1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/1

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/2

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—

uchylenie wniosku Sądu o uwzględnieniu zarzutu niedopuszczalności, w szczególności wniosku, iż „nie można […] uważać, że deklaracja Eurogrupy stanowi akt zmierzający do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów” i w konsekwencji wobec wnoszących odwołanie oraz że w zakwestionowanej deklaracji Eurogrupa „dokonała w bardzo ogólny sposób streszczenia pewnych środków uzgodnionych na płaszczyźnie politycznej z Republiką Cypryjską”;

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia, w którym Republice Cypryjskiej przypisano zmniejszenie wartości depozytów bez przypisania zachowania, aktu lub decyzji Eurogrupie, pozwanym lub tym ostatnim za pośrednictwem Eurogrupy;

—

uchylenie obciążenia wnoszących odwołanie kosztami.

1.

Zaskarżone postanowienie zostało niewystarczająco uzasadnione i zostało wydane na podstawie błędnej interpretacji pod względem faktycznym i prawnym w odniesieniu do instytucji, która w rzeczywistości przyjęła decyzję w przedmiocie zmniejszenia wartości depozytów „bail in”.

2.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem ogólnych zasad prawa, gdyż Sąd przeinaczył okoliczność, że niezależnie od rodzaju i formy, w jakiej zapadła zakwestionowana decyzja Eurogrupy, decyzja ta stanowiła w niniejszym przypadku akt podlegający zaskarżeniu w drodze skargi o stwierdzenie nieważności.

3.

Zaskarżone postanowienie jest wadliwe, jako że Sąd, wydając postanowienie, nie zbadał stosunków prawnych i faktycznych między Komisją Europejską, Europejskim Bankiem Centralnym i Eurogrupą ani nie zbadał okoliczności, że na podstawie zasady Legal Causation i kryterium podmiotu ponoszącego w rzeczywistości odpowiedzialność akty Eurogrupy stanowiły akty Europejskiego Banku Centralnego i Komisji Europejskiej, które powinny były postępować zgodnie z traktatem i protokołami Unii Europejskiej, jak również na podstawie prawa wtórnego i pochodnego.

Wobec powyższego Sąd nie zbadał istoty argumentów i sprawy wnoszących odwołanie i tym samym błędnie odrzucił skargę o stwierdzenie nieważności.

4.

W przypadku uwzględnienia niniejszego odwołania wnoszący odwołanie nie powinni zostać obciążeni kosztami niniejszego postępowania ani kosztami poniesionymi w pierwszej instancji.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/3

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—

uchylenie wniosku Sądu o uwzględnieniu zarzutu niedopuszczalności, w szczególności wniosku, iż „nie można […] uważać, że deklaracja Eurogrupy stanowi akt zmierzający do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów” i w konsekwencji wobec wnoszącego odwołanie oraz że w zakwestionowanej deklaracji Eurogrupa „dokonała w bardzo ogólny sposób streszczenia pewnych środków uzgodnionych na płaszczyźnie politycznej z Republiką Cypryjską”;

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia, w którym Republice Cypryjskiej przypisano zmniejszenie wartości depozytów bez przypisania zachowania, aktu lub decyzji Eurogrupie, pozwanym lub tym ostatnim za pośrednictwem Eurogrupy;

—

uchylenie obciążenia wnoszącego odwołanie kosztami.

1.

Zaskarżone postanowienie zostało niewystarczająco uzasadnione i zostało wydane na podstawie błędnej interpretacji pod względem faktycznym i prawnym w odniesieniu do instytucji, która w rzeczywistości przyjęła decyzję w przedmiocie zmniejszenia wartości depozytów „bail in”.

2.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem ogólnych zasad prawa, gdyż Sąd przeinaczył okoliczność, że niezależnie od rodzaju i formy, w jakiej zapadła zakwestionowana decyzja Eurogrupy, decyzja ta stanowiła w niniejszym przypadku akt podlegający zaskarżeniu w drodze skargi o stwierdzenie nieważności.

3.

Zaskarżone postanowienie jest wadliwe, jako że Sąd, wydając postanowienie, nie zbadał stosunków prawnych i faktycznych między Komisją Europejską, Europejskim Bankiem Centralnym i Eurogrupą ani nie zbadał okoliczności, że na podstawie zasady Legal Causation i kryterium podmiotu ponoszącego w rzeczywistości odpowiedzialność akty Eurogrupy stanowiły akty Europejskiego Banku Centralnego i Komisji Europejskiej, które powinny były postępować zgodnie z traktatem i protokołami Unii Europejskiej, jak również na podstawie prawa wtórnego i pochodnego.

Wobec powyższego Sąd nie zbadał istoty argumentów i sprawy wnoszącego odwołanie i tym samym błędnie odrzucił skargę o stwierdzenie nieważności.

4.

W przypadku uwzględnienia niniejszego odwołania wnoszący odwołanie nie powinien zostać obciążony kosztami niniejszego postępowania ani kosztami poniesionymi w pierwszej instancji.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/4

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—

uchylenie wniosku Sądu o uwzględnieniu zarzutu niedopuszczalności, w szczególności wniosku, iż „nie można […] uważać, że deklaracja Eurogrupy stanowi akt zmierzający do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów” i w konsekwencji wobec wnoszących odwołanie oraz że w zakwestionowanej deklaracji Eurogrupa „dokonała w bardzo ogólny sposób streszczenia pewnych środków uzgodnionych na płaszczyźnie politycznej z Republiką Cypryjską”;

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia, w którym Republice Cypryjskiej przypisano zmniejszenie wartości depozytów bez przypisania zachowania, aktu lub decyzji Eurogrupie, pozwanym lub tym ostatnim za pośrednictwem Eurogrupy;

—

uchylenie obciążenia wnoszących odwołanie kosztami.

1.

Zaskarżone postanowienie zostało niewystarczająco uzasadnione i zostało wydane na podstawie błędnej interpretacji pod względem faktycznym i prawnym w odniesieniu do instytucji, która w rzeczywistości przyjęła decyzję w przedmiocie zmniejszenia wartości depozytów „bail in”.

2.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem ogólnych zasad prawa, gdyż Sąd przeinaczył okoliczność, że niezależnie od rodzaju i formy, w jakiej zapadła zakwestionowana decyzja Eurogrupy, decyzja ta stanowiła w niniejszym przypadku akt podlegający zaskarżeniu w drodze skargi o stwierdzenie nieważności.

3.

Zaskarżone postanowienie jest wadliwe, jako że Sąd, wydając postanowienie, nie zbadał stosunków prawnych i faktycznych między Komisją Europejską, Europejskim Bankiem Centralnym i Eurogrupą ani nie zbadał okoliczności, że na podstawie zasady Legal Causation i kryterium podmiotu ponoszącego w rzeczywistości odpowiedzialność akty Eurogrupy stanowiły akty Europejskiego Banku Centralnego i Komisji Europejskiej, które powinny były postępować zgodnie z traktatem i protokołami Unii Europejskiej, jak również na podstawie prawa wtórnego i pochodnego.

Wobec powyższego Sąd nie zbadał istoty argumentów i sprawy wnoszących odwołanie i tym samym błędnie odrzucił skargę o stwierdzenie nieważności.

4.

W przypadku uwzględnienia niniejszego odwołania wnoszący odwołanie nie powinni zostać obciążeni kosztami niniejszego postępowania ani kosztami poniesionymi w pierwszej instancji.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/5

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—

uchylenie wniosku Sądu o uwzględnieniu zarzutu niedopuszczalności, w szczególności wniosku, iż „nie można […] uważać, że deklaracja Eurogrupy stanowi akt zmierzający do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów” i w konsekwencji wobec wnoszącej odwołanie oraz że w zakwestionowanej deklaracji Eurogrupa „dokonała w bardzo ogólny sposób streszczenia pewnych środków uzgodnionych na płaszczyźnie politycznej z Republiką Cypryjską”;

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia, w którym Republice Cypryjskiej przypisano zmniejszenie wartości depozytów bez przypisania zachowania, aktu lub decyzji Eurogrupie, pozwanym lub tym ostatnim za pośrednictwem Eurogrupy;

—

uchylenie obciążenia wnoszącej odwołanie kosztami.

—

Zaskarżone postanowienie zostało niewystarczająco uzasadnione i zostało wydane na podstawie błędnej interpretacji pod względem faktycznym i prawnym w odniesieniu do instytucji, która w rzeczywistości przyjęła decyzję w przedmiocie zmniejszenia wartości depozytów „bail in”.

—

Zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem ogólnych zasad prawa, gdyż Sąd przeinaczył okoliczność, że niezależnie od rodzaju i formy, w jakiej zapadła zakwestionowana decyzja Eurogrupy, decyzja ta stanowiła w niniejszym przypadku akt podlegający zaskarżeniu w drodze skargi o stwierdzenie nieważności.

—

Zaskarżone postanowienie jest wadliwe, jako że Sąd, wydając postanowienie, nie zbadał stosunków prawnych i faktycznych między Komisją Europejską, Europejskim Bankiem Centralnym i Eurogrupą ani nie zbadał okoliczności, że na podstawie zasady Legal Causation i kryterium podmiotu ponoszącego w rzeczywistości odpowiedzialność akty Eurogrupy stanowiły akty Europejskiego Banku Centralnego i Komisji Europejskiej, które powinny były postępować zgodnie z traktatem i protokołami Unii Europejskiej, jak również na podstawie prawa wtórnego i pochodnego.

Wobec powyższego Sąd nie zbadał istoty argumentów i sprawy wnoszącej odwołanie i tym samym błędnie odrzucił skargę o stwierdzenie nieważności.

—

W przypadku uwzględnienia niniejszego odwołania wnosząca odwołanie nie powinna zostać obciążona kosztami niniejszego postępowania ani kosztami poniesionymi w pierwszej instancji.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/6

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—

uchylenie wniosku Sądu o uwzględnieniu zarzutu niedopuszczalności, w szczególności wniosku, iż „nie można […] uważać, że deklaracja Eurogrupy stanowi akt zmierzający do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów” i w konsekwencji wobec wnoszącego odwołanie oraz że w zakwestionowanej deklaracji Eurogrupa „dokonała w bardzo ogólny sposób streszczenia pewnych środków uzgodnionych na płaszczyźnie politycznej z Republiką Cypryjską”;

—

uchylenie zaskarżonego postanowienia, w którym Republice Cypryjskiej przypisano zmniejszenie wartości depozytów bez przypisania zachowania, aktu lub decyzji Eurogrupie, pozwanym lub tym ostatnim za pośrednictwem Eurogrupy;

—

uchylenie obciążenia wnoszącego odwołanie kosztami.

—

Zaskarżone postanowienie zostało niewystarczająco uzasadnione i zostało wydane na podstawie błędnej interpretacji pod względem faktycznym i prawnym w odniesieniu do instytucji, która w rzeczywistości przyjęła decyzję w przedmiocie zmniejszenia wartości depozytów „bail in”.

—

Zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem ogólnych zasad prawa, gdyż Sąd przeinaczył okoliczność, że niezależnie od rodzaju i formy, w jakiej zapadła zakwestionowana decyzja Eurogrupy, decyzja ta stanowiła w niniejszym przypadku akt podlegający zaskarżeniu w drodze skargi o stwierdzenie nieważności.

—

Zaskarżone postanowienie jest wadliwe, jako że Sąd, wydając postanowienie, nie zbadał stosunków prawnych i faktycznych między Komisją Europejską, Europejskim Bankiem Centralnym i Eurogrupą ani nie zbadał okoliczności, że na podstawie zasady Legal Causation i kryterium podmiotu ponoszącego w rzeczywistości odpowiedzialność akty Eurogrupy stanowiły akty Europejskiego Banku Centralnego i Komisji Europejskiej, które powinny były postępować zgodnie z traktatem i protokołami Unii Europejskiej, jak również na podstawie prawa wtórnego i pochodnego.

Wobec powyższego Sąd nie zbadał istoty argumentów i sprawy wnoszącego odwołanie i tym samym błędnie odrzucił skargę o stwierdzenie nieważności.

—

W przypadku uwzględnienia niniejszego odwołania wnoszący odwołanie nie powinien zostać obciążony kosztami niniejszego postępowania ani kosztami poniesionymi w pierwszej instancji.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/7

1)

Czy prawo wspólnotowe – a w szczególności motyw 31 i art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29/WE (1) – sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu (konkretnie art. 71 sexies włoskiej ustawy o prawie autorskim w związku z art. 4 [załącznika do dekretu z dnia 30 grudnia 2009 r.]), które przewiduje, że w przypadku nośników i urządzeń zakupionych w celach wyraźnie niezwiązanych z użytkiem prywatnym – to jest do użytku wyłącznie zawodowego – ustalenie kryteriów zwolnienia „ex ante” z opłaty podlegać będzie rokowaniom – albo „wolnym negocjacjom” – w ramach prawa prywatnego, ze szczególnym uwzględnieniem „protokołów wykonawczych”, o których mowa we wspomnianym art. 4, przy braku przepisów ogólnych i jakiejkolwiek gwarancji równości w traktowaniu SIAE i podmiotów zobowiązanych do zapłaty rekompensaty lub ich stowarzyszeń branżowych?

2)

Czy prawo wspólnotowe – a w szczególności motyw 31 i art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29/WE – sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu (konkretnie art. 71 sexies włoskiej ustawy o prawie autorskim w związku z dekretem z dnia 30 grudnia 2009 r. i z instrukcjami SIAE w przedmiocie zwrotów), które przewiduje, że w przypadku nośników i urządzeń zakupionych w celach wyraźnie niezwiązanych z celami kopii do użytku prywatnego – czyli do użytku wyłącznie zawodowego – zwrotu może żądać wyłącznie użytkownik końcowy, a nie producent nośników i urządzeń?

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/8

1)

Czy należy uznać, że interwencja państwa członkowskiego polegająca na nałożeniu na historycznego operatora obowiązku oferowania końcowym odbiorcom dostawy gazu ziemnego po regulowanych taryfach, ale niestojąca na przeszkodzie przedstawianiu konkurencyjnych ofert po cenach niższych niż te taryfy zarówno przez historycznego dostawcę, jak i przez alternatywnych dostawców, prowadzi do ustalenia poziomu cen dostawy gazu ziemnego do końcowego odbiorcy w sposób niezależny od swobodnej gry rynkowej oraz czy stanowi ona z samej swojej natury przeszkodę w realizacji konkurencyjnego rynku gazu ziemnego, o którym mowa w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/73/WE (1)?

2)

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, na podstawie jakich kryteriów należy oceniać zgodność takiej interwencji państwa w cenę dostawy gazu ziemnego do końcowego odbiorcy z dyrektywą 2009/73/WE?

W szczególności:

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/9

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/9

1)

Czy art. 20 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie odmówiło przyznania prawa pobytu na swoim terytorium obywatelowi państwa trzeciego sprawującemu na co dzień faktyczną opiekę nad swoim małoletnim dzieckiem będącym obywatelem tego państwa członkowskiego?

2)

Czy dla odpowiedzi na to pytanie ma znaczenie fakt, że pieczę w aspekcie prawnym, finansowym lub uczuciowym nad tym dzieckiem sprawuje nie tylko i wyłącznie tenże rodzic, a ponadto, że nie jest wykluczone, iż drugi rodzic, będący obywatelem tego państwa członkowskiego mógłby być w stanie zaopiekować się tym dzieckiem? Czy w takim przypadku rodzic będący obywatelem państwa trzeciego musi uprawdopodobnić w dostatecznym stopniu, że drugi rodzic nie może zaopiekować się dzieckiem, tak że jeżeli rodzic będący obywatelem państwa trzeciego spotka się z odmową przyznania mu prawa pobytu dziecko będzie zmuszone do opuszczenia terytorium Unii?

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/10

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/11

1)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 954/2009 z dnia 13 października 2009 r. zmieniającego po raz 114. rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami w zakresie, w jakim akt ten dotyczy Chafiqa Ayadiego.

2)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Chafiqa Ayadiego oraz zwróci kwoty wypłacone przez Sąd z tytułu pomocy prawnej.

3)

Irlandia i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/12

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Giovanni Conte, Casa del Pescatore Soc. coop. rl, Guidotti Giovanni & Figli Snc, Organizzazione di produttori della pesca di Civitanova Marche Soc. coop. rl i Consorzio gestione mercato ittico Manfredonia Soc. coop. rl (Cogemim) pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/12

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

Strona skarżąca zostaje obciążona kosztami.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/13

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2, art. 2 ust. 4 i art. 3–5 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 23 lipca 2014 r. dotyczącej pomocy państwa SA.33963 (2012/C) (ex 2012/NN) przyznanej przez Francję na rzecz izby handlowo-przemysłowej Angoulême, SNC-Lavalin, Ryanair i Airport Marketing Services;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji zagwarantowanej w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz prawa skarżących do obrony, ponieważ Komisja nie zezwoliła skarżącym na dostęp do akt postępowania wyjaśniającego i nie dała im możliwości efektywnego przedstawienia swojego stanowiska.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ Komisja błędnie przypisała państwu francuskiemu zawarcie Airport Service Agreement i Marketing Services Agreement.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ Komisja niewłaściwie zastosowała test „prywatnego inwestora”.

Strona skarżąca podnosi, że Komisja błędnie odmówiła oparcia się na porównywalnej analizie, która doprowadziłaby do wniosku, że nie nastąpiło udzielenie pomocy na rzecz skarżących. Tytułem zarzutu ewentualnego twierdzi, że Komisja użyła wyraźnie niewystarczających, niezweryfikowanych i mało wiarygodnych danych dla obliczenia rentowności lotniska, zastosowała nadmiernie krótki horyzont czasowy, nie uwzględniła efektów sieciowych, jakich lotnisko mogło spodziewać się uzyskać ze swojego związku z Ryanair, nie podała właściwych wartości usług marketingowych oraz odrzuciła uzasadnienie, dlaczego lotnisko podjęło decyzję zakupu takich usług.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 i art. 108 ust. 2 TFUE przez to, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie oraz naruszyła prawo, stwierdzając, że pomoc dla Ryanair i Airport Marketing Services była równa łącznym krańcowym stratom lotniska w Angoulême, a nie faktyczną korzyścią Ryanair i Airport Marketing Services. Komisja powinna była zbadać zakres, w jakim sporna korzyść została naprawdę przeniesiona na pasażerów Ryanair. Następnie Komisja nie określiła ilościowo jakiejkolwiek przewagi konkurencyjnej, jaką uzyskał Ryanair przez (rzekome) przepływy płatności poniżej kosztów lotniska w Angoulême. W końcu Komisja nie wyjaśniła właściwie, dlaczego odzyskanie sumy pomocy określonej w decyzji było konieczne dla zapewnienia przywrócenia sytuacji sprzed wypłacenia pomocy.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/14

—

stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora wykonawczego Europejskiej agencji Chemikaliów ED/108/2014 z dnia 12 grudnia 2014 r. uaktualniającej i uzupełniającej istniejący wpis substancji DEHP na kandydacką listę substancji do ewentualnego włączenia do załącznika XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (1);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że zaskarżona decyzja została wydana ultra vires

Strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest ultra vires, ponieważ i) strona pozwana nie była uprawniona na podstawie rozporządzenia nr 1907/2006 do uaktualnienia, mocą tej decyzji, listy substancji do ewentualnego włączenia do załącznika XIV w rozumieniu art. 59 ust. 1 rozporządzenia, ii) zaskarżona decyzja została wydana po przeprowadzeniu przez stronę skarżącą podstępowania sprzecznego z art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006 oraz iii) zaskarżona decyzja i przeprowadzone przez stronę skarżącą postępowanie prowadzące do jej przyjęcia stanowią obejście postępowania, które zostało przewidziane w tym celu przez Radę Unii Europejskiej i Parlament Europejski.

2.

Zarzut drugi oparty na twierdzeniu, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z zasadą pewności prawa

Strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza zasadę pewności prawa, ponieważ i) w decyzji tej wskazano, że ftalan bis(2-etyloheksylu) (DEHP) jest substancją zaburzająca czynność endokrynną, w sytuacji gdy prawo Unii nie zawiera definicji takiej substancji ani kryteriów jej identyfikacji i w sytuacji gdy taka definicja lub kryteria zostały ustalone przez Komisję Europejską na podstawie rozporządzeń i decyzji Rady i Parlamentu oraz ii) decyzję tę wydano w czasie, gdy było jeszcze w toku, choć na zaawansowanym etapie, postępowanie w sprawie udzielenia zezwolenia dla substancji DEHP zidentyfikowanej jako substancja szkodliwa dla rozrodczości na podstawie art. 57 lit. c) rozporządzenia nr 1907/2006.

3.

Zarzut trzeci oparty na twierdzeniu, że zaskarżona decyzja nie jest oparta na przekonujących i obiektywnych ustaleniach naukowych

Strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, ponieważ nie jest oparta na przekonujących i obiektywnych ustaleniach naukowych, z których wynikałoby, że substancja DEHP spełnia wszystkie kryteria określone w art. 57 lit. f) rozporządzenia nr 1907/2006.

4.

Zarzut czwarty oparty na naruszeniu praw strony skarżącej i zasad wyrażonych w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej

Strona skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji i w postępowaniu przeprowadzonym przez stronę pozwaną w celu jej wydania naruszono prawa i zasady wyrażone w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności zasadę pewności prawa, prawo do sprawiedliwego procesu oraz prawo do niezakłóconego korzystania z majątku.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/15

—

stwierdzenie nieważności art. 1, 3, 4 i 5 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 15 października 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.33797 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2011/CP) przyznanej przez Słowację na rzecz NCHZ;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE.

Skarżąca podnosi, że decyzja Komisji, stwierdzająca, że uznanie przedsiębiorstwa Novácke chemické závody, a.s. v konkurze (zwane dalej „NCHZ”) za przedsiębiorstwo strategiczne w rozumieniu słowackiej ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. dotyczącej pewnych środków strategicznych odnoszących się do strategicznie ważnych przedsiębiorstw w upadłości (zwanej dalej „ustawą”) stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, jest niezgodne z tym artykułem, ponieważ nie zostały spełnione wszystkie jego konstytutywne przesłanki.

Skarżąca podnosi, że to uznanie nie spowodowało przekazania zasobów państwowych, ponieważ nie wystąpiło żadne dodatkowe obciążenie dla państwa w porównaniu do sytuacji, jaka zaistniałaby, jeśli zastosowane zostałyby zwykłe przepisy dotyczące upadłości. Nie przyniosła ona również NCHZ korzyści gospodarczych, ponieważ, po pierwsze, wierzyciele opowiedzieliby się w każdym razie za kontynuowaniem operacji, a tymczasowy zakaz zwolnień został powzięty tylko z korzyścią dla państwa, a nie dla przedsiębiorstwa. Po drugie, zastosowanie ustawy przechodzi test prywatnego inwestora, ponieważ było ono gospodarczo korzystne dla publicznych wierzycieli.

Na koniec skarżąca twierdzi, że nawet jeśli Komisja miała rację i zastosowanie ustawy należało uznać za pomoc państwa na rzecz NCHZ, Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przy obliczaniu wysokości pomocy państwa.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku przeprowadzenia starannego i bezstronnego dochodzenia.

Skarżąca podnosi, że Komisja miała obowiązek z jednej strony poinformować rząd słowacki o fakcie uznania stopnia szczegółowości analizy ex post za niewystarczający oraz z drugiej strony wskazać rządowi słowackiemu, jakie dodatkowe informacje lub wyjaśnienia musiał przedstawić. Ponadto skarżąca podnosi, że Komisja nie zwróciła się o udzielenie informacji dotyczących ostatecznych danych liczbowych przed podjęciem decyzji o odzyskaniu pomocy.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 296 ust. 2 TFUE i niedopełnienia obowiązku uzasadnienia.

Skarżąca podnosi, że Komisja nie uzasadniła, dlaczego w tej konkretnej sprawie NCHZ nie kontynuowałaby działalności bez zastosowania ustawy, jak również nie odpowiedziała na argumenty przestawione przez rząd słowacki dotyczące interesów gospodarczych publicznych wierzycieli w kontynuowanej działalności.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 i art. 108 ust. 2 TFUE oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenia proceduralnego przez objęcie skarżącą odzyskaniem pomocy.

Skarżąca podnosi, że nie uzyskała pomocy państwa, ponieważ cena sprzedaży była na poziomie rynkowym. Zdaniem skarżącej argumentacja Komisji i wątpliwości, czy ceny zapłacone przez Via Chem a następnie przez Fortishem za majątek NCHZ są cenami rynkowymi, jest błędna z kilku powodów. Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że ze względu na to, że ciężar dowodu spoczywa na Komisji, to nie jest wystarczające, że wyrazi ona wątpliwości. Po drugie, jako że sprzedaż została przeprowadzona w ramach postępowania upadłościowego pod kontrolą sędziego-komisarza, mającego obowiązek działania w interesie wierzycieli upadłego, występuje domniemanie, że majątek został sprzedany po najwyższej możliwej cenie. Po trzecie, przetarg był otwarty, przejrzysty i bezwarunkowy, co zapewniło najwyższą osiągalną cenę na rynku; opcja z zaangażowaniem (commitment option) nie miała wpływu na cenę sprzedaży. Po czwarte, pomimo tego, że warunki sprzedaży pomiędzy Via Chem i Fortischem nie mają żadnego znaczenia ze względu na rynkową cenę pierwszej sprzedaży, cena sprzedaży będąca przedmiotem negocjacji pomiędzy podmiotami działającymi w ramach gospodarki rynkowej jest uważana za cenę rynkową nawet bez procedury przetargu.

Skarżąca następnie podnosi, że oczywiste jest, iż przeniesienie majątku NCHZ na Via Chem a potem na skarżącą nie może być uważane za próbę obejścia decyzji Komisji dotyczącej odzyskania pomocy z dwóch powodów. Po pierwsze, sprawa jest tak daleka od typowego przypadku obejścia prawa, że nawet Komisja przyznaje, iż nie ma dowodów na intencję uniknięcia zwrotu pomocy. Po drugie, mimo wszystko dochodzi ona do wniosku, że występuje ciągłość gospodarcza, co pozwala jej na objęcie skarżącej odzyskaniem pomocy. Wniosek Komisji wynika jednak z błędnej analizy, opierającej się na nieprawidłowej interpretacji poszczególnych kryteriów, naruszeniu zasad rozkładu ciężaru dowodu oraz błędnym zrozumieniu ogólnej koncepcji ciągłości gospodarczej w sprawach z zakresu pomocy państwa.

Na koniec skarżąca podnosi, że podejście Komisji jest destruktywne gospodarczo i niepotrzebne z perspektywy prawa konkurencji. Według skarżącej Komisja próbuje stworzyć nowe, bardziej restryktywne orzecznictwo, zgodnie z którym zakres transakcji powinien być decydującym kryterium, podczas gdy cena sprzedaży ma być co najwyżej – jeżeli w ogóle – dodatkowym kryterium.

5.

Zarzut piąty, podniesiony posiłkowo, dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 i art. 108 ust. 2 TFUE oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenia proceduralnego przez nieograniczenie zakresu decyzji dotyczącej odzyskania pomocy do 60 % rzekomej pomocy państwa.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 296 TFUE przez nieodpowiednie uzasadnienie ciągłości gospodarczej.

Skarżąca podnosi, że z obserwacji poczynionych w związku z pierwszym zarzutem wynika, że rozumowanie Komisji jest niewystarczające dla umożliwienia Trybunałowi dokonania kontroli sądowej zaskarżonej decyzji i że nie jest możliwe zrozumienie przez skarżącą podstaw, które doprowadziły Komisję do stwierdzenia ciągłości gospodarczej.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/17

—

stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 5 stycznia 2015 r. (sygnatura ECB/SSM/15/1 – 0SK1ILSPWNVBNQWU0W18/3) i zarządzenie utrzymania w mocy zastąpienia decyzji EBC z dnia 1 września 2014 r. (sygnatura ECB/SSM/14/1 – 0SK1ILSPWNVBNQWU0W18/1);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący zastosowania przez EBC błędnego kryterium oceny szczególnych okoliczności

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie stanu faktycznego

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia

4.

Zarzut czwarty dotyczący przekroczenia granic uznania poprzez bezprawne niewykonanie uprawnień dyskrecjonalnych

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia obowiązku wyjaśnienia i uwzględnienia wszystkich istotnych okoliczności konkretnego przypadku

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/19

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji z dnia 16 stycznia 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim decyzja ta wyłącza:

—

obciążenie Komisji kosztami.

1.

Korekta ryczałtowa nałożona w kwocie 5 4 53  227,79 EUR netto (pomoc bezpośrednia niezwiązana z wielkością produkcji) jest sprzeczna z art. 27 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004, art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 oraz art. 3 i 52 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 ze względu na dwa przedstawione poniżej powody:

2.

Zastosowana korekta wynosząca 2 1 23  619,66 EUR („niekorzystne warunki naturalne” i „środki rolnośrodowiskowe”) powinna być uchylona ze względu na następujące powody:

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/20

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/103 z dnia 16 stycznia 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW);

—

obciążenie pozwanej kosztami.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nieprawidłowego wykorzystania uprawnienia Komisji Europejskiej do wyłączenia kwot z finansowania Unii Europejskiej.

2.

Zarzut drugi dotyczący niewystarczającego i niewłaściwego uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/21

—

uznanie zarzutów podniesionych w niniejszej skardze za dopuszczalne i uwzględnienie ich;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w niej, że przyjętą w praktyce administracyjnej wykładnię art. 12 TRLIS [Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades, ujednoliconego tekstu hiszpańskiej ustawy o podatku dochodowym] należy uznać za niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa;

—

stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 1 tej decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazuje w nim Królestwu Hiszpanii zaprzestania tego, co instytucja ta uznała za opisany w art. 1 tej decyzji system pomocy państwa;

—

stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 2, 3, 4 i 5 tej decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazuje w nim Królestwu Hiszpanii odzyskanie kwot uznanych przez tę instytucję za pomoc państwa;

—

tytułem ewentualnym, ograniczenie nałożonego na Królestwo Hiszpanii w art. 4 ust. 2 decyzji obowiązku odzyskania pomocy do zakresu określonego w pierwszej i drugiej z wydanych przez tę instytucję decyzji; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami związanymi z postępowaniem.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/22

—

stwierdzenie nieważności pisma oznaczonego jako Ares (2015) 528512, z dnia 9 lutego 2015 r., sporządzonego przez Komisję Europejską – Dyrektora Generalnego ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich Jerzego Plewę, skierowanego do C. Scabin, przedstawiciela prawnego skarżącej, otrzymanego w tym samym dniu, w którym odrzucono wniosek skarżącej z dnia 13 stycznia 2015 r. o zastosowanie środków na podstawie art. 219 ust. 1 lub art. 221 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, a w szczególności wniosek o ustanowienie refundacji wywozowych zgodnie z art. 196 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w sektorze mięsa drobiowego.

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący wystąpienia oczywistego błędu w ocenie oraz naruszenia art. 219 ust. 1 i art. 221 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (Dz.U. L 347, s. 671).

2.

Zarzut drugi oparty na naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych, a w szczególności art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/23

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

unieważnienie prawa do oznaczenia „NEUSCHWANSTEIN” – wspólnotowego znaku towarowego nr 10 144 392;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/24

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/25

—

stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji organu powołującego z dnia 20 lutego 2015 r. o oddaleniu zażalenia skarżącej na uchybienie tego organu polegające na niepodjęciu przez niego środków zapewniających wykonanie wyroku z dnia 26 lutego 2013 r. w sprawie F-124/10;

—

zasądzenie od Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (EKES) wypłaty na rzecz skarżącej, tytułem doznanej krzywdy, kwoty 50 EUR za każdy dzień za okres od dnia 14 grudnia 2007 r. do dnia zastosowania środków wsparcia określonych w piśmie sekretarza generalnego Komitetu Regionów z dnia 27 maja 2010 r. oraz 100 EUR za każdy dzień za okres od dnia 26 lutego 2013 r. do dnia przyjęcia środków zapewniających wykonanie wyroku Sądu;

—

zasądzenie od EKES wypłaty na rzecz skarżącej odsetek karnych od tych kwot za okres od dnia 20 października 2014 r. do dnia ich rzeczywistej wypłaty w wysokości odpowiadającej stopie stosowanej przez Europejski Bank Centralny w jego głównych operacjach refinansujących powiększonej od 2 punkty procentowe;

—

obciążenie EKES kosztami postępowania.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/25

—

stwierdzenie nieważności decyzji wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej, z dnia 14 kwietnia 2014 r. o oddaleniu skargi na mobbing skierowanej przeciwko dyrektorowi ds. operacyjnych (Chief Operating Officer) Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ);

—

obciążenie ESDZ kosztami postępowania.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/26

—

Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 19 maja 2014 r. oddalającej żądanie strony skarżącej dotyczące wypłacenia jej dodatku na ponowne zagospodarowanie stanowiącego równowartość dwóch miesięcy jej wynagrodzenia podstawowego;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/26

—

Tytułem żądania głównego: stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 18 czerwca 2014 r. o nieprzejęciu pewnych wynikających z niepełnosprawności syna skarżącego kosztów, innych niż koszty leczenia, niepodlegających zwrotowi przez wspólny system ubezpieczeń zdrowotnych (RCAM);

—

tytułem żądania ewentualnego: nakazanie powołania eksperta zgodnie z art. 75 regulaminu postępowania dla celów ustalenia wynikającego z niepełnosprawności stopnia niezdolności do pracy;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/27

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 15 października 2014 r. zawierającej obliczenie dodatkowych lat służby uprawniających skarżącego do emerytury w ramach uprawnień nabytych przed rozpoczęciem służby w Komisji;

—

obciążenie Komisja Europejskiej kosztami postępowania.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/27

—

Stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącej sporządzonego za 2013 r.

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/28

—

Stwierdzenie nieważności decyzji CEPOL nr 17/2014/DIR z dnia 23 maja 2014 r. w sprawie przeniesienia siedziby CEPOL do Budapesztu, Węgry, z dniem 1 października 2014 r., w której to decyzji poinformowano skarżących, że „niezastosowanie się do niniejszej instrukcji będzie uznane za rezygnację ze skutkiem od dnia 30 września 2014 r.”;

—

stwierdzenie nieważności, również i o ile zajdzie taka potrzeba, decyzji CEPOL z dnia 28 listopada 2014 r. oddalających złożone przez skarżących w okresie od 8 do 21 sierpnia 2014 r. zażalenia na ww. decyzję;

—

stwierdzenie nieważności, również i o ile zajdzie taka potrzeba, decyzji CEPOL z dnia 22 grudnia 2014 r., w których drodze CEPOL „przyjął” rezygnację dwóch skarżących;

—

wypłata odszkodowania za poniesioną przez skarżących szkodę;

—

wypłata zadośćuczynienia za doznaną przez skarżących krzywdę;

—

obciążenie CEPOL wszystkimi kosztami postępowania poniesionymi przez skarżących.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/28

—

Stwierdzenie nieważności decyzji ustalającej wymiar wynagrodzenia ZZ za maj 2014 r., ze względu na to, że nie zastosowano w niej żadnego współczynnika korygującego;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 178/29

—

Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.