4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/3

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 7 października 2015 r. w sprawie T-534/13, Panrico/EUIPO, wniesione w dniu 7 grudnia 2015 r. przez Panrico, S.A.

(Sprawa C-655/15 P)

(2016/C 118/04)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Panrico, S.A. (przedstawiciel: adwokat D. Pellisé Urquiza)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO); HDN Development Corp.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie w całości wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 7 października 2015 r. w sprawie T-534/13;

—	uwzględnienie żądań podniesionych przed Sądem zmierzających do stwierdzenia nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie R 623/2011-4;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi następujące zarzuty, oparte na naruszeniu art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz orzecznictwa Unii, w którym dokonano interpretacji tych przepisów.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez wskazanie dominującego elementu rozpatrywanych oznaczeń oraz porównanie owych oznaczeń bez uwzględnienia kontekstu rynku właściwego ani punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców co do stopnia odróżniającego charakteru tych oznaczeń lub tworzących je elementów

Prawidłowa ocena – czyli ocena dokonana w zgodzie z logiką i prawem – podobieństwa porównywanych oznaczeń wymaga uwzględnienia kontekstu, w jakim owe oznaczenia są używane na rynku właściwym, tak aby przyjąć punkt widzenia przeciętnego konsumenta na konkretnym rynku właściwym. Jak wskazano w odwołaniu, w zaskarżonym wyroku Sąd nie tylko nie odwołał się do tego kontekstu, ale też należycie nie uwzględnił następujących elementów: i) wyjątkowo mocno odróżniającego charakteru elementu DONUT (lub DOUGHNUTS w wersji fonetycznej) na rynku właściwym oraz ii) dominującego charakteru, jaki przeciętny konsument naturalnie przypisuje na rynku właściwym elementowi DOUGHNUTS (lub DONUTS), stanowiącego element złożonego znaku towarowego, takiego jak znak towarowy „Krispy Kreme DOUGHNUTS”.

Zarzut drugi, związany z zarzutem poprzednim, dotyczący nieuwzględnienia przez Sąd powszechnej znajomości (oraz renomy) wcześniejszych znaków towarowych PANRICO, S.A.

Sąd, oceniając w zaskarżonym wyroku prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, w ogóle nie uwzględnił znaczenia powszechnej znajomości i renomy wcześniejszych znaków towarowych. Okoliczność ta jest szczególnie istotna w kontekście utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z którym prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd jest tym wyższe, im silniejszy jest charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego, w szczególności w przypadku znaków renomowanych.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez niezastosowanie w zaskarżonym wyroku kryteriów orzeczniczych związanych z oceną prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, w tym prawdopodobieństwa skojarzenia.

W szczególności:

—

dokonanie błędnej oceny podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń poprzez (i) nieuznanie elementu DOUGHNUTS za element dominujący znaku towarowego „Krispy Kreme DOUGHNUTS” jako całości; oraz (ii) dokonanie błędnej oceny podobieństwa elementu „DOUGHNUTS” do wcześniejszych znaków towarowych DONUT lub DONUTS.

—	dokonanie błędnej oceny podobieństwa towarów i usług opatrzonych kolidującymi oznaczeniami.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez niestwierdzenie nienależytego korzystania z charakteru odróżniającego wcześniejszych znaków towarowych DONUT i DONUTS oraz że wskutek tego doszło do wyrządzenia szkody.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy) w dniu 17 grudnia 2015 r. – Asklepios Kliniken Langen-Seligenstadt GmbH przeciwko Ivanowi Felji

(Sprawa C-680/15)

(2016/C 118/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Asklepios Kliniken Langen-Seligenstadt GmbH

Strona pozwana: Ivan Felja

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. (1) stoi na przeszkodzie uregulowaniu prawa krajowego, które przewiduje, że w przypadku przejęcia przedsiębiorstwa lub zakładu wszystkie warunki pracy uzgodnione na zasadzie autonomii woli i indywidualnie w umowie o pracę pomiędzy zbywającym a pracownikiem przechodzą niezmienione na przejmującego, tak jak gdyby on sam je uzgodnił z pracownikiem w indywidualnej umowie, jeżeli prawo krajowe przewiduje na rzecz przejmującego zarówno oparte na porozumieniu stron, jak i jednostronne możliwości dopasowania umowy o pracę?

W wypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej w odniesieniu do całości pytania lub do określonej grupy warunków pracy indywidualnie uzgodnionych pomiędzy zbywającym a pracownikiem w umowie o pracę:

Czy z zastosowania art. 3 dyrektywy 2001/23/WE wynika, że określone warunki pracy uzgodnione na zasadzie autonomii woli pomiędzy zbywającym a pracownikiem nie przechodzą na przejmującego w postaci niezmienionej i należy dopasować je tylko na podstawie przejęcia przedsiębiorstwa lub zakładu?

Jeżeli zgodnie z odpowiedziami Trybunału na pytania pierwsze i drugie uzgodnione indywidualnie w umowie odesłanie, na podstawie którego określone uregulowania układu zbiorowego stają się w sposób dynamiczny częścią umowy o pracę na zasadzie autonomii woli, nie przechodzi w niezmienionej postaci na przejmującego:

Czy ma to zastosowanie również wtedy, gdy ani zbywający, ani przejmujący nie są stroną układu zbiorowego ani nie należą do takiej strony, tzn. jeżeli uregulowania układu zbiorowego już przed przejęciem przedsiębiorstwa lub zakładu nie stosowałyby się do stosunku pracy ze zbywającym, gdyby nie zawarto w umowie o pracę porozumienia na zasadzie autonomii woli dotyczącego klauzuli odsyłającej?

b)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na to pytanie:

Czy zasada ta obowiązuje także wtedy, gdy zbywający i przejmujący są przedsiębiorstwami z tej samej grupy?

II.

Czy w zakresie, w jakim prawo krajowe przewiduje na rzecz przejmującego zarówno oparte na porozumieniu stron, jak i jednostronne możliwości dopasowania umowy o pracę, art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie krajowemu uregulowaniu dokonującemu transpozycji dyrektyw 77/187/EWG (2) lub 2001/23/WE, które przewiduje, że w przypadku przejęcia przedsiębiorstwa lub zakładu przejmujący jest związany warunkami pracy indywidualnie uzgodnionymi na zasadzie autonomii woli przez zbywającego z pracownikami przed przejęciem zakładu, jak gdyby on sam je uzgodnił, także wtedy, gdy te warunki sprawiają, że określone uregulowania układu zbiorowego, który w przeciwnym razie nie obowiązywałyby w odniesieniu do danego stosunku pracy, w sposób dynamiczny stają się częścią umowy o pracę?

(1) Dyrektywa w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. L 82, s. 16).

(2) Dyrektywa w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich, odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. L 61, s. 26).

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy) w dniu 17 grudnia 2015 r. – Asklepios Dienstleistungsgesellschaft mbH przeciwko Vittorii Graf

(Sprawa C-681/15)

(2016/C 118/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Asklepios Dienstleistungsgesellschaft mbH

Strona pozwana: Vittoria Graf

Pytania prejudycjalne

b)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na to pytanie: Czy zasada ta obowiązuje także wtedy, gdy zbywający i przejmujący są przedsiębiorstwami z tej samej grupy?

II.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Oberösterreich (Austria) w dniu 18 grudnia 2015 r. – Online Games Handels GmbH i Frank Breuer i in./Landespolizeidirektion Oberösterreich.

(Sprawa C-685/15)

(2016/C 118/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Oberösterreich

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Online Games Handels GmbH, Frank Breuer, Nicole Enter, Astrid Walden

Strona pozwana: Landespolizeidirektion Oberösterreich

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 56 TFUE wzgl. art. 49 TFUE i nast. w świetle art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy rozumieć w ten sposób, że przepisy te w obliczu orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (w szczególności jeżeli chodzi o jego wyrok z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie 64962/01, pkt 54), dotyczącego wymogów w zakresie obiektywności oraz bezstronności sądu, stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, zgodnie z którymi dowody, jakie należy przedstawić w ramach postępowania administracyjnego o charakterze karnym, mające uzasadnić chroniony prawem karnym quasi-monopol w ramach krajowego rynku gier losowych, w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (w szczególności z uwzględnieniem wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r. w sprawie C-390/12 (1)) nie mają być opisane i określone przez organ karny (albo inny państwowy organ ścigania) w ramach ich funkcji jako przedstawicieli oskarżenia, lecz mają najpierw zostać opisane i określone raczej z własnej inicjatywy i niezależnie od aktywności stron postępowania przez sąd powołany (w postaci tej samej osoby lub funkcji) do rozstrzygnięcia o zgodności z prawem zaskarżonych środków karnych, a następnie przez ten sam sąd dowody te mają zostać w autonomiczny sposób śledczy przeprowadzone i ocenione?

(1) ECLI:EU:C:2014:281 – „Pfleger i in.”.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 21 grudnia 2015 r. – W.F. Gözze Frottierweberei GmbH, Wolfgang Gözze/Verein Bremer Baumwollbörse

(Sprawa C-689/15)

(2016/C 118/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: W.F. Gözze Frottierweberei GmbH, Wolfgang Gözze

Strona w postępowaniu apelacyjnym: Verein Bremer Baumwollbörse

Pytania prejudycjalne

Czy używanie indywidualnego znaku towarowego jako znaku jakości można uznać za używanie w charakterze znaku towarowego w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) w odniesieniu do towarów, dla których ten znak jakości jest używany?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy w odniesieniu do takiego znaku towarowego powinna zostać stwierdzona jego nieważność zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) lub jego wygaśnięcie na podstawie odpowiedniego zastosowania art. 73 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego grudnia 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, jeżeli właściciel znaku towarowego nie gwarantuje poprzez regularne kontrole jakości u swoich licencjobiorców spełnienia oczekiwań co do jakości, które opinia publiczna wiąże z rzeczonym znakiem jakości?

(1) Dz.U. L 78, s. 1.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Stuttgart (Niemcy) w dniu 4 stycznia 2016 r. – postępowanie karne przeciwko J.S.R.

(Sprawa C-2/16)

(2016/C 118/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Stuttgart

Strona w postępowaniu głównym

J.S.R.

Pytania prejudycjalne

Czy umieszczenie Liberation Tigers of Tamil Eelam („LTTE”) w wykazie zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (1) w odniesieniu do okresu od 23 lipca 2007 r. do 11 maja 2009 r., w szczególności na podstawie decyzji Rady:

—	z dnia 29 maja 2006 r. (2006/379/WE) (2),

—	z dnia 28 czerwca 2007 r. (2007/445/WE) (3),

—	z dnia 20 grudnia 2007 r. (2007/868/WE) (4),

—	z dnia 15 lipca 2008 r. (2008/583/WE) (5) oraz

—	z dnia 26 stycznia 2009 r. (2009/62/WE) (6), jest nieważne?

(1) Dz.U. L 344, s. 70.

(2) Decyzja Rady z dnia 29 maja 2006 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzję 2005/930/WE (Dz.U. L 144, s. 21).

(3) Decyzja Rady z dnia 28 czerwca 2007 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzje 2006/379/WE oraz 2006/1008/WE (Dz.U. L 169, s. 58).

(4) Decyzja Rady z dnia 20 grudnia 2007 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzję 2007/445/WE (Dz.U. L 340, s. 100), ze sprostowaniem.

(5) Decyzja Rady z dnia 15 lipca 2008 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzję 2007/868/WE (Dz.U. L 188, s. 21).

(6) Decyzja Rady z dnia 26 stycznia 2009 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzję 2008/583/WE (Dz.U. L 23, s. 25).

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 11 de Vigo (Hiszpania) w dniu 6 stycznia 2016 r. – Banco Popular Español S.A. i PL Salvador, S.A.R.L./Maria Rita Giraldez Villar i Modesto Martínez Baz

(Sprawa C-7/16)

(2016/C 118/11)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia no 11 de Vigo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Banco Popular Español S.A. i PL Salvador, S.A.R.L.

Strona przeciwna: Maria Rita Giraldez Villar i Modesto Martínez Baz

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) należy interpretować w świetle art. 38 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2) w ten sposób, iż jest sprzeczna z nimi wykładnia orzecznicza przepisu ustawowego prawa krajowego państwa członkowskiego, takiego jak art. 1535 hiszpańskiego kodeksu cywilnego, która ogranicza jego zastosowanie do etapu postępowania rozpoznawczego, to jest do chwili wydania wyroku, uniemożliwiając jego zastosowanie do etapu postępowania egzekucyjnego, jeżeli został wydany wyrok lub upłynął termin na zakwestionowanie roszczenia, a wierzytelność nie została jeszcze zaspokojona w całości?

Czy przepisy prawa Unii Europejskiej wskazane w pytaniu pierwszym sprzeciwiają się przepisowi prawa krajowego, takiemu jak art. 1535 hiszpańskiego kodeksu cywilnego, który umożliwia dokonanie na rzecz osoby trzeciej cesji spornej wierzytelności, gdzie jedną ze stron jest przedsiębiorca, a drugą konsument, bez konieczności wykazania faktycznego doręczenia konsumentowi zawiadomienia o samej cesji, tytule lub podstawach jej dokonania oraz bez konieczności wskazania w każdym wypadku i w sposób należycie udokumentowany, rzeczywistej ceny nabycia wierzytelności ze wskazaniem dokonanego umorzenia lub udzielonego rabatu?

Czy wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 9 marca 1978 r. wydany w sprawie [106/77] Simmenthal (3), należy rozumieć w ten sposób, że dla osiągnięcia celu dyrektywy przywołanej w pytaniu pierwszym w świetle art. 38 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej sąd krajowy nie powinien stosować przepisów prawa krajowego, takich jak art. 1535 hiszpańskiego kodeksu cywilnego, który uniemożliwia wykonanie prawa pierwokupu spornych wierzytelności w tym samym postępowaniu, w którym prowadzona jest egzekucja scedowanej wierzytelności, obciążając tym samym konsumenta obowiązkiem wszczęcia nowego postępowania rozpoznawczego w terminie zawitym 9 dni od zawiadomienia go o cesji oraz poniesienia kosztów z tym związanych (adwokat, pełnomocnik, opłaty sądowe, ustalenie sądu właściwego, gdy cesjonariusz nie posiada siedziby lub miejsca zamieszkania w Hiszpanii,…) przeciwko nowemu posiadaczowi scedowanej wierzytelności?

(1) Dz.U. L 95, s. 29.

(2) Dz.U. C 364, s. 1.

(3) EU:C:1978:49

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 15 stycznia 2016 r. – Wolfram Bechtel i Marie-Laure Bechtel/Finanzamt Offenburg.

(Sprawa C-20/16)

(2016/C 118/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Wolfram Bechtel, Marie-Laure Bechtel

Strona pozwana: Finanzamt Offenburg

Pytania prejudycjalne

Czy art. 39 WE (obecnie art. 45 TFUE) stoi w sprzeczności z przepisem prawa niemieckiego, zgodnie z którym składki na francuskie ubezpieczenie emerytalne i zdrowotne pracownika świadczącego pracę na rzecz administracji francuskiej mieszkającego w Niemczech – inaczej niż porównywalne składki pracownika świadczącego pracę w Niemczech płacone na niemieckie ubezpieczenie społeczne – nie zmniejszają podstawy opodatkowania podatku dochodowego, jeśli wynagrodzenie za pracę zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartą pomiędzy Niemcami a Francją nie może podlegać opodatkowaniu w Niemczech i podwyższa jedynie stawkę podatkową znajdującą zastosowanie do dalszych dochodów?

Czy na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć twierdząco również wówczas, gdy sporne składki ubezpieczenia w ramach opodatkowania dochodu z tytułu pracy– jednostkowo lub ryczałtem –

a)	zostały przez państwo francuskie uwzględnione w sposób zmniejszający podstawę opodatkowania albo

b)	mogły były zostać uwzględnione w sposób zmniejszający podstawę opodatkowania, ale nie zostały zgłoszone w celu uzyskania zmniejszenia i dlatego nie zostały uwzględnione?

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD) Arbitral Tributário (Portugalia) w dniu 15 stycznia 2016 r. – Euro Tyre BC/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-21/16)

(2016/C 118/13)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Euro Tyre BC

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytania prejudycjalne

Czy art. 131 i art. 138 ust. 1 dyrektywy 2006/112 (1) należy interpretować w ten sposób, że w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów sprzeciwiają się temu, by urząd podatkowy państwa członkowskiego odmówił przyznania zwolnienia z podatku VAT przekazującemu towar mającemu miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym państwie członkowskim, gdyż nabywca, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w innym państwie członkowskim nie jest zarejestrowany w VIES (2) [systemie wymiany informacji w zakresie podatku VAT] ani nie jest objęty w tym kraju systemem opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, chociaż w momencie przekazania posiada on ważny numer VAT w tym innym państwie członkowskim, który to numer wykorzystano w treści faktur dotyczących transakcji i gdy spełniono materialnoprawne łączne przesłanki wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, to jest, gdy uprawnienie do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przekazane nabywcy i gdy dostawca wykaże, że rzeczony towar został wysłany lub przewieziony do innego państwa członkowskiego oraz że w wyniku owej wysyłki lub transportu ten sam towar opuścił fizycznie terytorium państwa członkowskiego wysyłki do nabywcy będącego podatnikiem lub osoby prawnej działającej w takim charakterze w państwie członkowskim odmiennym od państwa wysyłki towarów?

Czy zasada proporcjonalności sprzeciwia się temu, by art. 138 ust. 1 dyrektywy 2006/112 interpretować w ten sposób, że należy odmówić zwolnienia z podatku VAT, w przypadku gdy mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim przekazujący towar wiedział o tym, iż nabywca mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w innym państwie członkowskim, choć posiada w tym innym państwie członkowskim ważny numer VAT, nie jest zarejestrowany w VIES ani nie był objęty w tym kraju systemem opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, ale oczekiwał że nabywcy zostanie wpisany do rejestru ze skutkiem wstecznym jako wewnątrzwspólnotowy podmiot gospodarczy?

(1) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

(2) Value Added tax-Information Exchange System

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București (Rumunia) w dniu 15 stycznia 2016 r. – Fondul Proprietatea SA/SC Hidroelectrica SA

(Sprawa C-22/16)

(2016/C 118/14)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul București

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Fondul Proprietatea SA

Strona pozwana: SC Hidroelectrica SA

Pytania prejudycjalne

Czy w rozumieniu art. 107 TFUE udział rumuńskiej spółki o kapitale publicznym w kapitale spółki mieszanej (rumuńsko-tureckiej) jest równoznaczny z pomocą państwa podlegającą obowiązkowi notyfikacji, o którym mowa w art. 108 ust. 3 TFUE?

Czy udział ten stanowi finansowanie publiczne mające charakter selektywny i czy może mieć wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi Unii Europejskiej?

Czy można uznać, że taki udział spółki o kapitale publicznym będącej producentem energii elektrycznej narusza zasadę rozdziału systemów przesyłowych i operatorów systemów przesyłowych, ustanowioną przez art. 9 dyrektywy 2009/72/WE (1) dotyczącej zasad przyjętych dla ryku wewnętrznego energii elektrycznej?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 2003/54/WE (Dz.U. L 211, s. 55).

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/12

Skarga wniesiona w dniu 26 stycznia 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Finlandii

(Sprawa C-42/16)

(2016/C 118/15)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel(-e): x)

Strona pozwana: Republika Finlandii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Finlandii przez wystawianie duplikatów praw jazdy, których termin ważności upływa w dniu 18 stycznia 2033 r., uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 1 i art. 7 ust. 2 dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (1), a przez brak przyłączenia się do Europejskiej Sieci Praw Jazdy uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 7 ust. 5 dyrektywy 2006/126/WE.

—	obciążenie Republiki Finlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Jednym z głównych celów dyrektywy 2006/126/WE jest zwiększenie zabezpieczenia praw jazdy. Cel ten może być zrealizowany poprzez zastosowanie terminów przewidzianych w dyrektywie oraz zastosowanie najnowszych środków przy wystawianiu praw jazdy, tak aby zapobiec fałszerstwom i osiągnąć cele dyrektywy dotyczące bezpieczeństwa ruchu. Artykuł 1 dyrektywy 2006/126/WE przewiduje wprowadzenie krajowego prawa jazdy zgodnie ze wspólnotowym wzorem zawartym w załączniku I. W art. 7 ust. 1 dyrektywy uregulowane są wymogi dotyczące praw jazdy, a w art. 7 ust. 2 ustalony jest okres ważności praw jazdy wystawionych od dnia 19 stycznia 2013 r. W Finlandii okres ważności duplikatów praw jazdy wystawionych po 19 stycznia 2013 r. może być dużo dłuższy niż przewidziano w art. 7 ust. 2 lit. a) i b) dyrektywy 2006/126/WE.

Zgodnie z art. 7 ust. 5 lit. d) dyrektywy 2006/126/WE państwa członkowskie powinny korzystać z Europejskiej Sieci Praw Jazdy po jej uruchomieniu. Europejska Sieć Praw Jazdy (RESPER) została utworzona i uruchomiona w dniu 19 stycznia 2013 r. Ponieważ Finlandia nie przyłączyła się Europejskiej Sieci Praw Jazdy (RESPER), nie można w niej sprawdzić, czy spełnione są warunki wystawienia prawa jazdy. Inne państwa członkowskie nie mogą wspólnie z Finlandią sprawdzić spełnienia warunków wystawienia prawa jazdy i wymienić z nią informacji poprzez tę sieć. W konsekwencji nie może być prowadzona z Finlandią wymiana informacji poprzez Europejską Sieć Praw Jazdy zgodnie z art. 15 dyrektywy 2006/126/WE.

(1) Dz.U. L 403, s. 18.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/13

Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-58/16)

(2016/C 118/16)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Mölls i L. Nicolae, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na tym państwie na mocy art. 2 ust. 3, art. 6, art. 7 i art. 9 dyrektywy 2005/65/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie wzmocnienia ochrony portów, nie zapewniając, w odniesieniu do wszystkich portów w kraju związkowym Nadrenia Północna-Westfalia ustalenia granic portów, zatwierdzenia oceny stanu ochrony i plany ochrony portów, jak też powołania oficera ochrony portów.

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 6 dyrektywy 2005/65/WE państwa członkowskie zapewniają, aby dla każdego portu objętego tą dyrektywą została przeprowadzona ocena stanu ochrony portu i aby ocena ta została zatwierdzona przez państwo członkowskie, którego dotyczy. Zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy owe oceny stanu ochrony portów muszą uwzględniać wszystkie aspekty istotne dla ochrony portu, w tym kwestię granic portu.

Zgodnie z art. 2 ust. 3 państwa członkowskie określają granice każdego z portów, uwzględniając odpowiednio informacje wynikające z oceny stanu ochrony portu. Ustęp 4 odnosi się do przypadku, gdy granice obiektu portowego w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004 (2) rzeczywiście obejmują cały port.

Kontrola przeprowadzona w 2013 r. wykazała, że przynajmniej w wypadku 11 portów w Nadrenii Północnej-Westfalii, które podlegają dyrektywie 2005/65/WE, nie sporządzono ocen stanu ochrony portu. Z późniejszej wymiany pism wynika, że sytuacja ta nie uległa dotąd zmianie.

Co najmniej dla tej samej liczby portów nie określono także granic portów, gdyż – jak wskazano powyżej – wiąże się to z przeprowadzeniem oceny stanu ochrony portu.

Oznacza to, że Niemcy nie wdrożyły w należyty sposób art. 2 ust. 3 i art. 6 dyrektywy 2005/65/WE.

Zgodnie z art. 7 dyrektywy 2005/65/WE państwa członkowskie zapewniają, aby dla każdego portu objętego tą dyrektywą został sporządzony plan ochrony portu i aby plany takie zostały zatwierdzone przez dane państwo członkowskie.

W piśmie z dnia 21 sierpnia 2013 r. władze niemieckie przyznały, że w odniesieniu do 11 portów w Nadrenii Północnej-Westfalii, które podlegają dyrektywie, nie zostały sporządzone plany ochrony portu. Z dalszej wymiany pism wynika, że sytuacja ta nie uległa dotąd zmianie.

Oznacza to, że Niemcy nie wdrożyły w należyty sposób art. 7 dyrektywy 2005/65/WE.

Zgodnie z art. 9 dyrektywy 2005/65/WE dla każdego z portów podlegających tej dyrektywie zostanie zatwierdzony oficer ochrony portu.

W piśmie z dnia 21 sierpnia 2013 r. władze niemieckie przyznały, że w wypadku szeregu podlegających dyrektywie portów w Nadrenii Północnej-Westfalii nie zatwierdzono takich oficerów. Z dalszej wymiany pism wynika, że sytuacja ta nie uległa dotąd zmianie.

Oznacza to, że Niemcy nie wdrożyły w należyty sposób art. 9 dyrektywy 2005/65/WE.

(1) Dz.U. L 310, s. 28.

(2) Dz.U. L 129, s. 6.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/14

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-462/13, Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi, S.A./Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi, S.A.

(Sprawa C-66/16 P)

(2016/C 118/17)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszące odwołanie: Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi, S.A. (przedstawiciele: J. L. Buendía Sierra i A. Lamadrid de Pablo, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska i SES Astra

Żądania wnoszących odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 26 listopada 2015 r.;

—	definitywne rozstrzygnięcie skargi o stwierdzenie nieważności oraz stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 czerwca 2013 r. (1);

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżony wyrok potwierdził decyzję Komisji w sprawie pomocy państwa, dotyczącą szeregu środków przyjętych przez hiszpańskie władze publiczne w celu zagwarantowania, aby sygnał naziemnej telewizji cyfrowej (NTC) dotarł do oddalonych regionów terytorium kraju, które zamieszkuje jedynie 2,5 % populacji. W decyzji tej Komisja uznała, że z praktycznego punktu widzenia usługa taka nie zostałaby zaoferowana na rynku, gdyby interwencja władz publicznych nie miała miejsca. Pomimo to Komisja zaprzeczyła, że chodzi tu o usługę w ogólnym interesie gospodarczym (UOIG) i potwierdziła, że z formalnego punktu widzenia usługa ta nie została „jasno” zdefiniowana i powierzona przez władze publiczne. Instytucja ta stwierdziła także, że w każdym razie władze publiczne nie były uprawnione do wyboru określonej technologii na etapie organizacji UOIG.

Pierwszy i jedyny zarzut odwołania: naruszenia prawa w zakresie wykładni art. 14, art. 106 ust. 2 i art. 107 ust. 1 TFUE, a także protokołu nr 26 w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym i protokołu nr 29 w sprawie systemu publicznego nadawania w państwach członkowskich.

W odwołaniu podkreślono w szczególności, że w zaskarżonym wyroku Sąd popełnił następujące błędy:

—	ewidentnie naruszył granice „oczywistego błędu” przy badaniu różnych aktów przyjętych przez władze publiczne w związku z definiowaniem i powierzaniem UOIG;

—

w sposób nienależyty ograniczył „szeroki zakres uznania” państw członkowskich, którym dysponują one zarówno przy definiowaniu, jak i przy „organizacji” UOIG, i który obejmuje zatem decyzję o wyborze szczegółowych zasad świadczenia UOIG oraz decyzję o wyborze konkretnej technologii, bez względu na to, czy decyzje te zawarte są w akcie definiującym usługę, czy też w odrębnym akcie;

—	dokonał błędnej analizy obowiązujących przepisów prawa hiszpańskiego;

—	nie uwzględnił okoliczności, że „zdefiniowanie” UOIG i „powierzenie” takiej usługi jednemu przedsiębiorstwu lub większej ich liczbie może zostać dokonane mocą odrębnych aktów;

—	nie uwzględnił okoliczności, że dla „zdefiniowania” UOIG i „powierzenia” takiej usługi nie jest wymagane posłużenie się konkretnym sformułowaniem lub wyrażeniem, ale przeprowadzenie analizy merytorycznej i funkcjonalnej;

—	zanegował zastosowanie protokołu nr 29 w sprawie nadawania, dołączonego do TFUE oraz TUE.

(1) Decyzja Komisji 2014/489/UE z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.28599 [C 23/2010) (ex NN 36/2010, ex CP 163/2009)] wdrożonej przez Królestwo Hiszpanii na rzecz rozwinięcia naziemnej telewizji cyfrowej na obszarach oddalonych i mniej zurbanizowanych (poza regionem Kastylia-La Mancha) (Dz.U. 2014, L 217, s. 52).

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/15

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-465/13, Comunidad Autónoma de Cataluña i CTTI/Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Comunidad Autónoma de Cataluña i Centre de Telecomunicacions i Tecnologies de la Informació de la Generalitat de Catalunya (CTTI)

(Sprawa C-67/16 P)

(2016/C 118/18)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Comunidad Autónoma de Cataluña oraz Centre de Telecomunicacions i Tecnologies de la Informació de la Generalitat de Catalunya (CTTI) (przedstawiciele: J. L. Buendía Sierra i A. Lamadrid de Pablo, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska i SES Astra

Żądania wnoszących odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 26 listopada 2015 r.;

—	definitywne rozstrzygnięcie skargi o stwierdzenie nieważności oraz stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 czerwca 2013 r. (1);

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu podkreślono w szczególności, że w zaskarżonym wyroku Sąd popełnił następujące błędy:

—	ewidentnie naruszył granice „oczywistego błędu” przy badaniu różnych aktów przyjętych przez władze publiczne w związku z definiowaniem i powierzaniem UOIG;

—

—	dokonał błędnej analizy obowiązujących przepisów prawa hiszpańskiego;

—	nie uwzględnił okoliczności, że „zdefiniowanie” UOIG i „powierzenie” takiej usługi jednemu przedsiębiorstwu lub większej ich liczbie może zostać dokonane mocą odrębnych aktów;

—	nie uwzględnił okoliczności, że dla „zdefiniowania” UOIG i „powierzenia” takiej usługi nie jest wymagane posłużenie się konkretnym sformułowaniem lub wyrażeniem, ale przeprowadzenie analizy merytorycznej i funkcjonalnej;

—	zanegował zastosowanie protokołu nr 29 w sprawie nadawania, dołączonego do TFUE oraz TUE.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/16

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-487/13, Navarra de Servicios y Tecnologías/Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Navarra de Servicios y Tecnologías, S.A.

(Sprawa C-68/16 P)

(2016/C 118/19)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: Navarra de Servicios y Tecnologías, S.A. (przedstawiciele: J. L. Buendía Sierra i A. Lamadrid de Pablo, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 26 listopada 2015 r.;

—	definitywne rozstrzygnięcie skargi o stwierdzenie nieważności oraz stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 czerwca 2013 r. (1);

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu podkreślono w szczególności, że w zaskarżonym wyroku Sąd popełnił następujące błędy:

—	ewidentnie naruszył granice „oczywistego błędu” przy badaniu różnych aktów przyjętych przez władze publiczne w związku z definiowaniem i powierzaniem UOIG;

—

—	dokonał błędnej analizy obowiązujących przepisów prawa hiszpańskiego;

—	nie uwzględnił okoliczności, że „zdefiniowanie” UOIG i „powierzenie” takiej usługi jednemu przedsiębiorstwu lub większej ich liczbie może zostać dokonane mocą odrębnych aktów;

—	nie uwzględnił okoliczności, że dla „zdefiniowania” UOIG i „powierzenia” takiej usługi nie jest wymagane posłużenie się konkretnym sformułowaniem lub wyrażeniem, ale przeprowadzenie analizy merytorycznej i funkcjonalnej;

—	zanegował zastosowanie protokołu nr 29 do w sprawie nadawania, dołączonego do TFUE oraz TUE.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/17

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-541/13, Abertis Telecom S.A. i Retevisión I/Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Cellnex Telecom S.A. i Retevisión I, S.A.

(Sprawa C-69/16 P)

(2016/C 118/20)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszące odwołanie: Cellnex Telecom S.A., dawniej Abertis Telecom S.A. i Retevisión I, S.A. (przedstawiciele: J. L. Buendía Sierra i A. Lamadrid de Pablo, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska i SES Astra

Żądania wnoszących odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 26 listopada 2015 r.;

—	definitywne rozstrzygnięcie skargi o stwierdzenie nieważności oraz stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 czerwca 2013 r. (1);

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu podkreślono w szczególności, że w zaskarżonym wyroku Sąd popełnił następujące błędy:

—	ewidentnie naruszył granice „oczywistego błędu” przy badaniu różnych aktów przyjętych przez władze publiczne w związku z definiowaniem i powierzaniem UOIG;

—

—	dokonał błędnej analizy obowiązujących przepisów prawa hiszpańskiego;

—	nie uwzględnił okoliczności, że „zdefiniowanie” UOIG i „powierzenie” takiej usługi jednemu przedsiębiorstwu lub większej ich liczbie może zostać dokonane mocą odrębnych aktów;

—	nie uwzględnił okoliczności, że dla „zdefiniowania” UOIG i „powierzenia” takiej usługi nie jest wymagane posłużenie się konkretnym sformułowaniem lub wyrażeniem, ale przeprowadzenie analizy merytorycznej i funkcjonalnej;

—	zanegował zastosowanie protokołu nr 29 w sprawie nadawania, dołączonego do TFUE oraz TUE.

(1) Decyzja Komisji 2014/489/UE z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.28599 [C 23/10) (ex NN 36/10, ex CP 163/09)] wdrożonej przez Królestwo Hiszpanii na rzecz rozwinięcia naziemnej telewizji cyfrowej na obszarach oddalonych i mniej zurbanizowanych (poza regionem Kastylia-La Mancha) (Dz.U. 2014, L 217, s. 52).

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/19

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawach połączonych T-463/13 i T-464/13, Comunidad Autónoma de Galicia i Retegal/Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Comunidad Autónoma de Galicia i Redes de Telecomunicación Galegas Retegal, S.A. (Retegal)

(Sprawa C-70/16 P)

(2016/C 118/21)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszące odwołanie: Comunidad Autónoma de Galicia i Redes de Telecomunicación Galegas Retegal, S.A. (Retegal) (przedstawiciele: F. J. García Martínez i B. Pérez Conde, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska i SES Astra

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	stwierdzenie, że zarzuty podniesione w odwołaniu są dopuszczalne i zasadne;

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 26 listopada 2015 r. w sprawach połączonych T-463/13 i T-464/13;

—

definitywne rozstrzygnięcie skargi o stwierdzenie nieważności polegające na uwzględnieniu żądań przestawionych przez stronę skarżącą w pierwszej instancji w odniesieniu do spornej decyzji (1) Komisji z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.28599 [C 23/2010) (ex NN 36/2010, ex CP 163/2009)] wdrożonej przez Królestwo Hiszpanii na rzecz rozwinięcia naziemnej telewizji cyfrowej na obszarach oddalonych i mniej zurbanizowanych (poza regionem Kastylia-La Mancha).

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Pierwszy zarzut odwołania: naruszenie prawa polegające na braku spójności sentencji zaskarżonego wyroku w odniesieniu do stwierdzenia wad spornej decyzji, które zostały wskazane w czwartym zarzucie skarg i które polegają na wyraźnym uznaniu spółki Retegal za bezpośredniego beneficjenta niezgodnej z prawem pomocy państwa oraz na określeniu wysokości kwoty będącej przedmiotem nakazu odzyskania.

W zarzucie tym wnoszące odwołanie zwracają uwagę na oczywistą wadę, którą dotknięty jest zaskarżony wyrok, a która polega z jednej strony na tym, że w sentencji tego wyroku nie stwierdzono zawartych w spornej decyzji (motywy 193 i 194 decyzji) i wskazanych w pierwszej instancji błędów dotyczących szczególnej sytuacji Galicji, a z drugiej strony na tym, że spółkę Retegal uznano za bezpośredniego beneficjenta niezgodnej z prawem pomocy, po czym określono wysokość kwoty objętej nakazem odzyskania. Chociaż w zaskarżonym wyroku (pkt 153) zanegowano prawnie wiążący charakter tej błędnej kwalifikacji spółki Retegal jako bezpośredniego beneficjenta pomocy państwa (pkt 193) i błędnej kwalifikacji kwoty (pkt 194), której odzyskanie zostało nakazane w spornej decyzji (sentencja), z czym wnoszące odwołanie się zgadzają, to jednak Sąd nie powtórzył tego wyraźnego stwierdzenia w sentencji, mimo że wniesiona skarga miała na celu stwierdzenie nieważności błędnych ustaleń zawartych w spornej decyzji, które prawidłowo i skutecznie zostały uznane za niewiążące prawnie. Z tego względu oraz w trosce o zapewnienie wewnętrznej spójności między podstawami prawnymi a sentencją, skargę należy częściowo uwzględnić ze względu na logikę zasady pewności prawa (w celu uniknięcia późniejszych konfliktów dotyczących interpretacji zakresu spornej decyzji na etapie odzyskania pomocy, które są nieuchronne)

Drugi zarzut odwołania: naruszenie prawa w postaci naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE poprzez stwierdzenie w zaskarżonym wyroku, że spełnione zostały przesłanki uznania kwestionowanych działań za pomoc państwa.

W zarzucie tym wnoszące odwołanie domagają się uchylenia wyroku, twierdząc, że dopuszczono się w nim naruszenia prawa polegającego na tym, że Sąd przeprowadził niespełniającą ustanowionych w orzecznictwie kryteriów kontrolę mającą na celu zbadanie, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki, które pozwalają uznać sporną galicyjską interwencję publiczną za pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Chociaż w trakcie postępowania Komisja przyznała, że nie dysponuje wystarczającymi, wiarygodnymi i wyczerpującymi informacjami na temat szczególnej sytuacji panującej w Galicji, potwierdzając tym samym wskazany przez skarżące w pierwszej instancji błąd w ocenie, to w zaskarżonym wyroku błędnie orzeczono, że kwestionowane zachowanie Galicji nie było związane z wykonywaniem prerogatyw władz państwowych (konieczna interwencja publiczna, wobec stwierdzenia nieudolności rynku zaistniałej w strefie II, w celu zapewnienia, aby obywatele mogli w dalszym ciągu odbierać sygnał telewizyjny po wyłączeniu telewizji analogowej), ale miało ono charakter gospodarczy. Sąd doszedł do tego wniosku bez zbadania, czy ustalenia faktyczne dokonane przez Komisję są rzeczywiście prawidłowe, w szczególności w odniesieniu do okoliczności, że sieć cyfrowa władz lokalnych nie mogła ani nie może być wykorzystywana do celów handlowych. Sąd błędnie potwierdził również domniemania Komisji, w myśl którego infrastruktura wspierająca należąca do samorządu terytorialnego umożliwiała „świadczenie innych usług”, odrębnych od „usługi wspierającej NTC”, i to pomimo okoliczności, że przyjęcie takiego domniemania wykorzystania do celów handlowych jest niemożliwe ze względów merytorycznych i prawnych.

Gdyby Sąd przeprowadził pełną kontrolę konkretnych okoliczności sporu, w sposób zgodny z wymogami wynikającymi z orzecznictwa, nie doszedłby do takiego wniosku, ponieważ infrastruktura scyfryzowana dzięki spornej interwencji galicyjskich władz nie mogła być wykorzystywana do celów handlowych ze względu na swą charakterystykę techniczną (proste stanowisko i budka), ani ze względu na poziom wyposażenia (jedynie wyposażenie NTC) ani też ze względu na istniejący stan prawny (przepis krajowy, który zezwalał władzom lokalnym jedynie na świadczenie usług w zakresie przekazu sygnału telewizji cyfrowej bez wzajemnego świadczenia gospodarczego), wobec czego nie można było uznać, że środek ten jest objęty zakresem zastosowania art.107 ust. 1 TFUE.

Trzeci zarzut odwołania: naruszenie prawa polegające na niedopełnieniu obowiązku uzasadnienia wyroków (art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem) oraz naruszeniu art. 107 ust. 1 TFUE przez to, że w zaskarżonym wyroku błędnie oceniono selektywny charakter pomocy.

W zarzucie tym wnoszące odwołanie zwracają uwagę na okoliczność, że zaskarżony wyrok (pkt 85), w odniesieniu do selektywnego charakteru, jaki przypisuje się spornemu środkowi, obarczony jest tym samym brakiem uzasadnienia i błędem w ocenie, co sporna decyzja (motyw 113), skoro nie przeanalizowawszy ani nie ustosunkowawszy się do braku i błędu, które zostały podniesione w pierwszej instancji, Sąd ograniczył się w swym wyroku do potwierdzenia stanowiska Komisji w tym przedmiocie, bez jasnego i jednoznacznego przedstawienia czy podsumowania swego rozumowania, uchybiając w ten sposób nie tylko obowiązkowi uzasadnienia wyroków, ale także obowiązkowi przeprowadzenia analizy porównawczej niezbędnej do tego, by móc ocenić, czy pomoc ma selektywny charakter. Gdyby Sąd nie zrezygnował z przeprowadzenia owej wymaganej analizy, stwierdziłby, że sytuacja władz lokalnych strefy II w Galicji i sytuacja innych, takich jak interwenient, „przedsiębiorstw korzystających z innych technologii” nie są w żaden sposób porównywalne ani pod względem faktycznym, ani pod względem prawnym, gdyż owe inne „przedsiębiorstwa” nie świadczyły (na warunkach przewidzianych w przepisach krajowych, tj. „bez wzajemnego świadczenia gospodarczego”) usług w zakresie przekazu sygnału telewizji cyfrowej na rzecz obywateli zamieszkujących strefę II w Galicji, ani też nie miały obowiązku ani zamiaru świadczenia takich usług.

Czwarty zarzut odwołania: naruszenie prawa dotyczące wykładni art. 14 i art. 106 ust. 2 protokołu nr 26 TFUE w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym oraz nieuwzględnienia orzecznictwa odnoszącego się do wykładni tych postanowień.

Zarzut ten składa się z trzech części, w których podnoszone jest naruszenie art. 14 i art. 106 ust. 2 dołączonego do TFUE protokołu nr 26 w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym oraz nieuwzględnienie orzecznictwa odnoszącego się do wykładni tych postanowień, ze względu na to, że w zaskarżonym wyroku Sąd dokonał błędnej wykładni wskazanych postanowień odnoszących się do UOIG. Część pierwsza dotyczy okoliczności, że w zaskarżonym wyroku nie wzięto pod uwagę zakresu uznania, jaki przysługuje państwom członkowskim przy definiowaniu UOIG, przedstawiając wykładnię, która w tym wypadku skutkuje pominięciem owych uprawnień dyskrecjonalnych i uczynieniem ich bezprzedmiotowymi. Dokument urzędowy zezwalający na kwestionowaną interwencję publiczną zawierał jasną i precyzyjną definicję misji usługi publicznej, spełniał wszystkie wymagane w orzecznictwie przesłanki pozwalające uznać, że usługa publiczna została skutecznie zdefiniowana. W części drugiej zwrócono uwagę na okoliczność, że w zaskarżonym wyroku nie oceniono zaistnienia oczywistego błędu w definicji usługi publicznej i nie stwierdzono, że definicja dokonana przez władze publiczne była oczywiście błędna, mimo iż Sąd stwierdził, że chodzi tu ewidentnie o działalność, którą pod względem materialnym można uznać dokładnie za UOIG. W części trzeciej wnoszące odwołanie powołują się na naruszenia prawa popełnione w zaskarżonym wyroku i polegające na błędnej wykładni przepisów krajowych, które doprowadziły Sąd do uznania, że nie istnieje jasna i precyzyjna definicja UOIG w rozumieniu wyroku Altmark (2).

(1) Decyzja Komisji 2014/489/UE z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.28599 [C 23/10) (ex NN 36/2010, ex CP 163/2009)] wdrożonej przez Królestwo Hiszpanii na rzecz rozwinięcia naziemnej telewizji cyfrowej na obszarach oddalonych i mniej zurbanizowanych (poza regionem Kastylia-La Mancha) (Dz.U. 2014, L 217, s. 52).

(2) Wyrok z dnia 24 lipca 2003 r., Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg, C-280/00, Rec, EU:C:2003:415.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/21

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-461/13, Hiszpania/Komisja, wniesione w dniu 12 lutego 2016 r. przez Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-81/16 P)

(2016/C 118/22)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: A. Rubio González, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uwzględnienie odwołania i uchylenie wyroku Sądu z dnia 26 listopada 2015 r. w sprawie T-461/13, Królestwo Hiszpanii/Komisja Europejska;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2014/489/UE (1) z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.28599 [C 23/10) (ex NN 36/10, ex CP 163/09)] wdrożonej przez Królestwo Hiszpanii na rzecz rozwinięcia naziemnej telewizji cyfrowej na obszarach oddalonych i mniej zurbanizowanych (poza regionem Kastylia-La Mancha);

—	obciążenie drugiej trony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie prawa dotyczące kontroli państw członkowskich w odniesieniu do definiowania i stosowania pojęcia usługi w ogólnym interesie gospodarczym. Odnośnie do pierwszej z przesłanek ustanowionych w wyroku Altmark (2) Sąd odmówił zweryfikowania, czy Komisja zbadała wszystkie elementy mające znaczenie dla dokonania oceny definicji usługi publicznej. Sąd nie zbadał także, czy Komisja przeanalizowała wszystkie elementy mające znaczenie dla dokonania oceny, czy spełniona została czwarta z przesłanek określonych w wyroku Altmark. W ten sposób Sąd naruszył zakres uznania państwa członkowskiego, jakim dysponuje ono przy organizacji swych usług publicznych.

Naruszenie prawa dotyczące kontroli sądowej zgodności pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym. Przede wszystkim Sąd nie skontrolował, czy ustalenia faktyczne, na których Komisja oparła swą analizę, były prawidłowe. Ponadto w zaskarżonym wyroku zrezygnowano z kontroli wiarygodności, spójności i znaczenia danych, którymi posłużyła się Komisja. Sąd nie zbadał wreszcie, czy wnioski, do których doszła Komisja są zasadne.

(1) Dz.U. L 217, s. 52.

(2) Wyrok Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg, C-280/00, EU:C:2003:415.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/23

Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Šumelj i in./Komisja

(Sprawy połączone T-546/13, T-108/14 i T-109/14) (1)

((Odpowiedzialność pozaumowna - Przystąpienie Chorwacji do Unii - Uchylenie ustawodawstwa krajowego przewidującego utworzenie zawodu komornika publicznego przed przystąpieniem do Unii - Szkoda poniesiona przez osoby, które uprzednio mianowano komornikami publicznymi - Brak przyjęcia przez Komisję środków mających na celu przestrzeganie zobowiązań związanych z przystąpieniem - Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom - Artykuł 36 aktu o przystąpieniu))

(2016/C 118/23)

Język postępowania: chorwacki

Strony

Strona skarżąca: Ante Šumelj (Zagrzeb, Chorwacja), Dubravka Bašljan (Zagrzeb), Đurđica Crnčević (Sveti Ivan Zelina, Chorwacja), Miroslav Lovreković (Križevci, Chorwacja) (sprawa T-546/13); Drago Burazer (Zagrzeb), Nikolina Nežić (Zagrzeb), Blaženka Bošnjak (Sveti Ivan Zelina), Bosiljka Grbašić (Križevci, Chorwacja), Tea Tončić (Pula, Chorwacja), Milica Bjelić (Dubrownik, Chorwacja), Marijana Kruhoberec (Varaždin, Chorwacja) (sprawa T-108/14); Davor Škugor (Sisak, Chorwacja), Ivan Gerometa (Vrsar, Chorwacja), Kristina Samardžić (Split, Chorwacja), Sandra Cindrić (Karlovac, Chorwacja), Sunčica Gložinić (Varaždin), Tomislav Polić (Kaštel Novi, Chorwacja) i Vlatka Pižeta (Varaždin) (sprawa T-109/14) (przedstawiciel: adwokat M. Krmek)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Ćutuk i G. Wils oraz, w sprawach T-546/13 i T-108/14, S. Ječmenica, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o odszkodowanie celem naprawienia szkody, jaką mieli ponieść skarżący ze względu na zawinione zachowanie Komisji podczas monitorowania przez nią przestrzegania przez Republikę Chorwacji jej zobowiązań związanych z przystąpieniem.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Ante Šumelj i inni skarżący, których nazwiska wskazano w załączniku, zostają obciążeni kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 367 z 14.12.2013.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/23

Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Mederer/OHIM – Cadbury Netherlands International Holdings (Gummi Bear-Rings)

(Sprawa T-210/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską - Graficzny znak towarowy Gummi Bear-Rings - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy GUUMY - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 118/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mederer GmbH (Fürth, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Sachs i O. Ruhl)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: V. Melgar i H. Kunz, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Cadbury Netherlands International Holdings BV (Breda, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat A. Padial Martínez)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 grudnia 2013 r. (sprawa R 225/2013-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Cadbury Netherlands International Holdings B V a Mederer GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Mederer GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 245 z 28.7.2014.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/24

Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Bodson i in./EBI

(Sprawa T-240/14 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Personel EBI - Umowny charakter stosunku pracy - Reforma systemu wynagrodzeń i awansu płacowego EBI - Obowiązek uzasadnienia - Przeinaczenie - Naruszenia prawa))

(2016/C 118/25)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Jean-Pierre Bodson (Luksemburg, Luksemburg), Dalila Bundy (Cosnes-et-Romain, Francja), Didier Dulieu (Roussy-le-Village, Francja), Marie-Christel Heger (Nospelt, Luksemburg), Evangelos Kourgias (Senningerberg, Luksemburg), Manuel Sutil (Luksemburg), Patrick Vanhoudt (Gonderange, Luksemburg) i Henry von Blumenthal (Bergem, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: C. Gómez de la Cruz, T. Gilliams i G. Nuvoli, pełnomocnicy, wspomagani przez adwokata P.E. Partscha)

Przedmiot

Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 12 lutego 2014 r. Bodson i in./EBI (F-73/12, Zb.Orz.SP, EU:F:2014:16).

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Jean-Pierre Bodson i inni wnoszący odwołanie, wymienieni w załączniku, pokrywają własne koszty i zostają obciążeni kosztami poniesionymi przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) w niniejszej instancji.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/25

Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Bodson i in./EBI

(Sprawa T-241/14 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Personel EBI - Zobowiązaniowy charakter stosunku pracy - Wynagrodzenie - Reforma systemu premii w EBI - Obowiązek uzasadnienia - Przeinaczenie - Naruszenie prawa))

(2016/C 118/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: C. Gómez de la Cruz, T. Gilliams i G. Nuvoli, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata P.E. Partscha)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu ds. Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 12 lutego 2014 r., Bodson i in/EBI (F-83/12, RecFP, EU:F:2014:15) zmierzające do uchylenia tego wyroku.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	J.P. Bodson oraz pozostali wnoszący odwołanie, których nazwiska figurują w załączniku, pokrywają własne koszty oraz koszty niniejszego postępowania poniesione przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI).

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/25

Wyrok Sądu z dnia 25 lutego 2016 r. – FCC Aqualia/OHIM – Sociedad General de Aguas de Barcelona (AQUALOGY)

(Sprawa T-402/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego AQUALOGY - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy AQUALIA oraz wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy aqualia - Względne podstawy odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 118/27)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: FCC Aqualia, SA (Madryd, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. de Oliveira Vaz Miranda de Sousa, N. González-Alberto Rodríguez i C. Sueiras Villalobos)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: V. Melgar i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Sociedad General de Aguas de Barcelona, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Grau Mora, C. Viola Zendrera i A. Torrente Tomás)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 marca 2014 r. (sprawa R 1209/2013-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sociedad General de Aguas de Barcelona, SA a FCC Aqualia, SA.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	FCC Aqualia, SA zostaje obciążona kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 261 z 11.8.2014.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/27

Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Vidmar i in./Komisja

(Sprawa T-507/14) (1)

(2016/C 118/29)

Język postępowania: chorwacki

Strony

Strona skarżąca: Vedran Vidmar (Zagrzeb, Chorwacja) i 21 pozostałych skarżących, których nazwiska wskazano w załączniku do wyroku (przedstawiciel: adwokat D. Graf), a także Darko Graf (Zagrzeb) (przedstawiciele: początkowo adwokat D. Graf, następnie adwokat L. Duvnjak)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Ječmenica i G. Wils, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Vedran Vidmar, Darko Graf i inni skarżący, których nazwiska wskazano w załączniku, zostają obciążeni kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/27

Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – provima Warenhandels/OHIM – Renfro (HOT SOX)

(Sprawa T-543/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską - Słowny znak towarowy HOT SOX - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 118/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: provima Warenhandels GmbH (Bielefeld, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H. Prange I J.P. Croll)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: M. Rajh, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Renfro Corp. (Mount Airy, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci C. Schenk, M. Best, U. Pfleghar i S. Schäffner)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 maja 2014 r. (sprawa R 1859/2013-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między provima Warenhandels GmbH a Renfro Corp.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	provima Warenhandels GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 339 z 29.9.2014.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/28

Wyrok Sądu z dnia 25 lutego 2016 r. – Musso/Parlament

(Sprawy połączone T-589/14 i T-772/14) (1)

((Uposażenia posłów do Parlamentu - Emerytura - Ciążący na posłach francuskich obowiązek uwzględnienia ich uprawnień emerytalnych w systemach krajowych - Zasada zapobiegania zbiegowi praw - Przepisy wykonawcze do statutu posłów - Decyzja wydana po zakończeniu postępowania odwoławczego - Nota debetowa - Decyzja w sprawie zawieszenia wypłaty emerytury - Zasada kontradyktoryjności - Rozsądny termin - Obowiązek uzasadnienia))

(2016/C 118/31)

Język postępowania: francuski.

Strony

Strona skarżąca: François Musso (Ajaccio, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Gross i L. Stachnik)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: G. Corstens i S. Seyr, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji prezydium Parlamentu z dnia 26 czerwca 2014 r. potwierdzającej decyzję sekretarza generalnego Parlamentu z dnia 17 października 2011 r., mocą której ustalono miesięczną wysokość uprawnień emerytalnych, biorąc pod uwagę kwoty pobierane z dwóch francuskich kas emerytalnych i zdecydowano, że należy odzyskać kwotę 127 065,19 EUR a po drugie żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu z dnia 22 września 2014 r.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	François Musso pokrywa własne koszty oraz koszty Parlamentu Europejskiego.

(1) Dz.U. C 351 z 6.10.2014.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/29

Wyrok Sądu z dnia 25 lutego 2015 r. – Puma/OHIM – Sinda Poland (Przedstawienie zwierzęcia)

(Sprawa T-692/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego znaku towarowego przedstawiającego zwierzę - Wcześniejsze graficzne międzynarodowe znaki towarowe przedstawiające pumę - Względna podstawa odmowy rejestracji - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 118/32)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Sinda Poland Corporation sp. z o.o. (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: adwokaci M. Siciarek, J. Rasiewicz i J. Mrozowski)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 lipca 2014 r. (sprawa R 2214/2013-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Puma SE a Sinda Poland Corporation sp. z o.o.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 14 lipca 2014 r. (sprawa R 2214/2013-5).

2)	OHIM pokrywa, poza własnymi kosztami, połowę kosztów poniesionych przez Puma SE, w tym niezbędnych kosztów poniesionych przez Pumę w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą OHIM.

3)	Sinda Poland Corporation sp. z o.o. pokrywa, poza własnymi kosztami, połowę kosztów poniesionych przez Pumę, w tym niezbędnych kosztów poniesionych przez Pumę w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą OHIM.

(1) Dz.U. C 409 z 17.11.2014.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/30

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2016 r. – Consolidated Artists/OHIM – Body Cosmetics International (MANGO)

(Sprawa T-761/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny wspólnotowy znak towarowy MANGO - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Braku charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Artykuł 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009])

(2016/C 118/33)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Consolidated Artists BV (Amstelveen, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat B. Corne)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: S. Pétrequin i A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Body Cosmetics International GmbH (Willich, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Müller-Mergenthaler)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 września 2014 r. (sprawa R 2337/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Body Cosmetics International GmbH a Consolidated Artists BV.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Consolidated Artists BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 7 z 12.1.2015.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/30

Wyrok Sądu z dnia 24 lutego 2016 r. – Tayto Group/OHIM – MIP Metro (REAL HAND COOKED)

(Sprawa T-816/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego REAL HAND COOKED - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy real Quality - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Nadużycie władzy - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Artykuły 64, 75, 76 i 83 rozporządzenia nr 207/2009])

(2016/C 118/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tayto Group Ltd (Corby, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunze i G. Würtenberger)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: MIP Metro Group Intellectual Property GmbH & Co. KG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J.C. Plate i R. Kaase)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 6 października 2014 r. (sprawa R 842/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy MIP Metro Group Intellectual Property GmbH & Co. KG a Tayto Group Ltd.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tayto Group Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 56 z 16.2.2015.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/31

Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2016 r. – Ezz i in./Rada

(Sprawa T-279/13) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją w Egipcie - Środki przyjęte względem osób odpowiedzialnych za sprzeniewierzenie państwowych środków finansowych oraz osób i podmiotów z nimi powiązanych - Zamrożenie środków finansowych - Umieszczenie skarżących w wykazie osób, wobec których stosowane są wspomniane środki - Podstawa prawna - Nieprzestrzeganie kryteriów umieszczenia w wykazie - Naruszenie prawa - Błąd dotyczący okoliczności faktycznych - Prawo własności - Naruszenie reputacji - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Obowiązek uzasadnienia - Dostosowanie żądań i zarzutów - Zawisłość sporu - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna i w części oczywiście pozbawiona postawy prawnej))

(2016/C 118/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ahmed Abdelaziz Ezz (Giza, Egipt), Abla Mohammed Fawzi Ali Ahmed Salama (Kair, Egipt), Khadiga Ahmed Ahmed Kamel Yassin (Giza) i Shahinaz Abdel Azizabdel Wahab Al Naggar (Giza) (przedstawiciele: J. Binns, solicitor, J. Lewis, QC, B. Kennelly, J. Pobjoy, barristers, S. Rowe i J.-F. Bellis, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: I. Gurov i M. Bishop, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2011/172/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. L 76, s. 63), zmienionej decyzją Rady 2013/144/WPZiB z dnia 21 marca 2013 r. (Dz.U. L 82, s. 54), a po drugie, rozporządzenia nr Rady (UE) nr 270/2011, „którego ważność została przedłużona decyzją Rady notyfikowaną skarżącym pismem z dnia 22 marca 2013 r.”, z dnia 21 marca 2011 r. Rady (UE) nr 270/2011 z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. L 76, s. 4), w zakresie, w jakim akty te mają zastosowanie względem skarżących.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ahmed Abdelaziz Ezz, Abla Mohammed Fawzi Ali Ahmed Salama, Khadiga Ahmed Ahmed Kamel Yassin i Shahinaz Abdel Azizabdel Wahab Al Naggar pokrywają, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 207 z 20.7.2013.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/32

Skarga wniesiona w dniu 26 stycznia 2016 r. – Republika Litewska/Komisja

(Sprawa T-34/16)

(2016/C 118/37)

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Republika Litewska (przedstawiciele: D. Kriaučiūnas, R. Krasuckaitė i T. Orlickas, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/2098 z dnia 13 listopada 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (notyfikowanej jako dokument nr C(2015) 7716), w zakresie w jakim decyzja ta stanowi, że do Litwy znajduje zastosowanie korekta finansowa w wysokości 1 113 589,65 EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 52 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008, w związku z zasadą proporcjonalności, gdyż, Komisja, gdy zdecydowała o zastosowaniu korekty ryczałtowej w wysokości 5 %:

—

nie uwzględniła okoliczności, że konkretna strata poniesiona przez Unię Europejską została wykazana ze względu na pierwsze i czwarte naruszenie stwierdzone przez Komisję; zatem w odniesieniu do wspomnianych naruszeń Komisja powinna była zastosować jedynie jednorazową korektę finansową i nie powinna była brać ich pod uwagę w związku z innymi naruszeniami przy ustalaniu, czy zaistniało znaczne ryzyko poniesienia straty finansowej przez Fundusz;

—	niesłusznie rozdzieliła bezpośrednio powiązane naruszenia i na tej podstawie stworzyła rzekome znaczne ryzyko poniesienia straty finansowej przez Fundusz;

—	błędnie określiła i błędnie uwzględniła, przy dokonywaniu oceny innych stwierdzonych przez tę instytucję naruszeń, zakres rozbieżności, charakter naruszeń oraz stratę finansową poniesioną przez Unię Europejską;

—	nieprawidłowo zastosowała nadmierną korektę finansową w wysokości 5 % za rok 2011, gdyż mając na względzie charakter stwierdzonych przez Komisję naruszeń oraz pozostałe okoliczności, wynikające z tych elementów ryzyko poniesienia straty przez Fundusz nie było znaczne;

—

nieprawidłowo zastosowała korektę finansową w wysokości 5 % za rok 2012, której zastosowanie jest dozwolone jedynie w wypadku znacznego ryzyka poniesienia straty przez Fundusz, chociaż kontrole przeprowadzone przez Republikę Litewską oraz przedstawione informacje wykazały, że liczba, zakres oraz charakter rozbieżności wykazanych w odniesieniu do roku 2012 i wynikające z tych elementów ryzyko dla Funduszu są znacznie mniejsze w porównaniu z rozbieżnościami wykazanymi w roku 2011; w konsekwencji mogło zaistnieć jedynie niewielkie ryzyko finansowe po stronie Funduszu.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 41 rozporządzenie Komisji (WE) nr 1122/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 odnośnie do zasady wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli w ramach systemów wsparcia bezpośredniego przewidzianych w wymienionym rozporządzeniu oraz wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do zasady wzajemnej zgodności w ramach systemu wsparcia ustanowionego dla sektora wina, gdyż Komisja nie uznała, że kontrole na miejscu owiec i bydła mogły zostać przeprowadzone w różnym czasie, w wyniku czego to konkretne naruszenie nie jest tak znaczne jak wskazuje Komisja.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia na podstawie art. 296 TFUE, gdyż Komisja, gdy zdecydowała o zastosowaniu korekty ryczałtowej w wysokości 5 %:

—	nie uzasadniła należycie swoich ustaleń dotyczących naruszeń albo charakteru takich naruszeń oraz ryzyka wynikającego z nich dla Funduszu;

—

nie uzasadniła, dlaczego, w celu stosowania korekty finansowej w wysokości 5 %, dokonano łącznej oceny rozbieżności wykazanych w latach 2011 i 2012, chociaż liczba i charakter tych rozbieżności znacznie różniły się w każdym z tych lat i w każdym wypadku instytucja ta nie przedstawiła przekonywującego uzasadnienia, dlaczego jednolita korekta ryczałtowa w wysokości 5 % musi zostać nałożona z tytułu rozbieżności ustalonych w 2012 r. i w 2011 r.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/34

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2016 r. – Cyprus Turkish Chamber of Industry i in./Komisja

(Sprawa T-41/16)

(2016/C 118/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cyprus Turkish Chamber of Industry (Nicosia, Cypr), Animal Breeders Association (Nicosia), Milk and Oil Products Production and Marketing Cooperative Ltd. (Nicosia), Süt Urünleri İmalatçulari Birliği Milk Processors Association (Nicosia) and Fatma Garanti (Güzelyurt, Cypr) (przedstawiciele: B. O’Connor, Solicitor, S. Gubel i E. Bertolotto, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Ares(2015)5171539 z dnia 18 listopada 2015 r. oraz decyzji Komisji Ares(2016)220922 z dnia 15 stycznia 2016 wydanych w związku postępowaniami w sprawie sprzeciwu dotyczycącymi zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego „ΧΑΛΛΟΥΜΙ” (HALLOUMI)/„HELLIM” (ΠΟΠ) (CY-PDO-0005-01243);

—	stwierdzenie nieważności art. 49–52 rozporządzenia (EU) nr 1151/2012 oraz stwierdzanie, że przepisy te nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ nie przewidują systemu zapewniającego poszanowanie praw podstawowych zgłaszających;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone decyzje są niezgodne z prawem, ponieważ wyłączają zgłaszających z udziału w postępowaniu w sprawie rejestracji znaku towarowego Halloumi/Hellim jako chronionej w Unii Europejskiej nazwy pochodzenia.

2.	W ramach zarzutu drugiego storna skarżąca twierdzi, że zaskarżone decyzje Komisji są niezgodne z prawem, ponieważ naruszają zasadę równego traktowania i niedyskryminacji.

3.	W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca twierdzi, że art. 49–52 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 (1) są niezgodne z prawem i należy uznać, że nie znajdują zastosowania, ponieważ nie przewidują systemu zapewniającego poszanowanie praw podstawowych zgłaszających.

(1) Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 343, s.1).

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/35

Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2016 r. – Chanel/EUIPO – Li Jing Zhou i Golden Rose 999 (przedstawienie zdobienia)

(Sprawa T-57/16)

(2016/C 118/40)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Chanel (Neuilly-sur-Seine, Francja) (przedstawiciel: adwokat C. Sueiras Villalobos)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Li Jing Zhou (Fuenlabrada, Hiszpania) i Golden Rose 999 (Rzym, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Przedmiotowy sporny wzór: wzór unijny przedstawienie zdobienia/wzór unijny nr 1 689 027-0001

Zaskarżona decyzja: decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 listopada 2015 r. w sprawie R 2346/2014-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	unieważnienie zaskarżonego wzoru;

—	obciążenie kosztami postępowania EUIPO i każdej strony, która przystąpi do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta w celu poparcia zaskarżonej decyzji.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 5 i 6 rozporządzenia nr 6/2002.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/36

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2016 r. – Puma/EUIPO – Doosan Infracore (PUMA)

(Sprawa T-62/16)

(2016/C 118/41)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Doosan Infracore Co. Ltd (Incheon, Korea Południowa)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Przedmiotowy sporny znak towarowy: graficzny znak towarowy zawierający element słowny „PUMA” – zgłoszenie unijnego znaku towarowego nr 11 376 209

Postępowanie przed EUIPO: postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 grudnia 2015 r. w sprawie R 1052/2015-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i Doosan Infracore Co. Ltd kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/37

Odwołanie wniesione w dniu 17 lutego 2016 r. przez Carla De Nicolę od wyroku wydanego w dniu 18 grudnia 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-82/12, De Nicola/EBI

(Sprawa T-71/16 P)

(2016/C 118/42)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Carlo De Nicola (Strassen, Luksembourg) (przedstawiciel: adwokat G. Ferabecoli)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	Uwzględnienie niniejszego odwołania i częściową zmianę zaskarżonego wyroku, polegającą na uchyleniu pkt 2 i 3 sentencji oraz pkt 68-75 uzasadnienia do wyroku;

—	W związku z tym nakazanie EBI naprawienia szkody poniesionej przez C. De Nicolę, zgodnie z żądaniem skargi w pierwszej instancji, lub pomocniczo, przekazanie sprawy do innej izby Sądu do spraw Służby Publicznej, by w innym składzie orzekającym ponownie orzekł w przedmiocie uchylonych punktów;

—	Obciążenie drugiej strony kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko wyrokowi Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 18 grudnia 2015 r., De Nicola/Europejski Bank Inwestycyjny (F-82/12).

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w sprawie T-55/16 P, De Nicola/Europejski Bank Inwestycyjny.

Wnoszący odwołanie podnosi w szczególności, że fakt potraktowania żądania odszkodowawczego podniesionego w sprawie F-82/12 tak samo, jak żądania w sprawie F-55/08 stanowi błąd w ustaleniach faktycznych, i że niesłusznie przyjęto, iż co do niektórych żądań odszkodowawczych obowiązuje powaga rzeczy osądzonej.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/37

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2016 r. – BBY Solutions/EUIPO – Worldwide Sales Corporation España (BEST BUY mobile)

(Sprawa T-72/16)

(2016/C 118/43)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: BBY Solutions, Inc. (Minneapolis, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: A. Poulter, Solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Worldwide Sales Corporation España, SL (Sant Vicenç dels Horts, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „BEST BUY mobile” – zgłoszenie nr 7 213 424

Postępowanie przed EUIPO: postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 grudnia 2015 r. w sprawie R 53/2015-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Sprzeciwów wydanej w dniu 6 listopada 2014 r. w postępowaniu w sprawie sprzeciwu nr B 1485 137;

—	przyjęcie rejestracji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 007213424;

—	obciążenie EUIPO własnymi kosztami i kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	izba odwoławcza naruszyła art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 poprzez błędną ocenę elementów dominujących i odróżniających znaków towarowych;

—	izba odwoławcza naruszyła art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 poprzez błędną ocenę całościowego wrażenia wywieranego przez znaki towarowe;

—	izba odwoławcza naruszyła art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 poprzez błędną ocenę identyczności usług oznaczonych znakami towarowymi; oraz

—	izba odwoławcza naruszyła art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 poprzez błędne stwierdzenie, że istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku wcześniejszego znaku towarowego strony wnoszącej sprzeciw i znaku towarowego strony skarżącej.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/38

Odwołanie wniesione w dniu 18 lutego 2016 r. przez Carla De Nicolę od wyroku wydanego w dniu 18 grudnia 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-37/12 De Nicola/EBI

(Sprawa T-73/16 P)

(2016/C 118/44)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Carlo De Nicola (Strassen, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat G. Ferabecoli)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie niniejszego odwołania i poprzez częściową zmianę zaskarżonego wyroku uchylenie pkt 2 sentencji oraz pkt 59-61, 63-69 i 71 samego wyroku;

—

w konsekwencji stwierdzenie, że EBI stosował wobec C. De Nicoli mobbing i zasądzenie od EBI zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez C. De Nicolę albo, pomocniczo, przekazanie sprawy do innej izby Sądu do spraw Służby Publicznej, zasiadającej w innym składzie sędziowskim celem ponownego wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie uchylonych części wyroku; pod warunkiem wykonania żądanej ekspertyzy lekarskiej;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie jest skierowane przeciwko wyrokowi Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 18 grudnia 2015 r. De Nicola/Europejski Bank Inwestycyjny (F-37/12).

Zarzuty i główne argumenty są podobne do zarzutów i głównych argumentów podnoszonych w sprawie T-70/16 P De Nicola/EBI.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/39

Odwołanie wniesione w dniu 18 lutego 2016 r. przez Carla De Nicolę od postanowienia wydanego w dniu 18 grudnia 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-128/11 De Nicola/EBI

(Sprawa T-75/16 P)

(2016/C 118/45)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Carlo De Nicola (Strassen, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat G. Ferabecoli)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie niniejszego odwołania i poprzez całkowitą zmianę zaskarżonego postanowienia uchylenie pkt 2 i 3 sentencji oraz pkt 1, 7-25, 51-52, 63-76, 80, 84, 87-88, 97-98, 101-115 tego postanowienia;

—

w konsekwencji stwierdzenie nieważności wszystkich zaskarżonych aktów i zasądzenie od EBI odszkodowania na rzecz C. De Nicoli stosownie do żądań skargi albo, pomocniczo, przekazanie sprawy do innej izby Sądu do spraw Służby Publicznej, zasiadającej w innym składzie sędziowskim celem ponownego wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie uchylonych części postanowienia;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie jest skierowane przeciwko postanowieniu Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 18 grudnia 2015 r. De Nicola/Europejski Bank Inwestycyjny (F-128/11).

Zarzuty i główne argumenty są podobne do zarzutów i głównych argumentów podnoszonych w sprawie T-55/16 P De Nicola/Europejski Bank Inwestycyjny.

Wnoszący odwołanie podkreśla w szczególności dopuszczalność żądania stwierdzenia nieważności wiadomości z dnia 4 lipca i 12 sierpnia 2011 r., a także żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 6 września 2001 r. oddalającej wniosek o wszczęcie postępowania koncyliacyjnego.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/40

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2016 r. – Sartour/Parlament

(Sprawa T-78/16)

(2016/C 118/47)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sartour (Beveren, Belgia) (przedstawiciel: M. Cherchi, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, iż niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna.

W konsekwencji:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu, zawartej w piśmie z dnia 18 grudnia 2015 r., w którym poinformował on stronę skarżącą o odrzuceniu oferty, którą złożyła w ramach procedury przetargowej nr 06B40/2015/M073 na koncesję na dostawy żywności śródziemnomorskiej w budynku Altiero Spinelli zajmowanym przez Parlament Europejski w Brukseli;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu, o nieznanej dacie, przyznającej koncesję na usługi gastronomiczne w zakresie żywności śródziemnomorskiej w budynku Altiero Spinelli;

—	w każdym razie, obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania w całości.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia zasady regulującej kryteria wyboru jakościowego progów minimalnych w celu dokonania oceny usługodawców przez pryzmat wielkości ich obrotu, zasady konkurencyjności oraz zasady równości oferentów.

2.	Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady uzasadniania aktów instytucji Unii Europejskiej.

3.	Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasad proporcjonalności, równości i otwartości rynków zamówień publicznych, oczywistego błędu w ocenie, równego traktowania oferentów i poszanowania swobodnej konkurencji między nimi.

4.4.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 118/41

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2016 r. – Vereniging Gelijkberechtiging Grondbezitters i in./Komisja

(Sprawa T-79/16)

(2016/C 118/48)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Vereniging Gelijkberechtiging Grondbezitters (Hoenderloo, Niderlandy) oraz 21 pozostałych skarżących (przedstawiciele: adwokaci H. Viaene, D. Gillet i T. Ruys)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 2 września 2015 r. w sprawie domniemanej niezgodnej z prawem pomocy państwa dotyczącej subwencjonowanego nabycia albo bezpłatnego przekazania obszarów przyrodniczych [środek pomocy SA.27301 [2015/NN] – Niderlandy] oraz dorozumianego odrzucenia skargi złożonej do Komisji przez Vereniging Gelijkberechtiging Grondbezitters;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia uprawnień proceduralnych ustanowionych w art. 108 ust. 2 TFUE. Komisja nie mogła po zakończeniu wstępnego postępowania wyjaśniającego dokonać z wystarczającą pewnością oceny zgodności środka pomocy z rynkiem wewnętrznym z następujących powodów:

—	wyjątkowo długi czas trwania wstępnego postępowania wyjaśniającego;

—	duża ilość korespondencji prowadzonej między zainteresowanymi stronami na etapie wstępnego postępowania wyjaśniającego;

—	okoliczność, że zatwierdzony w drodze decyzji środek pomocy został zastąpiony innym środkiem pomocy w trakcie wstępnego postępowania wyjaśniającego;

—	treść zatwierdzonego przez Komisję nowego środka pomocy.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady niedziałania prawa wstecz oraz zasady pewności prawa

Komisja naruszyła zasadę niedziałania prawa wstecz oraz zasadę pewności prawa, gdyż zastosowała obowiązujące od 31 stycznia 2012 r Zasady ramowe w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych (1) do systemu pomocy, który nie znajduje zastosowania od 2011 r. i który został zastąpiony nowym systemem zatwierdzonym przez Komisję.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa oraz braku uzasadnienia przy stosowaniu zasad ramowych

—

Komisja dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, gdy stosowała wymóg aktu powierzenia świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym, zwłaszcza co się tyczy okresu powierzenia. Ponadto instytucja ta dopuściła się także oczywistych błędów w analizie kwoty rekompensaty i pominęła obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych.

—

Przy ustalaniu, czy został spełniony wymóg istnienia aktu powierzenia świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym Komisja nie dociekała, czy nieodpłatne przekazanie obszarów jest rzeczywiście aktem powierzenia. Poza tym Komisja nie dokonała oceny tego, czy istniały gwarancje, że bezpłatne przekazanie obszaru nie stanowi nadmiernej rekompensaty.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 TFUE

—	Nieodpłatne przekazanie obszarów przyrodniczych oraz subwencje na ich nabycie były oczywiście niepotrzebne i nieodpowiednie do osiągnięcia wyznaczonego celu ochrony przyrody.

—	Okoliczność, że o środek pomocy mogło ubiegać się jedynie trzynaście jednostek zarządzających obszarami nie jest w najmniejszym stopniu konieczna ani zasadna przy wypełnieniu obowiązku świadczenia usług publicznych w zakresie ochrony przyrody.

(1) Decyzja Komisji 2012/21/UE z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. L 7 2012, s. 3) oraz Komunikat Komisji – Zasady ramowe Unii Europejskiej dotyczące pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych (2011) (Dz.U. 2012 C 8, s. 15).

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 118

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 59 4 kwietnia 2016

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2016/C 118/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2016/C 118/02	Sprawa C-396/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 21 maja 2015 r. w sprawie T-145/14 adidas/Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 21 lipca 2015 r. przez Shoe Branding Europe BVBA	2
2016/C 118/03	Sprawa C-652/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Darmstadt (Niemcy) w dniu 7 grudnia 2015 r. – Furkan Tedemir, reprezentowany ustawowo przez Derya Tekdemir i Nedima Tekdemira/Kreis Bergstraße	2
2016/C 118/04	Sprawa C-655/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 7 października 2015 r. w sprawie T-534/13, Panrico/EUIPO, wniesione w dniu 7 grudnia 2015 r. przez Panrico, S.A.	3
2016/C 118/05	Sprawa C-662/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 14 grudnia 2015 r. – Lohmann & Rauscher International GmbH & Co. KG/BIOS Naturprodukte GmbH	4
2016/C 118/06	Sprawa C-680/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy) w dniu 17 grudnia 2015 r. – Asklepios Kliniken Langen-Seligenstadt GmbH przeciwko Ivanowi Felji	5
2016/C 118/07	Sprawa C-681/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy) w dniu 17 grudnia 2015 r. – Asklepios Dienstleistungsgesellschaft mbH przeciwko Vittorii Graf	6
2016/C 118/08	Sprawa C-685/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Oberösterreich (Austria) w dniu 18 grudnia 2015 r. – Online Games Handels GmbH i Frank Breuer i in./Landespolizeidirektion Oberösterreich.	7
2016/C 118/09	Sprawa C-689/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 21 grudnia 2015 r. – W.F. Gözze Frottierweberei GmbH, Wolfgang Gözze/Verein Bremer Baumwollbörse	8
2016/C 118/10	Sprawa C-2/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Stuttgart (Niemcy) w dniu 4 stycznia 2016 r. – postępowanie karne przeciwko J.S.R.	8
2016/C 118/11	Sprawa C-7/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 11 de Vigo (Hiszpania) w dniu 6 stycznia 2016 r. – Banco Popular Español S.A. i PL Salvador, S.A.R.L./Maria Rita Giraldez Villar i Modesto Martínez Baz	9
2016/C 118/12	Sprawa C-20/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 15 stycznia 2016 r. – Wolfram Bechtel i Marie-Laure Bechtel/Finanzamt Offenburg.	10
2016/C 118/13	Sprawa C-21/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD) Arbitral Tributário (Portugalia) w dniu 15 stycznia 2016 r. – Euro Tyre BC/Autoridade Tributária e Aduaneira	11
2016/C 118/14	Sprawa C-22/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București (Rumunia) w dniu 15 stycznia 2016 r. – Fondul Proprietatea SA/SC Hidroelectrica SA	11
2016/C 118/15	Sprawa C-42/16: Skarga wniesiona w dniu 26 stycznia 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Finlandii	12
2016/C 118/16	Sprawa C-58/16: Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec	13
2016/C 118/17	Sprawa C-66/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-462/13, Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi, S.A./Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi, S.A.	14
2016/C 118/18	Sprawa C-67/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-465/13, Comunidad Autónoma de Cataluña i CTTI/Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Comunidad Autónoma de Cataluña i Centre de Telecomunicacions i Tecnologies de la Informació de la Generalitat de Catalunya (CTTI)	15
2016/C 118/19	Sprawa C-68/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-487/13, Navarra de Servicios y Tecnologías/Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Navarra de Servicios y Tecnologías, S.A.	16
2016/C 118/20	Sprawa C-69/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-541/13, Abertis Telecom S.A. i Retevisión I/Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Cellnex Telecom S.A. i Retevisión I, S.A.	17
2016/C 118/21	Sprawa C-70/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawach połączonych T-463/13 i T-464/13, Comunidad Autónoma de Galicia i Retegal/Komisja, wniesione w dniu 5 lutego 2016 r. przez Comunidad Autónoma de Galicia i Redes de Telecomunicación Galegas Retegal, S.A. (Retegal)	19
2016/C 118/22	Sprawa C-81/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 listopada 2015 r. w sprawie T-461/13, Hiszpania/Komisja, wniesione w dniu 12 lutego 2016 r. przez Królestwo Hiszpanii	21
	Sąd
2016/C 118/23	Sprawy połączone T-546/13, T-108/14 i T-109/14: Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Šumelj i in./Komisja (Odpowiedzialność pozaumowna — Przystąpienie Chorwacji do Unii — Uchylenie ustawodawstwa krajowego przewidującego utworzenie zawodu komornika publicznego przed przystąpieniem do Unii — Szkoda poniesiona przez osoby, które uprzednio mianowano komornikami publicznymi — Brak przyjęcia przez Komisję środków mających na celu przestrzeganie zobowiązań związanych z przystąpieniem — Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom — Artykuł 36 aktu o przystąpieniu)	23
2016/C 118/24	Sprawa T-210/14: Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Mederer/OHIM – Cadbury Netherlands International Holdings (Gummi Bear-Rings) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską — Graficzny znak towarowy Gummi Bear-Rings — Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy GUUMY — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	23
2016/C 118/25	Sprawa T-240/14 P: Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Bodson i in./EBI (Odwołanie — Służba publiczna — Personel EBI — Umowny charakter stosunku pracy — Reforma systemu wynagrodzeń i awansu płacowego EBI — Obowiązek uzasadnienia — Przeinaczenie — Naruszenia prawa)	24
2016/C 118/26	Sprawa T-241/14 P: Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Bodson i in./EBI (Odwołanie — Służba publiczna — Personel EBI — Zobowiązaniowy charakter stosunku pracy — Wynagrodzenie — Reforma systemu premii w EBI — Obowiązek uzasadnienia — Przeinaczenie — Naruszenie prawa)	25
2016/C 118/27	Sprawa T-402/14: Wyrok Sądu z dnia 25 lutego 2016 r. – FCC Aqualia/OHIM – Sociedad General de Aguas de Barcelona (AQUALOGY) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego AQUALOGY — Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy AQUALIA oraz wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy aqualia — Względne podstawy odmowy rejestracji — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	25
2016/C 118/28	Sprawa T-411/14: Wyrok Sądu z dnia 24 lutego 2016 r. – Coca-Cola/OHIM (Kształt butelki konturowej bez żłobień) [Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie trójwymiarowego wspólnotowego znaku towarowego — Kształt butelki konturowej bez żłobień — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania — Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009]	26
2016/C 118/29	Sprawa T-507/14: Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – Vidmar i in./Komisja (Odpowiedzialność pozaumowna — Przystąpienie Chorwacji do Unii — Uchylenie ustawodawstwa krajowego przewidującego utworzenie zawodu komornika publicznego przed przystąpieniem do Unii — Szkoda poniesiona przez osoby, które uprzednio mianowano komornikami publicznymi — Brak przyjęcia przez Komisję środków mających na celu przestrzeganie zobowiązań związanych z przystąpieniem — Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom — Artykuł 36 aktu o przystąpieniu)	27
2016/C 118/30	Sprawa T-543/14: Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2016 r. – provima Warenhandels/OHIM – Renfro (HOT SOX) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską — Słowny znak towarowy HOT SOX — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	27
2016/C 118/31	Sprawy połączone T-589/14 i T-772/14: Wyrok Sądu z dnia 25 lutego 2016 r. – Musso/Parlament (Uposażenia posłów do Parlamentu — Emerytura — Ciążący na posłach francuskich obowiązek uwzględnienia ich uprawnień emerytalnych w systemach krajowych — Zasada zapobiegania zbiegowi praw — Przepisy wykonawcze do statutu posłów — Decyzja wydana po zakończeniu postępowania odwoławczego — Nota debetowa — Decyzja w sprawie zawieszenia wypłaty emerytury — Zasada kontradyktoryjności — Rozsądny termin — Obowiązek uzasadnienia)	28
2016/C 118/32	Sprawa T-692/14: Wyrok Sądu z dnia 25 lutego 2015 r. – Puma/OHIM – Sinda Poland (Przedstawienie zwierzęcia) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego znaku towarowego przedstawiającego zwierzę — Wcześniejsze graficzne międzynarodowe znaki towarowe przedstawiające pumę — Względna podstawa odmowy rejestracji — Podobieństwo oznaczeń — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	29
2016/C 118/33	Sprawa T-761/14: Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2016 r. – Consolidated Artists/OHIM – Body Cosmetics International (MANGO) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Graficzny wspólnotowy znak towarowy MANGO — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Braku charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania — Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Artykuł 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009]	30
2016/C 118/34	Sprawa T-816/14: Wyrok Sądu z dnia 24 lutego 2016 r. – Tayto Group/OHIM – MIP Metro (REAL HAND COOKED) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego REAL HAND COOKED — Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy real Quality — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Nadużycie władzy — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Artykuły 64, 75, 76 i 83 rozporządzenia nr 207/2009]	30
2016/C 118/35	Sprawa T-279/13: Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2016 r. – Ezz i in./Rada (Skarga o stwierdzenie nieważności — Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją w Egipcie — Środki przyjęte względem osób odpowiedzialnych za sprzeniewierzenie państwowych środków finansowych oraz osób i podmiotów z nimi powiązanych — Zamrożenie środków finansowych — Umieszczenie skarżących w wykazie osób, wobec których stosowane są wspomniane środki — Podstawa prawna — Nieprzestrzeganie kryteriów umieszczenia w wykazie — Naruszenie prawa — Błąd dotyczący okoliczności faktycznych — Prawo własności — Naruszenie reputacji — Prawo do obrony — Prawo do skutecznej ochrony sądowej — Obowiązek uzasadnienia — Dostosowanie żądań i zarzutów — Zawisłość sporu — Skarga w części oczywiście niedopuszczalna i w części oczywiście pozbawiona postawy prawnej)	31
2016/C 118/36	Sprawa T-639/14: Postanowienie Sądu z dnia 9 lutego 2016 r. – DEI/Komisja (Pomoc państwa — Skargi do Komisji — Decyzje w sprawie oddalenia skarg do Komisji — Wstępna ocena Komisji — Decyzja końcowa — Uchylenia zaskarżonego aktu — Umorzenie postępowania)	32
2016/C 118/37	Sprawa T-34/16: Skarga wniesiona w dniu 26 stycznia 2016 r. – Republika Litewska/Komisja	32
2016/C 118/38	Sprawa T-38/16: Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2016 r. – EEB/Komisja	34
2016/C 118/39	Sprawa T-41/16: Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2016 r. – Cyprus Turkish Chamber of Industry i in./Komisja	34
2016/C 118/40	Sprawa T-57/16: Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2016 r. – Chanel/EUIPO – Li Jing Zhou i Golden Rose 999 (przedstawienie zdobienia)	35
2016/C 118/41	Sprawa T-62/16: Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2016 r. – Puma/EUIPO – Doosan Infracore (PUMA)	36
2016/C 118/42	Sprawa T-71/16 P: Odwołanie wniesione w dniu 17 lutego 2016 r. przez Carla De Nicolę od wyroku wydanego w dniu 18 grudnia 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-82/12, De Nicola/EBI	37
2016/C 118/43	Sprawa T-72/16: Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2016 r. – BBY Solutions/EUIPO – Worldwide Sales Corporation España (BEST BUY mobile)	37
2016/C 118/44	Sprawa T-73/16 P: Odwołanie wniesione w dniu 18 lutego 2016 r. przez Carla De Nicolę od wyroku wydanego w dniu 18 grudnia 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-37/12 De Nicola/EBI	38
2016/C 118/45	Sprawa T-75/16 P: Odwołanie wniesione w dniu 18 lutego 2016 r. przez Carla De Nicolę od postanowienia wydanego w dniu 18 grudnia 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-128/11 De Nicola/EBI	39
2016/C 118/46	Sprawa T-76/16: Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2016 r. – Ikos/EUIPO (AEGYPTISCHE ERDE)	40
2016/C 118/47	Sprawa T-78/16: Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2016 r. – Sartour/Parlament	40
2016/C 118/48	Sprawa T-79/16: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2016 r. – Vereniging Gelijkberechtiging Grondbezitters i in./Komisja	41
	Sąd do spraw Służby Publicznej
2016/C 118/49	Sprawa F-33/15: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 24 lutego 2016 r. – Labiri/EKES	43