29.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/1

—

uwzględniając program operacyjny MED na lata 2007–2013 przyjęty przez Komisję w grudniu 2007 r.,

—

uwzględniając program ENPI w zakresie współpracy transgranicznej w obrębie basenu Morza Śródziemnego na lata 2007–2013 przyjęty przez Komisję w dniu 14 sierpnia 2008 r.,

—

uwzględniając plan strategiczny Arco Latino na lata 2010–2015 pt. „Zorganizowane i innowacyjne Śródziemnomorze”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2010 r. w sprawie strategii Unii Europejskiej dla regionu Morza Bałtyckiego oraz roli makroregionów w przyszłej polityce spójności (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 września 2010 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego regionów górskich, wysp i obszarów słabo zaludnionych (2),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 9 listopada 2010 r. pt. „Wnioski z piątego sprawozdania w sprawie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej: przyszłość polityki spójności” (COM(2010)0642),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 8 grudnia 2010 r. pt. „Strategia Unii Europejskiej dla regionu Dunaju” (COM(2010)0715) oraz towarzyszący strategii orientacyjny plan działania (SEC(2009)0712),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie wdrożenia strategii UE na rzecz regionu naddunajskiego (3),

—

uwzględniając sprawozdanie ARLEM z dnia 29 stycznia 2011 r. w sprawie wymiaru terytorialnego Unii dla Śródziemnomorza – zalecenia na przyszłość,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 kwietnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa – wymiaru południowego (4),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 22 czerwca 2011 r. w sprawie wdrażania strategii Unii Europejskiej dla regionu Morza Bałtyckiego (COM(2011)0381),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 czerwca 2011 r. dotyczącą celu 3: Wyzwanie dla współpracy terytorialnej – przyszły harmonogram współpracy transgranicznej, transnarodowej i międzyregionalnej (5),

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 23 i 24 czerwca 2011 r. zatwierdzające strategię Unii Europejskiej na rzecz regionu Dunaju i zachęcające państwa członkowskie do kontynuowania we współpracy z Komisją prac nad ewentualnymi przyszłymi strategiami makroregionalnymi, w szczególności na rzecz regionu Morza Adriatyckiego i Morza Jońskiego,

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 6 października 2011 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących wsparcia z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach celu „Europejska współpraca terytorialna” (COM(2011)0611),

—

uwzględniając opinię z inicjatywy własnej nt. współpracy terytorialnej w regionie Morza Śródziemnego poprzez instrument makroregionu adriatycko-jońskiego, przyjętą jednogłośnie podczas sesji plenarnej Komitetu Regionów w dniu 11 października 2011 r.,

—

uwzględniając deklarację końcową przewodniczącego międzyinstytucjonalnego forum na temat „Dawne i nowe podmioty w zmieniającym się regionie Morza Śródziemnego – rola społeczeństw, regionów i podmiotów lokalnych, rządów i instytucji ponadnarodowych w zintegrowanej strategii na rzecz wspólnego rozwoju”, które odbyło się w Katanii w dniu 10 grudnia 2011 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 14 grudnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa (6),

—

uwzględniając swoje oświadczenie z dnia 19 stycznia 2012 r. w sprawie utworzenia Paktu Wysp jako oficjalnej inicjatywy europejskiej (7) zgodnie z art. 174 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 23 marca 2012 r. dotyczący strategii Unii Europejskiej dla regionu Morza Bałtyckiego (COM(2012)0128),

—

uwzględniając deklarację belgradzką przyjętą na XIV posiedzeniu Rady Adriatycko-Jońskiej w dniu 30 kwietnia 2012 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Rozwój strategii morskiej na rzecz obszaru Oceanu Atlantyckiego” (COM(2011)0782),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego i opinie Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Kultury i Edukacji (A7-0219/2012),

A.

mając na uwadze, że strategia makroregionalna dla regionu Morza Bałtyckiego została przyjęta w 2009 r. i że Komisja (sprawozdanie z dnia 22 czerwca 2011 r., COM(2011)0381) podkreśliła „wartość [tej] nowej metody współpracy”;

B.

mając na uwadze, że – w odniesieniu do strategii makroregionalnej na rzecz regionu Dunaju – na posiedzeniu w dniu 13 kwietnia 2011 r. (8) Rada zwróciła się do Komisji, „aby odgrywała pierwszoplanową rolę w strategicznej koordynacji”;

C.

mając na uwadze, że strategia makroregionalna ma na celu otwarcie nowego obszaru dla polityki spójności w Europie, dążąc do postępu opartego na rozwoju terytorialnym;

D.

mając na uwadze, że w odniesieniu do pozycji w budżecie „pomoc techniczna na rzecz Morza Bałtyckiego”, utworzonej z inicjatywy Parlamentu podczas przyjmowania budżetu Unii Europejskiej na 2011 r., wykazano wartość tego rodzaju środków dla należytego rozwoju strategii makroregionalnej;

E.

mając na uwadze, że Komisja proponuje wzmocnienie wymiaru ponadnarodowego polityki współpracy terytorialnej w celu wsparcia nowych strategii makroregionalnych (COM(2010)0642);

F.

mając na uwadze, że zaawansowanych jest wiele projektów dotyczących makroregionów i że Komisja, pełniąca funkcję koordynacyjną, powinna pomóc we wprowadzeniu trwałego zarządzania tymi projektami oraz określić wspólne kryteria i wymierne wskaźniki umożliwiające ocenę ich trafności;

G.

mając na uwadze dużą rolę geopolityczną, jaką w historii Europy odegrał region Morza Śródziemnego;

H.

mając na uwadze, że tzw. arabska wiosna uwypukliła potencjał strategiczny związków o charakterze geograficznym, politycznym i gospodarczym między oboma brzegami Morza Śródziemnego;

I.

mając na uwadze sukces współpracy w ramach procesu barcelońskiego i Unii dla Śródziemnomorza oraz inicjatyw dotyczących współpracy wielostronnej i dwustronnej podejmowanych na podstawie instrumentów i programów UE, takich jak MED i ENPI, w kontekście Europejskiej Polityki Sąsiedztwa;

J.

mając na uwadze obecny rozwój Unii dla Śródziemnomorza oraz zakładany wzrost jej potencjału jako katalizatora w regionie;

K.

mając na uwadze, że podejście makroregionalne umożliwiłoby określenie całościowego projektu dla tego obszaru o zasadniczym znaczeniu dla przyszłości UE, z myślą o wyjściu z obecnego kryzysu i spełnieniu oczekiwań całego sąsiedztwa basenu Morza Śródziemnego, zwłaszcza ludności na jego południowym brzegu;

L.

mając na uwadze, że region Morza Śródziemnego to spójna całość, stanowiąc jeden basen kulturowy i środowiskowy o bardzo wielu wspólnych cechach i priorytetach wynikających z klimatu śródziemnomorskiego, takich jak: takie same uprawy, obfitość odnawialnych źródeł energii, zwłaszcza energii słonecznej, znaczenie turystyki, podobne zagrożenia związane z klęskami żywiołowymi (pożary, powodzie, trzęsienia ziemi, niedobór wody) i zagrożenia związane z działalnością człowieka, szczególnie zanieczyszczenie morza;

M.

mając na uwadze, że region Morza Śródziemnego jest bardzo rozległym obszarem, rozciągającym się ze wschodu na zachód na przestrzeni blisko 4 000 km, o licznych wyspach oraz terytoriach mających granice lądowe i morskie z krajami Afryki Północnej, i że należy promować stworzenie w ramach niego bardzo szerokiej sieci szlaków morskich umożliwiającej rozwój handlu przy jednoczesnym ograniczeniu związanych z nim emisji CO2;

N.

mając na uwadze, że – nie naruszając przepisów art. 174 TFUE – instytucje europejskie nie przyjęły jeszcze stałej strategii uwzględniającej specyficzne potrzeby wysp, a także mając na uwadze, że pełną dostępność śródziemnomorskich regionów wyspiarskich i ich lepszą integrację w ramach jednolitego rynku europejskiego można w najlepszy sposób zapewnić poprzez przydział odpowiednich zasobów i przyjęcie zintegrowanego podejścia w kwestii wyspiarstwa, przy uznaniu niekorzystnej sytuacji strukturalnej mieszkańców wysp w dziedzinie transportu i energetyki;

O.

mając na uwadze postępy prac nad wnioskiem dotyczącym adriatycko-jońskiej strategii makroregionalnej, prowadzonych w kontekście długotrwałej współpracy i solidarności na spójnym terytorium wokół Morza Adriatyckiego i Morza Jońskiego oraz popieranych przez wszystkie osiem państw członkowskich inicjatywy adriatycko-jońskiej (AII), wykazywane wielokrotnie w oświadczeniach ośmiu ministrów spraw zagranicznych państw, które przystąpiły do tej inicjatywy w Ankonie (2010 r.), Brukseli (2011 r.) i Belgradzie (2012 r.);

P.

mając na uwadze konsultacje przeprowadzone w ramach opracowywania niniejszego sprawozdania z wieloma zainteresowanymi regionami, Unią dla Śródziemnomorza i poszczególnymi organami zaangażowanymi w politykę współpracy terytorialnej Unii Europejskiej;

1.

pochwala podejście makroregionalne w ramach polityki współpracy terytorialnej między terytoriami należącymi do tego samego obszaru usług i pracy: basenu morskiego, masywu górskiego lub zlewni rzeki; jest przekonany, że strategie makroregionalne otworzyły nowy rozdział w zakresie europejskiej współpracy terytorialnej dzięki zastosowaniu podejścia oddolnego i rozszerzaniu współpracy na coraz więcej obszarów poprzez lepsze wykorzystanie dostępnych zasobów; zaleca, aby z uwagi na ich ewidentną europejską wartość dodaną strategiom makroregionalnym poświęcano więcej uwagi w ramach europejskiej współpracy terytorialnej, która ma zostać zintensyfikowana w 2013 r.;

2.

jest zdania, że tego rodzaju strategia współpracy terytorialnej jest użyteczna szczególnie w sytuacji, gdy historia rozdzieliła przedmiotowe obszary granicami, i że strategia ta może przyczynić się do dalszej integracji nowych państw członkowskich i ich regionów;

3.

uważa, że projekty współpracy terytorialnej i narzędzie EUWT przyniosłyby większą wartość dodaną dzięki całościowej wizji, jaką oferuje strategia makroregionalna, która jednocześnie zapewniłaby wzmocnienie synergii z ważnymi strategiami UE, takimi jak transeuropejskie sieci transportowe czy zintegrowana polityka morska; jest zdania, że strategia makroregionalna ułatwiłaby też zastosowanie innych narzędzi polityki europejskiej, np. narzędzi zaproponowanych przez EBI; ocenia, że działania te przyniosłyby poprawę koordynacji strategii politycznych UE na szczeblu transnarodowym i międzyregionalnym;

4.

zaleca, aby strategie makroregionalne opierały się na wielopoziomowym zarządzaniu przy zapewnieniu zaangażowania organów szczebla lokalnego i regionalnego oraz jak największej liczby partnerów i zainteresowanych stron, takich jak przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego, uniwersytetów i ośrodków badawczych, zarówno w proces opracowywania, jak i wdrażania strategii makroregionalnych w celu zwiększenia odpowiedzialności w tym zakresie na szczeblu lokalnym i regionalnym;

5.

podkreśla, że makroregiony to obszary sprzyjające zaangażowaniu terytorialnych podmiotów politycznych oraz podmiotów pozarządowych, ponieważ rozwijają one skuteczne systemy koordynacji ułatwiające podejście oddolne z myślą o zapewnieniu społeczeństwu obywatelskiemu istotnego udziału w podejmowaniu decyzji politycznych oraz o skupieniu istniejących inicjatyw w celu optymalnego wykorzystania zasobów i współdziałania zaangażowanych podmiotów;

6.

stoi na stanowisku, że strategia makroregionalna może przyczynić się do zwiększenia skuteczności europejskiej polityki sąsiedztwa lub polityki przedakcesyjnej;

7.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że jak wykazano, strategia makroregionalna dla regionu Morza Bałtyckiego przynosi Europie znaczne korzyści; w ramach tej strategii, którą zatwierdziła Rada i poparła Komisja oraz w którą zaangażowali się wszyscy zainteresowani partnerzy krajowi, regionalni i lokalni, zdefiniowano plan działania o jasno określonych priorytetach;

8.

wzywa do dokonania wyczerpującej oceny tej strategii na podstawie obiektywnych kryteriów i wymiernych wskaźników dla wszystkich obszarów priorytetowych;

9.

w celu zapewnienia pełnego sukcesu tej inicjatywy uważa za konieczne trwałe utrzymanie jej struktury zarządzania – dzięki objęciu nią władz lokalnych i regionalnych – poprzez uwzględnienie jej w przyszłym okresie programowania na lata 2014-2020;

10.

wzywa Komisję i Radę do pełnego poparcia inicjatywy podjętej na rzecz regionu Dunaju, która także powinna być przedmiotem oceny i systematycznego monitorowania;

11.

sugeruje Komisji, aby koordynowała proces konsultacji i debaty w zakresie przyszłych strategii makroregionalnych; ocenia, że wobec braku współpracy czy potrzeby zacieśnienia istniejącej współpracy między terytoriami europejskimi należącymi do różnych państw członkowskich, ale do jednego obszaru usług i pracy należy zidentyfikować obszary priorytetowe; jest zdania, że konsultacje te powinny doprowadzić do opracowania niewiążącej „prognozowej mapy makroregionów europejskich”, szczegółowo uzgadnianej z zainteresowanymi państwami członkowskimi i regionami, która mogłaby zmieniać się zgodnie z dynamiką rozwoju lokalnego;

12.

stoi na stanowisku, że strategie makroregionalne wymagają lepszego dostosowania funduszy oraz skuteczniejszego wykorzystywania istniejących zasobów i koordynacji poszczególnych instrumentów; uważa, że chociaż takie strategie nie wymagają dalszego finansowania, instytucjonalnych instrumentów ani regulacji, uzasadnione jest finansowanie ich monitorowania w formie środków finansowych na pomoc techniczną i środków na wstępną ocenę i gromadzenie danych oraz na ewentualny rozruch, i że strategia makroregionalna powinna wspierać projekty strukturalne z uwzględnieniem wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020;

13.

wzywa Komisję i Radę do uwzględniania strategii makroregionalnych UE podczas podejmowania decyzji w sprawie środków budżetowych dotyczących np. funduszy spójności i funduszy strukturalnych, badań i rozwoju, a zwłaszcza współpracy regionalnej;

14.

wzywa do ścisłego łączenia programów operacyjnych z odnośnymi priorytetami strategii makroregionalnych w celu zapewnienia jak najlepszej koordynacji celów i środków;

15.

popiera wprowadzenie strategii makroregionalnej dla basenu Morza Śródziemnego w celu stworzenia planu działania na rzecz wspólnych wyzwań i problemów stojących przed krajami i regionami obszaru Morza Śródziemnego oraz zorganizowania tego obszaru o zasadniczym znaczeniu dla rozwoju i integracji Europy, i wzywa Radę oraz Komisję do szybkiego podjęcia odnośnych działań;

16.

jest zdania, że śródziemnomorska strategia makroregionalna, w której uczestniczą organy UE oraz władze krajowe, regionalne i lokalne, organizacje regionalne, instytucje finansowe i organizacje pozarządowe z europejskiej części basenu Morza Śródziemnego oraz Unia dla Śródziemnomorza i która jest otwarta na kraje ościenne lub kraje ubiegające się o członkostwo, może znacznie poprawić współpracę terytorialnej na tym obszarze w wymiarze politycznym i operacyjnym; podkreśla znaczenie czerpania z doświadczeń, dostępnych zasobów i osiągnięć istniejących organizacji regionalnych;

17.

podkreśla, że makroregion obejmujący basen Morza Śródziemnego mógłby zagwarantować wzajemną komplementarność poszczególnych programów UE i jak najwydajniejsze wykorzystanie istniejących środków finansowych oraz przynieść rzeczywistą wartość dodaną w ramach konkretnych projektów prowadzonych przez Unię dla Śródziemnomorza i włączyć zainteresowane państwa trzecie i regiony na etapie określania strategii, przy wykorzystaniu do tego celu Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa oraz zachowaniu pełnej zgodności z zasadami praworządności i poszanowania praw człowieka, podstawowych wolności i demokracji, a także w razie konieczności przy promowaniu zasady „więcej za więcej”;

18.

podkreśla znaczenie regionu Morza Śródziemnego jako zdecentralizowanego obszaru współpracy – wykraczającego poza ścisłe granice geograficzne – na rzecz umocnienia ponadregionalnego podejmowania decyzji i wymiany dobrych praktyk, zwłaszcza w zakresie demokracji, praw człowieka, praworządności, ekologii, rozwoju gospodarczego, ekoturystyki, a także partnerstw kulturowych, badawczych, edukacyjnych, młodzieżowych i sportowych; podkreśla szczególne znaczenie edukacji jako katalizatora transformacji demokratycznej;

19.

uważa, że makroregion śródziemnomorski musi rozwijać się zgodnie z międzynarodowymi standardami w dziedzinie praw gospodarczych, społecznych i kulturowych, w szczególności zgodnie z Powszechną deklaracją praw człowieka oraz Konwencją Unesco w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego;

20.

wzywa Radę do realizowania jej konkluzji z dnia 24 czerwca 2011 r. i do wzięcia pod uwagę gotowości okazanej przez odnośne terytoria na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym w odniesieniu do adriatycko-jońskiej strategii makroregionalnej, powiązań historycznych, tradycji oraz podejmowanych inicjatyw, poprzez przyjęcie tej strategii w nadchodzących miesiącach, tak aby uczynić pierwszy krok na drodze do wprowadzenia strategii makroregionalnej w regionie Morza Śródziemnego;

21.

podkreśla, że strategia dla makroregionu adriatycko-jońskiego jest ważnym czynnikiem pojednania terytoriów Bałkanów Zachodnich i może wspomóc położone tam kraje w dążeniu do członkostwa w UE;

22.

wyraża nadzieję, że w zachodniej i wschodniej części regionu Morza Śródziemnego pojawią się również strategie makroregionalne mające poważny wymiar morski i uwzględniające specyfikę licznych śródziemnomorskich terytoriów nadbrzeżnych i wyspiarskich oraz potrzeby związane z ich rozwojem; jest przekonany, że w przyszłości w ramach tego typu strategii należy zwracać większą uwagę na ochronę środowiska, różnorodność biologiczną i zrównoważoną turystykę;

23.

wzywa Komisję do faktycznego wdrożenia art.174 TFUE za pomocą planu strategicznego w celu przezwyciężenia ograniczeń strukturalnych terytoriów wyspiarskich oraz zapewnienia warunków dla wzrostu gospodarczego i efektywnej spójności społecznej i terytorialnej; podkreśla, że szczególny nacisk należy położyć na zapewnienie pełnej dostępności i ciągłości terytorialnej tych obszarów z kontynentem za pomocą odpowiedniego finansowania; ponadto wzywa Komisję do przyjęcia środków, takich jak podniesienie progu pomocy de minimis dla wysp, ze szczególnym uwzględnieniem sektorów rolnictwa, transportu i rybołówstwa, które przyczyniają się do uczynienia terytoriów wyspiarskich konkurencyjnymi na równi z obszarami kontynentalnymi, aby zmniejszyć dysproporcje w poziomie rozwoju poszczególnych europejskich regionów oraz zapewnić ich skuteczną integrację na jednolitym rynku;

24.

wyraża nadzieję, że Komisja zajmie pozytywne stanowisko wobec wyspiarskiego wymiaru śródziemnomorskiej strategii makroregionalnej, szczególnie przy rozważaniu pomocy państwa, która stanowi uzasadnioną rekompensatę za trudności wynikające z wyspiarskiego charakteru, oraz przy dostosowywaniu polityki spójności oraz polityki badań i innowacji do szczególnych potrzeb wysp w celu zacieśnienia ich integracji z kontynentalną Europą;

25.

podkreśla znaczenie kultury i sektorów kreatywnych jako podstawowego filaru rozwoju i tworzenia miejsc pracy w regionach wyspiarskich;

26.

wzywa Komisję do wskazania instrumentów niezbędnych do oceny i ewentualnego uruchomienia nowych inicjatyw makroregionalnych w zachodniej i wschodniej części regionu Morza Śródziemnego, takich jak projekty pilotażowe;

27.

podkreśla, że główne działania na rzecz rozwoju makroregionu Morza Śródziemnego powinny być ukierunkowane na odpowiedni poziom współpracy subregionalnej w zakresie konkretnych projektów i obejmować sieci energetyczne, współpracę naukową i innowacyjność, sieci na rzecz kultury, edukacji i szkoleń, turystykę, handel, ochronę środowiska, zrównoważony transport morski, bezpieczeństwo na morzu oraz ochronę środowiska morskiego przed zanieczyszczeniami, przełowieniem i nielegalnymi połowami poprzez stworzenie zintegrowanej sieci systemów sprawozdawczości i nadzoru działalności morskiej, wzmocnienie dobrego zarządzania i skutecznej administracji publicznej, tak aby stymulować tworzenie miejsc pracy;

28.

jest zdania, że dzięki skoordynowaniu tych trzech strategii makroregionalnych – zachodniośródziemnomorskiej, adriatycko-jońskiej i wschodniośródziemnomorskiej – możliwe będzie prowadzenie całościowej polityki na rzecz całego basenu Morza Śródziemnego współgrającej z priorytetami określonymi przez organizacje regionalne i międzynarodowe, a zwłaszcza przez Unię dla Śródziemnomorza, i przy stosowaniu najlepszych praktyk, które mogą pomóc w osiągnięcia strategicznych celów UE w zakresie inteligentnego i trwałego rozwoju gospodarczego;

29.

uważa – zwłaszcza w następstwie wydarzeń Arabskiej Wiosny – że istotne jest, aby nowy makroregion przyczyniał się do zdefiniowania wraz z państwami trzecimi nowej strategii właściwego zarządzania napływami imigrantów, z należytym uwzględnieniem wzajemnych korzyści płynących z większej mobilności, w oparciu o zwalczanie ubóstwa oraz wspieranie zatrudnienia i uczciwego handlu, co przyczyni się do stabilności makroregionu;

30.

uważa, że biorąc pod uwagę, iż śródziemnomorskie obszary UE mają wspólne granice morskie i lądowe z krajami Afryki Północnej, strategia makroregionalna przyczyniłaby się do rozwoju południowego wymiaru polityki sąsiedztwa UE, zyskując konkretny wymiar terytorialny gwarantujący lepsze zarządzanie przepływami migracyjnymi, a także wywierając pozytywny wpływ na wyniki gospodarcze odnośnych krajów;

31.

uważa, że w ramach strategii makroregionalnej w basenie Morza Śródziemnego należy skoordynować obecne fundusze UE, szczególnie fundusze polityki sąsiedztwa, polityki spójności oraz współpracy terytorialnej, w celu wdrożenia projektów zmierzających do podjęcia wspólnych wyzwań, takich jak ochrona i umocnienie eurośródziemnomorskiego dziedzictwa kulturowego; przypomina o znaczeniu skoordynowanej i zrównoważonej polityki sąsiedztwa na rzecz krajów południowych oraz o kryteriach selekcji projektów w dziedzinie kultury finansowanych z EFRR w celu sprostania tym wyzwaniom;

32.

podkreśla znaczenie sektora twórczości i kultury oraz uważa, że ten sektor gospodarki będzie miał coraz większe znaczenie dla wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w omawianym regionie; wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na wdrażanie programów wymiany kulturowej i akademickiej, a także na zacieśnienie powiązań kultury i stabilnej turystyki;

33.

uważa, że turystyka kulturalna może mieć szczególny wpływ na region Morza Śródziemnego zarówno z gospodarczego punktu widzenia, jak również jako czynnik wzajemnego poznania i zrozumienia międzykulturowego;

34.

podkreśla, że makroregion śródziemnomorski sprzyjałby dialogowi międzykulturowemu i wzbogaceniu wspólnego dziedzictwa kulturowego Unii Europejskiej oraz mobilizacji społeczeństwa obywatelskiego i tym samym zachęcałby organizacje pozarządowe i mieszkańców regionu Morza Śródziemnego do udziału w programach kulturalnych i edukacyjnych UE;

35.

przypomina, że edukacja odgrywa podstawową rolę w demokracji oraz rozwoju społecznym i ekonomicznym, oraz zwraca uwagę na znaczenie szkoleń zawodowych dla walki z bezrobociem młodzieży;

36.

podkreśla, że w kontekście makroregionu śródziemnomorskiego oraz biorąc pod uwagę motywację młodych ludzi, szczególnie w państwach południowych, ważne jest zacieśnienie współpracy dotyczącej młodzieży poprzez promowanie europejskich programów i tworzenie synergii z pracami Śródziemnomorskiego Urzędu ds. Młodzieży;

37.

podkreśla, jak ważne jest skoncentrowanie się przede wszystkim na młodych ludziach, ponieważ będą oni stanowić podwaliny nowego pokolenia, a także wywrą największy wpływ na to, w jaki sposób ich kraje stawią czoła przyszłości;

38.

w celu wspierania programów wymiany, dynamicznych badań naukowych, innowacyjności i uczenia się przez całe życie zachęca do tworzenia sieci współpracy ze szkołami wyższymi i instytucjami badawczymi w ramach przyszłego makroregionu śródziemnomorskiego i do rozwoju infrastruktury edukacyjnej w tym regionie oraz do usuwania przeszkód w przepływie studentów, osób szkolących się, młodych wolontariuszy, nauczycieli, instruktorów, pracowników naukowych i pracowników administracyjnych; podkreśla konieczność podnoszenia jakości nauczania i badań naukowych w ramach tych sieci poprzez odpowiednie finansowanie i wspieranie programów „Tempus” i „Erasmus Mundus”, w szczególności z uwagi na niewielką liczbę beneficjentów programu „Erasmus Mundus” w regionie Morza Śródziemnego;

39.

uważa, że mobilność artystów i sztuki w rejonie Morza Śródziemnego napotyka na szereg przeszkód, które różnią się w zależności od kraju i regionu oraz są powiązane nie tylko z trudnościami z otrzymaniem wizy, ale również z niskim statusem artystów oraz z ich warunkami życia jako twórców dzieł artystycznych, w szczególności w państwach południowych; uważa, że makroregion śródziemnomorski będzie służył wspieraniu wzajemnego uznawania statusu artystów, stworzy okazję do rozważenia kwestii mobilności oraz do optymalnego wykorzystania programów szkoleniowych, współdziałania w ramach sieci i swobodnego przepływu podmiotów działających w dziedzinie kultury, artystów i dzieł artystycznych;

40.

wzywa do wdrożenia w następnym okresie programowania eurośródziemnomorskiego programu „Erasmus”, którego celem jest zachęcanie do transnarodowej mobilności studentów po obu stronach Morza Śródziemnego, a także eurośródziemnomorskiego programu „Leonardo da Vinci” dla młodych ludzi, którzy w ramach strategii makroregionalnej pragną odbyć szkolenie zawodowe za granicą;

41.

podkreśla konieczność przyjęcia środków mających zapobiec nasilającemu się w tym regionie„drenażowi mózgów”;

42.

apeluje o jak najlepsze wykorzystywanie różnorodności historycznej, kulturowej i językowej regionu Morza Śródziemnego będącej bodźcem innowacyjności i rozwoju sektora kultury i sektora kreatywnego oraz sektora turystyki; wzywa, aby zachęcać do nawiązywania współpracy przez muzea i ośrodki kultury oraz do sprzyjania takiej współpracy.

43.

przypomina, że w krajach położonych nad Morzem Śródziemnym występuje szczególne zainteresowanie kinem europejskim i produkcją audiowizualną oraz że w dalszym ciągu ma to istotny wpływ na dialog międzykulturowy w regionie jako element obecnego etapu rozwoju demokratycznego tych społeczeństw;

44.

sugeruje, że należy prowadzić szerszą współpracę i handel z państwami trzecimi w celu wzmocnienia pozycji produkcji europejskiej na rynku światowym, w szczególności w regionie Morza Śródziemnego, a tym samym w celu promowania wymiany kulturalnej oraz podejmowania nowych inicjatyw na rzecz wspierania dialogu eurośródziemnomorskiego i postępów procesu demokratycznego w całym regionie, zwłaszcza w świetle zobowiązań podjętych podczas konferencji eurośródziemnomorskiej na temat kina;

45.

wzywa zainteresowane państwa członkowskie do wspierania woli współpracy ujawnionej przy opracowywaniu niniejszego sprawozdania i zwraca się do przyszłej prezydencji cypryjskiej UE o wsparcie tego projektu, tak aby Komisja i Rada mogły w trybie pilnym przyjąć plan działania na rzecz śródziemnomorskiej strategii makroregionalnej; podkreśla także wagę współpracy międzyrządowej i międzyregionalnej w ramach rozwoju strategii makroregionalnej;

46.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

29.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/9

—

uwzględniając dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającą ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (1) („RDW”),

—

uwzględniając dyrektywę 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu (2) („dyrektywa o wodach podziemnych”),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/105/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie środowiskowych norm jakości w dziedzinie polityki wodnej, zmieniającą i w następstwie uchylającą dyrektywy Rady 82/176/EWG, 83/513/EWG, 84/156/EWG, 84/491/EWG i 86/280/EWG oraz zmieniającą dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) („dyrektywa EQS”),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącą oczyszczania ścieków komunalnych (4) („dyrektywa ściekowa”),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 91/676/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. dotyczącą ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego (5) („dyrektywa azotanowa”),

—

uwzględniając dyrektywę 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim (6) („dyrektywa powodziowa”),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (7),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (8) („rozporządzenie REACH”),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającą ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania pestycydów (9),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (10) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (11),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych (12),

—

uwzględniając planowany przez Komisję „Plan ochrony zasobów wodnych Europy”,

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów zatytułowany „Nasze ubezpieczenie na życie i nasz kapitał naturalny – unijna strategia ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r.” (COM(2011)0244),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów zatytułowany „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy” (COM(2011)0571),

—

uwzględniając planowane europejskie partnerstwo innowacyjne w dziedzinie wody,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 lipca 2007 r. zatytułowany „Rozwiązanie problemu dotyczącego niedoboru wody i susz w Unii Europejskiej” (COM(2007)0414),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 marca 2012 r. (13) w sprawie szóstego Światowego Forum Wodnego w Marsylii w dniach 12–17 marca 2012 r. oraz przyjętą na tym forum platformę rozwiązań i zobowiązań,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 października 2008 r. w sprawie sposobu rozwiązania problemu dotyczącego niedoboru wody i susz w Unii Europejskiej (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie białej księgi Komisji zatytułowanej „Adaptacja do zmian klimatu: europejskie ramy działania” (15),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Petycji (A7-0192/2012),

A.

mając na uwadze, że na mocy RDW ustanowiono ramy ochrony i przywracania czystych wód w UE oraz zapewnienia ich długotrwałego, zrównoważonego wykorzystywania, a celem dyrektywy jest osiągnięcia do 2015 r. dobrego stanu ekologicznego i chemicznego, jednak mając na uwadze, że przegląd planów gospodarowania wodami w dorzeczach, przyjętych przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą, wskazuje, że znaczna liczba zbiorników wodnych w UE nie osiągnie „dobrego stanu” do 2015 r. z uwagi zarówno na istniejące już od dawna, jak i pojawiające się wyzwania;

B.

mając na uwadze, że różnorodność biologiczna środowiska słodkowodnego w Europie jest zagrożona, biorąc pod uwagę to, że według kryteriów Czerwonej Księgi Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów (IUCN) za zagrożone uznaje się 37 % europejskich gatunków ryb słodkowodnych oraz 40 % mięczaków słodkowodnych;

C.

mając na uwadze, że woda jest szczególnie wrażliwa na skutki zmiany klimatu, co mogłoby doprowadzić do spadku ilości i jakości dostępnej wody, zwłaszcza wody pitnej, a także do zwiększenia częstotliwości i intensywności powodzi i susz;

D.

mając na uwadze, że woda jest niezbywalnym dobrem publicznym mającym decydujące znaczenie dla życia, a właściwe gospodarowanie wodami odgrywa kluczową rolę dla zachowania naturalnego kapitału świata i usług ekosystemowych, a także dla wszystkich aspektów wykorzystywania zasobów i produkcji gospodarczej oraz mając na uwadze, że przyszłość przemysłu w Europie zależy od skuteczności działań podjętych w celu stawienia czoła obecnym wyzwaniom polityki wodnej oraz od odpowiedzialnego i skutecznego zarządzania istniejącymi zasobami wodnymi, gdyż ma ono bezpośredni wpływ na ludzkie zdrowie, produkcję energii, rolnictwo i bezpieczeństwo żywnościowe;

E.

mając na uwadze, że Europa pobiera obecnie około 13 % swoich całkowitych dostępnych zasobów wody słodkiej, co już świadczy o pewnym stresie wodnym, oraz mając na uwadze, że w wielu miejscach w Europie pobór wód przekracza zrównoważony poziom, zagrażając dzikiej przyrodzie, bezpieczeństwu zaopatrzenia społeczeństwa i innym zastosowaniom gospodarczym, a także mając na uwadze, że w niektórych regionach południowoeuropejskich wskaźnik zużycia wody przekroczył 40 %, co wskazuje na wysoki poziom stresu wodnego;

F.

mając na uwadze, że umiarkowanie suchy klimat panujący na dużych obszarach Europy Południowej charakteryzuje się bardzo nierównym rozłożeniem zasobów wodnych w ciągu roku i na przestrzeni lat oraz mając na uwadze, że to bardzo nieregularne rozłożenie wykazuje tendencję, która nasila się wraz ze zmianą klimatu;

G.

mając na uwadze, że strategia „Europa 2020” przewiduje zwiększenie efektywności wykorzystania zasobów, ale obecne tendencje korzystania z wód mają często niezrównoważony charakter z uwagi na nieefektywne praktyki, które powodują marnowanie wody, oraz mając na uwadze, że systemy infrastruktury wodnej, zarówno w najbardziej rozwiniętych regionach, jak i w słabiej rozwiniętych, są często przestarzałe oraz brakuje informacji o faktycznej wydajności i stratach;

H.

mając na uwadze, że przejścia na ekologiczną gospodarkę można dokonać jedynie z uwzględnieniem wyzwań w dziedzinie wody;

I.

mając na uwadze, że nieodpowiednio oczyszczone ścieki w dalszym ciągu powodują zanieczyszczenia wybrzeży morskich UE, zatem koniecznie należy przyspieszyć budowę infrastruktury oczyszczania ścieków w państwach członkowskich;

1.

uznaje, że RDW stanowi rzetelną i ambitną podstawę ustawodawczą dla długofalowego zintegrowanego gospodarowania wodami w UE; z zadowoleniem przyjmuje poprawę jakości wód europejskich i oczyszczania ścieków w ostatnich latach; zwraca jednak uwagę, że tempo wdrażania było powolne i niejednolite w poszczególnych państwach członkowskich i regionach oraz że konieczne jest znaczne usprawnienie wdrażania RDW, aby do 2015 r. osiągnąć „dobry stan” wszystkich wód europejskich;

2.

uznaje, że woda to wspólne bogactwo naturalne całej ludzkości i dobro publiczne oraz że dostęp do niej powinien być podstawowym i powszechnym prawem; podkreśla, że ze względów środowiskowych i zdrowotnych zrównoważone użytkowanie wody to konieczność i podstawowy element cyklu regulacji klimatu; ponownie wskazuje na konieczność dostosowania wewnętrznych zasad rynkowych do specyficznych cech sektora gospodarki wodnej i zwraca się do państw członkowskich, aby zgodnie z zasadą pomocniczości zarządzały wodą i sieciami zaopatrzenia w wodę w oparciu o art. 9 RDW;

3.

zauważa, że pomimo postępów we wdrażaniu dyrektywy dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych nadal nie dostosowano do niej w zadowalającym stopniu systemów zbierania lub oczyszczania ścieków;

4.

podkreśla, że choć należy skoncentrować się przede wszystkim na wdrażaniu obecnego prawodawstwa w sektorze gospodarki wodnej, to istnieją konkretne luki, które należy zlikwidować zarówno przez dostosowanie istniejących przepisów do priorytetów wodnych, jak i przez opracowanie nowego prawodawstwa uwzględniającego wpływ konkretnych sektorów lub działań, a także należy wziąć pod uwagę znaczenie współpracy pomiędzy różnymi podmiotami gospodarczymi i innymi zainteresowanymi stronami, których dotyczy zrównoważona gospodarka wodna;

5.

przypomina swoje stanowisko, że Komisja musi przedłożyć wniosek ustawodawczy podobny do dyrektywy powodziowej, który sprzyjałby przyjęciu polityki UE dotyczącej niedoboru wody i susz oraz dostosowania do zmiany klimatu;

6.

uznaje planowaną przez Komisję publikację „Planu ochrony zasobów wodnych Europy” za polityczną reakcję UE na obecne i przyszłe wyzwania w dziedzinie wody, której celem jest zapewnienie wystarczającej dostępności wód o dobrej jakości do zrównoważonego i sprawiedliwego korzystania z wód do 2050 r. bez naruszania suwerennych praw państw do wód;

7.

przypomina państwom członkowskim o ich zobowiązaniach na mocy RDW do osiągnięcia dobrego stanu wody do 2015 r.; wzywa Komisję do podjęcia zdecydowanych działań w celu likwidacji przypadków naruszania przez państwa członkowskie prawodawstwa UE w dziedzinie wody; jednocześnie wzywa do dalszej pomocy, na przykład w formie opracowania i udostępnienia wszechstronnych wytycznych i skutecznych instrumentów w celu pobudzenia budowy potencjału, w szczególności władz regionalnych oraz agencji dorzeczy, zapewnienia jednakowych warunków działania i wspierania państw członkowskich w procesie dochodzenia do lepszej zgodności na przyszłych etapach wdrażania polityki wodnej UE, służącej realizacji zobowiązań z tytułu polityki wodnej; wskazuje, że w wielu przypadkach petycje ujawniły problemy związane z transpozycją i właściwym wdrożeniem prawodawstwa UE w dziedzinie wody i zwraca się do Komisji Europejskiej o wykazanie się większą determinacją w prowadzeniu postępowań wyjaśniających, zwłaszcza podczas rozpatrywania petycji;

8.

podkreśla znaczenie oszczędnego gospodarowania wodą; apeluje o efektywniejsze korzystanie z zasobów wodnych zwłaszcza w sektorach takich jak energetyka i rolnictwo, które są największymi użytkownikami wody;

9.

podkreśla związek między wytwarzaniem energii, efektywnością energetyczną i bezpieczeństwem wodnym; zwraca uwagę, że konieczne jest opracowanie na szczeblu europejskim dalszych strategii i koncepcji, np. wykorzystywanie wody do magazynowania energii, w celu zagwarantowania, że zwiększające się zapotrzebowanie na energię nie zagrozi bezpieczeństwu wodnemu oraz w celu zapewnienia możliwości ograniczenia zużycia energii za pomocą oszczędnego gospodarowania wodą; podkreśla, że przy ocenie zrównoważonego charakteru tradycyjnych i niskoemisyjnych źródeł energii, w szczególności bioenergii i energii wodnej, należy wziąć pod uwagę korzystanie z wód i zwraca uwagę na zagrożenia związane z niekonwencjonalnym wydobyciem gazu ziemnego;

10.

podkreśla, że wydajność i zrównoważony charakter korzystania z wód przez rolnictwo można poprawić dzięki wprowadzeniu innowacyjnych technologii i praktyk, poprawie informacji oraz podniesieniu świadomości rolników i użytkowników końcowych; w związku z tym podkreśla, że współpraca pomiędzy osobami gospodarującymi gruntami i innymi zainteresowanymi stronami stanowi dobry sposób na osiągnięcie pozytywnych rezultatów w zakresie ochrony wód; podkreśla ponadto, że z uwagi na wyzwania związane ze zmianą klimatu i bezpieczeństwem żywnościowym należy udostępnić wystarczające zasoby wodne na rzecz rolnictwa, na przykład przez rozwój praktyki magazynowania wody; zauważa, że sektor rolnictwa zużywa większość zasobów wodnych i podkreśla znaczenie ochrony i zrównoważonego użytkowania wody w ramach obecnej reformy WPR;

11.

uważa, że rosnące zapotrzebowanie na wodę wymaga pilnych inwestycji w nawadnianie i wzywa Komisję do ułatwienia dostępu do takich rozwiązań, jak sztuczne zasilenie części wód podziemnych, odzysk wody i rozwijanie alternatywnych technik nawadniania, w celu zaradzenia niedoborowi wody; jednocześnie podkreśla znaczenie transferu wiedzy i technologii związanych z tymi technikami, a także z ochroną zasobów wodnych, poborem wód, gospodarką wodami podziemnymi i oczyszczaniem ścieków;

12.

podkreśla, że zasilanie zasobów wód podziemnych na obszarach rolnych i leśnych utrzymuje się na bardzo wysokim poziomie oraz że rolnicy i leśnicy już teraz ponoszą szczególną odpowiedzialność za utrzymanie czystości wód podziemnych o wysokiej jakości; uznaje wysiłki rolników mające na celu poprawę jakości wód podziemnych;

13.

podkreśla, że rzetelna pod względem gospodarki i ochrony środowiska polityka sanitacji wód i gospodarki ściekowej powinna być ukierunkowana na zanieczyszczenia u źródła, zanim wszystkie substancje zanieczyszczające dojdą do kosztownego procesu oczyszczania „na końcu rury”, w szczególności w odniesieniu do wody przepływającej przez zanieczyszczoną glebę; zachęca do wykorzystywania oczyszczonych ścieków i produktów ubocznych procesu oczyszczania „na końcu rury”, które spełniają surowe wymogi jakościowe, jako nowych zasobów; zauważa, że ścieki mogą stanowić źródło energii dzięki odzyskowi ciepła lub energii z zawartej w nich materii organicznej, w związku z czym należy wykorzystać ten potencjał;

14.

wzywa do aktualizacji – w stosownych przypadkach – prawodawstwa UE w dziedzinie wody w celu należytego uwzględnienia postępu technologicznego w zakresie ponownego wykorzystania i recyklingu wody, aby umożliwić efektywne pod względem kosztów i energii ponowne wykorzystanie oczyszczonych ścieków do nawadniania oraz w przemyśle, a także ponowne wykorzystywanie szarej wody w gospodarstwach domowych; wzywa do przyjęcia środków umożliwiających odpowiednie monitorowanie chemicznej i biologicznej jakości odzyskanej wody; wzywa Komisję do zastanowienia się nad formułami tworzenia zachęt do powszechniejszego wykorzystywania oczyszczonych ścieków, szarej wody i deszczówki, aby przyczynić się do zmniejszenia stresu wodnego;

15.

podkreśla, że zmniejszenie zużycia wody należy potraktować priorytetowo; podkreśla znaczenie ekoprojektów i wodooszczędnych urządzeń oraz apeluje o wprowadzenie obowiązku stosowania liczników zużycia wody we wszystkich sektorach oraz przez użytkowników we wszystkich państwach UE; ponadto wzywa Komisję do uregulowania oszczędnego zużycia wody przez urządzenia stosowane w rolnictwie;

16.

przypomina, że w UE marnotrawi się około 20 % wody z powodu niedostatecznej efektywności, zatem poprawa efektywności korzystania z zasobów wodnych ma kluczowe znaczenie dla zrównoważonej gospodarki wodnej, a w szczególności w celu rozwiązania problemów związanych z niedoborem wody i suszami; kładzie nacisk na pilną potrzebę przeprowadzenia audytu stanu europejskiej sieci wodnej, aby ocenić jakość, stopień zniszczenia i wzajemne połączenia, ponieważ możliwe jest, że w wyniku wycieków w sieciach traci się do 70 % wody dostarczanej w europejskich miastach; kładzie też nacisk na potrzebę wspierania inwestycji w infrastrukturę;

17.

zauważa, że woda jest centralnym elementem większości usług ekosystemowych i podkreśla znaczenie właściwego gospodarowania wodami dla osiągnięcia celów różnorodności biologicznej; podkreśla potrzebę ponownego zalesiania i odtwarzania obszarów wodno-błotnych w ramach gospodarowania zasobami wodnymi; wzywa do lepszego powiązania celów RDW z programem Natura 2000; podkreśla, że w podstawie wiedzy należy uwzględnić koncepcję przepływów nienaruszalnych i wziąć pod uwagę usługi ekosystemowe wspierane przez wodę; podkreśla potrzebę uwzględnienia faktu, że zmiany w obiegu wody zależą od siedliska i że ma to wpływ na procentową ilość wody ponownie wykorzystywanej; obieg wody nie wszędzie jest jednakowy i istnieją różnice w obiegu wody między regionami tropikalnymi, regionem Morza Śródziemnego a regionami położonymi na średnich lub wysokich szerokościach geograficznych;

18.

podkreśla, że zasoby i ekosystemy wodne są szczególnie wrażliwe na skutki zmiany klimatu, co mogłoby doprowadzić do spadku ilości i jakości dostępnej wody, zwłaszcza wody pitnej, a także do zwiększenia częstotliwości i intensywności powodzi i susz; apeluje, by strategie polityczne w zakresie dostosowania do zmiany klimatu i łagodzenia jej skutków należycie uwzględniały jej wpływ na zasoby wodne; podkreśla znaczenie strategii zapobiegania ryzyku, łagodzenia go i reagowania na nie w celu uniknięcia związanych z wodą skrajnych zjawisk;

19.

zwraca uwagę na wpływ, jaki zmiana klimatu może wywrzeć na ekosystemy wodne, co wiąże się z koniecznością podejmowania rygorystycznych, systematycznych działań mających na celu ochronę przyrody i różnorodności biologicznej oraz wymagających wprowadzenia szczegółowych przepisów dotyczących gospodarowania przekształconymi masami wodnymi, w szczególności gospodarowania zbiornikami retencyjnymi i przekształconymi systemami wodnymi z poszanowaniem odnośnych kompetencji państw członkowskich;

20.

zauważa, że niektóre państwa niemające problemów z niedoborem wody borykają się z trudnościami w zakresie zarządzania nadmiarem wody wynikającym z częstych bądź intensywnych opadów, powodzi, erozji rzek i zanieczyszczenia wpływającego negatywnie na dorzecza i obszary przybrzeżne, jak również wpływem tych zjawisk na lokalne społeczności, co znajduje wyraz w licznych petycjach; wzywa Komisję do przeprowadzenia stosownej analizy możliwości zapobiegania skutkom powodzi ze względu na zauważalny w ostatnich latach wzrost zagrożenia powodziowego na terenie państw członkowskich;

21.

podkreśla konieczność skierowania przez Komisję apelu do państw członkowskich o wsparcie powrotu do przyjaznej dla środowiska działalności rolnej w regionach górskich w celu zwalczania nierównowagi hydrogeologicznej oraz wsparcia regulacji cieków wodnych przez ponowne wprowadzenie dobrych praktyk takich jak budowanie rowów, kanałów odpływowych i nasypów, które przy intensywnych opadach deszczu łagodzą negatywne skutki w dole rzeki, a w przypadku suszy – służą do gromadzenia zapasów wody, które mogą być wykorzystywane do gaszenia pożarów lasów;

22.

uznaje istotną rolę podziemnych warstw wodonośnych w obiegu wody oraz w szeregu kluczowych dziedzin takich jak zanieczyszczenie wody, programy łagodzenia skutków powodzi, intruzja solna oraz obsunięcia ziemi w wyniku ciągłego uszczuplania się zasobów wody podziemnej; wzywa Komisję do położenia wystarczającego nacisku na znaczenie zrównoważonego gospodarowania podziemnymi warstwami wodonośnymi;

23.

z uwagi na poważne zagrożenie zarówno wód powierzchniowych, jak i podziemnych spowodowane poszukiwaniem i wydobywaniem gazu łupkowego wzywa Komisję do zadbania o to, by tego rodzaju działania zostały objęte dyrektywą w sprawie oceny oddziaływania na środowisko; wzywa także Komisję do wydania w trybie pilnym wytycznych w zakresie gromadzenia danych dotyczących monitorowania podstawowych wskaźników jakości wód, które należy uzyskać przed rozpoczęciem szczelinowania, związanego zarówno z poszukiwaniem, jak i wydobyciem, a także kryteriów służących ocenie wpływu szczelinowania w różnych formacjach geologicznych, w tym w odniesieniu do potencjalnego wycieku do podziemnych warstw wodonośnych;

24.

przypomina, że ochrona gleby ma zasadnicze znaczenie dla ochrony jakości wody; zwraca uwagę, że przyczyny i skutki degradacji gleby mają charakter głównie lokalny i regionalny oraz że wobec tego należy stosować zasadę pomocniczości; wzywa wszystkie państwa członkowskie do wywiązania się ze swojego zobowiązania do zapewnienia wysokiej jakości gleby oraz do utrzymania jej zdrowego stanu, a także nakłania państwa członkowskie, w których nie obowiązują żadne przepisy dotyczące ochrony gleby, do wykonania swoich obowiązków;

25.

podkreśla, że w zintegrowanym gospodarowaniu zasobami wodnymi i planowaniu przestrzennym na szczeblu dorzecza należy wziąć pod uwagę uzależnioną od wody działalność gospodarczą oraz zapotrzebowanie wszystkich użytkowników na wodę, a także potrzebę kompleksowego podejścia do niedoboru wody; należy w nim również zapewnić zrównoważony wpływ całej działalności człowieka na zasoby wodne;

26.

uważa, że ścieki komunalne należą do najistotniejszych czynników zanieczyszczających środowisko wodne, rzeki i wybrzeża, a pomyślne wdrażanie dyrektywy dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych będzie miało istotny wpływ na jakość wody we wszystkich państwach członkowskich, a co za tym idzie – na pomyślne wdrażanie RDW;

27.

zwraca uwagę na poważne konsekwencje takiego zanieczyszczenia dla zdrowia człowieka, o których świadczą petycje otrzymane od obywateli z Irlandii (Galway), Francji (Bretania) i innych państw członkowskich; przypomina swoją rezolucję z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie kwestii zgłaszanej przez składających petycję w związku ze stosowaniem w państwach członkowskich Unii Europejskiej dyrektywy o gospodarowaniu odpadami oraz dyrektyw powiązanych, w której zwrócono uwagę na niebezpieczne poziomy skażenia wody spowodowane niewłaściwym zarządzaniem składowiskami odpadów bądź nielegalnymi składowiskami odpadów i kamieniołomami, przez które doszło do przenikania substancji do wód podziemnych i do zanieczyszczania tych wód oraz zwierciadła wody (nappes phréatiques);

28.

zwraca uwagę na szereg negatywnych czynników wskazywanych przez składających petycje, w tym składowiska odpadów, brak kontroli jakości wód ze strony właściwych władz, nieodpowiednie lub bezprawne praktyki rolne i przemysłowe, rozwój obszarów miejskich i rozwój związany z energetyką, rolnictwo i przemysł, wywierających wpływ na środowisko i zdrowie człowieka oraz odpowiadających za niską jakość wody; wzywa zatem do wprowadzenia lepiej ukierunkowanych zachęt sprzyjających wydajnemu gospodarowaniu wodą oraz umożliwiających – zwłaszcza ludności ubogiej i wiejskiej – powszechny dostęp do wody po przystępnych cenach i jej dystrybucję na terenach zmagających się z niedoborem, w szczególności oddalonych od dużych aglomeracji miejskich wyposażonych w infrastrukturę wodną;

29.

uważa, że wzbogacanie substancjami odżywczymi stanowi jeden z wielu czynników powodujących zanieczyszczenie części wód powierzchniowych, wpływających na różnorodność biologiczną i ograniczających cenne usługi ekosystemowe; stwierdza, że badane warunki biogenne prawdopodobnie w ponad połowie przypadków odpowiadać będą za niepowodzenie w osiągnięciu „dobrego stanu” części wód powierzchniowych do 2015 r.;

30.

wzywa Komisję do bardziej energicznego zwalczania zwiększonych emisji zanieczyszczeń takich jak pozostałości antybiotyków, leków i hormonów pochodzących z pigułek antykoncepcyjnych zawarte w wodzie, gdyż pozostałości te wpływają negatywnie na zdrowie człowieka i środowisko;

31.

uznaje, że ramy polityki UE umożliwiły zebranie mniej rozdrobnionych danych dotyczących wody oraz lepsze monitorowanie; zauważa jednak, że brakuje wiarygodnych danych dotyczących ilości wód, na przykład w zakresie poboru i wycieków; zauważa, że możliwe jest lepsze zarządzanie danymi dzięki udoskonaleniu informacji statystycznych, wykorzystaniu stacji gromadzących dane, Europejskiego Systemu Informacji Wodnej (WISE) oraz GMES do monitorowania stanu zasobów wodnych i ich obciążenia w wyniku działalności gospodarczej; wzywa Komisję, by we współpracy z Europejską Agencją Środowiska opracowała nowy zestaw wiarygodnych wskaźników statystyki wodnej; podkreśla, że w podstawie wiedzy należy uwzględnić koncepcję przepływów nienaruszalnych i wziąć pod uwagę usługi ekosystemowe wspierane przez wodę, a także związki między klimatem, terytorium i zasobami wód podziemnych tworzonymi przez obieg wody;

32.

podkreśla konieczność skupienia uwagi na konkretnych celach i działaniach w ramach programu „Horyzont 2020” służących lepszemu, zrównoważonemu gospodarowaniu zasobami wodnymi i środowiskiem wodnym w UE i krajach z nią sąsiadujących; uważa, że polityka badawcza UE powinna odpowiadać na coraz większe wyzwania wobec gospodarki wodnej na potrzeby rolnictwa, budynków, przemysłu, gospodarstw domowych i oszczędzania wody; w tym kontekście zwraca uwagę na program BONUS na rzecz Morza Bałtyckiego jako przykład dla innych regionów;

33.

uważa, że ważne jest wspieranie badań i innowacji dotyczących wody oraz że należy dać impuls do rozwoju europejskich klastrów w tej dziedzinie; wzywa Komisję, państwa członkowskie i inne właściwe zainteresowane podmioty do wsparcia europejskiego partnerstwa innowacyjnego w dziedzinie wody jako skutecznego instrumentu łączenia wysiłków w zakresie wiodących w skali światowej badań naukowych i innowacji oraz likwidacji barier uniemożliwiających szybki transfer wiedzy, najlepszych dostępnych technik i przełomowych rozwiązań technologicznych oraz ich wykorzystanie na rynku, wzywa także do pobudzenia rozwoju wewnętrznego rynku technologii wodnych; podkreśla znaczenie innowacji ekologicznych dla zachowania zasobów wodnych oraz dla różnorodności biologicznej i zrównoważonych ekosystemów; wskazuje na potencjał tworzenia „zielonych” miejsc pracy, opartej o innowacje i wiedzę polityki wodnej, lepszej gospodarki wodnej i oszczędnego gospodarowania wodą; wzywa Komisję do oceny i ilościowego określenia wpływu swoich działań mających na celu wsparcie badań i rozwoju w dziedzinie wody na zatrudnienie;

34.

podkreśla potrzebę zapewnienia większej spójności i lepszego włączenia celów w dziedzinie wody i programu efektywnego gospodarowania zasobami, który zawiera główne założenia oszczędnego gospodarowania wodą, do prawa na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym; wzywa do uwzględnienia pełnej oceny wpływu na zasoby wodne przy opracowywaniu kompleksowych strategii politycznych zarządzania gospodarką, takich jak UE 2020, oraz wspólnej polityki UE, takiej jak ramy wspólnej polityki rolnej i polityki spójności, aby uzyskać tematyczną koncentrację dostępnych środków finansowych na zagadnieniach gospodarowania wodami oraz włączyć kwestię wody we wszystkie dziedziny polityki w celu poprawy jakości wody we wszystkich regionach europejskich;

35.

zauważa, że w nowej strategii finansowej UE dotyczącej środków spójności w większym stopniu niż dotychczas powinny zostać uwzględnione inwestycje w infrastrukturę hydrotechniczną;

36.

zauważa, że normy, które mają zastosowanie do rolników, są już wysokie i podlegają kontroli; wzywa do wzmocnienia w ramach wspólnej polityki rolnej zasady współzależności w zakresie ochrony środowiska na podstawie istniejących zobowiązań;

37.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia stosowania zasad „zanieczyszczający płaci” i „użytkownik płaci” za pomocą przejrzystych i skutecznych systemów cenowych wdrożonych we wszystkich sektorach wykorzystujących wodę i służących pełnemu zwrotowi kosztów usług wodnych, w tym kosztów środowiskowych i kosztów związanych z zasobami, zgodnie z ramową dyrektywą wodną; podkreśla jednak konieczność wzięcia pod uwagę kwestii społecznych przy ustalaniu opłat za wodę oraz tego, że czysta woda powinna być dostępna po przystępnej cenie w celu zaspokojenia potrzeb ludzkich; ponadto wzywa Komisję i państwa członkowskie do oceny i skorygowania dotacji szkodliwych dla środowiska wodnego oraz do opracowania i wdrożenia dodatkowych instrumentów gospodarczych w celu ograniczenia działalności szkodliwej dla środowiska oraz zachęcenia do bardziej zrównoważonego korzystania z zasobów wodnych; podkreśla, że ustalanie cen wody powinno odzwierciedlać ekologiczne skutki oczyszczania ścieków; zauważa, że kryzys gospodarczy oraz ograniczenie wydatków publicznych mimo woli politycznej utrudniają władzom lokalnym i regionalnym finansowanie oczyszczalni ścieków szarej wody, wzywa zatem Komisję do zapewnienia odpowiedniego finansowania oczyszczalni ścieków; wzywa Komisję do opracowania strategii internalizacji kosztów zewnętrznych, które powstają w związku ze zużyciem wody, zanieczyszczeniem wody i oczyszczaniem ścieków;

38.

jest zdania, że dostępność zasobów wody w przypadku drugiego miejsce zamieszkania jest taka sama jak w przypadku głównego miejsca zamieszkania, stąd wkład w finansowanie sieci wodociągowej musi być równy dla obu miejsc zamieszkania;

39.

zachęca państwa członkowskie do wykorzystania możliwości oferowanych przez fundusze strukturalne, Fundusz Spójności i Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz do inwestowania w poprawę lub modernizację istniejącej infrastruktury i technologii pod kątem zwiększenia efektywności wykorzystania zasobów wodnych;

40.

uważa, że zarządzanie zapotrzebowaniem ma kluczowe znaczenie dla zajęcia się problemem niedoboru wody i wzywa do uznania planów zarządzania zapotrzebowaniem na wodę wraz ze środkami po stronie podażowej za ważne kryteria przeznaczenia środków pochodzących z unijnych funduszy strukturalnych i funduszy spójności na sektor wodny lub na działania przewidujące intensywne korzystanie z wody, a także w celu umożliwienia państwom członkowskim wymagania przeprowadzenia oceny zrównoważonego charakteru wód jako warunku zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej wiążącej się z intensywnym korzystaniem wody, takiej jak turystyka masowa lub określone rodzaje rolnictwa;

41.

wzywa Komisję, aby zachęcała przedsiębiorstwa do korzystania z bardziej wodooszczędnych materiałów przez wspieranie badań i rozwoju oraz dostarczanie środków z funduszy strukturalnych na obszarach, na których najbardziej brakuje wody;

42.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania środków administracyjnych i poszukiwania zasobów finansowych w celu ułatwienia ludności wiejskiej podłączenia gospodarstw do sieci kanalizacyjnych;

43.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do niezwłocznego przyjęcia konkretnych planów wycofania wszystkich dotacji szkodliwych dla środowiska do 2020 r. oraz do informowania o postępach w tym zakresie za pomocą krajowych programów reform;

44.

wzywa Komisję, państwa członkowskie i władze regionalne do stymulowania dialogu międzysektorowego i dialogu pomiędzy różnymi podmiotami gospodarczymi i obywatelami w kwestiach związanych z wodą, a także dialogu między władzami a Komisją Petycji, ilekroć zajmuje się ona problemami obywateli europejskich związanymi z kwestią wody, oraz do wspierania pełnego i przejrzystego udziału społeczności lokalnych i zainteresowanych podmiotów wszystkich szczebli w tworzeniu polityki wodnej; zwraca uwagę na znaczenie skutecznego wielopoziomowego systemu zarządzania w dziedzinie wody, który uwzględnia konieczność prowadzenia zintegrowanej gospodarki wodnej na terenach otaczających dorzecza oraz wspiera wymianę najlepszych praktyk;

45.

podkreśla, że aby polityka w zakresie gospodarki wodnej była efektywna musi być wdrażana w pobliżu zasobów; wzywa Komisję do uwzględnienia obszarów, na których występują naturalne utrudnienia, takich jak obszary górskie, wyspiarskie i regiony najbardziej oddalone;

46.

wzywa do zwiększenia świadomości społeczeństwa oraz jego edukacji w zakresie problematyki wodnej, aby doprowadzić do lepszego zrozumienia powiązań między wodą, ekosystemami, sanitacją, higieną, zdrowiem, bezpieczeństwem żywności, bezpieczeństwem żywnościowym i zapobieganiem klęskom żywiołowym wśród konsumentów, instytucji opieki zdrowotnej oraz twórców polityki i decydentów; zwraca uwagę na priorytetową rolę władz regionalnych i lokalnych oraz organizacji społeczeństwa obywatelskiego w kampaniach podnoszenia świadomości i działaniach edukacyjnych; podkreśla, że programy te muszą być skierowane do obywateli ze wszystkich grup wiekowych, zmierzając do lepszego i bardziej wydajnego korzystania z tego wspólnego i koniecznego do życia dobra.

47.

podkreśla, że woda i ekosystemy wodne nie znają żadnych granic administracyjnych, a zatem, w miarę możliwości, to właściwe organy mające uprawnienia obejmujące całe dorzecze muszą podejmować wszelkie środki mające na celu ochronę wody i jej ekosystemów oraz ich rozwój w spójny i skoordynowany sposób;

48.

ponownie zwraca uwagę, że w RDW przewiduje się koordynację między państwami członkowskimi we wspólnych dorzeczach, w których wykorzystywanie wody może mieć skutki transgraniczne i wzywa państwa członkowskie, których to dotyczy, do prowadzenia regularnej komunikacji i współpracy transgranicznej mającej na celu wdrożenie RDW w odniesieniu do substancji priorytetowych, priorytetowych substancji niebezpiecznych i zanieczyszczeń powodowanych przez składniki nawozowe;

49.

stwierdza, że wysokiej jakości woda w kąpieliskach ma wpływ na turystykę; wzywa do objęcia systemem błękitnej flagi wszystkich obszarów kąpielisk w Europie, takich jak rzeki, jeziora, stawy;

50.

podkreśla, że koncepcja zrównoważonej turystyki obejmuje ochronę zasobów wodnych; wzywa do zapewnienia podmiotom sektora turystyki, zwłaszcza na obszarach przybrzeżnych i obszarach, na których występują wody geotermalne, szkoleń w zakresie oszczędzania i zrównoważonego użytkowania wody;

51.

podkreśla znaczenie wprowadzenia systemów dobrej wody w budynkach i na obszarach publicznych, aby zmniejszać zapotrzebowanie na wodę butelkowaną;

52.

zauważa, że od 1988 r. spośród petycji dotyczących skarg środowiskowych skierowanych do Komisji Petycji 601 petycji (Hiszpania: 166, Wielka Brytania: 129, Niemcy: 97, Włochy: 60, Francja: 55, Grecja: 34, Holandia: 16, Portugalia: 16, Irlandia: 12, Polska: 4, Rumunia: 4, Finlandia: 3, Bułgaria: 2, Węgry: 2, Słowenia: 1), czasem z podpisami wielu osób (zob. petycja 0784/2007 z 2036 podpisami), dotyczy jakości i ilości wody w państwach członkowskich; przyznaje, że petycje te świadczą o tym, jak poważnym problemem dla obywateli Unii Europejskiej jest woda;

53.

odnotowuje, że zgodnie z badaniem Eurobarometru z marca 2012 r. 68 % Europejczyków sądzi, że problemy z ilością i jakością wody są poważne, 80 % osób uważa, że zanieczyszczenie chemiczne stanowi zagrożenie dla środowiska wodnego, 62 % respondentów ma wrażenie, że nie otrzymują dostatecznych informacji o problemach związanych z wodami podziemnymi, jeziorami, rzekami i wodami przybrzeżnymi w ich krajach, podczas gdy 67 % jest zdania, że najbardziej efektywnym sposobem przeciwdziałania problemom w dziedzinie wody byłoby podnoszenie świadomości na temat tych problemów, a 73 % obywateli europejskich sądzi, że UE powinna zaproponować dodatkowe działania służące rozwiązaniu problemów w dziedzinie wody w Europie;

54.

z zadowoleniem przyjmuje wczesne osiągnięcie milenijnego celu rozwoju ONZ dotyczącego zrównoważonego dostępu do bezpiecznej wody pitnej; wzywa Komisję, państwa członkowskie i właściwe organy na wszystkich szczeblach do większego zaangażowania, do czynnego udziału w realizacji MCR w zakresie podstawowej sanitacji oraz do uwzględnienia stosownych wyników konferencji w sprawie zrównoważonego rozwoju „Rio+20”, tak aby zagwarantować na warunkach przyjętych przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 2010 r. dostęp do wody pitnej i sanitacji jako podstawowego prawa człowieka, co ma podstawowe znaczenie do pełnego cieszenia się życiem,

55.

z zadowoleniem przyjmuje czynny udział Unii Europejskiej w szóstym Światowym Forum Wodnym, które odbyło się w dniach 12–17 marca 2012 r. w Marsylii; wzywa Unię Europejską do dalszego angażowania się w poprawę dostępu do wody na świecie, w szczególności z myślą o siódmym Światowym Forum Wodnym, które odbędzie się w 2015 r. w Korei Południowej;

56.

zwraca uwagę, że UE dysponuje bardzo wysokim poziomem wiedzy eksperckiej na temat wody, który powinno się wykorzystać w praktyce w celu osiągnięcia MCR w zakresie podstawowej sanitacji oraz innych celów związanych ze zrównoważonym rozwojem środowiska wodnego; wzywa Komisję do zwrócenia uwagi na dobre praktyki państw trzecich przy wykorzystywaniu zebranej deszczówki oraz wielokrotnym ponownym wykorzystywaniu ścieków, co powinno przyczynić się do zwalczania niedoboru wody, w szczególności podczas suszy; zachęca do pogłębienia współpracy w tym zakresie z państwami trzecimi najbardziej technologicznie zaawansowanymi pod względem wykorzystywania zasobów wodnych;

57.

uważa, że należy zwiększyć międzynarodowe ambicje osiągnięcia zrównoważonego korzystania z wód za pomocą zintegrowanego zarządzania zasobami wodnymi oraz efektywniejszego gospodarowania zasobami;

58.

zachęca władze lokalne i inne właściwe jednostki do przeznaczenia części pobieranych od użytkowników opłat z tytułu zaopatrzenia w wodę i usług sanitacji na zdecentralizowane środki współpracy; zwraca również uwagę na przyjętą przez niektóre państwa członkowskie zasadę „1 % w ramach solidarności w kwestii wody” jako przykład, który należałoby promować i stosować;

59.

wzywa Komisję do przystąpienia w imieniu Unii Europejskiej i państw członkowskich do konwencji ONZ z 1997 r. dotyczącej międzynarodowych cieków wodnych oraz do promowania wejścia w życie zmian do konwencji helsińskiej z 1992 r. o ochronie i użytkowaniu cieków transgranicznych i jezior międzynarodowych, co umożliwi rozszerzenie zakresu tego instrumentu na kraje inne niż jedynie kraje EKG ONZ; wzywa również do zachęcania do powszechniejszej ratyfikacji protokołu „Woda i zdrowie” do konwencji helsińskiej z 1992 r. z myślą o wspieraniu skoordynowanego i sprawiedliwego zarządzania zasobami krajowych i międzynarodowych zbiorników wodnych;

60.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

29.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/19

—

uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 8 września 2011 r. w sprawie wspierania w sieciach łączności elektronicznej w całej UE usługi eCall do przekazywania zgłoszeń alarmowych przez zainstalowane w pojazdach systemy pokładowe, bazującej na numerze 112 („eCall”) (1),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2010/40/UE z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie ram wdrażania inteligentnych systemów transportowych w obszarze transportu drogowego oraz interfejsów z innymi rodzajami transportu (2),

—

uwzględniając dyrektywę 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (3),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji „Ocena wpływu”, towarzyszący zaleceniu Komisji w sprawie wspierania w sieciach łączności elektronicznej w całej UE usługi eCall do przekazywania zgłoszeń alarmowych przez zainstalowane w pojazdach systemy pokładowe, bazującej na numerze 112 („eCall”) (SEC(2011)1020),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „W kierunku europejskiego obszaru bezpieczeństwa ruchu drogowego: kierunki polityki bezpieczeństwa ruchu drogowego na lata 2011–2020” (COM(2010)0389),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Zrównoważona przyszłość transportu: w kierunku zintegrowanego, zaawansowanego technologicznie i przyjaznego użytkownikowi systemu” COM(2009)0279),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „eCall: czas na wdrożenie” (COM(2009)0434),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Bezpieczniejszy, bardziej ekologiczny i wydajniejszy transport dla całej Europy: Pierwsze sprawozdanie na temat inicjatywy „Inteligentny samochód” ” (COM(2007)0541),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „W sprawie inicjatywy dotyczącej inteligentnych samochodów „Podnoszenie świadomości w zakresie ICT (technologii informatycznych i komunikacyjnych) na rzecz bardziej inteligentnych, bezpieczniejszych i czystszych pojazdów” ” (COM(2006)0059),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Nowe impulsy dla systemu eCall – Plan działania (Trzeci komunikat na temat e-Bezpieczeństwa)” (COM(2006)0723),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Zapewnić obywatelom możliwość elektronicznego powiadamiania o wypadkach – eCall (Drugi komunikat Komisji na temat eBezpieczeństwa) (COM(2005)0431),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Technologie informatyczne i komunikacyjne dla bezpiecznych i inteligentnych pojazdów” (COM(2003)0542),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Europejski program działania na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego – Zmniejszyć liczbę ofiar wypadków drogowych w Unii Europejskiej o połowę do 2010 r.: wspólna odpowiedzialność” (COM(2003)0311),

—

uwzględniając dokument roboczy w sprawie ochrony danych i wpływu na prywatność w inicjatywie eCall (grupa robocza ustanowiona na mocy art. 29 – 1609/06/EN, WP 125),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie mobilności i integracji osób niepełnosprawnych oraz europejskiej strategii na rzecz osób niepełnosprawnych 2010-2020 (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2011 r. w sprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego w Europie 2011-2020 (5),

—

uwzględniając swoje oświadczenie z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie potrzeby dostępu do służb ratunkowych pod numerem 112 (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2010 r. w sprawie zrównoważonej przyszłości transportu (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie usługi powszechnej i numeru alarmowego 112 (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie planu działania na rzecz inteligentnych systemów transportowych (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 czerwca 2008 r. (10) w sprawie pierwszego sprawozdania na temat inicjatywy „Inteligentny samochód”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie europejskiego programu działań na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego – ocena śródokresowa (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 kwietnia 2006 r. w sprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego: zapewnienie obywatelom możliwości elektronicznego powiadamiania o wypadkach – eCall (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 września 2005 r. w sprawie Europejskiego Programu Działania na rzecz Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego: zmniejszenia o połowę liczby ofiar wypadków drogowych w Unii Europejskiej do 2010 r.: wspólna odpowiedzialność (13),

—

uwzględniając „Raport na temat zapobiegania obrażeniom w wypadkach drogowych”, opublikowany wspólnie przez Bank Światowy i WHO w 2004 r.,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając wspólne posiedzenia Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Transportu i Turystyki zgodnie z art. 51 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Transportu i Turystyki (A7-0205/2012),

A.

mając na uwadze, że zgodnie z przewidywaniami Banku Światowego i WHO należy się spodziewa wzrostu liczby ofiar wypadków drogowych we wszystkich częściach świata (do 2020 r. – z dziewiątej obecnie na trzecią pozycję w rankingu przyczyn zgonów), a wyższy wskaźnik śmiertelności w przypadku grupy wiekowej 5-14 lat to ogromny cios zarówno dla rodziców, jak i dla społeczeństwa;

B.

mając na uwadze, że zgodnie z danymi Unii Europejskiej za rok 2004, co roku w wypadkach ginie ponad 40 000 osób, a 150 000 doznaje trwałego kalectwa;

C.

mając na uwadze, że celem zainstalowanych w pojazdach systemów pokładowych eCall jest zapewnienie automatycznego powiadamiania służb ratunkowych w razie poważnego wypadku, służącego zmniejszeniu liczby ofiar śmiertelnych w ruchu drogowym oraz zmniejszenie powagi obrażeń dzięki szybszemu przybyciu wykwalifikowanej i dobrze wyposażonej pomocy (zasada „złotej godziny”);

D.

mając na uwadze, że zgłoszenie alarmowe eCall jest generowane automatycznie przez uruchomienie czujników pokładowych, które w momencie aktywacji nawiązują połączenie głosowe i przekazują dane bezpośrednio do właściwych punktów przyjmowania zgłoszeń o wypadkach (PSAP);

E.

mając na uwadze, że zgodnie z oficjalnymi danymi statystycznymi na temat eCall szacuje się, iż pełna integracja tego systemu w pojazdach w państwach członkowskich UE ocali do 2 500 istnień ludzkich rocznie, zmniejszając też o 10-15 % liczbę przypadków poważnych urazów;

F.

mając na uwadze, że usługa eCall zapewnia korzyści użytkownikom dróg podróżującym w swoich krajach i za granicą, którzy mogą nie znać dróg i nie być w stanie podać ich dokładnego położenia, jeżeli dojdzie do wypadku;

G.

mając na uwadze, że system eCall pozwala na realizację zgłoszeń alarmowych bez trudności językowych, dzięki cyfrowym danym zawartym w formacie wiadomości „minimalny zbiór danych”, co powinno ograniczyć nieporozumienia i stres oraz pomagać w eliminowaniu barier językowych między użytkownikami pojazdu z operatorem PSAP, co ma duże znaczenie w europejskim środowisku wielojęzycznym;

H.

mając na uwadze, że stworzenie w całej UE usługi eCall, dostępnej we wszystkich pojazdach i wszystkich krajach było istotnym priorytetem Unii w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego od 2002 r. oraz zostało włączone do programu działania na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego na lata 2011–2020 jako środek poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego, przyczyniający się do realizacji celu polegającego na zmniejszeniu liczby ofiar śmiertelnych i rannych w ruchu drogowym w Europie;

I.

mając na uwadze, że w dyrektywie 2010/40/UE wymienia się wśród działań priorytetowych „zharmonizowane zapewnienie interoperacyjnej usługi eCall na terenie całej UE” i ustanawia w stosunku do Komisji obowiązek przyjęcia do końca 2012 r. wspólnych specyfikacji w sprawie poprawy funkcjonowania PSAP;

J.

mając na uwadze, że to państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za formę organizacji PSAP przyjmujących zgłoszenia eCall, bez względu na to, czy są to podmioty publiczne czy też podmioty prywatne działające z upoważnienia publicznego;

K.

mając na uwadze, że protokół ustaleń (MoU) na rzecz stworzenia interoperacyjnej pokładowej usługi eCall w Europie został do chwili obecnej podpisany przez 22 państwa członkowskie, 5 państw stowarzyszonych i ponad 100 organizacji; mając na uwadze, że dwa kolejne państwa członkowskie wyraziły poparcie dla obowiązkowego wdrożenia systemu eCall;

L.

mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie wyrażał swoje poparcie dla wprowadzenia systemu eCall, w tym poparcie dla jego obowiązkowego stosowania, a inicjatywa ta zapewni podróżującym obywatelom większe poczucie bezpieczeństwa;

M.

mając na uwadze, że Komisja od 2003 r. realizuje politykę dobrowolnego podejścia do stosowania w UE, ale dotychczas nie udało się jej osiągnąć znaczącego postępu;

N.

mając na uwadze, że w opublikowanym przez siebie w 2009 r. komunikacie zatytułowanym „eCall: czas na wdrożenie” Komisja stwierdziła, że zaproponuje środki regulacyjne, jeżeli nie uda się osiągnąć istotnego postępu do końca 2009 r. pod względem zarówno dostępności urządzeń eCall w pojazdach, jak i koniecznych inwestycji w infrastrukturę punktów przyjmowania zgłoszeń o wypadkach (PSAP);

O.

mając na uwadze, że zgodnie z wynikami przeprowadzonych przez Komisję w 2010 r. konsultacji społecznych dotyczących wdrożenia systemu eCall ponad 80 % respondentów uznało system eCall za przydatny i chciałoby, by ich pojazd został w niego wyposażony;

P.

mając na uwadze, że motocykliści to grupa użytkowników mających największe trudności z powiadamianiem służb ratunkowych, jeżeli dojdzie do wypadku drogowego z ich udziałem;

Q.

mając na uwadze, że pojazdy rolnicze i przemysłowe, a szczególnie traktory rolnicze, operują raczej na oddalonych i wyizolowanych obszarach i w związku z tym często nie jest możliwe powiadomienie służb ratunkowych, jeżeli dojdzie do wypadku;

R.

mając na uwadze, że obecnie istnieją prywatne usługi pokładowych zgłoszeń alarmowych i ich użycie w Europie staje się coraz bardziej popularne, ale żadna z nich nie oferuje zasięgu w całej UE, a stopień penetracji rynku nie przekracza 0,4 % floty pojazdów; jednocześnie część wprowadzonych usług została zlikwidowana w wyniku niepowodzenia na rynku, pozostawiając użytkowników bez usługi pokładowych zgłoszeń alarmowych przez cały okres życia pojazdu;

S.

mając na uwadze, że istnieje gotowa technologia, a przemysł i organy publiczne uzgodniły, a teraz udoskonalają i testują obowiązujące w całej UE normy w ramach projektów pilotażowych;

T.

mając na uwadze, że Komisja w 2011 r. podała do publicznej wiadomości, że w pierwszym kwartale 2012 r. przedstawi nowe rozporządzenie obejmujące system eCall jako jeden z dodatkowych wymogów w regulacyjnych ramach homologacji typu pojazdów silnikowych;

1.

z zadowoleniem przyjmuje zalecenie Komisji z dnia 8 września 2011 r. oraz wzywa państwa członkowskie i operatorów sieci komórkowych do wdrożenia zawartych w nim wymaganych środków i aktualizacji najpóźniej do końca 2014 r.; ubolewa jednak, że tylko 18 państw członkowskich udzieliło odpowiedzi w terminie; wzywa pozostałe państwa członkowskie do jak najszybszego podjęcia takich działań;

2.

ubolewa nad opóźnieniami i brakiem postępu w dotychczasowym dobrowolnym wdrażaniu systemu eCall oraz nad tym, że 3 państwa członkowskie nie podpisały protokołu ustaleń eCall bądź nie wyraziły swego poparcia dla wdrożenia systemu eCall; wzywa zatem te państwa członkowskie, które tego jeszcze nie uczyniły, do podpisania protokołu ustaleń na rzecz stworzenia ogólnoeuropejskiej, interoperacyjnej usługi eCall w Europie i nalega, by wszystkie zaangażowane strony podejmowały jednoczesne działania, tak aby wprowadzić ten system;

3.

podkreśla, że występują istotne braki w kontekście funkcjonowania europejskiego numeru alarmowego 112, na którym bazować ma system eCall; wzywa państwa członkowskie do pilnego zajęcia się tymi brakami, wzywa też Komisję do intensyfikacji działań monitorujących w tym zakresie;

4.

uważa, że system eCall powinien być obowiązującym w całej UE systemem zgłoszeń alarmowych, zainstalowanym w pojeździe oraz opartym na numerze alarmowym 112 i na ogólnoeuropejskich normach, gwarantujących neutralność pod względem technologicznym, aby zapewnić godne zaufania, dostępne cenowo i przyjazne dla użytkownika usługi wysokiej jakości, które mogą w jednolity i interoperacyjny sposób funkcjonować we wszystkich pojazdach w całej Europie, bez względu na markę, kraj lub faktyczne położenie pojazdu, w ten sposób maksymalizując korzyści systemu eCall dla wszystkich użytkowników dróg, w tym niepełnosprawnych i osób o szczególnych potrzebach;

5.

zwraca uwagę na korzystne skutki systemu eCall, nie tylko pod względem usprawnienia zarządzania wypadkami, zmniejszenia zatorów spowodowanych wypadkami i uniknięcia wypadków wtórnych, ale również i przede wszystkim pod względem szybszego przybycia służb ratunkowych i tym samym zmniejszenia liczby ofiar śmiertelnych oraz przypadków poważnych obrażeń w wyniku wypadków drogowych, co przyczyni się do poprawy poczucia pewności Europejczyków podróżujących w innych państwach członkowskich;

6.

uważa, że jeżeli kwestię wprowadzenia systemu eCall pozostawi się mechanizmom rynkowym, z usługi tej będą korzystać tylko osoby mogące sobie pozwolić na kupno wysokiej klasy pojazdów, natomiast obowiązkowe wprowadzenie systemu zainstalowanego we wszystkich pojazdach doprowadziłoby do obniżenia kosztów i powszechnego wdrożenia w całej UE;

7.

przypomina, że w ocenie skutków Komisji wykazano, iż przyjęcie środków regulacyjnych w celu obowiązkowego wprowadzenia systemu eCall to obecnie jedyna opcja umożliwiająca uzyskanie wszystkich pozytywnych rezultatów;

8.

wzywa Komisję do przedłożenia wniosku w ramach dyrektywy 2007/46/WE, w celu zapewnienia obowiązkowego wdrożenia do 2015 r. publicznego systemu eCall opierającego się na numerze 112 we wszystkich nowych homologowanych typach pojazdów we wszystkich państwach członkowskich;

9.

uważa, że usługa eCall powinna być bezpłatna, a urządzenia eCall powinny być obowiązkowe i instalowane we wszystkich nowych pojazdach;

10.

uważa, że publiczna usługa eCall powinna być prosta, tania, funkcjonalna i dostępna dla wszystkich w unii Europejskiej bez względu na rodzaj pojazdu i jego położenie;

11.

odrzuca koncepcję, zgodnie z którą możliwe byłoby rozłożenie wdrażania zainstalowanych w pojeździe aspektów systemu eCall na dłuższy czas;

12.

wzywa Komisję do zaproponowania jakiegokolwiek innego niezbędnego środka regulacyjnego, aby uniknąć dodatkowych opóźnień, których wynikiem mogłyby być możliwe do uniknięcia przypadki śmiertelne;

13.

uważa, że choć analiza kosztów i korzyści ma do spełnienia ważną rolę w gromadzeniu danych, które służą jako podstawa przy podejmowaniu kompleksowych decyzji związanych z inwestycjami i rozpowszechnianiem technologii, ma ona wątpliwą wartość, jeżeli istotna część analizy obejmuje szacowanie wartości życia ludzkiego;

14.

wzywa Komisję, by w ramach oceny skutków wdrożenia systemu eCall w UE wzięła pod uwagę nie tylko koszty inwestycyjne i operacyjne, lecz także korzyści społeczne wynikające z wprowadzenia tego systemu;

15.

wzywa Komisję do ustanowienia jasnych przepisów w sprawie odpowiedzialności zainteresowanych stron zaangażowanych w obsługę systemu eCall;

16.

wzywa Komisję do dokonania oceny możliwości wystąpienia fałszywych alarmów generowanych przez system e-Call, ich wpływu na codzienne funkcjonowanie służb ratunkowych, potrzeby rozróżnienia między poważnymi i mniej poważnymi wypadkami i sygnałami o sytuacji alarmowej oraz innymi informacjami przekazywanymi służbom ratunkowym, tak aby zapewnić ich sprawne działanie; wzywa Komisję do zaproponowania konkretnych rozwiązań tych problemów, jeżeli okaże się to konieczne;

17.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie europejskiej platformy wdrożenia eCall i wzywa właściwe zainteresowane strony oraz przedstawicieli państw członkowskich do udziału, tak aby zapewnić zharmonizowane wprowadzenie systemu eCall;

18.

wzywa Komisję do rozważenia rozszerzenia w najbliższej przyszłości zakresu systemu eCall o inne pojazdy, takie jak pojazdy ciężarowe, autobusy i autokary oraz dwukołowe pojazdy silnikowe i do oceny, czy zakres ten należy rozszerzyć również na traktory rolnicze i pojazdy przemysłowe;

19.

uważa, że w przypadku wyprodukowanych już pojazdów należy zezwolić na korzystanie z urządzeń eCall z rynku wtórnego;

20.

zauważa, że dla zagwarantowania jednolitego poziomu ochrony obywateli w całej Unii istotne znaczenie ma zapewnienie, by wszystkie PSAP we wszystkich państwach członkowskich były wyposażone zgodnie z wysokimi standardami, dlatego wzywa Komisję do przedstawienia aktu prawnego, który zobowiąże państwa członkowskie do usprawnienia ich infrastruktury przyjmowania zgłoszeń ratunkowych, ido zapewnienia odpowiednich szkoleń dla operatorów, by do 2015 r. móc obsługiwać system eCall w sposób najlepiej dopasowany do struktury krajowej i umożliwiający powszechny dostęp do usługi;

21.

wzywa Komisję do przyjęcia do końca 2012 r. wspólnych specyfikacji PSAP w ramach dyrektywy ITS oraz do przedstawienia wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie wdrożenia systemu eCall;

22.

docenia gotowość operatorów sieci komórkowych do obsługiwania zgłoszeń eCall tak jak wszystkich innych zgłoszeń pod numer 112 i sugeruje, że powinni oni, podobnie jak państwa członkowskie, składać Komisji roczne sprawozdanie w sprawie poczynionych postępów i napotykanych trudności, szczególnie w odniesieniu do wskaźnika zgłoszenia eCall;

23.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nawiązanie połączenia głosowego między użytkownikami pojazdu i operatorem PSAP w przypadku zgłoszenia alarmowego, umożliwiającego wzajemną komunikację, ogranicza ryzyko niewłaściwych reakcji i niepotrzebnych wyjazdów służb ratunkowych, takich jak wyjazdy do drobnych wypadków;

24.

podkreśla, że występuje coraz większe zapotrzebowanie na wspólny protokół transmisji danych w odniesieniu do przekazywania takich informacji do punktów przyjmowania zgłoszeń o wypadkach i centrów interwencji kryzysowej, tak aby unikać ryzyka pomyłki czy niewłaściwej interpretacji przekazywanych danych; podkreśla, że przekazywanie informacji do publicznych punktów przyjmowania zgłoszeń o wypadkach przez operatorów sieci komórkowych powinno odbywać się w przejrzysty i niedyskryminujący sposób;

25.

przypomina, że przechowywanie danych elektronicznych w PSAP może również przynosić dodatkowe korzyści, czyli na przykład stanowić podstawę zaawansowanych wytycznych dla członków służb ratunkowych, tak aby byli oni odpowiednio poinformowani o nowych źródłach zagrożeń, wobec jakich mogą zostać postawieni w wyniku rozwoju samochodów elektrycznych i innych nowych systemów napędowych;

26.

uważa, że należy wspierać powiązania między PSAP a operatorami dróg dla usprawnienia zarządzania wypadkami, zgodnie z zaleceniami europejskiej platformy wdrożenia eCall (EeIP);

27.

opiera intensywne prace przeprowadzone w ramach projektu HeERO (Harmonised eCall European Pilot) w zakresie pilotażowego transgranicznego uwierzytelniania zgłoszeń eCall; wzywa Komisję i państwa członkowskie do ściślejszej współpracy między krajowymi PSAP i służbami ratunkowymi, w szczególności w punktach granicznych w Europie, i do rozwijania wspólnych szkoleń i wymiany najlepszych praktyk, tak aby zwiększyć skuteczność całego łańcucha dostaw usług ratunkowych;

28.

wzywa Komisję do dopilnowania, by system eCall i powiązania z PSAP były też kompatybilne z systemami, które wchodzą w interakcje z infrastrukturą oraz z inteligentnymi systemami pokładowymi (takimi jak inteligentne bariery bezpieczeństwa, które ostrzegają o możliwości wypadku, inteligentne pokładowe systemy pomiaru prędkości itd.);

29.

uważa, że publiczny system eCall w całej UE może współistnieć z prywatnymi usługami ratunkowymi, o ile spełnione są wszystkie standardy działania, zarówno w przypadku usług publicznych, jak i prywatnych, oraz bez względu na to, czy nabywca wybiera rozwiązanie prywatne, czy też nie, pojazdy będą wyposażone w publiczną usługę eCall dla zapewnienia ciągłości usługi we wszystkich państwach członkowskich w trakcie całego okresu życia pojazdu;

30.

podkreśla, że system eCall musi być przyjazny dla użytkownika, a konsumentom należy zaproponować realistyczny przegląd systemu oraz kompleksową i wiarygodną informację dotyczącą dodatkowych funkcji lub usług związanych ze stosowaniem oferowanych pokładowych aplikacji prywatnych zgłoszeń alarmowych oraz na temat poziomu usług, jakiego mogą oczekiwać przy zakupie takiej aplikacji i związanego z tym kosztu;

31.

domaga się, by w przypadku gdy konsument, który zakupił prywatną usługę zgłoszeń alarmowych, decyduje się z niej nie skorzystać lub podróżuje do kraju, w którym taka usługa nie jest oferowana, automatycznie udostępniana była publiczna usługa eCall za pośrednictwem numeru alarmowego 112;

32.

uważa, że prywatni dostawcy usług eCall również mają możliwość przejścia w każdej chwili na ogólnounijny system eCall, przy czym nadal mogą oni świadczyć inne usługi;

33.

wzywa przedsiębiorstwa UE, by włączyły się w proces tworzenia niezbędnych aplikacji, usług i obiektów infrastrukturalnych w ramach systemu eCall, tak aby stymulować ogólnounijną innowacyjność;

34.

podkreśla, że system eCall w żadnym wypadku nie może zezwalać na śledzenie pojazdu, co oznacza, że musi być systemem uśpionym do czasu zainicjowania zgłoszenia alarmowego, zgodnie z zaleceniami grupy roboczej ds. ochrony danych ustanowionej na mocy art. 29; przypomina, że zasadniczym celem usługi eCall jest usprawnienie zarządzania wypadkami oraz że dane przekazywane w ramach usługi eCall nie mogą być w żadnym razie wykorzystywane do kontrolowania czy analizowania przejazdów danej osoby czy też do ustalania jej miejsca pobytu, jeżeli nie doszło do wypadku;

35.

podkreśla konieczność uwzględnienia odpowiednich zasad, które przestrzegają przejrzystości, w procesie przetwarzania danych osobowych związanych z eCall, nie tylko przez operatorów sieci komórkowych, ale również przez wszystkie pozostałe zaangażowane podmioty, w tym producentów pojazdów, PSAP oraz służby ratunkowe, a także zapewnienia poszanowania zasad prywatności i ochrony danych osobowych zgodnie z europejskimi dyrektywami 95/46/WE i 2002/58/WE oraz z prawem krajowym; podkreśla, że we wszelkich przyszłych aktach prawnych należy jasno określać obowiązki różnych podmiotów objętych systemem eCall i wynikające z dyrektywy 95/46/WE, jak również metody przekazywania informacji osobom, których dane dotyczą, i ułatwiania wykonywania ich praw;

36.

podkreśla, że świadczenie prywatnych usług eCall musi się odbywać z poszanowaniem zasad prywatności i ochrony danych, w szczególności gwarantując świadomą zgodę i możliwość rezygnacji, zgodnie z zaleceniami grupy roboczej ustanowionej na mocy art. 29; podkreśla, że świadoma zgoda konsumentów powinna bazować na pełnej informacji na temat ilości gromadzonych danych i celu ich gromadzenia, a konsumenci powinni mieć możliwość wycofania swojej zgody w każdym momencie;

37.

podkreśla, że właściciel bądź dzierżawca pojazdu powinien, jako poinformowany konsument, zdecydować, kto uzyskuje dostęp do danych dotyczących prywatnych usług eCall przypisanych do pojazdu;

38.

podkreśla, że system eCall wykorzystuje składniki techniczne (pozycjonowanie satelitarne, zdolności przetwarzania i komunikowania), które mogą stanowić podstawę dla kilku innych zastosowań i usług pokładowych;

39.

uważa, że aby zapewnić konsumentom wolny wybór, pokładowy system eCall musi być dostępny bezpłatnie i bez dyskryminacji dla wszystkich zainteresowanych podmiotów, takich jak dostawcy wyposażenia i usług samochodowych na rynku wtórnym, dostawcy wyposażenia, warsztaty samochodowe oraz niezależni dostawcy usług, pomoc drogowa i powiązane z nią usługi; wzywa Komisję do zapewnienia, by system eCall opierał się na interoperacyjnej platformie o otwartym dostępie z myślą o możliwych przyszłych aplikacjach i usługach podkładowych, aby wspierać innowacje i zwiększyć konkurencyjność europejskiego sektora technologii informacyjnych na rynkach światowych; podkreśla, że wszelkie tego typu zastosowania i usługi pozostają fakultatywne;

40.

uważa, że wolny wybór dla klientów i otwarty dostęp dla dostawców usług powinny znaleźć się wśród kryteriów projektowych oryginalnie instalowanej przez producenta platformy pokładowej oraz że odnośne interfejsy pokładowe powinny podlegać standaryzacji, tak aby umożliwić uczciwą konkurencję i zachęcać do innowacji na europejskim rynku telematycznym;

41.

podkreśla, że wszelkie dodatkowe usługi, które mają być wykorzystywane w pojeździe – zwłaszcza w trakcie jazdy – będą musiały być zgodne z jasnymi normami bezpieczeństwa i ochrony oraz ochrony danych i prywatności, a przestrzeganie tych norm powinno być mierzone i kontrolowane;

42.

przypomina, że europejski system wspomagania satelitarnego (EGNOS) i Galileo mogą wnieść znaczący wkład w kontekście zarządzania ruchem drogowym i działań ratunkowych oraz że w związku z tym niezbędna jest kampania informacyjna promująca szersze wykorzystanie możliwości, jakie stwarzają te systemy w odniesieniu do stosowania systemu eCall;

43.

uważa, że państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia systemów filtrowania eCall na potrzeby PSAP, które pozwolą na szybką identyfikację zgłoszeń alarmowych, unikając tym samym przeciążenia centrali telefonicznych i zwiększając efektywność usług ratunkowych; uważa, że działania te powinny być wspierane przez Komisję;

44.

wzywa państwa członkowskie, by we współpracy z Komisją opracowywały i realizowały krajowe programy pilotażowe z zakresu wdrażania automatycznego pokładowego systemu powiadamiania o wypadkach (eCall), tak aby zidentyfikować ewentualne problemy i przygotować grunt pod obowiązkowe wdrożenie tego systemu we wszystkich państwach członkowskich w 2015 r.;

45.

domaga się, by standardowy interfejs eCall, tak zwany „przycisk eCall”, który jest łatwy do identyfikacji także dla osób niepełnosprawnych, instalowany był we wszystkich pojazdach, tak aby unikać nieporozumień i ewentualnego nieprawidłowego korzystania z systemu; wzywa Komisję i europejskie organizacje normalizacyjne do zaproponowania zharmonizowanego standardu dla takiego ręcznego mechanizmu uruchamiania;

46.

wzywa Komisję do dokonania oceny możliwych skutków eCall w kontekście systemu wydatków na zdrowie publiczne; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do uzgodnienia zharmonizowanej definicji poważnych urazów;

47.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zintensyfikowania ich działań w zakresie zapewnienia wyczerpujących informacji praktycznych za pomocą rozwoju ukierunkowanych i dalekosiężnych strategii komunikacji oraz w zakresie realizacji kampanii zwiększających świadomość w odniesieniu do systemu eCall, jego użycia i funkcji i wynikających z niego korzyści, również pod względem bezpieczeństwa obywateli Europy, tak aby zwiększyć powszechne zrozumienie takich usług ratunkowych i popyt na nie, ograniczając ryzyko, że te serwisy zostaną wykorzystane lub zrozumiane w sposób nieprawidłowy;

48.

zaleca, aby Komisja zadbała, by usługa eCall stała się interoperacyjna z innymi podobnymi pokładowymi usługami ratunkowymi, które są promowane w regionach sąsiednich, takimi jak usługa ERA-GLONASS;

49.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

29.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/27

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a w szczególności jego art. 3, 4, 49, 50, 119, 219 i 282,

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (COM(2011)0121),

—

uwzględniając deklarację w sprawie inwestycji międzynarodowych i międzynarodowych przedsiębiorstw oraz wytyczne dla przedsiębiorstw międzynarodowych (uaktualnione dnia 25 maja 2011 r.) Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju,

—

uwzględniając sprawozdanie prof. Maria Montiego zatytułowane „Nowa strategia dla jednolitego rynku”, opublikowane dnia 9 maja 2010 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie w sprawie światowych inwestycji Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju z 2011 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „W kierunku kompleksowej europejskiej polityki dotyczącej inwestycji międzynarodowych” (COM(2010)0343),

—

uwzględniając program prac Komisji na 2012 r. (COM(2011)0777),

—

uwzględniając konkluzje z 3133. posiedzenia Rady w sprawie Forum Jednolitego Rynku,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1173/2011 w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro (1),

—

uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 1174/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków egzekwowania korekty zakłóceń równowagi makroekonomicznej w strefie euro (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1175/2011 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011 w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania (4),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 1177/2011 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (5),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1311/2011 w sprawie zmiany rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 w odniesieniu do niektórych przepisów dotyczących zarządzania finansowego dla niektórych państw członkowskich doświadczających poważnych trudności w zakresie stabilności finansowej lub nimi zagrożonych (6),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2011/85/UE w sprawie wymogów dla ram budżetowych państw członkowskich (7),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskich funduszy venture capital (COM(2011)0860),

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie warunków podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi i zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (COM(2011)0453),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Roczna analiza wzrostu gospodarczego na 2012 r.” (COM(2011)0815),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Akt o jednolitym rynku. Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania. Wspólnie na rzecz nowego wzrostu gospodarczego” (COM(2011)0206),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Europa 2020. Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Plan działania na rzecz ułatwienia dostępu do finansowania dla MŚP” (COM(2011)0870),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Rady Europejskiej za dotyczące barier w handlu i inwestycjach - 2011 r. (COM(2011)0114),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie barier w handlu i inwestycjach (8),

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od transakcji finansowych i zmieniającej dyrektywę 2008/7/WE (COM(2011)0594),

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie możliwości wprowadzenia obligacji stabilnościowych (COM(2011)0818),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Budżet z perspektywy Europy 2020” (COM(2011)0500, cz. I i II),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Skutki zasad dotyczących tymczasowej pomocy państwa przyjętych w kontekście kryzysu finansowego i gospodarczego” (SEC(2011)1126),

—

uwzględniając sprawozdanie Dyrekcji Generalnej ds. Gospodarczych i Finansowych Komisji Europejskiej w sprawie rozwoju rynku pracy w Europie na 2011 r.,

—

uwzględniając sprawozdania Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, Światowej Organizacji Handlu i Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju w sprawie środków grupy G20 dotyczących inwestycji i związanych z handlem (od połowy października 2010 r. do kwietnia 2011 r.),

—

uwzględniając badanie Europejskiego Banku Centralnego dotyczące udzielonych kredytów bankowych w strefie euro w styczniu 2012 r.,

—

uwzględniając długoterminowe prognozy Europejskiego Banku Centralnego dla strefy euro (grudzień 2011 r.),

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Banku Centralnego w sprawie integracji finansowej w Europie (maj 2011 r.),

—

uwzględniając ramy polityki inwestycyjnej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju,

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Program na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (2014–2020) (COM(2011)0834),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (9),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane „Dynamika przedsiębiorstw: rozpoczynanie działalności, przenoszenie przedsiębiorstw i upadłość” (styczeń 2011 r.),

—

uwzględniając sprawozdanie Banku Światowego zatytułowane „Prowadzenie działalności gospodarczej w 2012 r.: prowadzenie działalności w bardziej przejrzystym świecie”,

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Erasmus dla wszystkich: Program UE na rzecz kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu” (COM(2011)0787),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane: „Śródokresowa ocena projektu pilotażowego Erasmus dla młodych przedsiębiorców / działanie przygotowawcze (2011)”,

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamówień publicznych (COM(2011)0896),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, a także Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0190/2012),

A.

mając na uwadze, że ekonomiczny, finansowy i fiskalny kryzys w UE znacznie zwiększył ekonomiczne i społeczne nierówności między poszczególnymi państwami członkowskimi i regionami, powodując nierówną dystrybucję inwestycji napływających i wypływających w całej Unii Europejskiej;

B.

mając na uwadze, że niezbędne jest utworzenie spójnych ram stabilności w ramach polityki monetarnej, fiskalnej i handlowej, aby ułatwić przepływ bezpośrednich inwestycji we wszystkich państwach członkowskich i regionach UE i w ten sposób przyczynić się do skorygowania zakłóceń równowagi makroekonomicznej w UE;

C.

mając na uwadze, że na nieformalnym posiedzeniu członków Rady Europejskiej dnia 23 maja 2012 r. podkreślono potrzebę zadbania o to, by unijne strategie polityczne w pełni wspierały wzrost; podkreślono również konieczność wzmnożenia wysiłków na rzecz finansowania gospodarki poprzez inwestycje oraz przyspieszenia tworzenia miejsc pracy;

D.

mając na uwadze, że zgodnie z najnowszymi śródokresowymi prognozami Komisji Unia Europejska odnotowuje niski poziom wzrostu, a prognozowane tempo wzrostu znacznie się różni w poszczególnych obszarach Unii Europejskiej i jest znacznie osłabione przez ciągłą niepewność i brak zaufania konsumentów oraz rynków;

E.

mając na uwadze, że Unia powinna w dalszym ciągu wykorzystywać swoje atuty, takie jak wysokie standardy konsumpcji, edukacji i jakości życia, potencjał w zakresie badań i innowacji, wysoka produktywność i wydajność pracy, a także przyjazne i motywujące otoczenie biznesowe, aby walczyć z kryzysem fiskalnym oraz zwiększać wzrost gospodarczy i zatrudnienie;

F.

mając na uwadze, że finansowanie długu publicznego państw członkowskich pochłania środki na inwestycje, wzrost i zatrudnienie, a odpływ kapitału z pewnych państw członkowskich do innych państw członkowskich, a także do niektórych państw trzecich, może przyczynić się do pogorszenia bilansu płatniczego UE;

G.

mając na uwadze, że ostatnie wydarzenia silnie wpłynęły na akcję kredytową banków, która w strefie euro stanowi najważniejsze źródło finansowania – ważniejsze niż kapitał akcyjny i obligacyjny razem wzięte, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych i innych regionach świata kredyty bankowe stanowią mniejszy odsetek całkowitego finansowania;

H.

mając na uwadze, że potencjał wzrostu tworzony przez sektory takie jak ekologiczne technologie, zdrowie i opieka, edukacja oraz gospodarka społeczna może zapoczątkować i przyciągnąć inwestycje poprzez zwiększanie wzajemnego popytu, a tym samym wspieranie inwestycji;

I.

mając na uwadze, że istnieje potrzeba monitorowania i dokonania przeglądu wpływu i wdrażania rozporządzeń finansowych UE w celu dopilnowania tego, że nie tworzą one zbędnego obciążenia administracyjnego i nie blokują bezpośrednich inwestycji zagranicznych w UE;

J.

mając na uwadze, że z najnowszego sprawozdania Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju wynika, że UE nadal posiada dużą zdolność przyciągania bezpośrednich inwestycji zagranicznych;

K.

mając na uwadze, że wewnątrzunijne inwestycje mogą w znacznym stopniu poszerzyć rynki bezpośrednich inwestycji zagranicznych poprzez usprawnienie zrównoważonej infrastruktury dla przedsiębiorstw, edukacji, badań i rozwoju;

L.

mając na uwadze, że w przypadku inwestycji wyróżnia się dwa filary – inwestycje publiczne i prywatne – oraz że prywatny filar składa się z inwestycji krajowych i zagranicznych;

M.

mając na uwadze, że zwalczanie zbyt dużej zależności od przywozu ropy, gazu i innych nieodnawialnych zasobów wymaga poważnych inwestycji w odnawialne źródła energii, energetykę i efektywne gospodarowanie zasobami;

N.

mając na uwadze, że europejski dług państwowy oraz ryzyko prolongowane, jak również braki i bariery w handlu oraz w realizacji rynku wewnętrznego, w tym bariery pozataryfowe i ograniczenia związane z danymi, mogą ograniczać zdolność Unii Europejskiej do przyciągania zarówno europejskich, jak i międzynarodowych inwestorów;

O.

mając na uwadze, że w odniesieniu do konkurencyjności i przedsiębiorczości głównymi wyzwaniami, przed którymi w dalszym ciągu stoją unijne przedsiębiorstwa, są trudności w dostępie do finansowania dla MŚP; słaby duch przedsiębiorczości (zaledwie 45 % obywateli europejskich preferuje samozatrudnienie w porównaniu np. do 55 % w USA); otoczenie biznesowe niesprzyjające rozpoczynaniu i rozwojowi działalności gospodarczej i charakteryzujące się ciągłą fragmentacją regulacyjną oraz biurokracją; ograniczona zdolność MŚP w zakresie dostosowania się do energo- i zasobooszczędnej gospodarki oraz do ekspansji na rynki poza krajem pochodzenia, zarówno wewnątrz jednolitego rynku, jak i poza nim;

P.

mając na uwadze, że według najnowszego wskaźnika „prowadzenia działalności” Banku Światowego państwa członkowskie UE stanowią jedynie 40 % (a członkowie państw strefy euro zaledwie 26 %) czołowych 35 krajów pod względem przedsiębiorczości w skali światowej;

Q.

mając na uwadze, że według sprawozdania Komisji w sprawie mechanizmu ostrzegawczego (COM(2012)0068) ograniczone środki budżetów krajowych i wysokie stopy bezrobocia wskazują – szczególnie w odniesieniu do rachunku obrotów bieżących, udziałów w rynkach eksportowych oraz długu prywatnego i publicznego – na potrzebę wprowadzenia skutecznych reform strukturalnych w celu poprawy otoczenia biznesowego z jednoczesnym ograniczeniem biurokracji i optymalizacją wartości dodanej funduszy strukturalnych i działań Europejskiego Banku Inwestycyjnego, w tym w krajach korzystających z europejskiej polityki sąsiedztwa;

R.

mając na uwadze, że dobrze ukierunkowane inwestycje społeczne są kluczowe dla zapewnienia wysokiego poziomu zatrudnienia w perspektywie długoterminowej, stabilizacji gospodarki, wzmocnienia kapitału ludzkiego i zwiększenia konkurencyjności UE;

S.

mając na uwadze, że tendencje w bezpośrednich inwestycjach zagranicznych są jednym z kluczowych wskaźników stosowanych przez Komisję w tablicy wskaźników nadzoru nad zakłóceniami równowagi makroekonomicznej;

T.

mając na uwadze, że badania przeprowadzone w ramach UNEP i przez Międzynarodową Organizację Pracy udowodniły, iż tworzenie kapitału ludzkiego jest kluczowe dla przyciągnięcia inwestycji w ekologiczne sektory gospodarki oraz wykorzystania ich wysokiego potencjału wzrostu;

U.

mając na uwadze, że napływ bezpośrednich inwestycji zagranicznych do Unii Europejskiej, zwłaszcza gdy jest ukierunkowany w taki sposób, aby ograniczyć dysproporcje pomiędzy państwami członkowskimi, ma pozytywny wpływ na gospodarkę realną i bilans płatniczy, konkurencyjność, zatrudnienie i spójność społeczną, ale również działa jako pozytywny bodziec w zakresie rozwoju technologicznego, innowacji, umiejętności i mobilności siły roboczej;

V.

mając na uwadze, że określenie rocznych krajowych celów cząstkowych dotyczących obszarów, które przyczyniają się do tworzenia atrakcyjnego i konkurencyjnego środowiska dla inwestorów zagranicznych zgodnego z parametrami określonymi przez OECD, pomoże dostrzec słabe i mocne strony poszczególnych krajów, a także możliwości ukierunkowanych interwencji;

W.

mając na uwadze, że cel strefy euro oraz EBC w postaci utrzymania stopy inflacji w strefie euro na poziomie nieco niższym niż 2 % przyczynia się do ustanowienia stabilnych ram sprzyjających przyciąganiu inwestycji;

X.

mając na uwadze, że rozwój europejskich rynków obligacji jest w dużym stopniu zależny od poszerzenia podstawy inwestycji;

Y.

mając na uwadze, że we wniosku dotyczącym wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych Komisja nie objęła harmonizacją stawek podatkowych dla osób prawnych, które pozostają w kompetencji państw członkowskich, oraz mając na uwadze, że wymagane są dalsze kroki na rzecz uczynienia systemu podatkowego w Unii bardziej przejrzystym i mniej skomplikowanym dla zagranicznych inwestorów i jednoczesnej koordynacji systemów podatkowych w całej Europie;

Z.

mając na uwadze, że protekcjonizm handlowy jest coraz powszechniejszy na całym świecie i że w związku z tym UE, będąca liderem na rynku napływających inwestycji zagranicznych, powinna kontynuować negocjacje umów o wolnym handlu sprzyjających otwartemu i sprawiedliwemu handlowi oraz standardom międzynarodowym w dziedzinie ochrony socjalnej i ochrony środowiska, chroniąc jednocześnie swoją handlową przewagę konkurencyjną;

AA.

mając na uwadze, że w Unii Europejskiej nadal występują znaczne utrudnienia w świadczeniu usług transgranicznych, które zakłócają funkcjonowanie wolnego rynku;

AB.

mając na uwadze, że zgodnie z Traktatami UE wspólna polityka handlowa, w tym bezpośrednie inwestycje zagraniczne, wchodzą w zakres wyłącznych kompetencji UE oraz mając na uwadze, że Parlament Europejski i Rada mają w tym obszarze jednakowe uprawnienia, ponieważ stosowana jest zwykła procedura ustawodawcza;

1.

zwraca uwagę na to, że UE nadal stanowi pierwszy na świecie cel bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ) i w związku z tym powinna nadal spełniać oczekiwania inwestorów i państw beneficjentów, a jednocześnie przestrzegać szerszych celów unijnej polityki gospodarczej, społecznej i środowiskowej i w ten sposób chronić swoją wiodącą rolę na szczeblu europejskim i krajowym;

2.

uważa, że polityka spójności jest kluczem do rozwiązania problemu makroekonomicznych i regionalnych zakłóceń równowagi na szczeblu UE i że powinna ona być kluczową polityką rynku wewnętrznego na rzecz zwiększenia konkurencyjności, produktywności, wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy, które z kolei może przyczynić się do wzrostu atrakcyjności inwestowania w Unii Europejskiej; podkreśla, że poprzez inwestycje w infrastrukturę i umiejętności przydatne na rynku pracy w ramach polityki spójności można znacznie zwiększyć atrakcyjność dla potencjalnych inwestorów;

3.

pilnie wzywa Komisję do usprawnienia międzynarodowej współpracy regulacyjnej, również na forach międzynarodowych, i zgodności wymogów regulacyjnych w oparciu o międzynarodowe standardy oraz w miarę możliwości do zaangażowania się w dialog w kwestiach regulacyjnych, aby rozwiązać problem istniejących lub ewentualnych przyszłych barier w handlu w celu ograniczenia sporów i związanych z nimi kosztów handlowych;

4.

uważa, że konsolidacja fiskalna, stabilizacja oraz zakończenie tworzenia rynku wewnętrznego powinny być prowadzone przy zapewnieniu oceny wartości dodanej, jaką mogą zaoferować, wierzy, że wzmocnienie współpracy między podmiotami gospodarczymi, a także większa komplementarność gospodarek państw UE, okażą się pomocne w ograniczeniu dysproporcji regionalnych w bezpośrednich inwestycjach zagranicznych w celu wzmocnienia europejskiej bazy przemysłowej i promowania zrównoważonego i długotrwałego rozwoju gospodarczego, który jest niezbędnym warunkiem wstępnym udanej i skutecznej konsolidacji fiskalnej;

5.

zwraca uwagę na znaczenie, jakie ma utrzymanie zainteresowania strategicznych europejskich inwestorów prowadzeniem działalności w UE, biorąc pod uwagę, że w połączeniu z szerszym światowym kryzysem finansowym i gospodarczym negatywne odczucia oraz brak pewności wywołane kryzysem zadłużenia oraz brakiem szybkiej reakcji prowadzą do zmniejszenia obecnego zaangażowania inwestorów na rynku regionu; podkreśla, że brak skoordynowanych długoterminowych inwestycji krajowych znacznie obniży przyszłą atrakcyjność inwestowania w UE dla takich inwestorów; przyznaje, że podejście wieloszczeblowe do sprawowania rządów, z zaangażowaniem społeczności lokalnej na odpowiednich etapach, jest niezbędne do zapewnienia, by inwestycje były ukierunkowane na zaspokojenie konkretnych potrzeb każdego regionu i państwa członkowskiego;

6.

wzywa Komisję do przygotowania komunikatu w sprawie atrakcyjności inwestowania w Europie względem atrakcyjności inwestowania w głównych krajach partnerskich i konkurujących, określenia głównych słabych i mocnych stron Unii Europejskiej jako środowiska inwestycyjnego oraz opracowania zintegrowanej strategii z uwzględnieniem szczegółowych zasad oraz zaleceń, a w razie konieczności także wniosków ustawodawczych w celu poprawy środowiska inwestycyjnego Unii Europejskiej;

7.

uważa, że UE powinna w pełni wykorzystać swoją pozycję największego na świecie jednolitego wspólnego rynku (m. in. wysoki standard życia, wysoką wydajność pracy, pewność prawa, potencjał z zakresu badań i innowacji), głównego inwestora zagranicznego i partnera handlowego do zwalczania kryzysu fiskalnego; podkreśla potrzebę wprowadzenia bardziej skutecznych narzędzi i metod oraz nowych mechanizmów finansowania i programów inwestycyjnych, takich jak unijne obligacje projektowe, które umożliwiłyby Europie wykorzystać jej przewagę konkurencyjną i komplementarność pomiędzy państwami członkowskimi oraz osiągnąć cele strategii na rzecz wzrostu „Europa 2020”, w celu zwalczania recesji oraz stawienia czoła wyzwaniu związanemu ze spowolnionym wzrostem;

8.

wzywa UE do uczynienia z inwestycji kluczowego elementu wszystkich projektów przewodnich realizowanych w ramach strategii „Europa 2020” w celu sprostania pilnej potrzebie zapewnienia wzrostu i zatrudnienia oraz wykorzystania wkładu inwestycji w rozwiązywanie kryzysu fiskalnego; wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania ambitnej, wydajnej ekologicznie i zrównoważonej strategii UE na rzecz przemysłu w celu ożywienia zdolności produkcyjnej w całej UE i stworzenia w UE miejsc pracy wysokiej jakości;

9.

podkreśla zwłaszcza ogromny potencjał w zakresie przyciągania bezpośrednich inwestycji zagranicznych poprzez wspieranie edukacji, badań i rozwoju oraz tworzenia miejsc pracy związanych z ograniczaniem emisji gazów cieplarnianych, rozwojem odnawialnych źródeł energii oraz zwiększaniem efektywności energetycznej, aby osiągnąć cele przewidziane na 2020 r. oraz doprowadzić do objęcia przez UE pozycji lidera ekologicznych technologii;

10.

przypomina, że brak zwiększenia inwestycji publicznych za pomocą trwałego finansowania lub nawet ograniczenie inwestycji publicznych w kluczowych sektorach, takich jak zdrowie, edukacja, badania i infrastruktura, ze względu na kryzys fiskalny, mogłoby niekorzystnie wpływać na konkurencyjność i atrakcyjność regionu dla inwestorów, zwłaszcza jeśli schemat ten się utrwali; w związku z tym należy trwale zwiększyć inwestycje publiczne;

11.

popiera zaproponowany niedawno program „Erasmus dla wszystkich”, który może znacznie zwiększyć fundusze przeznaczane na mobilność i poszerzanie wiedzy, szkolenie i umiejętności, aby wesprzeć rozwój osobisty i poszerzyć perspektywy zatrudnienia młodych ludzi, a w ten sposób przyczynić się do wzmocnienia kapitału ludzkiego i rozwiązania problemu wysokiego bezrobocia wśród młodzieży w Europie; popiera program „Erasmus dla przedsiębiorstw”, a zwłaszcza program wymiany „Erasmus dla młodych przedsiębiorców”, który będzie zachęcać do rozpoczynania działalności, transgranicznego transferu wiedzy, współpracy pomiędzy małymi firmami, innowacji i tworzenia miejsc pracy;

12.

proponuje usprawnienie i poszerzenie bazy danych statystycznych dotyczących bezpośrednich inwestycji zgodnie z międzynarodowymi modelami OECD i Banku Światowego oraz wyznaczenie uzupełniających celów i wskaźników inwestycyjnych na szczeblu krajowym (środowisko miejskie, infrastruktura społeczna), aby podkreślić postęp dokonywany na drodze do tworzenia atrakcyjnego klimatu inwestycyjnego, a jednocześnie ocenić politykę inwestycyjną oraz jej pozytywny wpływ na gospodarkę realną i zatrudnienie w wielu państwach i regionach;

13.

uważa, że każda strategia na rzecz przyciągnięcia zagranicznych i lokalnych inwestycji powinna być powiązana z zakończeniem tworzenia rynku wewnętrznego; transgranicznymi inwestycjami i przepływami, otwartymi rynkami, ułatwionym dostępem do rynku i uczciwą konkurencją dla wolnych zawodów, z uwzględnieniem liczby i różnorodnego charakteru nowych możliwości; w tym względzie uważa, że UE powinna promować sieci transeuropejskie oraz mobilność pracowników, studentów i naukowców, a także dążyć do wzmocnienia współpracy i komplementarności pomiędzy gospodarkami UE;

14.

podkreśla pilną potrzebę ograniczenia przeszkód podatkowych dla pracowników i pracodawców transgranicznych w celu wsparcia mobilności obywateli i promowania inwestycji transgranicznych;

15.

wzywa UE do prowadzenia negocjacji na szczeblu międzynarodowym oraz w ramach WTO, G20 i G8 dotyczących ustanowienia wspólnych zasad związanych z rozporządzeniem finansowym i opodatkowaniem, które zapewnią uczciwą konkurencję i równe warunki w obliczu międzynarodowych zaburzeń równowagi makroekonomicznej, w celu ochrony konkurencyjności UE oraz dopilnowania tego, by respektowano społeczne i środowiskowe cele Unii; wzywa Unię do zabrania decydującego głosu podczas negocjowania i zawierania kompleksowych umów o wolnym handlu z najważniejszymi partnerami, co ma kluczowe znaczenie dla otwierania nowych rynków towarów i usług, zwiększenia możliwości inwestycyjnych, ułatwienia otwartego i sprawiedliwego handlu, a także promowania bardziej przewidywalnego otoczenia politycznego; podkreśla znaczenie przyspieszenia negocjacji w sprawie podatku od transakcji finansowych na szczeblu międzynarodowym;

16.

jest zdania, że utworzenie europejskiego obserwatorium ad hoc bezpośrednich inwestycji zagranicznych, powołanego w ramach struktur Komisji Europejskiej, mogłoby przyczynić się do usprawnienia koordynacji strategii politycznych państw członkowskich w tej dziedzinie, a jednocześnie zapewnić lepsze monitorowanie prowadzonej polityki, a także jej makroekonomicznych skutków, aby promować Europę jako miejsce docelowe inwestycji;

17.

wzywa Komisję do zwiększenia koordynacji polityki gospodarczej, społecznej i podatkowej państw członkowskich w celu przyciągnięcia inwestycji zagranicznych, z uwzględnieniem gospodarczych i społecznych różnic występujących pomiędzy państwami strefy euro oraz między państwami członkowskimi UE;

18.

uważa, że UE i państwa członkowskie powinny podjąć działania mające na celu przede wszystkim zwiększenie wykorzystania funduszy strukturalnych oraz Funduszu Spójności jako katalizatorów pozyskiwania dodatkowego finansowania z EBI, EBOR, innych międzynarodowych instytucji finansowych oraz sektora prywatnego, jednocześnie pobudzając inicjatywy oparte na partnerstwie publiczno-prywatnym (PPP), takie jak europejskie obligacje projektowe; zauważa, że MŚP mogą odnieść szczególne korzyści z inwestycji, które wzmacniają zdolności, infrastrukturę i kapitał ludzki; dostrzega potencjał do rozszerzenia zakresu innowacyjnych instrumentów finansowych, tak aby były one skuteczniej wykorzystywane w ramach dostępu do środków finansowych w celu uzupełnienia tradycyjnych metod finansowania; podkreśla, że odnawialny charakter instrumentów finansowych i elastyczne podejście do ich integracji na szczeblu regionalnym mogłoby wywołać efekt mnożnikowy budżetu UE, wypromować partnerstwo publiczno-prywatne, otworzyć alternatywne źródła finansowania oraz stworzyć nowy strumień środków finansowych dla inwestycji strategicznych, wspierający długoterminowe, trwałe inwestycje w czasach ograniczeń fiskalnych;

19.

z zadowoleniem przyjmuje dłuższe operacje refinansujące EBC; wzywa EBC do kontynuowania zdecydowanych działań względem kryzysu zadłużenia w strefie euro poprzez utrzymywanie stabilności cen i jednoczesne minimalizowanie jego negatywnych skutków ubocznych na gospodarkę realną oraz inwestycje, które mogłyby powodować problemy z płynnością sektora bankowego; uważa, że sektor bankowy musi poczynić niezbędne kroki na rzecz przezwyciężenia słabości strukturalnych dotyczących długoterminowego ryzyka utraty płynności w celu przywrócenia zaufania inwestorów i dzięki temu uniknięcia w przyszłości konieczności podjęcia tak znaczących działań ze strony EBC; uważa, że ramy operacyjne banków powinny być określane w taki sposób, aby udostępnić część dotacji na cele rozwojowe oraz na wsparcie dla małych i średnich przedsiębiorstw;

20.

uważa, że podczas przyszłej reformy dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych należy dopilnować tego, by podwyższenie rezerw bankowych w celu promowania długoterminowej stabilności sektora bankowego nie uniemożliwiało bankom zapewnienia płynności w gospodarce realnej, która jest niezbędna dla inwestycji;

21.

podkreśla potrzebę rozszerzenia europejskich rynków kapitałowych w celu zapewnienia dostępu do innych źródeł finansowania niż banki;

22.

zwraca uwagę na nowe wnioski przedstawione przez Komisję w celu poprawy regulacji rynku agencji ratingowych, w szczególności zmianę rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 w sprawie agencji ratingowych, koordynację przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) oraz dyrektywę 2011/61/UE w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi w odniesieniu do nadmiernego polegania na ratingach kredytowych; podkreśla potrzebę podjęcia dalszych kroków w celu zapewnienia zdrowego otoczenia biznesowego i uczciwej konkurencji;

23.

wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny licznych pozostałych przeszkód, które utrudniają świadczenie usług i korzystanie z nich w poszczególnych państwach członkowskich;

24.

zwraca uwagę na znaczenie wniosków Komisji dotyczących modernizacji europejskiego rynku zamówień publicznych; podkreśla, że dynamiczny ogólnoeuropejski rynek zamówień publicznych może otworzyć przed europejskimi spółkami znaczące możliwości biznesowe oraz istotnie przyczynić się do pobudzania konkurencyjnego europejskiego przemysłu oraz przyciągania inwestycji i wspierania wzrostu gospodarczego;

25.

wyraża zaniepokojenie tendencją wśród inwestorów instytucjonalnych strefy euro do zamiany akcji wydawanych w strefie euro na akcje emitowane w innych regionach świata ze względu na (i) ich rosnącej roli w sektorze finansowym strefy euro oraz (ii) ogólny spadek udziału pakietów akcji i pozostałych papierów wartościowych wyemitowanych przez rezydentów strefy euro w funduszach inwestycyjnych z 26 % w 2009 r. do 23 % w 2010 r.;

26.

podkreśla znaczenie państwowych funduszy majątkowych państw trzecich i rolę wzmocnienia zasady przejrzystości i odpowiedzialności w celu promowania synergii między UE i państwowymi funduszami majątkowymi;

27.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zachęcenie inwestorów instytucjonalnych do udziału w europejskim kapitale wysokiego ryzyka i europejskich funduszach na rzecz przedsiębiorczości społecznej oraz o zniesienie ograniczeń w zakresie finansowania kapitału wysokiego ryzyka dla MŚP;

28.

jest przekonany, że transgraniczna przedsiębiorczość przynosi znaczne korzyści zarówno regionom UE poprzez przyczynianie się do ich rozwoju gospodarczego, jak i poszczególnym przedsiębiorstwom poprzez otwieranie przed nimi możliwości dostępu do nowych i większych rynków i źródeł dostaw oraz kapitału, pracy i technologii;

29.

wyraża zaniepokojenie z powodu wysokich wskaźników bezrobocia wśród młodzieży zaobserwowanych w kilku państwach członkowskich oraz negatywne perspektywy zatrudnienia; z niepokojem odnotowuje ograniczoną zdolność Unii Europejskiej do przyciągania wysokiej jakości kapitału ludzkiego, podczas gdy istnieją znaczące przepływy kapitału ludzkiego do krajów trzeciego świata; przyznaje, że że Unia Europejska ma ogromny potencjał pod względem wysokiej jakości kapitału ludzkiego i wzywa Komisję i państwa członkowskie do zintensyfikowania działań zmierzających do rozwiązania problemu bezrobocia wśród młodzieży za pomocą programów oraz konkretnych działań na szczeblu europejskim oraz krajowym; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym oświadczenie Rady Europejskiej, w którym wzywa się państwa członkowskie do wprowadzenia krajowych programów podobnych do „gwarancji dla młodzieży”, oraz wzywa państwa członkowskie do wsparcia tego apelu szybkim i konkretnym działaniem na szczeblu krajowym mającym na celu dopilnowanie tego, by młodzi ludzie mieli godziwą pracę, dalej się kształcili lub przechodzili (ponowne) szkolenia; jest zdania, że Unia Europejska powinna zwiększyć starania zmierzające do osiągnięcia jej celów dotyczących zatrudnienia w ramach strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnego i zrównoważonego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu, również poprzez obniżenie opodatkowania pracy w celu przyciągnięcia większych inwestycji w sektorach gospodarki wymagających dużego nakładu siły roboczej;

30.

zwraca uwagę na wyzwania dotyczące starzenia się społeczeństw, przed którymi stoi Unia jako całość i poszczególne państwa członkowskie; pilnie wzywa państwa członkowskie do opracowania spójnych strategii poświęconych wyzwaniom demograficznym i równoważącym ewentualne negatywne skutki;

31.

popiera cele Unii innowacji; wzywa państwa członkowskie do kierowania inwestycji na edukację, badania i innowacje, ze względu na ich średnio- i długoterminowy pozytywny wpływ na wzrost i rozwój; popiera inteligentną specjalizację jako istotną zasadę polityki, koncepcję polityki innowacyjnej oraz silniejsze powiązania między badaniami a przedsiębiorczością w takich dziedzinach jak ekologiczne technologie;

32.

podkreśla, że walka z uchylaniem się od opodatkowania powinna stanowić najwyższy priorytet dla Unii Europejskiej, zwłaszcza w obecnych warunkach kryzysu, kiedy uchylanie się od opodatkowania powoduje znaczne straty dla budżetów krajowych, a dodatkowe dochody mogłyby zostać wykorzystane do zwiększenia inwestycji publicznych; wskazuje na potrzebę zapewnienia płynnej współpracy i koordynacji pomiędzy Komisją i państwami członkowskimi w zakresie zwalczania podwójnego opodatkowania, podwójnego nieopodatkowania, oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania i dumpingu, oraz wykorzystywania rajów podatkowych do nielegalnych celów; bardziej ogólnie wzywa do lepszej koordynacji fiskalnej, zarówno w odniesieniu do dochodów, jak i wydatków, w tym do płynnej współpracy i koordynacji pomiędzy systemami podatkowymi państw członkowskich, także w celu ograniczenia ogromnych obciążeń administracyjnych oraz wysokich kosztów zgodności z przepisami podatkowymi dla europejskich przedsiębiorstw, które stanowią czynniki zniechęcające do inwestowania w Unii Europejskiej; z zadowoleniem przyjmuje wyżej wymienioną rezolucję w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych i oczekuje na przyjęcie dyrektywy przez Radę;

33.

zwraca uwagę na to, że trudności związane z dostępem do finansowania pozostają jednym z największych zmartwień dla MŚP; wyraża szczególne zaniepokojenie faktem, że dobrze prosperujące przedsiębiorstwa nie mogą uzyskać planowanego finansowania; wzywa Komisję i państwa członkowskie do szybkiego wdrożenia działań i środków regulacyjnych mających na celu ułatwienie MŚP dostępu do finansowania zgodnie z tym, co zaproponowano w planie działań UE na rzecz poprawy dostępu MŚP do finansowania; podkreśla, że wzrost na szczeblu lokalnym jest często utrzymywany przez MŚP i przedsiębiorstwa społeczne oraz że dzięki funduszom polityki spójności przydzielanym z wykorzystaniem silnych struktur wielopoziomowego sprawowania rządów MŚP i przedsiębiorstwa społeczne wykorzystują w pełni swój potencjał i nadal wnoszą ważny wkład w konkurencyjność UE;

34.

podkreśla potrzebę przeprowadzenia kompleksowego przeglądu regulacji finansowych UE w celu dopilnowania tego, by wdrożenie było proporcjonalne i nie dławiło inwestycji;

35.

z zadowoleniem przyjmuje Program na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (program COSME) zaproponowany przez Komisję na lata 2014–2020 jako środek wspierający kulturę przedsiębiorczości i wspierający zakładanie MŚP głównie w nowych sektorach, takich jak media społeczne, ekologiczna gospodarka i turystyka;

36.

wzywa do uchwalenia nowych, skutecznych praw upadłościowych, w tym narzędzi wczesnego ostrzegania, aby sprzyjać polityce drugiej szansy zaprojektowanej z myślą o wspieraniu przedsiębiorczości i powracaniu do działalności, ponieważ druga szansa nie jest odpowiednio uznawana w ustawodawstwie krajowym; podkreśla znaczenie ściślejszej sieci kontaktów pomiędzy przedsiębiorcami i osobami wznawiającymi działalność w celu promowania drugiej szansy oraz podkreśla potrzebę przezwyciężenia trudności związanych z finansowaniem przedsiębiorstw wznawiających działalność;

37.

wzywa Unię do pełnego wykorzystania możliwości inwestycyjnych w UE i poza nią, jakie stwarzają europejska polityka sąsiedztwa i strategie makroregionalne;

38.

wzywa Komisję do uwzględnienia w tablicy wyników wszystkich istotnych wskaźników służących do pomiaru zaburzeń makroekonomicznych oraz ich wpływu na regiony UE;

39.

przypomina, że ważny jest dalszy rozwój partnerstw ukierunkowanych na sektory środowiskowe, które przyciągają coraz większe zainteresowanie ze strony inwestorów, biorąc pod uwagę unijne środki i możliwości;

40.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2011 r. liczba przedsiębiorstw zainteresowanych inwestycjami w UE wzrosła o 5 %; ubolewa jednak, że średnia liczba nowych miejsc pracy tworzonych przy okazji realizacji poszczególnych przedsięwzięć inwestycyjnych utrzymała się na niezmienionym poziomie;

41.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wdrożenia europejskiego planu działania na rzecz zarządzania elektronicznego, dzięki któremu mogą zapewnić większą skuteczność i niższe koszty usług zarządzania elektronicznego - w tym dla przedsiębiorstw - zarówno na szczeblu lokalnym, jak i transgranicznym;

42.

podkreśla, że w celu przyciągnięcia większych inwestycji UE i jej państwa członkowskie muszą:

43.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący programu koncentrującego się na konkurencyjności przedsiębiorstw oraz MŚP; z zadowoleniem przyjmuje niedawny wzrost kapitału wysokiego ryzyka i kapitału wykładanego przez anioły biznesu w wielu państwach członkowskich, jednak podkreśla, że UE powinna kontynuować upraszczanie regulacji i ułatwianie MŚP oraz innym podmiotom gospodarczym dostępu do finansowania przez zachęcanie do utworzenia w całej UE skutecznego systemu funduszy kapitału wysokiego ryzyka oraz kapitału przekazywanego przez anioły biznesu, a także przez zwiększenie roli inwestycji na niepublicznych i publicznych rynkach kapitałowych w finansowaniu długoterminowego wzrostu firm; zachęca Komisję do aktywniejszej współpracy z międzynarodowymi instytucjami finansowymi przy tworzeniu nowatorskich mechanizmów finansowania MŚP;

44.

podkreśla znaczenie propagowania norm, które umożliwiają powstawanie nowych innowacyjnych produktów i usług, zakończenie tworzenia rynku wewnętrznego oraz przyciąganie inwestycji do UE, a ponadto zwraca uwagę na znaczenie dostosowywania europejskich norm do norm międzynarodowych;

45.

ponawia wniosek o to, aby Komisja we współpracy z EBI (z uwagi na jakość jego zasobów ludzkich i doświadczenie w finansowaniu dużych przedsięwzięć infrastrukturalnych) zainicjowała proces strategicznej analizy finansowania inwestycji, nie wykluczając żadnego z możliwych rozwiązań obejmujących dotacje, uwolnienie kwot subskrybowanych przez państwa członkowskie w kapitale EBI, wpłaty UE na poczet kapitału EBI, pożyczki, innowacyjne instrumenty, inżynierię finansową dostosowaną do projektów długoterminowych nieprzynoszących natychmiastowego zysku, rozwój systemów gwarancyjnych, utworzenie sekcji inwestycji w budżecie UE, konsorcja finansowe między organami europejskimi, krajowymi i lokalnymi oraz partnerstwa publiczno-prywatne;

46.

z zadowoleniem przyjmuje przedstawione w strategii „Europa 2020” inicjatywy przewodnie zatytułowane „Zintegrowana polityka przemysłowa w erze globalizacji”, „Unia innowacji” oraz „Europa efektywnie korzystająca z zasobów”, a ponadto zauważa, że strategia „Europa 2020” pomoże zwiększyć atrakcyjność inwestowania w UE, tworzyć miejsca pracy w Unii i utrzymać jej konkurencyjność na arenie międzynarodowej;

47.

zwraca uwagę, że przy obecnych niskich poziomach wzrostu gospodarczego i wysokich poziomach bezrobocia polityka spójności UE wnosi ważny wkład w gospodarkę europejską, a także w europejskie badania i innowacje oraz stanowi największą pozycję wydatków w budżecie UE na inwestycje w sferze realnej gospodarki i przyczynia się do wzmacniania spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej poprzez zmniejszanie dysproporcji między regionami i wdrażanie strategii Unii na rzecz inteligentnego, zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu, która stwarza doskonałe dodatkowe możliwości zwiększania inwestycji publicznych i prywatnych na szczeblu UE, krajowym, regionalnym i lokalnym;

48.

podkreśla, że różnicujące podejście do dużych przedsiębiorstw mogłoby wywrzeć negatywny wpływ na innowacje oraz ograniczać konkurencyjność innych przedsiębiorstw w UE - zwłaszcza MŚP - gdyż pozbawiłoby je możliwości zawierania istotnych partnerstw na skalę globalną mających na celu współpracę w zakresie innowacji, a także ograniczyłoby ich dostęp do zaawansowanych technologii;

49.

popiera gospodarcze uzasadnienie opartej na lokalnej lub regionalnej lokalizacji polityki rozwojowej zakorzenionej w zasadniczej koncepcji, zgodnie z którą zainteresowanie w mniej rozwiniętych regionach Unii może wzrosnąć, jeżeli regiony te będą w stanie zapewnić przewagę konkurencyjną i komparatywną (odpowiednią infrastrukturę, wykwalifikowanych pracowników itp.) oraz solidne zachęty; w tym kontekście wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich i regionów w dalszej realizacji ich polityki proinwestycyjnej, zwłaszcza w odniesieniu do inwestycji długoterminowych – zwłaszcza na szczeblu transgranicznym – z naciskiem na projekty infrastrukturalne; z przykrością zauważa, że mniej rozwinięte regiony UE stają się coraz mniej atrakcyjne dla inwestorów, z korzyścią dla państw trzecich; wzywa właściwe władze do pilnego opracowania działań w celu utrzymania obecnych inwestycji oraz przyciągnięcia nowych inwestycji;

50.

kładzie nacisk na to, że ogromną siłą UE są jej miasta oraz że duże przedsięwzięcia infrastrukturalne na obszarach miejskich i innowacyjne kompleksy biurowe wykazują największą moc przyciągania inwestycji; wzywa państwa członkowskie do podjęcia zakrojonych na dużą skalę inwestycji w infrastrukturę, w nowe technologie, w badania i rozwój oraz w systemy transportu multimodalnego, aby zwiększyć atrakcyjność mieszkaniową i konkurencyjność europejskich miast w oparciu o ich tradycyjne atuty, a jednocześnie do dopilnowania, aby te inwestycje nie szkodziły rzeczywistej spójności terytorialnej i zrównoważonemu rozwojowi obszarów wiejskich;

51.

podkreśla nie tylko konieczność rozpowszechniania i wdrażania badań i działań edukacyjnych na szczeblu lokalnym, lecz także potrzebę inwestowania w te dziedziny na szczeblu lokalnym. W związku z tym należy na tym szczeblu zadbać o pełne wykorzystanie potencjału ludzkiego – naukowców oraz fundacji akademickich na szczeblu lokalnym – dzięki czemu można będzie przyciągać zarówno inwestycje krajowe, jak i bezpośrednie inwestycje zagraniczne. w tym kontekście ważne jest również, aby zwrócić uwagę na mobilność ludzi: nauczycieli, pracowników naukowych i studentów;

52.

sądzi, że mniej rozwinięte regiony powinny nadal otrzymywać znaczne fundusze Unii, aby oprócz obniżonych kosztów pracy oferować inwestorom także inne korzyści z lokalnej konkurencyjności;

53.

odnotowuje potrzebę wzmocnienia infrastruktury z uwagi na wsparcie spójności regionalnej oraz konkurencyjności regionów; podkreśla w tym kontekście znaczenie transeuropejskich sieci oraz wykorzystania dodatkowych instrumentów finansowych, takich jak obligacje projektowe oraz partnerstwa publiczno-prywatne;

54.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

29.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/38

—

uwzględniając trwające negocjacje w sprawie układów o stowarzyszeniu UE-Ukraina, UE-Mołdawia, UE-Gruzja, UE-Armenia i UE-Azerbejdżan, które będą zawierać istotne elementy dotyczące handlu,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 stycznia 2007 r., w których przyjęto wytyczne do negocjacji układu o stowarzyszeniu UE-Ukraina obejmującego pogłębioną i kompleksową strefę wolnego handlu,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 10 maja 2010 r., w których przyjęto wytyczne do negocjacji układów o stowarzyszeniu UE-Armenia i UE-Gruzja obejmujących pogłębioną i kompleksową strefę wolnego handlu,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 15 czerwca 2009 r., w których przyjęto wytyczne do negocjacji układu o stowarzyszeniu UE-Mołdawia, oraz dodatkowe szczegółowe wytyczne do negocjacji pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu, przyjęte przez Radę w dniu 20 czerwca 2011 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 10 maja 2010 r., w których przyjęto wytyczne do negocjacji układu o stowarzyszeniu UE-Azerbejdżan,

—

uwzględniając umowę o handlu i współpracy zawartą przez Wspólnotę Europejską z ówczesnym Związkiem Radzieckim w 1989 r., a następnie zatwierdzoną przez Białoruś,

—

uwzględniając wspólny komunikat Komisji Europejskiej i Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie nowej koncepcji działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie (COM(2011)0303),

—

uwzględniając rozwój europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) od 2004 r., a w szczególności przedstawione przez Komisję sprawozdania z postępu prac nad jej wdrażaniem,

—

uwzględniając własne zalecenia dotyczące negocjacji układów o stowarzyszeniu z Mołdawią, Gruzją, Armenią i Azerbejdżanem,

—

uwzględniając plany działania przyjęte wspólnie z Armenią, Azerbejdżanem, Gruzją i Mołdawią oraz program stowarzyszeniowy z Ukrainą,

—

uwzględniając wspólne deklaracje przyjęte podczas szczytu Partnerstwa Wschodniego w Pradze w dniu 7 maja 2009 r. oraz szczytu Partnerstwa Wschodniego w Warszawie w dniach 29–30 września 2011 r.,

—

uwzględniając powołanie Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest w drodze Aktu Ustanawiającego z dnia 3 maja 2011 r.,

—

uwzględniając art. 8 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0183/2012),

A.

mając na uwadze, że zawarcie i wdrożenie układów o stowarzyszeniu obejmujących pogłębione i kompleksowe strefy wolnego handlu (DCFTA) należy do priorytetowych celów i dążeń zmienionej europejskiej polityki sąsiedztwa wobec wschodnich partnerów;

B.

mając na uwadze, że cztery z sześciu krajów objętych Partnerstwem Wschodnim są już członkami WTO, zaś rządy Azerbejdżanu i Białorusi posiadają jedynie status obserwatora;

C.

mając na uwadze, że w związku z ruchami rewolucyjnymi, które rozwinęły się w 2011 r. w południowym sąsiedztwie UE, znanymi odtąd jako Arabska Wiosna, zainteresowanie UE skupia się na południowych sąsiadach; mając na uwadze, że kraje należące do Partnerstwa Wschodniego i ich stosunki handlowe z UE zasługują na uwagę UE;

D.

mając na uwadze coraz większą obecność gospodarczą Chin w krajach objętych Partnerstwem Wschodnim;

E.

mając na uwadze, że negocjacje DCFTA z Ukrainą zakończono w październiku 2011 r.; mając na uwadze, że DCFTA wejdzie w życie dopiero po zawarciu układu o stowarzyszeniu UE-Ukraina, który jest obecnie zablokowany ze względu na uzasadnione niezadowolenie UE z wewnętrznej sytuacji politycznej i funkcjonowania systemu sądowniczego na Ukrainie;

F.

mając na uwadze, że negocjacje DCFTA z Gruzją i Mołdawią zostały zatwierdzone przez Radę w grudniu 2011 r., a pierwsza tura negocjacji powinna się odbyć wiosną 2012 r.;

G.

mając na uwadze, że w 2011 r. Armenia poczyniła istotne postępy na drodze do realizacji głównych zaleceń, w związku z czym w lutym 2012 r. zainicjowano negocjacje DCFTA między UE a Armenią, które rozpoczęły się w dniu 6 marca 2012 r.;

H.

mając na uwadze, że od 1997 r. Azerbejdżan stara się o członkostwo w WTO, lecz niewielkie postępy stanowią główną przeszkodę do zapoczątkowania negocjacji z UE w sprawie DCFTA;

I.

mając na uwadze, że dotychczas Białoruś uczestniczyła jedynie w ograniczonym stopniu w poszczególnych przedsięwzięciach Partnerstwa Wschodniego; mając na uwadze, że zagraża to osiągnięciu nadrzędnego celu Partnerstwa Wschodniego, jakim jest postęp, stabilność i dobrobyt we wschodnim sąsiedztwie UE; zauważa gospodarczy dynamizm nowej przestrzeni gospodarczej składającej się z Rosji, Kazachstanu i Białorusi i wzywa członków tej przestrzeni, aby prowadzili działalność handlową zgodnie z przyjętymi na arenie międzynarodowej zasadami i standardami handlu, w szczególności zasadami i standardami WTO;

J.

mając na uwadze, że wszyscy partnerzy wschodni UE jako państwa byłego ZSRR mają taki sam kontekst historyczny i instytucjonalny i że musieli stawić czoła podobnym wyzwaniom w procesie przemian polityczno-gospodarczych w okresie minionych dwudziestu lat;

1.

podkreśla, że perspektywa utworzenia DCFTA z UE stanowi dla krajów partnerskich główną zachętę do kontynuacji reform; uważa, że DCFTA należy do najambitniejszych narzędzi dwustronnej polityki handlowej UE w celu utworzenia stabilnego, transparentnego i przewidywalnego środowiska gospodarczego, w którym przestrzega się zasad demokracji, praw podstawowych i praworządności, i które zapewnia nie tylko większą integrację gospodarczą dzięki stopniowemu zniesieniu barier handlowych, lecz również zbliżenie przepisów w dziedzinach mających wpływ na handel towarami i usługami, w szczególności mających na celu większą ochronę inwestycji, usprawnienie procedur celnych i granicznych, zmniejszenie technicznych i innych nietaryfowych barier w handlu, zaostrzenie przepisów sanitarnych i fitosanitarnych, zwiększenie dobrostanu zwierząt, ulepszenie ram prawnych dotyczących konkurencji i zamówień publicznych oraz zapewnienie zrównoważonego rozwoju; jest zdania, że DCFTA ma podstawowe znaczenie w przeciwdziałaniu protekcjonistycznym tendencjom na szczeblu światowym;

2.

uznaje, że DCFTA stanowi dla UE istotny instrument handlowy służący budowaniu długoterminowych relacji gospodarczych z państwami trzecimi; uznaje wpływ DCFTA na całościowe funkcjonowanie partnerów handlowych UE, znacznie wykraczający poza kwestie czysto handlowe, oddziałujący również na stan demokracji, praworządność i inne wspólne standardy.

3.

podkreśla, że proces podejmowania decyzji, w ramach którego dokonuje się oceny gotowości potencjalnych partnerów UE do rozpoczęcia negocjacji handlowych, powinien być wolny od uprzedzeń politycznych, a także w większym stopniu uzależniony od rzeczywistej zdolności partnera handlowego do skutecznego wdrożenia warunków DCFTA;

4.

uznaje, że DCFTA mógłby stanowić kluczowy element szerzej zakrojonego porozumienia politycznego (układ o stowarzyszeniu); podkreśla jednak, że jeżeli zawarcie układu o stowarzyszeniu z konkretnym państwem nie jest możliwe lub wskazane, należy rozważyć inne strategie, aby skutecznie realizować z danym państwem gospodarcze i handlowe cele Unii;

5.

podkreśla znaczenie kompleksowego programu rozwoju instytucjonalnego, instrumentu pomocy technicznej i wymiany informacji (TAIEX) oraz programów bliźniaczych w przyczynianiu się do realizacji przez partnerów wschodnich najważniejszych zaleceń i zwiększaniu możliwości ich wdrożenia;

6.

przyznaje, że większa integracja handlowa wschodnich partnerów Unii, ze względu na głębokie zmiany w strukturze gospodarczej, jakich ze sobą niesie, wymaga od tych krajów dużych wysiłków w średniej i długoterminowej perspektywie; wyraża jednak przekonanie, że w długoterminowej perspektywie korzyści takiej integracji wynagrodzą te wysiłki; podkreśla, że wsparcie i zaangażowanie lokalnego społeczeństwa obywatelskiego i międzynarodowych organizacji pozarządowych w propagowanie długofalowych korzyści ma zasadnicze znaczenie dla powodzenia procesów reform;

7.

opowiada się za zacieśnianiem współpracy między UE a wschodnimi partnerami w kilku sektorach, a szczególnie w obszarze przemysłu, MŚP, badań, rozwoju i innowacji, ICT oraz turystyki;

8.

uważa, że zróżnicowane traktowanie wraz z zastosowaniem zasady „więcej za więcej”, jak podkreślono w ww. wspólnym komunikacie w sprawie nowej koncepcji działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie, również stanowi krok w słusznym kierunku w stosunkach handlowych z partnerami wschodnimi, ponieważ stanowi uznanie dla wysiłków krajów, które zrobiły największe postępy, i motywuje pozostałe kraje do zwiększenia starań; uważa, że wymiana handlowa powinna być czynnikiem ułatwiającym zmiany i podkreśla znaczenie, jakie mają klauzule warunkowe oraz ich przestrzeganie;

9.

jest przekonany, że skuteczna integracja gospodarcza partnerów wschodnich z UE nie jest możliwa bez reform politycznych i społecznych, bez udziału społeczeństwa obywatelskiego w procesie podejmowania decyzji oraz bez integracji gospodarczej wśród partnerów wschodnich; podkreśla, że gospodarcza integracja wśród tych krajów powinna być otwarta, aby mogły one wyciągnąć z niej korzyści; ubolewa w związku z tym nad faktem, że zamrożone konflikty regionalne przez wiele lat zagrażały skuteczności i rozwijaniu handlu transgranicznego i nadal powodują ogromne straty gospodarcze dla niektórych partnerów wschodnich i utrzymują je w gospodarczej izolacji;

10.

uważa że ważne jest, aby UE zaproponowała wszystkim partnerom DCFTA elastyczność, jakiej mogą oni oczekiwać na mocy zasad WTO;

11.

podkreśla znaczenie, jakie ma zapobieganie konfliktom dzięki spójności gospodarczo-społecznej;

12.

wzywa Komisję do zapewnienia w szczególności elastyczności umożliwiającej tworzenie nowych gałęzi przemysłu w krajach partnerskich DCFTA;

13.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący wieloletnich ram finansowych na okres 2014–2020, w którym proponuje się o zwiększenie o 40 % budżetu na europejską politykę sąsiedztwa; podkreśla, że uważa, iż partnerzy wschodni nie mogą wziąć na siebie całego ciężaru finansowego zbliżania przepisów oraz niezbędnych reform instytucjonalnych i strukturalnych, a wsparcie finansowe ze strony UE, które powinno uzupełniać ich własne wysiłki reformatorskie, ma także zasadnicze znaczenie dla powodzenia tych działań; w związku z tym wzywa Radę do utrzymania budżetu proponowanego przez Komisję;

14.

zwraca uwagę na rolę, jaką odgrywają krajowe parlamenty partnerów wschodnich UE w zbliżaniu przepisów handlowych do dorobku prawnego UE, co jest wstępnym warunkiem zawarcia i właściwego wdrożenia przyszłych DCFTA; w związku z tym wzywa UE i państwa członkowskie do udzielenia większej pomocy technicznej i apeluje szczególnie do nowych państw członkowskich UE, aby podzieliły się z nimi wiedzą fachową i najlepsze praktyki wypracowane w trakcie procesu dostosowywania własnego ustawodawstwa krajowego do unijnego dorobku prawnego w zakresie handlu;

15.

z zadowoleniem przyjmuje przystąpienie Ukrainy i Mołdawii do Traktatu o Wspólnocie Energetycznej, co może mieć kluczowe znaczenie dla realizacji celów dotyczących bezpieczeństwa energetycznego UE i przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa tych krajów;

16.

z zadowoleniem przyjmuje wszelkie wysiłki zmierzające do wzmocnienia Partnerstwa Wschodniego, zwłaszcza inicjatywy przewodnie Komisji w zakresie MŚP, w tym instrument na rzecz MŚP w ramach Partnerstwa Wschodniego, oraz w zakresie regionalnych rynków energii i efektywności energetycznej;

17.

wzywa Komisję do dalszego rozwijania unijnej strategii na rzecz regionu Morza Czarnego, która z racji swojej geostrategicznej roli stanowi ważny element składowy zewnętrznej strategii energetycznej UE i ma znaczny potencjał w zakresie bezpieczeństwa energetycznego i dywersyfikacji dostaw;

18.

uznaje rolę, jakie odgrywa Zgromadzenie Parlamentarne Euronest, a zwłaszcza Komisja ds. Integracji Gospodarczej i Konwergencji z Polityką UE oraz Komisja ds. Bezpieczeństwa Energetycznego, w dyskusjach na tematy handlowe pomiędzy posłami do Parlamentu Europejskiego a parlamentarzystami z krajów będących partnerami wschodnimi UE; wyraża nadzieję, że w najbliższej przyszłości zostaną spełnione warunki pozwalające białoruskim parlamentarzystom dołączyć do Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest;

19.

podkreśla, że DCFTA nie jest formą udzielania pomocy partnerom wschodnim, ale układem handlowym przynoszącym korzyści obu stronom i nakładającym na nie obowiązki; ubolewa, że w ramach przeglądu EPS nadal nie zbadano, w jaki sposób rozwój polityki handlowej mógłby wspierać interesy gospodarcze UE, zapewniając znaczące korzyści unijnym konsumentom, przedsiębiorstwom i pracownikom; zwraca uwagę, że DCFTA nie tylko przyniosłaby korzyści gospodarcze partnerom wschodnim, ale również może przyśpieszyć reformy instytucjonalne, modernizację i rozwój;

20.

przyjmuje do wiadomości utworzenie w dniu 18 października 2011 r. strefy wolnego handlu pomiędzy większością członków Wspólnoty Niepodległych Państw, w tym partnerami wschodnimi UE z wyjątkiem Gruzji i na razie Azerbejdżanu; uznaje, że podpisanie umów o wolnym handlu z innymi krajami nie powinno mieć szkodliwego wpływu na DCFTA zawierane z krajami objętymi Partnerstwem Wschodnim oraz podkreśla w związku z tym, że UE powinna zapewnić partnerom wschodnim atrakcyjne i realne alternatywy;

21.

podkreśla, że strategia UE wobec Rosji powinna należycie uwzględniać rosyjski wpływ na partnerów wschodnich; odnotowuje, że Rosja utworzyła unię celną z Kazachstanem i jednym z partnerów wschodnich, Białorusią; z żalem stwierdza, że Rosja mogła zaszkodzić negocjacjom handlowym UE z kilkoma partnerami wschodnimi, w szczególności z Ukrainą, oferując im alternatywną możliwość opartą na krótkoterminowych rozwiązaniach, takich jak niższe ceny gazu; uważa, że w długim okresie alternatywy te przyniosą partnerom wschodnim przeciwny do zamierzonego efekt;

22.

podkreśla, że powodzenie DCFTA będzie w dużej mierze zależeć od rozwoju instytucjonalnego oraz właściwej realizacji zobowiązań, co można zapewnić wyłącznie w otwartym, przejrzystym i wolnym od korupcji otoczeniu biznesowym, wstępnie warunkującym skuteczne wdrożenie DCFTA;

23.

zauważa, że dobrobyt i stabilność we wschodnim sąsiedztwie UE to sprawa najwyższej wagi dla UE; stwierdza ponadto, że stabilne i przewidywalne stosunki pomiędzy UE a partnerami wschodnimi niewątpliwie zwiększą obrót handlowy w obu kierunkach;

24.

zauważa jednocześnie, że UE jest głównym partnerem eksportowym krajów objętych Partnerstwem Wschodnim;

25.

podkreśla, że pomimo dostatecznych postępów, jakie poczyniły Gruzja i Mołdawia w realizacji najważniejszych zaleceń, które są warunkiem rozpoczęcia negocjacji DCFTA, kraje te muszą jeszcze zapewnić o długofalowym zobowiązaniu do przeprowadzenia procesu reform i zaangażowaniu w trwały proces reform w okresie negocjacji; podkreśla, że oba kraje muszą jeszcze poczynić istotne postępy w reformie prawa, zwłaszcza w odniesieniu do barier technicznych w handlu, środków sanitarnych i fitosanitarnych, praw własności intelektualnej i prawa konkurencji;

26.

wyraża zaniepokojenie zdolnością instytucjonalną partnerów wschodnich do faktycznego wdrożenia DCFTA; zwraca uwagę, że zawarcie DCFTA samo w sobie nie gwarantuje powodzenia, chyba że umowa jest skutecznie wdrażana i towarzyszą temu efektywne środki w zakresie konkurencji i walki z korupcją;

27.

odnotowuje, że przy zawieraniu DCFTA należy przestrzegać zatwierdzonych na szczeblu międzynarodowym standardów pracy; zauważa, że przestrzeganie praw pracowniczych zatwierdzonych przez Międzynarodową Organizację Pracy to kluczowy element w kontekście poszanowania praw człowieka;

28.

wzywa do przyjęcia ambitnego podejścia do kwestii integracji gospodarek UE i partnerów wschodnich poprzez DCFTA, uwzględniając inne aspekty związane z wolnym i sprawiedliwym handlem; zaleca, aby wszystkie DCFTA zawierały wiążący rozdział w sprawie zrównoważonego rozwoju, obejmujący postanowienia w zakresie ochrony środowiska oraz międzynarodowych praw pracowniczych;

29.

pochwala rząd Armenii za zwiększenie wysiłków w celu przestrzegania najważniejszych zaleceń w 2011 r., co pozwoliło rozpocząć negocjacje DCFTA w lutym 2012 r.;

30.

z zadowoleniem przyjmuje zainicjowanie negocjacji DCFTA między Armenią a UE w lutym 2012 r. oraz ich rozpoczęcie w dniu 6 marca 2012 r.; zachęca Armenię do skorzystania z potencjału DCFTA w celu stymulowania gospodarki kraju, zwiększenia możliwości eksportowych oraz dostępu do rynku UE, przyśpieszenia niezbędnych reform oraz ogólnego podniesienia standardów armeńskich do poziomu europejskiego; podkreśla, że ściślejsza integracja gospodarcza z UE musi przyczyniać się do umocnienia stabilności politycznej i bezpieczeństwa w regionie; ma nadzieję na szybkie zakończenie negocjacji DCFTA UE-Armenia;

31.

z zadowoleniem przyjmuje zainicjowanie negocjacji DCFTA, co pozwoli zacieśnić stosunki gospodarcze między obiema stronami; uważa, że należy wspierać reformy, aby tworzyć stabilne i przejrzyste otoczenie gospodarcze, które będzie przyciągać inwestycje zagraniczne, stymulować wzrost i tworzyć miejsca pracy;

32.

uważa, że zawarcie DCFTA będzie stymulować rozwój gospodarki Armenii, między innymi przez zwiększenie konkurencji;

33.

z żalem stwierdza, że konflikt o Górski Karabach nadal odbija się echem na nadal zamkniętych granicach Armenii z Azerbejdżanem i Turcją, wskutek czego kraj pozostaje w izolacji gospodarczej ze względu na brak dróg dojazdowych; zwraca uwagę, że otwarcie granic stanowi m.in. ważny warunek przyciągania inwestycji zagranicznych;

34.

wyraża zaniepokojenie oznakami ścisłych powiązań pomiędzy kręgami polityki i przedsiębiorczości oraz istotnymi przeszkodami dla przedsiębiorstw, w tym nieprzejrzystym systemem podatkowym i niską ochroną inwestycji; uznaje, że solidne ramy instytucjonalne dla zamówień publicznych i polityki konkurencji muszą obejmować mechanizm skutecznego wdrażania;

35.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Armenii o ponownym przystąpieniu do porozumień wielostronnych WTO w sprawie zamówień publicznych w grudniu 2011 r.; jest przekonany, że krok ten jest korzystny dla wizerunku Armenii jako wiarygodnego partnera handlowego;

36.

zaznacza, że DCFTA powinna zawierać głębokie zobowiązanie ze strony Armenii do zreformowania regulacji w kierunku standardów UE oraz do wprowadzenia skutecznych środków przeciwdziałania korupcji;

37.

zaleca również, aby uwzględnić w DCFTA środki wzmacniające wdrażanie prawa konkurencji, a co za tym idzie – umożliwiające działalność inwestorom i przedsiębiorstwom zagranicznym, w szczególności w armeńskim przemyśle budowlanym i energetycznym;

38.

apeluje do Armenii o przyśpieszenie procesu dostosowywania się do środków sanitarnych i fitosanitarnych UE, co pozwoliłoby zróżnicować armeński eksport przez objęcie produktów rolnych;

39.

sądzi, że zmniejszenie zależności Armenii od wsparcia handlowego i rządowego ze strony Rosji, wynikające z otwarcia granic i zacieśnienia współpracy międzynarodowej, służy jej wzrostowi gospodarczemu Armenii; sądzi, że szczególnie korzystne w tym kontekście byłoby zawarcie DCFTA z UE;

40.

uznaje wysiłki i dokonania Azerbejdżanu mające na celu dostosowanie się do dorobku prawnego UE; w tym kontekście z zadowoleniem odnosi się do niedawno przyjętego nowego kodeksu celnego i nowego kodeksu budowlanego;

41.

podkreśla, że przystąpienie Azerbejdżanu do WTO stanowi zasadniczy warunek otwarcia negocjacji DCFTA, a tym samym nasilenia stosunków handlowych UE-Azerbejdżan; zauważa, że ze względu na strukturę gospodarki Azerbejdżanu rząd tego kraju nie jest silnie zmotywowany do ubiegania się o członkostwo w WTO ani do utworzenia DCFTA z UE; zwraca jednak uwagę, że korzyści wynikające z DCFTA nie są tylko czysto gospodarcze, ale że mogłaby ona również rozwinąć gospodarkę lokalną tak, aby położyć kres zbytniemu uzależnieniu od eksportu energii; apeluje zatem do rządu Azerbejdżanu o zwiększenie wysiłków na drodze do członkostwa w WTO; w związku z tym wzywa UE do udzielenia Azerbejdżanowi niezbędnej pomocy;

42.

pochwala Azerbejdżan za osiągnięcie nadzwyczajnego wzrostu gospodarczego w minionych latach; wskazuje jednak, że przemysł naftowy stanowi 50 % PKB Azerbejdżanu, 95 % eksportu i 60 % wpływów budżetowych, co sprawia, że gospodarka Azerbejdżanu jest wrażliwa na zmienne ceny ropy i wszelkie zmiany w popycie globalnym; w tym kontekście wzywa rząd Azerbejdżanu do rozważenia możliwości przyjęcia efektywnych i spójnych środków w celu zróżnicowania gospodarki kraju;

43.

przypomina o potencjale Azerbejdżanu w zakresie rozwoju konkurencyjnej produkcji rolnej oraz zaleca, aby rząd Azerbejdżanu uwzględnił tę dziedzinę jako potencjalnie ważny krok w kierunku zróżnicowania gospodarki i eksportu do UE przy przestrzeganiu wymogów sanitarnych i fitosanitarnych UE oraz innych krajów;

44.

wzywa rząd Azerbejdżanu do faktycznego zaangażowania się w zwalczanie korupcji i nierówności społecznych – które mogą prowadzić do niepokojów społecznych – a także do zwiększenia dostępu przedsiębiorstw do finansowania, dzięki czemu gospodarka kraju stanie się bardziej konkurencyjna i atrakcyjna dla inwestorów zagranicznych;

45.

stanowczo popiera nadanie części handlowej przyszłego układu o stowarzyszeniu UE-Azerbejdżan statusu DCFTA po spełnieniu wszystkich warunków;

46.

z żalem stwierdza, że Białoruś, mimo swojego niekwestionowanego potencjału, coraz bardziej oddala się od UE w kontekście ogólnych standardów politycznych i ekonomicznych, jak również modelu gospodarki;

47.

zwraca uwagę na znaczenie pozycji strategicznej Białorusi jako kraju tranzytowego dla przesyłu energii, zwłaszcza dostaw gazu ziemnego do UE; związku z tym wzywa Białoruś do szybkiej ratyfikacji Karty Energetycznej oraz do jej właściwego stosowania;

48.

przypomina, że UE to drugi po Rosji największy partner handlowy Białorusi;

49.

podkreśla konieczność zwiększenia pomocy udzielanej przez UE w celu usprawnienia działalności struktur administracyjnych, a w szczególności zwalczania korupcji;

50.

wskazuje na trudności w ocenie faktycznej sytuacji gospodarczej na Białorusi ze względu na oficjalne statystyki, które według niezależnych obserwatorów ukrywają fakt, że podobno 20 % Białorusinów żyje poniżej granicy ubóstwa;

51.

zauważa, że 80 % przedsiębiorstw stanowi własność państwa, a rozwój sektora prywatnego jest hamowany przez dyskryminacyjne i arbitralne środki, zmiany w przepisach prawa i wysokie podatki, które zmuszają sektor prywatny do częściowego prowadzenia działalności w szarej strefie;

52.

przypomina, że ze względu na niekorzystny klimat polityczno-gospodarczy na Białorusi Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy zamroziły pomoc finansową dla Białorusi w 1996 r., co uczyniła również UE w 1997 r.; wskazuje, że wszystko to zniechęcało i nadal zniechęca inwestorów zagranicznych, w związku z czym bezpośrednie inwestycje zagraniczne wytwarzają obecnie zaledwie 1 % PKB kraju;

53.

uważa, że UE powinna pomagać w umacnianiu społeczeństwa obywatelskiego na Białorusi, przekazując na ten cel fundusze UE;

54.

jest przekonany, że należy przeprowadzić dogłębne reformy instytucjonalne i strukturalne, aby zapoczątkować budowę sprawnej, przejrzystej i otwartej gospodarki rynkowej;

55.

wskazuje, że przystąpienie kraju do WTO jest warunkiem rozpoczęcia negocjacji nad jakąkolwiek umową o wolnym handlu z UE; w związku z tym wzywa Białoruś do autentycznego zaangażowania w proces przystępowania do WTO; podkreśla, że Białoruś, która jest członkiem unii celnej z Rosją i Kazachstanem, mogłaby skorzystać z doświadczenia nabytych przez Rosję w procesie przystępowania do WTO;

56.

jest przekonany, że UE powinna podjąć wszelkie możliwe działania, aby włączyć Białoruś do faktycznego dialogu politycznego i gospodarczego oraz zachęcić do reform, które są niezbędne i niezmiernie ważne dla ludności Białorusi; w związku z tym zwraca uwagę na ukierunkowane gospodarcze środki ograniczające, jakie UE stosuje obecnie wobec Białorusi; uważa, że UE powinna nadal stosować indywidualnie nakierowane środki ograniczające, a jednocześnie wspierać społeczeństwo obywatelskie i przedsiębiorców, nie tylko aby poprawić warunki gospodarcze, lecz również aby wzmocnić praworządność, przejrzystość oraz zwalczanie korupcji;

57.

wskazuje, że według Banku Światowego Gruzja należy do najszybciej reformujących się gospodarek świata i zajmuje 16. miejsce w zestawieniu najlepszych miejsc do prowadzenia działalności gospodarczej na świecie;

58.

z uznaniem odnosi się do gruzińskich działań na rzecz odbudowy po wojnie z 2008 r. oraz do otwarcia tego kraju na nowe rynki;

59.

przyznaje, że rząd Gruzji stara się poprawić ochronę praw własności intelektualnej, lecz podkreśla, że Gruzja jest podobno krajem o najwyższym odsetku pirackiego oprogramowania; w związku z tym wzywa rząd Gruzji do przyjęcia ustaw służących egzekwowaniu praw własności intelektualnej, przy uwzględnieniu jednak praw człowieka i zasady proporcjonalności;

60.

stwierdza, że Gruzja ma wysoki duży gospodarczy oraz wysoki wskaźnik inwestycji oraz podkreśla, że DCFTA byłaby dodatkowym wsparciem dla ogólnego wzrostu gospodarczego i przyciągnęłaby zagraniczne inwestycje;

61.

zachęca Gruzję do ulepszenia swojego ustawodawstwa, zwiększenia skuteczności instytucji i zapewnienia wysokich standardów kontroli jakości produktów, tak aby przestrzegać wymogów określonych przez Komisję Europejską;

62.

z zadowoleniem przyjmuje nowy system udzielania zamówień publicznych w Gruzji, umożliwiający licytację elektroniczną w przypadku wszystkich rodzajów zamówień bez względu na ich wielkość lub charakter; wskazuje, że w tym zakresie Gruzja powinna również stanowić wzór do naśladowania przez państwa członkowskie UE;

63.

wzywa Gruzję do dopilnowania, aby po sfinalizowaniu negocjacji DCFTA preferencje handlowe dotyczyły wyłącznie produktów z regionów, które formalnie uznają swoją przynależność do państwa gruzińskiego;

64.

przyznaje z zadowoleniem, że mimo słabości swej gospodarki Mołdawia w ostatnich latach przeprowadziła nadzwyczajny proces reform i znacznie poprawiła swoje wyniki gospodarcze; w związku z tym podkreśla kluczowe znaczenie, jaką ma pomoc finansowa udzielana przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy i pomoc makrofinansowa udzielana przez UE;

65.

uważa, że przyszła DCFTA powinna mieć zastosowanie do całego terytorium Mołdawii, które formalnie uznaje swoją przynależność do państwa mołdawskiego;

66.

zauważa, że na razie większość eksportu Mołdawii opiera się na rolnictwie, a zatem stoi w obliczu ostrej konkurencji i surowych wymogów na rynku UE; jest zdania, że DCFTA powinna pomóc zróżnicować eksport Mołdawii i uczynić kraj bardziej konkurencyjnym, a także umożliwić Mołdawii przyciągnięcie inwestycji zagranicznych, tak aby położyć kres zależności od przekazów pieniężnych i przejść na gospodarkę rynkową opartą na konkurencyjnym eksporcie;

67.

podkreśla znaczenie, jakie ma dalsze dostosowywanie infrastruktury i systemów Mołdawii do UE w zakresie regulacji technicznej, normalizacji, oceny zgodności, testowania, nadzoru rynku i metrologii;

68.

wskazuje, że w dziedzinach usług i ochrony inwestycji wciąż potrzebne są istotne postępy;

69.

wzywa władze UE do większego zaangażowania się w pokojowe rozwiązanie problemów spójności terytorialnej Mołdawii;

70.

z zadowoleniem przyjmuje zawarcie DCFTA pomiędzy UE a Ukrainą, która jest pierwszą w historii umową o wolnym handlu pomiędzy UE a partnerem wschodnim; uważa, że to przełomowe porozumienie i doświadczenia zdobyte podczas negocjacji niewątpliwie posłużą za pożyteczny przykład w przyszłych negocjacjach DCFTA;

71.

wskazuje, że Ukraina jest największym partnerem wschodnim UE oraz że DCFTA otwiera przed UE nowy rynek 46 milionów konsumentów; uważa, że dla UE największe korzyści z wdrożenia DCFTA wynikać będą z bardziej stabilnego i przewidywalnego systemu handlu i inwestycji na Ukrainie;

72.

z zadowoleniem przyjmuje wysiłki władz Ukrainy nastawione na przezwyciężenie nierówności społecznych i geograficznych, szczególnie między stolicą a regionami;

73.

ubolewa nad opóźnieniami w podpisaniu układu o stowarzyszeniu, co jest warunkiem wejścia w życie DCFTA; wyraża nadzieję, że przeszkody do podpisania układu wkrótce zostaną przezwyciężone;

74.

zauważa, że Komisją Europejska wykluczyła możliwość tymczasowego stosowania DCFTA prze zawarciem układu o stowarzyszeniu i że Parlament Europejski zgodził się z tym; podkreśla, że stosowanie układu o stowarzyszeniu i DCFTA przyniesie reformy strukturalno-polityczne i w związku z tym pragnie szybkiego wejścia w życie obu tych umów;

75.

przyznaje, że pod względem integracji ze strukturami europejskimi Ukraina poczyniła pewien postęp i zaczęła dostosowywać swój system prawny do UE i standardów międzynarodowych, a ponadto poczyniła duże postępy w przyjmowaniu standardów i norm OECD; stwierdza jednak, że Ukraina zajmuje 152. miejsce w rankingu Banku Światowego „Doing Business” dotyczącego klimatu biznesowego i że nadal pogłębiają się problemy z handlem transgranicznym;

76.

podkreśla, że pomyślne wdrożenie DCFTA będzie w znacznej mierze zależeć od woli politycznej i zdolności administracyjnej do terminowego i dokładnego wdrożenia wszystkich zapisów; uważa, że stanowi to poważne wyzwanie dla Ukrainy, która różnie radziła sobie z reformami gospodarki i państwa i która wciąż zmaga się z realizacją wszystkich zobowiązań w ramach procesu przystępowania do WTO, jak również zobowiązań wobec Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego;

77.

powtarza, że podstawowe reformy gospodarcze, polityczne i instytucjonalne, przeprowadzane przy szerokim i stałym udziale organizacji i sieci społeczeństwa obywatelskiego, powinny zostać przyspieszone i prowadzone w bardziej kompleksowy i spójny sposób, aby zapewnić właściwe wdrożenie DCFTA i wynikające z niej korzyści; wzywa w szczególności do kontynuowania reform gospodarczych w sektorach rolnictwa, energetyki i transportu;

78.

wyraża zaniepokojenie niekorzystnymi oznakami dotyczącymi klimatu biznesowego i inwestycyjnego Ukrainy, wynikającymi z niewydolności instytucji i systemu, takich jak bariery utrudniające wejście na rynek, zezwolenia administracyjne, nadmierna liczba kontroli administracyjnych, nieprzejrzyste przepisy podatkowe i celne oraz słaba administracja, niestabilny i nieprzejrzysty porządek prawny oraz jego słaba wydolność, słabość i skorumpowanie administracji publicznej i sądownictwa, niedostateczne egzekwowanie umów i niewystarczająca ochrona praw własności, słabo rozwinięte infrastruktury i ich monopolizacja; apeluje do rządu Ukrainy o przyśpieszenie procesu reform w celu usunięcia powyższych przeszkód w swobodnej i uczciwej działalności gospodarczej i wymianie handlowej;

79.

wzywa rząd Ukrainy do skutecznego zajęcia się obawami środowisk biznesowych, a w szczególności w odniesieniu do dostępu do kredytów i własności gruntów, kredytów hipotecznych, kredytów preferencyjnych na rozwój małych przedsiębiorstw rolnych, uproszczonego i bardziej przejrzystego systemu poboru podatków, zwrotu podatku od wartości dodanej dla eksporterów, procedur rozliczeń i aprobat celnych w zakresie importu, promocji sektora MŚP, lepszego egzekwowania prawa w dziedzinie ochrony dóbr materialnych i własności intelektualnej, jak również w odniesieniu do czynników mających bezpośredni wpływ na ilość i jakość stosunków handlowych z UE oraz napływ unijnych bezpośrednich inwestycji zagranicznych na Ukrainę;

80.

wzywa Ukrainę do odpowiedniego dostosowania prawa krajowego w celu ułatwienia swobodnego i nieprzerwanego przesyłu gazu do państw członkowskich UE; zauważa, że proces ten powinien obejmować restrukturyzację sektora gazowego oraz wprowadzenie sprawiedliwych regulacji dotyczących infrastruktury energetycznej, tak aby zapewnić równowagę między zagranicznymi dostawcami i klientami a lokalnym popytem na energię; apeluje o zacieśnienie współpracę między UE a Ukrainą w sektorze energii, włączenie ukraińskiego sektora energetycznego do europejskiej sfery energetycznej oraz zainicjowanie wspólnych przedsięwzięć w dziedzinie modernizacji i rozwoju obszaru infrastruktury energetycznej; wzywa rząd do wdrożenia trzeciego pakietu energetycznego;

81.

wyraża nadzieję, że Ukraina znajdzie dostateczną wolę polityczną i odwagę do stworzenia warunków politycznych i regulacyjnych umożliwiających pełne i terminowe wdrożenie DCFTA, co przyniosłoby dużą korzyść ludności;

82.

wzywa władze UE do udzielenia większego wsparcia w usprawnianiu działalności struktur administracyjnych na Ukrainie i upowszechnianiu unijnych standardów sprawowania rządów;

83.

wzywa Radę, Komisję i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych do należytego uwzględnienia powyższych uwag i zaleceń przy negocjowaniu i wdrażaniu części handlowych układów o stowarzyszeniu z Armenią, Azerbejdżanem, Gruzją, Mołdawią i Ukrainą oraz przy rozwijaniu stosunków handlowych UE z Białorusią;

84.

wzywa Komisję do składania Parlamentowi Europejskiemu regularnych i pełnych sprawozdań z postępów negocjacji, zaś po wejściu w życie poszczególnych DCFTA – z postępów prac nad ich wdrażaniem;

85.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącemu Komisji/ Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, ESDZ oraz rządom i parlamentom państw członkowskich i krajów należących do Partnerstwa Wschodniego.

29.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/48

—

uwzględniając projekt budżetu na rok budżetowy 2013, przyjęty przez Komisję dnia 25 kwietnia 2012 r. (COM(2012)0300),

—

uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (1) (PMI),

—

uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2012 r. w sprawie ogólnych wytycznych dotyczących przygotowania budżetu na rok 2013 (2),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 21 lutego 2012 r. w sprawie wytycznych budżetowych na rok 2013,

—

mając na uwadze wnioski z międzyinstytucjonalnego posiedzenia w sprawie płatności, które odbyło się dnia 30 maja 2012 r.,

—

uwzględniając tytuł II rozdział 7 Regulaminu,

—

uwzględniając pismo Komisji Rybołówstwa,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Komisji Spraw Konstytucyjnych, a także Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0215/2012),

1.

przypomina, że w swojej rezolucji z dnia 14 marca 2012 r. umieścił w centrum swoich priorytetów wspieranie wzrostu i zatrudnienia, zgodnie ze strategią „Europa 2020”, opowiadając się w szczególności za skoncentrowaniem zasobów w tych strategiach politycznych i programach, które okazały się przydatne do realizacji tych celów, zwłaszcza do wsparcia MŚP i młodzieży; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że przedstawiony przez Komisję projekt budżetu na rok 2013 zmierza w tym samym kierunku, jeśli chodzi o określone priorytety wymagające umocnienia;

2.

ma świadomość utrzymujących się ograniczeń gospodarczych i budżetowych na szczeblu krajowym, a także potrzeby konsolidacji budżetowej; powtarza jednak, że jest przekonany, iż budżet UE stanowi wspólny i skuteczny instrument inwestycji i solidarności, który jest obecnie szczególnie potrzebny, aby pobudzić wzrost gospodarczy, konkurencyjność i tworzenie miejsc pracy w 27 państwach członkowskich; podkreśla, że mimo ograniczonej wielkości (nie więcej niż 2 % łącznej kwoty wydatków publicznych w Unii), budżet UE ma realny wpływ na gospodarkę i skutecznie uzupełniał dotychczas politykę uzdrowienia gospodarczego państw członkowskich;

3.

zamierza w związku z tym zdecydowanie bronić wystarczającego poziomu środków w przyszłorocznym budżecie, zgodnie z założeniami projektu budżetu, oraz sprzeciwi się wszelkim próbom cięcia środków, w szczególności w zakresie polityki przyczyniającej się do wzrostu i zatrudnienia; uważa, że budżet UE, który nie może być deficytowy, nie powinien paść ofiarą nieskutecznej polityki gospodarczej na szczeblu krajowym; zauważa, że w 2012 r. szereg państw członkowskich zwiększa budżet krajowy;

4.

jest przekonany, że odpowiedzialność finansowa ma pierwszoplanowe znaczenie, zwłaszcza w dobie kryzysu; uważa w związku z tym, że należy skoncentrować zasoby w tych obszarach, w których budżet UE może być źródłem wartości dodanej, a w sektorach, w których występują nieuzasadnione opóźnienia czy niski poziom wchłaniania środków zasoby te można ograniczyć, aby zaoszczędzić środki w tych liniach, w których wystąpiły problemy z wdrażaniem; uważa, że prawdziwe oszczędności można poczynić, określając obszary pokrywania się środków i nieskutecznego finansowania w obrębie wszystkich linii budżetowych; na tej podstawie zamierza określić – wraz ze swoimi wyspecjalizowanymi komisjami – zarówno pozytywne, jak i negatywne priorytety na rok 2013; zwraca się w tym celu do Komisji o szybkie i regularne przekazywanie obu organom władzy budżetowej pełnych informacji o wdrożeniu – na podstawie docelowych wskaźników wydajności – poszczególnych programów i inicjatyw oraz o ich rozważenie pod kątem zobowiązań politycznych UE;

5.

uważa, że UE – zwłaszcza w kontekście oszczędnościowych strategii politycznych wdrażanych obecnie w państwach członkowskich – musi wykazać się odpowiedzialnością i przyjąć natychmiastowe, konkretne środki na rzecz ustanowienia jednej siedziby Parlamentu;

6.

zauważa, że zaproponowany przez Komisję projekt budżetu UE na rok 2013 przewiduje kwotę 150 931 700 000 EUR na pokrycie zobowiązań (tj. + 2 % w stosunku do budżetu na 2012 r.) oraz 137 924 400 000 EUR środków na płatności (tj. + 6,8 % w stosunku do budżetu na 2012 r.); zauważa, że kwoty te stanowią odpowiednio 1,13 % i 1,03 % prognozowanego DNB UE na 2013 r.; przypomina, że wieloletnie ramy finansowe (WRF) przewidują pułapy w wysokości 152 502 000 000 EUR dla środków na zobowiązania i 143 911 000 000 EUR dla środków na płatności, w cenach bieżących; zwraca uwagę na wciąż utrzymującą się rozbieżność pomiędzy poziomem zobowiązań a poziomem środków na pokrycie płatności, co będzie skutkować dalszym wzrostem zobowiązań pozostających do realizacji (RAL);

7.

rozumie, że na koniec okresu programowania Komisja kładzie nacisk na stronę płatności, chcąc również znaleźć rozwiązanie dla wciąż rosnącego poziomu RAL; podzielając to podejście, jest jednak szczególnie zaniepokojony proponowanym zamrożeniem środków na zobowiązania na poziomie szacunkowej stopy inflacji w przyszłym roku; podkreśla znaczenie zobowiązań dla określenia priorytetów politycznych, a tym samym dla zagwarantowania, że zostaną ostatecznie przeprowadzone niezbędne inwestycje mające na celu pobudzenie wzrostu i zatrudnienia; zamierza dokładanie przeanalizować, czy taki poziom środków na zobowiązania pozwoli na należytą realizację najważniejszych strategii politycznych UE; uważa, że chociaż zamrożenie środków na zobowiązania może być przedstawiane przez Komisję i państwa członkowskie jako częściowe rozwiązanie problemu RAL, to nie można go traktować jako dopuszczalnej strategii utrzymywania poziomu RAL pod kontrolą;

8.

uważa proponowany wzrost środków na płatności o 6,8 % w stosunku do roku 2012 za wstępną odpowiedź na apel Parlamentu o odpowiedzialne i realistyczne budżetowanie; zauważa, że wzrost w płatnościach dotyczy przede wszystkim obszarów konkurencyjności i spójności, co wynika z większej liczby należności, których należy się spodziewać przy realizacji projektów w tym zakresie; w pełni popiera ten wzrost, który wynika nie tylko z przeszłych zobowiązań, których należy dotrzymać, lecz również z faktycznej realizacji programów, która powinna nabrać tempa w ostatnim roku bieżących WRF; wzywa Komisję do upewnienia się, że szacowane przez państwa członkowskie postulaty dotyczące wzrostu płatności są dokładne i realistyczne;

9.

sceptycznie odnosi się jednak do tego, czy proponowany poziom środków na płatności w 2013 r. będzie wystarczający na pokrycie rzeczywistych potrzeb w następnym roku, w szczególności w działach 1b i 2; zamierza starannie monitorować sytuację w zakresie płatności w 2012 r., zwracając szczególną uwagę na wszystkie zaproponowane przesunięcia i ponowne przydziały; ostrzega również przed tym, że niewystarczający poziom płatności w roku 2012 w połączeniu z poziomem zaproponowanym przez Komisję na rok 2013 może nie być wystarczający do zrealizowania wniosków o płatność kierowanych do Komisji i doprowadzić do umorzeń rzędu miliardów EUR w ramach samej polityki spójności; podkreśla, że zgodnie z wnioskiem w obecnym brzmieniu ogólny poziom płatności w okresie 2007-2013 wyniósłby 859 400 000 000 EUR, tj. ok. 66 000 000 000 EUR mniej niż uzgodnione pułapy WRF; zwraca się do Komisji, aby w świetle niedawnego wniosku o przesunięcie (DEC 9/2012) przedstawiła, w ramach budżetu korygującego na 2012 r., szczegółowe informacje o obecnym stanie realizacji programów w ramach europejskiego planu naprawy gospodarczej;

10.

przypomina, że już w 2011 r. Komisja nie była w stanie wypłacić znacznej liczby zasadnych należności, zwłaszcza w zakresie polityki spójności; zauważa, że należności te trzeba będzie również pokryć z budżetu na rok 2012, w którym już teraz brakuje środków w wyniku ograniczonego wzrostu środków na płatności związanego ze stanowiskiem Rady w ubiegłorocznej procedurze budżetowej; apeluje zatem do Komisji o jak najszybsze przedstawienie projektu budżetu korygującego, aby zaradzić tej sytuacji oraz aby uniknąć przesuwania płatności z 2012 na następny rok, ponieważ spowodowałoby to niemożliwy do utrzymania poziom płatności w 2013 r.; wzywa również Komisję i Radę do konstruktywnej współpracy, wraz z Parlamentem, aby poprzez poprawę dokładności prognoz i uzgodnienie realistycznego preliminarza budżetowego uniknąć powtórzenia się tej sytuacji w przyszłych cyklach budżetowych;

11.

ubolewa nad niechęcią prezydencji Rady do udziału w międzyinstytucjonalnym posiedzeniu politycznym w sprawie płatności zaproponowanym przez Parlament jako kontynuacja ubiegłorocznej procedury pojednawczej dotyczącej budżetu; uważa takie postępowanie za nieodpowiedzialną próbę zignorowania sprawy braku płatności i kwestii RAL; uważa, że takie posiedzenie to idealna platforma, na której oba ograny władzy budżetowej mogłyby osiągnąć porozumienie – zanim każdy z nich zajmie stanowisko w sprawie projektu budżetu – w zakresie dostępnych danych na temat wdrożenia i zdolności absorpcji oraz właściwie oszacować potrzeby w zakresie płatności na lata 2012 i 2013; przypomina, że środki na płatności zaproponowane przez Komisję w jej projekcie budżetu opierają się na szacunkach dokonanych przez same państwa członkowskie; jest zatem przekonany, że należy jak najszybciej przedstawić, zbadać i wyjaśnić wszelkie wątpliwości lub dodatkowe przemyślenia – zgłaszane przez niektóre delegacje Rady – dotyczące podanych przez Komisję liczb i obliczeń, aby nie stanęły one na przeszkodzie do zawarcia porozumienia w ramach tegorocznej procedury pojednawczej;

12.

zaznacza, że według danych przedstawionych niedawno przez Komisję na międzyinstytucjonalnym posiedzeniu w sprawie płatności, które odbyło się dnia 30 maja 2012 r., jakiekolwiek obniżenie poziomu środków na płatności poniżej poziomu proponowanego przez Komisję doprowadziłoby również do dalszego wzrostu zobowiązań pozostających do spłaty (RAL), które na koniec roku 2011 osiągnęły już bezprecedensowy poziom 207 000 000 000 EUR; ponawia w związku z tym apel do Rady o odpowiedzialne działanie i powstrzymanie się od sztucznych cięć i podejmowania a priori decyzji o ogólnym poziomie płatności, bez uwzględnienia oceny rzeczywistych potrzeb pozwalających osiągnąć uzgodnione cele UE i spełnić zobowiązania; domaga się, aby Rada – gdyby miała wystąpić taka sytuacja – wyraźnie i publicznie wskazała i uzasadniła, które programy czy projekty UE należy opóźnić lub w ogólne zaprzestać ich realizacji;

13.

zauważa, że zgodnie z szacunkami Komisji łącznie 43,7 % środków przewidzianych w projekcie budżetu na rok 2013 (tj. 64 500 000 000 EUR) jest przyznanych na cele strategii „Europa 2020”, co stanowi wzrost o 0,2 % w stosunku do budżetu przyjętego na rok 2012; docenia fakt, że po raz pierwszy linie budżetowe i programy przyczyniające się do realizacji tych celów są wyraźnie widoczne w projekcie budżetu;

14.

zauważa ogólny margines w wysokości 2 400 000 000 EUR w środkach na zobowiązania przewidzianych w projekcje budżetu na 2013 r. i jest zdecydowany w pełni te środki wykorzystać, obok pozostałych mechanizmów elastyczności przewidzianych PMI, jeżeli okaże się to konieczne, aby sfinansować cele i priorytety wynikające ze wspólnych zobowiązań i decyzji politycznych dotyczących strategii „Europa 2020”;

15.

zauważa, że oprócz wydatków administracyjnych nie zapisano w projekcie budżetu na 2013 r. żadnych środków na przystąpienie Chorwacji w lipcu 2013 r.; oczekuje, że przegląd WRF przewidziany w pkt 29 PMI zostanie wkrótce zatwierdzony, i zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku dotyczącego przyznania na ten cel – w drodze budżetu korygującego – dodatkowych środków, gdy tylko akt przystąpienia zostanie ratyfikowany przez wszystkie państwa członkowskie; przypomina, że wszelkie nowe potrzebne środki należy raczej sfinansować z nowych środków, a nie z przesunięć na drugą połowę 2013 r.;

16.

przypomina, że budżet na rok 2013 będzie ostatnim w obecnych wieloletnich ramach finansowych, ale ponownie stwierdza, że pułapy wieloletnich ram finansowych na 2013 r., uzgodnione w PMI z 17 maja 2006 r. pozostaną punktem odniesienia dla pułapów ram finansowych przynajmniej na 2014 r., w przypadku gdy porozumienie nie zostanie osiągnięte, zgodnie z postanowieniami pkt 30 PMI z dnia 17 maja 2006 r.;

17.

przyjmuje do wiadomości propozycję Komisji, aby zwiększyć zobowiązania w tym dziale o 4,1 % (do 16 032 000 000 EUR) w porównaniu z budżetem 2012; zauważa, że propozycja środków na zobowiązania poniżej możliwości programowania finansowego (tj. TEN-T, EIT, Progress) pozostawia większy margines w wysokości 90 900 000 EUR w porównaniu do 47 700 000 EUR przewidzianych w programowaniu finansowym; z zadowoleniem zauważa, że największy wzrost środków na zobowiązania występuje w dziale 1a, który obejmuje większość strategii politycznych i programów pobudzających wzrost, konkurencyjność i tworzenie miejsc pracy, oraz że odzwierciedla to priorytety wyróżnione przez Parlament na rok 2013;

18.

ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje wzrost dla 7PR-WE (+ 6,1 %) oraz programów CIP (+ 7,3 %) i TEN-T (+ 6,4 %), które w największym stopniu przyczyniają się do realizacji celów strategii „Europa 2020”; ubolewa jednak nad faktem, że przy kwotach, jakie zaproponowała Komisja, w ostatnim roku obecnych WRF dwa flagowe programy takie jak 7PR i TEN-T przeznaczą mniej środków na zobowiązania niż przewidziano w ich podstawie prawnej (PR: – 258 800 000 EUR, TEN-T: – 122 500 000 EUR); ubolewa także, że wniosek Komisji nie przewiduje pełnej realizacji programu „Inteligentna energia dla Europy”;

19.

uważa, że znaczny wzrost płatności, o 17,8 % (do 13 552 000 EUR) w stosunku do budżetu na rok 2012, to realistyczne szacunki płatności niezbędnych w tym dziale, w szczególności aby pokryć przyszłoroczne należności dotyczące projektów badawczych wynikające ze zobowiązań umownych Unii; uważa, że poziom płatności zaproponowany przez Komisję to minimum niezbędne w dziale 1a;

20.

przyjmuje do wiadomości powody zaproponowania przez Komisję obniżek w stosunku do programowania finansowego, które doprowadziły zdaniem Komisji do określenia potencjalnych oszczędności w niewystarczająco wdrożonych liniach, między innymi 7PR, TEN-T, Marco Polo, Progress, Program Statystyczny, Customs i Fiscalis; jest zdecydowany dokładnie przeanalizować wyniki każdego z tych programów, aby sprawdzić stosowność zaproponowanych cięć i wykluczyć ich negatywny wpływ na te programy;

21.

przypomina wspólne oświadczenie z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie finansowania dodatkowych kosztów programu ITER na lata 2012-2013, w którym Parlament, Rada i Komisja uzgodniły również udostępnienie kwoty 360 000 000 EUR na środki na zobowiązania w procedurze budżetowej 2013 „z pełnym wykorzystaniem przepisów prawa określonych w rozporządzeniu finansowym i w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r., z wyłączeniem jakiejkolwiek kolejnej zmiany wieloletnich ram finansowych związanej z projektem ITER”; jest zaniepokojony tym, że Komisja proponuje sfinansowanie tej dodatkowej kwoty jedynie w drodze przesunięć środków z linii 7PR, wbrew stanowisku podtrzymywanemu w tej sprawie przez Parlament od dłuższego czasu; w pełni uwzględnia argument Komisji, że kwota ta pochodzi z oszczędności wynikających z efektywności 7PR oraz że cięcia w liniach administracyjnych nie wpłyną negatywnie na działanie programu; zamierza zbadać tę argumentację, a także przeanalizować inne środki dostępne w tym celu w ramach PMI i rozporządzenia finansowego;

22.

podkreśla konieczność zapewnienia odpowiedniej liczby personelu w Europejskim Wspólnym Przedsięwzięciu na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej (Fusion for Energy (F4E)) celem zagwarantowania starannego zarządzania i należytego wdrożenia europejskiego wkładu w projekt ITER; jest zaniepokojony obecnym poziomem zatrudnienia proponowanym przez Komisję;

23.

uznaje podstawową rolę, jaką odegrały małe i średnie przedsiębiorstwa, napędzając gospodarkę UE i tworząc 85 % miejsc pracy w ciągu ostatnich dziesięciu lat; podkreśla trudności, przed jakimi od zawsze stoją MŚP, jeśli chodzi o dostęp do rynków kapitałowych w celu sfinansowania projektów badawczych i innowacyjnych, przy czym trudności te dodatkowo zaostrzył obecny kryzys finansowy; jest absolutnie przekonany o tym, że budżet UE powinien przyczyniać się do zaradzenia tej niekorzystnej sytuacji rynkowej poprzez ułatwienie innowacyjnym MŚP dostępu do finansowania kapitałowego i dłużnego oraz z zadowoleniem przyjmuje niedawny wniosek KE w sprawie utworzenia specjalnej opcji dla MŚP w ramach istniejącego mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka; popiera dodatkowo proponowany wzrost w zakresie instrumentów finansowych w ramach programu CIP-EIP (o 14 700 000 EUR), co wynika z ich pozytywnych dotychczasowych wyników i zwiększonego popytu na nie wśród MŚP;

24.

głęboko ubolewa ponadto, że w dobie kryzysu gospodarczego, a zwłaszcza wysokiego bezrobocia wśród młodych ludzi, środki dla programu Progress zostały zmniejszone o 5 300 000 EUR w stosunku do programowania finansowego, przez co powróciły praktycznie do poziomu z roku 2012, chociaż program przynosił dotychczas dobre wyniki, w tym pod względem promowania równości kobiet i mężczyzn oraz walki z dyskryminacją; powtarza, że jest przekonany o tym, że programy socjalne UE mają zasadnicze znaczenia dla realizacji celów społecznych i celów w zakresie zatrudnienia przewidzianych w strategii „Europa 2020”; ubolewa nad faktem, że nawet w ostatnim roku obecnych WRF Komisja nie wykorzystała szansy przywrócenia temu programowi kwoty 60 000 000 EUR przesuniętych do instrumentu mikrofinansowania Progress, do czego zobowiązała się w 2010 r.;

25.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji o uwzględnieniu w projekcie budżetu trzeci rok z rzędu środków na płatności (50 000 000 EUR) na Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG); podkreśla fakt, że krok ten nie tylko zwiększa dostrzegalność funduszu, lecz również pozwala uniknąć przesunięć środków z innych pozycji budżetowych przeznaczonych na inne cele i potrzeby; podkreśla ponadto potrzebę dalszego uproszczenia praktycznych warunków procedury uruchamiania tego funduszu, w szczególności w kontekście toczących się negocjacji dotyczących nowego rozporządzenia w sprawie EFG;

26.

ubolewa nad faktem, że na sztandarową inicjatywę „Mobilna młodzież” przyznano nieco mniej środków niż w ubiegłym roku; podkreśla w tym kontekście wartość dodaną programów Uczenie się przez całe życie, Erasmus i Erasmus Mundus, które mimo skromnych perspektyw finansowych przynoszą ogromne korzyści pod względem skutecznego wdrożenia i pozytywnego wizerunku Unii w oczach obywateli; przypomina, że w wielu państwach członkowskich kryzys gospodarczy i finansowy uderzył mocno w młodych ludzi oraz że w tym kontekście wystarczające finansowanie i skierowanie do konkretnych odbiorców programów edukacyjnych, programów w zakresie mobilności oraz programów uczenia się przez całe życie mają istotne znaczenie dla modernizacji systemów edukacji i szkoleń, podnoszenia poziomu kwalifikacji, mobilności i zdolności dostosowywania się młodych ludzi, przyczyniając się tym samym ogólnie do tworzenia Europy innowacyjnej, opartej na wiedzy, inteligentnej i sprzyjającej włączeniu społecznemu; w tym celu zdecydowanie wspiera promowanie równych szans, aby umożliwić młodym ludziom, niezależnie od ich wykształcenia, korzystanie z różnych programów i strategii politycznych UE dotyczących młodzieży; sprzeciwia się w związku z tym proponowanemu obniżeniu środków na program „Uczenie się przez całe życie” o 10 200 000 EUR w stosunku do budżetu 2012 oraz – zgodnie ze swoim ugruntowanym stanowiskiem w ostatnich procedurach budżetowych i przy uwzględnieniu doskonałych wyników tego programu – zamierza zwiększyć środki na zobowiązania w odpowiadającej temu programowi linii budżetowej;

27.

podkreśla, że program TEN-T – dzięki inwestowaniu w infrastruktury o wysokiej europejskiej wartości dodanej – ma do odegrania kluczową rolę w realizacji celów strategii „Europa 2020”; uważa, że program ten ma zasadnicze znaczenie dla pobudzenia konkurencyjności całej UE poprzez tworzenie brakującej infrastruktury i usuwanie zatorów na rynku wewnętrznym; podkreśla, że projekty infrastrukturalne przyczyniają się również bezpośrednio do wzrostu dzięki pobudzaniu tworzenia miejsc pracy w fazie budowy; podkreśla rolę programu TEN-T w spełnianiu założeń dostosowania do zmiany klimatu przez zapewnienie zrównoważonego charakteru sieci transportu UE w przyszłości; z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji, aby zwiększyć środki o ok. 85 000 000 EUR w stosunku do budżetu na 2012 r., lecz chciałby uzyskać dalsze wyjaśnienia w sprawie proponowanej obniżki o 118 000 000 EUR w stosunku do kwoty przewidzianej w programowaniu finansowym; przypomina, że główny program TEN-T został w pełni zrealizowany w 2011 r. i wskazuje, że ostatecznej oceny, w jaki sposób zobowiązania w odniesieniu do projektów w ramach finansowych 2007-2013 zostały spełnione i wypłacone, będzie można dokonać dopiero w 2017 r.;

28.

jest przekonany, że program na rzecz dalszego rozwoju zintegrowanej polityki morskiej wymaga odpowiedniego finansowania na 2013 r.; podkreśla swoje rozczarowanie brakiem linii budżetowej dotyczącej turystyki oraz ubolewa z powodu stałego zmniejszania środków budżetowych na bezpieczeństwo ruchu drogowego;

29.

podkreśla pilną potrzebę innowacyjnych rozwiązań w celu większego mobilizacji prywatnych lub publicznych środków oraz rozszerzenia wachlarza instrumentów finansowych dostępnych w celu realizacji projektów infrastrukturalnych; w pełni popiera fazę pilotażową inicjatywy w zakresie obligacji projektowych służącej pobudzeniu zdolności inwestycyjnej w dziedzinie transportu, energii i sieci TIK w UE; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w projekcie budżetu przewidziano środki na fazę pilotażową, nawet jeśli środki te w rzeczywistości pochodzą z przesunięć w ramach odpowiednich linii budżetowych (CIP - TEN-T - TEN -E), zgodnie z decyzją organu prawodawczego;

30.

głęboko ubolewa z powodu proponowanych przez Komisję cięć środków dla europejskich urzędów nadzoru w stosunku do tego, co pierwotnie przewidziano w programowaniu finansowym oraz wbrew wielokrotnym apelom Parlamentu o przyznanie im wystarczającego finansowania; uważa, że obecny poziom środków jest niewystarczający do tego, aby agencje te mogły skutecznie sprostać powierzonym im zadaniom, w szczególności rekrutacji wysoko wykwalifikowanych ekspertów; uważa, że powierzeniu europejskim urzędom nadzoru dodatkowych zadań powinna towarzyszyć ocena kosztów; zdecydowania zapewnia w związku z tym, że zamierza przywrócić środki dla Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (EUNB) i Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EUNUiPPE) co najmniej do poziomu z roku 2012, a także dodatkowo umocnić Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (EUNGiPW) ze względu na nowe zadania, które zostały mu powierzone;

31.

zauważa, że projekt budżetu na rok 2013 przewiduje wzrost środków na zobowiązania o 3,3 % (do 54 498 000 000 EUR) w stosunku do budżetu na 2012 r., z czego 42 144 000 000 EUR jest przeznaczone na fundusze strukturalne (EFRR i EFS), a 12 354 000 000 EUR na Fundusz Spójności; podkreśla, że obniżenie w projekcie budżetu poziomu zobowiązań na pomoc techniczną w stosunku do tego, co pierwotnie przewidziano w programowaniu finansowym doprowadziło do wzrostu marginesu do 25 000 000 EUR, podczas gdy pierwsze prognozy wskazywały kwotę 400 000 EUR;

32.

ubolewa z powodu proponowanych cięć środków na pomoc techniczną dla strategii makroregionalnych; ponownie wskazuje na konieczność zapewnienia stałego wsparcia technicznego i administracyjnego we wdrażaniu strategii, a także kapitału początkowego na nowe projekty, o czym świadczy wysoki wskaźnik wdrażania w 2011 r.;

33.

podkreśla, że polityka spójności już dawno udowodniła swoją wartość dodaną jako niezbędne narzędzie inwestycyjne skutecznie zapewniające wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy dzięki precyzyjnemu zaspokajaniu inwestycyjnych potrzeb regionów, tym samym przyczyniając się nie tylko do zmniejszenia dysproporcji między nimi, ale również do naprawy gospodarczej oraz do rozwoju Unii jako całości; uważa również, że fundusze strukturalne to instrument o zasadniczym znaczeniu – zarówno ze względu na wysokość środków finansowych, jak i na realizowane cele – dla przyspieszenia odbudowy gospodarczej UE i osiągnięcia celów stałego wzrostu i zatrudnienia przewidzianych w strategii „Europa 2020”; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji, aby przeprogramować, gdzie jest to możliwe, kwotę 82 000 000 000 EUR, która pozostała z nierozdzielonych w niektórych państwach członkowskich środków z funduszy strukturalnych, na rzecz MŚP i zatrudnienia młodzieży, zgodnie z priorytetami Parlamentu na rok 2013; zauważa, że według Komisji środki finansowe UE w wysokości 7 300 000 000 EUR zostały w związku z tym przeznaczone na przyspieszoną realizację lub realokację; domaga się należytego informowania o realizacji tej inicjatywy na szczeblu krajowym, o jej oczekiwanym wpływie na wzrost i miejsca pracy oraz ewentualnym wpływie na budżet na rok 2013;

34.

jest niezwykle zaniepokojony stanem płatności w projektach spójności z tego działu i zauważa, że dwie trzecie łącznej kwoty RAL na koniec 2011 r. (tj. 135 800 000 000 EUR) to kwoty wynikające z niezapłaconych projektów z dziedziny polityki spójności; przypomina, że na koniec roku 2011 Komisja nie była w stanie wypłacić kwoty ok. 11 000 000 000 EUR odpowiadającej zasadnym żądaniom zapłaty ze strony beneficjentów projektów z powodu niewystarczającego poziomu środków na płatności przewidzianego w budżecie; zauważa, że sytuacja ta doprowadziła do znacznych zaległości płatniczych, które trzeba będzie usunąć poprzez udostępnienie w 2012 r. wystarczających środków na płatności; zdecydowanie zaznacza, że nie pozwoli, aby sytuacja ta powtórzyła się w roku 2013;

35.

przypomina w tym kontekście, że rok 2013 jest ostatnim w obecnych WRF i że współfinansowane projekty są wdrażane pełną parą i prawdopodobnie zostaną jeszcze bardziej przyspieszone, a wnioski o płatności zaczną, jak się oczekuje, masowo napływać do Komisji w drugiej połowie roku; wzywa Radę i Komisję do niezwłocznego dokonania wraz z Parlamentem analizy i oceny danych liczbowych i wymogów w trosce o wdrożenie przewidziane na rok 2013; wskazuje, że brak środków na płatności może zaszkodzić dobrze funkcjonującym obecnie programom; podkreśla ponadto, że rok 2013 będzie rokiem, w którym – ze względu na wygaśnięcie zasady N+3 – 12 państw członkowskich będzie musiało złożyć wnioski o płatności na dwie roczne transze zobowiązań (transze 2010 i 2011 zgodnie z zasadą odpowiednio N+3 i N+2); uważa w związku z tym, że proponowany wzrost środków na płatności o 11,7 % (do 48 975 000 000 EUR) w stosunku do ubiegłego roku to minimum, ponieważ – jak wspomniała Komisja – dotyczy on wyłącznie roku 2013., i zakłada, że potrzeby w zakresie płatności z poprzednich lat zostaną uprzednio zaspokojone;

36.

uważa, że ten wzrost w płatnościach stanowi jedynie pierwszy krok do pokrycia rzeczywistych potrzeb realizowanych projektów i ponownie wyraża zaniepokojenie możliwym brakiem środków w dziedzinie polityki spójności; wzywa Radę i Komisję, aby przeprowadziły staranną ocenę rzeczywistych potrzeb w zakresie płatności na 2013 r. w ramach działu 1b, aby nie dokonywały żadnych cięć, które są nierealne, i aby nie podejmowały decyzji, które pozostają w sprzeczności z prognozami przedstawionymi przez same państwa członkowskie i wykorzystywanymi jako podstawa sporządzanego przez Komisję projektu budżetu; będzie w związku z tym przeciwny wszelkim ewentualnym cięciom poziomu płatności w stosunku do propozycji zawartej w projekcie budżetu na rok 2013;

37.

apeluje również do Komisji i Rady, aby – w przypadku gdyby środki na płatności okazały się niewystarczające do pokrycia rzeczywistych potrzeb w tym roku – na czas złożyły i przyjęły budżet korygujący, spełniając tym samym wspólne zobowiązanie podjęte w oświadczeniu międzyinstytucjonalnym z grudnia 2011 r.;

38.

zauważa, że w projekcie budżetu na rok 2013 zaproponowano wzrost środków na zobowiązania o 0,6 % (do 60 307 000 000 EUR), a środków na płatności o 1,6 % (do 57 964 000 000 EUR) w stosunku do budżetu na rok 2012; podkreśla, że poziomy te pozostają niższe niż wzrost proponowany przez Komisję dla budżetu jako całości; wskazuje na fakt, że wzrost ten wynika częściowo z ciągłego wprowadzania płatności bezpośrednich w nowych państwach członkowskich oraz z dodatkowych potrzeb w zakresie projektów na rzecz rozwoju obszarów wiejskich; podkreśla, że proponowane środki na interwencje rynkowe w 2013 r. wynoszą o 419 000 000 EUR mniej niż w budżecie na rok 2012;

39.

zauważa, że planowany margines 809 000 000 EUR na pułap pośredni wydatków związanych z rynkiem oraz pomocy bezpośredniej w ramach działu 2 stanowi znaczący wzrost w porównaniu z 2012 r., co zdaniem Komisji wynika przede wszystkim z jednorazowego skutku zamknięcia funduszu restrukturyzacji sektora cukru; wyraża zadowolenie, że margines ten oznacza, iż mechanizm dyscypliny finansowej nie zostanie zastosowany w 2013 r.; podkreśla, że pozycja ta wymaga wystarczającego marginesu, aby złagodzić skutki jakiegokolwiek ewentualnego kryzysu w sektorze rolnictwa, takiego jak na przykład kryzys związany z epidemią EHEC w ostatnich latach;

40.

podkreśla, że rok 2013 jest ostatnim rokiem obecnego okresu programowania, w związku z czym należy zapewnić wystarczający poziom środków na płatności w pozycji 2, aby pokryć w szczególności potrzeby realizowanych obecnie projektów na rzecz rozwoju obszarów wiejskich i LIFE+;

41.

zaznacza, że dział 2 ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia celów strategii „Europa 2020” w zakresie trwałego wzrostu i zatrudnienia, w szczególności za pośrednictwem programów rozwoju obszarów wiejskich; podkreśla potrzebę wsparcia MŚP na obszarach wiejskich, ponieważ stanowią one główne źródło miejsc pracy, w szczególności dla młodych ludzi; z zadowoleniem przyjmuje w tym zakresie proponowany wzrost środków na zobowiązania na rzecz rozwoju obszarów wiejskich o 1,3 % (do kwoty 14 808 000 000 EUR);

42.

zauważa, że środki dla działu 2 są niższe niż szacowane potrzeby, ponieważ dochody przeznaczone na EFRG w 2013 r. (1 332 800 000 EUR) będą najprawdopodobniej wyższe niż w 2012 r. (1 010 000 000 EUR); zauważa, że różnica wynika z salda tymczasowego funduszu restrukturyzacji sektora cukru (647 800 000 EUR), podczas gdy przeznaczone na dany cel dochody wynikające z decyzji w sprawie rozliczenia będą szacunkowo niższe niż w 2012 r. (400 000 000 EUR w projekcie budżetu na rok 2013 w porównaniu do 600 000 000 EUR w budżecie na 2012 r.); przypomina, że aktualizacja obecnych szacunków na podstawie rzeczywistych potrzeb nastąpi jesienią poprzez list w sprawie poprawek dotyczący rolnictwa;

43.

przypomina, że niestabilność cen w tym sektorze jest głównym powodem do niepokoju, i popiera środki mające na celu zwalczanie spekulacji artykułami spożywczymi; wzywa Komisję i Radę do uważnego monitorowania rozwoju sytuacji na rynkach rolnych; w tym kontekście przypomina Komisji, że Parlament domagał się utworzenia obserwatorium cen i marż, aby zapewnić lepszą porównywalność cen i większą przejrzystość przy wyznaczaniu cen żywności, co pozostało dotychczas bez odpowiedzi;

44.

zwraca uwagę, że proponowany wzrost wydatków pomocy bezpośredniej jest spowodowany przede wszystkim bieżącym uruchamianiem płatności bezpośrednich w państwach członkowskich UE-12, co powoduje dodatkowe zwiększenie potrzeb budżetowych o około 860 000 000 EUR w 2013 r., podczas gdy zgodnie z oczekiwaniami wydatki na interwencje rynkowe mają ulec zmniejszeniu dzięki wyższym dochodom przeznaczonym na określony cel oraz korzystnej sytuacji rynkowej w większości sektorów;

45.

zwraca uwagę, że kwoty przeznaczone na pewne linie budżetowe, w tym na program dystrybucji mleka w szkole, zostały znacznie zmniejszone, i zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi uzasadnienia w tej sprawie;

46.

podkreśla, że polityka i budżet UE są głównymi elementami pozwalającymi na osiągnięcie celów strategii „Europa 2020”; uważa w tym kontekście, że działanie na rzecz klimatu i cele w zakresie ochrony środowiska mają charakter przekrojowy, który musi się przekładać na konkretne działania realizowane w ramach poszczególnych programów i polityk UE w celu znacznego przyczynienia się do trwałego wzrostu i a także skutecznego rozwiązania najważniejszych wyzwań, takich jak niedobór zasobów i zmiana klimatu;

47.

odnotowuje proponowany nieznaczny wzrost środków na zobowiązania o 3,3 %, do kwoty 366 600 000 EUR, na program LIFE+, ale ubolewa, że środki są o 10 550 000 EUR niższe niż przewidziano w programowaniu finansowym ze stycznia 2012 r.; zbada w tym kontekście wszystkie przepisy zgodnie z pkt 37 PMI;

48.

z zadowoleniem przyjmuje kwoty zaproponowane przez Komisję na rzecz programu dystrybucji żywości wśród osób najbardziej potrzebujących; wzywa Radę do respektowania wspólnej decyzji podjętej pod koniec 2011 r. w sprawie kontynuowania finansowania tego programu w latach 2012 i 2013;

49.

ubolewa z powodu stałego dotowania produkcji tytoniu w UE, co stoi w sprzeczności z celami polityki Unii w zakresie zdrowia;

50.

uważa, że w perspektywie nadchodzącej reformy wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) ważne jest utrzymanie finansowania tej dziedziny polityki; podkreśla w szczególności potrzebę wsparcia MŚP w sektorze rybołówstwa i dostępu młodych ludzi do miejsc pracy w tym sektorze, przy założeniu, ze zapewniony zostanie zrównoważony charakter WPRyb, a także potrzebę wspierania działań mających na celu zapewnienie społecznej, gospodarczej i środowiskowej rentowności sektora; z zadowoleniem przyjmuje w tym zakresie proponowane zwiększenie środków na zobowiązania dla Europejskiego Funduszu Rybackiego o 2,2 % (do 687,2 mln EUR), a środków na płatności o 7,3 % (do 523,5 mln EUR) w stosunku do budżetu na rok 2012; ubolewa jednak nad proponowanymi cięciami w dziedzinie zarządzania WPRyb, ochrony, zarządzania zasobami rybołówstwa i ich eksploatacji oraz kontroli i egzekwowania WPRyb;

51.

zauważa, że ogólny wzrost środków zaproponowany w projekcie budżetu na rok 2013 w stosunku do budżetu na rok 2012, wynoszących 1 392 200 000 i 928 300 000 EUR odpowiednio na zobowiązania i płatności w zakresie działań objętych tą pozycją, stanowi 1,8 % (24 420 000 EUR) w przypadku środków na zobowiązania i 11,1 % w odniesieniu do środków na płatności; uważa, że odpowiada to rosnącym ambicjom UE w obszarze wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości;

52.

podkreśla potrzebę zwiększenia środków na bezpieczeństwo cybernetyczne w sektorze IT ze względu na ogromne szkody, jakie rosnąca przestępczość w tej dziedzinie wyrządza gospodarce państw członkowskich; podkreśla, że nasilona walka z cyberprzestępczością na poziomie Unii prowadzona za pośrednictwem przyszłego Europejskiego Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością będzie wymagała odpowiedniego finansowania, i w związku z tym ubolewa nad cięciami środków dla Europolu zaproponowanymi przez Komisję, gdyż wyznaczonych przez Komisję zadań centrum nie da się wykonać przy pomocy obecnych zasobów ludzkich i finansowych Europolu; zauważa, że wbrew programowaniu finansowemu przewidziano obniżenie o 64 400 000 EUR środków na program „Zapobieganie i walka z przestępczością” w stosunku do budżetu na 2012 r., mimo że program ten miał również obejmować cyberprzestępczość i niezgodnie z prawem wykorzystywanie internetu;

53.

zwraca się o dalsze wsparcie dla Frontex-u, a także dla poszczególnych niedawno utworzonych w tych dziale agencji (w szczególności Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu i agencji ds. zarządzania operacyjnego wielkoskalowymi systemami informatycznymi); zauważa obniżenie o 8,9 % (– 7 300 000 EUR) wkładu na rzecz Europejskiego Urzędu Policji (Europol) w stosunku do budżetu na 2012 r. i oczekuje od Komisji dodatkowych informacji o tym proponowanym cięciu;

54.

zauważa, że obniżenie środków na program VIS o 30 000 000 EUR i zakończenie programu Eurodac (500 000 EUR) zostanie skompensowane przeniesieniem tych zadań i środków przeznaczonych na ich wykonanie do nowej agencji ds. zarządzania operacyjnego wielkoskalowymi systemami informatycznymi;

55.

zwraca uwagę na znaczny wzrost środków na zobowiązania i stosunkowo niski poziom środków na płatności w przypadku SIS II; zwraca uwagę, że zgodnie z globalnym harmonogramem wprowadzenia SIS II jego rozwój i migrację należy zakończyć w 2013 r., a zarządzanie systemem przejmie agencja IT; w związku z tym kwestionuje znaczący wzrost środków daleko wykraczający poza pierwotny plan finansowy na tak późnym etapie i zanim SIS II będzie operacyjny; zaleca, aby znaczna część budżetu przeznaczonego na SIS II była trzymana w rezerwie aż do udowodnienia postępów operacyjnych i zgodności z planami finansowymi;

56.

docenia zaproponowane przez Komisję zwiększenie o 9 800 000 EUR w stosunku do budżetu na 2012 r. środków na Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców, co pokrywa się z założeniami z poprzednich lat oraz trwające wdrażanie wspólnego europejskiego systemu azylowego; zauważa 19-procentowe zwiększenie środków na Fundusz Granic Zewnętrznych do kwoty 415 500 000 EUR, co stanowi połowę tego, co przewidziano w programowaniu finansowym; przypomina swój zdecydowany apel o odpowiednią i zrównoważoną reakcję na wyzwania, z myślą o zarządzaniu legalną migracją i spowolnieniu tempa nielegalnej migracji;

57.

podkreśla, że należy przeznaczać wystarczające środki finansowe na działania mające na celu zwalczanie przemocy ze względu na płeć; podkreśla ważną rolę, jaką program zapobiegania wszelkim formom przemocy i ich zwalczania (Daphne) odgrywa w eliminowaniu przemocy wobec kobiet i dziewcząt w UE, i podkreśla znaczenie zwiększenia finansowania programu w 2013 r.;

58.

przypomina, że dział 3b, choć jest najmniejszym działem WRF pod względem środków finansowych, obejmuje kwestie o kluczowym znaczeniu dla obywateli Europy, takie jak programy na rzecz młodzieży, edukacyjne i kulturalne, zdrowie publiczne, ochrona konsumentów, instrument ochrony ludności i polityka komunikacyjna; ubolewa w związku z tym, że również w roku 2013 ogólna kwota środków przyznanych na tę pozycję ma zostać obniżona w stosunku do budżetu na rok 2012 o 1,2 % (26 080 000 EUR) dla środków na zobowiązania i o 0,4 % dla środków na płatności, z wyłączeniem Funduszu Solidarności;

59.

z zadowoleniem przyjmuje przewidziany na 2013 r. wzrost środków na program „Młodzież w działaniu” – uwzględniając jego dobre wdrożenie w poprzednich latach – do kwoty 140 450 000 EUR, co stanowi wzrost o 800 000 EUR w stosunku do budżetu na 2012 r. oraz o 16 500 000 EUR w stosunku do programowania finansowego;

60.

docenia wzrost środków na zobowiązania w stosunku do budżetu na rok 2012 na Program Kultura (+ 1,4 %), Media 2007 (+ 1,1 %) i unijny program działania w dziedzinie zdrowia (+ 3,1 %), lecz ubolewa nad zmniejszeniem środków w porównaniu z budżetem na 2012 r. dla programu „Europa dla Obywateli”, zwłaszcza na Europejski Rok Obywateli, oraz dla programu działania w dziedzinie polityki ochrony konsumentów i programu Media Mundus;

61.

ubolewa nad zmniejszoną w stosunku do budżetu na rok 2012 pulą środków na zobowiązania w zakresie działań informacyjnych w momencie, kiedy przepaść między Unią Europejską a jej obywatelami jest bardziej widoczna niż kiedykolwiek, co pokazuje stale malejąca frekwencja w wyborach do Parlamentu Europejskiego; jest przekonany o konieczności zwiększenia wysiłków na rzecz informowania oraz przeznaczenia współmiernych środków w celu zapewnienia widoczności instytucji Unii Europejskiej i wykazania ich wkładu w przeciwdziałanie kryzysowi gospodarczemu i finansowemu;

62.

podkreśla fakt, że w tym roku ponownie pozostawiono w tej pozycji bardzo ograniczony margines (25 600 000 EUR), co zostawia niewielkie pole manewru na nowe działania lub decyzje w sprawie priorytetów finansowych bezpośrednio dotyczących obywateli, które mogą okazać się konieczne;

63.

zauważa wzrost środków na zobowiązania i płatności przewidziany w projekcie budżetu na 2013 r. w stosunku do budżetu na rok 2012, odpowiednio o 0,7 % i 5,1 %, do kwoty 9 467 200 000 EUR i 7 311 600 000 EUR; wskazuje, że zwiększenia te pozostają mniejsze od proponowanego przez Komisję dla budżetu jako całości;

64.

przypomina potrzebę ściślejszej koordynacji i spójności wysiłków na rzecz finansowania działań zewnętrznych przez Unię i państwa członkowskie, aby uniknąć wykorzystywania ograniczonych zasobów na pokrywające się i powielane działania; podkreśla potrzebę zacieśnienia współpracy i zsynchronizowania działań z innymi międzynarodowymi, lokalnymi i regionalnymi darczyńcami, aby zoptymalizować wykorzystanie środków i stworzyć synergię działań; uważa, że w dobie trudności gospodarczych należy również zwiększyć elastyczność programowania i wdrażania instrumentów oraz uzupełniać ograniczone zasoby instrumentami o efekcie dźwigni, które umożliwiłyby wielokrotne wykorzystanie zainwestowanych i wygenerowanych środków;

65.

zauważa znaczny wzrost, o 272 300 000 mln EUR, proponowanego marginesu dla pozycji 4 w porównaniu do programowania finansowego na rok 2013 (z kwoty 119 600 000 do 391 900 000 EUR), co wynika wyraźnie ze wzrostu środków na zobowiązania dla ENPI (zasilonej kwotą 51 700 000 EUR), ICI i ICI + (o 300 000 EUR więcej niż w programowaniu finansowym) oraz z obniżenia wzrostu środków na zobowiązania dla funduszu gwarancyjnego (– 104 500 000 EUR), Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (– 99 300 000 EUR), pomocy makrofinansowej (– 37 400 000 EUR), instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju (– 28 600 000 EUR) i Instrumentu na rzecz Stabilności (– 41 400 000 EUR); wzywa Komisję do wyjaśnienia wystarczająco, dlaczego konieczne było tak istotne zmniejszenie środków na niektóre programy w stosunku do programowania finansowego; podkreśla, że popiera zasadę cięcia środków na programy, które nie wykorzystały w pełni środków budżetowych, o ile przynosi to oszczędności, zaznacza jednak, że cięć tych nie należy dokonywać przekrojowo; przestrzega, że wykorzystywanie sztucznie zawyżonego marginesu jako karty przetargowej w procedurze budżetowej nie może być traktowane jako rozważna praktyka budżetowa;

66.

ubolewa w szczególności z powodu prowadzonego obniżania środków w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju; zastanawia się, jak pogodzić to z międzynarodowymi zobowiązaniami UE dotyczącymi przeznaczenia do 2015 r. 0,7 % PKB na milenijne cele rozwoju; wyraża ubolewanie z powodu faktu, że w projekcie budżetu na rok 2013 r. ogólny poziom zobowiązań w ramach instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI) zwiększono o mniej niż prognozowana stopa inflacji oraz że proponowany całkowity poziom płatności dla tego instrumentu jest niższy od poziomu z 2012 r.; wzywa Komisję do zagwarantowania bardziej spójnego, realistycznego i lepiej zaplanowanego podejścia do finansowania DCI;

67.

zwraca uwagę na wniosek w sprawie zwiększenia środków przeznaczonych na europejski instrument sąsiedztwa, który służy zaspokajaniu potrzeb krajów stojących w obliczu ważnych przemian politycznych i gospodarczych; z zadowoleniem przyjmuje zaakcentowanie Partnerstwa Wschodniego i ponownie potwierdza swoje poparcie dla krajów z Południa będących jego członkami w okresie historycznych dla nich wyzwań w związku z Arabską Wiosną; uważa, że sprawozdawczość Komisji dotycząca stosowania zasady „więcej za więcej” jest niewystarczająca i wzywa ją do opracowania jasnych kryteriów wdrożenia tej zasady;

68.

uważa, że konieczne jest wciąż zapewnienie wystarczającego poziomu pomocy finansowej UE dla Autonomii Palestyńskiej i UNRWA, aby odpowiednio i kompleksowo zareagować na polityczną i humanitarną sytuację na Bliskim Wschodzie oraz na rozwój wypadków w procesie pokojowym; podkreśla szczególnie trudną sytuację, w jakiej znajduje się obecnie UNRWA, zwłaszcza po wydarzeniach w Syrii; stwierdza, że wzrost środków na zobowiązania na ENPI jest głównie spowodowany stałą pomocą dla okupowanych terytoriów palestyńskich na etapie projektu budżetu na 2012 r.;

69.

podkreśla, że dzięki silnemu zaangażowaniu Parlamentu roczny wkład UE na rzecz Autonomii Palestyńskiej, Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) i procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie wynosił w ostatnich latach 300 000 000 EUR oraz przypomina, że w ramach procedury pojednawczej w sprawie budżetu władza budżetowa zgodziła się na przyznanie kwoty 200 000 000 EUR na rok 2012, pod warunkiem sine qua non, że środki na rok budżetowy 2011 zostaną uzupełnione kwotą 100 000 000 EUR pochodzącą z niewykorzystanych środków; wzywa do podjęcia zobowiązania finansowego odzwierciedlającego rzeczywiste potrzeby od początku roku budżetowego, aby UE mogła skutecznie wspierać działania służące budowaniu trwałego pokoju; domaga się wprowadzenia surowych kontroli finansowych oraz szczegółowego przedstawienia wydatków Parlamentowi wraz z ich oceną;

70.

przyjmuje do wiadomości fakt, że wraz z przystąpieniem Chorwacji do Unii środki na Instrument Pomocy Przedakcesyjnej (IPA) zostaną obniżone o 67 600 000 EUR; jest jednak zaniepokojony proponowanym przez Komisję większym niż oczekiwano obniżeniem wsparcia na budowanie sprawności instytucjonalnej dla krajów kandydujących, przy redukcji środków IPA dla Chorwacji (– 29 140 000 EUR ogółem w porównaniu do roku 2012), podczas gdy ta sama linia dla potencjalnych kandydatów otrzymała dodatkowe środki (+ 10 500 000 EUR w porównaniu do roku 2012); przypomina, że sprawność instytucjonalna ma fundamentalne znaczenie dla należytego wykorzystania unijnego finansowania oraz że ma ona takie samo znaczenie dla krajów kandydujących jak dla potencjalnych kandydatów; z zadowoleniem przyjmuje proponowany wzrost środków na zobowiązania w ramach IPA na rzecz rozwoju obszarów wiejskich o 10,2 % w stosunku do budżetu na rok 2012;

71.

przypomina, że zwłaszcza w czasach wyrzeczeń środki na zobowiązania dla każdej linii budżetowej w zakresie WPZiB należy starannie zaplanować, aby zapewnić skierowanie pieniędzy UE tam, gdzie to możliwe, uwzględniając przy tym w jak największym zakresie elastyczność i nieprzewidywalność operacji WPZiB; w tym kontekście przychylnie odnosi się do apeli o zwiększenie efektu synergii, między innymi przez łączenie, wymianę i integrację zdolności oraz dzięki lepszej realizacji, planowaniu i prowadzeniu misji i operacji; przychylnie odnosi się do starań na rzecz uzyskania przejrzystego i pełnego oglądu wszystkich misji prowadzonych w ramach WPZiB; przeanalizuje dokładnie wzrost środków na zobowiązania dla WPZiB o 9,2 % w 2013 r.;

72.

dostrzega potrzebę działania w odpowiedzi na transregionalne wyzwania wynikające z przestępczości zorganizowanej, nielegalnego handlu, konieczność ochrony infrastruktury krytycznej, zagrożeń dla zdrowia publicznego oraz walki z terroryzmem; apeluje jednak do Komisji o uzasadnienie, dlaczego działania w tym zakresie wymagają 50 % wzrostu środków na 2013 r.;

73.

zauważa, że wydatki administracyjne ogółem dla wszystkich instytucji są szacowane na kwotę 8 544 400 000 EUR, co stanowi wzrost o 3,2 % w stosunku do 2012 r. i pozostawia margines 636 600 000 EUR, wraz z dodatkowymi wydatkami związanymi z przystąpieniem Chorwacji;

74.

dostrzega, że większość instytucji, w tym Parlament Europejski, poczyniła starania na rzecz ograniczenia swoich budżetów administracyjnych do wzrostu poniżej oczekiwanej stopy inflacji, wyłączając koszty rozszerzenia UE o Chorwację; w tym kontekście podkreśla konieczność długoterminowej racjonalizacji gospodarowania zasobami administracyjnymi oraz kładzie nacisk na konieczność zacieśnienia współpracy międzyinstytucjonalnej w obszarach takich jak zasoby ludzkie, tłumaczenia pisemne i ustne, budynki oraz IT;

75.

podkreśla, że wzrost o 3,2 % w porównaniu z rokiem 2012 wynika przede wszystkim z zobowiązań regulaminowych lub umownych, takich jak emerytury czy waloryzacja wynagrodzeń; zauważa jednak, że Komisja spełniła swoje zobowiązanie do utrzymania nominalnego wzrostu środków administracyjnych tej instytucji w pozycji 5 poniżej prognozowanego wskaźnika inflacji w wysokości 1,9 % w stosunku do roku 2012, a nawet poszła jeszcze dalej, o czym świadczy pismo komisarza ds. budżetu i programowania finansowego z dnia 23 stycznia 2012 r.;

76.

rozumie, że udało się to osiągnąć dzięki redukcji stanowisk w planach zatrudnienia Komisji – w szczególności w zakresie wsparcia administracyjnego, zarządzania budżetowego i zwalczania nadużyć – o ponad 1 % już w 2013 r. – oraz dzięki dalszym cięciom innych wydatków administracyjnych; domaga się dalszych wyjaśnień dotyczących faktycznej potrzeby dokonywania takich redukcji liczby personelu, aby zamrozić tym samym wydatki administracyjne w ujęciu realnym, mając na uwadze, że w 2012 r. Komisja była w stanie zamrozić te wydatki w ujęciu nominalnym bez uciekania się do jakiejkolwiek redukcji zatrudnienia;

77.

z zadowoleniem przyjmuje te dążenia do konsolidacji budżetowej w zakresie wydatków administracyjnych w dobie ograniczeń gospodarczych i budżetowych na szczeblu krajowym; uznaje konieczność podejmowania starań na rzecz tej konsolidacji przez wszystkie instytucje UE; jest zaniepokojony jednak tym, czy takie środki nie wpłyną negatywnie na sprawne, stałe i skuteczne wdrażanie działań i programów UE przy pomocy nowoczesnej administracji, uwzględniając w szczególności konieczności nagradzania osiągnięć i jakości służby i przy uwzględnieniu równowagi geograficznej; w szczególności w momencie, kiedy uprawnienia UE wciąż rosną, a do Unii przystępują nowe państwa członkowskie; z zadowoleniem przyjmuje informacje o zwiększeniu zatrudnienia w takich obszarach jak europejski ład gospodarczy, jednolity rynek, bezpieczeństwo i wymiar sprawiedliwości, lecz domaga się takich samych informacji w odniesieniu do tych obszarów polityki i rodzajów stanowisk, w których dokonano redukcji zatrudnienia w stosunku do roku 2012;

78.

przypomina w tym kontekście, że każdy przypadek takiej redukcji zatrudnienia powinien opierać się na uprzedniej ocenie skutków oraz w pełni uwzględniać między innymi prawne zobowiązania Unii, priorytety UE, a także nowe kompetencje i zwiększone zadania instytucji wynikające z traktatów; podkreśla, że taka ocena powinna również dokładnie uwzględniać wpływ redukcji na poszczególne dyrekcje generalne i służby, w szczególności ze względu na ich wielkość i obciążenie pracą, a także na różne rodzaje danych stanowisk, zgodnie z prowadzanym co roku przez Komisję przeglądem zasobów ludzkich (kształtowanie polityki, zarządzanie programami, wsparcie administracyjne, zarządzanie budżetowe i zwalczanie nadużyć, służby językowe itp.);

79.

podkreśla, że przy uwzględnieniu stanu realizacji programów, nowych priorytetów czy innych zmian, konieczne jest zagwarantowanie wystarczającego poziomu zatrudnienia w wielu obszarach działania UE; w związku z tym dokładnie przyjrzy się ogólnym zmianom poziomu zatrudnienia w poszczególnych DG i służbach, uwzględniając również priorytety określone w niniejszym sprawozdaniu; oprócz udzielenia dodatkowych informacji w tym zakresie domaga się od Komisji przeprowadzenia takiej szczegółowej oceny wpływu proponowanych przekrojowych cięć liczby personelu, przy uwzględnieniu także jakiejkolwiek dalszej redukcji zatrudnienia w Komisji w dłuższej perspektywie, oraz o przekazanie Parlamentowi zwrotnych informacji w tej sprawie; podkreśla, że musi to być wstępny warunek zgody władzy budżetowej – w zależności od wyników tej oceny – na 1-procentową redukcję zatrudnienia w 2013 r.;

80.

uważa, że bez odpowiedzi pozostają pytania dotyczące wysokiej liczby kosztownych stanowisk kierowniczych o wysokiej grupie zaszeregowania wśród personelu Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych; w związku z tym zwraca się do ESDZ o przekazanie dodatkowych informacji dotyczących w szczególności znaczącego wzrostu liczby stanowisk AD 14 (o 9,2 %) zaproponowanego w projekcie budżetu; zwraca się również o dalsze informacje na temat dużego zwiększenia zaproponowanych środków na bezpieczeństwo i ochronę budynków (o 57,2 %);

81.

jest przekonany, że zapobieganie i mediacja należą do najskuteczniejszych sposobów rozwiązywania konfliktów dzięki niedopuszczeniu do ich przerodzenia się w przemoc; wobec tego z zadowoleniem przyjmuje propozycję wprowadzenia do budżetu ESDZ linii budżetowej na kwotę 500 000 EUR z przeznaczeniem na działania służące zapobieganiu konfliktom i wsparcie mediacyjne w wyniku udanego zakończenia pod koniec br. działania przygotowawczego zaproponowanego przez Parlament.

82.

jest zdania, że szkoły europejskie powinny być odpowiednio finansowane, tak aby odpowiadały szczególnej sytuacji dzieci pracowników instytucji UE; zauważa, że zaproponowano przyznanie na ten cel łącznej kwoty w wysokości 180 700 000 EUR, tj. o 6,8 % więcej niż w 2012 r. i więcej niż przewidziano w programowaniu finansowym; sprawdzi jednak wszystkie linie budżetowe dla poszczególnych szkół europejskich i w czasie czytania budżetu wprowadzi wszelkie zmiany, które uzna w tym zakresie za właściwe;

83.

podkreśla znaczenie projektów pilotażowych i działań przygotowawczych jako kluczowych narzędzi formułowania priorytetów politycznych i torowania drogi nowym długoterminowym inicjatywom zarówno na szczeblu regionalnym, jak i na szczeblu UE, które mogą przekształcić się w działania i programy UE poprawiające jakość życia obywateli UE; zamierza przystąpić do opracowania wyważonego pakietu projektów pilotażowych i działań przygotowawczych w oparciu o ocenę i zalecenia Komisji, przy jednoczesnym dokładnym rozważeniu zrównoważonego charakteru i trwałości oczekiwanych rezultatów;

84.

przekaże Komisji, zgodnie z załącznikiem II część D PMI, pierwszy tymczasowy wykaz potencjalnych projektów pilotażowych i działań przygotowawczych planowanych w budżecie na 2013 r.; oczekuje, że Komisja dostarczy dobrze uzasadnioną analizę orientacyjnych propozycji Parlamentu; podkreśla, że ten wstępny wykaz nie wyklucza formalnego złożenia i przyjęcia poprawek dotyczących projektów pilotażowych i działań przygotowawczych podczas czytania budżetu w Parlamencie;

85.

przypomina, że w ramach budżetu na rok 2012 przyjęto łącznie 70 projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, a środki na zobowiązania we wszystkich pozycjach łącznie wyniosły 105 450 000 EUR; podkreśla, że gdyby władza budżetowa przyjęła na rok 2013 taką samą liczbę projektów pilotażowych i działań przygotowawczych przy jednakowym rozdziale środków na poszczególne pozycje, pochłonęłoby to już 54 % marginesu z działu 1a, 27 % marginesu z działu 3a i 37 % marginesu z działu 3b;

86.

zauważa propozycje Komisji dotyczące czterech działań przygotowawczych i dwóch projektów pilotażowych na łączną kwotę środków na zobowiązania w wysokości 15 500 000 EUR; zamierza dokładanie przeanalizować te cele i treść tych propozycji oraz sprawdzić wymagane kwoty;

87.

zauważa, że w projekcie budżetu na rok 2013 na zdecentralizowane agencje UE przeznaczono łączną kwotę 748 000 000 EUR (tj. 0,5 % całego budżetu UE), co oznacza wzrost całkowitego wkładu UE (wraz z dochodem przeznaczonym na ten cel) o 24 000 000 EUR (+ 3,2 %) w stosunku do budżetu na rok 2012; ma świadomość faktu, że wzrost ten wynika głównie z uruchamiania ośmiu nowych agencji, co wiąże się z koniecznością zapewnienia im wystarczającego finansowania, oraz z rozszerzenia zakresu zadań siedmiu innych agencji, które należy odpowiednio zasilić, aby nie zakłócić ich funkcjonowania; zauważa, że wkład UE na rzecz w pełni operacyjnych już agencji zmniejsza się w ujęciu nominalnym, jednak poziom zatrudnienia w nich wzrósł o 1,2 %; odnotowuje, że plany zatrudnienia w agencjach obejmują ogółem 5 115 stanowisk, co stanowi wzrost o 257 stanowisk i dotyczy głównie agencji, którym powierzono nowe zadania lub które dopiero rozpoczynają działalność;

88.

zauważa, że po raz pierwszy Komisja obniżyła kwoty określone we wnioskach budżetowych niemal wszystkich agencji, które były ogólnie zgodne z ogólnym programowaniem finansowym; dotyczy to również agencji, których zadania mają priorytetowe znaczenie dla Parlamentu, a łączna kwota redukcji wynosi ok. 44 000 000 EUR; przypomina o konieczności przeprowadzenia uważnej analizy metodologii, przyczyn i potencjalnego wpływu takich cięć w odniesieniu do szeregu rezolucji, z których ostatnie dotyczą absolutorium za rok 2010, w których podkreślono, że obecny przegląd dotyczący agencji wykonywany przez międzyinstytucjonalną grupę roboczą powinien prowadzić do usprawnień strukturalnych zarówno w zakresie wpływu, jak i gospodarności agencji, między innymi dzięki określeniu obszarów powielania i nakładania się działań istniejących agencji; podkreśla jeszcze raz, że środki budżetowe agencji UE nie są przeznaczone tylko na same wydatki administracyjne, ale przyczyniają się do realizowania celów strategii „Europa 2020” i ogólnych dążeń UE, mając jednocześnie na celu poczynienie oszczędności na szczeblu krajowym, zgodnie z decyzją organu ustawodawczego;

89.

uważa, że przedmiotem szczególnego zainteresowania w trakcie rozmów trójstronnych, które mają się odbyć w dniu 9 lipca 2012 r., powinny być następujące kwestie:

90.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i Radzie.

29.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 349/62

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 stycznia 2012 r. w sprawie strategii Unii Europejskiej w zakresie ochrony i dobrostanu zwierząt na lata 2012–2015 (COM(2012)0006),

—

uwzględniając art. 7 i art. 13 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 października 2006 r. w sprawie wspólnotowego planu działań dotyczącego ochrony i dobrostanu zwierząt na lata 2006–2010 (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie nowej strategii Unii Europejskiej w zakresie zdrowia zwierząt (2007–2013) (2),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie ewaluacji i oceny wspólnotowego planu działań dotyczącego dobrostanu zwierząt na lata 2006–2010 (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie oporności na antybiotyki (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie rolnictwa UE i handlu międzynarodowego (6),

—

uwzględniając swoje oświadczenie z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie ustanowienia maksymalnego 8-godzinnego czasu transportu dla zwierząt przeznaczonych do uboju w Unii Europejskiej (7);

—

uwzględniając swoje oświadczenie z dnia 13 października 2011 r. w sprawie zarządzania populacją psów w UE (8),

—

uwzględniając konkluzje Rady ds. Rolnictwa i Rybołówstwa z dnia 29 listopada 2010 r. w sprawie dobrostanu psów i kotów,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 listopada 2011 r. dotyczący planu działania na rzecz zwalczania rosnącego zagrożenia związanego z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe (COM(2011)0748),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 listopada 2011 r. w sprawie wpływu rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu (COM(2011)0700),

—

uwzględniając opinię naukową Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności z dnia 2 grudnia 2010 r. w sprawie dobrostanu zwierząt podczas transportu (9),

—

uwzględniając opinię naukową Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie wytycznych dotyczących oceny ryzyka w zakresie dobrostanu zwierząt (10),

—

uwzględniając definicję dobrostanu zwierząt opracowaną przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE) (11),

—

uwzględniając dwanaście dodatkowych zasad i kryteriów wysokiego poziomu dobrostanu zwierząt, opracowanych przez projekt „Welfare Quality” (projekt jakości dobrostanu) (12),

—

uwzględniając decyzję Rady 78/923/EWG z dnia 19 czerwca 1978 r. dotyczącą zawarcia europejskiej konwencji o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich (13),

—

uwzględniając europejską konwencję o ochronie zwierząt domowych (14),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 882/2004 w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia przestrzegania prawa paszowego i żywnościowego oraz reguł dotyczących zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (15),