23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 434/1

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 434/2

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 października 2012 r. skierowany do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów pt. „Akt o jednolitym rynku II” (COM(2012)0573),

—

uwzględniając wniosek z dnia 4 czerwca 2012 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług powierniczych w transakcjach elektronicznych na rynku wewnętrznym (COM(2012)0238),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 29 maja 2012 r. zatytułowany „Konsumenci wiedzą, gdzie w Europie warunki konsumenckie są najlepsze”, siódme wydanie tablicy wyników dla warunków konsumenckich (SWD(2012)0165),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie strategii na rzecz wzmocnienia praw konsumentów znajdujących się w niekorzystnej sytuacji (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie tabeli wyników rynku wewnętrznego (2),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów – „Europejski program na rzecz konsumentów – Zwiększanie zaufania i pobudzanie wzrostu gospodarczego”, z dnia 22 maja 2012 r. (COM(2012)0225),

—

uwzględniając dokument służb Komisji z dnia 22 maja 2012 r. zatytułowany „Sprawozdanie w sprawie polityki konsumenckiej (lipiec 2010 – grudzień 2011 r.)” (SWD(2012)0132) opublikowany z komunikatem pt. „Europejski program na rzecz konsumentów – Zwiększanie zaufania i pobudzanie wzrostu gospodarczego” (COM(2012)0225),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 maja 2012 r. zatytułowany „Europejska strategia na rzecz lepszego internetu dla dzieci” (COM(2012)0196),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 kwietnia 2012 r. pt. „Strategia na rzecz e-zamówień” (COM(2012)0179),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (COM(2012)0011),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 stycznia 2012 r. pt. „Spójne ramy na rzecz wzmocnienia zaufania na jednolitym rynku cyfrowym handlu elektronicznego i usług on-line” (COM(2011)0942),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2011 r. w sprawie nowej strategii dla polityki ochrony konsumentów (3),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 15 listopada 2011 r. w sprawie gier hazardowych oferowanych w internecie w obrębie rynku wewnętrznego (4),

—

uwzględniając dyrektywę 2011/83/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniającą dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającą dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie programu ochrony konsumentów na lata 2014–2020 (COM(2011)0707) i towarzyszące mu dokumenty (SEC(2011)1320 i SEC(2011)1321),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie mobilności i integracji osób niepełnosprawnych oraz europejskiej strategii na rzecz osób niepełnosprawnych 2010–2020 (6),

—

uwzględniając wniosek z dnia 19 października 2011 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego instrument „Łącząc Europę” (COM(2011)0665),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 21 października 2011 r. zatytułowany „Wykorzystanie rynków na rzecz konsumentów: szóste wydanie tablicy wyników dla rynków konsumenckich” (SEC(2011)1271),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie wydajniejszego i bardziej sprawiedliwego rynku detalicznego (7),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 7 kwietnia 2011 r. zatytułowany „Umocnienie pozycji konsumenta w UE” (SEC(2011)0469),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 marca 2011 r. zatytułowany „Konsumenci czujący się pewnie na jednolitym rynku”, piąte wydanie tablicy wyników dla warunków konsumenckich (SEC(2011)0299),

—

uwzględniając komunikat Komisji dla Rady Europejskiej pt. „Europa 2020, strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie wpływu reklamy na zachowania konsumentów (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 września 2010 r. w sprawie pełnego ukształtowania rynku wewnętrznego w handlu elektronicznym (9),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (10),

—

uwzględniając wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Google (sprawy połączone od C-236/08 do C-238/08, wyrok z dnia 23 marca 2010 r.) oraz BergSpechte (sprawa C-278/08, wyrok z dnia 25 marca 2010 r.), które definiują typowego konsumenta w internecie jako „właściwie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego internautę”,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2010 r. w sprawie ochrony konsumentów (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie mobilności i integracji osób niepełnosprawnych oraz europejskiej strategii na rzecz osób niepełnosprawnych 2010–2020 (13),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020” – strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając sprawozdanie M. Montiego z dnia 9 maja 2010 r. w sprawie nowej strategii na rzecz jednolitego rynku,

—

uwzględniając sprawozdanie analityczne dotyczące postaw wobec sprzedaży transgranicznej i ochrony konsumentów, opublikowane przez Komisję w marcu 2010 r. (Eurobarometr Flash nr 282),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 października 2009 r. w sprawie transgranicznego elektronicznego handlu konsumenckiego w UE (COM(2009)0557),

—

uwzględniając analizę zatytułowaną „Ocena tzw. tajemniczego klienta (mystery shopping) transgranicznego handlu elektronicznego w UE” przeprowadzoną w imieniu Komisji Europejskiej, DG SANCO, przez YouGovPsychonomics i opublikowaną 20 października 2009 r.,

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 22 września 2009 r. w sprawie dalszych działań związanych z tablicą wyników dla rynków konsumenckich w zakresie detalicznych usług finansowych (SEC(2009)1251),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 lipca 2009 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie zharmonizowanej metodologii klasyfikacji i zgłaszania skarg i zapytań konsumentów (COM(2009)0346) oraz towarzyszący mu projekt zaleceń Komisji (SEC(2009)0949),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 lipca 2009 r. w sprawie egzekwowania dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumenta (COM(2009)0330),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 2 lipca 2009 r. dotyczące stosowania rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów („rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów”) (COM(2009)0336),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 5 marca 2009 r. zatytułowany „Sprawozdanie na temat transgranicznego handlu elektronicznego w UE”(SEC(2009)0283),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2009 r. na temat handlu międzynarodowego i internetu (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 stycznia 2009 r. w sprawie transpozycji, wdrażania i egzekwowania dyrektywy 2005/29/WE dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz dyrektywy 2006/114/WE dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 września 2008 r. w sprawie wpływu marketingu i reklamy na równouprawnienie kobiet i mężczyzn (16),

—

mając na uwadze swoją rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie zaufania konsumentów do środowiska cyfrowego (17),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów) (18),

—

uwzględniając dyrektywę 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącą reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (19),

—

uwzględniając art. 20 ust. 2 dyrektywy 2006/123/WE z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (20),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów i rewizji dorobku prawnego: kierunek (21), a także rezolucję z dnia 7 września 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów (22),

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie przeglądu ram regulacyjnych UE dotyczących sieci i usług łączności elektronicznej (COM(2006)0334),

—

uwzględniając dyrektywę 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym (23),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług (24),

—

uwzględniając specjalne badanie Eurobarometru nr 342 w sprawie wzmocnienia pozycji konsumentów,

—

uwzględniając konwencję UNCITRAL o wykorzystaniu komunikacji elektronicznej w kontraktach międzynarodowych z 2005 r., prawo modelowe UNCITRAL o podpisach elektronicznych (2001) oraz prawo modelowe o e-handlu (1996) (25),

—

uwzględniając pierwsze sprawozdanie ze stosowania dyrektywy o handlu elektronicznym z dnia 21 listopada 2003 r. (COM(2003)0702),

—

uwzględniając dyrektywę 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącą sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość (26) oraz zmieniającą dyrektywę Rady 90/619/EWG oraz dyrektywy 97/7/WE i 98/27/WE,

—

uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (27),

—

uwzględniając dyrektywę 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (28),

—

uwzględniając dyrektywę 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (29),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej włączoną do Traktatów na mocy art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jej art. 7 (poszanowanie życia prywatnego i rodzinnego), art. 21 (niedyskryminacja), art. 24 (prawa dziecka), art. 25 (prawa osób w podeszłym wieku), art. 26 (integracja osób niepełnosprawnych) i art. 38 (ochrona konsumentów),

—

uwzględniając art. 9 TFUE, który stanowi, że „przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia bierze pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wyłączenia społecznego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego”,

—

uwzględniając art. 11 TFUE, który stanowi, że „przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Unii, w szczególności w celu wspierania stałego rozwoju, muszą być brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska naturalnego”,

—

uwzględniając art. 12 TFUE, który stanowi, że „wymogi ochrony konsumentów są uwzględniane przy określaniu i urzeczywistnianiu innych polityk i działań Unii”,

—

uwzględniając art. 14 TFUE oraz protokół nr 26 do niego w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym (gospodarczym),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rozwoju, Komisji Kultury i Edukacji oraz Komisji Prawnej (A7-0341/2012),

A.

mając na uwadze, że ustanowienie jednolitego rynku cyfrowego ma decydujące znaczenie dla tego, aby UE stała się najbardziej konkurencyjną i dynamiczną, opartą na wiedzy gospodarką na świecie;

B.

mając na uwadze, że handel elektroniczny i usługi on-line to największa siła internetu i najważniejsza dla celów strategii „Europa 2020” w zakresie rynku wewnętrznego, przynosząca korzyści zarówno obywatelom, jak i przedsiębiorstwom dzięki inteligentnemu, trwałemu i sprzyjającemu włączeniu wzrostowi;

C.

mając na uwadze, że 99 % wszystkich przedsiębiorstw europejskich to MŚP zapewniające 85 % miejsc pracy, a ponadto, że MŚP są siłą napędową gospodarki europejskiej ponoszącą nadrzędną odpowiedzialność za tworzenie dobrobytu, zatrudnienia i wzrostu, a także innowacje oraz badania i rozwój;

D.

mając na uwadze, że handel elektroniczny stał się kluczowym elementem handlu i ważną siłą napędową dokonywanych przez konsumentów wyborów, konkurencji i innowacji technologicznych, zważywszy że konsumenci i przedsiębiorcy przykładają coraz mniejszą wagę do różnicy między on-line i off-line w życiu codziennym;

E.

przypomina, że jednolity rynek cyfrowy, umożliwiający swobodny przepływ usług i obejmujący 500 mln konsumentów, jest główną siłą napędową konkurencyjności i wzrostu gospodarczego, a także przyczynia się do tworzenia miejsc pracy dla wysoko wykwalifikowanych osób oraz ułatwia UE przejście na gospodarkę opartą na wiedzy;

F.

podkreśla, że sieci szerokopasmowe i internet to ważne czynniki napędzające wzrost gospodarczy, budujące społeczeństwo oparte na wiedzy, przyczyniające się do tworzenia miejsc pracy, innowacji i europejskiej konkurencyjności, oraz pobudzające handel elektroniczny i usługi online; podkreśla, że konsumenci i przedsiębiorstwa potrzebują dostępu szerokopasmowego, aby czerpać pełne korzyści z internetu;

G.

podkreśla znaczenie pojedynczych punktów kontaktowych dla podatku VAT w celu ułatwienia MŚP transgranicznego handlu elektronicznego i upowszechniania e-fakturowania; zwraca jednak uwagę, że takie pojedyncze punkty kontaktowe powinny być tworzone wyłącznie w ramach istniejących instytucji, bez zwiększania obciążeń dla podatników;

H.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa, które rozwinęły swoją gospodarkę internetową, daleko wyprzedziły pozostałe, a w dobie dzisiejszego kryzysu gospodarczego i finansowego, gdy tworzenie miejsc pracy praktycznie zależy od MŚP, najważniejsze jest zniesienie barier w handlu elektronicznym, aby mogły one wykorzystywać wszystkie płynące z niego korzyści;

I.

mając na uwadze, że rynki online muszą być jak najbardziej elastyczne w celu stworzenia lepszych możliwości biznesowych i możliwości rozwoju w tym sektorze;

J.

mając na uwadze, że handel elektroniczny jest ważnym uzupełnieniem handlu pozainternetowego oferującym małym firmom możliwość wzrostu i zapewniającym lepszy dostęp do towarów i usług także na obszarach peryferyjnych, wiejskich i osobom niepełnosprawnym oraz o ograniczonej sprawności ruchowej;

K.

mając na uwadze, że na przestrzeni ostatnich pięciu lat w niektórych państwach G-8 internet odpowiadał za 20 % wzrostu gospodarczego i 25 % wzrostu liczby miejsc pracy;

L.

mając na uwadze, że korzyści z globalizacji mogą być jeszcze sprawiedliwiej podzielone między konsumentów i MŚP dzięki internetowi i handlowi elektroniczmeu;

M.

mając na uwadze, że efektywnie funkcjonujący rynek wewnętrzny byłby ważnym krokiem naprzód w realizacji celów strategii lizbońskiej dotyczących wyższego wzrostu, zatrudnienia i konkurencyjności, służących 500 milionom konsumentów w UE;

N.

mając na uwadze, że jednolity rynek cyfrowy zapewnia konsumentom szerszy wybór po bardziej konkurencyjnych cenach, w szczególności obywatelom mieszkającym na obszarach mniej dostępnych, odległych i peryferyjnych, a także osobom o ograniczonych możliwościach przemieszczania się, które w przeciwnym razie nie miałby dostępu do szerokiego asortymentu towarów; mając na uwadze, że internet pozwala nowym przedsiębiorstwom, zwłaszcza MŚP, na rozpoczęcie działalności, a już istniejącym firmom na rozwój, dzięki znajdywaniu nowych nisz na rynku;

O.

mając na uwadze, że Europę zamieszkuje 75 milionów osób niepełnosprawnych i osoby te także powinny mieć pełny dostęp do rynku wewnętrznego, zwracając szczególną uwagę na problemy z interfejsami cyfrowymi w przypadku osób z upośledzeniem wzroku;

P.

mając na uwadze, że internet i technologia są narzędziami umożliwiającymi umiędzynarodowienie MŚP i ich większy udział w rynku międzynarodowym i handlu; wzywa do zbudowania zintegrowanego europejskiego rynku płatności realizowanych przy pomocy kart płatniczych, przez internet i za pośrednictwem urządzeń przenośnych; wzywa jednocześnie do stworzenia uproszczonych ram prawnych regulujących e-fakturowanie; w obu tych aspektach podkreśla znaczenie interoperacyjności oraz otwartych standardów w celu zapewnienia maksymalnego potencjału rynkowego i maksymalnej konkurencji;

Q.

mając na uwadze, że konsumenci korzystają z handlu elektronicznego ze względu na niższe ceny i szerszy wybór, a także wygody dokonywania zakupów bez wychodzenia z domu; mając na uwadze, że jest to szczególnie korzystne dla konsumentów niepełnosprawnych i konsumentów na obszarach wiejskich lub oddalonych;

R.

mając na uwadze, że dobrze funkcjonująca gospodarka cyfrowa jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania całej gospodarki UE; mając jednak na uwadze, że swobodny przepływ usług cyfrowych jest dziś poważnie utrudniony przez niejednolite zasady na poziomie krajowym, w wyniku których przedsiębiorstwa napotykają szereg barier w sprzedaży transgranicznej w UE, głównie z powodu różnic w przepisach obowiązujących na szczeblu państw członkowskich w takich dziedzinach jak ochrona konsumenta, podatek od wartości dodanej (VAT), szczegółowe uregulowania dotyczące produktów oraz transakcje płatnicze; mając na uwadze, że konieczne jest wezwanie instytucji UE, aby do 2015 r. zwiększyły swoje zaangażowanie na rzecz usunięcia głównych barier regulacyjnych dla transgranicznych transakcji internetowych, a także wezwanie Komisji, aby nadal proponowała działania legislacyjne ukierunkowane na usunięcie głównych przeszkód;

S.

mając na uwadze, że handel elektroniczny pozwala konsumentom na korzystanie z niższych cen i większego wyboru, ale 60 % stron internetowych jest dziś niedostosowanych do transgranicznych zakupów on-line, a zaufanie konsumentów i przedsiębiorstw do środowiska cyfrowego jest nadal niskie;

T.

mając na uwadze, że należy rozszerzyć dostęp do wiarygodnych informacji i przejrzystość, umożliwiając konsumentom porównywanie nie tylko cen, ale także jakości i trwałości towarów i usług on-line;

U.

mając na uwadze, że rozdrobnienie rynku cyfrowego UE zagraża prawom przyznanym w ramach wspólnotowego dorobku prawnego, ponieważ konsumenci i przedsiębiorstwa mają niewielką pewność prawa, jeśli chodzi o transgraniczny handel elektroniczny, z uwagi na zbyt dużą liczbę przepisów prawnych ustanawiających rozbieżne wymogi, co prowadzi do sytuacji, która nie pozwala podmiotom działającym na rynku, organom czy konsumentom na korzystanie z jasnych i wykonalnych przepisów;

V.

mając na uwadze, że większość sporów rozstrzyga się obecnie poza sądem oraz że okresy czasu przyznawane na ADR mogą być zbyt krótkie – niezbędny jest skuteczny system ODR;

W.

mając na uwadze, że dla osiągnięcia pełnego i realnego jednolitego rynku cyfrowego najważniejsze jest pokonanie obecnej fragmentacji prawnej;

X.

mając na uwadze, że handel elektroniczny i usługi on-line sprzyjają rozwojowi zrównoważonego, jednolitego rynku dzięki wykorzystaniu niskoemisyjnych i przyjaznych dla środowiska technologii, norm, etykiet, produktów i usług;

1.

podkreśla, że w czasach kryzysu gospodarczego i finansowego najważniejsze jest podjęcie działań na rzecz stymulowania wzrostu i tworzenia miejsc pracy oraz zaznacza, że ustanowienie jednolitego rynku cyfrowego byłoby kluczowym krokiem dla osiągnięcia tego celu; w związku z tym wzywa Komisję do wdrożenia planu uruchomienia i ustanowienia jednolitego rynku cyfrowego; podkreśla fakt, że jednolity rynek cyfrowy to najprostszy sposób dla obywateli i przedsiębiorców, aby czerpać korzyści z jednolitego rynku;

2.

z zadowoleniem przyjmuje nowy, opublikowany w dniu 11 stycznia 2012 r. komunikat Komisji w sprawie handlu elektronicznego i usług on-line, którego celem jest wprowadzenie spójnych ram handlu elektronicznego poprzez zbudowanie zaufania i rozszerzenie handlu elektronicznego oraz usług on-line na usługi dla sektora B2B, B2C, C2C i G2G; wzywa Komisję do złożenia sprawozdania w sprawie postępów dokonanych w 16 głównych działaniach określonych w ramach pięciu obszarów priorytetowych komunikatu do końca 2012 r.;

3.

z zadowoleniem przyjmuje nowy komunikat Komisji w sprawie Aktu o jednolitym rynku II, który obejmuje główne działania wspierające rozwój europejskiej gospodarki cyfrowej; podkreśla potrzebę wykorzystania w pełni potencjału jednolitego rynku;

4.

wzywa Komisję do wdrożenia, rozszerzenia i skutecznego monitorowania planu działania dotyczącego ułatwiania transgranicznego dostępu do produktów i treści on-line, a co za tym idzie, wprowadzenia planu działania celem wdrażania przekrojowego planu, gwarantującego rozwój jednolitego rynku cyfrowego i promocję długoterminowego wzrostu, konkurencyjności i tworzenia miejsc pracy przy jednoczesnym dostosowaniu gospodarki europejskiej do wyzwań dzisiejszej gospodarki światowej;

5.

podkreśla, że fragmentacja i brak pewności prawa to główne problemy jednolitego rynku cyfrowego oraz że należy pokonać niespójne egzekwowanie przepisów w państwach członkowskich, aby poszerzyć wybór oferowany konsumentom; uważa, że fragmentacja jest także częściowo spowodowana niestaranną lub późną transpozycją dyrektyw przez państwa członkowskie, które powinny podlegać bardziej surowej kontroli przez instytucje europejskie;

6.

podkreśla, że całe odpowiednie nowe ustawodawstwo dotyczące jednolitego rynku powinno zostać poddane testowi jednolitego rynku cyfrowego; zachęca Komisję do zbadania wykonalności wdrożenia takiego testu w ramach oceny skutków, tak aby upewnić się, że nie szkodzi on rozwojowi jednolitego rynku cyfrowego ani nie tworzy dodatkowych przeszkód lub rozdrobnienia w handlu offline i online;

7.

z zadowoleniem przyjmuje ogłoszenie przez Komisję nowego systemu zgłaszania i usuwania nielegalnych treści i przypomina w tym kontekście, że na mocy dyrektywy o handlu elektronicznym usługodawcy mają w niektórych przypadkach obowiązek działania w celu zapobieżenia bezprawnej działalności w internecie lub wstrzymania jej;

8.

zgadza się z Komisją co do tego, że obecne ramy regulacyjne wynikające z dyrektywy o handlu elektronicznym nie wymagają przeglądu; podkreśla jednak potrzebę dalszego doprecyzowania w celu wdrożenia procedur zgłaszania nielegalnych treści i podejmowania działań w tym zakresie;

9.

podkreśla konieczność unowocześnienia i ułatwienia procedur uznawania kwalifikacji zawodowych i rozszerzenia zakresu automatycznego uznawania poza zawody aktualnie nim objęte, mając na celu zwłaszcza nowe zawody poszukiwane w branży ekologicznej i cyfrowej; zauważa, że ułatwi to mobilność wysoko wykwalifikowanych pracowników;

10.

podkreśla znaczenie rozwoju europejskiej strategii dotyczącej chmury obliczeniowej, zważywszy na jej potencjał dla unijnej konkurencyjności, wzrostu i tworzenia zatrudnienia; podkreśla, że chmura obliczeniowa, dzięki minimalnym kosztom początkowym i niewielkim wymogom w zakresie infrastruktury, to okazja dla europejskiej branży informatycznej, a zwłaszcza MŚP do rozwoju i zajęcia pozycji lidera w obszarach takich jak outsourcing, nowe usługi cyfrowe i centra danych;

11.

odnotowuje znaczenie związku między dyrektywą o handlu elektronicznym i systemem wymiany informacji na rynku wewnętrznym;

12.

podkreśla, że MŚP są osią gospodarki europejskiej oraz że w związku z tym, najważniejsze jest opracowanie planu działania dotyczącego włączenia ich w jednolity rynek cyfrowy; ponadto podkreśla pilne zapotrzebowanie wśród europejskich MŚP na dostęp szerokopasmowy; podkreśla, że wykorzystanie możliwości gospodarki cyfrowej i jednolitego rynku cyfrowego poprzez innowacje i inteligentne wykorzystanie ICT byłoby niezwykle pomocne w umożliwianiu MŚP wyjścia z obecnego kryzysu, a także tworzenia wzrostu i zatrudnienia;

13.

wspiera determinację, z jaką Komisja dąży do wzmocnienia i ułatwienia rozwoju infrastruktury ICT w celu likwidacji przepaści cyfrowej; przypomina, że rozwój infrastruktury ICT pozytywnie wpływa na spójność społeczną, wzrost gospodarczy i konkurencyjność UE i na komunikację, kreatywność i dostęp obywateli do edukacji i informacji; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy w ramach programów rozwoju regionalnego i wiejskiego, a także inicjatywy EBI na rzecz poprawy integracji obszarów wiejskich z infrastrukturą ICT;

14.

podkreśla fakt, że eliminacja pozostałych przeszkód prawnych dla handlu elektronicznego i zapewnienie przedsiębiorstwom zarówno niezbędnych informacji, jak i umiejętności oraz zaoferowanie im niezbędnych do rozwoju działalności on-line narzędzi, które ułatwią i usprawnią ten proces, będzie kluczowe dla realizacji celu, jakim jest wzrost i tworzenie zatrudnienia;

15.

podkreśla, że osiągnięcie w pełni operacyjnego jednolitego rynku cyfrowego wymaga skoordynowanych wysiłków w celu dopilnowania, by wszyscy obywatele, bez względu na wiek, miejsce zamieszkania, wykształcenie i płeć, mieli dostęp do internetu i umiejętności potrzebne do korzystania z niego;

16.

podkreśla, że kompetencje informatyczne mają kluczowe znaczenie dla rozwoju konkurencyjnego jednolitego rynku cyfrowego oraz że wszyscy Europejczycy powinni być wyposażeni w odpowiednie umiejętności informatyczne; podkreśla zasadnicze znaczenie zobowiązania do zmniejszenia do 2015 r. o połowę braków w zakresie umiejętności i kompetencji informatycznych;

17.

w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania planu działania, który byłby oparty na promowaniu włączenia MŚP do łańcuchów wartości cyfrowej poprzez podejmowanie działań i inicjatyw zachęcających do inteligentnego wykorzystania ICT dla potrzeb innowacji i konkurencyjności oraz konkurencyjności i rozwoju umiejętności cyfrowych, a także udostępnianie większej ilości informacji dotyczących korzyści i potencjału gospodarki internetowej – np. za pośrednictwem Europejskiej sieci wsparcia e-biznesu (eBSN – przy, oprócz innych działań, jednoczesnym zapewnieniu innowacyjnym MŚP wsparcia finansowego;

18.

podkreśla znaczenie rozwoju strategii promującej przedsiębiorczość cyfrową w Europie, wspieranie szkoleń dla podmiotów działających na rynku on-line i programów rozwoju MŚP koncentrujących się na innowacyjnych i dynamicznych MŚP ze wszystkich sektorów, która zapewni wysoki potencjał wzrostu i innowacyjności oraz stworzy nowe miejsca pracy w Europie, zwiększając jednocześnie zaufanie konsumentów oraz tworząc nowe nisze na rynku dla MŚP, które w przeciwnym razie nie miałyby racji bytu;

19.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wdrożenia istniejącego ustawodawstwa w celu usunięcia barier, które hamują wzrost MŚP, takich jak wysokie koszty wejścia na rynek, koszty budowania znajomości marki w wielu krajach i ograniczeń systemu IT;

20.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia środków ukierunkowanych na zapewnienie innowacyjnym MŚP wsparcia finansowego z aktualnie realizowanych programów, na przykład programu konkurencyjności i innowacyjności (CIP), nowego programu konkurencyjności przedsiębiorstw i MŚP (COSME) oraz programu badań i innowacji „Horyzont 2020”, lub dzięki tworzeniu specjalnych programów, a także proponowanego rozporządzenia w sprawie kapitału wysokiego ryzyka;

21.

uważa, że oprócz konsekwentnego wdrażania technologii informacyjno-komunikacyjnych dla rozwoju jednolitego rynku cyfrowego niezbędne jest promowanie doskonałości w zakresie badań nad TIK oraz wspieranie inwestycji publicznych i prywatnych we wspólne badania naukowe i innowacje o dużym stopniu ryzyka; podkreśla, że Europa powinna być liderem w zakresie rozwoju technologii i standardów internetowych; proponuje, aby w przyszłych perspektywach finansowych oraz w programie „Horyzont 2020” znacznie zwiększyć budżet UE przeznaczony na badania nad ICT;

22.

popiera możliwość współpracy z ośrodkami badawczymi; z zadowoleniem przyjmuje plany Komisji dotyczące promowania publicznych i prywatnych inwestycji w sieci telekomunikacyjne w ramach instrumentu „Łącząc Europę” i podkreśla wagę trwałego uruchomienia transeuropejskiej sieci cyfrowej dla wzrostu gospodarczego i konkurencyjności w UE;

23.

zauważa, że szybki rozwój ultraszybkich łączy szerokopasmowych ma kluczowe znaczenie dla światowej konkurencyjności Europy, zwiększenia wydajności w Europie oraz dla powstawania nowych i małych przedsiębiorstw, które mają szansę stać się liderami w różnych sektorach, np.: w sektorze opieki zdrowotnej, wytwórstwa czy usług;

24.

wzywa do przedsięwzięcia szczególnych środków w celu dopilnowania, aby MŚP mogły w pełni korzystać z potencjału sieci szerokopasmowych w dziedzinach handlu elektronicznego i e-zamówień; wzywa Komisję do wspierania inicjatyw państw członkowskich mających na celu rozwijanie umiejętności w MŚP oraz stymulowanie innowacyjnych, internetowych modeli biznesowych za pośrednictwem Programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji oraz jego następcy, Programu na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (COSME);

25.

wzywa Komisję do zidentyfikowania istniejących barier dla transgranicznej dostawy usług i podjęcia odpowiednich działań zaradczych, uwzględniając wyniki nowego badania, które zostało przeprowadzone, w taki sposób, aby umożliwić zarówno przedsiębiorstwom, jak i konsumentom korzystanie z pełnego potencjału jednolitego rynku cyfrowego; podkreśla, że takie czynniki jak dostępność, rzetelność i szybkość dostawy, przyjazna obsługa, skuteczny i przejrzysty system zwrotów oraz niższe ceny za transgraniczną dostawę usług będą najskuteczniej promowane dzięki wolnej i uczciwej konkurencji, tak aby nie szkodzić handlowi transgranicznemu i zwiększyć zaufanie konsumentów; uważa, że transgraniczna dostawa usług nie powinna być oparta jedynie na granicach geograficznych, lecz – o ile to możliwe – powinna uwzględniać także odległość do konsumenta; uważa za kluczowe zapewnienie innowacyjnych metod dostawy umożliwiających większą elastyczność pod względem wyboru terminu lub miejsca odbioru lub ewentualnego punktu odbioru bez ponoszenia dodatkowych kosztów; uważa za kluczowe rozważenie środków gwarantujących rozsądnie wycenioną dostawę na bardziej oddalone lub peryferyjne obszary;

26.

przypomina o potrzebie zintegrowanego podejścia wobec pełnego ukształtowania rynku wewnętrznego wszystkich rodzajów transportu (obejmującego kabotaż drogowy, transport kolejowy itd.) oraz prawodawstwa dotyczącego ochrony środowiska, w celu uniknięcia niewydolności łańcucha dostaw i niepotrzebnego wzrostu kosztów zarówno dla podmiotów handlujących na odległość, jak i klientów handlu elektronicznego;

27.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do zmniejszenia obciążenia administracyjnego przez umożliwienie korzystania z systemu kraju sprzedawcy lub kraju kupującego, w celu uniknięcia powielania procedur i zamieszania związanego z wyborem przepisów mających zastosowanie zarówno do detalistów on-line, jak i konsumentów;

28.

wzywa Komisję do znalezienia rozwiązań dla trudności, jakie napotykają MŚP w obsłudze zwrotów, problemów z infrastrukturą transportową, oraz do zmniejszenia kosztów ponoszonych na rozpatrywanie skarg i rozwiązywanie transgranicznych konfliktów;

29.

podkreśla, że ponieważ zawartość stron internetowych można dosyć łatwo w sposób zautomatyzowany przetłumaczyć, dodatkową zaletą świata cyfrowego jest możliwość pokonania bariery językowej na jednolitym rynku;

30.

podkreśla znaczenie, jakie ma dla konsumentów sprawna dostawa, informacja zwrotna o dostawie, a także odbiór produktu w terminie, które to kwestie znalazły się wśród najważniejszych dla konsumentów kwestii w najnowszym wydaniu tablicy wyników dla warunków konsumenckich;

31.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeanalizowania możliwości uproszczenia i ujednolicenia przepisów VAT w kontekście transgranicznych transakcji on-line; podkreśla, że istniejące europejskie ramy VAT są przeszkodą dla rozwoju nowych usług cyfrowych oraz że zachęcanie firm do rozwoju i oferowania nowych ogólnoeuropejskich usług on-line powinno być priorytetem podczas zmiany przepisów o VAT; uważa, że treści kulturowe, dziennikarskie i twórczość w dystrybucji cyfrowej powinny być objęte stawką VAT identyczną z tą, jaką stosuje się do produktu równorzędnego w formie materialnej lub dostępnego poza internetem, aby uniknąć zakłóceń na rynku; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania okazji, jaką stanowi zmiana przepisów o VAT w 2015 r., w celu stworzenia i rozszerzenia pojedynczego punktu kontaktowego na handel elektroniczny, przynajmniej dla MŚP;

32.

apeluje do Komisji o zaproponowanie zmiany dyrektywy 2006/112/WE w celu wprowadzenia nowej kategorii usług o treści kulturowej świadczonych elektronicznie, które mogłyby korzystać z obniżonej stawki VAT; proponuje, by dzieła i usługi kultury sprzedawane w internecie, takie jak książki w wersji cyfrowej, korzystały z takiego samego preferencyjnego traktowania co porównywalne produkty w postaci tradycyjnej, takie jak książki kieszonkowe, i dlatego powinny podlegać niższej stawce VAT; jest w związku z tym zdania, że zastosowanie obniżonej stawki VAT w odniesieniu do publikacji cyfrowych mogłoby zachęcić do rozwoju legalnej oferty i znacznie zwiększyć się atrakcyjność platform cyfrowych;

33.

wzywa Komisję do zajęcia się w przeglądzie przepisów dotyczących podatku VAT nieprawidłowościami związanymi z możliwością ubiegania się o niższe stawki VAT na drukowane książki i inne treści kulturowe, gdy nie jest to możliwe w przypadku identycznych prac dostępnych w formacie elektronicznym;

34.

z zadowoleniem przyjmuje zieloną księgę Komisji w sprawie płatności kartą, internetowych i przez telefon komórkowy; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przygotowania i wdrożenia właściwych środków ukierunkowanych na uzyskanie w pełni i skutecznie zintegrowanych, konkurencyjnych, innowacyjnych, neutralnych i bezpiecznych ram regulacyjnych dotyczących płatności on-line i przez telefon komórkowy;

35.

podkreśla znaczenie rozwiązania problemu drobnych płatności i wysokich kosztów administracyjnych często ponoszonych przy uiszczaniu niewielkich kwot; stwierdza rosnące powszechne dokonywanie płatności za pomocą telefonu komórkowego, smartfona i tabletów i uważa, że wymaga to nowych rozwiązań;

36.

podkreśla, że mikropłatności są coraz częściej wykorzystywane do płacenia za treści medialne i kulturalne w internecie i postrzega je jako użyteczne narzędzie do zagwarantowania, by podmioty praw autorskich otrzymywały należne im wynagrodzenie;

37.

zwraca uwagę, że znaczące różnice w krajowych i transgranicznych wielostronnych opłatach interchange (WOI) w jednolitym obszarze płatności w euro (SEPA) pomiędzy państwami członkowskimi; jest zdania, że zarówno krajowe, jak i transgraniczne wielostronne opłaty interchange w jednolitym obszarze płatności w euro (SEPA) powinny być ujednolicone celem umożliwienia konsumentom czerpania korzyści z jednolitego rynku; wzywa Komisję do przeprowadzenia do końca 2012 r. oceny skutków na temat nałożenia pułapu na WOI i stopniowego ograniczenia go; wzywa Komisję do zaproponowania rozporządzenia harmonizującego wielostronne opłaty interchange i stopniowego ich obniżania, tak aby zostały dostosowane do realnych kosztów do końca 2015 r.; uważa, że należy stopniowo wycofać narzuty, rabaty i inne działania kierunkujące wybór formy płatności, co przygotuje grunt pod bardziej przejrzysty europejski jednolity rynek płatności;

38.

podkreśla, że największe obawy konsumentów oraz czynniki zniechęcające ich do zakupów on-line to kwestie ochrony prywatności i danych; za konieczne uznaje dostosowanie obowiązującego prawodawstwa o ochronie danych do nowych wyzwań i innowacji w dziedzinie obecnych i przyszłych osiągnięć technologicznych, np. chmury obliczeniowej;

39.

dostrzega gospodarczy i społeczny potencjał, jaki kryje w sobie przetwarzanie w chmurze i wzywa Komisję do przyjęcia inicjatyw w tej dziedzinie, mając na uwadze korzyści, jakie zapewni lepszy rozwój tej technologii; zdaje sobie jednak sprawę, jak wiele wyzwań technologicznych i prawnych niesie ze sobą rozwój przetwarzania w chmurze;

40.

uznaje ogromny potencjał chmury obliczeniowej oraz wzywa Komisję do niezwłocznego zaproponowania europejskiej strategii dotyczącej tego zagadnienia;

41.

wzywa Komisję do wprowadzenia w życie przepisów dotyczących powiadamiania o naruszeniu danych w pakiecie telekomunikacyjnym i zapewnienia dostępu do nich wszystkim konsumentom w państwach członkowskich;

42.

przypomina o przepisach dyrektywy o usłudze powszechnej i prawach użytkowników, zgodnie z którymi operatorzy telekomunikacji powinni wymagać od dostawców usług internetowych dostarczania wiadomości użyteczności publicznej wszystkim klientom; wzywa Komisję do monitorowania i raportowania Parlamentowi, ilu regulatorów telekomunikacji przestrzega tych przepisów;

43.

co za tym idzie, z zadowoleniem przyjmuje wnioskowane przez Komisję nowe prawodawstwo o ochronie danych, podkreśla konieczność umożliwienia obywatelom większej kontroli nad przetwarzaniem ich danych osobowych i podkreśla konieczność przyjęcia i wykonania nowego rozporządzenia dotyczącego tego zagadnienia w formie, która przy ochronie prywatności i zagwarantowaniu praw podstawowych, zapewnia pewność prawa i daje przedsiębiorstwom wystarczającą elastyczność umożliwiającą im rozwijanie ich przedsiębiorstw bez ponoszenia wysokich kosztów, oferując im uproszczenie i zmniejszenie obciążeń administracyjnych przy równoczesnym silnym zobowiązaniu do przestrzegania obowiązujących już wymogów;

44.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie ram prawnych dotyczących zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi w celu polepszenia odpowiedzialności, przejrzystości i zarządzania ze strony podmiotów zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, wprowadzenia skutecznych mechanizmów rozstrzygania sporów i wyjaśnienia i uproszczenia przyznawania licencji; za konieczne uważa jasne i zrozumiałe informowanie użytkowników internetu o tym, jakie dane osobowe są zapisywane, w jakim celu i na jak długo w celu ugruntowania praw użytkowników, a tym samym również ich zaufania do internetu; podkreśla, że w trakcie obecnych prac nad dorobkiem prawnym w dziedzinie ochrony danych należy zapewnić pewność i jasność prawa oraz wysoki poziom ochrony danych; z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź przyjęcia w 2012 r. wspólnej europejskiej strategii dotyczącej przetwarzania w chmurze i w związku z tym oczekuje przede wszystkim rozwiązania kwestii jurysdykcji, ochrony danych i odpowiedzialności;

45.

głęboko wierzy w to, że ochrona prywatności stanowi nie tylko jedną z podstawowych wartości Unii Europejskiej, lecz także odgrywa główną rolę w zwiększeniu zaufania użytkowników do środowiska cyfrowego, które jest konieczne do pełnego rozwoju jednolitego rynku cyfrowego; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wnioski Komisji dotyczące dostosowania dyrektywy o ochronie danych do obecnego środowiska cyfrowego, co pozwoliłoby na promowanie innowacyjnego charakteru środowiska cyfrowego i wspieranie rozwoju obiecujących nowych technologii, takich jak przetwarzanie w chmurze;

46.

przypomina, że globalne podejście ma istotne znaczenie przy reagowaniu na wyzwania takie jak ochrona danych i piractwo; w związku z tym zachęca do ścisłej współpracy między UE a Forum Zarządzania Internetem;

47.

domaga się wyjaśnienia obowiązku dostawców usług internetowych podczas przetwarzania i/lub gromadzenia danych w ramach UE do przestrzegania prawa UE dotyczącego ochrony danych i konkurencji oraz do postępowania zgodnie z przepisami w zakresie ochrony własności intelektualnej w zakresie ochrony własności intelektualnej i dyrektywy o e-handlu (30) oraz pakietu telekomunikacyjnego (31) niezależnie od miejsca zapisywania i/lub przetwarzania tych danych; uważa, że wyższy poziom przejrzystości w odniesieniu do identyfikacji dostawców usług internetowych powinien odgrywać kluczową rolę w sprzyjaniu zaufaniu konsumentów, i będzie również promować najlepsze praktyki w tej dziedzinie i stanowić istotne kryterium przy tworzeniu europejskiego znaku zaufania;

48.

przypomina, że zgodnie z art. 5 dyrektywy 2000/31/WE dostawcy usług internetowych są zobowiązani do jasnego przedstawiania swojej tożsamości, oraz że wywiązywanie się z tego obowiązku przyczynia się w decydującym stopniu do zapewnienia zaufania konsumentów do handlu elektronicznego;

49.

wzywa Komisję do zmodernizowania ram prawnych rządzących prawami własności intelektualnej w kontekście realizacji jednolitego rynku cyfrowego i do zaproponowania i szybkiego wdrożenia europejskiej strategii praw własności intelektualnej w celu dostosowania do rzeczywistości on-line XXI wieku; oczekuje na wnioski Komisji dotyczące instrumentów prawnych w tej dziedzinie, takich jak ustawodawstwo upraszczające zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi w Europie i dyrektywa o egzekwowaniu praw własności intelektualnej i walce z podrabianiem i piractwem; sądzi ponadto, że należy rozważyć i w większym stopniu rozwinąć innowacyjne modele działalności oraz różne struktury przyznawania licencji w celu zwiększenia dostępności, przy jednoczesnym zachowaniu praw autorskich oraz zapewnieniu podmiotom tych praw wynagrodzenia;

50.

podkreśla znaczenie zharmonizowanego podejścia do ograniczeń prawa autorskiego i wyjątków od tego prawa, jak również zharmonizowanych ustawowych wyjątków od znaków towarowych i patentów, często na korzyść badaczy i producentów, pamiętając o tym, że celem jest ułatwienie opracowywania, wdrażania i przyjmowania przez klientów nowych, innowacyjnych usług i zapewnienia pewności prawa zespołom badawczym, innowatorom, artystom i użytkownikom, które to warunki są konieczne do stworzenia dobrze prosperującego europejskiego środowiska cyfrowego;

51.

zwraca uwagę na potrzebę dalszej pracy nad harmonizacją przepisów w zakresie praw własności intelektualnej, z uwzględnieniem praw i swobód obywateli, w celu ułatwienia zakończenia prac nad jednolitym rynkiem cyfrowym;

52.

wzywa Komisję do zaproponowania uzgodnionych rozwiązań dla poszczególnych sektorów, które respektują prawo autorskie, zapewniają uczciwe wynagrodzenie autorom i promują publiczny dostęp do szerokiego asortymentu legalnych produktów kulturalnych;

53.

zachęca Komisję do przyspieszenia prac przygotowawczych nad inicjatywą ustawodawczą dotyczącą zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, mając na celu zapewnienie większej odpowiedzialności, przejrzystości i lepszego zarządzania ze strony organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, jak również skutecznych mechanizmów rozstrzygania sporów, oraz wyjaśnienie i uproszczenie zasad funkcjonowania systemów udzielania licencji w branży muzycznej;

54.

podkreśla, że mikropłatności stają się coraz ważniejsze przy płaceniu za treści medialne i kulturalne w internecie, należy jednak dalej pracować nad usprawnianiem korzystania z nich oraz postrzega je jako użyteczne narzędzie do zapewniania, by twórcy otrzymywali należne im wynagrodzenie, ponieważ dzięki nim społeczeństwo ma dostęp do legalnych treści po przystępnej cenie; uważa w związku z tym, że mikropłatności są skutecznym środkiem zwalczania nielegalnych treści; podkreśla jednak, że problemy związane z systemami płatności w internecie, takie jak brak interoperacyjności i wysokie koszty drobnych płatności dla konsumentów, należy rozwiązywać w taki sposób, aby wypracowywać proste, innowacyjne i racjonalne pod względem kosztów rozwiązania z korzyścią dla konsumentów oraz platform cyfrowych; podkreśla, że rozwój legalnych zasobów treści kulturalnych w internecie po przystępnych cenach pozwoli ograniczyć w dłuższej perspektywie liczbę nielegalnych platform;

55.

podkreśla, że nowe i rozszerzające się technologie internetowe i usługi elektroniczne zwiększyły zapotrzebowanie na treści audiowizualne oraz inne cyfrowe treści kulturalne i kreatywne oraz zapewniają nowe i innowacyjne sposoby na dostosowanie i wzbogacenie oferty, zwłaszcza wśród osób młodych; zauważa jednak, że obecna legalna podaż jest niewystarczająca dla zaspokojenia tego popytu, przez co użytkownicy chętniej sięgają po treści z nielegalnych źródeł; sądzi, że należy rozważyć innowacyjne modele działalności oraz inną strukturę przyznawania licencji pod kątem zwiększenia dostępności; wzywa do lepszego wykorzystania technologii cyfrowych, które powinny stanowić podstawę zarówno dla zróżnicowania, jak i dla zwielokrotnienia legalnych ofert, dzięki czemu zachowane zostanie zaufanie konsumentów i podtrzymany wzrost, przy jednoczesnym zagwarantowaniu uczciwych i odpowiednich wynagrodzeń artystom;

56.

zdecydowanie popiera środki – zarówno na szczeblu państw członkowskich, jak i europejskim – mające zapobiegać podrabianiu produktów i piractwu w internecie;

57.

z zadowoleniem przyjmuje propozycje służące zwiększeniu dostępności i rozwojowi legalnych usług elektronicznych w zakresie treści, ale podkreśla konieczność unowocześnienia i ujednolicenia praw autorskich w UE na szczeblu unijnym; podkreśla w związku z tym zapotrzebowanie na przepisy dotyczące praw autorskich, które zapewnią stosowne zachęty, równowagę oraz dotrzymają kroku nowoczesnym technologiom; uważa, że zachęcanie, promowanie oraz równoważność zezwoleń na wiele terytoriów w ramach jednolitego rynku cyfrowego powinny przede wszystkim być ułatwiane przez inicjatywy o charakterze rynkowym tworzone w odpowiedzi na zapotrzebowanie konsumentów; wzywa Komisję, aby odpowiednio i niezwłocznie wdrożyła inicjatywy dotyczące strategii w zakresie praw własności intelektualnej;

58.

zdecydowanie potępia wszelkie akty dyskryminowania konsumentów ze względu na narodowość i miejsce zamieszkania przywołując artykuł 20 ust. 2 dyrektywy usługowej (2006/123/WE) oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie do zadbania o pełne wdrożenie tej dyrektywy;

59.

podkreśla, że dyrektywa w sprawie praw konsumentów wyznaczyła ważny etap pod względem zwiększonej pewności prawa konsumentów i przedsiębiorstw do transakcji on-line i stanowi dziś główny instrument ochrony konsumentów w usługach on-line; wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania jej skutecznego i szybkiego wdrożenia; apeluje o kodeks dobrej praktyki dla sektora handlu elektronicznego i popiera propozycje w sprawie wzorów umów w tym zakresie; uważa, że wdrożenie dyrektywy o wymogach kapitałowych stanowiłoby ważną część wzorów umów, przy czym obowiązujące w handlu detalicznym praktyki także musiałyby być respektowane; wzywa ponadto państwa członkowskie do podjęcia decyzji czy – w dłuższej perspektywie – popierają one pełną harmonizację ustawodawstwa dotyczącego jednolitego rynku lub drugi system krajowy; jeśli chodzi o ten ostatni zachęca państwa członkowskie do przyspieszenia starań w celu dokonania konstruktywnego postępu w zakresie kwestii takich jak wspólne europejskie przepisy dotyczące sprzedaży z myślą o ułatwieniu transgranicznego handlu w UE z korzyścią dla konsumentów i przedsiębiorców;

60.

dostrzega w zaproponowanym niedawno rozporządzeniu w sprawie wspólnych europejskich przepisów dotyczących sprzedaży, które mogą być stosowane przez strony umowy zamiast krajowych przepisów dotyczących sprzedaży, duży potencjał w zakresie rozwiązania problemu fragmentaryzacji jednolitego rynku oraz zapewnienia większej dostępności i przewidywalności prawnej sklepów internetowych zarówno dla konsumentów, jak i dla przedsiębiorców;

61.

przypomina, że państwa członkowskie również muszą odegrać swoją rolę, jeżeli chodzi o zapewnienie szybkiego i niebiurokratycznego wdrażania przepisów UE, dążąc do urzeczywistnienia praw konsumentów;

62.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wypracowania i przeznaczenia odpowiednich zasobów na skuteczne instrumenty, na przykład sieć współpracy na rzecz ochrony konsumentów (CPC) w celu zagwarantowania, że podmioty działające na rynku on-line będą stosować przepisy UE dotyczące przejrzystości i nieuczciwych praktyk rynkowych, zapewniając w ten sposób wysoki poziom ochrony konsumentów;

63.

podkreśla, że potrzebne są inicjatywy w państwach członkowskich mające na celu podniesienie umiejętności informatycznych ogółu obywateli; zauważa znaczenie wyposażenia obywateli UE w umiejętności informatyczne, co pomoże im w pełnym czerpaniu korzyści z obecności on-line i z udziału w społeczeństwie cyfrowym;

64.

wzywa Komisję do uwzględnienia, pod kątem zrealizowania wolnego od barier otoczenia i szerokiego zakresu dostępnych usług dla osób niepełnosprawnych, w strategiach dotyczących jednolitego rynku cyfrowego elementu dostępności dla konsumentów, celem zagwarantowania, że wszystkie grupy obywateli będą mieć dostęp i będą mogły w pełni korzystać z jednolitego rynku cyfrowego;

65.

podkreśla, że potrzebne są inicjatywy w państwach członkowskich mające na celu podniesienie umiejętności informatycznych ogółu obywateli, szczególnie wśród osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji społecznej, poświęcając szczególną uwagę osobom starszym w celu promowania idei aktywności osób starszych;

66.

uznaje znaczenie europejskiej karty praw użytkowników, wyjaśniającej prawa i obowiązki obywateli w społeczeństwie informacyjnym;

67.

podkreśla znaczenie wspierania tworzenia przejrzystych i godnych zaufania stron internetowych porównujących ceny, które byłyby dostępne w różnych językach, aby zwiększyć zaufanie konsumentów do handlu transgranicznego;

68.

podkreśla konieczność ustanowienia europejskiego znaku zaufania, który gwarantowałby, że przedsiębiorstwo działające on-line w pełni przestrzega prawodawstwa UE; powinien on być prosty i dobrze skonstruowany i powinien zawierać bogactwo treści wnoszącej wartość dodaną do handlu elektronicznego, tym samym zwiększając pewność i przejrzystość, a także pewność prawną konsumentów i przedsiębiorstw, i powinien dostarczać informacji w formie zgodnej z obowiązującymi, prawnie niewiążącymi standardami W3C, w interesie osób niepełnosprawnych;

69

ponadto podkreśla konieczność zastosowania zintegrowanego podejścia w celu poprawy zaufania konsumentów do korzystania z legalnych transgranicznych usług on-line;

70.

podkreśla pilną potrzebę zwiększenia przez UE zaufania przedsiębiorstw i konsumentów do handlu przez internet oraz udostępnienia im w tym celu odpowiednich środków, aby rozwinąć handel transgraniczny; wzywa w związku z tym do uproszczenia systemów licencjonowania oraz do stworzenia skutecznych przepisów dla praw autorskich;

71.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji na rzecz usunięcia przeszkód utrudniających utworzenie jednolitego rynku cyfrowego, w szczególności barier wstrzymujących rozwój legalnych transgranicznych usług elektronicznych; ponadto podkreśla konieczność poprawy zaufania konsumentów korzystających z legalnych usług transgranicznych; podkreśla, że jednolity rynek cyfrowy umożliwi obywatelom dostęp, na całym terytorium UE, do wszystkich rodzajów treści i usług cyfrowych (treści muzyczne, audiowizualne, gry wideo);

72.

podziela pogląd Komisji, że pełne wykorzystanie potencjału jednolitego rynku internetowego jest utrudnione w dużej mierze ze względu na obowiązujący dotychczas pakiet różnorodnych przepisów oraz niemal całkowity brak „interoperacyjnych” norm i praktyk.

73.

z zadowoleniem przyjmuje legislacyjne wnioski Komisji w sprawie alternatywnych metod rozwiązywania sporów (ADR) i internetowego rozstrzygania sporów (ODR) oraz podkreśla znaczenie ich skutecznego przyjęcia w celu usprawnienia rozpatrywania skarg i rozwiązywania konfliktów transgranicznych; podkreśla również konieczność szerokiego upowszechnienia wiedzy o tych mechanizmach wśród konsumentów i przedsiębiorców, tak aby mogły osiągnąć pożądany poziom praktycznej skuteczności; przypomina o roli skutecznych mechanizmów dochodzenia roszczeń jako środka gwarantującego konsumentom możliwość dochodzenia swych praw, podkreślając jednocześnie, że obywatele powinni być lepiej i szczegółowo informowani o takim mechanizmie i innych instrumentach pomagających rozwiązywać problemy; uważa, że powinno to rozszerzyć transgraniczne zakupy towarów i usług i przyczynić się do usunięcia utrzymujących się zatorów, które hamują wzrost i innowacje, zwłaszcza na rynku cyfrowym, i które obecnie powstrzymują rynek cyfrowy przed korzystaniem z pełni jego potencjału; podkreśla, że istnienie platformy on-line służącej rozstrzyganiu sporów w wewnętrznym i transgranicznym handlu elektronicznym zwiększy zaufanie konsumentów do jednolitego rynku cyfrowego;

74.

uznaje konieczność wypracowania sposobów na zwiększenie zaufania obywateli do środowiska online oraz zagwarantowania ochrony danych osobowych i prywatności oraz wolności słowa i informacji, w tym na zniesienie barier geograficznych, technicznych i organizacyjnych, z którymi borykają się obecnie mechanizmy dochodzenia roszczeń; uważa, że w przypadku sklepów internetowych szybkie i tanie rozwiązywanie sporów jest kluczowym warunkiem zdobycia zaufania użytkowników; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wnioski Komisji w sprawie pozasądowego rozstrzygania sporów konsumenckich oraz internetowego systemu rozstrzygania sporów konsumenckich i z zainteresowaniem oczekuje na wniosek ustawodawczy w sprawie rozstrzygania sporów pomiędzy przedsiębiorstwami;

75.

odnotowuje wnioski Komisji dotyczące środków współpracy z usługami płatności w celu przeciwdziałania nieautoryzowanym i nielegalnym treściom; podkreśla, że wszelka współpraca z podmiotami prywatnymi powinna być stosownie umocowana w ramach prawnych poprzez poszanowanie prywatności danych, ochronę konsumentów, oraz prawo do roszczeń i dostęp do wymiaru sprawiedliwości dla wszystkich stron; podkreśla, że pierwszym krokiem musi być skuteczne wprowadzenie w życie środków powiadamiania, które zagwarantują jednoznacznie i dla wszystkich poszanowanie podstawowego prawa do rzetelnego procesu sądowego przed niezależnym i bezstronnym sądem ustanowionym z mocy prawa; podkreśla, że wszyscy operatorzy, w tym dostawcy płatności oraz reklamodawcy, mają do odegrania rolę w zwalczaniu nieautoryzowanych i nielegalnych treści;

76.

z ogromnym zadowoleniem przyjmuje nowy komunikat Komisji zatytułowany „Europejska strategia na rzecz lepszego internetu dla dzieci”; zachęca Komisję, państwa członkowskie i branżę do promowania wykorzystywania nowych osiągnięć technologicznych w edukacji i ochronie nieletnich oraz do bliskiej i wydajnej współpracy w celu zapewnienia nieletnim bezpiecznego dostępu do internetu; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania przedsięwzięć w zakresie umiejętności korzystania z technologii cyfrowych i zapoznawania się z nimi skierowanych do osób dorosłych odpowiedzialnych za edukowanie, szkolenie i przyszłość młodych pokoleń, aby w ten sposób zwiększać ich znajomość szans i zagrożeń, jakie niosą ze sobą ICT dla dzieci i nieletnich, ale również aby umożliwić ograniczenie przepaści technologicznej między pokoleniami. wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozwoju programów szkoleń informatycznych w zakresie praw i obowiązków konsumentów oraz zagrożeń dla konsumentów związanych z wewnętrznym rynkiem cyfrowym.

77.

wzywa interesariuszy do zobowiązania się do odpowiedzialnych praktyk w zakresie reklamy skierowanej do nieletnich, zwłaszcza przez powstrzymanie się od agresywnych i wprowadzających w błąd reklam telewizyjnych i internetowych i respektowanie oraz pełne stosowanie istniejących kodeksów postępowania i tym podobnych inicjatyw;

78.

uważa, że konieczne jest wspieranie digitalizacji treści edukacyjnych i kulturowych w jak największej liczbie języków urzędowych UE, aby zaoferować społeczeństwu dostęp do cennych i użytecznych treści;

79.

podkreśla znaczenie utworzenia jasnych zasad regulujących stosunki z rynkami cyfrowymi w państwach trzecich, zwłaszcza w odniesieniu do przedsięwzięć na szczeblu unijnym, takich jak digitalizacja światowego dziedzictwa kultury;

80.

wzywa Komisję do zagwarantowania odpowiedniego stosowania przepisów dotyczących selektywnej dystrybucji celem uniknięcia nadużyć i dyskryminacji;

81.

wzywa Komisję do zaproponowania przepisów gwarantujących neutralność sieci;

82.

zaznacza, że konkurencja i przejrzystość w odniesieniu do zarządzania przesyłem i jakości usług, a także łatwa zmiana, to tylko niektóre z minimalnych warunków koniecznych dla zapewnienia neutralności sieci; ponownie potwierdza swoje poparcie dla otwartego internetu, w którym treści i indywidualne usługi handlowe nie mogą być blokowane; podkreśla ostatnie wnioski Organu Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) i uważa, że zapewnienie neutralności sieci wymaga dodatkowych środków regulacyjnych;

83.

ponownie zwraca uwagę na potencjalne problemy wynikające z odejścia od koncepcji neutralności sieci, takie jak zachowanie niezgodne z zasadami uczciwej konkurencji, blokowanie innowacji, ograniczanie wolności wypowiedzi, brak świadomości konsumentów i naruszenia prywatności oraz na to, że brak neutralności sieci godzi w przedsiębiorców, konsumentów i całe społeczeństwo;

84.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania wolnej i uczciwej konkurencji on-line przez podjęcie działań przeciw nieuczciwym praktykom handlowym w sektorze B2B, takich jak ograniczanie dostępu on-line, kontrolowanie cen i kwoty;

85.

uznaje za najwyższy priorytet dalszą rozbudowę sieci szerokopasmowych, a zwłaszcza przyłączanie do nich obszarów wiejskich, oddalonych i najbardziej oddalonych; wzywa w związku z tym Komisję do przeprowadzania systematycznych kontroli w celu ustalenia, czy zostaje zachowana neutralność sieci i czy dostawcom usług internetowych nie utrudnia się dostępu do infrastruktury sieciowej oraz ewentualnie do uregulowania tych kwestii za pomocą stosownych przepisów;

86.

wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia i umożliwienia rozwoju infrastruktury informacji i komunikacji, ponieważ – choć wszystkie państwa członkowskie opracowały swoją krajową strategię w zakresie usług szerokopasmowych – tylko kilka z nich przygotowało kompletne plany operacyjne, które zawierają wyznaczone cele wymagane do pełnej realizacji przewodniego projektu na rzecz agendy cyfrowej dla Europy, określonej w strategii „Europa 2020”; z zadowoleniem przyjmuje nową inicjatywę, instrument „Łącząc Europę”, ponieważ będzie ona miała zasadnicze znaczenie dla skutecznego wykonania celów Europejskiej agendy cyfrowej ustalonych na rok 2020, obiecującej szerokopasmowy dostęp do internetu dla wszystkich, i celu pośredniego, jakim jest zapewnienie każdemu obywatelowi UE podstawowego dostępu do internetu do 2013 r.;

87.

zwraca uwagę, że oferta usług internetowych ma charakter transgraniczny, w związku z czym usługi te wymagają podjęcia wspólnych działań zgodnie z Europejską agendą cyfrową; zwraca uwagę, że europejski rynek, na którym blisko 500 mln osób korzysta z szerokopasmowego łącza o dużej prędkości, sprzyjałby rozwojowi rynku wewnętrznego; podkreśla potrzebę powiązania agendy cyfrowej ze świadczeniem nowych usług, takich jak usługi związane z handlem elektronicznym, e-zdrowiem, e-kształceniem, e-bankowością i administracją elektroniczną;

88.

podkreśla znaczenie, jakie dla rozwoju europejskiego jednolitego rynku cyfrowego ma kontynuowanie wysiłków na rzecz powszechnego dostępu do szybkich sieci dla wszystkich konsumentów dzięki wspieraniu dostępu do internetu stacjonarnego i mobilnego oraz rozmieszczaniu infrastruktur nowej generacji; podkreśla, że wymaga to polityki promowania dostępu na konkurencyjnych zasadach; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dostarczenia nowych bodźców do realizacji europejskiej strategii szybkich i bardzo szybkich sieci szerokopasmowych oraz do aktualizacji odnośnych celów;

89.

podkreśla potencjalne znaczenie cyfryzacji usług publicznych dla konsumentów i przedsiębiorstw i wzywa państwa członkowskie do opracowania krajowych planów przejścia na cyfrowe usługi publiczne, które powinny obejmować cele i środki dotyczące udostępniania do 2015 r. wszystkich usług publicznych w internecie; przyznaje, że szybkie sieci warunkują rozwój usług online oraz wzrost gospodarczy; wzywa Komisję do opracowania wiodących na świecie założeń agendy cyfrowej zapewniających Europie pozycję globalnego lidera w zakresie szybkości i dostępności internetu; zachęca państwa członkowskie do dalszego opracowywania krajowych planów na rzecz sieci szerokopasmowych i przyjęcia planów operacyjnych przewidujących konkretne środki służące osiągnięciu celów w zakresie sieci szerokopasmowych, oraz podkreśla strategiczne i kluczowe znaczenie instrumentów zaproponowanych przez Komisję w instrumencie „Łącząc Europę”;

90.

wyraża ubolewanie w związku z tym, że UE pozostaje w tyle pod względem internetowych łączy światłowodowych; wzywa w związku z tym państwa członkowskie i Komisję do zwiększenia tempa rozpowszechniania i wprowadzania ultraszybkich łączy szerokopasmowych, a także apeluje o opracowanie europejskiej strategii wprowadzania na szeroką skalę łączy światłowodowych;

91.

wzywa państwa członkowskie do sporządzenia planów awaryjnych na wypadek zdarzeń w cyberprzestrzeni w celu przeciwdziałania zakłóceniom lub atakom cybernetycznym o znaczeniu transgranicznym, obejmujących europejskie i krajowe plany krytycznej infrastruktury informatycznej, oraz do opracowania strategii zapewniających bardziej odporną i niezawodną infrastrukturę; podkreśla konieczność pogłębienia współpracy międzynarodowej w tej dziedzinie; przypomina, że zapewnienie bezpieczeństwa sieci i informacji stanowi obowiązek wszystkich zainteresowanych stron, w tym użytkowników w domu, usługodawców i podmiotów opracowujących produkty; zaleca wspieranie szkoleń i programów edukacyjnych w dziedzinie bezpieczeństwa cybernetycznego, skierowanych zarówno do obywateli, jak i profesjonalistów;

92.

podkreśla, że do korzystania z internetu coraz częściej służą urządzenia przenośne, oraz wzywa do podjęcia działań w celu zapewnienia większej dostępności widma radiowego dla internetu mobilnego oraz poprawy jakości usług elektronicznych świadczonych za pośrednictwem tych urządzeń przenośnych; podkreśla, że przydział spektrum radiowego w przyszłości musi utorować drogę do europejskiego przywództwa w dziedzinie aplikacji bezprzewodowych i nowych usług w celu pobudzenia europejskiego wzrostu gospodarczego i globalnej konkurencyjności;

93.

zauważa, że zarówno stacjonarny, jak i mobilny przesył danych rosną w tempie geometrycznym i wiele działań, takich jak dalsze przydziały zharmonizowanego widma dla bezprzewodowej łączności szerokopasmowej, poprawa efektywności wykorzystania widma oraz szybkie udostępnianie sieci dostępu następnej generacji, będzie miało kluczowe znaczenie dla zarządzania tym wzrostem;

94.

zauważa, że dokonanie oceny potrzeby otwarcia pasma 700 MHz dla mobilnej transmisji danych stanowi konieczny pierwszy krok w kierunku spełnienia przyszłych wymogów w zakresie wydajności;

95.

z zadowoleniem przyjmuje nowy komunikat Komisji w sprawie e-zamówień opublikowany w dniu 20 kwietnia 2012 r.; podkreśla, że e-zamówienia uproszczą sposób udzielania zamówień, zagwarantują przejrzystość, zmniejszą obciążenia i koszty, zwiększą udział MŚP oraz zapewnią lepszą jakość i niższe ceny;

96.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek ustawodawczy Komisji Europejskiej dotyczący rozporządzenia w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług powierniczych w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym, który zwiększy zaufanie i wygodę w kontekście bezpiecznego środowiska cyfrowego i który dzięki przewidzeniu wzajemnego uznawania i akceptowania na szczeblu UE krajowych systemów identyfikacji elektronicznej przedstawia potencjał w zakresie zapewnienia bezpiecznej i łatwej wymiany elektronicznej między przedsiębiorstwami, obywatelami i władzami publicznymi, co zwiększy skuteczność usług publicznych i prywatnych online, e-biznesu i handlu elektronicznego w UE; podkreśla znaczenie podpisu elektronicznego i wzajemnego uznawania elektronicznych dowodów tożsamości na szczeblu europejskim w celu zapewnienia pewności prawnej europejskim konsumentom i przedsiębiorstwom; podkreśla znaczenie zapewnienia ogólnounijnej interoperacyjności przy jednoczesnym zagwarantowaniu ochrony danych osobowych;

97.

zwraca uwagę, że wykorzystywanie technologii informacyjno-komunikacyjnych przez sektor publiczny stanowi fundament rozwoju społeczeństwa cyfrowego opartego na wiedzy, i w związku z tym apeluje do Komisji i państw członkowskich o dalszy rozwój bezpiecznych i efektywnych usług online; zauważa, zwłaszcza w odniesieniu do identyfikacji elektronicznej i podpisów elektronicznych, że przyjęcie rozwiązań transgranicznych z zakresu e-fakturowania wymaga interoperacyjności w wymiarze transgranicznym;

98.

przypomina, że w swojej rezolucji z dnia 20 kwietnia 2012 r. w sprawie konkurencyjnego jednolitego rynku cyfrowego – administracja elektroniczna jako projekt przewodni Parlament Europejski podkreślił znaczenie ułatwiania przyjęcia na dużą skalę takich czynników jak pewność prawa, jasne warunki techniczne oraz otwarte, interoperacyjne rozwiązania w zakresie e-fakturowania oparte na wspólnych wymogach prawnych, procesach biznesowych i normach technicznych; wzywa Komisję do dokonania oceny potrzeby jednolitych, otwartych unijnych standardów w zakresie identyfikacji elektronicznej i podpisów elektronicznych; stwierdza, że główne przeszkody dla transgranicznego dostępu do elektronicznych usług świadczonych przez administrację publiczną są związane z wykorzystaniem elektronicznych podpisów i identyfikacji, a także problemem braku interoperacyjności systemów administracji elektronicznej na szczeblu UE; z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący rozporządzanie w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług powierniczych w przypadku transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym;

99.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz parlamentom narodowym.

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 434/17

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Globalny wymiar Europy – Konkurowanie na światowym rynku – Wkład w strategię wzrostu gospodarczego i zatrudnienia UE” (COM(2006)0567),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „W kierunku kompleksowej europejskiej polityki dotyczącej inwestycji międzynarodowych” (COM(2010)0343),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Handel, wzrost i polityka światowa – polityka handlowa jako kluczowy element strategii Europa 2020” (COM(2010)0612),

—

uwzględniając Porozumienie w sprawie barier technicznych w handlu (porozumienie TBT) przyjęte w 1994 r. stanowiące część wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej w ramach GATT (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 3286/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. ustanawiające procedury wspólnotowe w zakresie wspólnej polityki handlowej w celu zapewnienia wykonania praw Wspólnoty zgodnie z zasadami handlu międzynarodowego, w szczególności tymi ustanowionymi pod auspicjami Światowej Organizacji Handlu (2) (rozporządzenie o barierach w handlu),

—

uwzględniając sprawozdanie w sprawie światowych inwestycji Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju z 2011 r.,

—

uwzględniając sprawozdania Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, Światowej Organizacji Handlu i Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju w sprawie środków grupy G20 dotyczących inwestycji i związanych z handlem (od połowy października 2010 r. do kwietnia 2011 r.),

—

uwzględniając ramy polityki inwestycyjnej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju,

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 13 września 2011 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zastosowania niektórych wytycznych w dziedzinie oficjalnie wspieranych kredytów eksportowych (3),

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje, a zwłaszcza rezolucję z dnia 13 października 2005 r. w sprawie perspektyw stosunków handlowych pomiędzy UE i Chinami (4), rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie transatlantyckich stosunków gospodarczych między UE i Stanami Zjednoczonymi (5), rezolucję z dnia 28 września 2006 r. w sprawie stosunków gospodarczych i handlowych Unii Europejskiej z Indiami (6), rezolucję z dnia 12 października 2006 r. w sprawie stosunków gospodarczych i handlowych między UE a Mercosurem w perspektywie zawarcia międzyregionalnego układu o stowarzyszeniu (7), rezolucję z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie Europy w czasach globalizacji – zewnętrznych aspektów konkurencji (8), rezolucję z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie stosunków gospodarczych i handlowych UE z Rosją (9), rezolucję z dnia 19 lutego 2008 r. w sprawie strategii UE na rzecz łatwiejszego dostępu do rynku dla europejskich eksporterów (10), rezolucję z dnia 24 kwietnia 2008 r.„Ku zreformowanej Światowej Organizacji Handlu” (11), rezolucję z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie stosunków handlowych i gospodarczych z Chinami (12), rezolucję z dnia 26 marca 2009 r. w sprawie umowy o wolnym handlu między UE a Indiami (13), rezolucję z dnia 21 października 2010 r. w sprawie stosunków handlowych Unii Europejskiej z Ameryką Łacińską (14), rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie umowy o wolnym handlu między UE a Republiką Korei (15), rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie przyszłej europejskiej polityki inwestycji międzynarodowych (16), stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 10 maja 2011 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy przejściowe w zakresie dwustronnych umów inwestycyjnych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi (17), rezolucję z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie stanu negocjacji nad umową o wolnym handlu UE-Indie (18), rezolucję z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie stosunków handlowych UE-Japonia (19), rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie stosunków handlowych UE-Kanada (20) oraz rezolucję z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nowej polityki handlowej dla Europy w ramach strategii „Europa 2020” (21),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Rady Europejskiej zatytułowane „Sprawozdanie w sprawie barier w handlu i inwestycjach – 2011 r. Włączenie naszych strategicznych partnerów gospodarczych w działania na rzecz poprawy dostępu do rynku: priorytetowe działania w celu zniesienia barier w handlu” (COM(2011)0114),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie barier w handlu i inwestycjach (22),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Małe przedsiębiorstwo, wielki świat – nowe partnerstwo na rzecz pomocy MŚP w wykorzystaniu szans na światowych rynkach” (COM(2011)0702),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Plan działania na rzecz ułatwienia dostępu do finansowania dla MŚP” (COM(2011)0870),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Rady Europejskiej zatytułowane „Sprawozdanie w sprawie barier w handlu i inwestycjach – 2012 r.” (COM(2012)0070),

—

uwzględniając sprawozdanie MKF/Banku Światowego „Doing Business 2012: prowadzenie działalności gospodarczej w bardziej przejrzystym świecie” (zwanego dalej „wskaźnikiem Doing Business 2012”),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2012 r. w sprawie atrakcyjności inwestowania w Europie (23),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0367/2012),

A.

mając na uwadze, że od momentu wejścia w życie Traktatu z Lizbony wspólna polityka handlowa, na mocy art. 207 TFUE, obejmuje bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) i leży w wyłącznej gestii UE; mając na uwadze, że państwa członkowskie mogą negocjować i zawierać dwustronne umowy inwestycyjne tylko wówczas, gdy zostały do tego upoważnione przez Unię; mając na uwadze, że wymagane jest uzyskanie zgody Parlamentu w przypadku wszystkich umów o handlu i umów inwestycyjnych negocjowanych przez Komisję w imieniu Unii;

B.

mając na uwadze, że zgodnie ze sprawozdaniem UNCTAD za 2011 r. UE pozostaje kluczowym obszarem, który przyciąga BIZ; mając na uwadze, że z drugiej strony dane Eurostatu pokazują, iż całkowite wypływy z UE-27 w postaci BIZ spadły o 30 % w 2008 r., o kolejne 28 % w 2009 r. oraz o dodatkowe 62 % w 2010 r.;

C.

mając na uwadze, że zgodnie ze wskaźnikiem Doing Business 2012 państwa członkowskie stanowią jedynie 40 % (a członkowie strefy euro zaledwie 26 %) 35 krajów przodujących w dziedzinie przedsiębiorczości na szczeblu światowym;

D.

mając na uwadze, że Komisja szacuje, iż 99 % wszystkich przedsiębiorstw w UE to małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) i że 92 % tych MŚP to mikroprzedsiębiorstwa zatrudniające od jednego do dziewięciu pracowników, 6,7 % to małe przedsiębiorstwa zatrudniające od 10 do 49 pracowników a 1,1 % to średnie przedsiębiorstwa zatrudniające od 50 do 249 pracowników; mając na uwadze, że MŚP to 23 miliony podmiotów, które tworzą podstawę gospodarki unijnej, zapewniając dwie trzecie miejsc pracy w sektorze prywatnym;

E.

mając na uwadze, że MŚP, w tym mikroprzedsiębiorstwa, mają odmienny charakter i odmienne potrzeby wynikające ze szczególnej natury sektora przemysłowego lub sektora usługowego, w których działają, państwa członkowskiego lub nawet regionu, w którym prowadzą działalność, z ich rozmiaru, z ich modelu biznesowego, z kultury przedsiębiorczości oraz z otoczenia biznesowego, niezależnie od tego, czy prowadzona działalność jest działalnością międzynarodową, czy dotyczy ona jednolitego rynku; mając na uwadze, że stają one wobec różnych wyzwań w ramach właściwych dla nich cykli koniunkturalnych;

F.

mając na uwadze, że brak finansowania, obok słabszego ducha przedsiębiorczości niż w innych krajach uprzemysłowionych, pozostaje jednym z głównych wyzwań w kontekście konkurencyjności przedsiębiorstw i przedsiębiorczości w UE, zaś ciągła fragmentacja regulacyjna oraz nadmierna biurokracja nadal ograniczają zdolność MŚP do dostosowania się do energo- i zasobooszczędnej gospodarki oraz do ekspansji na rynki poza krajem pochodzenia, zarówno na jednolitym rynku, jak i w wymiarze światowym;

G.

mając na uwadze, że 44 % MŚP twierdzi, że znaczącą barierą na drodze do internacjonalizacji jest brak odpowiednich informacji;

H.

mając na uwadze, że opór europejskich MŚP przed rozwijaniem działalności na skalę międzynarodową wynika głównie z braku analizy lub wstępnej analizy ich możliwości eksportowych;

I.

mając na uwadze, że znacząca liczba europejskich MŚP jest zaangażowana w międzynarodową działalność eksportową (25 % wszystkich MŚP), a jedynie 13 % europejskich MŚP prowadzi działalność na rynkach poza UE i że tylko 4 % nieaktywnych na arenie międzynarodowej MŚP ma konkretne plany dotyczące rozpoczęcia działalności międzynarodowej w najbliższej przyszłości; mając na uwadze, że w przypadku niektórych MŚP internacjonalizacja nie jest możliwa z uwagi na ich profil biznesowy oraz rozmiar;

J.

mając na uwadze, że tylko 10 % mikroprzedsiębiorstw korzysta z już ponad 300 dostępnych programów wsparcia publicznego, a z uwagi na dużą liczbę programów wsparcia MŚP mają trudności z rozpoznaniem oraz skorzystaniem z pomocy, która jest faktycznie dostępna;

K.

mając na uwadze, że europejskie MŚP są szczególnie dotknięte światowym kryzysem gospodarczym i finansowym, i że należy również wspierać ich internacjonalizację poza jednolitym rynkiem;

L.

mając na uwadze, że w przeciągu ostatnich dwóch lat systematycznie niemal jedna trzecia MŚP, które składały wniosek o pożyczkę bankową, takiej pożyczki nie uzyskała lub uzyskała kredyt niższy niż ten, o który wnioskowała; mając na uwadze, że największy procent odrzuconych wniosków dotyczył mikroprzedsiębiorstw;

M.

mając na uwadze, że w ramach Programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP) podkreślono, że należy umożliwić instytucjom finansowym udostępnienie 30 miliardów EUR nowych funduszy dla ponad 3 15  000 MŚP w okresie 2007–2013; oraz mając na uwadze, że Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) udostępnił ok. 40 miliardów EUR pożyczek dla MŚP, z których skorzystało ponad 2 10  000 MŚP w latach 2008–2011;

N.

mając na uwadze, że na lata 2014–2020 Komisja zaproponowała nowy Program na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw i MŚP (COSME), w którym przewiduje się wprowadzenie instrumentu gwarancji kredytowej dla przedsiębiorstw i MŚP, zapewniającego gwarancje dla instrumentów finansowania dłużnego, poprzez pożyczki, pożyczki podporządkowane i partycypacyjne lub leasing, mające na celu ograniczenie szczególnych trudności, jakie MŚP napotykają w uzyskiwaniu funduszy na swój rozwój, i że w programie tym proponuje się sekurytyzację portfeli dłużnych MŚP, mającą na celu pozyskanie dodatkowych środków na pokrycie długu dla MŚP, a planowany budżet programu wyniesie 2,5 miliarda euro;

O.

mając na uwadze, że doświadczenie państw członkowskich w zakresie polityki wsparcia na rzecz internacjonalizacji MŚP i mikroprzedsiębiorstw oraz instytucji społeczeństwa obywatelskiego (izb handlowych, stowarzyszeń przedsiębiorców itp.) stanowi ogromny kapitał doświadczeń pomocny przy projektowaniu nowych, skutecznych i wydajnych strategii politycznych w tej dziedzinie;

P.

mając na uwadze, że polityka wsparcia MŚP wprowadzana na szczeblu europejskim powinna mieć charakter pomocniczy, dodatkowy i uzupełniający względem istniejących środków, przyczyniać się do tworzenia europejskiej wartości dodanej, unikać powielania działań i pokrywania się z istniejącymi programami na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym oraz zapewniać większą koordynację programową i operacyjną;

Q.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu Komisji w sprawie barier w handlu i inwestycjach podaje się przykłady tego, jak dostęp UE do rynków różnych krajów na świecie, w tym krajów uprzemysłowionych, największych wschodzących gospodarek i członków WTO, utrudniają w większym zakresie rozmaite bariery pozataryfowe niż cła, od których w znacznym stopniu odstępuje się w miarę postępu globalizacji; mając na uwadze, że przepisy WTO zakazują stosowania barier pozataryfowych;

R.

mając na uwadze, że w razie konieczności UE powinna wspierać swój przemysł i przedsiębiorstwa oraz aktywnie ich bronić, w tym MŚP, w obliczu naruszania uzgodnionych reguł, norm WTO i zasad przez swoich partnerów handlowych, stosując przy tym wszelkie odpowiednie i proporcjonalne środki; mając na uwadze, że użycie wielostronnych i dwustronnych mechanizmów rozstrzygania sporów, zwłaszcza zgodnych z zasadami WTO instrumentów ochrony handlu, powinno być środkiem ostatecznym;

S.

mając na uwadze, że brak pewności prawa co do inwestycji jest kluczowym czynnikiem zniechęcającym MŚP do internacjonalizacji oraz że absolutnie konieczne jest ustanowienie z naszymi partnerami handlowymi ram prawnych gwarantujących pewność prawa; mając na uwadze, że UE musi chronić interesy spółek europejskich, w szczególności MŚP, przed naruszeniem pewności prawa co do inwestycji w krajach nienależących do UE;

1.

nalega, by Komisja, a w stosownych przypadkach państwa członkowskie sprzyjały udziałowi MŚP – i odpowiednio mikroprzedsiębiorstw – w światowych rynkach poprzez wprowadzanie odpowiednich środków na rzecz ich internacjonalizacji, a w szczególności ich dalszej integracji z jednolitym rynkiem UE, w tym łatwiejszego dostępu do kapitału i regularnie aktualizowanych informacji o możliwościach biznesowych za granicą, jak również skutecznych instrumentów ochrony handlu, ukierunkowanych na zapewnienie należytej ochrony MŚP przed nieuczciwym dumpingiem i subsydiami w celu zagwarantowania uczciwej konkurencji z państwami trzecimi, jednocześnie zapewniając ochronę praw człowieka, praw pracowniczych, praw socjalnych oraz ochronę środowiska w państwach trzecich;

2.

zwraca uwagę, że MŚP napotykają również trudności wynikające przede wszystkim ze spadku popytu krajowego w wyniku kryzysu gospodarczego;

3.

podkreśla konieczność usprawnienia procesu zbierania danych na szczeblu przedsiębiorstw, tak aby zwiększyć świadomość w kwestii potrzeb małych, średnich i mikroprzedsiębiorstw, dzielić się najlepszymi praktykami i zapewniać tym podmiotom lepiej ukierunkowane wsparcie, zarówno na szczeblu krajowym, jak i UE; wzywa też do regularnego przeprowadzania analiz kosztów i korzyści, tak aby ocenić skuteczność takiego wsparcia, ze szczególnym uwzględnieniem innowacyjności i konkurencyjności małych, średnich i mikroprzedsiębiorstw, zarówno na jednolitym rynku, jak i globalnie;

4.

podkreśla przede wszystkim potrzebę przeprowadzenia rozpoznania mającego na celu określenie istniejących i brakujących programów wsparcia na szczeblu krajowym oraz na szczeblu UE, tak aby uniknąć dublowania programów lub powstawania luk, z włączeniem istniejących już dostawców usług oraz strategii pomocowych we współpracy z agencjami krajowymi; zachęca władze państw członkowskich do stworzenia podobnych, jednolitych internetowych baz danych dotyczących krajowych i regionalnych źródeł finansowania;

5.

podkreśla konieczność dokonania oceny dostępnego rynku z uwagi na rosnącą internacjonalizację oraz dalszego promowania rozwoju MŚP w ramach rynku wewnętrznego; uważa, że rozwój MŚP w ramach rynku wewnętrznego jest równie ważny jak rozwój MŚP za granicą;

6.

uważa, że z punktu widzenia konkurencyjności i wzrostu UE niezbędne jest utworzenie sieci stanowiącej część platformy cyfrowej, która skupiałaby krajowe centra pomocy dla MŚP, izby handlowe, agencje kredytów eksportowych, stowarzyszenia biznesowe i Komisję w celu zapewnienia przedsiębiorstwom w UE, a w szczególności eksporterom i importerom, dokładnych informacji w odpowiednim czasie oraz w formie przyjaznej dla odbiorcy, udzielanych w pojedynczych punktach kontaktowych, tak aby mogły one w pełni korzystać z nowej unijnej wspólnej polityki handlowej;

7.

podkreśla, że powtarzające się trudności z uzyskaniem dostępu do kapitału to jeden z kluczowych czynników uniemożliwiających internacjonalizację MŚP; wzywa rządy krajowe do wspierania MŚP poprzez oficjalnie popierane kredyty eksportowe, i unikania przy tym zakłóceń konkurencji w UE, a także do przeznaczania wystarczających funduszy dla MŚP (np. w postaci specjalnych pożyczek, współfinansowania i kapitału wysokiego ryzyka), tak aby pomóc w przezwyciężeniu problemu dezinwestycji i delewarowania po stronie banków; podkreśla, że takie finansowanie należy zapewnić MŚP, które już prowadzą działalność eksportową i które mogą przedstawić wiarygodny biznes plan w zakresie zwiększenia bądź konsolidacji posiadanych udziałów w rynku oraz tworzenia miejsc pracy, szczególnie dla ludzi młodych;

8.

uważa, że w celu wzmocnienia gospodarki UE nie należy zapominać o wsparciu dla nowych przedsiębiorstw oferujących innowacyjne towary i usługi oraz dla MŚP, które wymagają inwestycji początkowych lub dalszych, zarówno gdy działają one na jednolitym rynku, jak i wtedy, gdy chcą się rozwijać poprzez internacjonalizację;

9.

wzywa zatem rządy krajowe do wspierania MŚP poprzez zbadanie możliwości utworzenia m.in. funduszy inwestycyjnych dla MŚP, w które każdy europejski obywatel mógłby inwestować oszczędności;

10.

apeluje o to, by oficjalnie popierane kredyty eksportowe były zgodne z wytycznymi OECD, a także o wspieranie projektów, które są zgodne z normami ochrony środowiska i normami pracy;

11.

wzywa do dostosowania wsparcia udostępnionego MŚP w zakresie dostępu do kapitału zgodnie z zapotrzebowaniem odpowiednich i określonych MŚP w celu uniknięcia podejścia polegającego na próbie znalezienia rozwiązania uniwersalnego dla wszystkich; odnotowuje w związku z tym, że w ramach przemysłu w UE występuje szereg profili biznesowych i konieczne jest uwzględnienie wielkości MŚP, struktury, obszaru ich działania oraz lokalizacji geograficznej;

12.

uważa, że pilnie potrzebna jest całościowa strategia na rzecz finansowania handlu, ukierunkowana na wspieranie internacjonalizacji MŚP; uważa, że UE powinna w sposób proaktywny promować i wspierać narzędzia stymulujące rozwój MŚP w sektorach strategicznych, szczególnie w przypadku działalności wytwórczej charakteryzującej się wysoką wartością dodaną, która daje przewagę konkurencyjną nad gospodarkami wschodzącymi, jak również miejsca pracy wysokiej jakości dla europejskich obywateli; w związku z tym podkreśla potrzebę identyfikacji obiecujących nisz rynkowych i wspierania ich rozwoju;

13.

wzywa Komisję do przeanalizowania europejskiego rynku aniołów biznesu i innych podobnych rynków na świecie w celu wyciągnięcia wniosków i tworzenia zdolności menadżerów sieci aniołów biznesu w UE; zachęca banki oraz inne instytucje finansowe do przekazywania klientom będącym MŚP regularnie aktualizowanych informacji dotyczących dostępnych instrumentów finansowych, w tym sieci wsparcia MŚP oraz aniołów biznesu; zwraca się również do Komisji do zapewnienie stosownych informacji w tej sprawie;

14.

uznaje istnienie mocno ugruntowanych i mających duże doświadczenie systemów wsparcia MŚP na szczeblu krajowym, oferujących dostęp do kredytów eksportowych poprzez agencje kredytów eksportowych; uważa, że kontynuowanie tego działania jest uzasadnione; uważa jednak, że w perspektywie średniookresowej ustanowienie systematycznego wsparcia w kredytach eksportowych na szczeblu UE, wraz z ustanowieniem narzędzia w obszarze eksportu/importu MŚP, w oparciu o które udzielano by MŚP dodatkowego wsparcia za pośrednictwem agencji kredytów eksportowych na podstawie najlepszych praktyk krajowych, wymaga dalszej dyskusji; uważa, że takie dodatkowe wsparcie mogłoby obejmować pożyczki uprzywilejowane i pożyczki o stałej stopie oprocentowania, krótkoterminowy kapitał obrotowy i refinansowanie, finansowanie kapitałowe oraz rozwiązania z zakresu ubezpieczeń gospodarczych;

15.

zwraca uwagę na działania regulacyjne i prawne, jakie należy podjąć, aby poprawić dostęp MŚP do zabezpieczeń, tj. na:

16.

wskazuje na potrzebę zapewnienia MŚP pomocy finansowej i technicznej skoncentrowanej na badaniach rynkowych, doradztwie finansowym w dziedzinie zarządzania projektami i eksportu, doradztwie prawnym (np. w kwestii klauzul korekcyjnych bądź kar za opóźnienia czy zwłoki w płatnościach), zobowiązaniach celnych i podatkowych, walce z podrabianiem, a także prezentacji przedsiębiorstw na targach i imprezach służących nawiązywaniu kontaktów biznesowych (np. w celu znalezienia dystrybutorów w państwie trzecim);

17.

podkreśla, że należy też koniecznie skupić się na kwestii wypełnienia luki kredytowej w przypadku mikroprzedsiębiorstw; podkreśla pożyteczną rolę drobnych pożyczek w umożliwianiu tworzenia takich przedsiębiorstw; ponownie stwierdza, że nawet w przypadku niszy rynkowej niewielkie kwoty BIZ również mogą stymulować oddolne inicjatywy biznesowe, generując wzrost i trwały rozwój na szczeblu lokalnym (np. rozwój rzemiosła);

18.

wzywa do zacieśniania partnerstw publiczno-prywatnych przy zapewnianiu kapitału zalążkowego i kapitału wysokiego ryzyka małym, średnim i mikroprzedsiębiorstwom w UE, doprowadzając do podziału ryzyka inwestycyjnego; w tym kontekście podkreśla pozytywną rolę, jaką zarówno instytucje mikrofinansowe, jak i fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej mogą odgrywać w tworzeniu możliwości biznesowych, z którymi powiązane są też ważne cele społeczne, etyczne i środowiskowe;

19.

wzywa do podejmowania na szczeblu krajowym i unijnym wysiłków na rzecz uproszczenia otoczenia biznesowego dla MŚP, w ramach ścisłych konsultacji z unijnymi stowarzyszeniami MŚP, izbami handlowymi i przemysłem, jak również z innymi właściwymi zainteresowanymi stronami, tak aby wspierać ograniczanie biurokracji i internacjonalizację MŚP;

20.

nalega, by państwa członkowskie ustanawiały na szczeblu lokalnym pojedyncze centra informacyjne, prowadzone we współpracy z przedsiębiorstwami unijnymi, tak aby MŚP mogły otrzymywać w swoim własnym języku informacje, które nadawałyby się do natychmiastowego wykorzystania, na temat możliwości w zakresie eksportu/importu, istniejących barier w handlu (ceł i barier pozataryfowych), ochrony inwestycji, przepisów w sprawie rozstrzygania sporów, konkurentów, a także zdobyły znajomość i zrozumienie praktyk kulturowych i międzyludzkich na rynkach państw trzecich;

21.

apeluje o rozwijanie sieci łączącej MŚP i duże przedsiębiorstwa europejskie, aby MŚP korzystały z wiedzy fachowej, potencjału eksportowego i zdolności innowacyjnych dużych przedsiębiorstw;

22.

wzywa Komisję do wspierania wymiany między menadżerami unijnych MŚP i MŚP z krajów trzecich, wzorowanej na programie „Erasmus dla młodych przedsiębiorców” realizowanym na szczeblu Unii Europejskiej;

23.

podkreśla potrzebę rozwijania współpracy między europejskimi MŚP a przedsiębiorstwami z państw trzecich w celu ułatwienia wejścia na rynek oraz integracji z rynkami trzecimi;

24.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego podnoszenia poziomu świadomości wśród europejskich MŚP w zakresie negocjowanych obecnie umów handlowych oraz otwierających się przed MŚP perspektyw inwestycji międzynarodowych;

25.

zachęca unijnych przedsiębiorców i eksporterów do aktywnego wykorzystywania instrumentów ochrony handlu, takich jak procedury wnoszenia skarg w trybie rozporządzenia o barierach w handlu czy ewidencja skarg w bazie danych o dostępie do rynków, tak aby zgłaszać Komisji istotne szkody wynikające z barier w handlu, a w stosownych przypadkach umożliwić jej wszczynanie z urzędu dochodzeń antydumpingowych oraz dochodzeń dotyczących ceł wyrównawczych, w ścisłej współpracy z sektorem, w celu zminimalizowania ryzyka retorsji;

26.

jest zdania, że równie ważne jak wspieranie MŚP dążących do internacjonalizacji jest udzielanie im skutecznej ochrony przed nieuczciwymi praktykami handlowymi ze strony krajów partnerskich UE; uznaje internacjonalizację i ochronę za dwa nieodłączne elementy procesu globalizacji;

27.

wzywa Komisję do należytego uwzględnienia lepszego dostępu MŚP do procedur antydumpingowych i antysubsydyjnych podczas przeprowadzania reformy unijnych instrumentów ochrony handlu;

28.

wzywa Komisję do włączenia MŚP w proces tworzenia norm międzynarodowych (np. ISO), ponieważ zmiany w systemach regulacyjnych mają bezpośredni wpływ na ich rentowność; podkreśla, że zajęcie się problematyką nieuzasadnionych barier pozataryfowych musi być postrzegane jako jeden z najważniejszych priorytetów Komisji, w szczególności poprzez harmonizację norm technicznych w oparciu o właściwe standardy międzynarodowe;

29.

wzywa Komisję do zwracania uwagi na powszechnie występujące i uporczywe problemy, o których mowa we wszelkich wielostronnych i dwustronnych porozumieniach handlowych, zwłaszcza w umowach o wolnym handlu zarówno z krajami uprzemysłowionymi, jak i z krajami o gospodarkach wschodzących, oraz do dopilnowania, by w ramach WTO problematyce barier pozataryfowych poświęcano co najmniej tyle samo uwagi co obecnie kwestii zniesienia ceł;

30.

ubolewa nad tym, że europejskim przedsiębiorstwom, zwłaszcza MŚP, nie udostępniono konkretnych środków umożliwiających skuteczne przeciwdziałanie naruszeniom praw własności intelektualnej; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji o przedstawieniu propozycji przeglądu dyrektywy w sprawie stosowania praw własności intelektualnej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do poprawy ochrony praw własności intelektualnej we wszystkich odpowiednich wielostronnych organizacjach (WTO, Światowej Organizacji Zdrowia oraz Światowej Organizacji Własności Intelektualnej);

31.

zaznacza, że MŚP są podatne na wahania cen; wzywa dlatego Komisję do podjęcia aktywnych działań na szczeblu unijnym oraz na forach międzynarodowych, jak np. G20, na rzecz przeciwdziałania szkodliwym spekulacjom finansowym w odniesieniu do produktów spożywczych i surowców;

32.

wzywa Unię do pełnego wykorzystania możliwości inwestycyjnych dla MŚP z UE, które są związane z europejską polityką sąsiedztwa, ze szczególnym uwzględnieniem inwestycji transgranicznych w krajach objętych Partnerstwem Wschodnim oraz partnerstwem z południowym regionem Morza Śródziemnego; podkreśla, że możliwości inwestycyjne w tych obszarach powinny znacząco przyczynić się do zaspokajania społeczno-gospodarczych potrzeb ludności danych krajów i promowania trwałego rozwoju gospodarczego, pogłębionej współpracy regionalnej i stabilizacji w regionie;

33.

uważa, że Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinny wypracować synergie, tak aby dalej udoskonalać działania unijnej dyplomacji handlowej prowadzone na całym świecie;

34.

apeluje, by UE opracowała ambitną wspólną politykę przemysłową bazującą na wspieraniu badań naukowych i innowacyjności, korzystającą z innowacyjnych metod finansowania, np. z obligacji projektowych, i wspierającą rozwój MŚP, zwłaszcza dzięki dostępowi do zamówień publicznych, co ma pozwolić na zachowanie konkurencyjności wobec nowych ważnych podmiotów przemysłowych i badawczych;

35.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 434/24

—

uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 5 lipca 2012 r. pt. „Promowanie, ochrona i korzystanie z praw człowieka w internecie”, w której podkreśla się znaczenie ochrony praw człowieka oraz swobody przepływu informacji w internecie (1),

—

uwzględniając sprawozdania specjalnego sprawozdawcy ONZ Franka La Rue opublikowane dnia 16 maja 2011 r. (A/HRC/17/27) i 10 sierpnia 2011 r. (A/66/290) w sprawie propagowania i ochrony prawa do wolności poglądów i wolności wypowiedzi, w których zwraca się uwagę na zastosowanie międzynarodowych norm i standardów praw człowieka w zakresie wolności poglądów i wypowiedzi w internecie, który jest uznawany za środek komunikacji,

—

uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 28 marca 2008 r. (7/36) ustanawiającą mandat specjalnego sprawozdawcy w sprawie propagowania i ochrony prawa do wolności poglądów i wolności wypowiedzi,

—

uwzględniając sprawozdanie ONZ z dnia 16 czerwca 2011 r. pt. „Wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka: wdrażanie dokumentu ramowego Organizacji Narodów Zjednoczonych »Chronić, szanować i naprawiać«” (odzwierciedlające pracę specjalnego sprawozdawcy ONZ Johna Ruggiego),

—

uwzględniając rezolucję Rady Zarządzającej Unii Międzyparlamentarnej z dnia 19 października 2011 r. (2),

—

uwzględniając ramy strategiczne w dziedzinie praw człowieka i demokracji, przyjęte przez Radę w dniu 25 czerwca 2012 r. (3),

—

uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 13 czerwca 2012 r. dotyczące specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 czerwca 2012 r. pt. „Ochrona krytycznej infrastruktury teleinformatycznej – osiągnięcia i dalsze działania na rzecz globalnego bezpieczeństwa cyberprzestrzeni” (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2012 r. pt. „Konkurencyjny jednolity rynek cyfrowy – administracja elektroniczna jako projekt przewodni” (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie, włącznie z konsekwencjami dla strategicznej polityki UE w dziedzinie praw człowieka (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie dostępu osób niewidomych do książek i innych materiałów drukowanych (8),

—

uwzględniając budżet ogólny na 2012 r. z dnia 29 lutego 2012 r., a w szczególności apel o utworzenie globalnego funduszu na rzecz wolności internetu (9),

—

uwzględniając komunikat komisarza do spraw agendy cyfrowej z dnia 12 grudnia 2011 r. w sprawie strategii na rzecz łączności;

—

uwzględniając wspólny komunikat wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2011 r. pt. „Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE – dążenie do bardziej skutecznego podejścia” (COM(2011)0886)),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie otwartego internetu i neutralności sieci w Europie (10),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 października 2011 r. pt. „Odnowiona strategia UE na lata 2011–2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw” (COM(2011)0681),

—

uwzględniając wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka,

—

uwzględniając rezolucję z dnia 13 września 2011 r. w sprawie skutecznej strategii europejskiej w zakresie surowców (11),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie polityk zewnętrznych UE na rzecz demokratyzacji (12),

—

uwzględniając wspólny komunikat wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji z dnia 25 maja 2011 r. pt. „Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie” (COM(2011)0303),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie kulturowego wymiaru działań zewnętrznych UE (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w międzynarodowych umowach handlowych (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 czerwca 2010 r. pt. „Zarządzanie internetem: kolejne działania” (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie Internetu przedmiotów (16),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. w sprawie klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji w umowach zawieranych przez Unię Europejską (17),

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie drastycznych przypadków łamania praw człowieka, demokracji i praworządności, które budzą niepokój o wolność cyfrową,

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 27 września 2011 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1334/2000 ustanawiające wspólnotowy system kontroli eksportu produktów i technologii podwójnego zastosowania (18),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylające rozporządzenie (UE) nr 442/2011 z dnia 18 stycznia 2012 r. i wprowadzające ograniczenia dotyczące wywozu w odniesieniu do ICT i narzędzi monitorowania (19),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 264/2012 z dnia 23 marca 2012 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 359/2011 dotyczące środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Iranie i wprowadzające ograniczenia dotyczące wywozu w odniesieniu do ICT i narzędzi monitorowania (20),

—

uwzględniając art. 3 i 21 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w zakresie praw człowieka,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka oraz wszelkie inne właściwe międzynarodowe instrumenty w dziedzinie praw człowieka, w tym Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych,

—

uwzględniając konwencję ONZ z dnia 17 kwietnia 2003 r. o ochronie niematerialnego dziedzictwa kulturowego (21),

—

uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

—

uwzględniając europejską konwencję praw człowieka oraz trwające negocjacje dotyczące przystąpienia UE do tej konwencji,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0374/2012),

A.

mając na uwadze, że osiągnięcia technologiczne pozwalają jednostkom na całym świecie korzystać z nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT) i łączyć się z internetem, sprzyjając w ten sposób rewolucyjnym zmianom w społeczeństwach, funkcjonowaniu demokracji, zarządzaniu, gospodarce, biznesie, mediach, rozwoju i handlu;

B.

mając na uwadze, że internet odgrywa zasadniczą rolę w dostępie do informacji, wolności wypowiedzi, wolności prasy, wolności zgromadzania się oraz rozwoju gospodarczego, społecznego, politycznego i kulturalnego;

C.

mając na uwadze, że istnieje globalny konsensus, odzwierciedlony w prawie międzynarodowym, że ograniczenia praw podstawowych muszą być przewidziane ustawowo;

D.

mając na uwadze, że UE powinna chronić i promować prawa człowieka, zarówno w internecie, jak i poza nim;

E.

mając na uwadze, że włączenie, wspieranie umiejętności informatycznych i wyeliminowanie przepaści cyfrowej odgrywają zasadniczą rolę w wykorzystaniu podstawowego potencjału internetu i ICT;

F.

mając na uwadze, że ICT – chociaż były ważnymi narzędziami przy organizacji ruchów społecznych i protestów w różnych krajach, przede wszystkim podczas Arabskiej Wiosny, są również wykorzystywane jako narzędzia do stosowania represji poprzez (masową) cenzurę, nadzór oraz lokalizowanie i śledzenie informacji i osób;

G.

mając na uwadze, że ICT mogą także odgrywać rolę jako narzędzie przydatne organizacjom terrorystycznym do przygotowywania i przeprowadzania ataków;

H.

mając na uwadze, że kontekst, w jakim wykorzystywane są technologie, w dużym stopniu determinuje wpływ, jaki mogą wywierać jako siła napędowa zmian pozytywnych lub – wręcz odwrotnie – represji;

I.

mając na uwadze, że te zmiany tworzą nowe otoczenie, które wymaga odpowiedniego stosowania obowiązującego prawa w oparciu o strategię włączenia internetu i ICT we wszystkie działania zewnętrzne UE;

J.

mając na uwadze, że internet rozkwitł i rozwinął się organicznie jako platforma o ogromnej wartości publicznej; mając jednak na uwadze, że niewłaściwe wykorzystywanie nowych możliwości i instrumentów udostępnionych dzięki internetowi wywołuje także nowe ryzyko i niebezpieczeństwa;

K.

mając na uwadze, że internet stał się także czynnikiem rozwoju handlu międzynarodowego, co wymaga stałej czujności, szczególnie w odniesieniu do ochrony konsumentów;

L.

mając na uwadze, że restrykcje powinny mieć miejsce tylko w przypadku korzystania z internetu w celach niezgodnych z prawem, takich jak podżeganie do nienawiści, przemocy i rasizmu, propaganda totalitarna i dostęp dzieci do pornografii lub wykorzystywanie seksualne dzieci;

M.

mając na uwadze, że globalny i ponadgraniczny charakter internetu wymaga nowych form międzynarodowej współpracy i zarządzania z udziałem licznych zainteresowanych stron;

N.

mając na uwadze, że art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej stanowi, że „Unia czuwa nad spójnością różnych dziedzin jej działań zewnętrznych oraz nad ich spójnością z innymi politykami Unii. Rada i Komisja, wspomagane przez wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, zapewniają tę spójność oraz współpracują w tym celu”;

O.

mając na uwadze, że neutralność sieci jest podstawowym warunkiem otwartego internetu, zapewniającym konkurencję i przejrzystość;

P.

mając na uwadze, że zarówno bezpieczeństwo cyfrowe, jak i wolność cyfrowa są ważne i jedno nie może zastąpić drugiego;

Q.

mając na uwadze, że UE może tylko wtedy służyć za przykład w dziedzinie wolności cyfrowej, gdy sama ją zapewnia;

1.

uznaje, że nieocenzurowany dostęp do otwartego internetu, telefonów komórkowych i ICT ma korzystny wpływ na prawa człowieka i podstawowe wolności poprzez rozszerzenie zakresu wolności wypowiedzi, dostępu do informacji, prawa do prywatności i wolności zgromadzania się na całym świecie;

2.

dostrzega ogromny wspomagający, twórczy i stymulujący potencjał otwartego internetu i ICT dla rozwoju społeczności, społeczeństwa obywatelskiego, globalnego rozwoju gospodarczego, społecznego, naukowego, kulturalnego i politycznego, który sam w sobie przyczynia się do postępu całej ludzkości; jest jednak świadom nowego ryzyka i niebezpieczeństw wynikających z niewłaściwego korzystania z technologii informacyjnych i telekomunikacyjnych;

3.

stwierdza, że internet i media społecznościowe pozwalają rządom angażować się w bezpośrednią dyplomację oraz ułatwiają bliższe kontakty międzyludzkie na całym świecie; podkreśla, że otwarte dyskusje ideologiczne mogą przyczynić się do odrzucenia ekstremizmu oraz poprawy międzykulturowego zaangażowania i zrozumienia;

4.

uważa kulturę za czynnik ułatwiający dostęp i kontakt w sytuacji, gdy stosunki polityczne są zablokowane lub trudne; uważa, że wolność i kultura są ze sobą powiązane w bardzo dużym stopniu, a cyfrowa dyplomacja kulturalna leży w strategicznym interesie UE;

5.

dostrzega rolę swobody artystycznej oraz swobody naśladowania i ponownego wykorzystywania stanowiących kamieni węgielnych kreatywności i swobody wolności wyrażania opinii i idei; jest świadomy, że istnieje wiele wyjątków i ograniczeń w ekosystemie praw autorskich, szczególnie w obszarze dziennikarstwa, cytowania, satyry, archiwizowania, gromadzenia w zbiorach bibliotecznych i zapewniania dostępu do dziedzictwa kulturowego oraz możliwości korzystania z niego;

6.

wzywa Komisję do zastosowania właściwego podejścia w związku z faktem, że istnieją państwa stosujące represje i kontrolę obywateli, organizacji i działaczy społeczeństwa obywatelskiego, podczas gdy kontrola działalności gospodarczej w niektórych krajach obejmuje w coraz większym stopniu element technologiczny polegający na blokowaniu treści oraz monitorowaniu i identyfikowaniu obrońców praw człowieka, dziennikarzy, działaczy i dysydentów; wzywa ponadto Komisję do działania przeciwko kryminalizacji zgodnego z prawem wyrażania opinii w internecie oraz przyjmowaniu restrykcyjnych przepisów w celu uzasadnienia takich działań; potwierdza w związku z powyższym, że takie praktyki są niezgodne z kryteriami kopenhaskimi;

7.

podkreśla, że uznanie i stosowanie zasad społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw przez dostawców usług internetowych, twórców oprogramowania, producentów sprzętu komputerowego, media i usługi sieci społecznościowej itd. jest niezbędne do zapewnienia obrońcom praw człowieka swobody działania i bezpieczeństwa, a także swobody wypowiedzi;

8.

podkreśla, że propagowanie i ochrona swobód cyfrowych powinny zostać włączone do głównego nurtu polityki i być corocznie poddawane przeglądowi w celu zapewnienia odpowiedzialności i ciągłości oraz stanowić element wszystkich działań zewnętrznych UE, jej systemu finansowania oraz polityki i instrumentów pomocy, pod przewodnictwem wysokiego przedstawiciela oraz ESDZ; domaga się zastosowania proaktywnego podejścia w tym zakresie oraz zapewnienia współpracy horyzontalnej i koordynacji między odpowiednimi instytucjami i agencjami UE, a także wewnątrz nich;

9.

popiera uznanie przez Komisję bezpiecznego dostępu do internetu jako jednego z kryteriów kopenhaskich oraz stwierdzenie, że ograniczenia wolności wypowiedzi, także za pośrednictwem internetu, powinny być uzasadnione nadrzędną potrzebą społeczną i przede wszystkim proporcjonalne do realizowanego uzasadnionego celu;

10.

zauważa istniejące we wszystkich państwach obawy dotyczące poziomu ochrony i upowszechniania praw i swobód człowieka w internecie, stwierdzając jednocześnie występowanie fundamentalnych różnic w kontekście, w którym stosuje się ICT, jak np. kwestie istnienia praworządności i prawo do odwołania;

11.

wzywa Komisję do zapewnienia spójności między zewnętrznymi działaniami UE a jej wewnętrznymi strategiami przy uzasadnianiu stosowania zdecydowanie koniecznych i proporcjonalnych ograniczeń praw podstawowych, w szczególności w kontekście poszanowania podstawowych zasad prawa międzynarodowego, takich jak to, że ograniczenia muszą mieć podstawę prawną i nie mogą być wprowadzane przez przedsiębiorstwa w sposób doraźny;

12.

zachęca specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka, aby umieścił wolność cyfrową oraz strategię na rzecz łączności wśród swoich głównych priorytetów;

13.

podkreśla, że skuteczna polityka rozwojowa UE i jej polityka w dziedzinie praw człowieka wymaga upowszechnienia ICT i wyeliminowania przepaści cyfrowej poprzez zapewnienie podstawowej infrastruktury technologicznej i ułatwienie dostępu do wiedzy i informacji, a także propagowanie umiejętności cyfrowych w świecie;

14.

jest zdania, że ICT mają kluczowe znaczenie dla przejrzystości i dobrego zarządzania, alfabetyzacji, edukacji, zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, skutecznej obserwacji wyborów i usuwania skutków klęsk żywiołowych, zwłaszcza w obszarach odległych lub wśród społeczeństw rozwijających się;

15.

podkreśla, że polityka UE na rzecz rozwoju i praw człowieka powinna uwzględniać programy pomocowe sprzyjające wolności cyfrowej, przede wszystkim w społeczeństwach w państwach niedemokratycznych, a także w państwach znajdujących się w sytuacjach po konfliktach lub przechodzących polityczne przemiany; jest zdania, że eksperci UE w dziedzinie uregulowań prawnych są istotnymi partnerami w zakresie szkolenia swoich odpowiedników i uwzględnienia podstawowych praw i zasad w nowych regulacjach i przepisach (dotyczących mediów) krajów trzecich; podkreśla, że pomoc w postaci budowania infrastruktury ICT powinna zależeć od wdrażania i zachowywania wolnego od cenzury dostępu do internetu i informacji w internecie, a także wolności cyfrowej w szerszym ujęciu;

16.

zwraca uwagę na znaczenie rozwijania ICT na terenach ogarniętych konfliktem w celu propagowania działań sprzyjających budowaniu pokoju na szczeblu społeczeństwa obywatelskiego, tak by zapewniać bezpieczną komunikację między stronami zaangażowanymi w pokojowe rozwiązywanie konfliktów, w ten sposób aktywnie przezwyciężając przeszkody fizyczne i ryzyko związane z kontaktami dwustronnymi dla osób i organizacji działających na takich obszarach;

17.

wyraża nadzieję, że nowoczesne technologie komunikacyjne, a w szczególności media społecznościowe, przy odpowiednim wykorzystaniu mogłyby posłużyć do ugruntowania demokracji bezpośredniej wśród obywateli krajów UE oraz krajów trzecich, poprzez stworzenie społecznościowych platform tworzenia legislacji;

18.

podkreśla, że cyfrowe gromadzenie i rozpowszechnianie dowodów na łamanie praw człowieka mogą się przyczynić do ogólnoświatowej walki z bezkarnością; jest zdania, że materiały takie powinny być dopuszczane jako dowody w postępowaniach sądowych na mocy międzynarodowego prawa (karnego);

19.

podkreśla potrzebę zagwarantowania, aby materiały ziem rzadkich wykorzystywane do produkcji ICT były uzyskiwane w warunkach poszanowania praw człowieka, praw pracowniczych i praw w zakresie ochrony środowiska i by nie były przedmiotem monopolistycznych praktyk czy ograniczeń w dostępie do handlu wprowadzanych wyłącznie z przyczyn politycznych; uważa, że warunkiem wstępnym osiągnięcia tych celów jest podejście wielostronne w celu zapewnienia dostępu do materiałów ziem rzadkich w warunkach humanitarnych;

20.

przyznaje, że internet stał się częścią przestrzeni publicznej, w której realizowane są nowe formy handlu transgranicznego towarzyszące rozwojowi innowacyjnego rynku oraz kontaktom społecznym i kulturowym; uważa, że wolność cyfrowa i handel transgraniczny powinny razem stworzyć i zoptymalizować możliwości biznesowe przedsiębiorstw europejskich w globalnej gospodarce cyfrowej;

21.

jest świadom, że niektórzy ludzie coraz częściej na termin „prawa autorskie” reagują niechęcią i negatywnie odnoszą się do stojącej za nimi rzeczywistości; uznaje ważną rolę, jaką w kształtowaniu mechanizmów dochodzenia praw autorskich odegrała polityka handlu zagranicznego;

22.

wyraża ubolewanie, że technologie i usługi wytworzone w UE są niekiedy wykorzystywane w państwach trzecich w celach łamania praw człowieka poprzez cenzurę informacji, sprawowanie masowego nadzoru, monitorowanie, lokalizowanie i śledzenie obywateli i ich działań w sieciach telefonii (komórkowej) i internecie; nalega, by Komisja podjęła kroki niezbędne do zaprzestania handlu taką bronią cyfrową;

23.

nawołuje do wprowadzenia zakazu wywozu technologii i usług do krajów o reżimie autorytarnym; jest zdania, że zakaz ten powinien stać się precedensem wśród strukturalnych środków ograniczających; uważa jednak za rozsądne, by określić, że tego typu zakazy muszą być wydawane osobno dla poszczególnych przypadków, przy uwzględnieniu specyfiki danego obszaru ogarniętego konfliktem lub reżimów autorytarnych;

24.

postrzega niektóre produkty i usługi oparte na technologii zagłuszania, nadzorowania, monitorowania i przechwytywania informacji za produkty „pojedynczego zastosowania” i w związku z tym apeluje o sporządzenie regularnie uaktualnianego wykazu krajów łamiących zasadę wolności wypowiedzi w kontekście praw człowieka, do których wywóz produktów „pojedynczego zastosowania” powinien być zabroniony;

25.

podkreśla potrzebę wdrażania i monitorowania unijnych sankcji w zakresie technologii na szczeblu Unii, tak by zagwarantować, że państwa członkowskie jednakowo ich przestrzegają oraz że zachowana jest równość szans;

26.

podkreśla, że Komisja powinna mieć możliwość przekazywania przedsiębiorstwom, gdy te mają wątpliwości, czy złożyć wniosek o wydanie pozwolenia na wywóz, bieżących informacji o legalności lub potencjalnie szkodliwych skutkach umów handlowych; powinno mieć to również zastosowanie do przedsiębiorstw unijnych lub z siedzibą w UE, które wchodzą w stosunki umowne z rządami państw trzecich, aby uzyskać licencje na prowadzenie działalności, wynegocjować klauzule zawieszające lub poprzez zgodę na udział publiczny w prowadzeniu działalności gospodarczej bądź publiczne wykorzystanie ich sieci i usług;

27.

podkreśla znaczenie ochrony praw konsumentów w kontekście międzynarodowych porozumień dotyczących ICT;

28.

domaga się, by Komisja przedstawiła najpóźniej do końca 2013 r. wnioski ustanawiające wymogi większej przejrzystości i rozliczalności przedsiębiorstw mających siedzibę w UE oraz ujawniania strategii w zakresie oceny skutków dla praw człowieka, w celu usprawnienia monitoringu wywozu ICT, produktów i usług zmierzających do blokowania stron internetowych, nadzoru nad społeczeństwem, obserwacji i monitorowania jednostek, szpiegowania prywatnych rozmów (e-mail) oraz filtrowania rezultatów wyszukiwania;

29.

wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego unijnych ram prawnych, które zobligowałyby przedsiębiorstwa w państwach członkowskich do przeprowadzania oceny skutków ICT dla praw człowieka, począwszy od etapu badań i rozwoju, oraz do zagwarantowania braku ich udziału w ewentualnych przypadkach łamania praw człowieka w krajach trzecich;

30.

uważa, że przedsiębiorstwa powinny opracować i wdrożyć praktyki biznesowe monitorujące możliwy wpływ nowych produktów w zakresu ICT na prawa człowieka, również na etapie badań i rozwoju, tak aby przedsiębiorstwa nie były współodpowiedzialne za ewentualne łamanie praw człowieka w krajach trzecich; wzywa Komisję, aby przekazywała przedsiębiorstwom z UE obszerne informacje, aby zapewnić odpowiednią równowagę pomiędzy interesami przedsiębiorstw i ich społeczną odpowiedzialnością;

31.

ubolewa w związku z powyższym nad aktywnym zaangażowaniem przedsiębiorstw europejskich i międzynarodowych działających w UE w prowadzoną przez rządy represyjną politykę przeciwko działaczom na rzecz praw człowieka i dysydentom politycznym w odniesieniu do praw cyfrowych, dostępu do internetu i ICT; nalega, aby Komisja wykluczyła przedsiębiorstwa zaangażowane w taką działalność z unijnych procedur zamówień publicznych i zaproszeń do składania ofert;

32.

wzywa Komisję do dostarczania unijnym przedsiębiorstwom obszernych informacji i wskazówek w oparciu o zalecenia ONZ autorstwa Johna Ruggiego, tak aby zapewnić poszanowanie interesów gospodarczych i przestrzeganie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw;

33.

podkreśla potrzebę uwzględnienia skutków procesu standaryzacji technologicznej dla ICT oraz produktów i usług telekomunikacyjnych w UE, gdy takie towary i usługi są wywożone do państw trzecich, gdzie pojęcia, takie jak „legalne przechwytywanie” mają inne implikacje, na przykład, gdy nie obowiązuje zasada praworządności;

34.

uznaje, że internet stał się przestrzenią publiczną, jak również rynkiem, którego nieodłącznymi elementami są swobodny przepływ informacji i dostęp do ICT; dlatego jest zdania, że należy promować i jednocześnie chronić swobody cyfrowe i wolny handel, aby pobudzać i wspierać wolną wymianę idei oraz większe możliwości biznesowe dla obywateli UE w gospodarce światowej w coraz większym stopniu objętej cyfryzacją;

35.

wzywa do włączenia klauzul warunkowych w unijnych umowach o wolnym handlu, przewidujących przejrzyste środki zabezpieczające, chroniących nieograniczony dostęp do internetu oraz zapewniających swobodny przepływ informacji;

36.

wzywa Komisję Europejską i Radę do dopilnowania, aby mandaty dotyczące wielostronnych i dwustronnych negocjacji handlowych, jak również sam proces prowadzenia negocjacji, skutecznie prowadziły do realizacji ważnych celów UE, w szczególności do promowania jej wartości demokratycznych i praworządności, realizacji prawdziwego jednolitego rynku cyfrowego oraz poszanowania jej polityki w zakresie współpracy na rzecz rozwoju;

37.

apeluje do UE, by zapewniła wsparcie polityczne przedsiębiorstwom europejskim, od których wymaga się usuwania treści stworzonych przez użytkowników czy udzielania informacji osobowych w sposób, który narusza prawa podstawowe i ogranicza wolność działalności gospodarczej;

38.

wzywa UE do zakwestionowania i zminimalizowania eksterytorialnego wpływu ustawodawstw państw trzecich na obywateli i przedsiębiorstwa UE w internecie;

39.

zauważa, że handel elektroniczny rozwinął się poza tradycyjnymi ramami regulacyjnymi w dziedzinie handlu; podkreśla znaczenie szerszej współpracy międzynarodowej w ramach WTO i WIPO w celu ochrony i zapewnienia rozwoju światowego rynku cyfrowego; wzywa do przeglądu i aktualizacji bieżącej Umowy o Technologii Informacyjnej (ITA) w ramach WTO i apeluje do UE o rozważenie możliwości zawarcia międzynarodowego porozumienia w sprawie gospodarki cyfrowej (International Digital Economy Agreement IDEA);

40.

zwraca się do Komisji o nieprzenoszenie w przyszłych umowach handlowych uprawnień w zakresie egzekwowania i roszczeń z tytułu praw autorskich na podmioty gospodarcze, a także o dopilnowanie, aby działania, które wpływają na przepisy w zakresie wolności internetu, mogły być prowadzone jedynie zgodnie z literą prawa i pod nadzorem organu wymiaru sprawiedliwości;

41.

uznaje ograniczenia w dostępie przedsiębiorstw i konsumentów UE do rynków (cyfrowych) za pośrednictwem internetu w wyniku stosowania masowej cenzury w państwach trzecich za środki protekcjonistyczne i bariery handlowe; wzywa Komisję do przedstawienia strategii, która przeciwstawi się środkom państw trzecich ograniczającym dostęp przedsiębiorstw z UE do ich rynków internetowych;

42.

wzywa UE do podjęcia wszelkich starań, aby przepisy dotyczące internetu i ICT ustanawiane były tylko na uzasadnionym i adekwatnym poziomie i jedynie wtedy, gdy UE uzna to za niezbędne;

43.

wzywa do uwzględnienia technologii ukierunkowanych na stosowanie represji w porozumieniu z Wassenaar;

44.

wzywa Radę, Komisję i ESDZ, by zapewniły polityczne wsparcie dla przedsiębiorstw europejskich działających w krajach trzecich, gdzie przedsiębiorstwa te borykają się z żądaniami usuwania treści stworzonych przez użytkowników, ograniczania swobody świadczenia usług czy udzielania informacji osobowych w sposób, który narusza prawa podstawowe; podkreśla, że przedsiębiorstwa cyfrowe często działają ponad granicami i że prawo państwa trzeciego może negatywnie wpłynąć na użytkowników i konsumentów europejskich; dlatego wzywa także Radę i Komisję, by zadbały o to, że wpływ prawa państwa trzeciego na osoby fizyczne lub prawne działające w UE zostanie zminimalizowany;

45.

zauważa, że wzrost zaangażowania rządu i większe regulacje w dziedzinie internetu negatywnie wpływają na jego otwarty i nieograniczony charakter, ograniczając tym samym możliwości rozwoju handlu elektronicznego i przedsiębiorstw UE w gospodarce cyfrowej; uważa, że podejście obejmujące wiele stron jest najlepszym podejściem, aby zapewnić równowagę pomiędzy interesem publicznym i prywatnym w internecie i na rynku światowym; domaga się podjęcia wysiłków na szczeblu międzynarodowym, aby zbudować niezbędne infrastruktury pozwalające na ekspansję gospodarki cyfrowej, w tym liberalne systemy regulacyjne, również w krajach rozwijających się, aby zwiększyć wzajemne korzyści zgodnie z zasadą handlu na rzecz przemian;

46.

uważa, że kwestie ograniczonego dostępu przedsiębiorstw z UE do rynków cyfrowych i konsumentów w internecie ze względu na m.in. masową cenzurę państwa lub ograniczony dostęp do rynku dla europejskich dostawców usług internetowych w krajach trzecich stanowią bariery w handlu; wzywa Komisję i Radę do wprowadzenia mechanizmu ochronnego we wszystkich przyszłych umowach handlowych, a w szczególności tych zawierających przepisy poświęcone usługom internetowym lub internetowym społecznościom użytkowników, którzy dzielą się informacjami w celu dopilnowania, aby strony trzecie nie wymagały od przedsiębiorstw z UE zajmujących się technologiami informacyjno-komunikacyjnymi ograniczania dostępu do stron internetowych, usuwania treści stworzonych przez użytkowników czy udzielania informacji osobowych takich jak adresy IP w sposób, który jest sprzeczny z podstawowymi prawami i wolnościami; wzywa ponadto Radę i Komisję do opracowania strategii, która przeciwstawi się środkom państw trzecich ograniczającym dostęp przedsiębiorstw z UE do światowych rynków internetowych;

47.

wzywa Komisję do przedstawienia nowego projektu ram regulacyjnych dotyczących eksportu produktów i technologii podwójnego zastosowania, podejmującego kwestię potencjalnie szkodliwego eksportu produktów i usług ICT do krajów trzecich i przewidującego dla Komisji rolę w zakresie koordynacji i nadzoru;

48.

jest zdania, że przejrzysty i oparty na współpracy proces decyzyjny jest konieczny, by zapewnić poszanowanie otwartego i demokratycznego charakteru internetu; uważa, że wszelka debata na temat regulacji dotyczących internetu powinna być otwarta i powinny w niej uczestniczyć wszystkie zainteresowane strony, zwłaszcza te specjalizujące się w ochronie podstawowych praw, jak również codzienni użytkownicy internetu; jest zdania, że UE powinna odgrywać wiodącą rolę w opracowaniu podstawowych zasad wolności cyfrowej i norm zachowania w przestrzeni cybernetycznej, w tym mechanizmów rozstrzygania sporów, biorąc także pod uwagę sprzeczne jurysdykcje;

49.

jest zdania, że obecnie struktura internetu jest stosunkowo nieuregulowana i zarządzana poprzez zastosowanie podejścia wielopodmiotowego; podkreśla, że UE musi dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić model wielostronny sprzyjający włączeniu oraz zadbać o to, by małe przedsiębiorstwa, podmioty społeczeństwa obywatelskiego i użytkownicy nie byli zdominowani przez garstkę dużych przedsiębiorstw i organów rządowych;

50.

uważa, że współpraca między rządami i podmiotami prywatnymi dotycząca kwestii ICT nie powinna się opierać na nakładaniu na dostawców usług internetowych bezpośrednich lub pośrednich obowiązków egzekwowania prawa przez nadzorowanie i regulowanie internetu;

51.

podkreśla znaczenie ogólnej strategii UE na rzecz zarządzania internetem, jak również zagadnień związanych z uregulowaniem obszaru telekomunikacji, przypominając że sektor ten jest zarządzany na szczeblu międzynarodowym przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny, w którym każde państwo członkowskie UE ma jeden głos;

52.

wyraża zaniepokojenie propozycjami koalicji rządowych i przedsiębiorców domagających się wprowadzenia nadzoru regulacyjnego oraz zwiększenia kontroli rządowej i prywatnej nad internetem i operacjami telekomunikacyjnymi;

53.

wzywa UE, by zwróciła uwagę na pozaterytorialny wpływ prawa państw trzecich na obywateli, konsumentów i przedsiębiorców unijnych oraz by temu wpływowi się nie poddawała, zwłaszcza regulacjom PWI obowiązującym w USA; w związku z tym wzywa Komisję, by szybko przedstawiła ogólnounijną strategię na rzecz przetwarzania danych w chmurze obliczeniowej, jak podkreślono to w europejskiej agendzie cyfrowej;

54.

przypomina, że internet, transmisja i przechowywanie danych oraz ICT są podstawowymi elementami infrastruktury krytycznej UE;

55.

ubolewa nad tym, że w UE nawołuje się do większych uprawnień w zakresie blokowania stron internetowych, co zawsze powinno być środkiem ostatecznym;

56.

zdecydowanie popiera zasadę neutralności sieci, według której dostawcy usług internetowych nie blokują, nie zakłócają, nie ograniczają, w tym za pośrednictwem cen, zdolności danej jednostki do skorzystania z usługi w celu dostępu, wykorzystywania, wysyłania, umieszczania, otrzymywania lub oferowania wszelkich treści, oprogramowania lub usług niezależnie od źródła i celu, ani nie dyskryminują nikogo w tym zakresie;

57.

uważa, że potrzebna jest współpraca w wymiarze bardziej globalnym, aby utrzymać i zmodernizować prawa własności intelektualnej w przyszłości, co ma podstawowe znaczenie dla zapewnienia innowacyjności, zatrudnienia i otwartego handlu światowego;

58.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do opracowania polityki w dziedzinie praw własności intelektualnej w taki sposób, aby tym, którzy pragną tworzyć treści i dzielić się z nimi bez nabycia praw własności intelektualnej, zapewnić taką możliwość;

59.

wzywa Komisję do przedstawienia propozycji nowych ram regulacyjnych w zakresie transgranicznego handlu internetowego, oceny i przeglądu dyrektywy 2001/29/WE w sprawie społeczeństwa informacyjnego celem zapewnienia przewidywalności i elastyczności systemu praw autorskich w UE oraz przeglądu dyrektywy w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej, co zrównoważyłoby potrzebę reformy prawa autorskiego i jego ochrony z potrzebą ochrony praw podstawowych w internecie oraz zachowania otwartego internetu, jak również posłużyłoby za podstawę przepisów dotyczących praw własności intelektualnej i zobowiązań w przyszłych umowach o wolnym handlu;

60.

uznaje konieczność ochrony praw człowieka w internecie i jest zdania, że ICT winny być włączone do wszystkich programów UE, zwłaszcza do europejskiej polityki sąsiedztwa i do partnerstw strategicznych, by zintensyfikować wysiłki w tym zakresie;

61.

wzywa UE do uznania wolności cyfrowej jako prawa podstawowego oraz niezbędnego warunku wstępnego korzystania z powszechnych praw człowieka, takich jak wolność wypowiedzi, wolność zgromadzania się i dostępu do informacji oraz zapewnienia przejrzystości i odpowiedzialności w życiu publicznym;

62.

wzywa Komisję i Radę do wspierania, szkolenia i wzmacniania pozycji obrońców praw człowieka, działaczy społeczeństwa obywatelskiego i dziennikarzy wykorzystujących w swoich działaniach ICT oraz do zapewnienia odnośnych praw podstawowych do prywatności, wolności wypowiedzi, wolności zgromadzania się i wolności stowarzyszania się w internecie;

63.

wzywa państwa członkowskie, aby nie używały wyjątku porządku publicznego jako środka restrykcyjnego celem ograniczania podstawowych praw organizacji społeczeństwa obywatelskiego do stowarzyszania się i manifestowania oraz przypomina, że taki wyjątek musi być uzasadniony i proporcjonalny;

64.

wzywa do udzielenia politycznego i dyplomatycznego wsparcia na rzecz wolności cyfrowej w krajach otrzymujących unijną pomoc, jako uzupełnienia programów pomocowych;

65.

jest zdania, że ograniczanie wolności cyfrowej powinno zostać w pełni uwzględnione w stosunkach UE z krajami trzecimi, a kraje otrzymujące pomoc i wsparcie UE, za wyjątkiem krajów znajdujących się w sytuacji poważnego konfliktu i katastrofy lub w sytuacji pokryzysowej i po katastrofie, powinny być zobowiązane do stosowania ICT sposób umożliwiający zwiększenie przejrzystości i odpowiedzialności;

66.

zachęca Radę i Komisję do uwzględnienia klauzul warunkowych w negocjacjach akcesyjnych i negocjacjach ramowych porozumień z krajami trzecimi, dialogach poświęconych prawom człowieka, negocjacjach handlowych oraz wszelkich formach kontaktu dotyczących praw człowieka, które to klauzule przewidują konieczność gwarantowania i poszanowania nieograniczonego dostępu do internetu, wolności cyfrowej i praw człowieka w internecie;

67.

wzywa Komisję i Radę do wspierania i utrzymania wysokich standardów wolności cyfrowej w UE, w szczególności poprzez ujednolicenie zasady neutralności sieci w formie odpowiednich przepisów, tak by wzmocnić wiarygodność Unii w zakresie promowania i obrony wolności cyfrowej na całym świecie;

68.

jest zdania, że tworzenie synergii między unijną polityką handlową, bezpieczeństwa i polityką zagraniczną oraz zharmonizowanie jej wartości i interesów są niezbędne, jeżeli Unia ma w pełni wykorzystać swoją siłę gospodarczą i działać na scenie międzynarodowej w obronie wolności cyfrowej;

69.

uważa koordynację i wspólne inicjatywy dyplomatyczne podejmowane z innymi państwami OECD w zakresie rozwijania i egzekwowania strategii wolności cyfrowej za kluczowe dla skutecznego i zręcznego działania;

70.

wzywa Komisję i Radę do jak najszybszego przyjęcia strategii wolności cyfrowej w polityce zagranicznej UE;

71.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa/wiceprzewodniczącej Komisji i ESDZ.

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 434/34

—

uwzględniając decyzję Rady 2011/167/UE z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie upoważnienia do podjęcia wzmocnionej współpracy w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej (1),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadzającego wzmocnioną współpracę w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej (COM(2011)0215),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady wprowadzającego wzmocnioną współpracę w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej w odniesieniu do odpowiednich ustaleń dotyczących tłumaczeń (COM(2011)0216),

—

uwzględniając opinię 1/09 Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 marca 2011 r. (2),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0009/2012),

A.

mając na uwadze, że skuteczny system patentowy w Europie jest niezbędnym warunkiem wstępnym zwiększenia wzrostu gospodarczego przez innowacje oraz pomocy udzielanej przedsiębiorstwom europejskim, zwłaszcza małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP), aby mogły stawić czoło kryzysowi gospodarczemu i globalnej konkurencji;

B.

mając na uwadze, że na mocy decyzji Rady 2011/167/UE w sprawie upoważnienia do podjęcia wzmocnionej współpracy w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej Belgię, Bułgarię, Republikę Czeską, Danię, Niemcy, Estonię, Grecję, Francję, Irlandię, Cypr, Łotwę, Litwę, Luksemburg, Węgry, Maltę, Niderlandy, Austrię, Polskę, Portugalię, Rumunię, Słowenię, Słowację, Finlandię, Szwecję i Zjednoczone Królestwo upoważniono do ustanowienia między sobą wzmocnionej współpracy w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej przy zastosowaniu odpowiednich postanowień traktatów;

C.

mając na uwadze, że w dniu 13 kwietnia 2011 r. na podstawie upoważniającej decyzji Rady Komisja przyjęła wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadzającego wzmocnioną współpracę w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej oraz wniosek dotyczący rozporządzenia Rady wprowadzającego wzmocnioną współpracę w dziedzinie tworzenia jednolitego systemu ochrony patentowej w odniesieniu do odpowiednich ustaleń dotyczących tłumaczeń;

D.

mając na uwadze, że w dniu 8 marca 2011 r. Trybunał Sprawiedliwości wydał opinię w sprawie wniosku dotyczącego europejskiego i wspólnotowego sądu patentowego, w której podniesiono kwestię jego niezgodności z prawem unijnym;

E.

mając na uwadze, że skuteczny, jednolity system ochrony patentowej można zapewnić tylko dzięki sprawnemu systemowi rozstrzygania sporów patentowych;

F.

mając na uwadze, że w następstwie opinii Trybunału Sprawiedliwości państwa członkowskie biorące udział we wzmocnionej współpracy zaangażowały się w utworzenie jednolitego sądu patentowego w drodze umowy międzynarodowej;

G.

mając w związku z tym na uwadze, że istnieje zasadnicza różnica między zwykłymi umowami międzynarodowymi a traktatami założycielskimi Unii Europejskiej, gdyż te ostatnie ustanawiają nowy porządek prawny, dysponujący własnymi instytucjami, na rzecz którego państwa ograniczają w coraz szerszym zakresie swoje prawa suwerenne i któremu podlegają nie tylko państwa członkowskie, ale i ich obywatele; nad poszanowaniem tego porządku prawnego czuwają zaś Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej i powszechne sądy państw członkowskich;

H.

mając na uwadze, że jednolity sąd patentowy musi w pełni przestrzegać prawa unijnego i je stosować, we współpracy z Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jak ma to miejsce w przypadku sądów krajowych;

I.

mając na uwadze, że jednolity sąd patentowy powinien opierać się na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości i zwracać się z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym zgodnie z art. 267 TFUE;

J.

mając na uwadze, że należy zapewnić przestrzeganie nadrzędności i właściwe stosowanie prawa unijnego na podstawie art. 258, 259 i 260 TFUE;

K.

mając na uwadze, że jednolity sąd patentowy powinien wchodzić w skład systemów sądownictwa państw członkowskich będących stronami umowy, przy czym powinna mu przysługiwać wyłączna właściwość w sprawach patentów europejskich o skutku jednolitym i patentów europejskich obejmujących jedno lub większą liczbę umawiających się państw członkowskich;

L.

mając na uwadze, że skuteczny system sądowniczy powinien mieć zdecentralizowane orzecznictwo w pierwszej instancji;

M.

mając na uwadze, że skuteczność systemu rozstrzygania sporów zależy od jakości i doświadczenia sędziów;

N.

mając na uwadze, że postępowanie we wszystkich wydziałach i instancjach sądu powinien regulować jeden zestaw przepisów procesowych;

O.

mając na uwadze, że jednolity sąd patentowy powinien starać się wydawać orzeczenia o wysokiej jakości bez nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu oraz powinien w szczególności wspomagać MŚP w obronie ich praw lub w ochronie przed nieuzasadnionymi roszczeniami lub patentami, które powinny być cofnięte;

1.

wzywa do utworzenia jednolitego systemu rozstrzygania sporów patentowych, ponieważ podzielony rynek patentowy i rozbieżności w stosowaniu prawa powstrzymują innowacje i postęp na rynku wewnętrznym, komplikują korzystanie z systemu patentowego, są kosztowne i utrudniają skuteczną ochronę praw patentowych, zwłaszcza praw patentowych MŚP;

2.

zachęca państwa członkowskie do zamknięcia negocjacji i do niezwłocznej ratyfikacji umowy międzynarodowej (zwanej dalej „Umową”), wiążącej te państwa członkowskie („umawiające się państwa członkowskie”) i ustanawiającej jednolity sąd patentowy („Sąd”), oraz zachęca Hiszpanię i Włochy, by włączyły się w ten proces w ramach procedury wzmocnionej współpracy;

3.

nalega, by Trybunał Sprawiedliwości jako strażnik prawa unijnego zagwarantował w tej sprawie jednolitość porządku prawnego Unii oraz nadrzędność prawa europejskiego;

4.

jest zdania, że państwa członkowskie, które nie zdecydowały się jeszcze na uczestnictwo we wzmocnionej współpracy w utworzeniu jednolitego systemu ochrony patentowej, mogą uczestniczyć w jednolitym systemie rozstrzygania sporów w sprawach z patentów europejskich, które obowiązują na ich terytoriach;

5.

podkreśla, że priorytetem jednolitego sądu patentowego powinno być zwiększenie pewności prawnej i polepszenie egzekwowania patentów, przy dążeniu do zachowania należytej równowagi między interesami właścicieli patentów i zainteresowanych stron;

6.

podkreśla zapotrzebowanie na oszczędny system rozstrzygania sporów, który będzie finansowany w taki sposób, by zabezpieczyć dostęp do wymiaru sprawiedliwości wszystkim posiadaczom patentów, zwłaszcza MŚP, osobom fizycznym i organizacjom non-proft;

7.

stwierdza, że Umowa powinna zwieńczyć proces ustanowienia spójnego systemu rozstrzygania sporów patentowych w państwach członkowskich uczestniczących we wzmocnionej współpracy;

8.

w konsekwencji podkreśla, że:

9.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie centrum mediacji i arbitrażu w ramach Umowy;

10.

uważa, że skuteczny system sądownictwa i rozstrzygania sporów powinien być zdecentralizowany, oraz jest zdania, że:

11.

podkreśla, że skuteczność systemu rozstrzygania sporów zależy przede wszystkim od kwalifikacji i doświadczenia sędziów;

12.

w związku z tym:

13.

w kwestiach proceduralnych uważa, że:

14.

podkreśla, że:

15.

jest zdania, że Sąd powinien opierać swoje orzeczenia na prawie unijnym, Umowie, europejskiej konwencji o patentach (EPC) i prawie krajowym, które przyjęto zgodnie z EPC, przepisach umów międzynarodowych dotyczących patentów i wiążących wszystkie umawiające się państwa członkowskie oraz na krajowym prawie umawiających się państw członkowskich, w świetle obowiązującego prawa unijnego;

16.

podkreśla, że patent europejski o jednolitym skutku powinien przyznawać jego właścicielowi prawo do ochrony przed bezpośrednim i pośrednim korzystaniem z wynalazku przez stronę trzecią bez zgody właściciela patentu na terytorium umawiających się państw członkowskich, że właściciel patentu powinien być uprawniony do wynagrodzenia mu szkód powstałych wskutek bezprawnego korzystania z wynalazku oraz że właściciel powinien mieć prawo do wynagrodzenia zysku utraconego wskutek naruszenia i innych strat, zwrotu odpowiedniej opłaty licencyjnej albo zwrotu zysku osiągniętego w wyniku bezprawnego korzystania z wynalazku;

17.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

23.12.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 434/38

—

uwzględniając art. 168 TFUE,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając białą księgę pt. „Razem na rzecz zdrowia: strategiczne podejście dla UE na lata 2008-2013”(COM(2007)0630),

—

uwzględniając białą księgę pt. „Strategia dla Europy w sprawie zagadnień zdrowotnych związanych z odżywianiem, nadwagą i otyłością” (COM(2007)0279),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Europejskiej w sprawie zdrowia kobiet w Unii Europejskiej,

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie korzyści telemedycyny dla pacjentów, systemów opieki zdrowotnej i społeczeństwa (COM(2008)0689),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Sprostanie wyzwaniom związanym ze skutkami starzenia się społeczeństwa w UE” (COM(2009)0180),

—

uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej pt. „Solidarność w zdrowiu: zmniejszanie nierówności zdrowotnych w UE” (COM(2009)0567),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Walka z rakiem: Partnerstwo europejskie” (COM (2009)0291),

—

uwzględniając sprawozdanie pt. „Empower Women – Combating Tobacco Industry Marketing in the WHO European Region” (Wzmocnienie pozycji kobiet – walka z marketingiem przemysłu tytoniowego w regionie europejskim WHO) (WHO, 2010),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji pt. „Starzenie się społeczeństwa, 2012 r.: podstawowe założenia i metodologia prognozy” (European Economy 4/11. Komisja Europejska, 2011),,

—

– uwzględniając decyzję nr 1350/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. ustanawiającą drugi wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia na lata 2008–2013 (1),

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 940/2011/UE z dnia 14 września 2011 r. w sprawie Europejskiego Roku Aktywności Osób Starszych i Solidarności Międzypokoleniowej (2),

—

uwzględniając konkluzje Rady pt. „Innowacyjne podejścia do chorób przewlekłych w systemach zdrowia publicznego i opieki zdrowotnej” z dnia 7 grudnia 2010 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie prezydencji belgijskiej z dnia 23 listopada 2010 r. w sprawie zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć,

—

uwzględniając konkluzje szczytu ONZ w sprawie przewlekłych chorób niezakaźnych, który odbył się w dniach 19-20 września 2011r.,

—

uwzględniając program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont 2020” (COM(2011)0808),

—

uwzględniając sprawozdanie Eurostatu pt. „Aktywne starzenie się i solidarność międzypokoleniowa – obraz statystyczny Unii Europejskiej w 2012 r.”,

—

uwzględniając sprawozdanie Eurobarometru pt. „Aktywne starzenie się” (2012),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Działania w ramach Strategicznego planu realizacji Europejskiego partnerstwa na rzecz innowacji sprzyjającej aktywnemu starzeniu się w dobrym zdrowiu” (COM(2012)0083),

—

uwzględniając białą księgę pt. „Plan na rzecz adekwatnych, bezpiecznych i stabilnych emerytur” (COM(2012)0055),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2006 r. w sprawie raka piersi w rozszerzonej Unii Europejskiej (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie „promowania zdrowego żywienia i aktywności fizycznej: europejski wymiar zapobiegania nadwadze, otyłości i chorobom przewlekłym” (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie przeciwdziałania chorobom układu krążenia (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie zdrowia psychicznego (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 listopada 2009 r. w sprawie wspólnego planowania badań naukowych w celu zwalczania chorób neurodegeneracyjnych, w szczególności choroby Alzheimera (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2011 r. w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie komunikatu Komisji pt. „Walka z rakiem: Partnerstwo europejskie” (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 września 2010 r. w sprawie roli kobiet w starzejącym się społeczeństwie (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie wyzwań demograficznych i solidarności między pokoleniami (12),

—

uwzględniając swoje sprawozdanie z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie ubóstwa kobiet w Unii Europejskiej (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2011 r. w sprawie sytuacji kobiet w wieku przedemerytalnym (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 września 2011 r. w sprawie stanowiska i zobowiązań Unii Europejskiej przed posiedzeniem wysokiego szczebla ONZ w sprawie zapobiegania chorobom niezakaźnym i ich zwalczania (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2012 r. w sprawie przeciwdziałania epidemii cukrzycy w UE (16),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 maja 2012 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie stosowania zasady równości wynagrodzeń dla pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę tej samej wartości (17),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn (18),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0340/2012),

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska promuje godność człowieka, uznaje prawo każdego człowieka do dostępu do profilaktyki zdrowotnej i opieki medycznej, a art. 168 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyraźnie stanowi, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za organizację i świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej oraz za zarządzanie nimi, w tym za przydział zasobów. Kluczowe znaczenie ma to, by osoby w podeszłym wieku miały prawo do życia w sposób godny i niezależny i do uczestniczenia w życiu społecznym i kulturalnym,

B.

mając na uwadze, że starzenie się społeczeństwa jest jednym z podstawowych wyzwań dla Europy, mając na uwadze, że w UE żyje ponad 87 mln ludzi w wieku powyżej 65 lat (17,4 % całego społeczeństwa) i że zgodnie z przewidywaniami w 2060 r. będzie ich ponad 150 mln (ok. 30 %),

C.

mając na uwadze, że mimo znaczącego wydłużenia średniego trwania życia, któremu towarzyszy stale rosnący poziom życia w państwach uprzemysłowionych, co obecnie umożliwia osobom w podeszłym wieku prowadzenie znacznie bardziej aktywnego życia niż w minionych dziesięcioleciach, negatywne stereotypy i uprzedzenia wobec osób w podeszłym wieku nadal stanowią główną przeszkodę dla ich integracji społecznej, co prowadzi do wykluczenia społecznego mającego bezpośredni wpływ na ich jakość życia i zdrowie psychiczne,

D.

mając na uwadze, że średnia oczekiwana długość życia w chwili urodzenia kobiet jest wyższa niż w przypadku mężczyzn (82,4 lat w przypadku kobiet w porównaniu z 76,4 lat w przypadku mężczyzn), mając na uwadze, że różnica między średnim trwaniem życia w dobrym zdrowiu jest mniejsza, a wiek ten wynosi 61,7 lat dla mężczyzn i 62,6 lat dla kobiet,

E.

mając na uwadze, że w 2010 r. stopa zatrudnienia kobiet w grupie wiekowej 55-64 lata wynosiła 38,6 %, natomiast stopa zatrudnienia mężczyzn w tej samej grupie wiekowej wynosiła 54,5 %, mając na uwadze, że zgodnie z celami UE do 2020 r. zatrudnione powinno być 75 % populacji w grupie wiekowej 20-64 lata,

F.

mając na uwadze, że wynagrodzenie kobiet jest niższe niż wynagrodzenie mężczyzn (w UE średnia różnica w wynagrodzeniu między płciami wynosi 17,5 %), mając na uwadze, że różnica w wynagrodzeniach ze względu na płeć w grupie wiekowej 55-64 lata wynosi ponad 30 % w niektórych państwach członkowskich i osiąga 48 % w przypadku osób w wieku ponad 65 lat, mając na uwadze, że różnica w wynagrodzeniach ze względu na płeć prowadzi do różnic w emeryturach ze względu na płeć, co często sprawia, że kobiety mają odpowiednio niższe emerytury i żyją poniżej granicy ubóstwa,

G.

mając na uwadze, że kobiety w celu pogodzenia życia rodzinnego i zawodowego często decydują się na elastyczne formy zatrudnienia, pracę w domu, w niepełnym wymiarze godzin, zatrudnienie tymczasowe lub nietypowe, co wpływa negatywnie na rozwój ich kariery zawodowej i ma poważne konsekwencje dla wysokości odprowadzanych składek emerytalnych, wskutek czego kobiety są szczególnie narażone na niestabilną sytuację i ubóstwo,

H.

mając na uwadze, że pokolenie kobiet powyżej 50 lat, często opisywane jako „pokolenie kanapkowe” lub jako „pracujące córki i pracujące matki”, ma mniejsze możliwości zadbania o własne zdrowie, ponieważ kobiety te często opiekują się swoimi rodzicami i wnukami,

I.

mając na uwadze, że w Europie 23,9 % społeczeństwa w grupie wiekowej 50-64 lata jest zagrożone ubóstwem (25,9 % kobiet i 21,7 % mężczyzn), mając na uwadze, że poziom ten w Unii Europejskiej waha się od 39 % do 49 % zależnie od kraju i osiąga 51 % w jednym państwie UE,

J.

mając na uwadze, że 75,8 % kobiet w wieku powyżej 65 lat żyje samotnie również z przyczyn takich jak rozwód, separacja lub wdowieństwo, a także mając na uwadze, że w Unii Europejskiej trzy na dziesięć gospodarstw domowych to jednoosobowe gospodarstwa domowe, w większości składające się z żyjących samotnie kobiet, w szczególności kobiet w podeszłym wieku, oraz że odsetek ten zwiększa się, mając na uwadze, że jednoosobowe gospodarstwa domowe bądź gospodarstwa utrzymujące się z dochodów jednej osoby są w większości państw członkowskich traktowane niekorzystnie, w ujęciu zarówno względnym, jak i bezwzględnym, w odniesieniu do opodatkowania, zabezpieczenia społecznego, kwestii mieszkaniowych, opieki zdrowotnej, ubezpieczenia i emerytur, mając na uwadze, że publiczne strategie polityczne nie powinny działać na niekorzyść osób, które – dobrowolnie bądź nie – żyją samotnie,

K.

mając na uwadze, że w 2009 r. stopa poważnego niedostatku materialnego w przypadku kobiet w wieku powyżej 65 lat wynosiła 7,6 % a w przypadku mężczyzn w tej samej grupie wiekowej 5,5 %,

L.

mając na uwadze, że kobiety starsze jako grupa w niekorzystnej sytuacji często spotykają się z dyskryminacją z wielu przyczyn jednocześnie (np. ich wiek, płeć i pochodzenie etniczne), mając na uwadze, że środki ochrony socjalnej i dostęp do krajowych systemów opieki zdrowotnej byłyby korzystne dla starszych kobiet, które często mają niski status społeczno-ekonomiczny i napotykają rozmaite przeszkody,

M.

mając na uwadze, że na obszarach wiejskich dostęp do opieki zdrowotnej jest trudniejszy niż na obszarach miejskich, szczególnie ze względu na brak pracowników służby zdrowia i infrastruktury szpitalnej, w tym również izb przyjęć,

N.

mając na uwadze, że kobiety w podeszłym wieku, zwłaszcza żyjące w odosobnieniu, znajdują się często w niekorzystnej sytuacji społeczno-ekonomicznej, co wpływa negatywnie na ich jakość życia i stan zdrowia fizycznego i psychicznego,

O.

mając na uwadze, że aby odpowiednio zaspokajać potrzeby kobiet starszych, niezbędne jest lepsze zrozumienie chorób, na które te kobiety zapadają,

P.

mając na uwadze, że wszystkie wymienione czynniki, w tym odosobnienie, wpływają na zdolność kobiet starszych do tworzenia i/lub utrzymywania więzi społecznych, a tym samym do prowadzenia aktywnego życia,

Q.

mając na uwadze, że ze względu na dłuższe średnie trwanie życia i zależną od płci podatność na pewne choroby, kobiety częściej zapadają na choroby przewlekłe i powodujące inwalidztwo i są one zatem bardziej narażone na pogorszenie się jakości życia,

R.

mając na uwadze, że między mężczyznami i kobietami występują różnice, jeżeli chodzi o częstość występowania, przebieg i skutki wielu chorób,

S.

mając na uwadze, że według najnowszych dostępnych danych (Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem – IARC), najczęściej występujące nowotwory u kobiet to rak piersi (29,7 %), rak jelita grubego (13,5 %) i rak płuc (7,4 %),

T.

mając na uwadze, że co roku choroby układu krążenia są przyczyną ponad 2 mln zgonów w państwach członkowskich, co stanowi 42 % wszystkich zgonów w UE, i powodują 45 % zgonów wśród kobiet i 38 % zgonów wśród mężczyzn,

U.

mając na uwadze, że cukrzyca jest jedną z najczęstszych chorób niezakaźnych, na którą choruje ponad 33 mln obywateli UE, a liczba ta prawdopodobnie wzrośnie do 38 mln do 2030 r. oraz że w 2010 r. ok. 9 % osób dorosłych (w wieku 20-79 lat) w UE było chorych na cukrzycę,

V.

mając na uwadze, że wiek jest czynnikiem ryzyka rozwoju chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera (najpowszechniejsza forma demencji), mając na uwadze, że choroby neurodegeneracyjne częściej występują u osób powyżej 65 lat (zapada na nie ok. 1 osoba na 20 w wieku powyżej 65 lat, 1 osoba na 5 w wieku powyżej 80 lat i 1 osoba na 3 w wieku powyżej 90 lat), mając na uwadze, że ponad 7,3 mln osób w Europie cierpi na demencję, mając na uwadze, że że badania pokazują, że odsetek kobiet powyżej 90 lat cierpiących na chorobę Alzheimera wynosi 81,7 %, natomiast w przypadku mężczyzn wynosi on 24 %; mając na uwadze, że napiętnowanie i brak świadomości w kwestii chorób neurodegeneracyjnych, takich jak demencja, powoduje późne diagnozowanie i słabe wyniki leczenia,

W.

mając na uwadze, że demencja częściej występuje u osób w wieku powyżej 65 lat (zapada na nią ok. 1 osoba na 20 w wieku powyżej 65 lat, 1 osoba na 5 w wieku powyżej 80 lat i 1 osoba na 3 w wieku powyżej 90 lat), mając na uwadze, że na ogół częstość występowania jest większa wśród starszych kobiet niż wśród starszych mężczyzn;

X.

mając na uwadze, że w przypadku kobiet istnieje większe ryzyko wystąpienia chorób kości i stawów (np. choroby zwyrodnieniowej, reumatoidalnego zapalenia stawów, osteoporozy i kruchości kości), mając na uwadze, że około 75 % złamań szyjki kości udowej z powodu osteoporozy dotyczy kobiet,

Y.

mając na uwadze, że głównymi czynnikami ryzyka wystąpienia chorób układu krążenia, nowotworów, cukrzycy, otyłości i przewlekłych chorób płuc jest palenie tytoniu, brak aktywności fizycznej, niezdrowa dieta, nadużywanie alkoholu i zanieczyszczenie środowiska,

Z.

mając na uwadze, że depresja i stany lękowe to ciężkie postaci zaburzeń psychicznych, które występują częściej u kobiet niż u mężczyzn, i których częstość występowania u kobiet w Europie zgodnie z szacunkami WHO wynosi 2-15 % w przedziale wiekowym powyżej 65 lat,

AA.

mając na uwadze, że zaburzenia słuchu i wzroku również stanowią znaczące obciążenie na przestrzeni lat przeżytych z ograniczeniami funkcjonalnymi, zaś właściwa diagnoza w odpowiednim czasie, dobre leczenie oraz dostęp do wyrobów medycznych wysokiej jakości mogą zapobiegać dalszemu pogarszaniu się stanu zdrowia lub częściowo przywracać sprawność,

AB.

mając na uwadze, że około 600 tys. Europejczyków cierpi na stwardnienie rozsiane i większość chorych stanowią kobiety, mając na uwadze, że choroba ta jest najbardziej rozpowszechnioną chorobą neurodegeneracyjną, jak również jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności niespowodowanej urazem u starszych kobiet,

AC.

mając na uwadze, że konieczne jest zapewnienie kobietom i mężczyznom równego dostępu do usług zdrowotnych i lepszej jakości opieki zdrowotnej oraz poświęcenie większej uwagi szczególnej sytuacji kobiet na obszarach wiejskich, gdzie wiele z nich żyje samotnie, przy poszanowaniu art. 168 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

AD.

mając na uwadze, że z powodu nierówności uwarunkowanych płcią związanych z płacami, emeryturami i innymi dochodami, sytuacja ekonomiczna kobiet sprawia, że są one szczególnie narażone na niestabilność i ubóstwo i że dysponują mniejszą ilością środków finansowych na opiekę zdrowotną i leczenie, których potrzebują,

AE.

mając na uwadze, że telemedycyna może wpłynąć na poprawę dostępu do opieki zdrowotnej, której brakuje na obszarach trudno dostępnych, a także na poprawę jakości specjalistycznej opieki zdrowotnej, jakiej wymagają niektóre osoby starsze ze wzgledu na ich szczególny stan zdrowia, a także na zwiększenie częstotliwości świadczenia tej opieki,

AF.

mając na uwadze, że inwestycje w badania i innowacje mają zasadnicze znaczenie, jeżeli chodzi o utrzymanie wysokiego poziomu życia oraz stawienie dzięki temu czoła wielkiemu wyzwaniu związanemu ze starzeniem się społeczeństwa,

AG.

mając na uwadze, że profilaktyka i wczesna diagnostyka prowadzą do poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego mężczyzn i kobiet, co może pozwolić na wydłużenie lat zdrowego życia i ograniczenie wydatków na opiekę zdrowotną i w ten sposób zapewnienie zachowania zdrowia w perspektywie długoterminowej,

AH.

mając na uwadze, że w ramach opieki zdrowotnej działania profilaktyczne muszą mieć charakter priorytetowy, a szczególną uwagę poświęcić należy grupom w niekorzystnej sytuacji,

AI.

mając na uwadze, że kompetencje zdrowotne stanowią warunek konieczny, aby obywatele mogli lepiej orientować się w złożonych strukturach systemów opieki zdrowotnej oraz lepiej zrozumieć własną rolę w zapobieganiu chorobom związanym z wiekiem w ciągu całego życia,

AJ.

mając na uwadze, że kwestia uzależnienia od płci w przypadku zapadalności na choroby i skuteczności produktów leczniczych nie jest obecnie w wystarczającym stopniu badana, ponieważ badania kliniczne prowadzone są głównie na młodych mężczyznach,

AK.

mając na uwadze, że według IARC poddanie ponad 70 % kobiet badaniom mammograficznym mogłoby ograniczyć o 20 %-30 % umieralność na raka piersi wśród kobiet w wieku po 50 roku życia,

AL.

mając na uwadze, że kobiety w większym stopniu stosują leki i ziołowe środki lecznicze, których działanie musi być jeszcze zbadane, tak aby zminimalizować ryzyko wystąpienia interakcji,

AM.

mając na uwadze, że wraz z upływem lat kobiety podlegają wielu zmianom hormonalnym i stosują specjalne leki mające zastosowanie w wieku rozrodczym i w okresie menopauzy,

AN.

mając na uwadze, że 9 % kobiet często przyjmuje leki przeciwdepresyjne, a odsetek mężczyzn w tym względzie wynosi 5 %,

AO.

mając na uwadze, że według Światowej Organizacja Zdrowia (WHO) 4-6 % starszych osób doświadcza jakiejś formy przemocy w swoich domach, poczynając od przemocy fizycznej, seksualnej i psychicznej do wykorzystywania finansowego, zaniedbywania i porzucenia,

1.

przyznaje, że chociaż kobiety żyją dłużej niż mężczyźni, nie cieszą się one dłużej dobrym zdrowiem, tj. życiem bez istotnych ograniczeń w aktywności lub ograniczeń wynikających z niepełnosprawności (62,6 lat dla kobiet i 61,7 lat dla mężczyzn);

2.

dnotowuje, że kobiety starsze muszą mieć odpowiedni dostęp do opieki zdrowotnej i pomocy w domu, tak aby mogły korzystać w równych praw i prowadzić niezależną egzystencję;

3.

wzywa Komisję do opublikowania nowego sprawozdania na temat zdrowia kobiet, ze zwróceniem szczególnej uwagi na przedział wiekowy „65 +” oraz wskaźniki dotyczące aktywnego starzenia się;

4.

uważa, że strategie polityczne mające na celu godzenie życia rodzinnego i zawodowego i propagowanie udziału społecznego wspomagają kobiety w procesie aktywnego starzenia się w dobrym zdrowiu, dlatego zachęca państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków w tym kierunku;

5.

wzywa państwa członkowskie, by wspierały pełną integrację, większe zaangażowanie i aktywny udział kobiet starszych w życiu społecznym;

6.

podkreśla znaczenie oferty dotyczącej życia kulturalnego i kształcenia skierowanej do grupy tzw. trzeciego wieku;

7.

wzywa do podjęcia konkretnych i skutecznych działań, takich jak przyjęcie dyrektywy w sprawie równego traktowania, tak aby podjąć kwestię dyskryminacji z wielu przyczyn jednocześnie, z jaką często spotykają się starsze kobiety;

8.

popiera inicjatywy mające na celu zwiększenie skuteczności zapobiegania chorobom i lepsze promowanie zdrowia, jak również zachowanie niezależności przez osoby starsze;

9.

wzywa Komisję i Radę do opublikowania sprawozdania na temat działań podjętych przez państwa członkowskie na rzecz aktywnego starzenia się oraz wpływu tych działań, w celu określenia najlepszych praktyk oraz rozważenia możliwości podjęcia w przyszłości działań na poziomie europejskim;

10.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do kreowania bardziej pozytywnej postawy wobec kwestii starzenia się, jak również zwiększenia świadomości obywateli UE co do różnych aspektów związanych ze starzeniem się i jego rzeczywistymi skutkami; było to jednym z głównych przesłań roku 2012, który ogłoszono rokiem aktywności osób starszych i solidarności międzypokoleniowej;

11.

postrzega przyjęcie podejścia do cyklu życia, w którym bierze się pod uwagę wzajemne powiązania pomiędzy starzeniem się i kwestiami płci, jako krok naprzód w ramach strategii politycznych dotyczących starzenia się;

12.

zauważa, że wydatki publiczne w dziedzinie ochrony zdrowia stanowią 7,8 % PKB UE i szacuje się, że do 2060 r. z powodu starzenia się społeczeństwa wydatki na długoterminową i krótkoterminową opiekę zdrowotną wzrosną o 3 %;

13.

wzywa państwa członkowskie do poświęcenia uwagi starszym kobietom-imigrantkom, które cierpią z powodu ciężkich warunków ekonomicznych i socjalnych i często napotykają trudności z uzyskaniem dostępu do ochrony socjalnej i usług opieki zdrowotnej; uważa, że szczególną uwagę należy poświęcać kobietom żyjącym samotnie, wdowom i kobietom rozwiedzionym, których jakość życia i stan zdrowia uległy pogorszeniu w wyniku tej sytuacji;

14.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do pełnego uznania aspektu płci w ramach opieki zdrowotnej jako podstawowego elementu polityki zdrowotnej UE oraz krajowych strategii politycznych w dziedzinie ochrony zdrowia;

15.

wzywa państwa członkowskie do zachowania właściwej równowagi między wdrażaniem drastycznych środków mających na celu walkę z kryzysem finansowym i gospodarczym a odpowiednim finansowaniem opieki zdrowotnej i społecznej, tak aby wspierać zarządzanie demograficznym trendem starzenia się społeczeństwa;

16.

wzywa Komisję do opublikowania oceny skutków kryzysu gospodarczego i finansowego na kobiety w podeszłym wieku, ze zwróceniem szczególnej uwagi na dostęp do zapobiegawczej i leczniczej opieki zdrowotnej;

17.

odnotowuje, że tworzenie wszechstronnych i szczegółowych strategii w sektorze zdrowia wymaga współpracy rządów, pracowników służby zdrowia, organizacji pozarządowych, organizacji zajmujących się zdrowiem publicznym, organizacji reprezentujących pacjentów, środków masowego przekazu i innych stron zainteresowanych starzeniem się w dobrym zdrowiu;

18.

ponownie stwierdza konieczność budowania i promowania Unii Europejskiej bardziej wrażliwej na potrzeby i dobro kobiet i mężczyzn w podeszłym wieku, z uwzględnieniem problematyki płci w ramach wszelkich podejmowanych działań i strategii politycznych służących podnoszeniu świadomości i informacyjnych w celu zapewnienia wszystkim możliwości aktywnego starzenia się w dobrym zdrowiu;

19.

podkreśla, że do wielu chorób u kobiet często nie przywiązuje się odpowiedniej wagi, jak w przypadku chorób serca, które są traktowane jako problem mężczyzn; ubolewa, że w wielu przypadkach zawały serca u kobiet nie są diagnozowane, ponieważ objawy na ogół różnią się od objawów występujących u mężczyzn; podkreśla, że terapie powinny być stosowane z uwzględnieniem biologicznych cech płciowych;

20.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia programów informacyjnych skierowanych do kobiet mających na celu podniesienie świadomości w kwestii czynników ryzyka związanych z chorobami układu krążenia oraz specjalistycznych programów na rzecz ustawicznego kształcenia pracowników służby zdrowia;

21.

ubolewa nad tym, że zbyt mało uwagi poświęca się problemowi wzrostu spożycia alkoholu wśród kobiet w podeszłym wieku w Europie i zachęca Komisję Europejską oraz państwa członkowskie do rozpoczęcia badań w celu zajęcia się tym problemem i zaradzenia jego wpływowi na zdrowie fizyczne i psychiczne kobiet w podeszłym wieku;

22.

zauważa z niepokojem, że liczba palących kobiet rośnie, co powoduje zwiększone ryzyko zachorowania na raka płuc i na choroby serca wśród kobiet; wzywa państwa członkowskie i Komisję do wprowadzenia programów zwalczania palenia tytoniu, ze szczególnym uwzględnieniem młodych kobiet (WHO szacuje, że w Europie odsetek palących kobiet wzrośnie z ok. 12 % do około 20 % do 2025 r.);

23

zwraca się do Komisji, aby zachęcała do podejmowania inicjatyw służących propagowaniu poprawy stanu zdrowia, również poprzez odpowiednie informowanie o zagrożeniach związanych z paleniem papierosów i spożywaniem alkoholu oraz o korzyściach płynących z odpowiedniego sposobu odżywiania się i odpowiedniej aktywności fizycznej, które umożliwiają zapobieganie otyłości i nadciśnieniu tętniczemu oraz związanym z nimi komplikacjom;

24.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wdrożenia kampanii informacyjnych skierowanych do kobiet, które wkraczają w okres menopauzy lub przechodzą ten okres;

25.

wzywa państwa członkowskie do podnoszenia świadomości społecznej w odniesieniu do chorób kości i stawów poprzez organizowanie publicznych kampanii informacyjnych i edukacyjnych na temat profilaktyki i leczenia tych chorób;

26.

wzywa Komisję, by w ramach działań następczych podejmowanych w związku z wynikami szczytu ONZ w sprawie chorób niezakaźnych, który odbył się we wrześniu 2011 r., oraz procesem konsultacji publicznych zainicjowanym przez Komisję między marcem a kwietniem 2012 r. opracowała ona plan działania UE w sprawie chorób niezakaźnych;

27.

w związku z planowanym przeglądem dyrektywy 2001/37/WE w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych wzywa Komisję do położenia szczególnego nacisku na sytuację osób młodych;

28.

wzywa Komisję do opracowania i wdrożenia specjalnej strategii UE, w formie zalecenia Rady, na rzecz zapobiegania, diagnostyki i leczenia cukrzycy, a także mającej na celu informowanie i prowadzenie badań w tej dziedzinie, z dopilnowaniem tego, by uwzględniono problematykę płci i równości mężczyzn i kobiet; przy poszanowaniu art. 168 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

29.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia holistycznego i uwzględniającego kwestie płci podejścia do choroby Alzheimera i innych form demencji, tak aby poprawić jakość życia pacjentów i ich rodzin i zapewnić im bardziej godne traktowanie;

30.

zachęca Komisję i państwa członkowskie do opracowania publicznych kampanii informacyjnych na temat choroby Alzheimera (informacje o chorobie, możliwościach leczenia, opieki) we współpracy z krajowymi i europejskimi stowarzyszeniami Alzheimera;

31.

wzywa państwa członkowskie do pilnego opracowania krajowych planów i strategii dotyczących choroby Alzheimera, jeżeli jeszcze tego nie uczyniły;

32.

zauważa z niepokojem, że w UE najwyższy wskaźnik samobójstw obserwuje się wśród osób powyżej 65 lat oraz że przypadki prób samobójczych wśród kobiet są częstsze niż wśród mężczyzn, a ich liczba rośnie ze względu na wzmożony wpływ pogorszenia koniunktury gospodarczej na kobiety w podeszłym wieku; nalega, by Komisja opublikowała ekspertyzę na temat związku między tymi danymi statystycznymi a dysproporcjonalnym wpływem kryzysu gospodarczego na kobiety starsze;

33.

wzywa państwa członkowskie, aby we współpracy z Komisją Europejską i Eurostatem usprawniły gromadzenie danych, z podziałem według płci i wieku, oraz informacji dotyczących zdrowia psychicznego i związku między zdrowiem psychicznym i liczbą lat zdrowego trybu życia;

34.

wzywa państwa członkowskie do organizowania specjalnych szkoleń dla lekarzy ogólnych i dla pracowników zajmujących się kwestiami zdrowia psychicznego, w tym lekarzy, psychologów, służb pielęgniarskich, na temat zapobiegania i leczenia chorób neurodegeneracyjnych i zaburzeń depresyjnych, poświęcając szczególną uwagę dodatkowym wyzwaniom, wobec jakich stają starsze kobiety;

35.

wzywa państwa członkowskie do nadania priorytetu działaniom w obszarze chorób upośledzających pamięć, takich jak demencja, oraz do intensyfikacji ich wysiłków w zakresie badań medycznych i społecznych, w celu poprawy jakości życia osób cierpiących na te choroby, a także jakości życia ich opiekunów, zapewnienia trwałego rozwoju świadczeń zdrowotnych i usług opiekuńczych, jak również stymulowania wzrostu na szczeblu europejskim;

36.

wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by pracownicy sektora publicznego i prywatnego, którzy opiekują się osobami w podeszłym wieku, uczestniczyli w aktualnie organizowanych programach szkoleniowych i podlegali regularnej ocenie;

37.

wzywa państwa członkowskie do wspierania specjalistycznych studiów medycznych z zakresu gerontologii na uczelniach publicznych;

38.

wzywa państwa członkowskie do wspierania niezbędnych inicjatyw, aby ułatwić dostęp do usług zdrowotnych starszym kobietom, w tym kobietom mieszkającym daleko od dużych centrów i na trudno dostępnych obszarach, niezależnie od ich sytuacji osobistej, finansowej i społecznej, z naciskiem na indywidualny charakter opieki, w tym możliwie jak najdłuższą opiekę w miejscu zamieszkania, jak również na specjalne ulgi i formy wsparcia dla opiekunek i na telemedycynę, w zakresie, w jakim może ona przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów cierpiących na choroby przewlekłe i do skrócenia list oczekujących;

39.

wzywa państwa członkowskie, by przy planowaniu swoich budżetów na świadczenia zdrowotne również analizowały, monitorowały i gwarantowały wymiar płci;

40

wzywa państwa członkowskie, by dalej rozwijały e-świadczenia zdrowotne i uwzględniające kwestię płci rozwiązania oparte na nowoczesnych technologiach w służbie osobom starszym, tak aby wspierać niezależne funkcjonowanie w domu i sprawić, by świadczenia zdrowotne stały się bardziej efektywne w przypadku kobiet starszych odciętych od świata ze względu na ograniczoną sprawność ruchową i które częściej są wykluczone z korzystania z takich udogodnień; wzywa również państwa członkowskie, by ustanowiły sieć 24-godzinnych usług z zakresu porad telefonicznych;

41.

wzywa do przyjęcia podejścia opartego na poszanowaniu praw, aby umożliwić osobom starszym odgrywanie aktywnej roli w procesie podejmowania decyzji co do rodzaju oraz kształtu świadczonych im usług opiekuńczych i socjalnych;

42.

zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie tego, by systemy zabezpieczenia społecznego, w tym ubezpieczeń zdrowotnych, uwzględniały brak zatrudnienia i problemy społeczne kobiet, tak aby kobiety te nie zostały pozostawione bez ochrony;

43.

uważa, że ważne jest promowanie i ułatwianie dostępu do usług zdrowotnych, opiekuńczych i innych form usług kobietom, które mimo problemów ze zdrowiem muszą opiekować się innymi zależnymi od nich osobami;

44

nalega, by instytucje publiczne i prywatne, które świadczą opiekę zdrowotną osobom w podeszłym wieku i działają zgodnie z modelem szpitalnym, reorganizowane były w sposób bardziej przyjazny dla pacjentów, zapewniając im nie tylko opiekę medyczną, lecz także nadając priorytet każdej formie niezależnej bądź kreatywnej działalności, tak aby zapobiegać instytucjonalizacji tych osób;

45.

zdecydowanie uważa, że należy konsultować się ze starszymi pacjentami przebywającymi w publicznych bądź prywatnych domach opieki w kwestii funkcjonowania tych instytucji;

46.

podkreśla, że coraz liczniejszy personel medyczny i paramedyczny musi być doskonale wyszkolony i przygotowany na to, że ze względu na płeć i wiek starszych kobiet należy uwzględniać ich szczególne potrzeby psychologiczne oraz w zakresie relacji i informacji;

47.

apeluje o to, by w ramach kształcenia personelu medycznego więcej uwagi poświęcono umiejętności słuchania i zagadnieniom psychologicznym; wzywa też do większego zaangażowania pracowników socjalnych w przedmiotową politykę zapobiegania;

48

popiera stowarzyszenia i serwisy telefoniczne zapewniające opiekę, ochronę i wsparcie psychologiczne osobom w podeszłym wieku;

49.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do tego, aby uwzględniając problematykę płci gromadziły dane i wymieniały się dobrymi praktykami, które mogłyby prowadzić do rozpoznania dobrych praktyk w zakresie dostępu do świadczeń zdrowotnych, w szczególności w odniesieniu do biurokracji, oraz mogłyby przyczynić się do opracowania konkretnych środków i strategii politycznych umożliwiających podniesienie jakości życia kobiet starszych, a także do udzielania rządom porad w kwestii kreowania w państwach członkowskich otoczenia sprzyjającego zwiększaniu świadomości w zakresie chorób związanych z wiekiem;

50.

zachęca państwa członkowskie do zwiększania profilaktycznej opieki zdrowotnej dla kobiet starszych, na przykład poprzez zapewnienie dostępnych i regularnych badań mammograficznych i cytologii, w celu zlikwidowania limitów wiekowych w dostępie do profilaktyki zdrowotnej, takiej jak badania przesiewowe pod kątem raka piersi, a także zwiększenia świadomości w kwestii znaczenia badań przesiewowych;

51.

wzywa Komisję do zwiększenia wysiłków w celu rozpowszechniania w całej Unii Europejskiej kultury zapobiegania, a państwa członkowskie – do zwiększenia liczby specjalnych kampanii informacyjnych i uświadamiających w szkołach, uniwersytetach, miejscach pracy i ośrodkach dla osób starszych, we współpracy z pracownikami tych sektorów, władz lokalnych i organizacji pozarządowych;

52.

z zaniepokojeniem odnotowuje wyniki badań UE opublikowane w kwietniu 2011 r., które pokazują, że około 28 % kobiet, w wieku 60 lat lub powyżej było niewłaściwie traktowanych w ciągu ostatnich 12 miesięcy; uważa, że należy nadać priorytet ochronie osób w podeszłym wieku przed nadużyciami, niewłaściwym traktowaniem, zaniedbywaniem i wykorzystywaniem, intencjonalnym i celowym bądź wynikającym z niedbalstwa; wzywa państwa członkowskie do intensyfikacji działań mających na celu zapobieganie nadużyciom wobec osób starszych w domu i w instytucjach;

53.

w badaniach medycznych ważne jest przyjęcie podejścia uwzględniającego szczególne problemy dotyczące odpowiednio mężczyzn i kobiet;

54

podkreśla, że w strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn (2010–2015) uznaje się, że kobiety i mężczyźni są narażeni na zagrożenia zdrowia i choroby właściwe dla danej płci, co powinno być odpowiednio uwzględnione w badaniach medycznych i usługach zdrowotnych;

55.

wnosi o opracowanie w ramach programu „Horyzont 2020” strategicznego planu badań w dziedzinie zdrowia kobiet na najbliższe dziesięć lat oraz o utworzenie instytutu badań w dziedzinie zdrowia kobiet, aby zapewnić wdrożenie tego planu;

56.

ważne jest zapewnienie obecności kobiet ekspertów w krajowych doradczych komitetach techniczno-naukowych ds. oceny leków;

57.

wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do włączenia nadużyć wobec osób starszych do wspólnego programu badań chorób neurodegeneracyjnych w charakterze tematu badawczego, tak aby oszacować częstotliwość ich występowania oraz wpływ na osoby cierpiące na demencję;

58

popiera Europejskie partnerstwo na rzecz innowacji sprzyjającej aktywnemu starzeniu się w dobrym zdrowiu, będące inicjatywą pilotażową mającą na celu wydłużenie o 2 lata liczby lat w dobrym zdrowiu obywateli UE do 2020 r. oraz zmierzającą do przysporzenia Europie trojakich korzyści poprzez poprawę zdrowia i jakości życia, jak również zwiększenie stabilności i efektywności systemów opieki;

59.

z zadowoleniem przyjmuje projekty i inicjatywy mające na celu poprawę przyzwyczajeń żywieniowych i stylu życia (takie jak projekt EATWELL, platforma UE ds. żywienia, aktywności fizycznej i zdrowia, ramy w zakresie ograniczenia spożycia soli), jak również Partnerstwo europejskie na rzecz walki z rakiem;

60.

podkreśla, że wszystkie cele i działania ujęte w drugim wspólnotowym programie działań w dziedzinie zdrowia powinny przyczynić się do propagowania lepszego zrozumienia oraz większego stopnia uznania odpowiednich potrzeb mężczyzn i kobiet i odpowiednich podejść do ochrony zdrowia;

61.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący pakietu w dziedzinie polityki spójności (2014–2020), w którym wskazano aktywne starzenie się w dobrym zdrowiu oraz innowacje jako priorytety inwestycyjne;

62.

ubolewa, że 97 % budżetu przeznaczonego na ochronę zdrowia jest poświęcone na leczenie chorób niezakaźnych, a tylko 3 % na działania zapobiegawcze, podczas gdy koszty leczenia chorób niezakaźnych i zarządzania nimi gwałtownie rosną z powodu większego dostępu do diagnostyki i terapii; wzywa w związku z tym państwa członkowskie, by poświęcały większą część swoich budżetów na działania zapobiegawcze;

63.

wzywa Komisję, by kładła większy nacisk na kwestię przyczyn chorób i w tym celu propagowała profilaktykę we wszystkich sektorach i na wszystkich szczeblach społecznych; wzywa Komisję do promocji zdrowia poprzez odpowiednio wczesną diagnostykę chorób, prowadzenie zdrowego trybu życia, odpowiednią opiekę zdrowotną i dopilnowanie, by starsi pracownicy mieli właściwe warunki pracy;

64.

wzywa państwa członkowskie do większego skoncentrowania się na kampaniach zwiększających świadomość w kwestii osteoporozy oraz do udzielania jaśniejszych informacji na temat wczesnej diagnostyki osteoporozy w celu zapobiegania złamaniom, w tym poprzez bardziej powszechny dostęp do badań densytometrycznych kości;

65.

popiera wyzwanie dotyczące płci zainicjowane przez WHO, według którego konieczna jest lepsza ocena czynników ryzyka wpływających na zdrowie kobiet; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zalecenia WHO dotyczące budowania przyjaznego otoczenia dla osób w podeszłym wieku oraz zwiększania możliwości dla kobiet starszych w zakresie wnoszenia produktywnego wkładu na rzecz społeczeństwa, w tym w ramach współpracy międzysektorowej, tak aby identyfikować i propagować działania poza sektorem zdrowia, które mogą przynieść lepsze skutki zdrowotne dla kobiet;

66.

zwraca się do państw członkowskich, aby podczas szkoleń pracowników medycznych i paramedycznych podkreślały różnice w obrazie klinicznym i objawach chorób układu krążenia u kobiet, podkreślając korzyści płynące z szybkiej interwencji;

67.

wzywa Komisję i Radę do wspierania w ramach programu „Horyzont 2020” ściślejszej współpracy naukowej i badań porównawczych nad stwardnieniem rozsianym w Unii Europejskiej, aby łatwiej można było zapewnić odpowiednie leczenie w celu zapobiegania tej chorobie, która powoduje poważne ograniczenia sprawności ruchowej, w szczególności u starszych kobiet;

68.

wzywa Komisję do dalszego wspierania specjalnych kampanii podnoszących świadomość szczególnie skierowanych do starszych kobiet i koncentrujących się na zaleceniach uwzględniających kwestie płci i wieku dotyczących prawidłowego odżywiania się oraz znaczenia aktywności fizycznej jako czynników, które mogą odgrywać rolę w zapobieganiu upadkom i zmniejszyć występowanie chorób układu krążenia, osteoporozy i niektórych rodzajów raka;