25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/1

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/2

—

funkcję prezesa Sądu sprawował będzie prezes Jaeger,

—

funkcję wiceprezesa Sądu sprawował będzie wiceprezes Kanninen,

—

funkcje prezesów izb w składzie pięciu i trzech sędziów sprawować będą wiceprezes Kanninen oraz prezesi izb Martins Ribeiro, Papasavvas, Prek, Dittrich, Frimodt Nielsen, van der Woude, Gratsias i Berardis,

—

decyzja w sprawie przydzielenia sędziów do izb z dnia 23 października 2013 r. (Dz.U. 2013, C 344, s. 2) zmieniona ostatnio decyzją z dnia 9 czerwca 2016 r. (Dz.U. 2016, C 243, s. 2), decyzje z dnia 13 maja 2015 r. o składzie wielkiej izby i sposobie wyznaczania sędziego w celu zastąpienia sędziego, do którego odnosi się przeszkoda w wykonywaniu obowiązków (Dz.U. 2015, C 213, s. 2) praz decyzje z dnia 23 września 2013 r. w sprawie kryteriów przydzielają spraw do izb i składu izby odwoławczej (Dz.U. 2013, C 313, s. 4 i 5) będą nadal mieć zastosowanie.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/3

1)

Artykuły 49 i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one przepisom krajowym dotyczącym gier losowych, tego rodzaju jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują ogłoszenie nowego przetargu dotyczącego koncesji o krótszym czasie obowiązywania niż czas obowiązywania koncesji udzielonych w przeszłości z uwagi na reorganizację systemu poprzez zrównanie w czasie terminu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one ograniczającemu przepisowy krajowemu, tego rodzaju jak przepis rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga, aby cesjonariusz gier losowych zbył nieodpłatnie, w chwili zaprzestania działalności ze względu na zakończenie okresu obowiązywania koncesji, użytkowanie materialnych i niematerialnych składników majątku tworzących sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeżeli ograniczenie to wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu tego przepisu, czego zbadanie należy do sądu krajowego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/4

1)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie dla przepisów krajowych dotyczących gier losowych, takich jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują organizację nowego przetargu dotyczącego koncesji na okres krótszy od okresu koncesji przyznanych w przeszłości z powodu reorganizacji systemu poprzez dostosowanie czasu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te stoją na przeszkodzie dla krajowego przepisu ograniczającego takiego jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga od koncesjonariusza gier losowych, aby z chwilą zakończenia działalności z powodu wygaśnięcia koncesji, nieodpłatnie zbył użytkowanie stanowiących własność składników materialnych i niematerialnych majątku, które tworzą sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeśli ograniczenie to wykracza poza to co konieczne do osiągnięcia celu do jakiego faktycznie zmierza ów przepis, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/4

1)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie dla przepisów krajowych dotyczących gier losowych, takich jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują organizację nowego przetargu dotyczącego koncesji na okres krótszy od okresu koncesji przyznanych w przeszłości z powodu reorganizacji systemu poprzez dostosowanie czasu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te stoją na przeszkodzie dla krajowego przepisu ograniczającego takiego jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga od koncesjonariusza gier losowych, aby z chwilą zakończenia działalności z powodu wygaśnięcia koncesji, nieodpłatnie zbył użytkowanie stanowiących własność składników materialnych i niematerialnych majątku, które tworzą sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeśli ograniczenie to wykracza poza to co konieczne do osiągnięcia celu do jakiego faktycznie zmierza ów przepis, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/5

1)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie dla przepisów krajowych dotyczących gier losowych, takich jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują organizację nowego przetargu dotyczącego koncesji na okres krótszy od okresu koncesji przyznanych w przeszłości z powodu reorganizacji systemu poprzez dostosowanie czasu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te stoją na przeszkodzie dla krajowego przepisu ograniczającego takiego jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga od koncesjonariusza gier losowych, aby z chwilą zakończenia działalności z powodu wygaśnięcia koncesji, nieodpłatnie zbył użytkowanie stanowiących własność składników materialnych i niematerialnych majątku, które tworzą sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeśli ograniczenie to wykracza poza to co konieczne do osiągnięcia celu do jakiego faktycznie zmierza ów przepis, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/6

1)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie dla przepisów krajowych dotyczących gier losowych, takich jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują organizację nowego przetargu dotyczącego koncesji na okres krótszy od okresu koncesji przyznanych w przeszłości z powodu reorganizacji systemu poprzez dostosowanie czasu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te stoją na przeszkodzie dla krajowego przepisu ograniczającego takiego jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga od koncesjonariusza gier losowych, aby z chwilą zakończenia działalności z powodu wygaśnięcia koncesji, nieodpłatnie zbył użytkowanie stanowiących własność składników materialnych i niematerialnych majątku, które tworzą sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeśli ograniczenie to wykracza poza to co konieczne do osiągnięcia celu do jakiego faktycznie zmierza ów przepis, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/7

1)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie dla przepisów krajowych dotyczących gier losowych, takich jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują organizację nowego przetargu dotyczącego koncesji na okres krótszy od okresu koncesji przyznanych w przeszłości z powodu reorganizacji systemu poprzez dostosowanie czasu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te stoją na przeszkodzie dla krajowego przepisu ograniczającego takiego jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga od koncesjonariusza gier losowych, aby z chwilą zakończenia działalności z powodu wygaśnięcia koncesji, nieodpłatnie zbył użytkowanie stanowiących własność składników materialnych i niematerialnych majątku, które tworzą sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeśli ograniczenie to wykracza poza to co konieczne do osiągnięcia celu do jakiego faktycznie zmierza ów przepis, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/7

1)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie dla przepisów krajowych dotyczących gier losowych, takich jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują organizację nowego przetargu dotyczącego koncesji na okres krótszy od okresu koncesji przyznanych w przeszłości z powodu reorganizacji systemu poprzez dostosowanie czasu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te stoją na przeszkodzie dla krajowego przepisu ograniczającego takiego jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga od koncesjonariusza gier losowych, aby z chwilą zakończenia działalności z powodu wygaśnięcia koncesji, nieodpłatnie zbył użytkowanie stanowiących własność składników materialnych i niematerialnych majątku, które tworzą sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeśli ograniczenie to wykracza poza to co konieczne do osiągnięcia celu do jakiego faktycznie zmierza ów przepis, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/8

1)

Artykuły 49 i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one przepisom krajowym dotyczącym gier losowych, tego rodzaju jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują ogłoszenie nowego przetargu dotyczącego koncesji o krótszym czasie obowiązywania niż czas obowiązywania koncesji udzielonych w przeszłości z uwagi na reorganizację systemu poprzez zrównanie w czasie terminu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one ograniczającemu przepisowy krajowemu, tego rodzaju jak przepis rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga, aby cesjonariusz gier losowych zbył nieodpłatnie, w chwili zaprzestania działalności ze względu na zakończenie okresu obowiązywania koncesji, użytkowanie materialnych i niematerialnych składników majątku tworzących sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeżeli ograniczenie to wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu tego przepisu, czego zbadanie należy do sądu krajowego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/9

1)

Artykuły 49 i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one przepisom krajowym dotyczącym gier losowych, tego rodzaju jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują ogłoszenie nowego przetargu dotyczącego koncesji o krótszym czasie obowiązywania niż czas obowiązywania koncesji udzielonych w przeszłości z uwagi na reorganizację systemu poprzez zrównanie w czasie terminu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one ograniczającemu przepisowy krajowemu, tego rodzaju jak przepis rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga, aby cesjonariusz gier losowych zbył nieodpłatnie, w chwili zaprzestania działalności ze względu na zakończenie okresu obowiązywania koncesji, użytkowanie materialnych i niematerialnych składników majątku tworzących sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeżeli ograniczenie to wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu tego przepisu, czego zbadanie należy do sądu krajowego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/10

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/10

1)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie dla przepisów krajowych dotyczących gier losowych, takich jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują organizację nowego przetargu dotyczącego koncesji na okres krótszy od okresu koncesji przyznanych w przeszłości z powodu reorganizacji systemu poprzez dostosowanie czasu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te stoją na przeszkodzie dla krajowego przepisu ograniczającego takiego jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga od koncesjonariusza gier losowych, aby z chwilą zakończenia działalności z powodu wygaśnięcia koncesji, nieodpłatnie zbył użytkowanie stanowiących własność składników materialnych i niematerialnych majątku, które tworzą sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeśli ograniczenie to wykracza poza to co konieczne do osiągnięcia celu do jakiego faktycznie zmierza ów przepis, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/11

1)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE oraz zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie dla przepisów krajowych dotyczących gier losowych, takich jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują organizację nowego przetargu dotyczącego koncesji na okres krótszy od okresu koncesji przyznanych w przeszłości z powodu reorganizacji systemu poprzez dostosowanie czasu wygaśnięcia koncesji.

2)

Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te stoją na przeszkodzie dla krajowego przepisu ograniczającego takiego jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, który wymaga od koncesjonariusza gier losowych, aby z chwilą zakończenia działalności z powodu wygaśnięcia koncesji, nieodpłatnie zbył użytkowanie stanowiących własność składników materialnych i niematerialnych majątku, które tworzą sieć zarządzania grami i ich przyjmowania, jeśli ograniczenie to wykracza poza to co konieczne do osiągnięcia celu do jakiego faktycznie zmierza ów przepis, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/12

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/13

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/13

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/14

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/14

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/14

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/15

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/15

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/15

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/16

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/16

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/16

1)

Czy organ krajowy postępuje zgodnie z celem art. 47, a w szczególności jego ust. 1 lit. a) i ust. 4, dyrektywy 2004/18/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, w przypadku gdy stwierdza, że oferent biorący udział w zamówieniu, którego wartość szacuje się na 3 mln EUR, nie spełnia kryteriów wyboru dotyczących sytuacji ekonomicznej i finansowej, podczas gdy dostarczone przez niego honorowe oświadczenie oraz przesłana przez jego bank deklaracja świadczą o tym, że jest w stanie pobierać środki pieniężne na podstawie pożyczki bankowej bez określonego celu do limitu, którego wysokość przekracza wartość zamówienia?

2)

Czy zachowanie banku w sektorze usług bankowych państwa członkowskiego, który w zobowiązaniu do udzielenia pożyczki uzależnia udostępnienie wnioskowanych funduszy od spełnienia warunków przyznania pożyczki, które nie zostały określone bardziej szczegółowo w umowie pożyczki w czasie procedury udzielania zamówienia, stanowi uzasadnioną przyczynę w rozumieniu art. 47 ust. 5 dyrektywy 2004/18 uniemożliwiającą oferentowi przedstawienie dokumentów wymaganych przez instytucję zamawiającą, wobec czego wspomniany oferent będzie mógł wykazać swoją sytuację ekonomiczną i finansową poprzez honorowe oświadczenie poświadczające, że umowa pożyczki między nim a jego bankiem jest wystarczająca?

3)

Czy można uznać, że sąd krajowy ma do czynienia z obiektywną przeszkodą uniemożliwiającą mu zastosowanie się do art. 47 akapit pierwszy i drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w związku z art. 1 ust. 1 i art. 2 ust. 3, 6, 7 i 8 dyrektywy 89/665/EWG (2) Rady z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, jeżeli musi wydać orzeczenie w przedmiocie skargi wniesionej przez oferenta odrzuconego w drodze decyzji organu administracyjnego w dziedzinie zamówień publicznych, podczas gdy realizacja poszczególnych zamówień zostało prawie zakończona przez oferenta, którego oferta została wybrana?

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/17

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/17

1.

Czy art. 1 ust. 1 dyrektywy 2003/49/WE (1) w związku z jej art. 1 ust. 4 należy interpretować w ten sposób, że objęta zakresem zastosowania art. 3 tej dyrektywy spółka będąca rezydentem państwa członkowskiego, która w okolicznościach takich jak okoliczności rozpatrywanej sprawy otrzymuje odsetki od spółki zależnej z innego państwa członkowskiego, jest „właścicielem” tych odsetek w rozumieniu tej dyrektywy?

2.

Czy powołanie się przez państwo członkowskie na art. 5 ust. 1 dyrektywy o stosowaniu w przypadku zwalczania nadużyć przepisów krajowych czy też na art. 5 ust. 2 wiąże się z przyjęciem założenia, że to państwo członkowskie przyjęło szczególny przepis wykonawczy do art. 5 dyrektywy czy też że w tym prawie krajowym ustanowione zostały powszechnie obowiązujące przepisy czy też zasady dotyczące nadużyć i oszustw podatkowych oraz uchylania się od opodatkowania, które mogą być interpretowane zgodnie z tym art. 5?

3.

Czy postanowienie zawarte w podpisanej przez dwa państwa członkowskie umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania sporządzonej zgodnie z modelową konwencją OECD, zgodnie z którą opodatkowanie odsetek jest uzależnione od tego, czy spółkę otrzymującą odsetki można uznać za ich właściciela stanowi oparty na umowie przepis niezbędny do zapobiegania nadużyciom finansowym, o którym mowa w art. 5 dyrektywy?

4.

Czy zgodnie z dyrektywą 2003/49/WE mamy do czynienia z nadużyciem w sytuacji, gdy w państwie członkowskim, w którym spółka dokonująca wypłaty odsetek jest rezydentem, odliczanie podatku w przypadku odsetek jest dozwolone, a odsetki te nie podlegają opodatkowaniu w tym państwie członkowskim, w którym rezydentem jest spółka je otrzymująca?

5.

Czy państwo członkowskie, które nie chce uznać tego, że spółka z innego państwa członkowskiego jest właścicielem odsetek, i podnosi, że ta spółka z innego państwa członkowskiego jest sztucznie stworzoną spółką pośredniczącą, jest zgodnie z dyrektywą 2003/49/WE czy też art. 10 WE zobowiązane do udzielenia informacji, kogo w tej sytuacji państwo to uznaje za właściciela [odsetek]?

6.

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z dyrektywą 2003/49/WE, za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie odsetek otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, a spółka dominująca w tym drugim państwie członkowskim jest uznana za objętą w nim w zakresie tych odsetek ograniczonym obowiązkiem podatkowym, czy art. 43 WE w związku z art. 48 WE wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym to drugie państwo członkowskie nakłada na (zależną) spółkę zobowiązaną do potrącenia podatku u źródła wymóg uiszczenia odsetek za zwłokę o wyższej stawce niż stawka odsetek za zwłokę wymaganych w państwie członkowskich w przypadku skierowania wierzytelności podatkowej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych (obejmującej m. in. dochód z odsetek) wobec spółki będącej rezydentem tego samego państwa członkowskiego?

7.

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z dyrektywą 2003/49/WE, za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie odsetek otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, a spółka dominująca w tym drugim państwie członkowskim jest uznana w tym państwie członkowskim odnośnie tych odsetek za podatnika objętego ograniczonym obowiązkiem podatkowym, czy art. 43 WE z związku z art. 48 WE (bądź też art. 56 WE), razem lub każdy z osobna, wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym,

Trybunał jest proszony o udzielenie odpowiedzi na pytanie 7 łącznie z odpowiedzią na pytanie 6.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/20

1.

Czy powołanie się przez państwo członkowskie na art. 1 ust. 2 omawianej dyrektywy (1) dotyczący stosowania w przypadku zwalczania nadużyć i oszustw przepisów krajowych wiąże się z przyjęciem założenia, że owo państwo członkowskie przyjęło szczególny przepis wykonawczy do art. 1 ust. 2 tej dyrektywy, czy też że w tym prawie krajowym ustanowione zostały powszechnie obowiązujące przepisy lub zasady dotyczące nadużyć i oszustw podatkowych oraz uchylania się od opodatkowania, które mogą być interpretowane zgodnie z tym art. 1 ust. 2?

2.

Czy postanowienie zawarte w podpisanej przez dwa państwa członkowskie umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania sporządzonej zgodnie z modelową konwencją OECD, zgodnie z którą opodatkowanie wypłaconych dywidend jest uzależnione od tego, czy spółkę otrzymującą dywidendy można uznać za ich właściciela, stanowi oparte na umowie postanowienie niezbędne do zapobiegania nadużyciom finansowym, o którym mowa w art. 1 ust. 2 owej dyrektywy?

3.

Jeśli Trybunał udzieli odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2, czy wówczas do sądów krajowych należy określenie zakresu, jaki obejmuje pojęcie „właściciela”, czy też pojęcie to przy stosowaniu dyrektywy 90/435/EWG należy interpretować w ten sposób, że pojęciu, które podlega kontroli Trybunału Sprawiedliwości UE, należy nadać szczególne znaczenie zgodne z prawem Unii?

4.

Jeśli Trybunał udzieli odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2 i odpowie na pytanie 3 w ten sposób, że określenie zakresu, jaki obejmuje pojęcie „właściciela”, nie należy do sądów krajowych, czy wówczas pojęcie to należy interpretować w ten sposób, że spółka będąca rezydentem w danym państwie członkowskim, która – w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w niniejszej sprawie – otrzymuje dywidendy od spółki zależnej w innym państwie członkowskim, jest „właścicielem” tych dywidend w rozumieniu tego pojęcia w kontekście prawa Unii?

5.

Czy, jeżeli w sprawie przyjęto, że„istnieją przepisy krajowe lub postanowienia oparte na umowach mające na celu zapobieganie oszustwom i nadużyciom” (zob. art. 1 ust. 2 dyrektywy), że dywidenda jest wypłacana przez będącą rezydentem w państwie członkowskim spółkę (A) do spółki dominującej (B) w innym państwie członkowskim i stamtąd przekazywana do spółki dominującej tej drugiej spółki (C), będącej z kolei rezydentem państwa spoza UE/EOG, która też przekazała te środki dalej do swej spółki dominującej (D), która też jest rezydentem państwa spoza UE/EOG, że pomiędzy tym pierwszym państwem a państwem rezydencji C nie zawarto umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, że pomiędzy tym pierwszym państwem a państwem rezydencji D zawarto umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz że to pierwsze państwo, zgodnie z przepisami krajowymi, nie mogłoby żądać zapłaty podatku u źródła dywidend wypłaconych przez A na rzecz D w przypadku, gdyby D była bezpośrednim właścicielem A, zachodzi nadużycie w rozumieniu dyrektywy, efektem czego B nie jest objęta ochroną na jej podstawie?

6.

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana zgodnie z art. 1 ust. 2 dyrektywą 90/435/EWG za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie dywidend otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, czy art. 49 TFUE w związku z art. 54 TFUE wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym to drugie państwo członkowskie opodatkowuje podatkiem od dywidend spółkę dominującą będącą rezydentem w innym państwie członkowskim, przy czym dane państwo członkowskie uznaje będące jego rezydentami spółki dominujące w tych samych okolicznościach za uprawnione do zwolnienia z podatku od takich dywidend?

7.

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana zgodnie z art. 1 ust. 2 dyrektywy 90/435/EWG za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie dywidend otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, a spółka dominująca w tym drugim państwie członkowskim jest uznana za objętą w nim w zakresie omawianych dywidend ograniczonym obowiązkiem podatkowym, czy art. 49 TFUE w związku z art. 54 TFUE wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym to drugie państwo nakłada na (zależną) spółkę zobowiązaną do potrącenia podatku u źródła w przypadku zwłoki wymóg uiszczenia odsetek za zwłokę o wyższej stawce niż stawka odsetek za zwłokę wymaganych w państwie członkowskich w przypadku skierowania wierzytelności podatkowej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych wobec spółki będącej rezydentem tego samego państwa członkowskiego?

8.

Jeśli Trybunał udzieli odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2 i odpowie na pytanie 3 w ten sposób, że określenie zakresu, jaki obejmuje pojęcie „właściciela”, nie należy do sądów krajowych, i jeśli będąca rezydentem w państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w związku z tym zostać uznana za zwolnioną z podatku u źródła zgodnie z dyrektywą 90/435/EWG odnośnie dywidend otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, czy wówczas to drugie państwo członkowskie jest zobowiązane zgodnie z dyrektywą 90/435/EWG i art. 4 ust. 3 TUE do udzielenia informacji o tym, kogo w tej sytuacji państwo to uznaje za właściciela?

9.

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana zgodnie z dyrektywą 90/435/EWG za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie dywidend otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, czy art. 49 TFUE w związku z art. 54 TFUE (bądź też art. 63 TFUE), razem lub każdy z osobna, wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym:

Trybunał jest proszony o udzielenie odpowiedzi na pytania 6 i 7 łącznie z odpowiedzią na pytania 9.

10.

W sytuacji, gdy:

czy wówczas art. 63 TFUE wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym państwo członkowskie, w którym znajduje się spółka zależna, opodatkowuje rozpatrywaną dywidendę w sytuacji, gdy dane państwo członkowskie uznaje, że będące rezydentami spółki, które spełniają wynikający z dyrektywy 90/435/EWG wymóg dotyczący udziału w kapitale, czyli posiadały w roku podatkowym 2011 co najmniej 10 % kapitału zakładowego spółki wypłacającej dywidendę, są zwolnione z podatku od tych dywidend?

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/22

1)

Czy powołanie się przez państwo członkowskie na art. 1 ust. 2 dyrektywy (1) o stosowaniu w przypadku zwalczania nadużyć przepisów krajowych wiąże się z przyjęciem założenia, że to państwo członkowskie przyjęło szczególny przepis wykonawczy do art. 1 ust. 2 dyrektywy czy też, że w tym prawie krajowym ustanowione zostały powszechnie obowiązujące przepisy czy też zasady dotyczące nadużyć i oszustw podatkowych, które mogą być interpretowane zgodnie z tym art. 1 ust. 2?

2)

Czy postanowienie zawarte w podpisanej przez dwa państwa członkowskie umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania sporządzonej zgodnie z modelową konwencją OECD, zgodnie z którą opodatkowanie wypłaty dywidendy jest uzależnione od tego, czy spółkę otrzymującą tę dywidendę można uznać za jej właściciela, stanowi oparty na umowie przepis niezbędny do zapobiegania nadużyciom finansowym, o którym mowa w art. 1 ust. 2 dyrektywy?

3)

W przypadku udzielenia przez Trybunał odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, czy sądy krajowe są uprawnione do określania treści pojęcia „właściciela” czy też to poddane rozstrzygnięciu Trybunału pojęcie winno być w zastosowaniu dyrektywy 90/435/EWG interpretowane tak, że należy rozumieć je w szczególny unijnoprawny sposób?

4)

W przypadku udzielenia przez Trybunał odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, a na pytanie trzecie – odpowiedzi, zgodnie z którą sądy krajowe są uprawnione do określania treści pojęcia „właściciela”, czy pojęcie to należy interpretować w ten sposób, że spółka będąca rezydentem państwa członkowskiego, która w okolicznościach takich, jak te rozpatrywane, otrzymuje dywidendę od spółki zależnej z innego państwa członkowskiego, jest „właścicielem” tej dywidendy w rozumieniu nadanym temu pojęciu w prawie UE?

5)

Czy, jeżeli w sprawie przyjęto, że„istnieją przepisy krajowe lub postanowienia oparte na umowach mające na celu zapobieganie oszustwom i nadużyciom” (zob. art. 1 ust. 2 dyrektywy), że dywidenda jest wypłacana przez będącą rezydentem w państwie członkowskim spółkę (A) do spółki dominującej (B) w innym państwie członkowskim i stamtąd przekazywana do spółki dominującej tej drugiej spółki (C), będącej z kolei rezydentem państwa spoza UE/EOG, która też przekazała te środki dalej do swej spółki dominującej (D), która też jest rezydentem państwa spoza UE/EOG, że pomiędzy tym pierwszym państwem a państwem rezydencji C nie zawarto umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, że pomiędzy tym pierwszym państwem a państwem rezydencji D zawarto umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz że to pierwsze państwo, zgodnie z przepisami krajowymi, nie mogłoby żądać zapłaty podatku u źródła dywidend wypłaconych przez A na rzecz D w przypadku, gdyby D była bezpośrednim właścicielem A, zachodzi nadużycie w rozumieniu dyrektywy, efektem czego B nie jest objęta ochroną na jej podstawie?

6)

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z art. 1 ust. 2 dyrektywy 90/435/EWG, za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie dywidendy otrzymanej od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, czy art. 43 WE w związku z art. 48 WE (czy też art. 56 WE) wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym to drugie państwo członkowskie opodatkowuje dywidendę będącej rezydentem innego państwa członkowskiego spółki w przypadku, gdy to państwo członkowskie uznaje będące jego rezydentami spółki dominujące – w poza tym porównywalnych okolicznościach – za zwolnione z podatku od takich dywidend?

7)

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z art. 1 ust. 2 dyrektywy 90/435/EWG, za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie dywidendy otrzymanej od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, a spółka dominująca w tym drugim państwie członkowskim jest uznana za objętą w nim w zakresie tej dywidendy ograniczonym obowiązkiem podatkowym, czy art. 43 WE w związku z art. 48 WE (czy też art. 56 WE) wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym to drugie państwo członkowskie nakłada na (zależną) spółkę zobowiązaną do potrącenia podatku u źródła w przypadku zwłoki w płatności wymóg uiszczenia odsetek za zwłokę o wyższej stawce niż stawka odsetek za zwłokę wymaganych w państwie członkowskich w przypadku wierzytelności podatkowej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych wobec spółki będącej rezydentem tego samego państwa członkowskiego?

8)

W przypadku udzielenia przez Trybunał odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, a na pytanie trzecie – odpowiedzi, zgodnie z którą sądy krajowe są uprawnione do określania treści pojęcia „właściciela” i w zakresie, w jakim będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z dyrektywą 90/435/EWG, za zwolnioną z opodatkowania u źródła w związku z dywidendą otrzymaną od spółki będącej rezydentem w innym państwie członkowskim (zależnej), czy to drugie państwo członkowskie jest w związku z tym zgodnie z dyrektywą 90/435/EWG czy też art. 10 WE zobowiązane do udzielenia informacji, kogo w tej sytuacji państwo to uznaje za właściciela [dywidendy]?

9)

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z dyrektywą 90/435/EWG, za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie dywidendy otrzymanej od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, czy art. 43 WE z związku z art. 48 WE (bądź też art. 56 WE), razem lub każdy z osobna, wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym,

10)

W sytuacji, gdy:

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/25

1.

Czy art. 1 ust. 1 dyrektywy 2003/49/WE (1) w związku z jej art. 1 ust. 4 należy interpretować w ten sposób, że objęta zakresem zastosowania art. 3 tej dyrektywy spółka będąca rezydentem państwa członkowskiego, która w okolicznościach takich jak okoliczności rozpatrywanej sprawy otrzymuje odsetki od spółki zależnej z innego państwa członkowskiego, jest „właścicielem” tych odsetek w rozumieniu tej dyrektywy?

2.

Czy powołanie się przez państwo członkowskie na art. 5 ust. 1 dyrektywy o stosowaniu w przypadku zwalczania nadużyć przepisów krajowych czy też na art. 5 ust. 2 wiąże się z przyjęciem założenia, że to państwo członkowskie przyjęło szczególny przepis wykonawczy do art. 5 rzeczonej dyrektywy, czy też że w tym prawie krajowym ustanowione zostały powszechnie obowiązujące przepisy czy też zasady dotyczące nadużyć i oszustw podatkowych oraz uchylania się od opodatkowania, które mogą być interpretowane zgodnie z tym art. 5?

3.

Czy postanowienie zawarte w podpisanej przez dwa państwa członkowskie umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania sporządzonej zgodnie z modelową konwencją OECD, zgodnie z którą opodatkowanie odsetek jest uzależnione od tego, czy spółkę otrzymującą odsetki można uznać za ich właściciela stanowi oparty na umowie przepis niezbędny do zapobiegania nadużyciom finansowym, o którym mowa w art. 5 rzeczonej dyrektywy?

4.

Czy nadużyciem itp. w rozumieniu dyrektywy 2003/49/WE jest to, że w państwie członkowskim, w którym spółka dokonująca wypłaty odsetek jest rezydentem, można dokonać odliczenia podatkowego dotyczącego odsetek, podczas gdy w państwie członkowskim, w którym spółka otrzymująca odsetki jest rezydentem, odsetki nie podlegają opodatkowaniu?

5.

Czy spółka będąca rezydentem w Luksemburgu, utworzona i zarejestrowana zgodnie z luksemburskim prawem spółek jako „société en commandite par actions” (S.C.A.), a także zaklasyfikowana jako „société d’investissement en capital à risquè” (SICAR) na mocy luksemburskiej ustawy z dnia 15 czerwca 2004 r. o spółkach inwestycyjnych kapitału wysokiego ryzyka, jest objęta zakresem dyrektywy 2003/49WE?

6.

Czy państwo członkowskie, które nie chce uznać tego, że spółka z innego państwa członkowskiego jest właścicielem odsetek, i podnosi, że ta spółka z innego państwa członkowskiego jest sztucznie stworzoną spółką pośredniczącą, jest zgodnie z dyrektywą 2003/49/WE czy też art. 10 WE zobowiązane do udzielenia informacji o tym, kogo w tej sytuacji państwo to uznaje za właściciela [odsetek]?

7.

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z dyrektywą 2003/49/WE, za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie odsetek otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, a spółka dominująca w tym drugim państwie członkowskim jest uznana za objętą w nim w zakresie tych odsetek ograniczonym obowiązkiem podatkowym, czy wówczas art. 43 WE w związku z art. 48 WE wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym to drugie państwo członkowskie nakłada na (zależną) spółkę zobowiązaną do potrącenia podatku u źródła w przypadku zwłoki w płatności wymóg uiszczenia odsetek za zwłokę o wyższej stawce niż stawka odsetek za zwłokę wymaganych w państwie członkowskich w przypadku skierowania wierzytelności podatkowej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych (obejmującej m. in. dochód z odsetek) wobec spółki będącej rezydentem tego samego państwa członkowskiego?

8.

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z dyrektywą 2003/49/WE, za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie odsetek otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, a spółka dominująca w tym drugim państwie członkowskim jest uznana w tym państwie członkowskim odnośnie tych odsetek za podatnika objętego ograniczonym obowiązkiem podatkowym, czy art. 43 WE z związku z art. 48 WE (bądź też art. 56 WE), razem lub każdy z osobna, wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym:

Trybunał jest proszony o udzielenie odpowiedzi na pytanie 8 łącznie z odpowiedzią na pytanie 7.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/27

1.

Czy art. 1 ust. 1 dyrektywy 2003/49/WE (1) w związku z jej art. 1 ust. 4 należy interpretować w ten sposób, że objęta zakresem zastosowania art. 3 tej dyrektywy spółka będąca rezydentem państwa członkowskiego, która w okolicznościach takich jak okoliczności rozpatrywanej sprawy otrzymuje odsetki od spółki zależnej z innego państwa członkowskiego, jest „właścicielem” tych odsetek w rozumieniu tej dyrektywy?

2.

Czy powołanie się przez państwo członkowskie na art. 5 ust. 1 dyrektywy o stosowaniu w przypadku zwalczania nadużyć i oszustw przepisów krajowych czy też na art. 5 ust. 2 wiąże się z przyjęciem założenia, że to państwo członkowskie przyjęło szczególny przepis wykonawczy do art. 5 dyrektywy czy też że w tym prawie krajowym ustanowione zostały powszechnie obowiązujące przepisy czy też zasady dotyczące nadużyć i oszustw podatkowych oraz uchylania się od opodatkowania, które mogą być interpretowane zgodnie z tym art. 5?

3.

Czy postanowienie zawarte w podpisanej przez dwa państwa członkowskie umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania sporządzonej zgodnie z modelową konwencją OECD, zgodnie z którą opodatkowanie odsetek jest uzależnione od tego, czy spółkę otrzymującą odsetki można uznać za ich właściciela, stanowi oparte na umowie postanowienie niezbędne do zapobiegania nadużyciom finansowym, o którym mowa w art. 5 dyrektywy?

4.

Czy państwo członkowskie, które nie chce uznać tego, że spółka z innego państwa członkowskiego jest właścicielem odsetek, i podnosi, że ta spółka z innego państwa członkowskiego jest sztucznie stworzoną spółką pośredniczącą, jest zgodnie z dyrektywą 2003/49/WE czy też art. 10 WE zobowiązane do udzielenia informacji o tym, kogo w tej sytuacji państwo to uznaje za właściciela [odsetek]?

5.

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z dyrektywą 2003/49/WE, za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie odsetek otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, a spółka dominująca w tym drugim państwie członkowskim jest uznana za objętą w nim w zakresie tych odsetek ograniczonym obowiązkiem podatkowym, czy art. 43 WE w związku z art. 48 WE wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym to drugie państwo członkowskie nakłada na (zależną) spółkę zobowiązaną do potrącenia podatku u źródła w przypadku zwłoki w płatności wymóg uiszczenia odsetek za zwłokę o wyższej stawce niż stawka odsetek za zwłokę wymaganych w państwie członkowskich w przypadku skierowania wierzytelności podatkowej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych (obejmującej m. in. dochód z odsetek) wobec spółki będącej rezydentem tego samego państwa członkowskiego?

6.

Jeśli będąca rezydentem w danym państwie członkowskim spółka (dominująca) nie może w danym przypadku zostać uznana, w związku z dyrektywą 2003/49/WE, za zwolnioną z opodatkowania u źródła odnośnie odsetek otrzymanych od spółki (zależnej) będącej rezydentem w innym państwie członkowskim, a spółka dominująca w tym drugim państwie członkowskim jest uznana w tym państwie członkowskim odnośnie tych odsetek za podatnika objętego ograniczonym obowiązkiem podatkowym, czy art. 43 WE z związku z art. 48 WE (bądź też art. 56 WE), razem lub każdy z osobna, wyklucza ustawodawstwo, zgodnie z którym,

Trybunał jest proszony o udzielenie odpowiedzi na pytanie 6 łącznie z odpowiedzią na pytanie 5.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/29

1)

2)

W zakresie, w jakim na samym wstępie nie jest wykluczone otwarcie zakresu stosowania traktatów względem systemu ekstradycyjnego państw członkowskich i Stanów Zjednoczonych Ameryki:

Czy art. 18 ust. 1 TFUE i wydane w tym względzie odpowiednie orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie dopuszcza się w nieuzasadniony sposób naruszenia zakazu dyskryminacji z art. 18 ust. 1 TFUE w wypadku, gdy na podstawie normy konstytucyjnej (tutaj: art. 16 ust. 2 zd. 1 GG) przy wniosku o ekstradycję pochodzącego z państw trzecich odmiennie traktuje swoich obywateli oraz obywateli innych państw członkowskich Unii Europejskiej w ten sposób, że dokonuje ekstradycji wyłącznie względem tych ostatnich?

3)

W wypadku, gdy w ww. przypadkach należy potwierdzić wystąpienie naruszenia ogólnego zakazu dyskryminacji z art. 18 ust. 1 TFUE:

Czy orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy rozumieć w ten sposób, że w takiej sytuacji, jaka występuje w niniejszej sprawie, w której wydana przez właściwy organ zgoda na ekstradycję musi zostać poprzedzona kontrolą zgodności z prawem dokonaną w ramach postępowania sądowego, którego wynik wiąże organy państwa jednak tylko wówczas, gdy zostanie stwierdzona niedopuszczalność takiej decyzji, kwalifikowane naruszenie może zachodzić w przypadku zwykłego naruszenia zakazu dyskryminacji z art. 18 ust. 1 TFUE albo czy konieczne jest oczywiste naruszenie?

4)

W wypadku, gdy nie jest konieczne oczywiste naruszenie:

Czy orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej trzeba interpretować w ten sposób, że należy zaprzeczyć wystąpieniu dostatecznie kwalifikowanego naruszenia w takim wypadku jak w niniejszej sprawie już z tego względu, gdy w braku orzecznictwa Trybunału odnośnie do konkretnego przypadku (w niniejszej sprawie: przedmiotowe stosowanie ogólnego zakazu dyskryminacji z art. 18 ust. 1 TFUE w obszarze systemu ekstradycji między państwami członkowskimi a Stanami Zjednoczonymi Ameryki), krajowy organ wykonawczy w celu uzasadnienia swojego rozstrzygnięcia może powołać się na stwierdzoną zgodność z rozstrzygnięciami sądów krajowych wydanymi uprzednio w tej samej sprawie?

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/30

1)

Czy zgodne z prawem [Unii] – w szczególności z art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (1) (a także z dyrektywą 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (2) i z traktatem założycielskim) – jest uregulowanie krajowe, które zakazuje przedsiębiorcy dostarczania osobom prywatnym usługi zdalnej rejestracji wideo kopii na użytek prywatny utworów chronionych prawem autorskim przy użyciu tak zwanej chmury obliczeniowej (cloud computing), wraz z aktywnym udziałem z jego strony przy rejestracji, w braku zgody podmiotu prawa autorskiego?

2)

Czy zgodne z prawem [Unii] – w szczególności z art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (a także z dyrektywą 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego i z traktatem założycielskim) – jest uregulowanie krajowe, które zezwala przedsiębiorcy na dostarczanie osobom prywatnym usługi zdalnej rejestracji wideo kopii na użytek prywatny utworów chronionych prawem autorskim przy użyciu tak zwanej chmury obliczeniowej (cloud computing), nawet jeśli wymaga to aktywnego udziału z jego strony przy rejestracji, także w braku zgody podmiotu prawa autorskiego, w zamian za zryczałtowaną rekompensatę na rzecz podmiotu prawa autorskiego, który podlega zasadniczo systemowi obowiązkowej licencji?

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/31

1.

Czy art. 49 TFUE sprzeciwia się regulacji fińskiej, zgodnie z którą w sytuacji gdy spółka krajowa przeniesie składniki majątkowe przypisane do stałego zakładu w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej w drodze przekazania aktywów na rzecz spółki mającej siedzibę w tym państwie członkowskim i w zamian otrzyma nowowyemitowane akcje tej spółki, przeniesienie składników majątkowych podlega opodatkowaniu już w roku przeniesienia, podczas gdy w analogicznych okolicznościach wewnątrzkrajowych opodatkowanie nastąpiłoby dopiero w momencie realizacji zysków?

2.

Czy w sytuacji gdy Finlandia przewiduje opodatkowanie już w roku przeniesienia przedsiębiorstwa, zanim dojdzie do realizacji zysków, podczas gdy w okolicznościach wewnątrzkrajowych następuje ono w momencie realizacji zysków, dochodzi do dyskryminacji bezpośredniej lub pośredniej?

3.

Jeśli na pytanie 1 i 2 udzielona zostanie odpowiedź twierdząca, to czy ograniczenie swobody przedsiębiorczości może być uznane za uzasadnione na gruncie przesłanek uzasadniających, takich jak nadrzędne względy interesu ogólnego lub zachowanie krajowej kompetencji podatkowej? Czy zabronione ograniczenie jest zgodne z zasadą proporcjonalności?

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/32

—

uchylenie wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 16 marca 2016 r., doręczonego Komisji w dniu 17 marca 2016 r. w sprawie T-586/14 Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd/Komisja Europejska;

—

oddalenie pierwszej części zarzutu skargi w pierwszej instancji jako bezzasadnej;

—

przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi w zakresie drugiej części zarzutu oraz w zakresie od drugiego do czwartego zarzutu skargi w pierwszej instancji;

—

zastrzeżenie orzekania o kosztach postępowania w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym dla orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

—

Część pierwsza: Środki wdrażające pięcioletni plan zostały przejęte z dawnej nierynkowej gospodarki;

—

Część druga: Wspieranie strategicznych sektorów gospodarki („picking winners”) nie stanowi uzasadnionego celu w gospodarce rynkowej;

—

Część trzecia: Subsydia w gospodarce rynkowej nie są udzielane bez względu na cel, lecz są związane z daną inwestycją;

—

Część czwarta: Oceniane środki nie są porównywalne z bezprawną i sprzeczną z rynkiem pomocą państwa, którą możemy zauważyć w Unii;

—

Część piąta: Błędna wykładnia pojęcia „gospodarka nierynkowa”.

—

Część pierwsza: Sąd orzekł w kwestii, odnośnie do której nie miał jurysdykcji (ultra vires), naruszył zasadę, iż przedmiot postępowania jest określony żądaniami stron, i naruszył art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz art. 44 ust. 1 i art. 48 ust. 2 regulaminu postępowania przed Sądem, w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia skargi w pierwszej instancji;

—

Część druga: Komisja nie została wysłuchana w kwestii rzekomej porównywalności pomocy państwa, wspomnianej w wyroku i zacytowanej w pkt 66 z ocenianymi środkami;

—

Część trzecia: Sąd nie odpowiedział na argumenty Komisji w przedmiocie definicji „gospodarki nierynkowej”.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/33

1)

Czy wymóg, o którym mowa w art. 1 ust. 5 i art. 2 pkt 18 rozporządzenia (UE) 2015/751 (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem w sprawie opłat interchange”), iż trójstronny system kart płatniczych, który wydaje instrumenty płatnicze oparte na karcie wraz z partnerem w ramach co-brandingu lub za pośrednictwem agenta, uznaje się za czterostronny system kart płatniczych – ma zastosowanie jedynie w zakresie, w jakim partner w ramach co-brandingu lub agent działają w charakterze „wydawcy” w rozumieniu art. 2 pkt 2 i motywu 29 rozporządzenia w sprawie opłat interchange (czyli jeżeli partnera lub agenta łączy stosunek umowny z płatnikiem, na podstawie którego dostarcza on płatnikowi instrumentu płatniczego służącego do inicjowania i przetwarzania transakcji płatniczych realizowanych w oparciu o kartę)?

2)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie 1, czy art. 1 ust. 5 i art. 2 pkt 18 rozporządzenia w sprawie opłat interchange są nieważne, w zakresie, w jakim stanowią one, iż porozumienia takie uznaje się za czterostronny system kart płatniczych, z uwagi na:

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/34

1.

Czy w razie sprzedaży towarów („materiałów wspierających sprzedaż”) przez sprzedawcę bezpośredniego na rzecz detalistów niezarejestrowanych jako płatnicy, bądź w razie zakupu towarów i usług przez detalistę niezarejestrowanego jako płatnik od stron trzecich („towary i usługi osób trzecich”), które w obu przypadkach są wykorzystywane przez detalistę niezarejestrowanego jako płatnik pomocniczo w działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży innych towarów, również nabywanych od sprzedawcy bezpośredniego oraz stanowiącej przedmiot środków administracyjnych wprowadzonych na podstawie odstępstwa ostatnio zezwolonego decyzją Rady z dnia 24 maja 1989 r. (89/534/EWG) (1) (zwanego dalej „odstępstwem”), odpowiednie upoważnienia, przepisy wykonawcze lub środki administracyjne naruszają odpowiednie przepisy lub zasady prawa Unii Europejskiej w zakresie, w jakim wymagają od sprzedawcy bezpośredniego obliczania podatku należnego na podstawie cen sprzedaży innych towarów stosowanych przez detalistów niezarejestrowanych jako płatnicy bez odliczenia kwot VAT zapłaconych przez detalistę niezarejestrowanego jako płatnik w związku z zakupem materiałów wspierających sprzedaż lub towarów i usług osób trzecich?

2.

Czy Zjednoczone Królestwo, występując z wnioskiem o udzielenie przez Radę upoważnienia do odstępstwa, było zobowiązane do powiadomienia Komisji o tym, że detaliści niezarejestrowani jako płatnicy VAT są obciążani podatkiem VAT od zakupu materiałów wspierających sprzedaż lub towarów i usług osób trzecich, wykorzystywanych do celów działalności gospodarczej, oraz odpowiednio o tym, że konieczne było wprowadzenie korekty do tego odstępstwa uwzględniającej ów niepodlegający zwrotowi naliczony lub nadpłacony podatek?

3.

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie 1 lub pytanie 2, zwraca się pytaniami:

4.

Czy zgodnie z art. 27 [dyrektywy 77/388/EWG] (art. 395 [dyrektywy 2006/112], podatek, od którego podmiot uchyla się lub którego unika, należy obliczać jako utratę dochodu podatkowego netto (uwzględniając zarówno pobrany podatek należny, jak i podatek naliczony podlegający zwrotowi w konstrukcja umożliwiającej uchylenie się opodatkowania lub jego uniknięcie) przez państwo członkowskie, czy też jako utratę dochodu podatkowego brutto (uwzględniając wyłącznie podatek należny w konstrukcji umożliwiającej uchylenie się opodatkowania lub jego uniknięcie) przez państwo członkowskie?

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/36

—

uchylenie wyroku,

—

stwierdzenie nieważności decyzji (1) w zakresie, w jakim nakazuje ona Republice Włoskiej odzyskanie pomocy; ewentualnie,

—

przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd,

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Sąd naruszył prawo interpretując wyrok z dnia 10 grudnia 2013 r. jako zobowiązujący go do uznania, że wraz z publikacją wszczęcia postępowania w dniu 2 lutego 2002 r. Euralluminy nie może już powoływać się na uzasadnione oczekiwania.

2.

W konsekwencji opisanego powyżej naruszenia prawa Sąd nie osiągnął głównego celu przekazania sprawy do ponownego rozpoznania i nie dokonał oceny podnoszonych przez Euralluminę argumentów dotyczących dalszego posiadania przez nią uzasadnionych oczekiwań, względnie dokonał ich oceny na tle błędnie zidentyfikowanych ram prawnych i błędnie.

3.

Nawet w oparciu o błędnie zidentyfikowane ramy prawne Sąd naruszył prawo stwierdzając, że nieuzasadnione opóźnienie w prowadzeniu przez Komisję dochodzenia nie może uzasadnić istnienia po stronie Euralluminy uzasadnionych oczekiwań, które stanęłyby na przeszkodzie odzyskaniu pomocy.

4.

Sąd dokonał wykładni contra legem dyrektywy 2003/96 (2), naruszając prawo wspólnotowe oraz zasady dokonywania jego wykładni.

5.

Sąd naruszył prawo odrzucając argumenty Euralluminy dotyczące inwestycji poczynionych przez nią w zakładzie produkcyjnym położonym w Sardynii.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/37

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Magic Mountain Kletterhallen GmbH, Kletterhallenverband Klever eV, Neoliet Beheer BV i Pedriza BV pokrywają solidarnie koszty poniesione przez Komisję Europejską oraz własne koszty.

3)

Deutscher Alpenverein eV i Deutscher Alpenverein, Sektion Berlin eV pokrywają własne koszty.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/38

1)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 157/2013 z dnia 18 lutego 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, w zakresie w jakim dotyczy ono Patriot Renewable Fuels LLC, Plymouth Energy Company LLC, POET LLC i Platinum Ethanol LLC.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Growth Energy i Renewable Fuels Association, Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska i ePURE, de Europese Producenten Unie van Hernieuwbare Ethanol pokrywają własne koszty.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/38

1)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 157/2013 z dnia 18 lutego 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki w zakresie, w jakim dotyczy ono Marquis Energy LLC.

2)

Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Marquis Energy.

3)

Komisja Europejska i ePURE, de Europese Producenten Unie van Hernieuwbare Ethanol pokrywają własne koszty.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/39

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2013) 8681 final z dnia 6 grudnia 2013 r.

2)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/40

1)

Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałym zakresie oddalona.

2)

Fútbol Club Barcelona zostaje obciążony kosztami postępowania.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/41

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/41

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Loops, LLC, zostaje obciążona kosztami postępowania.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/42

1)

Skarga zostaje odrzucona.

2)

Monster Energy Company zostaje obciążona kosztami postępowania.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/43

1)

Skarga zostaje odrzucona.

2)

Monster Energy Company zostaje obciążona kosztami postępowania.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/43

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

REWE-Zentral AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/44

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Istituto di ricerche economiche per la pesca e l’acquacoltura – IREPA Onlus pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską i Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/45

1)

Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej.

2)

Kohrener Landmolkerei GmbH i DHG Deutsche Heumilchgesellschaft mbH pokrywają własne koszty, jak również koszty poniesione przez Komisję Europejską.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/45

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/175 z dnia 8 lutego 2016 r. w sprawie środka wprowadzonego przez Hiszpanię na podstawie dyrektywy 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady mającego na celu zakazanie wprowadzania do obrotu określonego typu urządzenia do mycia pod ciśnieniem (Dz.U. 2016, L 33, s. 12),

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący istotnych przepisów formalnych

Skarżąca podniosła, że zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia na podstawie art. 296 ust. 2 TFUE w związku z tym, że jej motywy są sprzeczne i niejasne.

Ponadto zaskarżona decyzja narusza zasadę, wedle której Komisja powinna ustalić stan faktyczny w sposób prawidłowy. W motywie 4 Komisja błędnie stwierdziła, że w deklaracji zgodności WE skarżąca powołała się na normę EN 60335-2-67:2009, co nie jest prawdą.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 11 dyrektywy 2006/42/WE (1)

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/46

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i w konsekwencji oddalenie sprzeciwu i zezwolenie na rejestrację zgłoszonego znaku towarowego;

—

obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/47

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 15, art. 51 ust. 1 lit. a), art. 57 ust. 1, art. 63 ust. 2, art. 64, art. 75, art. 76 ust. 2 oraz art. 77 rozporządzenia nr 207/2009.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/48

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i w konsekwencji stwierdzenie wygaśnięcia w całości z powodu braku rzeczywistego używania praw do spornego znaku towarowego, w tym w odniesieniu do towarów „insygnia metalowe”, należących do klasy 6;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/48

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2016/318 z dnia 4 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/311 z dnia 4 marca 2016 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, w zakresie, w jakim akt te dotyczą skarżącego;

—

ewentualnie, stwierdzenie niemożności stosowania wobec skarżącego art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. (ze zmianami) i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. (ze zmianami), ze względu na niezgodność z prawem;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego.

1.

Zarzut pierwszy, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności twierdzi, że Rada nie zidentyfikowała właściwej podstawy prawnej w odniesieniu do podważanych środków.

2.

Zarzut drugi, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności podnosi, że Rada naruszyła jego prawa gwarantowane na mocy art. 6 w związku z art. 2 i 3 TUE oraz art. 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej poprzez przyjęcie założenia, że postępowanie sądowe prowadzone na Ukrainie jest zgodne z podstawowymi prawami człowieka.

3.

Zarzut trzeci, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności twierdzi, że Rada popełniła oczywiste błędy w ocenie poprzez stwierdzenie, że zostało spełnione kryterium umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie, przewidziane w art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. (ze zmianami) i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. (ze mianami).

4.

Zarzut czwarty, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności podnosi, że Rada naruszyła jej prawo do obrony, prawo do dobrej administracji i prawo do skutecznej kontroli sądowej. W szczególności zdaniem skarżącego Rada nie zbadała w pełni i bezstronnie, czy domniemane powody mające uzasadniać ponowne umieszczenie nazwiska skarżącego w wykazie są zasadne w świetle oświadczeń złożonych przez skarżącego przed ponownym umieszczeniem jego nazwiska w wykazie.

5.

Zarzut piąty, w którym skarżący w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności podnosi, że Rada naruszyła, bez uzasadnienia lub w sposób nieproporcjonalny, jego prawa podstawowe, w tym jego prawo do ochrony własności i reputacji. Zdaniem skarżącego wpływ podważanych środków na skarżącego jest daleko idący, zarówno w odniesieniu do jego własności jak i reputacji na całym świcie. Rada nie wykazała, że zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych skarżącego jest związane z jakimkolwiek słusznym celem lub takim celem uzasadnione, a tym bardziej, że jest do takiego celu proporcjonalne.

6.

Zarzut szósty, w którym skarżący w uzasadnieniu zarzutu dotyczącego niezgodności z prawem twierdzi, że jeśli – wbrew argumentom przedstawionym w zarzucie trzecim – art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. (po zmianach) i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. (po zmianach), należy interpretować w ten sposób, że obejmują one (a) wszelkie dochodzenia prowadzone przez organy ukraińskie, niezależnie od istnienia jakiegokolwiek orzeczenia lub postępowania sądowego, które miałyby na celu potwierdzenie lub skontrolowanie tego dochodzenia albo zapewnienia nad nim nadzoru lub (b) wszelkie rodzaju „wykorzystywanie stanowiska przez osobę piastującą funkcję publiczną, aby uzyskać nieuzasadnione korzyści”, niezależnie od istnienia zarzutu defraudacji funduszy państwowych, to kryterium umieszczenia w wykazie – biorąc pod uwagę jego arbitralny zakres, jaki wynikałby z tej wykładni – nie posiadałoby właściwej podstawy prawnej lub byłoby nieproporcjonalne do celów określonych w art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. Przepisy te byłyby zatem niezgodne z prawem.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/50

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2016/318 z dnia 4 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/311 z dnia 4 marca 2016 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie w zakresie, w jakim na mocy tych aktów nazwisko skarżącego zostało utrzymane w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi;

—

obciążenie Rady kosztami niniejszego postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, w którym skarżący twierdzi, że przepisy dotyczące umieszczania w wykazie są niezgodne z prawem, ponieważ zostały zmienione w celu umożliwienia umieszczania w nim nazwisk osób tylko na tej podstawie, że toczy się przeciwko nim postępowanie karne, przy czym nie istnieje żaden wymóg dotyczący zatwierdzenia sądowego.

2.

Zarzut drugi, w którym skarżący podnosi, że Rada przedstawiła niewystarczające i stereotypowe uzasadnienie, ponieważ ograniczyła się do skopiowania tekstu znajdującego się w prawodawstwie dotyczącym umieszczania w wykazie.

3.

Zarzut trzeci, w którym skarżący twierdzi, że Rada popełnia oczywisty błąd w ocenie, ponieważ nie dysponowała wystarczająco solidnymi podstawami faktycznymi, aby umieścić nazwisko skarżącego w wykazie z tego powodu, że toczyło się wobec niego postępowanie karne wszczęte przez organy ukraińskie w sprawie sprzeniewierzenia państwowych środków finansowych lub aktywów.

4.

Zarzut czwarty, w którym skarżący podnosi, że środki podjęte przez Radę nie stanowią w odniesieniu do niego środków z zakresu polityki zagranicznej, lecz raczej środki z zakresu współpracy międzynarodowej w sprawach karnych, a tym samym zostały one przyjęte w oparciu o niewłaściwą podstawę prawną.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/51

—

stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 3 marca 2016 r. w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej Trasta Komercbanka AS, oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy oparty na tym, że EBC nie dokonał ostrożnej i bezstronnej analizy i oceny wszystkich aspektów faktycznych, w tym, bez ograniczeń, że nie zareagował on odpowiednio na fakt, iż informacje i dokumenty przedstawione przez łotewski lokalny organ regulacyjny były niedokładne.

2.

Zarzut drugi oparty na tym, że EBC naruszył zasadę proporcjonalności, nie uznając dostępności alternatywnych środków.

3.

Zarzut trzeci oparty na tym, że EBC naruszył zasadę równego traktowania.

4.

Zarzut czwarty oparty na tym, że EBC naruszył art. 19 i motyw 75 rozporządzenia w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (1) oraz dopuścił się nadużycia uprawnień.

5.

Zarzut piąty oparty na tym, że EBC naruszył zasady uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

6.

Zarzut szósty oparty na tym, że EBC naruszył reguły proceduralne, w tym prawo do bycia wysłuchanym, prawo dostępu do akt sprawy, prawo do dostatecznie uzasadnionej decyzji, art. 83 ust. 1 rozporządzenia ramowego w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (2) oraz prawo do sprawiedliwego postępowania administracyjnego.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/52

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 57 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/52

—

Stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/417 z dnia 17 marca 2016 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 75, s. 16) w zakresie, w jakim wyłącza ona z finansowania kwotę w wysokości 385 762,22 EUR w odniesieniu do wydatków zadeklarowanych przez Portugalię w ramach środka wsparcia specjalnego przewidzianego zgodnie z art. 68 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. w okresach rozliczeniowych dotyczących lat 2011, 2012 i 2013.

—

Obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, oparty na naruszeniu art. 46 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 1122/2009 – Przestrzeganie przez władze portugalskie wszystkich zasad dotyczących kontroli „płatności dodatkowej za równoważną sztukę krowy mlecznej” w zakresie wsparcia specjalnego wprowadzonego przez rząd portugalski zgodnie z art. 86 rozporządzenia nr 73/2009.

2.

Zarzut drugi, oparty na naruszeniu art. 31 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 1290/2005 z powodu niespełnienia przesłanek określonych przez Komisję w jednolitych wytycznych zawartych w dokumencie nr VI/5330/97 w celu zastosowania ryczałtowej korekty finansowej w wysokości 2 %.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/53

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wykonawczej Komisji z dnia 17 marca 2016 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), notyfikowanej jako dokument nr C(2015) 1509) i opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 22 marca 2016 r., L 75, s. 16:

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/55

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO oraz drugiej strony w postępowaniu przed EUIPO, jeżeli wstąpi do sprawy w charakterze interwenienta, własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą przed Sądem i izbą odwoławczą EUIPO.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 75 i nast. rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie przez EUIPO obowiązku wykonywania jego kompetencji z poszanowaniem ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/56

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZIB) 2016/411 z dnia 18 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2011/172/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2016 L 74, s. 40), w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—

stwierdzenie niemożności stosowania wobec skarżącej art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2011/172/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2011 L 76, s. 63) i art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 270/2011 z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2011 L 76, s. 4) i w konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji (WPZiB) 2016/411 w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej,

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, w którym skarżąca twierdzi, że Rada nie zidentyfikowała właściwej podstawy prawną w odniesieniu do art. 1 ust. 1 decyzji 2011/172/WPZiB (zwanej dalej „decyzją”) i art. 2 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 270/2011 (zwanego dalej „rozporządzeniem”). Nie ma dowodu na to, że Rada dokonała jakiegokolwiek przeglądu podstawy prawnej art. 1 ust. 1 decyzji, przyjmując podważaną decyzję, pomimo ciążącego na niej na mocy art. 5 decyzji wyraźnego obowiązku w tym zakresie. Fakt, że art. 1 ust. 1 mógł mieć właściwą podstawę prawną w momencie, kiedy był przyjmowany po raz pierwsze w dniu 21 marca 2011 r., nie zapewnia temu przepisowi trwałej podstawy prawnej do 2016 r. i później.

2.

Zarzut drugi, w którym skarżąca twierdzi, że Rada naruszyła jej prawa zagwarantowane w art. 6 w związku z art. 2 i 3 TUE oraz w art. 47 i 48 Karty praw podstawowych poprzez założenie, że postępowanie sądowe w Egipcie było zgodne z podstawowymi prawami człowieka.

3.

Zarzut trzeci, w którym skarżąca podnosi, że Rada popełniła oczywiste błędy w ocenie poprzez stwierdzenie, że zostało spełnione określone w art. 1 ust. 1 decyzji i w art. 2 ust. 1 rozporządzenia kryterium umieszczenia nazwiska skarżącej w wykazie.

4.

Zarzut czwarty, w którym skarżąca twierdzi, że Rada nie przedstawiła odpowiedniego uzasadnienia dla ponownego umieszczenia jej nazwiska w wykazie.

5.

Zarzut piąty, w którym skarżąca podnosi, że Rada naruszyła jej prawo do obrony, prawo do dobrej administracji i prawo do skutecznej kontroli sądowej. W szczególności Rada nie zbadała w pełni i bezstronnie, czy domniemane powody mające uzasadniać ponowne umieszczenie nazwiska skarżącej w wykazie są zasadne w świetle oświadczeń złożonych przez skarżącą przed ponownym umieszczeniem jej nazwiska w wykazie.

6.

Zarzut szósty, w którym skarżąca twierdzi, że Rada naruszyła, bez uzasadnienia lub w sposób nieproporcjonalny, jej prawa podstawowe, w tym jej prawo do ochrony własności i reputacji. Wpływ decyzji Rady (WPZiB) 2016/411 na skarżącą jest daleko idący, zarówno w odniesieniu do jej własności jak i reputacji na całym świcie. Rada nie wykazała, że zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych skarżącej jest związane z jakimkolwiek słusznym celem lub takim celem uzasadnione, a tym bardziej, że jest do takiego celu proporcjonalne.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/57

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZIB) 2016/411 z dnia 18 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2011/172/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2016 L 74, s. 40), w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

—

stwierdzenie niemożności stosowania wobec skarżących art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2011/172/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2011 L 76, s. 63) i art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 270/2011 z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2011 L 76, s. 4) i w konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji (WPZiB) 2016/411 w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących,

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, w którym skarżący twierdzą, że Rada nie zidentyfikowała właściwej podstawy prawną w odniesieniu do art. 1 ust. 1 decyzji 2011/172/WPZiB (zwanej dalej „decyzją”) i art. 2 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 270/2011 (zwanego dalej „rozporządzeniem”). Nie ma dowodu na to, że Rada dokonała jakiegokolwiek przeglądu podstawy prawnej art. 1 ust. 1 decyzji, przyjmując decyzję (WPZIB) 2016/411 (zwaną dalej „podważaną decyzją”), pomimo ciążącego na niej na mocy art. 5 decyzji wyraźnego obowiązku w tym zakresie. Fakt, że art. 1 ust. 1 mógł mieć właściwą podstawę prawną w momencie, kiedy był przyjmowany po raz pierwsze w dniu 21 marca 2011 r., nie zapewnia temu przepisowi trwałej podstawy prawnej do 2016 r. i później.

2.

Zarzut drugi, w którym skarżący twierdzą, że Rada naruszyła ich prawa zagwarantowane w art. 6 w związku z art. 2 i 3 TUE oraz w art. 47 i 48 Karty praw podstawowych poprzez założenie, że postępowanie sądowe w Egipcie było zgodne z podstawowymi prawami człowieka.

3.

Zarzut trzeci, w którym skarżący podnoszą, że Rada popełniła oczywiste błędy w ocenie poprzez stwierdzenie, że zostało spełnione określone w art. 1 ust. 1 decyzji i w art. 2 ust. 1 rozporządzenia kryterium umieszczenia nazwisk skarżących w wykazie.

4.

Zarzut czwarty, w którym skarżący twierdzą, że Rada nie przedstawiła odpowiedniego uzasadnienia dla ponownego umieszczenia ich nazwisk w wykazie.

5.

Zarzut piąty, w którym skarżący podnoszą, że Rada naruszyła ich prawo do obrony, prawo do dobrej administracji i prawo do skutecznej kontroli sądowej. W szczególności Rada nie zbadała w pełni i bezstronnie, czy domniemane powody mające uzasadniać ponowne umieszczenie nazwisk skarżących w wykazie są zasadne w świetle oświadczeń złożonych przez skarżących przed ponownym umieszczeniem ich nazwisk w wykazie.

6.

Zarzut szósty, w którym skarżący twierdzą, że Rada naruszyła, bez uzasadnienia lub w sposób nieproporcjonalny, ich prawa podstawowe, w tym ich prawo do ochrony własności i reputacji. Wpływ decyzji Rady (WPZiB) 2016/411 na skarżących jest daleko idący, zarówno w odniesieniu do ich własności jak i reputacji na całym świcie. Rada nie wykazała, że zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych skarżących jest związane z jakimkolwiek słusznym celem lub takim celem uzasadnione, a tym bardziej, że jest do takiego celu proporcjonalne.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/58

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) C(2015) 8236 z dnia 26 listopada 2015 r. w sprawie środka pomocy SA.38869 (2014/N), który Polska planuje wdrożyć w celu udzielenia dla Poczty Polskiej rekompensaty kosztu netto obowiązku świadczenia usług powszechnych w latach 2013-2015;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 Traktatu, błędnego uznania spełnienia wymogów z pkt 19 (sekcja 2.6 zasad ramowych), naruszenia zasad wynikających z Traktatu i dotyczących udzielania zamówień publicznych oraz błędnej wykładni art. 7 ust. 2 dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (Dz.U. L 15, str. 14) („dyrektywa pocztowa”)

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 Traktatu, oraz błędnego uznania spełnienia wymogów z pkt 14 (sekcja 2.2) i pkt 60 (sekcja 2.10) zasad ramowych.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 Traktatu, błędnego uznania spełnienia wymogów z pkt 52 (sekcja 2.9) zasad ramowych oraz naruszenia art. 7 ust. 1, 3 i 5 dyrektywy pocztowej

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 dyrektywy pocztowej poprzez akceptację przez Komisję Europejską finansowania kosztu usługi powszechnej poprzez liczne prawa wyłączne i specjalne przyznane Poczcie Polskiej

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 102 w zw. z art. 106 ust. 1 Traktatu

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 16 i art. 17 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej

7.

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, oraz nieposzanowania obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 Traktatu

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/60

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) C(2015) 8236 z dnia 26 listopada 2015 r. w sprawie środka pomocy SA.38869 (2014/N), który Polska planuje wdrożyć w celu udzielenia dla Poczty Polskiej rekompensaty kosztu netto obowiązku świadczenia usług powszechnych w latach 2013-2015;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 Traktatu, błędnego uznania spełnienia wymogów z pkt 19 (sekcja 2.6 zasad ramowych), naruszenia zasad wynikających z Traktatu i dotyczących udzielania zamówień publicznych oraz błędnej wykładni art. 7 ust. 2 dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (Dz.U. L 15, str. 14) („dyrektywa pocztowa”)

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 Traktatu, oraz błędnego uznania spełnienia wymogów z pkt 14 (sekcja 2.2) i pkt 60 (sekcja 2.10) zasad ramowych.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 Traktatu, błędnego uznania spełnienia wymogów z pkt 52 (sekcja 2.9) zasad ramowych oraz naruszenia art. 7 ust. 1, 3 i 5 dyrektywy pocztowej

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 dyrektywy pocztowej poprzez akceptację przez Komisję Europejską finansowania kosztu usługi powszechnej poprzez liczne prawa wyłączne i specjalne przyznane Poczcie Polskiej

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 102 w zw. z art. 106 ust. 1 Traktatu

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 16 i art. 17 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej

7.

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, oraz nieposzanowania obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 Traktatu

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/61

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/62

—

tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/417 z dnia 17 marca 2016 r., ponieważ wyłącza ona z finansowania Unii Europejskiej kwotę 9 601 619,00 EUR wydatków poniesionych przez Królestwo Belgii (pozycja budżetowa 6701);

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności wspomnianej decyzji w części w jakiej wyłącza z finansowania wspólnotowego kwotę 9 601 619 EUR, w której zawiera się kwota 4 106 470,02 EUR już wcześniej zwrócona EFRG-owi;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

W ramach zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 31 ust. 1 i art 32 ust. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. 2005, L 209, s. 1), strona skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykazała, że wydatki poniesione przez belgijską agencję płatniczą nie były zgodne z prawem wspólnotowym oraz że u podstaw braku odzyskania pomocy i nieprawidłowości miała leżeć nieprawidłowość lub zaniedbanie, które można przypisać Bureau d’intervention et de restitution belge (BIRB) (belgijskiej agencji płatniczej).

2.

W ramach zarzutu drugiego, podniesionego tytułem żądania ewentualnego, dotyczącego naruszenie art. 31 ust. 2 rozporządzenia nr 1290/2005 oraz zasady proporcjonalności, strona skarżąca twierdzi, że kwota wyłączona z finansowania nie odzwierciedla stopnia stwierdzonej niezgodności oraz że Komisja nie uwzględniła szkody finansowej poniesionej przez Unię Europejską.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/63

—

stwierdzenie nieważności Final Report OF/2013/0086/B1 THOR (2015) 40189 – 26.11.2015 z uwagi na poważne niezgodności z prawem, którymi jest obciążony;

—

w konsekwencji, stwierdzenie nieważności Recommendation for action to be taken following an OLAF investigation THOR (2015) 4257 – 09.12.2015;

—

obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, o charakterze wstępnym, dotyczący zaskarżalności na mocy art. 263 TFUE aktów objętych skargą

2.

Zarzut drugi odnoszący się do wad dotyczących zgodności z prawem zaskarżonych aktów

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/64

—

nakazanie Komisji Europejskiej naprawienia szkody poniesionej przez Escarp. S.C.P., Agropecuaria Sebcar, S.L. i Rusfal 2000, S.L. w konsekwencji działań i zaniechań Komisji związanych z zakłóceniami, które wystąpiły na rynkach brzoskwiń i nektaryn w roku gospodarczym 2014, a w szczególności ze względu na przyjęcie rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 913/2014 i rozporządzenia delegowanego (UE) nr 932/2014.

—

Zasądzenie od Komisji Europejskiej:

—

Obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

—

Przyjęła mechanizm kryzysowy, który sama uważała wcześniej za niewłaściwy i nieskuteczny, ponieważ organizacje producentów nie stosują go, jako że mają zbyt mały rozmiar i ze względu na fakt, iż brak im środków w celu stosowania tego mechanizmu.

—

Nie zebrała informacji dotyczących rynku.

—

Działała bez pozyskania odpowiednich danych związanych ze środkami dotyczącymi wycofania produktów z rynku.

—

Ingerowała z opóźnieniem.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/66

—

Stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

Orzeczenie, że powstała odpowiedzialność pozaumowna Komisji Europejskiej;

—

Nakazanie pozwanej naprawienia szkody doznanej przez skarżącą, szacowanej, z zastrzeżeniem możliwości zmiany, na kwotę 496 000 EUR;

—

W każdym razie, obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący wystarczająco istotnych naruszeń przepisów prawa popełnionych przez Komisję ze względu na to, że na podstawie decyzji Komisji 2008/969/WE, Euratom z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie systemu wczesnego ostrzegania do użytku urzędników zatwierdzających Komisji oraz agencji wykonawczych (Dz.U. 2008, L 344, s. 125), aktywowała ostrzeżenie „W3b” w systemie wczesnego ostrzegania (SWO) wobec skarżącej, w następstwie dochodzenia Urzędu ds. zwalczania nadużyć finansowych (OLAF), wskazując poziom ryzyka przedstawiany przez skarżącą występującą jako wykonawca zamówienia publicznego na usługi dotyczącego projektu mającego na celu wsparcie walki z nielegalnym zatrudnieniem w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii. Zarzut ten ma pięć części:

2.

Zarzut drugie dotyczący szkody doznanej przez skarżącą i związku przyczynowego między zawinionym niezgodnym z prawem zachowaniem Komisji a ta szkodą.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/67

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/67

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/67

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/68

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Elię Fernández González.

25.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 270/69

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

HI pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.