ISSN 1977-1002

doi:10.3000/19771002.C_2013.260.pol

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 260
European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Tom 56
7 września 2013

Powiadomienie nr

Spis treśći

Strona

 

IV   Informacje

 

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2013/C 260/01

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 252 z 31.8.2013.

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

Trybunał Sprawiedliwości

2013/C 260/02

Sprawy połączone C-584/10 P, C-593/10 P i C-595/10 P: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Komisja Europejska (C-584/10 P), Rada Unii Europejskiej (C-593/10 P), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (C-595/10 P) przeciwko Yassinowi Abdullahowi Kadiemu, Republika Francuska (Odwołanie — Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa (WPZiB) — Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami — Rozporządzenie (WE) nr 881/2002 — Zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych osoby umieszczonej w wykazie sporządzonym przez organ Organizacji Narodów Zjednoczonych — Umieszczenie nazwiska tej osoby w wykazie ujętym w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 — Skarga o stwierdzenie nieważności — Prawa podstawowe — Prawo do obrony — Zasada skutecznej ochrony sądowej — Zasada proporcjonalności — Prawo do poszanowania własności — Obowiązek uzasadnienia)

2

2013/C 260/03

Sprawa C-201/11 P: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Union des associations européennes de football (UEFA) przeciwko Komisji Europejskiej, Królestwu Belgii i Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Odwołanie — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552/EWG — Artykuł 3a — Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w sprawie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego — Mistrzostwa Europy w piłce nożnej — Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem Unii — Uzasadnienie — Artykuły 49 WE i 86 WE — Prawo własności)

3

2013/C 260/04

Sprawa C-204/11 P: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Fédération internationale de football association (FIFA) przeciwko Komisji Europejskiej, Królestwu Belgii, Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Odwołanie — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552/EWG — Artykuł 3a — Przepisy wydane przez Królestwo Belgii w odniesieniu do wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego — Mistrzostwa świata w piłce nożnej — Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność środków z prawem Unii — Uzasadnienie — Artykuły 43 WE i 49 WE — Prawo własności)

3

2013/C 260/05

Sprawa C-205/11 P: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Fédération internationale de football association (FIFA) przeciwko Komisji Europejskiej, Królestwu Belgii, Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Odwołanie — Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 89/552/EWG — Artykuł 3a — Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w odniesieniu do wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego — Mistrzostwa świata w piłce nożnej — Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność środków z prawem Unii — Uzasadnienie — Artykuły 43 WE i 49 WE — Prawo własności)

4

2013/C 260/06

Sprawy połączone C-210/11 i C-211/11: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation — Belgia) — État belge przeciwko Medicom SPRL (C-210/11), Maison Patrice Alard SPRL (C-211/11) (Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Szósta dyrektywa VAT — Artykuł 6 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) i art. 13 część B lit. b) — Prawo do odliczenia — Dobra inwestycyjne należące do osób prawnych i udostępnione częściowo ich zarządcom do ich prywatnych celów — Brak zapłaty czynszu w pieniądzu, lecz uwzględnienie świadczenia w naturze w zakresie podatku dochodowego)

4

2013/C 260/07

Sprawa C-266/11: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 czerwca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Danii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Swoboda przedsiębiorczości — Artykuł 49 TFUE — Artykuł 31 porozumienia EOG — Ograniczenia — Przepisy podatkowe — Przeniesienie aktywów do innego państwa członkowskiego — Natychmiastowe opodatkowanie cichych rezerw)

5

2013/C 260/08

Sprawa C-313/11: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 — Żywienie zwierząt — Pasze genetycznie zmodyfikowane — Wytwarzanie, wprowadzanie do obrotu lub stosowanie — Krajowy zakaz, który jeszcze nie wszedł w życie)

5

2013/C 260/09

Sprawa C-414/11: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Polymeles Protodikeio Athinon — Grecja) — Daiichi Sankyo Co. Ltd, Sanofi-Aventis Deutschland GmbH przeciwko DEMO Anonymos Viomichaniki kai Emporiki Etairia Farmakon (Wspólna polityka handlowa — Artykuł 207 TFUE — Handlowe aspekty własności intelektualnej — Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) — Artykuł 27 — Przedmiot mający zdolność patentową — Artykuł 70 — Ochrona istniejących przedmiotów własności intelektualnej)

6

2013/C 260/10

Sprawa C-426/11: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom — Zjednoczone Królestwo) — Mark Alemo-Herron i. in. przeciwko Parkwood Leisure Ldt. (Przejęcie przedsiębiorstw — Dyrektywa 2001/23 — Ochrona praw pracowniczych — Układ zbiorowy znajdujący zastosowanie do zbywającego oraz pracownika w momencie przejęcia)

6

2013/C 260/11

Sprawa C-499/11 P: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — The Dow Chemical Company, Dow Deutschland Inc., Dow Deutschland Anlagengesellschaft mbH, Dow Europe GmbH przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Rynek kauczuku butadienowego i kauczuku butadienowo-styrenowego wytwarzanego metodą polimeryzacji emulsyjnej — Ustalanie cen docelowych, podział klientów w drodze porozumień o nieagresji i wymiana informacji handlowych — Przypisanie zachowania noszącego znamiona naruszenia — Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji — Mnożnik o celu odstraszającym — Równość traktowania)

7

2013/C 260/12

Sprawa C-501/11 P: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Schindler Holding Ltd, Schindler Management AG, Schindler SA, Schindler Sàrl, Schindler Liften BV i Schindler Deutschland Holding GmbH przeciwko Komisji Europejskiej i Radzie Unii Europejskiej (Odwołanie — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Rynek instalacji i obsługi wind i schodów ruchomych — Odpowiedzialność spółki dominującej za naruszenia prawa kartelowego popełnione przez jej spółkę zależną — Spółka holdingowa — Wewnętrzny program przedsiębiorstwa w zakresie zgodności z regułami konkurencji (Compliance-Programme) — Prawa podstawowe — Zasady państwa prawa w ramach ustalania wysokości nałożonych grzywien — Podział władzy, zasady legalności, niedziałania prawa wstecz, ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz odpowiedzialności na zasadzie winy — Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 — Artykuł 23 ust. 2 — Ważność — Zgodność z prawem wytycznych Komisji z 1998 r.)

7

2013/C 260/13

Sprawa C-515/11: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin — Niemcy) — Deutsche Umwelthilfe eV przeciwko Bundesrepublik Deutschland (Publiczny dostęp do informacji dotyczących środowiska — Dyrektywa 2003/4/WE — Kompetencja państw członkowskich do wyłączenia z przewidzianego w tej dyrektywie pojęcia organu władzy publicznej organów pełniących funkcje o charakterze ustawodawczym — Granice)

8

2013/C 260/14

Sprawa C-520/11: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Decyzja 2009/726/WE — Niewykonanie — Przywóz mleka i produktów mlecznych — Pochodzenie — Gospodarstwa zagrożone ze względu na przypadki encefalopatii gąbczastych — Krajowe środki zakazujące)

8

2013/C 260/15

Sprawy połączone C-523/11 i C-585/11: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Verwaltungsgericht Hannover, Verwaltungsgericht Karlsruhe — Niemcy) — Laurence Prinz przeciwko Region Hannover (C-523/11) i Philipp Seeberger przeciwko Studentenwerk Heidelberg (C-585/11) (Obywatelstwo Unii — Artykuły 20 TFUE i 21 TFUE — Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu — Stypendium edukacyjne przyznane obywatelowi państwa członkowskiego na studia w innym państwie członkowskim — Obowiązek zamieszkania w państwie członkowskim pochodzenia przez co najmniej trzy lata przed rozpoczęciem studiów)

9

2013/C 260/16

Sprawa C-621/11 P: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — New Yorker SHK Jeans GmbH & Co. KG, dawniej New Yorker SHK Jeans GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Vallis K.-Vallis A. & Co. OE (Odwołanie — Zgłoszenie do rejestracji słownego wspólnotowego znaku towarowego FISHBONE — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy FISHBONE BEACHWEAR — Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego — Uwzględnienie dowodów uzupełniających, nieprzedstawionych w wyznaczonym terminie — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Artykuł 42 ust. 2 i 3 oraz art. 76 ust. 2 — Rozporządzenie (WE) nr 2868/95 — Zasada 22 ust. 2)

9

2013/C 260/17

Sprawa C-6/12: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus — Finlandia) — P Oy (Pomoc państwa — Artykuły 107 TFUE i 108 TFUE — Przesłanka selektywności — Rozporządzenie (WE) nr 659/1999 — Artykuł 1 lit. b) ppkt (i) — Pomoc istniejąca — Uregulowanie krajowe w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych — Możliwość odliczenia poniesionych strat — Brak możliwości odliczenia w przypadku zmiany właściciela — Zezwolenie na odstępstwa — Uprawnienia dyskrecjonalne administracji podatkowej)

10

2013/C 260/18

Sprawa C-26/12: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Leeuwarden — Niderlandy) — fiscale eenheid PPG Holdings BV cs te Hoogezand przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst/Noord/kantoor Groningen (Podatek od wartości dodanej — Szósta dyrektywa 77/388/EWG — Artykuł 17 i art. 13 część B lit. d) pkt 6 — Zwolnienia — Odliczenie podatku naliczonego — Fundusze emerytalne — Pojęcie zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi)

10

2013/C 260/19

Sprawa C-78/12: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad — Bułgaria) — Ewita-K EOOD przeciwko Direktor na direkcija Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto, Sofija, pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite (Dyrektywa 2006/112/WE — Wspólny system podatku od wartości dodanej — Dostawa towarów — Pojęcie — Prawo do odliczenia — Odmowa — Rzeczywiste dokonanie transakcji opodatkowanej — Rozporządzenie (WE) nr 1760/2000 — System identyfikacji i rejestracji bydła — Paski informacyjne)

11

2013/C 260/20

Sprawa C-99/12: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Bruxelles — Belgia) — Eurofit SA przeciwko Bureau d'intervention et de restitution belge (BIRB) (Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Rolnictwo — Wspólna organizacja rynków — Rozporządzenie (EWG) nr 3665/87 — Refundacje wywozowe — Oszustwo dotyczące towaru przeznaczonego do wywozu — Obowiązek zwrotu przez eksportera — Nieprzekazanie przez właściwe władze informacji dotyczących wiarygodności kontrahenta podejrzanego o oszustwo — Siła wyższa — Brak)

12

2013/C 260/21

Sprawa C-124/12: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Płowdiw — Bułgaria) — AES-3C MARITZA EAST 1 EOOD przeciwko Direktor na Direkcija Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite (Podatek od wartości dodanej — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuł 168 lit. a) i art. 176 — Prawo do odliczenia — Wydatki związane z nabyciem towarów i świadczeniem usług przeznaczonych dla pracowników — Pracownicy udostępnieni podatnikowi, który żąda odliczenia, lecz zatrudnieni przez innego podatnika)

12

2013/C 260/22

Sprawa C-136/12: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — Consiglio Nazionale dei Geologi przeciwko Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato i Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato przeciwko Consiglio Nazionale dei Geologi (Artykuł 267 akapit trzeci TFUE — Skutki obowiązku wystąpienia z odesłaniem prejudycjalnym sądów ostatniej instancji — Artykuł 101 TFUE — Kodeks deontologiczny izby zawodowej zabraniający stosowania stawek nieodpowiadających godności zawodowej)

13

2013/C 260/23

Sprawa C-147/12: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hovrätten för Nedre Norrland — Szwecja) — ÖFAB, Östergötlands Fastigheter AB przeciwko Frankowi Kootowi, Evergreen Investments AB (Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 — Sąd właściwy — Jurysdykcja szczególna, gdy przedmiotem postępowania jest umowa lub roszczenia wynikające z umowy i gdy przedmiotem postępowania jest czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego albo roszczenia wynikające z takiego czynu)

14

2013/C 260/24

Sprawa C-211/12: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony Corte di Appello di Roma — Włochy) — Martini SpA przeciwko Ministero delle Attività Produttive (Rolnictwo — System pozwoleń na przywóz — Rozporządzenie (WE) nr 1291/2000 — Artykuł 35 ust. 4 lit. c) — Zabezpieczenia złożone przy składaniu wniosku o wydanie pozwoleń — Pozwolenie na przywóz — Zwłoka w przedstawieniu dowodu na jego wykorzystanie — Sankcja — Obliczenie kwoty podlegającej przepadkowi — Rozporządzenie (WE) nr 958/2003 — Kontyngenty taryfowe)

14

2013/C 260/25

Sprawy połączone od C-228/12 do C-232/12 i od C-254/12 do C-258/12: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio — Włochy) — Vodafone Omnitel NV (C-228/12, C-231/12 i C-258/12), Fastweb SpA (C-229/12 i C-232/12), Wind Telecomunicazioni SpA (C-230/12 i C-254/12), Telecom Italia SpA (C-255/12 i C-256/12), Sky Italia srl (C-257/12) przeciwko Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Presidenza del Consiglio dei Ministri (od C-228/12 do C-232/12, C-255/12 i C-256/12), Commissione di Garanzia dell’Attuazione della Legge sullo Sciopero nei Servizi Pubblici Essenziali (C-229/12, C-232/12 i C-257/12), Ministero dell’Economia e delle Finanze (C-230/12) (Sieci i usługi łączności elektronicznej — Dyrektywa 2002/20/WE — Artykuł 12 — Opłaty administracyjne nakładane na przedsiębiorstwa z danego sektora — Krajowe przepisy wymagające od podmiotów z sektora łączności elektronicznej uiszczenia opłaty przeznaczonej na pokrycie kosztów funkcjonowania krajowych organów regulacyjnych)

15

2013/C 260/26

Sprawa C-234/12: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio — Włochy) — Sky Italia Srl przeciwko Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni (Telewizyjna działalność nadawcza — Dyrektywa 2010/13/UE — Artykuł 4 ust. 1 i art. 23 ust. 1 — Spoty reklamowe — Przepisy krajowe przewidujące dla nadawców telewizji kodowanej niższy maksymalny udział procentowy czasu emisji przeznaczonego na reklamy od maksymalnego udziału procentowego przewidzianego dla nadawców telewizji niekodowanej — Równość traktowania — Swoboda świadczenia usług)

16

2013/C 260/27

Sprawa C-252/12: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Zjednoczone Królestwo) — Specsavers International Healthcare Ltd, Specsavers BV, Specsavers Optical Group Ltd, Specsavers Optical Superstores Ltd przeciwko Asda Stores Ltd (Znaki towarowe — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Artykuł 9 ust. 1 lit. b) i c), art. 15 ust. 1 oraz art. 51 ust. 1 lit. a) — Podstawy stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku — Pojęcie rzeczywistego używania — Znak towarowy używany w połączeniu z innym znakiem lub jako część złożonego znaku towarowego — Kolor lub kombinacja kolorów, w jakich znak towarowy jest używany — Renoma)

16

2013/C 260/28

Sprawa C-265/12: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Brussel — Belgia) — Citroën Belux NV przeciwko Federatie voor Verzekerings- en Financiële Tussenpersonen (FvF) (Artykuł 56 TFUE — Swoboda świadczenia usług — Dyrektywa 2005/29/WE — Nieuczciwe praktyki handlowe — Ochrona konsumentów — Oferty wiązane obejmujące przynajmniej jedną usługę finansową — Zakaz — Wyjątki)

17

2013/C 260/29

Sprawa C-299/12: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud — Republika Czeska) — Green Swan Pharmaceuticals CR, a.s. przeciwko Státní zemědělská a potravinářská inspekce, ústřední inspektorát (Ochrona konsumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 — Oświadczenia żywieniowe lub zdrowotne dotyczące żywności — Artykuł 2 ust. 2 pkt 6 — Pojęcie oświadczenia o zmniejszeniu ryzyka choroby — Artykuł 28 ust. 2 — Produkty opatrzone znakami towarowymi lub markami — Przepisy przejściowe)

17

2013/C 260/30

Sprawa C-315/12: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Højesteret — Dania) — Metro Cash & Carry Danmark ApS przeciwko Skatteministeriet (Podatek akcyzowy — Dyrektywa 92/12/EWG — Artykuły 7–9 — Dyrektywa 2008/118/WE — Artykuły 32–34 — Wewnątrzwspólnotowy przepływ wyrobów objętych podatkiem akcyzowym — Rozporządzenie (EWG) nr 3649/92 — Artykuły 1 i 4 — Uproszczony dokument towarzyszący — Egzemplarz nr 1 — Działalność na zasadzie cash & carry — Wyroby dopuszczone do konsumpcji w jednym z państw członkowskich, przechowywane w celach handlowych w innym państwie członkowskim, oraz wyroby nabywane przez jednostki na własne potrzeby i przewożone przez te jednostki — Napoje alkoholowe — Brak obowiązku sprawdzenia przez dostawcę)

18

2013/C 260/31

Sprawa C-412/12: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Cypryjskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 1999/31/WE — Składowanie odpadów — Działanie składowiska pomimo braku planu jego zagospodarowania — Obowiązek zamknięcia)

19

2013/C 260/32

Opinia 2/13: Wniosek o opinię przedstawiony przez Komisję Europejską w trybie art. 218 ust. 11 TFUE

19

2013/C 260/33

Sprawa C-250/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Baden-Württemberg (Niemcy) w dniu 7 maja 2013 r. — Birgit Wagener przeciwko Bundesagentur für Arbeit — Familienkasse Villingen-Schwenningen

19

2013/C 260/34

Sprawa C-259/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 13 maja 2013 r. — Elena Recinto-Pfingsten przeciwko Swiss International Air Lines AG

20

2013/C 260/35

Sprawa C-282/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 24 maja 2013 r. — T-Mobile Austria GmbH przeciwko Telekom-Control-Kommission

21

2013/C 260/36

Sprawa C-297/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht München (Niemcy) w dniu 29 maja 2013 r. — Data I/O GmbH przeciwko Hauptzollamt München

21

2013/C 260/37

Sprawa C-310/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 6 czerwca 2013 r. — Novo Nordisk Pharma GmbH przeciwko Corinnie Silber

21

2013/C 260/38

Sprawa C-319/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Thüringer Oberlandesgericht (Niemcy) w dniu 11 czerwca 2013 r. — Udo Rätzke przeciwko S+K Handels GmbH

22

2013/C 260/39

Sprawa C-324/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 10 kwietnia 2013 r. w sprawie T-360/11 Fercal — Consultadoria e Serviços przeciwko OHIM — Parfums Rochas (Patrizia Rocha), wniesione w dniu 14 czerwca 2013 r. przez Fercal — Consultadoria e Serviços, Lda

22

2013/C 260/40

Sprawa C-331/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Sibiu (Rumunia) w dniu 18 czerwca 2013 r. — Ilie Nicolae Nicula przeciwko Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Sibiu, Administrația Fondului pentru Mediu

23

2013/C 260/41

Sprawa C-334/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 19 czerwca 2013 r. — Nordex Food A/S przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

23

2013/C 260/42

Sprawa C-335/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Scottish Land Court (Zjednoczone Królestwo) w dniu 18 czerwca 2013 r. — Robin John Feakins przeciwko Scottish Ministers

24

2013/C 260/43

Sprawa C-336/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 10 kwietnia 2013 r. w sprawie T-671/11 IPK International — World Tourism Marketing Consultants GmbH przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 19 czerwca 2013 r. przez Komisję Europejską

25

2013/C 260/44

Sprawa C-341/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 24 czerwca 2013 r. Cruz & Companhia, L.da przeciwko Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas, IP (IFAP)

25

2013/C 260/45

Sprawa C-343/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal do Trabalho de Leiria (Portugalia) w dniu 24 czerwca 2013 r. — Modelo Continente Hipermercados SA przeciwko Autoridade Para As Condições de Trabalho — Centro Local do Lis (ACT)

26

2013/C 260/46

Sprawa C-344/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Roma (Włochy) w dniu 24 czerwca 2013 r. — Cristiano Blanco przeciwko Agenzia delle Entrate

26

2013/C 260/47

Sprawa C-345/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court (Irlandia) w dniu 24 czerwca 2013 r. — Karen Millen Fashions Ltd przeciwko Dunnes Stores, Dunnes Stores (Limerick) Ltd

26

2013/C 260/48

Sprawa C-351/13: Skarga wniesiona w dniu 25 czerwca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

27

2013/C 260/49

Sprawa C-355/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Regionale dell'Umbria (Włochy) w dniu 27 czerwca 2013 r. — Umbra Packaging srl przeciwko Agenzia delle Entrate — Direzione Provinciale di Perugia

27

2013/C 260/50

Sprawa C-360/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom (Zjednoczone Królestwo) w dniu 27 czerwca 2013 r. — Public Relations Consultants Association Ltd przeciwko The Newspaper Licensing Agency Ltd i in.

28

2013/C 260/51

Sprawa C-361/13: Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowackiej

28

2013/C 260/52

Sprawa C-362/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 28 czerwca 2013 r. — Maurizio Fiamingo przeciwko Rete Ferroviaria Italiana SpA

29

2013/C 260/53

Sprawa C-363/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 28 czerwca 2013 r. — Leonardo Zappalà przeciwko Rete Ferroviaria Italiana SpA

29

2013/C 260/54

Sprawa C-364/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 28 czerwca 2013 r. — International Stem Cell Corporation przeciwko Comptroller General of Patents

30

2013/C 260/55

Sprawa C-366/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 1 lipca 2013 r. — Profit Investment SIM SpA w likwidacji przeciwko Stefanowi Ossiemu i Commerzbank AG

30

2013/C 260/56

Sprawa C-367/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Roma (Włochy) w dniu 1 lipca 2013 r. — Pier Paolo Fabretti przeciwko Agenzia delle Entrate

30

2013/C 260/57

Sprawa C-369/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Oost-Brabant 's-Hertogenbosch (Niderlandy) w dniu 1 lipca 2013 r. — postępowanie karne przeciwko N. F. Gielenowi i in.

31

2013/C 260/58

Sprawa C-378/13: Skarga wniesiona w dniu 2 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

31

2013/C 260/59

Sprawa C-379/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódmej izby) wydanego w dniu 19 kwietnia 2013 r. w sprawie T-51/11, Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops) przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 lipca 2013 r. przez Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops)

32

2013/C 260/60

Sprawa C-380/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódmej izby) wydanego w dniu 19 kwietnia 2013 r. w sprawie T-52/11, Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops) przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 lipca 2013 r. przez Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops)

33

2013/C 260/61

Sprawa C-381/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódmej izby) wydanego w dniu 19 kwietnia 2013 r. w sprawie T-53/11, Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops) przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 lipca 2013 r. przez Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops)

33

2013/C 260/62

Sprawa C-383/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 5 lipca 2013 r. — M.G., N.R. przeciwko Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

34

2013/C 260/63

Sprawa C-386/13: Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Cypryjskiej

34

2013/C 260/64

Sprawa C-391/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 17 maja 2013 r. w sprawie T-294/11 Republika Grecka przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 8 lipca 2013 r. przez Republikę Grecką

35

2013/C 260/65

Sprawa C-392/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social de Barcelona (Hiszpania) w dniu 9 lipca 2013 r. — Andrés Rabal Cañas przeciwko Nexea Gestión Documental S.A., Fondo de Garantía Salarial

36

2013/C 260/66

Sprawa C-394/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud (Republika Czeska) w dniu 11 lipca 2013 r. — Ministerstvo práce a sociálních věcí przeciwko K.B.

36

2013/C 260/67

Sprawa C-396/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Satakunnan käräjäoikeus (Finlandia) w dniu 12 lipca 2013 r. — Sähköalojen ammattiliitto ry przeciwko Elektrobudowa Spółka Akcyjna

37

2013/C 260/68

Sprawa C-405/13: Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Rumunii

38

2013/C 260/69

Sprawa C-406/13: Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Rumunii

39

2013/C 260/70

Sprawa C-411/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 14 maja 2013 r. w sprawie T-249/11 Sanco przeciwko OHIM — Marsalman (przedstawienie kurczaka) wniesione w dniu 19 lipca 2013 r. przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

39

2013/C 260/71

Sprawa C-429/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 29 maja 2013 r. w sprawie T-384/10 Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 lipca 2013 r. przez Królestwo Hiszpanii

40

 

Sąd

2013/C 260/72

Sprawa T-589/10: Postanowienie Sądu z dnia 4 lipca 2013 r. — Just Music Fernsehbetriebs przeciwko OHIM — France Télécom (Jukebox) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Wygaśnięcie prawa do wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego — Umorzenie postępowania)

41

2013/C 260/73

Sprawa T-414/11: Postanowienie Sądu z dnia 8 lipca 2013 r. — Nutrichem Diät + Pharma przeciwko OHIM — Gervais Danone (Active) (Wspólnotowy znak towarowy — Sprzeciw — Wycofanie sprzeciwu — Umorzenie postępowania)

41

2013/C 260/74

Sprawa T-309/12 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 5 lipca 2013 r. — Zweckverband Tierkörperbeseitigung przeciwko Komisji (Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Wypłata składek na rzecz stowarzyszenia prawa publicznego — Pomoc państwa — Obowiązek odzyskania — Wniosek o zawieszenie wykonania — Pilny charakter)

42

2013/C 260/75

Sprawa T-336/13 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 17 lipca 2013 r. — Borghezio przeciwko Parlamentowi (Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Parlament Europejski — Akt wykluczenia posła z grupy politycznej — Wniosek o zawieszenie wykonania — Oczywista niedopuszczalność skargi głównej — Niedopuszczalność wniosku — Brak pilnego charakteru)

42

2013/C 260/76

Sprawa T-341/13: Skarga wniesiona w dniu 27 czerwca 2013 r. — Groupe Léa Nature przeciwko OHIM — Debonaire Trading (SO’BiO ētic)

42

2013/C 260/77

Sprawa T-344/13: Skarga wniesiona w dniu 28 czerwca 2013 r. — Out of the blue przeciwko OHIM — Dubois i in. (FUNNY BANDS)

43

2013/C 260/78

Sprawa T-354/13: Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2013 r. — Zentralverband des Deutschen Bäckerhandwerks przeciwko Komisji

43

2013/C 260/79

Sprawa T-355/13: Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2013 r. — easyJet Airline przeciwko Komisji

44

2013/C 260/80

Sprawa T-357/13: Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2013 r. — European Space Imaging przeciwko Komisji

44

2013/C 260/81

Sprawa T-360/13: Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2013 r. — VECCO i in. przeciwko Komisji

45

2013/C 260/82

Sprawa T-361/13: Skarga wniesiona w dniu 9 lipca 2013 r. — Menelaus przeciwko OHIM– Garcia Mahiques (VIGOR)

46

2013/C 260/83

Sprawa T-364/13: Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2013 r. — Mocek i Wenta przeciwko OHIM — Lacoste (KAJMAN)

46

2013/C 260/84

Sprawa T-367/13: Skarga wniesiona w dniu 15 lipca 2013 r. — Rzeczpospolita Polska przeciwko Komisji Europejskiej

47

2013/C 260/85

Sprawa T-368/13: Skarga wniesiona w dniu 16 lipca 2013 r. — Boehringer Ingelheim International przeciwko OHIM — Lehning entreprise (ANGIPAX)

48

2013/C 260/86

Sprawa T-376/13: Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2013 r. — Versorgungswerk der Zahnärztekammer Schleswig-Holstein przeciwko EBC

48

2013/C 260/87

Sprawa T-377/13: Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2013 r. — ultra air przeciwko OHIM — Donaldson Filtration Deutschland (ultra.air ultrafilter)

49

2013/C 260/88

Sprawa T-378/13: Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2013 r. — Apple and Pear Australia i Star Fruits Diffusion przeciwko OHIM — Carolus C. (English pink)

49

2013/C 260/89

Sprawa T-379/13: Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2013 r. — Innovation First przeciwko OHIM (NANO)

50

2013/C 260/90

Sprawa T-384/13: Skarga wniesiona w dniu 26 lipca 2013 r. — Intermark przeciwko OHIM — Coca-Cola (RIENERGY Cola)

50

2013/C 260/91

Sprawa T-352/08: Postanowienie Sądu z dnia 12 lipca 2013 r. — Pannon Hőerőmű przeciwko Komisji

51

2013/C 260/92

Sprawy połączone T-148/10 i T-149/10: Postanowienie Sądu z dnia 5 lipca 2013 r. — SK Hynix przeciwko Komisji

51

PL

 

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/1

2013/C 260/01

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 252 z 31.8.2013.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 245 z 24.8.2013.

Dz.U. C 233 z 10.8.2013.

Dz.U. C 226 z 3.8.2013.

Dz.U. C 215 z 27.7.2013.

Dz.U. C 207 z 20.7.2013.

Dz.U. C 189 z 29.6.2013.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Komisja Europejska (C-584/10 P), Rada Unii Europejskiej (C-593/10 P), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (C-595/10 P) przeciwko Yassinowi Abdullahowi Kadiemu, Republika Francuska

(Sprawy połączone C-584/10 P, C-593/10 P i C-595/10 P) (1)

(Odwołanie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa (WPZiB) - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami - Rozporządzenie (WE) nr 881/2002 - Zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych osoby umieszczonej w wykazie sporządzonym przez organ Organizacji Narodów Zjednoczonych - Umieszczenie nazwiska tej osoby w wykazie ujętym w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 - Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawa podstawowe - Prawo do obrony - Zasada skutecznej ochrony sądowej - Zasada proporcjonalności - Prawo do poszanowania własności - Obowiązek uzasadnienia)

2013/C 260/02

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (C-584/10 P) (przedstawiciele: początkowo P. Hetsch, S. Boelaert, E. Paasivirta i M. Konstantinidis, następnie L. Gussetti, S. Boelaert, E. Paasivirta i M. Konstantinidis, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (C-593/10 P) (przedstawiciele: M. Bishop, E. Finnegan i R. Szostak, pełnomocnicy), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (C-595/10 P) (przedstawiciele: początkowo E. Jenkinson, następnie S. Behzadi-Spencer, pełnomocnicy, wspierane przez J. Wallace’a, QC, D. Bearda, QC, i M. Wooda, barrister)

Pozostali uczestnicy postępowania: Yassin Abdullah Kadi (przedstawiciele: D. Vaughan, QC, V. Lowe, QC, J. Crawford, SC, M. Lester i P. Eeckhout, barristers, G. Martin, solicitor, oraz C. Murphy), Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues, D. Colas, A. Adam i E. Ranaivoson, pełnomocnicy)

Interwenienci w postępowaniach odwoławczych (C-584/12 P i C-595/10 P) popierający Komisję Europejską i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej: Republika Bułgarii (przedstawiciele: B. Zaimow, T. Iwanow i E. Petranowa, pełnomocnicy), Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez M. Fiorillego, avvocato dello Stato), Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciel: C. Schiltz, pełnomocnik), Węgry (przedstawiciele: M. Fehér, K. Szíjjártó, K. Molnár, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: C. Wissels i M. Bulterman, pełnomocnicy), Republika Słowacka (przedstawiciel: B. Ricziová, pełnomocnik), Republika Finlandii (przedstawiciel: H. Leppo, pełnomocnik)

Interwenienci w postępowaniu odwoławczym (C-593/12 P) popierający Radę Unii Europejskiej: Republika Bułgarii (przedstawiciele: B. Zaimow, T. Iwanow i E. Petranowa, pełnomocnicy), Republika Czeska (przedstawiciele: K. Najmanová, E. Ruffer, M. Smolek i D. Hadroušek, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciel: L. Volck Madsen, pełnomocnik), Irlandia (przedstawiciele: początkowo D. O’Hagan, następnie E. Creedon, pełnomocnicy, wspierani przez N. Travers, BL, i P. Benson, solicitor), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: M. Muñoz Pérez i N. Díaz Abad, pełnomocnicy), Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez M. Fiorillego, avvocato dello Stato), Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciel: C. Schiltz, pełnomocnik), Węgry (przedstawiciele: M. Fehér, K. Szíjjártó i K. Molnár, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: C. Wissels i M. Bulterman, pełnomocnicy), Republika Austrii (przedstawiciel: C. Pesendorfer, pełnomocnik), Republika Słowacka (przedstawiciel: B. Ricziová, pełnomocnik), Republika Finlandii (przedstawiciel: H. Leppo, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołania od wyroku Sądu (siódma izba) z dnia 30 września 2010 r. w sprawie T-85/09 Kadi przeciwko Komisji, którym Sąd uwzględnił skargę o stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 1190/2008 z dnia 28 listopada 2008 r. zmieniającego po raz 101. rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami (Dz.U. L 322, s. 25) w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego figuruje w wykazie osób, grup i podmiotów, do których mają zastosowanie te przepisy.

Sentencja

1)

Odwołania zostają oddalone.

2)

Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostają obciążone kosztami postępowania.

3)

Republika Bułgarii, Republika Czeska, Królestwo Danii, Irlandia, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Republika Włoska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Węgry, Królestwo Niderlandów, Republika Austrii, Republika Słowacka i Republika Finlandii pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 72 z 5.3.2011 r.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Union des associations européennes de football (UEFA) przeciwko Komisji Europejskiej, Królestwu Belgii i Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-201/11 P) (1)

(Odwołanie - Telewizyjna działalność nadawcza - Dyrektywa 89/552/EWG - Artykuł 3a - Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w sprawie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego - Mistrzostwa Europy w piłce nożnej - Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem Unii - Uzasadnienie - Artykuły 49 WE i 86 WE - Prawo własności)

2013/C 260/03

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Union des associations européennes de football (UEFA) (przedstawiciele: D. Anderson, QC, i D. Piccinin, barrister, umocowani przez B. Keane’a et T. McQuaila, solicitors)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Montaguti i N. Yerrell, a także A. Dawes, pełnomocnicy, wspierani przez M. Gray, barrister), Królestwo Belgii, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: L. Seeboruth i J. Beeko, pełnomocnicy, wspierani przez T. de la Mare’a, barrister)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie T-55/08 UEFA przeciwko Komisji, oddalającego skargę o stwierdzenie nieważności decyzji 2007/730/WE z dnia 16 października 2007 r. w sprawie zgodności z prawem wspólnotowym środków przyjętych przez Zjednoczone Królestwo na mocy art. 3a ust. 1 dyrektywy Rady z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz.U. L 295, s. 12)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Union des associations européennes de football (UEFA) zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 204 z 9.7.2011

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Fédération internationale de football association (FIFA) przeciwko Komisji Europejskiej, Królestwu Belgii, Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-204/11 P) (1)

(Odwołanie - Telewizyjna działalność nadawcza - Dyrektywa 89/552/EWG - Artykuł 3a - Przepisy wydane przez Królestwo Belgii w odniesieniu do wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego - Mistrzostwa świata w piłce nożnej - Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność środków z prawem Unii - Uzasadnienie - Artykuły 43 WE i 49 WE - Prawo własności)

2013/C 260/04

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Fédération internationale de football association (FIFA) (przedstawiciele: A. Barav i D. Reymond, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Montaguti i N. Yerrell, pełnomocnicy, wspierani przez M. Gray’a, barrister), Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet i M. J.C. Halleux, pełnomocnicy, wspierani przez A. Joachimowicza i J. Stuycka, advocaten), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: S. Ossowski i J. Beeko, pełnomocnicy, wspierani przez T. de la Mara, QC)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie T-385/07 Fédération Internationale de Footbal Association (FIFA) przeciwko Komisji oddalającego skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/479/WE z dnia 25 czerwca 2007 r. uznającej za zgodne z prawem wspólnotowym środki przyjęte przez Belgię na mocy art. 3a ust. 1 dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz. U. L 180, s. 24)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Fédération internationale de football association (FIFA) zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 232 z 6.8.2011.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Fédération internationale de football association (FIFA) przeciwko Komisji Europejskiej, Królestwu Belgii, Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-205/11 P) (1)

(Odwołanie - Telewizyjna działalność nadawcza - Dyrektywa 89/552/EWG - Artykuł 3a - Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w odniesieniu do wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego - Mistrzostwa świata w piłce nożnej - Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność środków z prawem Unii - Uzasadnienie - Artykuły 43 WE i 49 WE - Prawo własności)

2013/C 260/05

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Fédération internationale de football association (FIFA) (przedstawiciele: A. Barav i D. Reymond, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Montaguti i N. Yerrell, pełnomocnicy, wspierani przez M. Gray’a, barrister), Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet i M. J.C. Halleux, pełnomocnicy, wspierani przez A. Joachimowicza i J. Stuycka, advocaten), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: S. Ossowski i J. Beeko, pełnomocnicy, wspierani przez T. de la Mara, QC)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie T-68/08 Fédération Internationale de Footbal Association (FIFA) przeciwko Komisji oddalającego skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/730/WE z dnia 16 października 2007 r. uznającej za zgodne z prawem wspólnotowym środki przyjęte przez Zjednoczone Królestwo na mocy art. 3a ust. 1 dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz. U. L 295, s. 12)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Fédération internationale de football association (FIFA) zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 232 z 6.8.2011.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/4

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation — Belgia) — État belge przeciwko Medicom SPRL (C-210/11), Maison Patrice Alard SPRL (C-211/11)

(Sprawy połączone C-210/11 i C-211/11) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 6 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) i art. 13 część B lit. b) - Prawo do odliczenia - Dobra inwestycyjne należące do osób prawnych i udostępnione częściowo ich zarządcom do ich prywatnych celów - Brak zapłaty czynszu w pieniądzu, lecz uwzględnienie świadczenia w naturze w zakresie podatku dochodowego)

2013/C 260/06

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: État belge

Strona pozwana: Medicom SPRL (C-210/11), Maison Patrice Alard SPRL (C-211/11)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour de cassation (Belgia) — Wykładnia art. 6 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) i art. 13 B lit. b) szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) — Zwolnienie z podatku VAT — Pojęcie świadczenia usług związanego z nieruchomością — Użytkowanie do celów prywatnych przez osoby zarządzające spółką, albo przez członków rodzin tych osób, części nieruchomości stanowiącej część przedsiębiorstwa, bez zapłaty czynszu w pieniądzu, lecz jako świadczenie w naturze — Wykluczenie prawa do odliczenia

Sentencja

1)

Artykuł 6 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) i art. 13 część B lit. b) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby udostępnienie części należącej do osoby prawnej nieruchomości do celów prywatnych osoby, która zarządza tą osobą prawną, w sytuacji gdy nie wymaga się w charakterze wynagrodzenia za użytkowanie tej nieruchomości od korzystających z tego osób zapłaty czynszu w pieniądzu, stanowiło zwolniony z podatku najem nieruchomości w rozumieniu tej dyrektywy, a fakt, że takie udostępnienie uważa się w świetle przepisów krajowych dotyczących podatku dochodowego za świadczenie w naturze związane z wykonywaniem przez osoby korzystające z tego ich statutowych zadań lub wiążącej te osoby umowy o pracę, nie ma w tym zakresie znaczenia.

2)

Artykuł 6 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) i art. 13 część B lit. b) szóstej dyrektywy 77/388, zmienionej dyrektywą 95/7, należy interpretować w ten sposób, iż w sytuacjach takich jak te będące przedmiotem postępowania głównego okoliczność, że udostępnienie całej lub części nieruchomości stanowiącej w pełni składnik majątku przedsiębiorstwa osobom zarządzającym, członkom organów lub wspólnikom tego przedsiębiorstwa ma bezpośredni związek bądź nie ma bezpośredniego związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, nie jest istotna dla ustalenia, czy to udostępnienie objęte jest zwolnieniem przewidzianym w tym drugim przepisie.

(1)  Dz.U. C 211 z 16.7.2011.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 czerwca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Danii

(Sprawa C-266/11) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swoboda przedsiębiorczości - Artykuł 49 TFUE - Artykuł 31 porozumienia EOG - Ograniczenia - Przepisy podatkowe - Przeniesienie aktywów do innego państwa członkowskiego - Natychmiastowe opodatkowanie cichych rezerw)

2013/C 260/07

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i N. Fenger, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Danii (przedstawiciele: C. Vang i V. Pasternak Jørgensen, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: K. Petersen i M. T. Henze, pełnomocnicy), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: A. Rubio González, pełnomocnik), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: C. Schillemans i C. Wissels oraz M. J. Langer, pełnomocnicy), Republika Portugalska (przedstawiciel: L. Inez Fernandes, pełnomocnik), Republika Finlandii (przedstawiciel: M. Pere, pełnomocnik), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk i U. Persson, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 49 TFUE i art. 31 EOG — Przepisy podatkowe przewidujące natychmiastowe opodatkowanie w przypadku przeniesienia przez spółkę aktywów do innego państwa członkowskiego i nieprzewidujące analogicznego przepisu w przypadku przeniesienia aktywów w obrębie granic Danii

Sentencja

1)

Przyjmując i utrzymując w mocy art. 8 § 4 ustawy o opodatkowaniu spółek akcyjnych i in. (lovbekendtgørelse nr. 1376 om indkomstbeskatning af aktieselskaber m.v.) z dnia 7 grudnia 2010 r. dotyczącej natychmiastowego opodatkowania dochodów spółek akcyjnych i, co za tym idzie, systemu opodatkowania przewidującego natychmiastowe opodatkowanie cichych rezerw w związku z przeniesieniem przez mającą siedzibę w Danii spółkę aktywów do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub też państwa trzeciego będącym stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., Królestwo Danii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 49 TFUE oraz art. 31 tego porozumienia.

2)

Królestwo Danii zostaje obciążone kosztami postępowania.

3)

Republika Federalna Niemiec, Królestwo Hiszpanii, Królestwo Niderlandów, Republika Portugalska, Republika Finlandii i Królestwo Szwecji pokrywają swoje koszty.

(1)  Dz.U. C 238 z 13.8.2011.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/5

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-313/11) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 - Żywienie zwierząt - Pasze genetycznie zmodyfikowane - Wytwarzanie, wprowadzanie do obrotu lub stosowanie - Krajowy zakaz, który jeszcze nie wszedł w życie)

2013/C 260/08

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Bianchi i A. Szmytkowska, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: M. Szpunar, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 16 ust. 5, art. 19, 20 i 34 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz.U. L 268, s. 1) — Ustawodawstwo krajowe zakazujące wszelkiego wytwarzania, wprowadzania do obrotu lub stosowania pasz genetycznie zmodyfikowanych

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 252 z 27.8.2011

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Polymeles Protodikeio Athinon — Grecja) — Daiichi Sankyo Co. Ltd, Sanofi-Aventis Deutschland GmbH przeciwko DEMO Anonymos Viomichaniki kai Emporiki Etairia Farmakon

(Sprawa C-414/11) (1)

(Wspólna polityka handlowa - Artykuł 207 TFUE - Handlowe aspekty własności intelektualnej - Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) - Artykuł 27 - Przedmiot mający zdolność patentową - Artykuł 70 - Ochrona istniejących przedmiotów własności intelektualnej)

2013/C 260/09

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Polymeles Protodikeio Athinon

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Daiichi Sankyo Co. Ltd, Sanofi-Aventis Deutschland GmbH

Strona pozwana: DEMO Anonymos Viomichaniki kai Emporiki Etairia Farmakon

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Polymeles Protodikeio Athinon — Wykładnia art. 27 i 70 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej („TRIPS”) stanowiącego załącznik do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (Dz.U. L 336, s. 214) — Rozróżnienie między dziedzinami objętymi zakresem prawa wspólnotowego a dziedzinami objętymi zakresem kompetencji państw członkowskich — Dziedzina patentów — Produkty chemiczne i farmaceutyczne

Sentencja

1)

Artykuł 27 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej, stanowiącego załącznik 1C do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO), podpisanego w Marrakeszu w dniu 15 kwietnia 1994 r. i zatwierdzonego decyzją Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji porozumień będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986–1994), należy do dziedziny wspólnej polityki handlowej.

2)

Artykuł 27 porozumienia TRIPS należy interpretować w ten sposób, że wynalazek w postaci produktu farmaceutycznego, takiego jak związek chemiczny będący składnikiem aktywnym produktu leczniczego, może — w braku odstępstw ustanowionych na podstawie art. 27 ust. 2 i 3 — stanowić przedmiot mający zdolność patentową, jeżeli spełnia on warunki określone w art. 27 ust. 1.

3)

Patentu uzyskanego w wyniku zgłoszenia zawierającego opis wynalazku w postaci zarówno procesu wytworzenia produktu farmaceutycznego, jak i tego produktu jako takiego, który został jednak udzielony wyłącznie w odniesieniu do procesu wytworzenia, nie należy, z powodu zasad ustanowionych w art. 27 i 70 porozumienia TRIPS, uważać począwszy od dnia wejścia w życie tego porozumienia za obejmujący wynalazek w postaci tego produktu farmaceutycznego.

(1)  Dz.U. C 298 z 8.10.2011.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom — Zjednoczone Królestwo) — Mark Alemo-Herron i. in. przeciwko Parkwood Leisure Ldt.

(Sprawa C-426/11) (1)

(Przejęcie przedsiębiorstw - Dyrektywa 2001/23 - Ochrona praw pracowniczych - Układ zbiorowy znajdujący zastosowanie do zbywającego oraz pracownika w momencie przejęcia)

2013/C 260/10

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Mark Alemo-Herron, Sandra Tipping, Christopher Anderson, Stacey Aris, Audrey Beckford, Lee Bennett, Delroy Carby, Vishnu Chetty, Deborah Cimitan, Victoria Clifton, Claudette Cummings, David Curtis, Stephen Flin, Patience Ijelekhai, Rosemarie Lee, Roxanne Lee, Vivian Ling, Michelle Nicholas, Lansdail Nugent, Anne O'Connor, Shirley Page, Alan Peel, Mathew Pennington, Laura Steward

Strona pozwana: Parkwood Leisure Ldt

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Supreme Court of the United Kingdom — Wykładnia art. 3 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. L 82, s. 16) w świetle wyroku Trybunału z dnia 9 marca 2006 r. w sprawie C-499/04 Werhof — Zakres obowiązków przejmującego w zakresie utrzymania warunków wynagrodzenia wynikających układu zbiorowego obowiązującego w stosunku do zbywającego i pracownika w chwili przejęcia

Sentencja

Artykuł 3 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wprowadzeniu przez państwo członkowskie uregulowania, zgodnie z którym, w razie przejęcia przedsiębiorstwa, wobec przejmującego można powoływać się na klauzule dynamiczne odsyłające do układów zbiorowych wynegocjowanych i przyjętych po dniu przejęcia, jeżeli przejmujący nie miał możliwości uczestniczenia w procesie negocjowania takich układów zbiorowych zawartych po dniu przejęcia.

(1)  Dz.U. C 311 z 22.10.2011

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — The Dow Chemical Company, Dow Deutschland Inc., Dow Deutschland Anlagengesellschaft mbH, Dow Europe GmbH przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-499/11 P) (1)

(Odwołanie - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek kauczuku butadienowego i kauczuku butadienowo-styrenowego wytwarzanego metodą polimeryzacji emulsyjnej - Ustalanie cen docelowych, podział klientów w drodze porozumień o nieagresji i wymiana informacji handlowych - Przypisanie zachowania noszącego znamiona naruszenia - Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji - Mnożnik o celu odstraszającym - Równość traktowania)

2013/C 260/11

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: The Dow Chemical Company, Dow Deutschland Inc., Dow Deutschland Anlagengesellschaft mbH, Dow Europe GmbH (przedstawiciele: D. Schroeder i T. Kuhn, Rechtsanwälte, i adwokat T. Graf)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Kellerbauer i V. Bottka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie T-42/07 Dow Chemical i in. przeciwko Komisji, którym Sąd oddalił w części skargę o stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2006) 5700 wersja ostateczna z dnia 29 listopada 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/F/38.638 — Kauczuk butadienowy i emulsyjny kauczuk butadienowo–styrenowy), w sprawie kartelu w zakresie ustalania cen docelowych, podziału klientów na podstawie porozumień o niepodejmowaniu agresywnych działań i wymiany informacji handlowych, a także, posiłkowo, obniżenie kwoty nałożonej na wnoszące odwołanie grzywny.

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

The Dow Chemical Company, Dow Deutschland Inc., Dow Deutschland Anlagengesellschaft mbH i Dow Europe GmbH pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1)  Dz.U. C 252 z 27.8.2011.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/7

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Schindler Holding Ltd, Schindler Management AG, Schindler SA, Schindler Sàrl, Schindler Liften BV i Schindler Deutschland Holding GmbH przeciwko Komisji Europejskiej i Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-501/11 P) (1)

(Odwołanie - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek instalacji i obsługi wind i schodów ruchomych - Odpowiedzialność spółki dominującej za naruszenia prawa kartelowego popełnione przez jej spółkę zależną - Spółka holdingowa - Wewnętrzny program przedsiębiorstwa w zakresie zgodności z regułami konkurencji („Compliance-Programme”) - Prawa podstawowe - Zasady państwa prawa w ramach ustalania wysokości nałożonych grzywien - Podział władzy, zasady legalności, niedziałania prawa wstecz, ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz odpowiedzialności na zasadzie winy - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Artykuł 23 ust. 2 - Ważność - Zgodność z prawem wytycznych Komisji z 1998 r.)

2013/C 260/12

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Schindler Holding Ltd, Schindler Management AG, Schindler SA, Schindler Sàrl, Schindler Liften BV, Schindler Deutschland Holding GmbH (przedstawiciele: R. Bechtold i W. Bosch, Rechtsanwälte, J. Schwarze, Prozessbevollmächtigter)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Sauer i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez A. Böhlkego, Rechtsanwalt), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: F. Florindo Gijón i M. Simm, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie T-138/07 Schindler Holding i in. przeciwko Komisji, którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 512 wersja ostateczna z dnia 21 lutego 2007 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/E-1/38.823 — Windy i schody ruchome) w przedmiocie kartelu na rynku instalacji i obsługi wind i schodów ruchomych w Belgii, Niemczech, Luksemburgu i Niderlandach polegającego na manipulacji przetargami, podziale rynków, ustalaniu cen, przyznawaniu projektów i dotyczących ich umów oraz wymianie informacji, a także, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny nałożonej na wnoszące odwołanie.

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Schindler Holding Ltd, Schindler Management AG, Schindler SA, Schindler Sàrl, Schindler Liften BV i Schindler Deutschland Holding GmbH pokrywają, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)

Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 347 z 26.11.2011

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin — Niemcy) — Deutsche Umwelthilfe eV przeciwko Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-515/11) (1)

(Publiczny dostęp do informacji dotyczących środowiska - Dyrektywa 2003/4/WE - Kompetencja państw członkowskich do wyłączenia z przewidzianego w tej dyrektywie pojęcia „organu władzy publicznej” organów pełniących funkcje o charakterze ustawodawczym - Granice)

2013/C 260/13

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Deutsche Umwelthilfe eV

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgericht Berlin — Wykładnia art. 2 pkt 2 dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz. U. L 41, s. 26) — Obowiązek udostępnienia każdemu wnioskodawcy przez władze publiczne posiadanych przez nie informacji dotyczących środowiska — Przepisy krajowe zwalniające najwyższe władze federalne z obowiązku udzielenia informacji w zakresie, w jakim uczestniczą one w procesie ustawodawczym — Ograniczenie uprawnienia państw członkowskich do wyłączenia z zakresu przewidzianego w dyrektywie 2003/4/WE pojęcia „organów władzy publicznej” organów pełniących funkcje o charakterze ustawodawczym

Sentencja

Artykuł 2 pkt 2 zdanie drugie dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG należy interpretować w ten sposób, że przyznana w tym przepisie państwom członkowskim możliwość, by nie traktować jako organów władzy publicznej mających obowiązek przyznania dostępu do posiadanych informacji o środowisku „organów lub instytucji pełniących funkcje o charakterze […] ustawodawczym” nie może dotyczyć ministerstw w zakresie, w jakim opracowują i wydają przepisy normatywne o randze niższej niż ustawowa.

(1)  Dz.U. C 32 z 4.2.2012

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/8

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-520/11) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Decyzja 2009/726/WE - Niewykonanie - Przywóz mleka i produktów mlecznych - Pochodzenie - Gospodarstwa zagrożone ze względu na przypadki encefalopatii gąbczastych - Krajowe środki zakazujące)

2013/C 260/14

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Jimeno Fernández i D. Bianchi, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues, S. Menez, C. Candat i R. Loosli-Surrans, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 4 ust. 3 TUE i art. 288 TFUE — Niewykonanie decyzji Komisji 2009/726/WE z dnia 24 września 2009 r. w sprawie tymczasowych środków ochronnych przedsięwziętych przez Francję w odniesieniu do wprowadzania na jej terytorium mleka i produktów mlecznych z gospodarstwa, w którym potwierdzono przypadek trzęsawki klasycznej (Dz.U. L 258, s. 27)

Sentencja

1)

Poprzez niewykonanie decyzji Komisji 2009/726/WE, wzywającej Francję do zawieszenia stosowania środków zakazujących wprowadzania na jej terytorium mleka i produktów mlecznych do celów spożywczych z gospodarstw, w których potwierdzono przypadek trzęsawki klasycznej, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust.3 TUE i art. 288 TFUE.

2)

Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 362 z 10.12.2011.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Verwaltungsgericht Hannover, Verwaltungsgericht Karlsruhe — Niemcy) — Laurence Prinz przeciwko Region Hannover (C-523/11) i Philipp Seeberger przeciwko Studentenwerk Heidelberg (C-585/11)

(Sprawy połączone C-523/11 i C-585/11) (1)

(Obywatelstwo Unii - Artykuły 20 TFUE i 21 TFUE - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu - Stypendium edukacyjne przyznane obywatelowi państwa członkowskiego na studia w innym państwie członkowskim - Obowiązek zamieszkania w państwie członkowskim pochodzenia przez co najmniej trzy lata przed rozpoczęciem studiów)

2013/C 260/15

Język postępowania: niemiecki

Sądy odsyłające

Verwaltungsgericht Hannover, Verwaltungsgericht Karlsruhe

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: Laurence Prinz (C-523/11), Philipp Seeberger (C-585/11)

Drugie strony postępowania: Region Hannover (C-523/11), Studentenwerk Heidelberg (C-585/11)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgericht Hannover, Verwaltungsgericht Karlsruhe — Wykładnia art. 20 TFUE i 21 TFUE — Korzystanie ze stypendium edukacyjnego („Ausbildungsförderung”) — Przepisy krajowe ograniczające korzystanie z tego stypendium do jednego roku dla obywateli, którzy studiują za granicą i którzy w chwili rozpoczęcia studiów zamieszkiwali na terytorium kraju krócej niż od trzech lat

Sentencja

Artykuły 20 TFUE i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom państwa członkowskiego, które poddają przyznanie, na okres przekraczający jeden rok, stypendium edukacyjnego z tytułu odbywania studiów za granicą pojedynczemu warunkowi — takiemu jak ten przewidziany w § 16 ust. 3 Bundesgesetz über individuelle Förderung der Ausbildung (Bundesausbildungsförderungsgesetz) (ustawy federalnej o wspieraniu kształcenia indywidualnego), zmienionej w dniu 1 stycznia 2008 r. dwudziestą drugą ustawą zmieniającą ustawę federalną o wspieraniu kształcenia indywidualnego — wymagającemu od wnioskodawcy posiadania stałego miejsca zamieszkania w rozumieniu tej ustawy na terytorium kraju przez co najmniej trzy lata przed rozpoczęciem tych studiów.

(1)  Dz.U. C 13 z 14.1.2012.

Dz.U. C 49 z 18.2.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/9

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — New Yorker SHK Jeans GmbH & Co. KG, dawniej New Yorker SHK Jeans GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Vallis K.-Vallis A. & Co. OE

(Sprawa C-621/11 P) (1)

(Odwołanie - Zgłoszenie do rejestracji słownego wspólnotowego znaku towarowego FISHBONE - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy FISHBONE BEACHWEAR - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Uwzględnienie dowodów uzupełniających, nieprzedstawionych w wyznaczonym terminie - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 42 ust. 2 i 3 oraz art. 76 ust. 2 - Rozporządzenie (WE) nr 2868/95 - Zasada 22 ust. 2)

2013/C 260/16

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: New Yorker SHK Jeans GmbH & Co. KG, dawniej New Yorker SHK Jeans GmbH (przedstawiciel: V. Spitz, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Geroulakos, pełnomocnik), Vallis K.-Vallis A. & Co. OE

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) z dnia 29 września 2011 r. w sprawie T-415/09 New Yorker SHK Jeans przeciwko OHIM, na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez zgłaszającego słowny znak towarowy „FISHBONE” dla towarów należących do klas 18 i 25 na decyzję R 1051/2008-1 Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 30 lipca 2009 r. oddalającą częściowo odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów, którą odmówiono częściowo rejestracji rzeczonego znaku towarowego w ramach sprzeciwu wniesionego przez właściciela krajowego znaku towarowego „FISHBONE BEACHWEAR” dla towarów należących do klasy 25 oraz używanego w obrocie handlowym oznaczenia krajowego „Fishbone” — Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego — Uwzględnienie dowodów uzupełniających

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

New Yorker SHK Jeans GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 25 z 28.1.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/10

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus — Finlandia) — P Oy

(Sprawa C-6/12) (1)

(Pomoc państwa - Artykuły 107 TFUE i 108 TFUE - Przesłanka „selektywności” - Rozporządzenie (WE) nr 659/1999 - Artykuł 1 lit. b) ppkt (i) - Pomoc istniejąca - Uregulowanie krajowe w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych - Możliwość odliczenia poniesionych strat - Brak możliwości odliczenia w przypadku zmiany właściciela - Zezwolenie na odstępstwa - Uprawnienia dyskrecjonalne administracji podatkowej)

2013/C 260/17

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

P Oy

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Korkein hallinto-oikeus — Wykładnia art. 107 ust. 1 TFUE — Regulacja w zakresie odliczania strat spółek — Przepisy dotyczące podatku dochodowego przewidujące, że straty poniesione w danym roku podatkowym mogą być rozliczone i odliczone od ewentualnych zysków osiągniętych w następnych latach podatkowych — Wyłączenie odliczenia strat w przypadku zmiany właściciela w roku, w którym poniesiono straty lub później — Wyjątek od zasady wyłączającej odliczenie w wypadku uzasadnionych powodów związanych z dalszą działalnością danej spółki

Sentencja

1)

Regulacja podatkowa, taka jak sporna w postępowaniu głównym, może spełniać przesłankę selektywności będącą elementem pojęcia „pomocy państwa” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE w razie ustalenia, że układ odniesienia, to znaczy regulacja „normalna”, jest oparty na zakazie odliczania strat w przypadku zmiany właściciela w rozumieniu § 122 akapit pierwszy Tuloverolaki 1535/1992 (ustawy nr 1535/1992 o podatku dochodowym) z dnia 30 grudnia 1992 r., w stosunku do którego system zezwoleń przewidziany w § 122 akapit trzeci tej ustawy stanowi wyjątek. Regulacja taka może być uzasadniona istotą lub ogólną strukturą systemu, którego część stanowi, przy czym uzasadnienie to wyklucza, by właściwy organ krajowy w odniesieniu do zezwolenia na odstępstwo od zakazu odliczania strat mógł korzystać z uprawnień dyskrecjonalnych, które upoważniałyby go do opierania swoich decyzji udzielających zezwolenia na kryteriach pochodzących spoza tej regulacji podatkowej. Jednakże Trybunał nie dysponuje przesłankami wystarczającymi do kategorycznego orzeczenia w sprawie takiej kwalifikacji.

2)

Artykuł 108 ust. 3 TFUE nie stoi na przeszkodzie temu, by regulacja podatkowa, taka jak przewidziana w § 122 akapity pierwszy i trzeci Tuloverolaki 1535/1992, w przypadku gdy należy ją uznać za „pomoc państwa”, była nadal stosowana w państwie członkowskim, które ją ustanowiło, z uwagi na swój charakter jako „pomocy istniejącej”, bez uszczerbku dla kompetencji Komisji Europejskiej przewidzianej w art. 108 ust. 3 TFUE.

(1)  Dz.U. C 58 z 25.2.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/10

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Leeuwarden — Niderlandy) — fiscale eenheid PPG Holdings BV cs te Hoogezand przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst/Noord/kantoor Groningen

(Sprawa C-26/12) (1)

(Podatek od wartości dodanej - Szósta dyrektywa 77/388/EWG - Artykuł 17 i art. 13 część B lit. d) pkt 6 - Zwolnienia - Odliczenie podatku naliczonego - Fundusze emerytalne - Pojęcie „zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi”)

2013/C 260/18

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof te Leeuwarden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: fiscale eenheid PPG Holdings BV cs te Hoogezand

Strona pozwana: Inspecteur van de Belastingdienst/Noord/kantoor Groningen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Gerechtshof te Leeuwarden — Wykładnia art. 13 B lit. d) pkt 6 i art. 17 szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) oraz art. 135 ust. 1 lit. g), art. 168 i art. 169 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 347, s. 1) — Odliczenie podatku naliczonego — Podatnik, który na podstawie przepisów krajowych w dziedzinie emerytur utworzył fundusz emerytalny celem zapewnienia praw do emerytury swym pracownikom uprawnionym z tego funduszu — Odliczenie podatku naliczonego związanego ze świadczeniami wykonanymi na jego rzecz celem zarządzania funduszem emerytalnym

Sentencja

Artykuł 17 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podatnik, który utworzył fundusz emerytalny w formie podmiotu odrębnego pod względem prawnym i podatkowym, taki jak będący przedmiotem postępowania głównego, celem zapewnienia praw do emerytury swym pracownikom i byłym pracownikom, jest uprawniony do odliczenia podatku od wartości dodanej, który zapłacił od świadczeń związanych z zarządzaniem i funkcjonowaniem rzeczonego funduszu, pod warunkiem że istnienie bezpośredniego i ścisłego związku wynika ze wszystkich okoliczności danych transakcji.

(1)  Dz.U. C 98 z 31.3.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/11

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad — Bułgaria) — „Ewita-K” EOOD przeciwko Direktor na direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto”, Sofija, pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

(Sprawa C-78/12) (1)

(Dyrektywa 2006/112/WE - Wspólny system podatku od wartości dodanej - Dostawa towarów - Pojęcie - Prawo do odliczenia - Odmowa - Rzeczywiste dokonanie transakcji opodatkowanej - Rozporządzenie (WE) nr 1760/2000 - System identyfikacji i rejestracji bydła - Paski informacyjne)

2013/C 260/19

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Ewita-K” EOOD

Strona pozwana: Direktor na direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto”, Sofija, pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Administratiwen syd Sofija-grad — Wykładnia art 14 ust. 1, art. 178 lit. a), art. 185 ust. 1, art. 226 pkt 6 i art. 242 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z zakupem zwierząt — Dowód dokonania dostawy towarów — Kwestia obowiązku wskazania na fakturach kodów z pasków informacyjnych zwierząt objętych identyfikacją zgodnie z przepisami weterynaryjnymi Unii — Kwestia obowiązku wykazania prawa własności dostawcy

Sentencja

1)

Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że w odniesieniu do prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej pojęcie „dostawy towarów” w rozumieniu tej dyrektywy oraz dowód rzeczywistego dokonania takiej transakcji są niezależne od sposobu nabycia prawa własności dostarczanych towarów. Zadaniem sądu odsyłającego jest przeprowadzenie zgodnie z krajowym zasadami dowodowymi całościowej oceny okoliczności faktycznych rozpatrywanej sprawy, w celu ustalenia, czy sporna w postępowaniu głównym dostawa towarów rzeczywiście miała miejsce oraz ewentualnie czy z jej tytułu przysługuje prawo do odliczenia.

2)

Artykuł 242 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie zobowiązuje on podatników niebędących producentami rolnymi do zapisywania w księgach rachunkowych przedmiotu dokonywanych dostaw, jeżeli są to zwierzęta, i do udowodnienia, iż przeszły one kontrolę zgodnie z międzynarodowym standardem rachunkowości IAS 41 „Rolnictwo”.

3)

Artykuł 226 pkt 6 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie zobowiązuje on podatnika dokonującego dostawy zwierząt objętych systemem identyfikacji i rejestracji ustanowionym w rozporządzeniu (WE) nr 1760/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z 17 lipca 2000 r. ustanawiającym system identyfikacji i rejestracji bydła i dotyczącym etykietowania wołowiny i produktów z wołowiny oraz uchylającym rozporządzenie Rady (WE) nr 820/97, zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 1791/2006 z dnia 20 listopada 2006 r., do wskazania na fakturze odnoszącej się do tej dostawy kodów z pasków informacyjnych dostarczanych zwierząt.

4)

Artykuł 185 ust. 1 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że pozwala on na korektę odliczenia podatku od wartości dodanej tylko w sytuacji, gdy zainteresowany podatnik skorzystał uprzednio z prawa do odliczenia tego podatku na zasadach określonych w art. 168 lit. a) tej dyrektywy.

(1)  Dz.U. C 133 z 5.5.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/12

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Bruxelles — Belgia) — Eurofit SA przeciwko Bureau d'intervention et de restitution belge (BIRB)

(Sprawa C-99/12) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Rolnictwo - Wspólna organizacja rynków - Rozporządzenie (EWG) nr 3665/87 - Refundacje wywozowe - Oszustwo dotyczące towaru przeznaczonego do wywozu - Obowiązek zwrotu przez eksportera - Nieprzekazanie przez właściwe władze informacji dotyczących wiarygodności kontrahenta podejrzanego o oszustwo - Siła wyższa - Brak)

2013/C 260/20

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de première instance de Bruxelles

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Eurofit SA

Strona pozwana: Bureau d'intervention et de restitution belge (BIRB)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal de première instance de Bruxelles — Wykładnia przepisów rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 351, s. 1) — Obowiązek zwrotu przez eksportera otrzymanych refundacji w razie zmiany miejsca przeznaczenia towarów — Nieudzielenie przez właściwe organy informacji, o które wnioskował eksporter lub udzielenie informacji niezgodnych z prawdą stanowiące siłę wyższą w rozumieniu rozporządzenia

Sentencja

Niepoinformowanie eksportera przez właściwe władze celne o zagrożeniu popełnienia oszustwa przez jego kontrahenta nie stanowi przypadku siły wyższej w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2945/94 z dnia 2 grudnia 1994 r., a w szczególności art. 11 ust. 1 akapit trzeci tiret pierwsze tego rozporządzenia. O ile takie niepoinformowanie może stanowić przypadek wyjątkowy w rozumieniu art. 11 ust. 1 akapit trzeci tiret drugie rozporządzenia nr 3665/87, zmienionego rozporządzeniem nr 2945/94, o tyle nie może ono jednak zwalniać tego eksportera z jego obowiązku zwrotu refundacji wywozowych otrzymanych nienależnie, gdyż jest on zwolniony jedynie z zapłaty kar należnych na podstawie tego artykułu.

(1)  Dz.U. C 138 z 12.5.2012

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/12

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Płowdiw — Bułgaria) — AES-3C MARITZA EAST 1 EOOD przeciwko Direktor na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

(Sprawa C-124/12) (1)

(Podatek od wartości dodanej - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 168 lit. a) i art. 176 - Prawo do odliczenia - Wydatki związane z nabyciem towarów i świadczeniem usług przeznaczonych dla pracowników - Pracownicy udostępnieni podatnikowi, który żąda odliczenia, lecz zatrudnieni przez innego podatnika)

2013/C 260/21

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Płowdiw

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AES-3C MARITZA EAST 1 EOOD

Strona pozwana: Direktor na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Administratiwen syd Płowdiw — Wykładnia art. 168 lit. a), art. 176 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Zakres zastosowania — Ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego — Spółka nieposiadająca własnego personelu, lecz najmująca pracowników w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o udostępnienie personelu zatrudnionego w innej spółce — Odmowa uznania prawa spółki do odliczenia podatku VAT w związku z nabyciem usług przewozu, ubrań roboczych i wyposażenia ochronnego pracowników, a także w związku z kosztami delegacji pracowników ze względu na to, że usługi są świadczone nieodpłatnie na rzecz osób fizycznych, które pracują dla spółki nie będąc w niej zatrudnionymi

Sentencja

1)

Artykuł 168 lit. a) i art. 176 akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, na podstawie których podatnik, który ponosi koszty związane z usługami przewozu, ubraniem roboczym, wyposażeniem ochronnym oraz delegacjami osób wykonujących pracę na jego rzecz, nie posiada prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej związanego z tymi kosztami z tego względu, że owe osoby zostały mu udostępnione przez inny podmiot i w związku z tym nie mogą być uważane w rozumieniu owych przepisów za pracowników owego podatnika, pomimo że wskazane koszty mogą być uznane za pozostające w bezpośrednim i ścisłym związku z ogólnymi kosztami związanymi z całą działalnością gospodarczą wskazanego podatnika.

2)

Artykuł 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że stoi na przeszkodzie temu, aby w chwili przystąpienia do Unii Europejskiej państwo członkowskie wprowadziło ograniczenie prawa do odliczenia w zastosowaniu przepisu krajowego przewidującego wyłączenie prawa do odliczenia w przypadku towarów i usług przeznaczonych dla darmowych lub niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika dostaw lub świadczeń, podczas gdy tego rodzaju wyłączenie nie było przewidziane w przepisach krajowych będących w mocy do dnia przystąpienia.

Do sądu krajowego należy dokonanie interpretacji przepisów krajowych — w zakresie, w jakim jest to tylko możliwe — zgodnie z prawem Unii. W przypadku gdyby tego rodzaju interpretacja była niemożliwa, sąd krajowy jest zobowiązany do niestosowania tych przepisów ze względu na niezgodność z art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112.

(1)  Dz.U. C 151 z 26.5.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/13

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — Consiglio Nazionale dei Geologi przeciwko Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato i Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato przeciwko Consiglio Nazionale dei Geologi

(Sprawa C-136/12) (1)

(Artykuł 267 akapit trzeci TFUE - Skutki obowiązku wystąpienia z odesłaniem prejudycjalnym sądów ostatniej instancji - Artykuł 101 TFUE - Kodeks deontologiczny izby zawodowej zabraniający stosowania stawek nieodpowiadających godności zawodowej)

2013/C 260/22

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Consiglio Nazionale dei Geologi, Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

Strona pozwana: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato, Consiglio Nazionale dei Geologi

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Consiglio di Stato — Wykładnia art. 267 ust. 3 TFUE — Zakres obowiązku wystąpienia z odesłaniem prejudycjalnym przez sądy ostatniej instancji — Pojęcie poważnego i oczywistego naruszenia prawa Unii — Przepisy i zasady proceduralne państwa członkowskiego zabraniające sądowi krajowemu z jednej strony skierowania do Trybunału sformułowanych przez stronę, w oczywisty sposób niedopuszczalnych pytań prejudycjalnych a z drugiej strony przeformułowania tychże pytań — Wykładnia art. 101 TFUE, rozporządzenia Rady (EWG) nr 2137/85 z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie europejskiego ugrupowania interesów gospodarczych (EUIG) (Dz.U. L 199, s. 1), dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255, s. 22) oraz dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376, s. 36) — Kodeks deontologiczny izby zawodowej zabraniający stosowania stawek nieodpowiadających godności zawodowej („decoro e dignità professionale”) oraz liczbie i jakości świadczonych usług — Stosowanie krajowych przepisów z dziedziny prawa konkurencji bardziej surowych niż przepisy Unii.

Sentencja

1)

Artykuł 267 akapit trzeci TFUE należy interpretować w ten sposób, że ustalenie i sformułowanie pytań dotyczących wykładni prawa Unii, które sąd odsyłający uważa za istotne w celu rozstrzygnięcia sporu w postępowaniu głównym, należy wyłącznie do niego. Należy odstąpić od stosowania uregulowań krajowych, których skutkiem mogłoby być naruszenie tego uprawnienia.

2)

Normy takie jak ustanowione w kodeksie deontologicznym dotyczącym wykonywania zawodu geologa we Włoszech, zatwierdzonym przez Consiglio nazionale dei geologi w dniu 19 grudnia 2006 r. i ostatnio zmienionym w dniu 24 marca 2010 r., przewidujące, że kryterium ustalania wynagrodzenia, oprócz jakości i wartości świadczonej usługi, jest godność zawodowa, stanowią decyzję związku przedsiębiorstw w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE, której skutkiem może być ograniczenie konkurencji na rynku wewnętrznym. Do sądu odsyłającego należy dokonanie oceny w świetle ogólnego kontekstu, w którym kodeks ten wywołuje skutki, w tym w świetle całości krajowych ram prawnych i praktyki stosowania tego kodeksu przez krajową izbę geologów, czy wspomniany skutek wystąpił w niniejszej sprawie. Rzeczony sąd powinien również ustalić, czy w świetle wszystkich mających znaczenie informacji, jakimi dysponuje, normy tego kodeksu — zwłaszcza jeżeli chodzi o stosowanie w nich kryterium odnoszącego się do godności zawodowej — można uważać za niezbędne do realizacji wspomnianego uzasadnionego celu związanego z gwarancjami przyznanymi konsumentom korzystającym z usług geologów.

(1)  Dz.U. C 151 z 26.5.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/14

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hovrätten för Nedre Norrland — Szwecja) — ÖFAB, Östergötlands Fastigheter AB przeciwko Frankowi Kootowi, Evergreen Investments AB

(Sprawa C-147/12) (1)

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Sąd właściwy - Jurysdykcja szczególna, „gdy przedmiotem postępowania jest umowa lub roszczenia wynikające z umowy” i „gdy przedmiotem postępowania jest czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego albo roszczenia wynikające z takiego czynu”)

2013/C 260/23

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Hovrätten för Nedre Norrland

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ÖFAB, Östergötlands Fastigheter AB

Strona pozwana: Frank Koot, Evergreen Investments AB

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hovrätten för Nedre Norrland Sundsvall — Wykładnia art. 5 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12, s. 1) — Włączenie lub wyłączenie wszystkich postępowań w sprawie odszkodowania do zakresu jurysdykcji szczególnej, gdy przedmiotem postępowania jest umowa lub roszczenie wynikające z umowy lub gdy przedmiotem postępowania jest czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego — Postępowanie sądowe wszczęte w państwie członkowskim A przeciwko osobie fizycznej zamieszkałej w państwie członkowskim B, która była członkiem zarządu spółki akcyjnej z siedzibą w państwie członkowskim A, jak również przeciwko spółce akcyjnej z siedzibą w państwie członkowskim B, która posiadała większość akcji w spółce z siedzibą w państwie członkowskim A — Pozew mający na celu stwierdzenie odpowiedzialności członka zarządu spółki akcyjnej za zobowiązania tej spółki wynikające z braku podjęcia formalnych działań przez członka zarządu celem kontroli sytuacji ekonomicznej spółki — Pozew mający na celu stwierdzenie odpowiedzialności właściciela spółki akcyjnej za działania osoby trzeciej w wypadku, gdy spółka w dalszym ciągu prowadzi działalność, mimo że jest niedokapitalizowana i mimo prawnego obowiązku jej likwidacji

Sentencja

1)

Pojęcie „czynu niedozwolonego lub podobnego do czynu niedozwolonego albo roszczeń wynikających z takiego czynu”, znajdujące się w art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono powództwa, takie jak w postępowaniu głównym, wytoczone przez wierzyciela spółki akcyjnej i zmierzające do pociągnięcia do odpowiedzialności za długi tej spółki, po pierwsze, jej członka zarządu, i po drugie, jej akcjonariusza, ponieważ pozwolili oni na dalszą działalność tej spółki w sytuacji, gdy była ona niedokapitalizowana i powinna była zostać postawiona w stan likwidacji.

2)

Pojęcie „miejsca, gdzie nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę”, znajdujące się w art. 5 pkt 3 rozporządzenia nr 44/2001, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli chodzi o powództwa zmierzające do pociągnięcia członka zarządu i akcjonariusza spółki akcyjnej do odpowiedzialności za długi tej spółki, rzeczone miejsce znajduje się w miejscu, z którym powiązane są działalność prowadzona przez rzeczoną spółkę oraz sytuacja finansowa związana z tą działalnością.

3)

Okoliczność, iż sporna wierzytelność została przeniesiona przez pierwotnego wierzyciela na inną osobę, nie ma wpływu — w okolicznościach takich jak w sprawie głównej — na określenie sądu właściwego na podstawie art. 5 pkt 3 rozporządzenia nr 44/2001.

(1)  Dz.U. C 151 z 26.5.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/14

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony Corte di Appello di Roma — Włochy) — Martini SpA przeciwko Ministero delle Attività Produttive

(Sprawa C-211/12) (1)

(Rolnictwo - System pozwoleń na przywóz - Rozporządzenie (WE) nr 1291/2000 - Artykuł 35 ust. 4 lit. c) - Zabezpieczenia złożone przy składaniu wniosku o wydanie pozwoleń - Pozwolenie na przywóz - Zwłoka w przedstawieniu dowodu na jego wykorzystanie - Sankcja - Obliczenie kwoty podlegającej przepadkowi - Rozporządzenie (WE) nr 958/2003 - Kontyngenty taryfowe)

2013/C 260/24

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte di Appello di Roma

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Martini SpA

Strona pozwana: Ministero delle Attività Produttive

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte di Appello di Roma — Wykładnia art. 35 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (Dz.U. L 152, s. 1) — Zabezpieczenia wnoszone w związku z wnioskiem o wydanie pozwoleń na przywóz — Ustalenie kwoty ulegającej przepadkowi z tytułu ilości, co do których nie przedstawiono w wyznaczonym terminie dowodu dotyczącego pozwolenia na wywóz zawierającego wcześniejsze określenie refundacji

Sentencja

1)

Artykuł 35 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 325/2003 z dnia 20 lutego 2003 r., należy interpretować w ten sposób, że celem zabezpieczenia, o którym mowa w tym przepisie, jest nie tylko zapewnienie wykonania zobowiązania w zakresie przywozu, lecz również zapewnienie, aby dowód na wykorzystanie pozwolenia został przedstawiony w określonym terminie.

2)

Artykuł 35 ust. 4 lit. c) rozporządzenia nr 1291/2000, zmienionego rozporządzeniem nr 325/2003, należy interpretować w ten sposób, że w przypadku zwłoki w przedstawieniu dowodu na prawidłowe dokonanie przywozu kwota, która powinna ulec przepadkowi w odniesieniu do ilości, w stosunku do których nie dostarczono dowodu w terminie określonym w art. 35 ust. 4 lit. a) tego rozporządzenia, powinna być obliczona na podstawie stawki zabezpieczenia, która rzeczywiście została zastosowana przy złożeniu wniosku o wydanie pozwolenia lub pozwoleń dotyczących tego przywozu. Dla potrzeb tej wykładni bez znaczenia jest okoliczność, że zabezpieczenie zostało ustanowione na podstawie stawki wyższej niż stawka stosowana w przypadku innych przywozów produktu tego samego rodzaju jak przywieziony produkt, zważywszy, iż ten ostatni był zwolniony z zapłaty należności celnych przywozowych.

(1)  Dz.U. C 194 z 30.6.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/15

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio — Włochy) — Vodafone Omnitel NV (C-228/12, C-231/12 i C-258/12), Fastweb SpA (C-229/12 i C-232/12), Wind Telecomunicazioni SpA (C-230/12 i C-254/12), Telecom Italia SpA (C-255/12 i C-256/12), Sky Italia srl (C-257/12) przeciwko Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Presidenza del Consiglio dei Ministri (od C-228/12 do C-232/12, C-255/12 i C-256/12), Commissione di Garanzia dell’Attuazione della Legge sullo Sciopero nei Servizi Pubblici Essenziali (C-229/12, C-232/12 i C-257/12), Ministero dell’Economia e delle Finanze (C-230/12)

(Sprawy połączone od C-228/12 do C-232/12 i od C-254/12 do C-258/12) (1)

(Sieci i usługi łączności elektronicznej - Dyrektywa 2002/20/WE - Artykuł 12 - Opłaty administracyjne nakładane na przedsiębiorstwa z danego sektora - Krajowe przepisy wymagające od podmiotów z sektora łączności elektronicznej uiszczenia opłaty przeznaczonej na pokrycie kosztów funkcjonowania krajowych organów regulacyjnych)

2013/C 260/25

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vodafone Omnitel NV (C-228/12, C-231/12 i C-258/12), Fastweb SpA (C-229/12 i C-232/12), Wind Telecomunicazioni SpA (C-230/12 i C-254/12), Telecom Italia SpA (C-255/12 i C-256/12), Sky Italia srl (C-257/12)

Strona pozwana: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Presidenza del Consiglio dei Ministri (od C-228/12 do C-232/12, C-255/12 i C-256/12), Commissione di Garanzia dell’Attuazione della Legge sullo Sciopero nei Servizi Pubblici Essenziali (C-229/12, C-232/12 i C-257/12), Ministero dell’Economia e delle Finanze (C-230/12)

przy udziale: Wind Telecomunicazioni SpA (C-228/12, C-229/12, C-232/12, od C-255/12 do C-258/12), Telecom Italia SpA (C-228/12, C-230/12, C-232/12 i C-254/12), Vodafone Omnitel NV (C-230/12 i C-254/12), Fastweb SpA (C-230/12, C-254/12 i C-256/12), Television Broadcasting System SpA (C-257/12)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio — Wykładnia art. 12 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (Dz.U. L 108, s. 21) — Opłaty administracyjne nakładane na przedsiębiorstwa — Przepisy przewidujące, że wszystkie koszty krajowych organów regulacyjnych niefinansowane przez państwo są nakładane na przedsiębiorstwa z danego sektora w stosunku do dochodów uzyskiwanych przez nie z tytułu odnośnej sprzedaży towarów lub świadczenia usług

Sentencja

Artykuł 12 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy o zezwoleniach) należy interpretować w ten sposób, iż przepis ten nie stoi na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego takim jak przepisy w postępowaniu głównym, na których mocy przedsiębiorstwa świadczące usługi łączności elektronicznej lub udostępniające sieć łączności elektronicznej są zobowiązane uiszczać opłatę mającą na celu pokrycie wszystkich kosztów ponoszonych przez krajowy organ regulacyjny i niefinansowanych przez państwo, której kwota jest określana w stosunku do uzyskiwanych przez te przedsiębiorstwa dochodów, pod warunkiem, że opłata ta ma na celu wyłącznie pokrycie kosztów związanych z działalnością wspomnianą w art. 12 ust. 1 lit. a), że całkowite dochody uzyskiwane z tytułu rzeczonej opłaty nie przewyższają całkowitych kosztów związanych z tą działalnością oraz że opłata ta jest nakładana na przedsiębiorstwa w sposób obiektywny, przejrzysty i proporcjonalny, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

(1)  Dz.U. C 217 z 21.7.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/16

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio — Włochy) — Sky Italia Srl przeciwko Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

(Sprawa C-234/12) (1)

(Telewizyjna działalność nadawcza - Dyrektywa 2010/13/UE - Artykuł 4 ust. 1 i art. 23 ust. 1 - Spoty reklamowe - Przepisy krajowe przewidujące dla nadawców telewizji kodowanej niższy maksymalny udział procentowy czasu emisji przeznaczonego na reklamy od maksymalnego udziału procentowego przewidzianego dla nadawców telewizji niekodowanej - Równość traktowania - Swoboda świadczenia usług)

2013/C 260/26

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sky Italia Srl

Druga strona postępowania: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

przy udziale: Reti Televisive Italiane (RTI) SpA, Maria Iaccarino

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio — Wykładnia art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (Dz.U. L 95, s. 1) — Wykładnia art. 49 TFUE, 56 TFUE i 63 TFUE oraz art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 10 EKPC w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka — Maksymalny udział procentowy czasu nadawania przeznaczonego na reklamy — Przepisy krajowe przewidujące niższy maksymalny udział procentowy dla kanałów telewizji płatnej od maksymalnego udziału procentowego przewidzianego dla innych kanałów

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych), zasadę równego traktowania i art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że co do zasady nie sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak te sporne w postępowaniu głównym, które dla nadawców telewizji kodowanej przewidują limity godzinowe czasu antenowego przeznaczonego na reklamy telewizyjne niższe od określonych dla nadawców telewizji niekodowanej, o ile zachowana zostaje zasada proporcjonalności, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

(1)  Dz.U. C 217 z 21.7.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/16

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Zjednoczone Królestwo) — Specsavers International Healthcare Ltd, Specsavers BV, Specsavers Optical Group Ltd, Specsavers Optical Superstores Ltd przeciwko Asda Stores Ltd

(Sprawa C-252/12) (1)

(Znaki towarowe - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 9 ust. 1 lit. b) i c), art. 15 ust. 1 oraz art. 51 ust. 1 lit. a) - Podstawy stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Pojęcie rzeczywistego używania - Znak towarowy używany w połączeniu z innym znakiem lub jako część złożonego znaku towarowego - Kolor lub kombinacja kolorów, w jakich znak towarowy jest używany - Renoma)

2013/C 260/27

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Specsavers International Healthcare Ltd, Specsavers BV, Specsavers Optical Group Ltd, Specsavers Optical Superstores Ltd

Strona pozwana: Asda Stores Ltd

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Wykładnia art. 9 ust. 1 lit. b) i c), art. 15 i 51 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona) — Pojęcie rzeczywistego używania znaku towarowego — Łączne użycie graficznego i słownego znaku towarowego, które zostały zarejestrowane oddzielnie — Znak towarowy zarejestrowany bez wskazania koloru, ale używany w konkretnym kolorze, co powoduje występowanie u części odbiorców skojarzeń między tym kolorem a znakiem towarowym

Sentencja

1)

Artykuł 15 ust. 1 i art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy interpretować w ten sposób, że wymóg „rzeczywistego używania” w rozumieniu tych przepisów może zostać spełniony, jeżeli graficzny wspólnotowy znak towarowy jest używany wyłącznie w połączeniu z nałożonym na niego słownym wspólnotowym znakiem towarowym i jeżeli połączenie tych dwóch znaków jest ponadto samo zarejestrowane jako wspólnotowy znak towarowy, pod warunkiem że różnice między postacią, w jakiej znak jest używany, a postacią, w jakiej został on zarejestrowany, nie zmieniają charakteru odróżniającego tego znaku w zarejestrowanej postaci.

2)

Artykuł 9 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy wspólnotowy znak towarowy nie został zarejestrowany w kolorze, jednak jego właściciel powszechnie używa go w konkretnym kolorze lub w konkretnej kombinacji kolorów, w związku z czym znaczna część odbiorców kojarzy ów znak z tym kolorem lub z tą kombinacją kolorów, to kolor lub kolory użyte przez osobę trzecią w oznaczeniu, któremu zarzuca się naruszenie praw do wspomnianego znaku, są istotne dla całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd lub czerpania nienależnej korzyści w rozumieniu tego przepisu.

3)

Artykuł 9 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż osoba trzecia używająca oznaczenia, któremu zarzuca się naruszenie praw do zarejestrowanego znaku towarowego, sama kojarzona jest przez znaczną część odbiorców z konkretnym kolorem lub z konkretną kombinacją kolorów, których używa w tym oznaczeniu, stanowi czynnik mający znaczenie dla całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd i czerpania nienależnej korzyści w rozumieniu tego przepisu.

(1)  Dz.U. C 227 z 28.7.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/17

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Brussel — Belgia) — Citroën Belux NV przeciwko Federatie voor Verzekerings- en Financiële Tussenpersonen (FvF)

(Sprawa C-265/12) (1)

(Artykuł 56 TFUE - Swoboda świadczenia usług - Dyrektywa 2005/29/WE - Nieuczciwe praktyki handlowe - Ochrona konsumentów - Oferty wiązane obejmujące przynajmniej jedną usługę finansową - Zakaz - Wyjątki)

2013/C 260/28

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van beroep te Brussel

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Citroën Belux NV

Strona pozwana: Federatie voor Verzekerings- en Financiële Tussenpersonen (FvF)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hof van beroep te Brussel — Belgia — Wykładnia art. 56 TFUE i art. 3 ust. 9 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („dyrektywy dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych”) (Dz.U. L 149, s. 22) — Uregulowanie krajowe w dziedzinie ochrony konsumentów zakazujące w sposób ogólny, z zastrzeżeniem wyjątków wymienionych w wyczerpujący sposób, wszelkich ofert wiązanych obejmujących co najmniej jedną usługę finansową

Sentencja

Artykuł 3 ust. 9 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („dyrektywy dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych”) oraz art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one przepisowi państwa członkowskiego, takiemu jak przepis sporny w postępowaniu głównym, który przewiduje ogólny zakaz, z zastrzeżeniem przypadków wymienionych w wyczerpujący sposób w ustawie, kierowania do konsumenta ofert wiązanych, których co najmniej jeden z elementów jest usługą finansową.

(1)  Dz.U. C 258 z 25.8.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/17

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud — Republika Czeska) — Green Swan Pharmaceuticals CR, a.s. przeciwko Státní zemědělská a potravinářská inspekce, ústřední inspektorát

(Sprawa C-299/12) (1)

(Ochrona konsumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 - Oświadczenia żywieniowe lub zdrowotne dotyczące żywności - Artykuł 2 ust. 2 pkt 6 - Pojęcie „oświadczenia o zmniejszeniu ryzyka choroby” - Artykuł 28 ust. 2 - Produkty opatrzone znakami towarowymi lub markami - Przepisy przejściowe)

2013/C 260/29

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Green Swan Pharmaceuticals CR, a.s.

Strona pozwana: Státní zemědělská a potravinářská inspekce, ústřední inspektorát

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Nejvyšší správní soud — Wykładnia art. 1 ust. 3, art. 2 ust. 2 pkt 6) i art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (Dz.U. L 404, s. 9) — Pojęcie „oświadczenia o zmniejszeniu ryzyka choroby” — Oświadczenie zamieszczone na opakowaniu produktu, zgodnie z którym produkt ten „zawiera także wapno i witaminę D3, które przyczyniają się do zmniejszenia czynnika ryzyka w rozwoju osteoporozy i złamań”

Sentencja

1)

Artykuł 2 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności, zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) nr 116/2010 z dnia 9 lutego 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że oświadczenie zdrowotne można uznać za „oświadczenie o zmniejszaniu ryzyka choroby” w rozumieniu tego przepisu również w wypadku, gdy nie stwierdza ono wprost, iż spożycie określonej kategorii żywności, określonej żywności lub jednego z jej składników zmniejsza „znacząco” czynnik ryzyka w rozwoju choroby występującej u ludzi.

2)

Artykuł 28 ust. 2 rozporządzenia nr 1924/2006, zmienionego rozporządzeniem nr 116/2010, należy interpretować w ten sposób, że przekaz komercyjny umieszczony na opakowaniu żywności może stanowić znak towarowy lub markę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli podlega ochronie jako znak towarowy lub marka na podstawie właściwych przepisów. Zadaniem sądu krajowego jest ustalenie w świetle całości okoliczności faktycznych i prawnych rozpatrywanej sprawy, czy przekaz taki rzeczywiście stanowi chroniony znak towarowy lub markę.

3)

Artykuł 28 ust. 2 rozporządzenia nr 1924/2006, zmienionego rozporządzeniem nr 116/2010, należy interpretować w ten sposób, że dotyczy on wyłącznie żywności opatrzonej znakiem towarowym lub marką, które można uznać za oświadczenie żywieniowe lub zdrowotne w rozumieniu tego rozporządzenia, istniejących w takiej postaci przed dniem 1 stycznia 2005 r.

(1)  Dz.U. C 273 z 8.9.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/18

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 18 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Højesteret — Dania) — Metro Cash & Carry Danmark ApS przeciwko Skatteministeriet

(Sprawa C-315/12) (1)

(Podatek akcyzowy - Dyrektywa 92/12/EWG - Artykuły 7–9 - Dyrektywa 2008/118/WE - Artykuły 32–34 - Wewnątrzwspólnotowy przepływ wyrobów objętych podatkiem akcyzowym - Rozporządzenie (EWG) nr 3649/92 - Artykuły 1 i 4 - Uproszczony dokument towarzyszący - Egzemplarz nr 1 - Działalność na zasadzie „cash & carry” - Wyroby dopuszczone do konsumpcji w jednym z państw członkowskich, przechowywane w celach handlowych w innym państwie członkowskim, oraz wyroby nabywane przez jednostki na własne potrzeby i przewożone przez te jednostki - Napoje alkoholowe - Brak obowiązku sprawdzenia przez dostawcę)

2013/C 260/30

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Højesteret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Metro Cash & Carry Danmark ApS

Strona pozwana: Skatteministeriet

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Højesteret — Wykładnia art. 7 ust. 4 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz. U. L 76, s. 1), art. 34 ust. 1 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (Dz.U. L 9, s. 12) oraz rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3649/92 z dnia 17 grudnia 1992 r. w sprawie uproszczonego dokumentu towarzyszącego w wewnątrzwspólnotowym przepływie produktów objętych podatkiem akcyzowym, przeznaczonych do konsumpcji w państwie członkowskim wysyłki (Dz.U. L 369, s. 17) — Podatek akcyzowy — Produkty nabywane przez osoby prywatne na ich własne potrzeby — Kwestia obowiązku zapewnienia przez przedsiębiorstwo z państwa członkowskiego, że otrzyma egzemplarz nr 1 uproszczonego dokumentu towarzyszącego w odniesieniu do sprzedaży w jego placówkach handlowych w tym państwie członkowskim wyrobów spirytusowych klientom pochodzącym z innych państw członkowskich, którzy dokonują zakupów po okazaniu karty klienta wydanej na firmę przedsiębiorstwa z innego państwa członkowskiego oraz w wypadku, gdy posiadacz karty odbiera wyroby spirytusowe na miejscu w celu ich przewiezienia osobiście do państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania

Sentencja

1)

Artykuły 7–9 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania, zmienionej dyrektywą Rady 92/108/EWG z dnia 14 grudnia 1992 r., oraz art. 1 i 4 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3649/92 z dnia 17 grudnia 1992 r. w sprawie uproszczonego dokumentu towarzyszącego w wewnątrzwspólnotowym przepływie produktów objętych podatkiem akcyzowym, przeznaczonych do konsumpcji w państwie członkowskim wysyłki, należy interpretować w ten sposób, że nie zobowiązują one podmiotu gospodarczego, takiego jak w postępowaniu głównym, do sprawdzenia, czy nabywcy z innych państw członkowskich zamierzają dokonać przywozu wyrobów akcyzowych do innego państwa członkowskiego, a jeżeli tak, to czy przywóz ten dokonywany jest w celach prywatnych, czy handlowych.

2)

Artykuły 32–34 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG, należy interpretować w ten sposób, że nie wprowadzają one istotnych zmian w stosunku do art. 7–9 dyrektywy 92/12, zmienionej dyrektywą 92/108, uzasadniających w okolicznościach postępowania głównego odmienną odpowiedź na pierwsze pytanie.

3)

Artykuł 8 dyrektywy 92/12, zmienionej dyrektywą 92/108, należy interpretować w ten sposób, że może on obejmować zakup wyrobów akcyzowych w takich okolicznościach jak w postępowaniu głównym, jeżeli są one nabywane przez jednostki na ich własny użytek i transportowane przez nie, co powinny każdorazowo ustalić właściwe organy krajowe.

(1)  Dz.U. C 258 z 25.8.2012.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/19

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Cypryjskiej

(Sprawa C-412/12) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 1999/31/WE - Składowanie odpadów - Działanie składowiska pomimo braku planu jego zagospodarowania - Obowiązek zamknięcia)

2013/C 260/31

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Zavvos i D. Düsterhaus, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Cypryjska (przedstawiciele: M. Chatzigeorgiou i K. Lykourgos, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 14 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz.U. L 182, s. 1) — Kontynuacja działania składowisk w Lefkosii i Limassol pomimo braku planu ich zagospodarowania

Sentencja

1)

Nie zamykając wszystkich miejsc niekontrolowanego zbytu odpadów (XADA) działających na terytorium Republiki Cypryjskiej lub nie dostosowując się do wymogów dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów państwo to uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy art. 14 wskazanej dyrektywy.

2)

Republika Cypryjska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 366 z 24.11.2012

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/19

Wniosek o opinię przedstawiony przez Komisję Europejską w trybie art. 218 ust. 11 TFUE

(Opinia 2/13)

2013/C 260/32

Język postępowania: wszystkie języki urzędowe

Strona przedstawiająca wniosek

Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Krämer, L. Romero Requena, C. Ladenburger i B. Smulders, pełnomocnicy)

Pytanie przedstawione Trybunałowi

Czy projekt umowy o przystąpieniu Unii Europejskiej do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności jest zgodny z traktatami?

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Baden-Württemberg (Niemcy) w dniu 7 maja 2013 r. — Birgit Wagener przeciwko Bundesagentur für Arbeit — Familienkasse Villingen-Schwenningen

(Sprawa C-250/13)

2013/C 260/33

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Baden-Württemberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Birgit Wagener

Strona pozwana: Bundesagentur für Arbeit — Familienkasse Villingen-Schwenningen

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w okolicznościach takich jak zaistniałe w postępowaniu głównym, w którym w dniu 17 października 2012 r. niemiecki organ przyznający świadczenia rodzinne (Familienkasse) przyznał, na podstawie art. 10 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (EWG) nr 574/72 (1), zasiłek rodzinny (niem. Kindergeld) za okres od października 2006 r. do listopada 2011 r. w wysokości kwoty stanowiącej wyrównanie względem dodatku rodzinnego przyznawanego przez Konfederację Szwajcarską i wypłacił go (w drodze potrącenia), przeliczenie kwot szwajcarskich dodatków rodzinnych (szwajc. Familienzulagen) z franków szwajcarskich na euro następuje zgodnie z art. 107 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 574/72, zgodnie z art. 107 ust. 6 rozporządzenia (EWG) nr 574/72, czy też zgodnie z art. 90 rozporządzenia (WE) nr 987/2009 (2) w związku z decyzją nr H3 z dnia 15 października 2009 r. dotyczącą daty, którą bierze się pod uwagę przy ustalaniu kursu wymiany (3), o którym mowa w art. 90 rozporządzenia (WE) nr 987/2009?

2)

Jeżeli zgodnie z odpowiedzią na pytanie 1 przeliczenie następuje w całości bądź w części zgodnie z art. 107 ust. 6 rozporządzenia (EWG) nr 574/72: Czy w okolicznościach opisanych w pytaniu 1 dla dokonania przeliczenia miarodajny jest moment, gdy wypłacone zostało świadczenie zagraniczne, czy też chodzi o moment, gdy wypłacone zostaje świadczenie krajowe, na poczet którego zaliczone zostaje świadczenie zagraniczne?

3)

Jeżeli zgodnie z odpowiedzią na pytanie 1 przeliczenie następuje w całości bądź w części zgodnie z art. 107 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 574/72: W jaki sposób, w okolicznościach takich jak zaistniałe w postępowaniu głównym, ma nastąpić ustalenie okresu referencyjnego zgodnie z art. 107 ust. 2 i 4 rozporządzenia nr 574/72? Czy dla przeliczenia ma znaczenie moment, gdy szwajcarski organ przyznający świadczenie rodzinne przyznał bądź wypłacił świadczenie podlegające zaliczeniu?

4)

Jeżeli zgodnie z odpowiedzią na pytanie 1 przeliczenie następuje w całości bądź w części zgodnie z art. 90 rozporządzenia (EWG) nr 987/2009 w związku z decyzją nr H3 z dnia 15 października: Zgodnie z jakim przepisem (pkt 2, pkt 3 lit. a) bądź pkt 3 lit. b)) decyzji nr H3 z dnia 15 października 2009 r. i w jaki sposób następuje przeliczenie kwot świadczeń rodzinnych, gdy w odniesieniu do krajowego świadczenia rodzinnego prawo krajowe przewiduje jako takie wyłączenie świadczenia (§ 65 ust. 1 pkt 2 EStG) i przyznanie świadczenia następuje wyłącznie na podstawie prawa Unii? Czy dla przeliczenia ma znaczenie moment, gdy szwajcarski organ przyznający świadczenie rodzinne przyznał bądź wypłacił świadczenia rodzinne?

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, Dz.U. 74, s. 1 (wersja skonsolidowana)

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, Dz.U. C 284, s. 1

(3)  Decyzja nr H3 z dnia 15 października 2009 r. dotycząca daty, którą bierze się pod uwagę przy ustalaniu kursu wymiany, o którym mowa w art. 90 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009, Dz.U. 2010 C 106, s. 56

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 13 maja 2013 r. — Elena Recinto-Pfingsten przeciwko Swiss International Air Lines AG

(Sprawa C-259/13)

2013/C 260/34

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Elena Recinto-Pfingsten

Strona pozwana: Swiss International Air Lines AG

Pytanie prejudycjalne

Czy umowę (1) pomiędzy Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego z dnia 26 listopada 2010 r. w wersji decyzji nr 2/2010 (2) Wspólnego Komitetu ds. Transportu Lotniczego Wspólnota/Szwajcaria należy interpretować w ten sposób, że rozporządzenie (WE) nr 261/2004 (3) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 ma zgodnie z jego art. 3 ust. 1 lit. a) zastosowanie również do pasażerów odlatujących z lotnisk znajdujących się w Szwajcarii do państwa trzeciego?

(1)  Umowa między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, Dz.U. L 114, s. 73.

(2)  Decyzja nr 2/2010 Wspólnego Komitetu ds. Transportu Lotniczego Wspólnota/Szwajcaria ustanowionego na mocy umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego z dnia 26 listopada 2010 r. zastępująca załącznik do umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, Dz.U. L 347, s. 54.

(3)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91, Dz.U. L 46, s. 1.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 24 maja 2013 r. — T-Mobile Austria GmbH przeciwko Telekom-Control-Kommission

(Sprawa C-282/13)

2013/C 260/35

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: T-Mobile Austria GmbH

Druga strona postępowania: Telekom-Control-Kommission

Uczestnicy postępowania: Hutchison 3 G Austria Holdings GmbH, Hutchinson 3G Austria GmbH, Orange Austria Telecommunication GmbH, Stubai SCA, Orange Belgium SA, A1 Telekom Austria AG

Pozostały uczestnik: Bundesministerin für Verkehr, Innovation und Technologie

Pytania prejudycjalne

Czy art. 4 i 9b dyrektywy 2002/21/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) i art. 5 ust. 6 dyrektywy 2002/20/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy o zezwoleniach) należy interpretować w ten sposób, że przyznają one konkurentowi w postępowaniu krajowym przewidzianym przez art. 5 ust. 6 dyrektywy o zezwoleniach status podmiotu, którego dotyczy dana decyzja w rozumieniu art. 4 ust. 1 dyrektywy ramowej?

(1)  Dz.U. L 108, s. 33.

(2)  Dz.U. L 108, s. 21, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r. zmieniającej dyrektywy 2002/21/WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, 2002/19/WE w sprawie dostępu do sieci i usług łączności elektronicznej oraz wzajemnych połączeń oraz 2002/20/WE w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (Dz.U. L 337, s. 37).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht München (Niemcy) w dniu 29 maja 2013 r. — Data I/O GmbH przeciwko Hauptzollamt München

(Sprawa C-297/13)

2013/C 260/36

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht München

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Data I/O GmbH

Druga strona postępowania: Hauptzollamt München

Pytania prejudycjalne

Czy uwagę 2 lit. a) do sekcji XVI (1) należy interpretować w ten sposób, że towar, który spełnia zarówno warunki zaklasyfikowania go jako części w rozumieniu pozycji 8473 Nomenklatury scalonej (CN), jak też warunki zaklasyfikowania go jako samodzielnego towaru do innej pozycji objętej działem CN 84 lub do pozycji objętej działem CN 85, powinien zostać zaklasyfikowany do tej innej pozycji z tego względu, że pozycja CN 8473 nie ma pierwszeństwa wobec innych pozycji objętych działem CN 84 i pozycji objętych działem CN 85?

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, s. 1), zmienione rozporządzeniami Komisji (WE) nr 2031/2001 z dnia 6 sierpnia 2001 r. (Dz.U. L 279, s. 1), nr 1832/2002 z dnia 1 sierpnia 2002 r. (Dz.U. L 290, s. 1), nr 1789/2003 z dnia 11 września 2003 r. (Dz.U. L 281, s. 1) i nr 1810/2004 z dnia 7 września 2004 r. (Dz.U. L 327, s. 1).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 6 czerwca 2013 r. — Novo Nordisk Pharma GmbH przeciwko Corinnie Silber

(Sprawa C-310/13)

2013/C 260/37

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona pozwana i wnosząca rewizję: Novo Nordisk Pharma GmbH

Strona skarżąca i druga strona postępowania rewizyjnego: Corinna Silber

Pytania prejudycjalne

Czy art. 13 dyrektywy 85/374/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że dyrektywa ta ogólnie nie narusza niemieckiego systemu odpowiedzialności za produkt leczniczy jako „szczególnego systemu odpowiedzialności” z tym skutkiem, że krajowy system odpowiedzialności przewidziany w ustawodawstwie dotyczącym produktów leczniczych może być dalej rozwijany, czy też przepis ten należy interpretować w ten sposób, że istniejące w chwili ogłoszenia dyrektywy (30 lipca 1985 r.) przesłanki odpowiedzialności za produkty lecznicze nie mogą być rozszerzane?

(1)  Dyrektywa Rady 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe (Dz.U. L 210, s. 29)

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Thüringer Oberlandesgericht (Niemcy) w dniu 11 czerwca 2013 r. — Udo Rätzke przeciwko S+K Handels GmbH

(Sprawa C-319/13)

2013/C 260/38

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Thüringer Oberlandesgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Udo Rätzke

Strona pozwana: S+K Handels GmbH

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 4a) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1062/2010 z dnia 28 września 2010 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla telewizorów (1) należy interpretować w ten sposób, że

dystrybutorzy mają jedynie wówczas obowiązek opatrzenia telewizorów etykietą (od dnia 30.11.2011 r.), gdy owe telewizory zostały na podstawie art. 3 ust. 1 a) wskazanego rozporządzenia (od dnia 30.11.2011 r.) już dostarczone przez dostawców z odpowiednią etykietą,

czy też dystrybutorzy mają obowiązek umieszczenia etykiety (od dnia 30.11.2011 r.) również w przypadku telewizorów, które zostały dostarczone przez dostawców przed dniem 30.11.2011 r. bez odpowiednich etykiet, w związku z czym dystrybutor jest zobowiązany (w odpowiednim czasie, następczo) do zamówienia etykiet dla tego rodzajów telewizorów?

(1)  Dz.U. L 314, s. 64.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/22

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 10 kwietnia 2013 r. w sprawie T-360/11 Fercal — Consultadoria e Serviços przeciwko OHIM — Parfums Rochas (Patrizia Rocha), wniesione w dniu 14 czerwca 2013 r. przez Fercal — Consultadoria e Serviços, Lda

(Sprawa C-324/13 P)

2013/C 260/39

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnosząca odwołanie: Fercal — Consultadoria e Serviços, Lda (przedstawiciel: A.J. Rodrigues, advogado)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uznanie odwołania za dopuszczalne;

—

uchylenie ogłoszonego w dniu 10 kwietnia 2013 r. i doręczonego w dniu 11 kwietnia 2013 r. wyroku Sądu (piąta izba) w sprawie T-360/11 i następnie stwierdzenie na podstawie przepisów wspólnotowych nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 kwietnia 2011 r. w sprawie R 2355/2010-2;

—

potwierdzenie ważności znaku towarowego wnoszącej odwołanie;

—

obciążenie drugiej strony postępowania kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

—

Wnosząca odwołanie podnosi, że art. 60 rozporządzenia nr 207/2009 (1) przewiduje w odniesieniu do wniesienia odwołania i jego uzasadnienia, że odwołanie wnosi się na piśmie w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia decyzji, a pisemne stanowisko przedstawiające podstawy odwołania wnosi się w terminie czterech miesięcy od daty zawiadomienia o decyzji.

—

Uzasadnienie odwołania zostało wysłane pocztą wprawdzie w dniu 27 stycznia 2011 r., jednak dotarło w dniu 2 lutego 2011 r., czyli po upływie czteromiesięcznego terminu określonego w art. 60 rozporządzenia nr 207/2009.

—

Sposób obliczania terminów i formy doręczenia zostały uregulowane w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 rudnia 1995 r. wykonującym rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, s. 1).

—

Zgodnie z zasadą 70 ust. 1 i 2 wspomnianego rozporządzenia termin rozpoczyna bieg, gdy wyrażony jest jako dzień, tydzień, miesiąc lub rok, następnego dnia po dniu doręczenia, które następuje w momencie faktycznego otrzymania doręczanego dokumentu.

—

W przypadku gdy termin, jak w niniejszym przypadku, wyrażony jest jako określona liczba miesięcy, upływa on w czwartym miesiącu, w dniu mającym tę samą datę jak dzień, kiedy określone zdarzenie miało miejsce (zasada 70 ust. 4).

—

Upływ tego terminu został przerwany w wyniku siły wyższej i szczególnych okoliczności, za które żadna ze stron nie ponosi odpowiedzialności.

—

Ponieważ doręczenie decyzji wnoszącej odwołanie nastąpiło w dniu 27 września 2010 r. i miała ona cztery miesiące na przedstawienie uzasadnienia, termin ten zaczął biec w dniu 28 września 2010 r. i upłynął cztery miesiące później w odpowiadającym mu dniu 28 stycznia 2011 r.

—

Wnosząca odwołanie, aby nie utracić swojego roszczenia, musiała zatem podjąć działanie w tym okresie, co oznacza, że przysługujący jej termin był krótszy niż cztery miesiące.

—

Wysłała ona uzasadnienie drogą pocztową w dniu 27 stycznia 2011 r., czyli w ostatnim dniu terminu.

—

Przesyłka została doręczona stronie pozwanej w dniu 2 lutego 2011 r., ponieważ między tymi datami był weekend.

—

Wnosząca odwołanie postąpiła zgodnie z przepisami i dotrzymała ustanowionego terminu, dlatego też jej odwołanie powinno było zostać uznane za dopuszczalne.

—

Odwołanie zostało wniesione w dwumiesięcznym terminie określonym w pierwszej części art. 60 rozporządzenia nr 207/2009.

—

Uzasadnienie odwołania zostało przedstawione na piśmie w terminie czterech miesięcy.

—

Uzasadnienie to zostało przesłane drogą pocztową, na którą wnosząca odwołanie nie ma żadnego wpływu.

—

Wniesienie odwołania, o którym mowa w zaskarżonym wyroku, w żadnym razie nie może oznaczać — mimo należnego szacunku dla odmiennej interpretacji i odrębnego stanowiska — otrzymania dokumentu przez drugą stronę postępowania odwoławczego, z wyjątkiem oczywiście sytuacji, gdy wnoszący odwołanie nie podjął działania w wyznaczonym terminie.

—

W przeciwieństwie do zawartej w zaskarżonym wyroku wykładni art. 60 rozporządzenia nr 207/2009 przewiduje: „Pisemne stanowisko przedstawiające podstawy odwołania wnosi się w terminie czterech miesięcy […]”, co nie powinno i nie może oznaczać, że uzasadnienie musi w tym terminie dotrzeć do OHIM, ponieważ nie zawsze dokumenty są nadawane i otrzymywane w tym samym momencie.

—

Wnoszący odwołanie musi wypełnić swój obowiązek w terminie, co też wnosząca odwołanie uczyniła. W związku z tym nie można oceniać, że liczy się data otrzymania, ponieważ oznaczałoby to naruszenie zasady równego traktowania z uwagi na pochodzenie z różnych krajów i fakt, że inne środki przekazu nie były dostępne i nie były konieczne, ponieważ stanowią rozwiązanie alternatywne zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 2868/95.

—

Wnosząca odwołanie uważa, że we wspomnianym terminie czterech miesięcy wnoszący odwołanie jest zobowiązany nadać lub przekazać pismo i że w niniejszej sprawie przedstawienie uzasadnienia nie stanowiło nowej okoliczności, ponieważ wyraziła ona swój zamiar, wnosząc samo odwołanie.

—

Poprzez oddalenie jej skargi w całości w zaskarżonym wyroku naruszono art. 60 rozporządzenia nr 207/2009 oraz zasady 61, 62, 63, 64, 65 i 70 rozporządzenia nr 2868/95.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona) (Dz.U. L 78, s. 1).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Sibiu (Rumunia) w dniu 18 czerwca 2013 r. — Ilie Nicolae Nicula przeciwko Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Sibiu, Administrația Fondului pentru Mediu

(Sprawa C-331/13)

2013/C 260/40

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Sibiu

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ilie Nicolae Nicula

Strona pozwana: Administrația Finanțelor Publice a Municipiului Sibiu, Administrația Fondului pentru Mediu

Pytanie prejudycjalne

Czy wykładni art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 17, 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 110 TFUE a także zasady pewności prawa i zasady zakazu reformatio in peius, które to obydwie są usankcjonowane w prawie [Unii] oraz w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (1) można dokonywać w ten sposób, iż rzeczone postanowienia i zasady stoją na przeszkodzie aktowi normatywnemu takiemu jak dekret-ustawa 9/2013?

(1)  Wyroki: z dnia 3 grudnia 1998 r. w sprawie C-381/97 Belgocodex, Rec. s. I-8153 i z dnia 12 października 1978 r. w sprawie 10/78 Belbouab, Rec. s. 1915.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 19 czerwca 2013 r. — Nordex Food A/S przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-334/13)

2013/C 260/41

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Nordex Food A/S

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w przy decyzji o przyznaniu refundacji wywozowej należy przyjąć, że pozwolenie na wywóz, o którym mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 800/1999 ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (1), zostało przedstawione należycie w sytuacji, gdy urząd celny wywozu, który przyjął zgłoszenie wywozowe bez przedstawienia pozwolenia, zezwolił eksporterowi na późniejsze dostarczenie pozwolenia w ciągu określonego terminu i eksporter ten wykonał to zobowiązanie?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: Czy art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 800/1999 ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych wymaga bezwzględnie przedstawienia pozwolenia na wywóz już przy składaniu zgłoszenia wywozowego, czy też wystarczy, jeśli eksporter przedstawi (udzielone mu przed wywozem) pozwolenie na wywóz dopiero w ramach procedury wypłaty refundacji?

3)

Czy eksporter, który początkowo przedstawił fałszywe dokumenty celne dotyczące przywozu eksportowanego towaru do państwa przeznaczenia, może przedstawić uprawniające do otrzymania refundacji ważne dokumenty celne jeszcze po upływie terminu na ich przedstawienie przewidzianego w rozporządzeniu nr 800/1999 ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych, jeśli przedstawienie tych dokumentów po terminie nie spowodowało zwłoki lub przeszkody w realizacji procedury wypłaty refundacji, ponieważ wniosek o refundację został pierwotnie oddalony z innych przyczyn niż brak przedstawienia tego rodzaju dowodów przywozu i są one przedstawiane po stwierdzeniu fałszerstwa przedstawionych początkowo dokumentów?

4)

Czy przesłanki sankcji na podstawie art. 51 rozporządzenia (WE) nr 800/1999 ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych są spełnione również wtedy, gdy refundacja wywozowa, o którą eksporter się ubiega, wprawdzie rzeczywiście odpowiada refundacji podlegającej przyznaniu, jednak eksporter w ramach procedury wypłaty refundacji przedstawił początkowo dokumenty, na podstawie których refundacja wywozowa nie mogłaby zostać mu przyznana?

(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych, Dz.U. L 102, s.11.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Scottish Land Court (Zjednoczone Królestwo) w dniu 18 czerwca 2013 r. — Robin John Feakins przeciwko Scottish Ministers

(Sprawa C-335/13)

2013/C 260/42

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Scottish Land Court

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Robin John Feakins

Strona pozwana: Scottish Ministers

Pytania prejudycjalne

1)

Czy prawidłowo interpretowany art. 18 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 795/2004 (1) stosuje się:

a)

w przypadku gdy rolnik spełnia warunki zastosowania dwóch lub większej liczby spośród następujących przepisów: art. 19, art. 20, art. 21 art. 22, art. 23, art. 23a tego rozporządzenia oraz art. 37 ust. 2, art. 40, art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 (2), lub tylko

b)

w przypadku gdy rolnik spełnia warunki dwóch lub większej liczby przepisów spośród art. 19, 20, 21, 22, 23 i 23a […] rozporządzenia Komisji (WE) nr 795/2004 bądź odrębnie dwóch lub większej liczby przepisów spośród art. 37 ust. 2, 40, 42 ust. 3 i 42 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003?

2)

W przypadku gdy art. 18 ust. 2 należy interpretować w sposób określony w pkt l lit a) powyżej, czy art. 18 ust. 2 jest w całości lub w części nieważny z jednej lub obydwu spośród następujących przyczyn podnoszonych przez skarżącego:

a)

ze względu na to, że Komisja wydając rozporządzenie (WE) nr 795/2004 nie posiadała uprawnień do wydania art. 18 ust. 2 w tym przedmiocie, lub

b)

ze względu na to, że Komisja wydając rozporządzenie (WE) nr 795/2004 nie podała uzasadnienia art. 18 ust. 2?

3)

W przypadku gdy art. 18 ust. 2 należy interpretować w sposób określony w pkt l lit a) powyżej, a na pytanie 2 należy udzielić odpowiedzi przeczącej, czy art. 18 ust. 2 stosuje się w sytuacji gdy rolnik otrzymuje tymczasową zgodę na przyznanie płatności z rezerwy krajowej na podstawie art. 22 rozporządzenia Komisji (WE) nr 795/2004 na gospodarstwo w 2005 r., jednak przyznanie tego uprawnienia nie zostaje zgłoszone w formularzu IACS do 2007 r., kiedy gospodarstwo zostało przejęte przez rolnika?

(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 795/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady w celu wdrożenia systemu jednolitych płatności określonego w rozporządzeniu Rady (WE) Nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającym określone systemy wsparcia dla rolników (Dz.U. L 141, s. 1)

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, s. 1)

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/25

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 10 kwietnia 2013 r. w sprawie T-671/11 IPK International — World Tourism Marketing Consultants GmbH przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 19 czerwca 2013 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-336/13 P)

2013/C 260/43

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Dintilhac, G. Wilms, G. Zavvos, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: IPK International — World Tourism Marketing Consultants GmbH

Żądania wnoszącej odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu (pierwsza izba) z dnia 10 kwietnia 2013 r. w sprawie T-671/11;

—

oddalenie skargi wniesionej w dniu 22 grudnia 2011 r. przez IPK International — World Tourism Marketing Consultants GmbH przeciwko Komisji;

—

obciążenie IPK International — World Tourism Marketing Consultants GmbH kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Według wnoszącej odwołanie w zaskarżonym wyroku dopuszczono się szeregu naruszeń prawa:

a)

Nie uwzględniono w nim orzecznictwa Trybunału, w świetle którego odsetki wyrównawcze mają na celu wyrównanie skutków inflacji.

b)

Wbrew orzecznictwu Trybunału nie dokonano w nim rozróżnienia pomiędzy odsetkami wyrównawczymi, a odsetkami za zwłokę i ustalono wysokość obydwu tych stóp procentowych na poziomie głównej stopy refinansowej Europejskiego Banku Centralnego (EBC) powiększonej o dwa punkty procentowe.

c)

Dopuszczono się błędu rachunkowego, polegającego na skapitalizowaniu odsetek wyrównawczych i naliczeniu odsetek za zwłokę od dnia 15 kwietnia 2011 r.

d)

W błędny sposób zinterpretowano zaskarżoną decyzję i wyrok Sądu w sprawie T-297/05 (1), a także przeinaczono fakty.

e)

Uzasadnienie wyroku jest niewystarczające: nie pozwala ono zrozumieć, na jakiej podstawie ustalono wysokość odsetek oraz datę, od której naliczone zostały odsetki za zwłokę, a samo uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne.

f)

Naruszone zostały zasady prawa Unii dotyczące bezpodstawnego wzbogacenia.

(1)  Wyrok Sądu z dnia 15 kwietnia 2011 r. w sprawie IPK International przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-1859.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 24 czerwca 2013 r. Cruz & Companhia, L.da przeciwko Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas, IP (IFAP)

(Sprawa C-341/13)

2013/C 260/44

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Cruz & Companhia, L.da..

Strona pozwana: Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas, IP (IFAP)

Pytania prejudycjalne

1)

Czy termin przedawnienia przewidziany w art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (1) ma zastosowanie wyłącznie w stosunkach między Wspólnotą Europejską a stroną pozwaną występującą jako podmiot wypłacający pomoc wspólnotową, czy ma on zastosowanie również w stosunkach między stroną pozwaną występującą jako podmiot wypłacający pomoc wspólnotową a skarżącą jako beneficjentką wypłaconej pomocy, która to pomoc została uznana za nienależnie przyznaną?

2)

Na wypadek orzeczenia, że termin przewidziany w art. 3 ust. 1 rozporządzenia ma zastosowanie również w stosunkach między podmiotem wypłacającym pomoc a beneficjentką wypłaconej pomocy, która to pomoc została uznana za nienależnie przyznaną, czy należy przyjąć, że rzeczony termin ma zastosowanie wyłącznie do kar administracyjnych w rozumieniu art. 5 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r., czy również wtedy, gdy sprawa dotyczy „środków administracyjnych” w rozumieniu art. 4 ust. 1 tego samego rozporządzenia — konkretnie zwrotu kwot nienależnie pobranych?

(1)  Dz. L 312, s. 1.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal do Trabalho de Leiria (Portugalia) w dniu 24 czerwca 2013 r. — Modelo Continente Hipermercados SA przeciwko Autoridade Para As Condições de Trabalho — Centro Local do Lis (ACT)

(Sprawa C-343/13)

2013/C 260/45

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal do Trabalho de Leiria.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Modelo Continente Hipermercados SA.

Strona pozwana: Autoridade Para As Condições de Trabalho — Centro Local do Lis (ACT).

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w świetle prawa wspólnotowego, a w szczególności dyrektywy [2011/35/UE (1) i jej art. 19], połączenie spółek oznacza system przeniesienia odpowiedzialności za wykroczenia na spółkę przejmującą za czyny popełnione przez spółkę przejmowaną przed wpisem połączenia do rejestru?

2)

Czy kara pieniężna o charakterze kary za wykroczenie może być uznawana za wierzytelność osoby trzeciej (w niniejszym przypadku za wierzytelność państwa z tytułu naruszenia przepisów z systemu wykroczeń) w rozumieniu dyrektywy, w ten sposób, że wierzytelność (grzywna) tytułem kary za wykroczenie, której wierzycielem jest państwo, zostaje przeniesiona na spółkę przejmującą?

3)

Czy wykładnia art. 112 Código das Sociedades Comerciais (kodeksu spółek handlowych), zgodnie z którą nie oznacza on umorzenia postępowania z tytułu wykroczenia popełnionego przed połączeniem, ani też nałożonej grzywny, jest sprzeczna z rzeczoną dyrektywą, która ustanawia skutki połączenia spółek, jako że dokonuje rozszerzającej wykładni przepisu, i jako taka jest sprzeczna z prawem wspólnotowym, a w szczególności z art. 19 dyrektywy?

4)

Czy taka wykładnia nie stanowi naruszenia zasady, iż nie może istnieć wykroczenie bez odpowiedzialności obiektywnej (złagodzonej) lub zawinionej spółki przejmującej?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/35/UE z dnia 5 kwietnia 2011 r. dotycząca łączenia się spółek akcyjnych (Dz.U. L 110, s. 1).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Roma (Włochy) w dniu 24 czerwca 2013 r. — Cristiano Blanco przeciwko Agenzia delle Entrate

(Sprawa C-344/13)

2013/C 260/46

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Commissione tributaria provinciale di Roma

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Cristiano Blanco

Strona pozwana: Agenzia delle Entrate — Direzione Provinciale I di Roma — Ufficio Controlli

Pytanie prejudycjalne

Czy objęcie wygranych uzyskanych w kasynach państw członkowskich Unii Europejskiej przez osoby zamieszkujące we Włoszech obowiązkiem składania deklaracji i obowiązkiem podatkowym dla celów fiskalnych, jak stanowi art. 67 lit. d) DPR [dekretu prezydenta republiki] nr 917 z dnia 22 grudnia 1986 r. (TUIR) [Testo Unico Imposte sui Redditi, tekst jednolity w sprawie podatków dochodowych] jest sprzeczne z art. 49 traktatu WE, czy też można uznać, że jest to uzasadnione względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego w rozumieniu art. 46 traktatu WE.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court (Irlandia) w dniu 24 czerwca 2013 r. — Karen Millen Fashions Ltd przeciwko Dunnes Stores, Dunnes Stores (Limerick) Ltd

(Sprawa C-345/13)

2013/C 260/47

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Karen Millen Fashions Ltd

Strona pozwana: Dunnes Stores, Dunnes Stores (Limerick) Ltd

Pytania prejudycjalne

1)

Czy mając na uwadze indywidualny charakter wzoru, co do którego twierdzi się, iż korzysta on z ochrony jako niezarejestrowany wzór wspólnotowy do celów rozporządzenia Rady nr 6/2002 z 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (1), całościowe wrażenie, jakie wzór ten wywiera na poinformowanym użytkowniku w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia należy badać w odniesieniu do tego, czy różni się ono od całościowego wrażenia wywartego na tym użytkowniku przez a) jakikolwiek indywidualny wzór, który został wcześniej udostępniony publicznie, czy też b) jakąkolwiek kombinacje znanych elementów więcej niż jednego takiego wcześniejszego wzoru?

2)

Czy właściwy w sprawach wzorów wspólnotowych sąd jest zobowiązany do tego by traktować niezarejestrowany wzór wspólnotowy jako ważny do celów art. 85 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych, jeśli właściciel prawa wskazuje jedynie co stanowi indywidualny charakter tego wzoru, czy też właściciel prawa do tego wzoru jest zobowiązany do wykazania, że wzór posiada indywidualny charakter zgodnie z art. 6 tego rozporządzenia?

(1)  Dz.U. L 3, s. 1.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/27

Skarga wniesiona w dniu 25 czerwca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-351/13)

2013/C 260/48

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Markoulli i B. Schima)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie zapewniając, aby od dnia 1 stycznia 2012 r. kury nioski nie były już hodowane w nieulepszonych klatkach, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 3 i art. 5 ust. 2 dyrektywy Rady 1999/74/WE (1) z dnia 19 lipca 1999 r. ustanawiającej minimalne normy ochrony kur niosek;

—

obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 5 ust. 2 dyrektywy 1999/74/WE zakazuje, od dnia 1 stycznia 2012 r., hodowli kur niosek w nieulepszonych klatkach. Ponadto art. 3 dyrektywy 1999/74/WE stanowi, ze państwa członkowskie maja obowiązek zapewnić, aby właściciele i posiadacze kur niosek stosowali w odniesieniu do nich wyłącznie systemy hodowli dozwolone przez dyrektywę.

Komisja, od 2011 r., zwraca uwagę państw członkowskich spoczywający na nich obowiązek zastosowania się do powyższych postanowień dyrektywy. Z informacji przedstawionych przez Republikę Grecką wynika, że znaczna liczba właścicieli i posiadaczy systemów hodowli kur niosek nie mogła zastosować sią do obowiązków ciążących na nich na mocy dyrektywy 1999/74/WE przed dniem wskazanym w tej dyrektywie.

Z danych dostarczonych przez Republikę Grecką w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, jak również z późniejszej aktualizacji tych danych wynika, że Republika Grecka nie zastosowała się jeszcze do obowiązków ciążących na niej na mocy art. 3 i 5 dyrektywy 1999/74/WE.

(1)  JO L 203, s. 53.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Regionale dell'Umbria (Włochy) w dniu 27 czerwca 2013 r. — Umbra Packaging srl przeciwko Agenzia delle Entrate — Direzione Provinciale di Perugia

(Sprawa C-355/13)

2013/C 260/49

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Commissione Tributaria Regionale dell'Umbria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Umbra Packaging srl

Strona pozwana: Agenzia delle Entrate — Direzione Provinciale di Perugia

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 160 decreto legislativo nr 259/2003, który stanowi podstawę dla opłaty z tytułu koncesji według art. 21 taryfikatora załączonego do Decreto del Presidente della Repubblica nr 641/1972 jest zgodny z art. 3 dyrektywy 2002/20/WE (1) wykluczającym, w ramach zliberalizowanego systemu łączności, uprawnienia kontrolne organów administracji uzasadniające pobieranie opłaty od użytkowników usługi?

2)

Czy art. 3 ust. 2 decreto ministeriale nr 33/1990, do którego odsyła art. 21 taryfikatora załączonego do Decreto del Presidente della Repubblica nr 641/1972 w brzmieniu zmienionym przez art. 3 decreto-legge nr 151/1991 jest zgodny z systemem swobodnej konkurencji i z przewidzianym w art. 102 traktatu zakazem stosowania w stosunkach handlowych nierównych warunków do świadczeń równoważnych?

3)

Czy z kryteriami racjonalności i odpowiedniości zgodne jest stosowanie opłaty z tytułu koncesji rządowej mającej różną wysokości w przypadku użytkowników będących osobami prywatnymi i użytkowników będących przedsiębiorstwami oraz stosowanie opłaty jedynie do umów abonamentowych z wyłączeniem usług pre-paid oraz czy praktyki te nie stanowią przeszkody dla ukształtowania się konkurencyjnego rynku?

(1)  Dyrektywa 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (Dz.U. L 108, s. 21).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom (Zjednoczone Królestwo) w dniu 27 czerwca 2013 r. — Public Relations Consultants Association Ltd przeciwko The Newspaper Licensing Agency Ltd i in.

(Sprawa C-360/13)

2013/C 260/50

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Public Relations Consultants Association Ltd

Strona pozwana: The Newspaper Licensing Agency Ltd i in.

Pytanie prejudycjalne

Jeśli:

i)

użytkownik końcowy ogląda stronę internetową bez jej ściągania, drukowania lub przystąpienia do sporządzenia kopii w inny sposób,

ii)

kopie tejże strony internetowej są tworzone automatycznie na ekranie oraz w internetowej „pamięci podręcznej” na dysku twardym użytkownika końcowego,

iii)

utworzenie tych kopii jest nieodzowne dla procesu technicznego obejmującego prawidłowe i efektywne przeglądanie Internetu,

iv)

kopia ekranowa pozostaje na ekranie do chwili, gdy użytkownik końcowy opuści odnośną stronę internetową, kiedy to zostaje automatycznie usunięta w wyniku normalnego funkcjonowania komputera,

v)

kopia umieszczona w pamięci podręcznej pozostaje tam do chwili jej nadpisania przez inne materiały w momencie, gdy użytkownik końcowy ogląda kolejne strony internetowe, kiedy to zostaje automatycznie usunięta w wyniku normalnego funkcjonowania komputera oraz

vi)

kopie są zachowywane przez czas nie dłuższy niż trwanie zwyczajnych procesów związanych z korzystaniem z Internetu, o których mowa w pkt iv) i v) powyżej;

czy takie kopie są i) tymczasowe, ii) mają charakter przejściowy lub dodatkowy oraz iii) stanowią integralną i podstawową część procesu technologicznego w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE (1)?

(1)  Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.U. L 167, s. 10).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/28

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowackiej

(Sprawa C-361/13)

2013/C 260/51

Język postępowania: słowacki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Schatz i A. Tokar)

Strona pozwana: Republika Słowacka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że odmawiając przyznania dodatku bożonarodzeniowego przewidzianego ustawą nr 592/2006 beneficjentom mającym miejsce zamieszkania w państwie członkowskim innym niż Republika Słowacka, Republika Słowacka naruszała zobowiązania ciążące na niej na mocy art. 45 i 48 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (1) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego,

—

obciążenie Republiki Słowackiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dodatek bożonarodzeniowy przewidziany ustawą nr 592/2006 jest świadczeniem z tytułu starości w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 883/2004, które należy wypłacać również beneficjentom zamieszkałym poza odnośnym państwem członkowskim (w niniejszym przypadku Republiką Słowacką). W rezultacie przepis prawa krajowego nie może ograniczać uprawnienia beneficjentów zamieszkałych poza Republiką Słowacką do dodatku bożonarodzeniowego. Z tego powodu przepis prawa wewnętrznego Republiki Słowackiej przewidujący takie ograniczenie narusza art. 45 i 48 TFUE oraz art. 7 rozporządzenia nr 883/2004.

(1)  Dz.U. L 166, s. 1.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 28 czerwca 2013 r. — Maurizio Fiamingo przeciwko Rete Ferroviaria Italiana SpA

(Sprawa C-362/13)

2013/C 260/52

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Maurizio Fiamingo

Druga strona postępowania: Rete Ferroviaria Italiana SpA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy do pracy na morzu mają zastosowanie klauzule porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony przyjętego przez dyrektywę 1999/70/WE (1), a w szczególności, czy klauzula 2 punkt 1 odnosi się również do pracowników zatrudnionych na czas określony na promach, które wykonują codzienne połączenia?

2)

Czy porozumienie ramowe przyjęte przez dyrektywę 1999/70/WE, a w szczególności klauzula 3 punkt 1, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują (art. 332 codice della navigazione) wskazywanie „czasu trwania” umowy, a nie „terminu jej wygaśnięcia” i czy ze wspomnianą dyrektywą zgodne jest przewidzenie czasu trwania umowy ze wskazaniem jej terminu końcowego, co do którego jest pewne że upłynie (po maksimum 78 dniach), lecz nie kiedy to nastąpi?

3)

Czy porozumienie ramowe przyjęte przez dyrektywę 1999/70/WE, a w szczególności klauzula 3 punkt 1, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym (art. 325, 326 oraz 332 codice della navigazione), które utożsamiają obiektywne powody zawarcia umowy na czas określony jedynie z tym, że przewiduje ona odbycie rejsu lub rejsów, w ten sposób zasadniczo zrównując przedmiot umowy (świadczenie) z jej kauzą (przyczyną jej zawarcia na czas określony)?

4)

Czy porozumienie ramowe przyjęte przez dyrektywę stoi na przeszkodzie przepisom krajowym (w szczególności przepisom codice della navigazione), które wykluczają w przypadku zastosowania kolejnych umów (spełniającego znamiona nadużycia w rozumieniu klauzuli 5), aby zostały one przekształcone w stosunek pracy na czas nieokreślony (środek przewidziany przez art. 326 codice della navigazione jedynie dla przypadku, gdy pracownik zawierający umowę o pracę na statku pełni służbę bez przerwy przez okres dłuższy niż jeden rok oraz dla przypadku, w którym pomiędzy ustaniem umowy a zawarciem kolejnej umowy minie okres nie dłuższy niż sześćdziesiąt dni)?

(1)  Dyrektywa Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC); Dz.U. L 175, s. 43.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 28 czerwca 2013 r. — Leonardo Zappalà przeciwko Rete Ferroviaria Italiana SpA

(Sprawa C-363/13)

2013/C 260/53

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Leonardo Zappalà

Druga strona postępowania: Rete Ferroviaria Italiana SpA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy do pracy na morzu mają zastosowanie klauzule porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony przyjętego przez dyrektywę 1999/70/WE (1), a w szczególności, czy klauzula 2 punkt 1 odnosi się również do pracowników zatrudnionych na czas określony na promach, które wykonują codzienne połączenia?

2)

Czy porozumienie ramowe przyjęte przez dyrektywę 1999/70/WE, a w szczególności klauzula 3 punkt 1, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują (art. 332 codice della navigazione) wskazywanie „czasu trwania” umowy, a nie „terminu jej wygaśnięcia” i czy ze wspomnianą dyrektywą zgodne jest przewidzenie czasu trwania umowy ze wskazaniem jej terminu końcowego, co do którego jest pewne że upłynie (po maksimum 78 dniach), lecz nie kiedy to nastąpi?

3)

Czy porozumienie ramowe przyjęte przez dyrektywę 1999/70/WE, a w szczególności klauzula 3 punkt 1, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym (art. 325, 326 oraz 332 codice della navigazione), które utożsamiają obiektywne powody zawarcia umowy na czas określony jedynie z tym, że przewiduje ona odbycie rejsu lub rejsów, w ten sposób zasadniczo zrównując przedmiot umowy (świadczenie) z jej kauzą (przyczyną jej zawarcia na czas określony)?

4)

Czy porozumienie ramowe przyjęte przez dyrektywę stoi na przeszkodzie przepisom krajowym (w szczególności przepisom codice della navigazione), które wykluczają w przypadku zastosowania kolejnych umów (spełniającego znamiona nadużycia w rozumieniu klauzuli 5), aby zostały one przekształcone w stosunek pracy na czas nieokreślony (środek przewidziany przez art. 326 codice della navigazione jedynie dla przypadku, gdy pracownik zawierający umowę o pracę na statku pełni służbę bez przerwy przez okres dłuższy niż jeden rok oraz dla przypadku, w którym pomiędzy ustaniem umowy a zawarciem kolejnej umowy minie okres nie dłuższy niż sześćdziesiąt dni)?

(1)  Dyrektywa Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC); Dz.U. L 175, s. 43.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 28 czerwca 2013 r. — International Stem Cell Corporation przeciwko Comptroller General of Patents

(Sprawa C-364/13)

2013/C 260/54

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Justice (Chancery Division)(Zjednoczone Królestwo)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: International Stem Cell Corporation

Strona pozwana: Comptroller General of Patents

Pytania prejudycjalne

Czy niezapłodnione ludzkie komórki jajowe, których podział i dalszy rozwój zostały pobudzone w drodze partenogenezy i które w przeciwieństwie do zapłodnionych komórek jajowych zawierają jedynie komórki pluripotentne i są niezdolne do rozwinięcia się w jednostki ludzkie, mieszczą się w pojęciu „embriony ludzkie” zawartym w art. 6 ust. 2 lit. c) dyrektywy 98/44/WE w sprawie ochrony prawnej wynalazków biotechnologicznych?

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 1 lipca 2013 r. — Profit Investment SIM SpA w likwidacji przeciwko Stefanowi Ossiemu i Commerzbank AG

(Sprawa C-366/13)

2013/C 260/55

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Profit Investment SIM SpA w likwidacji

Strona pozwana: Stefano Ossi, Commerzbank AG

Pytania prejudycjalne

1)

Czy można uznać, że pomiędzy różnymi sprawami występuje więź, o której mowa w art. 6 ust. rozporządzenia 44/2001, jeżeli przedmiot żądań podnoszonych w ramach dwóch powództw oraz dokument, na którego podstawie podnoszone są żądania sądowe są różne, przy czym brak jest między nimi stosunku zależności lub sprzeczności logiczno-prawnej, lecz ewentualne uwzględnienie jednego z nich może potencjalnie mieć w praktyce wpływ na rozmiar interesu, dla którego ochrony wytoczono drugie powództwo?

2)

Czy wymóg formy pisemnej zawarty w klauzuli umowy o jurysdykcję, o którym mowa w art. 23 ust. 1 lit. a) rzeczonego rozporządzenia można uznać za spełniony w wypadku umieszczenia takiej klauzuli w dokumencie (Information memorandum) jednostronnie sporządzonym przez emitenta pożyczki obligacyjnej, w skutek czego umowa o jurysdykcję ma zastosowanie do sporów powstałych z wszystkimi kolejnymi nabywcami rzeczonych obligacji w przedmiocie ich ważności; lub czy można uznać, że umieszczenie klauzuli umowy o jurysdykcję w dokumencie regulującym pożyczkę obligacyjną przeznaczoną do obrotu transgranicznego odpowiada formie przyjętej zwyczajowo w handlu międzynarodowym zgodnie z art. 23 ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia?

3)

Czy należy rozumieć, że wyrażenie „jeżeli przedmiotem postępowania jest umowa lub roszczenia wynikające z umowy” zawarte w art. 5 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia odnosi się jedynie do sporów, w których powód powołuje się w postępowaniu na stosunek prawny wynikający z umowy oraz do sporów ściśle zależnych od tego stosunku lub że wyrażenie to obejmuje również spory, w których powód nie tylko nie powołuje się na umowę, lecz wręcz zaprzecza istnieniu prawnie ważnego stosunku prawnego i stara się uzyskać zwrot zapłaconej kwoty na podstawie dokumentu prawnego, który nie ma według niego wartości prawnej?

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Roma (Włochy) w dniu 1 lipca 2013 r. — Pier Paolo Fabretti przeciwko Agenzia delle Entrate

(Sprawa C-367/13)

2013/C 260/56

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Commissione tributaria provinciale di Roma

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Pier Paolo Fabretti

Strona pozwana: Agenzia delle Entrate — Direzione Provinciale I di Roma — Ufficio Controlli

Pytanie prejudycjalne

Czy objęcie wygranych uzyskanych w kasynach państw członkowskich Unii Europejskiej przez osoby zamieszkujące we Włoszech obowiązkiem składania deklaracji i obowiązkiem podatkowym dla celów fiskalnych, jak stanowi art. 67 lit. d) DPR [dekretu prezydenta republiki] nr 917 z dnia 22 grudnia 1986 r. (TUIR) [Testo Unico Imposte sui Redditi, tekst jednolity w sprawie podatków dochodowych] jest sprzeczne z art. 49 traktatu WE, czy też można uznać, że jest to uzasadnione względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego w rozumieniu art. 46 traktatu WE?

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Oost-Brabant 's-Hertogenbosch (Niderlandy) w dniu 1 lipca 2013 r. — postępowanie karne przeciwko N. F. Gielenowi i in.

(Sprawa C-369/13)

2013/C 260/57

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Oost-Brabant 's-Hertogenbosch

Strony w postępowaniu głównym

N. F. Gielen, M.M.J. Geerings, F.A.C. Pruijmboom, A.A. Pruijmboom

Pytania prejudycjalne

1a)

Czy substancja chemiczna alfa-acetylofenyloacetonitryl (nr CAS 4468-48-8) może być traktowana na równi z substancją sklasyfikowaną 1-fenylo-2-propanon (nr CAS 103-79-7, zwana dalej »BMK«)? Z pomocą tego pytania Rechtbank pragnie w szczególności ustalić, czy niderlandzkie wyrażenie »bevatten« [»zawierać«] wzgl. angielskie wyrażenie »containing« i francuskie »contenant« należy interpretować w ten sposób, że substancja BMK jako taka musi być już obecna w alfa-acetylofenyloacetonitrylu?

W przypadku udzielenia na pytanie 1a. odpowiedzi przeczącej, Rechtbank pragnie przedstawić Trybunałowi następujące pytania uzupełniające:

1b)

Czy alfa-acetylofenyloacetonitryl należy uznać za jedną z »stoffen […], die zodanig zijn vermengd dat genoemde stoffen niet gemakkelijk of met economisch rendabele middelen kunnen worden gebruikt of geëxtraheerd« [»substancj[i] […], które zostały wytworzone w taki sposób, że […] nie mogą być bez trudności wykorzystane lub odzyskane za pomocą dających się łatwo zastosować lub ekonomicznie realnych [opłacalnych] środków«], wzgl. »substance that is compounded in such a way that it cannot be easily used or extracted by readily applicable or economically viable means«, wzgl. „une autre préparation contenant un au plus de substances classifiées qui sont composées de manière telle que ces substances ne peuvent pas être facilement utilisées, ni extraites par des moyens aisés à mettre en œuvre ou économiquement viables”? Zgodnie z zawartymi w załączniku nr 3 informacjami udzielonymi przez policję wydaje się, że chodzi o relatywnie łatwy do zrozumienia, prawdopodobnie nawet łatwy do przeprowadzenia proces przekształcenia.

1c)

Czy dla odpowiedzi na pytanie 1b., w szczególności w odniesieniu do zwrotu „economische rendabele middelen [»ekonomicznie realnych [opłacalnych] środków«]/economically viable means/économiquement diable”, ma znaczenie, że na przekształceniu alfa-acetylofenyloacetonitrylu w BMK w oczywisty sposób — jeśli następuje to nielegalnie — zarabia się (można zarobić) bardzo dużo pieniędzy, jeżeli alfa-acetylofenyloacetonitryl zostanie z powodzeniem przekształcony w BMK lub w amfetaminę, lub gdy uzyskany z alfa-acetylofenyloacetonitrylu BMK zostanie (nielegalnie) wprowadzony do obrotu?

2)

Pojęcie „podmiot gospodarczy” zostało zdefiniowane w art. 2 lit. d) rozporządzenia nr 273/2004 (1) i w art. 2 lit. f) rozporządzenia nr 111/2005 (2). W ramach udzielania odpowiedzi na następujące pytanie Rechtbank wnosi, aby za punkt wyjścia przyjąć, że chodzi o substancję sklasyfikowaną w rozumieniu art. 2 lit. a) albo o substancję traktowaną na równi z nią w rozumieniu »Załącznika I substancje sklasyfikowane w rozumieniu art. 2 lit. a) rozporządzenia. Czy przez pojęcie „podmiot gospodarczy” należy rozumieć również osobę fizyczną, która samodzielnie albo z inną osobą prawną/innymi osobami prawnymi, względnie z inną osobą fizyczną/innymi osobami fizycznymi jest w posiadaniu substancji sklasyfikowanej (umyślnie) bez zezwolenia, gdy brak jest podejrzeń co do popełnienia innych czynów?

(1)  Rozporządzenie nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotyków, Dz.U. L 47, s. 1

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. określające zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą i państwami trzecimi, Dz.U. 2005 L 11, s. 1

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/31

Skarga wniesiona w dniu 2 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-378/13)

2013/C 260/58

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Patakia i A. Alcover San Pedro)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując środków koniecznych do wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 października 2005 r. w sprawie C-502/03 Komisja przeciwko Republice Greckiej, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 260 ust. 1 TFUE;

—

nakazanie Republice Greckiej zapłaty na rzecz Komisji kwoty wynoszącej 71 193,60 EUR za każdy dzień zwłoki w wykonaniu wyroku wydanego w sprawie C-502/03 począwszy od dnia, w którym zostanie ogłoszony wyrok w niniejszej sprawie do dnia wykonania wyroku w sprawie C-502/03;

—

nakazanie Republice Greckiej zapłaty na rzecz Komisji ryczałtu w wysokości 7 786,80 EUR za dzień począwszy od dnia ogłoszenia wyroku w sprawie C-502/03 do dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie lub do dnia wykonania wyroku w sprawie C-502/03, jeżeli nastąpi ono wcześniej;

—

obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1)

W wyroku wydanym w dniu 6 października 2005 r. w sprawie C-502/03 Komisja przeciwko Republice Greckiej, Trybunał orzekł co następuje:

1)

Nie przyjmując wszystkich środków niezbędnych w celu zapewnienia przestrzegania art. 4, 8 i 9 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów w brzmieniu zmienionym dyrektywą Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r., Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)

Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

2)

Artykuł 260 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przewiduje, że jeśli Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdza, że państwo członkowskie uchybiło jednemu z zobowiązań, które na nim ciążą na mocy traktatów, państwo to jest zobowiązane podjąć środki, które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału.

3)

Zgodnie z zasadami postępowania poprzedzającego wniesienie skargi uregulowanego w art. 260 TFUE, Komisja skierowała do Republiki Greckiej wezwanie do usunięcia uchybienia i uzupełniające wezwanie do usunięcia uchybienia, w których wezwała to państwo członkowskie do przedstawienia uwag w zakresie wdrożenia środków wykonujących wspomniany wyżej wyrok.

4)

Po dokonaniu oceny odpowiedzi Republiki Greckiej na wspomniane wezwania a w szczególności przedstawionych przez Republikę Grecką 8 sprawozdań dotyczących postępów w wykonaniu, Komisja stwierdziła, że ponad siedem lat po wydaniu wspomnianego wyroku Republika Grecka nadal nie przyjęła wszystkich niezbędnych środków wymaganych w celu wykonania wyroku Trybunału z dnia 6 października 2005 r. w sprawie C-502/03 i postanowiła wnieść skargę przewidzianą w art. 260 ust. 2 TFUE.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/32

Odwołanie od wyroku Sądu (siódmej izby) wydanego w dniu 19 kwietnia 2013 r. w sprawie T-51/11, Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops) przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 lipca 2013 r. przez Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops)

(Sprawa C-379/13 P)

2013/C 260/59

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnoszący odwołanie: Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops) (przedstawiciele: N. Morais Sarmento i L. Pinto Monteiro, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu w całości;

—

stwierdzenie nieważności całej zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji jej kosztami oraz kosztami wnoszącej odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie rozsądnego terminu na wydanie decyzji

(i)   Przedawnienie terminu na wszczęcie postępowania

Wnoszący odwołanie uważa, że zaskarżona decyzja została wydana po upływie czteroletniego terminu wyznaczonego dla przedawnienia wszczęcia postępowania w art. 3 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (1). W podobny sposób, nawet jeżeli okazałoby się, że doszło do ewentualnego przedawania terminu przedawnienia dla wszczęcia postępowania, do czasu wydania jakiejkolwiek decyzji zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia upłynął okres równy dwukrotności okresu terminu przedawnienia. Ponieważ przedawniło się odpowiednie prawo, zaskarżona decyzja powinna zostać uznana za bezprawną i nienadającą się do wykonania.

(ii)   Naruszenie zasady pewności prawa

Skarżąca uważa, że okoliczność, iż Komisja zezwoliła na upływ ponad 20 lat pomiędzy wystąpieniem zarzuconych nieprawidłowości do czasu podjęcia ostatecznej decyzji, wiązała się z naruszeniem zasady pewności prawa. Owa podstawowa zasada porządku prawnego Unii Europejskiej przewiduje, że każdy ma prawo do tego, aby jego sprawy zostały rozpoznane przez instytucje Unii w rozsądnym terminie.

(iii)   Naruszenie prawa do obrony

Skarżąca uważa, że zostało naruszone jej prawo do obrony w zakresie, w jakim z uwagi na to, że upłynęło ponad 20 lat pomiędzy zarzucanymi nieprawidłowościami a wydaniem ostatecznej decyzji, skarżąca została pozbawiona prawa do przedstawienia swoich uwag we właściwym czasie, to jest w chwili, w której posiadała jeszcze dokumenty, które umożliwiały jej na uzasadnienie kosztów uznanych przez Komisję za nieklasyfikujące się.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, s. 1).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/33

Odwołanie od wyroku Sądu (siódmej izby) wydanego w dniu 19 kwietnia 2013 r. w sprawie T-52/11, Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops) przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 lipca 2013 r. przez Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops)

(Sprawa C-380/13 P)

2013/C 260/60

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnoszący odwołanie: Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops) (przedstawiciele: N. Morais Sarmento i L. Pinto Monteiro, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu w całości;

—

stwierdzenie nieważności całej zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji jej kosztami oraz kosztami wnoszącej odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie rozsądnego terminu na wydanie decyzji

(i)   Przedawnienie terminu na wszczęcie postępowania

Wnoszący odwołanie uważa, że zaskarżona decyzja została wydana po upływie czteroletniego terminu wyznaczonego dla przedawnienia wszczęcia postępowania w art. 3 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (1). W podobny sposób, nawet jeżeli okazałoby się, że doszło do ewentualnego przedawania terminu przedawnienia dla wszczęcia postępowania, do czasu wydania jakiejkolwiek decyzji zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia upłynął okres równy dwukrotności okresu terminu przedawnienia. Ponieważ przedawniło się odpowiednie prawo, zaskarżona decyzja powinna zostać uznana za bezprawną i nienadającą się do wykonania.

(ii)   Naruszenie zasady pewności prawa

Skarżąca uważa, że okoliczność, iż Komisja zezwoliła na upływ ponad 20 lat pomiędzy wystąpieniem zarzuconych nieprawidłowości do czasu podjęcia ostatecznej decyzji, wiązała się z naruszeniem zasady pewności prawa. Owa podstawowa zasada porządku prawnego Unii Europejskiej przewiduje, że każdy ma prawo do tego, aby jego sprawy zostały rozpoznane przez instytucje Unii w rozsądnym terminie.

(iii)   Naruszenie prawa do obrony

Skarżąca uważa, że zostało naruszone jej prawo do obrony w zakresie, w jakim z uwagi na to, że upłynęło ponad 20 lat pomiędzy zarzucanymi nieprawidłowościami a wydaniem ostatecznej decyzji, skarżąca została pozbawiona prawa do przedstawienia swoich uwag we właściwym czasie, to jest w chwili, w której posiadała jeszcze dokumenty, które umożliwiały jej na uzasadnienie kosztów uznanych przez Komisję za nieklasyfikujące się.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, s. 1).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/33

Odwołanie od wyroku Sądu (siódmej izby) wydanego w dniu 19 kwietnia 2013 r. w sprawie T-53/11, Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops) przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 lipca 2013 r. przez Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops)

(Sprawa C-381/13 P)

2013/C 260/61

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnoszący odwołanie: Associação de Empresas de Construção e Obras Públicas e Serviços (Aecops) (przedstawiciele: N. Morais Sarmento i L. Pinto Monteiro, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu w całości;

—

stwierdzenie nieważności całej zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji jej kosztami oraz kosztami wnoszącej odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie rozsądnego terminu na wydanie decyzji

(i)   Przedawnienie terminu na wszczęcie postępowania

Wnoszący odwołanie uważa, że zaskarżona decyzja została wydana po upływie czteroletniego terminu wyznaczonego dla przedawnienia wszczęcia postępowania w art. 3 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (1). W podobny sposób, nawet jeżeli okazałoby się, że doszło do ewentualnego przedawania terminu przedawnienia dla wszczęcia postępowania, do czasu wydania jakiejkolwiek decyzji zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia upłynął okres równy dwukrotności okresu terminu przedawnienia. Ponieważ przedawniło się odpowiednie prawo, zaskarżona decyzja powinna zostać uznana za bezprawną i nienadającą się do wykonania.

(ii)   Naruszenie zasady pewności prawa

Skarżąca uważa, że okoliczność, iż Komisja zezwoliła na upływ ponad 20 lat pomiędzy wystąpieniem zarzuconych nieprawidłowości do czasu podjęcia ostatecznej decyzji, wiązała się z naruszeniem zasady pewności prawa. Owa podstawowa zasada porządku prawnego Unii Europejskiej przewiduje, że każdy ma prawo do tego, aby jego sprawy zostały rozpoznane przez instytucje Unii w rozsądnym terminie.

(iii)   Naruszenie prawa do obrony

Skarżąca uważa, że zostało naruszone jej prawo do obrony w zakresie, w jakim z uwagi na to, że upłynęło ponad 20 lat pomiędzy zarzucanymi nieprawidłowościami a wydaniem ostatecznej decyzji, skarżąca została pozbawiona prawa do przedstawienia swoich uwag we właściwym czasie, to jest w chwili, w której posiadała jeszcze dokumenty, które umożliwiały jej na uzasadnienie kosztów uznanych przez Komisję za nieklasyfikujące się.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, s. 1).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 5 lipca 2013 r. — M.G., N.R. przeciwko Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawa C-383/13)

2013/C 260/62

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M.G.

N.R.

Strona pozwana: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Pytania prejudycjalne

1)

Czy naruszenie ogólnej zasady poszanowania prawa do obrony, wyrażonej również w art. 41 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (1), w trakcie wydawania decyzji w sprawie przedłużenia zastosowania środka detencyjnego w rozumieniu art. 15 ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE (2) z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich prowadzi we wszystkich przypadkach bezwarunkowo do obowiązku uchylenia zatrzymania?

2)

Czy ta ogólna zasada poszanowania prawa do obrony pozostawia zakres swobody dla dokonania wyważenia interesów, w ramach którego obok ciężaru naruszenia zasady i wagi naruszonych w ten sposób interesów cudzoziemca uwzględnieniu podlegają również interesy państwa członkowskiego, którym służy przedłużenie zastosowania środka detencyjnego?

(1)  Dz.U. 2000 C 364, s.1.

(2)  Dz.U. L 348, s.98.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/34

Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Cypryjskiej

(Sprawa C-386/13)

2013/C 260/63

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Hetsch, K. Herrmann i M. Patakia)

Strona pozwana: Republika Cypryjska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (1) w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE (2) oraz 2003/30/WE (3) a w każdym razie, nie powiadamiając o tych przepisach Komisji, Republika Cypryjska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 27 ust. 1 wspomnianej dyrektywy;

—

zasądzenie od Republiki Cypryjskiej zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE okresowej kary pieniężnej w wysokości 11 404,80 EUR dziennie, licząc od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału;

—

obciążenie Republiki Cypryjskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. dotyczy promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych i zmiany i w następstwie uchylenia dyrektyw 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (zwana dalej „dyrektywą 2009/28/WE”). Zgodnie z art. 1 wspomnianej dyrektywy ustanawia ona wspólne ramy dla promowania energii ze źródeł odnawialnych. Określa ona obowiązkowe krajowe cele ogólne w odniesieniu do całkowitego udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto i w odniesieniu do udziału energii ze źródeł odnawialnych w transporcie. Ustanawia ona zasady dotyczące statystycznych przekazów między państwami członkowskimi, wspólnych projektów między państwami członkowskimi i z państwami trzecimi, gwarancji pochodzenia, procedur administracyjnych, informacji i szkoleń oraz dostępu energii ze źródeł odnawialnych do sieci elektroenergetycznej. Określa ona kryteria zrównoważonego rozwoju dla biopaliw i biopłynów.

2)

Zgodnie z art. 27 dyrektywy 2009/28/WE państwa członkowskie powinny przyjąć przepisy krajowe niezbędne do wykonania tej dyrektywy do dnia 5 grudnia 2010 r. i powiadomić Komisję o środkach, które podejmują; omawiane powiadomienie stanowi integralną część obowiązku transpozycji dyrektyw UE do prawa krajowego i obowiązku lojalnej współpracy a co znajduje również odzwierciedlenie w art. 260 ust. 3 TFUE.

3)

Na podstawie korespondencji z władzami cypryjskimi i zgłoszonych przepisów krajowych, w toku postępowania poprzedzającego wniesienie skargi i przed podjęciem decyzji o wniesieniu niniejszej skargi, Komisja stwierdziła, że Republika Cypryjska nie przyjęła wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do pełnego dostosowania krajowych ram prawnych do przepisów dyrektywy 2009/28/WE i postanowiła wnieść na podstawie art. 258, w związku z art. 260 ust. 3 TFUE, skargę o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w celu stwierdzenia przez Trybunał, że Republika Cypryjska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 27 ust. 1 wspomnianej dyrektywy.

(1)  Dz.U. L 140, z 5.6.2009, s. 16–62

(2)  Dz.U. L 283, z 27.10.2001, s. 33–40

(3)  Dz.U. L 140, z 17.5.2003, s. 42–46

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/35

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 17 maja 2013 r. w sprawie T-294/11 Republika Grecka przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 8 lipca 2013 r. przez Republikę Grecką

(Sprawa C-391/13 P)

2013/C 260/64

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Republika Grecka (przedstawiciel: I. Chalkias, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uwzględnienie odwołania.

—

uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Unii Europejskiej z powodów szczegółowo przedstawionych poniżej.

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

—

W pierwszym zarzucie dotyczącym sektora oliwek Republika Grecka twierdzi, że zaskarżony wyrok narusza prawo, z uwagi na to, iż dokonano w nim nieprawidłowej wykładni i zastosowania wytycznych zawartych odpowiednio w dokumentach AGRI/VI/5330/1997, AGRI/17993/2000 i AGRI/61495/2002, ponieważ oczywiste polepszenie systemu kontroli w sektorze oliwek w okresie 2004-2005 w stosunku do okresu 2003-2004 zakwalifikowano jako powrót do naruszenia, ciągłe niedociągnięcia i znaczne pogorszenie uzasadniające podwyższenie korekty w okresie 2004/2005, podczas gdy wyraźnie brak było powodów do podwyższenia korekty w wysokości 10 % stosowanej w okresie 2003/2004 do 15 % w okresie 2004/2005 ze względu na powrót do naruszenia, wobec wprowadzenia istotnych ulepszeń (dalsza aktualizacja GIS dla oliwek, polepszenie kontroli na miejscu oraz kontroli krzyżowych w celu stwierdzenia nieprawidłowości i stosowania kar) co wzmocniło system kontroli.

—

W drugim zarzucie dotyczącym sektora roślin uprawnych Republika Grecka podnosi że:

1)

Doszło do naruszenia prawa Unii oraz zasady proporcjonalności ze względu na błędną interpretację i zastosowanie nieaktualnych już wytycznych w zakresie korekt w stawce ryczałtowej obowiązujących w dawnej WPR do nowej WPR, ponieważ odsetki korekt w stawce ryczałtowej odnosiły się do różnych systemów kontroli

2)

Uzasadnienie wyroku Sądu jest niewystarczające, ponieważ porównanie danych LPIS-GIS uwzględnionych za rok odniesienia 2007 z niedawno zaktualizowanymi danymi LPIS-GIS za rok 2009 wykazało, że różnice i błędy są minimalne i nie przekraczają 2,4%, z uwagi na co korekta w wysokości 5 % jest nieuzasadniona, tym bardziej że Sąd nie wziął pod uwagę zasadniczych argumentów przedstawionych przez Republikę Grecką dotyczących jakości krzyżowych kontroli administracyjnych.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/36

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social de Barcelona (Hiszpania) w dniu 9 lipca 2013 r. — Andrés Rabal Cañas przeciwko Nexea Gestión Documental S.A., Fondo de Garantía Salarial

(Sprawa C-392/13)

2013/C 260/65

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Andrés Rabal Cañas

Strona pozwana: Nexea Gestión Documental S.A., Fondo de Garantía Salarial

Pytania prejudycjalne

1)

Czy pojęcie „zwolnienie grupowe” zawarte w art. 1 ust. 1 a) dyrektywy 98/59 (1), w związku z tym, że obejmuje „zwolnienia dokonywane przez pracodawcę z jednego lub więcej powodów niezwiązanych z poszczególnym pracownikiem” zgodnie z ustalonym progiem liczbowym, należy interpretować w ten sposób, że — z uwagi na jego zakres wspólnotowy — stoi ono na przeszkodzie temu, by krajowy przepis wdrażający czy transponujący ograniczał zakres tego pojęcia wyłącznie do określonych rodzajów ustania stosunku pracy, to jest tych, które odpowiadają przyczynom ekonomicznym, technologicznym, organizacyjnym lub związanym z procesem produkcji”, co czyni art. 51 ust. 1 statutu pracowników?

2)

Czy dla celów obliczenia liczby zwolnień podlegających zaliczeniu dla celów ustalenia, czy ma miejsce „zwolnienie grupowe” w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy 98/59, bądź jako „zwolnienie dokonywane przez pracodawcę” [lit. a)], bądź jako „formy wygaśnięcia [ustania] umowy o pracę, które następują z inicjatywy pracodawcy, z jednego lub więcej powodów niezwiązanych z poszczególnym pracownikiem, pod warunkiem że zwolnień tych jest co najmniej pięć” [lit. b)] należy uwzględniać indywidualne przypadki ustania w związku z zakończeniem umowy na czas określony (zawartej na uzgodniony czas, w celu wykonania określonego dzieła lub usługi), takie jak te, o których mowa w art. 49 ust. 1 lit. c) statutu pracowników?

3)

Czy pojęcie „zwolnień grupowych dokonywanych w ramach umów o pracę zawartych na czas określony lub na wykonanie zadania szczególnego” dla celów zasady niestosowania dyrektywy 98/59, zawarte w jej art. 2 a) definiowane jest wyłącznie przy użyciu kryterium ściśle ilościowego z art. 1 a), czy wymagane jest ponadto, żeby przyczyna grupowego ustania umów wynikała z tych samych ram grupowego zatrudniania na taki sam czas, do wykonania takiej samej usługi lub dzieła?

4)

Czy dopuszczalna jest taka wykładnia pojęcia „przedsiębiorstwa” [zakładu] jako pojęcia prawa wspólnotowego mającego zasadnicze znaczenie dla ustalenia, co należy rozumieć jako „zwolnienie grupowe” w kontekście art. 1 ust. 1 dyrektywy 98/59 oraz z uwzględnieniem statusu tej dyrektywy jako normy minimalnej w myśl jej art. 5, która pozwala, by przepis wdrażający czy transponujący do prawa krajowego, to jest w przypadku Hiszpanii art. 51 ust. 1 statutu pracowników, odnosił zakres obliczania progu liczbowego wyłącznie do całości „przedsiębiorstwa” z wyłączeniem sytuacji, w których — wobec uznania za jednostkę referencyjną „zakładu”– zostałby przekroczony próg liczbowy ustalony w tym przepisie?

(1)  Dyrektywa Rady nr 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (Dz.U. L 225, s. 16).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/36

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud (Republika Czeska) w dniu 11 lipca 2013 r. — Ministerstvo práce a sociálních věcí przeciwko K.B.

(Sprawa C-394/13)

2013/C 260/66

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ministerstvo práce a sociálních věcí

Druga strona postępowania: K.B.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 76 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (1) należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach niniejszej sprawy — to znaczy w sytuacji, gdy skarżąca, jej mąż i dziecko mieszkają we Francji, tam pracuje jej mąż, tam znajduje się ośrodek ich interesów życiowych, a skarżąca pobrała w pełnym zakresie świadczenie rodzinne PAJE (prestation d’accueil du jeune enfant) — Republika Czeska jest państwem właściwym do przyznania świadczenia rodzinnego-zasiłku wychowawczego?

2)

W razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy przepisy przejściowe rozporządzenia (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (2) należy interpretować w ten sposób, że nakładają one na Republikę Czeską obowiązek przyznania świadczenia rodzinnego po dniu 30 kwietnia 2010 r., chociaż począwszy od dnia 1 maja 2010 r. na kompetencję danego państwa może mieć wpływ nowa definicja miejsca zamieszkania zawarta w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącym wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (3) (art. 22 i następne)?

3)

W razie odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy rozporządzenie (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2009 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak te występujące w niniejszej sprawie począwszy od dnia 1 maja 2010 r. Republika Czeska jest państwem właściwym do przyznania świadczenia rodzinnego?

(1)  Dz.U. L 149, s. 2.

(2)  Dz.U. L 166, s. 1.

(3)  Dz.U. L 284 z 30.10.2009, s. 1.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/37

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Satakunnan käräjäoikeus (Finlandia) w dniu 12 lipca 2013 r. — Sähköalojen ammattiliitto ry przeciwko Elektrobudowa Spółka Akcyjna

(Sprawa C-396/13)

2013/C 260/67

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Satakunnan käräjäoikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Sähköalojen ammattiliitto ry

Strona pozwana: Elektrobudowa Spółka Akcyjna

Pytania prejudycjalne

1)

Czy związek zawodowy działający w interesie pracowników może powołać się bezpośrednio na art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej jako na bezpośrednie źródło prawa wobec usługodawcy z innego państwa członkowskiego, jeśli przepis, któremu zarzuca się sprzeczność z art. 47, (art. 84 polskiego kodeksu pracy) stanowi przepis czysto krajowy?

2)

Czy w postępowaniu sądowym o wymagalne wierzytelności w rozumieniu dyrektywy 96/71/WE (1) prowadzonym w państwie miejsca zatrudnienia z prawa Unii, w szczególności z wyrażonej w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz w art. 5 akapit drugi i art. 6 wymienionej dyrektywy zasady skutecznej ochrony prawnej, interpretowanej w związku z zagwarantowaną w art. 12 karty praw podstawowych wolnością stowarzyszania się w dziedzinie związków zawodowych (wolnością zrzeszania się), wynika, że sąd krajowy winien odstąpić od zastosowania przepisu kodeksu pracy państwa ojczystego pracownika stojącego na przeszkodzie przeniesieniu wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę na związek zawodowy państwa miejsca zatrudnienia w celu zapewnienia jej windykacji, jeśli odpowiedni przepis państwa miejsca zatrudnienia dopuszcza przeniesienie wymagalnej wierzytelności z tytułu wynagrodzenia w celu zapewnienia jej windykacji — a tym samym legitymacji procesowej — na związek zawodowy zrzeszający wszystkich pracowników, którzy przenieśli swoje wierzytelności w celu windykacji?

3)

Czy postanowienia protokołu nr 30 do traktatu z Lizbony należy interpretować w ten sposób, że muszą one zostać uwzględnione także przez sąd krajowy w innym państwie niż Polska i Zjednoczone Królestwo, jeśli rozpatrywany spór wykazuje ścisły związek z Polską, a w szczególności jeśli prawem właściwym dla umów o pracę jest prawo polskie? Innymi słowy: czy protokół polsko-brytyjski uniemożliwia sądowi fińskiemu stwierdzenie, że polskie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, praktyka administracyjna lub środki administracyjne naruszają proklamowane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej prawa podstawowe, swobody i zasady?

4)

Czy art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rzym I należy z uwzględnieniem art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie stosowaniu uregulowania państwa członkowskiego, zgodnie z którym zabronione jest przenoszenie wierzytelności i roszczeń ze stosunku pracy?

5)

Czy art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rzym I należy interpretować w ten sposób, że prawem właściwym dla przenoszenia wierzytelności z umowy o pracę jest prawo, które zgodnie z rozporządzeniem Rzym I jest właściwe dla rozpatrywanej umowy o pracę, bez względu na to, czy na treść konkretnego roszczenia mają wpływ także przepisy innego prawa?

6)

Czy art. 3 dyrektywy 96/71 należy w świetle art. 56 i art. 57 TFUE interpretować w ten sposób, że pojęcie minimalnych stawek płacy obejmuje podstawową stawkę godzinową zgodnie z grupą zaszeregowania, wynagrodzenie gwarantowane w przypadku pracy na akord, dodatek wakacyjny, stałą dietę, odszkodowanie za codzienną drogę do pracy (odszkodowanie za czas potrzebny na dotarcie do pracy) zgodnie z tymi warunkami pracy określonymi w uznanym za powszechnie obowiązujący układzie zbiorowym, objętymi załącznikiem do dyrektywy?

6.1)

Czy art. 56 [i art. 57] TFUE lub art. 3 dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że zakazują one państwom członkowskim w charakterze tzw. państw przyjmujących zobowiązania w ich krajowych przepisach (w powszechnie obowiązującym układzie zbiorowym) usługodawców z innych państw członkowskich do wypłacania pracownikom delegowanym na ich terytorium odszkodowania za czas potrzebny na dotarcie do pracy oraz diety, biorąc pod uwagę okoliczność, że zgodnie z odnośnymi przepisami krajowymi delegowany pracownik podczas całego okresu delegacji jest uważany za wykonującego pracę w ramach podróży służbowej, a więc przysługuje mu roszczenie o odszkodowanie za czas potrzebny na dotarcie do pracy oraz o diety?

6.2)

Czy art. 56 i art. 57 TFUE lub art. 3 dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że zakazują one sądowi krajowemu odmowy uznania ewentualnego zaszeregowania do kategorii wynagrodzenia dokonanego i stosowanego przez przedsiębiorstwo z innego państwa członkowskiego w swoim ojczystym państwie?

6.3)

Czy art. 56 i art. 57 TFUE lub art. 3 dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że pozwalają one pracodawcy z innego państwa członkowskiego na dokonanie skutecznego i wiążącego dla sądu państwa miejsca zatrudnienia zaszeregowania pracowników do kategorii wynagrodzenia, jeśli w powszechnie obowiązującym układzie zbiorowym państwa miejsca zatrudnienia przewidziane jest zaszeregowanie do kategorii wynagrodzenia prowadzące do innego rezultatu, czy też przyjmujące państwo członkowskie, do którego delegowani zostali pracownicy usługodawcy pochodzącego z innego państwa członkowskiego, może wskazać usługodawcy przepisy, których musi on przestrzegać, dokonując zaszeregowania pracowników do kategorii wynagrodzenia?

6.4)

Czy przy dokonywaniu wykładni art. 3 dyrektywy 96/71/WE w świetle art. 56 i art. 57 TFUE zakwaterowanie, którego koszty musi ponieść pracodawca na mocy układu zbiorowego wymienionego w pytaniu 6, oraz bony na posiłki, które zapewnia pochodzący z innego państwa członkowskiego usługodawca zgodnie z umową o pracę, należy uważać za odszkodowanie za koszty związane z delegacją, czy też objęte są one pojęciem minimalnych stawek płacy w rozumieniu art. 3 ust. 1?

6.5)

Czy art. 3 dyrektywy 96/71/WE w związku z art. 56 i art. 57 TFUE należy interpretować w ten sposób, że powszechnie obowiązujący układ zbiorowy państwa miejsca zatrudnienia należy przy dokonywaniu wykładni kwestii wynagrodzenia za pracę na akord, odszkodowania za czas potrzebny na dotarcie do pracy oraz diet uważać za uzasadniony wymogami porządku publicznego?

(1)  Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. L 18, s. 1).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/38

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Rumunii

(Sprawa C-405/13)

2013/C 260/68

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Hetsch, O. Beynet i L. Nicolae, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rumunia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do art. 2 pkt 1, art. 3 ust. 5 lit b), art. 3 ust. 7 i 8, art. 3 ust. 9 lit. c), art. 5, art. 7 ust. 4, art. 9 ust. 1–7, art. 10 ust. 2 i 5, art. 11 ust. 8, art. 13 ust. 4, art. 13 ust. 5 lit. b), art. 16 ust. 1 i 2, art. 25 ust. 1, art. 26 ust. 2 lit. c), art. 31 ust. 3, art. 34 ust. 2, art. 37 ust. 1 lit. k), p) i q), art. 37 ust. 3 lit. b) i d), art. 37 ust. 10–12, art. 38 ust. 1, art. 39 ust. 1, 4 i 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE (1) oraz jej załącznika I pkt 1, a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Rumunia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 49 ust. 1 tej dyrektywy;

—

nałożenie na Rumunię, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, kary pieniężnej z tytułu naruszenia obowiązku podania do wiadomości wszystkich przepisów implementujących dyrektywę 2009/72 w kwocie 30 228,48 EUR za każdy dzień opóźnienia od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie;

—

obciążenie Rumunii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy do prawa krajowego upłynął w dniu 3 marca 2011 r.

(1)  Dz.U. L 211, s. 55.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/39

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2013 r. — Komisja Europejska przeciwko Rumunii

(Sprawa C-406/13)

2013/C 260/69

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Hetsch, O. Beynet i L. Nicolae, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rumunia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do art. 3 ust. 3 i 4, art. 4 ust. 2, art. 8, art. 9 ust. 1–7, art. 10 ust. 2 i 5, art. 13 ust. 1 i 5, art. 14 ust. 4, art. 14 ust. 5 lit. b), art. 16 ust. 1, art. 25 ust. 5, art. 36 ust. 9 akapit trzeci, art. 41 ust. 1 lit. d), g) i q), art. 41 ust. 3 lit. b) i d), art. 41 ust. 6 lit. a) i c), art. 41 ust. 10 i 12, art. 42 ust. 1, art. 43 ust. 1, 4, i 8, art. 48 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 2003/55/WE (1) oraz jej załącznika I pkt 1, a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Rumunia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 54 ust. 1 tej dyrektywy;

—

nałożenie na Rumunię, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, kary pieniężnej z tytułu naruszenia obowiązku podania do wiadomości wszystkich przepisów implementujących dyrektywę 2009/73 w kwocie 30 228,48 EUR za każdy dzień opóźnienia od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie

—

obciążenie Rumunii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy do prawa krajowego upłynął w dniu 3 marca 2011 r.

(1)  Dz.U. L 211, s. 94.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/39

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 14 maja 2013 r. w sprawie T-249/11 Sanco przeciwko OHIM — Marsalman (przedstawienie kurczaka) wniesione w dniu 19 lipca 2013 r. przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-411/13 P)

2013/C 260/70

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i A. Folliard-Monguiral, działający w charakterze pełnomocników)

Druga strona postępowania: Sanco SA

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

wydanie nowego wyroku co do istoty sprawy oddalającego skargę wniesioną na zaskarżoną decyzję lub ponowne przekazanie sprawy do Sądu;

—

obciążenie strony skarżącej w postępowaniu przed Sądem kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1)

Sąd naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 (1) opierając się na błędnej wykładni zakresu usług objętych zgłoszonym znakiem towarowym w klasach 35 i 39 klasyfikacji nicejskiej. Analiza podobieństwa towarów i usług jest błędna, ponieważ Sąd nie wziął pod uwagę faktu, że działania, jakie oferuje operator na swój własny rachunek w odniesieniu do swych własnych towarów nie wchodzą w zakres usług objętych zgłoszonym znakiem towarowym. Kwestia czy tego typu usługi powinny w rozumieniu klasyfikacji nicejskiej być świadczone na rachunek osoby trzeciej jest kwestią prawną, która powinna być wyjaśniona przez Trybunał Sprawiedliwości.

2)

Sąd naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 badając komplementarność towarów i usług w odniesieniu do znaczenia danego towaru lub usługi „dla zakupu” innych towarów lub usług z punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców. Sąd nie wziął pod uwagę tego czy komplementarność towarów i usług opiera się na interakcji polegającej na tym, że ich łączne używanie jest z czysto obiektywnego punktu widzenia konieczne i pożądane.

3)

Sąd naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 dochodząc do wniosku, że pewne komplementarne towary i usługi są automatycznie podobne mimo niskiego poziomu przedmiotowego podobieństwa, nie weryfikując przy tym tego czy wynikające z innych czynników różnice były w stanie zneutralizować tą komplementarność.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona) (Dz.U. L 78, s. 1).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/40

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 29 maja 2013 r. w sprawie T-384/10 Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 lipca 2013 r. przez Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-429/13 P)

2013/C 260/71

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: A. Rubio González, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uwzględnienie odwołania, w każdym razie, oraz częściowe uchylenie wyroku Sądu z dnia 29 maja 2013 r. w sprawie T-384/10 Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Europejskiej;

—

częściowe stwierdzenie nieważności, we wskazanym zakresie, decyzji Komisji C(2010) 4147 z dnia 30 czerwca 2010 r. obniżającej pomoc finansową przyznaną w ramach Funduszu Spójności na następujące projekty (grupy projektów): „Abastecimiento de agua a poblaciones ubicadas en la Cuenca Hidrográfica del Río Guadiana: Comarca de Andévalo” (Zaopatrzenie w wodę miejscowości położonych w zlewni Gwadiany: okręg Andévalo) (2000.ES.16.C.PE.133), „Saneamiento y depuración en la Cuenca del Guadalquivir: Guadaira, Aljarafe y EE NN PP del Guadalquivir” (Asenizacja i oczyszczanie ścieków w zlewni Gwadalkiwiru: Guadaira, Aljarafe i EE NN PP Gwadalkiwiru) (2000.16.C.PE.066) oraz „Abastecimiento de agua a sistemas supramunicipales de las provincias de Grenada y Málaga” (Zaopatrzenie w wodę systemów ponadgminnych w prowincjach Granada i Malaga) (2002.ES.16.C.PE.061);

—

w każdym razie, obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie prawa dotyczące pojęcia obiekt budowlany, polegające na tym, że Sąd uznał, iż cała sieć stanowi obiekt budowlany w rozumieniu art. 1 lit. c) dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane (1).

W zaskarżonym wyroku odstąpiono od doktryny wypracowanej w wyroku z dnia 5 października 2000 r. w sprawie C-16/98 Komisja przeciwko Francji (Rec. s. I-8315) w tym sensie, że nie uwzględniono w nim konieczności istnienia ciągłości geograficznej wszystkich obiektów budowlanych i ich współzależności, czyli ich wzajemnego powiązania w celu świadczenia usług.

(1)  Dz.U. L 199, s. 54.

Sąd

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/41

Postanowienie Sądu z dnia 4 lipca 2013 r. — Just Music Fernsehbetriebs przeciwko OHIM — France Télécom (Jukebox)

(Sprawa T-589/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wygaśnięcie prawa do wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego - Umorzenie postępowania)

2013/C 260/72

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Just Music Fernsehbetriebs GmbH (Landshut, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Kaus)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Geroulakos, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: France Télécom (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat C. Bertheux Scotte)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 października 2010 r. (sprawa R 1408/2009-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy France Télécom a Just Music Fernsehbetriebs GmbH.

Sentencja

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Just Music Fernsehbetriebs GmbH i France Télécom pokrywają własne koszty oraz po połowie koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

(1)  Dz.U. C 72 z 5.3.2011.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/41

Postanowienie Sądu z dnia 8 lipca 2013 r. — Nutrichem Diät + Pharma przeciwko OHIM — Gervais Danone (Active)

(Sprawa T-414/11) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Sprzeciw - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

2013/C 260/73

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Nutrichem Diät + Pharma GmbH (Roth, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci D. Jochim i R. Egerer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo K. Klüpfel, następnie D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Compagnie Gervais Danone (Levallois Perret, Francja) (przedstawiciel: adwokat M. de Justo Bailey)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 maja 2011 r. (sprawa R 683/2010-1) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Nutrichem Diät + Pharma GmbH a Compagnie Gervais Danone

Sentencja

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Strona skarżąca i interwenient pokrywają własne koszty oraz każde z nich połowę kosztów poniesionych przez stronę pozwaną.

(1)  Dz.U. C 298 z 8.10.2011.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/42

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 5 lipca 2013 r. — Zweckverband Tierkörperbeseitigung przeciwko Komisji

(Sprawa T-309/12 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Wypłata składek na rzecz stowarzyszenia prawa publicznego - Pomoc państwa - Obowiązek odzyskania - Wniosek o zawieszenie wykonania - Pilny charakter)

2013/C 260/74

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Zweckverband Tierkörperbeseitigung in Rheinland-Pfalz, im Saarland, im Rheingau-Taunus-Kreis und im Landkreis Limburg-Weilburg (Rivenich, Niemcy) (przedstawiciel: A. Kerkmann, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Sauer i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Saria Bio Industries AG & Co. KG (Selm, Niemcy), SecAnim GmbH (Lünen, Niemcy) oraz Knochen- und Fett-Union (KFU) GmbH (Selm) (przedstawiciele: U. Karpenstein i C. Johann, avocats)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie pomocy państwa SA.25051 — C 19/10 (ex NN 23/10) przyznanej przez Niemcy na rzecz Zweckverband Tierkörperbeseitigung in Rheinland-Pfalz, im Saarland, im Rheingau-Taunus-Kreis und im Landkreis Limburg-Weilburg (Dz.U. L 236, s. 1)

Sentencja

1)

Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/42

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 17 lipca 2013 r. — Borghezio przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-336/13 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Parlament Europejski - Akt wykluczenia posła z grupy politycznej - Wniosek o zawieszenie wykonania - Oczywista niedopuszczalność skargi głównej - Niedopuszczalność wniosku - Brak pilnego charakteru)

2013/C 260/75

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Mario Borghezio (Turyn, Włochy) (przedstawiciel: adwokat H. Laquay)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Lorenz, N. Görlitz i M. Windisch, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania aktu Parlamentu Europejskiego wydanego w formie oświadczenia jego Przewodniczącego na posiedzeniu plenarnym w dniu 10 czerwca 2013 r., na podstawie którego skarżący od dnia 3 czerwca 2013 r. sprawuje mandat jako poseł „niezrzeszony” i tym samym jest od tego dnia wykluczony z grupy politycznej „Europa Wolności i Demokracji”.

Sentencja

1)

Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje odrzucony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/42

Skarga wniesiona w dniu 27 czerwca 2013 r. — Groupe Léa Nature przeciwko OHIM — Debonaire Trading (SO’BiO ētic)

(Sprawa T-341/13)

2013/C 260/76

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Groupe Léa Nature (Périgny, Francja) (przedstawiciel: adwokat S. Arnaud)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Debonaire Trading Internacional, Lda (Funchal, Portugalia)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie dopuszczalności skargi;

—

stwierdzenie nieważności decyzji R 203/2011-1 Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 26 marca 2013, doręczonej w dniu 18 kwietnia 2013 r.;

—

obciążenie Debonaire Trading Internacional, Lda i Urzędu kosztami postępowania, które zostały przez nich poniesione w postępowaniu przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Groupe Léa Nature

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „SO'BiO ētic” dla towarów z klas 3, 24 i 25 — zgłoszenie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 6 827 281

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Debonaire Trading Internacional, Lda

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: wspólnotowe i zarejestrowane w Zjednoczonym Królestwie słowne znaki towarowe „SO…?” i in. dla towarów z klas 3 i 25.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie spornej decyzji i odrzucenie zgłoszenia do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich towarów z klas 3 i 25

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) Rady nr 207/2009 z dnia 26 stycznia 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/43

Skarga wniesiona w dniu 28 czerwca 2013 r. — Out of the blue przeciwko OHIM — Dubois i in. (FUNNY BANDS)

(Sprawa T-344/13)

2013/C 260/77

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Out of the blue KG (Lilienthal, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci G. Hasselblatt i D. Kipping)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą byli również: Frédéric Dubois i in. (Lasne, Belgia)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 4 kwietnia 2013 r., sprawa R 542/2012-2;

—

obciążenie OHIM własnymi kosztami oraz kosztami strony skarżącej;

—

w sytuacji gdy F. Dubois przystąpi do sprawy w charakterze interwenienta, obciążenie interwenienta własnymi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Frédéric Dubois i in.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy zawierający element słowny „FUNNY BANDS” dla towarów i usług z klas 14, 17 i 35 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 9 350 794

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: niemieckie niezarejestrowane oznaczenie „FUNNY BANDS” dla niektórych towarów, usług i działalności

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Rady nr 207/2009.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/43

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2013 r. — Zentralverband des Deutschen Bäckerhandwerks przeciwko Komisji

(Sprawa T-354/13)

2013/C 260/78

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Zentralverband des Deutschen Bäckerhandwerks e.V. (Berlin, Deutschland) (przedstawiciele: adwokaci I. Jung, M. Teworte-Vey, A. Renvert i J.T. Saatkamp)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 8 kwietnia 2013 r. w sprawach „Kołocz śląski/Kołacz śląski” — Schlesischer Streuselkuchen [sygnatura: Ares (2013) 619104 — 10 kwietnia 2013 r.]

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący błędnej podstawy prawnej

—

Strona skarżąca podnosi, że pozwana błędnie oparła swoją decyzję w przedmiocie wniosku strony pozwanej o cofnięcie rejestracji „Kołocz śląski/Kołacz śląski” jako chronionego oznaczenia geograficznego na obowiązującym w momencie wydania decyzji rozporządzeniu (EU) nr 1151/2012 (1), a nie na obowiązującym w momencie złożenia wniosku przez stronę pozwaną rozporządzeniu (WE) nr 510/2006 (2). W ten sposób strona pozwana naruszyła zasadę „tempus regit actum”.

—

Strona skarżąca podnosi również, że wniosek o cofnięcie rejestracji był zgodnie z rozporządzeniem nr 510/2006 dopuszczalny i uzasadniony. W tym kontekście wskazuje między innymi, że istniały dwie podstawy cofnięcia rejestracji (w przypadku spornego oznaczenia chodziło o nazwę rodzajową w rozumieniu art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006 i o błędne określenie geograficznego obszaru Śląska w specyfikacji produktu) w rozumieniu art. 12 ust. 2 rozporządzenia nr 510/2006 oraz że odmienna interpretacja i odmienne zastosowanie tego przepisu względem zakładów piekarniczych w Republice Federalnej Niemiec narusza prawa podstawowe tych podmiotów.

2)

Zarzut drugi dotyczący naruszenia rozporządzenia nr 1151/2012

—

Strona skarżąca podnosi, że złożony wniosek jest dopuszczalny i uzasadniony także w przypadku dokonywania oceny na podstawie rozporządzenia nr 1151/2012.

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 343, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 93, s. 12)

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/44

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2013 r. — easyJet Airline przeciwko Komisji

(Sprawa T-355/13)

2013/C 260/79

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: easyJet Airline Co. Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci M.J. Werner i R. Marian)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności Decyzji Komisji C(2013) 2727 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2013 r. w sprawie COMP/39.869 — easyJet/Schiphol oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że zaskarżona decyzja narusza prawo (błędna wykładnia postanowień art. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (1)) i jest obarczona oczywistym błędem w ocenie (błędne stwierdzenie, ze postępowanie krajowe w Niderlandach jest równoznaczne z zajęciem się tą sprawą przez krajowy organ ochrony konkurencji).

2)

Zarzut drugi dotyczy naruszenia w zaskarżonej decyzji podstawowego wymogu proceduralnego, to znaczy braku odpowiedniego uzasadnienia odrzucenia. Ponadto Komisja nie uwzględniła wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych wskazanych przez skarżącą.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003 L 1, s. 1)

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/44

Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2013 r. — European Space Imaging przeciwko Komisji

(Sprawa T-357/13)

2013/C 260/80

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: European Space Imaging GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: W. Trautner, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji doręczonej pismem z dnia 5 czerwca 2013 r. w sprawie anulowania ograniczonej procedury przetargowej;

—

stwierdzenie nieważności decyzji doręczonej pismem z dnia 5 czerwca 2013 r. w sprawie nowego udzielenia zamówienia w drodze procedury otwartej;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności

Strona skarżąca podnosi, że anulując procedurę przetargową dotyczącą dostarczania danych teledetekcji przez satelitę oraz usług związanych jako wsparcie dla kontroli przeprowadzanych w ramach wspólnej polityki rolnej (Dz.U. 2012/S 183-299769), Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności usankcjonowaną w art. 89 ust. 1 rozporządzenia finansowego (1). W tym kontekście twierdzi ona w szczególności, że sposób postępowania Komisji stoi w sprzeczności z zasadą ogólną, w myśl której anulowanie procedury udzielenia zamówienia publicznego stanowi środek ostateczny („ultima ratio”). Strona skarżąca uważa, że Komisja powinna była zaprosić kandydatów do złożenia konkretnych ofert, zanim mogła stwierdzić, czy nie została złożona faktycznie złożona jakakolwiek oferta ekonomicznie korzystna.

2)

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady przejrzystości

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że odmawiając przekazania konkretnych informacji uzasadniających anulowanie procedury udzielenia zamówienia publicznego, Komisja naruszyła usankcjonowaną w art. 89 ust. 1 rozporządzenia finansowego zasadę przejrzystości. Skarżąca w szczególności nie jest w stanie zweryfikować, czy utrzymywane podstawy w ogóle wystąpiły. Ponadto twierdzi ona, że wysoce wyspecjalizowany charakter runku dostawców w dziedzinie danych teledetekcji przez satelitę ma na celu znaczne ograniczenie potencjalnych kandydatów. Krytykuje ona fakt, że Komisja przed decyzją w przedmiocie anulowania procedury udzielenia zamówienia publicznego nie zasygnalizowała, że należy wziąć pod uwagę ewentualność anulowania procedury w przypadku braku osiągnięcia określonej liczby kandydatów.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s.1).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/45

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2013 r. — VECCO i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-360/13)

2013/C 260/81

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Verein zur Wahrung von Einsatz und Nutzung von Chromtrioxid und anderen Chrom-VI-verbindungen in der Oberflächentechnik eV (VECCO) (Memmingen, Niemcy) i 185 innych podmiotów (przedstawiciele: C. Mereu i K. Van Maldegem, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi

—

stwierdzenie, że rozporządzenie Komisji (UE) nr 348/2013 z dnia 17 kwietnia 2013 r. zmieniające załącznik XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U. L 108, s. 1) jest częściowo bezprawne, ponieważ opiera się na oczywistym błędzie w ocenie i narusza art. 58 ust. REACH, zasadę proporcjonalności oraz prawo do obrony (w tym zasady dobrej administracji i wybitnych doradców naukowych);

—

częściowe stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 348/2013 ponieważ nie zawiera ono w rzędzie 16 kolumnie piątej załącznika, w tytule „Wyłączone zastosowania (kategorie zastosowań)” następującego wyłączenia: „stosowanie tritlenku chromu do celów produkcyjnych w roztworze wodnym zgodne z maksymalną wartością narażenia 5μg/m3 (lub 0 005 mg/m3)” lub podobnego sformułowania mającego na celu wyłączenie „stosowania trójtlenku chromu w powlekaniu elektronicznym, procesach kwasorytu i polerowania elektronicznego oraz innych procesach i technologiach obróbki powierzchni oraz mieszania” lub wyrażenia służącemu temu celowi w zaskarżonym akcie;

—

nakazanie stronie pozwanej zmiany rozporządzenia Komisji (UE) nr 348/2012 w celu dostosowania go do wyroku sądu;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący tego, iż rozporządzenie Komisji (UE) nr 348/2013 jest bezprawne, ponieważ opiera się na licznych oczywistych błędach w ocenie z uwagi na co należy stwierdzić jego nieważność gdyż nie zawiera wyłączania z zezwolenia w odniesieniu do stosowania trójtlenku chloru w przemyśle powlekania chromem.

2)

Zarzut drugi dotyczący tego, iż rozporządzenie Komisji (UE) nr 348/2013 opiera się na podstawowej ocenie ryzyka zawodowego związanego z wykorzystaniem trójtlenku chloru przy powlekaniu chromem, która jest błędna pod względem naukowym i prawnym (oczywisty błąd w ocenie).

3)

Zarzut trzeci dotyczący tego, iż rozporządzenie Komisji (UE) nr 348/2013 narusza art. 58 ust. 2 REACH i zasadę proporcjonalności.

4)

Zarzut czwarty dotyczący tego, iż skarżącym nie udzielono dostępu do kluczowych dokumentów stanowiących podstawę rozporządzenia Komisji (UE) nr 348/2013 ze względu na co strona pozwana naruszyła prawo do obrony skarżącego oraz zasady dobrej administracji i wybitnych doradców naukowych.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/46

Skarga wniesiona w dniu 9 lipca 2013 r. — Menelaus przeciwko OHIM– Garcia Mahiques (VIGOR)

(Sprawa T-361/13)

2013/C 260/82

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Menelaus BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą byli również: V. Garcia Mahiques (Jesus Pobre, Hiszpania), F. Garcia Mahiques (Jesus Pobre, Hiszpania)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego wydanej w dniu 23 kwietnia 2013 r. w sprawie R 88/2012-2, w zakresie w jakim uchyliła ona decyzję Wydziału Unieważnień Urzędu z dnia 11 listopada 2011 r. w sprawie 5061;

—

oddalenie odwołania wniesionego przez drugą stronę postępowania przed Izbą Odwoławczą od decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 11 listopada 2011 r. w sprawie 5061;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą przed Izbę Odwoławczą;

—

obciążenie Vicentego Garcię Mathiquesa i Felipego Garcię Mahiquesa kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą przed Izbą Odwoławczą, w przypadku gdy druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą przystąpi do sprawy w charakterze interwenienta;

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: słowny znak towarowy VIGOR — rejestracja wspólnotowego znaku towarowego nr 4 386 371

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: V. Garcia Mahiques i F. Garcia Mahiques

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: podstawą wniosku o unieważnienie prawa do znaku jest art. 8 ust. 1 lit. b) w związku z art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady nr 207/2009

Decyzja Wydziału Unieważnień: oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe uwzględnienie odwołania, uchylenie zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim oddaloną nią wniosek o unieważnienie prawa do znaku w odniesieniu do niektórych towarów z klasy 21 i oddalenie odwołania w pozostałym zakresie

Podniesione zarzuty: naruszenie zasady 22 ust. 4 oraz zasad od 79 do 82 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego; naruszenie art. 57 ust. 2 w związku z art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009; naruszenie art. 57 ust. 2 w związku z art. 15 ust. 1 lit. a) i art. 75 rozporządzenia nr 207/2009; naruszenie art. 56 ust. 1 lit. b) w związku z art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009; naruszenie art. 57 ust. 2 i 3 i art. 76 ust. 2 w związku z zasadą 40 i zasadą 22 rozporządzenia nr 2868/95.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/46

Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2013 r. — Mocek i Wenta przeciwko OHIM — Lacoste (KAJMAN)

(Sprawa T-364/13)

2013/C 260/83

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eugenia Mocek (Chojnice, Polska) i Jadwiga Wenta (Chojnice, Polska) (przedstawiciel: radca prawny K. Grala)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Lacoste SA (Paryż, Francja)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 10 maja 2013 r. w sprawie R 2466/2010-4 i udzielenie ochrony zgłoszonemu znakowi towarowemu w odniesieniu do wszystkich objętych zgłoszeniem towarów;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania przed Sądem, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, jak również niezbędnymi kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy w kolorach zielonym, białym i szarym zawierający element słowny „KAJMAN” umieszczony między tyłem a głową krokodyla dla towarów i usług z klas 18, 20, 22, 25 i 36 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 5 686 845

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Lacoste SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny wspólnotowy znak towarowy w kolorach czarnym i białym, przedstawiający krokodyla i słowny wspólnotowy znak towarowy „CROCODILE” dla towarów i usług z klas 16, 18, 20, 24, 25 i 36

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie spornej decyzji, w zakresie w jakim oddalono sprzeciw w stosunku do niektórych towarów z klas 18 i 25 i odrzucono sporne zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do tych towarów

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/47

Skarga wniesiona w dniu 15 lipca 2013 r. — Rzeczpospolita Polska przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-367/13)

2013/C 260/84

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2013/214/UE z dnia 2 maja 2013 r. [notyfikowanej jako dokument nr C(2013) 2436] wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (1), w części wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej kwoty 8 292 783,94 EUR oraz 71 610 559,39 EUR, wydatkowane przez agencję płatniczą akredytowaną przez Rzeczpospolitą Polską;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 7 ust. 4 pierwszy akapit rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 i art. 31 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 poprzez zastosowanie korekty finansowej w oparciu o błędne ustalenia faktyczne i błędną wykładnię prawa, pomimo że wydatki zostały dokonane przez władze polskie zgodnie z przepisami wspólnotowymi

W ramach tego zarzutu strona skarżąca zauważa, że przyczyną zastosowanej korekty było, w świetle stanowiska Komisji, pięć rzekomych niedociągnięć w wykonaniu działania „Wspieranie gospodarstw niskotowarowych”. Pierwsze niedociągnięcie dotyczyło naruszenia rzekomego wymogu przeznaczenia przez beneficjenta co najmniej 50 % środków wsparcia na działania restrukturyzacyjne. Drugie niedociągnięcie dotyczyło nieobjęcia kontrolą krzyżową zwierząt gospodarskich w ramach kontroli administracyjnej wniosku wstępnego co do prawidłowości wielkości ekonomicznej gospodarstwa (ESU) podawanej przez rolnika. Trzecie niedociągnięcie dotyczyło naruszenia rzekomego wymogu przeprowadzenia kontroli na miejscu w pierwszym roku realizacji programu. Czwarte niedociągnięcie zdaniem Komisji polegało na braku odpowiedniego związku między celami pośrednimi a potrzebami gospodarstwa. Natomiast piąte niedociągnięcie dotyczyło naruszenia rzekomego wymogu ilościowego zdefiniowania celów pośrednich. Strona skarżąca kwestionuje interpretację prawną i ustalenia faktyczne Komisji w odniesieniu do każdego ze wspomnianych rzekomych niedociągnięć.

2)

Zarzut drugi dotyczący zarzut naruszenia istotnych wymogów proceduralnych poprzez zastosowanie metody korekty finansowej rażąco sprzecznej z art. 7 ust. 4 czwarty akapit rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 i art. 31 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 oraz z wytycznymi nr VI/5330/97

Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja przyjęła metodę korekty sprzeczną z prawem Unii, jak i z wytycznymi nr VI/5330/97. Ponadto, w przekonaniu strony skarżącej procedura dwustronna nie umożliwiła władzom polskim dokonania jakiejkolwiek weryfikacji oceny stwierdzonych niezgodności, ponieważ Komisja dopiero po zakończeniu procedury dwustronnej przystąpiła do dokonania oceny. Strona skarżąca stwierdza na tej podstawie, że korekta finansowa została zastosowana przez Komisję z rażącym naruszeniem procedury rozliczania rachunków.

3)

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 296 drugi akapit TFUE poprzez niewystarczające uzasadnienie zaskarżonej decyzji

Strona skarżąca zarzuca Komisji, że na gruncie zaskarżonej decyzji władze polskie nie były ściśle zaangażowane w proces decyzyjny, ponieważ Komisja przedstawiła swoje zasadnicze stanowisko dopiero po konsultacji dwustronnej. Komisja nie przedstawiła dowodów i nie uzasadniła ustaleń faktycznych i prawnych, które przyjęła za podstawę zastosowanej korekty finansowej.

(1)  Dz.U. L 123 z 4.5.2013 r., s. 11

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/48

Skarga wniesiona w dniu 16 lipca 2013 r. — Boehringer Ingelheim International przeciwko OHIM — Lehning entreprise (ANGIPAX)

(Sprawa T-368/13)

2013/C 260/85

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Boehringer Ingelheim International GmbH (Ingelheim am Rhein, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard i D. Slopek)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Lehning entreprise SARL (Sainte Barbe, Francja)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 kwietnia 2013 r. w sprawie R 571/2012-5, w zakresie w jakim zezwala ona na rejestrację znaku towarowego ANGIPAX w odniesieniu do produktów farmaceutycznych, produktów weterynaryjnych i środków sanitarnych do celów medycznych; środków grzybobójczych; substancji dietetycznych do celów leczniczych; środków odkażających; tkanin i materiałów opatrunkowych, materiałów do plombowania zębów, środków do niszczenia robactwa; żywności dla niemowląt;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania lub — w przypadku, gdy druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą przystąpi do sprawy w charakterze interwenienta po stronie pozwanego — obciążenie tymi kosztami solidarnie strony pozwanej i interwenienta

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Lehning entreprise SARL

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „ANGIPAX” dla towarów z klasy 5 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 8 952 401

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny znak towarowy „ANTISTAX” — wspólnotowy znak towarowy zarejestrowany pod nr 2 498 343 dla towarów z klas 3, 5, 28 i 30

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/48

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2013 r. — Versorgungswerk der Zahnärztekammer Schleswig-Holstein przeciwko EBC

(Sprawa T-376/13)

2013/C 260/86

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Versorgungswerk der Zahnärztekammer Schleswig-Holstein (Kiel, Niemcy) (przedstawiciel: O. Hoepner, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej z dnia 16 kwietnia 2013 r. w wersji decyzji z dnia 22 maja 2013 r. (LS/MD/13/313), w zakresie, w którym nie uwzględniono wniosku o udzielenie dostępu do załączników A i B do „Exchange Agreement dated 15. February 2012 among the Hellenic Republic and the European Central Bank and the Eurosystem NBCs listed herein”;

—

Obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem podstawy wydania decyzji

Strona skarżąca podnosi, że w decyzji EBC/2011/6 (1) strona pozwana bez wystarczającego upoważnienia rozszerzyła zakres względów uzasadniających odmowę wskazanych w art. 4 ust. 1 lit. a) decyzji EBC/2004/3 (2).

2)

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych przepisów formalnych

W ramach omawianego zarzutu skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja narusza istotne przepisy formalne. Wywodzi on w tym zakresie, że mając na względzie art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy przyjąć, iż wynikające z art. 296 ust. 2 TFUE wymogi dotyczące obowiązku uzasadnienia są wysokie, i że zawarte w zaskarżonej decyzji rozważania uzasadniające strony pozwanej nie spełniają wymogów określonych przez Trybunał Sprawiedliwości.

3)

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa materialnego

Strona skarżąca podnosi naruszenie prawa materialnego, ponieważ wskutek niewystarczającego uzasadnienia zaskarżona decyzja narusza prawo strony skarżącej do dostępu do dokumentów wynikające z art. 42 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i z art. 15 ust. 3 TFUE. Ponadto odmowa udzielenia dostępu jest nieproporcjonalna.

(1)  2011/342/UE: Decyzja Europejskiego Banku Centralnego z dnia 9 maja 2011 r. zmieniająca decyzję EBC/2004/3 w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Europejskiego Banku Centralnego (EBC/2011/6) (Dz.U. 158, s. 37).

(2)  2004/258/WE: Decyzja europejskiego banku centralnego z dnia 4 marca 2004 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Europejskiego Banku Centralnego (EBC/2004/3) (Dz.U. L 80, s. 42).

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/49

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2013 r. — ultra air przeciwko OHIM — Donaldson Filtration Deutschland (ultra.air ultrafilter)

(Sprawa T-377/13)

2013/C 260/87

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ultra air GmbH (Hilden, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. König)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Donaldson Filtration Deutschland GmbH (Haan, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 maja 2013 r. w sprawie R 110/2011-4;

—

obciążenie kosztami Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Donaldson Filtration Deutschland GmbH, w przypadku wstąpienia przez nią do niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Słowny znak towarowy „ultra.air ultrafilter” dla towarów i usług z klas 7, 9, 11, 37 i 42 — zgłoszenie nr 7 480 585

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Donaldson Filtration Deutschland GmbH

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: Bezwzględna podstawa unieważnienia przewidziana w art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty:

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/49

Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2013 r. — Apple and Pear Australia i Star Fruits Diffusion przeciwko OHIM — Carolus C. (English pink)

(Sprawa T-378/13)

2013/C 260/88

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Apple and Pear Australia Ltd (Victoria, Australia) i Star Fruits Diffusion (Caderousse, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i P. Péters)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Carolus C. BVBA (Nieuwerkerken, Belgia)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

tytułem żądania głównego, zmianę decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 29 maja 2013 r. w sprawie R 1215/2011-4, w taki sposób, aby wniesione przez skarżących do Izby Odwoławczej odwołanie zostało uznane za zasadne i w konsekwencji został uwzględniony wniesiony przez skarżących sprzeciw;

—

ewentualnie, stwierdzenie w całości nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 maja 2013 r. w sprawie R 1215/2011-4; oraz

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Carolus C.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „English pink” dla towarów z klasy 31 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 8 610 768

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny znak towarowy „PINK LADY” i graficzne znaki towarowe zawierające elementy słowne „Pink Lady” dla towarów z klas 16, 29, 30, 31 i 32

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

—

naruszenie zasady powagi rzeczy osądzonej;

—

naruszenie ogólnych zasad pewności prawa, dobrej administracji i ochrony uzasadnionych oczekiwań;

—

naruszenie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009;

—

naruszenie art. 76 rozporządzenia nr 207/2009;

—

naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/50

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2013 r. — Innovation First przeciwko OHIM (NANO)

(Sprawa T-379/13)

2013/C 260/89

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Innovation First, Inc. (Greenville, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat J. Zecher)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 kwietnia 2013 r. w sprawie R 1271/2012-1;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „NANO” dla towarów i usług z klas 9, 28 i 41 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 9 157 421

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 75 i art. 37 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 207/2009, zasady 50 ust. 2 lit. h) rozporządzenia nr 2868/95 i art. 76 i art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/50

Skarga wniesiona w dniu 26 lipca 2013 r. — Intermark przeciwko OHIM — Coca-Cola (RIENERGY Cola)

(Sprawa T-384/13)

2013/C 260/90

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Intermark Srl (Stei, Rumunia) (przedstawiciel adwokat Á. László)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: The Coca-Cola Company (Atlanta, Stany Zjednoczone)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

uwzględnienie skargi, zmianę zaskarżonej decyzji strony pozwanej, nakazanie oddalenia sprzeciwu i nakazanie rejestracji oznaczenia strony skarżącej jako znaku towarowego w całości;

—

w przypadku, gdy Sąd uzna za nieuniknione dokonanie nowej dogłębnej oceny stanu faktycznego i dowodów w sprawie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji strony pozwanej i przekazanie sprawy do OHIM celem ponownego rozpoznania i wydania nowej decyzji;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania strony skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Cola” dla towarów i usług z klas 32 i 35 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 9 507 963

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: The Coca-Cola Company

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny znak towarowy „Coca-cola” zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy pod nr 8 792 475, nr 2 107 118 i nr 8 709 818 dla towarów i usług z klas 30, 32, 33 i 35

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/51

Postanowienie Sądu z dnia 12 lipca 2013 r. — Pannon Hőerőmű przeciwko Komisji

(Sprawa T-352/08) (1)

2013/C 260/91

Język postępowania: węgierski

Prezes szóstej izby zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 285 z 8.11.2008.

7.9.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 260/51

Postanowienie Sądu z dnia 5 lipca 2013 r. — SK Hynix przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-148/10 i T-149/10) (1)

2013/C 260/92

Język postępowania: angielski

Prezes drugiej izby zarządził wykreślenie spraw połączonych.

(1)  Dz.U. C 148 z 5.6.2010.