24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/1

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/2

—

uwzględniając 29. sprawozdanie roczne z kontroli stosowania prawa UE (za 2011 r.) (COM(2012)0714),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane „Sprawozdanie z oceny projektu EU Pilot” (COM(2010)0070),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane „Drugie sprawozdanie z oceny projektu EU Pilot” (COM(2011)0930),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 września 2007 r. zatytułowany „Skuteczna Europa – stosowanie prawa wspólnotowego” (COM(2007)0502),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 marca 2002 r. w sprawie stosunków ze skarżącym w przedmiocie naruszeń prawa wspólnotowego (COM(2002)0141),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 kwietnia 2012 r. zatytułowany „Aktualizacja zasad postępowania w stosunkach ze skarżącymi w przedmiocie stosowania prawa unijnego” (COM(2012)0154),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 września 2011 r. w sprawie 27. sprawozdania rocznego z kontroli stosowania prawa Unii Europejskiej (za rok 2009) (1),

—

uwzględniając opinię prawną Wydziału Prawnego Parlamentu Europejskiego z dnia 26 listopada 2013 r. zatytułowaną „Dostęp do informacji o procedurach poprzedzających wszczęcie postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w kontekście projektu EU Pilot i sprawozdania rocznego z kontroli stosowania prawa UE”,

—

uwzględniając dokumenty robocze służb Komisji dołączone do 29. sprawozdania rocznego z kontroli stosowania prawa UE (SWD(2012)0399 i SWD(2012)0400),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej, a także opinie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz Komisji Petycji (A7-0055/2014),

A.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony wprowadził szereg nowych podstaw prawnych, by ułatwić wdrożenie, zastosowanie i egzekwowanie prawa UE;

B.

mając na uwadze, że w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawo do dobrej administracji definiuje się jako prawo każdej osoby do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia swojej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje;

C.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 298 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii, wykonując swoje zadania, korzystają ze wsparcia otwartej, efektywnej i niezależnej administracji europejskiej;

D.

mając na uwadze, że według Wydziału Prawnego Parlamentu Europejskiego platforma EU Pilot – platforma online stosowana przez państwa członkowskie i Komisję w celu wyjaśnienia merytorycznego i prawnego kontekstu problemów pojawiających się w ramach stosowania prawa UE nie ma żadnego statusu prawnego, oraz mając na uwadze, że zgodnie z porozumieniem ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską Komisja musi udostępnić Parlamentowi zwięzłe informacje o wszystkich postępowaniach w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego od momentu wezwania do ich usunięcia, w tym o poszczególnych przypadkach, i może jedynie odmówić dostępu do danych osobowych dostępnych na platformie EU Pilot;

1.

przypomina, że art. 17 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) określa fundamentalną rolę Komisji, która stoi na straży traktatów; zauważa w tym kontekście, że kompetencje Komisji do nadzorowania stosowania prawa UE oraz, między innymi, wszczynania postępowań wobec państw członkowskich, które nie wywiązały się ze swoich zobowiązań wynikających z Traktatów (2), i jej obowiązki w tym zakresie, to fundament porządku prawnego Unii i jako takie są one spójne z ideą Unii opartej na praworządności;

2.

zauważa, że zgodnie ze swoim sprawozdaniem rocznym (3), Komisja w ostatnich latach zmniejszyła liczbę nowych postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego (w 2009 r. wszczęła 2 900 takich postępowań, w 2010 r. – 2 100, a w 2011 r. – 1 775); ponadto zauważa, że w sprawozdaniu rocznym dostrzeżono także zwiększenie liczby opóźnień w transpozycji w ciągu ostatnich kilku lat (w 2011 r. było ich 1 185, w 2010 r. – 855, a w 2009 r. – 531) oraz że cztery obszary polityki, w odniesieniu do których najczęściej wszczynano postępowania, to środowisko (17 %), rynek wewnętrzny (15 %), transport (15 %) i podatki (12 %);

3.

zwraca uwagę na malejący odsetek spraw dotyczących uchybienia (60,40 %), których rozpatrywanie zakończyło się w 2011 r., zanim przekazano je Trybunałowi Sprawiedliwości, w porównaniu z 88 % spraw w 2010 r.; uważa, że istotne jest kontynuowanie dokładnego monitorowania działań państw członkowskich, mając na uwadze, że niektóre kierowane do Parlamentu petycje i skargi kierowane do Komisji dotyczą problemów, które pozostają nierozwiązane nawet po tym, jak dana sprawa została zamknięta;

4.

wskazuje, że łącznie 399 spraw o uchybienie zostało zamkniętych, gdyż państwa członkowskie wykazały zgodność z prawem UE, dokładając istotnych starań w celu zaradzenia uchybieniu bez postępowania sądowego; wskazuje również, że w 2011 r. Trybunał wydał 62 wyroki na mocy art. 258 TFUE, z czego 53 wyroki były korzystne dla Komisji (85 %);

5.

wyraża swoje zaniepokojenie stale rosnącą ilością przypadków uchybień zobowiązaniom państw członkowskich w postaci spóźnionej transpozycji, biorąc pod uwagę fakt, że liczba 763 rozpoczętych w 2011 r. postępowań w sprawach takich uchybień oznacza wzrost ich ilości o 60 % względem danych z poprzedniego roku;

6.

zauważa, że pod koniec 2011 roku Komisja zgłosiła Trybunałowi Sprawiedliwości pierwszy przypadek uchybienia zobowiązaniom w postaci spóźnionej transpozycji z wnioskiem o nałożenie sankcji finansowych na mocy art. 260 ust. 3 TFUE;

7.

niemniej jednak uważa, że te statystyki nie są dokładnym odzwierciedleniem niedociągnięć w przestrzeganiu prawa UE, lecz „dotyczą jedynie najpoważniejszych naruszeń lub skarg osób indywidualnych lub podmiotów o największej sile przebicia; zauważa, że obecnie Komisja nie dysponuje ani polityką, ani zasobami do systematycznego identyfikowania i egzekwowania wszystkich przypadków niewdrożenia prawa UE” (4);

8.

zwraca uwagę na to, że porozumienia między instytucjami UE w sprawie deklaracji ustalających relacje między komponentami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycji („tabele korelacji”) weszły w życie z dniem 1 listopada 2011 r., w związku z czym ocena ich wprowadzenia nie była możliwa w tym rocznym sprawozdaniu;

9.

oczekuje od Komisji przedstawienia wstępnego przeglądu tych deklaracji do dnia 1 listopada 2014 r. zgodnie z planem zapisanym w sprawozdaniu rocznym;

10.

uważa, że w odniesieniu do funkcjonowania postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na mocy art. 258 i 260 TFUE Komisja powinna zapewnić jednakowe traktowanie petycji składanych do Parlamentu i skarg składanych do Komisji;

11.

podkreśla, że petycje składane przez obywateli i mieszkańców UE dotyczą naruszeń prawa UE zwłaszcza w dziedzinie praw podstawowych, środowiska, rynku wewnętrznego i praw własności; uważa, że petycje świadczą o tym, iż nadal częste i powszechne są przypadki niepełnej transpozycji lub niewłaściwego stosowania prawa unijnego;

12.

wzywa Komisję do ustanowienia zgodności z prawem UE rzeczywistym priorytetem politycznym realizowanym w bliskiej współpracy z Parlamentem, który ma obowiązek a) politycznego rozliczania Komisji i b) jako współprawodawca upewniania się, że otrzymuje wszystkie niezbędne informacje, aby stale usprawniać swoją pracę prawodawczą;

13.

zauważa, że w procedurze rozpatrywania skarg niezbędne jest systematyczne korzystanie z narzędzi wspierających zgodność z przepisami oraz wykonywanie uprawnień kontrolnych Parlamentu;

14.

zauważa, że postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego jest dwuetapowe: pierwszym etapem jest etap administracyjny (dochodzenie), a drugim – postępowanie sądowe przed Trybunałem Sprawiedliwości; zauważa, że Komisja dostrzega, że „obywatele, przedsiębiorstwa i organizacje zainteresowanych stron mają swój znaczny udział […], zgłaszając nieprawidłowości odnośnie do transpozycji czy stosowania prawa UE przez organy państw członkowskich”; zauważa ponadto, że „po wykryciu takich problemów podejmowane są działania następcze w formie rozmów dwustronnych między Komisją a danym państwem członkowskim, aby rozwiązać te problemy w miarę możliwości przy wykorzystaniu platformy UE Pilot” (5);

15.

w tym kontekście zauważa, że platformę UE Pilot definiuje się jako platformę „rozmów dwustronnych między Komisją a danym państwem członkowskim” (6), która „nie ma statusu prawnego, a jest jedynie narzędziem pracy w ramach administracyjnej autonomii Komisji” (7) w ramach procedury poprzedzającej wszczęcie postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego;

16.

ubolewa nad brakiem statusu prawnego platformy UE Pilot i zauważa, że „legitymację można zagwarantować tylko poprzez zapewnienie przejrzystości, uczestnictwo skarżących i Parlamentu Europejskiego w projekcie UE Pilot”, zaś legalność można zapewnić poprzez przyjęcie legalnie wiążącego aktu zawierającego przepisy dotyczące całego postępowania w sprawie uchybienia i postępowania poprzedzającego jego wszczęcie, jak wskazano w niedawnej analizie Parlamentu (8); uważa, że w takim prawnie wiążącym akcie należy wyjaśnić kwestię praw i obowiązków indywidualnych skarżących i Komisji, jak również należy dążyć do umożliwienia uczestnictwa skarżących w platformie UE Pilot na tyle, na ile to możliwe, przynajmniej umożliwiając im uzyskiwanie informacji o kolejnych etapach procedury;

17.

w tym kontekście ubolewa nad brakiem jakichkolwiek działań następczych w odniesieniu do jego wcześniejszych rezolucji, w szczególności apelu Parlamentu o stworzenie wiążących przepisów w formie rozporządzenia na mocy art. 298 TFUE określających różne aspekty postępowania w sprawie uchybienia i postępowania na etapie poprzedzającym wszczęcie tej procedury, w tym powiadomienia, obowiązujące terminy, prawo bycia wysłuchanym, obowiązek podania przyczyn, a także prawo dostępu każdej osoby do dokumentacji dotyczącej jej osoby, celem wzmocnienia praw obywateli i zagwarantowania przejrzystości;

18.

jest zdania, że należy poprawić przejrzystość względem skarżących przy wprowadzaniu platformy EU Pilot; domaga się udostępnienia bazy danych, w której gromadzone są wszystkie skargi, tak by umożliwić Parlamentowi realizowanie zadań w dziedzinie kontroli Komisji jako strażniczki traktatów;

19.

podkreśla znaczenie dobrych praktyk administracyjnych i wzywa do opracowania „kodeksu postępowania” w formie rozporządzenia, którego podstawą prawną byłby art. 298 TFUE, opisującego różne aspekty procedury postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego;

20.

dlatego ponownie wzywa Komisję do zaproponowania wiążących przepisów w formie rozporządzenia na mocy nowej podstawy prawnej, którą jest art. 298 TFUE, aby zagwarantować pełne poszanowanie prawa obywateli do dobrej administracji zgodnie z art. 41 karty praw podstawowych;

21.

przypomina, że w zmienionym porozumieniu ramowym w sprawie stosunków z Parlamentem Komisja zobowiązuje się do tego, co następuje: „Komisja udostępnia Parlamentowi zwięzłe informacje o wszystkich postępowaniach w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego od momentu wezwania do ich usunięcia, w tym, na wniosek Parlamentu, (…) w sprawach objętych postępowaniem w sprawie uchybienia”, i oczekuje praktycznego stosowania tej klauzuli w dobrej wierze;

22.

dlatego przypomina, że Parlament jest uprawniony do otrzymywania „szczegółowych informacji o konkretnych aktach lub przepisach, których transpozycja powoduje trudności, a także o liczbie skarg dotyczących konkretnych aktów lub przepisów” (9) oraz że podczas gdy „Komisja może odmówić Parlamentowi Europejskiemu dostępu do danych osobowych znajdujących się w bazie danych projektu UE Pilot”, Parlament „jest uprawniony do zwracania się o informacje w postaci anonimowej, aby w pełni zapoznać się ze wszystkimi istotnymi aspektami wdrażania i stosowania prawa UE” (10);

23.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wszystkie państwa członkowskie uczestniczą w systemie EU Pilot; ma nadzieję, że w ten sposób dodatkowo ograniczy się liczbę postępowań w sprawie uchybienia; domaga się większego informowania obywateli o systemie EU Pilot;

24.

uważa kwestię projektu UE Pilot i w szerszym sensie naruszeń prawa UE oraz dostępu Parlamentu do istotnych informacji dotyczących postępowania w sprawie uchybienia i procedury poprzedzającej wszczęcie takiego postępowania za kluczowy element w odniesieniu do przyszłego porozumienia międzyinstytucjonalnego;

25.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i parlamentom państw członkowskich.

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/6

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 286,

—

uwzględniając art.108 Regulaminu,

—

uwzględniając opinię nr 2/2004 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczącą modelu „jednolitej kontroli” (oraz wniosku w sprawie wspólnotowych ram kontroli wewnętrznej (1),)

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 listopada 1992 r. dotyczącą procedury konsultacji z Parlamentem Europejskim w sprawie powoływania członków Trybunału Obrachunkowego (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 1995 r. dotyczącą procedur, które należy stosować w przypadku konsultacji z Parlamentem w związku z powoływaniem członków Trybunału Obrachunkowego (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej (4),

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A7-0014/2014),

A.

mając na uwadze, że w deklaracjach z Limy i Meksyku Międzynarodowej Organizacji Najwyższych Organów Kontroli określono główne filary niezależnego organu kontroli i potwierdzono, że krajowe najwyższe organy kontroli mogą ze znaczną swobodą interpretować postanowienia deklaracji;

B.

mając na uwadze, że Europejski Trybunał Obrachunkowy będący profesjonalnym organem kontroli musi przestrzegać między innymi międzynarodowych standardów kontroli mających zastosowanie do sektora publicznego;

C.

mając na uwadze, że Europejski Trybunał Obrachunkowy został ustanowiony na mocy traktatu budżetowego z 1975 r. w celu sprawowania kontroli nad finansami UE, oraz mając na uwadze, że jako zewnętrzny kontroler UE przyczynia się on do poprawy zarządzania finansami UE, jednocześnie pełniąc rolę niezależnego strażnika interesów finansowych obywateli UE;

D.

mając na uwadze, że obecna, ulegająca szybkim zmianom sytuacja finansowa i gospodarcza wymaga skutecznego nadzoru mikro- i makroostrożnościowego zgodnie z zasadami oszczędności, wydajności i skuteczności w nowoczesnej i pełnej wyzwań Unii Europejskiej;

E.

mając na uwadze, że kontrolerzy publiczni, tacy jak Trybunał Obrachunkowy i najwyższe organy kontroli państw członkowskich, odgrywają istotną rolę w przywracaniu pewności i zaufania w stosunku do publicznej rozliczalności Unii Europejskiej oraz jej zwiększaniu; mając na uwadze, że z tego względu istotne jest osadzenie wszelkich dyskusji na temat ewentualnych reform Trybunału w szerszym kontekście wyzwania, jakie stanowi poprawa publicznej rozliczalności UE;

F.

mając na uwadze, że w Traktacie z Lizbony potwierdzono ramy prawne promowania przez Trybunał publicznej rozliczalności i wspierania Parlamentu i Rady w nadzorowaniu wdrażania unijnego budżetu, co przyczynia się do poprawy zarządzania finansami UE i ochrony interesów finansowych obywateli;

G.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 286 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej członkowie Trybunału Obrachunkowego muszą być wybierani spośród osób, które wchodzą lub wchodziły w swych państwach członkowskich w skład organów kontroli zewnętrznej lub mających szczególne kwalifikacje do zajmowania tego stanowiska i których niezależność jest niekwestionowana;

H.

mając na uwadze, że konieczne jest, aby w skład Trybunału Obrachunkowego wchodziły osoby, które, zgodnie z wymogami Traktatu, przedstawiają najwyższy stopień gwarancji zawodowych oraz niezależności zawodowej, unikając wszelkich zagrożeń dla reputacji Trybunału;

I.

mając na uwadze, że powołanie niektórych członków spowodowało rozbieżności w opiniach Parlamentu i Rady, które, utrzymując się, mogłyby zaszkodzić dobrej współpracy Trybunału ze wspomnianymi instytucjami, czy też mieć poważne negatywne skutki dla wiarygodności Trybunału, a tym samym jego skuteczności;

J.

mając na uwadze, że decyzja Rady o powołaniu członków Trybunału Obrachunkowego w przypadkach, gdy Parlament przeprowadził wysłuchania i wyraził negatywne opinie, jest niezrozumiała i stanowi o braku szacunku dla Parlamentu;

K.

mając na uwadze, że opinia Parlamentu stanowi przedmiot żywego zainteresowania mediów; mając na uwadze, że jeżeli osoby, których kandydaturę Parlament wcześniej publicznie i w sposób oficjalny odrzucił, obejmą urząd jako członkowie Trybunału, zaufanie wobec instytucji osłabi się;

L.

mając na uwadze, że członkowie dysponujący fachową wiedzą w zakresie kontroli oraz szerszym i zróżnicowanym doświadczeniem zawodowym, które zapewnia różne perspektywy i kompetencje, usprawnią skuteczność Trybunału w zakresie oceny i działania; mając na uwadze, że niewypracowanie odpowiedniej równowagi płci jest w dzisiejszych czasach nie do przyjęcia;

M.

mając na uwadze, że brak aprobaty Parlamentu dla niektórych członków Trybunału negatywnie odbija się na współpracy między Trybunałem Obrachunkowym i Parlamentem, zasadniczej z punktu widzenia unijnego systemu kontroli budżetowej;

N.

mając na uwadze, że w ramach wzajemnej oceny w 2013 r. apeluje się o skrócenie wewnętrznych procedur Trybunału oraz wyjaśnienie jego roli i mandatu w stosunku do zewnętrznych zainteresowanych stron, a także podkreśla się w niej, że podmioty poddane kontroli mają zbyt wielki wpływ na ustalenia Trybunału i opinie pokontrolne;

O.

mając na uwadze, że Parlament skupia się głównie na wnioskach, w których unika się konieczności dokonania zmian w Traktatach;

P.

mając na uwadze, że Rada zawsze stosowała się do zaleceń wydawanych przez komitet ustanowiony na mocy art. 255 TFUE do opiniowania kandydatów na stanowisko rzecznika generalnego w Europejskim Trybunale Sprawiedliwości i w Sądzie, mimo iż Traktat nie zobowiązuje jej do tego w sposób wyraźny;

1.

uważa nie tylko, że Europejski Trybunał Obrachunkowy, jako kontroler zewnętrzny w stosunku do instytucji Unii, może zapewnić ustawodawcom poświadczenie wiarygodności rachunków oraz legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw w odnośnym roku budżetowym, lecz również że Trybunał znajduje się w doskonałej pozycji do przedstawiania ustawodawcy i władzy budżetowej, zwłaszcza Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego, cennych opinii na temat rezultatów osiąganych w zakresie unijnych strategii politycznych w celu poprawy wyników i skuteczności działań finansowanych przez Unię, wskazywania korzyści skali i zakresu, a także efektów mnożnikowych wśród krajowych strategii politycznych państw członkowskich, oraz zapewnienia Parlamentowi zewnętrznych ocen stanowiących uzupełnienie dokonywanej przez Komisję oceny finansów publicznych w państwach członkowskich;

2.

uważa, że Trybunał powinien nadal stać na straży niezależności, rzetelności, bezstronności i profesjonalizmu, jednocześnie budując ścisłą współpracę ze swoimi partnerami, zwłaszcza z Parlamentem Europejskim i jego Komisją Kontroli Budżetowej, oraz z wyspecjalizowanymi komisjami w ramach procesu rozliczalności instytucji;

3.

zwraca uwagę, że Trybunał Obrachunkowy ma na podstawie Traktatu TFUE (art. 287 ust. 1 akapit drugi) obowiązek przedkładać Parlamentowi i Radzie poświadczenie wiarygodności (DAS (5)) co do legalności i prawidłowości płatności po zweryfikowaniu prawidłowości, legalności i wyników budżetu Unii, a ponadto odnotowuje, że Trybunał Obrachunkowy jest też zobowiązany na mocy Traktatu do sporządzania sprawozdań specjalnych i opinii; zwraca uwagę, że duża część zasobów ludzkich Trybunału zajmuje się pracą nad sporządzaniem corocznych DAS;

4.

jest zdania, że niezależność, rzetelność, bezstronność i profesjonalizm Trybunału Obrachunkowego mają kluczowe znaczenie dla jego wiarygodności we wspieraniu Parlamentu i Rady w nadzorowaniu zarządzania finansami UE i przyczynianiu się do poprawy takiego zarządzania, a także w ochronie interesów finansowych Unii od etapów programowania aż do zamknięcia rozliczeń;

5.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że – po raz osiemnasty z rzędu – wyniki przeprowadzonej przez Trybunał Obrachunkowy kontroli nie pozwoliły mu na wydanie pozytywnego poświadczenia wiarygodności (DAS) co do legalności i prawidłowości płatności; podkreśla, że poziom błędu jako taki daje tylko częściowy obraz skuteczności polityki unijnej;

6.

przypomina, że art. 287 TFUE stanowi, iż Trybunał przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie poświadczenie wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw; zwraca uwagę, że zamiast wydać jedno poświadczenie wiarygodności rachunków oraz legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw Trybunał Obrachunkowy wydał w 2012 r. cztery opinie: jedną dotyczącą wiarygodności rachunków i trzy dotyczące legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw (jedną dotyczącą dochodów, jedną dotyczącą zobowiązań i jedną dotyczącą płatności); uważa, że wybór takiej opcji utrudnia ocenę wykonania budżetu przez Komisję;

7.

wskazuje, że DAS jest corocznym wskaźnikiem wieloletniego planu wydatków, co utrudnia uchwycenie cyklicznej natury oraz cyklicznych skutków wieloletnich uzgodnień, przez co całkowity wpływ i skuteczność systemów zarządzania i kontroli można tylko częściowo określić na końcu okresu wydatkowania; uważa zatem, że Trybunał powinien być w stanie przedstawić organowi udzielającemu absolutorium, oprócz rocznego DAS, przegląd śródokresowy i sprawozdanie podsumowujące w sprawie końcowych wyników okresu programowania;

8.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od 2009 r. Trybunał koncentruje znaczne wysiłki na rozwijaniu swoich produktów i usług, a także na swoim rocznym sprawozdaniu; uważa jednak, że należy zintensyfikować starania oraz poświęcić większą ilość zasobów na dalszą poprawę jakości, przede wszystkim w odniesieniu do prac Trybunału związanych z kontrolą wykonania zadań, która jest źródłem informacji na temat unijnych wyników budżetowych; uważa, że Trybunał powinien korzystać z modelu DAS, aby określić, czy wyniki zostały osiągnięte oraz w celu wyjaśnienia sposobu ich osiągnięcia, tak by możliwe było wyciągnięcie wniosków i korzystanie z nich w innych kontekstach;

9.

uznaje historyczną, konstruktywną rolę poświadczeń DAS, jeśli chodzi o skupianie się na legalności i prawidłowości jako na użytecznych wskaźnikach dobrych praktyk finansowych i sprawnego zarządzania na wszystkich poziomach wydatków Unii oraz jeśli chodzi o pokazywanie sposobu wykorzystania środków UE zgodnie z decyzjami Parlamentu, pełniącego rolę ustawodawcy i władzy budżetowej; podkreśla jednak, że – zarówno w chwili obecnej, jak i w przyszłości – Trybunał powinien poświęcać więcej zasobów na badanie, czy w wykorzystywaniu funduszy publicznych powierzonych Komisji osiągnięto oszczędność, skuteczność i wydajność; wyniki ustaleń przedstawionych w sprawozdaniach specjalnych powinny pociągać za sobą odpowiednie dostosowania w programach UE;

10.

zwraca uwagę, że mandat Trybunału, ustanowiony na mocy Traktatu, zapewnia Trybunałowi ramy odniesienia umożliwiające mu wypełnianie swojej roli niezależnego organu kontroli zewnętrznej Unii; zauważa, że mandat zapewnia znaczną elastyczność, umożliwiając Trybunałowi pełnienie swojej misji, wykraczającej poza zakres objęty poświadczeniami DAS; przypomina, że mandat uprawnia Trybunał do przedstawiania wyników kontroli wykonania zadań w sprawozdaniach specjalnych, które dają znaczącą szansę na wniesienie wartości dodanej przez skupienie się na obszarach wysokiego ryzyka i badanie ich; zauważa też, że te sprawozdania stanowią dla obywateli Europy źródło informacji o funkcjonowaniu Unii oraz wykorzystaniu funduszy europejskich w wielu sektorach, co pomaga przybliżyć Europę obywatelom i uczynić ją bardziej przejrzystą i zrozumiałą;

11.

przypomina, że jednym z najlepszych sposobów usprawnienia kontroli rachunków Unii Europejskiej i poprawy zarówno wyników, jak i skuteczności wydatkowanych przez UE środków jest przeprowadzanie głosowań dotyczących absolutorium przed dniem 31 grudnia roku następującego po kontrolowanym roku budżetowym; podkreśla, że zmusiłoby to Trybunał do przedstawiania sprawozdania rocznego do dnia 30 czerwca;

12.

nie podważając niezależności Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, proponuje, by Trybunał wydawał swoje opinie w oparciu o próg istotności a nie jedynie dopuszczalny poziom błędów, co wydaje się w większym stopniu zgodne z międzynarodowymi standardami kontroli;

13.

proponuje, aby Parlament Europejski w swoim corocznym sprawozdaniu w sprawie udzielenia absolutorium umieszczał specjalną sekcję poświęconą działaniom następczym związanym z zaleceniami wydanymi przez Trybunał w ramach różnych kontroli wykonania zadań w celu motywowania Komisji i państw członkowskich do wdrażania tych zaleceń; Parlament powinien także wskazać, na które główne działania następcze Trybunał może zwrócić szczególną uwagę w swoim sprawozdaniu rocznym, bez uszczerbku dla jego niezależności;

14.

zauważa, że Trybunał przeprowadza planowanie swojego programu prac w trybie wieloletnim oraz corocznie; zauważa, że wieloletni plan umożliwia zdefiniowanie i zaktualizowanie strategii Trybunału, natomiast plan roczny wyznacza określone zadania, jakie należy podjąć w danym roku; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że każdego roku Trybunał przedstawia roczny program prac Komisji Kontroli Budżetowej, zawierający wykaz priorytetowych zadań kontrolnych i zasobów przeznaczonych na ich realizację;

15.

uważa, że obecna forma posiedzeń Trybunału z Parlamentem i Radą wnosi cenny wkład w opracowywanie rocznego programu prac Trybunału; podkreśla, że takie zorganizowane rozmowy przygotowawcze w ogromnym stopniu przyczyniają się do zapewnienia skutecznej i demokratycznej rozliczalności względem obywateli w odniesieniu do wykorzystywania funduszy publicznych przeznaczonych na realizację celów unijnych; podkreśla, że pomimo zacieśnionej współpracy doradczej z Parlamentem i Radą Trybunał powinien, w sposób niezależny od wpływu politycznego lub krajowego, sam decydować o swoim rocznym programie prac;

16.

zwraca uwagę, że kwestie mające szczególne znaczenie dla zewnętrznych zainteresowanych stron, takich jak Parlament Europejski, oraz związane z nimi prośby o przeprowadzenie kontroli nie są ani gromadzone w sposób zorganizowany, ani traktowane na preferencyjnych zasadach; uważa takie podejście za szkodliwe dla stosowności i oddziaływania wyników kontroli przeprowadzanych przez Trybunał; zauważa ponadto, że wartość dodana Trybunału jest bezpośrednio związana z wykorzystaniem jego prac przez Parlament i inne zainteresowane strony w procesie rozliczalności; wzywa zatem Trybunał do uwzględnienia w swoim rocznym programie prac politycznych priorytetów ustawodawców oraz kwestii mających szczególne znaczenie dla obywateli UE, przekazywanych przez Komisję Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego skupiającą obawy obywateli UE;

17.

oczekuje zacieśnienia współpracy między Trybunałem Obrachunkowym i najwyższymi organami kontroli państw członkowskich przejawiającego się w konkretnych wynikach dotyczących udziału rocznych prac Trybunału; oczekuje ponadto konkretnych kroków metodologicznych i ustaleń w zakresie harmonogramów kontroli; oczekuje, że Komisja, na podstawie analizy prawnej, sporządzi wnioski dotyczące zintegrowania działań kontrolnych najwyższych organów kontroli państw członkowskich z kontrolami przeprowadzanymi przez Trybunał w odniesieniu do zarządzania dzielonego w ich poszczególnych państwach członkowskich;

18.

podkreśla, że Trybunał powinien przewodzić określaniu metody pracy, w ramach której krajowe najwyższe organy kontroli i Trybunał wzmacniają koordynację swoich zasobów w celu dokonania oceny wydatków i wyników budżetu UE, unikając podwajania prac kontrolnych i dzieląc się informacjami w zakresie kontroli, identyfikując obszary ryzyka, przeprowadzając wspólne kontrole lub bardziej angażując najwyższe organy kontroli w kontrole przeprowadzane przez Trybunał Obrachunkowy, co przynosi rozwój wspólnych metod pracy oraz lepszą skuteczność na każdym poziomie kontroli; zauważa, że wymiana danych dotyczących audytu i kontroli oraz wymiana dobrych praktyk między Trybunałem a najwyższymi organami kontroli ma kluczowe znaczenie dla poprawy ukierunkowania wysiłków w zakresie audytu i kontroli; zwraca uwagę, że istnieje zbyt wielka liczba poziomów kontroli oraz że należy unikać takiego powielania w celu zmniejszenia obciążeń nakładanych na instytucje zarządzające i beneficjentów;

19.

w związku z tym domaga się pogłębienia współpracy między krajowymi organami kontroli a Europejskim Trybunałem Obrachunkowym w odniesieniu do kontroli nad zarządzaniem dzielonym zgodnie z art. 287 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

20.

proponuje zbadanie możliwości wydawania przez krajowe organy kontroli, działające w charakterze niezależnych kontrolerów zewnętrznych i przestrzegające międzynarodowych standardów kontroli, krajowych zaświadczeń o przeprowadzeniu kontroli w zakresie zarządzania unijnymi środkami finansowymi, które byłyby przedkładane rządom państw członkowskich, tak aby przedstawić je w procesie udzielania absolutorium zgodnie z właściwą procedurą międzyinstytucjonalną;

21.

podkreśla znaczenie uwzględnienia programów europejskich w planowaniu kontroli przeprowadzanych przez najwyższe organy kontroli, zwracając szczególną uwagę na kontrole odbywające się w ramach zarządzania dzielonego; podkreśla, że w tym względzie parlamenty narodowe mają do odegrania kluczową rolę, dzięki temu że mogą zwrócić się do najwyższych organów kontroli o przeprowadzenie kontroli dotyczących europejskich funduszy i programów; zauważa, że instytucjonalizując i regulując tę kontrolę, można by przedstawiać jej wyniki raz w roku parlamentowi narodowemu;

22.

zauważa, że przepisy obejmujące główne obszary wydatków za okres 2014–2020 w znaczący sposób zmieniły ramy finansowe i prawne regulujące wykonywanie budżetu UE; wskazuje, że te reformy wiążą się ze znacznymi zmianami, które przekształcą obraz ryzyka w zakresie zarządzania finansami, upraszczając zasady finansowania, zwiększając warunkowość i wykorzystując budżet UE; nalega zatem, aby Trybunał w większym stopniu skupił się na wynikach, zapewniając odpowiednią sprawozdawczość na temat ryzyka i wyników takich nowych instrumentów;

23.

sugeruje, aby Trybunał zsynchronizował swój wieloletni program prac z wieloletnimi ramami finansowymi i uwzględnił przegląd śródokresowy, a także kompleksowy przegląd zamknięcia rozliczeń Komisji w odniesieniu do odpowiednich WRF;

24.

zwraca uwagę, że w kontrolach wykonania zadań często brakuje wyraźnej analizy przyczyn leżących u podstaw ustaleń pokontrolnych; zauważa ponadto, że nie został wprowadzony żaden system zapewniający to, że kontrolerzy wyznaczeni do wykonania konkretnej kontroli posiadają wiedzę techniczną i umiejętności metodologiczne niezbędne do przeprowadzenia kontroli bez konieczności pracowania „od zera” przy każdym zadaniu kontrolnym; uważa, że ten stan rzeczy zwiększa nieskuteczność i niewydajność ustaleń Trybunału dotyczących kontroli wykonania zadań;

25.

oczekuje od Trybunału pełnej przejrzystości na temat jego potrzeb czasowych dotyczących produktów i wzywa Trybunał do publikacji w ramach każdej odnośnej kontroli wykonania zadań harmonogramu oraz poszczególnych etapów, które dany produkt przeszedł podczas procedury, tj. czasu, który był potrzebny do zrealizowania każdego z poszczególnych etapów, a obecnie etapami tymi są:

26.

zwraca uwagę, że przeprowadzane przez Trybunał kontrole wykonania zadań, obejmujące badanie wstępne, trwają dwa lata, co w wielu przypadkach sprawiło, że ustalenia pokontrolne były nieaktualne, oraz uniemożliwiło wdrożenie adekwatnych środków; oczekuje, że Trybunał usprawni przygotowywanie swoich kontroli wykonania zadań i ograniczy zbędne etapy proceduralne;

27.

wyraża swoje życzenie, aby Trybunał w przyszłości nie tylko publikował komentarze Komisji dotyczące ustaleń, konkluzji i zaleceń Trybunału, lecz również wyraźnie wyrażał, w stosownych przypadkach, ostateczną odpowiedź zwrotną;

28.

jest zdania, że Trybunał powinien regularnie przekazywać Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego zestawienia statystyczne dotyczące obecności członków w siedzibie Trybunału w Luksemburgu; oczekuje w tej kwestii pełnej przejrzystości ze strony Trybunału względem Parlamentu; wyraża życzenie otrzymania od Komisji analizy dotyczącej wykonalności projektu zastąpienia części wynagrodzenia członków Trybunału dietami dziennymi;

29.

podkreśla, że mimo potrzeby bycia uczciwym i odniesienia się w odnośnym sprawozdaniu do argumentów podmiotu poddanego kontroli nie ma konieczności osiągnięcia z nim konsensusu;

30.

zwraca uwagę, że w niektórych przypadkach debaty parlamentarne na temat kwestii poruszanych w sprawozdaniach specjalnych były już zamknięte i dlatego też nie było możliwości efektywnego wykorzystania wyników przeprowadzonej przez Trybunał kontroli; zauważa ponadto, że w niektórych przypadkach kluczowe zalecenia Trybunału zostały już wdrożone przez Komisję przed przedstawieniem sprawozdania Trybunału; oczekuje, że podczas przeprowadzania kontroli Trybunał będzie brał pod uwagę wszystkie zewnętrzne ograniczenia czasowe i zmiany sytuacji;

31.

oczekuje, że Trybunał będzie wyraźnie informował w swoich sprawozdaniach o słabościach i najlepszych praktykach organów państw członkowskich poprzez ich konsekwentne ujawnianie;

32.

jest przekonany, że można osiągnąć korzyści skali i zakresu poprzez kompleksową analizę potrzeb członków Trybunału w zakresie zasobów; oczekuje, że Trybunał poszuka tego rodzaju korzyści między innymi w odniesieniu do wspólnego kierowcy wożącego członków Trybunału czy wspólnie dzielonych gabinetów i personelu;

33.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że działania międzyrządowe poza ramami Traktatu UE, takie jak to, mające na celu utworzenie Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej (EFSF) oraz Europejskiego Mechanizmu Stabilności (EMS), także rodzą poważne wyzwania dla rozliczalności i kontroli publicznej, jednocześnie osłabiając podstawową rolę Trybunału;

34.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że w przypadku EFSF nie poczyniono dotychczas żadnych ustaleń w odniesieniu do niezależnej zewnętrznej kontroli publicznej, oraz ubolewa, że nawet po tym, jak Trybunał mianował członka rady obrachunkowej EMS, coroczne sprawozdanie rady z badania nie będzie udostępniane ani Parlamentowi, ani ogółowi społeczeństwa; wzywa Trybunał do regularnego przedkładania Parlamentowi sporządzonego przez radę rocznego sprawozdania z kontroli i wszystkich innych niezbędnych informacji na temat działalności Trybunału w tym względzie, tak aby Parlament mógł skontrolować pracę Trybunału Obrachunkowego podczas procedury udzielania absolutorium;

35.

zwraca uwagę, że skład i procedura powoływania Trybunału zostały określone w art. 285 i 286 TFUE; podkreśla jednak potrzebę zmiany Traktatu, aby Rada i Parlament dysponowały takimi samymi uprawnieniami w zakresie powoływania członków Trybunału Obrachunkowego w celu zapewnienia legitymacji demokratycznej, przejrzystości i całkowitej niezależności członków Trybunału Obrachunkowego;

36.

ubolewa z powodu faktu, że niektóre procedury powoływania wywołały konflikt między Parlamentem i Radą w odniesieniu do kandydatów, mimo iż Traktat nie przewiduje takiego konfliktu; podkreśla, że zgodnie z postanowieniami Traktatu sprawdzanie kandydatów jest obowiązkiem Parlamentu; jest zdania, że Rada powinna w duchu dobrej współpracy między instytucjami unijnymi uszanować decyzje podjęte przez Parlament po przeprowadzeniu wysłuchania;

37.

żąda, by podczas następnego przeglądu Traktatu UE, uczynić Parlament odpowiedzialnym za wybór członków Trybunału w oparciu o propozycję Rady; podkreśla, że taka procedura zwiększy niezależność członków Trybunału względem państw członkowskich;

38.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Trybunał w 2010 r. nowego regulaminu, umożliwiającego mu, przy obecnych ramach prawnych, usprawnienie procesu podejmowania decyzji, tak aby sprawozdania z kontroli i opinie były przyjmowane przez izby składające się z 5–6 członków, a nie przez pełne kolegium, składające się z 28 członków;

39.

uważa, że obecna zasada reprezentacji geograficznej odnosząca się do kierownictwa wyższego szczebla, zgodnie z którą z jednego państwa członkowskiego może pochodzić tylko jeden członek, dawno utraciła swoją początkową użyteczność i wiarygodność oraz że mogłaby zostać zastąpiona niewielką strukturą zarządzania, stworzoną z myślą o szerszym mandacie rozliczalności, charakteryzującą się właściwymi przepisami, gwarantującymi niezależność we wszystkich działaniach Trybunału;

40.

proponuje zatem, aby w Trybunale zasiadała taka sama liczba członków, jak w Komisji; członkowie powinni mieć przynajmniej doświadczenie zawodowe w przeprowadzaniu kontroli i zarządzaniu; członkowie Trybunału powinni posiadać szczególne kwalifikacje do pełnienia swoich funkcji, a ich niezależność musi być niekwestionowana;

41.

proponuje dokonanie przeglądu metody wynagradzania członków Trybunału oraz zasobów bezpośrednio i osobiście przyznawanych każdemu członkowi, aby zarówno dostosować je do krajowych i międzynarodowych praktyk obowiązujących w przypadku podobnych stanowisk, jak i umożliwić członkom Trybunału wykonywanie swoich funkcji w sposób niezależny;

42.

przyjmuje następujące zasady, kryteria wyboru i procedury wydawania opinii na temat kandydatów na członków Trybunału Obrachunkowego:

43.

uważa, że kryteria powoływania członków Trybunału Obrachunkowego powinny zostać określone bardziej szczegółowo na podstawie art. 286 TFUE, oraz podkreśla, że Parlament w swojej ocenie będzie kierował się głównie następującymi kryteriami:

44.

wzywa Radę do podjęcia działań na rzecz:

45.

jeżeli chodzi o procedury w Komisji Kontroli Budżetowej i na posiedzeniu plenarnym, postanawia, co następuje:

46.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do wglądu innym instytucjom Unii Europejskiej oraz parlamentom i organom kontroli w państwach członkowskich.

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/14

—

uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa (1),

—

uwzględniając protokół nr 2 w sprawie stosowania zasady pomocniczości i proporcjonalności, załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 4, 6 i 7,

—

uwzględniając praktyczne zasady uzgodnione w dniu 22 lipca 2011 r. pomiędzy właściwymi służbami Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące stosowania art. 294 ust. 4 TFUE w przypadku porozumień w pierwszym czytaniu,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2012 r. w sprawie 18. sprawozdania w sprawie lepszego stanowienia prawa – stosowanie zasad pomocniczości i proporcjonalności (2010 r.) (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 września 2011 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa, pomocniczości, proporcjonalności i inteligentnych regulacji (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zapewnienia niezależnych ocen skutków regulacji (4),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie pomocniczości i proporcjonalności (19. sprawozdanie w sprawie lepszego stanowienia prawa za 2011 r.) (COM(2012)0373),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Sprawność regulacyjna UE” (COM(2012)0746) oraz komunikat (COM(2013)0685),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Inteligentne regulacje – odpowiedź na potrzeby małych i średnich przedsiębiorstw” (COM(2013)0122),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji w sprawie monitorowania inteligentnych regulacji dla MŚP i konsultacji w tej sprawie (SWD(2013)0060),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Inteligentne regulacje w Unii Europejskiej” (COM(2010)0543),

—

uwzględniając konkluzje Rady w sprawie inteligentnych regulacji z dnia 30 maja 2013 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Grupy Wysokiego Szczebla Niezależnych Partnerów ds. Obciążeń Administracyjnych z dnia 15 listopada 2011 r. zatytułowane „Europę stać na więcej. Sprawozdanie na temat najlepszych praktyk w państwach członkowskich w zakresie wdrażania prawodawstwa UE w sposób powodujący jak najmniejsze obciążenia”.

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 30 maja 2013 r. (5),

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7–0056/2014),

A.

mając na uwadze, że program inteligentnych regulacji stanowi próbę wzmocnienia wysiłków na rzecz lepszego stanowienia prawa, uproszczenia prawa UE oraz ograniczenia obciążeń administracyjnych, a także podjęcia działań na rzecz dobrego sprawowania rządów, w którym podstawę stanowi polityka oparta na faktach, a oceny skutków i kontrole ex post odgrywają istotną rolę,

B.

mając na uwadze, że parlamenty narodowe powinny być zaangażowane w ocenę ex post nowych regulacji, które w konsekwencji posłużyłyby raportom Komisji Europejskiej oraz ogólnej poprawie oceny kwestii europejskich przez parlamenty narodowe,

C.

mając na uwadze, że porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa z 2003 r. straciło na aktualności względem obecnego otoczenia prawnego ustanowionego na mocy Traktatu z Lizbony, zwłaszcza w odniesieniu do fragmentarycznego podejścia stosowanego przez instytucje UE, jeżeli chodzi o przyjmowanie wspólnych deklaracji politycznych dotyczących dokumentów wyjaśniających oraz uzgadnianych na szczeblu sekretariatu praktycznych zasad dotyczących stosowania art. 294 TFUE,

1.

zaznacza, że ustawodawstwo proponowane i przyjmowane na szczeblu europejskim powinno być proste, skuteczne, zapewniać wyraźną wartość dodaną, powinno być łatwe do zrozumienia i dostępne we wszystkich językach urzędowych państw członkowskich, a także powinno zapewniać pełne korzyści przy minimalnych kosztach; przyznaje, że kryzys gospodarczy w większym stopniu obciąża zasoby administracji krajowej, oraz wyraża przekonanie, że zobowiązanie do tworzenia jasnego i dającego się łatwo transponować prawa w pewnym stopniu pomoże zmniejszyć to obciążenie krajowej administracji i osób prywatnych, które muszą przestrzegać prawa; podkreśla, że instytucje europejskie mają obowiązek zagwarantowania czytelnego, łatwego w zrozumieniu ustawodawstwa, nieoznaczającego niepotrzebnych obciążeń administracyjnych dla obywateli lub przedsiębiorstw;

2.

podkreśla jednak, że ocena skutków nowych przepisów dla MŚP lub dużych przedsiębiorstw nie może powodować dyskryminacji pracowników ze względu na rozmiar zatrudniającego ich przedsiębiorstwa ani nie może szkodzić prawom podstawowym pracowników, w tym prawu do informacji i konsultacji, lub ich warunkom pracy, dobremu samopoczuciu w pracy oraz prawom w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, ani nie może stanowić przeszkody dla wzmocnienia tych praw ani dla zwiększenia poziomu ich ochrony w miejscu pracy w obliczu starych i nowych zagrożeń zawodowych;

3.

podkreśla konieczność poszanowania zasad pomocniczości i proporcjonalności przez instytucje europejskie podczas tworzenia prawa;

4.

ponawia swoje wcześniejsze uwagi, że w wielu przypadkach Rada ds. Oceny Skutków oraz parlamenty narodowe stwierdzały, że wspomniane zasady zostały niewłaściwie uwzględnione w ocenach skutków Komisji; a ponadto raz jeszcze wyraża rozczarowanie z powodu powielania tej krytycznej postawy w kolejnym roku;

5.

uważa, że lepsze stanowienie prawa powinno odbywać się w duchu wielopoziomowego zarządzania, tj. poprzez skoordynowane działanie UE, instytucji krajowych oraz organów lokalnych i regionalnych;

6.

raz jeszcze ponawia wezwanie do renegocjacji porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa z 2003 r. w celu uwzględnienia nowego otoczenia prawnego ustanowionego na mocy Traktatu z Lizbony, utrwalenia obecnych najlepszych praktyk i zaktualizowania porozumienia zgodnie z programem lepszego stanowienia prawa; zaleca, aby nowe porozumienie zostało przyjęte na podstawie art. 295 TFUE i miało wiążący charakter;

7.

wzywa Komisję i Radę, aby włączyły Parlament do negocjacji w sprawie kryteriów prawidłowego stosowania art. 290 i 291 TFUE; uważa, że można to osiągnąć w drodze przeglądu porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, który obejmowałby m.in. takie kryteria;

8.

uważa, że różne tytuły odnoszące się do systemów stosowanych przez Komisję do oceny przyjmowanych przepisów i ograniczenia obciążeń są mylące i niepotrzebnie skomplikowane; zaleca, aby przyjąć jeden tytuł w ramach działu „lepsze stanowienie prawa” i ponawia wezwanie do wyznaczenia jednego komisarza odpowiedzialnego za podsumowanie;

9.

wzywa Komisję, by przyśpieszyła przegląd stosowania zasady proporcjonalności, zwłaszcza w odniesieniu do zastosowania art. 290 i 291 TFUE dotyczących aktów delegowanych i wykonawczych;

10.

uważa, że w ramach wzmacniania legitymacji demokratycznej należy szczegółowo rozważyć mechanizm wczesnego ostrzegania.

11.

zwraca uwagę, że choć kryzys gospodarczy i finansowy wymaga lepszej koordynacji strategii politycznych i zwiększenia kompetencji Unii w szeregu dziedzin, ważne jest również utrzymanie jasnego podziału kompetencji w systemie wielopoziomowego sprawowania rządów w Unii Europejskiej oraz podejmowanie decyzji na najodpowiedniejszym szczeblu, w następstwie przejrzystej debaty, możliwie jak najbliżej obywateli, przy jednoczesnym ograniczeniu biurokracji;

12.

podkreśla, że instytucje unijne muszą przestrzegać zasad pomocniczości i proporcjonalności zapisanych w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej i w Protokole nr 2, które mają charakter ogólny i są wiążące dla instytucji w odniesieniu do wykonywania uprawnień na szczeblu Unii, a jedyny wyjątek polega na tym, że zasada pomocniczości nie ma zastosowania do obszarów wchodzących w zakres wyłącznych kompetencji Unii;

13.

proponuje przeprowadzenie oceny konieczności ustanowienia na szczeblu UE właściwych kryteriów oceny zgodności z zasadami pomocniczości i proporcjonalności;

14.

zauważa, że Protokół nr 2 daje parlamentom narodowym formalną możliwość doradzania organom prawodawczym UE w kwestii spełniania przez nowy projekt przepisów wymogów testu pomocniczości, zgodnie z którym cele tego projektu nie mogą – ze względu na ich skalę lub skutki – być lepiej osiągane na szczeblu Unii niż państw członkowskich;

15.

zwraca uwagę na kluczowe znaczenie ocen skutków jako narzędzi pomagających w podejmowaniu decyzji w procesie tworzenia prawa i podkreśla w tym kontekście konieczność odpowiedniego rozważenia kwestii dotyczących pomocniczości i proporcjonalności;

16.

z zadowoleniem przyjmuje większy udział parlamentów narodowych w unijnej procedurze ustawodawczej oraz zwraca uwagę na fakt, że parlamenty państw członkowskich przywiązują coraz większą wagę do właściwego stosowania tych zasad przez instytucje Unii; świadczy o tym fakt, że w roku 2011 Parlament Europejski otrzymał 77 uzasadnionych opinii, z których wynikało, iż dany projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości, a także 523 inne pisma dotyczące wartości projektu aktu prawnego, natomiast za rok 2010 liczby te to odpowiednio 41 i 299; wyraża gotowość do kontynuowania oraz wzmacniania współpracy i dialogu międzyparlamentarnego z parlamentami narodowymi;

17.

podkreśla znaczenie kontroli parlamentarnej sprawowanej zarówno przez Parlament Europejski, jak i parlamenty narodowe; ponadto zaleca udzielić parlamentom narodowym znacznego wsparcia, by umożliwić im wykonywanie zadań kontrolnych; proponuje, by przedstawić parlamentom narodowym wytyczne, które ułatwią im ocenę przestrzegania zasady pomocniczości;

18.

podkreśla, że zgodnie z art. 263 TFUE Trybunał Sprawiedliwości jest uprawniony do prowadzenia kontroli legalności aktów ustawodawczych w odniesieniu do poszanowania zasady pomocniczości oraz że zasada ta stanowi wytyczną polityczną dotyczącą wykonywania uprawnień na szczeblu Unii;

19.

zwraca jednocześnie uwagę, że na mocy traktatów Trybunał Sprawiedliwości jest sądem właściwym do orzekania w zakresie skarg wnoszonych pod zarzutem „naruszenia traktatów lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z ich stosowaniem” oraz że zgodnie z Traktatem o Unii Europejskiej zasada pomocniczości i zasada proporcjonalności należą do takich reguł prawnych; zauważa, że sądowa kontrola ważności aktów unijnych obejmuje zatem przestrzeganie tych zasad;

20.

podkreśla, że w wyroku z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie C-176/09 (Luksemburg przeciwko Parlamentowi i Radzie) Trybunał Sprawiedliwości stwierdza, że zasada proporcjonalności „wymaga, by środki prawne wynikające z zastosowania przepisów wspólnotowych były odpowiednie do realizacji zgodnego z prawem celu zamierzonego przez dane regulacje i nie wykraczały poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia”, przy czym „w dziedzinach, w których prawodawca dysponuje szerokimi uprawnieniami normatywnymi”, legalność środka przyjętego w tym kontekście może zostać podważona tylko wówczas, gdy środek taki jest ewidentnie niewłaściwy w odniesieniu do celu, do którego realizacji dążą właściwe instytucje, niemniej jednak unijny prawodawca „jest zobowiązany do oparcia swej decyzji na obiektywnych kryteriach” oraz w ramach analizy ograniczeń wynikających z różnych, możliwych do zastosowania środków „powinien zbadać, czy cele zamierzone w przyjętym środku mogą uzasadniać powstanie negatywnych skutków gospodarczych, nawet znaczących, po stronie niektórych podmiotów”;

21.

zauważa, że zgodnie z zapisem w traktatach zasada pomocniczości pozwala Unii na podejmowanie działań w dziedzinie nieujętej w zakresie jej wyłącznych kompetencji „tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim cele zamierzonego działania nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie zarówno na poziomie centralnym, jak i regionalnym oraz lokalnym, i jeśli ze względu na rozmiary lub skutki proponowanego działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii”, podczas gdy zgodnie z zasadą proporcjonalności przedmiot i forma działań nie mogą wykraczać poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów traktatowych; podkreśla, że pomocniczość i proporcjonalność są zasadami ściśle ze sobą powiązanymi, ale odrębnymi: pierwsza z nich odnosi się do właściwości podejmowania działań przez Unię w obszarach, które nie wchodzą w zakres jej wyłącznych kompetencji, natomiast druga odnosi się do proporcjonalności między środkami przyjętymi przez prawodawcę a celami, do jakich on dąży, oraz funkcjonuje jako zasada ogólna wykonywania uprawnień na szczeblu Unii; w związku z powyższym przypomina, że badanie w zakresie zgodności z zasadą proporcjonalności projektu aktu ustawodawczego zgodnie z logiką następuje po badaniu w zakresie zgodności z zasadą pomocniczości, przy czym badanie w zakresie zgodności z zasadą pomocniczości nie byłoby wystarczająco skuteczne, jeśli nie przeprowadzono by również badania w zakresie zgodności z zasadą proporcjonalności;

22.

zauważa, że w roku 2011 Komisja otrzymała jedynie niewielką liczbę zapytań parlamentarnych (32 z ponad 12 000) dotyczących kwestii związanych z przestrzeganiem zasady pomocniczości i zasady proporcjonalności;

23.

podkreśla, że w roku 2011 Komisja otrzymała 64 uzasadnione opinie w rozumieniu protokołu nr 2, które dotyczyły stosowania zasady pomocniczości i zasady proporcjonalności, co stanowi znaczny wzrost w porównaniu z rokiem 2010; odnotowuje jednak, że te 64 uzasadnione oceny stanowią zaledwie 10 % wszystkich 622 opinii przesłanych Komisji przez parlamenty narodowe w roku 2011 w ramach odnośnego dialogu politycznego; ponadto zwraca uwagę na fakt, że żaden wniosek Komisji nie otrzymał wystarczającej liczby uzasadnionych opinii, aby zgodnie z zapisami w protokole uruchomić tzw. procedurę żółtej lub pomarańczowej kartki; stwierdza natomiast, że dnia 22 maja 2012 r. po raz pierwszy uruchomiono procedurę żółtej kartki w odniesieniu do wniosku Komisji (wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie korzystania z prawa do podejmowania działań zbiorowych w kontekście swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, tzw. wniosek dotyczący rozporządzenia „Monti II”); podkreśla, że Komisja wycofała wniosek dotyczący rozporządzenia nie dlatego, że uznała, iż zasada pomocniczości została naruszona, ale ponieważ uznała za mało prawdopodobne, aby wniosek spotkał się w Parlamencie i Radzie z poparciem politycznym wystarczającym do jego przyjęcia;

24.

uważa, że mechanizm kontroli zasady pomocniczości musi zostać opracowany i być stosowany jako ważne narzędzie współpracy między instytucjami europejskimi a instytucjami krajowymi; stwierdza z zadowoleniem, że ten instrument jest stosowany w praktyce jako środek komunikacji i dialogu w ramach współpracy między poszczególnymi instytucjonalnymi szczeblami wielopoziomowego systemu europejskiego;

25.

z niepokojem zauważa, że w niektórych uzasadnionych opiniach parlamenty narodowe podkreślały to, że w wielu wnioskach ustawodawczych Komisji brakuje uzasadnienia dotyczącego zasady pomocniczości lub jest ono niewystarczające;

26.

zaleca zbadanie przyczyn tak niewielkiej liczby formalnych uzasadnionych opinii parlamentów narodowych i znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy wynika to z powszechnego przestrzegania zasady pomocniczości, czy też z tego, że parlamenty narodowe nie są w stanie zastosować tej zasady z uwagi na niedostateczne środki lub zbyt krótkie terminy; uważa za stosowne przeprowadzenie przez Komisję analizy w tym zakresie;

27.

podkreśla, że instytucje europejskie powinny umożliwić parlamentom narodowym kontrolę wniosków ustawodawczych, dopilnowując, by Komisja przedstawiała szczegółowe i wyczerpujące motywy swoich decyzji ustawodawczych dotyczących pomocniczości i proporcjonalności zgodnie z art. 5 Protokołu nr 2 do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

28.

zauważa ponadto w tym kontekście, że obecne ramy czasowe wyznaczone dla parlamentów narodowych na przeprowadzenie kontroli zasad pomocniczości i proporcjonalności są często uznawane za niewystarczające;

29.

uważa, że presja na czas i zasoby, z którą mierzą się parlamenty narodowe, kiedy zajmują się projektami aktów ustawodawczych, przyczynia się do obserwowanego „deficytu demokratycznego” w UE;

30.

przypomina swoje poprzednie wezwania do bardziej szczegółowego badania problemów, na jakie natykają się parlamenty narodowe, w celu poprawy funkcjonowania obecnego mechanizmu; uważa, że pożądane byłoby zbadanie możliwości usprawnienia tego mechanizmu, który – być może przy okazji zmiany Traktatu w przyszłości – dałby więcej uprawnień parlamentom narodowym; proponuje, by w takim przeglądzie uwzględnić właściwą liczbę odpowiedzi od parlamentów krajowych, wymaganą do uruchomienia takiej procedury, czy ma być ograniczona do kwestii związanych z pomocniczością, jaki ma być jej skutek, ze szczególnym odniesieniem do ostatnich doświadczeń związanych z procedurą żółtej kartki; postrzega taką dyskusję jako użyteczny etap w zmianie uprawnień parlamentów narodowych służący tworzeniu zachęt do sprawowania kontroli ze skutkami na szczeblu europejskim;

31.

uważa, że w międzyczasie można wprowadzić inicjatywy służące poprawie oceny kwestii europejskich przez parlamenty narodowe, a w szczególności:

32.

wyraża przekonanie, że skuteczne podejście do wyzwań związanych z lepszym stanowieniem prawa, zarówno w kontekście istniejących aktów prawnych, jak i planowanych przepisów, pomoże instytucjom europejskim odpowiedzieć na kryzys; uważa, że reforma ustawodawstwa europejskiego i praktyk ustawodawczych stanowi zasadnicze narzędzie do stymulowania wzrostu, konkurencyjności i godziwego zatrudnienia w Europie;

33.

pochwala rosnący nacisk ze strony Komisji na „cykl” prowadzenia polityki, w ramach którego etapy wprowadzenia, oceny skutków, konsultacji, uchwalenia, wdrożenia i oceny prawa UE są postrzegane jako część spójnego procesu; w tym kontekście wyraża przekonanie, że zasada „najpierw myśl na małą skalę” powinna być kluczowym elementem ogólnym, że ocena ex ante nowych przepisów powinna być poprawiona, tworząc w ten sposób zrozumiały i przejrzysty proces stymulacji wzrostu i konkurencyjności w Europie;

34.

w tym względzie z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie inteligentnych regulacji oraz sprawności regulacyjnej UE, a także dokument roboczy służb Komisji pt. „Dziesięć najbardziej uciążliwych aktów prawnych dla MŚP”; uważa, że dokumenty te stanowią wiarygodne postępy w realizacji programu lepszego stanowienia prawa i odzwierciedlają wiele wcześniejszych wniosków Parlamentu;

35.

uważa, że takie retoryczne postępy należy obecnie skonsolidować w ramach konkretnego działania; wzywa zatem Komisję do przedstawienia dalszych konkretnych propozycji służących ograniczeniu ogólnych obciążeń regulacyjnych bez osłabiania bezpieczeństwa i higieny pracy, a w szczególności do:

36.

podkreśla, że poprawa bezpieczeństwa i higieny pracy oraz usprawnienie procesu informowania pracowników i przeprowadzania z nimi konsultacji stanowią dwa kluczowe elementy służące zwiększaniu wydajności i konkurencyjności w gospodarce europejskiej; podkreśla, że mocne i stabilne regulacje w tych dziedzinach nie utrudniają wzrostu, ale raczej się do niego przyczyniają;

37.

Uważa, że Komisja powinna dalej badać wariant wprowadzenia etapu „białej księgi” w procesie ustawodawczym; wyraża przekonanie, że umożliwienie zainteresowanym stronom przedstawiania komentarzy w sprawie projektów wniosków i towarzyszących im ocen skutków poprawi jakość projektów aktów prawnych przedstawianych przez Komisję bez nieuzasadnionego przedłużania okresu powstawania przyszłych przepisów;

38.

przypomina o wystosowanym przez Parlament do Komisji zaproszeniu do przedstawienia wniosków wdrażających rozwiązania kompensacyjne dotyczące regulacji, co wymagałoby określenia równoważnej kompensacji kosztów jeszcze przed wprowadzeniem nowych przepisów wiążących się z ponoszeniem kosztów; zauważa, że ustawodawstwo UE nie oznacza, że 28 krajowych aktów prawnych zostaje automatycznie wycofanych na rzecz jednego europejskiego aktu prawnego, ani też nie oznacza automatycznie, że nowe przepisy europejskie nakładają mniejsze obciążenia niż odpowiednie przepisy krajowe; wzywa zatem Komisję do rzetelnego przeanalizowania tego wniosku oraz przedstawienia oceny jego skutków przed końcem bieżącej kadencji, który nastąpi w 2014 r.;

39.

wyraża ubolewanie, że Komisja zamierza wycofać swój wniosek dotyczący statutu europejskiej spółki prywatnej, o który Parlament apelował w sprawozdaniu ustawodawczym z własnej inicjatywy; zwraca się do Komisji o przeprowadzanie konsultacji z Parlamentem przed wycofaniem jakiegokolwiek wniosku złożonego na podstawie takiego sprawozdania Parlamentu;

40.

podkreśla, że usprawnienie środowiska regulacyjnego wymaga uproszczenia, co jest ważne zwłaszcza dla organów lokalnych i regionalnych, które często dysponują ograniczonymi i coraz mniejszymi zasobami przeznaczonymi na wdrażanie ustawodawstwa;

41.

Rozumie nadmiernie rygorystyczne wdrażanie jako praktykę polegającą na tym, że państwa członkowskie, dokonując transpozycji dyrektyw UE do prawa krajowego, wykraczają poza ich minimalne wymogi. ponawia swoje poparcie dla środków mających na celu zaradzenie nadmiernie rygorystycznemu wdrażaniu i zachęca zatem państwa członkowskie do wyjaśniania przyczyn nadmiernego rygoryzmu w przypadkach, gdy stosują one takie podjeście;

42.

z zadowoleniem przyjmuje próbę uwzględnienia szerokiego i przekrojowego spektrum potencjalnych skutków w ocenie skutków Komisji, lecz wyraża przekonanie, że system ten wciąż można ulepszyć na wiele sposobów, na przykład przez uwzględnienie wymiaru terytorialnego (skutków finansowych i administracyjnych dla organów krajowych, regionalnych i lokalnych); w tym względzie jest podbudowany decyzją Komisji o aktualizacji, konsolidacji i przeglądzie wytycznych w sprawie oceny skutków do czerwca 2014 r. oraz zastrzega sobie prawo do przedstawienia szczegółowych uwag w celu wprowadzenia ewentualnych zmian do tych wytycznych w nadchodzących miesiącach, apeluje o przestrzeganie zasad wielojęzyczności w ocenach skutków, mających zasadnicze znaczenie dla kształtowania opinii publicznej i opinii politycznych;

43.

zwraca się do Komisji o przeanalizowanie metodologii stosowanej przy sporządzaniu oceny wpływu z punktu widzenia weryfikacji sposobów poprawy zarówno wskaźników jakościowych, jak i ogólnego przebiegu procesu konsultacyjnego, w szczególności zaangażowania stosownych zainteresowanych stron;

44.

wyraża przekonanie, że istnieje potrzeba pełnej spójności między oceną wpływu opublikowaną przez Komisję a treścią wniosków ustawodawczych przyjętych przez kolegium komisarzy; wnioskuje, aby wszelkie oceny skutków w sprawie wniosku zmienionego przez kolegium były automatycznie aktualizowane w celu odzwierciedlania zmian wprowadzanych przez komisarzy;

45.

wzywa Komisję do zwiększenia roli i niezależności Rady ds. Oceny Skutków, zwłaszcza na potrzeby sfinalizowania i przedstawienia obecnych wniosków ustawodawczych, które uzyskały pozytywną opinię tej rady; wzywa Radę ds. Oceny Skutków do korzystania z wiedzy fachowej partnerów społecznych;

46.

wyraża przekonanie, że ostatnie oświadczenie o uchyleniu się od odpowiedzialności, które stwierdza, że ocena skutków Komisji jest wiążąca jedynie dla służb Komisji zaangażowanych w jej przygotowanie i nie przesądza o końcowej formie decyzji podejmowanych przez Komisję, podkreśla, że obecny system ma poważną wadę;

47.

z zadowoleniem przyjmuje pozytywny rozwój Dyrekcji ds. Oceny Skutków Regulacji i Europejskiej Wartości Dodanej w Parlamencie; wyraża przekonanie, że podejście systemowe do uwag dotyczących ocen skutków powinno zostać przyjęte w całym Parlamencie; pochwala przygotowywanie przez Dyrekcję ds. Oceny Skutków krótkich podsumowań ocen skutków towarzyszących wnioskom Komisji i uważa, że powinny one stanowić podstawowy element dokonywanej przez komisję oceny wniosku ustawodawczego będącego przedmiotem debaty; proponuje, aby oceny skutków sporządzane przez Parlament uwzględniały w razie potrzeby wymiar terytorialny; wnioskuje, aby Konferencja Przewodniczących Komisji rozważyła, jak najlepiej wdrożyć to zalecenie;

48.

przypomina o zobowiązaniu Parlamentu i Rady podjętym w międzyinstytucjonalnym wspólnym podejściu do oceny skutków z 2005 r. i dotyczącym przeprowadzania oceny skutków przed przyjęciem jakiejkolwiek zmiany merytorycznej, jeżeli uznają to za właściwe i niezbędne dla dobra procesu ustawodawczego; wzywa komisje do korzystania z pomocy Działu ds. Oceny Skutków Regulacji podczas wypełniania wspomnianego zobowiązania;

49.

ponownie przypomina o porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z 2003 r. i wzywa Radę do niezwłocznego zakończenia prac nad ustanowieniem własnego mechanizmu przeprowadzania ocen skutków własnych poprawek merytorycznych, zgodnie ze zobowiązaniami Rady na mocy wspomnianego porozumienia z 2003 r.;

50.

nalega, aby Komisja prezentowała rzetelne uwagi na temat oceny europejskiej wartości dodanej towarzyszącej sprawozdaniom ustawodawczym z własnej inicjatywy, szczegółowo wyjaśniając, dlaczego nie akceptuje danych argumentów przedstawionych przez Parlament lub dlaczego uważa je za stosowne;

51.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/21

—

uwzględniając art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 8 i 10 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności jej art. 21,

—

uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

—

uwzględniając zalecenie CM/Rec(2010)5 Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich w sprawie środków zwalczania dyskryminacji ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową, przyjęte dnia 31 marca 2010 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Strategia skutecznego wprowadzania w życie Karty praw podstawowych przez Unię Europejską” (COM(2010)0573),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji ze stosowania Karty praw podstawowych UE za 2012 r. (COM(2013)0271) oraz towarzyszące mu dokumenty robocze,

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426) oraz stanowisko Parlamentu w tej sprawie z dnia 2 kwietnia 2009 r. (1),

—

uwzględniając wytyczne na rzecz promowania i ochrony wszystkich praw człowieka przysługujących lesbijkom, gejom, osobom biseksualnym, transpłciowym i interseksualnym (LGBTI) przyjęte przez Radę Unii Europejskiej na posiedzeniu w dniu 24 czerwca 2013 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej z listopada 2010 r. zatytułowane „Homofobia, transfobia i dyskryminacja ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową”,

—

uwzględniając wyniki badania przeprowadzonego przez Agencję Praw Podstawowych (FRA) Unii Europejskiej dotyczącego lesbijek, gejów, osób biseksualnych i transpłciowych w Unii Europejskiej, opublikowanego w dniu 17 maja 2013 r.,

—

uwzględniając opinię FRA z dnia 1 października 2013 r. w sprawie stanu równości w Unii Europejskiej w 10 lat po pierwotnym wprowadzeniu w życie dyrektyw równościowych,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie zwalczania homofobii w Europie (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie stanu praw podstawowych w Unii Europejskiej (2010–2011) (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie zaostrzenia walki z rasizmem, ksenofobią i przestępstwami popełnianymi z nienawiści (4),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0009/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska opiera się na takich wartościach jak poszanowanie godności osoby ludzkiej, wolności, demokracji, równości, praworządności, jak również poszanowanie praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości;

B.

mając na uwadze, że przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia Europejska dąży do zwalczania wszelkiej dyskryminacji ze względu na płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną;

C.

mając na uwadze, że w czerwcu 2013 r. Rada Unii Europejskiej przyjęła zdecydowane wytyczne na rzecz promowania i ochrony poza Unią Europejską wszystkich praw człowieka przysługujących osobom LGBTI oraz że powinna dopilnować, aby prawa te były skutecznie chronione wewnątrz UE;

D.

mając na uwadze, że Unia Europejska koordynuje już swoje działanie poprzez kompleksowe polityki: w dziedzinie równouprawnienia i niedyskryminacji za pośrednictwem „Ramowej strategii dotyczącej niedyskryminacji i równych szans dla wszystkich”, w dziedzinie równouprawnienia płci za pośrednictwem „Strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010 – 2015”, w dziedzinie niepełnosprawności za pośrednictwem „Europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010 – 2020” oraz w dziedzinie równości Romów za pośrednictwem „Unijnych ram dotyczących krajowych strategii integracji Romów do 2020 r.”;

E.

mając na uwadze, że w swojej strategii skutecznego wprowadzania w życie Karty praw podstawowych przez Unię Europejską Komisja uznała konieczność rozwijania konkretnych polityk dotyczących poszczególnych praw podstawowych w oparciu o traktaty;

F.

mając na uwadze, że w badaniu UE z 2013 r. dotyczącym osób LGBT, Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) ustaliła, że w UE w roku poprzedzającym badanie jeden na dwóch respondentów z grupy LGBT czuł się dyskryminowany lub nękany ze względu na orientację seksualną, jeden na trzech był dyskryminowany przy dostępie do towarów lub usług, jeden na czterech był obiektem fizycznej napaści, a jeden na pięciu był dyskryminowany w zakresie zatrudnienia lub wykonywania zawodu;

G.

mając na uwadze, że FRA zaleciła UE i państwom członkowskim opracowanie planów działania promujących szacunek do osób LGBT oraz ochronę ich praw podstawowych;

H.

mając na uwadze, że w maju 2013 r. jedenastu ministrów ds. równości (5) wezwało Komisję do opracowania kompleksowej polityki UE na rzecz równości osób LGBT oraz że dziesięć państw członkowskich (6) przyjęło już lub omawia obecnie podobne polityki na szczeblu krajowym i regionalnym;

I.

mając na uwadze, że Parlament Europejski wnioskował już dziesięciokrotnie o przyjęcie kompleksowego unijnego instrumentu politycznego na rzecz równości na gruncie orientacji seksualnej i tożsamości płciowej;

1.

zdecydowanie potępia wszelką dyskryminację ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową oraz zdecydowanie ubolewa nad tym, że prawa podstawowe lesbijek, gejów, osób biseksualnych, transpłciowych i interseksualnych (LGBTI) nie są jeszcze zawsze w pełni przestrzegane w Unii Europejskiej;

2.

jest przekonany, że Unia Europejska nie posiada aktualnie kompleksowej polityki ochrony praw podstawowych osób LGBTI;

3.

uznaje wspólną odpowiedzialność Komisji i państw członkowskich za ochronę praw podstawowych; wzywa Komisję do wykorzystania swoich kompetencji w najszerszym możliwym zakresie, w tym poprzez wspieranie wymiany dobrych praktyk pomiędzy państwami członkowskimi; wzywa państwa członkowskie do wypełnienia swoich obowiązków wynikających z unijnych przepisów oraz z zalecenia Rady Europy w sprawie środków zwalczania dyskryminacji ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową;

4.

wzywa Komisję, państwa członkowskie oraz odpowiednie agencje do podjęcia współpracy w sprawie kompleksowej polityki ochrony praw podstawowych osób LGBTI w perspektywie wieloletniej, tj. do opracowania harmonogramu, strategii lub planu działania obejmujących tematy i cele określone poniżej;

5.

podkreśla, że ta kompleksowa polityka musi być realizowana w poszanowaniu kompetencji Unii Europejskiej, jej agencji i państw członkowskich;

6.

podkreśla, że należy zachować wolność wyrażania i manifestowania przekonań lub opinii w ramach pluralizmu poglądów, pod warunkiem, że nie nawołują one do nienawiści, przemocy lub dyskryminacji;

7.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, rządom i parlamentom państw członkowskich, wszystkim agencjom, o których mowa w niniejszej rezolucji, oraz Radzie Europy.

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/27

—

uwzględniając dyrektywę 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym („dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (1),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zatytułowane „Pierwsze sprawozdanie w sprawie stosowania dyrektywy dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych” (COM(2013)0139),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady oraz Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie stosowania dyrektywy o nieuczciwych praktykach handlowych (COM(2013)0138),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów („rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów”) (2),

—

uwzględniając dyrektywę 98/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie nakazów zaprzestania szkodliwych praktyk w celu ochrony interesów konsumentów (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 stycznia 2009 r. w sprawie transpozycji, wdrażania i egzekwowania dyrektywy 2005/29/WE dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz dyrektywy 2006/114/WE dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (4),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie wpływu reklamy na zachowania konsumentów (5) oraz dotyczącą jej odpowiedź Komisji przyjętą 30 marca 2011 r.;

—

uwzględniając analizę zatytułowaną „Transpozycja i wykonanie dyrektywy 2005/29/WE dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych oraz dyrektywy 2006/114/WE dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej”, sporządzoną na zlecenie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (6),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Prawnej (A7-0474/2013),

A.

mając na uwadze, że konsumpcja jest jedną z głównych sił napędowych wzrostu w Unii Europejskiej, przez co konsumenci odgrywają istotną rolę w gospodarce europejskiej;

B.

mając na uwadze, że ochrona konsumentów i ich praw stanowi jedną z podstawowych wartości Unii;

C.

mając na uwadze, że dyrektywa 2005/29/WE o nieuczciwych praktykach handlowych jest głównym narzędziem prawnym Unii regulującym kwestie reklamy wprowadzającej w błąd i innych nieuczciwych praktyk w transakcjach pomiędzy przedsiębiorstwami i konsumentami;

D.

mając na uwadze, że poprzez klauzulę o „jednolitym rynku” w dyrektywie tej dąży się do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów w całej Unii i do zwiększenia poziomu zaufania konsumentów do jednolitego rynku, przy jednoczesnym zagwarantowaniu przedsiębiorstwom większego bezpieczeństwa prawnego, jak również zmniejszenia przeszkód w handlu transgranicznym;

E.

mając na uwadze, że dyrektywa 2005/29/WE była bardzo różnie stosowana w poszczególnych państwach członkowskich;

F.

mając na uwadze, że tymczasowe odstępstwa umożliwiające państwom członkowskim dalsze stosowanie przepisów krajowych, które miały bardziej rygorystyczny lub nakazowy charakter niż dyrektywa oraz wdrażały klauzule minimalnej harmonizacji zawarte w innych unijnych przepisach, wygasły w dniu 12 czerwca 2013 r.;

G.

mając na uwadze, że państwa członkowskie, które wyrażają taką wolę, mogą rozszerzyć zakres stosowania dyrektywy o relacje między przedsiębiorstwami, oraz że do chwili obecnej tylko cztery kraje podjęły taką decyzję;

H.

mając na uwadze, że Komisja zapowiedziała, iż wkrótce wystąpi z wnioskiem o rewizję dyrektywy 2006/114/WE dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej, w której szczególnie uwzględnione zostaną relacje między przedsiębiorstwami;

I.

mając na uwadze, że rozwój gospodarki cyfrowej i wszystkie jej technologiczne zastosowania zrewolucjonizowały metody zakupów oraz sposób, w jaki przedsiębiorstwa sprzedają i reklamują swoje towary i usługi;

J.

mając na uwadze, że niektóre przedsiębiorstwa, zwłaszcza te najmniejsze, a także wielu konsumentów wciąż nie wie o prawach przysługujących konsumentom w Europie;

K.

mając na uwadze, że konieczne jest wzmocnienie roli stowarzyszeń konsumentów oraz umożliwienie im zwiększenia ich potencjału;

1.

podkreśla skuteczność regulacji prawnych wprowadzonych przez przedmiotową dyrektywę oraz rolę, jaką dyrektywa ta odgrywa w zwiększaniu zaufania konsumentów i handlowców do transakcji na rynku wewnętrznym (zwłaszcza transakcji transgranicznych), a także w zapewnianiu przedsiębiorstwom większego bezpieczeństwa prawnego oraz we wzmacnianiu ochrony konsumentów w Unii; przypomina, że rozbieżności w stosowaniu przedmiotowej dyrektywy zagrażają jej skuteczności;

2.

wyraża ubolewanie, że pomimo przepisów dyrektywy 2006/114/WE zmierzających do wyeliminowania praktyk wprowadzających w błąd w dziedzinie reklamy w odniesieniu do relacji między przedsiębiorstwami, niektóre praktyki tego typu, szczególnie takie jak oszustwa dotyczące katalogów firmowych, nie zanikają; odnotowuje, że Komisja zamierza wkrótce wystąpić z wnioskiem o zmianę dyrektywy 2006/114/WE dotyczącej relacji między przedsiębiorstwami w celu bardziej skutecznego zwalczania takich praktyk; sugeruje, że w tym kontekście Komisja mogłaby w przypadku dyrektywy 2006/114/WE, podobnie jak ma to miejsce w przypadku dyrektywy 2005/29/WE, wziąć pod uwagę korzyści płynące z ukierunkowanej czarnej listy praktyk handlowych, które należy uznać za nieuczciwe we wszelkich okolicznościach w relacjach między przedsiębiorstwami; niemniej jednak nie uważa za stosowne, by rozszerzenie zakresu dyrektywy 2005/29/WE dotyczącej stosunków między przedsiębiorstwami i konsumentami o nieuczciwe praktyki handlowe między przedsiębiorstwami nastąpiło w najbliższej przyszłości;

3.

zwraca się do Komisji o doprecyzowanie powiązania dyrektyw 2005/29/WE i 2006/114/WE, aby zagwarantować wszystkim podmiotom gospodarczym Unii, a zwłaszcza konsumentom i MŚP, wysoki poziom ochrony przed oszukańczymi lub nieuczciwymi praktykami i zwiększyć w ten sposób poziom zaufania w obrębie rynku wewnętrznego;

4.

uważa, że odstępstwa przewidziane dla sektorów nieruchomości i usług finansowych są uzasadnione i że ich utrzymanie jest właściwe;

5.

uważa, że na tym etapie poszerzenie „czarnej listy” w załączniku I nie jest zasadne; niemniej jednak wzywa Komisję do sporządzenia listy praktyk zdefiniowanych jako nieuczciwe przez organy krajowe w oparciu o ogólne zasady dyrektywy w celu oceny ewentualnej potrzeby takiego poszerzenia w przyszłości;

6.

zauważa, że w przypadku pewnych form stosunków między konsumentami i przedsiębiorcami konsumenci mogą paść ofiarą nieuczciwych praktyk handlowych, np. w przypadku sprzedaży produktu handlowcom; wzywa Komisję do zbadania problemów tej natury i, w stosownych przypadkach, zbadania ukierunkowanych i praktycznych rozwiązań, które mogą między innymi zawierać bardziej elastyczne interpretacje przepisów dyrektywy 2005/29/WE w sprawie nieuczciwych praktyk handlowych i które mogłyby zostać wyjaśnione w wytycznych Komisji dotyczących stosowania tej dyrektywy;

7.

przypomina, że od dnia 12 czerwca 2013 r. państwa członkowskie nie mogą już stosować przepisów zachowanych do tej pory na zasadzie tymczasowych odstępstw; wzywa zatem państwa członkowskie do zastosowania się do tekstu dyrektywy w możliwie jak najkrótszym terminie; równocześnie wzywa Komisję, by przeanalizowała, jak państwa członkowskie transponowały dyrektywę, szczególnie jeśli chodzi o krajowe zakazy, które nie zostały ujęte w załączniku I, a także by przedstawiła Parlamentowi i Radzie w ciągu dwóch lat nowe kompleksowe sprawozdanie ze stosowania tej dyrektywy, które będzie zawierało w szczególności analizę zakresu dalszej harmonizacji i upraszczania prawa wspólnotowego związanego z ochroną konsumentów oraz propozycje wszelkich niezbędnych środków, które należy podjąć na szczeblu wspólnotowym, by zapewnić utrzymanie wysokiego poziomu ochrony konsumentów;

8.

potwierdza znaczenie i absolutną konieczność całościowego i jednolitego stosowania oraz adekwatnego wdrażania dyrektywy przez państwa członkowskie w celu wyeliminowania niepewności prawa oraz niepewności operacyjnej, z jaką mają do czynienia przedsiębiorstwa działające na szczeblu transgranicznym; z zaniepokojeniem odnotowuje fakt, że w 2011 i 2012 r. Komisja musiała stosować system zasięgania opinii „EU Pilot”, ponieważ część państw członkowskich nie zdołała właściwie transponować dyrektywy; wzywa państwa członkowskie, by wspierały egzekwowanie dyrektywy na poziomie krajowym wszelkimi dostępnymi sposobami, a w szczególności dzięki odpowiednim zasobom; podkreśla, że bardzo ważne jest pogłębienie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za wdrożenie przedmiotowej dyrektywy oraz nawiązanie zorganizowanego dialogu między organami stosującymi prawo w interesie publicznym i innymi zainteresowanymi stronami, w szczególności organizacjami konsumenckimi;

9.

stwierdza, że od upływu terminu wdrożenia dyrektywy w 2007 r. odnotowano liczne przypadki, w których państwa członkowskie nie wdrożyły w sposób prawidłowy lub nie stosowały kluczowych przepisów, zwłaszcza czarnej listy niedozwolonych, wprowadzających w błąd i agresywnych praktyk handlowych; wzywa w związku z tym Komisję do dalszego uważnego monitorowania wykonania dyrektywy, a w razie konieczności do pozywania państw członkowskich, które dopuszczają się naruszeń poprzez niewdrażanie lub niewłaściwe wykonanie dyrektywy, zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; szczególnie wzywa Komisję do pilnego rozwiązania wszelkich nierozstrzygniętych kwestii w związku z konsultacjami rozpoczętymi w 2011 r., albo przez zakończenie postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, albo przez skierowanie ich do Trybunału Sprawiedliwości;

10.

popiera Komisję w jej zamiarze stworzenia wykazu wskaźników służących ocenie skuteczności mechanizmu wdrażania dyrektywy przez państwa członkowskie;

11.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż od momentu transpozycji dyrektywy w państwach członkowskich wzrosła liczba zakupów transgranicznych; przypomina jednak, że aby wspierać zbieżne praktyki stosowane podczas wdrażania oraz zapewnić szybką i skuteczną reakcję, niezbędna jest wzmocniona współpraca i koordynacja między Komisją i władzami krajowymi; zauważa, że należy zwrócić szczególną uwagę na kwestię transgranicznych zakupów internetowych, zwłaszcza w przypadku, gdy internetowe porównywarki cen nie podają w jasny sposób informacji na temat tożsamości przedsiębiorcy prowadzącego daną stronę;

12.

potwierdza znaczenie zacieśnienia współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za wykonanie dyrektywy w celu zapewnienia jej pełnego stosowania i prawidłowego wdrożenia przez państwa członkowskie; w tym kontekście zachęca Komisję do przeprowadzenia, zgodnie z jej własnymi zapowiedziami do końca 2014 r., pogłębionej analizy zakresu zastosowania, skuteczności i mechanizmów operacyjnych rozporządzenia w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów („rozporządzenia CPC”); mając na uwadze powyższe, przyjmuje z zadowoleniem niedawne rozpoczęcie przez Komisję konsultacji publicznych w sprawie przeglądu tego rozporządzenia oraz dostępność wyników tych konsultacji we wszystkich językach UE; wzywa zainteresowane strony, by wzięły udział w tych konsultacjach;

13.

podkreśla użyteczność akcji kontrolnych przeprowadzanych w ramach rozporządzenia CPC i wzywa Komisję do dalszego rozwoju i zwiększenia skuteczności tych operacji, a także do rozszerzenia ich zakresu; nawołuje Komisję do dokonania syntezy zgromadzonych danych i sporządzenia listy działań podjętych przez Komisję i państwa członkowskie w następstwie tych akcji kontrolnych oraz do upublicznienia swojej analizy, przy jednoczesnym uwzględnieniu potrzeby zapewnienia poufności niektórych wrażliwych informacji, które są wykorzystywane w ramach postępowań sądowych na szczeblu krajowym; wzywa Komisję do przedłożenia Parlamentowi sprawozdania z uzyskanych wyników oraz w razie potrzeby do dalszego proponowania dodatkowych środków w celu poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego;

14.

zgadza się, że należy podejmować dalsze działania w celu poprawy egzekwowania dyrektywy o nieuczciwych praktykach handlowych w odniesieniu do szczególnie zagrożonych konsumentów;

15.

wyraża zaniepokojenie w związku z konfliktami interesów oraz manipulowaniem przez niektórych handlowców narzędziami służącymi do wyrażania opinii przez klientów oraz internetowymi porównywarkami cen; w związku z tym pozytywnie ocenia decyzję Komisji w sprawie rozpatrzenia rozwiązań mogących uczynić informacje umieszczane na takich stronach bardziej jasnymi dla konsumentów;

16.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zapewniły odpowiednie stosowanie dyrektywy w sprawie nieuczciwych praktyk handlowych, zwłaszcza w odniesieniu do „ukrytej” reklamy internetowej w formie komentarzy zamieszczanych na portalach społecznościowych, forach czy blogach, które rzekomo mają być zamieszczane przez samych konsumentów, a w rzeczywistości są wiadomościami o charakterze handlowym lub reklamowym wygenerowanymi lub finansowymi bezpośrednio lub pośrednio przez podmioty gospodarcze; podkreśla szkodliwy wpływ takich praktyk na pewność konsumentów oraz reguły konkurencji; wzywa państwa członkowskie do przedsięwzięcia stosownych działań na rzecz dalszego zapobiegania rozwojowi takich praktyk, w tym poprzez organizowanie kampanii informacyjnych mających na celu ostrzeganie konsumentów przed tymi „ukrytymi” formami reklamy lub poprzez zachęcanie do tworzenia forów obserwatorów/moderatorów, którzy będą specjalnie przeszkoleni i wyczuleni na zagrożenia związane z „ukrytymi” reklamami;

17.

podkreśla, że w związku z szybkim rozpowszechnianiem się reklamy online konieczne jest opracowanie odpowiedniej metody monitorowania ochrony zagrożonych grup społecznych, a szczególnie dzieci, oraz dostępu do nich reklamodawców;

18.

wyraża ubolewanie, że pomimo aktualnie obowiązujących unijnych regulacji prawnych w dziedzinie cen transportu lotniczego oraz akcji kontrolnych przeprowadzonych w 2007 r. w ramach rozporządzenia CPC w odniesieniu do stron internetowych, na których oferowane są bilety lotnicze, konsumenci nadal padają ofiarą licznych praktyk wprowadzających w błąd w tym sektorze, takich jak pomijanie obowiązkowych kosztów związanych z dodatkowymi opłatami za płatność kartą kredytową lub debetową podczas rezerwacji internetowych; wyraża zaniepokojenie rosnącą liczbą skarg użytkowników stron umożliwiających zakup biletów online, którzy padają ofiarą praktyki znanej powszechnie jako „śledzenie adresów IP”, mającej na celu rejestrowanie liczby połączeń internauty dokonywanych z tego samego adresu IP, a następnie sztuczne zawyżanie cen towaru w zależności od zainteresowania, przejawiającego się większą liczbą podobnych wyszukiwań; zwraca się do Komisji, by zbadała, jak częsta jest ta praktyka powodująca nieuczciwą konkurencję i stanowiąca niewłaściwe wykorzystywanie danych osobowych użytkowników, i w stosownym przypadku zaproponowała odpowiedni akt prawny w celu ochrony interesów użytkowników;

19.

uważa, że kary za naruszenie dyrektywy nie powinny w żadnym wypadku być niższe od wielkości zysku zrealizowanego w następstwie nieuczciwej lub wprowadzającej w błąd praktyki; przypomina państwom członkowskim, iż dyrektywa stanowi, że sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające; zwraca się do Komisji o kompilację i analizę danych na temat sankcji stosowanych przez państwa członkowskie oraz skuteczności systemów ich egzekwowania, zwłaszcza w odniesieniu do stopnia złożoności i czasu trwania procedur egzekwowania; wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi wyników tej analizy;

20.

przyjmuje z zadowoleniem starania poczynione przez Komisję na rzecz wsparcia państw członkowskich w transpozycji i stosowaniu dyrektywy;

21.

pozytywnie ocenia opracowaną przez Komisję bazę danych na temat przepisów krajowych i orzecznictwa dotyczącego nieuczciwych praktykach handlowych, a także uznaje jej przydatność pod względem udostępniania konsumentom dodatkowych informacji; ubolewa, że baza ta jest dostępna jedynie w języku angielskim; zwraca się do Komisji o stopniowe zwiększanie liczby języków, w których baza danych jest dostępna, oraz o poprawę jej widoczności, szczególnie wśród podmiotów gospodarczych; wzywa Komisję, by rozważyła także wprowadzenie dodatkowych instrumentów poszerzających wiedzę MŚP na temat nieuczciwych praktyk handlowych;

22.

podkreśla znaczenie wytycznych opracowanych przez Komisję w celu wsparcia procesu wdrażania dyrektywy; pochwala Komisję za zamiar dokonania zmian w tym dokumencie do 2014 r.; zachęca Komisję do prowadzenia prac w przejrzysty sposób i do zasięgania opinii zainteresowanych stron na wszystkich etapach; wzywa Komisję, by w przyszłości kontynuowała regularne aktualizowanie i objaśnianie tych wytycznych; wzywa państwa członkowskie, by w jak największym stopniu uwzględniły te wytyczne oraz wymieniały się najlepszymi praktykami przy ich wdrażaniu; wzywa Komisję do przedstawienia oceny problemów związanych z interpretacją i wdrażaniem, z jakimi regularnie borykały się władze krajowe i zainteresowane strony podczas wdrażania przepisów dyrektywy, aby zbadać, które aspekty wytycznych wymagają poprawy;

23.

podkreśla, że określona w przedmiotowej dyrektywie zasada maksymalnej harmonizacji zakłada, że krajowe ustawodawstwo nie może narzucać bardziej surowych przepisów niż te przewidziane w dyrektywie; podkreśla, że Trybunał Sprawiedliwości zinterpretował tę zasadę jako wymóg, zgodnie z którym sprzedaż wiązana i inne promocje handlowe, które trybunał uznaje za nieuczciwe praktyki handlowe i które nie figurują na czarnej liście w załączniku I, mogą być zakazane tylko w konkretnych przypadkach; podkreśla, że ze względu na pewność prawa oraz w celu zagwarantowania wysokiego poziomu ochrony konsumentów Komisja powinna sprecyzować w ramach przeglądu wytycznych, w jakich konkretnych przypadkach sprzedaż wiązana i inne promocje handlowe powinny być uznawane za niezgodne z prawem; ponadto wzywa Komisję, aby rozważyła konieczność opracowania nowego wniosku ustawodawczego poświęconego promocjom handlowym;

24.

podkreśla, że wykorzystywanie fałszywych roszczeń dotyczących środowiska to nieuczciwa praktyka, która wciąż się rozwija; zachęca Komisję do poszerzenia rozdziału wytycznych poświęconego tym praktykom w celu udzielenia podmiotom gospodarczym szczegółowych wskazówek dotyczących stosowania dyrektywy; zachęca równocześnie Komisję do zastanowienia się nad inicjatywami, jakie mogłaby podjąć w celu lepszej ochrony konsumentów przed tego rodzaju praktykami;

25.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o skuteczniejsze uwrażliwianie przedsiębiorstw na prawa konsumentów, aby sprzyjać ich skuteczniejszemu przestrzeganiu przez podmioty gospodarcze;

26.

przypomina, że wielu konsumentów waha się przed żądaniem zwrotu kosztów w sytuacji, gdy wydana kwota wydaje się im niezbyt wysoka; podkreśla konieczność szerszego uświadamiania konsumentów w zakresie wsparcia, jakiego mogą im udzielić stowarzyszenia konsumenckie oraz Sieć Europejskich Centrów Konsumenckich; podkreśla znaczenie organizacji konsumenckich dla szerzenia wiedzy na temat istniejących nieuczciwych praktyk handlowych jako działania prewencyjnego, a także ich roli we wspieraniu osób, które padły ofiarą nieuczciwych praktyk, umożliwiając w ten sposób konsumentom właściwe dochodzenie swoich praw; wzywa do skoordynowanych działań między organizacjami konsumenckimi na szczeblu krajowym i europejskim, a także między władzami krajowymi i Komisją;

27.

podkreśla znaczenie, jakie dla konsumentów ma dostępność skutecznych, szybkich i niezbyt kosztownych możliwości dochodzenia roszczeń; dlatego też apeluje do państw członkowskich o pełne stosowanie dyrektywy w sprawie metod alternatywnego rozwiązywania sporów i pozasądowego rozstrzygania konfliktów online;

28.

przypomina o znaczeniu, jakie dla konsumentów mają mechanizmy dochodzenia roszczeń zbiorowych i z zadowoleniem przyjmuje niedawno wydane zalecenie Komisji C(2013)3539 oraz jej komunikat COM(2013)0401; zgadza się, że horyzontalne ramy dochodzenia roszczeń zbiorowych pomogłyby uniknąć ryzyka związanego z podejmowaniem nieskoordynowanych inicjatyw sektorowych przez UE; wzywa państwa członkowskie do przestrzegania zaleceń Komisji dotyczących ustanowienia wspólnych zasad horyzontalnych, których wdrożenie w państwach członkowskich służyłoby ocenie konieczności podejmowania dalszych działań, w tym inicjatywy ustawodawczej, szczególnie w przypadkach transgranicznych; przypomina, że żadne z podejść do kwestii zbiorowego dochodzenia roszczeń nie może stanowić zachęty ekonomicznej do nadużywania pozwów zbiorowych i że wszystkie takie podejścia powinny przewidywać odpowiednie zabezpieczenia przed nieuzasadnionymi roszczeniami;

29.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/32

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 marca 2013 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Banku Centralnego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Unijna tablica wyników wymiaru sprawiedliwości – Narzędzie wspierania skutecznego wymiaru sprawiedliwości i wzrostu gospodarczego” (COM(2013)0160),

—

uwzględniając sprawozdania oceniające europejskie systemy wymiaru sprawiedliwości opracowywane co dwa lata przez Europejską Komisja ds. Skuteczności Wymiaru Sprawiedliwości (CEPEJ) Rady Europy,

—

uwzględniając art. 48 i art. 119 ust. 2 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0442/2013),

A.

mając na uwadze opublikowaną przez Komisję unijną tablicę wyników wymiaru sprawiedliwości, tj. narzędzie porównawcze mające umożliwić ocenę skuteczności krajowych systemów wymiaru sprawiedliwości, mającą na celu lepsze definiowanie strategii politycznych w dziedzinie sprawiedliwości, jak również fakt, że tablica ta obejmuje parametry wymiarów sprawiedliwości przyczyniające się do poprawy warunków prowadzenia działalności gospodarczej i inwestowania w Unii;

B.

mając na uwadze, że unijna tablica wyników wymiaru sprawiedliwości pozwala na porównanie krajowych systemów wymiaru sprawiedliwości za pomocą konkretnych wskaźników, jednak nie pozwala na sporządzenie ogólnego rankingu tych systemów;

C.

mając na uwadze, że tablica wyników wymiaru sprawiedliwości za rok 2013 dotyczy wyłącznie spraw z zakresu prawa cywilnego, handlowego i administracyjnego;

D.

mając na uwadze, że zaletą niewiążącej analizy porównawczej jest wskazanie, gdzie nastąpiła poprawa, a gdzie regres oraz dążenie do wymiany najlepszych praktyk w całej Unii bez ingerowania w niezależność krajowych systemów prawnych i sądowniczych;

1.

z wielkim zainteresowaniem przyjmuje do wiadomości opublikowanie unijnej tablicy wyników wymiaru sprawiedliwości; wzywa Komisję do rozwinięcia tego narzędzia zgodnie z Traktatami i po konsultacjach z państwami członkowskimi, mając jednocześnie na uwadze konieczność uniknięcia niepotrzebnego powielania pracy wykonywanej przez inne organy;

2.

popiera cel, jakim jest wymiana najlepszych praktyk mająca zapewnić skuteczny i niezależny wymiar sprawiedliwości, który może przyczynić się do wzrostu gospodarczego w Europie i zwiększenia konkurencyjności; podkreśla, że skuteczny i godny zaufania wymiar sprawiedliwości zachęca przedsiębiorstwa do rozwoju i inwestycji na poziomie krajowym i transgranicznym;

3.

podkreśla, jak ważne jest określenie punktów odniesienia w dziedzinie sądownictwa dla wzajemnego zaufania w wymiarze transgranicznym, dla skutecznej współpracy między instytucjami wymiaru sprawiedliwości oraz dla stworzenia wspólnego obszaru sądowego i europejskiej kultury sądowniczej;

4.

uważa, że każde porównanie krajowych systemów wymiaru sprawiedliwości, szczególnie w stosunku do ich wcześniejszej postaci, musi opierać się na obiektywnych kryteriach oraz na dowodach, które są obiektywnie gromadzone, porównywane i analizowane; zwraca uwagę na znaczenie oceny funkcjonowania systemów wymiaru sprawiedliwości jako całości bez oddzielania ich od społecznej, historycznej i gospodarczej sytuacji państw członkowskich lub od tradycji konstytucyjnych, z których się wywodzą; podkreśla znaczenie bezstronnego traktowania państw członkowskich przy jednoczesnym zapewnieniu przy ocenie systemów wymiaru sprawiedliwości równości traktowania wszystkich państw członkowskich;

5.

zwraca się do Komisji, aby wcześniej omówiła planowaną metodę z państwami członkowskimi przy zachowaniu przejrzystości;

6.

zaznacza, że punkty odniesienia należy określić, zanim będą gromadzone informacje o krajowych systemach wymiaru sprawiedliwości, aby opracować wspólny sposób pojmowania metodologii i wskaźników;

7.

docenia starania Komisji, by dostarczać wymiernych danych; jednak uważa, że niektóre cele, takie jak jakość i bezstronność wymiaru sprawiedliwości, jest bardzo trudno obiektywnie zmierzyć;

8.

zauważa, że skuteczności wymiaru sprawiedliwości nie da się zmierzyć wyłącznie na podstawie parametrów statystycznych, lecz należy uwzględniać również specyficzne warunki strukturalne i różne tradycje społeczne w państwach członkowskich; apeluje w związku z tym do Komisji, aby, gromadząc dane i ustalając wartości odniesienia, w przyszłości uwzględniała w większym stopniu różnice między krajowymi systemami wymiaru sprawiedliwości;

9.

wzywa Komisję, aby w dziedzinie prawa spółek w równym stopniu uwzględniła system monistyczny i dualistyczny;

10.

apeluje do państw członkowskich, aby dokładnie przeanalizowały tablicę wyników wymiaru sprawiedliwości za rok 2013 i ustaliły, czy należy wyciągnąć z niej jakieś konsekwencje w kwestii organizacji i postępów poczynionych przez ich odnośne systemy sądownictwa cywilnego, handlowego i administracyjnego;

11.

zachęca państwa członkowskie do gromadzenia odpowiednich danych dotyczących kwestii takich jak koszt postępowania, sprawy wymagające mediacji i procedury egzekucyjne; ubolewa nad tym, że część państw członkowskich nie dostarczyła danych dotyczących niektórych kategorii tablicy wyników wymiaru sprawiedliwości; uważa jednak, że Komisja powinna była wprowadzić rozróżnienie na przypadki, w których dane nie były dostępne, oraz przypadki, w których wskaźniki były nieodpowiednie lub nie miały zastosowania do poszczególnych państw członkowskich;

12.

apeluje do Komisji i państw członkowskich, aby sprzyjały wzajemnemu porozumieniu i współpracy między krajowymi systemami sądowniczymi, m.in. za pośrednictwem sieci sędziów kontaktowych;

13.

wzywa do przywiązywania większej uwagi do programów szkoleniowych dla sędziów, pracowników sądów i innych prawników praktyków, w szczególności w dziedzinie prawa europejskiego i prawa porównawczego; podkreśla, że jednym z zasadniczych elementów studiów prawniczych muszą być szkolenia językowe;

14.

jest zainteresowany otrzymywaniem danych dotyczących spraw transgranicznych, które często są bardziej złożone niż sprawy czysto krajowe i pokazują przeszkody, jakie napotykają obywatele UE, korzystając ze swoich praw wynikających z jednolitego rynku UE, szczególnie w stosowaniu prawa UE;

15.

zwraca uwagę na znaczenie alternatywnych metod rozwiązywania sporów dla odciążenia systemów sądowniczych i obniżenia kosztów ponoszonych przez wszystkie zainteresowane strony;

16.

zwraca się do Komisji, aby w kolejnej tablicy wyników wymiaru sprawiedliwości uwzględniła transgraniczne procedury mediacji; zachęca państwa członkowskie, aby aktywnie promowały procedury mediacji, zwłaszcza w odniesieniu do spraw handlowych i rodzinnych regulowanych na szczeblu UE (jak w przypadku rozporządzenia Rzym III i Bruksela II);

17.

podkreśla, że między państwami członkowskimi istnieją znaczne różnice w rozwoju systemów ICT; zaznacza, że korzystanie z nowych technologii może skutecznie przyczynić się do zmniejszenia kosztów i przyspieszenia procedur sądowych, zwłaszcza poprzez stosowanie aplikacji komputerowych oraz komputerowych systemów zarządzania sprawami i komputerowych narzędzi komunikacyjnych;

18.

zaznacza, że procedury rozpatrywania drobnych roszczeń i roszczeń bezspornych można przeprowadzać szybciej z użyciem narzędzi ICT;

19.

podkreśla rolę CEPEJ w gromadzeniu i przedstawianiu odnośnych danych zarówno na szczeblu krajowym, jak i regionalnym; uważa, że instytucje UE powinny dążyć do współpracy z CEPEJ, ponieważ stanowi ona doskonałą podstawę wymiany najlepszych praktyk i ponieważ należy unikać powielania pracy;

20.

przypomina o wiodącej roli Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych i portalu „e-sprawiedliwość” w ułatwianiu obywatelom UE dostępu do wiedzy o europejskim i krajowym prawie cywilnym i handlowym;

21.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i państwom członkowskim.

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/34

—

uwzględniając art. 174, 175, 176, 177, 178 oraz 191 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając protokół nr 26 do TFUE,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020. Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1301/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących realizacji celu „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia” i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1080/2006 (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1300/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1084/2006 (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) nr 1298/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 w odniesieniu do alokacji finansowej z Europejskiego Funduszu Społecznego dla niektórych państw członkowskich (4),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1299/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących wsparcia z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach celu „Europejska współpraca terytorialna” (5),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1302/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1082/2006 w sprawie europejskiego ugrupowania współpracy terytorialnej (EUWT) w celu doprecyzowania, uproszczenia i usprawnienia procesu tworzenia takich ugrupowań oraz ich funkcjonowania (6),

—

uwzględniając dyrektywę 2009/72/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającą dyrektywę 2003/54/WE (7),

—

uwzględniając wytyczne wspólnotowe w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska (8) (2008/C 82/01),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 734/2013 z dnia 22 lipca 2013 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 659/1999 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (9),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Wytyczne UE w sprawie stosowania reguł pomocy państwa w odniesieniu do szybkiej budowy/rozbudowy sieci szerokopasmowych” (10),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 kwietnia 2011 r. zatytułowany „Inteligentne sieci energetyczne: od innowacji do wdrożenia” (COM(2011)0202),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającą i w następstwie uchylającą dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (11),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie efektywności energetycznej, zmieniającą dyrektywy 2009/125/WE i 2010/30/UE oraz uchylającą dyrektywy 2004/8/WE i 2006/32/WE (12),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 8 marca 2011 r. zatytułowany „Plan działania prowadzący do przejścia na konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r.” (COM(2011)0112),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 listopada 2012 r. zatytułowany „Uruchomienie wewnętrznego rynku energii” (COM(2012)0663),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 czerwca 2012 r. zatytułowany „Energia odnawialna: ważny uczestnik europejskiego rynku energii” (COM(2012)0271),

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 27 marca 2013 r. zatytułowaną „Ramy polityki w zakresie klimatu i energii do roku 2030” (COM(2013)0169),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2013 r. w sprawie mikrogeneracji – wytwarzanie energii elektrycznej i cieplnej na małą skalę (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2013 r. w sprawie roli polityki spójności UE i jej podmiotów we wdrażaniu nowej europejskiej polityki energetycznej (14),

—

uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 10 września 2013 r. w sprawie wdrożenia środków efektywności energetycznej i ich wpływu w ramach polityki spójności (15),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (COM(2012)0011),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 14 listopada 2008 r. zatytułowany „Regiony 2020 – ocena przyszłych wyzwań dla regionów UE” (SEC(2008)2868),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 października 2010 r. w sprawie polityki regionalnej jako czynnika przyczyniającego się do inteligentnego rozwoju w ramach strategii Europa 2020 (COM(2010)0553),

—

uwzględniając dokument przesłany do konsultacji zawierający projekt rozporządzenia Komisji (UE) nr …/.. z dnia XXX uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu,

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0019/2014),

A.

mając na uwadze szereg najlepszych praktyk, takich jak: przedsięwzięcie w regionie Burgenland, projekty „MaReS – Macaronesia Research Strategy” czy „Green Islands”, tzw. dolina energetyczna w Holandii, modelowy region Harz wykorzystujący odnawialne źródła energii, przedsięwzięcie w gminie Hostětín w Republice Czeskiej, projekt Orkney Micro Renewables w Szkocji, a także miasta i społeczności realizujące projekty pilotażowe w ramach inicjatywy CONCERTO Komisji, czy też inicjatywy CO-POWER w zakresie efektywnego korzystania z energii i zdecentralizowanej produkcji energii, które pokazują, że społeczności lokalne i obywatele mogą stać się „prosumentami”, produkującymi energię w celu zaspokojenia własnych potrzeb, ale także sprzedającymi posiadane zasoby energii w ramach inteligentnej sieci, otrzymującymi środki za nadwyżkę produkcji, korzystającymi z opomiarowania netto, działającymi w ramach wirtualnych elektrowni wraz z innymi podmiotami, osiągającymi maksymalne korzyści poprzez włączenie wszystkich zainteresowanych pomiotów w planowanie i wdrażanie działań regionalnych, wspieranie aktywnego uczestnictwa i wymiany informacji, a także przyjęcie całościowego podejścia poprzez włączenie innych sektorów powiązanych z energią, takich jak transport czy budownictwo mieszkaniowe, wykorzystanie inteligentnych mechanizmów wsparcia finansowego i tworzenie nowych miejsc pracy;

B.

mając na uwadze, że Parlament przyjął już sprawozdania w sprawie roli polityki spójności UE i jej podmiotów we wdrażaniu nowej europejskiej polityki energetycznej oraz w sprawie wdrożenia środków efektywności energetycznej i ich wpływu w ramach polityki spójności,

C.

mając na uwadze, że dane osobowe gromadzone na potrzeby inteligentnych systemów energetycznych są wysoce wrażliwe, gdyż umożliwiają wyciąganie wniosków na temat zachowania użytkowników, w związku z czym należy zapewnić szczególną ochronę tych danych;

1.

z zadowoleniem przyjmuje zmianę paradygmatu dla regionów odnośnie do sposobu produkcji i zużycia energii, poprzez odejście od nieelastycznego, tradycyjnego modelu funkcjonującego zgodnie z „logiką obciążenia podstawowego”, na rzecz zmiennej, zdecentralizowanej i lokalnej produkcji, łącząc duży udział energii odnawialnej produkowanej na małą skalę z elastycznymi rozwiązaniami „na miarę” i rozproszonym magazynowaniem energii; przyznaje, że w celu zachowania zrównoważonego rozwoju i spełnienia wymogów przyszłego zapotrzebowania należy promować nowe modele produkcji i zużycia energii, oparte na zdecentralizowanej i lokalnej produkcji; podkreśla, że inteligentna sieć jest niezbędna dla urzeczywistnienia zmiany paradygmatu oraz że jej wdrażanie powinno odbywać się w ramach podejścia międzysektorowego i całościowego w celu uzyskania jak największych korzyści i możliwości rynkowych dla regionów oraz osiągnięcia zrównoważonego rozwoju, wzrostu gospodarczego i innowacji;

2.

przypomina, że w wielu regionach Europy opracowano w obecnych ramach unijnych szereg projektów, mających na celu wspieranie synergii w wybranych obszarach, jak również promocję zrównoważonej energetyki i wykorzystywania energii ze źródeł odnawialnych oraz że w regionach tych partnerzy publiczni i prywatni wspólnie dążą do poszukiwania możliwości regionalnego wzrostu gospodarczego w sektorze energetycznym, dzięki wczesnemu korzystaniu ze środków funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, partnerstwom zorientowanym na cel na szczeblu komunalnym, regionalnym, krajowym i europejskim oraz skutecznym zdecentralizowanym strategiom wdrożenia w celu pozyskania lokalnych zasobów energetycznych;

3.

podkreśla liczne korzyści płynące z inteligentnych sieci w zakresie zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, zwiększenia udziału energii odnawialnej i wytwarzania rozproszonego, stworzenia warunków wymaganych do skutecznego wykorzystania energii elektrycznej w transporcie, umożliwienia konsumentom dostosowania zużycia w taki sposób, by korzystać z jak najniższych cen i oszczędzać energię, przy jednoczesnej poprawie wydajności energetycznej, a także do oszczędności z tytułu mocy elektrycznej i ograniczenia kosztownych inwestycji w sieci en energetyczne poprzez korzystanie z energii poza godzinami największego zużycia, jak również do pobudzenia innowacji i rozwoju w zakresie technologii w UE; podkreśla, że należy włączyć obywateli we wszystkie etapy, w tym etap wdrożenia zaawansowanej infrastruktury pomiarowej, która zapewnia dwukierunkowy przepływ informacji, także w działaniach planowanych przez operatorów systemów dystrybucyjnych oraz dostawców technologii inteligentnych sieci; podkreśla także, że rozwój i stosowanie inteligentnych sieci znacznie zmniejsza straty energii na etapach przesyłu i dystrybucji; zaznacza, że można korzystać z automatycznej rekonfiguracji sieci w celu zapobiegania przerwom lub przywracania zasilania dzięki zdolnościom samonaprawczym; zwraca jednak uwagę, że krajowe sieci wsparcia w poszczególnych regionach często nie traktują priorytetowo najskuteczniejszych środków stosowania technologii w zakresie odnawialnych źródeł energii w prywatnych gospodarstwach domowych;

4.

podkreśla w tym kontekście możliwości zmian w sieci energetycznej pod względem geograficznym (lub terytorialnym) oraz wspieranie inteligentnych sieci energii elektrycznej dla regionów w niekorzystnym położeniu, w tym regionów najbardziej oddalonych i wyspiarskich, które z konsumentów energii mogą stać się jej producentami, uzyskując wysokie korzyści gospodarcze, przy jednoczesnym zapewnieniu bezpiecznej dostawy energii oraz rozwoju i działania inteligentnych sieci; podkreśla, że wdrażanie i funkcjonowanie inteligentnych sieci w szczególności dostarcza możliwości tym regionom, które mogą ograniczyć ponoszone przez siebie koszty energii;

5.

zwraca uwagę, że infrastruktura sieci, zarządzanie siecią oraz regulacje rynkowe są obecnie dostosowane do potrzeb i możliwości elektrowni jądrowych i elektrowni wykorzystujących paliwa kopalne i dlatego stwarzają niekorzystne warunki konkurencji dla nowych technologii, takich jak odnawialne źródła energii;

6.

wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do jak najwcześniejszego inwestowania w lokalne inteligentne sieci, zdecydowanie dążąc do poprawy inwestycji przy wykorzystaniu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, w tym instrumentów finansowych służących pozyskaniu inwestycji prywatnych, z uwzględnieniem środowiskowych, gospodarczych, społecznych i terytorialnych potrzeb danego regionu, gdyż nie istnieje jedno rozwiązanie odpowiednie dla wszystkich regionów; wzywa do przyjęcia elastycznego podejścia na szczeblu lokalnym i regionalnym, aby zmniejszyć bariery związane z łączeniem środków na rzecz wytwarzania i magazynowania energii, w tym w wymiarze ponadgranicznym, oraz efektywności energetycznej, a także aby współpracować z innymi sektorami, na przykład technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT) i transportu; w związku z powyższym podkreśla znaczenie elektrowni pompowo-szczytowych związanych z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii;

7.

podkreśla, że wdrażanie inteligentnych sieci wymaga stabilnych, długoterminowych ram polityki; wzywa Komisję do przedstawienia ambitnych strategii, działań politycznych i celów w zakresie efektywności energetycznej i odnawialnych źródeł energii, a także emisji gazów cieplarnianych na okres do 2030 r., aby dać inwestorom oraz powiązanym sektorom pewność co do przyszłości, oraz ułatwić tworzenie inteligentnego systemu energetycznego;

8.

przypomina, że w większości scenariuszy przewidzianych w „Planie działania w dziedzinie energii na rok 2050” nie da się dokonać należytej integracji wytwarzania rozproszonego ze źródeł odnawialnych bez rozwoju lokalnych i regionalnych, inteligentnych sieci dystrybucji energii elektrycznej, tym bardziej, że tworzą łącze informacyjne i łącze zasilania elektrycznego między lokalnymi obszarami rozwoju społeczno-gospodarczego, umożliwiając elastyczne zarządzanie i niezbędne rezerwy tych zmiennych źródeł energii; dlatego domaga się, by poświęcić większą uwagę sieciom dystrybucji; podkreśla jednak, że rozwój inteligentnych sieci wiąże się z efektywnym przesyłem energii na drodze z zakładu produkcji do końcowego miejsca zużycia; dodaje jednak, że wartość dodana inteligentnych sieci jest tym większa, że współdziałają w szerszej skali – krajowej, a nawet europejskiej, zaś kontrolowanie zapotrzebowania na energię elektryczną przy takiej skali pozwala, poprzez zwiększenie obszaru zapotrzebowania, wykorzystywać pokłady spadku zużycia (lub pokłady zużycia), które są liczniejsze, kiedy lokalna produkcja jest zbyt mała (lub zbyt duża);

9.

wzywa do przyjęcia bardziej elastycznego podejścia w rozporządzeniach i dyrektywach UE w sprawie rynku wewnętrznego, aby ograniczyć przeszkody dla wprowadzenia rozwiązań dostosowanych do potrzeb danego regionu w zakresie środków na rzecz wytwarzania, dostaw, magazynowania energii i efektywności energetycznej oraz łączenia tych środków, w tym w ramach partnerstw publiczno-prywatnych i projektów transgranicznych;

10.

podkreśla, że w celu pomyślnego wdrożenia inteligentnych sieci należy opracować strategię dla regionów i społeczności lokalnych mającą na celu stworzenie „inteligentnych systemów energetycznych”, w których inteligentne sieci stałyby się częścią regionalnego systemu energetycznego i w których uwzględniono by udział energii ze źródeł odnawialnych, w tym rozproszone zdolności wytwórcze połączone z zarządzaniem popytem, środki na rzecz efektywności energetycznej, zwiększoną oszczędność energii, a także inteligentne rozwiązania w zakresie magazynowania energii, sektor transportu (e-transport) oraz zwiększoną wymianę z sąsiednimi sieciami;

11.

zwraca uwagę na rolę inteligentnych liczników polegającą na umożliwianiu dwukierunkowej komunikacji, zapewnianiu dokładnego fakturowania konsumentów oraz zwiększaniu udziału popytu, w sytuacjach gdy konsumenci dostosowują swoje nawyki do faz szczytowej i obniżonej produkcji energii; stwierdza, że obywatele muszą otrzymywać pełne korzyści z inteligentnego systemu energetycznego oraz że poczucie odpowiedzialności obywatelskiej zwiększa skuteczność zachowań, a przez to prowadzi do ogólnych większych oszczędności energii za pośrednictwem otwartych protokołów; podkreśla odpowiedzialność operatorów systemu dystrybucyjnego, jako podmiotów świadczących usługi władzom lokalnym, regionalnym i krajowym, za zapewnienie dostępu do tej usługi powszechnej świadczonej w interesie ogólnym poprzez zapewnienie bezpieczeństwa i stabilności sieci; podkreśla, że wszyscy obywatele powinni mieć bezpośredni dostęp do danych dotyczących zużycia i produkcji w celu zapewnienia skutecznego, bezpiecznego i chronionego działania inteligentnych sieci; wzywa Komisję do poczynienia kroków w celu umożliwienia eksploatacji odbiorników elektrycznych (w szczególności bojlerów, pralek automatycznych, zmywarek, pomp ciepła, instalacji ogrzewania akumulacyjnego itp.) w trybie automatycznym we współpracy z inteligentnymi licznikami, w oparciu o zaprogramowane polecenia konsumenta w jak najbardziej korzystnych cenach;

12.

wzywa Komisję, a także jej grupę zadaniową ds. inteligentnych sieci, do zaktualizowania i rozszerzenia obecnej definicji inteligentnych sieci, aby obejmowała inteligentny system energetyczny; wzywa władze lokalne i regionalne, aby zarządzały zużyciem energii i zmniejszaniem obciążenia, a także opracowały i przyjęły strategie regionalne opracowane w oparciu o inteligentny system energetyczny;

13.

podkreśla, że w celu zapewnienia efektywności ekonomicznej inteligentnych sieci w regionach niezbędne jest połączenie korzyści bezpośrednich i pośrednich, powiązanie sektora energii z kilkoma innymi sektorami, w szczególności z sektorem budownictwa mieszkaniowego i transportu, ale także z sektorem środowiska, planowania przestrzennego, włączenia społecznego, gospodarki odpadami i sektorem budownictwa, tak aby osiągnąć cele w zakresie oszczędności energii, jednocześnie czerpiąc maksymalne korzyści gospodarcze i dążąc do uzyskania równowagi między dostawami energii a zapotrzebowaniem na energię w regionie;

14.

wzywa do innowacji i zwiększenia inwestycji w sektorze technologii informacyjno-komunikacyjnych, aby stawić czoła kluczowym wyzwaniom w dziedzinie inteligentnych technologii, a mianowicie interoperacyjności technologii i istniejącej sieci oraz wyzwaniom regulacyjnym; wzywa Komisję oraz podmioty krajowe i regionalne do utworzenia pozytywnych ram regulacyjnych i inwestycyjnych, aby umożliwić opracowanie rozwiązań w zakresie interoperacyjnych technologii informacyjno-komunikacyjnych;

15.

zachęca wszystkie regiony i władze lokalne do rozważenia korzyści i inwestowania w inteligentne systemy energetyczne jako potencjalne źródła ekologicznych miejsc pracy na szczeblu lokalnym, zapewniające stałe zatrudnienie; podkreśla, że jednym z głównych obszarów, w którym stworzone zostaną nowe miejsca pracy jest sektor budownictwa, nie tylko w związku z bezpośrednim inwestowaniem w inteligentne sieci energetyczne, ale także poprzez stymulowanie rozwoju technologicznego w UE, innowacyjności i konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), a także poprzez inwestycje w środki na rzecz efektywności energetycznej i prace renowacyjne, na przykład w sektorze budownictwa mieszkaniowego oraz poprzez dostosowanie sektora do nowych rozwiązań technologicznych proponowanych przy budowie mieszkań energooszczędnych;

16.

podkreśla, że wprowadzenie inteligentnych sieci również oferuje możliwość zwiększenia konkurencyjności europejskich dostawców technologii m.in. w branży elektronicznej i elektrotechnicznej, w większości reprezentowanych przez MŚP, oraz umocnienie ich na pozycji światowych liderów w dziedzinie technologii;

17.

wzywa wszystkie regiony do rozważenia inwestowania w rozwijanie umiejętności i szkolenia związane z tymi nowymi miejscami pracy, biorąc pod uwagę, iż znaczącą liczbę nowych, lokalnych miejsc pracy można także utworzyć w dziedzinie usług technologii informacyjno-komunikacyjnych, w sektorze transportu oraz sektorach, które dostarczają inteligentny sprzęt, infrastrukturę i inteligentne usługi, na przykład dla nowych instalacji, ale również w celu uniknięcia braku wyspecjalizowanej siły roboczej i dostosowania do wymogów związanych z pojawieniem się nowych zawodów w tych dziedzinach; nawołuje państwa członkowskie i regiony do wspierania inicjatyw szkoleniowych – zarówno w środowisku akademickim, jak i rzemieślniczym – w dziedzinie odnawialnych źródeł energii, takich jak techniczne badania dotyczące środowiska oraz opracowanie nowych programów praktyk, takich jak instalator paneli fotowoltaicznych; zwraca uwagę na fakt, że w regionach, które z powodzeniem wdrożyły inteligentny system energetyczny, mogą powstawać dodatkowe miejsca pracy w branży szkoleń specjalistycznych poprzez otwieranie uniwersytetów technicznych i szkół wyższych wyspecjalizowanych w tej dziedzinie; wzywa regiony do współpracy w zakresie inteligentnych specjalizacji i z zadowoleniem przyjmuje programy, w których stosuje się międzyregionalne i transgraniczne dzielenie się wiedzą; wskazuje na inicjatywy Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii (EIT) realizowane w ramach wspólnot wiedzy i innowacji InnoEnergy, dotyczące badań i rozwoju inteligentnych sieci, jak również kształcenia profesjonalistów w tym sektorze; wskazuje również na nowe możliwości tworzenia regionalnych strategii innowacji;

18.

podkreśla, iż inwestycje publiczne w inteligentne systemy energetyczne, także z wykorzystaniem europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, mogą sprzyjać lokalnym możliwościom stałego zatrudnienia, tworzyć efekt synergii i wywierać efekty zewnętrzne na zatrudnienie oraz przynosić długofalowe korzyści lokalne dla regionów w zakresie gospodarki, społeczeństwa i ochrony środowiska, przy czym mogą one stanowić instrument do sprostania wyzwaniom gospodarczym, w szczególności w regionach krajów dotkniętych kryzysem;

19.

podkreśla, że na sukces inteligentnego systemu energetycznego, jak pokazują ekspertyzy w zakresie najlepszych praktyk i wzorów do naśladowania, często składa się odpowiedzialność lokalna poszczególnych obywateli, spółdzielni, lokalnej społeczności lub łączna odpowiedzialność tych podmiotów; przyznaje, że tego rodzaju poczucie odpowiedzialności zwiększa akceptację dla inwestycji w zakresie wszystkich elementów inteligentnych systemów energetycznych; podkreśla, że obywatele powinni być lepiej informowani, a także że powinni otrzymywać zachęty, takie jak dynamiczne mechanizmy ustalania cen i odpowiednie narzędzia ICT, umożliwiające im zaangażowanie na wszystkich etapach tworzenia inteligentnej infrastruktury energetycznej, produkcji energii oraz sieci planowania dystrybucji;

20.

z uwagi na techniczny aspekt inteligentnych sieci podkreśla znaczenie informacji i upowszechniania wiedzy wśród użytkowników w celu uczynienia z nich świadomych prosumentów, którzy znają możliwości tych sieci, zwłaszcza jeżeli chodzi o ich powiązanie z inteligentnymi licznikami; podkreśla znaczenie takiego upowszechniania wiedzy wśród młodzieży za pomocą programów edukacyjnych skierowanych do uczniów szkół średnich i zawodowych;

21.

wzywa Komisję do usunięcia przeszkód regulacyjnych i wyzwań prawnych oraz związanych z rejestracją dla odpowiedzialności lokalnej w ramach obowiązującego prawodawstwa UE, w szczególności w związku z zasadami dotyczącymi pomocy państwa; zachęca państwa członkowskie do wspierania lokalnych możliwości zaopatrzenia w energię i dzielenia się nią, nie tylko dwukierunkowo pomiędzy siecią a użytkownikiem końcowym, ale także w ujęciu transgranicznym i pomiędzy jednostkami użytkownika końcowego, propagując poczucie odpowiedzialności za lokalne wytwarzanie energii i dzieląc się wytworzoną lokalnie energią;

22.

podkreśla, że wdrożenie inteligentnych systemów energetycznych będzie się wiązać z istotnymi zmianami w sferze prywatnej i publicznej, gdyż dostawa energii elektrycznej będzie powiązana z gromadzeniem danych i komunikacją w czasie rzeczywistym; wzywa zatem do opracowania przejrzystych procedur na wszystkich poziomach, przewidujących zaangażowanie wszystkich podmiotów, w tym obywateli, przedsiębiorstw, przemysłu, władz lokalnych, operatorów systemu dystrybucyjnego, operatorów systemu przesyłowego, lokalnych i regionalnych inspektorów ochrony danych lub rzeczników, a także dostawców technologii inteligentnych sieci;

23.

podkreśla, że inteligentne systemy energetyczne będą funkcjonować w oparciu o dużą ilość danych osobowych i wiele profili, a zatem wiąże się z nimi ryzyko naruszenia bezpieczeństwa danych; podkreśla potrzebę wprowadzenia dla inteligentnych liczników wysokich standardów w zakresie ochrony i prywatności danych, aby konsumenci mieli możliwość decydowania i kontrolowania danych przekazywanych operatorom sieci, innych niż absolutne minimum danych koniecznych do dostarczania energii; odnotowuje obawy, w szczególności związane z bezpieczeństwem cybernetycznym systemów inteligentnych sieci oraz korzyściami dla konsumentów związanymi z inteligentnym opomiarowaniem i zaleca obszerniejszą ocenę tego obszaru oraz dalsze badania w zakresie kwestii ochrony i prywatności danych pochodzących z inteligentnych liczników; podkreśla zatem, że dane osobowe należy, bez wyjątku, objąć ochroną, w celu zapewnienia ich bezpieczeństwa; podkreśla również, że strategie wdrażania inteligentnych sieci muszą uwzględniać kwestię bezpieczeństwa cybernetycznego;

24.

podkreśla potrzebę poprawy regulacji i stosowania ochrony danych i prywatności w związku z instalacją inteligentnych systemów opomiarowania; podkreśla, że gwarancja ochrony i prywatności danych wszystkich osób fizycznych i gospodarstw domowych mających połączenie z siecią jest kluczowa dla funkcjonowania i wdrażania inteligentnych sieci; podkreśla, iż zebrane dane należy wykorzystywać wyłącznie w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej; wzywa państwa członkowskie do egzekwowania przepisów w zakresie ochrony danych przy utrzymywaniu i rozwijaniu synergii między sieciami telekomunikacyjnymi i energetycznymi oraz do przestrzegania praw osób fizycznych w tym zakresie; podkreśla, że w związku z gromadzeniem danych do inteligentnych systemów energetycznych należy opracować odpowiednie standardy w celu zagwarantowania, że przesyłane są jedynie istotne dane w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, że nie przekazuje się danych osobom trzecim oraz że konsumenci mają prawo do wglądu w zgromadzone dane i do ich usunięcia, jeżeli nie są już one konieczne do celów, dla których zostały zgromadzone lub przetworzone, a także w celu zadbania o to, by obywatele pozostali właścicielami swoich danych i mieli pełną kontrolę w zakresie udzielania dostępu do tych danych;

25.

zwraca się do Komisji o opracowanie dalszych wytycznych w zakresie używania danych osobowych i nieosobowych związanych z inteligentną siecią w świetle zmienionego prawodawstwa unijnego w obszarze ochrony danych oraz w odniesieniu do uzgodnionych zasad posiadania tych danych przez operatorów systemów dystrybucji, dostawców lub innych podmiotów handlowych oraz zarządzania nimi;

26.

wzywa Komisję do podjęcia kroków w celu przyspieszenia procesu rozwoju inteligentnych sieci oraz skoncentrowania się na następujących aspektach: pobudzenie inwestycji i zachęty finansowe w tej dziedzinie, opracowanie standardów technicznych, gwarancja ochrony danych konsumentów, stworzenie ram regulacyjnych w celu dostarczenia zachęt do rozwoju inteligentnych sieci, zapewnienia otwartego i konkurencyjnego rynku detalicznego w interesie konsumentów oraz stałego wspierania innowacji w zakresie technologii i systemów;

27.

zwraca uwagę na fakt, iż na mocy nowych przepisów dotyczących europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na lata 2014–2020 państwa członkowskie mają obowiązek koncentracji środków z funduszy strukturalnych i inwestycyjnych i przeznaczenia ich na inwestycje na rzecz inteligentnej, zrównoważonej i sprzyjającej włączeniu społecznemu Europy; odnotowuje, że minimalny udział, zależny od poziomu rozwoju gospodarczego, zostanie przyznany regionom w celu przeznaczenia co najmniej 20 % środków z EFRR na inwestycje służące transformacji sektora energetycznego, przy czym dużą uwagę należy poświęcić inteligentnym sieciom, wytwarzaniu i dystrybucji energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych, efektywności energetycznej, oszczędności energii, kogeneracji ciepła i energii elektrycznej, a także strategiom niskoemisyjnym, ze szczególnym uwzględnieniem obszarów miejskich, jak również energii pochodzącej z inteligentnych sieci na poziomie dystrybucji; podkreśla, że finansowanie publiczne wciąż odgrywa zasadniczą rolę w stymulowaniu prywatnych inwestycji w badania i rozwój w obszarze inteligentnych sieci oraz w projekty demonstracyjne; zaznacza, że Fundusz Spójności również umożliwia inwestycje w tym obszarze; nawołuje państwa członkowskie do jak najlepszego wykorzystania tej nowej możliwości; podkreśla, że w ramach inwestycji nieobjętych obowiązkową koncentracją tematyczną EFRR może wspierać również rozwój inteligentnych systemów dystrybucji, przechowywania i przesyłu energii oraz integrację wytwarzania rozproszonego ze źródeł odnawialnych;

28.

podkreśla, że europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne są katalizatorem inwestycji oraz że z uwagi na fakt, iż w finansowanie i proces decyzyjny zaangażowanych jest kilka szczebli terytorialnych, dla pomyślnego wdrożenia istotne jest wielopoziomowe sprawowanie rządów; z zadowoleniem przyjmuje możliwości dodatkowego finansowania w ramach programu Inteligentna Energia dla Europy;

29.

wyraża zadowolenie, iż szczególną uwagę poświęca się projektom użyteczności publicznej związanym z inteligentną energią w ramach instrumentu „Łącząc Europę”, wyrażając jednocześnie ubolewanie, że tylko dwa projekty inteligentnych sieci zostały ujęte w obecnej dwuletniej liście; podkreśla, że należy przy tym uwzględnić również projekty dotyczące inteligentnych sieci na poziomie sieci dystrybucyjnej; podkreśla, że projekty infrastrukturalne muszą spełniać kryteria zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności oraz stanowić podstawę dla zintegrowanego podejścia, które zapewnia zaangażowanie operatorów systemów dystrybucyjnych; podkreśla także znaczenie rozwoju wzajemnych połączeń energetycznych północ-południe w regionie Morza Śródziemnego;

30.

wzywa Komisję do zmniejszenia barier dla inwestycji w inteligentne systemy energetyczne, w szczególności poprzez rozszerzenie zakresu wyłączenia w ramach unowocześnienia unijnej polityki w dziedzinie pomocy państwa (SAM) w taki sposób, aby umożliwić udzielanie pomocy państwa w związku ze wszystkimi elementami regionalnych i lokalnych inteligentnych systemów energetycznych, w tym inwestycjami i operacjami międzysektorowymi; wzywa do uwzględnienia inteligentnych systemów energetycznych jako kategorii w przyszłym rozporządzeniu Komisji uznającym niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) i dostosowującym przepisy dotyczące innych kategorii wyłączeń grupowych, które powiązane są z rozwojem inteligentnych systemów energetycznych;

31.

podkreśla, że kluczowe znaczenie będzie miała interoperacyjność inteligentnej infrastruktury, ponieważ brak pewności prawa i różne standardy spowalniają rozbudowę takiej inteligentnej infrastruktury; wzywa zatem do ściślejszej współpracy pomiędzy różnymi europejskimi organizacjami ds. standardów technicznych; podkreśla, że do pomocy w zapewnieniu interoperacyjności i do przyspieszenia rozwoju i wdrażania technologii potrzebne są otwarte standardy;

32.

wzywa Komisję do podjęcia działań mających na celu usunięcie największych przeszkód, takich jak brak interoperacyjności i norm (znormalizowana funkcja plug and play ograniczyłaby koszty i zapewniła możliwość przyłączenia również rozproszonych zasobów energetycznych lub aplikacji niewielkich rozproszonych zasobów), brak pewności co do roli i obowiązków w ramach zastosowań inteligentnych sieci, brak pewności co do podziału kosztów i zysków, a w konsekwencji nowych modeli biznesowych, opór konsumentów przed udziałem w próbach, zakres uzgodnień regulacyjnych w Europie potencjalnie stwarzający znaczące przeszkody w powielaniu wyników projektu w różnych krajach;

33.

przypomina, że zlecenie normalizacji z 2011 r. dotyczące wspierania budowy europejskiej inteligentnej sieci obejmowało ukończenie prac w 2012 r.; pochwala postępy poczynione w czasie trwania zlecenia, lecz podkreśla, że potrzebne są dalsze prace; zwraca się do Komisji o podjęcie rozmów z organami normalizacyjnymi w celu przyspieszenia zakończenia prac i wydania nowego zlecenia, jeżeli okaże się to konieczne;

34.

zwraca się do państw członkowskich o współpracę i wymianę najlepszych praktyk na forum Rady Europejskich Regulatorów Energetyki (CEER) w sprawie regulacji krajowych operatorów systemów dystrybucyjnych; jednocześnie zauważa zróżnicowanie organizacji operatorów systemów dystrybucyjnych, zważywszy że w niektórych państwach członkowskich występuje jeden operator systemów dystrybucyjnych, natomiast w innych jest ich ponad 800; zachęca państwa członkowskie do bliższej współpracy; wzywa państwa członkowskie i Komisję do uzgodnienia systemu jednolitej klasyfikacji mającej na celu określenie organizacji jako operatorów systemów przesyłowych, operatorów systemów dystrybucyjnych lub operatorów systemów łączonych;

35.

wzywa Komisję, by przeanalizowała potrzebę przedstawienia, zgodnie z trzecim pakietem dotyczącym rynku wewnętrznego energii, wniosków w sprawie rozwoju i promowania inteligentnych sieci energetycznych, które należy zapewnić poprzez konsekwentne działania Komisji Europejskiej, ponieważ ich wdrożenie w znacznym stopniu umożliwiłoby zaangażowanie większej liczby uczestników rynku i zwiększyło potencjalne synergie w ramach wdrażania, rozwoju i utrzymywania sieci telekomunikacyjnych i energetycznych; podkreśla jednak, że wnioski te powinny stanowić część ukierunkowanych regulacji zgodnie z zasadami przyjętymi przez Komisję;

36.

wzywa do współpracy w rozwoju inteligentnych sieci na szczeblu europejskim, krajowym i regionalnym; uważa, że inteligentne sieci oferują istotną możliwość stymulowania innowacyjności, badań i rozwoju, procesu tworzenia miejsc pracy oraz podniesienia konkurencyjności przemysłu europejskiego na szczeblu lokalnym i regionalnym, przy szczególnym uwzględnieniu MŚP;

37.

wzywa regiony do tworzenia sieci kontaktów i dzielenia się korzyściami, wiedzą i najlepszymi praktykami, a także do współpracy w dziedzinie analiz kosztów i korzyści w związku z inteligentnymi systemami energetycznymi w ramach celu współpracy terytorialnej w zakresie europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; wzywa Komisję do utworzenia transnarodowej sieci regionów korzystających z inteligentnych systemów energetycznych; zachęca regiony transgraniczne do korzystania z instrumentu prawnego, jakim jest europejskie ugrupowanie współpracy terytorialnej, w celu wspólnego ustanowienia usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym w zakresie odnawialnych źródeł energii i oszczędności energii oraz zarządzania nimi, a także do utworzenia infrastruktury inteligentnych sieci w ramach takiej sieci;

38.

podkreśla znaczenie inicjatyw, takich jak Porozumienie Burmistrzów, tj. popularny ruch europejski skupiający władze lokalne i regionalne zaangażowane na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu, który opiera się na dobrowolnym zaangażowaniu sygnatariuszy na rzecz zrealizowania, a nawet przekroczenia, unijnego celu zmniejszenia emisji CO2 o 20 %, a także wykroczenia poza ten cel, poprzez poprawę efektywności energetycznej oraz rozwój odnawialnych źródeł energii, i który zatwierdza i wspiera działania podejmowane przez władze lokalne w dążeniu do realizacji polityki na rzecz zrównoważonej energii; podkreśla, że władze lokalne odgrywają istotną rolę w łagodzeniu skutków zmiany klimatu, mając w szczególności na uwadze, że 80 % zużycia energii i emisji CO2 związanych jest z działalnością obszarów miejskich;

39.

zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i Komitetowi Regionów.

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/42

—

uwzględniając cele wspólnej polityki rolnej, zawarte w art. 39 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a w szczególności „zwiększenie wydajności rolnictwa przez wspieranie postępu technicznego, racjonalny rozwój produkcji rolnej, jak również optymalne wykorzystanie czynników produkcji, zwłaszcza siły roboczej” oraz zapewnienie „odpowiedniego poziomu życia ludności wiejskiej, zwłaszcza przez podniesienie indywidualnego dochodu osób pracujących w rolnictwie”,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (1), a w szczególności jego art. 32 i 61 dotyczące odpowiednio płatności redystrybucyjnych i systemu dla drobnych producentów rolnych,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (2), a w szczególności jego art. 7 i 19 dotyczące odpowiednio podprogramów tematycznych i rozwoju gospodarstw rolnych i działalności gospodarczej,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 maja 2011 r. zatytułowany „Nasze ubezpieczenie na życie i nasz kapitał naturalny – unijna strategia ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r.” (COM(2011)0244),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 września 2010 r. w sprawie sprawiedliwego wynagrodzenia dla rolników: poprawa funkcjonowania łańcucha dostaw żywności w Europie (3),

—

uwzględniając analizę Departamentu Tematycznego B (Polityka strukturalna i polityka spójności) Parlamentu z 2013 r. zatytułowaną „Produkcja rolna częściowo na własne potrzeby – jej wartość i kierunki rozwoju”,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7-0029/2014),

A.

mając na uwadze, że małe gospodarstwa rolne w Europie są poddawane nieustannej presji demograficznej, komercyjnej i technologicznej, co prowadzi do stopniowej dezagraryzacji i depopulacji wsi w regionach, w których stanowią one większość, w tym do masowego porzucania drobnostadnego chowu zwierząt oraz zaniechania prowadzenia specyficznych upraw lokalnych;

B.

mając na uwadze, że małe gospodarstwa rolne reprezentują model rolnictwa o charakterze społecznym, który nadal przeważa w UE i który może i musi współistnieć z innymi modelami rolnictwa na większą skalę i bardziej ukierunkowanymi na rynek;

C.

mając na uwadze, że małe gospodarstwa rolne nie wypełniają po prostu funkcji produkcyjnych, lecz spełniają również istotne funkcje związane z dostarczaniem dóbr publicznych: przyrodnicze i krajobrazowe – przyczyniając się do utrzymania charakterystycznego krajobrazu europejskiej wsi i różnorodności biologicznej na obszarach wiejskich; społeczne – zapewniając utrzymanie milionom ludzi w Europie i zapobiegając ubóstwu oraz stanowiąc rezerwuar siły roboczej dla przemysłu i innych gałęzi gospodarki, takich jak turystyka; kulturowe – pielęgnując piękne tradycje, zwyczaje ludowe i inne niematerialne wartości historyczne oraz wytwarzając produkty regionalne i tradycyjne;

D.

mając na uwadze, że małe gospodarstwa rolne stwarzają korzystne warunki dla prowadzenia działalności rolniczej przyjaznej dla środowiska i dbałej o dobrostan zwierząt;

E.

mając na uwadze, że wyludnianie się wsi i masowy odpływ ludności z obszarów wiejskich mają znaczący negatywny wpływ na ogólne warunki życia na obszarach wiejskich, a tym samym na jakość życia i warunki pracy rolników, a często stanowią rozstrzygający czynnik przy podejmowaniu decyzji o utrzymaniu lub opuszczeniu małych gospodarstw rolnych; mając na uwadze, że tworzenie trwałych perspektyw, szczególnie dla młodych ludzi, na obszarach wiejskich ma zasadnicze znaczenie dla przyszłości małych gospodarstw rolnych;

F.

mając na uwadze, że na niektórych obszarach obecność i przetrwanie małych gospodarstw rolnych gwarantuje źródło dochodu i ogranicza wyludnianie się tych terenów;

G.

mając na uwadze, że niestabilność cen rynkowych często ulega pogłębieniu w wyniku działań pośredników, którzy dyktują ceny, wykorzystując słabszą pozycję producentów;

H.

mając na uwadze, że małe gospodarstwa rolne z reguły są bardziej elastyczne i łatwiej dostosowują się do kryzysów rynkowych;

I.

mając na uwadze, że wiele małych gospodarstw ma wąską specjalizację i łączy się w organizacje producenckie, co pozwala im korzystać z uzasadnionego prawa do produkowania na rynek żywnościowy na równi z większymi gospodarstwami;

J.

mając na uwadze, że problemy małych gospodarstw rolnych wymagają szerszego podejścia; mając na uwadze, że wsparcie ewentualnych alternatywnych źródeł dochodów oraz perspektywa dywersyfikacji, a także tworzenie pozarolniczych miejsc pracy i świadczenie usług publicznych na obszarach wiejskich mają kluczowe znaczenie dla przyszłości małych gospodarstw rolnych i społeczności wiejskich;

K.

mając na uwadze, że małym gospodarstwom rolnym nie poświęca się wystarczającej uwagi w ramach wspólnej polityki rolnej (WPR), co wynika m.in. ze struktury wsparcia w ramach WPR opartej w dużej mierze na powierzchni i historycznej produkcji, która uniemożliwia reagowanie odpowiednio do sytuacji i funkcji małych gospodarstw rolnych, z ustanawiania przez niektóre państwa członkowskie minimalnych progów kwalifikowalności w drugim filarze oraz niewprowadzania przez państwa członkowskie przepisów wykonawczych wychodzących naprzeciw potrzebom takich gospodarstw;

L.

mając na uwadze trudności, jakich doświadczają małe gospodarstwa z pozyskaniem wsparcia finansowego, mogące wynikać m.in. z utrudnionego dostępu do finansowania z programów unijnych z powodu niemożności spełnienia wymogów kwalifikowalności dotyczących wkładu własnego lub niezbędnego potencjału bądź z powodu niskiej zdolności kredytowej lub jej braku;

M.

mając na uwadze, że małe gospodarstwa w regionach najbardziej oddalonych również powinny być przedmiotem szczególnej uwagi ze względu na podwójne ograniczenia, jakim podlega ich działalność;

N.

mając na uwadze, że dochody dodatkowe i poboczne mają ogromne znaczenie dla wielu małych gospodarstw rolnych;

O.

mając na uwadze, że niektóre rodzaje małych gospodarstw rolnych, takie jak gospodarstwa produkujące na własne potrzeby, służą jako zabezpieczenie przed całkowitym ubóstwem, dostarczając przynajmniej żywności i dochodów na skromnym poziomie;

P.

mając na uwadze, że w niektórych przypadkach właściciele małych gospodarstw nie otrzymują wystarczającego wsparcia administracyjnego lub dobrej jakości doradztwa; mając na uwadze, że państwa członkowskie często tworzą zbędne bariery biurokratyczne, a niektórym właścicielom małych gospodarstw brakuje niezbędnych zasobów i doświadczenia, aby postępować zgodnie z odpowiednimi procedurami administracyjnymi;

Q.

mając na uwadze, że gospodarstwa rolne wskutek rozproszenia geograficznego mają dużo mniejszą pozycję przetargową w łańcuchu żywnościowym niż pozostali uczestnicy rynku, co jest szczególnie dotkliwe w przypadku małych gospodarstw rolnych;

R.

mając na uwadze szczególną rolę małych gospodarstw rolnych w podtrzymaniu żywotności niektórych obszarów, takich jak tereny górskie, obszary o niekorzystnych warunkach gospodarowania oraz regiony najbardziej oddalone, a także te, w których z powodu ograniczeń geograficznych i morfologicznych rolnictwo jest jednym z niewielu – jeśli nie jedynym – ekonomicznie zrównoważonych rodzajów działalności;

S.

mając na uwadze, że poziom dochodu i życia rodzin utrzymujących się z pracy w małych gospodarstwach rolnych jest dużo niższy niż rolników towarowych czy zatrudnionych w innych sektorach gospodarki;

T.

mając na uwadze, że liczne mniejsze gospodarstwa rolne nie są w stanie przetrwać wyłącznie w oparciu o działalność rolniczą, a do utrzymania ich na powierzchni niezbędne są alternatywne źródła dochodu; mając jednocześnie na uwadze, że właściciele takich małych gospodarstw powinni coraz bardziej zwracać uwagę na rentowność i wydajność swojej działalności;

U.

mając na uwadze, że w wielu regionach małe gospodarstwa rolne zapewniają utrzymanie rodzinom, które nie mają możliwości znalezienia innych źródeł dochodu;

V.

mając na uwadze, że brak jest wystarczających wiarygodnych danych na temat sytuacji małych gospodarstw rolnych oraz wpływu instrumentów WPR na ten sektor, a pomiędzy państwami członkowskimi istnieją znaczące różnice w zakresie definiowania małych gospodarstw;

W.

mając na uwadze, że niektórzy mniejsi producenci rolni, np. pszczelarze, nie posiadają lub nie użytkują gruntów, co wyklucza ich z systemu dla drobnych producentów rolnych;

X.

mając na uwadze, że Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych ogłosiło rok 2014 Międzynarodowym Rokiem Rodzinnych Gospodarstw Rolnych;

1.

wzywa państwa członkowskie i Komisję Europejską do podjęcia odpowiednich działań w ramach nowej wspólnej polityki rolnej oraz przygotowania założeń na okres po 2020 r., w większym stopniu uwzględniających specyficzne potrzeby małych, rodzinnych gospodarstw, które stanowią ważny element europejskiego modelu rolnictwa oraz trzon wielofunkcyjnego rozwoju obszarów wiejskich i zrównoważonego rozwoju regionów jako całości;

2.

postuluje kontynuację polityki wsparcia dla scalania gruntów rolnych oraz przyznawania płatności rolnikom uczestniczącym w systemie dla drobnych producentów rolnych, którzy definitywnie przekazali swoje grunty innemu rolnikowi, jako skutecznej metody poprawy struktury produkcyjnej rolnictwa;

3.

jest zdania, że proste ograniczenie liczby drobnych gospodarstw rolnych nie powinno być głównym celem działań restrukturyzacyjnych, gdyż nie prowadzi ono do zwiększenia konkurencyjności większych gospodarstw; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do przygotowania odpowiednich rozwiązań i modeli rozwoju dla małych gospodarstw, uwzględniających specyfikę rolnictwa danego państwa oraz różnice regionalne, do wzmocnienia konkurencyjności, rentowności i dochodowości małych gospodarstw, do rozwijania przedsiębiorczości, tworzenia miejsc pracy i ograniczenia procesu wyludniania się obszarów wiejskich;

4.

uważa, że konieczne są pilne działania powstrzymujące masowy odpływ ludności ze wsi i wyludnianie się terenów wiejskich, tak aby małe gospodarstwa rolne miały odpowiednie warunki i perspektywy działania w dotychczasowej lokalizacji; wzywa państwa członkowskie, aby skutecznie wykorzystywały dostępne środki finansowe UE na wspieranie rozwoju infrastruktury, placówek edukacyjnych, ośrodków opieki medycznej i pielęgnacyjnej, opieki nad dziećmi, dostępu do szybkiego internetu, a także tworzenie i rozwój małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) na terenach wiejskich, tak aby zapewniać równorzędne warunki życia na obszarach miejskich i wiejskich; zaleca, aby działania koncentrowały się na tworzeniu trwałych perspektyw na przyszłość dla osób młodych, dobrze wykształconych oraz kobiet;

5.

zachęca do zwiększenia sprzedaży bezpośredniej, m.in. sprzedaży produktów tradycyjnych, na rynkach lokalnych i regionalnych, do rozwijania w małych gospodarstwach zrównoważonej formy przetwórstwa z zachowaniem zasad odpowiedzialności oraz niezbędnego i wyważonego systemu kontroli; zachęca Komisję i państwa członkowskie do przeglądu istniejących przepisów dotyczących bezpieczeństwa żywności pod kątem zmniejszenia obciążeń i wyeliminowania utrudnień, jakie mogą one powodować dla rozwoju przetwórstwa i sprzedaży żywności przez małe gospodarstwa rolne; zachęca Komisję i państwa członkowskie do stworzenia platformy wymiany najlepszych praktyk dotyczących regulowania i kontroli przetwórstwa prowadzonego przez małe gospodarstwa rolne; wzywa również samorządy terytorialne do większej aktywności na rzecz rozwoju infrastruktury sprzedaży bezpośredniej, w tym targowisk lokalnych oraz miejskich, ułatwiając w ten sposób konsumentom dostęp do tanich, świeżych i wysokiej jakości płodów rolnych;

6.

jest zdania, że w rozwiązywanie problemów małych gospodarstw rolnych oprócz WPR muszą być włączone również inne polityki unijne, m.in. polityka spójności, aby przyczynić się do poprawy infrastruktury technicznej oraz dostępu do usług publicznych na obszarach wiejskich, a ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego należy finansować działania społeczno-socjalne dotyczące włączenia społecznego, kształcenia, szkoleń, transferu wiedzy; jako że gospodarstwa te nie mają znaczącego wpływu na rynek można też dopuścić dodatkowe wsparcie ze środków krajowych na zasadach uzgodnionych z Komisją Europejską i bez naruszania zasad konkurencji;

7.

zwraca uwagę na presję na wzrost cen obszarów rolnych wywołaną zbliżającą się deregulacją rynku nieruchomości w nowych państwach członkowskich; wskazuje, że wzrost cen gruntów najbardziej dotknie drobnych producentów rolnych;

8.

wzywa państwa członkowskie, aby zadbały o to, by ich systemy edukacyjne obejmowały odpowiednie placówki kształcenia zawodowego i szkolenia w dziedzinie rolnictwa;

9.

zwraca uwagę na presję na wzrost cen obszarów rolnych na skutek ekspansji miast;

10.

z zadowoleniem wita ustanowienie w ramach pierwszego filaru nowej WPR systemu wsparcia dla drobnych producentów rolnych, jest jednak zdania, że uproszczona została jedynie forma transferu, a niskie stawki płatności bezpośrednich nie dają szans rozwojowych, a więc działania te są nadal niewystarczające, aby poprawić sytuację małych gospodarstw w UE; uważa, że należy wprowadzić mechanizm, który umożliwiałby małym gospodarstwom rolnym składanie wieloletnich wniosków o płatności bezpośrednie, uaktualnianych jedynie w przypadku, gdy w danym gospodarstwie zachodzą zmiany;

11.

ponownie zwraca uwagę na poważne różnice w wysokości subwencji rolnych przyznawanych w poszczególnych państwach członkowskich, które są niekorzystne dla nowych państw członkowskich;

12.

podkreśla, że ze względu na dobrowolny charakter systemu dla drobnych producentów rolnych w ramach pierwszego filaru WPR zasadnicze znaczenie ma przeanalizowanie i wykorzystanie wszystkich możliwości wsparcia drobnych producentów w ramach drugiego filaru;

13.

uważa, że obok takich środków zasadnicze znaczenie ma znalezienie skutecznego sposobu wsparcia tych drobnych producentów rolnych, których działalność i produkcja nie są związane z posiadaniem i użytkowaniem gruntów rolnych;

14.

wzywa państwa członkowskie do ustanowienia odpowiednich instrumentów inżynierii finansowej w formie na przykład mikrokredytów, dopłat do oprocentowania kredytów, leasingu finansowego, spłaty pierwszych rat czy gwarancji kredytowych; w proces takiego wsparcia należy włączyć instytucje samorządu szczebla regionalnego i lokalnego;

15.

podkreśla, że nakazy dobrej praktyki rolniczej, a także europejskie i krajowe wymogi odnoszące się zwłaszcza do produkcji oraz ochrony konsumentów są wiążące nawet dla małych gospodarstw rolnych, dlatego też właściciele małych gospodarstw muszą posiadać pewne minimalne kwalifikacje; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zbadały, w jaki sposób można by zapewnić powszechne zdobywanie takich minimalnych kwalifikacji i ich dostosowanie do potrzeb małych gospodarstw;

16.

wzywa do lepszego zorganizowania bezpłatnego doradztwa na potrzeby małych gospodarstw, do uproszczenia procedur związanych z informowaniem, szkoleniem, oceną ryzyka i kontrolą warunków zdrowotnych, do uruchomienia kampanii informacyjnych, do upowszechniania najlepszych praktyk w obszarze krótkiego łańcucha dostaw żywności, do zapewnienia pomocy technicznej przy składaniu wniosków o pomoc unijną oraz doradztwa pozwalającego małym gospodarstwom dostosować profil ich działalności produkcyjnej do potencjału produkcyjnego i środowiskowego;

17.

podkreśla potrzebę zrzeszania się małych gospodarstw w organizacjach, grupach producentów czy spółdzielniach oraz przyjmowania wspólnych programów marketingowych; jest zdania, że specjalne wsparcie w ramach mechanizmów unijnych i krajowych powinny otrzymywać wszystkie rodzaje zrzeszeń małych gospodarstw w formie spółdzielni, organizacji producentów lub kółek rolniczych korzystających wspólnie ze środków produkcji, np. z maszyn;

18.

jest zdania, że małe gospodarstwa położone na terenach górskich czy obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania i w regionach najbardziej oddalonych powinny móc korzystać ze wsparcia powiązanego z produkcją, np. dla chowu zwierząt gospodarskich, które wypełniają również pewne funkcje środowiskowe;

19.

uważa, że działalność rolna ma niespotykane dotychczas znaczenie strategiczne, na co powinny zwrócić uwagę wszystkie państwa członkowskie przy poszukiwaniu rozwiązań umożliwiających małym gospodarstwom rolnym dalsze funkcjonowanie, tak aby zachować równowagę pomiędzy cenami zbytu produktów rolnych a kosztami produkcji;

20.

wzywa państwa członkowskie do włączenia do ich programów w I i II filarze podprogramów i działań skierowanych do małych gospodarstw; wskazuje, że zwłaszcza małe gospodarstwa muszą podejmować dodatkową i poboczną działalność, na przykład w dziedzinie turystyki, aby generować odpowiednie dochody; podkreśla w związku z tym znaczenie, jakie ma zapewnienie drugiemu filarowi WPR dostatecznych zasobów i właściwe przystosowanie programów rozwoju obszarów wiejskich do potrzeb małych gospodarstw;

21.

zaleca rozszerzenie zakresu sieci danych rachunkowych gospodarstw rolnych (FADN) w celu badania sytuacji małych gospodarstw, wpływu na nie WPR oraz programowanie ich rozwoju;

22.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/47

—

uwzględniając art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), który zobowiązuje Unię do dążenia do społecznej gospodarki rynkowej o wysokiej konkurencyjności zmierzającej do pełnego zatrudnienia i postępu społecznego oraz wysokiego poziomu ochrony i poprawy jakości środowiska naturalnego,

—

uwzględniając art. 9 TFUE, który stanowi, że „przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia bierze pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wyłączenia społecznego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego”,

—

uwzględniając art. 11 TFUE, który stanowi, że „przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Unii, w szczególności w celu wspierania zrównoważonego rozwoju, muszą być brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska”,

—

uwzględniając art. 12 TFUE, który stanowi, że „wymogi ochrony konsumentów są uwzględniane przy określaniu i urzeczywistnianiu innych polityk i działań Unii”,

—

uwzględniając art. 14 TFUE oraz protokół nr 26 do niego w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym (gospodarczym),

—

uwzględniając art. 26 TFUE, który stanowi, że „rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym jest zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału, zgodnie z postanowieniami Traktatów”,

—

uwzględniając art. 49 i 56 TFUE dotyczące swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług wewnątrz Unii,

—

uwzględniając art. 101 i 102 TFUE dotyczące reguł konkurencji stosowanych wobec przedsiębiorstw,

—

uwzględniając art. 169 TFUE dotyczący popierania interesów konsumentów i zapewniania wysokiego poziomu ochrony konsumentów,

—

uwzględniając dyrektywę 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zmienioną dyrektywami 2002/39/WE i 2008/6/WE w sprawie usług pocztowych,

—

uwzględniając dyrektywę 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/11/UE z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie alternatywnych metod rozstrzygania sporów konsumenckich oraz zmiany rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 i dyrektywy 2009/22/WE,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 524/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie internetowego systemu rozstrzygania sporów konsumenckich oraz zmiany rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 i dyrektywy 2009/22/WE,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniającą dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającą dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady,

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 29 listopada 2012 r. na temat zintegrowanego rynku usług dostawy paczek jako impulsu rozwoju handlu elektronicznego w UE (COM(2012)0698),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 grudnia 2013 r. pt. „Plan działania na rzecz budowy jednolitego rynku usług dostawy przesyłek. Wzmocnienie zaufania do usług dostawy oraz wspieranie handlu elektronicznego” (COM(2013)0886),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 23 kwietnia 2013 r. zatytułowany „Plan działania na rzecz e-handlu na lata 2012–2015 – sytuacja w 2013 r.” (SWD(2013)0153),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 stycznia 2012 r. pt. „Spójne ramy na rzecz wzmocnienia zaufania na jednolitym rynku cyfrowym handlu elektronicznego i usług online” (COM(2011)0942),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 grudnia 2012 r. zatytułowany „Europejska agenda cyfrowa – cyfrowe pobudzenie wzrostu w Europie” (COM(2012)0784),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 sierpnia 2010 r. zatytułowany „Europejska agenda cyfrowa” (COM(2010)0245),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 7 grudnia 2012 r. zatytułowany „Tablica wyników dla rynków konsumenckich – funkcjonowanie rynków na rzecz konsumentów – wydanie ósme” (SWD(2012)0432),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 22 maja 2012 r. zatytułowany „Europejski program na rzecz konsumentów – Zwiększanie zaufania i pobudzanie wzrostu gospodarczego” (COM(2012)0225),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 lutego 2011 r. zatytułowany „Przegląd programu »Small Business Act« dla Europy” (COM(2011)0078),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 9 stycznia 2013 r. zatytułowany „Plan działania na rzecz przedsiębiorczości do 2020 r. – Pobudzanie ducha przedsiębiorczości w Europie” (COM(2012)0795),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 9 listopada 2011 r. zatytułowany „Małe przedsiębiorstwo, wielki świat – nowe partnerstwo na rzecz pomocy MŚP w wykorzystaniu szans na światowych rynkach” (COM(2011)0702),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 listopada 2012 r. zatytułowany „Roczna analiza wzrostu gospodarczego na 2013 r.” (COM(2012)0750),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020 – strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 27 października 2010 r. zatytułowany „W kierunku Aktu o jednolitym rynku – W stronę społecznej gospodarki rynkowej o wysokiej konkurencyjności – 50 propozycji na rzecz wspólnej poprawy rynku pracy, przedsiębiorczości i wymiany” (COM(2010)0608),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 3 października 2012 r. zatytułowany „Akt o jednolitym rynku II” (COM(2012)0573),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 13 kwietnia 2011 r. zatytułowany „Akt o jednolitym rynku – Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania” (COM(2011)0206),

—

uwzględniając białą księgę Komisji z dnia 28 marca 2011 r. zatytułowaną „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu” (COM(2011)0144),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 października 2007 r. zatytułowany „Agenda UE w sprawie transportu towarowego: Poprawa wydajności, integracyjności i zrównoważenia transportu towarowego w Europie” (COM(2007)0606),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 31 maja 2012 r. w sprawie jednolitego rynku cyfrowego i zarządzania w ramach jednolitego rynku,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2013 r. w sprawie stworzenia jednolitego rynku cyfrowego (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie zakończenia tworzenia jednolitego rynku cyfrowego (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 września 2010 r. w sprawie ostatecznego utworzenia wewnętrznego rynku handlu elektronicznego (3),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie jednolitego rynku dla Europejczyków (4), w sprawie jednolitego rynku sprzyjającego przedsiębiorstwom i wzrostowi gospodarczemu (5) oraz w sprawie ładu i partnerstwa na jednolitym rynku (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 czerwca 2013 r. w sprawie nowej strategii na rzecz europejskiej polityki ochrony konsumentów (7),

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz Komisji Transportu i Turystyki (A7-0024/2014),

A.

mając na uwadze, że handel elektroniczny uznaje się za kluczowy czynnik przyczyniający się do walki z kryzysem gospodarczym i finansowym, wzmocnienia jednolitego rynku oraz wzrostu gospodarczego i zwiększenia poziomu zatrudnienia w Unii Europejskiej; mając na uwadze, że w komunikacie Komisji ze stycznia 2012 r. w sprawie handlu elektronicznego i usług online dostawę towarów zamówionych w internecie uznano za jeden z pięciu najważniejszych priorytetów, których realizacja pozwoli pobudzić rozwój handlu elektronicznego do 2015 r., i że znaczenie tej kwestii zostało również potwierdzone przez Radę Unii Europejskiej oraz Parlament Europejski;

B.

mając na uwadze, że w 2012 r. na unijnym rynku handlu elektronicznego odnotowano wzrost o ponad 20 %; mając na uwadze, że przewiduje się czterokrotny wzrost transgranicznego handlu elektronicznego; mając na uwadze, że na rynku usług dostawy paczek mają miejsce radykalne przekształcenia, pojawiają się nowi usługodawcy, inwestuje się w innowacje i wprowadza nowe usługi;

C.

mając na uwadze, że skuteczne i niezawodne usługi dostawy stanowią najważniejszy filar rzeczywistego i wydajnego jednolitego rynku cyfrowego, istotnie przyczyniając się do usprawnienia handlu elektronicznego i budowania zaufania pomiędzy sprzedającymi i kupującymi;

D.

mając na uwadze, że 57 % detalistów uważa dostawy transgraniczne za barierę, natomiast jeden na dwóch konsumentów twierdzi, że dostawa przy transakcjach transgranicznych stanowi dla niego powód do obaw; mając na uwadze, że obawy związane z dostawą (w tym z możliwością zwrotu produktów) oraz wysokie koszty dostaw stanowią dwa najważniejsze problemy, o których wspominają konsumenci w kontekście zakupów w internecie, co przyczynia się do niskiego poziomu zaufania konsumentów do transgranicznego handlu elektronicznego;

E.

mając na uwadze, że aby poprawić tę sytuację, konieczne jest wzmocnienie zaufania konsumentów do operatorów i usług dostawy oraz rynku, a także zwiększenie ich wiedzy na temat przysługujących im praw i obowiązków przez zapewnienie większej ilości informacji, lepszego zrozumienia i większej przejrzystości warunków dostawy;

F.

mając na uwadze, że MŚP poszukujące możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w UE napotykają na wyższe koszty, większą złożoność i brak przejrzystości przy dostawach transgranicznych; mając na uwadze, że w przypadku dostaw transgranicznych ceny są od trzech do pięciu razy wyższe niż ceny dostaw krajowych; mając na uwadze, że skuteczne, proste i przystępne cenowo systemy dostaw stanowią najważniejszy czynnik zapewniający trwałość modeli biznesowych MŚP, a także warunkujący ich zdolność dostarczania klientom produktów;

1.

podkreśla, że wysokiej jakości, efektywne usługi dostępne za przystępną cenę są niezbędnym elementem zakupów w internecie i należy je promować za pośrednictwem uczciwej i sprawiedliwej konkurencji; zauważa jednak, że wielu konsumentów z niechęcią podchodzi do zakupów w internecie, zwłaszcza transgranicznych, z powodu niepewności co do dostępnych opcji dostaw, ostatecznej dostawy, kosztów dostawy lub jej niezawodności;

2.

z zadowoleniem przyjmuje zieloną księgę wydaną przez Komisję w celu określenia ewentualnych braków w zakresie europejskiego rynku usług dostawy oraz wzywa Komisję do podjęcia stosownych działań zmierzających do rozwiązania tych problemów w sposób umożliwiający zarówno przedsiębiorstwom, jak i konsumentom swobodne korzystanie z możliwości oferowanych przez jednolity rynek cyfrowy; podkreśla, że w przypadku każdego z proponowanych działań należy wziąć pod uwagę zrównoważenie procesu dostawy i dążyć do zminimalizowania jego śladu środowiskowego;

3.

stwierdza, że konkurencja między podmiotami doręczającymi w niektórych państwach członkowskich ma wady w skali transgranicznej i z ubolewaniem stwierdza względny brak przejrzystości w związku z warunkami cenowymi i wydajnością omawianych usług; uważa w szczególności, że należy wprowadzić narzędzia pozwalające na zapoznanie się z ofertą ogółu podmiotów doręczających przesyłki na szczeblu europejskim;

4.

podkreśla znaczenie rosnącego zaufania konsumentów do procesu dostawy; uważa, że większa przejrzystość oraz dokładniejsze i łatwiej porównywalne informacje na temat dostępnych opcji, cen oraz warunków dostawy są nadrzędne dla konsumentów, w szczególności odnośnie do warunków, na których przesyłane są zamówienia, oraz procedur mających zastosowanie w przypadku opóźnienia, zwrotu, uszkodzenia lub utraty towarów;

5.

podkreśla, że konieczne jest promowanie środków mających na celu zapewnienie konsumentowi wyboru w czasie zakupu; zauważa znaczącą rozbieżność pomiędzy oczekiwaniami konsumenta a dostępnością dogodnych, innowacyjnych usług, takich jak punkty odbioru, pawilony nadawania i odbioru paczek, paczkomaty, usługi całodobowe, funkcje śledzenia przesyłek, przyjazne dla konsumenta miejsca i godziny dostaw lub procedury zwrotu, z których łatwo skorzystać;

6.

podkreśla, że niezawodność usług dostawy ma zasadnicze znaczenie i że istotne jest zaoferowanie wydajnych systemów gwarantujących skuteczną dostawę paczek do miejsc docelowych w rozsądnych ramach czasowych;

7.

wskazuje, że wysokie koszty dostaw transgranicznych, dostaw realizowanych na bardziej oddalonych obszarach lub w regionach najbardziej oddalonych są jedną z głównych przyczyn niezadowolenia konsumentów; podkreśla, że opcje bardziej przystępnych cenowo dostaw dla konsumentów oraz sprzedawców, w szczególności MŚP, są koniecznością, jeśli poziom sprzedaży na odległość ma być wyższy i jeśli rzeczywiście ma istnieć autentyczny jednolity rynek;

8.

podkreśla potrzebę zwiększenia zasięgu geograficznego i dostępu do powszechnych usług doręczania przesyłek na terenach wiejskich i oddalonych;

9.

uważa, że ustanawiając zintegrowany jednolity rynek dostawy paczek, należy uwzględnić stabilny i spójny wymiar społeczny tam, gdzie usługi dostaw muszą być zgodne z prawami pracowniczymi, warunkami zatrudnienia i wynagradzania oraz normami społecznymi i środowiskowymi; w związku z tym zauważa, że praca nierejestrowana oraz nadużycia stanowią ryzyko dla sektora oraz że do osiągnięcia wysokiej jakości usług dostaw potrzeba odpowiedzialnego, wysokiej jakości zatrudnienia oraz ciągłego i odpowiedniego szkolenia personelu; podkreśla, że zarówno utrzymanie wymiaru społecznego, jak i zapewnienie wystarczającej elastyczności rynku dostawy, aby mógł się on zmieniać i dostosowywać do innowacji technologicznych, stanowi klucz do sprostania wymaganiom klientów przy jednoczesnym umożliwieniu przedsiębiorstwom oferowania klientom lepszych produktów, które w pełni spełniają ich potrzeby i oczekiwania;

10.

zwraca uwagę na znaczenie, jakie ma dla konsumentów pewność prawa; podkreśla w tym kontekście znaczenie poprawnego informowania konsumentów na temat obowiązującego prawa;

11.

uważa, że rozwój transgranicznego handlu online jest także uzależniony od zaufania klientów oraz że stworzenie europejskiej sieci narodowych centrów rozwiązywania problemów, na wzór sieci SOLVIT, mogłoby zagwarantować pewność konsumentom, podobnie jak stworzenie systemu ostrzegania typu RAPEX, który mógłby zawiadamiać o stronach internetowych, na których stosuje się nielegalne praktyki;

12.

zauważa, że coraz więcej konsumentów używa porównywarek internetowych w celu porównania cen, cech lub warunków dostawy produktów i usług oferowanych przez firmy w sektorze dostawy, zwłaszcza w przypadku handlu elektronicznego; wzywa Komisję do przyjęcia wytycznych UE w sprawie minimalnych norm dla porównywarek internetowych, opartych na kluczowych zasadach przejrzystości, bezstronności, jakości, informacji i przyjazności dla użytkownika;

13.

wzywa Komisję, aby wraz z sektorem i organizacjami konsumenckimi opracowała wskaźniki jakościowe dla usług dostawy, dzięki którym konsumenci będą mieć możliwość lepszego porównania różnych ofert;

14.

podkreśla kluczową rolę MŚP we wzroście gospodarczym, innowacji i zwiększeniu poziomu zatrudnienia, w szczególności zatrudnienia ludzi młodych; podkreśla, że usługi dostawy mają wyjątkowo duże znaczenie dla europejskich MŚP oraz że zintegrowany konkurencyjny rynek usług dostawy gwarantujący różne opcje dostawy i możliwości wsparcia logistycznego po przystępnych cenach jest warunkiem wstępnym dostępu do nowych rynków oraz zdobycia większej liczby konsumentów na terenie UE; podkreśla znaczenie poprawienia przepływu do MŚP informacji dotyczących możliwości skonsolidowania ich wolumenu przesyłek oraz innowacyjnych rozwiązań dostawy i odbioru, które ograniczyłyby koszty na ostatnim etapie procesu dostawy;

15.

podkreśla, że przedsiębiorstwa, w szczególności MŚP, muszą być w stanie sprostać potrzebom i oczekiwaniom konsumentów przy pomocy prostszych, szybszych, bardziej przystępnych cenowo, przejrzystych, niezawodnych i skutecznych usług wysyłkowych w kontekście transgranicznego handlu elektronicznego; podkreśla, że rozwiązania w zakresie dostawy niespełniające oczekiwań konsumenta mają bezpośredni wpływ na markę przedsiębiorstwa, wizerunek i konkurencyjność;

16.

zauważa, że rozwój MŚP zajmujących się handlem elektronicznym jest ograniczony w skali transgranicznej; zachęca MŚP do współpracy również poprzez ich organy przedstawicielskie w celu negocjowania bardziej korzystnych cen doręczania przesyłek, zwłaszcza dzięki wprowadzeniu wspólnych platform online i ulepszaniu jakości usług;

17.

jest zaniepokojony nierównymi szansami dla MŚP z powodu ich małego rozmiaru; podkreśla, że MŚP napotykają obecnie wyższe koszty, dużą złożoność spowodowaną podzielonym rynkiem europejskim oraz brak informacji na temat dostępnych opcji dostawy i cen;

18.

stwierdza fragmentację europejskiego sektora pocztowego na sieci krajowe w niewielkim stopniu interoperacyjne, a także zbyt małą integrację transportu drogowego, kolejowego i wodnego; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy już podjęte przez operatorów na rynku dostawy paczek, które mają na celu wypracowanie rozwiązań lepiej dostosowanych do potrzeb konsumentów i detalistów na rynku handlu elektronicznego, takich jak bardziej elastyczne możliwości dostawy czy zwrotu towaru; wzywa Komisję do dalszego proponowania środków zachęcających branżę do poprawy interoperacyjności i szybszego wprowadzenia możliwości korzystania z usprawnionych procesów wysyłki i odbioru paczek mających na celu obniżenie kosztów, zwiększenie efektu skali w usługach dostaw, wspieranie łączenia większej liczby mniejszych dostaw w celu uzyskania rabatów ilościowych dla mniejszych przedsiębiorstw handlowych, zwiększenie dostępności i jakości usług dostawy, a także oferowanie konsumentom oraz przedsiębiorstwom przystępnych cenowo, elastycznych stawek za wysyłkę;

19.

uważa, że w tym zakresie współpraca z branżą odnośnie do interoperacyjnych transgranicznych systemów śledzenia przesyłek ma szczególne znaczenie; zachęca Komisję do dalszego badania możliwości rozwoju norm europejskich w celu usprawnienia zintegrowanych systemów śledzenia przesyłek oraz propagowania wysokiej jakości, niezawodności oraz zrównoważonego rozwoju wykorzystywanych w handlu elektronicznym zintegrowanych usług logistycznych;

20.

podkreśla, że rozwiązania ułatwiające odbiór i zwrot przesyłek już obecnie znacząco wpływają na rozwój handlu elektronicznego, a w przyszłości również mogą doprowadzić do obniżania cen oraz zwiększenia poziomu zadowolenia konsumentów, zwłaszcza przy transakcjach transgranicznych; zachęca do dalszej współpracy w celu poprawy interoperacyjności telefonicznych centrów obsługi zajmujących się rozpatrywaniem reklamacji konsumentów;

21.

wzywa Komisję do stworzenia platform współpracy i wymiany informacji między podmiotami realizującymi dostawy w celu natychmiastowego likwidowania rozbieżności na europejskim rynku usług dostawy w zakresie innowacji, elastyczności, zarządzania zapasami, usług transportu, odbioru i zwrotu paczek, zgodnie z przepisami unijnego prawa konkurencji, a także do sprawdzenia możliwości wspólnego wykorzystywania infrastruktury przez podmioty obsługujące ekspresowe przesyłki kurierskie z jednej i pocztowe z drugiej strony, dla ich wspólnej korzyści;

22.

wzywa Komisję do prowadzenia, wraz ze środowiskiem biznesowym, prac zmierzających do przyjęcia europejskich standardów adresowania i etykietowania, jak również standardów skrzynek pocztowych odpowiadających handlowi elektronicznemu;

23.

wzywa Komisję do zbadania możliwości utworzenia ogólnoeuropejskiego znaku zaufania w handlu elektronicznym oraz tego, czy taki znak zaufania mógłby się również przyczynić do zapewnienia jakości i niezawodności zintegrowanych usług dostaw, zwiększając w ten sposób zaufanie konsumentów do transgranicznego handlu elektronicznego, czy mógłby zachęcać detalistów w handlu elektronicznym i firmy na rynku dostaw paczek do zwiększenia przejrzystości oraz pewności prawa zarówno dla konsumentów, jak i dla przedsiębiorstw, a także czy mógłby zwiększyć przewagę konkurencyjną przedsiębiorstw, zwłaszcza MŚP, wspierając w ten sposób stabilny rozwój gospodarczy i tworzenie miejsc pracy; podkreśla, że aby zapewnić efektywność takiego znaku zaufania, powinien być on oparty na zestawie minimalnych standardowych cech i przejrzystych zasad ochrony konsumenta oraz informacji, a także spełniać wymogi dotyczące procedur rozstrzygania reklamacji i sporów;

24.

podkreśla, że ochrona danych osobowych i ochrona danych w ogóle ma największe znaczenie, a wszelkie nowe przedsięwzięte środki muszą być zgodne z ustawodawstwem UE w sprawie ochrony danych osobowych, a zwłaszcza z dyrektywą 95/46/WE;

25.

uznaje dynamiczny charakter rynku usług dostawy paczek, na którym szybko powstają nowe usługi oraz pojawiają się nowe podmioty realizujące dostawy; zauważa, że innowacyjne rozwiązania odpowiadające potrzebom detalistów internetowych oraz klientów prawdopodobnie staną się kluczowym elementem wyróżniającym stymulującym konkurencję; uważa, że należy z wyprzedzeniem dokładnie sprawdzić ewentualne działania legislacyjne, tak aby nie tłumić dynamiki rozwoju rynku dostawy paczek, który nie powinien być ograniczany nadmiarem regulacji; wzywa Komisję, aby starannie monitorowała rozwój rynku w celu określenia obszarów możliwych nieprawidłowości w funkcjonowaniu rynku, w przypadku których dalsze działania mogą się w przyszłości okazać niezbędne; podkreśla w tym kontekście, że kontrola rynku powinna obejmować nie tylko operatorów pocztowych o ustalonej pozycji, lecz także podmioty innego rodzaju działające na rynku dostawy paczek;

26.

przypomina o istnieniu odpowiednich ram regulacyjnych i wzywa państwa członkowskie oraz Komisję do zadbania o to, aby istniejące ramy regulacyjne zostały w pełni przeniesione, wdrożone i wyegzekwowane, przy zwróceniu szczególnej uwagi na dyrektywę w sprawie usług pocztowych, unijne prawo konkurencji, dyrektywę w sprawie alternatywnych metod rozstrzygania sporów konsumenckich oraz dyrektywę w sprawie praw konsumentów, zwłaszcza w zakresie wymogów formalnych dotyczących umów zawieranych na odległość;

27.

podkreśla, że skuteczne wyegzekwowanie ram prawnych zależy również od nadzoru krajowych organów regulacyjnych nad zobowiązaniami prawnymi operatorów pocztowych, zwłaszcza w odniesieniu do obowiązku świadczenia usług powszechnych zgodnie z dyrektywą 97/67/WE;

28.

wskazuje, że skomplikowane przepisy o podatku VAT stanowią dla małych przedsiębiorstw znaczącą przeszkodę w prowadzeniu handlu transgranicznego; wzywa Komisję, aby jak najszybciej przedłożyła zapowiadany wniosek dotyczący wprowadzenia jednolitej deklaracji podatkowej VAT;

29.

podkreśla, że opcjonalne europejskie prawo umów dla umów między przedsiębiorcami a konsumentami doprowadziłoby do odczuwalnych ułatwień, a tym samym zachęciłoby więcej małych i średnich przedsiębiorstw do realizowania transgranicznej dostawy paczek; wzywa państwa członkowskie do konstruktywnego przyspieszenia trwających negocjacji w sprawie wspólnych europejskich przepisów dotyczących sprzedaży;

30.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

24.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 93/53

—

uwzględniając Konwencję Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka, w szczególności jej art. 24 i 28,

—

uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) przyjętą przez ONZ w 1979 r.,

—

uwzględniając raport sekretarza generalnego ONZ dla Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 23 lipca 2013 r. zatytułowany „Przemoc wobec pracownic migrujących”,

—

uwzględniając art. 12 Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych,

—

uwzględniając zalecenie ogólne nr 26 Komitetu ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet w sprawie migrantek w miejscu pracy przyjęte w dniu 5 grudnia 2008 r.,

—

uwzględniając Międzynarodową konwencję ONZ w sprawie ochrony praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin,