26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/1

(1)

Obecne inwestycje w kapitał ludzki, którym są młodzi Europejczycy, przyniosą długoterminowe korzyści i przyczynią się do trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Unia będzie mogła czerpać zyski z posiadania aktywnej, innowacyjnej i wykwalifikowanej siły roboczej i równocześnie uniknie bardzo wysokich kosztów – obecnie szacowanych na 1,2 % PKB – związanych z istnieniem zjawiska młodzieży niepracującej, niekształcącej się ani nieszkolącej (tzw. młodzież NEET).

(2)

Kryzys wyjątkowo mocno dotknął młodych ludzi. Są oni grupą szczególnie podatną na zagrożenia, ponieważ przechodzą z jednego etapu życia do drugiego, brakuje im doświadczenia zawodowego, czasem posiadają nieodpowiedni stopień wykształcenia lub wyszkolenia, często objęci są ograniczoną ochroną socjalną, dysponują niewielkimi środkami finansowymi, a także uzyskują niepewne warunki zatrudnienia. Młodym kobietom częściej grożą niskie zarobki i niepewne warunki zatrudnienia, natomiast młodym rodzicom, przede wszystkim młodym matkom – brak odpowiednich środków pomagających godzić życie zawodowe z prywatnym. Ponadto niektóre młode osoby znajdują się w szczególnie niekorzystnej sytuacji lub są zagrożone dyskryminacją. Potrzebne są zatem odpowiednie środki wsparcia, przy czym uznać należy, że to na samych młodych ludziach spoczywa odpowiedzialność za poszukiwanie sposobu na aktywność gospodarczą.

(3)

W całej Unii 7,5 mln młodych osób, czyli 12,9 % młodych Europejczyków w wieku od 15 do 24 lat, nie pracuje, nie kształci się ani nie szkoli. Wiele ma najwyżej wykształcenie średnie I stopnia i wcześnie kończy kształcenie lub szkolenie. Ponadto wiele jest migrantami lub wywodzi się ze środowisk znajdujących się w niekorzystnej sytuacji. Termin „młodzież NEET” dotyczy różnych podgrup młodzieży, mających zróżnicowane potrzeby.

(4)

30,1 % osób bezrobotnych w wieku poniżej 25 lat w Unii jest bezrobotnych przez okres dłuższy niż 12 miesięcy. Ponadto coraz więcej młodych osób nie poszukuje zatrudnienia aktywnie, co może sprawić, że pozostaną bez strukturalnego wsparcia pomagającego wrócić na rynek pracy. Badania pokazują, że bezrobocie wśród młodzieży może doprowadzić do trwałych negatywnych następstw, takich jak zwiększone ryzyko bezrobocia w przyszłości, mniejsze zarobki, utrata kapitału ludzkiego, zjawisko dziedziczenia ubóstwa czy mniejsza motywacja do zakładania rodziny, co grozi nasileniem się negatywnych tendencji demograficznych.

(5)

Termin „gwarancja dla młodzieży” oznacza sytuację, gdy młodzi ludzie w terminie czterech miesięcy od uzyskania statusu osoby bezrobotnej lub od zakończenia kształcenia formalnego otrzymują dobrej jakości ofertę pracy, dalszego kształcenia, przygotowania zawodowego lub stażu. Oferta dalszego kształcenia może obejmować także dobrej jakości programy szkoleniowe prowadzące do uzyskania uznawanych kwalifikacji zawodowych.

(6)

Gwarancja dla młodzieży przyczyniłaby się do realizacji trzech celów strategii „Europa 2020”: aby 75 % osób w wieku od 20 do 64 lat miało zatrudnienie, aby odsetek uczniów wcześnie kończących naukę spadł poniżej 10 % oraz aby liczba osób doświadczających ubóstwa i wykluczenia społecznego zmniejszyła się o co najmniej 20 milionów.

(7)

W wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich, przyjętych przez Radę w decyzji 2010/707/UE (1) z dnia 21 października 2010 r., zwłaszcza w wytycznych 7 i 8, zaapelowano do państw członkowskich o wsparcie integracji młodych ludzi na rynku pracy oraz o udzielenie im pomocy, zwłaszcza młodzieży niepracującej, niekształcącej się ani nieszkolącej – we współpracy z partnerami społecznymi – w znajdowaniu pierwszego miejsca pracy, w zdobywaniu doświadczenia zawodowego lub możliwości dalszego kształcenia i szkolenia, w tym przygotowania zawodowego, a także o podejmowanie szybkich działań, w momencie gdy młodzi ludzie uzyskują status osoby bezrobotnej.

(8)

Już w 2005 roku, gdy Rada przyjęła wytyczne dla polityk zatrudnienia państw członkowskich w decyzji 2005/600/WE (2) z dnia 12 lipca 2005 r., Rada ustaliła, że „w przypadku młodzieży każda osoba bezrobotna powinna otrzymać ofertę ponownego zatrudnienia przed upływem sześciu miesięcy pozostawania bez pracy”. W decyzji 2008/618/WE z dnia 15 lipca 2008 r. dotyczącej wytycznych w sprawie polityki zatrudnienia państw członkowskich (3) Rada ograniczyła ten okres dla młodych osób kończących naukę do „nie więcej niż czterech miesięcy”.

(9)

W rezolucji z dnia 6 lipca 2010 r. w sprawie wspierania dostępu młodzieży do rynków pracy, poprawy statusu osób odbywających staże i praktyki zawodowe (4) Parlament Europejski zaapelował do Rady i Komisji o przedstawienie projektu Europejskiej gwarancji na rzecz młodzieży, zapewniającej każdej młodej osobie w Unii prawo do oferty zatrudnienia, nauki zawodu lub dodatkowego szkolenia bądź zatrudnienia połączonego ze szkoleniem po okresie bezrobocia nieprzekraczającym 4 miesięcy.

(10)

W komunikacie pt. „Mobilna młodzież” z dnia 15 września 2010 r. Komisja zachęciła państwa członkowskie do wprowadzenia gwarancji dla młodzieży, jednak jak dotąd zrealizowane to zostało w bardzo ograniczonym zakresie. W niniejszym zaleceniu należy ponownie podkreślić potrzebę dążenia do tego celu przez państwa członkowskie, przy jednoczesnym zapewnieniu pomocy w opracowywaniu, wdrażaniu i ocenie takich systemów gwarancji dla młodzieży.

(11)

W konkluzjach z dnia 17 czerwca 2011 r. w sprawie promowania zatrudnienia młodzieży w celu realizacji założeń strategii „Europa 2020” Rada zwróciła się do państw członkowskich o podjęcie szybkiego działania, polegającego na zaoferowaniu młodzieży niepracującej, niekształcącej się ani nieszkolącej, w tym osobom przedwcześnie kończącym naukę, dalszego kształcenia, (ponownego) szkolenia lub środków aktywizacyjnych. Dzięki temu osoby te miałyby jak najszybciej wrócić do kształcenia, szkolenia lub na rynek pracy, a zagrożenie ubóstwem i wykluczeniem społecznym miałoby zmaleć. Rada uznała, że segmentacja rynku pracy może mieć niekorzystny wpływ na młodych ludzi i zwróciła się do państw członkowskich o przeciwdziałanie temu zjawisku.

(12)

W zaleceniu Rady z dnia 28 czerwca 2011 r. w sprawie polityk na rzecz ograniczania zjawiska przedwczesnego kończenia nauki (5) szczególną uwagę poświęcono opracowaniu kompleksowych, międzysektorowych strategii, które byłyby oparte na danych i w których przewidziano by środki mające skłonić osoby przerywające naukę do jej ponownego podjęcia oraz zacieśnić związki między systemami kształcenia i szkolenia a sektorem zatrudnienia. Parlament Europejski poparł to podejście, przygotowując budżet na 2012 rok, i zwrócił się do Komisji o podjęcie działań przygotowawczych wspierających tworzenie gwarancji dla młodzieży w państwach członkowskich.

(13)

W ramach pakietu na rzecz zatrudnienia, zaproponowanego w komunikacie z dnia 18 kwietnia 2012 r. pt. „W kierunku odnowy gospodarczej sprzyjającej zatrudnieniu” Komisja zaapelowała do państw członkowskich, partnerów społecznych i innych zainteresowanych stron o aktywną mobilizację w celu stawienia czoła aktualnym wyzwaniom w dziedzinie zatrudnienia występującym w Unii, a zwłaszcza bezrobociu wśród młodzieży. Komisja zwróciła uwagę na znaczny potencjał zatrudnieniowy zielonej gospodarki, opieki zdrowotnej i społecznej oraz sektora technologii informacyjno-komunikacyjnych i mając to na względzie, wydała trzy towarzyszące plany działań. Następnie, w komunikacie z dnia 10 października 2012 r. w sprawie silniejszego przemysłu europejskiego na rzecz wzrostu i ożywienia gospodarczego, Komisja zwróciła także uwagę na sześć obiecujących priorytetowych dziedzin z zakresu innowacyjności przemysłowej, pomagającej przechodzić na niskoemisyjną, zasobooszczędną gospodarkę. W ramach pakietu na rzecz zatrudnienia Komisja podkreśliła też, że ważną rolę – również w odniesieniu do młodych ludzi – mogłoby odegrać pobudzanie przedsiębiorczości, szersze udostępnianie usług wsparcia dla nowych przedsiębiorstw oraz mikrofinansowania, a także tworzenie programów przekształcających zasiłki dla bezrobotnych w dotacje na rozpoczęcie działalności. Ponadto w pakiecie na rzecz zatrudnienia zaproponowano subsydiowanie wynagrodzeń w celu zwiększenia nowego zatrudnienia netto oraz ukierunkowane zmniejszanie klina podatkowego (głównie składek pracodawców na ubezpieczenie społeczne) w celu pobudzania zatrudnienia, a także wyważone reformowanie przepisów o ochronie zatrudnienia, co umożliwiłoby młodym ludziom dostęp do dobrej jakości miejsc pracy.

(14)

W rezolucji z dnia 24 maju 2012 r. w sprawie inicjatywy „Szanse dla młodzieży” Parlament Europejski wezwał państwa członkowskie do szybkich i konkretnych działań na szczeblu krajowym, by zapewnić młodym ludziom godną pracę, dalsze kształcenie lub (ponowne) szkolenie w ciągu czterech miesięcy od zakończenia przez nich nauki. Parlament Europejski podkreślił, że system gwarancji dla młodzieży musi rzeczywiście poprawić sytuację młodzieży niepracującej, niekształcącej się ani nieszkolącej oraz stopniowo rozwiązać problem bezrobocia wśród młodzieży w Unii.

(15)

W konkluzjach z dnia 29 czerwca 2012 r. Rada Europejska wezwała państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków na rzecz zwiększenia zatrudnienia młodzieży, stawiając cel: „aby w ciągu kilku miesięcy od ukończenia szkoły zapewnić młodzieży dobrej jakości oferty zatrudnienia, dalszego kształcenia, przyuczania do zawodu lub staży”. Ponadto oświadczyła, że środki te mogą być wspierane przez Europejski Fundusz Społeczny i że państwa członkowskie powinny korzystać z możliwości finansowania z tego funduszu subsydiów rekrutacyjnych na tymczasowe zatrudnianie pracowników.

(16)

Komunikat Komisji z dnia 20 listopada 2012 r. pt. „Nowe podejście do edukacji: Inwestowanie w umiejętności na rzecz lepszych efektów społeczno-gospodarczych” stanowi wkład Unii w te działania z perspektywy edukacji. Omówiono w nim kluczowe kwestie wymagające reform oraz skuteczność systemów kształcenia i szkolenia; po to by dostosować przekazywane umiejętności do obecnych i przyszłych potrzeb rynku pracy, propagować otwarte i elastyczne sposoby uczenia się, a także zachęcać do wspólnych wysiłków wszystkie zainteresowane strony, w tym odnośnie do finansowania.

(17)

W zaleceniu z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (6) Rada zaleciła, by nie później niż do 2018 r. państwa członkowskie wprowadziły – stosownie do krajowych uwarunkowań i krajowej specyfiki oraz w stopniu, w jakim uznają to za właściwe – rozwiązania dotyczące walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego.

(18)

W komunikacie z dnia 28 listopada 2012 r. w sprawie rocznej analizy wzrostu gospodarczego na 2013 rok Komisja podkreśliła, że państwa członkowskie powinny chronić młodych ludzi podczas przechodzenia przez nich z etapu nauki do etapu zatrudnienia oraz opracować i wdrożyć systemy gwarancji dla młodzieży, dzięki którym każdy młody człowiek poniżej 25 roku życia w ciągu czterech miesięcy od zakończenia kształcenia formalnego lub uzyskania statusu osoby bezrobotnej otrzymałby ofertę zatrudnienia, dalszego kształcenia, przygotowania zawodowego lub stażu.

(19)

W konkluzjach dotyczących wieloletnich ram finansowych z dnia 8 lutego 2013 r. Rada Europejska postanowiła ustanowić na lata 2014–2020 wartą 6 mld EUR inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, aby wesprzeć działania nakreślone w pakiecie na rzecz zatrudnienia młodzieży zaproponowanym przez Komisję w dniu 5 grudnia 2012 r., a zwłaszcza wesprzeć gwarancję dla młodzieży.

(20)

Gwarancja dla młodzieży powinna być wdrażana za pomocą systemu środków wsparcia i dostosowana do uwarunkowań krajowych, regionalnych i lokalnych. Środki te powinny się opierać na sześciu filarach: budowaniu podejścia partnerskiego, wczesnych interwencjach i wczesnej aktywizacji, środkach wsparcia umożliwiających integrację na rynku pracy, korzystaniu z funduszy Unii, ocenie i stałym doskonaleniu systemu, a także szybkim wdrażaniu systemu. Środki te mają zapobiegać wczesnemu kończeniu nauki, sprzyjać zatrudnieniu oraz eliminować praktyczne przeszkody utrudniające zatrudnienie. Można je wspierać z funduszy Unii i należy je stale monitorować i ulepszać.

(21)

Skuteczna koordynacja i partnerstwo w różnych dziedzinach polityki (zatrudnienie, edukacja, sprawy młodzieży, sprawy społeczne itp.) ma kluczowe znaczenie dla zwiększenia szans na dobrej jakości zatrudnienie, przygotowanie zawodowe i staż.

(22)

Systemy gwarancji dla młodzieży powinny uwzględniać różnorodność państw członkowskich i ich różną sytuację pod względem poziomu bezrobocia wśród młodzieży, struktury instytucjonalnej oraz potencjału różnych podmiotów rynku pracy. Powinny także uwzględniać różny stan budżetów publicznych i ograniczenia finansowe w odniesieniu do przydziału środków. W rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2013 rok Komisja wyraża opinię, że inwestycje w edukację należy traktować jako priorytet, a jeżeli to możliwe zwiększać je, a jednocześnie zapewnić efektywność takich wydatków. Szczególną uwagę należy także zwrócić na utrzymywanie lub umacnianie zdolności operacyjnych i skuteczności służb zatrudnienia i aktywnych polityk rynku pracy, takich jak szkolenia dla bezrobotnych i systemy gwarancji dla młodzieży. Ustanowienie takich systemów ma znaczenie długofalowe, potrzebne są jednak także działania krótkoterminowe, które pozwolą przeciwdziałać dramatycznemu wpływowi kryzysu gospodarczego na rynek pracy,

1.

zapewniły, aby wszyscy młodzi ludzie w wieku do 25 lat w ciągu czterech miesięcy od uzyskania statusu osoby bezrobotnej lub zakończenia kształcenia formalnego otrzymali dobrej jakości ofertę zatrudnienia, dalszego kształcenia, przygotowania zawodowego lub stażu.

Opracowując system gwarancji dla młodzieży, państwa członkowskie powinny wziąć pod uwagę takie nadrzędne kwestie, jak fakt, że młodzież nie jest grupą jednolitą, należącą do podobnych środowisk społecznych, oraz zasadę obopólnych obowiązków, a także konieczność ograniczenia ryzyka cyklicznej bierności zawodowej.

Punktem wyjścia warunkującym zaoferowanie młodej osobie gwarancji dla młodzieży powinna być rejestracja przez służby zatrudnienia; dla młodzieży niepracującej, niekształcącej się ani nieszkolącej niezarejestrowanej przez służby zatrudnienia państwa członkowskie powinny określić analogiczny punkt wyjścia warunkujący ofertę gwarancji dla młodzieży w takim samym czteromiesięcznym terminie.

Systemy gwarancji dla młodzieży powinny się opierać na poniższych wytycznych, zgodnie z uwarunkowaniami krajowymi, regionalnym i lokalnymi oraz uwzględniając płeć i różnorodność młodych ludzi, do których są adresowane:

2.

wskazały stosowny organ publiczny mający odpowiadać za ustanowienie systemu gwarancji dla młodzieży i za zarządzanie tym systemem oraz za koordynację partnerstw na wszystkich szczeblach i we wszystkich sektorach. Jeżeli, ze względu na wymogi konstytucyjne, państwo członkowskie nie może wskazać tylko jednego organu publicznego, wskazuje ono stosowne organy publiczne, ograniczając ich liczbę do minimum i wyznaczając jeden punkt kontaktowy, który będzie pośrednikiem w kontaktach z Komisją w sprawach wdrażania gwarancji dla młodzieży;

3.

zapewniły młodzieży pełny dostęp do informacji o oferowanych usługach i wsparciu, zacieśniając współpracę między służbami zatrudnienia, organizatorami poradnictwa zawodowego, instytucjami kształcenia i szkolenia oraz służbami wsparcia dla młodzieży oraz w pełni wykorzystując wszystkie stosowne kanały informacji;

4.

umocniły partnerstwa między pracodawcami a stosownymi podmiotami rynku pracy (służby zatrudnienia, administracja rządowa i samorządowa różnego szczebla, związki zawodowe i służby dla młodzieży) w celu zwiększenia możliwości zatrudnienia młodzieży oraz jej uczestnictwa w przygotowaniu zawodowym i w stażach;

5.

rozwijały partnerstwa między publicznymi a prywatnymi służbami zatrudnienia, instytucjami kształcenia i szkolenia, służbami poradnictwa zawodowego i innymi wyspecjalizowanymi służbami dla młodzieży (organizacjami pozarządowymi, ośrodkami i stowarzyszeniami młodzieżowymi), aby pomóc w płynnym przechodzeniu z etapu bezrobocia, bierności zawodowej lub nauki do etapu pracy;

6.

zapewniły aktywny udział partnerów społecznych na wszystkich szczeblach w opracowaniu i realizacji polityk skierowanych do młodzieży oraz promowały synergie w ramach inicjatyw mających rozwijać systemy przygotowania zawodowego i staży;

7.

zapewniły konsultacje z młodzieżą lub organizacjami młodzieżowymi lub ich udział w opracowywaniu i dalszym rozwijaniu systemu gwarancji dla młodzieży, tak aby dostosować świadczone usługi do potrzeb beneficjentów i wykorzystać ich jako promotorów w działaniach informacyjno-promocyjnych;

8.

opracowały skuteczne strategie informacyjno-promocyjne, w tym kampanie, w celu dotarcia do młodzieży – zwłaszcza młodzieży szczególnie narażonej, borykającej się z szeregiem problemów (np. wykluczeniem społecznym, ubóstwem czy dyskryminacją), oraz młodzieży NEET – i zachęcenia jej do zgłaszania się do służb zatrudnienia i do rejestrowania się, i wzięły przy tym pod uwagę różne obciążenia środowiskowe tej młodzieży (w szczególności wynikające z ubóstwa, niepełnosprawności, niskiego poziomu wykształcenia lub z przynależności do mniejszości etnicznej/środowiska migracyjnego);

9.

w celu lepszego wsparcia młodzieży oraz dotarcia do niej z informacjami o dostępnych ofertach, rozważyły ustanowienie wspólnych punktów kontaktowych, tj. sieci, która skoordynowałaby działania wszystkich zainteresowanych instytucji i organizacji, ze szczególnym uwzględnieniem organu publicznego odpowiedzialnego za zarządzanie systemem gwarancji dla młodzieży; umożliwiłoby to wymianę informacji o młodzieży kończącej naukę, w szczególności tej, której grozi, że nie znajdzie pracy ani nie będzie się dalej kształcić lub szkolić;

10.

dały służbom zatrudnienia oraz pozostałym partnerom wspierającym młodzież możliwość świadczenia zindywidualizowanego poradnictwa i oferowania indywidualnych planów działań, w tym indywidualnie dobranych programów wsparcia, które już od początku byłyby oparte na obopólnych obowiązkach i na stałym monitorowaniu, dzięki czemu można by zapobiegać rezygnacji i zapewnić postępy na drodze do kształcenia i szkolenia lub zatrudnienia;

11.

zaoferowały młodzieży wcześnie kończącej naukę i młodzieży o niskich umiejętnościach ścieżki powrotu do kształcenia i szkolenia lub programy edukacji drugiej szansy, które zapewniałyby środowisko edukacyjne dostosowane do ich specyficznych potrzeb i umożliwiały im uzyskanie niezdobytych wcześniej kwalifikacji;

12.

zapewniły, aby działania służące podnoszeniu umiejętności i kompetencji, podejmowane w związku z systemem gwarancji dla młodzieży, pomagały zaradzić zjawisku niedopasowania umiejętności do potrzeb rynku pracy oraz wychodziły naprzeciw zapotrzebowaniu w zakresie popytu na pracę;

13.

zapewniły, aby w działaniach służących podnoszeniu umiejętności i kompetencji uwzględniono umiejętności z zakresu ICT oraz umiejętności cyfrowe. Promowały profesjonalną wiedzę i kompetencje, zapewniając zgodność programów nauczania i certyfikacji w zakresie ICT z normami oraz ich porównywalność między państwami;

14.

zachęcały szkoły, w tym ośrodki kształcenia zawodowego, oraz służby zatrudnienia, by promowały wśród młodzieży przedsiębiorczość i samozatrudnienie oraz zapewniały jej stałą pomoc w tym zakresie, m.in. za pomocą kursów przedsiębiorczości;

15.

wdrożyły zalecenie z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego;

16.

w stosownych przypadkach zmniejszały pozapłacowe koszty pracy w celu zwiększenia perspektyw rekrutacji wśród młodych ludzi;

17.

stosowały ukierunkowane i dobrze opracowane subsydia do wynagrodzeń i subsydia rekrutacyjne w celu zachęcenia pracodawców do stwarzania młodzieży – zwłaszcza osobom najbardziej oddalonym od rynku pracy – nowych możliwości, takich jak przygotowanie zawodowe, staż lub praktyka zawodowa, zgodnie z mającymi zastosowanie zasadami pomocy państwa;

18.

promowały mobilność pracowników przez informowanie młodzieży o ofertach pracy, stażu i przygotowania zawodowego oraz o wsparciu dostępnym w innych miejscach, regionach i państwach, na przykład poprzez usługi i programy zachęcające do przemieszczania się i pracy w Unii. Zapewniły dostępność odpowiedniego wsparcia, aby pomóc młodym ludziom, którzy znaleźli pracę w innym miejscu lub w innym państwie członkowskim, przystosować się do nowego środowiska;

19.

udostępniły więcej usług wsparcia dla nowych przedsiębiorstw oraz informowały o ewentualnych możliwościach i perspektywach związanych z samozatrudnieniem, w tym poprzez ściślejszą współpracę między służbami zatrudnienia, służbami wspierającymi przedsiębiorstwa oraz podmiotami oferującymi (mikro)finansowanie;

20.

wzmocniły mechanizmy ponownie aktywizujące młodych ludzi, którzy przerwali udział w programach aktywizujących i stracili dostęp do wsparcia;

21.

o ile odpowiada to uwarunkowaniom krajowym, w latach 2014–2020 w pełni i optymalnie wykorzystały instrumenty finansowe polityki spójności, by wspierać ustanawianie systemów gwarancji dla młodzieży. W tym celu zapewniły, aby priorytetowo potraktować i przydzielić odpowiednie zasoby na wspieranie opracowania i wdrażania środków związanych z ustanowieniem systemów gwarancji dla młodzieży, w tym umożliwiły finansowanie z Europejskiego Funduszu Społecznego ukierunkowanych subsydiów rekrutacyjnych. Ponadto, w jak największym stopniu wykorzystały wciąż dostępne środki finansowe z okresu programowania 2007–2013;

22.

w związku z przygotowaniami do okresu 2014–2020 w umowie partnerskiej zwróciły należną uwagę na cele szczegółowe związane z wdrażaniem systemów gwarancji dla młodzieży, o ile odpowiada to uwarunkowaniom krajowym, a w programach operacyjnych opisały działania, które miałyby być wspierane w ramach stosownych priorytetów inwestycyjnych Europejskiego Funduszu Społecznego, zwłaszcza te, które dotyczą trwałej integracji na rynku pracy młodzieży niepracującej, niekształcącej się ani nieszkolącej oraz wsparcia dla młodych przedsiębiorców i przedsiębiorstw społecznych oraz ich wkładu w realizację celów szczegółowych;

23.

jeżeli pozwalają na to kryteria, w pełni i optymalnie wykorzystały inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych w celu wdrożenia gwarancji dla młodzieży;

24.

monitorowały i oceniały wszystkie działania w ramach systemów gwarancji dla młodzieży, tak by można było wypracować polityki i interwencje w większym stopniu oparte na wiedzy o tym, co się sprawdza, gdzie i dlaczego, i tym samym można było zapewnić efektywne wykorzystanie zasobów i zwrot z inwestycji. Na bieżąco śledziły, ile środków przeznaczono na przygotowanie i wdrażanie gwarancji dla młodzieży, zwłaszcza w ramach programów operacyjnych polityki spójności;

25.

wspierały działania poświęcone wzajemnemu uczeniu się na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym między wszystkimi stronami zaangażowanymi w zwalczanie bezrobocia wśród młodzieży, tak by ulepszać kształt i realizację przyszłych systemów gwarancji dla młodzieży. W stosownych przypadkach w pełni wykorzystały wyniki projektów wspieranych w ramach działań przygotowawczych do wprowadzenia systemów gwarancji dla młodzieży;

26.

wzmocniły potencjał wszystkich zainteresowanych stron, w tym stosownych służb zatrudnienia, biorących udział w opracowywaniu, wdrażaniu i ocenie systemów gwarancji dla młodzieży, tak by wyeliminować wszelkie wewnętrzne i zewnętrzne przeszkody związane z polityką oraz ze sposobem opracowywania tych programów;

27.

jak najszybciej wdrożyły systemy gwarancji dla młodzieży. Jeżeli chodzi o państwa członkowskie, które borykają się z największymi problemami budżetowymi oraz z wyższym wskaźnikiem dotyczącym młodzieży niepracującej, niekształcącej się ani nieszkolącej lub wyższą stopą bezrobocia wśród młodzieży, można rozważyć wdrażanie systemu stopniowo;

28.

zapewniły, aby systemy gwarancji dla młodzieży zostały właściwe zintegrowanie – najlepiej wraz z początkiem obowiązywania wieloletnich ram finansowych na okres 2014–2020 – z przyszłymi programami, które ma współfinansować Unia. Wdrażając systemy gwarancji dla młodzieży, państwa członkowskie mogą korzystać z inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych,

1.

zachęcała państwa członkowskie do optymalnego wykorzystania Europejskiego Funduszu Społecznego – zgodnie ze stosownymi priorytetami inwestycyjnymi tego funduszu na okres programowania 2014–2020 – a w odpowiednim przypadku inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, aby wesprzeć przygotowywanie i wdrażanie systemów gwarancji dla młodzieży jako instrumentu politycznego do walki z bezrobociem i wykluczeniem społecznym młodzieży oraz do zapobiegania tym zjawiskom;

2.

wsparła prace na rzecz programowania w kontekście wspólnych ram strategicznych dla funduszy Unii (Europejski Fundusz Społeczny, Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Fundusz Spójności, Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, Europejski Fundusz Morski i Rybacki), w tym poprzez partnerskie uczenie się, tworzenie sieci kontaktowych i pomoc techniczną;

3.

w pełni wykorzystywała możliwości, które daje nowy Program na rzecz przemian i innowacji społecznych, aby zgromadzić przykłady sprawdzonych rozwiązań odnośnie do systemów gwarancji dla młodzieży na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym;

4.

wykorzystała program wzajemnego uczenia się będący częścią europejskiej strategii zatrudnienia, aby zachęcać państwa członkowskie do dzielenia się doświadczeniem i wymieniania się sprawdzonymi rozwiązaniami;

5.

stale monitorowała stan opracowywania i realizacji oraz efekty systemów gwarancji dla młodzieży w ramach rocznego programu prac europejskiej sieci publicznych służb zatrudnienia oraz regularnie składała sprawozdania na ten temat. Zapewniła, aby odpowiednie informacje w tej sprawie trafiały do Komitetu Zatrudnienia;

6.

monitorowała wdrażanie systemów gwarancji dla młodzieży w myśl niniejszego zalecenia, korzystając z wielostronnego nadzoru sprawowanego przez Komitet Zatrudnienia w ramach europejskiego semestru, oraz analizowała skutki realizowanych polityk, a także w stosownych przypadkach wydawała zalecenia poszczególnym państwom członkowskim na podstawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich;

7.

wspierała działania informacyjno-promocyjne dotyczące ustanowienia w państwach członkowskich gwarancji dla młodzieży, korzystając z Europejskiego Portalu Młodzieżowego i w szczególności współpracując przy kampaniach informacyjnych prowadzonych za jego pomocą.

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/7

(1)

Na mocy decyzji z dnia 16 lutego 2010 r. (2) Rada mianowała członków i zastępców członków Komitetu Doradczego ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy na okres od dnia 1 marca 2010 r. do dnia 28 lutego 2013 r.

(2)

Należy zatem mianować nowych członków i zastępców członków na okres trzech lat.

(3)

Członkowie ci i ich zastępcy pełnią swoją funkcję do czasu ich zastąpienia lub ponownego mianowania,

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/12

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/13

1.

Komitet Doradczy zgadza się z oceną Komisji, która w projekcie decyzji stwierdza, że spółka Microsoft Corporation („Microsoft”) nie zastosowała się do decyzji Komisji z dnia 16 grudnia 2009 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 54 Porozumienia EOG (sprawa COMP/39.530 – Microsoft (sprzedaż wiązana), notyfikowana jako dokument nr C(2009) 10033).

2.

Komitet Doradczy zgadza się co do kary, jaką Komisja zamierza nałożyć na spółkę Microsoft.

3.

Komitet Doradczy zwraca się do Komisji o uwzględnienie wszystkich pozostałych kwestii poruszonych podczas dyskusji.

4.

Komitet Doradczy zaleca publikację swojej opinii w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/14

(1)

Niniejsze postępowanie dotyczy nałożenia grzywny na podstawie art. 23 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (2) na spółkę Microsoft Corporation („Microsoft”) za niezastosowanie się do decyzji dotyczącej zobowiązań.

(2)

W dniu 16 grudnia 2009 r. na mocy art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 Komisja przyjęła decyzję dotyczącą zobowiązań, w której za wiążące uznała zobowiązania zaproponowane przez spółkę Microsoft w odpowiedzi na zastrzeżenia Komisji dotyczące sprzedaży wiązanej stosowanej przez spółkę w odniesieniu do jej przeglądarki internetowej (Internet Explorer) oraz jej systemu operacyjnego, który jest dominującym systemem tego rodzaju przeznaczonym do komputerów osobistych (Windows) (3). Zobowiązania obejmowały w szczególności udostępnienie ekranu wyboru, umożliwiającego użytkownikom systemu Windows na terenie EOG łatwy wybór przeglądarki, z której chcieliby korzystać.

(3)

W lipcu 2012 r., po tym jak Komisja zawiadomiła spółkę Microsoft o otrzymaniu informacji od jednego z podmiotów zajmujących się tworzeniem przeglądarek internetowych, spółka ta przyznała, że nie wprowadziła ekranu wyboru we wszystkich kopiach dodatku Service Pack 1 do systemu Windows 7 („Windows 7 SP 1”), co odpowiada liczbie ok. 15,3 mln komputerów osobistych.

(4)

Dnia 24 października 2012 r. Komisja przyjęła pisemne zgłoszenie zastrzeżeń. Spółka Microsoft uzyskała dostęp do akt dnia 6 listopada 2012 r., a dnia 2 grudnia 2012 r. odpowiedziała na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń. Spółka Microsoft nie złożyła wniosku o przeprowadzenie spotkania wyjaśniającego.

(5)

W projekcie decyzji stwierdza się, że spółka Microsoft działała w sposób niedbały i że okres, w którym nie wywiązywała się ze swoich zobowiązań, wynosił 14 miesięcy. W swoim projekcie decyzji Komisja stwierdza również, że pomoc, jakiej udzieliła jej spółka Microsoft, przekazując dowody potwierdzające niewywiązanie się z zobowiązań i przyczyniając się w ten sposób do szybkiego zbadania sprawy, stanowi czynnik łagodzący.

(6)

Nie otrzymałem od żadnej ze stron wniosków ani skarg w sprawie postępowania prowadzonego w przedmiotowej sprawie. Projekt decyzji dotyczy jedynie zastrzeżeń, co do których strony miały możliwość przedstawienia swoich stanowisk. Mając to na uwadze, uznaję, że w niniejszej sprawie przestrzegano skutecznego wykonywania praw procesowych wszystkich stron uczestniczących w postępowaniu.

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/15

(1)

Dnia 16 grudnia 2009 r. na mocy art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 Komisja przyjęła decyzję dotyczącą postępowania przewidzianego w art. 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 54 Porozumienia EOG, w której za wiążące uznała zobowiązania zaproponowane przez spółkę Microsoft Corporation („Microsoft”) w odpowiedzi na zastrzeżenia Komisji przedstawione w pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń z dnia 14 stycznia 2009 r. („zobowiązania”) (2).

(2)

Wstępne zastrzeżenia Komisji dotyczyły sprzedaży wiązanej stosowanej przez spółkę Microsoft w odniesieniu do jej przeglądarki internetowej – Internet Explorer („IE”) – oraz systemu operacyjnego Windows, który jest dominującym systemem tego rodzaju przeznaczonym do komputerów osobistych.

(3)

W odpowiedzi na wstępne zastrzeżenia Komisji spółka Microsoft zobowiązała się w szczególności do tego, że zaproponuje użytkownikom systemu Windows wolny wybór przeglądarki internetowej, wprowadzając ekran wyboru w systemach operacyjnych Windows XP, Windows Vista, Windows 7 oraz w systemach operacyjnych do komputerów osobistych, jakie będą wprowadzane do sprzedaży po systemie Windows 7. Spółka Microsoft zobowiązała się do udostępnienia ekranu wyboru użytkownikom systemu Windows na terenie Europejskiego Obszaru Gospodarczego („EOG”), którzy jako domyślną mają ustawioną przeglądarkę IE.

(4)

Dnia 17 czerwca 2012 r. Komisja otrzymała informację, że spółka Microsoft mogła nie wywiązać się ze swoich zobowiązań. Dnia 4 lipca 2012 r. spółka Microsoft potwierdziła, że nie udostępniła ekranu wyboru użytkownikom dodatku Service Pack 1 do systemu Windows 7 („Windows 7 SP 1”).

(5)

W dniu 16 lipca 2012 r. Komisja postanowiła ponownie rozpocząć postępowanie. Komisja przyjęła pisemne zgłoszenie zastrzeżeń dnia 24 października 2012 r. Dnia 6 listopada 2012 r. spółka Microsoft uzyskała dostęp do akt Komisji. W dniu 2 grudnia 2012 r. spółka Microsoft udzieliła odpowiedzi na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń.

(6)

Dnia 4 marca 2013 r. Komitet Doradczy ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących wydał przychylną opinię. Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające wydał sprawozdanie końcowe w dniu 5 marca 2013 r.

(7)

Naruszenie polega na niewywiązaniu się przez spółkę Microsoft ze swoich zobowiązań (sekcja 2) i nieudostępnieniu ekranu wyboru użytkownikom na terenie EOG, którzy jako domyślną mają ustawioną przeglądarkę IE.

(8)

W świetle argumentów spółki Microsoft Komisja uznała, że spółka nie wywiązywała się z tych zobowiązań przez 14 miesięcy, tj. od dnia 17 maja 2011 r. do dnia 16 lipca 2012 r. Ponadto Komisja stwierdziła, że liczba użytkowników, na których wpływ miało niewywiązanie się przez spółkę ze swoich zobowiązań (sekcja 2), wynosi ok. 15,3 mln.

(9)

Nieudostępnienie odpowiednim użytkownikom ekranu wyboru przez spółkę Microsoft było skutkiem szeregu błędów technicznych i zaniechań. Zważywszy na zasoby i know-how spółki Microsoft powinna ona być w stanie uniknąć takich błędów i dysponować lepszymi procesami, aby zapewnić prawidłowe wyświetlanie ekranu wyboru u odpowiednich użytkowników.

(10)

Komisja stwierdziła, że spółka Microsoft działała w sposób niedbały.

(11)

Komisja podkreśla, że bez względu na szczególne okoliczności sprawy niezastosowanie się do decyzji dotyczącej zobowiązań stanowi, co do zasady, poważne naruszenie prawa Unii (3).

(12)

W tej sprawie zobowiązania, z których spółka Microsoft się nie wywiązała (sekcja 2), odnoszą się do samego sedna zastrzeżeń zgłoszonych przez Komisję w zakresie konkurencji i stanowią zasadniczy element zobowiązań, które podjęła spółka Microsoft. Liczba użytkowników, których to dotyczyło, była znacząca i wyniosła 15,3 mln.

(13)

Komisja uznaje zatem naruszenie, którego dopuściła się spółka Microsoft, za poważne.

(14)

Okres, w którym spółka Microsoft nie wywiązywała się ze swoich zobowiązań (sekcja 2), wynosił 14 miesięcy. Przy określaniu kwoty grzywny Komisja uwzględniła fakt, że 14 miesięcy stanowi znaczącą część całego okresu obowiązywania zobowiązań określonych w sekcji 2 (4 lata i 39 tygodni).

(15)

W decyzji stwierdzono, że pomoc, jakiej spółka Microsoft udzieliła Komisji, przekazując jej dowody potwierdzające niewywiązanie się z zobowiązań, tak by mogła ona sprawnie zbadać sprawę, stanowi czynnik łagodzący. Spółka Microsoft zaangażowała zasoby, aby dokładnie zbadać przyczyny, które uniemożliwiły jej wywiązanie się ze swoich zobowiązań.

(16)

W celu zapewnienia skutku odstraszającego grzywny Komisja uwzględniła wielkość i zasoby spółki Microsoft. Komisja uwzględniła fakt, że obroty spółki Microsoft w roku obrotowym trwającym od lipca 2011 r. do czerwca 2012 r., będącym ostatnim pełnym rokiem działalności spółki Microsoft, wyniosły 73,723 mld USD (55,088 mld EUR).

(17)

W świetle wszystkich czynników wspomnianych powyżej Komisja określa grzywnę na poziomie 561 000 000 EUR, co odpowiada 1,02 % obrotów spółki Microsoft w roku obrotowym trwającym od lipca 2011 r. do czerwca 2012 r.

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/17

(1)

W swoim komunikacie z dnia 6 grudnia 2012 r. (1) Komisja przedstawiła plan działania na rzecz wzmocnienia walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania. Komunikatowi towarzyszyły dwa zalecenia, jedno dotyczące agresywnego planowania podatkowego (2) oraz drugie dotyczące środków mających na celu zachęcanie państw trzecich do stosowania minimalnych norm w zakresie dobrych rządów w sprawach podatkowych (3). Obszary te są szczególnie ważne obecnie, co podkreślił również Parlament Europejski w swojej rezolucji z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie apelu o opracowanie konkretnych sposobów walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania (4).

(2)

Zgodnie z zaleceniem dotyczącym agresywnego planowania podatkowego państwa członkowskie powinny przyjąć ogólny przepis w zakresie zwalczania nadużyć, w myśl którego ignorowałyby one sztuczne uzgodnienia wprowadzone zasadniczo w celu unikania opodatkowania, natomiast stosowałyby w takich przypadkach własne przepisy podatkowe, uwzględniając rzeczywisty ekonomiczny charakter transakcji. W zaleceniu tym zachęca się również państwa członkowskie do włączenia do swoich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przepisu mającego na celu unikanie szczególnej formy podwójnego braku opodatkowania.

(3)

Zalecenie dotyczące środków mających na celu zachęcanie państw trzecich do stosowania minimalnych norm w zakresie dobrych rządów w sprawach podatkowych określa kryteria umożliwiające wskazanie państw trzecich, które nie spełniają tych minimalnych norm. Wymienia się w nim również szereg działań, które państwa członkowskie mogą podejmować w odniesieniu do tych państw trzecich oraz na rzecz państw trzecich, które przestrzegają tych norm lub zobowiązują się do ich przestrzegania.

(4)

Ważne jest, aby zalecenia te zostały wdrożone w najszerszym możliwym zakresie, w sposób pozwalający skorzystać ze wszystkich istotnych doświadczeń, wiedzy specjalistycznej i opinii. Ponadto elementy te powinny również przyczynić się do opracowania sprawozdania, które Komisja zobowiązała się opublikować do końca 2015 r., dotyczącego stosowania wyżej wymienionych zaleceń. Powinny one również przynieść korzyści w dalszych pracach Komisji w przedmiotowej dziedzinie.

(5)

W swoim komunikacie w sprawie podwójnego opodatkowania w obrębie jednolitego rynku (5) Komisja stwierdziła, że przeanalizuje potencjalne korzyści z utworzenia forum UE ds. podwójnego opodatkowania, tj. powołania grupy ekspertów omawiających problemy w tej dziedzinie. Ze względu na znaczenie tych problemów dla funkcjonowania rynku wewnętrznego wydaje się, że powinny one być regularnie omawiane przez grupę ekspertów. Ponadto odpowiedzi uzyskane przez Komisję w ramach konsultacji społecznych dotyczących autentycznych przykładów oraz możliwych sposobów wyeliminowania podwójnego braku opodatkowania uwypukliły fakt, że z praktycznego punktu widzenia kwestie podwójnego braku opodatkowania i podwójnego opodatkowania są często powiązane, w związku z czym nie powinny być rozpatrywane oddzielnie. Biorąc pod uwagę fakt, że podwójny brak opodatkowania jest ze względu na swój charakter powiązany z agresywnym planowaniem podatkowym, czyli jedną z kwestii wspomnianych powyżej, właściwe jest rozpatrywanie kwestii podwójnego opodatkowania przez tę samą grupę ekspertów, tj. niniejszą platformę.

(6)

Platforma powinna umożliwić dialog w dziedzinach, w których ma miejsce wymiana doświadczeń i wiedzy specjalistycznej, oraz wyrażenie swoich opinii wszystkim zainteresowanym stronom.

(7)

Platformie powinna przewodniczyć Komisja, a w jej skład powinni wchodzić przedstawiciele organów podatkowych państw członkowskich, organizacje reprezentujące przedsiębiorców lub społeczeństwo obywatelskie i praktyków podatkowych.

(8)

Należy ustanowić zasady dotyczące ujawniania informacji przez członków platformy.

(9)

Dane osobowe powinny być przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (6),

a)

zachęcanie do dyskusji między podmiotami gospodarczymi, społeczeństwem obywatelskim i ekspertami krajowych organów podatkowych na temat problemów z zakresu dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania, agresywnego planowania podatkowego i podwójnego opodatkowania. Określenie „dobre rządy w dziedzinie opodatkowania” obejmuje kwestie przejrzystości, wymiany informacji i uczciwej konkurencji podatkowej;

b)

dostarczanie Komisji informacji istotnych do wyznaczania priorytetów w tych dziedzinach i do wyboru odpowiednich środków i instrumentów mających na celu osiągnięcie postępu w tych dziedzinach;

c)

przyczynianie się do jak najlepszego stosowania i wdrażania wyżej wymienionych zaleceń Komisji, poprzez określenie technicznych i praktycznych kwestii potencjalnie istotnych w tej dziedzinie, jak również możliwych rozwiązań;

d)

dostarczanie Komisji informacji istotnych do przygotowania przez nią sprawozdania w sprawie stosowania wydanych przez nią zaleceń dotyczących środków mających na celu zachęcanie państw trzecich do stosowania minimalnych norm w zakresie dobrych rządów w sprawach podatkowych i w sprawie agresywnego planowania podatkowego;

e)

omawianie praktycznych informacji i wyjaśnień przekazywanych przez organy podatkowe oraz przedsiębiorców, społeczeństwo obywatelskie i praktyków podatkowych, a także analiza możliwych sposobów skuteczniejszego rozwiązywania bieżących problemów związanych z podwójnym opodatkowaniem mających wpływ na sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

a)

organy podatkowe państw członkowskich;

b)

maksymalnie do piętnastu organizacji reprezentujących przedsiębiorców, społeczeństwo obywatelskie i praktyków podatkowych.

a)

jeśli organizacja lub jej przedstawiciel nie są już w stanie przyczyniać się skutecznie do prac platformy;

b)

jeśli organizacja lub jej przedstawiciel nie spełniają warunku określonego w art. 339 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

c)

jeśli organizacja lub jej przedstawiciel złożą rezygnację;

d)

jeśli jest to pożądane w celu zapewnienia równowagi reprezentacji odpowiednich dziedzin wiedzy specjalistycznej lub obszarów zainteresowania.

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/20

1)

usprawnienie właściwego zarządzania i równoległych karier w sporcie przez wspieranie mobilności wolontariuszy, trenerów, menedżerów i personelu organizacji niedochodowych;

2)

ochrona sportowców, szczególnie najmłodszych, przed zagrożeniami ich zdrowia i bezpieczeństwa przez poprawę warunków treningów i zawodów;

3)

propagowanie tradycyjnych europejskich dyscyplin sportu i gier.

—

instytucje publiczne,

—

organizacje niedochodowe.

—

posiadać osobowość prawną,

—

posiadać siedzibę w jednym z państw członkowskich UE.

—

być złożone na oficjalnym formularzu wniosku, wypełnionym i podpisanym, i spełniać określone w tym formularzu wymogi,

—

wpłynąć przed datą określoną w niniejszym zaproszeniu do składania wniosków,

—

dotyczyć działań realizowanych w całości w państwach członkowskich Unii Europejskiej,

—

obejmować sieć transnarodową stworzoną przez partnerów z co najmniej pięciu (5) państw członkowskich UE.

European Commission

Directorate-General for Education and Culture — Unit D2 (Sport)

J-70, 03/178

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/22

1.

Zgodnie z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu („rozporządzenie (WE) nr 1/2003”) (1) Komisja może w drodze decyzji – jeżeli zamierza przyjąć decyzję nakazującą zaprzestania naruszenia, a zainteresowane przedsiębiorstwa zaproponują zobowiązania uwzględniające zastrzeżenia wyrażone przez Komisję we wstępnej fazie rozpatrywania sprawy – uczynić takie zobowiązania wiążącymi dla przedsiębiorstw. Decyzja taka może zostać przyjęta na czas określony i oznacza, że nie ma już dalszych podstaw do podejmowania działań przez Komisję. Zgodnie z art. 27 ust. 4 tego samego rozporządzenia Komisja publikuje zwięzłe streszczenie sprawy i zasadniczą treść zobowiązań. Zainteresowane strony trzecie mogą przedłożyć swoje uwagi w terminie wyznaczonym przez Komisję.

2.

Dnia 13 marca 2013 r. Komisja przyjęła ocenę wstępną w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 skierowaną do Google Inc. (zwanego dalej „Google”).

3.

W swojej ocenie wstępnej Komisja stwierdziła, że Google bierze udział w następujących praktykach handlowych, które mogą stanowić naruszenie art. 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) oraz art. 54 Porozumienia EOG:

4.

Google nie zgodził się ze stwierdzeniem, że bierze udział w opisanych powyżej praktykach handlowych ani z oceną prawną, zawartą w ocenie wstępnej Komisji. Przedstawił jednakże zobowiązania zgodnie z art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, aby uwzględnić wstępne zastrzeżenia związane z ochroną konkurencji, jakie Komisja wyrażała w związku z wyżej wymienionymi praktykami handlowymi.

5.

Najważniejsze elementy zobowiązań przedstawiono poniżej.

6.

Jeśli chodzi o pierwszą praktykę handlową Google zobowiązał się oznakować linki do swoich własnych usług wertykalnego wyszukiwania w sieci, które są traktowane w sposób preferencyjny w ramach wyników przeprowadzanego przez Google horyzontalnego wyszukiwania w sieci. Oznakowanie będzie informacją dla użytkowników, że te linki do usług wertykalnego wyszukiwania w sieci zostały dodane przez Google. W ten sposób użytkownicy nie będą mylili linków do tego typu usług oferowanych przez Google z linkami do pozostałych wyników uzyskanych w ramach wyszukiwania horyzontalnego. W stosownych przypadkach oznakowanie zawierać będzie także informację, gdzie, wśród wyświetlanych przez Google wyników horyzontalnego wyszukiwania w sieci, użytkownik może znaleźć linki do alternatywnych usług wertykalnego wyszukiwania w sieci.

7.

W stosownych przypadkach Google dokona także rozróżnienia linków do swoich własnych usług wertykalnego wyszukiwania w sieci i pozostałych wyników horyzontalnego wyszukiwania w sieci, tak aby użytkownicy byli świadomi ich odmiennego charakteru.

8.

Ponadto, w przypadku gdy w ramach wyników horyzontalnego wyszukiwania w sieci, Google wyświetla linki do swojej własnej usługi wertykalnego wyszukiwania, jak opisano w akapicie 6, na stronie której w ponad 5 % przypadków wyświetleń przez użytkowników z EOG znajdują się reklamy w wyszukiwarkach (search advertising) lub podobne linki handlowe, Google zobowiązał się wyświetlić na stronie wyników horyzontalnego wyszukiwania w sieci linki do trzech konkurencyjnych usług wertykalnego wyszukiwania w sieci związanych z tym samym obszarem wyszukiwania. Google zadba o to, by użytkownicy byli wyraźnie świadomi obecności tych linków na stronie. Google wybierze takie trzy konkurencyjne usługi wertykalnego wyszukiwania w sieci na podstawie mechanizmów gwarantujących ich adekwatność do zapytania.

9.

Jeśli chodzi o drugą praktykę handlową Google zaoferuje stronom internetowym należącym do osób trzecich możliwość rezygnacji (opt-out) przez internet z wykorzystania wszelkich treści sczytywanych (crawling) z ich strony internetowej w ramach oferowanych przez Google usług wertykalnego wyszukiwania w sieci. Po zgłoszeniu takiej rezygnacji Google zaprzestanie wyświetlania przedmiotowych treści w ramach oferowanych przez siebie usług wyszukiwania wertykalnego. Rezygnacja nie będzie miała nienależnego wpływu na pozycję stron internetowych należących do osób trzecich w wynikach przeprowadzanego przez Google horyzontalnego wyszukiwania w sieci.

10.

Google zaoferuje także wydawcom oferującym usługi wertykalnego wyszukiwania w sieci produktów i wyszukiwania lokalnego, możliwość oznaczania niektórych kategorii informacji tak, aby nie były one indeksowane lub wykorzystywane przez Google.

11.

Wreszcie, w przypadku wydawców gazet z siedzibą w EOG Google zachowa istniejące mechanizmy umożliwiające im kontrolę, w odniesieniu do indywidualnych stron internetowych, wyświetlania swoich treści w serwisie Google News.

12.

Zobowiązania określone w akapitach 6–11 będą wiążące niezależnie od faktu, czy oferowana przez Google usługa wertykalnego wyszukiwania w sieci już istnieje, czy też zostanie wprowadzona w okresie objętym zobowiązaniami.

13.

Jeśli chodzi o trzecią praktykę handlową, Google zobowiązuje się do zaprzestania umieszczania w umowach podpisywanych z wydawcami wszelkich zapisów lub nakładania na wydawców wszelkich niepisanych obowiązków, które, de jure lub de facto, zmuszałyby ich do nabywania od Google wszystkich lub większości wykorzystywanych przez nich usług reklamowych w wyszukiwarkach internetowych (search advertising) w przypadku zapytań użytkowników z terenu EOG.

14.

Jeśli chodzi o czwartą praktykę handlową, Google zaprzestanie nakładania – na piśmie i nie na piśmie – wszelkich zobowiązań (w tym w ramach zasad i warunków użytkowania API usługi AdWords), które uniemożliwiają reklamodawcom przenoszenie kampanii reklamowych w wyszukiwarkach internetowych i zarządzanie tymi kampaniami między należącym do Google AdWords a nienależącymi do Google platformami usług reklamowych.

15.

Zobowiązania obowiązywać będą przez okres pięciu lat i trzech miesięcy od dnia otrzymania przez Google formalnego powiadomienia o decyzji Komisji na podstawie art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. Google wyznaczy również powiernika, który monitorować będzie wywiązywanie się przez niego z przyjętych zobowiązań.

16.

Pełna wersja zobowiązań przyjętych przez Google w języku angielskim dostępna jest na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji pod adresem:

http://ec.europa.eu/competition/index_en.html

17.

Komisja zamierza przyjąć na podstawie art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 decyzję uznającą za wiążące dla Google zobowiązania streszczone powyżej i opublikowane na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji.

18.

Zgodnie z art. 27 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 Komisja wzywa zainteresowane strony trzecie do zgłaszania uwag na temat zaproponowanych zobowiązań. Komisja musi otrzymać takie uwagi nie później niż w terminie jednego miesiąca od daty niniejszej publikacji. Zainteresowane strony trzecie są również proszone o przedłożenie nieopatrzonej klauzulą poufności wersji swoich uwag, z której usunięto tajemnice handlowe oraz pozostałe informacje poufne oraz zastąpiono je nieopatrzonym klauzulą poufności streszczeniem lub słowami „tajemnica handlowa” lub „poufne”.

19.

Prosimy o przesyłanie odpowiedzi i uwag zawierających uzasadnienie i przedstawiających istotne fakty. Jeśli stwierdzą Państwo istnienie problemu dotyczącego dowolnej części proponowanych zobowiązań, prosimy o zasugerowanie możliwego rozwiązania.

20.

Uwagi z dopiskiem zawierającym numer referencyjny AT.39740 – Google można przesyłać do Komisji pocztą elektroniczną (na adres: COMP-GOOGLE-CASES@ec.europa.eu), faksem (+32 22950128) lub listownie na poniższy adres:

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/25

1.

W dniu 18 kwietnia 2013 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa Otsuka Pharmaceutical Factory Inc. („Otsuka”, Japonia) wchodzące w skład grupy Otsuka kontrolowanej przez Otsuka Holdings Co., Ltd.(Japonia), Mitsui & Co. Ltd („Mitsui”, Japonia) oraz Claris Lifescience Limited („Claris”, Indie) przejęły, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad spółką zależną Claris Otsuka Limited („JV”, Indie), należącą w całości do przedsiębiorstwa Claris, w drodze przejęcia udziałów.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (3), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6888 – Otsuka/Mitsui/Claris, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

26.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/26

1.

W dniu 18 kwietnia 2013 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa Lindéngruppen AB („Lindéngruppen”) oraz Foundation Asset Management Sweden AB („FAM”) zamierzają przejąć, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem Höganäs AB („Höganäs”), w drodze oferty publicznej.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6886 – Lindéngruppen/FAM/Höganäs, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: