10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/1

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Plan działania w zakresie przepustowości, efektywności i bezpieczeństwa portów lotniczych w Europie” (COM(2006)0819),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Wytyczne wspólnotowe dotyczące finansowania portów lotniczych i pomocy państwa na rozpoczęcie działalności dla przedsiębiorstw lotniczych oferujących przeloty z regionalnych portów lotniczych” (1),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Unia Europejska i sąsiednie regiony: nowa koncepcja współpracy w dziedzinie transportu” (COM(2011)0415),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 7 czerwca 2011 r. w sprawie zastosowań w transporcie globalnych systemów nawigacji satelitarnej – krótko- i średnioterminowej polityki UE (2),

—

uwzględniając białą księgę Komisji pt. „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” (COM(2011)0144),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0094/2012),

A.

mając na uwadze, że brak obecnie powszechnie akceptowanej definicji terminu „regionalny port lotniczy”; mając na uwadze, że lotniska, których głównym obszarem ciążenia jest stolica, nie zostały uwzględnione w sprawozdaniu; mając na uwadze, że sugeruje się iż regionalne porty lotnicze, tj. nie będące węzłami lotniczymi, powinno się dzielić z kolei na główne i mniejsze ze względu na rodzaj oferowanych połączeń, liczbę pasażerów i połączenia z większymi miastami i lotniskami oraz mając na uwadze, że wzywa się Komisję do określenia wspólnych kryteriów w celu ułatwienia znalezienia właściwej definicji „regionalnego portu lotniczego” uwzględniającej wszystkie powyżej wymienione elementy; mając z kolei na uwadze, że „regionalną usługę lotniczą” definiuje się jako lot rozpoczynający się lub kończący w regionalnym porcie lotniczym; mając na uwadze, że w dalszej debacie na temat regionalnych portów lotniczych konieczne będzie dokładniejsze określenie różnych funkcji tych portów, a w szczególności rozróżnienie pomiędzy portami lotniczymi znajdującymi się na wyspach a takimi, które obsługują regiony odcięte od transportu lub słabe gospodarczo;

B.

mając na uwadze, że lotnictwo regionalne, podobnie jak inne środki transportu, należy do najważniejszych czynników umożliwiających mobilność obywateli; mając na uwadze, że większa liczba połączeń i wydajna mobilność intermodalna mogą znacznie zwiększyć kontakt z regionami, przedsiębiorstwami, zwiększyć liczbę turystów i wpłynąć na rozwój powiązanych usług i szerzenie dobrobytu gospodarczego;

C.

mając na uwadze dysproporcje w zakresie możliwości korzystania z regionalnych połączeń lotniczych w państwach członkowskich spowodowane zróżnicowanym statusem materialnym obywateli oraz odmiennym poziomem rozwoju infrastruktury;

D.

mając na uwadze, że zapewniana przez lotnictwo łączność obywateli i przedsiębiorstw z regionami UE, a zwłaszcza regionami i wyspami odciętymi od transportu, jest niesłychanie ważna i sprzyja efektywności gospodarczej tych obszarów; mając na uwadze, że europejskie porty tworzą wielką sieć 150 tys. połączeń międzymiastowych;

E.

mając na uwadze, że znaczna liczba regionalnych portów lotniczych obsługiwana jest przez jedną linię lotniczą, która w praktyce ma monopol i może wykorzystywać swoją pozycję do wywierania presji poprzez kolejne żądania stawiane takim portom lotniczym i władzom lokalnym bądź regionalnym, w tym w zakresie opłat lotniskowych i opłat z tytułu bezpieczeństwa lotniczego;

F.

mając na uwadze, że sprzedaż detaliczna w portach lotniczych zmniejszyła się znacznie wskutek wprowadzenia przez niektóre linie lotnicze restrykcyjnej polityki w zakresie bagażu podręcznego; mając na uwadze, że zasada jednej sztuki bagażu stosowana przez linie lotnicze, a zwłaszcza tanich przewoźników działających głównie w tych portach lotniczych, w połączeniu z innymi praktykami ograniczania kosztów, przyczyniła się do pogorszenia komfortu podróżowania i powoduje dramatyczny spadek naziemnej sprzedaży detalicznej w niektórych regionalnych portach lotniczych; mając na uwadze, że jedną trzecią zysku ze sprzedaży detalicznej w portach lotniczych przeznacza się na dotowanie linii lotniczych, kompensując opłaty za lądowanie;

G.

mając na uwadze, że rząd Hiszpanii jednoznacznie zakazał stosowania przez linie lotnicze zasady jednej sztuki bagażu w przypadku lotów z hiszpańskich portów lotniczych;

H.

przyznaje, że główne porty lotnicze w niektórych państwach członkowskich UE doświadczają obecnie kryzysowej sytuacji w zakresie przepustowości;

I.

zauważa, że pod wpływem kryzysu finansowego i kryzysu długu publicznego istotnie zmieniły się warunki finansowania portów lotniczych w UE, zwłaszcza tych nie będących węzłami lotniczymi;

J.

mając na uwadze, że budowa nowych regionalnych portów lotniczych powinna bazować na analizie kosztów i korzyści;

K.

mając na uwadze, że w ramach inwestycji sektora publicznego w modernizację portów lotniczych należy w pewien sposób uwzględniać związek między wydatkowaną kwotą a liczbą pasażerów korzystających z danej infrastruktury;

1.

podkreśla konieczność wprowadzenia obowiązku użyteczności publicznej w przypadku usług lotniczych świadczonych w interesie gospodarczym i publicznym, zwłaszcza tych zapewniających połączenie z oddalonymi regionami, regionami wyspiarskimi i regionami najbardziej oddalonymi, z uwagi na ich oddalenie i uwarunkowania fizyczne i naturalne, aby zagwarantować ich pełną dostępność i integrację terytorialną; podkreśla, że należy utrzymać istniejące zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych; uważa, że bez publicznych środków finansowych usługi takie nie byłyby opłacalne; podkreśla znaczenie zwiększania konkurencyjności regionów najbardziej oddalonych oraz promowania integracji regionalnej, aby zmniejszyć opóźnienie gospodarcze tych regionów względem reszty Europy;

2.

uważa, że należy unikać szybkiego wzrostu liczby regionalnych portów lotniczych i odnotowuje, że rozwój regionalnych portów lotniczych powinien być ukierunkowany tak, aby unikać tworzenia niewykorzystanej czy nieefektywnie wykorzystywanej infrastruktury lotniskowej, co mogłoby spowodować ciężar finansowy dla właściwych władz; zachęca natomiast do usprawnienia istniejących połączeń, przede wszystkim na obszarach, na których występują utrudnienia natury geograficznej (takich jak na przykład wyspy); w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje każdą inicjatywę mającą na celu zwiększenie roli transportu publicznego, również drogowego, poprzez rozwój połączeń; podkreśla, że finansowanie publiczne regionalnych portów lotniczych musi być zgodne z postanowieniami art. 106 i 107 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczącymi pomocy państwa; uważa, że należy przewidzieć system kar dla linii lotniczych, które zaprzestały korzystania z objętego finansowaniem regionalnego portu lotniczego przed upłynięciem ustalonego terminu;

3.

zwraca się do Komisji o zmianę decyzji 2012/21/UE w sprawie stosowania art. 106 ust. 2, na mocy której obniżono do 200 tys. pasażerów/rok próg, poniżej którego port lotniczy może otrzymać pomoc państwa bez konieczności powiadamiania Komisji, mając na uwadze, że w wytycznych wspólnotowych stwierdza się, że port lotniczy może być rentowny, jeżeli ruch wynosi ponad 500 tys. pasażerów na rok;

4.

jest zdania, że regionalne porty lotnicze, ze względu na ich wpływ środowiskowy i gospodarczy, powinny otrzymywać odpowiednie wsparcie od władz krajowych i regionalnych, podlegać lokalnym i regionalnym konsultacjom oraz – na podstawie analiz kosztów i zysków – być uznane za uprawnione do wnioskowania o finansowanie w ramach funduszy unijnych, a także innych finansowanych przez UE instrumentów inżynierii finansowej w nowych ramach programowania; sugeruje, aby Komisja uwzględniła możliwości oferowane przez regionalne porty lotnicze w ramach europejskiej centralnej sieci transportowej;

5.

domaga się, aby kryteria otrzymywania subwencji i funduszy publicznych były jasno uregulowane i przejrzyście sformułowane;

6.

wzywa Komisję do przyjęcia wyważonego podejścia podczas kolejnych zmian wytycznych z zakresu lotnictwa w celu zapewnienia społecznie i gospodarczo trwałego rozwoju regionalnych usług lotniczych, uwzględniającego rozwój infrastruktury niezbędnej do zapewnienia intermodalności, zapewniając jednocześnie dostępność tych usług obywatelom UE i uwzględniając zasadę pomocniczości i proporcjonalności;

7.

wzywa Komisję, by w działaniach wspierających rozwój regionalnych portów lotniczych oraz budowę nowych regionalnych portów lotniczych, zwłaszcza w krajach, w których krajowe porty lotnicze położone są w odległych rejonach, uwzględniała szczególnie zrównoważony rozwój terytorialny regionów odpowiadających poziomowi I i II wspólnej klasyfikacji jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS), aby zapewnić innowację i konkurencyjność w regionach znacznie oddalonych od stolicy i niemających dobrego dostępu do transportu, a także do ułatwiania rozwoju autentycznych ośrodków gospodarczych i węzłów transportowych;

8.

podkreśla, że odpowiedni rozwój regionalnych portów lotniczych przyczynia się do równoległego rozwoju sieci działalności turystycznej, sektora o zasadniczym znaczeniu dla wielu regionów europejskich;

9.

zauważa, że turystyka wykazuje większą odporność na kryzys gospodarczy, a każdy aspekt polityki gospodarczej lub decyzja, które mogą wesprzeć turystykę lub przyczynić się do jej rozwoju, takie jak transport lotniczy i infrastruktura lotnicza, wymaga szczególnej uwagi;

10.

podkreśla, że niektóre lotniska regionalne działają tylko w sezonach zwiększonego ruchu turystycznego, co często stanowi dodatkowy problem w zakresie organizacji, wiąże się z wyższymi kosztami jednostkowymi itd.; wzywa Komisję do tego, by uwzględniała w przyjmowanym prawodawstwie dla tego sektora specyfikę działających sezonowo lotnisk regionalnych oraz ich problemy;

11.

podkreśla, że regionalne porty lotnicze stają się coraz ważniejsze dla czarterowych linii lotniczych, jak również dla tanich przewoźników lotniczych; podkreśla, że obecnie zasadniczą racją bytu czarterowych linii lotniczych jest występowanie w roli operatorów długodystansowych, oferujących przewozy do miejscowości turystycznych, gorsze parametry foteli i usługi pokładowe w porównaniu z regularnymi wysokobudżetowymi liniami lotniczymi; czarterowe linie lotnicze często korzystają z regionalnych portów lotniczych, które nie są w stanie obsługiwać regularnych lotów, i znajdują się poza zasięgiem konkurencji ze strony tanich przewoźników lotniczych operujących za pomocą krótkodystansowych samolotów; przypomina, że wąskokadłubowe samoloty preferowane są na krótszych trasach, szczególnie wówczas, gdy przewoźnicy obsługujący sieć połączeń transportują pasażerów z regionalnych portów lotniczych do węzłów lotniczych, a także przez tanich przewoźników lotniczych;

12.

wzywa Komisję do zagwarantowania właściwego zastosowania prawodawstwa europejskiego i ustawodawstwa krajowego w zakresie warunków socjalnych i warunków zatrudnienia oferowanych przez linie lotnicze, aby pracownicy zatrudnieni w regionalnych portach lotniczych nie padali ofiarami dumpingu socjalnego, a także aby stworzyć warunki dla sprawiedliwej konkurencji i równych szans w sektorze lotnictwa; wzywa do zapewnienia pracownikom portów lotniczych godnych warunków umownych, ze szczególnym odniesieniem do portów lotniczych, na których większa część ruchu lotniczego jest związana z działalnością tanich przewoźników;

13.

wyraża zaniepokojenie, że pewne praktyki stosowane przez tanie linie lotnicze, które często oferują przeloty z regionalnych portów lotniczych, prowadzą do obniżenia jakości obsługi i pogorszenia warunków pracy; biorąc pod uwagę agresywną praktykę biznesową niektórych tanich przewoźników, którzy oferują przeloty z regionalnych portów lotniczych celem korzystania z dominującej pozycji oraz mając na uwadze, że działalność handlowa należy do głównych źródeł dochodu regionalnych portów lotniczych, wyraża zaniepokojenie w związku z zasadą jednej sztuki bagażu i innymi ograniczeniami w zakresie przewozu bagażu kabinowego nakładanymi przez niektóre linie lotnicze; jest zdania, że takie praktyki stanowią naruszenia prawa konkurencji i uważa, że ograniczenia te mogą stanowić przejaw nadużywania pozycji przez przewoźnika; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do ustalenia wspólnych pułapów narzucanych przewoźnikom w zakresie ograniczeń i jest zdania, że kontrolę przestrzegania ograniczeń dotyczących ciężaru i wielkości bagażu należy przeprowadzać przed dotarciem przez pasażera do wyjścia, z którego transportowany jest do samolotu;

14.

wzywa do traktowania artykułów zakupionych w ramach sprzedaży detalicznej w porcie lotniczym jako rzeczy niezbędnych, tak jak ma to obecnie miejsce w przypadku przedmiotów takich jak nakrycia wierzchnie; pochwala decyzję Hiszpanii o zakazie stosowania na jej terytorium (3) praktyk wspomnianych w ust. 13 i wzywa Komisję do rozważenia wprowadzenia podobnych środków obowiązujących wszystkich przewoźników latających z Europy;

15.

uważa, że transport towarowy stanowi dla regionalnych portów lotniczych pozytywny czynnik umożliwiający rozwój i tworzenie miejsc pracy, również poprzez uruchomienie odpowiednich usług naziemnych oraz tworzenie ośrodków handlowych powiązanych z danym regionalnym portem lotniczym; wzywa Komisję do opracowania strategii na rzecz rozwoju transportu towarowego, ułatwiającej współpracę między sąsiadującymi ze sobą regionalnymi portami lotniczymi;

16.

wzywa właściwe władze państw członkowskich do przedstawienia planów rozwoju i poprawy funkcjonowania istniejących regionalnych portów lotniczych;

17.

uważa, że regionalne porty lotnicze nie mogą być czynnikiem zwiększającym deficyty publiczne i z zasady powinny być zrównoważone pod względem gospodarczym w średnim okresie;

18.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o pilne przyśpieszenie rozwoju wspólnego przedsiębiorstwa celem opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR), inicjatywy „Czyste niebo” i wdrożenia prawodawstwa dotyczącego jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej; zauważa, że za sprawą działalności SESAR i ważnej roli europejskiego systemu wspomagania satelitarnego (EGNOS) regionalne porty lotnicze zyskają na przedsięwzięciach w rodzaju zdalnych wież kontrolnych, zarządzaniu prędkością i natężeniem ruchu oraz poprawie procedur operacyjnych;

19.

przyznaje, że zarządzanie przepustowością różni się w zależności od tego, czy w porcie lotniczym koordynuje się przydział czasu na start lub lądowanie; jest zdania, że przepustowość wielu regionalnych portów lotniczych jest w dużym stopniu niewykorzystana i że przez wykorzystanie wolnej przepustowości można zmniejszyć tłok i skrócić czas oczekiwania na lądowanie w głównych portach lotniczych oraz ograniczyć oddziaływanie na środowisko; uznaje, że dobre połączenia między głównymi portami lotniczymi i okolicznymi regionalnymi portami lotniczymi mogą pomóc zmniejszyć tłok;

20.

podkreśla rolę regionalnych portów lotniczych, będących siłą napędową dla rozwoju klastrów innowacyjnych poprzez zmniejszenie kosztów lokalizacji nowych przedsiębiorstw, zwłaszcza w regionach oddalonych geograficznie;

21.

wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne, aby podejmując decyzję o lokalizacji portów lotniczych oraz o ewentualnej konieczności remontu lub rozbudowy regionalnych portów lotniczych, zwracały uwagę nie tylko na kwestie gospodarcze i finansowe, ale także na czynniki środowiskowe, terytorialne, geologiczne i meteorologiczne, a także brały pod uwagę inne racjonalne kryteria; jednocześnie podkreśla znaczenie wykorzystywania i modernizacji istniejących struktur przed przystąpieniem do tworzenia nowych;

22.

zauważa, że według niedawnych badań europejskie regiony tracą bezpośrednie połączenie z niektórymi najbardziej zatłoczonymi portami lotniczymi oraz wyraża rozczarowanie, że przedmiotem badania Komisji Europejskiej są wyłącznie główne porty lotnicze; sugeruje w związku z tym, aby zakres przyszłych badań został rozszerzony na regionalne porty lotnicze, a w tymczasem zachęca państwa członkowskie i Komisję do promowania połączeń między regionalnymi i głównymi portami lotniczymi w państwach członkowskich, co pomoże pobudzić gospodarkę na obszarach otaczających regionalne porty lotnicze, a jednocześnie może stać się rozwiązaniem problemu zbyt dużego natężenia ruchu lotniczego w Europie;

23.

apeluje do wszystkich stron i instytucji uczestniczących w zmianie rozporządzenia (EWG) nr 95/93 (zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 793/2004) o położenie nacisku raczej na wzrost przepustowości portów lotniczych niż na eliminowanie regionalnych usług lotniczych polityką cenową; za niezbędny uważa dostęp regionalnych portów lotniczych do węzłów lotniczych oraz jest zdania, że należy to rozważyć w ramach przeglądu rozporządzenia (EWG) nr 95/93, zwłaszcza w kontekście planów dotyczących wtórnego rynku przydziałów czasu na start lub lądowanie i przewidywanego stopniowego wprowadzania innych mechanizmów rynkowych, w tym rynku pierwotnego, których skutkiem mogłoby być odcięcie regionalnych portów lotniczych od głównych węzłów lotniczych;

24.

wzywa Komisję o zachowanie racjonalności w zakresie regulacji administracyjno-prawnych dotyczących zarządzania slotami w regionalnych portach lotniczych, której brak może wpłynąć na ograniczenie siatki połączeń; mając na uwadze, że główne porty lotnicze i duże węzły lotnicze zbliżają się do osiągnięcia swojej maksymalnej przepustowości, wzywa Komisję do opracowania strategii przydziałów czasowych dla regionalnych portów lotniczych mających potencjał w zakresie przyciągania nowych linii lotniczych, sprzyjania konkurencji, zmniejszeniu intensywności ruchu w głównych portach lotniczych oraz rozwojowi regionalnych portów lotniczych;

25.

ubolewa nad tym, że regionalne porty lotnicze położone z dala od ośrodków miejskich często nie są odpowiednio połączone z siecią transportu lądowego; wzywa państwa członkowskie rozwijania strategii intermodalnej i inwestowania w istotne ze strategicznego punktu widzenia połączenia intermodalne, na przykład połączenia z siecią kolejową, gdyż połączenia regionalnych portów lotniczych z resztą sieci transportowej doprowadzą do tego, że w przypadku zatorów w przepustowości w węzłach lotniczych ruch przeniesie się raczej na regionalne porty lotnicze;

26.

zauważa, że brak podejmowania zdecydowanych działań zmierzających do zwiększenia dostępności regionalnych portów lotniczych poprzez właściwe skomunikowanie z ośrodkami miejskimi, między innymi poprzez realizację transportowych inwestycji infrastrukturalnych ogranicza gospodarczy i społeczny rozwój regionów;

27.

zauważa konieczność większej integracji pomiędzy środkami transportu; apeluje do Komisji o przedstawienie komunikatu zachęcającego branżę do rozwoju multimodalności za pośrednictwem biletów wspólnych dla kolei i sektora lotniczego; zwraca uwagę na już istniejące tego rodzaju rozwiązania w niektórych państwach członkowskich i dlatego nalega, by wszystkie strony wymieniały się sprawdzonymi rozwiązaniami w tej dziedzinie;

28.

zauważa pilną potrzebę zagwarantowania przepustowości portów lotniczych w Unii Europejskiej, aby nie przestały one być konkurencyjne w stosunku do innych regionów, w których odnotowuje się wzrost, co pozwoli zapobiec sytuacji przeniesienia ruchu lotniczego do sąsiednich regionów; jest zdania, że regionalne porty lotnicze mogą pomóc zmniejszyć tłok w głównych europejskich portach lotniczych oraz pomóc im utrzymać ich czołową pozycję;

29.

uważa, że branża kolejowa i drogowa powinna uwzględniać w planach rozwoju sieci transportu kolejowego i drogowego lokalizację portów lotniczych celem włączenia portów lotniczych do powstających sieci transportu lądowego; zauważa potrzebę opracowania sieci regionalnych portów lotniczych stanowiących integralne połączenie z głównymi portami lotniczymi, poprawiając możliwości zarówno mobilności mieszkańców jak i usprawnienia przewozu towarów;

30.

zwraca uwagę, że dobrze rozwinięta sieć lotnisk regionalnych poprawi również bezpieczeństwo pasażerów, między innymi gwarantując zapewnienie na wypadek pogorszenia pogody lub z innych przyczyn sieci lotnisk awaryjnych i zastępczych;

31.

uważa za istotne uwzględnienie specjalizacji transportu towarowego jako nieodzownego elementu, który pozytywnie wpłynie na planowanie map portów lotniczych i usprawni korzystanie z dostępnej infrastruktury; wskazuje, że odpowiednie korzystanie z tej zasady wraz z odpowiednim zarządzaniem przydziałami czasu na start i lądowanie, aby rozdzielić transport pasażerski i towarowy, pozwoli uniknąć sytuacji nasycenia głównych portów lotniczych; podkreśla istotną rolę, jaką w strategii tej odgrywają regionalne porty lotnicze;

32.

jest zdania, że regionalne porty lotnicze mają znaczący wpływ na zachowanie spójności terytorialnej oraz rozwój społeczny i gospodarczy w regionach, a zwłaszcza w regionach gdzie brak innego rodzaju transportu; wzywa zatem, by uwzględniono regionalne porty lotnicze w przyszłej polityce dotyczącej transeuropejskiej sieci transportowej; ponadto jest głęboko przekonany, że do planów sieci TEN-T należy włączyć główne regionalne porty lotnicze prowadzące stałą całoroczną obsługę pasażerów, które istotnie przyczyniają się do rozwoju gospodarczego, ożywienia przemysłu i zatrudnienia w regionach, zwłaszcza te zapewniające liczne połączenia z państwami trzecimi i połączenia wewnątrzeuropejskie, i które sprzyjają multimodalności transportu w regionie, oraz regionalne porty lotnicze, które mogą służyć do odciążania wąskich gardeł;

33.

podkreśla, że regionalne porty lotnicze zlokalizowane w regionach transgranicznych i w bliskiej odległości powinny współpracować i koordynować swoje działania w związku z wykorzystaniem dostępnej przepustowości, co jest wstępnym warunkiem uzyskania współfinansowania UE z funduszy TEN-T, spójności i regionalnych;

34.

uważa, że w ramach TEN-T regionalne porty lotnicze mogłyby odegrać wiodącą rolę w tworzeniu szerszego wspólnego europejskiego obszaru lotniczego obejmującego 1 miliard osób w UE i sąsiednich krajach zgodnie z komunikatem Komisji (COM(2011)0415);

35.

ubolewa nad tym, że Komisja nie zwróciła uwagi na wyrażony przez Parlament i Radę w art. 10 ust. 4 decyzji 884/2004/WE postulat przyłączenia do sieci regionalnych portów lotniczych, zwłaszcza z uwagi na konieczność zapewnienia, obok rozwoju usług kolei, usług transportu lotniczego do europejskich regionów, zważywszy że transport lotniczy może w niektórych okolicznościach docierać dalej i służyć mniejszym rynkom efektywniej pod względem czasu, kosztu i oddziaływania na środowisko; podkreśla w związku z tym ogromne znaczenie powiązania z portami lotniczymi zwłaszcza usług kolei dużych prędkości i kolei dalekobieżnych;

36.

uważa, że szersze uwzględnienie portów lotniczych w nowych wytycznych TEN-T ułatwi dostęp do finansowania ze środków prywatnych przedsięwzięć w zakresie infrastruktury lotniskowej i stanowić będzie korzystny sygnał dla rynków kapitałowych; wzywa Komisję w ramach przeglądu TEN-T do uznania wagi związku pomiędzy regionalnymi usługami lotniczymi a ożywieniem gospodarczym;

37.

zauważa, że koszt wdrożenia środków bezpieczeństwa w mniejszych regionalnych portach lotniczych jest proporcjonalnie wyższy w stosunku do głównych portów lotniczych, które zyskują na korzyściach skali; uważa jednak, że ewentualna propozycja dotycząca finansowania środków bezpieczeństwa nie może zakłócać konkurencji pomiędzy portami lub grupami portów lotniczych;

38.

przypomina, że dyrektywa UE w sprawie opłat lotniskowych (4) obejmuje jedynie porty lotnicze obsługujące ponad 5 milionów pasażerów lub największy port lotniczy w każdym państwie członkowskim UE; uważa, że zasadniczą część jakiegokolwiek przeglądu odnośnych dyrektyw powinna stanowić ocena skutków dla małych i średnich portów lotniczych;

39.

apeluje do Rady o przyjęcie stanowiska w sprawie opłat za ochronę lotnictwa oraz uważa, że to państwa członkowskie powinny pokrywać koszty surowszych środków bezpieczeństwa z podatków, zważywszy że bezpieczeństwo lotnictwa jest sprawą bezpieczeństwa narodowego; podkreśla, że podobne zasady powinny dotyczyć wszystkich pozostałych rodzajów transportu, aby zagwarantować uczciwą konkurencję.

40.

przyznaje, że konieczny jest niezawodny sprzęt do kontroli płynów, aerozoli i żeli zapewniający duże prawdopodobieństwo wykrycia rozmaitych płynnych materiałów wybuchowych oraz apeluje do Komisji o rozważenie konsekwencji spełnienia przez regionalne porty lotnicze przyszłych wymogów w zakresie kontroli płynów, aerozoli i żeli;

41.

zwraca uwagę na skutki nowych przepisów dla towarowego transportu lotniczego ze szczególnym uwzględnieniem znaczenia ruchu towarowego dla wielu regionalnych portów lotniczych; apeluje do państw członkowskich i Komisji o zbadanie konsekwencji gospodarczych przedmiotowych przepisów celem dopilnowania, aby spedytorzy nie przenieśli swojej działalności poza UE;

42.

sugeruje, że przedsiębiorstwa muszą oferować wszystkim rezydentom ze wszystkich państw UE opcję zapłaty kartą debetową lub kredytową, która to opcja byłaby bezpłatna; zaleca ponadto, by z kartą taką nie wiązały się żadne opłaty miesięczne czy administracyjne, nawet jeżeli oferowana jest przez przedsiębiorstwo będące podmiotem odrębnym od linii lotniczych oraz by w sytuacji, w której większość pasażerów danej linii lotniczej uiszcza dodatkową opłatę w związku z płatnością, zakazać stosowania takiej opłaty, a opłatę uznać za nieuniknioną i uwzględnić jako część ceny podstawowej;

43.

zauważa, że choć miejsce na bagaż może być ograniczone w niektórych statkach powietrznych, nie istnieją jakiekolwiek wspólne wytyczne w zakresie rozmiaru lub ciężaru bagażu podręcznego lub rejestrowanego w unijnych przewozach lotniczych; proponuje, aby Komisja zachęciła branżę do ustalenia wspólnych pułapów restrykcji, zważywszy że dzięki temu pasażerowie czuliby się pewniej w czasie podróży; uważa, że warunkiem powodzenia takiego rozwiązania na rynku światowym jest zaangażowanie ICAO we wspomniany proces;

44.

wskazuje na to, że niektóre linie lotnicze wymagają nieproporcjonalnie wysokich opłat za bagaż rejestrowany; wzywa Komisję do przeanalizowania tego postępowania pod kątem praktyk wymienionych w ust. 13 oraz sprawiedliwej i przejrzystej polityki cenowej;

45.

sugeruje, że należy wprowadzić pułap opłat nakładanych przez linie lotnicze za bagaż dodatkowy i nadbagaż;

46.

wzywa przedsiębiorstwa zarządzające regionalnymi portami lotniczymi do dostosowania ich obiektów do obsługi osób niepełnosprawnych, aby umożliwić tym osobom niezależny dostęp do rożnych stref w porcie lotniczym oraz komfortowe korzystanie ze wszystkich usług;

47.

podkreśla, że dzięki niewielkim terminalom, funkcjonalności i organizacji regionalne porty lotnicze stanowią wartość dodaną dla pasażerów z ograniczoną mobilnością, pasażerów podróżujących z rodziną itd.; wzywa Komisję, porty lotnicze i inne zainteresowane strony do uznania za wzór projektu i budowy terminali, które są bardziej dostępne i zachęcające dla pasażerów;

48.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/8

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie wcześniejszych sprawozdań rocznych Komisji Europejskiej i Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 29 września 2011 r. dla Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowane „Ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej – Zwalczanie nadużyć finansowych – Sprawozdanie roczne – 2010 r.” (COM(2011)0595) wraz z dokumentami towarzyszącymi (SEC(2011)1107, SEC(2011)1108 i SEC(2011)1109) (1),

—

uwzględniając jedenaste sprawozdanie z działalności OLAF-u – sprawozdanie roczne za 2011 r. (2),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2010, wraz z odpowiedziami instytucji (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów i Trybunału Obrachunkowego dotyczący strategii Komisji w zakresie zwalczania nadużyć finansowych (COM(2011)0376),

—

– uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej przez prawo karne i w drodze dochodzeń administracyjnych – Zintegrowana polityka służąca ochronie pieniędzy podatników, (COM(2011)0293),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 15 września 2011 r. w sprawie wysiłków UE w walce z korupcją (4), swoje oświadczenie z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie działań Unii na rzecz walki z korupcją (5) oraz komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zatytułowany „Zwalczanie korupcji w UE” z 2011 r. (COM(2011)0308),

—

uwzględniając art. 325 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (6),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot – Zwalczanie nadużyć finansowych – Sprawozdanie roczne za 2009 r. (8),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A7-0121/2012),

A.

mając na uwadze, że UE i państwa członkowskie ponoszą wspólnie odpowiedzialność za ochronę interesów finansowych UE i zwalczanie nadużyć finansowych, oraz mając na uwadze, że ścisła współpraca między Komisją a państwami członkowskimi ma podstawowe znaczenie,

B.

mając na uwadze, że państwa członkowskie ponoszą główną odpowiedzialność za wykonanie około 80 % budżetu Unii Europejskiej oraz za gromadzenie zasobów własnych, m.in. w formie podatku VAT i ceł,

C.

mając na uwadze, że w 2010 r. ogólny wpływ finansowy nieprawidłowości wykrytych za pomocą systemów kontroli wyniósł 2 193 mln EUR, w porównaniu z 1 757 mln EUR w 2009 r.,

D.

mając na uwadze, że według Europejskiego Trybunału Obrachunkowego (ETO) w płatnościach podlegających rozliczeniu wykryto istotne błędy, których szacowany poziom wynosi 3,7 % dla całego budżetu UE; mając na uwadze, że stwierdzono tylko częściową skuteczność systemów kontrolnych w zapewnieniu regularności płatności oraz mając na uwadze, że główne źródła błędów są związane z kwalifikowalnością i błędami w procedurach zamówień publicznych;

E.

mając na uwadze, że w większości przypadków ETO uważa, że władze państw członkowskich przed dokonaniem płatności uzyskały wystarczające informacje, aby wykryć i poprawić przynajmniej część błędów, oraz mając na uwadze, że ETO uważa, że wciąż istnieje możliwość usprawnienia mechanizmów poprawy i działań kontrolnych państw członkowskich,

1.

podkreśla, że ogólnoświatowy kryzys finansowy, a w szczególności kryzys strefy euro, który obecnie przechodzi UE, wymaga przedsięwzięcia specjalnych środków mających na celu zapewnienie odpowiedniej ochrony interesów finansowych UE pod względem dochodów, które to interesy są bezpośrednio powiązane z interesami finansowymi państw członkowskich; jest zdania, że bardziej rygorystyczne wdrażanie polityki budżetowej może przyczynić się do wyprowadzenia Europy z kryzysu, w szczególności poprzez zmniejszenie rozmiarów szarej strefy UE, która według szacunków odpowiada około jednej piątej oficjalnego PKB (9);

2.

podkreśla potencjał administracji elektronicznej pod względem zwiększenia przejrzystości oraz zwalczania nadużyć finansowych i korupcji, a tym samym zabezpieczenia funduszy publicznych; podkreśla, że Europa pozostaje w tyle za swoimi partnerami przemysłowymi między innymi z powodu braku interoperacyjności systemów (10); podkreśla, że zwłaszcza w czasach kryzysu Europa musi zwiększyć swoje wysiłki zmierzające do wykształcenia administracji elektronicznej nowej generacji, która przyczyniłaby się do zwiększenia przejrzystości finansów publicznych;

3.

zwraca uwagę, że elektroniczne transakcje bezgotówkowe są dokumentowane i w związku z tym w mniejszym stopniu przyczyniają się do rozwoju szarej strefy, oraz że wydaje się, iż istnieje silny związek pomiędzy odsetkiem płatności elektronicznych dokonywanych w danym kraju a jego szarą strefą (11); zachęca państwa członkowskie do obniżenia swoich progów obowiązkowych płatności bezgotówkowych;

4.

podkreśla, że niezbędne są wiarygodne dane statystyczne o zakresie nadużyć i korupcji, a w szczególności o zakresie przestępstw podatkowych i celnych oraz o nadużyciach środków unijnych przez przestępczość zorganizowaną; ubolewa nad tym, że pomimo wielokrotnych wezwań ze strony Parlamentu Komisja nie przedstawiła takich danych;

5.

podkreśla, że nadużycie finansowe to niezgodne z prawem, dobrowolne działanie, które stanowi przestępstwo, a nieprawidłowość oznacza nieprzestrzeganie danej zasady, oraz ubolewa nad tym, że w sprawozdaniu Komisji Europejskiej nie omówiono dogłębnie kwestii nadużyć finansowych, ale za to poświęcono bardzo dużo uwagi nieprawidłowościom; przypomina, że art. 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) odnosi się do nadużyć finansowych, a nie do nieprawidłowości, i wzywa do dokonania rozróżnienia między nadużyciami finansowymi a błędami; wzywa do tego, by problemem korupcji zajmowano się jednocześnie z kwestią nadużyć finansowych;

6.

zaznacza, że wpływ finansowy nieprawidłowości w obszarze wydatków w 2010 r. wzrósł do 1,8 mld EUR (1,27 % przydzielonych środków) w porównaniu z 1,4 mld EUR (1,13 %) w 2009 r.; po stronie dochodów ogólny wpływ finansowy nieprawidłowości jest również wyższy: 393 mln EUR (1,88 % całkowitych zgromadzonych tradycyjnych zasobów własnych brutto) w porównaniu z 357 mln EUR (1,84 %) w 2009 r.;

7.

ubolewa, że ogromne ilości środków unijnych wciąż są niewłaściwie wykorzystywane, i wzywa Komisję do podjęcia zdecydowanych działań w celu podniesienia stopy odzysku niesłusznie wypłaconych środków, zwiększenia odpowiedzialności państw członkowskich za odzyskanie niewłaściwie wykorzystanych środków, lepszego przeciwdziałania nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym oraz ich wykrywania, a w przypadku niewłaściwego wykorzystania środków unijnych – natychmiast wstrzymać wypłaty i zastosować skuteczne sankcje;

8.

zwraca uwagę, że w 2010 r. liczba powiadomień o przypadkach nieprawidłowości finansowych zwiększyła się we wszystkich obszarach z wyjątkiem funduszy przedakcesyjnych i tradycyjnych zasobów własnych oraz że wzrost ten wiąże się z zakończeniem okresu wdrażania funduszy spójności 2000–2006 i z udoskonaleniami systemu zarządzania nieprawidłowościami (IMS);

9.

podkreśla, że pomimo modernizacji i udoskonalenia systemu zarządzania nieprawidłowościami (IMS) i wzmożonej sprawozdawczości większości państw członkowskich – co wpłynęło korzystnie na jakość i wiarygodność doniesień – istnieją różnice w podejściach do procesu zgłaszania nieprawidłowości przyjętych przez państwa członkowskie; w niektórych przypadkach podejścia te stawiają pod znakiem zapytania adekwatność krajowych systemów sprawozdawczych; wzywa wszystkie państwa członkowskie do pełnego wdrożenia IMS, dalszej poprawy spełniania wymogów dotyczących sprawozdawczości oraz do szybszego zgłaszania nieprawidłowości;

10.

jest nadal zaniepokojony tym, że niektóre państwa członkowskie nie używają jeszcze w pełni elektronicznego systemu sprawozdawczego; wzywa te państwa członkowskie do naprawy tej sytuacji w trybie pilnym;

11.

ponownie wyraża ubolewanie z powodu poważnych wątpliwości co do jakości informacji przekazywanych przez państwa członkowskie i zaznacza, że niektóre państwa członkowskie nadal powiadamiają jedynie o nielicznych nieprawidłowościach i nadużyciach finansowych, dlatego wzywa Komisję do przekazania Parlamentowi Europejskiemu informacji o skuteczności systemów kontroli stosowanych w tych państwach członkowskich;

12.

przypomina, że na mocy prawodawstwa unijnego państwa członkowskie mają obowiązek zgłaszania wszystkich nieprawidłowości nie później niż dwa miesiące po zakończeniu kwartału, w którym nieprawidłowość była przedmiotem pierwszego ustalenia administracyjnego lub sądowego, lub po uzyskaniu nowej informacji o zgłoszonej nieprawidłowości; wzywa państwa członkowskie do podjęcia wszystkich niezbędnych wysiłków, w tym usprawnienia krajowych procedur administracyjnych, na rzecz dotrzymania wymaganych terminów i zmniejszenia luki czasowej pomiędzy momentem stwierdzenia nieprawidłowości a momentem jej zgłoszenia; wzywa państwa członkowskie, aby w walce z nadużyciami przede wszystkim zapewniały ochronę pieniędzy podatników;

13.

podkreśla, że niezbędne są wiarygodne dane statystyczne o poziomie nadużyć i korupcji, w szczególności związanych z przestępstwami podatkowymi i celnymi oraz zorganizowaną przestępczością w zakresie nadużyć środków unijnych; ubolewa nad tym, że pomimo wielokrotnych wezwań ze strony Parlamentu Europejskiego Komisja nie przedstawiła takich danych;

14.

wyraża rozczarowanie tym, że Komisja nie jest w stanie ocenić faktycznej skali nieprawidłowości i nadużyć finansowych, przez co nie można dokonać ogólnej oceny tej skali w poszczególnych państwach członkowskich ani zidentyfikować i zdyscyplinować państw członkowskich o największym poziomie nieprawidłowości i nadużyć finansowych, do czego Parlament Europejski wzywał ponownie w roku 2009;

15.

zwraca uwagę, że w ciągu kilku ostatnich lat opracowano nowe techniki pomiaru korupcji i nadużyć finansowych, oraz apeluje do Komisji o niezwłoczne podjęcie działań mających na celu zastosowanie tych nowych narzędzi pomiarowych i przedstawienie oceny zakresu korupcji i nadużyć finansowych przy wykorzystywaniu środków unijnych oraz w odniesieniu do sprzeniewierzania dochodów UE; umożliwi to przeprowadzenie oceny skuteczności ochrony środków unijnych przed ich niewłaściwym wykorzystaniem oraz ochrony dochodów UE przed sprzeniewierzeniem;

16.

wzywa do tego, by odpowiedzialność za opracowanie narzędzi pomiaru nadużyć finansowych i korupcji w odniesieniu do środków unijnych wzięła na siebie Komisja w ścisłej współpracy z Parlamentem Europejskim, Europejskim Trybunałem Obrachunkowym i innymi unijnymi organami audytowymi i kontrolnymi;

17.

zwraca uwagę, że w dziedzinie rolnictwa stosowana jest tzw. zasada 50/50 (12); jest to skuteczna metoda skłaniania państw członkowskich do szybszej realizacji procedur odzyskiwania środków; wzywa Komisję do zweryfikowania, czy taki mechanizm wycofania środków może być stosowany również w innych dziedzinach (polityka spójności i instrumenty przedakcesyjne), jak również czy stosowanie tej zasady pozwoli na skrócenie terminów wycofania środków o połowę, tj. odpowiednio do dwóch i czterech lat;

18.

zwraca uwagę, że w rocznym sprawozdaniu Europejskiego Trybunału Obrachunkowego za rok 2010 r. ustalono, że wypłaty, w przypadku których wykryto rażące błędy w sprawozdaniach finansowych za rok 2010 r., stanowiły 3,7 % wszystkich wydatków z budżetu UE, tj. około 4,5 mld EUR;

19.

zaznacza, że w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego stwierdzono, że organy państw członkowskich przed zatwierdzeniem wypłat uzyskały wystarczające informacje, aby wykryć i poprawić przynajmniej część błędów lub ich uniknąć;

20.

przypomina, że właściwe pobieranie podatku VAT i ceł wywiera bezpośredni wpływ zarówno na gospodarki państw członkowskich, jak i na budżet UE; podkreśla, że poprawa systemów poboru dochodów powinna mieć priorytetowe znaczenie dla wszystkich państw członkowskich, a zwłaszcza dla tych, które borykają się z największymi trudnościami w obecnej sytuacji gospodarczej;

21.

podkreśla, że należy położyć nacisk na zwiększenie skuteczności poboru dochodów; podkreśla, że oszustwa podatkowe prowadzą do ogromnych strat dla budżetu UE i gospodarek państw członkowskich, co z kolei pogarsza kryzys zadłużenia; przypomina, że koszty związane z funkcjonowaniem szarej strefy ponoszą ci obywatele, których dochód jest udokumentowany i można go łatwo wyśledzić;

22.

zaznacza, że dane przekazane przez państwa członkowskie dotyczące nieprawidłowości w zakresie tradycyjnych zasobów własnych bardzo się różnią i dlatego też uważa, że w przypadku nieprawidłowości i nadużyć klasyfikacja w bazie danych dotyczącej zasobów własnych OWNRES nie jest w pełni wiarygodna; wzywa Komisję do ustalenia, czy możliwe jest udoskonalenie tej bazy danych w celu zapewnienia wiarygodności przekazywanych danych i możliwości ich porównania;

23.

zaleca Komisji dalszą wzmożoną pracę nad wdrażaniem strategii kontroli celnej opracowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do przywozu towarów obarczonych wysokim ryzykiem w celu lepszego wykrywania nieprawidłowości finansowych i domniemanych nadużyć związanych z tradycyjnymi zasobami własnymi;

24.

wyraża zaniepokojenie tym, że przemyt – zwłaszcza papierosów – wciąż pozostaje dużym problemem UE, przyczyniającym się do utraty znaczącej ilości środków krajowych i unijnych; popiera przygotowany przez Komisję plan działania na rzecz zwalczania przemytu przez wschodnią granicę UE, jak również wyraża zadowolenie w związku z tym, że pod koniec 2010 r. odnowiono współpracę celną z Chinami i Rosją i zatwierdzono ramy strategiczne w zakresie współpracy celnej z tymi krajami;

25.

z zadowoleniem przyjmuje realizację w czerwcu 2010 r. wspólnej operacji celnej państw członkowskich pod nazwą SIROCCO, koordynowanej przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), w ramach której przejęto około 40 mln papierosów, 1,2 tony tytoniu papierosowego, 7 000 litrów alkoholu oraz 8 mln innych podrabianych produktów;

26.

zaznacza, że środki pochodzące z podatku od wartości dodanej (VAT) stanowią dużą część dochodów, dlatego też Komisja i państwa członkowskie muszą monitorować zarówno już istniejące, jak i dopiero kształtujące się tendencje w zakresie nadużyć finansowych i odpowiednio na nie reagować; z zadowoleniem odnosi się do przyjętej przez Komisję zielonej księgi w sprawie przyszłości podatku VAT i zachęca do przedstawiania konkretnych propozycji reformy VAT;

27.

przypomina, że zgodnie z ekspertyzą przeprowadzoną w imieniu Komisji Europejskiej (13) szacuje się, że średni ubytek VAT w UE (14) wynosi 12 %; zwraca szczególną uwagę na to, że ubytek VAT w Grecji i we Włoszech utrzymuje się na niepokojąco wysokim poziomie wynoszącym odpowiednio 30 % i 22 %, przy czym kraje te przechodzą obecnie niezwykle poważny kryzys zadłużenia, a ich sytuacja zagraża stabilności gospodarczej całej UE-27;

28.

podkreśla, że oprócz przypadków unikania opodatkowania oraz strat będących wynikiem niewypłacalności podatników źródłem ubytku podatku VAT są również nadużycia finansowe; podkreśla ponadto, że straty podatku VAT sięgające miliardów euro są rekompensowane głównie dzięki środkom oszczędnościowym dotykającym tych obywateli UE, których dochód można łatwo wyśledzić;

29.

zwraca uwagę, że od momentu wprowadzenia modelu poboru podatku VAT pozostaje on niezmieniony; podkreśla, że model ten jest przestarzały, zważywszy na liczne zmiany, jakie w międzyczasie zaszły w środowisku technologicznym i gospodarczym;

30.

podkreśla, że przychody z ceł są ważną częścią tradycyjnych zasobów własnych UE (TOR), a także źródłem przychodu rządów UE, które przeznaczają 25 % tego przychodu na pokrycie kosztów poboru ceł; ponownie podkreśla, że skuteczne zapobieganie nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym na tym obszarze sprzyja ochronie interesów finansowych Unii oraz wywiera istotny wpływ na rynek wewnętrzny, eliminując niesprawiedliwą przewagę podmiotów gospodarczych, które unikają ceł, nad podmiotami, które wywiązują się ze swoich zobowiązań w tym zakresie;

31.

podkreśla, że właściwe funkcjonowanie urzędów celnych ma bezpośredni wpływ na obliczanie podatku od wartości dodanej;

32.

w tym kontekście przypomina, że ETO w swoim sprawozdaniu specjalnym nr 13/2011 (15) ustalił, że samo stosowanie procedury celnej 42 (16) przyczyniło się w 2009 r. do obliczonych na zasadzie ekstrapolacji strat wynoszących 2 200 mln EUR (17) w siedmiu państwach członkowskich zbadanych przez Trybunał, co stanowi 29 % teoretycznie należnego podatku VAT od podstawy opodatkowania dla wszystkich przywozów dokonanych w ramach procedury celnej 42 w 2009 r. w tych państwach;

33.

przypomina, że ETO stwierdził poważne uchybienia podczas kontroli uproszczonych procedur celnych, które stanowią 70 % wszystkich procedur celnych; zwraca uwagę, że uchybienia te doprowadziły do nieuzasadnionych strat dla budżetu Unii oraz do naruszenia zasad określonych w ramach polityki handlowej UE; podkreśla, że stwierdzone uchybienia obejmowały między innymi niską jakość kontroli lub ich niedostateczne udokumentowanie oraz niewielkie wykorzystanie technik automatycznego przetwarzania danych służących przeprowadzaniu kontroli podczas realizacji procedur uproszczonych;

34.

zaznacza, że w roku 2010 liczba zgłoszonych przypadków nieprawidłowości i domniemanych nadużyć finansowych uległa zwiększeniu – podobnie jak związany z tym wpływ finansowy – z 13 mln EUR w 2009 r. do 69 mln EUR w 2010 r.;

35.

ubolewa nad tym, że sytuacja związana z ogólną liczbą odzyskanych środków jest wciąż niezadowalająca: w ciągu roku budżetowego 2010 państwa członkowskie odzyskały 175 mln EUR – 42 % długów w ramach Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) z 2007 r. i późniejszych lat; łączna kwota, jaką organy krajowe muszą jeszcze odzyskać od beneficjentów na koniec roku budżetowego 2010 r., wyniosła 1,2 mld EUR, przy czym tylko 300 mln EUR zostało wpłaconych przez państwa członkowskie do budżetu UE w ramach zasady 50/50; ubolewa nad tym, że Komisja nie odniosła się do wezwania Parlamentu Europejskiego i w sprawozdaniu za rok 2010 w sprawie ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej nie przekazała Parlamentowi Europejskiemu informacji o postępach w tej dziedzinie; powtórnie wzywa Komisję do przedsięwzięcia wszelkich niezbędnych środków w celu zapewnienia skutecznego systemu odzyskiwania środków i do informowania Parlamentu Europejskiego;

36.

ubolewa nad tym, że niektóre państwa członkowskie w 2010 r. nie zgłosiły nieprawidłowości w ustalonym terminie; zgadza się z Komisją, że państwa członkowskie muszą dbać o poprawę jakości przekazywanych informacji; przypomina, że Finlandia, Austria i Holandia zobowiązały się do spełniania wymogów dotyczących sprawozdawczości, i wzywa Komisję, aby w sprawozdaniu rocznym w sprawie ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej i zwalczania nadużyć finansowych uwzględniła informację o postępach poczynionych przez te państwa członkowskie w roku 2011;

37.

jest zaniepokojony tym, że w 2010 r. Włochy i państwa członkowskie UE-12 uznały ponad 90 % zgłoszonych przypadków nieprawidłowości za „domniemane nadużycia”; wzywa państwa członkowskie do podjęcia wszystkich koniecznych środków, w tym ścisłej współpracy z instytucjami europejskimi, aby zlikwidować wszystkie przyczyny prowadzące do nadużyć dotyczących funduszy UE;

38.

wyraża zaniepokojenie podejrzanie niską liczbą przypadków nadużyć finansowych zgłaszanych przez Francję, Niemcy, Hiszpanię i Wielką Brytanię, zwłaszcza biorąc pod uwagę ich wielkość i otrzymane wsparcie finansowe, co zostało opisane w sprawozdaniu Komisji w sprawie ochrony interesów finansowych UE; jest zdania, że rodzi to uzasadnione obawy co do przestrzegania zasad sprawozdawczości; apeluje do Komisji o uwzględnienie szczegółowych informacji na temat zgłoszonej przez te państwa zastosowanej metody oraz ich zdolności wykrywania nadużyć; ponownie wzywa Komisję do uważnego monitorowania skuteczności systemów nadzorczych i kontrolnych stosowanych w państwach członkowskich i dopilnowania, aby informacja o poziomie nieprawidłowości odzwierciedlała rzeczywisty stan rzeczy; wzywa Komisję, aby w sprawozdaniu w sprawie ochrony interesów finansowych UE uwzględniła informację o działaniach podjętych w tej dziedzinie w roku 2011;

39.

jak wynika z danych przedstawionych w sprawozdaniu za rok 2010 w sprawie ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej, około 70 % wszystkich zgłoszonych przypadków nieprawidłowości było związanych z polityką spójności, a stopa odzysku w dziedzinie polityki spójności w 2010 r. była najwyższa (ponad 60 %); zaznacza, że przedstawione dane nie pozwalają na obiektywną ocenę faktycznego poziomu nieprawidłowości i nadużyć w tej dziedzinie, ponieważ spora część zgłoszonych nieprawidłowości lub nadużyć finansowych może być związana z wdrożeniem IMS w 2009 r.;

40.

z zadowoleniem przyjmuje informację o postępach poczynionych w 2010 r. w zakresie odzyskania środków w związku z okresem programowania 2000–2006, stanowiących 70 % niesłusznie wypłaconych środków, co przekłada się na 2,9 mld EUR, w porównaniu ze stopą odzysku w roku 2009, która wyniosła 50 %;

41.

zaznacza, że w roku 2010 Dania, Francja, Malta, Holandia, Szwecja i Słowenia nie zgłosiły żadnego przypadku naruszenia w tej dziedzinie, co może świadczyć o niewłaściwej realizacji IMS; jest zaniepokojony niską stopą odzysku na Węgrzech, w Czechach i Słowenii (około 20 % i poniżej); wzywa Komisję do podjęcia działań w celu wyjaśnienia przyczyn i poinformowania Parlamentu Europejskiego o poczynionych postępach w przyszłorocznym sprawozdaniu w sprawie ochrony interesów finansowych UE;

42.

zwraca uwagę, że zgodnie z danymi przedstawionymi w sprawozdaniu za rok 2010 w sprawie ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej w analizie najczęściej zgłaszanych kategorii nieprawidłowości wykazano, że nieprawidłowości są zazwyczaj wykrywane w fazie wdrożeniowej projektu i że największe skutki finansowe odnotowuje się na etapach selekcji i zamówień publicznych; podkreśla, że dzięki przejrzystemu, jasnemu i elastycznemu systemowi zamówień publicznych aktywniej korzystającemu z elektronicznego systemu zamówień publicznych i określeniu ogólnych zasad realizowania zamówień publicznych na szczeblu UE można doprowadzić do skuteczniejszego wykorzystania środków krajowych i unijnych; oczekuje, że Komisja skutecznie wprowadzi reformę systemu zamówień publicznych;

43.

wyraża zaniepokojenie tym, że fundusze przedakcesyjne charakteryzuje najniższa stopa odzysku w zakresie wydatków: w 2010 r. stopa ta osiągnęła zaledwie 10 % w porównaniu z 27 %; z zaniepokojeniem stwierdza, że w latach 2002–2006 stopa odzysku nadal była niska (około 30 %), zwłaszcza w Bułgarii, Turcji, na Litwie i Łotwie, wzywa zatem Komisję do podjęcia działań, aby kraje beneficjenci wyjaśniły przyczyny niskiej stopy odzysku, poprawiły swoje wyniki i uzupełniły brakujące informacje o zakończonych procedurach odzyskiwania środków;

44.

zaznacza, że podobnie jak w 2009 r., większość przypadków nieprawidłowości i nadużyć finansowych stanowią przypadki związane z wykorzystaniem środków z funduszu SAPARD w Rumunii i Bułgarii; wyraża jednak zadowolenie w związku z tym, że w Bułgarii odnotowano duży postęp związany z umocnieniem krajowych systemów kontrolnych, zilustrowany faktem, że w roku 2010 większość przypadków nieprawidłowości i domniemanych nadużyć finansowych została wykryta nie przez zewnętrznych, lecz wewnętrznych lub krajowych kontrolerów i weryfikatorów; ubolewa nad tym, że w Rumunii większość przypadków nieprawidłowości i domniemanych nadużyć finansowych wykryto podczas inspekcji przeprowadzanych przez służby UE lub na ich wniosek; wzywa Komisję do ścisłej współpracy z rumuńskimi władzami w celu poprawy tej sytuacji;

45.

z zadowoleniem przyjmuje cel Komisji, jakim jest wspieranie nowych krajów beneficjentów (Turcji, Chorwacji, byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii i Czarnogóry) w ich wysiłkach na rzecz wdrożenia systemu zarządzania nieprawidłowościami;

46.

przypomina, że konieczne jest dalsze umacnianie niezależności, sprawności i skuteczności działania OLAF-u;

47.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do skutecznej i terminowej realizacji zaleceń OLAF-u przedstawionych w wyniku przeprowadzonego dochodzenia;

48.

uważa, że państwa członkowskie powinny być zobowiązane do składania corocznych sprawozdań na temat działań następczych w związku ze sprawami przekazywanymi ich organom sądowym przez OLAF, uwzględniających sankcje karne i finansowe nakładane w tych sprawach;

49.

wzywa Komisję, właściwe agencje unijne i państwa członkowskie do przedsięwzięcia środków i udostępnienia zasobów mających na celu zagwarantowanie, że przy wykorzystywaniu funduszy UE nie będzie dochodziło do korupcji, a także wzywa do przyjęcia odstraszających sankcji w przypadku stwierdzenia korupcji i nadużyć oraz do częstszego stosowania konfiskaty majątku pochodzącego z przestępstw związanych z nadużyciem finansowym, oszustwem podatkowym i praniem pieniędzy;

50.

podkreśla, że w komunikacie Komisji z 2011 r. zatytułowanym „Zwalczanie korupcji w UE” oszacowano, iż straty w wyniku korupcji w UE wynoszą 120 mld EUR rocznie, co powoduje szkody finansowe, ogranicza finanse publiczne i podważa zaufanie do instytucji demokratycznych; podkreśla ponadto, że w rezolucji Parlamentu z 2011 r. w sprawie wysiłków UE w walce z korupcją stwierdzono, że korupcja prowadzi do niewłaściwego wykorzystywania pieniędzy publicznych ogółem i środków UE pochodzących od podatników oraz powoduje zakłócenia rynku; wzywa – zgodnie z wyżej wspomnianym oświadczeniem pisemnym – Komisję i odpowiednie organy Unii do dopilnowania, by przy wykorzystywaniu funduszy UE nie dochodziło do korupcji;

51.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Parlamentu Europejskiego w sprawie powołania komisji specjalnej ds. przestępczości zorganizowanej, korupcji i prania pieniędzy;

52.

z zadowoleniem przyjmuje ratyfikowanie przez Maltę w dniu 20 stycznia 2011 r. Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych UE; ubolewa, że Republika Czeska nie ratyfikowała jeszcze wspomnianej konwencji i zachęca to państwo członkowskie do jak najszybszej naprawy tej sytuacji; zachęca również Estonię do ratyfikowania protokołu z dnia 29 listopada 1996 r. w sprawie wykładni Konwencji w trybie prejudycjalnym przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich;

53.

przypomina, że program Herkules II jest instrumentem finansowym zarządzanym przez Komisję (OLAF) w dziedzinie ochrony interesów finansowych UE i zapobiegania działalności przestępczej godzącej w interesy finansowe UE, w tym przemytowi papierosów; zauważa, że w ocenie śródokresowej programu Herkules II potwierdzono jego wartość dodaną; jest zdania, że w ramach kolejnego programu zastępującego program Herkules II, tj. programu Herkules III, powinno się kontynuować ulepszanie wyposażenia technicznego w państwach członkowskich, finansować dostęp do baz danych istotnych z punktu widzenia dochodzeń prowadzonych przez władze państw członkowskich i OLAF oraz zwalczać przemyt i nielegalną produkcję papierosów zgodnie z prawnie wiążącymi umowami z producentami wyrobów tytoniowych;

54.

ponownie wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania, wdrożenia i okresowej oceny jednolitych systemów zamówień publicznych celem zapobiegania nadużyciom i korupcji, do zdefiniowania i wdrożenia jasnych warunków uczestnictwa w zamówieniach publicznych oraz kryteriów, według których podejmowane są decyzje w sprawie zamówień, jak również do przyjęcia i wdrożenia systemów przeglądu decyzji w sprawie zamówień publicznych na szczeblu krajowym, do zapewnienia przejrzystości i odpowiedzialności w zakresie finansów publicznych oraz do przyjęcia i wdrożenia systemów zarządzania ryzykiem i systemów kontroli wewnętrznej;

55.

z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie w styczniu 2011 r. zielonej księgi Komisji w sprawie modernizacji polityki UE w dziedzinie zamówień publicznych zatytułowanej „W kierunku zwiększenia skuteczności europejskiego rynku zamówień”; zauważa, że sprawozdanie z oceny tych konsultacji zostało przyjęte pod koniec czerwca 2011 r. oraz że w grudniu 2011 r. Komisja przyjęła zawarte w nim wnioski dotyczące zmiany podstawowych przepisów UE w dziedzinie zamówień publicznych (dyrektywy 2004/17/WE i 2004/18/WE);

56.

zwraca się do Komisji o poinformowanie Parlamentu o innych wskaźnikach, źródłach lub metodach – oprócz informacji przekazywanych przez osoby ujawniające nieprawidłowości lub informatorów – których może on użyć w celu określenia obszarów związanych z finansowaniem UE lub dochodami UE, w których dochodzi do licznych nadużyć;

57.

wzywa Komisję do ochrony i propagowania niezależnego dziennikarstwa śledczego, które jest kluczowym elementem walki z przestępczością, oszustwem i korupcją w odniesieniu do środków europejskich;

58.

wzywa Komisję do oceny, czy zbadane przypadki nadużyć finansowych zgłoszonych przez osoby ujawniające nieprawidłowości lub informatorów odpowiadają obszarom, w odniesieniu do których na podstawie niezależnych kryteriów lub wskaźników szacuje się, że może wystąpić wysoki poziom nadużyć finansowych; jeśli tak się nie dzieje, wzywa Komisję do oceny innych metod wszczynania dochodzenia na obszarach, gdzie domniemane nadużycia finansowe są ukrywane w imię „przestępczego prawa do milczenia”, które uniemożliwia wyjawianie informacji przez osoby ujawniające nieprawidłowości lub informatorów;

59.

z uwagi na sytuację, która utrzymuje się od wielu lat, czyli fakt, że państwa członkowskie nie przekazują informacji w terminie lub przekazane informacje są nieścisłe i nie nadają się do porównania, co uniemożliwia dokonanie obiektywnej oceny rzeczywistej skali nadużyć finansowych w państwach UE, a także z uwagi na fakt, iż Parlament Europejski, Komisja i OLAF nie są w stanie należycie wypełniać swoich funkcji związanych z oceną sytuacji i udzielaniem dalszych zaleceń podkreśla, że taka sytuacja nie może być tolerowana, i wzywa Komisję do wzięcia pełnej odpowiedzialności za odzyskanie niesłusznie wypłaconych środków od państw członkowskich i do gromadzenia wymaganych jednolitych i porównywalnych danych oraz ustanowienia zasad sprawozdawczości we wszystkich państwach członkowskich;

60.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu, Komitetowi Nadzoru OLAF-u i OLAF-owi.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/17

—

uwzględniając art. 225 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 81 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego ust. 2 lit. c),

—

uwzględniając art. 8 i 10 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) oraz art. 7 i 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając zbliżające się przystąpienie Unii do tej konwencji zgodnie z art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1), a także wniosek w sprawie jego przekształcenia (COM(2010)0748),

—

uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 7 marca 1995 r. w sprawie C-68/93, Shevill [1995] Zb. Orz. I-415,

—

uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 25 października 2011 r. w połączonych sprawach C-509/09 i C-161/10 eDate Advertising GmbH (2),

—

uwzględniając opinię rzecznika generalnego Manciniego w sprawie 352/85 Bond van Adverteerders and Others v Netherlands [1998] Zb. Orz. 2085, wyrok w sprawie C-260/89 Elliniki Radiofonia Tileorasi (ERT-AE) [1991] Zb. Orz. I-2925, wyrok i opinię rzecznika generalnego Van Gervena w sprawie C-159/90 Society for the Protection of Unborn Children Ireland Ltd [1991] Zb. Orz. I-4685 oraz opinię rzecznika generalnego Jacobsa w sprawie C-168/91 Christos Konstantinidis [1993] Zb. Orz. I-1191,

—

uwzględniając pierwotny wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (COM(2003)0427),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 6 lipca 2005 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II) (3),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (rozporządzenie Rzym II) (4), w szczególności jego art. 30 ust. 2 (5);

—

uwzględniając analizę porównawczą zleconą przez Komisję dotyczącą sytuacji w 27 państwach członkowskich, jeżeli chodzi o prawo właściwe dla zobowiązań pozaumownych wynikających z naruszania prawa do prywatności i innych dóbr osobistych (6),

—

uwzględniając rzekome zjawisko tzw. turystyki zniesławienia (7),

—

uwzględniając brytyjską ustawę o zniesławieniu (8),

—

uwzględniając wysłuchanie publiczne, które odbyło się w dniu 28 stycznia 2010 r. (9),

—

uwzględniając dokumenty robocze sporządzone przez sprawozdawcę Komisji Prawnej, a także ogromną liczbę opracowań naukowych na ten temat (10),

—

uwzględniając art. 42 i 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0152/2012),

A.

mając na uwadze, że po wyroku w sprawie Shevill Trybunał Sprawiedliwości stwierdził w sprawie eDate Advertising, że art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że w wypadku naruszenia dóbr osobistych za pośrednictwem treści opublikowanych w witrynie internetowej, osoba, która uważa się za poszkodowaną, może wytoczyć powództwo dotyczące odpowiedzialności za całość doznanych krzywd i poniesionych szkód bądź przed sądami państwa członkowskiego, w którym wydawca tych treści ma swoją siedzibę, bądź przed sądami państwa członkowskiego, w którym znajduje się centrum jej interesów życiowych; osoba ta może również, zamiast powództwa dotyczącego odpowiedzialności za całość doznanych krzywd i poniesionych szkód, wytoczyć powództwo przed sądami każdego państwa członkowskiego, na którego terytorium treść umieszczona w sieci jest lub była dostępna; sądy te są właściwe do rozpoznania jedynie krzywdy lub szkody spowodowanych na terytorium państwa członkowskiego sądu, przed którym takie powództwo zostało wytoczone;

B.

mając na uwadze, że w rozporządzeniu Rzym II brakuje przepisu pozwalającego na określenie prawa dotyczącego naruszeń prawa do prywatności i innych dóbr osobistych;

C.

mając na uwadze, że na ustalenie właściwej zasady ma wpływ kontrowersja wokół tzw. turystyki zniesławienia polegającej na wyborze miejsca, w którym strona skarżąca decyduje się wszcząć postępowanie o zniesławienie, z uwagi na możliwość uzyskania jak najkorzystniejszego rezultatu – zwykle są to Anglia lub Walia, postrzegane jako jurysdykcje najbardziej przyjazne dla skarżących na świecie; mając na uwadze, że kwestia ta nie dotyczy wyłącznie Wielkiej Brytanii, lecz także innych jurysdykcji;

D.

mając na uwadze, że wysokie koszty prowadzenia postępowania w tej jurysdykcji oraz potencjalnie wysoki poziom odszkodowania, jakie może zostać zasądzone są rzekomo inhibitorami swobody wypowiedzi; mając na uwadze, że tam, gdzie koszty postępowań sądowych są wysokie, wydawcy mogą zostać zmuszeni do zawarcia ugody, nawet jeżeli uważają, że mają dobre argumenty na swoją obronę;

E.

mając na uwadze, że ustawa o zniesławieniu, która będzie wkrótce dyskutowana w parlamencie Wielkiej Brytanii, może w dużym stopniu przyczynić się do zniesienia rzekomego ograniczania swobody wypowiedzi wydawców, choć wydaje się mało prawdopodobne, że rozwiąże ona trudną kwestię wysokich kosztów sądowych;

F.

mając na uwadze, że internet wprowadził dodatkowe utrudnienie w postaci powszechnej dostępności wirtualnej w połączeniu z trwałą obecnością wpisów, pojawieniem się blogów oraz możliwością umieszczania anonimowych wpisów w internecie;

G.

mając na uwadze, że wolność prasy i środków masowego przekazu to podstawowe elementy społeczeństwa demokratycznego;

H.

mając na uwadze, że muszą być dostępne środki prawne w przypadku naruszania tej wolności, szczególnie ze szkodą dla życia prywatnego i dobrej reputacji ludzi (11); mając na uwadze, że każde państwo członkowskie powinno zapewnić dostępność tego rodzaju środków oraz ich skuteczność na wypadek naruszenia tego rodzaju praw; mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny dążyć do dopilnowania, aby niewspółmiernie wysokie koszty prawne w praktyce nie doprowadziły do odmowy skarżącemu dostępu do sprawiedliwości; mając na uwadze, że koszty postępowania sądowego mogą być również rujnujące dla mediów;

I.

mając na uwadze, że każde państwo powinno określić równowagę pomiędzy prawem do poszanowania życia prywatnego, które gwarantuje art. 8 EKPC, a prawem do swobody wypowiedzi zagwarantowanym w art. 10 EKPC w sposób, jaki uważa za stosowny;

J.

pomimo to, mając na uwadze przystąpienie Unii do EKPC, może ona z czasem znaleźć wspólny mianownik dla spraw transgranicznych dotyczących swobody dostawy towarów i świadczenia usług w wyniku tzw. rozwoju dialektycznego, którego spodziewał się rzecznik generalny Mancini w sprawie Bond van Adverteerders; mając również na uwadze wyroki w sprawach Elliniki Radiofonia Tileorasi i Society for the Protection of Unborn Children Ireland Ltd., a także opinię rzecznika generalnego Jacobsa w sprawie Christos Konstantinidis; w rzeczy samej w sprawie Society for the Protection of Unborn Children Ireland Ltd (12) rzecznik generalny Van Gerven wysunął propozycję, aby „krajowa zasada, która – aby dowieść, że jest zgodna z prawem [Unii] – musi opierać się na koncepcjach prawnych, takich jak nadrzędny wymóg interesu publicznego lub polityki publicznej (…) weszła w zakres prawa [Unii]” w związku z tym, że choć państwa członkowskie mają taką samą swobodę w definiowaniu koncepcji interesu publicznego lub polityki publicznej, zakres tych koncepcji w przypadku środków wchodzących w zakres prawa unijnego podlega jednak kontroli unijnej i muszą być one „uzasadnione i określone w sposób jednolity w całej [Unii] na mocy prawa [unijnego], a w związku z tym musza uwzględniać ogólne zasady odnoszące się do podstawowych praw i wolności”;

K.

mając jednak na uwadze, że nie byłoby właściwe przyjmowanie zasad prywatnego prawa międzynarodowego do celów określania prawa właściwego, zasad które są w jakimś stopniu wypaczone, aby chronić jedno prawo z korzyścią dla innego lub które są skonstruowane w taki sposób, aby ograniczyć zasięg prawa danego państwa członkowskiego, szczególnie biorąc pod uwagę istnienie klauzuli porządku publicznego w art. 26 rozporządzenia Rzym II; mając na uwadze, że szczególne znaczenie ma w związku z tym utrzymanie przepisu o kontroli porządku publicznego w rozporządzeniu Bruksela I;

L.

mając na uwadze, że kryterium najbliższego związku powinno być stosowane do prawa odpowiedzi, jako że takiej pomocy powinno się udzielać szybko i że ma ona charakter tymczasowy; mając na uwadze, że przepis ten powinien również gwarantować autonomię stron oraz możliwość zastosowania zasady właściwości legis fori, zgodnie z którą skarżący podejmuje decyzję o wytoczeniu procesu w sądach mediów za szkody wyrządzone mu w więcej niż jednym państwie członkowskim;

M.

mając na uwadze, że uznaje się ponadto, iż aby wspierać dobro publiczne wynikające z ograniczenia liczby sporów rozstrzyganych w sądach, wspierania dostępu do sprawiedliwości, zagwarantowania właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz zapewnienia właściwej równowagi pomiędzy swobodą wypowiedzi oraz prawem do życia prywatnego, Komisja powinna przeprowadzić ekstensywne konsultacje z zainteresowanymi stronami, w tym z dziennikarzami, środkami masowego przekazu, prawnikami i sędziami specjalizującymi się w tej dziedzinie, z myślą o zaproponowaniu utworzenia ośrodka dobrowolnego rozstrzygania sporów transgranicznych wynikających z naruszania prawa do prywatności i innych dóbr osobistych, w tym zniesławienia, poprzez alternatywne rozstrzyganie sporów; mając na uwadze, że byłoby to bardziej postępowe i bardziej odpowiednie dla XXI wieku podejście do rozwiązywania takich sporów, które ułatwiłoby przejście do nowocześniejszej i sprzyjającej mediacji kulturze sprawiedliwości;

N.

mając na uwadze, że państwa członkowskie mogłyby zachęcać do korzystania z usług mającego powstać centrum ADR, również zezwalając na uwzględnianie w zapotrzebowaniach na środki faktu nieskorzystania z usług centrum;

O.

mając na uwadze, że ośrodek ten byłby docelowo placówką samofinansującą się;

1.

zwraca się do Komisji, by w oparciu o art. 81 ust. 2 lit. c) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przedstawiła wniosek, którego celem byłoby dodanie do rozporządzenia Rzym II przepisu dotyczącego prawa mającego zastosowanie do zobowiązania pozaumownego wynikającego z naruszania prawa prywatności i innych dóbr osobistych, w tym zniesławienia, stosując się do szczegółowych zaleceń określonych w załączniku do niniejszego dokumentu;

2.

zwraca się ponadto do Komisji, by w oparciu o art. 81 ust. 2 lit. d) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przedstawiła wniosek w sprawie utworzenia ośrodka dobrowolnego rozstrzygania sporów transgranicznych wynikających z naruszania prawa do prywatności oraz innych dóbr osobistych, w tym zniesławienia, w drodze alternatywnego rozstrzygania sporów;

3.

potwierdza, że zalecenia te są zgodne z prawami podstawowymi i zasadą pomocniczości;

4.

uważa, iż przedstawiony wniosek nie pociąga za sobą skutków finansowych;

5.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, a także szczegółowych zaleceń przedstawionych w załączniku, Komisji oraz Radzie.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/21

—

uwzględniając deklarację barcelońską z dnia 28 listopada 1995 r., która ustanowiła partnerstwo pomiędzy Unią Europejską a państwami południowego regionu Morza Śródziemnego, a także program prac przyjęty na konferencji w Barcelonie,

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 27 października 2005 r. w sprawie rewizji procesu barcelońskiego (1) i z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie eurośródziemnomorskiego partnerstwa gospodarczego i handlowego w kontekście 8. konferencji ministrów handlu państw partnerstwa eurośródziemnomorskiego (2),

—

uwzględniając wspólny komunikat Komisji Europejskiej i Wysokiego Przedstawiciela do Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 8 marca 2011 r. zatytułowany „Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego” (COM(2011)0200),

—

uwzględniając wspólny komunikat Komisji Europejskiej i Wysokiego Przedstawiciela do Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 25 maja 2011 r. zatytułowany „Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie” (COM(2011)0303 final),

—

uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej do Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 24 maja 2011 r. zatytułowany „Dialog na rzecz migracji, mobilności i bezpieczeństwa z państwami południowego regionu Morza Śródziemnego” (COM(2011)0292),

—

uwzględniając eurośródziemnomorski harmonogram handlowy do 2010 r. i na dalszy okres przyjęty na 8. konferencji ministrów handlu Unii dla Śródziemnomorza w 2009 r.,

—

uwzględniając wnioski sformułowane podczas eurośródziemnomorskich konferencji ministerialnych oraz sektorowych konferencji ministerialnych, które odbyły się od rozpoczęcia procesu barcelońskiego, a szczególnie wnioski z 9. konferencji ministrów handlu Unii dla Śródziemnomorza z dnia 11 listopada 2010 r.,

—

uwzględniając eurośródziemnomorskie układy o stowarzyszeniu zawarte pomiędzy Wspólnotą i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Tunezją (3), Izraelem (4), Marokiem (5), Jordanią (6), Egiptem (7), Libanem (8) i Algierią (9) z drugiej strony, oraz Eurośródziemnomorski przejściowy układ stowarzyszeniowy w sprawie wymiany handlowej i współpracy między Wspólnotą a OWP (na rzecz Autonomii Palestyńskiej) (10),

—

uwzględniając decyzję nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie wprowadzenia ostatniej fazy unii celnej (96/142/WE) (11),

—

uwzględniając porozumienie w sprawie wolnego handlu, zwane porozumieniem z Agadiru, podpisane w dniu 25 lutego 2004 r. przez Jordanię, Egipt, Tunezję i Maroko,

—

uwzględniając ocenę wpływu eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu na zrównoważony rozwój, opracowaną przez Instytut ds. Polityki Rozwojowej i Zarządzania Rozwojem Uniwersytetu w Manchesterze,

—

uwzględniając dokument w sprawie strategii regionalnej (2007–2013) i regionalny program orientacyjny dla partnerstwa eurośródziemnomorskiego (2007–2013) oraz określone w nich cele (12), jak również decyzję wykonawczą Komisji z dnia 29 lipca 2011 r. w sprawie drugiej części rocznego programu działania na 2011 r. na rzecz regionu śródziemnomorskiego, finansowanego zgodnie z pozycją 19.080101 budżetu ogólnego Unii Europejskiej (13),

—

uwzględniając działania podejmowane w ramach Instrumentu Eurośródziemnomorskiego Partnerstwa i Inwestycji, w szczególności konferencję ministrów, która odbyła się w Brukseli w dniu 12 lipca 2011 r. oraz roczny raport za 2010 r. opublikowany po tej konferencji w dniu 8 sierpnia 2011 r.,

—

uwzględniając decyzję Rady Gubernatorów Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju z dnia 5 października 2011 r. o uruchomieniu środków finansowych w krajach południowo-wschodniego regionu Morza Śródziemnego,

—

uwzględniając prace Zgromadzenia Parlamentarnego Unii dla Śródziemnomorza,

—

uwzględniając prace Unii dla Śródziemnomorza,

—

uwzględniając decyzję Rady z dnia 14 grudnia 2011 r. o przyjęciu wytycznych negocjacyjnych dotyczących pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu z Egiptem, Jordanią, Marokiem i Tunezją,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie przyszłej europejskiej polityki inwestycji międzynarodowych (14), rezolucję z dnia 7 kwietnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa w wymiarze południowym (15) oraz rezolucję z 14 grudnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa (16),

—

uwzględniając wszystkie rezolucje przyjęte przez Parlament w kontekście arabskiej wiosny, dotyczące wolności religii, wyznania i sumienia jako podstawowych i uniwersalnych wartości, które są niezbędnym czynnikiem rozwoju demokratycznego i gospodarczego,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7-0104/2012),

A.

mając na uwadze, że arabska wiosna jest największą polityczną transformacją w sąsiedztwie Europy od czasu upadku muru berlińskiego, która daje UE możliwość powiązania własnych interesów w dziedzinie polityki handlowej i zagranicznej z podstawowymi wartościami UE, tj. prawami człowieka, demokracją i wolnością społeczeństwa; mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 Traktatu o Unii Europejskiej Unia musi rozwijać szczególne stosunki z państwami z nią sąsiadującymi, dążąc do utworzenia przestrzeni dobrobytu i dobrego sąsiedztwa, opartej na wartościach Unii i charakteryzującej się bliskimi i pokojowymi stosunkami opartymi na współpracy, co ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia trwałej stabilizacji, bezpieczeństwa, wzrostu gospodarczego i rozwoju Europy;

B.

mając na uwadze, że UE dysponuje wyłączną kompetencją w dziedzinie polityki handlowej i inwestycyjnej, która daje UE możliwość podjęcia skutecznych działań w odpowiedzi na wstrząsy polityczne oraz przyczynienia się do postępu gospodarczego i społecznego krajów południowego regionu Morza Śródziemnego;

C.

mając na uwadze, że w Traktacie z Lizbony definiuje się handel międzynarodowy jako jeden z trzech aspektów działań zewnętrznych UE, który wymaga zapewnienia spójności z innymi obszarami jej polityki: polityką zagraniczną i działaniami na rzecz rozwoju międzynarodowego; mając na uwadze, że handel zawsze był silnym filarem europejskiej polityki sąsiedztwa, co zostało podkreślone w komunikatach Komisji pt. „Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie” oraz „Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego”;

D.

mając na uwadze, że wśród społeczeństw obywatelskich krajów południowego regionu Morza Śródziemnego panuje przekonanie, że UE powinna w sposób bardziej aktywny pomagać w transformacji politycznej i gospodarczej tych krajów;

E.

mając na uwadze, że odbudowa gospodarcza i polityczna w następstwie arabskiej wiosny nie jest nadzorowana przez regionalne instytucje odgrywające rolę podobną do roli, jaką Rada Europy oraz Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) pełnią w Europie Środkowo-Wschodniej i Azji Środkowej;

F.

mając na uwadze, że nie istnieje żadna konkretna eurośródziemnomorska instytucja finansowa, podczas gdy doświadczenie zdobyte w minionych latach przez EBOR w czasie transformacji Europy Środkowo-Wschodniej może pozwolić mu na odgrywanie pozytywnej roli w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego; zauważa jednak z ubolewaniem, że niektóre państwa członkowskie UE nie ratyfikowały jeszcze zmian do porozumienia ustanawiającego EBOR, których celem jest zapewnienie pełnej operacyjności EBOR w regionie Morza Śródziemnego;

G.

mając na uwadze, że dotychczas gospodarkami krajów południowego regionu Morza Śródziemnego zarządzali niedemokratyczni przywódcy, zapewniając korzyści jedynie nielicznym i często pomijając potrzeby grup znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji; mając na uwadze fakt, że obalenie wielu dyktatorów stwarza nowe możliwości otwarcia gospodarek tego regionu i utworzenia prawdziwej gospodarki rynkowej;

H.

mając na uwadze, że UE już utworzyła unię celną z Turcją oraz podpisała umowy o wolnym handlu z krajami południowego regionu Morza Śródziemnego, z wyjątkiem Syrii, która nie podpisała ostatecznej wersji wynegocjowanego pakietu, i Libii, z którą negocjacje zostały zawieszone w lutym 2011 r. po wybuchu wojny domowej;

I.

mając na uwadze, że członkostwo w Światowej Organizacji Handlu (WTO) nie jest konieczne do rozpoczęcia negocjacji handlowych, o czym mogą świadczyć postanowienia handlowe układów o stowarzyszeniu zawartych z Libanem i Algierią, tymczasowe porozumienie z terytoriami palestyńskimi, zawieszone negocjacje z Libią oraz nieratyfikowana umowa z Syrią;

J.

mając na uwadze, że utworzenie eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu, będące najambitniejszym przedsięwzięciem gospodarczym wywodzącym się z deklaracji barcelońskiej, nie zostało zrealizowane w wyznaczonym terminie, który ustalono na 2010 r., wskutek konfliktów w regionie i braku zaangażowania wewnątrz samego regionu (południe-południe);

K.

mając na uwadze, że kryzys gospodarczy w 2008 r. wywarł bezpośredni wpływ na główne czynniki pobudzające do wzrostu gospodarkę w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego oraz mając na uwadze, że społeczne i polityczne niepokoje w Tunezji, Egipcie, Syrii i Libii w czasie arabskiej wiosny przyczyniły się jeszcze bardziej do pogorszenia koniunktury gospodarczej w tych krajach; mając na uwadze, że arabska wiosna przebiegała inaczej w każdym z krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, gdyż dotychczasowe reżimy pozostają u władzy w niektórych krajach, a w innych nieustannie trwają zamieszki społeczne, które jeszcze bardziej osłabiają gospodarkę;

L.

mając na uwadze, że arabska wiosna ujawniła w regionie słabości handlowe i fiskalne o charakterze strukturalnym i systemowym, zwłaszcza podatność na gwałtowny wzrost cen na rynkach towarowych, oraz mając na uwadze, że każda nowa strategia handlowa dla regionu Morza Śródziemnego musi zaradzić tym słabościom, przyczynić się do bezpieczeństwa żywnościowego oraz wyeliminować spekulacje finansowe artykułami żywnościowymi, jeśli ma sprostać oczekiwaniom obywateli;

M.

mając na uwadze, że chroniczne bezrobocie, w szczególności wśród młodych ludzi, i brak dywersyfikacji wymiany handlowej nadal są poważnym problemem; mając na uwadze, że długotrwałe bezrobocie strukturalne i nieformalna praca, w tym praca dzieci, wciąż utrzymują się na wysokim poziomie w większości krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, a ich skala zwiększyła się jeszcze bardziej w tych krajach, w których wystąpiły ostre zamieszki społeczne w czasie arabskiej wiosny; mając na uwadze, że Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) szacuje, że utrzymanie bieżącego poziomu zatrudnienia wymaga utworzenia w regionie ok. 25 mln nowych miejsc pracy w najbliższej dekadzie;

N.

mając na uwadze, że młodzież (w wieku 10–19 lat) stanowi 20 % populacji i że stopa bezrobocia wśród osób w wieku od 15 do 24 lat wynosi około 25–30 %, a udział kobiet w rynku pracy pozostaje na bardzo niskim poziomie; mając na uwadze, że bezrobocie jest szczególnie wysokie wśród absolwentów wyższych uczelni, co skutkuje drenażem mózgów i marnotrawieniem zasobów ludzkich;

O.

mając na uwadze, że w żywotnym interesie Unii Europejskiej leży ustalenie ambitnych celów w zakresie współpracy gospodarczej oraz przyjęcie strategii obustronnie korzystnej, odpowiedzialnej i elastycznej, opartej na wspieraniu procesów przejścia do demokracji i obronie praw człowieka;

1.

uważa, że arabska wiosna jest bezprecedensowym wydarzeniem historycznym wywołanym przez dążenie narodów do wolności, praw demokratycznych i poprawy poziomu życia; wyraża swój głęboki smutek z powodu ofiar śmiertelnych podczas walk w celu obalenia skorumpowanych dyktatur;

2.

jest świadomy, że takie poświęcenie wiąże się z ogromnym oczekiwaniem społeczeństw w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego, że UE udzieli o wiele większego i bardziej sprawiedliwego wsparcia dla reform demokratycznych i prawdziwego rozwoju gospodarczego niosącego korzyści dla wszystkich;

3.

zauważa, że korzyści płynące z rewolucji arabskiej wiosny nie zostały jeszcze w pełni utrwalone oraz że UE musi podjąć natychmiastowe działania w celu wdrożenia programu w sprawie handlu na rzecz przemian, ponieważ handel – poza tym, że przynosi bezpośrednie korzyści gospodarcze – jest skutecznym środkiem umacniania demokracji i wspierania stabilności, gdyż sprzyja zapobieganiu korupcji, ułatwia sprawiedliwszy podział bogactwa i wzmacnia pozycję ogółu społeczeństwa; zachęca władze tymczasowe do dokonania pokojowego przejścia do prawdziwej demokracji; nakłania władze państwowe, by uszanowały prawo narodu do pokojowych manifestacji oraz wstrzymały się od wszelkich brutalnych represji;

4.

w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje utworzenie Grupy Zadaniowej UE-Tunezja, pierwszej grupy zadaniowej powołanej wspólnie z krajem południowego wybrzeża Morza Śródziemnego, aby dopilnować lepszej koordynacji europejskiego i międzynarodowego wsparcia dla przemian w tym kraju; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Parlament brał udział w pierwszym posiedzeniu; zwraca się do wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel o dalsze angażowanie Parlamentu w tę inicjatywę i włączanie go do przyszłych inicjatyw; z zadowoleniem przyjmuje utworzenie w Parlamencie grupy monitorującej ds. południowego wybrzeża Morza Śródziemnego, której zadaniem jest nadzorowanie reakcji UE na kryzysy w krajach regionu Morza Śródziemnego;

5.

z zadowoleniem przyjmuje niedawne uczciwe i przejrzyste wybory w Tunezji, co – w połączeniu z reformami w dziedzinie gospodarki, porządku prawnego i społecznego – jest dobrym przykładem dla innych krajów w regionie; podkreśla znaczenie wolnych i uczciwych wyborów dla zapewnienia jedności tych krajów poprzez ustanowienie demokratycznych i pluralistycznych instytucji, będących podstawą większej stabilności i zmodernizowanych struktur społeczno-gospodarczych, które są z kolei niezbędnym warunkiem wstępnym przyciągania zagranicznych inwestycji i osiągnięcia trwałego wzrostu; zwraca uwagę na potrzebę przeprowadzenia – wraz ze zmianami demokratycznymi – reform w dziedzinie gospodarki, porządku prawnego i społecznego w celu otworzenia i zmodernizowania struktur społeczno-gospodarczych tych krajów;

6.

uważa, że zewnętrzny dług publiczny krajów Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu jest niegodziwym długiem, zważywszy na to, że powstał on za panowania reżimów dyktatorskich w przeważającej mierze wskutek osobistego wzbogacenia się elity politycznej i gospodarczej oraz poprzez zakup broni, która często była wykorzystywana do ciemiężenia własnej ludności; w związku z tym wzywa do ponownego rozpatrzenia kwestii tego długu, zwłaszcza związanego z wydatkami na zbrojenia;

7.

ubolewa nad rolą spółek europejskich w eksporcie broni i produktów podwójnego zastosowania do krajów rządzonych przez represyjne reżimy oraz ich podporządkowywaniem się zakłóceniom technologicznym inicjowanym przez reżimy dyktatorskie; wzywa Komisję do opracowania wytycznych dla spółek UE, wskazujących sposób działania zgodny z podstawowymi zasadami Unii w tego rodzaju sytuacjach;

8.

podkreśla, że UE dysponuje wyłączną kompetencją w dziedzinie polityki handlowej i inwestycyjnej oraz powinna zapewniać innowacyjne i jasno określone instrumenty umożliwiające osiągnięcie celów polityki zagranicznej UE, takich jak demokracja, dobrobyt, stabilizacja i pokój w regionie;

9.

uznaje, że UE musi realizować skoordynowaną politykę wobec krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, lecz przestrzega przed stosowaniem uniwersalnego podejścia do arabskiej wiosny, ponieważ pomimo istnienia wielu podobieństw między krajami południowego regionu Morza Śródziemnego doświadczyły one różnych form represyjnego rządzenia, różnią się pod względem poziomów rozwoju gospodarczego i stoją przed odmiennymi wyzwaniami społecznymi i demograficznymi;

10.

podkreśla, że jedno z głównych zadań Parlamentu Europejskiego polega na wzmocnieniu dialogu politycznego oraz wzajemnego zrozumienia i zaufania między Europą a państwami trzecimi, w tym krajami południowego regionu Morza Śródziemnego, w przypadku których Parlament powinien skoncentrować się na upowszechnianiu i propagowaniu demokratycznych reform, pełni wolności i zasady państwa prawa; podkreśla, że te ważne zadania, opierające się na bezpośrednich stosunkach, mogłyby również polegać na ocenie spełnienia przyszłych kryteriów (w świetle wydarzeń i osiągniętych postępów) oraz dokonania niezbędnych zmian w układach o stowarzyszeniu, w szczególności w dziedzinie handlu, inwestycji i finansów;

11.

ma świadomość, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat UE promowała głębsze i bardziej kompleksowe podejście do umów o wolnym handlu z przywódcami większości krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, nie zwracając uwagi na brak legitymacji demokratycznej partnerów negocjacji; podkreśla znaczenie bezpośredniej troski o stabilizację procesów demokratycznych przy tworzenia nowych instytucji społecznych i politycznych, które mogą następnie pełnić funkcję prawowitych i kompetentnych partnerów w negocjacjach umów handlowych;

12.

zauważa, że UE jest największym rynkiem konsumenckim na świecie, do którego dostęp powinien być udzielany tylko wtedy, gdy kraje partnerskie poważnie angażują się w dwustronne otwieranie rynków, gdy reformy gospodarcze przynoszą korzyści całej populacji kraju partnerskiego, w tym grupom znajdującym się w najtrudniejszej sytuacji, oraz gdy podejmowane i realizowane są właściwe zobowiązania polityczne, społeczne i środowiskowe;

13.

wskazuje, że wiele krajów południowego regionu Morza Śródziemnego ma ogromny potencjał gospodarczy, a niektóre z nich przejmują znaczne ilości aktywów i zasobów naturalnych, które – właściwe zarządzane – stwarzają możliwość wzrostu gospodarczego i rozwoju regionów położonych po obu stronach Morza Śródziemnego; uważa zatem, że należy ustanowić środki i mechanizmy niezbędne do zapewnienia równoważnych norm społecznych, środowiskowych i fitosanitarnych;

14.

przyjmuje z zadowoleniem indywidualne oddolne podejście przewidziane przez Komisję, które opiera się na silniejszej warunkowości i większym zróżnicowaniu w kontekście ostatniego przeglądu EPS, oraz zasadę „więcej za więcej”, w celu zapewnienia lepiej ukierunkowanej pomocy dla poszczególnych krajów sąsiadujących z UE oraz dostosowania finansowania do ambicji politycznych; uważa, że osiągnięcia w zakresie reform demokratycznych i wolności jednostki powinny być odzwierciedlone w podobnym procesie w dziedzinie gospodarki i handlu, zapewniającym swobodę otwierania i prowadzenia działalności gospodarczej, aby rozbić oligarchie tradycyjnie dominujące w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego;

15.

zauważa, że UE zawarła już oparte na solidnych podstawach preferencyjne umowy handlowe z wieloma krajami południowego regionu Morza Śródziemnego w ramach układów o stowarzyszeniu; podkreśla jednak, że żaden z tych procesów nie został w pełni zakończony, oraz jest przekonany, że nadal istnieje ogromny potencjał umożliwiający zacieśnienie stosunków gospodarczych, zwłaszcza w dziedzinie prawa, aby w perspektywie długoterminowej doprowadzić do integracji z rynkiem wewnętrznym UE;

16.

przyjmuje zatem z zadowoleniem decyzję Rady zatwierdzającą rozpoczęcie negocjacji dotyczących pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu z Egiptem, Jordanią, Marokiem i Tunezją niezwłocznie po zakończeniu procedur przygotowawczych; uważa, że przeprowadzane w związku z tym analizy zakresu powinny opierać się na doświadczeniach zebranych w fazach przygotowawczych realizowanych z partnerami wschodnimi, z uwzględnieniem ogromnego politycznego znaczenia, jakie ma unikanie niepotrzebnych opóźnień w przypadku partnerów, którzy już są gotowi przystąpić do negocjacji; uważa, że koniecznie należy zaangażować wszystkie siły społeczne, a w szczególności organizacje pozarządowe i związki zawodowe, i prowadzić z nimi konsultacje już od samego początku wszystkich negocjacji handlowych;

17.

wyraża zaniepokojenie tym, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) dotychczas nie opublikowała szczegółowych kryteriów „więcej za więcej”, które wraz z analizą zakresu handlowego stanowić będą podstawę uznania danego kraju za kwalifikujący się i gotowy do zawarcia pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu; zwraca się zatem do ESDZ o określenie takich kryteriów, aby zapewnić przejrzystość procesu i z wyprzedzeniem informować kraje partnerskie, gdzie należy wprowadzić zmiany; nalega, by centralnym elementem tego procesu było poszanowanie instytucji demokratycznych i praw podstawowych, w tym wolności słowa i wolności stowarzyszania się, a także ochrona mniejszości religijnych, przestrzeganie międzynarodowego prawa pracy, konwencji MOP i Konwencji ONZ o prawach dziecka oraz inicjatyw zachęcających do zniesienia kary śmierci, uważa również, że proces ten powinien odpowiednio uwzględniać istotną poprawę lub poważne pogorszenie sytuacji w krajach partnerskich w fazie przygotowawczej i w czasie samych negocjacji; nalega, aby analiza zakresu określała odpowiedni poziom otwarcia gospodarczego oraz wskaźnik ukazujący, jak wszystkie grupy społeczne czerpią korzyści z wymiany handlowej i bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ);

18.

przypomina, że umowy o wolnym handlu nie są celem samym w sobie oraz że powinny one przynosić korzyści poszczególnym krajom; uważa, że postanowienia dotyczące wymiany handlowej powinny zostać wsparte wzmocnionymi klauzulami o prawach człowieka oraz skuteczniejszymi przepisami wykonawczymi i dotyczącymi monitorowania, a także rozdziałem o ambitnym i zrównoważonym rozwoju przypisującym kluczową rolę społeczeństwu obywatelskiemu i zawierającym postanowienia o społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, które wzmocnią wspólną odpowiedzialność za wdrażany proces;

19.

pochwala zwrócenie uwagi na bariery w handlu występujące poza granicami i na dostosowanie do unijnego dorobku prawnego, ale zauważa, że nadal istnieją możliwości dalszego negocjowania obniżki stawek celnych w przypadku niektórych krajów; podkreśla, że pogłębione i kompleksowe umowy o wolnym handlu będą miały prawdziwą wartość dla krajów południowego regionu Morza Śródziemnego tylko wtedy, gdy UE będzie gotowa poczynić dodatkowe wysiłki we wrażliwych obszarach, np. w rolnictwie i 4 sposobie świadczenia usług; w związku z tym zauważa, że UE w istocie ma znaczną nadwyżkę w handlu artykułami rolnymi z tymi krajami;

20.

zwraca się do Komisji o szczególne wspieranie i promowanie sprawiedliwego handlu i inicjatyw rolnictwa ekologicznego, przewidujących wsparcie zwłaszcza drobnych rolników, producentów i spółdzielni, jako sposobu łączenia zrównoważonych praktyk rolnych i rozwoju obszarów wiejskich przy jednoczesnym rozwoju łańcucha dostaw w celu upewnienia konsumentów europejskich o wysokiej jakości produktów, ich identyfikowalności oraz aspektach społecznych i ekologicznych;

21.

podkreśla znaczenie rolnictwa, w którym zatrudnienie znajduje ponad jedna trzecia osób aktywnych zawodowo w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego, oraz rozwoju obszarów wiejskich w procesie stabilizacji, mając na uwadze, że przyczyniają się one – szczególnie w warunkach zwiększonej nieprzewidywalności na światowych rynkach – do poprawy bezpieczeństwa żywnościowego, bardziej sprawiedliwego generowania zysków i ich podziału, tworzenia miejsc pracy oraz włączania kobiet i małych gospodarstw do gospodarki;

22.

z zadowoleniem przyjmuje zatem wyrażony przez Komisję zamiar wsparcia rozwoju obszarów wiejskich za pomocą europejskiego instrumentu na rzecz rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich w krajach sąsiadujących, który łączyłby wsparcie inwestycyjne z rozwojem zdolności administracyjnych dzięki wykorzystaniu najlepszych unijnych praktyk w zakresie rozwoju obszarów wiejskich w celu ułatwienia modernizacji produkcji rolnej zgodnie z normami UE w zakresie jakości i bezpieczeństwa żywności;

23.

z zadowoleniem przyjmuje również przedstawione we wspólnym komunikacie z dnia 25 maja 2011 r. (COM(2011)0303) zobowiązanie Komisji do finansowania programów pilotażowych na rzecz rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich oraz rozwoju regionalnego, które zakłada wykorzystanie rozległego doświadczenia UE w wymienionych dziedzinach oraz optymalne wykorzystanie ścisłej współpracy z FAO, Bankiem Światowym i ewentualnie z EBI;

24.

wzywa UE do wsparcia rozwoju zarówno zdrowej produkcji rolnej, jak i obszarów wiejskich w regionie jako elementu walki z ubóstwem, które stanowi stały problem na wsi, oraz w celu pogłębienia procesu stabilizacji; w związku z tym podkreśla znaczenie usprawnienia instytucji i infrastruktury (w takich dziedzinach jak systemy nawadniania, obchodzenia się, składowania, pakowania, transportu, marketingu i dostęp do usług) obok usprawnień technologicznych, oraz znaczenie programów edukacyjnych i szkoleniowych, w szczególności dla kobiet oraz w sytuacjach charakteryzujących się złym zorganizowaniem producentów i słabym rozwojem społeczeństwa obywatelskiego, zważywszy, że czynniki te również spowalniają rozwój sprawnego systemu rolno-spożywczego; podkreśla rolę upowszechniania szkoleń w ułatwianiu dostępu do wiedzy; podkreśla, że problemy zmiany środowiska i klimatu w skali światowej decydują o wspieraniu propagowania zrównoważonego wykorzystania zasobów naturalnych i energii, a także kompatybilnych metod produkcji; podkreśla, że w obliczu rosnącego światowego zapotrzebowania na żywność należy wspierać dywersyfikację produkcji w celu zwiększenia odporności na wahania rynkowe i kryzys środowiskowy;

25.

apeluje również o to, by – w celu uniknięcia dumpingu socjalnego i ekologicznego w stosunkach pomiędzy zainteresowanymi krajami lub z UE – środki zaproponowane przez Komisję pozwoliły na szybsze wprowadzanie innowacyjnych działań upowszechniających lokalną wiedzę fachową oraz działań szkoleniowych z zakresu organizacji producentów oraz rozwoju rynków lokalnych i regionalnych w ramach wymiany najlepszych praktyk pomiędzy krajami i z UE na wzór działań prowadzonych wcześniej w ramach procedur przedakcesyjnych i stosunków z sąsiednimi krajami UE;

26.

zwraca uwagę na potencjalną rolę, jaką mogłaby odegrać większa integracja krajów Afryki Północnej z krajami subsaharyjskimi, a także podkreśla potrzebę podjęcia kroków na poziomie globalnym, aby uniknąć działań jednostronnych, które są często podejmowane w odpowiedzi na kryzys żywnościowy oraz ekstremalne zjawiska pogodowe.

27.

podkreśla, że BIZ mają szczególne znaczenie dla rozwoju gospodarczego krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, ponieważ poziomy inwestycji są albo zbyt niskie, albo nadmiernie ukierunkowane na przemysł wydobywczy i pozyskiwanie surowców; zwraca się do Komisji o zapewnienie koordynacji pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu z działaniami inwestycyjnymi w regionie w celu propagowania dywersyfikacji gospodarczej;

28.

zwraca jednak uwagę, że poprzednie próby wynegocjowania porozumień sektorowych w ramach układów o stowarzyszeniu nie zakończyły się sukcesem; zwraca się do Komisji, by stworzyła zachęty dla krajów południowego regionu Morza Śródziemnego do podjęcia negocjacji dotyczących inwestycji i innych „kwestii singapurskich”, np. usług, w kontekście pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu; uważa, że Komisja powinna w odpowiednich przypadkach stosować wdrażanie asymetryczne i zachować elastyczność w odniesieniu do wrażliwych sektorów w tych krajach;

29.

podkreśla znaczenie, jakie ma wspomaganie otwierania handlu za pomocą większego wsparcia technicznego dla krajów partnerskich i ich przedsiębiorstw, aby umożliwić im maksymalne wykorzystanie zapewnianych możliwości; przyznaje, że UE już oferuje taką pomoc, ale uważa, że tego typu programy powinny być bardziej ukierunkowane na MŚP, w tym poprzez rozszerzenie pomocy na rzecz wymiany handlowej;

30.

zwraca się do Komisji o wykorzystanie pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu do ujednolicania norm w dziedzinie prawa, zwłaszcza w zakresie norm i przepisów technicznych, środków sanitarnych i fitosanitarnych, zasad przejrzystości w zamówieniach publicznych, norm ochrony własności intelektualnej, ułatwiania wymiany handlowej/współpracy celnej oraz eliminowania barier pozataryfowych; zwraca uwagę, że taka współpraca nie jest w sposób zadowalający uwzględniona w układach o stowarzyszeniu i że należy podwyższyć poziom zaangażowania UE;

31.

z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym przeznaczenie dodatkowych zasobów na współpracę techniczną i nalega, by zostały one możliwie najszybciej udostępnione Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Rozwoju i Współpracy (DG DEVCO) oraz przekazane delegaturom UE w tym regionie;

32.

uznaje, że pogłębione i kompleksowe umowy o wolnym handlu powinny być głównym celem, ale ma świadomość, że w międzyczasie Komisja prowadzi negocjacje sektorowe w ramach dotychczasowych układów o stowarzyszeniu, między innymi w ramach układów w sprawie oceny zgodności i zatwierdzania produktów przemysłowych, porozumień w sprawie rolnictwa i połowów, porozumień w zakresie usług i inwestycji, a także uzgodnień dotyczących rozstrzygania sporów; apeluje do Komisji o rozważenie również aktualizacji istniejących porozumień sektorowych z krajami, którym można przedstawić lepszą ofertę i z którymi nie można w najbliższej przyszłości podpisać pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu; zwraca się do Komisji o pełniejszą analizę terminu i sposobu ostatecznego włączenia tych procesów do przyszłych pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu oraz o dopilnowanie tego, by utrata członkostwa w ogólnym systemie preferencji (GSP) w 2014 r. nie wpłynęła negatywnie na dostęp krajów południowego regionu Morza Śródziemnego do rynku UE w odniesieniu do jakiejkolwiek linii produktów;

33.

apeluje również do Komisji o przygotowanie strategii dla tych partnerów zaangażowanych w realizację koncepcji „więcej za więcej”, z którymi nie podpisano dotychczas żadnej umowy lub którzy w najbliższej przyszłości nie staną się stroną pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu, zwłaszcza dla tych, którzy podobnie jak Libia i Liban nie są jeszcze członkami WTO; podkreśla, że choć należy utrzymać solidną pomoc techniczną wspierającą te kraje w dążeniu do uzyskania członkostwa w WTO, sama ta pomoc nie wystarczy i dlatego należy stosownie wspomóc ją zawarciem porozumień zgodnych z zaleceniami WTO, które przyniosą korzyści w krótszym okresie;

34.

wyraża przekonanie, że pomyślna strategia handlowa dla tego regionu powinna wzmacniać rolę MŚP, które zapewniają nawet 30 % miejsc pracy w niektórych krajach; uznaje znaczenie mikroprzedsiębiorstw, które stanowią 98,1 % MŚP w Egipcie, 97,8 % MŚP w Maroku i 89,1 % MŚP w Jordanii, choć tylko 9,2 % – w Tunezji;

35.

wyraża zaniepokojenie dużą liczbą niezarejestrowanych MŚP działających na „czarnym rynku” oraz wysokim odsetkiem nieformalnego zatrudnienia (z wyłączeniem rolnictwa) wynoszącym w niektórych krajach południowego regionu Morza Śródziemnego nawet 70 %; jest przekonany, że jeśli region ten ma wkroczyć na ścieżkę prawdziwego wzrostu gospodarczego, strategia handlowa UE powinna stwarzać zachęty dla niezarejestrowanych przedsiębiorstw do zalegalizowania działalności; apeluje do Komisji o wsparcie programów budowania zdolności administracyjnych, zwłaszcza w zakresie rejestracji przedsiębiorstw, zatrudnienia i spraw socjalnych, i ze szczególnym uwzględnieniem budowania zdolności służb prawnych, ponieważ zapewni to lepsze przygotowanie do podjęcia niezbędnych reform;

36.

ubolewa z powodu tego, że MŚP i spółdzielnie mają bardzo ograniczony dostęp do inwestycji oraz podkreśla konieczność zapewnienia odpowiedniego dostępu do finansowania w postaci rzetelnych, łatwo dostępnych i przyjaznych dla użytkownika systemów mikrokredytów i kontrgwarancji udzielanych przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI); uważa, że takie rozwiązania umożliwią beneficjentom przeprowadzanie innowacji i restrukturyzacji w sposób pozwalający im na wykorzystanie potencjału rynku wewnętrznego UE;

37.

podkreśla znaczenie pobudzania przedsiębiorczości przez przyjęcie środków koniecznych do stworzenia sprzyjających warunków zachęcających społeczeństwo do angażowania się w taką działalność; w szczególności przyjąłby z zadowoleniem drugi etap programu Invest in Med, którego szczególnym mandatem jest sprzyjanie współpracy między MŚP a reprezentującymi je organizacjami w państwach członkowskich UE i w krajach południowej części regionu Morza Śródziemnego;

38.

uznaje rolę EBI we wspieraniu MŚP w południowym regionie Morza Śródziemnego za pomocą Instrumentu Eurośródziemnomorskiego Partnerstwa i Inwestycji (FEMIP); przyjmuje z zadowoleniem decyzję o podniesieniu limitu dla operacji w tym regionie o 1 mld EUR, co zwiększy wartość tych operacji do 6 mld EUR w najbliższych trzech latach; potwierdza, że EBI powinien w szczególności ukierunkowywać swoje przedsięwzięcia inwestycyjne na MŚP i rozwój projektów infrastrukturalnych, zwłaszcza związanych z energetyką, z uwagi na potencjał tego regionu i pomoc, jakiej UE mogłaby udzielić na ich rozwój i wykorzystanie; nalega, by EBI zwiększył swoje zdolności administracyjne w celu sprawowania kontroli nad partnerskimi bankami pośredniczącymi, które udzielają „globalnych pożyczek” zgodnie z kryteriami określonymi w założeniach działań zewnętrznych UE, a tym samym aby zapewnił pełną odpowiedzialność publiczną za ich działania;

39.

z zadowoleniem przyjmuje niedawne zaangażowanie Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR) w regionie Morza Śródziemnego oraz obietnicę przeznaczenia przez UE i kilka indywidualnych państw członkowskich dodatkowych środków na działalność EBOR; wzywa Radę Europejską i Parlament Europejski do niezwłocznego ratyfikowania poprawek do porozumienia ustanawiającego EBOR w celu zapewnienia pełnej operacyjności banku w regionie Morza Śródziemnego; uważa, że należy zwiększyć ogólną kwotę środków przeznaczanych na inwestycje EBOR w tym regionie oraz że MŚP powinny być głównymi beneficjentami tych inwestycji; zachęca kraje południowego regionu Morza Śródziemnego do wykazania swojego zaangażowania poprzez wdrożenie zasad demokracji, pluralizmu i gospodarki rynkowej, co pozwoli tym krajom uzyskać dostęp do inwestycji zgodnie ze statutem banku;

40.

jest przekonany, że sprawnie funkcjonująca strefa wolnego handlu wymaga swobodnego przepływu przedsiębiorców przez granice; zdecydowanie uważa, że UE powinna dążyć do większej spójności pomiędzy swoją polityką imigracyjną i polityką handlową;

41.

zwraca uwagę, że utrudnienia wizowe nadal są problemem dla wielu przedstawicieli przedsiębiorstw z krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, którzy muszą podróżować do UE z powodu spotkań, szkoleń lub innych przyczyn biznesowych; dlatego przyjmuje z zadowoleniem niedawno opublikowany komunikat pt. „Dialog na rzecz migracji, mobilności i bezpieczeństwa z państwami południowego regionu Morza Śródziemnego”, w którym Komisja przewiduje zawarcie umów w sprawie ułatwień wizowych, które wspierałyby mobilność, między innymi przedsiębiorców; uważa, że procedury sprawdzania „uczciwości” i „wiarygodności” osób wnioskujących o wizę powinny zostać uproszczone, toteż zwraca się do Komisji o negocjowanie porozumień w tym zakresie w sposób skoordynowany z negocjacjami handlowymi, aby zapewnić wdrażanie takich porozumień w sposób możliwie najmniej uciążliwy dla MŚP;

42.

ubolewa, że do 2010 r. nie utworzono eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu oraz wyraża nadzieję, że wszyscy partnerzy wykorzystają impet wywołany arabską wiosną, by posunąć naprzód reformy niezbędne do ustanowienia funkcjonującej i pełnoprawnej strefy wolnego handlu, bez wywołania zakłóceń konkurencji wobec producentów UE.

43.

proponuje dokonywanie regularnej oceny skutków wprowadzania polityki wolnego handlu w celu stałej obserwacji oddziaływania tej polityki na kraje śródziemnomorskie południa Europy, aby w ostatecznym rozrachunku miała ona pozytywny wpływ na obywateli i na systemy gospodarcze i produkcyjne poszczególnych krajów;

44.

podkreśla, że choć należy wdrażać strategie handlowe uwzględniające warunki specyficzne dla danego kraju, uzgodnienia takie nie mogą przynosić szkody integracji regionalnej; ubolewa, że wymiana handlowa południe-południe nadal jest bardzo ograniczona i zauważa w tym względzie, że w 2009 r. jedynie 6 % produktów importowanych do krajów południowego regionu Morza Śródziemnego pochodziło z innych krajów tego regionu w porównaniu z 40 % produktów z UE; zachęca nowe demokratycznie wybrane rządy do większej otwartości na handel z sąsiednimi krajami niż w przypadku ich poprzedników;

45.

uznaje grupę agadirską za jedyny przykład zbiorowego wysiłku na rzecz handlu południe-południe i zachęca sygnatariuszy do rozszerzenia zakresu i liczby członków tego porozumienia handlowego; zwraca się do Komisji o dalsze wspieranie tej grupy, będącej kamieniem węgielnym pod budowę przyszłej strategii handlowej UE;

46.

zwraca się ponadto do Komisji, by wprowadziła do pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu pewne elastyczne postanowienia, które ostatecznie umożliwią połączenie poszczególnych uzgodnień z porozumieniem z Agadiru w celu utworzenia jednolitej eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu;

47.

zauważa z zadowoleniem, że niedługo wdrożony zostanie mechanizm sprzyjający inwestowaniu i wymianie handlowej, który będzie odgrywał rolę bazy danych umożliwiającej podmiotom gospodarczym otrzymanie aktualnych informacji dotyczących warunków handlowych i inwestycyjnych w regionie; nalega, aby mechanizm ten był aktywnie propagowany wśród przedsiębiorstw w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego i aby został przekształcony z narzędzia stricte informacyjnego w funkcjonalne narzędzie wspomagające rozwój wewnątrzregionalnej działalności gospodarczej;

48.

przyjmuje z zadowoleniem regionalną konwencję w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia, która powinna przewidywać pełne poszanowanie umowy technicznej UE-Izrael w sprawie produktów pochodzących z osiedli izraelskich; zwraca się do Komisji o przyspieszenie wprowadzania nowych reguł pochodzenia w ramach konwencji paneurośródziemnomorskiej – najpóźniej do końca 2013 r. – gdyż kraje południowego regionu Morza Śródziemnego utracą wtedy preferencje i korzystne reguły pochodzenia przyznane im w ramach ogólnego systemu preferencji (GSP);

49.

zachęca państwa członkowskie do odgrywania bardziej ambitnej roli w unijnej strategii na rzecz południowego sąsiedztwa poprzez oferowanie znacznych programów stypendialnych studentom obydwu płci i dowolnego pochodzenia społeczno-gospodarczego i etnicznego z krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, zwłaszcza w dziedzinie ekonomii, przedsiębiorczości, technologii informacyjnych, komunikacji i handlu; wzywa Komisję i wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, by bezzwłocznie zaproponowały ustanowienie programów Euromed Erasmus i Da Vinci; zauważa, że inne podmioty w regionie, np. kraje Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej (RWPZ), wykazały większą skuteczność w udzielaniu takiego wsparcia krajom południowego regionu Morza Śródziemnego; uważa, że takie studenckie wymiany mogą zaowocować stworzeniem trwałych powiązań z przyszłymi partnerami gospodarczymi w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego;

50.

przypomina o roli, jaką odgrywają artyści, podmioty kulturalne i blogerzy w pokazywaniu niektórym arabskim społeczeństwom obywatelskim możliwości uwolnienia się od dyktatury i dążenia do demokracji; wzywa UE do zadbania o to, by do polityki handlowej włączony został wymiar współpracy kulturalnej, obejmujący wspólne inicjatywy w dziedzinie sztuki, edukacji, mediów, internetu i innych ważnych sektorów, w celu propagowania praw człowieka i demokracji;

51.

apeluje o bezzwłoczne utworzenie unijnych izb handlowych z krajami partnerskimi, które pełniłyby rolę kanału promującego wspólną działalność handlową i wzajemne wymiany między partnerami gospodarczymi, w tym seminaria i targi; ubolewa, że w regionie tym oprócz unijno-izraelskiej izby handlowej nie funkcjonują żadne inne dwustronne izby handlowe UE;

52.

stanowczo obstaje przy tym, że inicjatywy handlowe Komisji należy wspierać silniejszą obecnością unijnych przedstawicieli ds. handlu na danym terenie; ubolewa nad tym, że w delegaturze UE w Tunezji pracuje tylko jeden przedstawiciel ds. handlu, a w Jordanii nie ma go wcale, mimo że UE przeprowadza analizę zakresu pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu z tymi krajami;

53.

uważa ponadto, że ważne jest, aby UE w pełni koordynowała swoje działania ukierunkowane na wspieranie wymiany handlowej, inwestycji i finansowania w regionie, aby zapewnić maksymalnie pozytywne skutki; wyraża zaniepokojenie tym, że duża liczba podmiotów zarówno wewnątrz UE, jak i w samych krajach partnerskich, a także podmioty w innych państwach świata mogłyby doprowadzić do zniweczenia lub powielania istotnych działań z powodu braku koordynacji;

54.

podkreśla konieczność ściślejszej koordynacji działań podejmowanych w ramach instrumentów finansowania europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS), takich jak sąsiedzki fundusz inwestycyjny, i różnych unijnych, międzynarodowych i regionalnych instytucji finansowych w regionie, w tym EBI, EBOR i Banku Światowego, aby zagwarantować możliwie największą skuteczność i spójność; zwraca się do Komisji o objęcie przewodnictwa nad koordynacją tych działań;

55.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, EBI, EBOR, szefom państw i rządów oraz parlamentom państw członkowskich i państw południowego regionu Morza Śródziemnego, a także Unii dla Śródziemnomorza.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/31

—

uwzględniając dyrektywę 98/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 1998 r. w sprawie ochrony prawnej wynalazków biologicznych (1) (zwaną dalej „dyrektywą 98/44/WE”), w szczególności jej art. 4, który stanowi, że wyłącza się możliwość udzielenia patentu na odmiany roślin i rasy zwierząt oraz czysto biologiczne sposoby wytwarzania roślin i zwierząt,

—

uwzględniając art. 2 ust. 2 oraz punkt 33 preambuły dyrektywy 98/44/WE, które stanowią, że sposób wytwarzania roślin lub zwierząt jest czysto biologiczny, jeśli w całości składa się ze zjawisk naturalnych, takich jak krzyżowanie lub selekcjonowanie,

—

uwzględniając znaczenie właściwego wdrożenia art. 11 dyrektywy 98/44/WE gwarantującego tzw. przywilej rolniczy,

—

uwzględniając konwencję z dnia 5 października 1973 r. o udzielaniu patentów europejskich (dalej zwaną „konwencją o patencie europejskim”) i jej art. 53 lit. b),

—

uwzględniając decyzję komisji specjalnej Rady Administracyjnej Europejskiej Organizacji Patentowej z dnia 16 czerwca 1999 r. w sprawie włączenia dyrektywy 98/44/WE do rozporządzeń wykonawczych konwencji o patencie europejskim (2),

—

uwzględniając decyzję G2/06 Europejskiego Urzędu Patentowego i decyzję C-34/10 Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, które stanowią, że dokonując interpretacji zakazów zawartych w prawie patentowym, należy wziąć pod uwagę wiedzę techniczną dotyczącą całego procesu, a nie tylko zastrzeżenia,

—

uwzględniając decyzje G2/07 (w sprawie brokułów) i G1/08 (w sprawie pomidorów) Wielkiej Izby Odwoławczej Europejskiego Urzędu Patentowego, które z zasady wykluczają możliwość opatentowania metody hodowli,

—

uwzględniając patenty przyznane przez Europejski Urząd Patentowy na produkcję tradycyjnie uprawianych roślin jak brokuły (EP 1 069 819), pomidory (EP 1 211 926) i melony (EP 1 962 578),

—

mając na uwadze patenty przyznane przez Europejski Urząd Patentowy na konwencjonalną hodowlę zwierząt, jak na przykład selekcja ze względu na płeć i materiał hodowlany wykorzystywany w konwencjonalnej hodowli (EP 1 263 521, EP 1 257 168), selekcja krów mlecznych (EP 1 330 552) i hodowla bydła (EP 1 506 316),

—

uwzględniając Międzynarodowy traktat o zasobach genetycznych roślin dla wyżywienia i rolnictwa, do którego Unia Europejska przystąpiła zgodnie z decyzją Rady 2004/869/WE (3),

—

uwzględniając Międzynarodową konwencję o ochronie nowych odmian roślin z dnia 2 grudnia 1961 r. zmienioną w Genewie w dniu 10 listopada 1972 r., 23 października 1978 r. i 19 marca 1991 r. (dalej zwaną „konwencją UPOV”),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (4) (dalej zwane „rozporządzeniem (WE) nr 2100/94”),

—

uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że prawa własności intelektualnej mają znaczenie z punktu widzenia pobudzania rozwoju nowych odmian roślin i związanych z roślinami innowacji oraz są niezbędnym warunkiem wstępnym zwiększania wzrostu i innowacji oraz wspierania europejskich firm, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), w obliczu kryzysu gospodarczego i globalnej konkurencji;

B.

mając na uwadze, że zwłaszcza w dziedzinie hodowli zbyt szeroko zakrojona ochrona patentowa może hamować innowacje i postęp oraz szkodzić małym i średnim hodowcom, ponieważ blokuje dostęp do zasobów genetycznych roślin i zwierząt;

C.

mając na uwadze, że hodowla roślin jest niezbędnym warunkiem wstępnym bezpieczeństwa dostaw żywności i, w pewnym stopniu, dostaw energii;

D.

mając na uwadze, że tradycyjne metody hodowli mają kluczowe znaczenie w nowoczesnej hodowli roślin i zwierząt;

E.

mając na uwadze, że u podstaw międzynarodowego systemu ochrony odmian roślin opierającego się na konwencji UPOV oraz unijnego systemu opierającego się na rozporządzeniu Rady (WE) nr 2100/94 leży zasada, że posiadacz odmiany rośliny nie może uniemożliwiać innym wykorzystywania chronionej rośliny do promowania wykorzystania chronionych odmian w dalszej działalności hodowlanej;

F.

mając na uwadze, że istotne jest, aby podobny przywilej istniał w prawie patentowym w całej Unii Europejskiej;

G.

mając na uwadze, że art. 4 dyrektywy 98/44/WE i art. 53 lit. b) konwencji o patencie europejskim stanowi, że wyłącza się możliwość udzielenia patentu na odmiany roślin i rasy zwierząt oraz czysto biologiczne sposoby wytwarzania roślin i zwierząt;

H.

mając na uwadze, że patenty na produkty będące rezultatem konwencjonalnej hodowli lub na materiał genetyczny niezbędny do konwencjonalnej hodowli mogą podważać zakaz zawarty w art. 4 dyrektywy 98/44/WE i art. 53 lit. b) konwencji o patencie europejskim;

I.

mając na uwadze, że w dziedzinie inżynierii genetycznej patenty mogą być przyznawane, należy natomiast chronić obowiązujący zakaz patentowania odmian roślin i ras zwierząt;

J.

mając na uwadze, że w dziedzinie biotechnologii nie tylko zastrzeżenia, ale także pełna wiedza techniczna na temat odkrycia powinny być brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o możliwości opatentowania, a owa zasada podejścia całościowego była stosowana przez Europejski Urząd Patentowy i Europejski Trybunał Sprawiedliwości w niektórych spośród ostatnich orzeczeń (5);

K.

mając na uwadze, że na mocy art. 16 lit. c) dyrektywy 98/44/WE Komisja powinna corocznie składać „sprawozdanie dotyczące rozwoju i wpływów prawa patentowego w dziedzinie biotechnologii i inżynierii genetycznej”;

L.

mając na uwadze, że Komisja nie opublikowała żadnego takiego sprawozdania od 2005 r.;

M.

mając na uwadze, że w rezolucji z dnia 26 października 2005 r. w sprawie patentów na wynalazki biotechnologiczne (6) Parlament wezwał Komisję do zajęcia się z uwagą w następnym sprawozdaniu właściwym wdrożeniem art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 98/44/WE;

N.

mając na uwadze, że takie sprawozdania Komisji służyłyby do wyczerpującego informowania opinii publicznej oraz mając na uwadze, że Unia Europejska musi odgrywać wiodącą rolę w pobudzaniu debaty publicznej;

1.

docenia ważną rolę, jaką odgrywa Europejski Urząd Patentowy, który wspiera innowacje, konkurencyjność i wzrost gospodarczy w Europie;

2.

przyznaje, że patenty promują upowszechnianie cennej informacji technicznej i stanowią ważny instrument służący transferowi technologii;

3.

z zadowoleniem przyjmuje decyzje Wielkiej Izby Odwoławczej Europejskiego Urzędu Patentowego w tak zwanej sprawie „brokułów” (G2/07) i „pomidorów” (G1/08), które dotyczyły właściwej wykładni terminu „czysto biologiczne sposoby wytwarzania roślin i zwierząt” użytego w dyrektywie 98/44/WE i konwencji o patencie europejskim, aby uniemożliwić patentowanie takich procesów;

4.

wzywa Europejski Urząd Patentowy do uniemożliwienia patentowania produktów będących rezultatem konwencjonalnej hodowli i wszystkich konwencjonalnych metod hodowli, w tym tzw. inteligentnej hodowli (hodowli selektywnej) oraz materiału hodowlanego stosowanego w tradycyjnej hodowli;

5.

wzywa Komisję do zajęcia się w najbliższym sprawozdaniu decyzjami w sprawie brokułów i pomidorów wydanymi przez Wielką Izbę Odwoławczą Europejskiego Urzędu Patentowego;

6.

z zadowoleniem przyjmuje niedawną decyzję Europejskiego Urzędu Patentowego w sprawie WARF, a także decyzję Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Brüstle, gdyż właściwie zinterpretowano w nich dyrektywę 98/44/WE oraz stanowią one ważną wskazówkę odnośnie do tzw. podejścia całościowego; wzywa Komisję Europejską do wyciągnięcia właściwych konsekwencji z tych decyzji również w odniesieniu do innych istotnych obszarów polityki, aby polityka UE była zgodna z duchem tych decyzji;

7.

wzywa Komisję do zajęcia się w najbliższym sprawozdaniu potencjalnymi skutkami patentowania metod hodowli roślin i jego wpływem na przemysł hodowlany, rolnictwo, przemysł spożywczy i bezpieczeństwo żywności;

8.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, aby UE nadal stosowała szeroko zakrojone wyłączenie obejmujące hodowców w prawie patentowym dotyczącym hodowli roślin i zwierząt;

9.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich i Europejskiemu Urzędowi Patentowemu.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/34

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2008 r. w sprawie zintegrowanej polityki morskiej Unii Europejskiej (1),

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie piractwa morskiego, a zwłaszcza rezolucję z dnia 23 października 2008 r. w sprawie piractwa na morzu (2) i rezolucję z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie politycznego rozwiązania problemu piractwa u wybrzeży Somalii (3),

—

uwzględniając Konwencję Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS) z dnia 10 grudnia 1982 r.,

—

uwzględniając Konwencję Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie przeciwdziałania bezprawnym czynom przeciwko bezpieczeństwu żeglugi morskiej z 1988 r.,

—

uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie sytuacji w Somalii, w szczególności rezolucję nr 2036(2012) z dnia 22 lutego 2012 r.,

—

uwzględniając wspólne działanie Rady 2008/749/WPZiB z dnia 19 września 2008 r. ustanawiające wojskowe działania koordynujące Unii Europejskiej wspierające rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ 1816 (2008 r.) (EU NAVCO),

—

uwzględniając wspólne działanie Rady 2008/851/WPZiB z dnia 10 listopada 2008 r. w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (EU NAVFOR ATALANTA) oraz decyzję Rady 2010/766/WPZiB zmieniającą wspólne działanie 2008/851/WPZiB,

—

uwzględniając decyzję Rady z dnia 23 marca 2012 r. o przedłużeniu mandatu operacji EU NAVFOR ATALANTA do grudnia 2014 r. oraz o rozszerzeniu obszaru działania tych sił,

—

uwzględniając decyzję Rady 2010/96/WPZiB z dnia 15 lutego 2010 r. oraz decyzję Rady 2010/197/WPZiB z dnia 31 marca 2010 r. w sprawie misji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu przyczynienie się do szkolenia somalijskich sił bezpieczeństwa (EUTM Somalia),

—

uwzględniając koncepcję zarządzania kryzysowego uzgodnioną przez Radę do Spraw Zagranicznych na posiedzeniu w dniu 16 grudnia 2011 r. dla misji tworzenia zdolności morskich w regionie (RMCB) jako przygotowywanej cywilnej misji WPBiO dysponującej fachową wiedzą wojskową,

—

uwzględniając ramy strategiczne dla Rogu Afryki, stanowiące wytyczne dla zaangażowania UE w tym regionie, przyjęte przez Radę w dniu 14 listopada 2011 r.,

—

uwzględniając układ o podziale władzy podpisany w Dżibuti w dniu 9 czerwca 2008 r., którego celem było rozpoczęcie szeroko zakrojonego procesu pojednania narodowego oraz stworzenie silnego i powszechnego sojuszu politycznego, będącego w stanie zapewnić pokój, doprowadzić do zgody w kraju i przywrócić centralną władzę państwową,

—

uwzględniając konkluzje konferencji londyńskiej poświęconej Somalii z dnia 23 lutego 2012 r.,

—

uwzględniając art. 110 ust. 2 i ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że transport morski stanowił od zawsze jeden z podstawowych warunków rozwoju gospodarczego i dobrobytu w Europie, oraz mając na uwadze, że ponad 80 % światowego handlu odbywa się drogą morską; mając na uwadze, że piractwo stanowi zagrożenie bezpieczeństwa międzynarodowego oraz stabilności regionalnej, oraz mając w związku z tym na uwadze, że UE jest autentycznie zainteresowana wniesieniem wkładu w międzynarodowe bezpieczeństwo morskie oraz zwalczanie piractwa i jego głównych przyczyn jako działaniem priorytetowym UE;

B.

mając na uwadze, że piractwo należy traktować jako przestępczość międzynarodową; mając na uwadze, że piractwo i rozbój na morzu wymagają skoordynowanej reakcji zgodnie z ogólnymi ramami prawnymi określonymi w Konwencji ONZ o prawie morza; mając na uwadze, że art. 100 konwencji stanowi, że wszystkie państwa mają obowiązek współpracować w zwalczaniu piractwa morskiego;

C.

mając na uwadze, że piractwo na pełnym morzu wciąż stanowi problem, mimo iż w minionym roku liczba udanych ataków znacznie spadła, głównie dzięki działaniom prowadzonym w ramach operacji ATALANTA i wykorzystaniu wojskowych i prywatnych oddziałów ochrony statków; mając na uwadze, że piractwo rozprzestrzenia się szybko na Oceanie Indyjskim, szczególnie na wodach Somalii i Rogu Afryki, lecz również na innych obszarach, w tym w Azji Południowo-Wschodniej i Afryce Zachodniej, i jest rosnącym zagrożeniem dla życia i bezpieczeństwa marynarzy i innych osób, jak również dla rozwoju regionu i jego stabilności, środowiska morskiego, handlu światowego, wszelkiego rodzaju transportu morskiego i żeglugi, w tym dla statków rybackich, a także dla dostaw pomocy humanitarnej;

D.

mając na uwadze, że Rada postanowiła przedłużyć operację mającą na celu zwalczanie piractwa (EU NAVFOR ATALANTA) o kolejne dwa lata do grudnia 2014 r., aby przyczynić się do ochrony statków przewożących pomoc żywnościową dla wysiedleńców somalijskich w ramach Światowego Programu Żywnościowego (WFP), ochrony dostaw misji Unii Afrykańskiej w Somalii (AMISOM), powstrzymywania i zwalczania aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii oraz zapobiegania im, a także ochrony – w poszczególnych przypadkach – narażonych na niebezpieczeństwo statków u wybrzeży Somalii; mając na uwadze, że operacja EU NAVFOR ATALANTA przyczynia się również do monitorowania działalności połowowej u wybrzeży Somalii;

E.

mając na uwadze, że każdego roku 10 000 europejskich statków przepływa przez niebezpieczne obszary morskie, oraz mając w związku z tym na uwadze, że piractwo ma nie tylko wpływ na życie i bezpieczeństwo ludzi, ale stanowi też problem gospodarczy, ponieważ zagraża bezpieczeństwu międzynarodowych morskich szlaków handlowych i ma znaczący negatywny wpływ na handel międzynarodowy;

F.

mając na uwadze, że prób ataków na statki jest coraz więcej; w 2011 r. zgłoszono 28 przypadków uprowadzeń statków, 470 marynarzy zostało porwanych, a 15 zamordowanych, a obecnie ponad siedem statków przetrzymuje się dla okupu, a około 191 marynarzy jest przetrzymywanych w Somalii w charakterze zakładników, często w strasznych i nieludzkich warunkach i przez coraz dłuższe okresy;

G.

mając na uwadze, że piraci stale dostosowują swoją taktykę i metody oraz że rozszerzyli promień działania, używając największych porwanych statków jako tzw. statki-bazy;

H.

mając na uwadze, że utrzymujący się brak stabilności politycznej w Somalii jest jedną z przyczyn piractwa i przyczynia się do tego problemu, oraz mając na uwadze, że niektórzy Somalijczycy wciąż jeszcze postrzegają piractwo jako dobre i opłacalne źródło dochodów;

I.

mając na uwadze, że walki z piractwem nie uda się wygrać samymi metodami wojskowymi, lecz jej wynik zależy głównie od skutecznego promowania pokoju, rozwoju i budowania państwowości w Somalii;

J.

mając na uwadze, że sytuacja w zakresie bezpieczeństwa i sytuacja militarna w Somalii jest wciąż groźna i nieprzewidywalna; mając na uwadze, że siłom działającym w ramach misji Unii Afrykańskiej (AMISOM) udało się odeprzeć islamską grupę zbrojną Al-Szabab oraz że dopiero niedawno w ramach tej misji wysłano 100 żołnierzy do miasta Baidoa; mając na uwadze, że Kenia dokonała niedawno interwencji wojskowej w południowo-środkowej Somalii, nie udało się jej jednak ostatecznie pokonać sił Al-Szabab; mając na uwadze, że w lutym 2012 r. w regionie Hiraan i regionie Bay interweniowały Krajowe Siły Zbrojne Etiopii; mając na uwadze, że organizacja Human Rights Watch ujawniła naruszenia praw człowieka, tortury, arbitralne zatrzymania, doraźne egzekucje i nielegalne ataki odwetowe na ludność cywilną, jakich dopuściły się etiopskie siły zbrojne i grupy zbrojne lojalne wobec tymczasowego rządu federalnego Somalii; mając na uwadze, że sąsiednia Erytrea została oskarżona przez Grupę Monitorowania Sankcji ONZ o dostarczanie broni, szkolenia i wsparcie finansowe dla Al-Szabab, a tym samym o naruszenie embarga ONZ na dostawy broni;

K.

mając na uwadze, że EMSA dysponuje instrumentami i danymi, które mogą pomóc operacji EU NAVFOR ATALANTA zwiększyć bezpieczeństwo statków i marynarzy w regionie;

L.

mając na uwadze, że problem piractwa ma również negatywny wpływ na cały region, gdzie połowy – regulowane przez kilka dwustronnych i wielostronnych umów w sprawie połowów – stały się niebezpiecznym przedsięwzięciem, nie tylko dla statków UE prowadzących połowy przykładowo na wodach terytorialnych Seszeli na podstawie umowy o partnerstwie w sprawie połowów pomiędzy UE a Republiką Seszeli, lecz także dla miejscowych rybaków, którym UE udziela wsparcia sektorowego, a w związku z tym bierze na siebie odpowiedzialność społeczną w tym zakresie;

M.

mając na uwadze, że UE jest największym na świecie darczyńcą na rzecz Somalii, jako że dotychczas zobowiązała się do udzielenia pomocy rozwojowej w wysokości 215,4 mln EUR świadczonej w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) na okres 2008-2013; mając na uwadze, że głównym celem tej pomocy finansowej jest podźwignięcie ludności z ubóstwa i zapewnienie samonapędzającego się wzrostu gospodarczego oraz zagwarantowanie długotrwałej stabilności w kraju poprzez wyeliminowanie podstawowych przyczyn piractwa dzięki finansowaniu projektów mających na celu poprawę zarządzania i praworządności, edukacji i wzrostu gospodarczego oraz wspieranie sektorów niepriorytetowych (zdrowie, środowisko, woda, urządzenia sanitarne); mając na uwadze, że w ramach EFR przeznaczono dodatkowe 175 mln EUR na okres 2011-2013, aby UE mogła wzmocnić swoje zaangażowanie oraz wesprzeć nowe działania w wyżej wymienionych dziedzinach; mając na uwadze, że żadnego z tych celów nie można zrealizować bez skutecznych instytucji sprawujących władzę w Somalii;

N.

mając na uwadze, że Róg Afryki, a szczególnie Somalię, dotknęła poważna klęska głodu spowodowana suszą, która doprowadziła do poważnego kryzysu humanitarnego, którego ofiarą padło ponad 12 milionów ludzi w regionie i ponad 7,5 miliona osób w Somalii; mając na uwadze, że klęska głodu doprowadziła nie tylko do śmierci wielu ludzi, zwłaszcza dzieci, ale również doprowadziła do ogromnego napływu uchodźców do krajów sąsiednich: Kenii i Etiopii; mając na uwadze, że Komisja Europejska zwiększyła swoją pomoc hunanitarną z 9 mln EUR w 2009 do 46 mln EUR w 2008 r., od tego czasu zmniejszyła jednak tę pomoc do zaledwie 35 mln EUR w 2010 r. i 30 mln EUR w 2011 r.; mając na uwadze, że Komisja Europejska zwiększyła kwotę środków przydzielonych na pomoc humanitarną do 77 mln EUR dopiero po niszczycielskiej suszy latem 2011 r.

O.

mając na uwadze, że skuteczne podejście do przeciwdziałania piractwu musi obejmować szerszą i bardziej wszechstronną strategię wydźwignięcia Somalii oraz całego Półwyspu Somalijskiego z ubóstwa i rozkładu państwa, ponieważ przynajmniej część Somalii odnosi korzyści gospodarcze z aktów piractwa i otrzymywanych okupów;

P.

mając na uwadze, że choć wysiłki UE w walce ze zjawiskiem piractwa uchroniły wszystkie dostawy w ramach Światowego Programu Żywnościowego (WFP) oraz dostawy misji Unii Afrykańskiej w Somalii (AMISOM), misje te wymagają stałego zaangażowania celem zapewnienia odpowiedniego poziomu sił, oraz mając na uwadze, że w przyszłości mogą one stracić skuteczność ze względu na brak sił morskich;

Q.

mając na uwadze, że wiele państw członkowskich opracowuje obecnie własne zasady dotyczące obecności uzbrojonych strażników na pokładzie statków handlowych;

1.

ponownie wyraża ogromne zaniepokojenie w związku z trwającym i rosnącym zagrożeniem wywołanym przez piractwo i zbrojne napady na morzu popełniane wobec statków międzynarodowych dostarczających pomoc dla Somalii oraz wobec międzynarodowych i unijnych statków rybackich, handlowych i pasażerskich na Oceanie Indyjskim u wybrzeży Afryki, szczególnie na wodach Somalii i Rogu Afryki, i w związku z zagrożeniem dla bezpieczeństwa marynarzy i innych osób oraz dla stabilności w regionie;

2.

wzywa wysoką przedstawiciel i państwa członkowskie do pilnego rozważenia sposobów uwolnienia 191 marynarzy obecnie przetrzymywanych w charakterze zakładników, celem zakończenia ich przedłużającego się i bulwersującego uwięzienia przez porywaczy i umożliwienia powrotu tych marynarzy do domów, a jednocześnie dopilnowania, aby uwolniono siedem porwanych statków;

3.

z zadowoleniem przyjmuje wkład operacji EU NAVFOR ATALANTA w bezpieczeństwo na morzu u wybrzeży Somalii poprzez ochronę statków wyczarterowanych przez Światowy Program Żywnościowy do przewozu pomocy dla Somalii, a także innych statków narażonych na niebezpieczeństwo, w powstrzymywanie i zwalczanie aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii oraz zapobieganie im, a także w zapewnienie skuteczności reakcji UE na piractwo morskie;

4.

przyjmuje z zadowoleniem decyzję Rady z dnia 23 marca 2012 r. o przedłużeniu mandatu operacji EU NAVFOR ATALANTA do grudnia 2014 r. oraz o rozszerzeniu obszaru działania tych sił;

5.

ubolewa nad faktem, że liczba statków udostępnionych przez państwa członkowskie operacji EU NAVFOR ATALANTA spadła z ośmiu do jedynie dwóch-trzech na początku 2012 r., i w związku z tym wzywa państwa członkowskie do zapewnienia większych zasobów żeglugowych, aby wspomóc pomyślną realizację tej operacji;

6.

wzywa do większej koordynacji w ramach mechanizmu SHADE między UE, NATO, trzema najważniejszymi morskimi misjami antypirackimi (EU NAVFOR, CTF-150/151 i TF-508 w ramach operacji NATO „Ocean Shield”) oraz różnymi międzynarodowymi siłami morskimi, aby uniknąć niepotrzebnego powielania działań, gdyż obie te organizacje – UE i NATO – działają na tym samym obszarze na podstawie własnej niezależności w podejmowaniu decyzji, choć mają te same interesy i w dużej mierze reprezentują te same narody europejskie;

7.

stanowczo wzywa wysoką przedstawiciel do zwiększonej koordynacji i współpracy wszystkich podmiotów międzynarodowych w Somalii i szeroko rozumianym Rogu Afryki – tj. UE, NATO, USA, ONZ i odnośnych krajów – co ma stanowić środek realizacji realnego i celowego podejścia do walki z piractwem, a przede wszystkim z jego oddolnymi przyczynami i konsekwencjami na wszystkich płaszczyznach;

8.

podkreśla jednocześnie konieczność zwiększenia strategicznej koordynacji między EU NAVFOR ATALANTA, misją EUTM Somalia i innymi działaniami WPBiO (np. misją RMCB po jej rozmieszczeniu) w szeroko rozumianym rejonie Rogu Afryki; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem decyzję Rady z dnia 23 marca 2012 r. o uruchomieniu Centrum Operacyjnego UE mającego na celu wsparcie misji z zakresu Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (WPBiO) w Rogu Afryki; w związku z tym wzywa do przeglądu porozumień w sprawie dowodzenia obowiązujących EU NAVFOR ATALANTA i EUTM Somalia;

9.

przyjmuje z zadowoleniem konferencję londyńską poświęconą Somalii z dnia 23 lutego 2012 r., która pokazuje determinację wspólnoty międzynarodowej w eliminowaniu piractwa, i wzywa do skuteczniejszego rozwinięcia sądowych możliwości ścigania i zatrzymywania osób odpowiedzialnych za piractwo;

10.

podkreśla, że dalsza bezkarność piratów jest przeszkodą w powstrzymywaniu ich od działania; ubolewa nad faktem, że pomimo umów o transferze między UE a krajami trzecimi (Kenią, Seszelami i Mauritiusem), dwustronnych umów o repatriacji skazanych piratów, zawartych pomiędzy Seszelami a somalijskimi regionami Puntlandem i Somalilandem, oraz różnych międzynarodowych przepisów prawnych wielu piratów i innych przestępców nadal nie zatrzymano, a nawet jeżeli są aresztowani, to często zwalnia się ich z braku solidnych dowodów lub braku woli politycznej ścigania ich; zauważa również, że prawo karne niektórych państw członkowskich UE nie zabezpiecza wystarczająco przed piractwem na pełnym morzu;

11.

w związku z tym apeluje o natychmiastowe i skuteczne środki ścigania oraz karania osób podejrzanych o akty piractwa i wzywa te z krajów trzecich i państw członkowskich UE, które dotychczas tego nie uczyniły, do transpozycji do swojego prawa wszystkich przepisów zawartych w Konwencji ONZ o prawie morza, a także w Konwencji ONZ w sprawie przeciwdziałania bezprawnym czynom przeciwko bezpieczeństwu żeglugi morskiej w celu stawienia czoła bezkarności piratów, oraz wzywa Radę i Komisję, aby nadal analizowały możliwości sądowego rozpatrywania spraw w krajach regionu oraz aby podjęły prace nad utworzeniem w Somalii i w innych państwach regionu wyspecjalizowanych sądów antypirackich jako sądowego rozwiązania kwestii ścigania piratów z Somalii;

12.

odnotowuje zalecenia sekretarza generalnego ONZ dla Rady Bezpieczeństwa mające ułatwić ujmowanie i ściganie osób podejrzanych o piractwo; podkreśla jednocześnie potrzebę zagwarantowania przez istniejące lokalne sądy uczciwych i skutecznych procesów oraz humanitarnych i bezpiecznych warunków więzienia w zakładach regionalnych;

13.

wzywa państwa członkowskie do prowadzenia we współpracy z Europolem i Interpolem dochodzeń w sprawie przepływów pieniężnych oraz do ich śledzenia, a także do konfiskaty pieniędzy zapłaconych piratom jako okup, gdyż istnieją przesłanki, że pieniądze te mogą być przelewane na konta w bankach na całym świecie, w tym w Europie, oraz do identyfikowania i rozbijania siatek przestępczości zorganizowanej, które czerpią zyski z takich działań; wzywa Radę do ułatwiania dalszej współpracy między EU NAVFOR z jednej strony a Europolem i Interpolem z drugiej strony;

14.

zachęca EU NAVFOR, NATO oraz Koalicję Sił Morskich (CMF) do skutecznego przeciwstawiania się coraz częstszemu wykorzystywaniu porwanych statków jako statków-baz, które to działanie znacznie zwiększa zdolność operacyjną piratów i umożliwia im atakowanie z większą siłą, determinacją i elastycznością na całym obszarze Oceanu Indyjskiego;

15.

podkreśla, że w razie potrzeby EMSA powinna kontynuować współpracę z EU NAVFOR ATALANTA, podając na potrzeby operacji – po zatwierdzeniu przez państwo bandery – dane LRIT i zdjęcia satelitarne statków pod banderą UE przepływających przez tę strefę; w tym celu zachęca państwa członkowskie do wydania Agencji zgody na dostarczenie tych danych i informacji operacji EU NAVFOR;

16.

uważa, że z uwagi na mnożenie się aktów piractwa marynarze narażeni na pirackie zagrożenia powinni odbywać szkolenia, aby wzmocnić ich samoobronę; podkreśla, że armatorzy powinni przestrzegać i w pełni stosować „Najlepsze zasady postępowania w celu ochrony przed piractwem bazującym w Somalii” (BMP-4), które zawierają wystarczające informacje dla wszystkich zainteresowanych stron na temat sposobów pomagania statkom w unikaniu, powstrzymywaniu lub opóźnianiu ataków pirackich u wybrzeży Somalii; ponawia apel do wszystkich statków działających w tym rejonie o rejestrowanie się w odpowiednich jednostkach koordynacji bezpieczeństwa morskiego i o przestrzeganie zaleceń EU NAVFOR ATALANTA; zwraca się do państw członkowskich o dopilnowanie, by wszystkie ich statki były rejestrowane;

17.

wzywa Radę i Komisję, aby – we współpracy z ONZ oraz Unią Afrykańską i w odpowiedzi na ponawiane wnioski tymczasowego rządu federalnego Somalii o pomoc międzynarodową w ochronie morskich konwojów z pomocą humanitarną i przeciwdziałaniu piractwu u swoich wybrzeży – kontynuowały współpracę z tymczasowym rządem federalnym Somalii i wspierały go w zwalczaniu piractwa i stawianiu sprawców przed sądem, a także pomogły Somalii i całemu regionowi w umocnieniu swojego potencjału;

18.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 12 grudnia 2011 r. w sprawie zainicjowania misji tworzenia zdolności morskich w regionie (RMCB) „EUCAP Nestor”, której celem będzie wzmocnienie potencjału morskiego i organów sądowych oraz szkolenie policji przybrzeżnej i sędziów w ośmiu krajach Rogu Afryki i zachodniej części Oceanu Indyjskiego; wzywa Radę i ESDZ do podjęcia wszelkich starań dla dopilnowania, aby misja RMCB została rozmieszczona w tym regionie w kolejnym okresie letnim;

19.

zauważa, że szkolenie jest tylko jedną stroną budowania potencjału morskiego, i dlatego wzywa państwa członkowskie, żeby udzieliły materialnego wsparcia misji i regionowi, ze szczególnym uwzględnieniem morskich statków patrolowych;

20.

wyraża zdecydowane poparcie dla procesu pokojowego i pojednania z Dżibuti; wzywa do kompleksowego podejścia do sytuacji w Somalii, łączącego bezpieczeństwo z rozwojem, praworządnością i poszanowaniem praw człowieka oraz międzynarodowego prawa humanitarnego;

21.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji o zaproponowaniu kolejnych 100 mln EUR wsparcia finansowego UE dla misji Unii Afrykańskiej w Somalii (AMISOM) w ramach Afrykańskiego Funduszu na rzecz Pokoju i wzywa państwa członkowskie oraz wspólnotę międzynarodową do pomocy w propagowaniu pokoju, rozwoju gospodarczego i budowaniu stabilnego systemu demokratycznego w Somalii, co będzie sprzyjać bezpieczeństwu i walce z piractwem w perspektywie długoterminowej; z zadowoleniem przyjmuje mianowanie specjalnego przedstawiciela UE w Rogu Afryki;

22.

jest zaniepokojony pogarszającą się sytuacją humanitarną w rejonie Rogu Afryki i wzywa wspólnotę międzynarodową, a zwłaszcza państwa członkowskie, do zwiększenia pomocy humanitarnej dla ludności w potrzebie, aby zaspokoić rosnące potrzeby humanitarne i zapobiec dalszemu pogarszaniu się sytuacji;

23.

powtarza, że każda strategia walki z piractwem powinna uwzględniać fakt, iż piractwo służy nielegalnym interesom gospodarczym, a jakiekolwiek zachęty mające skłonić ludność somalijską do odstąpienia od piractwa wymagają ukierunkowania na zatrudnienie ludzi młodych i na zapewnienie miejscowej ludności alternatywnych środków do życia, dzięki którym będzie ona mogła się odpowiednio utrzymać;

24.

z zadowoleniem przyjmuje unijny projekt Marsic wchodzący w skład programu dotyczącego najbardziej niebezpiecznych szlaków morskich w ramach Instrumentu na rzecz Stabilności, którego celem jest zwiększenie bezpieczeństwa morskiego w zachodnim rejonie Oceanu Indyjskiego i w Zatoce Adeńskiej poprzez wymianę informacji i budowanie potencjału, ponieważ uwypukla on współpracę regionalną między krajami tego regionu; oczekuje przedłużenia tego projektu na okres po roku 2013;

25.

zachęca do opracowywania inicjatyw antypirackich w krajach wschodniej i południowej Afryki oraz regionu Oceanu Indyjskiego, takich jak nowy projekt antypiracki MASE (program bezpieczeństwa na morzu), który otrzymał unijną subwencję na rozpoczęcie działalności w wysokości 2 mln EUR; z zadowoleniem przyjmuje uzupełniający się wzajemnie charakter projektów finansowanych przez Komisję i misji WPBiO w zakresie budowania regionalnych zdolności morskich;

26.

przypomina, że piractwo u wybrzeży Somalii jest konsekwencją braku prawa i porządku w tym kraju i że w związku z tym wspólnota międzynarodowa powinna dostarczyć tymczasowemu rządowi federalnemu Somalii niezbędnego wsparcia technicznego i finansowego w budowaniu potencjału w zakresie sprawowania kontroli nad własnymi wodami terytorialnymi oraz – zgodnie z prawem międzynarodowym – wyłączną strefą ekonomiczną;

27.

z zadowoleniem przyjmuje prace grupy kontaktowej ONZ ds. piractwa w pobliżu wybrzeży Somalii, która stanowi niespotykane dotąd forum wzmacniania poziomu i jakości współpracy międzynarodowej w tej dziedzinie, zarówno między państwami, jak i z wszystkimi najważniejszymi zainteresowanymi organizacjami międzynarodowymi;

28.

z zadowoleniem przyjmuje ścisłą współpracę z IMO w dziedzinie budowania potencjału morskiego, a także prace zmierzające do zawarcia strategicznego partnerstwa UE-IMO w celu zwalczania piractwa w szeroko rozumianym rejonie Rogu Afryki;

29.

podkreśla fakt, że wykorzystywanie na pokładzie prywatnych uzbrojonych strażników stanowi środek, który nie zastępuje niezbędnego kompleksowego rozwiązania zagrożenia piractwem, które ma wiele aspektów; bierze pod uwagę fakt, że niektóre państwa członkowskie wprowadziły odnośne ustawodawstwo; w tym kontekście wzywa państwa członkowskie, aby stosowały niezbędne środki bezpieczeństwa na pokładzie, gdy jest to możliwe, oraz apeluje do Komisji i Rady, aby pracowały na rzecz ukształtowania podejścia UE do wykorzystywania na pokładzie certyfikowanego uzbrojonego personelu, tak aby zagwarantować odpowiednie wdrażanie wytycznych IMO w tym zakresie;

30.

zauważa, że zgodnie z prawem międzynarodowym na pełnym morzu w każdym przypadku, także w działaniach podejmowanych w celu zwalczania piractwa, do danych statków i rozmieszczonego na pokładzie uzbrojonego personelu stosuje się jurysdykcję państwa bandery; zauważa ponadto, że jakiekolwiek organy inne niż organy państwa bandery nie mogą zarządzić aresztowania lub zajęcia statku – nawet jako czynności śledczej;

31.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, państwom członkowskim, sekretarzom generalnym Unii Afrykańskiej, ONZ i Międzyrządowego Organu ds. Rozwoju, prezydentowi tymczasowego rządu federalnego Somalii oraz Parlamentowi Panafrykańskiemu.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/40

—

uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.

przypominając ogromne moralne znaczenie Ogrodu Sprawiedliwych w Jerozolimie zainicjowanego przez Mosze Bejskiego w celu złożenia hołdu ludziom, którzy pomagali Żydom w czasie holokaustu;

B.

przypominając instytucje, które uczciły osoby ratujące życie innym w czasie wszystkich ludobójstw i masowych mordów (w tym w Armenii, Bośni, Kambodży i Ruandzie) oraz innych zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych w XX i XXI w.;

C.

przypominając wszystkie osoby, które zachowały godność ludzką w okresie totalitaryzmu nazistowskiego i komunistycznego;

D.

mając na uwadze, że pamięć o czynieniu dobra ma podstawowe znaczenie dla procesu integracji europejskiej, ponieważ uczy młode pokolenia, że każdy może zawsze dokonać wyboru i udzielić pomocy innym ludziom i chronić godność ludzką oraz że instytucje publiczne mają obowiązek stawiać za wzór osoby chroniące innych przed prześladowaniami motywowanymi nienawiścią;

1.

wspiera apel najbardziej znamienitych obywateli o ustanowienie Europejskiego Dnia Pamięci o Sprawiedliwych w celu uczczenia w dniu 6 marca osób, które stawiły swą indywidualną postawą opór zbrodniom przeciw ludzkości i totalitaryzmowi;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy (1), wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisji, Radzie i parlamentom państw członkowskich.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/41

—

uwzględniając wniosek Corneliu Vadima Tudora z dnia 14 kwietnia 2011 r., przedstawiony na posiedzeniu plenarnym w dniu 9 maja 2011 r., o skorzystanie z immunitetu w związku z postępowaniem wszczętym wobec niego przez prokuratora generalnego przy Wysokim Trybunale Kasacyjnym i Sprawiedliwości w Rumunii,

—

uwzględniając fakt, iż Corneliu Vadim Tudor dwukrotnie miał sposobność zostać wysłuchanym zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru posłów do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

—

uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r. oraz 6 września 2011 r. (1),

—

uwzględniając art. 72 konstytucji Rumunii,

—

uwzględniając pismo ambasadora Rumunii do Unii Europejskiej z dnia 7 października 2011 r.,

—

uwzględniając art. 6 ust. 3 oraz art. 7 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0151/2012),

A.

mając na uwadze, że poseł do Parlamentu Europejskiego Corneliu Vadim Tudor wystąpił z wnioskiem o skorzystanie z immunitetu parlamentarnego w związku z postępowaniem przed Wysokim Trybunałem Kasacyjnym i Sprawiedliwości w Rumunii,

B.

mając na uwadze, że wniosek posła Tudora dotyczy postępowania karnego, w którym jest on oskarżony o grożenie komornikowi i kilku funkcjonariuszom policji, dopuszczenie się przemocy wobec nich, obrażanie ich oraz ogólnie o próbę utrudniania wykonania decyzji sądu w kontekście eksmisji Partii Wielkiej Rumunii (PRM) w dniu 4 stycznia 2011 r. z zajmowanego przez nią lokalu w Bukareszcie;

C.

mając na uwadze, że w ramach tego postępowania Corneliu Vadim Tudor jest oskarżony o obrazę sądu, zachowanie niezgodne z dobrymi obyczajami i zakłócanie porządku publicznego;

D.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego nie podlegają żadnej formie dochodzenia, zatrzymania czy postępowania sądowego w odniesieniu do wyrażonych przez nich opinii lub oddanych głosów podczas wykonywania swoich obowiązków, a także mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 tegoż protokołu na terytorium swojego państwa posłowie korzystają z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa;

E.

mając na uwadze, że w swoim piśmie poseł Tudor odnosi się zarówno do art. 8, jak i 9 protokołu (dawny art. 9 i 10); mając na uwadze, że art. 9 nie ma zastosowania z uwagi na art. 72 konstytucji Rumunii, wobec czego należy rozumieć, że wniosek posła Tudora opiera się jedynie na art. 8;

F.

mając na uwadze, że w piśmie z dnia 8 czerwca 2011 r. przewodniczący Komisji Prawnej zwrócił się do władz Rumunii z prośbą o dalsze, bardziej szczegółowe informacje na temat postępowania przeciwko posłowi Tudorowi;

G.

mając na uwadze, że w piśmie z dnia 7 października 2011 r. władze Rumunii oświadczyły, co następuje: „Z uwagi na fakt, iż C. V. Tudor nie został zatrzymany, aresztowany ani zrewidowany, nie ma potrzeby ubiegania się o zgodę Parlamentu Europejskiego. Jako że okoliczności sprawy nie mają związku z jego głosowaniami ani poglądami politycznymi wyrażanymi podczas sprawowania przezeń mandatu, a także nie został on zatrzymany, aresztowany ani przeszukany, uznano, że nie ma konieczności wnioskowania o uchylenie immunitetu C. V. Tudora”;

H.

mając na uwadze, że eksmisja Partii Wielkiej Rumunii i okoliczności towarzyszące rzeczywiście stanowią przedmiot postępowania cywilnego i karnego, a postępowania te nie mają bezpośredniego, oczywistego związku ze sprawowaniem przez posła Tudora mandatu posła do Parlamentu Europejskiego;

I.

mając na uwadze, że C. V. Tudor nie skorzystał ze sposobności uzasadnienia swojego wniosku o skorzystanie z immunitetu przed właściwą komisją, zwłaszcza w odniesieniu do pisma wystosowanego przez władze rumuńskie;

1.

nie wyraża zgody na skorzystanie przez Corneliu Vadima Tudora z immunitetu i przywilejów;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji Parlamentu Europejskiego, właściwym władzom Rumunii oraz Corneliu Vadimowi Tudorowi.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/42

—

uwzględniając pismo swojego przewodniczącego z dnia 9 października 2009 r.,

—

uwzględniając art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie kompetencji w zakresie przekazywania uprawnień ustawodawczych (2),

—

uwzględniając art. 211 i art. 212 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0072/2012),

1.

podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższych zmian;

2.

przypomina, iż zmiany te wchodzą w życie pierwszego dnia najbliższej sesji miesięcznej;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do wiadomości Radzie i Komisji.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/50

—

uwzględniając pismo przewodniczącego Komisji Spraw Konstytucyjnych z dnia 27 kwietnia 2012 r.,

—

uwzględniając art. 211 Regulaminu,

1.

przyjmuje następującą wykładnię art. 117 ust. 3 Regulaminu:

„Zważywszy, że przewodniczący komisji parlamentarnej jest uprawniony do zwoływania posiedzeń tej komisji na mocy art. 193 ust. 1, w imię dobrej organizacji pracy, do niego należy decydowanie o porządku dziennym zwoływanego przez niego posiedzenia. Uprawnienia te nie wyłączają przewidzianego w art. 117 ust. 3 obowiązku wpisania pytania pisemnego, na wniosek jego autora, do porządku dziennego następnego posiedzenia komisji. Jednak przewodniczący może według własnego uznania przedstawić, z uwzględnieniem priorytetów politycznych, propozycje dotyczące porządku prac posiedzenia i zasad proceduralnych (na przykład procedura bez debaty wraz z ewentualnym przyjęciem decyzji w sprawie dalszych działań lub, w stosownym przypadku, zalecenie przełożenia punktu na jedno z kolejnych posiedzeń).”

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do wiadomości Radzie oraz Komisji.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/51

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0041),

—

uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0030/2012),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 25 kwietnia 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 55 i art. 46 ust. 1 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0140/2012),

1.

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/52

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0715),

—

uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0396/2011),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 25 kwietnia 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art.55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0085/2012),

1.

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/53

—

uwzględniając projekt rozporządzenia Rady (10222/5/2011),

—

uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 352 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0076/2012),

—

uwzględniając art. 81 ust. 1 Regulaminu,

—

uwzględniając zalecenie Komisji Prawnej (A7-0087/2012),

1.

wyraża zgodę na projekt rozporządzenia Rady;

2.

przypomina Radzie, że w przypadku gdy wymóg jednomyślności na mocy art. 352 TFUE oraz toczące się krajowe procedury parlamentarne w Zjednoczonym Królestwie miałyby doprowadzić do jakichkolwiek zmian w tekście projektu, konieczne jest ponowne zwrócenie się do Parlamentu o wydanie zgody;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/54

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2011)0402),

—

uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0190/2011),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 października 2011 r. (1),

—

uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych (2),

—

uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 25 listopada 2011 r. skierowane do Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 28 marca 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 87 i art. 55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0149/2012),

A.

mając na uwadze, że grupa konsultacyjna służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera proste ujednolicenie istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

10.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 261/55

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2011)0245),

—

uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 oraz 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0107/2011),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 TFUE,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 13 lipca 2011 r. (1),

—

po konsultacji z Komitetem Regionów,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych (2),

—

uwzględniając pismo z dnia 25 listopada 2011 r. skierowane przez Komisję Prawną do Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 29 lutego 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 87 i art. 55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0015/2012),

A.

mając na uwadze, że grupa konsultacyjna służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera zwykłe ujednolicenie istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty,

1.

zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego projektu lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom krajowym.