12.2.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 50/1

STANOWISKO RADY (UE) NR 2/2015 W PIERWSZYM CZYTANIU

w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającej dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych

Przyjęte przez Radę w dniu 9 grudnia 2014 r.

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2015/C 50/01)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1 oraz jego art. 114 w związku z art. 1 ust. 3–13 i art. 2 ust. 5–7 niniejszej dyrektywy,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/28/WE (3) każde państwo członkowskie ma zapewnić, by udział energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu wynosił w 2020 r. co najmniej 10 % końcowego zużycia energii w transporcie w tym państwie członkowskim. Jedną z dostępnych metod osiągnięcia tego celu przez państwa członkowskie jest stosowanie biopaliw jako domieszki i oczekuje się, że zapewni ona główny wkład w jego realizację.

(2)

Mając na uwadze dążenie Unii do dalszego ograniczania emisji gazów cieplarnianych oraz znaczny udział paliw stosowanych w transporcie drogowym w tych emisjach, zgodnie z art. 7a ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/70/WE państwa członkowskie mają wymagać od (4) dostawców paliw lub energii ograniczenia do dnia 31 grudnia 2020 r. o co najmniej 6 % emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii uzyskanej z paliw stosowanych w Unii w pojazdach drogowych, maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach, ciągnikach rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostkach pływających, gdy nie znajdują się na morzu. Jedną z metod ograniczenia natężenia emisji gazów cieplarnianych z paliw kopalnych, która może być stosowana przez ich dostawców, jest stosowanie domieszki biopaliw.

(3)

W dyrektywie 2009/28/WE ustanawia się kryteria zrównoważonego rozwoju, które muszą być spełnione, aby biopaliwa i biopłyny mogły być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w tej dyrektywie oraz kwalifikowały się do objęcia systemami wsparcia publicznego. Kryteria te obejmują wymagane minimalne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych uzyskane dzięki zastosowaniu biopaliw i biopłynów w stosunku do emisji, których źródłem byłyby paliwa kopalne. Identyczne kryteria zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw ustanowiono w dyrektywie 98/70/WE.

(4)

W sytuacji gdy użytki zielone lub użytki rolne przeznaczone wcześniej do produkcji na potrzeby rynków żywnościowych i paszowych są przeznaczane pod produkcję biopaliw, zapotrzebowanie na ten pierwszy rodzaj produktów będzie musiało mimo wszystko zostać zaspokojone albo przez intensyfikację bieżącej produkcji, albo w drodze przeznaczenia pod tę produkcję innych gruntów, niebędących użytkami rolnymi. Ten ostatni scenariusz stanowi pośrednią zmianę użytkowania gruntów i – jeżeli wiąże się z przekształceniem obszarów o dużych zasobach węgla – może prowadzić do znacznych emisji gazów cieplarnianych. Dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE powinny zatem zostać zmienione w celu dodania do nich przepisów dotyczących problemu pośredniej zmiany użytkowania gruntów z uwagi na fakt, że obecne biopaliwa są produkowane głównie z roślin uprawianych na istniejących użytkach rolnych.

(5)

Z prognoz dotyczących zapotrzebowania na biopaliwa przedstawionych przez państwa członkowskie i szacunków dotyczących emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów w przypadku różnych surowców do produkcji biopaliw wynika, że emisje gazów cieplarnianych związane z pośrednią zmianą użytkowania gruntów są prawdopodobnie znaczne i mogą niwelować część lub całość ograniczenia emisji gazów cieplarnianych przypisywanego poszczególnym biopaliwom. Powodem tego jest fakt, że niemal cała produkcja biopaliw w 2020 r. będzie prawdopodobnie pochodzić z roślin uprawianych na gruntach, które można by wykorzystać do zaspokajania potrzeb rynków żywnościowych i paszowych. W celu ograniczenia tych emisji właściwe jest wprowadzenie rozróżnienia pomiędzy grupami roślin takimi jak, odpowiednio, rośliny oleiste, rośliny cukrowe i zboża, oraz inne rośliny wysokoskrobiowe.

(6)	Z myślą o unikaniu zachęcania do zamierzonego zwiększania produkcji pozostałości przetwarzania kosztem głównego produktu definicja pozostałości przetwarzania powinna wyłączać pozostałości pochodzące z procesu produkcji, które zostały w tym celu w sposób zamierzony zmodyfikowane.

(7)

Sektor transportu będzie prawdopodobnie wykazywał zapotrzebowanie na płynne paliwa ze źródeł odnawialnych, aby zmniejszyć swoje emisje gazów cieplarnianych. Zaawansowane biopaliwa takie jak paliwa produkowane z odpadów i alg umożliwiają znaczne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych przy jednoczesnym niskim ryzyku pośredniej zmiany użytkowania gruntów i nie konkurują bezpośrednio z rynkami żywnościowymi i paszowymi o użytki rolne. Właściwe jest zatem zachęcenie do zwiększenia produkcji tych zaawansowanych biopaliw, ponieważ nie są one obecnie dostępne w handlu w dużych ilościach, co wynika częściowo z konkurencji o dotacje publiczne z tradycyjnymi technologiami produkcji biopaliw z roślin spożywczych. Każde państwo członkowskie powinno promować stosowanie takich zaawansowanych biopaliw poprzez ustalenie na szczeblu krajowym niewiążących podcelów w ramach obowiązku zapewnienia, by udział energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu wynosił w 2020 r. co najmniej 10 % końcowego zużycia energii w transporcie w tym państwie członkowskim. Jest również zasadne, aby państwa członkowskie składały sprawozdania ze swoich osiągnięć na drodze do takich krajowych podcelów w roku 2020, na podstawie czego powinien zostać opublikowany raport syntetyczny, aby ocenić skuteczność środków wprowadzonych niniejszą dyrektywą w zmniejszaniu ryzyka emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów wskutek promocji zaawansowanych biopaliw. Oczekuje się, że takie zaawansowane biopaliwa i ich promocja będą odgrywały znaczną rolę w dekarbonizacji transportu i rozwoju niskoemisyjnych technologii transportowych również po roku 2020.

(8)

Różnice w szacowanych wartościach emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów wynikają z różnych danych wejściowych oraz podstawowych założeń dotyczących rozwoju rolnictwa, takich jak trendy w wydajności i produktywności rolnictwa, przydział produktów ubocznych oraz zaobserwowane tempo globalnych zmian użytkowania gruntów i wskaźniki wylesiania – które to czynniki są poza kontrolą producentów biopaliw. Mimo że większość surowców do produkcji biopaliw produkuje się w Unii, oczekuje się jednak, że szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów będą miały miejsce poza Unią, gdzie prawdopodobnie dodatkowa produkcja będzie się odbywała po najniższym koszcie. W szczególności założenia dotyczące przekształcania lasów tropikalnych oraz osuszania torfowisk poza Unią mają znaczny wpływ na szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów związane z produkcją biodiesla z roślin oleistych; w tej sytuacji najważniejsze jest zapewnienie, by takie dane i założenia były analizowane w zgodzie z najnowszymi dostępnymi informacjami na temat przekształcania gruntów i wylesiania, w tym na temat postępów poczynionych w tych dziedzinach dzięki trwającym programom międzynarodowym.

(9)

W celu zapewnienia długookresowej konkurencyjności sektorów przemysłowych opartych na biotechnologii oraz zgodnie z komunikatem Komisji z dnia 13 lutego 2012 r. zatytułowanym „Innowacje w służbie zrównoważonego wzrostu: biogospodarka dla Europy” i komunikatem Komisji z dnia 20 września 2011 r. zatytułowanym „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy”, wspierającymi w całej Europie zintegrowane i zdywersyfikowane biorafinerie, na mocy przepisów dyrektywy 2009/28/WE należy ustanowić większe zachęty, które prowadziłyby do preferowania stosowania surowców z biomasy, które nie mają wysokiej wartości gospodarczej w przypadku zastosowań innych niż biopaliwa.

(10)

Większe wykorzystanie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych umożliwia stawienie czoła wielu wyzwaniom w sektorze transportu i w innych sektorach energii. Właściwe jest zatem zapewnienie dodatkowych zachęt stymulujących wykorzystanie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu oraz zwiększenie mnożników do obliczania wkładu uzyskanego dzięki energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych zużytej przez elektryczny transport kolejowy i elektryczne pojazdy drogowe, co zwiększy ich powszechność i udział w rynku.

(11)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE (5) pomaga Unii zbliżyć się do modelu „społeczeństwa recyklingu”, dążąc do eliminacji wytwarzania odpadów i do wykorzystywania odpadów jako zasobu. Hierarchia postępowania z odpadami zasadniczo ustanawia kolejność priorytetów w odniesieniu do tego, co stanowi najlepsze z punktu widzenia środowiska całościowe rozwiązanie w zakresie ustawodawstwa i polityki dotyczących odpadów. Państwa członkowskie powinny wspierać stosowanie odpadów posegregowanych w wyniku recyklingu zgodnie z hierarchią postępowania z odpadami i z celem utworzenia „społeczeństwa recyklingu” oraz, o ile to możliwe, nie powinny wspierać składowania lub spalania takich odpadów. Za odpady można uznać pewne surowce, w których przypadku istnieje niewielkie ryzyko pośredniej zmiany użytkowania gruntów. Mogą być jednak one nadal wykorzystywane do innych celów, które stałyby wyżej w hierarchii postępowania z odpadami określonej w art. 4 dyrektywy 2008/98/WE niż odzysk energii. Właściwe jest zatem, by państwa członkowskie należycie uwzględniły zasadę hierarchii postępowania z odpadami we wszystkich środkach służących propagowaniu biopaliw o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, lub w jakichkolwiek środkach służących minimalizowaniu zachęt do nadużyć związanych z produkcją takich biopaliw, dzięki czemu zachęty do wykorzystywania odpadów jako biopaliw nie udaremniałyby wysiłków na rzecz zmniejszenia ilości odpadów lub zwiększenia recyklingu i na rzecz skutecznego i zrównoważonego wykorzystania dostępnych zasobów. Państwa członkowskie mogłyby ująć w swojej sprawozdawczości środki podejmowane przez siebie w tym względzie na mocy dyrektywy 2009/28/WE.

(12)

Należy podnieść minimalny próg ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do biopaliw i biopłynów produkowanych w nowych instalacjach w celu poprawy ich całkowitego bilansu gazów cieplarnianych, jak również w celu zniechęcenia do dalszych inwestycji w instalacje o słabych parametrach ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Podniesienie tego progu zapewniłoby ochronę inwestycji w zdolności produkcyjne w zakresie produkcji biopaliw i biopłynów, zgodnie z art. 19 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 2009/28/WE.

(13)

Aby przygotować proces przestawiania się na zaawansowane biopaliwa i zminimalizować całkowite skutki pośredniej zmiany użytkowania gruntów w okresie do 2020 r., właściwe jest ograniczenie ilości biopaliw i biopłynów uzyskiwanych z roślin spożywczych określonych w części A załącznika VIII do dyrektywy 2009/28/WE i części A załącznika V do dyrektywy 98/70/WE, które to biopaliwa i biopłyny mogą być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie 2009/28/WE, bez ograniczania całkowitego zużycia tych biopaliw i biopłynów.

(14)

Ograniczenie ilości biopaliw i biopłynów uzyskiwanych z roślin spożywczych, które mogą być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie 2009/28/WE nie ma wpływu na swobodę ustalania przez państwa członkowskie własnej ścieżki osiągnięcia wymaganego udziału konwencjonalnych biopaliw w ramach łącznego celu wynoszącego 10 %. W ten sposób biopaliwa wyprodukowane przez instalacje działające przed końcem 2013 r. mają w dalszym ciągu pełny dostęp do rynku. Niniejsza dyrektywa nie wpływa zatem na uzasadnione oczekiwania podmiotów prowadzących takie instalacje.

(15)

Szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów należy uwzględniać w sprawozdawczości Komisji na temat emisji gazów cieplarnianych z biopaliw wymaganej na mocy dyrektyw 98/70/WE i 2009/28/WE. Biopaliwom wytwarzanym z surowców, które nie powodują dodatkowego zapotrzebowania na grunty, takim jak biopaliwa produkowane z odpadów, należy przypisać zerowy wskaźnik emisji.

(16)

Wzrost plonów w sektorach rolniczych wynikający ze zintensyfikowanych badań, rozwoju technicznego i transferu wiedzy ponad poziomy, które byłyby osiągane przy braku promujących wydajność systemów odnoszących się do biopaliw bazujących na roślinach spożywczych i paszowych, a także uprawianie drugiej uprawy rocznej na obszarach, których wcześniej nie wykorzystywano do drugiej uprawy rocznej, mogą przyczynić się do ograniczenia pośredniej zmiany użytkowania gruntów. W zakresie, w jakim osiągnięty na szczeblu krajowym lub na poziomie projektu efekt ograniczenia pośredniej zmiany użytkowania gruntów można określić ilościowo, środki wprowadzone na mocy niniejszej dyrektywy mogłyby odzwierciedlać taką poprawę wydajności zarówno w postaci zmniejszonych szacowanych wartości emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów, jak i w postaci wkładu biopaliw bazujących na roślinach spożywczych i paszowych w udział energii ze źródeł odnawialnych w transporcie, który to udział należy osiągnąć w 2020 r.

(17)

Dobrowolne systemy odgrywają coraz ważniejszą rolę w dostarczaniu dowodów zgodności z wymogami zrównoważonego rozwoju określonymi w dyrektywach 98/70/WE i 2009/28/WE. Należy zatem upoważnić Komisję, aby zobowiązała dobrowolne systemy, w tym te już uznane przez Komisję zgodnie z art. 7c ust. 6 dyrektywy 98/70/WE i art. 18 ust. 6 dyrektywy 2009/28/WE, do składania regularnych sprawozdań z ich działań. Sprawozdania te należy udostępniać publicznie, aby zwiększyć przejrzystość i poprawić nadzór sprawowany przez Komisję. Ponadto taka sprawozdawczość umożliwiałaby przekazywanie Komisji niezbędnych informacji do sprawozdań dotyczących działania dobrowolnych systemów z myślą o określeniu najlepszych praktyk i przedłożeniu, w stosownych przypadkach, wniosku mającego na celu dalsze propagowanie takich najlepszych praktyk.

(18)

W celu ułatwienia sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego należy doprecyzować warunki, na jakich stosowana jest zasada wzajemnego uznawania w stosunkach między wszystkimi systemami weryfikacji zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw i biopłynów ustanowionymi zgodnie z dyrektywą 98/70/WE i 2009/28/WE.

(19)

Mimo że biopaliwa bazujące na roślinach spożywczych i paszowych kojarzone są zasadniczo z ryzykiem pośredniej zmiany użytkowania gruntów, istnieją też wyjątki od tej reguły. Państwa członkowskie i Komisja powinny zachęcać do opracowywania i wykorzystywania systemów, które są w stanie skutecznie udowodnić, że określona ilość surowców do produkcji biopaliw, wyprodukowanych w ramach danego projektu, nie spowodowała przesunięcia produkcji na inne cele. Może tak być na przykład w przypadku, gdy produkcja danego biopaliwa równa jest ilości dodatkowej produkcji osiągniętej przez inwestowanie w lepszą wydajność, przekraczającą poziomy, które zostałyby osiągnięte w przeciwnym razie, lub gdy produkcja biopaliwa odbywa się na gruncie, na którym nastąpiła bezpośrednia zmiana użytkowania gruntów, bez istotnego negatywnego wpływu na wcześniej świadczone przez ten grunt usługi ekosystemowe, w tym na ochronę zasobów węgla i ochronę bioróżnorodności.

(20)

Właściwe jest dostosowanie zasad stosowania wartości standardowych w celu zapewnienia równego traktowania producentów niezależnie od miejsca, gdzie odbywa się produkcja. Chociaż państwa trzecie mogą stosować wartości standardowe, to producenci unijni mają obowiązek stosować wartości rzeczywiste w przypadkach, gdy są one wyższe od wartości standardowych lub gdy państwo członkowskie nie złożyło sprawozdania, zwiększając tym samym obciążenia administracyjne producentów. Obecne zasady należy zatem uprościć, tak aby stosowanie wartości standardowych nie ograniczało się do obszarów na terenie Unii ujętych w wykazach, o których mowa w art. 19 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE i art. 7d ust. 2 dyrektywy 98/70/WE.

(21)	W związku z wejściem w życie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), uprawnienia powierzone Komisji na mocy dyrektyw 2009/28/WE i 98/70/WE należy dostosować do postanowień art. 290 i art. 291 TFUE.

(22)	W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania dyrektyw 98/70/WE oraz 2009/28/WE należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (6).

(23)

W celu umożliwienia dostosowania dyrektywy 98/70/WE do postępu naukowo-technicznego należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do dodawania szacunkowych wartości typowych i standardowych odnoszących się do ścieżek biopaliw oraz dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych związanych ze specyfikacją paliwa oraz dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par w benzynie zawierającej bioetanol.

(24)

W celu umożliwienia dostosowania dyrektywy 2009/28/WE do postępu naukowo-technicznego należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do ewentualnego dodania do wykazu surowców do produkcji biopaliw i paliw, których wkład w realizację celów w art. 3 ust. 4 tej dyrektywy należy uznać za dwukrotność ich wartości energetycznej, a także w odniesieniu do dodawania szacunkowych wartości typowych i standardowych odnoszących się do ścieżek biopaliw i biopłynów.

(25)

Komisja powinna dokonać przeglądu skuteczności środków wprowadzonych dyrektywami 98/70/WE oraz 2009/28/WE, w oparciu o najlepsze i najnowsze dostępne dowody naukowe, w zakresie ograniczania emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów, jak również zbadać sposoby dalszego zmniejszenia tego wpływu.

(26)

Szczególnie ważne jest, aby stosując niniejszą dyrektywę, w trakcie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(27)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. (7) dotyczącą dokumentów wyjaśniających państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(28)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, to jest zapewnienie jednolitego rynku paliw stosowanych w transporcie drogowym oraz w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach i zagwarantowanie przestrzegania minimalnych norm ochrony środowiska przy stosowaniu tych paliw, nie mogą zostać osiągnięte w wystarczający sposób przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(29)	Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zmiany do dyrektywy 98/70/WE

W dyrektywie 98/70/WE wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 dodaje się następujące punkty:

„10.

»rośliny wysokoskrobiowe« oznaczają rośliny obejmujące głównie zboża (niezależnie od tego, czy wykorzystywane są tylko ziarna czy całe rośliny, tak jak w przypadku zielonej kukurydzy), rośliny bulwiaste i korzeniowe (takie jak ziemniaki, topinambur, słodkie ziemniaki, maniok i ignamy) oraz rośliny cebulowe (takie jak kolokazja jadalna i ksantosoma);

11.

»biopaliwa o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów« oznaczają biopaliwa, których surowce nie zostały wymienione w załączniku V część A lub które zostały wymienione w załączniku V część A, lecz zostały wyprodukowane w ramach systemów ograniczających przenoszenie produkcji do celów innych niż służące wytwarzaniu biopaliw i zostały wyprodukowane zgodnie z kryteriami zrównoważonego rozwoju dla biopaliw, określonymi w art. 7b. Można uznać tylko taką ilość surowca, która odpowiada rzeczywistemu ograniczeniu przenoszenia osiągniętemu dzięki danemu systemowi. Systemy takie mogą działać albo jako indywidualne projekty na szczeblu lokalnym, albo jako środki polityki obejmujące część lub całość terytorium państwa członkowskiego lub państwa trzeciego. Przenoszenie produkcji do celów innych niż służące wytwarzaniu biopaliw można ograniczyć, jeżeli dany system osiąga wzrost wydajności na obszarze, który obejmuje, przekraczający poziomy, jakie występowałyby w przypadku braku takich systemów promujących wydajność;

12.

»pozostałość przetwarzania« oznacza substancję niebędącą produktem końcowym (produktami końcowymi), którego (których) bezpośredniemu wytworzeniu służy dany proces produkcji; nie jest ona podstawowym celem tego procesu produkcji i proces ten nie został w sposób zamierzony zmodyfikowany w celu jej wytworzenia;

13.	»pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa« oznaczają pozostałości bezpośrednio wytworzone przez rolnictwo, akwakulturę, rybołówstwo i leśnictwo; nie obejmują one pozostałości pochodzących z powiązanych przemysłów lub powiązanego przetwarzania.”;

w art. 7a wprowadza się następujące zmiany:

ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. W celu zapewnienia jednolitego wykonania niniejszego artykułu Komisja przyjmuje akty wykonawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, aby ustanowić:

a)	metodologię obliczania emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw innych niż biopaliwa oraz energii;

b)	metodologię określającą, przed dniem 1 stycznia 2011 r., podstawowe normy dla paliw oparte na emisjach gazów cieplarnianych w całym cyklu życia – w przeliczeniu na jednostkę energii – paliw kopalnych w 2010 r. dla celów ust. 2 niniejszego artykułu;

c)	przepisy zapewniające jak najbardziej jednolite podejście państw członkowskich do wykonania ust. 4 niniejszego artykułu;

d)	metodologię obliczania wkładu elektrycznych pojazdów drogowych, zgodną z art. 3 ust. 4 dyrektywy 2009/28/WE.”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„6. W ramach sprawozdawczości, o której mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają, by dostawcy paliw przekazywali co roku organowi wyznaczonemu przez państwo członkowskie informacje na temat ścieżek produkcji biopaliw, ilości biopaliw pochodzących z surowców, zgodnie z kategoriami zawartymi w załączniku V część A, oraz emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii. Państwa członkowskie zgłaszają te informacje Komisji.”;

w art. 7b wprowadza się następujące zmiany:

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, które wynika z wykorzystania biopaliw, uwzględnionych do celów, o których mowa w ust. 1, wynosi co najmniej 60 % w przypadku biopaliw wyprodukowanych w instalacjach, które rozpoczęły działalność po dniu … (8). Instalację uznaje się za »działającą«, jeżeli prowadzona jest fizyczna produkcja biopaliw.

W przypadku instalacji, które działały w dniu … (8) lub przed tą datą, do celów określonych w ust. 1 biopaliwa zapewniają ograniczenie emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 35 % do dnia 31 grudnia 2017 r. i o co najmniej 50 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wynikające z wykorzystania biopaliw oblicza się zgodnie z art. 7d ust. 1.”;

ust. 3 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W celu zapewnienia jednolitego stosowania akapitu pierwszego lit. c) niniejszego ustępu Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające kryteria i zakresy geograficzne służące określeniu, które obszary trawiaste są objęte tą literą. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3.”;

w art. 7c wprowadza się następujące zmiany:

w ust. 3 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Komisja przyjmuje akty wykonawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, aby opracować wykaz odpowiednich i użytecznych informacji, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach niniejszego ustępu. Komisja zapewnia w szczególności, by dostarczanie tych informacji nie stanowiło nadmiernego obciążenia administracyjnego dla podmiotów w ogóle, a w szczególności dla rolników małorolnych oraz organizacji i spółdzielni producenckich.”;

w ust. 5 dodaje się następujące akapity:

„Dobrowolne systemy, o których mowa w ust. 4 („dobrowolne systemy”) regularnie, oraz co najmniej raz na rok, publikują listę swoich organów certyfikujących wykorzystywanych do niezależnych audytów, wskazującą w odniesieniu do każdego organu certyfikującego, który podmiot lub krajowy organ publiczny go uznał i który podmiot lub krajowy organ publiczny go monitoruje.

W szczególności w celu zapobiegania nadużyciom Komisja może na podstawie analizy ryzyka lub sprawozdań, o których mowa w ust. 6 akapit drugi niniejszego artykułu, określić standardy niezależnych audytów i wymagać, aby wszystkie dobrowolne systemy przestrzegały tych standardów. Dokonuje się tego w drodze aktów wykonawczych przyjmowanych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3. W aktach tych ustala się harmonogram wdrażania tych standardów przez dobrowolne systemy. Komisja może uchylać decyzje uznające dobrowolne systemy, w przypadku gdy systemy te nie wdrożą one takich standardów w przewidzianym terminie.”;

ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Decyzje na podstawie ust. 4 niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Takie decyzje obowiązują przez okres maksymalnie pięciu lat.

Komisja wymaga, by każdy dobrowolny system, w którego sprawie przyjęta zostaje decyzja zgodnie z ust. 4, przedkładał jej w terminie … (9), a następnie co roku do dnia 30 kwietnia, sprawozdanie obejmujące każdy z punktów zawartych w akapicie trzecim niniejszego ustępu. Ogólnie sprawozdanie obejmuje poprzedni rok kalendarzowy. Pierwsze sprawozdanie obejmuje co najmniej sześć miesięcy od dnia … (10). Wymóg przekazywania sprawozdania ma zastosowanie wyłącznie do dobrowolnych systemów, które działają przez co najmniej 12 miesięcy.

W terminie do dnia … (11) Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie analizujące sprawozdania, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, dokonujące przeglądu działania umów, o których mowa w ust. 4 lub dobrowolnych systemów, w których sprawie przyjęta została decyzja zgodnie z niniejszym artykułem, a także wskazujące najlepsze praktyki. Sprawozdanie to opiera się na najlepszych dostępnych informacjach, w tym wynikających z konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, a także na praktycznych doświadczeniach w zakresie stosowania tych umów lub systemów.

Sprawozdanie analizuje ogólnie:

a)	niezależność, warunki i częstotliwość audytów – zarówno w odniesieniu do tego, co określono w dokumentacji danego systemu w momencie zatwierdzania danego systemu przez Komisję, jak i w odniesieniu do najlepszych praktyk danej branży;

dostępność oraz doświadczenie i przejrzystość w zakresie stosowania metod identyfikowania przypadków nieprzestrzegania zasad i zajmowania się takimi przypadkami, ze szczególnym uwzględnieniem zajmowania się przypadkami poważnych naruszeń ze strony członków systemu lub zarzutami dotyczącymi takich naruszeń;

c)	przejrzystość, zwłaszcza w odniesieniu do dostępności systemu, dostępność tłumaczeń na stosowne języki krajów i regionów, z których pochodzą surowce, dostępność wykazów certyfikowanych podmiotów i odpowiednich certyfikatów oraz dostępność sprawozdań z audytu;

d)	udział zainteresowanych podmiotów, zwłaszcza jeśli chodzi o konsultacje ze społecznościami tubylczymi i lokalnymi – przed podejmowaniem decyzji, podczas opracowywania systemu i dokonywania jego przeglądu, a także podczas audytów – oraz reakcje na ich wkłady;

e)	ogólną solidność systemu, zwłaszcza w świetle zasad dotyczących akredytacji, kwalifikacji i niezależności audytorów i odpowiednich organów systemu;

f)	rynkową aktualizację systemu, liczbę certyfikowanych surowców i biopaliw – w podziale na kraj pochodzenia i rodzaj, liczbę uczestników;

łatwość i skuteczność wprowadzenia systemu śledzenia dowodów zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju, udostępnianych przez system uczestnikowi (uczestnikom); taki system śledzenia służył jako środek zapobiegający nadużyciom ze szczególnym uwzględnieniem wykrywania domniemanych nadużyć i innych nieprawidłowości, postępowania z nimi i działań podejmowanych w związku z nimi oraz, w stosownych przypadkach, liczbę wykrytych przypadków nadużyć lub nieprawidłowości;

i w szczególności:

h)	warianty upoważniania podmiotów do uznawania i monitorowania organów certyfikujących;

i)	kryteria uznawania lub akredytacji organów certyfikujących;

j)	zasady prowadzenia monitorowania organów certyfikujących.

Państwo członkowskie może powiadomić o swoim systemie krajowym Komisję. Komisja traktuje priorytetowo ocenę takiego systemu. Decyzję w sprawie zgodności tak zgłoszonego systemu krajowego z warunkami określonymi w niniejszej dyrektywie przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, aby ułatwić wzajemne dwustronne i wielostronne uznawanie systemów weryfikacji zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw. W przypadku pozytywnej decyzji systemy ustanowione zgodnie z niniejszym artykułem nie odmawiają wzajemnego uznawania względem systemu tego państwa członkowskiego.”;

ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. Komisja – na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy – analizuje stosowanie art. 7b w związku z danym źródłem biopaliwa i w terminie sześciu miesięcy od otrzymania wniosku decyduje, zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, czy dane państwo członkowskie może uwzględniać biopaliwo z tego źródła do celów art. 7a.”;

w art. 7d wprowadza się następujące zmiany:

ust. 3, 4 i 5 otrzymują brzmienie:

„3. Typowy poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych można zgłaszać Komisji w sprawozdaniach, o których mowa w ust. 2, w przypadku państw członkowskich, oraz w przypadku terytoriów poza Unią w sprawozdaniach równoważnych sprawozdaniom, o którym mowa w ust. 2 i sporządzonych przez właściwe organy –.

4. Komisja może zdecydować, w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, że sprawozdania określone w ust. 3 niniejszego artykułu zawierają dokładne dane służące do pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą surowców do biopaliw, które są zwykle produkowane na tych obszarach, do celów art. 7b ust. 2.

5. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r., a następnie co dwa lata, Komisja przygotowuje sprawozdanie dotyczące szacunkowych wartości typowych i standardowych określonych w załączniku IV część B i E, ze szczególnym uwzględnieniem emisji gazów cieplarnianych pochodzących z transportu i procesów technologicznych.

W przypadku gdy ze sprawozdań, o których mowa w akapicie pierwszym wynika, że szacunkowe wartości typowe i standardowe w załączniku IV część B i E mogą wymagać korekty w oparciu o najnowsze dowody naukowe, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie stosowny wniosek ustawodawczy.”;

b)	skreśla się ust. 6;

w ust. 7 akapity pierwszy, drugi i trzeci otrzymują brzmienie:

„7. Komisja dokonuje przeglądu załącznika IV, aby w uzasadnionych przypadkach dodać wartości dotyczące innych ścieżek produkcji biopaliw w odniesieniu do tych samych lub innych surowców. Przegląd ten uwzględnia także modyfikację metodologii określonej w części C załącznika IV, w szczególności w odniesieniu do:

—	metody uwzględniania odpadów i pozostałości;

—	metody uwzględniania produktów ubocznych;

—	metody uwzględniania kogeneracji; oraz

—	statusu produktów ubocznych nadanego resztkom pożniwnym.

Wartości standardowe dla biodiesla z odpadowych olejów roślinnych lub zwierzęcych należy jak najszybciej poddać przeglądowi. W przypadku gdy z przeglądu przeprowadzonego przez Komisję wynika, że załącznik IV powinien zostać uzupełniony, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych na podstawie art. 10a w celu dodawania, lecz nie usuwania ani zmieniania, szacunkowych wartości typowych i standardowych w załączniku IV części A, B, D i E w odniesieniu do ścieżek biopaliw, co do których w tym załączniku nie zawarto jeszcze konkretnych wartości.”;

ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. W przypadku gdy jest to konieczne w celu zapewnienia jednolitego stosowania załącznika IV część C pkt 9, Komisja może przyjmować akty wykonawcze określające szczegółowe specyfikacje techniczne i definicje. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3”;

art. 7e ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Sprawozdania przedkładane przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, o których mowa w art. 7b ust. 7, art. 7c ust. 2, art. 7c ust. 9, art. 7d ust. 4 i5, a także sprawozdania i informacje przekazywane na mocy art. 7c ust. 3 akapit pierwszy i piąty oraz art. 7d ust. 2 sporządzane są i przekazywane zarówno w celach dyrektywy 2009/28/WE, jak i niniejszej dyrektywy.”.

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

a)	ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Państwa członkowskie monitorują zgodność z wymogami określonymi w art. 3 i 4, w odniesieniu do benzyny i olejów napędowych, na podstawie metod analitycznych, o których mowa w, odpowiednio, załączniku I i II.”;

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Do dnia 31 sierpnia każdego roku państwa członkowskie składają sprawozdanie zawierające krajowe dane dotyczące jakości paliw za poprzedni rok kalendarzowy. Komisja ustanawia w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, wspólny format, w jakim przedkładane są zestawienia krajowych danych dotyczących jakości paliw. Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone do dnia 30 czerwca 2002 r. Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r. format tego sprawozdania musi być zgodny z formatem opisanym w odpowiedniej normie europejskiej. Dodatkowo państwa członkowskie podają w sprawozdaniu łączne ilości benzyny i olejów napędowych wprowadzonych do obrotu na ich terytorium oraz wprowadzone do obrotu ilości benzyny bezołowiowej i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Ponadto państwa członkowskie podają corocznie dane na temat dostępności, w oparciu o odpowiednio wyważoną podstawę geograficzną, benzyny i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg wprowadzonych do obrotu na ich terytorium.”;

8)	w art. 8a ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. W świetle oceny przeprowadzonej za pomocą metodologii testowania, o której mowa w ust. 1, Parlament Europejski i Rada mogą na podstawie wniosku ustawodawczego Komisji zmienić limit zawartości MMT w paliwie określony w ust. 2.”;

w art. 9 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

„k)

ścieżki produkcji, ilości i emisje gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii, w tym tymczasowe średnie wartości szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów i powiązany zakres wynikający z analizy wrażliwości zgodnie z załącznikiem V, dotyczące biopaliw zużywanych w Unii. Komisja udostępnia publicznie dane dotyczące tymczasowych szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów i powiązany zakres wynikający z analizy wrażliwości.”;

10)

art. 10 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

a)	tytuł otrzymuje brzmienie: „Procedura do dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych i dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par”

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a, w zakresie niezbędnym do dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych w celu zapewnienia spójności z rewizją norm europejskich, o których mowa w załączniku I lub II. Komisja jest także uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a w celu dostosowania dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par (w kPa) w odniesieniu do zawartości etanolu w benzynie określonego w załączniku III w granicach określonych w art. 3 ust. 4 akapit pierwszy. Takie akty delegowane nie stanowią uszczerbku dla zwolnień przyznanych na mocy art. 3 ust. 4.”;

11)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 10a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, przekazuje się Komisji na okres pięciu lat od … (12).

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten zostaje przedłużony o 2 miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

12)

art. 11 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11

Procedura komitetowa

1. Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisję wspomaga Komitet ds. Jakości Paliwa. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (13).

2. W kwestiach dotyczących zrównoważonego rozwoju biopaliw, o których to kwestiach mowa w art. 7b, 7c i 7d, Komisję wspomaga Komitet ds. Zrównoważonego Rozwoju Biopaliw i Biopłynów, o którym mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Gdy opinia komitetów jest negatywna, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

13)	zmienia się załącznik IV i dodaje się załącznik V – zgodnie z załącznikiem I do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

Zmiany do dyrektywy 2009/28/WE

W dyrektywie 2009/28/WE wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 akapit drugi dodaje się następujące litery:

„p)	»odpady« są zdefiniowane jak w art. 3 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE (14). Substancje, które zostały w sposób zamierzony zmodyfikowane lub zanieczyszczone, aby spełniały tę definicję, nie są objęte niniejszą definicją;

»rośliny wysokoskrobiowe« oznaczają rośliny obejmujące głównie zboża (niezależnie od tego, czy wykorzystywane są tylko ziarna czy całe rośliny, tak jak w przypadku zielonej kukurydzy), rośliny bulwiaste i korzeniowe (takie jak ziemniaki, topinambur, słodkie ziemniaki, maniok i ignamy) oraz uprawy roślin cebulowych (takie jak kolokazja jadalna i ksantosoma);

r)	»materiał lignocelulozowy« oznacza materiał składający się z ligniny, celulozy i hemicelulozy, taki jak biomasa pozyskana z lasów, drzewiastych roślin energetycznych oraz pozostałości i odpady przemysłowe gałęzi przemysłu związanych z leśnictwem;

»niespożywczy materiał celulozowy« oznacza surowce składające się głównie z celulozy i hemicelulozy i mające niższą zawartość ligniny niż materiał lignocelulozowy. Materiał ten obejmuje resztki pożniwne roślin spożywczych i paszowych (takie jak słoma, łodygi roślin zbożowych, łuski nasion i łupiny), trawiastych roślin energetycznych o niskiej zawartości skrobi (takie jak proso rózgowate, Miskanthus, arundo trzcinowate), pozostałości przemysłowe (w tym rośliny spożywcze i paszowe – po wyekstrahowaniu olejów roślinnych, cukrów, skrobi i białek), a także materiał z bioodpadów;

»pozostałość przetwarzania« oznacza substancję niebędącą produktem końcowym (produktami końcowymi), którego (których) bezpośredniemu wytworzeniu służy dany proces produkcji. Nie jest ona podstawowym celem tego procesu produkcji i proces ten nie został w sposób zamierzony zmodyfikowany w celu jej wytworzenia;

u)	»pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa« oznaczają pozostałości bezpośrednio wytworzone przez rolnictwo, akwakulturę, rybołówstwo i leśnictwo; nie obejmują one pozostałości pochodzących z powiązanych przemysłów lub powiązanego przetwarzania;

»biopaliwa i biopłyny o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów« oznaczają biopaliwa i biopłyny, których surowce nie zostały wymienione w załączniku VIII część A lub zostały wymienione w załączniku VIII część A, lecz zostały wyprodukowane w ramach systemów ograniczających przenoszenie produkcji do celów innych niż służące wytwarzaniu biopaliw i biopłynów i zostały wyprodukowane zgodnie z kryteriami zrównoważonego rozwoju dla biopaliw i biopłynów określonymi w art. 17. Można uznać tylko taką ilość surowców, która odpowiada rzeczywistemu ograniczeniu przenoszenia osiągniętemu dzięki danemu systemowi. Systemy takie mogą działać albo jako indywidualne projekty na szczeblu lokalnym, albo jako środki polityki obejmujące część lub całość terytorium państwa członkowskiego lub państwa trzeciego. Przenoszenie produkcji do celów innych niż służące wytwarzaniu biopaliw i biopłynów można ograniczyć, jeżeli dany system osiąga wzrost wydajności na obszarze, który obejmuje, przekraczający poziomy, jakie występowałyby w przypadku braku takich systemów promujących wydajność.

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

w ust. 1 dodaje się akapit:

„Na potrzeby osiągnięcia celów, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, maksymalny łączny wkład biopaliw i biopłynów produkowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych nie może przekraczać ilości energii odpowiadającej maksymalnemu wkładowi określonemu w ust. 4 lit. d).”;

w ust. 4 akapit drugi wprowadza się następujące zmiany:

(i)

lit. a) otrzymuje brzmienie:

„a)

do obliczenia mianownika, tzn. całkowitej ilości energii zużytej w transporcie do celów akapitu pierwszego, uwzględnia się tylko benzynę, olej napędowy i biopaliwa, zużyte w transporcie drogowym i kolejowym, oraz energię elektryczną, w tym energię elektryczną zużytą do produkcji odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego;”;

(ii)	w lit. b) dodaje się zdanie w brzmieniu: „Niniejszą literę stosuje się, nie naruszając lit. d) niniejszego ustępu i art. 17 ust. 1 lit. a);”;

(iii)

lit. c) otrzymuje brzmienie:

„c)

do obliczenia udziału energii elektrycznej produkowanej ze źródeł odnawialnych i zużywanej przez wszystkie rodzaje pojazdów elektrycznych i do produkcji odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego, do celów lit. a) i b), państwa członkowskie mogą wybrać albo przeciętny udział energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w Unii, albo udział energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w ich własnym kraju, odpowiadający udziałowi zmierzonemu w ciągu dwóch lat poprzedzających rok, o którym mowa. Ponadto do obliczenia ilości energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii zużywanej przez elektryczny transport kolejowy, uznaje się, że zużycie to równe jest pomnożonej przez 2,5 wartości energetycznej przypadającej na pobraną energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii. Do obliczenia w lit. b) ilości energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii zużywanej przez elektryczne pojazdy drogowe uznaje się, że zużycie to równe jest pomnożonej przez 5 wartości energetycznej przypadającej na pobraną energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii.”;

(iv)

dodaje się następujące litery:

„d)	do obliczenia biopaliw w liczniku, udział energii z biopaliw wyprodukowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych nie może przekraczać 7 % końcowego zużycia energii w sektorze transportu w państwach członkowskich w 2020 r.”;

państwa członkowskie dążą do osiągnięcia celu, jakim jest minimalny udział biopaliw wyprodukowanych z surowców i innych paliw wyszczególnionych w części A załącznika IX w paliwach stosowanych na ich terytorium. W związku z tym każde państwo członkowskie ustala krajowy cel, do którego osiągnięcia dąży. Wartością referencyjną dla tego celu jest 0,5 punktu procentowego w wartości energetycznej udziału energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu w roku 2020, o którym mowa w akapicie pierwszym, zaspokajane z biopaliw wyprodukowanych z surowców i innych paliw wyszczególnionych w części A załącznika IX, który uznaje się za dwukrotność ich wartości energetycznej zgodnie z lit. f) niniejszego akapitu i częścią A załącznika IX. Ponadto biopaliwa wyprodukowane z surowców niewymienionych w załączniku IX, które zostały określone przez właściwe organy krajowe jako odpady, pozostałości, niespożywczy materiał celulozowy lub materiał lignocelulozowy i które są wykorzystywane w istniejących instalacjach przed przyjęciem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE (15) (16), mogą być zaliczane do celu krajowego.

Państwa członkowskie mogą ustalić krajowy cel na poziomie niższym niż wartość referencyjna wynosząca 0,5 punktu procentowego na podstawie co najmniej jednej z poniższych przesłanek:

(i)

czynniki obiektywne, takie jak ograniczony potencjał zrównoważonej produkcji biopaliw wyprodukowanych z surowców i innych paliw wyszczególnionych w części A załącznika IX lub ograniczona dostępność na rynku takich biopaliw po racjonalnych kosztowo cenach, z uwzględnieniem oceny przedstawionej w sprawozdaniu Komisji, o którym mowa w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2014/…/UE (15);

(ii)	specyficzne warunki techniczne lub klimatyczne krajowego rynku paliw dla transportu, takie jak struktura i stan taboru transportu drogowego; lub

(iii)

krajowe polityki przyznające współmierne zasoby finansowe na zachęty do stosowania w transporcie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych.

Komisja publikuje:

—	krajowe cele państw członkowskich oraz, w odpowiednich przypadkach, przyczyny rozbieżności między ich krajowym celem a wartością referencyjną, notyfikowane zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2014/…/UE (15);

—	raport syntetyczny na temat osiągnięć państw członkowskich w realizacji ich krajowych celów;

f)	biopaliwa wyprodukowane z surowców wymienionych w załączniku IX są uznawane za dwukrotność ich wartości energetycznej.

w ust. 4 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Do dnia 31 grudnia 2017 r. Komisja przedstawi, w stosownych przypadkach, wniosek umożliwiający, pod pewnymi warunkami, uznanie całkowitej ilości energii elektrycznej pochodzącej ze źródeł odnawialnych zużytej do napędzania wszystkich rodzajów pojazdów elektrycznych i do produkcji odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego.”;

d)	w ust. 4 dodaje się akapit w brzmieniu: „Na potrzeby realizacji celów określonych w ust. 1, 2 i w niniejszym ustępie wkład biopaliw wyprodukowanych z surowców wymienionych w załączniku IX część A uznaje się za dwukrotność ich wartości energetycznej.”;

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„5. W celu zminimalizowania ryzyka, że pojedyncze partie surowców będą przedmiotem więcej niż jednego wniosku o uznanie w Unii, państwa członkowskie i Komisja dążą do zacieśnienia współpracy pomiędzy krajowymi systemami oraz między krajowymi systemami a dobrowolnymi systemami utworzonymi zgodnie z art. 18, obejmującej w stosownych przypadkach wymianę danych. W celu zapobiegania zamierzonej modyfikacji lub zamierzonego usuwania materiałów, tak aby można było je objąć załącznikiem IX, państwa członkowskie zachęcają do opracowania i stosowania systemów śledzenia ruchu i pochodzenia surowców oraz uzyskanych z nich biopaliw w całym łańcuchu wartości. Państwa członkowskie zapewniają, by w przypadku wykrycia nadużycia podjęte zostały odpowiednie działania. Państwa członkowskie składają sprawozdanie z podjętych środków do dnia 31 grudnia 2017 r., a następnie co dwa lata, jeżeli nie dostarczyły równoważnych informacji o niezawodności systemu i zabezpieczeniu go przed nadużyciami w swoich sprawozdaniach dotyczących postępów w promowaniu i wykorzystaniu energii ze źródeł odnawialnych sporządzonych zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. d).

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 25a w celu zmiany wykazu surowców w załączniku IX część A polegającej na dodaniu surowców, lecz nie na usunięciu ich z wykazu. Komisja przyjmuje odrębny akt delegowany w odniesieniu do każdego surowca, który ma zostać dodany do wykazu w załączniku IX część A. Każdy akt delegowany opiera się na analizie najnowszego postępu naukowo-technicznego, z odpowiednim uwzględnieniem zasad hierarchii postępowania z odpadami, pozwalającej uznać, że dany surowiec nie generuje dodatkowego zapotrzebowania na grunty ani nie powoduje istotnych zakłóceń na rynkach w odniesieniu do produktów (ubocznych), odpadów ani pozostałości, zapewnia znaczne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych w porównaniu z paliwami kopalnymi i nie grozi negatywnym wpływem na środowisko i bioróżnorodność.”;

3)	w art. 5 skreśla się ust. 5;

w art. 6 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Państwa członkowskie mogą uzgodnić i poczynić ustalenia dotyczące statystycznych transferów określonej ilości energii ze źródeł odnawialnych z jednego państwa członkowskiego do drugiego. Przekazywana ilość jest:

a)	dodawana do ilości energii ze źródeł odnawialnych, która jest brana pod uwagę przy obliczaniu, czy inne państwo członkowskie przyjmujące transfer spełnia wymogi art. 3 ust. 1, 2 i 4; oraz

b)	dodawana do ilości energii ze źródeł odnawialnych, która jest brana pod uwagę przy obliczaniu, czy inne państwo członkowskie przyjmujące transfer spełnia wymogi art. 3 ust. 1, 2 i 4.

2. Ustalenia, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w odniesieniu do art. 3 ust. 1, 2 i 4 mogą obowiązywać przez jeden rok lub więcej lat. Komisja jest o nich powiadamiana nie później niż 3 miesiące po zakończeniu każdego roku, w którym obowiązywały. Informacje przesłane Komisji obejmują ilość i cenę odnośnej energii.”;

w art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, które wynika z wykorzystania biopaliw i biopłynów, uwzględnionych do celów, o których mowa w ust. 1, wynosi co najmniej 60 % w przypadku biopaliw i biopłynów wyprodukowanych w instalacjach, które rozpoczęły działalność po dniu … (17). Uznaje się, że instalacja »działa«, jeżeli prowadzona jest fizyczna produkcja biopaliw lub biopłynów.

W przypadku instalacji, które działały w dniu … (18) lub przed tą datą, do celów określonych w ust. 1 biopaliwa zapewniają ograniczenie emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 35 % do dnia 31 grudnia 2017 r. i o co najmniej 50 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, które wynika z wykorzystania biopaliw i biopłynów, oblicza się zgodnie z art. 19 ust. 1.”;

ust. 3 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

w art. 18 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 3 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Komisja przyjmuje akty wykonawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3, aby opracować wykaz odpowiednich i użytecznych informacji, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach niniejszego ustępu. Komisja zapewnia w szczególności, by dostarczanie tych informacji nie stanowiło nadmiernego obciążenia administracyjnego dla podmiotów w ogóle, a w szczególności dla rolników małorolnych oraz organizacji i spółdzielni producenckich.”;

ust. 4 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Komisja może zdecydować, że dobrowolne krajowe lub międzynarodowe systemy ustanawiające normy dla wytwarzania produktów biomasy zawierają dokładne dane wymagane do celów art. 17 ust. 2 lub wykazują, że partie biopaliw lub biopłynów spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju określone w art. 17 ust. 3, 4 i 5 lub że nie zmodyfikowano ani nie usunięto żadnych materiałów w sposób zamierzony, tak by partia lub jej część mogły zostać objęte załącznikiem IX. Komisja może zdecydować, że systemy te zawierają dokładne dane do celów informacji o środkach podjętych w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, rekultywacji terenów zdegradowanych, unikania nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także o elementach wymienionych w art. 17 ust. 7 akapit drugi. Komisja może również uznać obszary przeznaczone do ochrony rzadkich, zagrożonych lub silnie zagrożonych ekosystemów lub gatunków uznanych za takie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach sporządzanych przez organizacje międzyrządowe lub Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody do celów art. 17 ust. 3 lit. b) ppkt (ii).”;

w ust. 5 dodaje się następujące akapity:

W szczególności w celu zapobiegania nadużyciom Komisja może na podstawie analizy ryzyka lub sprawozdań, o których mowa w ust. 6 akapit drugi niniejszego artykułu, określić standardy niezależnych audytów i wymagać, aby wszystkie dobrowolne systemy przestrzegały tych standardów. Dokonuje się tego w drodze aktów wykonawczych przyjmowanych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3. W aktach tych ustala się harmonogram wdrażania tych standardów przez dobrowolne systemy. Komisja może uchylać decyzje uznające dobrowolne systemy, w przypadku gdy systemy te nie wdrożą takich standardów w przewidzianym terminie.”;

ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Decyzje na podstawie ust. 4 niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3. Takie decyzje obowiązują przez okres maksymalnie pięciu lat.

Komisja wymaga, by każdy dobrowolny system, w którego sprawie przyjęta zostaje decyzja na mocy ust. 4, przedkładał jej w terminie do dnia … (19), a następnie co roku do dnia 30 kwietnia, sprawozdanie obejmujące każdy z punktów, określonych w akapicie trzecim niniejszego ustępu. Ogólnie sprawozdanie obejmuje poprzedni rok kalendarzowy. Pierwsze sprawozdanie obejmuje co najmniej sześć miesięcy od dnia … (20). Wymóg przekazywania sprawozdania ma zastosowanie wyłącznie do dobrowolnych systemów, które działają przez co najmniej 12 miesięcy.

W terminie do dnia … (21), a następnie w ramach sprawozdań zgodnie z art. 23 ust. 3, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie analizujące sprawozdania, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu dokonujące przeglądu działania umów, o których mowa w ust. 4 lub dobrowolnych systemów, w których sprawie przyjęta została decyzja zgodnie z niniejszym artykułem, a także wskazujące najlepsze praktyki. Sprawozdanie to opiera się na najlepszych dostępnych informacjach, w tym wynikających z konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, a także na praktycznych doświadczeniach w zakresie stosowania tych umów lub systemów.

Sprawozdanie analizuje ogólnie:

a)	niezależność, warunki i częstotliwość audytów – zarówno w odniesieniu do tego, co określono w dokumentacji danego systemu w momencie zatwierdzania go przez Komisję, jak i w odniesieniu do najlepszych praktyk danej branży;

dostępność, oraz doświadczenie i przejrzystość w zakresie stosowania metod identyfikowania przypadków nieprzestrzegania zasad i zajmowania się takimi przypadkami, ze szczególnym uwzględnieniem zajmowania się przypadkami poważnych naruszeń ze strony członków systemu lub zarzutami dotyczącymi takich naruszeń;

c)	przejrzystość, zwłaszcza w odniesieniu do dostępności systemu, dostępność tłumaczeń na stosowne języki krajów i regionów, z których pochodzą surowce, dostępność wykazów certyfikowanych podmiotów i odpowiednich certyfikatów oraz dostępność sprawozdań z audytu;

d)	udział zainteresowanych podmiotów, zwłaszcza jeśli chodzi o konsultacje ze społecznościami tubylczymi i lokalnymi – przed podejmowaniem decyzji, podczas opracowywania systemu i dokonywania jego przeglądu, a także podczas audytów – oraz reakcje na ich wkłady;

e)	ogólną solidność systemu, zwłaszcza w świetle zasad dotyczących akredytacji, kwalifikacji i niezależności audytorów i odpowiednich organów systemu;

f)	rynkowe aktualizacje systemu, liczbę certyfikowanych surowców i biopaliw – w podziale na kraj pochodzenia i rodzaj, liczbę uczestników;

łatwość i skuteczność wprowadzenia systemu śledzenia dowodów zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju, udostępnianych przez system uczestnikowi (uczestnikom); taki system śledzenia służy jako środek zapobiegający nadużyciom ze szczególnym uwzględnieniem wykrywania domniemanych nadużyć i innych nieprawidłowości, postępowania z nimi i działań podejmowanych w związku z nimi oraz, w stosownych przypadkach, liczbę wykrytych przypadków nadużyć lub nieprawidłowości;

i w szczególności:

a)	warianty upoważniania podmiotów do uznawania i monitorowania organów certyfikujących;

b)	kryteria uznawania lub akredytacji organów certyfikujących;

c)	zasady prowadzenia monitorowania organów certyfikujących.

Komisja udostępnia sprawozdania sporządzone przez dobrowolne systemy – w formie zbiorczej lub w odpowiednich przypadkach w pełnej wersji – na określonej w art. 24 platformie na rzecz przejrzystości.

Państwo członkowskie może powiadomić o swoim systemie krajowym Komisję. Komisja traktuje priorytetowo ocenę takiego systemu. Decyzję w sprawie zgodności tak zgłoszonego systemu krajowego z warunkami określonymi w niniejszej dyrektywie przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3, aby ułatwić wzajemne dwustronne i wielostronne uznawanie systemów weryfikacji zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw i biopłynów. W przypadku pozytywnej decyzji systemy ustanowione zgodnie z niniejszym artykułem nie odmawiają wzajemnego uznawania względem systemu tego państwa członkowskiego.”;

ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. Komisja – na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy – analizuje stosowanie art. 17 w związku z danym źródłem biopaliwa i w terminie sześciu miesięcy od otrzymania wniosku decyduje, zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3, czy dane państwo członkowskie może uwzględniać biopaliwo z tego źródła do celów art. 17 ust. 1.”;

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 3, 4 i 5 otrzymują brzmienie:

„3. Typowy poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych można zgłaszać Komisji w sprawozdaniach, o których mowa w ust. 2, w przypadku państw członkowskich, oraz w przypadku terytoriów poza Unią w sprawozdaniach równoważnych sprawozdaniom, o których mowa w ust. 2 oraz i sporządzonych przez właściwe organy.

4. Komisja może zdecydować, w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3 niniejszego artykułu, że sprawozdania określone w ust. 3 zawierają dokładne dane służące do pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą surowców do biopaliw, które są zwykle produkowane na tych obszarach, do celów art. 17 ust. 2.

5. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r., a następnie co dwa lata, Komisja przygotowuje sprawozdanie dotyczące szacunkowych wartości typowych i standardowych określonych w załączniku V część B i E, ze szczególnym uwzględnieniem emisji gazów cieplarnianych pochodzących z transportu i procesów technologicznych.

W przypadku gdy ze sprawozdań, o których mowa w akapicie pierwszym wynika, że szacunkowe wartości typowe i standardowe w załączniku V część B i E mogą wymagać korekty w oparciu o najnowsze dowody naukowe, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie stosowny wniosek ustawodawczy.”;

b)	skreśla się ust. 6;

w ust. 7 akapity pierwszy, drugi i trzeci otrzymują brzmienie:

„7. Komisja dokonuje przeglądu załącznika V, aby w uzasadnionych przypadkach dodać wartości dotyczące innych ścieżek produkcji biopaliw w odniesieniu do tych samych lub innych surowców. Przegląd ten uwzględnia także modyfikację metodologii określonej w części C do załącznika V, w szczególności w odniesieniu do:

—	metody uwzględniania odpadów i pozostałości,

—	metody uwzględniania produktów ubocznych,

—	metody uwzględniania kogeneracji, oraz

—	statusu produktów ubocznych nadanego resztkom pożniwnym.

Wartości standardowe dla biodiesla z odpadowych olejów roślinnych lub zwierzęcych należy jak najszybciej poddać przeglądowi. W przypadku gdy z przeglądu przeprowadzonego przez Komisję wynika, że załącznik V powinien zostać uzupełniony, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych na podstawie art. 25a w celu dodawania, lecz nie usuwania ani zmieniania, szacunkowych wartości typowych i standardowych w załączniku V części A, B, D i E w odniesieniu do ścieżek biopaliw i biopłynów, co do których w tym załączniku nie zawarto jeszcze konkretnych wartości.”;

ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. W przypadku gdy jest to konieczne w celu zapewnienia jednolitego stosowania załącznika V część C pkt 9, Komisja może przyjmować akty wykonawcze określające szczegółowe specyfikacje techniczne i definicje. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3.”;

8)	skreśla się art. 21;

w art. 22 ust. 1 akapit drugi wprowadza się następujące zmiany:

lit. (i) otrzymuje brzmienie:

„(i)

rozwój i udział biopaliw wyprodukowanych z surowców wymienionych w załączniku IX, w tym ocenę zasobów koncentrującą się na kwestiach zrównoważonego rozwoju związanych z efektem przekierowania produktów spożywczych i paszowych na cele produkcji biopaliw, z odpowiednim uwzględnieniem zasad hierarchii postępowania z odpadami ustanowionych w dyrektywie 2008/98/WE +, zasady kaskadowego wykorzystania biomasy, utrzymania niezbędnych zasobów węgla w glebie oraz jakości gleby i ekosystemów;”;

w ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

„o)	ilości biopaliw i biopłynów w jednostkach energii odpowiadające każdej kategorii grupy surowców wymienionych w załączniku VIII część A, uwzględnione przez to państwo członkowskie na potrzeby spełnienia celów określonych w art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 4 akapit pierwszy.”;

10)

w art. 23 wprowadza się następujące zmiany:

a)	w ust. 1 skreśla się ostatnie zdanie;

ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. W sprawozdaniach na temat ograniczeń emisji gazów cieplarnianych w wyniku używania biopaliw i biopłynów Komisja wykorzystuje ilości zgłoszone przez państwa członkowskie zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. o), w tym tymczasowe szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów i powiązany zakres wynikający z analizy wrażliwości, o których mowa w załączniku VIII. Komisja udostępnia publicznie dane dotyczące tymczasowych szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów i powiązany zakres wynikający z analizy wrażliwości. Komisja ocenia ponadto, czy i jak szacowane ograniczenia bezpośrednich emisji zmieniłyby się, gdyby uwzględniono produkty uboczne przy zastosowaniu metody substytucyjnej.”;

w ust. 5 lit. e) i f) otrzymują brzmienie:

„e)

dostępności i zrównoważonego charakteru biopaliw wyprodukowanych z surowców wymienionych w załączniku IX, w tym dokonuje oceny efektu przekierowania produktów spożywczych i paszowych na cele produkcji biopaliw, z odpowiednim uwzględnieniem zasad hierarchii postępowania z odpadami ustanowionych w dyrektywie 2008/98/WE, zasady kaskadowego wykorzystania biomasy, utrzymania niezbędnych zasobów węgla w glebie oraz jakości gleby i ekosystemów; oraz

f)	oceny, czy zakres niepewności stwierdzony w analizie będącej podstawą szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów można zawęzić i czy można uwzględnić w niej ewentualne oddziaływanie polityk Unii, takich jak polityki w dziedzinie środowiska, klimatu i rolnictwa.”;

ust. 8 lit. b) akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„b)

w odniesieniu do celów, o których mowa w art. 3 ust. 4, przegląd:

(i)	opłacalności środków, które mają zostać wdrożone, aby osiągnąć te cele;

(ii)

oceny możliwości osiągnięcia tych celów z jednoczesnym zapewnieniem zrównoważonego charakteru produkcji biopaliw w Unii i w państwach trzecich oraz z uwzględnieniem oddziaływań ekonomicznych, środowiskowych i społecznych, w tym również pośrednich skutków i oddziaływań w odniesieniu do bioróżnorodności, a także dostępności w handlu biopaliw drugiej generacji;

(iii)

oddziaływań, jakie realizacja tych celów może spowodować w zakresie dostępności żywności po przystępnych cenach;

(iv)	dostępności rynkowej pojazdów o napędzie elektrycznym, hybrydowym i wodorowym, a także metodologii wybranej do obliczania udziału zużywanej energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu;

(v)	oceny konkretnych warunków rynkowych, w szczególności z uwzględnieniem rynków, na których paliwa transportowe stanowią ponad połowę końcowego zużycia energii, oraz rynków, które są całkowicie uzależnione od importu biopaliw.”;

11)

art. 25 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 25

Procedura komitetowa

1. Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisję wspomaga Komitet ds. Odnawialnych Źródeł Energii. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (22).

2. W kwestiach dotyczących zrównoważonego rozwoju biopaliw i biopłynów Komisję wspomaga Komitet ds. Zrównoważonego Rozwoju Biopaliw i Biopłynów. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Gdy opinia komitetów jest negatywna, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

12)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 25a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 3 ust. 5 i art. 19 ust. 7, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia…. (23).

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 5 i art. 19 ust. 7, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 5 i art. 19 ust. 7 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

13)	zmienia się załącznik V i dodaje załączniki VIII i IX – zgodnie z załącznikiem II do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

Przegląd

1. Najpóźniej do dnia … (24) Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie zawierające ocenę dostępności na rynku Unii do 2020 r. niezbędnych ilości opłacalnych biopaliw z surowców, których produkcja nie wymaga użytkowania gruntów, oraz z roślin niespożywczych, w tym zapotrzebowania na dodatkowe kryteria w celu zapewnienia ich zrównoważoności, a także ocenę najlepszych dostępnych dowodów naukowych dotyczących emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów, które to emisje związane są z produkcją biopaliw i biopłynów. W stosownym przypadku do sprawozdania dołączone zostaną wnioski dotyczące dalszych środków, z uwzględnieniem czynników gospodarczych, społecznych i środowiskowych. W sprawozdaniu tym określa się także kryteria identyfikowania i certyfikowania biopaliw i biopłynów o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, po to by w stosownym przypadku dostosować załącznik V do dyrektywy 98/70/WE i załącznik VIII do dyrektywy 2009/28/WE.

2. Do dnia 31 grudnia 2017 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające, w oparciu o najlepsze i najnowsze dostępne dowody naukowe, skuteczność środków wprowadzonych na mocy niniejszej dyrektywy pod względem ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów, które to emisje są związane z produkcją biopaliw i biopłynów. W tym względzie takie sprawozdanie zawiera również najnowsze dostępne informacje w odniesieniu do głównych założeń mających wpływ na rezultaty modelowania emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów, które to emisje związane są z produkcją biopaliw i biopłynów, w tym informacje dotyczące zmierzonych trendów w wydajności i produktywności rolnictwa, przydziału produktów ubocznych oraz zaobserwowanego tempa globalnych zmian użytkowania gruntów i wskaźników wylesiania oraz ewentualne oddziaływanie polityk Unii, takich jak polityki w dziedzinie środowiska, klimatu i rolnictwa, a w taki proces sprawozdawczości angażowane są zainteresowane podmioty. W sprawozdaniu tym analizuje się także rozwój sytuacji w zakresie systemów certyfikacji surowców do biopaliw i biopłynów o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów – wymienionych w załączniku V do dyrektywy 98/70/WE i w załączniku VIII do dyrektywy 2009/28/WE, lecz wyprodukowanych przy niskim ryzyku pośredniej zmiany użytkowania gruntów – w drodze środków, na poziomie projektów, zmniejszających ryzyko, oraz skuteczność takich systemów.

Sprawozdaniu, o którym mowa w akapicie pierwszym towarzyszy, w stosownym przypadku, wniosek ustawodawczy, opierający się na najlepszych dostępnych dowodach naukowych, mający na celu włączenie skorygowanych szacowanych czynników emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów do odpowiednich kryteriów zrównoważonego rozwoju oraz przegląd skuteczności zachęt na rzecz biopaliw z surowców, których produkcja nie wymaga użytkowania gruntów, oraz z roślin niespożywczych, zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy 2009/28/WE. W ramach takiego sprawozdania Komisja ocenia, w świetle sprawozdań państw członkowskich na mocy art. 3 ust. 5 dyrektywy 2009/28/WE, skuteczność środków podjętych w celu zapobiegania nadużyciom i zwalczania ich oraz, w stosownych przypadkach, przedstawia propozycje dotyczące dalszych środków, w tym środków dodatkowych, które należy podjąć na poziomie Unii.

3. Komisja, jeśli jest to właściwe w świetle sprawozdań dobrowolnych systemów zgodnie z art. 7c ust. 6 akapit drugi dyrektywy 98/70/WE i art. 18 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 2009/28/WE, przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek w sprawie zmiany przepisów tych dyrektyw dotyczących dobrowolnych systemów, z myślą o propagowaniu najlepszych praktyk.

Artykuł 4

Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia … (25). Niezwłocznie informują o tych przepisach Komisję.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odesłanie do niniejszej dyrektywy lub odesłanie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. Przy tej okazji państwa członkowskie informują Komisję o swoich krajowych celów określonych zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. e) dyrektywy 2009/28/WE oraz, w odpowiednich przypadkach, o rozbieżności między ich krajowym celem a wartością referencyjną, określoną w tej dyrektywie oraz o jej przyczynach.

W 2020 r. państwa członkowskie składają Komisji sprawozdanie ze swoich osiągnięć w realizacji krajowych celów określonych zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. e) dyrektywy 2009/28/WE, podając przyczyny ewentualnego ich niezrealizowania.

Artykuł 5

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 6

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

…

Przewodniczący

W imieniu Rady

…

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 198 z 10.7.2013, s. 56.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. (Dz.U. C 357 E, 6.12.2013, s. 86) i stanowisko Rady w pierwszym czytaniu z dnia 9 grudnia 2014 r. Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia … [oraz decyzja Rady z dnia …].

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 16).

(4) Dyrektywa 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnosząca się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 93/12/EWG (Dz.U. L 350 z 28.12.1998, s. 58).

(5) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3).

(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(7) Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14.

(8) Data wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(9) Jeden rok od chwili wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(10) Data przyjęcia niniejszej dyrektywy.

(11) Osiemnaście miesięcy od chwili wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(12) Data wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(13)

(+)	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13). ”;

(14)

(+)	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3). ”;

(15) Numer niniejszej dyrektywy.

(16)

(+)	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE z dnia … zmieniająca dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniająca dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (Dz.U. L … z …, s. …).”;

(17) Data wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(18) Data wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(19) Jeden rok od chwili wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(20) Data przyjęcia niniejszej dyrektywy.

(21) Osiemnaście miesięcy po wejściu w życie niniejszej dyrektywy.

(22)

(+)	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).”;

(23) Data przyjęcia niniejszej dyrektywy.

(24) Jeden rok od chwili wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(25) Dwadzieścia cztery miesiące od chwili wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

ZAŁĄCZNIK I

W załącznikach do dyrektywy 98/70/WE wprowadza się następujące zmiany:

w załączniku IV część C pkt 7 otrzymuje brzmienie:

„7.

Emisje w ujęciu rocznym spowodowane zmianami zasobów węgla wynikającymi ze zmiany użytkowania gruntów, e1, oblicza się, równo rozdzielając całkowitą emisję na 20 lat. Do obliczenia wielkości tych emisji stosuje się następującą zasadę:

Formula (1),

gdzie

el = emisje gazów cieplarnianych w ujęciu rocznym spowodowane zmianami zasobów węgla wynikającymi ze zmiany użytkowania gruntów (mierzone jako masa (w gramach) równoważnika CO2 w przeliczeniu na jednostkę energii wytworzonej z biopaliwa (w megadżulach)). „Grunty uprawne” (2) i „uprawy wieloletnie” (3) uznaje się za jeden sposób użytkowania gruntów;

CSR = zasoby węgla na jednostkę powierzchni związane z referencyjnym użytkowaniem gruntów (mierzone jako masa (w tonach) zasobów węgla na jednostkę powierzchni, obejmujące zarówno glebę, jak i roślinność). Referencyjne użytkowanie gruntów oznacza użytkowanie gruntów w styczniu 2008 r. lub 20 lat przed uzyskaniem surowca, w zależności od tego, która data jest późniejsza;

CSA = zasoby węgla na jednostkę powierzchni związane z referencyjnym użytkowaniem gruntów (mierzone jako masa (w tonach) zasobów węgla na jednostkę powierzchni, obejmujące zarówno glebę, jak i roślinność). W przypadkach gdy zasoby węgla gromadzą się przez okres przekraczający jeden rok, wartość CSA jest obliczana jako szacowane zasoby węgla na jednostkę powierzchni po 20 latach lub kiedy uprawy osiągną dojrzałość, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej;

P= wydajność upraw (mierzona ilością energii wytwarzanej przez biopaliwo na jednostkę powierzchni w jednym roku); oraz

eB = premia o wartości 29 gCO2eq/MJ za biopaliwo przyznawana, jeśli biomasa otrzymywana jest z rekultywowanych terenów zdegradowanych i spełnia warunki ustanowione w pkt 8.

dodaje się następujący załącznik:

„ZAŁĄCZNIK V

Część A. Tymczasowe szacowane emisje biopaliw, wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów (gCO2eq/MJ) (4)

Grupa surowców	Średnia (5)	Zakres między percentylami uzyskany z analizy wrażliwości (6)
Zboża i inne rośliny wysokoskrobiowe	12	8–16
Rośliny cukrowe	13	4–17
Rośliny oleiste	55	33–66

Część B. Biopaliwa, w przypadku których szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów są uznawane za zerowe

W przypadku biopaliw produkowanych z następujących kategorii surowców uznaje się, że ich szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów wynoszą zero:

1)	surowce niewymienione w części A niniejszego załącznika;

surowce, których produkcja prowadzi do bezpośredniej zmiany użytkowania gruntów, np. zmiany jednej z następujących klas pokrycia terenu stosowanych przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC); grunty leśne, użytki zielone, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty, na klasę gruntów uprawnych lub upraw wieloletnich (7). W takim przypadku wartość emisji wynikającej z bezpośredniej zmiany użytkowania gruntów (e l) należy obliczać zgodnie z załącznikiem IV część C pkt 7.

(1) Współczynnik otrzymany przez podzielenie masy molowej CO2 (44,010 g/mol) przez masę molową węgla (12,011 g/mol) wynosi 3,664.

(2) Grunty uprawne zgodnie z definicją Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC).

(3) Uprawy wieloletnie definiuje się jako uprawy wieloletnie z łodygami zwykle niepodlegającymi corocznym zbiorom, takie jak zagajnik o krótkiej rotacji i uprawy palmy olejowej.”;

(4)

(+)

Przedstawione tu średnie wartości stanowią średnią ważoną indywidualnie modelowanych wartości dotyczących surowców. Wielkość wartości w załączniku podlega szeregowi założeń (odnoszących się np. do postępowania z produktami ubocznymi, kształtowania się plonów, zasobów węgla i przemieszczania produkcji innych towarów itd.) stosowanych w modelach ekonomicznych opracowanych w celu oszacowania tych emisji. Mimo że, w związku z powyższym, dokładne scharakteryzowanie zakresu niepewności wiążącego się z takimi szacowanymi wielkościami nie jest możliwe, przeprowadzono analizę metodą Monte Carlo, czyli analizę wrażliwości tych rezultatów w oparciu o przypadkową zmienność głównych parametrów.

(5) Przedstawione tu średnie wartości stanowią średnią ważoną indywidualnie modelowanych wartości dotyczących surowców.

(6) Przedstawiony tu zakres oddaje 90 % wyników przy użyciu wartości 5. i 95. percentyla wynikających z analizy. Percentyl 5. oznacza wartość, poniżej której stwierdzono 5 % obserwacji (tj. 5 % łącznych danych wykazało wyniki poniżej 8, 4 i 33 g gCO2eq/MJ). Percentyl 95. oznacza wartość, poniżej której stwierdzono 95 % obserwacji (tj. 5 % łącznych danych wykazało wyniki powyżej 16, 17 i 66 g gCO2eq/MJ).

(7)

(++)	Uprawy wieloletnie definiuje się jako uprawy wieloletnie z łodygami zwykle niepodlegającymi corocznym zbiorom, takie jak zagajnik o krótkiej rotacji i uprawy palmy olejowej.”.

ZAŁĄCZNIK II

W załącznikach do dyrektywy 2009/28/WE wprowadza się następujące zmiany:

w załączniku V część C pkt 7 zmiany otrzymuje brzmienie:

„7.

Emisje w ujęciu rocznym spowodowane zmianami zasobów węgla wynikającymi ze zmiany użytkowania gruntów, e 1, oblicza się, równo rozdzielając całkowitą emisję na 20 lat. Do obliczenia wielkości tych emisji stosuje się następującą zasadę:

Formula (1),

gdzie

e l	=	emisje gazów cieplarnianych w ujęciu rocznym spowodowane zmianami zasobów węgla wynikającymi ze zmiany użytkowania gruntów (mierzone jako masa (w gramach) równoważnika CO2 w przeliczeniu na jednostkę energii wytworzonej z biopaliwa lub biopłynu (w megadżulach)). „Grunty uprawne” (2) i „uprawy wieloletnie” (3) uznaje się za jeden sposób użytkowania gruntów;
CSR	=	zasoby węgla na jednostkę powierzchni związane z referencyjnym użytkowaniem gruntów (mierzone jako masa (w tonach) zasobów węgla na jednostkę powierzchni, obejmujące zarówno glebę, jak i roślinność). Referencyjne użytkowanie gruntów oznacza użytkowanie gruntów w styczniu 2008 r. lub 20 lat przed uzyskaniem surowca, w zależności od tego, która data jest późniejsza;
CSA	=	zasoby węgla na jednostkę powierzchni związane z referencyjnym użytkowaniem gruntów (mierzone jako masa (w tonach) zasobów węgla na jednostkę powierzchni, obejmujące zarówno glebę, jak i roślinność). W przypadkach gdy zasoby węgla gromadzą się przez okres przekraczający jeden rok, wartość CSA jest obliczana jako szacowane zasoby węgla na jednostkę powierzchni po 20 latach lub kiedy uprawy osiągną dojrzałość, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej;
P	=	wydajność upraw (mierzona ilością energii wytwarzanej przez biopaliwo lub biopłyn na jednostkę powierzchni w jednym roku); oraz
eB	=	premia o wartości 29 gCO2eq/MJ za biopaliwo lub biopłyn przyznawana, jeśli biomasa otrzymywana jest z rekultywowanych terenów zdegradowanych i spełnia warunki ustanowione w pkt 8.

dodaje się następujący załącznik:

„ZAŁĄCZNIK VIII

Część A. Tymczasowe szacowane emisje surowców dla biopaliw i biopłynów, wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów (gCO2eq/MJ) (4)

Grupa surowców	Średnia (5)	Zakres między percentylami uzyskany z analizy wrażliwości (6)
Zboża i inne rośliny wysokoskrobiowe	12	8–16
Rośliny cukrowe	13	4–17
Rośliny oleiste	55	33–66

Część B. Biopaliwa i biopłyny, w przypadku których szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów są uznawane za zerowe

W przypadku biopaliw i biopłynów produkowanych z następujących kategorii surowców uznaje się, że ich szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów wynoszą zero:

1)	surowce niewymienione w części A niniejszego załącznika;

surowce, których produkcja prowadzi do bezpośredniej zmiany użytkowania gruntów, np. zmiany jednej z następujących klas pokrycia terenu stosowanych przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC); grunty leśne, użytki zielone, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty, na klasę gruntów uprawnych lub upraw wieloletnich (7). W takim przypadku wartość emisji wynikającej z bezpośredniej zmiany użytkowania gruntów (el) należy obliczać zgodnie z załącznikiem V część C pkt 7.

dodaje się następujący załącznik:

„ZAŁĄCZNIK IX

Część A. Surowce i paliwa, których wkład w realizację celu(-ów) określonego(-ych) w art. 3 ust. 4, jest uznawany za dwukrotność ich wartości energetycznej

a)	Algi, jeżeli są hodowane na lądzie, w stawach lub w fotobioreaktorach.

b)	Frakcja biomasy zmieszanych odpadów komunalnych, ale nie segregowanych odpadów z gospodarstw domowych, z zastrzeżeniem celów recyklingu na mocy art. 11 ust. 2 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE.

c)	Bioodpady, zgodnie z definicją w art. 3 pkt 4 dyrektywy 2008/98/WE, z gospodarstw domowych podlegające selektywnej zbiórce zgodnie z definicją w art. 3 pkt 11 tej dyrektywy.

d)	Frakcja biomasy odpadów przemysłowych, nienadająca się do wykorzystania w łańcuchu żywnościowym ludzi i zwierząt, w tym materiał z detalu i hurtu oraz z przemysłu rolno-spożywczego, rybołówstwa i akwakultury, z wyłączeniem surowców wymienionych w części B niniejszego załącznika.

Słoma.

f)	Obornik i osad ściekowy.

g)	Ścieki z zakładów wytłaczania oleju palmowego i puste wiązki owoców palmy.

h)	Smoła oleju talowego.

i)	Surowa gliceryna.

j)	Wytłoczyny z trzciny cukrowej.

k)	Wytłoki z winogron i osad winny z drożdży.

l)	Łupiny orzechów.

m)	Łuski nasion.

n)	Kolby oczyszczone z ziaren kukurydzy.

o)	Frakcja biomasy odpadów i pozostałości z leśnictwa i gałęzi przemysłu opartych na leśnictwie, np. kora, gałęzie, trzebież, liście, igły, wierzchołki drzew, trociny, strużyny, ług czarny, melasa, osad włóknisty, lignina i olej talowy.

p)	Inny niespożywczy materiał celulozowy, określony w art. 2 ust. 2 lit. s)

q)	Inny materiał lignocelulozowy określony w art. 2 ust. 2 lit. r), z wyjątkiem kłód tartacznych i kłód skrawanych.

r)	Odnawialne paliwa ciekłe i gazowe pochodzenia niebiologicznego.

Część B. Surowce, których wkład w realizację celu określonego w art. 3 ust. 4 akapit pierwszy, jest uznawany za dwukrotność ich wartości energetycznej

a)	Zużyty olej kuchenny.

b)	Tłuszcze zwierzęce sklasyfikowane w kategoriach 1 i 2 w myśl rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 (8).

(1) Współczynnik otrzymany przez podzielenie masy molowej CO2 (44,010 g/mol) przez masę molową węgla (12,011 g/mol) wynosi 3,664.

(2) Grunty uprawne zgodnie z definicją Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC).

(3) Uprawy wieloletnie definiuje się jako uprawy wieloletnie z łodygami zwykle niepodlegającymi corocznym zbiorom, takie jak zagajnik o krótkiej rotacji i uprawy palmy olejowej.”;

(4)

(+)

(5) Przedstawione tu średnie wartości stanowią średnią ważoną indywidualnie modelowanych wartości dotyczących surowców.

(7)

(++)	Uprawy wieloletnie definiuje się jako uprawy wieloletnie z łodygami zwykle niepodlegającymi corocznym zbiorom, takie jak zagajnik o krótkiej rotacji i uprawy palmy olejowej.”;

(8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylającym rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego) ( Dz.U. L 300 z 14.11.2009, s. 1).”.

12.2.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 50/26

Uzasadnienie Rady: Stanowisko Rady (UE) nr 2/2015 w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającej dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych

(2015/C 50/02)

I. WPROWADZENIE

W dniu 18 października 2012 r. Komisja przedłożyła powyższy wniosek oparty na art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i jego art. 114 w związku z pewnymi zaproponowanymi przepisami.

Wniosek ten (1) ma na celu zmianę dyrektywy w sprawie jakości paliw (98/70/WE zmienionej przez 2009/30/WE, zwanej dalej „dyrektywą w sprawie jakości paliw”) i dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii (2009/28/WE, zwanej dalej „dyrektywą w sprawie odnawialnych źródeł energii”) na podstawie wymogu zawartego w tych dwóch dyrektywach zobowiązującego Komisję do przedstawienia sprawozdania zawierającego przegląd wpływu pośredniej zmiany użytkowania gruntów (2) na emisje gazów cieplarnianych i poruszającego kwestię sposobów zminimalizowania tego wpływu, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem (3).

Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności w Parlamencie Europejskim głosowała nad swoim sprawozdaniem w dniu 11 lipca 2013 r., a następnie Parlament Europejski przyjął stanowisko w pierwszym czytaniu na posiedzeniu plenarnym w dniach 9–12 września 2013 r. (4)

W dniu 13 czerwca 2014 r. Rada osiągnęła porozumienie polityczne w sprawie projektu wniosku. Po zweryfikowaniu przez prawników lingwistów Rada w dniu 9 grudnia 2014 r. przyjęła wspólne stanowisko zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą określoną w art. 294 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

W trakcie prac Rada uwzględniła także opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego. Komitet Regionów postanowił nie wydawać opinii.

II. CEL

Celem wniosku Komisji jest zapoczątkowanie procesu przestawienia się na takie biopaliwa, które zapewniają znaczne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych także wówczas, gdy zgłaszane są szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany użytkowania gruntów. Komisja podkreśla, że należy chronić istniejące inwestycje, a jednocześnie cele jej wniosku i jego głównych komponentów to:

—	ograniczenie udziału konwencjonalnych biopaliw (niosących ze sobą ryzyko emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów) w realizacji celów określonych w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii;

—	poprawa parametrów procesów produkcji biopaliw pod względem emisji gazów cieplarnianych (zmniejszenie emisji powiązanych) przez podwyższenie progu ograniczenia emisji gazów cieplarnianych dla nowych instalacji, przy zapewnieniu ochrony instalacji, które już działały;

—

przyczynienie się do lepszej penetracji rynku przez zaawansowane biopaliwa (w niewielkim stopniu prowadzące do pośrednich zmian użytkowania gruntów) dzięki dopuszczeniu większego udziału tych paliw w realizacji celów określonych w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii niż udział biopaliw konwencjonalnych;

—	poprawa sprawozdawczości na temat emisji gazów cieplarnianych poprzez zobowiązanie państw członkowskich i dostawców paliw do zgłaszania szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów związanej z biopaliwami.

III. ANALIZA STANOWISKA RADY

1. Uwagi ogólne

Wprawdzie Rada zgadza się z Komisją i Parlamentem Europejskim co do głównych celów wniosku, ale podejście Rady pociągało za sobą zmiany w pierwotnym wniosku. Rada dąży do wyważonego podejścia uwzględniającego potrzebę uwzględnienia następujących kwestii:

—	światowego zjawiska pośredniej zmiany użytkowania gruntów;

—	celu, jakim jest przedstawianie motywacji na rzecz stosowania bardziej zaawansowanych biopaliw;

—	wyraźniejszej perspektywy inwestycyjnej i ochrony inwestycji dokonanych na podstawie istniejącego ustawodawstwa UE;

W wyniku tego podejścia Rada w swoim stanowisku zmienia – do pewnego stopnia – pierwotny wniosek Komisji, aby uwzględnić w szczególności bieżącą sytuację oraz niepewności otaczające dane szacunkowe na temat pośredniej zmiany użytkowania gruntów, jak również okoliczności i perspektywy dotyczące produkcji i używania biopaliw, przez przeredagowanie tego wniosku i skreślenie niektórych przepisów zawartych w tekście. Oznacza to, że Rada nie przyjęła żadnych poprawek wprowadzonych w opinii Parlamentu Europejskiego z pierwszego czytania, które odnosiły się do skreślonych części. Oprócz tego pewna liczba zaproponowanych poprawek nie została zaakceptowana, ponieważ uznano, że nie przyczyniają się one dostatecznie do realizacji celów dyrektywy; inne przepisy przeredagowano, by doprecyzować i uściślić tę dyrektywę.

W poniższych sekcjach opisane są zmiany merytoryczne.

2. Podstawowe zagadnienia dotyczące polityki

i) Próg dotyczący konwencjonalnych biopaliw i nowych instalacji

Komisja zaproponowała ograniczenie do 5% udziału biopaliw i biopłynów produkowanych ze upraw zbóż i innych upraw roślin wysokoskrobiowych, upraw roślin cukrowych i oleistych w realizacji celów dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, nie nakładając żadnych ograniczeń na ogólne zużycie tych biopaliw.

Rada uważa wprawdzie, że wprowadzenie wartości progowej może stanowić metodę polityki służącą złagodzeniu zjawiska pośredniej zmiany użytkowania gruntów, ale jest również zdania, że wniosek Komisji należy zmienić pod kątem wyżej wymienionych celów. W stanowisku Rady próg ten jest ustalony na wysokości 7%. Stwierdza się, że Parlament w poprawce 181 także podwyższył proponowany przez Komisję próg (do 6%, łącznie z uprawami energetycznymi). Rada nie popiera poprawki 184/REV Parlamentu, w której próg stosuje się także do docelowej wartości redukcji intensywności emisji gazów cieplarnianych ujętej w dyrektywie w sprawie jakości paliw, i stwierdza, że Komisja nie zawarła stosowania tego progu w swoim wniosku. Rada uważa, że stosowanie tego progu nie jest właściwe z uwagi na to, że celem dyrektywy w sprawie jakości paliw jest zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych z unijnego koszyka paliw.

Ponadto, o ile Rada akceptuje limit w odniesieniu do udziału w osiąganiu wartości docelowych określonych w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii, uważa jednak także, że próg nie powinien ograniczać elastyczności państw członkowskich przez ustalanie, że ilości biopaliw przekraczające ten próg powinny zostać uznane za niespełniające kryterium zrównoważoności, a zatem nie powinny uzyskiwać wsparcia w państwach członkowskich. Zatem Rada nie może zaakceptować poprawki 89 Parlamentu Europejskiego.

Jeżeli chodzi o nowe instalacje, Rada może zasadniczo zgodzić się z podejściem Komisji, popieranym także przez Parlament, zakładającym przesunięcie terminu rozpoczęcia obowiązywania progu oszczędności emisji gazów cieplarnianych wynoszącego minimum 60% a odnoszącego się do biopaliw/biopłynów produkowanych w nowych instalacjach (na dzień wejścia w życie dyrektywy, zamiast proponowanej stałej daty 1 lipca 2014 r.)

ii) Dane szacunkowe, sprawozdawczość i weryfikacja dotyczące pośredniej zmiany użytkowania gruntów

W pierwotnym tekście Komisja nałożyła na państwa członkowskie/dostawców paliw obowiązek, by do sprawozdań dołączali szacunkowe dane o emisjach wskutek pośredniej zmiany użytkowania gruntów, do celów obliczenia oszczędności w emisjach gazów cieplarnianych w cyklu użytkowania uzyskanych wskutek użytkowania biopaliw/biopłynów. Proponuje się odpowiednio nowe załączniki (załącznik V do dyrektywy w sprawie jakości paliw i załącznik VIII do dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii) z szacowanymi emisjami wskutek pośrednich zmian użytkowania gruntów w odniesieniu do niektórych surowców (5).

Rada uważa, że przepisy te powinny lepiej uwzględniać stopień niepewności otaczającej modelowanie, założenia i wynikające z nich dane szacunkowe dotyczące pośrednich zmian użytkowania gruntów, a jednocześnie powinny dążyć do pojmowania tego zjawiska i wspierając opracowywanie najwyższej jakości dowodów naukowych. Tekst Rady zawiera zatem – w wyżej wymienionych nowych załącznikach – określone przedziały ilustrujące te niepewności dotyczące wstępnych szacunkowych danych o emisjach wskutek pośrednich zmian użytkowania gruntów. Państwa członkowskie / dostawcy biopaliw mieliby zgłaszać ilości biopaliw/biopłynów dla każdej kategorii surowców wymienionej w tych załącznikach, na podstawie czego Komisja sporządzałaby swoje sprawozdanie obejmujące także przedziały wartości, w celu zawężenia zakresu niepewności i tym samym stworzenia solidniejszej podstawy naukowej. Ponadto, jeżeli chodzi o sprawozdawczość i przeglądy, Komisja miałaby także zbadać ewentualne skutki polityk UE w dziedzinach takich jak środowisko, klimat i rolnictwo, oraz to, czy można by je uwzględnić.

Uwzględniono także ulepszone elementy przeglądu, w połączeniu z nową definicją biopaliw/biopłynów, w których przypadku istnieje niewielkie ryzyko pośredniej zmiany użytkowania gruntów, a także ustaleniem kryteriów określania i certyfikacji takich biopaliw/biopłynów, np. uzyskanych przez podwyższenie plonów, oraz rozważenie planów certyfikacji produkcji definicją biopaliw/biopłynów obarczonych niskim ryzykiem pośredniej zmiany użytkowania gruntów w drodze środków łagodzących na etapie przedsięwzięcia. W klauzuli przeglądowej zachowano możliwość wprowadzenia do kryteriów trwałości skorygowanych szacunkowych czynników pośredniej zmiany użytkownika gruntów. Ponadto w stanowisku Rady – w artykule dotyczącym przeglądu – wzywa się Komisję do ujęcia w przeglądzie, według poprawek Parlamentu 189, 107 i 190, najnowszych dostępnych informacji o kluczowych założeniach dotyczących szacunkowych danych o pośredniej zmianie użytkowania gruntów; założenia te obejmują tendencje w dziedzinie plonów rolnych i wydajności, przydział produktu ubocznego i zaobserwowane tempo globalnych zmian użytkowania gruntów i wylesiania.

Rada nie może zaakceptować poprawki 60 Parlamentu, w której dąży się do włączenia do dyrektywy w sprawie jakości paliw czynników pośredniej zmiany użytkowania gruntów do obliczania emisji gazów cieplarnianych w cyklu użytkowania od roku 2020, z racji wyżej przedstawionych kwestii dotyczących charakteru szacunkowych danych dotyczących pośredniej zmiany użytkowania gruntów. Ponadto, w ramach podejścia ogólnego, stanowisko Rady dąży do możliwie największej spójności zmian w dyrektywach w sprawie jakości paliw i w sprawie odnawialnych źródeł energii.

Rada jest zdania, że ze względu na spójność między obydwoma zmienianymi dyrektywami nowy załącznik VIII do dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii zmieniony stanowiskiem Rady powinien zostać zachowany wraz z nowym załącznikiem V do dyrektywy w sprawie jakości paliw, i nie powinny być one skreślone, jak zakłada Parlament w poprawce 164.

iii) Motywacja na rzecz stosowania zaawansowanych biopaliw

Aby ulepszyć motywację na rzecz stosowania zaawansowanych biopaliw, oprócz progu dla konwencjonalnych biopaliw Komisja zaproponowała system dalszego promowania takich biopaliw z surowców niestwarzających dodatkowego zapotrzebowania na grunty, sugerując, że wartość energetyczna tych biopaliw powinna być zaliczana czterokrotnie do uzyskania docelowej wartości 10% w transporcie określonej w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii. Proponuje się nowy załącznik IX do tej dyrektywy określający takie surowce, np. odpady i pozostałości.

Parlament określił w swoim stanowisku obowiązkowe wartości docelowe dla państw członkowskich, tak by stopniowo biopaliwa zaawansowane stanowiły w roku 2016 co najmniej 0,5% zużycia energii, a w roku 2020 – co najmniej 2,5%. Załącznik IX jest podzielony na trzy różne kategorie w częściach A, B i C, gdzie niektóre surowce liczyłyby się raz, inne dwukrotnie, a niektóre inne czterokrotnie do uzyskania wartości docelowej w transporcie wynoszącej 10%, a do wartości docelowych biopaliw zaawansowanych liczyłyby się wyłącznie surowce z części A i C.

Rada podziela cel, jakim jest propagowanie używania zaawansowanych biopaliw o niskim ryzyku spowodowania pośrednich zmian użytkowania gruntów. Na forum Rady przeważyły jednak poważne wątpliwości co do korzyści z proponowanego przez Komisję poczwórnego liczenia niektórych surowców, a to z racji obaw o ewentualne zakłócenia rynku i oszustwa; systemu tego nie uznano za najskuteczniejsze narzędzie propagowania zaawansowanych biopaliw. Stanowisko Rady zawiera zatem wiele elementów propagujących zaawansowane biopaliwa, jednocześnie pozostawiając państwom członkowskim elastyczność odpowiednio do ich potencjału i sytuacji wewnętrznej. Od państw członkowskich wymaga się ustalenia krajowych wartości docelowych dotyczących zaawansowanych biopaliw na podstawie wartości odniesienia wynoszącej 0,5 punktu procentowego z 10-procentowej wartości docelowej energii ze źródeł odnawialnych w transporcie, określonej w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii. Państwa członkowskie mogą ustalić niższe wartości docelowe na podstawie trzech kategorii przyczyn. Będą jednak musiały uzasadnić każdy przypadek ustalenia wartości docelowej niższej niż 0,5 punktu procentowego i zgłosić każdą przyczynę nieuzyskania krajowej wartości docelowej dotyczącej zaawansowanych biopaliw. Komisja ma opublikować zsyntetyzowane sprawozdanie na temat osiągnięć państw członkowskich w realizacji wartości docelowych dotyczących zaawansowanych biopaliw.

Zatem, o ile Rada postrzega niewiążące prawnie wartości pośrednie na szczeblu krajowym dotyczące zaawansowanych biopaliw jako skuteczny bodziec i wyraźny sygnał dla inwestycji, Rada nie może jednak poprzeć ani charakteru, ani sposobu realizacji wartości docelowych dotyczących zaawansowanych biopaliw zawartych w stanowisku Parlamentu z racji obaw dotyczących zarówno dostępności, jak i kosztów tych biopaliw. Rada i Parlament (w jego poprawce 111) wydają się zgadzać co do tego, by przegląd obejmował ocenę dostępności takich biopaliw, by uwzględnić w tym zakresie kwestie środowiskowe, gospodarcze i społeczne, jak również możliwość stworzenia dodatkowych kryteriów zapewniających trwałość tych biopaliw.

Aby zaoferować dodatkowe zachęty dla zaawansowanych biopaliw, stanowisko Rady rozszerza narzędzie, jakim są transfery statystyczne w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii, na takie zaawansowane biopaliwa, a podwójne liczenie udziału tych biopaliw rozszerzone jest na ogólne cele tej dyrektywy.

Stanowisko Rady zawiera zmieniony nowy załącznik IX, który rozszerzono tak, by w części A zawierał więcej pozycji takich jak odpady i pozostałości z gospodarki leśnej oraz bioodpady z gospodarstw domowych, które to pozycje będą liczyły się podwójnie – jeżeli chodzi o ich wartość energetyczną – do realizacji wartości docelowych. W części B byłyby ujęte wyłącznie oleje spożywcze i tłuszcze zwierzęce, których udział nie byłby liczony do realizacji krajowej wartości docelowej dotyczącej zaawansowanych biopaliw.

W ramach przepisu o przydziale uprawnień opartym na historycznym poziomie emisji, surowce do biopaliw niewymienionych w załączniku IX, które to surowce zostały ustalone jako odpady, pozostałości, niespożywczy materiał celulozowy lub materiał lignocelulozowy, i stosowane w dotychczasowych instalacjach przed przyjęciem dyrektywy, mogą być liczone do realizacji krajowej wartości docelowej dotyczącej zaawansowanych biopaliw. Usprawniona i wyraźna kategoryzacja zawarta w załączniku IX jest, zdaniem Rady, lepsza niż skomplikowana struktura załącznika IX w wersji zawartej w stanowisku Parlamentu.

Rada ogólnie podziela pragnienie Parlamentu, by wzmocnić przepisy, aby zminimalizować ewentualne ryzyko oszustwa – np. liczenia jednorazowych partii wielokrotnie w UE, lub umyślnego zmieniania materiałów, by weszły one w zakres stosowania załącznika IX – dlatego wzięła pod uwagę odpowiednie elementy znajdujące się w poprawkach 101 i 185, tak by państwa członkowskie mogły wspierać rozwijanie i stosowanie systemów śledzących trasę i pochodzenie surowców, i wytworzonych z nich biopaliw, przez cały łańcuch wartości, i sprawiać, by podjęto działania w przypadku wykrycia oszustwa. Oprócz tego stanowisko Rady przewiduje nałożenie na państwa członkowskie obowiązku sprawozdawczego, co umożliwi Komisji ocenę skuteczności środków podjętych w celu zapobiegania oszustwom i ich zwalczania oraz tego, czy uważa się za konieczne dodatkowe środki, także na szczeblu Unii.

Jeżeli chodzi o sporządzanie przez państwa członkowskie i Komisję sprawozdań na temat dostępności i trwałości biopaliw wytworzonych z surowców wymienionych w załączniku IX, stanowisko Rady obejmuje ponadto obowiązek państw członkowskich i Komisji należytego uwzględniania zasad hierarchii postępowania z odpadami ustalonych w dyrektywie ramowej w sprawie odpadów, zasady kaskady biomasy, zachowania odpowiednich zasobów węgla w glebie oraz jakości gleby i ekosystemu, ale nie uważa za właściwą i wykonalną poprawki 59 Parlamentu, uprawniającej Komisję do przyjmowania aktów delegowanych w celu weryfikacji przestrzegania hierarchii postępowania z odpadami. Rada zauważa, że poprawki Parlamentu 12 i 109 w podobnym duchu wzywają Komisję do przedłożenia sprawozdania na temat dostępności zaawansowanych biopaliw oraz na temat środowiskowych i gospodarczych skutków biopaliw wytwarzanych z odpadów, pozostałości, produktów ubocznych lub z surowców niepochodzących z użytkowania gruntów.

iv) Motywacja na rzecz odnawialnej energii elektrycznej i środków efektywności energetycznej

We wniosku Komisji przedstawiono sposoby łagodzenia ryzyka związanego z pośrednią zmianą użytkowania gruntów w bezpośrednim związku z wytwarzaniem i zużywaniem biopaliw. Rada jest jednak zdania, że obniżanie emisji z transportu jako cel nadrzędny można propagować również przez szersze stosowanie energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. W tekście Rady zwiększa się zatem mnożniki do obliczania udziału energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych zużywanej przez transport koleją elektryczną oraz elektryczne pojazdy drogowe, by poprawić ich stosowanie i udział w rynku.

W stanowisku Parlamentu brak jest porównywalnych przepisów. Parlament apeluje jednak do Komisji o przedstawienie zaleceń dotyczących dodatkowych środków zachęcających do efektywności energetycznej i oszczędności energii w transporcie, które można zaliczać do obliczania ilości energii ze źródeł odnawialnych zużywanej w transporcie w związku z zawartą w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii wartością docelową dla transportu wynoszącą 10% (poprawki 153 i 154). Rada postrzega większą efektywność energetyczną ogółem jako istotny wkład w obniżanie emisji z transportu, nie uważa ona jednak, aby środki i ich skutki w tym względzie powinny być częścią dyrektywy zmieniającej dyrektywę w sprawie odnawialnych źródeł energii.

v) Przestrzeganie kryteriów zrównoważenia: Systemy dobrowolne i wzajemne uznawanie

Jeżeli chodzi o sprawozdawczość i weryfikację w odniesieniu do funkcjonowania dobrowolnych systemów ustanowionych na mocy dyrektywy w sprawie jakości paliw i dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, Rada i Parlament przewidziały szczegółowe i bardzo podobne przepisy o sprawozdawczości, by umożliwić Komisji dokonanie oceny np. niezależności, przejrzystości, udziału zainteresowanych podmiotów i ogólnej solidności systemów (poprawki 54, 58 i 103), a tekst Rady przewiduje zwrócenie się do Komisji o przedłożenie wniosku dotyczącego, w razie potrzeby, zmiany przepisów dyrektywy w sprawie jakości paliw i dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii dotyczących dobrowolnych systemów, by propagować optymalne rozwiązanie.

Jeżeli chodzi o wzajemne uznawanie dobrowolnych systemów i krajowych systemów przestrzegania kryteriów zrównoważenia dotyczących biopaliw/biopłynów, Rada stwierdza, że należy doprecyzować warunki, na jakich obowiązuje zasada wzajemnego uznawania w relacji między wszystkimi systemami, by ułatwiać niezakłócone funkcjonowanie rynku wewnętrznego. W tym celu stanowisko Rady zawiera przepisy dotyczące dyrektyw w sprawie jakości paliw i w sprawie odnawialnych źródeł energii, na mocy których dane państwo członkowskie może notyfikować Komisji swój system krajowy, po czym Komisja dokona oceny tego systemu w trybie priorytetowym. Decyzja w sprawie zgodności tak przekazanego systemu krajowego zostałaby podjęta z zastosowaniem procedury sprawdzającej, przy czym nie można odmówić wzajemnego uznania pozytywnie ocenionego systemu przez inne systemy, w tym dobrowolne, ustanowione zgodnie z odnośnymi artykułami. Stanowisko Parlamentu zawiera automatyczne wzajemne uznawanie systemów weryfikacji (poprawka 102), czego Rada nie uważa za stosowne.

vi) Akty delegowane

Komisja zaproponowała dużą liczbę korekt zarówno do dyrektywy w sprawie jakości paliw, jak i dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, w szczególności w odniesieniu do przyznawania Komisji uprawnień do przyjmowania aktów na podstawie art. 290 i 291 TFUE.

Rada dokonała przeglądu tych przepisów z uwzględnieniem zmian wprowadzonych przez TFUE od czasu przyjęcia obydwu dyrektyw, w szczególności art. 290 w sprawie uprawnienia do przyjmowania aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego. Rada postanowiła zatem ograniczyć na okres pięciu lat delegowanie uprawnień na Komisję; uprawnienia obejmują dodawanie szacunkowych typowych i domyślnych wartości ścieżek biopaliw oraz dozwolonych metod analitycznych związanych ze specyfikacją paliw oraz zwolnienie z wymogu dotyczącego prężności pary dopuszczone dla benzyny zawierającej bioetanol, w poprawkach do dyrektywy w sprawie jakości paliwa, oraz odnoszą się do ewentualnych dodatków do wykazu surowców i paliw w załączniku IX i do szacunkowych wartości typowych i domyślnych odnoszących się do ścieżek biopaliw i biopłynów zawartych w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii. Rada nie może zatem zaakceptować tych poprawek w stanowisku Parlamentu, w których weryfikuje się lub uzupełnia przepisy o delegowaniu na Komisję uprawnień, których nie zachowuje Rada.

Jeżeli chodzi o inne przepisy dotyczące delegowania uprawnień proponowane przez Komisję, to Rada stwierdziła po starannej analizie każdego indywidualnego przypadku, że bardziej rozsądne są albo akty wykonawcze, albo zwykła procedura ustawodawcza.

vii) Motywy

Rada zmieniła motywy tak, by odpowiadały one zmienionym częściom normatywnym dyrektywy, wobec czego zdanie Rady na temat motywów zmienionych przez Parlament odpowiada jej zdaniu na temat poprawek Parlamentu dokonanych w przepisach normatywnych. Oprócz tego zob. punkt 4 – motywy – poniżej.

3. Inne zagadnienia dotyczące polityki

W odniesieniu do emisji wskutek pośredniej zmiany użytkowania gruntów i do zaawansowanych biopaliw Rada uważa, że dla większej jasności i spójności należy do dyrektywy w sprawie jakości paliw i dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii wprowadzić kilka nowych definicji. Stanowisko Parlamentu zawiera większą liczbę nowych definicji (poprawki 34–37 i 69–76), które zdaniem Rady nie są potrzebne, ale można stwierdzić, że niektóre proponowane nowe definicje pokrywają się przynajmniej częściowo z niektórymi definicjami wprowadzonymi przez Radę (zwłaszcza dotyczącymi „niespożywczego materiału celulozowego” i „materiału ligno-celulozowego”).

Jeżeli chodzi o obliczanie skutków emisji gazów cieplarnianych spowodowanych przez biopaliwa/biopłyny Rada postanowiła, że – w przeciwieństwie do wniosku Komisji – należy zachować premię z tytułu biomasy, biopaliw/biopłynów uzyskanych z odzyskanych terenów zdegradowanych.

4. Inne poprawki przyjęte przez Parlament Europejski

Dalsze poprawki nie uznane za konieczne ani stosowne do realizacji celów dyrektywy, a zatem nie ujęte w stanowisku Rady obejmują:

—

nałożenie na dostawców paliw obowiązku dopilnowania wprowadzania na rynek benzyny o konkretnej maksymalnej zawartości tlenu i etanolu (poprawka 38), nałożenie na państwa członkowskie obowiązku zapewnienia konkretnego udziału energii ze źródeł odnawialnych w benzynie (część poprawki 152/rev) i w odniesieniu do procentowej zawartości bioestrów w oleju napędowym (poprawka 39);

—	dostawców biopaliw stosowanych w lotnictwie (poprawka 40);

—	praw osób trzecich i swobodnej uprzedniej i świadomej zgody dotyczącej użytkowania i struktury gruntów używanych do produkcji biopaliw (poprawki 49 i 96):

—	sprawozdanie Komisji na temat wpływu zwiększonego zapotrzebowania na biopaliwa na zrównoważony rozwój społeczny, wpływu produkcji biopaliw na dostępność białka roślinnego i środków spożywczych po przystępnych cenach (poprawka 50);

—	zawarcie i treść dwustronnych lub wielostronnych umów z państwami trzecimi w sprawie trwałości biopaliw (poprawki 55 i 100);

—	gwarancje pochodzenia w związku ze zgodnością z wartościami docelowymi oraz stosowanie transferów statystycznych, wspólnych projektów lub wspólnych systemów wsparcia (poprawka 88);

—	zrównoważone gospodarowanie gruntami (poprawka 97);

—	publikację Eurostatu na temat informacji handlowych o biopaliwach, dane przywozowe i wywozowe oraz informacje o zatrudnieniu związane z branżą biopaliw (poprawki 98 i 99);

—	inne motywy (poprawki 4, 8, 13, 129, 16, 17, 22, 24, 25, 27, 30).

IV. PODSUMOWANIE

Opracowując swoje stanowisko, Rada w pełni uwzględniła wniosek Komisji oraz opinię Parlamentu Europejskiego w pierwszym czytaniu. W odniesieniu do poprawek zaproponowanych przez Parlament Europejski Rada stwierdza, że pewna ich część została odzwierciedlona we wspólnym stanowisku – co do ich ducha, częściowo lub w pełni.

(1) 15189/12 ENV 789 ENER 417 ENT 257 TRANS 346 AGRI 686 POLGEN 170 CODEC 2432.

(2) Skrót angielski „ILUC”.

(3) Artykuł 7d ust. 6 dyrektywy 2009/30/WE oraz art. 19 ust. 6 dyrektywy 2009/28/WE.

(4) A7-0279/2013.

(5) Zboża i inne uprawy roślin wysokoskrobiowych, uprawy roślin cukrowych i oleistych.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 50

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 58 12 lutego 2015

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	III Akty przygotowawcze
	RADA
2015/C 050/01	Stanowisko Rady (UE) nr 2/2015 w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającej dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych Przyjęte przez Radę w dniu 9 grudnia 2014 r. ( 1 )	1
2015/C 050/02	Uzasadnienie Rady: Stanowisko Rady (UE) nr 2/2015 w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającej dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych	26