21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/1

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/2

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/2

1)

Czy przepis krajowy, w myśl którego użytkownik urządzenia infrastruktury kolejowej, wobec którego zarządca infrastruktury dochodzi przed sądem cywilnym uiszczenia opłaty za użytkowanie, lub który żąda zwrotu uiszczonej opłaty, może podnosić, że opłata ustalona przez zarządcę infrastruktury nie jest zgodna z zasadą słuszności, jest zgodny z przepisami dyrektywy (1) dotyczącymi niezależności zarządzania przez przedsiębiorstwo infrastruktury (art. 4 ust. 1, 4, 5), z zasadami ustalania opłat (art. 7 – 12) oraz zadaniami organu kontrolnego (art. 30)?

2)

W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy jest zgodny z wymienionymi przepisami dyrektywy przepis krajowy, w myśl którego sąd, jeżeli stwierdzi, że ustalona opłata nie jest zgodna z zasadą słuszności, jest uprawniony i zobowiązany ustalić należną opłatę w drodze wyroku?

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/3

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 10 maja 2016 r. w sprawie T 806/14;

—

stwierdzenie nieważności decyzji izby odwoławczej w sprawie R0644/2014-5; tytułem ewentualnym, w stosownym przypadku przekazanie sprawy do Sądu do ponownego rozpoznania;

—

obciążenie EUIPO własnymi kosztami, a także kosztami poniesionymi przez stronę wnoszącą odwołanie w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości, Sądem i izbą odwoławczą.

I.

Zarzut pierwszy: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 (1) – Zastosowanie błędnych kryteriów

II.

Zarzut drugi: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 – Niezastosowanie zasady szczególności

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/4

—

uchylenie orzeczenia Sądu z dnia 1 czerwca 2016 r. w sprawie T-34/15;

—

obciążenie EUIPO i interwenienta w pierwszej instancji własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Wolf Oil.

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/5

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/5

1)

Czy art. 5 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 (1) z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „roszcze[ń] wynikając[ych] z umowy” obejmuje również roszczenie o odszkodowanie na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, które jest dochodzone wobec obsługującego przewoźnika lotniczego niebędącego stroną umowy zawartej z danym pasażerem?

2)

W zakresie, w jakim art. 5 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 44/2001 ma zastosowanie:

Czy w przypadku przewozu osób w ramach dwóch lotów bez dłuższego przebywania w przesiadkowym porcie lotniczym miejsce docelowe pasażera należy uznać za miejsce wykonania zobowiązania również w rozumieniu art. 5 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 44/2001 również wtedy, gdy dochodzone w skardze roszczenie o odszkodowanie, o którym mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004, jest oparte na zakłóceniu, które miało miejsce na pierwszej części trasy i skarga jest skierowana przeciwko przewoźnikowi lotniczemu obsługującemu pierwszy lot, który nie jest stroną umowy przewozu?

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/6

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/7

i.

Czy w kontekście krajowego systemu prawnego, w którym ustawodawca nie określił w sposób wyraźny i ostateczny, na jakim etapie procedury dopuszczalne jest zakwestionowanie decyzji, i w którym to systemie owo zagadnienie rozstrzyga sąd w ramach każdej konkretnej skargi z osobna zgodnie z zasadami common law, uprawnienie do „niezbyt drogiej” procedury przewidziane w art. 11 ust. 4 dyrektywy 2011/92/UE (1) ma zastosowanie do postępowania przed sądem krajowym, w ramach którego należy określić, czy dana skarga została wniesiona na właściwym etapie?

ii.

Czy wymóg „niezbyt drogiej” procedury przewidziany w art. 11 ust. 4 dyrektywy 2011/92/UE ma zastosowanie do wszystkich elementów postępowania sądowego, w ramach którego zostaje zakwestionowana legalność (w świetle prawa krajowego lub prawa Unii) decyzji, działań lub zaniechań objętych zakresem stosowania przepisów wyżej wymienionej dyrektywy dotyczących udziału społeczeństwa czy też tylko do elementów takiej skargi przewidzianych prawem Unii (bądź w szczególności wyłącznie do elementów skargi związanych z zagadnieniami dotyczącymi przepisów dyrektywy o udziale społeczeństwa)?

iii.

Czy wyrażenie „decyzje, działania lub zaniechania” w art. 11 ust. 1 dyrektywy 2011/92/UE obejmuje decyzje administracyjne wydawane w toku rozpatrywania wniosku o wydanie zezwolenia na inwestycję niezależnie od okoliczności, czy takie decyzje administracyjne kształtują prawa stron w sposób nieodwracalny i ostateczny?

iv.

Czy w celu zapewnienia skutecznej ochrony sądowej w zakresie objętym przepisami prawa Unii w dziedzinie ochrony środowiska sąd krajowy powinien interpretować prawo krajowe w sposób, który w możliwie najszerszym zakresie jest zgodny z celami określonymi w art. 9 ust. 3 Konwencji EKG ONZ o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, sporządzonej w Aarhus w dniu 25 czerwca 1998 r., (a) w toku postępowania, w którym kwestionowana jest ważność procedury udzielenia zezwolenia na inwestycję w związku z projektem będącym przedmiotem wspólnego zainteresowania wyznaczonym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 347/2013 (2) z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie wytycznych dotyczących transeuropejskiej infrastruktury energetycznej lub (b) w toku postępowania, w którym kwestionowana jest ważność procedury udzielenia zezwolenia na inwestycję, jeżeli przedmiotowa inwestycja oddziałuje na europejski teren wyznaczony na podstawie dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory? whether a national court, in order to ensure effective judicial protection in the fields covered by EU environmental law, should interpret its national law in a way which, to the fullest extent possible, is consistent with the objectives laid down in art. 9(3) of the UNECE Convention on Access to Information, Public Participation in Decision-Making and Access to Justice in Environmental Matters done at Aarhus on 25th June, 1998 (a) in a procedure challenging the validity of a development consent process involving a project of common interest that has been designated under Regulation No. 347/2013 of the European Parliament and of the Council of 17th April, 2013 on guidelines for trans-European energy infrastructure, and/or (b) in a procedure challenging the validity of a development consent process where the development affects a European site designated under Council Directive 92/43/EEC of 21st May, 1992 on the conservation of natural habitats and of wild fauna and flora;

v.

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie czwarte (a) lub (b) czy wymóg, by skarżący „spełni[li] wymagania, o ile takie istnieją, określone w prawie krajowym”, stoi na przeszkodzie bezpośredniemu stosowaniu konwencji, gdy skarżący spełnili wymogi prawa krajowego dotyczące złożenia skargi lub są oni ewidentnie uprawnieni do złożenia skargi (a) w toku postępowania, w którym kwestionowana jest ważność procedury udzielenia zezwolenia na inwestycję w związku z projektem będącym przedmiotem wspólnego zainteresowania wyznaczonym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 347/2013 z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie wytycznych dotyczących transeuropejskiej infrastruktury energetycznej lub (b) w toku postępowania, w którym kwestionowana jest ważność procedury udzielenia zezwolenia na inwestycję, jeżeli przedmiotowa inwestycja oddziałuje na europejski teren wyznaczony na podstawie dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory?

vi.

Czy państwa członkowskie mogą wprowadzić do swoich ustawodawstw wyjątki od zasady, że postępowania w zakresie ochrony środowiska nie powinny być zbyt drogie, w sytuacji gdy żaden taki wyjątek nie został przewidziany w dyrektywie 2011/92/UE ani w Konwencji EKG ONZ o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, sporządzonej w Aarhus w dnia 25 czerwca 1998 r.?

vii.

W szczególności czy przewidziany w prawie krajowym wymóg zaistnienia związku przyczynowego między podobno bezprawnym działaniem lub decyzją a szkodą w środowisku naturalnym jako przesłanka stosowania przepisów prawa krajowego wdrażających art. 9 ust. 4 Konwencji EKG ONZ o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, sporządzonej w Aarhus w dniu 25 czerwca 1998 r. w celu zapewnienia, iż postępowania w zakresie ochrony środowiska nie będą zbyt drogie, jest zgodny z Konwencją?

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/8

1)

Czy art. 19 TUE i art. 263, 266 jak i 267 TFUE oraz zasada lojalnej współpracy (art. 4 ust. 3 TUE), na podstawie których państwa członkowskie i ich właściwe organy są zobowiązane do podjęcia każdego środka o ogólnym lub szczególnym charakterze celem usunięcia naruszenia prawa Unii i zastosowania się do wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, szczególnie jeżeli chodzi o ważność wydanych przez organy Unii aktów, które są skuteczne erga omnes, nakładają na państwa członkowskie obowiązek uchylenia lub, odpowiednio, zmiany aktu prawodawczego, na mocy którego dokonano transpozycji dyrektywy, której nieważność została następnie stwierdzona przez Trybunał Sprawiedliwości z powodu jej niezgodności z postanowieniami traktatów lub Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (ich naruszenia), w celu zapewnienia wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości i, w ten sposób, usunięcia naruszenia traktatu lub karty oraz uniknięciu nowych naruszeń w przyszłości?

2)

W nawiązaniu do poprzedniego pytania, czy art. 266 TFUE (dawny art. 233 TWE) może być interpretowany w ten sposób, że pojęcie „organu lub jednostki organizacyjnej” obejmuje (w szerokim sensie albo analogicznie) także państwo członkowskie, które dokonało transpozycji do swojego porządku prawnego dyrektywy, której nieważność następnie stwierdzono z powodu naruszenia traktatu lub karty albo czy, w takim przypadku, w drodze analogii może znaleźć zastosowanie art. 260 ust. 1 TFUE?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi zasadniczo twierdzących na poprzednie pytania, a zatem gdy istnieje obowiązek państw członkowskich do podjęcia każdego środka o ogólnym lub szczególnym charakterze celem usunięcia naruszenia prawa pierwotnego Unii i uchylenia lub, odpowiednio, zmiany aktu prawodawczego, na podstawie którego dokonano transpozycji dyrektywy, której nieważność Trybunał Sprawiedliwości stwierdził następnie z powodu naruszenia karty lub traktatów, czy obowiązek ten obejmuje także na sądy krajowe, w takim sensie, że są one zobowiązane do niestosowania aktu prawodawczego, na mocy którego dokonano transpozycji dyrektywy, której nieważność stwierdzono – w niniejszej sprawie: dyrektywy 2006/24/WE (1) –, która (przynajmniej w części) narusza kartę lub traktaty, i, w konsekwencji, do nieuwzględniania dowodów uzyskanych na podstawie takich aktów (dyrektywy i aktu prawa krajowego w przedmiocie transpozycji)?

4)

Czy przepisy prawa krajowego transponujące dyrektywę 2006/24, której nieważność Trybunał Sprawiedliwości stwierdził wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2014 r. Digital Rights Ireland Ltd (2) (C-293/12 i C-594/12, EU:C:2014:238) z powodu naruszenia karty, wchodzi w zakres zastosowania prawa Unii, jak tego wymaga art. 51 ust. 1 karty jedynie z powodu dokonania transpozycji dyrektywy 2006/24, niezależnie od późniejszego stwierdzenia nieważności tej dyrektywy przez Trybunał?

5)

Czy ze względu na to, że dyrektywa 2006/24, której nieważność została następnie stwierdzona przez Trybunał Sprawiedliwości, została przyjęta w celu wdrożenia na szczeblu europejskim zharmonizowanych ram w rozumieniu art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58/WE dla zatrzymywania danych przez dostawców usług łączności w celu zapobiegania, dochodzenia, wykrywania i ścigania przestępstw, w taki sposób aby na wewnętrznym rynku łączności elektronicznej nie występowały przeszkody, to czy przepisy prawa krajowego, transponujące dyrektywę 2006/24 wpisuje się w kontekst art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58 tak, że wchodzi w zakres zastosowania prawa Unii, jak wymaga tego art. 51 ust. 1 karty?

6)

Czy ze względu na to, że ewentualny wyrok skazujący wydany względem obywatela jednego z państw członkowskich Unii, jak w niniejszej sprawie, nieuchronnie będzie oznaczał ograniczenia – nawet gdy są one co do zasady uzasadnione – w korzystaniu z prawa do swobodnego przemieszczania się, które obywatel ten wywodzi z prawa Unii, należy uznać, że łącznie odnośne postępowania karne wchodzą w zakres zastosowania prawa Unii, jak wymaga tego art. 51 ust. 1 karty.

Jeżeli odpowiedź na poprzednie pytania zasadniczo wskazuje na zastosowanie karty zgodnie z jej art. 51 ust. 1, to:

7)

Czy jest zgodne z art. 7, 8 i 52 ust. 1 karty, aby dane zatrzymane zgodnie z dyrektywą 2006/24 lub art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58 mogły zostać udostępnione policji i przez nią wykorzystane w toku dochodzenia karnego w wypadku niecierpiącym zwłoki, a w szczególności, w przypadku ujęcia sprawcy na gorącym uczynku przestępstwa, bez uprzedniego [uzyskania] zezwolenia udzielonego przez organ sądowy [lub niezależny organ administracyjny] w zgodności z ustalonymi wymogami proceduralnymi i innymi wymogami o zasadniczym znaczeniu?

8)

Czy na mocy art. 7, 8 i 52 ust. 1 karty, w toku dochodzenia karnego prowadzonego przez policję lub inne organy niemające czysto sądowego charakteru, które zwracają się o udzielenie im dostępu do danych zatrzymanych zgodnie z dyrektywą 2006/24 lub art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58 i o możliwość wykorzystania tych danych, a w szczególności, kiedy celem rzeczonego dochodzenia nie jest powstrzymywanie, dochodzenie i ściganie konkretnie wskazanych przestępstw, określonych przez ustawodawcę krajowego jako poważne, ewentualna zgoda osoby, której te dane dotyczą, wyklucza konieczność uprzedniego uzyskania zezwolenia sądu [lub niezależnego organu administracyjnego] na dostęp do takich danych i na ich wykorzystanie, udzielonego w zgodności z ustalonymi wymogami proceduralnymi i innymi wymogami o zasadniczym znaczeniu, biorąc w szczególności pod uwagę, że żądane dane w sposób nieunikniony obejmują także dane osób trzecich (na przykład: dzwoniący – jego rozmówca)?

9)

Czy zwykła zgoda prokuratora na dostęp do danych zatrzymanych zgodnie z dyrektywą 2006/24 i/lub art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58 i na wykorzystanie tych danych, wyrażona podczas toczącego się dochodzenia karnego, jest zgodna z art. 7, 8 i 52 ust. 1 karty w sytuacji, kiedy brak jest uprzedniego zezwolenia sądu [lub niezależnego organu administracyjnego], udzielonego w zgodności z ustalonymi wymogami proceduralnymi i innymi wymogami o zasadniczym znaczeniu, a w szczególności, kiedy celem dochodzenia nie jest powstrzymywanie, dochodzenie i ściganie konkretnie wskazanych przestępstw, określonych przez ustawodawcę krajowego jako poważne?

10)

Czy w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 kwietnia 2014 r., Digital Rights Ireland Ltd (C-293/12 i C-594/12, EU:C:2014:238, pkt 60, 61) i wyrażenia „poważne przestępstwa”, o którym mowa w art. 1 ust. 1 dyrektywy 2006/24, wyrażenie to stanowi autonomiczne pojęcie prawa Unii Europejskiej i, w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, jaka jest jego zasadnicza treść, w oparciu o którą określone przestępstwo może zostać uznane za wystarczająco poważne dla uzasadnienia udzielenia dostępu do danych zatrzymanych na podstawie dyrektywy 2006/24 i ich użycia?

11)

W świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 kwietnia 2014 r. Digital Rights Ireland Ltd (C-293/12 i C-594/12, EU:C:2014:238, pkt 60, 61) i niezależnie od autonomii wyrażenia „poważne przestępstwa”, o którym mowa w art. 1 ust. 1 dyrektywy 2006/24, czy art. 7, 8 i 52 ust. 1 karty wskazują ogólne kryteria, w oparciu o które określone przestępstwo musi zostać uznane za wystarczająco poważne dla uzasadnienia udzielenia dostępu do danych zatrzymanych na podstawie dyrektywy 2006/24 lub art. 15 ust, 1 dyrektywy 2002/58 i ich użycia i, w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, jakie są te kryteria?

12)

W przypadku udzielenia zasadniczo twierdzącej odpowiedzi na poprzednie pytanie, czy taka kontrola proporcjonalności polega ostatecznie na ocenie cech przestępstwa objętego dochodzeniem, dokonywanej a) wyłącznie przez Trybunał Sprawiedliwości lub b) przez sąd krajowy na podstawie ogólnych kryteriów ustalonych przez Trybunał Sprawiedliwości.

13)

Czy w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 kwietnia 2014 r. Digital Rights Ireland Ltd (C-293/12 i C-594/12, EU:C:2014:238, pkt 58–68 jak i sentencja), dostęp do danych zatrzymanych i ich użycie dokonane w ramach postępowania karnego na podstawie ogólnych zasad systemu zatrzymywania danych ustanowionego na mocy dyrektywy 2006/24 i/lub art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, który to system spełnia założenia wyrażone w pkt 60, 61, 62, 67 i 68 rzeczonego wyroku, ale nie spełnia założeń, o których mowa w pkt 58,59, 63 i 64 tego wyroku, są zgodne z art. 7, 8 i 52 ust 1 karty.

[to znaczy, system zatrzymywania, który, z jednej strony, wymaga uzyskania uprzedniego zezwolenia sądowego zgodnie z ustalonymi wymogami proceduralnymi i innymi wymogami o zasadniczym znaczeniu, a w szczególności w celach powstrzymywania, dochodzenia i ścigania dokładnie określonych i wymienionych przez ustawodawcę krajowego przestępstw, uznanych przez niego za poważne, i który to system gwarantuje skuteczną ochronę zatrzymanych danych przed ryzykiem nadużyć i przed jakimkolwiek dostępem do nich i wykorzystywaniem w sposób niedozwolony (zob. pkt 60, 61, 62, 67 i 68 rzeczonego wyroku), zaś z drugiej strony, umożliwia zatrzymanie danych a) wszystkich osób, które korzystają z usług łączności elektronicznej, mimo że nie występuje nawet dalekie powiązanie tych osób (oskarżonych lub podejrzanych) jakimkolwiek elementem z poważnym przestępstwem, przed wystąpieniem okoliczności, w odniesieniu do której zażądano informacji od dostawców usług łączności; b) zaś żądane dane nie muszą dotyczyć, przed wystąpieniem faktu stanowiącego przedmiot dochodzenia (i) określonego okres czasu lub określonego obszaru geograficznego lub określonego kręgu osób, które mogą być zaangażowane, w taki lub inny sposób, w poważne przestępstwo, ani (ii) osób, względem których zatrzymanie danych może, z innych powodów, przyczynić się do powstrzymywania, dochodzenia i ścigania poważnych przestępstw; c) przez okres czasu (w niniejszej sprawie 12 miesięcy), który zostaje określony bez dokonania rozróżnienia w jakikolwiek sposób pomiędzy kategoriami danych przewidzianymi w art. 5 omawianej dyrektywy 2006/24, na podstawie ich ewentualnej użyteczności w stosunku do zakładanego celu lub w zależności od zainteresowanych osób (zob. pkt 58, 59, 63 i 64 przytoczonego wyroku]?

14)

W sytuacji udzielenia zasadniczo takiej odpowiedzi na poprzednie pytanie, że, dostęp do takich danych i ich użycie nie są zgodne z art. 7, 8 i 52 ust. 1 karty, czy sąd krajowy zobowiązany jest do odstąpienia od stosowania aktu krajowego w przedmiocie transpozycji dyrektywy 2006/24, której nieważność została stwierdzona przez Trybunał Sprawiedliwości lub aktu opartego na art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, jako sprzecznego z kartą, a zatem [sąd krajowy] nie musi uwzględniać danych zatrzymanych i uzyskanych na ich podstawie?

15)

W świetle dyrektywy 2006/24, w szczególności jej motywu 6, na mocy którego „[p]rawne (…) różnice pomiędzy przepisami krajowymi w zakresie zatrzymywania danych w celu zapobiegania, dochodzenia, wykrywania i ścigania przestępstw stanowią przeszkodę dla rynku wewnętrznego”, celu określonego w art. 1 ust. 1 dyrektywy, którym jest „zbliżenie przepisów państw członkowskich”, jak i pozostałych motywów, szczególnie [3, 4, 5, 11 i 21] oraz również w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lutego 2009 r. Irlandia/Parlament i Rada (C-301/06, EU:C:2009:68, pkt 70–72), czy utrzymanie w mocy ustawy transponującej do krajowego porządku prawnego dyrektywę 2006/24, mimo że Trybunał Sprawiedliwości stwierdził nieważność tej dyrektywy, stanowi przeszkodę dla ustanowienia i funkcjonowania rynku wewnętrznego, przy założeniu, że żaden nowszy przepis prawa Unii nie wszedł jeszcze w życie?

16)

W szczególności, czy utrzymywanie w mocy ustawy transponującej do krajowego porządku prawnego dyrektywę 2006/24, mimo że Trybunał Sprawiedliwości stwierdził nieważność tej dyrektywy, albo ustawodawstwa krajowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, stanowi przeszkodę dla ustanowienia i dla funkcjonowania rynku wewnętrznego z takiego powodu, że łącznie lub na przemian:

17)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na przynajmniej jedno z powyższych pytań, czy sąd krajowy musi, zgodnie z prawem Unii, odstąpić od stosowania aktu krajowego, którym dokonano transpozycji dyrektywy 2006/24, której nieważność została stwierdzona przez Trybunał Sprawiedliwości, jako pozostającego w sprzeczności z ustanowieniem i funkcjonowaniem rynku wewnętrznego, i, w konsekwencji, nie uwzględniać zatrzymanych danych, do których udzielony został dostęp na podstawie dyrektywy 2006/24 lub ustawodawstwa krajowego przyjętego na podstawie art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58?

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/11

1)

Czy obowiązujące aktualnie prawo Unii, w szczególności wynikającą z niego ogólną zasadę równego traktowania, ogólną zasadę zakazu dyskryminacji ze względu na wiek w rozumieniu art. 6 ust. 3 TUE i art. 21 karty praw podstawowych, określony w art. 45 TFUE zakaz dyskryminacji dotyczący swobody przepływu pracowników i dyrektywę 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1), należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ono uregulowaniu krajowemu, takiemu jak w postępowaniu głównym, które w przypadku niewielkiej części pracowników ÖBB, dyskryminowanych na skutek wcześniejszego uregulowania, uwzględnia wprawdzie w celu wyeliminowania stwierdzonej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku Gotthard Starjakob (2) dyskryminacji ze względu na wiek (a mianowicie nieuwzględnienia w przypadku pracowników ÖBB [austriackich kolei federalnych] okresów zatrudnienia przed ukończeniem 18 roku życia) okresy zatrudnienia przed ukończeniem 18 roku życia (niemniej formalnie wyłącznie okresy odbyte w ÖBB i porównywalnych publicznych przedsiębiorstwach zarządzających infrastrukturą kolejową lub przedsiębiorstwach kolejowych w ramach UE, EOG i krajów, które zawarły z UE porozumienia o stowarzyszeniu lub współpracy), jednak w przypadku większości dyskryminowanych uprzednio pracowników ÖBB nie uwzględnia wszystkich innych okresów zatrudnienia przed ukończeniem 18 roku życia, w szczególności również takich, które pozwalają tym pracownikom ÖBB lepiej wykonywać ich pracę, jak np. okresów zatrudnienia w prywatnych lub innych publicznych przedsiębiorstwach transportowych lub przedsiębiorstwach zarządzających infrastrukturą, które prowadzą produkcję, sprzedaż lub konserwację wykorzystywanej przez pracodawcę infrastruktury (tabor kolejowy, budowa linii kolejowych, produkcja przewodów, instalacje elektryczne i elektroniczne, nastawnie, budowa dworców kolejowych itp.) lub w porównywalnych z nimi przedsiębiorstwach, a tym samym faktycznie i definitywnie ustanawia odmienne traktowanie ze względu na wiek względem zdecydowanej większości pracowników ÖBB, których dotyczy uregulowanie uznane za dyskryminujące ze względu na wiek?

2)

Czy zachowanie państwa członkowskiego, będącego w stu procentach właścicielem przedsiębiorstwa transportu kolejowego i faktycznie pracodawcą zatrudnionych w tym przedsiębiorstwie pracowników, wypełnia ustalone w orzecznictwie Trybunału przesłanki odpowiedzialności państwa członkowskiego na podstawie prawa Unii, w szczególności przesłankę wystarczająco istotnego naruszenia prawa Unii, przykładowo naruszenia art. 2 ust. 1 w związku z art. 1 dyrektywy 2000/78/WE, których wykładni dokonywano w wielu orzeczeniach Trybunału (David Hütter (3), Siegfried Pohl (4), Gotthard Starjakob), jeżeli ze względów czysto fiskalnych poprzez działające z mocą wsteczną nowelizacje ustaw w latach 2011 i 2015 próbuje ono wyeliminować wynikające z prawa Unii roszczenia tych pracowników o wyrównanie wynagrodzeń z powodu dyskryminacji między innymi ze względu na wiek, stwierdzonej przez Trybunał w wielu orzeczeniach (David Hütter, Siegfried Pohl, Gotthard Starjakob), a także uznanej w wielu orzeczeniach sądów krajowych, między innymi także Oberster Gerichtshof (sądu najwyższego, Austria) (nr sprawy 8 ObA 11/15y)?

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/12

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/12

—

Uchylenie wyroku i stwierdzenie nieważności decyzji (1) z powodów przedstawionych w zarzucie drugim odwołania oraz stwierdzenie, że zachowanie Telefóniki nie stanowiło ograniczenia konkurencji ze względu na cel;

—

tytułem żądania ewentualnego, uchylenie wyroku z powodów przedstawionych w zarzucie pierwszym odwołania i przekazanie sprawy do Sądu, aby zbadał odrzucone zeznania świadków i rozpatrzył wniesioną przez Telefónicę skargę z uwzględnieniem zbadanego dowodu;

—

tytułem dalszego żądania ewentualnego, z powodów przedstawionych w zarzucie trzecim odwołania:

—

obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Telefónicę zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji jak i w niniejszym postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości;

—

zezwolenie na rozszerzenie niniejszego odwołania, nieco dłuższego niż zalecane w praktycznych instrukcjach Trybunału Sprawiedliwości, ze względu na finansowy wpływ sprawy na wnoszącą odwołanie i na złożoność przedstawionych argumentów.

1.

Naruszenie art. 47 i 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem poprzez odmowę przesłuchania świadków. – Odrzucenie przez Sąd wnioskowanego dowodu z przesłuchania świadków postawiło Telefónicę w sytuacji, w której nie mogła się bronić z powodu odrzucenia istotnego i decydującego dla właściwego rozstrzygnięcia sprawy dowodu. Przyjęte przez Sąd podejście budzi cztery zasadnicze zastrzeżenia: (i) zastrzeżenie dotyczące sprzeczności celowościowej; (ii) zastrzeżenie dotyczące nieproporcjonalnego ciężaru dowodu; (iii) zastrzeżenie dotyczące uprzedzania wyniku dowodu z zeznań świadków; oraz (iv) zastrzeżenie dotyczące nierównego ważenia.

2.

Naruszenie art. 101 TFUE w wyniku błędnego zastosowania orzecznictwa dotyczącego ograniczenia konkurencji ze względu na cel oraz obowiązku uzasadnienia i domniemania niewinności.

3.

Błędna ocenia mniejszego ciężaru naruszenia i istnienia okoliczności łagodzących w zachowaniu Telefóniki. – Telefónica podnosi, że Sąd w swojej ocenie nie uwzględnił dodatkowych okoliczności świadczących o mniejszym ciężarze zachowania Telefóniki, które mogły doprowadzić do większego obniżenia grzywny niż zastosowane przez Komisję.

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/14

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Søndagsavisen A/S pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)

Królestwo Danii pokrywa własne koszty.

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/14

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Perry Ellis International Group Holdings Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/15

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Guccio Gucci SpA zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez Guess? IP Holder LP w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/16

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Guccio Gucci SpA zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez Guess? IP Holder LP w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/16

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Umorzone zostaje postępowanie w przedmiocie wniosków European Crop Protection Association (ECPA), Dow AgroSciences Ltd i Dow AgroSciences Iberica SA o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

3)

Pesticide Action Network Europe (PAN Europe), Bee Life European Beekeeping Coordination (Bee Life) i Unione nazionale associazioni apicoltori italiani (Unaapi) pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)

PAN Europe, Bee Life, l’Unaapi, Komisja, l’ECPA, Dow AgroSciences i Dow AgroSciences Iberica pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/17

—

stwierdzenie nieważności wydanych przez pozwaną not obciążeniowych z dnia 28 czerwca 2016 r. nr 3241608864 na kwotę 63 653,58 EUR oraz nr 3241608865 na kwotę 9 690,30 EUR.

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/18

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2016 r., wydanej na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1), dotyczącej wniosku o dostęp do dokumentów, zarejestrowanej pod numerem GESTDEM 2015/5711;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nieprzestrzegania terminów proceduralnych przewidzianych w rozporządzeniu nr 1049/2001;

2.

Zarzut drugi dotyczący błędnego potraktowania wniosku o dostęp do dokumentów jako nowego wniosku;

3.

Zarzut trzeci dotyczący niezgodnego z prawem rozszerzenia zakresu wniosku o dostęp do dokumentów na etapie potwierdzającym;

4.

Zarzut czwarty dotyczący włączenia przez stronę pozwaną do spornej decyzji dokumentów przeznaczonych do ujawnienia osobie trzeciej, których ujawnienie stanowiłoby naruszenie art. 113 rozporządzenia nr 1224/2009 (2).

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/19

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2016) 2136 z dnia 11 lipca 2016 r. w sprawie oddalenia wniosku o dokonanie częściowego przeglądu okresowego ograniczonego do aspektów dumpingu odnośnie do środków antydumpingowych mających zastosowanie do przywozu płytek ceramicznych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na podstawie rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 917/2011;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/19

—

uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 18 lipca 2016 r. odrzucającego jego skargę;

—

uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji;

—

obciążenie drugiej strony postępowania całością kosztów.

1.

Zarzut pierwszy, który dzieli się na dwie części, dotyczący naruszenia art. 11 ust. 4, 5 i 6 decyzji dyrektora wykonawczego Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej („Frontex”) z dnia 27 sierpnia 2009 r. w sprawie procedury oceny personelu („decyzja z dnia 27 sierpnia 2009 r.”), interpretowanej w świetle art. 41 ust. 1 i 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 2 ust. 2 decyzji z dnia 27 sierpnia 2009 r., polegającego na pominięciu odrębności ról oceniającego i zatwierdzającego, ustanowionej w ramach Frontex.

21.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 428/20

—

Po pierwsze, stwierdzenie na podstawie art. 264 ust. 1 TFUE nieważności instrukcji przewodniczącego Komisji Europejskiej J. C. Junkera przekazanych drogą elektroniczną w piśmie z dnia 28 czerwca 2016 r. do członków kolegium komisarzy UE przed posiedzeniem plenarnym Parlamentu Europejskiego w Brukseli w dniu 28 czerwca 2016 r. (SPEECH/16/2356) zakazujących jakichkolwiek formalnych i nieformalnych negocjacji z rządem Zjednoczonego Królestwa przed złożeniem oświadczenia o wystąpieniu z UE na podstawie art. 50 TFUE i, po drugie, oświadczenia przewodniczącego Komisji Unii Europejskiej, że wydał – jak wyraźnie stwierdza w tym przemówieniu przed posiedzeniem plenarnym Parlamentu Europejskiego w Brukseli w dniu 28 czerwca 2016 r. i co jest potwierdzone zarówno w angielskiej jak i francuskiej wersji komunikatu prasowego Komisji z tego przemówienia (SPEECH/16/2353) – członkom kolegium komisarzy UE ten zakaz w formie „zarządzenia przewodniczącego”; i

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnej lub niedostatecznej podstawy prawnej zaskarżonych środków

2.

Zarzut drugi dotyczący dyskryminacji Zjednoczonego Królestwa i jego mieszkańców ze względu na obywatelstwo poprzez zaskarżone środki zgodnie z art. 18 TFUE

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez zaskarżone środki przysługujących skarżącym w prawnie unijnym praw podstawowych

4.

Przyjęcie zaskarżonych środków z naruszeniem zasady lojalnej współpracy na podstawie art. 4 ust. 3 TUE

Skarżący podnoszą, że zaskarżone środki zakazują Komisji i jej urzędnikom wyraźnie postępowania zgodnie z zasadą lojalnej współpracy w ten sposób, żeby instytucja ta wspierała Zjednoczone Królestwo i inne instytucje Unii przy wypełnianiu zadań wynikających z traktatów.

5.

Zarzut piąty oparty jest na niezgodności z prawem zaskarżonych środków w zakresie, w jakim zostały one podjęte w całości albo w części w celu powstrzymania obywateli innych państw członkowskich UE od wolnego wyrażenia opinii (odnośnie do członkostwa w UE), które zgodnie z art. 11 Karty podlega ochronie.