3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/1

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/2

1)

Czy wyrażenie zgody na przystąpienie państwa trzeciego do Konwencji haskiej z dnia 25 października 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę objęte jest wyłączną kompetencją Unii?

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/2

1)

Czy z unijnoprawnej zasady „ekwiwalencji” przy stosowaniu prawa Unii w systemie postępowania, w którym sądy zwykłe orzekające co do istoty mają wprawdzie obowiązek badać także konstytucyjność ustaw, nie mają jednak ogólnie uprawnienia do uchylania ustaw, które jest zastrzeżone dla sądu konstytucyjnego zorganizowanego w szczególny sposób, należy wnioskować, że zwykłe sądy w przypadku, gdy ustawa narusza art. 47 karty praw podstawowych Unii Europejskiej (karty) zobowiązane są w trakcie postępowania także do zwrócenia się do sądu konstytucyjnego w celu ogólnego uchylenia tej ustawy, nie mogą zaś jedynie odstąpić od jej stosowania w konkretnej sprawie?

2)

Czy art. 47 karty należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisowi proceduralnemu, zgodnie z którym sąd nieposiadający jurysdykcji międzynarodowej ustanawia kuratora dla nieobecnej strony, której miejsce pobytu nie może zostać ustalone, a kurator ten następnie poprzez „wdanie się w spór” może w sposób wiążący ustanowić jurysdykcję międzynarodową?

3)

Czy art. 24 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (rozporządzenie nr 44/2001) (1) należy interpretować w ten sposób, że „wdanie się pozwanego w spór” w rozumieniu tego przepisu zachodzi w sytuacji, gdy odpowiednia czynność procesowa została dokonana przez samego pozwanego albo przez upoważnionego przez niego pełnomocnika, albo czy dotyczy to także bez ograniczeń czynności kuratora nieobecnej strony ustanowionego zgodnie z prawem danego państwa członkowskiego?

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/2

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/3

1)

Czy dyrektywę Rady 93/13/EWG (1) z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz zasady prawa wspólnotowego ochrony konsumentów i równowagi stron umowy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu hiszpańskiemu dotyczącemu hipoteki, które pomimo że przewiduje, iż wierzyciel hipoteczny może domagać się zwiększenia zakresu zabezpieczenia, wówczas gdy wartość wyceny nieruchomości obciążonej hipoteką ulegnie obniżeniu o 20 %, nie przewiduje, by w ramach postępowania egzekucyjnego z nieruchomości obciążonej hipoteką będący konsumentem dłużnik egzekwowany mógł domagać się, po wykonaniu kontrwyceny, ponownego ustalenia tejże wartości wyceny, przynajmniej dla wywołania skutków z art. 671 LEC (2), wówczas gdy uległa ona zwiększeniu w tym samym lub wyższym stosunku w okresie pomiędzy ustanowieniem hipoteki a prowadzoną z niej egzekucją?

2)

Czy dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich i zasady prawa wspólnotowego ochrony konsumentów i równowagi stron umowy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one hiszpańskiemu porządkowi procesowemu dotyczącemu prowadzenia postępowania egzekucyjnego w stosunku do wierzytelności zabezpieczonej hipoteką, który przewiduje, że wierzycielowi egzekwującemu może zostać przysądzona własność nieruchomości obciążonej hipoteką za 50 % jej wartości wyceny (obecnie 60 %), co prowadzi do nieuzasadnionego poszkodowania będącego konsumentem dłużnika egzekwowanego na odpowiednio 50 % (obecnie 40 %) tejże wartości wyceny?

3)

Czy dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz zasady prawa wspólnotowego ochrony konsumentów i równowagi stron umowy należy interpretować w ten sposób, że dochodzi do nadużycia prawa i bezpodstawnego wzbogacenia, wówczas gdy wierzyciel egzekwujący po przysądzeniu na jego rzecz własności nieruchomości obciążonej hipoteką za 50 % (obecnie 60 %) wartości wyceny wnosi o wszczęcie egzekucji obejmującej pozostałą do całkowitej spłaty długu kwotę, pomimo że wartość wyceny i/lub rzeczywista wartość przysądzonej nieruchomości przekracza całkowitą wysokość zadłużenia, mimo że działanie to jest dopuszczalne w krajowym prawie procesowym?

4)

Czy dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz zasady prawa wspólnotowego ochrony konsumentów i równowagi stron umowy należy interpretować w ten sposób, że przysądzenie własności nieruchomości obciążonej hipoteką o wartości wyceny lub rzeczywistej wartości przekraczającej całkowitą wysokość pożyczki hipotecznej prowadzi do zastosowania art. 570 LEC zamiast art. 579 i 671 LEC, a w konsekwencji należy uznać, że doszło do całkowitego zaspokojenia wierzyciela egzekwującego?

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/3

—

Stwierdzenie i orzeczenie

—

wydanie nowego rozstrzygnięcia i orzeczenie:

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/4

1)

Czy sądy państwa członkowskiego, na terytorium którego wszczęto postępowanie upadłościowe dotyczące majątku dłużnika, są właściwe do rozpoznania powództwa syndyka masy upadłości przeciwko prezesowi dłużnika o zwrot płatności, których dokonano po wystąpieniu niewypłacalności spółki lub po stwierdzeniu jej nadmiernego zadłużenia?

2)

Czy sąd państwa członkowskiego, na terytorium którego wszczęto postępowanie upadłościowe dotyczące majątku dłużnika, jest właściwy do rozpoznania powództwa syndyka masy upadłości przeciwko prezesowi dłużnika o zwrot płatności, których dokonano po wystąpieniu niewypłacalności spółki lub po stwierdzeniu jej nadmiernego zadłużenia, jeżeli prezes zarządu nie ma miejsca zamieszkania w państwie członkowskim Unii Europejskiej, lecz w państwie będącym stroną konwencji z Lugano II?

3)

Czy powództwo, o którym mowa w pkt 1, podlega art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 1346/2000?

4)

Jeżeli powództwo, o którym mowa w pkt 1, nie jest objęte art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 1346/2000 lub jeżeli właściwość sądu w tym zakresie nie obejmuje prezesa zarządu mającego miejsce zamieszkania w państwie będącym stroną konwencji z Lugano II:

czy sprawa dotyczy upadłości w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. b) konwencji z Lugano II?

5)

W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 4:

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/5

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/5

1)

Czy pojęcie „konstrukcji napowietrznych linii elektrycznych o napięciu co najmniej 220 kV i długości powyżej 15 km” zawarte w pkt 20 załącznika I do dyrektywy 85/337 (1) w wersji zmienionej przez dyrektywę 97/11 (2) należy interpretować w ten sposób, że jedynymi urządzeniami elektrycznymi, które ono obejmuje, są linie napowietrzne mieszczące się w tych dwóch progach?

Czy pojęcie „[…] linie napowietrzne do przesyłania energii elektrycznej” zawarte w pkt 3 lit. b) załącznika II do dyrektywy 85/337 w wersji zmienionej przez dyrektywę 97/11 należy interpretować w ten sposób, że jedynymi urządzeniami do przesyłania energii elektrycznej, które ono obejmuje, są linie napowietrzne? W przypadku odpowiedzi przeczącej:

2)

Czy pojęcie „[…] linie napowietrzne do przesyłania energii elektrycznej” zawarte w pkt 3 lit. b) załącznika II do dyrektywy 85/337 […] należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono podstacje transformatorowe?

3)

Czy pojęcie „[…] linie napowietrzne do przesyłania energii elektrycznej” zawarte w pkt 3 lit. b) załącznika II do dyrektywy 85/337 […] należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono podstacje transformatorowe, mimo że ich budowa lub rozbudowa realizowana jest w drodze przedsięwzięcia, które nie obejmuje konstrukcji linii napowietrznej?

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/6

1)

Czy należy uznać za sprawę z dziedziny cywilnej lub handlowej w rozumieniu rozporządzenia (1) sprawę, w której wnosi się o przyznanie odszkodowania z tytułu szkód oraz o uznanie za bezprawne zachowania pozwanych polegającego na bezprawnym porozumieniu i nadużyciu pozycji dominującej, opartego na stosowaniu powszechnych aktów normatywnych innego państwa członkowskiego, z uwagi na to, że bezprawne porozumienia są nieważne z chwilą ich zawarcia, oraz na to, że z kolei wydanie przepisu jest aktem państwa w dziedzinie prawa publicznego (acta iure imperii), do którego mają zastosowanie przepisy międzynarodowego prawa publicznego dotyczące immunitetu sądowego państwa przed sądami innych państw?

2)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze (sprawa jest sprawą z dziedziny prawa cywilnego lub handlowego w rozumieniu rozporządzenia), czy należy uznać, że sprawa o odszkodowanie jest sprawą z dziedziny ważności decyzji organów spółek w rozumieniu art. 22 ust. 2 rozporządzenia, co pozwala na nieuznanie orzeczenia na podstawie art. 35 ust. 1 rozporządzenia?

3)

Jeżeli przedmiot pozwu w postępowaniu o odszkodowanie należy do zakresu stosowania art. 22 ust. 2 rozporządzenia(jurysdykcja wyłączna), to czy sąd państwa członkowskiego, w którym wnosi się o uznanie, ma obowiązek zbadania, czy zostały spełnione okoliczności wymienione w art. 35 ust. 1 rozporządzenia w związku z uznaniem orzeczenia, w którym postanawia się o ustanowieniu tymczasowych środków zabezpieczających?

4)

Czy można rozumieć klauzulę porządku publicznego zawartą w art. 34 ust. 1 rozporządzenia w ten sposób, że uznanie wyroku, w którym postanawia się o przyjęciu tymczasowych środków zabezpieczających, jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego, jeżeli, po pierwsze, zasadniczą podstawą dla ustanowienia tymczasowych środków zabezpieczających jest znaczna wysokość dochodzonej kwoty, przy czym nie dokonano jej rzeczowego i uzasadnionego obliczenia, oraz po drugie, jeżeli uznanie i wykonanie rzeczonego orzeczenia mogłoby wyrządzić szkodę stronom pozwanym, której powódka będąca spółka w upadłości nie mogłaby naprawić w przypadku oddalenia powództwa w postępowaniu o odszkodowanie, co mogłoby mieć wpływ na interesy gospodarcze państwa, w którym wnosi się o uznanie, a w konsekwencji stanowiłoby zagrożenie dla bezpieczeństwa państwa, tym bardziej, ze Republika Łotewska jest właścicielem 100 % akcji w Lidostas Rīga i 52,6 % akcji w AS Air Baltic Corporation?

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/7

a)

zapłatę (cenę) za dostawę towaru ustaloną przez strony, pomniejszoną o stawkę podatku VAT, lub

b)

zapłatę (cenę) za dostawę towaru ustaloną przez strony?

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/7

a)

zapłatę (cenę) za dostawę towaru ustaloną przez strony, pomniejszoną o stawkę podatku VAT, lub

b)

zapłatę (cenę) za dostawę towaru ustaloną przez strony?

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/7

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/129/UE z dnia 7 marca 2013 r. w sprawie poddania 4-metyloamfetaminy środkom kontroli (1);

—

utrzymanie w mocy skutków wywoływanych przez decyzję Rady 2013/129/UE do czasu zastąpienia jej przez nowy akt przyjęty w zgodzie z obowiązującymi wymogami;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/8

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy 2009/28/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (1), i w każdym razie nie powiadamiając Komisji o takich przepisach, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 27 ust. 1 tejże dyrektywy;

—

nałożenie na Rzeczpospolitą Polskę zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE okresowej kary pieniężnej za uchybienie obowiązkowi poinformowania o środkach transpozycji dyrektywy 2009/28/WE o dziennej stawce w wysokości 133 228,80 EUR naliczanej od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie;

—

obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/8

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do transpozycji dyrektywy Komisji 2010/61/UE z dnia 2 września 2010 r. dostosowującej po raz pierwszy do postępu naukowo-technicznego załączniki do dyrektywy 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie transportu lądowego towarów niebezpiecznych (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 2 ust. 1 tej dyrektywy;

—

obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/9

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/9

a)

„oddział”, o którym mowa w art. 3 ust. 2, należy rozumieć jako oddział dłużnika, wobec którego wszczęto postępowanie główne i sprzeciwia się on temu, by w ramach jednoczesnego postawienia w stan likwidacji szeregu spółek należących do tej samej grupy, spółki te mogły być przedmiotem postępowania wtórnego, w państwie, w którym mają siedzibę, ze względu na to, że mają osobowość prawną?

b)

osoba lub organ uprawniony do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania wtórnego powinna mieć miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium sądu państwa członkowskiego, do którego sądu wniesiono o wszczęcie tego postępowania, czy też prawo to powinno być zastrzeżone dla wszystkich obywateli Unii, jeżeli wykażą oni istnienie więzi prawnej z danym oddziałem?

c)

ponieważ główne postępowanie upadłościowe jest postępowaniem likwidacyjnym, wszczęcie wtórnego postępowania upadłościowego danego oddziału może zostać zarządzone tylko, gdy spełnia kryteria celowości pozostawione do oceny sądu państwa członkowskiego, przed którym wszczęto postępowanie wtórne?

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/9

1)

Czy podmiotowym zakresem zastosowania art. 4 rozporządzenia nr 883/2004 (1) objęte są osoby, które nie zamierzają ubiegać się o świadczenia mające charakter świadczeń z zabezpieczenia społecznego lub świadczeń dla wsparcia rodziny w rozumieniu art. 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, lecz o specjalne nieskładkowe świadczenie w rozumieniu art. 3 ust. 3 w związku z art. 70 tego rozporządzenia?

2)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy na mocy art. 4 rozporządzenia nr 883/2004 państwa członkowskie są pozbawione prawa do wyłączenia w całości lub w części, w celu zapobieżenia niesłusznemu korzystaniu z zabezpieczających utrzymanie nieskładkowych świadczeń socjalnych w rozumieniu art. 70 tego rozporządzenia, będących w niedostatku obywateli Unii z pobierania takich świadczeń, które są wypłacane obywatelom danego państwa znajdującym się w tej samej sytuacji?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze i pytanie drugie: czy na mocy art. 18 TFUE lub art. 20 ust. 2 zdanie drugie lit. a) TFUE w związku z art. 20 ust. 2 zdanie trzecie i art. 24 ust. 2 dyrektywy 2004/38 (2) państwa członkowskie są pozbawione prawa do wyłączenia w całości lub w części, w celu zapobieżenia niesłusznemu korzystaniu z zabezpieczających utrzymanie nieskładkowych świadczeń socjalnych w rozumieniu art. 70 tego rozporządzenia, będących w niedostatku obywateli Unii z pobierania takich świadczeń, które są wypłacane obywatelom danego państwa znajdującym się w tej samej sytuacji?

4)

Jeżeli w świetle odpowiedzi na powyższe pytania częściowe wyłączenie zabezpieczających utrzymanie świadczeń jest zgodne z prawem Unii: czy przyznanie nieskładkowych, zabezpieczających utrzymanie świadczeń obywatelom Unii może ograniczać się, poza pilną potrzebą, do przekazania środków koniecznych do powrotu do kraju ojczystego, czy też art. 1, 20 i 51 karty praw podstawowych wymagają świadczeń o szerszym zakresie, które umożliwiają trwały pobyt?

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/11

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 157/2013 z dnia 18 lutego 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. L 49 z 22.2.2013, s. 10.) w tym zakresie, w jakim dotyczy skarżących i ich członków; i

—

obciążenie Rady kosztami poniesionymi przez skarżących w związku z tym postępowaniem.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja postąpiła wbrew rozporządzeniu podstawowemu, wprowadzając cło dla całego kraju i odmawiając obliczenia indywidualnego cła antydumpingowego, pomimo iż miała wszystkie konieczne informacje, aby to uczynić. W tym względzie skarżący zauważają, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie faktów istotnych dla sprawy, naruszyła prawo, nie uzasadniła swoich rozstrzygnięć, uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi staranności i naruszyła prawo do obrony, jak również zasadę pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań skarżących.

2)

Zarzut drugi, zgodnie z którym nieuwzględnienie przez Komisję ceny eksportowej podczas obliczania marginesu dumpingu, poprzez niedokonanie korekty w górę cen eksportowych dla mieszanek produkowanych przez przedsiębiorstwo, którego dotyczy sprawa, stanowi oczywisty błąd w ocenie faktów istotnych dla sprawy i naruszenie prawa.

3)

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie faktów istotnych dla sprawy i naruszyła rozporządzenie podstawowe oraz zasadę niedyskryminacji, zawyżając wielkość przywozu bioetanolu z USA i nie traktując go w sposób podobny do przywozu tego samego produktu z krajów trzecich.

4)

Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła rozporządzenie podstawowe, dokonując obliczenia marginesu szkody.

5)

Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła rozporządzenie podstawowe, opierając ustalenie istotnej szkody na przemyśle unijnym, który nie wytwarza podobnego produktu i określając przemysł unijny przed określeniem produktu podobnego.

6)

Zarzut szósty dotyczący tego, że kwestionowane rozporządzenie jest błędne w wyniku oczywistych błędów w ocenie i naruszeń prawa, ponieważ stwierdzona w nim istotna szkoda została ustalona w oparciu o dane dotyczące niereprezentatywnej próby producentów unijnych.

7)

Zarzut siódmy, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że inne przyczyny istotnej szkody nie przerywają związku przyczynowego między omawianym przywozem a stwierdzoną szkodą dla przemysłu unijnego.

8)

Zarzut ósmy, zgodnie z którym Rada naruszyła prawo i zasadę proporcjonalności, stosując środek antydumpingowy, który nie był konieczny.

9)

Zarzut dziewiąty, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo oraz zasady dobrej administracji i niedyskryminacji, uznając, że dochodzenie w sprawie bioetanolu pochodzącego z USA było oparte na prawidłowej skardze, podczas gdy ta ostatnia nie spełniała wymogów nałożonych w rozporządzeniu podstawowym.

10)

Zarzut dziesiąty, zgodnie z którym Komisja wielokrotnie naruszyła prawo skarżących do obrony i nie uzasadniła przyjęcia kwestionowanego rozporządzenia, ponieważ ujawnienie ostatecznych ustaleń, na których zostało ono oparte, nie zawierało zasadniczych okoliczności i rozważań dla przyjęcia ostatecznych środków. Komisja także zmieniła okres ważności środków, nie podając uzasadnienia, podczas gdy nie udzieliła skarżącym dostępu na bieżąco do akt niepodlegających klauzuli poufności ani nie wyznaczyła skarżącym wystarczająco długiego terminu na zgłoszenie uwag odnośnie środków ostatecznych.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/12

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 157/2013 z dnia 18 lutego 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. L 49 z 22.2.2013, s. 10) w tym zakresie, w jakim dotyczy skarżącego; i

—

obciążenie Rady kosztami poniesionymi przez skarżącego w związku z tym postępowaniem.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja postąpiła wbrew rozporządzeniu podstawowemu, wprowadzając cło dla całego kraju i odmawiając obliczenia indywidualnego cła antydumpingowego, pomimo iż miała wszystkie konieczne informacje, aby to uczynić. W tym względzie skarżący zauważa, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie faktów istotnych dla sprawy, naruszyła prawo, nie uzasadniła swoich rozstrzygnięć, uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi staranności i naruszyła prawo do obrony, jak również zasadę pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań skarżącego.

2)

Zarzut drugi, zgodnie z którym nieuwzględnienie przez Komisję ceny eksportowej podczas obliczania marginesu dumpingu, poprzez niedokonanie korekty w górę cen eksportowych dla mieszanek produkowanych przez przedsiębiorstwo, którego dotyczy sprawa, stanowi oczywisty błąd w ocenie faktów istotnych dla sprawy i naruszenie prawa.

3)

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie faktów istotnych dla sprawy i naruszyła rozporządzenie podstawowe oraz zasadę niedyskryminacji, zawyżając wielkość przywozu bioetanolu z USA i nie traktując go w sposób podobny do przywozu tego samego produktu z krajów trzecich.

4)

Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła rozporządzenie podstawowe, dokonując obliczenia marginesu szkody.

5)

Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła rozporządzenie podstawowe, opierając ustalenie istotnej szkody na przemyśle unijnym, który nie wytwarza podobnego produktu i określając przemysł unijny przed określeniem produktu podobnego.

6)

Zarzut szósty dotyczący tego, że kwestionowane rozporządzenie jest błędne w wyniku oczywistych błędów w ocenie i naruszeń prawa, ponieważ stwierdzona w nim istotna szkoda została ustalona w oparciu o dane dotyczące niereprezentatywnej próby producentów unijnych.

7)

Zarzut siódmy, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że inne przyczyny istotnej szkody nie przerywają związku przyczynowego między omawianym przywozem a stwierdzoną szkodą dla przemysłu unijnego.

8)

Zarzut ósmy, zgodnie z którym Rada naruszyła prawo i zasadę proporcjonalności, stosując środek antydumpingowy, który nie był konieczny.

9)

Zarzut dziewiąty, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo oraz zasady dobrej administracji i niedyskryminacji, uznając, że dochodzenie w sprawie bioetanolu pochodzącego z USA było oparte na prawidłowej skardze, podczas gdy ta ostatnia nie spełniała wymogów nałożonych w rozporządzeniu podstawowym.

10)

Zarzut dziesiąty, zgodnie z którym Komisja wielokrotnie naruszyła prawo skarżącego do obrony i nie uzasadniła przyjęcia kwestionowanego rozporządzenia, ponieważ ujawnienie ostatecznych ustaleń, na których zostało ono oparte, nie zawierało zasadniczych okoliczności i rozważań dla przyjęcia ostatecznych środków. Komisja także zmieniła okres ważności środków, nie podając uzasadnienia, podczas gdy nie udzieliła skarżącemu dostępu na bieżąco do akt niepodlegających klauzuli poufności ani nie wyznaczyła skarżącemu wystarczająco długiego terminu na zgłoszenie uwag odnośnie środków ostatecznych.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/13

—

zasądzenie odszkodowania w kwocie 958 920 EUR na tej podstawie, że klauzule protokołu ustaleń z dnia 26 kwietnia 2013 r. podpisanego przez Cypr i pozwanych zawierają w pkt 1.23 — 1.27 wymagania stanowiące wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne, a mianowicie art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka;

—

uznanie stosownych klauzul za nieważne i niebyłe oraz nakazanie pilnego przeglądu instrumentów pomocy finansowej przewidzianych w art. 14 — 18 Traktatu ustanawiającego europejski mechanizm stabilności (zwanego dalej „traktatem EMS”), zgodnie z art. 19 tego traktatu, w świetle orzeczenia Sądu i celem wprowadzenia zmian niezbędnych, by zastosować się do tego orzeczenia;

—

jeżeli odszkodowanie wskazane w żądaniu pierwszym nie zostanie przyznane z tego powodu, że stosowne klauzule powinny zostać uznane za nieważne — zasądzenie odszkodowania z tytułu naruszenia art. 263 TFUE.

1)

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym stosowne klauzule protokołu ustaleń zawierają wymagania stanowiące „wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne” (1), z tego względu, że:

2)

Zarzut drugi, zgodnie z którym poniższe naruszenia rozpatrywane łącznie są tak rozległe, że stanowią wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu:

3)

Zarzut trzeci, zgodnie z którym wskazane pozbawienie depozytów strony skarżącej nie było konieczne, ani proporcjonalne.

4)

Zarzut czwarty, zgodnie z którym ostatecznie to pozwani spowodowali pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych, ponieważ gdyby nie to wystarczająco poważne naruszenie depozyty bankowe strony skarżącej byłyby chronione prawami wynikającymi z karty i protokołu, skutkiem czego szkoda poniesiona przez stronę skarżącą jest wystarczająco bezpośrednia i przewidywalna.

5)

Zarzut piąty, zgodnie z którym skoro powyższe żądania są uzasadnione, stosowne klauzule należy uznać za nieważne i niebyłe pomimo faktu, że odnoszą się one do Cypru, ponieważ dotyczą strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie na tej podstawie, że stosowne klauzule i sposób ich wykonania naruszają traktat lub reguły prawne związane z jego stosowaniem, lub — w zakresie w jakim zostałoby orzeczone, że pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych podważało zasadę prawną wyrażoną w art. 6 ust. 1 TUE — że miało miejsce nadużycie władzy.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/14

—

zasądzenie odszkodowania w kwocie 1 999 121,60 EUR na tej podstawie, że klauzule protokołu ustaleń z dnia 26 kwietnia 2013 r. podpisanego przez Cypr i pozwanych zawierają w pkt 1.23 — 1.27 wymagania stanowiące wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne, a mianowicie art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka;

—

uznanie stosownych klauzul za nieważne i niebyłe oraz nakazanie pilnego przeglądu instrumentów pomocy finansowej przewidzianych w art. 14 — 18 Traktatu ustanawiającego europejski mechanizm stabilności (zwanego dalej „traktatem EMS”), zgodnie z art. 19 tego traktatu, w świetle orzeczenia Sądu i celem wprowadzenia zmian niezbędnych, by zastosować się do tego orzeczenia;

—

jeżeli odszkodowanie wskazane w żądaniu pierwszym nie zostanie przyznane z tego powodu, że stosowne klauzule powinny zostać uznane za nieważne — zasądzenie odszkodowania z tytułu naruszenia art. 263 TFUE.

1)

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym stosowne klauzule protokołu ustaleń zawierają wymagania stanowiące „wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne” (1), z tego względu, że:

2)

Zarzut drugi, zgodnie z którym poniższe naruszenia rozpatrywane łącznie są tak rozległe, że stanowią wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu:

3)

Zarzut trzeci, zgodnie z którym wskazane pozbawienie depozytów strony skarżącej nie było konieczne, ani proporcjonalne.

4)

Zarzut czwarty, zgodnie z którym ostatecznie to pozwani spowodowali pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych, ponieważ gdyby nie to wystarczająco poważne naruszenie depozyty bankowe strony skarżącej byłyby chronione prawami wynikającymi z karty i protokołu, skutkiem czego szkoda poniesiona przez stronę skarżącą jest wystarczająco bezpośrednia i przewidywalna.

5)

Zarzut piąty, zgodnie z którym skoro powyższe żądania są uzasadnione, stosowne klauzule należy uznać za nieważne i niebyłe pomimo faktu, że odnoszą się one do Cypru, ponieważ dotyczą strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie na tej podstawie, że stosowne klauzule i sposób ich wykonania naruszają traktat lub reguły prawne związane z jego stosowaniem, lub — w zakresie w jakim zostałoby orzeczone, że pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych podważało zasadę prawną wyrażoną w art. 6 ust. 1 TUE — że miało miejsce nadużycie władzy.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/15

—

zasądzenie odszkodowania w kwocie 347 520,68 GBP na tej podstawie, że klauzule protokołu ustaleń z dnia 26 kwietnia 2013 r. podpisanego przez Cypr i pozwanych zawierają w pkt 1.23 — 1.27 wymagania stanowiące wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne, a mianowicie art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka;

—

uznanie stosownych klauzul za nieważne i niebyłe oraz nakazanie pilnego przeglądu instrumentów pomocy finansowej przewidzianych w art. 14 — 18 Traktatu ustanawiającego europejski mechanizm stabilności (zwanego dalej „traktatem EMS”), zgodnie z art. 19 tego traktatu, w świetle orzeczenia Sądu i celem wprowadzenia zmian niezbędnych, by zastosować się do tego orzeczenia;

—

jeżeli odszkodowanie wskazane w żądaniu pierwszym nie zostanie przyznane z tego powodu, że stosowne klauzule powinny zostać uznane za nieważne — zasądzenie odszkodowania z tytułu naruszenia art. 263 TFUE.

1)

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym stosowne klauzule protokołu ustaleń zawierają wymagania stanowiące „wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne” (1), z tego względu, że:

2)

Zarzut drugi, zgodnie z którym poniższe naruszenia rozpatrywane łącznie są tak rozległe, że stanowią wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu:

3)

Zarzut trzeci, zgodnie z którym wskazane pozbawienie depozytów strony skarżącej nie było konieczne, ani proporcjonalne.

4)

Zarzut czwarty, zgodnie z którym ostatecznie to pozwani spowodowali pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych, ponieważ gdyby nie to wystarczająco poważne naruszenie depozyty bankowe strony skarżącej byłyby chronione prawami wynikającymi z karty i protokołu, skutkiem czego szkoda poniesiona przez stronę skarżącą jest wystarczająco bezpośrednia i przewidywalna.

5)

Zarzut piąty, zgodnie z którym skoro powyższe żądania są uzasadnione, stosowne klauzule należy uznać za nieważne i niebyłe pomimo faktu, że odnoszą się one do Cypru, ponieważ dotyczą strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie na tej podstawie, że stosowne klauzule i sposób ich wykonania naruszają traktat lub reguły prawne związane z jego stosowaniem, lub — w zakresie w jakim zostałoby orzeczone, że pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych podważało zasadę prawną wyrażoną w art. 6 ust. 1 TUE — że miało miejsce nadużycie władzy.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/17

—

zasądzenie odszkodowania w kwocie 1 552 110,64 EUR na tej podstawie, że klauzule protokołu ustaleń z dnia 26 kwietnia 2013 r. podpisanego przez Cypr i pozwanych zawierają w pkt 1.23 — 1.27 wymagania stanowiące wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne, a mianowicie art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka;

—

uznanie stosownych klauzul za nieważne i niebyłe oraz nakazanie pilnego przeglądu instrumentów pomocy finansowej przewidzianych w art. 14 — 18 Traktatu ustanawiającego europejski mechanizm stabilności (zwanego dalej „traktatem EMS”), zgodnie z art. 19 tego traktatu, w świetle orzeczenia Sądu i celem wprowadzenia zmian niezbędnych, by zastosować się do tego orzeczenia;

—

jeżeli odszkodowanie wskazane w żądaniu pierwszym nie zostanie przyznane z tego powodu, że stosowne klauzule powinny zostać uznane za nieważne — zasądzenie odszkodowania z tytułu naruszenia art. 263 TFUE.

1)

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym stosowne klauzule protokołu ustaleń zawierają wymagania stanowiące „wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne” (1), z tego względu, że:

2)

Zarzut drugi, zgodnie z którym poniższe naruszenia rozpatrywane łącznie są tak rozległe, że stanowią wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu:

3)

Zarzut trzeci, zgodnie z którym wskazane pozbawienie depozytów strony skarżącej nie było konieczne, ani proporcjonalne.

4)

Zarzut czwarty, zgodnie z którym ostatecznie to pozwani spowodowali pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych, ponieważ gdyby nie to wystarczająco poważne naruszenie depozyty bankowe strony skarżącej byłyby chronione prawami wynikającymi z karty i protokołu, skutkiem czego szkoda poniesiona przez stronę skarżącą jest wystarczająco bezpośrednia i przewidywalna.

5)

Zarzut piąty, zgodnie z którym skoro powyższe żądania są uzasadnione, stosowne klauzule należy uznać za nieważne i niebyłe pomimo faktu, że odnoszą się one do Cypru, ponieważ dotyczą strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie na tej podstawie, że stosowne klauzule i sposób ich wykonania naruszają traktat lub reguły prawne związane z jego stosowaniem, lub — w zakresie w jakim zostałoby orzeczone, że pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych podważało zasadę prawną wyrażoną w art. 6 ust. 1 TUE — że miało miejsce nadużycie władzy.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/18

—

zasądzenie odszkodowania w kwocie 1 583 479 EUR na tej podstawie, że klauzule protokołu ustaleń z dnia 26 kwietnia 2013 r. podpisanego przez Cypr i pozwanych zawierają w pkt 1.23 — 1.27 wymagania stanowiące wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne, a mianowicie art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka;

—

uznanie stosownych klauzul za nieważne i niebyłe oraz nakazanie pilnego przeglądu instrumentów pomocy finansowej przewidzianych w art. 14 — 18 Traktatu ustanawiającego europejski mechanizm stabilności (zwanego dalej „traktatem EMS”), zgodnie z art. 19 tego traktatu, w świetle orzeczenia Sądu i celem wprowadzenia zmian niezbędnych, by zastosować się do tego orzeczenia;

—

jeżeli odszkodowanie wskazane w żądaniu pierwszym nie zostanie przyznane z tego powodu, że stosowne klauzule powinny zostać uznane za nieważne — zasądzenie odszkodowania z tytułu naruszenia art. 263 TFUE.

1)

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym stosowne klauzule protokołu ustaleń zawierają wymagania stanowiące „wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne” (1), z tego względu, że:

2)

Zarzut drugi, zgodnie z którym poniższe naruszenia rozpatrywane łącznie są tak rozległe, że stanowią wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu:

3)

Zarzut trzeci, zgodnie z którym wskazane pozbawienie depozytów strony skarżącej nie było konieczne, ani proporcjonalne.

4)

Zarzut czwarty, zgodnie z którym ostatecznie to pozwani spowodowali pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych, ponieważ gdyby nie to wystarczająco poważne naruszenie depozyty bankowe strony skarżącej byłyby chronione prawami wynikającymi z karty i protokołu, skutkiem czego szkoda poniesiona przez stronę skarżącą jest wystarczająco bezpośrednia i przewidywalna.

5)

Zarzut piąty, zgodnie z którym skoro powyższe żądania są uzasadnione, stosowne klauzule należy uznać za nieważne i niebyłe pomimo faktu, że odnoszą się one do Cypru, ponieważ dotyczą strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie na tej podstawie, że stosowne klauzule i sposób ich wykonania naruszają traktat lub reguły prawne związane z jego stosowaniem, lub — w zakresie w jakim zostałoby orzeczone, że pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych podważało zasadę prawną wyrażoną w art. 6 ust. 1 TUE — że miało miejsce nadużycie władzy.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/19

—

zasądzenie odszkodowania w kwocie 278 925,79 EUR na tej podstawie, że klauzule protokołu ustaleń z dnia 26 kwietnia 2013 r. podpisanego przez Cypr i pozwanych zawierają w pkt 1.23 — 1.27 wymagania stanowiące wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne, a mianowicie art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka;

—

uznanie stosownych klauzul za nieważne i niebyłe oraz nakazanie pilnego przeglądu instrumentów pomocy finansowej przewidzianych w art. 14 — 18 Traktatu ustanawiającego europejski mechanizm stabilności (zwanego dalej „traktatem EMS”), zgodnie z art. 19 tego traktatu, w świetle orzeczenia Sądu i celem wprowadzenia zmian niezbędnych, by zastosować się do tego orzeczenia;

—

jeżeli odszkodowanie wskazane w żądaniu pierwszym nie zostanie przyznane z tego powodu, że stosowne klauzule powinny zostać uznane za nieważne — zasądzenie odszkodowania z tytułu naruszenia art. 263 TFUE.

1)

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym stosowne klauzule protokołu ustaleń zawierają wymagania stanowiące „wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne” (1), z tego względu, że:

2)

Zarzut drugi, zgodnie z którym poniższe naruszenia rozpatrywane łącznie są tak rozległe, że stanowią wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu:

3)

Zarzut trzeci, zgodnie z którym wskazane pozbawienie depozytów strony skarżącej nie było konieczne, ani proporcjonalne.

4)

Zarzut czwarty, zgodnie z którym ostatecznie to pozwani spowodowali pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych, ponieważ gdyby nie to wystarczająco poważne naruszenie depozyty bankowe strony skarżącej byłyby chronione prawami wynikającymi z karty i protokołu, skutkiem czego szkoda poniesiona przez stronę skarżącą jest wystarczająco bezpośrednia i przewidywalna.

5)

Zarzut piąty, zgodnie z którym skoro powyższe żądania są uzasadnione, stosowne klauzule należy uznać za nieważne i niebyłe pomimo faktu, że odnoszą się one do Cypru, ponieważ dotyczą strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie na tej podstawie, że stosowne klauzule i sposób ich wykonania naruszają traktat lub reguły prawne związane z jego stosowaniem, lub — w zakresie w jakim zostałoby orzeczone, że pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych podważało zasadę prawną wyrażoną w art. 6 ust. 1 TUE — że miało miejsce nadużycie władzy.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/21

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 kwietnia 2013 r. w sprawie R 386/2012-2 z powodu niezgodności z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem odwoławczym.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/21

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 21 marca 2013 r. w sprawie R 2608/2011-1;

—

uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 21 października 2011 r. w sprawie 4891, która poprzedziła zaskarżoną decyzję;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/22

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 7 marca 2013 r. (sprawa R 383/2012-1) w zakresie, w jakim decyzja ta unieważnia prawo do wspólnotowego znaku towarowego nr 3384625 „LLRG5” z powodu używania go w złej wierze;

—

utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie 4174 C;

—

obciążenie OHIM kosztami własnymi oraz kosztami poniesionymi przez Silicium w związku z niniejszym postępowaniem.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/22

—

stwierdzenie nieważności i pozbawienie skutków decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 7 marca 2013 r. w sprawie R 1565/2012-1 i w konsekwencji dopuszczenie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 9 548 884„ELECTROLINERA” dla towarów i usług z klas 4, 37 i 39, w odniesieniu do których odmówiono rejestracji w zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/23

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 26 marca 2013 r. w sprawie R 1539/2012-4;

—

nakazanie OHIM i Gaba International Holding AG pokrycia własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez zgłaszającego wspólnotowy znak towarowy (stronę skarżącą)

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/23

—

Stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji Europejskiej C(2013) 1870 wersja ostateczna;

—

Stwierdzenie, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania rozporządzenie (WE) nr 16/2003 (1), a konkretnie jego art. 7 z powodu naruszenia istotnych wymogów formalnych, naruszenia rozporządzenia (WE) nr 1164/94 (2), a w każdym razie z powodu naruszenia ogólnych zasad prawnych obowiązujących w porządku prawnym UE;

—

Stwierdzenie, ze Komisja Europejska ma obowiązek dokonania zapłaty dłużnego salda;

—

Pomocniczo:

1)

Zarzut pierwszy: bezprawność rozporządzenia (WE) nr 16/2003 z powodu naruszenia istotnych wymogów formalnych i naruszenia nadrzędnego hierarchicznie przepisu.

Rozporządzenie (WE) nr 16/2003 jest niezgodne z prawem ponieważ nie zostało przyjęte przez kolegium komisarzy zgodnie z procedurą uprawnienia, procedurą pisemną, ani też zgodnie z inną procedurą uproszczoną zgodnie z regulaminem wewnętrznym Komisji Europejskiej, (3) w brzmieniu obowiązującym w dacie przyjęcia rzeczonego rozporządzenia, ani nie jest zgodne z przepisem art. 18 regulaminu wewnętrznego Komisji w brzmieniu obowiązującym w chwili jego przyjęcia, w zakresie, w jakim Komisja dokonuje wykładni art. 7 rozporządzenia (WE) nr 16/2003 w sposób sprzeczny z rozporządzeniem (WE) nr 1164/94.

2)

Zarzut drugi: naruszenie przepisów europejskich dotyczących kwalifikowalności wydatków

Zaskarżona decyzja narusza właściwe przepisy prawne traktatu, w szczególności w zakresie tego, czy wydatki zapłacone po i w trakcie okresu kwalifikowalnego, pomimo że nie były przedmiotem wcześniejszej faktury, stanowią wydatki kwalifikujące się do finansowania europejskiego.

3)

Zarzut trzeci: naruszenie zasad uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa i związania administracji wcześniejszymi decyzjami

Komisja Europejska dotychczas miała utrwaloną praktykę w zakresie wykładni spornego przepisu w kierunku bronionym przez Republikę Portugalską

Wykładnia ta pochodziła z uprawnionych źródeł Komisji Europejskiej i została podana do wiadomości Republiki Portugalskiej, podobnie jak i do wiadomości innych państw członkowskich, a jej treść była wyraźnie takiego rodzaju, ze Republika Portugalska mogła słusznie oczekiwać, że zostaną zakwalifikowane faktury otrzymane wcześniej i zapłacone po tym, jak kompletny wniosek wpłynął do Komisji Europejskiej.

Narzucenie wykładni obecnie bronionej przez Komisję w sposób oczywisty narusza zasadę pewności prawa poprzez nałożenie istotnych ciężarów finansowych na Republikę Portugalską, przy czym wykładnia ta nie jest oczywista ani precyzyjna.

4)

Zarzut czwarty: naruszenie zasady proporcjonalności

O ile prawdą jest, że zgodnie z art. H załącznika II do rozporządzenia ((WE) nr 1164/94 Komisja Europejska może dokonywać korekt finansowych, jakie uzna za konieczne, co może oznaczać całkowite lub częściowe zawieszenie pomocy przyznanej na projekt, to jednak instytucja ta jest zobowiązana przestrzegać zasady proporcjonalności z uwagi na okoliczności konkretnego przypadku, podobnie jak i uwzględnić rodzaj nieprawidłowości oraz zakres możliwego wpływu finansowego ewentualnych braków systemu zarządzania lub kontroli. W tym znaczeniu niezrozumiałe jest, jak można było całkowicie znieść przyznana pomoc, skoro korekta w wysokości 100 % ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy braki w systemie zarządzania i kontroli są tak istotne, lub stwierdzona nieprawidłowość tak poważna, że stanowią one całkowite naruszenie zasad wspólnotowych, co czyni wszystkie wypłaty niezgodnymi z prawem.

Trudności interpretacyjne przemawiają za złagodzeniem, co zawsze powinno być uwzględniane przez Komisję Europejską. Z uwagi na opisane okoliczności, istnieją mniej restrykcyjne środki — na przykład zastosowanie zmniejszonej stawki, lub nawet brak zastosowania jakiejkolwiek korekty — które osiągnęłyby zamierzony cel.

5)

Zarzut piąty, pomocniczy: przedawnienie

W każdym razie, wydatki dokonane przed dniem 3 czerwca 2003 r. są już przedawnione, ponieważ ostatnia faktura jest z dnia 28 lutego 2003 r., to jest trzy miesiące i dwa dni przed odnośna datą.

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2988/95 (4) z dnia 18 grudnia, termin przedawnienia dla dochodzenia roszczeń wynosi cztery lata liczone od dnia dokonania nieprawidłowości.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/25

—

stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Komisji Europejskiej za szkodę spowodowaną wydaniem rozporządzenia Komisji (WE) nr 530/2008 z dnia 12 czerwca 2008 r. ustanawiającego środki nadzwyczajne w odniesieniu do statków rybackich do połowów okrężnicą prowadzących połowy tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym, którego nieważność Trybunał Sprawiedliwości stwierdził w wyroku z dnia 17 marca 2011 r. w sprawie C-221/09 oraz

—

w konsekwencji zasądzenie od Komisji Europejskiej odszkodowania z tytułu wyrządzonych szkód;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/25

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 26 marca 2013 r. w sprawie R 1072/2012-1;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/26

—

Stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w rozliczeniach wynagrodzenia skarżących za miesiąc luty 2013 r., określającej coroczną waloryzację wynagrodzeń na poziomie 1,8 % za rok 2013, i, w związku z tym, stwierdzenie nieważności podobnych decyzji zawartych w późniejszych rozliczeniach wynagrodzenia;

—

zasądzenie od pozwanego zapłaty tytułem naprawienia szkody (i) niewypłaconej kwoty wynagrodzenia, odpowiadającej wynikowi zastosowania corocznej waloryzacji za rok 2013, bądź podwyżki wynagrodzenia w wysokości 1,8 % za okres od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.; (ii) niewypłaconej kwoty wynagrodzenia będącej konsekwencją zastosowania corocznej waloryzacji w wysokości 1,8 % za rok 2013 do kwot wynagrodzenia, które zostaną wypłacone począwszy od stycznia 2014 r.; (iii) odsetek za zwłokę od niewypłaconych kwot należnego wynagrodzenia do momentu całkowitego wypłacenia należnych kwot, przy czym stawkę odsetek za zwłokę należy obliczyć w oparciu o stawkę odsetek stosowanych przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowania, obowiązujących w odnośnym okresie, podwyższonych o trzy punkty i (iv) odszkodowania z tytułu utraty siły nabywczej;

—

zasądzenie od pozwanego kwoty 1 000 EUR na rzecz każdego ze skarżących tytułem zadośćuczynienia doznanej przez nich krzywdzie;

—

obciążenie EFI kosztami postępowania.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/26

—

stwierdzenie nieważności: a) decyzji z dnia 18 grudnia 2012 r., w której komitet ds. zażaleń oddalił, na podstawie art. 22 regulaminu pracowniczego BEI oraz noty do personelu nr HR/P&O/2012-0103 z dnia 29 marca 2013 r., zażalenie wniesione przez skarżącego na dotyczące go sprawozdanie z oceny za rok 2011; b) sprawozdania z oceny za rok 2011, w zakresie w jakim nie zawiera ono oceny łącznej w postaci „celujące wyniki w pracy” albo „bardzo dobre wyniki w pracy” i, w końcu, w zakresie, w jakim nie proponuje ono skarżącego do awansu do grupy funkcyjnej D oraz w odniesieniu do celów wyznaczonych na rok 2012; c) wszystkich aktów powiązanych, wydanych w następstwie lub w ramach przygotowania, a w szczególności decyzji w sprawie awansów wydanych na podstawie noty dyrektora ds. zasobów ludzkich z maja 2012 r., zatytułowanej „Postępowanie w sprawie oceny personelu za rok 2011, przyznanie awansów i tytułów”, jako że, w świetle oceny przełożonych skarżącego, którą to ocenę skarżący obecnie kwestionuje, przyznając „awanse z grupy funkcyjnej E do D” EBI nie wziął pod uwagę skarżącego;

—

stwierdzenie nieważności bądź niezastosowanie wytycznych, sporządzonych przez dyrekcje ds. zasobów ludzkich pismem RH/P&O/2011-0242, nr 709 z dnia 13 grudnia 2011 r., zatytułowanych „Wytyczne dla sporządzania rocznego sprawdzania z oceny personelu” i noszących datę 14 grudnia 2011 r., włącznie z tym, że przewidują one, że ocena końcowa jest podsumowywana przez jedną literę, nie określając jednocześnie kryteriów, które oceniający musi przestrzegać, by móc uznać wyniki w pracy za „celujące, wykraczające poza oczekiwania”, „bardzo dobre” bądź „całkowicie satysfakcjonujące”;

—

zasądzenie od EBI odszkodowania i zadośćuczynienia oraz obciążenie EBI kosztami postępowania.

3.8.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 226/27

—

Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 8 stycznia 2013 r. dotyczącej zaliczenia jego uprawnień emerytalnych nabytych przed wstąpieniem do służby w Komisji;

—

w niezbędnym zakresie: stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie z dnia 12 marca 2013 r., w którym wnoszono o zastosowanie ogólnych przepisów wykonawczych oraz stawek aktuarialnych obowiązujących w momencie złożenia przez skarżącego wniosku o przeniesienie jego uprawnień emerytalnych;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.