3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/1

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 lipca 2010 r. zatytułowany „Biała księga w sprawie ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych” (COM(2010)0370),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie kryzysu w spółce Equitable Life Assurance Society (3),

—

uwzględniając sprawozdanie końcowe z dnia 23 maja 2007 r. komisji śledczej do zbadania sprawy kryzysu w spółce Equitable Life Assurance Society (A6-0203/2007),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Prawnej, jak również Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7–0243/2011),

A.

mając na uwadze, że kryzys finansowy pokazał, że konsumenci mogą szybko stracić zaufanie do systemu finansowego przy braku odpowiednich procesów wypłacania odszkodowań za straty poniesione przez konsumentów w wyniku upadłości instytucji finansowych,

B.

mając na uwadze, że ubezpieczeniowe systemy gwarancyjne mogą okazać się cennym narzędziem do zmniejszania ryzyka, na które narażeni są ubezpieczający lub, w stosownych przypadkach, beneficjenci w razie upadłości zakładu ubezpieczeń,

C.

mając na uwadze, że zapotrzebowanie na ubezpieczeniowe systemy gwarancyjne, ich funkcja i ich struktura nie są zbieżne z systemami gwarancji depozytów lub rekompensat dla inwestorów ze względu na różny model biznesowy ubezpieczycieli i różny poziom ekspozycji konsumentów na ryzyko w przypadku upadłości ubezpieczyciela,

D.

mając na uwadze szeroki wybór ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych dostępnych w państwach członkowskich oraz fakt, że systemy te oferują zróżnicowane poziomy ochrony konsumentów w ramach różnych linii produktów i na podstawie różnych modeli finansowania,

E.

mając na uwadze, że ubezpieczający ani, w stosownych przypadkach, beneficjenci nie ponieśli w wyniku kryzysu finansowego znacznych strat i że europejski sektor ubezpieczeń wyszedł z kryzysu ponosząc stosunkowo niewielkie szkody,

F.

mając na uwadze, że dyrektywa Wypłacalność II wprowadza stopniowanie działań nadzorczych, co ma na celu zmniejszenie ryzyka upadłości ubezpieczyciela i zminimalizowanie powstałych w wyniku tego zdarzenia negatywnych skutków dla ubezpieczających lub, w stosownych przypadkach, beneficjentów,

G.

mając na uwadze, że wprowadzenie dyrektywy Wypłacalność II i ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych przyczyni się do stworzenia równych szans na europejskim rynku ubezpieczeń i pomoże w zakończeniu procesu tworzenia rynku wewnętrznego,

H.

mając na uwadze, że zgodnie z dyrektywą Wypłacalność II roszczenia ubezpieczających i, w stosownych przypadkach, beneficjentów są zabezpieczone w przypadku niewypłacalności ubezpieczyciela (kiedy ubezpieczyciel naruszy kapitałowy wymóg wypłacalności) i są zagrożone jedynie w przypadku upadłości ubezpieczyciela (kiedy aktywa są niewystarczające do pokrycia zobowiązań),

I.

mając na uwadze, że transgraniczne świadczenie usług ubezpieczeniowych w UE nie jest częstym zjawiskiem, ale może się nasilić w wyniku wprowadzenia dyrektywy Wypłacalność II dzięki korzyściom kapitałowym oferowanym przez ogólnoeuropejską strukturę oddziałów,

J.

mając na uwadze, że brak zharmonizowanych ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych na szczeblu europejskim oraz różnorodność systemów obowiązujących w poszczególnych państwach członkowskich doprowadziły do nieskutecznej i nierównej ochrony posiadaczy polis ubezpieczeniowych oraz spowolniły funkcjonowanie rynku ubezpieczeniowego przez zakłócenie transgranicznej konkurencji,

K.

mając na uwadze, że zaufanie konsumenta do funkcjonowania rynku wewnętrznego w zakresie usług finansowych można zagwarantować jedynie poprzez stały poziom ochrony konsumentów bez względu na pochodzenie usługodawcy, przede wszystkim przez konsekwentne stosowanie zdrowych zasad ostrożnościowych i sprawowanie skutecznego nadzoru przez Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EUNUiPPE) i właściwe organy krajowe w stosownych przypadkach,

L.

mając na uwadze, że poziom zagrożenia podatników upadłością instytucji finansowych należy ograniczyć do minimum poprzez zapewnienie skutecznego i równomiernego nadzoru sprawowanego przez krajowe i europejskie organy nadzoru,

1.

uznaje, że nowy system nadzoru i przyszła dyrektywa Wypłacalność II przyczynią się do dalszej poprawy ochrony konsumentów;

2.

wzywa Komisję, aby w odniesieniu do zasad i definicji określonych w dyrektywie Wypłacalność II i w nowych ramach nadzorczych, przedstawiła propozycje dyrektywy wprowadzającej minimalną transgraniczną harmonizację, która ustanowiłaby zwarte i spójne transgraniczne ramy dla krajowych ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych we wszystkich państwach członkowskich i zapewniałaby ochronę konsumentów stosowaną wyłącznie w ostateczności, w przypadku gdy zakłady ubezpieczeniowe nie są w stanie wypełnić swoich zobowiązań umownych z powodu niewypłacalności;

3.

wzywa Komisję do szybkiego przedłożenia wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych w celu uzupełnienia systemów gwarantowania depozytów, systemu rekompensat dla inwestorów i Wypłacalności II;

4.

uznaje, że możliwość występowania nierównych szans mogłaby spowodować arbitraż regulacyjny, co wpłynęłoby na ubezpieczeniowe systemy gwarancyjne; wzywa Komisję, aby przeanalizowała zależność między harmonizacją i zastosowaniem systemów obowiązujących w UE a zasadą państwa siedziby w celu wyjaśnienia czy doszło do istotnego zakłócenia rynku; uważa, że przegląd ten należy przeprowadzić w terminie trzech lat po pełnym wdrożeniu dyrektywy Wypłacalność II;

5.

zgadza się, że dyrektywa Wypłacalność II nie gwarantuje otoczenia w pełni chroniącego zakłady ubezpieczeń przed bankructwami i nie chroni konsumentów przed stratą w przypadku ogłoszenia upadłości przez zakłady ubezpieczeń; w związku z tym wzywa Komisję, aby zadbała, by wspólny ubezpieczeniowy system gwarancyjny, który ma zostać przyjęty, był zgodny i spójny z dyrektywą Wypłacalność II;

6.

popiera przyjęcie zasady państwa siedziby, zgodnie z którą krajowe ubezpieczeniowe systemy gwarancyjne obejmują polisy sprzedane przez ubezpieczyciela, niezależnie od miejsca sprzedaży, uznając, że: a) w ramach dyrektywy Wypłacalność II wzrośnie transgraniczne świadczeniu usług ubezpieczeniowych i b) upadłość ubezpieczyciela będzie związana z nieodpowiednią kontrolą organu nadzoru państwa siedziby, a zatem ciężar odpowiedzialności za upadłość będzie spoczywał na ubezpieczeniowych systemach gwarancyjnych państwa siedziby, które powinno zapewniać ochronę konsumentom w ostateczności wyłącznie w przypadku gdy zakłady ubezpieczeń nie są w stanie wypełnić swoich zobowiązań umownych z powodu niewypłacalności; wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny skutków oraz konsultacji publicznych z zainteresowanymi podmiotami na temat włączenia ubezpieczeń na życie jako kwestii priorytetowej i na temat praktycznej strony włączenia ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie do transgranicznego ubezpieczeniowego systemu gwarancyjnego w celu zagwarantowania właściwego poziomu ochrony konsumentów oraz równych warunków konkurencji między państwami członkowskimi; jest przekonany, że Komisja i EUNUiPPE powinny ustalić przesłanki w celu zagwarantowania, że dodatkowe koszty ubezpieczeniowego systemu gwarancyjnego są zrównoważone z celem, jakim jest ochrona konsumentów; zauważa, że obecnie obowiązujące prawo UE dotyczące systemów gwarancji depozytów i systemów ochrony inwestorów obejmuje jedynie produkty oszczędnościowe;

7.

nalega, aby model finansowania krajowych ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych był oparty na zasadzie pomocniczości, odzwierciedlając zasadę nadzoru państwa siedziby oraz różnorodność modeli stosowanych przez istniejące ubezpieczeniowe systemy gwarancyjne; wzywa Komisję, aby nie popierała podejścia wyłącznie ex ante do finansowania ze względu na brak istotnych argumentów przemawiających za takim podejściem i związane z tym ryzyko dezorganizacji;

8.

nalega, aby państwa członkowskie zadbały o przeprowadzanie testów obejmujących krajowe ubezpieczeniowe systemy gwarancyjne oraz aby były one informowane, w przypadku gdy właściwe organy stwierdzą w zakładzie ubezpieczeniowym problemy, które mogą spowodować interwencję na mocy odpowiedniego systemu; proponuje, aby testy te były przeprowadzane co najmniej raz na trzy lata lub gdy wymagają tego okoliczności; uważa ponadto, że Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EUNUiPPE) powinien okresowo przeprowadzać wzajemne oceny, aby zbadać długoterminową stabilność finansową systemów i w razie konieczności domagać się poprawy;

9.

przyznaje, że stosowanie zasady pomocniczości w odniesieniu do wyboru modelu finansowania ex-ante i post-ante może doprowadzić do zakłócenia konkurencji między państwami członkowskimi; wyraża przekonanie, że takie zakłócenia mają jednakowy wpływ na ochronę zarówno konsumentów, jak i podatników i że zajmując się takimi zakłóceniami Komisja powinna przyjąć ostrożne i długofalowe podejście;

10.

uznaje, że istnieją różne sposoby zapewnienia ochrony konsumentów:

zaleca dopuszczenie obu podejść w przyszłych ramach ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych, z uwzględnieniem różnic między rynkami krajowymi w zakresie wielkości, koncentracji, a także charakteru i różnorodności oferowanych produktów ubezpieczeniowych;

11.

domaga się, aby informacje udzielane konsumentom w przypadku niewypłacalności ubezpieczyciela były łatwo dostępne, wyczerpujące i zrozumiałe oraz aby wskazywały podmiot, do którego konsumenci powinni się zwrócić z roszczeniami lub zapytaniami; jest przekonany, że utworzenie jednego punktu kontaktowego dla wszystkich systemów gwarancji lub rekompensat finansowych sprawiłoby, że istniejące przepisy byłyby rzeczywiście korzystne dla konsumentów, zwłaszcza w odniesieniu do udzielania informacji oraz ułatwiania transgranicznych kontaktów i płatności;

12.

podkreśla, że oparte na zasadzie państwa siedziby podejście do ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych może być wiarygodne z perspektywy konsumenta jedynie w przypadku, gdy doświadczenia konsumentów związane z obiema funkcjami ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych (przeniesieniem portfela i roszczeniami ze strony ubezpieczających o odszkodowanie) cechuje spójność; wzywa, aby Komisja zażądała opracowania jednego procesu w języku ojczystym konsumenta i powołania – w ramach krajowego organu nadzoru – punktu kontaktowego dla konsumentów, który zajmowałby się wszelkimi roszczeniami o odszkodowanie dotyczącymi gwarancji ubezpieczeniowych niezależnie od lokalizacji ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych państwa siedziby; zaleca, aby Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EUNUiPPE) przyjął zharmonizowane i przejrzyste podejście opierające się na zasadzie prostoty i najlepszych praktykach, w razie konieczności za pomocą wiążących norm technicznych;

13.

podkreśla, że należy poprawić stan wiedzy konsumentów na temat usług finansowych i związanego z nimi ryzyka; w związku z tym proponuje wprowadzenie w przypadku polis ubezpieczeniowych mechanizmu podobnego do europejskiego znormalizowanego arkusza informacyjnego (ESIS), który obejmowałby jasne i obowiązkowe ostrzeżenia przed ryzykiem związanym ze złożonymi produktami inwestycyjnymi powiązanymi z ubezpieczeniem oraz informacje o istnieniu ubezpieczeniowego systemu gwarancyjnego powiązanego z konkretnym organem krajowym w celu ułatwienia ubezpieczającemu zrozumienia produktów ubezpieczeniowych i umożliwienia mu dostępu do wszelkich istotnych informacji;

14.

jest przekonany, że organy nadzoru państwa siedziby i państwa przyjmującego powinny ściśle współpracować z zainteresowanymi krajowymi ubezpieczeniowymi systemami gwarancyjnymi, a współpraca ta powinna przebiegać w ramach europejskich ram nadzoru celem zagwarantowania jak najmniejszych zakłóceń, na jakie może być narażony ubezpieczający lub, w stosownym przypadku, beneficjent w państwie przyjmującym w przypadku upadłości ubezpieczyciela, działając za pośrednictwem kolegium organów nadzoru przy udziale i nadzorze EUNUiPPE w celu zapewnienia spójności między systemami;

15.

wzywa Komisję, aby sprecyzowała rolę ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych w odniesieniu do pośredników;

16.

twierdzi, że w celu zapewnienia ubezpieczającym i beneficjentom kompleksowej i trwałej ochrony Komisja powinna utrzymać i uwzględnić inne mechanizmy ochrony i przepisy prawne, które już funkcjonują; uważa, że ubezpieczeniowe systemy gwarancyjne powinny być uruchamiane w sytuacji, gdy inne mechanizmy ochrony zawiodły;

17.

podkreśla, że nowe prawodawstwo UE nie powinno służyć osłabieniu ochrony zapewnianej przez ubezpieczeniowe systemy gwarancyjne istniejące obecnie w państwach członkowskich oraz że konsumenci nie powinni być narażeni na żadne straty z powodu niedostatecznie uregulowanej przepisami kwestii odpowiedniego nadzorowania ubezpieczycieli; w związku z tym wzywa Komisję, aby zagwarantowała, że europejskie ramy dotyczące ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych będą funkcjonować jako rozwiązanie ostateczne, gwarantując rekompensatę w możliwie najpełniejszym zakresie kwalifikującym się do niej ubezpieczającym (lub w stosownym przypadku beneficjentom) lub środek zapewniający możliwość przeniesienia własności portfela w rozsądnym terminie w przypadku niewypłacalności zakładu ubezpieczeń;

18.

uznaje, że zakłady ubezpieczeń odpowiadają za postępowanie swoich pracowników i że pośrednicy są zobowiązani do posiadania ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej; zauważa, że oszustwo podlega prawu karnemu i prawu deliktów; uznaje, że za sprawą przepisów dotyczących ubezpieczeniowego systemu gwarancyjnego obejmujących nieuczciwą sprzedaż i oszustwo organy nadzoru mogą stracić czujność i wolę stosowania uprawnień nadzorczych, co stworzy okazję do nadużyć;

19.

zauważa, że w przypadku braku prawnie wiążącej definicji UE określającej czym jest małe przedsiębiorstwo lub mikroprzedsiębiorstwo oraz zważywszy na zmieniający się wraz z upływem czasu charakter takich przedsiębiorstw, zakres wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych powinien być ograniczony do osób fizycznych oraz że osoby fizyczne bezpośrednio związane z niewypłacalnym ubezpieczycielem, takie jak dyrektorzy, kadra zarządzająca wyższego szczebla lub członkowie zarządu posiadający prawo głosu, których obszar odpowiedzialności zawodowej wiąże się z przyczynami niewypłacalności, powinni być wykluczeni z grupy konsumentów; wzywa Komisję, aby dokonała ponownej oceny tej kwestii w celu włączenia wybranych osób prawnych po uprzednim uzgodnieniu prawnie wiążącej definicji; zwraca uwagę, że zgodnie z zasadą pomocniczości każde z państw członkowskich może zdecydować o włączeniu osób prawnych do krajowych ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych;

20.

przyznaje, że kwestie związane z koncentracją rynku mogą ograniczyć zdolność ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych do uwzględniania wszystkich roszczeń ubezpieczających lub, w stosownych przypadkach, beneficjentów wynikających z upadłości jednego lub kilku ubezpieczycieli; uważa, że należy unikać wprowadzania takich przepisów dotyczących ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych, które mogłyby prowadzić do nakładania dalszych ograniczeń na skoncentrowane rynki;

21.

przewiduje rolę nadzorczą dla EUNUiPPE w zakresie koordynowania testów warunków skrajnych dla danego rynku przeprowadzanych przez organy krajowe i w zakresie koordynowania ogólnoeuropejskich testów warunków skrajnych ubezpieczeniowych systemów gwarancyjnych, wraz z wydawaniem – w razie konieczności – zaleceń, oraz w zakresie regularnego przeprowadzania wzajemnych ocen, aby zagwarantować wymianę metod opartych na najlepszych praktykach;

22.

zauważa, że na niewielkich i skoncentrowanych rynkach utworzenie ubezpieczeniowego systemu gwarancyjnego z nieodpowiednimi mechanizmami finansowania mogłoby spowodować ryzyko systemowe poprzez zwiększanie stopnia wzajemnych powiązań między ubezpieczycielami, co doprowadziłoby do stworzenia nierównych warunków konkurencji między mniejszymi i większymi rynkami, ponieważ mniejsze rynki miałyby większe trudności w radzeniu sobie z kosztami; zauważa, że należy uwzględnić te trudności, aby uniknąć nakładania dalszych ograniczeń na skoncentrowane rynki; wzywa Komisję, aby pozostawiła państwom członkowskim swobodę w dostosowywaniu zasad finansowania oraz innych aspektów konstrukcji ubezpieczeniowego systemu gwarancyjnego do określonych potrzeb rynków krajowych;

23.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/5

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji Europejskiej w sprawie przyszłości podatku VAT (COM(2010)0695),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji Europejskiej (SEC(2010)1455),

—

uwzględniając program Small Business Act (COM(2008)0394),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Europejska agenda cyfrowa” (COM(2010) 0245),

—

uwzględniając przeprowadzoną przez PWC analizę dotyczącą wykonalności alternatywnych metod poprawy i uproszczenia poboru podatku VAT przy pomocy nowoczesnych technologii lub pośredników finansowych,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1),

—

uwzględniając wytyczne OECD w sprawie neutralności podatku VAT,

—

uwzględniając publikację KE „Tendencje w opodatkowaniu w UE” (wydanie 2010),

—

uwzględniając publikację OECD Consumption Tax Trends 2010,

—

uwzględniając sprawozdanie Parlamentu Europejskiego z 2008 r. w sprawie skoordynowanej strategii w celu poprawy walki z oszustwami podatkowymi,

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 8/2007 dotyczące współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej wraz z odpowiedziami Komisji (2),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów a także Komisji Transportu i Turystyki (A7-0318/2011),

A.

mając na uwadze, że obecny system VAT w UE, który obowiązuje od 17 lat, został opisany jako tymczasowy w oczekiwaniu na przejście na nowy system w odpowiednim momencie; mając na uwadze, że nowa inicjatywa wyrażona w zielonej księdze Komisji stanowi jedynie początek procedury, która prawdopodobnie będzie długa, trudna i skomplikowana, a której powodzenie zależy od realnej determinacji państw członkowskich w rozwijaniu „prostszego, solidniejszego i wydajniejszego” systemu, który jest bardziej przejrzysty i który opiera się na ścisłej współpracy i wymianie najlepszych praktyk między państwami członkowskimi, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady pomocniczości,

B.

mając na uwadze, że celem wspólnego systemu podatku VAT jest poprawa wydajnego funkcjonowania rynku wewnętrznego – kluczowego instrumentu pozwalającego UE na utrzymanie konkurencyjności,

C.

mając na uwadze, że małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) stanowią 99 % przedsiębiorstw w Unii Europejskiej,

D.

mając na uwadze, że Unia Europejska dąży do wspierania rozwoju MŚP w ramach programu Small Business Act poprzez wykorzystanie możliwości i korzyści oferowanych przez jednolity rynek,

E.

mając na uwadze, że państwa członkowskie przewidują odrębne progi zwolnienia z podatku VAT dla MŚP oraz że progi te mają zastosowanie wyłącznie na poziomie krajowym,

F.

mając na uwadze, że OECD uznaje występowanie globalnej tendencji wskazującej na przejście z opodatkowania bezpośredniego na opodatkowanie pośrednie przy rosnącym znaczeniu systemów podatku VAT; mając na uwadze, że Parlament również uznaje tę tendencję, niemniej jednocześnie podkreśla znaczenie opodatkowania bezpośredniego dla progresywności systemu podatkowego; mając na uwadze, że OECD odnotowuje również znaczne zróżnicowanie skuteczności podatku VAT w państwach OECD, co wskazuje na znaczne możliwości zwiększenia skuteczności podatku VAT; mając jednak na uwadze, że wszelkim środkom służącym zwiększeniu skuteczności podatku VAT powinny towarzyszyć środki służące zwalczaniu nadużyć finansowych oraz że należy rozważyć zniesienie zwolnienia transakcji finansowych z podatku VAT po dokonaniu analizy skutków, jakie by to wywarło, przy uwzględnieniu wniosku dotyczącego dyrektywy Rady (2007/0267(CNS)),

1.

z zadowoleniem przyjmuje zieloną księgę Komisji w sprawie gruntownej restrukturyzacji i reformy obecnego systemu VAT i zgadza się, że wszechstronny system VAT powinien zmniejszyć koszty operacyjne dla użytkowników oraz obciążenia administracyjne dla władz przy jednoczesnym zwalczaniu nadużyć, które stanowią znaczące obciążenie dla finansów publicznych i dla konsumentów;

2.

podkreśla, że uodpornienie systemu VAT na nadużycia powinno być nadrzędnym priorytetem, zważywszy na ogromne straty ponoszone przez państwa członkowskie, które mogą sięgać nawet 100 mld EUR; należy zwrócić szczególną uwagę na oszustwa karuzelowe; przypomina o wciąż aktualnych szczegółowych propozycjach zawartych w Rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 2 września 2008 r. w sprawie skoordynowanej strategii w celu poprawy walki z oszustwami podatkowymi (3), które powinny zostać bezzwłocznie wdrożone;

3.

stwierdza, że definicje takie jak „dobrobyt społeczny” czy też „zasady porządku społecznego” odnoszące się do usług, które mogą być przedmiotem zwolnienia z podatku VAT lub obniżonej stawki VAT, są bardzo niejasne, ponieważ są ustanawiane przez sądy krajowe na podstawie ustawodawstw państw członkowskich, co pociąga za sobą ryzyko stałego zakłócenia konkurencji;

4.

uważa, że państwa członkowskie przy obecnym systemie VAT stoją przed dylematem więźnia: zniesienia barier fiskalnych w postaci kontroli granicznych w 1993 r. nie zastąpiła wystarczająca współpraca między państwami członkowskimi; zauważa, że spowodowało to utratę znacznych wpływów z tytułu podatku VAT i innych wpływów podatkowych, gdyż niektóre przedsiębiorstwa unikają wejścia na jednolity rynek, a oszuści korzystają z obecnego rozdrobnionego systemu VAT;

5.

wzywa w związku z tym państwa członkowskie do dalszego budowania stosunków opartych na zaufaniu, przejrzystości i współpracy krajowych organów skarbowych oraz do tworzenia „partnerstw podatkowych” z przedsiębiorstwami jako „nieodpłatnymi poborcami podatkowymi” organów skarbowych;

6.

wzywa Komisję do opracowania skoordynowanej strategii w celu poprawy walki z nadużyciami podatkowymi, ponieważ wpływają one ujemnie na interesy finansowe Wspólnoty;

7.

wzywa państwa członkowskie do przejścia na powszechny system podatku VAT; podkreśla również, że obecna sytuacja finansowa rodzi ważne wyzwania i że samo przejście z opodatkowania bezpośredniego na opodatkowanie pośrednie nie wystarcza do zapewnienia stabilności gospodarczej; opowiada się w związku z tym również za poszukiwaniem bardziej sprawiedliwych alternatywnych źródeł dochodów;

8.

podkreśla, że rozważając przejście z opodatkowania bezpośredniego na opodatkowanie pośrednie, należy uważnie rozpatrzyć konsekwencje tego rozwiązania dla autonomii regionalnej w państwach członkowskich;

9.

przypomina, że jedną z kluczowych cech podatku VAT jest zasada neutralności i że w związku z tym poborem podatku VAT nie należy w możliwie największym zakresie obciążać firm; podkreśla, że państwa członkowskie powinny zapewnić, aby zasadniczo wszystkie transakcje handlowe były opodatkowane w najwyższym możliwym stopniu oraz aby wszystkie zwolnienia miały ograniczony zakres przy jednoczesnym zapewnieniu takiego samego opodatkowania podatkiem VAT zbliżonych do siebie towarów i usług; podkreśla na przykład, że wszystkie książki, gazety i czasopisma, niezależnie od ich formatu, powinny podlegać takiemu samemu opodatkowaniu, innymi słowy taka sama stawka podatku VAT powinna mieć zastosowanie zarówno w odniesieniu do książek, gazet i czasopism do pobrania lub dostępnych on-line, jak i do książek, gazet i czasopism w tradycyjnym formacie, i że różne usługi transportu transgranicznego powinny podlegać takiemu samemu opodatkowaniu podatkiem VAT niezależnie od wykorzystywanego środka transportu; zauważa, że w przypadku gdy zwolnienia nie stanowią przeszkody dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego, państwa członkowskie powinny zachować prawo przyznawania zwolnień w oparciu o wąsko rozumiane kryteria społeczne i kulturowe;

10.

apeluje o ujednolicenie stawki standardowej lub zmniejszonej stawki VAT dla wszystkich wewnątrzunijnych przewozów transgranicznych niezależnie od rodzaju transportu oraz o ujednolicenie przepisów dotyczących odliczania naliczonego podatku VAT;

11.

stoi na stanowisku, że stawki VAT na dobra kultury powinny być takie same niezależnie od metody ich sprzedaży (w trybie online lub offline); uważa, że takie wyrównanie przyczyniłoby się do rozwoju handlu elektronicznego i zapewniłoby konsumentom takie same kulturalne i edukacyjne korzyści, poprzez wspieranie rozwoju dynamicznego sektora cyfrowego;

12.

stwierdza, że w sektorze transportu występują pewne zakłócenia rynku, ponieważ niektóre środki transportu – np. autobusy i pociągi – podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, podczas gdy inne są zwolnione z tego podatku; stwierdza, że sytuacja ta prowadzi do nierównych warunków konkurencji, ponieważ wszystkie środki transportu konkurują ze sobą w zakresie tych samych usług transportu transgranicznego;

13.

apeluje o opracowanie strategii „zielonego VAT-u” wprowadzającej niższe stawki dla energooszczędnych i przyjaznych środowisku produktów i usług, tworząc przeciwwagę dla nieuczciwej konkurencji wynikającej z czynników zewnętrznych, które nie znajdują odzwierciedlenia w cenie danego produktu lub usługi;

14.

podkreśla, że w celu zapewnienia neutralności, musi istnieć możliwość odliczenia podatku VAT od towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych; zauważa, że obecne zasady odliczania podatku są skomplikowane i powodują problemy dla firm ze względu na kwestie związane z przedmiotem działalności (zakres), rodzajem świadczonych usług (zwolnienia) lub charakteru świadczonych usług (odliczenia);

15.

zauważa w stosunku do transgranicznych transakcji wewnątrzwspólnotowych, że obecny system VAT cechuje odejście od pierwotnego zobowiązania państw członkowskich do stosowania zasady pochodzenia ze względu na brak poparcia politycznego w państwach członkowskich dla współpracy na rzecz stosowania tej zasady;

16.

w związku z tym zgadza się z propozycją Komisji dotyczącą uznania status quo i dążenia do zasady opodatkowania w miejscu przeznaczenia; uważa, że system VAT oparty na zasadzie podatku w miejscu konsumpcji, zarówno w zakresie towarów, jak i usług, wydaje się obiecujący i należy go poddać dalszej analizie, a powinno mu towarzyszyć wprowadzenie w państwach członkowskich należycie działających pojedynczych punktów kontaktowych; podkreśla, że utworzenie do dnia 1 stycznia 2015 r. pojedynczych punktów kontaktowych VAT powinno nadal stanowić kluczowy priorytet dla UE;

17.

w świetle tendencji do zbliżania standardowych stawek podatku VAT wzywa państwa członkowskie do dalszego zawężenia standardowych stawek; uznaje, że państwom członkowskim należy zapewnić swobodę ustalania własnych stawek VAT z uwagi na znaczenie podatku VAT jako instrumentu budżetowego;

18.

wzywa Komisję do przedstawienia do końca grudnia 2012 r. propozycji mającej na celu uproszczenie podatków transgranicznych;

19.

podkreśla, że organizacje niedochodowe odgrywają zasadniczą rolę we wspieraniu demokracji, wzrostu gospodarczego i dobrobytu w Europie i przynoszą im wiele korzyści; wzywa Komisję do zaproponowania mechanizmu umożliwiającego państwom członkowskim, które dążą do wzmocnienia społeczeństwa obywatelskiego, ogólne zwolnienie z podatku VAT całości lub większości działań i transakcji dokonywanych przez te organizacje; podkreśla, że mechanizm ten powinien objąć przynajmniej małe organizacje niedochodowe;

20.

wzywa państwa członkowskie do uzgodnienia do stycznia 2012 r. wykazu wspólnych towarów i usług, które mogą podlegać zwolnieniu z podatku lub obniżonej stawce podatku VAT;

21.

wzywa państwa członkowskie do ścisłej współpracy z Komitetem ds. VAT, aby osiągnąć porozumienie w sprawie jednolitej interpretacji pojęć prawnych mających zastosowanie w tym kontekście i uniknąć ryzyka wyłączenia z tego podatku wszystkich pozostałych towarów i usług na szczeblu europejskim;

22.

wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do końca 2013 r. sprawozdania zawierającego obowiązkowy wykaz towarów i usług, które mogą podlegać obniżonej stawce VAT lub zwolnieniu zgodnie z dyrektywą VAT, opracowany na podstawie wniosków państw członkowskich i Komitetu ds. VAT;

23.

wzywa państwa członkowskie do lepszej koordynacji i ujednolicenia praktyk administracyjnych przez skoncentrowanie się na wymianie najlepszych praktyk oraz do wdrażania środków zaproponowanych przez Komisję w 2009 r. w celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych wynikających z prawodawstwa UE w dziedzinie podatku VAT, w szczególności dzięki ograniczeniu częstotliwości składania deklaracji VAT, uproszczeniu zaświadczeń wymaganych do uzyskania zwolnienia z podatku VAT przy wywozie, zniesieniu zerowej informacji podsumowującej dla wewnątrzunijnego nabycia towarów, większemu wykorzystaniu rozwiązań e-administracji – w szczególności składania przez internet deklaracji i informacji o podatku VAT – zgodnie z przepisami Europejskiej agendy cyfrowej, zniesieniu odsetek i kar naliczanych w przypadku błędów w deklaracjach VAT, jeżeli dana osoba prawna nie spowodowała strat z tytułu podatku VAT dla danego państwa członkowskiego, oraz – w związku z wprowadzeniem jednolitej procedury zwrotu VAT – dzięki jednolitemu numerowi identyfikacyjnemu VAT oraz elektronicznemu systemowi przechowywania danych do celów podatku VAT w całej UE;

24.

z zadowoleniem przyjmuje analizę na temat wewnętrznego rynku cyfrowego; wzywa Komisję do poprawienia interoperacyjności podpisów elektronicznych w celu stworzenia ram prawnych dla uznawania bezpiecznych systemów certyfikacji elektronicznej, a także do ewentualnego wprowadzenia zmian i uzupełnień do dyrektywy w sprawie podpisów elektronicznych w celu ograniczenia obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw, w szczególności dla MŚP; podkreśla potrzebę wzajemnego uznawania w całej UE elektronicznych sposobów identyfikacji i uwierzytelniania;

25.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od 2010 r. został wprowadzony na terytorium UE nowy elektroniczny system zwrotu podatku VAT; zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi nie później niż do lipca 2012 r. sprawozdania z wyników oraz mocnych i słabych stron nowego systemu; podkreśla, że nowe przepisy muszą być każdorazowo poddawane przeglądowi, aby zapewniały odpowiednią ochronę przed próbami oszustwa;

26.

wzywa Komisję do przedstawienia w rozsądnym terminie propozycji zmierzającej do wprowadzenia standardowej faktury europejskiej (w wersji papierowej i elektronicznej) opartej na wzorze neutralnym pod względem językowym, który mógłby zawierać informacje takie jak pełna nazwa lub imię i nazwisko oraz adres, data rejestracji i zamknięcia numeru identyfikacyjnego VAT oraz dane dotyczące numeru VAT przypisanego grupie, w celu uproszczenia transakcji transgranicznych i zmniejszenia kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwa;

27.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do krytycznego spojrzenia, w porozumieniu z przedsiębiorstwami, na plan działania Komisji zmierzający do osiągnięcia pierwszego celu programu lepszego stanowienia prawa, a mianowicie zmniejszenia obciążeń administracyjnych o 25 % do 2012 r.; stwierdza z pewnością, że środki o potencjalnie największym wpływie zawarte w planie działania Komisji w sprawie VAT bądź zostały już przyjęte przez Radę, bądź są w trakcie rozpatrywania; ocenia, że pozostałe środki mogłyby zmniejszyć część obciążenia administracyjnego przedsiębiorstw europejskich, lecz ich skutki nie byłyby jednolite w całej Unii;

28.

podkreśla znaczenie zwiększenia i wspierania wykorzystania rozwiązań e-administracji, w szczególności elektronicznego składania deklaracji i informacji VAT;

29.

wzywa państwa członkowskie do uzgodnienia na szczeblu unijnym w krótkim/średnim okresie maksymalnego zbioru ustandaryzowanych obowiązków w zakresie VAT, które państwa członkowskie mogłyby nakładać na firmy; wzywa państwa członkowskie do rozpatrzenia, w porozumieniu z przedsiębiorstwami, obowiązków w zakresie VAT i praktyk administracyjnych, do zidentyfikowania głównych problemów przedsiębiorstw wynikających z obecnego systemu podatkowego i do wymiany pomysłów i metod dotyczących najlepszych praktyk w celu uproszczenia i wyjaśnienia tego systemu oraz zmniejszenia obciążeń administracyjnych i barier w handlu;

30.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozważenia przyjęcia ogólnoeuropejskiego progu zwolnienia z VAT dla MŚP, aby zmniejszyć biurokrację i koszty oraz zapewnić łatwiejszy dostęp do rynku wewnętrznego;

31.

wzywa Komisję do starannego rozważenia kwestii większego ograniczenia biurokracji podatkowej w przypadku organizacji niedochodowych; podkreśla, że system VAT powinien być o wiele bardziej elastyczny w przypadku państw członkowskich, które życzyłyby sobie podjąć ambitne środki w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego tych organizacji w zakresie podatku VAT;

32.

zgadza się z Komisją, że należy poprawić skuteczność poboru podatku VAT w celu zmniejszenia ubytku VAT i ograniczenia możliwości popełniania nadużyć, a także chronienia działających w dobrej wierze przedsiębiorców przed oszustwami w zakresie podatku VAT; podkreśla, że walka z oszustwami podatkowymi w Unii Europejskiej ma pierwszorzędne znaczenie i zachęca do ściślejszej współpracy w tej dziedzinie między państwami członkowskimi, Europolem, Eurojustem i OLAF-em, apeluje ponadto o objaśnienie pojęć i definicji takich jak miejsce konsumpcji i miejsce siedziby;

33.

podkreśla potrzebę poprawy transgranicznego ścigania wewnątrzwspólnotowych nadużyć związanych z rozliczaniem podatku VAT w państwach członkowskich oraz zwiększenia odpowiedzialności i świadomości ryzyka w tym zakresie;

34.

w kwestii stworzenia możliwości prowadzenia skutecznego transgranicznego postępowania w sprawie takich naruszeń i ich karania sądownego, podkreśla jak ważne jest podanie w prawodawstwie UE kompleksowej i jednolitej definicji zorganizowanych oszustw podatkowych w zakresie VAT czy karuzeli VAT, które są najbardziej rozpowszechnionymi formami nadużyć, jeżeli chodzi o VAT, a także wprowadzenie ujednoliconych kar administracyjnych;

35.

zwraca uwagę, że nie są dostępne dokładne szacunki zakresu „karuzelowych” oszustw w zakresie podatku VAT; apeluje o opracowanie narzędzia służącego dokładnej wycenie nadużyć w zakresie podatku VAT, które umożliwiałoby również dokonanie odpowiednich porównań w tej dziedzinie między państwami członkowskimi UE;

36.

podkreśla znaczenie intensywniejszej i sprawniejszej współpracy pomiędzy państwami członkowskimi, uważniejszego śledzenia wymiany informacji i bardziej bezpośrednich kontaktów pomiędzy lokalnymi urzędami skarbowymi utrzymywanych za pomocą wspólnego internetowego portalu informacyjnego, w celu zagwarantowania skuteczniejszego udzielania sobie przez państwa członkowskie wzajemnej pomocy; apeluje o pogłębienie współpracy między organami sądowymi państw członkowskich, Eurojustem, Europolem i OLAF-em;

37.

wzywa Komisję do wysunięcia propozycji uproszczenia i konsolidacji wspólnotowych przepisów służących zapobieganiu nadużyciom finansowym, a także do zajęcia się słabymi punktami współpracy pomiędzy Komisją a państwami członkowskimi w ramach tego procesu;

38.

wzywa Komisję do zadbania o to, by niedawno utworzony (listopad 2010 r.) EUROFISC stanowił praktyczną wartość dodaną do prowadzonych przez państwa członkowskie transgranicznych dochodzeń w dziedzinie nadużyć VAT; wzywa również Komisję, by składała Parlamentowi regularne sprawozdania z funkcjonowania tego mechanizmu, a także by je upubliczniała;

39.

podkreśla, że dzięki szerszemu wykorzystaniu nowych technologii i innowacyjnych rozwiązań można znacząco ograniczyć możliwości nadużyć w zakresie podatku VAT; domaga się, by Komisja jeszcze bardziej wzmocniła system wymiany informacji o VAT (VIES) poprzez skrócenie czasu gromadzenia i uzyskiwania danych oraz poprzez udzielenie szerszego dostępu do nich;

40.

uważa jednak, że debata nad metodami poboru podatku VAT jest drugorzędna wobec rozwiązania podstawowych kwestii i problemów związanych z obecnymi zasadami i procedurami i że na obecnym etapie nadrzędne pierwszeństwo należy nadać zaradzeniu brakowi harmonizacji oraz konieczności normalizacji procedur i ograniczeniu barier językowych przy jednoczesnym ograniczeniu narażenia systemu na nadużycia;

41.

kładzie nacisk na konieczność wprowadzenia odrębnego europejskiego organu ds. interpretacji, od którego państwa członkowskie mogłyby uzyskać wiążące odpowiedzi w sprawie wspólnej metody opodatkowania oraz jednolitego stosowania przepisów w zakresie VAT;

42.

przypomina, że o ile międzynarodowe podmioty gospodarcze są często szkolone, aby stawiać czoło problemom związanym z zarządzaniem biznesem w skali światowej, o tyle organy podatkowe nie zawsze reprezentują ten sam poziom kompetencji; podkreśla w związku z tym, że współpraca powinna być pomyślana tak, aby odróżniać osoby działające w dobrej wierze od oszustów oraz aby system był zrozumiały dla obu stron;

43.

uważa, że ograniczony model hurtowni danych VAT (wraz ze standardowym plikiem audytowym (4)) w połączeniu z modelem certyfikowanego podatnika stanowią obecnie najbardziej obiecujące modele poboru podatku VAT, które są analizowane przez Komisję, gdyż zostały już z powodzeniem zastosowane w niektórych państwach członkowskich i wykazały zdolność do zwiększenia skuteczności poboru podatku VAT;

44.

uznaje, że dla środowiska przedsiębiorczości niezbędne są wyraźne zasady VAT, które zwiększą pewność prawa i prawdopodobieństwo jednolitej wykładni w państwach członkowskich; uważa również, że obowiązujące dyrektywy Rady zawierają niejasne przepisy zwiększające możliwość niejednoznacznej interpretacji, a wynikający z nich skomplikowany system VAT ogranicza działalność transgraniczną i prowadzi do niepotrzebnych obciążeń administracyjnych; jest zdania, że przepisy dotyczące VAT powinny być spójne z polityką europejską prowadzoną w innych dziedzinach, takich jak zrównoważony rozwój;

45.

wzywa zatem państwa członkowskie do zwiększenia stopnia harmonizacji poprzez:

46.

ocenia, że przedsiębiorstwa potrzebują jasnych i jednoznacznych przepisów europejskich w zakresie podatku VAT, sprzyjających prowadzeniu działalności transgranicznej i zmniejszeniu obciążeń administracyjnych, a tym samym kosztów przedsiębiorstw; wzywa państwa członkowskie i Komisję do podniesienia jakości i przejrzystości za pomocą następujących środków:

47.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/12

—

uwzględniając wyniki wystąpienia nt. stanu Unii wygłoszonego w dniu 28 września 2011 r.,

—

uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

1.

uważa, że zbliżające się posiedzenie Rady Europejskiej ma ogromne znaczenie i musi ostatecznie i zdecydowanie wskazać dalszą drogę;

2.

wzywa przewodniczącego Komisji do przedłożenia kompleksowego planu wraz z planem działań określającym odrębne etapy jego wdrażania;

3.

uważa, że taki plan powinien całkowicie opierać się na metodzie wspólnotowej i uwzględniać stosowanie istniejących uregulowań instytucjonalnych UE;

4.

podkreśla konieczność wdrożenia takiego planu w oparciu o ściśle określony harmonogram, aby przywrócić zaufanie i wskazać kierunek działania;

5.

uważa, że taki plan powinien zawierać co najmniej następujące elementy:

6.

podkreśla, że legitymację demokratyczną i odpowiedzialność takiego planu i wszelkich związanych z nim środków należy zapewnić poprzez zaangażowanie Parlamentu Europejskiego, w szczególności w odniesieniu do utworzenia rządu gospodarczego;

7.

dokona oceny wyników posiedzenia Rady Europejskiej w świetle powyższych informacji;

8.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej i Komisji.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/13

—

uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie stosowania wszystkich przepisów dorobku Schengen w Republice Bułgarii i w Rumunii (1),

—

uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, które odbyło się w Luksemburgu w dniu 9 i 10 czerwca 2011 r.,

—

uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej, które odbyło się w dniu 24 i 25 czerwca 2011 r.,

—

uwzględniając pytania do Rady i Komisji z dnia 29 września 2011 r., dotyczące przystąpienia Bułgarii i Rumunii do strefy Schengen (O-000224/2011 – B7-0440/2011, O-000225/2011 – B7-0621/2011, O-000223/2011 – B7-0439/2011),

—

uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że swoboda przemieszczania się to prawo podstawowe zagwarantowane obywatelom UE w traktatach;

B.

mając na uwadze, że utworzenie strefy Schengen i włączenie dorobku Schengen do ram prawnych UE należą do największych osiągnięć procesu integracji europejskiej;

C.

mając na uwadze, że Rumunia i Bułgaria spełniły wszystkie kryteria wymagane do pomyślnego zakończenia procesu oceny Schengen;

D.

mając na uwadze, że w rezolucji Parlamentu z dnia 8 czerwca 2011 r. oraz w konkluzjach Rady z dnia 9 czerwca 2011 r. potwierdzono, iż oba ta państwa są przygotowane do przystąpienia do strefy Schengen;

E.

mając na uwadze, że na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniu 24 czerwca 2011 r. głowy państw i szefowie rządów uzgodnili, że decyzję dotyczącą przystąpienia Bułgarii i Rumunii do strefy Schengen należy podjąć najpóźniej we wrześniu 2011 r.;

F.

mając na uwadze, że decyzję o przystąpieniu Bułgarii i Rumunii odroczono po nieudanym glosowaniu w Radzie w dniu 22 września 2011 r.;

1.

zauważa, że oba kraje dogłębnie przebudowały i przeorganizowały swoje zintegrowane systemy zarządzania granicami, inwestując wiele w organy ścigania, w tym w szkolenia i najnowsze technologie, a także wyraźnie udoskonaliły ramy instytucjonalne i prawne, co potwierdzają wszystkie sprawozdania z oceny Schengen;

2.

odnotowuje stałe poparcie i solidarność wykazywane przez Bułgarię i Rumunię jako wiarygodnych partnerów w południowo-wschodniej Europie, a także ich stały udział w zapewnianiu bezpieczeństwa granic w tej części EU;

3.

podkreśla, że oba państwa w pełni wdrożyły dorobek Schengen, który – zgodnie z podpisanym przez nie traktatem o przystąpieniu oraz z obowiązującymi ramami prawnymi UE – stanowi jedyny warunek przystąpienia do strefy Schengen;

4.

z naciskiem wzywa wszystkie państwa członkowskie do podjęcia decyzji o rozszerzeniu strefy Schengen o Bułgarię i Rumunię wyłącznie w oparciu o dorobek Schengen i obowiązujące procedury; uważa, że nie można narzucać dodatkowych kryteriów państwom członkowskim, które rozpoczęły już proces przystępowania do strefy Schengen;

5.

ponownie wyraża poparcie dla rozszerzenia strefy Schengen o Bułgarię i Rumunię oraz wzywa Radę Europejską, by postępowała zgodnie z traktatem i przyjęła środki niezbędne do umożliwienia Rumunii i Bułgarii przystąpienia do strefy Schengen;

6.

wzywa wszystkie państwa członkowskie, by wywiązały się ze zobowiązań wynikających z ram prawnych UE, a dotyczących kryteriów przystępowania do strefy Schengen, i by nie kierowały się w pierwszym rzędzie krajowym populizmem;

7.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/15

—

uwzględniając art. 13 TFUE,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 5 maja 2010 r. w sprawie ewaluacji i oceny Wspólnotowego planu działań dotyczącego dobrostanu zwierząt na lata 2006-2010 (1),

—

uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że jak podkreślono w traktacie, zwierzęta są istotami czującymi, a UE i jej państwa członkowskie muszą w pełni uwzględniać wymagania związane z dobrostanem zwierząt,

B.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich bezdomne zwierzęta stanowią zagrożenia zdrowia publicznego i bezpieczeństwa,

C.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie uciekają się do ekstremalnych działań wobec bezdomnych zwierząt,

1.

wzywa Komisję Europejską do zadbania o to, by państwa członkowskie przestrzegały zasady przewidzianej w art. 13 TFUE;

2.

wzywa państwa członkowskie do przyjęcia kompleksowych strategii zarządzania populacją psów, obejmujących środki takie jak kontrola nad psami i przepisy przeciwdziałające przemocy wobec nich, wspieranie procedur weterynaryjnych, w tym związanych ze szczepieniami na wściekliznę i sterylizacją konieczną, by kontrolować liczbę psów, jak również propagowanie odpowiedzialności właścicieli psów;

3.

zwraca się do Komisji o zachęcanie państw członkowskich do wprowadzania obowiązkowej identyfikacji i rejestracji każdego psa przy pomocy systemu kompatybilnego w całej UE, by uniknąć rozprzestrzeniania się chorób;

4.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia, wraz z nazwiskami sygnatariuszy (2), Komisji i rządom państw członkowskich.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/16

—

uwzględniając projekt decyzji Rady (09114/2011),

—

uwzględniając projekt umowy pomiędzy Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka dotyczącej pewnych aspektów przewozów lotniczych (16459/2010 + COR1 + COR2),

—

uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) i art. 218 ust. 8 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0123/2011),

—

uwzględniając art. 81 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,

—

uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A7-0307/2011),

1.

wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Zielonego Przylądka.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/17

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 4 października 2011 r. (14862/2011),

—

uwzględniając art. 283 ust. 2 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Rada Europejska skonsultowała się z Parlamentem (C7–0312/2011),

—

uwzględniając art. 109 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7-0337/2011),

A.

mając na uwadze, że pismem z dnia 4 października 2011 r. Rada Europejska skonsultowała się z Parlamentem Europejskim w sprawie mianowania Jörga Asmussena na członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego na okres ośmiu lat;

B.

mając na uwadze, że Komisja Gospodarcza i Monetarna Parlamentu przystąpiła następnie do oceny kwalifikacji kandydata, biorąc w szczególności pod uwagę wymogi określone w art. 283 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz potrzebę zapewnienia pełnej niezależności Europejskiego Banku Centralnego zgodnie z art. 130 TFUE, a także mając na uwadze, że w czasie oceny komisja otrzymała życiorys kandydata oraz jego odpowiedzi na przesłane mu pytania pisemne,

C.

mając na uwadze, że komisja odbyła następnie, w dniu 10 października 2011 r., półtoragodzinne przesłuchanie kandydata, podczas którego wygłosił on oświadczenie wstępne, a następnie udzielił odpowiedzi na pytania członków komisji,

1.

wydaje pozytywną opinię w sprawie zalecenia Rady dotyczącego mianowania Jörga Asmussena na członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie Europejskiej, Radzie i rządom państw członkowskich.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/18

—

uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (12443/1/2011 – C7-0270/2011),

—

uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu (1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0174),

—

uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 72 Regulaminu,

—

uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Budżetową (A7-0327/2011),

1.

zatwierdza stanowisko Rady w pierwszym czytaniu;

2.

stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania aktu wraz z przewodniczącym Rady, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

4.

zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu po stwierdzeniu, że wszystkie procedur zostały należycie zakończone, oraz do zlecenia, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, publikacji aktu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/19

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0034),

—

uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 212 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0038/2011),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 14 września 2011 r., zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0227/2011),

1.

zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego projektu lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom państw członkowskich.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/20

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2010)0273),

—

uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0138/2010),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając podjęte przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 14 września 2011 r. zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0157/2011),

1.

przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

3.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 94/21

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2010)0054),

—

uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0042/2010),

—

uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 20 lipca 2011 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7–0243/2010),

1.

przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej (1);

2.

zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

4.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom krajowym.