7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Schleswig-Holsteinisches Oberverwaltungsgericht – Niemcy) – Landesamt für Landwirtschaft, Umwelt und ländliche Räume des Landes Schleswig-Holstein/Dr. med. vet. Uta Wree

(Sprawa C-422/13) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Rolnictwo - Wspólna polityka rolna - System płatności jednolitych - Rozporządzenie (WE) nr 73/2009 - Artykuł 34 ust. 2 lit. a) - Pojęcie „powierzchni kwalifikującej się do objęcia pomocą” - Pojęcie „powierzchni użytków rolnych” - Powierzchnia stanowiąca renaturyzowaną okładzinę zamkniętego składowiska odpadów - Wykorzystanie do prowadzenia działalności rolniczej - Dopuszczalność])

(2015/C 294/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Schleswig-Holsteinisches Oberverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Landesamt für Landwirtschaft, Umwelt und ländliche Räume des Landes Schleswig-Holstein

Strona pozwana: Dr. med. vet. Uta Wree

Sentencja

Artykuł 34 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 należy interpretować w ten sposób, że powierzchnia, która obejmuje okładzinę składowiska odpadów znajdującego się pod poeksploatacyjnym nadzorem, stanowi „powierzchnię użytków rolnych” w rozumieniu tego przepisu, jeśli jest ona faktycznie wykorzystywana jako trwałe użytki zielone.

(1) Dz.U. C 304 z 19.10.2013.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 1 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht – Niemcy) – Bund für Umwelt und Naturschutz Deutschland e.V./Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-461/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Polityka Unii w dziedzinie gospodarki wodnej - Dyrektywa 2000/60/WE - Artykuł 4 ust. 1 - Cele środowiskowe w odniesieniu do wód powierzchniowych - Pogorszenie się stanu części wód powierzchniowych - Przedsięwzięcie dotyczące przebudowy drogi wodnej - Obowiązek zakazania przez państwa członkowskie każdego projektu mającego albo mogącego wywołać negatywny wpływ na stan części wód powierzchniowych - Kryteria decydujące przy ocenie wystąpienia pogorszenia się stanu części wód powierzchniowych))

(2015/C 294/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Bund für Umwelt und Naturschutz Deutschland e.V.

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

przy udziale: Freie Hansestadt Bremen

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 lit. a) ppkt (i)–(iii) dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej należy interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie są zobowiązane – z zastrzeżeniem przyznania odstępstwa – do odmowy zgody na konkretne przedsięwzięcie w przypadku, gdy może ono spowodować pogorszenie się stanu części wód powierzchniowych lub gdy zagraża uzyskaniu dobrego stanu wód powierzchniowych lub dobrego potencjału ekologicznego i dobrego stanu chemicznego takich wód w dacie przewidzianej w tej dyrektywie.

Pojęcie „pogorszenia […] stanu” części wód powierzchniowych, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. a) ppkt (i) dyrektywy 2000/60/WE należy interpretować w ten sposób, że pogorszenie zachodzi od momentu, gdy przynajmniej jeden z elementów jakości w rozumieniu załącznika V do dyrektywy ulega obniżeniu o jedną klasę, nawet jeżeli to pogorszenie nie wyraża się w ogólnej zmianie zaklasyfikowania części wód powierzchniowych. Niemniej jednak, jeśli dany element jakości w rozumieniu tego załącznika znajduje się już w najniższej klasie, każde pogorszenie tego elementu stanowi „pogorszenie stanu” części wód powierzchniowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. a) ppkt (i).

(1) Dz.U. C 352 z 30.11.2013.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/4

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 9 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione – Włochy) – Ministero dell’Economia e delle Finanze i in./Francesco Cimmino i in.

(Sprawa C-607/13) (1)

([Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Rolnictwo - Wspólna organizacja rynków - Banany - Rozporządzenie (WE) nr 2362/98 - Artykuł 7, art. 11 i art. 21 - Kontyngenty taryfowe - Banany pochodzące z krajów AKP - Nowy podmiot gospodarczy - Zezwolenia na przywóz - Zakaz przenoszenia praw wynikających z pozwoleń na przywóz - Nadużycie prawa - Rozporządzenie (WE) nr 2988/95 - Artykuł 4 ust. 3])

(2015/C 294/05)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ministero dell’Economia e delle Finanze, Agenzia delle Dogane, Komisja Europejska

Strona pozwana: Francesco Cimmino, Costantino Elmi, Diletto Nicchi, Vincenzo Nicchi, Ivo Lazzeri, Euclide Lorenzon, Patrizia Mansutti, Maurizio Misturelli, Maurizio Momesso, Mirjam Princic, Marco Raffaelli, Gianni Vecchi, Marco Malavasi, Massimo Malavasi, Umberto Malavasi, Patrizia Mansutti, Carlo Mosca, Luca Nicoli, Raffaella Orsero, Raffaello Orsero, Erminia Palombini, Matteo Surian

Sentencja

Artykuł 7 lit. a) rozporządzenia Komisji (WE) nr 2362/98 z dnia 28 października 1998 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 404/93 w odniesieniu do przywozów bananów do Wspólnoty, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1632/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. w związku z art. 11 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że warunek według którego jednostka gospodarcza musi prowadzić działalność handlową jako importer „na własny rachunek i jako podmiot niezależny”, jest wymagany nie tylko dla rejestracji tej jednostki gospodarczej jako „nowego” podmiotu gospodarczego w rozumieniu tego przepisu, ale również aby zachować ten status w celu przywozu bananów w ramach kontyngentów taryfowych przewidzianych przez rozporządzenie Rady (EWG) nr 404/93 z dnia 13 lutego 1993 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku bananów, zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 1257/1999, z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) oraz zmieniającym i uchylającym niektóre rozporządzenia.

Artykuł 21 ust. 2 rozporządzenia nr 2362/98 (z późniejszymi zmianami) należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie transakcjom takim jak te będące przedmiotem postępowania głównego, w których nowy podmiot gospodarczy kupuje od tradycyjnego podmiotu gospodarczego za pośrednictwem innego podmiotu gospodarczego zarejestrowanego jako nowy przed jego przywozem do Unii, a następnie po przywiezieniu tego towaru do Unii odsprzedaje go temu tradycyjnemu podmiotowi gospodarczemu poprzez tego samego pośrednika, gdy te transakcje stanowią nadużycie, co powinien ustalić sąd odsyłający.

Artykuł 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich należy interpretować w ten sposób, iż stwierdzenie nadużycia w takich okolicznościach jak te, które były przedmiotem postępowania głównego powoduje, że importer, który w sposób sztuczny znalazł się w sytuacji umożliwiającej mu nienależyte skorzystanie z preferencyjnych taryf na przywóz bananów, jest zobowiązany uiścić należności celne za dane produkty niezależnie od sankcji administracyjnych, cywilnoprawnych lub karnoprawnych przewidzianych w przepisach prawa krajowego.

(1) Dz.U. C 61 z 1.3.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret – Dania) – Johannes Demmer/Fødevareministeriets Klagecenter

(Sprawa C-684/13) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Rolnictwo - Wspólna polityka rolna - System płatności jednolitych - Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 - Artykuł 44 ust. 2 - Rozporządzenie (WE) nr 73/2009 - Artykuł 34 ust. 2 lit. a) - Pojęcie „kwalifikującego się hektara” - Obszary graniczące z drogami startowymi, drogami kołowania oraz z zabezpieczeniami przerwanego startu - Wykorzystanie do celów rolniczych - Kwalifikowalność - Odzyskanie nienależnie przyznanej pomocy dla rolnictwa])

(2015/C 294/06)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Vestre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Johannes Demmer

Strona pozwana: Fødevareministeriets Klagecenter

Sentencja

Artykuł 44 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, s. 1) oraz art. 34 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 należy interpretować w ten sposób, że powierzchnia użytków rolnych wykorzystywana jako strefy bezpieczeństwa wokół lotniskowych dróg startowych, dróg kołowania oraz zabezpieczeń przerwanego startu, które podlegają szczególnym zasadom i ograniczeniom, stanowi obszar kwalifikujący się do objęcia rozpatrywaną pomocą pod warunkiem, że, po pierwsze, rolnik, który wykorzystuje ten obszar, posiada przy tym wystarczającą samodzielność, by prowadzić działalność rolniczą, a po drugie, że jest on w stanie prowadzić tę działalność na wspomnianym obszarze, mimo ograniczeń wynikających z prowadzenia na tym właśnie obszarze działalności pozarolniczej.

Artykuł 137 rozporządzenia nr 73/2009 należy interpretować w ten sposób, że rolnik, który został poinformowany przed dniem 1 stycznia 2010 r. o tym, iż dokonany na jego rzecz przydział uprawnień do płatności był nienależny, nie może w zasadny sposób powoływać się na ten artykuł w celu potwierdzenia wspomnianych uprawnień.

Artykuł 73 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2184/2005 z dnia 23 grudnia 2005 r. należy interpretować w ten sposób, że powinno uznać się, iż rolnik mógł rozsądnie wykryć, że nie kwalifikowały się do objęcia rozpatrywaną pomocą obszary, co do których rolnik nie posiada żadnego marginesu swobody w prowadzeniu działalności rolniczej lub na których nie jest w stanie prowadzić tej działalności z powodu ograniczeń wynikających z prowadzenia na tych właśnie obszarach działalności pozarolniczej. Oceny tego, czy popełniony błąd mógł zostać rozsądnie wykryty przez rolnika, należy dokonać według stanu na chwilę płatności pomocy. Oceny na podstawie art. 73 ust. 4 rozporządzenia nr 796/2004 należy dokonać oddzielnie dla każdego z rozpatrywanych lat.

Artykuł 73 ust. 5 rozporządzenia nr 796/2004 zmienionego rozporządzeniem nr 2184/2005 powinien być interpretowany w ten sposób, że w okolicznościach takich jak okoliczności sporu będącego przedmiotem postępowania głównego należy uznać, iż dany rolnik działał w dobrej wierze, jeśli był rzeczywiście przekonany, że rozpatrywane obszary kwalifikowały się do objęcia pomocą. Ocena dobrej wiary rolnika w rozumieniu art. 73 ust. 5 rozporządzenia nr 796/2004 powinna zostać dokonana oddzielnie dla każdego z rozpatrywanych lat, a dobra wiara danego rolnika powinna utrzymywać się do końca czwartego roku następującego po dacie płatności pomocy.

(1) Dz.U. C 85 z 22.3.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/6

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 9 lipca 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Francuska

(Sprawa C-63/14) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Pomoc państwa - Pomoc bezprawnie przyznana i niezgodna z rynkiem wewnętrznym - Obowiązek odzyskania - Całkowita niemożliwość - Rekompensaty za usługę dodatkową względem usługi podstawowej))

(2015/C 294/07)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: B. Stromsky, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues, D. Colas, N. Rouam i J. Bousin, pełnomocnicy)

Sentencja

Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 288 akapit czwarty TFUE i art. 3–5 decyzji Komisji 2013/435/UE z dnia 2 maja 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.22843 (2012/C) (ex 2012/NN) wdrożonej przez Francję na rzecz Société Nationale Corse Méditerranée i Compagnie Méridionale de Navigation, ponieważ nie podjęła w wyznaczonym terminie wszelkich niezbędnych środków w celu odzyskania od Société nationale maritime Corse-Méditerranée (SNCM) SA pomocy państwa uznanej za niezgodną z prawem i z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 2 ust. 1, nie anulowała w wyznaczonych terminach wszystkich wypłat pomocy, o której mowa w art. 2 ust. 1 tej decyzji, oraz nie poinformowała Komisji Europejskiej w wyznaczonym terminie o środkach podjętych w celu zastosowania się do tej decyzji.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 135 z 5.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/7

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 9 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Maramureș – Rumunia) – Cabinet Medical Veterinar Dr. Tomoiagă Andrei/Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Cluj Napoca prin Administrația Județeană a Finanțelor Publice Maramureș

(Sprawa C-144/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 273 i 287 - Obowiązek dokonania z urzędu rejestracji podatnika do celów podatku VAT - Opodatkowanie usług weterynaryjnych - Zasada pewności prawa - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań])

(2015/C 294/09)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Maramureș

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Cabinet Medical Veterinar Dr. Tomoiagă Andrei

Strona pozwana: Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Cluj Napoca prin Administrația Județeană a Finanțelor Publice Maramureș

Sentencja

Artykuł 273 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2009/162/UE z dnia 22 grudnia 2009 r. nie zobowiązuje państw członkowskich do zarejestrowania z urzędu podatnika w celu pobrania podatku od wartości dodanej wyłącznie na podstawie deklaracji podatkowych innych niż deklaracje dotyczące tego podatku, nawet jeśli pozwoliłyby one na stwierdzenie przekroczenia przez tego podatnika progu kwalifikującego do zwolnienia z tego podatku.

Zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań nie sprzeciwiają się temu, aby administracja podatkowa uznała, że usługi weterynaryjne są objęte podatkiem od wartości dodanej w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym, jeżeli taka decyzja oparta jest na jasnych zasadach, a praktyka tego organu administracji nie była tego rodzaju, że mogła prowadzić do wywołania w świadomości ostrożnego i należycie poinformowanego podmiotu gospodarczego racjonalnego oczekiwania, że taki podatek nie zostanie zastosowany do tego rodzaju usług, czego potwierdzenie należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 212 z 7.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 9 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – Minister van Buitenlandse Zaken/K, A

(Sprawa C-153/14) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2003/86/WE - Artykuł 7 ust. 2 - Łączenie rodzin - Środki integracji - Uregulowanie krajowe nakładające na członków rodziny obywatela państwa trzeciego legalnie przebywającego w danym państwie członkowskim obowiązek złożenia egzaminu z integracji społecznej dla celów wjazdu na terytorium tego państwa członkowskiego - Koszty takiego egzaminu - Zgodność)

(2015/C 294/10)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Minister van Buitenlandse Zaken

Strona pozwana: K, A

Sentencja

Artykuł 7 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin należy interpretować w ten sposób, państwa członkowskie, przed wydaniem obywatelom państw trzecich zezwolenia na wjazd i pobyt na ich terytorium w ramach łączenia rodzin, mogą wymagać od tych obywateli, by zdali oni egzamin z integracji społecznej, taki jak ten, którego dotyczą postępowania główne, obejmujący ocenę podstawowej znajomości języka, jak również podstawowej wiedzy o społeczeństwie danego państwa członkowskiego, i wiążący się z ponoszeniem różnych kosztów, jeżeli warunki stosowania takiego obowiązku nie spowodują, że wykonywanie prawa do łączenia rodzin stanie się niemożliwe lub nadmiernie utrudnione. W okolicznościach takich jak w postępowaniach głównych warunki te, w zakresie, w jakim nie pozwalają na uwzględnienie szczególnych okoliczności stanowiących obiektywną przeszkodę w złożeniu przez zainteresowanych tego egzaminu, oraz w zakresie, w jakim ustalają koszty związane z takim egzaminem na zbyt wysokim poziomie, powodują, że wykonywanie prawa do łączenia rodzin staje się niemożliwe lub nadmiernie utrudnione.

(1) Dz.U. C 194 z 24.6.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 9 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo – Hiszpania) – María José Regojo Dans/Consejo de Estado

(Sprawa C-177/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 1999/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Klauzule 3 i 4 - Zasada niedyskryminacji - Personel „eventual” - Odmowa przyznania dodatku trzyletniego za wysługę lat - Obiektywne powody))

(2015/C 294/11)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: María José Regojo Dans

Strona pozwana: Consejo de Estado

Sentencja

Pojęcie „pracownika na czas określony” w rozumieniu klauzuli 3.1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC należy interpretować w ten sposób, że obejmuje pracownika takiego jak skarżąca w postępowaniu głównym.

Klauzulę 4.1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak omawiane w postępowaniu głównym, które pozbawia, bez powołania się na obiektywne powody, pracowników zatrudnianych na stanowiskach doradczych i asystenckich prawa do dodatku trzyletniego za wysługę lat, który przysługuje między innymi urzędnikom mianowanym, jeżeli w zakresie pobierania tego dodatku obie kategorie pracowników znajdują się w sytuacji porównywalnej, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 253 z 4.8.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/10

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 9 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj – Rumunia) – Radu Florin Salomie, Nicolae Vasile Oltean/Direcția Generală a Finanțelor Publice Cluj

(Sprawa C-183/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 167, 168, 179 i 213 - Zmiana kwalifikacji transakcji przez krajową administrację podatkową na działalność gospodarczą objętą podatkiem VAT - Zasada pewności prawa - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań - Przepisy krajowe uzależniające korzystanie z prawa do odliczenia od identyfikacji danego przedsiębiorcy do celów VAT i złożenia deklaracji w zakresie tego podatku])

(2015/C 294/12)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Cluj

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Radu Florin Salomie, Nicolae Vasile Oltean

Strona pozwana: Direcția Generală a Finanțelor Publice Cluj

Sentencja

Zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań nie sprzeciwiają się w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym, aby krajowa administracja podatkowa w następstwie kontroli skarbowej podjęła decyzję o objęciu transakcji podatkiem od wartości dodanej oraz nałożyła dodatkowe zobowiązania podatkowe, pod warunkiem, że decyzja ta oparta jest na jasnych i precyzyjnych zasadach, a praktyka tego organu administracji nie była tego rodzaju, że mogła prowadzić do wywołania w świadomości ostrożnego i należycie poinformowanego podmiotu gospodarczego racjonalnego oczekiwania, że taki podatek nie zostanie zastosowany do tych transakcji, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego. Dodatkowe zobowiązania podatkowe nałożone w takich okolicznościach muszą być zgodne z zasadą proporcjonalności.

Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej sprzeciwia się w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym przepisom krajowym, na mocy których prawo do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej należnego lub zapłaconego od towarów lub usług wykorzystanych do celów transakcji podlegających opodatkowaniu zostało odmówione podatnikowi, który ma natomiast zapłacić podatek, który powinien był pobrać, wyłącznie z tego względu, że nie był on zarejestrowany do celów podatku od wartości dodanej przy dokonywaniu tych transakcji, i to do czasu gdy nie został on prawidłowo zarejestrowany do celów podatku od wartości dodanej i nie została złożona deklaracja w zakresie należnego podatku.

(1) Dz.U. C 253 z 4.8.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/10

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 2 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovno sodišče – Słowenia) – NLB Leasing d.o.o./Republika Slovenija

(Sprawa C-209/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - VAT - Dyrektywa 2006/112/WE - Dostawa towarów lub świadczenie usług - Umowa leasingu - Zwrot leasingodawcy nieruchomości będącej przedmiotem umowy leasingu - Pojęcie „anulowania, wypowiedzenia, rozwiązania, całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności” - Prawo leasingodawcy do obniżenia podstawy opodatkowania - Podwójne opodatkowanie - Świadczenia odrębne - Zasada neutralności podatkowej))

(2015/C 294/13)

Język postępowania: słoweński

Sąd odsyłający

Vrhovno sodišče

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: NLB Leasing d.o.o.

Strona pozwana: Republika Slovenija

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1, art. 14 i art. 24 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy umowa leasingu nieruchomości przewiduje, iż własność zostaje przeniesiona na leasingobiorcę z końcem tej umowy lub że istotne atrybuty własności zostają oddane do dyspozycji leasingobiorcy, w szczególności gdy przeniesiona zostaje na niego większość pożytków i ryzyka związanych z tytułem prawnym do tej nieruchomości i gdy zaktualizowana suma rat jest praktycznie taka sama jak wartość rynkowa towaru, transakcję, która wynika z takiej umowy, należy uważać za transakcję nabycia dobra inwestycyjnego.

Artykuł 90 ust. 1 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie pozwala podatnikowi na obniżenie podstawy opodatkowania, jeżeli podatnik ten otrzymał w rzeczywistości wszystkie płatności w zamian za spełnione przez niego świadczenie lub jeśli – bez rozwiązania czy anulowania umowy – druga strona umowy przestaje być zobowiązana do zapłaty podatnikowi uzgodnionej ceny.

Zasadę neutralności podatkowej należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie temu, aby z jednej strony usługa leasingu, którego przedmiotem są nieruchomości, a z drugiej strony zbycie tych nieruchomości osobie trzeciej (niebędącej stroną umowy leasingu) podlegały odrębnemu opodatkowaniu dla celów podatku od wartości dodanej, jeżeli transakcji tych nie można traktować jako tworzących jedno świadczenie, co powinien ocenić sąd odsyłający.

(1) Dz.U. C 202 z 30.6.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 9 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgericht Verden – Niemcy) – Ender Balkaya/Kiesel Abbruch- und Recycling Technik GmbH

(Sprawa C-229/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 98/59/WE - Artykuł 1 ust. 1 lit. a) - Zwolnienia grupowe - Pojęcie pracownika - Członek zarządu spółki kapitałowej - Osoba zatrudniona w ramach środka szkolenia i przekwalifikowania zawodowego otrzymująca pomoc publiczną w celu kształcenia i niepobierająca wynagrodzenia od pracodawcy])

(2015/C 294/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Arbeitsgericht Verden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ender Balkaya

Strona pozwana: Kiesel Abbruch- und Recycling Technik GmbH

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu lub praktyce krajowej, które przy obliczaniu określonej w tym przepisie dyrektywy liczby zatrudnionych pracowników nie uwzględniają członka zarządu spółki kapitałowej, takiego jak ten, którego sytuacja jest rozpatrywana w postępowaniu głównym, który wykonuje swoje czynności pod kierownictwem i pod kontrolą innego organu tej spółki, otrzymuje w zamian wynagrodzenie i sam nie posiada żadnego udziału we wspomnianej spółce.

Artykuł 1 ust. 1 lit. a) dyrektywy 98/59 należy interpretować w ten sposób, że osobę taką jak ta, której sytuacja jest rozpatrywana w postępowaniu głównym, która wykonuje praktyczne czynności w przedsiębiorstwie w ramach praktyki, nie otrzymując wynagrodzenia od swojego pracodawcy, lecz która w celu zdobycia lub pogłębienia wiedzy lub ukończenia kształcenia zawodowego otrzymuje za te czynności – uznane przez organ publiczny odpowiedzialny za promowanie zatrudnienia – pomoc finansową od tego organu, należy uważać za pracownika w rozumieniu tego przepisu.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/13

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 9 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovno sodišče – Słowenia) – Petar Kezić s.p. Trgovina Prizma/Republika Slovenija

(Sprawa C-331/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej - Szósta dyrektywa 77/388/EWG - Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 ust. 1 - Opodatkowanie - Transakcje na nieruchomościach - Sprzedaż terenów zaliczonych do majątku prywatnego osoby fizycznej wykonującej działalność samodzielnego przedsiębiorcy - Podatnik działający w takim charakterze))

(2015/C 294/17)

Język postępowania: słoweński

Sąd odsyłający

Vrhovno sodišče

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Petar Kezić s.p. Trgovina Prizma

Strona pozwana: Republika Slovenija

Sentencja

Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym, w których podatnik nabył działki, z których część zaliczył do swego majątku prywatnego, a część do majątku przedsiębiorstwa i na których całości wybudował, jako podatnik, centrum handlowe, które następnie sprzedał, podobnie jak działki, na których wzniesiony został ten budynek, sprzedaż działek zaliczonych do majątku prywatnego tego podatnika musi podlegać podatkowi od wartości dodanej, jako że podatnik ów działał w ramach tej transakcji w takim charakterze.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/14

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 2 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Mons – Belgia) – État belge/Nathalie De Fruytier

(Sprawa C-334/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Szósta dyrektywa VAT - Zwolnienia niektórych rodzajów działalności prowadzonej w interesie publicznym - Artykuł 13 część A ust. 1 lit. b) i c) - Opieka szpitalna i medyczna - Działalność ściśle związana - Działalność polegająca na przewozie organów i próbek pochodzących od ludzi do celów przeprowadzenia analizy medycznej albo zapewnienia opieki medycznej lub terapeutycznej - Działalność prowadzona samodzielnie - Szpitale i ośrodki medyczne i diagnostyczne - Placówka o podobnym charakterze])

(2015/C 294/18)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Mons

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: État belge

Strona pozwana: Nathalie De Fruytier

Sentencja

Artykuł 13 część A ust. 1 lit. b) i c) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy intepretować w ten sposób, że nie ma on zastosowania do działalności polegającej na przewozie organów i próbek pochodzących od ludzi do celów przeprowadzenia analizy medycznej albo zapewnienia opieki medycznej lub terapeutycznej, wykonywanej przez osobę trzecią prowadzącą samodzielnie działalność gospodarczą na rzecz klinik i laboratoriów, której świadczenia są objęte zwrotem z systemu zabezpieczeń społecznych. W szczególności, taka działalność nie może korzystać ze zwolnienia z podatku od wartości dodanej z tytułu świadczeń ściśle związanych ze świadczeniami o charakterze medycznym, takimi jak przewidziane we wspomnianym art. 13 część A ust. 1 lit. b), ponieważ ta prowadząca samodzielnie działalność gospodarczą osoba trzecia nie może być uznana za „podmiot prawa publicznego” ani za „szpital”, „ośrodek medyczny”, „ośrodek diagnostyczny”, ani za żadną inną „oficjalnie uznaną placówkę o podobnym charakterze” prowadzącą działalność na warunkach porównywalnych z warunkami obowiązującymi podmioty prawa publicznego.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/15

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 9 lipca 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Judecătoria Câmpulung – Rumunia) – Maria Bucura/SC Bancpost SA

(Sprawa C-348/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 87/102/EWG - Artykuł 1 ust. 2 lit. a) - Kredyt konsumencki - Pojęcie konsumenta - Dyrektywa 93/13/EWG - Artykuł 2 lit. b), art. od 3 do 5 i art. 6 ust. 1 - Nieuczciwe warunki - Badanie z urzędu przez sąd krajowy - Warunki „wyrażone prostym i zrozumiałym językiem” - Informacje, które należy podać wierzycielowi))

(2015/C 294/19)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Judecătoria Câmpulung

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Maria Bucura

Strona pozwana: SC Bancpost SA

Przy udziale: Vasile Ciobanu

Sentencja

Artykuł 1 ust. 2 lit. a) dyrektywy Rady z dnia 22 grudnia 1986 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących kredytu konsumenckiego, zmienionej dyrektywą 98/7/WE Parlamentu Europejskiego i rady z dnia 16 lutego 1998 r. oraz art. 2 lit. b) dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, iż pojęciem konsumenta w rozumieniu tych przepisów objęta jest osoba fizyczna znajdująca się w sytuacji współdłużnika w ramach umowy zawartej ze sprzedawcą lub dostawcą, jeżeli działa w celu, który można uznać za niezwiązany z jej działalnością handlową lub zawodową.

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że do sądu krajowego należy dokonanie z urzędu oceny nieuczciwego, w rozumieniu tego przepisu, charakteru warunku umowy zawartej pomiędzy konsumentem a sprzedawcą lub dostawcą, jeżeli sądowi temu znane są okoliczności faktyczne i prawne potrzebne w tym celu.

Artykuły od 3 do 5 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w ramach oceny nieuczciwego charakteru, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 tej dyrektywy, warunków umowy kredytu konsumenckiego, sąd krajowy musi uwzględnić ogół okoliczności towarzyszących zawarciu te umowy. W tym względzie do sądu należy ustalenie czy w rozpatrywanej sprawie konsumentowi podano wszystkie informacje, które mogą mieć wpływ na zakres jego obowiązków pozwalające mu ocenić między innymi całkowity koszt kredytu. W ramach tej oceny decydującą rolę ma po pierwsze to czy warunki umowne zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem w sposób taki iż umożliwiają przeciętnemu konsumentowi, czyli konsumentowi właściwie poinformowanemu oraz dostatecznie uważnemu i rozsądnemu, na ocenę tego kosztu i po drugie okoliczność związana z brakiem podania w umowie kredytu konsumenckiego informacji uważanych, w świetle charakteru towarów i usług będących jego przedmiotem, za istotne, a w szczególności informacji określonych w art. 4 dyrektywy 87/102 w brzmieniu zmienionym.

(1) Dz.U. C 361 z 13.10.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 18 maja 2015 r. – combit Software GmbH/Commit Business Solutions Ltd.

(Sprawa C-223/15)

(2015/C 294/22)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf.

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek zaskarżenia: combit Software GmbH

Druga strona postępowania: Commit Business Solutions Ltd

Pytania prejudycjalne (1)

Jakie skutki dla oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd wspólnotowego znaku towarowego ma okoliczność, gdy z perspektywy przeciętnego konsumenta części państw członkowskich podobieństwo brzmienia wspólnotowego znaku towarowego z oznaczeniem, któremu zarzuca się naruszenie znaku towarowego, jest neutralizowane różnicą w znaczeniu, jednak nie z perspektywy przeciętnego konsumenta z innych państw członkowskich:

a)	Czy dla oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd miarodajna jest perspektywa jednej części albo perspektywa innej części albo perspektywa fikcyjnego przeciętnego konsumenta wszystkich państw członkowskich?

b)	Czy należy potwierdzić naruszenie wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do całego terytorium UE, jeżeli prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd występuje jedynie w jednej części albo czy wówczas należy dokonać rozróżnienia pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz.U. L 78, s. 1.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Polska) w dniu 21 maja 2015 r. – Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, Petrotel sp. z o.o. w Płocku przeciwko Polkomtel sp. z o.o.

(Sprawa C-231/15)

(2015/C 294/24)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, Petrotel sp. z o.o. w Płocku

Strona pozwana: Polkomtel sp. z o.o.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 4 ust. 1 zd. 1 i 3 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku zaskarżenia przez przedsiębiorstwo udostępniające sieć decyzji krajowego organu regulacyjnego określającej stawki za zakańczanie połączeń w sieci tego przedsiębiorstwa (decyzja MTR), a następnie zaskarżenia przez to przedsiębiorstwo kolejnej decyzji krajowego organu regulacyjnego zmieniającej umowę łączącą adresata decyzji MTR z innym przedsiębiorstwem w ten sposób, by stawki uiszczane przez to inne przedsiębiorstwo z tytułu zakańczania połączeń w sieci adresata decyzji MTR odpowiadały stawkom określonym w decyzji MTR (decyzja wykonawcza), sąd krajowy stwierdziwszy, że decyzja MTR została uchylona, nie może uchylić decyzji wykonawczej z uwagi na treść art. 4 ust. 1 zd. 4 dyrektywy 2002/21 oraz wynikające z zasady uzasadnionych prawnie oczekiwań lub zasady pewności prawa interesy przedsiębiorstwa będącego beneficjentem decyzji wykonawczej, czy też art. 4 ust. 1 zd. 1 i 3 dyrektywy 2002121w związku z art. 47 Karty Praw Podstawowych należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy może uchylić decyzję wykonawczą krajowego organu regulacyjnego i w konsekwencji znieść przewidziane w niej obowiązki za okres poprzedzający orzeczenie jeżeli uzna, że jest to konieczne do udzielenia skutecznej ochrony praw przedsiębiorstwu wnoszącemu odwołanie od decyzji krajowego organu regulacyjnego egzekwującej obowiązki przewidziane w uchylonej następnie decyzji MTR?

(1) Dz.U. L 108, s.33; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 13 Tom 029 P. 349 – 366.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/19

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 18 marca 2015 r. w sprawie T-250/13 Naazneen Investments Limited/Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 28 maja 2015 r. przez Naazneen Investments Ltd

(Sprawa C-252/15 P)

(2015/C 294/25)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Naazneen Investments Ltd (przedstawiciele: P. Goldenbaum, Rechtsanwältin, I. Rohr, Rechtsanwältin)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Energy Brands, Inc.

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 18 marca 2015 r. wydanego w sprawie T-250/13;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej wydanej w sprawie R-1101/2011-2 i, pomocniczo, w razie potrzeby przekazanie sprawy do rozpoznania przez Sąd;

—	obciążenie OHIM własnymi kosztami postępowania oraz kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszącą odwołanie w postępowaniach przed Trybunałem, Sądem i Izbą Odwoławczą; oraz

—	w sytuacji gdyby Energy Brands, Inc. wstąpiła do postępowania, obciążenie Energy Brands, Inc. kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd: dokonał błędnej wykładni zakresu art. 75 i art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 (1); nie dokonał prawidłowej całościowej oceny wszystkich przedstawionych dowodów ani wszystkich istotnych okoliczności niniejszej sprawy lub błędnie nie stwierdził braku uzasadnienia Izby Odwoławczej w tym względzie; nie uwzględnił wystarczająco lub błędnie zastosował zasady wywiedzione z orzecznictwa. Ponadto w licznych stwierdzeniach Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne.

I. Naruszenie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009

Sąd naruszył prawo stwierdzając, że Izba Odwoławcza przedstawiła odpowiednie uzasadnienie swojej decyzji. W szczególności nie rozważył, że Izba Odwoławcza całkowicie pominęła strony 6–22 pisma zawierającego odwołanie oraz że nie uwzględniła wszystkich przedstawionych dowodów ani nie przedstawiła żadnych argumentów na poparcie swoich stwierdzeń. W kontekście oceny uzasadnionych powodów nieużywania Sąd naruszył przepisy postępowania, opierając swoje stwierdzenie na nowym argumencie opartym na podnoszonym zobowiązaniu licencjobiorcy do kontrolowania i nadzorowania wytwarzania towarów.

II. Naruszenie art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009

1. Rzeczywiste używanie

Sąd:

—	błędnie stwierdził, że Izba Odwoławcza uwzględniła złożone pod przysięgą oświadczenia, mimo że nie rozpatrzyła ona kwestii mocy dowodowej tych oświadczeń;

—	oparł swoje stwierdzenia na nieprawidłowo ustalonych okolicznościach faktycznych, potwierdzając bardzo ograniczoną wartość gospodarczą zamówienia dwunastu palet butelek w celu dokonania „próbnej sprzedaży”;

—	błędnie ustalił i zastosował zasadę, zgodnie z którą rynek znacznych rozmiarów, taki jak rynek napojów jako towarów masowej konsumpcji, automatycznie skutkuje wzmocnionymi wymogami w odniesieniu do zakresu używania;

—	nie przestrzegał zasady braku wymogu nieprzerwanego używania;

—	naruszył prawo stwierdzając, że względy, dla których znak towarowy nie był intensywniej używany ani używany w całym istotnym okresie, należy rozpatrywać wyłącznie w ramach oceny uzasadnionych powodów nieużywania;

—	nie uwzględnił rozróżnienia między wypadkami „nieużywania” a wypadkami „ograniczonego używania”;

—	błędnie wskazał na zasadę, zgodnie z którą, gdy izba odwoławcza dokonuje oceny rzeczywistego używania znaku towarowego, musi ona wyłącznie uwzględnić dowody istnienia takiego używania, a nie dowody uzasadniające nieużywanie tego znaku towarowego;

—	błędnie stwierdził, że w kontekście reklamy i innej działalności promocyjnej istotne są wyłącznie kampanie o znacznej skali;

—	błędnie nie uznał istotności wydruków z witryny internetowej właściciela znaku towarowego oraz nie uwzględnił wyjaśnień ani dowodów przedstawionych w tym względzie;

—	dokonał błędnej wykładni terminu „symboliczny”.

W kontekście badania istotności nieznacznego wolumenu handlu w fazach nowego lub ponownego wprowadzenia na rynek Sąd:

—	popełnił błąd w obliczeniach;

—	nie uwzględnił wadliwości towarów oraz postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku wszczętego przez osobę trzecią jako wiarygodnego uzasadnienia; oraz

—

naruszył prawo w odniesieniu do wymaganej jakości uzasadnienia ograniczonego zakresu używania. W kontekście rzeczywistego używania względy, dla których znak towarowy nie był używany w szerokim zakresie, nie muszą spełniać wymogu uzasadnionych powodów nieużywania, lecz powinno wystarczać, że uwiarygadniają one względy, dla których ten zakres nie był szeroki.

2. Uzasadnione powody nieużywania

2.1. Problemy dotyczące wytwarzania napojów „SMART WATER”

Sąd:

—	oparł swoje ustalenia na przeinaczonych okolicznościach faktycznych, ponieważ w rzeczywistości nie doszło do zaniedbania obowiązków kontroli wytwarzania towarów i nadzoru nad tym wytwarzaniem;

—

nieprawidłowo zrozumiał kryteria „okoliczności, które powstały niezależnie od woli właściciela znaku towarowego” i „przeszkody dla używania znaku” w rozumieniu art. 19 ust. 1 porozumienia TRIPS, w szczególności nie rozpatrując kwestii, czy wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu nowych towarów były nieracjonalne, lecz wyłącznie rozpatrując, czy było to niemożliwe;

—	nie stwierdził, że wnosząca odwołanie przedstawiła szczegółowe wyjaśnienia dotyczące względów, dla których niemożliwe było łatwe i szybkie podjęcie na nowo wytwarzania i dostaw towarów, czego nie uwzględniła ani Izba Odwoławcza ani nie uwzględnił sam Sąd.

2.2. Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku wszczęte przez osobę trzecią

Sąd

—	nie stwierdził, że postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku jest oczywiście niezależne od woli właściciela znaku towarowego;

—	zastosował nieprawidłowe kryterium, opierając swoje stwierdzenie na wywodzie, że postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku nie stoi na przeszkodzie dla używania tego znaku towarowego przez właściciela;

—

ustalił nieprawidłowe kryterium „bezpośrednich skutków”: Sąd stwierdził, że możliwe jest – w sytuacji gdyby takie postępowanie skutkowało stwierdzeniem wygaśnięcia prawa do znaku – wniesienie skargi o odszkodowanie. Jednakże wskazał on, że nie stanowi to uzasadnionego powodu nieużywania, ponieważ nie jest to „bezpośredni skutek” postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku. Stwierdzenia Sądu w tym względzie są niezgodne z ratio legis wymogu rzeczywistego używania. Zwięzłe stwierdzenie – zgodnie z którym właściciel znaku towarowego powinien ocenić i oszacować ponoszone ryzyko i następnie nadal używać swojego znaku towarowego, pomimo niepewności związanej z koniecznością zapłaty odszkodowania, lub powstrzymać się od używania – skutkuje oczywistą dyskryminacją małych i średnich przedsiębiorstw. Ponadto łatwo mogłoby to skutkować ryzykiem nadużycia postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku przez osoby trzecie zainteresowane zarejestrowanym znakiem towarowym.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 29 maja 2015 r. – Steef Mennes/Emirates Direktion für Deutschland

(Sprawa C-255/15)

(2015/C 294/26)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Steef Mennes

Strona pozwana: Emirates Direktion für Deutschland

Pytania prejudycjalne

Czy art. 10 ust. 2 w związku z art. 2 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że „bilet” jest dokumentem, który daje podróżnemu (również) prawo do podróży tym lotem, podczas którego umieszczono go w niższej klasie, niezależnie od tego czy na tym dokumencie odnotowane są jeszcze inne loty takie jak loty przesiadkowe lub loty powrotne?

W wypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy art. 10 ust. 2 w związku z art. 2 lit. f) rozporządzenia nr 261/2004 należy ponadto interpretować w ten sposób, że „cena biletu” jest kwotą, którą podróżny zapłacił za wszystkie loty odnotowane na bilecie, nawet jeżeli umieszczenie w niższej klasie nastąpiło tylko podczas jednego z lotów?

W wypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

Czy przy ustalaniu kwoty stanowiącej podstawę zwrotu zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004 należy:

aa)	oprzeć się na opublikowanej cenie przewoźnika lotniczego za podróż w wykupionej klasie na odcinku, którego dotyczy obniżenie klasy, czy

bb)	ustalić iloraz dystansu na odcinku, którego dotyczy obniżenie klasy, i całkowitej długości lotu i pomnożyć przez cenę całkowitą lotu?

3)	Czy art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004 należy ponadto interpretować w ten sposób, że „cena biletu” jest ceną samego lotu bez podatków i opłat?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. L 46, s. 1).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 1 czerwca 2015 r. – GD European Land Systems – Steyr GmbH/Zollamt Eisenstadt Flughafen Wien

(Sprawa C-262/15)

(2015/C 294/27)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: GD European Land Systems; Steyr GmbH.

Druga strona postępowania: Zollamt Eisenstadt Flughafen Wien.

Pytania prejudycjalne

Czy wyłączenie przewidziane w uwadze 1 lit. c) do działu 93 Nomenklatury scalonej [załącznik I część II rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1), w brzmieniu nadanym mu rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1001/2013 z dnia 4 października 2013 r. (2)] dotyczące „opancerzonych pojazdów bojowych (pozycja 8710)” obejmuje również „ich części”?

Czy uwagę 3 do sekcji XVII Nomenklatury scalonej należy rozumieć w ten sposób, że „stanowisko bojowe (wieża czołgowa)”, które może być używane w czołgach lub „mobilnych morskich systemach transportowych” albo też w urządzeniach stacjonarnych powinno zostać, jako część czołgu, zaklasyfikowane do pozycji 8710 z uwagi na to, że przedmiotowe stanowisko bojowe jest sprowadzane przez producenta czołgów do celów produkcji lub montażu czołgów i jest faktycznie w tym celu używane?

(1) Dz.U. L 256, s. 1.

(2) Dz.U. L 290, s. 1.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 3 czerwca 2015 r. – Lajvér Meliorációs Nonprofit Kft. i Lajvér Csapadékvízrendezési Nonprofit Kft./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Dél-dunántúli Regionális Adó Főigazgatósága

(Sprawa C-263/15)

(2015/C 294/28)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Lajvér Meliorációs Nonprofit Kft. i Lajvér Csapadékvízrendezési Nonprofit Kft.

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Dél-dunántúli Regionális Adó Főigazgatósága

Pytania prejudycjalne

Czy w okolicznościach rozpatrywanej sprawy skarżące działają jako podatnicy ze względu na to, że wykładnia art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT (1) nie wyłącza działalności prowadzonej przez spółki prawa handlowego z zakresu pojęcia działalności gospodarczej, nawet jeśli spółki te mogą tylko prowadzić działalność gospodarczą przynoszącą dochód tytułem uzupełniającym?

2)	Czy w celu uznania skarżących za podatników ma znaczenie okoliczność, że istotna część inwestycji skarżących jest finansowana pomocą państwa i że w ramach eksploatacji osiągają one dochody związane z pobieraniem niewielkiej opłaty?

3)	W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie, czy należy uznać, że wspomniana „opłata” stanowi świadczenie wzajemne za świadczenie usług i że istnieje bezpośrednie powiązanie między świadczeniem usług a zapłatą świadczenia wzajemnego?

4)	Czy świadczenie usług przez skarżące w rozumieniu art. 24 dyrektywy VAT oznacza eksploatację inwestycji, czy też nie można uznać, że chodzi o świadczenie usług, ponieważ chodzi o spełnienie obowiązku prawnego?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/23

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 12 marca 2015 r. w sprawie T-269/12, Makro autoservicio mayorista/Komisja, wniesione w dniu 2 czerwca 2015 r. przez Makro autoservicio mayorista SA

(Sprawa C-264/15 P)

(2015/C 294/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Makro autoservicio mayorista SA (przedstawiciele: adwokaci P. De Baere i P. Muñiz)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Hiszpanii

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie w całości wyroku Sądu w sprawie T-269/12;

—	uznanie odwołania za dopuszczalne;

—	odesłanie sprawy do Sądu w celu wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zasadniczych zarzutów odwołania;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie zostało wniesione przez spółkę Makro Autoservicio Mayorista S.A. od wyroku z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie T-269/12 Makro Autoservicio Mayorista S.A./Komisja, w którym Sąd odrzucił jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji COM)2010) 22 wersja ostateczna, ze względu na to, że decyzja Komisji nie dotyczy bezpośrednio wnoszącej odwołanie.

Wnosząca odwołanie podnosi, ze Sąd naruszył prawo, gdyż przy wykonaniu decyzji Komisji władzom hiszpańskim nie przysługuje zakres uznania w odniesieniu do rezultatu, wobec czego decyzja Komisji bezpośrednio dotyczy wnoszącej odwołanie.

Konkretniej wnosząca odwołanie podnosi następujące zarzuty:

—	Sąd naruszył prawo, gdy uznał, że władzom krajowym przysługuje zakres uznania przy wykonywaniu spornej decyzji w odniesieniu do wnoszącej odwołanie.

—	Nawet jeśli władzom krajowym przysługuje zakres uznania, choć w tym wypadku tak nie jest, to Sąd naruszył prawo, gdyż samo istnienie zakresu uznania nie wystarczy, by wykluczyć, że decyzja dotyczy bezpośrednio wnoszącej odwołanie.

—	Sąd dokonał błędnej oceny prawnej dowodów lub przeinaczył dowody.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/24

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 12 marca 2015 r. w sprawie T-249/12 Vestel Iberia/Komisja, wniesione w dniu 2 czerwca 2015 r. przez Vestel Iberia, SL

(Sprawa C-265/15 P)

(2015/C 294/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Vestel Iberia, SL (przedstawiciele: adwokaci P. De Baere i P. Muñiz)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Hiszpanii

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie w całości wyroku Sądu wydanego w sprawie T-249/12;

—	orzeczenie, że odwołanie jest dopuszczalne;

—	odesłanie sprawy do Sądu w celu wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie istotnych żądań odwołania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie zostało wniesione przez spółkę Vestel Iberia S.L. od wyroku z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie T-249/12 Vestel Iberia S.L./Komisja, w którym Sąd odrzucił jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji COM (2010) 22 wersja ostateczna na tej podstawie, że wskazana decyzja Komisji nie dotyczy bezpośrednio wnoszącej odwołanie.

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, gdyż przy wdrażaniu decyzji Komisji hiszpańskie władze nie dysponują zakresem uznania w odniesieniu do skutku, co oznacza, że decyzja Komisji dotyczy bezpośrednio wnoszącej odwołanie.

W szczególności wnosząca odwołanie podnosi następujące zarzuty:

—	Sąd naruszył prawo, gdy uznał, że władze krajowe dysponują zakresem uznania przy wdrażaniu spornej decyzji w odniesieniu do wnoszącej odwołanie.

—	Nawet jeśli władze krajowe dysponują zakresem uznania, quod non, to Sąd naruszył prawo, gdyż samo istnienie zakresu uznania nie wystarczy, by wykluczyć, że decyzja bezpośrednio dotyczy wnoszącej odwołanie.

—	Sąd błędnie scharakteryzował pod względem prawnym dowody lub dopuścił się przeinaczenia dowodów.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/25

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-569/12, Central Bank of Iran/Rada Unii Europejskiej, wniesione w dniu 3 czerwca 2015 r. przez Central Bank of Iran

(Sprawa C-266/15 P)

(2015/C 294/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Central Bank of Iran (przedstawiciele: M. Lester i Z. Al-Rikabi, barristers)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 25 marca 2015 r. wydanego w sprawie T-563/12;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów w zakresie, jakim dotyczą one wnoszącego odwołanie; oraz

—	obciążenie Rady kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Central Bank of Iran wnosi odwołanie od wyroku Sądu z marca 2015 r. w sprawie T-563/12, oddalającego jego skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. (1) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 945/2012 z dnia 15 października 2012 r. (2) w zakresie, w jakim te akty go dotyczą. Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy – Sąd popełnił błąd, stwierdzając, że Rada prawidłowo uznała, iż wnoszący odwołanie spełnia określone w zaskarżonych aktach kryteria umieszczenia w wykazie.

Sąd pomylił się, utożsamiając usługi, które wnoszący odwołanie świadczy na podstawie irańskiej ustawy – prawo walutowe i bankowe z „udzielaniem wsparcia finansowego” rządowi Iranu w rozumieniu stosownego kryterium umieszczenia w wykazie. Usługi świadczone przez wnoszącego odwołanie w charakterze banku centralnego, takie jak prowadzenie rachunków i zatwierdzanie transakcji, nie są „udzielaniem wsparcia”, które pod względem jakościowym i ilościowym byłoby na tyle istotne, że umożliwiałoby rządowi Iranu realizację jego programu jądrowego. W rzeczywistości przy prawidłowym i proporcjonalnym spojrzeniu na te usługi, trudno uznać, że stanowią one jakiekolwiek wsparcie finansowe.

Zarzut 2 – Sąd popełnił błąd, uznając, że Rada dochowała obowiązku uzasadniania określonego w art. 296 TFUE

Wbrew wyrokowi Sądu przepisy irańskiej ustawy – prawo walutowe i bankowe, które wyznaczają zadania i kompetencje wnoszącego odwołanie jako Centralnego Banku Iranu, nie sprawiają, że wiadomo co Rada rozumie przez „udzielanie wsparcia finansowego”, na które powołała się uzasadnieniu. Sąd pomylił się, stwierdzając, że Rada nie musiała przedstawiać konkretnych i szczegółowych powodów, które wyjaśniałyby na jakiej podstawie uznała, że wnoszący odwołanie udzielał rządowi Iranu takiego wsparcia.

Zarzut 3 – Sąd popełnił błąd, uznając, że prawo obrony wnoszącego odwołanie było przestrzegane

Sąd pomylił się także, uznając, że prawo obrony wnoszącego odwołanie było przestrzegane. Przed podjęciem decyzji o ponownym umieszczeniu nazwy wnoszącego odwołanie w wykazie Rada nie przedstawiła żadnych dowodów. Sąd pomylił się, pozwalając Radzie na uzupełnienie jej uzasadnienia poprzez powołanie przepisów irańskiej ustawy – prawo walutowe i bankowe, które wbrew wyrokowi Sądu, w sposób dorozumiany nie wynikają z tego uzasadnienia. Wnoszący odwołanie nie wiedział, że toczy się przeciwko niemu postępowanie i nie miał możliwości przygotowania prawidłowej obrony.

Zarzut 4 – Sąd popełnił błąd, oddalając zarzut wnoszącego odwołanie, że Rada w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny naruszyła jego prawa podstawowe, w tym prawo własności oraz prawo do ochrony dobrego imienia

Sąd powinien był stwierdzić, że decyzja o umieszczeniu nazwy wnoszącego odwołanie w wykazie jest nieproporcjonalna, gdyż poważnie utrudniła sytuację wnoszącego odwołanie i Irańczyków, w żaden sposób nie wypłynęła na źródła dochodów rządu Iranu oraz nie przyczyni się do osiągnięcia celu w postaci zmuszenia rządu Iranu do zaprzestania rozwoju jego programu jądrowego.

(1) Decyzja Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotycząca zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 58).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 945/2012 z dnia 15 października 2012 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 16).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie (Belgia) w dniu 8 czerwca 2015 r. – Rijksdienst voor Pensioenen/Willem Hoogstad; przy udziale: Rijksinstituut voor ziekte- en invaliditeitsverzekering

(Sprawa C-269/15)

(2015/C 294/32)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van Cassatie

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kascję: Rijksdienst voor Pensioenen

Druga strona postępowania kasacyjnego: Willem Hoogstad

Przy udziale: Rijksinstituut voor ziekte- en invaliditeitsverzekering

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 13 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 (1) z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie pobieraniu składki – na przykład odliczenia dokonywanego na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 7 skonsolidowanej ustawy z dnia 14 lipca 1994 r. w sprawie ubezpieczenia zdrowotnego i obowiązkowego ubezpieczenia odszkodowawczego i składki solidarnościowej należnej na podstawie art. 68 ustawy z dnia 30 marca 1994 r. w sprawie prawa zabezpieczenia społecznego – od świadczeń belgijskich dodatkowych systemów emerytalnych, które nie stanowią „ustawodawstwa” w rozumieniu art. 1 lit. j ust. 1 tego rozporządzenia, o ile wskazane świadczenia są należne na rzecz osoby uprawnionej niezamieszkałej w Belgii, objętej na podstawie art. 13 ust. 2 lit. f) wskazanego rozporządzenia systemem zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego, na którego terytorium zamieszkuje?

(1) Dz.U. L 149, s. 2.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 9 czerwca 2015 r. – Hecht-Pharma GmbH/Hohenzollern Apotheke, Inhaber Winfried Ertelt

(Sprawa C-276/15)

(2015/C 294/33)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hecht-Pharma GmbH

Strona pozwana: Hohenzollern Apotheke, Inhaber Winfried Ertelt

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 pkt 1 i 2 dyrektywy 2001/83/WE (1) sprzeciwia się przepisowi krajowemu, takiemu jak § 21 ust. 2 pkt 1 Arzneimittelgesetz (ustawy o obrocie produktami leczniczymi, AMG), zgodnie z którym nie ma obowiązku uzyskania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego przeznaczonego do stosowania u ludzi, który ze względu na udokumentowane częste przepisywanie go przez lekarzy lub lekarzy stomatologii sporządzany jest w kluczowych etapach wytwarzania w aptece w ilości nie przekraczającej stu konfekcjonowanych opakowań dziennie w ramach zwyczajnej działalności farmaceutycznej oraz przeznaczony jest do wydawania w ramach ważnego zezwolenia na prowadzenie apteki?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy wniosek ten obowiązuje także w przypadku takiej wykładni przepisu krajowego, takiego jak § 21 ust. 2 pkt 1 AMG, iż nie ma obowiązku uzyskania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego przeznaczonego do stosowania u ludzi, który ze względu na udokumentowane częste przepisywanie go przez lekarzy lub lekarzy stomatologii sporządzany jest w kluczowych etapach wytwarzania w aptece w ilości nie przekraczającej stu konfekcjonowanych opakowań dziennie w ramach zwyczajnej działalności farmaceutycznej oraz przeznaczony jest do wydawania w ramach ważnego zezwolenia na prowadzenie apteki, jeżeli ten produkt leczniczy jest albo wydawany każdorazowo indywidualnemu pacjentowi na receptę, która niekoniecznie musi być przedłożona już przed jego przygotowaniem, albo przygotowany w aptece na podstawie przepisu z farmakopei i przeznaczony do bezpośredniego wydawania pacjentom?

(1) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, s. 67).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 9 czerwca 2015 r. – Servoprax GmbH/Roche Diagnostics Deutschland GmbH

(Sprawa C-277/15)

(2015/C 294/34)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Servoprax GmbH

Strona pozwana: Roche Diagnostics Deutschland GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy strona trzecia musi poddać wyrób używany do diagnozy in vitro do samokontroli zawartości cukru we krwi, który w państwie członkowskim A (konkretnie w Zjednoczonym Królestwie) został poddany przez wytwórcę ocenie zgodności na podstawie art. 9 dyrektywy 98/79/WE (1), posiadający oznakowanie CE przewidziane w art. 16 i spełniający zasadnicze wymogi wymienione w art. 3 i załączniku I, ponownej lub uzupełniającej ocenie zgodności na podstawie art. 9 dyrektywy, zanim wprowadzi do obrotu produkt w państwie B (konkretnie w Republice Federalnej Niemiec) w opakowaniach, na których podane są informacje w języku urzędowym państwa B różniącym się od języka urzędowego państwa A (konkretnie język niemiecki zamiast angielskiego) i do których są dołączone instrukcje obsługi w języku urzędowym państwa członkowskiego B zamiast państwa członkowskiego A?

2)	Czy stanowi przy tym różnicę, że dołączone przez stronę trzecią instrukcje użycia odpowiadają dosłownie informacjom, które wytwórca wyrobu używa przy sprzedaży w państwie członkowskim B?

(1) Dyrektywa 98/79/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wyrobów medycznych używanych do diagnozy in vitro, Dz.U. L 331, s. 1 zmieniona dyrektywą 2011/100/EU Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r., Dz.U. L 341, s. 50.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/28

Odwołanie od postanowienia Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-314/14 Borde i Carbonium/Komisja, wniesione w dniu 10 czerwca 2015 r. przez Alexandre’a Borde’a i Carbonium

(Sprawa C-279/15 P)

(2015/C 294/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Alexandre Borde i Carbonium SAS (przedstawiciel: A.B.H. Herzberg, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 25 marca 2015 r., którym:

a.	oddalono skargi jako niedopuszczalne;

b.	obciążono strony skarżące ich własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez Komisję;

—

stwierdzenie dopuszczalności wniesionej przez wnoszących odwołanie skargi o stwierdzenie nieważności;

oraz

a.	wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie; lub, tytułem żądania ewentualnego,

b.	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi w celu wydania orzeczenia co do istoty;

—	tytułem żądania ewentualnego: przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w celu rozpoznania zagadnienia dopuszczalności w powiązaniu z istotą sprawy i wydania odpowiedniego orzeczenia;

—	obciążenie Komisji kosztami zgodnie z art. 184 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnoszą, że oddalenie ich skargi o stwierdzenie nieważności było niezgodne z prawem, ponieważ: (i) Sąd przedstawił stan faktyczny w sposób nieścisły i zniekształcony, tym samym z pominięciem prawa wnoszących odwołanie do bycia wysłuchanym; (ii) stosując art. 263 akapit czwarty TFUE, Sąd niepoprawne zawęził kategorię aktów podlegających zaskarżeniu do aktów wydanych na podstawie art. 288 TFUE; (iii) Sąd błędnie przyjął, że kwestionowane środki nie stanowią decyzji wydanych na podstawie art. 288 akapit czwarty TFUE; (iv) stosując art. 263 akapit czwarty TFUE, Sąd błędnie uznał za rozstrzygające to, czy zaskarżony akt jest „nierozerwalnie związany z zespołem umów” i zaniechał uwzględnienia innych istotnych czynników; (v) stosując art. 263 akapit 4 TFUE, Sąd błędnie zastosował do sprawy trójstronnej kryteria wywiedzione dla spraw dwustronnych; (vi) Sąd zaniechał uznania prawa wnoszących odwołanie do skutecznej ochrony sądowej za prawo chronione na mocy europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht München (Niemcy) w dniu 11 czerwca 2015 r. – Soha Sahyouni/Raja Mamisch

(Sprawa C-281/15)

(2015/C 294/36)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht München.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Soha Sahyouni

Druga strona postępowania: Raja Mamisch

Pytania prejudycjalne

Czy zakres stosowania rozporządzenia Rady (UE) nr 1259/2010 (1) z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie wprowadzenia w życie wzmocnionej współpracy w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodu i separacji prawnej obejmuje również tzw. rozwód prywatny – tu: orzeczonego przez Trybunał kościelny w Syrii na podstawie prawa szariatu?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

a)	Czy w przypadku sprawdzenia zdolności do uznania rozwodu w kraju zastosowanie znajduje również art. 10 rozporządzenia (UE) nr 1259/2010?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2 a):

(1)

Czy – abstrakcyjnie rzecz biorąc – należy oprzeć się na porównaniu, zgodnie z którym prawo powołanego państwa zapewnia wprawdzie również drugiemu małżonkowi dostęp do rozwodu, który jednak ze względu na płeć tego małżonka związany jest innymi przesłankami procesowymi i materialnymi niż dostęp pierwszego z małżonków,

lub

(2)	Czy obowiązywanie normy zależy od tego, że zastosowanie abstrakcyjnie dyskryminującego prawa zagranicznego dyskryminuje również w pojedynczym przypadku – w sposób konkretny?

c)	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2 lit. b):

Czy zgoda dyskryminowanego małżonka na rozwód – również w formie zatwierdzonego przyjęcia świadczeń wyrównawczych – stanowi już powód dla niezastosowania normy?

(1) Dz.U. L 343, s.10.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Braunschweig (Niemcy) w dniu 11 czerwca 2015 r. – Queisser Pharma GmbH & Co. KG/Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-282/15)

(2015/C 294/37)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Braunschweig

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Queisser Pharma GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Pytania prejudycjalne

Czy art. 34, 35 i 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisowi prawa krajowego, który zakazuje produkcji, przetwarzania lub wprowadzania do obrotu suplementu diety zawierającego aminokwasy (tutaj L-histydynę), jeżeli na określonych dalszych przesłankach nie zostanie w tym względzie przyznane odstępstwo na czas określony leżące w zakresie uznania organu krajowego?

Czy z systematyki art. 14, 6, 7, 53 i 55 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności wynika, że krajowe zakazy dotyczące poszczególnych środków spożywczych lub dodatków do żywności mogą być wydawane tylko na wymienionych tam warunkach, i czy sprzeciwia się to przepisowi prawa krajowego takiemu jak opisany w pytaniu pierwszym?

Czy art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1925/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji (2) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisowi prawa krajowego takiemu jak opisany w punkcie pierwszym?

(1) Dz.U. L 31, s. 1.

(2) Dz.U. L 404, s. 26.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 11 czerwca 2015 r. – X/Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-283/15)

(2015/C 294/38)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: X

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

Czy postanowienia TFUE dotyczące swobody przepływu należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu, na podstawie którego obywatel Unii zamieszkały w Hiszpanii, którego dochody z pracy są opodatkowane w ok. 60 % w Niderlandach, a w ok. 40 % w Szwajcarii, nie może odliczyć swoich ujemnych dochodów z wykorzystywanego osobiście mieszkania własnościowego znajdującego się w Hiszpanii od dochodów z pracy opodatkowanych w Niderlandach również wtedy, gdy w państwie zamieszkania, którym jest Hiszpania, uzyskuje tak niski dochód, że wspomniane ujemne dochody nie pozwalają na obniżenie podatku w państwie zamieszkania w danym roku?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1: Czy każde państwo członkowskie, w którym obywatel Unii uzyskuje część swoich dochodów, jest w tym wypadku zobowiązane uwzględnić pełną kwotę wspomnianych ujemnych dochodów? Czy też zobowiązanie to spoczywa tylko na jednym z danych państw zatrudnienia, a jeżeli tak, to na którym? Czy też jeszcze każde z państw zatrudnienia (z wyjątkiem państwa zamieszkania) musi zezwolić na odliczenie części tych ujemnych dochodów? W jaki sposób należy ustalić w tym ostatnim wypadku tę część podlegającą odliczeniu?

b)	Czy w tym kontekście rozstrzygające jest to, w którym państwie członkowskim faktycznie wykonywana jest praca, czy to, które państwo członkowskie jest uprawnione do opodatkowania dochodów uzyskanych z tej pracy?

3)	Czy odpowiedź na pytania przytoczone w pkt 2 będzie inna, jeżeli jednym z państw, w których obywatel Unii uzyskuje dochody, jest Szwajcaria, która nie jest członkiem Unii Europejskiej ani nie należy do Europejskiego Obszaru Gospodarczego?

Na ile istotne jest w tym kontekście, czy ustawodawstwo państwa zamieszkania (tutaj Hiszpanii) przewiduje możliwość odliczenia odsetek hipotecznych za mieszkanie własnościowe podatnika oraz potrącenia wynikających z tego w danym roku strat podatkowych z ewentualnymi dochodami z tego państwa członkowskiego w latach późniejszych?

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/33

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vergabekammer Südbayern (Niemcy) w dniu 16 czerwca 2015 r. – Hörmann Reisen GmbH/Stadt Augsburg, Landkreis Augsburg

(Sprawa C-292/15)

(2015/C 294/41)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Vergabekammer Südbayern

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hörmann Reisen GmbH

Strona pozwana: Stadt Augsburg, Landkreis Augsburg

Pytania prejudycjalne

Czy w procedurze przetargowej na podstawie art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 (1) w związku z dyrektywą 2004/18/WE (2) lub dyrektywą 2014/24/UE (3) zastosowanie znajdują zasadniczo tylko przepisy tych dyrektyw, z tym skutkiem, że przepisy rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 stanowiące odstępstwo od powyższych dyrektyw muszą pozostać niezastosowane?

Czy w związku z tym dopuszczalność zlecania świadczeń podwykonawcom w procedurze przetargowej na podstawie art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 w związku z dyrektywą 2004/18/WE lub dyrektywą 2014/24/UE należy oceniać wyłącznie na podstawie zasad określonych przez Trybunał w odniesieniu do dyrektywy 2004/18/WE lub dyrektywy 2014/24/UE oraz na podstawie przepisu art. 63 ust. 2 dyrektywy 2014/24/UE, czy też instytucja zamawiająca w drodze odstępstwa także w wypadku takiej procedury przetargowej na podstawie art. 4 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 może ustanowić dla oferentów procentowy udział samodzielnego świadczenia (obliczony w kilometrach według rozkładu jazdy)?

Czy na wypadek, gdyby art. 4 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 miał zastosowanie do procedury przetargowej na podstawie art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 w związku z dyrektywą 2004/18/WE lub dyrektywą 2014/24/UE, instytucja zamawiająca w świetle motywu 19 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 ma swobodę określania udziału samodzielnego świadczenia, tak że wymóg udziału samodzielnego świadczenia w wysokości 70 % obliczony w kilometrach według rozkładu jazdy przez zamawiającego może być uzasadniony?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70, Dz.U. L 315, s. 1.

(2) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, Dz.U. L 134, s. 114.

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE, Dz.U. L 94, s. 65.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sø- og Handelsretten (Dania) w dniu 18 czerwca 2015 r. – Ferring Lægemidler A/S, działająca w imieniu Ferring B.V./Orifarm A/S

(Sprawa C-297/15)

(2015/C 294/42)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Sø- og Handelsretten

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ferring Lægemidler A/S, działająca w imieniu Ferring B.V.

Strona pozwana: Orifarm A/S

Pytania prejudycjalne

Czy art. 7 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE (1) z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że podmiot uprawniony do znaku towarowego może zgodnie z prawem sprzeciwić się ciągłej sprzedaży produktu leczniczego przez podmiot dokonujący przywozu równoległego, jeżeli ten ostatni przepakował ów produkt leczniczy w nowe opakowanie zewnętrzne i ponownie opatrzył je znakiem towarowym w sytuacji, gdy podmiot uprawniony do znaku towarowego oferuje do sprzedaży wskazany produkt leczniczy w opakowaniach o tej samej pojemności i w tym samym rozmiarze we wszystkich państwach EOG, w których produkt ten jest w sprzedaży?

Czy odpowiedź na pytanie pierwsze byłaby inna, gdyby podmiot uprawniony do znaku towarowego zarówno w państwie wywozu, jak i w państwie przywozu, oferował do sprzedaży ten produkt leczniczy w opakowaniach w dwóch różnych rozmiarach (opakowaniach zawierających 10 sztuk i opakowaniach zawierających 1 sztukę), a podmiot dokonujący przywozu nabywał opakowania zawierające 10 sztuk w państwie wywozu i przepakowywał produkt w opakowania zawierające 1 sztukę, które byłyby ponownie opatrywane znakiem towarowym przed wprowadzeniem produktu do sprzedaży w państwie przywozu?

(1) Dz.U. L 299, s. 25.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/36

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret (Dania) w dniu 24 czerwca 2015 r. – Delta Air Lines Inc./Daniel Dam Hansen, Mille Doktor, Carsten Jensen, Mogens Jensen, Dorthe Fabricius, Jens Ejner Rasmussen, Christian Bøje Pedersen, Andreas Fabricius, Mads Wedel Rasmussen, Nicklas Wedel Rasmussen, Thomas Lindstrøm Jensen, Marianne Thestrup Jensen, Erik Lindstrøm Jensen, Jakob Lindstrøm Jensen, Liva Doktor, Peter Lindstrøm Jensen

(Sprawa C-305/15)

(2015/C 294/46)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Delta Air Lines Inc.

Strona pozwana: Daniel Dam Hansen, Mille Doktor, Carsten Jensen, Mogens Jensen, Dorthe Fabricius, Jens Ejner Rasmussen, Christian Bøje Pedersen, Andreas Fabricius, Mads Wedel Rasmussen, Nicklas Wedel Rasmussen, Thomas Lindstrøm Jensen, Marianne Thestrup Jensen, Erik Lindstrøm Jensen, Jakob Lindstrøm Jensen, Liva Doktor, Peter Lindstrøm Jensen

Pytania prejudycjalne

Czy art. 5 i 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że odszkodowanie przyznawane na podstawie tego rozporządzenia może przysługiwać pasażerom w transporcie lotniczym wielokrotnie w odniesieniu do tej samej rezerwacji w sytuacji, gdy lot, na który pasażerowie ci zostali przeniesieni przez przewoźnika lotniczego, [również] został odwołany lub opóźniony o ponad trzy godziny, efektem czego odszkodowanie określone w art. 7 tego rozporządzenia nie ma charakteru ryczałtowego, lecz jego wysokość jest uzależniona od ilości dokonanych przez przewoźnika odwołań czy też znaczenia, jaki mają te odwołania i, co za tym idzie, opóźnienia?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, w jaki sposób można to pogodzić z określoną w wyroku z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie Sturgeon i in., C-402/07 i C-432/07, EU:C:2009:716, zasadą, zgodnie z którą art. 5 ww. rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że do celów stosowania prawa do odszkodowania pasażerów opóźnionych lotów można traktować jak pasażerów odwołanych lotów w sytuacji, gdy w odniesieniu do tego prawa do odszkodowania w wyroku z dnia 23 października 2012 r. w sprawie Nelson i in., C-581/10 i C-629/10, EU:C:2012:657, Trybunał stwierdził, że przekraczająca trzy godziny długość opóźnienia nie jest brana pod uwagę przy obliczaniu kwoty zryczałtowanego odszkodowania?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. L 46, s. 1).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/37

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 25 czerwca 2015 r. – Vincent Deroo-Blanquart/Sony Europe Limited, następca prawny Sony France SA

(Sprawa C-310/15)

(2015/C 294/47)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vincent Deroo-Blanquart

Strona pozwana: Sony Europe Limited, następca prawny Sony France SA

Pytania prejudycjalne

Czy art. 5 i art. 7 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym (1) należy interpretować w ten sposób, że oferta wiązana polegająca na sprzedaży komputera wyposażonego w preinstalowane oprogramowanie, w sytuacji gdy producent komputerów, za pośrednictwem swojego dystrybutora, dostarczył informacji dotyczących każdego z preinstalowanych programów, lecz nie określił ceny każdego z tych elementów, stanowi nieuczciwą praktykę handlową wprowadzającą w błąd?

Czy art. 5 dyrektywy 2005/29 należy interpretować w ten sposób, że oferta wiązana polegająca na sprzedaży komputera wyposażonego w preinstalowane oprogramowanie stanowi nieuczciwą praktykę handlową, w sytuacji gdy producent nie pozostawia konsumentowi innego wyboru niż kupno tego oprogramowania lub odstąpienie od umowy sprzedaży?

Czy art. 5 dyrektywy 2005/29 należy interpretować w ten sposób, że oferta wiązana polegająca na sprzedaży komputera wyposażonego w preinstalowane oprogramowanie stanowi nieuczciwą praktykę handlową, w sytuacji gdy konsument nie ma możliwości zakupienia od tego samego producenta komputera bez zainstalowanego oprogramowania?

(1) Dz.U. L 149, s. 22.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/38

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de commerce de Paris (Francja) w dniu 25 czerwca 2015 r. – Eco-Emballages SA/Sphère France SAS, Schweitzer SAS, Carrefour Import SAS, Tissue France SCA, SCA Hygiène Products SAS, WEPA Troyes SAS, Industrie Cartarie Tronchetti SpA, Industrie Cartarie Tronchetti Ibérica, SL, Kimberly-Clark SAS, Gopack SAS, Delipapier, CMC France SARL, Paul Hartmann SA, Wepa Lille SAS, Industrie Cartarie Tronchetti France SAS, Melitta France SAS, Cofresco Frischhalteprodukte GmbH & Co. KG, Scamark SAS, Système U Centrale Nationale SAS

(Sprawa C-313/15)

(2015/C 294/49)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de commerce de Paris

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Eco-Emballages SA

Strona pozwana: Sphère France SAS, Schweitzer SAS, Carrefour Import SAS, Tissue France SCA, SCA Hygiène Products SAS, WEPA Troyes SAS, Industrie Cartarie Tronchetti SpA, Industrie Cartarie Tronchetti Ibérica, SL, Kimberly-Clark SAS, Gopack SAS, Delipapier, CMC France SARL, Paul Hartmann SA, Wepa Lille SAS, Industrie Cartarie Tronchetti France SAS, Melitta France SAS, Cofresco Frischhalteprodukte GmbH & Co. KG, Scamark SAS, Système U Centrale Nationale SAS

Pytanie prejudycjalne

Czy pojęcie opakowania zdefiniowane w art. 3 dyrektywy 94/62/WE, zmienionej dyrektywą 2004/12/WE (1), obejmuje „wałki do nawijania” (rolki, tuby, cylindry), wokół których nawijane są giętkie tworzywa, takie jak papier, folie z tworzywa sztucznego, sprzedawane konsumentom?

(1) Dyrektywa 2004/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. zmieniająca dyrektywę 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (Dz.U. L 47, s. 26).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/39

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Francuska

(Sprawa C-314/15)

(2015/C 294/50)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: O. Beynet i E. Manhaeve, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie zapewniając poddaniu wtórnemu oczyszczaniu lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu ścieków komunalnych w 15 aglomeracjach o równoważnej liczbie mieszkańców miedzy 10 000 a 15 000 w odniesieniu do wszystkich zrzutów poza obszarami wrażliwymi, czyli o równoważnej liczbie mieszkańców między 2 000 a 10 000 w odniesieniu do wszystkich zrzutów do wód słodkich i estuariów, Republika Francuska uchybiła swoim zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 4 ust. 1 i 3 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (1).

—	obciążenie Republiki Francuska kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja w drodze swojej skargi zarzuca Francji niewykonanie w sposób prawidłowy, w odniesieniu do 15 aglomeracji, dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych.

Na podstawie art. 4 ust. 1 i 3 dyrektywy 91/271/EWG aglomeracje o równoważnej liczbie mieszkańców (RLM) między 10 000 a 15 000 w odniesieniu do wszystkich poza obszarami wrażliwymi, czyli o równoważnej liczbie mieszkańców między 2 000 a 10 000 w odniesieniu do wszystkich zrzutów do wód słodkich i estuariów musiały być wyposażone w systemy odprowadzania ścieków i być poddane wtórnemu oczyszczaniu lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu ścieków najpóźniej do dnia 31 grudnia 2005 r.

(1) Dz.U. L 135, s. 40.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/39

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (Luksemburg) w dniu 29 czerwca 2015 r. – ArcelorMittal Rodange et Schifflange SA/Wielkie Księstwo Luksemburga

(Sprawa C-321/15)

(2015/C 294/51)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour constitutionnelle

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ArcelorMittal Rodange et Schifflange SA

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Pytania prejudycjalne

Czy art. 13 ust. 6 zmienionej ustawy z dnia 23 grudnia 2004 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych jest zgodny z dyrektywą 2003/8[7]/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (1), a zwłaszcza ze strukturą ustanowionego w niej systemu handlu uprawnieniami do emisji, w zakresie, w jakim uprawnia właściwego ministra do żądania zwrotu, bez odszkodowania, całości lub części niewykorzystanych uprawnień do emisji przydzielonych zgodnie z art. 12 ust. 2 i 4 tej ustawy, które to pytanie łączy się z koniecznością ustalenia, czy zobowiązanie do zwrotu przyznanych i niewykorzystanych uprawnień do emisji faktycznie powstało, a w razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, w jakich kategoriach należy je rozpatrywać, oraz czy uprawnienia te należy uznać za prawa wchodzące w skład majątku prowadzącego instalację?

(1) Dz.U L 275, s. 32.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/40

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret (Dania) w dniu 2 lipca 2015 r. – TDC A/S/Teleklagenævnet, Erhvervs- og Vækstministeriet

(Sprawa C-327/15)

(2015/C 294/52)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: TDC A/S

Strona pozwana: Teleklagenævnet, Erhvervs- og Vækstministeriet

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywa 2002/22/WE z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (zwana dalej „dyrektywą o usłudze powszechnej”) (1), w tym art. 32, stoi na przeszkodzie ustanowieniu przez państwa członkowskie przepisów, zgodnie z którymi przedsiębiorstwo nie jest uprawnione do skierowania żądania odrębnego pokrycia przez państwo członkowskie kosztów netto świadczenia dodatkowych usług obowiązkowych, które nie są objęte rozdziałem II tej dyrektywy, jeśli przedsiębiorstwo to, świadcząc inne usługi objęte przewidzianym w rozdziale II tej dyrektywy obowiązkiem świadczenia usługi powszechnej, osiąga zysk przekraczający straty związane ze świadczeniem tych dodatkowych usług obowiązkowych?

Czy dyrektywa o usłudze powszechnej stoi na przeszkodzie ustanowieniu przez państwa członkowskie przepisów, zgodnie z którymi przedsiębiorstwo jest uprawnione do skierowania żądania pokrycia przez państwo członkowskie kosztów netto świadczenia dodatkowych usług obowiązkowych, które nie są objęte rozdziałem II tej dyrektywy, tylko wtedy, gdy te koszty netto skutkują niesprawiedliwym obciążeniem przedsiębiorstwa?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie: czy państwo członkowskie może uznać, że świadczenie dodatkowych usług obowiązkowych, które nie są objęte rozdziałem II [dyrektywy o usłudze powszechnej], nie skutkuje niesprawiedliwym obciążeniem przedsiębiorstwa, jeśli przedsiębiorstwo to jako całość osiągnęło zysk ze świadczenia wszystkich usług, w odniesieniu do których zostało ono zobowiązane do świadczenia usługi powszechnej, wliczając w to również te usługi, które przedsiębiorstwo to świadczyłoby, nie będąc do tego zobowiązane na mocy obowiązku świadczenia usługi powszechnej?

Czy dyrektywa o usłudze powszechnej stoi na przeszkodzie ustanowieniu przez państwo członkowskie przepisów, zgodnie z którymi podstawę obliczania kosztów netto ponoszonych przez wyznaczone przedsiębiorstwo przy świadczeniu usługi powszechnej zgodnie z rozdziałem II tej dyrektywy stanowi różnica pomiędzy całością przychodów i całością kosztów związanych ze świadczeniem tej usługi, wliczając w to również te przychody i koszty, które przedsiębiorstwo to odpowiednio osiągałoby i ponosiło, nie mając obowiązku świadczenia usługi powszechnej?

Czy jeśli rozpatrywane uregulowania krajowe (zob. pytania od pierwszego do czwartego) mają zastosowanie do dodatkowych usług obowiązkowych, które winny być świadczone nie tylko w Danii, ale także na Grenlandii, która zgodnie z załącznikiem II do TFUE jest krajem lub terytorium zamorskim, pytania od pierwszego do czwartego mają wówczas także zastosowanie do tej części obowiązku, która odnosi się do Grenlandii, gdzie wykonywanie usługi zostało przez władze duńskie powierzone przedsiębiorstwu z siedzibą w Danii, a przedsiębiorstwo to nie prowadzi na Grenlandii żadnej innej działalności?

Jakie znaczenie dla odpowiedzi na pytania od pierwszego do piątego mają art. 107 ust. 1 TFUE oraz art. 108 ust. 3 TFUE, oraz decyzja Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 TFUE do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym (2)?

7)	Jakie znaczenie dla odpowiedzi na pytania od pierwszego do piątego ma zasada jak najmniejszego zakłócania konkurencji na rynku, o której jest mowa m.in. w art. 1 ust. 2, art. 3 ust. 2 dyrektywy o usłudze powszechnej oraz w motywach 4, 18, 23 i 26 preambuły i załączniku IV część B do tej dyrektywy?

8)	Jeśli przepisy dyrektywy o usłudze powszechnej stoją na przeszkodzie przyjęciu uregulowań krajowych takich jak te, o których mowa w pytaniach pierwszym, drugim i czwartym, to czy te przepisy lub przeszkody mają bezpośredni skutek?

9)	Jakie bardziej szczegółowe czynniki należy uwzględnić przy ocenie, czy krajowy termin na składanie wniosków, jak opisano w pkt 3.17, oraz jego zastosowanie, są zgodne z zasadami lojalnej współpracy, równoważności i skuteczności w prawie Unii?

(1) Dz.U. 2002 L 108, s. 51.

(2) Dz.U. 2012 L 7, s. 3.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/41

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 3 lipca 2015 r. – Maria Cristina Elisabetta Ornano/Ministero della Giustizia, Direzione Generale dei Magistrati del Ministero

(Sprawa C-335/15)

(2015/C 294/53)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Maria Cristina Elisabetta Ornano

Strona pozwana: Ministero della Giustizia, Direzione Generale dei Magistrati del Ministero

Pytania prejudycjalne

Czy art. 11 akapit pierwszy pkt 1, art. 11 akapit pierwszy pkt 2 lit. b) i art. 11 akapit pierwszy pkt 3 oraz motywy ostatni i przedostatni dyrektywy Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. (1) oraz art. 157 TFUE (dawny art. 141 TWE) ust. 1, 2 i 4; art. 158 TFUE (dawny art. 142 TWE) w zakresie, w jakim stanowi, że „Państwa członkowskie dokładają starań, aby utrzymać istniejącą równowagę systemów płatnych urlopów”; art. 2 ust. 2 lit. c) w związku z art. 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/54 (2) oraz art. 15 i motywy 23 i 24 dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. i wreszcie art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej 2000/C 364/01 stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które na podstawie art. 3 akapit pierwszy ustawy z dnia 19 lutego 1981 r, nr 27 w brzmieniu obowiązującym przed zmianą wprowadzoną art. 1 ust. 325 ustawy z dnia 30 grudnia 2004 r. nr 311, uniemożliwia wypłatę przewidzianego w nim dodatku za okresy obowiązkowego urlopu macierzyńskiego przed dniem 1 stycznia 2005 r.?

(1) Dyrektywa Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią (dziesiąta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (Dz.U. L 348, s. 1).

(2) Dyrektywa 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (Dz.U. L 204, s. 23).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/42

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-217/11, Staelen/Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, wniesione w dniu 6 lipca 2015 r. przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich

(Sprawa C-337/15 P)

(2015/C 294/54)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (przedstawiciel: G. Grill, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Claire Staelen

Żądania wnoszącego odwołanie

Tytułem żądania głównego:

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-217/11 w zakresie, w jakim, po pierwsze, Sąd stwierdził, że a) Rzecznik dopuścił się szeregu nieprawidłowości, stanowiących wystarczająco istotne naruszenie prawa Unii; b) krzywda została udowodniona; oraz c) między stwierdzonymi przez Sąd nieprawidłowościami a krzywdą istnieje związek przyczynowy; oraz po drugie, zasądził od Rzecznika zapłatę na rzecz C. Staelen zadośćuczynienia w wysokości 7 000 EUR;

—	w przypadku uchylenia wyroku Sądu oddalenie skargi jako bezzasadnej;

Tytułem żądania ewentualnego:

—	w przypadku uchylenia wyroku Sądu przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; oraz

—	orzeczenie o kosztach na zasadzie słuszności.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Rzecznik podnosi zarzuty dotyczące szeregu naruszeń prawa.

Po pierwsze, zdaniem Rzecznika Sąd naruszył prawo, uznając, że samo naruszenie obowiązku dochowania należytej staranności wystarczy, aby uznać, iż doszło do wystarczająco istotnego naruszenia norm prawnych. W ocenie Rzecznika owo stwierdzenie Sądu pozostaje w sprzeczności z orzecznictwem dotyczącym odpowiedzialności pozaumownej, które wymaga wykazania, że doszło do wystarczająco istotnego naruszenia norm prawnych przyznających prawa jednostkom i podkreśla, że decydującym kryterium pozwalającym na uznanie, że owa przesłanka została spełniona, jest oczywiste i istotne naruszenie przez daną instytucję granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych. Sąd nie wziął pod uwagę szczególnego charakteru funkcji Rzecznika ani w szczególności tego, że w ramach prowadzonych dochodzeń przysługują mu bardzo szerokie uprawnienia dyskrecjonalne.

Po drugie, Rzecznik kwestionuje też ocenę Sądu, że przeświadczenie Rzecznika, iż wyjaśnienia udzielone mu przez instytucję w trakcie dochodzenia są przekonujące, nie zwalnia go z obowiązku upewnienia się, że okoliczności faktyczne, na których opierają się te wyjaśnienia, są prawdziwe, zwłaszcza wtedy, gdy wyjaśnienia te stanowią jedyną podstawę stwierdzenia przez niego braku niewłaściwego administrowania po stronie wspomnianej instytucji. Otóż w ocenie Rzecznika instytucje są obowiązane udzielać mu prawidłowych informacji, w związku z czym ma prawo opierać swoje wnioski na informacjach, które zostały mu udzielone, chyba że ma podstawy, aby wątpić w ich wiarygodność. Rzecznik uważa wobec tego, że nie miał żadnych powodów, aby obawiać się, że udzielone mu informacje nie są zgodne ze stanem faktycznym.

Po trzecie, chociaż Rzecznik podziela wniosek Sądu, że niektóre jego odpowiedzi zostały udzielone z naruszeniem rozsądnego terminu, nie zgadza się, że takie naruszenie prawa Unii można uznać za wystarczająco istotne. W rezultacie przesłanki odpowiedzialności pozaumownej Unii nie zostały spełnione.

Po czwarte, w ocenie Rzecznika Sąd naruszył prawo, w żaden sposób nie wyjaśniając powodów, dla których utratę przez C Staelen zaufania do jego urzędu uznał za krzywdę.

Po piąte wreszcie, Rzecznik kwestionuje istnienie związku przyczynowego między zarzucanymi mu nieprawidłowościami a utratą zaufania do jego urzędu przez C. Staelen.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/43

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-217/11, Staelen/Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, wniesione w dniu 7 lipca 2015 r. przez Claire Staelen

(Sprawa C-338/15 P)

(2015/C 294/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Claire Staelen (przedstawiciel: adwokat V. Olona)

Druga strona postępowania: Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-217/11, Staelen/Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich;

—	w rezultacie uwzględnienie wniosku wnoszącej odwołanie o zadośćuczynienie za krzywdę, jakiej doznała wskutek niekorzystnych dla niej działań, którą wnosząca odwołanie szacuje na kwotę 50 000 EUR;

—	orzeczenie zgodnie z żądaniami skargi w pierwszej instancji, z wyjątkiem wniosku o zadośćuczynienie;

—	obciążenie drugiej strony kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi sześć zarzutów, które wszystkie dotyczą naruszeń prawa i przeinaczenia okoliczności faktycznych.

Po pierwsze, zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd naruszył prawo oraz przeinaczył okoliczności faktyczne, uznając, że wnosząca odwołanie sprzeciwiła się przeprowadzeniu dochodzenia z inicjatywy Rzecznika. Ponadto Sąd błędnie zinterpretował przedmiot skargi.

Po drugie, jej zdaniem Sąd naruszył prawo przez błędną wykładnię art. 228 TFUE i decyzji 94/262 (1), wskutek czego pozbawił te akty ich skuteczności.

Po trzecie, w ocenie wnoszącej odwołanie Sąd przeinaczył fakty w odniesieniu do długości okresu, w trakcie którego była dyskryminowana w związku z wpisaniem jej nazwiska na listę przydatności do pracy kandydatów.

Po czwarte, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd przeinaczył fakty i naruszył prawo, uznając, że Rzecznik nie naruszył obowiązku dochowania należytej staranności.

Po piąte, wnosząca odwołanie kwestionuje rozstrzygnięcie Sądu, że decyzja przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 23 lutego 2003 r. oraz Kodeks Dobrej Praktyki Administracyjnej nie mają zastosowania.

Wreszcie po szóste, jej zdaniem Sąd popełnił błąd, uznając, że Rzecznik nie musiał badać zniszczenia całości akt związanych z konkursem.

(1) Decyzja 94/262/EWWiS, WE, Euratom Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 1994 r. w sprawie przepisów i ogólnych warunków regulujących wykonywanie funkcji Rzecznika Praw Obywatelskich (Dz.U. L 113, s. 15).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/44

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-470/11, Total i Elf Aquitaine/Komisja, wniesione w dniu 10 lipca 2015 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-351/15 P)

(2015/C 294/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i F. Dintilhac, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Total SA, Elf Aquitaine SA

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-470/11,

—	uznanie wniesionej do Sądu skargi za niedopuszczalną,

—	obciążenie Total SA i Elf Aquitaine SA wszystkimi kosztami związanymi z niniejszym postępowaniem, a także z postępowaniem w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie swe Komisja opiera na trzech następujących zarzutach.

Zgodnie z pierwszym i drugim zarzutem odwołania w zaskarżonym wyroku Sąd błędnie odrzucił podnoszony przez Komisję zarzut niedopuszczalności wniesionej do niego skargi. W ramach pierwszego z tych zarzutów Komisja twierdzi, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa ze względu na to, iż uznał, że pisma księgowego Komisji z dnia 24 czerwca i 8 lipca 2011 r. wywołują wiążące skutki prawne. Pisma te stanowią zaś jedynie wezwania do zapłaty kwoty należnej w wykonaniu decyzji w sprawie metakrylanów i stanowią akty przygotowawcze dla jej potencjalnego przymusowego wykonania już po wydaniu wyroku w sprawie T-217/06 (1), w którym Sąd obniżył kwotę grzywny nałożonej na spółkę Arkema, chociaż tego samego dnia w wyroku w sprawie T-206/06 (2) (następnie potwierdzonym postanowieniem Trybunału w sprawie C-421/11 P (3)) Sąd nie zmienił kwot grzywien nałożonych na Total SA i Elf Aquitaine SA. Te pisma księgowego nie stanowią aktów przymusowej egzekucji i, co za tym idzie, nie określają „ostatecznego stanowiska” Komisji. Ponadto pisma te nie wywołują wiążących skutków prawnych odmiennych od tych wynikających z decyzji w sprawie sprawie metakrylanów, której nie można już zakwestionować ze względu na wyczerpanie przez drugą stronę odwołania możliwości jej zaskarżenia. Drugi zarzut odwołania jest związany z tym, że, wydając zaskarżony wyrok, Sąd nie uwzględnił zasad związanych z zawisłością sporu oraz powagą rzeczy osądzonej wynikającej z postanowienia wydanego przez Trybunał w sprawie C-421/11 P.

Wreszcie, dotyczący sprzeczności uzasadnienia zarzut trzeci został przedstawiony tytułem ewentualnym, na wypadek nieuwzględnienia przez Trybunał zarzutów pierwszego i drugiego. W pkt 113 zaskarżonego wyroku Sąd miał błędnie stwierdzić, że roszczenia Komisji tak wobec spółki Arkema, jak wobec ogółu solidarnie współzobowiązanych zostały w pełni zaspokojone, podczas gdy w jego pkt 9 miał on słusznie zauważyć, że Arkema żałowała, iż nie może upoważnić Komisji do zatrzymania żadnej kwoty na wypadek gdyby jej skarga do sądu wspólnotowego została rozpatrzona pozytywnie. Ta wewnętrzna sprzeczność uzasadnienia wywiera piętno na przeprowadzonym przez Sąd co do istoty sprawy rozumowaniu i stanowi wystarczający powód do stwierdzenia nieważności zaskarżonego wyroku.

(1) ECLI:EU:T:2011:251

(2) ECLI:EU:T:2011:250

(3) ECLI:EU:C:2012:60

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/45

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-10/13, Bank of Industry and Mine/Rada, wniesione w dniu 13 lipca 2015 r. przez Bank of Industry and Mine

(Sprawa C-358/15 P)

(2015/C 294/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Bank of Industry and Mine (przedstawiciele: adwokaci E. Rosenfeld i S. Perrotet)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (pierwsza izba) w sprawie T-10/13, doręczonego wnoszącemu odwołanie w dniu 5 maja 2015 r., którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez spółkę Bank of Industry and Mine i obciążył ją kosztami postępowania;

—	orzeczenie zgodnie z żądaniami skargi w pierwszej instancji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi siedem zarzutów.

Po pierwsze, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając, w pkt 99 zaskarżonego wyroku, że Rada przyjęła decyzję 2012/635 (1) na podstawie art. 29 TUE i wyciągając z tego wniosek, w pkt 101 tego wyroku, że decyzja ta nie musiała spełniać wymogów określonych w art. 215 ust. 2 TFUE. Sąd naruszył też prawo, orzekając, w pkt 105 zaskarżonego wyroku, że Rada miała prawo przewidzieć kompetencje wykonawcze na warunkach określonych w art. 291 ust. 2 TFUE. Dodatkowo Rada po raz kolejny naruszyła prawo, uznając, że warunki pozwalające na zastosowanie postanowień art. 291 ust. 1 TFUE zostały spełnione. Procedura określona w art. 215 TFUE jest bowiem jedyną procedurą mającą zastosowanie w dziedzinie środków ograniczających. Artykuł 291 ust. 2 TFUE nie ma wobec tego zastosowania, tym bardziej, że postanowienie to stosuje się wyłącznie do środków, które wymagają środków wykonawczych. Tymczasem środki w postaci zamrożenia funduszy z samej swej istoty nie wymagają środków wykonawczych. Tym samym nie są objęte przedmiotowym zakresem stosowania art. 291 ust. 2 TFUE. Ponadto warunki zastosowania art. 291 ust. 2 TFUE nie zostały spełnione, gdyż w zaskarżonych aktach Rada prawidłowo nie uzasadniła potrzeby skorzystania z tej procedury.

Po drugie, wnosząca odwołanie nie zgadza się ze stwierdzeniem Sądu, że art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 (2) w brzmieniu zmienionym decyzjami 2012/35 (3) i 2012/635 oraz art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 (4) nie naruszają zasad pewności i przewidywalności prawa, proporcjonalności oraz nie godzą w jej prawo własności. Kryterium istotności pod względem ilościowym i jakościowym, do którego odwołał się Sąd w pkt 79 zaskarżonego wyroku, nie zostało sformułowane w zaskarżonych aktach. Sąd sam stworzył to kryterium po to, by uwiarygodnić zaskarżone akty. Dodatkowo sam stwierdził, że kryterium to jest niejasne, nieprecyzyjne i nieproporcjonalne. Sąd naruszył więc prawo, uznając, że fakt, iż wnosząca odwołanie dokonuje płatności na rzecz państwa irańskiego stanowi wsparcie w rozumieniu zaskarżonych aktów.

Po trzecie, zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd naruszył prawo w pkt 135 i 136 wyroku, stwierdzając, że zaskarżone akty zostały wystarczająco uzasadnione, mimo iż sam, w pkt 134 zaskarżonego wyroku, stwierdził, że zaskarżone akty nie zawierają uściśleń co do trybu i zakresu wsparcia, którego udzielanie mu się zarzuca. Ponadto z lektury zaskarżonych aktów wnosząca odwołanie nie była w stanie zrozumieć powodów, dla których została objęty sankcjami, co świadczy o tym, że zaskarżone akty nie zostały uzasadnione w sposób wystarczający.

Po czwarte, Sąd naruszył prawo, uznając, w pkt 163 zaskarżonego wyroku, że brak weryfikacji sytuacji wnoszącej odwołanie w przepisanym terminie nie sprawia, że decyzja o utrzymaniu jej nazwy w wykazie podmiotów objętych sankcjami jest niezgodna z prawem, mimo że ów obowiązek ma charakter w pełni obiektywny.

Po piąte, Sąd naruszył prawo, uznając, że zaskarżone decyzje nie naruszają praw podstawowych wnoszącej odwołanie i nie są nieproporcjonalne, mimo że zaskarżone decyzje są niejasne i nieprecyzyjne. Podobnie sformułowane przez Sąd kryterium istotności pod względem ilościowym i jakościowym jest całkowicie arbitralne.

Po szóste Sąd naruszył prawo w pkt 179 i 183 zaskarżonego wyroku, stwierdzając, że wnosząca odwołanie udzielała wsparcia rządowi irańskiemu, gdyż dokonywała na jego rzecz obowiązkowych płatności, które w rzeczywistości były niczym innym, jak podatkami, zaś wnosząca odwołanie znajdowała się w sytuacji porównywalnej do sytuacji zwykłego podatnika.

Wreszcie, Sąd nie stwierdził, że Rada naruszyła zasadę niedyskryminacji, gdyż objęła wnoszącą odwołanie sankcjami ze względu na płatności, jakich dokonywała na rzecz państwa irańskiego, a nie uczynił tak w przypadku innych przedsiębiorstw podlegających obowiązkowi dokonywania takich płatności.

(1) Decyzja Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotycząca zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 58).

(2) Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

(3) Decyzja Rady 2012/35/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. zmieniająca decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 19, s. 22).

(4) Rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/47

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-9/13, The National Iranian Gas Company/Rada, wniesione w dniu 13 lipca 2015 r. przez The National Iranian Gas Company

(Sprawa C-359/15 P)

(2015/C 294/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: The National Iranian Gas Company (przedstawiciele: adwokaci E. Rosenfeld i S. Perrotet)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (pierwsza izba) w sprawie T-9/13, doręczonego wnoszącemu odwołanie w dniu 5 maja 2015 r., którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez spółkę National Iranian Gas Company i obciążył ją kosztami postępowania;

—	orzeczenie zgodnie z żądaniami skargi w pierwszej instancji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi osiem zarzutów.

Po pierwsze, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając, w pkt 82 zaskarżonego wyroku, że Rada przyjęła decyzję 2012/635 (1) na podstawie art. 29 TUE i wyciągając z tego wniosek, w pkt 84 tego wyroku, że decyzja ta nie musiała spełniać wymogów określonych w art. 215 ust. 2 TFUE. Sąd naruszył też prawo, orzekając, w pkt 90 zaskarżonego wyroku, że Rada miała prawo przewidzieć kompetencje wykonawcze na warunkach określonych w art. 291 ust. 2 TFUE. Dodatkowo Rada po raz kolejny naruszyła prawo, uznając, że warunki pozwalające na zastosowanie postanowień art. 291 ust. 1 TFUE zostały spełnione. Procedura określona w art. 215 TFUE jest bowiem jedyną procedurą mającą zastosowanie w dziedzinie środków ograniczających. Artykuł 291 ust. 2 TFUE nie ma wobec tego zastosowania, tym bardziej, że postanowienie to stosuje się wyłącznie do środków, które wymagają środków wykonawczych. Tymczasem środki w postaci zamrożenia funduszy z samej swej istoty nie wymagają środków wykonawczych. Tym samym nie są objęte przedmiotowym zakresem stosowania art. 291 ust. 2 TFUE. Ponadto warunki zastosowania art. 291 ust. 2 TFUE nie zostały spełnione, gdyż w zaskarżonych aktach Rada prawidłowo nie uzasadniła potrzeby skorzystania z tej procedury.

Po drugie, wnosząca odwołanie nie zgadza się ze stwierdzeniem Sądu, że art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 (2) w brzmieniu zmienionym decyzjami 2012/35 (3) i 2012/635 oraz art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 (4) nie naruszają zasad pewności i przewidywalności prawa, proporcjonalności oraz nie godzą w jej prawo własności. Kryterium istotności pod względem ilościowym i jakościowym, do którego odwołał się Sąd w pkt 61 zaskarżonego wyroku, nie zostało sformułowane w zaskarżonych aktach. Sąd sam stworzył to kryterium po to, by uwiarygodnić zaskarżone akty. Dodatkowo sam stwierdził, że kryterium to jest niejasne, nieprecyzyjne i nieproporcjonalne. Sąd naruszył więc prawo, uznając, że fakt, iż wnosząca odwołanie dokonuje płatności na rzecz państwa irańskiego stanowi wsparcie w rozumieniu zaskarżonych aktów.

Po trzecie, zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd naruszył prawo w pkt 116 i 117 wyroku, stwierdzając, że zaskarżone akty zostały wystarczająco uzasadnione, mimo iż sam, w pkt 134 zaskarżonego wyroku, stwierdził, że zaskarżone akty nie zawierają uściśleń co do trybu i zakresu wsparcia, którego udzielanie mu się zarzuca. Ponadto z lektury zaskarżonych aktów wnosząca odwołanie nie była w stanie zrozumieć powodów, dla których została objęty sankcjami, co świadczy o tym, że zaskarżone akty nie zostały uzasadnione w sposób wystarczający.

Po czwarte, Sąd naruszył prawo, uznając, w pkt 141 zaskarżonego wyroku, że brak weryfikacji sytuacji wnoszącej odwołanie w przepisanym terminie nie sprawia, że decyzja o utrzymaniu jej nazwy w wykazie podmiotów objętych sankcjami jest niezgodna z prawem, mimo że ów obowiązek ma charakter w pełni obiektywny.

Po szóste Sąd naruszył prawo w pkt 163 i 164 zaskarżonego wyroku, stwierdzając, że wnosząca odwołanie udzielała wsparcia rządowi irańskiemu, gdyż dokonywała na jego rzecz obowiązkowych płatności, które w rzeczywistości były niczym innym, jak podatkami, zaś wnosząca odwołanie znajdowała się w sytuacji porównywalnej do sytuacji zwykłego podatnika.

Po siódme, Sąd nie stwierdził, że Rada naruszyła zasadę niedyskryminacji, gdyż objęła wnoszącą odwołanie sankcjami ze względu na płatności, jakich dokonywała na rzecz państwa irańskiego, a nie uczynił tak w przypadku innych przedsiębiorstw podlegających obowiązkowi dokonywania takich płatności.

Wreszcie, Sąd naruszył prawo w pkt 159 zaskarżonego wyroku ze względu na zastąpienie uzasadnienia.

(1) Decyzja Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotycząca zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 58).

(2) Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

(3) Decyzja Rady 2012/35/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. zmieniająca decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 19, s. 22).

(4) Rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/48

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 30 kwietnia 2015 r. w sprawie T-259/13 Francja/Komisja, wniesione w dniu 15 lipca 2015 r. przez Republikę Francuską

(Sprawa C-373/15 P)

(2015/C 294/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Francuska (przedstawiciele: F. Alabrune, G. de Bergues, D. Colas i C. Candat, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Hiszpanii

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie części wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 30 kwietnia 2015 r. w sprawie T-259/13 Francja/Komisja;

—

definitywne rozstrzygnięcie sporu poprzez stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2013/123/UE wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (1) w zakresie, w jakim wyłącza ona z finansowania określone wydatki dokonane przez Republikę Francuską, dotyczące osi 2 francuskiego programu rozwoju obszarów wiejskich w odniesieniu do lat finansowych 2008 i 2009, lub odesłanie sprawy do Sądu w celu rozstrzygnięcia sporu;

—	rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów w orzeczeniu kończącym postepowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania rząd francuski podnosi trzy zarzuty skierowane przeciwko zaskarżonemu wyrokowi.

W ramach zarzutu pierwszego rząd francuski utrzymuje, ze Sąd naruszył prawo, nie podnosząc z urzędu zarzutu naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, w sytuacji gdy Komisja wydala sporną decyzję po upływie rozsądnego terminu.

W zarzucie drugim, podniesionym posiłkowo, rząd francuski twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, że Komisja nie naruszyła art. 10 i 14 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1975/2006 z dnia 7 grudnia 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w zakresie wprowadzenia procedur kontroli, jak również wzajemnej zgodności w odniesieniu do środków wsparcia rozwoju obszarów wiejskich (2) (zwanego dalej „rozporządzeniem 1975/2006”), nakładając na władze francuskie obowiązek przeliczania zwierząt podczas kontroli na miejscu przeprowadzanych w ramach środków pomocy „Indemnités compensatoires des handicaps naturels” (dodatki wyrównawcze z tytułu niekorzystnych warunków naturalnych, „pomoc ICHN”).

W ramach podniesionego posiłkowo zarzutu trzeciego rząd francuski utrzymuje, że Sąd naruszył prawo, uznając, ze kontrole na miejscu przeprowadzone w ramach zarządzania identyfikacją bydła lub premiami za owce nie stanowią kontroli na miejscu w rozumieniu art. 12 i nast. rozporządzenia 1975/2006.

W konsekwencji zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony w zakresie, w jakim oddalono w nim pierwszy zarzut zmierzający do stwierdzenia nieważności, podniesiony przez rząd francuski przeciwko spornej decyzji Komisji.

(1) Dz.U. L 67, s. 20.

(2) Dz.U. L 368, s. 74.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/50

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Stahlwerk Bous/Komisja

(Sprawa T-172/14) (1)

((Pomoc państwa - Środki przyjęte przez Niemcy na rzecz energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz odbiorców energochłonnych - Decyzja o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE - Wydanie ostatecznej decyzji już po wniesieniu skargi - Umorzenie postępowania - Skarga o stwierdzenie nieważności - Wniosek o zezwolenie na dostosowanie żądań - Brak nowych okoliczności - Niedopuszczalność))

(2015/C 294/60)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Stahlwerk Bous GmbH (Bous, Niemcy) (przedstawiciele: H. Höfler, C. Kahle i V. Winkler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. Renner, adwokata)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Urząd Nadzoru EFTA (przedstawiciele: X. Lewis, M. Schneider, M. Moustakali i C. Perrin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie częściowego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C (2013) 4424 final z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie wszczęcia określonego w art. 108 ust. 2 TFUE postępowania w przedmiocie środków wdrożonych przez Republikę Federalną Niemiec w formie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz odbiorców energochłonnych [pomoc państwa SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN)].

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

Wniosek o zezwolenie na dostosowanie żądań zawartych w niniejszej skardze w taki sposób, aby dotyczyły one decyzji Komisji C(2014) 8786 final z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013) (ex 2013/NN) – wdrożonej przez Republikę Federalną Niemiec jako wsparcie dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz odbiorców energochłonnych, zostaje odrzucony jako niedopuszczalny.

Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosków o dopuszczenie Flachglas Torgau GmbH, Saint-Gobain Isover G+H AG, Kronotex GmbH & Co. KG, Kronoply GmbH, Bayer MaterialScience AG, Sabic Polyolefine GmbH, Ineos Manufacturing Deutschland GmbH, Ineos Phenol GmbH, Ineos Vinyls Deutschland GmbH, Advansa GmbH, Akzo Nobel Industrial Chemicals GmbH, Aurubis AG, CBW Chemie GmbH, CFB Chemische Fabrik Brunsbüttel GmbH & Co. KG, Clariant Produkte (Deutschland) GmbH, Dralon GmbH, Hahl Filaments GmbH, Messer Produktionsgesellschaft mbH Siegen, Messer Produktionsgesellschaft mbH Salzgitter, Nabaltec AG, Siltronic AG i Wacker Chemie AG do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	Stahlwerk Bous GmbH pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską, w tym również te związane z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

5)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/51

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – WeserWind/Komisja

(Sprawa T-173/14) (1)

(2015/C 294/61)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: WeserWind GmbH Offshore Construction Georgsmarienhütte (Bremerhaven, Niemcy) (przedstawiciele: H. Höfler, C. Kahle i V. Winkler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. Renner, adwokata)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Urząd Nadzoru EFTA (przedstawiciele: X. Lewis, M. Schneider i A. Steinarsdóttir, a następnie X. Lewis, M. Schneider, M. Moustakali i C. Perrin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

3)	WeserWind GmbH Offshore Construction Georgsmarienhütte pokrywa koszty własne, a także te poniesione przez Komisję Europejską, również w związku z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/51

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Dieckerhoff Guss/Komisja

(Sprawa T-174/14) (1)

(2015/C 294/62)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dieckerhoff Guss GmbH (Gevelsberg, Niemcy) (przedstawiciele: H. Höfler, C. Kahle i V. Winkler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. Renner, adwokata)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Urząd Nadzoru EFTA (przedstawiciele: X. Lewis, M. Schneider i J. Kaasin, a następnie X. Lewis, M. Schneider, M. Moustakali i C. Perrin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

3)	Dieckerhoff Guss GmbH pokrywa koszty własne, a także te poniesione przez Komisję Europejską, również w związku z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/52

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Walter Hundhausen/Komisja

(Sprawa T-175/14) (1)

(2015/C 294/63)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Walter Hundhausen GmbH (Schwerte, Niemcy) (przedstawiciele: H. Höfler, C. Kahle i V. Winkler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. Renner, adwokata)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Urząd Nadzoru EFTA (przedstawiciele: X. Lewis, M. Schneider i G. Mathisen, a następnie X. Lewis, M. Schneider, M. Moustakali i C. Perrin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

3)	Walter Hundhausen GmbH pokrywa koszty własne, a także te poniesione przez Komisję Europejską, również w związku z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/53

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Georgsmarienhütte/Komisja

(Sprawa T-176/14) (1)

(2015/C 294/64)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Georgsmarienhütte GmbH (Georgsmarienhütte, Niemcy) (przedstawiciele: H. Höfler, C. Kahle i V. Winkler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. Renner, adwokata)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Urząd Nadzoru EFTA (przedstawiciele: początkowo X. Lewis, M. Schneider i C. Howdle, a następnie X. Lewis, M. Schneider, M. Moustakali i C. Perrin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

4)	Georgsmarienhütte GmbH pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską, w tym również te związane z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

5)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/54

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Harz Guss Zorge/Komisja

(Sprawa T-177/14) (1)

(2015/C 294/65)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Harz Guss Zorge GmbH (Zorge, Niemcy) (przedstawiciele: H. Höfler, C. Kahle i V. Winkler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. Renner, adwokata)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Urząd Nadzoru EFTA (przedstawiciele: początkowo X. Lewis, M. Schneider i A. Steinarsdóttir, a następnie X. Lewis, M. Schneider, M. Moustakali i C. Perrin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

4)	Harz Guss Zorge GmbH pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

5)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/55

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Friedrich Wilhelms-Hütte Eisenguss/Komisja

(Sprawa T-178/14) (1)

(2015/C 294/66)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Friedrich Wilhelms-Hütte Eisenguss GmbH (Mülheim-an-der Ruhr, Niemcy) (przedstawiciele: H. Höfler, C. Kahle i V. Winkler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. Renner, adwokata)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

3)	Friedrich Wilhelms-Hütte Eisenguss GmbH pokrywa koszty własne, a także te poniesione przez Komisję Europejską, również w związku z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/56

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Schmiedewerke Gröditz/Komisja

(Sprawa T-179/14) (1)

(2015/C 294/67)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Schmiedewerke Gröditz GmbH (Gröditz, Niemcy) (przedstawiciele: H. Höfler, C. Kahle i V. Winkler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, oraz C. Renner, adwokat)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

3)	Schmiedewerke Gröditz GmbH pokrywa koszty własne, a także te poniesione przez Komisję Europejską, również w związku z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/57

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Schmiedag/Komisja

(Sprawa T-183/14) (1)

(2015/C 294/68)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Schmiedag GmbH (Hagen, Niemcy) (przedstawiciele: H. Höfler, C. Kahle i V. Winkler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy,)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

4)	Schmiedag GmbH pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską, w tym również te związane z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

5)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/57

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Deutsche Edelstahlwerke/Komisja

(Sprawa T-230/14) (1)

(2015/C 294/69)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Edelstahlwerke GmbH (Witten, Niemcy) (przedstawiciele: S. Altenschmidt i H. Janssen, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez A. Luke i C. Maurera, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Deutsche Edelstahlwerke GmbH pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/58

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – ArcelorMittal Hamburg i in./Komisja

(Sprawa T-235/14) (1)

(2015/C 294/70)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ArcelorMittal Hamburg GmbH (Hamburg, Niemcy); ArcelorMittal Bremen GmbH, która wstąpiła w prawa Bregal Bremer Galvanisierungs GmbH (Brema, Niemcy); ArcelorMittal Hochfeld GmbH (Duisburg, Niemcy); i ArcelorMittal Ruhrort GmbH (Duisburg) (przedstawiciele: H. Janssen i G.-R. Engel, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez A. Luke i C. Maurera, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	ArcelorMittal Hamburg GmbH, ArcelorMittal Bremen GmbH, ArcelorMittal Hochfeld GmbH i ArcelorMittal Ruhrort GmbH pokrywają koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/59

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Kronotex i Kronoply/Komisja

(Sprawa T-236/14) (1)

(2015/C 294/71)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Kronotex GmbH & Co. KG (Heiligengrabe, Niemcy); i Kronoply GmbH (Heiligengrabe, Niemcy) (przedstawiciele: H. Janssen i G.-R. Engel, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez A. Luke i C. Maurera, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Kronetex GmbH & Co. KG i Kronoply GmbH pokrywają koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/60

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Steinbeis Papier/Komisja

(Sprawa T-237/14) (1)

(2015/C 294/72)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Steinbeis Papier GmbH (Glückstadt, Niemcy) (przedstawiciele: H. Janssen i G.-R. Engel, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez A. Luke i C. Maurera, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Steinbeis Papier GmbH pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/60

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Schumacher Packaging/Komisja

(Sprawa T-265/14) (1)

(2015/C 294/73)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Schumacher Packaging GmbH (Schwarzenberg, Niemcy) (przedstawiciele: H. Janssen i G.-R. Engel, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez A. Luke i C. Maurera, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Schumacher Packaging GmbH pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/61

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Grupa Azoty ATT Polymers/Komisja

(Sprawa T-270/14) (1)

(2015/C 294/74)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Grupa Azoty ATT Polymers GmbH (Guben, Niemcy) (przedstawiciele: H. Janssen i S. Kobes, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez A. Luke i C. Maurera, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Grupa Azoty ATT Polymers GmbH pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/62

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – P-D Glasseiden i in./Komisja

(Sprawa T-272/14) (1)

(2015/C 294/75)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: P-D Glasseiden GmbH Oschatz (Oschatz, Niemcy); P-D Interglas Technologies GmbH (Erbach, Niemcy); P-D Industriegesellschaft mbH (Wilsdruff, Niemcy); i Glashütte Freital GmbH (Freital, Niemcy) (przedstawiciele: H. Janssen i G.-R. Engel, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez A. Luke i C. Maurera, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	P-D Glasseiden GmbH Oschatz, P-D Interglas Technologies GmbH, P-D Industriegesellschaft mbH i Glashütte Freital GmbH pokrywają koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/63

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Drahtwerk St. Ingbert i in./Komisja

(Sprawa T-275/14) (1)

(2015/C 294/76)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Drahtwerk St. Ingbert GmbH (Sankt Ingbert, Niemcy); DWK Drahtwerk Köln GmbH (Kolonia, Niemcy); Kalksteingrube Auersmacher GmbH (Völklingen, Niemcy); Rogesa Roheisengesellschaft Saar mbH (Dillingen, Niemcy); Stahlguss Saar GmbH (Sankt Ingbert); i Zentralkokerei Saar GmbH (Dillingen) (przedstawiciele: S. Altenschmidt i H. Janssen, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez A. Luke i C. Maurera, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Drahtwerk St. lngbert GmbH, DWK Drahtwerk Köln GmbH, Kalksteingrube Auersmacher GmbH, Rogesa Roheisengesellschaft Saar mbH, Stahlguss Saar GmbH i Zentralkokerei Saar GmbH pokrywają koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/63

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Flachglas Torgau i in./Komisja

(Sprawa T-276/14) (1)

(2015/C 294/77)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Flachglas Torgau GmbH (Torgau, Niemcy); Saint-Gobain Isover G+H AG (Ludwigshafen am Rhein, Niemcy); i Saint-Gobain Oberland AG (Bad Wurzach, Niemcy) (przedstawiciele: S. Altenschmidt et H. Janssen, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez A. Luke i C. Maurera, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Flachglas Torgau GmbH, Saint-Gobain Isover G+H AG i Saint-Gobain Oberland AG pokrywają koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/64

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Ineos Manufacturing Deutschland i in./Komisja

(Sprawa T-280/14) (1)

(2015/C 294/78)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ineos Manufacturing Deutschland GmbH (Kolonia, Niemcy); Ineos Phenol GmbH (Gladbeck, Niemcy); i Ineos Vinyls Deutschland GmbH (Wilhelmshaven, Niemcy) (przedstawiciele: C. Arhold, L. Petersen, F.-A. Wesche, N. Wimmer i T. Woltering, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. von Donata i G. Quardt, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Ineos Manufacturing Deutschland GmbH, Ineos Phenol GmbH i Ineos Vinyls Deutschland GmbH pokrywają koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/65

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Fels-Werke/Komisja

(Sprawa T-281/14) (1)

(2015/C 294/79)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fels-Werke GmbH (Goslar, Niemcy) (przedstawiciele: C. Arhold, N. Wimmer, F.-A. Wesche, L. Petersen i T. Woltering, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. von Donata i G. Quardt, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Fels-Werke GmbH pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/66

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Bayer MaterialScience/Komisja

(Sprawa T-282/14) (1)

(2015/C 294/80)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Bayer MaterialScience AG (Leverkusen, Niemcy) (przedstawiciele: C. Arhold, L. Petersen, F.-A. Wesche, N. Wimmer i T. Woltering, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. von Donata i G. Quardt, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Bayer MaterialScience AG pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/66

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Advansa i in./Komisja

(Sprawa T-283/14) (1)

(2015/C 294/81)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ibbenbüren, Niemcy); Aurubis AG (Hamburg, Niemcy); Cabb GmbH (Gersthofen, Niemcy); CBW Chemie GmbH Bitterfeld-Wolfen (Bitterfeld-Wolfen, Niemcy); CFB Chemische Fabrik Brunsbüttel GmbH & Co. KG (Brunsbüttel, Niemcy); Clariant Produkte (Deutschland) GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy); Dow Olefinverbund GmbH (Schkopau, Niemcy); Dow Deutschland Anlagengesellschaft mbH (Stade, Niemcy); Dralon GmbH (Dormagen, Niemcy); Ems-Chemie (Neumünster) GmbH & Co. KG (Neumünster, Niemcy); Hahl Filaments GmbH (Munderkingen, Niemcy); ISP Marl GmbH (Marl, Niemcy); Messer Produktionsgesellschaft mbH Siegen (Sulzbach, Niemcy); Messer Produktionsgesellschaft mbH Salzgitter (Sulzbach); Nabaltec AG (Schwandorf, Niemcy); Siltronic AG (Munich, Niemcy); Trevira GmbH (Bobingen, Niemcy); Wacker Chemie AG (Monachium, Niemcy); oraz Westfalen Industriegase GmbH (Münster, Niemcy) (przedstawiciele: C. Arhold, L. Petersen, F.-A. Wesche, N. Wimmer i T. Woltering, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez C. von Donata i G. Quardt, adwokatów)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

Advansa GmbH, Akzo Nobel Industrial Chemicals GmbH, Aurubis AG, Cabb GmbH, CBW Chemie GmbH Bitterfeld-Wolfen, CFB Chemische Fabrik Brunsbüttel GmbH & Co. KG, Clariant Produkte (Deutschland) GmbH, Dow Olefinverbund GmbH, Dow Deutschland Anlagengesellschaft mbH, Dralon GmbH, Ems-Chemie (Neumünster) GmbH & Co. KG, Hahl Filaments GmbH, ISP Marl GmbH, Messer Produktionsgesellschaft mbH Siegen, Messer Produktionsgesellschaft mbH Salzgitter, Nabaltec AG, Siltronic AG, Trevira GmbH, Wacker Chemie AG i Westfalen Industriegase GmbH pokrywają koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/67

Postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2015 r. – Vinnolit/Komisja

(Sprawa T-318/14) (1)

(2015/C 294/82)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Vinnolit GmbH & Co. KG (Ismaning, Niemcy) (przedstawiciel: M. Geipel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy, wspierani przez H. Wollmanna, adwokata)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie Urzędu Nadzoru EFTA do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Vinnolit GmbH & Co. KG pokrywa koszty własne, a także poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Urząd Nadzoru EFTA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 223 z 14.7.2014.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/68

Skarga wniesiona w dniu 1 kwietnia 2015 r. – Brinkmann (Steel Trading) a.o./Komisja

(Sprawa T-161/15)

(2015/C 294/83)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Brinkmann (Steel Trading) Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo); Dalmar investments Ltd (Tortola, Brytyjskie Wyspy Dziewicze); Darlows Consultants Ltd (Nassau, Bahamy); Forestborne Ltd (Tortola); International Corporate Management Company SA (Luksemburg, Luksemburg); Kraxis Investments Ltd (Nikozja, Cypr); Magnamox Management Ltd (Nikozja); Megamatic Technologies Ltd (Nikozja); Windward Yachting Ltd (Sliema, Malta); Chupit Ltd (Nikozja); Coburg Investments (Overseas) Ltd (Nikozja); First Trade International Ltd (Tortola); Fitinvest Ltd (Limassol, Cypr); Halman Consultants (Overseas) Ltd (Tortola); Limtan Investments Ltd (Larnaka, Cyprus); Minnesota Trading Ltd (Nikozja); Protoconsult Ltd (Nikozja); Transcoal Trading Ltd (Nikozja); iVeft Management Ltd (Nikozja) (przedstawiciel: R. Nowinski, Barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	nakazanie Unii Europejskiej naprawienia szkody poniesionej przez skarżących w wyniku wydania i zastosowania protokołu ustaleń dotyczącego szczegółowych warunków w zakresie polityki gospodarczej, kwotami określonymi w skardze lub kwotami, które Trybunał uzna za należne skarżącym

—	nakazanie Unii Europejskiej zapłaty kosztów poniesionych w związku z wniesieniem niniejszej skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 18 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 21 ust. 2 Karty praw podstawowych ze względu na bezprawność działań Komisji i EBC dyskryminujących Cypr i w konsekwencji deponentów banków cypryjskich.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja i EBC działały bezprawnie ze względu na naruszenie przysługującego deponentom prawa do ochrony własności zagwarantowanego w Karcie praw podstawowych, oraz

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej ze względu na bezprawność działań Komisji i EBC polegającą na naruszeniu zasady proporcjonalności przy sporządzaniu protokołu ustaleń dotyczącego szczegółowych warunków w zakresie polityki gospodarczej wynegocjowanego przez Komisję i EBC z upoważnienia Europejskiego Mechanizmu Stabilności.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/69

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2015 r. – Almaz-Antey/Rada

(Sprawa T-255/15)

(2015/C 294/84)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: OAO Concern PVO Almaz-Antey (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci C. Stumpf i A. Haak)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2015/432 z dnia 13 marca 2015 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. L 70, s. 47) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/427 z dnia 13 marca 2015 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. L 70, s. 1) w zakresie, w jakim akty te dotyczą strony skarżącej;

—	obciążenie pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą/

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada nie wskazała właściwych lub wystarczających powodów dla umieszczenia strony skarżącej w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi w związku z sytuacją na Ukrainie.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada w sposób oczywiście błędny uznała, że w przypadku strony skarżącej zostały spełnione kryteria umieszczenia w wykazie osób i podmiotów objętych zakwestionowanymi środkami.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że decyzja pozwanej narusza zasadę proporcjonalności.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że całe rozumowanie pozwanego nie spełnia wymogów nałożenia środków ograniczających.

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że Rada w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny naruszyła podstawowe prawa strony skarżącej, w tym przysługujące jej prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/70

Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2015 r. – Kiselev/Rada

(Sprawa T-262/15)

(2015/C 294/85)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dmitry Konstantinovich Kiselev (Korolev, Rosja) (przedstawiciele: T. Otty i B. Kennelly, barristers, oraz J. Linneker, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2015/432 z dnia 13 marca 2015 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/427 z dnia 13 marca 2015 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego;

—	obciążenie pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący dopuszczenia się oczywistego błędu w ocenie w wyniku ustalenia, że skarżący spełnia kryterium umieszczenia w wykazie określonego w art. 1 ust. 1 decyzji 2014/145/WPZiB, zmienionej decyzją (WPZiB) 2015/432, i w art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających, wykonanego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 2015/427.

—

Skarżący podnosi, że do celów zapewnienia poszanowania art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 10 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka kryteria umieszczenia w wykazie określone w decyzji 2014/145/WPZiB i w rozporządzeniu (UE) nr 269/2014 muszą być interpretowane w zgodzie z prawem do wolności wypowiedzi. Zdaniem skarżącego kryterium, zgodnie z którym dana osoba „aktywnie wspiera” politykę rządu rosyjskiego dotyczącą Ukrainy, wymaga, by osoba ta miała większy stopień wpływu na odnośną politykę aniżeli wyrażanie opinii w kontekście dziennikarskim. Skarżący, jak utrzymuje, jest dziennikarzem i dyrektorem spółki medialnej, a zatem nie ma wymaganego wpływu ani konkretnego oddziaływania na sytuację na Ukrainie, ani też nie ponosi za nią odpowiedzialności. W istocie skarżący nigdy nie wyraził poparcia dla „rozmieszczenia sił rosyjskich na Ukrainie”, jak twierdzi Rada.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia wolności wypowiedzi.

—

W opinii skarżącego środki ograniczające stanowią sankcję za jego polityczne przekonania, które wyraził jako dziennikarz i komentator. Ograniczają one także możliwość korzystania przez z niego z przysługującego mu prawa do wolności wypowiedzi, a także działanie agencji informacyjnej Rossija Siegodnia, którą kieruje. Zdaniem skarżącego ograniczeń nie może uzasadniać sam tylko fakt, że Rada nie zgadza się z treścią niektórych jego reportaży. Dodatkowo brak jest dowodów na to, że zachęcał on do stosowania przemocy albo podjął jakiekolwiek działania uzasadniające ograniczenie jego prawa do wolności wypowiedzi.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przysługującego skarżącemu prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej.

—

Skarżący podnosi, że nigdy nie przedstawiono mu „poważnego i wiarygodnego dowodu” czy też „konkretnego dowodu i informacji” pozwalających ustalić okoliczności, które uzasadniałyby zastosowania wobec niego środków ograniczających. Skarżący twierdzi, że Rada przedstawiła mu „dowód” (i to tylko częściowy) dopiero po tym, jak jego nazwisko zostało ponownie umieszczone w wykazie.

Zarzut czwarty dotyczący nieprzedstawienia przez Radę wystarczającego uzasadnienia umieszczenia jego nazwiska w wykazie.

—	Zdaniem skarżącego przedstawione uzasadnienie jest nazbyt ogólne i nie zawiera wskazania rzeczywistego i konkretnego powodu nałożenia na niego środków ograniczających.

Zarzut piąty dotyczący, posiłkowo, oparcia się przez Radę na akcie niezgodnym z prawem (w zakresie, w jakim zastosowanie kryterium umieszczenia w wykazie prowadzi do naruszenia przysługującego skarżącemu prawa do wolności wypowiedzi)

—

Skarżący podnosi, że jeżeli kryterium umieszczenia w wykazie, inaczej niż przedstawił on w zarzucie pierwszym, należy interpretować jako dopuszczenie umieszczania w wykazie osób zaangażowanych w działalność medialną tylko z tego względu, że wyrażają one swoje poglądy polityczne, które Rada uważa za naganne, to dla ustalenia takiego kryterium brak jest podstawy prawnej i jest ono nieproporcjonalne w stosunków do celów zamierzonych przez decyzję 2014/145/WPZiB i rozporządzenie (UE) nr 269/2014.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zawartej między Rosją a UE umowy o partnerstwie i współpracy partnerstwa.

—

Skarżący podnosi, że nie podjęto próby usprawiedliwienia naruszenia art. 52 umowy o partnerstwie i współpracy, którego dopuszczono się przy ograniczeniu (między innymi) swobodnego przepływu środków pieniężnych skarżącego, oraz że nie podjęto żadnej próby zwołania Rady Współpracy na podstawie art. 90.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/71

Skarga wniesiona w dniu 29 maja 2015 r. – Hmicho/Rada

(Sprawa T-275/15)

(2015/C 294/86)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Samir Hmicho (Poole, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: V. Davies, solicitor, oraz T. Eicke, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/255/WPZiB z dnia 31 maja 2013 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. L 147, s. 14) lub decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2015/383 z dnia 6 marca 2015 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. L 64, s. 41) lub decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2015/784 z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. L 124, s. 13) w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżącego;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. L 16, s. 1) lub rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/375 z dnia 6 marca 2015 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. L 124, s. 1) lub rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/780 z dnia 19 maja 2015 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. L 64, s. 10) w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżącego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady, zawartej w piśmie z dnia 20 maja 2015 r. o sygnaturze SGS15/06024, potwierdzającej umieszczenie nazwiska skarżącego w wykazie i „zmieniającej informację dotyczącą [skarżącego] widniejącą w decyzji wykonawczej i rozporządzeniu wykonawczym Rady”;

—	zasądzenie od Unii Europejskiej na rzecz skarżącego odszkodowania i zadośćuczynienia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący braku podstawy prawnej dla zastosowania wobec niego środków ograniczających lub oczywistego błędu w ocenie, ze względu na brak jakichkolwiek racjonalnych powiązań między nim a osobami, w które wymierzone są przyjęte przez Unię środki ograniczające, a więc osobami, które wspierają reżim syryjski lub czerpią z niego korzyści.

Zarzut drugi, zgodnie z którym decyzje Rady 2013/255/WPZiB, 2015/383 i 2015/784, rozporządzenia Rady nr 36/2012, nr 2015/375 i nr 2015/780, a także decyzja z dnia 20 maja 2015 r. stanowią naruszenie praw podstawowych skarżącego chronionych na gruncie Karty prawo podstawowych Unii Europejskiej oraz europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka, w tym prawa do godności człowieka, dobrej administracji, obejmującego prawo do obrony, obowiązek uzasadnienia i domniemanie niewinności, prawa do skutecznego środka prawnego i sprawiedliwego procesu, prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, wolności prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa właśności.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/72

Odwołanie wniesione w dniu 1 czerwca 2015 r. przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) od wyroku wydanego w dniu 18 marca 2015 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-51/14

(Sprawa T-278/15 P)

(2015/C 294/87)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) (przedstawiciele: S. Marquardt i M. Silva, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: KL (Bruksela, Belgia)

Żądania

Wnosząca odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 18 marca 2015 r. w sprawie F-51/14;

—	uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi sześć zarzutów, z których część dotyczy systemu oceny, a część systemu awansowania.

—

W przedmiocie systemu oceny

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 43 regulaminu pracowniczego urzędników, zasad rozkładu ciężaru dowodu, zakazu orzekania ultra petita i prawa do obrony wnoszącej odwołanie.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia granic kontroli sądowej. Wnosząca odwołanie podnosi, że w zaskarżonym wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej Służby Publicznej kilkakrotnie przekroczył granice swojej kontroli, i zdaje się, że chce narzucić jej przyjęcie określonego systemu oceny.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa w odniesieniu do braku obiektywizmu systemu oceny niewyrażanej liczbowo i naruszenia art. 43 regulaminu pracowniczego.

—

W przedmiocie systemu awansowania

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zakazu orzekania ultra petita i prawa do obrony wnoszącej odwołanie.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasad rozkładu ciężaru dowodu.

6.	Szósty zarzut dotyczący naruszenia prawa w odniesieniu do naruszenia przez stronę wnoszącą odwołanie art. 45 regulaminu pracowniczego urzędników.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/73

Sprawa wniesiona w dniu 3 czerwca 2015 r. – Vakakis/Komisja

(Sprawa T-292/15)

(2015/C 294/88)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vakakis International – Symvouloi gia Agrotiki Anaptixi AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: B. O’Connor, solicitor, S. Gubel i E. Bertolotto, prawnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zasądzenie od Komisji na podstawie art. 340 TFUE odszkodowania za wszelkie szkody poniesione przez stronę skarżącą z powodu bezprawnego działania Komisji w toku spornej procedury udzielania zamówień publicznych, w tym:

—	koszty i wydatki związane z udziałem w całej procedurze przetargowej,

—	koszty zaskarżenia zgodności z prawem procedury przetargowej,

—	utracone zyski,

—	utracone korzyści;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia przez Komisję zasad równego traktowania, dobrej administracji i uzasadnionych oczekiwań ujętych w rozporządzeniu Rady nr 1605/2002 (zwanym dalej „rozporządzeniem finansowym”) i Praktycznym przewodniku dla zamówień publicznych w związku z działaniami zewnętrznymi UE (zwanym dalej „PRAG”) przez zaniechanie sprawowania właściwego nadzoru nad procedurą przetargową oraz niezwłocznego rozpatrzenia skargi wniesionej przez Vakakis, a także dostarczenia pełnej i wyczerpującej informacji na temat postępowania w sprawie tej skargi.

2.	Zarzut drugi, dotyczący szkody wyrządzonej stronie skarżącej w wyniku niewłaściwego administrowania przez Komisję oraz decyzji o udzieleniu zamówienia Agriconsulting.

Zarzut trzeci, dotyczący szkody wyrządzonej stronie skarżącej w wyniku niewłaściwego administrowania przez Komisję oraz naruszenia zasad ogólnych Unii: zasady równego traktowania, dobrej administracji i ochrony uzasadnionych oczekiwań, a także naruszenia art. 94 rozporządzenia finansowego i sekcji 2.3.6. PRAG.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/74

Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2015 r. – European Union Copper Task Force/Komisja

(Sprawa T-310/15)

(2015/C 294/89)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Union Copper Task Force (Essex, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci C. Fernández Vicién i I. Moreno-Tapia Rivas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/408 z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie wykonania art. 80 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin oraz w sprawie ustalenia wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia, w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie do związków miedzi;

—	obciążenie Komisji kosztami powstałymi w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca twierdzi, że rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/408 z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie wykonania art. 80 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin oraz w sprawie ustalenia wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia zostało wydane na niezgodnej z prawem podstawie prawnej, gdyż rozporządzenie nr 1107/2009, a w szczególności jego art. 24 i załącznik II pkt 4 naruszają prawo Unii.

—	Strona skarżąca podnosi, że dowody naukowe wskazują na to, iż kryteria trwałości, bioakumulacji i toksyczności („kryteria TBT”), a zwłaszcza kryterium trwałości, nie są właściwe dla miedzi.

—	Ponadto według strony skarżącej zastosowanie kryteriów TBT do substancji nieorganicznych nie jest spójne z innymi aktami prawnymi, które zostały wdrożone w dziedzinie regulowanych substancji chemicznych.

—

Strona skarżąca utrzymuje wreszcie, że w odniesieniu do substancji kwalifikujących się do zastąpienia zastosowanie kryteriów TBT do związków miedzi wykracza poza to, co niezbędne do osiągnięcia celów, którym służy rozporządzenie nr 1107/2009, a w rozporządzeniu tym błędnie zinterpretowano zasadę ostrożności.

2.	W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi posiłkowo, że poprzez objęcie związków miedzi zakresem regulacji rozporządzenia wykonawczego 2015/408 Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/75

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2015 – Rzeczpospolita Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-316/15)

(2015/C 294/90)

Język postępowania: Polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 31 marca 2015 r. (notyfikowanej jako dokument nr C(2015) 2230) dotyczącej odmowy wniesienia wkładu finansowego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na rzecz dużego projektu „Utworzenie innowacyjnych usług w centrum usług wspólnych IBM we Wrocławiu”, stanowiącego część programu operacyjnego „Innowacyjna Gospodarka”, objętego pomocą strukturalną w ramach celu Konwergencja w Polsce,

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnej wykładni art. 3 ust. 2 lit. a rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 (1) poprzez przyjęcie, że inwestycja polegająca na tworzeniu centrów usług wspólnych, w tym zatrudnieniu specjalistów z branży IT opracowujących innowacyjne usługi, nie stanowi „inwestycji produkcyjnej przyczyniającej się do tworzenia i ochrony trwałych miejsc pracy” w rozumieniu tego przepisu i w rezultacie nie może być współfinansowana ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.

Zarzut drugi dotyczący błędnej wykładni warunków przyznania współfinansowania ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego poprzez przyjęcie, że współfinansowane mogą być wyłącznie inwestycje o „przełomowym potencjale innowacyjnym” oraz zarzut błędnej oceny projektu poprzez przyjęcie, że nie zapewnia on zgodności z osią priorytetową IV Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka ze względu na brak innowacyjności.

Zarzut trzeci dotyczący błędnej oceny projektu poprzez stwierdzenie braku uzasadnienia dla przyznania wkładu publicznego oraz zarzut błędnej wykładni warunków przyznania współfinansowania z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego poprzez przyjęcie, że wypłata dywidendy na zasadach przewidzianych w projekcie stanowi przeszkodę do przyznania współfinansowania.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady lojalnej współpracy oraz naruszenia art. 41 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1083/20064 poprzez rażące przekroczenie terminu oceny projektu, zmianę podejścia do możliwości finansowania inwestycji w sektorze usług w toku tej oceny oraz pominięcie wyjaśnień władz polskich o innowacyjności projektu.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1080/2006 z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie

Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1783/1999 (Dz. Urz. UE L 210, str. 1).

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/76

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2015 r. – Ocean Capital Administration i in./Rada

(Sprawa T-332/15)

(2015/C 294/91)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ocean Capital Administration GmbH (Hamburg, Niemcy); First Ocean Administration GmbH (Hamburg); First Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Second Ocean Administration GmbH (Hamburg); Second Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Third Ocean Administration GmbH (Hamburg); Third Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Fourth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Fourth Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Fifth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Fifth Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Sixth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Sixth Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Seventh Ocean Administration GmbH (Hamburg); Seventh Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Eighth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Eighth Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Ninth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Ninth Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Tenth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Tenth Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Eleventh Ocean Administration GmbH (Hamburg); Eleventh Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Twelfth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Twelfth Ocean GmbH & Co. KG (Hamburg); Thirteenth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Fourteenth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Fifteenth Ocean Administration GmbH (Hamburg); Sixteenth Ocean Administration GmbH (Hamburg); IRISL Maritime Training Institute (Teheran, Iran); Kheibar Co. (Teheran); Kish Shipping Line Manning Co. (Kish Island, Iran) (przedstawiciele: P. Moser, QC, E. Metcalfe, barrister, oraz M. Taher, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—

stwierdzenie, że decyzja Rady 2013/497/WPZiB z dnia 10 października 2013 r. zmieniająca decyzję 2010/413/WPZiB oraz rozporządzenie Rady (UE) nr 971/2013 z dnia 10 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 267/2012 (Dz.U. L 272, s. 1), które to akty dotyczą środków ograniczających wobec Iranu, nie mają do nich zastosowania, ze względu na ich niezgodność z prawem;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2015/556 z dnia 7 kwietnia 2015 r. zmieniającej decyzję Rady 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 92, s. 101) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/549 z dnia 7 kwietnia 2015 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 (Dz.U. L 92, s. 12), które to akty dotyczą środków ograniczających wobec Iranu, w zakresie, w jakim dotyczą one skarżących;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy, czyli sformułowany na podstawie art. 277 TFUE zarzut niezgodności z prawem, zmierzający do stwierdzenia, że decyzja Rady 2013/497/WPZiB z dnia 10 października 2013 r. zmieniająca decyzję 2010/413/WPZiB oraz rozporządzenie Rady (UE) nr 971/2013 z dnia 10 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 267/2012 (Dz.U. L 272, s. 1), które to akty dotyczą środków ograniczających wobec Iranu, nie mają do nich zastosowania.

Skarżący podnoszą, że kryteria określone w ww. decyzji i rozporządzeniu: po pierwsze, zostały sformułowane na niewłaściwej podstawie prawnej; po drugie, zostały sformułowane na niewłaściwej podstawie faktycznej, gdyż w wyroku w sprawie T-489/10, IRISL/Rada, ECLI:EU:T:2013:453, Sąd doszedł do wniosku, że spółka Islamic Republic of Iran Shipping Lines (zwana dalej „IRISL”) nie naruszyła środków ograniczających nałożonych przez Radę Bezpieczeństwa; po trzecie, naruszają ich prawo do skutecznego środka prawnego oraz zasady ne bis in idem i powagi rzeczy osądzonej; po czwarte, w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny dyskryminują podmioty, które jakoby stanowią własność lub są kontrolowane przez IRISL; po piąte, naruszają ich prawo do obrony; po szóste w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny naruszają ich inne prawa podstawowe, w tym prawo własności, prawo do prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawo do poszanowania ich dobrego imienia; oraz po siódme, są wyrazem nadużycia władzy przez Radę, która zwyczajnie ponownie zastosowała wobec nich te same środki ograniczające, naruszając w ten sposób prawomocny wyrok Sądu.

Zarzut drugi, czyli sformułowany na podstawie art. 263 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2015/556 z dnia 7 kwietnia 2015 r. zmieniającej decyzję Rady 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 92, s. 101) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/549 z dnia 7 kwietnia 2015 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 (Dz.U. L 92, s. 12), które to akty dotyczą środków ograniczających wobec Iranu, w zakresie, w jakim dotyczą one skarżących.

Skarżący podnoszą, że ww. decyzja i rozporządzenie: po pierwsze, zostały wydane na niewłaściwej podstawie prawnej; po drugie, zawierają oczywiste błędy w ocenie; po trzecie, zostały wydane na niewłaściwej podstawie faktycznej; po czwarte, naruszają ich prawo do obrony oraz obowiązek uzasadnienia; po piąte, naruszają ich prawo do skutecznego środka prawnego, zasadę ne bis in idem oraz ogólną zasadę uzasadnionych oczekiwań; oraz po szóste, w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny naruszają ich prawa podstawowe, w tym prawo własności oraz prawo do prowadzenia działalności gospodarczej.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/77

Skarga wniesiona w dniu 25 czerwca 2015 r. – Windrush Aka/OHIM – Dammers (The Specials)

(Sprawa T-336/15)

(2015/C 294/92)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Windrush Aka LLP (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, barrister, i S. Britton, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Jerry Dammers (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego znaku towarowego: Jerry Dammers

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „The Specials” – wspólnotowy znak towarowy nr 3 725 082

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 marca 2015 r. w sprawie R 1412/2014-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	nakazanie OHIM pokrycia własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 15 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/78

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2015 r. – Bach Flower Remedies/OHIM – Durapharma (RESCUE)

(Sprawa T-337/15)

(2015/C 294/93)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bach Flower Remedies Ltd (Wimbledon, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: I. Fowler, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Durapharma ApS (Stenstrup, Dania)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „RESCUE” – zgłoszenie nr 6 473 755

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie R 2551/2013-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM oraz, jeżeli druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą przyłączy się do postępowania, interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. b) i lit. c) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/79

Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2015 r. – CG/OHIM – Perry Ellis International Group (P PRO PLAYER)

(Sprawa T-349/15)

(2015/C 294/94)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: CG Verwaltungsgesellschaft mbH (Gevelsberg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Körber)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Perry Ellis International Group Holdings Limited (Nassau, Bahamy)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Perry Ellis International Group Holdings Limited

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny znak towarowy w kolorach czarnym i białym zawierający elementy słowne „P PRO PLAYER” – zgłoszenie nr 1 0 8 89 764

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie R 2439/2014-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/79

Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2015 r. – Alpex Pharma/OHIM – Astex Pharmaceuticals (ASTEX)

(Sprawa T-355/15)

(2015/C 294/95)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alpex Pharma SA (Mezzovico-Vira, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci C. Bacchini i M. Mazzitelli)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Astex Pharmaceuticals, Inc. (Pleasanton, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Astex Pharmaceuticals, Inc.

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „ASTEX” – zgłoszenie nr 10 805 281

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie R 593/2014-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie kosztami postępowania OHIM i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą, jeżeli przystąpi ona do postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/80

Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2015 r. – Arrom Conseil/OHIM – Puig France (Roméo has a Gun by Romano Ricci)

(Sprawa T-358/15)

(2015/C 294/96)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Arrom Conseil (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci C. Herissay Ducamp i J. Blanchard)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Puig France SAS (Paryż, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Puig France SAS

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „Roméo has a gun by Romano Ricci” – zgłoszenie nr 11 193 604

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie R 1020/2014-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/81

Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2015 r. – Arrom Conseil/OHIM – Nina Ricci (Roméo has a Gun by Romano Ricci)

(Sprawa T-359/15)

(2015/C 294/97)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Arrom Conseil (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci C. Herissay Ducamp i J. Blanchard)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Nina Ricci SARL (Paryż, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Nina Ricci SARL

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „Roméo has a gun by Romano Ricci” – zgłoszenie nr 11 193 604

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 kwietnia 2015 r. w sprawie R 1021/2014-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/82

Skarga wniesiona w dniu 1 lipca 2015 r. – Lacamanda Group/OHIM – Nigel Woolley (HENLEY)

(Sprawa T-362/15)

(2015/C 294/99)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Lacamanda Group Ltd (Manchester, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: C. Scott, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Nigel Woolley (Braceborough, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego znaku towarowego: Nigel Woolley

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „HENLEY” – wspólnotowy znak towarowy nr 4 743 563

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 kwietnia 2015 r. w sprawie R 2255/2012-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/83

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2015 r. – ZZ/Komisja

(Sprawa F-92/15)

(2015/C 294/100)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Tymen)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji w sprawie ponownego ustalenia stopnia trwałej częściowej niepełnosprawności skarżącego, a po drugie, decyzji częściowo oddalającej zażalenie skarżącego, oraz żądanie naprawienia szkody majątkowej i zadośćuczynienia krzywdzie.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 6 października 2014 r. w zakresie, w jakim ustalono w niej stopień trwałej częściowej niepełnosprawności skarżącego na jedynie 68,5 %;

—	Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 18 marca 2015 r. oddalającej częściowo zażalenie skarżącego z dnia 13 stycznia 2015 r.;

—	Nakazanie naprawienia szkody finansowej skarżącego;

—	Nakazanie zadośćuczynienia krzywdzie skarżącego szacowanej na 1 10 000 eur;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/84

Skarga wniesiona w dniu 1 lipca 2015 r. – ZZ/Komisja

(Sprawa F-96/15)

(2015/C 294/103)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności propozycji przeniesienia uprawnień emerytalnych strony skarżącej do systemu emerytalnego Unii, z zastosowaniem nowych ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego i żądanie zasądzenia od strony pozwanej zapłaty kwoty 1 EUR przewidywanej za szkodę, którą strona skarżąca miała ponieść.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie niezgodności z prawem art. 9 ogólnych przepisów wykonawczych z dnia 15 lipca 2011 r. do art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 3 października 2014 r. w sprawie przyznania dodatkowych lat służby uprawniających do emerytury przysługujących w odniesieniu do uprawnień emerytalnych nabytych przez skarżącego przed rozpoczęciem przez niego służby w ramach ich przeniesienia do systemu emerytalnego instytucji Unii Europejskiej zgodnie z ogólnymi przepisami wykonawczymi do art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego z dnia 15 lipca 2011 r.;

—	tytułem pomocniczym, zasądzenie od Komisji Europejskiej zapłaty kwoty 1 EUR przewidywanej za poniesioną przez stronę skarżącą szkodę;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

7.9.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/86

Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2015 r. – ZZ/Parlament

(Sprawa F-98/15)

(2015/C 294/105)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Tymen)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 18 lipca 2014 r. zatwierdzającej stronę skarżącą na stanowisku kierownika wydziału w zakresie, w jakim decyzja ta nie przewiduje uznania z mocą wsteczną statusu kierownika wydziału i udzielenia z mocą wsteczną podwyżki wynagrodzenia podstawowego związanej z jej stanowiskiem (dodatku dla kadry zarządzającej) oraz żądanie odszkodowania i zadośćuczynienia za podnoszone przez stronę skarżącą, odpowiednio, szkodę i krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji z dnia 18 lipca 2014 r. w zakresie, w jakim przewidziane jest, że podwyżka wynagrodzenia podstawowego związana z powołaniem strony skarżącej na stanowisko kierownika wydziału nastąpi dopiero po upływie dziewięciu miesięcy;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 20 marca 2015 r. oddalającej zażalenie strony skarżącej wniesione w dniu 29 sierpnia 2014 r.;

—	naprawienie poniesionych przez stronę skarżącą szkód materialnych i finansowych;

—	w każdym razie, obciążenie Parlamentu Europejskiego wszystkimi kosztami postępowania.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 294

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 58 7 września 2015

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2015/C 294/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1