1.6.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/2

Kursy walutowe euro (1)

31 maja 2013 r.

2013/C 155/02

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,3006
JPY	Jen	130,47
DKK	Korona duńska	7,4557
GBP	Funt szterling	0,85365
SEK	Korona szwedzka	8,5828
CHF	Frank szwajcarski	1,2406
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	7,6140
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,711
HUF	Forint węgierski	296,11
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7018
PLN	Złoty polski	4,2792
RON	Lej rumuński	4,3843
TRY	Lir turecki	2,4456
AUD	Dolar australijski	1,3540
CAD	Dolar kanadyjski	1,3434
HKD	Dolar Hongkongu	10,0981
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6265
SGD	Dolar singapurski	1,6412
KRW	Won	1 470,85
ZAR	Rand	13,2174
CNY	Yuan renminbi	7,9789
HRK	Kuna chorwacka	7,5500
IDR	Rupia indonezyjska	12 742,47
MYR	Ringgit malezyjski	4,0267
PHP	Peso filipińskie	55,031
RUB	Rubel rosyjski	41,4400
THB	Bat tajlandzki	39,480
BRL	Real	2,7664
MXN	Peso meksykańskie	16,7688
INR	Rupia indyjska	73,4980

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez EBC.

1.6.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/3

Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

2013/C 155/03

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1).

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2)

„ISTARSKI PRŠUT”

NR WE: HR-PDO-0005-01041-04.10.2012

ChOG ( ) ChNP ( X )

1. Nazwa

„Istarski pršut”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Republika Chorwacji

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Rodzaj produktu

Klasa 1.2 –

Produkty wytworzone na bazie mięsa (podgotowanego, solonego, wędzonego itd.)

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1

„Istarski pršut” to suszony produkt mięsny uzyskiwany z szynki wieprzowej (tylnej nogi), bez skóry i podskórnej tkanki tłuszczowej, wraz z kością miedniczą. Świeże szynki są najpierw nacierane na sucho solą morską i przyprawami, następnie suszone na powietrzu, nie zaś wędzone. Cały proces dojrzewania trwa minimum dwanaście miesięcy.

Wiek produktu „Istarski pršut” liczony jest od pierwszego dnia nacierania. W przypadku świeżych szynek, których waga nie przekracza 16 kg, proces produkcji trwa minimum 12 miesięcy, w przypadku szynek cięższych niż 16 kg – minimum 15 miesięcy.

Wydłużony kształt szynki „Istarski pršut” wynika z zachowania kości miednicy. Racicę oddziela się w stawie skokowym, następnie zaś usuwa się skórę z wyjątkiem fragmentu wokół stawu skokowego (10–15 cm). Szynka ma równo zaokrąglone krawędzie, płaskie powierzchnie są czyste, z cienką warstwą pleśni, która pozwala na dłuższe przechowywanie produktu. Tkanka mięśniowa w przekroju ma jednolite różowo-czerwone zabarwienie bez przebarwień, zaś tkanka tłuszczowa jest koloru białego. „Istarski pršut” ma charakterystyczny zapach suszonej dojrzałej wieprzowiny i ziół. Ma charakterystyczny, intensywny, umiarkowanie słony smak.

Gotowy do sprzedaży produkt charakteryzuje się następującymi właściwościami fizykochemicznymi: zawartość wody poniżej 55 %, zawartość chlorku sodu poniżej 8 %, aktywność wody (aw) poniżej 0,93.

W momencie wprowadzenia do obrotu „Istarski pršut” musi ważyć min. 7 kg.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

„Istarski pršut” produkowany jest ze świeżej szynki wieprzowej:

świnie czystej rasy Swedish Landrace, German Landrace i Large White z domowych hodowli;

dwurasowe krzyżówki ww. ras;

krzyżówki wsteczne ww. ras;

trójrasowe krzyżówki w pokoleniu F1 (Ladrance x Large White) x Duroc.

Średnia masa ciała świń w gromadzie podczas uboju musi wynosić 180 kg ± 10 %. Świnie muszą mieć minimum 9 miesięcy. Świeże szynki obrabiane są w taki sposób, aby zachować ich kości miedniczne (os ilium, os ischial i kość łonowa), usuwa się natomiast kość krzyżową i krąg ogonowy. Kość krzyżowa usuwana jest poprzez rozcięcie stawu krzyżowo-biodrowego, racica odcinana jest natomiast w stawie skokowym. Skóra oraz tkanka podskórna usuwane są z szynki z wyjątkiem fragmentu obejmującego 10–15 cm od stawu skokowego. Przetworzona świeża szynka musi ważyć min. 13 kg.

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego)

W okresie tuczu świnie przeznaczone do produkcji szynki „Istarski pršut” karmione są mieszanką paszową. Wszystkie składniki tej mieszanki, z wyjątkiem minerałów, witamin lub innych dodatków, muszą pochodzić z obszaru hodowli świń wyszczególnionego w pkt 4. Pochodzenie wszystkich składników powinno być możliwe do zidentyfikowania od miejsca produkcji do chlewu i potwierdzone przez upoważnioną jednostkę certyfikującą.

W końcowej fazie tuczu (powyżej 110 kg) możliwe jest zastąpienie do 50 % kukurydzy jęczmieniem. Oprócz tego do karmienia świń można używać pszenicy lub otrębów pszennych, świeżej koniczyny i lucerny, dyni, kapusty, buraków pastewnych, wysłodków buraczanych, serwatki i gotowanych ziemniaków. Zabronione jest wykorzystanie do tuczenia świń odpadów zbożowych z browarów i pomyj kuchennych.

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Wszystkie etapy produkcji „Istarski pršut”, począwszy od solenia i formowania, poprzez suszenie i dojrzewanie do uzyskania gotowego produktu, muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym określonym w pkt 4.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.

„Istarski pršut” może być wprowadzany do obrotu w całości (cała szynka z kośćmi) lub w opakowaniach zawierających szynkę bez kości, szynki w kawałkach różnej wielkości lub krojonej. Ww. rodzaje szynki muszą być pakowane próżniowo lub w modyfikowanej atmosferze.

Proces usuwania kości z szynki, porcjowanie na kawałki bądź plastry oraz pakowanie w celu późniejszej sprzedaży musi odbywać się wyłącznie w obszarze produkcji „Istarski pršut”. Dzięki ograniczeniu porcjowania i pakowania gotowej szynki do obszaru jej produkcji znacznie ułatwiony zostaje proces kontroli oraz zapewnienia jej identyfikowalności, co zmniejsza ryzyko oszustw i nadużyć oznakowania. Ponadto ograniczenie porcjowania i pakowania do obszaru produkcji pozwala producentom na samodzielne przeprowadzenie tych procedur lub zatrudnienie do tego celu doświadczonych pracowników, obeznanych z procedurami, cechami charakterystycznymi i jakością szynki „Istarski pršut”, co zapewnia zachowanie oryginalnej jakości porcjowanego i pakowanego produktu.

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania

Po zakończeniu etapu dojrzewania wszystkie szynki, które spełniają warunki specyfikacji, zostają opatrzone marką. Oznaczenie obejmuje wspólny znak towarowy oraz kod producenta szynki „Istarski pršut” identyczny z weterynaryjnym numerem identyfikacyjnym zakładu produkcji. Wspólny znak towarowy wygląda następująco:

W momencie wprowadzenia do obrotu całego produktu lub dowolnej jego porcji (cała szynka, jej kawałki lub plastry) oprócz informacji wymaganych na mocy przepisów prawnych produkt musi być oznaczony etykietą z nazwą „Istarski pršut” oraz wspólnym znakiem towarowym produktu. Nazwa „Istarski pršut” musi być czytelna i nieusuwalna oraz wyraźnie wyróżniać się wielkością, krojem i kolorem liter (typografią) na tle pozostałych etykiet, w tym wspólnego znaku towarowego, numeru partii produkcji (serii) oraz znaku towarowego producenta, jak również towarzyszących mu grafik i napisów.

Nazwa pochodzenia „Istarski pršut” nie może zawierać dodatkowych słów, m.in. następujących określeń: prawdziwy, tradycyjny, ręcznie robiony, typowy, miejscowy, domowej roboty itp. ani toponimów z obszaru półwyspu Istria, niezależnie od języka, w jakim są wymawiane lub zapisane.

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar produkcji surowców używanych do produkcji szynki „Istarski pršut” ogranicza się do następujących żupanii w Republice Chorwacji: Istarska, Primorsko-goranska (jedynie część kontynentalna, z wyłączeniem wysp), Karlovačka, Sisačko-moslavačka, Zagrebačka, Bjelovarsko-bilogorska, Koprivničko-križevačka, Međimurska, Virovitičko-podravska, Požeško-slavonska, Brodsko-posavska, Osječko-baranjska i Vukovarsko-srijemska. Nazwa pochodzenia „Istarski pršut” po raz pierwszy została zarejestrowana w 2002 r., co oznacza, że obszar produkcji surowców może być większy niż obszar wytwarzania produktu końcowego.

Obszar produkcji szynki „Istarski pršut” mieści się w granicach administracyjnych żupanii Sitarska, z wyłączeniem należących do niej wysp, na których produkcja jest zabroniona. W skład żupanii Sitarska wchodzą następujące miejscowości i gminy: Buje, Buzet, Labin, Novigrad, Pazin, Poreč, Pula, Rovinj, Umag, Vodnjan, Bale, Barban, Brtonigla, Cerovlje, Fažana, Funtana, Gračišće, Grožnjan, Kanfanar, Karojba, Kaštelir-Labinci, Kršan, Lanišće, Ližnjan, Lupoglav, Marčana, Medulin, Motovun, Oprtalj, Pićan, Raša, Sveta Nedjelja, Sveti Lovreč, Sveti Petar u Šumi, Svetvinčenat, Tar-Vabriga, Tinjan, Višnjan, Vižinada, Vrsar i Žminj.

5. Związek z obszarem geograficznym

5.1. Specyfika obszaru geograficznego

Najbardziej charakterystyczną cechą półwyspu Istria jest panujący na wybrzeżu śródziemnomorski klimat, który w głębi lądu stopniowo nabiera cech kontynentalnych, kształtowanych przez zimne powietrze napływające z gór i bliskość Alp. Istryjski klimat charakteryzuje się wietrznymi zimami, przy czym niemal 50 % wiatrów to wiatry północne i wschodnie. Zimowe wiatry z tych kierunków stwarzają korzystne warunki do produkcji szynki, która rozpoczyna się w tym czasie (etap solenia i suszenia). Specyficzne warunki naturalne odpowiednie dla suszenia szynki w okresie zimowym kształtowane są przez północne, północno-wschodnie i wschodnie wiatry. Szczególnie korzystny jest silny północno-wschodni wiatr Bura wiejący z gór Učka w stronę morza. Wpływ klimatu śródziemnomorskiego z niezbyt niskimi temperaturami zimą, suchym powietrzem i częstymi chłodnymi wiatrami sprawia, że warunki naturalne na półwyspie Istria idealnie nadają się do produkcji szynki „Istarski pršut”. Dzięki charakterystycznemu klimatowi „Istarski pršut” może być suszony na powietrzu, a nie wędzony. Fakt ten znacząco wpływa na jakość i wyjątkowość produktu i odróżnia go od innych szynek.

„Istarski pršut” zawdzięcza swój słynny, wyjątkowy smak nie tylko czynnikom klimatycznym, ale także pokoleniom wykwalifikowanych istryjskich rolników. W istocie, jedną z podstaw działalności wszystkich istryjskich gospodarstw rolniczych była hodowla i ubój świń oraz wytwarzanie licznych tradycyjnych produktów z suszonej wieprzowiny, wśród których suszona szynka wyróżnia się jakością i znaczeniem.

Tradycyjnie świnie hodowano przez ponad rok i karmiono je różnymi paszami dostępnymi w gospodarstwie w poszczególnych porach roku: koniczyną i lucerną, dyniami, kapustą, burakami pastewnymi, serwatką, gotowanymi ziemniakami itd. Ubój odbywał się, kiedy świnie osiągały bardzo wysoką wagę, powyżej 200 kg. Niegdysiejsze metody produkcji szynki stosowane w poszczególnych miejscowościach różniły się nieznacznie między sobą, jednak w XIX w. zostały one ujednolicone, szczególnie pod kątem przygotowania i użycia solanki przez producentów, a także sposobu formowania oraz czasu trwania tych operacji. Jedną z cech charakterystycznych rozwijanej na przestrzeni czasu istryjskiej receptury jest skład suchej solanki przygotowywanej z soli i jednego bądź więcej rodzajów przypraw (czarny pieprz, czosnek, liść laurowy, rozmaryn). Kolejną stanowi sposób, w jaki tylna noga oddzielana jest od półtuszy oraz sposób kształtowania i przetwarzania szynki. Tradycyjny sposób przetwarzania szynki zachował się z czasów, kiedy w wiejskich gospodarstwach istniała potrzeba przetopienia możliwie jak największej części tkanki tłuszczowej, którą można było dzięki temu przechowywać do późniejszego użycia. Z tego też powodu zgodnie z tradycyjnym przepisem pierwszy etap przygotowania szynki stanowi usunięcie ze świeżej szynki całej skóry i podskórnej tkanki tłuszczowej, co stanowi rzadkość i odróżnia „Istarski pršut” od szynek produkowanych w innych regionach. Kolejną osobliwością procesu produkcji jest pozostawienie kości biodrowych, dzięki czemu pozostaje więcej mięsa, zaś szynka jest większa.

Do niedawna większość istryjskich gospodarstw wiejskich zajmowała się produkcją suszonej szynki, nietrudno było więc zachować tradycyjny sposób jej wytwarzania. Nie ma żadnych dowodów wskazujących, aby którykolwiek z istryjskich producentów używał innej receptury niż odziedziczona po przodkach. Sztuka wytwarzania szynki w Istrii liczy sobie kilkaset lat, na przestrzeni których ulepszano tradycyjny sposób produkcji. Najwcześniejsze dotychczas znalezione świadectwo, w którym wprost wspomina się pršut, pochodzi z 1580 r., ze spisanych głagolicą kronik gminy Roč, w których odnotowano, że suszona szynka była jednym z produktów zamówionych na wesele prefekta (Dražen Vlahov, Knjiga računa općine Roč (1566–1628), Državni arhiv u Pazinu (Państwowe Archiwum w Pazinie), Pazin, 2009, s. 102–103). Także w gminie Roč, choć nieco później, w 1594 r., zamówiono szynkę na obiad dla kapitana Rašpor (zarządcy północnej, weneckiej części Istrii) oraz jego świty z okazji obchodów na część św. Maryny (ibid., s. 110–111). W zapisie z 1612 r. odnotowano: „Rzekę Učka przekroczyło czterystu Uskoków (…) Ukradli oni duże ilości bydła, sera, szynki, wina i innych produktów” (Miroslav Bertoša, Istra: doba Venecije, Zavičajna naklada Žakan Juri, Pula, 1995, s. 318). W dokumencie z 1810 r. znajduje się wzmianka, że najdroższe mięso stanowiła solona szynka i bekon (Nevio Šettó, Napoleon u Istri, IKK Grozd, Pula, 1989, s. 54, 100, 112, 116, 139, 141).

5.2. Specyfika produktu

Cechy charakterystyczne szynki „Istarski pršut”, wyróżniające ją spośród innych szynek, są owocem kulturowego dziedzictwa istryjskich społeczności wiejskich i panujących na półwyspie Istria korzystnych warunków naturalnych dla przetwarzania produktów rolnych i spożywczych. Specyfikę szynki „Istarski pršut” określają trzy główne czynniki: surowce, tradycyjna technologia produkcji oraz właściwości organoleptyczne produktu końcowego.

Specyfika surowców jest efektem kontrolowanej hodowli świń o konkretnym genotypie, które karmione są zgodnie ze specjalnymi wymogami przez wydłużony okres tuczenia, aby osiągnęły wagę powyżej 180 kg. Duża waga świń w momencie uboju jest niezbędna dla otrzymania ciężkich świeżych szynek, co jest istotne w świetle utraty znacznej ilości wody na etapie suszenia i dojrzewania.

Tradycyjna technologia wymaga przetwarzania szynek w taki sposób, aby zachować lewe kości miedniczne (os ilium, os pubis oraz os Ishii), co nie jest typową procedurą w produkcji szynki w innych regionach. Co charakterystyczne, po zakończeniu przetwarzania i formowania szynki, głowa kości udowej zostaje schowana (caput femoris – zakończenie kości udowej), podczas gdy w przypadku innych rodzajów szyki pozostaje ona widoczna wewnątrz szynki od strony udowej. Stanowi to główną charakterystyczną cechę wyglądu produktu. W przypadku szynki „Istarski pršut” głowa pozostaje niewidoczna, ponieważ znajduje się wewnątrz kości miednicznej (acetabulum).

Wyjątkową technikę w produkcji szynki stanowi także usunięcie skóry i podskórnej tkanki tłuszczowej z całej jej powierzchni, czyli odsłonięcie mięsa. Szynki w procesie produkcji są nacierane suchą solanką z dodatkiem pieprzu, czosnku, liści laurowych i rozmarynu. Użycie tak dużej ilości przypraw na etapie solenia stanowi kolejną cechę wyróżniającą „Istarski pršut”. Brak skóry oraz tkanki tłuszczowej skutkuje nie tylko większym stopniem wysuszenia niż u innych szynek, lecz także wykształceniem kolejnej cechy charakterystycznej: pojawieniem się pleśni na zewnętrznej powierzchni szynki. Obecność pleśni na powierzchni na etapie suszenia i dojrzewania stanowi kolejną charakterystyczną cechę wyglądu szynki „Istarski pršut”.

Charakterystyczne właściwości organoleptyczne szynki „Istarski pršut” są szczególnie widoczne w jej wyglądzie zewnętrznym ze względu na brak skóry i podskórnej tkanki tłuszczowej oraz obecność kości miednicznych, które nadają jej nietypowy, podłużny kształt, zaś na jej powierzchni często znajdują się różnej wielkości plamy pleśni.

Produkt końcowy odznacza się charakterystycznym aromatem, łagodnym, słonawym smakiem, jednolitą różowo-czerwoną barwą oraz zwartą tkanką mięśniową. Produkt wytwarzany jest w tradycyjny sposób, bez użycia żadnych substancji dodatkowych.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG)

Związek przyczynowy pomiędzy szynką „Istarski pršut” a półwyspem Istria można przypisać korzystnym warunkom do produkcji peklowanych produktów mięsnych. Panujące tam warunki naturalne kształtowane są przez klimat śródziemnomorski, charakteryzują się więc brakiem ekstremalnie niskich temperatur zimą oraz chłodnym i suchym powietrzem dzięki często wiejącym tu wiatrom. Umiarkowane temperatury oraz duża wilgotność względna w okresie od grudnia do marca stwarzają idealne warunki do naturalnego suszenia mięsa. Niskie temperatury na początku procesu oraz stopniowe zmniejszanie się wilgotności względnej pozwalają zachować stałość procesu suszenia szynki. Z tego względu oraz w celu wykorzystania wpływu warunków naturalnych na produkt, etap solenia szynek (pierwsza faza produkcji) może odbywać się jedynie w okresie pomiędzy 15 października a 20 marca. Sezonowość produkcji, a konkretnie ograniczenia czasowe pierwszego jej etapu, stanowią jedną z podstaw tradycyjnej metody wytwarzania szynek.

Z nadejściem wiosny i cieplejszych dni szynki są przenoszone do dojrzewania w piwnicach lub innych pomieszczeniach tego typu zapewniających brak większych wahań temperatury i wilgotności. Są to idealne warunki do produkcji tradycyjnej szynki „Istarski pršut”, którą poddaje się jedynie suszeniu na powietrzu, nie zaś wędzeniu, co znacznie wpływa na jej jakość i wyjątkowość na tle innych szynek tego rodzaju.

Charakterystyczne cechy wyróżniające „Istarski pršut” pośród innych szynek mają swoje źródło nie tylko w warunkach klimatycznych, ale także kulturowej spuściźnie istryjskich społeczności wiejskich, a konkretnie w doświadczeniu i umiejętnościach wielu pokoleń istryjskich rolników. Do produkcji szynek używali oni jedynie bardzo ciężkich świń (o wadze powyżej 180 kg), które karmione były koniczyną, lucerną, dyniami, kapustą, burakami pastewnymi, serwatką, gotowanymi ziemniakami itp. Obecnie ww. pasza nie jest używana do tuczenia, jednak dopuszcza się jej użycie na końcowym etapie dla podtrzymania tradycyjnego charakteru tuczenia oraz wyjątkowej jakości mięsa.

W procesie produkcji szynki „Istarski pršut” zachowano sposób przetwarzania mięsa pochodzący z czasów, kiedy w wiejskich gospodarstwach istniała potrzeba przetopienia możliwie jak największej części tkanki tłuszczowej, którą można było dzięki temu przechowywać do późniejszego użycia. Z tego też powodu, zgodnie z tradycyjnymi przepisami, na pierwszym etapie wytwarzania szynki „Istarski pršut” usuwa się skórę oraz podskórną tkankę tłuszczową, odsłaniając mięso, co jest metodą rzadko spotykaną, niemal wyjątkową, w porównaniu z procesem produkcji w innych regionach, w których szynka z zasady suszona jest wraz ze skórą. Kolejna cecha odróżniająca „Istarski pršut” od innych szynek związana jest z tradycyjną metodą produkcji, która wymaga przygotowania szynki z pozostawieniem kości miednicznej. Ze względu na szczególny sposób przetwarzania szynka „Istarski pršut” jest nieco większa i cięższa niż szynki tego typu produkowane w innych regionach, pomimo zachowania na nich skóry i podskórnej tkanki tłuszczowej.

Suszenie szynki bez skóry i podskórnej tkanki tłuszczowej wiąże się z bezpośrednim wystawieniem na działanie powietrza całej powierzchni tkanki mięśniowej i wytworzeniem się pleśni na powierzchni szynki na etapie dojrzewania, co wyraźnie skutkuje nieco innym przebiegiem procesu dojrzewania i nadaje szynce „Istarski pršut” wyjątkowe właściwości organoleptyczne.

„Istarski pršut” zawdzięcza charakterystyczny aromat i smak przyprawom dodawanym do suchej solanki. Wpływ przypraw na aromat szynki jest niezwykle ważny, ponieważ, w przeciwieństwie do innych rodzajów suszonej szynki, w przypadku produktu „Istarski pršut” cała jego powierzchnia ma kontakt z przyprawami, co sprawia, że ich smak przenika łatwiej i głębiej do wszystkich części szynki.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 (3))

Strona internetowa ministerstwa rolnictwa Republiki Chorwacji (organ władzy krajowej):

http://www.mps.hr/UserDocsImages/Specifikacija%20proizvoda.pdf

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12. Zastąpione rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(3) Porównaj: przypis 2.

1.6.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/9

Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

2013/C 155/04

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1).

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2)

„VALAŠSKÝ FRGÁL”

NR WE: CZ-PGI-0005-0805-04.04.2010

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nazwa

„Valašský frgál”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Republika Czeska

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Rodzaj produktu

Klasa 2.4.

Chleb, ciasto, ciastka, wyroby cukiernicze, herbatniki i inne wyroby piekarskie

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1

Okrągły placek o średnicy 30–32 cm. Placek (gwarowo określany także jako „vdolek”, „pecák” lub „lopaťák”) z delikatnego ciasta drożdżowego pokrytego masą.

Barwa placka po upieczeniu: ciasto – złociste, wypieczone; masa – charakterystyczna barwa masy posypanej jasną kruszonką, startym ciastem piernikowym, mielonym cynamonem, polanej rozpuszczonym masłem i posypanej cukrem.

Rodzaje masy – gruszkowa, twarogowa, makowa, powidłowa, owocowa (śliwki, jabłka, jagody, morele), orzechowa, kapuściana (z kapusty świeżej lub kiszonej), marchwiowa, z kalarepy. Masa stanowi ok. 42–48 % produktu.

Placek kładzie się na okrągłej papierowej podkładce i pakuje w termokurczliwą folię spożywczą lub w inną folię spożywczą stosowaną na rynku. Placek może być także umieszczony w papierowym, plastikowym lub drewnianym pudełku lub w opakowaniu z papieru pergaminowego.

Rodzaje opakowania: „frgál” cały: 600–700 g; „frgál” przepołowiony: 300–350 g; „frgál” – ćwiartka: 150–175 g.

W miejscu produkcji placki można sprzedawać bez opakowania.

„Valašský frgál” można wprowadzać do obrotu także w postaci zamrożonej. Zamrażanie nie zmienia właściwości produktu. Do chłodni dostarcza się zapakowany produkt. Zamrożony produkt można przechowywać w temperaturze – 18 °C lub niższej przez 9 miesięcy. Po rozmrożeniu placek należy spożyć w ciągu 24 godzin. Informacje dotyczące okresu przydatności do spożycia i warunków przechowywania podaje się na opakowaniu.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

Do produkcji ciasta stosuje się następujące surowce: mąka pszenna polohrubá (średnioziarnista) lub wymieszane trzy rodzaje mąki: hladká (gładka), polohrubá (średnioziarnista) i hrubá (gruboziarnista), cukier buraczany lub substytut cukru, tłuszcz roślinny lub olej roślinny lub smalec wieprzowy lub masło, żółtka pasteryzowane lub świeże, mleko w proszku lub świeże lub woda pitna, soki owocowe (cytrynowy, jabłkowy, gruszkowy), drożdże piekarnicze, sól, obecnie można także stosować polepszacz do ciasta przedłużający świeżość pieczywa.

Głównym składnikiem placka jest mąka, pozostałe składniki muszą spełniać następujące wymagania w zakresie limitów wagowych: tłuszcze (tłuszcz lub olej roślinny lub smalec wieprzowy lub masło) – przynajmniej 20 % ogólnej masy ciasta, cukier lub substytut cukru (fruktoza) – przynajmniej 10 % ogólnej masy ciasta (w razie zastosowania innego substytutu zawartość odpowiada poziomowi jego słodyczy), żółtka – przynajmniej 5 % ogólnej masy ciasta. Objętość soku owocowego, drożdży, soli i pozostałych surowców mających wpływ na smak różni się w zależności od receptury stosowanej przez danego producenta.

Masa musi stanowić ok. 42–48 % ogólnej masy surowego produktu.

Do produkcji masy stosuje się następujące surowce:

masa gruszkowa: powidła gruszkowe z gruszek suszonych, powidła śliwkowe lub dżem owocowy, jabłka suszone, starte ciasto piernikowe, aromat na bazie eteru rumowego (dalej „aromat”), badian mielony, cukier waniliowy, woda pitna;

masa twarogowa: twaróg (tvaroh měkký), cukier buraczany lub substytut cukru, żółtka pasteryzowane lub świeże, woda pitna, rodzynki, cukier waniliowy lub budyń waniliowy (można dodać sok owocowy), olej roślinny, aromat, mielony kwiat muszkatołowy, stabilizator twarogu, owoce leśne;

masa makowa: mak mielony, cukier buraczany lub substytut cukru, mleko w proszku lub świeże, woda pitna, tłuszcz roślinny, mąka pszenna gładka, cukier waniliowy, rodzynki, bułka tarta, cynamon mielony, aromat;

masa powidłowa: powidła śliwkowe, cukier waniliowy lub substytut cukru, woda pitna, aromat;

masa jabłkowa: tarte jabłka lub mus z jabłek, cukier buraczany lub substytut cukru, cukier waniliowy, cynamon mielony, orzechy siekane, rodzynki, woda pitna;

masa jagodowa: jagody świeże, w kompocie lub mrożone, dżem jagodowy;

masa morelowa: morele świeże, w kompocie lub mrożone, dżem morelowy;

masa śliwkowa: śliwki świeże, w kompocie lub mrożone, powidła śliwkowe, mak mielony, cukier lub substytut cukru;

masa orzechowa: orzechy mielone (włoskie, laskowe lub mieszane), cukier buraczany lub substytut cukru, mąka pszenna hladká (gładka), mleko, masło lub tłuszcz roślinny lub olej roślinny, bułka tarta, dżem morelowy, woda pitna, rodzynki, cukier waniliowy, aromat;

masa kapuściana: świeża kapusta szatkowana lub dokładnie wypłukana kapusta kiszona, cukier buraczany lub substytut cukru, masło lub tłuszcz roślinny lub olej roślinny, mąka pszenna gładka, woda pitna, pieprz czarny mielony, sól;

masa marchwiowa: marchew świeża, cukier buraczany lub substytut cukru, cukier waniliowy, mak, masło, tłuszcz roślinny, olej roślinny, mąka pszenna gładka, woda pitna, cynamon mielony, sól;

masa z kalarepy: kalarepy świeże, cukier buraczany lub substytut cukru, masło lub tłuszcz roślinny lub olej roślinny, mąka pszenna gładka, sok cytrynowy lub jabłkowy, woda pitna, pieprz czarny mielony, nać pietruszki świeża lub suszona, sól.

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego)

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Przez wzgląd na jakość i higienę produkcji wszystkie jej etapy, od produkcji ciasta (ze względu na technologię między poszczególnymi etapami produkcji ciasta drożdżowego nie można robić przerw), przez smarowanie ciasta masą, pieczenie placków i ich pakowanie, muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze. Produkcja masy nie musi odbywać się na wyznaczonym obszarze.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.

Krojenie i pakowanie produktów bezpośrednio u producenta jest uzasadnione ze względu na charakter produktu – chodzi o produkt przeznaczony do szybkiej konsumpcji, dlatego, aby zagwarantować odpowiednią jakość, krojenie i pakowanie musi odbywać się u producenta. W czasie transportu gotowych niepakowanych wyrobów dochodziłoby do obniżenia ich jakości przez połamanie, zgniecenie lub naruszenie przepisów dotyczących higieny. Ponadto konieczne jest umieszczenie na opakowaniu oznaczenia w formie etykiety, na której podaje się dane producenta, skład produktu i wszystkie pozostałe obowiązkowe informacje, gwarantujące pochodzenie produktu z wyznaczonego obszaru i stanowiące podstawę do ewentualnej kontroli.

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania

Producent placków „Valašský frgál” musi umieścić na opakowaniu produktu wyraźnie widoczny napis „Valašský frgál”. Ponadto na opakowaniu należy umieścić logo chronionego oznaczenia geograficznego, które jest informacją dla klientów, a także podstawą do kontroli przeprowadzanej przez organ kontrolny oraz gwarancją identyfikowalności produktu. Jeżeli sprzedaje się produkty bez opakowania, nazwę produktu „Valašský frgál” należy umieścić na widocznym miejscu w punkcie sprzedaży.

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Valašsko – kraina geograficzna w południowo-wschodniej części Republiki Czeskiej. Granicę obszaru stanowią granice następujących gmin (począwszy od wschodniej części obszaru) – Velké Karlovice, Horní Bečva, Čeladná, Kunčice pod Ondřejníkem, Kozlovice, Měrkovice, Tichá, Vlčovice, Kopřivnice, Štramberk, Lichnov, Veřovice, Mořkov, Hodslavice, Straník, Kojetín, Loučka, Bernartice, Hůrka, Starojická Lhota, Vysoká, Hustopeče, Milotice, Špičky, Skalička, Horní Tešice, Rouské, Všechovice, Provodovice, Komárno, Podhradní Lhota, Rajnochovice, Držková, Rusava, Lukoveček, Fryšták, Mladcová, Zlín-Prštné, Zlín-Jaroslavice, Březnice, Želechovice, Lípa, Zádveřice, Vizovice, Slopné, Haluzice, Vlachovice, Vrbětice, Popov, Jestřábí, Štítná nad Vláří, Bylnice, Brumov, Nedašov, Nedašova Lhota, Študlov, Střelná, Francova Lhota, Valašská Senice, Hovězí, Halenkov, Nový Hrozenkov.

5. Związek z obszarem geograficznym

5.1. Specyfika obszaru geograficznego

W przeszłości suszenie owoców było dla mieszkańców regionu Valašsko najbardziej tradycyjną metodą konserwacji plonów. Przez resztę roku zakonserwowane w ten sposób owoce stosowano do przygotowywania różnych potraw. Najbardziej typowa była produkcja powideł gruszkowych z suszonych gruszek. Ponadto typową regionalną cechą jest smarowanie placka „frgál” jednym rodzajem masy. Jak wynika ze źródeł historycznych, placka „frgál” nigdy nie smarowano kilkoma rodzajami masy.

5.2. Specyfika produktu

Cechy, które odróżniają placek „Valašský frgál” od innych wyrobów piekarniczych:

—

metoda produkcji ciasta i jego skład – rzadkie składniki ciasta najpierw uciera się trzepaczką do momentu uzyskania gładkiej masy. Następnie dodaje się rozpuszczony tłuszcz i ponownie uciera się całość na gładką masę. Dopiero później dodaje się drożdże i stopniowo dosypuje się mąkę, wyrabiając gładkie ciasto, które należy ugniatać do pojawienia się w nim pęcherzyków powietrza (powinno zawierać dużo powietrza). Ciasto nie może być lepkie,

—	ciasto rozwałkowuje się, aby uzyskać okrągły placek. Stosowany do wałkowania wałek jednoręczny również pochodzi z regionu Valašsko. Równomierne rozwałkowanie ciasta w kierunku od środka na boki powoduje, że po upieczeniu ciasto jest cienkie, ale zwarte i miękkie, oraz ma delikatną strukturę,

—	zastosowanie typowych mas, szczególnie mas z owoców suszonych, np. gruszek,

—

placek „Valašský frgál” smaruje się zawsze jednym rodzajem masy (nigdy nie stosuje się kombinacji różnych mas). Charakterystyczna jest wysoka zawartość masy, która w stanie surowym stanowi ok. 42–48 % masy placka. Masę obficie posypuje się kruszonką, tartym ciastem piernikowym lub mielonym cynamonem. Po upieczeniu placek można polukrować lub polać roztopionym masłem.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG)

Wniosek jest uzasadniony ze względu na specyfikę i renomę produktu, który jest znany nie tylko w regionie Valašsko. Pierwsze pisemne wzmianki o wielkich okrągłych plackach (vdolki, frgály) znajdują się w kronice J.H.A. Gallaša Bromatologia moravo-rustica z roku 1826. W kronice opisano placki z mąki pszennej lub żytniej, posmarowane twarogiem, powidłami lub masą z ugotowanych i rozgniecionych suszonych gruszek, która jest charakterystyczna dla regionu – występuje tylko na wyznaczonym obszarze regionu Valašsko.

Produkcja placków „Valašský frgál” odbywa się zgodnie z historycznymi recepturami pochodzącymi z wyznaczonego obszaru. Najstarsze z nich zachowały się w dokumentach z 1826 r. Zgodnie z ludową tradycją regionu Valašsko ten specyficzny placek pieczono przede wszystkim na różnego rodzaju uroczystości, takie jak śluby, chrzciny, Boże Narodzenie, Wielkanoc i dożynki. Biedniejsze rodziny przygotowywały je tylko na Boże Narodzenie. W bogatszych rodzinach „frgál” był podawany w niedzielę. Wielkość placka (średnica 30–32 cm) jest związana z wielkością łopaty, którą do pieca wkładało się chleb. Do produkcji placków stosowano przede wszystkim domowe produkty, takie jak suszone owoce, twaróg, zmieloną w domu mąkę, masło, smalec wieprzowy, olej lniany, jaja, mleko.

Najbardziej znany jest „Valašský frgál hruškový” z masą z suszonych gruszek. Dawniej grusza rosła przy każdym gospodarstwie w regionie Valašsko. Najczęstszą odmianą gruszek były tzw. „ovesňanky”, niewielkie owoce o bogatym i bardzo słodkim miąższu. Do suszenia nadawały się także inne odmiany gruszek, przede wszystkim te dojrzewające jesienią. Aby były jak najbardziej dojrzałe, zbierano je dopiero po pierwszych przymrozkach. Następnie suszono je powoli w suszarniach, najlepiej ogrzewanych drewnem z drzew owocowych. Bardzo ważne było ich dokładne wysuszenie, a potem przechowywanie na strychu w wiszących workach płóciennych. Przepisy na powidła z suszonych gruszek i na wielkie placki z innymi masami przekazywano z pokolenia na pokolenie od kilkuset lat.

Wieść o tych plackach dotarła w XIX w. aż do Pragi. Placki, a także wiele innych wyrobów z regionu Valašsko, przywieziono m.in. na wystawę krajową w Pradze – Holeszowicach pod koniec XIX w., gdzie zyskały duże uznanie zwiedzających. Renoma placków utrzymała się do dnia dzisiejszego. Wiele informacji o nich można znaleźć w Internecie, w prasie regionalnej i krajowej oraz w przewodnikach turystycznych. Uzyskały one także szereg odznaczeń na wystawach i targach: Zlatá Salima 2006 r. i 2008 r., Perla Zlínska 2006 r., 2007 r. i 2008 r., Trendy 2006 r., HIT 2006 r. Moderní obchod, Značka kvality KLASA w 2007 r.)

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 (3))

Skonsolidowany tekst specyfikacji produkcji znajduje się pod następującym adresem:

http://isdv.upv.cz/portal/pls/portal/portlets.ops.det?popk=1322&plang=cs

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12. Zastąpione rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(3) Porównaj: przypis 2.

1.6.2013

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 155/13

Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

2013/C 155/05

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1).

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (2)

„FOCACCIA DI RECCO COL FORMAGGIO”

NR WE: IT-PGI-0005-0944-31.01.2012

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nazwa

„Focaccia di Recco col formaggio”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Włochy

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Rodzaj produktu

Klasa 2.4.

Chleb, ciasto, ciastka, wyroby cukiernicze, herbatniki i inne wyroby piekarskie

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1

„Focaccia di Recco col formaggio” to produkt wypiekany z ciasta wyrabianego z mąki z pszenicy zwyczajnej, oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia, soli i wody, które następnie nadziewane jest świeżym, miękkim serem.

Przeznaczona do spożycia „Focaccia di Recco col formaggio” posiada następujące cechy:

kształt: okrągły, kwadratowy lub prostokątny;

wymiary:

—	okrągły kształt: średnica minimalna 25 cm,

—	kwadratowy kształt: długość każdego boku pomiędzy 25 cm a 120 cm,

—	prostokątny kształt: dłuższy bok – maksymalnie 120 cm, krótszy – minimum 25 cm,

—	wysokość: poniżej 1 cm, mierząc na brzegu;

wygląd:

—	powierzchnia: nierówna z pęcherzykami powietrza,

—	wierzch: złocisty z ciemnobrązowymi plamami lub prążkami,

—	spód: bursztynowo-żółty, nie biały,

—	nadzienie: roztopiony ser o kremowej konsystencji,

—	konsystencja w dotyku: kruchy wierzch i miękkie wnętrze.

„Focaccia” jest chrupiąca i aromatyczna dla podniebienia. Ciasto ma słonawy smak i zapach świeżo upieczonego chleba, mleka i świeżego sera o miękkiej konsystencji z nutką goryczy.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

Do przygotowania „Focaccia di Recco col formaggio” używa się następujących produktów:

—	mąka z pszenicy zwyczajnej typu „00” o następujących cechach: W: > 300; P/L: nie mniej niż 0,5, ewentualnie mąka typu „00” z pszenicy Manitoba,

—	woda naturalna,

—	oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia,

—	drobna sól,

—	świeży, miękki ser.

Ser używany do wypieku „Focaccia di Recco col formaggio” wytwarzany jest ze świeżego pasteryzowanego mleka krowiego.

Nie istnieją ograniczenia geograficzne dotyczące miejsca przetwarzania mleka.

Ser używany jako nadzienie „Focaccia di Recco col formaggio” musi mieć kremową konsystencję bez dodatku śmietany oraz być odporny na stres termiczny i nie zastygać w nitki ani pęcherzyki, bez oddzielania się serwatki w trakcie pieczenia.

Ser używany do wypieku „Focaccia di Recco col formaggio” musi posiadać następujące cechy:

Cecha	Parametr
Kształt	Prostopadłościany o gładkich bokach
Wymiary	Podstawa o bokach o długości odpowiednio 15–20 cm i 8–10 cm, 4–5 cm wysokości przy płaskim boku i krawędziach
Masa	Pomiędzy 0,7 kg i 2 kg
Cechy ciasta	Miękkie, choć dość zwarte, jednolita mleczna konsystencja bez dziur
Kolor	Biały z połyskiem
Wilgotność (w stanie mokrym)	57–60 %
Zawartość białka (w stanie mokrym)	13–15 %
Zawartość tłuszczu (w stanie mokrym)	21–24 %
Zawartość tłuszczu (w suchej masie)	48–60 %

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego)

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Wszystkie etapy produkcji „Focaccia di Recco col formaggio”, począwszy od przygotowania i wyrabiania ciasta po dekorację i pieczenie, muszą odbywać się w obszarze geograficznym wyszczególnionym w punkcie 4 poniżej.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.

„Focaccia di Recco col formaggio” może być wprowadzana do obrotu w całości lub w porcjach.

Zabronione jest stosowanie wstępnego gotowania, głębokiego zamrażania, zamrażania i innych technik konserwacji.

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania

Produkt zidentyfikować można za pomocą etykiety w formie skrobiowej płytki umieszczonej na wierzchu wypieku. Etykietka musi zawierać nazwę produktu, „Focaccia di Recco col formaggio”, obok której figurować muszą słowa „chronione oznaczenie geograficzne” zapisane w całości i w skrócie „IGP” (ChOG).

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar produkcji „Focaccia di Recco col formaggio” obejmuje całą gminę Recco oraz sąsiadujące z nią gminy Avegno, Sori i Camogli.

5. Związek z obszarem geograficznym

5.1. Specyfika obszaru geograficznego

Gminy, w których odbywa się produkcja „Focaccia di Recco col formaggio” stanowią część obszaru zwanego przez miejscowych historyków „doliną Recco”. Rozciąga się ona od góry Portofino na wschodzie (gmina Camogli) do miasteczka Sori na zachodzie i obejmuje położone na północy gminy Recco oraz Avegno.

Piekarze-rzemieślnicy z Recco osiedlili się na tym obszarze i rozpoczęli wypiek „Focaccia di Recco col formaggio” w latach 60. i 70. XX w. zgodnie z tradycją Recco.

Tradycja ta wymaga od piekarzy wyjątkowej biegłości w przygotowaniu ciasta. Ciasto jest ręcznie wałkowane i wyrabiane do uzyskania dwóch tak cienkich, że niemal przezroczystych placków. Specjalny sposób formowania dwóch cienkich warstw ciasta stanowi osobliwość omawianego obszaru geograficznego.

5.2. Specyfika produktu

„Focaccia di Recco col formaggio” składa się z dwóch bardzo cienkich warstw ciasta wypełnionych serem. Jej wygląd wyraźnie odróżnia ją od innych tradycyjnych włoskich i liguryjskich focacci za sprawą bardzo cienkiego ciasta wypełnionego warstwą roztopionego sera. Kolejną charakterystyczną cechą „Focaccia di Recco col formaggio” jest wypełniający ją miękki ser o kremowej konsystencji i przyjemnej nutce goryczy.

Wydarzenia historyczne, które na przestrzeni lat związane były z „Focaccia di Recco col formaggio”, stanowią świadectwo jej renomy, podobnie jak poświęcone temu produktowi artykuły publikowane w magazynach oraz włoskich i zagranicznych przewodnikach kulinarnych, w których wspomina się o jego charakterystycznym cienkim cieście i przyjemnym serowym smaku.

Jednym z największych wydarzeń jest „Festa della focaccia”, która od 1955 r. odbywa się w ostatnim tygodniu maja i stanowi doskonałą okazję do świętowania i spróbowania „Focaccia di Recco col formaggio”.

Renoma „Focaccia di Recco col formaggio” wyraźnie wzrosła dzięki obecności tego wypieku podczas ważnych krajowych wydarzeń, takich jak „Salone del Gusto” w Turynie, „Cheese” w Brà, „Artigiano in Fiera” w Mediolanie czy „Salone Nautico” w Genui.

Ze względu na gospodarczy boom we Włoszech oraz rozwój turystyki w regionie od początku lat 60. renoma i popyt na „Focaccia di Recco col formaggio” sukcesywnie wzrastały. Obrazują to dotyczące tego produktu artykuły ukazujące się w ówczesnych dziennikach i magazynach. W 1967 r. produkt ten zwrócił także uwagę amerykańskich smakoszy, kiedy w gazecie Daily American opisany został jako „doprawdy boski”.

Pierwsze włoskie przewodniki kulinarne stanowią kolejne świadectwo tego, w jaki sposób „Focaccia di Recco col formaggio” stała się znanym i popularnym produktem (przewodnik Guide Veronelli all’Italia piacevole wydawnictwa Garzanti, Mediolan, 1968 oraz Guida gastronomica d'Italia wydawnictwa TCI, Mediolan, 1969).

Od tego czasu niemal wszystkie lokalne i regionalne przewodniki kulinarne oraz przewodniki po winach i potrawach, a także liczne magazyny opisywały „Focaccia di Recco col formaggio” jako autentyczny miejscowy specjał.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 (3))

Odpowiednie ministerstwo wszczęło krajową procedurę sprzeciwu, publikując propozycję uznania ChOG „Focaccia di Recco col formaggio” w Dzienniku Urzędowym Republiki Włoskiej nr 181 z dnia 5 sierpnia 2011 r.

Pełny tekst specyfikacji produktu dostępny jest pod następującym adresem:

http://www.politicheagricole.it/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/3335

oraz

bezpośrednio na stronie włoskiego ministerstwa rolnictwa i leśnictwa (http://www.politicheagricole.it) po kliknięciu na odnośnik „Qualità e sicurezza” (umiejscowiony w prawym górnym rogu ekranu), a następnie „Disciplinari di produzione all’esame dell’UE”.

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12. Zastąpione rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(3) Porównaj: przypis 2.

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2013.155.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 155

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 56 1 czerwca 2013

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Rada
2013/C 155/01	Informacja skierowana do osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji Rady 2013/255/WPZiB i w rozporządzeniu Rady (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii	1

	Komisja Europejska
2013/C 155/02	Kursy walutowe euro	2

	V Ogłoszenia
	INNE AKTY
	Komisja Europejska
2013/C 155/03	Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	3

2013/C 155/04	Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	9

2013/C 155/05	Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	13