29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/1

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/2

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/2

1)

Czy art. 48 ust. 3 w związku z art. 2 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (1) (zwanej dalej „dyrektywą 2004/18/WE”) można interpretować w ten sposób, że za „stosowne sytuacje”, w których wykonawca może polegać na zdolnościach innych podmiotów, należy uznać każdą sytuację, w której dany wykonawca nie posiada wymaganych przez instytucję zamawiającą kwalifikacji i zechce się na taką zdolność innych podmiotów powołać? Czy też wskazanie, że wykonawca może polegać na zasobach innych, podmiotów, jedynie w „stosownych sytuacjach” należy uznać za ograniczenie wskazujące, że takie powoływanie się może następować jedynie wyjątkowo, a nie jako reguła przy kwalifikacji wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego?

2)

Czy art. 48, ust. 3 w związku z art. 2 dyrektywy 2004/18/WE można interpretować w ten sposób, że poleganie przez wykonawcę na zdolnościach innych podmiotów w zakresie ich wiedzy i doświadczenia „niezależnie od charakteru prawnego łączących go z nimi powiązań” oraz „dysponowanie zasobami” tych podmiotów oznacza, że w trakcie realizacji zamówienia wykonawca nie musi mieć z tymi podmiotami żadnych powiązań lub mieć bardzo luźne i nieokreślone powiązania, tj. może wykonywać zamówienie samodzielnie (bez udziału innego podmiotu) albo udział ten może polegać na „doradztwie”, „konsultacjach”, „szkoleniu” itp.? Czy też art. 48 ust. 3 należy interpretować w ten sposób, że podmiot, na którego zdolności powołuje się wykonawca, musi rzeczywiście i osobiście wykonać zamówienie w zakresie, w jakim jego zdolności były deklarowane?

3)

Czy art. 48 ust. 3 w związku z art. 2 dyrektywy 2004/18/WE można interpretować w ten sposób, że wykonawca, który ma własne doświadczenie, ale w zakresie mniejszym, niż chciałby wykazać zamawiającemu (np. niewystarczającym dla złożenia oferty na wszystkie części zamówienia), może powoływać się dodatkowo na zdolności innych podmiotów w celu poprawienia swojej sytuacji w postępowaniu?

4)

Czy art. 48 ust. 3 w związku z art. 2 dyrektywy 2004/18/WE można interpretować w ten sposób, że zamawiający w ogłoszeniu o zamówieniu lub w specyfikacji istotnych warunków zamówienia może (lub nawet powinien) wskazać zasady, na jakich wykonawca może polegać na zdolnościach innych podmiotów, np. w jaki sposób inny podmiot powinien uczestniczyć w wykonaniu zamówienia, w jaki sposób można łączyć potencjały wykonawcy i innego podmiotu, czy inny podmiot będzie ponosił odpowiedzialność solidarną z wykonawcą za prawidłową realizację zamówienia w zakresie, w jakim wykonawca powołał się na jego zdolności?

5)

Czy wyrażona w art. 2 dyrektywy 2004/18/WE zasada równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców zezwala na takie powoływanie się na zdolności innego podmiotu, o których mowa w art. 48 ust. 3, w ramach którego nastąpi sumowanie zdolności dwóch lub więcej podmiotów, które nie posiadają zdolności w zakresie wiedzy doświadczenia wymaganych przez instytucję zamawiającą?

6)

A tym samym, czy wyrażona w art. 2 dyrektywy 2004/18/WE zasada równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców zezwala na taką interpretację art. 44 i art. 48 ust. 3 dyrektywy 2004/18/WE zgodnie z którą spełnienie warunków udziału w postępowaniu postawionych przez instytucję zamawiającą może być jedynie formalne dla celów udziału w postępowaniu i niezależne od rzeczywistych kwalifikacji wykonawcy?

7)

Czy wyrażona w art. 2 dyrektywy 2004/18/WE zasada równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców zezwala nato, by, w przypadku, gdy dopuszczalne jest złożenie oferty co do części zamówienia, wykonawca po złożeniu ofert, np. w ramach uzupełnienia lub wyjaśnienia dokumentów, zadeklarował, do której części zamówienia należy zakwalifikować wskazane przez niego zasoby mające służyć wykazaniu spełnienia warunku udziału w postępowaniu?

8)

Czy wyrażona w art. 2 dyrektywy 2004/18/WE zasada równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców oraz zasada przejrzystości zezwala na unieważnienie przeprowadzonej aukcji i powtórzenie aukcji elektronicznej w przypadku, gdy została ona przeprowadzona w istotny sposób nieprawidłowo, np. nie zostali zaproszeni do niej wszyscy wykonawcy, którzy złożyli dopuszczalne oferty?

9)

Czy wyrażona w art. 2 dyrektywy 2004/18/WE zasada równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców oraz zasada przejrzystości zezwala na udzielenie zamówienia wykonawcy, którego oferta została wybrana w wyniku takiej aukcji bez jej powtarzania, w przypadku, gdy nie można stwierdzić, czy udział pominiętego wykonawcy zmieniłby jej wynik?

10)

Czy przy interpretacji przepisów dyrektywy 2004/18/WE dozwolone jest posługiwanie się treścią przepisów i preambuły dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE, pomimo że nie upłynął czas na jej implementację, jako przesłanką interpretacyjną w zakresie, w jakim wyjaśnia ona pewne założenia i intencje ustawodawcy unijnego, a nie jest sprzeczna z przepisami dyrektywy 2004/18/WE?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/4

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/4

1)

Czy zgodnie z prawidłową wykładnią prawa Unii dotyczącego wspólnej organizacji rynku wina, a w szczególności rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 (1), państwo członkowskie może zgodnie z prawem wydać przepisy krajowe ustanawiające minimalną cenę sprzedaży detalicznej wina związaną z ilością alkoholu w sprzedawanym wyrobie, czyli przepisy stanowiące odejście od zasady swobodnego kształtowania ceny przez siły rynkowe, obowiązującej poza tym na rynku wina?

2)

Czy do celów uzasadnienia na podstawie art. 36 TFUE, jeżeli:

prawo Unii dopuszcza, a jeśli tak, to pod jakimi warunkami, by państwo członkowskie odrzuciło tego rodzaju fiskalne metody podwyższenia ceny dla konsumenta na rzecz uregulowań prawnych ustalających minimalne ceny detaliczne, które zakłócają wewnątrzunijne handel i konkurencję?

3)

Jeżeli sąd w państwie członkowskim ma orzec, czy uregulowanie prawne stanowiące niezgodne z art. 34 TFUE ograniczenie ilościowe w handlu może być jednak uzasadnione na podstawie art. 36 TFUE ze względów ochrony zdrowia ludzi, to czy ten sąd krajowy powinien ograniczyć się do zbadania jedynie informacji, dowodów lub innych materiałów dostępnych ustawodawcy w chwili wydania przepisów i wziętych przez niego pod uwagę? Jeżeli nie, to jakie mogą być inne ograniczenia dotyczące możliwości uwzględnienia przez sąd krajowy wszystkich materiałów lub dowodów dostępnych i przedkładanych przez strony w chwili orzekania przez sąd krajowy?

4)

Jeżeli sąd w państwie członkowskim musi przy interpretowaniu i stosowaniu prawa Unii zbadać twierdzenie organów krajowych, że środek, który w przeciwnym razie stanowi ograniczenie ilościowe objęte zakresem art. 34 TFUE, jest uzasadniony jako wyjątek w interesie ochrony zdrowia ludzi na podstawie art. 36 TFUE, w jakim stopniu sąd krajowy jest obowiązany lub uprawniony do wypracowania – na podstawie przedłożonych mu materiałów – obiektywnego poglądu na temat skuteczności środka w osiągnięciu wskazanego celu; dostępności przynamniej równoważnych alternatywnych środków stanowiących mniejsze zakłócenie konkurencji wewnątrzunijnej; i ogólnej proporcjonalności środka?

5)

Gdy rozważa się (w kontekście sporu co do tego, czy dany środek jest uzasadniony ze względów ochrony zdrowia ludzkiego na podstawie art. 36 TFUE) istnienie środka alternatywnego, niezakłócającego wewnątrzuninych handlu i konkurencji, lub przynajmniej zakłócającego je w mniejszym stopniu, czy uzasadnioną podstawę odrzucenia takiego alternatywnego środka może stanowić fakt, iż skutki tego alternatywnego środka mogą nie być dokładnie równoważne ze środkiem zaskarżonym na podstawie art. 34 TFUE, lecz mogą przynieść dalsze, dodatkowe korzyści i realizować szerszy, ogólny cel?

6)

Do jakiego stopnia przy ocenie, czy środek krajowy, co do którego przyzna się, że stanowi ograniczenie ilościowe w rozumieniu art. 34 TFUE lub który zostanie uznany za takie ograniczenie ilościowe, w stosunku do którego podnosi się uzasadnienie na podstawie art. 36 TFUE, a zwłaszcza przy ocenie proporcjonalności takiego środka, sąd odpowiedzialny za to zadanie może uwzględnić swoją ocenę charakteru i zakresu, w jakim omawiany środek stanowi naruszenie, jako ograniczenie ilościowe niezgodne z art. 34?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/5

1)

Czy kompleks mieszkaniowo-usługowy w rozumieniu dekretu rady regionu Walonii z dnia 5 czerwca 1997 r. dotyczącego domów spokojnej starości, kompleksów mieszkaniowo-usługowych oraz dziennych ośrodków pobytu dla osób w wieku przynajmniej sześćdziesięciu lat, [który udostępnia] w celach zarobkowych lokale mieszkalne przeznaczone dla jednej lub dwóch osób, składające się z wyposażonej kuchni, pokoju dziennego, sypialni i wyposażonej łazienki, pozwalające im na prowadzenie niezależnego życia, a także różne fakultatywne usługi świadczone odpłatnie w celach zarobkowych, które są dostępne nie tylko dla pensjonariuszy kompleksu mieszkaniowo-usługowego ([...] bar i restaurację, [...] salon fryzjerski i kosmetyczny, [...] salę rehabilitacji ruchowej, [...] terapię zajęciową, [...] pralnię, [...] ambulatorium i punkt pobierania krwi, [...] gabinet lekarski), jest podmiotem mającym zasadniczo charakter społeczny, który świadczy „usługi i dostawę dóbr ściśle związanych z działaniami na rzecz pomocy społecznej i zabezpieczenia społecznego” w rozumieniu art. 13 część A ust. 1 lit. g) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (1) [obecnie art. 132 ust. 1 lit. g) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (2)]?

2)

Czy odpowiedź na to pytanie będzie inna, jeżeli w celu świadczenia omawianych usług przedmiotowy kompleks mieszkaniowo-usługowy otrzymuje subwencje lub jakąkolwiek formę świadczeń czy finansowego udziału ze strony władz publicznych?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/6

1 a)

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że organy ścigania nie mogą karać pośredniczenia w przyjmowaniu zakładów sportowych bez niemieckiego zezwolenia na rzecz organizatora zakładów posiadającego licencję w innym państwie członkowskim Unii, jeśli pośredniczenie wymaga posiadania przez organizatora również niemieckiego zezwolenia, jednak sprzeczne z prawem Unii ustawodawstwo („monopol w zakresie zakładów sportowych”) zakazuje organom krajowym udzielania zezwoleń niepaństwowym organizatorom zakładów?

1 b)

Czy odpowiedź na pytanie 1 a) ulegnie zmianie, jeżeli w jednym z 15 niemieckich krajów związkowych, które wspólnie ustanowiły i wspólnie realizują monopol państwowy w zakresie zakładów sportowych, instytucje państwowe twierdzą w toku postępowania w sprawie zakazu lub postępowania karnego, że w razie złożenia ewentualnego wniosku o wydanie zezwolenia na organizację lub pośrednictwo w zakładach ustawowy zakaz udzielania zezwolenia podmiotom prywatnym nie będzie stosowany w tym kraju związkowym?

1 c)

Czy zasady prawa Unii, w szczególności swoboda świadczenia usług, oraz wyrok Trybunału w sprawie C-186/11 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one stałemu, określonemu jako „prewencyjne” odmawianiu lub karaniu transgranicznego pośrednictwa w przyjmowaniu zakładów sportowych, jeżeli działania te uzasadnia się tym, że w momencie podejmowania decyzji organ odmawiający nie mógł „stwierdzić w sposób jednoznaczny, tj. bez dalszego sprawdzania”, że pośrednictwo – pomijając zastrzeżenie monopolu państwowego – spełnia wszystkie materialne warunki udzielenia zezwolenia?

2)

Czy dyrektywę 98/34/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona karaniu pośredniczenia w przyjmowaniu zakładów sportowych za pośrednictwem automatów do zakładów bez niemieckiego zezwolenia na rzecz organizatora zakładów posiadającego licencję w innym państwie członkowskim, jeżeli ingerencje państwa są oparte na nienotyfikowanej Komisji ustawie konkretnego kraju związkowego, której treścią jest wygasła umowa państwowa w sprawie gier losowych („GlüStV”)?

3)

Czy art. 56 TFUE, obowiązek przejrzystości, zasadę równości oraz wynikający z prawa Unii zakaz gospodarki protekcyjnej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one karaniu pośrednictwa w przyjmowaniu zakładów sportowych bez niemieckiego zezwolenia na rzecz organizatora zakładów posiadającego licencję w innym państwie członkowskim Unii w przypadku, który odznacza się zawartą między krajami związkowymi na okres dziewięciu lat umową zmieniającą umowę państwową w sprawie gier losowych („GlüÄndStV”) zawierającą „klauzulę eksperymentalną dla zakładów sportowych”, która to umowa przewiduje na okres siedmiu lat teoretyczną możliwość udzielenia maksymalnie 20 koncesji również podmiotom niepaństwowym ze skutkiem legalizacji dla wszystkich niemieckich krajów związkowych jako niezbędny warunek udzielenia zezwolenia na pośrednictwo, jeżeli:

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/8

1)

Czy wykładni art. 17 dyrektywy 86/653 w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek (1) należy dokonywać w taki sposób, że zezwala on ustawodawcy krajowemu na ustanowienie regulacji, zgodnie z którą po rozwiązaniu umowy agencyjnej przedstawiciel handlowy ma prawo do świadczenia wyrównawczego z tytułu pozyskania klienteli, którego kwota nie może przekroczyć kwoty rocznego wynagrodzenia, a także czy w przypadku, gdy kwota tego świadczenia nie pokrywa całości rzeczywiście poniesionej szkody, przedstawiciel handlowy ma prawo do odszkodowania w wysokości różnicy pomiędzy kwotą rzeczywiście poniesionej szkody a kwotą wskazanej kompensaty?

2)

W szczególności, czy wykładni art. 17 [ust.] 2 [lit.] c) przedmiotowej dyrektywy należy dokonać w taki sposób, że warunkuje on przyznanie odszkodowania uzupełniającego do świadczenia wyrównawczego z tytułu pozyskania klienteli zaistnieniem uchybień zobowiązaniom umownym lub zaistnieniem zachowania noszącego znamiona nadużycia po stronie zleceniodawcy, które pozostawałoby w związku przyczynowym z dochodzonym odszkodowaniem, a także zaistnieniem szkody odrębnej od szkody pokrytej przez zryczałtowane świadczenie wyrównawcze z tytułu pozyskania klienteli?

3)

Czy w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na ostatnie pytanie uchybienie zobowiązaniom umownym powinno być inne niż jednostronne rozwiązanie umowy agencyjnej, takie jak na przykład: zastosowanie niewłaściwego okresu wypowiedzenia, przyznanie niewystarczającego odszkodowania z tytułu naruszenia okresu wypowiedzenia i niewystarczającego świadczenia wyrównawczego z tytułu pozyskania klienteli, zaistnienie istotnych powodów po stronie zleceniodawcy, nadużycie prawa do rozwiązania umowy lub wszelkie inne uchybienia, w szczególności praktykom handlowym?”

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/8

1)

Czy przewóz pasażerów otwartą szalupą po wodach śródlądowych Amsterdamu, w szczególności w celu oferowania rejsów statkiem w zamian za opłatę lub w celu wynajmu statku do organizacji imprez okolicznościowych, jak ma to miejsce w niniejszym przypadku, stanowi usługę, do której mają zastosowanie przepisy dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376, s. 36), z uwzględnieniem wyjątku przewidzianego w art. 2 ust. 2 lit. d) tej dyrektywy?

2)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy rozdział III dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376, s. 36) ma zastosowanie do czysto krajowych sytuacji oraz czy przy ocenie kwestii, czy rozdział ten znajduje zastosowanie, stosuje się orzecznictwo Trybunału dotyczące postanowień traktatu w zakresie swobody przedsiębiorczości i swobodnego przepływu usług w czysto krajowych sytuacjach?

3)

Jeżeli odpowiedź na pytanie drugie brzmi w ten sposób, że orzecznictwo Trybunału dotyczące postanowień traktatu w zakresie swobody przedsiębiorczości i swobodnego przepływu usług w czysto krajowej sytuacji stosuje się przy ocenie kwestii, czy rozdział III dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376, s. 36) ma zastosowanie, to:

4)

Czy z art. 11 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376, s. 36) wynika, że w przypadku gdy liczba zezwoleń jest ograniczona z powodu nadrzędnych względów interesu publicznego, należy również ograniczyć okres ważności zezwoleń także w świetle celu tej dyrektywy polegającego na zapewnieniu wolnego dostępu do rynku usług, czy też należy to do uznania właściwego organu państwa członkowskiego?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/9

1)

Czy rozdział III dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376, s. 36) ma zastosowanie do czysto krajowych sytuacji oraz czy przy ocenie kwestii, czy rozdział ten znajduje zastosowanie, stosuje się orzecznictwo Trybunału dotyczące postanowień traktatu w zakresie swobody przedsiębiorczości i swobodnego przepływu usług w czysto krajowych sytuacjach?

2)

Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze brzmi w ten sposób, że orzecznictwo Trybunału dotyczące postanowień traktatu w zakresie swobody przedsiębiorczości i swobodnego przepływu usług w czysto krajowej sytuacji stosuje się przy ocenie kwestii, czy rozdział III dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376, s. 36) ma zastosowanie, to:

3)

O ile usługodawca może się powołać na przepisy rozdziału III dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376, s. 36): czy art. 10 ust. 2 lit. c) tej dyrektywy stoi na przeszkodzie wymogowi takiemu jak wymóg będący przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, że właścicielowi domów publicznych z witryną okienną wolno wynajmować pokoje na godziny tylko prostytutkom, które są w stanie porozumieć się z osobą prowadzącą dom publiczny w zrozumiałym dla niej języku?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/10

1)

Czy mieszaniny aminokwasów takie jak te, których dotyczy spór (RM0630 lub RM0789), z których (w połączeniu z węglowodanami i tłuszczami) wyprodukowany jest środek spożywczy, którym zastępuje się substancję zasadniczo niezbędną do życia i obecną w normalnej diecie, ale w pojedynczych przypadkach wywołującą alergię, a przez co umożliwia się unikanie pogorszenia stanu zdrowia ze względu na alergie, łagodzenie, a nawet wyleczenie występujących już zmian chorobowych, należy zaliczyć do leków złożonych z dwóch lub więcej produktów zmieszanych do celów profilaktycznych lub terapeutycznych objętych pozycją 3003 Nomenklatury scalonej (1)?

W przypadku, gdy odpowiedź na pytanie pierwsze miałaby być negatywna:

2)

Czy te mieszaniny aminokwasów należy zaliczyć do przetworów spożywczych objętych pozycją 2106 Nomenklatury scalonej, które zgodnie z uwagą 1 lit. a) do działu 30 tej Nomenklatury są z niego wyłączone, ponieważ nie mają żadnego działania profilaktycznego lub terapeutycznego poza dostarczaniem pożywienia?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/11

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/11

1)

Czy zakresem stosowania dyrektywy 2010/18 (1) w sprawie „zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego” określonym w klauzuli 1 ust. 2 [tego porozumienia] objęty jest stosunek zatrudnienia członka-pracownika spółdzielni pracy, takiej jak ta podlegająca przepisom art. 80 hiszpańskiej Ley 27/99 de Cooperativas i art. art. 89 Ley 8/2003 de Cooperativas de la Comunidad Valenciana, który, mimo że wewnętrzne przepisy i orzecznictwo kwalifikują go jako „spółdzielczy”, może być uważany w obszarze prawa wspólnotowego za „umowę o pracę”?

W razie udzielenia przeczącej odpowiedzi na pierwsze pytanie, pomocniczo przedstawione zostaje drugie pytanie.

2)

Czy klauzulę 8 ust. 2 „zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego” (dyrektywa 2010/18), a dokładniej przepis, zgodnie z którym „wykonanie postanowień niniejszego porozumienia nie może stanowić uzasadnienia dla ograniczania ogólnego poziomu ochrony zapewnionej pracownikom w kwestiach, których dotyczy niniejsze porozumienie” należy interpretować w ten sposób, że w braku wyraźnego transponowania przez państwo członkowskie dyrektywy 2010/18 nie można ograniczyć zakresu ochrony, który to państwo samo ustaliło przy transpozycji poprzedniej dyrektywy 96/34 (2)?

Wyłącznie jeżeli odpowiedź na któreś z tych pytań będzie twierdząca, uznając, że dyrektywa 2010/18 ma zastosowanie do spółdzielczej umowy o pracę takiej jak umowa skarżącej, uzasadnione są – ze względów przedstawionych poniżej – następujące pytania.

3)

Czy klauzulę 6 nowego „zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego”, zawartego w dyrektywie 2010/18, należy interpretować w ten sposób, że wymaga ona, by transponujące ją wewnętrzne krajowe normy lub porozumienia zawierały i wyszczególniały obowiązki pracodawcy do „rozpatrzenia” wniosków swych pracowników lub pracownic „o zmianę ich godzin pracy lub organizacji czasu pracy” przy powrocie do pracy z urlopu rodzicielskiego, oraz „odpowiadania na nie” uwzględniając potrzeby zarówno własne, jak i pracowników, przy czym nie można uznać takiego obowiązku transpozycji za spełniony w drodze wewnętrznych przepisów lub przepisów spółdzielni, uzależniających skuteczność takiego prawa wyłącznie od uznania pracodawcy, decydującego, czy uwzględnić rzeczone wnioski, czy nie?

4)

Czy należy uznać, że klauzula 6 „zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego” – w świetle art. 3 dyrektywy [2010/18] i „przepisów końcowych” zawartych w klauzuli 8 porozumienia – ma w braku transpozycji „poziomą bezpośrednią skuteczność” z racji bycia minimalną normą wspólnotową?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/12

1)

Czy art. 56 Estatuto de los Trabajadores -Real Decreto Legislativo 1/1995 de 24 de marzo (kodeksu pracy – dekret królewski z mocą ustawy 1/1995 z dnia 24 marca), piąty przepis przejściowy Ley 3/2012, de 6 de julio, de medidas urgentes para la reforma del mercado laboral (ustawy 3/2012 z dnia 6 lipca o pilnych środkach w celu reformy rynku pracy) i art. 123 oraz 124 ust. 13 Ley Reguladora de la Jurisdicción Social -Ley 36/2011 de 10 de octubre- (ustawy regulującej sądownictwo ds. społecznych – ustawa 36/2011 z dnia 10 października) –(w drodze dorozumianego odesłania do wcześniejszych przepisów), są sprzeczne z art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – w wersji ujednoliconej – jeżeli przepisy te materialnie zwiększają odszkodowanie, na które zezwolono w decyzji Komisji w postępowaniu „State aid SA.35253 (2012/N) Spain. Restructuring and Recapitalisation of the BFA Group”?

2)

Czy sprzeczna z ww. prawem Unii oraz z decyzją Komisji Europejskiej wydaną w postępowaniu „State aid SA.35253 (2012/N) Spain. Restructuring and Recapitalisation of the BFA Group” jest taka wykładnia rzeczonych przepisów, która zezwalałaby sądowi na zmianę odszkodowania w przypadku orzeczenia o zasadności zwolnienia na minimalne ustawowe odszkodowanie ustalone w prawie krajowym?

3)

Czy sprzeczna z ww. prawem Unii oraz z decyzją Komisji Europejskiej wydaną w postępowaniu „State aid SA.35253 (2012/N) Spain. Restructuring and Recapitalisation of the BFA Group” jest taka wykładnia rzeczonych przepisów, która zezwalałaby sądowi na zmianę odszkodowania w przypadku orzeczenia o niezasadności zwolnienia do wysokości kwot ustalonych w porozumieniu w okresie negocjacji, o ile są one wyższe od minimalnego ustawowego odszkodowania lecz niższe od maksymalnego ustawowego odszkodowania?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/13

1)

Czy art. 56 Estatuto de los Trabajadores -Real Decreto Legislativo 1/1995 de 24 de marzo (kodeksu pracy – dekret królewski z mocą ustawy 1/1995 z dnia 24 marca), piąty przepis przejściowy Ley 3/2012, de 6 de julio, de medidas urgentes para la reforma del mercado laboral (ustawy 3/2012 z dnia 6 lipca o pilnych środkach w celu reformy rynku pracy) i art. 123 oraz 124 ust. 13 Ley Reguladora de la Jurisdicción Social -Ley 36/2011 de 10 de octubre- (ustawy regulującej sądownictwo ds. społecznych – ustawa 36/2011 z dnia 10 października) –(w drodze dorozumianego odesłania do wcześniejszych przepisów), są sprzeczne z art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – w wersji ujednoliconej – jeżeli przepisy te materialnie zwiększają odszkodowanie, na które zezwolono w decyzji Komisji w postępowaniu „State aid SA.35253 (2012/N) Spain. Restructuring and Recapitalisation of the BFA Group”?

2)

Czy sprzeczna z ww. prawem Unii oraz z decyzją Komisji Europejskiej wydaną w postępowaniu „State aid SA.35253 (2012/N) Spain. Restructuring and Recapitalisation of the BFA Group” jest taka wykładnia rzeczonych przepisów, która zezwalałaby sądowi na zmianę odszkodowania w przypadku orzeczenia o zasadności zwolnienia na minimalne ustawowe odszkodowanie ustalone w prawie krajowym?

3)

Czy sprzeczna z ww. prawem Unii oraz z decyzją Komisji Europejskiej wydaną w postępowaniu „State aid SA.35253 (2012/N) Spain. Restructuring and Recapitalisation of the BFA Group” jest taka wykładnia rzeczonych przepisów, która zezwalałaby sądowi na zmianę odszkodowania w przypadku orzeczenia o niezasadności zwolnienia do wysokości kwot ustalonych w porozumieniu w okresie negocjacji, o ile są one wyższe od minimalnego ustawowego odszkodowania lecz niższe od maksymalnego ustawowego odszkodowania?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/14

—

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (siódma izba) wydanego w dniu 13 maja 2014 r. w sprawach połączonych od T-458/10 do T-467/10 i T-471/10 Peter McBride i in. przeciwko Komisji Europejskiej;

—

oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności albo, w każdym wypadku, zarzutu pierwszego;

—

pomocniczo, przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania podniesionych przed nim zarzutów, w przedmiocie których Trybunał Unii Europejskiej nie zajął stanowiska; oraz

—

obciążenie skarżących w pierwszej instancji kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem.

Po pierwsze, Sąd błędnie zinterpretował i zastosował art. 266 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej „TFEU” lub „traktatem”) w związku z art. 263 TFEU oraz zasadę skuteczności, zasadę kompetencji powierzonych, zasadę pewności prawa, zasadę ciągłości porządku prawnego, zasadę stosowania prawa w czasie, zasadę uzasadnionych oczekiwań, a także zasady następstwa przepisów w czasie w zakresie, w jakim Sąd stwierdził nieważność niektórych decyzji Komisji wydanych w celu wykonania obowiązków nałożonych na nią w wyroku w sprawach połączonych do T-218/03 do T-241/03 Boyle i in. przeciwko Komisji oraz w wyroku w sprawach połączonych C-373/06 P, C-379/06 P i C-382/06 P Flaherty i in. przeciwko Komisji. W zaskarżonym wyroku stwierdzono, że Komisja miała obowiązek podjęcia stosownych środków w celu wykonania tych wyroków, lecz nie miała kompetencji w tym zakresie.

Po drugie, Sąd wystarczająco nie uzasadnił zaskarżonego wyroku oraz nie odniósł się do głównego argumentu Komisji (ani też do kwestii dopuszczalności jednej ze spraw). Tym samym naruszył art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/14

1)

Czy nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (1) muszą się bezpośrednio odnosić do zarezerwowanego lotu?

2)

W przypadku, jeżeli na pytanie 1 należy udzielić odpowiedzi przeczącej: Ile uprzednich przelotów samolotu, który ma być użyty do planowego lotu, ma znaczenie w odniesieniu do nadzwyczajnych okoliczności? Czy istnieje ograniczenie czasowe w odniesieniu do uwzględnienia nadzwyczajnych okoliczności dotyczących uprzednich przelotów? I jeśli tak, to jak należy je odmierzyć?

3)

W razie gdy nadzwyczajne okoliczności występujące przy uprzednich przelotach mają znaczenie dla późniejszego lotu: czy racjonalne środki, które powinien podjąć obsługujący przewoźnik lotniczy zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia, muszą odnosić się tylko do zapobiegania nadzwyczajnych okoliczności, czy także do uniknięcia dłuższego opóźnienia?

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/15

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 21 maja 2014 r. w sprawie T-519/09 Toshiba Corporation przeciwko Komisji Europejskiej w zakresie, w jakim Sąd oddalił skargę Toshiby o stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji Europejskiej w sprawie COMP/39.129 – Transformatory mocy, i stwierdzenie nieważności decyzji;

—

ewentualnie, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd zgodnie z oceną prawną zawartą w wyroku Trybunału Sprawiedliwości, a w każdym razie

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez Toshibę w postępowaniu przed Sądem.

—

Zarzut pierwszy: Toshiba twierdzi, że Sąd zastosował błędne kryterium prawne, gdy uznał, iż japońscy producenci transformatorów mocy byli potencjalnymi konkurentami na rynku EOG, po pierwsze na tej podstawie że ograniczenia w wejściu na rynek EOG nie były nie do pokonania, a po drugie na podstawie istniejącej umowy dżentelmeńskiej; zamiast tego Sąd winien był sprawdzić, czy japońscy producenci mieli faktycznie konkretną możliwość wejścia na rynek EOG i czy takie wejście stanowiło część ekonomicznie opłacalnej strategii. Z uwagi na brak potencjalnej konkurencji między japońskimi i europejskimi producentami umowa dżentelmeńska nie mogła naruszyć art. 81 WE, a Komisja nie była uprawniona do prowadzenia dochodzenia w sprawie. W związku z tym należy uchylić zaskarżony wyrok i stwierdzić nieważność spornej decyzji w odniesieniu do Toshiby.

—

Zarzut drugi: Toshiba podnosi, że Sąd wypaczył treść pisma, w którym inny uczestnik postępowania oświadczył, iż nie kwestionował ustaleń Komisji. Komisja uznała, że owo pismo zastąpiło wcześniejsze oświadczenie tego uczestnika potwierdzające, że nie dokonał on żadnej sprzedaży w EOG. Jednakże stanowi to wypaczenie dowodu, na którym Sąd oparł się, by uznać, iż ograniczenia w wejściu na rynek EOG nie były nie do pokonania. Toshiba podnosi w związku z tym, że należy uchylić zaskarżony wyrok i stwierdzić nieważność spornej decyzji.

—

Zarzut trzeci: Toshiba twierdzi, że Sad przedstawił wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie, zastosował błędne kryterium prawne w zakresie publicznego zdystansowania się od naruszenia i naruszył zasadę odpowiedzialności osobistej, gdy uznał, iż argumentacja Toshiby dotycząca braku jej udziału w spotkaniu w Zurichu w 2003 r. była „bezskuteczna”. Należy zatem uchylić zaskarżony wyrok i stwierdzić nieważność spornej decyzji w zakresie, w jakim uznano w nich, że Toshiba w dalszym ciągu brała udział w umowie dżentelmeńskiej aż do maja 2003 r.

—

Zarzut czwarty: Toshiba podnosi, że Sąd dokonał błędnej wykładni pkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, gdy uwzględnił udziały w rynku światowym celem ustalenia znaczenia uczestników w ramach naruszenia. Należy zatem uchylić zaskarżony wyrok i stwierdzić nieważność spornej decyzji w zakresie, w jakim obliczono w nich kwotę grzywny nałożonej na Toshibę na podstawie udziału Toshiby w rynku światowym, i należy odpowiednio obniżyć kwotę grzywny nałożonej na Toshibę.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/17

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Strona skarżąca i interwenient ponoszą swoje koszty postępowania oraz – każdy z nich – połowę kosztów strony pozwanej.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/17

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Strona skarżąca ponosi swoje koszty postępowania oraz koszty strony pozwanej.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/18

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Strona skarżąca i interwenient ponoszą swoje koszty postępowania oraz – każdy z nich – połowę koszty strony pozwanej.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/19

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Strona skarżąca ponosi koszty postępowania, w tym koszty strony pozwanej i interwenienta.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/19

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Strona skarżąca ponosi koszty postępowania, w tym koszty i wydatki strony pozwanej i interwenienta.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/20

—

stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 kwietnia 2014 r. w sprawach połączonych R 240/2013-5 i R 303/2013-5;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/21

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie R 1911/2013-4, ponieważ jest niezgodna z prawem i narusza obowiązujące przepisy prawne dotyczące wspólnotowego znaku towarowego; wydanie następnie wyroku zgodnie z żądaniami niniejszej skargi bądź ze względu na samoistny charakter odróżniający zgłoszonego trójwymiarowego znaku towarowego, bądź ze względu na charakter odróżniający uzyskany w następstwie używania; uwzględnienie niniejszej skargi i nakazanie zarejestrowania zgłoszenia trójwymiarowego wspólnotowego znaku towarowego nr 1 1 7 47  987 do klasy 30 klasyfikacji międzynarodowej, jako zgodnego z prawem i zasadnego;

—

po uwzględnieniu niniejszej skargi i po zarejestrowaniu omawianego znaku towarowego obciążenie OHIM kosztami postępowania i nakazanie zwrotu opłat za wniesienie odwołania uiszczonych na rzecz OHIM.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/21

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 13 maja 2014 r. w sprawie R 1859/2013-2 dotyczącej międzynarodowego znaku towarowego wskazującego Unię Europejską nr 0962191 i jej zmiana poprzez uznanie odwołania za zasadne i uwzględnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku;

—

obciążenie pozwanego i ewentualnie Renfro Corp. kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

—

Naruszenie art. 158 w związku z art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 158 w związku z art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/22

—

zmianę decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie R 1128/2013-4 w takim zakresie, że sprzeciw podlega odrzuceniu;

—

ewentualnie, stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie R 1128/2013-4;

—

obciążenie kosztami Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

—

naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

—

naruszenie art. 63 w zw. z zasadą 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia nr 2868/95

—

naruszenie art. 63 ust. 2, art. 75 i art. 76 rozporządzenia nr 207/2009

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/23

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 2 czerwca 2014 r. w sprawie R 303/2014-4;

—

obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) kosztami postępowania.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/24

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 23 kwietnia 2014 r. w sprawie R 1553/2013-1 w zakresie, oddalając odwołanie skarżącego potwierdzono decyzję Wydziału Sprzeciwów, na mocy której uwzględniono sprzeciw B 1 9 38  458 i częściowo odmówiono rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 1 0 1 81  154„MESSI” (znak graficzny);

—

obciążenie stron lub strony przeciwnej kosztami postępowania.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/25

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie R 941/2013-1;

—

obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Brauerei S. Riegele, Inh. Riegele KG kosztami postępowania.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/26

—

stwierdzenie, że Komisja w sposób naruszający prawo nie zainicjowała oceny oświadczeń zdrowotnych dotyczących substancji botanicznych przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) 1924/2006 (1) od dnia 1 sierpnia 2014 r.; oraz

—

tytułem żądania pomocniczego, stwierdzenie nieważności decyzji, która zdaniem strony skarżącej zawarta jest w piśmie Komisji z dnia 29 czerwca 2014 r., aby nie inicjować oceny oświadczeń zdrowotnych substancji botanicznych przez EFSA zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 13 przed dniem 1 sierpnia 2014 r.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/27

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie R 1118/2013-2 w zakresie, w jakim potwierdziła wygaśnięcie z powodu nieużywania prawa do wspólnotowego znaku towarowego „ZARA” nr 1 12  755 dla następujących usług z klasy 39: „usługi związane z transportem, dystrybucją (dostawą) towarów, w szczególności artykułów odzieżowych, obuwia i akcesoriów, perfum i kosmetyków”; stwierdzenie, że Izba Odwoławcza naruszyła art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009, dopuszczając się:

—

naruszenia prawa poprzez stwierdzenie, że franczyzobiorcy Inditexu stanowią integralną część wewnętrznej organizacji spółki, podczas gdy w rzeczywistości są to odrębne od grupy Inditexu jednostki prawne;

—

błędu w ocenie dowodów poprzez zarzucenie stronie skarżącej, że nie przedstawiła dowodów dotyczących wysokości obrotów generowanych z tytułu oferowania usług transportu w celu wykazania skierowanego na zewnątrz używania znaku towarowego, mimo że dowody te zostały przedstawione w postępowaniu odwoławczym;

—

obciążenie OHIM i, w razie wstąpienia do sprawy, Zainaba Ansella i Rogera Ansella kosztami postępowania.

29.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 339/27

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 7 maja 2014 r. w sprawie R 1735/12-1 i w konsekwencji oddalenie sprzeciwu wniesionego przez Aucar Trailer S.L oraz wznowienie postępowania w sprawie rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 9 6 90  314„Polycart A Whole Cart Full of Benefits” dla towarów objętych wnioskiem o ograniczenie wykazu towarów z dnia 16 listopada 2016 r., oddalając sprzeciw wniesiony wobec tej rejestracji;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.