15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/1

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/2

—

uchylenie wyroku (druga izba) z dnia 15 września 2015 r. (T-483/12) i oddalenie skargi na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 3 września 2012 r. w sprawie R 2103/2010-4;

—

posiłkowo w razie uchylenia zaskarżonego wyroku odesłanie sprawy do Sądu;

—

obciążenie skarżącej (Nestlé Unternehmungen Deutschland GmbH) kosztami postępowania.

1.

Wnosząca odwołanie zarzuca zastosowanie błędnych kryteriów przy ocenie dopuszczalnej różnicy w odniesieniu do konkretnego używania powołanego w sprzeciwie znaku towarowego na mocy art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009. W tym względzie wnosząca odwołanie wywodzi, że Sąd błędnie pod względem prawnym określił elementy odróżniające powołanego w sprzeciwie znaku towarowego za pomocą kryteriów służących ustaleniu prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Kwestia, czy określone elementy są charakterystyczne lub dominujące w znaku towarowym, która odgrywa decydującą rolę przy ustaleniu prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, nie może w równej mierze zostać wzięta pod uwagę przy ocenie dotyczącej dopuszczalności używania w różniącej się postaci. W tym względzie nie chodzi o to, by ustalić prawdopodobieństwo wprowadzania w błąd. Ważne jest raczej to, czy używana postać zarejestrowanego znaku towarowego różni się tylko tak nieznacznie, że oba oznaczenia mogą być uważane za całościowo równoważne.

2.

Ponadto Sąd nie uwzględnił wszystkich istotnych okoliczności dla celów określenia elementów odróżniających powołanego w sprzeciwie znaku towarowego. Sąd przyjął błędnie pod względem prawnym kryteria zastosowane przez Izbę Odwoławczą, nie zbadawszy samodzielnie licznych poszczególnych elementów powołanego w sprzeciwie złożonego znaku towarowego.

3.

Zdaniem wnoszącej odwołanie przedstawione przez Sąd uzasadnienie dotyczące określenia postaci, w jakiej znak towarowy jest używany, zawiera sprzeczności i błędy logiczne. Wprawdzie Sąd wywodzi, że używane oznaczenie może różnić się od postaci, w której zostało zarejestrowane, tylko „elementami bez znaczenia” i że używane oznaczenie oraz zarejestrowany znak muszą być uznane za „całościowo równoważne”, aby można było potwierdzić używanie umożliwiające zachowanie praw, jednak przy stosowaniu tych kryteriów oceny Sąd dopuszcza się sprzeczności i popełnia błędy logiczne. Ponadto Sąd dokonuje rygorystycznej oceny, czy w używanej postaci znaku towarowego występują trzy elementy uznane przez niego za odróżniające. Za pomocą tych kryteriów Sąd zakłada używanie umożliwiające zachowanie praw i nie uwzględnia przy tym, że liczne nowe elementy zostały dodane do używanej postaci znaku towarowego, wskutek czego używane oznaczenie i zarejestrowany znak towarowy nie mogą już być uznawane za „ogólnie równoważne”.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/3

—

uchylenie wyroku wydanego w dniu 4 września 2015 r. przez siódmą izbę Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-577/12;

—

uwzględnienie żądań przedstawionych przez wnoszące odwołanie przed Sądem Unii Europejskiej;

—

obciążenie drugiej strony kosztami postępowania w obu instancjach.

1.

W ramach pierwszego zarzutu mającego na celu uchylenie wyroku wnoszące odwołanie twierdzą, że w pkt 44 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo poprzez uznanie, że wskazując art. 46 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 267/2012 (1), rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 945/2012 (2) wyraźnie podaje, iż jego podstawę prawną stanowi tenże art. 46 ust. 2.

2.

W ramach zarzutu drugiego wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo w pkt 55–57 zaskarżonego wyroku, których treść zawiera się w stwierdzeniu, że „z art. 215 ust. 2 nie wynika, by indywidualne środki ograniczające zastosowane wobec osób fizycznych lub prawnych, grup lub podmiotów niepaństwowych powinny być przyjmowane zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 215 ust. 1 TFUE”. Po pierwsze, art. 215 ust. 1 TFUE, to jest jedyne postanowienie TFUE poświęcone środkom ograniczającym, wyraźnie stanowi, że procedurą mającą zastosowanie w przypadku takich środków jest procedura w nim wskazana i nie przewiduje żadnej innej; po drugie, art. 291 TFUE jest nie do pogodzenia z art. 215 ust. 2 TFUE; tytułem subsydiarnym, art. 291 ust. 2 TFUE nie może być postrzegany jako postanowienie dające Radzie podstawę prawną dla potrzeb stosowania środków ograniczających, o charakterze uzupełniającym w stosunku do podstawy prawnej, którą stanowi art. 215 ust. 2 TFUE; wreszcie i tytułem subsydiarnym na wypadek orzeczenia, że art. 291 ust. 2 TFUE może dawać Radzie podstawę prawną dla potrzeb stosowania środków ograniczających, o charakterze uzupełniającym w stosunku do podstawy prawnej, którą stanowi art. 215 ust. 2 TFUE, odwołanie się do tej podstawy prawnej byłoby jednak w niniejszej sprawie niezgodne z prawem.

3.

W ramach zarzutu trzeciego, który został przedstawiony tytułem subsydiarnym na wypadek orzeczenia, że odwołanie się do art. 291 ust. 2 TFUE w celu uzasadnienia stosowania indywidualnych środków ograniczających jest prawnie możliwe w ramach polityki stosowania środków ograniczających opartych początkowo na art. 215 TFUE, wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo poprzez orzeczenie, zasadniczo, w pkt 75–83 wyroku, że Rada – by użyć sformułowania z art. 291 ust. 2 TFUE – „należycie uzasadniła” skorzystanie z tej procedury stanowiącej odstępstwo, która jako jedyna była dostępna w niniejszej sprawie. Po pierwsze, wymagane uzasadnienie powinno być wyraźne; po drugie, nawet przy założeniu, że uzasadnienie domyślne może ten wymóg spełnić, to nie jest on spełniony w niniejszej sprawie, ponieważ Sąd dokonał błędnej wykładni rozpatrywanych postanowień.

4.

W ramach zarzutu czwartego, który został przedstawiony tytułem subsydiarnym na wypadek orzeczenia, że odwołanie się do art. 291 ust. 2 TFUE w celu uzasadnienia stosowania indywidualnych środków ograniczających jest prawnie możliwe w ramach polityki stosowania środków ograniczających opartych na art. 215 TFUE, wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 87 wyroku, że art. 46 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012 „zastrzega na rzecz Rady kompetencję do wykonywania przepisów art. 23 ust. 2 i 3 rzeczonego rozporządzenia”, co jest wystarczające, by uczynić zadość obowiązkowi uzasadnienia w odniesieniu do wskazania podstawy prawnej tego przepisu, którą jest art. 291 ust. 2 TFUE. Zdaniem wnoszących odwołanie Sąd doszedł do takiego wniosku w wyniku błędnej pod względem prawnym wykładni art. 46 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012.

5.

W ramach zarzutu piątego, który został przedstawiony tytułem subsydiarnym na wypadek orzeczenia, że odwołanie się do art. 291 ust. 2 TFUE w celu uzasadnienia stosowania indywidualnych środków ograniczających jest prawnie możliwe w ramach polityki stosowania środków ograniczających opartych na art. 215 TFUE, wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd popełnił błąd w pkt 86–88 wyroku, gdy uznał, że obowiązek uzasadnienia aktów prawnych Unii nie nakazuje Radzie, by wyraźnie wskazała, że – w odniesieniu do podstawy prawnej z art. 46 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012 – rozporządzenie nr 267/2012 opiera się na art. 291 ust. 2 TFUE.

6.

W ramach zarzutu szóstego wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 100 i 103 oraz również w pkt 108 i 110, iż sprawdzenie poszanowania przez zastosowane przez Unię środki ograniczające zasad pewności prawa i przewidywalności prawa, z których wynika, że wspomniane środki powinny być jasne i precyzyjne, następuje w odniesieniu do wynikających z orzecznictwa reguł jednolitej wykładni aktów Unii, które to reguły wymagają, by akty te były interpretowane i stosowane w świetle wersji ustalonych w innych językach urzędowych.

7.

W ramach zarzutu siódmego wnoszące odwołanie twierdzą, iż Sąd naruszył prawo w pkt 134 wyroku poprzez orzeczenie, że art. 23 ust. 2 pkt d) rozporządzenia (UE) nr 267/2012 (sporne kryterium) jest zgodne z zasadami państwa prawa, a ogólniej z prawem Unii Europejskiej, ponieważ nie jest „ani arbitralne, ani dyskrecjonalne”, oraz w pkt 140 wyroku poprzez orzeczenie, że „sporne kryterium ogranicza uprawnienia dyskrecjonalne Rady, ustanawiając kryteria obiektywne, oraz gwarantuje stopień przewidywalności wymagany prawem Unii”. W tym względzie wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo, interpretując sporne kryterium w odniesieniu do wyroku z dnia 13 marca 2012 r. Melli Bank/Rada (C-380/09 P).

8.

W ramach zarzutu ósmego tytułem subsydiarnym wnoszące odwołanie twierdzą, że nawet przy założeniu, iż określeniu „związanie” należy przypisać znaczenie nadawane mu przez Sąd, należy stwierdzić, że rozumienie to zostało zastosowanie w sposób błędny w niniejszej sprawie.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/5

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Rady z dnia 11 września 2015 r. zawartej w konkluzji Przewodniczącego Komitetu Stałych Przedstawicieli z dnia 11 września 2015 r. zatwierdzającej złożenie, w imieniu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, dokumentu do dyskusji dotyczącego przyszłego wniosku do Komisji o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki mającego na celu utworzenia morskiego obszaru chronionego na Morzu Weddella, powtórzonej w streszczeniu sprawozdania z dnia 23 września 2015 r. z 2554-ego spotkania Komitetu Stałych Przedstawicieli (dokument 11837/15, punkt 65, strony 19 i 20 oraz dokument 11644/1/15/REV), w zakresie, w jakim Rada zażądała, aby dokument do dyskusji został złożony w imieniu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, zamiast zostać złożony w imieniu samej Unii;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/6

1)

Czy na mocy art. 133 akapit ostatni głównej dyrektywy w sprawie podatku VAT (1) organy Zjednoczonego Królestwa są uprawnione do nałożenia warunku określonego w lit. d) tego artykułu na podmioty prawa publicznego (i) w sytuacji, gdy istotne dla sprawy transakcje były w Zjednoczonym Królestwie traktowane jako działalność opodatkowana w dniu 1 stycznia 1989 r., ale inne usługi związane ze sportem podlegały w tej dacie zwolnieniu oraz (ii) w sytuacji, gdy istotne dla sprawy transakcje nie były najpierw objęte zwolnieniem na mocy prawa krajowego zanim organy Zjednoczonego Królestwa zdecydowały o nałożeniu warunku określonego w art. 133 lit. d)?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze powyżej, czy organy Zjednoczonego Królestwa są uprawnione do nałożenia warunku zawartego w art. 133 lit. d) głównej dyrektywy w sprawie podatku VAT na podmioty prawa publicznego nienastawione na osiąganie zysku, nie stosując tego warunku także w odniesieniu do podmiotów nienastawionych na osiąganie zysku niebędących podmiotami prawa publicznego?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie powyżej, czy organy Zjednoczonego Królestwa są uprawnione do wyłączenia z zakresu zwolnienia zawartego w art. 132 ust. 1 lit. m) wszystkich podmiotów prawa publicznego nienastawionych na osiąganie zysku, nie rozpatrując w poszczególnych przypadkach, czy przyznanie zwolnienia mogłoby powodować zakłócenia konkurencji na niekorzyść przedsiębiorstw komercyjnych podlegających VAT?

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/7

1)

Czy art. 23 decyzji ramowej (1) dopuszcza możliwość ustalenia lub zezwala na ustalenie nowego terminu przekazania więcej niż jeden raz?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy ponowne ustalenie nowego terminu przekazania możliwe jest w razie wystąpienia którejkolwiek z poniższych sytuacji (łącznie lub oddzielnie), tj. gdy przekazanie osoby, której dotyczy wniosek, w terminie ustanowionym w art. 23 ust. 2 decyzji ramowej zostało udaremnione przez okoliczności niezależne od któregokolwiek z państw członkowskich, wskutek czego ustalony został nowy termin przekazania, a okoliczności te:

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/8

—

Uchylenie pkt 1 sentencji wyroku Sądu z dnia 24 września 2015 r. w sprawie T-674/11 TV2/Danmark/Komisja (zarzut 1); oraz

—

uchylenie tej części wyroku Sądu z dnia 24 września 2015 r. w sprawie T-674/11 TV2/Danmark/Komisja, w którym Sąd uwzględnił część trzecią podniesionego przez skarżącą zarzutu pierwszego (zarzut 2); oraz

—

pozostawienie w mocy decyzji Komisji w zakresie dotyczącym wniesionej przez TV2 I Królestwo Danii skargi o stwierdzenie nieważności; oraz

—

nakazanie TV2/Danmark i Królestwu Danii, będącym skarżącymi w pierwszej instancji, pokrycia kosztów poniesionych przez Viasat.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/9

1)

Czy art. 1 ust. 3 decyzji ramowej Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (1) (2002/584/WSiSW) należy interpretować w ten sposób, że ekstradycja w celu przeprowadzenia postępowania karnego jest niedopuszczalna, jeżeli istnieją poważne podstawy wskazujące na to, że warunki pozbawienia wolności w państwie wydającym nakaz naruszają prawa podstawowe danej osoby i ogólne zasady zagwarantowane w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, czy też należy go interpretować w ten sposób, że państwo wykonujące nakaz w tych przypadkach może lub musi uzależnić rozstrzygnięcie o dopuszczalności ekstradycji od uzyskania gwarancji, że zostaną zapewnione odpowiednie warunki pozbawienia wolności? Czy państwo wykonujące nakaz może lub musi sformułować w tym względzie konkretne wymagania minimalne w stosunku do gwarantowanych warunków pozbawienia wolności?

2)

Czy art. 5 i art. 6 ust. 1 decyzji ramowej Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (2002/584/WSiSW) należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy wydający nakaz jest także uprawniony do udzielenia gwarancji, iż zostaną zapewnione odpowiednie warunki pozbawienia wolności, czy też uprawnienie to regulują krajowe przepisy dotyczące podziału kompetencji państwa członkowskiego wydającego nakaz?

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/9

—

uchylenie wyroku w sprawie T-125/12 Viasat Broadcasting UK Ltd/Komisja, oraz

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2011/839/EU (1) z dnia 20 kwietnia 2011 r. w sprawie środków podjętych przez Danię (C 2/03) na rzecz TV2/Danmark (Dz.U. 2011 L 340, s. 1), oraz

—

obciążenie pozwanej w pierwszej instancji kosztami poniesionymi przez Viasat w postępowaniu w obu instancjach.

Tytułem żądania ewentualnego,

—

uchylenie zaskarżonego wyroku, oraz

—

odesłanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania, oraz

—

rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/10

—

stwierdzenie, że poprzez brak przyłączenia się do Europejskiej Sieci Praw Jazdy Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 7 ust. 5 lit. d) dyrektywy 2006/126/WE (1);

—

obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/12

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Orange Polska S.A. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)

Polska Izba Informatyki i Telekomunikacji i European Competitive Telecommunications Association pokrywają własne koszty.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/13

1)

Skarga Société nationale des chemins de fer français (SNCF) zostaje oddalona.

2)

SNCF pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)

Republika Francuska pokrywa własne koszty.

4)

Mory i Mory Team pokrywają własne koszty.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/13

1)

Stwierdza się nieważność ogłoszenia o konkursie otwartym EPSO/AD/249/13, mającym na celu ustanowienie rezerwy kadrowej administratorów dla naboru na wolne stanowiska w dziedzinie makroekonomii i ekonomii finansowej.

2)

Komisja pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Republikę Włoską.

3)

Królestwo Hiszpanii i Republika Federalna Niemiec pokrywają koszty własnej interwencji.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/14

1)

Stwierdza się nieważność opublikowanego w dniu 21 marca 2013 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej sprostowania ogłoszenia o konkursie otwartym EPSO/AD/177/10 mającego na celu ustanowienie rezerwy kadrowej dla naboru administratorów AD 5 w dziedzinie europejskiej administracji publicznej, prawa, ekonomii, audytu i technologii informacyjno-komunikacyjnych oraz opublikowanego w dniu 21 marca 2013 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej sprostowania ogłoszeń o konkursach otwartych EPSO/AD/178/10 i EPSO/AD/179/10, mających na celu ustanowienie rezerwy kadrowej dla naboru administratorów w dziedzinach, odpowiednio, bibliotekoznawstwa/informacji naukowej i serwisu audiowizualnego, zgodnie z tym, jak ich charakter i treść zostały ustalone w pkt 68-70 niniejszego wyroku.

2)

Komisja pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Republikę Włoską.

3)

Królestwo Hiszpanii pokrywa koszty własnej interwencji.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/15

1)

Stwierdza się nieważność ogłoszeń o konkursach otwartych EPSO/AD/260/13, EPSO/AD/261/13, EPSO/AD/262/13, EPSO/AD/263/13, EPSO/AD/264/13, EPSO/AD/265/13 i EPSO/AD/266/13, mających na celu ustanowienie rezerwy kadrowej dla naboru tłumaczy języka, odpowiednio, duńskiego, angielskiego, francuskiego, włoskiego, maltańskiego, niderlandzkiego i słoweńskiego.

2)

Komisja pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Republikę Włoską.

3)

Królestwo Hiszpanii i Republika Federalna Niemiec pokrywają koszty własnej interwencji.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/16

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji 2014/200/UE z dnia 17 lipca 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.21233 C/11 (ex NN/11, ex CP 137/06) wdrożonej przez Hiszpanię – System podatkowy stosowany do niektórych umów leasingu finansowego, zwany również „hiszpańskim systemem leasingu podatkowego” (Dz.U. 2014, L 114, s. 1).

2)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Królestwo Hiszpanii, Lico Leasing, SA i Pequeños y Medianos Astilleros Sociedad de Reconversión, SA.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/17

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Bice International Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/17

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Olympus Medical Systems Corp zostaje obciążona kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/18

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/18

1)

Umarza się postępowanie w niniejszej sprawie.

2)

Parlament Europejski pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Cofely Solelec, Mannelli & Associés SA i Cofely Fabricom.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/19

1)

Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/20

1)

Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/20

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 2015/1295 (1) oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Komisję art. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 (2) oraz załącznika I i załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 przy wydaniu zaskarżonego rozporządzenia i zatwierdzeniu wprowadzenia na rynek sulfoksafloru.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez zaskarżone rozporządzenie prawa własności pszczelarzy i ich prawa prowadzenia działalności gospodarczej ustanowionych w art. 16 i 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (3).

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym przyjmując zaskarżone rozporządzenie Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji, zasadę spójności praktyki decyzyjnej i swój obowiązek staranności.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/21

—

uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 23 lipca 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.39078 (2014/N) (Dania) w zakresie finansowania projektu Fehmarn Belt Fixed Link oraz

—

obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżących.

1.

Zarzut pierwszy, oparty na tym, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa stwierdzając, iż finansowanie przyznane Femern A/S na poprawę krajowego połączenia kolejowego nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFEU.

2.

Zarzut drugi, oparty na tym, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa stwierdzając, iż przyznana Femern A/S pomoc na projekt Fixed Link jest zgodna z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 107 ust. 3 lit. b) TFEU. Komisja dopuściła się naruszenia prawa i oczywistego błędu w ocenie stwierdzając, że projekt Fehmarn Belt Fixed Link stanowi przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania oraz że przyznana nań pomoc jest konieczna i proporcjonalna. Komisja dopuściła się również naruszenia prawa i oczywistego błędu w ocenie w zakresie dotyczącym zapobiegania niepożądanemu zakłócaniu konkurencji, zastosowania kryterium służącego wyważeniu interesów oraz użycia gwarancji państwowych.

3.

Zarzut trzeci, oparty na tym, że Komisja uchybiła swemu obowiązkowi wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego. Zdaniem skarżących istnieją dowody występowania poważnych trudności w zakresie czasu trwania wstępnego postępowania wyjaśniającego i towarzyszących mu okoliczności. Skarżące ponoszą ponadto, że przeprowadzona przez Komisję analiza finansowania przyznanego Femern A/S na poprawę krajowego połączenia kolejowego, wspólnego europejskiego zainteresowania projektem Fehmarn Belt Fixed, konieczności i proporcjonalności pomocy oraz, wreszcie, zapobiegania niepożądanemu zakłócaniu konkurencji i zastosowania kryterium służącego wyważeniu interesów, była niewystarczająca i niekompletna.

4.

Zarzut czwarty, oparty na tym, że Komisja uchybiła swemu obowiązkowi uzasadnienia. Ten brak uzasadnienia dotyczy finansowania przyznanego Femern A/S na poprawę krajowego połączenia kolejowego, wspólnego europejskiego zainteresowania projektem Fehmarn Belt Fixed, konieczności i proporcjonalności pomocy oraz, wreszcie, zapobiegania niepożądanemu zakłócaniu konkurencji i zastosowania kryterium służącego wyważeniu interesów.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/22

—

uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 23 lipca 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.39078 (2014/N) (Dania) w zakresie finansowania projektu Fehmarn Belt Fixed Link oraz

—

obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżących.

1.

Zarzut pierwszy, oparty na tym, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa stwierdzając, iż finansowanie przyznane Femern A/S na poprawę krajowego połączenia kolejowego nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFEU.

2.

Zarzut drugi, oparty na tym, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa stwierdzając, iż przyznana Femern A/S pomoc na projekt Fixed Link jest zgodna z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 107 ust. 3 lit. b) TFEU. Komisja dopuściła się naruszenia prawa i oczywistego błędu w ocenie stwierdzając, że projekt Fehmarn Belt Fixed Link stanowi przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania oraz że przyznana nań pomoc jest konieczna i proporcjonalna. Komisja dopuściła się również naruszenia prawa i oczywistego błędu w ocenie w zakresie dotyczącym zapobiegania niepożądanemu zakłócaniu konkurencji, zastosowania kryterium służącego wyważeniu interesów oraz użycia gwarancji państwowych.

3.

Zarzut trzeci, oparty na tym, że Komisja uchybiła swemu obowiązkowi wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego. Zdaniem skarżącej istnieją dowody występowania poważnych trudności w zakresie czasu trwania wstępnego postępowania wyjaśniającego i towarzyszących mu okoliczności. Skarżąca ponosi ponadto, że przeprowadzona przez Komisję analiza finansowania przyznanego Femern A/S na poprawę krajowego połączenia kolejowego, wspólnego europejskiego zainteresowania projektem Fehmarn Belt Fixed, konieczności i proporcjonalności pomocy oraz, wreszcie, zapobiegania niepożądanemu zakłócaniu konkurencji i zastosowania kryterium służącego wyważeniu interesów, była niewystarczająca i niekompletna.

4.

Zarzut czwarty, oparty na tym, że Komisja uchybiła swemu obowiązkowi uzasadnienia. Ten brak uzasadnienia dotyczy finansowania przyznanego Femern A/S na poprawę krajowego połączenia kolejowego, wspólnego europejskiego zainteresowania projektem Fehmarn Belt Fixed, konieczności i proporcjonalności pomocy oraz, wreszcie, zapobiegania niepożądanemu zakłócaniu konkurencji i zastosowania kryterium służącego wyważeniu interesów.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/23

—

zasądzenie na jej rzecz odszkodowania i zadośćuczynienia za następujące szkody majątkowe i niemajątkowe powstałe w wyniku nierozpatrzenia jej sprawy przez Sąd w rozsądnym terminie: a) szkodę majątkową w postaci kosztów gwarancji w wysokości 936 000 EUR; b) szkodę majątkową w postaci utraconych korzyści stanowiących utracony zysk w wysokości 1 671 000 EUR; oraz c) szkodę niemajątkową w wysokości 14,8 mln EUR;

—

w stosownym wypadku zasądzenie odsetek od powyższych kwot według średniej stopy stosowanej przez Europejski Bank Centralny w okresie mającym znaczenie dla sprawy do jego podstawowych operacji refinansujących, powiększonej o dwa punkty procentowe;

—

zasądzenie na jej rzecz odszkodowania i zadośćuczynienia za następujące szkody majątkowe i niemajątkowe powstałe w wyniku naruszenia przez Komisję i Sąd zasady równego traktowania: a) szkodę majątkową w postaci kosztów gwarancji w wysokości 1 547 000 EUR; b) szkodę majątkową w postaci utraconych korzyści stanowiących utracony zysk w wysokości 9 292 000 EUR; oraz c) szkodę niemajątkową w wysokości 14,8 mln EUR.

—

w stosownym wypadku zasądzenie odsetek od powyższych kwot według średniej stopy stosowanej przez Europejski Bank Centralny w okresie mającym znaczenie dla sprawy do jego podstawowych operacji refinansujących, powiększonej o dwa punkty procentowe;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, w którym skarżąca podnosi, że wskutek naruszenia przez Sąd prawa do rozpatrzenia jej sprawy w rozsądnym terminie zagwarantowanego w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności przysługuje jej względem Unii Europejskiej roszczenie odszkodowawcze na mocy art. 268 TFUE i 340 akapit drugi TFEU. Wskutek nierozpatrzenia jej sprawy w rozsądnym terminie skarżąca poniosła – w okresie od dnia 12 lutego 2010 r. do dnia 27 września 2012 r. trzy rodzaje szkód: 1) szkodę majątkową w postaci zwiększonych kosztów gwarancji bankowej zabezpieczającej kwotę grzywny, której skarżąca nie zapłaciła niezwłocznie Komisji po wydaniu przez Komisję decyzji nr C(2007)5791 final z dnia 28 listopada 2007 r. w sprawie Case COMP/39165 – Szkło płaskie; 2) szkodę majątkową w postaci utraconych korzyści związanych z faktem, że oprocentowanie grzywny zwróconej skarżącej z opóźnieniem po wydaniu przez Trybunał Sprawiedliwości wyroku w 2014 r. było znacznie niższe od potencjalnego zwrotu z inwestycji we własne przedsiębiorstwo, które skarżąca mogłaby poczynić, gdyby w 2008 r. nie musiała zapłacić tej kwoty Komisji; oraz 3) szkodę niemajątkową powstałą wskutek błędnej decyzji o nałożeniu na skarżącą w listopadzie 2007 r. najwyższej z możliwych grzywien oraz wskutek nierozpatrzenia jej sprawy przez Sąd w rozsądnym terminie, co zostało naprawione przez Trybunał Sprawiedliwości dopiero w listopadzie 2014 r.

2.

Zarzut drugi, w którym skarżąca utrzymuje, że wskutek oczywistego naruszenia przez Komisję Europejską i Sąd zasady równego traktowania skutkującego dyskryminacją skarżącej przysługuje jej względem Unii Europejskiej roszczenie odszkodowawcze na mocy art. 268 TFUE i 340 akapit drugi TFEU. W decyzji nr C(2007)5791 final z dnia 28 listopada 2007 r. wydanej w sprawie COMP/39165 – Szkło płaskie, przy obliczaniu grzywien nałożonych na pozostałych adresatów tej decyzji błędnie pominięto sprzedaż wewnętrzną, co skutkowało dyskryminacją skarżącej, gdyż ze względu na bycie producentem niezintegrowanym sprzedaż wewnętrzna w jej przypadku nie występowała, przy czym dyskryminacji tej nie usunięto na późniejszym etapie. Błąd Komisji został spotęgowany przez Sąd, który utrzymał w mocy jej decyzję o pominięciu sprzedaży wewnętrznej. Błąd ten naprawił dopiero Trybunał Sprawiedliwości w listopadzie 2014 r., zmniejszając grzywnę nałożoną wspomnianą decyzją o 44,4 mln EUR. Jednakże zmniejszenie grzywny nie zrekompensowało szkody, jaką skarżąca poniosła w okresie od listopada 2007 r. do listopada 2014 r. wskutek nałożenia na nią nadmiernej grzywny sugerującej, że ponosi ona szczególną odpowiedzialność za kartel na rynku szkła płaskiego, oraz wskutek poniesienia przez nią dodatkowych kosztów finansowych. Z powodu bezprawnych działań Komisji i Sądu skarżąca poniosła te same trzy rodzaje szkód, które podniosła w ramach zarzutu pierwszego, z tym że odnoszą się one do dłuższego okres czasu, tj. od listopada 2007 r. do listopada 2014 r.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/24

—

uchylenie postanowienia z dnia 15 września 2015 r. w sprawie F-21/15, mocą którego Sąd do spraw Służby Publicznej (druga izba) odrzucił skargę wniesioną w dniu 5 lutego 2015 r. przez wnoszącego odwołanie przeciwko Komitetowi Regionów jako w części oczywiście pozbawioną podstawy prawnej a w części oczywiście niedopuszczalną;

—

rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi i uwzględnienie żądań wnoszącego odwołanie przedstawionych w skardze;

—

obciążenie Komitetu Regionów kosztami postępowania w obu instancjach.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 51 ust. 1 i art. 53 ust. 1 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej (SSP) oraz zasady równości stron w postępowaniu, ponieważ termin dwóch miesięcy przewidziany na złożenie odpowiedzi na skargę, powiększony o dziesięciodniowy termin uwzględniający odległość obliczono od chwili doręczenia usunięcia braków skargi, a nie od chwili doręczenia skargi, a tym samym odpowiedź na skargę Komitetu Regionów (KR) została załączona do akt postępowania, podczas gdy została złożona po terminie; w rezultacie Sąd oparł się na tej odpowiedzi celem odrzucenia skargi w drodze postanowienia na podstawie art. 81 regulaminu postępowania, a wnoszący odwołanie został pozbawiony możliwości żądania korzyści płynących z wyroku zaocznego na podstawie art. 121 regulaminu postępowania.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady wykładni przepisów prawa Unii Europejskiej z uwzględnieniem ich kontekstu oraz naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ SSP w pkt 64-70 swego postanowienia dokonał wykładni art. 56 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, nie uwzględniając ani jego art. 55, ani decyzji wydanych przez KR na tej podstawie, a także nie odpowiedział na argumenty, jakie skarżący wyciągnął z tych przepisów, jak również na naruszenia prawa, a w ten sposób naruszył zakres i cel art. 55 i 56 regulaminu pracowniczego oraz art. 3 załącznika VI do tego regulaminu, jak również art. 2 i 4 decyzji nr 048/03 dotyczącej sposobów przyznawania dodatków ryczałtowych za nadgodziny przepracowane przez niektórych urzędników kategorii C i D, którzy są zmuszeni regularnie pracować w godzinach nadliczbowych (zwanej dalej „decyzją nr 48/03”).

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasad wykładni przepisów regulaminu pracowniczego zgodnie z europejską kartą praw podstawowych i art. 31 karty, zgodnie z decyzją nr 48/03 oraz obowiązku uzasadnienia wyroków i zaufania do pism procesowych, ponieważ SSP w pkt 71-74 swojego postanowienia nie uwzględnił art. 6 decyzji nr 48/03 dla celów wykładni art. 31 ust. 2 karty, nie odpowiedział w sposób wymagany prawem na argumenty, jakie wnoszący odwołanie wyciągnął z tych przepisów i naruszył przedmiot oraz podstawę skargi.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zaufania do pism procesowych i zasady oceny skargi na podstawie okoliczności istniejących w chwili przyjęcia zaskarżonego aktu, ponieważ SSP uznał w pkt 77 swojego postanowienia, że wnoszący odwołanie oparł swe argumenty dotyczące zasady równego traktowania na skutkach spornej decyzji, a w każdym razie je odrzucił w oparciu o te skutki, jak również naruszenia obowiązku uzasadnienia, zasady wykładni przepisów regulaminu pracowniczego, zgodnie z zasadą równości i samej zasady równości, ponieważ Sąd nie odpowiedział w pkt 77 czy 78-80 swego postanowienia w sposób wymagany prawem na jego argumenty.

5.

Zarzut piąty dotyczący po pierwsze, naruszenia zaufania do pism procesowych i art. 50 § 1 lit. e) regulaminu postępowania przez SSP, ponieważ Sąd stwierdził w pkt 82 swojego postanowienia, że zarzut niezgodności z prawem podniesiony przez wnoszącego odwołanie nie został poparty żadną argumentacją przeciwnie do tego, co przewiduje ten przepis, a zatem był oczywiście niedopuszczalny, a po drugie, w konsekwencji niezgodności z prawem pkt 54-57 zaskarżonego postanowienia.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/26

—

uchylenie wyroku;

—

uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji

—

w rezultacie obciążenie Parlamentu zapłatą żądanego zadośćuczynienia i kosztami postępowania w obu instancjach, w tym kosztami postępowania poprzedzającego wniesienie skargi oraz wszystkimi niezbędnymi wydatkami i opłatami wnoszącego odwołanie.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia wymogu bezstronności (art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej)

Wnoszący odwołanie twierdzi, że zarówno postępowanie sądowe, które doprowadziło do wydania zaskarżonego wyroku, jak i sam wyrok charakteryzują się konsekwentnie powtarzającymi się naruszeniami wymogu bezstronności wyrażanymi w sposób ostentacyjny zarówno na poziomie pomocniczych dokumentów akt, jak i na poziomie naruszania prawa w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sporu.

2.

Zarzut drugi dotyczący odebrania prawa do wymiaru sprawiedliwości, naruszenia zasad logiki i przeinaczenie faktów w odniesieniu do odmowy zbadania kwestii istnienia naruszeń.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasad logiki, wypaczenia faktów i oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do oszczerczych twierdzeń zawartych w e-mailu z dnia 10 kwietnia 2002 r. stanowiących przedmiot sporu.

4.

Zarzut czwarty dotyczący przeinaczenia faktów i przedmiotu sporu, naruszenia zasad logiki, naruszenia praw wnoszącego odwołanie i naruszenia prawa w odniesieniu do ujawniania danych osobowych wnoszącego odwołanie.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/27

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji.

1.

Zarzut pierwszy: niewłaściwe zastosowanie art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej

Wnoszący odwołanie twierdzi, że w zaskarżonym postanowieniu Sąd do spraw Służby Publicznej (zwany dalej „SSP”) z naruszeniem prawa zastosował art. 81 regulaminu swego postępowania, a tym samym naruszył prawo wnoszącego odwołanie do bycia wysłuchanym i do rzetelnego procesu sądowego.

2.

Zarzut drugi: wymiana uzasadnienia poprzez uwzględnienie argumentów przedstawionych po terminie

Zdaniem wnoszącego odwołanie, SSP naruszył prawo w związku z zamianą uzasadnienia, ponieważ powołał się na argumenty, które zostały podniesione przez pozwanego po terminie.

3.

Zarzut trzeci: przeinaczenie okoliczności faktycznych

Zdaniem wnoszącego odwołanie SSP wypaczył stanowisko Trybunału Obrachunkowego, twierdząc w zaskarżonym postanowieniu, że Trybunał ten utrzymywał, iż porównanie osiągnięć wnoszącego odwołanie z osiągnięciami innych urzędników uprawnionych do awansu nie doprowadziłoby do awansu wnoszącego odwołanie, choć Trybunał Obrachunkowy tylko wyjaśnił, że wnoszący odwołanie nie zostałby automatycznie awansowany, jeśli istniałaby większa liczba dostępnych miejsc.

4.

Zarzut czwarty: błędne zastosowanie kryteriów awansu

Wnoszący odwołanie twierdzi dalej, że w celu oceny jego osiągnięć SSP z naruszeniem prawa zastosował kryterium awansu, które wykracza poza kryteria używane przez Trybunał Obrachunkowy i jest niepotrzebnie zbyt rygorystyczne, ponieważ wymaga dowodu na to, że pośród 53 urzędników uprawnionych do awansu wnoszący odwołanie posiadał jedne z najwyższych osiągnięć.

5.

Zarzut piąty: nieprawidłowo przeprowadzona ocena porównawcza stopnia ponoszonej odpowiedzialności

Wnoszący odwołanie zarzuca ponadto, że ocena porównawcza stopnia ponoszonej przez niego odpowiedzialności została przeprowadzona przez SSP bez podstawy faktycznej i w sposób fałszywie sugerujący automatyczny priorytet dla kierowników działu.

6.

Zarzut szósty: nieprawidłowe badanie obowiązującej stawki awansu

Wnoszący odwołanie podnosi w tym zakresie, że kwestia zastosowanej kwoty awansu dotyka samej istoty sporu. W związku z tym nie powinna ona być rozpatrywana w ramach badania dopuszczalności.

7.

Zarzut siódmy: naruszenie zasady równego traktowania

Wnoszący odwołanie twierdzi wreszcie, że SSP błędnie i niezgodnie z utrwalonym orzecznictwem zastosował zasadę równego traktowania, ponieważ nie stwierdził, że zasada ta byłaby naruszona w sytuacji, gdyby instytucje przekroczyły granice swego uznania i podjęły działania, z arbitralnymi rozróżnieniami, które są sprzeczne z przepisami regulaminu pracowniczego Unii Europejskiej.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/28

—

zasądzenie od Rady Unii Europejskiej odszkodowania w wysokości 2 516 221,50 EUR na rzecz skarżącej w związku ze szkodami materialnymi i niematerialnymi powstałymi poprzez umieszczenie skarżącej w wykazie osób, podmiotów i organów w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 423/2007 i załączniku VIII do rozporządzenia (UE) nr 961/2010;

—

zasądzenie od Rady Unii Europejskiej odsetek za zwłokę zgodnie ze stopą procentową stosowaną przez Europejski Bank Centralny do podstawowych operacji refinansujących, zwiększoną o dwa punkty procentowe od dnia 17 października 2015 r. do pełnej zapłaty powyższej kwoty;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania, w szczególności nakładów skarżącej.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/28

—

orzeczenie, że

—

w drodze nowego rozstrzygnięcia

1.

Zarzut pierwszy dotyczący dopuszczalności podniesionych zarzutów i przedstawionych dowodów, który dzieli się na dwie części:

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 45 i braku porównania osiągnięć, który dzieli się na dwie części:

3.

Zarzut trzeci dotyczący błędu w ocenie w ramach analizy osiągnięć, który dzieli się na dwie części:

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/30

—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności powództwa strony skarżącej;

—

w konsekwencji nakazanie Unii Europejskiej naprawienia wszystkich wyrządzonych skarżącej krzywd i szkód poprzez zapłatę kwoty ustalonej przez Sąd według zasad słuszności;

—

posiłkowo – wyznaczenie biegłego w celu ustalenia wysokości szkód poniesionych przez skarżącą;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/30

—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności jej powództwa;

—

w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia w całości szkody poniesionej przez skarżącą w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/31

—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności powództwa skarżących;

—

w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia szkody poniesionej przez skarżące w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—

nakazanie wyznaczenia eksperta w celu ustalenia całkowitego zakresu szkody poniesionej przez skarżące;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Pierwszy zarzut dotyczący niezgodności z prawem aktów przyjętych przez Radę w zakresie, w jakim instytucja ta uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi ostrożności i staranności poprzez oparcie swych decyzji o umieszczeniu skarżących w wykazach dotyczących sankcji na niejasnych i nieprecyzyjnych powodach, pomimo orzecznictwa, które nakazuje jej szczegółowe uzasadnienie przyjmowanych przez nią decyzji, oraz poprzez nieprzestrzeganie obowiązku wysłuchania przed wydaniem decyzji o pozostawieniu skarżących we wspomnianych wykazach. Ponadto przyjęte względem skarżących środki ograniczające mają charakter nieproporcjonalny i naruszają ich prawo do reputacji i prawo własności.

2.

Drugi zarzut dotyczący krzywdy, jakiej doznały skarżące, ponieważ umieszczenie ich w wykazach dotyczących sankcji narusza ich reputację.

3.

Trzeci zarzut dotyczący szkody poniesionej przez skarżące ze względu na umieszczenie ich w wykazach osób i podmiotów, których dotyczą środki ograniczające, ponieważ w rezultacie utraciły one wielu kontrahentów oraz wiele źródeł dochodów.

4.

Czwarty zarzut, podniesiony tytułem żądania ewentualnego, dotyczący odpowiedzialności niezależnej od winy, jaką ponosi Unia Europejska za szkody wyrządzone skarżącym w związku z umieszczeniem ich w wykazach osób i podmiotów, których dotyczą sankcje wobec Syrii.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/32

—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności jej powództwa;

—

w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia w całości szkody poniesionej przez skarżącą w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—

nakazanie wyznaczenia eksperta w celu ustalenia całkowitego zakresu szkody poniesionej przez skarżącą;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/32

—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności jej powództwa;

—

w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia w całości szkody poniesionej przez skarżącą w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/33

—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności jej powództwa;

—

w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia w całości szkody poniesionej przez skarżącą w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/33

—

stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 5 grudnia 2015 r. ECB/SSM/2015 – 9695000CG7B8NLR5984/28) ustalającej wymogi ostrożnościowe mające zastosowanie do grupy Crédit Mutuel.

1.

Zarzut pierwszy oparty na okoliczności, że decyzja Europejskiego Banku Centralnego z dnia 5 grudnia 2015 r. (zwana dalej „decyzją”) jest bezprawna z tego względu, iż narusza ona przepisy prawa europejskiego ograniczające kompetencje EBC w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego wyłącznie do instytucji kredytowych. Zarzut ten dzieli się na cztery części.

2.

Zarzut drugi oparty na okoliczności, że należy stwierdzić nieważność decyzji także na tej podstawie, iż bezprawnie stwierdza ona, że cała Crédit Mutuel stanowi grupę w rozumieniu europejskich przepisów mających zastosowanie w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego. Zarzut ten dzieli się na trzy części.

3.

Zarzut trzeci oparty na okoliczności, że należy stwierdzić nieważność decyzji także na tej podstawie, iż bezprawnie zwiększa ona z 8 % do 11 % wymóg podstawowych funduszy własnych Tier I mający zastosowanie do grupy Crédit Mutuel Arkéa. Zarzut ten dzieli się na dwie części.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/34

—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności powództwa skarżącego;

—

w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia w całości szkody poniesionej przez skarżącego w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/35

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim uwzględniono w niej sprzeciw;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 22 grudnia 2014 r. wydanej w postępowaniu w sprawie sprzeciwu B 1 354 630 w zakresie, w jakim uwzględniono w niej sprzeciw;

—

dopuszczenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 6 064 001 do rejestracji;

—

nakazie OHIM pokrycia własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez skarżącą.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/36

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 września 2015 r.;

—

uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów OHIM z dnia 14 kwietnia 2014 r.;

—

zmianę powyższych decyzji poprzez dopuszczenie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 10 424 323 w całości;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania w sprawie sprzeciwu i postępowania odwoławczego przed OHIM.

—

Naruszenie art. 4, art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/37

—

stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji Leków EMA//722323/2015 o udzieleniu dostępu osobie trzeciej do informacji o produktach leczniczych, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001 L 145, s.43) jako że dotyczy ona poufnych informacji handlowych, których ujawnienie naruszy prawa skarżącej a prawo UE zabrania takiej decyzji;

—

przekazanie zaskarżonej decyzji z powrotem do EMA w celu ponownego rozpatrzenia w zakresie sformułowania poufnych fragmentów w uzgodnieniu ze skarżącą; oraz

—

obciążenie EMA kosztami niniejszego postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, iż sporny dokument podlega ochronie na mocy art. 4 ust. 2 lub art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, iż sporny dokument stanowi w całości poufną informację handlową, która podlega ochronie na mocy art. 4 ust. 2 rzeczonego rozporządzenia.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, iż ujawnienie dokumentu naruszyłoby proces decyzyjny EMA.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, iż EMA nie przeprowadziła wymaganego prawem wyważenia interesów.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, iż wynikiem odpowiedniego wyważenia interesów wymaganego prawem byłaby decyzja o nieujawnianiu żadnej z części dokumentu.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/37

—

uchylenie postanowienia z dnia 28 września 2015 r. w sprawie F-73/14 i wydanie rozstrzygnięcia w sprawie lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej;

—

obciążenie Europolu kosztami postepowania w obu instancjach.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/38

—

zobowiązanie strony pozwanej do zwrotu kwoty 25 616 GBP stronie skarżącej;

—

zobowiązanie strony pozwanej do zapłaty odsetek od kwoty głównej 25 616 GBP w wysokości odpowiadającej stopie stosowanej przez Europejski Bank Centralny do jego podstawowych operacji refinansowania, obowiązującej w dniu 1 grudnia 2005 r. (2,09 %), powiększonej o 1,5 punktu procentowego, za okres od dnia 6 grudnia 2005 r. do dnia otrzymania kwot podlegających zwrotowi, oraz

—

obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami niniejszego postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/38

—

Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim:

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 108 ust. 2 TFUE w związku z art. 6 ust. 1 i art. 20 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (1)

Strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest oparta na okolicznościach faktycznych i prawnych, które nie były przedmiotem decyzji o wszczęciu postępowania.

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE poprzez uznanie pobranych środków za zasoby państwowe

Według strony skarżącej środków pobranych od mleczarni nie można uznać za zasoby państwowe, ponieważ nie pozostawały one trwale pod kontrolą państwa ani w dyspozycji władz krajowych. Władze krajowe ograniczały się do przekazywania płatności wnoszonych przez bawarskie mleczarnie na rzecz podmiotu odpowiedzialnego za przeprowadzanie kontroli jakości mleka.

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE poprzez uznanie finansowania kontroli jakości mleka za pomoc na rzecz bawarskich mleczarni

W tym względzie strona skarżąca twierdzi, że koszty kontroli jakości mleka nie stanowią obciążeń, które powinny zwykle ponosić bawarskie mleczarnie. Kontrole te były przeprowadzane w interesie publicznym. Ponadto przeciwwagę dla domniemanych korzyści przyznanych mleczarniom stanowiły pobierane od nich obowiązkowe składki.

4.

Zarzut czwarty: naruszenie art. 107 ust. 3 TFUE

Strona skarżąca podnosi, że w latach 2000–2006 strona pozwana uznawała sporne środki za zgodne z rynkiem wewnętrznym. Od tego czasu sporne środki nie podlegały żadnym zmianom. Okoliczności te przemawiają za tym, aby zakres uznania strony pozwanej został ograniczony w ten sposób, aby była ona zmuszona do uznania za zgodne ze rynkiem wewnętrznym spornych środków, które były przyznawane od dnia 1 stycznia 2007 r.

5.

Zarzut piąty (podniesiony posiłkowo): naruszenie art. 108 ust. 1 i 3 TFUE poprzez uznanie finansowania kontroli jakości mleka za pomoc nową, a więc podlegającą obowiązkowi zgłoszenia

6.

Zarzut szósty (podniesiony posiłkowo): naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Strona skarżąca podnosi wreszcie, że Komisja uznała, w odniesieniu do okresu obejmującego lata 2000–2006, że finansowanie kontroli jakości mleka było zgodne z rynkiem wewnętrznym. Co więcej, jeszcze w lutym 2012 r. opisywała finansowanie kontroli jakości mleka jako pomoc istniejącą. W ten sposób wzbudziła ona uzasadnione oczekiwania co do tego, że odzyskanie domniemanej pomocy w żadnym wypadku nie zostanie nakazane.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/40

—

Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim:

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/41

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej, Dyrekcji Generalnej ds. Środowiska z dnia 19 sierpnia 2015 r. numer referencyjny Ref GestDem nr 2015/4284 odmawiającej dostępu do dokumentów i wydanej w imieniu Komisji Europejskiej decyzji sekretarza generalnego z dnia 15 października 2015 r. numer referencyjny Ares(2015)4311297 odrzucającej ponowny wniosek; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/41

—

stwierdzenie nieważności decyzji EMA z dnia 25 listopada 2015 r. notyfikowanej skarżącym w dniu 3 grudnia 2015 r. o udzieleniu dostępu osobie trzeciej do informacji o weterynaryjnych produktach leczniczych, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 (Dz.U. 2001 L 145, s.43), jako że dotyczy ona poufnych informacji handlowych, których ujawnienie naruszy prawa skarżącej a prawo UE zabrania takiej decyzji;

—

obciążenie EMA kosztami niniejszego postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, iż sporne dokumenty podlegają ochronie na mocy art. 4 ust. 2 lub art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 zgodnie z ogólnym domniemaniem poufnego charakteru.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, iż sporne dokumenty stanowią w całości poufną informację handlową, która podlega ochronie na mocy art. 4 ust. 2 rzeczonego rozporządzenia.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, iż ujawnienie dokumentów naruszyłoby proces decyzyjny EMA.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, iż EMA nie przeprowadziła wymaganego prawem wyważenia interesów.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, iż wynikiem odpowiedniego wyważenia interesów wymaganego prawem byłaby decyzja o nieujawnianiu żadnej z części dokumentów lub przynajmniej decyzja o posłużeniu się sformułowaniami proponowanymi przez stronę skarżącą.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/42

—

stwierdzenie na podstawie art. 264 TFUE nieważności decyzji Komisji (UE) 2015/1585 z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie programu pomocy SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN) wdrożonego przez Niemcy w celu wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz odbiorców energochłonnych, C (2014) 8768,

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: brak środków państwowych

Skarżąca twierdzi, że pozwana niesłusznie założyła, że odstępstwo na rzecz odbiorców energochłonnych na mocy Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (ustawy o uprzywilejowaniu energii odnawialnych z 2012 r., zwanej dalej „EEG”) następuje przy użyciu „zasobów państwowych” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Dopłata EEG jest bowiem uiszczana wyłącznie przez podmioty prywatne i pobranych środków nie można też przypisać państwu z powodu braku stałej kontroli i związanej z tym możliwości ingerencji władz.

2.

Zarzut drugi: brak selektywności

Skarżąca podnosi, że specjalny mechanizm wyrównawczy nie jest selektywny – jak zakłada art. 107 ust. 1 TFUE, lecz stanowi logiczne i właściwe systemowi odstępstwo w systemie regulacyjnym EEG.

3.

Zarzut trzeci: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W tym miejscu skarżąca podnosi, że Komisja wzbudziła u niej uzasadnione oczekiwania, gdyż nie przeprowadziła przez 10 lat kontroli pod kątem pomocy państwa znanej jej ustawy EEG. Ponadto pozwana odstąpiła od żądania zwrotu pomocy podobnego rodzaju w innych państwach członkowskich.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/43

—

stwierdzenie nieważności art. 3 ust. 1 spornej decyzji,

—

stwierdzenie nieważności art. 6, 7 i 8 spornej decyzji w zakresie, w jakim nakazuje się w nich odzyskanie pomocy;

—

obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżące.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE

Skarżące podnoszą, że BesAR już z powodu braku transferu zasobów państwowych nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Poza tym nie przyznaje on odbiorcom energochłonnym selektywnej korzyści gospodarczej.

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 108 TFUE

Żądając (częściowego) odzyskania pomocy, Komisja naruszyła art. 108 TFUE, ponieważ EEG 2012 można było zaklasyfikować – jeżeli w ogóle – tylko jako pomoc istniejącą, a nie jako nową pomoc wdrożoną niezgodnie z prawem.

3.

Zarzut trzeci: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W tym miejscu skarżące podnoszą, że żądanie odzyskania pomocy przyznanej rzekomo bezprawnie narusza uzasadnione oczekiwania skarżących co do zgodności z prawem uregulowania krajowego, które oczekiwania są oparte w szczególności na decyzji Komisji dotyczącej EEG 2000.

4.

Zarzut czwarty: Naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE w związku z art. 18 regulaminu postępowania

Skarżące podnoszą w ramach zarzutu czwartego, że przed wszczęciem formalnego postępowania wyjaśniającego Komisja nie zaproponowała Republice Federalnej Niemiec żadnych stosownych działań.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/44

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2015/1585 z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie programu pomocy SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN) (wdrożonego przez Niemcy w celu wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz odbiorców energochłonnych), w szczególności zawartego w art. 1 i 3 stwierdzenia, że specjalna regulacja wyrównawcza na podstawie ustawy EEG 2012 ma charakter pomocy państwa i jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym, jak też zawartego w art. 2, 6 i 7 obowiązku częściowego odzyskania korzyści przyznanych w latach 2013 i 2014 od przedsiębiorstw będących beneficjentami;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: brak pomocy w rozumieniu art. 107 TFUE

2.

Zarzut drugi: w każdym razie brak nowej pomocy

3.

Zarzut trzeci: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

4.

Zarzut czwarty: brak właściwości pozwanej

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/45

—

uznanie skargi za zasadną;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części dotyczącej rejestracji znaku „YO!” 011208436;

—

zmianę zaskarżonej decyzji poprzez rejestrację znaku dla wszystkich zgłoszonych towarów i usług;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/46

—

Stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2069 z dnia 17 listopada 2015 r. w sprawie zatwierdzenia substancji podstawowej wodorowęglan sodu (Dz.U. z dnia 18 listopada 2015 r., s. 42);

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia ochrony danych

Dane skarżącej dotyczące wytwarzanego przez nią środka ochrony roślin VitiSan® podlegają ochronie danych na podstawie art. 59 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 (1). Zastosowanie tych danych przy okazji zatwierdzenia wodorowęglan sodu jako substancji podstawowej narusza więc przysługujące skarżącej prawo do ochrony danych.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady subsydiarności postępowania w sprawie zatwierdzenia substancji podstawowych

Zatwierdzenie wodorowęglanu sodu jako substancji podstawowej narusza obowiązującą w prawie ochrony roślin zasadę subsydiarności, ponieważ poprzez wytwarzany przez skarżącą środek ochrony roślin VitiSan®, który zawiera substancję czynną wodorowęglan potasu, dostępny jest zarejestrowany środek ochrony roślin zawierający porównywalną substancję czynną.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pierwszeństwa w ramach postępowania w sprawie zatwierdzenia substancji podstawowych

Objęte wnioskiem skarżącej zatwierdzenie wodorowęglanu sodu jako substancji czynnej powoduje, zgodnie z zasadą pierwszeństwa, skutek w postaci zablokowania zatwierdzenia tej substancji jako substancji podstawowej.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa własności skarżącej

Nieuprawnione wykorzystanie danych skarżącej w związku z zatwierdzeniem wodorowęglan sodu jako substancji podstawowej stanowi naruszenie prawa do własności intelektualnej zgodnie z art. 17 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia nakazu ochrony niejawnych informacji handlowych

Nieuprawnione wykorzystanie danych skarżącej w celu zatwierdzenia wodorowęglanu sodu jako substancji podstawowej stanowi następnie naruszenie ochrony niejawnych informacji handlowych zgodnie z art. 7 karty.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia ogólnej zasady równego traktowania

Nieuprawnione wykorzystanie danych skarżącej w celu zatwierdzenia wodorowęglanu sodu jako substancji podstawowej stanowi również naruszenie zasady równego traktowania. Podczas gdy skarżąca musiała poczynić poważne inwestycje w celu zarejestrowania niezbędnych danych, dane te zostały wykorzystane przez pozwaną na korzyść osób trzecich, którzy nie mieli obowiązku spełnienia tych wymogów.

7.

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady ochrony zaufania

Nieuprawnione wykorzystanie danych skarżącej w celu zatwierdzenia wodorowęglanu sodu jako substancji podstawowej prowadzi w końcu do naruszenia zasady ochrony zaufania. Skarżąca miała prawo ufać, że dane dla środka ochrony roślin VitiSan® będą wykorzystane wyłącznie przy zachowaniu ochrony danych.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/47

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2014) 5081 final z dnia 23 lipca 2014 r. w postępowaniu w sprawie pomocy państwa SA.38632 (2014/N) (ex 2013/NN) – Niemcy – EEG 2014 – reforma prawa energii odnawialnej w zakresie, w jakim ta decyzja klasyfikuje regulacje dotyczące istniejących instalacji służących zaopatrywaniu w energię w art. 61 ust. 3 i 4 EEG 2014 jako pomoc państwa i w pkt 5 tiret drugie (s. 75) uznaje za zgodne ze wspólnym rynkiem tylko do 31 grudnia 2017 r;

—

Obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku selektywnego uprzywilejowania określonych przedsiębiorstw

W drodze zarzutu pierwszego skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja niesłusznie klasyfikuje regulacje dotyczące istniejących instalacji służących zaopatrywaniu w energię (art. 61 ust. 3 i 4 EEG 2014) jako środek o charakterze selektywnym i tym samym jako pomoc państwa.

2.

Zarzut drugi dotyczący braku wykorzystania państwowych środków finansowych

W drodze zarzutu drugiego skarżące utrzymują, że finansowane w drodze dopłat EEG wparcie dla energii ze źródeł odnawialnych nie jest zasilane ze środków państwowych, lecz prywatnych. Zgodnie z wymogami wynikającymi z orzecznictwa ani pobór, ani wykorzystanie dopłaty EEG nie podlega stałej kontroli ze strony państwa. Ponadto przedmiotowe uregulowania nie obciąża budżetu państwa właśnie dlatego, że całość dopłat EEG nie jest zmniejszona poprzez swobodę rozłożenia dopłat dla zaopatrzenia w energie istniejących instalacji.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/48

—

stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

tytułem głównym, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 października 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.38375 wdrożonej przez Wielkie Księstwo Luksemburga na rzecz firmy Fiat;

—

posiłkowo, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 października 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.38375 wdrożonej przez Wielkie Księstwo Luksemburga na rzecz firmy Fiat w zakresie, w jakim w decyzji tej nakazuje się odzyskanie pomocy;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 TFUE, w zakresie, w jakim Komisja nie przedstawiła dowodu na to, że sporna interpretacja przepisów prawa podatkowego ma charakter selektywny.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 TFUE oraz ciążącego na Komisji obowiązku uzasadnienia, w zakresie, w jakim instytucja ta nie przedstawiła dowodu na zaistnienie korzyści ani ograniczenie konkurencji.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony posiłkowo, dotyczący naruszenia art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE w zakresie, w jakim Komisja nałożyła wymóg odzyskania pomocy z naruszeniem zasady pewności prawa oraz prawa do obrony.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/49

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i jej zmianę poprzez oddalenie sprzeciwu w całości;

—

obciążenie OHIM i ewentualnie drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/49

—

uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności art. 1–4 decyzji Komisji z dnia 21 października 2015 r. skierowanej do Wielkiego Księstwa Luksemburga (Luksemburg) w sprawie SA.38375 (2914/C ex 2014 NN) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”);

—

zasądzenie od Komisji zapłaty kosztów poniesionych przez FCFE.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia przez Komisję w zaskarżonej decyzji art. 107 TFUE z powodu błędnego zastosowania przez Komisję pojęcia „selektywnej korzyści” i niewykazania przez nią, że APA [uprzednie porozumienie cenowe] może zakłócać konkurencję.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia przez Komisję w zaskarżonej decyzji art. 296 ust. 2 TFUE i obowiązku uzasadnienia poprzez niewyjaśnienie, w jaki sposób Komisja wywiodła zasadę pełnej konkurencji z prawa Unii, a nawet na czym polega ta zasada oraz poprzez swój pobieżny opis wpływu APA na konkurencję.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia przez Komisję w zaskarżonej decyzji zasady pewności prawa, gdyż nowe sformułowanie przez Komisję zasady pełnej konkurencji wprowadza całkowitą niepewność i zamęt co do tego, kiedy APA, a nawet jakakolwiek analiza ceny transferowej może naruszyć reguły UE w dziedzinie pomocy państwa.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia przez Komisję w zaskarżonej decyzji zasady uzasadnionych oczekiwań, gdyż Komisja wzbudziła uzasadnione oczekiwanie, że z punktu widzenia pomocy państwa dokonuje ona oceny APA na podstawie wytycznych Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), a nagłe odstąpienie od nich przez Komisję naruszyło zasadę uzasadnionych oczekiwań.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/50

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2015) 7143 z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej pomocy państwa SA.38374 (2014/C ex 2014/NN) wdrożonej przez Królestwo Niderlandów na rzecz Sarbucks;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 ze względu na to, że Komisja uważa, iż „Advanced Pricing Agreement” (wstępne porozumienie w sprawie cen transferowych, zwane dalej „APA”) ma charakter selektywny.

2.

Zarzut drugi dotyczący błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że Komisja ocenia istnienie korzyści w oparciu o zasadę ceny rynkowej w prawie Unii. Strona skarżąca uważa jednak, że w prawie Unii nie występuje zasada ceny rynkowej i że zasada ta nie wchodzi w zakres oceny pomocy państwa.

3.

Zarzut trzeci dotyczący błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że Komisja uważa, iż APA przyznaje korzyść spółce Starbucks Manufacturing EMEA B.V. w wyniku wyboru „metody marży transakcyjnej netto” jako metody ustalania cen transferowych.

Komisja niesłusznie twierdzi, iż uzgodniona w APA metoda nie daje wiarygodnego obrazu sytuacji na rynku. Komisja nie wykazała też, że wynagrodzenie wypłacone na rzecz spółki Alki i dopłata do ceny nabycia zielonych ziaren nie mają żadnej realnej wartości.

4.

Zarzut czwarty dotyczący błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że Komisja twierdzi, iż APA przyznaje korzyść spółce Starbucks Manufacturing EMEA B.V. w wyniku sposobu stosowania „metody marży transakcyjnej netto”.

Komisja niesłusznie uważa, że uzgodniona w APA „metoda marży transakcyjnej netto” jest błędnie stosowana i przynosi korzyść spółce Starbucks Manufacturing EMEA B.V. Komisja w żaden sposób nie wykazała, że efektem lepszego – jej zdaniem – zastosowania „metody marży transakcyjnej netto” byłby wyższy dochód podlegający opodatkowaniu i brak korzyści.

5.

Zarzut piąty dotyczący niedopełnienia obowiązku staranności, ponieważ Komisja nie oceniła i nie uwzględniła wszystkich istotnych danych w decyzji oraz oparła się również na anonimowych informacjach, a w każdym razie na informacjach, które nie zostały nigdy przekazane rządowi niderlandzkiemu.

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/51

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/52

—

Stwierdzenie nieważności decyzji o wyborze i powołaniu, wydanych w ramach „Ogłoszenia o konkursie otwartym EPSO/AD/306/15 w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji oraz egzaminy” dla „prawników lingwistów (AD 7) z językiem francuskim (FR)” (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, 21 maja 2015 r.), w tym decyzji, przywołanej w poczcie elektronicznej z dnia 24 września 2015 r. skierowanej do skarżącego, zgodnie z którą „po rozpatrzeniu Pańskiej kandydatury, (…) komisja konkursowa wspomnianego konkursu nie może dopuścić Pana do kolejnego etapu konkursu.”

15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/52

—

Stwierdzenie nieważności decyzji odmownych Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych z dni 13 i 14 kwietnia 2015 r. w sprawie przyznania skarżącemu renty rodzinnej;

—

o ile zajdzie taka potrzeba, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 15 września 2015 r. oddalającej zażalenie skarżącego z dnia 15 czerwca 2015 r.;

—

zasądzenie naprawienia poniesionej przez skarżącego szkody;

—

zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną przez skarżącego krzywdę, oszacowanego ex aequo et bono na 5 000 EUR;

—

obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.