14.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/1

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32013M6871 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

14.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/2

1.

artykułami 165 i 166 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

2.

strategią „Europa 2020”, a zwłaszcza wyznaczonym w niej wymiernym celem, którym jest podniesienie do co najmniej 40 % odsetka osób w wieku od 30 do 34 lat mających wykształcenie wyższe lub równoważne;

3.

konkluzjami Rady z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”) (1), w których to konkluzjach za jeden z czterech strategicznych celów uznano promowanie równości, spójności społecznej i aktywności obywatelskiej oraz w których podkreślono, że polityka w dziedzinie kształcenia i szkolenia powinna dać wszystkim obywatelom – niezależnie od ich sytuacji osobistej czy społeczno-ekonomicznej – możliwość nabywania, uaktualniania i rozwijania przez całe życie umiejętności zawodowych oraz umiejętności i kompetencji kluczowych;

4.

konkluzjami Rady z dnia 11 maja 2010 r. w sprawie społecznego wymiaru kształcenia i szkolenia (2), w których to konkluzjach zwrócono uwagę, że należy zadbać o równe możliwości dostępu do dobrej jakościowo edukacji, o równe traktowanie oraz o uniezależnienie wyników od statusu społeczno-ekonomicznego i innych czynników mogących skutkować nierównymi szansami edukacyjnymi, oraz uznano, że za podnoszeniem ogólnego poziomu wykształcenia i dążeniem do wysokiego poziomu umiejętności przemawiają przesłanki społeczno-gospodarcze, a także odnotowano, że zapewnienie wszystkim możliwości nabycia umiejętności i kompetencji kluczowych będzie miało zasadniczy wpływ na zatrudnialność obywateli, ich włączenie społeczne i samorealizację;

5.

konkluzjami Rady z dnia 28 listopada 2011 r. w sprawie modernizacji szkolnictwa wyższego (3), w których to konkluzjach zwrócono się do państw członkowskich, by sprzyjały systematycznemu rozwojowi efektywnych strategii gwarantujących dostęp do studiów wyższych grupom niedostatecznie reprezentowanym oraz bardziej postarały się minimalizować odsetek osób porzucających studia, poprawiając jakość, adekwatność i atrakcyjność zajęć, zwłaszcza dzięki podejściu do uczenia się, w którym centralnym podmiotem jest student, oraz zapewnieniu podczas studiów odpowiedniego wsparcia, poradnictwa i doradztwa;

6.

komunikatem bukareszteńskim ministrów zebranych na ministerialnej konferencji w sprawie procesu bolońskiego w dniach 26–27 kwietnia 2012 r., w którym to komunikacie postanowiono przyjąć krajowe środki poszerzające ogólny dostęp do dobrego jakościowo szkolnictwa wyższego oraz w którym powtórzono, że chodzi o to, by ogół studentów rozpoczynających i kończących studia wyższe stanowił odzwierciedlenie różnorodności mieszkańców Europy; a także w związku ze sprawozdaniem z realizacji procesu bolońskiego za 2012 r., w którym to sprawozdaniu szczególnie potraktowano społeczny wymiar szkolnictwa wyższego, analizując dostępne dane statystyczne na temat wpływu środowiska pochodzenia studentów na ich uczestnictwo w studiach wyższych oraz badając różnorodne podejścia polityczne do poszerzania dostępu do szkolnictwa wyższego;

7.

komunikatem Komisji z dnia 20 listopada 2012 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Nowe podejście do edukacji. Inwestowanie w umiejętności na rzecz lepszych efektów społeczno-gospodarczych” (4), któremu towarzyszył dokument roboczy (5) postulujący tworzenie i zacieśnianie partnerstw oraz elastycznych ścieżek pozwalających rozwijać umiejętności w trakcie uczenia się przez całe życie;

8.

zaleceniem Rady z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (6), w którym to zaleceniu państwa członkowskie zobowiązały się wprowadzić rozwiązania umożliwiające walidację tego rodzaju uczenia się, po to by osoby indywidualne mogły wykorzystać to, czego nauczyły się poza formalnym systemem kształcenia i szkolenia, w swojej karierze lub na potrzeby dalszego uczenia się, w tym studiów wyższych;

9.

roczną analizą wzrostu gospodarczego na 2013 rok, w której edukację – obok innowacji oraz badań i rozwoju – uznano za jeden z głównych motorów wzrostu gospodarczego i konkurencyjności i w której zwrócono uwagę na kluczową rolę, jaką w zwalczaniu bezrobocia i w przygotowywaniu się na ożywienie gospodarcze odgrywają inwestycje w kapitał ludzki;

10.

działaniem z zakresu partnerskiego uczenia się, które zrealizowano w marcu 2013 roku w Pradze w kontekście ram „ET 2020” i które dotyczyło polityk i praktyk na rzecz ograniczania zjawiska porzucania studiów i podnoszenia odsetka osób je kończących, i podczas którego skupiono się na podejściach krajowych, instytucjonalnych i europejskich stosowanych, by – na bazie dowodów i analiz – odsetek ten podnosić i dostosowywać rzeczywistość instytucjonalną do bardziej zróżnicowanego gremium studentów,

1.

choć z wyzwaniami, przed którymi obecnie stoi Europa, nie można sobie poradzić tylko za pomocą kształcenia i szkolenia, to zarówno ze względów gospodarczych, jak i społecznych bez wątpienia należy wyposażyć ludzi w jak najlepsze umiejętności i kompetencje potrzebne Europie, m.in. starając się zapewnić bardziej równomierny dostęp do studiów wyższych, udział w nich i odsetek osób je kończących. Wciąż zbyt wiele zdolnych osób nie uczestniczy w studiach wyższych z powodów społecznych, kulturowych lub ekonomicznych lub też z powodu braku dostatecznych systemów wsparcia i doradztwa;

2.

ożywienie gospodarcze Europy oraz skuteczność jej dążenia do trwałego wzrostu, m.in. poprzez zwiększanie badań i innowacji, coraz bardziej zależą od tego, czy będzie potrafiła rozwinąć umiejętności wszystkich swoich obywateli, dowodząc współzależności celów społecznych i gospodarczych. Obok starań o podnoszenie umiejętności drogą kształcenia i szkolenia zawodowego kluczową rolę do odegrania mają też dobre jakościowo szkolnictwo wyższe i uczenie się przez całe życie, które mogą pomóc zwiększyć zatrudnialność i podnieść konkurencyjność, a równocześnie promować rozwój osobisty i zawodowy studentów i absolwentów oraz zachęcić do solidarności społecznej i zaangażowania obywatelskiego;

3.

proces boloński, rozwój europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego, unijny program modernizacji systemów szkolnictwa wyższego, a także strategia „Europa 2020” dowodzą, że współpraca europejska i wspólne działania polityczne mogą być cenną pomocą w radzeniu sobie ze wspólnymi wyzwaniami, pozwalają bowiem wymieniać się sprawdzonymi rozwiązaniami, dokonywać komparatywnych, opartych na dowodach analiz polityki oraz udzielać wsparcia finansowego, a także pomagają zapewniać trwałe mechanizmy sprzyjające większej mobilności różnych grup studentów,

1.

wyznaczyły krajowe cele, które posłużą zwiększeniu dostępu grup niedostatecznie reprezentowanych i grup defaworyzowanych do studiów wyższych, uczestnictwa tych grup w studiach wyższych oraz odsetka osób je kończących i które tym samym pozwolą dążyć do celu wyznaczonego w ramach procesu bolońskiego, a mianowicie do tego, by ogół studentów rozpoczynających, odbywających i kończących studia wyższe na wszystkich szczeblach stanowił odzwierciedlenie różnorodności mieszkańców państw członkowskich;

2.

zachęcały do współpracy organizatorów edukacji wszystkich szczebli, w tym organizatorów uczenia się pozaformalnego i nieformalnego, i inne stosowne zainteresowane strony, po to by zidentyfikować grupy, które mogą być niedostatecznie reprezentowane w szkolnictwie wyższym, oraz promować większy udział grup niedostatecznie reprezentowanych w zawodzie nauczyciela we wszystkich sektorach edukacji;

3.

ułatwiły tworzenie proaktywnych strategii i odnośnych struktur na szczeblu instytucjonalnym, obejmujących pracę środowiskową, możliwości uczenia się przez całe życie, zapewnianie informacji o możliwościach i wynikach edukacyjnych oraz o możliwościach i wynikach na rynku pracy, poradnictwo co do odpowiedniego doboru zajęć, mentoring rówieśniczy, a także doradztwo i usługi wsparcia;

4.

promowały drożność i rozwój elastycznych i przejrzystych ścieżek w kierunku szkolnictwa wyższego, zwłaszcza z etapu kształcenia i szkolenia zawodowego oraz z etapu uczenia się pozaformalnego i nieformalnego, przy pomocy narzędzi przejrzystości, takich jak krajowe ramy kwalifikacji związane z europejskimi ramami kwalifikacji;

5.

bardziej sprzyjały elastyczności w uczeniu się, dywersyfikując sposób przedstawiania treści dydaktycznych, w tym na przykład przyjmując podejście do nauczania i uczenia się, w którym centralnym podmiotem jest student, zwiększając ofertę w niepełnym wymiarze czasu, rozwijając staże oparte na systemie punktów, stosując modularyzację programów oraz uczenie się na odległość z użyciem technologii informacyjno-komunikacyjnych, a także tworząc otwarte zasoby edukacyjne o gwarantowanej jakości;

6.

zbadały, w jaki sposób za pomocą mechanizmów finansowych zachęcać instytucje do opracowywania i zapewniania elastycznych możliwości uczenia się o gwarantowanej jakości;

7.

zbadały, w jaki sposób na uczestnictwo grup niedostatecznie reprezentowanych i grup defaworyzowanych w studiach wyższych wpływają ogólna struktura finansowania instytucjonalnego oraz finansowe wsparcie dla studentów i rozważyły, w jaki sposób najlepiej ukierunkować wsparcie finansowe, by zwiększyć dostęp do studiów wyższych, uczestnictwo w nich i odsetek osób je kończących;

8.

wraz z instytucjami szkolnictwa wyższego i innymi stosownymi zainteresowanymi stronami pracowały nad tym, by zwiększyć odsetek osób kończących studia wyższe, poprawiając jakość procesu nauczania i uczenia się, zwłaszcza poprzez bardziej elastyczną ofertę i stosowne wsparcie podczas studiów, oraz podnosząc atrakcyjność zajęć i ich adekwatność względem rynku pracy;

9.

przyjrzały się regionalnym i geograficznym rozbieżnościom w państwach członkowskich w zakresie dostępu do studiów wyższych, uczestnictwa w nich i odsetka osób je kończących i starały się rozbieżności te zredukować;

10.

zaczęły systematycznie gromadzić stosowne porównywalne dane – w optymalny sposób korzystając z istniejących zasobów – by ulepszyć bazę dowodową potrzebną do kształtowania polityki oraz umożliwić skuteczne monitorowanie krajowych celów w dziedzinie dostępu grup niedostatecznie reprezentowanych i grup defaworyzowanych do studiów wyższych, uczestnictwa w nich i odsetka osób je kończących,

a)

przystąpić do przeglądu polityk dotyczących dostępu do studiów wyższych, ich porzucania i kończenia, po to by przeanalizować skuteczność różnych podejść krajowych i instytucjonalnych oraz zbadać, jak na porzucanie i kończenie studiów wyższych wpływają czynniki strukturalne, instytucjonalne, osobiste, społeczno-kulturowe i społeczno-ekonomiczne;

b)

wspólnie z Eurostatem przeprowadzić prace nad studium wykonalności, po to by ulepszyć metodologię gromadzenia danych administracyjnych o czasie trwania studiów wyższych i o odsetku osób je kończących;

c)

przeanalizować wpływ różnych modeli finansowania lub podziału kosztów na skuteczność, wydajność i równość w szkolnictwie wyższym, zgodnie ze zobowiązaniami poczynionymi w programie modernizacji szkolnictwa wyższego z 2011 roku (7),

1.

kontynuowały prace nad społecznym wymiarem szkolnictwa wyższego, na przykład rozwijając partnerskie uczenie się oraz analizę polityki na podstawie dowodów w tej dziedzinie poprzez otwartą metodę koordynacji oraz poprzez zaangażowanie w proces boloński, w prace stosownych organów i w istniejące inicjatywy;

2.

wykorzystały wyniki badań i innych prac Komisji oraz inne stosowne źródła jako podstawę do dalszej debaty i rozważań politycznych na temat dostępu do studiów wyższych, uczestnictwa w nich i odsetka osób je kończących oraz wpływu różnych modeli finansowania na szkolnictwo wyższe;

3.

zwiększyły synergię pomiędzy UE a procesem bolońskim w działaniach na rzecz społecznego wymiaru szkolnictwa wyższego, optymalizując wsparcie finansowe w ramach unijnego programu w dziedzinie kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu na okres po roku 2013;

4.

wykorzystały wsparcie finansowe dostępne w ramach inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, aby zapewnić defaworyzowanym lub bezrobotnym młodym ludziom w wieku poniżej 25 lat zindywidualizowane możliwości w szkolnictwie wyższym i tym samym umożliwić im nabywanie umiejętności potrzebnych na rynku pracy.

14.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/5

1.

europejskiej współpracy na rzecz młodzieży (1), która to współpraca obejmuje osiem dziedzin, w tym dobrostan i włączenie społeczne, kładzie nacisk na wspieranie i rozwijanie pracy z młodzieżą jako na międzysektorowe działanie pozwalające realizować ogólne cele tej współpracy i która stara się coraz bardziej skupiać na włączeniu społecznym, zdrowiu i dobrostanie młodzieży;

2.

komunikacie Komisji pt. „Europa 2020” – zatwierdzonym przez Radę Europejską – w którym uznano, że praca z młodzieżą jest jednym ze sposobów zapewnienia wszystkim młodym ludziom możliwości uczenia się pozaformalnego;

3.

zaleceniu Rady z dnia 20 grudnia 2012 г. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (2);

4.

wspólnych wnioskach ze zorganizowanej przez prezydencję irlandzką Konferencji UE na temat Młodzieży (11–13 marca 2013 r.) (3),

5.

rezolucji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie w dniu 19 listopada 2010 r. na temat pracy z młodzieżą, w której to rezolucji zaapelowano o lepsze zrozumienie zjawiska pracy z młodzieżą i nadanie tej pracy większego znaczenia, a zwłaszcza o jej propagowanie, wspieranie i rozwijanie na różnych szczeblach,

6.

młodzi ludzie aktywnie pomagają tworzyć infrastrukturę społeczną i nadają żywotność społecznościom – zarówno społecznościom geograficznym, jak i społecznościom o wspólnych zainteresowaniach. Młodzi ludzie to populacja zróżnicowana i dynamiczna, o różnej sytuacji życiowej, różnych potrzebach, oczekiwaniach i aspiracjach. Bezpośredni wpływ na młodych ludzi – czasem decydujący – mają takie kwestie, jak demografia, dotychczasowe życie, różnorodność, zmiana etapów życiowych oraz możliwości. Dlatego polityka młodzieżowa powinna mieć te kwestie na względzie i reagować na nie; powinna usamodzielniać wszystkich młodych ludzi, wzmacniać ich pozycję oraz promować równe szanse;

7.

„praca z młodzieżą” to termin szeroki, obejmujący wiele działań o charakterze społecznym, kulturalnym, edukacyjnym lub politycznym podejmowanych przez młodzież, z udziałem młodzieży oraz na rzecz młodzieży. Coraz częściej w zakres tych działań wchodzą także sport i usługi dla młodzieży. Praca z młodzieżą jest elementem edukacji pozaszkolnej oraz może przybierać formę specjalnych zajęć rekreacyjnych prowadzonych przez osoby zawodowo lub ochotniczo pracujące z młodzieżą i przez liderów młodzieżowych. Sposób organizacji tej pracy jest różnorodny (odpowiadają za nią organizacje kierowane przez młodzież, organizacje dla młodzieży, grupy nieformalne lub służby dla młodzieży i organy publiczne). Praca ta przybiera różną formę i odbywa się w różnych warunkach (jest np. ogólnodostępna, grupowa, programowa, środowiskowa), a swój kształt zyskuje na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim;

8.

praca z młodzieżą ma służyć przede wszystkim rozwojowi osobistemu i społecznemu młodych ludzi; ma ona szeroki zasięg, dzięki czemu dociera do młodych ludzi i ich aktywizuje, odwołując się do ich potrzeb i zainteresowań i uwzględniając ich środowisko. Taki zakres i zasięg są uzupełnieniem zakresu i zasięgu innych działań politycznych na rzecz młodzieży, a zatem praca z młodzieżą może być dla młodych ludzi sposobem nawiązywania kontaktów, stowarzyszania się i dokonywania postępów;

9.

aby zapewnić włączenie społeczne potrzeba wszechstronnego, międzysektorowego podejścia, które pomoże radzić sobie z wielowymiarowym charakterem marginalizacji i wykluczenia społecznego;

10.

praca z młodzieżą odgrywa ważną rolę w zapobieganiu wykluczeniu społecznemu i zwiększaniu włączenia społecznego. Daje ona wszystkim młodym ludziom przestrzeń i możliwość rozwoju i „opiera się na procesach uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (4) oraz na dobrowolnym udziale” (5);

11.

skuteczna praca z młodzieżą i skuteczne inicjatywy młodzieżowe polegają na próbach wzmocnienia pozycji młodych ludzi i zachęcaniu ich do aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. Pozwalają im zdobyć umiejętności, kompetencje i doświadczenia, które będą przydatne w życiu, a tym samym maksymalizują czynniki ochronne, które zwiększają rozwój, dobrostan, autonomię i włączenie społeczne wszystkich młodych ludzi, w tym młodych ludzi o mniejszych szansach;

12.

dobra jakość pracy z młodzieżą oznacza wolę stałego zapewniania młodym ludziom optymalnej oferty pracy z młodzieżą i praktyki w tej dziedzinie oraz stałego ich ulepszania. Polega ona na tym, że organizacje młodzieżowe, służby dla młodzieży oraz osoby pracujące z młodzieżą współpracują ze stosownymi zainteresowanymi stronami, aby zaplanować i zrealizować działania i programy adekwatne do zainteresowań, potrzeb i doświadczeń młodych ludzi, odpowiadające na te zainteresowania, potrzeby i doświadczenia oraz oparte na dowodach i skoncentrowane na efektach. Dobra jakość pracy z młodzieżą powinna oznaczać, że młodzi ludzie w niej uczestniczący czerpią z niej jak największe korzyści,

13.

włączenie społeczne powinno objąć wszystkich młodych ludzi, szczególnie młodych ludzi o mniejszych szansach, oraz wszelkie kwestie, z którymi mają oni do czynienia.

Potencjał przyczyniania się do realizacji celów politycznych – m.in. do włączenia społecznego – jaki ma praca z młodzieżą, można dodatkowo zoptymalizować, stosując podejście ukierunkowane na jakość, oparte na dowodach oraz zapewniające młodzieży główną rolę w opracowywaniu i realizacji oferty takiej pracy. Takie podejście sprzyja zaangażowaniu, rozwojowi i postępom młodych ludzi, a zarazem potwierdza ich atuty, zwiększa wytrwałość i kompetencje oraz uznaje ich potencjał w dziedzinie budowania kapitału indywidualnego, wspólnotowego i społecznego. Dobra jakość pracy z młodzieżą to zagadnienie uniwersalne, które działa na korzyść młodych ludzi, pozwala doskonalić praktykę pracy z młodzieżą oraz przyczynia się do szerzej pojętych celów politycznych.

14.

starając się zadbać o to, by praca z młodzieżą była adekwatna względem zainteresowań i potrzeb młodych ludzi oraz by stanowiła odpowiedź na te zainteresowania i potrzeby, a także by zoptymalizować rolę tej pracy w rozwoju, dobrostanie i włączeniu społecznym młodych ludzi, wskazano następujące priorytety:

15.

promowały – za pomocą otwartej metody koordynacji – zacieśnianie związków, zarówno w polityce, jak i w praktyce, z innymi dziedzinami dotyczącymi młodzieży, takimi jak zdrowie, kształcenie i szkolenie, zatrudnienie, kultura i sport;

16.

promowały – w ramach oferty i praktyki pracy z młodzieżą – nacisk na jakość i efekty, które przyczyniają się do rozwoju, dobrostanu i włączenia społecznego młodych ludzi;

17.

sprzyjały większej współpracy wszystkich stron zainteresowanych kwestią pracy z młodzieżą (szczególnie naukowców, osób kształtujących politykę, organizacji społeczeństwa obywatelskiego, praktyków i młodych ludzi), po to by zidentyfikować wpływ dobrej jakościowo pracy z młodzieżą na samych młodych ludzi, na sektor młodzieżowy oraz na powiązane obszary polityki, np. opracowując dane o wpływie dobrej jakościowo pracy z młodzieżą oraz ułatwiając i zwiększając uznawanie i walidację uczenia się pozaformalnego i nieformalnego na szczeblu krajowym i unijnym;

18.

zachęcały młodych ludzi – i wspierały ich – poprzez inicjatywy edukacyjne, inicjatywy społeczeństwa obywatelskiego oraz dobre jakościowo inicjatywy młodzieżowe do udziału w życiu demokratycznym oraz do korzystania z istniejących i nowych narzędzi w celu uczestnictwa w kształtowaniu polityki, a tym samym sprzyjały ich rozwojowi, dobrostanowi i włączeniu społecznemu;

19.

promowały – poprzez możliwości i programy dobrej jakościowo pracy z młodzieżą – uczenie się młodych ludzi poprzez praktykę i rozwijanie umiejętności, w tym umiejętności transferowalnych, oraz uznawanie i walidowanie takich umiejętności i kompetencji;

20.

wspierały sektor młodzieżowy w tworzeniu struktur, metod pracy i kanałów komunikacji, tak by mógł dotrzeć do większego grona młodych ludzi, zwłaszcza młodych ludzi zagrożonych wykluczeniem społecznym;

21.

stymulowały i wspierały – w celu promowania różnorodności i włączenia społecznego oraz budowania kapitału społecznego – dobrowolne korzystanie z oferty przeznaczonej dla młodzieży;

22.

promowały rolę dobrej jakościowo pracy z młodzieżą poprzez maksymalizację możliwości jej finansowania w celu wspierania jej skuteczności;

23.

za pomocą stosownych programów, platform i repozytoriów zachęcały do europejskiej i międzynarodowej wymiany wzorcowych rozwiązań, do szkolenia się, nabywania umiejętności oraz partnerskiego uczenia się w dziedzinie pracy z młodzieżą ukierunkowanej na jakość;

24.

utworzyły tematyczną grupę ekspercką, która przeanalizuje systemy zapewniania jakości pracy z młodzieżą w państwach członkowskich UE i zbada, jak opracować wspólne wskaźniki lub ramy. Pomocą w tych pracach będzie przyszła analiza sporządzona przez Komisję Europejską. Efektem prac grupy powinno być sprawozdanie, w tym zalecenia, przedstawione Grupie Roboczej ds. Młodzieży. Projekt proponowanego zakresu zadań tej grupy i kryteriów członkostwa w niej znajduje się w załączniku,

25.

starając się oprzeć na wynikach swojej przyszłej analizy na temat wartości pracy z młodzieżą, stwierdziła, jakich inicjatyw potrzeba, by propagować dobrą jakościowo i skuteczną pracę z młodzieżą;

26.

wzięła pod uwagę inne badania i inicjatywy w tej dziedzinie; rozpowszechniała wyniki oraz wyciągnęła wnioski z myślą o polityce, badaniach naukowych, praktyce i społecznościach młodzieżowych oraz o powiązanych dziedzinach polityki;

27.

zastanowiła się nad działaniami, które można by podjąć, gdy dostępne już będą przyszła analiza na temat wartości pracy z młodzieżą oraz wyniki prac tematycznej grupy eksperckiej ds. dobrej jakościowo pracy z młodzieżą.

14.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/10

1.

do celów tych konkluzji Rady termin „sportowiec” należy rozumieć jako oznaczający „utalentowanego sportowca” lub „wybitnego sportowca”, zarówno kobietę, jak i mężczyznę, a także sportowców niepełnosprawnych, z poszanowaniem oenzetowskiej konwencji o prawach osób niepełnosprawnych:

2.

termin „kariera dwutorowa” należy rozumieć jako oznaczający możliwość elastycznego łączenia przez sportowca, bez zbyt wielkiego wysiłku, jego kariery sportowej z edukacją lub pracą, poprzez trening wysokiej jakości, w celu ochrony jego interesów związanych z etyką, interesów zdrowotnych, edukacyjnych i zawodowych, bez uszczerbku dla celów żadnej z tych działalności, ze szczególnym naciskiem na ciągłe kształcenie formalne młodych sportowców;

3.

najwybitniejsze osiągnięcia sportowe powinny móc być łączone z edukacją i pracą zawodową, tak by wysiłki sportowców mogły się wzmacniać i w ciągły sposób przyczyniać do rozwoju społeczeństwa. Sportowcy zdobywają wiedzę, umiejętności i kompetencje dzięki swojemu zaangażowaniu w sport; zalecenie Rady w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (2) daje państwom członkowskim podstawę do uznawania i walidowania takiego sposobu uczenia się;

4.

propagowanie dwutorowych karier sportowców przyczynia się do osiągania kilku celów strategii „Europa 2020” (3) (zapobieganie zbyt wczesnemu kończeniu nauki, więcej absolwentów szkolnictwa wyższego, lepsza zdolność do zatrudnienia) i czyni polityki dotyczące sportu skuteczniejszymi, dzięki zatrzymywaniu większej liczby sportowców w systemie sportu;

5.

sportowcy w coraz większym stopniu regularnie trenują za granicą lub uczestniczą w zagranicznych zawodach, co powoduje, że łączenie kariery sportowej z nauką w szkole, ze studiami lub karierą poza sportem jest bardziej skomplikowane. Tacy sportowcy stanowią jedną z najbardziej mobilnych międzynarodowo grup w społeczeństwie Europy;

6.

sportowcy w istotny sposób przyczyniają się do tworzenia wizerunku sportu i aktywności fizycznej, przekazują społeczeństwu wartości, takie jak uczciwość i poświęcenie na rzecz osiągania celów, a także stanowią wzór do naśladowania, ułatwiając w ten sposób wyszukiwanie młodych sportowców. Ponadto są oni ważnymi przedstawicielami swoich państw. W tym kontekście wszystkie organizacje sportowe i rządy są odpowiedzialne za umożliwianie sportowcom osiągania sukcesów w realizacji karier dwutorowych, w celu dopilnowania, by nie byli oni defaworyzowani po zakończeniu kariery sportowej (4);

7.

w sporcie dzieci należy zawsze kierować się oenzetowską konwencją o prawach dziecka. Przede wszystkim należy starać się dopilnować, by zaangażowanie dzieci w przygotowanie do sportu na wysokim poziomie nie było szkodliwe dla ich dobrostanu fizycznego, społecznego ani emocjonalnego, oraz aby nie przynosiło efektów przeciwnych do zamierzonych (4);

8.

głównymi wyzwaniami w odniesieniu do jakości edukacji i usług wspierających sportowców zaangażowanych w Europie w sport na wysokim poziomie są:

9.

by być w stanie konkurować na wysokim poziomie, znaczna liczba sportowców jest zmuszona uzupełniać finansowanie swojej działalności sportowej, często dzięki wsparciu rodziny, kredytom studenckim lub zatrudnieniu na niepełny etat lub w pełnym wymiarze. Niektórzy sportowcy przestają uprawiać sport, gdyż mają kłopoty z połączeniem kariery sportowej z edukacją lub pracą;

10.

sportowcy odnoszą znaczące korzyści, jeżeli są w stanie połączyć karierę sportową z edukacją lub pracą, w tym korzyści związane ze zdrowiem (czyli bardziej zrównoważony styl życia i mniejszy stres), korzyści dotyczące rozwoju osobistego (czyli rozwijanie umiejętności mających zastosowanie w sporcie, edukacji i innych sferach życia), korzyści społeczne (szersze kręgi znajomych i systemy wsparcia społecznego), a także mają większe szanse na zatrudnienie w przyszłości,

1.

na podstawie zasad zawartych w unijnych wytycznych dotyczących dwutorowej kariery sportowców przygotowały ramy polityki lub krajowe wytyczne dotyczące kariery dwutorowej obejmujące podstawowe podmioty, na przykład ministerstwa odpowiedzialne za sport, zdrowie, edukację, zatrudnienie, obronę, młodzież, sprawy wewnętrzne, finanse i inne, organizacje sportowe, organy zarządzające, instytucje edukacyjne, przedsiębiorstwa, izby handlowe i zawodowe oraz organy reprezentujące sportowców;

2.

propagowały współpracę wszystkich właściwych podmiotów i porozumienia między nimi dotyczące rozwijania i wdrażania karier dwutorowych;

3.

zachęcały do współpracy międzysektorowej i wspierały innowacyjne środki i badania mające na celu wskazanie problemów, z którymi muszą się zmierzyć sportowcy zarówno w trakcie edukacji, jak i w miejscu pracy, oraz rozwiązanie takich problemów;

4.

propagowały wśród państw członkowskich, na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym, wymianę dobrych praktyk i doświadczeń w zakresie karier dwutorowych;

5.

dopilnowywały, by środki wspierające kariery dwutorowe, gdy środki takie istnieją, były stosowane zarówno wobec sportowców mężczyzn, jak i kobiet, a także aby uwzględniały specjalne potrzeby sportowców niepełnosprawnych;

6.

zachęcały organizacje sportowe i instytucje edukacyjne, by dopilnowywały, aby na rzecz sportowców podejmujących kariery dwutorowe pracowali jedynie odpowiednio wykwalifikowani lub wyszkoleni pracownicy lub wolontariusze;

7.

propagowały stosowanie standardów jakości w sportowych instytucjach edukacyjnych i centrach treningu wyczynowego, na przykład standardów w odniesieniu do personelu związanego z karierą dwutorową, ustaleniami dotyczącymi bezpieczeństwa i ochrony oraz przejrzystości w kwestii praw sportowców;

8.

w przypadku edukacji sportowców:

9.

w przypadku pracy zawodowej sportowców:

10.

w przypadku zdrowia sportowców:

11.

w przypadku finansów sportowców:

1.

zapewnienia wsparcia na rzecz powodzenia dwutorowych karier sportowców na wszystkich szczeblach wewnętrznych (na przykład poprzez mianowanie wykwalifikowanych doradców, by wspierali sportowców od początku do końca ich kariery sportowej; dzięki odpowiedzialnym trenerom i personelowi pomocniczemu uwzględniającym potrzeby sportowców w zakresie edukacji i pracy; poprzez planowanie krajowych i międzynarodowych wydarzeń sportowych w sposób uwzględniający potrzeby sportowców w zakresie edukacji i pracy oraz chroniący ich przed nadmiernym obciążeniem) (5);

2.

rozwijania, prowadzenia lub pełnego uczestniczenia w sieciach i mechanizmach ustanowionych w państwach członkowskich lub przez publiczne organy sportowe w celu rozwijania oraz wdrażania usług związanych z dwutorowymi karierami sportowców;

3.

rozważenia mianowania specjalnych ambasadorów dwutorowej kariery sportowców, by zademonstrować, że możliwe jest odnoszenie znaczących sukcesów w sporcie i jednoczesne odnoszenie sukcesów w edukacji i pracy;

4.

współpracy z izbami handlowymi i zawodowymi oraz z przedsiębiorstwami, by zwiększać świadomość tego, jakie pozytywne aspekty i korzyści mogą przynieść pracodawcom sportowcy, zachęcając jednocześnie do elastycznych ustaleń dotyczących pracy sportowców;

5.

zachęcania do negocjowania umów sponsorskich z firmami, które to umowy pozwolą sportowcom zdobyć doświadczenia zawodowe, zapewnią im ułatwioną rekrutację i elastyczne ustalenia dotyczące pracy w firmie sponsora lub u jego partnerów; angażowania;

6.

w stosownych przypadkach, organy reprezentujące sportowców w przygotowywanie polityki i działań w zakresie karier dwutorowych,

1.

na podstawie unijnych wytycznych dotyczących dwutorowej kariery sportowców rozważyła zastosowanie odpowiednich działań w ramach drugiego planu prac Rady w sprawie sportu, w tym poszukiwanie sposobów mierzenia wdrożenia środków z zakresu polityki w dziedzinie karier dwutorowych w UE, które mogłyby być dobrowolnie stosowane przez państwa członkowskie;

2.

zapewniła wsparcie sieciom karier dwutorowych, które łączyłyby stowarzyszenia sportowe, przedsiębiorstwa oraz izby handlowe i zawodowe, organizacje sportowe, instytucje edukacyjne, organy krajowe i lokalne oraz trenerów, tak by umożliwić wymianę informacji i najlepszych praktyk na szczeblu UE;

3.

propagowała i wspierała dzielenie się w UE najlepszymi praktykami w zakresie karier dwutorowych sportowców, między innymi poprzez wsparcie dla projektów i rozpowszechniania ich wyników w ramach właściwych systemów i programów finansowania;

4.

wspierała system monitorowania i badań dotyczących międzynarodowego wymiaru programów karier dwutorowych, w szczególności w odniesieniu do rezultatów przechodzenia przez sportowców z jednego etapu życia do drugiego, gwarantowania rozwoju sportowców w przypadku dyscyplin wymagających wczesnej specjalizacji, skuteczności środków i usług wsparcia w państwach członkowskich oraz procesu ponownego wchodzenia przez wybitnych sportowców na rynek pracy;

5.

wspierała rozwój zestawu minimalnych wymogów jakościowych na szczeblu europejskim we współpracy z podmiotami z tego obszaru, który mógłby służyć jako punkt odniesienia dla krajowych usług w zakresie karier dwutorowych i takiej infrastruktury, zapewniając przejrzystość i gwarantować sportowcom – w tym sportowcom znajdującym się za granicą – jakość, bezpieczeństwo i ochronę.

14.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/13

14.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/14

14.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/22

1.

Zgodnie z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (1) Komisja może zdecydować – w przypadkach, w których zamierza przyjąć decyzję nakazującą zaprzestanie naruszania prawa i gdy zainteresowane strony zaproponują zobowiązania, aby uwzględnić zastrzeżenia wyrażone przez Komisję we wstępnej ocenie – o nadaniu tym zobowiązaniom mocy wiążącej dla przedsiębiorstw. Decyzja taka może zostać przyjęta na czas określony i oznacza, że nie ma już dalszych podstaw do podejmowania działań przez Komisję. Zgodnie z art. 27 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia Komisja publikuje zwięzłe streszczenie sprawy i zasadniczą treść zobowiązań. Zainteresowane strony mogą przedłożyć swoje uwagi w terminie wyznaczonym przez Komisję.

2.

Dnia 3 kwietnia 2009 r. Komisja przyjęła pisemne zgłoszenie zastrzeżeń przeciwko przedsiębiorstwom Visa Europe Limited („Visa”), Visa Inc. oraz Visa International Services Association.

3.

W pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń Komisja przedstawiła wstępną opinię, że Visa Europe, Visa Inc. oraz Visa International Services Association naruszyły art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG poprzez ustalanie uzgadnianych wielostronnie opłat interchange („wielostronne opłaty interchange”) w transakcjach transgranicznych i niektórych transakcjach krajowych realizowanych w punktach sprzedaży za pomocą konsumenckich kart płatniczych VISA, VISA Electron i V PAY na terenie EOG.

4.

Opłaty interchange są w rzeczywistości uiszczane przez bank akceptanta („centrum autoryzacyjne”) na rzecz banku posiadacza karty („emitenta”) za każdą transakcję dokonaną w punkcie handlowym przy użyciu karty płatniczej. Gdy posiadacz karty używa karty płatniczej, nabywając towary lub usługi od akceptanta, w rzeczywistości to akceptant uiszcza opłatę za obsługę nabywcy na rzecz jego centrum autoryzacyjnego. Centrum autoryzacyjne zatrzymuje część tej opłaty (marżę centrum autoryzacyjnego), a pozostała część jest przenoszona na emitenta (wielostronna opłata interchange) i operatora systemu (w tym przypadku przedsiębiorstwa Visa Europe i Visa Inc.). W praktyce istotną część opłaty za obsługę akceptanta określa wielostronna opłata interchange.

5.

W pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń przedstawiono wstępną opinię, że celem i skutkiem wielostronnych opłat interchange jest znaczące ograniczenie konkurencji na rynkach autoryzacyjnych, ze szkodą dla akceptantów, a pośrednio ich klientów. Wydaje się, że wielostronne opłaty interchange zawyżają podstawę, na której centra autoryzacyjne ustalają opłaty za obsługę akceptanta, gdyż wprowadzają istotny czynnik kosztów wspólny dla wszystkich centrów autoryzacyjnych. Według wstępnej opinii Komisji wielostronne opłaty interchange nie były obiektywnie niezbędne. Skutek ograniczający konkurencję na rynkach autoryzacyjnych został dodatkowo spotęgowany wpływem wielostronnych opłat interchange na sieć i rynki emisyjne, a także innymi zasadami i praktykami sieci (zasada honorowania wszystkich kart, zasada niedyskryminacji oraz praktyka łączenia opłat). Ponadto według wstępnej opinii Komisji przedstawionej w pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń wielostronne opłaty interchange nie spełniały wymogów pozwalających na objęcie ich wyjątkiem na podstawie art. 101 ust. 3 TFUE ze względu na przyczynianie się do większej skuteczności, przy zastrzeżeniu dla użytkowników słusznej części zysku, który z tego wynika.

6.

W dniu 8 grudnia 2010 r. Komisja przyjęła decyzję na mocy art. 9 rozporządzenia nr 1/2003 („decyzja w sprawie zobowiązań”). Decyzja uczyniła prawnie wiążącymi dla Visa Europe przez cztery lata zobowiązania dotyczące: (i) ograniczenia do poziomu 0,20 % średniej ważonej wielostronnej opłaty interchange stosowanej do objętych postępowaniem transakcji debetowych konsumentów oraz (ii) utrzymania lub wprowadzenia szeregu zmian w wewnętrznych zasadach sieci („środki służące przejrzystości”).

7.

Zobowiązania nie obejmują jednak wielostronnych opłat interchange w przypadku konsumenckich kart kredytowych, w odniesieniu do których w dniu 31 lipca 2012 r. Komisja wystosowała uzupełniające pisemne zgłoszenie zastrzeżeń. W dodatkowym pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń, które stanowi również wstępną ocenę w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, rozszerzono pisemne zgłoszenie zastrzeżeń oraz uwzględniono zmiany co do zakresu procedury; obejmuje ona mianowicie jedynie wielostronne opłaty interchange w odniesieniu do konsumenckich kart kredytowych. Rozszerzono również zakres postępowania, obejmując nim bezpośrednie stosowanie międzyregionalnych (lub międzynarodowych) wielostronnych opłat interchange, w przypadku których akceptanci znajdują się na terenie EOG, i określono potencjalne naruszenie w odniesieniu do zasad przedsiębiorstwa Visa Europe dotyczących transgranicznej autoryzacji transakcji.

8.

W związku z tym postępowanie obejmuje obecnie (przedstawiono jedynie w streszczonej formie):

9.

W postępowaniu odniesiono się do zasad sieci Visa Europe dotyczących wielostronnych opłat interchange uwzględnionych już w pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń, mianowicie zasady honorowania wszystkich kart, niedyskryminacji oraz szeroko rozpowszechnionej praktyki łączenia opłat za obsługę akceptanta („MSC”, ang. merchant service charges). Te ostatnie zasady są oceniane nie jako potencjalne naruszenie samych przepisów dotyczących konkurencji, lecz jako potencjalnie potęgujące ograniczające skutki wielostronnych opłat interchange.

10.

W dniu 24 kwietnia 2013 r. uzupełniające pisemne zgłoszenie zastrzeżeń przesłano również do Visa Inc. oraz Visa International Service Association.

11.

Visa Europe, jako jedna ze stron objętych postępowaniem, nie zgadza się ze wstępną oceną Komisji. Niemniej jednak zgodnie z art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 spółka zaproponowała zobowiązania, których może się podjąć, by uwzględnić zastrzeżenia Komisji dotyczące konkurencji. Zobowiązania zostały streszczone poniżej i w całości opublikowane w angielskiej wersji językowej na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji:

http://ec.europa.eu/competition/index_en.html

12.

Visa Europe zobowiązuje się do ograniczenia średniej ważonej wielostronnej opłaty kredytowej interchange w ramach EOG stosowanej do transakcji przy użyciu jej konsumenckich kart kredytowych do poziomu 0,3 % w terminie dwóch miesięcy od momentu powiadomienia Visa Europe o decyzji w sprawie zobowiązań.

13.

Pułap ten będzie także stosowany oddzielnie w każdym z krajów EOG, w którym Visa Europe bezpośrednio określa konkretne stawki wielostronnych opłat interchange dla krajowych kredytów konsumenckich oraz w krajach EOG, w których wielostronne opłaty kredytowe interchange w ramach EOG stosowane są do transakcji krajowych w przypadku braku innych wielostronnych opłat interchange.

14.

Visa Europe proponuje również, że zagwarantuje, by począwszy od dnia 1 stycznia 2015 r.:

15.

Visa Europe zobowiązuje się zmienić swoje przepisy dotyczące autoryzacji transgranicznej począwszy od dnia 1 stycznia 2015 r. w celu umożliwienia transgranicznym centrom autoryzacyjnym oferowania krajowych debetowych wielostronnych opłat interchange, krajowych kredytowych wielostronnych opłat interchange mających zastosowanie na terenie akceptanta lub wielostronnej opłaty interchange w wysokości 0,2 % w przypadku transakcji debetowych konsumentów i 0,3 % w przypadku transakcji kredytowych konsumentów, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków.

16.

Visa Europe zobowiązuje się nadal wdrażać dalsze środki służące przejrzystości. Visa Europe zobowiązuje się w szczególności do:

17.

Visa Europe wyznaczy pełnomocnika ds. monitorowania, który będzie kontrolował wywiązywanie się ze zobowiązań przez Visa Europe. Komisja jest upoważniona do przyjęcia lub odrzucenia kandydatury pełnomocnika ds. monitorowania, zanim zostanie on mianowany.

18.

Zobowiązania będą obowiązywać przez okres czterech lat od daty powiadomienia Visa Europe o decyzji w sprawie zobowiązań.

19.

Zobowiązania te mają zastosowanie wyłącznie do Visa Europe. Obecne postępowanie wyjaśniające w zakresie praktyk ograniczających konkurencję (zob. powyżej pkt 7) pozostanie otwarte względem Visa Inc. oraz Visa International Services Association do czasu przeprowadzenia dalszej oceny przez Komisję, z ewentualnym uwzględnieniem uwag przekazanych w odpowiedzi na niniejsze zawiadomienie.

20.

Po zbadaniu rynku Komisja zamierza przyjąć na podstawie art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 decyzję uznającą za wiążące zobowiązania streszczone powyżej i opublikowane na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji.

21.

Zgodnie z art. 27 ust. 4 rozporządzenia nr 1/2003 Komisja wzywa zainteresowane strony trzecie do zgłaszania uwag na temat zaproponowanych zobowiązań. Komisja musi otrzymać wspomniane uwagi nie później niż w terminie jednego miesiąca od daty niniejszej publikacji. Zainteresowane strony trzecie są również proszone o przedłożenie nieopatrzonej klauzulą poufności wersji swoich uwag, z której usunięto tajemnice handlowe oraz pozostałe informacje poufne oraz zastąpiono je nieopatrzonym klauzulą poufności streszczeniem lub słowami „tajemnica handlowa” lub „poufne”.

22.

Prosimy o przesyłanie uzasadnionych odpowiedzi i uwag, przedstawiających istotne fakty. Jeśli stwierdzą Państwo istnienie problemu dotyczącego dowolnej części proponowanych zobowiązań, prosimy o zasugerowanie możliwego rozwiązania.

23.

Uwagi z dopiskiem zawierającym numer referencyjny AT.39398 VISA MIF można przesyłać do Komisji pocztą elektroniczną (na adres: COMP-GREFFE-ANTITRUST@ec.europa.eu), faksem (+32 22950128) lub listownie na poniższy adres:

14.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/26

—



Nazwa produktu

—

☒

Opis

—

☒

Obszar geograficzny

—



Dowód pochodzenia

—



Metoda produkcji

—



Związek z obszarem geograficznym

—



Etykietowanie

—



Wymogi krajowe

—



Inne (określić jakie)

—

☒

Zmiana jednolitego dokumentu lub arkusza streszczenia

—



Zmiana specyfikacji zarejestrowanej ChNP lub zarejestrowanego ChOG, w odniesieniu do których nie opublikowano ani jednolitego dokumentu, ani streszczenia

—



Zmiana specyfikacji niewymagająca zmian w opublikowanym jednolitym dokumencie (art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

—



Tymczasowa zmiana specyfikacji wynikająca z wprowadzenia obowiązkowych środków sanitarnych lub fitosanitarnych przez organy publiczne (art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

Mandarynki:

Pomarańcze:

Cytryny: Eureka.

CASTELLÓ/CASTELLÓN: El Baix Maestrat – dodaje się: Cervera del Maestre oraz Traiguera; La Plana Alta – dodaje się: les Coves de Vinromà oraz Vilanova d’Alcolea; La Plana Baixa – dodaje się: Alfondeguilla oraz Eslida; L’Alt Millars – dodaje się: Espadilla, Toga, Torrechiva oraz Vallat; L’Alt Palància – dodaje się: Navajas.

VALÈNCIA/VALENCIA: L’Horta Oest – wyłączone zostają: Mislata; L’Horta Sud – dodaje się: Llocnou de la Corona; wyłączone zostają: Benetússer; El Camp de Túria – dodaje się: l’Eliana, Loriguilla oraz San Antonio de Benagéber; Els Serrans – dodaje się: Chulilla, Losa del Obispo, Sot de Chera oraz Villar del Arzobispo; La Foia de Bunyol – dodaje się: Dos Aguas oraz Yátova; La Ribera Baixa – dodaje się: Benicull de Xúquer; La Vall d’Albaida – dodaje się: Agullent, Aielo de Malferit, Aielo de Rugat, Albaida, Alfarrasí, Atzeneta d’Albaida, Beniatjar, Benissoda, Carrícola, Castelló de Rugat, Montaverner, Montichelvo/Montitxelvo, l’Olleria, Ontinyent, Otos, el Palomar, la Pobla del Duc oraz Rugat; wyłączona zostaje gmina Bellús.

ALACANT/ALICANTE: La Marina Alta – dodaje się: els Poblets; La Marina Baixa – wyłączona zostaje gmina Relleu; L’Alacantí – wyłączone zostają: Busot, Xixona; El Vinalopó Mitjà – wyłączona zostaje gmina Aspe, a wraz z nią cały okręg; El Baix Segura – dodaje się: Los Montesinos oraz San Isidro.

Klasa 1.6.

Owoce, warzywa i zboża świeże lub przetworzone

—

pomarańcze z grup „Navels”, „Blancas” i „Sanguinas”, których odmiany i parametry podane zostały w tabeli poniżej,

—

mandarynki z grup „Satsuma”, „Klementynki” oraz hybrydowe, których odmiany i parametry podane zostały w tabeli poniżej,

—

cytryny, których odmiany i cechy charakterystyczne podane zostały w tabeli poniżej.

CASTELLÓ/CASTELLÓN

VALÈNCIA/VALENCIA

ALACANT/ALICANTE

1)

łagodna zima i niezbyt gorące lato sprawiają, że pomarańcze osiągają idealny poziom dojrzałości powoli, co pozwala na uzyskanie lepszego stosunku kwasowości/słodyczy niż w przypadku owoców pochodzących z regionów o wyższych temperaturach (słodszych o mniej wyraźnym smaku). Przekłada się to na lepsze walory smakowe pomarańczy z Walencji;

2)

wyraźne różnice temperatur pomiędzy dniem i nocą nadają pomarańczom intensywniejszy kolor zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz owocu. Pomarańcze z Walencji odznaczają się charakterystycznym odcieniem koloru pomarańczowego, który jest bardziej intensywny niż w przypadku pomarańczy pochodzących z innych regionów;

3)

łagodne temperatury wspomagają także uwalnianie w skórce olejków eterycznych decydujących o aromacie owocu.

1)

łagodna zima i niezbyt gorące lato sprawiają, że mandarynki osiągają idealny poziom dojrzałości powoli, co pozwala na uzyskanie lepszego stosunku kwasowości/słodyczy niż w przypadku owoców pochodzących z regionów o wyższych temperaturach (słodszych o mniej wyraźnym smaku). Przekłada się to na lepsze walory smakowe mandarynek z Walencji;

2)

wyraźne różnice temperatur pomiędzy dniem i nocą nadają mandarynkom intensywniejszy kolor zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz owocu. Mandarynki z Walencji odznaczają się charakterystycznym odcieniem koloru pomarańczowego, który jest bardziej intensywny niż w przypadku mandarynek pochodzących z innych regionów;

3)

łagodne temperatury wspomagają także uwalnianie w skórce olejków eterycznych decydujących o aromacie owocu.

1)

łagodna zima i niezbyt gorące lato sprawiają, że cytryny osiągają idealny poziom dojrzałości powoli, co pozwala na uzyskanie lepszej kwasowości niż w przypadku owoców pochodzących z regionów o wyższych temperaturach (mniej wyraźnych w smaku);

2)

wyraźna różnica temperatur pomiędzy dniem i nocą nadaje cytrynom intensywniejszy kolor zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz owocu. Cytryny Walencji odznaczają się charakterystycznym odcieniem żółci, który jest bardziej intensywny niż w przypadku cytryn pochodzących z innych regionów;

3)

łagodne temperatury wspomagają także uwalnianie w skórce olejków eterycznych decydujących o aromacie owocu.