ISSN 1977-1002 |
||
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254 |
|
Wydanie polskie |
Informacje i zawiadomienia |
Tom 58 |
Powiadomienie nr |
Spis treśći |
Strona |
|
IV Informacje |
|
|
INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ |
|
|
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej |
|
2015/C 254/01 |
|
V Ogłoszenia |
|
|
POSTĘPOWANIA SĄDOWE |
|
|
Trybunał Sprawiedliwości |
|
2015/C 254/02 |
||
2015/C 254/03 |
||
2015/C 254/04 |
||
2015/C 254/05 |
||
2015/C 254/06 |
||
2015/C 254/07 |
||
2015/C 254/08 |
||
2015/C 254/09 |
||
2015/C 254/10 |
||
2015/C 254/11 |
||
2015/C 254/12 |
||
2015/C 254/13 |
Sprawa C-244/15: Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka |
|
2015/C 254/14 |
||
2015/C 254/15 |
||
2015/C 254/16 |
||
2015/C 254/17 |
||
2015/C 254/18 |
||
|
Sąd |
|
2015/C 254/19 |
Sprawa T-260/15: Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2015 r. – Iberdrola/Komisja |
|
2015/C 254/20 |
||
2015/C 254/21 |
Sprawa T-264/15: Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2015 – Gameart przeciwko Komisji |
|
2015/C 254/22 |
Sprawa T-296/15: Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2015 r. – Industrias Químicas del Vallès/Komisja |
|
2015/C 254/23 |
Sprawa T-299/15: Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2015 r. – Nova/Komisja |
|
2015/C 254/24 |
Sprawa T-317/15: Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2015 r. – Włochy/Komisja |
|
2015/C 254/25 |
||
|
Sąd do spraw Służby Publicznej |
|
2015/C 254/26 |
||
2015/C 254/27 |
||
2015/C 254/28 |
PL |
|
IV Informacje
INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/1 |
Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej
(2015/C 254/01)
Ostatnia publikacja
Wcześniejsze publikacje
Teksty te są dostępne na stronie internetowej
EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu
V Ogłoszenia
POSTĘPOWANIA SĄDOWE
Trybunał Sprawiedliwości
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/2 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 7 kwietnia 2015 r. – Franz Lesar
(Sprawa C-159/15)
(2015/C 254/02)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Verwaltungsgerichtshof
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Franz Lesar
Pozwany organ: Beim Vorstand der Telekom Austria AG eingerichtetes Personalamt
Pytanie prejudycjalne
Czy art. 2 ust. 1, ust. 2 lit. a) i art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak będące przedmiotem postępowania głównego, zgodnie z którym do celów uzyskania emerytury urzędniczej okresy nauki i okresy zatrudnienia przez państwo federalne na podstawie umowy o pracę, za które należało opłacić składki na poczet obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego, jako okresy uprawniające do emerytury przypadające przed wstąpieniem do służby cywilnej
a) |
są zaliczane, jeżeli miały miejsce po ukończeniu 18. roku życia, przy czym w takim wypadku na podstawie przepisów z zakresu zabezpieczenia społecznego państwo federalne otrzymuje składkę od zakładu ubezpieczeń społecznych; natomiast |
b) |
nie są zaliczane, jeżeli miały miejsce przed ukończeniem 18. roku życia, przy czym w wypadku niezaliczenia składka za te okresy nie jest przekazywana państwu federalnemu i ubezpieczonemu zwracane są składki na ubezpieczenie emerytalne, w szczególności biorąc pod uwagę, że w wypadku wymaganego przez prawo Unii następczego zaliczenia tych okresów istniałaby możliwość żądania przez zakład ubezpieczeń od urzędnika zapłaty zwróconej mu składki oraz następczego powstania zobowiązania zakładu ubezpieczeń społecznych do przekazania składki na rzecz państwa federalnego. |
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/3 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 9 kwietnia 2015 r. – Youssef Hassan/Breiding Vertriebsgesellschaft mbH
(Sprawa C-163/15)
(2015/C 254/03)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Oberlandesgericht Düsseldorf
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Youssef Hassan
Strona pozwana: Breiding Vertriebsgesellschaft mbH
Pytania prejudycjalne
1. |
Czy art. 23 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) stoi na przeszkodzie dochodzeniu roszczeń w związku z naruszeniem praw do wspólnotowego znaku towarowego przez licencjobiorcę, który nie jest wpisany do rejestru wspólnotowych znaków towarowych? |
2. |
W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1: Czy art. 23 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego stoi na przeszkodzie krajowej praktyce prawnej, zgodnie z którą licencjobiorca może dochodzić w drodze umocowania do występowania o cudze prawa we własnym imieniu roszczeń właściciela znaku towarowego przeciwko podmiotowi dopuszczającemu się naruszenia? |
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/3 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 23 kwietnia 2015 r. – TSI GmbH/Hauptzollamt Aachen
(Sprawa C-183/15)
(2015/C 254/04)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Finanzgericht Düsseldorf
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: TSI GmbH.
Strona pozwana: Hauptzollamt Aachen.
Pytanie prejudycjalne
Czy Nomenklaturę scaloną w Załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1) w brzmieniu rozporządzenia Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r. (2) należy interpretować w ten sposób, że aerodynamiczną aparaturę do analizy wielkości cząstek UV i ręczne liczniki cząstek tego rodzaju, co bliżej scharakteryzowane w postanowieniu, należy przypisać do podpozycji 9027 10 10?
(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, Dz.U. L. 291, s. 1.
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/4 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovno sodišče Republike Slovenije (Słowenia) w dniu 22 kwietnia 2015 r. – Marjan Kostanjevec/F&S LEASING, G.m.b.H.
(Sprawa C-185/15)
(2015/C 254/05)
Język postępowania: słoweński
Sąd odsyłający
Vrhovno sodišče Republike Slovenije
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Marjan Kostanjevec
Strona pozwana: F&S LEASING, G.m.b.H.
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy pojęcie powództwa wzajemnego w rozumieniu art. 6 ust. 3 rozporządzenia nr 44/2001 (1) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również powództwo wytoczone jako powództwo wzajemne w rozumieniu prawa krajowego po tym jak w postępowaniu rewizyjnym uchylony został prawomocny i wykonalny wyrok, wydany w postępowaniu z powództwa głównego pozwanej a sama sprawa została przekazana sądowi pierwszej instancji w celu ponownego rozpatrzenia, lecz powód, w swym powództwie wzajemnym opartym na bezpodstawnym wzbogaceniu, żąda zwrotu kwoty, do której zapłacenia został zobowiązany na podstawie wyroku, który został uchylony, wydanego w postępowaniu z powództwa wzajemnego pozwanej? |
2) |
Czy pojęcie „sprawy dotyczące umów z udziałem konsumentów”, o którym mowa w art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również sytuację, w której konsument wytacza swe powództwo, w którym podnosi roszczenie oparte na bezpodstawnym wzbogaceniu, jako powództwo wzajemne w rozumieniu prawa krajowego, związane z powództwem głównym, które dotyczy jednak sprawy dotyczącej umowy z udziałem konsumenta zgodnie ze wspomnianym przepisem rozporządzenia nr 44/2001 i poprzez które powód konsument żąda zwrotu kwoty, do której zapłacenia został zobowiązany w uchylonym (później) wyroku, wydanym w postępowaniu wszczętym z powództwa głównego pozwanej, a więc zwrotu kwoty wynikającej ze sprawy dotyczącej umów z udziałem konsumentów? |
3) |
Jeżeli w opisanym powyżej przypadku nie ma możliwości oparcia jurysdykcji ani na zasadach jurysdykcji w zakresie powództw wzajemnych ani na zasadach jurysdykcji w sprawach dotyczących umów z udziałem konsumentów:
|
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1 wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 19 t. 4, s. 42).
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/5 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Münster (Niemcy) w dniu 24 kwietnia 2015 r. – Kreissparkasse Wiedenbrück/Finanzamt Wiedenbrück
(Sprawa C-186/15)
(2015/C 254/06)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Finanzgericht Münster
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Kreissparkasse Wiedenbrück
Strona pozwana: Finanzamt Wiedenbrück
Pytania prejudycjalne
1. |
Czy państwa członkowskie są zobowiązane do stosowania zasady zaokrąglania przewidzianej w art. 175 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), jeżeli proporcja podlegająca odliczeniu jest obliczana według jednej ze szczególnych metod wskazanych w art. 173 ust. 2 lit. a), b), c) lub d) tej dyrektywy? |
2. |
Czy państwa członkowskie są zobowiązane do stosowania zasady zaokrąglania przewidzianej w art. 175 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w przypadku korekty odliczeń przewidzianej w art. 184 i nast. dyrektywy 2006/112/WE, jeżeli proporcja podlegająca odliczeniu w rozumieniu art. 175 ust. 1 dyrektywy jest obliczana według jednej ze szczególnych metod wskazanych w art. 173 ust. 2 lit. a), b), c) lub d) tej dyrektywy lub w art. 17 ust. 5 akapit trzeci lit. a), b), c) lub d) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku?? |
3. |
Czy państwa członkowskie są zobowiązane dokonać korekty odliczenia przewidzianego w art. 184 i nast. dyrektywy 2006/112/WE, stosując zasadę zaokrąglania – pytanie drugie – w ten sposób, że kwota odliczenia podlegająca korekcie zostaje zaokrąglona na korzyść podatnika do wartości procentowej w górę lub w dół do najbliższej liczby całkowitej? |
(1) Dz.U. L 347, s. 1.
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/5 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 29 kwietnia 2015 r. – Pierre Mulhaupt, jako nadzorca sądowy Société Civile Immobilière Senior Home (SCI)
(Sprawa C-195/15)
(2015/C 254/07)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Bundesgerichtshof
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca środek odwoławczy: Pierre Mulhaupt, jako nadzorca sądowy Société Civile Immobilière Senior Home (SCI)
Pozostali uczestnicy postępowania: |
Gemeinde Wedemark, Hannoversche Volksbank eG |
Pytania prejudycjalne
Czy pojęcie prawa rzeczowego, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (1), obejmuje regulację krajową, taką jak zawarta w § 12 Grundsteuergesetz (ustawy o podatku gruntowym) w związku z § 77 ust. 2 zdanie pierwsze Abgabenordnung (ordynacji podatkowej), zgodnie z którą wierzytelności z tytułu podatku gruntowego ciążą z mocy ustawy na nieruchomości jako ciężar publiczny i właściciel jest w konsekwencji zobowiązany do znoszenia egzekucji z tej nieruchomości?
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/6 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep (Niderlandy) w dniu 6 maja 2015 r. – Korpschef van politie/W.F. de Munk
(Sprawa C-209/15)
(2015/C 254/08)
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Centrale Raad van Beroep
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Korpschef van politie
Strona pozwana: W.F. de Munk
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy art. 7 dyrektywy 2003/88/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisowi krajowemu takiemu jak art. 19 Barp [rozporządzenia w sprawie ogólnego statusu prawnego policji], zgodnie z którym niesłusznie zwolniony urzędnik nie nabywa prawa do godzin urlopu za okres od dnia zwolnienia do dnia przywrócenia do służby lub do dnia, w którym stosunek pracy zostaje skutecznie rozwiązany w sposób ostateczny? |
2) |
Jeżeli z odpowiedzi na pytanie pierwsze wynika, że w spornym okresie jednak nabyte zostało prawo do godzin urlopu, to czy art. 7 dyrektywy 2003/88/WE należy w tym wypadku interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on art. 23 Barp, zgodnie z którym na koniec roku odniesienia na rok następny można przenieść jedynie ograniczoną liczbę godzin urlopu, a pozostałe niewykorzystane godziny urlopu ulegają przepadkowi? |
(1) Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9).
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/7 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 11 maja 2015 r. – Municipio de Vila Pouca de Aguiar/Sá Machado & Filhos, SA, Norcep Construções e Empreendimentos, Lda
(Sprawa C-214/15)
(2015/C 254/09)
Język postępowania: portugalski
Sąd odsyłający
Supremo Tribunal Administrativo
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Municipio de Vila Pouca de Aguiar
Strona pozwana: Sá Machado & Filhos, SA, Norcep Construções e Empreendimentos, Lda
Pytanie prejudycjalne
Czy prawo Unii, w szczególności art. 55 dyrektywy 2004/18/WE (1) zezwala w ramach procedury udzielania zamówienia publicznego na roboty budowlane na natychmiastowe wykluczenie oferty, jeżeli w chwili jej złożenia nie dołączono do niej dokumentu zawierającego uzasadnienie „ceny rażąco niskiej”, gdy w dokumentacji zamówienia określono kryteria spełnienia tego pojęcia [por. pkt 9/C1 dokumentacji zamówienia]?
(1) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/7 |
Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-378/13, APAL i Star Fruit/OHIM, wniesione w dniu 18 maja 2015 r. przez Apple and Pear Australia Ltd, Star Fruits Diffusion
(Sprawa C-226/15 P)
(2015/C 254/10)
Język postępowania: francuski
Strony
Strona wnosząca odwołanie: Apple and Pear Australia Ltd, Star Fruits Diffusion (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i P. Péters)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)
Żądania
— |
uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-378/13, EU:T:2015:186 w zakresie, w jakim oddalono w nim skargę wnoszących odwołanie mającą na celu, tytułem żądania głównego, zmianę decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 29 maja 2013 r. wydaną w sprawie R 1215/2011-4; |
— |
zmiana decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 29 maja 2013 r. wydanej w sprawie R 1215/2011-4 poprzez uznanie odwołania wniesionego przez wnoszące odwołanie do tej Izby Odwoławczej za zasadne i w konsekwencji uwzględnienie sprzeciwu wnoszących odwołanie wobec rejestracji zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego ENGLISH PINK nr 8610768; |
— |
obciążenie Urzędu wszystkimi kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszące odwołanie w postępowaniu odwoławczym i w postępowaniu przed Sądem. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszące odwołanie podnoszą następujące zarzuty:
po pierwsze, wnoszące odwołanie uważają, że zarówno Sąd, jak i Izba Odwoławcza naruszyli ogólną zasadę powagi rzeczy osądzonej między tymi samymi stronami przez sąd orzekający w sprawach wspólnotowych znaków towarowych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1), a także ogólne zasady pewności prawa, dobrej administracji i ochrony uzasadnionych oczekiwań;
po drugie, wnoszące odwołanie zarzucają Sądowi naruszenie art. 65 ust. 3 tego rozporządzenia poprzez niedokonanie zmiany decyzji Urzędu;
wreszcie, wnoszące odwołanie uważają, że Trybunał powinien zastosować art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału, ponieważ stan postępowania pozwala na wydanie orzeczenia w sprawie.
(1) Dz.U. L 78, s. 1.
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/8 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag (Niderlandy) w dniu 20 maja 2015 r. – Brite Strike Technologies Inc./Brite Strike Technologies SA
(Sprawa C-230/15)
(2015/C 254/11)
Język postępowania: niderlandzki
Sąd odsyłający
Rechtbank Den Haag.
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: Brite Strike Technologies Inc.
Strona pozwana: Brite Strike Technologies SA.
Pytania prejudycjalne
1) |
Czy BVIE [Porozumienia państw Beneluksu w sprawie własności intelektualnej (znaki towarowe i wzory)] (ze względów wskazanych w pkt 28–34 wyroku Gerechtshof Den Haag z dnia 26 listopada 2013 r. lub innych) należy uważać za konwencję późniejszą, tak że jej art. 4.6 nie może być uważany za uregulowanie szczególne w rozumieniu art. 71 rozporządzenia nr 44/2001 (1)? W przypadku udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej: |
2) |
Czy z art. 22 pkt 4 rozporządzenia nr 44/2001 wynika, że sądowi zarówno belgijskiemu, jak i niderlandzkiemu czy luksemburskiemu przysługuje jurysdykcja międzynarodowa do rozstrzygnięcia sporu? |
3) |
W wypadku odpowiedzi przeczącej: w jaki sposób w sprawie takiej jak niniejsza należy określić, czy jurysdykcja międzynarodowa przysługuje sądowi belgijskiemu, niderlandzkiemu czy luksemburskiemu? Czy w celu tego (dokładniejszego) określenia jurysdykcji międzynarodowej można (jednak) zastosować art. 4.6 BVIE? |
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 19, t. 4, s. 42).
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/9 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal administratif (Luksemburg) w dniu 22 maja 2015 r. – Maria do Céu Bragança Linares Verruga, Jacinto Manuel Sousa Verruga, André Angelo Linares Verruga/Ministre de l'Enseignement supérieur et de la recherche
(Sprawa C-238/15)
(2015/C 254/12)
Język postępowania: francuski
Sąd odsyłający
Tribunal administratif
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Maria do Céu Bragança Linares Verruga, Jacinto Manuel Sousa Verruga, André Angelo Linares Verruga
Strona pozwana: Ministre de l'Enseignement supérieur et de la recherche
Pytania prejudycjalne
Czy warunek stawiany wobec studentów niemających miejsca zamieszkania w Wielkim Księstwie Luksemburga przez art. 2a ustawy z dnia 22 czerwca 2000 r. o pomocy finansowej państwa na pobieranie nauki w ramach szkolnictwa wyższego, dodany ustawą z dnia 19 lipca 2013 r., bez uwzględnienia jakiegokolwiek innego kryterium powiązania, mianowicie warunek polegający na byciu dziećmi pracowników, którzy byli zatrudnieni lub wykonywali działalność w Luksemburgu przez nieprzerwany okres przynajmniej pięciu lat w chwili złożenia wniosku o pomoc finansową, jest uzasadniony względami polityki oświatowej i polityki budżetowej podniesionymi przez państwo luksemburskie oraz właściwy, odpowiednio proporcjonalny w odniesieniu do zamierzonego celu, mianowicie zamiaru promowania zwiększenia wśród mieszkańców proporcji osób posiadających dyplom ukończenia szkoły wyższej przy jednoczesnym zamiarze zagwarantowania, że osoby te po skorzystaniu z możliwości udostępnianych przez rozpatrywany system pomocy w finansowaniu studiów, w niektórych przypadkach odbywanych za granicą, powrócą do Luksemburga, aby obrócić swoją nabytą w ten sposób wiedzę na rzecz rozwoju gospodarki tego państwa członkowskiego?
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/10 |
Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka
(Sprawa C-244/15)
(2015/C 254/13)
Język postępowania: grecki
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou i W. Roels)
Strona pozwana: Republika Grecka
Żądania strony skarżącej
— |
Stwierdzenie, że ustanawiając i utrzymując w mocy uregulowanie przewidujące zwolnienie z podatku od spadków w odniesieniu do głównego miejsca zamieszkania, które to zwolnienie prowadzi do dyskryminacji, jako że znajduje ono zastosowanie wyłącznie do obywateli Unii Europejskiej zamieszkałych w Grecji, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 63 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym; |
— |
obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
1. |
Zróżnicowane traktowanie podatkowe osób mających miejsce zamieszkania w Grecji, które nie są właścicielami nieruchomości (które są zwolnione z podatku od spadków) i osób niemających miejsca zamieszkania w Grecji w odniesieniu do pierwszej nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia stanowi nieuzasadnione ograniczenie swobodnego przepływu kapitału w rozumieniu art. 63 TFUE (zob. także art. 65 TFUE). |
2. |
Zróżnicowane traktowanie podatkowe osób mających miejsce zamieszkania i osób niemających miejsca zamieszkania w Grecji stanowi wprowadzenie nieuzasadnionego zróżnicowania w porównywalnych sytuacjach, gdyż osoby niemające miejsca zamieszkania w Grecji mogą się przeprowadzić do Grecji, tak że wówczas znalazłyby się w takiej samej sytuacji co osoby mające już miejsce zamieszkania w Grecji oraz z tego względu, że zwolnienie nie jest związane z zajmowaniem przez właściciela odziedziczonej nieruchomości, w związku z czym miejsce zamieszkania nie może stanowić kryterium przyznania zwolnienia podatkowego. Miejsce zamieszkania zasłania kryterium obywatelstwa, jako że osoby zamieszkałe w Grecji są przeważnie obywatelami greckimi i na odwrót. |
3. |
Wprowadzenie takiego zróżnicowania, które nie jest związane z zajmowaniem przez właściciela odziedziczonej nieruchomości, nie może być uzasadnione kryteriami polityki społecznej lub koniecznością zagwarantowania przychodów publicznych. |
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/10 |
Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-412/13, Chin Haur Indonesia, PT/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 29 maja 2015 r. przez Komisję Europejską
(Sprawa C-253/15 P)
(2015/C 254/14)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland, M. França, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Chin Haur Indonesia, PT, Rada Unii Europejskiej, Maxcom Ltd
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
— |
uchylenie wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r., doręczonego Komisji w dniu 23 marca 2015 r. w sprawie T-412/13 Chin Haur Indonesia, PT/Rada Unii Europejskiej, oddalenie żądań podniesionych w pierwszej instancji oraz obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania; lub, tytułem żądania ewentualnego, |
— |
przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. |
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie Komisji zostało wniesione od wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r. w sprawie T-412/13. W wyroku tym Sąd stwierdził nieważność art. 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 501/2013 (1) z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, w zakresie w jakim dotyczy Chin Haur Indonesia, PT.
Komisja na poparcie odwołania podnosi trzy zarzuty.
Po pierwsze, Komisja twierdzi, że Sąd nie mógł zgodnie z prawem orzec, że Rada naruszyła art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (2), gdyż taki wniosek jest oparty na błędnej wykładni odnośnego motywu zaskarżonego rozporządzenia oraz błędnej wykładni art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Po drugie Komisja podnosi, że Sąd przedstawił niedostateczne i sprzeczne uzasadnienie przyjętego wniosku z naruszeniem art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Po trzecie, Komisja uważa, że Sąd naruszył uprawnienia proceduralne Komisji, przysługujące jej na mocy art. 40 statutu Trybunału Sprawiedliwości.
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51)
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/11 |
Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-413/13, City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 29 maja 2015 r. przez Komisję Europejską
(Sprawa C-254/15 P)
(2015/C 254/15)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland, M. França, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: City Cycle Industries, Rada Unii Europejskiej, Maxcom Ltd
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
— |
uchylenie wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r., doręczonego Komisji w dniu 23 marca 2015 r. w sprawie T-413/13 City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej, oddalenie żądań podniesionych w pierwszej instancji oraz obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania; lub, tytułem żądania ewentualnego, |
— |
przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. |
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie Komisji zostało wniesione od wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r. w sprawie T-413/13. W wyroku tym Sąd stwierdził nieważność art. 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 501/2013 (1) z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, w zakresie w jakim dotyczy City Cycle Industries.
Komisja na poparcie odwołania podnosi cztery zarzuty. Po pierwsze, Komisja podnosi, że Sąd nie zbadał z urzędu, czy skarga o stwierdzenie nieważności była dopuszczalna zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFEU. Po drugie, Komisja twierdzi, że Sąd nie mógł zgodnie z prawem orzec, że Rada naruszyła art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (2), gdyż taki wniosek jest oparty na błędnej wykładni odnośnego motywu zaskarżonego rozporządzenia oraz błędnej wykładni art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Po trzecie, Komisja podnosi, że Sąd przedstawił niedostateczne uzasadnienie przyjętego wniosku z naruszeniem art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Po czwarte, Komisja uważa, że Sąd naruszył uprawnienia proceduralne Komisji, przysługujące jej na mocy art. 40 statutu Trybunału Sprawiedliwości.
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51)
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/12 |
Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-412/13, Chin Haur Indonesia, PT/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 1 czerwca 2015 r. przez Radę Unii Europejskiej
(Sprawa C-259/15 P)
(2015/C 254/16)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Boelaert, pełnomocnik, R. Bierwagen, C. Hipp, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Chin Haur Indonesia, PT, Komisja Europejska, Maxcom Ltd
Żądania wnoszącego odwołanie
Rada wnosi do Trybunału o:
— |
uchylenie wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r. doręczonego Radzie w dniu 23 marca 2015 r. w sprawie T-412/13 Chin Haur Indonesia, PT, PT/Rada Unii Europejskiej; |
— |
oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji przez Chin Haur Indonesia, PT, PT o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia (1); oraz |
— |
obciążenie Chin Haur Indonesia, PT, PT kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego. |
tytułem żądania ewentualnego,
— |
przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; |
— |
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. |
Zarzuty i główne argumenty
Sąd dokonał błędnej interpretacji art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (2) orzekając, że Rada nie posiadała dostatecznych dowodów, aby uznać, iż skarżąca dokonywała przeładunku. Wykładnia Sądu w zakresie przesłanek jakie muszą spełniać poszczególne przedsiębiorstwa w celu zwolnienia ich z rozszerzonych środków jest sprzeczna ze systematyką art. 13 rozporządzenia podstawowego (zarzut pierwszy).
Twierdzenie Sądu, że na podstawie dokumentów przedłożonych Sądowi, Rada nie posiadała dowodów pozwalających jej na stwierdzenie w zaskarżonym rozporządzeniu, że skarżąca dokonywała przeładunku, nie jest odpowiednio uzasadnione. Ponadto, wbrew temu co stwierdzono w zaskarżonym wyroku, zważywszy, że występowanie przeładunku zostało prawidłowo wykazane na poziomie krajowym, a wniosek skarżącej o zastosowanie zwolnienia nie był uzasadniony, jedyny wniosek jaki Rada a następnie Sąd mogli wysnuć na postawie tych okoliczności, obejmował twierdzenie, że skarżąca dokonywała przeładunku. Sąd przyjmując odmienny wniosek przeinaczył fakty (zarzut drugi).
(1) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 501/2013 z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji (Dz.U. L 153, s. 1)
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51)
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/13 |
Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 19 marca 2015 r. w sprawie T-413/13, City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej wniesione w dniu 1 czerwca 2015 r. przez Radę Unii Europejskiej
(Sprawa C-260/15 P)
(2015/C 254/17)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Boelaert, pełnomocnik, R. Bierwagen, C. Hipp, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: City Cycle Industries, Komisja Europejska, Maxcom Ltd
Żądania wnoszącego odwołanie
Rada wnosi do Trybunału o:
— |
uchylenie wyroku Sądu z dnia 19 marca 2015 r. doręczonego Radzie w dniu 23 marca 2015 r. w sprawie T-413/13 City Cycle Industries/Rada Unii Europejskiej; |
— |
oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji przez City Cycle Industries o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia (1); oraz |
— |
obciążenie City Cycle Industries kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego. |
tytułem żądania ewentualnego,
— |
przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; |
— |
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. |
Zarzuty i główne argumenty
Sąd dokonał błędnej interpretacji art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (2) orzekając, że Rada nie posiadała dostatecznych dowodów, aby uznać, iż skarżąca dokonywała przeładunku. Wykładnia Sądu w zakresie przesłanek jakie muszą spełniać poszczególne przedsiębiorstwa w celu zwolnienia ich z rozszerzonych środków jest sprzeczna z systematyką art. 13 rozporządzenia podstawowego (zarzut pierwszy).
Twierdzenie Sądu, że na podstawie dokumentów przedłożonych Sądowi, Rada nie posiadała dowodów pozwalających jej na stwierdzenie w zaskarżonym rozporządzeniu, że skarżąca dokonywała przeładunku, nie jest odpowiednio uzasadnione. Ponadto, wbrew temu co stwierdzono w zaskarżonym wyroku, zważywszy, że występowanie przeładunku zostało prawidłowo wykazane na poziomie krajowym, a wniosek skarżącej o zastosowanie zwolnienia nie był uzasadniony, jedyny wniosek jaki Rada a następnie Sąd mogli wysnuć na postawie tych okoliczności, obejmował twierdzenie, że skarżąca dokonywała przeładunku. Sąd przyjmując odmienny wniosek przeinaczył fakty (zarzut drugi).
(1) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 501/2013 z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji (Dz.U. L 153, s. 1)
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51)
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/14 |
Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 25 marca 2015 r. w sprawie T-538/11 Belgia/Komisja, wniesione w dniu 8 czerwca 2015 r. przez Królestwo Belgii
(Sprawa C-270/15 P)
(2015/C 254/18)
Język postępowania: niderlandzki
Strony
Wnoszący odwołanie: Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet i J.-C. Halleux oraz adwokat L. Van Den Hende)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
— |
Uchylenie wyroku Sądu z dnia 25 marca 2015 r.; |
— |
Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 27 lipca 2011 r. w sprawie pomocy państwa na finansowanie badań przesiewowych dotyczących pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE) u bydła [pomoc państwa C 44/08 (ex NN 45/04)]; |
— |
Obciążenie Komisji kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy: Sąd dopuścił się wielu naruszeń prawa i nie wypełnił swego obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do istnienia korzyści gospodarczej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.
a) |
Część pierwsza: Sąd naruszył prawo i nie wypełnił swego obowiązku uzasadnienia, w szczególności zakładając, że za każdym razem kiedy władze nakładają na określone przedsiębiorstwo obowiązek ustawowy lub administracyjny, koszty związane z tym obowiązkiem automatycznie powinny ponieść dane przedsiębiorstwa, a władze nie mogą w jakikolwiek sposób nic w tym zmienić i to niezależnie od celu środka i związku z wykonywaniem uprawnień władczych. Z tym podejściem nie można się zgodzić, ale Sąd nie wyjaśnia, dlaczego koszty testów BSE stanowią obciążenie, które „normalnie” powinno ponieść przedsiębiorstwo. Jednocześnie Sąd nie wypełnia swego obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 36 w związku z art. 53 Statusu Trybunału Sprawiedliwości, w szczególności w zakresie, w jakim nie rozpatruje różnych argumentów i precedensów przytoczonych przez skarżących lub nie dostrzega ich istotności. |
b) |
Część druga: Sąd naruszył prawo, gdyż uważa, że występowanie lub brak przepisów harmonizujących jest kompletnie bez znaczenia dla oceny występowania pomocy państwa. Sąd naruszył przy tym także obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 36 w związku z art. 53 Statusu Trybunału Sprawiedliwości, gdyż nie rozpatrzył argumentów Królestwa Belgii. |
c) |
Część trzecia: w zaskarżonym wyroku Sąd wychodzi niesłusznie z założenia, że Królestwo Belgii nie wskazuje, dlaczego występowanie lub brak nadmiernej kompensacji ma prawne znaczenie dla istnienia korzyści gospodarczej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Poza tym zaskarżony wyrok narusza prawo w zakresie, w jakim wydaje się przyjmować, że ten argument pod względem faktycznym nie jest wystarczająco wyjaśniony. |
Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo i nie wypełnił swego obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do przesłanki selektywności w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Sąd naruszył prawo, przyjmując w sposób uogólniający, że przedsiębiorstwa zobowiązane do przeprowadzenia kontroli, zanim będą mogły wprowadzić swoje towary na rynek lub sprzedawać je, z definicji są w „podobnej sytuacji faktycznej i prawnej”. W każdym razie Sąd nie wypełnił swego obowiązku uzasadnienia, gdyż nie wyjaśnia, dlaczego wszystkie te przedsiębiorstwa znajdują się w „podobnej sytuacji faktycznej i prawnej”, jeżeli chodzi o pomoc państwa, i nie odpowiedział na zastrzeżenia zgłoszone przez Królestwo Belgii.
Sąd
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/16 |
Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2015 r. – Iberdrola/Komisja
(Sprawa T-260/15)
(2015/C 254/19)
Język postępowania: hiszpański
Strony
Strona skarżąca: Iberdrola, SA (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado i J. Domínguez Pérez, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
Stwierdzenie nieważności art. 1; |
— |
stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazała w nim Królestwu Hiszpanii zaprzestanie stosowania systemu pomocy, o którym mowa w art. 1; |
— |
stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 2, 3, 4 i 5 decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazała odzyskanie kwot uznanych przez nią za pomoc państwa; |
— |
tytułem ewentualnym, ograniczenie nałożonego w art. 4 ust. 2 decyzji na Królestwo Hiszpanii obowiązku odzyskania pomocy do zakresu określonego w pierwszej i drugiej decyzji oraz |
— |
obciążenie Komisji kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest tożsama z decyzją będącą przedmiotem spraw T-12/15 Banco de Santander i Santusa/Komisja oraz T-252/15 Ferrovial SA i in./Komisja.
Zarzuty i główne argumenty są podobne do podniesionych już w tych sprawach.
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/16 |
Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2015 r. – Gmina Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia Kosakowo przeciwko Komisji
(Sprawa T-263/15)
(2015/C 254/20)
Język postępowania: Polski
Strony
Strona skarżąca: Gmina Miasto Gdynia (Gdynia, Polska), Port Lotniczy Gdynia Kosakowo sp. z o.o. (Gdynia, Polska) (przedstawiciele: T. Koncewicz, K. Gruszecka-Spychała, M. Le Berre, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności i uchylenie w całości decyzji Komisji Europejskiej z 26 lutego 2015 r. w sprawie w środka S.A. 35388 (2013/C) (ex 2013/NN i ex 2012/N) Polska „Utworzenie portu lotniczego Gdynia Kosakowo”; |
— |
Obciążenie pozwanej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, między innymi, następujące zarzuty.
1. |
Zarzut pierwszy dotyczący:
|
2. |
Zarzut drugi dotyczący:
|
3. |
Zarzut trzeci dotyczący:
|
4. |
Zarzut czwarty dotyczący:
|
5. |
Zarzut piąty dotyczący:
|
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/17 |
Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2015 – Gameart przeciwko Komisji
(Sprawa T-264/15)
(2015/C 254/21)
Język postępowania: Polski
Strony
Strona skarżąca: Gameart sp. z o.o. (Bielsko-Biała, Polska) (przedstawiciel: P. Hoffman, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 lutego 2015 roku w części potwierdzającej odmowę uwzględnienia złożonego do Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o udostępnienie znajdujących się w posiadaniu tego Ministerstwa kopii pism Rzeczypospolitej Polskiej do Komisji dotyczących prowadzonych przez Komisję postępowań dotyczących naruszenia przez Rzeczpospolitą Polską prawa Unii Europejskiej w związku z ustawą z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych; |
— |
orzeczenie, w razie niepodzielenia przez Sąd stanowiska skarżącej, że art. 5 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 roku w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji nie powinien być rozumiany jako upoważniający Komisję Europejską do wydania wiążącego rozstrzygnięcia o przekazanym przez Państwo Członkowskie do Komisji wniosku o udostępnienie dokumentów złożonym przez osobę fizyczną lub prawną do organu tego Państwa – w trybie art. 277 TFUE, że art. 5 akapit drugi tego rozporządzenia jako nieważny nie może być stosowany w niniejszej sprawie; |
— |
orzeczenie, że Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.
1. |
Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Komisji w świetle art. 5 akapit drugi rozporządzenia 1049/2001
|
2. |
Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 4 ust. 4 i 5 rozporządzenia 1049/2001
|
3. |
Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 296 TFUE
|
4. |
Zarzut czwarty obejmujący zarzut nieważności w trybie art. 277 TFUE
|
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/19 |
Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2015 r. – Industrias Químicas del Vallès/Komisja
(Sprawa T-296/15)
(2015/C 254/22)
Język postępowania: hiszpański
Strony
Strona skarżąca: Industrias Químicas del Vallès, S.A. (Mollet del Vallès, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci C. Fernández Vicién, I. Moreno-Tapia Rivas i C. Vila Gisbert)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie braku zastosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, w szczególności art. 24 i załącznika II pkt 4; |
— |
stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji nr 2015/408 z dnia 11 marca 2015 r. w zakresie dotyczącym wpisania substancji Metalaxil do wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia zawartego w załączniku do owego rozporządzenia; |
— |
obciążenie Komisji kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
1. |
Zarzut pierwszy dotyczący przyjęcia rozporządzenia wykonawczego na podstawie przepisu niezgodnego z prawem, jako że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin narusza prawo Unii Europejskiej, ponieważ:
|
2. |
Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez rozporządzenie (UE) nr 2015/408 obowiązku uzasadnienia, ponieważ wpisanie substancji Metalaxil do wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia nie jest uzasadnione na podstawie kryteriów naukowych i technicznych i stanowi naruszenie zasady niedyskryminacji względem substancji Metalaxil-M. |
3. |
Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez rozporządzenie (UE) nr 2015/408 zasady proporcjonalności w zakresie dotyczącym celów zmniejszenia ryzyka dla zdrowia i środowiska wspieranych przez Unię Europejską. |
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/20 |
Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2015 r. – Nova/Komisja
(Sprawa T-299/15)
(2015/C 254/23)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Nova Onlus Consorzio nazionale di cooperative sociali – Soc. coop. (Trani, Włochy) (przedstawiciele: M. Astolfi i M. Petrucci, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
|
Tytułem żądania głównego:
|
|
Tytułem żądania ewentualnego:
|
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty.
1. |
Zarzut pierwszy dotyczący niewypłacenia pozostałej należnej kwoty oraz naruszenia zobowiązań przewidzianych w art. II.15.4 umowy o dotacji.
|
2. |
Zarzut drugi dotyczący niewypełnienia zobowiązań w zakresie obiektywnej oceny rezultatów w związku z załącznikiem I – ramy logistyczne do umowy o dotacji, uwzględniając limity w zakresie ograniczenia pozostałej należnej kwoty w rozumieniu art. II.17.5 umowy o subwencji oraz limity odsetek, o których mowa w art. II.12.
|
3. |
Zarzut trzeci oparty na ogólnym niewykonaniu zobowiązań umownych.
|
3. |
Zarzut czwarty dotyczący niewykonania zobowiązań przewidzianych w art. II.14
|
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/21 |
Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2015 r. – Włochy/Komisja
(Sprawa T-317/15)
(2015/C 254/24)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: P. Gentili, avvocato dello Stato, G. Palmieri, pełnomocnik)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
Stwierdzenie nieważności ogłoszenia o konkursie EPSO/AD/302/15 – Administratorzy w obszarze audytu (AD 5); |
— |
obciążenie Komisji kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Podniesione zarzuty i główne argumenty są identyczne z zarzutami i głównymi argumentami podniesionymi w sprawie T-17/15, Republika Włoska/Komisja (Dz.U. C 81 z dnia 9 marca 2015 r., s. 27).
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/22 |
Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2015 r. – Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro/Komisja
(Sprawa T-320/15)
(2015/C 254/25)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro SpA (Vicenza, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Merola, M. Santacroce i M. Toniolo)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji, na mocy której Komisja wykluczyła Impresa Costruzioni Giuseppe Maltauro S.p.A. z udziału we wszystkich procedurach dotyczących udzielania zamówień publicznych i uzyskiwania subwencji finansowanych z budżetu ogólnego Unii Europejskiej, włącznie z procedurą nr JRC/IPR/2014/C.5/0003 RC, opublikowaną w Dz.U. 2014/S 034-054569 z późniejszymi sprostowaniami na okres dwóch lat i dziesięciu miesięcy; |
— |
obciążenie Komisji kosztami postępowania |
Zarzuty i główne argumenty
Procedura wykluczenia została wszczęta w związku z udziałem skarżącej w procedurze ograniczonej wszczętej przez Wspólne Centrum Badawcze w dniu 18 lutego 2014 r. dotyczącej konstrukcji nowego budynku w ośrodku Ispra. Komisja uzyskała bowiem wiedzę o pewnych nieprawidłowościach, które miały zostać popełnione przez skarżącą spółkę.
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.
1. |
Zarzut pierwszy dotyczący błędu w dochodzeniu, przeinaczenia okoliczności faktycznych, i w konsekwencji naruszenie prawa w związku z brakiem zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 106 ust. 1 ostatni akapit rozporządzenia finansowego.
|
2. |
Zarzut drugi dotyczący braku możliwości zastosowania art. 106 ust. 1 lit. c) rozporządzenia finansowego.
|
3. |
Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady kontradyktoryjności.
|
4. |
Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności przy ustalaniu okresu wykluczenia
|
Sąd do spraw Służby Publicznej
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/24 |
Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 25 czerwca 2015 r. – EE/Komisja
(Sprawa F-55/14) (1)
((Służba publiczna - Członek personelu kontraktowego - Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony - Żądanie stwierdzenia nieważności - Procedura przedłużenia umowy - Artykuł 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo do bycia wysłuchanym - Naruszenie - Żądanie odszkodowania - Krzywda))
(2015/C 254/26)
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: EE (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Tymen)
Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i T. S. Bohr, pełnomocnicy)
Przedmiot sprawy
Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji o nieprzedłużeniu ze skarżącą umowy, która to umowa powinna być zawarta na czas nieokreślony.
Sentencja wyroku
1) |
Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej o nieprzedłużeniu z EE umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego, przekazanej ustnie w dniu 14 października 2013 r., potwierdzonej pismem z dnia 31 października 2013 r. i uzasadnionej pismem z dnia 13 grudnia 2013 r. |
2) |
Zasądza się od Komisji Europejskiej na rzecz EE zapłatę kwoty 10 000 EUR. |
3) |
Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez EE. |
(1) Dz.U. C 421 z 24.11.2014, s. 59.
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/24 |
Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 25 czerwca 2015 r. – Mikulik/Rada
(Sprawa F-67/14) (1)
((Służba publiczna - Urzędnicy - Okres próbny - Przedłużenie okresu próbnego - Zwolnienie po okresie próbnym - Świadczenie pracy w okresie próbnym w nieprawidłowych warunkach))
(2015/C 254/27)
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Filip Mikulik (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat M. Velardo)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i M. Veiga, pełnomocnicy)
Przedmiot sprawy
Stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie zwolnienia skarżącego po okresie próbnym i naprawienie jakoby doznanej przez niego krzywdy.
Sentencja wyroku
1) |
Skarga zostaje oddalona. |
2) |
Filip Mikulik pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej. |
(1) Dz.U. C 380 z 27.10.2014, s. 26.
3.8.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 254/25 |
Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 22 czerwca 2015 r. – van Ourdenaarden/Parlament
(Sprawa F-139/14) (1)
((Służba publiczna - Urzędnicy - Coroczny urlop wypoczynkowy - Przeniesienie dni urlopu ograniczone do dwunastu dni - Odszkodowanie - Rozliczenie emerytury - Brak podważenia w terminie - Brak nowych istotnych okoliczności - Artykuł 81 regulaminu postępowania - Skarga oczywiście niedopuszczalna))
(2015/C 254/28)
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Annetje Elisabeth van Ourdenaarden (Grevenmacher, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat F. Moyse)
Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Ecker i N. Chemaï, pełnomocnicy)
Przedmiot sprawy
Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie nieprzeniesienia na 2013 r. dni urlopu niewykorzystanego w 2012 r. przez skarżącą ze względu na zwolnienie chorobowe i żądanie odszkodowania za rzekomo poniesioną szkodę i doznaną krzywdę.
Sentencja postanowienia
1) |
Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna. |
2) |
Annetje Elisabeth van Ourdenaarden i Parlament Europejski pokrywają każdy własne koszty postepowania. |
(1) Dz.U. C 89 z 16.3.2015, s. 46.