28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/1

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/2

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie sytuacji w Azerbejdżanie, zwłaszcza rezolucję z dnia 18 kwietnia 2012 r. zawierającą zalecenia dla Rady, Komisji i ESDZ dotyczące negocjacji w sprawie układu o stowarzyszeniu między UE a Azerbejdżanem (1) oraz rezolucję z dnia 13 czerwca 2013 r. poświęconą sprawie Ilgara Mammadowa (2),

—

uwzględniając wspólny komunikat Komisji oraz wysokiego przedstawiciela Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 15 maja 2012 r., skierowany do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów pt. „Realizacja nowej europejskiej polityki sąsiedztwa” (JOIN(2012)0014),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 27 marca 2014 r. dotyczące postępów w realizacji europejskiej polityki sąsiedztwa w stosunku do Azerbejdżanu za rok 2013 (SWD(2014)0070),

—

uwzględniając plan działania UE i Azerbejdżanu w zakresie europejskiej polityki sąsiedztwa,

—

uwzględniając oświadczenie rzecznika wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela oraz rzecznika komisarza ds. rozszerzenia i europejskiej polityki sąsiedztwa Stefana Fule z dnia 2 sierpnia 2014 r. dotyczące aresztowania Leyli Yunus,

—

uwzględniając oświadczenie rzecznika wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela z dnia 6 sierpnia 2014 r. w sprawie aresztowania Rasula Jafarowa,

—

uwzględniając oświadczenie UE z dnia 14 sierpnia 2014 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka oraz sytuacji społeczeństwa obywatelskiego w Azerbejdżanie,

—

uwzględniając oświadczenie komisarza Stefana Fule wydane w Baku w dniu 8 września 2014 r. i dotyczące kluczowej roli społeczeństwa obywatelskiego w ramach Partnerstwa Wschodniego, a także ogłoszony przez niego nowy unijny program wsparcia na rzecz społeczeństwa obywatelskiego w Azerbejdżanie, który przewiduje środki w wysokości 3 mln EUR na lata 2014–2015;

—

uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego Rady Europy Thorbjørna Jaglanda z dnia 1 sierpnia 2014 r. dotyczące aresztowania dyrektor Instytutu na rzecz Pokoju i Demokracji w Azerbejdżanie Leyli Yunus,

—

uwzględniając oświadczenie z Baku przyjęte przez Zgromadzenie Parlamentarne OBWE podczas dorocznej sesji odbywającej się w dniach 28 czerwca – 2 lipca 2014 roku, w którym wyrażono zaniepokojenie z powodu nadużywania procedur administracyjnych i prawnych w celu zatrzymywania, więzienia i zastraszania obrońców praw człowieka i krytyków oraz zamykania im ust na różne inne sposoby w licznych państwach należących do OBWE;

—

uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy zawartą między Wspólnotą Europejską a Azerbejdżanem, która weszła w życie w 1999 r., a także toczące się negocjacje między obydwoma stronami w sprawie nowej umowy, która miałaby zastąpić tę obecnie obowiązującą;

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w ciągu ostatnich kilku lat ogólna sytuacja w zakresie praw człowieka w Azerbejdżanie pogarsza się, przy czym w ostatnich miesiącach doszło do poważnej eskalacji represji rządowych, nacisków i zastraszania wobec organizacji pozarządowych, działaczy społeczeństwa obywatelskiego, dziennikarzy i obrońców praw człowieka;

B.

mając na uwadze, że od końca lipca celem ataków rządu są czołowi obrońcy praw człowieka w kraju, więzieni na podstawie zarzutów o charakterze wyraźnie politycznym, jak w przypadku znanej dyrektor Instytutu na rzez Pokoju i Demokracji Leyli Yunus i jej męża historyka Arifa Yunusa, a także przewodniczącego azerbejdżańskiego Klubu Praw Człowieka Rasula Jafarowa;

C.

mając na uwadze, że przewodniczący Towarzystwa Edukacji Prawnej i prawnik zajmujący się prawami człowieka Intigam Alijew, który był obrońcą w ponad 200 sprawach przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w dziedzinie naruszania wolności wypowiedzi, prawa do uczciwego procesu i prawa wyborczego w Azerbejdżanie, został aresztowany w dniu 8 sierpnia 2014 r. i zatrzymany na trzy miesiące na podstawie zarzutów karnych, co dowodzi nasilającej się tendencji do prześladowania znanych obrońców praw człowieka w kraju i zamykania im ust;

D.

mając na uwadze, że wg doniesień współwięźniarka Leyli Yunus dopuściła się wobec niej przemocy, jednak nie podjęto żadnych działań, aby ukarać winną lub zapewnić ochronę Leyli Yunus; mając na uwadze, że choć stan zdrowia Leyli Yunus pogorszył się w więzieniu, nie zapewniono jej odpowiedniej opieki medycznej;

E.

mając na uwadze, że w dniu 26 maja 2014 r. przewodniczący Ośrodka Monitorowania Wyborów i Badań nad Demokracją Anar Mammadli oraz dyrektor tego ośrodka Baszir Sulejmanli zostali skazani odpowiednio na 5 lat i 6 miesięcy oraz 3 lata i 6 miesięcy więzienia m.in. pod zarzutem unikania podatków i nielegalnego prowadzenia działalności gospodarczej;

F.

mając na uwadze, że w tym samym czasie ośmiu działaczy pozarządowego ruchu młodzieżowego NIDA skazano pod zarzutem chuligaństwa, posiadania narkotyków i materiałów wybuchowych, a także dążenia do zakłócenia porządku publicznego, a ponadto działaczy mediów społecznościowych Omara Mammadowa, Abdula Abilowa i Elsewera Murselliego skazano na 5 do 5,5 roku więzienia pod zarzutem posiadania narkotyków, przy czym żaden z nich nie miał dostępu do wybranego przez siebie adwokata i wszyscy skarżyli się na złe traktowanie w areszcie policyjnym;

G.

mając na uwadze, że w Azerbejdżanie coraz większej liczbie dziennikarzy, obrońców praw człowieka i działaczy stawia się zarzuty, jak np. dyrektorowi Publicznego Stowarzyszenia na rzecz Ośrodka Kształcenia Inteligentnych Obywateli Hasanowi Huseynliemu skazanemu w dniu 14 lipca 2014 r. na sześć lat więzienia oraz dziennikarzowi śledczemu wiodącej na rynku rosyjskojęzycznej gazety Zerkało Raufowi Mirkadirowi, przetrzymywanemu w areszcie tymczasowym pod zarzutem zdrady; mając na uwadze, że w dniu 8 sierpnia 2014 r. do biur Instytutu na rzecz Wolności i Bezpieczeństwa Reporterów, który jest wiodącą organizacją pozarządową broniącą praw mediów w tym kraju, kierowaną przez znanego i uznawanego na arenie międzynarodowej obrońcę praw człowieka Emina Husejnowa, wtargnęła policja; mając na uwadze, że kolejną aresztowaną niedawno osobą jest znany dziennikarz opozycyjny Seymur Hazijew oskarżony o chuligaństwo o podłożu kryminalnym i przetrzymywany w dwumiesięcznym areszcie tymczasowym;

H.

mając na uwadze, że sprawy te są podobne do wielu innych wytaczanych działaczom politycznym, obrońcom praw, dziennikarzom, blogerom i innych działaczom mediów społecznościowych, których władze uwięziły w ciągu dwóch ostatnich lat w oparciu o podobne sfingowane zarzuty, w tym zarzut chuligaństwa, posiadania narkotyków, unikania podatków, a nawet zdrady; mając na uwadze, że niedawna fala aresztowań dała się poważnie odczuć i zmusiła wielu znanych działaczy do ucieczki z kraju lub do ukrywania się;

I.

mając na uwadze, że niezależną azerbejdżańską gazetę Azadliq zmuszono do zaprzestania publikowania z powodu domniemanych problemów finansowych, a wcześniej wywierano na nią naciski najwyraźniej w związku z publikacjami na temat korupcji;

J.

mając na uwadze, że Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał liczne orzeczenia w sprawach dotyczących łamania praw człowieka w Azerbejdżanie, ostatnie w dniu 22 maja 2014 r. w sprawie przewodniczącego Ruchu Obywatelskiego na rzecz Alternatywy Republikańskiej Ilgara Mammadowa; mając na uwadze, że mimo orzeczenia, zgodnie z którym zatrzymanie to miało charakter polityczny, władze odmówiły uwolnienia uwięzionego;

K.

mając na uwadze, że od 2006 r. pokojowym demonstrantom praktycznie nie wolno demonstrować w centrum Baku oraz że niedawno wprowadzono nowe surowe grzywny i dłuższe okresy zatrzymania administracyjnego dla organizatorów lub uczestników niedozwolonych zgromadzeń publicznych;

L.

mając na uwadze, że władze Azerbejdżanu nie uwzględniły opinii Europejskiej Komisji na rzecz Demokracji przez Prawo (tzw. komisji weneckiej) przy Radzie Europy na temat ustaw dotyczących wolności zrzeszania się, partii politycznych i ochrony przed zniesławieniem; mając ponadto na uwadze, że władze Azerbejdżanu nie rozważyły w należyty sposób ustaleń komisarza Rady Europy ds. praw człowieka poczynionych podczas jego wizyt w tym kraju;

M.

mając na uwadze, że w lutym 2014 r. prezydent Alijew podpisał kolejne poprawki do ustawy o organizacjach pozarządowych, która daje teraz władzom dodatkowe uprawnienia w zakresie tymczasowego zawieszenia lub całkowitego zakazania działalności krajowych i zagranicznych organizacji pozarządowych w Azerbejdżanie oraz wprowadza nowe rodzaje wykroczeń karanych grzywnami, przy czym wysokość grzywien wzrosła do 2 500–3 000 AZN (ok. 2 600–3 100 EUR) dla organizacji pozarządowych oraz do 1 000–2 000 AZN (ok. 1 000–2 000 EUR) dla dyrektorów krajowych i zagranicznych organizacji pozarządowych;

N.

mając na uwadze, że na mocy decyzji sądu okręgowego w dystrykcie miasta Baku Nasimi z dnia 8 lipca 2014 r. zamrożono konto bankowe Publicznego Stowarzyszenia na rzecz Organizacji Ochrony Praw Pracowników Sektora Naftowego oraz jego lidera Gahramanowa Mirwari Uzejira;

O.

mając na uwadze, że Azerbejdżan jest członkiem Rady Europy i sygnatariuszem europejskiej konwencji praw człowieka;

P.

mając na uwadze, że w dniu 14 maja 2014 r. Azerbejdżan przejął przewodnictwo w Komitecie Ministrów Rady Europy;

1.

podkreśla, że pełne przestrzeganie praw człowieka, zasad demokratycznych, podstawowych wolności i praworządności jest podstawą współpracy w ramach Partnerstwa Wschodniego i zobowiązań podjętych przez Azerbejdżan w Radzie Europy i OBWE;

2.

zdecydowanie potępia aresztowanie i przetrzymywanie Leyli Yunus, Arifa Yunusa, Rasula Jafarowa, Intigama Alijewa i Hasana Huseyniego, a także domaga się ich natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia oraz wycofania wszystkich stawianych im zarzutów; domaga się natychmiastowego i rzetelnego śledztwa w sprawie zabójstwa Ilqara Nasibowa oraz pociągnięcia do odpowiedzialności wszystkich odpowiedzialnych za to zabójstwo;

3.

wzywa władze Azerbejdżanu do zagwarantowania Leyli Yunus, Arifowi Yunusowi i wszystkim obrońcom praw człowieka w Azerbejdżanie integralności fizycznej i psychicznej oraz do zapewnienia im w trybie pilnym właściwej opieki lekarskiej, w tym lekarstw i hospitalizacji;

4.

ponawia swój apel do rządu Azerbejdżanu o podjęcie konkretnych kroków w celu pilnej i natychmiastowej poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka w kraju, w tym również o natychmiastowe i bezwarunkowe uwolnienie wszystkich więźniów politycznych i zaprzestanie aresztowań o podłożu politycznym;

5.

wzywa władze Azerbejdżanu do zaprzestania prześladowania i zastraszania organizacji społeczeństwa obywatelskiego, polityków opozycji i niezależnych dziennikarzy, a także do powstrzymania się od zakłócania lub podważania ich cennej pracy na rzecz rozwoju demokracji w Azerbejdżanie; wzywa je również do zadbania o to, aby wszyscy zatrzymani, w tym również dziennikarze oraz działacze polityczni i związani ze społeczeństwem obywatelskim, cieszyli się pełnią praw procesowych, zwłaszcza jeżeli chodzi o dostęp do wybranych przez siebie adwokatów, kontakty z rodziną i inne normy w zakresie uczciwego postępowania sądowego;

6.

ubolewa z powodu działań podejmowanych przez rząd Azerbejdżanu w celu ograniczenia kontaktów między społeczeństwem obywatelskim a działaczami młodzieżowymi i intelektualistami z Armenii i Azerbejdżanu, gdyż kontakty te mają duże znaczenie dla przezwyciężenia wieloletniej wrogości między obydwoma krajami; w związku z tym przypomina o ważnej pracy wykonanej w tej dziedzinie przez Leylę Yunus i jej męża Arifa;

7.

wzywa rząd Azerbejdżanu do podjęcia w pełnym zakresie współpracy z komisją wenecką przy Radzie Europy i jej komisarzem oraz do przestrzegania specjalnych procedur ONZ w odniesieniu do obrońców praw człowieka, prawa do wolności zrzeszania się i pokojowych zgromadzeń oraz wolności wypowiedzi i arbitralnych zatrzymań w celu wprowadzenia zmian do przepisów i dostosowania swoich praktyk do wniosków ekspertów;

8.

wzywa władze Azerbejdżanu do podjęcia bez dalszej zwłoki reform w dziedzinie praw człowieka, które już dawno należało wprowadzić, w tym również do wywiązania się z wielu nieuregulowanych zobowiązań akcesyjnych podjętych przez Azerbejdżan w związku z przystąpieniem do Rady Europy, a także do zastosowania się do orzeczeń przeciwko Azerbejdżanowi wydanych przez Europejski Trybunał Praw Człowieka;

9.

wzywa władze Azerbejdżanu do zniesienia zakazu publicznych zgromadzeń w centrum Baku oraz do zaprzestania karania grzywnami pokojowych demonstrantów lub stosowania wobec nich zatrzymania administracyjnego;

10.

ponownie potwierdza swoje stanowisko, zgodnie z którym wsparcie UE dla Republiki Azerbejdżanu i współpraca z nią, w tym również toczące się negocjacje w sprawie strategicznego partnerstwa na rzecz modernizacji, muszą być uzależnione od klauzul dotyczących ochrony i propagowania praw człowieka, zwłaszcza jeżeli chodzi o wolność mediów, w tym gwarancję wolności w Internecie i wolnego od cenzury dostępu do informacji i komunikacji, wolność wypowiedzi, wolność zrzeszania się i wolność zgromadzeń, oraz obejmować takie klauzule;

11.

podkreśla, że jego zgoda na podpisanie umowy o partnerstwie z Azerbejdżanem będzie zależała od zadowalającego spełnienia powyższych wymogów, uwolnienia obrońców praw człowieka, wycofania przepisów ograniczających działalność niezależnego społeczeństwa obywatelskiego, a także zaprzestania represji i zastraszania organizacji pozarządowych, niezależnych mediów, sił opozycyjnych, obrońców praw człowieka, działaczy na rzecz praw mniejszości oraz działaczy młodzieżowych i działaczy związanych z sieciami społecznościowymi;

12.

wzywa Radę, Komisję i ESDZ do ścisłego stosowania zasady „więcej za więcej” i skoncentrowania się zwłaszcza na sytuacji obrońców praw człowieka (stosownie do wytycznych UE w sprawie obrońców praw człowieka), arbitralnych i politycznych zatrzymaniach, niezależności sądownictwa, reformach demokratycznych oraz podstawowych prawach i wolnościach; apeluje w szczególności o dokonanie przeglądu programowania w zakresie europejskiego instrumentu sąsiedztwa oraz o wstrzymanie wszelkiej pomocy, która nie jest udzielana tylko i wyłącznie z myślą o prawach człowieka i społeczeństwie obywatelskim;

13.

ubolewa, że w ramach dialogu między UE a Azerbejdżanem na temat praw człowieka nie poczyniono istotnych postępów w zakresie sytuacji dotyczącej praw człowieka w tym kraju; wzywa ESDZ do zintensyfikowania tego dialogu, aby uczynić go skuteczniejszym i zorientowanym na wyniki, a także do regularnego składania sprawozdań Parlamentowi;

14.

wzywa rząd Azerbejdżanu do uproszczenia obowiązującej wysoce skomplikowanej i czasochłonnej procedury rejestracji organizacji pozarządowych, wprowadzenia istotnych zmian legislacyjnych w celu uchylenia wprowadzonych niedawno środków ograniczających możliwości organizacji pozarządowych w zakresie przyjmowania darowizn bez oficjalnej rejestracji, a także do zastosowania się do zalecenia Komitetu Ministrów Rady Europy CM/Rec(2007)14, skierowanego do państw członkowskich i dotyczącego prawnego statusu organizacji pozarządowych w Europie;

15.

wzywa Radę i państwa członkowskie do skłonienia Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) do wystosowania do władz Azerbejdżanu apelu o zaprzestanie represji, a także do podkreślenia, że MKOl oczekuje od nich, iż jako gospodarze europejskich igrzysk olimpijskich w przyszłym roku wywiążą się z zawartego w karcie olimpijskiej wymogu dotyczącego przestrzegania wolności prasy;

16.

wzywa ESDZ do stosowania wszystkich wytycznych UE dotyczących obrońców praw człowieka oraz do organizowania regularnych spotkań w delegaturze UE w Baku z udziałem niezależnych organizacji praw człowieka, jak i do koordynowania tych spotkań z przedstawicielstwami państw członkowskich UE oraz do wyrażania podczas tych spotkań publicznego poparcia dla działalności obrońców praw człowieka; wzywa ESDZ do dokładnego monitorowania wszystkich procesów i postępowań sądowych przeciwko obrońcom praw człowieka oraz do składania Parlamentowi sprawozdań na ten temat;

17.

przypomina o swoim stanowisku przedstawionym w dniu 24 maja 2012 r. (3) oraz wzywa Radę do rozważenia możliwości nałożenia ukierunkowanych sankcji na osoby odpowiedzialne za łamanie praw człowieka, jeżeli wciąż będzie ono miało miejsce;

18.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji prezydentowi, rządowi i parlamentowi Republiki Azerbejdżanu, ESDZ, Radzie, Komisji oraz Radzie Europy.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/7

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Burundi,

—

uwzględniając umowę z Kotonu,

—

uwzględniając oświadczenie delegatury UE w Burundi z dnia 10 września 2014 r.,

—

uwzględniając oświadczenie Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie sytuacji w Burundi,

—

uwzględniając porozumienie z Aruszy w sprawie pokoju i pojednania,

—

uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Regionu Wielkich Jezior z dnia 22 lipca 2014 r., w szczególności pkt 7,

—

uwzględniając sprawozdania Biura ONZ w Burundi (BNUB),

—

uwzględniając oświadczenie zastępcy sekretarza generalnego ONZ ds. poszanowania praw człowieka Iwana Šimonovića wydane w dniu 9 lipca 2014 r. na posiedzeniu Funduszu Budowania Pokoju poświęconym Burundi,

—

uwzględniając sprawozdania z misji i priorytetowe obszary działania (2010-2014) przygotowane przez FAO i UNICEF w Burundi, w szczególności w odniesieniu do walki z głodem i niedożywieniem,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych,

—

uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Pierre Claver Mbonimpa, czołowy obrońca praw człowieka i prezes Stowarzyszenia na rzecz Ochrony Praw Człowieka i Osób Zatrzymanych (Association pour la protection des droits humains et des personnes détenues, APRODH), został ponownie aresztowany w dniu 15 maja 2014 r., a następnie oskarżony o „stanowienie zagrożenia dla bezpieczeństwa zewnętrznego państwa” oraz „stanowienie zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego państwa w związku z zakłócaniem porządku publicznego”, a od czasu zatrzymania w celu przesłuchania przebywa w areszcie tymczasowym;

B.

mając na uwadze, że już dwudziestoletnia działalność Pierre’a Mbonimpy w dziedzinie obrony demokracji i praw człowieka w Burundi przyniosła mu szereg międzynarodowych nagród oraz powszechne uznanie, zarówno w kraju, jak i poza nim;

C.

mając na uwadze, że oskarżenia pod jego adresem dotyczą jego wypowiedzi na antenie Radio Publique Africaine (RPA) w dniu 6 maja 2014 r., w którym stwierdził, że młodzieżówka partii rządzącej CNDD-FDD, znana również jako Imbonerakure, została uzbrojona i wysłana do Demokratycznej Republiki Konga na szkolenie wojskowe, oraz mając na uwadze, że Biuro ONZ w Burundi wyraziło takie same obawy, podkreślając, że militaryzacja tych młodych ludzi stanowi poważne zagrożenie dla pokoju w Burundi;

D.

mając na uwadze, że aresztowanie Pierre’a Mbonimpy to typowy przykład rosnących zagrożeń, jakie czyhają na obrońców praw człowieka, a także nękania działaczy i dziennikarzy oraz arbitralnych zatrzymań członków partii opozycyjnej, jakie według grup zajmujących się prawami człowieka oraz według zastępcy sekretarza generalnego ONZ ds. poszanowania praw człowieka są powszechnie stosowane przez Imbonerakure;

E.

mając na uwadze, że po pokojowym mitingu partii opozycyjnej, który zorganizowano w dniu 8 marca 2014 r., aresztowanych zostało 70 osób, a 48 spośród nich skazano następnie na karę pozbawienia wolności, w tym dożywotniego;

F.

mając na uwadze, że w ostatnich tygodniach rząd Burundi zakazał pokojowych protestów i demonstracji poparcia Pierre’a Mbonimpy i przestrzegł rozgłośnie radiowe, by nie podawały informacji stanowiących potwierdzenie przedstawianych przez niego twierdzeń;

G.

mając na uwadze, że pełne poszanowanie wolności słowa, w tym w odniesieniu do dziennikarzy i obrońców praw człowieka, to warunek przeprowadzenia wolnych i uczciwych wyborów w 2015 r. oraz zaakceptowania ich wyników przez wszystkie strony;

H.

mając na uwadze, że UE przyznała niedawno Burundi 432 mln EUR z Europejskiego Funduszu Rozwoju na lata 2014-2020, m.in. by przyczynić się do poprawy w sprawowaniu rządów i rozwoju społeczeństwa obywatelskiego;

I.

mając na uwadze, że co najmniej połowa mieszkańców Burundi i niemal dwie trzecie (58 %) dzieci do piątego roku życia cierpi z powodu chronicznego niedożywienia, a także mając na uwadze, że w Burundi występuje najwyższy współczynnik głodu spośród 120 krajów uwzględnionych w 2012 r. przy obliczaniu światowego wskaźnika głodu;

J.

mając na uwadze, że Burundi to jeden z pięciu najuboższych krajów świata, o najniższym na świecie PNB na jednego mieszkańca; mając na uwadze, że wielu mieszkańców Burundi doświadcza coraz większej frustracji z powodu rosnących cen żywności, wody i paliw, wysokiego poziomu korupcji i niemożliwości rozliczenia przywódców politycznych z ich działań;

K.

mając na uwadze, że Burundi przeżywa obecnie najpoważniejszy kryzys polityczny od czasu zakończenia dwunastoletniej wojny domowej w 2005 r., a także mając na uwadze, że ponownie oznacza to zagrożenie nie tylko dla wewnętrznej stabilności kraju, ale również dla krajów sąsiednich w tym już i tak niepewnym regionie kontynentu afrykańskiego;

1.

zdecydowanie potępia zatrzymanie obrońcy praw człowieka Pierre’a Clavera Mbonimpy i wzywa do jego natychmiastowego bezwarunkowego zwolnienia; wyraża zaniepokojenie pogarszającym się stanem jego zdrowia i domaga się, by w trybie pilnym zapewniono mu pomoc medyczną;

2.

wyraża szczególne zaniepokojenie sytuacją członków opozycyjnej partii MSD przetrzymywanych od wydarzeń w dniu 8 marca 2014 r.; wzywa władze Burundi do unieważnienia wyroku i ponownego przeprowadzenia procesu osób, wobec których wysunięto potencjalnie wiarygodne oskarżenia, zgodnie z normami międzynarodowymi, w tym z zachowaniem prawa do obrony i zasady proporcjonalności;

3.

apeluje do rządu Burundi, by podjął działania mające na celu kontrolowanie młodzieżowej ligi CNDD-FDD i uniemożliwianie jej członkom zastraszania i atakowania osób postrzeganych jako oponenci, a także by zapewnił postawienie przed sądem osób odpowiedzialnych za nadużycia; wzywa do przeprowadzenia niezależnego dochodzenia międzynarodowego w sprawie oświadczeń, jakoby partia CNDD-FDD zbroiła i szkoliła swoją młodzieżówkę; apeluje do przywódców partii opozycyjnych o zapobieganie przemocy wobec oponentów;

4.

wzywa kraje Regionu Wielkich Jezior, by zajęły się sprawą nielegalnej działalności Imbonerakure i by wraz z rządem Burundi rozwiązywały tego typu problemy; apeluje do tych krajów o utrzymanie wysokiego poziomu zaangażowania we wspieranie pokoju i stabilności z wykorzystaniem istniejących mechanizmów regionalnych oraz o wzmożenie wysiłków na rzecz rozwoju gospodarczego w regionie, ze szczególnym uwzględnieniem pojednania, poszanowania praw człowieka, walki z bezkarnością oraz wprowadzenia wyższego poziomu odpowiedzialności przed sądem;

5.

przypomina, że Burundi obowiązuje zawarta w umowie z Kotonu klauzula dotycząca praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Afrykańska karta praw człowieka i ludów, w związku z czym państwo to jest zobowiązane do przestrzegania powszechnych praw człowieka, w tym wolności słowa; wzywa rząd Burundi, by umożliwił przeprowadzenie autentycznej i otwartej debaty politycznej przed wyborami w 2015 r., której uczestnicy nie obawialiby się zastraszania, przy czym cel ten należy osiągnąć, powstrzymując się od ingerencji w wewnętrzne zarządzanie partii opozycji, od ograniczania kampanii wszystkich partii, zwłaszcza na obszarach wiejskich, oraz od nadużywania systemu sądownictwa do eliminowania rywali politycznych;

6.

wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu faktu, że nie wymierzono sprawiedliwości w wielu przypadkach zabójstw politycznych, do których doszło w latach 2010–2012, po wyborach w 2010 r.; wzywa władze Burundi, by zapewniły pociągnięcie do odpowiedzialności sprawców tych zabójstw, w ramach uczciwych procesów, a także by dołożyły wszelkich starań o zapobieżenie przemocy politycznej przed wyborami w 2015 r.;

7.

w związku z tym ponownie przypomina o znaczeniu przestrzegania kodeksu postępowania w kwestiach wyborczych (Code de bonne conduite en matière électorale) i przygotowanego przez ONZ planu działań przedwyborczych, podpisanego przez uczestników życia politycznego w 2013 r., a także w pełni popiera działania BNUB mające na celu zapobieganie dalszemu nasileniu się przemocy w polityce w przededniu wyborów w 2015 r. oraz przyczynienie się do przywrócenia bezpieczeństwa i pokoju w perspektywie długoterminowej;

8.

jest poważnie zaniepokojony socjalno-ekonomiczną sytuacją wszystkich mieszkańców Burundi, a w szczególności uchodźców i wysiedleńców, których liczba będzie nadal wzrastać z powodu problemów z dziedziny bezpieczeństwa w kraju oraz z powodu napięć w krajach sąsiednich;

9.

zachęca wszystkie strony do dotrzymania zobowiązań zawartych w zawartym w 2000 r. porozumieniu z Aruszy w sprawie pokoju i pojednania, które miało kluczowe znaczenie dla zakończenia dwunastoletniego konfliktu wewnętrznego w 2005 r.; przestrzega przed wprowadzaniem w konstytucji Burundi zmian prowadzących do zniesienia fundamentalnych postanowień o podziale władzy, zapisanych w porozumieniu z Aruszy;

10.

apeluje do wysokiej przedstawiciel UE i do państw członkowskich, by zapewniły jasną i zasadniczą politykę UE wobec Burundi, uwzględniającą bieżący problem poważnych naruszeń praw człowieka, zgodnie ze strategicznymi ramami UE w dziedzinie praw człowieka; wzywa Komisję, by rozważyła możliwość rozpoczęcia konsultacji z udziałem Burundi zgodnie z art. 96 umowy z Kotonu w celu ewentualnego zawieszenia umowy, a także by podjęła wszelkie niezbędne działania w czasie prowadzenia tych konsultacji;

11.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, państwom członkowskim, rządowi Burundi i krajów Regionu Wielkich Jezior, Unii Afrykańskiej, sekretarzowi generalnemu ONZ, współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE oraz Parlamentowi Panafrykańskiemu.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/10

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Bangladeszu,

—

uwzględniając umowę o współpracy między Wspólnotą Europejską a Bangladeszem z 2001 r.,

—

uwzględniając artykuły 33 i 35 konstytucji Bangladeszu, które stanowią, że żaden człowiek nie może być poddawany torturom bądź okrutnemu, nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu albo karaniu oraz że żaden człowiek nie może zostać aresztowany lub przetrzymywany bez podania powodów,

—

uwzględniając wyrok banglijskiego Sądu Najwyższego, który określił środki zabezpieczające przed arbitralnymi aresztowaniami przez policję na mocy sekcji 54 kodeksu postępowania karnego i który wymaga również, by każdy przypadek śmierci osoby przetrzymywanej przez policję był przedmiotem śledztwa prowadzonego przez sędziego pokoju oraz by przeprowadzono odpowiednie postępowanie prawne,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, ratyfikowany przez Bangladesz w 2000 r.,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że UE i Bangladesz łączą dobre, długotrwałe stosunki, między innymi w oparciu o umowę o współpracy w sprawie partnerstwa i rozwoju;

B.

mając na uwadze, że w ostatnich latach Bangladesz poczynił znaczne postępy, zwłaszcza jeżeli chodzi o osiągnięcie milenijnych celów rozwoju oraz wyniki gospodarcze;

C.

mając na uwadze, że rząd Bangladeszu zapowiedział politykę „zero tolerancji” wobec naruszeń praw człowieka przez organy ścigania oraz wprowadził ustawę o reformie policji, określającą kodeks postępowania i modelowe posterunki policji oraz przewidującą ośrodki wsparcia dla ofiar na głównych posterunkach policji;

D.

mając na uwadze, że rząd Bangladeszu ogłosił, iż we współpracy z Międzynarodowym Komitetem Czerwonego Krzyża prowadzi programy wsparcia i szkoleń dla organów ścigania i służby więziennej w zakresie międzynarodowych gwarancji przeciwko torturom;

E.

mając na uwadze, że w ostatnich latach w Bangladeszu doszło do szeregu tragedii w fabrykach odzieżowych, z których najpoważniejszą było zawalenie się budynku Rana Plaza, co doprowadziło do śmierci ponad 1 100 osób; mając na uwadze, że po tragedii w budynku Rana Plaza Bangladesz, wspólnie z głównymi podmiotami sektora odzieżowego, wprowadził program reform w celu zapewnienia bezpiecznych i godnych warunków pracy; mając na uwadze, że UE wspiera ten program w ramach Porozumienia na rzecz stałej poprawy praw pracowniczych i bezpieczeństwa w fabrykach w przemyśle konfekcyjno-dziewiarskim w Bangladeszu, jednak niektóre podmioty nie chcą w nim uczestniczyć;

F.

mając na uwadze, że pomimo gwarancji zawartych w konstytucji, kodeksie karnym i ustawie o śmierci osób przebywających w więzieniu i zakazie tortur, wciąż dochodzi w Bangladeszu do zaginięć (rzekomo często przy udziale państwowych sił bezpieczeństwa), stosowania tortur i innych form brutalnego traktowania, a także do ograniczeń wolności wypowiedzi;

G.

mając na uwadze, że po wyborach powszechnych z dnia 5 stycznia 2014 r., które zostały zbojkotowane przez Nacjonalistyczną Partię Bangladeszu (BNP) (główną partię opozycyjną) i na które cieniem położyły się inspirowane przez BNP ataki i wynikłe z tego akty przemocy, rząd Ligi Awami pod przywództwem Sheikh Hasiny podjął szereg kroków ograniczających prawa obywatelskie;

H.

mając na uwadze, że Batalion Szybkiego Reagowania, utworzony 10 lat temu jako środek nadzwyczajny w celu przeciwdziałania zagrożeniom dla bezpieczeństwa ze strony bojówek, składa się zarówno z żołnierzy, jak i policjantów, de facto wprowadzając wojsko do cywilnego systemu egzekwowania prawa bez przejrzystych mechanizmów odpowiedzialności; mając na uwadze, że według niezależnych organizacji praw człowieka Batalion Szybkiego Reagowania jest odpowiedzialny za śmierć około 800 osób, jednak nie przeprowadzono żadnego śledztwa i nie ukarano odpowiedzialnych funkcjonariuszy; mając na uwadze, że poważne nadużycia uchodzą bezkarnie, z wyjątkiem niedawnych aresztowań kilku członków Batalionu Szybkiego Reagowania pod zarzutem zabójstwa polityka partii rządzącej na zlecenie;

I.

mając na uwadze, że 6 sierpnia 2014 r. rząd Bangladeszu ogłosił nową politykę wobec mediów; mając na uwadze, że polityka ta obejmuje ograniczenia wolności mediów, na przykład poprzez zakaz wypowiedzi, które są „antypaństwowe”, „wyśmiewają ideologię narodową” lub są „niespójne z kulturą Bangladeszu”, a także poprzez ograniczenia w przekazywaniu informacji na temat „anarchii, rebelii lub przemocy”; mając na uwadze, że rząd planuje wprowadzić ramy legislacyjne służące wprowadzeniu w życie tej polityki; mając na uwadze, że Bangladesz znajduje się na 145. miejscu (na 179 krajów) w światowym rankingu wolności prasy;

J.

mając na uwadze, że rząd Bangladeszu zaproponował nową ustawę, która ma nałożyć poważne ograniczenia na organizacje pozarządowe; mając na uwadze, że nowy projekt ustawy o darowiznach zagranicznych będzie regulował działania i finansowanie każdej grupy otrzymującej finansowanie z zagranicy oraz przyzna urzędowi ds. organizacji pozarządowych w kancelarii premiera uprawnienia do zatwierdzania projektów finansowanych z zagranicy; mając na uwadze, że nowy projekt ustawy wprowadza również wymóg uzyskania uprzedniej zgody na wyjazd z kraju przez każdą osobę zaangażowaną w działalność charytatywną w celu związanym z jej pracą; mając na uwadze, że organizacje pozarządowe obawiają się, iż po wprowadzeniu ustawy w procedurze uczestniczyć będzie więcej urzędników kontrolujących, oceniających i zatwierdzających, co potencjalnie może powodować opóźnienia i nadużycia;

K.

mając na uwadze, że 27 sierpnia 2014 r. Hana Shams Ahmed, koordynatorka Międzynarodowej Komisji ds. Chittagong Hill Tracts (CHTC) oraz jej przyjaciel zostali brutalnie zaatakowani przez 8-10 członków tzw. Somo Odhikar Andolon w trakcie prywatnej wizyty w Shoilopropat w dystrykcie Bandorbon w Chittagong Hill Tracts; mając na uwadze, że czterej funkcjonariusze policyjnego Wydziału Śledczego, którzy mieli zapewniać im ochronę, nie interweniowali, a wręcz zniknęli w czasie trwania napaści;

L.

mając na uwadze, że wciąż dochodzi do aktów przemocy na tle etnicznym i religijnym, np. na początku lipca br. kilkudziesięciu uzbrojonych mężczyzn napadło na klasztor sióstr zakonnych Papieskiego Instytutu Misji Zagranicznych (PIME) w Boldipuku; mając na uwadze, że w czasie tego ataku klasztor został splądrowany, a siostry napastowano fizycznie;

M.

mając na uwadze, że w ciągu ostatnich dwóch lat oskarżono co najmniej czterech blogerów i dwóch obrońców praw człowieka na podstawie sekcji 57 ustawy o technologiach informacyjno-komunikacyjnych;

N.

mając na uwadze, że banglijski Międzynarodowy Trybunał ds. Zbrodni Wojennych, którego zadaniem jest prowadzenie dochodzeń w sprawie zbrodni wojennych związanych z wojną o niepodległość Bangladeszu, wydał jak dotąd 10 wyroków, przy czym w 8 przypadkach orzekł karę śmierci, a w 2 przypadkach karę dożywotniego więzienia; mając na uwadze, że islamistyczny polityk Abdul Kader Molla był pierwszą osobą, na której wykonano wyrok śmierci; mając na uwadze, że regularnie pojawiają się silne głosy krytyki, że Międzynarodowy Trybunał ds. Zbrodni Wojennych nie przestrzega norm międzynarodowych; mając na uwadze, że według szacunków ponad 1 000 osób w Bangladeszu oczekuje na wykonanie kary śmierci;

O.

mając na uwadze, że po tragedii w fabryce Rana Plaza w kwietniu 2013 r. rząd Bangladeszu i zachodnie firmy odzieżowe stworzyły plan kontroli ponad 3 500 fabryk odzieżowych pod kątem integralności konstrukcyjnej oraz bezpieczeństwa pożarowego i elektrycznego; mając na uwadze, że podczas gdy inspekcje przeprowadzane przez zachodnie firmy odzieżowe trwają i są publiczne, kontrole przeprowadzone przez rząd Bangladeszu nie zostały jeszcze upublicznione;

P.

mając na uwadze, że fundusz powierniczy mający na celu pomoc rodzinom ofiar i osobom, które przeżyły tę katastrofę – utworzony przez Komitet Koordynacyjny ds. Rana Plaza, w skład którego wchodzą przedstawiciele rządu Bangladeszu, przemysłu odzieżowego, związków zawodowych i organizacji pozarządowych i któremu przewodniczy Międzynarodowa Organizacja Pracy – nie osiągnął jeszcze swojego celu 40 mln USD; mając na uwadze, że według Kampanii Clean Clothes jedynie połowa firm (głównie z Europy i USA) powiązanych z fabrykami w budynku Rana Plaza wniosła swój wkład w ten fundusz powierniczy;

Q.

mając na uwadze, że pomimo pewnych reform prawa pracy pracownicy wciąż zgłaszają przypadki prześladowania i zastraszania w celu powstrzymania ich od zakładania związków zawodowych lub wstępowania do nich; mając na uwadze, że wciąż zgłaszane są również przypadki stosowania przemocy wobec organizatorów związków zawodowych; mając na uwadze, że ustawa o prawie pracy z 2013 r. nadal nie spełnia norm międzynarodowych, jeżeli chodzi o wolność zrzeszania się, w tym prawo do strajku i negocjowania układów zbiorowych;

1.

wyraża uznanie dla rządu Bangladeszu za postępy poczynione w kierunku osiągnięcia milenijnych celów rozwoju, które doprowadziły do rzeczywistej i znacznej poprawy warunków życia milionów obywateli tego kraju; zwraca uwagę, że postępów tych dokonano pomimo trudnej sytuacji wewnętrznej w kraju, w tym pomimo stałego zagrożenia brutalnymi atakami ze strony radykalnych ugrupowań, takich jak partia Dżamaat-i-Islami powiązana z Nacjonalistyczną Partią Bangladeszu; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie ustawy o zapobieganiu małżeństwom dzieci w dniu 15 września 2014 r.;

2.

wyraża jednocześnie zaniepokojenie ciągłymi naruszeniami praw człowieka przez Batalion Szybkiego Reagowania i inne siły bezpieczeństwa, w tym wymuszonymi zaginięciami i pozasądowymi egzekucjami działaczy opozycyjnych; ponawia swój apel o zniesienie kary śmierci i z zadowoleniem przyjmuje decyzję Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2014 r. o zamianie wydanego przez Międzynarodowy Trybunał ds. Zbrodni Wojennych wyroku śmierci dla wiceprzewodniczącego partii Dżamaat-i-Islami Delwara Hossaina Sayeedi na karę dożywotniego więzienia;

3.

wzywa rząd Bangladeszu do natychmiastowego uwolnienia wszystkich osób będących ofiarami wymuszonych zaginięć, chyba że mogą one zostać oskarżone o przestępstwo kryminalne – wówczas powinny natychmiast stanąć przed sądem; wzywa władze Bangladeszu do przeprowadzenia śledztwa w celu znalezienia sprawców, uwzględniając odpowiedzialność hierarchiczną, oraz do postawienia ich przed sądem w celu przeprowadzenia sprawiedliwego procesu; wzywa rząd do powołania niezależnego organu do prowadzenia dochodzeń w takich sprawach i ponownie apeluje do rządu o utworzenie skutecznej i w pełni niezależnej komisji praw człowieka;

4.

apeluje do rządu, aby w jak najmniejszym zakresie używał siły w celu zaprowadzenia porządku publicznego i aby ściśle przestrzegał podstawowych zasad ONZ dotyczących użycia siły i broni palnej; zdecydowanie potępia brutalne ataki na cele cywilne i rządowe ze strony ugrupowań opozycyjnych; apeluje do ugrupowań opozycyjnych, aby uczestniczyły jedynie w pokojowych protestach;

5.

wzywa rząd Bangladeszu do zadbania o to, by siły bezpieczeństwa – w tym policja i Batalion Szybkiego Reagowania – znowu działały w granicach prawa; zdecydowanie wzywa władze Bangladeszu do położenia kresu bezkarności Batalionu Szybkiego Reagowania przez zarządzenie dochodzeń i wniesienie oskarżeń w sprawie rzekomych nielegalnych zabójstw dokonywanych przez siły Batalionu Szybkiego Reagowania; zwraca uwagę, że będzie bacznie przyglądać się postępowaniu w sprawie morderstwa w mieście Narajangondźo, w związku z którym aresztowano trzech oficerów Batalionu Szybkiego Reagowania, którzy czekają na postępowanie sądowe w sprawie uprowadzenia i zamordowania siedmiu osób w Narajangondźo w kwietniu 2014 r.;

6.

podkreśla znaczenie niezależnego, bezstronnego i dostępnego wymiaru sprawiedliwości dla większego poszanowania praworządności i podstawowych praw ludności, a także znaczenie reformy Międzynarodowego Trybunału ds. Zbrodni Wojennych; uważa, że obecnie bardziej niż kiedykolwiek ważne jest, by zbudować społeczne zaufanie do instytucji sądowniczych, instytucji bezpieczeństwa i instytucji zajmujących się prawami człowieka, biorąc pod uwagę rosnące zagrożenie w regionie ze strony takich organizacji terrorystycznych jak Al-Kaida;

7.

wyraża zaniepokojenie z powodu proponowanej ustawy o organizacjach pozarządowych; wzywa rząd Bangladeszu do dalszego prowadzenia konsultacji z niezależnymi ugrupowaniami na temat treści tego projektu ustawy oraz do zadbania o to, by ustawa ta – jeśli zostanie w końcu przyjęta – była zgodna z międzynarodowymi standardami i konwencjami dotyczącymi praw obywatelskich, do których przestrzegania Bangladesz się zobowiązał;

8.

wzywa rząd Bangladeszu do uznania i przestrzegania wolności prasy i mediów oraz do umożliwienia organizacjom praw człowieka odgrywania istotnej roli we wzmocnieniu mechanizmu rozliczalności i dokumentowaniu naruszeń praw człowieka; wzywa władze Bangladeszu, by wycofały się ze swojej nowej polityki wobec mediów i dotrzymały swoich zobowiązań odnośnie do zagwarantowania wolności słowa i wypowiedzi;

9.

jest poważnie zaniepokojony powtarzającymi się aktami przemocy na tle etnicznym i religijnym; wzywa rząd Bangladeszu, by zapewnił lepsza ochronę i gwarancje takim mniejszościom, jak hinduiści, buddyści i chrześcijanie, ale także Biharczycy; z zadowoleniem przyjmuje aresztowanie podejrzanych o dokonanie ataku na klasztor w Boldipuku;

10.

apeluje do rządu Bangladeszu, by zapewnił egzekwowanie prawa pracy, a także wzywa do przeprowadzenia dalszych reform, tak aby dostosować to prawo do standardów MOP, szczególnie jeśli chodzi o możliwość zakładania związków zawodowych przez pracowników i wstępowania do nich;

11.

odnotowuje programy reform w przemyśle odzieżowym, wzywa jednak rząd do pełnego wdrożenia planu działania, który uzgodnił i podpisał z MOP w maju 2013 r., w tym do zadbania o rekrutację i szkolenia inspektorów oraz dokładne inspekcje tysięcy fabryk w tym kraju, przy czym dokumentacja tych kontroli powinna być dostępna publicznie; wzywa sygnatariuszy porozumienia w sprawie bezpieczeństwa pożarowego i bezpieczeństwa budynków w Bangladeszu, aby wypełniali swoje zobowiązania, w tym w odniesieniu do rekompensaty finansowej dla rodzin ofiar oraz minimalnych standardów;

12.

ubolewa, że według stanu na czerwiec 2014 r. całkowita kwota dobrowolnych wkładów firm na rzecz funduszu powierniczego wynosiła jedynie 17 mln USD, co oznacza, że brakuje jeszcze 23 mln USD; konkluduje zatem, że zasada dobrowolności nie spełniła oczekiwań rodzin ofiar katastrofy Rana Plaza i pilnie potrzebny jest mechanizm obowiązkowy;

13.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i parlamentowi Bangladeszu, Radzie, Komisji Europejskiej, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/14

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa, w sprawie Partnerstwa Wschodniego i w sprawie Ukrainy, w szczególności rezolucję z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie sytuacji na Ukrainie (1), z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie rosyjskiej napaści na Ukrainę (2), z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie nacisków Rosji na kraje Partnerstwa Wschodniego, a w szczególności destabilizacji wschodniej Ukrainy (3) oraz z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie sytuacji na Ukrainie (4);

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 22 lipca i 15 sierpnia 2014 r. oraz konkluzje Rady Europejskiej z dnia 30 sierpnia 2014 r. w sprawie Ukrainy,

—

uwzględniając oświadczenie rzecznika ESDZ z dnia 11 września 2014 r. w sprawie uprowadzenia estońskiego funkcjonariusza policji;

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Rosji, w szczególności rezolucję z dnia 6 lutego 2014 r. w sprawie szczytu UE-Rosja (5);

—

uwzględniając oświadczenie NATO wygłoszone w Walii w dniu 5 września 2014 r.,

—

uwzględniając wynik nadzwyczajnego posiedzenia Rady ds. Rolnictwa, które odbyło się w dniu 5 września 2014 r.,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie ministerialne w sprawie wdrożenia układu o stowarzyszeniu UE-Ukraina/pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu (AA/DCFTA) z dnia 12 września 2014 r.

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że lato 2014 r. było naznaczone dalszą eskalacją konfliktu we wschodniej Ukrainie; mając na uwadze, że według oszacowań ONZ co najmniej 3 000 osób straciło życie, dużo więcej tysięcy osób zostało rannych, a setki tysięcy cywilów musiało uciekać ze stref konfliktu; mając na uwadze, że ekonomiczne koszty konfliktu, w tym koszty odbudowy wschodnich regionów, poważnie zagrażają społecznemu i gospodarczemu rozwojowi Ukrainy;

B.

mając na uwadze, że w dniu 5 września 2014 r. w Mińsku trójstronna grupa kontaktowa przyjęła porozumienie o zawieszeniu broni, które weszło w życie tego samego dnia; mając na uwadze, że porozumienie to zawiera także 12-punktowy protokół, w którym przewidziano uwolnienie zakładników, środki na rzecz poprawy sytuacji humanitarnej, wycofanie z Ukrainy wszystkich nielegalnych grup zbrojnych, sprzętu wojskowego i najemników, a także środki dotyczące decentralizacji w obwodach donieckim i ługańskim;

C.

mając na uwadze, że od piątku 5 września 2014 r. zawieszenie broni było stale naruszane, głównie przez wojska rosyjskie i separatystów na obszarach w pobliżu Mariupola i lotniska w Doniecku, a w kilku innych miejscach doszło do prób sprowokowania ukraińskich sił obronnych;

D.

mając na uwadze, że w minionych tygodniach Rosja zwiększyła obecność swoich wojsk na terytorium Ukrainy oraz logistyczne wsparcie separatystycznych bojówek poprzez stały transfer broni, amunicji, pojazdów pancernych i sprzętu oraz wysyłanie najemników i zamaskowanych żołnierzy, mimo wezwań UE do dołożenia wszelkich starań, aby załagodzić konflikt; mając na uwadze, że od początku kryzysu Federacja Rosyjska gromadziła oddziały i sprzęt wojskowy na granicy z Ukrainą,

E.

mając na uwadze, że rosyjska bezpośrednia i pośrednia interwencja wojskowa na Ukrainie, obejmująca aneksję Krymu, stanowi pogwałcenie prawa międzynarodowego, w tym karty ONZ, aktu końcowego z Helsinek i memorandum budapeszteńskiego z 1994 r.; mając na uwadze, że Rosja nadal odmawia przestrzegania traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie (A-CFE);

F.

mając na uwadze, że Rada Europejska obradująca w dniu 30 sierpnia 2014 r. zwróciła się z propozycją wzmocnienia unijnych środków ograniczających w związku z działaniami Rosji zmierzającymi do destabilizacji wschodniej Ukrainy; mając na uwadze, że propozycje te weszły w życie w dniu 12 września 2014 r.;

G.

mając na uwadze, że po podpisaniu w dniu 21 marca 2014 r. postanowień politycznych układu o stowarzyszeniu UE i Ukraina oficjalnie podpisały w dniu 27 czerwca 2014 r. pozostałą część układu, która obejmuje pogłębioną i kompleksową umowę o wolnym handlu (DCFTA); mając na uwadze, że Parlament Europejski i Rada Najwyższa jednocześnie ratyfikowały układ o stowarzyszeniu; mając na uwadze, że dnia 12 września 2014 r. Komisja ogłosiła, że tymczasowe stosowanie pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu (DCFTA) zostało odroczone do dnia 31 grudnia 2015 r.; mając na uwadze, że spowoduje to przedłużenie obowiązywania jednostronnych preferencji handlowych udzielanych Ukrainie przez UE, które miały wygasnąć w dniu 1 listopada 2014 r.;

H.

mając na uwadze, że w dniu 7 sierpnia 2014 r. rząd rosyjski przyjął wykaz produktów z UE, USA, Norwegii, Kanady i Australii, dla których zamknięto rynek rosyjski na okres jednego roku; mając na uwadze, że w największym stopniu dotknie to UE, gdyż Rosja jest drugim co do wielkości rynkiem eksportowym produktów rolnych UE i szóstym co do wielkości dla produktów rybołówstwa, a 73 % importowanych towarów, dla których zamknięto rynek, pochodzi z UE; mając na uwadze, że całkowite restrykcje stosowane obecnie przez Rosję mogłyby doprowadzić do strat w handlu o wysokości 5 mld EUR oraz negatywnie wpłynąć na dochody 9,5 mln mieszkańców UE pracujących w gospodarstwach rolnych, których dotyczy to w największym stopniu;

I.

mając na uwadze, że zamknięcie rosyjskiego rynku dla produktów żywnościowych z UE, które uderzyło szczególnie w sektor owocowo-warzywny, a także mleczarski i mięsny, mogłoby wywołać efekt domina prowadzący do nadmiernej podaży na rynku wewnętrznym, a zamknięcie rynku rosyjskiego dla produktów rybołówstwa z UE może spowodować poważne problemy w niektórych państwach członkowskich; mając na uwadze, że wartość produktów rybołówstwa objętych zakazem wynosi niemal 144 mln EUR;

J.

mając na uwadze, że Rosja zagraża bezpieczeństwu UE, regularnie naruszając przestrzeń powietrzną Finlandii, państw bałtyckich i Ukrainy, a także poprzez niedawne przerwy w dostawie gazu do Polski stanowiące 45 % rosyjskiego eksportu do tego kraju;

K.

mając na uwadze, że podczas szczytu NATO w Newport potwierdzono stanowisko NATO w sprawie Ukrainy w obliczu destabilizującego wpływu Rosji, zaoferowano pomoc we wzmacnianiu ukraińskich sił zbrojnych oraz wezwano Rosję do wycofania swoich oddziałów z Ukrainy i zakończenia nielegalnej aneksji Krymu; mając na uwadze, że NATO oświadczyło, że nadal dąży do opartych na współpracy, konstruktywnych stosunków z Rosją, mianowicie do zbudowania wzajemnego zaufania oraz że kanały komunikacji z Rosją pozostają otwarte;

L.

mając na uwadze, że tragiczne zestrzelenie samolotu MH17 malezyjskich linii lotniczych w obwodzie donieckim wywołało oburzenie międzynarodowej i europejskiej opinii publicznej; mając na uwadze, że ONZ i UE domagają się dogłębnego międzynarodowego śledztwa w sprawie okoliczności wypadku oraz mając na uwadze, że postawienie sprawców przed sądem jest moralnym i prawnym obowiązkiem;

M.

mając na uwadze, że konsul honorowy Litwy w Ługańsku Mykoła Zelenec został uprowadzony i brutalnie zamordowany przez rebeliantów;

1.

z zadowoleniem przyjmuje podpisanie w Mińsku porozumienia o zawieszeniu broni i wzywa wszystkie strony do dołożenia wszelkich starań, aby wdrożyć je w pełni i w dobrej wierze z myślą o rozpoczęciu prawdziwego procesu pokojowego obejmującego stałą i skuteczną kontrolę granicy ukraińskiej pod nadzorem OBWE, pełne i bezwarunkowe wycofanie rosyjskich oddziałów, nielegalnych grup zbrojnych, sprzętu wojskowego i najemników z uznawanego międzynarodowo terytorium Ukrainy oraz uwolnienie zakładników; ubolewa nad faktem, że porozumienie o zawieszeniu broni jest stale naruszane, głównie przez wojsko rosyjskie i separatystów, oraz że ich koncentracja nadal postępuje; stanowczo podkreśla, że rozwiązanie tego konfliktu powinno mieć charakter polityczny;

2.

wzywa wszystkie strony do przestrzegania porozumienia o zawieszeniu broni i powstrzymania się od wszelkich działań lub posunięć, które mogłyby mu zagrażać; wyraża poważne zaniepokojenie faktem, że rosyjskie oddziały wykorzystują zawieszenie broni jako pretekst do przegrupowania się, aby kontynuować ofensywę zmierzającą do utworzenia „korytarza lądowego” prowadzącego na Krym i dalej do Naddniestrza;

3.

stanowczo potępia Federację Rosyjską za prowadzenie z Ukrainą niewypowiedzianej „hybrydowej wojny”, wykorzystując do tego regularne siły rosyjskie i wspierając nielegalne grupy zbrojne; podkreśla, że takie działanie przywódców rosyjskich stanowi zagrożenie nie tylko dla jedności i niepodległości Ukrainy, lecz również dla całego kontynentu europejskiego; wzywa Rosję do natychmiastowego wycofania z Ukrainy wszystkich rosyjskich zasobów i sił wojskowych, uniemożliwienia napływu bojowników i broni do wschodniej Ukrainy oraz zaprzestania bezpośredniego lub pośredniego wspierania działań sił separatystycznych na terytorium Ukrainy;

4.

ponownie opowiada się za niepodległością, suwerennością, integralnością terytorialną i nienaruszalnością granic Ukrainy, a także za jej prawem do wybrania opcji europejskiej; przypomina, że społeczność międzynarodowa nie uzna nielegalnej aneksji Krymu i Sewastopola ani prób utworzenia quasi-republik w Donbasie; z zadowoleniem przyjmuje decyzję UE o zakazie importu towarów z Krymu, chyba że będą one miały certyfikat pochodzenia wydany przez władze Ukrainy; potępia narzucanie przyjmowania paszportów obywatelom ukraińskim na Krymie, prześladowanie Ukraińców i krymskich Tatarów oraz groźby samozwańczych przywódców kierowane do mieszkańców Krymu, którzy wyrazili zainteresowanie głosowaniem w zbliżających się wyborach parlamentarnych;

5.

podkreśla, że OBWE odgrywa podstawową rolę w zażegnaniu kryzysu na Ukrainie ze względu na doświadczenie w rozwiązywaniu konfliktów zbrojnych i sytuacji kryzysowych, a także ponieważ zarówno Federacja Rosyjska, jak i Ukraina są członkami tej organizacji; wzywa państwa członkowskie UE, wysoką przedstawiciel UE do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisję do dołożenia wszelkich starań, by wzmocnić i powiększyć specjalną misję obserwacyjną OBWE na Ukrainie, zarówno pod względem liczby doświadczonego personelu, jak i pod kątem logistyki i sprzętu; podkreśla potrzebę bezzwłocznego rozmieszczenia obserwatorów OBWE wzdłuż całej granicy ukraińsko-rosyjskiej, która obecnie znajduje się pod kontrolą separatystów;

6.

podkreśla, że realizacji reformy i programu stowarzyszeniowego musi towarzyszyć stałe dążenie do zapewnienia integralności i jedności terytorialnej Ukrainy; ponownie zauważa, że te dwa zadania są z sobą nierozerwalnie i synergicznie związane; podkreśla, że potrzebny jest pokojowy dialog i decentralizacja, która zapewniłaby pozostawienie władzy nad całym terytorium rządowi centralnemu, tym samym gwarantując jedność Ukrainy; podkreśla potrzebę budowy zaufania między poszczególnymi wspólnotami w społeczeństwie oraz wzywa do stabilnego procesu pojednania; w tym kontekście podkreśla znaczenie, jakie ma nawiązanie pluralistycznego dialogu narodowego oraz odrzucenie propagandy, mowy nienawiści i retoryki mogącej jeszcze zaognić konflikt; podkreśla, że taki pluralistyczny dialog powinien obejmować organizacje społeczeństwa obywatelskiego i obywateli pochodzących z wszystkich regionów i mniejszości;

7.

z zadowoleniem przyjmuje jednoczesną ratyfikację AA/DCFTA przez Werchowną Radę i Parlament Europejski; uważa, że jest to istotny krok świadczący o zaangażowaniu obu stron na rzecz pomyślnego wdrożenia układu i umowy; odnotowuje możliwe odroczenie rozpoczęcia tymczasowego stosowania DCFTA między UE a Ukrainą do dnia 31 grudnia 2015 r., a w zamian za to przedłużenie obowiązywania jednostronnych środków handlowych, co stanowi de facto asymetryczne stosowanie umowy; ubolewa nad nadzwyczajnymi działaniami podjętymi przez Rosję i poziomem wywieranej przez nią presji; oświadcza, że układ nie może i nie będzie zmieniony oraz że Unia Europejska dała temu jasny wyraz ratyfikując go; wzywa państwa członkowskie do szybkiej ratyfikacji AA/DCFTA zawartych z Ukrainą; odnotowuje trwające konsultacje między Ukrainą, Rosją a UE w sprawie wdrożenia AA/DCFTA zawartych z Ukrainą i ma nadzieję, że pomoże to wyjaśnić nieporozumienia;

8.

zaznacza, że miesiące poprzedzające rozpoczęcie stosowania AA/DCFTA powinny zostać wykorzystane do przeprowadzenia koniecznej transformacji i modernizacji systemu politycznego, gospodarki i społeczeństwa Ukrainy zgodnie z programem stowarzyszeniowym; z zadowoleniem przyjmuje program reform ogłoszony przez prezydenta Poroszenkę, obejmujący przepisy dotyczące walki z korupcją, decentralizacji i amnestii; wzywa Komisję i ESDZ do pilnego opracowania szeroko zakrojonego i ambitnego pakietu wsparcia finansowego i pomocy dla Ukrainy, a w szczególności dla ludności wschodniej Ukrainy, aby wesprzeć prace zmierzające do znalezienia politycznego rozwiązania i pojednania narodowego;

9.

przyjmuje do wiadomości ustawy o specjalnym statusie dla niektórych części obwodów donieckiego i ługańskiego oraz o amnestii, przyjęte przez Werchowną Radę w dniu 16 września 2014 r., które są istotnym wkładem w złagodzenie konfliktu w ramach wdrażania pokojowego planu opracowanego przez prezydenta Ukrainy;

10.

popiera środki ograniczające, które UE przyjęła latem wobec Rosji w reakcji na stałe rosyjskie agresje, i odnotowuje, że środki te nasilono w dniu 12 września 2014 r.; uważa, że sankcje powinny być pomyślane w takich sposób, aby przedsiębiorstwa powiązane z Kremlem nie mogły ich obejść; wzywa UE do ścisłego nadzorowania takich form współpracy gospodarczej jak swapy akcyjne i spółki joint venture;

11.

podkreśla, że unijne środki ograniczające są odwracalne i można je zmienić w zależności od sytuacji na Ukrainie;

12.

apeluje do państw członkowskich i ESDZ o przyjęcie zestawu konkretnych celów, których realizacja mogłaby zapobiec przyjęciu nowych środków ograniczających przeciw Rosji albo doprowadzić do uchylenia wcześniejszych; jest zdania, że cele te powinny obejmować: całkowite wycofanie oddziałów rosyjskich i najemników z terytorium Ukrainy, wstrzymanie dostaw broni i sprzętu dla terrorystów, przestrzeganie przez Rosję wszystkich warunków zawieszenia broni, skuteczną międzynarodową kontrolę i weryfikację zawieszenia broni oraz przywrócenie ukraińskiej kontroli nad całym terytorium; wzywa Radę i państwa członkowskie, aby nie brały pod uwagę możliwości zniesienia sankcji, dopóki nie zostaną spełnione do tego warunki oraz aby były gotowe nałożyć kolejne sankcje, jeżeli Rosja podejmie działania zmierzające do naruszenia porozumienia o zawieszeniu broni lub dalszej eskalacji napięć na Ukrainie;

13.

przypomina, że środki ograniczające przyjęte przez UE mają bezpośredni związek z łamaniem przez Federację Rosyjską prawa międzynarodowego poprzez nielegalną aneksję Krymu i destabilizację Ukrainy, natomiast środki handlowe przyjęte przez Federację Rosyjską, w tym skierowane przeciwko Ukrainie i innym państwom Partnerstwa Wschodniego, które ostatnio zawarły układy o stowarzyszeniu z UE, są nieuzasadnione; wzywa UE do rozważenia możliwości wykluczenia Rosji ze współpracy w dziedzinie cywilnych zastosowań energii jądrowej oraz z systemu Swift;

14.

wzywa Komisję do uważnego śledzenia skutków, jakie przynoszą rosyjskie tzw. sankcje odwetowe, oraz do szybkiego podjęcia środków wsparcia producentów, w których uderzają rosyjskie restrykcje handlowe; z zadowoleniem przyjmuje środki przyjęte w dniu 5 września 2014 r. przez Radę UE ds. Rolnictwa i wzywa Komisję do zbadania sposobów umożliwiających UE lepsze poradzenie sobie w przyszłości z podobnymi kryzysami, a także do dołożenia wszelkich starań, aby udzielić istotnej i terminowej pomocy producentom europejskim dotkniętym restrykcjami; ubolewa nad zawieszeniem nadzwyczajnych środków rynkowych w odniesieniu do rynków łatwo psujących się owoców i warzyw, lecz potępia wszelkie nadużywanie takiego wsparcia; wzywa Komisję do możliwie najszybszego przedstawienia nowego systemu;

15.

wzywa Komisję, aby ściśle monitorowała rynek produktów rolnych i spożywczych oraz produktów rybołówstwa i akwakultury, informowała Radę i Parlament Europejski o wszelkich zmianach oraz dokonała oceny wpływu przyjętych środków z myślą o ewentualnym rozszerzeniu listy objętych produktów oraz zwiększeniu budżetu w wysokości 125 mln EUR; apeluje do Komisji, aby nie ograniczała się do środków rynkowych, lecz przyjęła także środki średniookresowe w celu wzmocnienia obecności UE na rynkach państw trzecich (np. działania promocyjne);

16.

rozważa możliwość wykorzystania funduszy UE innych niż fundusze rolne, gdyż kryzys nie wynika z niedoskonałości rynku lub niesprzyjających warunków pogodowych, lecz ma przede wszystkim charakter polityczny;

17.

podkreśla, że średnio- i długoterminowa stabilność polityczno-gospodarcza Rosji oraz jej rozwój zależą od stworzenia prawdziwej demokracji i zaznacza, że w przyszłości rozwój stosunków między UE a Rosją będzie zależał od starań o umocnienie demokracji i praworządności oraz o przestrzeganie praw podstawowych w Rosji;

18.

z zadowoleniem przyjmuje uwolnienie zakładników przetrzymywanych przez nielegalne grupy zbrojne we wschodniej Ukrainie i wzywa do uwolnienia ukraińskich więźniów przetrzymywanych na terenie Federacji Rosyjskiej; wskazuje w szczególności na sprawę Nadieżdy Sawczenko, ukraińskiej ochotniczki uwięzionej przez separatystów w czerwcu 2014 r., a następnie przewiezionej do Rosji i nadal przetrzymywanej w areszcie; wskazuje również na sprawy filmowców i dziennikarzy zatrzymanych na Krymie: Olega Sencowa, Aleksieja Czernego, Gennadija Afansjewa i Aleksandra Kołczenki;

19.

z zadowoleniem przyjmuje ponowną deklarację NATO dotyczącą priorytetowego traktowania wspólnego bezpieczeństwa oraz zobowiązanie do przestrzegania art. 5 Traktatu waszyngtońskiego; z zadowoleniem przyjmuje decyzje podjętą na szczycie NATO w Newport o zwiększeniu poziomu bezpieczeństwa wschodnich sojuszników, obejmującą utworzenie grupy zadaniowej zwanej „szpicą” tj. sił gotowych do praktycznie natychmiastowej reakcji, stałej rotacyjnej wojskowej obecności NATO oraz zapewnienie infrastruktury logistycznej, a także wysiłki mające na celu zwiększenie zdolności Ukrainy do zapewnienia własnego bezpieczeństwa; zauważa, że sojusznicy NATO mogą na szczeblu dwustronnym zapewnić Ukrainie niezbędną broń, technologię i know-how z myślą o swoim bezpieczeństwie i obronie; jednak zdecydowanie podkreśla, że nie istnieje militarne rozwiązanie kryzysu na Ukrainie;

20.

zwraca uwagę na znaczenie niezależnego, szybkiego i pełnego dochodzenia – powierzonego Holenderskiej Radzie ds. Bezpieczeństwa – w sprawie przyczyn zestrzelenia samolotu MH17 malezyjskich linii lotniczych, a także na konieczność postawienia przed sądem osób odpowiedzialnych za tę katastrofę; zauważa, że w dniu 9 września 2014 r. Holenderska Rada ds. Bezpieczeństwa przedstawiła wstępny raport ze śledztwa w sprawie katastrofy samolotu MH17; zaznacza, że według poczynionych dotychczas wstępnych ustaleń nie stwierdzono żadnych problemów technicznych lub operacyjnych w samolocie ani wśród załogi oraz że uszkodzenia zauważone w przedniej części wydają się wskazywać, że w samolot uderzyły liczne obiekty z zewnątrz o wysokiej energii; ubolewa nad faktem, że rebelianci nadal uniemożliwiają śledczym nieograniczony dostęp do miejsca katastrofy i wzywa wszystkie strony do natychmiastowego umożliwienia dostępu;

21.

wyraża zdecydowane przekonanie, że jedyną racjonalną odpowiedzią UE na groźby Rosji jest zajęcie wspólnego stanowiska; uważa, że UE powinna przemyśleć swoje stosunki z Rosją, porzucić koncepcję strategicznego partnerstwa i znaleźć nowe, jednolite podejście;

22.

wyraża głębokie zaniepokojenie katastrofalną sytuacją humanitarną we wschodniej części Ukrainy, zwłaszcza w związku z nadchodzącą zimą; podkreśla pilną potrzebę niesienia pomocy humanitarnej i pomagania ludności w strefach objętych konfliktem, przesiedleńcom i uchodźcom; przypomina, że Światowa Organizacja Zdrowia ostrzegała niedawno, iż wschodnia Ukraina boryka się z kryzysową sytuacją w zakresie zdrowia, szpitale nie funkcjonują, brakuje leków i szczepionek; z zadowoleniem przyjmuje niedawno podjętą decyzję Komisji o przeznaczeniu 22 mln EUR na pomoc humanitarną i rozwojową dla Ukrainy; wzywa do pilnych działań pod egidą i nadzorem UE, w tym do wysłania konwoju z pomocą humanitarną, aby nieść pomoc najbardziej potrzebujących; przypomina, że niesienie pomocy humanitarnej wschodniej Ukrainie musi się odbywać przy pełnym poszanowaniu międzynarodowego prawa humanitarnego oraz zasad człowieczeństwa, neutralności, bezstronności i niezależności, a także w ścisłej współpracy z rządem Ukrainy, ONZ i Międzynarodowym Komitetem Czerwonego Krzyża; wyraża głęboki szacunek za ogromną pracę grupy obywateli ukraińskich w dziedzinie pomocy humanitarnej we wschodniej Ukrainie, szczególnie w zakresie ewakuowania dzieci, opieki medycznej i dostaw żywności;

23.

wzywa Komisję do rozpoczęcia prac nad trzecim ambitnym pakietem pomocy makrofinansowej dla Ukrainy oraz do odegrania wiodącej roli w organizowaniu międzynarodowej konferencji darczyńców wspierających Ukrainę, która ma odbyć się przed końcem 2014 r. i na której mają się spotkać przedstawiciele organizacji międzynarodowych, międzynarodowych instytucji finansowych oraz podmioty społeczeństwa obywatelskiego; podkreśla jak ważne jest, by społeczność międzynarodowa wspierała stabilizację gospodarczą i polityczną oraz reformy na Ukrainie;

24.

pochwala stałe dążenie władz ukraińskich do zapewnienia prawa do edukacji, a w szczególności do zapewnienia wszystkim dzieciom możliwości jak najszybszego powrotu do szkół, które zostały dotknięte konfliktem; przypomina znaczenie, jakie ma udzielanie wsparcia psychologiczno-socjalnego wszystkim dzieciom, które bezpośrednio zetknęły się aktami przemocy;

25.

stanowczo potępia bezprawne uprowadzenie estońskiego oficera kontrwywiadu z terytorium Estonii do Rosji oraz wzywa władze rosyjskie, aby natychmiast uwolniły E. Kohwera i umożliwiły mu bezpieczny powrót do Estonii;

26.

uważa, że niezwykle doniosłe znaczenie ma zmniejszenie zależności UE od Rosji i innych autorytarnych reżimów; wzywa ponadto Radę Europejską, by na posiedzeniu w październiku 2014 r. przyjęła ambitny i kompleksowy plan awaryjny na nadchodzącą zimę, i uwzględniła w nim państwa ościenne takie jak Ukraina;

27.

zwraca uwagę na niedawne wiarygodne doniesienia o łamaniu praw człowieka w strefach konfliktu, głównie przez regularne oddziały rosyjskie i separatystów; popiera wezwanie rządu Ukrainy do utworzenia jednego, regularnie aktualizowanego rejestru zgłoszonych przypadków porwań, a także do dokładnego i bezstronnego zbadania wszystkich zarzutów o nadużywanie siły, brutalne traktowanie i stosowanie tortur;

28.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Komisję 4. sprawozdania z postępów Ukrainy we wdrażaniu planu działania na rzecz liberalizacji reżimu wizowego oraz decyzję Rady o przejściu do drugiego etapu realizacji tego planu; domaga się szybkiego wprowadzenia ruchu bezwizowego pomiędzy UE a Ukrainą, co byłoby konkretną reakcją na europejskie aspiracje ludzi, którzy demonstrowali na Majdanie; ponownie apeluje, by w oczekiwaniu na wprowadzenie tego systemu niezwłocznie zastosować przejściowe, bardzo proste i niedrogie procedury wizowe;

29.

wzywa do kontynuacji rozmów trójstronnych w sprawie dostaw gazu dla Ukrainy, które to rozmowy zawieszono w czerwcu 2014 r., aby znaleźć rozwiązanie umożliwiające ich kontynuację; ponownie zwraca uwagę na potrzebę zapewnienia dostaw gazu przez rewers gazu z krajów sąsiadujących z UE na Ukrainę;

30.

wzywa UE do uznania magazynowania gazu, połączeń międzysystemowych i instalacji zwrotnego przepływu za aktywa strategiczne i w związku z tym do uregulowania udziału umawiających się stron będących stroną trzecią w tych kluczowych sektorach; ponadto wzywa państwa członkowskie do wycofania się z umów planowanych z Rosją w dziedzinie energetyki, w tym z budowy Gazociągu Południowego;

31.

podkreśla potrzebę radykalnego wzmocnienia bezpieczeństwa energetycznego UE, niezależności i odporności na presję zewnętrzną poprzez konsolidację sektorów energetycznych, dalszy rozwój infrastruktury energetycznej w krajach sąsiadujących z UE oraz rozwój połączeń międzysystemowych w dziedzinie energii między tymi krajami oraz między nimi a UE, zgodnie z celami Wspólnoty Energetycznej, a także podkreśla potrzebę niezwykle pilnej realizacji tych priorytetowych projektów leżących we wspólnym interesie, aby utworzyć w pełni funkcjonujący wolny rynek gazu w Europie;

32.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję rządu francuskiego o wstrzymaniu dostawy okrętów Mistral do transportu śmigłowców i wzywa państwa członkowskie do przyjęcia podobnego podejścia w odniesieniu do towarów eksportowych nie objętych decyzjami UE w sprawie sankcji, w szczególności broni i sprzętu, którymi można się posługiwać zarówno w celach wojskowych, jak i cywilnych; przypomina, że w obecnej sytuacji umowa ta byłaby sprzeczna z Kodeksem postępowania UE w sprawie wywozu uzbrojenia oraz z wspólnym stanowiskiem z 2008 r. określającym wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego; wzywa UE i państwa członkowskie do pełnego przestrzegania embarga na handel bronią i zakazu wywozu sprzętu podwójnego zastosowania przeznaczonego dla wojskowych użytkowników końcowych;

33.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję o zorganizowaniu wyborów parlamentarnych na Ukrainie w dniu 26 października 2014 r. oraz oczekuje od rządu, że zapewni on wolne i uczciwe wybory; wzywa Ukrainę do wprowadzenia transparentności w finansowaniu partii i ich kampanii politycznych oraz do kompleksowego zajęcia się uwagami, o których mowa w ustaleniach i wnioskach misji obserwacyjnej OBWE/ODIHR na niedawne wybory prezydenckie; wzywa wszystkie partie polityczne reprezentowane obecnie w Werchownej Radzie do wzięcia udziału w wyborach, a wszystkie strony do pełnego poszanowania wyniku wyborów; wyraża nadzieję na uzyskanie silnej większości z myślą o czekających w przyszłości istotnych wyzwaniach i niezbędnych reformach; wzywa rebeliantów we wschodniej Ukrainie, aby nie utrudniali procesu wyborczego i zagwarantowali mieszkańcom Donbasu podstawowe prawo do wolnego wyboru swoich przedstawicieli; zobowiązuje się do wysłania obserwatorów na te wybory oraz wzywa do powołania znaczącej międzynarodowej misji obserwacji wyborów w celu nadzorowania tych kluczowych wyborów, które będą odbywać się w ciągle jeszcze trudnych warunkach;

34.

podkreśla, że Rosja ma obecnie mniej niż kiedykolwiek podstaw do krytykowania układu między UE a Ukrainą lub do reagowania nieuzasadnionymi restrykcjami handlowymi i agresją militarną; z zaniepokojeniem zauważa, że te nowe wydarzenia stanowią dla Rosji czynnik zachęcający do eskalacji polityki polegającej na zastraszaniu Ukrainy i wciąganiu jej w rosyjską sferę wpływów; obawia się, że konflikt rozprzestrzeni się na Gruzję i Mołdawię;

35.

ubolewa, że rosyjscy przywódcy postrzegają Partnerstwo Wschodnie UE jako zagrożenie dla własnych interesów politycznych i gospodarczych; podkreśla, że jest wręcz odwrotnie – Rosja zyska na nasileniu handlu i działalności gospodarczej, a bezpieczeństwo Rosji wzrośnie dzięki stabilnemu i przewidywalnemu sąsiedztwu; ubolewa nad wykorzystywaniem przez Rosję handlu jako instrumentu destabilizacji regionu poprzez wprowadzenie szeregu zakazów przywozu produktów z Ukrainy i Mołdawii, a ostatnio również poprzez wypowiadanie umów o wolnym handlu ze Wspólnotą Niepodległych Państw (Ukraina, Gruzja, Mołdawia) i konsekwentne ponowne wprowadzanie stawek celnych KNU od produktów pochodzących z tych państw;

36.

przypomina, że układ ten nie jest ostatecznym celem stosunków UE-Ukraina; ponadto zwraca uwagę, że zgodnie z art. 49 TUE Ukraina, podobnie jak wszystkie państwa europejskie, ma możliwość integracji z Unią Europejską i może starać się o przystąpienie do niej, pod warunkiem że będzie szanować zasady demokracji, podstawowe wolności, prawa człowieka i prawa mniejszości, oraz że zapewni praworządność;

37.

podkreśla, że należy powrócić do stosunków opartych na partnerstwie i współpracy z Rosją, kiedy pokaże ona, że przestrzega prawa międzynarodowego, czynnie i jednoznacznie przyczynia się do pokojowego rozwiązania kryzysu na Ukrainie oraz całkowicie szanuje integralnoścterytorialna, niepodległość i suwerenność Ukrainy oraz innych państw Partnerstwa Wschodniego i ich sąsiadów; wzywa nowego wysokiego przedstawiciela/wiceprzewodniczącego Komisji do odegrania proaktywnej roli w ułatwianiu dialogu między Ukrainą a Rosją oraz dialogu UE z Rosją, oraz do wspierania pokojowego rozwiązywania konfliktów; uważa ponadto, że Komisja powinna zbadać możliwości współpracy UE z Euroazjatycką Unią Gospodarczą;

38.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, prezydentowi, rządowi i parlamentowi Ukrainy, Radzie Europy, OBWE oraz prezydentowi, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/21

—

uwzględniając oświadczenie Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) o wystąpieniu sytuacji zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym z dnia 8 sierpnia 2014 r.,

—

uwzględniając plan działania WHO dotyczący reakcji na gorączkę krwotoczną Ebola z dnia 28 sierpnia 2014 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych Unii Europejskiej w sprawie kryzysu związanego z wirusem Ebola w Afryce Zachodniej z dnia 15 sierpnia 2014 r.,

—

uwzględniając ocenę z dnia 27 sierpnia 2014 r. przeprowadzoną przez Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób dotyczącą ryzyka związanego z wirusem Ebola,

—

uwzględniając oświadczenie komisarza ds. zdrowia Tonio Borga w sprawie wybuchu epidemii gorączki krwotocznej Ebola z dnia 8 sierpnia 2014 r.,

—

uwzględniając oświadczenie komisarza ds. rozwoju Andrisa Piebalgsa i komisarz ds. pomocy humanitarnej i reagowania kryzysowego Kristaliny Georgiewej w sprawie reakcji UE na epidemię gorączki krwotocznej Ebola z dnia 5 września 2014 r.,

—

mając na uwadze zorganizowane przez Komisję Europejską w dniu 15 września 2014 r. wysokiej rangi wydarzenie mające na celu skoordynowanie reakcji na wybuch epidemii gorączki krwotocznej Ebola w Afryce Zachodniej;

—

uwzględniając misję Unii Afrykańskiej (UA) „Wsparcie UA w związku z wybuchem epidemii gorączki krwotocznej Ebola w Afryce Zachodniej” (ASEOWA) ustanowioną 21 sierpnia 2014 r.,

—

uwzględniając wystąpienie dr Joanne Liu, prezes międzynarodowej organizacji Lekarze bez Granic, na specjalnej konferencji ONZ na temat wirusa Ebola z dnia 2 września 2014 r.,

—

uwzględniając oświadczenie wydane przez liberyjskiego ministra obrony Browniego Samukaia przed Radą Bezpieczeństwa ONZ w sprawie egzystencjalnego zagrożenia dla jego kraju w związku z wybuchem epidemii gorączki krwotocznej Ebola,

—

uwzględniając posiedzenie Rady Bezpieczeństwa ONZ w dniu 18 września, którego głównym tematem jest kryzys związany z wirusem Ebola;

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że choroba wywoływana przez wirus Ebola (ang. EVD Ebola Virus Disease), dawniej występująca pod nazwą gorączki krwotocznej Ebola, jest poważną, często śmiertelną chorobą występującą u ludzi;

B.

mając na uwadze, że odkąd dnia 22 marca 2014 r. w Gwinei oficjalnie ogłoszono wybuch epidemii gorączki krwotocznej Ebola, rozprzestrzeniła się ona na 4 inne kraje (Liberię, Nigerię, Sierra Leone i Senegal), dotknęła prawie 4 000 osób i spowodowała śmierć ponad 2 000 z nich, przy czym należy pamiętać, że istnieją niezgłoszone przypadki osób zakażonych wirusem Ebola i zmarłych w wyniku tej choroby;

C.

mając na uwadze, że choroba coraz szybciej rozprzestrzenia się w regionie Afryki Zachodniej, a zupełnie niezależnie w Demokratycznej Republice Konga pojawiło się lokalne ognisko epidemii choroby wywołanej wirusem Ebola;

D.

mając na uwadze, że WHO przyznała, iż zbyt nisko oszacowano rozmiary epidemii i że według szacunków liczba pacjentów może w ciągu najbliższych trzech miesięcy przekroczyć 20 000;

E.

mając na uwadze, że WHO oświadczyła, iż to największa dotychczas odnotowana epidemia pod względem liczby zachorowań, ofiar śmiertelnych i zasięgu geograficznego, oraz ogłosiła ten kryzys „stanem zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym”, który wymaga skoordynowanej reakcji międzynarodowej;

F.

mając na uwadze, że na obszarach dotkniętych epidemią gorączki krwotocznej Ebola żyje 4,5 mln dzieci w wieku poniżej pięciu lat oraz że kobiety (które stanowią 75 % przypadków zachorowań) są w nieproporcjonalnym stopniu narażone na działanie wirusa w związku z ich rolą opiekunek;

G.

mając na uwadze, że w planie działania WHO wymieniono szereg bardzo konkretnych i bezpośrednich działań mających na celu powstrzymanie rozprzestrzenienia się wirusa Ebola na całym świecie w ciągu 6–9 miesięcy, przy jednoczesnym szybkim reagowaniu na skutki jakiegokolwiek dalszego rozprzestrzenienia się wirusa na skalę międzynarodową, i że uznano potrzebę równoległego zajęcia się szerszymi społeczno-ekonomicznymi konsekwencjami epidemii;

H.

mając na uwadze, że najaktywniej działające w terenie organizacje pozarządowe, takie jak Lekarze bez Granic i Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, krytykują międzynarodowe wysiłki jako skrajnie nieadekwatne, gdyż bardzo ograniczone zdolności na miejscu skutkują poważnymi brakami we wszystkich aspektach reagowania: leczeniu podtrzymującym, szkoleniu personelu medycznego, kontroli zakażeń, ustalaniu kontaktów zakaźnych, nadzorze epidemiologicznym, systemie alarmowania i systemie skierowań, edukowaniu i mobilizowaniu społeczności;

I.

mając na uwadze, że Dyrekcja Generalna Komisji Europejskiej ds. Współpracy na rzecz Rozwoju (DG DEVCO) oraz DG ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności (DG ECHO) zobowiązały się do przeznaczenia 147 mln EUR z funduszy pomocy humanitarnej i rozwojowej w celu zatrzymania rozprzestrzeniania się wirusa, zapewnienia leczenia i niezbędnego sprzętu dla zakażonych osób, a także w celu zmobilizowania ekspertów ds. pomocy humanitarnej;

J.

mając na uwadze, że jedynie 11,9 z obiecanych 147 mln EUR zostanie przeznaczonych konkretnie na sprostanie niektórym spośród najpilniejszych potrzeb w ramach pomocy humanitarnej;

K.

mając na uwadze, że wszystkie organizacje partnerskie działające w terenie podkreślają, że w celu odizolowania i leczenia pacjentów należy pilnie zapewnić nie tylko środki finansowe, ale i zdolność operacyjną, w tym wykwalifikowane zasoby ludzkie i sprzęt logistyczny;

L.

mając na uwadze, że Komisja monitoruje sytuację za pośrednictwem swojego Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego (ERCC), które powinno służyć za platformę koordynacji pomocy UE;

M.

mając na uwadze, że eksperci UE ds. pomocy humanitarnej zostali wysłani do Afryki Zachodniej w celu monitorowania sytuacji i współpracy z organizacjami partnerskimi i władzami lokalnymi;

N.

mając na uwadze, że państwa członkowskie UE są zdolne do zmobilizowania zespołów natychmiastowego reagowania w celu prowadzenia wczesnej diagnostyki, izolowania (w sytuacji podejrzenia zakażenia wirusem i w potwierdzonych przypadkach zakażenia na różnych oddziałach), monitorowania osób mających kontakt z chorymi oraz ustalania łańcuchów przenoszenia się wirusa, działań w zakresie pochówku, edukowania i lokalnego wsparcia;

O.

mając na uwadze, że w krajach dotkniętych epidemią już obecnie panuje niedobór żywności i czystej wody oraz przeżywają one zapaść gospodarczą z powodu przerwania ciągłości wymiany handlowej, komercyjnych przewozów lotniczych i zaprzestania zbiorów plonów, które nastąpiły w związku z wybuchem epidemii, co prowadzi do niepokojów społecznych, ucieczki ludności z tych obszarów, chaosu, zagrożeń porządku publicznego i dalszego rozprzestrzeniania się wirusa;

P.

mając na uwadze, że wybuch epidemii obnażył poważne niedoskonałości systemów opieki zdrowotnej w dotkniętych nią krajach oraz ujawnił pilną potrzebę wsparcia w celu ich usprawnienia;

1.

ubolewa z powodu ofiar śmiertelnych w regionach dotkniętych epidemią gorączki krwotocznej Ebola i przekazuje rządom państw i osobom dotkniętym wybuchem epidemii szczere kondolencje;

2.

uważa, że społeczność międzynarodowa musi odegrać większą rolę, podczas gdy kraje afrykańskie muszą również wziąć na siebie część odpowiedzialności, ponieważ wybuch epidemii stanowi zagrożenie bezpieczeństwa o zasięgu globalnym i jest problemem nie tylko Afryki Zachodniej, lecz również problemem o skali światowej;

3.

wzywa Komisję do nasilenia starań i koordynowania działań wraz z Narodami Zjednoczonymi w celu walki z epidemią gorączki krwotocznej Ebola; zwraca się do Rady Bezpieczeństwa ONZ, aby wraz z dotkniętymi epidemią państwami partnerskimi zbadała możliwość wykorzystania aktywów obrony wojskowej i cywilnej pod zwierzchnictwem Sekretarza Generalnego i przy koordynacji ze strony Biura ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej;

4.

z zadowoleniem przyjmuje oraz popiera trwające obecnie wysiłki prowadzące do zwiększenia przez Komisję Europejską wkładu finansowego w formie pomocy humanitarnej i rozwojowej w odpowiedzi na kryzys, a zwłaszcza jej wsparcie dla misji Unii Afrykańskiej ASEOWA;

5.

gratuluje organizacjom partnerskim działań przeprowadzonych w terenie, pomimo wiążących się z nimi wyzwań, oraz z wielkim zadowoleniem przyjmuje wniesiony przez te organizacje ogromny wkład i ich pomoc w dążeniu do opanowania epidemii;

6.

przypomina państwom członkowskim, że pomoc finansowa dostarczana krajom dotkniętym epidemią nie powinna być świadczona kosztem długoterminowej pomocy rozwojowej, lecz raczej ją uzupełniać;

7.

ubolewa nad tym, że wspólnota międzynarodowa nie doceniła powagi kryzysu, oraz nad zwłoką w opracowaniu odpowiedniej skoordynowanej strategii;

8.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązania podjęte przez państwa członkowskie podczas zorganizowanego przez Komisję Europejską w dniu 15 września 2014 r. wysokiej rangi wydarzenia oraz nalega na Radę Unii Europejskiej, by odbyła posiedzenie ministerialne w celu ustalenia planu działania w sytuacji zagrożenia, tak by uruchomić wsparcie medyczne oraz ustalić i zapewnić koordynowaną przez Komisję pomoc humanitarną ze strony państw członkowskich;

9.

wzywa Komisję do sporządzenia oceny zapotrzebowania i planów dostosowanych do potrzeb poszczególnych krajów, aby określić i skoordynować zapotrzebowanie i rozdysponowanie pomocy w postaci wykwalifikowanego personelu medycznego, ruchomych laboratoriów, sprzętu laboratoryjnego, odzieży ochronnej i placówek leczniczych z oddziałami zamkniętymi;

10.

wzywa państwa członkowskie do skoordynowania przewozów lotniczych i ustanowienia mostów powietrznych do celów przewozu personelu medycznego i sprzętu do krajów dotkniętych epidemią i całego regionu, a w razie potrzeby do celów medycznej ewakuacji;

11.

podkreśla potrzebę zacieśnienia współpracy naukowej i zwiększenia wsparcia technologicznego w dziedzinach związanych z epidemią z myślą o stworzeniu infrastruktury klinicznej, epidemiologicznej i diagnostycznej, w tym zrównoważonej infrastruktury i nadzoru, oraz w celu położenia szczególnego nacisku na zaangażowanie miejscowego personelu, w tym szkolenie;

12.

wzywa Komisję do utrzymywania, za pośrednictwem Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego, bliskich kontaktów z Europejskim Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, WHO i z państwami członkowskimi za pomocą Komitetu ds. Bezpieczeństwa Zdrowia;

13.

wzywa Komisję do wdrożenia systemów kontroli w celu dopilnowania, by cały budżet przeznaczony na powstrzymanie epidemii gorączki krwotocznej Ebola został faktycznie wykorzystany na walkę z epidemią w krajach, gdzie występuje wirus, a nie do innych celów;

14.

uważa plan działania WHO dotyczący reakcji na gorączkę krwotoczną Ebola za podstawę priorytetowych działań, a zwłaszcza zróżnicowanej reakcji w krajach, w których wirus rozlegle się rozprzestrzenia, gdzie odnotowuje się początkowe przypadki zachorowań oraz w sąsiednich krajach, które muszą pozostawać w podwyższonej gotowości;

15.

z zadowoleniem przyjmuje dyskusje na temat sposobu, w jaki działania ONZ na rzecz utrzymywania pokoju mogą – dzięki odpowiednim szkoleniom – stanowić dodatkowe wsparcie w walce z wirusem Ebola w regionie;

16.

wzywa Radę i Komisję do wsparcia Unii Afrykańskiej i zachęcenia jej do stworzenia całościowego planu działania, gdyż sytuacja pogarsza się stale i w szybkim tempie oraz ma negatywny wpływ na gospodarkę i porządek publiczny w krajach dotkniętych epidemią, ponieważ kryzys związany z epidemią stał się złożony, ze wszystkimi swymi implikacjami politycznymi, w zakresie bezpieczeństwa, gospodarczymi oraz społecznymi, które dla tego regionu będą miały następstwa znacznie wykraczające poza obecną sytuację kryzysową w zakresie zdrowia;

17.

podkreśla, że systemy opieki zdrowotnej nie są w stanie same przezwyciężyć obecnego kryzysu, lecz że aby zaradzić poważnym niedociągnięciom we wszystkich służbach o podstawowym znaczeniu, konieczne jest wspólne podejście obejmujące różne sektory (opiekę zdrowotną, edukację i szkolenie, warunki sanitarne, pomoc żywnościową);

18.

uważa, że należy włączyć lokalny personel medyczny w opiekę medyczną nad dotkniętą chorobą ludnością oraz że powinien on był łącznikiem między tą ludnością a międzynarodowym personelem medycznym;

19.

w celu zwiększania znajomości symptomów i środków profilaktycznych wzywa do przekazywania wiedzy i informacji, tak aby sprzyjać budowaniu zaufania i współpracy ze strony ludności w odniesieniu do środków przeciwdziałania gorączce krwotocznej Ebola, gdyż działania informacyjne stanowią ważny aspekt walki z epidemią wywołaną wirusem Ebola;

20.

podkreśla, że walka z wirusem Ebola nie może prowadzić do stygmatyzacji przez wspólnoty lub kraje pacjentów, którzy przezwyciężyli chorobę;

21.

wzywa państwa członkowskie do prowadzenia skrupulatnej kontroli zakażeń oraz do wyczerpującego informowania ogółu społeczeństwa o zagrożeniach we współpracy z Europejskim Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób;

22.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do koordynowania i wzmożenia naukowych badań medycznych oraz produkcji skutecznych leków i szczepionek przeciwko gorączce krwotocznej Ebola, a także do dążenia do postępów w prowadzeniu niezbędnych testów klinicznych istniejących już potencjalnych sposobów leczenia;

23.

domaga się również wyraźnego rozróżnienia między testami nad szczepionką przeciw wirusowi Ebola a leczeniem oferowanym pacjentom zakażonym tym wirusem; domaga się, aby badania kliniczne nad szczepionką przeciwko gorączce krwotocznej Ebola prowadzone były według stosownych obowiązujących wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia;

24.

zwraca się do swojej Komisji Rozwoju o wydanie pogłębionych zaleceń dotyczących złagodzenia długoterminowych skutków epidemii oraz usprawnienia systemów opieki zdrowotnej w krajach nią dotkniętych w celu uniknięcia podobnych sytuacji;

25.

zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządom i parlamentom państw Unii Afrykańskiej, Sekretarzowi Generalnemu ONZ oraz Światowej Organizacji Zdrowia.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/25

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Iraku i Syrii,

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych dotyczące Iraku i Syrii,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 30 sierpnia 2014 r. dotyczące Iraku i Syrii,

—

uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa dotyczące Iraku i Syrii,

—

uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2170 (2014) oraz Rady Praw Człowieka ONZ nr S-22/L.1 (2014),

—

uwzględniając oświadczenia sekretarza generalnego ONZ w sprawie Iraku i Syrii,

—

uwzględniając deklarację ze szczytu NATO z dnia 5 września 2014 r.,

—

mając na uwadze wytyczne UE w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań przyjęte w dniu 24 czerwca 2013 r.,

—

uwzględniając wnioski z konferencji, która odbyła się w Paryżu w dniu 15 września 2014 r. i była poświęcona bezpieczeństwu w Iraku oraz walce z Państwem Islamskim,

—

uwzględniając Umowę o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Iraku, a także uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Irakiem (1),

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że sytuacja humanitarna i stan bezpieczeństwa w Iraku i Syrii, które już wcześniej były krytyczne, uległy dalszemu pogorszeniu w wyniku okupacji części terytorium tych krajów przez terrorystyczny dżihadystyczny odłam Al-Kaidy o nazwie Państwo Islamskie; mając na uwadze, że ponadnarodowy charakter Państwa Islamskiego i powiązanych ugrupowań terrorystycznych stanowi zagrożenie dla całego regionu; mając na uwadze rosnące obawy o los osób przebywających nadal na terenach kontrolowanych przez siły Państwa Islamskiego;

B.

mając na uwadze, że dezintegracja granicy iracko-syryjskiej dała Państwu Islamskiemu możliwość zwiększenia swojej obecności w obu tych krajach; mając na uwadze, że Państwo Islamskie w ciągu ostatnich miesięcy rozszerzyło podbite przez siebie terytorium ze wschodniej Syrii na północno-zachodni Irak, zajmując m.in. Mosul, drugie co do wielkości miasto w Iraku; mając na uwadze, że w dniu 29 czerwca 2014 r. doniesiono, iż Państwo Islamskie ogłosiło utworzenie kalifatu, czy też „państwa islamskiego”, na terytoriach, które kontroluje w Iraku i Syrii, a jego przywódca Abu Bakr al-Baghdadi ogłosił się kalifem; mając na uwadze, że Państwo Islamskie nie uznaje granic uznanych na arenie międzynarodowej i oświadczyło, iż zamierza rozszerzyć islamski kalifat na inne kraje, w których żyje większość muzułmańska;

C.

mając na uwadze, że po podbiciu wspomnianych terytoriów w Iraku i Syrii narzucono rygorystyczną interpretację prawa szariatu; mając na uwadze, że na obszarach kontrolowanych przez Państwo Islamskie i powiązane ugrupowania odnotowano poważne przypadki naruszenia praw człowieka uznawanych na arenie międzynarodowej, a także łamanie międzynarodowego prawa humanitarnego, w tym ukierunkowane zabójstwa, przymusowe nawrócenia, uprowadzenia, handel kobietami, niewolnictwo kobiet i dzieci, rekrutowanie dzieci do samobójczych zamachów bombowych, wykorzystywanie seksualne i nadużycia fizyczne oraz tortury; mając na uwadze, że Państwo Islamskie zamordowało dziennikarzy Jamesa Foleya i Stevena Sotloffa oraz pracownika organizacji humanitarnej Davida Hainesa; mając na uwadze, że celem ataków Państwa Islamskiego są społeczności chrześcijan, jazydów, Turkmenów, Szabaków, jarsanitów, Sabejczyków i szyitów, a także wielu Arabów i sunnitów; mając na uwadze, że celowo niszczono meczety, zabytki, świątynie, kościoły i inne miejsca kultu, nagrobki i cmentarze, jak również stanowiska archeologiczne i obiekty należące do dziedzictwa kulturowego;

D.

mając na uwadze, że iraccy chrześcijanie stali się ostatnio przedmiotem prześladowań, są pozbawiani praw podstawowych i zmuszani do opuszczenia domów i zostania uchodźcami ze względu na religię i przekonania; mając na uwadze, że według organizacji Open Doors International liczba chrześcijan w Iraku znacznie spadła: na początku lat 90. XX w. wynosiła 1,2 mln, a obecnie wynosi od 330 do 350 tys.; mając na uwadze, że przed wybuchem konfliktu w Syrii w kraju tym żyło około 1,8 mln chrześcijan; mając na uwadze, że od czasu rozpoczęcia konfliktu wysiedlonych zostało co najmniej 500 tys. chrześcijan;

E.

mając na uwadze, że według szacunków Biura ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) w Iraku było w tym roku 1,4 mln uchodźców wewnętrznych, a 1,5 mln osób potrzebuje pomocy humanitarnej; mając na uwadze, że w wyniku umocnienia pozycji Państwa Islamskiego doszło do kryzysu humanitarnego, w szczególności do masowych wysiedleń ludności cywilnej; mając na uwadze, że dnia 12 sierpnia 2014 r. UE postanowiła zwiększyć pomoc humanitarną dla Iraku o 5 mln EUR, aby zapewnić wysiedleńcom podstawową pomoc, a tym samym kwota funduszy humanitarnych przekazanych jak dotąd w 2014 r. na rzecz Iraku wzrosła do 17 mln EUR; mając na uwadze, że UE dalej zwiększa pomoc humanitarną i uruchomiła most powietrzny między Brukselą a Irbilem;

F.

mając na uwadze, że według ONZ w konflikcie w Syrii zginęło ponad 191 000 osób; mając na uwadze, że według szacunków OCHA w Syrii jest 6,4 mln uchodźców wewnętrznych, a ponad 3 mln syryjskich uchodźców znalazło się głównie w Libanie (1,17 mln uchodźców), Turcji (832 000), Jordanii (613 000), Iraku (215 000) oraz Egipcie i Afryce Północnej (162 000); mając na uwadze, że według szacunków Biura ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności (ECHO) 10,8 mln osób potrzebuje pomocy humanitarnej; mając na uwadze, że do tej pory w 2014 r. UE przeznaczyła 150 mln EUR na pomoc humanitarną dla ofiar kryzysu syryjskiego;

G.

mając na uwadze, że do walki po stronie Państwa Islamskiego włączyły się setki bojowników z zagranicy, w tym wiele osób z państw członkowskich UE; mając na uwadze, że rządy państw członkowskich uznają tych obywateli UE za zagrożenie dla bezpieczeństwa;

H.

mając na uwadze, że UE uznała obciążenie, jakim jest dla regionu Kurdystanu i rządu regionalnego Kurdystanu przyjmowanie dużej liczby uchodźców wewnętrznych;

I.

mając na uwadze, że Biuro Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców (UNHCR) stwierdziło, iż nadal bardzo trudne jest prowadzenie na tym obszarze działań mających na celu udzielenie ludności cywilnej i uchodźcom właściwej niezbędnej im pomocy; mając na uwadze, że przed nadejściem zimy należy zapewnić schronienie setkom tysięcy uchodźców z Syrii i Iraku;

J.

mając na uwadze, że UE ponownie podkreśliła swoje silne zaangażowanie na rzecz jedności, suwerenności i nienaruszalności terytorialnej Iraku;

K.

mając na uwadze, że szefowie państw i rządów uczestniczący w szczycie NATO w dniu 4 i 5 września 2014 r. stwierdzili, iż obecność Państwa Islamskiego zarówno w Syrii, jak i w Iraku stanowi zagrożenie dla stabilności w regionie, a mieszkańcy Syrii, Iraku i innych krajów regionu potrzebuje wsparcia społeczności międzynarodowej, aby przeciwdziałać zagrożeniu;

L.

mając na uwadze, że rozważa się możliwość przeprowadzenia nalotów we wschodniej Syrii; mając na uwadze, że na posiedzeniu NATO w dniu 5 września 2014 r. zawiązała się koalicja przeciwko Państwu Islamskiemu; mając na uwadze, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) opracowuje obecnie kompleksową strategię dla tego regionu, aby stawić czoła zagrożeniu, jakie stanowi Państwo Islamskie; mając na uwadze, że w dniu 10 września 2014 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama ujawnił swoją strategię walki z Państwem Islamskim, która obejmuje między innymi prowadzenie regularnych nalotów na cele Państwa Islamskiego „bez względu na to, gdzie się one znajdują”, w tym na obszarze Syrii, większe wsparcie dla sprzymierzonych zbrojnych sił lądowych walczących z Państwem Islamskim oraz intensywniejsze operacje antyterrorystyczne mające odciąć ugrupowanie od źródeł finansowania; mając na uwadze, że Liga Arabska zobowiązała się do zacieśnienia współpracy w celu obalenia Państwa Islamskiego w Syrii i Iraku;

M.

mając na uwadze, że Państwo Islamskie zapewniło sobie znaczne źródła dochodu z grabieży banków i przedsiębiorstw na kontrolowanych terenach, z przejęcia aż sześciu pól naftowych w Syrii, w tym największego syryjskiego zakładu wydobycia ropy naftowej, czyli pola al-Olmar położonego blisko granicy z Irakiem, a także z datków otrzymywanych od bogatych darczyńców, w większości pochodzących z regionu;

N.

mając na uwadze, że wspieranie demokracji oraz poszanowanie praw człowieka, w tym prawa do wolności religii i przekonań, to podstawowe zasady i cele UE, które stanowią wspólną podstawę jej stosunków z państwami trzecimi;

1.

wyraża szczególne zaniepokojenie z powodu pogorszenia się stanu bezpieczeństwa i sytuacji humanitarnej w Iraku i Syrii w wyniku okupacji części obszarów tych krajów przez Państwo Islamskie; zdecydowanie potępia masowe mordy i łamanie praw człowieka dokonywane przez Państwo Islamskie i inne organizacje terrorystyczne wobec mniejszości religijnych i etnicznych, a także najsłabszych grup społecznych; zdecydowanie potępia ataki na cele cywilne, w tym szpitale, szkoły i miejsca kultu, oraz stosowanie przez Państwo Islamskie w Iraku i Syrii egzekucji i przemocy seksualnej; podkreśla, że sprawcy tych czynów nie powinni pozostać bezkarni;

2.

zdecydowanie potępia zamordowanie przez Państwo Islamskie dziennikarzy Jamesa Foleya i Stevena Sotloffa oraz pracownika organizacji humanitarnej Davida Hainesa, wyraża też głęboką obawę o bezpieczeństwo innych osób pozostających w rękach ekstremistów; składa kondolencje i wyrazy głębokiego współczucia rodzinom tych ofiar i rodzinom wszystkich ofiar konfliktu;

3.

podkreśla, że powszechne lub systematyczne ataki na cywilów popełniane ze względu na ich pochodzenie etniczne lub poglądy polityczne, religię, przekonania czy płeć mogą stanowić zbrodnię przeciwko ludzkości; stanowczo potępia wszelkie formy prześladowania, dyskryminacji i nietolerancji ze względu na wyznanie lub poglądy oraz akty przemocy wobec wszystkich wspólnot religijnych; ponownie podkreśla, że prawo do wolności myśli, sumienia i religii należy do podstawowych praw człowieka;

4.

wyraża poparcie dla wszystkich ofiar nietolerancji i nienawiści na tle religijnym; wyraża solidarność z członkami wspólnot chrześcijańskich, które są prześladowane i których istnienie w ojczyźnie – w Iraku i Syrii – jest zagrożone, a także solidaryzuje się z pozostałymi prześladowanymi mniejszościami religijnymi; potwierdza i popiera niezbywalne prawo wszystkich mniejszości religijnych i etnicznych zamieszkujących Irak i Syrię, w tym chrześcijan, do dalszego przebywania na terenach zwyczajowo zamieszkałych przez nich w przeszłości z poszanowaniem godności, równości i bezpieczeństwa, a także do swobodnego praktykowania religii; podkreśla, że zbrodnie popełnione przeciwko mniejszościom chrześcijańskim, takim jak Asyryjczycy, syrokatolicy i Chaldejczycy, a także przeciwko jazydom i szyitom, stanowią ostatni krok Państwa Islamskiego w kierunku pełnej czystki religijnej w regionie; zauważa, że członkowie różnych grup religijnych od stuleci pokojowo wspólnie zamieszkiwali ten region;

5.

bezwarunkowo odrzuca ogłoszenie przez przywódców Państwa Islamskiego utworzenia kalifatu na kontrolowanych przez nich obecnie obszarach i uznaje je za nielegalne; podkreśla, że utworzenie i ekspansja kalifatu islamskiego oraz działalność innych grup ekstremistycznych w Iraku i Syrii stanowi bezpośrednie zagrożenie dla bezpieczeństwa krajów europejskich; odrzuca możliwość jakiejkolwiek, przeprowadzonej przy użyciu siły, jednostronnej zmiany granic uznanych na arenie międzynarodowej; podkreśla, że Państwo Islamskie jest objęte embargiem na broń i zamrożeniem aktywów na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1267 (1999) i 1989 (2011), oraz podkreśla znaczenie szybkiego i skutecznego wdrożenia tych środków; wzywa Radę do rozważenia możliwości skuteczniejszego stosowania dotychczasowych środków ograniczających, zwłaszcza uniemożliwienia Państwu Islamskiemu czerpania zysków z nielegalnej sprzedaży ropy naftowej lub innych zasobów na rynkach międzynarodowych; jest głęboko zaniepokojony doniesieniami o tym, że podmioty pochodzące z niektórych państw członkowskich prowadzą z Państwem Islamskim nielegalny handel ropą naftową; zapytuje Komisję, czy może ona potwierdzić te doniesienia, a jeżeli tak, to wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zapewniły natychmiastowe zaprzestanie nielegalnego handlu ropą naftową;

6.

potępia eksploatację pól naftowych i ich infrastruktury przez Państwo Islamskie oraz powiązane ugrupowania, z czego Państwo Islamskie czerpie znaczne dochody, a także wzywa wszystkie państwa do przestrzegania rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2161 (2014) oraz 2170 (2014), w których potępiono wszelki handel, zarówno bezpośredni, jak i pośredni, z Państwem Islamskim oraz z powiązanymi ugrupowaniami; wyraża zaniepokojenie faktem, że Państwo Islamskie pozyskuje dochody ze sprzedaży ropy naftowej; odnotowuje fakt, że UE zamierza zaostrzyć sankcje, aby uniemożliwić Państwu Islamskiemu sprzedaż ropy; w związku z tym apeluje do UE o nałożenie sankcji na wszystkie podmioty (rządy oraz firmy państwowe i prywatne) zaangażowane w transport, przetwarzanie, rafinację i sprzedaż ropy naftowej wydobywanej na obszarach kontrolowanych przez Państwo Islamskie, a jednocześnie o prowadzenie ścisłej kontroli przepływów finansowych, aby uniemożliwić Państwu Islamskiemu działalność gospodarczą i wykorzystywanie rajów podatkowych;

7.

z zadowoleniem przyjmuje apel wystosowany w dniu 8 września 2014 r. przez wszystkie francuskie federacje islamskie, a także apele innych społeczności islamskich, jednoznacznie i bezwarunkowo potępiające wykorzystywanie islamu przez ekstremistyczne ugrupowania terrorystyczne, które powołują się na islam, by usprawiedliwić przemoc, nietolerancję i zbrodnie przeciwko ludzkości, których się dopuszczają;

8.

wzywa wszystkie strony konfliktu w Iraku do zapewnienia ochrony ludności cywilnej i wypełnienia zobowiązań wynikających z międzynarodowego prawa humanitarnego oraz międzynarodowego prawa praw człowieka; apeluje o natychmiastowe wsparcie i pomoc humanitarną dla wysiedleńców z Iraku;

9.

z zadowoleniem przyjmuje starania Stanów Zjednoczonych oraz pozostałych uczestniczących państw, mające na celu wsparcie krajowych i lokalnych władz irackich w walce z Państwem Islamskim, powstrzymanie jego ekspansji oraz zapewnienie dostępu do pomocy humanitarnej; z zadowoleniem przyjmuje apel Stanów Zjednoczonych o utworzenie koalicji międzynarodowej przeciwko Państwu Islamskiemu, która to koalicja istotnie powstaje; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Ligi Arabskiej z dnia 7 września 2014 r. o podjęciu środków niezbędnych do stawienia czoła Państwu Islamskiemu oraz o przyłączeniu się do międzynarodowych, regionalnych i krajowych wysiłków na rzecz pokonania bojowników w Syrii i Iraku, a także decyzję o poparciu rezolucji nr 2170 (2014) Rady Bezpieczeństwa ONZ; apeluje do Ligi Arabskiej o omówienie możliwości zmiany w arabskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu z 1998 r., aby można było wszelkimi środkami stawić czoła światowemu terroryzmowi;

10.

wzywa wspólnotę międzynarodową do wsparcia władz irackich – w tym przez zapewnienie wojskowej ochrony najbardziej zagrożonych grup – w zapewnieniu ochrony i pomocy osobom uciekającym z rejonów dotkniętych terroryzmem, w szczególności członkom grup najbardziej zagrożonych oraz wspólnot etnicznych i religijnych; apeluje do wszystkich podmiotów regionalnych o przyczynienie się do promowania bezpieczeństwa i stabilności w Iraku; przypomina, że najważniejszym zobowiązaniem i najwyższym obowiązkiem wszystkich podmiotów regionalnych, jak również UE, powinno być dołożenie wszelkich starań o zagwarantowanie powrotu tradycyjnych mniejszości i wszystkich obywateli do pierwotnego miejsca zamieszkania, z którego byli zmuszeni uciekać; wzywa państwa członkowskie UE do wspierania władz irackich i lokalnych z zastosowaniem wszelkich możliwych środków, w tym do udzielenia im odpowiedniej pomocy wojskowej, w celu powstrzymania i odparcia terrorystycznej i agresywnej ekspansji Państwa Islamskiego; podkreśla konieczność podjęcia przez kraje w regionie skoordynowanych działań, aby przeciwstawić się zagrożeniu ze strony Państwa Islamskiego; wzywa wszystkie podmioty regionalne, by uczyniły wszystko, co w ich mocy, aby powstrzymać wszelkie działania podejmowane przez organy urzędowe lub podmioty prywatne z myślą o propagowaniu i szerzeniu ekstremistycznych ideologii islamskich; wzywa Turcję, by jasno i jednoznacznie zobowiązała się do przeciwdziałania wspólnemu zagrożeniu dla bezpieczeństwa, jakie stwarza Państwo Islamskie; wzywa UE, by umożliwiła przeprowadzenie regionalnego dialogu na temat problemów, przed jakimi stoi Bliski Wschód, oraz by włączyła do tego dialogu wszystkie ważne strony, w szczególności Iran i Arabię Saudyjską;

11.

z zadowoleniem przyjmuje postawienie w stan gotowości Europejskiego Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego i uruchomienie na wniosek rządu irackiego unijnego mechanizmu ochrony ludności; z zadowoleniem przyjmuje pomoc humanitarną UE na rzecz Iraku i Syrii; apeluje o dodatkowe wsparcie humanitarne dla ludności dotkniętej konfliktem, w tym syryjskich Kurdów;

12.

wzywa wszystkie strony konfliktu w Syrii, w szczególności reżim syryjski, do zapewnienia ochrony ludności cywilnej, wypełnienia zobowiązań wynikających z międzynarodowego prawa humanitarnego oraz międzynarodowego prawa praw człowieka, umożliwienia dostarczania pomocy humanitarnej i wsparcia wszystkimi możliwymi kanałami, w tym ponad granicami i frontami konfliktu, oraz do zapewnienia bezpieczeństwa całemu personelowi medycznemu i wszystkim pracownikom organizacji humanitarnych; wyraża uznanie dla roli, jaką odegrały Liban, Jordania i Turcja, przyjmując uchodźców; apeluje do społeczności międzynarodowej o większą aktywność i gotowość do dzielenia się obciążeniami, a także o udzielenie państwom przyjmującym uchodźców bezpośredniego wsparcia finansowego; apeluje do UE o wywarcie nacisku na wszystkich darczyńców, by spełnili swoje obietnice i wywiązali się jak najszybciej ze swoich zobowiązań; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązania państw członkowskich, gdyż UE jest największym darczyńcą pomocy finansowej i źródłem przyszłych zobowiązań;

13.

podkreśla konieczność wykorzystania wszelkich możliwości skutecznego przeciwstawienia się zagrożeniu ze strony Państwa Islamskiego w Syrii, przy pełnym poszanowaniu prawa międzynarodowego; podkreśla, że w perspektywie długoterminowej jedynie trwałe i pluralistyczne rozwiązanie polityczne obejmujące pokojowe przejście na rzeczywiście reprezentatywne rządy w Syrii przyczyniłoby się do zneutralizowania zagrożenia ze strony Państwa Islamskiego i innych organizacji ekstremistycznych;

14.

wzywa wszystkie strony konfliktu w Syrii do przestrzegania mandatu Sił Rozdzielająco-Obserwacyjnych ONZ oraz do zapewnienia bezpieczeństwa i swobody przemieszczania się oddziałów ONZ, w tym oddziałów z państw członkowskich UE; potępia przetrzymywanie przez ugrupowanie zbrojne 45 pochodzących z Fidżi członków sił pokojowych; z zadowoleniem przyjmuje ich uwolnienie w dniu 11 września 2014 r.;

15.

przypomina o oświadczeniu specjalnego koordynatora wspólnej misji Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej i ONZ (OPCW-ONZ), który zadeklarował, że zniszczono 96 % zasobów syryjskiej broni chemicznej; domaga się dezaktywacji pozostałej broni chemicznej zgodnie z ramowym porozumieniem w sprawie likwidacji syryjskiej broni chemicznej;

16.

z zadowoleniem przyjmuje decyzje podejmowane przez poszczególne państwa członkowskie, a dotyczące pozytywnej odpowiedzi na apel kurdyjskich władz regionalnych o pilne dostarczenie sprzętu wojskowego; podkreśla, że takie działania odzwierciedlają możliwości i prawo krajowe państw członkowskich oraz odbywają się za zgodą władz krajowych Iraku; wzywa te spośród państw członkowskich, które dostarczają sprzęt wojskowy kurdyjskim władzom regionalnym, do skoordynowania działań i wdrożenia skutecznych środków monitorowania w celu zapobieżenia niekontrolowanemu rozprzestrzenianiu sprzętu wojskowego i wykorzystywaniu go przeciwko cywilom;

17.

ponownie wyraża zaniepokojenie, że do rebeliantów Państwa Islamskiego dołączyły tysiące bojowników z zagranicy, wśród których są obywatele państw członkowskich UE; wzywa państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich środków w celu uniemożliwienia bojownikom opuszczenia kraju, w którym zamieszkują, zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2170 (2014), oraz do opracowania dla służb bezpieczeństwa i agencji UE wspólnej strategii monitorowania i kontrolowania dżihadystów; apeluje o współpracę w ramach UE i na szczeblu międzynarodowym w celu wszczęcia postępowań sądowych przeciwko wszelkim osobom podejrzewanym o udział w aktach terrorystycznych; nawołuje państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy i wymiany informacji między sobą, jak również z organami UE, a także do zapewnienia skutecznej współpracy z Turcją; podkreśla znaczenie zapobiegania, ścigania sprawców, niesienia pomocy, rehabilitacji i reintegracji;

18.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie nowego pluralistycznego rządu w Iraku oraz przyjęcie programu ministerialnego; popiera dążenia premiera do zakończenia formowania rządu; apeluje do rządu, by był naprawdę reprezentatywny i realizował pluralistyczny program prac; podkreśla, że rząd powinien należycie odzwierciedlać polityczną, religijną i etniczną różnorodność irackiego społeczeństwa, nie pomijając jego sunnickiej mniejszości, aby położyć kres rozlewowi krwi i podziałom kraju; wzywa wszystkich członków rządu do współpracy w interesie stabilności politycznej i pokoju oraz na rzecz walki z rebeliantami Państwa Islamskiego; podkreśla fakt, że jedność, suwerenność i nienaruszalność terytorialna Iraku są zasadniczymi elementami stabilności i rozwoju gospodarczego w tym kraju oraz w całym regionie;

19.

wzywa iracki rząd i parlament do pilnego przeglądu ustawodawstwa i praktyki prawnej, do reformy krajowego systemu sądowego i aparatu bezpieczeństwa oraz do wdrożenia pluralistycznej polityki skierowanej do wszystkich Irakijczyków, aby położyć kres polityce dyskryminacji;

20.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia szczególnych działań z myślą o sytuacji kobiet w Iraku i Syrii, do zagwarantowania im wolności i przestrzegania ich najbardziej podstawowych praw, a także do przyjęcia środków mających zapobiegać wykorzystywaniu kobiet i dzieci, nadużyciom i przemocy wobec nich, zwłaszcza jeżeli chodzi o przedwczesne wydawanie dziewcząt za mąż; jest szczególnie zaniepokojony nasileniem się wszelkich rodzajów przemocy w stosunku do kobiet jazydzkich, które są więzione, gwałcone, wykorzystywane seksualnie i sprzedawane przez członków Państwa Islamskiego;

21.

wyraża zaniepokojenie rosnącą liczbą przypadków rekrutowania dzieci i młodzieży w Iraku i Syrii; zachęca Komisję do podjęcia rozmów z partnerami, w tym z organizacjami międzynarodowymi, z myślą o przygotowaniu kompleksowego programu ochrony dzieci i kobiet, które ucierpiały w wyniku konfliktu zbrojnego;

22.

popiera wniosek Rady Praw Człowieka ONZ do Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka, dotyczący niezwłocznego wysłania misji do Iraku w celu zbadania przypadków nadużyć i łamania międzynarodowego prawa praw człowieka, których dopuściły się Państwo Islamskie i powiązane z nim ugrupowania terrorystyczne, oraz w celu ustalenia faktów i okoliczności takich nadużyć i naruszeń, aby uniknąć bezkarności i zapewnić pełną odpowiedzialność za popełnione czyny;

23.

wciąż jest przekonany, że jeżeli sprawcy poważnych przestępstw popełnianych przez wszystkie walczące strony w czasie konfliktu, w tym przestępstw na tle religijnym lub etnicznym, nie zostaną pociągnięci do odpowiedzialności, osiągnięcie trwałego pokoju w Syrii i Iraku nie będzie możliwe; ponownie apeluje o przekazanie Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu spraw dotyczących osób podejrzanych o popełnienie w Syrii i Iraku zbrodni przeciwko ludzkości i popiera wszelkie inicjatywy zmierzające w tym kierunku;

24.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i Izbie Reprezentantów Iraku, regionalnemu rządowi Kurdystanu, sekretarzowi generalnemu Narodów Zjednoczonych, Radzie Praw Człowieka ONZ oraz wszystkim stronom zaangażowanym w konflikt w Syrii.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/30

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Libii,

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 15 sierpnia 2014 r. oraz konkluzje Rady Europejskiej z dnia 30 sierpnia 2014 r. w sprawie Libii,

—

uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 26 sierpnia 2014 r.,

—

uwzględniając pakiet EPS dotyczący Libii z września 2014 r.,

—

uwzględniając mianowanie w dniu 14 sierpnia 2014 r. Bernardino Leóna na nowego specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. Libii,

—

uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1970, 1973 (2011) i 2174 z dnia 27 sierpnia 2014 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie misji ONZ ds. wspierania Libii (UNSMIL) z dnia 4 września 2014 r. zatytułowane „Naruszenia międzynarodowego prawa praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego w trakcie obecnych brutalnych wydarzeń w Libii”,

—

uwzględniając spotkanie specjalnych wysłanników ds. Libii z ramienia Ligi Państw Arabskich, Unii Europejskiej, Francji, Niemiec, Włoch, Malty, Hiszpanii, Zjednoczonego Królestwa i Stanów Zjednoczonych w dniu 24 lipca 2014 r. w celu omówienia ostatnich wydarzeń w Libii,

—

uwzględniając wybory parlamentarne w Libii, które odbyły się w czerwcu 2014 r.,

—

uwzględniając konwencje genewskie z 1949 r. i protokoły dodatkowe do nich z 1977 r. oraz zobowiązanie stron konfliktu zbrojnego do przestrzegania i dbania o przestrzeganie międzynarodowego prawa humanitarnego w każdych okolicznościach,

—

uwzględniając Konwencję w sprawie bezpieczeństwa ONZ i jego personelu oraz protokół fakultatywny do niej,

—

uwzględniając decyzję Rady z dnia 22 maja 2013 r. ustanawiającą misję pomocy granicznej Unii Europejskiej w Libii (EUBAM),

—

uwzględniając ratyfikację przez Libię w dniu 25 kwietnia 1981 r. konwencji Unii Afrykańskiej regulującej szczególne aspekty problemów uchodźców w Afryce,

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Libijczycy, którzy w lutym 2011 r. wyszli na ulice z żądaniem praw politycznych, spotkali się z masowymi represjami ze strony państwa, co wywołało dziewięciomiesięczny konflikt wewnętrzny i doprowadziło do odsunięcia od władzy reżimu Kaddafiego; mając na uwadze, że w ostatnich tygodniach doszło do znacznego pogorszenia sytuacji pod względem bezpieczeństwa w Libii, stabilności politycznej oraz sytuacji humanitarnej i w zakresie praw człowieka;

B.

mając na uwadze, że w ostatnich miesiącach nasiliły się starcia między wrogimi siłami bojowników, zwłaszcza z Misraty i Az-Zintan, a walki o kontrolę nad Trypolisem i Bengazi przyczyniły się w szczególności do destabilizacji Libii i zakłócenia przemian demokratycznych, prowadząc do wzrostu liczby ofiar cywilnych, przesiedleńców wewnętrznych i uchodźców; mając na uwadze, że UNSMIL szacuje, że co najmniej 100 000 Libijczyków zostało wewnętrznie przesiedlonych w wyniku ostatniej fali walk, a dalsze 150 000, w tym wielu pracowników migrujących, opuściło kraj;

C.

mając na uwadze, że w dniu 24 sierpnia 2014 r. bojówki islamistyczne przejęły kontrolę nad Trypolisem i lotniskiem cywilnym w tym mieście; mając na uwadze, że bojówki islamistyczne powiązane są z ugrupowaniami zbrojnymi, takimi jak Państwo Islamskie, Al-Kaida w Islamskim Maghrebie, Libijska Islamska Grupa Bojowa, al-Moukatila i Ansar al-Szaria;

D.

mając na uwadze, że ostatnie walki sprawiają, iż jeszcze bardziej prawdopodobne jest rozprzestrzenianie się grup terrorystycznych; mając na uwadze, że jeżeli problem ten nie zostanie rozwiązany, może dojść do zaognienia już i tak niestabilnej sytuacji w regionie;

E.

mając na uwadze, że Libia stoi w obliczu eskalacji walk między lokalnymi grupami zbrojnymi, w tym ataków na ludność i własność cywilną, z którymi wiąże się powszechne łamanie praw człowieka, w niektórych przypadkach mające wymiar zbrodni wojennych; mając na uwadze, że według doniesień w Trypolisie i Bengazi uprowadzono dziesiątki cywilów tylko z powodu ich rzeczywistej lub podejrzewanej przynależności plemiennej, rodzinnej lub religijnej; mając na uwadze, że osoby dopuszczające się aktów przemocy zdają się ignorować potencjalne skutki tych działań dla niewinnej ludności cywilnej;

F.

mając na uwadze wciąż pogarszającą się sytuację w zakresie praw człowieka w całym kraju, w tym przypadki arbitralnych aresztowań, porwań, bezprawnych zabójstw, tortur i przemocy wobec dziennikarzy, urzędników, polityków i obrońców praw człowieka, takie jak brutalne morderstwo wybitnej działaczki Salwy Bugaighis;

G.

mając na uwadze, że ostatnie walki doprowadziły do ogólnego pogorszenia warunków życia w Libii z uwagi na niedostatek żywności, paliw, wody i elektryczności; mając na uwadze, że sytuacja ludności cywilnej stała się jeszcze trudniejsza w wyniku opuszczenia kraju przez zagraniczny personel medyczny oraz niedoboru środków medycznych;

H.

mając na uwadze, że ze względu na pogorszenie się warunków bezpieczeństwa od grudnia 2013 r. doszło do wielu zabójstw i porwań, których ofiarami byli obcokrajowcy; mając na uwadze, że w sierpniu 2014 r. kilka państw członkowskich UE przyłączyło się do Stanów Zjednoczonych w słowach zdecydowanego potępienia dla obecnej przemocy w Libii;

I.

mając na uwadze, że w dniu 25 czerwca 2014 r. odbyły się wybory parlamentarne; mając na uwadze, że po ostatnich aktach przemocy prawowicie wybrana Izba Reprezentantów, która zastąpiła poprzedni parlament – Powszechny Kongres Narodowy, przeniosła się z Trypolisu do Tobruku, a bojówki islamistyczne nie uznają Izby Reprezentantów ani nowego rządu i utworzyły własny rząd i parlament;

J.

mając na uwadze, że według libijskich mediów państwowych Zgromadzenie Konstytucyjne, wybrane w lutym 2014 r. i składające się z 60 przedstawicieli trzech historycznych regionów Libii, przedstawi publicznie pod koniec 2014 r. projekt konstytucji, a referendum w tej sprawie może odbyć się w marcu 2015 r.;

K.

mając na uwadze, że istnieje pilna potrzeba przywrócenia wiarygodności polityce w Libii; mając na uwadze, że powszechny sceptycyzm wśród zwykłych Libijczyków doprowadził do utraty tej wiarygodności i niskiej frekwencji w ostatnich wyborach; mając na uwadze, że zagrożenie dla procesów demokratycznych, które pojawiło się po obaleniu pułkownika Kaddafiego, obecnie rośnie w wyniku niedawnych aktów przemocy;

L.

mając na uwadze, że głównym zadaniem UNSMIL jest budowanie państwowości, a Unia Europejska koncentruje się na wspieraniu Libii poprzez EUBAM;

M.

mając na uwadze, że według doniesień w stosowanie przemocy w Libii angażują się podmioty zewnętrzne, w tym w formie działań militarnych oraz dostaw broni i amunicji, podejmując działania, które pogłębiają podziały lokalne, wpływając na słabe struktury zarządzania i tym samym zagrażając transformacji demokratycznej w Libii; mając na uwadze, że niektóre kraje Zatoki Perskiej i inne podmioty regionalne popierają obecnie różne strony nasilającego się konfliktu wewnętrznego w Libii;

N.

mając na uwadze, że rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2174 (2014) zezwala na wydanie zakazów wjazdu i zamrożenie aktywów wobec „osób i podmiotów prowadzących lub wspierających działania, które stanowią zagrożenie dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii, bądź też utrudniają lub uniemożliwiają pomyślne zakończenie transformacji politycznej tego kraju”;

O.

mając na uwadze, że według doniesień setki migrantów i uchodźców uciekających przed przemocą w Libii zginęły, próbując przeprawić się przez Morze Śródziemne do Europy, co doprowadziło do poważnego kryzysu związanego z uchodźcami we Włoszech i na Malcie; mając na uwadze, że Biuro Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców (UNHCR) informuje, że 1 600 osób zginęło od czerwca, próbując dostać się do Europy; mając na uwadze, że Libia jest głównym punktem wyjazdowym dla migrantów próbujących przedostać się do Europy; mając na uwadze, że UNHCR szacuje, że od początku roku około 98 000 z mniej więcej 109 000 osób przybyłych do Włoch wyruszyło prawdopodobnie z Libii; mając na uwadze, że kolejnych 500 migrantów stoi w obliczu śmierci po tym, jak ich łódź została według doniesień staranowana przez inny statek w pobliżu Malty 15 września 2014 r.;

P.

mając na uwadze, że 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przedstawiła sytuację w Libii Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu; mając na uwadze, że 27 czerwca 2011 r. Międzynarodowy Trybunał Karny wydał trzy nakazy aresztowania: Muammara Kaddafiego, Saifa al-Islama Kaddafiego oraz Abdullaha al-Senussiego za zbrodnie przeciwko ludzkości; mając na uwadze, że pozostali podejrzani nie zostali aresztowani przez trybunał; mając na uwadze, że władze Libii nalegają, aby byli oni sądzeni przed libijskim wymiarem sprawiedliwości;

Q.

mając na uwadze, że w dniu 25 sierpnia 2014 r. Egipt zorganizował trzecie posiedzenie ministerialne dla krajów sąsiadujących z Libią, w którym uczestniczyli ministrowie spraw zagranicznych z Libii, Tunezji, Algierii, Sudanu, Nigru i Czadu, a także przedstawiciele Ligi Państw Arabskich, aby dyskutować nad kryzysem libijskim; mając na uwadze, że po posiedzeniu wydano komunikat prasowy, w którym potwierdzono legalność libijskich instytucji, sprzeciwiono się ingerencji zewnętrznej, wezwano do rozbrojenia bojówek i zaproponowano utworzenie mechanizmu stopniowych sankcji wobec osób lub podmiotów blokujących proces polityczny;

1.

potępia nasilającą się przemoc, szczególnie wobec ludności cywilnej i instytucji cywilnych, wzywa wszystkie strony konfliktu do natychmiastowego zaprzestania wszelkiej przemocy i do uzgodnienia zawieszenia broni, aby położyć kres coraz większym cierpieniom ludności, oraz do włączenia się w otwarty krajowy dialog polityczny w celu stworzenia państwa opartego na poszanowaniu praw człowieka, demokracji i praworządności; apeluje o rozliczenie osób odpowiedzialnych za wszystkie przypadki łamania praw człowieka i naruszania międzynarodowego prawa humanitarnego; wyraża głębokie zaniepokojenie cierpieniami libijskiej ludności cywilnej i instytucji oraz solidaryzuje się z nimi;

2.

wzywa wszystkie strony konfliktu do przestrzegania zasad człowieczeństwa, neutralności, bezstronności i niezależności, aby zapewnić niesienie pomocy humanitarnej, bezpieczeństwo osób cywilnych otrzymujących pomoc i bezpieczeństwo personelu humanitarnego;

3.

przypomina, że wszystkie strony w Libii muszą zobowiązać się do ochrony cywili przez cały czas, a wszystkie osoby zatrzymane powinny być traktowane zgodnie z międzynarodowym prawem praw człowieka i międzynarodowym prawem humanitarnym; przypomina, że według Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (MKT) ataki celowo wymierzone przeciwko personelowi niosącemu pomoc humanitarną lub misjom pokojowym na mocy Karty ONZ, których zadaniem jest ochrona cywilów i obiektów cywilnych zgodnie z międzynarodowym prawem konfliktów zbrojnych, stanowią zbrodnię wojenną;

4.

zauważa wpływ ogólnego braku bezpieczeństwa i pogarszających się rządów w Libii na bezpieczeństwo w regionie i w Europie; przypomina, że trwające przez cały lipiec i sierpień 2014 r. walki o uzyskanie kontroli nad lotniskiem w Trypolisie doprowadziły do dramatycznej eskalacji i chaosu, powodując wiele ofiar śmiertelnych i zniszczenie strategicznej infrastruktury;

5.

jest poważnie zaniepokojony doniesieniami o udziale regionalnych podmiotów w stosowaniu przemocy w Libii i wzywa kraje ościenne i podmioty w regionie do powstrzymania się od działań, które mogłyby pogłębić obecne podziały i narazić na szwank demokratyczną transformację Libii; wzywa te kraje, by zaostrzyły kontrolę swoich granic, w tym w portach morskich i na lotniskach, oraz by przeprowadzały drobiazgowe kontrole wszystkich ładunków wwożonych do Libii i wywożonych z tego kraju; pochwala gościnność Tunezyjczyków wobec setek tysięcy obywateli libijskich uciekających obecnie do Tunezji przed przemocą;

6.

przypomina rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2174 przyjętą w dniu 27 sierpnia 2014 r., która rozszerza dotychczasowe sankcje międzynarodowe nałożone na Libię, aby uwzględnić w nich odpowiedzialność karną osób prowadzących lub wspierających działania, które „stanowią zagrożenie dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii, bądź też utrudniają lub uniemożliwiają pomyślne zakończenie transformacji politycznej tego kraju”; zwraca się do wysokiej przedstawiciel, UE, jej państw członkowskich i szerszej społeczności międzynarodowej, aby rozważyły możliwość zastosowania takich środków wobec konkretnych osób, które zagrażają perspektywie pokoju i demokratycznej transformacji w Libii, a następnie umieściły je na liście w taki sam sposób, w jaki społeczność międzynarodowa umieściła na liście Kaddafiego i jego najbliższe otoczenie;

7.

przypomina, że walczące strony muszą ponieść odpowiedzialność i stanąć przed sądami krajowymi lub Międzynarodowym Trybunałem Karnym, którego jurysdykcja – na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństw ONZ nr 1970 – obejmuje popełnione w Libii od 15 lutego 2011 r. zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości, ludobójstwo i gwałt jako zbrodnię wojenną;

8.

zdecydowanie popiera działania misji ONZ ds. wspierania Libii (UNSMIL) oraz niedawno powołanego specjalnego wysłannika ONZ ds. Libii Bernardino Leóna, mające na celu wsparcie i ułatwienie dialogu narodowego między politykami i innymi wpływowymi podmiotami w Libii; wzywa społeczność międzynarodową do podjęcia działań z uwagi na sytuację w Libii, za pośrednictwem ONZ;

9.

popiera Izbę Reprezentantów jako legalny organ pochodzący z wyborów, które odbyły się w czerwcu 2014 r.; wzywa rząd tymczasowy Libii, wyłonioną w wyborach Izbę Reprezentantów oraz Zgromadzenie Konstytucyjne do prowadzenia działań w oparciu o praworządność i prawa człowieka, w duchu otwartości oraz w interesie kraju, aby chronić prawa wszystkich obywateli Libii, w tym mniejszości religijnych; wzywa wszystkie strony do poparcia tych instytucji i włączenia się w otwarty dialog polityczny, aby przywrócić stabilność i osiągnąć porozumienie na temat przyszłych działań; zaprasza członków Izby Reprezentantów, aby odwiedzili Parlament Europejski i spotkali się z nowo wybranymi posłami w celu nawiązania z nimi stosunków parlamentarnych;

10.

dostrzega kluczową rolę, jaką w przemianach w Libii odegrały kobiety, i podkreśla znaczenie pełnego uczestnictwa kobiet w procesie podejmowania decyzji w Libii oraz w tworzeniu instytucji krajowych na wszystkich szczeblach;

11.

podkreśla, że libijskie władze muszą zarządzać wydobyciem i sprzedażą ropy, i wzywa społeczność międzynarodową, by powstrzymała się od wszelkich transakcji z innymi podmiotami; domaga się, aby międzynarodowe przedsiębiorstwa działające w Libii ujawniły swoje transakcje finansowe w sektorze energetycznym;

12.

wzywa Komisję i ESDZ, aby koordynowała działania państw członkowskich w Libii i skoncentrowała wsparcie na budowie państwa i instytucji, oraz by wspólnie z państwami członkowskimi, ONZ, NATO i partnerami regionalnymi pomogła w tworzeniu skutecznych, zarządzanych i kontrolowanych na szczeblu krajowym sił bezpieczeństwa (sił zbrojnych i sił policyjnych), które będą w stanie zapewnić pokój i porządek w kraju, a także wspierała inicjowanie zawieszenia broni i opracowanie mechanizmu jego monitorowania; podkreśla, że UE powinna również nadać priorytetowe znaczenie pomocy w reformowaniu libijskiego systemu sądownictwa, a także innych obszarów zasadniczych dla demokratycznych rządów;

13.

zwraca uwagę, że Unia rozpoczęła misję pomocy granicznej UE (EUBAM) w Libii, której jednak jak dotąd nie udało się osiągnąć zakładanych celów poprawy bezpieczeństwa granic państwowych; zauważa, że misja ta jest obecnie zawieszona, a większość personelu wyjechała ze względów bezpieczeństwa, z wyjątkiem niewielkiej grupy przeniesionej do Tunisu; podkreśla, że pomoc UE związana z bezpieczeństwem, która koncentruje się jedynie na bezpieczeństwie granic, jest wyraźnie niewystarczająca i nieadekwatna do potrzeb kraju i wyzwań w zakresie bezpieczeństwa w regionie, w tym UE; wzywa w związku z tym wysoką przedstawiciel do rewizji mandatu misji pomocy granicznej Unii Europejskiej z myślą o ustanowieniu nowej misji w ramach WPZiB, która uwzględni rozwój wypadków w Libii, zwłaszcza w odniesieniu do pilnej potrzeby budowania państwowości, wzmocnienia instytucji i reformy sektora bezpieczeństwa;

14.

pozostaje zaniepokojony rozprzestrzenianiem broni, amunicji i ładunków wybuchowych oraz przemytem broni w Libii, które stwarzają zagrożenie dla stabilności kraju i jego mieszkańców;

15.

wyraża głębokie zaniepokojenie bezprecedensowym napływem na wybrzeża Włoch i Malty osób ubiegających się o azyl i nielegalnych migrantów, z których wielu wyrusza z terytorium Libii; wzywa UE, aby kierowała się priorytetami określonymi w Śródziemnomorskiej Grupie Zadaniowej i zapoczątkowała dialog polityczny z rządem libijskim na temat kwestii migracyjnych, gdy tylko warunki na to pozwolą; głęboko ubolewa z powodu kolejnych 500 ofiar, po tym jak ich łódź została według doniesień staranowana przez inny statek w pobliżu Malty;

16.

wzywa UE i państwa członkowskie do niesienia skutecznej pomocy i wsparcia Włochom w chwalebnych wysiłkach tego państwa na rzecz ratowania życia i opanowania spirali migracji z Afryki Północnej, w szczególności z Libii;

17.

wzywa do ponownego otwarcia i niezakłóconego funkcjonowania biura UNHCR w Libii; wzywa UE, by nadal oferowała wsparcie humanitarne, finansowe i polityczne na obszarach ogarniętych kryzysem w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie w celu eliminacji przyczyn migracji i presji humanitarnej;

18.

jest głęboko zaniepokojony nasilającą się w Libii obecnością grup terrorystów i pojedynczych osób powiązanych z Al-Kaidą oraz potwierdza konieczność zwalczania wszelkimi środkami zagrożeń dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa spowodowanych aktami terrorystycznymi, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i prawem międzynarodowym, w tym z obowiązującym międzynarodowym prawem praw człowieka, prawem uchodźczym i prawem humanitarnym;

19.

ponownie podkreśla zdecydowane poparcie UE dla demokratycznych aspiracji narodu libijskiego, szczególnie w czasie obecnego kryzysu, oraz demokratycznych przemian w tym kraju; apeluje o większe zaangażowanie UE na rzecz wsparcia stabilności i przemian demokratycznych w Libii;

20.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Izbie Reprezentantów i rządowi Libii, sekretarzowi generalnemu ONZ, Lidze Państw Arabskich i Unii Afrykańskiej.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/35

—

uwzględniając czwartą konwencję genewską z 1949 r. o ochronie osób cywilnych podczas wojny,

—

uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

—

uwzględniając tymczasowe porozumienie w sprawie Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy z dnia 18 września 1995 r.,

—

uwzględniając oświadczenie Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 12 lipca 2014 r.,

—

uwzględniając porozumienia z Oslo (Deklaracja zasad dotyczących przejściowych ustaleń w sprawie samodzielnego sprawowania rządów) z dnia 13 września 1993 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady w sprawie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie z dnia 30 sierpnia 2014 r., 16 grudnia 2013 r., 14 maja 2012 r., 18 lipca i 23 maja 2011 r. oraz 8 grudnia 2009 r.,

—

uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 27 sierpnia 2014 r. w sprawie zawieszenia broni w Gazie,

—

uwzględniając codzienne sprawozdania sytuacyjne składane przez UNRWA,

—

uwzględniając oświadczenie Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 12 lipca 2014 r. oraz oświadczenie sekretarza generalnego ONZ Ban Ki-Moona z dnia 13 lipca 2014 r.,

—

uwzględniając wytyczne UE dotyczące działań na rzecz przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego,

—

uwzględniając konwencje genewskie z 1949 r. i towarzyszące im protokoły dodatkowe oraz Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego,

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że ostatni konflikt w Gazie spowodował straty w ludziach i doprowadził do niedopuszczalnych cierpień ludności cywilnej po obu stronach konfliktu;

B.

mając na uwadze, że w wyniku operacji „Ochronna Krawędź” prowadzonej przez siły obronne Izraela oraz na skutek ostrzału rakietowego terytorium Izraela prowadzonego z Gazy przez Hamas i inne palestyńskie ugrupowania zbrojne śmierć poniosło ponad 2 000 Palestyńczyków – z czego zdecydowana większość to cywile, w tym 503 dzieci – a ponad 10 000 Palestyńczyków zostało rannych w Strefie Gazy; zginęło również 66 izraelskich żołnierzy i 6 cywilów, w tym jedno dziecko, a ponad 500 Izraelczyków odniosło ranny; mając na uwadze, że ten brutalny konflikt wywołał poważny kryzys humanitarny w Gazie;

C.

mając na uwadze, że w dniu 26 sierpnia 2014 r. osiągnięto porozumienie w sprawie zawieszenia broni, co oznacza zakończenie trwających od siedmiu tygodni starć zbrojnych w Gazie; mając na uwadze znaczny wkład Egiptu w wynegocjowanie tego porozumienia;

D.

mając na uwadze, że zgodnie z porozumieniem o zawieszeniu broni pomoc humanitarna powinna uzyskać wstęp do Strefy Gazy przez przejścia graniczne z Izraelem, przejście graniczne Rafah powinno zostać otwarte, a obszar połowowy powinien zostać rozszerzony do sześciu mil od wybrzeży Gazy;

E.

mając na uwadze, że jeśli rozejm się utrzyma, pod koniec września 2014 r. strony powinny rozpocząć rozmowy na różne tematy związane z sytuacją w Strefie Gazy; mając na uwadze, że rozmowy te mogą dotyczyć rozbrojenia ugrupowań zbrojnych w Gazie, zwrotu szczątków dwóch izraelskich żołnierzy zabitych w brutalnym konflikcie, uwolnienia palestyńskich więźniów oraz zniesienia lub złagodzenia blokady Gazy, w tym poprzez odbudowę portu morskiego i portu lotniczego na tym obszarze;

F.

mając na uwadze, że według UNRWA i organizacji na miejscu całkowitemu lub częściowemu zniszczeniu uległo ponad 1 700 domów, a 40 000 innych zostało uszkodzonych, zniszczono również 17 szpitali i klinik, 136 szkół UNRWA, 60 meczetów i 13 cmentarzy;

G.

mając na uwadze, że w Gazie zrównane z ziemią zostały całe obszary oraz infrastruktura o podstawowym znaczeniu, w tym elektrownia w Gazie, która nadal nie działa, w związku z czym występują przerwy w dostawie energii elektrycznej trwające nawet 18 godzin dziennie, a około 450 000 osób nie ma dostępu do wody komunalnej z powodu zniszczeń lub niskiego ciśnienia wody;

H.

mając na uwadze, że palestyńscy eksperci oszacowali, iż odbudowa Gazy będzie kosztować blisko 8 mld dolarów; mając na uwadze, że w dniu 9 września 2014 r. ONZ i rząd Palestyny wezwały międzynarodowych darczyńców do przeznaczenia 550 mln dolarów na pomoc żywnościową, dostęp do czystej wody, służbę zdrowia i szkolnictwo w ramach doraźnej pomocy po ostatnim konflikcie; mając na uwadze, że planuje się zorganizowanie w Egipcie międzynarodowej konferencji darczyńców na rzecz odbudowy Gazy;

I.

mając na uwadze, że 29 budynków szkół UNRWA w dalszym ciągu służy jako schroniska dla ponad 63 000 przesiedleńców;

J.

mając na uwadze, że według Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) poważnemu bezpośredniemu zniszczeniu uległo około 17 000 hektarów pól uprawnych, a w wyniku bezpośredniego ostrzału lub zaniedbania hodowli z powodu ograniczonego dostępu do farm na obszarach przygranicznych utracono połowę stad drobiu w Gazie;

K.

mając na uwadze, że do zadań ONZ należy wszczęcie dochodzenia w celu oceny szkód wyrządzonych w oenzetowskich konstrukcjach;

1.

składa raz jeszcze wyrazy współczucia wszystkim ofiarom tego konfliktu zbrojnego i ich rodzinom; zdecydowanie potępia przypadki łamania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego;

2.

z zadowoleniem przyjmuje zawieszenie broni wynegocjowane przez Egipt; uznaje i docenia rolę, jaką odegrał Egipt w wynegocjowaniu zawieszenia broni; wspiera władze egipskie w ich nieprzerwanej pracy z Izraelczykami i Palestyńczykami w celu ustanowienia długoterminowego zawieszenia broni oraz podkreśla strategiczną rolę egipskich władz jako obecnego i przyszłego mediatora na rzecz pokojowego rozwiązania; z zadowoleniem przyjmuje najnowsze doniesienia o tym, że Egipcjanie mają rozpocząć rozmowy o trwałym zawieszeniu broni;

3.

wzywa UE do rzeczywistego udziału w pilnych działaniach niesienia pomocy humanitarnej oraz w odbudowie Gazy; wzywa UE do pełnego uczestnictwa w międzynarodowej konferencji darczyńców, która odbędzie się w dniu 12 października 2014 r. w Kairze;

4.

podkreśla, że zagwarantowanie pełnego i nieskrępowanego dostępu mieszkańców Strefy Gazy do pomocy humanitarnej musi być pilnym priorytetem; wzywa społeczność międzynarodową do dalszego intensyfikowania wysiłków w tym obszarze oraz do natychmiastowej reakcji na pilne apele o dodatkowe fundusze dla UNRWA; wzywa wszystkie podmioty w regionie do bezzwłocznego ułatwienia niesienia pomocy humanitarnej w Gazie wszystkim osobom potrzebującym podstawowych towarów i usług, ze specjalnym uwzględnieniem elektryczności i dostaw wody oraz szczególnych potrzeb przede wszystkim dzieci; wyraża zaniepokojenie z powodu domniemanych przypadków celowego blokowania dostępu pomocy humanitarnej do Gazy; podkreśla jednocześnie, że pomoc humanitarna i finansowa UE musi w całości i w jak najbardziej skuteczny sposób docierać do ludności palestyńskiej i w żadnym przypadku nie może być wykorzystywana, pośrednio lub bezpośrednio, do finansowania działalności terrorystycznej;

5.

z zadowoleniem przyjmuje trwający dialog w różnych dziedzinach między rządem Izraela a palestyńskim rządem jedności narodowej i wzywa obie strony do dalszego podążania tą drogą; jednocześnie apeluje do palestyńskiego rządu jedności narodowej o bezzwłoczne przejęcie pełnej władzy w Strefie Gazy, aby nie dopuścić do tego, by w Gazie zapanował chaos i bezprawie; w tym duchu wzywa do zakończenia palestyńskiego procesu pojednania, który powinien doprowadzić do zorganizowania w najbliższym czasie wyborów parlamentarnych i prezydenckich;

6.

zachęca najważniejsze podmioty w regionie, zwłaszcza Egipt i Jordanię, aby nadal dążyły do uspokojenia sytuacji; przypomina o swoim zdecydowanym poparciu dla rozwiązania dwupaństwowego – w oparciu o granice z 1967 r., z Jerozolimą jako stolicą obu państw – zakładającego utworzenie Państwa Izrael i sąsiadującego z nim niepodległego, demokratycznego i zdolnego do samostanowienia państwa Palestyna, współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa, co wiązałoby się ze zniesieniem blokady Gazy; powtarza, że w świetle prawa międzynarodowego osiedla są nielegalne i utrudniają osiągnięcie pokoju; wzywa wszystkie instytucje UE, aby pobudzały stosunki handlowe, kulturalne, naukowe, a także w dziedzinie energii, wody i gospodarki między Izraelem i sąsiadującymi z nim krajami;

7.

zachęca do wewnątrzpalestyńskiego pojednania między Hamasem i Autonomią Palestyńską w celu podjęcia przez nich wspólnych działań na rzecz odbudowy Gazy i znalezienia długoterminowego rozwiązania politycznego;

8.

z zadowoleniem przyjmuje gotowość UE do przyłączenia się do poszukiwania kompleksowego i trwałego rozwiązania zwiększającego bezpieczeństwo, dobrostan i dobrobyt zarówno Palestyńczyków, jak i Izraelczyków; z zadowoleniem odnotowuje fakt, że UE opracuje warianty skutecznych i wszechstronnych działań w następujących obszarach: przemieszczanie się i dostęp, budowa potencjału, weryfikacja i monitorowanie, pomoc humanitarna oraz odbudowa po zakończeniu konfliktu;

9.

ponownie wyraża poparcie dla prowadzonej przez prezydenta Mahmuda Abbasa polityki pokojowego oporu i potępia wszelkie akty terroryzmu i przemocy; wzywa Unię Europejską i jej państwa członkowskie do wzmocnienia poparcia dla przywództwa prezydenta Abbasa i jego ostatniej inicjatywy mającej na celu rozwiązanie konfliktu;

10.

podkreśla, że status quo w Strefie Gazy jest niestabilne i ułatwia zadanie ekstremistom, prowadząc do stale powtarzających się cyklów przemocy; uważa, że nie da się osiągnąć długoterminowej stabilności w Gazie bez odbudowy i ożywienia gospodarczego, w czym przeszkadza brak swobodnego przepływu ludzi i towarów; wzywa do szybkiej odbudowy i odnowy Gazy oraz zdecydowanie popiera organizację konferencji darczyńców, która ma się odbyć w dniu 12 października 2014 r. w Kairze;

11.

wzywa ponownie UE i jej państwa członkowskie do odegrania bardziej aktywnej roli politycznej, również w ramach kwartetu, w dążeniach do osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju między Izraelczykami i Palestyńczykami; popiera wysoką przedstawiciel w jej dążeniach do stworzenia realnej perspektywy na wznowienie procesu pokojowego;

12.

wyraża zadowolenie z powodu tego, że UE jest gotowa do wsparcia ewentualnego międzynarodowego mechanizmu zatwierdzonego przez Radę Bezpieczeństwa ONZ, w tym poprzez reaktywację i możliwe rozszerzenie zakresu i mandatu misji Unii Europejskiej ds. Szkolenia i Kontroli na przejściu granicznym w Rafah (EU BAM Rafah) oraz misji policyjnej Unii Europejskiej na terytoriach palestyńskich (EUPOL COPPS) działających w terenie oraz uruchomienie programu szkoleniowego dla pracowników służb celnych i policji Autonomii Palestyńskiej przed ich ponownym rozlokowaniem w Gazie;

13.

docenia niezwykłe znaczenie pracy wykonywanej przez UNRWA i cały jej personel podczas konfliktu i po jego zakończeniu; składa kondolencje na ręce UNRWA i rodzin 12 członków personelu, którzy ponieśli śmierć w czasie konfliktu; apeluje do UE i międzynarodowych darczyńców o znaczne zwiększenie wsparcia, aby zaspokoić zwiększone pilne potrzeby dotkniętej atakami ludności, którym UNRWA musi sprostać;

14.

podkreśla, że konieczne są zdecydowane wspólne działania Autonomii Palestyńskiej, UE, Egiptu i Jordanii, aby zapobiec ponownemu zbrojeniu się grup terrorystycznych w Gazie i na Zachodnim Brzegu oraz wznowieniu przez nie przemytu broni, produkcji pocisków rakietowych i budowy tuneli;

15.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, wysłannikowi kwartetu bliskowschodniego, Knesetowi i rządowi Izraela, przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej i Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej, parlamentowi i rządowi Egiptu oraz parlamentowi i rządowi Jordanii.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/38

—

uwzględniając projekt decyzji Rady (13613/2013),

—

uwzględniając Układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ukrainą, z drugiej strony (7076/2013),

—

uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 217 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) oraz ust. 7 i ust. 8 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0105/2014),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 grudnia 2011 r. zawierającą zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji oraz Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji dotyczących układu o stowarzyszeniu między UE a Ukrainą (1),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 grudnia 2013 r. (2), 6 lutego 2014 r. (3), 27 lutego 2014 r. (4), 13 marca 2014 r. (5), 17 kwietnia 2014 r. (6) oraz 17 lipca 2014 r. (7),

—

uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

—

uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0002/2014),

1.

wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Ukrainy.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/39

—

uwzględniając projekt decyzji Rady (14011/2013),

—

uwzględniając Układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ukrainą, z drugiej strony (7076/2013),

—

uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 79 ust. 2 lit. b), art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) i ust. 8 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0106/2014),

—

uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

—

uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0009/2014),

1.

wyraża zgodę na zawarcie Układu;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Ukrainy.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/40

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0366 – C8-0031/2014),

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 28–29 czerwca 2012 r. dotyczące Paktu na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 7–8 lutego 2013 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8–0003/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia utworzyła instrumenty legislacyjne i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom ponoszącym konsekwencje istotnych zmian w strukturze światowego handlu, dramatycznie pogłębionych przez kryzys gospodarczy, finansowy i społeczny, oraz z myślą o ułatwieniu im reintegracji na rynku pracy;

B.

mając na uwadze, że kwota 330 000 EUR, którą Komisja proponuje uruchomić na pomoc techniczną w 2014 r., jest poniżej maksymalnego limitu w wysokości 0,5 % maksymalnej rocznej kwoty EFG (150 mln EUR w cenach z 2011 r.), jak określono w art. 11 ust. 1 rozporządzenia w sprawie EFG;

C.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być odpowiednia i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG;

D.

mając na uwadze, że w wyniku audytu wewnętrznego Komisji zasugerowano usprawnienie i zabezpieczenie funkcjonowania bazy danych EFG, do czego niezbędne jest doświadczenie personelu zewnętrznego;

E.

mając na uwadze, że maksymalnie 0,5 % rocznej kwoty EFG można co roku przeznaczyć na pomoc techniczną z inicjatywy Komisji, aby sfinansować przygotowywanie, monitorowanie, gromadzenie danych i tworzenie bazy wiedzy, wsparcie administracyjne i techniczne, działalność informacyjną i komunikacyjną, jak również audyt, kontrolę oraz działania związane z oceną, niezbędne do wdrażania rozporządzenia w sprawie EFG, zgodnie z art. 11 ust. 1 tego rozporządzenia; mając na uwadze, że pomoc techniczna obejmuje również dostarczanie państwom członkowskim oraz europejskim i krajowym partnerom społecznym informacji i wskazówek dotyczących wykorzystywania, monitorowania i oceny EFG, zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia w sprawie EFG;

F.

mając na uwadze, że wydatki na pomoc zewnętrzną w roku 2014 są znacznie mniejsze niż w roku poprzednim, również z uwagi na to, że nie przewidziano udostępniania funduszy na oceny;

G.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 12 ust. 2 rozporządzenia w sprawie EFG Komisja ma obowiązek stworzenia strony internetowej dostępnej we wszystkich językach Unii, udostępniającej informacje o wnioskach i podkreślającej rolę Parlamentu i Rady w procedurze budżetowej;

H.

mając na uwadze, że końcowy etap oceny ex-post EFG (2007–2013) przeprowadzono w 2013 r.;

I.

mając na uwadze, że na podstawie tych artykułów Komisja złożyła wniosek o uruchomienie EFG na pokrycie wydatków związanych z pomocą techniczną w celu monitorowania otrzymanych wniosków, w związku z którymi wypłacono środki, oraz zaproponowanych i wdrożonych działań, a także w celu poszerzenia strony internetowej i tłumaczenia nowych elementów na wszystkie języki unijne, zwiększenia rozpoznawalności EFG, drukowania publikacji i tworzenia narzędzi audiowizualnych, utworzenia bazy wiedzy, udzielania wsparcia administracyjnego i technicznego państwom członkowskim i władzom regionalnym oraz aby nie występować o środki na ocenę w 2014 r.;

J.

mając na uwadze, że zrealizowane dotychczas wnioski o uruchomienie środków z EFG są źródłem dużej ilości danych jakościowych i ilościowych dotyczących wpływu EFG na szanse na zatrudnienie pracowników zwolnionych z powodu skutków globalizacji lub kryzysu finansowego i gospodarczego;

K.

mając na uwadze, że wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności określone w rozporządzeniu w sprawie EFG;

L.

mając na uwadze, że koszty działalności informacyjnej w 2014 r. zostały znacznie ograniczone;

M.

mając na uwadze, że grupa robocza ds. EFG często podkreślała konieczność zapewnienia lepszej widoczności EFG jako wspólnotowego instrumentu solidarności ze zwolnionymi pracownikami;

N.

mając na uwadze, że trwają przygotowania do włączenia EFG do elektronicznego systemu wymiany informacji (SFC2014);

O.

mając na uwadze, że udzielając pomocy technicznej państwom członkowskim, Komisja wspiera i promuje wykorzystanie EFG przez dostarczanie informacji o wnioskach oraz rozpowszechnianie najlepszych praktyk w państwach członkowskich;

1.

zgadza się na zaproponowane przez Komisję środki, które będą finansowane jako pomoc techniczna zgodnie z art. 11 ust. 1 i 4 oraz art. 12 ust. 2, 3 i 4 rozporządzenia w sprawie EFG;

2.

przypomina o znaczeniu tworzenia sieci kontaktów i wymiany informacji na temat EFG; w związku z tym popiera finansowanie grupy eksperckiej osób do kontaktu w sprawie EFG oraz inne działania w zakresie budowania sieci kontaktów między państwami członkowskimi, w tym tegoroczne seminarium umożliwiające nawiązywanie kontaktów między osobami zajmującymi się EFG i poświęcone wdrażaniu funduszu; podkreśla potrzebę dalszego zacieśniania wzajemnych kontaktów wszystkich osób zajmujących się wnioskami w sprawie EFG, w tym zwłaszcza partnerów społecznych i zainteresowanych stron na szczeblu regionalnym i lokalnym, w celu osiągnięcia jak największego efektu synergii;

3.

zauważa, że koszty działalności informacyjnej w 2014 r. zostały znacznie ograniczone; podkreśla, że istotne jest, aby nie wpłynęło to negatywnie na produkcję i dystrybucję wystarczającej ilości materiałów informacyjnych oraz niezbędnych wskazówek dotyczących rozporządzenia w sprawie EFG w pierwszym roku od rozpoczęcia jego stosowania;

4.

zachęca Komisję, aby jeszcze bardziej zintensyfikowała prace nad standardowymi procedurami dla uproszczenia wniosków, szybszego ich rozpatrywania i lepszej sprawozdawczości w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego państw członkowskich; zaleca Komisji zwiększenie widoczności EFG w dalszych działaniach;

5.

podkreśla znaczenie zwiększenia ogólnej świadomości na temat EFG i jego widoczności; przypomina państwom członkowskim składającym wniosek o ich roli w upowszechnianiu działań finansowanych z EFG wśród zainteresowanych beneficjentów, władz, partnerów społecznych, mediów i ogółu społeczeństwa, jak stanowi art. 12 rozporządzenia w sprawie EFG;

6.

zwraca uwagę na fakt, że Komisja udostępni drukowany nakład oceny ex-post EFG oraz publikacje on-line;

7.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że końcowy etap oceny ex-post EFG (2007–2013) przeprowadzono w 2013 r.; wzywa do opublikowania oceny końcowej w terminie ustanowionym w art. 17 poprzedniego rozporządzenia w sprawie EFG (rozporządzenie (WE) nr 1927/2006);

8.

wzywa współustawodawców do wprowadzenia postanowień szczegółowych ułatwiających uruchamianie EFG w państwach członkowskich będących pod szczególną presją społeczną, gospodarczą i finansową;

9.

zwraca uwagę na fakt, że Komisja już w 2011 r. rozpoczęła prace nad formularzem elektronicznego wniosku oraz nad standardowymi procedurami w celu uproszczenia wniosków, szybszego ich rozpatrywania i poprawy sprawozdawczości; odnotowuje ponadto przygotowania do włączenia EFG do elektronicznego systemu wymiany informacji (SFC2014); zwraca się do Komisji, by przedstawiła postępy poczynione w wyniku wykorzystania pomocy technicznej w latach 2011–2013;

10.

głęboko ubolewa, że Komisja należycie nie przeanalizowała skuteczności stosowania kryterium odstępstwa związanego z kryzysem, zwłaszcza mając na względzie fakt, że te przypadki wsparcia z EFG nie zostały należycie uwzględnione podczas przeglądu ramowego EFG; ubolewa jednak nad tym, że wyniki tej oceny nie były dostępne odpowiednio wcześnie, tak by można je było uwzględnić w dyskusji nad rozporządzeniem dotyczącym EFG na lata 2014–2020, w szczególności w odniesieniu do skuteczności stosowania kryterium odstępstwa związanego z kryzysem; wciąż uważa, że należy to uwzględnić przy przyszłej ocenie EFG; wzywa współustawodawców, aby rozważyli niezwłoczne przywrócenie tego środka, zwłaszcza w kontekście nadzwyczajnej sytuacji społecznej w szeregu państw członkowskich;

11.

przypomina o znaczeniu tworzenia sieci kontaktów i wymiany informacji na temat EFG, zwłaszcza w odniesieniu do przepisów rozporządzenia w sprawie EFG; popiera zatem finansowanie grupy eksperckiej osób do kontaktu w sprawie EFG; wzywa Komisję do zapraszania Parlamentu na posiedzenia grupy eksperckiej i seminaria na mocy odnośnych postanowień porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską (4); podkreśla ponadto znaczenie nawiązywania kontaktów z wszystkimi osobami zajmującymi się wnioskami w sprawie EFG, w tym z partnerami społecznymi;

12.

wzywa państwa członkowskie do korzystania z możliwości wymiany najlepszych wzorców oraz do uczenia się szczególnie od tych państw członkowskich oraz organów regionalnych i lokalnych, które uruchomiły już krajowe sieci informacji na temat EFG z udziałem partnerów społecznych i zainteresowanych stron na szczeblu lokalnym i regionalnym, tak aby posiadać już dobrą strukturę pomocy w razie wystąpienia sytuacji objętych zakresem EFG; wskazuje na potrzebę zapewnienia niezależnego i łatwego dostępu do wsparcia dla podmiotów regionalnych, aby wdrożyć podejście oddolne, sprzyjając lokalnym rozwiązaniom na szczeblu regionalnym w razie wystąpienia sytuacji objętych zakresem EFG;

13.

zwraca się do państw członkowskich i wszystkich zaangażowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych i budżetowych w celu szybszego uruchamiania EFG; zwraca w związku z tym uwagę na ulepszoną procedurę, wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie Parlamentowi i Radzie sporządzonej przez Komisję oceny dotyczącej kwalifikowalności wniosku EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie funduszu; odnotowuje przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG, które umożliwi większą skuteczność, przejrzystość, rozliczalność i widoczność EFG;

14.

jest przekonany, że wydatki Unii powinny być ściśle badane pod kątem gospodarności; zwraca się do Komisji o jasne przedstawienie wartości dodanej w postaci wymiernych efektów, wynikającej z utworzenia w budżecie odrębnej pozycji na EFG;

15.

z zadowoleniem przyjmuje rozszerzenie celów i kryteriów w rozporządzeniu w sprawie EFG wprowadzonym w grudniu 2013 r. w celu uwzględnienia i ułatwienia składania wniosków z regionów i państw o mniejszej gęstości zaludnienia; głęboko ubolewa nad tym, że środek ten ma charakter wyjątkowy i jest ograniczony progiem maksymalnie 15 % maksymalnej rocznej kwoty EFG, choć te regiony znacznie bardziej odczuwają skutki światowego kryzysu społecznego, gospodarczego i finansowego;

16.

z zadowoleniem przyjmuje rozszerzenie zakresu EFG w odniesieniu do kwalifikujących się beneficjentów, a mianowicie osób samozatrudnionych, oraz świadczenie zindywidualizowanych usług współfinansowanych przez EFG na rzecz pewnej liczby młodych ludzi niepracujących, niekształcących się ani nieszkolących się, którzy nie przekroczyli 25 roku życia lub, w przypadku gdy państwa członkowskie tak postanowią, 30 roku życia; niemniej jednak uważa, że skuteczność EFG wzrosłaby i miałby on znacznie większe oddziaływanie, gdyby ogólny próg wynosił 200 pracowników zamiast 500;

17.

w związku z rozszerzeniem celów, kryteriów i zakresu kwalifikujących się beneficjentów EFG nalega na konieczność podwyższenia poziomu środków dostępnych dla EFG, zarówno w zakresie zobowiązań, jak i płatności, co najmniej do poziomu z 2013 r., to znaczy do co najmniej 500 mln EUR, co jest w pełni zgodne z określonymi przez Unię priorytetami politycznymi dotyczącymi promowania inwestycji na rzecz wzrostu i zatrudnienia; ponadto przypomina Radzie o stanowisku Parlamentu, zgodnie z którym należy rozważyć włączenie EFG do budżetu Unii w kontekście przeglądu WRF na lata 2014–2020, zgodnie z zasadą jedności budżetu;

18.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

19.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

20.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/44

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0376 – C8–0032/2014),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 (1) (nowe rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8–0004/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

B.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy uwzględnieniu Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG,

C.

mając na uwadze, że Grecja złożyła wniosek nr EGF/2014/001 EL/Nutriart o wkład finansowy z EFG w związku ze zwolnieniami w Nutriart S.A. oraz u 25 dostawców i producentów znajdujących się poniżej w łańcuchu dostaw, a także w związku z zaprzestaniem prowadzenia działalności gospodarczej przez 24 osoby samozatrudnione, która to działalność była zależna od głównego przedsiębiorstwa w Grecji, w okresie referencyjnym od dnia 16 lipca 2013 r. do dnia 16 listopada 2013 r., przy czym wobec 508 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG,

D.

mając na uwadze, że 66,34 % pracowników objętych środkami to mężczyźni, a 33,66 % to kobiety; mając na uwadze, że znaczna większość pracowników (86,42 %) to osoby między 30 a 54 rokiem życia; mając na uwadze, że 8,07 % pracowników to osoby między 55 a 64 rokiem życia;

E.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.

zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 4 ust. 1 lit. a) nowego rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Grecja ma prawo do wkładu finansowego na mocy tego rozporządzenia;

2.

odnotowuje, że w dniu 5 lutego 2014 r. władze Grecji złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 2 kwietnia 2014 r., a także zauważa, że Komisja udostępniła swoją ocenę dnia 24 czerwca 2014 r.; z zadowoleniem przyjmuje krótki okres oceny wynoszący cztery miesiące;

3.

zwraca uwagę, że jest to pierwszy wniosek, który został złożony i oceniony zgodnie z zakresem nowego rozporządzenia w sprawie EFG;

4.

jest zdania, że zwolnienia w przedsiębiorstwie Nutriart S.A. oraz u 25 dostawców i producentów znajdujących się poniżej w łańcuchu dostaw, a także zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej przez 24 osoby samozatrudnione, która to działalność była zależna od głównego przedsiębiorstwa w Grecji, wiążą się ze światowym kryzysem finansowym i gospodarczym, z uwagi na fakt, że od 2008 r. PKB greckiej gospodarki spadł łącznie o 5 %, i pomimo że gospodarka ta powoli otrząsa się z recesji, nie jest w stanie tworzyć nowych miejsc pracy i ograniczyć bezrobocia, które znajduje się na rekordowo wysokim poziomie wynoszącym 26–27 % ludności w wieku produkcyjnym;

5.

zauważa, że zwolnienia miały przede wszystkim trzy przyczyny: (1) spadek rozporządzalnego dochodu gospodarstw domowych, który bardzo negatywnie wpłynął na konsumpcję szerokiego zakresu produktów – ze względu na wzrost obciążenia podatkowego, spadek wynagrodzeń (zarówno w sektorze prywatnym, jak i publicznym) oraz coraz większe bezrobocie – co skutkowało ogromnym obniżeniem się siły nabywczej; 2) opóźnione płatności ze strony większości klientów przedsiębiorstwa Nutriart; oraz 3) radykalne ograniczenie kredytowania przedsiębiorstw i osób fizycznych ze względu na wysiłki greckiego systemu bankowego, by ograniczyć niespłacone kredyty;

6.

podkreśla, że zwolnienie 508 osób zwiększy i tak już wysokie bezrobocie w regionach Attyka i Macedonia Środkowa, gdyż w czwartym kwartale 2013 r. stopa bezrobocia wyniosła w Attyce 28,2 %, a w Macedonii Środkowej 30,3 % (4); zauważa ponadto, że Attyka wytwarza 43 % greckiego PKB, a zatem zamknięcie przedsiębiorstw działających w tym regionie wpływa na całą gospodarkę grecką; zauważa również, że rosnące bezrobocie w dwóch głównych ośrodkach miejskich w Grecji osłabiło spójność społeczną i przyczyniło się do napięć społecznych;

7.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Grecji postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 30 kwietnia 2014 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

8.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że władze greckie zapewnią zindywidualizowane usługi współfinansowane przez EFG nie tylko 508 zwolnionym pracownikom, lecz również maksymalnie 505 młodym osobom niekształcącym się, niepracującym ani nieszkolącym się (NEET), mającym mniej niż 30 lat, w związku z czym łączna liczba beneficjentów, którzy mieliby korzystać z przedmiotowych środków, wynosi 1 013; podkreśla, że jest to pierwszy przypadek zastosowania tego przepisu nowego rozporządzenia w sprawie EFG;

9.

odnotowuje, że maksymalna kwalifikowalna kwota 15 000 EUR zostanie przyznana 150 wybranym pracownikom oraz młodym osobom niekształcącym się, niepracującym ani nieszkolącym się jako wkład na rzecz rozpoczęcia własnej działalności; podkreśla, że środek ten ma na celu promowanie przedsiębiorczości przez zapewnienie finansowania, co powinno w średnioterminowej perspektywie doprowadzić do stworzenia kolejnych miejsc pracy;

10.

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje środki skierowane do zwolnionych pracowników, osób samozatrudnionych, które zaprzestały działalności, oraz osób niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się (NEET); do środków tych należą: poradnictwo zawodowe, szkolenia, przekwalifikowanie i szkolenia zawodowe, doradztwo w zakresie przedsiębiorczości, wkład w założenie działalności gospodarczej, dodatki na poszukiwanie pracy i dodatki na przeniesienie; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że po raz pierwszy we współfinansowaniu z EFG uwzględniono osoby samozatrudnione;

11.

z zadowoleniem przyjmuje pomysł utworzenia inkubatora nowej innowacyjnej przedsiębiorczości;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług sporządzono w drodze konsultacji z przedstawicielami beneficjentów objętych pomocą, związku zawodowego GSEE (Generalna Federacja Pracowników Greckich) i Greckiej Federacji Przedsiębiorstw, oraz że na poszczególnych etapach wdrażania i dostępu do EFG stosowana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

13.

przypomina, jak ważne jest zwiększenie zdolności wszystkich pracowników do poszukiwania pracy poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

14.

odnotowuje, że wśród informacji na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, znajdują się dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Grecji potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych Unii; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania w sprawozdaniach rocznych analizy porównawczej tych danych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

15.

docenia udoskonaloną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszone udzielanie dotacji; zauważa, że Komisja ukończyła ocenę zgodności wniosku z warunkami przyznania wkładu finansowego w ciągu 12 tygodni od otrzymania kompletnego wniosku;

16.

podkreśla, że zgodnie z art. 9 nowego rozporządzenia w sprawie EFG wkład finansowy z EFG powinien być ograniczony do tego, co jest niezbędne, aby zapewnić solidarność i tymczasowe, jednorazowe wsparcie dla beneficjentów objętych pomocą; ponadto wkład finansowy z EFG nie zastępuje działań, za które na mocy prawa krajowego lub umów zbiorowych odpowiedzialne są przedsiębiorstwa;

17.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie nowego rozporządzenia w sprawie EFG, które odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, rozszerzenia kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz finansowania środków zachęcających do rozpoczęcia własnej działalności;

18.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

19.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

20.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/47

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0255 – C8–0088/2014),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), a w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8–0008/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im reintegracji na rynku pracy;

B.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG;

C.

mając na uwadze, że Rumunia złożyła wniosek EGF/2012/010 RO/Mechel o wkład finansowy z EFG w związku z 1 513 zwolnieniami: 1 441 pracowników w trakcie lub po upływie okresu referencyjnego w przedsiębiorstwie Mechel Campia Turzii oraz 72 pracowników w przedsiębiorstwie Mechel Reparatii Targoviste w okresie referencyjnym od 20 czerwca 2012 r. do 20 października 2012 r., przy czym wobec 1 000 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG;

D.

mając na uwadze, że władze rumuńskie twierdzą, że decyzji o zwolnieniu pracowników w przedsiębiorstwie Mechel Campia Turzii nie dało się przewidzieć; mając na uwadze, że przedsiębiorstwo wprowadziło szereg środków w celu zmniejszenia kosztów personelu, jednak środki te nie zmniejszyły trudności finansowych, a przedsiębiorstwo postanowiło wszcząć procedurę zwolnień grupowych;

E.

mając na uwadze, że 72,8 % pracowników objętych środkami to mężczyźni, a 27,2 % to kobiety; mając na uwadze, że 87,9 % pracowników ma od 25 do 54 lat, a 11,2 % – od 55 do 64 lat;

F.

mając na uwadze, że 44,9 % zwolnionych pracowników to operatorzy i monterzy maszyn i urządzeń, 27,1 % to rzemieślnicy i pracownicy handlu związanego z rzemiosłem, 9,1 % to technicy i inni pracownicy średniego szczebla, a 8,1 % to pracownicy biurowi;

G.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG;

1.

zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Rumunia ma prawo do pomocy finansowej na mocy tego rozporządzenia;

2.

odnotowuje, że władze Rumunii złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG w dniu 21 grudnia 2012 r., a Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku w dniu 7 maja 2014 r.; ubolewa nad bardzo długim procesem sporządzania oceny trwającym siedemnaście miesięcy, a także nad tym, że z powodu niskiego wskaźnika inflacji w latach 2012-2014 doszło do spadku siły nabywczej; wzywa Komisję do zaproponowania środków pozwalających na rozwiązanie tej kwestii w podobnych sytuacjach w przyszłości;

3.

podkreśla, że w ostatnich siedemnastu miesiącach sytuacja na rynku pracy nieco się zmieniła, oraz uważa, że należy przewidzieć kolejną analizę uwzględniającą sytuację gospodarczą i finansową w 2014 r.;

4.

uważa, że zwolnienia w przedsiębiorstwie SC Mechel Campia Turzii SA i u jednego z poddostawców (SC Mechel Reparatii Targoviste SRL) są związane z poważnymi zmianami strukturalnymi w handlu światowym spowodowanymi globalizacją, zwracając uwagę na fakt, że sytuacja gospodarcza w branży gotowych produktów i półproduktów ze stali, w której działalność prowadziły przedsiębiorstwa Mechel Campia Turzii i Mechel Reparatii Targoviste, została poważnie zakłócona w wyniku nagłego spadku udziału Unii w rynku produktów ze stali i wzrostu udziału w rynku takich krajów jak Chiny; zwraca uwagę, że przypadek ten świadczy o konieczności ustanowienia unijnej strategii dla przemysłu stalowego w celu zachowania konkurencyjności;

5.

zwraca uwagę, że 1 513 zwolnień miało poważne skutki dla miejscowego rynku pracy, ponieważ przedsiębiorstwo Mechel Campia Turzii było największym pracodawcą w regionie, zatrudniającym 1 837 osób (w czerwcu 2012 r.), co stanowiło około jednej trzeciej wszystkich tamtejszych zatrudnionych; ubolewa, że w wyniku zwolnień liczba bezrobotnych w regionie Câmpia Turzii wzrosła ponad dwukrotnie; ponadto zauważa, że lokalny rynek pracy jest mocno ograniczony, gdyż stopa bezrobocia w regionie Câmpia Turzii wynosi ogólnie około 5 %, a wskaźnik wolnych miejsc pracy jest bardzo niski (poniżej 0,5 %) (4);

6.

zwraca uwagę, że dotychczas pięć wniosków o wkład z EFG dotyczyło sektora stali, przy czym w czterech wnioskach ubiegano się o wsparcie dla pracowników zwolnionych w wyniku poważnych zmian strukturalnych w handlu światowym spowodowanych globalizacją (5), natomiast jeden wniosek dotyczył wsparcia dla pracowników, których zwolnienie było bezpośrednim skutkiem światowego kryzysu finansowego i gospodarczego (6);

7.

odnotowuje przyznanie kwoty 15 000 EUR dla 250 wybranych pracowników na pomoc w rozpoczęciu niezależnej działalności; ubolewa, że wsparcie to obejmie tylko jedną czwartą pracowników;

8.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Rumunii postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 1 marca 2013 r., na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

9.

z wielkim zainteresowaniem oczekuje utworzenia i rozwoju spółdzielni zrzeszającej zwolnionych pracowników, a także rezultatów tego przedsięwzięcia;

10.

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje działania mające na celu powrót na rynek pracy 1 000 zwolnionych pracowników, takie jak poradnictwo zawodowe i doradztwo, kursy szkolenia zawodowego i staże, pomoc w rozpoczęciu niezależnej działalności, wynajem lokali produkcyjnych i opłacanie czynszu na czas trwania projektu; dodatki na podróż, rozmowy, udział, pobyt i staże, opieka mentorska po powrocie na rynek pracy;

11.

wzywa władze rumuńskie do zadbania o to, by przy wyborze 250 członków spółdzielni w pełni przestrzegać zasad braku dyskryminacji i równych szans; ponadto wzywa do dalszych konsultacji z udziałem partnerów społecznych i zaangażowania ich w ten proces;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że rumuńska Krajowa Agencja Zatrudnienia (ANOFM), Agencja Zatrudnienia Okręgu Kluż (AJOFM Cluj) oraz inne organy lokalne i regionalne, związki zawodowe i przedsiębiorstwa będą powiązane z przedsiębiorstwem spółdzielczym założonym w celu wspierania pracowników, którzy mają zostać objęci pomocą, w ramach środka „Pomoc w rozpoczęciu niezależnej działalności”, a także fakt, że na poszczególnych etapach wdrażania i dostępu do EFG stosowana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

13.

odnotowuje wyższe koszty rejestracji pracowników w porównaniu do wcześniejszego wniosku złożonego przez Rumunię; ponadto odnotowuje łączne szacunkowe koszty w wysokości 70 000 EUR na działania informacyjne i reklamowe, które powinny skutkować rozpowszechnieniem wiedzy na temat wsparcia z EFG oraz uwypukleniem roli Unii w tym procesie;

14.

przypomina, że ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

15.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Rumunii potwierdzają, że działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych Unii; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

16.

zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych w celu szybszego uruchamiania środków z EFG; docenia ulepszoną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie Parlamentowi i Radzie oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie środków; podkreśla, że w nowym rozporządzeniu w sprawie EFG (7) zostaną wprowadzone dalsze usprawnienia procedury oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG;

17.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał powrót zwolnionych pracowników do stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że z EFG można współfinansować jedynie aktywne instrumenty rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

18.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG, które odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, rozszerzenia kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz finansowania środków zachęcających do rozpoczęcia własnej działalności;

19.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

20.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

21.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/51

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0456 – C8-0099/2014),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8–0006/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia utworzyła instrumenty legislacyjne i budżetowe stanowiące dodatkowe wsparcie dla pracowników ponoszących konsekwencje istotnych zmian w strukturze światowego handlu lub zwolnionych w wyniku światowego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz pomagające im w powrocie na rynek pracy;

B.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG;

C.

mając na uwadze, że Hiszpania przedłożyła wniosek EGF/2014/003 ES/działalność usługowa związana z wyżywieniem w Aragonii, dotyczący wkładu finansowego z EFG w związku z 904 zwolnieniami w 661 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 56 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (Działalność usługowa związana z wyżywieniem) (4) w regionie Aragonia zaliczonym do poziomu NUTS 2 (ES24) w okresie odniesienia od dnia 1 marca 2013 r. do 1 grudnia 2013 r., przy czym środki współfinansowane z EFG przewidziano wobec 280 pracowników;

D.

mając na uwadze, że władze hiszpańskie twierdzą, iż główną przyczyną zwolnień był znaczny spadek konsumpcji żywności i napojów, zwłaszcza poza domem, z powodu spowolnienia gospodarki, zwiększenia dochodów podatkowych, głównie VAT, i spadku wynagrodzeń;

E.

mając na uwadze, że 65,36 % pracowników objętych tymi działaniami to kobiety, a 34,64 % to mężczyźni; mając na uwadze, że znaczna większość (82,86 %) pracowników to osoby między 25 a 54 rokiem życia; mając na uwadze, że 9,29 % pracowników to osoby między 15 a 24 rokiem życia;

F.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG;

1.

zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Hiszpania ma prawo do wkładu finansowego na mocy powyższego rozporządzenia;

2.

odnotowuje, że w dniu 21 lutego 2014 r. władze hiszpańskie złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 18 kwietnia 2014 r., a także zauważa, że Komisja udostępniła swoją ocenę dnia 10 lipca 2014 r.; z zadowoleniem przyjmuje krótki okres oceny wynoszący pięć miesięcy;

3.

uznaje, że zwolnienia w 661 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 56 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (Działalność usługowa związana z wyżywieniem) są powiązane ze światowym kryzysem finansowym i gospodarczym, powołując się na to, że spadek średniego dochodu i konsumpcji gospodarstw domowych w Hiszpanii spowodował ogólne zmniejszenie popytu na usługi związane z wyżywieniem;

4.

zauważa, że oczekuje się, iż spośród 904 kwalifikujących się beneficjentów jedynie 280 weźmie udział w proponowanych działaniach; zauważa, że w regionach o wysokim bezrobociu liczba uczestników szkoleń i kursów przekwalifikowujących powinna być większa;

5.

zauważa, że zwolnienie 904 osób zwiększy i tak już wysokie bezrobocie w Aragonii, gdzie stopa bezrobocia gwałtownie wzrosła z 4,2 % w grudniu 2007 r. do 18,4 % w grudniu 2013 r.;

6.

zauważa, że w wielu przedsiębiorstwach zwolniono tylko jedną osobę;

7.

z zadowoleniem przyjmuje, że władze hiszpańskie rozpoczęły świadczenie zindywidualizowanych usług na rzecz beneficjentów objętych pomocą w dniu 21 lutego 2014 r.;

8.

zauważa, że w związku ze zwolnieniami w sektorze budowlanym i detalicznym w Aragonii Hiszpania złożyła wnioski o wkład finansowy z EFG dla tego regionu w maju 2010 r. (5) i grudniu 2011 r. (6);

9.

zauważa, że 100 uczestników może otrzymywać – jako zachęta do powrotu na rynek pracy – dodatek do wynagrodzenia w wysokości 200 EUR przez okres maksymalnie 3 miesięcy; wskazuje, że umowy o pracę tych uczestników powinny przewidywać pomyślną perspektywę nawet po zakończeniu wypłacania dodatku do wynagrodzenia;

10.

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje działania skierowane do zwolnionych pracowników, takie jak poradnictwo, doradztwo i poszukiwanie pracy; szkolenie i przekwalifikowanie, reintegracja zawodowa i zachęty;

11.

odnotowuje, że 20 uczestników może otrzymywać w formie zachęty do samozatrudnienia kwotę 400 EUR przez okres maksymalnie 3 miesięcy; jest zdania, że kwota ta jest zbyt mała, a okres jej przyznawania zbyt krótki, aby można było mówić o realnych zachętach do samozatrudnienia;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług opracowano w porozumieniu ze związkami zawodowymi Confederación Sindical de Comisiones Obreras-CC.OO Aragón i Unión General de Trabajadores-UGT Aragón oraz z organizacjami pracodawców Confederación de Empresarios de Aragón-CREA i Confederación de la Pequeña y Mediana Empresa Aragonesa-CEPYME Aragón, oraz że na poszczególnych etapach wdrażania i dostępu do EFG stosowana będzie polityka równego traktowania oraz zasada niedyskryminacji;

13.

zauważa, że dodatki te plasują się znacznie poniżej limitu 35 % łącznych kosztów skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług;

14.

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji w dziedzinie przedsiębiorczości;

15.

wzywa władze hiszpańskie do zapewnienia, aby przy wyborze osób uprawnionych do otrzymania dodatków i zachęt w pełni przestrzegano zasad niedyskryminacji i równych szans;

16.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Hiszpanii potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych Unii; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

17.

wzywa władze hiszpańskie i Komisję do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dopilnowania, by finansowane działania były realizowane zgodnie z zasadami należytego i efektywnego zarządzania finansami;

18.

docenia udoskonaloną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszone udzielanie dotacji; zauważa, że Komisja ukończyła ocenę zgodności wniosku z warunkami przyznania wkładu finansowego w ciągu 12 tygodni od otrzymania kompletnego wniosku;

19.

przypomina, że zgodnie z art. 7 rozporządzenia w sprawie EFG przy opracowywaniu skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług należy przewidywać przyszłe perspektywy rynku pracy i potrzebne umiejętności, a także pakiet ten powinien wpisywać się w strategię przechodzenia na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

20.

podkreśla, że zgodnie z art. 9 rozporządzenia w sprawie EFG wkład finansowy z EFG powinien być ograniczony do tego, co jest niezbędne, aby zapewnić solidarność i tymczasowe, jednorazowe wsparcie dla beneficjentów objętych pomocą; ponadto wkład finansowy z EFG nie zastępuje działań, za które na mocy prawa krajowego lub umów zbiorowych odpowiedzialne są przedsiębiorstwa;

21.

zauważa, że łączne koszty kampanii informacyjnych i reklamowych szacuje się na 4 100 EUR; przypomina o znaczeniu lepszego informowania o wkładzie z EFG i zapewniania większej widoczności roli Unii w tym wkładzie;

22.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

23.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

24.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/54

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0455 – C8-0100/2014),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 (1) (nowe rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0005/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im reintegracji na rynku pracy,

B.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG,

C.

mając na uwadze, że oczekuje się, iż z funduszu skorzysta 475 pracowników spośród 562, którzy spełniają warunki uczestnictwa;

D.

mając na uwadze, że Niderlandy przedłożyły wniosek EGF/2014/002 NL/Gelderland-Overijssel construction dotyczący wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniami w 89 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 41 według klasyfikacji NACE Rev.2 („Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków”) (4), zlokalizowanych w sąsiadujących ze sobą regionach na poziomie NUTS 2 Geldria i Overijssel, do których to zwolnień doszło w okresie odniesienia od 1 marca 2013 r. do 1 grudnia 2013 r., przy czym wobec 475 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG,

E.

mając na uwadze, że zdecydowana większość (92,6 %) pracowników objętych środkami to mężczyźni, a 7,4 % to kobiety; mając na uwadze, że 65,3 % pracowników to osoby między 30 a 54 rokiem życia; mając na uwadze, że 21,9 % pracowników to osoby między 55 a 64 rokiem życia;

F.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.

zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. b) nowego rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Niderlandy mają prawo do pomocy finansowej na mocy powyższego rozporządzenia;

2.

odnotowuje, że w dniu 20 lutego 2014 r. władze niderlandzkie złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 17 kwietnia 2014 r., a także zauważa, że Komisja udostępniła swoją ocenę dnia 10 lipca 2014 r.; z zadowoleniem przyjmuje krótki okres oceny wynoszący pięć miesięcy;

3.

uważa, że zwolnienia w 89 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 41 według klasyfikacji NACE Rev.2 („Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków”), zlokalizowanych w sąsiadujących ze sobą regionach na poziomie NUTS 2 Geldria i Overijssel, są powiązane ze światowym kryzysem finansowym i gospodarczym, powołując się na to, że polityka banków polegająca na zaostrzeniu kryteriów udzielania kredytów hipotecznych i innych rodzajów kredytów znacznie ograniczyła ilość udzielanych kredytów hipotecznych i innych kredytów, podczas gdy działania oszczędnościowe rządu mające na celu redukcję długu publicznego i deficytu budżetowego ograniczyły wydatki publiczne, a gwałtowny spadek cen i wartości na rynku nieruchomości utrudnia sprzedaż i zakup lokali mieszkalnych;

4.

zwraca uwagę, że 562 zwolnienia jeszcze pogorszą sytuację w zakresie bezrobocia w Geldrii i Overijssel, biorąc pod uwagę, że odnotowuje się znaczny wzrost liczby zwolnień w sektorze budowlanym, a w porównaniu z danymi krajowymi liczba bezrobotnych w obu prowincjach stanowi 39 % łącznej liczby zwolnień w 2012 r.;

5.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Niderlandów postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 1 lutego 2014 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

6.

odnotowuje, że proponowane we wniosku działania nie obejmują świadczeń ani środków zachęty;

7.

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje działania skierowane do zwolnionych pracowników, takie jak pomoc w poszukiwaniu pracy i nabory, środki w zakresie szkoleń umożliwiających nabywanie nowych kwalifikacji i zmianę kwalifikacji, pomoc w zakresie zwolnień monitorowanych oraz baza danych pracowników mobilnych;

8.

zauważa, że wśród proponowanych kursów zawodowych dla beneficjentów pomocy, dotyczących zawodów spoza sektora budowlanego, znajduje się usuwanie azbestu; wzywa władze niderlandzkie do dopilnowania, aby osoby uczestniczące w tym konkretnym kursie zostały rzetelnie poinformowane o zagrożeniach dla zdrowia i bezpieczeństwa związanych z pracą z azbestem;

9.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług sporządzono w drodze konsultacji ze związkami zawodowymi i organizacjami pracodawców, partnerami społecznymi z sektora budowlanego i instytucjami oświatowymi oraz że na poszczególnych etapach wdrażania i dostępu do EFG stosowana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji; podkreśla znaczenie przyszłych inicjatyw transgranicznych, takich jak punkty obsługi na granicy czy dostosowanie zasad w celu ułatwienia wymiany informacji i pobudzenia transgranicznej mobilności pracowników;

10.

z zadowoleniem przyjmuje pomysł stworzenia bazy danych pracowników mobilnych umożliwiającej elastyczne zatrudnienie pracowników, której celem będzie zdobycie doświadczenia zawodowego i znalezienie pracy za pośrednictwem tego instrumentu; oczekuje, że uczestnikom uda się znaleźć stałą pracę;

11.

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także ogólnie do sytuacji gospodarczej;

12.

przypomina, że zgodnie z art. 7 nowego rozporządzenia w sprawie EFG przy opracowywaniu skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług umożliwiających nabywanie nowych kwalifikacji oraz zmianę kwalifikacji należy przewidywać przyszłe perspektywy rynku pracy i potrzebne umiejętności oraz pakiet ten powinien obejmować przejście na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

13.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Niderlandów potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych Unii; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

14.

odnotowuje, że całkowity koszt działań w zakresie dostarczania i upowszechniania informacji szacuje się na 27 096 EUR; przypomina o znaczeniu upowszechniania wiedzy o wkładzie z EFG oraz potrzebie zwiększania widoczności Unii w tych działaniach;

15.

docenia udoskonaloną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszone udzielanie dotacji; zauważa, że Komisja ukończyła ocenę zgodności wniosku z warunkami przyznania wkładu finansowego w ciągu 12 tygodni od otrzymania kompletnego wniosku;

16.

podkreśla, że zgodnie z art. 9 nowego rozporządzenia w sprawie EFG wkład finansowy z EFG powinien być ograniczony do tego, co jest niezbędne, aby zapewnić solidarność i tymczasowe, jednorazowe wsparcie dla beneficjentów objętych pomocą, i nie zastępuje działań, za które na mocy prawa krajowego lub umów zbiorowych odpowiedzialne są przedsiębiorstwa;

17.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG, które odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, co do rozszerzenia kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz co do finansowania środków zachęcających do rozpoczęcia własnej działalności gospodarczej;

18.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

19.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

20.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

28.6.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 234/57

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0478 – C8-0115/2014),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0007/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im reintegracji na rynku pracy;

B.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG;

C.

mając na uwadze, że Hiszpania złożyła wniosek EGF/2013/010 ES/Castilla y León w sprawie wkładu finansowego z EFG w związku z 587 zwolnieniami, do których doszło w okresie odniesienia od 28 grudnia 2012 r. do 28 września 2013 r. w trzech przedsiębiorstwach prowadzących działalność w sektorze produkcji wyrobów z drewna i korka (4) w regionie Kastylia i León (ES41) według klasyfikacji NUTS II, przy czym oczekuje się, że 400 zwolnionych pracowników skorzysta ze środków pomocy;

D.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG;

1.

zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 2 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Hiszpania ma prawo do wkładu finansowego na mocy powyższego rozporządzenia;

2.

odnotowuje, że w dniu 5 grudnia 2013 r. władze Hiszpanii przedłożyły wniosek o wkład finansowy z EFG, a w dniu 22 lipca 2014 r. Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku;

3.

jest zdania, że zwolnienia, do których doszło w trzech przedsiębiorstwach prowadzących działalność w sektorze produkcji wyrobów z drewna i korka w regionie Kastylia i León (ES41) według klasyfikacji NUTS II, są powiązane z poważnymi zmianami strukturalnymi w handlu światowym spowodowanymi globalizacją, zwracając uwagę na fakt, że w latach 2008–2011 wielkość wywozu drewnianych wyrobów stolarskich i ciesielskich dla budownictwa z krajów UE-27 spadła o 10,33 %; zauważa, że w tym samym okresie spadek był jeszcze większy w Hiszpanii, gdzie liczba przedsiębiorstw spadła o 28,8 %;

4.

zauważa, że przedmiotowych 587 zwolnień poważnie wpłynęło na lokalny rynek pracy, gdzie stopa bezrobocia wzrosła z 8,2 % w pierwszym kwartale 2008 r. do 22,70 % (5) w pierwszym kwartale 2013 r.; jest zdania, że sytuacja w zakresie zatrudnienia w tym regionie wydaje się szczególnie niepewna, zważywszy na bardzo niską gęstość zaludnienia w prowincji Soria – jednej z dwóch prowincji dotkniętych zwolnieniami, zaś z uwagi na duże uzależnienie tego terytorium od sektora drzewnego, wynikające z wyjątkowo niskiego zaludnienia, zwolnienia w regionie mają również poważny wpływ na lokalną gospodarkę;

5.

zauważa, że według szacunków określona liczba uczestników może otrzymać kwotę szacowaną na maksymalnie 5 200 EUR w ramach tego środka w celu promowania przedsiębiorczości; zauważa, że owa szacowana kwota składa się z kilku kwot pochodzących z różnych środków pomocowych;

6.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Hiszpanii postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 1 lutego 2014 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

7.

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje działania mające na celu powrót na rynek pracy około 400 zwolnionych pracowników, takie jak spotkania wprowadzające i informacyjne, poradnictwo zawodowe i doradztwo, pomoc w intensywnym poszukiwaniu pracy, szkolenia, promowanie przedsiębiorczości, środki zachęcające;

8.

z zadowoleniem przyjmuje, że byli pracownicy przedsiębiorstwa Puertas Norma – głównego przedsiębiorstwa zwalniającego, FAFECYL (6) oraz partnerzy społeczni omówili proponowany wniosek;

9.

przypomina, że ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

10.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Hiszpanii potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych Unii; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

11.

zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych w celu szybszego uruchamiania środków z EFG; docenia ulepszoną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie Parlamentowi i Radzie oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie środków; podkreśla, że w nowym rozporządzeniu w sprawie EFG (7) wprowadzono dalsze usprawnienia procedury oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG;

12.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał powrót zwolnionych pracowników do stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że z EFG można współfinansować jedynie aktywne instrumenty rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

13.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie nowego rozporządzenia w sprawie EFG, które odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, co do rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz co do finansowania środków zachęcających do rozpoczęcia własnej działalności gospodarczej;

14.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

15.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.