14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/2

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. – Galp Energía España, SA, Petróleos de Portugal (Petrogal), SA, Galp Energia, SGPS, SA/Komisja Europejska

(Sprawa C-603/13 P) (1)

([Odwołanie - Artykuł 81 WE - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Hiszpański rynek bitumu do nawierzchni drogowych - Podział rynku i uzgadnianie cen - Przewlekłość postępowania przed Sądem - Artykuł 261 TFUE - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Artykuł 31 - Nieograniczone prawo orzekania - Artykuł 264 TFUE - Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w całości lub w części])

(2016/C 098/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Galp Energía España, SA, Petróleos de Portugal (Petrogal), SA, Galp Energia, SGPS, SA (przedstawiciele: M. Slotboom, advocaat, G. Gentil Anastácio, advogado)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Urraca Caviedes i F. Castillo de la Torre, pełnomocnicy, J. Rivas Andrés, avocat, G. Eclair-Heath, solicitor)

Sentencja

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 września 2013 r. w sprawie Galp Energia España i in./Komisja (T–462/07, EU:T:2013:459) zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd ustalił w nim w pkt 3 sentencji nową kwotę nałożonych na GALP Energía España SA, Petróleos de Portugal SA i GALP Energía, SGPS SA grzywien, uwzględniając stwierdzenie, dokonane nieprawidłowo przez Sąd na podstawie nieograniczonego prawa orzekania w uzasadnieniu tego wyroku, zgodnie z którym GALP Energía España SA, Petróleos de Portugal SA, i GALP Energía SGPS SA wiedziały o udziale pozostałych członków kartelu w mechanizmie rekompensat, że mogły one także przewidzieć udział pozostałych członków kartelu w systemie nadzoru, a zatem, iż mogły one zostać uznane za odpowiedzialne za to naruszenie.

2)	W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

Kwotę grzywny nałożonej solidarnie na GALP Energía España SA i na Petróleos de Portugal SA w art. 2 decyzji Komisji C(2007) 4441 wersja ostateczna z dnia 3 października 2007 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 81 WE [sprawa COMP/38.710 – Bitum (Hiszpania)], ustala się na 7,7 mln EUR, którą GALP Energía SGPS ma zapłacić solidarnie do kwoty 5,72 mln EUR.

4)	GALP Energía España SA, Petróleos de Portugal SA i GALP Energía SGPS SA pokrywają dwie trzecie kosztów poniesionych przez Komisję Europejską oraz dwie trzecie kosztów własnych poniesionych w ramach odwołania, a także własne koszty postępowania w pierwszej instancji.

5)	Komisja Europejska pokrywa jedną trzecią kosztów własnych i jedną trzecią kosztów poniesionych przez GALP Energía España SA, Petróleos de Portugal SA i GALP Energía SGPS SA w postępowaniu odwoławczym oraz własne koszty postępowania w pierwszej instancji.

(1) Dz.U. C 24 z 25.1.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/3

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas – Litwa) – „Eturas” UAB i in./Lietuvos Respublikos konkurencijos taryba

(Sprawa C-74/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Uzgodniona praktyka - Biura podróży uczestniczące we wspólnym skomputeryzowanym systemie ofert wycieczek - Automatyczne ograniczenia obniżek dotyczących nabywania wycieczek online - Komunikat podmiotu zarządzającego systemem o tym ograniczeniu - Milczące porozumienie, które można uznać za uzgodnioną praktykę - Elementy konstytutywne porozumienia i uzgodnionej praktyki - Ocena dowodów i wymagany standard dowodowy - Autonomia proceduralna państw członkowskich - Zasada skuteczności - Domniemanie niewinności))

(2016/C 098/03)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Eturas” UAB, „AAA Wrislit” UAB, „Baltic Clipper” UAB, „Baltic Tours Vilnius” UAB, „Daigera” UAB, „Ferona” UAB, „Freshtravel” UAB, „Guliverio kelionės” UAB, „Kelionių akademija” UAB, „Kelionių gurmanai” UAB, „Kelionių laikas” UAB, „Litamicus” UAB, „Megaturas” UAB, „Neoturas” UAB, „TopTravel” UAB, „Travelonline Baltics” UAB, „Vestekspress” UAB, „Visveta” UAB, „Zigzag Travel” UAB, „ZIP Travel” UAB

Strona pozwana: Lietuvos Respublikos konkurencijos taryba

przy udziale:„Aviaeuropa” UAB, „Grand Voyage” UAB, „Kalnų upė” UAB, „Keliautojų klubas” UAB, „Smaragdas travel” UAB, „700LT” UAB, „Aljus ir Ko” UAB, „Gustus vitae” UAB, „Tropikai” UAB, „Vipauta” UAB, „Vistus” UAB

Sentencja

Artykuł 101 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w wypadku gdy administrator skomputeryzowanego systemu informacyjnego służącego umożliwieniu biurom podróży sprzedaży wycieczek poprzez ich stronę internetową wedle jednolitego sposobu rezerwacji wysyła tym podmiotom gospodarczym za pośrednictwem osobistej poczty elektronicznej informację o tym, że rabaty na produkty sprzedawane za pośrednictwem tego systemu będą od tej pory objęte pułapem i że w następstwie rozpowszechnienia tej informacji w omawianym systemie dokonane zostaną zmiany techniczne konieczne do wdrożenia tego pułapu, można domniemywać, iż wspomniane podmioty gospodarcze uczestniczyły w uzgodnionej praktyce w rozumieniu wspomnianego postanowienia od chwili zapoznania się z informacją wysłaną przez administratora systemu, jeśli nie zdystansowały się otwarcie wobec tej praktyki, nie zawiadomiły o niej organów administracji lub nie przedstawiły innych dowodów w celu obalenia tego domniemania, takich jak dowód na systematyczne stosowanie rabatu przekraczającego odnośny pułap.

Sąd odsyłający powinien zbadać na podstawie przepisów prawa krajowego normujących ocenę dowodów i wymaganych standardów dowodowych, czy w świetle całości okoliczności przedstawionych temu sądowi, wysłanie informacji, takiej jak informacja sporna w postępowaniu głównym, może stanowić wystarczający dowód w celu wykazania, że jej adresaci zapoznali się z jej treścią. Domniemanie niewinności stoi na przeszkodzie temu, by sąd odsyłający uznał, że samo wysłanie tej informacji może stanowić wystarczający dowód w celu wykazania, iż jej adresaci musieli bezwzględnie zapoznać się z jej treścią.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 stycznia 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-141/14) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2009/147/WE - Ochrona dzikiego ptactwa - Obszary specjalnej ochrony Kaliakra i Belite skali - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych i dzikich gatunków - Teren mający znaczenie dla Wspólnoty o nazwie Kompleks Kaliakra - Dyrektywa 2011/92/UE - Ocena skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia na środowisko naturalne - Zastosowanie ratione temporis systemu ochrony - Pogorszenie stanu naturalnych siedlisk gatunków oraz niepokojenie gatunków - Energia wiatrowa - Turystyka))

(2016/C 098/04)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. White, C. Hermes i P. Mihajłowa, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Bułgarii (przedstawiciele: E. Petranowa i D. Drambozowa, pełnomocnicy)

Sentencja

Republika Bułgarii:

—

nie włączając w całości ostoi ptaków do obszaru specjalnej ochrony obejmującego region Kaliakra, nie sklasyfikowała jako obszaru specjalnej ochrony terenów najbardziej odpowiednich pod względem ilości i powierzchni dla ochrony z jednej strony gatunków biologicznych określonych w załączniku I do dyrektywy 2009/147/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, a z drugiej strony gatunków wędrownych, niewymienionych w tym załączniku, regularnie występujących jednak na lądowym i morskim obszarze geograficznym, do którego stosuje się tę dyrektywę, i uchybiła w ten sposób zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 1 i 2 wspomnianej dyrektywy;

—

zatwierdzając realizację przedsięwzięć „AES Geo Energy”, „Disib” i „Longman Investment” na terenie ostoi ptaków obejmującej region Kaliakra, którego nie sklasyfikowano jako obszaru specjalnej ochrony, choć należało go tak sklasyfikować, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 4 dyrektywy 2009/147;

—

zatwierdzając realizację przedsięwzięć „Kaliakra Wind Power”, „EVN Enertrag Kavarna” i „Vertikal – Petkov & Cie”, jak też „Thracian Cliffs Golf & Spa Resort” na terenie odpowiednio obszarów specjalnej ochrony Kaliakra i Belite skali, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 6 ust. 2 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory;

—

po pierwsze, nie oceniając prawidłowo skumulowanych skutków przedsięwzięć „Windtech”, „Brestiom”, „Eco Energy” i „Longman Investment” na terenie ostoi ptaków obejmującej region Kaliakra, którego nie sklasyfikowano jako obszaru specjalnej ochrony, choć należało go tak sklasyfikować, a po drugie, mimo to zatwierdzając realizację przedsięwzięcia „Longman Investment”, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej odpowiednio z jednej strony na mocy art. 4 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko, jak też pkt 1 lit. b) załącznika III do niej, a z drugiej strony na mocy art. 2 ust. 1 tej dyrektywy.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Bułgarii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 159 z 26.5.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/5

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 14 stycznia 2016 r. – Komisja Europejska/Królestwo Belgii

(Sprawa C-163/14) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 343 TFUE - Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej - Artykuł 3 - Zwolnienia podatkowe - Region stołeczny Bruksela - Opłaty za dostawę energii elektrycznej i gazu))

(2016/C 098/05)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Clotuche-Duvieusart i I. Martínez del Peral, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciele: J.C. Halleux, S. Vanrie i T. Materne, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów G. Blocka, D. Remy’ego i H. Delahaijego)

Sentencja

Nie przyznając instytucjom Unii Europejskiej zwolnienia z opłat ustanowionych w art. 26 zarządzenia dotyczącego organizacji rynku energii elektrycznej w regionie stołecznym Bruksela, a także w art. 20 zarządzenia dotyczącego organizacji rynku gazu w regionie stołecznym Bruksela, ze zmianami, oraz odmawiając zwrotu tych opłat pobranych przez region stołeczny Bruksela, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy art. 3 akapit drugi protokołu z dnia 8 kwietnia 1965 r. w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, załączonego początkowo do Traktatu ustanawiającego jedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europejskich, a następnie, na mocy traktatu z Lizbony, załączonego, jako protokół nr 7, do traktatów UE, FUE i EWEA.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 184 z 16.6.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa – Łotwa) – „Ostas celtnieks” SIA/Talsu novada pašvaldība, Iepirkumu uzraudzības birojs

(Sprawa C-234/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2004/18/WE - Sytuacja ekonomiczna i finansowa - Kwalifikacje techniczne lub zawodowe - Artykuł 47 ust. 2 i art. 48 ust. 3 - Specyfikacja istotnych warunków zamówienia nakładająca na oferenta obowiązek zawarcia umowy o partnerstwie lub utworzenia spółki jawnej z podmiotami, na których zdolnościach oferent ten polega))

(2016/C 098/06)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Ostas celtnieks” SIA

Strona pozwana: Talsu novada pašvaldība, Iepirkumu uzraudzības birojs

Sentencja

Artykuł 47 ust. 2 i art. 48 ust. 3 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, aby instytucja zamawiająca mogła w specyfikacji istotnych warunków zamówienia dotyczących postępowania o udzielenie zamówienia publicznego nałożyć na oferenta, który polega na zdolnościach innych podmiotów, obowiązek zawarcia z tymi podmiotami umowy o partnerstwie lub utworzenia z nimi spółki jawnej przed udzieleniem wspomnianego zamówienia.

(1) Dz.U. C 212 z 7.7.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/6

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. – Società per l'aeroporto civile di Bergamo-Orio al Serio SpA (SACBO) SpA/Komisja Europejska, Agencja Wykonawcza ds. Innowacyjności i Sieci (INEA)

(Sprawa C-281/14 P) (1)

((Odwołanie - Transeuropejska sieć transportowa - Pomoc finansowa - Zamknięcie - Decyzja uznająca za niekwalifikowalne niektóre koszty i ustalająca rozliczenie końcowe - Artykuł 263 akapit czwarty TFUE - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt podlegający zaskarżeniu - Legitymacja procesowa - Osoba inna niż beneficjent pomocy))

(2016/C 098/07)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Società per l'aeroporto civile di Bergamo-Orio al Serio SpA (SACBO) SpA (przedstawiciele: G. Greco, M. Muscardini i G. Carullo, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Hottiaux i E. Montaguti, pełnomocnicy, D. Gullo, avvocato), Agencja Wykonawcza ds. Innowacyjności i Sieci (INEA) (przedstawiciele: I. Ramallo, D. Silhol i Z. Szilvássy, pełnomocnicy, A. Lanzi i M. Bozzo, avvocati)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Società per l’aeroporto civile di Bergamo-Orio al Serio (SACBO) SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 292 z 1.9.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/7

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Mons – Belgia) – Les Jardins de Jouvence SCRL/État belge

(Sprawa C-335/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej - Szósta dyrektywa VAT - Zwolnienia - Artykuł 13 część A ust. 1 lit. g) - Zwolnienia świadczeń ściśle związanych z pomocą społeczną i zabezpieczeniem społecznym przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane za podmioty o charakterze społecznym - Pojęcie świadczenia usług i dostaw towarów ściśle związanych z pomocą społeczną i zabezpieczeniem społecznym - Podmioty uznane za podmioty o charakterze społecznym - Kompleks mieszkaniowo usługowy])

(2016/C 098/08)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d'appel de Mons

Strony w postępowaniu główny

Strona skarżąca: Les Jardins de Jouvence SCRL

Strona pozwana: État belge

przy udziale: AXA Belgium SA

Sentencja

Artykuł 13 część A ust. 1 lit. g) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że w ramach usług świadczonych przez kompleks mieszkaniowo-usługowy taki jak będący przedmiotem postępowania głównego, w odniesieniu do którego sąd odsyłający powinien dokonać oceny dotyczącej jego społecznego charakteru, z uwzględnieniem w szczególności okoliczności wskazanych w niniejszym wyroku, usługi obejmujące udostępnienie lokali mieszkalnych przystosowanych dla osób w podeszłym wieku mogą korzystać ze zwolnienia przewidzianego w tym przepisie. Inne usługi świadczone przez ten kompleks mieszkaniowo-usługowy mogą również korzystać z tego zwolnienia, w szczególności pod warunkiem że usługi, które kompleksy mieszkaniowo-usługowe są zobowiązane oferować na mocy odnośnych krajowych przepisów, mają zapewnić osobom w podeszłym wieku wsparcie oraz opiekę oraz odpowiadają usługom, które zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi zobowiązane są oferować również domy spokojnej starości.

Nie ma w tym zakresie znaczenia, czy podmiot prowadzący kompleks mieszkaniowo-usługowy taki jak będący przedmiotem postępowania głównego otrzymuje subwencje lub jakąkolwiek formę świadczeń lub finansowego udziału ze strony władz publicznych.

(1) Dz.U. C 339 z 29.9.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/8

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vilniaus miesto apylinkės teismas i Lietuvos Aukščiausiasis Teismas – Litwa) – „ERGO Insurance” SE, reprezentowana przez „ERGO Insurance” SE Lietuvis filialas/„If P&C Insurance” AS, reprezentowana przez „If P&C Insurance” AS filialas (C-359/14) oraz „Gjensidige Baltic” AAS, reprezentowana przez „Gjensidige Baltic” AAS Lietuvos filialas

(Sprawy połączone C-359/14 i C-475/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Wybór prawa właściwego - Rozporządzenia (WE) nr 864/2007 i (WE) nr 593/2008 - Dyrektywa 2009/103/WE - Wypadek spowodowany przez ciężarówkę z przyczepą, w sytuacji gdy każdy z pojazdów uczestniczących w wypadku był ubezpieczony przez innego ubezpieczyciela - Wypadek, do którego doszło w państwie członkowskim innym niż państwo zawarcia umów ubezpieczenia - Roszczenie regresowe jednego ubezpieczyciela względem drugiego ubezpieczyciela - Prawo właściwe - Pojęcia „zobowiązań umownych” i „zobowiązań pozaumownych”))

(2016/C 098/09)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Vilniaus miesto apylinkės teismas i Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„ERGO Insurance” SE, reprezentowana przez „ERGO Insurance” SE Lietuvis filialas

Strona pozwana:„If P&C Insurance” AS, reprezentowana przez „If P&C Insurance” AS filialas (C-359/14) oraz „Gjensidige Baltic” AAS, reprezentowana przez „Gjensidige Baltic” AAS Lietuvos filialas

Sentencja

Wykładni art. 14 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności należy dokonywać w ten sposób, że przepis ten nie przewiduje szczególnej normy kolizyjnej, na podstawie której należałoby ustalać prawo właściwe dla roszczeń regresowych między ubezpieczycielami w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniach głównych.

Wykładni rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 864/2007 z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II) należy dokonywać w ten sposób, że prawo właściwe dla roszczeń regresowych ubezpieczyciela pojazdu ciągnącego – który wypłacił odszkodowanie osobom poszkodowanym w wypadku spowodowanym przez kierującego tym pojazdem – względem ubezpieczyciela przyczepy ciągniętej w chwili tego wypadku przez ten pojazd należy ustalić na podstawie art. 7 rozporządzenia nr 593/2008, jeżeli przepisy regulujące odpowiedzialność deliktową, mające zastosowanie do tego wypadku na mocy art. 4 i nast. rozporządzenia nr 864/2007, przewidują podział odpowiedzialności za naprawienie wyrządzonej szkody.

(1) Dz.U. C 329 z 22.9.2014.

Dz.U. C 7 z 12.01.2015

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 stycznia 2016 r. – Toshiba Corporation/Komisja Europejska

(Sprawa C-373/14 P) (1)

([Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Artykuł 101 ust. 1 TFUE - Rynek transformatorów mocy - Porozumienie ustne w sprawie podziału rynków („umowa dżentelmeńska”) - Ograniczenie konkurencji ze względu na cel - Bariery wejścia na rynek - Domniemanie uczestnictwa w kartelu - Grzywny - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien (2006 r.) - Punkt 18])

(2016/C 098/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Toshiba Corporation (przedstawiciele: J. F. MacLennan, solicitor, A. Schulz, Rechtsanwalt, J. Jourdan i P. Berghe, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Ronkes Agerbeek, J. Norris – Usher i K. Mojzesowicz, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Toshiba Corporation zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 339 z 29.9.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht – Niemcy) – Vodafone GmbH/Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-395/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Wspólne ramy regulacyjne sieci i usług łączności elektronicznej - Dyrektywa 2002/21/WE - Artykuł 7 ust. 3 - Postępowanie konsolidacyjne na wewnętrznym rynku łączności elektronicznej - Dyrektywa 2002/19/WE - Artykuły 8 i 13 - Operator wskazany jako posiadający znaczącą pozycję na rynku - Obowiązki nałożone przez krajowe organy regulacyjne - Kontrola cen i obowiązki związane z systemem księgowania kosztów - Zezwolenia na pobieranie opłat za zakańczanie połączeń w sieciach telefonii komórkowej))

(2016/C 098/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vodafone GmbH

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Sentencja

Artykuł 7 ust. 3 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) należy interpretować w ten sposób, że jeżeli krajowy organ regulacyjny zobowiązał operatora, który został wskazany jako mający znaczącą pozycję rynkową, do świadczenia usług zakańczania połączeń w sieciach telefonii komórkowej i w odniesieniu do pobieranych za nie opłat ustanowił obowiązek uzyskania zezwolenia zgodnie z postępowaniem przewidzianym w tym przepisie, to ów krajowy organ regulacyjny jest ponownie zobowiązany do przeprowadzenia tego postępowania przed każdym wydaniem temu operatorowi zezwolenia na pobieranie wspomnianych opłat, jeżeli owo zezwolenie może mieć wpływ na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi w rozumieniu tego przepisu.

(1) Dz.U. C 372 z 20.10.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/10

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht – Niemcy) – Grüne Liga Sachsen e.V. i in./Freistaat Sachsen

(Sprawa C-399/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Artykuł 6 ust. 2 – 4 - Umieszczenie terenu w wykazie obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty po udzieleniu zezwolenia na przedsięwzięcie, lecz przed rozpoczęciem jego realizacji - Badanie przedsięwzięcia po umieszczeniu terenu we wspomnianym wykazie - Wymogi dotyczące tego badania - Konsekwencje zakończenia przedsięwzięcia dla wyboru alternatyw))

(2016/C 098/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Grüne Liga Sachsen e.V. i in.

Strona pozwana: Freistaat Sachsen

Przy udziale: Landeshauptstadt Dresden, Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht

Sentencja

Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory należy interpretować w ten sposób, że plan lub przedsięwzięcie, które nie jest bezpośrednio związane z zagospodarowaniem terenu lub nie jest do tego konieczne i na które przed umieszczeniem danego terenu w wykazie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty udzielono zezwolenia w następstwie badania niespełniającego wymogów określonych w art. 6 ust. 3 tej dyrektywy, musi zostać poddane przez właściwe władze następczej ocenie jego oddziaływania na ten teren, jeżeli ocena ta stanowi jedyne odpowiednie działanie w celu uniknięcia sytuacji, w której realizacja wspomnianego planu lub przedsięwzięcia spowoduje pogorszenie stanu siedlisk lub niepokojenie gatunków mogące mieć istotne skutki w świetle celów tej dyrektywy. Do sądu odsyłającego należy sprawdzenie, czy takie przesłanki zostały spełnione.

Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli w okolicznościach takich jak te w postępowaniu głównym konieczne okaże się przeprowadzenie następczej oceny oddziaływania na dany teren planu lub przedsięwzięcia, którego realizacja rozpoczęła się po umieszczeniu tego terenu w wykazie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, ocena ta powinna zostać dokonana zgodnie z wymogami art. 6 ust. 3 tej dyrektywy. Taka ocena powinna uwzględniać wszystkie elementy istniejące w momencie umieszczenia tego terenu w wykazie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, jak również wszystkie skutki, które wystąpiły lub mogą wystąpić w wyniku częściowej lub całkowitej realizacji tego planu lub tego przedsięwzięcia w odniesieniu do wspomnianego terenu po tym momencie.

Dyrektywę 92/43 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy przeprowadza się nowe badanie oddziaływania na teren w celu konwalidacji wad stwierdzonych w odniesieniu do oceny wstępnej dokonanej przed umieszczeniem tego terenu w wykazie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty lub w odniesieniu do oceny następczej na podstawie art. 6 ust. 2 dyrektywy 92/43, mimo że plan lub przedsięwzięcie zostały już zrealizowane, wymogi kontroli dokonywanej w ramach takiego badania nie mogą zostać zmienione z tego powodu, że decyzja w sprawie udzielenia zezwolenia na ten plan lub na to przedsięwzięcie była natychmiast wykonalna, a wniosek o zastosowanie środków tymczasowych został oddalony i od orzeczenia w przedmiocie tego oddalenia nie przysługuje już środek zaskarżenia. Ponadto owo badanie powinno uwzględniać ryzyko pogorszenia stanu siedlisk lub niepokojenia gatunków mogących mieć istotne skutki w rozumieniu art. 6 ust. 2 tej dyrektywy, które to ryzyko ewentualnie wystąpiło w związku z realizacją spornego planu lub przedsięwzięcia.

Artykuł 6 ust. 4 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że wymogi kontroli dokonywanej w ramach oceny alternatywnych rozwiązań nie mogą zostać zmienione z tego powodu, że plan lub przedsięwzięcie zostały już zrealizowane.

(1) Dz.U. C 448 z 15.12.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/11

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – DHL Express (Italy) Srl, DHL Global Forwarding (Italy) SpA/Autorità Garante della Concorrenza e del mercato

(Sprawa C-428/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Polityka konkurencji - Artykuł 101 TFUE - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Sektor spedycji międzynarodowej - Krajowe organy ochrony konkurencji - Walor prawny instrumentów Europejskiej Sieci Konkurencji - Modelowy program tej sieci w zakresie łagodzenia kar - Wniosek o zwolnienie z grzywien złożony do Komisji - Uproszczony wniosek o zwolnienie z kary złożony do krajowych organów ochrony konkurencji - Stosunek między tymi dwoma wnioskami])

(2016/C 098/13)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DHL Express (Italy) Srl, DHL Global Forwarding (Italy) SpA

Strona pozwana: Autorità Garante della Concorrenza e del mercato

Przy udziale: Schenker Italiana SpA, Agility Logistics Srl

Sentencja

Przepisy prawa Unii Europejskiej, a w szczególności art. 101 TFUE i rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE], należy interpretować w ten sposób, że instrumenty przyjęte w ramach Europejskiej Sieci Konkurencji, zwłaszcza modelowy program łagodzenia kar tej sieci, nie są wiążące dla krajowych organów ochrony konkurencji.

Przepisy prawa Unii, a w szczególności art. 101 TFUE i rozporządzenie nr 1/2003, należy interpretować w ten sposób, że nie istnieje związek prawny między wnioskiem o zwolnienie z kary, który przedsiębiorstwo złożyło lub zamierza złożyć do Komisji Europejskiej, a uproszczonym wnioskiem złożonym do krajowego organu ochrony konkurencji w odniesieniu do tego samego kartelu, który to związek zobowiązywałby ten organ do dokonania oceny uproszczonego wniosku w świetle wniosku o zwolnienie z kary. Okoliczność, że uproszczony wniosek odzwierciedla wiernie lub nie treść wniosku złożonego do Komisji, jest w tym względzie pozbawiona znaczenia.

W sytuacji gdy uproszczony wniosek złożony do krajowego organu ochrony konkurencji ma węższy zakres przedmiotowy niż wniosek o zwolnienie z kary złożony do Komisji, ten organ krajowy nie jest zobowiązany skontaktować się z Komisją lub z samym przedsiębiorstwem w celu ustalenia, czy przedsiębiorstwo to stwierdziło istnienie konkretnych przykładów bezprawnych zachowań w sektorze, który to jakoby miał być objęty tym wnioskiem o zwolnienie z kary, lecz nie wspomnianym wnioskiem uproszczonym.

Przepisy prawa Unii, a w szczególności art. 101 TFUE i rozporządzenie nr 1/2003, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przyjęciu przez krajowy organ ochrony konkurencji – w takich okolicznościach jak te w postępowaniu głównym – uproszczonego wniosku o zwolnienie z kary przedłożonego przez przedsiębiorstwo, które nie złożyło do Komisji wniosku o całkowite zwolnienie z kary, lecz jedynie wniosek o obniżenie grzywien.

(1) Dz.U. C 462 z 22.12.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/12

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa – Łotwa) – Valsts ieņēmumu dienests/Artūrs Stretinskis

(Sprawa C-430/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Unia celna - Wspólnotowy kodeks celny - Artykuł 29 ust. 1 lit. d) - Ustalanie wartości celnej - Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 - Artykuł 143 ust. 1 lit. h) - Pojęcie „osób powiązanych” do celów ustalenia wartości celnej - Więzi pokrewieństwa lub powinowactwa pomiędzy kupującym będącym osobą fizyczną a dyrektorem spółki, która sprzedała towary])

(2016/C 098/14)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Valsts ieņēmumu dienests

Strona pozwana: Artūrs Stretinskis

Sentencja

Artykuł 143 ust. 1 lit. h) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 46/1999 z dnia 8 stycznia 1999 r., należy interpretować w ten sposób, że kupującego będącego osobą fizyczną i sprzedającego będącego osobą prawną, w ramach której krewny owego kupującego ma możliwość wywarcia rzeczywistego wpływu na cenę sprzedaży towarów z korzyścią dla kupującego, należy uznać za osoby powiązane w rozumieniu art. 29 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 82/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r.

(1) Dz.U. C 421 z 24.11.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/13

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – Vorarlberger Gebietskrankenkasse, Alfred Knauer/Landeshauptmann von Vorarlberg

(Sprawa C-453/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Artykuł 5 - Pojęcie „świadczeń równoważnych” - Równe traktowanie świadczeń emerytalnych z dwóch państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego - Uregulowanie krajowe uwzględniające świadczenia emerytalne pobierane w innych państwach członkowskich dla celów obliczania wysokości składek na zabezpieczenia społeczne])

(2016/C 098/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vorarlberger Gebietskrankenkasse, Alfred Knauer

Druga strona postępowania: Landeshauptmann von Vorarlberg

przy udziale: Rudolfa Mathisa

Sentencja

Artykuł 5 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym świadczenia emerytalne udzielane z zawodowego systemu emerytalnego państwa członkowskiego i świadczenia emerytalne udzielane z ustawowego systemu emerytalnego innego państwa członkowskiego – gdy oba te systemy są objęte zakresem stosowania tegoż rozporządzenia – stanowią świadczenia równoważne w rozumieniu tego przepisu, jeśli te dwie kategorie świadczeń realizują ten sam cel zasadzający się na zapewnieniu beneficjentom utrzymania poziomu życia odpowiedniego do tego sprzed przejścia na emeryturę.

(1) Dz.U. C 462 z 22.12.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/13

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Cypryjska

(Sprawa C-515/14) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ osób - Pracownicy - Artykuły 45 TFUE i 48 TFUE - Świadczenia emerytalne - Odmienne traktowanie ze względu na wiek - Urzędnicy państwa członkowskiego w wieku poniżej 45 lat, którzy wyjeżdżają z tego państwa członkowskiego w celu podjęcia działalności zawodowej w innym państwie członkowskim lub w instytucji Unii Europejskiej))

(2016/C 098/16)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Tserepa-Lacombe i D. Martin, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Cypryjska (przedstawiciele: N. Ioannou i D. Kalli, pełnomocnicy)

Sentencja

Nie uchylając, ze skutkiem wstecznym od dnia 1 maja 2004 r., kryterium wieku zawartego w art. 27 ustawy 97 (I)/1997 o emeryturach zniechęcającego pracowników do opuszczenia państwa członkowskiego pochodzenia w celu podjęcia działalności zawodowej w innym państwie członkowskim, w instytucji Unii Europejskiej bądź też w innej organizacji międzynarodowej oraz utrzymującego sytuację, w której pracownicy migrujący, z jednej strony, w tym ci spośród nich, którzy są zatrudnieni w instytucjach Unii Europejskiej bądź w innej organizacji międzynarodowej są traktowani inaczej niż, z drugiej strony, urzędnicy, którzy swoją działalność wykonywali wyłącznie na Cyprze, Republika Cypryjska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 45 TFUE i 48 TFUE oraz art. 4 ust. 3 TUE.

2)	Republika Cypryjska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 65 z 23.2.2015.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/14

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus – Finlandia) – SOVAG – Schwarzmeer und Ostsee Versicherungs-Aktiengesellschaft/If Vahinkovakuutusyhtiö Oy

(Sprawa C-521/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuł 6 pkt 2 - Jurysdykcja - Powództwo z tytułu rękojmi i gwarancji lub powództwo interwencyjne wytoczone przez osobę trzecią przeciwko stronie postępowania toczącego się przed sądem, do którego wniesiono pierwotne żądanie))

(2016/C 098/17)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca zażalenie: SOVAG – Schwarzmeer und Ostsee Versicherungs-Aktiengesellschaft

Druga strona postępowania: If Vahinkovakuutusyhtiö Oy

Sentencja

Artykuł 6 pkt 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że jego zakres stosowania obejmuje powództwo wytoczone przez osobę trzecią zgodnie z przepisami prawa krajowego przeciwko pozwanemu w pierwotnym postępowaniu, mające za przedmiot roszczenie ściśle związane z pierwotnie podnoszonym roszczeniem i którego celem jest uzyskanie zwrotu kwot odszkodowania wypłaconych przez tę osobę trzecią na rzecz powoda w tymże pierwotnym postępowaniu, pod warunkiem że powództwo to nie zostało wytoczone jedynie w celu wyłączenia pozwanego spod jurysdykcji sądu dla niego właściwego.

(1) Dz.U. C 34 z 2.2.2015.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/15

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. – Kurt Hesse/Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Hubert Ampferl, jako syndyk masy upadłości Lutter & Partner GmbH, dawniej Lutter & Partner GmbH, Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG

(Sprawa C-50/15 P) (1)

((Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 - Słowny znak towarowy Carrera - Sprzeciw właściciela słownych, krajowego i wspólnotowego, znaków towarowych CARRERA - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Renoma uzyskana przez wcześniejszy znak towarowy))

(2016/C 098/18)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Kurt Hesse (przedstawiciel: M. Krogmann, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Schifko, pełnomocnik), Hubert Ampferl, jako syndyk masy upadłości Lutter & Partner GmbH, dawniej Lutter & Partner GmbH, Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG (przedstawiciel: E. Stolz, Rechtsanwalt)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.

2)	Kurt Hesse zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 138 z 27.4.2015.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/15

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 14 stycznia 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka

(Sprawa C-66/15) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swoboda świadczenia usług - Pojazdy samochodowe - Wzięcie w najem lub w leasing pojazdu samochodowego przez rezydenta państwa członkowskiego od dostawcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim - Opodatkowanie tego pojazdu w momencie jego rejestracji w pierwszym państwie członkowskim - Pobranie całej kwoty opłaty rejestracyjnej))

(2016/C 098/19)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Wasmeier i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciele: K. Boskovits i V. Karrá, pełnomocnicy)

Sentencja

Republika Grecka, pobierając całą kwotę opłaty rejestracyjnej przewidzianej w jej ustawodawstwie w momencie rejestracji pojazdu branego w najem lub w leasing przez klienta zamieszkałego na jej terytorium od dostawcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, bez uwzględniania czasu trwania umowy najmu lub leasingu ani czasu wykorzystywania tego pojazdu na terytorium Republiki Greckiej, uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie art. 56 TFUE-62 TFUE.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 138 z 27.4.2015.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/16

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 21 stycznia 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Markkinaoikeus – Finlandia) – Viiniverla Oy/Sosiaali- ja terveysalan lupa- ja valvontavirasto

(Sprawa C-75/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Ochrona oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych - Rozporządzenie (WE) nr 110/2008 - Artykuł 16 lit. b) - Przywołanie - Okowita z cydru produkowana w Finlandii i występująca w obrocie pod nazwą „Verlados” - Chronione oznaczenie geograficzne „Calvados”))

(2016/C 098/20)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Markkinaoikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Viiniverla Oy

Strona pozwana: Sosiaali- ja terveysalan lupa- ja valvontavirasto

Sentencja

Artykuł 16 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89 należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy zaistniało „przywołanie” w rozumieniu tego przepisu, sąd krajowy musi odnieść się do sposobu postrzegania przeciętnego konsumenta, właściwie poinformowanego oraz dostatecznie uważnego i rozsądnego, przy czym to ostatnie pojęcie należy rozumieć jako określające konsumenta europejskiego, a nie jedynie konsumenta państwa członkowskiego, w którym wytwarzany jest wyrób dający sposobność do przywołania chronionego oznaczenia geograficznego.

Artykuł 16 lit. b) rozporządzenia nr 110/2008 należy interpretować w ten sposób, że w celu dokonania oceny, czy nazwa „Verlados” stanowi „przywołanie” – w rozumieniu tego przepisu – chronionego oznaczenia geograficznego „Calvados” dla analogicznych wyrobów, sąd odsyłający musi wziąć pod uwagę pokrewieństwo fonetyczne i wizualne tych nazw, a także elementy mogące ewentualnie wskazywać, że takie pokrewieństwo nie jest wynikiem zbiegu okoliczności, ażeby ustalić, czy w sytuacji gdy przeciętny konsument europejski, właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny, zetknie się z tą nazwą produktu, w jego umyśle powstanie wyobrażenie wyrobu określanego chronionym oznaczeniem geograficznym.

Artykuł 16 lit. b) rozporządzenia nr 110/2008 należy interpretować w ten sposób, że używanie nazwy uznanej za „przywołanie” – w rozumieniu tego przepisu – oznaczenia geograficznego wymienionego w załączniku III do tego rozporządzenia nie może zostać dopuszczone nawet w braku jakiegokolwiek prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

(1) Dz.U. C 138 z 27.4.2015.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Zalaegerszegi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 15 czerwca 2015 r. – EURO 2004, Hungary Kft./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Nyugat-dunántúli Regionális Vám- és Pénzügyőri Főigazgatósága

(Sprawa C-291/15)

(2016/C 098/21)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Zalaegerszegi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EURO 2004, Hungary Kft.

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Nyugat-dunántúli Regionális Vám- és Pénzügyőri Főigazgatósága

Pytania prejudycjalne

Czy art. 181a rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on praktyce państwa członkowskiego, w myśl której wartość celna jest ustalana zgodnie z „wartością transakcyjną towarów podobnych”, jeżeli uznano, iż wartość transakcyjna, którą wskazano, w porównaniu ze średnią statystyczną cen zakupu sprawdzonych w ramach przywozu towarów podobnych, jest nierozsądnie niska, a skutkiem tego nierzeczywista, mimo że organ celny nie podważa ani nie kwestionuje w inny sposób autentyczności faktury lub świadectwa przelewu bankowego przedłożonych w celu uzasadnienia ceny faktycznie zapłaconej za przywożone towary i bez przedstawienia przez importera dodatkowych dowodów w celu wykazania wartości transakcyjnej[?]

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/17

Skarga wniesiona w dniu 20 listopada 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-616/15)

(2016/C 098/22)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Owsiany-Hornung i B.-R. Killmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że ograniczając zakres zwolnienia z podatku VAT – przewidzianego dla usług świadczonych przez niezależne grupy osób, których działalność jest zwolniona z VAT lub w związku z którą nie są one uznawane za podatników, w celach świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio niezbędnych do wykonywania tej działalności, gdy grupy te ograniczają się do żądania od swoich członków całkowitego zwrotu przypadającej im części we wspólnie poniesionych wydatkach – do grup, których członkowie wykonują ściśle określoną liczbę zawodów, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy VAT (1);

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi co następuje:

Republika Federalna Niemiec ogranicza zakres zwolnienia z podatku VAT – przewidzianego dla czynności świadczonych przez niezależne grupy osób, których działalność jest zwolniona z VAT lub w związku z którą nie są one uznawane za podatników, w celach świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio niezbędnych do wykonywania tej działalności – do pewnych ściśle określonych grup osób prowadzących działalność zawodową. Zgodnie z niemieckim przepisami VAT zwolnienie obejmuje jedynie grupy, których członkowie są lekarzami, osobami wykonującymi zawody paramedyczne, względnie szpitalami, bądź placówkami o podobnym charakterze.

Jest to niezgodne z art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Ani brzmienie, ani cel, ani też historia powstania art. 132 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2006/112 nie uzasadniają tego rodzaju ograniczenia zwolnienia z podatku VAT do pewnych grup zawodowych. Zwolnienie należy natomiast przyznać grupom zrzeszającym przedstawicieli wszelkich zawodów, pod warunkiem wykonywania przez nich działalności zwolnionej z podatku VAT.

Uzasadnienie ograniczenia sformułowanego w niemieckich przepisach VAT nie jest również możliwe w oparciu o ewentualne występowanie zakłócenia konkurencji, ponieważ stwierdzenie występowania towarzyszącego stosowaniu zwolnienia z VAT zakłócenia konkurencji, względnie braku występowania rzeczonego zakłócenia, jest możliwe tylko i wyłącznie w odniesieniu do okoliczności konkretnego przypadku. Nie można dokonać ogólnej oceny występowania zakłócenia konkurencji w odniesieniu do usług świadczonych przez przedstawicieli określonych zawodów i bezpośrednio z nimi związanych czynności dokonywanych przez grupy osób.

(1) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud (Republika Czeska) w dniu 30 listopada 2015 r. – Eko-Tabak s.r.o./Generální ředitelství cel

(Sprawa C-638/15)

(2016/C 098/23)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną (strona skarżąca w pierwszej instancji): Eko-Tabak s.r.o.

Druga strona postępowania (strona pozwana w pierwszej instancji): Generální ředitelství cel.

Pytania prejudycjalne

Czy w sytuacji, gdy wysuszone, sprasowane, nieregularne, częściowo oczyszczone liście tytoniu lub ich części, które zostały poddane procesowi pierwszego suszenia i kontrolowanego zwilżania i w których wykryto obecność gliceryny, nadają się do palenia po prostym przygotowaniu (poprzez rozgniatanie lub ręczne przycinanie), można je uznać za wyroby tytoniowe w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c) ppkt ii), lub ewentualnie art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2011/64/UE (1) w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych (tekst jednolity)?

Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest przecząca, to czy art. 5 w związku z art. 2 dyrektywy Rady 2011/64/UE w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych (tekst jednolity) stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu państwa członkowskiego, które rozszerza zakres zastosowania akcyzy od wyrobów tytoniowych na tytoń, który nie został wymieniony w art. 2 i 5 dyrektywy Rady 2011/64/UE w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych (tekst jednolity) i który, mimo iż nie jest przeznaczony do palenia, może być palony (nadaje się i jest odpowiedni do palenia) oraz został przygotowany do sprzedaży docelowym konsumentom?

(1) Dz.U. L 176, s. 24.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het Bedrijfsleven (Niderlandy) w dniu 7 grudnia 2015 r. – Robeco Hollands Bezit NV i in./Stichting Autoriteit Financiële Markten (AFM)

(Sprawa C-658/15)

(2016/C 098/24)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

College van Beroep voor het Bedrijfsleven

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Robeco Hollands Bezit NV, Robeco Duurzaam Aandelen NV, Robeco Safe Mix NV, Robeco Solid Mix NV, Robeco Balanced Mix NV, Robeco Growth Mix NV, Robeco Life Cycle Funds NV, Robeco Afrika Fonds NV, Robeco Global Stars Equities, Robeco All Strategy Euro Bonds, Robeco High Yield Bonds, Robeco Property Equities

Druga strona postępowania: Stichting Autoriteit Financiële Markten (AFM)

Pytanie prejudycjalne

Czy system -, do którego należą liczni fund agents (agenci obsługujący fundusze) i brokerzy, którzy w ramach owego systemu reprezentują na potrzeby realizowanych transakcji odpowiednio otwarte fundusze inwestycyjne i inwestorów, – który to system w rzeczywistości jedynie ułatwia otwartym funduszom inwestycyjnym wywiązanie się z zobowiązania do wykonania zleceń udzielonych im przez inwestorów w zakresie kupna i sprzedaży jednostek uczestnictwa, należy uznać za rynek regulowany w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 14 dyrektywy 2004/39 (1), a jeśli tak, to jakie jego cechy są decydujące dla takiej kwalifikacji?

(1) Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 93/22/EWG, Dz.U. L 145, s. 1.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 4 grudnia 2015 r. – X BV/Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-661/15)

(2016/C 098/25)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: X BV

Druga strona postępowania kasacyjnego: Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 145 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego do Kodeksu Celnego (RWKC) (1) w związku z art. 29 ust. 1 i 3 Wspólnotowego Kodeksu Celnego (WKC) (2) należy dokonywać w taki sposób, iż zawarte w nich uregulowanie dotyczy także przypadku, w którym stwierdzono, że w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego w odniesieniu do określonego towaru istniało ryzyko związane z jego produkcją, polegające na tym że podczas użytkowania w części towaru może wystąpić usterka i w związku z tym sprzedawca, wypełniając zobowiązanie gwarancyjne przewidziane w umowie sprzedaży zawartej z kupującym, udzielił kupującemu upustu w formie pokrycia kosztów, które powstały dla niego na skutek eliminującego powyższe ryzyko dostosowania towaru?

b)	Jeżeli uregulowanie art. 145 ust. 2 RWKC nie znajdowałoby zastosowania w wyżej wymienionym przypadku, to czy same uregulowania art. 29 ust. 1 i 3 WKC w związku z art. 78 WKC umożliwiają obniżenie zadeklarowanej wartości celnej po udzieleniu wyżej wymienionego upustu cenowego?

Czy ustanowiony w art. 145 ust. 3 RWKC na wypadek opisanego tam dostosowania wartości celnej wymóg, zgodnie z którym korekta faktycznie za towary zapłaconej lub należnej ceny musi nastąpić w okresie dwunastu miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia towarów do procedury dopuszczenia do swobodnego obrotu, jest niezgodny z uregulowaniami art. 78 i art. 236 WKC w związku z art. 29 WKC?

(1) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 2, t. 6, s. 3).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 2, t. 4, s. 307).

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/20

Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2015 r. – Komisja Europejska/Wielkie Księstwo Luksemburga

(Sprawa C-684/15)

(2016/C 098/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Heller i K.-Ph. Wojcik, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (1), a w każdym razie nie przekazując tekstu tych przepisów Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 130 ust. 1 owej dyrektywy;

—

nałożenie na Wielkie Księstwo Luksemburga, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, obowiązku zapłaty kary pieniężnej w kwocie 6 700 EUR za każdy dzień począwszy od dnia wydania w niniejszej sprawie wyroku stwierdzającego uchybienie zobowiązaniu przekazania tekstu przepisów dokonujących transpozycji dyrektywy 2014/59/UE;

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy 2014/59/UE upłynął w dniu 31 grudnia 2014 r.

(1) Dz.U. L 173, s. 190.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour administrative d’appel de Douai (Francja) w dniu 21 grudnia 2015 r. – Wenceslas de Lobkowicz/Ministère des Finances et des Comptes publics

(Sprawa C-690/15)

(2016/C 098/27)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour administrative d’appel de Douai

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Wenceslas de Lobkowicz.

Strona pozwana: Ministère des Finances et des Comptes publics.

Pytanie prejudycjalne

Czy zasada prawa Unii stoi na przeszkodzie temu, aby urzędnik Komisji Europejskiej podlegał obowiązkowi zapłaty powszechnej składki na ubezpieczenie społeczne, składki socjalnej na zabezpieczenie społeczne oraz składek uzupełniających składkę socjalną w wysokości 0,3 % i 1,1 %, z tytułu dochodów z nieruchomości uzyskiwanych w państwie członkowskim Unii Europejskiej?

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) w dniu 28 grudnia 2015 r. – Secretary of State for the Home Department/David Davis; Tom Watson; Peter Brice; Geoffrey Lewis

(Sprawa C-698/15)

(2016/C 098/28)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Secretary of State for the Home Department

Strona przeciwna: David Davis; Tom Watson; Peter Brice; Geoffrey Lewis

Pytania prejudycjalne

Czy wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych Digital Rights Ireland i Seitlinger (C-293/12 i C-594/12, EU:C:2014:238, zwany dalej „wyrokiem Digital Rights Ireland”) (w tym, w szczególności, pkt 60–62 tego wyroku) ustanawia bezwzględne wymogi prawa Unii mające zastosowanie do prawa wewnętrznego państwa członkowskiego normującego dostęp do danych zatrzymywanych zgodnie z ustawodawstwem krajowym, mające na celu zapewnienie zgodności z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”)?

2)	Czy wyrok Trybunału Sprawiedliwości Digital Rights Ireland rozszerza zakres stosowania art. 7 lub 8 karty w sposób wykraczający poza zakres art. 8 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności określony w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka?

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de A Coruña (Hiszpania) w dniu 4 stycznia 2016 r. – Abanca Corporación Bancaria S.A./María Isabel Vázquez Rosende

(Sprawa C-1/16)

(2016/C 098/29)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de A Coruña

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Abanca Corporación Bancaria S.A.

Druga strona postępowania: María Isabel Vázquez Rosende

Pytania prejudycjalne

Czy art. 6 i 7 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. (1) w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich można interpretować w ten sposób, że skutki restytucyjne wynikające ze stwierdzenia nieważności zawartej w umowie kredytu klauzuli dolnego progu z uwagi na jej nieuczciwy charakter są wywoływane nie od dnia zawarcia umowy, lecz od późniejszej chwili?

2)	Czy kryterium dobrej wiary zainteresowanych, które stanowi podstawę do ograniczania mocy wstecznej wynikającej ze stwierdzenia nieważności warunku z uwagi na jego nieuczciwy charakter, stanowi pojęcie autonomiczne prawa Unii podlegające jednolitej wykładni we wszystkich państwach członkowskich?

3)	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, jakie przesłanki należy uwzględnić w celu stwierdzenia istnienia dobrej wiary zainteresowanych?

4)	W każdym przypadku, czy z art. 6 i 7 dyrektywy 93/13/EWG jest zgodna wykładnia pojęcia dobrej wiary zainteresowanych w ten sposób, że mógł działać w dobrej wierze przedsiębiorca, który przygotowując umowę, doprowadził do nieprzejrzystości decydującej o nieuczciwym charakterze klauzuli?

Czy z art. 6 i 7 dyrektywy 93/13/EWG jest zgodna wykładnia pojęcia dobrej wiary zainteresowanych w ten sposób, że dobra wiara przedsiębiorcy może być oceniona abstrakcyjnie bądź – przeciwnie – powinna ona być oceniana z uwzględnieniem zachowania przedsiębiorcy w konkretnym przypadku zawierania umowy?

6)	Czy ryzyko poważnych komplikacji, które stanowi podstawę ograniczenia mocy wstecznej wynikającej ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku, jest pojęciem autonomicznym prawa Unii podlegającym jednolitej wykładani we wszystkich państwach członkowskich?

7)	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, jakie kryteria należy wziąć pod uwagę?

W każdym przypadku, czy z art. 6 i 7 dyrektywy 93/13/EWG jest zgodne, że ryzyko poważnych komplikacji ocenia się, biorąc pod uwagę jedynie komplikacje, które mogą powstać po stronie przedsiębiorcy, czy też należy również uwzględniać szkodę powstającą po stronie konsumentów z uwagi na brak pełnego zwrotu kwot zapłaconych na podstawie wspomnianej klauzuli dolnego progu?

Czy zgodnie z art. 6 i 7 dyrektywy 93/13/EWG ryzyko poważnych komplikacji dla publicznego porządku gospodarczego w przypadku wniesienia przez konsumenta powództwa indywidualnego należy ocenić, uwzględniając wyłącznie konsekwencje gospodarcze tego konkretnego powództwa, czy też uwzględniając skutki gospodarcze, które miałoby ewentualne wniesienie powództw indywidualnych przez znaczną liczbę konsumentów?

(1) Dz.U. L 95, s. 29.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/23

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2016 r. –Rzeczpospolita Polska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-5/16)

(2016/C 098/30)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Strona pozwana: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1814 w sprawie ustanowienia i funkcjonowania rezerwy stabilności rynkowej dla unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych i zmiany dyrektywy 2003/87/WE (1);

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Rzeczpospolita Polska wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1814 w sprawie ustanowienia i funkcjonowania rezerwy stabilności rynkowej dla unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych i zmiany dyrektywy 2003/87/WE oraz o obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Deklarowanym celem zaskarżonej decyzji jest złagodzenie strukturalnej nierównowagi między podażą uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na unijnym rynku a popytem na nie, która powoduje, że uprawnienia do emisji nie osiągają na rynku cen zgodnych z oczekiwaniami unijnego prawodawcy. Zasadniczym sposobem na osiągniecie tego celu jest ustanowienie mechanizmu rezerwy stabilności rynkowej (MSR), który polegać ma na zmniejszaniu liczby dostępnych na rynku uprawnień do emisji poprzez skierowanie ich do rezerwy w przypadku wystąpienia znacznej nadwyżki uprawnień do emisji na rynku i spełnienia określonych warunków, zaś w przypadku spadku liczby dostępnych na rynku uprawnień do emisji poniżej 400 mln – na zwiększaniu wolumenów uprawnień do emisji sprzedawanych na aukcjach.

Rzeczpospolita Polska podnosi przeciwko zaskarżonej decyzji następujące zarzuty:

Po pierwsze, zarzut naruszenia art. 192 ust. 1 w związku z art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE poprzez przyjęcie zaskarżonej decyzji zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, pomimo że decyzja ta jest środkiem wpływającym znacząco na wybór przez państwo członkowskie między różnymi źródłami energii i ogólną strukturę jego zaopatrzenia w energię.

Zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej zaskarżona decyzja w znaczący sposób wpłynie na wybór źródeł energii i ogólną strukturę zaopatrzenia w energię w Polsce. Zgodnie z art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE, decyzja taka powinna zatem zostać przyjęta przez Radę jednomyślnie z zastosowaniem specjalnej procedury ustawodawczej.

Po drugie, zarzut naruszenia zasady lojalnej współpracy oraz naruszenia kompetencji Rady Europejskiej określonych w art. 15 TUE poprzez przyjęcie środków sprzecznych z Konkluzjami Rady Europejskiej z dnia 23 i 24 października 2014 r.

Zgodnie z Konkluzjami Rady Europejskiej z 2014 r. głównym instrumentem unijnym służącym osiągnięciu docelowego poziomu redukcji emisji, miał być sprawnie funkcjonujący, zreformowany system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) z instrumentem służącym stabilizacji rynku zgodnie z wnioskiem Komisji, która wskazywała rok 2021 jako datę wejścia w życie mechanizmu rezerwy stabilności rynkowej. Przyjmując w zaskarżonej decyzji rok 2019 jako datę wejścia w życie mechanizmu rezerwy stabilności rynkowej postąpiono wbrew ustaleniom Rady Europejskiej z 2014 r.

Po trzecie, zarzut naruszenia zasady pewności prawa i zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań poprzez przyjęcie środków, które ingerują w system handlu uprawnieniami do emisji w trakcie okresu rozliczeniowego, a zwłaszcza w ostatnich latach tego okresu.

Zaskarżona decyzja kieruje 900 mln uprawnień wycofanych z rynku w latach 2014-2016, które miały powrócić na rynek w latach 2019-2020, bezpośrednio do rezerwy stabilności, co powoduje, że finalnie nie powracają one na rynek. Pula uprawnień udostępniona uczestnikom rynku w obecnym okresie rozliczeniowym jest w rezultacie mniejsza niż oczekiwano. Uczestnicy rynku powzięli uzasadnione oczekiwanie, że czasowo wycofane uprawnienia wrócą ponownie na rynek pomiędzy rokiem 2019 a 2020, i opierali na tym swoje plany biznesowe. Zasady funkcjonowania systemu, takie jak regulacje określające liczbę dostępnych uprawnień do emisji, nie powinny ulegać zmianie w trakcie okresu rozliczeniowego, który wyznacza czasową perspektywę planowania różnych działań przez przedsiębiorstwa uczestniczące w systemie. Zasady te stanowią fundamentalne założenia, które determinują podejmowane przez przedsiębiorców działania inwestycyjne.

Po czwarte, zarzut naruszenia zasady proporcjonalności poprzez przyjęcie środków, które doprowadzą do realizacji wyższych celów redukcji emisji niż wynika to z międzynarodowych zobowiązań Unii Europejskiej i niż wymaga tego realizacja celu dyrektywy 2003/87/WE.

W rezultacie wprowadzenia w życie zaskarżonej decyzji Unia będzie realizowała cele wyższe niż obecnie zgłoszone na poziomie międzynarodowym w ramach drugiego okresu Protokołu z Kioto przyjętego w grudniu 2012 r. w Ad-Dausze.

Po piąte, zarzut naruszenia obowiązku dokonania należytej analizy wpływu zaskarżonej decyzji na poszczególne państwa członkowskie oraz naruszenia obowiązku przedstawienia wystarczającej oceny skutków jej wprowadzenia w życie na rynek handlu uprawnieniami do emisji.

(1) Dz. Urz. L 264, s. 1.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag zittingsplaats Haarlem (Niderlandy) w dniu 13 stycznia 2016 r. – K/Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawa C-18/16)

(2016/C 098/31)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag zittingsplaats Haarlem

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: K

Strona przeciwna: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Pytania prejudycjalne

Czy art. 8 ust. 3 lit. a) i b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE (1) z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową jest zgodny z art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2):

w sytuacji, gdy obywatel państwa trzeciego został zatrzymany na podstawie art. 8 ust. 3 lit. a) i b) dyrektywy 2013/33/UE, a na podstawie art. 9 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE (3) z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej przysługuje mu prawo do pozostania w państwie członkowskim dopóki w przedmiocie jego wniosku o udzielenie azylu nie zostanie wydana decyzja w pierwszej instancji; oraz

w świetle wyjaśnień dotyczących karty praw podstawowych (Dz.U. 2007 C 303/02), zgodnie z którymi prawnie nałożone ograniczenia praw przewidzianych w art. 6 karty nie mogą wykraczać poza ramy dozwolone przez europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w treści art. 5 ust. 1 lit. f) i przy uwzględnieniu wykładni tego ostatniego postanowienia dokonanej przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, w szczególności w wyroku z dnia 22 września 2015 r., Nabil i in. przeciwko Węgrom, 62116/12, zgodnie z którą zatrzymanie osoby występującej z wnioskiem o udzielenie azylu jest sprzeczne z wyżej wymienionym postanowieniem EKPC, o ile zatrzymanie to nie zostało nakazane do celów wydalenia?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową (Dz.U. L 180, s. 96).

(2) Karta praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2007, C 303, s. 1).

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. L 180, s. 60).

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/25

Skarga wniesiona w dniu 15 stycznia 2016 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-23/16)

(2016/C 098/32)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciel: J. Hottiaux, pełnomocnik)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez brak ustanowienia krajowego rejestru elektronicznego przedsiębiorców transportu drogowego i połączenia go z krajowymi rejestrami elektronicznymi innych państw członkowskich, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 16 ust. 1 i 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (1);

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Krajowy rejestr elektroniczny winien być stworzony i połączony z krajowymi rejestrami elektronicznymi innych państw członkowskich najpóźniej do 31 grudnia 2012 r.

(1) Dz.U. L 300, s.51.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/26

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 18 listopada 2015 r. w sprawie T-106/13, d.d. Synergy Hellas ANONIMI EMPORIKI ETAIREIA PAROCHIS YPIRESION PLIROFORIKIS/Komisja Europejska, wniesione w dniu 26 stycznia 2016 r. przez d.d. Synergy Hellas ANONOMI EMPORIKI ETAIREIA PAROCHIS YPIRESION PLIROFORIKIS

(Sprawa C-45/16 P)

(2016/C 098/33)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: d.d. Synergy Hellas ANONOMI EMPORIKI ETAIREIA PAROCHIS YPIRESION PLIROFORIKIS (przedstawiciel: adwokat Konstantinos Damis)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 18 listopada 2015 r. w sprawie T-106/13, d.d. Synergy HELLAS ANONIMI EMPORIKI ETAIREIA PAROCHIS YPIRESION PLIROFORIKIS/Komisja Europejska,

—	uwzględnienie w całości skargi spółki z dnia 20 lutego 2013 r.,

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1.	Błędne zastosowanie zasady dobrej wiary przy wykonaniu spornej umowy. Sąd błędnie ocenił art. 1134 belgijskiego kodeksu cywilnego w odniesieniu do stosowania zasady dobrej wiary przy wykonaniu umowy.

2.	Błędna wykładnia i zastosowanie postanowienia umownego i oczywiście błędna ocena dowodów. Sąd dokonał błędnej oceny postanowienia II.22 „Audyty finansowe i inne kontrole” Załącznika II do podpisanej umowy ARTreat – 224297, której dotyczy spór.

3.	Oczywiście błędna ocena dowodów i wadliwe uzasadnienie. Niewystarczające i sprzeczne uzasadnienie rozstrzygnięcia. Sąd błędnie i w sposób oczywisty przeinaczył przedstawione dowody.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/27

Wyrok Sądu z dnia 4 lutego 2016 r. – Heitkamp BauHolding/Komisja

(Sprawa T-287/11) (1)

([Pomoc państwa - Niemieckie ustawodawstwo podatkowe dotyczące przenoszenia strat na przyszłe lata podatkowe (Sanierungsklausel) - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Skarga o stwierdzenie nieważności - Indywidualne oddziaływanie aktu - Dopuszczalność - Pojęcie pomocy państwa - Selektywny charakter - Charakter i struktura systemu podatkowego])

(2016/C 098/34)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Heitkamp BauHolding (Herne, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo W. Niemann, M. Kiera-Nöllen i S. Geringhoff, następnie W. Niemann, S. Geringhoff i P. Dodos, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo R. Lyal, T. Maxian Rusche i M. Adam, następnie R. Lyal, T. Maxian Rusche i C. Egerer, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i K. Petersen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2011/527/UE z dnia 26 stycznia 2011 r. w sprawie pomocy państwa C 7/10 (ex CP 250/09 i NN 5/10) przyznanej przez Niemcy na podstawie klauzuli naprawczej przewidzianej w ustawie o podatku od osób prawnych („KStG, Sanierungsklausel”) (Dz.U. L 235, s. 26).

Sentencja

1)	Zarzut niedopuszczalności zostaje oddalony.

2)	Skarga zostaje oddalona jako bezzasadna.

3)	Heitkamp BauHolding GmbH pokrywa własne koszty oraz dwie trzecie kosztów poniesionych przez Komisję Europejską. Komisja pokrywa jedną trzecią własnych kosztów.

4)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 238 z 13.8.2011.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/27

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Słowenia/Komisja

(Sprawa T-507/12) (1)

((Pomoc państwa - Produkcja sprzętu rekreacyjnego - Pomoc na restrukturyzację - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i nakazująca jej odzyskanie - Obowiązek uzasadnienia - Możliwość przypisania państwu - Kryterium prywatnego inwestora))

(2016/C 098/35)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Republika Słowenii (przedstawiciele: V. Klemenc i A. Grum, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier, T. Maxian Rusche, M. Kocjan i B. Rous Demiri, pełnomocnicy, wspierani początkowo przez M. Ulčara i M. Ménarda, a następnie przez M. Ménarda, P. Božičko i A. Krošel, adwokatów)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2014/273/UE z dnia 19 września 2012 r. w sprawie środków na rzecz ELAN d.o.o. SA.26379 (C 13/10) (ex NN 17/10) wdrożonych przez Słowenię (Dz.U. 2014, L 144, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Słowenii zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 32 z 2.2.2013.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/28

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Zafeiropoulos/Cedefop

(Sprawa T-537/12) (1)

((Zamówienia publiczne na usługi - Procedura przetargowa - Świadczenie usług medycznych na rzecz personelu Cedefop - Odrzucenie oferty jednego z oferentów i udzielenie zamówienia innemu oferentowi - Odmowa udzielenia dostępu do pewnych dokumentów dotyczących pozostałych oferentów, który uczestniczyli w postępowaniu przetargowym - Obowiązek uzasadnienia - Ochrona interesów handlowych i dobrego imienia - Ochrona danych osobowych - Ochrona procesu podejmowania decyzji - Odpowiedzialność pozaumowna))

(2016/C 098/36)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Panteleïmon Zafeiropoulos (Saloniki, Grecja) (przedstawiciel: adwokat M. Kontogiorgos)

Strona pozwana: Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop) (przedstawiciele: M. Fuchs, pełnomocnik, wspierana początkowo przez E. Petritis, następnie prze P. Anestisa, adwokatów)

Przedmiot

Po pierwsze, wniosek o stwierdzenie nieważności z jednej strony decyzji Cedefop z dnia 8 października 2012 r. odrzucającej ofertę złożoną przez skarżącego w ramach ogłoszenia o zamówieniu z dnia 19 czerwca 2012 r. opublikowanego w dodatku do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2012/S115-189528), dotyczącego świadczenia usług medycznych dla personelu Cedefop w Salonikach (Grecja) i decyzji Cedefop o udzieleniu zamówienia oferentowi innemu niż skarżący, oraz z drugiej strony decyzji Cedefop odrzucającej wniosek skarżącego o udzielenie dostępu do pewnych dokumentów w ramach wspomnianego postępowania, a także, po drugie, wniosek o odszkodowanie za szkodę, którą jakoby poniósł skarżący na skutek naruszeń popełnionych przez Cedefop.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop) z dnia 8 października 2012 r. odrzucająca ofertę złożoną przez skarżącego w ramach ogłoszenia o zamówieniu z dnia 19 czerwca 2012 r., dotyczącego świadczenia usług medycznych dla personelu Cedefop w Salonikach (Grecja), i decyzji Cedefop z dnia 9 października 2012 r. o udzieleniu zamówienia wskazanego we wspomnianym ogłoszeniu o zamówieniu oferentowi innemu niż P. Zafeiropoulos.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Cedefop pokrywa własne koszty oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez P. Zafeiropoulosa.

4)	P. Zafeiropoulos pokrywa dwie trzecie własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 46 z 16.2.2013.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/29

Wyrok Sądu z dnia 2 lutego 2016 r. – Benelli Q. J./OHIM – Demharter (MOTO B)

(Sprawa T-169/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego MOTO B - Wcześniejsze niezarejestrowane graficzne krajowe znaki towarowe MOTOBI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Dowód powszechnej znajomości wcześniejszych niezarejestrowanych znaków towarowych - Artykuł 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Artykuł 6 bis konwencji paryskiej - Dowody przedstawione na poparcie sprzeciwu po upływie wyznaczonego terminu - Nieuwzględnienie - Swobodna ocena przysługująca izbie odwoławczej - Przepis odmienny - Okoliczności stojące na przeszkodzie uwzględnieniu dodatkowych lub uzupełniających dowodów - Artykuł 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 - Zasady 19 i 20 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 - Zasada 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia nr 2868/95 - Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 - Obowiązek uzasadnienia])

(2016/C 098/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Benelli Q. J. Srl (Pesaro, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Lukácsi i B. Bozóki)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo F. Mattina, następnie P. Bullock, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Demharter GmbH (Dillingen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Kohn)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 stycznia 2013 r. (sprawa R 95/2012-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Benelli Q. J. Srl a Demharter GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Benelli Q. J. Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 147 z 25.5.2013.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/30

Wyrok Sądu z dnia 2 lutego 2016 r. – Benelli Q. J./OHIM – Demharter (MOTOBI)

(Sprawa T-170/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy MOTOBI - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)])

(2016/C 098/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Benelli Q. J. Srl (Pesaro, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Lukácsi i B. Bozóki)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo F. Mattina, następnie P. Bullock, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Demharter GmbH (Dillingen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Kohn)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 stycznia 2013 r. (sprawa R 2080/2011-2) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Demharter GmbH a Benelli Q. J. Srl.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona

2)	Benelli Q. J. Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 147 z 25.5.2013.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/30

Wyrok Sądu z dnia 2 lutego 2016 r. – Benelli Q. J./OHIM – Demharter (MOTOBI B PESARO)

(Sprawa T-171/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny wspólnotowy znak towarowy MOTOBI B PESARO - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Dowody przedstawione przeciwko wnioskowi o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku po upływie wyznaczonego terminu - Nieuwzględnienie - Swobodna ocena przysługująca izbie odwoławczej - Przepis odmienny - Okoliczności stojące na przeszkodzie uwzględnieniu dodatkowych lub uzupełniających dowodów - Artykuł 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 - Zasada 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 2868/95])

(2016/C 098/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Benelli Q. J. Srl (Pesaro, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Lukácsi i B. Bozóki)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo F. Mattina, następnie P. Bullock, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Demharter GmbH (Dillingen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Kohn)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 stycznia 2013 r. (sprawa R 2590/2011-2) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Demharter GmbH a Benelli Q.J. Srl.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Benelli Q.J. Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 147 z 25.5.2013.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/31

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Agriconsulting Europe/Komisja

(Sprawa T-570/13) (1)

((Zamówienia publiczne na usługi - Postępowanie przetargowe - Techniczna pomoc operacyjna w celu opracowania i obsługi instrumentu sieciowego w celu wdrożenia europejskiego partnerstwa innowacyjnego na rzecz wydajnego i zrównoważonego rolnictwa - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Udzielenie zamówienia innemu oferentowi - Oferta rażąco niska - Odpowiedzialność pozaumowna))

(2016/C 098/40)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Agriconsulting Europe SA (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat R. Sciaudone)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Cappelletti i L. Di Paolo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie naprawienia szkody poniesionej z racji popełnienia przez Komisję nieprawidłowości w przetargu „Opracowanie instrumentu sieciowego w celu wdrożenia europejskiego partnerstwa innowacyjnego na rzecz wydajnego i zrównoważonego rolnictwa” (AGRI-2012-PEI-01).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Agriconsulting Europe SA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 367 z 14.12.2013.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/32

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Sto/OHIM – Fixit Trockenmörtel Holding (CRETEO)

(Sprawa T-640/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego CRETEO - Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe StoCretec i STOCRETE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Charakter odróżniający uzyskany w następstwie używania - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)])

(2016/C 098/41)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sto SE & Co. KGaA, dawniej Sto AG (Stühlingen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci K. Kern i J. Sklepek)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Fixit Trockenmörtel Holding AG (Baar, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci K. Lochner i C. Thomas)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 25 września 2013 r. (sprawa R 905/2012-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sto AG a Fixit Trockenmörtel Holding AG.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona

2)	Sto SE & Co. KGaA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 39 z 8. 2. 2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/32

Wyrok Sądu z dnia 2 lutego 2016 r. – Brammer/OHIM – Office Ernest T. Freylinger (EUROMARKER)

(Sprawa T-683/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego EUROMARKER - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy EURIMARK - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 098/42)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Brammer GmbH (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: adwokat R. Kornfeld)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: G. Schneider i H. Kunz, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Office Ernest T. Freylinger SA (Strassen, Luksemburg)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 października 2013 r. (sprawa R 1653/2012-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Office Ernest T. Freylinger SA a Brammer GmbH.

Sentencja

Stwierdza się częściową nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) w zakresie dotyczącym stwierdzenia istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku usług należących do klasy 38: „udzielanie dostępu do serwerów baz danych do wyszukiwania dostępności i przepisów dotyczących wspólnotowych znaków towarowych i wzorów”, oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Brammer GmbH i OHIM pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 61 z 1.3.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/33

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Bristol Global/OHIM – Bridgestone (AEROSTONE)

(Sprawa T-194/14) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego AEROSTONE - Wcześniejsze słowne wspólnotowe znaki towarowe STONE i BRIDGESTONE - Wcześniejszy graficzny krajowy niezarejestrowany znak towarowy BRIDGESTONE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Częściowa odmowa rejestracji))

(2016/C 098/43)

Język postępowania: angielski.

Strony

Strona skarżąca: Bristol Global Co. Ltd (Birmingham, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat F. Bozhinova)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Bridgestone Corp. (Tokio, Japonia) (przedstawiciele: M. Blair, solicitor, następnie S. Malynicz, barrister, C. Balme i K. Gilbert, solicitors)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 12 grudnia 2013 r. (sprawa R 961/2013-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Bridgestone Corp. a Bristol Global Co. Ltd.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona

2)	Bristol Global Co. Ltd pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)(OHIM) i przez Bridgestone Corp.

(1) Dz.U. C 151 z 19.5.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/34

Wyrok Sądu z dnia 26 stycznia 2016 r. – LR Health & Beauty Systems/OHIM – Robert McBride (LR nova pure.)

(Sprawa T-202/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego LR nova pure. - Wcześniejszy słowny międzynarodowy znak towarowy NOVA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 098/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: LR Health & Beauty Systems GmbH (Ahlen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokaci N. Weber i L. Thiel)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: I. Harrington, pełnomocnik)

Drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM był również: Robert McBride Ltd (Manchester, Zjednoczone Królestwo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 stycznia 2014 r. (sprawa R 272/2013-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciw między Robert McBride Ltd a LR Health & Beauty Systems GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	LR Health & Beauty Systems GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 235 z 21.7.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/34

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Azarov/Rada

(Sprawa T-331/14) (1)

((Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją na Ukrainie - Zamrożenie środków finansowych - Wykaz osób, podmiotów i organów, w odniesieniu do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Umieszczenie nazwiska skarżącego - Dowód zasadności umieszczenia w wykazie))

(2016/C 098/45)

Język postępowania: niemiecki.

Strony

Strona skarżąca: Mykola Yanovych Azarov (Kijów, Ukraina) (przedstawiciele: adwokaci G. Lansky i A. Egger)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix i F. Naert, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik) i Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Bartelt, D. Gauci i T. Scharf, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 26 i sprostowanie: Dz.U. L 350, s. 15) i rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 1 i sprostowanie: Dz.U. L 350, s. 15) oraz, po drugie, decyzji Rady (WPZiB) 2015/143 z dnia 29 stycznia 2015 r. zmieniającej decyzję 2014/119 (Dz.U. L 24, s. 16) i rozporządzenia Rady (UE) 2015/138 z dnia 29 stycznia 2015 r. zmieniającego rozporządzenie nr 208/2014 (Dz.U. L 24, s. 1), w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie w zakresie, w jakim akty te dotyczą Mykoly Yanovycha Azarova.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje odrzucona.

3)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez M. Azarova w zakresie żądania stwierdzenia nieważności zawartego w skardze.

4)	Mykola Azarov zostaje obciążony, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez Radę w zakresie żądania stwierdzenia nieważności zawartego w piśmie dostosowującym żądania.

5)	Komisja Europejska i Rzeczpospolita Polska pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/35

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Azarov/Rada

(Sprawa T-332/14) (1)

(2016/C 098/46)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Oleksii Mykolayovych Azarov (Kijów, Ukraina) (przedstawiciele: adwokaci G. Lansky i A. Egger)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.P. Hix i F. Naert pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Gauci i T. Scharf, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 26 i sprostowanie: Dz.U. L 350, s. 15), rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 1 i sprostowanie: Dz.U. L 350, s. 15), oraz, po drugie, decyzji wykonawczej Rady 2014/216/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującej decyzję 2014/119/WPZiB (Dz.U. L 111, s. 91), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 381/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 (Dz.U. L 111, s. 33 i sprostowanie: Dz.U. L 350, s. 16), decyzji Rady (WPZiB) 2015/143 z dnia 29 stycznia 2015 r. zmieniającej decyzję 2014/119 (Dz.U. L 24, s. 16) i rozporządzenia Rady (UE) 2015/138 z dnia 29 stycznia 2015 r. zmieniającego rozporządzenie nr 208/2014 (Dz.U. L 24, s. 1), w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, zmienionej decyzją wykonawczą Rady 2014/216 z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującą decyzję 2014/119 oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 381/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującym rozporządzenie nr 208/2014 w zakresie, w jakim akty te dotyczą Oleksii Mykolayovych Azarova.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje odrzucona.

3)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez O. Azarova w zakresie żądania stwierdzenia nieważności zawartego w skardze.

4)	Oleksii Azarov zostaje obciążony, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez Radę w zakresie żądania stwierdzenia nieważności zawartego w piśmie dostosowującym żądania.

5)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/36

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Davó Lledó/OHIM – Administradora y Franquicias América i Inversiones Ged (DoggiS)

(Sprawa T-335/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny wspólnotowy znak towarowy DoggiS - Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe DoggiS - Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe DOGGIS i DOGGIBOX - Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe przedstawiające postać w kształcie hot doga - Dodatkowe dowody przedstawione po raz pierwszy przed izbą odwoławczą - Artykuł 76 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 - Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem])

(2016/C 098/47)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: José-Manuel Davó Lledó (Kartagena, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.V. Gil Martí)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Administradora y Franquicias América, SA (Santiago, Chile) i Inversiones Ged Ltda (Santiago)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 marca 2014 r. (sprawa R 1824/2013-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między z jednej strony Administradora y Franquicias América, SA i Inversiones Ged Ltda a z drugiej strony Josém-Manuelem Davó Lledó,

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	José-Manuel Davó Lledó zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 253 z 4.8.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/37

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Kliuiev/Rada

(Sprawa T-341/14) (1)

(2016/C 098/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Serhii Kliuiev (Donieck, Ukraina) (przedstawiciele: R. Gherson i T. Garner, solicitors, oraz B. Kennelly, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. de Elera-San Miguel Hurtado i J.P. Hix, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Gauci i T. Scharf, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 26 i sprostowanie: Dz.U. L 350, s. 15), rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 1 i sprostowanie: Dz.U. L 350, s. 15), decyzji Rady (WPZiB) 2015/876 z dnia 5 czerwca 2015 r. zmieniającej decyzję 2014/119 (Dz.U. L 142, s. 30) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/869 z dnia 5 czerwca 2015 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 208/2014 (Dz.U. L 142, s. 1) w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego zostało umieszczone w wykazie osób, podmiotów i organów, do których stosuje się środki ograniczające.

Sentencja

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje odrzucona.

3)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez S. Kliuieva w zakresie żądania stwierdzenia nieważności zawartego w skardze.

4)	Serhii Kliuiev zostaje obciążony, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez Radę w zakresie żądania stwierdzenia nieważności zawartego w piśmie dostosowującym żądania.

5)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 261 z 11.8.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/38

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Arbuzov/Rada

(Sprawa T-434/14) (1)

(2016/C 098/49)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Sergej Arbuzov (Kijów, Ukraina) (przedstawiciele: adwokaci M. Machytková i P. Radošovský)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Westerhof Löfflerová i J.-P. Hix, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 26) i decyzji wykonawczej Rady 2014/216/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującej decyzję 2014/119/WPZiB (Dz.U. L 111, s. 91), w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego zostało umieszczone w wykazie osób, podmiotów i organów, w odniesieniu do których mają zastosowanie te środki ograniczające.

Sentencja

2)	Rada Unii Europejskiej pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez S. Arbuzova.

(1) Dz.U. C 282 z 25.8.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/39

Wyrok Sądu z dnia 2 lutego 2016 r. – Bon Net/OHIM – Aldi (Bon Appétit!)

(Sprawa T-485/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Bon Appétit! - Wcześniejsze graficzna krajowe znaki towarowe Бон Аnemú i Bon Apetí - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 098/50)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Bon Net OOD (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokat A. Iwanowa)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: S. Hanne i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Aldi GmbH & Co. KG (Mülheim an der Ruhr, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci L. Kolks, C. Fürsen, N. Lützenrath i U. Rademacher)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 kwietnia 2014 r. (sprawa R 1199/2013-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Bon Net OOD a Aldi GmbH & Co. KG.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Bon Net OOD pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i przez Aldi GmbH & Co. KG.

(1) Dz.U. C 261 z 11.8.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/39

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Stavytskyi/Rada

(Sprawa T-486/14) (1)

(2016/C 098/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Edward Stavytskyi (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: J. Grayston, solicitor, P. Gjørtler, G. Pandey, D. Rovetta i M. Gambardella, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: V. Piessevaux i J.P. Hix, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Rady 2014/216/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 111, s. 91) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 381/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 111, s. 33 i sprostowanie: Dz.U. L 350, s. 16) w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego zostało umieszczone w wykazie osób, podmiotów i organów, do których stosuje się środki ograniczające.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Rady 2014/216/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującej decyzję Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 381/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującego rozporządzenie Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie w zakresie, w jakim akty te dotyczą Edwarda Stavytskyiego.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez E. Stavytskyiego.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/40

Wyrok Sądu z dnia 2 lutego 2016 r. – Antica Azienda Agricola Vitivinicola Dei Conti Leone De Castris/OHIM – Vicente Gandía Pla (ILLIRIA)

(Sprawa T-541/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego ILLIRIA - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy CASTILLO DE LIRIA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 098/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Antica Azienda Agricola Vitivinicola Dei Conti Leone De Castris Srl (Salice Salentino, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci D. Russo i V. Wellens)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: V. Melgar i H. Kunz, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Vicente Gandía Pla, SA (Chiva, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat I. Temiño Ceniceros)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 maja 2014 r. (sprawa R 917/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Vicente Gandía Pla, SA a Antica Azienda Agricola Vitivinicola Dei Conti Leone De Castris Srl.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Antica Azienda Agricola Vitivinicola Dei Conti Leone De Castris Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/41

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Słowenia/Komisja

(Sprawa T-667/14) (1)

((EFOGR - Sekcja Gwarancji - EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Weryfikacja niewielkich działek - Brak dowodu uzasadniającego poważną i uzasadnioną wątpliwość - Ekstrapolacja wyników kontroli na miejscu))

(2016/C 098/53)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Republika Słowenii (przedstawiciel: L. Bembič, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Rous Demiri i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2014/458/UE z dnia 9 lipca 2014 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 205, s. 62), w zakresie w jakim wyłącza niektóre wydatki poniesione przez Republikę Słowenii

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Komisji 2014/458/UE z dnia 9 lipca 2014 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim w odniesieniu do Republiki Słowenii wyłącza ona z finansowania Unii kwotę 85 780,08 EUR poniesioną w roku budżetowym 2010, kwotę 115 956,46 EUR poniesioną w roku budżetowym 2011 i kwotę 131 269,23 EUR poniesioną w roku budżetowym 2012.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz dziewięć dziesiątych kosztów poniesionych przez Republikę Słowenii.

4)	Republika Słowenii pokrywa jedną dziesiątą własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 395 z 10.11.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/42

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – Novomatic/OHIM – Simba Toys (African SIMBA)

(Sprawa T-687/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego African SIMBA - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy Simba - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009])

(2016/C 098/54)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Novomatic AG (Gumpoldskirchen, Austria) (przedstawiciel: adwokat W. Mosing)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Schifko, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Simba Toys GmbH & Co. KG (Fürth, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat O. Ruhl)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 lipca 2014 r. (sprawa R 2098/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Simba Toys GmbH & Co. KG a Novomatic AG.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Novomatic AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 409 z 17.11.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/42

Wyrok Sądu z dnia 27 stycznia 2016 r. – Montagut Viladot /Komisja

(Sprawa T-696/14 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Zatrudnienie - Konkurs mający na celu ustanowienie rezerwy kadrowej dla naboru administratorów w grupie zaszeregowania AD 5 - Decyzja komisji konkursowej o nieumieszczeniu skarżącego na liście rezerwy kadrowej - Dyplom niespełniający warunków ogłoszenia o konkursie - Oddalenie skargi w pierwszej instancji))

(2016/C 098/55)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Bernat Montagut Viladot (Schaerbeek, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci F.A. Rodríguez-Gigirey Pérez i J.A. Simón Sánchez)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Galindo Martín i G. Gattinara, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 15 lipca 2014 r., Montagut Viladot/Komisja (F-160/12, Zb.Orz.SP, EU:F:2014:190)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Bernat Montagut Viladot zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 409 z 17.11.2014.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/43

Wyrok Sądu z dnia 28 stycznia 2016 r. – TVR Automotive/OHIM – Cardoni (TVR ENGINEERING)

(Sprawa T-781/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego TVR ENGINEERING - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy TVR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak podobieństwa oznaczeń - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 098/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TVR Automotive Ltd (Whiteley, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również: Fabio Cardoni (Mediolan, Włochy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 września 2014 r. (sprawa R 2532/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy TVR Automotive Ltd a Fabiem Cardonim.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TVR Automotive Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2015.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/43

Postanowienie Sądu z dnia 21 stycznia 2016 r. – Proforec/Komisja

(Sprawa T-120/15) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Rejestracja chronionego oznaczenia geograficznego - Focaccia di Recco col formaggio - Brak interesu prawnego - Niedopuszczalność))

(2016/C 098/57)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Proforec Srl (Recco, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Durazzo, M. Mencoboni i G. Pescatore)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Bianchi i J. Guillem Carrau, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/39 z dnia 13 stycznia 2015 r. rejestrującego w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Focaccia di Recco col formaggio (ChOG)] (Dz.U. L 8, s. 7)

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w przedmiocie wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta przedstawionych przez Republikę Włoską i Consorzio della Focaccia di Recco col formaggio zostaje umorzone.

3)	Proforec Srl pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Komisję Europejską z wyjątkiem kosztów dotyczących wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	Proforec, Komisja, Republika Włoska i Consorzio della Focaccia di Recco col formaggio, pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 138 z 27.4.2015.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/44

Postanowienie Sądu z dnia 15 stycznia 2016 r. – TMG Landelijke Media i Willems/Komisja

(Sprawa T-189/15) (1)

([Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Korespondencja między władzami niderlandzkimi a Komisją dotycząca rocznego dostosowania składki Niderlandów do budżetu Unii przeprowadzanego na podstawie dochodu narodowego brutto - Częściowa odmowa dostępu - Umorzenie postępowania])

(2016/C 098/58)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: TMG Landelijke Media BV (Amsterdam, Niderlandy) i Menzo Willems (Voorburg, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci R.S. Le Poole i L. Broers)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Clotuche-Duvieusart i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 17 lutego 2015 r. odmawiającej częściowo udzielenia M. Willemsowi dostępu do dokumentów zawierających korespondencję między władzami niderlandzkimi a Komisją dotyczącą rocznego dostosowania składki Niderlandów do budżetu Unii Europejskiej.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Komisja Europejska pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez TMG Landelijke Media BV i Menzaa Willemsa.

(1) Dz.U. C 190 z 8.6.2015.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/45

Postanowienie Sądu z dnia 11 stycznia 2016 r. – Oase/OHIM – Compo France (AlGo)

(Sprawa T-300/15) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania))

(2016/C 098/59)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Oase GmbH (Hörstel, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Weeg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: H. Kunz, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Compo France SAS (Roche-Lez-Beaupré, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Meyer)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 lutego 2015 r. (sprawa R 1409/2013-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Compo France SAS a Oase GmbH.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Oase GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM). Compo France SAS pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 262 z 10.8.2015.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/45

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2015 r. – Blaž Jamnik i Blaž/Parlament

(Sprawa T-726/15)

(2016/C 098/60)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Jožica Blaž Jamnik (Lublana, Słowenia) i Brina Blaž (Lublana) (przedstawiciel: adwokat D. Mihevc)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie, że wybór oferenta w postępowaniu INLO.AO-2013-051-LUX-UGIMBI-06 był niezgodny z prawem;

—	stwierdzenie nieważności wyboru oferenta;

—	wybranie skarżących jako najlepszego oferenta;

—	tytułem ewentualnym, przyznanie skarżącym odszkodowania w wysokości 3 852 384,60 EUR, jeżeli nie zostaną wybrani jako najlepszy oferent w postępowaniu INLO.AO-2013-051-LUX-UGIMBI-06;

—	przyznanie skarżącym zwrotu kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 113 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 (1)

Zdaniem skarżących wybór najlepszego oferenta został dokonany z naruszeniem art. 113 wspomnianego rozporządzenia, ponieważ nie były przestrzegane określone wcześniej kryteria wskazane w specyfikacji warunków zamówienia.

Zarzut drugi dotyczący niezgodnego z prawem przebiegu postępowania

W tym względzie skarżący wskazują, że projekty, dokumentacja graficzna i obliczenia statyczne, które załączyli do swojej oferty, nie były wcale przedmiotem badania, ponieważ nie zostały przekazane z biura w Lublanie do Luksemburga w celu podjęcia decyzji.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002l (Dz.U. L 298, s. 1).

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/46

Odwołanie wniesione w dniu 18 grudnia 2015 r. przez DI od postanowienia wydanego w dniu 15 października 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-113/13 DI/EASO

(Sprawa T-730/15 P)

(2016/C 098/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: DI (Bukareszt, Rumunia) (przedstawiciel: adwokaci I. Vlaic i G. Iliescu)

Druga strona postępowania: Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie w całości postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 15 października 2015 r. w sprawie F-113/13;

—	uwzględnienie niniejszego odwołania;

—	stwierdzenie nieważności decyzji EASO w sprawie zwolnienia wnoszącego odwołanie, a w konsekwencji nakazanie EASO unieważnienia wszystkich skutków prawnych wspomnianej decyzji i odpowiedniego dostosowania sytuacji faktycznej;

—	zasądzenie od EASO na rzecz wnoszącego odwołanie kwoty 90 000 EUR tytułem odszkodowania oraz kwoty 500 000 EUR tytułem zadośćuczynienia; oraz

—	obciążenie EASO kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie związanymi z przedstawicielstwem prawnym przed Sądem do spraw Służby Publicznej w sprawie F-113/13 i związanymi z niniejszym odwołaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że skarga wnoszącego odwołanie była dopuszczalna i zasadna, ponieważ została spełniona zasada zgodności pomiędzy zarzutami, uzasadnieniem i okolicznościami podnoszonymi w zażaleniu złożonym w drodze administracyjnej a zarzutami, uzasadnieniem i okolicznościami podnoszonymi szczegółowo przed Sądem do spraw Służby Publicznej.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady dostępu do rzetelnego procesu i braku rzetelnej analizy w postepowaniu przedsądowym. Zażalenie wnoszącego odwołanie w postępowaniu administracyjnym zostało oddalone przez tę samą osobę, która uprzednio podjęła decyzję o jego zwolnieniu.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady równego traktowania przez Sąd do spraw Służby Publicznej.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/47

Skarga wniesiona w dniu 31 grudnia 2015 r. – Sony i Sony Electronics/Komisja

(Sprawa T-762/15)

(2016/C 098/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Corporation (Tokio, Japonia) i Sony Electronics, Inc (San Diego, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: N. Levy i E. Kelly, Solicitors, oraz R. Snelders, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 października 2015 r. w sprawie AT.39639 – Napędy dysków optycznych, dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących

—	posiłkowo, w ramach jego nieograniczonego prawa orzekania, obniżenie grzywien nałożonych na skarżących w tej decyzji; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami obsługi prawnej oraz innymi kosztami i wydatkami poniesionymi przez skarżące w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnych ustaleń faktycznych i prawnych zaskarżonej decyzji odnośnie do stwierdzenia, że skarżący brali udział w naruszeniu art. 101 TFUE ze względu na cel.

—	Dowody przytoczone przeciw skarżącym są niewystarczające do wykazania, że skarżący uczestniczyli w jednolitym i ciągłym naruszeniu art. 101 TFUE ze względu na cel.

—	Zawarte w decyzji alternatywne ustalenie, zgodnie z którym skarżący uczestniczyli w odrębnych naruszeniach art. 101 TFUE ze względu na cel, jest nieudowodnione i naruszyło prawo skarżących do obrony, gdyż zostało przedstawione po raz pierwszy w tej decyzji.

Zarzut drugi, podniesiony posiłkowo, dotyczy błędnych ustaleń faktycznych i prawnych i nieodpowiedniego uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

—	W decyzji błędnie uwzględniono podwójnie przychody, które zostały przeniesione przez skarżących na innego adresata tej decyzji;

—	W decyzji błędnie nie uwzględniono, że skarżący byli znacznie mniej zaangażowani niż niektórzy inni adresaci decyzji, i nie zastosowano wobec skarżących niższego współczynnika i niższej kwoty dodatkowej lub obniżki z tytułu okoliczności łagodzących.

—	W decyzji niesłusznie zastosowano mnożnik służący zapewnieniu odstraszającego skutku.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/48

Skarga wniesiona w dniu 31 grudnia 2015 r. – Sony Optiarc i Sony Optiarc America/Komisja

(Sprawa T-763/15)

(2016/C 098/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Optiarc, Inc (Atsugi, Japonia) i Sony Optiarc America, Inc (San Jose, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: N. Levy i E. Kelly, Solicitors, oraz R. Snelders, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 października 2015 r. w sprawie AT.39639 – Napędy dysków optycznych, dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFEU i art. 53 porozumienia EOG w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

—	posiłkowo, w ramach jego nieograniczonego prawa orzekania, obniżenie grzywien nałożonych na skarżących w tej decyzji; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami obsługi prawnej oraz innymi kosztami i wydatkami poniesionymi przez skarżące w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnych ustaleń faktycznych i prawnych zaskarżonej decyzji odnośnie do stwierdzenia, że skarżący brali udział w naruszeniu art. 101 TFUE ze względu na cel.

—	Dowody przytoczone przeciw skarżącym są niewystarczające do wykazania ustalenia, że skarżący uczestniczyli w jednolitym i ciągłym naruszeniu art. 101 TFUE ze względu na cel.

—	Zawarte w decyzji alternatywne ustalenie, zgodnie z którym skarżący uczestniczyli w odrębnych naruszeniach art. 101 TFUE ze względu cel, jest nieudowodnione i naruszyło prawo skarżących do obrony, gdyż zostało dokonane po raz pierwszy w tej decyzji.

Zarzut drugi, podniesiony posiłkowo, dotyczy błędnych ustaleń faktycznych i prawnych i nieodpowiedniego uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

—	W decyzji błędnie uwzględniono podwójnie przychody, które zostały przeniesione przez skarżących na innego adresata tej decyzji;

—	W decyzji błędnie nie uwzględniono, że skarżący byli znacznie mniej zaangażowani niż niektórzy inni adresaci decyzji, i nie zastosowano wobec skarżących niższego współczynnika i niższej kwoty dodatkowej lub obniżki z tytułu okoliczności łagodzących.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/49

Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2015 r. – Quanta Storage/Komisja

(Sprawa T-772/15)

(2016/C 098/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Quanta Storage, Inc. (Taoyuan City, Tajwan) (przedstawiciele: B. Hartnett, Barrister, O. Geiss, adwokaci, i W. Sparks, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 października 2015 r. w sprawie AT.39639 – Napędy dysków optycznych, dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFEU i art. 53 porozumienia EOG w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	posiłkowo, obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Komisję prawa skarżącej do obrony, obowiązku uzasadnienia i prawa do dobrej administracji

—	Zaskarżona decyzja jest oparta na ustaleniach, które nie zostały przedstawione skarżącej w postępowaniu administracyjnym.

—	Zaskarżona decyzja jest oparta na założeniach dotyczących przejrzystości na rynku, którego Komisja nie zbadała w pogłębiony sposób.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że rozbieżność między sentencją zaskarżonej decyzji a rozumowaniem Komisji w odniesieniu do czasu trwania naruszenia w stosunku do Hewlett Pacard stanowi oczywisty błąd prawny i narusza obowiązek uzasadnienia.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja nie wykazała i nie przedstawiła odpowiedniego uzasadnienia, że skarżąca uczestniczyła w jednolitym i ciągłym naruszeniu.

—	Skarżąca nie uczestniczyła w przypisywanym naruszeniu w okresie od 14 lutego 2008 r. do 9 kwietnia 2008 r.

—	Skarżąca nie uczestniczyła w przypisywanym naruszeniu w okresie od 10 kwietnia 2008 r. do 27 października 2008 r.

—	Skarżąca nie uczestniczyła w przypisywanym naruszeniu w dniu 28 października 2008 r.

—	Brak jest wystarczającego dowodu na to, by skarżąca miała świadomość ogólnego planu kartelu czy też jego ogólnego zakresu i zasadniczych cech.

—	Skutki prawne braku wykazania przez Komisję przypisywanego naruszenia.

4.	Zarzut czwarty dotyczy tego, że Komisja nie wykazała w wymagany prawem i regułami postępowania dowodowego sposób, że posiadała uprawnienia do zastosowania art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG.

Zarzut piąty dotyczy popełnienia przez Komisję oczywistych błędów faktycznych i prawnych przy obliczaniu kwoty grzywny i naruszenia przez nią obowiązku uzasadnienia

—	Komisję dopuściła się błędów faktycznych i prawnych przy obliczaniu kwoty grzywny i nie przedstawiła jej uzasadnienia.

—	Komisja nie użyła najlepszych dostępnych danych dotyczących wartości sprzedaży skarżącego.

—	Komisja naruszyła zasadę równego traktowania przy obliczaniu kwoty podstawowej.

—	Komisja dopuściła się błędów w ocenie, rozpatrując wagę naruszenia i okoliczności łagodzące.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/50

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2016 r. – Hitachi-LG Data Storage and Hitachi-LG Data Storage Korea/Komisja

(Sprawa T-1/16)

(2016/C 098/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hitachi-LG Data Storage, Inc. (Tokio, Japonia) i Hitachi-LG Data Storage Korea, Inc. (Seul, Republika Korei) (przedstawiciele: L. Gyselen i N. Ersbøll, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżących w art. 2 lit. d) decyzji Komisji z dnia 21 października 2015 r. w sprawie AT.39639 – Napędy dysków optycznych, dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFEU i art. 53 porozumienia EOG, cele uwzględnienia w ten sposób szczególnych cech niniejszej sprawy;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Komisję zasady dobrej administracji i spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia w wyniku braku udzielenia odpowiedzi na wniosek skarżących na podstawie pkt 37 wytycznych Komisji zgodnie z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 (1) (zwanych dalej „wytycznymi”).

—

W toku postępowania administracyjnego przed Komisją skarżący złożyli jej wniosek o obniżenie grzywny w świetle „szczególnych okoliczności” w rozumieniu pkt 37 wytycznych. Zespół Komisji rozpatrujący sprawę nie odpowiedział na ten wniosek, a Komisja nie wspomniała o tym w swej decyzji. Skarżący muszą przyjąć założenie, że służby Komisji albo w ogóle nie rozpatrzyły ich wniosku, albo nie przedłożyły swej oceny komitetowi doradczemu i kolegium komisarzy celem jej weryfikacji. W konsekwencji nie można wykluczyć, że gdyby tak uczyniły, nałożona ostatecznie na skarżących grzywna mogłaby być niższa. Komisja narusza z tego powodu zasadę dobrej administracji i spoczywający na niej obowiązek uzasadnienia.

Zarzut drugi dotyczący błędu popełnionego przez Komisję przez to, że Komisja nie zastosowała metody przewidzianej w wytycznych celem obniżenia grzywny nałożonej na skarżących w świetle szczególnych okoliczności sprawy i roli skarżących. „Szczególne okoliczności” w rozumieniu pkt 37 wytycznych są następujące:

—

skarżący, którzy uzyskują większość swoich przychodów z jednego produktu (napędy dysków optycznych), zdywersyfikowali swoją działalność w 2014 r., to jest w roku przyjętym przez Komisję jako rok referencyjny dla obliczenia maksymalnej stawki 10 % ustanowionej w art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003.

—	skarżący jako jedyni pośród ukaranych przedsiębiorstw kontynuują działalność na rynku napędów dysków optycznych a wysokość nałożonej na nich grzywny wpłynie negatywnie na ich zdolności trwałego zaopatrywania klientów na tym rynku; oraz

—	skarżący znajdują się w niepewnej sytuacji finansowej, podejmując jednocześnie znaczne wysiłki celem pokonania swoich trudności finansowych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/51

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2016 r. – Awg Allgemeine Warenvertriebs/OHIM – Takko (Southern Territory 23o48’25"S)

(Sprawa T-6/16)

(2016/C 098/66)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Awg Allgemeine Warenvertriebs GmbH (Köngen, Niemcy) (przedstawiciel: adwoka T. Sambuc)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Takko Holding GmbH (Telgte, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „Southern Territory 23o48’25"S” – wspólnotowy znak towarowy nr 10 099 554

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie R 735/2015-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zmiana zaskarżonej decyzji poprzez oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego nr 10 099 554 Southern Territory 23o48’25"S.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 53 ust. 1 lit. a w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/52

Skarga wniesiona w dniu 5 stycznia 2016 r. – Toshiba Samsung Storage Technology i Toshiba Samsung Storage Technology Korea/Komisja

(Sprawa T-8/16)

(2016/C 098/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Toshiba Samsung Storage Technology Corp. (Tokio, Japonia) i Toshiba Samsung Storage Technology Korea Corp. (Gyeonggi-do, Republika Korei) (przedstawiciele: M. Bay, J. Ruiz Calzado, A. Aresu i A. Scordamaglia-Tousis, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności całości lub części decyzji Komisji z dnia 21 października 2015 r. w sprawie AT.39639 – Napędy dysków optycznych, dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG;

—	w dalszej kolejności lub alternatywnie – istotne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżących;

—	obciążenie Komisji kosztami; oraz

—	wydanie wszelkich innych rozstrzygnięć, jakie mogą okazać się stosowne w niniejszej sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia istotnych wymogów proceduralnych i prawa skarżących do obrony ze względu na niespójną kwalifikację prawną zachowania, sprzecznego lub co najmniej niewystarczającego uzasadnienia dotyczącego kwalifikacji prawnej zarzucanego naruszenia, brak umożliwienia dostępu do dowodu uwalniającego oraz przywołanie w zaskarżonej decyzji wielu okoliczności prawnych i faktycznych, które nie zostały przedstawione w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów.

2.	Zarzut drugi dotyczy błędów faktycznych i prawnych przy stosowaniu art. 101 TFUE w odniesieniu do ustaleń dotyczących wpływu na handel między państwami członkowskimi.

3.	Zarzut trzeci dotyczy błędów faktycznych i prawnych przy określeniu geograficznego zakresu naruszenia art. 101 TFUE.

4.	Zarzut czwarty dotyczy błędów faktycznych i prawnych przy stosowaniu art. 101 TFUE w odniesieniu do ustalenia, iż miało miejsce jednolite naruszenie.

5.	Zarzut piąty dotyczy błędów faktycznych i prawnych w odniesieniu do rzekomej wiedzy skarżących o całym jednolitym naruszeniu a bardziej konkretnie o uczestnictwie wszystkich innych adresatów.

6.	Zarzut szósty dotyczy błędów faktycznych i prawnych w odniesieniu do daty rozpoczęcia rzekomego udziału skarżących w całym jednolitym naruszeniu.

7.	Zarzut siódmy dotyczy błędów faktycznych i prawnych w odniesieniu do zakresu naruszenia przypisywanego skarżącym poprzez stwierdzenie, że skarżący uczestniczyli w antykonkurencyjnych „porozumieniach”.

8.	Zarzut ósmy dotyczy naruszenia prawa do dobrej administracji i związanych z nim ogólnych zasad prawa Unii wynikającego z rażąco nadmiernie długiego czasu trwania dochodzenia.

Zarzut dziewiąty, podniesiony alternatywnie, dotyczy błędów w obliczeniu grzywny wynikających z:

—	nieuwzględnienia przez Komisję (a) faktu, że skarżący są przedsiębiorstwami wytwarzającymi tylko jeden produkt, (b) dodatkowych okoliczności ograniczających wagę indywidualnego zachowania i okoliczności łagodzących; oraz

—	braku nadania przez Komisję właściwej wagi szczególnym okolicznościom naruszenia przy ustalaniu poziomu ogólnego współczynnika wagi naruszenia i opłaty za przystąpienie do porozumienia.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/53

Skarga wniesiona w dniu 11 stycznia 2016 r. – Skechers USA France/OHIM – IM Production (Obuwie)

(Sprawa T-9/16)

(2016/C 098/68)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Skechers USA France (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Horn)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: IM Production SAS (Paryż)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego wzoru: IM Production SAS

Przedmiotowy sporny wzór: Wzór wspólnotowy nr 1 221 584-0023

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 września 2015 r. w sprawie R 2429/2013-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie prawa do obrony i zasad rzetelnego procesu;

—	Naruszenie art. 4, 5, 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/54

Skarga wniesiona w dniu 15 stycznia 2016 r. – Słowenia/Komisja

(Sprawa T-12/16)

(2016/C 098/69)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Republika Słowenii (przedstawiciel: L. Bembič, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/2098 z dnia 13 listopada 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) [notyfikowanej jako dokument nr C(2015) 7716] (Dz.U. L 303, s. 35), w zakresie, w jakim dotyczy ona Republiki Słowenii, to znaczy w części dotyczącej

braku procedury kontroli (i procedury nadzoru) dotyczącej sztucznie utworzonych działek rolnych, w związku z którym dokonana została przedmiotowa korekta pomocy bezpośredniej niezwiązanej z wielkością produkcji w wysokości 42 615,90 EUR za rok budżetowy 2013 (rok składania wniosków 2012), 45 519,08 EUR za rok budżetowy 2014 (rok składania wniosków 2013) i 34 211,94 EUR za rok budżetowy 2015 (rok składania wniosków 2014);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty dotyczące weryfikacji działek rolnych, a mianowicie oczywisty błąd w ocenie, brak uzasadnienia decyzji i naruszenia zasady legalności.

Zdaniem skarżącej Komisja niesłusznie stwierdziła, że w Słowenii nie istnieje jeszcze odpowiedni system weryfikacji minimalnych kwalifikowalnych obszarów. W tym względzie skarżąca wskazuje, że małe działki rolne w Słowenii są wynikiem warunków naturalnych i historycznego rozdrobnienia gospodarstw rolnych. Ponadto wspomniane obszary nie zostały utworzone sztucznie w celu spełnienia warunków otrzymania pomocy z systemu wsparcia. Wreszcie, podczas badania Komisja nie stwierdziła ani nie wykazała żadnego przykładu naruszenia, ponieważ sporne obszary spełniały wszystkie warunki definicji gruntów rolnych i działki rolnej.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/55

Skarga wniesiona w dniu 18 stycznia 2016 r. – Advanced Drainage Systems/OHIM (THE MOST ADVANCED NAME IN WATER MANAGEMENT SOLUTIONS)

(Sprawa T-19/16)

(2016/C 098/70)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Advanced Drainage Systems, Inc. (Wilmington, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: C. Sleep, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „THE MOST ADVANCED NAME IN WATER MANAGEMENT SOLUTIONS” – zgłoszenie nr 13 405 188

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 listopada 2015 r. w sprawie R 1501/2015-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i zezwolenie na dalszą rejestrację zgłoszonego znaku;

—	posiłkowo – uwzględnienie niniejszej skargi, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i przekazanie zgłoszenia do wydziału rozpoznawania zgłoszeń;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/55

Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2016 r. – Karl Conzelmann/OHIM (LIKE IT)

(Sprawa T-21/16)

(2016/C 098/71)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Karl Conzelmann GmbH & Co. KG (Albstadt, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Klink)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „LIKE IT” – zgłoszenie nr 13 180 104

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 listopada 2015 r. w sprawie R 223/2015-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem odwoławczym.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) w związku z art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/56

Skarga wniesiona w dniu 26 stycznia 2016 r. – Niemcy/Komisja

(Sprawa T-28/16)

(2016/C 098/72)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i A. Lippstreu)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/2098 z dnia 13 listopada 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) oraz załącznik do niej w zakresie, w jakim z finansowania Unii wyłączone są tam wydatki dokonane przez właściwą jednostkę płatniczą Republiki Federalnej Niemiec obciążające EFRROW w wysokości ogółem 7 719 920,30 EUR;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 71 ust. 2 w związku z art. 2 lit. e) rozporządzenia nr 1698/2005 (1) przez to, że Komisja żąda stosowania kryteriów selekcji nie tylko do konkretnych „operacji” w rozumieniu art. 2 lit. e) rozporządzenia nr 1698/2005, lecz również do poprzedzających je etapów krajowej procedury scalania gruntów i odnowy wsi, i błędnie interpretuje wymagania dotyczące kryteriów selekcji.

Zarzut drugi: naruszenie zasady partnerstwa przewidzianej w art. 6 rozporządzenia nr 1698/2005, zasady lojalnej współpracy (art. 4 ust. 3 akapit pierwszy TUE) i zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań przez to, że Komisja swoją decyzję o zastosowaniu korekty opiera na postępowaniu, które sama zatwierdziła lub którego nie podważała.

3.	Zarzut trzeci: naruszenie zasady pomocniczości (art. 5 TUE) przez to, że Komisja ingeruje w zakres autonomii proceduralnej i suwerenność w zakresie planowania przestrzennego państw członkowskich.

Zarzut czwarty: naruszenie art. 52 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 (2), art. 31 ust. 2 rozporządzenia nr 1290/2005 (3) i zasady proporcjonalności, gdyż Komisja poprzez zastosowanie korekty ryczałtowej w wysokości 10 % nie uwzględniła odpowiednio rodzaju i co najwyżej niewielkiego zakresu ewentualnego naruszenia związanego z kryteriami selekcji, a także nie wzięła pod uwagę okoliczności, że w rzeczywistości Unia ani nie poniosła szkody, ani też nigdy nie występowało rzeczywiste ryzyko jej wystąpienia.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 277, s. 1).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz.U. L 347, s. 549).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209, s. 1).

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/57

Skarga wniesiona w dniu 25 stycznia 2016 r. – Republika Czeska/Komisja

(Sprawa T-32/16)

(2016/C 098/73)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Vláčil, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/2098 z dnia 13 listopada 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim decyzja ta wyłącza z finansowania Unii wydatki w łącznej wysokości 584 299,25 EUR poniesione przez Republikę Czeską, oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 52 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej.

—

Komisja zdecydowała o wyłączeniu wydatków z finansowania Unii, mimo że nie doszło do naruszenia prawa Unii ani prawa krajowego. Komisja błędnie uznała mianowicie, że zastosowanie niższego maksymalnego wieku w przypadku wsparcia wcześniejszego przechodzenia na emeryturę wymaga zmiany programu rozwoju obszarów wiejskich w rozumieniu art. 19 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich.

Na wypadek, gdyby Sąd nie uwzględnił zarzutu pierwszego, strona skarżąca podnosi zarzut drugi dotyczący naruszenia art.52 ust.2 rozporządzenia nr 1306/2013.

—

Nawet jeśli zastosowanie niższego maksymalnego wieku w przypadku wsparcia wcześniejszego przechodzenia na emeryturę bez zmiany programu rozwoju obszarów wiejskich stanowiło naruszenie rozporządzenia nr 1698/2005 (quod non), to Komisja błędnie oceniła wagę tego naruszenia oraz szkodę finansową po stronie Unii Europejskiej. Waga ewentualnego naruszenia jest bowiem znikoma i nie doprowadziło ono do powstania żadnej szkody finansowej po stronie Unii Europejskiej.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/58

Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2016 r. – Sigma Orionis/REA

(Sprawa T-47/16)

(2016/C 098/74)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sigma Orionis SA (Valbonne, Francja) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych (REA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że REA uchybiła swoim zobowiązaniom umownym wynikającym z umowy dotacji H2020, zawieszając ogół płatności należnych skarżącej na podstawie sporządzonego niezgodnie z prawem raportu z dochodzenia prowadzonego przez OLAF;

—	tytułem ewentualnym, nakazanie wyznaczenia biegłego w celu określenia kwot bezsprzecznie należnych skarżącej z tytułu spornej umowy dotacji.

W konsekwencji, orzeczenie, że strona pozwana zostaje:

—

zobowiązana do zapłaty kwot należnych z tytułu umowy dotacji H2020, to znaczy 425 406,25 EUR, powiększonych zgodnie z art. 21.11.1 o odsetki za zwłokę, liczone od dnia wymagalności należnych kwot według głównej stopy refinansowej Europejskiego Banku Centralnego (EBC) powiększonej o 3,5 punktu procentowego,

—	zobowiązana do naprawienia dodatkowej szkody poniesionej przez skarżącą, wycenioną na tym etapie jako 1 500 000 EUR, z zastrzeżeniem podwyższenia lub obniżenia w toku postępowania,

—	obciążona kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych (REA) nie może opierać się na raporcie z dochodzenia sporządzonym na podstawie zebranych niezgodnie z prawem dowodów, aby uzasadnić swoją decyzją o zawieszeniu, w całości, płatności należnych stronie skarżącej. W związku z tym strona skarżąca twierdzi, że ponieważ REA oparła się na dowodach zebranych niezgodnie z prawem, zarówno zawieszenie płatności jak i rozwiązanie umów są niezgodne z prawem.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności, ponieważ zdaniem strony skarżącej różne raporty z audytów technicznych prowadzą niezmiennie do wniosku, że zasoby były przez nią wykorzystywane zgodnie z zasadami ekonomii, wydajności i należytego zarządzania finansami. Według niej oznacza to, że REA nie może utrzymywać, iż skutecznie stwierdziła, że strona skarżąca popełniła nieprawidłowości w związku z innymi dotacjami, które uzasadniałyby rozwiązanie lub zawieszenie ogółu płatności w ramach spornych umów dotacji. Ponadto udział w umowach dotacji stanowi według strony skarżącej jedyne źródło jej finansowania i brak nowych projektów europejskich nieuchronnie spowodowałby jej upadłość.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/59

Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2016 r. – Sigma Orionis/Komisja

(Sprawa T-48/16)

(2016/C 098/75)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sigma Orionis SA (Valbonne, Francja) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że Komisja Europejska uchybiła swoim zobowiązaniom umownym wynikającym z umów dotacji FP7 i H2020, zawieszając całość płatności należnych skarżącej na podstawie sporządzonego niezgodnie z prawem raportu z dochodzenia prowadzonego przez OLAF;

—	stwierdzenie, że Komisja Europejska uchybiła swoim zobowiązaniom umownym wynikającym z umów dotacji FP7 i H2020, rozwiązując sporne umowy dotacji na podstawie sporządzonego niezgodnie z prawem raportu z dochodzenia prowadzonego przez OLAF;

—	tytułem ewentualnym, nakazanie wyznaczenia biegłego w celu określenia kwot bezsprzecznie należnych skarżącej z tytułu spornej umowy dotacji.

W konsekwencji, orzeczenie, że strona pozwana zostaje:

—

zobowiązana do zapłaty niezgodnie z prawem wstrzymanych kwot należnych z tytułu umów dotacji FP7, to znaczy 607 404,49 EUR, powiększonych zgodnie z art. II.5.5 o odsetki za zwłokę, liczone od dnia wymagalności należnych kwot według głównej stopy refinansowej Europejskiego Banku Centralnego (EBC) powiększonej o 3,5 punktu procentowego;

—

zobowiązana do zapłaty niezgodnie z prawem wstrzymanych kwot należnych z tytułu umów dotacji H2020, to znaczy 226 688,68 EUR, powiększonych zgodnie z art. 21.11.1 o odsetki za zwłokę, liczone od dnia wymagalności należnych kwot według głównej stopy refinansowej Europejskiego Banku Centralnego (EBC) powiększonej o 3,5 punktu procentowego;

—	zobowiązana do naprawienia dodatkowej szkody poniesionej przez skarżącą, wycenioną na tym etapie jako 1 500 000 EUR, z zastrzeżeniem podwyższenia lub obniżenia w toku postępowania,

—	obciążona kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Komisja nie może opierać się na raporcie z dochodzenia sporządzonym na podstawie zebranych niezgodnie z prawem dowodów, aby uzasadnić swoją decyzją o zawieszeniu, w całości, płatności należnych stronie skarżącej. W związku z tym strona skarżąca twierdzi, że ponieważ Komisja oparła się na dowodach zebranych niezgodnie z prawem, zarówno zawieszenie płatności jak i rozwiązanie umów są niezgodne z prawem.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności, ponieważ zdaniem strony skarżącej różne raporty z audytów technicznych prowadzą niezmiennie do wniosku, że zasoby były przez nią wykorzystywane zgodnie z zasadami ekonomii, wydajności i należytego zarządzania finansami. Według niej oznacza to, że Komisja nie może utrzymywać, iż skutecznie stwierdziła, że strona skarżąca popełniła nieprawidłowości w związku z innymi dotacjami, które uzasadniałyby rozwiązanie lub zawieszenie ogółu płatności w ramach spornych umów dotacji. Ponadto udział w umowach dotacji stanowi według strony skarżącej jedyne źródło jej finansowania i brak nowych projektów europejskich nieuchronnie spowodowałby jej upadłość.

Zarzut trzeci dotyczy oczywistego i poważnego nieuwzględnienia przez Komisję granic jej swobody uznania, co może powodować odpowiedzialność pozaumowną Unii. Strona skarżąca twierdzi, że poniosła szkodę związaną z jej dobrym imieniem i portfelem zamówień, co znacznie ograniczyło, a nawet unicestwiło możliwość uczestniczenia w przyszłości w nowych projektach europejskich. Ponadto udział w umowach dotacji stanowi według strony skarżącej jedyne źródło jej finansowania i brak nowych projektów europejskich nieuchronnie spowodowałby jej upadłość.

14.3.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 98/62

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 stycznia 2016 r. – Darchy/Komisja

(Sprawa F-47/15) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Dodatki rodzinne - Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu - Dzieci małżonki skarżącej - Wypłata z mocą wsteczną))

(2016/C 098/80)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marie-Pierre Darchy (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. S. Bohr i A.C. Simon, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji odmownej w sprawie wniosku o przyznanie z mocą wsteczną dodatku na dzieci pozostające na utrzymaniu na rzecz dwojga dzieci małżonki skarżącej, które zamieszkują w jej gospodarstwie domowym co drugi tydzień, począwszy od dnia zawarcia ich małżeństwa oraz żądanie odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Marie-Pierre Darchy pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 190 z 8.6.2015, s. 35.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 98

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 59 14 marca 2016

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2016/C 098/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1