21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Berlin-Brandenburg (Niemcy) w dniu 26 marca 2014 r. – TMK Europe GmbH przeciwko Hauptzollamt Frankfurt (Oder)

(Sprawa C-143/14)

2014/C 235/02

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Berlin-Brandenburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: TMK Europe GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Frankfurt (Oder)

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 2320/97 (1) z dnia 17 listopada 1997 r. nakładające ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących z Węgier, Polski, Rosji, Republiki Czeskiej, Rumunii oraz Republiki Słowackiej, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 1189/93 oraz kończące postępowanie w odniesieniu do takiego przywozu z Republiki Chorwacji jest nieważne, ponieważ Komisja nie uwzględniwszy wynikających z art. 3 ust. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 (2) z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej wymogów dotyczących ustalenia szkody, założyła istnienie takiej szkody, nie biorąc przy tym pod uwagę, że na podstawie przyjętej między innymi na podstawie art. 14 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 17 z dnia 6 lutego 1962 r., pierwszego rozporządzenia wprowadzającego w życie art. 81 i 82 Traktatu WE, lecz nieopublikowanej decyzji z dnia 25 listopada 1994 r. (sprawa IV/35.304) Komisja wszczęła dochodzenie w przedmiocie ewentualnego istnienia praktyk antykonkurencyjnych dotyczących rur ze stali niestopowej, które to praktyki mogą naruszać art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r. i art. 81 WE?

(1) Dz.U. L 322, s. 1.

(2) Dz.U. L 56, s. 1.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 31 marca 2014 r. – Bundesrepublik Deutschland przeciwko Nordzucker AG

(Sprawa C-148/14)

2014/C 235/03

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Bundesrepublik Deutschland

Strona pozwana: Nordzucker AG

Uczestnik postępowania: Der Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht

Pytania prejudycjalne

Czy art. 16 dyrektywy 2003/87 (1) należy interpretować w ten sposób, że kara za przekroczenie emisji musi zostać nałożona również wtedy, gdy operator przekazał do dnia 30 kwietnia danego roku liczbę uprawnień odpowiadającą całkowitym emisjom, które podał w pozytywnie zweryfikowanym przez kontrolera sprawozdaniu dotyczącym emisji z instalacji w poprzednim roku, jednakże właściwy organ stwierdza po dniu 30 kwietnia, iż całkowita ilość emisji została podana w zweryfikowanym sprawozdaniu błędnie na zbyt niskim poziomie, sprawozdanie to zostaje skorygowane i operator przekazuje dalsze uprawnienia w nowym terminie?

(1) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE, Dz.U. L 275, s. 32.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 10 kwietnia 2014 r. – Ralph Prankl

(Sprawa C-175/14)

2014/C 235/04

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ralph Prankl

Pozwany organ: Bundesfinanzgericht

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 7 ust. 1 i 2 oraz art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (1) w brzmieniu dyrektywy Rady 92/108/EWG (2) z dnia 14 grudnia 1992 r. należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, zgodnie z którymi podatek akcyzowy (podatek od wyrobów tytoniowych) w odniesieniu do towarów objętych podatkiem akcyzowym (papierosy), które w (pierwszym) państwie członkowskim zostały wprowadzone do konsumpcji i bez zastosowania dokumentu towarzyszącego zgodnie z art. 7 ust. 4 tej dyrektywy zostały przetransportowane drogą lądową przez jedno albo kilka państw członkowskich (państwa członkowskie tranzytu) do dalszego państwa członkowskiego (państwo członkowskie przeznaczenia) w celu sprzedaży w państwie członkowskim przeznaczenia, jest również pobierany w państwie członkowskim tranzytu?

(1) Dz.U. L 76, s.1

(2) Dyrektywa Rady 92/108/EWG z dnia 14 grudnia 1992 r. zmieniająca dyrektywę Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania; Dz.U. L 390, s.124.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State van België (Belgia) w dniu 10 kwietnia 2014 r. – Joris Van Hauthem, Ann Frans przeciwko Vlaamse Gemeenschap

(Sprawa C-176/14)

2014/C 235/05

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State van België

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Joris Van Hauthem, Ann Frans

Strona pozwana: Vlaamse Gemeenschap

Pytania prejudycjalne

Czy art. 10 załącznika I do umowy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską, z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób, podpisanego – wraz z załącznikami I, II i III, Protokołami oraz Aktem Końcowym, podpisanymi w Luksemburgu w dniu 21 czerwca 1999 r. (1), należy interpretować w ten sposób, że ma on na celu wykluczenie zatrudnienia na stanowiskach tego samego rodzaju co art. 45 ust. 4 TFUE i art. 24 ust. 4 porozumienia EOG?

Czy art. 14 dyrektywy Rady 2003/109/WE (2) z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi należy interpretować w ten sposób, że w przypadku braku specjalnego wykluczenia możliwości wykonywania działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 3 będący obywatelem państwa trzeciego rezydent długoterminowy uzyskuje nieograniczony dostęp do belgijskiego rynku pracy, łącznie z dostępem do stanowisk, na których zatrudnienia można na podstawie art. 11 ust. 1 lit. a) lub art. 11 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2003/109 odmówić długotrwałym rezydentom Belgii lub w odniesieniu do których możliwe jest wykluczenie obywateli państw należących do EOG na podstawie art. 45 ust. 4 TFUE lub art. 28 ust. 4 porozumienia EOG?

Czy art. 6 i 7 decyzji nr 1/80 września 1980 r. (3) w sprawie rozwoju stowarzyszenia, wydanej przez Radę Stowarzyszenia powołaną na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, podpisanego w dniu 12 września 1963 r. w Ankarze przez Republikę Turcji z jednej strony i przez państwa członkowskie EWG oraz Wspólnotę z drugiej strony, który został zawarty, zatwierdzony i ratyfikowany w imieniu tej ostatniej decyzją Rady 64/732/EWG z dnia 23 grudnia 1963 r. należy interpretować w ten sposób, że wyrażenia „swobodn[y] dostę[p] do dowolnej pracy najemnej”, „swobodn[y] dostę[p] do dowolnej pracy najemnej” i „dowoln[a] ofert[a] pracy” obejmują również zatrudnienie na wszelkiego rodzaju stanowiskach w ramach administracji publicznej, czy też do stosowania tych przepisów mają w drodze analogii zastosowanie ograniczenia, o których mowa w art. 45 ust. 4 TFUE i art. 28 ust. 4 porozumienia EOG lub ograniczenia, o których mowa w art. 11 dyrektywy 2003/109?

Czy art. 7 decyzji nr 1/80 należy interpretować w ten sposób, że również członkowie rodziny pracownika tureckiego, spełniający wszystkie warunki określone w tym przepisie, mają – niezależnie od ich przynależności państwowej – dostęp do zatrudnienia na wszelkiego rodzaju stanowiskach w administracji państwowej, czy też mają do nich w drodze analogii zastosowanie ograniczenia, o których mowa w art. 45 ust. 4 TFUE i art. 28 ust. 4 porozumienia EOG lub ograniczenia, o których mowa w art. 11 dyrektywy 2003/109?

Czy w ramach postępowania sądowego wszczętego przez obywatela zaskarżającego środek o zasięgu ogólnym, przyznający obywatelom tureckim i członkom ich rodzin zgodnie z decyzją nr 1/80, ale nie uwzględniając przepisów prawa krajowego wyższej rangi, dostęp do zatrudnienia na pewnych rodzajach stanowisk w administracji publicznej sąd krajowy może powołać się na tę decyzję, mimo iż nie została ona oficjalnie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej?

6)	Czy dla odpowiedzi na poprzednie pytanie ma znaczenie, że skarżący powołuje się przy tym na interes związany ze sprawowaną przez niego funkcją członka parlamentu Flandrii, w związku z czym nie może być on traktowany jak zwykły obywatel?

(1) Dz.U. 2002, L 114, s. 6.

(2) Dyrektywa z dnia 25 listopada 2003 r. (Dz.U. 2004, L 16, s. 44).

(3) Decyzja z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia, wydana przez Radę Stowarzyszenia powołaną na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Sibiu (Rumunia) w dniu 22 kwietnia 2014 r. – Silvia Georgiana Câmpean przeciwko Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Mediaș, Administrația Fondului pentru Mediu

(Sprawa C-200/14)

2014/C 235/06

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Sibiu

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Silvia Georgiana Câmpean

Strona pozwana: Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Mediaș, Administrația Fondului pentru Mediu

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 17, 20, art. 21 ust. 1, art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ustanowioną w orzecznictwie Trybunału zasadę zwrotu podatków zakazanych na podstawie prawa Unii, rekomendację 16/2003 Komitetu Ministrów Rady Europy i rezolucję nr 1787/2011 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy należy interpretować w ten sposób, że stoją na przeszkodzie uregulowaniu takiemu jak art. XV OUG nr 8/2014?

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Català de Contractes del Sector Públic (Hiszpania) w dniu 23 kwietnia 2014 r. – Consorci Sanitari del Maresme przeciwko Corporació de Salut del Maresme i la Selva

(Sprawa C-203/14)

2014/C 235/07

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Català de Contractes del Sector Públic

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Consorci Sanitari del Maresme

Strona pozwana: Corporació de Salut del Maresme i la Selva

Pytania prejudycjalne

1)	Czy zgodnie z dyrektywą 2004/18/WE (1)[Parlamentu Europejskiego i Rady] z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi administrację publiczną należy uznać za podmioty publiczne?

2)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy zgodnie z ww. dyrektywą 2004/18/WE z dnia 31 marca 2004 r. administrację publiczną należy uznać za wykonawców a tym samym może ona uczestniczyć w procedurach przetargowych?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy zgodnie z ww. dyrektywą 2004/18/WE z dnia 31 marca 2004 r. administracja publiczna może i powinna być uwzględniona w urzędowych wykazach zatwierdzonych przedsiębiorców budowlanych, dostawców lub usługodawców albo w ich certyfikacji przez publiczne lub prywatne instytucje certyfikacyjne, znanej w prawie hiszpańskim jako system klasyfikacji działalności gospodarczej?

Czy zgodnie z ww. dyrektywą 2004/18/WE z dnia 31 marca 2004 r. doszło do niewłaściwej transpozycji wspomnianej dyrektywy w drodze Real Decreto Legislativo 3/2011, de 14 de noviembre, por el que se aprueba el Texto Refundido de la Ley de Contratos del Sector Público (królewskiego dekretu ustawodawczego 3/2011 z dnia 14 listopada, w którym zatwierdza się jednolity tekst ustawy w sprawie zamówień publicznych) do krajowego ustawodawstwa hiszpańskiego, a jeżeli ma to miejsce, czy hiszpański prawodawca ograniczył w drodze art. 62 i 65 wspomnianego królewskiego dekretu ustawodawczego 3/2011 z dnia 14 listopada dostęp administracji publicznej do rejestru klasyfikacji działalności gospodarczej?

W sytuacji gdy administracja publiczna może uczestniczyć w procedurach przetargowych, lecz nie może być wpisana do klasyfikacji działalności gospodarczej – zgodnie ze wspomnianą dyrektywą 2004/18/WE z dnia 31 marca 2004 r. – wskazanie, jakie są środki służące do wykazania jej zdolności do zawierania umów.

(1) Dz.U. L 134, s. 114.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice, Chancery Division (Zjednoczone Królestwo) w dniu 28 kwietnia 2014 r. – Société de Produits Nestlé SA przeciwko Cadbury UK Ltd

(Sprawa C-215/14)

2014/C 235/08

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Justice, Chancery Division (England and Wales)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Société de Produits Nestlé

Strona pozwana: Cadbury UK Ltd

Pytania prejudycjalne

Czy w celu ustalenia, czy znak towarowy w następstwie jego używania uzyskał charakter odróżniający w rozumieniu art. 3 ust. 3 dyrektywy 2008/95/WE (1) wystarczy, aby zgłaszający udowodnił, że w odpowiedniej dacie znaczna część zainteresowanego kręgu odbiorców rozpoznaje znak i kojarzy go z towarami zgłaszającego w tym znaczeniu, że gdyby mieli oni stwierdzić, kto sprzedaje towary opatrzone tym znakiem, wskazaliby zgłaszającego, czy też zgłaszający musi udowodnić, że znaczna część zainteresowanego kręgu odbiorców kieruje się znakiem (w odróżnieniu od wszelkich innych znaków towarowych, które mogą być też obecne na rynku) jako wskazującym pochodzenie towarów?

Czy w przypadku, gdy kształt jest tworzony przez trzy zasadnicze właściwości, przy czym jedna z nich wynika z charakteru samych towarów, a dwie pozostałe są niezbędne do uzyskania efektu technicznego, to art. 3 ust. 1 lit. e) pkt (i) lub pkt (ii) dyrektywy 2008/95/WE wyklucza rejestrację tego kształtu jako znaku towarowego?

3)	Czy art. 3 ust. 1 lit. e) pkt (ii) dyrektywy 2008/95/WE należy interpretować w ten sposób, że wyklucza on rejestrację kształtów, które są niezbędne do uzyskania efektu technicznego w odniesieniu do sposobu, w jaki towary są wytwarzane, w przeciwieństwie do sposobu, w jaki funkcjonują?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, Dz.U. L 229, s. 25.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/6

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. w sprawie T-256/11 Ahmed Abdelaziz Ezz, Abla Mohammed Fawzi Ali Ahmed, Khadiga Ahmed Ahmed Kamel Yassin, Shahinaz Abdel Azizabdel Wahab Al Naggar przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 5 maja 2014 r. przez Ahmeda Abdelaziza Ezza, Ablę Mohammeda Fawziego Aliego Ahmeda, Khadigę Ahmeda Ahmeda Kamela Yassina, Shahinaza Abdela Azizabdela Wahaba Al Naggara

(Sprawa C-220/14 P)

2014/C 235/09

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Ahmed Abdelaziz Ezz, Abla Mohammed Fawzi Ali Ahmed, Khadiga Ahmed Ahmed Kamel Yassin, Shahinaz Abdel Azizabdel Wahab Al Naggar (przedstawiciele: I. Burton, J. Binns, solicitors, J. Lewis QC, B. Kennelly, J. Pobjoy, barristers)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 28 lutego 2014 r. w sprawie T-256/11;

—	stwierdzenie nieważności decyzji 2011/172/WPZiB (1) z dnia 21 marca 2011 r. i rozporządzenia nr 270/2011 (2) z dnia 21 marca 2011 r. w zakresie, w jakim te akty stosują się do wnoszących odwołanie;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem; oraz

—	podjęcie wszelkich innych środków, które Trybunał uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 20 maja 2011 r. wnoszący odwołanie zwrócili się do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji i rozporządzenia w zakresie, w jakim akty te stosują się do wnoszących odwołanie („skarga”). Sąd oddalił skargę. Wnoszący odwołanie utrzymują, że czyniąc to, Sąd naruszył prawo z następujących powodów:

1)	Zarzut pierwszy: Sąd błędnie ustalił, że decyzja został zgodnie z prawem wydana na podstawie art. 29 TUE.

2)	Zarzut drugi: Sąd błędnie ustalił, że powód nałożenia środków ograniczających przeciwko każdemu z wnoszących odwołanie był uzasadniony lub spełniał kryteria prawne umieszczenia w wykazie określone w art. 1 ust. 1 decyzji i art. 2 ust. 1 rozporządzenia.

3)	Zarzut trzeci: Sąd błędnie ustalił, że Rada wywiązała się z obowiązku uzasadnienia.

4)	Zarzut czwarty: Sąd błędnie zbadał zarzuty wnoszących odwołanie w odniesieniu do naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej.

5)	Zarzut piąty: Sąd błędnie ustalił, że ingerencja w przysługującą wnoszącym odwołanie własność lub swobodę prowadzenia działalności gospodarczej jest proporcjonalna.

6)	Zarzut szósty: Sąd błędnie ustalił, że Rada nie dopuściła się „oczywistego błędu w ocenie”.

(1) Dz.U. L 76, s. 63.

(2) Dz.U. L 76, s. 4.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/7

Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. w sprawie T-490/13 GJ przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, wniesione w dniu 7 maja 2014 r. przez H

(Sprawa C-221/14 P)

2014/C 235/10

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: H (przedstawiciel: S. Sagias, Δικηγόρος)

Druga strona postępowania: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—	przekazanie sprawy Sądowi, aby w efekcie sprawa została rozpoznana przed nim w pierwszej instancji lub, w przeciwnym razie, uwzględnienie w pełni żądań przedstawionych w pierwszej instancji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz kosztami niniejszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnoszący je podnosi trzy zarzuty względem postanowienia Sądu z dnia 27 lutego 2014 r.

W swoim pierwszym zarzucie wnoszący odwołanie wskazuje w pierwszej kolejności, że Sąd dokonał błędnej wykładni art. 263 TFUE, art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego (1), jak również art. 2 i 35 wspólnych zasad ubezpieczenia urzędników Wspólnot Europejskich od ryzyka wypadku i choroby zawodowej. Wnoszący odwołanie uważa po pierwsze, że zaskarżone postanowienie jest dotknięte błędem co do prawa, ponieważ Sąd orzekł, iż skargi byłych członków Trybunału na akty niekorzystne w obszarze wspólnego ubezpieczenia urzędników (RCAM) wchodzą w zakres wyłącznie art. 263 TFUE i powinny zostać wniesione w terminie dwóch miesięcy, o którym mowa w tym przepisie. Po drugie Sąd dopuścił się naruszenia prawa, gdy uznał, że art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego nie znajduje zastosowania wobec członków i byłych członków Trybunału.

W swoim drugim zarzucie wnoszący odwołanie podnosi następnie, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa, gdy odmówił zastosowania orzecznictwa dotyczącego usprawiedliwionego błędu.

W swoim trzecim zarzucie wnoszący odwołanie wskazuje wreszcie, że zastosowanie art. 111 regulaminu postępowania przed Sądem jest dotknięte błędem co do prawa oraz nieprawidłowością proceduralną. Wnoszący odwołanie kwestionuje bowiem okoliczność, że wniesiona do Sądu skarga została zakwalifikowana jako „oczywiście” niedopuszczalna, co uniemożliwiło przedstawienie uzasadnienia utrzymywanej niedopuszczalności. Sąd naruszył również prawo wnoszącego odwołanie do rzetelnego procesu, jego prawo do obrony, a w szczególności prawo do bycia wysłuchanym i prawo do skutecznego środka prawnego z naruszeniem art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniające regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich oraz warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot (Dz.U. L 124, s. 1).

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 7 maja 2014 r. – Konstantinos Maistrellis przeciwko Ypourgos Dikaiosynis, Diafaneias kai Anthropinon Dikaiomaton

(Sprawa C-222/14)

2014/C 235/11

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Symvoulio tis Epikrateias (Rada Stanu, Grecja)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Konstantinos Maistrellis

Strona pozwana: Ypourgos Dikaiosynis Diafaneias kai Anthropinon Dikaiomaton (ministerstwo sprawiedliwości, przejrzystości i praw człowieka)

Pytanie prejudycjalne

Czy przepisy dyrektywy 96/34/WE (1) i dyrektywy 2006/54/WE (2), które mają zastosowanie w niniejszym przypadku, powinny być interpretowane w ten sposób, iż stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, które – tak jak sporny przepis art. 53 ust. 3 akapit trzeci ustawy 3528/2007 – przewidują, że jeżeli żona urzędnika nie pracuje lub nie wykonuje żadnego zawodu, jej małżonek nie ma prawa do urlopu rodzicielskiego, chyba że z powodu poważnej choroby lub niepełnosprawności zostanie ona uznana za niezdolną do sprostania potrzebom związanym z wychowywaniem dziecka?

(1) Dyrektywa Rady 96/34/WE z dnia 31 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (Dz.U. L 145, s. 4).

(2) Dyrektywa 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (Dz.U. L 204, s. 23).

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 12 maja 2014 r. – Portmeirion Group UK Ltd przeciwko The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawa C-232/14)

2014/C 235/12

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

First-tier Tribunal (Tax Chamber)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Portmeirion Group UK Ltd

Strona pozwana: The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

Pytania prejudycjalne

Czy zaskarżone rozporządzenie (rozporządzenie Rady nr 412/2013 (1)) jest niezgodne z prawem Unii Europejskiej z tego względu, że:

(i)	dotknięte jest oczywistym błędem w ocenie w odniesieniu do definicji produktu objętego postępowaniem, co powoduje nieważność ustaleń dokonanych w ramach dochodzenia antydumpingowego; oraz

(ii)	nie zostało w odpowiedni sposób uzasadnione w rozumieniu art. 296 TFUE?

(1) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 412/2013 z dnia 13 maja 2013 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Dz.U. L 131, s. 1.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Barcelona (Hiszpania) w dniu 13 maja 2014 r. – Safe Interenvios, S.A. przeciwko Liberbank, S.A. i in.

(Sprawa C-235/14)

2014/C 235/13

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Safe Interenvios, S.A.

Strona pozwana: Liberbank, S.A., Banco de Sabadell, S.A. i Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A.

Pytania prejudycjalne

W przedmiocie wykładni art. 11 ust. 1 dyrektywy 2005/60/WE (1):

W związku z przepisami art. 7 samej dyrektywy, czy prawodawca wspólnotowy pragnął ustanowić rzeczywisty wyjątek od możliwości podjęcia przez instytucje kredytowe środków należytej staranności wobec swoich własnych klientów, gdy oni sami są instytucjami płatniczymi, które ze swej strony podlegają własnemu systemowi nadzoru, czy też zwykłe zezwolenie na zastosowanie wyjątku?

b)	W związku z przepisami art. 5 samej dyrektywy, czy ustawodawca krajowy może transponować wyjątek ustanowiony we wskazanych przepisach w sposób odmienny od ich własnej treści?

c)	Czy wyjątek ustanowiony w art. 11 ust. 1 znajduje również zastosowanie do środków wzmożonej należytej staranności, na tych samych zasadach jak do środków należytej staranności?

Ewentualnie, w razie gdyby odpowiedź na poprzednie pytania dopuszczała możliwość podejmowania przez instytucje kredytowe środków należytej staranności i środków wzmożonej należytej staranności wobec instytucji płatniczych:

Jak dalece sięga możliwość nadzorowania przez instytucje kredytowe działalności instytucji płatniczych? Czy można uznać, że są one upoważnione na mocy przepisów dyrektywy 2005/60/WE do nadzorowania procedur i środków należytej staranności przyjmowanych ze swej strony przez instytucje płatnicze, czy też uprawnienie takie przysługuje wyłącznie organom publicznym, o których mowa w dyrektywie 2007/64/WE (2), czyli w tym przypadku Banco de España?

Czy stosowanie uprawnienia do podejmowania środków wymaga ze strony instytucji kredytowych jakiegoś szczególnego uzasadnienia dającego się wywieść z czynności instytucji płatniczej, czy też można je stosować na zasadzie ogólnej, z tej tylko racji, że instytucja płatnicza zajmuje się działalnością obarczoną ryzykiem, jaką stanowi wysyłka przekazów za granicę?

Gdyby uznano, że wymagane jest konkretne uzasadnienie, by instytucje kredytowe mogły podjąć środki staranności wobec instytucji płatniczych:

i.	Co do jakich zachowań należy uznać, że są istotne i że powinna na nie zwracać uwagę instytucja bankowa w celu pojęcia środków należytej staranności?

ii.	Czy można uznać, że instytucja kredytowa może być w tym celu uprawniona do oceny środków należytej staranności stosowanych przez instytucję płatniczą w jej własnych procedurach?

iii.	Czy skorzystanie z tego uprawnienia wymaga, by instytucja bankowa była w stanie wykryć w działaniach instytucji płatniczej jakieś zachowanie wzbudzające podejrzenie, że ta ostatnia współdziała w praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu?

Ponadto w razie uznania, że instytucje kredytowe są uprawnione do podejmowania środków wzmożonej należytej staranności wobec instytucji płatniczych:

a)	Czy można dopuścić, by do tych środków zaliczało się wymaganie przekazania danych dotyczących tożsamości wszystkich klientów, od których pochodzą przekazywane środki, a także tożsamości ich adresatów?

Czy obowiązek udostępnienia przez instytucje płatnicze danych swoich klientów instytucjom kredytowym, z którymi zmuszone są współpracować i z którymi jednocześnie konkurują na rynku, jest zgodny z dyrektywą 95/46/WE (3) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych?

(1) Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309, s. 15).

(2) Dyrektywa 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniająca dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylająca dyrektywę 97/5/WE (Dz.U. L 319, s. 1).

(3) Dz.U. L 281, s. 31.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/10

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-238/14)

2014/C 235/14

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Enegren i D. Martin, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że utrzymując odstępstwa od środków mających na celu zapobieganie nadużywaniu kolejnych umów o pracę na czas określony zawieranych z pracownikami przemysłu rozrywkowego wykonującymi pracę o charakterze dorywczym Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy klauzuli 5 załącznika do dyrektywy Rady 1999/70/WE dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (1);

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Utrzymując odstępstwa od środków mających na celu zapobieganie nadużywaniu kolejnych umów o pracę na czas określony zawieranych z pracownikami przemysłu rozrywkowego wykonującymi pracę o charakterze dorywczym Luksemburg naruszył klauzulę 5 porozumienia ramowego.

Komisja uważa, że w odniesieniu do tej kategorii pracowników prawo luksemburskie nie określa żadnej obiektywnej przyczyny pozwalającej na zapobieganie nadużywaniu kolejnych umów o pracę na czas określony, co stanowi naruszenie klauzuli 5 ust. 1 lit. a) rozpatrywanego porozumienia ramowego.

(1) Dz.U. L 175, s. 43.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta förvaltningsdomstolen (Szwecja) w dniu 23 maja 2014 r. – Pensioenfonds Metaal en Technie przeciwko Skatteverket

(Sprawa C-252/14)

2014/C 235/15

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Högsta förvaltningsdomstolen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Pensioenfonds Metaal en Technie

Druga strona postępowania: Skatteverket

Pytania prejudycjalne

Czy art. 63 TFEU stoi na przeszkodzie uregulowaniom krajowym, zgodnie z którymi w sytuacji gdy udziałowiec (akcjonariusz) jest rezydentem innego państwa członkowskiego dywidenda wypłacana przez spółkę będącą rezydentem podlega opodatkowaniu u źródła, podczas gdy dywidendy takie – wypłacane udziałowcom (akcjonariuszom) będącym rezydentami – podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem obliczanym na podstawie fikcyjnego dochodu, który w założeniu ostatecznie ma odpowiadać normalnemu opodatkowaniu całości dochodów kapitałowych tego udziałowca (akcjonariusza)?

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/11

Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2014 r. – Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-263/14)

2014/C 235/16

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: R. Passos, A. Caiola, M. Allik, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/198/WPZiB z dnia 10 marca 2014 r. w sprawie podpisania i zawarcia Umowy między Unią Europejską a Zjednoczoną Republiką Tanzanii w sprawie warunków przekazywania przez siły morskie dowodzone przez Unię Europejską do Zjednoczonej Republiki Tanzanii osób podejrzanych o piractwo i zajętego w związku z tym mienia (1);

—	utrzymanie w mocy skutków decyzji Rady 2014/198/WPZiB z dnia 10 marca 2014 r. do chwili jej zastąpienia;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Parlamentu Europejskiego decyzja Rady 2014/198/WPZiB z dnia 10 marca 2014 r. w sprawie podpisania i zawarcia Umowy między Unią Europejską a Zjednoczoną Republiką Tanzanii w sprawie warunków przekazywania przez siły morskie dowodzone przez Unię Europejską do Zjednoczonej Republiki Tanzanii osób podejrzanych o piractwo i zajętego w związku z tym mienia jest nieważna, gdyż nie dotyczy ona wyłącznie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, jak wyraźne przewiduje to art. 218 ust. 6 akapit drugi TFUE.

Parlament Europejski uważa, że umowa między Unią Europejską a Republiką Tanzanii dotyczy także współpracy sądowej w sprawach karnych oraz współpracy policyjnej, obejmując tym samym dziedziny, do który ma zastosowanie zwykła procedura ustawodawcza.

Z tego względu umowa powinna była zostać zawarta w oparciu o podstawy materialnoprawne, którymi są art. 37 TUE oraz art. 82 i 87 TFUE, po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego zgodnie z art. 218 ust. 6 lit. a) ppkt (v) TFUE.

Tym samym Rada naruszyła traktaty poprzez pominięcie właściwej podstawy prawnej dla zawarcia tej umowy.

Ponadto Parlament Europejski uważa, że Rada naruszyła art. 218 ust. 10 TFUE, gdyż nie informowała Parlamentu w pełni i natychmiast na wszystkich etapach negocjacji i zawarcia umowy.

W razie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji przez Trybunał Sprawiedliwości Parlament Europejski wnosi jednakże, by Trybunał skorzystał ze swojego uprawnienia do utrzymania skutków zaskarżonej decyzji zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE do chwili zastąpienia tej decyzji.

(1) Dz.U. L 108, s. 1.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/13

Wyrok Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Sedghi i Azizi przeciwko Radzie

(Sprawa T-66/12) (1)

((Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Wykreślenie z wykazu osób i podmiotów, których te środki dotyczą - Skarga o stwierdzenie nieważności - Interes prawny - Dopuszczalność - Obowiązek uzasadnienia - Błąd w ocenie))

2014/C 235/17

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ali Sedghi (Teheran, Iran) i Ahmad Azizi (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Gadhia, S. Ashley, solicitors, D. Wyatt, QC, i M. Lester, barrister, następnie S. Ashley, D. Wyatt, M. Lester, A. Irvine i S. Jeffrey, solicitors, i wreszcie S. Ashley, D. Wyatt, M. Lester, A. Irvine i S. Millar, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo M. Bishop, I. Rodios i B. Driessen, następnie M. Bishop i I. Rodios, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem głównym, żądanie stwierdzenia nieważności ze skutkiem natychmiastowym decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżących, i posiłkowo, żądanie uznania za niemające zastosowanie wobec A. Aziziego art. 19 ust. 1 lit. b) i art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1) oraz art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012.

Sentencja

Stwierdza się nieważność w zakresie, w jakim dotyczą Aliego Sedghiego i Ahmada Aziziego:

—	decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu;

—	rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu;

—	rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010.

2)	W pozostałym zakresie postępowanie zostaje umorzone.

3)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 109 z 14.4.2012.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/14

Wyrok Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Sina Bank przeciwko Radzie

(Sprawa T-67/12) (1)

((Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akty niepodlegające zaskarżeniu - Niedopuszczalność - Prawo do obrony))

2014/C 235/18

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sina Bank (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci B. Mettetal i C. Wucher-North)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen i D. Gicheva, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądnie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71) w zakresie, w jakim po dokonaniu przeglądu utrzymano w niej wpis nazwy skarżącej w załączniku II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), zmienionej decyzją Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. (Dz.U. L 281, s. 81), oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11) w zakresie, w jakim po dokonaniu przeglądu utrzymano w nim wpis nazwy skarżącej w załączniku VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), a po drugie, art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010 oraz art. 19 ust. 1 lit. b) i art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji 2010/413 w zakresie, w jakich przepisy te dotyczą skarżącej.

Sentencja

Skarga zostaje odrzucona jako wniesiona do sądu niewłaściwego do jej rozpoznania w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenie nieważności art. 19 ust. 1 lit. b) i art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, oraz jako niedopuszczalna w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia nieważności art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007.

Stwierdza się nieważność decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu w zakresie, w jakim w aktach tych po dokonaniu przeglądu utrzymano wpis nazwy Sina Bank, odpowiednio, w załączniku II do decyzji 2010/413, zmienionej decyzją Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413, oraz w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa cztery piąte własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez Sina Bank.

4)	Sina Bank pokrywa jedną piątą własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez Radę.

(1) Dz.U. C 109 z 14.4.2012.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/15

Wyrok Sądu z dnia Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Hemmati przeciwko Radzie

(Sprawa T-68/12) (1)

((Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Zakaz wjazdu i przejazdu - Skarga o stwierdzenie nieważności - Interes prawny - Dopuszczalność - Obowiązek uzasadnienia))

2014/C 235/19

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Abdolnaser Hemmati (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci B. Mettetal i C. Wucher-North)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen i D. Gicheva, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądnie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71) w zakresie, w jakim na jej podstawie umieszczono nazwisko skarżącego w załączniku II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11) w zakresie, w jakim na jego podstawie umieszczono nazwisko skarżącego w załączniku VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), a po drugie, art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010 oraz art. 19 ust. 1 lit. b) i art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji 2010/413 w zakresie, w jakich przepisy te dotyczą skarżącego.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w zakresie, w jakim na jej podstawie nazwisko Abdolnasera Hemmatiego zostało umieszczone w załączniku II do decyzji 2010/413, oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w zakresie, w jakim na jego podstawie nazwisko A. Hemmatiego zostało umieszczone w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa cztery piąte własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez A. Hemmatiego.

4)	A. Hemmati pokrywa jedną piątą własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez Radę.

(1) Dz.U. C 109 z 14.4.2012.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/16

Wyrok Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Free przeciwko OHIM – Conradi + Kaiser (FreeLounge)

(Sprawa T-161/12) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego FreeLounge - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy free LA LIBERTÉ N’A PAS DE PRIX, wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy FREE, firma FREE i nazwa domenyFREE.FR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Kompetencje o charakterze reformatoryjnym))

2014/C 235/20

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Free SAS (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat Y. Coursin)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Conradi + Kaiser GmbH (Kleinmaischeid, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 25 stycznia 2012 r. (sprawa R 437/2011-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Free SAS a Conradi + Kaiser GmbH.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory (OHIM) z dnia 25 stycznia 2012 r. (sprawa R 437/2011-2), w zakresie w jakim stwierdzono w niej, że usługi publikacji elektronicznych online książek i periodyków oraz usługi publikacji periodyków i książek w formie elektronicznej, również w Internecie, należące do klasy 41 i objęte zgłoszeniem do rejestracji nie są podobne do usług rozpowszechniania informacji drogą elektroniczną, zwłaszcza do celów globalnej sieci łączności typu Internet, należących do klasy 38 i objętych wcześniejszym znakiem towarowym.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 194 z 30.6.2012.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/16

Wyrok Sądu z dnia 5 czerwca 2014 r. – European Drinks przeciwko OHIM – Alexandrion Grup Romania (Dracula Bite i DRACULA BITE)

(Sprawy od T-495/12 do T-497/12) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznych wspólnotowych znaków towarowych Dracula Bite i DRACULA BITE - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy Dracula - Brak rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2014/C 235/21

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Drinks SA (Ştei, Rumunia) (przedstawiciel: adwokat V. von Bomhard)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: SC Alexandrion Grup Romania Srl (Pleasa, Rumunia) (przedstawiciele: adwokaci M. Niculeasa, G. Trantea i B. Mărculeţ)

Przedmiot

Trzy skargi na trzy decyzje Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 6 września 2012 r. (sprawy R 680/2011-4, R 682/2011-4 i R 679/2011-4),) dotyczące trzech postępowań w sprawie sprzeciwu między European Drinks SA a SC Alexandrion Grup Romania Srl.

Sentencja

1)	Sprawy T-495/12, T-496/12 i T-497/12 zostają połączone do celu wydania wyroku.

2)	Skargi zostają oddalone.

3)	European Drinks SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/17

Wyrok Sądu z dnia 5 czerwca 2014 r. – Brune przeciwko Komisji

(Sprawa T-269/13 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Zatrudnienie - Konkurs otwarty - Nieumieszczenie na liście rezerwy kadrowej - Nowa decyzja Komisji wydana w następstwie stwierdzenia nieważności przez Sąd do spraw Służby Publicznej - Brak udziału w egzaminie ustnym))

2014/C 235/22

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Markus Brune (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat H. Mannes)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 21 marca 2013 r. w sprawie F-94/11 Brune przeciwko Komisji, dotychczas niepublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego wyroku.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Markus Brune pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w niniejszej instancji.

(1) Dz.U. C 207 z 20.7.2013.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/18

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 23 maja 2014 r. – SolarWorld i in przeciwko Radzie

(Sprawa T-141/14 R)

([Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Dumping - Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin - Ostateczne cło antydumpingowe - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru])

2014/C 235/23

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: SolarWorld AG (Bonn, Niemcy); Brandoni solare SpA (Castelfidardo, Włochy) oraz Solaria Energia y Medio Ambiente, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: L. Ruessmann, adwokat i J. Beck, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciel: B. Driessen, pełnomocnik)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania art. 3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1238/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym poborze cła tymczasowego nałożonego na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 325, s. 1).

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/18

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 23 maja 2014 r. – SolarWorld i in przeciwko Radzie

(Sprawa T-142/14 R)

([Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Subwencje - Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin - Ostateczne cło wyrównawcze - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru])

2014/C 235/24

Język postępowania: angielski

Strony

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciel: B. Driessen, pełnomocnik)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania art. 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1239/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 325, s. 66).

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/19

Skarga wniesiona w dniu 20 marca 2014 r. – La Zaragozana przeciwko OHIM – Charles Cooper (GREEN'S)

(Sprawa T-197/14)

2014/C 235/25

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: La Zaragozana, SA (Saragossa, Hiszpania) (przedstawiciel: L. Broschat García, prawnik)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Charles Cooper Ltd (Leeds, Zjednoczone Królestwo)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 21 stycznia 2014 r. w sprawie R 1284/2012-5.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Charles Cooper Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „GREEN’S” dla towarów z klasy 32 – zgłoszenie nr 8 1 89 813

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny krajowy znak towarowy „AMBAR-GREEN”

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/19

Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2014 r. – The Body Shop International przeciwko OHIM – Spa Monopole (SPA WISDOM)

(Sprawa T-201/14)

2014/C 235/26

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Body Shop International plc (Littlehampton, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci I. Vernimme, H. Viaene, S. Vandewynckel i D. Gillet)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Spa Monopole, compagnie fermière de Spa SA/NV (Spa, Belgia)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 16 stycznia 2014 r. w sprawie R 1516/2012-4;

—	obciążenie strony pozwanej, i w razie potrzeby, interwenienta, kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „SPA WISDOM” dla towarów z klasy 3 – zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 8 9 00 748

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Spa Monopole, compagnie fermière de Spa SA/NV

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowne znaki towarowe „SPA” zarejestrowane w Beneluksie pod nr 3 89 230, 4 99 046, 3 72 307 i słowny znak towarowy „LES THERMES DE SPA” zarejestrowany w Beneluksie pod nr 6 93 395

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/20

Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2014 r. – LR Health & Beauty Systems przeciwko OHIM – Robert McBride (LR nova pure.)

(Sprawa T-202/14)

2014/C 235/27

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: LR Health & Beauty Systems GmbH (Ahlen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Weber i L. Thiel)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Robert McBride Ltd (Manchester, Zjednoczone Królestwo)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 stycznia 2014 r. w sprawie R 272/2013-2;

—	obciążenie strony pozwanej oraz Robert McBride Ltd, jeśli wstąpi do postępowania, kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „LR nova pure.” dla towarów z klasy 3 – zgłoszenie nr 9 8 51 361

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Robert McBride Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny międzynarodowy znak towarowy NOVA

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/21

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Intesa Sanpaolo przeciwko OHIM (NEXTCARD)

(Sprawa T-233/14)

2014/C 235/28

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Intesa Sanpaolo SpA (Turyn, Włochy) (przedstawiciele: P. Pozzi, G. Ghisletti i F. Braga, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 10 lutego 2014 r. wydanej w sprawie R 1807/2013-5;

—	obciążenie OHIM kosztami w niniejszym postępowaniu

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy NEXTCARD dla towarów i usług należących do klas 9 i 36 – Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 1 1 3 79 931.

Decyzja eksperta: Częściowe odrzucenie wniosku.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/21

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Yoworld przeciwko OHIM – Nestlé (yogorino)

(Sprawa T-246/14)

2014/C 235/29

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Yoworld SA (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci A. Tornato i D. Hazan)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Société des produits Nestlé SA (Vevey, Szwajcaria)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie R 115/2013-2;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „yogorino” dla towarów i usług z klas 5, 35 i 43 – zgłoszenie nr 9 4 36 536

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy nr 7 2 56 829

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i częściowe uchylenie zaskarżonej decyzji

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/22

Skarga wniesiona w dniu 17 kwietnia 2014 r. – Meica przeciwko OHIM – Salumificio Fratelli Beretta (MINIMINI)

(Sprawa T-247/14)

2014/C 235/30

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Meica Ammerländische Fleischwarenfabrik Fritz Meinen GmbH & Co. KG (Edewecht, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Labesius)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Salumificio Fratelli Beretta SpA (Barzanò, Włochy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 lutego 2014 r. w sprawie R 1159/2013-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „STICK MINIMINI Fratelli Beretta 1812 GLI ORIGINALI” dla towarów i usług z klas 29 i 43 – zgłoszenie nr 1 0 0 67 031;

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „Mini Wini” dla towarów i usług z klas 29 i 38 – wspólnotowy znak towarowy nr 3 2 97 835

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/23

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Masafi przeciwko OHIM – Hd1 (masafi juice)

(Sprawa T-248/14)

2014/C 235/31

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Masafi Co. LLC (Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie) (przedstawiciel: adwokat G. Hinarejos Mulliez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Hd1 Ltd (Huddersfield, Zjednoczone Królestwo)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 10 lutego 2014 r. w sprawie R 119/2013-4;

—	obciążenie drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania w razie wstąpienia przez nią do sprawy w charakterze interwenienta.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy w kolorach czarnym i białym zawierający element słowny „masafi” dla towarów z klasy 32

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Hd1 Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „masafi” zarejestrowany w Zjednoczonym Królestwie pod nr 2 5 51 560

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/23

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2014 r. – Masafi przeciwko OHIM – Hd1 (masafi)

(Sprawa T-249/14)

2014/C 235/32

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Masafi Co. LLC (Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie) (przedstawiciel: adwokat G. Hinarejos Mulliez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Hd1 Ltd (Huddersfield, Zjednoczone Królestwo)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie R 1131/2013-4;

—	obciążenie drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania w razie wstąpienia przez nią do sprawy w charakterze interwenienta.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy w kolorach czarnym i białym zawierający element słowny „masafi” dla towarów z klas 29, 30 i 32

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Hd1 Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „masafi” zarejestrowany w Zjednoczonym Królestwie pod nr 2 5 51 560

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 207/2009.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/24

Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2014 r. – Aalto-korkeakoulusäätiö przeciwko OHIM (APPCAMPUS)

(Sprawa T-255/14)

2014/C 235/33

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aalto-korkeakoulusäätiö (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciel: adwokat C. Tomás Pedro)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 24 stycznia 2014 r. w sprawie R 713/2013-2 w zakresie, w jaskim potwierdzono w niej decyzję odmawiającą ochrony w Unii Europejskiej rejestracji międzynarodowej 1 1 34 485„APPCAMPUS” (słowny znak towarowy) w odniesieniu do oprogramowania komputerowego, magnetycznych nośników danych, płyt do nagrań, płyt kompaktowych, płyt DVD i innych cyfrowych nośników do nagrywania danych z klasy 9 i usług technicznych oraz dotyczących ich badań i projektowania, projektowania i rozwoju oprogramowania komputerowego z klasy 42;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 1 34 485 słownego znaku towarowego „APPCAMPUS” dla towarów i usług z klas 9, 35, 38, 41 i 42

Decyzja eksperta: Stwierdzenie, że zgłoszony znak towarowy częściowo nie kwalifikuje się do rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uchylenie zakwestionowanej decyzji

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) i b) oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/25

Odwołanie wniesione w dniu 25 kwietnia 2014 r. przez Roberta Waltona od postanowienia wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-32/13 Walton przeciwko Komisji

(Sprawa T-261/14 P)

2014/C 235/34

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Robert Walton (Oksford, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat F. Moyse)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej w sprawie F-32/13 Walton przeciwko Komisji;

—	skierowanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej celem ponownego rozpoznania trzeciego zarzutu powołanego w skardze wszczynającej postępowanie oraz orzeczenia w przedmiocie dwóch pozostałych zarzutów zgodnie ze wskazówkami zawartymi w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w zakresie, w jakim Sąd do Spraw Służby Publicznej nie uzasadnił swojego orzeczenia oraz pozostawił bez rozpoznania jeden z zarzutów podniesionych w pierwszej instancji.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady powagi rzeczy osądzonej w zakresie, w jakim Sąd do Spraw Służby Publicznej przyjął błędną kwalifikację przedmiotu i podstaw rozpatrywanych decyzji i wyroków w stosunku do przedmiotu skargi w pierwszej instancji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do rzetelnego procesu.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do obrony oraz uzasadnionych oczekiwań, w następstwie czego wnoszący odwołanie popełnił usprawiedliwiony błąd.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/25

Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2014 r. – Bionecs przeciwko OHIM – Fidia Farmaceutici (BIONECS)

(Sprawa T-262/14)

2014/C 235/35

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bionecs GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: M. Knitter, prawnik)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Fidia Farmaceutici SpA (Abano Terme, Włochy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 lutego 2014 r. wydanej w sprawie 1179/2013-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „BIONECS” dla towarów i usług z klas 5, 29 i 35 – Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 1 0 6 50 638.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „BIONECT” dla towarów z klasy 5, zarejestrowany jako międzynarodowy znak towarowego pod nr 7 15 915.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe podtrzymanie sprzeciwu.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/26

Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2014 r. – mobile.international przeciwko OHIM – Rezon (mobile.de)

(Sprawa T-322/14)

2014/C 235/36

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: mobile.international GmbH (Kleinmachnow, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Lührig)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Rezon OOD (Sofia, Bułgaria)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 13 lutego 2014 r. w sprawie R 951/2013-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „mobile.de”, zarejestrowany dla towarów i usług z klas 9, 16, 35, 38 i 42 – wspólnotowy znak towarowy nr 8 8 38 609

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Rezon OOD

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Graficzny krajowy znak towarowy zawierający element słowny „mobile” dla usług z klas 35, 39 i 42

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i przekazanie sprawy Wydziałowi Unieważnień izbie odwoławczej celem ponownego rozpoznania

Podniesione zarzuty:

—	Naruszenie art. 57 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z zasadą 22 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95;

—	Naruszenie art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 57 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z zasadą 22 ust. 3 i 4 rozporządzenia nr 2868/95;

—	Naruszenie art. 78 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie zarzutu nadużycia władzy w związku z art. 56 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 i art. 54 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/27

Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2014 r. – mobile.international przeciwko OHIM – Rezon (mobile.de)

(Sprawa T-325/14)

2014/C 235/37

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: mobile.international GmbH (Kleinmachnow, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Lührig)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Rezon OOD (Sofia, Bułgaria)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 9 stycznia 2014 r. w sprawie R 922/2013-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Słowny znak towarowy „mobile.de”, zarejestrowany dla towarów i usług z klas 9, 16, 35, 38 i 42 – wspólnotowy znak towarowy nr 9 3 76 989

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Rezon OOD

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Graficzny krajowy znak towarowy zawierający element słowny „mobile” dla usług z klas 35, 39 i 42

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i przekazanie sprawy Wydziałowi Unieważnień celem ponownego rozpoznania

Podniesione zarzuty:

—	Naruszenie art. 57 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z zasadą 22 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95;

—	Naruszenie art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 57 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z zasadą 22 ust. 3 i 4 rozporządzenia nr 2868/95;

—	Naruszenie art. 78 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie zarzutu nadużycia władzy w związku z art. 56 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 i art. 54 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/28

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2014 r. – Compagnie des fromages & Richesmonts przeciwko OHIM – Grupo Lactalis Iberia (Przedstawienie czerwono-białej szachownicy)

(Sprawa T-327/14)

2014/C 235/38

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Compagnie des fromages & Richesmonts (Puteaux, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. Mollet-Vieville i T. Cuche)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Grupo Lactalis Iberia, SA (Madryt, Hiszpania)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie ważności wspólnotowego znaku towarowego nr 6 0 59 687 do celów oznaczania serów;

—	w konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 3 marca 2014 r. w całości w zakresie dotyczącym unieważnienia wspólnotowego znaku towarowego nr 6 0 59 687;

—	posiłkowo stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 3 marca 2014 r. w całości w zakresie dotyczącym unieważnienia wspólnotowego znaku towarowego nr 6 0 59 687 w odniesieniu do serów;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Graficzny znak towarowy przedstawiający czerwono-białą szachownicę dla towarów z klasy 29 – wspólnotowy znak towarowy nr 6 0 59 687

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Grupo Lactalis Iberia, SA

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Bezwzględne podstawy unieważnienia określone w art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 7 ust. 1 lit. b), c) i d) rozporządzenia nr 207/2009

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień i unieważnienie spornego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Izba Odwoławcza popełniła błąd w ustaleniu stanu faktycznego i prawnego (naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009; naruszenie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009)

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/29

Skarga wniesiona w dniu 13 maj 2014 r. – Helbrecht przeciwko OHIM – Lenci Calzature(SportEyes)

(Sprawa T-333/14)

2014/C 235/39

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Andreas Helbrecht (Hilden, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. König)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Lenci Calzature SpA (Turchetto-Montecarlo, Włochy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Piątek Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie R 830/2013-5;

—	obciążenie kosztami Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Lenci Calzatura S.p.A., jeżeli wstąpi do postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżący

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „SportEyes” dla towarów z klasy 25 – zgłoszenie nr 7 5 04 525

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Lenci Calzature SpA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzne znaki towarowe zawierające elementy słowne „EYE SPORT EYE”, „EYE fashion EYE” i „EYE” dla towarów z klasy 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/29

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2014 r. – Lidl Stiftung przeciwko OHIM (Deluxe)

(Sprawa T-344/14)

2014/C 235/40

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Lidl Stiftung & Co. KG (Neckarsulm, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Kefferpütz i A. Wrage)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 marca 2014 r. w sprawie R 1223/2013-1;

—	stwierdzenie, że postanowienia art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 nie stoją na przeszkodzie opublikowaniu zgłoszonego znaku towarowego;

—	zgłoszenie nr 01 1 4 27 507 przekazać celem dalszego prowadzenia postępowania rejestracyjnego;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Deluxe” dla towarów z klas 5, 29, 30, 31, 32 i 33 – zgłoszenie nr 1 1 4 27 507

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/30

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2014 r. – Quanzhou Wouxun Electronics przeciwko OHIM – Locura Digital (WOUXUN)

(Sprawa T-345/14)

2014/C 235/41

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Quanzhou Wouxun Electronics Co. Ltd (Quanzhou, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci A. Sebastião i J. Pimenta)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Locura Digital, SL (Granollers, Hiszpania)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie R 407/2013-4;

—	nakazanie OHIM odmowy rejestracji znaku towarowego nr 1 0 0 72 478„WOUXUN” w całości;

—	obciążenie Locura Digital, SL kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Locura Digital, SL

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy WOUXUN dla produktów i usług z klas 9, 39 i 42 – zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 1 0 0 72 478

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowne znaki towarowe WOUXUN dla produktów i usług z klas 9, 35 i 38

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/31

Skarga wniesiona w dniu 30 maja 2014 r. – Europower przeciwko Komisji

(Sprawa T-383/14)

2014/C 235/42

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Europower SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: G. Cocco i L. Salomoni, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji odrzucającej ofertę Europower S.p.A. w przetargu na budowę instalacji trójgeneracyjnej z turbiną gazową na korzyść innego oferenta;

—	stwierdzenie nieważności decyzji dotyczącej charakterystyki i zalet wybranej oferty;

—	stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej udostępnienia kopii dokumentacji zażądanej przez skarżącą wnioskiem z dnia 7 kwietnia 2014 r. wraz z wszelkim orzeczeniem nakazującym w konsekwencji udostępnienie dokumentacji;

—	stwierdzenie nieważności późniejszej odmowy udzielenia dostępu w odpowiedzi na wniosek potwierdzający;

—

stwierdzenie nieważności wszelkiego kolejnego, przygotowanego wcześniej, związanego, choćby i nieznanego aktu, a w szczególności protokołów przetargowych, umowy zawartej ewentualnie ze zwycięzcą przetargu, ocen spełnienia przesłanek zadeklarowanych przez zwycięzcę przetargu – w całości akty nieznane – z zastrzeżeniem uzupełnienia zarzutów na podstawie art. 48 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem.

Posiłkowo:

—	stwierdzenie w tym zakresie nieważności zaproszenia do złożenia oferty;

—	stwierdzenie w tym zakresie nieważności załącznika do zaproszenia do złożenia oferty.

—	w końcu zasądzenie od Komisji odszkodowania w wysokości ustalonej w toku postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest na decyzję odrzucającą ofertę skarżącej w tym samym przetargu, który jest też przedmiotem sprawy T-355/14 STC SpA/Komisja.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów:

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, zasady równego traktowania określonej w art. 148 rozporządzenia nr 1268/2012 (1), art. 113 rozporządzenia nr 966/2012, specyfikacji zamówienia, jak też nadużycia władzy w niniejszej sprawie:

—

w celu dopuszczenia do przetargu należało spełnić wymogi techniczne, o których mowa w pkt II.2.3., który pod groźbą wykluczenia wymagał od konkurentów bezpośredniej realizacji co najmniej 2 instalacji kogeneracji o mocy co najmniej 8 MW. Zwycięzca przetargu powinien był zostać wykluczony, ponieważ nie spełniał wspomnianych minimalnych wymogów określonych w warunkach przetargu.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 149 rozporządzenia nr 1268/2012, art. 113 rozporządzenia nr 966/2012 (2), dyrektywy 2004/18/WE (3) (motyw 39), jak też nadużycia władzy w niniejszej sprawie:

—

wyłonienie zwycięzcy i udzielenie zamówienia jest niezgodne z prawem, gdyż zwycięzca przetargu nie był uprawniony do przyznanej liczby punktów, ponieważ ocena oferty technicznej na podstawie kryteriów określonych przez Komisję musi bezwzględnie opierać się na rzeczywistej sprawności instalacji, a nie na jednostronnej deklaracji konkurenta. Wynika z tego naruszenie przejrzystości i równego traktowania w przetargu.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 112 rozporządzenia nr 966/2012, zasady poufności ofert określonej w art. 111 rozporządzenia nr 966/2012, naruszenia art. 157 i 159 rozporządzenia nr 1268/2012, jak też nadużycia władzy w niniejszej sprawie:

—

czynności przetargowe w celu udzielenia zamówienia zostały przeprowadzone na jednym posiedzeniu, na którym równolegle rozpatrzono dokumenty administracyjne w celu dopuszczenia do przetargu, ofertę techniczną i ofertę ekonomiczną. Ten sposób postępowania jest sprzeczny z zasadą poufności i oddzielenia ofert.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasad równego traktowania i przejrzystości, art. 15 i 298 traktatu, art. 102 rozporządzenia nr 966/2012, art. 6 dyrektywy 2004/18/WE, jak też nadużycia władzy w niniejszej sprawie:

—	w następstwie decyzji odrzucającej złożoną ofertę Komisja przekazała jedynie klucz oceny i bezprawnie odmówiła potem dostępu do żądanej dokumentacji, również w następstwie wniosku potwierdzającego złożonego przez skarżącą zgodnie z art. 7 i nast. rozporządzenia nr 1049/2001 (4).

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasad równego traktowania i przejrzystości, art. 157 i 158 rozporządzenia nr 1268/2012, jak też nadużycia władzy w niniejszej sprawie.

—	z naruszeniem art. 157 rozporządzenia nr 1268/2012 brak wydania kopii protokołów przetargowych i decyzji o ostatecznym udzieleniu zamówienia uniemożliwił skarżącej zaznajomienie się z warunkami określonymi w przywołanych normach.

(1) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 362, s. 1).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298, s. 1).

(3) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).

(4) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/32

Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2014 r. – Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-384/14)

2014/C 235/43

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: B. Tidore, avvocato dello Stato, G. Palmieri, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2014) 2008 z dnia 4 kwietnia 2014 r., doręczonej dnia 7 kwietnia 2014 r., wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez niektóre państwa członkowskie, a konkretnie Włochy, z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW).

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi Republika Włoska podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasad prawa wspólnotowego i niewystarczającego dochodzenia:

—

w zaskarżonej decyzji Komisja dokonała korekty finansowej, przyjmując założenie na podstawie nieprawidłowości stwierdzonych podczas kontroli na miejscu, którą przeprowadzono tylko w regionach Lacjum i Abruzja. Skarżąca kwestionuje, by wyniki takiej kontroli można było rozciągnąć poza te regiony i by korekta mogła zostać określona w wymiarze 5 %, gdyż rzeczywistość różnych regionów Włoch jest bardzo zróżnicowana, a w każdym razie uwzględniona została tylko jedna jednostka płatnicza (AGEA)

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 43 i 48 rozporządzenia nr 1782/2003 (1):

—

Komisja zarzuciła w decyzji państwu włoskiemu nieprawidłowe zastosowanie uregulowania w zakresie uprawnień specjalnych, twierdząc, że wystąpiło ryzyko dla funduszu. Skarżąca twierdzi, że art. 43 i 48 rozporządzenia nr 1782/2003 nie przewidują specjalnego sposobu rozdziału uprawnień specjalnych w odniesieniu do przypadków zbadanych przez Komisję i że metodologia przyjęta we Włoszech jest nie tylko całkowicie zgodna z takim uregulowaniem, lecz nie powoduje ryzyka dla funduszu.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia ogólnych zasad korekty finansowej i zachowania kryteriów zatwierdzenia oraz dotyczący niewystarczającego uzasadnienia:

—

Komisja dokonała w decyzji korekty z tytułu braków operacyjnych, które należy przypisać ARBEA – jednostce płatniczej, której zatwierdzenie zostało cofnięte aktem administracyjnym z dnia 12 maja 2010 r. ze skutkiem od dnia 16 października 2010 r., to jest dnia, w którym kompetencje ARBEA zostały przejęte przez AGEA. Skarżąca podważa sposób postępowania Komisji, która rozszerzyła na rok 2010 korektę dokonaną już na lata gospodarcze 2007–2009, przyjmując założenie, że stwierdzone już ryzyko występowało nadal, i stosując tę samą stawkę procentową oraz stosując korektę do okresu między cofnięciem zatwierdzenia i przejęciem uprawnień przez AGEA.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/34

Skarga wniesiona w dniu 26 maja 2014 r. – ZZ przeciwko EMCDDA

(Sprawa F-22/14)

2014/C 235/45

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: L. Levi i M. Vandenbussche, prawnicy)

Strona pozwana: Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności po pierwsze, decyzji oddalającej wniosek strony skarżącej w sprawie stwierdzenia stosowanego wobec niej mobbingu przez jej bezpośredniego przełożonego a po drugie, decyzji w sprawie nieprzedłużenia z nią umowy o pracę oraz dwóch innych decyzji oddalających jej skargi na przełożonych. Strona skarżąca żąda również przeprowadzenia nowego dochodzenia w sprawie oraz wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora EMCDDA z dnia 11 września 2012 r. oddalającej wniosek strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 14 września 2012 r. w sprawie nieprzedłużenia umowy o pracę ze stroną skarżącą;

—	stwierdzenie nieważności decyzji prezesa zarządu EMCDDA z dnia 13 maja 2013 r. oraz decyzji dyrektora EMCDDA z dnia 25 czerwca 2013 r., oddalających twierdzenia strony skarżącej zawarte w skardze z dnia 10 grudnia 2013 r.;

—	nakazanie przeprowadzenia nowego, prawidłowego, bezinteresownego i bezstronnego dochodzenia;

—	przyznanie stronie skarżącej odszkodowania za poniesioną szkodę, oszacowanego na 4 30 202 EUR;

—	przyznanie stronie skarżącej zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę, oszacowanego na 1 20 000 EUR;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

21.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/35

Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2014 r. – ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-48/14)

2014/C 235/47

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: adwokat R. Duta)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 14 lutego 2014 r., w drodze której komisja powołana w postępowaniu w sprawie naboru EU Careers EPSO/AD/177/10-AUDIT2013-Administratorzy-AD5 potwierdziła po ponownym zbadaniu sprawy pierwotną decyzję komisji konkursowej z dnia 3 października 2013 r. w sprawie niedopuszczenia skarżącej do etapu oceny zintegrowanej konkursu, a po drugie, w razie potrzeby, pierwotnej decyzji komisji konkursowej z dnia 3 października 2013 r.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej z dnia 14 lutego 2014 r. i z dnia 3 października 2013 r., w drodze których jej kandydatura w konkursie o sygnaturze EPSO/AD/177/10-AUDIT2013- Administratorzy -AD5 została odrzucona;

—	Zarządzenie wszystkich właściwych środków w tym zakresie;

—	Zasądzenie od Komisji kwoty 5 000 EUR lub innej, nawet wyższej, którą może ustalić Sąd do spraw Służby Publicznej ex aequo et bono, z tytułu tego, że jej sprawa została potraktowana ze złą wiarą;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 235

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 57 21 lipca 2014

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2014/C 235/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2014/C 235/02	Sprawa C-143/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Berlin-Brandenburg (Niemcy) w dniu 26 marca 2014 r. – TMK Europe GmbH przeciwko Hauptzollamt Frankfurt (Oder)	2

2014/C 235/03	Sprawa C-148/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 31 marca 2014 r. – Bundesrepublik Deutschland przeciwko Nordzucker AG	2

2014/C 235/04	Sprawa C-175/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 10 kwietnia 2014 r. – Ralph Prankl	3

2014/C 235/05	Sprawa C-176/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State van België (Belgia) w dniu 10 kwietnia 2014 r. – Joris Van Hauthem, Ann Frans przeciwko Vlaamse Gemeenschap	4

2014/C 235/06	Sprawa C-200/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Sibiu (Rumunia) w dniu 22 kwietnia 2014 r. – Silvia Georgiana Câmpean przeciwko Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Mediaș, Administrația Fondului pentru Mediu	5

2014/C 235/07	Sprawa C-203/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Català de Contractes del Sector Públic (Hiszpania) w dniu 23 kwietnia 2014 r. – Consorci Sanitari del Maresme przeciwko Corporació de Salut del Maresme i la Selva	5

2014/C 235/08	Sprawa C-215/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice, Chancery Division (Zjednoczone Królestwo) w dniu 28 kwietnia 2014 r. – Société de Produits Nestlé SA przeciwko Cadbury UK Ltd	6

2014/C 235/09	Sprawa C-220/14 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. w sprawie T-256/11 Ahmed Abdelaziz Ezz, Abla Mohammed Fawzi Ali Ahmed, Khadiga Ahmed Ahmed Kamel Yassin, Shahinaz Abdel Azizabdel Wahab Al Naggar przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 5 maja 2014 r. przez Ahmeda Abdelaziza Ezza, Ablę Mohammeda Fawziego Aliego Ahmeda, Khadigę Ahmeda Ahmeda Kamela Yassina, Shahinaza Abdela Azizabdela Wahaba Al Naggara	6

2014/C 235/10	Sprawa C-221/14 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. w sprawie T-490/13 GJ przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, wniesione w dniu 7 maja 2014 r. przez H	7

2014/C 235/11	Sprawa C-222/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 7 maja 2014 r. – Konstantinos Maistrellis przeciwko Ypourgos Dikaiosynis, Diafaneias kai Anthropinon Dikaiomaton	8

2014/C 235/12	Sprawa C-232/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 12 maja 2014 r. – Portmeirion Group UK Ltd przeciwko The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs	9

2014/C 235/13	Sprawa C-235/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Barcelona (Hiszpania) w dniu 13 maja 2014 r. – Safe Interenvios, S.A. przeciwko Liberbank, S.A. i in.	9

2014/C 235/14	Sprawa C-238/14: Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	10

2014/C 235/15	Sprawa C-252/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta förvaltningsdomstolen (Szwecja) w dniu 23 maja 2014 r. – Pensioenfonds Metaal en Technie przeciwko Skatteverket	11

2014/C 235/16	Sprawa C-263/14: Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2014 r. – Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej	11

	Sąd
2014/C 235/17	Sprawa T-66/12: Wyrok Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Sedghi i Azizi przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Wykreślenie z wykazu osób i podmiotów, których te środki dotyczą — Skarga o stwierdzenie nieważności — Interes prawny — Dopuszczalność — Obowiązek uzasadnienia — Błąd w ocenie)	13

2014/C 235/18	Sprawa T-67/12: Wyrok Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Sina Bank przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Skarga o stwierdzenie nieważności — Akty niepodlegające zaskarżeniu — Niedopuszczalność — Prawo do obrony)	14

2014/C 235/19	Sprawa T-68/12: Wyrok Sądu z dnia Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Hemmati przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Zakaz wjazdu i przejazdu — Skarga o stwierdzenie nieważności — Interes prawny — Dopuszczalność — Obowiązek uzasadnienia)	15

2014/C 235/20	Sprawa T-161/12: Wyrok Sądu z dnia 4 czerwca 2014 r. – Free przeciwko OHIM – Conradi + Kaiser (FreeLounge) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego FreeLounge — Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy free LA LIBERTÉ N’A PAS DE PRIX, wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy FREE, firma FREE i nazwa domenyFREE.FR — Względna podstawa odmowy rejestracji — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Kompetencje o charakterze reformatoryjnym)	16

2014/C 235/21	Sprawy od T-495/12 do T-497/12: Wyrok Sądu z dnia 5 czerwca 2014 r. – European Drinks przeciwko OHIM – Alexandrion Grup Romania (Dracula Bite i DRACULA BITE) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznych wspólnotowych znaków towarowych Dracula Bite i DRACULA BITE — Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy Dracula — Brak rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego — Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009)	16

2014/C 235/22	Sprawa T-269/13 P: Wyrok Sądu z dnia 5 czerwca 2014 r. – Brune przeciwko Komisji (Odwołanie — Służba publiczna — Urzędnicy — Zatrudnienie — Konkurs otwarty — Nieumieszczenie na liście rezerwy kadrowej — Nowa decyzja Komisji wydana w następstwie stwierdzenia nieważności przez Sąd do spraw Służby Publicznej — Brak udziału w egzaminie ustnym)	17

2014/C 235/23	Sprawa T-141/14 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 23 maja 2014 r. – SolarWorld i in przeciwko Radzie [Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Dumping — Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin — Ostateczne cło antydumpingowe — Wniosek o zawieszenie wykonania — Brak pilnego charakteru]	18

2014/C 235/24	Sprawa T-142/14 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 23 maja 2014 r. – SolarWorld i in przeciwko Radzie [Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Subwencje — Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin — Ostateczne cło wyrównawcze — Wniosek o zawieszenie wykonania — Brak pilnego charakteru]	18

2014/C 235/25	Sprawa T-197/14: Skarga wniesiona w dniu 20 marca 2014 r. – La Zaragozana przeciwko OHIM – Charles Cooper (GREEN'S)	19

2014/C 235/26	Sprawa T-201/14: Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2014 r. – The Body Shop International przeciwko OHIM – Spa Monopole (SPA WISDOM)	19

2014/C 235/27	Sprawa T-202/14: Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2014 r. – LR Health & Beauty Systems przeciwko OHIM – Robert McBride (LR nova pure.)	20

2014/C 235/28	Sprawa T-233/14: Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Intesa Sanpaolo przeciwko OHIM (NEXTCARD)	21

2014/C 235/29	Sprawa T-246/14: Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Yoworld przeciwko OHIM – Nestlé (yogorino)	21

2014/C 235/30	Sprawa T-247/14: Skarga wniesiona w dniu 17 kwietnia 2014 r. – Meica przeciwko OHIM – Salumificio Fratelli Beretta (MINIMINI)	22

2014/C 235/31	Sprawa T-248/14: Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Masafi przeciwko OHIM – Hd1 (masafi juice)	23

2014/C 235/32	Sprawa T-249/14: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2014 r. – Masafi przeciwko OHIM – Hd1 (masafi)	23

2014/C 235/33	Sprawa T-255/14: Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2014 r. – Aalto-korkeakoulusäätiö przeciwko OHIM (APPCAMPUS)	24

2014/C 235/34	Sprawa T-261/14 P: Odwołanie wniesione w dniu 25 kwietnia 2014 r. przez Roberta Waltona od postanowienia wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-32/13 Walton przeciwko Komisji	25

2014/C 235/35	Sprawa T-262/14: Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2014 r. – Bionecs przeciwko OHIM – Fidia Farmaceutici (BIONECS)	25

2014/C 235/36	Sprawa T-322/14: Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2014 r. – mobile.international przeciwko OHIM – Rezon (mobile.de)	26

2014/C 235/37	Sprawa T-325/14: Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2014 r. – mobile.international przeciwko OHIM – Rezon (mobile.de)	27

2014/C 235/38	Sprawa T-327/14: Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2014 r. – Compagnie des fromages & Richesmonts przeciwko OHIM – Grupo Lactalis Iberia (Przedstawienie czerwono-białej szachownicy)	28

2014/C 235/39	Sprawa T-333/14: Skarga wniesiona w dniu 13 maj 2014 r. – Helbrecht przeciwko OHIM – Lenci Calzature(SportEyes)	29

2014/C 235/40	Sprawa T-344/14: Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2014 r. – Lidl Stiftung przeciwko OHIM (Deluxe)	29

2014/C 235/41	Sprawa T-345/14: Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2014 r. – Quanzhou Wouxun Electronics przeciwko OHIM – Locura Digital (WOUXUN)	30

2014/C 235/42	Sprawa T-383/14: Skarga wniesiona w dniu 30 maja 2014 r. – Europower przeciwko Komisji	31

2014/C 235/43	Sprawa T-384/14: Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2014 r. – Włochy przeciwko Komisji	32

2014/C 235/44	Sprawa T-500/13: Postanowienie Sądu z dnia 14 maja 2014 r. – Seatech International i in. przeciwko Komisji	33

	Sąd do spraw Służby Publicznej
2014/C 235/45	Sprawa F-22/14: Skarga wniesiona w dniu 26 maja 2014 r. – ZZ przeciwko EMCDDA	34

2014/C 235/46	Sprawa F-41/14: Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2014 r. – ZZ przeciwko Parlamentowi	34

2014/C 235/47	Sprawa F-48/14: Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2014 r. – ZZ przeciwko Komisji	35

2014/C 235/48	Sprawa F-76/13: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 4 czerwca 2014 r.– Fasano przeciwko Komisji	35