19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/2

Postanowienie Trybunału (druga izba) z dnia 4 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Weliko Tyrnowo — Bułgaria) — Menidżyrski biznes reszenija OOD przeciwko Direktor na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” — Weliko Tyrnowo pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

(Sprawa C-572/11) (1)

(Dyrektywa 2006/112/WE - Podatek VAT - Prawo do odliczenia - Odmowa - Podatek wykazany na fakturze - Faktyczne dokonanie transakcji podlegającej opodatkowaniu - Brak - Dowód - Zasady neutralności podatkowej i ochrony uzasadnionych oczekiwań)

2013/C 304/02

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Weliko Tyrnowo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Menidżyrski biznes reszenija OOD

Strona pozwana: Direktor na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” — Weliko Tyrnowo pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Administratiwen syd Weliko Tyrnowo — Wykładnia art. 203 w związku z art. 168 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Odliczenie podatku naliczonego — Odmowa prawa do odliczenia podatku VAT po stronie usługobiorcy na podstawie braku faktycznych dowodów dostawy w odniesieniu do faktur — Analiza tych faktur w ramach kontroli podatkowej u dostawcy, która nie doprowadziła do korekty należnego podatku VAT — Zasada neutralności podatkowej

Sentencja

Artykuł 168 lit. a) i art. 203 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz zasady neutralności podatkowej i ochrony uzasadnionych oczekiwań należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one temu, aby odbiorcy faktury odmówiono odliczenia podatku od wartości dodanej wykazanego na tej fakturze, jeżeli transakcje, których ona dotyczy, nie zostały faktycznie dokonane, i to mimo wyeliminowania zagrożenia utraty wpływów podatkowych na tej podstawie, iż wystawca rzeczonej faktury odprowadził wykazany na niej podatek od wartości dodanej. Do sądu odsyłającego należy dokonanie — zgodnie z przepisami krajowymi dotyczącymi przeprowadzania dowodów — całościowej oceny wszystkich elementów i okoliczności faktycznych rozpatrywanego przezeń sporu w celu ustalenia, czy jest tak w wypadku transakcji, których dotyczą faktury będące przedmiotem postępowania głównego.

(1) Dz.U. C 25 z 28.1.2012.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/2

Postanowienie Trybunału z dnia 9 lipca 2013 r. — Regione Puglia przeciwko Republice Włoskiej i Komisji Europejskiej

(Sprawa C-586/11 P) (1)

(Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - EFRR - Decyzja o zmniejszeniu pomocy finansowej - Artykuł 263 akapit czwarty TFUE - Jednostka regionalna - Akt bezpośrednio dotyczący tej jednostki - Niedopuszczalność)

2013/C 304/03

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Regione Puglia (przedstawiciele: F. Brunelli i A. Aloia, avvocati)

Druga strona postępowania: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierany przez P. Gentiliego, avvocato dello Stato), Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Prete i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu (pierwsza izba) z dnia 14 września 2011 r. w sprawie T-84/10 Regione Puglia przeciwko Komisji, w którym Sąd odrzucił żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2009) 10350 z dnia 22 grudnia 2009 r. o zmniejszeniu pomocy Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) przyznanej na podstawie decyzji Komisji C(2000) 2349 z dnia 8 sierpnia 2000 r. zatwierdzającej program operacyjny POR Puglia na okres 2000–2006 w ramach celu nr 1 — Brak procedury ustnej — Artykuł 263 akapit czwarty TFUE — Brak bezpośredniego oddziaływania — Niedopuszczalność — Niewystarczające uzasadnienie

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Regione Puglia zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Republika Włoska ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 25 z 28.1.2012

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/3

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 11 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bacău — Rumunia) — Elena Luca przeciwko Casa de Asigurări de Sănătate Bacău

(Sprawa C-430/12) (1)

(Artykuł 99 regulaminu postępowania - Zabezpieczenie społeczne - Swoboda świadczenia usług - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuł 22 - Ubezpieczenie zdrowotne - Szpitalne świadczenia zdrowotne udzielane w innym państwie członkowskim - Uprzednie zezwolenie - Kwota refundowana osobie objętej ubezpieczeniem społecznym)

2013/C 304/04

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Bacău

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Elena Luca

Strona pozwana: Casa de Asigurări de Sănătate Bacău

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Curtea de Apel Bacau — Wykładnia art. 56 TFUE oraz art. 22 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2) w brzmieniu zmienionym — Krajowe przepisy wymagające uprzedniego uzyskania zezwolenia w celu refundacji całkowitej kwoty kosztów świadczeń zdrowotnych udzielanych za granicą — Ustalenie kwoty refundacji kosztów poniesionych w innym państwie członkowskim, bez uprzedniego uzyskania zezwolenia, według kryteriów państwa ubezpieczenia

Sentencja

Artykuł 49 WE i art. 22 oraz art. 22 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. zmienionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 592/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r., zasadniczo nie stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego uzależniającym całkowite pokrycie kosztów szpitalnych świadczeń zdrowotnych udzielanych w innym państwie członkowskim od uzyskania uprzedniego zezwolenia. Powyższe uregulowania stoją natomiast na przeszkodzie tym przepisom interpretowanym w ten sposób, iż wykluczają one we wszystkich wypadkach całkowite pokrycie przez właściwą instytucję kosztów takich świadczeń zdrowotnych udzielanych bez uprzedniego zezwolenia.

Jeżeli odmowa refundacji szpitalnych świadczeń zdrowotnych udzielanych w innym państwie członkowskim i opłaconych przez osobę objętą ubezpieczeniem społecznym, jedynie z powodu braku uprzedniego zezwolenia, w świetle szczególnych okoliczności, nie jest uzasadniona, rzeczone świadczenia zdrowotne muszą zostać zrefundowane wspomnianej osobie przez właściwą instytucję do wysokości kwoty określonej w przepisach tego państwa członkowskiego. Jeżeli kwota ta jest niższa od kwoty jaka byłaby wynikiem zastosowania przepisów obowiązujących w państwie członkowskim zamieszkania w wypadku hospitalizacji w tym państwie, właściwa instytucja musi ponadto przyznać uzupełniającą refundację odpowiadającą różnicy pomiędzy tymi dwiema kwotami w granicach rzeczywiście poniesionych kosztów.

Jeżeli odmowa taka jest uzasadniona, osoba objęta ubezpieczeniem społecznym może żądać na podstawie art. 49 WE refundacji szpitalnych świadczeń zdrowotnych jedynie do wysokości kwot gwarantowanych przez system ubezpieczenia zdrowotnego, do którego należy.

(1) Dz.U. C 399 z 22.12.2012.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/3

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 4 lipca 2013 r. — Diadikasia Symvouloi Epicheiriseon AE przeciwko Komisji Europejskiej, Delegaturze Unii Europejskiej w Turcji, Central Finance & Contracts Unit (CFCU)

(Sprawa C-520/12 P) (1)

(Odwołanie - Instrument pomocy przedakcesyjnej - Zamówienie publiczne - Projekt dotyczący rozszerzenia europejskiej sieci centrów biznesu w Turcji - Decyzja o nieprzyznaniu realizacji projektu - Żądanie naprawienia podnoszonych szkód - Decyzja krajowa - Brak zaangażowania organu Unii)

2013/C 304/05

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Diadikasia Symvouloi Epicheiriseon AE (przedstawiciel: adwokat A. Krystallidis)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Aresu i F. Erlbacher, pełnomocnicy), Delegatura Unii Europejskiej w Turcji, Central Finance & Contracts Unit (CFCU)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 13 września 2012 r. w sprawie T-369/11 Diadikasia Symbouloi Epicheiriseon AE przeciwko Komisji Europejskiej, Central Finance & Contracts Unit (CFCU) i Delegaturze Unii Europejskiej w Turcji, którym to postanowieniem Sąd oddalił skargę o odszkodowanie mającą na celu naprawienie szkody poniesionej przez wnoszącą odwołanie zgodnie z jej twierdzeniem wskutek decyzji Delegatury Unii Europejskiej w Turcji o nieudzieleniu wnoszącej odwołanie zamówienia na realizację projektu „Enlargement of the European Turkish Business Centers Network to Sivas, Antakya, Batman and Van” (Europe Aid/128621/D/SET/TR) — Niedopuszczalność — Brak właściwości

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone jako oczywiście niedopuszczalne, a w części oddalone jako oczywiście bezzasadne.

2)	Diadikasia Symvouloi Epicheiriseon AE zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 20 czerwca 2013 r. — Almos Agrárkülkereskedelmi Kft. przeciwko Nemzeti Adó- és Vámhivatal Közép-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága

(Sprawa C-337/13)

2013/C 304/06

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Almos Agrárkülkereskedelmi Kft.

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Közép-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy art. 77 ust. 1 i 2 általános forgalmi adóról szóló 2007. évi CXXVII. törvény (węgierskiej ustawy o podatku VAT) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. są zgodne z art. 90 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE (dyrektywy VAT) (1)? Konkretnie, czy węgierska ustawa o VAT przejmuje wszystkie wypadki obniżenia podstawy opodatkowania ustanowione w rzeczonym art. 90 ust. 1?

W razie odpowiedzi przeczącej, czy w sytuacji gdy po wykonaniu transakcji podatnik nie otrzymał odpowiadającego jej wynagrodzenia, może on, w braku uregulowania krajowego, domagać się obniżenia podstawy opodatkowania w oparciu o zasady neutralności podatkowej i proporcjonalności oraz w świetle przepisu art. 90 ust. 1 dyrektywy w sprawie podatku VAT?

Jeżeli art. 90 ust. 1 dyrektywy w sprawie podatku VAT jest bezpośrednio skuteczny, to w jakich warunkach (podatnik) może uzyskać obniżenie podstawy opodatkowania? Czy wystarczające jest wystawienie faktury korygującej i wysłanie jej nabywcy, czy też konieczne jest wykazanie, iż odzyskał on własność towarów lub ich posiadanie?

4)	W wypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie, czy prawo wspólnotowe nakłada na państwo członkowskie obowiązek naprawienia szkody, którą podatnik poniósł w wskutek uchybienia przez to państwo obowiązkowi harmonizacji, co pozbawiło go możliwości skorzystania z obniżenia podstawy opodatkowania?

Czy art. 90 ust. 2 (dyrektywy VAT) należy interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie mają możliwość nieprzyznawania obniżenia podstawy opodatkowania w przypadku całkowitego lub częściowego braku płatności? Jeżeli tak, to czy zakaz obniżania powinien być wyraźnie sformułowany w ustawodawstwie państwa członkowskiego, czy też milczenie ustawy ma ten sam skutek prawny?

(1) Dz.U. L 347, s. 1.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 8 lipca 2013 r. — UPC Magyarország kft przeciwko Nemzeti Fogyasztóvédelmi Hatóság

(Sprawa C-388/13)

2013/C 304/07

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UPC Magyarország kft.

Strona pozwana: Nemzeti Fogyasztóvédelmi Hatóság.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 5 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (dyrektywy o nieuczciwych praktykach handlowych) (1) (…) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku wprowadzających w błąd praktyk handlowych w rozumieniu art. 5 ust. 4 tej dyrektywy nie jest dopuszczalne oddzielne badanie kryteriów, o których mowa w art. 5 ust. 2 lit. a) tej dyrektywy?

2)	Czy można uznać, że podanie do wiadomości niezgodnej z prawda informacji jedynemu konsumentowi stanowi praktykę handlową w rozumieniu rzeczonej dyrektywy?

(1) Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych), (Dz.U.; 149, s. 22).

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez des Schleswig-Holsteinisches Oberverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 25 lipca 2013 r. — Landesamt für Landwirtschaft, Umwelt und ländliche Räume des Landes Schleswig-Holstein przeciwko Dr. med. vet. Uta Wree

(Sprawa C-422/13)

2013/C 304/08

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Schleswig-Holsteinisches Oberverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Landesamt für Landwirtschaft, Umwelt und ländliche Räume des Landes Schleswig-Holstein

Strona pozwana: Dr. med. vet. Uta Wree

Pytanie prejudycjalne

Czy dany grunt stanowi grunt rolny w rozumieniu art 34 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 73/2009 Rady z dnia 19 stycznia 2009 r. (1), również wtedy, gdy jego użytkowanie służy celom rolniczym (wypas w ramach hodowli owiec), jednakże grunt ten tworzy okładzinę składowiska odpadów znajdującego się pod poeksploatacyjnym nadzorem?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003; Dz.U. L 30, s. 16.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Litwa) w dniu 25 lipca 2013 r. — UAB „Vilniaus energija” przeciwko Lietuvos metrologijos inspekcijos Vilniaus apskrities skyrius

(Sprawa C-423/13)

2013/C 304/09

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Naczelny Sąd Administracyjny Litwy)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UAB „Vilniaus energija”

Strona pozwana: Lietuvos metrologijos inspekcijos Vilniaus apskrities skyrius

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 34 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej lub dyrektywę 2004/22/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że zakazują one krajowych regulacji i praktyk, na podstawie których wodomierz służący do pomiaru wody ciepłej spełniający wszelkie wymogi dyrektywy 2004/22/WE, dołączony do urządzenia służącego do zdalnej (telemetrycznej) transmisji danych, uznawany jest za układ pomiarowy i z uwagi na tę okoliczność omawiany wodomierz służący do pomiaru wody ciepłej nie może być użytkowany zgodnie z przeznaczeniem do chwili przeprowadzenia kontroli metrologicznej tego licznika i tego urządzenia służącego do zdalnej (telemetrycznej) transmisji danych jako stanowiących łącznie układ pomiarowy?

(1) Dyrektywa 2004/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie przyrządów pomiarowych (Dz.U. L 135, s. 1).

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/5

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 6 czerwca 2013 r. w sprawie T-68/11 Erich Kastenholz przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 2 sierpnia 2013 r. przez Ericha Kastenholza

(Sprawa C-435/13 P)

2013/C 304/10

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Erich Kastenholz (przedstawiciel: adwokat L. Acker)

Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Qwatchme A/S

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu;

—	uwzględnienie wniesionej przez niego skargi o stwierdzenie nieważności spornej decyzji lub ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi celem ponownego rozpoznania;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty:

—

Naruszenie art. 5 ust. 1 lit. a) w związku z art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 (1)

Naruszenie to ma dwa aspekty:

—	brakujące rozróżnienie między kryteriami nowości i indywidualnego charakteru;

—	niedopuszczalne uwzględnienie kolorystyki wzoru przy ocenie cechy nowości z uwagi na zachowanie w zgłoszeniu kolorów czarnego i białego.

—

Naruszenie art. 6 ust. 1 lit. b) w związku z art. 6 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002

Naruszenie to ma trzy aspekty:

—	brak określenia cech wspólnych kolidujących ze sobą wzorów i występujących między nimi różnic;

—	brak wyważenia między wspólnymi a odrębnymi cechami;

—	brak uzasadnienia dotyczącego kwestii indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru.

—

Naruszenie art. 25 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 6/2002 oraz obowiązku badania stanu faktycznego z urzędu zgodnie z art. 63 ust. 1 zdanie pierwsze i drugie rozporządzenia nr 6/2002

Naruszenie to ma cztery następujące aspekty:

—	niedopuszczalne założenie przez Sąd, że przedstawiona w postępowaniu administracyjnym opinia może zostać nieuwzględniona;

—	nieprzeprowadzenie analizy opinii i nieprzedstawienie uwag na temat tej opinii w decyzji Izby Odwoławczej oraz w orzeczeniu Sądu;

—	brak właściwego uzasadnienia decyzji Izby Odwoławczej i orzeczenia Sądu w odniesieniu do naruszenia krajowego prawa autorskiego, w szczególności brak analizy zakresu krajowej ochrony przyznanej przez prawo autorskie;

—

błędne przyjęcie przez Izbę Odwoławczą i Sąd, że to do skarżącego należy przedstawienie w ramach art. 25 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 6/2002 stanu prawnego dotyczącego każdorazowo ochrony przyznanej na podstawie krajowego prawa autorskiego, i jednoczesne naruszenie zakresu ciążących na Izbie Odwoławczej i OHIM obowiązków związanych z ustanowioną w art. 63 ust. 1 zdanie pierwsze i drugie rozporządzenia nr 6/2002 powinnością badania stanu faktycznego i stanu prawnego z urzędu.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1)

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/6

Odwołanie wniesione w dniu 5 sierpnia 2013 r. przez Elitaliana SpA od postanowienia Sądu (siódma izba) z dnia 4 czerwca 2013 r. w sprawie T-213/12 Elitaliana przeciwko Eulex Kosovo

(Sprawa C-439/13 P)

2013/C 304/11

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: Elitaliana SpA (przedstawiciele: R. Colagrande, adwokat)

Druga strona postępowania: Eulex Kosovo

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie w całości postanowienia (Sądu (siódma izba) z dnia 4 czerwca 2013 r. w sprawie T-213/12 Elitaliana przeciwko Eulex Kosovo;)

—

w rezultacie, jeśli pozwala na to stan postępowania, uwzględnienie skargi wniesionej w pierwszej instancji poprzez a) stwierdzenie nieważność decyzji przyjętych przez Eulex — których treść i data przyjęcia nie są znane wnoszącej odwołanie — na mocy których udzielono zamówienia oznaczonego jako „EuropeAid/131516/D/SER/XK — Helicopter Support to the EULEX Mission in Kosovo (PROC/272/11)” spółce Starlite Aviation Operations, o czym Eulex poinformowała w piśmie z dnia 29 marca 2012 r. a także wszystkich innych aktów poprzedzających, późniejszych lub powiązanych, a w szczególności stosownie do okoliczności noty 2012-DAS-0392 z dnia 17 kwietnia 2012 r., w której Eulex odmówiła wnoszącej odwołanie dostępu do dokumentacji przetargu, o udzielenie którego skarżąca wniosła w dniu 2 kwietnia 2012 r.; b) zasądzenie od Eulex odszkodowania (w szczególnej formie lub jako równowartość) na rzecz wnoszącej odwołanie w zakresie określonym w § 37 i następne skargi wniesionej do Sądu; c) obciążenie Eulex kosztami postępowania;

—	lub, w następstwie rzeczonego uchylenia, jeśli pozwala na to stan postępowania, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd błędnie odmówił uznania Eulex za jednostkę organizacyjną Unii Europejskiej na podstawie art. 263 TFUE oraz zrównał Eulex z delegaturami. Ponadto Sąd powinien był uznać wystąpienie usprawiedliwionego błędu w tym względzie.

Rzeczone naruszenia prawa doprowadziły do naruszenia zasady skuteczności i zasady ochrony sądowej obejmującej pełne korzystanie z prawa do obrony, które to prawo jest nierozerwalnie związane z bardziej ogólną zasadą równości.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 7 sierpnia 2013 r. — Société Fonderie 2A przeciwko Ministre de l'Économie et des Finances

(Sprawa C-446/13)

2013/C 304/12

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Société Fonderie 2A

Strona pozwana: Ministre de l'Économie et des Finances

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy szóstej dyrektywy (77/388/EWG) (1) określające miejsce dostawy wewnątrzwspólnotowej powinny prowadzić do wniosku, że dostawa towaru przez spółkę nabywcy w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, po przekształceniu towaru na rachunek sprzedawcy dokonanym w zakładzie innej spółki znajdującym się na terytorium państwa nabywcy, stanowi dostawę z państwa sprzedawcy do państwa końcowego odbiorcy, czy też dostawę w ramach państwa owego odbiorcy, dokonywaną z zakładu, w którym nastąpiło przekształcenie?

(1) Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 147, s. 1).

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/7

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 4 czerwca 2013 r. w sprawie T-431/10 Nencini przeciwko Parlamentowi Europejskiemu wniesione w dniu 6 sierpnia 2013 r. przez Riccarda Nenciniego

(Sprawa C-447/13 P)

2013/C 304/13

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Riccardo Nencini (przedstawiciel: M. Chiti, avvocato)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

—

Uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 4 czerwca 2013 r. w sprawach połączonych T-431/10 i T-560/10 Nencini przeciwko Parlamentowi po uprzednim stwierdzeniu, w razie potrzeby, nieważności/bezprawności art. 85b rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 (1) z dnia 23 grudnia 2002 r. i art. 73a rozporządzenia 1605/2002 (2) Rady (WE, Euratom) z dnia 25 czerwca 2002 r. oraz stwierdzenie, przy zmianie tegoż wyroku z uwzględnieniem zarzutów skargi wniesionej do Sądu Unii Europejskiej, bezprawności aktów zaskarżonych w pierwszej instancji.

—

tytułem ewentualnym, w kwestionowanym wypadku potwierdzenia zasądzenia zwrotu spornych kwot przez R. Nenciniego, ponowne określenie kwot — po uchyleniu i zmianie zaskarżonego wyroku — w odpowiedni sposób lub przekazanie akt do sekretariatu generalnego Parlamentu Europejskiego w celu odpowiedniego określenia spornej kwoty;

—	uchylenie wyroku w części dotyczącej kosztów i w konsekwencji jego zmiana poprzez obciążenie Parlamentu kosztami postępowania w sprawie T-431/10 oraz obciążenie Parlamentu kosztami postępowania w sprawie T-560/10 lub w każdym razie ich potrącenie;

—	w każdym razie obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania w niniejszym postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Po pierwsze wnoszący odwołanie podnosi iż naruszono przepisy dotyczące przedawnienia oraz zasady pewności prawa, skuteczności i rozsądku. Sąd oddalił żądania wnoszącego odwołanie uznając, że terminy przedawnienia biegną od doręczenia decyzji o odzyskaniu i obciążeniu, co nastąpiło ponad jedenaście lat po odejściu przez R. Nanciniego ze stanowiska posła.

Po drugie wnoszący odwołanie powołuje się na naruszenie prawa w zakresie zasad kontradyktoryjności i skutecznej ochrony, ponieważ dowody, na których oparta była decyzja częściowo różniły się od dowodów wcześniej kwestionowanych.

Po trzecie wnoszący odwołanie powołuje się na błędne zastosowanie przepisów dotyczących kosztów i dodatków dla posłów Parlamentu („przepisy KID”) zarówno w odniesieniu do spornych kwot w zakresie zwrotu kosztów podróży jak też spornych kwot dotyczących dodatku sekretarskiego. W szczególności wnoszący odwołanie wskazuje po pierwsze, że dokonano błędnej wykładni pojęcia „miejsca zamieszkania”, którego nie można utożsamiać z formalnym „miejscem zameldowania”; a po drugie, że naruszenie nie istnieje z różnych względów oraz że występuje sprzeczność pomiędzy uznaniem niewskazania nazwisk wszystkich beneficjentów dodatku sekretarskiego za zwykłe „uchybienie formalne” a uznaniem go za uchybienie niemożliwe do konwalidowania w świetle niejasnych przepisów obowiązujących w omawianym okresie.

Po czwarte odwołanie oparte jest na naruszeniu zasady proporcjonalności przy określaniu kwoty podlegającej odzyskaniu. Zasądzenie zapłaty całej pobranej kwoty jest niedorzeczne.

Wreszcie wnoszący odwołanie zarzuca błędne ustalenie kosztów postępowania, którymi obciążono R. Nenciniego. Koszty poniesione w związku z zaskarżeniem pierwszej — następnie cofniętej — decyzji wynikają z błędnego zachowania strony przeciwnej, która uznała zresztą takie naruszenie dokonując — po doręczeniu pierwszej skargi — zastąpienia decyzji inna decyzją w języku włoskim.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 357 s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s. 1).

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/9

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Bank Melli Iran przeciwko Radzie

(Sprawy połączone T-35/10 i T-7/11) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Uzasadnione oczekiwania - Przegląd zastosowanych środków ograniczających - Błąd w ocenie - Równość traktowania - Podstawa prawna - Istotne wymogi proceduralne - Proporcjonalność)

2013/C 304/17

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bank Melli Iran (Teheran, Iran) (przedstawiciele: w sprawie T-35/10 L. Defalque, a w sprawie T-7/11 początkowo L. Defalque i S. Woog, następnie L. Defalque i C. Malherbe, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: w sprawie T-35/10 M. Bishop i R. Szostak, a w sprawie T-7/11 początkowo M. Bishop i G. Marhic, następnie M. Bishop i B. Driessen, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i É. Ranaivoson, pełnomocnicy); Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo S. Behzadi-Spencer, następnie A. Robinson, ostatecznie A. Robinson i H. Walker, pełnomocnicy, wspierani przez S. Lee, barrister); Komisja Europejska (przedstawiciele: w sprawie T-35/10 S. Boelaert i M. Konstantinidis, a w sprawie T-7/11 S. Boelaert, M. Konstantinidis i F. Erlbacher, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, żądanie stwierdzenia częściowej nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1100/2009 z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu oraz uchylającego decyzję 2008/475/WE (Dz.U. L 303, s. 31), decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającą wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 281, s. 81), rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 319, s. 71), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 961/2010 (Dz.U. L 319, s. 1) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1), oraz po drugie, żądanie stwierdzenia nieważności każdego przyszłego rozporządzenia lub każdej przyszłej decyzji, obowiązujących na dzień zamknięcia ustnego etapu postępowania, uzupełniających lub zmieniających jeden z zaskarżonych aktów.

Sentencja

1)	Sprawy T-35/10 i T-7/11 zostają połączone dla celów wydania wyroku.

2)	Skargi zostają oddalone.

3)	Bank Melli Iran pokryje, oprócz swoich własnych kosztów, koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

4)	Republika Francuska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Komisja Europejska pokrywają swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 100 z 17.4.2010.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/9

Wyrok Sądu z dnia 11 września 2013 r. — L przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-317/10 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Personel tymczasowy - Umowa na czas nieokreślony - Decyzja o zwolnieniu - Obowiązek uzasadnienia - Utrata zaufania)

2013/C 304/18

Język postępowania: litewski

Strony

Wnoszący odwołanie: L (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: początkowo adwokaci A. Sèbe i V. Sviderskis, a następnie A. Sèbe)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: początkowo S. Seyr, K. Zejdová i L. Mašalaitė-Chouteau, następnie S. Seyr, K. Zejdová i S. Milius, a na koniec S. Seyr i S. Alves, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w sprawie (poufne) (2).

Sentencja

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w sprawie (poufne) zostaje uchylony w zakresie, w jakim nie orzeczono w nim w przedmiocie zarzutu naruszenia zasady bezstronności, oddalono zarzut nieprawidłowości ustaleń faktycznych i oczywistego błędu w ocenie oraz orzeczono, że wnoszący odwołanie nie wnosił o obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

2)	W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

3)	W pozostałym zakresie skarga wniesiona przez L do Sądu do spraw Służby Publicznej w sprawie (poufne) zostaje oddalona.

4)	Każda ze stron pokrywa własne koszty postępowania zarówno w pierwszej instancji, jak i w odwołaniu.

(1) Dz.U. C 340 z 19.11.2011.

(2) Dane poufne utajnione.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/10

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Persia International Bank przeciwko Radzie

(Sprawa T-493/10) (1)

2013/C 304/19

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Persia International Bank plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: początkowo S. Gadhia, S. Ashley, solicitors, D. Anderson, QC, i R. Blakeley, barrister, następnie S. Ashley, S. Jeffrey, A. Irvine, solicitors, D. Wyatt, QC, i R. Blakeley)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i A. Vitro, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Boelaert i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 195, s. 25), decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 281, s. 81), rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413 (Dz.U. L 319, s. 71), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 961/2010 (Dz.U. L 319, s. 11) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim wspomniane akty dotyczą strony skarżącej, a po drugie, żądanie stwierdzenia niemożności stosowania art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007 r. z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 103, s. 1), art. 16 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 961/2010 oraz art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012 wobec strony skarżącej.

Sentencja

W zakresie dotyczącym Persia International Banku plc stwierdza się nieważność:

—	punktu 4 tabeli B załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB;

—	punktu 2 tabeli B załącznika do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu;

—	punktu 4 tabeli B części I załącznika do decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413;

—	punktu 4 tabeli B załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 423/2007;

—	decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413;

—	rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 961/2010;

—	punktu 4 tabeli B części I załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010.

2)	Skutki wynikające z decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644 i decyzją 2011/783, zostają utrzymane w mocy wobec Persia International Banku do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 267/2012.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Rada Unii Europejskiej pokrywa poza własnymi kosztami koszty poniesione przez Persia International Bank.

5)	Komisja pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 328 z 4.12.2010.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/11

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Eurocool Logistik przeciwko OHIM — Lenger (EUROCOOL)

(Sprawa T-599/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego EUROCOOL - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy EUROCOOL LOGISTICS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo usług - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Prawo do bycia wysłuchanym)

2013/C 304/20

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Eurocool Logistik GmbH (Linz, Austria) (przedstawiciel: adwokaci G. Secklehner i C. Ofner)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo R. Manea, następnie K. Klüpfel, następnie K. Klüpfel i A. Schifko, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również, interwenient przed Sądem: Peter Lenger (Weinheim, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat F. Pfefferkorn)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 października 2010 r. (sprawa R 451/2010-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Eurocool Logistik GmbH a Peterem Lengerem.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 14 października 2010 r. (sprawa R 451/2010-1) w zakresie dotyczącym objętych zgłoszeniem znaku towarowego usług: „opracowywanie oprogramowania dla składowania, ekspediowania i transportu produktów chłodzonych i mrożonek”, należących do klasy 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, oraz oznaczonych wcześniejszym znakiem towarowym „usług świadczonych przez agencje ekspedycyjne”, należących do klasy 39 wspomnianego porozumienia.

2)	W zakresie dotyczącym usług, o których mowa w pkt 1, sprzeciw zostaje oddalony.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Eurocool Logistik GmbH, OHIM i Peter Lenger pokrywają każde własne koszty poniesione w związku z postępowaniem przed Sądem.

5)	OHIM pokrywa połowę kosztów poniesionych przez Eurocool Logistik w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą.

(1) Dz.U. C 72 z 5.3.2011.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/11

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie

(Sprawy połączone T-4/11 i T-5/11) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Iranu w celu zapobieżenia rozpowszechnieniu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Błąd w ocenie)

2013/C 304/21

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Export Development Bank of Iran (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat J.-M. Thouvenin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i R. Liudvinaviciute-Cordeiro, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Konstantinidis i A. Bordes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze żądanie orzeczenia, że decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39) nie ma zastosowania do skarżącej i, po drugie, żądanie stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) i rozporządzenia Rady (UE) nr 1263/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 356, s. 34) oraz wszelkich przyszłych rozporządzeń uzupełniających bądź zastępujących te rozporządzenia, do czasu wydania wyroku kończącego postępowanie w niniejszej instancji, w zakresie w jakim akty te dotyczą skarżącej oraz, po trzecie, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 281, s. 81), decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11) i decyzji Rady 2012/829/WPZiB z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 356, s. 71) oraz wszelkich przyszłych aktów uzupełniających bądź zastępujących te akty, do czasu wydania wyroku kończącego postępowanie w niniejszej instancji, w zakresie w jakim akty te dotyczą skarżącej i, po czwarte, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji zawartych w pismach z dnia 28 października 2010 r. i 5 grudnia 2011 r.

Sentencja

Stwierdzona zostaje nieważność:

—	załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, zmienionej przez decyzję Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r., a następnie decyzję Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011r.;

—	decyzji 2010/644;

—

załącznika VII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007, zmienionego przez rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010;

—	decyzji 2011/783;

—	rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011;

—	załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 w zakresie, w jakim dotyczą one Export Development Bank of Iran.

Skutki załącznika II do decyzji 2010/413/WPZiB, zmienionej przez decyzję 2010/644/WPZiB, a następnie decyzję 2011/783/WPZiB w odniesieniu do Export Development Bank of Iran zostają utrzymane w mocy do momentu utraty mocy prawnej przez załącznik IX do rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim dotyczy on Export Development Bank of Iran.

3)	Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie żądania stwierdzenia, że decyzja 2010/413 nie ma zastosowania do Export Development Bank of Iran.

4)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

5)	Rada Unii Europejskiej pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Export Development Bank of Iran.

6)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 72 z 5.3.2011

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/12

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Iran Insurance przeciwko Radzie

(Sprawa T-12/11) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Podstawa prawna - Naruszenie prawa międzynarodowego - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo własności - Proporcjonalność - Równość traktowania - Niedyskryminacja)

2013/C 304/22

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Iran Insurance Company (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat D. Luff)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i G. Marhic, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Z jednej strony, żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U L 195, s. 39), zmienionej decyzją Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. (Dz.U. L 281, s. 81) oraz załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1) w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej, po drugie, decyzji wydanej w odniesieniu do skarżącej „zawartej w” piśmie z dnia 28 października 2010 r., po trzecie, decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 319, s. 71), oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 961/2010 (Dz.U. L 319, s. 11) w zakresie, w jakim są one w stanie wpłynąć na sytuację skarżącej, po czwarte, decyzji wydanej w odniesieniu do skarżącej „zawartej w” piśmie z dnia 5 grudnia 2011 r., po piąte, załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010 (Dz.U. L 88 s. 1) w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej, oraz po szóste, każdego wydanego w przyszłości rozporządzenia i każdej wydanej w przyszłości decyzji Rady lub Komisji, które uzupełniałaby lub zmieniałyby jeden z aktów zaskarżonych w kontekście niniejszej skargi, oraz z drugiej strony, żądanie stwierdzenia, że w odniesieniu do skarżącej nie mogą mieć zastosowania art. 12 i art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji 2010/413, art. 16 ust. 2, art. 26 rozporządzenia nr 961/2010, art. 1 pkt 7 decyzji Rady 2012/35/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 19, s. 22), art. 23 ust. 2, art. 35 rozporządzenia nr 267/2012, art. 1 pkt 8 decyzji Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413 (Dz.U. L 282, s. 58), art. 1 pkt 11 rozporządzenia Rady (UE) nr 1263/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie nr 267/2012 (Dz.U. L 356, s. 34) oraz art. 1 pkt 2 decyzji Rady 2012/829/WPZiB z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 356, s. 71).

Sentencja

Skarga jest niedopuszczalna w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia nieważności wszystkich wydanych w przyszłości rozporządzeń lub wszystkich wydanych w przyszłości decyzji Rady Unii Europejskiej lub Komisji Europejskiej, które uzupełniałyby lub zmieniałyby jeden z aktów zaskarżonych w kontekście niniejszej skargi.

Nie ma potrzeby orzekania ani w przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności decyzji wydanych w odniesieniu do Iran Insurance Company „zawartych w” pismach Rady z dnia 28 października 2010 r. i z dnia 5 grudnia 2011 r., ani w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności skargi wysuniętego przez Radę i wspieranego przez Komisję jedynie wobec żądań stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w odniesieniu do Iran Insurance Company „zawartej w” piśmie Rady z dnia 28 października 2010 r.

Stwierdza się nieważność załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, zmienionej decyzją Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r., załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007, decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 961/2010 oraz załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010 w zakresie, w jakim dotyczą one Iran Insurance Company.

Skutki załącznika II do decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644, następnie decyzją 2011/783, w odniesieniu do Iran Insurance Company, pozostają w mocy, do chwili, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności załącznika IX do rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim dotyczy on Iran Insurance Company.

5)	Rada pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Iran Insurance Company.

6)	Komisja pokrywa własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 63 z 26.2.2011.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/13

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Post Bank Iran przeciwko Radzie

(Sprawa T-13/11) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Iranu w celu zapobieżenia rozpowszechnieniu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Podstawa prawna - Naruszenie prawa międzynarodowego - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo własności - Proporcjonalność - Równe traktowane - Zasada niedyskryminacji)

2013/C 304/23

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Post Bank Iran (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat D. Luff)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i A. Vitro, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Przedmiot

W pierwszej kolejności żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), zmienionej przez decyzję Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. (Dz.U. L 281, s. 81) i załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej, po drugie, decyzji dotyczącej skarżącej i „zawartej” w piśmie z dnia 29 października 2010 r., po trzecie, decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. zmieniające decyzję 2010/413 (Dz.U. L 319, s. 71) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11), w zakresie w jakim mogą one mieć wpływ na sytuację skarżącej, po czwarte, decyzji dotyczącej skarżącej i „zawartej” w piśmie z dnia 5 grudnia 2011 r., po piąte, załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1), w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej i, po szóste, wszelkich przyszłych rozporządzeń i decyzji Rady bądź Komisji, które uzupełniałyby lub zmieniałyby jeden z aktów prawnych zaskarżonych w ramach niniejszej skargi, a w drugiej kolejności, żądanie stwierdzenia, że do skarżącej nie ma zastosowania art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji 2010/413, art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010, art. 1 pkt 7 decyzji Rady 2012/35/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 19, s. 22), art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012, art. 1 pkt 8 decyzji Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 282, s. 58), art. 1 pkt 11 rozporządzenia Rady (UE) nr 1263/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie nr 267/2012 (Dz.U. L 356, s. 34) oraz art. 1 pkt 2 decyzji Rady 2012/829/WPZiB z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 356, s. 71).

Sentencja

1)	Skarga jest niedopuszczalna w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia nieważności wszelkich przyszłych rozporządzeń i decyzji Rady Unii Europejskiej bądź Komisji Europejskiej, które uzupełniałyby lub zmieniałyby jeden z aktów prawnych zaskarżonych w ramach rozpatrywanej skargi.

Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności dotyczących Post Bank Iran decyzji „zawartych” w pismach z dnia 29 października 2010 r. i 5 grudnia 2011 r., ani podnoszonego przez wspieraną przez Komisję Radę zarzutu niedopuszczalności w kontekście żądania stwierdzenia nieważności dotyczącej Post Bank Iran decyzji „zawartej” w piśmie z dnia 29 października 2010 r.

Stwierdzona zostaje nieważność, w zakresie dotyczącym Post Bank Iran, załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, zmienionej przez decyzję Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. (Dz.U. L 281, s. 81) i załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007, decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010.

Skutki załącznika II do decyzji 2010/413/WPZiB, zmienionej przez decyzję 2010/644/WPZiB, a następnie przez decyzję 2011/783/WPZiB, zostają utrzymane w mocy w odniesieniu do Post Bank Iran do momentu utraty mocy prawnej przez załącznik IX do rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim dotyczy on Post Bank Iran.

5)	Rada pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Post Bank Iran.

6)	Komisja pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 63 z 26.2.2011

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/14

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Bank Refah Kargaran przeciwko Radzie

(Sprawa T-24/11) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu niedopuszczenia do rozprzestrzeniania broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej)

2013/C 304/24

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Bank Refah Kargaran (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat J.M. Thouvenin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i R. Liudvinaviciute-Cordeiro, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Erlbacher i M. Konstantinidis, następnie A. Bordes i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, żądanie stwierdzenia, że decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39) nie znajduje zastosowania do skarżącego, po drugie, żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 1263/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 267/2012 (Dz.U. L 356, s. 34), oraz wszystkich przyszłych rozporządzeń, które będą uzupełniać lub zastępować te rozporządzenia do czasu wydania wyroku kończącego postępowanie w instancji, o ile akty te dotyczyć będą skarżącego, po trzecie, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 281, s. 81), decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 319, s. 71), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 319, s. 11) i decyzji Rady 2012/829/WPZiB z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. L 356, s. 71), a także wszystkich przyszłych aktów, które będą uzupełniać lub zastępować te akty do czasu wydania wyroku kończącego postępowanie w instancji, o ile akty te będą dotyczyć skarżącego, oraz po czwarte, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji zawartych w pismach z dnia 28 października 2010 r. i 5 grudnia 2011 r.

Sentencja

W zakresie dotyczącym Banku Refah Kargaran stwierdza się nieważność:

—	załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, zmienionej decyzją Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. i następnie decyzją Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r.;

—	decyzji 2010/644;

—

załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007, zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącym wykonania rozporządzenia nr 961/2010;

—	decyzji 2011/783;

—	rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011;

—	załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010.

Skutki wywoływane przez załącznik II do decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644 i następnie decyzją 2011/783, w stosunku do Banku Refah Kargaran zostają utrzymane w mocy do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności załącznika IX rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie dotyczącym Banku Refah Kargaran.

3)	Postępowanie w przedmiocie żądania stwierdzenia, że decyzja 2010/413 nie znajduje zastosowania do Banku Refah Kargaran, zostaje umorzone.

4)	W pozostałym zakresie skarga zostaje w części odrzucona i w części oddalona.

5)	Rada Unii Europejskiej pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Bank Refah Kargaran.

6)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 80 z 12.3.2011.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/15

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Deutsche Bahn i in. przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-289/11, T-290/11 i T-521/11) (1)

(Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Decyzja nakazująca przeprowadzenie kontroli - Uprawnienia kontrolne Komisji - Prawo do obrony - Proporcjonalność - Obowiązek uzasadnienia)

2013/C 304/25

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Bahn AG (Berlin, Niemcy); DB Mobility Logistics AG (Berlin); DB Energie GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy); DB Netz AG (Frankfurt nad Menem); DB Schenker Rail GmbH (Moguncja, Niemcy); DB Schenker Rail Deutschland AG (Moguncja); Deutsche Umschlaggesellschaft Schiene-Straße mbH (DUSS) (Bodenheim, Niemcy) (przedstawiciele: W. Deselaers, O. Mross i J. Brückner, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Malferrari, N. von Lingen i R. Sauer, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo, w sprawach T-289/11 i T-290/11, M. Muñoz Pérez, następnie, w sprawach T-289/11, T-290/11 i T-521/11, S. Centeno Huerta, abogados del Estado); Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Simm i F. Florindo Gijón, pełnomocnicy) i Urząd Nadzoru EFTA (przedstawiciele: X. A. Lewis, M. Schneider i M. Moustakali, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji: C(2011) 1774 z dnia 14 marca 2011 r., C(2011) 2365 z dnia 30 marca 2011 r. i C(2011) 5230 z dnia 14 lipca 2011 r. zarządzających zgodnie z art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 kontrole w spółce Deutsche Bahn AG i w jej wszystkich spółkach (sprawy COMP/39.678 i COMP/39.731).

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Deutsche Bahn AG, DB Mobility Logistics AG, DB Energie GmbH, DB Netz AG, DB Schenker Rail GmbH, DB Schenker Rail Deutschland AG i Deutsche Umschlaggesellsschaft Schiene Straße mbH (DUSS) pokrywają koszty poniesione przez Komisję Europejską oraz koszty własne.

3)	Rada Unii Europejskiej, Urząd Nadzoru EFTA i Królestwo Hiszpanii pokrywają koszty własne.

(1) Dz.U. C 238 z 13.8.2011.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/16

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Europäisch-Iranische Handelsbank przeciwko Radzie

(Sprawa T-434/11) (1)

2013/C 304/26

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Europäisch-Iranische Handelsbank AG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo S. Ashley, S. Gadhia, solicitors, H. Hohmann, adwokat, D. Wyatt, QC, i R. Blakeley, barrister, następnie S. Ashley, H. Hohmann, D. Wyatt, R. Blakeley, S. Jeffrey i A. Irvine, solicitors)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: F. Naert i R. Liudvinaviciute-Cordeiro, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo E. Paasivirta i S. Boelaert, następnie E. Paasivirta i M. Konstantinidis, pełnomocnicy); Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: S. Behzadi-Spencer, A. Robinson i C. Murrell, pełnomocnicy, wspierani przez J. Swifta, QC i R. Palmera, barrister)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2011/299/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 65), po drugie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 26), po trzecie, decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71), po czwarte, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11), oraz po piąte, rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącej.

Sentencja

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu oraz decyzji Rady 2011/299/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu w zakresie, w jakim akty te dotyczą Europäisch Iranische Handelsbank AG.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Europäisch-Iranische Handelsbank pokryje trzy piąte swoich własnych kosztów oraz trzy piąte kosztów poniesionych przez Radę Unii Europejskiej.

4)	Rada poniesie dwie piąte swoich własnych kosztów oraz dwie piąte kosztów poniesionych przez Europäisch Iranische Handelsbank.

5)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Komisja Europejska pokrywają swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 282 z 24.9.2011.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/16

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Globula przeciwko Komisji

(Sprawa T-465/11) (1)

(Rynek wewnętrzny gazu ziemnego - Dyrektywa 2003/55/WE - Ciążący na przedsiębiorcach prowadzących działalność w sektorze gazu ziemnego obowiązek utworzenia systemu umożliwiającego osobom trzecim dostęp na podstawie umowy do instalacji składu gazu - Decyzja władz czeskich przyznająca skarżącej czasowe zwolnienie w odniesieniu do przyszłych instalacji podziemnego składu gazu w miejscowości Dambořice - Decyzja Komisji nakazująca Republice Czeskiej cofnięcie decyzji o zwolnieniu - Stosowanie w czasie dyrektywy 2003/55)

2013/C 304/27

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Globula a.s. (Hodonín, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci M. Petite, D. Paemen, A. Tomtsis, D. Koláček i P. Zákoucký)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Beynet i T. Scharf, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Očková i T. Müller, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2011) 4509 z dnia 27 czerwca 2011 r. o zwolnieniu w odniesieniu do instalacji podziemnego składu gazu w miejscowości Dambořice w świetle zasad rynku wewnętrznego dotyczących dostępu osób trzecich.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2011) 4509 z dnia 27 czerwca 2011 r. o zwolnieniu w odniesieniu do przyszłych instalacji podziemnego składu gazu w miejscowości Dambořice w świetle zasad rynku wewnętrznego dotyczących dostępu osób trzecich.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Globulę a.s. oraz własnymi kosztami.

3)	Republika Czeska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 305 z 15.10.2011.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/17

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Sepro Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-483/11) (1)

(Środki ochrony roślin - Substancja czynna flurprimidol - Niewłączenie flurprimidolu do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG - Rozporządzenie (WE) nr 33/2008 - Przyspieszona procedura oceny - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo do obrony - Proporcjonalność - Obowiązek uzasadnienia)

2013/C 304/28

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sepro Europe Ltd (Harrogate, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu i K. Van Maldegem)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Ondrůšek i G. von Rintelen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2011/328/UE z dnia 1 czerwca 2011 r. dotyczącej niewłączenia flurprimidolu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (Dz.U. L 153, s. 192).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sepro Europe Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 331 z 12.11.2011.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/17

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Godrej Industries i VVF przeciwko Radzie

(Sprawa T-6/12) (1)

(Dumping - Przywóz niektórych alkoholi tłuszczowych i ich mieszanek pochodzących z Indii, Indonezji i Malezji - Wniosek o dostosowanie z tytułu przeliczenia walut - Ciężar dowodu - Szkoda - Ostateczne cło antydumpingowe)

2013/C 304/29

Język postępowania: angielski

Strony

Strona Strona skarżąca: Godrej Industries Ltd (Bombaj, Indie); VVF Ltd (Bombaj) (przedstawiciel: B. Servais, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.P. Hix, wspierany przez G. Berrischa i A. Polcyn, adwokatów)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Sasol Olefins & Surfactants GmbH (Hamburg, Niemcy); Sasol Germany GmbH (Hamburg) (przedstawicele: V. Akritidis, adwokat, i J. Beck, solicitor); Komisja Europejska (przedstawiciele: M. França i A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1138/2011 z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego i ostatecznego pobrania tymczasowego cła nałożonego na przywóz niektórych alkoholi tłuszczowych i ich mieszanek, pochodzących z Indii, Indonezji i Malezji (Dz.U. L 293, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Godrej Industries Ltd i VVF Ltd pokrywają koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej oraz przez Sasol Olefins & Surfactants GmbH i Sasol Germany GmbH, a także własne koszty.

3)	Komisja Europejska pokrywa swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 49 z 18.2.2012.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/18

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Bateni przeciwko Radzie

(Sprawy połączone T-42/12 i T-181/12) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Iranu w celu zapobieżenia rozpowszechnieniu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Oczywisty błąd w ocenie)

2013/C 304/30

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Naser Bateni (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Kienzle, M. Schlingmann i F. Lautenschlager)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop, J.-P. Hix i Z. Kupčová, pełnomocnicy)

Przedmiot

W sprawie T-42/12: żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71) w zakresie, w jakim wpisuje ona skarżącego do wykazu zawartego w załączniku II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11) w zakresie, w jakim wpisuje ono skarżącego do załącznika VII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), a w sprawie T-181/12: żądanie stwierdzenia nieważności załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego zostało utrzymane w wykazie osób i podmiotów, których fundusze zostały zamrożone

Sentencja

1)	Sprawy T-42/12 i T-181/12 zostają połączone dla celów wydania wyroku.

W sprawie T-42/12 nie ma już potrzeby orzekania w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu w zakresie dotyczącym Nasera Bateniego.

Stwierdzona zostaje nieważność decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu w zakresie, w jakim wpisuje ona N. Bateniego do załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB.

4)	Stwierdzona zostaje nieważność załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 w zakresie, w jakim dotyczy on N. Bateniego.

Skutki decyzji 2010/413, zmienionej przez decyzję 2011/783, zostają utrzymane w mocy w odniesieniu do N. Bateniego od momentu jej wejścia w życie, w dwudziestym dniu następującym po jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, do dnia częściowej utraty mocy prawnej przez rozporządzenie nr 267/2012.

6)	Rada Unii Europejskiej pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez N. Bateniego.

7)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 98 z 31.3.2012

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/18

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Good Luck Shipping przeciwko Radzie

(Sprawa T-57/12) (1)

2013/C 304/31

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Good Luck Shipping LLC (Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie) (przedstawiciele: F. Randolph, QC, M. Lester, barrister, i M. Taher, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: V. Piessevaux i B. Driessen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71), po drugie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11), a po trzecie, rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim akty te dotyczą strony skarżącej.

Sentencja

W zakresie, w jakim akty te dotyczą Good Luck Shipping LLC, stwierdza się nieważność:

—	decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu;

—	rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu;

—	rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010.

2)	Skutki wynikające z decyzji 2011/783 zostają utrzymane w mocy wobec Good Luck Shipping do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 267/2012.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa poza własnymi kosztami koszty poniesione przez Good Luck Shipping.

(1) Dz.U. C 109 z 14.4.2012.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/19

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Iranian Offshore Engineering & Construction przeciwko Radzie

(Sprawa T-110/12) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy - Skarga o stwierdzenie nieważności - Termin na dostosowanie żądań - Dopuszczalność - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie)

2013/C 304/32

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Iranian Offshore Engineering & Construction Co. (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci J. Viñals Camallonga, L. Barriola Urruticoechea i J. Iriarte Ángel)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: P. Plaza García, V. Piessevaux i G. Ramos Ruano, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71), oraz po drugie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 1) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącej.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu w zakresie, w jakim umieszcza ona nazwę Iranian Offshore Engineering & Construction Co. w załączniku II do decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB.

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu w zakresie, w jakim umieszcza ono nazwę Iranian Offshore Engineering & Construction w załączniku VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007.

3)	Stwierdza się nieważność załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 961/2010 w zakresie, w jakim dotyczy on Iranian Offshore Engineering & Construction.

Skutki decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2011/783, w odniesieniu do Iranian Offshore Engineering & Construction pozostają w mocy od dnia wejścia w życie tej decyzji, to jest od dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, do chwili, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia nr 267/2012.

5)	Rada Unii Europejskiej pokryje, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Iranian Offshore Engineering & Construction w niniejszym postępowaniu oraz w postępowaniu w sprawie zastosowania środków tymczasowych.

(1) Dz.U. C 126 z 28.4.2012.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/19

Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Leiner przeciwko OHIM — Recaro (REVARO)

(Sprawa T-349/12) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego REVARO - Wcześniejszy słowny międzynarodowy znak towarowy RECARO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2013/C 304/33

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Rudolf Leiner GmbH (Sankt Pölten, Austria) (przedstawiciele: adwokaci W. Emberger, I. Rudnay i L. Emberger)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Poch, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Recaro Holding GmbH, dawniej Recaro Beteiligungs-GmbH (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Weiser)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 maja 2012 r. (sprawa R 482/2011-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Recaro Beteiligungs-GmbH a Rudolf Leiner GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rudolf Leiner GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 287 z 22.9.2012.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/20

Skarga wniesiona w dniu 8 sierpnia 2013 r. — Tsujimoto przeciwko OHIM — Kenzo (KENZO ESTATE)

(Sprawa T-414/13)

2013/C 304/34

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kenzo Tsujimoto (Osaka, Japonia) (przedstawiciel: adwokat A. Wenninger-Lenz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Kenzo (Paryż, Francja)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 maja 2013 r. w sprawie R 333/2012-2;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy KENZO ESTATE dla towarów z klasy 33 — rejestracja międzynarodowa nr 95337

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Kenzo

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny wspólnotowy znak towarowy KENZO nr 720 706 dla towarów z klas 3, 18 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: uwzględnienie odwołania i uchylenie zakwestionowanej decyzji

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1).

(1) Dz.U. L 78, s. 1.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/20

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2013 r. — Unión de Almacenistas de Hierros de España przeciwko Komisji

(Sprawa T-419/13)

2013/C 304/35

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Unión de Almacenistas de Hierros de España (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci A. Creus Carreras, A. Valiente Martin, C. Maldonado Márquez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Komisji z dnia 18 czerwca 2013 r.;

—	obciążenia Komisji kosztami niniejszego postępowania;

—	ponadto, by, w ramach środków organizacji postępowania, Sąd nakazał Komisji przedstawienie Sądowi dokumentów, do których dostępu odmówiła, aby Sąd mógł przeprowadzić właściwe badanie i sprawdzić prawdziwość argumentów zawartych w niniejszej skardze.

Zarzuty i główne argumenty

W lutym 2013 r. Unión de Almacenistas de Hierro de España (UAHE) złożyła wniosek o dostęp do określonych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, posiadanych przez Komisję Europejską w ramach mechanizmu współpracy z organami krajowymi przewidzianego w art. 11 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, s. 1). W szczególności skarżąca złożyła wniosek o dostęp do wszystkich dokumentów i korespondencji wymienionych pomiędzy Dyrekcją Generalną ds. Konkurencji Komisji a Comisión Nacional de la Competencia (krajowym organem ds. konkurencji) dotyczących postępowań w sprawie nałożenia grzywny S-106/08 Almacenes de Hierro i S-254/10 Hierros Extremadura.

Po pierwszym przedłużenia terminu do dnia 11 kwietnia 2013 r. Komisja skierowała do UAHE pismo, w którym:

a)	przyznała dostęp do potwierdzeń odbioru wysłanych do krajowego organu ds. konkurencji dotyczących obydwu postępowań w sprawie nałożenia grzywny;

powiadomiła skarżącą, że nie posiadała informacji odnoszących się do wspomnianych postępowań w sprawie nałożenia grzywny i że posiadane przez nią dokumenty znajdujące się w aktach sprawy chronione są wyjątkami przewidzianymi w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

UAHE ponowiła swoje żądanie i po pierwszym przedłużeniu terminu o 15 dni Komisja skierowała kolejne pismo w dniu 18 czerwca, w którym poinformowała skarżącą, ze przedłuża na czas nieokreślony termin odpowiedzi na wnioski o dostęp do dokumentów.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy, oparty na naruszeniu prawa przy dokonywaniu wykładni art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001, z uwagi na to, że Komisja nie dokonała konkretnej, indywidualnej oceny stosowania wyjątków przewidzianych we wspomnianym przepisie do wniosków o dostęp będących przedmiotem niniejszego postępowania.

2)	Zarzut drugi, oparty na naruszeniu art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia nr 1049/2001, ponieważ żądane informacje nie zawierają elementów, które mogą mieć wpływ na interesy handlowe osób trzecich. Wspomniane informacje mogą w każdym razie mieć wpływ na interesy samej skarżącej.

Zarzut trzeci, oparty na naruszeniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, zważywszy, na to, że wskazane w nim pojęcie śledztwa może odnosić się tylko do dochodzeń prowadzonych przez instytucje lub organy wspólnotowe, nie krajowe. Z drugiej strony okoliczności faktyczne, których dotyczy dochodzenie w obydwu postępowaniach w sprawie nałożenia grzywny, uległy przedawnieniu.

Zarzut czwarty, oparty na naruszeniu art. 4 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1049/2001 w zakresie, w jakim w kontekście żądanej dokumentacji, Komisja nie wydaje decyzji, ponieważ jej postawa jest czysto pasywna lub polega na samym odbiorze dokumentów i na przedłożeniu uwag. Z drugiej strony i w każdym razie powołany wyjątek może być stosowany tylko w odniesieniu do dokumentów wewnętrznych.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/21

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2013 r. — L’Oréal przeciwko OHIM — Cosmetica Cabinas (AINHOA)

(Sprawa T-426/13)

2013/C 304/36

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: L’Oréal SA (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokaci M. Granado Carpenter i M. Polo Carreño)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Cosmetica Cabinas, SL (El Masnou, Hiszpania)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 czerwca 2013 r. w sprawie R 1642/2012-1;

—	zasądzenie na rzecz strony skarżącej zwrotu kosztów poniesionych w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku: Słowny znak towarowy „AINHOA” dla towarów i usług z klas 3, 35 i 39 — wspólnotowy znak towarowy nr 2 720 811

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Cosmetica Cabinas

Strona wnosząca o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Decyzja Wydziału Unieważnień: Stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku w odniesieniu do usług z klas 35 i 39 oraz oddalenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku w odniesieniu do „kosmetyków”, należących do klasy 3

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1)

(1) Dz.U. L 78, s. 1

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/21

Skarga wniesiona w dniu 20 sierpnia 2013 r. — Triarii przeciwko Komisji

(Sprawa T-435/13)

2013/C 304/37

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Triarii BV (Haga, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat G. Verhellen)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (sprawa ENER B 1/IMMR(2013) ENER.B.1.2638778) z dnia 20 czerwca 2013 r. w celu włączenia oferty skarżącej do postępowania przetargowego;

—

W przypadku gdyby orzeczenie Sądu, zgodnie z żądaniem, zostało wydane po udzieleniu zamówienia oferentowi:

—	stwierdzenie nieważności postępowania przetargowego nr ENER/B1/2013–371 w celu umożliwienia skarżącej ponownego złożenia oferty;

—	stwierdzenie nieważności decyzji, którą powinna wydać Komisja Europejska, udzielając zamówienia nr ENER/B1/2013–371 oferentowi lub

—	przyznanie odszkodowania za utraconą okazję z powodu wykluczenia skarżącej z postępowania przetargowego nr ENER/B1/2013–371.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1)	Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Sąd jest właściwy do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zgodnie z art. 263 TFUE.

2)	Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja swoim zachowaniem wzbudziła uzasadnione oczekiwania, że oferta została złożona w należytym terminie.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/22

Skarga wniesiona w dniu 21 sierpnia 2013 r. — Bora Creations przeciwko OHIM — Beauté Prestige International (essence)

(Sprawa T-448/13)

2013/C 304/38

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bora Creations, SL (Ceuta, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci R. Lange, G. Hild i C. Pape)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Beauté Prestige International SA (Paryż, Francja)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 czerwca 2013 r. wydanej w sprawie R 1085/2012-5;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: słowny znak towarowy „essence” dla towarów z klas 3, 4, 8, 14, 16, 21, 25 i 26 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 6 816 144

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Beauté Prestige International SA

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: bezwzględne podstawy unieważnienia, o których mowa w art. 52 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 207/2009”) (1), a mianowicie, że wspólnotowy znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009.

Decyzja Wydziału Unieważnień: oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku.

Decyzja Izby Odwoławczej: uwzględnienie odwołania i stwierdzenie częściowej nieważności prawa do wspólnotowego znaku towarowego.

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009.

(1) Dz.U. L 78, s. 1.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/22

Skarga wniesiona w dniu 23 sierpnia 2013 r. — CEDC International przeciwko OHIM — Fabryka Wódek Polmos Łańcut (WISENT)

(Sprawa T-449/13)

2013/C 304/39

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: CEDC International sp. z o.o. (Oborniki Wielkopolskie, Polska) (przedstawiciel: M. Siciarek, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Fabryka Wódek Polmos Łańcut S.A. (Łańcut, Polska)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 10 czerwca 2013 r. w sprawie R 33/2012-4;

—	obciążenie OHIM i Fabryki Wódek Polmos Łańcut S.A. kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: graficzny znak towarowy w kolorach zielonym, czerwonym i złotym przedstawiający wizerunek zwierzęcia z podrodziny bydła i zawierający element słowny „WISENT” dla towarów z klas 32 i 33 — wspólnotowy znak towarowy nr 5 142 039

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Fabryka Wódek Polmos Łańcut S.A.

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: uzasadnienie oparto na podstawach określonych w art. 53 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 29 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1)

Decyzja Wydziału Unieważnień: unieważnienie prawa do zakwestionowanego wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie zakwestionowanej decyzji

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 53 ust. 1 lit. a), art. 8 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 5 w związku z art. 76 ust. 1, art. 75 i art. 76 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

(1) Dz.U. L 78, s. 1.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/23

Skarga wniesiona w dniu 23 sierpnia 2013 r. — CEDC International przeciwko OHIM — Fabryka Wódek Polmos Łańcut (WISENT VODKA)

(Sprawa T-450/13)

2013/C 304/40

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: CEDC International sp. z o.o. (Oborniki Wielkopolskie, Polska) (przedstawiciel: M. Siciarek, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Fabryka Wódek Polmos Łańcut S.A. (Łańcut, Polska)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 10 czerwca 2013 r. w sprawie R 1734/2011-4;

—	obciążenie OHIM i Fabryki Wódek Polmos Łańcut S.A. kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Fabryka Wódek Polmos Łańcut S.A.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy w kolorach czerwonym, zielonym, złotym i czarnym przedstawiający wizerunek zwierzęcia z podrodziny bydła i zawierający elementy słowne „WISENT VODKA” dla towarów z klasy 33 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 7 044 472

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: polskie znaki towarowe nr nr 86 410, 80 990, 80 991, 46 050, 208 988, 125 911, 189 866, 208 090, 62 081, zarejestrowane dla „napojów alkoholowych” z klasy 33, graficzny czarno-biały wspólnotowy znak towarowy nr 5 585 138 zawierający element słowny „ŻUBRÓWKA” i trójwymiarowy czarno-biały wspólnotowy znak towarowy nr 6 215 719 zawierający element słowny „ŻUBRÓWKA” zarejestrowany dla „napojów alkoholowych (z wyjątkiem piwa)” z klasy 33

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu i odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie zakwestionowanej decyzji i oddalenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1)

(1) Dz.U. L 78, s. 1.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/23

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-461/13)

2013/C 304/41

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: A. Rubio González)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie pozwanej instytucji kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko decyzji Komisji z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.28599 (C 23/2010 (ex NN 36/2010, ex CP 163/2009)) przyznanej przez Królestwo Hiszpanii na rozwinięcie naziemnej telewizji cyfrowej na odległych i mniej zurbanizowanych obszarach (za wyjątkiem Kastylii — La Manchy). Decyzja ta uznała rzeczoną pomoc za sprzeczną z rynkiem wewnętrznym, nakazując jej odzyskanie.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 5 zarzutów.

1)	Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu art. 107 ust. 1 TFUE z uwagi na brak istnienie w niniejszej sprawie jakiejkolwiek korzyści gospodarczej na rzecz podmiotów, które prowadzą działalność gospodarczą, jak również na brak selektywności środka oraz na brak zakłócenia konkurencji.

2)	Zarzut drugi oparty na naruszeniu art. 106 ust. 2 i art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, ponieważ nie wykazano, że naruszono zasadę neutralności technologicznej.

3)	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia postępowania w dziedzinie pomocy państwa, dokładniej z uwagi na jego nadmierne przedłużanie się, brak uwzględnienia przedstawionych dowodów, jak również z uwagi na brak spójności i celowości czynności postępowania.

Czwarty zarzut, podniesiony tytułem pomocniczym, oparty na naruszeniu zasad pewności prawa, równości, proporcjonalności i pomocniczości oraz związanego z tym braku obowiązku odzyskania pomocy, w zakresie w jakim art. 14 rozporządzenia Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz. U. L 83, s. 1), nie zobowiązuje do takiego odzyskania w sytuacji, gdy zostały naruszone podstawowe zasady prawa Unii.

5)	Zarzut czwarty, również podniesiony tytułem pomocniczym, oparty na naruszeniu prawa do informacji ustanowionego przez Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej i wynikającym stąd brakiem obowiązku odzyskania pomocy.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/24

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi, SA przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-462/13)

2013/C 304/42

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Comunidad Autónoma del País Vasco (Hiszpania) i Itelazpi, SA (Bizkaia, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, A. Lamadrid de Pablo, M. Muñoz de Juan, y N. Ruiz García, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	dopuszczenie i uwzględnienie podstaw nieważności przedstawionych w niniejszej skardze;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a zwłaszcza art. 1 decyzji, w zakresie w jakim stwierdza się istnienie pomocy państwa sprzecznej z rynkiem wewnętrznym;

—	stwierdzenie nieważności, w konsekwencji, nakazów odzyskania pomocy zawartych w art. 3 i 4 decyzji; i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżoną decyzją w niniejszej sprawie jest ta sama decyzja, co w sprawie T-461/13 Hiszpania przeciwko Komisji.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 3 zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu prawa poprzez zaklasyfikowanie procesu przechodzenia do telewizji cyfrowej (digitalizacji) jako pomocy państwa.

—	W tym zakresie podnosi się, że Komisja popełniła błąd w ocenie art. 171 ust. 1 TFUE, w szczególności w świetle wyroku w sprawie Altmark o usługach publicznych i w konsekwencji popełniła błąd odnośnie do istnienia samej pomocy państwa w niniejszej sprawie.

—

W tym zakresie dodaje, że środki badane w decyzji były wcześniej przeznaczone na zapewnienie transmisji sygnału telewizji cyfrowej w tzw. obszarze II (obszar lub terytorium, który nie jest obsługiwany przez operatorów na podstawie kryteriów handlowych, i gdzie ludność, w braku interwencji publicznej, zostałaby pozbawiona dostępu do telewizji).

—	Z drugiej strony skarżący zauważają, że zasada „neutralności technologicznej” nie może pozbawiać państw członkowskich swobodnego uznania, przyznanego im przez traktaty przy organizacji usług publicznych.

—

W każdym razie, organy krajowe wybrały dla obszaru II technologię naziemną, a nie satelitarną, z uwagi na to, ze pierwsza opcja wydawała się bardziej logiczna, ekonomiczna i skuteczna z uwagi na wcześniejsze istnienie naziemnej sieci analogowej, finansowanej z funduszy publicznej, która pokrywała obszar II.

Zarzut drugi oparty na naruszeniu prawa przy ocenie zgodności pomocy.

—	Pomocniczo, i na wypadek, gdyby stwierdzono istnienie pomocy państwa, strony skarżące uważają, że rzeczona pomoc powinna zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 106 ust. 2 i 107 ust. 3 lit. c) TFUE.

Zarzut trzeci oparty na naruszeniu prawa przy ocenie istniejącej pomocy

—	W tym zakresie twierdzi się, również pomocniczo, że w każdym razie sporna pomoc powinna zostać uznana za pomoc istniejącą, Z uwagi na wcześniejsze istnienie publicznej sieci telewizyjnej, chodziłoby w rzeczywistości o zwykłą modyfikację i aktualizację tej sieci, bez zmiany jej przeznaczenia.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/25

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Comunidad Autónoma de Galicia przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-463/13)

2013/C 304/43

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Comunidad Autónoma de Galicia (Santiago de Compostela, Hiszpania) (przedstawiciele: M. Lorenzo Outón, P. Egerique Mosquera, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, poprzez orzeczenie, że przypadku Comunidad Autónoma de Galicia dokonane czynności nie stanowiły bezprawnej pomocy państwa;

—	pomocniczo, na wypadek nieuwzględnienia wcześniejszego wniosku, o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, poprzez stwierdzenie, że RETEGAL nie jest bezpośrednim beneficjentem bezprawnej pomocy państwa; i

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżoną decyzją w niniejszej sprawie jest ta sama decyzja, co w sprawie T-461/13 Hiszpania przeciwko Komisji oraz w sprawie T-462/13 Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do już podniesionych w ww. sprawach.

Podnosi się, w szczególności:

1)	Naruszenie prawa przy stwierdzeniu istnienia pomocy państwa na podstawie art. 107 ust. 1 TFUE.

2)	Naruszenie art. 106 ust. 2 TFUE w ten sposób, iż Komisja nie stwierdziła, że sporne środki są zgodne z rynkiem wewnętrznym.

Naruszenie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja przyznając co prawda, że w sektorze publicznym istnieją braki strukturalne oraz że kwestionowana interwencja publiczną leży w interesie powszechnym, kwalifikuje pomoc państwa jako niezgodną z rynkiem wewnętrznym z powodu naruszenia kryterium neutralności technologicznej.

Popełnienie błędu w ustaleniach co do istnienia po stronie RETEGAL, stanowiącego instrumentalny środek Comunidad Autónoma de Galicia, przymiotu bezprawnej pomocy państwa, w zakresie w jakim środek ten ograniczył się do nabycia i instalacji sprzętu finansowanego ze spornych funduszy publicznych, w celu późniejszego przekazania ich użytkowania na rzecz gmin, aby mogły one świadczyć usługę publiczną transmisji telewizyjnych na obszarach wiejskich i odległych, tak aby w ten sposób pokryć lukę na rynku istniejącą na tych obszarach.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/25

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Redes de Telecomunicación Galegas Retegal, SA (Retegal) przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-464/13)

2013/C 304/44

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Redes de Telecomunicación Galegas Retegal, SA (Retegal) (Santiago de Compostela, Hiszpania) (przedstawiciele: F. García Martínez i B. Pérez Conde, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, poprzez orzeczenie, że przypadku Comunidad Autónoma de Galicia dokonane czynności nie stanowiły bezprawnej pomocy państwa;

—	pomocniczo, na wypadek nieuwzględnienia wcześniejszego wniosku, o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, poprzez stwierdzenie, że RETEGAL nie jest bezpośrednim beneficjentem bezprawnej pomocy państwa; i

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżoną decyzją w niniejszej sprawie jest ta sama decyzja, co w sprawie T-463/13 Comunidad Autónoma de Galicia przeciwko Komisji.

19.10.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 304/26

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Comunidad Autónoma de Cataluña i CTTI przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-465/13)

2013/C 304/45

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Comunidad Autónoma de Cataluña (Katalonia, Hiszpania) i Centre de Telecomunicacions i Tecnologies de la Informació de la Generalitat de Catalunya (Katalonia, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, N. Ruiz García, M. Muñoz de Juan i M. Reverter Baquer, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	dopuszczenie i uwzględnienie podstaw nieważności przedstawionych w niniejszej skardze;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a zwłaszcza art. 1 decyzji, w zakresie w jakim stwierdza się istnienie pomocy państwa sprzecznej z rynkiem wewnętrznym;

—	stwierdzenie nieważności, w konsekwencji, nakazów odzyskania pomocy zawartych w art. 3 i 4 decyzji; i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżoną decyzją w niniejszej sprawie jest ta sama decyzja, co w sprawie T-462/13 Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi przeciwko Komisji.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi zarzuty podniesione już w rzeczonej sprawie.

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2013.304.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 304

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 56 19 października 2013

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2013/C 304/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 298 z 12.10.2013.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2013/C 304/02	Sprawa C-572/11: Postanowienie Trybunału (druga izba) z dnia 4 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Weliko Tyrnowo — Bułgaria) — Menidżyrski biznes reszenija OOD przeciwko Direktor na Direkcija Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto — Weliko Tyrnowo pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite (Dyrektywa 2006/112/WE — Podatek VAT — Prawo do odliczenia — Odmowa — Podatek wykazany na fakturze — Faktyczne dokonanie transakcji podlegającej opodatkowaniu — Brak — Dowód — Zasady neutralności podatkowej i ochrony uzasadnionych oczekiwań)	2

2013/C 304/03	Sprawa C-586/11 P: Postanowienie Trybunału z dnia 9 lipca 2013 r. — Regione Puglia przeciwko Republice Włoskiej i Komisji Europejskiej (Odwołanie — Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem — EFRR — Decyzja o zmniejszeniu pomocy finansowej — Artykuł 263 akapit czwarty TFUE — Jednostka regionalna — Akt bezpośrednio dotyczący tej jednostki — Niedopuszczalność)	2

2013/C 304/04	Sprawa C-430/12: Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 11 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bacău — Rumunia) — Elena Luca przeciwko Casa de Asigurări de Sănătate Bacău (Artykuł 99 regulaminu postępowania — Zabezpieczenie społeczne — Swoboda świadczenia usług — Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 — Artykuł 22 — Ubezpieczenie zdrowotne — Szpitalne świadczenia zdrowotne udzielane w innym państwie członkowskim — Uprzednie zezwolenie — Kwota refundowana osobie objętej ubezpieczeniem społecznym)	3

2013/C 304/05	Sprawa C-520/12 P: Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 4 lipca 2013 r. — Diadikasia Symvouloi Epicheiriseon AE przeciwko Komisji Europejskiej, Delegaturze Unii Europejskiej w Turcji, Central Finance & Contracts Unit (CFCU) (Odwołanie — Instrument pomocy przedakcesyjnej — Zamówienie publiczne — Projekt dotyczący rozszerzenia europejskiej sieci centrów biznesu w Turcji — Decyzja o nieprzyznaniu realizacji projektu — Żądanie naprawienia podnoszonych szkód — Decyzja krajowa — Brak zaangażowania organu Unii)	3

2013/C 304/06	Sprawa C-337/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 20 czerwca 2013 r. — Almos Agrárkülkereskedelmi Kft. przeciwko Nemzeti Adó- és Vámhivatal Közép-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága	4

2013/C 304/07	Sprawa C-388/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 8 lipca 2013 r. — UPC Magyarország kft przeciwko Nemzeti Fogyasztóvédelmi Hatóság	4

2013/C 304/08	Sprawa C-422/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez des Schleswig-Holsteinisches Oberverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 25 lipca 2013 r. — Landesamt für Landwirtschaft, Umwelt und ländliche Räume des Landes Schleswig-Holstein przeciwko Dr. med. vet. Uta Wree	5

2013/C 304/09	Sprawa C-423/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Litwa) w dniu 25 lipca 2013 r. — UAB Vilniaus energija przeciwko Lietuvos metrologijos inspekcijos Vilniaus apskrities skyrius	5

2013/C 304/10	Sprawa C-435/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 6 czerwca 2013 r. w sprawie T-68/11 Erich Kastenholz przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 2 sierpnia 2013 r. przez Ericha Kastenholza	5

2013/C 304/11	Sprawa C-439/13 P: Odwołanie wniesione w dniu 5 sierpnia 2013 r. przez Elitaliana SpA od postanowienia Sądu (siódma izba) z dnia 4 czerwca 2013 r. w sprawie T-213/12 Elitaliana przeciwko Eulex Kosovo	6

2013/C 304/12	Sprawa C-446/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 7 sierpnia 2013 r. — Société Fonderie 2A przeciwko Ministre de l'Économie et des Finances	7

2013/C 304/13	Sprawa C-447/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 4 czerwca 2013 r. w sprawie T-431/10 Nencini przeciwko Parlamentowi Europejskiemu wniesione w dniu 6 sierpnia 2013 r. przez Riccarda Nenciniego	7

2013/C 304/14	Sprawa C-468/11: Postanowienie Prezesa drugiej izby Trybunału z dnia 24 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii	8

2013/C 304/15	Sprawa C-123/12: Postanowienie Prezesa czwartej izby Trybunału z dnia 10 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Giurgiu — Rumunia) — SC Volksbank România SA przeciwko Comisariatul Județean pentru Protecția Consumatorilor Giurgiu	8

2013/C 304/16	Sprawa C-99/13: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 15 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle — Belgia) — Guy Kleynen przeciwko Conseil des ministres	8

	Sąd
2013/C 304/17	Sprawy połączone T-35/10 i T-7/11: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Bank Melli Iran przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Obowiązek uzasadnienia — Prawo do obrony — Prawo do skutecznej ochrony sądowej — Uzasadnione oczekiwania — Przegląd zastosowanych środków ograniczających — Błąd w ocenie — Równość traktowania — Podstawa prawna — Istotne wymogi proceduralne — Proporcjonalność)	9

2013/C 304/18	Sprawa T-317/10 P: Wyrok Sądu z dnia 11 września 2013 r. — L przeciwko Parlamentowi (Odwołanie — Służba publiczna — Personel tymczasowy — Umowa na czas nieokreślony — Decyzja o zwolnieniu — Obowiązek uzasadnienia — Utrata zaufania)	9

2013/C 304/19	Sprawa T-493/10: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Persia International Bank przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Obowiązek uzasadnienia — Prawo do obrony — Prawo do skutecznej ochrony sądowej — Błąd w ocenie)	10

2013/C 304/20	Sprawa T-599/10: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Eurocool Logistik przeciwko OHIM — Lenger (EUROCOOL) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego EUROCOOL — Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy EUROCOOL LOGISTICS — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Podobieństwo usług — Podobieństwo oznaczeń — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Prawo do bycia wysłuchanym)	11

2013/C 304/21	Sprawy połączone T-4/11 i T-5/11: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające przyjęte wobec Iranu w celu zapobieżenia rozpowszechnieniu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Obowiązek uzasadnienia — Prawo do obrony — Prawo do skutecznej ochrony sądowej — Błąd w ocenie)	11

2013/C 304/22	Sprawa T-12/11: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Iran Insurance przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Podstawa prawna — Naruszenie prawa międzynarodowego — Obowiązek uzasadnienia — Prawo do obrony — Prawo do skutecznej ochrony sądowej — Oczywisty błąd w ocenie — Prawo własności — Proporcjonalność — Równość traktowania — Niedyskryminacja)	12

2013/C 304/23	Sprawa T-13/11: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Post Bank Iran przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające przyjęte wobec Iranu w celu zapobieżenia rozpowszechnieniu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Podstawa prawna — Naruszenie prawa międzynarodowego — Obowiązek uzasadnienia — Prawo do obrony — Prawo do skutecznej ochrony sądowej — Oczywisty błąd w ocenie — Prawo własności — Proporcjonalność — Równe traktowane — Zasada niedyskryminacji)	13

2013/C 304/24	Sprawa T-24/11: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Bank Refah Kargaran przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu niedopuszczenia do rozprzestrzeniania broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Obowiązek uzasadnienia — Prawo do obrony — Prawo do skutecznej ochrony sądowej)	14

2013/C 304/25	Sprawy połączone T-289/11, T-290/11 i T-521/11: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Deutsche Bahn i in. przeciwko Komisji (Konkurencja — Postępowanie administracyjne — Decyzja nakazująca przeprowadzenie kontroli — Uprawnienia kontrolne Komisji — Prawo do obrony — Proporcjonalność — Obowiązek uzasadnienia)	15

2013/C 304/26	Sprawa T-434/11: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Europäisch-Iranische Handelsbank przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu niedopuszczenia do rozprzestrzeniania broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Obowiązek uzasadnienia — Prawo do obrony — Prawo do skutecznej ochrony sądowej — Oczywisty błąd w ocenie — Prawo własności — Proporcjonalność)	16

2013/C 304/27	Sprawa T-465/11: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Globula przeciwko Komisji (Rynek wewnętrzny gazu ziemnego — Dyrektywa 2003/55/WE — Ciążący na przedsiębiorcach prowadzących działalność w sektorze gazu ziemnego obowiązek utworzenia systemu umożliwiającego osobom trzecim dostęp na podstawie umowy do instalacji składu gazu — Decyzja władz czeskich przyznająca skarżącej czasowe zwolnienie w odniesieniu do przyszłych instalacji podziemnego składu gazu w miejscowości Dambořice — Decyzja Komisji nakazująca Republice Czeskiej cofnięcie decyzji o zwolnieniu — Stosowanie w czasie dyrektywy 2003/55)	16

2013/C 304/28	Sprawa T-483/11: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Sepro Europe przeciwko Komisji (Środki ochrony roślin — Substancja czynna flurprimidol — Niewłączenie flurprimidolu do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG — Rozporządzenie (WE) nr 33/2008 — Przyspieszona procedura oceny — Oczywisty błąd w ocenie — Prawo do obrony — Proporcjonalność — Obowiązek uzasadnienia)	17

2013/C 304/29	Sprawa T-6/12: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Godrej Industries i VVF przeciwko Radzie (Dumping — Przywóz niektórych alkoholi tłuszczowych i ich mieszanek pochodzących z Indii, Indonezji i Malezji — Wniosek o dostosowanie z tytułu przeliczenia walut — Ciężar dowodu — Szkoda — Ostateczne cło antydumpingowe)	17

2013/C 304/30	Sprawy połączone T-42/12 i T-181/12: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Bateni przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające przyjęte wobec Iranu w celu zapobieżenia rozpowszechnieniu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Oczywisty błąd w ocenie)	18

2013/C 304/31	Sprawa T-57/12: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Good Luck Shipping przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Obowiązek uzasadnienia — Oczywisty błąd w ocenie)	18

2013/C 304/32	Sprawa T-110/12: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Iranian Offshore Engineering & Construction przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej — Zamrożenie funduszy — Skarga o stwierdzenie nieważności — Termin na dostosowanie żądań — Dopuszczalność — Obowiązek uzasadnienia — Oczywisty błąd w ocenie)	19

2013/C 304/33	Sprawa T-349/12: Wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. — Leiner przeciwko OHIM — Recaro (REVARO) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego REVARO — Wcześniejszy słowny międzynarodowy znak towarowy RECARO — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)	19

2013/C 304/34	Sprawa T-414/13: Skarga wniesiona w dniu 8 sierpnia 2013 r. — Tsujimoto przeciwko OHIM — Kenzo (KENZO ESTATE)	20

2013/C 304/35	Sprawa T-419/13: Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2013 r. — Unión de Almacenistas de Hierros de España przeciwko Komisji	20

2013/C 304/36	Sprawa T-426/13: Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2013 r. — L’Oréal przeciwko OHIM — Cosmetica Cabinas (AINHOA)	21

2013/C 304/37	Sprawa T-435/13: Skarga wniesiona w dniu 20 sierpnia 2013 r. — Triarii przeciwko Komisji	21

2013/C 304/38	Sprawa T-448/13: Skarga wniesiona w dniu 21 sierpnia 2013 r. — Bora Creations przeciwko OHIM — Beauté Prestige International (essence)	22

2013/C 304/39	Sprawa T-449/13: Skarga wniesiona w dniu 23 sierpnia 2013 r. — CEDC International przeciwko OHIM — Fabryka Wódek Polmos Łańcut (WISENT)	22

2013/C 304/40	Sprawa T-450/13: Skarga wniesiona w dniu 23 sierpnia 2013 r. — CEDC International przeciwko OHIM — Fabryka Wódek Polmos Łańcut (WISENT VODKA)	23

2013/C 304/41	Sprawa T-461/13: Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Europejskiej	23

2013/C 304/42	Sprawa T-462/13: Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Comunidad Autónoma del País Vasco i Itelazpi, SA przeciwko Komisji Europejskiej	24

2013/C 304/43	Sprawa T-463/13: Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Comunidad Autónoma de Galicia przeciwko Komisji Europejskiej	25

2013/C 304/44	Sprawa T-464/13: Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Redes de Telecomunicación Galegas Retegal, SA (Retegal) przeciwko Komisji Europejskiej	25

2013/C 304/45	Sprawa T-465/13: Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2013 r. — Comunidad Autónoma de Cataluña i CTTI przeciwko Komisji Europejskiej	26