20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/1

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/2

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/2

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/3

1)

Czy art. 5 dyrektywy 2005/36/WE (1) stoi na przeszkodzie ograniczeniu swobody świadczenia usług w przypadku, gdy spółka doradztwa podatkowego utworzona zgodnie z przepisami państwa członkowskiego w państwie członkowskim, w którym ma ona siedzibę i w którym działalność doradztwa podatkowego nie jest regulowana, sporządza deklarację podatkową dla usługobiorcy w innym państwie członkowskim oraz przekazuje ją organowi podatkowemu, a w tym innym państwie członkowskim krajowe przepisy przewidują, że w celu uzyskania uprawnienia do zawodowego świadczenia pomocy w sprawach podatkowych spółka doradztwa podatkowego wymaga uznania oraz musi być zarządzana przez doradców podatkowych w sposób odpowiedzialny?

2)

Czy w okolicznościach, o których mowa w pytaniu pierwszym, spółka doradztwa podatkowego może się skutecznie powołać na art. 16 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/123/WE (2), i to niezależnie od tego, w którym z tych dwóch państw członkowskich świadczy usługi?

3)

Czy art 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ograniczeniu swobody świadczenia usług przez przepisy obowiązujące w państwie członkowskim usługobiorcy w okolicznościach, o których mowa w pytaniu pierwszym, jeżeli spółka doradztwa podatkowego nie ma siedziby w państwie członkowskim usługobiorcy?

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/3

1)

Czy rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 260/2013 (1) z dnia 18 marca 2013 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 1458/2007 wobec przywozu zapalniczek kieszonkowych gazowych jednorazowych, działających na krzemień, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz zapalniczek kieszonkowych gazowych jednorazowych, działających na krzemień, wysyłanych z Socjalistycznej Republiki Wietnamu, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Socjalistycznej Republiki Wietnamu (Dz.U. L 82, s. 10, zwane dalej „rozporządzeniem nr 260/2013”) jest nieważne, ponieważ w chwili jego przyjęcia wprowadzone rozporządzeniem (WE) nr 1458/2007 cło antydumpingowe, którego miało zostać rozszerzone, już nie obowiązywało?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

2)

Czy rozporządzenie nr 260/2013 jest nieważne, ponieważ nie można stwierdzić obejścia – w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr [1225/2009] – środka zarządzonego rozporządzeniem (WE) nr 1458/2007 (2) (Dz.U. L 326, s. 1)?

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/4

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/4

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/5

1)

Czy art. 49 TFUE (art. 43 WE) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu takiemu jak § 52 ust. 3 Einkommensteuergesetz (ustawy o podatku dochodowym), w zakresie w jakim przyczyną doliczenia kwoty strat poniesionych przez stały zakład położony zagranicą, uwzględnionych wcześniej w sposób pomniejszający podatek, jest zbycie tego zakładu innej spółce kapitałowej należącej do tego samej grupy spółek co zbywca, nie zaś uzyskanie dochodów?

2)

Czy art. 49 TFUE (art. 43 WE) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu takiemu jak art. 23 ust. 1a DBA Deutschland/Österreich 2000 (niemiecko-austriackiej umowy z 2000 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania), stanowiącemu, że z podstawy wymiaru podatku niemieckiego wyłączane są dochody pochodzące z Austrii, o ile mogą one podlegać opodatkowaniu w Austrii, jeżeli straty niemieckiej spółki kapitałowej związane z działalnością jej stałego zakładu w Austrii nie mogą zostać uwzględnione w Austrii z tego względu, że zakład ten zostaje zbyty austriackiej spółce kapitałowej należącej do tej samej grupy spółek co niemiecka spółka kapitałowa?

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/5

1)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE (1) z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna ze względu na to, że przy obliczaniu bezpłatnych uprawnień do przydziału nie uwzględnia ona udziału emisji związanych ze spalaniem gazów odlotowych – lub gazów procesowych, wytwarzanych przy wytopie stali – ani emisji związanych z ciepłem wytwarzanym podczas kogeneracji, a tym samym dopuszcza się naruszenia art. 290 TFUE i art. 10a ust. 1, 4 i 5 dyrektywy 2003/87/WE (2), wykraczając poza granice uprawnień przyznanych na mocy tej dyrektywy i stojąc w sprzeczności z celami tej dyrektywy (wspieranie bardziej energooszczędnych technologii oraz ochrona wymogów rozwoju gospodarczego i zatrudnienia)?

2)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w świetle art. 6 TUE, jako stojąca w sprzeczności z art. 1 Protokołu dodatkowego do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) oraz z art. 17 tej konwencji, ponieważ błędnie skutkuje naruszeniem uzasadnionych oczekiwań skarżących spółek w utrzymaniu posiadania dobra w postaci początkowej liczby przydzielonych im uprawnień, do których mają prawo na podstawie przepisów dyrektywy, a tym samym pozbawia je korzyści ekonomicznej związanej z tym dobrem?

3)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest ponadto nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący, ponieważ narusza art. 296 ust. 2 TFUE i art. 41 karty nicejskiej [Karty praw podstawowych Unii Europejskiej] ze względu na brak stosownego uzasadnienia?

4)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący, biorąc pod uwagę, że decyzja ta narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, zasadę proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 TUE, a ponadto jest obarczona wadą w związku z brakiem należytego badania i z błędną oceną w świetle tego, że obliczenie maksymalnej liczby bezpłatnych przydziałów (co jest istotne z punktu widzenia definicji jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego) nie uwzględniło skutków zmian interpretacyjnych w odniesieniu do pojęcia „obiektu energetycznego spalania”, jakie zaszły podczas pierwszego (2005-2007) i drugiego etapu (2008-2012) transpozycji dyrektywy 2003/87/WE?

5)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący ze względu na naruszenie art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, a także ze względu na brak należytego badania i błędną ocenę w świetle okoliczności, że obliczenia maksymalnej liczby bezpłatnych przydziałów (co jest istotne z punktu widzenia definicji jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego) dokonano na podstawie przekazanych przez państwa członkowskie danych, które są ze sobą niespójne, ponieważ opierają się na różnych wykładniach art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE?

6)

Wreszcie czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący ze względu na naruszenie przepisów proceduralnych zawartych w art. 10a ust. 1 i w art. 23 ust. 3 dyrektywy 2003/87/CE?

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/7

1)

Uwzględniając zasadę lojalnej współpracy, zasadę skuteczności w związku z realizacją celów dyrektyw, zasadę proporcjonalności, adekwatności i racjonalności kar, czy art. 15 i 16 dyrektywy 2008/115/WE (1) można interpretować w ten sposób, że umożliwiają one wszczęcie postępowania karnego na podstawie przepisu krajowego, poprzedzającego transpozycję [art. 19 ust. 1 lit. f) i i) ustawy o cudzoziemcach i imigracji, zwanej „rozdziałem 105”], względem nielegalnie przebywającego obywatela państwa trzeciego, wobec którego bezskutecznie zastosowane zostały środki przymusu w celu wydalenia i który pozostawał w ośrodku detencyjnym przez ponad 18 miesięcy z uwagi na brak paszportu i brak współpracy z organami władzy w celu wydania takiego paszportu za pośrednictwem jego ambasady, powołując się na obawę przed prześladowaniem przez władze Iranu;

2)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy rzeczone postępowanie karne może być wszczęte natychmiast po upływie maksymalnego 18-miesięcznego okresu pobytu w ośrodku detencyjnym w celu wydalenia powodując, iż przebywający nielegalnie obywatel państwa trzeciego nie zostaje zwolniony, a jego pobyt w ośrodku detencyjnym, jeśli sąd uzna to za konieczne z uwagi na ryzyko niestawiennictwa, przedłuża się na czas trwania postępowania karnego.

3)

Co należy uznać za „brak współpracy” obywatela państwa trzeciego w rozumieniu art. 15 [ust. 6 lit. a)] dyrektywy 2008/115, a w szczególności czy takie pojęcie może pokrywać się z przepisami prawa krajowego [art. 19 ust. 1 lit. f) i i) ustawy o cudzoziemcach i imigracji, zwanej „rozdziałem 105”], które przewidują sankcje karne za wszelką odmowę „okazania dyrektorowi jakiegokolwiek dokumentu, którego zażądał” jak również za każdy „czynny lub bierny opór wobec dyrektora wykonującego swoje obowiązki” z powodu nieokazania paszportu, podczas gdy jednocześnie nie zostały wykazane okoliczności dotyczące działań podjętych przez władze względem władz państwa pochodzenia w celu skutecznego wydalenia obywatela państwa trzeciego.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/7

1)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE (1) z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna ze względu na to, że przy obliczaniu bezpłatnych uprawnień do przydziału nie uwzględnia ona udziału emisji związanych ze spalaniem gazów odlotowych – lub gazów procesowych, wytwarzanych przy wytopie stali – ani emisji związanych z ciepłem wytwarzanym podczas kogeneracji, a tym samym dopuszcza się naruszenia art. 290 TFUE i art. 10a ust. 1, 4 i 5 dyrektywy 2003/87/WE (2), wykraczając poza granice uprawnień przyznanych na mocy tej dyrektywy i stojąc w sprzeczności z celami tej dyrektywy (wspieranie bardziej energooszczędnych technologii oraz ochrona wymogów rozwoju gospodarczego i zatrudnienia)?

2)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w świetle art. 6 TUE, jako stojąca w sprzeczności z art. 1 Protokołu dodatkowego do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) oraz z art. 17 tej konwencji, ponieważ błędnie skutkuje naruszeniem uzasadnionych oczekiwań skarżących spółek w utrzymaniu posiadania dobra w postaci początkowej liczby przydzielonych im uprawnień, do których mają prawo na podstawie przepisów dyrektywy, a tym samym pozbawia je korzyści ekonomicznej związanej z tym dobrem?

3)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest ponadto nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący, ponieważ narusza art. 296 ust. 2 TFUE i art. 41 karty nicejskiej [Karty praw podstawowych Unii Europejskiej] ze względu na brak stosownego uzasadnienia?

4)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący, biorąc pod uwagę, że decyzja ta narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, zasadę proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 TUE, a ponadto jest obarczona wadą w związku z brakiem należytego badania i z błędną oceną w świetle tego, że obliczenie maksymalnej liczby bezpłatnych przydziałów (co jest istotne z punktu widzenia definicji jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego) nie uwzględniło skutków zmian interpretacyjnych w odniesieniu do pojęcia „obiektu energetycznego spalania”, jakie zaszły podczas pierwszego (2005-2007) i drugiego etapu (2008-2012) transpozycji dyrektywy 2003/87/WE?

5)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący ze względu na naruszenie art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, a także ze względu na brak należytego badania i błędną ocenę w świetle okoliczności, że obliczenia maksymalnej liczby bezpłatnych przydziałów (co jest istotne z punktu widzenia definicji jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego) dokonano na podstawie przekazanych przez państwa członkowskie danych, które są ze sobą niespójne, ponieważ opierają się na różnych wykładniach art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE?

6)

Wreszcie czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący ze względu na naruszenie przepisów proceduralnych zawartych w art. 10a ust. 1 i w art. 23 ust. 3 dyrektywy 2003/87/CE?

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/9

1)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE (1) z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna ze względu na to, że przy obliczaniu bezpłatnych uprawnień do przydziału nie uwzględnia ona udziału emisji związanych ze spalaniem gazów odlotowych – lub gazów procesowych, wytwarzanych przy wytopie stali – ani emisji związanych z ciepłem wytwarzanym podczas kogeneracji, a tym samym dopuszcza się naruszenia art. 290 TFUE i art. 10a ust. 1, 4 i 5 dyrektywy 2003/87/WE (2), wykraczając poza granice uprawnień przyznanych na mocy tej dyrektywy i stojąc w sprzeczności z celami tej dyrektywy (wspieranie bardziej energooszczędnych technologii oraz ochrona wymogów rozwoju gospodarczego i zatrudnienia)?

2)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w świetle art. 6 TUE, jako stojąca w sprzeczności z art. 1 Protokołu dodatkowego do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) oraz z art. 17 tej konwencji, ponieważ błędnie skutkuje naruszeniem uzasadnionych oczekiwań skarżących spółek w utrzymaniu posiadania dobra w postaci początkowej liczby przydzielonych im uprawnień, do których mają prawo na podstawie przepisów dyrektywy, a tym samym pozbawia je korzyści ekonomicznej związanej z tym dobrem?

3)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest ponadto nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący, ponieważ narusza art. 296 ust. 2 TFUE i art. 41 karty nicejskiej [Karty praw podstawowych Unii Europejskiej] ze względu na brak stosownego uzasadnienia?

4)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący, biorąc pod uwagę, że decyzja ta narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, zasadę proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 TUE, a ponadto jest obarczona wadą w związku z brakiem należytego badania i z błędną oceną w świetle tego, że obliczenie maksymalnej liczby bezpłatnych przydziałów (co jest istotne z punktu widzenia definicji jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego) nie uwzględniło skutków zmian interpretacyjnych w odniesieniu do pojęcia „obiektu energetycznego spalania”, jakie zaszły podczas pierwszego (2005-2007) i drugiego etapu (2008-2012) transpozycji dyrektywy 2003/87/WE?

5)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący ze względu na naruszenie art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, a także ze względu na brak należytego badania i błędną ocenę w świetle okoliczności, że obliczenia maksymalnej liczby bezpłatnych przydziałów (co jest istotne z punktu widzenia definicji jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego) dokonano na podstawie przekazanych przez państwa członkowskie danych, które są ze sobą niespójne, ponieważ opierają się na różnych wykładniach art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE?

6)

Wreszcie czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący ze względu na naruszenie przepisów proceduralnych zawartych w art. 10a ust. 1 i w art. 23 ust. 3 dyrektywy 2003/87/CE?

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/10

1)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE (1) z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna ze względu na to, że przy obliczaniu bezpłatnych uprawnień do przydziału nie uwzględnia ona udziału emisji związanych ze spalaniem gazów odlotowych – lub gazów procesowych, wytwarzanych przy wytopie stali – ani emisji związanych z ciepłem wytwarzanym podczas kogeneracji, a tym samym dopuszcza się naruszenia art. 290 TFUE i art. 10a ust. 1, 4 i 5 dyrektywy 2003/87/WE (2), wykraczając poza granice uprawnień przyznanych na mocy tej dyrektywy i stojąc w sprzeczności z celami tej dyrektywy (wspieranie bardziej energooszczędnych technologii oraz ochrona wymogów rozwoju gospodarczego i zatrudnienia)?

2)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w świetle art. 6 TUE, jako stojąca w sprzeczności z art. 1 Protokołu dodatkowego do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) oraz z art. 17 tej konwencji, ponieważ błędnie skutkuje naruszeniem uzasadnionych oczekiwań skarżących spółek w utrzymaniu posiadania dobra w postaci początkowej liczby przydzielonych im uprawnień, do których mają prawo na podstawie przepisów dyrektywy, a tym samym pozbawia je korzyści ekonomicznej związanej z tym dobrem?

3)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest ponadto nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący, ponieważ narusza art. 296 ust. 2 TFUE i art. 41 karty nicejskiej [Karty praw podstawowych Unii Europejskiej] ze względu na brak stosownego uzasadnienia?

4)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący, biorąc pod uwagę, że decyzja ta narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, zasadę proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 TUE, a ponadto jest obarczona wadą w związku z brakiem należytego badania i z błędną oceną w świetle tego, że obliczenie maksymalnej liczby bezpłatnych przydziałów (co jest istotne z punktu widzenia definicji jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego) nie uwzględniło skutków zmian interpretacyjnych w odniesieniu do pojęcia „obiektu energetycznego spalania”, jakie zaszły podczas pierwszego (2005-2007) i drugiego etapu (2008-2012) transpozycji dyrektywy 2003/87/WE?

5)

Czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący ze względu na naruszenie art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, a także ze względu na brak należytego badania i błędną ocenę w świetle okoliczności, że obliczenia maksymalnej liczby bezpłatnych przydziałów (co jest istotne z punktu widzenia definicji jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego) dokonano na podstawie przekazanych przez państwa członkowskie danych, które są ze sobą niespójne, ponieważ opierają się na różnych wykładniach art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE?

6)

Wreszcie czy decyzja Komisji Europejskiej 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. jest nieważna w zakresie, w jakim definiuje międzysektorowy współczynnik korygujący ze względu na naruszenie przepisów proceduralnych zawartych w art. 10a ust. 1 i w art. 23 ust. 3 dyrektywy 2003/87/CE?

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/11

1.

Czy nadzwyczajna okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) musi się odnosić bezpośrednio do zarezerwowanego lotu?

2.

W razie, gdy także nadzwyczajne okoliczności występujące przy uprzednich przelotach mają znaczenie dla późniejszego lotu: czy racjonalne środki, które powinien podjąć obsługujący przewoźnik lotniczy zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia, muszą odnosić się tylko do zapobiegania nadzwyczajnej okoliczności, czy także do uniknięcia dłuższego opóźnienia?

3.

Czy ingerencje osób trzecich działających na własną odpowiedzialność, na które przeniesiono zadania należące do działalności przewoźnika lotniczego należy oceniać jako nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia?

4.

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie: czy przy ocenie istotne jest, na czyje zlecenie (przewoźnika lotniczego, operatora portu lotniczego etc.) działała osoba trzecia?

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/12

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/13

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Éditions Odile Jacob SAS zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/13

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 12 lipca 2011 r. odmawiającej udzielenia spółkom MasterCard, Inc., MasterCard International, Inc. i MasterCard Europe dostępu do pewnych dokumentów sporządzonych przez strony trzecie w związku z analizą dotyczącą kosztów i korzyści handlowców wynikających z akceptowania różnych metod płatności, w zakresie, w jakim w decyzji tej odmówiono dostępu do dokumentów odnoszących się do:

2)

Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/14

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Micrus Endovascular LLC zostaje obciążona kosztami postępowania.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/15

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2012) 1012 final z dnia 22 lutego 2012 r. w sprawie pomocy państwa SA.27585 i SA.31149 (2012/C) (ex NN/2012, ex CP 31/2009 i CP 162/2010) – Niemcy, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy wydanej w 2006 r. tabeli opłat lotniskowych stosowanej do portu lotniczego w Lubece.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty i połowę kosztów poniesionych przez Hansestadt Lübeck.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/16

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Biscuits Poult SAS pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Banketbakkerij Merba BV.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/16

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

DTM Ricambi Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/17

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C (2014) 3271 wersja ostateczna z dnia 14 maja 2014 r. w sprawie zawieszenia płatności okresowych na rzecz Estonii z Europejskiego Funduszu Rybackiego (EFR) w ramach operacyjnego programu wsparcia na okres 2007 – 2013 r;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: Komisja błędnie zastosowała art. 25 ust. 2 i art. 89 rozporządzenia nr 1198/2006 (1).

Dokonana przez Komisję wykładnia art. 25, zgodnie z którą wsparcie inwestycji jest uprawnione tylko wówczas, gdy za pomocą odpowiednich inwestycji odnośne cechy techniczne statku rybackiego zostałyby znacznie ulepszone ponad odtworzenie pierwotnego stanu, nie odpowiada brzmieniu i celom tego przepisu. Artykuł 25 ust. 2 przyznaje szeroki zakres swobodnego uznania odnośnie do decyzji, jakie inwestycje mogą podlegać wsparciu z EFR. Ponieważ skarżąca dotrzymała postanowień art. 25 ust. 2, niewłaściwe jest także zastosowanie art. 89 i zawieszenie służących wsparciu w ramach pierwszej osi priorytetowej programu operacyjnego podlegających wypłacie płatności okresowych.

2.

Zarzut drugi: Komisja naruszyła art. 88 rozporządzenia nr 1198/2006.

Skarżąca zarzuca Komisji, że nie wydała decyzji w sprawie zawieszenia płatności w okresie sześciu miesięcy od momentu powiadomienia o wstrzymaniu biegu terminu płatności okresowych. W ten sposób naruszyła art. 88 rozporządzenia nr 1198/2006 oraz pominęła własne wytyczne w odniesieniu do wstrzymania biegu terminu płatności, zawieszenia płatności i w odniesieniu do sprostowań finansowych.

3.

Zarzut trzeci: Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji.

Komisja wydając zaskarżoną decyzję naruszyła zasadę dobrej administracji, ponieważ, po pierwsze, nie dokonała ona starannej oceny i nie uwzględniła wszystkich danych przedstawionych przez skarżącą, po drugie, nie sprawdziła, czy spełnione zostały wszystkie przytoczone przesłanki do wydania jej decyzji, po trzecie, wszystkie inwestycje przeprowadzone w celu doprowadzenia zamortyzowanych statków rybackich do lepszego stanu zaliczyła automatycznie do bieżących kosztów remontów i po czwarte błędnie przyjęła, że inwestycje te nie przyczyniły się do osiągnięcia celów określonych w art. 25 ust. 2.

4.

Zarzut czwarty: Komisja naruszyła zasadę uzasadnionych oczekiwań.

Skarżąca podnosi, że mimo jasno przedstawionego i szczegółowego stanowiska w piśmie Komisji, pozwalającego na uzasadnione oczekiwania, że wydatki na wymianę/remont silnika mogłyby podpadać pod art. 25 ust. 2 rozporządzenia nr 1198/2006, jeśli nie pociągnęłyby za sobą w konsekwencji zwiększenia zdolności połowowych statku rybackiego, Komisja później postanowiła, że wydatki tego rodzaju nie przyczyniają się do poprawy właściwości technicznych statku, lecz raczej do odtworzenia albo utrzymania pierwotnego statku rybackiego, w ten sposób, że inwestycje te nie kwalifikują się do dotacji. Skarżąca podnosi, że nie miała wiedzy o tym założeniu; nie wynika ono ani z art. 25 rozporządzenia nr 1198/2006, ani z odpowiedzi Komisji na pytanie zadane w tym znaczeniu przez skarżącą.

5.

Zarzut piąty: Komisja naruszyła zasadę pewności prawa.

W opinii skarżącej fakt, że Komisja wydała decyzję ostateczną w sprawie zawieszenia wniosku o wypłatę płatności okresowych ponad trzy lata po wstrzymanie biegu terminu płatności w odniesieniu do pierwszego wniosku o płatność okresową i tym samym nie przestrzegała terminu sześciu miesięcy przewidzianego w art. 88 ust. 1 rozporządzenia nr 1198/2006, stanowi w sposób jasny naruszenie zasady pewności prawa. To zachowanie Komisji było nie do przewidzenia dla beneficjentów wsparcia z EFR.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/18

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 2 czerwca 2014 r. w sprawie R 1587/2013-4 na podstawie art. 65 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009;

—

obciążenie OHIM oraz ewentualnie Kosty Iliewa, jeśli wstąpi do postępowania przed Sądem w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 76 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – dokonano błędnego ustalenia z urzędu treści bułgarskiej ustawy;

—

Naruszenie art. 76 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – nie dokonano całościowej i prawidłowej oceny przedstawionych dowodów;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – nie rozpatrzono przedstawionych dowodów i prawnych zarzutów w odniesieniu do przesłanek określonych w tym przepisie.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/19

—

stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie Dyrekcji Generalnej ds. Budżetu Komisji Europejskiej nr BUDG/B/03MV D (2014) 1782918 z dnia 2 czerwca 2014 r., w której po pierwsze stwierdzono odpowiedzialność finansową skarżącej za utratę zasobów własnych Unii z powodu dokonania przywozu cukru poza systemem kontyngentów taryfowych na przywóz bez ustalenia zasobów własnych odnoszących się do tego przywozu oraz po drugie nakazano skarżącej udostępnienie na potrzeby budżetu Unii kwoty odpowiadającej utraconym zasobom własnym wynoszącym w niniejszym przypadku, w którym to całkowicie wykorzystano pozwolenie na przywóz, 1 2 57  000,00 EUR;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przepisów odnoszących się do procesu decyzyjnego w ramach Komisji

3.

Zarzut trzeci dotyczący niewystarczającego uzasadnienia i błędnej podstawy prawnej

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do obrony i prawa do bycia wysłuchanym

5.

Zarzut piąty dotyczący wadliwości kontroli Komisji

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad proporcjonalności, pewności prawa i niedopuszczalności bezpodstawnego wzbogacenia

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/20

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 470/2014 z dnia 13 maja 2014 r. (1) nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie do Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd; oraz

—

nakazanie Komisji i każdemu interwenientowi, który może być dopuszczony do sprawy na poparcie żądań Komisji, pokrycie kosztów tego postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, w którym strona skarżąca utrzymuje, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych i prawnych stwierdzając z naruszeniem art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, że koszty produkcji i sytuacja finansowa strony skarżącej podlegają znaczącym wahaniom wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki.

2.

Zarzut drugi, w którym strona skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i nie przytoczyła logicznego dowodu w zakresie, w jakim odjęła od ceny eksportowej strony skarżącej prowizję przedstawiciela w wysokości równej narzutowi stosowanemu wobec strony skarżącej przez spółkę powiązaną w Hong Kongu, nie wykazując w wystarczający sposób, że ta spółka powiązana rzeczywiście prowadzi działalności jako przedstawiciel pracujący na zasadzie prowizji, co narusza art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

3.

Zarzut trzeci, w którym strona skarżąca utrzymuje, że Komisja nie obliczyła ceny eksportowej strony skarżącej na podstawie ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za produkt sprzedawany do UE, ani też na podstawie ceny, po której produkt wywożony jest po raz pierwszy odsprzedawany niezależnemu nabywcy w UE, co narusza art. 2 ust. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego.

4.

Czwarty zarzut, w którym strona skarżąca podnosi, że Komisja nie przekazała najważniejszych ustaleń i faktów, które umożliwiłyby zrozumienie, w jaki sposób obliczyła marginesy dumpingu i szkody strony skarżącej, co narusza art. 20 rozporządzenia podstawowego oraz art. 41 Karty praw podstawowych UE.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/21

—

uznanie skargi wniesionej przez skarżące za dopuszczalną i zasadną;

—

w rezultacie, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia związanej z zawieszeniem projektu „Yasmeen Rotana” szkody poniesionej przez skarżące w wysokości 4 3 0 00  000 EUR;

—

zarządzenie wyznaczenia biegłego w celu ustalenia całkowitego rozmiaru szkody poniesionej przez skarżące;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/22

—

uznanie skargi wniesionej przez skarżącą za dopuszczalną i zasadną;

—

w rezultacie, stwierdzenie nieważności decyzji 2014/309/WPZiB z dnia 28 maja 2014 r. i aktów wykonawczych do niej w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/22

—

zmianę decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 23 maja 2014 r. oraz decyzji eksperta z dnia 23 maja 2013 r. zgodnie z art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 z powodu naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) oraz ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 poprzez (i) stwierdzenie istnienia charakteru odróżniającego graficznego znaku towarowego zgłoszonego pod nr 11 764 354 i w związku z tym niemożności stosowania bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji z art. art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009; (ii) opublikowanie zgłoszenia znaku towarowego, tak aby po dopełnieniu pozostałych formalności możliwe było zarejestrowanie znaku towarowego.

—

obciążenie pozwanego kosztami postępowania zgodnie z art. 87 § 2 rozporządzenia nr 207/2009.

—

naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.

20.10.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 372/23