9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 września 2013 r. — Rada Unii Europejskiej przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa C-77/11) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Ostateczne przyjęcie budżetu ogólnego Unii na rok budżetowy 2011 - Akt przewodniczącego Parlamentu stwierdzający owo ostateczne przyjęcie - Artykuł 314 ust. 9 TFUE - Ustanowienie przez Parlament i Radę rocznego budżetu Unii - Artykuł 314 akapit pierwszy TFUE - Zasada równowagi instytucjonalnej - Zasada podziału uprawnień - Obowiązek lojalnej współpracy - Przestrzeganie istotnych wymogów formalnych)

2013/C 325/02

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: G. Maganza i M. Vitsentzatos, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: C. Pennera i R. Passos, a także D. Gauci i R. Crowe, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności — Akt przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2010 r. ustanawiający roczny budżet Unii na rok budżetowy 2011 — Wybór podstawy prawnej — Niezgodność tego nietypowego aktu, niebędącego aktem ustawodawczym, z nową procedurą budżetową ustanowioną w TFUE — Naruszenie równowagi instytucjonalnej — Naruszenie zasady podziału uprawnień oraz obowiązku lojalnej współpracy — Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych — Czasowe utrzymanie skutków budżetu

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 120 z 16.4.2011.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 września 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État — Francja) — Le Crédit Lyonnais przeciwko Ministre du budget, des comptes publics et de la réforme de l’État

(Sprawa C-388/11) (1)

(Podatek od wartości dodanej - Szósta dyrektywa 77/388/EWG - Artykuły 17 i 19 - Odliczenie podatku naliczonego - Wykorzystanie towarów i usług jednocześnie do celów transakcji podlegających opodatkowaniu i transakcji zwolnionych z podatku - Częściowe odliczenie - Obliczanie części podlegającej odliczeniu - Oddziały mieszczące się w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich - Nieuwzględnienie ich obrotów)

2013/C 325/03

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Le Crédit Lyonnais

Strona pozwana: Ministre du budget, des comptes publics et de la réforme de l’État

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Conseil d’État — Interpretacja art. 13 część B lit. d) pkt 1–5, art. 17 ust. 2, ust. 3 lit. a) i c) i ust. 5, art. 19 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) — Odliczenie podatku naliczonego — Towary i usługi wykorzystywane jednocześnie do transakcji uprawniających do odliczenia i nieuprawniających do odliczenia — Obliczanie części podlegającej odliczeniu — Obowiązek uwzględnienia przez zakład główny spółki znajdujący się w państwie członkowskim dochodów uzyskanych przez oddziały mieszczące się w innym państwie członkowskim

Sentencja

Artykuł 17 ust. 2 i 5 oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że spółka, której zakład główny znajduje się w państwie członkowskim, przy ustalaniu mającej do niej zastosowanie części podatku VAT podlegającej odliczeniu nie może uwzględniać obrotów osiągniętych przez jej oddziały mieszczące się w innych państwach członkowskich.

Artykuł 17 ust. 3 lit. a) i c) oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy 77/388 należy interpretować w ten sposób, że spółka, której zakład główny znajduje się w państwie członkowskim, przy ustalaniu mającej do niej zastosowanie części podatku od wartości dodanej podlegającej odliczeniu nie może uwzględniać obrotów osiągniętych przez jej oddziały mieszczące się w państwach trzecich.

Artykuł 17 ust. 5 akapit trzeci szóstej dyrektywy 77/388 należy interpretować w ten sposób, że nie pozwala on, aby państwo członkowskie przyjęło zasadę obliczania części podlegającej odliczeniu według obszaru działalności opodatkowanej spółki upoważniając ją do uwzględnienia obrotów zrealizowanych przez oddział mieszczący się w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim.

(1) Dz.U. C 298 z 8.10.2011.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/3

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 12 września 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Berufsgericht für Heilberufe bei dem Verwaltungsgericht Gießen — Niemcy) — Kostas Konstantinides

(Sprawa C-475/11) (1)

(Swoboda świadczenia usług medycznych - Usługodawca przemieszczający się do innego państwa członkowskiego w celu świadczenia usługi - Możliwość zastosowania norm deontologicznych przyjmującego państwa członkowskiego, a zwłaszcza norm dotyczących opłat i reklamy)

2013/C 325/04

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Berufsgericht für Heilberufe bei dem Verwaltungsgericht Gießen

Strony w postępowaniu głównym

Kostas Konstantinides

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hessischer Verwaltungsgerichtshof — Interpretacja art. 5 ust. 3 i art. 6 akapit pierwszy lit. a) dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255, s. 22) — Swoboda świadczenia usług medycznych — Sytuacja, w której usługodawca przenosi się do innego państwa członkowskiego w celu świadczenia usługi — Możliwość stosowania norm deontologicznych przyjmującego państwa członkowskiego, a zwłaszcza norm dotyczących honorariów i reklamy

Sentencja

Artykuł 5 ust. 3 dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych należy interpretować w ten sposób, że przedmiotowym zakresem stosowania tego przepisu nie są objęte krajowe przepisy takie jak, po pierwsze, § 12 ust. 1 kodeksu deontologii lekarskiej kraju związkowego Hesji, zgodnie z którym opłaty powinny być proporcjonalne i — bez uszczerbku dla odmiennych przepisów prawnych — ustalane na podstawie urzędowego wykazu kodów świadczeń medycznych, oraz po drugie, § 27 ust. 3 tego kodeksu, zakazujący lekarzom prowadzenia reklamy sprzecznej z etyką zawodową. Do sądu odsyłającego należy jednak ustalenie, z uwzględnieniem wyjaśnień udzielonych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, czy rzeczone przepisy stanowią ograniczenie w rozumieniu art. 56 TFUE, a jeżeli tak, to czy zmierzają one do osiągnięcia celu interesu ogólnego, są odpowiednie, aby zapewnić realizację tego celu, i nie wykraczają poza to, co konieczne dla osiągnięcia zamierzonego celu.

Artykuł 6 lit. a) dyrektywy 2005/36 należy interpretować w ten sposób, że nie ustanawia on przepisów dotyczących wykonywania zawodu ani procedur dyscyplinarnych, jakim może być poddany usługodawca przemieszczający się na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego w celu tymczasowego i okazjonalnego wykonywania tam zawodu, lecz przewiduje jedynie, że państwa członkowskie mogą wprowadzić automatyczną rejestrację tymczasową albo członkostwo pro forma w organizacji lub instytucji zawodowej, w celu ułatwienia stosowania przepisów dyscyplinarnych, zgodnie z art. 5 ust. 3 wspomnianej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 355 z 3.12.2011.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/4

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 września 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf — Niemcy) — IVD GmbH & Co. KG przeciwko Ärztekammer Westfalen-Lippe

(Sprawa C-526/11) (1)

(Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2004/18/WE - Artykuł 1 ust. 9 akapit drugi lit. c) - Pojęcie podmiotu prawa publicznego - Przesłanka dotycząca finansowania działalności, kontroli zarządzania albo kontroli działalności przez państwo, jednostki samorządu terytorialnego lub inne podmioty prawa publicznego - Izba zawodowa lekarzy - Przewidziane ustawą finansowanie w postaci składek uiszczanych przez członków tej izby - Wysokość składek określona przez zgromadzenie wskazanej izby - Autonomia tej izby w przedmiocie określania zakresu i zasad wykonania jej zadań ustawowych)

2013/C 325/05

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: IVD GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Ärztekammer Westfalen-Lippe

przy udziale: WWF Druck + Medien GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberlandesgericht Düsseldorf — Wykładnia art. 1 ust. 9 akapit drugi lit. c) dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114) — Pojęcie podmiotu prawa publicznego — Przesłanka finansowania w przeważającej części przez państwo i przesłanka kontroli zarządzania przez państwo — Izba zawodowa, której ustawa zezwala na pobieranie od jej członków składek, których wysokość i przeznaczenie należy określić w regulaminie wymagającym zatwierdzenia przez państwo

Sentencja

Artykuł 1 ust. 9 akapit drugi lit. c) dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi należy interpretować w ten sposób, że podmiot taki jak izba zawodowa prawa publicznego nie spełnia kryterium dotyczącego finansowania w przeważającej części przez władze publiczne, jeżeli podmiot ten jest finansowany w przeważającej mierze z uiszczanych przez jego członków składek, których wysokość jest ustalana i które są pobierane zgodnie z obowiązującą ustawą przez ten podmiot, w sytuacji gdy ustawa ta nie określa zakresu i zasad działań podejmowanych przez wskazany podmiot przy wypełnianiu powierzonych mu prawem zadań, które mają finansować te składki, ani też nie spełnia on kryterium dotyczącego kontroli zarządzania przez władze publiczne wyłącznie z uwagi na fakt, że decyzja, na mocy której podmiot ten określa wysokość rzeczonych składek, musi być zatwierdzona przez organ nadzoru.

(1) Dz.U. C 25 z 28.1.2012

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/4

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 września 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof — Austria) — Niederösterreichische Landes-Landwirtschaftskammer przeciwko Anneliese Kuso

(Sprawa C-614/11) (1)

(Polityka społeczna - Równe traktowanie kobiet i mężczyzn - Dyrektywa 76/207/EWG - Umowa o pracę na czas określony zawarta przed przystąpieniem do Unii Europejskiej - Nadejście końca okresu, na który umowa została zawarta, po akcesji - Przepisy dotyczące zatrudnienia określające jako datę wygaśnięcia umowy ostatni dzień roku, w którym pracownik osiągnął wiek emerytalny - Różnica dotycząca wieku pomiędzy kobietami i mężczyznami)

2013/C 325/06

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Niederösterreichische Landes-Landwirtschaftskammer

Strona pozwana: Anneliese Kuso

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberster Gerichtshof — Wykładnia art. 3 ust. 1 lit. a) i c) dyrektywy Rady 76/207/EWG z dnia 9 lutego 1976 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy (Dz.U. L 39, s. 40), zmienionej przez dyrektywę 2002/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. (Dz.U. L 269, s. 15) — Umowy o pracę na czas określony zawarte przez podmiot państwa członkowskiego i jego pracowników przed przystąpieniem tego państwa do Unii Europejskiej, określające jako datę wygaśnięcia umowy ostatni dzień roku, w którym pracownik osiągnie wiek 65 lat a pracownica wiek 60 lat

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 76/207/EWG z dnia 9 lutego 1976 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy, zmienionej przez dyrektywę 2002/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r., należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie krajowe, takie jak sporne w postępowaniu głównym, na które składają się przepisy dotyczące zatrudnienia, stanowiące integralną część umowy o pracę zawartej przed przystąpieniem danego państwa członkowskiego do Unii Europejskiej, które przewiduje, że stosunek pracy ustaje z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego, określonego w zależności od płci pracownika, wprowadza zakazaną przez tę dyrektywę dyskryminację bezpośrednią, jeżeli pracownik osiągnie ten wiek po przystąpieniu tego państwa do Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 80 z 17.3.2012.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 12 września 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Toscana — Włochy) — Daniele Biasci i in. przeciwko Ministero dell’Interno, Questura di Livorno

(Sprawy połączone C-660/11 i C-8/12) (1)

(Swoboda przedsiębiorczości - Swoboda świadczenia usług - Artykuły 43 WE i 49 WE - Gry losowe - Przyjmowanie zakładów - Warunki zezwolenia - Wymóg posiadania zezwolenia wydanego przez policję oraz koncesji - Przepisy krajowe - Minimalne odległości obowiązujące między punktami przyjmowania zakładów - Działalność transgraniczna podobna do działalności objętej koncesją - Zakaz - Wzajemne uznawanie licencji w dziedzinie gier losowych)

2013/C 325/07

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per la Toscana

Strony w postępowaniu głównym

(Sprawa C-660/11)

Strony skarżące: Daniele Biasci, Alessandro Pasquini, Andrea Milianti, Gabriele Maggini, Elena Secenti, Gabriele Livi

Strony pozwane: Ministero dell’Interno, Questura di Livorno

przy udziale: SNAI — Sindacato Nazionale Agenzie Ippiche SpA

(Sprawa C-8/12)

Strony skarżące: Cristian Rainone, Orentino Viviani, Miriam Befani

Strony pozwane: Ministero dell’Interno, Questura di Prato, Questura di Firenze

przy udziale: SNAI — Sindacato Nazionale Agenzie Ippiche SpA, Stanley International Betting Ltd, Stanleybet Malta ltd.

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale Amministrativo Regionale per la Toscana — Swobodny przepływ osób — Swoboda świadczenia usług — Działalność polegająca na przyjmowaniu zakładów — Przepisy krajowe uzależniające wykonywanie tej działalności od otrzymania zezwolenia i licencji bezpieczeństwa publicznego wydawanych przez krajowe organy administracji — Nieuznanie zezwoleń i licencji wydanych przez zagraniczne organy administracji — Zgodność z art. 43 i 49 WE (obecnie art. 49 i 56 TFUE)

Sentencja

Artykuły 43 WE i 49 WE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te nie stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, które nakładają na spółki pragnące wykonywać działalność związaną z grami losowymi obowiązek uzyskania, poza koncesją udzieloną przez państwo na wykonywanie tej działalności, zezwolenia wydanego przez policję i które ograniczają udzielanie takich zezwoleń w szczególności do wnioskodawców posiadających już taką koncesję.

Artykuły 43 WE i 49 WE, jak również zasady równego traktowania i skuteczności należy interpretować w ten sposób, iż stoją one na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, które z naruszeniem prawa Unii wykluczyło określoną kategorię podmiotów gospodarczych z możliwości uzyskania koncesji na wykonywanie danej działalności gospodarczej i które zmierza do usunięcia tego naruszenia, organizując przetarg na znaczną liczbę nowych koncesji, chroniło pozycję rynkową uzyskaną przez działające już podmioty gospodarcze w szczególności poprzez ustanowienie minimalnych odległości między punktami zakładanymi przez nowych koncesjonariuszy a punktami działających już podmiotów.

Z art. 43 WE i 49 WE, zasady równego traktowania, obowiązku przejrzystości oraz zasady pewności prawa wynika, że warunki i zasady przetargu, takiego jak przetarg będący przedmiotem sporu w sprawach w postępowaniach głównych, a w szczególności przepisy przewidujące wygaśnięcie koncesji wydanych w wyniku takiego przetargu, takie jak postanowienia zawarte w art. 23 ust. 3 projektu umowy pomiędzy niezależnym urzędem ds. monopoli państwowych i podmiotem otrzymującym koncesję w zakresie gier losowych dotyczących wydarzeń innych niż wyścigi konne, powinny być sformułowane w sposób jasny, precyzyjny i jednoznaczny, czego ocena należy do sądu krajowego.

Artykuły 43 WE i 49 WE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, które faktycznie uniemożliwiają wykonywanie jakiejkolwiek działalności transgranicznej w sektorze gier, niezależnie od formy, w jakiej działalność ta jest prowadzona, a w szczególności w sytuacji gdy ma miejsce bezpośredni kontakt między konsumentem a podmiotem gospodarczym i gdy pośrednicy przedsiębiorstwa działający na terytorium kraju mogą zostać poddani fizycznej kontroli służącej celom bezpieczeństwa. Do sądu odsyłającego należy zbadanie, czy ma to miejsce w przypadku art. 23 ust. 3 wspomnianego projektu umowy.

Artykuły 43 WE i 49 WE należy interpretować w ten sposób, iż w obecnym stanie prawa Unii okoliczność, że podmiot gospodarczy posiada w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę, zezwolenie umożliwiające mu oferowanie gier losowych, nie stoi na przeszkodzie temu, aby inne państwo członkowskie uzależniało, z poszanowaniem wymogów prawa Unii, możliwość oferowania przez taki podmiot takich usług konsumentom znajdującym się na jego terytorium od posiadania zezwolenia wydanego przez jego własne władze.

(1) Dz.U. C 73 z 10.3.2012.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 12 września 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret — Dania) — The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs przeciwko Sunico ApS, M & B Holding ApS, Sunil Kumar Harwani

(Sprawa C-49/12) (1)

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja i uznawanie orzeczeń sądowych oraz ich wykonywanie w sprawach cywilnych i handlowych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuł 1 ust. 1 - Zakres stosowania - Pojęcie sprawy cywilnej i handlowej - Powództwo wniesione przez organ władzy publicznej - Naprawienie szkody wyrządzonej wskutek uczestnictwa w oszustwie podatkowym osoby trzeciej, która sama nie jest płatnikiem podatku VAT)

2013/C 325/08

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

Strona pozwana: Sunico ApS, M & B Holding ApS, Sunil Kumar Harwani

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Østre Landsret — Wykładnia art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12, s. 1) — Zakres zastosowania — Objęcie zakresem zastosowania powództwa o naprawienie szkody wyrządzonej przez niezapłacenie podatku od wartości dodanej, wytoczonego przez organ podatkowy państwa członkowskiego przeciwko osobom fizycznym i prawnym mającym, odpowiednio, miejsce zamieszkania lub siedzibę w innym państwie członkowskim, opartego na zarzucanym pozwanym popełnieniu czynu określanego jako „unlawful means conspiracy”, zaliczanego do prawa deliktów („tort”).

Sentencja

Pojęcie sprawy cywilnej i handlowej w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono powództwo, w ramach którego władze państwa członkowskiego domagają się od osób fizycznych i prawnych mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa członkowskiego odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez niedozwolone porozumienie mające na celu popełnienie oszustwa polegającego na uchylaniu się od podatku VAT należnego w pierwszym państwie członkowskim.

(1) Dz.U. C 118 z 21.4.2012.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 12 września 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Anton Schlecker, działający pod firmą „Firma Anton Schlecker” przeciwko Melitcie Josefie Boedeker

(Sprawa C-64/12) (1)

(Konwencja rzymska o prawie właściwym dla zobowiązań umownych - Umowa o pracę - Artykuł 6 ust. 2 - Prawo właściwe w przypadku braku wyboru prawa - Prawo państwa, w którym pracownik „zazwyczaj świadczy pracę” - Umowa o pracę wykazująca ściślejszy związek z innym państwem członkowskim)

2013/C 325/09

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Anton Schlecker, działający pod firmą „Firma Anton Schlecker”

Strona pozwana: Melitta Josefa Boedeker

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia art. 6 ust. 2 Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie w dniu 19 czerwca 1980 r. (Dz.U. L 266, s. 1) — Prawo właściwe w przypadku braku wyboru prawa — Umowa o pracę — Prawo państwa, w którym pracownik zazwyczaj świadczy pracę — Pracownik, który świadczył pracę długotrwale i nieprzerwanie w jednym państwie członkowskim — Umowa o pracę wykazująca, w świetle wszystkich pozostałych okoliczności sprawy, ścisły związek z innym państwem członkowskim

Sentencja

Artykuł 6 ust. 2 Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie w dniu 19 czerwca 1980 r., należy interpretować w ten sposób, że nawet jeżeli pracownik świadczy pracę w wykonaniu umowy o pracę zazwyczaj, długotrwale i nieprzerwanie w tym samym państwie, to sąd krajowy może, na podstawie art. 6 ust. 2 in fine, odstąpić od stosowania prawa państwa, w którym pracownik zazwyczaj świadczy pracę, jeżeli z całokształtu okoliczności wynika, że istnieje ściślejszy związek pomiędzy tą umową i innym państwem.

(1) Dz.U. C 126 z 28.4.2012

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/7

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 12 września 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad — Bułgaria) — Słynczewa siła EOOD przeciwko Izpylnitelen direktor na Dyrżawen fond Zemedelie Razplasztatelna agencija

(Sprawa C-434/12) (1)

(Wspólna polityka rolna - EFRROW - Rozporządzenie (WE) nr 65/2011 - Wsparcie rozwoju obszarów wiejskich - Wsparcie na rzecz tworzenia i rozwoju mikroprzedsiębiorstwa - Pojęcie sztucznie stworzonych warunków - Praktyki stanowiące nadużycie - Dowody)

2013/C 325/10

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Słynczewa siła EOOD

Strona pozwana: Izpylnitelen direktor na Dyrżawen fond „Zemedelie” Razplasztatelna agencija

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Administratiwen syd Sofija-grad — Wykładnia art. 4 pkt 8 rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w odniesieniu do wprowadzenia procedur kontroli oraz do zasady wzajemnej zgodności w zakresie środków wsparcia rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. L 25, s. 8) — Wsparcie rozwoju obszarów wiejskich — Pojęcie sztucznie stworzonych warunków — Dopuszczalność orzecznictwa krajowego, zgodnie z którym dla stwierdzenia „sztucznie stworzonych warunków” wymagana jest więź prawna między wnioskodawcami, a art. 4 ust. 8 rozporządzenia (UE) nr 65/2011 jest stosowany z zastrzeżeniem trzech przesłanek kumulatywnych — Złożenie wniosków o pomoc przez różnych wnioskodawców, między którymi istnieje więź faktyczna i którzy korzystają z niezależnych sąsiadujących ze sobą działek wcześniej stanowiących jedną działkę — Konieczność wykazania zamierzonej koordynacji między wnioskodawcami lub osobami trzecimi w celu uzyskania korzyści — Kryteria dla stwierdzenia korzyści w rozumieniu art. 4 pkt 8 rozporządzenia (UE) nr 65/2011

Sentencja

Artykuł 4 ust. 8 rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w odniesieniu do wprowadzenia procedur kontroli oraz do zasady wzajemnej zgodności w zakresie środków wsparcia rozwoju obszarów wiejskich należy interpretować w ten sposób, że przesłanki stosowania tego przepisu wymagają istnienia elementu obiektywnego i elementu subiektywnego. W ramach pierwszego z tych elementów do sądu odsyłającego należy rozważenie obiektywnych okoliczności danego przypadku pozwalających na stwierdzenie, że nie może zostać osiągnięty cel zamierzony przez system wsparcia Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW). W ramach drugiego elementu do sądu odsyłającego należy rozważenie obiektywnych dowodów pozwalających na stwierdzenie, że poprzez sztuczne stworzenie warunków wymaganych do otrzymania płatności z sytemu wsparcia EFRROW ubiegający się o taką płatność zamierzał wyłącznie uzyskać korzyść sprzeczną z celami tego systemu. W tym względzie sąd odsyłający może oprzeć się nie tylko na elementach takich jak więzi prawna, ekonomiczna lub personalna pomiędzy osobami zaangażowanymi w podobne projekty inwestycyjne, lecz także na wskazówkach świadczących o istnieniu zamierzonej koordynacji pomiędzy tymi osobami.

Artykuł 4 ust. 8 rozporządzenia nr 65/2011 należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie temu, by wniosek o płatność z systemu wsparcia Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) został oddalony jedynie na tej podstawie, że projekt inwestycyjny, ubiegający się o skorzystanie z pomocy w ramach tego systemu, nie wykazuje niezależności funkcjonalnej lub że istnieje więź prawna między ubiegającymi się o taką pomoc, jednak przy braku uwzględnienia innych elementów obiektywnych rozpatrywanego przypadku.

(1) Dz.U. C 366 z 24.11.2012.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 września 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State — Niderlandy) — M. G., N. R. przeciwko Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawa C-383/13 PPU) (1)

(Wizy, azyl, imigracja i inne polityki związane ze swobodnym przepływem osób - Polityka imigracyjna - Nielegalna imigracja i nielegalny pobyt - Repatriacja osób nielegalnie przebywających - Dyrektywa 2008/115/WE - Powrót nielegalnie przebywających obywateli państwa trzeciego - Postępowanie w sprawie wydalenia z terytorium - Środek detencyjny - Przedłużenie stosowania środka detencyjnego - Artykuł 15 ust. 2 i 6 - Prawo do obrony - Prawo do bycia wysłuchanym - Naruszenie - Konsekwencje)

2013/C 325/11

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M. G., N. R.

Strona pozwana: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Raad van State — Wykładnia art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2000, C 364, s. 1) oraz art. 15 ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348, s. 98) — Środek detencyjny — Przedłużenie — Brak współpracy danych obywateli w ramach procedury wydalenia — Naruszenie prawa do obrony — Prawo każdego do bycia wysłuchanym przed zastosowaniem względem niego indywidualnego środka o niekorzystnych skutkach

Sentencja

Wykładni prawa Unii, a w szczególności art. 15 ust. 2 i 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich należy dokonywać w ten sposób, że w sytuacji, gdy w ramach postępowania administracyjnego wydano decyzję o przedłużeniu stosowania środka detencyjnego z naruszeniem prawa do bycia wysłuchanym, sąd krajowy, którego zadaniem jest ocena zgodności tej decyzji z prawem, może uchylić stosowanie środka detencyjnego tylko wówczas, gdy uzna, w świetle wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych każdego poszczególnego przypadku, że takie naruszenie rzeczywiście pozbawiło osobę, która się na nie powołuje, możliwości lepszego przedstawienia swojej linii obrony w takim zakresie, że rozpatrywane postępowanie administracyjne mogło doprowadzić do odmiennego rezultatu.

(1) Dz.U. C 260 z 7.9.2013 r.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 25 czerwca 2013 r. — BestWater International GmbH przeciwko Michael Mebes, Stefan Potsch

(Sprawa C-348/13)

2013/C 325/12

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BestWater International GmbH

Strona pozwana: Michael Mebes, Stefan Potsch

Pytanie prejudycjalne

Czy włączenie do własnej strony internetowej utworu podanego do wiadomości publicznej na obcej stronie internetowej w okolicznościach takich, jak w postępowaniu przed sądem krajowym, stanowi publiczne udostępnianie w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE (1), mimo że obcy utwór nie jest udostępniany nowej publiczności i udostępnienie nie jest dokonywane z wykorzystaniem szczególnego technicznego sposobu przekazu, który różni się od pierwotnego sposobu udostępniania utworu?

(1) Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.U. 167, s. 10)

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 27 czerwca 2013 r. — postępowanie karne przeciwko Markusowi D.

(Sprawa C-358/13)

2013/C 325/13

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Markus D.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 pkt 2 lit. b) dyrektywy 2001/83/WE z dnia 6 listopada 2001 r. (1) zmienionej dyrektywą 2004/27/WE z dnia 31 marca 2004 r. (2) należy interpretować w ten sposób, że substancja lub połączenie substancji w rozumieniu tego przepisu, które jedynie zmieniają funkcje fizjologiczne — a więc ich nie odzyskują lub nie poprawiają — należy uważać za produkt leczniczy tylko wtedy, jeśli mają one korzyści terapeutyczne lub w każdym razie mają działanie powodujące pozytywną zmianę funkcjonowania organizmu? Czy pojęcie produktu leczniczego zawarte w dyrektywie nie obejmuje zatem substancji lub połączenia substancji, które są spożywane wyłącznie ze względu na swoje wywołujące stan odurzenia działanie psychoaktywne i są przy tym w każdym razie szkodliwe dla zdrowia?

(1) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, s. 67)

(2) Dyrektywa 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniająca dyrektywę 2001/83/WE (Dz.U. L 136, s. 34)

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg (Niemcy) w dniu 2 lipca 2013 r. — H. T. przeciwko Land Baden-Württemberg

(Sprawa C-373/13)

2013/C 325/14

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: H. T.

Strona pozwana: Land Baden-Württemberg

Pytania prejudycjalne

a)	Czy uregulowanie w art. 24 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2004/83/WE (1) dotyczące obowiązku państw członkowskich do wydania zezwolenia na pobyt osobom, którym przyznano status uchodźców, należy przestrzegać również w przypadku uchylenia wydanego już zezwolenia na pobyt?

Czy stąd przepis ten należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uchyleniu albo zakończeniu ważności zezwolenia (np. poprzez wydalenie na podstawie prawa krajowego) osoby legitymującej się statusem uchodźcy, jeżeli spełnione nie są spełnione przesłanki z art. 21 ust. 3 w związku z ust. 2 dyrektywy 2004/83/WE lub gdy zachodzą „istotne powody z zakresu bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego” w rozumieniu art. 24 ust. 1 akapit 1 dyrektywy 2004/83WE?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytania w punkcie 1:

a)	W jaki sposób należy dokonać interpretacji podstawy wyłączenia polegającej na „istotnych powodach z zakresu bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego” w art. 24 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2004/83/WE w świetle zagrożeń wynikających ze wspierania organizacji terrorystycznej?

Czy mogą wystąpić„istotne powody z zakresu bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego” w rozumieniu art. 24 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2004/83/WE, gdy osoba z przyznanym statusem uchodźcy wspierała PKK m.in. poprzez zbiórkę darowizn oraz regularny udział w zgromadzeniach ideowo bliskich PKK, nawet jeśli nie są spełnione przesłanki złamania zasady non-refoulement zgodnie z art. 33 ust. 2 konwencji genewskiej i tym samym przesłanki z art. 21 ust. 2 dyrektywy 2004/83/WE?

W przypadku udzielenia na pytanie 1 lit. a) odpowiedzi przeczącej:

Czy uchylenie wzgl. zakończenie obowiązywania zezwolenia na pobyt udzielonego uchodźcy (np. poprzez wydalenie z terytorium na podstawie prawa krajowego) jest dopuszczalne z punktu widzenia prawa Unii wyłącznie przy spełnieniu przesłanek z art. 21 ust. 3 w związku z ust. 2 dyrektywy 2004/83/WE (wzgl. analogicznie brzmiącego późniejszej regulacji dyrektywy 2011/95/WE?

(1) Dyrektywa Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości [treści] przyznawanej ochrony (Dz.U. L 304, s. 12)

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof Den Haag (Niderlandy) w dniu 22 lipca 2013 r. — FNV Kunsten Informatie en Media przeciwko Staat der Nederlanden

(Sprawa C-413/13)

2013/C 325/15

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof Den Haag

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FNV Kunsten Informatie en Media

Strona pozwana: Staat der Nederlanden

Pytania prejudycjalne

Czy reguły konkurencji obowiązujące w Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że postanowienie zawartego między organizacjami pracodawców a związkami zawodowymi układu zbiorowego — zgodnie z którym osoby prowadzące działalność gospodarczą, które na podstawie umowy o świadczenie usług wykonują na rzecz pracodawcy tę samą pracę co pracownicy, którzy są objęci zakresem stosowania tego układu zbiorowego, powinni otrzymywać ustaloną stawkę minimalną już z tego względu, że postanowienie to jest zawarte w układzie zbiorowym, który wyłączony jest z zakresu stosowania art. 101 TFUE[?]

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: czy wyżej wspomniane postanowienie jest wyłączone z zakresu stosowania art. 101 TFUE, jeżeli (także) służy poprawie warunków pracy pracowników, do których znajduje zastosowanie układ zbiorowy pracy, i w tym kontekście, czy ma znaczenie, czy owe warunki pracy ulegają polepszeniu w sposób bezpośredni, czy jedynie w sposób pośredni[?]

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado Contencioso-Administrativo de Oviedo (Hiszpania) w dniu 23 lipca 2013 r. — Mario Vital Pérez przeciwko Ayuntamiento de Oviedo

(Sprawa C-416/13)

2013/C 325/16

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado Contencioso-Administrativo de Oviedo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Mario Vital Pérez

Strona pozwana: Ayuntamiento de Oviedo

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 ust. 2, art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2000/78/WE (1) z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy oraz art. 21 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2), w takim zakresie, w jakim zakazują wszelkiej dyskryminacji ze względu na wiek, stoją na przeszkodzie gminnemu ogłoszeniu o konkursie, które — bezpośrednio wykonując regionalną ustawę państwa członkowskiego — ustala przy rekrutacji na stanowisko funkcjonariusza lokalnej policji górną granicę wieku wynoszącą 30 lat?

(1) Dz.U. L 303, s. 16.

(2) Dz.U. 2000, C 364, s. 1.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 23 lipca 2013 r. — ÖBB Personenverkehr AG przeciwko Gotthardowi Starjakobowi

(Sprawa C-417/13)

2013/C 325/17

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ÖBB Personenverkehr AG

Strona pozwana: Gotthard Starjakob

Pytania prejudycjalne

Czy art. 21 Karty praw podstawowych w związku z art 7 ust. 1, art. 16 i art. 17 dyrektywy 2000/78/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że:

pracownik, w przypadku którego pracodawca określił w pierwszej kolejności błędnie datę odniesienia dla potrzeb awansu w związku z ustawowo unormowanym, dyskryminującym — w zakresie dotyczącym wieku — uwzględnieniem okresów zatrudnienia ma w każdym razie roszczenie o zapłatę różnicy wynagrodzenia na podstawie niedyskryminującej daty odniesienia dla potrzeb awansu,

czy też w ten sposób, że państwo członkowskie ma możliwość usunąć dyskryminację ze względu na wiek poprzez niedyskryminujące uwzględnienie okresów zatrudnienia również bez finansowego wyrównania (ponownie określając datę odniesienia dla potrzeb awansu przy jednoczesnym przedłużeniu okresu przed awansem), w szczególności wówczas, gdy owo pieniężnie neutralne rozwiązanie ma prowadzić do utrzymania płynności finansowej pracodawcy oraz do uniknięcia nadmiernych nakładów związanych z ponownym obliczeniem?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 lit. b):

Czy ustawodawca może ustanowić tego rodzaju niedyskryminujące uwzględnienie okresów zatrudnienia

a)	również z mocą wsteczną (w niniejszej sprawie na podstawie opublikowanej ustawy z dnia 27 grudnia 2011 r., BGBl I 2011/129, z mocą wsteczną na dzień 1 stycznia 2004 r.), czy też

b)	obowiązuje ono dopiero z chwilą wydania lub ogłoszenia nowych przepisów dotyczących uwzględniania okresów zatrudnienia i określania awansów?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 lit. b):

Czy art 21 Karty praw podstawowych w związku z art. 2 ust. 1 i ust. 2 oraz z art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78/WE należy interpretować w ten sposób, że:

a)	regulacja ustawowa, która w zakresie okresów zatrudnienia na początku kariery przewiduje dłuższe okresy przed awansem i utrudnia awans do kolejnej kategorii wynagrodzenia stanowi pośrednio nierówne traktowanie ze względu na wiek,

b)	a w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej wskazane przepisy należy interpretować w ten sposób, że tego rodzaju regulacja jest odpowiednia i konieczna ze względu na małe doświadczenie zawodowe na początku kariery?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 lit. b):

Czy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 w związku z art. 6 ust. l dyrektywy 2000/78/WE należy interpretować w ten sposób, że dalsze obowiązywanie starej, dyskryminującej — odnośnie wieku — regulacji jedynie w celu ochrony pracownika przed negatywnymi skutkami w zakresie wynagrodzenia spowodowanymi nową, niedyskryminującą regulacją (klauzula pewności wynagrodzenia) jest dopuszczalne lub uzasadnione ze względów zachowania istniejących praw i ochrony uzasadnionych oczekiwań?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzących na pytania 1 lit. b) i 3 lit b):

a)	Czy ustawodawca może ustanowić obowiązek współpracy celem ustalenia okresów zatrudnienia pracownika i uzależnić przejście do nowego systemu uwzględniania okresów zatrudnienia i awansów od spełnienia owego obowiązku?

Czy pracownik, który zaniechał wymaganej od niego w rozsądnym zakresie współpracy przy ponownym określaniu daty odniesienia dla potrzeb awansu na podstawie nowego, niedyskryminacyjnego systemu uwzględniania okresów zatrudnienia i awansów i w związku z tym świadomie nie korzysta on z regulacji niedyskryminującej dobrowolnie pozostając w starym systemie uwzględniania okresów zatrudnienia i awansów może się powołać na dyskryminację ze względu na wiek wedle starego systemu, czy też pozostanie w starym, dyskryminującym systemie jedynie w celu możliwości dochodzenia roszczeń finansowych stanowi nadużycie prawa?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 lit. a) lub na pytania 1 lit. b) i 2 lit. b):

Czy unijna zasada skuteczności na podstawie art. 47 ust. 1 Karty praw podstawowych i art. 19 ust. 1 TUE nakazuje, aby bieg przedawnienia roszczeń określonych prawem Unii nie rozpoczynał się przed jednoznacznym wyjaśnieniem sprawy poprzez ogłoszenie danego wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 lit. a) lub na pytania 1 lit b) i 2 lit b):

Czy unijna zasada równoważności nakazuje rozszerzenie stosowania przewidzianego w prawie krajowym zawieszenia biegu przedawnienia w przypadku dochodzenia roszczeń na podstawie nowego systemu uwzględniania okresów zatrudnienia i awansów (§ 53a ust. 5 ustawy w sprawie kolei federalnych) na dochodzenie różnic wynagrodzenia wynikających ze starego systemu zawierającego dyskryminację ze względu na wiek?

(1) Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, Dz.U. L 303, s. 16.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 24 lipca 2013 r. — Art & Allposters International BV, przy udziale: Stichting Pictoright

(Sprawa C-419/13)

2013/C 325/18

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Art & Allposters International BV

Strona pozwana: Stichting Pictoright

Pytania prejudycjalne

Czy art. 4 dyrektywy 2001/29/WE (1) reguluje kwestię, czy prawo do rozpowszechniania przysługujące podmiotowi praw autorskich może znaleźć zastosowanie do reprodukcji dzieła chronionego prawem autorskim, które zostało zbyte i dostarczone na obszarze Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez podmiot praw autorskich lub za jego zgodą, jeżeli reprodukcja ta została następnie zmieniona w zakresie formy i w takiej formie została ponownie wprowadzona do obrotu?

a)	W przypadku udzielenia pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze: Czy okoliczność, że dokonano zmiany w rozumieniu pytania pierwszego ma znaczenie dla udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy wyczerpanie w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/29 zostało udaremnione czy też przełamane?

b)	W przypadku udzielania pozytywnej odpowiedzi na pytanie 2a: Jakie kryteria powinny zostać zastosowane, aby przyjąć wystąpienie zmiany formy reprodukcji, która prowadzi do udaremnienia lub też do przełamania wyczerpania w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/29?

Czy kryteria te pozostawiają miejsce dla kryterium rozwiniętego w prawie niderlandzkim, zgodnie z którym wyczerpanie jest już wykluczone z tego względu, że dokonający ponownej sprzedaży nadał reprodukcjom inną formę i rozpowszechniał je publicznie w tej formie (wyrok Hoge Raad z dnia 19 stycznia 1979 r., Poortvliet, NJ 1979/412)?

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Autorità per la Vigilanza sui Contratti pubblici di lavori, servizi e forniture (Włochy) w dniu 25 lipca 2013 r. — Emmeci Srl przeciwko Cotral SpA

(Sprawa C-427/13)

2013/C 325/19

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Autorità per la Vigilanza sui Contratti pubblici di lavori, servizi e forniture

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca/powodowa/wnosząca odwołanie: Emmeci Srl.

Strona pozwana, Druga strona postępowania: Cotral SpA.

Cuestión prejudicial/Cuestiones prejudiciales

Czy art. 56 dyrektywy 2004/17/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że nie zezwala, aby ustawodawca krajowy postanowił, iż podmioty zamawiające mogą, na etapie składania ostatnich postąpień podczas aukcji elektronicznej, uniemożliwić uczestnikom zobaczenie ich pozycji w klasyfikacji oraz ofert pozostałych przedsiębiorców, odraczając powiadomienie o nich do czasu zakończenia aukcji?

Czy art. 56 dyrektywy 2004/17/WE i zasady przejrzystości oraz równego traktowania sprzeciwiają się przepisom krajowym lub praktyce administracyjnej takim jak te, których dotyczy [Or.9] niniejsze postępowanie, przewidującym pięciominutowy black-out na końcowym etapie aukcji elektronicznej, podczas którego uczestnicy nie mogą poznać swojej pozycji w klasyfikacji?

(1) Dyrektywa 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz.U. L 134, s. 1).

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 31 lipca 2013 r. — Brigitta Voss, Klaus-Jürgen Voss przeciwko Vietnam Airlines Co. Ltd

(Sprawa C-431/13)

2013/C 325/20

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Brigitta Voss, Klaus-Jürgen Voss

Strona pozwana: Vietnam Airlines Co. Ltd

Pytania prejudycjalne

Czy pasażerowi przysługuje odszkodowanie w pełnej wysokości na podstawie art. 7 rozporządzenia nr 261/2004 (1), ze względu duże opóźnienie również wówczas, gdy uprzednio osoba trzecia niebędąca pasażerem dokonała na rzecz pasażera płatności tytułem odszkodowawczym, czy też tego rodzaju płatność należy zaliczyć na poczet odszkodowania?

2)	W przypadku, gdy należy dokonać zaliczenia płatności: czy obowiązuje to wyłącznie w zakresie roszczeń odszkodowawczych w rozumieniu krajowego, niemieckiego porządku prawnego, czy też również w zakresie roszczeń o obniżenie ceny?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91, Dz.U. L 46, s. 1.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 2 sierpnia 2013 r. — Unitrading Ltd, druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-437/13)

2013/C 325/21

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: Unitrading Ltd

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

Czy prawa ustanowione w art. 47 karty (1) [praw podstawowych Unii Europejskiej] oznaczają, że gdy organy celne w ramach wykazania pochodzenia wprowadzonych towarów zamierzają oprzeć się na wynikach analizy podmiotu trzeciego, których ten podmiot trzeci nie ujawnił ani organom celnym, ani wnioskodawcy, przez co utrudniono bądź uniemożliwiono obronie weryfikację albo obalenie prawidłowości wyciągniętych wniosków, a sądowi utrudniono wykonanie jego zadania oceny wyników analizy, owe wyniki analizy nie mogą zostać wzięte pod uwagę przez sąd? Czy dla odpowiedzi na to pytanie ma znaczenie okoliczność, że ten podmiot trzeci zatrzymał odpowiednie informacje wobec organów celnych i podmiotu zobowiązanego do zapłaty na bliżej niewyjaśnionej podstawie, iż chodzi o „law enforcement sensitive information” [szczególnie chronione informacje w zakresie egzekwowania prawa]?

Czy prawa ustanowione w art. 47 karty oznaczają, że organy celne, gdy nie mogą ujawnić przeprowadzonej analizy, na której opierają przyjęcie danego pochodzenia towarów — a wyniki analizy są podawane w uzasadnioną wątpliwość — powinny — o ile można tego od nich w uzasadniony sposób oczekiwać –współdziałać przy wniosku podmiotu zobowiązanego do zapłaty w przedmiocie przeprowadzenia na jego własny koszt analizy lub pobrania próbek w podanym przez niego kraju wywozu?

Czy dla odpowiedzi na pytania pierwsze i drugie ma znaczenie, że po zawiadomieniu o należnych cłach jeszcze przez pewien ograniczony czas były dostępne części próbek, które mogłyby zostać udostępnione podmiotowi zobowiązanemu do zapłaty do analizy przez inne laboratorium, nawet jeśli wynik takiej analizy nie zmieniłby okoliczności, iż wyniki uzyskane przez laboratorium zaangażowane przez organy celne nie mogą zostać zweryfikowane, a zatem wówczas nawet sąd nie miałby możliwości — jeżeli to inne laboratorium stwierdzi pochodzenie podawane przez podmiot zobowiązany do zapłaty — porównać wyników obu laboratoriów ze względu na ich wiarygodność? W wypadku odpowiedzi twierdzącej: czy organy celne powinny zawiadomić podmiot zobowiązany do zapłaty, że dostępne są jeszcze części próbek towarów oraz że może on zażądać tych próbek do takiej analizy?

(1) Dz.U. 2000, C 364, s. 1.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București (Rumunia) w dniu 2 sierpnia 2013 r. — SC BCR Leasing IFN SA przeciwko Agenția Națională de Administrare Fiscală — Direcția Generală de Administrare a Marilor Contribuabili, Agenția Națională de Administrare Fiscală — Direcția Generală de Soluționare a Contestațiilor

(Sprawa C-438/13)

2013/C 325/22

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel București

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SC BCR Leasing IFN SA

Strony pozwane: Agenția Națională de Administrare Fiscală — Direcția Generală de Administrare a Marilor Contribuabili, Agenția Națională de Administrare Fiscală — Direcția Generală de Soluționare a Contestațiilor

Pytanie prejudycjalne

Czy może zostać uznany za odpłatną dostawę w rozumieniu art. 16 dyrektywy 2006/[112]/WE (1) lub ewentualnie, za dostawę towarów dokonywaną odpłatnie w rozumieniu art. 18 dyrektywy 2006/[112]/WE, przypadek towarów będących przedmiotem umowy leasingu finansowego, które po rozwiązaniu umowy z winy korzystającego nie zostały odzyskane przez spółkę leasingową od korzystającego, mimo że ta spółka leasingowa wszczęła i prowadziła procedury prawne w celu odzyskania towarów, a po rozwiązaniu umowy nie otrzymała już żadnych kwot z tytułu korzystania z tych towarów?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 6 sierpnia 2013 r. — Sarah Nagy przeciwko Marcelowi Nagyowi

(Sprawa C-442/13)

2013/C 325/23

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sarah Nagy

Strona pozwana: Marcel Nagy

Pytania prejudycjalne

Czy dwa postępowania „między tymi samymi stronami” w rozumieniu art 12 rozporządzenia Rady (WE) nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych (1), są zawisłe w przypadku, gdy w jednym postępowaniu dziecko podnosi przeciwko ojcu swoje roszczenie o alimenty za okres w przeszłości oraz o bieżące świadczenie alimentacyjne, a ojciec w ramach postępowania rozwodowego występuje z żądaniem o określenie jego obowiązku alimentacyjnego względem dziecka oraz wysokości świadczenia na rzecz matki w okresie po rozwodzie?

W razie udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej: W przypadku gdy w jednym postępowaniu osoba uprawniona do świadczeń alimentacyjnych podnosi swoje roszczenie o bieżące alimenty, a w innym postępowaniu dłużnik alimentacyjny występuje z żądaniem stwierdzenia obowiązku bieżących alimentów od późniejszego momentu, czy wówczas od późniejszego momentu postępowanie toczy się„o to samo roszczenie” w rozumieniu art 12 rozporządzenia?

(1) Dz.U. L 7, s.1.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Brașov (Rumunia) w dniu 7 sierpnia 2013 r. — Imre Solyom, Luiza Solyom przeciwko Direcția Generală a Finanțelor Publice a Județului Brașov

(Sprawa C-444/13)

2013/C 325/24

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Brașov

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Imre Solyom, Luiza Solyom

Strona pozwana: Direcția Generală a Finanțelor Publice a Județului Brașov

Pytania prejudycjalne

Czy artykuły 73 i 78 dyrektywy Rady 2006/112/CE (1) należy interpretować w taki sposób, że jeżeli strony ustalą w umowie sprzedaży cenę ostateczną i nieodwołalną, a następnie władze podatkowe uznają transakcję sprzedaży za podlegającą opodatkowaniu z powodu uznania sprzedającego za podatnika, to odnośny podatek od wartości dodanej uznaje się za zawarty w cenie, czy też dodaje się go do tej ceny? Innymi słowy, jaka jest podstawa opodatkowania przy tego rodzaju sprzedaży?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Salzburg (Austria) w dniu 12 sierpnia 2013 r. — Germanwings GmbH przeciwko Ronny Henning

(Sprawa C-452/13)

2013/C 325/25

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht Salzburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Germanwings GmbH

Strona pozwana: Ronny Henning

Pytanie prejudycjalne

Który moment jest miarodajny dla pojęcia „czas przylotu” użytego w art. 2, 5 i 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (1):

a)	moment osadzenia samolotu na drodze kołowania („Touchdown”);

b)	moment, w którym samolot osiągnął swoją pozycję postojową i zaciągnięto hamulce postojowe wzgl. umocowano klocki hamujące („czas In-Block”);

c)	moment otwarcia drzwi samolotu;

d)	moment określony przez strony w ramach prywatnej autonomii?

(1) Dz.U. L 46, s. 1

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/15

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 30 maja 2013 r. w sprawie T-454/10 Associazione Nazionale degli Industriali delle Conserve Alimentari Vegetali (Anicav), Agrupación Española de Fabricantes de Conservas Vegetales (Agrucon) przeciwko Komisji, wniesione w dniu 12 sierpnia 2013 r. przez Confederazione Cooperative Italiane, Cooperativas Agro-alimentarias, Fédération française de la coopération fruitière, légumière et horticole (Felcoop)

(Sprawa C-455/13 P)

2013/C 325/26

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Confederazione Cooperative Italiane, Cooperativas Agro-alimentarias, Fédération française de la coopération fruitière, légumière et horticole (Felcoop) (przedstawiciele: adwokaci M. Merola i M.C. Santacroce)

Druga strona postępowania: Associazione Nazionale degli Industriali delle Conserve Alimentari Vegetali (Anicav), Agrupación Española de Fabricantes de Conservas Vegetales (Agrucon), Associazione Italiana Industrie Prodotti Alimentari (AIIPA), Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	uznanie skargi przemysłowych przetwórców owoców i warzyw za niedopuszczalną, a w konsekwencji uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji przez wnoszących odwołanie;

—

tytułem ewentualnym, w razie gdyby Trybunał stwierdził, że skargi o stwierdzenie nieważności były dopuszczalne (quod non), uchylenie zaskarżonego wyroku z powodu poważnych i oczywistych naruszeń prawa, jak również ze względu na niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie prawne, jak zostało wykazane w odwołaniu, i odesłanie sprawy do Sądu w celu jej merytorycznego rozpatrzenia;

—

tytułem ewentualnym, w razie gdyby Trybunał potwierdził (quod non) ocenę Sadu dotyczącą istoty sprawy, uchylenie części wyroku dotyczącej skutków stwierdzenia nieważności art. 60 ust. 7 rozporządzenia nr 543/2011 (1), ponieważ opiera się ono na wewnętrznie sprzecznym uzasadnieniu, które ponadto jest niezgodne z zasadą pewności prawa i zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań, ze względu na czas trwanie i działanie programów operacyjnych;

—	obciążenie skarżących w pierwszej instancji kosztami postępowania w obu instancjach lub odroczenie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w pierwszej instancji w wypadku odesłania sprawy do Sądu.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd w zaskarżonym wyroku:

—

błędnie ocenił dopuszczalność skargi w sprawie T-454/10, odnosząc się załącznika VIII do rozporządzenia nr 1580/2007 (2), w szczególności stwierdzając, że załącznik VIII stanowi całość z art. 52 ust. 2a akapit drugi rzeczonego rozporządzenia, nie biorąc pod uwagę, że przepis ów nie wprowadził żadnej zmiany do treści załącznika VIII, który zawsze dopuszczał działania finansowe i inwestycyjne Unii w odniesieniu do niektórych rodzajów działalności przetwórczej;

—	błędnie ocenił zdolność skarżących w pierwszej instancji do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 ust. 4 i 6 TFUE;

—

niesłusznie stwierdził, że zaskarżone przepisy zostały wydane z naruszeniem rozporządzeniem w sprawie jednolitej WOR, błędnie zakładając, że owo rozporządzenie wyłączało z zakresu stosowania finansowania europejskiego wszelką działalność prowadzoną przez organizacje producentów inną niż wytwarzanie świeżych produktów (niezależnie od tego, czy są one przeznaczone do spożycia, czy do przetworzenia);

—	błędnie zastosował zasadę niedyskryminacji, pomyliwszy ja z zasadą niezakłóconej konkurencji pomiędzy równymi podmiotami rynkowymi i zapomniał, ze sektor rolny podlega własnym regułom w ramach wspólnej polityki rolnej;

—

co się tyczy skutków stwierdzenia nieważności, błędnie zastosował art. 264 ust. 2 TFUE, dokonując rozróżnienia pomiędzy z jednej strony art. 52 ust. 2a akapit drugi dawnego rozporządzenia nr 1580/2007 i art. 50 ust. 3 rozporządzenia nr 543/2011, a z drugiej strony art. 60 ust. 7 rozporządzenia nr 543/2011, jak również wydając wyrok, którego wykonanie jest niemożliwe na mocy art. 60 ust. 7 rozporządzenia nr 543/2011.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011/UE z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw (Dz.U L 157, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (Dz.U. L 350, s. 1).

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/16

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 6 czerwca 2013 r. w sprawie T-279/11 T & L Sugars Ltd i Sidul Açúcares, Unipessoal Lda przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 9 sierpnia 2013 r. przez T & L Sugars i Sidul Açúcares, Unipessoal Lda

(Sprawa C-456/13 P)

2013/C 325/27

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: T & L Sugars Ltd i Sidul Açúcares, Unipessoal Lda (przedstawiciele: D. Waelbroeck, adwokat, D. Slater, solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej, Republika Francuska

Żądania wnoszących odwołanie

—	stwierdzenie, że niniejsze odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 6 czerwca 2013 r. w sprawie T-279/11 (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”) w zakresie, w jakim uznano w nim za niedopuszczalną skargę wnoszących odwołanie o stwierdzenie nieważności i odrzucono zarzut bezprawności podniesiony przez nie w związku z tą skargą;

—	odesłanie sprawy do Sądu do ponownego zbadania co do istoty;

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami i wydatkami poniesionymi w postępowaniu przed Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszące odwołanie podnoszą następujące zarzuty:

1)	Sąd naruszył prawo, uznając, że sporne rozporządzenia obejmowały środki wykonawcze w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE;

2)	Sąd naruszył prawo, uznając, że rozporządzenie nr 393/2011 (1) nie dotyczyło bezpośrednio wnoszących odwołanie;

3)	Sąd naruszył prawo, odrzucając zarzut bezprawności w konsekwencji popełnienia naruszeń prawa wskazanych powyżej w pkt 1 i 2.

W rezultacie wnoszące odwołanie zwracają się do Trybunału o i) uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim uznano w nim za niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności i odrzucono zarzut bezprawności; oraz ii) odesłanie sprawy do Sądu.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 393/2011 z dnia 19 kwietnia 2011 r. ustalające współczynnik przydziału dotyczący wydawania pozwoleń na przywóz, o które złożono wnioski od dnia 1 do dnia 7 kwietnia 2011 r. w odniesieniu do produktów cukrowniczych w ramach niektórych kontyngentów taryfowych, oraz zawieszające składanie wniosków o takie pozwolenia (Dz.U. L 104, s.39)

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/16

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 3 lipca 2013 r. w sprawie T-205/12 GRE Grand River Enterprises Deutschland GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 16 września 2013 r. przez GRE Grand River Enterprises Deutschland GmbH

(Sprawa C-494/13 P)

2013/C 325/28

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: GRE Grand River Enterprises Deutschland GmbH (przedstawiciele: adwokaci I. Memmler i S. Schulz)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Villiger Söhne GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie T-205/12 oraz stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 1 marca 2012 r. w sprawie R 387/2011-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi jako jedyny zarzut błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1). W uzasadnieniu wnosząca odwołanie wywodzi:

Sąd dokonał błędnej wykładni pojęcia identyczności towarów, ponieważ towary: „cygara” zrównał z bardziej ogólnym pojęciem „wyrobów tytoniowych”. W ten sposób Sąd nadmiernie rozszerzył zakres ochrony znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie.

Sąd dokonał błędnej wykładni pojęcia podobieństwa towarów, ponieważ również przy ocenie podobieństwa towarów nie powinien z góry założyć podobieństwa pojedynczego towaru: „cygara” do towarów mieszczących się w szerszym pojęciu „artykułów dla palaczy”.

Przy porównaniu oznaczeń Sąd nie zastosował prawidłowo orzecznictwa dotyczącego całościowej oceny, ponieważ porównał jedynie elementy „LIBERTAD” i „LIBERTE” i pominął całkowicie wszystkie pozostałe elementy rozpatrywanych znaków.

W szczególności dominujące znaczenie należało przyznać innym elementom kolidujących ze sobą znaków, między innymi kombinacji kolorystycznej zakwestionowanego znaku i znaku, na który powołano się w sprzeciwie, a także określeniu „LA”.

Równie błędnie Sąd zastosował wypracowane przez Trybunał wytyczne dotyczące konceptualnego podobieństwa, ponieważ nie uwzględnił w wystarczającym stopniu faktu, że rozpatrywane znaki zostały sformułowane w dwóch różnych językach.

W sumie, postępując tak, Sąd doszedł do nietrafnych wniosków.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/17

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 3 lipca 2013 r. w sprawie TT-206/12 GRE Grand River Enterprises Deutschland GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 16 września 2013 r. przez GRE Grand River Enterprises Deutschland GmbH

(Sprawa C-495/13 P)

2013/C 325/29

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: GRE Grand River Enterprises Deutschland GmbH (przedstawiciele: adwokaci I. Memmler i S. Schulz)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Villiger Söhne GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie T-206/12 oraz stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej drugiej strony postępowania z dnia 1 marca 2012 r. w sprawie R 411/2011-1;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie jest wymierzone przeciwko wyrokowi sądu, na mocy którego oddalona została skarga wnoszącej odwołanie o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 1 marca 2012 r. dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Villiger Söhne GmbH i GRE Grand River Enterprises Deutschland GmbH.

Jako jedyny zarzut wnosząca odwołanie podnosi błędną wykładnie i błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1).

W uzasadnieniu wnosząca odwołanie podnosi co następuje:

Sąd dokonał błędnej wykładni pojęcia „identyczność towarów”, ponieważ potraktował towar „cygara” jako tożsamy z ogólniejszym pojęciem „wyroby tytoniowe”. W ten sposób Sąd dokonał niestosownego rozszerzenia zakresu ochrony znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie.

Sąd dokonał błędnej wykładni pojęcia „podobieństwo towarów”, ponieważ również w ramach oceny podobieństwa towarów nie powinien był potraktować pojedynczego towaru „cygaro” jako podobny do ogólniejszego pojęcia „artykuły dla osób palących”.

W ramach porównania oznaczeń Sąd nie zastosował w prawidłowy sposób doktryny wymagającej dokonania oceny globalnej, ponieważ porównał jedynie elementy „LIBERTAD” i „LIBERTE”, nie biorąc pod uwagę pozostałych elementów znaków towarowych.

Dokonując prawidłowego zastosowania doktryny wymagającej dokonania oceny globalnej Sąd powinien był w szczególności przyznać większe znaczenie niektórym innym elementom porównywanych znaków towarowych, m.in. kombinacji kolorystycznej znaku towarowego, wobec którego wniesiono sprzeciw i określeniu „LA” występującym w znaku towarowym, na który powołano się w sprzeciwie.

Sąd zastosował również błędnie sformułowane przez Trybunał zasady dotyczące ustalania podobieństwa pojęć, ponieważ nie uwzględnił w dostatecznym stopniu rozmaitych języków, w których zredagowane zostały znaki towarowe.

Podsumowując Sąd doszedł zatem do niewłaściwego wniosku.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz.U. 78, s. 1

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/19

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-402/06) (1)

(Fundusz Spójności - Rozporządzenie (WE) nr 1164/94 - Projekty infrastrukturalne w dziedzinie ochrony środowiska realizowane na terytorium Katalonii (Hiszpania) - Częściowe cofnięcie pomocy finansowej - Zamówienia publiczne na usługi i roboty budowlane - Kryteria udzielania - Najkorzystniejsza oferta - Równość traktowania - Przejrzystość - Oferta nienormalnie niska - Kwalifikowalny charakter wydatków - Określenie wysokości korekty finansowej - Artykuł H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1164/94 - Proporcjonalność)

2013/C 325/30

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo J. M. Rodríguez Cárcamo, następnie A. Rubio González, abogados del Estado)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo A. Steiblytė i L. Escobar Guerrero, następnie A. Steiblytė i S. Pardo Quintillán, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 5105 z dnia 20 października 2006 r. zmniejszającej wymiar pomocy przyznanej z Funduszu Spójności na rzecz ośmiu projektów realizowanych na terytorium Comunidad Autónoma de Cataluña (Hiszpania)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 42 z 24.2.2007.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/19

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-2/07) (1)

(Fundusz Spójności - Rozporządzenie (WE) nr 1164/94 - Projekty dotyczące rekultywacji dorzecza rzeki Júcar (Hiszpania) - Częściowe cofnięcie pomocy finansowej - Zamówienia publiczne na roboty budowlane - Kryteria udzielania zamówień - Najkorzystniejsza ekonomicznie oferta - Równość traktowania - Przejrzystość - Kwalifikowalność wydatków - Ustalanie korekt finansowych - Artykuł H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1164/94 - Proporcjonalność)

2013/C 325/31

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo J. M. Rodríguez Cárcamo, następnie A. Rubio González, abogados del Estado)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo A. Steiblytė i L. Escobar Guerrero, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata M. Canala Fontcubertę, następnie A. Steiblytė i S. Pardo Quintillán, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2006) 5102 z dnia 20 października 2006 r. zmniejszającej wymiar pomocy przyznanej z Funduszu Spójności na rzecz grupy projektów noszących oznaczenie 2001.ES.16.C.PE.050 i dotyczących uzdatniania wód w dorzeczu rzeki Júcar (Hiszpania).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 56 z 10.3.2007.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/20

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-3/07) (1)

(Fundusz Spójności - Rozporządzenie (WE) nr 1164/94 - Projekty infrastrukturalne w dziedzinie ochrony środowiska realizowane na terytorium Andaluzji (Hiszpania) - Częściowe cofnięcie pomocy finansowej - Zamówienia publiczne na usługi i roboty budowlane - Kryteria udzielania - Ogłoszenie - Kwalifikowalny charakter wydatków - Określenie wysokości korekty finansowej - Artykuł H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1164/94 - Proporcjonalność)

2013/C 325/32

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo J. M. Rodríguez Cárcamo, następnie A. Rubio González, abogados del Estado)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 5103 z dnia 20 października 2006 r. zmniejszającej wymiar pomocy przyznanej z Funduszu Spójności na rzecz pięciu projektów infrastrukturalnych w dziedzinie ochrony środowiska realizowanych na terytorium Comunidad Autónoma de Andalucía (Hiszpania)

Sentencja

Stwierdza się nieważność art. 2–6 decyzji Komisji C(2006) 5103 z dnia 20 października 2006 r. zmniejszającej wymiar pomocy przyznanej z Funduszu Spójności na rzecz pięciu projektów infrastrukturalnych w dziedzinie ochrony środowiska realizowanych na terytorium Comunidad Autónoma de Andalucía (Hiszpania), w zakresie kwoty 476 460 EUR z tytułu korekty finansowej dotyczącej projektów o numerach 2000.ES.16.C.PE.004, 2000.ES.16.C.PE.025, 2000.ES.16.C.PE.066 i 2000.ES.16.C.PE.0138.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Królestwo Hiszpanii i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 56 z 10.3.2007.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/20

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — British Telecommunications i BT Pension Scheme Trustees przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-226/09 i T-230/09) (1)

(Pomoc państwa - Częściowe zwolnienie z obowiązku odprowadzania składki na fundusz ochrony emerytalnej - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Pojęcie pomocy państwa - Zasoby państwowe - Korzyść - Selektywny charakter - Naruszenie konkurencji - Wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi - Równość traktowania - Proporcjonalność - Uzasadnione oczekiwania - Obowiązek uzasadnienia - Wprowadzenie w życie pomocy)

2013/C 325/33

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: British Telecommunications (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: G. Robert, M. Newhouse, T. Castorina, solicitors, J. Holmes, barrister, i H. Legge, QC) (sprawa T-226/09) oraz BT Pension Scheme Trustees Ltd (Londyn) (przedstawiciele: adwokaci J. Derenne i A. Müller-Rappard) (sprawa T-230/09)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawicie: L. Flynn i N. Khan, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2009/703/WE z dnia 11 lutego 2009 r. w sprawie pomocy państwa C 55/07 (ex NN 63/07, CP 106/06) udzielonej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej — Gwarancja publiczna udzielona B[ritish] T[elecommunications] (Dz.U. L 242, s. 21).

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone

2)	W sprawie T-226/09 British Telecommunications plc zostaje obciążona kosztami postepowania.

3)	W sprawie T-230/09 BT Pension Scheme Trustee Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 193 z 15.8.2009.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/21

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — GL2006 Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-435/09) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Umowy dotyczące pomocy finansowej zawarte w ramach piątego i szóstego ramowego programu działań wspólnotowych w zakresie badań i rozwoju technologicznego oraz w ramach programu eTEN - Projekty Highway, J WeB, Care Paths, Cocoon, Secure-Justice, Qualeg, Lensis, E-Pharm Up, Liric, Grace, Clinic i E2SP - Wypowiedzenie umów - Zwrot wypłaconych kwot - Noty debetowe - Żądanie wzajemne - Reprezentacja strony skarżącej)

2013/C 325/34

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: GL2006 Europe Ltd (Birmingham, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci M. Gardenal i E. Belinguier-Raiz)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo S. Delaude i N. Bambara, a następnie S. Delaude, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata R. Van der Houta)

Przedmiot

Po pierwsze, wniesiona przez spółkę GL2006 Europe na podstawie art. 238 WE, oparta na klauzulach arbitrażowych skarga, w której skarżąca kwestionuje kontrole przeprowadzone przez OLAF w jej siedzibie w grudniu 2008 r., decyzję zawartą w piśmie z dnia 10 lipca 2009 r., którą Komisja zakończyła swe uczestnictwo w dwóch projektach w zakresie badań i rozwoju technologicznego, a także dwanaście not debetowych wystawionych przez Komisję w dniu 7 sierpnia 2009 r., w których instytucja ta domaga się zwrotu wypłaconych skarżącej zaliczek w ramach swego uczestnictwa w dwunastu projektach w zakresie badań i rozwoju, a po drugie, powództwo wzajemne zmierzające do zwrotu tychże kwot.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi wniesionej przez GL2006 Europe Ltd zostaje umorzone.

2)	GL2006 Europe zostaje zobowiązana do zwrotu Komisji Europejskiej kwoty 2 258 456,31 EUR wraz z odsetkami od dat wymagalności wskazanych w notach debetowych z dnia 7 sierpnia 2009 r.

3)	GL2006 Europe zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 11 z 16.1.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/21

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-486/09) (1)

(EFOGR - Sekcja Gwarancji - EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Środki rozwoju obszarów wiejskich - Obszary o niekorzystnych warunkach gospodarowania i środowisko rolne - Ryczałtowa korekta finansowa - Wydatki poniesione przez Polskę - Protokoły kontroli - Skuteczność kontroli - System sankcji - Obowiązek uzasadnienia)

2013/C 325/35

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: M. Szpunar, następnie M. Szpunar i B. Majczyna, a ostatecznie B. Majczyna i S. Balcerak, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Rossi i M. Owsiany-Hornung, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji 2009/721/WE z dnia 24 września 2009 r. wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 257, s. 28).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 51 z 27.2.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/22

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Ecoceane przeciwko EMSA

(Sprawa T-518/09) (1)

(Zamówienia publiczne na usługi - Postepowania przetargowe - Udostępnianie statków do usuwania skutków zanieczyszczeń olejami - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Obowiązek uzasadnienia - Równość traktowania - Przejrzystość - Oczywisty błąd w ocenie - Odpowiedzialność pozaumowna)

2013/C 325/36

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ecoceane (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat S. Spalter)

Strona pozwana: Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa na Morzu (EMSA) (przedstawiciele: J. Menze, pełnomocnik, wspierany przez adwokata J. Stuycka)

Przedmiot

Po pierwsze, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji EMSA z dnia 28 października 2009 r. o odrzuceniu oferty złożonej przez skarżącą w ramach procedury przetargowej EMSA/NEG/1/2009 na świadczenie usług udostępniania statków do usuwania skutków zanieczyszczeń olejami (część 2: Ocean Atlantycki/Kanał La Manche), a także decyzji o udzieleniu zamówienia innemu oferentowi, a po drugie żądanie zasądzenia odszkodowania.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ecoceane pokrywa własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa na Morzu (EMSA).

(1) Dz.U. C 80 z 27.3.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/22

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — ATC i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-333/10) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Wymogi dotyczące zdrowia zwierząt - Środki ochronne w sytuacji kryzysowej - Środki ochronne odnoszące się do wysoce zjadliwej grypy ptaków w niektórych państwach trzecich - Zakaz przywozu dzikich ptaków złowionych w ich środowisku naturalnym - Wystarczająco istotne naruszenie przepisów prawa przyznających uprawnienia jednostkom - Oczywiste i poważne naruszenie granic zakresu uznania - Dyrektywy 91/496/WE i 92/65/WE - Zasada ostrożności - Obowiązek staranności - Proporcjonalność)

2013/C 325/37

Język postepowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Animal Trading Company (ATC) BV (Loon op Zand, Niderlandy); Avicentra NV (Malle, Belgia); Borgstein birds and Zoofood Trading vof (Wamel, Niderlandy); Bird Trading Company Van der Stappen BV (Dongen, Niderlandy); New Little Bird’s Srl (Anagni, Włochy); Vogelhuis Kloeg (Zevenbergen, Niderlandy); oraz Giovanni Pistone (Westerlo, Belgia) (przedstawiciele: M. Osse i J. Houdijk, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Jimeno Fernández i B. Burggraaf, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o odszkodowanie zmierzająca do naprawienia szkody, którą skarżący mieli ponieść z uwagi na przyjęcie w pierwszej kolejności decyzji Komisji 2005/760/WE z dnia 27 października 2005 r. dotyczącej niektórych środków ochronnych odnoszących się do wysoce zjadliwej grypy ptaków w określonych państwach trzecich w zakresie przywozu ptaków żyjących w niewoli (Dz.U. L 285, s. 60), której okres obowiązywania został przedłużony, a następnie rozporządzenia Komisji (WE) nr 318/2007 z dnia 23 marca 2007 r., ustanawiającego warunki dotyczące zdrowia zwierząt dla przywozu niektórych rodzajów ptaków do Wspólnoty i warunki kwarantanny dotyczące takiego przywozu (Dz.U. L 84, s. 7).

Sentencja

Unia Europejska jest zobowiązana do naprawienia szkody poniesionej przez Animal Trading Company (ATC) BV, Avicentra NV, Borgstein birds and Zoofood Trading vof, Bird Trading Company Van der Stappen BV, New Little Bird’s Srl, Vogelhuis Kloeg i Giovaniego Pistone z uwagi na przyjęcie i wykonanie przez Komisję Europejską, po pierwsze, decyzji 2005/760/WE z dnia 27 października 2005 r. dotyczącej niektórych środków ochronnych odnoszących się do wysoce zjadliwej grypy ptaków w określonych państwach trzecich w zakresie przywozu ptaków żyjących w niewoli, po drugie, decyzji 2005/862/WE z dnia 30 listopada 2005 r. zmieniającej decyzje 2005/759/WE i 2005/760 dotyczące środków zwalczania ptasiej grypy u ptaków innych niż drób, po trzecie, decyzji 2006/79/WE z dnia 31 stycznia 2006 r. zmieniającej decyzje 2005/759/WE i 2005/760 w odniesieniu do przedłużenia ich okresów stosowania, po czwarte, decyzji 2006/405/WE z dnia 7 czerwca 2006 r. zmieniającej decyzje 2005/710/WE, 2005/734/WE, 2005/758/WE, 2005/759/WE, 2005/760, 2006/247/WE oraz 2006/625/WE dotyczące niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków, po piąte, decyzji 2006/522/WE z dnia 25 lipca 2006 r. zmieniającej decyzje 2005/759/WE i 2005/760 dotyczące niektórych środków ochronnych w odniesieniu do wysoce zjadliwej grypy ptaków oraz przemieszczania niektórych żywych ptaków do Wspólnoty, po szóste, decyzji 2007/21/WE z dnia 22 grudnia 2006 r. zmieniającej decyzję 2005/760 dotyczącą niektórych środków ochronnych odnoszących się do wysoce zjadliwej grypy ptaków oraz przywozu ptaków innych niż drób do Wspólnoty oraz, po siódme, decyzji 2007/183/WE z dnia 23 marca 2007 r. zmieniającej decyzję 2005/760.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Strony przedstawią Sądowi w terminie trzech miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku kwoty odszkodowania ustalone w ugodzie.

4)	W braku ugody strony przedłożą Sądowi w tym samym terminie wnioski dotyczące proponowanych kwot.

5)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 274 z 9.10.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/23

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Duravit i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-364/10) (1)

2013/C 325/38

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Duravit AG (Hornberg, Niemcy); Duravit SA (Bischwiller, Francja); i Duravit BeLux SPRL/BVBA (Overijse, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci R. Bechtold, U. Soltész i C. von Köckritz)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i A. Antoniadis, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata P. Thyriego)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Simm i F. Florindo Gijón, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem głównym, żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania zgodnie z art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek), a także — tytułem ewentualnym — żądanie obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżące w tej decyzji.

Sentencja

Stwierdza się nieważność art. 1 ust. 1 pkt 8 decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania zgodnie z art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim Komisja Europejska uznała w nim, że Duravit AG, Duravit BeLux SPRL/BVBA i Duravit SA uczestniczyły w naruszeniu na terytoriach Włoch, Austrii i Niderlandów.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Duravit AG, Duravit BeLux et Duravit SA pokrywają trzy czwarte własnych kosztów.

4)	Komisja pokrywa jedną czwartą kosztów poniesionych przez Duravit AG, Duravit BeLux i Duravit SA oraz własne koszty.

5)	Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 288 z 23.10.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/24

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Rubinetteria Cisal przeciwko Komisji

(Sprawa T-368/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana mających szczególne znaczenie informacji handlowych - Pojęcie naruszenia - Komunikat z 2002 r. w sprawie współpracy - Współpraca - Wytyczne w sprawie obliczania kwoty grzywien z 2006 r. - Obliczanie kwoty grzywny - Brak zdolności płatniczej)

2013/C 325/39

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Rubinetteria Cisal SpA (Alzo Frazione di Pella, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Pinnarò i P. Santer)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele F. Castillo de la Torre, A. Antoniadis i L. Malferrari, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferra)

Przedmiot

Skarga zmierzająca w pierwszej kolejności do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej, a w drugiej kolejności do obniżenia nałożonej na nią grzywny.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rubinetteria Cisal SpA pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 288 z 23.10.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/24

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Villeroy & Boch Austria i in. przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-373/10, T-374/10, T-382/10 i T-402/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana mających szczególne znaczenie informacji handlowych - Jednolite naruszenie - Możliwość przypisania zachowania o znamionach naruszenia - Dowód - Grzywny - Wytyczne w sprawie obliczania kwoty grzywien z 2006 r. - Bak mocy wstecznej - Rozsądny termin)

2013/C 325/40

Język postępowania: niemiecki, francuski i niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Villeroy & Boch Austria GmbH (Mondsee, Austria) (przedstawiciele: A. Reidlinger, S. Dethof, M. Klusmann i K. Blau-Hansen, adwokaci) (sprawa T-373/10), Villeroy & Boch AG (Mettlach, Niemcy) (przedstawiciele: M. Klusmann, adwokat, S. Thomas, profesor) (sprawa T-374/10), Villeroy et Boch SAS (Paryż, Francja) (przedstawiciele: J. Philippe, K. Blau-Hansen, adwokaci, i A. Villette, solicitor) (sprawa T-382/10) oraz Villeroy & Boch — Belgium (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: O. Brouwer, J. Blockx i N. Lorjé, adwokaci) (sprawa T-402/10)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: w sprawie T-373/10 początkowo F. Castillo de la Torre, R. Sauer, F. Ronkes Agerbeek i A. Antoniadis, a następnie F. Castillo de la Torre, R. Sauer i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy, wspierani przez G. van der Wala i M. van Heezik, adwokatów; w sprawie T-374/10 A. Antoniadis, R. Sauer i F. Ronkes Agerbeek; w sprawie T-382/10 F. Castillo de la Torre, F. Ronkes Agerbeek i N. von Lingen, pełnomocnicy, wspierani przez G. van der Wala i M. van Heezik; oraz w sprawie T-402/10 F. Castillo de la Torre, F. Ronkes Agerbeek, wspierani przez G. van der Wala i M. van Heezik)

Przedmiot

Skarga zmierzająca w pierwszej kolejności do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących, a w drugiej kolejności do obniżenia kwoty nałożonych na nie grzywien.

Sentencja

1)	W sprawach T-373/10, T-382/10 i T-402/10 skargi zostają oddalone.

W sprawie T-374/10 stwierdza się nieważność art. 1 ust. 7 decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim stwierdzono w niej, że spółka Villeroy & Boch AG uczestniczyła w kartelu w sektorze instalacji sanitarnych do łazienek w Belgii, w Niemczech, we Francji, we Włoszech, w Niderlandach i w Austrii przed dniem 12 października 1994 r.

3)	W sprawie T-374/10 skarga zostaje oddalona w pozostałym zakresie.

4)	Villeroy & Boch Austria GmbH, Villeroy et Boch SAS i Villeroy & Boch — Belgium pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską w sprawach T-373/10, T-382/10 i T-402/10.

5)	Villeroy & Boch AG pokrywa siedem ósmych własnych kosztów oraz siedem ósmych kosztów poniesionych przez Komisję w sprawie T-374/10.

6)	Komisja pokrywa jedną ósmą własnych kosztów oraz jedną ósmą kosztów poniesionych przez Villeroy & Boch AG w sprawie T-374/10.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/25

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Hansa Metallwerke i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-375/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana mających szczególne znaczenie informacji handlowych - Współpraca w postępowaniu administracyjnym - Komunikat z 2002 r. w sprawie współpracy - Obniżenie kwoty grzywny - Wytyczne w sprawie obliczania kwoty grzywien z 2006 r. - Brak mocy wstecznej)

2013/C 325/41

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hansa Metallwerke AG (Stuttgart, Niemcy), Hansa Nederland BV (Nijkerk, Niderlandy), Hansa Italiana Srl (Castelnuovo del Garda, Włochy); Hansa Belgium (Asse, Belgia) i Hansa Austria GmbH (Salzburg, Austria) (przedstawiciele: H. J. Hellmann i C. Malz, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Antoniadis i R. Sauer, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Simm i F. Florindo Gijón, pełnomocnicy)

Przedmiot

W pierwszej kolejności żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek), a w drugiej kolejności żądanie obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżące w tej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hansa Metallwerke AG, Hansa Nederland BV, Hansa Italiana Srl, Hansa Belgium i Hansa Austria GmbH pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/25

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Mamoli Robinetteria przeciwko Komisji

(Sprawa T-376/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana mających szczególne znaczenie informacji handlowych - Prawo do obrony - Komunikat z 2002 r. w sprawie współpracy - Zarzut niezgodności z prawem - Pojęcie kartelu - Obliczanie kwoty grzywny - Wytyczne w sprawie obliczania kwoty grzywien z 2006 r. - Waga naruszenia - Współczynnik kwoty dodatkowej)

2013/C 325/42

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Mamoli Robinetteria SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Capelli i M. Valcada)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, A. Antoniadis i L. Malferrari, pełnomocnicy, wspierani początkowo przez adwokatów F. Ruggeriego Laderchiego i A. De Matteisa, a następnie przez F. Ruggeriego Laderchiego)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Mamoli Robinetteria SpA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 288 z 23.10.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/26

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Masco i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-378/10) (1)

2013/C 325/43

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Masco Corp. (Michigan, Stany Zjednoczone); Hansgrohe AG (Schiltach, Niemcy); Hansgrohe Deutschland Vertriebs GmbH (Schiltach); Hansgrohe Handelsgesellschaft mbH (Wiener Neudorf, Austria); Hansgrohe SA/NV (Bruksela, Belgia); Hansgrohe BV (Westknollendam, Niderlandy); Hansgrohe SARL (Antony, Francja); Hansgrohe SRL (Villanova d’Asti, Włochy); Hüppe GmbH (Bad Zwischenahn, Niemcy); Hüppe Ges.mbH (Laxenburg, Austria); Hüppe Belgium SA (Woluwé Saint-Étienne, Belgia); i Hüppe BV (Alblasserdam, Niderlandy) (przedstawiciele: D. Schroeder, S. Heinz, adwokaci, i J. Temple Lang, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy, wspierani przez B. Kennelly, barrister)

Przedmiot

Żądanie częściowego stwierdzenia nieważności art. 1 decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim Komisja uznała w nim, że skarżące uczestniczyły w jednolitym i złożonym naruszeniu w sektorze instalacji sanitarnych do łazienek.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Masco Corp., Hansgrohe AG, Hansgrohe Deutschland Vertriebs GmbH, Hansgrohe Handelsgesellschaft mbH, Hansgrohe SA/NV, Hansgrohe BV, Hansgrohe SARL, Hansgrohe SRL, Hüppe GmbH, Hüppe Ges.mbH, Hüppe Belgium SA i Hüppe BV pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/26

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Keramag Keramische Werke i in. przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-379/10 i T-381/10) (1)

2013/C 325/44

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Keramag Keramische Werke AG (Ratingen, Niemcy), Koralle Sanitärprodukte GmbH (Vlotho, Niemcy), Koninklijke Sphinx BV (Maastricht, Niderlandy), Allia SAS (Avon, Francja), Produits Céramique de Touraine SA (Selles-sur-Cher, Francja), Pozzi Ginori SpA (Mediolan, Włochy) (sprawa T-379/10); Sanitec Europe Oy (Helsinki, Finlandia) (sprawa T-381/10) (pełnomocnicy: J. Killick, barrister, I. Reynolds, solicitor, oraz P. Lindfelt i K. Struckmann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy, wspierani przez B. Kennelly’ego, barrister)

Przedmiot

Sentencja

Stwierdza się nieważność art. 1 ust. 1 pkt 6 decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim Komisja Europejska uznała w niej, po pierwsze, że spółki Allia SAS i Produits Céramique de Touraine SA uczestniczyły w naruszeniu dotyczącym kartelu na rynku francuskim w okresie od dnia 25 lutego 2004 r. do dnia 9 listopada 2004 r., a po drugie, że spółka Pozzi Ginori SpA uczestniczyła w naruszeniu dotyczącym kartelu na rynku włoskim w okresie innym niż od dnia 14 maja 1996 r. do dnia 9 marca 2001 r.

2)	Stwierdza się nieważność art. 2 ust. 7 decyzji C(2010) 4185 wersja ostateczna w zakresie, w jakim łączna kwota grzywny nałożonej na Keramag Keramische Werke AG, Koralle Sanitärprodukte GmbH, Koninklijke Sphinx BV, Pozzi Ginori i Sanitec Europe Oy przekracza 50 580 701 EUR.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Keramag Keramische Werke, Koralle Sanitärprodukte, Koninklijke Sphinx, Allia, Produits Céramique de Touraine, Pozzi Ginori i Sanitec Europe pokrywają trzy czwarte własnych kosztów.

5)	Komisja pokrywa jedną czwartą kosztów poniesionych przez Keramag Keramische Werke, Koralle Sanitärprodukte, Koninklijke Sphinx, Allia, Produits Céramique de Touraine, Pozzi Ginori i Sanitec Europe, a także własne koszty.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/27

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Wabco Europe i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-380/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana mających szczególne znaczenie informacji handlowych - Zakłócenie konkurencji - Dowód - Obliczanie kwoty grzywny - Współpraca w postępowaniu administracyjnym - Komunikat z 2002 r. w sprawie współpracy - Zwolnienie z grzywien - Obniżenie kwoty grzywny - Znaczne zwiększenie wartości dowodów - Wytyczne w sprawie obliczania kwoty grzywien z 2006 r. - Zasada niedziałania prawa wstecz)

2013/C 325/45

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wabco Europe (Bruksela, Belgia), Wabco Austria GesmbH (Wiedeń, Austria), Trane Inc. (Piscataway, New Jersey, Stany Zjednoczone), Ideal Standard Italia Srl (Mediolan, Włochy) oraz Ideal Standard GmbH (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: S. Völcker, F. Louis, A. Israel, N. Niejahr, adwokaci, C. O’Daly, E. Batchelor, solicitors, i F. Carlin, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, F. Ronkes Agerbeek i G. Koleva, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga zmierzająca do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących, a także obniżenia nałożonej na nie kwoty grzywien.

Sentencja

Stwierdza się nieważność art. 1 ust. 1 pkt 3 i 4 decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim Komisja Europejska przypisała spółkom Trane Inc., Wabco Europe i Ideal Standard Italia Srl naruszenie dotyczące kartelu na włoskim rynku artykułów ceramicznych w okresie innym niż ten od dnia 2 maja 2000 r. do dnia 9 marca 2001 r.

2)	Kwota grzywny nałożona na Trane w art. 2 ust. 3 lit. a) decyzji C(2010) 4185 wersja ostateczna wynosi 92 664 493 EUR.

3)	Kwota grzywny nałożonej solidarnie na Wabco Europe i Trane w art. 2 ust. 3 lit. b) decyzji C(2010) 4185 wynosi 15 820 767 EUR.

4)	Kwota grzywny nałożonej solidarnie na Ideal Standard Italia, Wabco Europe i Trane w art. 2 ust. 3 lit. e) decyzji C(2010) 4185 wynosi 4 520 220 EUR.

5)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

6)	Komisja pokrywa połowę kosztów poniesionych przez Wabco Europe, Wabco Austria GesmbH, Trane, Ideal Standard Italia i Ideal Standard GmbH, a także własne koszty.

7)	Wabco Europe, Wabco Austria, Trane, Ideal Standard Italia i Ideal Standard pokrywają połowę własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 288 z 23.10.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/28

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Dornbracht przeciwko Komisji

(Sprawa T-386/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana mających szczególne znaczenie informacji handlowych - Zarzut niezgodności z prawem - Waga naruszenia - Okoliczności łagodzące - Równość traktowania - Proporcjonalność - Brak mocy wstecznej)

2013/C 325/46

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Aloys F. Dornbracht GmbH & Co. KG (Iserlohn, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci H. Janssen, T. Kapp i M. Franz, następnie H. Janssen i T. Kapp)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i A. Antoniadis, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Böhlkego)

Interwenient wspierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Simm i F. Florindo Gijón, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz w art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim odnosi się ona do skarżącej, oraz, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie nałożonej na nią grzywny.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Aloys F. Dornbracht GmbH & Co. KG pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/28

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Zucchetti Rubinetteria przeciwko Komisji

(Sprawa T-396/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana mających szczególne znaczenie informacji handlowych - Pojęcie naruszenia - Jednolite naruszenie - Właściwy rynek - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. - Waga - Współczynniki)

2013/C 325/47

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Zucchetti Rubinetteria (Gozzano, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Condinanzi, P. Ziotti i N. Vasile)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Zucchetti Rubineteria SpA pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/29

Wyrok Sądu z dnia z dnia 16 września 2013 r. — Roca Sanitario przeciwko Komisji

(Sprawa T-408/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana niejawnych informacji handlowych - Przypisanie działania o charakterze naruszenia - Grzywny - Wytyczne z 2006 r. w sprawie obliczania kwoty grzywien - Waga naruszenia - Współczynniki - Okoliczności łagodzące - Obniżenie kwoty grzywny - Znacząca wartość dodana)

2013/C 325/48

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Roca Sanitario SA (Barcelona, Hiszpania), (przedstawiciele: adwokaci J. Folguera Crespo oraz M. Merola)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Castillo de la Torre, A. Antoniadis oraz F. Castilla Contreras, a następnie F. Castillo de la Torre, A. Antoniadis oraz F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz w art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — instalacje sanitarne do łazienek) oraz, tytułem żądania ewentualnego, żądanie obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w tej decyzji

Sentencja

Kwota grzywny nałożonej solidarnie na Roca Sanitario SA w art. 2 ust. 4 lit. b) decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz w art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — instalacje sanitarne do łazienek) wynosi 6 298 000 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska pokrywa, poza własnymi kosztami, jedną trzecią kosztów poniesionych przez spółkę Roca Sanitario.

4)	Roca Sanitario pokrywa dwie trzecie własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/29

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Laufen Austria przeciwko Komisji

(Sprawa T-411/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana niejawnych informacji handlowych - Przypisanie działania o charakterze naruszenia - Grzywny - Wytyczne z 2006 r. w sprawie obliczania kwoty grzywien - Waga naruszenia - Współczynniki - Okoliczności łagodzące - Kryzys gospodarczy - Naciski wywierane przez hurtowników - Komunikat w sprawie współpracy z 2002 r. - Obniżenie kwoty grzywny - Znacząca wartość dodana)

2013/C 325/49

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Laufen Austria AG (Wilhelmsburg, Austria) (przedstawiciele: adwokaci E. Navarro Varona i L. Moscoso del Prado González)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz w art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — instalacje sanitarne do łazienek) oraz żądanie obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w tej decyzji

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Laufen Austria AG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/30

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Roca przeciwko Komisji

(Sprawa T-412/10) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Koordynacja podwyżek cen i wymiana mających szczególne znaczenie informacji handlowych - Możliwość przypisania zachowania o znamionach naruszenia - Grzywny - Wytyczne w sprawie obliczania kwoty grzywien z 2006 r. - Waga naruszenia - Okoliczności łagodzące - Kryzys gospodarczy - Komunikat z 2002 r. w sprawie współpracy - Obniżenie kwoty grzywny - Znaczne zwiększenie wartości dowodów)

2013/C 325/50

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Roca (Saint Ouen L’Aumone, Francja) (przedstawiciel: adwokat P. Vidal Martínez)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Castillo de la Torre, A. Antoniadis i F. Castilla Contreras, a następnie F. Castillo de la Torre, A. Antoniadis i F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) oraz żądanie obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w tej decyzji.

Sentencja

Stwierdza się nieważność art. 2 ust. 4 lit. b) decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39.092 — Instalacje sanitarne do łazienek) w zakresie, w jakim Komisja Europejska ustaliła w nim kwotę grzywny nałożonej solidarnie na spółkę Roca bez uwzględnienia jej współpracy.

2)	Kwota grzywny nałożonej na spółkę Roca w art. 2 ust. 4 lit. b) decyzji C(2010) 4185 wersja ostateczna wynosi 6 298 000 EUR.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Komisja Europejska pokrywa, poza własnymi kosztami, jedną trzecią kosztów poniesionych przez spółkę Roca.

5)	Roca pokrywa dwie trzecie własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/30

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Islamic Republic of Iran Shipping Lines i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-489/10) (1)

2013/C 325/51

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Islamic Republic of Iran Shipping Lines (Teheran, Iran) oraz 17 innych skarżących, których nazwy wymieniono w załączniku do wyroku (przedstawiciele: F. Randolph, QC, M. Lester, barrister, i M. Taher, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i R. Liudvinaviciute-Cordeiro, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Konstantinidis i T. Scharf, pełnomocnicy) i Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i É. Ranaivoson, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 195, s. 25), decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 281, s. 81), rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1).

Sentencja

W zakresie, w jakim dotyczą Islamic Republic of Iran Shipping Lines oraz 17 innych skarżących, których nazwy wymieniono w załączniku, stwierdza się nieważność:

—	załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB;

—	załącznika do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu;

—	załącznika do decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413;

—	załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007;

—	załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010.

2)	Skutki decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644, zostają utrzymane w mocy w zakresie dotyczącym Islamic Republic of Iran Shipping Lines oraz 17 pozostałych skarżących, których nazwy wymieniono w załączniku, do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 267/2012.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa oprócz własnych kosztów koszty poniesione przez Islamic Republic of Iran Shipping Lines oraz 17 pozostałych skarżących, których nazwy wymieniono w załączniku.

4)	Komisja Europejska i Republika Francuska pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 30 z 29.1.2011.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/31

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Bank Kargoshaei i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-8/11) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Iranu w celu przeciwdziałania rozprzestrzenianiu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Uzasadnione oczekiwania - Przegląd zastosowanych środków ograniczających - Błąd w ocenie - Równość traktowania - Podstawa prawna - Istotne wymogi proceduralne - Proporcjonalność - Prawo własności)

2013/C 325/52

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bank Kargoshaei (Teheran, Iran); Bank Melli Iran Investment Company (Teheran); Bank Melli Iran Printing and Publishing Company (Teheran); Cement Investment & Development Co. (Teheran); Mazandaran Cement Company (Teheran); Melli Agro-chemical Company (Teheran) i Shomal Cement Co. (Teheran) (przedstawiciele: początkowo adwokaci L. Defalque i S. Woog, następnie adwokaci L. Defalque i C. Malherbe)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i R. Liudvinaviciute-Cordeiro, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U L 281, s. 81), rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), decyzji Rady 2011/783/WPZIB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 319, s. 71), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 319, s. 11) i rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1), a po drugie, żądanie stwierdzenia nieważności każdego przyszłego rozporządzenia lub każdej przyszłej decyzji, obowiązujących na dzień zamknięcia ustnego etapu postępowania, uzupełniających lub zmieniających jeden z zaskarżonych aktów.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona i w pozostałym zakresie oddalona.

2)	Rada Unii Europejskiej pokrywa oprócz własnych kosztów koszty poniesione przez Bank Kargoshaei, Bank Melli Iran Investment Company, Bank Melli Iran Printing and Publishing Company, Cement Investment & Development Co., Mazandaran Cement Company, Melli Agro-chemical Company i Shomal Cement Co.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 72 z 5.3.2011.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/32

Wyrok Sądu z dnia 16 września 2013 r. — Niderlandy przeciwko Komisji

(Sprawa T-343/11) (1)

(EFOGR - Sekcja Gwarancji - Wydatki wyłączone z finansowania - Owoce i warzywa - Wyłączenie z finansowania kosztów nadruków na opakowaniach - Nieprzestrzeganie kryteriów uznawania organizacji producentów - Wyłączenie wydatków wszystkich członków danej organizacji producentów - Proporcjonalność)

2013/C 325/53

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: początkowo C. Wissels, M. de Ree, B. Koopman i C. Schillemans, następnie C. Wissels, M. de Ree i C. Schillemans, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet i P. Rossi, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2011/244/UE z dnia 15 kwietnia 2011 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 102, s. 33) w zakresie, w jakim dotyczy wydatków poniesionych przez Królestwo Niderlandów.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Królestwo Niderlandów zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 252 z 27.8.2011.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/32

Odwołanie wniesione w dniu 17 lipca 2013 r. przez Geoffroy’a Alsteensa od postanowienia wydanego w dniu 8 maja 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-87/12 Alsteens przeciwko Komisji

(Sprawa T-373/13 P)

2013/C 325/54

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Geoffroy Alsteens (Marcinelle, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, D. Abreu Caldas i J.N. Louis)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) wydanego w dniu 8 maja 2013 r. w sprawie F-87/12 Alsteens przeciwko Komisji Europejskiej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi jeden zarzut dotyczący błędu co do prawa, ponieważ SSP stwierdził, że poprzez stwierdzenie nieważności ograniczenia czasu trwania kolejnej umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, wnoszący odwołanie znalazłby się z mocą wsteczną w ramach systemu pracy na czas nieokreślony. Wnoszący odwołanie sądzi, że tak nie jest i utrzymuje, że SSP naruszył prawo do skutecznej obrony sądowej, kiedy stwierdził niedopuszczalność wniosku wnoszącego odwołanie o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie zawarcia z nim kolejnej umowy o pracę, czyli stwierdzenie nieważności tej części decyzji, która ogranicza czas trwania kolejnych umów w czasie.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/33

Skarga wniesiona w dniu 6 sierpnia 2013 r. — Bitiqi i in. przeciwko Komisji i in.

(Sprawa T-410/13)

2013/C 325/55

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Burim Bitiqi (Londyn, Zjednoczone Królestwo); Arlinda Gjebrea (Prisztina, Republika Kosowa); Anna Gorska (Warszawa, Polska); Agim Hajdini (Londyn); Josefa Martínez Estéve (Walencja, Hiszpania); Denis Vasile Miron (Bukareszt, Rumunia); James Nicholls (Swindon, Zjednoczone Królestwo); Zornitsa Popova Glodzhani (Warna, Bułgaria); Andrei Mihai Popovici (Bukareszt); i Amaia San José Ortiz (Llodio, Hiszpania) (przedstawiciele: A. Coolen, J.N. Louis, É. Marchal i D. Abreu Caldas, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska; Eulex Kosovo i Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ)

Żądania strony skarżącej

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—

orzeczenie, że:

—	stwierdza się nieważność decyzji z dnia 27 maja i 2 lipca 2013 r. o nieodnowieniu umowy skarżących;

—	strona pozwana zostaje obciążona kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu zasady konsultacji z przedstawicielami pracowników, ponieważ pracownicy zostali poinformowani o skutkach decyzji o restrukturyzacji misji Eulex Kosovo wyłącznie po podjęciu decyzji, a przełożeni sprzeciwili się konsultacjom z przedstawicielem związków zawodowych.

2)	Zarzut drugi oparty na naruszeniu ochrony pracowników w ramach zwolnienia grupowego w zakresie w jakim do każdej zwolnionej osoby należy zastosować prawo obowiązujące w państwie jego pochodzenia co powoduje dużą rozbieżność zasad w zakresie przyznanej ochrony.

3)	Zarzut trzeci oparty na nadużyciu prawa w związku z wykorzystaniem kolejnych umów na czas określony.

Zarzut czwarty oparty na naruszeniu zasady równego traktowania i niedyskryminacji pomiędzy kategoriami pracowników „seconded” i „contracted” w zakresie w jakim redukcja etatów dotyczyła w rzeczywistości wyłącznie pracowników „contracted”, podczas gdy pracownikom „seconded” stworzono możliwość dokonania przesunięć kadrowych.

5)	Zarzut piąty, dotyczący części skarżących, oparty na naruszeniu art. 8 Europejskiej karty społecznej, gdyż skarżąca została poinformowana o zaskarżonej decyzji w czasie gdy była w ciąży i na urlopie macierzyńskim.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/33

Skarga wniesiona w dniu 13 sierpnia 2013 r. — Richter + Frenzel przeciwko OHIM — Richter (Richter+Frenzel)

(Sprawa T-418/13)

2013/C 325/56

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Richter + Frenzel GmbH + Co. KG (Würzburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat D. Altenburg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Ferdinand Richter GmbH (Pasching, Austria)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 12 marca 2013 r. (R 2001/2011-4);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Richter+Frenzel” dla towarów i usług z klas 1, 6, 7, 8, 9, 11, 16, 17, 19, 20, 24, 25, 35, 37, 39, 41 i 42 — zgłoszenie nr 8 545 998

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Ferdinand Richter GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „RICHTER”, graficzny znak towarowy „RICHTER edition” i używany w obrocie handlowym w Austrii niezarejestrowany znak towarowy „Richter”

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/34

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2013 r. — Brouillard przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości

(Sprawa T-420/13)

2013/C 325/57

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alain Laurent Brouillard (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat J.M. Gouazé)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 5 czerwca 2013 r. wydanej przez Dyrekcję Generalną Tłumaczeń w przetargu 2013/S 047-075037, w drodze której M. Brouillard został wykluczony z części dotyczącej tłumaczenia na język francuski;

—	Obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi strona skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zaproszenia wybranego kandydata do złożenia oferty w ramach procedury negocjacyjnej dotyczącej przetargu na zawarcie umów ramowych o tłumaczenie tekstów prawniczych z niektórych języków urzędowych Unii Europejskiej na język francuski (Dz.U. 2013/S 47-075037), w której to ofercie należało potwierdzić, że strona skarżąca nie będzie zatrudniana do świadczenia omawianych usług ze względu na to, że nie poświadczyła posiadania wymaganego pełnego wykształcenia prawniczego.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty

1)	Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji organu, który wydał zaskarżoną decyzję.

2)	Zarzut drugi dotyczący naruszenia dyrektyw 2000/78/WE (1) i 2005/36/WE (2), a także orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.

3)	Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie kwalifikacji w zakresie wykształcenia wyższego i kwalifikacji zawodowych strony skarżącej.

(1) Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, s. 16).

(2) Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255, s. 22).

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/34

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2013 r. — CPME i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-422/13)

2013/C 325/58

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Committee of Polyethylene Terephthalate (PET) Manufacturers in Europe (CPME) (Bruksela, Balgia); Artenius España, SL (El Prat del Llobregat, Hiszpania); Cepsa Quimica, SA (Mardyt, Hiszpania); Equipolymers Srl (Mediolan, Włochy); Indorama Ventures Poland sp. z o.o. (Włocławek, Polska); Lotte Chemical UK Ltd (Newcastle upon Tyne, Zjednoczone Królestwo); M&G Polimeri Italia SpA (Patrica, Włochy); Novapet, SA (Saragossa, Hiszpania); Ottana Polimeri Srl (Ottana, Włochy), UAB Indorama Polymers Europe (Kłajpeda, Litwa); UAB Neo Group (Rimkai, Litwa); oraz UAB Orion Global pet (Kłajpeda) (przedstawiciele: adwokat L. Ruessmann i J. Beck, Solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	Stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2013/226/UE (1);

—	Zasądzenie od pozwanej odszkodowania na rzecz skarżących oraz

—	Obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 20 ust. 4 i 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (2) (zwanego dalej „podstawowym rozporządzeniem antydumpingowym”) oraz naruszenia prawa skarżących do obrony, ponieważ Rada nie ujawniła skarżącym, jakie okoliczności faktyczne i względy sprawiły, że wydała zaskarżoną decyzję, i nie dała im rozsądnego czasu na zgłoszenie uwag.

Zarzut drugi dotyczący popełnienia przez Radę oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych oraz naruszenia art. 11 ust. 2 i art. 21 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego przy wydawaniu zaskarżonej decyzji, a zwłaszcza przy uznaniu w motywach 17 i 23 zaskarżonej decyzji że jest mało prawdopodobne, by istotne szkody wystąpiły ponownie po wygaśnięciu środków i że przedłużenie środków wyraźnie nie leży w interesie Unii.

3)	Zarzut trzeci dotyczący tego, że Rada oczywiście i poważnie naruszyła ciążące na niej obowiązki staranności i dobrej administracji, ponieważ nie ujawniła skarżącym, jakie okoliczności faktyczne i względy sprawiły, że wydała zaskarżoną decyzję.

4)	Zarzut czwarty podniesiony na poparcie żądania odszkodowawczego, dotyczący tego, że Rada działała bezprawnie przyjmując zaskarżoną decyzję i tym samym wyrządziła skarżącym szkody, za które odpowiada UE na mocy art. 340 ust. 2 TFUE.

(1) Decyzja wykonawcza Rady z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie odrzucenia wniosku dotyczącego rozporządzenia wykonawczego Rady nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych politereftalanów etylenu pochodzących z Indii, Tajwanu i Tajlandii w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 oraz kończącego przegląd wygaśnięcia dotyczącego przywozu niektórych politereftalanów etylenu pochodzących z Indonezji i Malezji, w zakresie, w jakim wniosek ten nałożyłby ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych politereftalanów etylenu pochodzących z Indii, Tajwanu i Tajlandii (Dz.U. 2013 L 136, s. 12).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009 L 343, s. 51).

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/35

Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2013 r. — Good Luck Shipping przeciwko Radzie

(Sprawa T-423/13)

2013/C 325/59

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Good Luck Shipping LLC (Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie) (przedstawiciele: F. Randolph, QC, M. Lester, barrister, i M. Taher, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/270/WPZiB z dnia 6 czerwca 2013 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 156, s. 10) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 522/2013 z dnia 6 czerwca 2013 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 156, s. 3) w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1)	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada nie przedstawiła odpowiedniego ani wystarczającego uzasadnienia.

2)	Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada naruszyła kryteria dotyczące umieszczenia w wykazie lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie przy stwierdzeniu, że kryteria te zostały spełnione w odniesieniu do skarżącej, lub włączyła skarżącą bez odpowiedniej podstawy prawnej w tym zakresie.

3)	Zarzut trzeci dotyczący tego, że Rada nie zagwarantowała skarżącej prawa do obrony i prawa do skutecznej kontroli sądowej.

4)	Zarzut czwarty dotyczący tego, że Rada naruszyła w sposób nieuzasadniony lub nieproporcjonalny przysługujące skarżącej prawa podstawowe, w tym jej prawo do ochrony własności, działalności gospodarczej i reputacji.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/36

Skarga wniesiona w dniu 7 sierpnia 2013 r. — Jinan Meide Casting przeciwko Radzie

(Sprawa T-424/13)

2013/C 325/60

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jinan Meide Casting Co. Ltd (Jinan, Chiny) (przedstawiciele: R. Antonini i E. Monard, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 430/2013 z dnia 13 maja 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz ostatecznie pobierającego cło tymczasowe nałożone na przywóz gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych, odlewanych z żeliwa ciągliwego, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajlandii oraz zamykającego postępowanie w odniesieniu do Indonezji (Dz.U. 2013 L 129, s. 1) w zakresie w jakim dotyczy skarżącej; oraz

—	obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy oparty na fakcie, że nieudzielenie skarżącej dostępu do informacji w zakresie określenia wartości normalnej oraz brak ujawnienia jej tych informacji narusza prawo skarżącej do obrony oraz art. 6 ust. 7, art. 20 ust. 2 i art. 20 ust. 4 rozporządzeni Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009 L 343, s. 51).

Zarzut drugi oparty na fakcie, że odrzucenie niektórych dostosowań proponowanych przez skarżącą narusza art. 2 ust. 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 oraz art. 2 ust. 4 Porozumienia WTO dotyczącego stosowania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. Ponadto skarżąca uważa, że Rada naruszyła art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci oparty na fakcie, że określenie wartości normalnej dla niezbliżonych typów produktów narusza art. 2 ust. 7 lit. a), art. 2 ust. 10 i art. 2 ust. 10 lit. a) a także art. 2 ust. 11 w związku z art. 2 ust. 8, art. 2 ust. 9, art. 2 ust. 7 lit. a) i art. 9 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 oraz zasadę niedyskryminacji.

4)	Zarzut czwarty oparty na fakcie, że brak ustalenia czy warunki gospodarki rynkowej przeważają w odniesieniu do skarżącej w ciągu trzech miesięcy od daty wszczęcia dochodzenia narusza art. 2 ust. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009.

5)	Zarzut piąty oparty na fakcie, że oparcie się na nieprawidłowych danych dotyczących przywozu w celu ustalenia szkody narusza art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2 i art. 3 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/36

Skarga wniesiona w dniu 19 sierpnia 2013 r. — Giant (China) przeciwko Radzie

(Sprawa T-425/13)

2013/C 325/61

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Giant (China) Co. Ltd (Kunshan, Chiny) (przedstawiciel: P. De Baere, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 502/2013 z dnia 29 maja 2013 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 990/2011 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 (Dz.U. 2013 L 153, s. 17), w zakresie w jakim dotyczy skarżącej; oraz

—	obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1)	Zarzut pierwszy oparty na fakcie, że Rada zastosowała niewłaściwe kryterium prawne w celu określenia, czy Jinshan i Giant China stanowiły jeden podmiot gospodarczy naruszając zatem art. 9 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 (rozporządzenia podstawowego).

2)	Zarzut drugi oparty na fakcie, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie stwierdzając, że spółki grupy Giant China oraz Jinshan wiążą ścisłe stosunki handlowe i strukturalne.

3)	Zarzut trzeci oparty na fakcie, że Rada naruszyła art. 18 rozporządzenia podstawowego wymagając przedstawienia informacji, które nie były konieczne i co do których nie można było racjonalnie oczekiwać, że zostaną przedstawione przez Giant China.

4)	Zarzut czwarty oparty na fakcie, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że Giant China nie twierdziła, iż uzyskanie informacji dotyczących Jinshan stanowiło nieracjonalne obciążenie.

5)	Zarzut piąty oparty na fakcie, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że dowody przedstawione przez skarżącą nie mogły być zweryfikowane.

6)	Zarzut szósty oparty na fakcie, że Komisja i Rada naruszyły prawo do obrony, przysługujące Giant China wymagając informacji, których nie mogła ona dostarczyć oraz odrzucając inne przedstawione przez nią dowody.

7)	Zarzut siódmy oparty na fakcie, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że nałożenie indywidualnej stawki celnej na Giant China stworzyłoby ryzyko obejścia.

8)	Zarzut ósmy oparty na fakcie, że Rada w ocenie, czy wystąpiło ryzyko obejścia zastosowała w przypadku skarżącej inne kryteria niż kryteria stosowane w przypadku innych producentów i naruszyła zatem zasady niedyskryminacji i proporcjonalności.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/37

Skarga wniesiona w dniu 19 sierpnia 2013 r. — Bayer CropScience przeciwko Komisji

(Sprawa T-429/13)

2013/C 325/62

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bayer CropScience AG (Monheim am Rhein, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat K. Nordlander i P. Harrison, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie jej skargi za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 485/2013 z dnia 24 maja 2013 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do warunków zatwierdzania substancji czynnych: klotianidyna, tiametoksam i imidachlopryd oraz zabraniającego stosowania i sprzedaży nasion zaprawionych środkami ochrony roślin zawierającymi te substancje czynne (Dz.U. L 139, s.12); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący okoliczności, że wydając zaskarżony akt, Komisja przekroczyła kompetencje przyznane jej zgodnie z rozporządzeniem nr 1107/2009 (1) (zwanym dalej „rozporządzeniem upoważniającym”) oraz iż zaskarżonemu aktowi brak jest zatem odpowiedniej podstawy prawnej, ponieważ:

—

Komisja naruszyła art. 21 rozporządzenia upoważniającego, i) nie uwzględniając danych z monitorowania wskazujących, że przedmiotowe substancje czynne nie stanowią niedopuszczalnego zagrożenia dla pszczół oraz ii) przyjmując błędny wniosek, że istnieją nowe, istotne informacje naukowe przyznające Komisji kompetencje do działania; oraz

—

Komisja naruszyła art. 49 rozporządzenia upoważniającego, zakazując sprzedaży nasion zaprawionych przedmiotowymi substancjami czynnymi bez wykazania istnienia „istotnych obaw”, że zaprawione nasiona mogą „stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia ludzi lub zwierząt albo dla środowiska”, któremu „nie można w zadowalający sposób zapobiec” za pomocą innych środków.

Zarzut drugi dotyczący okoliczności, że zaskarżony akt był wydany z naruszeniem art. 12 ust. 2 i pkt 3.8.3. załącznika II do rozporządzenia upoważniającego i pozbawił skarżącą możliwości powołania się na uzasadnione oczekiwania, ponieważ:

—

rozporządzenie upoważniające stanowi i skarżąca żywiła uzasadnione oczekiwania, że obowiązujące i mające zastosowanie wytyczne będą wykorzystane w celu przeprowadzenia oceny ryzyka, które leżą u podstaw zaskarżonego aktu, niemniej nie uwzględniono obowiązujących i mających zastosowanie wytycznych na korzyść opinii naukowej niebędącej wytycznymi ani projektem wytycznych, który ani nie był dostępny, ani uzgodniony.

Zarzut trzeci dotyczący okoliczności, że stosowanie przez Komisję rozporządzenia upoważniającego przy wydawaniu zaskarżonego aktu stanowi naruszenie praw podstawowych skarżącej, a mianowicie prawa własności i prawa do prowadzenia działalności gospodarczej, ponieważ:

—

decyzje o cofnięciu (i zmianie) zezwoleń na środki skarżącej, są oparte na niezgodnym z prawem stosowaniu rozporządzenia upoważniającego, które niedostatecznie uwzględniło bezpieczne stosowanie od dłuższego czasu przedmiotowych substancji czynnych oraz wartość i zakres własności intelektualnej skarżącej i długoterminowych inwestycji w odniesieniu do substancji czynnych.

Zarzut czwarty dotyczący okoliczności, że zaskarżony akt został wydany w wyniku postępowania, w którym nie przestrzegano przysługującego skarżącej prawa do bycia wysłuchanym, ponieważ:

—	przeprowadzenie oceny istotnego ryzyka na podstawie opinii naukowej i projektu wytycznych (w przeciwieństwie do obowiązujących i mających zastosowanie wytycznych) doprowadziło automatycznie do wskazania „braków w danych”, w przedmiocie których skarżąca nigdy nie miała możliwości zajęcia stanowiska.

Zarzut piąty dotyczący okoliczności, że wydając zaskarżony akt, Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, ponieważ:

—

w wielu dziedzinach (w tym w odniesieniu do ograniczeń wykorzystania środków skarżącej do stosowania dolistnego, amatorskiego i w pomieszczeniach), zaskarżony akt wykracza poza to, co jest właściwe do osiągnięcia jego zgodnych z prawem celów, a nawet może je naruszać, a Komisja nie rozważyła możliwości mniej restrykcyjnych regulacji, jakimi dysponowała.

Zarzut szósty dotyczący okoliczności, że, wydając zaskarżony akt, Komisja naruszyła zasadę ostrożności, z uwagi na to, iż:

—

z wydania tego aktu wynika w szczególności, że Komisja, jako podmiot zarządzający ryzykiem, przyjmuje czysto hipotetyczne podejścia do ryzyka, które jest oparte na zwykłych przypuszczeniach i niepotwierdzone naukowo, (ponieważ wynik oceny ryzyka, w znacznym stopniu, nie jest solidną oceną naukową) i że Komisja odmawia przeprowadzenia analizy ewentualnych korzyści i obciążeń wynikających z jej działań.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/38

Odwołanie wniesione w dniu 19 sierpnia 2013 r. przez Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (EKES) od wyroku wydanego w dniu 26 czerwca 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-21/12 Achab przeciwko EKES

(Sprawa T-430/13 P)

2013/C 325/63

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (EKES) (przedstawiciele: M. Arsène, pełnomocnik, wspierana przez adwokatów D. Waelbroecka i A. Duron)

Druga strona postępowania: Mohammed Achab (Bruksela, Belgia)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej w sprawie F-21/12 w zakresie, w jakim stwierdzono w nim nieważność decyzji KESE z dnia 9 czerwca 2011 r. dotyczącej zwrotu dodatku zagranicznego wypłacanego Mohammedowi Achabowi od dnia 1 lipca 2010 r. i obciążono EKES własnymi kosztami oraz połową kosztów poniesionych przez skarżącego w pierwszej instancji;

—	uwzględnienie żądań przedstawionych przez wnoszącego odwołanie, mianowicie oddalenie skargi jako całkowicie bezzasadnej;

—	obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego kosztami niniejszej instancji oraz postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi pięć zarzutów.

1)	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa w zakresie, w jakim SSP błędnie uznał, że przesłanki dotyczące zwrotu nadpłaconych kwot nie zostały spełnione.

2)	Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa w zakresie, w jakim wydany wyrok przyczynia się do bezpodstawnego wzbogacenia skarżącego w pierwszej instancji.

3)	Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie, jako że SSP niesłusznie uznał, iż KESE nigdy nie dokonał powiadomienia skierowanego do personelu w celu zwrócenia uwagi na skutki nadania nowego obywatelstwa.

4)	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa w zakresie, w jakim Sąd przekroczył zasadę, zgodnie z którą przepisy finansowe należy stosować w ścisły sposób, i zasadę, zgodnie z którą przepisy wprowadzające odstępstwa należy interpretować w sposób ograniczony i zawężający.

5)	Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa w odniesieniu do podziału kosztów.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/39

Skarga wniesiona w dniu 20 sierpnia 2013 r. — Makhlouf przeciwko Radzie

(Sprawa T-441/13)

2013/C 325/64

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Eyad Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: C. Rygaert i G. Karouni, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/255/WPZiB z dnia 31 maja 2013 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii;

—	obciążenie kosztami postępowania Rady Unii Europejskiej na podstawie art. 87 i 91 regulaminu postępowania przed Sądem:

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów, które co do zasady są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-383/11 Makhlouf przeciwko Radzie (1) lub do tych zarzutów podobne.

(1) Dz.U. C 282, s. 30.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/39

Skarga wniesiona w dniu 20 sierpnia 2013 r. — Makhlouf przeciwko Radzie

(Sprawa T-442/13)

2013/C 325/65

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Hafez Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: C. Rygaert i G. Karouni, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/255/WPZiB z dnia 31 maja 2013 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii;

—	obciążenie kosztami postępowania Rady Unii Europejskiej na podstawie art. 87 i 91 regulaminu postępowania przed Sądem:

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów, które co do zasady są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-359/11 Makhlouf przeciwko Radzie (1) lub do tych zarzutów podobne

(1) Dz.U. C 282, s. 25.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/39

Skarga wniesiona w dniu 20 sierpnia 2013 r. — Makhlouf przeciwko Radzie

(Sprawa T-443/13)

2013/C 325/66

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Mohammad Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: C. Rygaert i G. Karouni, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/255/WPZiB z dnia 31 maja 2013 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii;

—	obciążenie kosztami postępowania Rady Unii Europejskiej na podstawie art. 87 i 91 regulaminu postępowania przed Sądem:

Zarzuty i główne argumenty

(1) Dz.U. C 282, s. 30.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/40

Odwołanie wniesione w dniu 20 sierpnia 2013 r. przez Europejską Agencję Leków (EMA) od wyroku wydanego w dniu w dniu 26 czerwca 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawach połączonych F-135/11, F-51/12 i F-110/12 BU przeciwko EMA

(Sprawa T-444/13 P)

2013/C 325/67

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejska Agencja Leków (EMA) (przedstawiciele: T. Jabłoński i N. Rampal Olmedo, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów D. Waelbroecka i A. Duron)

Druga strona postępowania: BU (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawach połączonych F-135/11, F-51/12 i F-110/12 w zakresie w jakim stwierdza nieważność decyzji EMA o nieprzedłużeniu umowy ze stroną przeciwną w postępowaniu odwoławczym i obciąża EMA kosztami poniesionymi przez BU w sprawach F-135/11 i F-51/12;

—	uwzględnienie przedstawionych w pierwszej instancji żądań strony wnoszącej odwołanie, to jest oddalenie skargi jako w całości bezzasadnej;

—	obciążenie strony przeciwnej w postępowaniu odwoławczym kosztami niniejszego postępowania, jak również postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia przez SSP zakazu orzekania ultra vires, i polegający na tym, że SSP uznał się za właściwy do ustalenia, czy powody, którymi kierowała się administracja przy odmowie przedłużenia umowy mogą podważać kryteria i warunki bazowe ustalone przez prawodawcę w regulaminie pracowniczym urzędników Unii Europejskiej, służące zapewnieniu personelowi kontraktowemu, w dalszej perspektywie, możliwości uzyskania pewnej stabilności zatrudnienia (pkt 57-62 zaskarżonego wyroku). EMA podnosi, że właściwość, którą przypisuje sobie SSP, nie ma żadnej podstawy prawnej.

Zarzut drugi, dotyczący przypadków naruszenia prawa przez SSP przy wykładni art. 8 akapit pierwszy warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (WZIP), polegających na tym, że SSP uznał, iż właściwy organ miał obowiązek ustalenia, czy istnieje stanowisko pracy, na którym z pożytkiem mógłby zostać zatrudniony lub na które z pożytkiem mógłby zostać przeniesiony członek personelu kontraktowego, którego umowa dobiega końca.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa polegającego na przeinaczeniu przez SSP pojęcia interesu służby, jako że wykładnia tego pojęcia przez SSP tworzy domniemanie, zgodnie z którym zatrudnienie zainteresowanego jest kontynuowane, chyba że właściwy organ będzie umiał wykazać, że nie istnieje stanowisko pracy, na którym z pożytkiem mógłby zostać zatrudniony lub na które z pożytkiem mógłby zostać przeniesiony członek personelu kontraktowego, którego umowa dobiega końca.

4)	Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia prawa przy obciążeniu EMA kosztami postępowania w sprawie F-51/12, w której skarga została odrzucona jako niedopuszczalna.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/40

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2013 r. — Syngenta Crop Protection i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-451/13)

2013/C 325/68

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Syngenta Crop Protection AG (Bazylea, Szwajcaria); Syngenta Crop Protection (Bruksela, Belgia); Syngenta Bulgaria (Sofia, Bułgaria); Syngenta Czech s.r.o. (Praga, Republika Czeska); Syngenta Crop Protection A/S (Kopenhaga, Dania); Syngenta France SAS (Saint-Sauveur, Francja); Syngenta Agro GmbH (Maintal, Niemcy); Syngenta Hellas AEBE — Proïonta Fytoprostasias & Sporoi (Anthoussa Attica, Grecja); Syngenta Növényvédelmi kft (Budapeszt, Węgry), Syngenta Crop Protection SpA (Mediolan, Włochy); Syngenta Crop Protection BV (Roosendaal, Niderlandy); Syngenta Polska sp. z o.o. (Warszawa, Polska); Syngenta Agro Srl (Bukareszt, Rumunia); Syngenta Slovakia s.r.o. (Bratysława, Słowacja); Syngenta Agro, SA (Madryt, Hiszpania); Syngenta UK Ltd (Cambridge, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokat D. Waelbroeck, D. Slater, Solicitor, i adwokat I. Antypas)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Unia Europejska reprezentowana przez Komisję Europejską

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 458/13 (zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) w całości lub ewentualnie stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia, w zakresie, w jakim wprowadza ono ograniczenia dotyczące tiametoksamu, nasion zaprawionych tiametoksamem i produktów zawierających tiametoksam;

—	nakazanie Unii europejskiej reprezentowanej przez Komisję naprawienie wszelkich szkód poniesionych przez skarżące w wyniku naruszenia przez Komisję jej prawnych obowiązków, wraz z odsetkami;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty.

W ramach zarzutu pierwszego skarżące wskazują, że zaskarżone rozporządzenie wprowadziło ograniczenia dotyczące tiametoksamu, które nie mają podstaw naukowych i nie spełniają wymogów formalnych, z naruszeniem art. 4 ust. 2 akapit drugi oraz załącznika II do rozporządzenia nr1107/2009 (1) i wbrew zasadzie pewności prawa i zasadzie prawa do obrony. W szczególności analiza dokonana przez Europejski Urząd do spraw Bezpieczeństwa Żywności [zwany dalej „EFSA” (European Food Safety Authority)] i nałożone w jej następstwie ograniczenia nie były oparte na żadnych nowych dowodach świadczących o istnieniu ryzyka, pomijały istotną ilość informacji naukowych, zawierały merytoryczne błędy dotyczące kluczowych parametrów, a u ich podstaw nie leżała żadna ogólnie przyjęta metoda oceny ryzyka. Ponadto EFSA nie stwierdziła żadnego zagrożenia dla przetrwania kolonii pszczół ani efektów subletalnych i nie przedstawiła żadnych wniosków opartych na rzeczywistych badaniach terenowych. Przeprowadzenie analizy i wprowadzenie środków ograniczających nastąpiło tak pośpiesznie, że niemożliwe było przeprowadzenie dogłębnej analizy i że zainteresowane podmioty nie miały odpowiedniej możliwości wniesienia swojego wkładu.

W ramach zarzutu drugiego skarżące podnoszą, że zaskarżone rozporządzenie wprowadziło nieproporcjonalne i dyskryminujące ograniczenia dotyczące tiametoksamu, wynikające z czysto hipotetycznego ryzyka, bez przeprowadzenia gruntownej naukowej oceny ani jakiejkolwiek oceny wpływu, z naruszeniem zasady ostrożności i zasady proporcjonalności.

W ramach zarzutu trzeciego skarżące twierdzą, że zaskarżone rozporządzenie zostało wydane z naruszeniem zasady dobrej administracji i obowiązku staranności, w wyniku nieuzasadnionego powierzenia EFSA mandatu, pośpiesznej procedury, która nie umożliwiła w sposób właściwy wniesienia wkładu przez zainteresowane podmioty, nie uwzględniła istotnych informacji naukowych, i bez jakiejkolwiek oceny wpływu.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/41

Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2013 r. — SNCM przeciwko Komisji

(Sprawa T-454/13)

2013/C 325/69

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Société nationale maritime Corse Méditerranée (SNCM) (Marsylia, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Winckler, F.C. Laprévote, J.P. Mignard i S. Mabile)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 TFUE, decyzji Komisji C(2013) 1926 z dnia 2 maja 2013 r.;

—	tytułem ewentualnym, częściowe stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej, że kwota pomocy obejmuje elementy przywołane w pkt 218 tej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach skargi strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2013) 1926 final z dnia 2 maja 2013 r., którą Komisja, po pierwsze, uznała za pomoc państwa rekompensaty finansowe wypłacone na rzecz Société Nationale Corse Méditerranée (zwanej dalej „SNCM”) i Compagnie Méridionale de Navigation (zwanej dalej „CNM”) z tytułu usług przewozów morskich świadczonych między Marsylią a Korsyką za lata 2007–2013 w ramach umowy świadczenia usług publicznych. Następnie Komisja uznała za zgodne z rynkiem wewnętrznym rekompensaty wypłacone na rzecz SNCM i CNM za usługi przewozowe świadczone przez cały rok (zwane dalej „usługą podstawową”), lecz stwierdziła niezgodność z rynkiem wewnętrznym rekompensat wypłaconych z tytułu usług świadczonych w szczycie sezonu, którym jest okres świąt Bożego Narodzenia, luty, okres wiosenno-jesienny lub letni (zwanych dalej usługą „dodatkową”). Wreszcie Komisja nakazała odzyskanie pomocy uznanej za niezgodną z rynkiem wewnętrznym [sprawa pomoc państwa SA.22843 2012/C (ex 2012/NN)].

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszeń prawa, błędów faktycznych i oczywistych błędów w ocenie, z uwagi na to, że Komisja niesłusznie uznała, iż usługa „dodatkowa” nie jest usługą świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym. Strona skarżąca podnosi, że Komisja zatem:

—	naruszyła prawo, ograniczając szeroki zakres uznania przyznany państwom członkowskim Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przy definiowaniu ich usług publicznych;

—	zastosowała błędne i niemające zastosowania w niniejszej sprawie kryterium „rzeczywistego zapotrzebowania” na usługi publiczne;

—	naruszyła prawo, popełniła błąd w ustaleniach faktycznych i oczywisty błąd w ocenie, dokonując odrębnie analizy usługi „podstawowej” i usługi „dodatkowej”;

—	popełniła oczywisty błąd w ocenie dotyczący braku inicjatywy sektora prywatnego w odniesieniu do usługi „dodatkowej”.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie z uwagi na to, że Komisja niesłusznie uznała, iż zawarcie umowy o świadczenie usług publicznych nie spełniło czwartego wymogu ustalonego wyrokiem Trybunału z dnia 24 lipca 2003 r. w sprawie C-280/00 Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg, Rec. s. I–7747, mimo iż umowa ta była wynikiem przeprowadzenia otwartego w ramach otwartego i przejrzystego postępowania przetargowego.

Zarzut trzeci, podniesiony tytułem ewentualnym i przy założeniu, że rekompensata za usługę „dodatkową” jest pomocą państwa (quod non), dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 TFUE i art. 107 TFUE, zasad proporcjonalności i zakazu bezpodstawnego wzbogacenia oraz oczywistego błędu w ocenie przy ustalaniu kwoty pomocy do odzyskania w zakresie, w jakim obliczanie kwoty pomocy do odzyskania nie uwzględnia ani rzeczywistych kosztów dodatkowych poniesionych przez SNCM z tytułu usługi „dodatkowej”, ani niedopłaty rekompensaty dotyczącej usługi „podstawowej” i jest ono w każdym razie oparte na błędnej ocenie części rekompensaty za usługę „podstawową” i części rekompensaty za usługę „dodatkową”.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań w zakresie, w jakim Komisja przyjęła stanowisko sprzeczne z jej własną praktyką decyzyjną i zastosowała komunikat SIEG (1), który nie został wydany w dniu podpisania umowy świadczenia usług publicznych. Strona skarżąca podnosi ponadto, że czas trwania postępowania mógł uzasadniać powstanie po jej stronie uzasadnionych oczekiwań uniemożliwiających Komisji nakazanie władzom krajowym odzyskanie pomocy państwa.

5)	Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady równego traktowania z uwagi na wprowadzenie niesprawiedliwego odmiennego traktowania SNCM i pozostałych spółek morskich.

(1) Komunikat Komisji w sprawie stosowania reguł Unii Europejskiej w dziedzinie pomocy państwa w odniesieniu do rekompensaty z tytułu usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.U. 2012 C 8, s. 8).

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/42

Odwołanie wniesione w dniu 28 sierpnia 2013 r. przez CC od wyroku wydanego w dniu 11 lipca 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-9/12 CC przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-457/13 P)

2013/C 325/70

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: CC (Bridel, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat G. Maximini)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku wydanego w dniu 11 lipca 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej (SSP) w sprawie F-9/12 CC przeciwko Parlamentowi Europejskiemu;

—	tym samym, uznanie dopuszczalności wniosku wnoszącego odwołanie o naprawienie szkody poniesionej w związku z działaniem strony przeciwnej;

—	wydanie rozstrzygnięcia uwzględniającego żądania przedstawione przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami obu instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi osiem zarzutów.

1)	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że SSP niesłusznie nie zarządził koniecznych środków dowodowych i z tego względu dopuścił się oczywistego błędu w ocenie co do utraty przez stronę skarżącą szansy zatrudnienia w Parlamencie od czerwca 2005 r.

2)	Zarzut drugi dotyczący błędu co do prawa i oczywistego błędu w ocenie a pomocniczo wypaczenia faktów w zakresie, w jakim SSP wywiódł, że Rada została poinformowana o istnieniu listy przydatności do pracy, na której widniało nazwisko strony skarżącej.

Zarzut trzeci dotyczący błędu co do prawa, oczywistego błędu w ocenie, wypaczenia faktów, braków w uzasadnieniu oraz nieustosunkowania się do zarzutu w zakresie, w jakim SSP nie ustosunkował się do podniesionych przez stronę skarżącą zarzutów stwarzania przez Parlament przeszkód w jej zatrudnieniu przez instytucje i organy Unii, braku informacji o istnieniu listy przydatności do pracy i okoliczności, że EPSO otrzymało zezwolenie wpisania strony skarżącej do swojej bazy danych i rozpowszechnienia tej informacji.

Zarzut czwarty dotyczący błędu co do prawa i wypaczenia faktów w zakresie, w jakim SSP: i) niesłusznie stwierdził, że Parlament nie miał obowiązku prawnego rozpowszechnienia listy przydatności do pracy wśród wszystkich instytucji i organów Unii, ii) nie wyciągnął konsekwencji z naruszenia zasady równego traktowania, dobrej administracji i pewności prawa oraz iii) nie dokonał analizy dokumentów.

Zarzut piąty dotyczący wypaczenia faktów i oczywistego błędu w ocenie co do informacji o przedłużeniu ważności listy przydatności do pracy, ponieważ SSP stwierdził, że Rada oraz inne instytucje i organy Unii miały wiedzę o przedłużeniu ważności listy przydatności do pracy w okresie od czerwca do sierpnia 2007 r.

6)	Zarzut szósty dotyczący błędu co do prawa, oczywistego błędu w ocenie, wypaczenia faktów oraz niezbadania ich w zakresie, w jakim SSP stwierdził, że przedłużony okres ważności listy przydatności do pracy wobec innych laureatów nie oznaczał nierównego traktowania w stosunku do strony skarżącej.

7)	Zarzut sódmy dotyczący błędu co do prawa i oczywistego błędu w ocenie w zakresie, w jakim SSP nie wywiódł wniosków, jakie same się narzucały w związku ze zniszczeniem przez Parlament dokumentów dotyczących sytuacji strony skarżącej.

Zarzut ósmy dotyczący błędu co do prawa, oczywistego błędu w ocenie oraz pomocniczo wypaczenia faktów, niezarządzenia środków dowodowych i braku uzasadnienia w zakresie, w jakim SSP nie uwzględnił rzeczywistej sytuacji strony skarżącej oraz błędnego zachowania Parlamentu podczas analizy istnienia utraty szansy zatrudnienia oraz oceny poniesionej szkody.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/43

Skarga wniesiona w dniu 28 sierpnia 2013 r. — Ranbaxy Laboratories i Ranbaxy (UK) przeciwko Komisji

(Sprawa T-460/13)

2013/C 325/71

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ranbaxy Laboratories Ltd (Haryana, Indie) i Ranbaxy (UK) Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: R. Vidal, A. Penny, Solicitors, i B. Kennelly, Barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 decyzji Komisji w sprawie COMP/39.226 — Lundbeck (cytalopram) z dnia 19 czerwca 2013 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG w zakresie, w jakim dotyczy on skarżących;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 4 decyzji Komisji w sprawie COMP/39.226 — Lundbeck (cytalopram) z dnia 19 czerwca 2013 r. w zakresie, w jakim Komisja nakłada w nim grzywny na skarżące lub, tytułem ewentualnym, obniżenie kwoty nałożonej grzywny oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżące.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1)	Zarzut pierwszy, oparty na tym, że pozwana popełniła błąd, stwierdzając, iż ugoda zawarta przez skarżące stanowi naruszenie „ze względu na cel” art. 101 ust. 1 TFEU. Z tego powodu skarżący twierdzą, że pozwana naruszyła prawo lub dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych.

2)	Zarzut drugi, oparty na tym, że pozwana popełniła błąd w ustaleniu, że strony ugody były przynajmniej potencjalnymi konkurentami. Z tego powodu skarżąca twierdzi, że pozwana naruszyła prawo lub dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych.

Zarzut trzeci, oparty na tym, że pozwana dokonała błędnej interpretacji ugody, stwierdzając, że ugoda zapewniła szerszą ochronę od ochrony, jakiej osiągnięcie umożliwiałyby działania w celu zapewnienia poszanowania patentu obejmującego ochroną sposób wytwarzania produktu. Z tego powodu skarżąca twierdzi, że pozwana naruszyła prawo lub dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych.

4)	Zarzut czwarty, oparty na tym, że pozwana popełniła błąd przy obliczaniu kwoty grzywny nałożonej na skarżące oraz iż z tego powodu grzywna jest nieproporcjonalna i nieuzasadniona.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/44

Skarga wniesiona w dniu 28 sierpnia 2013 r. — Hermann Trollius przeciwko ECHA

(Sprawa T-466/13)

2013/C 325/72

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hermann Trollius GmbH (Lauterhofen, Niemcy) (przedstawiciele: M. Ahlhaus i J. Schrotz, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji ECHA nr SME (2013) 0191 z dnia 31 stycznia 2013 r., a także anulowanie faktury nr 10035033 wystawionej przez ECHA w dniu 4 lutego 2013 r. oraz

—	obciążenie pozwanej wszystkimi kosztami postępowania, w tym także tymi poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący braku uprawnień pozwanej

—

zdaniem skarżącej pozwana nie była uprawniona do wydania decyzji nr SME (2013) 0191 ze względu na to, że ani rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (1), ani rozporządzenie (WE) nr 340/2008 (2) nie uprawniają jej do wydania odrębnej decyzji mającej na celu ustalenie tego, czy dany podmiot rejestrujący spełnia warunki wymagane do uznania go za MŚP.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 104 ust. 1 rozporządzenia REACH w związku z przepisami rozporządzenia nr 1 z dnia 15 kwietnia1958 r. (3)

—

zdaniem skarżącej pozwana we wszystkich wymienionych z nią pismach a naruszyła ciążący na niej obowiązek zwracania się do osoby podlegającej jurysdykcji danego państwa członkowskiego w języku urzędowym tego państwa. Skarżąca twierdzi, że to naruszenie prawa uniemożliwiło jej spełnienie wymogów dowodowych związanych z jej statusem małego przedsiębiorstwa.

3)	Zarzut trzeci dotyczący okoliczności, że skarżąca jest w istocie małym przedsiębiorstwem w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (4), efektem czego wydając zaskarżone decyzje Komisja dopuściła się błędu co do istoty.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (rozporządzenie REACH).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 340/2008 z dnia 16 kwietnia 2008 r. w sprawie opłat i należności wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Chemikaliów na mocy rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH).

(3) Rozporządzenie Rady nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej.

(4) Zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącego definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/45

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Generics (UK) przeciwko Komisji

(Sprawa T-469/13)

2013/C 325/73

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Generics (UK) Ltd (Potters Bar, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci I. Vandenborre i T. Goetz)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji C(2013) 3803 final z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie COMP/39.226 stwierdzającej, że skarżąca popełniła jednolite i ciągłe naruszenie art. 101 TFUE od dnia 24 stycznia 2002 r. do dnia 1 listopada 2003 r., zawierając dwie ugody patentowe;

—	tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub znaczące obniżenie kwoty nałożonej grzywny oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd w ocenie brzmienia, celu i kontekstu ugód:

—

Ustalenia poczynione w decyzji są oparte na błędnej i spekulacyjnej interpretacji ugód i na szczególnie wybranych fragmentach pochodzących z tego samego okresu dokumentów. Komisja nie uwzględniła w decyzji dowodów lub niewłaściwie zinterpretowała dowody, które jasno wskazują, że ugody podlegały zakresowi ważnie udzielonych Lundbeckowi patentów i były zawarte w ramach rzeczywistego sporu patentowego.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo, nie uwzględniając istnienia ważnie udzielonych patentów i utożsamiając ugody z porozumieniami dotyczącymi podziałów rynków:

—

ustalenia poczynione w decyzji, że ugody stanowią ograniczenie konkurencji ze względu na cel, pomijają istnienie ważnie udzielonych patentów, które skarżąca powinna wziąć pod uwagę. Komisja błędnie przyjęła w zaskarżonej decyzji, że patenty mają charakter wyłączający dopiero po potwierdzeniu ich w sporze, iż te spory patentowe mają istotne znaczenie dla konkurencji i że na skarżącej ciążył obowiązek wniesienia powództwa lub wyczerpania innych możliwości przed zawarciem ugód.

W ramach zarzutu trzeciego skarżąca twierdzi, że Komisja zarówno naruszyła prawo jak i popełniła błąd w ocenie okoliczności faktycznych, przyjmując, iż płatności przewidziane w porozumieniach patentowych były „decydujące” dla stwierdzenia naruszenia ze względu na cel:

—	brak jest podstawy prawnej lub faktycznej dla ustaleń poczynionych przez Komisję, że samo powołanie się na płatność na rzecz skarżącej w ugodach było wystarczające do wykazania istnienia naruszenia ze względu na cel. Komisja uchybiła spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu.

W ramach zarzutu czwartego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo i popełniła błąd w ocenie okoliczności faktycznych, nie uwzględniając mających znaczenie dla sprawy okoliczności faktycznych i prawnych, w jakich zostały zawarte ugody:

—

Komisja nie uwzględniła podstawowych dla oceny ugód czynników takich jak obowiązujące prawo w zakresie sporów patentowych, dokumentów dotyczących spornych postępowań patentowych i ewentualnych szkód dla skarżącej oraz własnych ustaleń Komisji w odniesieniu do średniego czasu trwania sporu patentowego. Komisja uchybiła spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu.

W ramach zarzutu piątego skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie stwierdziła, że porozumienia patentowe nie podlegają odstępstwu na podstawie art. 101 ust. 3 TFUE:

—	Komisja nie przeprowadziła analizy mających znaczenie dla sprawy, wiarygodnych i prawdopodobnych argumentów oraz dowodów przedstawionych przez skarżącą wskazujących, że ugody umożliwiły skarżącej na wprowadzenie na rynek niemal 18 lat przed wygaśnięciem patentu głównego Lundbecka.

W ramach zarzutu szóstego skarżąca twierdzi, że decyzja została wydana z naruszeniem zasady proporcjonalności:

—	decyzja została wydana z naruszeniem zasady proporcjonalności, ponieważ nakłada karę na ugody, które stanowią najmniej uciążliwy środek realizacji uzasadnionych celów.

W ramach zarzutu siódmego skarżąca twierdzi, że decyzja jest niedostatecznie uzasadniona, wbrew wymogom art. 296 TFUE:

—	Decyzja jest niedostatecznie uzasadniona, wbrew wymogom art. 296 TFUE, ponieważ zakłada istnienie tego, czego wykazanie należy do Komisji.

W ramach zarzutu ósmego skarżąca twierdzi, że decyzja została wydana z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych:

—	decyzja została wydana z naruszeniem przysługującego skarżącej prawa do obrony, ponieważ Komisja przedstawiła nowe argumenty i dowody bez zapewnienia skarżącej możliwości bycia wysłuchaną.

W ramach zarzutu dziewiątego skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykazała, iż skarżąca popełniła zarzucane naruszenie umyślnie lub w wyniku niedbalstwa:

—	z omawianych okoliczności wynikają nowe i złożone kwestie, w odniesieniu do których nie istniało orzecznictwo, gdy zostały zawarte ugody. Brak podstaw dla stwierdzenia, że zarzucane przez Komisję okoliczności stanowią naruszenie, popełnione niezgodnie z prawem w wyniku niedbalstwa lub umyślnie.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/46

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Merck przeciwko Komisji

(Sprawa T-470/13)

2013/C 325/74

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Merck KGaA (Darmstadt, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci B. Bär-Bouyssière, K. Lillerud, L. Voldstad, B. Marschall, P. Sabbadini, R. De Travieso, M. Holzhäuser, S. O oraz M. Marelus, Solicitor, R. Kreisberger i L. Osepciu, Barristers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 decyzji Komisji C(2013) 3803 final z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie COMP/39.226 — Lundbeck oraz art. 2 ust. 5, art. 3 i art. 4 w zakresie, w jakim dotyczą Mercka;

—	tytułem żądania ewentualnego, uchylenie grzywny nałożonej na Mercka lub obniżenie jej kwoty; oraz

—	w każdym razie, zasądzenie na rzecz Mercka poniesionych przez skarżącego kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzynaście zarzutów.

1)	Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd w swej interpretacji pojęcia ograniczenia konkurencji ze względu na cel w rozumieniu art. 101.

2)	Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że teoretyczne rozważania Komisji dotyczące szkody są obarczone błędem.

3)	Zarzut trzeci, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że stanowisko Komisji jest sprzeczne z zasadą pewności prawa.

Zarzut czwarty, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd, nie uwzględniając lub nie uwzględniając w pełni kontekstu faktycznego, gospodarczego i prawnego, który wskazywał, iż w braku porozumień GUK nie wprowadziłby cytalopramu szybciej w Zjednoczonym Królestwie lub na inne rynki EOG.

5)	Zarzut piąty, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd w ocenie zakresu porozumień Lundbecka z GUK.

6)	Zarzut szósty, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo i popełniła oczywisty błąd w zakresie ustaleń faktycznych, przyjmując, iż Lundbeck i GUK byli potencjalnymi konkurentami.

7)	Zarzut siódmy, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, iż GUK miał antykonkurencyjne zamiary, zawierając porozumienia Zjednoczone Królestwo i EOG.

8)	Zarzut ósmy, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd dotyczący okoliczności faktycznych w ustaleniach odnośnie wielkości i celu transferu środków pieniężnych pomiędzy Lundbeckiem a GUK.

9)	Zarzut dziewiąty, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja nie dokonała właściwej oceny argumentów przedstawionych przez strony na postawie art. 101 ust. 3 TFUE.

10)	Zarzut dziesiąty, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja nie uwzględniła należycie dowodów przedstawionych przez Mercka obalających domniemanie decydującego wpływu a zatem popełniła błędy faktyczne i błędy co do prawa, przyjmując, iż domniemanie to nie zostało obalone.

11)	Zarzut jedenasty, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji z powodu nadmiernej zwłoki.

12)	Zarzut dwunasty dotyczący naruszenia przez Komisję prawa stron do bycia wysłuchanym.

13)	Zarzut trzynasty w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd w ocenie sankcji.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/47

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Xellia Pharmaceuticals ApS przeciwko Komisji

(Sprawa T-471/13)

2013/C 325/75

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Xellia Pharmaceuticals ApS (Kopenhaga, Dania) i Zoetis products, LLC (New Jersey, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciel: adwokat D. Hull)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 3, art. 2 ust. 3 i art. 3 decyzji Komisji C (2013) wersja ostateczna z dnia 19 czerwca 2013 r. (COMP/39.229 — Lundbeck), w zakresie, w jakim dotyczą one skarżących, albo

—	tytułem ewentualnym, stwierdzenia częściowej nieważności art. 1 ust. 3 i obniżenia kwoty nałożonej grzywny;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1)	Zarzut pierwszy dotyczy oczywistego błędu w ocenie polegającego na stwierdzeniu, że ograniczenia ustalone w ugodzie przekraczają zakres patentów firmy Lundbeck.

2)	Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa poprzez użycie niewłaściwego kryterium prawnego przy ocenie, czy Alpharma była potencjalnym konkurentem, oraz oczywistego błędu w ocenie przy stwierdzeniu, że Alpharma była potencjalnym konkurentem.

3)	Zarzut trzeci dotyczy oczywistego błędu w ocenie polegającego na stwierdzeniu, że ugoda stanowiła ograniczenie konkurencji „ze względu na przedmiot”.

4)	Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa poprzez stwierdzenie ograniczenia konkurencji w rozumieniu art. 101, pomimo że ugoda jedynie odzwierciedla zakres wykluczający patentów firmy Lundbeck, który, jako element prawa, należy uznać za obowiązujący.

5)	Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa strony skarżącej do obrony poprzez spóźnione powiadomienie o (i) istnieniu dochodzenia i (ii) konkretnych zastrzeżeniach Komisji.

6)	Zarzut szósty dotyczy naruszenia zasady niedyskryminacji poprzez skierowanie decyzji do Zoetis.

Zarzut siódmy dotyczy naruszenia prawa poprzez ustalenie kwoty grzywny bez uwzględnienia ograniczonej wagi rzekomego naruszenia i oczywistego błędu w ocenie polegającego na ustaleniu grzywny proporcjonalnie wyższej od grzywny nałożonej na firmę Lundbeck i na nieuwzględnieniu niepewności prawa, mało istotnego charakteru naruszenia i zasięgu geograficznego.

8)	Zarzut ósmy dotyczy oczywistego błędu w ocenie polegającego na zastosowaniu górnej granicy grzywny nałożonej na A.L. Industrier w wysokości 10 % jej obrotów w 2011 r., nie zaś jej znacznie wyższych obrotów w 2012 r., co spowodowało obciążenie strony skarżącej większą częścią grzywny.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/47

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — H. Lundbeck i Lundbeck przeciwko Komisji

(Sprawa T-472/13)

2013/C 325/76

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: H. Lundbeck A/S (Valby, Dania) i Lundbeck Ltd (Milton Keynes, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: R. Subiotto, QC i adwokat T. Kuhn)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2013) 3808 final z dnia 19 czerwca 2013 r., doręczonej stronie skarżącej w dniu 21 czerwca 2013 r., w sprawie COMP/39.226 — Lundbeck;

—	tytułem ewentualnym, uchylenie grzywien nałożonych na stronę skarżącą na podstawie tej decyzji;

—	dalszym tytułem ewentualnym, znaczne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżących na podstawie tej decyzji;

—	w każdym razie, obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez skarżących oraz

—	podjęcie wszelkich innych środków, jakie Sąd uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziesięć zarzutów.

1)	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że pozwana błędnie uznała, iż Lundbeck i pozostałe przedsiębiorstwa uczestniczące w porozumieniach były rzeczywistymi lub ewentualnymi konkurentami na podstawie art. 101 ust. 1 TFUE.

2)	Zarzut drugi dotyczący tego, że pozwana błędnie oceniła znaczenie dla sprawy w świetle art. 101 ust. 1 TFUE transferów środków pieniężnych w kontekście ugód patentowych.

3)	Zarzut trzeci dotyczący tego, że ustalenia dokonane przez pozwaną, iż ugody patentowe ograniczały konkurencję ze względu na cel na podstawie art. 101 ust. 1, opierają się na błędnym zastosowaniu ustalonych zasad dotyczących ograniczeń ze względu na cel.

4)	Zarzut czwarty dotyczący tego, że decyzja wydana przez pozwaną jest błędna i zawiera braki w uzasadnieniu, z uwagi na to, że Komisja odrzuciła „kryterium zakresu patentu” jako normę właściwą dla oceny w świetle prawa konkurencji ugód patentowych na podstawie art. 101 ust. 1 TFUE.

5)	Zarzut piąty dotyczący tego, że decyzja wydana przez pozwaną wypacza działania Lundbecka i nie wyjaśnia, dlaczego jednostronne działania są istotne dla stwierdzenia naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE.

6)	Zarzut szósty dotyczący nieuwzględnienia przez pozwaną wszystkich okoliczności związanych z porozumieniami i wyciągnięcia błędnego wniosku, że ich zamierzony zakres wykraczał poza zakres praw patentowych Lundbecka.

7)	Zarzut siódmy dotyczący nieprzeprowadzenia przez pozwaną właściwej analizy korzyści wynikających z porozumień na podstawie art. 101 ust. 3 TFUE.

Zarzut ósmy dotyczący okoliczności, że decyzja została wydana przez pozwaną z naruszeniem prawa do obrony Lundbecka, ponieważ w decyzji zmieniono elementy składowe zarzucanego naruszenia pomiędzy momentem sporządzenia pisma w sprawie przedstawienia zarzutów a momentem wydania decyzji, bez umożliwienia Lundbeckowi bycia wysłuchanym.

9)	Zarzut dziewiąty, podniesiony posiłkowo, dotyczący okoliczności, że pozwana niesłusznie nałożyła grzywnę na Lundbecka, pomimo że kwestie faktyczne i prawne podniesione w tej sprawie są nowe, naruszając również tym samym zasadę pewności prawa.

10)	Zarzut dziesiąty, podniesiony w dalszej kolejności posiłkowo, dotyczący błędnego obliczenia przez pozwaną kwot grzywien nałożonych na Lundbecka.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/48

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2013 r. — Schmidt Spiele przeciwko OHIM (Przedstawienie planszy do gry)

(Sprawa T-492/13)

2013/C 325/77

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Schmidt Spiele GmbH (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Sommer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie R 1767/2012-1;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania;

—	wyznaczenie terminu rozprawy.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający przedstawienie planszy do gry dla towarów i usług z klas 9, 16, 28 i 41 — zgłoszenie nr 10 592 103

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/49

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2013 r. — Schmidt Spiele przeciwko OHIM (Przedstawienie planszy do gry)

(Sprawa T-493/13)

2013/C 325/78

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Schmidt Spiele GmbH (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Sommer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie R 1768/2012-1;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania;

—	wyznaczenie terminu rozprawy.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający przedstawienie planszy do gry dla towarów i usług z klas 9, 16, 28 i 41 — zgłoszenie nr 10 592 095

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/49

Odwołanie wniesione w dniu 19 września 2013 r. przez Luigiego Marcuccia od postanowienia wydanego w dniu 12 lipca 2013 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-32/12 Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-503/13 P)

2013/C 325/79

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie w całości i bez żadnego wyjątku postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 12 lipca 2013 r. w sprawie F-32/12 Marcuccio przeciwko Komisji;

—	przekazanie sprawy do sądu, który orzekał w pierwszej instancji celem rozpoznania co do istoty.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem art. 14 regulaminu postępowania Sądu do spraw Służby Publicznej z uwagi na niespójną i tautologiczną, a także niewłaściwą, błędną, zwodniczą i nieracjonalną wykładnię i stosowanie tegoż art. 14, pociągające za sobą oczywiste naruszenie zasady naturalnego prawa do sądu wcześniej ustanowionej w prawie, przewidzianej między innymi w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

2)	Zarzut drugi dotyczący całkowitego braku uzasadnienia z uwagi w szczególności na brak wskazówek, jego stanowczy, tautologiczny i arbitralny charakter, wypaczenie i deformację faktów, a także dotyczący błędu co do prawa ze względu w szczególności na oczywiście błędną ocenę faktów.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/50

Skarga wniesiona w dniu 23 września 2013 r. — SolarWorld i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-507/13)

2013/C 325/80

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: SolarWorld AG (Bonn, Niemcy); Brandoni solare SpA (Castelfidardo, Włochy); Global Sun Ltd (Sliema, Malta); Silicio Solar, SAU (Puertollano, Hiszpania) i Solaria Energia y Medio Ambiente, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: L. Ruessmann, adwokat oraz J. Beck, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2013/423/UE z dnia 2 sierpnia 2013 r. przyjmującej zobowiązanie złożone w związku z postępowaniem antydumpingowym dotyczącym przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu prawa skarżących do rzetelnego procesu, zasady dobrej administracji, prawa skarżących do obrony oraz art. 8 ust. 4 i art. 19 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (1), w zakresie w jakim:

—	Komisja zawarła porozumienie z rządem chińskim oraz chińską izbą handlową ds. przywozu i wywozu maszyn i produktów elektronicznych w imieniu dużej grupy chińskich eksportujących producentów, nie przedstawiając w odpowiedni i właściwy sposób zasadniczych warunków opracowywanego zobowiązania.

—	Komisja nie stworzyła zainteresowanym stronom możliwości należytego przedstawienia uwag w odpowiednim czasie w przedmiocie propozycji zobowiązania zatwierdzonej w zaskarżonej decyzji.

Zarzut drugi oparty na oczywistym błędzie w ocenie oraz naruszeniu art. 6 ust. 1 i art. 8 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego w zakresie w jakim zaskarżona decyzja odchodzi bezpodstawnie od ustaleń dochodzenia Komisji i ustala minimalną cenę importową na poziomie, który w sposób oczywisty nie jest właściwy do wyeliminowania szkody wyrządzonej producentom UE.

3)	Zarzut trzeci oparty na naruszeniu art. 101 ust. 1 TFUE w zakresie w jakim zaskarżona decyzja akceptuje i umacnia horyzontalne porozumienie cenowe oraz narusza w związku z tym ustanowiony w TFUE zakaz zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s.51).

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/51

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 września 2013 r. — Marqués przeciwko Komisji

(Sprawa F-158/12) (1)

(Służba publiczna - Członek personelu kontraktowego - Zatrudnienie - Ogłoszenie o przyjmowaniu zgłoszeń do pracy EPSO/CAST/02/2010 - Warunki zatrudnienia - Odpowiednie doświadczenie zawodowe - Oddalenie wniosku o zatrudnienie)

2013/C 325/81

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Éric Marques (Ennery, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Salerno i B. Cortese)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji o oddaleniu wniosku o zatrudnienie skarżącego w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III złożonego przez Biuro Infrastruktury i Logistyki w Luksemburgu oraz żądanie zasądzenia odszkodowana za poniesioną szkodę materialną

Sentencja wyroku

1)	Decyzja Komisji Europejskiej z dnia 6 marca 2012 r. o odmowie zatrudnienia É. Marquesa w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III jest nieważna.

2)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska pokryje swoje własne koszty oraz koszty poniesione przez É. Marquesa.

(1) Dz.U. C 86 z 23.3.2013, s. 30.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/51

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 20 września 2013 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-99/11) (1)

(Służba publiczna - Wynagrodzenie - Zapłata zaległego wynagrodzenia - Interes prawny - Skarga w sposób oczywisty niedopuszczalna)

2013/C 325/82

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji odmownej Komisji w sprawie wniosku skarżącego o wypłatę zaległego wynagrodzenia należnego za okres od dnia 1 czerwca 2005 r. do dnia 31 lipca 2010 r.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako w sposób oczywisty niedopuszczalna.

2)	Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty postepowania oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 25 z 28.1.2012, s. 67.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/51

Skarga wniesiona w dniu 21 sierpnia 2013 r. — ZZ przeciwko ESMA

(Sprawa F-80/13)

2013/C 325/83

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci O. Kress i S. Bassis)

Strona pozwana: Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA)

Przedmiot i opis sporu

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie przedłużenia okresu próbnego skarżącego oraz wydanej następnie decyzji w sprawie jego zwolnienia, a po drugie, żądanie naprawienia rzekomo poniesionej szkody.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie przedłużenia okresu próbnego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie zwolnienia;

—	zasądzenie od ESMA na rzecz skarżącego, tytułem naprawienia rzekomo poniesionej szkody, odszkodowania za szkodę szacowanego tymczasowo ex aequo et bono na 373 414 EUR oraz zadośćuczynienia za krzywdę, szacowanego na 50 000 EUR;

—	obciążenie ESMA kosztami postępowania.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/52

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2013 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-82/13)

2013/C 325/84

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: adwokat S. Orlandi)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji dotyczącej przeniesienia uprawnień emerytalnych skarżącego do systemu emerytalnego Unii, w którym obowiązują nowe ogólne przepisy wykonawcze do art. 11 i 12 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że art. 9 ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego jest niezgodny z prawem;

—	stwierdzenie nieważności decyzji dotyczącej przeniesienia uprawnień emerytalnych skarżącego na podstawie parametrów określonych w ogólnych przepisach wykonawczych do art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego z dnia 3 marca 2011 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/52

Skarga wniesiona w dniu 9 września 2013 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-84/13)

2013/C 325/85

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: adwokat S. Orlandi)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o przystąpieniu do obliczenia w oparciu o nowe ogólne przepisy wykonawcze dodatkowych lat zaliczanych do okresu uprawniającego do emerytury przepracowanych przed podjęciem służby i dotyczącej przeniesienia uprawnień emerytalnych skarżącej do systemu emerytalnego Unii, w którym obowiązują nowe ogólne przepisy wykonawcze do art. 11 i 12 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że art. 9 ogólnych przepisów wykonawczych do art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego jest niezgodny z prawem i tym samym nie znajduje zastosowania;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 listopada 2012 r. oraz podtrzymującej ją z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie dodatkowych lat zaliczanych do okresu uprawniającego do emerytury przepracowanych przez skarżącą przed podjęciem służby w ramach przeniesienia jej uprawnień emerytalnych do systemu emerytalnego instytucji Unii Europejskiej na podstawie ogólnych przepisach wykonawczych do art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego z dnia 3 marca 2011 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

9.11.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 325/53

Sprostowanie komunikatu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-309/13

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 226 z dnia 3 sierpnia 2013 r., s. 23 )

2013/C 325/86

Komunikat opublikowany w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-309/13 Enosi Mastichoparagogon przeciwko OHIM — Gaba International (ELMA) powinien brzmieć:

„Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2013 r. — Enosi Mastichoparagogon przeciwko OHIM — Gaba International (ELMA)

(Sprawa T-309/13)

2013/C 325/86

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Enosi Mastichoparagogon Chiou (Chios, Grecja) (przedstawiciel: adwokat A. Malamis)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Gaba International Holding AG (Therwil, Szwajcaria)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 26 marca 2013 r. w sprawie R 1539/2012-4;

—	nakazanie OHIM i Gaba International Holding AG pokrycia własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez zgłaszającego wspólnotowy znak towarowy (stronę skarżącą)

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy »ELMA« dla towarów z klasy 5 – międzynarodowa rejestracja wskazująca Wspólnotę Europejską nr 900 845

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Gaba International Holding AG

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny wspólnotowy znak towarowy »ELMEX« dla towarów z klas 3, 5 i 21

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009”.

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2013.325.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 325

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 56 9 listopada 2013

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2013/C 325/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 313 z 26.10.2013.	1

	Sprostowania
2013/C 325/86	Sprostowanie komunikatu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-309/13 (Dz.U. C 226 z 3.8.2013, s. 23)	53