4.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 407/1

4.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 407/2

—

uwzględniając art. 2 oraz art. 3 ust. 3 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC),

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ z 1979 r. w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW),

—

uwzględniając Konwencję ONZ z 1949 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji,

—

uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania, przyjęte podczas czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w dniu 15 września 1995 r., oraz późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na posiedzeniach specjalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych Pekin + 5 (2000 r.), Pekin + 10 (2005 r.) i Pekin + 15 (2010 r.), a także dokument końcowy z konferencji przeglądowej Pekin + 20,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 606/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1567/2003 z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie pomocy w odniesieniu do polityk oraz działań i praw dotyczących zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego w krajach rozwijających się (2),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiającą normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępującą decyzję ramową Rady 2001/220/WSiSW (3),

—

uwzględniając dyrektywę 2011/99/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie europejskiego nakazu ochrony (4),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz ochrony ofiar, zastępującą decyzję ramową Rady 2002/629/WSiSW (5),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/41/UE z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie stosowania zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn prowadzących działalność na własny rachunek oraz uchylającą dyrektywę Rady 86/613/EWG (6),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2010/18/UE z dnia 8 marca 2010 r. w sprawie wdrożenia zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez BusinessEurope, UEAPME, CEEP i ETUC oraz uchylającą dyrektywę 96/34/WE (7),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/54/WE z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (8),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią (dziesiąta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (9),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług (10) oraz powiązane orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 1 marca 2011 r. w sprawie Test-Achats (C-236/09) (11),

—

uwzględniając Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska),

—

uwzględniając europejski pakt na rzecz równości płci (2011–2020), przyjęty przez Radę Europejską w marcu 2011 r. (12),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 marca 2010 r. pt. „Zwiększone zaangażowanie na rzecz równości między kobietami i mężczyznami, Karta Kobiet” (COM(2010)0078),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 września 2010 r. zatytułowany „Strategia na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010–2015” (COM(2010)0491),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 września 2011 r. zatytułowany „Działania na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – plan modernizacji europejskich systemów szkolnictwa wyższego” (COM(2011)0567),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 16 września 2013 r. zatytułowany „Śródokresowa analiza strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn (2010–2015)” (SWD(2013)0339),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 8 marca 2010 r. zatytułowany „Plan działania UE w sprawie równouprawnienia płci oraz uwłasnowolnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju (2010–2015)” (SWD(2010)0265),

—

uwzględniając wnioski z posiedzenia Rady ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Ochrony Konsumentów w dniach 19 i 20 czerwca 2014 r.,

—

uwzględniając badanie departamentu politycznego C Parlamentu Europejskiego zatytułowane „Badanie dotyczące oceny strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn (2010–2015) jako wkładu w realizację celów pekińskiej platformy działania” opublikowane w 2014 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) zatytułowane „Przemoc wobec kobiet – ankieta ogólnoeuropejska. Główne wyniki”, opublikowane w marcu 2014 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej zatytułowane „Dyskryminacja kobiet romskich i warunki ich życia w 11 państwach członkowskich UE”, opublikowane w październiku 2014 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej zatytułowane „Bycie trans w UE – analiza porównawcza danych z przeglądu LGBT w UE”, opublikowane w grudniu 2014 r.,

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 15 czerwca 1995 r. w sprawie IV Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w Pekinie: „Równość, rozwój i pokój” (13), z dnia +10 marca 2005 r. w sprawie wniosków z IV Światowej Konferencji w sprawie Kobiet – platforma działania, Pekin + 10 (14) oraz z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie Pekinu + 15 – platforma działania ONZ na rzecz równości płci (15),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 10 lutego 2010 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2009 (16), z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2010 (17), z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2011 (18) oraz z dnia 10 marca 2015 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2013 (19),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2013 r. w sprawie stosowania zasady równości wynagrodzeń dla kobiet i mężczyzn za taką samą pracę lub pracę o jednakowej wartości (20),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2013 r. w sprawie eliminowania stereotypów dotyczących płci w UE (21),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 17 czerwca 2010 r. na temat aspektu płci w spadku koniunktury i kryzysie finansowym (22) oraz z dnia 12 marca 2013 r. w sprawie wpływu kryzysu gospodarczego na równouprawnienie kobiet i mężczyzn oraz na prawa kobiet (23),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lutego 2013 r. w sprawie 57. sesji Komisji ds. Statusu Kobiet ONZ: Likwidacja wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt i zapobieganie wszelkim jej formom (24),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 maja 2012 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie stosowania zasady równości wynagrodzeń dla pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę tej samej wartości (25),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie poprawy równowagi płci wśród dyrektorów niewykonawczych spółek, których akcje są notowane na giełdzie i odnośnych środków (26),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2014 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet (27),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie europejskiego semestru na potrzeby koordynacji polityki gospodarczej – roczna analiza wzrostu gospodarczego na 2014 r. (28),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A8-0163/2015),

A.

mając na uwadze, że prawo do równego traktowania jest prawem podstawowym uznanym w traktatach o Unii Europejskiej, głęboko zakorzenionym w europejskim społeczeństwie i nieodzownym dla jego dalszego rozwoju oraz że powinno być ono stosowane w takim samym stopniu w ustawodawstwie, praktyce, orzecznictwie i w życiu codziennym;

B.

mając na uwadze, że choć z historycznego punktu widzenia UE poczyniła ważne kroki w kierunku umocnienia praw kobiet i równości płci, lecz w ostatnim dziesięcioleciu na szczeblu UE nastąpiło spowolnienie działań politycznych i reform na rzecz równouprawnienia płci; mając również na uwadze, że strategia poprzedniej Komisji w tej dziedzinie była zbyt słaba i nie doprowadziła do podjęcia wystarczających działań na rzecz równości płci; mając ponadto na uwadze, że nowa strategia potrzebuje nowego impulsu i musi zaowocować konkretnymi działaniami na rzecz umocnienia praw kobiet i propagowania równości płci;

C.

mając na uwadze, że w ramach wcześniejszej strategii Komisji udało się co prawda zrealizować kilka postawionych celów, jednak nie udało się osiągnąć całkowitej równości płci oraz że często brakowało w tej strategii odniesień do wzajemnego oddziaływania różnych form dyskryminacji, konkretnych celów oraz skutecznych środków oceny, a także że aspekt płci w dalszym ciągu jest uwzględniany jedynie w ograniczonym stopniu;

D.

mając na uwadze, że równość kobiet i mężczyzn jest podstawową wartością UE, uznaną w traktach i Karcie praw podstawowych, a UE podjęła się szczególnego zadania polegającego na włączeniu tego zagadnienia do wszystkich działań; mając na uwadze, że równość płci ma podstawowe znaczenie jako strategiczny cel pozwalający zrealizować ogólne cele UE, takie jak zmniejszenie stopy bezrobocia w ramach strategii „Europa 2020”, oraz że równość płci jest kluczowym atutem ekonomicznym wspierającym zrównoważony i sprzyjający integracji społecznej wzrost gospodarczy; mając na uwadze, że zmniejszenie nierówności związanych z karierą zawodową ma na celu nie tylko zapewnienie równego traktowania, lecz również skuteczności i płynności rynku pracy;

E.

mając na uwadze, że luka edukacyjna, zatrudnieniowa, zdrowotna i dyskryminacyjna pomiędzy społecznością Romów a pozostałą częścią społeczeństwa jest nadal bardzo duża, a sytuacja kobiet romskich w UE jest jeszcze gorsza ze względu na wielowymiarową dyskryminację zarówno na tle pochodzenia etnicznego, jak i płci;

F.

mając na uwadze, że tylko dzięki wykorzystaniu talentów i potencjału wszystkich kobiet i mężczyzn uda się poprawić sytuację ekonomiczną i polityczną Europy oraz powstrzymać skutki zmian demograficznych;

G.

mając na uwadze, że nie możemy nadal tkwić w zużytych modelach gospodarczych, niezrównoważonych z punktu widzenia środowiska naturalnego, opartych na przestarzałym podziale pracy według płci i wypartych wejściem kobiet na rynek pracy; mając na uwadze, że potrzebujemy nowego, trwałego ze społecznego punktu widzenia modelu, opartego na wiedzy i innowacyjności, który wcieliłby cały talent kobiet w tkankę produkcyjną, w tym poprzez zakwestionowanie niektórych norm w przemyśle oraz czynników przypisujących mężczyznom i kobietom różne zawody, zrównoważyłby obowiązki mężczyzn i kobiet w sferze publicznej i prywatnej oraz pogodziłby życie osobiste i zawodowe pracujących kobiet i mężczyzn w równej mierze;

H.

mając na uwadze, że udostępnienie przystępnych cenowo i wysokiej jakości usług opieki nad dziećmi, osobami starszymi i innymi osobami niesamodzielnymi ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia równoważnego udziału kobiet i mężczyzn w rynku pracy, edukacji i szkoleniu;

I.

mając na uwadze, że w tym roku przypada dwudziesta rocznica powstania pekińskiej platformy działania, a jej cele i pełne wdrożenie są bardziej aktualne niż kiedykolwiek;

J.

mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet, zarówno fizyczna, seksualna, jak i psychologiczna, jest główną przeszkodą na drodze do równości kobiet i mężczyzn i pozostaje najbardziej rozpowszechnionym naruszeniem praw człowieka występującym we wszystkich warstwach społeczeństwa, lecz jednym z najrzadziej zgłaszanych przestępstw; mając na uwadze, że pomimo środków podjętych, aby temu przeciwdziałać, według sondażu FRA przeprowadzonego w marcu 2014 r. 55 % kobiet w UE w trakcie swojego życia doświadczyło co najmniej jednej z form molestowania seksualnego, a 33 % doświadczyło przemocy fizycznej i/lub seksualnej po 15 roku życia; mając na uwadze, że życie wolne od przemocy jest nieodzownym warunkiem pełnego uczestnictwa w życiu społecznym i że należy wprowadzić silne środki, aby zwalczać przemoc wobec kobiet;

K.

mając na uwadze, że zmuszanie do prostytucji stanowi przejaw przemocy, który w największym stopniu dotyka najsłabszych kobiet, że wiąże się ono głównie z sieciami przestępczości zorganizowanej i handlem ludźmi oraz że jest przeszkodą na drodze do równości kobiet i mężczyzn;

L.

mając na uwadze, że ze względu na tradycyjne struktury i zniechęcające czynniki podatkowe kobietom narzuca się rolę drugiego żywiciela rodziny, która odzwierciedla się zarówno pionowej, jak i poziomej segregacji na rynku pracy, lukach w życiorysie zawodowym oraz nierównych wynagrodzeniach ze względu na płeć, jak również mając na uwadze, że nieopłacana praca związana z pielęgnacją, opieką nad dziećmi, osobami starszymi i innymi osobami niesamodzielnymi oraz prowadzeniem gospodarstwa domowego znacznie częściej wykonywana jest przez kobiety, przez co mają one dużo mniej czasu, aby wykonywać płatną pracę, co z kolei prowadzi do znacznie niższej emerytury, w związku z czym, również w ramach realizacji celów strategii „Europa 2020”, należy w dalszym ciągu wspierać godzenie życia zawodowego z życiem rodzinnym poprzez konkretne działania, przy czym należy w większym stopniu zaangażować w te działania mężczyzn;

M.

mając na uwadze, że stopa zatrudnienia kobiet wynosi 63 %, natomiast jeżeli mierzyć zatrudnienie w ekwiwalentach pełnego czasu pracy, to wynosi ona 53,5 % (29); mając na uwadze, że różnica w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn wynosi średnio 16,4 %, zaś różnica w świadczeniach emerytalno–rentowych wynosi średnio 39 %; mając na uwadze, że udział kobiet w rynku pracy nie zawsze przekłada się na wpływ, jako że stanowiska zarządzające i decyzyjne zajmują głównie mężczyźni, co ogranicza możliwości wywierania wpływu przez kobiety i stanowi demokratyczny deficyt w procesie decyzyjnym, jeżeli wziąć pod uwagę fakt, że połowa ludności to kobiety; mając na uwadze, że propagowanie równości płci polega na czymś więcej niż na zakazie dyskryminacji ze względu na płeć oraz że pozytywne działania wspierające kobiety dowiodły, że są podstawą pełnego włączenia kobiet w rynek pracy, w podejmowanie decyzji politycznych, gospodarczych i ogólnie w życie społeczne; mając na uwadze, że wykluczanie kobiet ze stanowisk kierowniczych i organów decyzyjnych wpływa negatywnie na ich zdolność wpływania nie tylko na własny rozwój i emancypację, ale również na rozwój społeczeństwa;

N.

mając na uwadze, że stosowanie parytetów oraz naprzemiennych list w procesie podejmowania decyzji politycznych okazało się bardzo efektywnym narzędziem w walce z dyskryminacją, brakiem równowagi we wpływie poszczególnych płci oraz narzędziem poprawy reprezentacji demokratycznej w politycznych organach decyzyjnych;

O.

mając na uwadze, że nieudane propagowanie polityki na rzecz godzenia ze sobą życia zawodowego i prywatnego, niewystarczające wspieranie elastycznych godzin pracy, szczególnie wśród mężczyzn, a także niski poziom wykorzystywania urlopów wychowawczych oraz ojcowskich są poważnymi przeszkodami na drodze do niezależności ekonomicznej kobiet, a także równego podziału obowiązków rodzinnych i domowych;

P.

mając na uwadze, że ubóstwo w Europie w nieproporcjonalnie wysokim stopniu dotyczy kobiet, a w szczególności samotnych matek, kobiet niepełnosprawnych, kobiet młodych i starszych, migrantek i kobiet pochodzących z mniejszości etnicznych, które wszystkie są dotknięte problemem ubóstwa i wykluczenia społecznego oraz że sytuację tę pogarsza kryzys gospodarczy i konkretne środki oszczędnościowe, co nie powinno usprawiedliwiać zmniejszenia działań na rzecz równości, a także niepewne formy zatrudnienia, praca w niepełnym wymiarze godzin, niskie płace i emerytury, trudności z dostępem do podstawowych usług socjalnych i zdrowotnych oraz fakt, że jest likwidowany w szczególności publiczny sektor usług w sektorze opieki, co sprawa, że kwestia równości płci nabiera jeszcze większej wagi;

Q.

mając na uwadze, że kobiety z obszarów wiejskich są w większym stopniu ofiarami wielowymiarowej dyskryminacji i stereotypów dotyczących płci niż kobiety z obszarów miejskich oraz że wskaźnik zatrudnienia wśród tych kobiet jest o wiele niższy niż wśród kobiet mieszkających w miastach; mając na uwadze, że na obszarach wiejskich sytuacja jest gorsza z względu na brak szans na zdobycie pracy wysokiej jakości; mając ponadto na uwadze, że duża liczba kobiet nigdy nie pracowała na oficjalnym rynku pracy, wobec czego nie rejestruje się ich jako bezrobotne ani nie bierze pod uwagę w statystykach bezrobocia, co powoduje specyficzne problemy finansowe i prawne związane z prawem do urlopu macierzyńskiego i zwolnień lekarskich, nabycia uprawnień do rent i emerytur oraz dostępu do zabezpieczenia społecznego, a także problemy w przypadku rozwodu;

R.

mając na uwadze, że tradycyjne role kobiet i mężczyzn oraz związane z nimi stereotypy nadal mają duży wpływ na podział zadań między kobiety i mężczyzny w domu, w miejscu pracy i ogólnie ujmując w społeczeństwie;

S.

mając na uwadze, że stereotypowe role przypisywane płciom oraz tradycyjne struktury mają negatywny wpływ na zdrowie oraz że ogólny dostęp do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego i związanych z nimi praw należą do podstawowych praw człowieka i w związku z tym nie należy ich ograniczać; mając na uwadze, że prawo do rozporządzania własnym ciałem i decydowania o sobie to podstawowy warunek powszechnej równości;

T.

mając na uwadze, że jedna szósta par na świecie cierpi na jedną z form niepłodności; mając na uwadze, że Komisja powinna sporządzić nową analizę porównawczą dotyczącą zapłodnień wspomaganych medycznie w UE, ponieważ że analiza z 2008 r. (SANCO/2008/C6/051), która wykazała istotny brak równości w zakresie dostępu do leczenia bezpłodności, jest nieaktualna;

U.

mając na uwadze, że nadal istnieją ośrodki kształcenia z segregacją płciową oraz że materiały edukacyjne często zawierają stereotypy, które przyczyniają się do utrwalania ról tradycyjnie przypisywanych chłopcom i dziewczynkom, co negatywnie wpływa na ich decyzje; mając też na uwadze, że te stereotypowe role są jeszcze bardziej wzmacniane przekazami i wizerunkami kobiet w mediach, materiałach dostępnych w internecie i reklamach;

V.

mając na uwadze, że obecnie osoby trans padają często ofiarą dyskryminacji, napastowania i przemocy w UE ze względu na ich tożsamość i ekspresję płciową;

W.

mając na uwadze, że na UE spoczywa odpowiedzialności i odgrywa ona rolę wzorca w zakresie równości płci i praw kobiet, które to dziedziny powinny być priorytetem zewnętrznych działań UE; mając na uwadze, że równość płci, zwalczanie przemocy ze względu na płeć oraz wzmocnienie pozycji kobiet mają zasadnicze znaczenie dla realizacji międzynarodowych celów rozwoju i pomyślnej unijnej polityki zagranicznej, w zakresie współpracy rozwojowej i handlu zagranicznego; mając na uwadze, że kobiety są nie tylko bardziej podatne na skutki zmiany klimatu i jej konsekwencje energetyczne i środowiskowe, ale odgrywają one również ważną rolę w łagodzeniu tych zmian i dostosowywaniu się do nich i są też siłą napędową zrównoważonego i sprawiedliwego modelu wzrostu gospodarczego;

X.

mając na uwadze, że mechanizmy instytucjonalne stanowią niezbędny fundament do osiągnięcia równości płci; mając na uwadze, że kwestia równości płci musi być traktowana jako ważny i przekrojowy aspekt wszystkich dziedzin polityki UE i jej państw członkowskich, łącznie z koncepcjami uwzględniania aspektu płci, opracowywania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci oraz oceną wpływu na poszczególne płci;

Y.

mając na uwadze, że dane w podziale na płeć są głównym instrumentem służącym osiągnięciu rzeczywistych postępów i skutecznej ocenie wyników;

Z.

mając na uwadze, że w ostatnich latach w szeregu państw członkowskich popularność zyskały ruchy antygenderowe, które dążą do wzmocnienia tradycyjnych ról poszczególnych płci oraz kwestionują osiągnięcia w dziedzinie równości płci;

AA.

mając na uwadze, że obecne wyzwania i zdobyte doświadczenie pokazują, że brak spójności między poszczególnymi dziedzinami polityki utrudnił w przeszłości osiągnięcie równości kobiet i mężczyzn oraz że należy przydzielić odpowiednie środki, lepiej koordynować, rozpowszechniać i promować prawa kobiet z uwzględnieniem różnych okoliczności;

1.

wzywa Komisję do opracowania i przyjęcia nowej, odrębnej strategii w zakresie praw kobiet i równości płci w Europie mającej na celu utworzenie równych szans i skupiającej się na priorytetowych dziedzinach poprzedniej strategii, aby położyć kres wszystkim formom dyskryminacji kobiet na rynku pracy w zakresie płac, rent i emerytur, procesu decyzyjnego, dostępu do towarów i usług, godzenia życia rodzinnego i zawodowego oraz aby położyć kres wszystkim formom przemocy wobec kobiet i zlikwidować dyskryminacyjne struktury i praktyki związanych z płcią; podkreśla, że nowa strategia w zakresie praw kobiet i równości płci musi w pełni uwzględnić wielowymiarowe i przekrojowe formy dyskryminacji, zgodnie z art. 21 Karty praw podstawowych, które mają wspólne czynniki, lecz dotykają kobiet w inny sposób, oraz że należy przewidzieć konkretne działania mające wzmocnić prawa różnych grup kobiet, w tym kobiet niepełnosprawnych, migrantek, kobiet pochodzących z mniejszości etnicznych, kobiet romskich, starszych, samotnych matek i LGBTI;

2.

wzywa Komisję do opracowania środków mających na celu likwidację dyskryminacji wszystkich kobiet w ich różnorodności w ramach szerokie strategii antydyskryminacyjnej oraz odrębnego planu działania na rzecz LGBTI; w związku z tym wzywa Radę do możliwie najszybszego znalezienia wspólnego stanowiska w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie stosowania zasady równego traktowania bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek, płeć lub orientację seksualną, która jest zablokowana w Radzie, od kiedy została przyjęta przez Parlament w kwietniu 2009 r.;

3.

ubolewa, że w strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010–2015 nie odniesiono się konkretnie do niepełnosprawności, pomimo że niepełnosprawne kobiety znajdują się często w bardziej niekorzystnej sytuacji niż niepełnosprawni mężczyźni i są bardziej narażone na ubóstwo oraz wykluczenie społeczne; dlatego też wzywa Komisję do zajęcia się potrzebami kobiet niepełnosprawnych w celu zapewnienia ich większego udziału w rynku pracy; w tym kontekście ubolewa też nad faktem, że Europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010–2020 również nie zawiera zintegrowanego podejścia do kwestii płci ani osobnego rozdziału poświęconego polityce dotyczącej niepełnosprawności ze szczególnym uwzględnieniem płci;

4.

wzywa Komisję, aby w ustrukturyzowany sposób zaangażowała społeczeństwo obywatelskie i partnerów społecznych w opracowywanie strategii i stałe przeprowadzanie jej oceny;

5.

wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia i egzekwowania poszanowania pełnego prawa do prowadzenia rokowań zbiorowych w sektorze prywatnym i publicznym jako niezastąpionego narzędzia regulowania stosunków pracy, walki z dyskryminacją płacową i promowania równości;

6.

wzywa Komisję, aby przy ocenie stosowania dyrektywy 2004/113/WE wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług, uwzględniła przypadki dyskryminacji;

7.

wzywa Komisję do wyraźnego określenia roli, jaką chciałaby, aby UE odgrywała w świecie i w ramach współpracy z państwami członkowskimi, w tym z ich właściwymi organami, w zakresie propagowania równości płci, zarówno w granicach UE, jak i poza nimi, oraz wzywa do dążenia do tych celów zarówno poprzez uwzględnianie aspektu płci we wszystkich dziedzinach, jak również poprzez stosowanie indywidualnie dostosowanych i konkretnych działań; podkreśla, że należy włączyć aspekt płci i zwalczanie przemocy ze względu na płeć do polityki zagranicznej, polityki współpracy na rzecz rozwoju i polityki handlu międzynarodowego Unii Europejskiej oraz zapewnić niezbędne instrumenty finansowe i zasoby ludzkie;

8.

po raz kolejny ubolewa, że strategia „Europa 2020” nie uwzględnia wystarczająco aspektu płci, w związku z czym wzywa Komisję i Radę, aby zadbały o włączenie kwestii równości płci do wszystkich programów, działań i inicjatyw podejmowanych w ramach tej strategii i aby wprowadziły do strategii „Europa 2020” specjalny filar dotyczący równości kobiet i mężczyzn, aby przeanalizowały cele przyszłej strategii jako szczególny aspekt europejskiego semestru i włączyły aspekt płci do zaleceń skierowanych do poszczególnych państw oraz do corocznej analizy wzrostu gospodarczego;

9.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do gromadzenia, analizowania i publikowania wiarygodnych danych statystycznych w rozbiciu na płeć we wszystkich dziedzinach polityki i na wszystkich szczeblach zarządzania, opartych na pracach Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn oraz Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej, tak aby móc oceniać planowanie i stosowanie strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej i państwach członkowskich, aktualizować te strategie i oceniać praktyczne włączanie aspektu płci do wszystkich wspólnotowych i krajowych strategii politycznych, a także w miarę możliwości do głębszej analizy tych danych według pochodzenia rasowego lub etnicznego, religii lub wyznania i niepełnosprawności, aby móc dokonać przekrojowej analizy dla wszystkich obszarów polityki, a co za tym idzie, udokumentować wielowymiarową dyskryminację, z powodu której cierpią niektóre grupy kobiet; zachęca Komisję i państwa członkowskie do rozpoczęcie oceny polityki państw członkowskich pod kątem uwzględniania aspektu płci, w szczególności jeżeli chodzi o propozycje reform dotyczących pracy oraz emerytur i rent;

10.

wzywa Komisję do sporządzenia strategii w postaci konkretnego planu działania obejmującego wskazanie właściwych podmiotów, uwzględniającego w szczególności następujące sugestie w zakresie przemocy wobec kobiet, pracy i czasu, potencjału twórczego, środków finansowych, zdrowia, wiedzy, edukacji i mediów, perspektywy globalnej, jak również mechanizmów instytucjonalnych oraz uwzględniania aspektu płci; podkreśla potrzebę wszczęcia inicjatyw ustawodawczych w stosownych przypadkach i przy pełnym poszanowaniu kompetencji UE i jej wkładu ustawodawczego, aby wzmocnić ramy prawne na rzecz równości płci;

11.

wzywa Komisję zgodnie ze swoją rezolucją z dnia 25 lutego 2014 r., zawierającą zalecenia w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet, do przedstawienia aktu prawnego zapewniającego spójny system gromadzenia danych statystycznych oraz wzmocnione podejście w państwach członkowskich do zapobiegania i zwalczania wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt, przemocy ze względu na płeć oraz umożliwiającego łatwy dostęp do wymiaru sprawiedliwości;

12.

wzywa Komisję do zawarcia w przyszłej strategii definicji przemocy ze względu na płeć zgodnie z dyrektywą 2012/29/UE oraz do jak najszybszego przedstawienia kompleksowej strategii w zakresie przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz przemocy ze względu na płeć, zawierającej wiążący akt ustawodawczy; wzywa Radę do zastosowania klauzuli pomostowej poprzez jednogłośne przyjęcie decyzji, na mocy której przemoc ze względu na płeć zostałaby dodana do dziedzin przestępczości wymienionych w art. 83 ust. 1 TFUE;

13.

wzywa Komisję do oceny możliwości przystąpienia przez UE do konwencji stambulskiej oraz do możliwie najszybszego wszczęcia odpowiedniej procedury, a także do promowania ratyfikacji konwencji stambulskiej przez państwa członkowskie za pomocą nowej strategii oraz do aktywnych działań w celu zwalczania przemocy wobec kobiet i dziewcząt; zwraca się do państw członkowskich z wnioskiem o jak najszybsze podpisanie i ratyfikację konwencji stambulskiej;

14.

ponownie wzywa Komisję do ogłoszenia roku 2016 Europejskim Rokiem Zwalczania Przemocy wobec Kobiet i Dziewcząt i do nadania w jego ramach priorytetowego znaczenia opracowywaniu długofalowych i skutecznych strategii na rzecz znacznego zmniejszenia przemocy wobec kobiet i dziewcząt;

15.

wzywa UE, aby pomagała państwom członkowskim w przygotowywaniu kampanii i strategii przeciw codziennemu molestowaniu kobiet w przestrzeni publicznej, a przy tym upowszechniała wśród państw członkowskich najlepsze praktyki;

16.

uważa, że dalsze monitorowanie transponowania i wdrażania dyrektywy ustanawiającej normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw, rozporządzenia w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych oraz dyrektywy w sprawie europejskiego nakazu ochrony jest absolutnie niezbędne do 2015 r.;

17.

wzywa Komisję do włączenia kampanii „zero tolerancji” do strategii oraz do wspierania państw członkowskich w uświadamianiu społeczeństwu problemu przemocy wobec kobiet oraz propagowaniu corocznych kampanii informujących o źródłach przemocy i molestowania, a w zakresie zapobiegania o dostępie do wymiaru sprawiedliwości i wspieraniu ofiar; podkreśla znaczenie, jakie ma włączenie całego społeczeństwa, a w szczególności mężczyzn, w zwalczanie przemocy wobec kobiet; wzywa też Komisję do monitorowania inicjatyw w zakresie zwalczania zjawiska okaleczania żeńskich narządów płciowych;

18.

podkreśla, że aby skutecznie zwalczać przemoc wobec kobiet i bezkarność, należy zmienić podejście do kobiet i dziewcząt w społeczeństwie, gdzie kobiety są zbyt często przedstawiane w rolach podrzędnych, a przemoc wobec nich jest zbyt często tolerowana lub lekceważona; wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich w działaniach mających na celu zapobieganie i zwalczanie przemocy w różnorakich postaciach, ich źródeł a także ochronę molestowanych kobiet oraz do przyjęcia konkretnych środków w zakresie poszczególnych aspektów, w tym zwiększenie wsparcia na rzecz schronisk dla kobiet i organizacji wspierających kobiety będące ofiarami przemocy ze względu na płeć i działania zapobiegawcze, takie jak zwalczanie stereotypów dotyczących płci oraz dyskryminacyjnych postaw społeczno-kulturowych już od najmłodszych lat, a także karanie sprawców;

19.

zauważa, że skutkiem feminizacji ubóstwa może być wzrost handlu kobietami, wykorzystywania seksualnego i przymusowej prostytucji, a także wzrost zależności finansowej; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o przeanalizowanie przyczyn prostytucji wśród kobiet oraz sposobów na zniechęcenia klientów; podkreśla znaczenie programów pomagających wyjść z prostytucji;

20.

podkreśla wagę systematycznego szkolenia wykwalifikowanego personelu oferującego opiekę kobietom, które padły ofiarą przemocy fizycznej, seksualnej lub psychologicznej; uważa te szkolenia za konieczne dla pracowników pierwszego i drugiego kontaktu, w tym ratunkowych służb socjalnych, służb medycznych, służb ochrony ludności i służb policyjnych;

21.

wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia dyrektywy 2011/36/UE w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu, a także Komisję do oceny i monitorowania wdrażania tej dyrektywy, jak również do wskazywania państwom członkowskim wzorcowych praktyk, którymi mogłyby się dzielić z myślą o przyjęciu nowej strategii dotyczącej zwalczania handlu ludźmi po wygaśnięciu dotychczasowej strategii w 2016 r., która powinna uwzględniać aspekt płci, kłaść nacisk na prawa ofiar handlu ludźmi, ze szczególnym uwzględnieniem handlu w celu wykorzystywania seksualnego oraz nowych metod handlu ludźmi, które powstają w miarę, jak zaprzestaje się stosowania metod dotychczasowych, a także wzywa do zapewnienia transparentności i dostępności polityki, budżetu i wyników wszystkich państw członkowskich w ramach opracowywania strategii;

22.

wzywa Komisję do wsparcia państw członkowskich poprzez zapewnienie ofiarom stalkingu możliwości korzystania z ochrony oferowanej w ramach istniejących już środków, takich jak europejski nakaz ochrony, rozporządzenie w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych oraz dyrektywa dotycząca ofiar, które przenoszą się z jednego państwa członkowskiego do drugiego, a także do rozważenia możliwości wprowadzenia dalszych środków poprawiających ochronę ofiar stalkingu, mając na uwadze, że według danych 18 % kobiet w UE doświadczyło stalkingu po 15 roku życia, zaś jedna na pięć ofiar stalkingu twierdzi, że nadużycie to trwało przez dwa lata, a nawet dłużej (30);

23.

wzywa Komisję do wspierania właściwych organów państw członkowskich przy sporządzaniu programów działania w zakresie równości płci oraz do zwracania szczególnej wagi na nowe formy przemocy wobec kobiet i dziewcząt, takie jak napastowanie seksualne (31) lub nękanie za pomocą nowych technologii, oraz do przeprowadzania ciągłych ocen; podkreśla w związku z tym znaczenie, jakie ma ścisła współpraca ze społeczeństwem obywatelskim w celu wcześniejszego rozpoznawania problemów i ich skuteczniejszego zwalczania;

24.

wzywa Komisję, aby upewniła się, że państwa członkowskie umożliwiają pełne prawne uznawanie płci preferowanej przez dana osobę, w tym zmiany imienia, numeru ubezpieczenia społecznego oraz innych wskaźników płci w dokumentach tożsamości;

25.

ponownie zwraca się do Komisji z wnioskiem, aby w ramach Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn możliwie najszybciej uruchomiła europejskie obserwatorium przemocy wobec kobiet, którym kierowałby europejski koordynator ds. zapobiegania przemocy wobec kobiet i dziewcząt;

26.

wzywa Komisję do poświęcenia w nowej strategii szczególnej uwagi różnym sposobom godzenia życia rodzinnego i zawodowego; w tym kontekście żałuje, że negocjacje w sprawie przyjęcia dyrektywy w sprawie urlopu macierzyńskiego utknęły w martwym punkcje, oraz ponownie deklaruje gotowość do nieograniczonej współpracy Parlamentu w tym zakresie; w międzyczasie wzywa państwa członkowskie do ochrony uprawnień socjalnych przewidzianych dla matek, a także do przedsięwzięcia środków zapobiegających niesprawiedliwemu zwalnianiu pracownic w czasie ciąży oraz do ochrony kobiet i mężczyzn sprawujących obowiązki opiekuńcze przed niesprawiedliwym zwolnieniem;

27.

zwraca uwagę na fakt, że pomimo dostępnych funduszy unijnych niektóre państwa członkowskich dokonały cięć budżetowy, które odbijają się na dostępności, jakości i kosztach opieki nad dziećmi, co negatywnie wpływa na godzenie życia rodzinnego i zawodowego i dotyczy szczególnie kobiet; wzywa Komisję do monitorowania realizacji celów barcelońskich oraz do dalszego wspierania państw członkowskich w tworzeniu wysokiej jakości i przystępnych cenowo placówek opiekuńczych dla dzieci zapewniających opiekę w odpowiednich ramach czasowych, a następnie do wyznaczenia nowych celów w zakresie struktur opieki nad dziećmi; podkreśla znaczenie, jakie ma zwiększenie dyspozycyjności, jakości i dostępności przystępnych cenowo usług pielęgnacyjnych i opieki nad dziećmi, osobami starszymi i osobami wymagającymi szczególnej opieki, w tym usług opieki nad osobami niesamodzielnymi, oraz zadbanie o to, aby dyspozycyjność tych usług była dopasowana do godzin pracy kobiet i mężczyzn zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin; zauważa, że poprawa dostępności placówek opieki dziennej i żłobków zależy nie tylko od niezbędnej polityki publicznej, lecz także od zachęcania pracodawców do proponowania takich rozwiązań;

28.

podkreśla znaczenie elastycznych form zatrudnienia umożliwiających kobietom i mężczyznom godzenie życia zawodowego i rodzinnego, pod warunkiem że pracownik będzie mógł dokonać wolnego wyboru, oraz zleca Komisji koordynację i realizację wymiany najlepszych praktyk; podkreśla w związku z tym konieczność prowadzenia kampanii uświadamiających, poruszających kwestie równego podziału obowiązków związanych z gospodarstwem domowym, opieką i pielęgnacją, lepszego inwestowania w infrastrukturę związaną z opieką, angażowania mężczyzn oraz wprowadzenia urlopu ojcowskiego w wymiarze co najmniej 10 dni, jak również urlopu rodzicielskiego dla obu rodziców, lecz przewidującego silne zachęty dla ojców, takie jak urlop rodzicielski bez możliwości przeniesienia na matkę; zwraca uwagę, że równouprawnienie w zakresie urlopu wychowawczego jest korzystne dla wszystkich członków rodziny i może stanowić bodziec do ograniczenia dyskryminacji w związku z korzystaniem z urlopu rodzicielskiego;

29.

wzywa do przyjęcia niezbędnych środków mających na celu wsparcie zatrudnienia kobiet, takich jak przystępna cenowo opieka, w tym opieka nad dzieckiem, odpowiednie urlopy macierzyńskie, ojcowskie i rodzicielskie oraz elastyczne godziny i warunki pracy; podkreśla znaczenie zapewnienia odpowiednich i bezpiecznych warunków pracy, umożliwiających zarówno kobietom, jak i mężczyznom pogodzenie życia zawodowego i prywatnego, a także apeluje do Komisji o koordynację i promowanie umocnienia praw pracowniczych w dążeniu do poprawy aspektu równości płci; podkreśla, że zwiększenie równowagi między życiem rodzinnym, osobistym i zawodowym jest ważnym elementem ożywienia gospodarczego, zrównoważonej demografii oraz dobrostanu osobistego i społecznego oraz zauważa, że równy udział mężczyzn i kobiet w rynku pracy może znacznie zwiększyć potencjał gospodarczy UE, potwierdzając tym samym jest sprawiedliwy i integracyjny charakter; przypomina, że według prognoz OECD pełna konwergencja wskaźników uczestnictwa sprawiłaby, że do 2030 r. PKB na mieszkańca wzrósłby o 12,4 %; podkreśla, że chociaż praca w niepełnym wymiarze godzin, głównie wykonywana przez kobiety może ułatwić godzenie życia rodzinnego i zawodowego, to jest też prawdą, że oznacza ona mniejsze możliwości kariery, niższe płace i emerytury, marnotrawstwo kapitału ludzkiego, a w konsekwencji mniejszy wzrost gospodarczy i dobrobyt;

30.

podkreśla, że należy zwrócić się do EIGE o gromadzenie kompleksowych danych w rozbiciu na płeć dotyczących czasu przeznaczanego na obowiązki związane z pielęgnacją, opieką i gospodarstwem domowym oraz czasu wolnego, i poddawać je regularnej ocenie;

31.

zaleca ponadto – ponieważ skład i definicja rodziny zmieniają się z biegiem czasu – by prawo rodzinne i prawo pracy w większym stopniu uwzględniało rodziny z jednym rodzicem i rodziny LGBT;

32.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o wspieranie głosu kobiet w dialogu społecznym i reprezentacji kobiet w związkach zawodowych wszystkich branży;

33.

wzywa Komisję, aby w ramach strategii zachęcała państwa członkowskie do ratyfikacji konwencji nr 189 Międzynarodowej Organizacji Pracy w celu wzmocnienia praw osób zaangażowanych w prowadzenie gospodarstwa domowego i obowiązki opiekuńcze;

34.

wzywa Komisję do wspierania właściwych organów państw członkowskich w tworzeniu środków zachęcających pracodawców do przekształcania pracy nieformalnej w formalną; podkreśla duży odsetek pracy nierejestrowanej, jaki można zaobserwować szczególnie w sfeminizowanych sektorach, takich jak praca w prywatnych gospodarstwach domowych; wzywa państwa członkowskie do zwalczania niepewnych form zatrudnienia i nierejestrowanej pracy kobiet, które przyczyniają się do całkowitej deregulacji struktur płac kobiet, zwiększając ubóstwo wśród kobiet, szczególnie w późniejszym okresie życia, i wpływają negatywnie zarówno na zabezpieczenie społeczne kobiet, jaki i PKB w UE, oraz do zapewnienia pracownikom możliwości korzystania z odpowiedniej ochrony socjalnej; domaga się szybkiego stworzenia platformy europejskiej umożliwiającej skuteczniejsze zapobieganie pracy nierejestrowanej oraz zniechęcanie do niej;

35.

podkreśla, że feminizacja ubóstwa wynika z kilku czynników, takich jak przerwy w karierze zawodowej kobiet, zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć (16,4 %), luka emerytalna (39 %), nierówności w przebiegu kariery zawodowej między kobietami i mężczyznami, fakt częstego zatrudniania kobiet na podstawie niestandardowych umów o pracę (wymuszony niepełny wymiar czasu pracy, praca tymczasowa, nieokreślony godzinowo wymiar czasu pracy), brak oficjalnej rejestracji zabezpieczenia społecznego partnerów asystujących osobie pracującej na własny rachunek oraz ubóstwo w gospodarstwach domowych prowadzonych przez samotne matki; podkreśla, że liczbę ubogich można zmniejszyć o 20 mln przed 2020 r. dzięki polityce zwalczania ubóstwa i dyskryminacją, która u swych podstaw uwzględnia aspekt płci, dzięki programom działania skupiającym się przede wszystkim na kobietach znajdujących się w niekorzystnej sytuacji i wspieranym działaniami ukierunkowanymi na zwalczanie ubóstwa wśród kobiet, oraz dzięki poprawie warunków pracy w niskopłatnych sektorach, w których kobiety stanowią większość; podkreśla, że dyskryminacja z wielu przyczyn jednocześnie, na jaką narażone są kobiety z powodu niepełnosprawności, ze względu na rasę i pochodzenie etniczne, sytuację społeczno-gospodarczą, tożsamość płciową i inne czynniki, przyczynia się do feminizacji ubóstwa; podkreśla, że duże znaczenie ma monitorowanie wpływu pod względem płci wywieranego przez systemy podatkowe i wzorce organizacji czasu pracy na kobiety i rodziny;

36.

oczekuje, że Komisja zastosuje wszystkie środki, jakimi dysponuje, aby egzekwować przestrzegania wszystkich aspektów dyrektyw UE dotyczących równego traktowania mężczyzn i kobiet, również przez partnerów społecznych, którzy prowadzą negocjacje nad układami zbiorowymi oraz że zachęci do dialogu z partnerami społecznymi z myślą o zajęciu się takimi kwestiami jak przejrzystość wynagrodzeń, warunki umów o pracę w ograniczonym wymiarze godzin i na czas określony w przypadku kobiet, wspieranie zaangażowania kobiet w sektorach „zielonych” i innowacyjnych; podkreśla, że emerytury są istotnym czynnikiem niezależności finansowej beneficjentów oraz że luka emerytalna odzwierciedla łączne negatywne skutki kariery toczącej się na rynku pracy, na którym panuje dyskryminacja ze względu na płeć; wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich środków w celu zmniejszenia zróżnicowania świadczeń emerytalnych kobiet i mężczyzn, które jest bezpośrednią konsekwencją zróżnicowania wynagrodzeń kobiet i mężczyzn, oraz do oceny skutków systemów emerytalnych dla kobiet, ze szczególnym uwzględnieniem nietypowych umów i umów o pracę w niepełnym wymiarze;

37.

podkreśla znaczenie, jakie ma podniesie wiedzy o koncepcji współwłasności na poziomie UE, aby zapewnić pełne uznanie praw kobiet w sektorze rolnym; apeluje do Komisji i państw członkowskich o przyczynianie się do promowania strategii, która prowadziłaby do tworzenia miejsc pracy dla kobiet zamieszkujących obszary wiejskie, a tym samym do zapewnienia godziwych emerytur dla tych emerytek w UE, które żyją w niepewnych warunkach, i apeluje o nasilenie działań politycznych wspierających rolę kobiet w rolnictwie, ich odpowiednią reprezentację we wszystkich instancjach politycznych, gospodarczych i społecznych sektora rolnego;

38.

apeluje do Komisji i państw członkowskich, by wzięły pod uwagę przeszkody społeczno-gospodarcze, jakie napotykają kobiety w konkretnych okolicznościach, jak na przykład na obszarach wiejskich, w sektorach o przewadze męskiej siły roboczej, w starszym wieku czy też w związku z niepełnosprawnością; podkreśla, że niepewność zatrudnienia jest nadal większa wśród kobiet niż wśród mężczyzn oraz że niepewność zatrudnienia wzrosła w wyniku kryzysu i wyraża zaniepokojenie liczbą i odsetkami kobiet, które pomimo że pracują, to żyją w ubóstwie; uważa, że aby wspierać powrót kobiet na rynek pracy, konieczne są wielowymiarowe rozwiązania polityczne, łączące uczenie się przez całe życie, zwalczanie niepewnego zatrudnienia oraz promowanie zatrudnienia z przysługującymi prawami, zróżnicowane praktyki w zakresie organizacji pracy; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o podkreślenie aspektu płci we wszelkich programach na rzecz tworzenia miejsc pracy, aby powstające miejsca pracy były wysokiej jakości, zgodnie z programem działań MOP na rzecz godnej pracy;

39.

podkreśla, że wzrost gospodarczy i konkurencyjność w UE zależą od zlikwidowania rozdźwięku między poziomem wykształcenia kobiet (60 % absolwentów uczelni w Europie to kobiety) a ich udziałem i pozycją na rynku pracy; podkreśla konieczność zwalczania wszelkich aspektów pionowej i poziomej segregacji ograniczającej zatrudnienie kobiet w niektórych sektorach i niepozwalającej im zajmować wyższych stanowisk w hierarchii korporacyjnej; podkreśla, że dzięki obowiązującemu prawodawstwu obejmującemu środki specjalne, zwłaszcza w sektorze publicznym niektórych państw członkowskich, poprawiła się sytuacja w zakresie równości płci na najniższych stanowiskach, jednak poprawa ta powinna objąć wszystkie szczeble kariery;

40.

podkreśla, że bezsprzecznie największy wzrost odsetka kobiet w zarządach firm odnotowano w krajach, w których przyjęto ustawodawstwo wprowadzające obowiązkowe kwoty, natomiast w państwach członkowskich, które nie wprowadziły takich obowiązkowych środków, przedsiębiorstwom daleko do osiągnięcia zadowalającej równowagi płci; podkreśla konieczność wspierania przejrzystych procedur mianowania kobiet na stanowiska niewykonawcze w organach spółek zarejestrowanych na giełdzie; zachęca sektor publiczny i prywatny do rozważenia dobrowolnych systemów awansowania kobiet na stanowiska kierownicze; wzywa Komisję do włączenia do strategii konkretnych środków wspierania równej reprezentacji kobiet i mężczyzn na stanowiskach kierowniczych oraz do wspierania Rady w negocjacjach nad przyjęciem dyrektywy dotyczącej zrównoważonej reprezentacji kobiet i mężczyzn w radach niewykonawczych; zwraca się do Rady o osiągnięcie możliwie najszybciej wspólnego stanowiska w sprawie tego projektu dyrektywy;

41.

wzywa Komisję do tworzenia środków zachęcających państwa członkowskie do utworzenia zrównoważonej reprezentacji kobiet i mężczyzn w radach miejskich, parlamentach, regionalnych i lokalnych oraz w Parlamencie Europejskim i podkreśla znaczenie umieszczania na listach wyborczych naprzemiennie kobiet i mężczyzn; podkreśla znaczenie kwot dla zwiększenia udziału kobiet w podejmowaniu decyzji politycznych; zachęca wszystkie instytucje UE do podjęcia wewnętrznych środków na rzecz zwiększenia równości we własnych organach decyzyjnych, proponując zarówno kandydatury mężczyzn jak i kobiet na wysokie stanowiska w UE; uważa, że następna Komisja powinna postawić sobie wymóg zapewnienia w swym składzie równej reprezentacji kobiet i mężczyzn oraz że powołanie takiej Komisji będzie ważnym sygnałem pod względem przyszłych działań w dziedzinie równouprawnienia;

42.

wskazuje na obecny brak równowagi w udziale kobiet i mężczyzn w podejmowaniu decyzji w dziedzinie politycznej, publicznej i gospodarczej oraz że przeszkody utrudniające udział kobiet można przypisać połączeniu dyskryminacji ze względu na płeć ze stereotypowymi zrachowaniami nadal występującymi w przedsiębiorstwach, polityce i społeczeństwie; przypomina także, że kobiety stanowią 60 % osób kończących obecnie studia wyższe, są one jednak niedostatecznie reprezentowane w niektórych sektorach, takich jak sektor nauk ścisłych i badań; wzywa więc Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia uwagi kobiet na możliwości kształcenia w tyj dziedzinie oraz zapewnienia kobietom szans na dostęp do danego zawodu i budowania kariery, równych szansom mężczyzn; zauważa, że karierę zawodową kobiet na ogół cechuje mało dynamiczny rozwój; wzywa państwa członkowskie do zachęcania i wspierania kobiet w ich dążeniu do osiągania sukcesów zawodowych poprzez prowadzenie działań pozytywnych, takich jak programy tworzenia sieci kontaktów i programy mentorskie, tworzenie odpowiednich warunków i zapewnienie kobietom we wszystkich kategoriach wiekowych równych z mężczyznami szans w odniesieniu do szkoleń, awansów, przekwalifikowania się i ponownego szkolenia; podkreśla znaczenie, jakie ma polityka nakierowana na równość kobiet i mężczyzna w zakresie pracy uwzględniająca potencjalne trudności kobiet w obejmowaniu kluczowych stanowisk; podkreśla w szczególności, że Komisja powinna promować strategie dążące do wyeliminowania zjawiska molestowania w miejscu pracy (32)

43.

podkreśla, że 52 % ludności w Europie to kobiety, lecz stanowią one jedynie jedną trzecią liczby osób samozatrudnionych lub wszystkich osób zakładających działalność gospodarczą w UE; podkreśla znaczenie promowania programów wspierających przeznaczonych dla kobiet-przedsiębiorców oraz kobiet-naukowców i wzywa UE do udzielania im bardziej konkretnego wsparcia; wzywa Komisję do przeanalizowania i opracowania propozycji, jak można przekonać kobiety do zakładania przedsiębiorstw; podkreśla, że kobiety pragnące zostać przedsiębiorcami, naukowcami i wykładowcami uniwersyteckimi powinny wiedzieć o tych programach wsparcia i możliwościach finansowania; zachęca państwa członkowskie do promowania środków i działań służących pomocy i doradztwu skierowanym do kobiet, które pragną zostać przedsiębiorcami oraz do wspierania przedsiębiorczości kobiet, ułatwiania dostępu do finansowania i innego wsparcia oraz do zmniejszania biurokracji i innych przeszkód stojących na drodze kobietom rozpoczynającym działalność gospodarczą;

44.

ponownie zwraca uwagę na fakt, że nadal utrzymuje się zróżnicowanie wynagrodzeń ze względu na płeć, które w ostatnich latach zmniejszyło się tylko trochę; podkreśla, że zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć wynika z niedostatecznego udziału kobiet w rynku pracy, poziomej i pionowej segregacji oraz faktu, że w sektorach z przewagą kobiet wynagrodzenia są często niższe; wzywa Komisję do monitorowania wdrożenia dyrektywy 2006/54/WE oraz do przedstawienia konkretnych środków, zarówno ustawodawczych jak i nieustawodawczych, uwzględniających strukturalne różnice w wynagrodzeniach, aby zapewnić transparentność wynagrodzeń i stosować sankcje, zmniejszając tym samym zróżnicowanie wynagrodzeń ze względu na płeć, oraz do przedstawienia rocznego sprawozdania z postępów w tej dziedzinie; zachęca państwa członkowskie do uznania potencjału najnowszej dyrektywy w sprawie zamówień publicznych jako narzędzia promowania polityki uwzględniania aspektu płci i jej rozszerzania, oraz do rozważenia określenia wymogów opartych na obowiązującym prawodawstwie państw członkowskich w zakresie równego traktowania i równouprawnienia płci jako, w stosownych przypadkach, warunków wstępnych udzielania zamówień publicznych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeanalizowanie, czy klauzule społeczne towarzyszące udzielaniu zamówień publicznych mogą być stosowane jako potencjalne narzędzie poprawy polityki integracji społecznej; przyznaje, że pomysł ten może zostać wprowadzony jedynie przy poszanowaniu prawa konkurencji UE;

45.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględniania przemian demograficznych i zmian w wielkości oraz składzie gospodarstw domowych przy projektowaniu polityki budżetowej, ustaleń w zakresie zabezpieczeń społecznych i usług publicznych;

46.

wzywa Komisję, aby wspierała państwa członkowskie w zwalczaniu ubóstwa, które dotyka przede wszystkim kobiety samotnie wychowujące dzieci, które pogłębiło się w wyniku kryzysu i które prowadzi często do wykluczenia społecznego;

47.

apeluje do Komisji o wsparcie państw członkowskich w coraz większym korzystaniu z funduszy strukturalnych do inwestycji zapewniających opiekę nad dziećmi i osobami starszymi, jako podstawowej strategii służącej zwiększeniu udziału kobiet w rynku pracy;

48.

powtarza, że dyrektywa 2006/54/WE w aktualnym brzmieniu nie rozwiązuje wystarczająco skutecznie problemu zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć, ani problemu osiąganiu celu polegającego na równym traktowaniu kobiet i mężczyzn w dziedzinach zatrudnienia i pracy; wzywa Komisję, aby jak najszybciej dokonała przeglądu tej dyrektywy;

49.

uważa, że strategie polityczne i inicjatywy zmierzające do przeciwdziałania bezrobociu ludzi młodych, takie jak gwarancja dla młodzieży i inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, powinny zaspokajać konkretne potrzeby młodych mężczyzn i kobiet, aby umożliwić im dostęp do rynku pracy; stwierdza, że odsetek młodych kobiet niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się jest wyższy od odsetka młodych mężczyzn w takiej samej sytuacji; apeluje także o gromadzenie danych według kryterium płci, dotyczących bezrobocia ludzi młodych, aby móc opracowywać dopasowane i oparte na sprawdzonych informacjach strategie polityczne;

50.

wzywa Komisję do lepszego dostosowania przedstawionego w 2014 r. pakietu inwestycyjnego oraz gwarancji dla młodzieży do szczególnej sytuacji i szczególnych potrzeb dziewcząt i kobiet;

51.

podkreśla znaczenie, jakie ma wymiana najlepszych praktyk i inicjatyw dla przeciwdziałania tendencji do utraty kwalifikacji wśród kobiet, rozwijania ich umiejętności lub ułatwienia odbycia szkolenia umożliwiającego im powrót na rynek pracy po okresie zajmowania się wyłącznie opieką nad dziećmi lub innymi osobami niesamodzielnymi; podkreśla też znaczenie, jakie ma ulepszenie i ułatwienie uznawania dyplomów i kwalifikacji, aby uniknąć sytuacji, w których umiejętności bardzo dobrze wykwalifikowanych kobiet będą niedostatecznie wykorzystywane, co jest zwykle spotykanym przypadkiem wśród migrantek;

52.

wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich w świadczeniu wysokiej jakości usług odpowiednich dla danego rejonu geograficznego i dostępnych również dla najuboższych w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz praw, bezpiecznej i legalnej aborcji oraz środków antykoncepcyjnych, jak również ogólnodostępnej opieki zdrowotnej;

53.

wzywa Komisję Europejską do włączenia kwestii zdrowia i praw seksualnych i reprodukcyjnych do kolejnej europejskiej strategii zdrowia, aby zapewnić równość kobiet i mężczyzn i uzupełnić krajową politykę w tej dziedzinie;

54.

wzywa państwa członkowskie do skupienia się na zapobieganiu chorobom przekazywanym drogą płciową oraz na metodach zapobiegawczych, a także na prewencji i badaniach naukowych mających na celu zwiększenie wczesnej wykrywalności chorób takich jak nowotwory kobiece (nowotwory piersi, szyjki macicy i jajników) dzięki regularnym kontrolom i badaniom ginekologicznym;

55.

ponownie wzywa Komisję i Światową Organizację Zdrowia do usunięcia zaburzeń tożsamości płciowej z listy zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania oraz do zapewnienia ich niepatologicznego przekwalifikowania w negocjacjach nad 11. wersją Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-11), a także do zadbania o to, by odmienność płciowa w dzieciństwie nie była uznawana za patologię;

56.

uznaje znaczenie praw seksualnych i reprodukcyjnych oraz wzywa Komisję do stworzenia wzorców najlepszych praktyk w zakresie edukacji seksualnej i przygotowującej do życia w związku, skierowanej do młodzieży w całej Europie;

57.

podkreśla, że Komisja powinna przeprowadzić audyt uwzględniania problematyki płci, aby dopilnować, by polityka zdrowotna UE i finansowane przez UE badania naukowe w coraz większej mierze zajmowały się stanem zdrowia kobiet i jego diagnozowaniem;

58.

podkreśla znaczenie kampanii uświadamiających poruszających kwestie objawów chorób związanych z płcią oraz ról kobiet i mężczyzn oraz stereotypów mających wpływ na zdrowie; wzywa Komisję, aby wspierała finansowo programy badawcze uwzględniająceh aspekt płci;

59.

wzywa Komisję do zachęcania państw członkowskich do promowania (medycznego) wspierania płodności oraz do położenia kresu dyskryminacji w dostępie do leczenia bezpłodności i technik wspomaganego rozrodu; podkreśla w tym kontekście znaczenie, jakie ma wspieranie adopcji;

60.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do działań na rzecz wprowadzenia programów wychowania seksualnego w szkołach oraz zapewnienia młodym ludziom porad i dostępu do środków antykoncepcyjnych;

61.

wzywa Komisję do tworzenia środków zachęcających w państwach członkowskich do profesjonalnej edukacji w zakresie krytycznego podejścia do treści medialnych w celu analizy stereotypów i struktur, jak również do dzielenia się przykładami najlepszych praktyk w celu dokonywania przeglądu wykorzystywanych dotychczas materiałów edukacyjnych pod kątem stereotypowego przedstawiania ról; wzywa Komisję do wspierania programów mających na celu uwrażliwienie na stereotypy, seksizm i tradycyjne role płciowe w sektorze edukacji i mediów oraz do przeprowadzania kampanii dotyczących pozytywnych kobiecych i męskich wzorców do naśladowania; podkreśla w tym zakresie, że przeciwdziałanie nękaniu i krzywdzeniu osób LGBTI w szkołach, niezależnie od tego, czy są to uczniowie, rodzice czy też nauczyciele, powinna być częścią wysiłków UE na rzecz zwalczania stereotypów dotyczących płci; podkreśla przy tym znaczenie, jakie ma kształcenie nauczycieli z uwzględnieniem równości płci, aby uświadamiali oni innym zalety równouprawnienia oraz różnorodnego społeczeństwa;

62.

wzywa państwa członkowskie, a w szczególności organy regulacji mediów, do zwrócenia uwagi na miejsce kobiet w mediach – zarówno pod kątem ilościowym, jak i jakościowym – oraz do promowania zrównoważonego i niestereotypowego wizerunku kobiet, który nie będzie naruszał ich godności, a będzie przedstawiał ich różnorodne role i tożsamość, oraz do dopilnowania, aby audiowizualne komunikaty handlowe nie zawierają treści dyskryminujących ze względu na płeć ani nie przedstawiały upokarzającego wizerunku kobiet, że szczególnym uwzględnieniem mediów internetowych, których celem często są kobiety i dziewczęta; podkreśla, że państwa członkowskie powinny też poprawić dostęp kobiet do możliwości pracy w mediach, a w szczególności do stanowisk decyzyjnych; apeluje do Komisji, aby uwrażliwiała państwa członkowskie na to, że media publiczne powinny służyć przykładem w kwestii przedstawiania różnorodności; wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do większego zaangażowania się w zwalczanie stereotypów dotyczących płci rozpowszechnianych przez media oraz zwraca uwagę na szereg ważnych działań wskazanych w sprawozdaniu PE w sprawie eliminowania stereotypów dotyczących płci, przyjętym w 2013 r.;

63.

podkreśla decydującą rolę, jaką odgrywa edukacja i wzmocnienie pozycji kobiet w zwalczaniu stereotypów dotyczących płci i dyskryminacji ze względu na płeć oraz w wywieraniu pozytywnych skutków dla kobiet, społeczeństwa i ogólnie ujmując gospodarki; podkreśla, że niezwykle ważne jest wpajanie tych wartości od najmłodszych lat oraz prowadzenie kampanii uświadamiających w miejscach pracy i mediach, podkreślających rolę mężczyzn w promowaniu równości, równym podziale obowiązków rodzinnych oraz osiągnięciu równowagi między pracą a życiem osobistym;

64.

podkreśla, że osiągnięcie równości powinno stanowić kryterium dla wszystkich programów w zakresie badań, kultury i edukacji finansowanych przez UE i zwraca się do Komisji o zawarcie w programie „Horyzont 2020” specjalnej dziedziny badań nad problematyką płci;

65.

zleca Komisji przeprowadzenie badania na temat obserwowanych w codziennym życiu skutków przedstawiania płci w społeczeństwie, mediach i placówkach oświatowych, przy czym należy skoncentrować się w szczególności na nękaniu mającym miejsce w szkołach, na mowie nienawiści oraz przemocy ze względu na płeć;

66.

wzywa Komisję do wspierania kampanii i inicjatyw na rzecz aktywnego uczestnictwa obywateli w życiu społecznym, przede wszystkim skierowanych do kobiet i imigrantek;

67.

domaga się, aby Komisja zagwarantowała, że europejska współpraca na rzecz rozwoju będzie się kierowała podejściem opartym na przestrzeganiu praw człowieka, w szczególności równości płci, kształcenia kobiet, zwalczania wszelkich form przemocy wobec kobiet i likwidacji pracy dzieci; podkreśla, że powszechny dostęp do opieki zdrowotnej, w szczególności w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz związanych z nimi praw, jest podstawowym prawem człowieka i podkreśla prawo do dobrowolnego dostępu do usług w zakresie planowania rodziny, w tym do bezpiecznych i legalnych usług związanych z aborcją, do informowania i uświadamiania w celu zmniejszania śmiertelności wśród matek i niemowląt oraz eliminowania wszystkich form przemocy ze względu na płeć, w tym okaleczania żeńskich narządów płciowych, zbyt wczesnego i przymusowego zawierania związków małżeńskich, małżeństw dzieci, selektywnych aborcji w zależności od płci dziecka, przymusowej sterylizacji, ludobójstwa ze względu na płeć i gwałtu małżeńskiego;

68.

podkreśla, że należy koniecznie uwzględnić aspekt płci we wszystkich elementach planowania bezpieczeństwa żywnościowego, ponieważ w Afryce kobiety zajmują się rolnictwem w 80 %;

69.

wzywa Komisję do działania w ramach polityki rozszerzenia, polityki sąsiedztwa i współpracy rozwojowej, stosunków handlowych oraz dyplomatycznych, aby określić normę definiującą prawa kobiet jako prawa człowieka i zobowiązująca do ich przestrzegania jako części zorganizowanego dialogu we wszelkich partnerstwach i negocjacjach dwustronnych, w których UE jest stroną; podkreśla znaczenie aktywnej współpracy wszystkich zainteresowanych stron, w szczególności z organizacjami kobiecymi i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego oraz lokalnymi i regionalnymi stowarzyszeniami samorządowymi, w ramach współpracy na rzecz rozwoju; wzywa Komisję, aby uznała, że umieszczenie dziewcząt w awangardzie światowego rozwoju daje ramy zapewniające poszanowanie, propagowanie i przestrzeganie praw dziewcząt należące do praw człowieka i wzywa do zawarcia „Oświadczenia dziewcząt” i jego celów do strategii na rzecz równości płci na okres po roku 2015; podkreśla znaczenie, jakie ma prowadzenie kampanii informacyjnych i uświadamiających w społecznościach, w których dochodzi do naruszeń praw człowieka ze względu na płeć;

70.

wzywa Komisję do wspierania sporządzenia przez państwa członkowskie planu działania do rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 i 1820 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa; przypomina wspólnocie międzynarodowej o niezbędnych zabezpieczeniach dla kobiet i dziewcząt, zwłaszcza o ochronie przed gwałtem wykorzystywanym jako narzędzie walki i przed przymusową prostytucją; stanowczo potępia ciągłe stosowanie przemocy seksualnej wobec kobiet jako narzędzia walki; podkreśla, że należy nasilić starania, aby zapewnić przestrzeganie prawa międzynarodowego, ochronę ofiar, dostęp do opieki lekarskiej oraz wsparcie psychologiczne dla kobiet i dziewcząt maltretowanych w konfliktach zbrojnych;

71.

domaga się, aby pomoc humanitarna udzielana przez UE i państwa członkowskie nie podlegała ograniczeniom nakładanym przez innych partnerów udzielających pomocy w zakresie niezbędnego leczenia, w tym dostępu do bezpiecznej aborcji u kobiet i dziewcząt, które były ofiarami gwałtu w czasie konfliktu;

72.

podkreśla znaczenie, jakie ma uwzględnianie aspektu płci w polityce migracyjnej i azylowej, uznawanie zagrożenia okaleczeniem narządów płciowych kobiety za powód do ubiegania się o azyl oraz opracowanie odpowiednich wytycznych i koordynowanie wymiany przykładów najlepszych praktyk; podkreśla przy tym niezbędny charakter indywidualnego prawa do stałego pobytu, gdyż jego brak powoduje nierównowagę sił, przede wszystkim w przypadku migrantek będących ofiarami przemocy domowej; wzywa Komisję do dokonania oceny i wskazania konkretnych działań mogących zapewnić umocnienie i pełne poszanowanie praw kobiet ubiegających się o azyl w trakcie procedury udzielania azylu;

73.

wzywa Komisję do gromadzenia danych z uwzględnieniem płci, aby przeprowadzić ocenę skutków dla kobiet w dziedzinie polityki klimatycznej, środowiskowej i energetycznej;

74.

podkreśla, że chociaż w misjach służących zarządzaniu kryzysami, zarówno wojskowych jak i cywilnych, w których interweniuje UE, uczestniczą doradcy ds. problematyki płci, to należy jeszcze zwiększyć udział kobiet w operacjach i misjach na wszystkich szczeblach decyzyjnych oraz w negocjacjach w procesach pokojowych i procesach odbudowy; podkreśla, że każdej misji powinna towarzyszyć specjalna strategia w zakresie praw kobiet i dziewcząt i równości płci; uważa ponadto, że w kolejny plan działania ESDZ w dziedzinie praw człowieka powinien zawierać odrębny rozdział poświęcony równości płci; podkreśla w związku z tym znaczenie stałej i intensywnej współpracy między Komisją Praw Kobiet i Równouprawnienia a ESDZ;

75.

wzywa Komisję do wspierania wdrażania koncepcji uwzględniania aspektu płci, opracowywania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci oraz oceny wpływu na poszczególne płcie we wszystkich dziedzinach i we wszystkich wnioskach ustawodawczych na wszystkich szczeblach zarządzania, a także do dążenia do osiągnięcia konkretnych celów w zakresie równości; zwraca się do Trybunału Obrachunkowego, aby także uwzględnił perspektywę płci przy ocenie wykonania budżetu Unii Europejskiej; wzywa państwa członkowskie, aby sporządzały również swoje budżety z uwzględnieniem aspektu płci w celu analizowania programów i polityk rządowych, ich wpływu na przydzielanie środków i ich wkładu w równość kobiet i mężczyzn;

76.

ponadto wzywa Komisję do wspierania współpracy między państwami członkowskimi, organizacjami zajmującymi się prawami kobiet i partnerami społecznymi;

77.

podkreśla znaczenie, jakie ma odpowiednie finansowanie krajowych organów zajmujących się równością kobiet i mężczyzn i przeciwdziałaniem dyskryminacji; wzywa Komisję do uważnego monitorowania skuteczności krajowych procedur i organów zajmujących się skargami w kontekście wdrażania dyrektyw w sprawie równouprawnienia płci; w związku z powyższym wzywa również Komisję do wsparcia wdrażania Europejskiej karty równości kobiet i mężczyzn w życiu lokalnym oraz do wsparcia ciągłości funkcjonowania organizacji pozarządowych, w szczególności zajmujących się prawami kobiet i innych organizacji zajmujących się kwestiami równości kobiet i mężczyzn, poprzez odpowiednie i przewidywalne dotacje finansowe; ponadto wzywa do dalszego finansowego wspierania programu Daphne oraz do nieograniczania jego widoczności, aby organizacje zajmujące się prawami kobiet z siedzibą w państwach członkowskich mogły zwalczać przemocy wobec kobiet;

78.

podkreśla znaczenie, jakie ma partnerska współpraca między Komisją a Parlamentem i proponuje, aby komisarz ds. sprawiedliwości, spraw konsumenckich i równości płci składała corocznie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia ustne i pisemne sprawozdania z postępów – zarówno z perspektywy Komisji, jak również państw członkowskich – na temat realizacji celów określonych w strategii, przyjmując w sprawozdawczości podejście dostosowane do każdego państwa i przedstawiając szczegółowe informacje o każdym państwie członkowskim;

79.

wzywa Komisję do współpracy z Parlamentem i Radą oraz apeluje, by podczas dorocznego szczytu UE poświęconego kwestii równości płci i praw kobiet wskazano poczynione postępy i podjęto nowe zobowiązania;

80.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom państw członkowskich.

4.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 407/18

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady oraz Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 1 lipca 2014 r. zatytułowany „Handel, wzrost gospodarczy i własność intelektualna – strategia na rzecz ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej w państwach trzecich” (COM(2014)0389),

—

uwzględniając opracowaną przez Komisję strategię egzekwowania praw własności intelektualnej w krajach trzecich (1) oraz jej niezależną ocenę z listopada 2010 r.,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 11 ust. 1 i art. 17 ust. 2,

—

uwzględniając strategię „Europa 2020” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 21 marca 2014 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) z 2008 r. zatytułowane „Wpływ podrabiania towarów i piractwa na gospodarkę”, zaktualizowane w 2009 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) z 2009 r. zatytułowane „Piractwo treści cyfrowych”,

—

uwzględniając wspólną ekspertyzę Europejskiego Urzędu Patentowego i Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (EPO/UHRW) z 2013 r. zatytułowaną „Sektory intensywnie korzystające z praw własności intelektualnej: wkład w wyniki gospodarcze i zatrudnienie w Unii Europejskiej”,

—

uwzględniając sporządzony przez OECD w 2010 r. dokument roboczy w sprawie polityki handlowej zatytułowany „Strategie polityczne stanowiące uzupełnienie polityki wzmacniania praw własności intelektualnej w krajach rozwijających się”,

—

uwzględniając ekspertyzę z 2013 r. Światowej Organizacji Handlu, Światowej Organizacji Własności Intelektualnej i Światowej Organizacji Zdrowia zatytułowaną „Promowanie dostępu do technologii i innowacji medycznych”,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 3286/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. ustanawiające procedury wspólnotowe w zakresie wspólnej polityki handlowej w celu zapewnienia wykonania praw Wspólnoty zgodnie z zasadami handlu międzynarodowego, w szczególności tymi ustanowionymi pod auspicjami Światowej Organizacji Handlu (2) (rozporządzenie w sprawie przeszkód w handlu),

—

uwzględniając dyrektywę 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (3),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 816/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie udzielania licencji przymusowych na patenty dotyczące wytwarzania produktów farmaceutycznych przeznaczonych na wywóz do krajów, w których występują problemy związane ze zdrowiem publicznym (4),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 953/2003 z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie unikania w Unii Europejskiej przekierowania handlu niektórymi podstawowymi lekami (5),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (6),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 608/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej przez organy celne oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1383/2003 (7),

—

uwzględniając Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) oraz deklarację z Ad-Dauhy w sprawie porozumienia TRIPS i zdrowia publicznego przyjętą w dniu 14 listopada 2001 r. na konferencji ministerialnej Światowej Organizacji Handlu,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) i dostępu do leków (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wpływu podrabiania towarów na handel międzynarodowy (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 września 2010 r. w sprawie poprawy egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym (10),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 31 lipca 2014 r. na temat egzekwowania praw własności intelektualnej przez organy celne UE – rezultaty na granicy UE w 2013 r. (11),

—

uwzględniając rezolucję Rady w sprawie unijnego planu działań dla organów celnych w latach 2013–2017 w celu zwalczania naruszeń praw własności intelektualnej (12),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 grudnia 2014 r.,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0161/2015),

A.

mając na uwadze, że konkurencyjność UE opiera się i w coraz większym stopniu będzie opierać się na kreatywności i innowacji, a także mając na uwadze, że „inteligentny wzrost” – zakładający rozwijanie gospodarki opartej na wiedzy i innowacjach – jest jednym z trzech priorytetów strategii „Europa 2020”;

B.

mając na uwadze, że prawa własności intelektualnej (IPR) przyczyniają się do rozwoju innowacji i kreatywności, że ich ochrona ma zasadnicze znaczenie dla konkurencyjności Europy i że z tego względu UE potrzebuje ambitniejszej strategii na rzecz ochrony praw własności intelektualnej w stosunkach ze swoimi partnerami handlowymi;

C.

mając na uwadze, że kluczowe znaczenie ma promowanie umacniania powiązań między edukacją, biznesem, badaniami i innowacjami oraz własnością intelektualną; mając na uwadze, że procedury zwalczania naruszeń IPR są kosztowne i czasochłonne, zwłaszcza dla MŚP, w tym indywidualnych podmiotów praw;

D.

mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie, jako członkowie Światowej Organizacji Handlu, są związane Porozumieniem w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS), a tym samym podjęły zobowiązanie do przyjmowania i wdrażania minimalnych norm w zakresie skutecznych środków przeciwko wszystkim naruszeniom IPR;

E.

mając na uwadze, że debata na temat IPR powinna opierać się na merytorycznej refleksji nad doświadczeniami z przeszłości i nad przyszłymi trendami technologicznymi, a także należy w niej, w stosownych przypadkach, zachować spójność między aspektami wewnętrznymi i zewnętrznymi oraz odróżnić środowisko fizyczne od cyfrowego, uwzględniając obawy wszystkich zainteresowanych stron, w tym MŚP i organizacji konsumenckich, oraz starając się zapewnić pełną przejrzystość interesów oraz odpowiednią legitymację podczas dążenia do uzyskania właściwej równowagi wszystkich interesów;

F.

mając na uwadze, że podrabianie nie ogranicza się już do produktów luksusowych, ale dotyczy również towarów powszechnie używanych, jak zabawki, leki, kosmetyki i środki spożywcze, które w wersji podrobionej mogą wyrządzać szkodę lub stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia konsumentów;

G.

mając na uwadze, że w 2013 r. organy celne w UE przechwyciły prawie 36 mln przedmiotów, co do których podejrzewa się, że naruszają prawa własności intelektualnej, przy czym wartość zatrzymanych towarów przekracza 760 mln EUR;

H.

mając na uwadze, że 72 % wszystkich zatrzymanych w 2013 r. przedmiotów dotyczyło małych partii towarów; mając na uwadze, że czwarty rok z rzędu leki były najliczniejszą kategorią, stanowiąc 19 % tych zatrzymanych towarów i 10 % wszystkich zatrzymanych towarów;

I.

mając na uwadze, że należy koniecznie zwalczać naruszenia IPR, aby: zmniejszyć ryzyko, jakie mogą one stanowić dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów oraz dla środowiska; chronić tworzenie wartości w UE i w państwach trzecich; uniknąć gospodarczych i społecznych konsekwencji dla unijnych przedsiębiorstw i twórców; oraz zapobiec zagrożeniom dla różnorodności kulturowej w Europie i państwach trzecich; mając na uwadze, że należy zwrócić szczególną uwagę na walkę z przestępczością zorganizowaną czerpiącą korzyści z handlu towarami podrobionymi i pirackimi;

J.

mając na uwadze, że kompleksowym ramom prawnym dotyczącym IPR powinno towarzyszyć skuteczne ich egzekwowanie, z wykorzystaniem, w stosownych przypadkach, środków służących egzekwowaniu i sankcji, przy czym należy dopilnować, by środki służące egzekwowaniu IPR nie obciążały w sposób nieuzasadniony handlu prowadzonego zgodnie z prawem;

K.

mając na uwadze, że jednym z głównych elementów ochrony własności intelektualnej jest prawidłowe stosowanie obowiązującego prawodawstwa i zobowiązań międzynarodowych, w tym przepisów dotyczących sankcji;

1.

docenia podejście przyjęte przez Komisję, zwłaszcza jeśli chodzi o wezwanie do zachowania równowagi między rozbieżnymi interesami;

2.

uważa, że debata na temat sprawiedliwej równowagi między interesami podmiotów praw a interesami użytkowników końcowych jest wieloaspektowa i wyjątkowo złożona oraz obejmuje interesy ekonomiczne wszystkich stron; uważa, że Komisja powinna zbadać, w jaki sposób można prowadzić merytoryczną i przejrzystą debatę publiczną na temat ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej oraz ich znaczenia dla konsumentów; uważa, że apelowi o większe zaangażowanie zainteresowanych stron w debatę na temat IPR powinny towarzyszyć działania służące zapewnieniu przejrzystości i legitymacji względem wszystkich uczestników; jest zdania, że nie ma oceny komunikatu, która uwzględnia zarówno strategię egzekwowania praw własności intelektualnej w państwach trzecich z 2004 r., jak i odrzucenie Umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA);

3.

podkreśla, że nie jest wystarczająco jasne, przy zastosowaniu jakich środków i metod można osiągnąć rezultaty ujęte w komunikacie, zwłaszcza jeśli chodzi o to, jakie zasoby zostaną wykorzystane i skąd będą one pochodzić, także przy wzięciu pod uwagę ograniczonych zasobów udostępnionych dla potrzeb wspierania unijnych podmiotów praw, które eksportują lub rozpoczynają działalność na rynkach trzecich;

4.

jest zdania, że nie ma jasnej wskazówki dotyczącej koordynacji między wewnętrznymi i zewnętrznymi strategiami politycznymi dotyczącymi ochrony IPR, a także podkreśla znaczenie wewnętrznej poprawy w tym zakresie; uznaje, że spójność między polityką wewnętrzną i zewnętrzną nie przeczy potrzebie dostosowanego podejścia uwzględniającego konkretne fakty i okoliczności występujące na rynku danego państwa trzeciego;

5.

podkreśla, że ochronę IPR należy postrzegać jako pierwszy krok – konieczny, ale niewystarczający – w kierunku zapewnienia dostępu do rynku państwa trzeciego oraz że zdolność do korzystania z faktycznie uznawanych praw własności intelektualnej jest uzależniona od istotnej ochrony, w tym od skutecznego egzekwowania i środków zaradczych, w danym państwie;

6.

podkreśla, że komercyjny charakter wielu naruszeń IPR oraz coraz większe zaangażowanie przestępczości zorganizowanej w te naruszenia stały się istotnym problemem; ubolewa nad tym, że do Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (konwencji z Palermo) nie dołączono jeszcze protokołu dotyczącego zwalczania podrabiania, a także wzywa Komisję i państwa członkowskie do istotnego wzmożenia wysiłków w tym względzie;

7.

docenia i wspiera cel polegający na zapewnieniu lepszej spójności między ochroną i egzekwowaniem IPR a innymi obszarami polityki oraz lepszej koordynacji działań Komisji i państw członkowskich zmierzających do osiągnięcia tego celu; uważa, że ochrona IPR i odpowiednie środki zwalczania naruszeń IPR mogą przyczynić się do zwalczania przestępczości zorganizowanej, prania pieniędzy i uchylania się od opodatkowania oraz stanowią warunek wstępny rozwijania sprawiedliwego, przyszłościowego, trwałego i sprzyjającego innowacjom rynku cyfrowego;

8.

wspiera prace Komisji zmierzające do określenia priorytetów geograficznych w oparciu o jej półroczne sprawozdania dotyczące ochrony i egzekwowania IPR w państwach trzecich;

9.

jest zdania, że w omawianej strategii nie odróżnia się w wystarczający sposób fizycznego podrabiania znaków towarowych i patentów z jednej strony od naruszania praw autorskich z drugiej strony, zwłaszcza w środowisku cyfrowym; zauważa, że wraz z coraz szybszym tempem cyfryzacji kwestia ochrony i egzekwowania IPR w świecie cyfrowym będzie coraz bardziej zyskiwać na znaczeniu na całym świecie;

10.

uważa, że strategia ta powinna być lepiej dostosowana do otoczenia cyfrowego oraz zakładać ścisłą współpracę z organami celnymi i organami nadzoru rynku w celu zapewnienia horyzontalnej spójności;

11.

podkreśla, że oznaczenia geograficzne i ich ochrona są równie ważne jak inne rodzaje własności intelektualnej, ponieważ zapewniają identyfikowalność produktów konsumpcyjnych i chronią know-how producentów;

12.

uważa, że Komisja powinna zagwarantować uznawanie i skuteczną ochronę oznaczeń geograficznych w trakcie prowadzonych przez siebie negocjacji w sprawie umów o wolnym handlu z państwami trzecimi, w szczególności w ramach negocjacji w sprawie transatlantyckiego partnerstwa handlowo-inwestycyjnego (TTIP);

13.

jest zdania, że porozumienie TRIPS należy wdrażać, w stosownych przypadkach, w sposób zrównoważony i skuteczny oraz że wszelkie formy elastyczności w sformułowaniach zawartych w tym porozumieniu powinny być w pełni zgodne z fundamentalną zasadą niedyskryminacyjnego traktowania wszystkich dziedzin technologii zgodnie z art. 27 ust. 1 porozumienia TRIPS; uważa, że należy uwzględnić również deklarację z Ad-Dauhy, a jednocześnie podkreśla, że wzmocniona ochrona i egzekwowanie własności intelektualnej nie tylko przynosi korzyści państwom UE, lecz pomaga również krajom rozwijającym się w budowaniu i rozwijaniu ram krajowych niezbędnych do wspierania i ochrony innowacji i badań, co stanowi kwestię o coraz większym znaczeniu, jako że wspinają się one na kolejne szczeble w międzynarodowych łańcuchach wartości w dziedzinie handlu;

14.

podkreśla potrzebę zorganizowania merytorycznej, wyważonej i bardziej przejrzystej debaty publicznej dotyczącej egzekwowania, w której udział wzięłyby wszystkie zainteresowane strony i na której wyważono by wszystkie interesy prywatne i publiczne;

15.

uznaje potrzebę pogłębienia wiedzy konsumentów na temat strat pieniężnych oraz szkód dla innowacji i kreatywności, a czasem również zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa, jakie niesie za sobą zakup lub dostęp do towarów naruszających IPR; wskazuje, że ściślejsze egzekwowanie samo w sobie nie rozwiąże istniejących i przyszłych problemów dotyczących ochrony i egzekwowania własności intelektualnej oraz że powinno ono mieć charakter uzupełniający w stosunku do zwiększonej świadomości wśród konsumentów; podkreśla rolę sektora biznesu w tym względzie;

16.

uważa za oczywiste, iż należy koniecznie pozyskać publiczne poparcie dla obrony IPR; zauważa w tym kontekście prace Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (UHRW), które obejmują kampanie uświadamiające wśród obywateli dotyczące wpływu naruszeń praw własności intelektualnej dokonywanych na skalę handlową;

17.

z zadowoleniem przyjmuje protokół ustaleń podpisany w dniu 4 maja 2011 r. przez podmioty praw i platformy internetowe w ramach wspólnych wysiłków na rzecz ograniczenia sprzedaży towarów podrobionych za pośrednictwem platform handlu elektronicznego; wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia zorganizowanego dialogu z platformami internetowymi dotyczącego najlepszego sposobu identyfikowania i eliminowania sprzedaży towarów podrobionych;

18.

zauważa, że problem naruszeń IPR nasilił się w ostatnich latach w związku z cyfryzacją i rosnącą liczbą cyfrowych platform sprzedaży, na których podrobione towary są sprzedawane i rozprowadzane na całym świecie bez żadnych skutecznych środków kontroli; w związku z tym apeluje o pogłębioną refleksję mającą na celu przyjęcie bardziej wydajnych narzędzi kontroli w ramach internetowej sprzedaży produktów materialnych;

19.

uważa, że zawarte w strategii sformułowania dotyczące promowania należytej ochrony oznaczeń geograficznych w internecie powinny być bardziej szczegółowe, aby wyznaczyć konkretne cele;

20.

zwraca się do Komisji, aby współpracowała z Internetową Korporacją ds. Nadawania Nazw i Numerów (ICANN) oraz Światową Organizacją Własności Intelektualnej (WIPO) w celu ustanowienia mechanizmu ochrony oznaczeń geograficznych w internecie;

21.

jest zdania, że odpowiedzialność pośredników należy poddać starannej ocenie; z zadowoleniem przyjąłby w tym względzie bardziej dopracowaną strategię, a jednocześnie uznaje, że kwestia ta stanowi przedmiot odrębnej debaty;

22.

wzywa Komisję do przyczynienia się do stworzenia warunków, w których interesy państw członkowskich i państw trzecich są zbieżne i w których istnieje obopólny interes w tworzeniu opartych na wysokich standardach ram na rzecz ochrony powiązanych ze skutecznymi środkami zaradczymi w celu zlikwidowania luk w ochronie IPR; zauważa potrzebę starannego rozróżnienia między sytuacją w poszczególnych „krajach rozwijających się” oraz między powiązanymi kwestiami handlowymi, przy jednoczesnym uwzględnieniu specyficznej sytuacji w poszczególnych krajach rozwijających się;

23.

z zadowoleniem przyjmuje prace Komisji w zakresie wspierania – indywidualnie dla każdego przypadku – krajów rozwijających się, które pragną udoskonalić swoje systemy w dziedzinie IPR, oraz wzywa Komisję do kontynuacji i intensyfikacji tych wysiłków poprzez świadczenie stałego wsparcia technicznego w formie programów podnoszenia świadomości, pomocy legislacyjnej i szkolenia urzędników, ze szczególnym uwzględnieniem poziomu rozwoju w każdym kraju;

24.

popiera apel o powszechną reakcję na złożony i wieloaspektowy problem relacji między IPR a powszechnym dostępem do przystępnych leków, a jednocześnie podkreśla w tym kontekście znaczenie zorientowanego na pacjenta podejścia do IPR w sektorze farmaceutycznym;

25.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego wspierania konstruktywnego dialogu z udziałem wszystkich odnośnych zainteresowanych stron na temat dostępu do leków oraz do wskazania rozwiązań ułatwiających ten dostęp ludności najbiedniejszych państw, która nie dysponuje środkami umożliwiającymi korzystanie z najlepszych dostępnych obecnie metod leczenia;

26.

jest zdania, że choć należy chronić interesy i konkurencyjność unijnych firm farmaceutycznych poprzez zachowanie ich potencjału innowacyjnego oraz biorąc pod uwagę, że niektóre unijne przedsiębiorstwa zapewniają dostęp do leków za sprawą programów pomocy oraz obniżonych cen warstwowych, to konieczne jest, aby ceny leków były przystępne dla mieszkańców kraju, w którym są sprzedawane, przy czym niezbędne jest wsparcie korzystania z form elastyczności przewidzianych w porozumieniu w sprawie TRIPS i uznanych w deklaracji z Ad-Dauhy, a jednocześnie należy uwzględnić również zakłócenia rynku spowodowane odsprzedażą leków w państwach trzecich; wzywa Komisję i państwa członkowskie do kontynuowania wysiłków na rzecz dopilnowania, aby środki stosowane przy kontroli granicznej mające na celu blokowanie przywozu podrobionych leków nie wpływały negatywnie na tranzyt leków generycznych;

27.

podkreśla, że należy zachęcać przedsiębiorstwa do lepszej współpracy w konkurencyjnych warunkach oraz do współpracy z władzami publicznymi w celu zagwarantowania lepszego i większego dostępu do leków w państwach członkowskich i państwach trzecich; wzywa Komisję do rozważenia możliwości wspierania innowacyjnych mechanizmów, takich jak grupowanie patentów, w celu pobudzania badań przy jednoczesnym zapewnieniu produkcji leków generycznych;

28.

jest zdania, że Unia powinna zaangażować się w szerszą debatę na temat podnoszenia jakości opieki zdrowotnej na świecie, w tym strategii wzmacniających służbę zdrowia;

29.

wzywa Komisję do stymulowania wczesnego wywozu wyprodukowanych w UE leków generycznych i biopodobnych, jak tylko przestaną one być chronione patentami w państwach trzecich;

30.

uważa, że niektóre dane statystyczne, które przytoczono we wspomnianym komunikacie, zostały pozyskane przy zastosowaniu kontrowersyjnej i już wcześniej krytykowanej metodologii oraz że dane statystyczne muszą zostać udoskonalone, aby lepiej odzwierciedlały rzeczywistą sytuację w odniesieniu do centralnego znaczenia IPR, ich ochrony i egzekwowania w gospodarce UE, nie tylko w celu informowania i usprawniania istniejącej polityki, lecz także w celu dalszego wspierania zasady tworzenia polityki opartej na dowodach;

31.

zgadza się z podanym przez Komisję uzasadnieniem utworzenia europejskiego obserwatorium do spraw naruszeń praw własności intelektualnej i zwraca się o przeznaczenie zasobów specjalnie na ten cel;

32.

zauważa, że skład osobowy obserwatorium powinien być wszechstronny i że obserwatorium nie powinno powielać już istniejących organów;

33.

wzywa Komisję do działań na rzecz utrzymania niezależności obserwatorium, tak aby jego pracom nie można było zarzucać faktycznej lub domniemanej stronniczości;

34.

uznaje, że udoskonalona i odpowiednio zharmonizowana polityka wewnętrzna w dziedzinie IPR może być pomocna w staraniach na rzecz zwiększenia poziomu ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej na świecie;

35.

wzywa Komisję do współpracy z państwami członkowskimi w celu ratyfikacji Traktatu o prawie znaków towarowych WIPO, Aktu genewskiego Porozumienia haskiego, porozumienia lizbońskiego o ochronie nazw pochodzenia i ich międzynarodowej rejestracji oraz innych umów międzynarodowych dotyczących IPR;

36.

wzywa Komisję do podjęcia dalszych działań zgodnie z wynikami konsultacji publicznych w sprawie zielonej księgi pt. „Wykorzystanie tradycyjnej wiedzy fachowej Europy: możliwe rozszerzenie unijnej ochrony oznaczeń geograficznych na produkty nierolne” (COM(2014)0469);

37.

popiera zobowiązanie Komisji do nadania priorytetu promowaniu lepszej ochrony IPR i ich egzekwowaniu w ramach WTO i na innych forach międzynarodowych, co pozwoli otworzyć nowe rynki dla europejskich eksporterów i poprawić obecny dostęp do rynku;

38.

zauważa, że przyznanie statusu gospodarki rynkowej w kontekście instrumentów ochrony handlu jest uzależnione między innymi od kryterium dotyczącego ochrony własności intelektualnej w danym kraju;

39.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do skuteczniejszej obrony IPR na forum wszystkich wielostronnych organizacji zajmujących się tym zagadnieniem (WTO, Światowej Organizacji Zdrowia i Światowej Organizacji Własności Intelektualnej) oraz do działań na rzecz włączenia do systemu WTO tych umów międzynarodowych dotyczących IPR, które jeszcze nie są częścią tego systemu, takich jak Traktat o prawie znaków towarowych WIPO, Traktat WIPO o artystycznych wykonaniach i fonogramach, traktat WIPO o prawie autorskim, Akt genewski Porozumienia haskiego oraz porozumienie lizbońskie o ochronie nazw pochodzenia i ich międzynarodowej rejestracji;

40.

jest zdania, że w negocjacjach w sprawie dwustronnych umów o wolnym handlu należy zwrócić odpowiednią uwagę na rozdziały dotyczące własności intelektualnej oraz że strony negocjacji powinny uznać fakt, iż prawo do prowadzenia działalności gospodarczej powinno uwzględniać poszanowanie IPR oraz zgodność z obowiązującymi ramami prawnymi; z zadowoleniem przyjmuje dotychczasowe prace Komisji na rzecz pomyślnego włączenia rozdziałów dotyczących ochrony i egzekwowania własności intelektualnej do dwustronnych umów o wolnym handlu;

41.

uważa, że do dwustronnych umów o wolnym handlu zawieranych przez Unię należy włączyć ratyfikację traktatów WIPO wymienionych powyżej w kontekście włączenia ich do systemu WTO;

42.

popiera podejście Komisji polegające na ustanowieniu dialogów w sprawie własności intelektualnej i grup roboczych z udziałem priorytetowych państw, z którymi nie są prowadzone wszechstronne negocjacje, w celu uzyskania i wzmocnienia określonych zobowiązań w zakresie ochrony i egzekwowania własności intelektualnej; podkreśla potrzebę włączenia kwestii IPR do porządku obrad posiedzeń politycznych wyższego szczebla w sytuacji, gdy postęp na szczeblu dialogów dotyczących własności intelektualnej i spotkań międzyagencyjnych jest niewystarczający;

43.

podkreśla, że należy w miarę możliwości zacieśniać współpracę Unii z innymi blokami regionalnymi w zakresie praw własności intelektualnej;

44.

wzywa Komisję do bardziej regularnego korzystania ze stosownych mechanizmów rozstrzygania sporów, w tym Organu Rozstrzygania Sporów w ramach WTO, w sytuacjach łamania praw unijnych podmiotów gospodarczych, w tym wszystkich podmiotów praw własności intelektualnej;

45.

apeluje do Komisji, aby zachęcała państwa trzecie do wzajemnego uznania prawa ekspertów z dziedziny prawa ochrony własności intelektualnej do wykonywania zawodu;

46.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy celnej w Unii i z państwami trzecimi w zakresie konfiskaty towarów podrobionych, jak również do uproszczenia procedur celnych;

47.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zacieśnienie współpracy z państwami trzecimi w kwestiach dotyczących praw autorskich i udzielania licencji;

48.

jest przekonany, że lepsza ochrona praw własności intelektualnej i skuteczne stosowanie związanych z nimi zasad w państwach trzecich w dużym stopniu stymulowałyby inwestorów z UE i zagranicy do inwestowania, dzielenia się nowymi kompetencjami technologicznymi i modernizacji istniejących technologii;

49.

zauważa, że niektóre państwa członkowskie posiadają attaché ds. IPR w składzie swoich delegacji w niektórych kluczowych państwach; uważa, że lepsza koordynacja i wymiana informacji między państwami członkowskimi mogłyby stworzyć nowe możliwości w zakresie realizacji wspólnych celów związanych z ochroną własności intelektualnej w państwach trzecich;

50.

uważa, że unijne podmioty gospodarcze i unijni konsumenci w państwach trzecich, w których częściej dochodzi do łamania praw własności intelektualnej, powinni mieć specjalną ochronę w postaci rozszerzonego Punktu Informacyjnego IPR;

51.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

4.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 407/25

—

uwzględniając dyrektywę 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (1) (dyrektywa w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej),

—

uwzględniając art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 386/2012 z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie powierzenia Urzędowi Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) zadań związanych z egzekwowaniem praw własności intelektualnej, w tym zwoływania posiedzeń przedstawicieli sektora publicznego i prywatnego w charakterze europejskiego obserwatorium do spraw naruszeń praw własności intelektualnej (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 608/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej przez organy celne oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1383/2003,

—

uwzględniając sprawozdanie UHRW i Europejskiego Urzędu Patentowego (EPO) pt. „Intellectual property rights intensive industries: contribution to economic performance and employment in the European Union” [Sektory intensywnie korzystające z praw własności intelektualnej: wkład w wyniki gospodarcze i zatrudnienie w UE], przedstawione we wrześniu 2013 r.;

—

uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 czerwca 2008 r. zatytułowany „»Najpierw myśl na małą skalę”. Program „Small Business Act” dla Europy” (COM(2008)0394),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 września 2009 r., zatytułowany „Poprawa egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym” (COM(2009)0467),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 22 grudnia 2010 r. zatytułowany „Stosowanie dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej” (COM(2010)0779) oraz dokument roboczy dołączony do tego sprawozdania (3),

—

uwzględniając sporządzone przez Komisję streszczenie odpowiedzi uzyskanych w ramach konsultacji publicznych „Egzekwowanie praw własności intelektualnej: konsultacje publiczne dotyczące efektywności postępowania cywilnego oraz dostępności środków cywilnoprawnych” z lipca 2013 r. (4),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady oraz Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 1 lipca 2014 r., zatytułowany „W dążeniu do odnowy konsensusu w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej: plan działania UE” (COM(2014)0392),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady oraz Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 1 lipca 2014 r. zatytułowany „Handel, wzrost gospodarczy i własność intelektualna – strategia na rzecz ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej w państwach trzecich” (COM(2014)0389),

—

uwzględniając plan Komisji dotyczący stworzenia jednolitego rynku cyfrowego UE oraz rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 20 kwietnia 2012 r. w sprawie konkurencyjnego jednolitego rynku cyfrowego (5);

—

uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady w dniach 4–5 grudnia 2014 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (6),

—

uwzględniając rezolucję Rady w sprawie unijnego planu działań dla organów celnych na lata 2013–2017 w celu zwalczania naruszeń praw własności intelektualnej (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 września 2010 r. w sprawie poprawy egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym (8),

—

uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie sprawozdania ze stosowania dyrektywy 2004/48/WE,

—

uwzględniając art. 27 Powszechnej deklaracji praw człowieka, który stanowi, że każdy człowiek ma prawo do ochrony moralnych i materialnych korzyści wynikających z jakiejkolwiek jego działalności naukowej, literackiej lub artystycznej;

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jak również Komisji Kultury i Edukacji (A8-0169/2015),

A.

mając na uwadze, że Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Karta praw podstawowych Unii Europejskiej kładą szczególny nacisk na własność intelektualną, o czym mowa odpowiednio w art. 118 i art. 7;

B.

mając na uwadze, że prawa własności intelektualnej stanowią jedną z sił napędowych innowacyjności i kreatywności oraz są czynnikiem o kluczowym znaczeniu dla konkurencyjności, zatrudnienia i różnorodności kulturowej; mając na uwadze, że autentyczność produktu nie może być łączona z kwestiami bezpieczeństwa i jakości produktu, a egzekwowanie praw własności intelektualnej odgrywa znaczącą rolę w zapewnianiu zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów; mając na uwadze, że dochody czerpane z podrabiania z reguły przyczyniają się do zasilania szarej strefy gospodarki i przestępczości zorganizowanej,

C.

mając na uwadze, że UE mierzy się z dużą liczbą naruszeń praw własności intelektualnej, oraz mając na uwadze, że liczba oraz wartość finansowa tych naruszeń są alarmujące, zgodnie ze sprawozdaniem Komisji w sprawie stosowania dyrektywy sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (COM(2010)0779), mając na uwadze, że liczby te ilustrują również wartość dodaną, jaką mają prawa własności intelektualnej dla europejskiej gospodarki w kontekście światowej konkurencyjności,

D.

mając na uwadze, że naruszenia praw własności intelektualnej, w tym zjawisko podrabiania, nie sprzyjają wzrostowi, tworzeniu miejsc pracy, innowacji i kreatywności;

E.

mając na uwadze, że naruszanie praw własności intelektualnej przynosi szkody moralne i ekonomiczne przedsiębiorstwom europejskim, a także pociąga za sobą ogromne straty gospodarcze i podatkowe dla państw,

F.

mając na uwadze, że odpowiednia ochrona praw własności intelektualnej to wymóg rozwijania gospodarki cyfrowej i jednolitego rynku cyfrowego,

G.

mając na uwadze, że szybko rosnący rozwój handlu elektronicznego oraz działalności internetowej zmienił sposób, w jaki należy rozumieć egzekwowanie praw własności intelektualnej w otoczeniu cyfrowym, zwłaszcza dlatego, że wiąże się z nowymi możliwościami naruszeń, również w kontekście nowych zachowań społecznych użytkowników;

H.

mając na uwadze, że Parlament z zaniepokojeniem przyjmuje do wiadomości, że w sprawozdaniach UHRW podkreśla się istnienie wśród znacznej mniejszości Europejczyków pewnego poziomu tolerancji dla koncepcji, że naruszenia praw własności intelektualnej można uznać za dopuszczalne (9); mając na uwadze, że brak jest odpowiedniej wiedzy na temat społecznego i kulturowego znaczenia praw własności intelektualnej oraz działań uznawanych za ich naruszanie, a także mając na uwadze, że istnieje znaczny stopnień nieświadomości, zwłaszcza wśród młodych Europejczyków, odnośnie do potencjalnych skutków, jakie naruszenia praw własności intelektualnej mogą mieć dla unijnej gospodarki i społeczeństwa oraz ogólnego bezpieczeństwa obywateli; mając na uwadze, że konieczne i możliwe jest prowadzenie kampanii podnoszących świadomość i informujących;

I.

mając na uwadze, potrzebę wzmożonych działań zwalczających nielegalny obrót towarami podrobionymi oraz że nikt nie powinien czerpać zysków z naruszenia praw własności intelektualnej;

J.

mając na uwadze, że egzekwowanie prawa ma kluczowe znaczenie w odniesieniu do przewidywalności prawa, oraz mając na uwadze, że kwestią najwyższej wagi jest znalezienie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających środków służących egzekwowaniu praw własności intelektualnej w kontekście transgranicznym;

K.

mając na uwadze, że naruszenia praw własności intelektualnej mają szczególny wpływ na MŚP, również w usługach B2B, i mogą prowadzić do utraty rynków i bankructwa,

L.

mając na uwadze, że uwzględnienie międzynarodowych aspektów ma kluczowe znaczenie dla egzekwowania praw własności intelektualnej, ponieważ naruszanie tych praw jest zjawiskiem globalnym,

M.

mając na uwadze, że środki z zakresu polityki przeciwko naruszeniom praw własności intelektualnej powinny uwzględniać zarówno naruszenia w internecie, jak i poza nim,

1.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji z dnia 1 lipca 2014 r. przedstawiający plan działań w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej; popiera jej podejście do egzekwowania praw własności intelektualnej w oparciu o działania prewencyjne oraz narzędzia polityczne mające na celu pozbawienie zysków osób naruszających te prawa na skalę handlową oraz utrudnienie wprowadzenia na rynek towarów naruszających te prawa;

2.

podkreśla, że główna odpowiedzialność za egzekwowanie praw własności intelektualnej spoczywa na organach publicznych państw członkowskich;

3.

podkreśla, że głównym celem planu działania powinno być zapewnienie skutecznego i opartego na dowodach egzekwowania praw własności intelektualnej, co ma podstawowe znaczenie dla stymulowania innowacyjności, kreatywności, konkurencyjności, wzrostu i różnorodności kulturowej; zaznacza, że środki podejmowane w celu egzekwowania praw własności intelektualnej powinny się opierać na dokładnych i wiarygodnych danych;

4.

podkreśla, że w czasach kryzysu finansowego, kiedy finansowe wspieranie sektora kultury jest mocno ograniczone, prawa własności intelektualnej są często głównym źródłem dochodów twórców; w związku z tym podkreśla, że zapewnienie sprawiedliwego wynagrodzenia twórcom powinno być jednym z głównych elementów planu działania UE;

5.

jest zdania, że w interesie innowacyjności, kreatywności i konkurencyjności należy zapewnić przejrzyste środki służące ochronie własności intelektualnej oraz dostępność pełnych informacji dla opinii publicznej i wszystkich innych zainteresowanych podmiotów;

6.

uznaje, że egzekwowanie praw własności intelektualnej nie jest jedynie siłą napędową zatrudnienia i wzrostu w Unii, lecz ma też kluczowe znaczenie dla właściwego funkcjonowania jednolitego rynku, zwłaszcza w kontekście takich czynników, jak udział w unijnym PKB czy zatrudnienie, oraz szeregu sektorów przemysłu, które czerpią korzyści z praw własności intelektualnej i je wykorzystują, oraz odgrywa kluczową rolę w stymulowaniu innowacyjności, kreatywności, konkurencyjności i różnorodności kulturowej;

7.

podkreśla, że prawa własności intelektualnej są gwarantem kreatywności, innowacyjności i konkurencyjności zwłaszcza sektora kulturalnego i sektora kreatywnego, ale także innych sektorów przemysłowych, co podkreśliła Komisja w swoim komunikacie pt. „Działania na rzecz odrodzenia przemysłu europejskiego”; apeluje do Komisji o kontynuowanie prac nad uwzględnianiem praw własności intelektualnej jako czynnika konkurencyjności europejskiej gospodarki;

8.

podkreśla, że prawa własności intelektualnej obejmują nie tylko prawa autorskie, ale też m.in. znaki towarowe i patenty i że każdy z tych rodzajów praw ma zasadnicze znaczenie dla wartości europejskich towarów i usług;

9.

zwraca uwagę, że według Komisji sektor kultury i sektor kreatywny, które w dużym zakresie korzystają z praw własności intelektualnej, są już źródłem do 4,5 % PKB oraz do 8,5 mln miejsc pracy w UE i mają nie tylko ogromne znaczenie dla różnorodności kulturowej, ale także w dużym stopniu przyczyniają się do rozwoju społecznego i gospodarczego;

10.

uważa, że wszystkie podmioty w łańcuchu dostaw mogą odegrać pewną rolę w zwalczaniu naruszeń praw własności intelektualnej i powinny zostać zaangażowane w ten proces; podkreśla, że należy opracować podejście uwzględniające zaangażowanie wszystkich podmiotów zarówno w kontekście działań w internecie, jak i poza nim; uważa, że aby mogło to się powieść, konieczna jest równowaga w odniesieniu do praw podstawowych, ponieważ środki mające wpływ na prawa podstawowe nie mogą być podejmowane przez podmioty gospodarcze dobrowolnie, gdyż wymagają podstawy prawnej i nadzoru sądowego;

11.

przypomina, że włączenie podmiotów działających online w zwalczanie naruszeń prawa własności intelektualnej musi odbywać się zgodnie z zasadami określonymi w dyrektywie 2000/31/WE (dyrektywa o handlu elektronicznym) i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej;

12.

zauważa, że handel podrobionymi i naruszającymi prawa własności intelektualnej towarami materialnymi oraz ich sprzedaż w coraz większym stopniu odbywa się na rynkach online, na których organy państw członkowskich mają ograniczone możliwości kontrolowania sprzedaży; podkreśla potrzebę zaangażowania właścicieli platform handlowych we wszelkie działania na rzecz egzekwowania praw własności intelektualnej, w tym w wysiłki zmierzające do usunięcia podrobionych towarów z ich stron internetowych i wykluczenia z nich sprzedawców takich towarów;

13.

podkreśla znaczenie zagwarantowania stosowania należytej staranności w całym łańcuchu dostaw, w tym w cyfrowym łańcuchu dostaw, oraz przez wszystkie główne podmioty tego łańcucha, takie jak twórcy, artyści oraz podmioty praw autorskich, producenci, pośrednicy, dostawcy usług internetowych, platformy sprzedaży internetowej, użytkownicy końcowi oraz organy publiczne;

14.

uważa, że zachowanie należytej staranności w całym łańcuchu dostaw, rozszerzony nadzór nad rynkiem i wymiana informacji między organami celnymi poprawiłyby otoczenie biznesowe i przyczyniłyby się do zapobiegania wprowadzaniu na rynek towarów naruszających te prawa; podkreśla jednak, że należy precyzyjnie ocenić rachunek kosztów i korzyści oraz skuteczność systemów audytów jakości przed ich realizacją oraz iż w tym kontekście należałoby obowiązkowo uwzględnić wsparcie dla MŚP;

15.

ponadto odnotowuje propozycje konsultacji z udziałem wszystkich zainteresowanych podmiotów, w tym dostawców usług płatniczych, dotyczące stosowania unijnych zasad należytej staranności w całym łańcuchu dostaw w celu zapobiegania naruszeniom praw własności intelektualnej oraz wnioskuje o przedstawianie mu wyników tych konsultacji i funkcjonowania dobrowolnego unijnego systemu należytej staranności co roku zamiast raz na dwa lata;

16.

wzywa Komisję do zapewnienia przejrzystości i terminowości wszystkich konsultacji z zainteresowanymi podmiotami oraz do dopilnowania, by ich wyniki były analizowane zarówno pod względem jakościowym, jak i ilościowym oraz by przekazywano je zainteresowanym podmiotom, w tym Parlamentowi i innym instytucjom UE;

17.

podkreśla znaczenie, jakie dla zwalczania naruszeń praw własności intelektualnej mają sektorowe umowy i przewodniki dotyczące dobrych praktyk; wzywa podmioty branży do wymieniania informacji o platformach udostępniających treści naruszające prawa własności intelektualnej, a także do podjęcia skoordynowanych i współmiernych działań, takich jak zgłaszanie i usuwanie, aby zmniejszyć dochody przynoszone przez te treści i platformy; zauważa, że działania takie nie powinny obejmować blokowania stron internetowych bez odnośnej decyzji sądu;

18.

przypomina, że platformy „cyberlocker” stanowią jeden z głównych węzłów, w których dochodzi do naruszeń praw własności intelektualnej, a naruszenia te pośrednio przynoszą platformom dochody dzięki reklamie lub abonamentom;

19.

z zadowoleniem przyjmuje koncepcję przewidującą – w drodze umów pomiędzy posiadaczami praw i ich partnerami – pozbawienie zysków podmiotów naruszających prawa własności intelektualnej; popiera koncepcję opracowania protokołów ustaleń jako środków z zakresu „prawa miękkiego” do walki z podrabianiem i piractwem oraz popiera pomysł dalszego rozwijania takich środków przez zainteresowane podmioty; w tym kontekście zaleca Komisji zbadanie, w jaki sposób te operacje podrabiania krzyżowo finansują swoje działania (sprzedaż podrobionych produktów i udostępnianie nielegalnych treści);

20.

przypomina, że od maja 2011 r. istnieje dobrowolny protokół ustaleń dotyczący sprzedaży podrobionych towarów w internecie oraz wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny wyników wdrażania tego protokołu i przedstawienia jej Parlamentowi;

21.

uważa, że Komisja powinna także przeanalizować skuteczność istniejących inicjatyw oraz możliwych przyszłych działań w odniesieniu do roli pośredników w walce z naruszeniami praw własności intelektualnej;

22.

zwraca uwagę, że również i w szczególności w branży kultury i branży kreatywnej należy wspierać współpracę, także w formie samoregulacji, między podmiotami praw, autorami, operatorami platform, pośrednikami i użytkownikami końcowymi w zakresie wczesnego wykrywania przypadków naruszenia praw własności intelektualnej; podkreśla, że Komisja musi wkrótce zweryfikować skuteczność takiej samoregulacji i że konieczne mogą okazać się dodatkowe środki ustawodawcze;

23.

podkreśla, że w sektorze kultury i sektorze kreatywnym konieczne jest włączenie w dialog podmiotów świadczących usługi płatnicze, aby ograniczyć zyski osiągane w wyniku naruszeń praw własności intelektualnej w internecie;

24.

przypomina udział przestępczości zorganizowanej w działalności naruszającej prawa własności intelektualnej na szczeblu międzynarodowym, a także ogromne znaczenie znalezienia skoordynowanego rozwiązania europejskiego, zaostrzenia środków kontroli, przy jednoczesnym wprowadzeniu zasady „follow the money” (podążanie śladem pieniądza) w celu zabezpieczenia interesów konsumentów oraz integralności łańcucha dostaw;

25.

z zadowoleniem przyjmuje koncepcję Komisji dotyczącą opracowania ukierunkowanych kampanii uświadamiających; uważa za kluczowe, aby wszyscy rozumieli konkretne konsekwencje naruszeń praw własności intelektualnej dla ogółu społeczeństwa oraz dla poszczególnych konsumentów i obywateli; uważa, że konsumenci powinni być lepiej poinformowani o tym, co stanowi naruszenie praw własności intelektualnej oraz jak można wykorzystywać chronione towary i treści, a co jest niedozwolone; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego opracowywania działań uświadamiających skierowanych do konkretnych odbiorców i właściwych rynków;

26.

zaleca zaplanowanie szerzej zakrojonej kampanii informacyjnej dotyczącej platformy podmiotów praw własności intelektualnej i organów egzekwowania prawa, aby podmioty praw odgrywały bardziej aktywną rolę w określaniu przysługujących im praw w całej Unii Europejskiej dzięki umiejscowieniu bazy danych dotyczącej egzekwowania praw własności intelektualnej w bezpiecznej sieci Dyrekcji Generalnej ds. Podatków i Unii Celnej; apeluje o dalszą i szybszą integrację organów policyjnych i celnych na świecie w celu zapewnienia lepszego egzekwowania praw własności intelektualnej;

27.

kładzie nacisk na konieczność zwrócenia się szczególnie do młodego pokolenia za pośrednictwem stosownych kampanii uwrażliwiających, przy czym należy pamiętać, że – jak wynika z najnowszej analizy dotyczącej postrzegania własności intelektualnej – to właśnie młode pokolenie w najmniejszym stopniu przestrzega praw własności intelektualnej;

28.

kładzie nacisk na znaczenie inicjatyw mających na celu ocenę i śledzenie rozwoju znajomości, zrozumienia i postrzegania własności intelektualnej przez ludzi młodych, aby lepiej zrozumieć ich potrzeby i określić najbardziej odpowiednie działania do podjęcia;

29.

przyjmuje ze szczególnym zadowoleniem działania europejskiego obserwatorium do spraw naruszeń praw własności intelektualnej, podlegającego Urzędowi Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (UHRW), których celem jest poprawa wiedzy konsumentów na temat korzyści płynących z wyboru produktów powstałych z poszanowaniem praw własności intelektualnej oraz ułatwienie dostępu do takich produktów;

30.

uważa równocześnie, że konsumenci powinni umieć lepiej odróżniać oferty naruszające prawa własności intelektualnej, aby mogli decydować, że nie dokonają danego zakupu; ubolewa, że plan działań Komisji nie przewiduje żadnych działań mających zwiększać zdolność konsumentów do odróżniania towarów i treści naruszających te prawa; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszej refleksji nad możliwością opracowania konkretnych narzędzi i wytycznych, a także posiadaniem opartego na dowodach badania i możliwym wprowadzeniem europejskiego zharmonizowanego systemu powiadamiania o towarach i treściach naruszających te prawa/wycofywania ich, aby konsumenci i przedsiębiorstwa mogli działać w przypadku oszustwa w taki sam sposób, w jaki mogą działać, żeby zgłaszać niepożądane treści w oparciu o doświadczenia zebrane przez Komisję i europejskie obserwatorium do spraw naruszeń praw własności intelektualnej, ze szczególnym uwzględnieniem dzielenia się najlepszymi praktykami;

31.

zauważa, że system zgłaszania i usuwania pojedynczych adresów URL zawierających treści naruszające prawa własności intelektualnej ma praktyczne ograniczenia ze względu na dużą prędkość udostępniania danych treści; wzywa więc podmioty sektora do rozważenia sposobów długoterminowego usprawnienia systemu zgłaszania i usuwania;

32.

podkreśla, że wszystkie podmioty wchodzące w skład łańcucha dystrybucji powinny brać udział w opracowywaniu kampanii informacyjnych umożliwiających konsumentom dostęp do informacji na temat ich praw i obowiązków, a jednocześnie pozwalających im łatwo uzyskać dostęp do treści kreatywnych i korzystać z nich w prosty sposób;

33.

uważa, że większą przejrzystość i lepsze sposoby informowania można będzie uzyskać jedynie przy współpracy znaczących podmiotów internetu, które przekazują treści chronione prawami własności intelektualnej, a zatem należy je zaangażować w dążenie do uzyskania przejrzystości i obiegu informacji;

34.

podkreśla potrzebę koordynowania inicjatyw i kampanii we wszystkich państwach członkowskich w celu uniknięcia powielania pracy oraz w celu zapewnienia spójności i skuteczności;

35.

zwraca się do organów państw członkowskich o dopilnowanie, aby towary naruszające prawa własności intelektualnej, które stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa, były ujmowane w zgłoszeniach systemu RAPEX niezależnie od tego, czy są sprzedawane w danym państwie członkowskim legalnie czy nielegalnie;

36.

uważa, że w niektórych sektorach brak świadomości konsumentów na temat legalnej oferty, a czasami utrudniony lub udostępniany za opłatą dostęp do produktów i treści nienaruszających praw własności intelektualnej utrudnia zniechęcanie konsumentów do zakupu towarów niezgodnych z prawem lub korzystania z treści niezgodnych z prawem; jest zdania, że w tym zakresie należałoby poczynić większe postępy i ponownie wzywa Komisję i państwa członkowskie do wywarcia większej presji na przemysł, aby we wszystkich państwach członkowskich zostały przygotowane legalne oferty, które będą zarówno zróżnicowane, jak i atrakcyjne, aby konsumenci rzeczywiście mieli możliwość zakupu towarów zgodnych z prawem lub korzystania z treści zgodnych z prawem;

37.

podkreśla konieczność bardziej całościowego podejścia do tej kwestii, koncentrującego się na zaspokajaniu potrzeb konsumentów poprzez rozszerzenie dostępności i możliwości korzystania z nowatorskiej i przystępnej legalnej oferty, w oparciu o modele biznesowe dostosowane do internetu, które pozwalają usuwać bariery na drodze do utworzenia prawdziwego europejskiego jednolitego rynku cyfrowego, przy jednoczesnym utrzymaniu równowagi pomiędzy prawami konsumentów a ochroną innowatorów i twórców;

38.

jest również zdania, że jednym ze sposobów na umocnienie praw własności intelektualnej mógłby być rozwój innowacyjnych modeli biznesowych; ponadto podkreśla, że w związku z tym należy rozważyć ich doskonalenie i stałe dostosowywanie do nieustannie rozwijającej się technologii w niektórych sektorach branży;

39.

podkreśla znaczenie usprawnienia egzekwowania praw własności intelektualnej w postępowaniu cywilnym w przypadku MŚP i indywidualnych twórców, jako że odgrywają oni kluczową rolę w sektorze kultury i sektorze kreatywnym, a często nie posiadają zdolności do egzekwowania swych praw z uwagi na złożoność, koszt oraz czas trwania takich procedur;

40.

z zadowoleniem przyjmuje deklarowany przez Komisję zamiar wsparcia MŚP w egzekwowaniu ich praw własności intelektualnej poprzez udoskonalenie przystępnych sposobów dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych w celu bardziej skutecznego zwalczania nadużyć na rynku ze strony większych konkurentów oraz, w szczególności, dalszej oceny potrzeb MŚP w odniesieniu do przyszłych działań UE;

41.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji zawartą w komunikacie dla Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 1 lipca 2014 r., a zwłaszcza działanie 4 zmierzające do usprawnienia cywilnych procedur egzekwowania praw autorskich dotyczących MŚP, szczególnie w odniesieniu do roszczeń o nieznacznej wartości i możliwości działań w tej dziedzinie;

42.

podkreśla, że dla MŚP kwestią o kluczowym znaczeniu jest istnienie jasnych i łatwych w stosowaniu struktur egzekwowania ich praw własności intelektualnej;

43.

wzywa Komisję do dopilnowania, aby wszelkie powzięte środki miały ograniczony wpływ pod względem obciążeń i kosztów nakładanych na MŚP; w szczególności wzywa Komisję do dalszej oceny sposobu, w jaki MŚP mogłyby uczestniczyć w systemach jakościowego audytu, oraz do określenia, jakie konkretne środki mogą zostać przyjęte w tym celu na korzyść MŚP;

44.

podkreśla konieczność uwzględnienia MŚP podczas opracowywania prawodawstwa oraz ponownie stwierdza konieczność stosowania zasady „najpierw myśl na małą skalę” we wszystkich przypadkach;

45.

podkreśla znaczenie dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz opłacalności prowadzenia postępowania sądowego, w szczególności dla MŚP, oraz wzywa do opracowania usług mediacyjnych oraz alternatywnych systemów rozwiązywania sporów między przedsiębiorstwami w zakresie praw własności intelektualnej;

46.

kładzie nacisk na znaczenie regularnego przeprowadzania analizy czynników skłaniających MŚP do korzystania bądź nie z praw własności intelektualnej, aby określić obszary, w których można by wprowadzić ulepszenia w odniesieniu do MŚP innowacyjnych lub napotykających problemy, zwłaszcza z egzekwowaniem ich praw własności intelektualnej;

47.

oczekuje do końca 2015 r. na informacje o istniejących krajowych inicjatywach w dziedzinie egzekwowania praw własności intelektualnej w postępowaniach cywilnych dotyczących MŚP; z zadowoleniem przyjmuje zapowiedzianą zieloną księgę dotyczącą potrzeby dalszych działań unijnych w oparciu o najlepsze praktyki stosowane w systemach wsparcia MŚP finansowanych na szczeblu krajowym w celu egzekwowania przysługujących im praw własności intelektualnej;

48.

wyraża zadowolenie z rozwoju działalności europejskiego obserwatorium do spraw naruszeń praw własności intelektualnej jako użytecznego wsparcia refleksji decydentów politycznych oraz narzędzia do zbierania i wymiany danych i informacji na temat wszystkich form naruszeń praw własności intelektualnej;

49.

podkreśla, że obowiązek uzyskiwania przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (UHRW) danych dokumentujących naruszenia praw własności intelektualnej oraz tworzenia wiarygodnych danych i analiz na temat faktycznego wpływu naruszeń na podmioty gospodarcze powinien znaleźć się w dziesięciopunktowym planie działania i być podstawą dalszych działań w poszczególnych sektorach, których ten problem najbardziej dotyczy; w związku z tym wzywa Komisję do ulepszenia opracowanej przez UHRW bazy danych narzędzia wsparcia rozpoznania w zakresie podrabiania towarów (ACIST), aby umożliwiała uzyskanie dostępu do informacji na temat producentów podróbek i tym samym unikanie nabywania podrobionych towarów przez instytucje zamawiające;

50.

podkreśla, że uzyskanie znacznej skuteczności egzekwowania praw własności intelektualnej wymaga dostępności i osiągalności pełnych informacji na temat rodzaju praw własności intelektualnej, z którym mamy do czynienia w danej sytuacji (np. patent, znak towarowy czy prawo autorskie), statusu ich ważności oraz tożsamości podmiotów, w tym w formie metadanych w przypadku plików cyfrowych;

51.

wzywa Komisję do pełnego wykorzystywania danych zebranych przez obserwatorium oraz wyników działań obserwatorium, jak również do wyciągnięcia wniosków i zaproponowania rozwiązań ulepszających egzekwowanie praw własności intelektualnej, z których mogliby skorzystać decydenci; wzywa Komisję do przedstawiania Parlamentowi regularnych sprawozdań w tym względzie;

52.

zauważa, że szkolenia w zakresie rozwijania sektorowego egzekwowania praw własności intelektualnej na szczeblu krajowym mają zasadnicze znaczenie, podobnie jak rola, jaką ma do odegrania obserwatorium przy wspomaganiu organów państw członkowskich i dzieleniu się najlepszymi praktykami, szczególnie przez wspieranie prowadzonych za pośrednictwem internetu opłacalnych kampanii oraz przez ich koordynowanie wspólnie z odpowiednimi agencjami i organami;

53.

z zadowoleniem przyjmuje powołanie przez Komisję grupy ekspertów ds. egzekwowania praw własności intelektualnej oraz wzywa Komisję do większego angażowania Parlamentu, a w razie potrzeby także europejskiego obserwatorium do spraw naruszeń praw własności intelektualnej w prace grupy, a zwłaszcza zapraszania jego ekspertów na posiedzenia tej grupy;

54.

z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie sprawozdania Komisji w sprawie stosowania dyrektywy w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (10), a jednocześnie odnotowuje, że można wyciągnąć jedynie ograniczone wnioski w niektórych kwestiach z uwagi na późne transponowanie dyrektywy przez niektóre państwa członkowskie; wzywa Komisję do przedstawienia dalszych analiz wpływu dyrektywy, w szczególności w odniesieniu do innowacyjności oraz rozwoju społeczeństwa informacyjnego zgodnie z art. 18 ust. 1 oraz zgodnie z apelem zawartym w rezolucji Parlamentu z dnia 22 września 2010 r.; przypomina jednak, że kilka innych aspektów egzekwowania praw własności intelektualnej zostało zidentyfikowanych przez Komisję, takich jak rola pośredników w walce z naruszeniami, co również może okazać się skutecznym narzędziem w walce z nadużyciami;

55.

przyjmuje do wiadomości sprawozdanie Komisji, z którego wynika, że dyrektywa w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej pod niektórymi względami nie odpowiada wymaganiom ery cyfrowej i nie wystarczy do zwalczania naruszeń w internecie; wzywa Komisję do przedstawienia szczegółowej oceny ograniczeń obecnych ram prawnych w odniesieniu do działalności internetowej oraz, w stosownych przypadkach, propozycji dotyczących dostosowania unijnych ram ustawodawczych do otoczenia internetowego; podkreśla, że te ewentualne propozycje należy poddać szczegółowej analizie ich skutków;

56.

przyjmuje do wiadomości fakt, że rozbieżne interpretacje niektórych zapisów dyrektywy przekładają się na różnice w jej stosowaniu w państwach członkowskich i wzywa Komisję do podjęcia działań mających na celu rozwiązanie problemów wskazanych w sprawozdaniu, również na drodze dalszego uściślania dyrektywy;

57.

ponawia wezwanie do stworzenia strategii praw własności intelektualnej obejmującej kompleksowe ramy prawne mające na celu zwalczanie naruszania praw własności intelektualnej, dostosowanej do otoczenia internetowego przy pełnym poszanowaniu podstawowych praw i wolności, rzetelnych procesów sądowych, proporcjonalności oraz ochrony danych; uważa, że ochrona prawna twórców jest pilnie konieczna dla nowej kreatywności, ponieważ zachęci do inwestycji i doprowadzi do większej innowacyjności;

58.

podkreśla, że wszelkie przepisy dotyczące praw własności intelektualnej muszą odzwierciedlać rozwój technologii cyfrowych z uwzględnieniem środowiska internetowego i różnych sposobów dystrybucji, gwarantując zrównoważone podejście reprezentujące interesy wszystkich zainteresowanych stron, a zwłaszcza interesy konsumentów oraz przynależne im prawo dostępu do treści, a zarazem wspierające artystów, twórców i innowacyjność w Europie;

59.

powtarza, że potrzebne są nowoczesne, sprzyjające konkurencji oraz przyjazne dla konsumentów ramy prawne dotyczące prawa autorskiego, które wspierałyby kreatywność i innowacyjność, gwarantując bezpieczne, odpowiednie i chronione środowisko wynalazcom i twórcom;

60.

podkreśla, że branża kultury i branża twórcza UE są motorem rozwoju społecznego i gospodarczego oraz tworzenia miejsc pracy w Europie, przypominając przy tym, że znaczący wkład do wzrostu gospodarczego, innowacyjności i tworzenia miejsc pracy w Unii wnoszą również twórcy, projektanci i instytucje zależne od ograniczeń i wyjątków w zakresie prawa autorskiego; podkreśla, że wszelkie inicjatywy ustawodawcze mające na celu zmodernizowanie prawa autorskiego powinny opierać się na niezależnych dowodach w zakresie wpływu na wzrost i miejsca pracy, zwłaszcza w MŚP z sektora kultury i sektora kreatywnego, a także wpływu na dostęp do wiedzy i kultury oraz potencjalne koszty i korzyści;

61.

kładzie nacisk na ważną rolę, jaką odgrywają organy celne oraz międzynarodowa współpraca celna w zapobieganiu naruszeniom praw własności intelektualnej w handlu transgranicznym i podkreśla konieczność wspierania i ułatwiania współpracy organów celnych dzięki uściśleniu przepisów operacyjnych, aby współpraca ta umożliwiła rzeczywiste wprowadzenie kontroli towarów w tranzycie na terenie Unii;

62.

wzywa Komisję, aby podczas wdrażania planu działań w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej lub powiązanych z nim inicjatyw uwzględniła w szczególności unijny plan działań dla organów celnych służący zwalczaniu naruszania praw własności intelektualnej oraz strategię na rzecz ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej w państwach trzecich;

63.

apeluje o rozszerzenie nadzoru rynkowego, zarządzania ryzykiem i wymiany informacji między organami celnymi w kwestiach podniesionych w kontekście egzekwowania praw własności intelektualnej przez organy celne, na przykład w odniesieniu do przechowywania i niszczenia towarów naruszających te prawa;

64.

kładzie nacisk na znaczenie ścisłej współpracy, wymiany informacji, a także odpowiedniego szkolenia organów celnych, organów nadzoru rynkowego oraz organów sądowych;

65.

podkreśla kluczową rolę, jaką odgrywają organy publiczne na wszystkich szczeblach, w tym na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym, dzięki zamówieniom publicznym i zakupom, i pochwala zamiar opracowania przez Komisję, propagowania oraz opublikowania wytycznych dla organów publicznych na wszystkich szczeblach dotyczących najlepszych praktyk umożliwiających im unikanie zakupu podrabianych towarów;

66.

z zadowoleniem przyjmuje zaproponowaną przez Komisję zieloną księgę dotyczącą konsultacji z zainteresowanymi podmiotami na temat skutków systemów zwrotu i systemów pokrewnych w kontekście zwalczania naruszeń praw własności intelektualnej na skalę handlową oraz oceny potrzeby podjęcia konkretniejszych działań w tym obszarze, zarówno w odniesieniu do sprzedaży w internecie, jak i poza nim; uważa, że wprowadzenie w całej UE prawa zwrotu wszystkich bezwiednie nabytych podrobionych towarów mogłoby przynieść korzyści konsumentom i zachęciłoby handlowców do sprawdzania towarów przed rozpoczęciem ich sprzedaży;

67.

popiera priorytetowe potraktowanie w planie działania współpracy z państwami członkowskimi, dzielenia się informacjami i najlepszymi praktykami oraz koordynowania działań w ramach transgranicznego egzekwowania przepisów;

68.

podkreśla, że w celu pobudzenia innowacyjności i konkurencyjności w unijnych sektorach opartych na wiedzy należy w sposób zgodny z prawami własności intelektualnej pobudzać do otwartego prowadzenia badań naukowych i wymiany wiedzy, które również uznano za kluczowe elementy w strategiach „Globalny wymiar Europy” i „Europa 2020”;

69.

podkreśla zapotrzebowanie na precyzyjne systemy wykrywania, które szybko położą kres naruszaniu praw własności intelektualnej na skalę handlową;

70.

zwraca uwagę, że dochody pochodzące z korzystania z praw własności intelektualnej stanowią istotne źródło zewnętrznego finansowania projektów badawczych, a tym samym siłę napędową innowacyjności i rozwoju oraz współpracy między szkołami wyższymi i przedsiębiorstwami;

71.

domaga się szybkiego wprowadzenia planu działania, aby w razie potrzeby można było w bliskiej przyszłości dostosować środki niezbędne do egzekwowania praw własności intelektualnej, w szczególności w sektorze kultury i sektorze kreatywnym;

72.

wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny wdrożenia każdego z działań przedstawionych w planie działań oraz do przedstawienia Parlamentowi sprawozdania na ten temat najpóźniej do lipca 2016 r.;

73.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, a także parlamentom i rządom państw członkowskich.

4.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 407/35

—

uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 13 grudnia 2012 r. zawierającą zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji oraz Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji dotyczących nowej umowy między UE a Rosją (1), z dnia 12 września 2013 r. w sprawie nacisku, jaki Rosja wywiera na kraje Partnerstwa Wschodniego (w kontekście zbliżającego się szczytu Partnerstwa Wschodniego w Wilnie) (2), z dnia 6 lutego 2014 r. w sprawie szczytu UE-Rosja (3) oraz z dnia 18 września 2014 r. w sprawie sytuacji na Ukrainie i stanu stosunków UE-Rosja (4) i z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie zabójstwa rosyjskiego przywódcy opozycji Borysa Niemcowa i stanu demokracji w Rosji (5),

—

uwzględniając konkluzje i oświadczenia Rady Europejskiej, Rady do Spraw Zagranicznych i przywódców G7 z ostatnich 18 miesięcy na temat sytuacji na Ukrainie i stosunków z Rosją,

—

uwzględniając porozumienia osiągnięte w Mińsku w dniach 5 i 19 września 2014 r. oraz w dniu 12 lutego 2015 r. (6),

—

uwzględniając deklarację szczytu NATO w Walii z dnia 5 września 2014 r.,

—

uwzględniając rezolucje przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 27 marca 2014 r. (7) i przez Radę Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych w dniu 17 lutego 2015 r. (8),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0162/2015),

A.

mając na uwadze, że UE od wielu lat stara się zbudować korzystne dla obu stron strategiczne partnerstwo z Rosją, oparte na wspólnych wartościach i zasadach, takich jak demokracja i praworządność, oraz na wspólnych interesach; mając na uwadze, że UE pozostaje otwarta na takie relacje i na prowadzący do nich dialog oraz pragnie powrócić na drogę współpracy z Rosją, jeżeli władze Rosji spełnią swoje międzynarodowe i prawne zobowiązania;

B.

mając na uwadze, że w reakcji na naruszenie przez Rosję integralności terytorialnej Gruzji w 2008 r., trwającą okupację gruzińskich regionów Abchazji i Cchinwali (Osetii Południowej) oraz na niewypełnienie przez Rosję wszystkich zobowiązań zawartych w porozumieniu z 2008 r. o zawieszeniu broni, a także pomimo tego UE opowiedziała się za modelem zacieśnionej współpracy w celu utrzymania stosunków z Rosją i z myślą o obopólnych korzyściach; mając na uwadze, że zamiast podejmować środki ograniczające, podjęto lub rozszerzono wiele inicjatyw służących pogłębieniu współpracy, takich jak wspólne przestrzenie, partnerstwo na rzecz modernizacji, negocjacje dotyczące nowej umowy między UE a Rosją i dialog w sprawie praw człowieka;

C.

mając na uwadze, że Rosja – bezprawnie anektując Krym, co zdecydowanie potępiła UE i co nie zostanie uznane, i rozpoczynając zbrojny konflikt z Ukrainą, w którym uczestniczą bezpośrednio i pośrednio siły wojskowe i służby bezpieczeństwa, oraz umyślnie destabilizując to sąsiednie suwerenne i niepodległe państwo – poważnie pogorszyła stosunki z UE, ponieważ naruszyła podstawowe zasady europejskiego bezpieczeństwa poprzez nieposzanowanie granic i niedotrzymanie zobowiązań międzynarodowych, zwłaszcza zobowiązań na mocy Karty Narodów Zjednoczonych, Aktu Końcowego z Helsinek, memorandum budapeszteńskiego, Paryskiej karty dla nowej Europy z 1990 r. i dwustronnego Traktatu o przyjaźni, współpracy i partnerstwie; mając na uwadze, że sytuacja humanitarna na Krymie i we wschodniej Ukrainie znacznie się pogorszyła i że odnotowano tam kilka tysięcy ofiar śmiertelnych;

D.

mając na uwadze, że Rosja jest bezpośrednio lub pośrednio zaangażowana w wiele zamrożonych konfliktów w swoim sąsiedztwie – w Naddniestrzu, Osetii Południowej, Abchazji i Górskim Karabachu – co stanowi poważną przeszkodę w rozwoju i zapewnieniu stabilności odnośnych państw sąsiedzkich oraz w ich zbliżeniu do Unii Europejskiej;

E.

mając na uwadze, że Federacja Rosyjska wpisała na czarną listę 89 polityków UE, m.in. obecnych i byłych posłów do Parlamentu Europejskiego, i urzędników oraz odmawia im wjazdu do Rosji;

F.

mając na uwadze, że Rosja – wbrew duchowi stosunków dobrosąsiedzkich i naruszając międzynarodowe prawo, zasady i normy – prowadzi umyślnie działania mające na celu destabilizację jej sąsiadów poprzez bezprawne embarga handlowe lub zawieranie traktatów integracyjnych z regionami separatystycznymi, przy czym opiera te działania na doktrynie, zgodnie z którą uważa się za uprawnioną do chronienia obywateli rosyjskich za granicą;

G.

mając na uwadze, że w reakcji na bezprawną aneksję Krymu oraz zapoczątkowaną przez Rosję wojnę hybrydową przeciwko Ukrainie UE przyjęła stopniowo serię środków ograniczających; mając na uwadze, że w reakcji na agresję Rosji wiele innych krajów przyjęło podobne sankcje;

H.

mając na uwadze, że trzeba dążyć do zapewnienia konstruktywnych stosunków między UE a Rosją w perspektywie długoterminowej, w interesie obu stron i z myślą o stawianiu czoła wspólnym wyzwaniom globalnym, jak zmiana klimatu, rozwój technologiczny oraz walka z terroryzmem, ekstremizmem i przestępczością zorganizowaną; mając na uwadze, że współpraca UE z Rosją przynosi pozytywne rezultaty w niektórych dziedzinach, jak wymiar północny czy współpraca transgraniczna; mając na uwadze, że Rosja przyjęła konstruktywne podejście podczas ostatnich negocjacji w sprawie Iranu;

I.

mając na uwadze, że te ograniczające, ukierunkowane środki nie są wymierzone w ludność rosyjską, ale przeciwko pewnym osobom i przedsiębiorstwom powiązanym z przywódcami rosyjskimi, które czerpią bezpośrednie korzyści z obecnego impasu z Ukrainą, w sektorze gospodarki i obrony, jak również dążą do wpłynięcia na zmianę polityki rosyjskiego rządu względem wspólnego sąsiedztwa oraz działań w nim prowadzonych; mając na uwadze, że sankcje związane z destabilizacją sytuacji na wschodzie Ukrainy powinny zostać zniesione po całkowitym wdrożeniu przez Rosję postanowień porozumień mińskich; mając na uwadze, że te sankcje należy wzmocnić, jeśli Rosja wybierze kontynuowanie bezpośredniej lub pośredniej destabilizacji Ukrainy oraz naruszanie jej integralności terytorialnej; mając na uwadze, że sankcje związane z bezprawną aneksją Krymu zostaną utrzymane do momentu oddania półwyspu Ukrainie;

J.

mając na uwadze, że Federacja Rosyjska, jako pełnoprawny członek Rady Europy i Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz sygnatariusz Powszechnej deklaracji praw człowieka, zobowiązała się przestrzegać zasad demokracji i praworządności oraz szanować prawa człowieka; mając na uwadze, że UE zdecydowanie popiera przystąpienie Rosji do różnych międzynarodowych organizacji i forów, jak G8, G20 czy WTO, oraz jej udział w ich pracach; mając na uwadze, że włączenie Rosji do tych organów spowodowało napięcia wynikające z powtarzającego się naruszania zasad przez Rosję, np. nieprzestrzegania standardów i zobowiązań WTO (poprzez wprowadzenie licznych środków dyskryminacyjnych przeciwko poszczególnym państwom członkowskim UE i innym krajom w sąsiedztwie), z niewykonania ponad tysiąca wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz z niegwarantowania podstawowych praw człowieka; mając na uwadze, że konsultacje między UE a Rosją dotyczące praw człowieka nie były rozstrzygające ani nie przyniosły konkretnych rezultatów;

K.

mając na uwadze, że praworządność jest jedną z fundamentalnych zasad UE, która zakłada nie tylko poszanowanie demokracji i praw człowieka, ale również zgodność z prawem międzynarodowym, zapewnienie sprawiedliwego egzekwowania i stosowania prawa, jak również niezawisłość i bezstronność wymiaru sprawiedliwości; mając na uwadze, że warunki te nie są spełnione w Rosji, gdzie władze nie zapewniają praworządności i poszanowania praw podstawowych oraz gdzie w ostatnich latach pogorszyła się sytuacja w zakresie praw politycznych, wolności obywatelskich i wolności mediów; mając na uwadze, że ostatnio przyjęto akty prawne zawierające niejednoznaczne przepisy wykorzystywane do dalszego ograniczania działań opozycji i podmiotów społeczeństwa obywatelskiego; mając na uwadze, że niedawne przyjęcie ustawy uznającej tak zwaną „propagandę homoseksualną” za niezgodną z prawem doprowadziło do nasilenia przemocy i mowy nienawiści względem osób homoseksualnych i LGBTI, przy czym władze nie zajmują się tym problemem; mając na uwadze, że w następstwie bezprawnej aneksji Krymu poszanowanie praw człowieka, w tym wolności wypowiedzi, zrzeszania się i zgromadzeń, uległo na półwyspie poważnemu pogorszeniu, a szczególnie odczuwa to społeczność Tatarów krymskich;

L.

mając na uwadze, że czołowy przywódca opozycji Aleksiej Nawalny został oskarżony i skazany na podstawie sfałszowanych dowodów i ciągle jest ofiarą zastraszania i napastowania, co obejmuje też uwięzienie jego brata; mając na uwadze, że Partii Postępu, której jest przywódcą, uniemożliwiono udział w następnych wyborach parlamentarnych; mając na uwadze, że deputowana do ukraińskiej Rady Najwyższej Nadia Sawczenko jest bezprawnie przetrzymywana w Rosji, co jest sprzeczne z prawem międzynarodowym;

M.

mając na uwadze, że według wskaźnika postrzegania korupcji Federacja Rosyjska znajduje się na 136. miejscu ze 175 miejsc, co daje powody do poważnych obaw dotyczących międzynarodowej korupcji i prania pieniędzy w Rosji, które to zjawiska stanowią zagrożenie dla gospodarek europejskich oraz ich integralności;

N.

mając na uwadze, że Rosja aktywnie stosuje wojnę hybrydową, celowo zacierając granice między działaniami militarnymi/paramilitarnymi a aktywnością polityczną;

O.

mając na uwadze, że Federacja Rosyjska znajduje się na 148. miejscu ze 180 miejsc w światowym rankingu wolności prasy z 2014 r.; mając na uwadze, że znacznie zwiększono środki finansowe na kontrolowane przez państwo środki masowego przekazu i upowszechniono ich stosowanie; mając na uwadze, że inicjatywy i działania obrońców praw człowieka, niezależnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego, przeciwników politycznych, niezależnych mediów oraz zwykłych obywateli są często ograniczane lub utrudniane; mając na uwadze, że przestrzeń wyrażania niezależnych i pluralistycznych opinii została zawężona i jest nieustannie zagrożona; mając na uwadze, że Europejski Fundusz na rzecz Demokracji zajmuje się sprawą pluralizmu rosyjskich mediów oraz że wraz z partnerami został poproszony o opracowanie nowych inicjatyw medialnych;

P.

mając na uwadze, że nieodpowiedzialne działania rosyjskich myśliwców w pobliżu przestrzeni powietrznej państw członkowskich UE i NATO zagrażają bezpieczeństwu lotów cywilnych i mogą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa europejskiej przestrzeni powietrznej; mając na uwadze, że Rosja przeprowadza w bezpośrednim sąsiedztwie UE prowokacyjne manewry wojskowe na dużą skalę, zaś groźby dotyczące wojskowych, a nawet nuklearnych ataków Rosji są wygłaszane publicznie; mając na uwadze, że Rosja zawiesiła udział w negocjacjach dotyczących Traktatu o Konwencjonalnych Siłach Zbrojnych w Europie i naruszyła Traktat o Likwidacji Pocisków Średniego i Pośredniego Zasięgu;

Q.

mając na uwadze, że energia, która odgrywa główną i strategiczną rolę w stosunkach UE–Rosja, jest kluczowym instrumentem rosyjskiej polityki zagranicznej; mając na uwadze, że odporność UE na zewnętrzne naciski można osiągnąć poprzez dywersyfikację dostaw energii i zmniejszenie uzależnienia od Rosji; mając na uwadze, że UE musi mówić jednym głosem i wykazywać silną solidarność wewnętrzną, jeśli chodzi o jej bezpieczeństwo energetyczne;

R.

mając na uwadze, że Federacja Rosyjska aktywnie promuje Euroazjatycką Unię Gospodarczą; mając na uwadze, że ten projekt integracji gospodarczej nie powinien być postrzegany jako konkurencyjny wobec Unii Europejskiej;

1.

powtarza, że bezpośrednie i pośrednie zaangażowanie Rosji w konflikt zbrojny na Ukrainie oraz bezprawna aneksja Krymu, a także naruszenie integralności terytorialnej Gruzji, naciski gospodarcze na jej europejskich sąsiadów i ich polityczna destabilizacja stanowią umyślne naruszenie zasad demokratycznych i podstawowych wartości oraz prawa międzynarodowego; w tym kontekście UE nie może rozważać powrotu do normalnych relacji i nie ma ona innego wyboru niż dokonanie krytycznej ponownej oceny jej stosunków z Rosją, która to ocena powinna objąć jak najszybsze przygotowanie planu awaryjnego opartego na miękkiej sile, aby przeciwdziałać agresywnej i prowadzącej do podziałów polityce realizowanej przez Rosję, oraz kompleksowego planu przyszłych stosunków UE z tym krajem i z partnerami z Europy Wschodniej; podkreśla, że konflikt we wschodniej Ukrainie można rozwiązać jedynie politycznie;

2.

podkreśla, że w obecnej sytuacji Rosja, z powodu swoich działań na Krymie i we wschodniej Ukrainie, nie może już być traktowana jako partner strategiczny ani uważana za takiego partnera; wskazuje, że partnerstwa strategiczne muszą opierać się na wzajemnym zaufaniu i poszanowaniu prawa międzynarodowego, którego podstawą są demokracja, suwerenność państwa oraz możliwość wyboru wewnętrznego porządku konstytucyjnego i kierunków polityki zagranicznej, integralność terytorialna państwa, oraz poszanowanie praworządności, praw człowieka i zasad międzynarodowego handlu i dyplomacji;

3.

jest głęboko zaniepokojony tym, że Rosja teraz otwarcie zachowuje się i działa, jakby była rywalem międzynarodowej społeczności demokratycznej i chciała podważać jej oparty na prawie porządek, o czym świadczy zwłaszcza fakt, że kraj ten chce siłą wyznaczać na nowo granice w Europie; jest zaalarmowany nasilającą się atmosferą nienawiści wymierzonej przeciwko działaczom opozycji, obrońcom praw człowieka, mniejszościom i sąsiednim narodom, a także pogorszeniem się sytuacji w zakresie praw człowieka i praworządności w Rosji; potępia tłumienie głosów krytycznych przez stosowanie przemocy, wszczynanie postępowań sądowych, aresztowania i inne środki stosowane przez państwo;

4.

potępia arbitralny środek, jakim jest zakaz wstępu na terytorium Rosji dla polityków i urzędników UE, a także podkreśla, że rosyjscy przywódcy ciągle łamią prawo międzynarodowe, nie stosują się do powszechnych norm i utrudniają działania mające gwarantować przejrzystość; uważa, że akt ten przyniesie skutek przeciwny do zamierzonego oraz zaszkodzi już i tak wątłej komunikacji między Unią Europejską a Rosją; podkreśla, że politycy i urzędnicy UE objęci tym środkiem powinni zostać poinformowani o przyczynach odmowy udzielenia im pozwolenia na wjazd do Rosji, a także powinni mieć prawo odwołania się od takiej decyzji do niezależnego sądu;

5.

jest zdania, że w dłuższej perspektywie konstruktywne i przewidywalne stosunki między UE a Rosją są możliwe i pożądane ze względu na potencjalne korzyści dla obu stron, szczególnie w świetle bieżących stosunków politycznych, handlowych oraz w zakresie transportu i energii, kontaktów międzyludzkich, w tym za pośrednictwem programu Erasmus+ i wspólnych kroków (9), współpracy transgranicznej, zmiany klimatu, środowiska i współpracy sektorowej, mając na uwadze, że wzajemne sankcje szkodzą obu gospodarkom, że należy zająć się wspólnymi wyzwaniami i interesami na arenie międzynarodowej oraz że oparte na podziałach postrzeganie bezpieczeństwa w Europie można przezwyciężyć dzięki wzmożonemu dialogowi; w tym względzie z zadowoleniem przyjmuje pozytywne wyniki współpracy UE i Rosji w różnych dziedzinach, jak walka z terroryzmem, ekstremizmem i przestępczością zorganizowaną, partnerstwo wymiaru północnego, rozmowy z Iranem dotyczące kwestii jądrowych oraz proces pokojowy na Bliskim Wschodzie; wzywa Rosję, aby konstruktywnie przyczyniła się do znalezienia rozwiązania konfliktu w Syrii;

6.

podkreśla, że stosunki UE-Rosja muszą odtąd opierać się na poszanowaniu prawa międzynarodowego i na dialogu, w ramach którego UE będzie gotowa do wznowienia współpracy z władzami w Moskwie w wielu konkretnych dziedzinach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania oraz do zaangażowania się w tę współpracę; podkreśla, że można rozważyć wznowienie współpracy, pod warunkiem że Rosja uszanuje integralność terytorialną i suwerenność Ukrainy, w tym Krymu, w pełni wdroży porozumienia mińskie (które obejmują pełną kontrolę granic sprawowaną przez władze Ukrainy, bezwarunkowe wycofanie rosyjskich oddziałów i broni oraz natychmiastowe zaprzestanie wspierania grup rebeliantów) i zakończy destabilizujące działania wojskowe i w zakresie bezpieczeństwa na granicach państw członkowskich UE; podkreśla, że OBWE okazała się strukturą zdolną wnieść wkład w rozwiązanie kryzysu; podkreśla, że taka ewentualnie wznowiona współpraca nie może być prowadzona kosztem międzynarodowych zasad, europejskich wartości i standardów oraz zobowiązań międzynarodowych; podkreśla, że UE musi wyraźnie określić zarówno swoje oczekiwania względem Rosji, zwłaszcza w odniesieniu do przestrzegania prawa międzynarodowego i zobowiązań umownych oraz do zachowywania się jak przewidywalny partner, jak i działania, jakie podejmie po 31 grudnia 2015 r., jeśli Rosja nie wywiąże się ze swoich zobowiązań (lub wcześniej, jeśli sytuacja w terenie istotnie się zmieni), i formę współpracy, jaką będzie gotowa zaoferować, jeśli Rosja wywiąże się z tych zobowiązań; podkreśla, że taka współpraca powinna opierać się na pełnym poszanowaniu międzynarodowych norm praw człowieka;

7.

wyraża uznanie w związku z solidarnością i jednością wykazaną przez państwa członkowskie w kontekście bezprawnej aneksji Krymu przez Rosję oraz bezpośredniego zaangażowania się Rosji w wojnę na Ukrainie, co umożliwiło przyjęcie, a następnie rozszerzenie środków zaradczych i ich powiązanie z pełnym wdrożeniem porozumień mińskich; apeluje do państw członkowskich o potraktowanie ochrony tej jedności w sposób absolutnie priorytetowy i o powstrzymanie się od dwustronnych kontaktów i porozumień, które mogłyby zaszkodzić tej jedności lub być interpretowane jako działające na jej niekorzyść; powtarza, że jedność działania i solidarność między państwami członkowskimi oraz z państwami kandydującymi ma podstawowe znaczenie dla zapewnienia wiarygodności, legitymacji i skuteczności strategii politycznych UE i jej zdolności do przeciwstawiania się zewnętrznym wyzwaniom i presjom, przy jednoczesnym wspieraniu głębszych, opartych na współpracy stosunków z krajami Partnerstwa Wschodniego;

8.

w tym względzie podkreśla, że pogłębienie integracji unijnej oraz spójności między wewnętrznymi i zewnętrznymi strategiami politycznymi ma kluczowe znaczenie dla bardziej spójnej, skutecznej i udanej polityki zewnętrznej i polityki bezpieczeństwa UE, również względem Rosji; zatem wzywa państwa członkowskie do nieustawania w wysiłkach i do ich zintensyfikowania z myślą o skutecznym wyeliminowaniu wąskich gardeł w zakresie podejmowania decyzji oraz o konsolidacji, wraz z państwami kandydującymi, wspólnych strategii politycznych, zwłaszcza w obszarach handlu, usług i transakcji finansowych, migracji, energii, zarządzania granicami zewnętrznymi, bezpieczeństwa informacji i bezpieczeństwa cybernetycznego;

9.

ponownie wzywa UE i jej państwa członkowskie do pełnego wykorzystywania postanowień i instrumentów przewidzianych w Traktacie z Lizbony w celu umocnienia perspektywicznego i strategicznego charakteru europejskiej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa; ponadto jest głęboko przekonany, że uczynienie z praw człowieka centralnego elementu każdego aspektu działań zewnętrznych UE warunkuje odgrywanie przez UE roli szanowanego i wiarygodnego podmiotu globalnego;

10.

ponownie wyraża przekonanie, że polityka energetyczna jest istotnym elementem polityki zewnętrznej UE; zdecydowanie popiera zatem szybkie utworzenie silnej europejskiej unii energetycznej, zwłaszcza wzajemnych powiązań pomiędzy krajowymi sieciami energetycznymi, aby znacznie ograniczyć uzależnienie poszczególnych państw członkowskich od zewnętrznych dostawców energii, zwłaszcza od Rosji; jest głęboko przekonany, że kruchość europejskiej solidarności i wyzwania, przed jakimi ona stoi, a także zagrożenia dla poszczególnych państw członkowskich i państw kandydujących wiążące się z wykorzystywaniem energii jako politycznej i dyplomatycznej karty przetargowej można skutecznie zwalczać jedynie poprzez pełne wdrożenie unijnego prawodawstwa w zakresie energii, a zwłaszcza poprzez wdrożenie trzeciego pakietu energetycznego oraz ukończenie wolnego, przejrzystego, zintegrowanego, zsynchronizowanego, energooszczędnego – zakładającego odpowiedni udział odnawialnych źródeł energii – i odpornego europejskiego wewnętrznego rynku energii, który zapewnia zróżnicowane źródła zaopatrzenia i na którym przepisy dotyczące konkurencji stosowane są w sposób jednoznaczny; wzywa UE, by udzielała odpowiedniego wsparcia umawiającym się stronom Wspólnoty Energetycznej, które zobowiązały się do wdrożenia dorobku prawnego UE w zakresie energii, z myślą o poprawie ich możliwości negocjacyjnych wobec zewnętrznych dostawców energii;

11.

podkreśla konieczność i znaczenie zawieszenia współpracy z Rosją w sektorze obrony z uwagi na jej agresywną postawę i wzywa państwa członkowskie oraz państwa kandydujące do powstrzymania się od podejmowania jakichkolwiek decyzji, które mogłyby zagrozić temu jednolitemu stanowisku; jest zatem zdania, że pomimo ich dwustronnego charakteru porozumienia dotyczące współpracy z Rosją w zakresie obrony powinny być uważnie oceniane na szczeblu UE, aby określić odpowiednie i spójne podejście; odnotowuje znaczenie współpracy między UE a NATO w tym względzie;

12.

jest głęboko zaniepokojony coraz większymi ograniczeniami wolności środków przekazu i internetu, zaostrzaniem kontroli mediów internetowych, wykorzystywaniem przymusu do ograniczania bezstronnego reporterstwa oraz degradacją standardów dziennikarstwa w Rosji, a także coraz większym monopolem, jaki na informacje dostępne za granicą dla odbiorców rosyjskojęzycznych mają państwowe środki masowego przekazu; potępia zakaz transmitowania ukraińskich i tatarskich kanałów telewizyjnych na Krymie;

13.

ponownie apeluje o rozwijanie umocnionych zdolności analitycznych i monitorujących względem rosyjskiej propagandy, zwłaszcza w języku rosyjskim, aby móc rozpoznać umyślnie zniekształcone informacje rozpowszechnianie w różnych językach UE oraz szybko i odpowiednio na nie zareagować; zwraca się do Komisji o niezwłoczne przeznaczenie odpowiednich środków na konkretne projekty mające na celu przeciwdziałanie rosyjskiej propagandzie i dezinformacji w UE i za granicą oraz przekazywanie obiektywnych informacji ogółowi społeczeństwa wschodnich krajów partnerskich, a także o opracowanie odpowiednich instrumentów komunikacji strategicznej; w tym względzie z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady Europejskiej z dnia 20 marca 2015 r. dotyczące planu działania na rzecz przeciwdziałania kampaniom dezinformacyjnym; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by opracowały również skoordynowany mechanizm umożliwiający przejrzyste gromadzenie, monitorowanie i przekazywanie przejrzystych danych dotyczących finansowej, politycznej czy technicznej pomocy świadczonej przez Rosję partiom politycznym i innym organizacjom w UE, aby ocenić zaangażowanie Rosji w życie polityczne i debatę publiczną w UE i u jej wschodnich sąsiadów oraz jej wpływ na nie, a także by podjęły odpowiednie środki;

14.

wyraża głębokie zaniepokojenie obserwowaną od niedawna tendencją do poprawiania i ponownego interpretowania przez media kontrolowane przez państwo rosyjskie wydarzeń historycznych dwudziestego wieku, takich jak podpisanie paktu Ribbentrop–Mołotow i tajnych protokołów do niego, oraz do wybiórczego posługiwania się relacjami historycznymi dla celów bieżącej propagandy politycznej;

15.

wyraża głębokie zaniepokojenie tolerowanymi przez rosyjskich przywódców coraz bardziej intensywnymi kontaktami i współpracą między europejskimi populistycznymi, faszystowskimi i skrajnie prawicowymi partiami a siłami nacjonalistycznymi w Rosji; uznaje, że stanowi to zagrożenie dla porządku demokratycznego i praworządności w UE; w związku z tym wzywa instytucje UE oraz państwa członkowskie do podjęcia działań mających na celu przeciwstawienie się zagrożeniu utworzenia takiej „nacjonalistycznej międzynarodówki”;

16.

jest głęboko zaniepokojony wsparciem i finansowaniem udzielanym przez Rosję radykalnym i ekstremistycznym partiom w państwach członkowskich UE; uważa, że niedawne spotkanie radykalnie prawicowych partii w Sankt Petersburgu godzi w pamięć milionów Rosjan, którzy poświęcili życie, by uchronić świat przed nazizmem;

17.

apeluje do UE o zapewnienie wsparcia projektom mającym na celu promowanie i rozwijanie wysokich standardów dziennikarskich, wolności mediów oraz bezstronnych i wiarygodnych informacji w Rosji, a także przeciwdziałanie propagandzie w UE i w krajach Partnerstwa Wschodniego; wzywa Komisję do udostępnienia odpowiednich środków finansowych dla inicjatyw rozwijających rosyjskojęzyczne media stanowiące alternatywę dla rosyjskich mediów kontrolowanych przez państwo, aby zapewnić odbiorcom rosyjskojęzycznym wiarygodne i niezależne źródła informacji;

18.

powtarza, że bezwzględne poszanowanie praworządności jest główną i fundamentalną zasadą UE, a także wzywa do jej ścisłego, szybkiego i bezwarunkowego stosowania w przypadku jakiegokolwiek naruszenia zasad; zwraca się do Komisji, aby z taką samą determinacją stosowała zasadę wolnej i uczciwej konkurencji na jednolitym rynku, również w postępowaniach przeciwko Gazpromowi; jest zdania, że UE i jej państwa członkowskie muszą bardziej nalegać na to, by Rosja konstruktywnie podeszła do swojego członkostwa w WTO i wywiązała się w pełni z kolejnych zobowiązań, w tym przez położenie kresu nieuzasadnionym ograniczeniom handlowym i zapewnienie niedyskryminacyjnego dostępu do swojego rynku;

19.

zwraca się do Rosji, by w pełni współpracowała ze społecznością międzynarodową w ramach dochodzenia dotyczącego katastrofy samolotu MH17, a także potępia wszelkie próby oraz decyzje dotyczące udzielenia amnestii lub odroczenia postawienia zarzutów osobom uznanym za odpowiedzialne; ponownie wzywa Rosję do niezwłocznego zwrócenia wraku oraz wszystkich czarnych skrzynek polskiego samolotu rządowego, który rozbił się w Smoleńsku; zwraca się do wszystkich instytucji UE o przedstawianie tych wniosków podczas wszystkich kontaktów dwustronnych z władzami rosyjskimi;

20.

wzywa rząd Federacji Rosyjskiej do uznania zakresu i powagi problemu przemocy wobec społeczności LGBTI w Rosji i nękania tej grupy oraz do zobowiązania się do podjęcia kroków zmierzających ku położeniu kresu tym nadużyciom i uchyleniu przepisów ustawy nr 135-FZ z dnia 29 czerwca 2013 r. (ustawa o „homoseksualnej propagandzie”) zakazującej rozpowszechniania informacji o związkach LGBT; wzywa ESDZ, Komisję i państwa członkowskie UE, by na spotkaniach z odnośnymi rosyjskimi urzędnikami, również najwyższego szczebla, omawiały kwestię homofobii i przemocy wobec społeczności i aktywistów LGBTI; wzywa ESDZ, Komisję i państwa członkowskie UE — zgodnie z wytycznymi UE przyjętymi w czerwcu 2013 r. — do promowania i ochrony korzystania przez społeczność LGBTI ze wszystkich praw człowieka, do przyczynienia się do zwalczania wszelkich form przemocy skierowanej przeciw tej społeczności przez udzielanie pomocy i udostępnianie środków odwoławczych ofiarom takiej przemocy, wspieranie inicjatyw społeczeństwa obywatelskiego i inicjatyw rządowych w zakresie monitorowania przemocy oraz szkolenie pracowników organów egzekwowania prawa;

21.

biorąc pod uwagę wzbogacenie się społeczeństwa dzięki rozwijaniu prawdziwego i niezależnego społeczeństwa obywatelskiego, wyraża głębokie zaniepokojenie pogarszającą się sytuacją w zakresie praw człowieka, w tym prawa do wolności wypowiedzi, zrzeszania się i zgromadzeń oraz praw osób LGBTI, a także praworządności w Rosji i na Krymie po jego bezprawnej aneksji; zdecydowanie potępia nieustające tłumienie przez rząd nastrojów niezadowolenia poprzez piętnowanie niezależnych organizacji pozarządowych dzięki tak zwanej „ustawie o zagranicznych agentach”, a także potępia stałe i przybierające różne formy represje wobec aktywistów, oponentów politycznych i osób krytykujących reżim; zwraca szczególną uwagę na zabójstwa Anny Politkowskiej, Natalii Estemirowej, Borysa Niemcowa, Siergieja Magnickiego, Aleksandra Litwinienki i innych; domaga się odpowiednich i niezależnych śledztw dotyczących wszystkich zabójstw działaczy politycznych, dziennikarzy i osób zgłaszających przypadki naruszenia, postawienia osób odpowiedzialnych za te czyny przed sądem na znak bezkompromisowej walki z bezkarnością, a także rozważenia ukierunkowanych środków ograniczających, gdyby przeprowadzone dochodzenia nie były zgodne z międzynarodowymi standardami; ponownie apeluje do Rady o wypełnienie zobowiązania do obrony tych zasad oraz o przyjęcie, na wniosek, który niezwłocznie powinna przedłożyć wiceprzewodnicząca/wysoka przedstawiciel, środków ograniczających wobec urzędników zamieszanych w dobrze udokumentowaną sprawę Siergieja Magnickiego; podkreśla, że obowiązek przestrzegania przez Rosję praw człowieka i standardów praworządności wynika bezpośrednio z jej członkostwa w ONZ, Radzie Europy i OBWE;

22.

podkreśla znaczenie zapewniania stałego politycznego i finansowego wsparcia niezależnym działaczom społeczeństwa obywatelskiego, obrońcom praw człowieka, blogerom, niezależnym mediom, znanym naukowcom oraz osobistościom publicznym i organizacjom pozarządowym, aby promować wartości demokratyczne, podstawowe wolności i prawa człowieka w Rosji i na okupowanym Krymie; wzywa Komisję, aby zaplanowała ambitniejsze wsparcie finansowe dla rosyjskiego społeczeństwa obywatelskiego w ramach istniejących instrumentów finansowych przeznaczonych na działania zewnętrzne; zachęca UE do nawiązania współpracy z rosyjskimi urzędnikami i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego skłonnymi do opracowania partnerskiej i opartej na współpracy wizji politycznych i dyplomatycznych stosunków z UE; podkreśla potrzebę promowania w miarę możliwości kontaktów międzyludzkich oraz utrzymania, pomimo obecnych stosunków, silnego dialogu i współpracy między studentami i badaczami z UE i Rosji, między społeczeństwem obywatelskim oraz między władzami lokalnymi, aby złagodzić napięcie i zapewnić lepsze wzajemne zrozumienie;

23.

wzywa Komisję, by zaproponowała akt prawny zapewniający pełną przejrzystość finansowania politycznego oraz finansowania partii politycznych w UE zgodnie z zaleceniem Rady Europy, w szczególności w odniesieniu do podmiotów politycznych lub gospodarczych spoza UE;

24.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej oraz rządom i parlamentom krajów Partnerstwa Wschodniego.

4.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 407/42

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (1),

—

uwzględniając swoją decyzję z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze (2),

—

uwzględniając swoją decyzję z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2012, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie sprawozdania rocznego za rok 2011 dotyczącego ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej – Zwalczanie nadużyć finansowych (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie sprawozdania rocznego za rok 2013 dotyczącego ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej – zwalczanie nadużyć finansowych (5),

—

uwzględniając roczne sprawozdanie z działalności Komitetu Nadzoru OLAF (zwanego dalej „Komitetem Nadzoru”) za rok 2014,

—

uwzględniając opinię Komitetu Nadzoru nr 4/2014 zatytułowaną „Kontrola czasu trwania dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych”,

—

uwzględniając odpowiedź OLAF-u na opinię Komitetu Nadzoru nr 4/2014,

—

uwzględniając opinię Komitetu Nadzoru nr 5/2014 zatytułowaną „Sprawozdawczość zewnętrzna OLAF-u w zakresie czasu trwania dochodzeń”,

—

uwzględniając odpowiedź OLAF-u na opinię Komitetu Nadzoru nr 5/2014,

—

uwzględniając sprawozdanie Komitetu Nadzoru nr 1/2014 zatytułowane „Zagwarantowanie niezależności OLAF-u w prowadzeniu dochodzeń”,

—

uwzględniając sprawozdanie Komitetu Nadzoru nr 2/2014 zatytułowane „Wykonanie przez OLAF zaleceń Komitetu Nadzoru”,

—

uwzględniając sprawozdanie Komitetu Nadzoru nr 3/2014 zatytułowane „Wszczynanie postępowań w OLAF-ie w 2012 r.”,

—

uwzględniając odpowiedź OLAF-u na sprawozdanie Komitetu Nadzoru nr 3/2014,

—

uwzględniając komunikat Komitetu Nadzoru w sprawie dokonanej przez Komitet Nadzoru analizy projektu priorytetów polityki dochodzeniowej OLAF-u na rok 2015,

—

uwzględniając roczne sprawozdanie z działalności Komitetu Nadzoru za 2013 r.,

—

uwzględniając opinię Komitetu Nadzoru nr 2/2013 zatytułowaną „Ustanowienie wewnętrznej procedury rozpatrywania skarg w OLAF-ie”,

—

uwzględniając opinię Komitetu Nadzoru nr 1/2014 zatytułowaną „Priorytety polityki dochodzeniowej OLAF-u”,

—

uwzględniając opinię Komitetu Nadzoru nr 2/2014 zatytułowaną „Wybór postępowań w OLAF-ie”,

—

uwzględniając uwagi Komitetu Nadzoru w sprawie procedur dochodzeniowych w OLAF-ie,

—

uwzględniając zalecenia Komitetu Nadzoru z 2012 r.,

—

uwzględniając dokument Komitetu Nadzoru zatytułowany „Misja, kompetencje i cele Komitetu Nadzoru Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych – strategia średnioterminowa (2014–2015)”,

—

uwzględniając ustalenia robocze Komitetu Nadzoru z OLAF-em,

—

uwzględniając pytania skierowane do Komisji i Rady dotyczące rocznego sprawozdania Komitetu Nadzoru OLAF za rok 2014 (O-000060/2015 – B8-0553/2015, O-000061/2015 – B8-0554/2015 i O-000066/2015 – B8-0555/2015),

—

uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności za rok 2014 Komitet Nadzoru OLAF stwierdził, że w czasie reorganizacji OLAF-u (1 lutego 2012 r.) jedną decyzją dyrektora generalnego OLAF-u (DG OLAF-u) tego samego dnia wszczęto 423 postępowania; mając na uwadze, że na podstawie analizy Komitet Nadzoru stwierdził, iż (i) w odniesieniu do żadnego z postępowań poddanych analizie przez Komitet Nadzoru OLAF nie przeprowadził właściwej oceny napływających informacji, (ii) w przypadku znacznej większości postępowań nie było żadnej wzmianki o jakimkolwiek działaniu oceniającym oraz (iii) DG OLAF-u wszczął wszystkie wspomniane postępowania bez uprzedniego ustalenia, czy istnieją wystarczające podejrzenia, iż doszło do oszustwa, korupcji lub innej nielegalnej działalności mającej wpływ na interesy finansowe Unii – co stoi w sprzeczności z obowiązującym wówczas wymogiem prawnym warunkującym wszczęcie dochodzenia OLAF-u;

B.

mając na uwadze, że Komitet Nadzoru w komunikacie skierowanym do instytucji UE wskazał, iż pomimo wyraźnego obowiązku określonego w art. 17 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 883/2013 DG OLAF-u nie zgłosił Komitetowi Nadzoru w 2014 r., których zaleceń nie wdrożono;

C.

mając na uwadze, że w pierwszej połowie mandatu Komitet Nadzoru wydał OLAF-owi 50 zaleceń, z których tylko osiem zostało w pełni wdrożonych, sześć zostało wdrożonych częściowo, jedno jest w toku, a 20 nie zostało wdrożonych, oraz mając na uwadze, że w 15 przypadkach Komitet Nadzoru nie był w stanie zweryfikować wdrożenia z powodu braku wystarczających istotnych informacji;

D.

mając na uwadze, że Komitet Nadzoru – w komunikacie w sprawie projektu priorytetów polityki dochodzeniowej OLAF-u na 2015 r. – zauważył, że OLAF nie uwzględnił trzech zaleceń sformułowanych w opinii Komitetu Nadzoru nr 1/2014: (i) DG OLAF-u nie wydał wytycznych w sprawie stosowania zasad selekcji wynikających z rozporządzenia (UE, Euratom) nr 883/2013 (efektywne wykorzystanie zasobów, proporcjonalność/pomocniczość, wartość dodana) i zamiast dokonać przeglądu wskaźników finansowych w celu ich dostosowania do praktyki dotyczącej programów wydatkowania, całkowicie je zlikwidował; (ii) w projekcie priorytetów polityki dochodzeniowej na 2015 r. uwzględniono kilka dokumentów pochodzących od zainteresowanych stron, ale nie przeprowadzono z tymi stronami żadnego dialogu na temat wskaźników finansowych i ewentualnych dalszych działań dotyczących postępowań, w przypadku których wystąpiło wystarczające podejrzenie oszustwa, lecz które zostały oddalone na podstawie priorytetów polityki dochodzeniowej lub kryteriów selekcji; (iii) DG OLAF-u nie przekazał Komitetowi Nadzoru oceny stosowania poprzednich priorytetów polityki dochodzeniowej ani podsumowania informacji zwrotnych otrzymanych od zainteresowanych stron, mimo że wcześniej się do tego zobowiązał;

E.

mając na uwadze, że Komitet Nadzoru wielokrotnie wskazywał, iż z powodu braku dostępu do niezbędnych informacji nie jest w stanie nadzorować niezależności OLAF-u, prowadzenia przez OLAF dochodzeń, stosowania gwarancji proceduralnych i czasu trwania dochodzeń;

F.

mając na uwadze, że Komitet Nadzoru stwierdził, iż głównym problemem dotyczącym skuteczności jego roli nadzorczej nie jest niewystarczające realizowanie ustaleń roboczych, lecz fundamentalna różnica poglądów między Komitetem Nadzoru a DG OLAF-u na temat postrzegania roli Komitetu Nadzoru;

G.

mając na uwadze, że we wspomnianych wyżej rezolucjach w sprawie sprawozdań rocznych za 2011 i 2013 r. dotyczących ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej – zwalczania nadużyć finansowych Parlament zaapelował o zwiększenie zdolności Komitetu Nadzoru do wypełniania jego funkcji;

H.

mając na uwadze, że Komitet Nadzoru kilkakrotnie wzywał instytucje UE albo do umocnienia jego uprawnień, zwłaszcza poprzez zapewnienie mu pełnego dostępu do dokumentacji dochodzeń OLAF-u, albo do podjęcia innych działań w celu zapewnienia rozliczalności OLAF-u;

I.

mając na uwadze, że w marcu 2014 r. DG OLAF-u zobowiązał się do zgłaszania Komitetowi Nadzoru raz w roku, ile otrzymano skarg, ile czasu trwało ich rozpatrywanie oraz czy zaklasyfikowano je jako uzasadnione, czy nie; mając jednak na uwadze, że Komitet Nadzoru donosi, iż nie otrzymał żadnej takiej informacji;

J.

mając na uwadze, że rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013 wzmocniło rolę Komitetu Nadzoru w zakresie monitorowania czasu trwania dochodzeń OLAF-u; mając jednak na uwadze, że pomimo formalnego przestrzegania przez OLAF zobowiązania do regularnego zgłaszania Komitetowi Nadzoru dochodzeń trwających dłużej niż 12 miesięcy, Komitet Nadzoru stwierdził w opinii nr 4/2014 zatytułowanej „Kontrola czasu trwania dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych”, że informacje mu dostarczone są niewystarczające, aby mógł on właściwie i skutecznie monitorować czas trwania dochodzeń OLAF-u;

K.

mając na uwadze, że w opinii nr 5/2014 zatytułowanej „Sprawozdawczość zewnętrzna OLAF-u na temat czasu trwania dochodzeń” Komitet Nadzoru stwierdził, iż na podstawie zgłaszanych przez OLAF informacji na temat czasu trwania dochodzeń nie można było uzyskać wszechstronnego obrazu jego wyników w zakresie dochodzeń; mając na uwadze, że choć w sprawozdaniu rocznym OLAF stwierdził, iż „dochodzenia są zamykane po upływie krótszego czasu”, to Komitet Nadzoru zauważył, że poprawa wyników dochodzeń OLAF-u wynika z wprowadzenia nowych metod obliczania;

L.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu nr 1/2014 zatytułowanym „Zagwarantowanie niezależności OLAF-u” Komitet Nadzoru zaapelował o sprecyzowanie roli OLAF-u we wdrażaniu polityki Komisji w dziedzinie zwalczania oszustw w sektorze papierosowym;

M.

mając na uwadze, że przez dwa lata z rzędu Komitet Nadzoru w rocznym sprawozdaniu z działalności wyrażał obawy dotyczące braku przejrzystości w zakresie udziału OLAF-u w organizowanych przez Komisję posiedzeniach forum wymiany informacji (tzw. Clearing House) oraz dotyczące powiązanych zagrożeń dotyczących niezależności dochodzeń OLAF-u;

N.

mając na uwadze, że Komitet Nadzoru zwrócił uwagę instytucji UE na konieczność wypełnienia wymogów rozporządzenia (UE, Euratom) nr 883/2013 w zakresie niezależnego funkcjonowania sekretariatu Komitetu Nadzoru;

O.

mając na uwadze, że Komitet Nadzoru zidentyfikował cztery podstawowe warunki zapewniające niezależne funkcjonowanie sekretariatu; (i) rekrutacja, ocena i awansowanie kierownika sekretariatu na podstawie decyzji Komitetu Nadzoru; (ii) przekwalifikowanie stanowiska kierownika sekretariatu na menadżera wysokiego szczebla; (iii) rekrutacja, ocena i awansowanie pracowników sekretariatu przez jego kierownika; (iv) subdelegowanie wykonania budżetu sekretariatu jego kierownikowi;

P.

mając na uwadze, że Parlament zapoznał się z odpowiedziami OLAF-u na sprawozdania i opinie Komitetu Nadzoru, które zostały przedstawione Parlamentowi;

1.

zdecydowanie podkreśla, że OLAF jest odpowiedzialny za spełnienie wymogów prawnych dotyczących wszczęcia dochodzenia; przypomina, że spośród 423 postępowań wszczętych tego samego dnia jedynie 8,4 % postępowań, które zamknięto, skutkowało wydaniem zaleceń; wzywa Komitet Nadzoru do regularnego monitorowania zgodności z wymogami prawnymi;

2.

odwołuje się do wspomnianej wyżej rezolucji z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013 i wzywa OLAF do podania bez zbędnej zwłoki uzasadnienia dla postępowań, w odniesieniu do których nie wdrożył zaleceń Komitetu Nadzoru;

3.

uznaje za godny ubolewania fakt, że Komitet Nadzoru nie był w stanie stwierdzić, czy właściwie zidentyfikowano priorytety polityki dochodzeniowej oraz czy ich realizacja miała pozytywne czy negatywne skutki dla zwalczania oszustw i korupcji;

4.

ubolewa nad faktem, że Komitet Nadzoru nie był w stanie w pełni zrealizować swojego mandatu; odwołuje się do wspomnianych wyżej rezolucji w sprawie sprawozdań rocznych za 2011 i 2013 r. dotyczących ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej – zwalczania nadużyć finansowych i zwraca się do Komisji o podjęcie działań w celu poprawy zdolności Komitetu Nadzoru do nadzorowania niezależności OLAF-u, prowadzenia przez niego dochodzeń, stosowania gwarancji proceduralnych i czasu trwania dochodzeń, jednak bez stwarzania zagrożenia dla niezależności OLAF-u;

5.

wzywa Komisję do ułatwienia negocjacji między OLAF-em a Komitetem Nadzoru poprzez sporządzenie planu działania do dnia 31 grudnia 2015 r. w celu zmiany ustaleń roboczych, tak aby stworzyć warunki pracy, w których Komitet Nadzoru będzie mógł wypełnić swój mandat; jest zdania, że zmienione ustalenia robocze powinny objaśnić rolę Komitetu Nadzoru wszystkim zainteresowanym stronom; zauważa, że sekretariat organu nadzorczego podlega kontroli (administracyjnej) organu nadzorowanego;

6.

wzywa DG OLAF-u do wypełnienia zobowiązania do zgłaszania Komitetowi Nadzoru, ile otrzymano skarg, ile czasu trwało ich rozpatrywanie i czy zaklasyfikowano je jako uzasadnione, czy nie;

7.

wzywa OLAF do wypełnienia wymogów prawnych, tak aby Komitet Nadzoru mógł realizować jedną ze swoich kluczowych funkcji, tj. nadzorować czas trwania dochodzeń OLAF-u;

8.

z zadowoleniem przyjmuje jednak fakt, że OLAF i Komitet Nadzoru rozpoczęły współpracę nad poprawą jakości informacji, które OLAF przedstawia Komitetowi Nadzoru, oraz nad wzbogaceniem treści sprawozdań w sprawie dochodzeń trwających ponad 12 miesięcy;

9.

zauważa, że na koniec 2014 r. z ogólnej liczby 134 śledczych 13 (10 %) oddelegowano do wydziału ds. tytoniu i towarów podrobionych, a 44 (33 %) do wydziałów ds. funduszy rolniczych i strukturalnych, które odpowiadały za 86 % zaangażowanych interesów finansowych (1,9 mld EUR); zaleca zatem, by OLAF ponownie rozważył zasady rozdziału swoich zasobów;

10.

wyraża obawy co do przejrzystości udziału OLAF-u w organizowanych przez Komisję posiedzeniach forum wymiany informacji (tzw. Clearing House);

11.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom narodowym i Komitetowi Nadzoru OLAF.

4.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 407/46

—

uwzględniając preambułę Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności motyw drugi oraz motywy od czwartego do siódmego,

—

uwzględniając w szczególności art. 2, art. 3 ust. 3 akapit drugi oraz art. 6 i 7 TUE, a także artykuły TUE i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), dotyczące poszanowania, upowszechniania i ochrony praw podstawowych w UE,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej z dnia 7 grudnia 2000 r. ogłoszoną w dniu 12 grudnia 2007 r. w Strasburgu, która weszła w życie wraz z Traktatem z Lizbony w grudniu 2009 r.,

—

uwzględniając art. 1, 2 i 19 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Protokół 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności Rady Europy dotyczący zniesienia kary śmierci we wszystkich okolicznościach,

—

uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, konwencje, zalecenia, rezolucje i sprawozdania Zgromadzenia Parlamentarnego, Komitetu Ministrów, Komisarza Praw Człowieka i Komisji Weneckiej Rady Europy,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych: standardy i praktyki na Węgrzech (zgodnie z rezolucją Parlamentu Europejskiego z dnia 16 lutego 2012 r.) (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej (2012) (2),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 marca 2014 r. pt. „Nowe ramy UE na rzecz umocnienia praworządności” (COM(2014)0158),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisarza Praw Człowieka Rady Europy z dnia 16 grudnia 2014 r. sporządzone w związku z jego wizytą na Węgrzech w dniach 1–4 lipca 2014 r.,

—

uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Unii Europejskiej i państw członkowskich w Radzie w sprawie zapewnienia poszanowania praworządności, które odbyło się w dniu 16 grudnia 2014 r.,

—

uwzględniając wysłuchanie poświęcone sytuacji w zakresie praw człowieka na Węgrzech, które obyło się w Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w dniu 22 stycznia 2015 r.,

—

uwzględniając oświadczenia Rady i Komisji przedstawione podczas debaty plenarnej w Parlamencie Europejskim w dniu 11 lutego 2015 r. w sprawie unijnych ram demokracji, praworządności i praw podstawowych,

—

uwzględniając wymianę poglądów – przeprowadzoną w Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w dniu 7 maja 2015 r. – dotyczącą decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 30 kwietnia 2015 r. w sprawie ewentualnego wpływu decyzji państwa członkowskiego o przywróceniu kary śmierci na jego prawa i status jako członka Unii Europejskiej,

—

uwzględniając oświadczenia Rady i Komisji przedstawione podczas debaty plenarnej w Parlamencie Europejskim w dniu 19 maja 2015 r. w sprawie sytuacji na Węgrzech,

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska opiera się na wartościach poszanowania godności ludzkiej, wolności, demokracji, równości, państwa prawnego i poszanowania praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości, oraz że wartości te są wspólne państwom członkowskim w społeczeństwie opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości, solidarności oraz równości kobiet i mężczyzn (art. 2 TUE);

B.

mając na uwadze, że Karta praw podstawowych Unii Europejskiej zakazuje wszelkiej dyskryminacji, w tym ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, wszelkie poglądy, w tym polityczne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną;

C.

mając na uwadze, że zniesienie kary śmierci jest warunkiem członkostwa w UE, jako że UE zdecydowanie i zasadniczo sprzeciwia się karze śmierci, a jej zniesienie jest głównym celem polityki UE na rzecz praw człowieka;

D.

mając na uwadze, że prawo do azylu gwarantują postanowienia konwencji genewskiej z dnia 28 lipca 1951 r. i protokołu do niej z dnia 31 stycznia 1967 r. dotyczącego statusu uchodźców, jak również TUE i TFUE;

E.

mając na uwadze, że Karta praw podstawowych Unii Europejskiej i europejska konwencja praw człowieka w pełni włączono do konstytucji węgierskiej; mając na uwadze, że niedawne wydarzenia na Węgrzech budzą jednak obawy co do sytuacji w tym kraju;

F.

mając na uwadze, że w dniu 28 kwietnia 2015 r. premier Węgier Wiktor Orban wydał oświadczenie na temat potrzeby przeprowadzenia debaty publicznej na temat kary śmierci; mając na uwadze, że w dniu 30 kwietnia 2015 r. przewodniczący Parlamentu Europejskiego Martin Schulz wydał komunikat prasowy, w którym poinformował o zapewnieniu ze strony Wiktora Orbana, iż rząd Węgier nie planuje podjąć jakichkolwiek kroków w kierunku przywrócenia kary śmierci oraz że będzie honorował wszystkie traktaty europejskie oraz zapewni przestrzeganie ogółu prawodawstwa unijnego; mając jednak na uwadze, że premier Węgier Viktor Orban powtórzył te wypowiedzi w dniu 1 maja 2015 r. podczas wywiadu w radiu publicznym dodając, że decyzja o przywróceniu kary śmierci powinna należeć wyłącznie do kompetencji państw członkowskich, co oznacza odstępstwo od postanowień Traktatów UE;

G.

mając na uwadze, że w maju 2015 r. rząd Węgier rozpoczął proces konsultacji publicznych w sprawie migracji, a także że w przeszłości przeprowadził już szereg podobnych konsultacji na ten sam temat; mając na uwadze, że konsultacje publiczne mogą być dla rządów ważnym i cennym narzędziem opracowywania polityki, która uzyska poparcie ludności; mając na uwadze, że zadane podczas konsultacji pytania spotkały się z krytyką z uwagi na fakt, że sugerują odpowiedzi i mają charakter retoryczny, wskazując na bezpośrednie powiązanie między zjawiskami migracyjnymi a zagrożeniami dla bezpieczeństwa;

H.

mając na uwadze, że w czasie wymiany poglądów w Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych większość grup politycznych podzielała opinię, że przywrócenie kary śmierci i pytania zadane w trakcie konsultacji publicznych są niedopuszczalne;

I.

mając na uwadze, że w wystąpieniu podczas debaty plenarnej w Parlamencie Europejskim w dniu 19 maja 2015 r. poświęconej sytuacji na Węgrzech przedstawiciel prezydencji Rady Unii Europejskiej oświadczył, że Rada nie omawiała sytuacji na Węgrzech i dlatego nie zajęła oficjalnego stanowiska w tej sprawie;

J.

mając na uwadze, że rozwiązanie sytuacji na Węgrzech powinno mieć na celu nie wyizolowanie danego państwa członkowskiego lub rządu, lecz wypełnienie zbiorowego obowiązku spoczywającego na wszystkich instytucjach UE, a w szczególności na Komisji, jako strażniczce traktatów, w celu zapewnienia stosowania i przestrzegania Traktatów i Karty w całej Unii i w każdym państwie członkowskim;

1.

podkreśla, że kara śmierci jest niezgodna z wartościami poszanowania ludzkiej godności, wolności, demokracji, równości, praworządności i przestrzegania praw człowieka, na których opiera się Unia, oraz że każde państwo członkowskie przywracające karę śmierci działałoby sprzecznie z Traktatami i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej; z całą mocą podkreśla, że zniesienie kary śmierci stanowi ważny krok w rozwoju praw podstawowych w Europie;

2.

przypomina, że poważne naruszenie przez państwo członkowskie wartości wymienionych w art. 2 TUE, spowodowałoby wszczęcie postępowania, o którym mowa w art. 7;

3.

potępia wielokrotnie powtarzane przez premiera Węgier Wiktora Orbana oświadczenia prowokujące debatę nad ewentualnym przywróceniem kary śmierci na Węgrzech, co instytucjonalizuje i podsyca koncepcję stanowiącą rażące naruszenie wartości, na których opiera się Unia; z zadowoleniem odnotowuje zatem zobowiązanie ze strony premiera Węgier Wiktora Orbana do powstrzymania się od przywrócenia kary śmierci na Węgrzech i podkreśla, że premier jako szef rządu ma obowiązek propagować wartości unijne i świecić przykładem;

4.

zwraca uwagę, że państwa członkowskie mają suwerenne prawo do prowadzenia konsultacji krajowych; przypomina jednak, że konsultacje te powinny odzwierciedlać gotowość rządów państw do odpowiedzialnego sprawowania rządów, które ma na celu zapewnienie demokratycznych rozwiązań politycznych oraz poszanowanie dla podstawowych wartości europejskich;

5.

krytycznie odnosi się do konsultacji publicznych w sprawie migracji oraz powiązanej z nimi ogólnokrajowej kampanii billboardowej zainicjowanej przez rząd Węgier, podkreśla również, że treść i język prowadzonych na Węgrzech konsultacji dotyczących imigracji i terroryzmu jest w wysokim stopniu zwodniczy, tendencyjny i niewyważony oraz wprowadza nieobiektywne i bezpośrednie powiązanie pomiędzy zjawiskami migracyjnymi a zagrożeniem bezpieczeństwa; zwraca uwagę, że w kwestionariuszu internetowym należy podać dane osobowe, co oznacza upublicznienie opinii politycznych obywateli będące naruszeniem przepisów o ochronie danych; w związku z tym domaga się anulowania tych konsultacji;

6.

ubolewa nad faktem, że w ww. konsultacjach obarczano winą instytucje UE oraz prowadzoną przez nie politykę, nie uznając jednak odpowiedzialności państw członkowskich w tych obszarach; przypomina również, że państwa członkowskie są w pełni zaangażowane w unijny proces prawodawczy;

7.

zwraca się do wszystkich państw członkowskich o konstruktywne uczestnictwo w toczącej się obecnie dyskusji na temat europejskiego programu w dziedzinie migracji, który w równym stopniu wywiera wpływ na politykę wewnętrzną, politykę zagraniczną i politykę rozwoju, które muszą być realizowane w UE;

8.

uważa, że wszystkie państwa członkowskie muszą w pełni respektować prawo UE w praktyce legislacyjnej i administracyjnej oraz że wszelkie ustawodawstwo, w tym prawo pierwotne każdego kraju będącego członkiem UE lub kandydatem do przystąpienia do Unii, musi odzwierciedlać podstawowe wartości europejskie, w szczególności zasady demokratyczne, praworządność oraz prawa podstawowe, i być z nimi zgodne;

9.

ubolewa nad brakiem reakcji Rady na niedawne wydarzenia na Węgrzech i poddaje krytyce brak zaangażowania państw członkowskich w zapewnienie poszanowania praworządności, o czym mowa w konkluzjach z posiedzenia Rady Unii Europejskiej z dnia 16 grudnia 2014 r.; nalega na Radę Unii Europejskiej i Radę Europejską, aby niezwłocznie przeprowadziły dyskusję i przyjęły konkluzje w sprawie sytuacji na Węgrzech;

10.

zauważa, że ostatnie wydarzenia budzą obawy, jeżeli chodzi o przestrzeganie zasady praworządności, demokracji i praw podstawowych na Węgrzech w przeciągu ubiegłego roku, i łącznie mogą stać się potencjalnym zagrożeniem systemowym praworządności w tym państwie członkowskim;

11.

apeluje do Komisji o rozpoczęcie pierwszego etapu działań przewidzianych w unijnych ramach na rzecz wzmocnienia praworządności, a tym samym o niezwłoczne rozpoczęcie procesu skrupulatnego monitorowania stanu demokracji, praworządności i praw podstawowych na Węgrzech, który pozwoli ocenić potencjalne poważne naruszenia wartości będących fundamentem Unii Europejskiej zgodnie z art. 2 TUE, co obejmuje też łączny wpływ różnych środków pogarszających stan demokracji, praworządności i praw podstawowych, oraz ocenić ryzyko powstania zagrożenia systemowego dla praworządności w tym państwie członkowskim, które mogłoby przekształcić się w realne ryzyko poważnego naruszenia w rozumieniu art. 7 TUE; zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi i Radzie sprawozdania na ten temat do września 2015 r.;

12.

wzywa Komisję do przedstawienia wniosku ustawodawczego w sprawie utworzenia unijnego mechanizmu dotyczącego demokracji, praworządności i praw podstawowych, będącego narzędziem przestrzegania i egzekwowania postanowień Karty i Traktatów podpisanych przez wszystkie państwa członkowskie, który będzie opierał się na wspólnych i obiektywnych wskaźnikach, a także do dokonywania bezstronnej corocznej oceny sytuacji w zakresie praw podstawowych, demokracji i praworządności we wszystkich bez wyjątku państwach członkowskich na równych zasadach, w tym z uwzględnieniem oceny przeprowadzanej przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej, przy uwzględnieniu właściwych wiążących mechanizmów naprawczych, w celu zaradzenia istniejącym brakom i umożliwienia automatycznego i stopniowego reagowania na naruszanie praworządności i praw podstawowych na szczeblu państw członkowskich; poleca Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, aby przyczyniła się do opracowania i rozwinięcia tego wniosku w formie sprawozdania z własnej inicjatywy w kwestiach ustawodawczych, które zostałoby przyjęte pod koniec roku;

13.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, prezydentowi, rządowi i parlamentowi Węgier, rządom i parlamentom państw członkowskich i państw kandydujących, Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej, Radzie Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

4.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 407/50

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z postępów Turcji w 2014 r. (SWD(2014)0307),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 8 października 2014 r. pt. „Strategia rozszerzenia i najważniejsze wyzwania na lata 2014–15” (COM(2014)0700),

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje, w szczególności rezolucję z dnia 10 lutego 2010 r. w sprawie sprawozdania z postępów Turcji w 2009 r. (1), rezolucję z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie sprawozdania z postępów Turcji w 2010 r. (2), rezolucję z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie sprawozdania z postępów Turcji w 2011 r. (3), rezolucję z dnia 18 kwietnia 2013 r. w sprawie sprawozdania z postępów Turcji w 2012 r. (4), rezolucję z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie sytuacji w Turcji (5), rezolucję z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie sprawozdania z postępów Turcji w 2013 r. (6), rezolucję z dnia 13 listopada 2014 r. w sprawie działań Turcji powodujących napięcia w wyłącznej strefie ekonomicznej Cypru (7) oraz rezolucję z dnia 15 stycznia 2015 r. w sprawie wolności słowa w Turcji (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 kwietnia 2015 r. w sprawie setnej rocznicy ludobójstwa Ormian (9),

—

uwzględniając ramy negocjacyjne przyjęte dla Turcji w dniu 3 października 2005 r.,

—

uwzględniając decyzję Rady 2008/157/WE z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie zasad, priorytetów i warunków zawartych w partnerstwie dla członkostwa zawartym z Republiką Turcji (10) („partnerstwo dla członkostwa”), jak również wcześniejsze decyzje Rady w sprawie partnerstwa dla członkostwa z 2001, 2003 i 2006 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 14 grudnia 2010 r., 5 grudnia 2011 r., 11 grudnia 2012 r., 25 czerwca 2013 r., 24 października 2014 r. oraz 16 grudnia 2014 r.,

—

uwzględniając art. 46 europejskiej konwencji praw człowieka, który stanowi, że umawiające się strony zobowiązują się do przestrzegania ostatecznych wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka we wszystkich sprawach, w których są stronami,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając sprawozdanie Banku Światowego z dnia 28 marca 2014 r. zatytułowane „Ocena unii celnej między UE a Turcją”,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie postępów poczynionych przez Turcję w realizacji wymogów planu działania dotyczącego liberalizacji reżimu wizowego (COM(2014)0646),

—

uwzględniając pracę stałej sprawozdawczyni Komisji Spraw Zagranicznych ds. Turcji Kati Piri,

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że negocjacje akcesyjne z Turcją rozpoczęto w dniu 3 października 2005 r., a także mając na uwadze, że rozpoczęcie tych negocjacji stanowi punkt wyjścia dla długotrwałego i otwartego procesu opartego na sprawiedliwych i rygorystycznych warunkach i na zobowiązaniu do przeprowadzenia reform;

B.

mając na uwadze, że UE opowiada się za dalszym rozszerzeniem, które jest kluczowym elementem polityki na rzecz wspierania pokoju, demokracji, bezpieczeństwa i dobrobytu w Europie; mając na uwadze, że każdy kraj kandydujący będzie oceniany na podstawie własnych osiągnięć i że w związku z tym Komisja nie przewiduje żadnego nowego przystąpienia do UE w ciągu obecnej kadencji;

C.

mając na uwadze, że Turcja zobowiązała się do spełnienia kryteriów kopenhaskich, przeprowadzenia odpowiednich i skutecznych reform, podtrzymywania stosunków dobrosąsiedzkich i stopniowego dostosowania się do UE; mając na uwadze, że należy postrzegać te dążenia jako okazję dla Turcji, by wzmocnić swoje instytucje oraz kontynuować proces demokratyzacji i modernizacji kraju;

D.

mając na uwadze, że w sporządzonym przez Freedom House rankingu wolności prasy i mediów Turcję zaliczono do krajów pozbawionych wolnej prasy i cieszących się jedynie częściową wolnością internetu;

E.

mając na uwadze, że w 2014 r. organizacja Reporterzy bez Granic zaklasyfikowała Turcję jako jeden z krajów, w których dziennikarze byli przedmiotem największej liczby gróźb i ataków fizycznych;

F.

mając na uwadze, że UE powinna pozostać punktem odniesienia dla reform w Turcji;

G.

mając na uwadze, że całkowite spełnienie kryteriów kopenhaskich i zdolność UE do przyjmowania nowych państw – zgodnie z konkluzjami z posiedzenia Rady Europejskiej w grudniu 2006 r. – pozostają podstawą do przystąpienia do UE,

H.

mając na uwadze, że w procesie negocjacyjnym przywiązuje się szczególną wagę do praworządności, a w szczególności do rozdziału władz, zwalczania korupcji i przestępczości zorganizowanej, wolności zgromadzeń i prawa do pokojowego protestu, wolności wypowiedzi i wolności mediów, praw kobiet, wolności wyznania, praw osób należących do mniejszości (narodowych) oraz zwalczania dyskryminacji wobec najbardziej zagrożonych grup, takich jak Romowie, lesbijki, geje, osoby biseksualne, transpłciowe i interseksualne;

I.

mając na uwadze, że w swoim komunikacie zatytułowanym „Strategia rozszerzenia i najważniejsze wyzwania na lata 2014–15” Komisja stwierdziła, że Turcja jest dla UE strategicznym partnerem pod względem gospodarczym i pod względem bezpieczeństwa energetycznego oraz że współpraca z Turcją w kwestiach dotyczących polityki zagranicznej ma zasadnicze znaczenie; mając na uwadze, że w tym samym komunikacie Komisja dała wyraz swoim obawom dotyczącym ochrony praw podstawowych, niezawisłości wymiaru sprawiedliwości, praworządności, prawa do zgromadzeń i wolności wypowiedzi;

J.

mając na uwadze, że już dziewiąty rok z rzędu Turcja nie wypełniła postanowień wynikających z umowy o stowarzyszeniu WE-Turcja i z jego protokołu dodatkowego; mając na uwadze, że niewypełnianie tych postanowień ma wciąż bardzo niekorzystny wpływ na proces negocjacyjny;

K.

mając na uwadze, że w celu poprawy stabilności oraz wspierania stosunków dobrosąsiedzkich Turcja musi zwiększyć wysiłki na rzecz rozwiązania nierozstrzygniętych kwestii dwustronnych, w tym nieuregulowanych zobowiązań prawnych i sporów o granice lądowe i morskie oraz przestrzeń powietrzną z jej bezpośrednimi sąsiadami, zgodnie z postanowieniami karty ONZ i prawem międzynarodowym;

L.

mając na uwadze, że władze tureckie nie zgodziły się na ponowne otwarcie prawosławnego seminarium na wyspie Heybeliada;

1.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji z postępów Turcji w 2014 r. i podziela pogląd Komisji, że Turcja jest dla UE strategicznym partnerem i że aktywne i wiarygodne negocjacje stanowiłyby najbardziej odpowiednie ramy dla wykorzystania pełnego potencjału stosunków między UE a Turcją; podkreśla, ze proces reform w związku z negocjacjami z UE może stanowić wyjątkową okazję dla Turcji, by wprowadzić solidny i pluralistyczny system demokratyczny obejmujący trwałe instytucje, co przyniesie korzyści wszystkim obywatelom Turcji, a także doprowadzi do zacieśnienia stosunków z UE; zwraca się do Komisji o dokonanie ponownej oceny dotychczasowego sposobu prowadzenia negocjacji oraz możliwości poprawy i pogłębienia stosunków UE-Turcja i wzajemnej współpracy;

2.

podkreśla, że skuteczne i funkcjonujące partnerstwo, którego podstawą jest dialog, zacieśniona współpraca, wzajemne zobowiązania i negocjacje między UE a Turcją– ze względu na ich bliskość geograficzną, powiązania historyczne, znaczną społeczność turecką żyjącą w UE, ścisłe związki gospodarcze i wspólne interesy strategiczne – jest korzystne dla obu stron; wzywa Turcję, by podejmując decyzje dotyczące polityki krajowej, uwzględniała w pierwszej kolejności proces reform; jest zdania, że UE powinna wykorzystać tę okazję, by stać się głównym punktem odniesienia w procesie dalszej demokratyzacji Turcji, promując uniwersalne wartości i europejskie standardy regulacyjne pełniące rolę wskaźników w procesie reform, a także wspierając Turcję w budowaniu trwałych instytucji demokratycznych i skutecznego prawodawstwa w oparciu o poszanowanie podstawowych swobód, praw człowieka i praworządności oraz w reprezentowaniu i bronieniu interesów wszystkich warstw tureckiego społeczeństwa;

3.

wzywa rząd turecki, by przyspieszył tempo negocjacji i jednoznacznie zobowiązał się do przestrzegania demokratycznych zasad i wartości, które są fundamentem UE; popiera Komisję w nowym składzie w jej staraniach mających na celu zwiększanie zaangażowania na rzecz Turcji w oparciu o wspólne interesy i wspólne wyzwania; odnotowuje otwarcie negocjacji w sprawie rozdziału 22 (polityka regionalna) w listopadzie 2013 r.;

4.

z zadowoleniem przyjmuje wybór najbardziej pluralistycznego i reprezentatywnego parlamentu we współczesnej historii Turcji, odzwierciedlającego różnorodność tego kraju; wyraża uznanie dla odporności tureckiej demokracji i demokratycznego ducha obywateli Turcji, czego dowodem jest bardzo wysoka frekwencja wyborcza i imponujący udział wolontariuszy ze społeczeństwa obywatelskiego w dniu wyborów; wzywa wszystkie partie polityczne do pracy na rzecz utworzenia stabilnego i pluralistycznego rządu, którego celem będzie ożywienie procesu demokratyzacji Turcji i dialogu na temat reform z UE;

5.

podkreśla znaczenie większych wysiłków na rzecz kontaktów międzyludzkich dla stworzenia klimatu sprzyjającego współpracy między Turcją a UE; w związku z tym podkreśla, że z myślą o zacieśnieniu stosunków między UE a Turcją należy poczynić konkretne postępy na rzecz liberalizacji reżimu wizowego, w oparciu o spełnienie wymogów określonych w planie działania na rzecz ruchu bezwizowego z Turcją; podkreśla, że w okresie przejściowym UE powinna wprowadzić ułatwienia wizowe dla przedsiębiorców, a także aktywnie wspierać programy wymiany studenckiej i akademickiej oraz możliwości dostępu dla społeczeństwa obywatelskiego; uważa, że większe możliwości dostępu do UE oznaczałyby dalsze wsparcie dla procesu reform w Turcji;

6.

odnotowuje, że Turcja kontynuowała wdrażanie reform z poprzednich lat; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zmiany w przepisach dotyczących partii politycznych i kampanii wyborczych, które pozwalają teraz na prowadzenie kampanii politycznej w innych językach niż turecki, legalizują współprzewodnictwo w partii i upraszczają zasady zarządzania lokalną organizacją partii politycznych; przypomina, że ważne jest obniżenie 10 % progu wyborczego, co dałoby wszystkim grupom społecznym w Turcji możliwość uczestnictwa w życiu politycznym;

7.

podkreśla, że nowa konstytucja, promująca pluralistyczne, integracyjne i tolerancyjne społeczeństwo stanowiłaby wsparcie dla procesu reform oraz trwały fundament dla podstawowych swobód i praworządności; wyraża uznanie dla prac konstytucyjnego komitetu pojednawczego, który doprowadził do konsensusu w sprawie 60 poprawek do konstytucji, zanim został rozwiązany; ponawia swój apel o kontynuowanie procesu reformy konstytucyjnej i podkreśla, że podstawę nowej konstytucji powinien stanowić szeroki konsensus między wszystkimi siłami politycznymi i w całym społeczeństwie; zachęca rząd Turcji do zasięgania opinii Komisji Weneckiej w ramach procesu reformy konstytucyjnej;

8.

z zadowoleniem przyjmuje opracowanie przez turecki rząd nowej strategii, zgodnie z którą wszystkie nowe przepisy są kierowane do ministerstwa ds. UE, co powinno przyczynić się do zwiększenia koordynacyjnej roli ministerstwa i zgodności powstającego prawodawstwa z unijnymi standardami; w związku z tym zaleca – w miarę możliwości – ścisłe konsultacje z Komisją Wenecką i pogłębiony dialog z Komisją Europejską w sprawie przygotowywanego prawodawstwa oraz wdrażania ustanowionych już przepisów, tak aby zapewnić spójność z dorobkiem prawnym UE;

9.

podkreśla znaczenie stosownych konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim w procesie legislacyjnym; w związku z tym zaleca, aby w ramach procesu legislacyjnego i procesu kształtowania polityki oraz we wdrażaniu nowego prawodawstwa opracować usystematyzowane mechanizmy konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim; wyraża uznanie dla energicznego społeczeństwa obywatelskiego w Turcji; podkreśla, że pilnie potrzebne są konsekwentne reformy w celu zagwarantowania wolności zrzeszania się i wolności słowa, aby umożliwić organizacjom społeczeństwa obywatelskiego swobodne działanie bez ograniczeń oraz poprawić ich dostęp do finansowania;

10.

zdecydowanie wspiera wysiłki rządu tureckiego i wszystkich pozostałych stron, by znaleźć kompleksowe i trwałe zakończenie procesu pokojowego ze społecznością kurdyjską w oparciu o negocjacje z PKK, która znajduje się na unijnej liście organizacji terrorystycznych, a także proces integracji społeczno-ekonomicznej i politycznej tej społeczności; zdecydowanie popiera zapowiadane przez HDP zwołanie kongresu nadzwyczajnego PKK w celu złożenia broni i wspierania metody demokratycznego uprawiania polityki; usilnie zachęca rząd, by w dalszym ciągu priorytetowo traktował i rozszerzał prawa społeczne, kulturowe i polityczne oraz równe traktowanie obywateli kurdyjskiego pochodzenia; z zadowoleniem przyjmuje ustawę służącą wzmocnieniu fundamentów prawnych procesu rozstrzygnięcia konfliktu, przyjętą przez Wielkie Zgromadzenie Narodowe Turcji w dniu 11 czerwca 2014 r., która obejmuje środki mające na celu zwalczenie terroryzmu, wzmocnienie włączenia społecznego, pomoc w powrocie do społeczeństwa osobom, które wystąpiły z PKK i złożyły broń, a także przygotowanie opinii publicznej na powrót byłych bojowników; jest zdania, że pomyślne rozwiązanie kwestii kurdyjskiej ma kluczowe znaczenie i wywarłoby wielce pozytywny wpływ na demokrację, pokój, stabilność i ochronę praw człowieka w Turcji; dlatego też zachęca wszystkie partie polityczne do wspierania tego procesu; wzywa Komisję, by zapewniła wsparcie techniczne oraz przeznaczyła zasoby dostępne w ramach Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA) m.in. na programy integracji społeczno-gospodarczej i edukacji w południowo-wschodniej Turcji, które mogą wesprzeć proces rozwiązania kwestii kurdyjskiej; zauważa, że negocjacje w sprawie rozdziału 22 (polityka regionalna) mogłyby pomóc Turcji określić skuteczny program spójności dla południowo-wschodniej części kraju;

11.

wyraża ubolewanie w związku z decyzją tureckiego Państwowego Przedsiębiorstwa Robót Hydraulicznych, by kontynuować prace nad zaporą Ilisu, co będzie mieć katastrofalne skutki społeczne, środowiskowe i polityczne; przypomina, że region ten jest zamieszkany głównie przez Kurdów, a budowa zapory będzie miała poważne konsekwencje dla ludności i kultury kurdyjskiej;

12.

wyraża zaniepokojenie, że we wskaźniku postrzegania korupcji w 2014 r. wydanym przez Transparency International dnia 3 grudnia 2014 r. wskazano na poważny wzrost postrzeganej korupcji w Turcji w ciągu ostatniego roku, a Turcja zajmuje obecnie 64. miejsce w rankingu; głęboko ubolewa nad reakcją tureckiego rządu i parlamentu na zarzuty o korupcję z grudnia 2013 r., w tym również pod adresem byłych członków rządu, a także nad brakiem działań w następstwie bardzo poważnych dochodzeń w sprawie korupcji; wyraża zaniepokojenie z powodu prowadzenia dochodzeń karnych wobec dziennikarzy śledczych relacjonujących sprawy o korupcję; domaga się przejrzystego i niezależnego śledztwa w sprawie zarzutów z grudnia 2013 r.; podkreśla, że konieczna jest większa wola polityczna, by stworzyć odpowiednie ramy prawne umożliwiające zwalczanie korupcji, która nie tylko podważa demokratyczne funkcjonowanie instytucji i zaufanie obywateli do demokracji, ale może także zahamować rozwój gospodarczy i zaszkodzić klimatowi sprzyjającemu inwestycjom;

13.

wyraża zaniepokojenie z powodu ostatniej nowelizacji ustawy o Naczelnej Radzie Sędziów i Prokuratorów oraz będących jej wynikiem licznych przeniesień i dymisji sędziów i prokuratorów, a także zatrzymań, przeniesień i dymisji policjantów, które zrodziły poważne i uzasadnione obawy co do niezawisłości, bezstronności i skuteczności wymiaru sprawiedliwości, rozdziału władz i poszanowania praworządności, które to zasady nadal należą do najważniejszych politycznych kryteriów kopenhaskich; jest zaniepokojony częstymi zmianami podstawowych aktów prawnych bez odpowiednich konsultacji z zainteresowanymi stronami; z zadowoleniem przyjmuje uchylenie art. 10 ustawy antyterrorystycznej; jest jednak zaniepokojony faktem, że bardzo ogólne definicje nadmiernie zwiększają zakres stosowania ustawy antyterrorystycznej i pozwalają na wyjątkowo szeroką interpretację; przypomina o konieczności zmiany art. 314 kodeksu karnego, tak aby ścigani mogli być tylko członkowie organizacji terrorystycznych lub zbrojnych bądź osoby przyczyniające się do ich działalności; wzywa do przyjęcia strategii reformy sądownictwa zgodnie z unijnymi standardami, we współpracy z wszystkimi zainteresowanymi stronami; z zadowoleniem przyjmuje wstępny krok w kierunku ograniczenia maksymalnego czasu trwania aresztu tymczasowego z 10 do 5 lat, jednak zdecydowanie podkreśla, że konieczne jest dalsze skrócenie tego okresu, tak aby areszt tymczasowy nie stał się de facto karą; podkreśla znaczenie ustanowienia regionalnych sądów apelacyjnych oraz przyjęcia wszelkich odpowiednich środków w celu zapewnienia sprawiedliwości proceduralnej; zachęca Turcję do kontynuowania reform wymiaru sprawiedliwości, tak aby zapewnić odpowiedni i skuteczny dostęp do niego wszystkim dzieciom;

14.

wyraża głębokie zaniepokojenie ustawą nr 6532 obowiązującą od dnia 26 kwietnia 2014 r., która znacznie rozszerza uprawnienia krajowej agencji wywiadowczej (MIT), ograniczając wolność mediów, wolność słowa i prawo dostępu do informacji istotnych z punktu widzenia interesu publicznego, chroniąc zasadniczo pracowników agencji przed postępowaniami sądowymi i naruszając prawo do prywatności, gdyż agencja uzyskuje możliwość dostępu do danych prywatnych bez uprzedniego postanowienia sądu; uważa, że przepisy te stanowią pogwałcenie obowiązków Turcji wynikających z międzynarodowego prawa humanitarnego oraz własnych ustaw krajowych;

15.

z zadowoleniem przyjmuje podjęcie przez Trybunał Konstytucyjny Turcji szeregu ważnych decyzji dotyczących ochrony praworządności i praw podstawowych, takich jak wolność słowa, co stanowi wyraz stabilności systemu konstytucyjnego; ponadto zauważa, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego zwróciły uwagę na nieprawidłowości w przeprowadzonych dochodzeniach i następujących po nich procesach w sprawach Ergenekon i Sledgehammer; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał Konstytucyjny wciąż przyjmuje skargi indywidualne; wyraża zaniepokojenie zmianami w kodeksie karnym, a zwłaszcza zastosowaniem terminu „uzasadnione podejrzenie”, który otwiera drogę do samowolnych ataków na opozycję; zauważa, że zmiany te zostały zatwierdzone bez konsultacji z Komisją, wbrew temu, co uzgodniono w trakcie negocjacji;

16.

wyraża poważne zaniepokojenie głęboką polaryzacją polityczną w Turcji; przypomina, że u podstaw każdego ustroju demokratycznego powinien leżeć pluralizm; dlatego wzywa do szerzenia dialogu między wszystkimi siłami politycznymi w Turcji; podkreśla, że dialog ten jest niezbędny, jeżeli chodzi o kluczowe, długofalowe procesy reform, nową konstytucję i rozmowy w sprawie rozwiązania kwestii kurdyjskiej; apeluje do partii rządzącej i opozycji, aby dążyły do współpracy i kompromisu, a także aktywnie włączały społeczeństwo obywatelskie w procesy decyzyjne;

17.

wyraża zadowolenie z przyjęcia w marcu 2014 r. planu działania w sprawie zapobiegania naruszeniom europejskiej konwencji praw człowieka, które stanowi ważny krok w kierunku dostosowania tureckich przepisów prawnych do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, oraz oczekuje od rządu, że podejmie dalsze kroki w celu wdrożenia jego zaleceń; podkreśla, że członkostwo Turcji w Radzie Europy zobowiązuje to państwo do utrzymywania wysokich standardów politycznych i prawnych, oraz wzywa Turcję do pełnej współpracy z Radą Europy i Komisją Wenecką w procesie reform; przypomina, że postępy w negocjacjach zależą od poszanowania zasady praworządności i praw podstawowych;

18.

z zaniepokojeniem zauważa, że wciąż toczy się większość śledztw w sprawie wydarzeń, do których doszło w parku Gezi w maju i czerwcu 2013 r., oraz w sprawie zarzutów dotyczących niewspółmiernego użycia siły i nadużyć ze strony policji, a w sprawie ustalenia sprawców poczyniono niewielkie postępy; podkreśla, że po otrzymaniu licznych skarg dotyczących użycia siły przez funkcjonariuszy policji podczas protestów w parku Gezi Rzecznik Praw Obywatelskich sporządził sprawozdanie, w którym stwierdził, że użycie siły było niewspółmierne; wzywa władze tureckie do naprawienia szkód wyrządzonych wszystkim tym ofiarom, które protestowały pokojowo lub które nie były wśród protestujących, a jedynie przypadkowo znalazły się na miejscu zdarzenia; wzywa do przeprowadzenia skutecznych i bezstronnych dochodzeń we wszystkich przypadkach domniemanego złego traktowania przez urzędników państwowych, a także do pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności; podkreśla konieczność przyjęcia w związku z tym jasnych przepisów dotyczących użycia siły i roli policji zgodnie z międzynarodowymi standardami; zdecydowanie wzywa do zniesienia ograniczeń dotyczących organizowania pokojowych zgromadzeń i podkreśla, że nie można wykorzystywać innych przepisów – takich jak ustawa antyterrorystyczna – do uniemożliwiania obywatelom korzystania z ich prawa do pokojowego protestu oraz że udział w pokojowych demonstracjach nie powinien być powodem aresztowania; wzywa rząd turecki do zapewnienia odpowiednich, obiektywnych i przejrzystych mechanizmów kontroli i równowagi w odniesieniu do uprawnień organów ścigania; zaleca władzom tureckim, by ustanowiły niezależny i skuteczny mechanizm składania skarg na działania policji; wyraża głębokie zaniepokojenie pakietem ustaw dotyczących bezpieczeństwa wewnętrznego, który stoi w sprzeczności z zasadą kontroli sądowej nad działaniami policji i ma zbyt szeroki zakres;

19.

podkreśla potrzebę rewizji ustawy o tureckiej krajowej instytucji ds. praw człowieka, tak aby był to niezależny organ, który dysponuje odpowiednimi zasobami i ponosi odpowiedzialność publiczną, a w jego skład wchodzą przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego; zwraca uwagę na zalecenia zawarte w sprawozdaniu Rzecznika Praw Obywatelskich, w tym zalecenia dotyczące stopniowego i proporcjonalnego użycia siły przez policję oraz użycia przez nią siły jedynie w ostateczności i pod nadzorem; podkreśla, ze należy wzmocnić prawo do inicjatywy Rzecznika Praw Obywatelskich, możliwości przeprowadzania przez niego kontroli na miejscu oraz gwarancje dotyczące odpowiednich reakcji na jego decyzje;

20.

wyraża uznanie dla Turcji za rozwój romskiego społeczeństwa obywatelskiego; ma nadzieję, że nowe organizacje romskie otrzymają wsparcie i czas potrzebne do tego, by mogły w znaczący sposób uczestniczyć w inicjatywach współpracy mających na celu kształtowanie i wdrażanie środków na szczeblu lokalnym i regionalnym; zaleca rządowi, by połączył istniejące projekty w dziedzinie mieszkalnictwa z aspektami społecznymi i długofalowymi, takimi jak opieka zdrowotna i edukacja; przyjmuje z zadowoleniem ogólne plany działania na rzecz zwalczania dyskryminacji, dzięki którym Romowie mogą uzyskać szerszy dostęp do rynku pracy;

21.

wzywa rząd turecki do jak najszybszego zagwarantowania wolności mediów i zapewnienia odpowiednich ram prawnych gwarantujących pluralizm zgodnie z międzynarodowymi standardami; potępia działania tureckiego rządu zmierzające do wprowadzenia zakazu korzystania z mediów społecznościowych i stron internetowych lub zamykania stron bez decyzji sądu, potępia restrykcyjne podejście rządu do wolności wypowiedzi, a także wywieranie presji na media i dziennikarzy, która często prowadzi do zastraszania, zwalniania lub aresztowania dziennikarzy oraz do powszechnej autocenzury; zwraca uwagę, że przypadki naruszeń wolności słowa nasiliły się po skandalu korupcyjnym z grudnia 2013 r.; uważa, ze konieczne jest ustanowienie ram prawnych umożliwiających pełną przejrzystość struktury własności mediów; przypomina o zaangażowaniu UE na rzecz wolności słowa pod każdą postacią i wzywa delegaturę UE w Turcji do dalszego monitorowania procesów dziennikarzy i obrońców praw człowieka;

22.

potępia niedawne naloty policji i zatrzymanie szeregu dziennikarzy i przedstawicieli mediów w dniu 14 grudnia 2014 r.; przypomina, że wolność i pluralizm prasy jest główną zasadą każdej demokracji, podobnie jak sprawiedliwość proceduralna i niezawisłość sądów; podkreśla zatem, że we wszystkich przypadkach istnieje potrzeba: (i) wyczerpującego i jasnego informowania o zarzutach stawianych oskarżonym, (ii) przyznania oskarżonym pełnego dostępu do obciążających ich dowodów i zapewnienia im pełnego prawa do obrony oraz (iii) dopilnowania, by sprawy były odpowiednio prowadzone, tak aby można było szybko i ponad wszelką wątpliwość ustalić zasadność oskarżeń; wzywa władze tureckie do jak najszybszej rewizji tych spraw i zajęcia się nimi oraz do dostosowania się do międzynarodowych norm sprawiedliwości proceduralnej w tych przypadkach, w odniesieniu do których zostanie podjęta decyzja o kontynuacji postępowania;

23.

stwierdza, że niedawne działania tureckiego rządu skierowane przeciw wolności prasy i pluralizmowi poglądów są niezgodne z podstawowymi prawami UE, a zatem stoją w sprzeczności z duchem procesu negocjacji;

24.

jest zdania, że zgodnie z zobowiązaniem UE do poszanowania praworządności i podstawowych wartości, w Turcji są pilnie potrzebne reformy w dziedzinach wymiaru sprawiedliwości i praw podstawowych oraz sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa; uważa ponadto, że ustanowienie oficjalnych kryteriów otwarcia dla rozdziału 23 (wymiar sprawiedliwości i prawa podstawowe) i rozdziału 24 (sprawiedliwość, wolność i bezpieczeństwo) jest istotnym krokiem w stronę propagowania prawdziwie skutecznych reform oraz dopilnowania, by proces reform w Turcji był kształtowany w oparciu o unijne wartości i normy; powtarza swój apel do Rady o rozpoczęcie negocjacji dotyczących sądownictwa i praw podstawowych oraz sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa po spełnieniu przez Turcję ustalonych kryteriów; wzywa Turcję do jak najściślejszej współpracy w tym celu; wzywa Komisję do wspierania bez zwłoki dalszego dialogu i współpracy z Turcją w dziedzinach, których dotyczą rozdziały 23 i 24, tak aby propagować porozumienie co do niezbędnych reform;

25.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję, zgodnie z którą reformy dotyczące praworządności i praw podstawowych oraz spraw wewnętrznych i społeczeństwa obywatelskiego mają otrzymać większe finansowanie w ramach drugiej edycji Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA II) na lata 2014–2020; zwraca uwagę, że w pomocy przedakcesyjnej kluczową rolę odgrywa wspieranie praworządności, demokracji i podstawowych wolności; zauważa, że zgodnie z konkluzjami Rady z grudnia 2014 r. zostanie zwiększona spójność pomiędzy pomocą finansową a ogólnym postępem we wdrażaniu strategii przedakcesyjnej, w tym w pełnym poszanowaniu praworządności i podstawowych wolności; wzywa ponadto Komisję do ścisłego monitorowania wdrażania IPA II we wszystkich krajach kandydujących oraz do przeznaczenia zasobów dostępnych w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR) na wspieranie wolności słowa, w tym wolności mediów, pluralizmu mediów, wolności zrzeszania się i zgromadzeń, praw związkowych i wolności myśli;

26.

zauważa, że Turcja przyczyniła się do wejścia w życie w dniu 1 sierpnia 2014 r. Konwencji Rady Europy w sprawie zapobiegania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej i zwalczania jej (konwencji stambulskiej); wyraża jednak zaniepokojenie utrzymującą się nasiloną przemocą wobec kobiet i niewdrażaniem zawartych w prawie krajowym środków ochronnych zapobiegających przemocy wobec kobiet; wzywa władze tureckie do zapewnienia wystarczającej liczby placówek oferujących schronienie kobietom i małoletnim będącym ofiarami przemocy; zaleca rządowi propagowanie równouprawnienia płci w dziedzinie politycznej, gospodarczej, społecznej, kulturalnej, obywatelskiej i w innych dziedzinach; wzywa rząd turecki do wspierania, we współpracy ze społeczeństwem obywatelskim i właściwymi stowarzyszeniami przedsiębiorców, przedsiębiorczości kobiet oraz do ograniczenia przeszkód w dostępie kobiet do działalności gospodarczej, a także apeluje w związku z tym do rządu tureckiego o wyznaczenie sobie ambitnego celu dotyczącego dostępu kobiet do rynku pracy; zauważa, że Turcja uplasowała się na 125. miejscu spośród 142 państw w sprawozdaniu Światowego Forum Gospodarczego dotyczącym różnic ze względu na płeć pt. „Global Gender Gap” za 2014 r.; głęboko ubolewa nad uwagami o roli kobiet w tureckim społeczeństwie wygłoszonymi przez niektórych urzędników i przedstawicieli rządu oraz podkreśla znaczenie zwalczania w społeczeństwie krzywdzących kobiety stereotypów i uprzedzeń;

27.

podkreśla znaczenie kontynuowania procesu reformy w dziedzinie wolności myśli, sumienia i wyznania poprzez umożliwienie wspólnotom wyznaniowym uzyskiwania osobowości prawnej, eliminowanie wszelkich ograniczeń w dziedzinie kształcenia, mianowania, legalnego pobytu i sukcesji kleru oraz zapewnienie odpowiedniego wykonywania wszystkich odnośnych orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i zaleceń Komisji Weneckiej; podkreśla w związku z tym potrzebę wspierania dialogu ze społecznością alewitów oraz odpowiedniego uznania domów cem jako miejsc kultu, jak też umożliwienia ponownego otwarcia greckiego prawosławnego seminarium na wyspie Halki oraz usunięcia wszelkich przeszkód w jego prawidłowym funkcjonowaniu, a także umożliwienia oficjalnego korzystania z kościelnego tytułu patriarchy ekumenicznego; zwraca się do właściwych władz tureckich o zajęcie się wszystkimi nierozwiązanymi kwestiami dotyczącymi zwrotu ziemi należącej do monastyru Mor Gabriel i innych roszczeń Kościoła Syryjskiego w zakresie gruntów; przypomina, jak ważne jest odpowiednie wdrożenie zaleceń Komisji Weneckiej dotyczących wysp Imroz i Bozca w odniesieniu do ochrony prawa własności i prawa do kształcenia; podkreśla potrzebę pełnego respektowania, w zgodzie z wartościami unijnymi, prawa do odmiennych sposobów życia, zarówno świeckich, jak i opartych na wierze, oraz utrzymywania rozdziału państwa od religii; podkreśla znaczenie ochrony praw mniejszości; wraża ubolewanie w związku z faktem, że po uchyleniu przed dwoma laty poprzedniej ustawy i z powodu zaistnienia próżni prawnej niemuzułmańskie fundacje charytatywne nie mogą wybierać swoich organów zarządzających;

28.

podkreśla potrzebę uznania prawa do odmowy odbycia obowiązkowej służby wojskowej ze względów sumienia;

29.

wzywa Turcję do poczynienia poważnych starań w celu ochrony praw społeczności LGBTI i jest zdania, że utworzenie odrębnego organu zajmującego się zwalczaniem dyskryminacji, mowy nienawiści, rasizmu, ksenofobii, antysemityzmu i nietolerancji wzmocniłoby prawa jednostki w Turcji; apeluje do Turcji o wprowadzenie kompleksowego prawa antydyskryminacyjnego, w tym zakazu dyskryminacji i mowy nienawiści ze względu na pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, płeć i tożsamość płciową, a także o włączenie zakazu takiej dyskryminacji do nowej konstytucji; wyraża zaniepokojenie częstymi atakami na osoby transpłciowe oraz brakiem ochrony osób LGBTI przed aktami przemocy; mocno ubolewa, że przestępstwa z nienawiści wobec osób LGBTI często uchodzą bezkarnie lub wyroki wobec sprawców są łagodzone ze względu na „bezzasadną prowokację” ze strony ofiar; ponawia apel do rządu tureckiego o nakazanie tureckim siłom zbrojnym zaprzestania uznawania homoseksualizmu i transpłciowości za „chorobę psychoseksualną”;

30.

wyraża ubolewanie z powodu wielu śmiertelnych ofiar katastrof w kopalniach w miastach Soma i Ermenek; z zadowoleniem przyjmuje ratyfikację przez Turcję konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) dotyczącej bezpieczeństwa i zdrowia w kopalniach i apeluje o jej szybkie wdrożenie; podkreśla znaczenie zajęcia się kwestią bezpieczeństwa i higieny pracy we wszystkich sektorach oraz wzywa władze tureckie do monitorowania w bardziej przejrzysty sposób śmiertelnych wypadków w miejscu pracy; jest zdania, że wolność związkowa, dialog społeczny i zaangażowanie partnerów społecznych to niezbędne warunki rozwoju zamożnego i pluralistycznego społeczeństwa, a także podkreśla znaczenie dalszych postępów w dziedzinie polityki społecznej i zatrudnienia, w oparciu o odpowiednie i terminowe wdrożenie konwencji MOP; odnotowuje niedostatki w ustawodawstwie w dziedzinie praw pracowniczych i praw związkowych; podkreśla, że prawo pracowników sektora prywatnego i urzędników służby cywilnej do organizowania się, do rokowań zbiorowych i strajku będzie musiało zostać dostosowane do dorobku prawnego UE i norm międzynarodowych; wzywa rząd turecki do przygotowania planu działania w celu udoskonalenia ustawodawstwa i dostosowania go do norm MOP; podkreśla znaczenie spełnienia przez Turcję kryteriów otwarcia dotyczących polityki społecznej i zatrudnienia; wzywa Komisję, by udzieliła Turcji odpowiedniego wsparcia technicznego w dziedzinie reformy rynku pracy i promowania norm unijnych;

31.

wzywa Turcję do uregulowania kwestii warunków pracy, np. pracowników pracujących w niepełnym wymiarze godzin, którym obecnie nie zapewnia się odpowiednich warunków pracy, bezpieczeństwa zatrudnienia oraz którzy mają trudności z wstępowaniem do związków zawodowych; zauważa, że przemysł wydobywczy i sektor budownictwa to najniebezpieczniejsze branże w Turcji, i wzywa do przeprowadzenia przejrzystych dochodzeń w sprawach śmiertelnych wypadków w miejscu pracy;

32.

wzywa rząd turecki, by powstrzymał swe plany budowy elektrowni jądrowej w Akkuyu; zauważa, że przewiduje się umiejscowienie elektrowni w regionie, w którym mogą występować silne trzęsienia ziemi, co stwarza poważne zagrożenie nie tylko dla Turcji, ale dla całego regionu śródziemnomorskiego; w związku z tym zwraca się do rządu tureckiego, by dołączył do sygnatariuszy konwencji z Espoo, która zobowiązuje strony do powiadamiania się wzajemnie i do wzajemnych konsultacji w odniesieniu do rozważanych dużych projektów, które mogą mieć znaczący negatywny transgraniczny wpływ na środowisko; zwraca się zatem do rządu tureckiego, by rządy państw sąsiadujących z Turcją, takich jak Grecja i Cypr, zostały włączone we wszelkie dalsze działania związane z projektem Akkuyu lub by się z nimi przynajmniej konsultowano;

33.

podkreśla istotne korzyści unii celnej UE z Turcją; przypomina, że od wprowadzenia unii celnej w 1996 r. wartość dwustronnego handlu między Turcją a UE wzrosła ponadczterokrotnie, jednocześnie istotnie wzrosły bezpośrednie inwestycje zagraniczne UE w Turcji, a przedsiębiorstwa tureckie i europejskie lepiej się zintegrowały, z korzyścią dla obu stron; podkreśla jednak w tym kontekście, że nasilenie korzystnych skutków unii celnej jest ściśle związane z przestrzeganiem ustalonych w niej zasad i wymogów, dlatego wyraża głębokie zaniepokojenie rosnącymi problemami, na które napotykają przedsiębiorstwa europejskie w handlu z Turcją; zwraca uwagę na niedawną ocenę unii celnej przeprowadzoną przez Bank Światowy, w której podkreślono potrzebę wprowadzenia szeregu reform w celu utrzymania warunków sprzyjających ścisłej współpracy gospodarczej również w przyszłości; wskazuje w szczególności na potrzebę: (i) rozszerzenia zakresu unii celnej o produkty rolne, usługi i zamówienia publiczne, (ii) stworzenia sprzyjających warunków dla stałego wzrostu handlu, w tym ułatwień wizowych dla przedsiębiorców, oraz (iii) intensywnego kontynuowania konsultacji między UE a Turcją dotyczących wpływu, jaki wywierają w Turcji umowy o wolnym handlu podpisane przez UE z państwami trzecimi;

34.

jest zdania, że dialog polityczny Turcji z UE powinien zostać dopełniony regularnym, uporządkowanym dialogiem gospodarczym na wysokim szczeblu na temat kwestii będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, w tym stosunków handlowych z państwami trzecimi; podkreśla w związku z tym interakcję między właściwym funkcjonowaniem państwa prawa a rozwojem gospodarczym; uważa, że istotne znaczenie ma rozwój i wzmocnienie w Turcji ram gospodarczych, instytucjonalnych i prawnych w dziedzinie polityki gospodarczej i pieniężnej, ze szczególnym uwzględnieniem niezależności Banku Centralnego, a także jest zdania, że może to przyczynić się do dostosowania tureckich przepisów do wspólnotowego dorobku prawnego; uważa, że współpraca gospodarcza zostałaby istotnie pogłębiona, gdyby Turcja w wystarczającym stopniu spełniała unijne standardy w dziedzinie zamówień publicznych, konkurencji oraz zatrudnienia i polityki społecznej;

35.

ponownie zapewnia o swoim poparciu dla porozumienia o readmisji z UE, które weszło w życie w dniu 1 października 2014 r.; zachęca Komisję do dalszego monitorowania postępów Turcji w spełnianiu wymogów planu działania dotyczącego liberalizacji reżimu wizowego; przyjmuje z zadowoleniem skuteczne wysiłki poczynione, aby spełnić kryteria wskazane w planie działania dotyczącym liberalizacji reżimu wizowego; przypomina, że dialog na temat liberalizacji reżimu wizowego to proces oparty na osiągnięciach i że Turcja powinna spełnić wszystkie wymogi przedstawione w planie działania dotyczącym reżimu wizowego, w tym w szczególności te dotyczące pełnego i skutecznego wdrożenia wszystkich postanowień umowy o readmisji; przypomina, że Turcja ma obowiązek pełnego i skutecznego wdrożenia umowy o readmisji i liberalizacji reżimu wizowego wobec wszystkich państw członkowskich, w tym umożliwienia niedyskryminacyjnego bezwizowego dostępu do terytorium Turcji obywatelom wszystkich państw członkowskich UE; apeluje do Turcji o pełne i skuteczne wdrożenie obowiązujących dwustronnych umów o readmisji; przypomina, że Turcja jest jednym z głównych krajów tranzytu nielegalnej migracji do UE, i wzywa do poprawy transgranicznej współpracy w tej dziedzinie między Turcją a sąsiednimi państwami członkowskimi UE; z zadowoleniem przyjmuje wejście w życie ustawy o cudzoziemcach i ochronie międzynarodowej oraz ustanowienie w kwietniu 2014 r. Dyrekcji Generalnej ds. Zarządzania Migracją jako istotne kroki ku dostosowaniu się Turcji do norm UE w dziedzinie ochrony międzynarodowej legalnych i nielegalnych migrantów; zauważa, że należy pogłębić współpracę między Turcją a wszystkimi państwami członkowskimi UE, mającą na celu w szczególności wzmocnienie zarządzania wspólnymi granicami ze wszystkimi państwami członkowskimi UE; podkreśla, że Turcja musi jeszcze bardziej wzmocnić bezpieczeństwo granic, aby zwalczać nielegalną migrację do państw UE;

36.

przypomina o strategicznym znaczeniu Turcji dla bezpieczeństwa energetycznego UE i uznaje Turcję za ważnego partnera w sektorze energetycznym; zwraca uwagę na trzy zatwierdzone pod koniec 2013 r. projekty dotyczące południowego korytarza gazowego, który zwiększy bezpieczeństwo dostaw gazu do Turcji oraz dostęp do UE jako do głównego rynku energetycznego; jest zdania, że w warunkach coraz bardziej konkurencyjnych rynków energii oraz przy uwzględnieniu potrzeby zróżnicowania źródeł energii i szlaków przesyłowych, Turcja, z uwagi na jej ogromny potencjał odnawialnych źródeł energii, mogłaby wnieść ważny wkład w bezpieczeństwo energetyczne UE i realizację jej ambicji dotyczących dywersyfikacji źródeł energii, zgodnie z prawem międzynarodowym; jest zaniepokojony zacieśnianiem współpracy energetycznej między Turcją i Rosją i w związku z tym uważa, że UE powinna przyspieszyć negocjacje dotyczące energii;

37.

przypomina o strategicznej pozycji Turcji jako partnera UE i członka NATO oraz o wynikającym stąd jej kluczowym znaczeniu geopolitycznym i znaczeniu z punktu widzenia opracowania kompleksowej strategii na rzecz bezpieczeństwa i stabilności w jej wschodnim i południowym sąsiedztwie, ze szczególnym uwzględnieniem Syrii i Iraku; wskazuje na fakt, że z powodu bardzo poważnych zmian zachodzących w tym regionie oraz ataków przeprowadzonych na terytorium europejskim kwestią zasadniczą jest pogłębienie dialogu i zacieśnienie współpracy z UE w dziedzinie polityki zagranicznej w ramach dialogu politycznego UE-Turcja; wzywa Turcję do odgrywania aktywnej roli w międzynarodowej koalicji przeciwko ugrupowaniom terrorystycznym, takim jak Państwo Islamskie, oraz do zastosowania w tym celu wszelkich zasobów, jakimi dysponuje; wzywa Turcję do zintensyfikowania działań, aby zapobiec przemieszczaniu się przez jej terytorium tzw. zagranicznych bojowników, pragnących wstąpić w szeregi Państwa Islamskiego lub innych ugrupowań ekstremistycznych, oraz aby zapobiec przewożeniu przez jej terytorium pieniędzy lub sprzętu przeznaczonego dla Państwa Islamskiego lub tych ugrupowań; podkreśla potrzebę kontynuowania i pogłębienia regularnego dialogu UE z Turcją dotyczącego walki z terroryzmem oraz przedsięwzięcia konkretnych środków i podjęcia działań w ramach wspólnych wysiłków w zakresie zwalczania wszelkich przejawów terroryzmu; wzywa Turcję do zapewnienia skutecznej kontroli granic, a także do jednoczesnego dalszego niesienia niezbędnej pomocy w formie instrumentów pomocy humanitarnej wszystkim uchodźcom przybywającym z Syrii oraz do zapewnienia bezpieczeństwa ofiarom syryjskiej wojny domowej; podkreśla znaczenie częstszego dialogu na wysokim szczeblu oraz konsultacji UE i Turcji w sprawie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, aby dopilnować, by nasze strategie polityczne się dopełniały oraz by Turcja stopniowo dostosowała swoją politykę zagraniczną do polityki prowadzonej przez UE;

38.

jest zdania, że należy we właściwych przypadkach zapraszać ministra spraw zagranicznych Turcji do udziału w posiedzeniach Rady do Spraw Zagranicznych; jest zdania, że potrzebne są ramy dla uporządkowanego dialogu, współpracy i koordynacji w kwestiach z dziedziny polityki zagranicznej oraz polityki bezpieczeństwa i obrony;

39.

ubolewa, że deklaracja casus belli, wydana przez Wielkie Zgromadzenie Narodowe Turcji wobec Grecji, nie została jeszcze wycofana, pomimo pozytywnych osiągnięć w dziedzinie dialogu i współpracy Grecji z Turcją;

40.

pochwala Turcję za stałe udzielanie pomocy uchodźcom z Iraku i Syrii, których liczbę szacuje się na 1,6 mln, oraz za utrzymywanie polityki otwartych granic do celów prowadzenia działań humanitarnych; z zadowoleniem przyjmuje dyrektywę w sprawie tymczasowej ochrony przyjętą w październiku 2014 r., która gwarantuje uchodźcom bezpieczny status prawny i przewiduje możliwość wydawania im dokumentów tożsamości, a także możliwość uczestniczenia przez nich w rynku pracy; wzywa UE do dalszego finansowego wspierania pomocy humanitarnej dla syryjskich i irackich uchodźców w Turcji; zauważa, że obozy dla uchodźców osiągnęły maksymalne zapełnienie, oraz że konieczność znalezienia lokum jest dla uchodźców ogromnym obciążeniem, również finansowym; jest zdania, że UE powinna aktywnie wspierać rząd turecki w określaniu długoterminowych programów pomocowych dla uchodźców oraz w ułatwianiu im dostępu do edukacji, opieki zdrowotnej i (legalnego) zatrudnienia; wzywa Komisję do zwiększenia dostępnych zasobów w ramach IPA II i Instrumentu na rzecz przyczyniania się do Stabilności i Pokoju, aby świadczyć odpowiednią pomoc społecznościom lokalnym, które borykają się z dużym napływem uchodźców; wzywa również państwa członkowskie UE do zapewnienia (tymczasowych) miejsc zakwaterowania dla uchodźców znajdujących się w najgorszej sytuacji, w duchu faktycznego dzielenia się odpowiedzialnością;

41.

wzywa Turcję, by – z pomocą techniczną i finansową ze strony swych partnerów – zapewniła dostęp do edukacji dzieciom syryjskim mieszkającym w Turcji, których liczba wzrasta;

42.

nalega, aby rząd turecki zaprzestał regularnego naruszania greckiej przestrzeni powietrznej i wód terytorialnych oraz przerwał przeloty tureckich samolotów wojskowych nad wyspami greckimi;

43.

wzywa rząd turecki do podpisania i ratyfikacji bez dalszej zwłoki Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS), która została podpisana i ratyfikowana przez UE i 28 jej państw członkowskich, a także podkreśla, że Republika Cypryjska ma uzasadnione prawo do zawierania dwustronnych umów dotyczących jej wyłącznej strefy ekonomicznej; ponawia apele do Turcji o poszanowanie suwerennych praw wszystkich państw członkowskich, w tym praw dotyczących poszukiwania i eksploatacji zasobów naturalnych, o ile działania te są zgodne z dorobkiem prawnym UE i z prawem międzynarodowym; wzywa Turcję do powstrzymania się od wszelkich działań, które mogłyby zaszkodzić stosunkom dobrosąsiedzkim oraz klimatowi prowadzącemu do pokojowego rozstrzygania sporów dwustronnych;

44.

ubolewa nad faktem, że Turcja odmówiła wypełnienia zobowiązania do pełnego i niedyskryminacyjnego wdrożenia protokołu dodatkowego do umowy o stowarzyszeniu WE z Turcją wobec wszystkich państw członkowskich; przypomina, że odmowa ta ma nadal poważny wpływ na proces negocjacyjny;

45.

ponownie wyraża zdecydowane poparcie dla ponownego zjednoczenia Cypru w oparciu o sprawiedliwe, kompleksowe i wykonalne dla obu społeczności rozwiązanie, pod auspicjami Sekretarza Generalnego ONZ i zgodnie z odnośnymi rezolucjami Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz z wartościami i zasadami, na których opiera się UE, na zasadzie federacji złożonej z dwóch społeczności i dwóch stref, posiadającej jedną suwerenność, jedną międzynarodową osobowość prawną i jedno obywatelstwo, charakteryzującej się równością polityczną między oboma społecznościami oraz równymi szansami wszystkich obywateli; z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź specjalnego wysłannika ONZ Espena Bartha Eidego, że przywódcy obu społeczności w najbliższym możliwym terminie wznowią negocjacje pod auspicjami Sekretarza Generalnego ONZ, oraz zdecydowanie popiera wysiłki czynione przez specjalnego doradcę ONZ w sprawie Cypru na rzecz stworzenia warunków do wznowienia rozmów; wyraża nadzieję, że skierowane przez niedawno wybranego przywódcę Turków cypryjskich przesłanie o ponownym zjednoczeniu i pojednaniu otworzy nowe możliwości w procesie negocjacji; wzywa Turcję i wszystkie zaangażowane strony do aktywnego wspierania negocjacji w sprawie ponownego zjednoczenia oraz do podjęcia niezbędnych działań w kierunku normalizacji stosunków z Cyprem; apeluje do Turcji, by rozpoczęła wycofywanie swoich sił z Cypru i przekazała ONZ kontrolę nad zamkniętym dystryktem Famagusty, zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 550 (1984); równocześnie wzywa Republikę Cypryjską do otwarcia portu w Famaguście pod nadzorem służb celnych UE, aby wspierać pozytywny klimat sprzyjający skutecznemu zakończeniu trwających negocjacji w sprawie ponownego zjednoczenia i umożliwić Turkom cypryjskim handel z UE w legalny sposób, który będzie możliwy do zaakceptowania przez wszystkich;

46.

ponownie przywołuje odnośne decyzje Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i wzywa rząd Turcji, aby niezwłocznie zaprzestał naruszania praw człowieka w odniesieniu do obywateli cypryjskich i aby zaprzestał pozbawiania ich możliwości wykonywania i korzystania z prawa do własności, praw religijnych i innych praw człowieka wywodzących się z ładu konstytucyjnego Republiki Cypryjskiej i wspólnotowego dorobku prawnego, a także podstawowych zasad i wartości UE;

47.

ubolewa z powodu prowadzonej przez Turcję polityki osadniczej i apeluje do Turcji, aby powstrzymała się od dalszego osiedlania obywateli tureckich na okupowanych terenach Cypru, co stanowi naruszenie konwencji genewskiej i zasad prawa międzynarodowego; wzywa Turcję do zakończenia wszelkich działań zmieniających równowagę demograficzną na wyspie i stanowiących tym samym przeszkodę dla przyszłego rozwiązania;

48.

wzywa Turcję, aby zapewniła Komitetowi ds. Osób Zaginionych pełny dostęp do wszystkich odnośnych archiwów i stref militarnych w północnej części Cypru do celów ekshumacji oraz aby udzieliła wszelkich istotnych informacji, które doprowadzą do odkrycia przeniesionych szczątków; apeluje o zwrócenie szczególnej uwagi na pracę wykonaną przez Komitet ds. Osób Zaginionych;

49.

apeluje do Turcji i Armenii, aby przystąpiły do normalizacji wzajemnych stosunków w drodze bezwarunkowej ratyfikacji protokołów w sprawie nawiązania stosunków dyplomatycznych, otwarcia granicy i aktywnej poprawy stosunków, ze szczególnym uwzględnieniem współpracy transgranicznej i integracji gospodarczej; z zadowoleniem przyjmuje prowadzony obecnie dialog między Turcją a Armenią;

50.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu Rady Europy, przewodniczącemu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Republiki Turcji.

4.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 407/61

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Syrii, w szczególności rezolucję z dnia 30 kwietnia 2015 r. (1),

—

uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej z dnia 6 lutego 2015 r. zatytułowany „Elementy strategii regionalnej UE dla Syrii i Iraku oraz zagrożenie ze strony Da’isz”,

—

uwzględniając oświadczenia i sprawozdania dotyczące konfliktu w Syrii, ogłoszone przez Sekretarza Generalnego ONZ i Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka,

—

uwzględniając sprawozdania niezależnej międzynarodowej komisji śledczej ONZ w sprawie Syrii, powołanej przez Radę Praw Człowieka ONZ,

—

uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego przyjęty w dniu 17 lipca 1998 r., a w szczególności jego art. 8 ust. 2 lit. b) ppkt (ix), który stanowi, że zamierzone kierowanie ataków na pomniki historyczne jest zbrodnią wojenną,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 kwietnia 2015 r. w sprawie niszczenia obiektów kultury przez ISIS/DAISZ (2),

—

uwzględniając art. 167 TFUE, który stanowi, że „Unia i jej państwa członkowskie sprzyjają współpracy z państwami trzecimi oraz z organizacjami międzynarodowymi właściwymi w dziedzinie kultury”,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 116/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wywozu dóbr kultury,

—

uwzględniając rezolucję Rady z dnia 25 i 26 października 2012 r. w sprawie utworzenia nieformalnej sieci organów ścigania i ekspertów w dziedzinie dóbr kultury (EU CULTNET),

—

uwzględniając drugi protokół z 1999 r. o ochronie dóbr kultury w razie konfliktu zbrojnego, dołączony do konwencji haskiej z 1954 r.,

—

uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini z dnia 21 maja 2015 r. w sprawie sytuacji w Palmyrze; uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 17 lutego 2012 r. potępiające aresztowania Mazena Darwisha oraz uwzględniając oświadczenie delegatury UE z dnia 3 kwietnia 2012 r. w sprawie przedłużenia aresztu Mazena Darwisha i siedmiu innych obrońców praw człowieka bez postawienia im zarzutów,

—

uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka, przyjęte w czerwcu 2004 r. i zaktualizowane w 2008 r.,

—

uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2222 (2015 r.),

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że od rozpoczęcia konfliktu w Syrii życie straciło ponad 220 000 osób, w większości cywilów; mając na uwadze, że reżim Assada, IS/Daisz, al-Nusra i pozostałe strony konfliktu dopuściły się masowych i systematycznych naruszeń praw człowieka oraz międzynarodowego prawa humanitarnego; mając na uwadze, że ogromna większość tych przestępstw do tej pory uszła sprawcom bezkarnie;

B.

mając na uwadze, że w ostatnich miesiącach gwałtownie nasiliły się tortury, masowe aresztowania i powszechne niszczenie zaludnionych obszarów; mając na uwadze, że przesiedlono dużą liczbę Syryjczyków, a niektórzy z nich zostali nawet zmuszeni do oddalenia się od pomocy humanitarnej, jakiej potrzebują;

C.

mając na uwadze, że od zdobycia starożytnego syryjskiego miasta Palmyra IS/Daisz zabiło co najmniej 400 osób, w tym kobiety i dzieci, a według syryjskiego Centrum Monitorowania Praw Człowieka wykonało egzekucje na co najmniej 217 osobach i zatrzymało 600 osób, w tym kobiety i dzieci oskarżone o kontakty z siłami reżimu oraz o ukrywanie w swoich domach członków reżimu;

D.

mając na uwadze, że po zdobyciu miasta Palmyra siły popierające Assada zorganizowały zażarte naloty, które spowodowały śmierć ponad tuzina cywilów i zmusiły do ucieczki wielu mieszkańców miasta pozostających na miejscu;

E.

mając na uwadze, że w wyniku nowej ofensywy przeprowadzonej na przełomie kwietnia i maja 2015 IS/Daisz w dniu 17 maja 2015 r. opanował Ramadi, a w dniu 21 maja 2015 r. Palmyrę, obejmując w ten sposób kontrolę nad 50 % terytorium Syrii; mając na uwadze, że ponadnarodowy charakter tzw. Państwa Islamskiego dysponującego znacznymi zasobami finansowymi oraz – według niektórych źródeł – około 200 000 bojowników, stanowi zagrożenie dla całego regionu; mając na uwadze, że liczba obcokrajowców, w tym obywateli UE, walczących w tych grupach zbrojnych, szacowana jest na tysiące; mając na uwadze, że umocnienie pozycji IS/Daisz zaostrzyło kryzys humanitarny, prowadząc szczególnie do masowego wysiedlania ludności cywilnej;

F.

mając na uwadze, że w dniu 5 czerwca 2015 r. członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ wyrazili oburzenie nasileniem przemocy i wszystkimi atakami na cywilów w Syrii oraz potępili ataki terrorystyczne IS/Daisz, Front al-Nusra oraz innych grup terrorystycznych działających w Syrii;

G.

mając na uwadze, że Palmyra znajduje się między Damaszkiem a położonym na wschodzie miastem Deir al-Zour oraz że w pobliżu leżą bogate złoża gazu i kopalnie fosfatu; mając na uwadze, że zdobycie Palmyry zbiegło się ze zdobyciem miasta Ramadi, położonego w irackiej prowincji Anbar, oraz że nastąpiło krótko po utracie przez IS/Daisz kontroli nad obszarem wokół miasta Tikrit;

H.

mając na uwadze, że Palmyra to starożytne miasto założone ponad 2 000 lat temu jest skarbem kultury i należy do światowego dziedzictwa UNESCO; mając na uwadze, że w dniu 21 maja 2015 r. dyrektor generalna UNESCO wezwała do natychmiastowego zaprzestania działań wojennych w Palmyrze;

I.

mając na uwadze, że Palmyra jest symbolem bogatego dziedzictwa kulturowego Syrii, że znajdują się tam monumentalne ruiny wielkiego miasta, które niegdyś było jednym z najważniejszych ośrodków kultury starożytnego świata; mając na uwadze, że masowe zabójstwa popełniane przez IS/Daisz oraz niszczenie dziedzictwa archeologicznego i kulturowego zostało w niektórych przypadkach uznane za zbrodnie przeciwko ludzkości i „czystki kulturowe” oraz zaliczone na podstawie Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego do zbrodni wojennych; mając na uwadze, że dyrektor generalna UNESCO Irina Bokova opisała systematyczne ataki na dziedzictwo kulturowe jako „czystki kulturowe”;

J.

mając na uwadze, że IS/Daisz regularnie atakuje i niszczy irackie i syryjskie dziedzictwo kulturowe i że jest to taktyka wojenna mająca na celu szerzenie terroru i nienawiści; mając na uwadze, że po zdobyciu Palmyry przez IS/Daisz dziedzictwo historyczne tego miasta jest stale zagrożone zniszczeniem;

K.

mając na uwadze, że w regionalnej strategii UE dotyczącej Syrii i Iraku oraz zagrożenia ze strony IS/Daisz, przyjętej w dniu 16 marca 2015 r. przez Radę do Spraw Zagranicznych, UE stanowczo potępiła umyślne niszczenie dziedzictwa archeologicznego i kulturowego oraz zauważyła, że takie działania mogą zostać uznane za zbrodnie wojenne w rozumieniu Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego;

L.

mając na uwadze, że UNESCO i inni partnerzy uruchomili trzyletni projekt „ochrony dziedzictwa syryjskiego”, którego celem jest zapewnienie dziedzictwu kulturowemu nadzwyczajnej ochrony;

M.

mając na uwadze, że nielegalny handel dobrami kultury jest obecnie trzecim co do wielkości rodzajem nielegalnego handlu – po handlu narkotykami i handlu bronią – oraz mając na uwadze, że nielegalny handel dobrami kultury jest zdominowany przez siatki przestępczości zorganizowanej, a struktury na szczeblu krajowym i międzynarodowym nie dysponują odpowiednim wyposażeniem ani wsparciem, aby rozwiązać ten problem; mając na uwadze, że UE poczyniła wszystkie odpowiednie kroki zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2199 (2015), aby zapobiec nielegalnemu handlowi dobrami kultury;

N.

mając na uwadze, że od kiedy w marcu 2011 r. rozpoczął się konflikt w Syrii, miały miejsce powszechne i rażące naruszenia praw człowieka, w szczególności wybiórcze ataki, arbitralne zatrzymania i zaginięcia niezależnych dziennikarzy, obrońców praw człowieka, pracowników organizacji humanitarnych i personelu medycznego, wobec których stosowano groźby, przemoc, arbitralne zatrzymania i którzy zaginęli bez śladu w Syrii;

O.

mając na uwadze, że Mazen Darwish, syryjski dziennikarz, działacz i przewodniczący syryjskiego Centrum Mediów i Wolności Słowa, jest więziony od 2012 r., podobnie jak Hani Al-Zaitani i Hussain Ghrer, za działalność na rzecz obrony wolności słowa; mając na uwadze, że istnieją doniesienia o tym, że Mazen Darwish był poddawany okrutnym torturom i złemu traktowaniu oraz że w dniu 6 maja 2015 r. został przeniesiony w nieznane miejsce; mając na uwadze, że w 2015 r. Mazen Darwish otrzymał nagrodę UNESCO w dziedzinie Wolności Prasy, a oprócz tego jest laureatem innych ważnych nagród międzynarodowych, takich jak nagroda „Za odważne słowa” z 2015 r . przyznawana przez miasta Lutra, nagroda Brunona Kreisky'ego z 2013 r. za zasługi w dziedzinie praw człowieka oraz nagroda PEN-Pinter z 2014 r.; mając na uwadze, że dalsze przetrzymywanie Mazena Darwisha, Haniego Al-Zaitaniego i Hussaina Ghrera w więzieniu jest kolejnym dowodem na represyjny charakter reżimu Baszara al-Assada w Syrii;

P.

mając na uwadze rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 67/262 z dnia 15 maja 2013 r., w której zwrócono się do władz syryjskich z żądaniem natychmiastowego uwolnienia wszystkich arbitralnie przetrzymywanych osób, w tym członków Syryjskiego Centrum Mediów i Wolności Słowa;

Q.

mając na uwadze, że Wysoki Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka Zeid Ra’ad Al Hussein w dniu 19 lutego 2015 r. wezwał władze syryjskie do uwolnienia wszystkich osób przetrzymywanych za pokojowe wyrażanie swoich opinii, a w szczególności Mazena Darwisha;

R.

mając na uwadze, że wobec setek obrońców praw człowieka w Syrii stosowane są groźby, przemoc, arbitralne aresztowania i że giną oni bez śladu; mając na uwadze, że dotyczy to również prawniczki działającej w dziedzinie praw człowieka, laureatki nagrody im. Sacharowa z 2011 r. Razan Zeitouneh, która została uprowadzona w mieście Duma w dniu 9 grudnia 2013 r.;

1.

stanowczo potępia przerażające, systematyczne i powszechne łamanie praw człowieka i naruszanie międzynarodowego prawa humanitarnego przez reżim Baszara al-Assada, terrorystów należących do IS/Daisz i innych ugrupowań dżihadystów działających w Syrii, a także potępia wyroki wydane przeciwko działaczom w zakresie praw politycznych, obywatelskich i praw człowieka, blogerom i dziennikarzom oraz kierowane przeciwko nim zarzuty; ponawia bezwarunkowy sprzeciw wobec stosowania przez rząd syryjski tortur, nasilania ostrzałów i bombardowań, w tym bombami beczkowymi; przekazuje ofiarom wyrazy głębokiego współczucia; jest głęboko przerażony wstrząsającymi rozmiarami ludzkiego cierpienia i ofiarami śmiertelnymi w konflikcie syryjskim i oraz wyraża szczególne zaniepokojenie pogorszeniem się sytuacji humanitarnej i bezpieczeństwa w Syrii;

2.

potępia fakt, że po 9-dniowym krwawym ataku IS zdobył Palmyrę w dniu 21 maja 2015 r. i ubolewa, że od tego dnia IS wykonał egzekucje na co najmniej 217 osobach w mieście i jego okolicach oraz dopuścił się licznych nadużyć i okrucieństw w samozwańczym „kalifacie” ogłoszonym na terenach pod kontrolą IS położonych między Syrią a Irakiem;

3.

wyraża zaniepokojenie sytuacją w Palmyrze oraz sytuacją tysięcy mieszkańców Palmyry, a także osób przesiedlonych w wyniku posuwania się naprzód sił IS/Daisz, a także sytuacją kobiet i dzieci w Palmyrze ze względu na sposoby działania IS/Daisz polegające na uprowadzaniu, wykorzystywaniu i maltretowaniu kobiet i dzieci, w tym na stosowaniu gwałtu, wykorzystywaniu seksualnym, przymusowych małżeństwach i przymusowemu rekrutowaniu dzieci;

4.

wzywa Radę, Komisję i wysoką przedstawiciel do udostępnienia wszystkich środków finansowych i zasobów ludzkich niezbędnych do tego, aby wesprzeć uchodźców;

5.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie do wzmożenia zbiorowych wysiłków na rzecz pokonania IS/Daisz, jakich dokonano na posiedzeniu ministerialnym międzynarodowej koalicji przeciwko IS/Daisz, która odbyła się w dniu 2 czerwca 2015 r. w Paryżu; wzywa koalicję do nasilenia starań, aby wdrożyć wspólną wielowymiarową i długoterminową strategię mającą na celu osłabienie i ostateczne wykorzenienie IS/Daisz; podkreśla, że strategię tę należy uzupełnić wzmocnioną współpracą z wszystkimi państwami regionu i podmiotami niepaństwowymi zaangażowanymi w zwalczanie IS/Daisz;

6.

jest przekonany, że nie dojdzie do rzeczywistego rozwiązania konfliktu w Syrii ani do trwałego pokoju, jeżeli nie zostanie wymierzona kara za przestępstwa popełnione przez wszystkie strony konfliktu;

7.

przypomina, że trwałe rozwiązanie kryzysu syryjskiego będzie możliwe tylko dzięki globalnemu rozwiązaniu politycznemu opartemu na komunikacie genewskim z 30 czerwca 2012 r. i popartemu przez społeczność międzynarodową; wzywa specjalnego wysłannika ONZ Staffana de Misturę do współpracy z wszystkimi stronami na rzecz prawdziwych zmian, które spełnią uzasadnione aspiracje narodu syryjskiego i umożliwią mu niezależne i demokratyczne określenie własnej przyszłości;

8.

wyraża głębokie zaniepokojenie dotkliwym brakiem środków finansowych pomimo apeli ONZ z 2014 r., co doprowadziło do tymczasowego zawieszenia pomocy Światowego Programu Żywnościowego dla syryjskich uchodźców; wzywa społeczność międzynarodową do zwiększenie środków finansowych i pomocy w odpowiedzi na przyszłe apele;

9.

wzywa społeczność międzynarodową do nasilenia starań, aby znaleźć rozwiązania umożliwiające załagodzenie kryzysu i zakończenie wojny w Syrii oraz wspiera wszystkie podmioty zaangażowane w walkę z IS w Syrii i Iraku, wzywa rządy państw regionu do wspólnego prowadzenia tej walki, ponieważ tylko ścisła współpraca w dziedzinie bezpieczeństwa umożliwi przywrócenie pokój i bezpieczeństwo w regionie;

10.

wzywa społeczność międzynarodową do uczynienia wszystkiego, co leży w ich mocy, aby chronić ludność cywilną i jedyne w swoim rodzaju dziedzictwo kulturowe Palmyry oraz wzywa wszystkie strony do natychmiastowego zaprzestania działań wojennych w Palmyrze i umożliwienia ludności cywilnej uciekającej przed przemocą bezpiecznego wydostania się ze strefy walk;

11.

zwraca się o natychmiastowe zaprzestanie niszczenia syryjskiego i irackiego dziedzictwa kulturowego, w tym obiektów religijnych; podkreśla, że nie można tolerować aktów, jakich dopuszcza się IS/Daisz lub inne osoby, grupy, przedsiębiorstwa i podmioty oraz wzywa do ochrony kulturowego dziedzictwa Iraku poprzez ochronę obiektów kultury i religii zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym;

12.

wzywa UE i państwa członkowskie do uruchomienia kampanii podnoszących świadomość, aby odwieść ludzi od zakupu i sprzedaży dóbr kultury pochodzących z nielegalnego handlu z obszarów objętych wojną;

13.

podkreśla wysoką wartość dziedzictwa kulturowego dla całej ludzkości i w związku z tym uważa, że jego niszczenie należy uznać za niewybaczalną zbrodnię wojenną;

14.

podkreśla, że potrzeba wspólnych wysiłków społeczności międzynarodowej, aby zapobiec nielegalnemu handlowi dobrami kultury i przedmiotami kultury materialnej, który przyczynia się do finansowania IS/Daisz;

15.

popiera słowa dyrektor generalnej UNESCO oraz wszystkie nadzwyczajne środki podjęte przez ONZ lub UNESCO, aby bronić Palmyry lub każdego innego zagrożonego obiektu kultury i historii;

16.

zwraca się do Sekretarza Generalnego ONZ, aby skierował do Rady Bezpieczeństwa wniosek o przygotowanie rezolucji w sprawie obrony wszystkich obiektów kultury zagrożonych przez grupy terrorystyczne i IS/Daisz;

17.

zwraca się do państw członkowskich Unii Europejskiej, aby we współpracy z ONZ przedsięwzięły konkretne środki mające na celu obronę zagrożonych obiektów kultury, obiektów historycznych, religijnych i stanowisk archeologicznych w Palmyrze i szerzej ujmując na Bliskim Wschodzie;

18.

z zadowoleniem przyjmuje i podkreśla decydujące znaczenie, jakie mają prace lokalnych i międzynarodowych organizacji społeczeństwa obywatelskiego dla udokumentowania naruszeń praw człowieka, dowodów na popełnione zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i inne naruszenia prawa; przekazuje wyrazy głębokiego podziwu i solidarności z syryjskimi działaczami, którzy nadal niestrudzenie monitorują, dokumentują i opisują sytuację w zakresie praw człowieka w ich rozdartym wojną kraju, ryzykując przy tym własne życie;

19.

jest głęboko zaniepokojony pogarszającą się w szybkim tempie sytuacją humanitarną i w zakresie praw człowieka w Syrii oraz podkreśla, że zgodnie ze swoimi zobowiązaniami międzynarodowymi Syria powinna szanować wolność słowa i swobodę prac prowadzonych przez obrońców praw człowieka; przypomina, że każdy człowiek ma prawo do wolności opinii i słowa oraz że jest to podstawowe prawo człowieka; potępia wszystkie naruszenia wolności prasy oraz akty przemocy, których ofiarami są dziennikarze w Syrii;

20.

wzywa władze syryjskie do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia Mazena Darwisha oraz wszystkich osób przetrzymywanych lub skazanych za pokojowe korzystanie z prawa do wolności wypowiedzi i stowarzyszania się, a także wszystkich obrońców praw człowieka i działaczy w dziedzinie praw politycznych arbitralnie pozbawionych wolności ze względu na działalność prowadzoną w dziedzinie praw człowieka oraz wzywa do wycofania wszystkich zarzutów skierowanych przeciwko tym osobom;

21.

wzywa władze syryjskie do bezzwłocznego ujawnienia losu i miejsca pobytu tych trzech mężczyzn oraz do zapewnienia im ochrony przed torturami i złym traktowaniem, umożliwienia im natychmiastowego kontaktu z rodzinami i prawnikami oraz udzielenia im opieki lekarskiej, jakiej mogą potrzebować;

22.