7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 13 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-184/11) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie - Niewykonanie - Artykuł 260 TFUE - Pomoc państwa - Odzyskanie - System pomocy niezgodny z prawem i z rynkiem wewnętrznym - Pomoc indywidualna udzielona w ramach tego systemu - Kara pieniężna))

2014/C 212/02

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Urraca Caviedes i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – Artykuł 260 TFUE – Brak wykonania wyroku Trybunału z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od C-485/03 do C-490/03 Komisja przeciwko Hiszpanii (Zb.Orz. s. I–11887) – Wniosek o ustalenie okresowej kary pieniężnej

Sentencja

Nie podejmując do dnia, w którym upłynął termin wyznaczony w uzasadnionej opinii wydanej przez Komisję Europejską w dniu 26 czerwca 2008 r. wszelkich środków, jakich wymaga wykonanie wyroku Komisja/Hiszpania, C-485/03 do C-490/03, EU:C:2006:777, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na podstawie art. 260 ust. 1 TFUE.

2)	Zasądza się od Królestwa Hiszpanii zapłatę na rzecz Komisji, na rachunek „Środki własne Unii Europejskiej”, ryczałtu w wysokości 30 mln EUR.

3)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 186 z 25.6.2011.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/3

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 15 maja 2014 r. – Louis Vuitton Malletier przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Friis Group International ApS

(Sprawa C-97/12 P) (1)

([Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny znak towarowy przedstawiający system zamykający - Brak charakteru odróżniającego - Częściowe unieważnienie - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 7 ust. 1 lit. b)])

2014/C 212/03

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Louis Vuitton Malletier (przedstawiciele: P. Roncaglia, G. Lazzeretti, M. Boletto, E. Gavuzzi i N. Parrotta, avvocati)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik), Friis Group International (przedstawiciel: C. Type Jardorf, advokat)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) z dnia 14 grudnia 2011 r. w sprawie T-237/10 Vuitton Malletier przeciwko OHIM i Friis Group International (przedstawienie systemu zamykającego), którym Sąd częściowo uwzględnił wniesioną przez właściciela graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego system zamykający dla towarów należących do klas 9, 14, 18 i 25 skargę o stwierdzenie nieważności decyzji R 1590/2008-1 Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 24 lutego 2010 r., na mocy której stwierdzono częściową nieważność odmownej decyzji Wydziału Unieważnień w sprawie żądania unieważnienia omawianego znaku towarowego

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Odwołanie wzajemne zostaje oddalone.

3)	Louis Vuitton Malletier, Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Friis Group International ApS pokrywają każdy własne koszty.

(1) Dz.U. C 126 z 28.4.2012.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 13 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Nacional – Hiszpania) – Google Spain SL, Google Inc. przeciwko Agencia de Protección de Datos (AEPD), Mario Costeja González

(Sprawa C-131/12) (1)

((Dane osobowe - Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania tych danych - Dyrektywa 95/46/WE - Artykuły 2, 4, 12 i 14 - Przedmiotowy i terytorialny zakres stosowania - Wyszukiwarki internetowe - Przetwarzanie danych zawartych na stronach internetowych - Wyszukiwanie, indeksacja i przechowywanie tych danych - Odpowiedzialność operatora wyszukiwarki internetowej - Prowadzenie działalności gospodarczej na terenie państwa członkowskiego - Zakres obowiązków spoczywających na tym operatorze oraz praw przysługujących danej osobie - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 7 i 8))

2014/C 212/04

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Nacional

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: – Google Spain SL, Google Inc.

Strona pozwana: Agencia de Protección de Datos (AEPD), Mario Costeja González

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Audiencia Nacional (Hiszpania) – Wykładnia art. 2 lit. b) i d), art. 4 ust. 1 lit. a) i c), art. 12 lit. b) oraz art. 14 akapit pierwszy lit. a) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281, s. 31) oraz art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2000, C 364, s. 1) – Pojęcie prowadzenia działalności gospodarczej na terenie państwa członkowskiego – Istotne kryteria – Pojęcie „wykorzystania środków znajdujących się na terytorium państwa członkowskiego” – Ograniczone w czasie przechowywanie informacji indeksowanych przez wyszukiwarki– Prawo do usunięcia czy też zablokowania danych

Sentencja

Artykuł 2 lit. b) i d) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych należy interpretować w taki sposób, że po pierwsze, prowadzoną przez wyszukiwarki internetowe działalność, która polega na zlokalizowaniu informacji opublikowanych lub zamieszczonych w Internecie przez osoby trzecie, indeksowaniu ich w sposób automatyczny, czasowym przechowywaniu takich informacji i wreszcie udostępnianiu ich internautom w sposób uporządkowany zgodnie z określonymi preferencjami, w sytuacji gdy informacje takie zawierają dane osobowe, należy uznać za „przetwarzanie danych osobowych” w rozumieniu art. 2 lit. b) tej dyrektywy, oraz po drugie, że operatora tej wyszukiwarki internetowej należy uznać za „administratora” odpowiedzialnego za przetwarzanie danych w rozumieniu tego art. 2 lit. d).

Artykuł 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 95/46 należy interpretować w ten sposób, że przetwarzanie danych osobowych ma miejsce w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez administratora danych odpowiedzialnego za to przetwarzanie na terytorium danego państwa członkowskiego w rozumieniu tego przepisu, jeśli operator wyszukiwarki internetowej ustanawia w danym państwie członkowskim oddział lub spółkę zależną, których celem jest promocja i sprzedaż powierzchni reklamowych oferowanych za pośrednictwem tej wyszukiwarki, a działalność tego oddziału lub tej spółki zależnej jest skierowana do osób zamieszkujących to państwo.

Artykuł 12 lit. b) oraz art. 14 akapit pierwszy lit. a) dyrektywy 95/46 należy interpretować w ten sposób, że ustanowione w tych przepisach normy są przestrzegane, a przewidziane w nich warunki rzeczywiście spełnione wówczas, gdy operator wyszukiwarki internetowej jest zobowiązany do usunięcia z wyświetlanej listy wyników wyszukiwania mającego za punkt wyjścia imię i nazwisko danej osoby linków do publikowanych przez osoby trzecie stron internetowych zawierających dotyczące tej osoby informacje, również w przypadku gdy to imię czy nazwisko czy też te informacje nie zostały uprzednio czy też jednocześnie usunięte z tych stron internetowych, i, w odpowiednim przypadku, nawet jeśli ich publikacja na tych stronach jest zgodna z prawem.

Artykuł 12 lit. b) i art. 14 akapit pierwszy lit. a) dyrektywy 95/46 należy interpretować w taki sposób, że w ramach oceny tego, czy spełnione zostały warunki zastosowania tych przepisów, należy w szczególności przeanalizować kwestię, czy osoba, której dotyczą dane, ma prawo do tego, aby dana dotycząca jej informacja nie była już, w aktualnym stanie rzeczy, powiązana z jej imieniem i nazwiskiem poprzez listę wyświetlającą wyniki wyszukiwania mającego za punkt wyjścia to imię i nazwisko, przy czym stwierdzenie, iż takie prawo przysługuje, pozostaje bez związku z tym, czy zawarcie na tej liście wyników wyszukiwania danej informacji wyrządza szkodę tej osobie. Ponieważ osoba ta może, ze względu na przysługujące jej i przewidziane w art. 7 i 8 karty prawa podstawowe, zażądać, aby dana informacja nie była już podawana do wiadomości szerokiego kręgu odbiorców poprzez zawarcie jej na takiej liście wyników wyszukiwania, prawa te są co do zasady nadrzędne nie tylko wobec interesu gospodarczego operatora wyszukiwarki internetowej, lecz również wobec interesu, jaki ten krąg odbiorców może mieć w znalezieniu rzeczonej informacji w ramach wyszukiwania prowadzonego w przedmiocie imienia i nazwiska tej osoby. Taka sytuacja nie ma jednak miejsca, jeśli ze szczególnych powodów, takich jak rola odgrywana przez tę osobę w życiu publicznym, należałoby uznać, że ingerencja w prawa podstawowe tej osoby jest uzasadniona nadrzędnym interesem tego kręgu odbiorców polegającym na posiadaniu, dzięki temu zawarciu na liście, dostępu do danej informacji.

(1) Dz.U. C 165 z 9.06.2012.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien – Austria) – Michael Timmel przeciwko Aviso Zeta AG

(Sprawa C-359/12) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 2003/71/WE - Artykuł 14 ust. 2 lit. b) - Rozporządzenie (WE) nr 809/2004 - Artykuły 22 ust. 2 i art. 29 ust. 1 - Prospekt emisyjny podstawowy - Suplement do prospektu emisyjnego - Warunki ostateczne - Data i sposób publikacji wymaganych informacji - Warunki publikacji w formie elektronicznej])

2014/C 212/05

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Handelsgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Michael Timmel

Strona pozwana: Aviso Zeta AG

przy udziale: Lore Tinhofer

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Handelsgericht Wien – Wykładnia art. 14 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych i zmieniającej dyrektywę 2001/34/WE (Dz.U. L 345, s. 64) – Wykładnia art. 22 ust. 2 oraz art. 29 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 809/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. wykonującego dyrektywę 2003/71/WE w sprawie informacji zawartych w prospektach emisyjnych oraz formy, włączenia przez odniesienie i publikacji takich prospektów emisyjnych oraz rozpowszechniania reklam (Dz.U. L 149, s. 1) – Publikacja informacji nieznanych w chwili zatwierdzenia prospektu emisyjnego podstawowego – Zakres obowiązku publicznego udostępnienia prospektu emisyjnego w formie drukowanej – Warunki publikacji prospektu emisyjnego w formie elektronicznej – Spółka akcyjna, która przedstawiła w prospekcie emisyjnym zatytułowanym „warunki ostateczne” informacje nieznane w chwili zatwierdzenia owego prospektu emisyjnego – Brak prawidłowej publikacji – Dostęp do owego prospektu emisyjnego uzależniony od dokonania procedury rejestracji i wniesienia opłaty

Sentencja

Artykuł 22 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 809/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. wykonującego dyrektywę 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji zawartych w prospektach emisyjnych oraz formy, włączenia przez odniesienie i publikacji takich prospektów emisyjnych oraz rozpowszechniania reklam należy interpretować w ten sposób, że informacje wymagane zgodnie z art. 22 ust. 1, które wprawdzie nie były jeszcze znane w momencie publikacji prospektu emisyjnego podstawowego, niemniej były już znane w momencie publikacji suplementu do owego prospektu, powinny zostać opublikowane w owym suplemencie, jeżeli stanowią one nowy znaczący czynnik, istotny błąd lub niedokładność, które mogą wpłynąć na ocenę papierów wartościowych w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych, co podlega ustaleniu przez sąd odsyłający.

Wymogom art. 22 rozporządzenia nr 809/2004 nie odpowiada publikacja prospektu emisyjnego podstawowego nie zawierającego informacji wymaganych na podstawie art. 22 ust. 1, w szczególności wskazanych w załączniku V do owego rozporządzenia, jeżeli owa publikacja nie zostanie uzupełniona przez publikację ostatecznych warunków. Aby informacje, które powinny zostać zawarte w prospekcie emisyjnym podstawowym zgodnie z art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 809/2004 mogły zostać włączone do ostatecznych warunków jest konieczne, aby prospekt emisyjny podstawowy wskazywał informacje, które zostaną zawarte w owych warunkach ostatecznych i aby owe informacje były zgodne z wymogami przewidzianymi w art. 22 ust. 4 wskazanego rozporządzenia.

Artykuł 29 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia nr 809/2004 należy interpretować w ten sposób, że wymóg, aby prospekt emisyjny był łatwo dostępny na stronie internetowej, gdzie został udostępniony nie jest spełniony, gdy istnieje obowiązek rejestracji na owej stronie internetowej przy zastosowaniu klauzuli wyłączającej odpowiedzialność i obowiązek podania adresu poczty elektronicznej lub gdy ów dostęp elektroniczny jest płatny lub, ponadto, gdy darmowe zapoznanie się z elementami prospektu emisyjnego jest ograniczone do dwóch dokumentów na miesiąc.

4)	Artykuł 14 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2003/71 należy interpretować w ten sposób, że prospekt emisyjny podstawowy musi zostać udostępniony zarówno w siedzibie emitenta, jak również w siedzibie pośrednika finansowego.

(1) Dz.U. C 366 z 24.11.2012.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – Minister van Financiën przeciwko X BV

(Sprawa C-480/12) (1)

([Wspólnotowy kodeks celny - Zakres zastosowania art. 203 i 204 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 - Procedura tranzytu zewnętrznego - Powstanie długu celnego w wyniku niewykonania obowiązku - Przedstawienie towarów po terminie w urzędzie przeznaczenia - Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 10 ust. 3 - Związek między powstaniem długu celnego a powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu VAT - Pojęcie transakcji podlegających opodatkowaniu])

2014/C 212/06

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Minister van Financiën

Strona pozwana: X BV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy – Wykładnia art. 203 i 204 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1), art. 356 ust. 1 i art. 859 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253, s. 1) i art. 7 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) – Przekroczenie terminu wyznaczonego przez urząd wyjścia na przedstawienie towarów w urzędzie przeznaczenia, powodujące warunkowe powstanie długu celnego w przywozie, a nie jego powstanie automatyczne – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Czynności podlegające opodatkowaniu – Pojęcie przywozu

Sentencja

Artykuły 203 i 204 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. w związku z art. 859 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 444/2002 z dnia 11 marca 2002 r., należy interpretować w ten sposób, że samo przekroczenie terminu na przedstawienie, wyznaczonego zgodnie z art. 356 ust. 1 rozporządzenia nr 2454/93, zmienionego rozporządzeniem nr 444/2002, nie prowadzi do powstania długu celnego z powodu usunięcia danych towarów spod dozoru celnego w rozumieniu art. 203 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 648/2005, ale prowadzi do powstania długu celnego na podstawie art. 204 tego ostatniego rozporządzenia, i nie jest konieczne do powstania długu celnego zgodnie z tym art. 204, aby zainteresowani przedstawili organom celnym informacje o powodach przekroczenia terminu wyznaczonego w art. 356 rozporządzenia nr 2454/93, zmienionego rozporządzeniem nr 444/2002, lub miejscu przebywania towarów w okresie od wygaśnięcia tego terminu do rzeczywistego przedstawienia tych towarów w urzędzie celnym przeznaczenia.

Artykuł 7 ust. 3 akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 2004/66/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r., należy interpretować w ten sposób, że podatek od wartości dodanej jest należny w sytuacji, gdy dane towary przestają podlegać procedurom celnym określonym w tym artykule, nawet jeśli dług celny powstał wyłącznie na podstawie art. 204 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 648/2005.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/7

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – T.C. Briels i in. przeciwko Minister van Infrastructuur en Milieu

(Sprawa C-521/12) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Artykuł 6 ust. 3 i 4 - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Specjalne obszary ochrony - Ocena skutków planu lub przedsięwzięcia dla chronionego terenu - Pozwolenie na realizację planu lub przedsięwzięcia na terenie chronionym - Środki kompensujące - Obszar Natura 2000 „Vlijmens Ven, Moerputten & Bossche Broek” - Projekt dotyczący trasy autostrady A2 „’s-Hertogenbosch-Eindhoven”))

2014/C 212/07

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: T.C. Briels, M. Briels-Loermans, R.L.P. Buchholtz, Stichting A2-Platform Boxtel e.o. i in., H.W.G. Cox, G.P.A. Damman, P.A.M. Goevaersi i in., J.H. van Haaren, L.S.P. Dijkman, R.A.H.M. Janssen, M.M. van Lanschot, J.E.A.M. Lelijveld i in., A. Mes i in., A.J.J. Michels, VOF Isphording i in., M. Peijnenborg, S. Peijnenborg-van Oers, G. Oude Elferink, W. Punte, P.M. Punte-Cammaert, Stichting Reinier van Arkel, E. de Ridder, W.C.M.A.J.G. van Rijckevorsel, M. van Rijckevorsel-van Asch van Wijck, Vereniging tot Behoud van het Groene Hart van Brabant, Stichting Boom en Bosch, Stichting Overlast A2 Vught e.o., Streekraad Het Groene Woud en De Meijerij, A.C.M.W. Teulings, Stichting Bleijendijk, M. Tilman, Vereniging van Eigenaars Appartementengebouw De Heun I i in., M.C.T. Veroude, E.J.A.M. Widlak, Van Roosmalen Sales BV i in., M.A.A. van Kessel, Bricorama BV i in.

Strona pozwana: Minister van Infrastructuur en Milieu

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Raad van State – Wykładnia art. 6 ust. 3 i 4 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, s. 7 ) – Pozwolenie na realizację planu lub przedsięwzięcia na terenie chronionym – Warunki – Pojęcie „niekorzystnego oddziaływania na dany teren”

Sentencja

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory należy interpretować w ten sposób, że plan lub przedsięwzięcie, które nie jest bezpośrednio związane z zagospodarowaniem terenu mającego znaczenie dla Wspólnoty lub konieczne do jego zagospodarowania, mające negatywne skutki dla określonego typu siedliska przyrodniczego występującego na tym terenie i które przewiduje środki w celu utworzenia równej lub większej powierzchni tego typu siedliska na tym terenie, niekorzystnie oddziałuje na integralność wspomnianego terenu. Środki takie mogą być uznane za „środki kompensujące” w rozumieniu art. 6 ust. 4, tylko o ile spełnione są przesłanki przewidziane w tym przepisie.

(1) Dz.U. C 55 z 23.2.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/8

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 15 maja 2014 r. – 1. garantovaná a.s. przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-90/13 P) (1)

([Odwołanie - Konkurencja - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Obliczanie kwoty grzywny - Całkowity obrót uzyskany w poprzedzającym roku obrotowym])

2014/C 212/08

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: 1. garantovaná a.s. (przedstawiciel: K. Lasok QC, J. Holmes i B. Hartnett, barristers, O. Geiss, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Vecchi i N. Khan, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2012 r. w sprawie T-392/09, 1. garantovaná przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji C(2009) 5791 wersja ostateczna z dnia 22 lutego 2009 r. dotyczącej procedury stosowania art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.396 – odczynniki na bazie węglika wapnia i magnezu przeznaczone dla sektora stalowego) w sprawie kartelu na rynku proszku i granulatów węglika wapnia, jak również na rynku proszku i granulatów magnezu w przeważającej części EOG, dotyczącego ustalania cen, podziału rynków oraz wymiany informacji, jak również posiłkowo o obniżenie nałożonej na skarżącą grzywny – Obliczanie grzywny – Pułap wynoszący 10 % obrotu – Obrót właściwy

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	1. garantovaná a.s. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 114 z 20.4.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/9

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria – Węgry) – Szatmári Malom kft przeciwko Mezőgazdasági és Vidékfejlesztési Hivatal Központi Szerve

(Sprawa C-135/13) (1)

([Rolnictwo - EFRROW - Rozporządzenie (WE) nr 1698/2005 - Artykuły 20, 26 i 28 - Wsparcie na modernizację gospodarstw rolnych i wsparcie na rzecz zwiększenia wartości dodanej produktów rolnych i leśnych - Warunki kwalifikowalności - Uprawnienie państw członkowskich - Wsparcie na modernizację istniejącej wydajności zakładów młynarskich - Zakłady młynarskie zastąpione przez jeden nowy zakład młynarski bez zwiększenia wydajności - Wykluczenie - Zasada równego traktowania])

2014/C 212/09

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Szatmári Malom kft

Strona pozwana: Mezőgazdasági és Vidékfejlesztési Hivatal Központi Szerve

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Kúria – Wykładnia art. 20 lit. b) ppkt (iii) oraz art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 28 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 277, s. 1) – Wsparcie ukierunkowane na konkurencyjność sektora rolnego i leśnego – Środki mające na celu restrukturyzację i rozwój kapitału rzeczowego i wspieranie innowacji – Stworzenie przez określoną spółkę zajmującą się tytułem działalności głównej wytwarzaniem mąki nowego młyna, poprzez połączenie zdolności produkcyjnej swych trzech już istniejących młynów, których zamknięcie jest planowane – Modernizacja gospodarstw rolnych lub zwiększanie wartości dodanej produktów rolnych i leśnych

Sentencja

Artykuł 26 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) należy interpretować w ten sposób, że pojęcie ogólnej poprawy wyników gospodarstwa rolnego w rozumieniu wspomnianego przepisu nie może obejmować operacji, przez którą przedsiębiorstwo zajmujące się działalnością polegającą na prowadzeniu zakładów młynarskich zamyka stare zakłady młynarskie, aby zastąpić je nowym zakładem bez zwiększania istniejącej wydajności.

Artykuł 20 lit. b) ppkt (iii) i art. 28 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1698/2005 powinny być interpretowane w ten sposób, że operacja polegająca na zamknięciu starych zakładów młynarskich i zastąpieniu ich nowym zakładem młynarskim bez zwiększania istniejącej wydajności może poprawić ogólne wyniki przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 28 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1698/2005.

Artykuł 28 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1698/2005 powinien być interpretowany w ten sposób, że nie sprzeciwia się on co do zasady przyjęciu uregulowania krajowego takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, wprowadzającego wsparcie na rzecz zwiększenia wartości dodanej produktów rolnych, które to wsparcie w odniesieniu do przedsiębiorstw prowadzących zakłady młynarskie może być przyznane tylko na rzecz operacji mających na celu modernizację istniejącej wydajności wspomnianych zakładów młynarskich, a nie na rzecz operacji oznaczających utworzenie nowej wydajności. Jednak w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której jeden zakład młynarski lub wiele zakładów zostało zamkniętych w celu zastąpienia ich nowym zakładem młynarskim bez zwiększania wydajności, zadaniem sądu krajowego jest zapewnienie, by takie uregulowanie było stosowane w sposób zapewniający zagwarantowanie poszanowania zasady równego traktowania.

(1) Dz.U. C 171 z 15.6.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/10

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht München – Niemcy) – Data I/O GmbH przeciwko Hauptzollamt München

(Sprawa C-297/13) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Klasyfikacja taryfowa - Wspólna Taryfa Celna - Nomenklatura scalona - Uwaga 2 do sekcji XVI - Pozycje 8422, 8456, 8473, 8501, 8504, 8543, 8544 i 8473 - Pojęcia „części” i „towarów” - Części i akcesoria (silniki, zasilacze, lasery, generatory, kable i zgrzewarki) przeznaczone do zastosowania w systemach programujących - Brak pierwszeństwa zaklasyfikowania do pozycji 8473 w stosunku do pozostałych pozycji objętych działami 84 i 85])

2014/C 212/10

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht München

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Data I/O GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt München

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Finanzgericht München – Wykładnia rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, s. 1), zmienionego rozporządzeniami Komisji (WE) nr 2031/2001 z dnia 6 sierpnia 2001 r. (Dz.U. L 279, s. 1), nr 1832/2002 z dnia 1 sierpnia 2002 r. (Dz.U. L 290, s. 1 ), nr 1789/2003 z dnia 11 września 2003 r. (Dz.U. L 281, s. 1) oraz nr 1810/2004 z dnia 7 września 2004 r. (Dz.U. L 327, s. 1), a w szczególności uwagi 2 lit. a) i b) do jego sekcji XVI – Zaklasyfikowanie do pozycji 8473 części i akcesoriów (silników, generatorów, laserów, kabli i zgrzewarek) przeznaczonych do systemów programujących – Ewentualne pierwszeństwo tej pozycji w stosunku do innych pozycji objętych działami 84 i 85

Sentencja

Uwagę 2 lit. a) do sekcji XVI Nomenklatury Scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, w brzmieniu nadanym kolejno rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2031/2001 z dnia 6 sierpnia 2001 r., rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1832/2002 z dnia 1 sierpnia 2002 r., rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1789/2003 z dnia 11 września 2003 r. i rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1810/2004 z dnia 7 września 2004 r., należy interpretować w ten sposób, że towar, który może być zaklasyfikowany zarówno do pozycji 8473 tej nomenklatury, jako część maszyny objętej pozycją 8471 wspomnianej nomenklatury, jak i do pozycji 8422, 8456, 8501, 8504, 8543 i 8544 tejże nomenklatury, jako samodzielny towar, należy zaklasyfikować jako taki do jednej z tych ostatnich pozycji, w zależności od jego indywidualnych właściwości.

(1) Dz.U. C 260 z 7.9.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/11

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria – Węgry) – Almos Agrárkülkereskedelmi kft przeciwko Nemzeti Adó- és Vámhivatal Közép-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága

(Sprawa C-337/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 90 - Obniżenie podstawy opodatkowania - Zakres zobowiązań państw członkowskich - Bezpośrednia skuteczność))

2014/C 212/11

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Almos Agrárkülkereskedelmi kft

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Közép-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Kúria – Wykładnia art. 90 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U L 347, s. 1) – Zgodność z dyrektywą ustawodawstwa krajowego nieprzewidującego możliwości korekty podstawy opodatkowania w wypadku niewykonania umowy

Sentencja

Przepisy art. 90 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który nie przewiduje obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej w wypadku niewywiązania się z zapłaty ceny, jeśli zastosowanie ma odstępstwo przewidziane w art. 90 ust. 2 tej dyrektywy. Jednakże przepis ten powinien uwzględniać wszystkie inne sytuacje, w których, w myśl art. 90 ust. 1, po zawarciu transakcji podatnik nie otrzymał części lub całości wynagrodzenia, przy czym do sądu krajowego należy zbadanie, czy rzeczywiście tak jest.

Podatnicy mogą, występując przeciwko państwu członkowskiemu, powoływać się na art. 90 ust. 1 dyrektywy 2006/112 przed sądami krajowymi w celu uzyskania obniżki podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej. Choć państwa członkowskie mogą postanowić, że korzystanie z prawa do obniżenia owej podstawy opodatkowania jest uzależnione od spełnienia określonych formalności umożliwiających w szczególności wykazanie, że po zawarciu transakcji podatnik nie otrzymał ostatecznie zapłaty części lub całości wynagrodzenia i że mógł on powołać się na jedną z sytuacji opisanych w art. 90 ust. 1 dyrektywy 2006/112, to zastosowane w tym względzie środki nie mogą wykraczać poza to, co konieczne do wykazania owych okoliczności, zaś do sądu krajowego należy zbadanie, czy wymóg ten został spełniony.

(1) Dz.U. C 304 z 19.10.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/11

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 23 stycznia 2014 r. w sprawie T-221/12 The Sunrider Corporation przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 24 marca 2014 r. przez The Sunrider Corporation

(Sprawa C-142/14 P)

2014/C 212/12

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: The Sunrider Corporation (przedstawiciele: N. Dontas i E. Markakis, Δικηγόροι)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Nannerl GmbH & CO. KG.

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie dopuszczalności niniejszego odwołania;

—

częściowe uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 23 stycznia 2014 r. w sprawie T-221/12 w zakresie, w jakim oddalone zostały zarzut drugi (naruszenie art. 75 zdanie drugie i art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1)) i zarzut trzeci (naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego), podniesione przez skarżącą w skardze z dnia 25 maja 2012 r.

—	przekazanie sprawy do Sądu w celu ponownego rozpoznania w zakresie zarzutów drugiego i trzeciego, podniesionych przez skarżącą w skardze z dnia 25 maja 2012 r. i celem nowego zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego,

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą w niniejszym postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Sądem i

—	obciążenie OHIM koniecznymi kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu administracyjnym przed Czwartą Izbą Odwoławczą w sprawie R 2401/2010-4.

Zarzuty i główne argumenty

PIERWSZY ZARZUT: Sąd naruszył art. 1 pkt 2 dyrektywy 2001/83/WE (2) i art. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 726/2004 (3) w części dotyczącej zakresu stosowania pojęcia „produktu leczniczego”. Sąd przekroczył swoje kompetencje poprzez stworzenie nowych definicji legalnych, czyli pojęcia produktów „mających zastosowanie lecznicze w szerokim tego słowa znaczeniu” i naruszył podlegające zastosowaniu definicje legalne przyjęte przez prawodawcę Unii Europejskiej.

DRUGI ZARZUT: Sąd naruszył prawo wnoszącej odwołanie do bycia wysłuchaną, opierając się bez uzasadnienia na „fakcie notoryjnym” mającym decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sporu. Naruszył prawo skarżącej do bycia wysłuchaną orzekając w pkt 77 wyroku, że ustalony fakt wchodził w zakres pojęcia „faktu notoryjnego” bez wsparcia tej oceny jakimkolwiek dowodem znajdującym się w katach sprawy i bez uzasadnienia dlaczego ustalony fakt miał z prawnego punktu widzenia charakter „notoryjny”.

ZARZUT TRZECI: Sąd naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w zakresie, w jakim: a) dokonał analizy i oceny ograniczonych do podobieństwa dodatków do żywności na bazie ziół w świetle wyłącznie produktów wyraźnie wymienionych w klasie 32, bez konkretnego zbadania, czy występowało najmniejsze podobieństwo między dodatkami do żywności na bazie ziół i innymi towarami zaliczanymi do towarów z klasy 32; (b) zniekształcił treść zaskarżonej decyzji i zastąpił swoją oceną i uzasadnieniem ocenę i uzasadnienie sporządzone przez Izbę Odwoławczą w części dotyczącej „zainteresowanego kręgu odbiorców”; oraz (c) naruszył prawo przy okazji analizy i oceny indywidualnych czynników/kryteriów podobieństwa rzeczonych towarów, w szczególności w zakresie dotyczącym (i) wykładni i stosowania pojęcia „medyczny” jako charakteryzującego podstawowe przeznaczenie dodatków do żywności na bazie ziół, (ii) obowiązku prawnego, że „duża część” producentów przedmiotowych towarów stanowił te same podmioty, (iii) kryterium/normy prawnej zastosowanej przy porównaniu produktów; (iv) oddalenia zarzutu drugiego, uznanego za nieskuteczny, (v) braku zbadania czynnika „zamienności” oraz (vi) braku zbadania charakteru porównywanych towarów.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s.1)

(2) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, s.67)

(3) Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Maramureș (Rumunia) w dniu 26 marca 2014 r. – Cabinet Medical Veterinar Dr. Tomoiagă Andrei przeciwko Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Cluj Napoca reprezentowanej przez Administrația Județeană a Finanțelor Publice Maramureș

(Sprawa C-144/14)

2014/C 212/13

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Maramureș

Strony

Strona skarżąca: Cabinet Medical Veterinar Dr. Tomoiagă Andrei

Strona pozwana: Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Cluj Napoca reprezentowana przez Administrația Județeană a Finanțelor Publice Maramureș

Interwenient: Direcția Sanitar-Veterinară și Pentru Siguranța Alimentelor Maramureș

Pytania prejudycjalne

Czy art. 273 i art. 287 pkt 18 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) należy interpretować w ten sposób, że krajowy organ podatkowy miał obowiązek zarejestrowania do celów podatku VAT podatnika i obciążenia go zapłatą podatku oraz odpowiednimi dodatkowymi zobowiązaniami z uwagi na przekroczenie progu kwalifikującego do zwolnienia z podatku od dnia, w którym podatnik złożył deklaracje podatkowe do właściwego organu podatkowego, z których wynikało przekroczenie progu kwalifikującego do zwolnienia z podatku VAT?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy zasada pewności prawa sprzeciwia się krajowej praktyce, zgodnie z którą organ podatkowy nałożył retroaktywnie na podatnika obowiązek zapłaty podatku VAT z uwagi na to, że usługi weterynaryjne nie są zwolnione z podatku VAT, a próg kwalifikujący do zwolnienia został przekroczony w sytuacji, w której:

—

organ podatkowy nie zarejestrował z urzędu podatnika do celów podatku VAT i nie nałożył na niego obowiązku zapłaty podatku VAT od chwili złożenia deklaracji podatkowych, z których wynikało przekroczenie progu kwalifikującego do zwolnienia, lecz wyłącznie w późniejszym terminie, po nowelizacji dekretem rządowym nr 1620/2009 przepisów wykonawczych do kodeksu podatkowego, zgodnie z którą zwolnienie przewidziane w art. 141 ust. 1 lit. a) kodeksu podatkowego nie znajduje zastosowania do usług weterynaryjnych zgodnie z wyrokiem Trybunału z dnia 24 maja 1988 r. Komisja/Włochy, 122/87 w odniesieniu do okresu poprzedzającego odnośną nowelizację;

—	organ podatkowy dowiedział się o przekroczeniu progu kwalifikującego do zwolnienia przed nowelizacją dekretem rządowym nr 1620/2009 przepisów wykonawczych do kodeksu podatkowego o powyższej treści za pośrednictwem deklaracji podatkowych przedstawionych przez podatnika;

—

przed publikacją dekretu rządowego nr 1620/2009 organ podatkowy nie wydał w zakresie przysługującej mu kompetencji – którą objęty jest również podatnik będący stroną postępowania głównego – aktów administracyjno-podatkowych stwierdzających, że podatnicy prowadzący praktykę weterynaryjną nie zarejestrowali się do celów podatku VAT w wyniku przekroczenia progu kwalifikującego do zwolnienia z podatku VAT, i w rezultacie nakładających obowiązek zapłaty względem tych podatników;

—	przed przyjęciem i wejściem w życie dekretu rządowego nr 1620/2009 wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 24 maja 1988 r. Komisja/Włochy, 122/87 nie został w żaden sposób opublikowany w języku rumuńskim.

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/14

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-161/14)

2014/C 212/14

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Soulay, M. Clausen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej:

stwierdzenie, że:

—

stosując obniżoną stawkę podatku VAT z tytułu świadczenia usług montażu „materiałów energooszczędnych” oraz dostawy „materiałów energooszczędnych” przez osoby, które dokonują montażu tych materiałów w lokalach mieszkalnych, w zakresie w jakim takie usług i dostawy, nawet jeśli wchodzą w zakres remontu i naprawy prywatnych budynków mieszkalnych, o których mowa w kategorii 10a załącznika III do dyrektywy VAT, obejmują materiały, które stanowią znaczącą część wartości świadczonych usług, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy art. 98 dyrektywy VAT w związku z załącznikiem III do tej dyrektywy;

2	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 96 dyrektywy VAT podstawowa stawka podatku VAT, określana przez każde państwo członkowskie i nie niższa niż 15 % jest stosowana wobec wszystkich przypadków dostaw towarów i świadczenia usług. Stosowanie stawki innej niż podstawowa jest dopuszczalne wyłącznie, w zakresie w jakim pozwalają na to pozostałe przepisy dyrektywy. Artykuł 98 stanowi, że państwa członkowskie mogą stosować jedną lub dwie stawki obniżone do dostawy towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku III do dyrektywy.

Komisja uważa, że system obniżonych stawek znajdujący zastosowanie do dostawy materiałów energooszczędnych oraz ich montażu, ustanowiony w VAT Act 1994 [ustawie o podatku VAT z 1994 r.], sekcja 29A, zgodnie z załącznikiem 7A do tej ustawy, wykracza poza możliwości przyznane państwom członkowskim w kategoriach 10 i 10a załącznika III do dyrektywy VAT, które obejmują odpowiednio „dostawę, budowę, remont i przebudowę budynków mieszkalnych w ramach polityki społecznej” oraz „remonty i naprawy prywatnych budynków mieszkalnych, z wyłączeniem materiałów stanowiących znaczącą część wartości świadczonej usługi”.

System dotyczący obniżonej stawki obowiązujący w Zjednoczonym Królestwie i określony w załączniku 7A, część 2, grupa 2 do ustawy o podatku VAT z 1994 r. nie może być bezpośrednio powiązany z kwestiami mieszkalnictwa w ramach polityki społecznej i wykracza zatem poza zakres kategorii 10 załącznika III do dyrektywy VAT.

Załącznik 7A, część 2, grupa 2 do ustawy o podatku VAT z 1994 r. przewidując zastosowanie obniżonej stawki do świadczenia usług montażu „materiałów energooszczędnych” oraz dostawy „materiałów energooszczędnych” przez osoby, które dokonują montażu tych materiałów w lokalach mieszkalnych, w sytuacji gdy takie transakcje obejmują dostawę, budowę i przebudowę prywatnych budynków mieszkalnych oraz z pominięciem proporcjonalnej wartości tych materiałów względem całkowitej wartości świadczonych usług, nie spełnia wymogu ustanowionego w kategorii 10a, zgodnie z którym obniżona stawka może być stosowana wyłącznie do remontów i naprawy prywatnych budynków mieszkalnych, z wyłączeniem materiałów stanowiących znaczącą część wartości świadczonej usługi.

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1)

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 9 kwietnia 2014 r. – Sociedade Gestora de Recursos e Equipamentos de Saúde dos Açores SA przeciwko Fazenda Pública

(Sprawa C-174/14)

2014/C 212/16

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sociedade Gestora de Recursos e Equipamentos de Saúde dos Açores SA.

Strona pozwana: Fazenda Pública.

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie podmiotu prawa publicznego w rozumieniu art. 13 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. może zostać dookreślone za pomocą pojęcia prawnego podmiotu prawa publicznego ustanowionego w art. 9 ust. 1 dyrektywie 2004/18/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r.?

Czy podmiot mający formę spółki akcyjnej, której kapitał jest wyłącznie publiczny, posiadany w 100 % przez Região Autónoma dos Açores (autonomiczny region Azorów), którego przedmiotem działalności jest świadczenie usług w zakresie konsultacji i zarządzania w dziedzinie regionalnego systemu służby zdrowia w celu jego promocji i racjonalizacji, które są świadczone w ramach wykonywania umów programowych zawieranych z autonomicznym regionem Azorów, i do którego w wyniku delegacji należą kompetencje organu administracyjnego posiadane przez Região Autónoma – do którego pierwotnie należy obowiązek świadczenia publicznych usług zdrowotnych – jest objęty pojęciem podmiotu prawa publicznego, który działa w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.?

3)	Czy w świetle postanowień tej dyrektywy wynagrodzenie otrzymywane przez ową spółkę, polegające na udostępnieniu środków finansowych koniecznych dla wykonania owych umów programowych, może zostać uznane za wynagrodzenie za świadczenie usług w celu objęcie jej podatkiem VAT?

4)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy spółka ta spełnia przesłanki konieczne dla skorzystania ze zwolnienia z podatku zawartego w art. 13 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1)

(2) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Postępowanie karne przeciwko G

(Sprawa C-181/14)

2014/C 212/17

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strona w postępowaniu głównym

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 pkt 2 lit. b) dyrektywy 2001/83/WE z dnia 6 listopada 2001 r. (1), zmienionej dyrektywą 2004/27/WE z dnia 31 marca 2004 r. (2), należy interpretować w ten sposób, że substancje lub połączenia substancji w rozumieniu tego przepisu, które jedynie zmieniają funkcje fizjologiczne – a więc ich nie odzyskują lub nie poprawiają, należy uważać za produkt leczniczy tylko wtedy, gdy dają one korzyści terapeutyczne lub w każdym razie mają działanie powodujące pozytywną zmianę funkcjonowania organizmu? Czy pojęcie produktu leczniczego zawarte w dyrektywie nie obejmuje zatem substancji lub połączeń substancji, które są spożywane wyłącznie ze względu na swoje wywołujące stan odurzenia działanie psychoaktywne i są przy tym w każdym razie szkodliwe dla zdrowia?

(1) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, s. 67 ).

(2) Dyrektywa 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniająca dyrektywę 2001/83/WE (Dz.U. L 136, s. 34).

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/16

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 29 stycznia 2014 r. w sprawie T-528/09 Hubei Xinyegang Steel Co. Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 14 kwietnia 2014 r. przez ArcelorMittal Tubular Products Ostrava a.s. i in.

(Sprawa C-186/14 P)

2014/C 212/18

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: ArcelorMittal Tubular Products Ostrava a.s., ArcelorMittal Tubular Products Roman SA, Benteler Deutschland GmbH, dawniej Benteler Stahl//Rohr GmbH, Ovako Tube & Ring AB, Rohrwerk Maxhütte GmbH, TMK-Artrom SA, Silcotub SA, Dalmine SpA, Tubos Reunidos, SA, Vallourec Oil and Gas France, dawniej Vallourec Mannesmann Oil & Gas France, Vallourec Tubes France, formerly V & M France, Vallourec Deutschland GmbH, dawniej V & M Deutschland GmbH, voestalpine Tubulars GmbH, Železiarne Podbrezová a.s. (przedstawiciele: Dr G. Berrisch, Rechtsanwalt, B. Byrne, Solicitor)

Druga strona postępowania: Hubei Xinyegang Steel Co. Ltd, Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszący odwołanie żądają aby Trybunał:

—	uchylił wyrok Sądu z dnia 29 stycznia 2014 r. w sprawie T-528/09;

—	oddalił pierwszą część trzeciego zarzutu podniesionego w postępowaniu w pierwszej instancji;

—	przekazał sprawę Sądowi do ponownego rozpatrzenia w pozostałym zakresie;

—	zasądził zapłatę na rzecz wnoszących odwołanie przez Xinyegang Steel Co. Ltd kosztów niniejszego odwołania oraz postępowania w sprawie T-528/09 przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd trzykrotnie naruszył prawo.

Po pierwsze Sąd dokonał niewłaściwej interpretacji art. 3 ust. 7 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (1) stwierdzając, że instytucje nie miały prawa wziąć pod uwagę, iż sytuacja niezwykle wysokiego popytu prawdopodobnie zakończyłaby się oraz że w sytuacji „zwykłego” popytu uwidocznią się prawdziwe szkodliwe skutki przywozu po cenach dumpingowych i że instytucje przypisały skutki tego zmniejszenia popytu przywozowi po cenach dumpingowych.

Po drugie Sąd niewłaściwie zastosował art. 3 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i naruszył art. 6 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego stwierdzając nieważność zaskarżonego rozporządzenia (2) z powodu tego, iż przewidywany przez Komisję w rozporządzeniu tymczasowym prawdopodobny wzrost wielkości przywozu po cenach dumpingowych i cen nie do końca odpowiadał danym z okresu późniejszego niż okres dochodzenia.

Po trzecie Sąd błędnie stwierdził, że ustalenia instytucji zawierały oczywisty błąd w ocenie oraz nie zachował granic kontroli sądowej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 56, s. 1), zastąpione przez rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (wersja ujednolicona) (Dz.U. L 343, s. 51).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 926/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu, z żelaza lub stali, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 262, s. 19)

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/17

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 29 stycznia 2014 r. w sprawie T-528/09: Hubei Xinyegang Steel Co. Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 15 kwietnia 2014 r. przez Radę Unii Europejskiej

(Sprawa C-193/14 P)

2014/C 212/19

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix, pełnomocnik, B. O'Connor, Solicitor, adwokat S. Gubel)

Druga strona postępowania: Hubei Xinyegang Steel Co. Ltd, Komisja Europejska, ArcelorMittal Tubular Products Ostrava a.s., ArcelorMittal Tubular Products Roman SA, Benteler Deutschland GmbH, dawniej Benteler Stahl//Rohr GmbH, Ovako Tube & Ring AB, Rohrwerk Maxhütte GmbH, Dalmine SpA, Silcotub SA, TMK-Artrom SA, Tubos Reunidos, SA, Vallourec Oil and Gas France, formerly Vallourec Mannesmann Oil & Gas France, Vallourec Tubes France, dawniej V & M France, Vallourec Deutschland GmbH, formerly V & M Deutschland GmbH, voestalpine Tubulars GmbH, Železiarne Podbrezová a.s.

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie żąda aby Trybunał:

—	uchylił wyrok Sądu Unii Europejskiej (drugiej izby) z dnia 29 stycznia 2014 r. w sprawie C-528/09 Hubei Xinyegang Steel Co. Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej;

—	oddalił pierwszą część trzeciego zarzutu podniesionego przez skarżących w pierwszej instancji jako bezzasadną;

—	przekazał sprawę Sądowi do ponownego rozpatrzenia w odniesieniu do pozostałych zarzutów albowiem Sąd nie ustalił okoliczności faktycznych

—	zasądził zapłatę przez Hubei kosztów poniesionych przez Radę w pierwszej instancji i w ramach odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

Rada twierdzi, że zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony z następujących względów:

—

po pierwsze Sąd naruszył art. 3 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (1) i przeinaczył jasne znaczenie przedłożonych doń dowodów, albowiem dokonał wybiórczej i niepełnej oceny wymaganych prawnie czynników w celu stwierdzenia, że przemysł Unii znajdował się w trudnej sytuacji na koniec okresu objętego dochodzeniem;

—	po drugie Sąd niewłaściwie zinterpretował i zastosował art. 3 ust. 7 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego w odniesieniu do przewidywanego załamania się popytu;

—	po trzecie Sąd niewłaściwie zinterpretował art. 3 ust. 9 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego w odniesieniu do analizy zagrożenia szkodą;

—	po czwarte Sąd przekroczył swe kompetencje albowiem zastąpił ocenę rozważanych czynników gospodarczych dokonaną przez instytucje Unii swą własną oceną.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 56, s.1 ), zastąpione przez rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (wersja ujednolicona) (Dz.U. L 343, s. 51).

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/18

Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-205/14)

2014/C 212/20

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Guerra e Andrade i F. Wilman, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że poprzez brak zagwarantowania niezależności funkcjonalnej i finansowej podmiotu koordynującego przydział czasu na start lub lądowanie, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 95/93 (1);

—	obciążenie Republika Portugalska kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W Portugalii podmiotem koordynującym przydział czasu na start i lądowanie jest ANA, prywatna spółka handlowa zarządzająca lotniskami, z którego to powodu nie spełnia kryteriów niezależności przewidzianych w rozporządzeniu (EWG) nr 95/93.

Ponieważ Divisão de Coordenação Nacional de Slots stanowi część ANA, zależąc wyłącznie od ANA, nie mamy do czynienia z niezależnością funkcjonalną ani z niezależnością finansową wymaganą przez Unię.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 95/93 z dnia 18 stycznia 1993 r. w sprawie wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty (Dz.U. L 14, s. 1).

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/19

Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej

(Sprawa C-206/14)

2014/C 212/21

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Pignataro-Nolin i E. Randvere)

Strona pozwana: Republice Estońskiej

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Estońska nie przyjmując w pełnym zakresie lub w sposób prawidłowy przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, koniecznych w celu transpozycji dyrektywy 2003/4/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG (2) uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Estońskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga ma na celu stwierdzenie, że Republika Estońska uchybiła swoim zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, koniecznych w celu transpozycji tej dyrektywy.

(1) Dz.U. L 41, s. 26

(2) Dz.U. L 158, s. 56

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/19

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. w sprawie T-128/11 LG Display Co. Ltd i LG Display Taiwan Co., Ltd przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 7 maja 2014 r. przez LG Display Co. Ltd i LG Display Taiwan Co., Ltd

(Sprawa C-227/14 P)

2014/C 212/22

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: LG Display Co. Ltd i LG Display Taiwan Co., Ltd (przedstawiciele: adwokaci A. Winckler i F.-C. Laprévote)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

—	częściowe uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-128/11 w zakresie, w jakim oddalono w nim skargę o stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji z dnia 8 grudnia 2010 r. w sprawie COMP/39309;

—

w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji i obniżenie wysokości nałożonych w niej grzywien – dla ułatwienia postępowania LG Display przedkłada w tym względzie, jako załącznik A.2., tabelę zawierającą różne warianty obliczenia grzywien. LG Display pragnie w tym miejscu zaznaczyć, że Trybunał Sprawiedliwości dysponuje wystarczającymi informacjami, by skorzystać z nieograniczonego prawa orzekania;

—	obciążenie Komisji kosztami obsługi prawnej poniesionymi przez LG Display, a także innymi kosztami i wydatkami mającymi związek z niniejszą sprawą; oraz

—	podjęcie wszelkich innych środków, jakie Trybunał Sprawiedliwości uzna za właściwe.

Zarzuty i główne argumenty

W zarzucie pierwszym LG Display kwestionuje wniosek Sądu, że Komisja miała prawo do uwzględnienia wartości sprzedaży zrealizowanej przez LG Display na rzecz jej spółek dominujących LGE i Philips w wartości sprzedaży przyjętej do obliczenia grzywny nałożonej na LG Display. Zarzut ten składa się z dwóch części. Po pierwsze, wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo, nie przedstawił wystarczającego uzasadnienia, oczywiście przeinaczył dowody, naruszył przysługujące spółce LG Display prawo do obrony oraz zrezygnował z wykonania nieograniczonego prawa orzekania, uznając, że Komisja może uwzględnić sprzedaż wewnętrzną w wartości sprzedaży przyjętej w celu obliczenia grzywny, jedynie na podstawie okoliczności, że sprzedaż ta była realizowana na rynku, na którym działał kartel, w którym uczestniczyła spółka LG Display. Po drugie, Sąd naruszył prawo, nie przedstawił wystarczającego uzasadnienia, oczywiście przeinaczył dowody i naruszył przysługujące spółce LG Display prawo do obrony, potwierdzając ustalenie Komisji, że kartel rzeczywiście wywierał wpływ na wewnętrzną sprzedaż.

W zarzucie drugim LG Display kwestionuje wniosek Sądu, że Komisja postąpiła prawidłowo, odmawiając przyznania spółce LG Display częściowego zwolnienia z grzywien w odniesieniu do 2005 r. Zarzut ten składa się z dwóch części. Po pierwsze, Sąd naruszył prawo materialne i nie uzasadnił wystarczająco postawienia spółki wnioskującej o całkowite zwolnienie z grzywny w sytuacji uprzywilejowanej w kontekście częściowego zwolnienia z grzywny. Po drugie, Sąd oczywiście przeinaczył dowody i naruszył prawo materialne, odmawiając przyznania spółce LG Display częściowego zwolnienia z grzywien w odniesieniu do okresu od 26 sierpnia 2005 r., skoro Komisja nie dysponowała dostarczonymi przez spółkę wnioskującą o zwolnienie z grzywny dowodami na to, że po tej dacie LG Display w dalszym ciągu uczestniczyła w kartelu.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/20

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. w sprawie T-91/11 InnoLux Corp., dawniej Chimei InnoLux Corp., przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 8 maja 2014 r. przez InnoLux Corp., dawniej Chimei InnoLux Corp.

(Sprawa C-231/14 P)

2014/C 212/23

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: InnoLux Corp., dawniej Chimei InnoLux Corp. (przedstawiciele: J.-F. Bellis, adwokat, R. Burton, Solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim utrzymuje w mocy grzywnę nałożoną w spornej decyzji na InnoLux, obliczoną w oparciu o wartość dostaw wewnątrzgrupowych wyświetlaczy ciekłokrystalicznych (LCD) dla fabryk w Chinach i na Tajwanie należących do wnoszącej odwołanie;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w zakresie, w jakim nakłada na InnoLux grzywnę obliczoną w oparciu o wartość dostaw wewnątrzgrupowych wyświetlaczy LCD dla fabryk w Chinach i na Tajwanie należących do wnoszącej odwołanie;

—	obniżenie w związku z tym grzywny nałożonej na InnoLux do 173 mln EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: Sąd naruszył prawo, orzekając, że dostawy wewnątrzgrupowe wyświetlaczy LCD dla fabryk w Chinach i na Tajwanie należących do wnoszącej odwołanie są objęte zakresem stosowania art. 101 TFUE i art. 53 EOG na tej tylko podstawie, że monitory komputerowe, do których wyświetlacze LCD są montowane jako składniki we wspomnianych fabrykach, są sprzedawane w EOG przez wnoszącą odwołanie.

Na poparcie tego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi następujące argumenty:

Ustalenie naruszenia w spornej decyzji obejmuje jedynie dostawy wyświetlaczy LCD w EOG, niezależnie od tego, czy są one sprzedawane osobom trzecim czy też dostarczane wewnątrz grupy, i nie wprowadza rozróżnienia między dostawami wewnątrzgrupowymi przez uczestników kartelu zintegrowanych wertykalnie, którzy tworzą jedno przedsiębiorstwo wraz ze związanym z nimi nabywcą, a dostawami dokonywanymi przez uczestników, którzy nie tworzą jednego przedsiębiorstwa.

Posłużenie się pojęciem „sprzedaży bezpośredniej w obrębie EOG w formie wyrobów przetworzonych” pozostaje w sprzeczności z zasadą leżącą u podstaw wyroku w sprawie Europa Carton przeciwko Komisji, zgodnie z którą dostawy wewnątrzgrupowe powinny być traktowane dokładnie w ten sam sposób co sprzedaż osobom trzecim.

c)	Stosowanie art. 101 TFUE i art. 53 EOG do dostaw wyświetlaczy LCD, które są dokonywane poza EOG, jest niezgodne z koncepcją „wprowadzenia kartelu w życie” w rozumieniu wyroku w sprawach połączonych Celuloza I.

Pojęcie „sprzedaży bezpośredniej w obrębie EOG w formie wyrobów przetworzonych” prowadzi do niezgodnego z prawem wykluczenia z zakresu stosowania art. 101 TFUE i art. 53 EOG transakcji dotyczących wyświetlaczy LCD, które są zawierane i ograniczają konkurencję w EOG, w oparciu o rozumowanie, które Trybunał wyraźnie odrzucił w wyroku w sprawie Istituto Chemioterapico Italiano i Commercial Solvents przeciwko Komisji.

e)	Eksterytorialne stosowanie prawa konkurencji UE wynikające z użycia pojęcia „sprzedaży bezpośredniej w obrębie EOG w formie wyrobów przetworzonych” rodzi ryzyko powtórnego pociągnięcia przedsiębiorstw do odpowiedzialności oraz konfliktu kompetencyjnego z innymi organami ochrony konkurencji.

Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo, orzekając, że stosowanie kategorii tak zwanej „sprzedaży bezpośredniej w obrębie EOG w formie wyrobów przetworzonych” do dostaw wewnątrzgrupowych wyświetlaczy LCD każdego z adresatów decyzji Komisji zostało ocenione przez Komisję „na podstawie tych samych obiektywnych kryteriów”, i odrzucając jednocześnie jako niedopuszczalne wszystkie zarzuty podniesione przez wnoszącą odwołanie celem zakwestionowania stosowności, obiektywnego charakteru i spójności użytego kryterium, mianowicie tego, które dotyczy ustalenia, czy owi adresaci tworzyli jedno przedsiębiorstwo wraz ze związanymi z nimi nabywcami.

Na poparcie tego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi następujące argumenty:

a)	Fakt, że wertykalnie zintegrowani adresaci spornej decyzji tworzą jedno przedsiębiorstwo wraz ze związanymi z nimi nabywcami lub go nie tworzą, nie stanowi „obiektywnej różnicy” uzasadniającej zróżnicowane traktowanie ich poszczególnych dostaw wewnątrzgrupowych.

Nie można powoływać się na zasadę legalności, aby oddalić zarzut wnoszącej odwołanie dotyczący traktowania jej dostaw wewnątrzgrupowych wyświetlaczy LCD na podstawie tej samej metody co metoda stosowana do dostaw wewnątrzgrupowych wyświetlaczy LCD przedsiębiorstw LG Display i AUO, ponieważ ta metoda jest w pełni zgodna z prawem.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Republika Łotewska) w dniu 12 maja 2014 r. – SIA „Ostas celtnieks” przeciwko Talsu novada pašvaldība, Iepirkumu uzraudzības birojs

(Sprawa C-234/14)

2014/C 212/24

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SIA „Ostas celtnieks”

Strona pozwana: Talsu novada pašvaldība, Iepirkumu uzraudzības birojs

Pytanie prejudycjalne

Czy przepisy dyrektywy 2004/18/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się temu, by w celu ograniczenia ryzyka niewykonania zamówienia, wprowadzono do specyfikacji zamówienia wymóg, że w przypadku gdy zamówienie zostanie przyznane oferentowi, który polega na kwalifikacjach innych przedsiębiorców, ów oferent jest zobowiązany do zawarcia ze wspomnianymi przedsiębiorcami, przed przyznaniem zamówienia, umowy spółki (włączając do wspomnianego zamówienia konkretne kwestie wskazane w specyfikacji warunków zamówienia) lub utworzyć z nimi spółkę jawną?

(1) Dz.U. L 134, s. 114.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/22

Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Irlandii

(Sprawa C-236/14)

2014/C 212/25

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Hetsch, K. Herrmann, L. Armati, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że przez nieprzyjęcie przepisów transponujących definicje ustanowione w art. 2 lit. f) h), m), n) i o) oraz wymogów ustanowionych w art. 3 ust. 2 i 4, art. 5, art. 13 ust. 1 lit. a) –e), art. 15 ust. 6 lit. e), art. 16 ust. 1, 3, 5, 6, 7 zdanie drugie i art. 16 ust. 8, art. 17 ust. 1–5, art. 17 ust. 6 dotyczącym biopłynów, art. 17 ust. 8, art. 18 ust. 1 i 3 dotyczącym biopłynów, art. 18 ust. 7, art. 19 ust. 1 i 3, art. 21 ust. 1 zdanie drugie i załączników od II do V i VII do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (1) z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE, a w każdym razie nie podając takich przepisów do wiadomości Komisji, Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 27 ust. 1 tej dyrektywy;

—

nałożenie na Irlandię okresowej kary pieniężnej na podstawie art. 260 ust. 3 w wysokości 25 447,50 EUR dziennie ze skutkiem od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału płatnej na rachunek środków własnych Unii za uchybienie obowiązkowi poinformowania o środkach podjętych w celu transpozycji dyrektywy przyjętej zgodnie z procedurą ustawodawczą; oraz

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 5 grudnia 2010 r.

(1) Dz.U. L 140, s. 16.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/23

Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Toshiba przeciwko Komisji

(Sprawa T-519/09) (1)

((Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek transformatorów mocy - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG - Porozumienie w sprawie podziału rynku - Dowód zdystansowania się od kartelu - Ograniczenie konkurencji - Wpływ na handel - Bariery wejścia na rynek - Grzywny - Kwota podstawowa - Rok odniesienia - Punkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. - Korzystanie z fikcyjnego udziału w rynku na rynku EOG))

2014/C 212/26

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Toshiba Corp. (Tokio, Japonia) (przedstawiciele: adwokaci J.F. MacLennan, solicitor, A. Schulz, J. Jourdan i P. Berghe)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J. Bourke i K. Mojzesowicz, następnie K. Mojzesowicz i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 7 października 2009 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/39.129 – Transformatory mocy), a tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą w tej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Toshiba Corp. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 51 z 27.2.2010

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/23

Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. –Catinis przeciwko Komisji

(Sprawa T-447/11) (1)

([Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) 1049/2001 - Dokumenty dotyczące prowadzonego przez OLAF dochodzenia w sprawie wykonania projektu modernizacji infrastruktury w Syrii - Odmowa udzielenia dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony celu kontroli, dochodzenia czy audytu])

2014/C 212/27

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lian Catinis (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: S. Pappas, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-P. Keppenne i F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF-u) z dnia 10 czerwca 2011 r. o odmowie, po pierwsze, uwzględnienia podnoszonego żądania zamknięcia prowadzonego przez OLAF dochodzenia w sprawie wykonania projektu modernizacji infrastruktury w Syrii, a po drugie, udzielenia dostępu do określonych dokumentów akt tego dochodzenia.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lian Catinis zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 298 z 8.10.2011.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/24

Wyrok Sądu z dnia 23 maja 2014 r. – European Dynamics Luxembourg przeciwko EBC

(Sprawa T-553/11) (1)

((Zamówienia publiczne na usługi - Procedura przetargowa - Świadczenie usług w dziedzinie infrastruktury i aplikacji informatycznych na rzecz EBC - Odrzucenie kandydatury - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt zaskarżalny - Dopuszczalność - Kryteria wyboru - Zgodność kandydatury z warunkami przewidzianymi w zaproszeniu do składania kandydatur - Obowiązek uzasadnienia - Brak wykonania uprawnienia do zażądania wyjaśnień dotyczących kandydatury - Oczywiste błędy w ocenie - Nadużycie władzy - Skarga o odszkodowanie))

2014/C 212/28

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Dynamics Luxembourg SA (Ettelbrück, Luxembourg) (przedstawiciele: adwokaci N. Korogiannakis i M. Dermitzakis)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC) (przedstawiciele: F. von Lindeiner i P. Pfeifhofer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji EBC w sprawie odrzucenia kandydatury tymczasowego konsorcjum przedsiębiorstw wraz ze skarżącą w ramach postępowania przetargowego w trybie negocjacji dotyczącego usług informatycznych, decyzji organu nadzoru zamówień publicznych EBC w sprawie oddalenia odwołania od owej decyzji w sprawie odrzucenia oraz wszelkich związanych z nią decyzji EBC, a ponadto żądanie zapłaty odszkodowania

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	European Dynamics Luxembourg SA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (BCE).

(1) Dz.U. C 6 z 7.1.2012.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/25

Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Eni przeciwko OHIM – Emi (IP) (ENI)

(Sprawa T-599/11) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ENI - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy EMI - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo towarów i usług - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Częściowa odmowa rejestracji])

2014/C 212/29

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eni SpA (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci D. De Simone i G. Orsoni)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: C. Negro i D. Botis, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Emi (IP) Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Malynicz, barrister)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 września 2011 r. (sprawa R 2439/2010-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Emi (IP) Ltd a Eni SpA.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Eni SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 32 z 4.2.2012.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/25

Wyrok Sądu z dnia 22 maja 2014 r. – Guangdong Kito Ceramics i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-633/11) (1)

([Dumping - Przywóz płytek ceramicznych pochodzących z Chin - Ostateczne cło antydumpingowe - Brak współpracy - Niezbędne informacje - Wyznaczone terminy - Dostępne dane - Artykuł 18 ust. 1 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009])

2014/C 212/30

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Guangdong Kito Ceramics Co. Ltd (Foshan, Chiny); Jingdezhen Kito Ceramic Co. Ltd (Jingdezhen, Chiny); Jingdezhen Lehua Ceramic Sanitary Ware Co. Ltd (Jingdezhen); Zhaoqing Lehua Ceramic Sanitary Ware Co. Ltd (Sihui, Chiny) (przedstawiciel: adwokat M. Sánchez Rydelski)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix, pełnomocnik, wspierany początkowo przez adwokata G. Berrischa i N. Chesaites, barrister, następnie przez adwokata D. Geradina)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-F. Brakeland, M. França i A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy); Cerame-Unie AISBL (Bruksela, Belgia); Asociación Española de Fabricantes de Azulejos y Pavimentos Cerámicos (ASCER) (Castellón de la Plana, Hiszpania); Confindustria Ceramica (Sassuolo, Włochy); Casalgrande Padana SpA (Casalgrande, Włochy); i Etruria Design Srl (Modena, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci V. Akritidis i Y. Melin)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 917/2011 z dnia 12 września 2011 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz płytek ceramicznych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 238, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżący pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

4)	Cerame-Unie AISBL, Associación Española de Fabricantes de Azulejos y Pavimentos Cerámicos (ASCER), Confindustria Ceramica, Casalgrande Padana SpA i Etruria Design Srl pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 32 z 4.2.2012.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/26

Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Mocová przeciwko Komisji

(Sprawa T-347/12 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Członek personelu tymczasowego - Umowa o pracę na czas określony - Decyzja o nieprzedłużeniu umowy - Oddalenie zażalenia - Obowiązek uzasadnienia - Uzasadnienie zawarte w decyzji oddalającej zażalenie))

2014/C 212/31

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Dana Mocová (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci D. de Abreu Caldas, S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i É. Marchal)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i D. Martin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie F-41/11 Mocová przeciwko Komisji (dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze), w ramach którego wniesiono o uchylenie tego wyroku.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Dana Mocová pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w ramach niniejszego postępowania.

(1) Dz.U. C 86 z 23.3.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/27

Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Komisja przeciwko Macchii

(Sprawa T-368/12 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Członek personelu tymczasowego - Umowa o pracę na czas określony - Decyzja o nieprzedłużeniu umowy - Kompetencja Sądu do spraw Służby Publicznej - Artykuł 8 akapit pierwszy WZIP - Obowiązek staranności - Zakaz orzekania ultra petita - Zasada kontradyktoryjności))

2014/C 212/32

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i D. Martin, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Luigi Macchia (Varese, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Blot i C. Bernard-Glanz)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie F-63/11 Macchia przeciwko Komisji (dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze), w ramach którego wniesiono o uchylenie tego wyroku.

Sentencja

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie F-63/11 Macchia przeciwko Komisji zostaje uchylony w zakresie, w jakim stwierdza nieważność decyzji dyrektora generalnego Europejski Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) o nieprzedłużeniu umowy o pracę na czas określony w charakterze członka personelu tymczasowego z Luigim Macchią i w konsekwencji oddala wniosek L. Macchii o ponowne zatrudnienie w ramach OLAF oraz jego żądanie odszkodowania i zadośćuczynienia jako przedwczesne.

2)	W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

3)	Sprawa zostaje przekazana do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej.

4)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 311 z 13.10.2012.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/27

Wyrok Sądu z dnia 22 maja 2014 r. – BG przeciwko Rzecznikowi Praw Obywatelskich

(Sprawa T-406/12 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Środki dyscyplinarne - Kara w postaci wydalenia ze służby bez utraty uprawnień emerytalnych - Wstępne dochodzenie toczące się przed sądem krajowym w chwili wydania decyzji o wydaleniu ze służby - Równość traktowania - Zakaz zwolnienia w okresie urlopu macierzyńskiego))

2014/C 212/33

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: BG (Strasburg, Francja) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)

Druga strona postępowania: Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (przedstawiciele: J. Sant’Anna, pełnomocnik, wspierany przez adwokatów D. Waelbroecka i A. Duron)

Przedmiot

Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 17 lipca 2012 r. w sprawie F-54/11 BG przeciwko Rzecznikowi Praw Obywatelskich.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone i w pozostałym zakresie oddalone.

2)	BG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w niniejszej instancji.

(1) Dz.U. C 156 z 1.6.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/28

Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Bateaux mouches przeciwko OHIM (BATEAUX-MOUCHES)

(Sprawa T-553/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego BATEAUX-MOUCHES - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 - Brak charakteru odróżniającego nabytego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009])

2014/C 212/34

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Compagnie des bateaux mouches SA (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat G. Barbaut)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 9 października 2012 r. (sprawa R 1709/2011-2), dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego BATEAUX-MOUCHES jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Compagnie des bateaux mouches SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 55 z 23.2.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/29

Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Melt Water przeciwko OHIM (NUEVA)

(Sprawa T-61/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego NUEVA - Artykuł 60 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Niedochowanie obowiązku uiszczenia w terminie opłaty za odwołanie - Dwuznaczność w jednej z wersji językowych - Jednolita wykładnia - Nieprzewidywalne okoliczności lub siła wyższa - Usprawiedliwiony błąd - Obowiązek rzetelności i staranności])

2014/C 212/35

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Research and Production Company „Melt Water” UAB (Kłajpeda, Litwa) (przedstawiciel: adwokaci V. Viešūnaitė i J. Stucka)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: V. Melgar i J. Ivanauskas, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 grudnia 2012 r. (sprawa R 1794/2012-4), dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego NUEVA jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona i w pozostałym zakresie oddalona.

2)	Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Research and Production Company „Melt Water” UAB.

(1) Dz.U. C 108 z 13.4.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/29

Wyrok Sądu z dnia 22 maja 2014 r. – Walcher Meßtechnik przeciwko OHIM (HIPERDRIVE)

(Sprawa T-95/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego HIPERDRIVE - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2014/C 212/36

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Walcher Meßtechnik GmbH (Kirchzarten, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Walter)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Poch, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 grudnia 2012 r. (sprawa R 1779/2012-1), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego HIPERDRIVE jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Walcher Meßtechnik GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 108 z 13.4.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/30

Wyrok Sądu z dnia 22 maja 2014 r. – NIIT Insurance Technologies przeciwko OHIM (EXACT)

(Sprawa T-228/13) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego EXACT - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Obowiązek uzasadnienia - Równość traktowania - Artykuł 56 TFUE))

2014/C 212/37

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: NIIT Insurance Technologies Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat M. Wirtz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory (przedstawiciel: A. Schifko, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 lutego 2013 r. (sprawa R 1307/2012-4) dotyczącą rejestracji słownego znaku towarowego EXACT jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	NIIT Insurance Technologies Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 189 z 29.6.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/30

Postanowienie Sądu z dnia 12 maja 2014 r. – Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-207/12 P) (1)

([Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Akt wydany w następstwie wniosku o włączenie dokumentu do akt zgromadzonych w sprawie rozpatrzenia wniosku o uznanie zdarzenia, w którym uczestniczył wnoszący odwołanie, za spowodowane wypadkiem - Brak niekorzystnego aktu - Akt przygotowawczy - Akt informacyjny - Artykuł 94 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne])

2014/C 212/38

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser, J. Currall i G. Gattinara, pełnomocnicy, wspomagani przez adwokata A. Dal Ferra)

Przedmiot

Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 29 lutego 2012 r. w sprawie F-3/11 Marcuccio przeciwko Komisji.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w części oddalone.

2)	Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w niniejszej instancji.

(1) Dz.U. C 194 z 30.6.2012.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/31

Postanowienie Sądu z dnia 7 maja 2014 r. – Spain Doce 13 przeciwko OHIM – Ovejero Jiménez i Becerra Guibert (VICTORIA DELEF)

(Sprawa T-359/13) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Częściowa odmowa rejestracji - Umorzenie postępowania))

2014/C 212/39

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Spain Doce 13, SL (Crevillente, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat S. Rizzo)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: O. Mondéjar Ortuño, pełnomocnik)

Stronami postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM byli również, interwenienci przed Sądem: Gregorio Ovejero Jiménez (Alicante, Hiszpania) oraz María Luisa Cristina Becerra Guibert (Alicante) (przedstawiciel: adwokat M. Veiga Serrano)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 kwietnia 2013 r. (sprawa R 1046/2012-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Gregoriem Ovejerem Jiménezem i Maríą Luisą Cristiną Becerrą Guibert, z jednej strony, a Spain Doce 13, z drugiej strony.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Strona skarżąca pokrywa własne koszty oraz połowę kosztów strony pozwanej.

3)	Interwenienci pokrywają własne koszty oraz połowę kosztów strony pozwanej.

(1) Dz.U. C 252 z 31.8.2013.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/32

Postanowienie Sądu z dnia 7 maja 2014 r. – Sharp przeciwko OHIM (BIG PAD)

(Sprawa T-567/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego BIG PAD - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części oczywiście pozbawiona podstawy prawnej])

2014/C 212/40

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sharp KK (Osaka, Japonia) (przedstawiciele: adwokaci G. Macias Bonilla, G. Marín Raigal, P. López Ronda i E. Armero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: O. Mondéjar Ortuño, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 sierpnia 2013 r. (sprawa R 2131/2012-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego BIG PAD jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona i w pozostałym zakresie oddalona.

2)	Sharp KK zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 24 z 25.1.2014.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/32

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2014 r. – Mo Industries przeciwko OHIM (Splendid)

(Sprawa T-203/14)

2014/C 212/41

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mo Industries LLC (Los Angeles, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 7 stycznia 2014 r. w sprawie R 1542/2013-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Splendid” dla towarów z klas 18 i 25 – zgłoszenie nr 1 1 6 13 131

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/33

Skarga wniesiona w dniu 27 marca 2014 r. – Schroeder przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-205/14)

2014/C 212/42

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: I. Schroeder KG (GmbH & Co.) (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: K. Landry, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	nakazanie pozwanym zapłaty na rzecz skarżącej odszkodowania w wysokości 3 45 644 EUR z odsetkami w wysokości 8 % rocznie od dnia ogłoszenia wyroku, ewentualnie o stwierdzenie, że wobec pozwanej istnieje roszczenie o odszkodowanie;

—	obciążenie pozwanych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca domaga się odszkodowania z tytułu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 1355/2008 (1), które zostało uznane za nieważne wyrokiem Trybunału z dnia 22 marca 2012 r. w sprawie C-338/10 GLS.

Skarżąca podnosi, że cła antydumpingowe niesłusznie pobrane na podstawie tego rozporządzenia wprawdzie zostały zwrócone przez krajowe organy celne, poniosła ona jednak szkodę gospodarczą w ten sposób, iż ze względu na utratę płynności była zmuszona wziąć dodatkowe kredyty bankowe, które zostały oprocentowane według stawek rynkowych. Dąży ona zatem do zwrotu różnicy pomiędzy odsetkami zapłaconymi przez nią od jej kredytów bankowych a niższymi odsetkami, jakie musiałaby zapłacić, gdyby nie zostały pobrane cła antydumpingowe. Skarżąca podnosi w tym zakresie, że poprzez sprzeczne z prawem przyjęcie rozporządzenia nr 1355/2008 pozwane naruszyły obowiązek staranności i dobrej administracji w wystarczająco kwalifikowany sposób, przez co skarżąca poniosła szkodę, której nie można naprawić w inny sposób, bowiem oprocentowanie kwot stanowiących różnicę na korzyść zobowiązanego do zapłaty cła od momentu zapłaty według właściwych przepisów krajowych nie jest przewidziane dla należności celnych przywozowych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1355/2008 z dnia 18 grudnia 2008 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 350, s. 35 ).

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/33

Skarga wniesiona w dniu 27 marca 2014 r. – Hüpeden przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-206/14)

2014/C 212/43

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hüpeden & Co. (GmbH & Co.) KG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: K. Landry, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	nakazanie pozwanym zapłaty na rzecz skarżącej odszkodowania w wysokości 1 18 762,57 EUR z odsetkami w wysokości 8 % rocznie od dnia ogłoszenia wyroku, ewentualnie o stwierdzenie, że wobec pozwanej istnieje roszczenie o odszkodowanie;

—	obciążenie pozwanych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca domaga się odszkodowania z tytułu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 1355/2008 (1), które zostało uznane za nieważne wyrokiem Trybunału z dnia 22 marca 2012 r. w sprawie C-338/10 GLS.

Skarżąca podnosi, że cła antydumpingowe niesłusznie pobrane na podstawie tego rozporządzenia wprawdzie zostały zwrócone przez krajowe organy celne, poniosła ona jednak szkodę gospodarczą w ten sposób, iż ze względu na utratę płynności była zmuszona wziąć dodatkowe kredyty bankowe, które zostały oprocentowane według stawek rynkowych oraz krótkoterminowe kredyty według stałej stawki oprocentowania. Dąży ona zatem do zwrotu różnicy pomiędzy odsetkami zapłaconymi przez nią od jej kredytów bankowych a niższymi odsetkami, jakie musiałaby zapłacić, gdyby nie zostały pobrane cła antydumpingowe. Skarżąca podnosi w tym zakresie, że poprzez sprzeczne z prawem przyjęcie rozporządzenia nr 1355/2008 pozwane naruszyły obowiązek staranności i dobrej administracji w wystarczająco kwalifikowany sposób, przez co skarżąca poniosła szkodę, której nie można naprawić w inny sposób, bowiem oprocentowanie kwot stanowiących różnicę na korzyść zobowiązanego do zapłaty cła od momentu zapłaty według właściwych przepisów krajowych nie jest przewidziane dla należności celnych przywozowych.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/34

Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2014 r. – Komisja przeciwko McCarron Poultry

(Sprawa T-226/14)

2014/C 212/44

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: adwokat R. Van der Hout oraz L. Cappelletti i F. Moro, pełnomocnicy)

Strona pozwana: McCarron Poultry Ltd (Killacorn Emyvale, Irlandia)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zasądzenie od strony pozwanej na rzecz Komisji Europejskiej należnej kwoty w wysokości 9 76 663,34 EUR, czyli kwocie głównej w wysokości 9 00 662,25 EUR oraz kwocie w wysokości 76 001,09 EUR z tytułu odsetek za zwłokę obliczonych według stopy 2,50 % za okres od dnia 1 grudnia 2010 r. do dnia 15 kwietnia 2014 r.;

—	zasądzenie od strony pozwanej na rzecz Komisji Europejskiej kwoty w wysokości 61,690 EUR za dzień z tytułu odsetek od dnia 16 kwietnia 2014 r. do dnia całkowitej spłaty zadłużenia; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga została wniesiona na podstawie art. 272 TFEU i ma ona na celu wydanie przez Sąd orzeczenia nakazującego pozwanej zwrot na rzecz Komisji Europejskiej kwoty głównej w wysokości 9 00 662,25 EUR wraz z odsetkami w ramach umowy nr NNE5/1999/20229 dotyczącej „Szczegółowego programu Wspólnoty w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji w dziedzinie »Energii, środowiska i zrównoważonego rozwoju – Część B: program Energia«”.

W uzasadnieniu skargi Komisja Europejska podnosi jeden zarzut: Komisja twierdzi, że pozwana uchybiła swym zobowiązaniom wynikającym z umowy, nie zwracając Komisji różnicy między należnym pozwanej wkładem finansowym Unii a całkowitą pobraną już przez pozwaną kwotą. Należny pozwanej wkład finansowy jest niższy niż całkowita kwota wypłacona jej przez skarżącą tytułem zaliczki i płatności pośrednich. Komisja twierdzi zatem, że na podstawie umowy pozwana winna zostać zobowiązana do zwrotu dochodzonej kwoty.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/35

Skarga wniesiona w dniu 11 kwietnia 2014 r. – EGBA i RGA przeciwko Komisji

(Sprawa T-238/14)

2014/C 212/45

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Gaming and Betting Association (EGBA) (Bruksela, Belgia) i The Remote Gambling Association (RGA) (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Brankin, Solicitor, T. De Meese, E. Wijckmans i M. Mudrony, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.30753 (C 34/10) (ex N 140/10), którą Francja zamierza przyznać na rzecz spółek działających w sektorze wyścigów konnych (Dz.U. L 14 z dnia 18.1.2014 r., s. 17);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza istotne wymogi proceduralne zawarte w art. 108 ust. 2 lub wynikające z niego, zasadę dobrej administracji oraz art. 41 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE oraz zasadę dobrej administracji, ponieważ:

—	środek nie jest konieczny, w związku z czym nie ma własnego celu leżącego w interesie ogólnym;

—	środek obejmuje koszty, które nie są uzasadnione z punktu widzenia interesu ogólnego;

—	środek nie jest odpowiednim instrumentem służącym do osiągnięcia celu leżącego w interesie ogólnym;

—	środek narusza konkurencję i ma negatywny wpływ na handel;

—	Komisja nie uwzględniła całego kontekstu przy ocenie środka.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja nie przedstawiła odpowiedniego uzasadnienia w odniesieniu do różnych aspektów spornego środka.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/36

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2014 r. – Eva Monard przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-239/14)

2014/C 212/46

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eva Monard (Kessel Lo, Belgia) (przedstawiciel: R. Antonini, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej Nr ref. Ares (2014) 321920 (NR SG.B.4/RH/rc-sg.dsg2.b.4(2014) 285433), wydanej w dniu 10 lutego przez Sekretarza Generalnego na podstawie art. 4 przepisów o wykonaniu rozporządzenia (WE nr 1049/2001 w związku z wnioskiem potwierdzającym Evy Monard o dostęp do dokumentów na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (GESTDEM 4641/2011);

—	Nakazanie Komisji Europejskiej zapłaty kosztów tego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja była zobowiązana do udzielenia dostępu do dokumentów skarżącej na podstawie art. 1 Traktatu o Unii Europejskiej (TFUE), art. 15 i 298 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), na podstawie podstawowego prawa dostępu do dokumentów, art. 6 ust. TUE w związku z art. 42 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej z dnia 7 grudnia 2000 r., przyjętej w dniu 12 grudnia 2007 r. (zwanej dalej „Kartą) i art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (rozporządzenie nr 1049/2001). Potwierdza to również art. 4 ust. 3 rozporządzenia 1049/2001 a contrario. Poprzez brak uczynienia tego oraz poprzez (nieprawidłowe) oparcie się na wyjątkach ustanowionych w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie art. 4 ust. 2 tiret drugie i trzecie rozporządzenia nr 1049/2011, Komisja błędnie zastosowała odnośne postanowienia i nadużyła władzy. Komisja nie zastosowała również w prawidłowy sposób art. 4 ust. 6 i art. 4 ust. 7, oraz nadużyła uprawnień przysługujących jej na podstawie tych przepisów.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 1 TEU, art. 15 i 298 TFUE, podstawowe prawo dostępu do dokumentów, art. 6 ust. 1 TEU w związku z art. 42 Karty oraz art. 8 ust. 1 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1049/20001 poprzez brak niezwłocznego rozpatrzenia wniosku potwierdzającego oraz poprzez przedłużenie okresu odpowiadającego temu potwierdzającemu wnioskowi w przypadku, który nie był nadzwyczajny. W taki sposób Komisja nadużyła władzy i błędnie zastosowała odnośne przepisy poprzez niesłuszne przesuniecie w czasie wydania decyzji w sprawie potwierdzającego wniosku skarżącej.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/36

Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2014 r. – Promarc Technics przeciwko OHIM – PIS (części drzwi)

(Sprawa T-251/14)

2014/C 212/47

Język skargi: Polski

Strony

Strona skarżąca: Promarc Technics s.c. Tomasz Pokrywa, Rafał Natorski (Zabierzów, Polska) (przedstawiciel: J. Radłowski, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Petrycki i Sorys sp.j. (PIS) (Jasło, Polska)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Uchylenie decyzji R 1464/2012-3 z dnia 29 stycznia 2014 r. wydanej przez Trzecią Izbę Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM);

—	Obciążenie strony pozwanej kosztami postepowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy wzór towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Wzór nr 1608365-0001

Właściciel wspólnotowego wzoru towarowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego wzoru towarowego: Druga strona postępowania przed Izba Odwoławczą

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru: Podniesiono zarzuty braku nowości i indywidualnego charakteru zarejestrowanego wspólnotowego wzoru towarowego

Decyzja Wydziału Unieważnień: Orzekła o nieważności wzoru towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddaliła odwołanie

Podniesione zarzuty: Naruszenie Artykułów 4-9 CDR.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/37

Skarga wniesiona w dniu 5 maja 2014 r. – Hipp przeciwko OHIM – Nestlé Nutrition (Praebiotik)

(Sprawa T-315/14)

2014/C 212/48

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hipp & Co. (Sachseln, Szwajcaria (przedstawiciele: M. Kinkeldey, A. Wagner i S. Brandstätter, avocats)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Nestlé Nutrition GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawach R 1171/2012-4 et R 1326/2012-4;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku: słowny znak towarowy „Praebiotik” dla towarów z klas 5, 29, 32 – wspólnotowy znak towarowy nr 3 83 919

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Nestlé Nutrition GmbH

Decyzja Wydziału Unieważnień: częściowe przyjęcie wniosku o skreślenie

Decyzja Izby Odwoławczej: zaskarżona decyzja została częściowo uchylona w ten sposób, że orzeczono całkowite wygaśnięcie praw właściciela zaskarżonego znaku towarowego.

Podniesione zarzuty:

—	naruszenie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009;

—	naruszenie art. 51 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—	naruszenie art. 78 rozporządzenia nr 207/2009.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/38

Skarga wniesiona w dniu 5 maja 2014 r. – Sephora przeciwko OHIM – Mayfield Trading (Przedstawienie dwóch pionowych linii)

(Sprawa T-320/14)

2014/C 212/50

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sephora (Boulogne Billancourt, Francja) (przedstawiciel: adwokat H. Delabarre)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Mayfield Trading Ltd (Las Vegas, Stany Zjednoczone)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 24 lutego 2014 r. w sprawie R 1577/2013-4);

—

uwzględnienie sprzeciwu i odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 1 0 2 14 773 dokonanego w dniu 24 sierpnia 2011 r. przez spółkę Mayfield Trading Ltd dla następujących towarów z klasy 3: „artykuły perfumeryjne, wosk do depilacji; esencjonalne (olejki -); mydła; kosmetyki; kremy kosmetyczne; etui z zawartością kosmetyków; depilatory; woda do depilacji; żel do depilacji; lotony do włosów; środki do czyszczenia zębów” oraz następujących usług z klasy 35: „handel mydłem, produktami perfumeryjnymi, kremami, olejkami esencjonalnymi, kosmetykami, woskiem do depilacji; wodą do depilacji, żelem do depilacji oraz innymi powiązanymi produktami” i z klasy 44: „higiena i troska o urodę istot ludzkich lub zwierząt; usługi depilacyjne i usługi w zakresie pielęgnacji urody”;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Mayfield Trading Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający dwie pionowe linie dla towarów i usług z klas 3, 35 i 44 – zgłoszenie nr 1 0 2 14 773

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny krajowy i międzynarodowy znak towarowy przedstawiający pionową linię dla towarów z klasy 3

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 75 i art. 8 ust. 1 lit b) rozporządzenia nr 207/2009

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/39

Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2014 r. – Volkswagen przeciwko OHIM (Street)

(Sprawa T-321/14)

2014/C 212/51

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkwagen AG (Wolfsburg, Niemcy) (przedstawiciel: U. Sander, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie R 2025/2013-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „STREET” dla towarów z klas 12, 28 i 35

Decyzja eksperta: odmowa rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/40

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2014 r. – Jannatian przeciwko Radzie

(Sprawa T-328/14)

2014/C 212/52

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mahmoud Jannatian (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci I. Smith Monnerville i S. Monnerville)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności w zakresie, w jakim go dotyczą: i) decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39); ii) decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 281, s. 81 ); iii) rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1); iv) rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1); v) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 350/2012 z dnia 23 kwietnia 2012 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 110, s. 17); vi) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 709/2012 z dnia 2 sierpnia 2012 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 208, s. 2); vii) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 945/2012 z dnia 15 października 2012 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 16); viii) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1264/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 356, s. 55); ix) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 522/2013 z dnia 6 czerwca 2013 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 156, s. 3); x) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1203/2013 z dnia 26 listopada 2013 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 316, s. 1); oraz xi) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 397/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 356, s. 1);

—	zasądzenie od Rady odszkodowania za szkodę poniesioną wskutek błędnego umieszczenia skarżącego w wykazie w kwocie 40 000 EUR;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Rady

—

Skarżący twierdzi, że zgodnie z art. 215 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej środki ograniczające mogą zostać przyjęte wyłącznie na podstawie wspólnej inicjatywy Komisji oraz wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa. Zaskarżone decyzje i rozporządzenia zostały przyjęte przez Radę działającą samodzielnie. Są one zatem wadliwe ze względu na brak kompetencji do ich przyjęcia.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia

—

Skarżący podnosi, że uzasadnienie umieszczenia go w załączniku II jest zbyt nieścisłe, by spełniać wymogi określone w orzecznictwie odnoszące się do obowiązku uzasadnienia. Aby spełnić obowiązek uzasadnienia, Rada powinna była wskazać konkretne i szczególne elementy świadczące o rzeczywistym udzielaniu przez skarżącego wsparcia rządowi Iranu lub irańskim działaniom wrażliwym z punktu widzenia rozprzestrzeniania materiałów jądrowych. Zaskarżone decyzje i rozporządzenia są zatem wadliwe ze względu na brak uzasadnienia.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw podstawowych skarżącego

—

Skarżący twierdzi, że, po pierwsze, wskutek braku uzasadnienia zaskarżone decyzje i rozporządzenia naruszają jego prawo do obrony. Po drugie, niezgodność z prawem zaskarżonych decyzji i rozporządzeń ma wpływ na niniejsze postępowanie, gdyż z jednej strony uniemożliwia skarżącemu obronę, a z drugiej strony utrudnia Sądowi możliwość przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem zaskarżonych decyzji i rozporządzeń. Wynika stąd, że naruszone zostało prawo skarżącego do skutecznej kontroli sądowej. Po trzecie, wskutek pozbawienia skarżącego prawa do obrony oraz podważenia możliwości przeprowadzenia przez Sąd kontroli zgodności z prawem zaskarżonych decyzji i rozporządzeń dotyczących środków zamrażających fundusze – które ze swej natury są „szczególnie uciążliwe” – prawo własności skarżącego doznało nieuzasadnionego ograniczenia.

Zarzut czwarty dotyczący braku dowodów przeciwko skarżącemu

—	Skarżący podnosi, że Rada nie przytoczyła dowodów i informacji, na których się opierała, przyjmując zaskarżone decyzje i rozporządzenia.

Zarzut piąty dotyczący błędnych ustaleń faktycznych

—

Skarżący podnosi, że wbrew temu, co stwierdzono w zaskarżonych decyzjach i rozporządzeniach, w chwili umieszczania go w wykazach osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi skarżący nie był już zastępcą szefa Irańskiej Agencji Energii Atomowej. Z tego względu Rada popełniła błąd w ustaleniach faktycznych, umieszczając skarżącego w wykazach wyłącznie z tego powodu, że w chwili przyjęcia poszczególnych zaskarżonych decyzji i rozporządzeń był on zastępcą szefa Irańskiej Agencji Energii Atomowej.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa

—

Skarżący twierdzi, że art. 20 lit. b) nie znajduje samoistnego zastosowania do osób fizycznych zajmujących stanowiska kierownicze w podmiocie umieszczonym w załączniku VIII. Ponadto art. 20 lit. b) przewiduje, że w wykazie umieszczane są osoby fizyczne, „które są zaangażowane w irańskie działania wrażliwe z punktu widzenia rozprzestrzeniania materiałów jądrowych […], bezpośrednio powiązane z takimi działaniami lub zapewniają wsparcie takich działań”. Umieszczając skarżącego w załączniku II bez przytoczenia dowodów na to, że w chwili umieszczenia go w załączniku II skarżący rzeczywiście i aktywnie wspierał irańskie działania jądrowe, Rada naruszyła prawo.

Zarzut siódmy dotyczący oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych oraz naruszenia zasady proporcjonalności

—

Skarżący twierdzi, że w rozpatrywanym przypadku żaden cel interesu ogólnego nie uzasadnia tak rygorystycznych środków nakładanych na osoby fizyczne, które chociażby przez krótki okres zajmowały stanowisko kierownicze w ramach Irańskiej Agencji Energii Atomowej. Ponadto, nawet gdyby uznać, że środki te są uzasadnione celem interesu ogólnego, wciąż podlegają krytyce ze względu na niezachowanie proporcjonalności między zastosowanymi metodami a zamierzonym celem.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/41

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2014 r. –UNIC przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-338/14)

2014/C 212/53

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Unione Nazionale Industria Conciaria (UNIC) (Milan, Włochy) (przedstawiciele: A. Fratini, adwokat, M. Bottino, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Dopuszczenie skargi i następnie stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko decyzji Komisji Europejskiej z dnia 19 marca 2014 r. oddalającej wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie zniesienia preferencyjnych systemów taryfowych przyznanych na rzecz Indii, Pakistanu i Etiopii w odniesieniu do garbowanych i przetworzonych wyrobów skórzanych, o których mowa w sekcjach S-8a, S-8b i S-12a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 z dnia 25 października 2012 r. wprowadzające ogólny system preferencji taryfowych i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 732/2008 (Dz.U. L 303, s. 1).

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 296 TFUE i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—	W tym zakresie podnosi, że zaskarżona decyzja nie przestrzega obowiązku jasnego, precyzyjnego i niewprowadzającego w błąd uzasadnienia, zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ustaleniach

—	Podnosi w tym zakresie, że popełniono oczywisty błąd w ocenie kwestii zaopatrzenia w surowiec i istnienia przesłanek uzasadniających czasowe zniesienie ogólnego systemu preferencji przyznanego na rzecz Indii, Etiopii i Pakistanu w rozumieniu art. 19 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Zarzut trzeci dotyczący oceny prawa do dobrej administracji ustanowionego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—	Podnosi się w tym zakresie brak sprawdzenia spełnienia przesłanek wszczęcia postępowania w sprawie zniesienia preferencji taryfowych wymienionych w art. 19 ust. 1 lit. d) ww. rozporządzenia.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/42

Odwołanie wniesione w dniu 19 maja 2014 r. przez CR od wyroku wydanego w dniu 12 marca 2014 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-128/12 CR przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-342/14 P)

2014/C 212/54

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: CR (Malling, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Salerno)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 12 marca 2014 r.;

—	samodzielne rozstrzygnięcie sporu między nim a Parlamentem Europejskim poprzez stwierdzenie nieważności decyzji, którą zaskarżył przed Sądem do spraw Służby Publicznej w zakresie, w jakim nakazuje mu ona zwrot całości kwot, które pobrał on nienależnie tytułem dodatków rodzinnych; lub

—	ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania w obydwu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie kwestionuje oddalenie zarzutu niezgodności z prawem podniesionego wobec art. 85 akapit drugi ostatnie zdanie regulaminu pracowniczego urzędników. Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady pewności prawa.

Zarzut drugi dotyczący braku odpowiedzi na argumenty wnoszącego odwołanie dotyczące nieproporcjonalnego charakteru braku jakiegokolwiek terminu przedawnienia, w wypadku gdy organ powołujący może ustalić, że zainteresowany umyślnie wprowadził administrację w błąd w celu otrzymania wypłaty przedmiotowej kwoty.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/44

Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2014 r. – ZZ przeciwko EBI

(Sprawa F-9/14)

2014/C 212/56

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: adwokaci L. Isola, G. Isola)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (EBI)

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącego 2012 w zakresie, w jakim nie przyznaje ono skarżącemu oceny „exceptional performance” (celującej) albo „very good performance” (bardzo dobrej) i nie proponuje skarżącego do awansu do grupy funkcyjnej D; w odniesieniu do części wyznaczającej cele na rok 2013, stwierdzenie nieważności wytycznych dla sporządzania sprawdzania z oceny personelu 2012; wreszcie – zasądzenie od EBI zadośćuczynienia i odszkodowania tytułem naprawienia podnoszonych przez skarżącego krzywd i szkód.

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności:

—	decyzji komitetu ds. zażaleń z dnia 18 grudnia 2012 r. wraz z przekazaniem akt i wyznaczeniem kryteriów, jakich powinien on przestrzegać podczas wydawania nowej decyzji;

—

wytycznych ustanowionych przez dyrekcję „ds. zasobów ludzkich” w „nocie do personelu nr 722/S&D/D&P/2012-198” z dnia 5 grudnia 2012 r. oraz odnośnych „Wytycznych dla przeprowadzenia rocznej oceny personelu 2012” włącznie z częścią przewidującą, że ocena końcowa jest podsumowywana w określony sposób, lecz bez sprecyzowania kryteriów, których oceniający musi przestrzegać;

—

Subsydiarnie, stwierdzenie nieważności:

—

sprawozdania z oceny 2012 w całości, zarówno w części „ocena”, jak i w części nieprzyznającej oceny „exceptional performance” (celującej) albo „very good performance” (bardzo dobrej) i w której nie zaproponowano skarżącego do awansu do grupy funkcyjnej D, i wreszcie w części wyznaczającej cele na rok 2013;

—	wszystkich aktów powiązanych, następczych lub uprzednich, wśród których znajdują się bez wątpienia awanse, o których zdecydowano w nocie „ocena personelu 2011, wykaz pracowników awansowanych” dyrektora ds. zasobów ludzkich z maja 2012 r.

—	w każdej sytuacji, zobowiązanie Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI), oprócz zapłaty kosztów postępowania, do naprawienia krzywd i szkód (we wskazany sposób), a także zasądzenie odsetek oraz zobowiązanie do rewaloryzacji przyznanej kwoty oraz kosztów.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/45

Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2014 r. – ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-42/14)

2014/C 212/58

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: S. Rodrigues i A. Blot, avocats)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie nałożenia na skarżącego kary w postaci obniżenia jego zaszeregowania o trzy stopnie za naruszenie zasady zapobiegania zbiegowi praw do krajowych i wynikających z regulaminu pracowniczego świadczeń rodzinnych.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 24 czerwca 2013 r. w sprawie nałożenia na skarżącego kary w postaci obniżenia jego zaszeregowania o trzy stopnie;

—	o ile zajdzie potrzeba, stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 24 stycznia 2014 r., doręczonej skarżącemu w dniu 27 stycznia 2014 r., oddalającej jego zażalenie;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

7.7.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/47

Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2014 r. – ZZ i ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-47/14)

2014/C 212/62

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ i ZZ (przedstawiciel: adwokat S. Orlandi)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o przeniesieniu uprawnień emerytalnych skarżących do systemu emerytalnego Unii przy zastosowaniu nowych ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 i 12 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego oraz zasądzenie od Komisji odszkodowania na rzecz skarżących za wyrządzoną im szkodę z uwagi na rozpatrzenie ich wniosków o przeniesienie uprawnień emerytalnych po terminie, która to szkoda wynika z zastosowania ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego z dnia 3 marca 2011 r., a nie ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego z dnia 28 kwietnia 2004 r.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że art. 9 ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego jest niezgodny z prawem i nie znajduje zastosowania;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dni 15 i 24 października 2013 r. w sprawie dodatkowych lat zaliczanych do okresu uprawniającego do emerytury nabytych przez skarżących przed podjęciem służby w ramach przeniesienia ich uprawnień emerytalnych do systemu emerytalnego instytucji Unii Europejskiej na podstawie ogólnych przepisach wykonawczych do art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego z dnia 3 marca 2011 r.;

—

zasądzenie od Komisji odszkodowania na rzecz skarżących za wyrządzoną im szkodę z uwagi na rozpatrzenie ich wniosków o przeniesienie uprawnień emerytalnych po terminie, która to szkoda wynika z zastosowania ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego z dnia 3 marca 2011 r., a nie ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego z dnia 28 kwietnia 2004 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 212

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 57 7 lipca 2014

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2014/C 212/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2014/C 212/02	Sprawa C-184/11: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 13 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie — Niewykonanie — Artykuł 260 TFUE — Pomoc państwa — Odzyskanie — System pomocy niezgodny z prawem i z rynkiem wewnętrznym — Pomoc indywidualna udzielona w ramach tego systemu — Kara pieniężna)	2

2014/C 212/03	Sprawa C-97/12 P: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 15 maja 2014 r. – Louis Vuitton Malletier przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Friis Group International ApS [Odwołanie — Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Graficzny znak towarowy przedstawiający system zamykający — Brak charakteru odróżniającego — Częściowe unieważnienie — Rozporządzenie (WE) nr 40/94 — Artykuł 7 ust. 1 lit. b)]	3

2014/C 212/04	Sprawa C-131/12: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 13 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Nacional – Hiszpania) – Google Spain SL, Google Inc. przeciwko Agencia de Protección de Datos (AEPD), Mario Costeja González (Dane osobowe — Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania tych danych — Dyrektywa 95/46/WE — Artykuły 2, 4, 12 i 14 — Przedmiotowy i terytorialny zakres stosowania — Wyszukiwarki internetowe — Przetwarzanie danych zawartych na stronach internetowych — Wyszukiwanie, indeksacja i przechowywanie tych danych — Odpowiedzialność operatora wyszukiwarki internetowej — Prowadzenie działalności gospodarczej na terenie państwa członkowskiego — Zakres obowiązków spoczywających na tym operatorze oraz praw przysługujących danej osobie — Karta praw podstawowych Unii Europejskiej — Artykuły 7 i 8)	4

2014/C 212/05	Sprawa C-359/12: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien – Austria) – Michael Timmel przeciwko Aviso Zeta AG [Odesłanie prejudycjalne — Ochrona konsumentów — Dyrektywa 2003/71/WE — Artykuł 14 ust. 2 lit. b) — Rozporządzenie (WE) nr 809/2004 — Artykuły 22 ust. 2 i art. 29 ust. 1 — Prospekt emisyjny podstawowy — Suplement do prospektu emisyjnego — Warunki ostateczne — Data i sposób publikacji wymaganych informacji — Warunki publikacji w formie elektronicznej]	5

2014/C 212/06	Sprawa C-480/12: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – Minister van Financiën przeciwko X BV [Wspólnotowy kodeks celny — Zakres zastosowania art. 203 i 204 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 — Procedura tranzytu zewnętrznego — Powstanie długu celnego w wyniku niewykonania obowiązku — Przedstawienie towarów po terminie w urzędzie przeznaczenia — Szósta dyrektywa VAT — Artykuł 10 ust. 3 — Związek między powstaniem długu celnego a powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu VAT — Pojęcie transakcji podlegających opodatkowaniu]	6

2014/C 212/07	Sprawa C-521/12: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – T.C. Briels i in. przeciwko Minister van Infrastructuur en Milieu (Odesłanie prejudycjalne — Środowisko naturalne — Dyrektywa 92/43/EWG — Artykuł 6 ust. 3 i 4 — Ochrona siedlisk przyrodniczych — Specjalne obszary ochrony — Ocena skutków planu lub przedsięwzięcia dla chronionego terenu — Pozwolenie na realizację planu lub przedsięwzięcia na terenie chronionym — Środki kompensujące — Obszar Natura 2000 Vlijmens Ven, Moerputten & Bossche Broek — Projekt dotyczący trasy autostrady A2 ’s-Hertogenbosch-Eindhoven)	7

2014/C 212/08	Sprawa C-90/13 P: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 15 maja 2014 r. – 1. garantovaná a.s. przeciwko Komisji Europejskiej [Odwołanie — Konkurencja — Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Obliczanie kwoty grzywny — Całkowity obrót uzyskany w poprzedzającym roku obrotowym]	8

2014/C 212/09	Sprawa C-135/13: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria – Węgry) – Szatmári Malom kft przeciwko Mezőgazdasági és Vidékfejlesztési Hivatal Központi Szerve [Rolnictwo — EFRROW — Rozporządzenie (WE) nr 1698/2005 — Artykuły 20, 26 i 28 — Wsparcie na modernizację gospodarstw rolnych i wsparcie na rzecz zwiększenia wartości dodanej produktów rolnych i leśnych — Warunki kwalifikowalności — Uprawnienie państw członkowskich — Wsparcie na modernizację istniejącej wydajności zakładów młynarskich — Zakłady młynarskie zastąpione przez jeden nowy zakład młynarski bez zwiększenia wydajności — Wykluczenie — Zasada równego traktowania]	9

2014/C 212/10	Sprawa C-297/13: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht München – Niemcy) – Data I/O GmbH przeciwko Hauptzollamt München [Odesłanie prejudycjalne — Klasyfikacja taryfowa — Wspólna Taryfa Celna — Nomenklatura scalona — Uwaga 2 do sekcji XVI — Pozycje 8422, 8456, 8473, 8501, 8504, 8543, 8544 i 8473 — Pojęcia części i towarów — Części i akcesoria (silniki, zasilacze, lasery, generatory, kable i zgrzewarki) przeznaczone do zastosowania w systemach programujących — Brak pierwszeństwa zaklasyfikowania do pozycji 8473 w stosunku do pozostałych pozycji objętych działami 84 i 85]	10

2014/C 212/11	Sprawa C-337/13: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 15 maja 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria – Węgry) – Almos Agrárkülkereskedelmi kft przeciwko Nemzeti Adó- és Vámhivatal Közép-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága (Odesłanie prejudycjalne — Wspólny system podatku od wartości dodanej — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuł 90 — Obniżenie podstawy opodatkowania — Zakres zobowiązań państw członkowskich — Bezpośrednia skuteczność)	11

2014/C 212/12	Sprawa C-142/14 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 23 stycznia 2014 r. w sprawie T-221/12 The Sunrider Corporation przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 24 marca 2014 r. przez The Sunrider Corporation	11

2014/C 212/13	Sprawa C-144/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Maramureș (Rumunia) w dniu 26 marca 2014 r. – Cabinet Medical Veterinar Dr. Tomoiagă Andrei przeciwko Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Cluj Napoca reprezentowanej przez Administrația Județeană a Finanțelor Publice Maramureș	13

2014/C 212/14	Sprawa C-161/14: Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej	14

2014/C 212/15	Sprawa C-172/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie (Rumunia) w dniu 7 kwietnia 2014 r. – ING Pensii Societate de Administrare a unui Fond de Pensii Administrat Privat SA przeciwko Consilul Concurenței	15

2014/C 212/16	Sprawa C-174/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 9 kwietnia 2014 r. – Sociedade Gestora de Recursos e Equipamentos de Saúde dos Açores SA przeciwko Fazenda Pública	15

2014/C 212/17	Sprawa C-181/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 14 kwietnia 2014 r. – Postępowanie karne przeciwko G	16

2014/C 212/18	Sprawa C-186/14 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 29 stycznia 2014 r. w sprawie T-528/09 Hubei Xinyegang Steel Co. Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 14 kwietnia 2014 r. przez ArcelorMittal Tubular Products Ostrava a.s. i in.	16

2014/C 212/19	Sprawa C-193/14 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 29 stycznia 2014 r. w sprawie T-528/09: Hubei Xinyegang Steel Co. Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 15 kwietnia 2014 r. przez Radę Unii Europejskiej	17

2014/C 212/20	Sprawa C-205/14: Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej	18

2014/C 212/21	Sprawa C-206/14: Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej	19

2014/C 212/22	Sprawa C-227/14 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. w sprawie T-128/11 LG Display Co. Ltd i LG Display Taiwan Co., Ltd przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 7 maja 2014 r. przez LG Display Co. Ltd i LG Display Taiwan Co., Ltd	19

2014/C 212/23	Sprawa C-231/14 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 27 lutego 2014 r. w sprawie T-91/11 InnoLux Corp., dawniej Chimei InnoLux Corp., przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 8 maja 2014 r. przez InnoLux Corp., dawniej Chimei InnoLux Corp.	20

2014/C 212/24	Sprawa C-234/14: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Republika Łotewska) w dniu 12 maja 2014 r. – SIA Ostas celtnieks przeciwko Talsu novada pašvaldība, Iepirkumu uzraudzības birojs	21

2014/C 212/25	Sprawa C-236/14: Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Irlandii	22

	Sąd
2014/C 212/26	Sprawa T-519/09: Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Toshiba przeciwko Komisji (Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Rynek transformatorów mocy — Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG — Porozumienie w sprawie podziału rynku — Dowód zdystansowania się od kartelu — Ograniczenie konkurencji — Wpływ na handel — Bariery wejścia na rynek — Grzywny — Kwota podstawowa — Rok odniesienia — Punkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. — Korzystanie z fikcyjnego udziału w rynku na rynku EOG)	23

2014/C 212/27	Sprawa T-447/11: Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. –Catinis przeciwko Komisji [Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) 1049/2001 — Dokumenty dotyczące prowadzonego przez OLAF dochodzenia w sprawie wykonania projektu modernizacji infrastruktury w Syrii — Odmowa udzielenia dostępu — Wyjątek dotyczący ochrony celu kontroli, dochodzenia czy audytu]	23

2014/C 212/28	Sprawa T-553/11: Wyrok Sądu z dnia 23 maja 2014 r. – European Dynamics Luxembourg przeciwko EBC (Zamówienia publiczne na usługi — Procedura przetargowa — Świadczenie usług w dziedzinie infrastruktury i aplikacji informatycznych na rzecz EBC — Odrzucenie kandydatury — Skarga o stwierdzenie nieważności — Akt zaskarżalny — Dopuszczalność — Kryteria wyboru — Zgodność kandydatury z warunkami przewidzianymi w zaproszeniu do składania kandydatur — Obowiązek uzasadnienia — Brak wykonania uprawnienia do zażądania wyjaśnień dotyczących kandydatury — Oczywiste błędy w ocenie — Nadużycie władzy — Skarga o odszkodowanie)	24

2014/C 212/29	Sprawa T-599/11: Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Eni przeciwko OHIM – Emi (IP) (ENI) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ENI — Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy EMI — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Podobieństwo towarów i usług — Podobieństwo oznaczeń — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Częściowa odmowa rejestracji]	25

2014/C 212/30	Sprawa T-633/11: Wyrok Sądu z dnia 22 maja 2014 r. – Guangdong Kito Ceramics i in. przeciwko Radzie [Dumping — Przywóz płytek ceramicznych pochodzących z Chin — Ostateczne cło antydumpingowe — Brak współpracy — Niezbędne informacje — Wyznaczone terminy — Dostępne dane — Artykuł 18 ust. 1 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009]	25

2014/C 212/31	Sprawa T-347/12 P: Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Mocová przeciwko Komisji (Odwołanie — Służba publiczna — Członek personelu tymczasowego — Umowa o pracę na czas określony — Decyzja o nieprzedłużeniu umowy — Oddalenie zażalenia — Obowiązek uzasadnienia — Uzasadnienie zawarte w decyzji oddalającej zażalenie)	26

2014/C 212/32	Sprawa T-368/12 P: Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Komisja przeciwko Macchii (Odwołanie — Służba publiczna — Członek personelu tymczasowego — Umowa o pracę na czas określony — Decyzja o nieprzedłużeniu umowy — Kompetencja Sądu do spraw Służby Publicznej — Artykuł 8 akapit pierwszy WZIP — Obowiązek staranności — Zakaz orzekania ultra petita — Zasada kontradyktoryjności)	27

2014/C 212/33	Sprawa T-406/12 P: Wyrok Sądu z dnia 22 maja 2014 r. – BG przeciwko Rzecznikowi Praw Obywatelskich (Odwołanie — Służba publiczna — Urzędnicy — Środki dyscyplinarne — Kara w postaci wydalenia ze służby bez utraty uprawnień emerytalnych — Wstępne dochodzenie toczące się przed sądem krajowym w chwili wydania decyzji o wydaleniu ze służby — Równość traktowania — Zakaz zwolnienia w okresie urlopu macierzyńskiego)	27

2014/C 212/34	Sprawa T-553/12: Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Bateaux mouches przeciwko OHIM (BATEAUX-MOUCHES) [Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego BATEAUX-MOUCHES — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 — Brak charakteru odróżniającego nabytego w następstwie używania — Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009]	28

2014/C 212/35	Sprawa T-61/13: Wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. – Melt Water przeciwko OHIM (NUEVA) [Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego NUEVA — Artykuł 60 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Niedochowanie obowiązku uiszczenia w terminie opłaty za odwołanie — Dwuznaczność w jednej z wersji językowych — Jednolita wykładnia — Nieprzewidywalne okoliczności lub siła wyższa — Usprawiedliwiony błąd — Obowiązek rzetelności i staranności]	29

2014/C 212/36	Sprawa T-95/13: Wyrok Sądu z dnia 22 maja 2014 r. – Walcher Meßtechnik przeciwko OHIM (HIPERDRIVE) [Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego HIPERDRIVE — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	29

2014/C 212/37	Sprawa T-228/13: Wyrok Sądu z dnia 22 maja 2014 r. – NIIT Insurance Technologies przeciwko OHIM (EXACT) (Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego EXACT — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Obowiązek uzasadnienia — Równość traktowania — Artykuł 56 TFUE)	30

2014/C 212/38	Sprawa T-207/12 P: Postanowienie Sądu z dnia 12 maja 2014 r. – Marcuccio przeciwko Komisji [Odwołanie — Służba publiczna — Urzędnicy — Akt wydany w następstwie wniosku o włączenie dokumentu do akt zgromadzonych w sprawie rozpatrzenia wniosku o uznanie zdarzenia, w którym uczestniczył wnoszący odwołanie, za spowodowane wypadkiem — Brak niekorzystnego aktu — Akt przygotowawczy — Akt informacyjny — Artykuł 94 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej — Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne]	30

2014/C 212/39	Sprawa T-359/13: Postanowienie Sądu z dnia 7 maja 2014 r. – Spain Doce 13 przeciwko OHIM – Ovejero Jiménez i Becerra Guibert (VICTORIA DELEF) (Wspólnotowy znak towarowy — Częściowa odmowa rejestracji — Umorzenie postępowania)	31

2014/C 212/40	Sprawa T-567/13: Postanowienie Sądu z dnia 7 maja 2014 r. – Sharp przeciwko OHIM (BIG PAD) [Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego BIG PAD — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 — Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części oczywiście pozbawiona podstawy prawnej]	32

2014/C 212/41	Sprawa T-203/14: Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2014 r. – Mo Industries przeciwko OHIM (Splendid)	32

2014/C 212/42	Sprawa T-205/14: Skarga wniesiona w dniu 27 marca 2014 r. – Schroeder przeciwko Radzie i Komisji	33

2014/C 212/43	Sprawa T-206/14: Skarga wniesiona w dniu 27 marca 2014 r. – Hüpeden przeciwko Radzie i Komisji	33

2014/C 212/44	Sprawa T-226/14: Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2014 r. – Komisja przeciwko McCarron Poultry	34

2014/C 212/45	Sprawa T-238/14: Skarga wniesiona w dniu 11 kwietnia 2014 r. – EGBA i RGA przeciwko Komisji	35

2014/C 212/46	Sprawa T-239/14: Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2014 r. – Eva Monard przeciwko Komisji Europejskiej	36

2014/C 212/47	Sprawa T-251/14: Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2014 r. – Promarc Technics przeciwko OHIM – PIS (części drzwi)	36

2014/C 212/48	Sprawa T-315/14: Skarga wniesiona w dniu 5 maja 2014 r. – Hipp przeciwko OHIM – Nestlé Nutrition (Praebiotik)	37

2014/C 212/49	Sprawa T-319/14: Skarga wniesiona w dniu 30 kwietnia 2014 r. – Drogenhilfe Köln Projekt przeciwko OHIM (Rauschbrille)	38

2014/C 212/50	Sprawa T-320/14: Skarga wniesiona w dniu 5 maja 2014 r. – Sephora przeciwko OHIM – Mayfield Trading (Przedstawienie dwóch pionowych linii)	38

2014/C 212/51	Sprawa T-321/14: Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2014 r. – Volkswagen przeciwko OHIM (Street)	39

2014/C 212/52	Sprawa T-328/14: Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2014 r. – Jannatian przeciwko Radzie	40

2014/C 212/53	Sprawa T-338/14: Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2014 r. –UNIC przeciwko Komisji Europejskiej	41

2014/C 212/54	Sprawa T-342/14 P: Odwołanie wniesione w dniu 19 maja 2014 r. przez CR od wyroku wydanego w dniu 12 marca 2014 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-128/12 CR przeciwko Parlamentowi	42

2014/C 212/55	Sprawa T-353/14: Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2014 r. – Włochy przeciwko Komisji	43

	Sąd do spraw Służby Publicznej
2014/C 212/56	Sprawa F-9/14: Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2014 r. – ZZ przeciwko EBI	44

2014/C 212/57	Sprawa F-38/14: Skarga wniesiona w dniu 21 kwietnia 2014 r. – ZZ przeciwko Radzie	45

2014/C 212/58	Sprawa F-42/14: Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2014 r. – ZZ przeciwko Komisji	45

2014/C 212/59	Sprawa F-44/14: Skarga wniesiona w dniu 16 maja 2014 r. – ZZ przeciwko Radzie	46

2014/C 212/60	Sprawa F-45/14: Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2014 r. – ZZ przeciwko Komisji	46

2014/C 212/61	Sprawa F-46/14: Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2014 r. – ZZ przeciwko Komisji	47

2014/C 212/62	Sprawa F-47/14: Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2014 r. – ZZ i ZZ przeciwko Komisji	47