11.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 380/1

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 czerwca 2010 r. skierowany do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Plan działania w sprawie zastosowań globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS)” (COM(2010)0308),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 1 października 2010 r. w sprawie tego planu działania (14146/2010),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 października 2010 r. do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowanego „Projekt przewodni strategii Europa 2020: Unia innowacji” (COM(2010)0546),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 styvznia 2011 r. dotyczące przeglądu śródokresowego europejskich programów nawigacji satelitarnej (COM(2011)0005), w którym stwierdza się, że w celu ukończenia infrastruktury nawigacji satelitarnej konieczne są dodatkowe środki budżetowe,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 683/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie dalszej realizacji europejskich programów nawigacji satelitarnej (EGNOS i Galileo) (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1321/2004 z dnia 12 lipca 2004 r. w sprawie ustanowienia struktur zarządzania europejskimi programami radionawigacyjnymi (2),

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 8 grudnia 2006 r. w sprawie zastosowań nawigacji satelitarnej (COM(2006)0769),

—

uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 912/2010 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2010 r. ustanawiające Agencję Europejskiego GNSS, uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1321/2004 w sprawie ustanowienia struktur zarządzania europejskimi programami radionawigacyjnymi i zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 683/2008 (3),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 29 stycznia 2004 r. dotyczącą komunikatu Komisji skierowanego do Parlamentu Europejskiego i Rady na temat stanu zaawansowania programu Galileo (4),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0084/2011),

A.

mając na uwadze, że zastosowania globalnych systemów nawigacji satelitarnej stanowią obecnie główny i niezbędny element w każdym sektorze transportu oraz mając na uwadze, że ich wydajne i skuteczne wykorzystanie czyni transport bardziej bezpiecznym, przyjaznym środowisku i oszczędnym,

B.

mając na uwadze, że zastosowania w transporcie stanowią 20 % wszystkich ich zastosowań pod względem wielkości i 44 % pod względem wartości, zaś zastosowania dotyczące bezpieczeństwa – głównie w transporcie – stanowią dalsze 5 %,

C.

mając na uwadze, że Unia Europejska nie może bezterminowo polegać na systemach opracowanych pierwotnie w innych celach przez inne kraje w zakresie podstawowej infrastruktury wymaganej do obsługi GNSS,

D.

mając na uwadze, że EGNOS jest autonomicznym systemem uzupełniającym GPS, uzależnionym od dostępności sygnału GPS do obliczeń i korekty; mając na uwadze, że w pełni niezależnym GNSS będzie dopiero Galileo,

E.

mając na uwadze, że europejski system EGNOS został zaprojektowany z myślą o zaspokojeniu szerokiego i zróżnicowanego, obecnego i przyszłego zapotrzebowania europejskiego i światowego sektora przemysłu na przykład w dziedzinach związanych z bezpieczeństwem i identyfikowalnością transportu, zgodnego z celami nowej, bardziej proaktywnej europejskiej polityki przemysłowej oraz mając na uwadze, że jest on również kompatybilny z GPS i z dużo dokładniejszym systemem Galileo oraz stanowi ich uzupełnienie,

F.

mając na uwadze, że komercyjne zastosowania GNSS i Galileo w transporcie stanowią rosnący segment rynku, który należy w jak najwyższym stopniu zabezpieczyć z korzyścią dla europejskiego przemysłu oraz dla tworzenia wymagających kwalifikacji miejsc pracy,

G.

mając na uwadze, że GNSS będzie odgrywał zasadniczą rolę we wspomaganiu i promowaniu wykorzystywania inteligentnych systemów transportowych (ITS),

H.

mając na uwadze, że rozwój zastosowań i usług GNSS ma podstawowe znaczenie dla zagwarantowania, że inwestycja infrastrukturalna, jaką jest Galileo, będzie w pełni wykorzystywana oraz że system Galileo będzie rozwijany do jego pełnej zdolności,

I.

mając na uwadze, że cele tego sektora mają wpływ na wszystkie strategie polityczne UE oraz że jego rozwój i zastosowanie mają bezpośredni wpływ na realizację strategii UE 2020 oraz na rozwój potencjału europejskiego rynku zastosowań i usług GNSS, co doprowadzi do tworzenia miejsc pracy i zwiększenia europejskiej konkurencyjności,

J.

mając na uwadze dużą europejską wartość dodaną, jaką mają projekty GNSS i Galileo dla europejskiej polityki przemysłowej, oraz konieczność zagwarantowania im sukcesu,

1.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji dotyczący planu działania w sprawie zastosowań globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS) oraz szereg konkretnych sektorowych, regulacyjnych i horyzontalnych działań w nim zaproponowanych;

2.

zgadza się z Komisją, że ukierunkowany plan działania jest na tym etapie najlepszym wyjściem dla dalszego pobudzenia rozwoju i zastosowań EGNOS i Galileo, zwłaszcza w dziedzinie transportu; podkreśla, że systemy nawigacji satelitarnej powinny gwarantować interoperacyjność między poszczególnymi – w tym konwencjonalnymi – systemami, i powinny ponadto umożliwiać intermodalne wykorzystanie w usługach transportowych pasażerskich i towarowych;

3.

zauważa, że z 15 uporządkowanych według sektorów propozycji w planie działania dziewięć odnosi się bezpośrednio do transportu, a większość pozostałych jest wymagana jako podstawa odpowiednich zastosowań w transporcie;

4.

wzywa Komisję do szybkiej certyfikacji EGNOS dla lotnictwa cywilnego przez właściwy organ;

5.

zgadza się, że podjęcie działań na rzecz propagowania wykorzystania EGNOS i Galileo w lotnictwie cywilnym jest strategicznym wymogiem niezbędnym dla utworzenia SESAR (jednolitego europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym), zwłaszcza jeśli chodzi o jego zastosowanie w procedurach lądowania i na małych lotniskach;

6.

ubolewa, że cała Unia Europejska nie jest obecnie objęta EGNOS, i apeluje o priorytetowe potraktowanie rozszerzenia systemu EGNOS na Europę południową, wschodnią i południowo-wschodnią, aby zapewnić stosowanie systemu w całej Europie we wszystkich branżach transportu oraz podkreśla znaczenie dopilnowania, aby jego zasięgiem objęto zarówno kraje MEDA, jak i Bliskiego Wschodu oraz Afryki;

7.

podkreśla znaczenie GNSS dla rozwijania ITS; podkreśla, że ITS mogą zaoferować bardziej skuteczne, czystsze i bezpieczniejsze rozwiązania transportowe, a właściwa realizacja pewnej liczby usług ITS wymaga pełnej operacyjności systemów GNSS;

8.

zgadza się z poglądem, że EGNOS i Galileo mogą znacząco wpłynąć na zarządzanie ruchem drogowym oraz że w tym sektorze potrzebna jest kampania uświadamiająca w celu zwiększenia wykorzystywania oferowanych przez nie możliwości w zakresie pobierania opłat, eCall, rezerwowania online bezpiecznych parkingów dla ciężarówek i monitorowania w czasie rzeczywistym, aby dzięki temu zwiększyć bezpieczeństwo transportu drogowego i zmniejszyć jego szkodliwy wpływ na środowisko;

9.

apeluje w związku z tym do Komisji o przedstawienie koniecznych wniosków regulacyjnych, które dzięki zaletom GNSS zwiększą bezpieczeństwo we wszystkich formach transportu a zwłaszcza na drogach i wpłyną na lepszą wydajność transportu towarowego;

10.

zwraca się do Komisji o nasilenie współpracy przemysłowej z krajami trzecimi, aby wspierać rozwój i zgodność zastosowań i usług EGNOS i Galileo;

11.

zgadza się, że Komisja powinna starannie rozważyć konieczność zmiany obowiązującego ustawodawstwa w zakresie tachografów cyfrowych, aby zagwarantować odpowiednie korzystanie z możliwości oferowanych przez GNSS w zakresie informacji na temat określania położenia i prędkości;

12.

zgadza się, że GNSS może w istotnej mierze przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa i wydajności transportu morskiego oraz że Komisja powinna podjąć kroki w celu zwiększenia zainteresowania i wiedzy o możliwych zastosowaniach GNSS w sektorze transportu morskiego i śródlądowego i zaakceptowania zastosowań opartych na EGNOS na szczeblu IMO i ICAO;

13.

popiera zamiar zorganizowania przez Komisję kampanii uwrażliwiających skierowanych do poszczególnych podmiotów, dzięki którym przemysł europejski nabierze zaufania do inwestowania w handlowe możliwości unijnych projektów nawigacji satelitarnej;

14.

wzywa Komisję do skutecznego wdrożenia zdecydowanych działań na rzecz kampanii informacyjnych przewidzianych w planie działania w celu uzyskania powszechnego wykorzystywania EGNOSS w Europie we wszystkich obszarach stosowania, zapewniając w ten sposób bardziej kompleksowe podejście;

15.

nalega, aby Komisja zaproponowała, w kontekście procedury budżetowej i przyszłych wieloletnich ram finansowych, kroki w celu zagwarantowania odpowiedniego poziomu finansowania badań i rozwoju GNSS, a także jego wdrożenia; podkreśla, że finansowanie ze środków UE dla transportu jest obecnie niewielkie oraz że dodatkowe środki na GNSS nie powinny zatem pochodzić z cięć w innych priorytetowych dziedzinach wspólnej polityki transportowej; ponawia apel do Komisji o przedstawienie dla tego konkretnego projektu i dla podobnych projektów, takich jak TEN-T, propozycji dotyczącej finansowania wieloletniego, wykraczającego poza wieloletnie ramy finansowe, w celu zagwarantowania stabilności i wiarygodności ram finansowych dla europejskich projektów o bardziej ambitnych celach niż obecne;

16.

zachęca Komisję Europejską do zastanowienia się nad możliwością dodania dochodów pochodzących z działalności komercyjnej Galileo do budżetu UE;

17.

zwraca się do Komisji Europejskiej o dostarczenie Parlamentowi informacji na temat sposobu zapewnienia finansowania rocznych kosztów utrzymania Galileo, kiedy już stanie się operacyjny, szacowanych na 800 mln EUR;

18.

wzywa Komisję do przedstawienia kompleksowej strategii finansowania, która dodatkowo do odpowiedniego wkładu UE i państw członkowskich mogłaby zawierać m.in. skoordynowane zachęty podatkowe, uproszczone procedury ubiegania się o dofinansowanie, a także ustalenia, które kierowałyby kapitał ryzyka do MŚP i ułatwiały rozwój i marketing EGNOSS i Galileo, we współpracy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym i Europejskim Funduszem Inwestycyjnym;

19.

wzywa Komisję do zagwarantowania, że prawdopodobnie niewydatkowana kwota 100 mln euro ze środków na płatności przeznaczonych na badania w 7. programie ramowym zostanie udostępniona na rozwój zastosowań GNSS;

20.

wzywa Komisję do przeanalizowania, jak uproszczone procedury mogą zagwarantować bardziej wydajny i przejrzysty podział funduszy przeznaczonych na wsparcie badań naukowych w dziedzinie transportu dla wszystkich przy zastosowaniu GNSS, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb osób niepełnosprawnych i kładąc nacisk na MŚP;

21.

zwraca się do Komisji o ułatwienie MŚP dostępu do finansowania europejskiego, by sprzyjać innowacjom związanym z zastosowaniami GNSS, szczególnie w ramach 7. i 8. programu ramowego;

22.

wzywa Komisję do zbadania, jakie problemy dotyczące ochrony danych mogą pojawić się w związku z wykorzystywaniem zastosowań EGNOS oraz do uczynienia wszystkiego, co możliwe, żeby im zaradzić;

23.

zauważa konieczność inwestowania w badania nad zastosowaniami i usługami powiązanymi z GNSS – ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb osób niepełnosprawnych – co ma decydujące znaczenie dla właściwego rozwoju i wykorzystania usług GNSS;

24.

wzywa Komisję do wspierania inicjatyw na rzecz rozwoju ośrodków usług właściwych dla danych sektorów, w szczególności w odniesieniu do transportu morskiego;

25.

ubolewa, że niedobór funduszy przeznaczonych na badania i innowacje w zakresie zastosowań opartych na EGNOS lub Galileo znacznie opóźnia postęp technologiczny i wzrost potencjału przemysłowego, a także wydajne dla środowiska wdrażanie w Unii Europejskiej i w związku z tym wzywa Komisję do wprowadzenia rozwiązań ułatwiających małym i średnim przedsiębiorstwom dostęp do finansowania;

26.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

11.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 380/5

—

uwzględniając swoją decyzję z dnia 20 października 2010 r. w sprawie przeglądu porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską (1) („porozumienie ramowe”),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 17 czerwca 2010 r. w sprawie umowy o ruchu lotniczym UE-USA (2),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. dotyczącą rozpoczęcia negocjacji w sprawie umów dotyczących rejestru nazwisk pasażerów (PNR) ze Stanami Zjednoczonymi, Australią i Kanadą (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 kwietnia 2007 r. dotyczącą stworzenia Europejskiej Wspólnej Przestrzeni Lotniczej (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2007 r. w sprawie zawarcia umowy o komunikacji lotniczej między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Stanami Zjednoczonymi Ameryki z drugiej strony (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2006 r. w sprawie rozwoju wspólnotowej polityki zewnętrznej w zakresie lotnictwa (6),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Rozwój programu polityki zewnętrznej w zakresie lotnictwa wspólnotowego” (COM(2005)0079),

—

uwzględniając Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a w szczególności jego art. 218,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu Parlamentu Europejskiego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A7-0079/2011),

A.

mając na uwadze, że do czasu wejścia w życie traktatu lizbońskiego, w sprawie zawarcia międzynarodowych umów o ruchu lotniczym z Parlamentem Europejskim prowadzono jedynie konsultacje,

B.

mając na uwadze, że w odniesieniu do umów obejmujących dziedziny podlegające zwykłej procedurze ustawodawczej wymagana jest obecnie zgoda Parlamentu Europejskiego,

C.

mając na uwadze, że podczas negocjacji przez Komisję umów między Unią i państwami trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi, Parlament jest „natychmiast i w pełni informowany na wszystkich etapach procedury” (7),

D.

mając na uwadze, że porozumienie ramowe powinno zagwarantować jak najskuteczniejsze i najbardziej przejrzyste wykonywanie uprawnień i przywilejów instytucji,

E.

mając na uwadze, że Komisja zobowiązała się w nim do przestrzegania zasady równego traktowania Parlamentu i Rady w kwestiach legislacyjnych i budżetowych, szczególnie w odniesieniu do wstępu na posiedzenia i przekazywania dokumentów lub innych informacji,

1.

uważa, że kompleksowe umowy o ruchu lotniczym z krajami sąsiadującymi lub kluczowymi partnerami na świecie mogą przynieść wymierne korzyści pasażerom, przewoźnikom towarów i liniom lotniczym, zarówno dzięki dostępowi do rynku, jak i zbieżności przepisów służących wspieraniu uczciwej konkurencji, w tym w odniesieniu do dotacji państwowych oraz norm socjalnych i środowiskowych;

2.

uznaje, że umowy przekrojowe, dostosowujące obowiązuje umowy dwustronne do prawa wspólnotowego, są konieczne dla zapewnienia pewności prawnej i dodatkowych korzyści w zakresie uproszczenia i zagwarantowania takich samych praw wszystkim unijnym liniom lotniczym;

3.

zwraca uwagę, że standardy bezpieczeństwa lotów i standardy bezpieczeństwa w przestrzeni powietrznej mają podstawowe znaczenie dla pasażerów, załogi oraz ogólnie dla sektora lotnictwa, w związku z czym popiera zawieranie umów dotyczących bezpieczeństwa ruchu lotniczego z krajami, które posiadają rozwinięty przemysł samolotowy, uwzględniając, że poprzez zmniejszenie do minimum liczby ocen, testów i kontroli można obniżyć koszty i zapewnić spójne wysokie normy;

4.

ubolewa nad faktem, że Rada nie udzieliła jeszcze Komisji mandatu do negocjacji kompleksowej umowy o ruchu lotniczym z ważnymi partnerami handlowymi takimi jak Chińska Republika Ludowa i Indie; uważa, że coraz bardziej szkodzi to interesom Unii, zwłaszcza biorąc pod uwagę szybki rozwój tych gałęzi przemysłu;

5.

wskazuje na nieobecność ważnych państw, takich jak Japonia czy Federacja Rosyjska, w ostatnim wykazie obowiązujących międzynarodowych umów o ruchu lotniczym przekazanym przez Komisję;

6.

wyraża zaniepokojenie nierozwiązaną kwestią przelotów nad Syberią; wzywa Komisję do dołożenia wszelkich starań, w tym do poruszenia tej kwestii w kontekście negocjacji dotyczących przystąpienia Rosji do WTO, koniecznych do uniknięcia zakłócenia konkurencji między liniami lotniczymi UE;

7.

podkreśla, że w przypadku każdych negocjacji należy ocenić, czy korzystniejsze jest zawarcie umowy na wczesnym etapie, czy też przełożenie w czasie jej zawarcia w poszukiwaniu ambitniejszego wyniku;

8.

zaznacza, że przy ocenie kompleksowych umów przedłożonych Parlamentowi do zatwierdzenia, będzie on dążył do stosowania spójnego zestawu norm; zauważa w szczególności, że przy dokonywaniu tej oceny Parlament będzie w szczególności zwracał uwagę na zakres, w jakim: ograniczenia dostępu do rynku i możliwości inwestycyjne są znoszone w sposób zrównoważony, wprowadzane są zachęty służące utrzymaniu i umocnieniu norm socjalnych i środowiskowych, zapewniane są odpowiednie zabezpieczenia w celu ochrony danych i prywatności, uwzględniono wzajemne uznawanie norm bezpieczeństwa, oraz zakres, w jakim zapewniono wysoki poziom praw pasażera;

9.

jest zdania, że należy pilnie wprowadzić ogólnoświatowe normy ochrony danych i prywatności oraz że kryteria określone przez Parlament w jego rezolucji z dnia 5 maja 2010 r. przewidują odpowiedni model takiej umowy; uważa, że Unia powinna odgrywać pionierską rolę przy opracowywaniu takich międzynarodowych standardów;

10.

zwraca uwagę na coraz większy wpływ sektora lotnictwa na globalne ocieplenie i uważa, że umowy powinny obejmować zobowiązanie do współpracy, w ramach Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego, w celu ograniczenia emisji lotniczych, a także w celu zacieśnienia współpracy technicznej w dziedzinie klimatologii (emisje CO2 i inne emisje do atmosfery oddziałujące na klimat), badań naukowych i rozwoju technologii oraz wydajności wykorzystania paliw;

11.

podkreśla, że różne aspekty uregulowań w dziedzinie lotnictwa, w tym ograniczenia hałasu i lotów nocnych, powinny być określone na poziomie lokalnym i w pełni zgodne z zasadami uczciwej konkurencji i pomocniczości; zwraca się do Komisji o skoordynowanie tych zagadnień na poziomie europejskim z uwzględnieniem prawa krajowego państw członkowskich oraz zasady „zrównoważonego podejścia” określonej przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego;

12.

wzywa Komisję, aby wykorzystała umowy o ruchu lotniczym do wspierania zgodności z odnośnymi międzynarodowymi przepisami dotyczącymi praw socjalnych, w szczególności z normami pracy przewidzianymi w podstawowych konwencjach Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP 1930-1999), z wytycznymi OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych (1976, zmienione w 2000 r.) oraz z Konwencją rzymską o prawie właściwym dla zobowiązań umownych z 1980 r.;

13.

zauważa, że w przypadku umów dotyczących bezpieczeństwa, kryteria obejmują: pełną wzajemną uznawalność praktyk i procedur certyfikacji, wymianę danych dotyczących bezpieczeństwa, wspólne inspekcje, ściślejszą współpracę prawną oraz konsultacje techniczne, aby rozwiązać nieporozumienia zanim spowodują one konieczność uruchomienia mechanizmu rozstrzygania sporów;

14.

podkreśla, że, aby Parlament był w stanie podjąć decyzję o ewentualnym udzieleniu zgody po zakończeniu negocjacji, musi on śledzić ten proces od samego początku; sądzi, że również w interesie innych instytucji leży, aby zidentyfikować wszelkie kwestie mające wystarczające znaczenie, by poddać w wątpliwość gotowość Parlamentu do wydania zgody, i zająć się nimi na wczesnym etapie;

15.

przypomina, że już porozumienie ramowe z 2005 r. nałożyło na Komisję obowiązek wczesnego i jasnego informowania Parlamentu na etapie przygotowań, prowadzenia i zamykania międzynarodowych negocjacji; odnotowuje, że zmienione porozumienie z października 2010 r. przewiduje w szczególności obowiązek informowania Parlamentu od początku, regularnie i, jeżeli to konieczne, w sposób poufny, o wszystkich szczegółach trwającej procedury na wszystkich etapach negocjacji;

16.

oczekuje od Komisji, że udzieli ona właściwej komisji Parlamentu Europejskiego informacji o zamiarze podjęcia negocjacji w celu zawarcia lub zmiany międzynarodowych umów o ruchu lotniczym, przedstawi projekt wytycznych negocjacyjnych, projekty tekstów negocjacyjnych, a także dokumenty przeznaczone do parafowania, wraz ze wszelkimi innymi odnośnymi dokumentami i informacjami; oczekuje, że udział Parlamentu w zakresie wszelkich dalszych zmian międzynarodowych umów lotniczych będzie w nich wyraźnie zastrzeżony;

17.

zwraca uwagę, że zgodnie z art. 24 porozumienia ramowego wymienione wyżej informacje muszą być przekazywane Parlamentowi w taki sposób, aby mógł on w razie konieczności wyrazić swoją opinię; pilnie wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi sprawozdania na temat tego, jak uwzględniano opinie Parlamentu;

18.

przyznaje, że otrzymując poufne informacje o toczących się negocjacjach, Parlament ma obowiązek zapewnić, że ich poufny charakter zostanie zachowany;

19.

zauważa, że Regulamin Parlamentu zezwala zgromadzeniu plenarnemu „na podstawie sprawozdania właściwej komisji […] przyjąć zalecenia i zwrócić się o ich uwzględnienie przed zawarciem rozpatrywanej umowy międzynarodowej” (art. 90 ust. 4);

20.

uznaje, że umowy o ruchu lotniczym często przyznają zasadniczą rolę wspólnej komisji, w szczególności w odniesieniu do zbieżności przepisów; zgadza się z tym, że w wielu przypadkach jest to elastyczniejszy i skuteczniejszy sposób podejmowania decyzji niż dążenie do uwzględnienia takich punktów w samej umowie; podkreśla jednak znaczenia otrzymywania przez Parlament pełnych i aktualnych informacji o pracy poszczególnych wspólnych komisji;

21.

wzywa Komisję, aby w celu zapewnienia sprawnego przepływu informacji regularnie, ale nie rzadziej niż co trzy lata, przedstawiała Parlamentowi sprawozdanie zawierające analizę zalet i wad obowiązujących porozumień; na podstawie tego sprawozdania Parlament mógłby następnie skuteczniej oceniać przyszłe porozumienia;

22.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

11.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 380/9

—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (Traktat UE) i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a zwłaszcza artykuły dotyczące badań,

—

uwzględniając decyzję nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej (zastąpionej na mocy Traktatu z Lizbony Unią Europejską) w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013) (1),

—

uwzględniając w szczególności art. 7 wspomnianej decyzji, dotyczący monitorowania, oceny i przeglądu 7PR,

—

uwzględniając art. 182 ust. 2 TFUE dotyczący dostosowywania programu ramowego w zależności od rozwoju sytuacji,

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 9 lutego 2011 r. zatytułowany „Odpowiedź na sprawozdania grup ekspertów: ds. oceny śródokresowej siódmego programu ramowego w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji oraz ds. oceny śródokresowej mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka” (COM(2011)0052),

—

uwzględniając konkluzje w sprawie oceny okresowej siódmego programu ramowego w zakresie badań (7PR), w tym w sprawie mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka, z 3074 posiedzenia Rady ds. Konkurencyjności (Rynek Wewnętrzny, Przemysł, Badania i Przestrzeń Kosmiczna) Rady Unii Europejskiej z dnia 9 marca 2011 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie końcowe grupy ekspertów w sprawie oceny śródokresowej siódmego programu ramowego z dnia 12 listopada 2010 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie uproszczeń w realizacji programów ramowych w zakresie badań naukowych (2),

—

uwzględniając sprawozdanie grupy ekspertów w sprawie oceny ex post 6. programu ramowego w zakresie badań i rozwoju technicznego (2002–2006) z lutego 2009 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie komitetu ekspertów „W kierunku światowej klasy organizacji na rzecz pionierskich badań naukowych: przegląd struktur i mechanizmów Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych” z dnia 23 lipca 2009 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie grupy niezależnych ekspertów „Ocena śródokresowa mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka” z dnia 31 lipca 2010 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie komitetu ekspertów „Pierwsza ocena okresowa wspólnego przedsięwzięcia na rzecz inicjatywy w zakresie leków innowacyjnych” z dnia 20 grudnia 2010 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie komitetu ekspertów „Pierwsza ocena okresowa wspólnych inicjatyw technologicznych ARTEMIS i ENIAC” z dnia 30 lipca 2010 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie komitetu niezależnych ekspertów „Ocena okresowa wspólnego programu „Nowoczesne technologie w służbie osobom starszym” z grudnia 2010 r.,

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów przyjętą na sesji plenarnej w dniach 27-28 stycznia 2011 r. dotyczącą uproszczeń w realizacji programów ramowych w zakresie badań naukowych,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie wdrażania synergii funduszy przeznaczonych na badania naukowe i innowacje w rozporządzeniu (WE) nr 1080/2006 w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz siódmego programu ramowego w dziedzinie badań i rozwoju w miastach i regionach, jak również w państwach członkowskich i Unii (3),

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne nr 9/2007 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 22 listopada 2007 r. dotyczące oceny realizowanych przez Unię Europejską programów ramowych badań i rozwoju technologicznego (BRT) oraz kwestii, czy można ulepszyć podejście przyjęte przez Komisję,

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne nr 8/2009 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego pt. „Sieci doskonałości oraz projekty zintegrowane w ramach wspólnotowej polityki w zakresie badań naukowych”,

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne nr 2/2010 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w sprawie skuteczności programów wsparcia projektów infrastruktur i rozwoju nowych infrastruktur w ramach szóstego programu ramowego w dziedzinie badań naukowych,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów dotyczącego uproszczeń w realizacji programów ramowych w zakresie badań naukowych z dnia 15 września 2010 r.,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0160/2011),

A.

mając na uwadze, że 7. program ramowy Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (7PR) jest najszerszym instrumentem wsparcia na rzecz badań w skali światowej i stanowi główne narzędzie polityki badań naukowych Unii Europejskiej,

B.

mając na uwadze konieczność uwzględnienia zmian wprowadzonych w wyniku śródokresowego przeglądu 7PR ze względu na liczne zmiany, które nastąpiły od czasu jego wynegocjowania i przyjęcia w 2006 r. (nowe instytucje, nowe organy polityczne, kryzys gospodarczy), jak również znaczenie kwot finansowych dostępnych do czasu ukończenia programu,

C.

mając na uwadze, że w Traktacie z Lizbony wprowadzono utworzenie europejskiej przestrzeni badawczej jako szczególny środek polityki europejskiej,

D.

mając na uwadze, że w strategii „Europa 2020” potraktowano badania i innowacje jako główny element inteligentnego, trwałego i solidarnego wzrostu gospodarczego,

E.

mając na uwadze, że badanie jest procesem przekształcania siły gospodarczej w wiedzę, podczas gdy innowacja jest odwrotnym procesem przekształcania wiedzy w siłę gospodarczą,

F.

mając na uwadze, że UE i państwa członkowskie powinny zapewnić sobie środki umożliwiające znalezienie wspólnych rozwiązań najważniejszych problemów społecznych, środowiskowych, demograficznych i etycznych, z jakimi borykają się społeczeństwa europejskie, takich jak starzenie się społeczeństwa i służba zdrowia, zaopatrzenie, zrównoważony rozwój, wielkie wyzwania ekologiczne itp., mając też na uwadze, że takie rozwiązania muszą zachęcać osoby indywidualne do ponoszenia większej odpowiedzialności za swoje działania,

G.

mając na uwadze, że inwestycje w BRI stanowią możliwie najlepszą długoterminową odpowiedź na obecny kryzys gospodarczy i finansowy, umożliwiając UE stworzenie konkurencyjnego w skali światowej społeczeństwa opartego na wiedzy,

H.

mając na uwadze, że Europa konkuruje z potęgami gospodarczymi, takimi jak Chiny, Indie, Brazylia, Australia, Stany Zjednoczone i Rosja, mając też na uwadze, że konkurencyjność gospodarki europejskiej, a tym samym możliwość finansowania ambicji socjalnych i przestrzeganie zobowiązań związanych z dobrobytem obywateli europejskich i ochroną środowiska, jest w dużym stopniu uzależniona od zdolności do połączenia i skoordynowania wysiłków podejmowanych przez Unię Europejską i państwa członkowskie, w szczególności w dziedzinie badań,

I.

mając na uwadze, że wydatki na badania naukowe i rozwój są w Europie niskie w porównaniu z innymi światowymi potęgami, m.in. z powodu braku inwestycji prywatnych oraz warunków ramowych sprzyjających innowacyjności; mając na uwadze, że w związku z tym atrakcyjność 7PR dla sektora przemysłu i z punktu widzenia wykorzystania badań w interesie gospodarki nie została w pełni wykazana; mając również na uwadze, że – niezależnie od kwot – wyraźnie widoczna jest też potrzeba lepszej koordynacji i współfinansowania między Unią, państwami członkowskimi i regionami, przy pełnym poszanowaniu specyfiki i wyborów etycznych państw członkowskich,

J.

mając na uwadze, że współpraca europejska dotyczy jedynie dość niskiego poziomu inwestycji publicznych w BRI,

K.

mając na uwadze, że niezbędny jest lepszy kontakt między środowiskami naukowymi i badawczymi a przemysłem, aby umożliwić przekształcenie wyników badań w produkty i usługi generujące wzrost gospodarczy i korzyści dla całego społeczeństwa,

L.

mając na uwadze, że 7PR powinien opierać się na tych samych zasadach ogólnych co europejska przestrzeń badawcza (EPB),

M.

mając na uwadze, że z 54,6 mld EUR przeznaczonych na program 25,8 mld wykorzystano w ciągu pierwszych 4 lat (2007–2010), co daje średnio 6,5 mld rocznie, i że na 3 ostatnie lata (2011–2013) pozostało do wykorzystania 28,8 mld, co daje średnio 9,6 mld rocznie,

N.

mając na uwadze, że lata 2011-2013 to okres niepewny, wymagający szczególnej i bezpośredniej uwagi, gdy chodzi o czynniki wpływające na konkurencyjność i spójność społeczną, wśród których najważniejszą rolę odgrywają badania i innowacje,

O.

mając na uwadze, że złożoność zarządzania administracyjnego, znaczny przerost formalistyki, biurokracja, brak przejrzystości, nieskuteczność i nieuzasadnione opóźnienia pozostają głównymi utrudnieniami w realizacji 7PR i znacząco zniechęcają naukowców, przemysł oraz MŚP do udziału w programie, w związku z czym dokonanie znaczącego skoku w zakresie uproszczenia powinno być jednym z najwyższych priorytetów,

P.

mając na uwadze, że cel, który zakłada 40-procentowy udział kobiet w 7PR, jest ambitny i słuszny; mając na uwadze, że obecny udział kobiet w projektach badawczych w ramach 7PR utrzymuje się na niezadowalającym poziomie 25,5 %,

1.

wyraża zadowolenie z jakości sprawozdań ekspertów w sprawie oceny okresowej 7PR i mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka, poświęconych jakości działań, wdrażaniu i odnotowanym wynikom, pomimo ogólnego charakteru mandatu udzielonego grupom ekspertów; zwraca jednak uwagę, że ocena nie obejmowała całego obrazu, na który składają się działania państw członkowskich i działania Unii;

2.

nie znajduje wyjaśnienia dla opóźnienia Komisji, która opublikowała komunikat w dniu 9 lutego 2011 r., podczas gdy miała obowiązek zrobić to nie później niż w 2010 r., i ubolewa nad słabością komunikatu Komisji w świetle obecnych wyzwań, a zwłaszcza obecnego kryzysu gospodarczego, kwot pozostających do wykorzystania w ramach 7PR itp.;

3.

zwraca się do Komisji, aby w szczególności postępowała zgodnie z 10 szczegółowymi zaleceniami grupy ekspertów;

4.

podkreśla, że wnioski wyciągnięte z oceny okresowej są względne, ponieważ większość środków 7PR nie została jeszcze przyznana, rozpoczęte projekty jeszcze trwają, a inne, finansowane ze środków 7PR, będą realizowane po jego zakończeniu;

5.

jest zdania, że chociaż Europa nadal pozostaje w tyle za USA i traci przewagę nad gospodarkami wschodzącymi, wyniki osiągnięte przez 7PR wykazują raczej europejską wartość dodaną w zakresie badań naukowych i rozwoju w Europie; wzywa jednak Komisję, aby kontynuowała wysiłki w zakresie komunikowania pomyślnych wyników państwom członkowskim, społeczności naukowej i obywatelom europejskim;

6.

ubolewa nad brakiem metody oceny stanu wiedzy naukowej osiągniętego dzięki realizacji projektów finansowanych ze środków 7PR;

7.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zintensyfikowały wysiłki komunikacyjne dotyczące 7PR (w tym przez wykorzystanie nowych technologii, takich jak inteligentne usługi w zakresie rozpowszechniania informacji badawczych), ułatwiając dostęp do informacji dotyczących uczestnictwa, ogłaszając nadchodzące wyzwania badawcze i upowszechniając wyniki badań; popiera inicjatywy Komisji mające na celu promowanie otwartego dostępu do wyników badań finansowanych ze środków publicznych, gdy jest to odpowiednie i wykonalne przy uwzględnieniu praw własności intelektualnej;

8.

wyraża zadowolenie z poziomu uczestnictwa i doskonałego wyboru projektów; z żalem zauważa jednak, że wskaźnik powodzenia programu jest ogólnie niski i zniechęca do składania wniosków, zwłaszcza w przypadku MŚP, co odgrywa ważną rolę w przekształcaniu wyników badań naukowych e produkty i usługi; uważa, że uproszczenie przepisów administracyjnych i finansowych, a także projekty i procedury lepiej odpowiadające potrzebom MŚP mogłyby poprawić tę sytuację;

9.

stwierdza, że pomnożenie celów i tematów objętych programem oraz zróżnicowanie instrumentów spowodowały rozszerzenie zakresu programu i spadek jego zdolności do służenia konkretnemu celowi europejskiemu;

10.

pochwala wzmocnienie programu szczegółowego „Współpraca”, który jest wciąż istotny w świetle obecnych wyzwań naukowych i technologicznych; podkreśla rolę współpracy w rozwijaniu masy krytycznej BRI, niemożliwej do osiągnięcia w taki sposób na szczeblu krajowym czy regionalnym, co dowodzi europejskiej wartości dodanej; uważa, że badania prowadzone w ramach współpracy ponadnarodowej powinny pozostać priorytetem; zaleca rozwijanie działania „Przyszłe i powstające technologie” i rozciągnięcie planów działania na wszystkie tematy; domaga się większej elastyczności w ustalaniu tematów zaproszeń, progów i pułapów finansowania odróżniających duże projekty od małych; podkreśla, że obecny program „Współpraca” jest zbyt wąski, a poruszane w nim zagadnienia są często zbyt szczegółowe, aby zająć się poważnymi wyzwaniami społecznymi; zaleca, aby następny program ramowy obejmował szerszy zakres tematyczny;

11.

podkreśla, że w celu skutecznego stawienia czoła rosnącym wyzwaniom społecznym konieczne będą także szersze perspektywy interdyscyplinarne; podkreśla, że nauki społeczne i humanistyczne odgrywają istotną rolę w reagowaniu na poważne wyzwania, wobec których stoi UE; ubolewa, że bardzo szczegółowe i zawężone tematycznie zaproszenia w ramach programu „Współpraca” poświęconemu naukom społeczno-gospodarczym i humanistycznym znacznie utrudniają planowanie nowych i innowacyjnych badań w tej dziedzinie;

12.

sugeruje, że aby osiągnąć cele w ramach strategii UE 2020, badania wspierane w ramach 7PR powinny skupiać się na podejmowaniu najpilniejszych wyzwań unijnych w sektorach określonych w programie „Współpraca” 7PR, takich jak: zdrowie (w tym badania kliniczne i profilaktyczne oraz technologie medyczne), żywność i biotechnologia (w tym bezpieczeństwo żywności), TIK, nanonauki i nanotechnologie, energia (w tym wydajność energetyczna, inteligentne sieci, energia odnawialna, CCS, SET-PLAN i wykorzystanie biogazu), środowisko (w tym zmiana klimatu, woda, gleba, sektor drzewny, lasy), zrównoważony transport, nauki społeczno-ekonomiczne i humanistyczne, przestrzeń kosmiczna i bezpieczeństwo;

13.

proponuje wzmocnienie badań opartych na współpracy, takich jak działania finansowane w ramach specjalnego programu „Współpraca”; apeluje o umożliwienie tworzenia mniejszych i średnich projektów oraz konsorcjów partnerskich, co oprócz podwyższenia poziomu nauki umożliwi skuteczną koordynację; podkreśla, że podejście obejmujące badania oparte na współpracy musi pozostać głównym elementem programu ramowego;

14.

wyraża zadowolenie z obiecujących wyników uzyskanych przez Europejską Radę ds. Badań Naukowych (ERBN) w ramach programu „Pomysły” oraz z odgrywanej przez nią roli służącej zwiększeniu widoczności i atrakcyjności europejskiego sektora badawczego; ubolewa nad brakiem udziału i zaangażowania sektora prywatnego w ERBN; wzywa Komisję do zwiększenia finansowania ERBN (co spowoduje również wzrost wskaźnika powodzenia), a także do dokonania oceny wariantów dalszego ulepszania jej struktur i mechanizmów, w tym wariantu zakładającego uczynienie ERBN niezależną jednostką prawną o uprawnieniach decyzyjnych, bezpośrednio odpowiedzialną za własną strategię naukowa i zarządzanie administracyjne, co można by również wykorzystać jako projekt pilotażowy w ramach dążenia do większej niezależności innych agencji finansujących badania i rozwój oraz innowacje; popiera zwiększenie przejrzystości procesu wyznaczania Rady Naukowej i składu zespołów ds. przeglądu; zaleca, aby ERBN kontynuowała silne wspieranie indywidualnych wybitnych naukowców; wzywa jednak ERBN, aby zapewniła również możliwość wspierania projektów zespołowych, zawsze pod warunkiem, że takie projekty są formowane w drodze procesów oddolnych;

15.

w ramach programu „Ludzie” popiera działania „Maria Curie”, które są bardzo cenne z punktu widzenia kariery naukowców, zapewniają bardzo szeroki zakres tematyczny zindywidualizowanych badań oddolnych, kładą kres „drenażowi mózgów”, zwiększają atrakcyjność kariery naukowej dla bardzo obiecujących młodych naukowców zarówno z Europy, jak i z krajów trzecich; ze względu na stosunkowo znaczną nadwyżkę zgłoszeń zaleca, aby program „Maria Curie” na rzecz mobilności był kontynuowany przy zwiększonych środkach w ramach 7PR w celu dalszego poszerzenia możliwości w zakresie mobilności naukowców i doktorantów (w tym między uniwersytetami i sektorem prywatnym lub między państwami członkowskimi, np. przez wprowadzenie programu bonów na badania, w ramach którego pieniądze podążałyby za naukowcami); uważa jednak, że w ramach działań „Maria Curie” istnieje możliwość uproszczenia w odniesieniu do szeregu działań; z żalem zauważa, że większość działalności naukowej w UE odbywa się ciągle w niepewnych warunkach pracy;

16.

jest zdania, że w celu zwiększenia zasobów ludzkich na rzecz badań w Europie konieczne jest zwiększenie atrakcyjności kariery zawodowej w tej dziedzinie poprzez wyeliminowanie przeszkód administracyjnych, uznanie zasług, czasu szkolenia i pracy we wszystkich ośrodkach badań naukowych; w tym celu zachęca Komisję i państwa członkowskie do ustanowienia wspólnego systemu oceny doskonałości i kariery naukowców, a także do oceny wyników uniwersytetów; ponownie zwraca uwagę, że istotne znaczenie mają inwestowanie w edukację, szkolenia i rozwój umiejętności oraz uzupełnianie powiązań między edukacją, badaniami naukowymi i innowacyjnością;

17.

wyraża sceptycyzm w odniesieniu do różnorodności celów programu „Możliwości” i wynikających z niej trudności, zwłaszcza w zakresie współpracy międzynarodowej i postępów w dziedzinie najważniejszych infrastruktur badawczych (ESFRI); jest zdania, że wyraźnie potrzebne są działania na rzecz MŚP i innowacyjnych MŚP oraz wzywa Komisję, aby co najmniej utrzymała te działania i przeznaczony na nie budżet przy jednoczesnym poczynieniu kroków służących poprawie ich wdrażania; jest zdania, że projekty dotyczące infrastruktury ERA-NET i ERA-NET PLUS oraz inicjatywy oparte na art. 185 spełniają swoją funkcję, jaką jest kształtowanie europejskiej przestrzeni badawczej (EPB);

18.

stwierdza, że wspólne inicjatywy technologiczne (WIT) przyczyniają się do konkurencyjności przemysłu europejskiego; ubolewa nad przeszkodami natury prawnej i administracyjnej (osobowość prawna, zasady finansowania, a w niektórych przypadkach także własność intelektualna), które mogą zniechęcić do uczestnictwa wiele kluczowych podmiotów badawczych oraz MŚP; ubolewa ponadto nad heterogenicznym zarządzaniem i strukturami prawnymi oraz wysokimi kosztami operacyjnymi związanymi z uruchomieniem WIT; wzywa państwa członkowskie do spełnienia swoich zobowiązań po tym, jak zgodziły się współfinansować WIT; wzywa Komisję do uproszczenia zasad i stawek finansowania dla podobnych kategorii uczestników wszystkich WIT na podstawie modelu 7PR, w tym w odniesieniu do współfinansowania krajowego; domaga się bycia ściślej zaangażowanym w nadzór polityczny nad tymi instrumentami, w szczególności w celu zapewnienia odpowiedniej równowagi udziału i działalności; podkreśla, że te inicjatywy nie powinny prowadzić do outsourcingu finansowania publicznego i powinny pozostawać w granicach prawnych dotyczących pomocy państwowej i kwestii przedkonkurencyjnych;

19.

zwraca się do Komisji, aby udzieliła Parlamentowi jasnych i szczegółowych informacji na temat funkcjonowania WIT, określając w każdym przypadku ich status prawny, osoby wchodzące w skład zarządu oraz podejmowane działania;

20.

uznaje bardziej systematyczne wykorzystywanie skrajnie otwartych zaproszeń do składania wniosków (podejście wstępujące) w celu zapewnienia długoterminowej zdolności do badań naukowych; podkreśla jednak potrzebę utrzymania równowagi między oboma podejściami (wstępującym i zstępującym), z których każde odpowiada odrębnym potrzebom; podkreśla potrzebę konsultowania naukowców, podmiotów przemysłowych i podmiotów społeczeństwa obywatelskiego oraz współpracowania z nimi w celu opracowania programów badawczych;

21.

mając na uwadze zwłaszcza strategię „UE 2020” i cel „inteligentnego wzrostu”, należy wyszczególnić wspólne obszary badań spośród tych najbardziej obiecujących pod względem konkretnych zastosowań, umożliwiających szerszy kompromis z punktu widzenia etycznego; wskazuje, że obszary te mogłyby stanowić przedmiot wspólnej platformy badań finansowanych przez UE, opartej na wspólnej sieci wymiany danych oraz uznanych za znaczące i priorytetowe;

22.

z żalem zauważa, że w Europie nadal panuje znaczna fragmentaryzacja badań naukowych, z licznymi źródłami finansowania z państw członkowskich i Wspólnoty stosującymi różne priorytety, kryteria oceny, definicje i procedury, co prowadzi do zbędnych kolizji, chaosu, błędów oraz braku masy krytycznej; zwraca się do Komisji i Rady o priorytetowe traktowania współpracy i koordynacji między różnymi programami unijnymi i krajowymi; wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy w celu ustanowienia lepszego powiązania między działaniami europejskimi i krajowymi, co obejmowałoby ewentualną koordynację na etapach takich jak formułowanie zaproszeń i ocena projektów, a także określenie zasad lub przepisów krajowych, które utrudniają lub komplikują zarządzanie finansowe międzynarodowymi projektami w zakresie współpracy badawczej; domaga się, aby zaproszenia do składania wniosków, w tym zaproszenia z lipca 2011 r., były wydawane w porozumieniu z państwami członkowskimi, aby uniknąć dublowania inicjatyw krajowych i konkurowania z nimi, ale je uzupełniać; w związku z tym jest zdania, że należy wzmocnić program ERA-Net jako narządzie służące wspieraniu doskonałości i opracowywaniu kryteriów dotyczących wskaźników jakości, co stanowi podstawę koordynacji pomiędzy programami lub wspólnymi przedsięwzięciami; sugeruje, że w ramach 7PR należy zapewnić wystarczającą liczbę podmiotów zarządzających programami krajowymi zaangażowanych we wspólne planowanie, aby programy ramowe w zakresie badań i rozwoju technologicznego ewoluowały od zarządzania projektami do zarządzania programami, nie zaniedbując jednak zarządzania drobnymi projektami; uważa, że dla powodzenia wspólnego planowania projekty powinny być wybierane na podstawie kryterium doskonałości, z dostosowaniem do specyfiki poszczególnych sektorów, koordynacyjna rola Komisji powinna zostać wzmocniona, a uczestniczące państwa członkowskie powinny honorować swoje zobowiązania finansowe; domaga się, aby trzy ostatnie lata 7PR były poświęcone wkładowi w kształtowanie europejskiej przestrzeni badawczej;

23.

ze sceptycyzmem podchodzi do faktu, że często możliwe jest sfinansowanie jednego – i tylko jednego – wniosku w ramach danego zaproszenia, co prowadzi do marnotrawstwa środków zainwestowanych w przygotowanie i ocenę wybitnych wniosków oraz do niesfinansowania niektórych wybitnych pomysłów; wzywa Komisję do zbadania możliwości finansowania wybitnych, niewybranych propozycji badawczych poprzez ustanowienie dodatkowego budżetu na badania (połączenie funduszy badawczych), do którego swój wkład wnosiłyby państwa członkowskie, a także fundusze regionalne i strukturalne oraz sektor prywatny;

24.

podkreśla znaczenie bezpośrednich działań Wspólnego Centrum Badawczego i ich wkład w zrównoważony rozwój, konkurencyjność, bezpieczeństwo i bezpieczeństwo jądrowe;

25.

uznaje znaczenie projektu Black Sea Interconnection (BSI) w kontekście tworzenia regionalnej sieci badawczej i szkoleniowej w szerszym regionie Morza Czarnego oraz połączenia jej z siecią GÉANT oraz wzywa Komisję do kontynuowania wspierania projektów badawczych w regionie Morza Czarnego, takich jak HP-SEE, SEE-GRID, SCENE, CAREN czy BSRN;

26.

wzywa Komisję do zapewnienia w kontekście 7PR oraz przyszłych ram finansowych odpowiedniego poziomu finansowania badań i rozwoju na rzecz zastosowań i usług globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS);

27.

podkreśla, że wszystkie badania w ramach 7PR muszą być prowadzone zgodnie z prawami podstawowymi zapisanymi w europejskiej karcie; dlatego zdecydowanie nalega, by Komisja bezzwłocznie udostępniła wszystkie dokumenty dotyczące INDECT (projektu badawczego finansowanego z 7PR mającego na celu stworzenie automatycznego systemu obserwacji, który w sposób ciągły monitorowałby strony internetowe, systemu kamer nadzoru oraz systemów obejmujących komputery indywidualne) oraz zdefiniowania jasnego i ścisłego mandatu w odniesieniu do celu badawczego, stosowania i użytkowników końcowych INDECT; podkreśla, że zanim nie zostanie przeprowadzone dogłębne dochodzenie w sprawie ewentualnego wpływu na prawa podstawowe, nie należy przekazywać na INDECT funduszy z 7PR;

28.

podkreśla, że nie wydaje się, aby wskaźniki uczestnictwa podmiotów przemysłowych były wyższe w porównaniu z poprzednimi PR, zwłaszcza w przypadku programu „Współpraca”; wzywa w związku z tym Komisję do przeprowadzenia szczegółowej analizy dotyczącej zdolności PR do zapewnienia lepszego wsparcia inwestycjom sektora prywatnego;

29.

uważa, że procedury zaproszeń konkurencyjnych dla dodatkowych partnerów powinny bazować na podstawowym założeniu, iż zaangażowane przedsiębiorstwa i badacze mają dogłębną wiedzę na temat projektu oraz tego, jaki partner byłby najodpowiedniejszy, a Komisja, zamiast zmuszać ich do kierowania się listami rankingowymi ekspertów oceniających, powinna przeanalizować pisemne uzasadnienie konsorcjum;

30.

wyraża zadowolenie z osiągnięć 7PR na rzecz MŚP, w zakresie zarówno środków wspierania MŚP w rozdziale „Możliwości”, programu Eurostars, jak i celu 15 % określonego w rozdziale „Współpraca”; aby jeszcze ułatwić udział MŚP, wzywa do ogłaszania większej liczby zaproszeń nietematycznych, do otwierania większej liczby zaproszeń dotyczących szczególnych działań MŚP (lub wprowadzenie stale otwartego zaproszenia), do dalszego uproszczenia przepisów (w tym przepisów dotyczących programu Eurostars) oraz do skrócenia czasu zatwierdzania dotacji; zaleca, aby MŚP zostały aktywniej zaangażowane w proces wykorzystywania osiągniętych wyników;

31.

uważa, że organizacje przemysłowe i naukowe powinny zachęcać młodych naukowców do udziału w zespołach projektowych w kontekście działalności badawczej opartej na współpracy; domaga się, aby Komisja i państwa członkowskie podjęły konkretne środki mające na celu zwiększenie udziału młodych badaczy w programach ramowych; wzywa Komisję do wykorzystania śródokresowego przeglądu siódmego programu ramowego do wspierania zatrudnienia młodych naukowców poprzez ustanowienie zasad i form uczestnictwa w taki sposób, aby znaczna część środków finansowych była przeznaczona na zatrudnianie młodych naukowców;

32.

z zaniepokojeniem zauważa, stosunkowo skromny udział niektórych państw członkowskich w 7PR, co nie przyczynia się do spójności terytorialnej i zrównoważonego rozwoju w Europie; jest zdania, że lepsza koordynacja, spójność i synergia między 7PR a funduszami strukturalnymi i funduszem spójności, a także lepsze wykorzystanie programu „Ludzie” mogłyby poprawić udział niedostatecznie reprezentowanych państw członkowskich; uważa, że przez wykorzystanie funduszy strukturalnych do wzmocnienia infrastruktury badawczej i do wsparcia budowy potencjału w zakresie badań innowacji wszystkie państwa członkowskie mogą zyskać możliwość osiągnięcia wyższego poziomu doskonałości („schody do doskonałości”); w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie grupy ekspertów ds. synergii, w celu znalezienia synergii między 7PR, funduszami strukturalnymi i programem ramowym na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP); podkreśla jednak absolutną konieczność rozróżnienia między kryteriami dotyczącymi 7PR i funduszy strukturalnych, ponieważ przy przydzielaniu funduszy 7PR powinna przeważać zasada doskonałości (podlegająca wyłącznemu zarządzaniu i koordynacji Komisji), w celu zapewnienia maksymalnej wartości dodanej badań, rozwoju i innowacji w Europie; z zadowoleniem zauważa, że na lata 2007–2013 w ramach funduszy spójności przeznaczono 86 mld EUD na wspieranie innowacyjności (25 % kwoty całkowitej), z czego na zasadnicze badania i rozwój technologiczny zarezerwowano 50 mld EUR, co jest równe całkowitemu budżetowi 7PR; zwraca uwagę na znaczenie wymiaru terytorialnego badań i rozwoju, uwzględniając szczególne potrzeby i potencjał terytoriów przy projektowaniu polityki („inteligentna specjalizacja”); w związku z tym za istotne uważa zaangażowanie władz regionalnych i lokalnych we wzmacnianie potencjału w zakresie badań innowacji w ich regionach; zaleca, by aktualnie niewydatkowane środki finansowe pozostające w budżecie UE do końca 2013 r. oraz środki finansowe przewidziane na lata 2014-2020 zostały w sposób jeszcze bardziej zdecydowany ukierunkowane na innowacje, naukę i badania, w odniesieniu zarówno do zasobów ludzkich, jak i rozwoju i infrastruktury;

33.

z zadowoleniem przyjmuje stały, choć nieśmiały postęp ku bardziej zrównoważonej reprezentacji płci w 7PR, gdyż różnorodność jest ważna dla kreatywności i innowacyjności; podkreśla, że kobiety-naukowcy pracują raczej nad mniejszymi, prowadzonymi na mniejszą skalę projektami i zadaniami badawczymi oraz że wydaje się, iż barierą dla kobiet-naukowców jest wysoce problematyczny „szklany sufit”, co prowadzi do zmniejszania się odsetka kobiet-naukowców wraz ze stażem pracy, na co wskazuje również mała liczba kobiet-naukowców zakwalifikowanych do otrzymania grantu ERBN dla doświadczonych naukowców; zgadza się, że środki mające na celu zwiększenie udziału kobiet należy wzmocnić w trakcie cykli życia projektów (ze zwróceniem szczególnej uwagi na elastyczne godziny pracy, ulepszone rozwiązania w zakresie opieki na dziećmi, przepisy dotyczące zabezpieczenia społecznego oraz urlopy rodzicielskie) oraz że Komisja powinna wzmocnić swoje podejście do wspierania kobiet naukowców oraz pobudzić państwa członkowskie do zajęcia się różnicami w traktowaniu kobiet i mężczyzn; podkreśla, że cel dotyczący zapewnienia udziału kobiet w komitetach ds. programów i komitetach doradczych na poziomie 40 % należy wdrażać z wyczuciem; wzywa Komisję do powołania komitetu interdyscyplinarnego w celu monitorowania i doradzania w zakresie reprezentacji kobiet-naukowców oraz do opracowania planu działania na rzecz równości płci, jak zalecano to w ocenie ex post 6PR; wzywa szkoły wyższe oraz instytucje UE do promowania nauki jako dziedziny interesującej dla obu płci już od wczesnych faz edukacji przez ukazywanie kobiet naukowców jako wzoru do naśladowania;

34.

wzywa do uznania na szczeblu regionalnym istotnej roli, jaką odgrywają organizacje pośredniczące (takie jak izby handlowe, Enterprise Europe Network i regionalne agencje innowacji), które stanowią połączenie między innowacyjnymi MŚP z poszczególnych regionów a Komisją;

35.

uważa, że programy powinny być otwarte dla partnerów międzynarodowych; podkreśla, że podstawową zasadą powinno być umożliwienie finansowania wszystkich programów także w przypadku zespołów zagranicznych (mając na uwadze konkretne kompetencje); odrzuca założenie, zgodnie z którym Komisja mogłaby dokonywać lepszego niż naukowcy wyboru partnerów do współpracy;

36.

jest zdania, że należałoby potwierdzić priorytety 7PR w zakresie współpracy międzynarodowej; jest zdania, że wybór konkretnych krajów i tematów działań w zakresie współpracy międzynarodowej powinien być dokonywany w konsultacji z państwami członkowskimi, w celu zapewnienia komplementarności tych działań w odniesieniu do wszystkich zainteresowanych stron; potwierdza jednak, że należy poświęcać uwagę współpracy z krajami rozwijającymi się;

37.

jest zdania, że poziom finansowania 7PR, który jest wiarygodny i niezbędny, powinien przynajmniej zostać utrzymany w celu podjęcia wielkich wyzwań społecznych, oraz przypomina, że inwestycje w BRI to inwestycje długoterminowe, które stanowią decydujący element umożliwiający osiągnięcie celów strategii „Europa 2020”;

38.

uważa, że wydatki w ramach 7PR, a także ogólne ukierunkowanie badań powinny być na ile to możliwe dostosowane do nadrzędnych celów politycznych określonych w strategii Europa 2020; uważa, że postęp naukowy w odniesieniu do wielkich wyzwań wymaga średnio- lub długookresowego zobowiązania do udostępnienia instrumentów finansowania wspierających zarówno badania podstawowe, jak i współpracę z przemysłem i innymi partnerami zewnętrznymi;

39.

zwraca uwagę na zasadniczą rolę infrastruktury badawczej i podkreśla, że jej rozwój i finansowanie (oparte na liście ESFRI i obejmujące zapewnienie sprzętu i instrumentów laboratoryjnych oraz ich utrzymania) powinno być lepiej skoordynowane i współfinansowane między 7PR, instrumentami EBI, funduszami strukturalnymi oraz polityką krajową i regionalną; uważa, że należy unikać powielania infrastruktury badawczej w poszczególnych państwach członkowskich oraz wzmocnić otwarty i oparty na doskonałości dostęp do infrastruktury badawczej; wzywa do wysiłków mających na celu pobudzenie finansowanie infrastruktury badawczej w ramach 7PR, szczególnie tam, gdzie istnieje największa przestrzeń dla wartości dodanej UE;

40.

uważa, że beneficjenci funduszy na infrastrukturę badawczą powinni jasno uzasadnić swoją rolę oraz wykorzystanie sprzętu, laboratoriów, a także personelu badawczego i technicznego; dlatego uważa, że należy stworzyć system monitoringu i kontroli, w ramach którego weryfikowano by przestrzeganie umów;

41.

wzywa państwa członkowskie i UE do przestrzegania zobowiązań finansowych, w tym zobowiązań do podjęcia działań na mocy art. 185 i 187, podjętych przez nie w ramach umów międzynarodowych w dziedzinie badań;

42.

wzywa Komisję, by w kontekście celu przeznaczenia 3 % PKB na badania i rozwój technologiczny do 2020 r. oraz uznania, że badania i innowacyjność zapewniają jedyny pewny sposób naprawy gospodarki w UE, rozważyła możliwość ustalenia wiążącego przejściowego poziomu finansowania badań i rozwoju technologicznego w wysokości około 1 % PKB do 2015 r.;

43.

zauważa wzmocnienie wymiaru „innowacji” w przyszłych programach pracy; jest zdania, że – aby programy dotyczące badań i innowacji miały wyraźny wpływ na rynek i społeczeństwo – należy projektować działania, które umożliwią optymalne wykorzystanie i komercjalizację wyników badań, np. zajęcie się potencjałem komercjalizacji wyników badań w konkretnych zaproszeniach lub kryteriach oceny w poszczególnych dziedzinach; wzywa Komisję do rozpoczęcia finansowania projektów demonstracyjnych, pilotażowych i dotyczących weryfikacji koncepcji przed zakończeniem 7PR i do rozważenia systemu finansowania mającego na celu nagradzanie udanych projektów i wspieranie ich wprowadzenia na rynek z myślą o uzupełnieniu obecnego finansowania odgórnego; w związku z tym uważa też, że potrzebna jest ścisła koordynacja między 7PR, CIP i funduszami strukturalnymi;

44.

zwraca uwagę, że wraz z oparciem 7PR o zasady „nauka dla nauki”, „nauka dla konkurencji” oraz „nauka dla społeczeństwa” będzie można nie dostrzec stopniowego przejścia pomiędzy badaniami podstawowymi, badaniami stosowanymi i innowacjami; podkreśla, że należy dopilnować, aby skuteczna realizacja zintegrowanych projektów nie została zablokowana poprzez nieelastyczne struktury;

45.

jest zdania, że zarówno 7PR, jak i przyszły 8PR powinny w większym stopniu przyczynić się do rozwoju przemysłu w Europie oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia badań stosowanych;

46.

uznając, że 7PR jest przede wszystkim ukierunkowany na badania i rozwój technologiczny, podkreśla znaczenie projektowania polityki i programów UE w taki sposób, aby w pełni wykorzystać synergię w ramach całego łańcucha wartości badań i rozwoju (od badań i edukacji, przez innowacje, do tworzenia miejsca pracy); uważa, że jest to jedyny sposób, aby osiągnąć cele wytknięte w ramach „Unii innowacji” oraz przyspieszyć przekształcenie Europy w społeczeństwo oparte na wiedzy; w związku z tym przyjmując z zadowoleniem obecny rozwój tablicy wyników w zakresie innowacyjności, wzywa do szerokiej definicji innowacji (obejmującej innowacje nietechnologiczne i innowacje inspirowane przez pracowników) oraz do rozwijania skuteczniejszych modeli, metodologii i narzędzi służących pomiarowi i pobudzaniu innowacji, w tym przez zamówienia publiczne, określanie standardów i inżynierię finansową;

47.

stwierdza, że europejskie platformy technologiczne, WIT i partnerstwa publiczno prywatne (PPP) przyczyniają się do zwiększenia udziału sektora przemysłowego, i wzywa do ich konsolidacji w przyszłych programach; podkreśla, że potrzebne jest zapewnienie odpowiednich przepisów dotyczących uczestnictwa (w tym przepisów dotyczących własności intelektualnej) oraz stawek finansowania (w tym stawek finansowania w przypadku kosztów pośrednich), a także dążenie do dalszego uproszczenia, aby przyciągnąć większą liczbę MŚP, publicznych instytutów badawczych i mniejszych organizacji badawczych i w ten sposób zapewnić większą równowagę pod względem dostępu zainteresowanych podmiotów i pod względem udziału w WIT i PPP;

48.

wyraża zaniepokojenie nadmiernym obciążeniem administracyjnym 7PR; zaznacza, że środki upraszczające, które nie wymagają zmiany uregulowań, należy wdrożyć jak najszybciej, mając na względzie prostotę, stabilność, spójność, pewność prawną, przejrzystość, doskonałość i zaufanie, oraz zachęca Komisję, aby rozwyła dalsze środki upraszczające, w tym wkład rzeczowy wnioskodawców, a także dalsze dostosowanie do metod obliczania i rachunkowości stosowanych w krajowych systemach finansowania; wzywa Komisję, aby przyjęła pilne środki w celu znacznego skrócenia czasu między złożeniem wniosku a przyznaniem dotacji, ograniczyła procedury biurokratyczne dotyczące przygotowywania, przedstawiania i oceny projektów (w tym przez wykorzystanie portalu aplikacyjnego UE wzorowanego na analogicznym modelu USA), ograniczyła liczbę okresowych sprawozdań dotyczących statusu finansowego oraz osiągnęła większą równowagę między ryzykiem badawczym a kontrolą; podkreśla, że kultura unikania ryzyka w polityce UE w dziedzinie badań może hamować finansowanie badań wysokiego ryzyka, które potencjalnie niosą ze sobą największe prawdopodobieństwo dokonania przełomu, i sugeruje w związku z tym, że należy przyjąć podejście oparte na zaufaniu połączonym z większą elastycznością w zakresie podejmowania ryzyka i narażania się na porażkę, zamiast podejścia opartego wyłącznie na wynikach, które może hamować innowacyjne badania; zaleca uproszczoną wykładnię i dalsze wyjaśnienie definicji kosztów kwalifikowalnych; popiera propozycję przeglądu rozporządzenia finansowego w celu uproszczenia procedur i wzywa do zmiany lub poszerzenia interpretacji regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej o kwestię odpowiedzialności osobistej; apeluje o bardziej precyzyjne, spójne i przejrzyste zasady proceduralne dotyczące audytu, w tym przez stosowanie mniej przypadkowych prób i bardziej realistycznych kryteriów, takich jak doświadczenie uczestników oraz historia popełnionych błędów i sposoby ich naprawienia;

49.

ponownie podkreśla znaczenie bezzwłocznego wprowadzenia proceduralnych, administracyjnych i finansowych środków upraszczających, wskazanych w rezolucji Parlamentu z dnia 11 listopada 2010 r., w ramach obecnego zarządzania 7PR; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji z dnia 24 stycznia 2011 r. wprowadzającą trzy środki upraszczające, a także utworzenie jednolitego systemu rejestracji; wzywa Komisję do szybkiego wdrożenia tych środków w jednolity sposób i do zbadania, gdzie jeszcze możliwe są dodatkowe środki upraszczające; z żalem zauważa poważne problemy z interpretacją oraz wynikającą z nich niepewność prawną po stronie uczestników 7PR i ponawia życzenie, aby spory dotyczące wszystkich programów ramowych, trwające obecnie między Komisją a beneficjentami, zostały szybko rozstrzygnięte w poszanowaniu zasady rozważnego gospodarowania pieniędzmi publicznymi; zwraca się do Komisji o umożliwienie beneficjentom konsultacji z komitetem ds. rozliczeń badawczych w trakcie realizacji projektu i po jej zakończeniu, tak aby wyjaśniać kwestie dotyczące obliczania kosztów, zasad udziału i audytu, w tym audytów ex post; podkreśla konieczność zachowania tych elementów, które funkcjonują właściwie i zmiany tylko tych zasad, które powinny ulec dostosowaniu;

50.

wzywa do przyjęcia środków ukierunkowanych na skrócenie czasu przyznawania dotacji, co miałoby zwiększyć o pewien procent liczbę dotacji zatwierdzonych w okresie krótszym niż osiem miesięcy w 2011 r. oraz w okresie krótszym niż sześć miesięcy w pozostałym czasie;

51.

przyjmuje z aprobatą zalecenia, aby przyspieszyć procedurę automatycznego udzielania zamówień i wzywa do przeprowadzenia oceny istniejących instrumentów przed utworzeniem jakichkolwiek nowych instrumentów w ramach 7PR;

52.

proponuje, by Komisja pomogła organom publicznym w usprawnieniu ich systemów zarządzania, przeprowadzając oceny bez konsekwencji finansowych, co zachęcałoby te organy do podejmowania licznych działań mających na celu lepsze zarządzanie projektami i ich realizację w konkretnym terminie krótszym niż jeden rok;

53.

jest zdania, że mechanizm finansowania oparty na podziale ryzyka odegrał zarówno w kontekście jakościowym, jak i ilościowym, dominującą rolę siły napędowej inwestycji w BRI w momencie kryzysu, gdy sektor bankowy nie był już w stanie pełnić swojej funkcji, co przyniosło w pierwszych latach 8 mld euro pożyczek, które wygenerowały ponad 20 mld euro inwestycji;

54.

wyraża jednak zaniepokojenie symbolicznymi kwotami przeznaczonymi na infrastrukturę badawczą, uczelnie i instytucje badawcze oraz MŚP, a zwłaszcza innowacyjne MŚP, jak również notorycznym brakiem równowagi między obszarami geograficznymi i sektorami korzystającymi z przyznanych pożyczek; popiera w konsekwencji konkretne zalecenia grupy ekspertów służące zwiększeniu udziału niektórych grup docelowych, które nie są należycie reprezentowane i popiera konkluzje Rady Europejskiej z dnia 4 lutego 2011 r., szczególnie jej wezwanie do zbadania wszystkich opcji w celu waloryzacji praw własności intelektualnej na szczeblu europejskim, tak aby przede wszystkim ułatwić dostęp MŚP do rynku wiedzy;

55.

wyraża ubolewanie, iż projekty RSFF realizowane są tylko w 18 państwach członkowskich UE oraz w dwóch państwach stowarzyszonych, oraz że MŚP, szkoły wyższe/jednostki badawcze i instrumenty badawcze nie są obecnie należycie reprezentowane w ramach RSFF; wzywa Komisję do dokonania oceny przyczyn, dla których pozostałych dziewięć państw członkowskich UE nie skorzystało z tego nowego instrumentu, który znacząco przyczynia się do większego finansowania badań, rozwoju i innowacji oraz do zapewniania udziału wszystkich zainteresowanych państw;

56.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zbadania kwestii nagłośnienia dostępności pożyczek RSFF na szczeblu państw członkowskich, tak aby zapewnić potencjalnym uczestnikom odpowiednie informacje i pomoc w dostępie do pożyczek RSFF, szczególnie w tych państwach członkowskich, których walutą nie jest euro;

57.

zaleca kontynuowanie i wzmocnienie stosowania tego innowacyjnego instrumentu finansowego w ramach 7PR i przyszłego 8PR, ponieważ ma on pozytywny wpływ na poprawę dostępu do finansowania i na pobudzanie inwestycji prywatnych; podkreśla, że konieczne jest zagwarantowanie, że takie instrumenty finansowe będą odpowiednie dla MŚP;

58.

domaga się uwzględnienia w ramach korzystania z 7PR różnych skutków kryzysu gospodarczego w poszczególnych państwach członkowskich odnoszących się do ostatnich lat programu (2011–2013), z uwagi na znaczne kwoty, które pozostają do wykorzystania (28,8 mld EUR na 3 lata), cele strategii „Europa 2020” i przygotowywanie europejskiej przestrzeni badawczej oraz Unii innowacji; wzywa w szczególności do dostosowania celów programowych 7PR do strategii UE w zakresie efektywnego gospodarowania zasobami, surowcami oraz agendy cyfrowej;

59.

uważa, że niewykorzystane kwoty należy przesunąć z dziedziny badań i przeznaczyć na inne programy lub instrumenty, które nie są przypisane do sektora badań i innowacji i nie są objęte celami i zakresem 7PR;

60.

podkreśla potrzebę zwiększenia, pobudzenia i zagwarantowania finansowania badań i rozwoju w Unii poprzez znaczne zwiększenie od 2013 r. odpowiednich wydatków; jest zdania, że taki wzrost finansowania, najlepiej poprzez podwojenie budżetu, musi wesprzeć zrównoważony wzrost i konkurencję w oparciu o doskonałość; podkreśla niniejszym, że zwiększeniu funduszy musi towarzyszyć podejście bardziej zorientowane na wyniki i efektywność, a także radykalne uproszczenie procedur finansowania; popiera dalsze współdziałanie i współpracę między różnymi programami UE w zakresie badań, rozwoju i innowacji, np. w ramach tytułu „Wspólne ramy strategiczne na rzecz badań i innowacji”; uważa, że ciągłość przyszłego programu, gdy już zostanie on ustanowiony, jest istotna dla wszystkich zaangażowanych podmiotów;

61.

podkreśla, że w kontekście finansowania istotne jest uwzględnienie oceny wyników uzyskiwanych w dziedzinach określanych jako priorytety polityczne oraz stopnia ich efektywności, tak aby usprawnić ocenę przyszłych programów;

62.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz państwom członkowskim.

11.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 380/20

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 9 listopada 2010 r. pt. „Handel, wzrost i polityka światowa – polityka handlowa jako kluczowy element strategii Europa 2020” (COM(2010)0612) oraz komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 7 lipca 2010 r. pt. „W kierunku kompleksowej europejskiej polityki dotyczącej inwestycji międzynarodowych” (COM(2010)0343),

—

uwzględniając wspólną analizę Komisji i rządu kanadyjskiego pt. „Ocena kosztów i korzyści ściślejszego partnerstwa gospodarczego UE-Kanada” z października 2008 r. (1) oraz wspólne sprawozdanie w sprawie analizy zakresu przyszłej współpracy UE-Kanada z 5 marca 2009 r. (2),

—

uwzględniając wspólne oświadczenie przyjęte podczas szczytu UE-Kanada dotyczące kompleksowej umowy o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską a Kanadą podpisanego w Pradze dnia 6 maja 2009 r. (Dok. Rady 09547/2009),

—

uwzględniając zalecenia Komisji dla Rady z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie zmian w wytycznych negocjacyjnych umowy o integracji gospodarczej z Kanadą, które przyjęto celem upoważnienia Komisji do prowadzenia w imieniu Unii negocjacji w sprawie inwestycji (SEC(2010)1577),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Rady Europejskiej z dnia 10 marca 2011 r. pt. „Sprawozdanie w sprawie barier w handlu i inwestycjach – 2011 r. – Włączenie naszych strategicznych partnerów gospodarczych w działania na rzecz poprawy dostępu do rynku: priorytetowe działania w celu zniesienia barier w handlu” (COM(2011)0114),

—

uwzględniając wcześniejsze rezolucje, w szczególności rezolucję z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie Europy w czasach globalizacji – zewnętrznych aspektów konkurencji (3), rezolucję z dnia 19 lutego 2008 r. w sprawie strategii UE na rzecz łatwiejszego dostępu do rynku dla europejskich eksporterów (4), rezolucję z dnia 20 maja 2008 r. w sprawie handlu surowcami i produktami podstawowymi (5), rezolucję z dnia 4 września 2008 r. w sprawie handlu usługami (6), rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wpływu podrabiania towarów na handel międzynarodowy (7), rezolucję z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie wzmocnienia roli europejskich MŚP w handlu międzynarodowym (8), rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie szczytu UE-Kanada (9), rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych w międzynarodowych umowach handlowych (10), rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie międzynarodowej polityki handlowej w kontekście nadrzędnych potrzeb związanych ze zmianami klimatu (11), rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności biznesu w międzynarodowych umowach handlowych (12), rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie strategii Europa 2020 (13) oraz rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie przyszłej europejskiej polityki inwestycji międzynarodowych (14),

—

uwzględniając Porozumienie ramowe o współpracy handlowej i gospodarczej między Wspólnotami Europejskimi a Kanadą (15) oraz pozostałe późniejsze umowy dwustronne z Kanadą, w szczególności Umowę o współpracy celnej i wzajemnej pomocy w sprawach celnych (16), Umowę w sprawie sanitarnych środków ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w handlu żywymi zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego (17), Umowę w sprawie handlu winami i napojami spirytusowymi (18), Umowę w sprawie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego (19) oraz Umowę w sprawie transportu lotniczego (20),

—

uwzględniając zmienione porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską (21),

—

uwzględniając art. 207 ust. 3 i art. 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że oparty na zasadach wielostronny system handlu ustanowiony przez Światową Organizację Handlu (WTO) nadal stanowi najodpowiedniejsze ramy dla regulowania i wspierania sprawiedliwego i zrównoważonego handlu dzięki opracowywaniu odpowiednich zasad i zapewnianiu ich przestrzegania,

B.

mając na uwadze, że pomyślne i terminowe zakończenie dauhańskiej agendy rozwoju ma zasadnicze znaczenie dla dalszego rozwoju WTO, a jednocześnie mając na uwadze, że takie porozumienie nie wyklucza umów dwustronnych wychodzących poza zobowiązania przyjęte w ramach WTO i stanowiących uzupełnienie zasad wielostronnych,

C.

mając na uwadze, że Kanada jest jednym z najdłuższych stażem i najbliższych partnerów UE, jako że była pierwszym krajem, z którym UE podpisała w 1976 r. ramową umowę o współpracy handlowej i gospodarczej, mając na uwadze, że przez lata podpisano wiele umów dwustronnych mających ułatwić partnerom bardziej zacieśnione stosunki handlowe,

D.

mając na uwadze, że UE jest drugim najważniejszym partnerem handlowym Kanady, a Kanada jest obecnie jedenastym najważniejszym partnerem handlowym UE (dane na rok 2009), mając na uwadze, że Kanada, jest czwartym co do wielkości partnerem UE w zakresie bezpośrednich inwestycji zagranicznych, a UE jest drugim największym inwestorem bezpośrednim w Kanadzie (dane na rok 2008),

E.

mając na uwadze, że wspólna analiza przeprowadzona w 2008 r. wykazała obustronnie znaczne potencjalne korzyści liberalizacji dwustronnych stosunków handlowych między Kanadą a UE,

F.

mając na uwadze, że sektor prywatny zarówno w UE, jak i w Kanadzie stanowczo poparł ambitną i kompleksową umowę gospodarczą, oraz wyraża przekonanie, że dalsze zacieśnianie partnerstwa gospodarczego UE-Kanada byłoby dla inwestorów i przedsiębiorców w UE, Kanadzie i na całym świecie silnym impulsem stymulującym wzrost,

G.

mając na uwadze uzasadnione powszechne przekonanie, że w stosunkach gospodarczych UE-Kanada nie wykorzystuje się jeszcze wszystkich możliwości oraz że porozumienie o wolnym handlu między UE a Kanadą może zasadniczo przyczynić się do rozwoju i osiągnięcia tego dzięki poprawie przepływów handlowych i inwestycyjnych przy jednoczesnym zniesieniu ceł i skrajnie wysokich stawek celnych oraz nieuzasadnionych barier pozataryfowych, jak również dzięki wspieraniu ściślejszej współpracy, w szczególności w dziedzinie stanowienia prawa, mobilności pracowników oraz uznawania kwalifikacji,

H.

mając na uwadze, że toczące się negocjacje w sprawie kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej mają na celu zawarcie bardzo szerokiego porozumienia, o ambitniejszych celach niż jakakolwiek umowa gospodarczo-handlowa wynegocjowana dotychczas przez UE czy przez Kanadę, co może jeszcze bardziej zacieśnić już i tak silne dwustronne więzy handlowe i inwestycyjne,

I.

mając na uwadze, że Komisja ma na celu uwzględnienie ochrony inwestycji w toczących się negocjacjach z Kanadą i zaproponowała Radzie zmianę obecnych wytycznych negocjacyjnych,

J.

mając na uwadze, że zarówno UE, jak i Kanada oświadczyły, iż poczyniono znaczne postępy w negocjacjach kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej celem wypracowania porozumienia do końca 2011 r.,

1.

jest zdania, że wielostronny system handlowy ustanowiony przez WTO nadal stanowi zdecydowanie najskuteczniejsze ramy prowadzenia swobodnej, sprawiedliwej i uczciwej wymiany handlowej na skalę światową; ponownie wyraża stanowcze poparcie dla udanego zakończenia negocjacji w ramach dauhańskiej agendy rozwoju, które pozostają priorytetem dla UE; wyraża przekonanie, że UE i Kanada mogą wspólnie przyczynić się do uwieńczonego powodzeniem zakończenia dauhańskiej agendy rozwoju;

2.

z zadowoleniem przyjmuje porozumienie z Kanadą wychodzące poza zobowiązania w ramach WTO i stanowiące uzupełnienie zasad wielostronnych, przy założeniu, że negocjacje doprowadzą do zawarcia wyważonego, ambitnego porozumienia wysokiej jakości, wykraczającego poza zmniejszenie taryf celnych; wzywa do stosowania zasady wzajemności w ramach dostępnych środków odwoławczych w przypadku sporów handlowych oraz podkreśla w szczególności potrzebę poprawy zasad ochrony praw własności intelektualnej, w tym znaków towarowych, patentów i oznaczeń geograficznych, oraz potrzebę uzyskania rzeczywistego wzajemnego dostępu do rynku, w szczególności do usług i przetargów publicznych (w tym na poziomie regionalnym);

3.

apeluje do Komisji, aby wykazując dobrą wolę, wycofała swe zarzuty wobec wymogów o charakterze lokalnym, przewidzianych w ontaryjskiej ustawie o energetyce ekologicznej (Ontario Green Energy Act);

4.

wyraża przekonanie, że rozdział umowy dotyczący własności intelektualnej nie powinien negatywnie wpływać na produkcję leków generycznych i musi być zgodny z wyjątkami dotyczącymi zdrowia publicznego przewidzianymi w porozumieniu TRIP;

5.

zauważa, że Komisja podjęła decyzję o zastosowaniu wykazu negatywnego w celu liberalizacji usług, jest jednak zdania, że powinno się to postrzegać jako wyjątek i nie powinno to stanowić precedensu dla przyszłych negocjacji; uważa, że wyłączenie usług użyteczności publicznej z zakresu GATS pozostaje najbardziej odpowiednim narzędziem gwarantującym obywatelom europejskim powszechny dostęp do usług użyteczności publicznej;

6.

wyraża zaniepokojenie wydobywaniem azbestu wciąż mającym miejsce w Kanadzie oraz poważnymi tego skutkami dla zdrowia pracowników; przypomina, że UE wprowadziła zakaz wszelkiego stosowania, wydobywania i przetwarzania azbestu oraz wytwarzania produktów zawierających azbest; wzywa Kanadę do podjęcia podobnych działań w celu poprawy zdrowia publicznego;

7.

w oparciu o uzupełnianie się obu gospodarek zwraca uwagę na przyszły potencjał wzrostu wymiany handlowej i inwestycji między UE a Kanadą oraz ogromne możliwości handlowe wynikające z kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej;

8.

wyraża przekonanie, że poziom ambicji podejścia reprezentowanego przez Komisję w negocjacjach z Kanadą należy zrównoważyć równie ambitnym podejściem do zrównoważonego rozwoju, w szczególności w odniesieniu do poziomu zobowiązań w zakresie pracy, zakresu rozdziału poświęconego środowisku oraz sposobu podjęcia kwestii wynikających z wielostronnej umowy środowiskowej, jak również mechanizmu egzekwowania prawa, a w jego ramach należy wspierać i promować inicjatywy przyczyniające się do walki ze zmianami klimatu, promowanie prawnie wiążących praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych, jak również społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw;

9.

z zadowoleniem przyjmuje postępy w negocjacjach w sprawie kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej i zachęca Komisję do dalszych konsultacji z kluczowymi zainteresowanymi stronami; pomimo faktu, że wspólna analiza wykazała znaczące potencjalne korzyści dla Kanady i UE, wzywa Komisję do możliwie najszybszego przeprowadzenia szeroko zakrojonej oceny wpływu na zrównoważony wzrost, analizującej przewidywalne konsekwencje dla poszczególnych sektorów oraz skutki społeczno-ekonomiczne dla UE wynikające z ostatecznego porozumienia;

10.

zauważa, że stosunki UE-Kanada zachodzą zasadniczo na poziomie krajowym, jednak ponieważ prowincje i terytoria kanadyjskie odpowiadają za realizację zobowiązań umownych w zakresie, w jakim podlegają one jurysdykcji ich sądów, uważa za zasadny i z zadowoleniem przyjmuje udział kanadyjskich prowincji i terytoriów związkowych w negocjacjach kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej i zachęca prowincje i terytoria do zharmonizowania strategii politycznych i procedur, by zmaksymalizować potencjalne korzyści płynące z tego porozumienia; wyraża przekonanie, że skuteczne negocjacje winny również obejmować wyraźne zobowiązania podejmowane przez władze prowincji i terytoriów;

11.

zauważa z niepokojem, że Komisja przedstawiła Radzie projekt w sprawie zmiany wytycznych negocjacyjnych mający na celu umożliwienie jej negocjacji z Kanadą w sprawie inwestycji bez oczekiwania na przyjęcie przez Parlament jego stanowiska w sprawie ogólnej przyszłej polityki inwestycyjnej UE; wzywa Komisję, aby w prowadzonych z Kanadą negocjacjach dotyczących inwestycji w pełni uwzględniła wnioski Parlamentu Europejskiego w tej sprawie; jest zdania, że ze względu na wysoko rozwinięte systemy prawne Kanady i UE najbardziej odpowiednimi narzędziami służącymi rozwiązaniu sporów dotyczących inwestycji są mechanizm rozstrzygania sporów między państwami oraz stosowanie lokalnych środków odwoławczych; wzywa Komisję do zadbania o to, by mechanizm rozstrzygania ewentualnych sporów między inwestorami a państwem nie hamował przyjmowania przyszłych aktów prawnych w newralgicznych obszarach polityki, takich jak przepisy w zakresie ochrony środowiska, a także by opierał się on na szerzej zakrojonych wymogach ujętych w rezolucji Parlamentu w sprawie przyszłej europejskiej polityki inwestycji międzynarodowych;

12.

podkreśla, że w rozdziale poświęconym inwestycjom należy wspierać inwestycje wysokiej jakości, które są prowadzone z poszanowaniem środowiska i sprzyjają dobrym warunkom pracy; ponadto apeluje, aby w rozdziale poświęconym inwestycjom uszanowano prawo obu stron do regulacji, w szczególności w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego, środowiska, zdrowia publicznego, praw pracowniczych i praw konsumenta, polityki przemysłowej i różnorodności kulturowej; wzywa Komisję do wyłączenia z zakresu umów inwestycyjnych sektorów newralgicznych takich jak kultura, edukacja, obrona narodowa i zdrowie publiczne;

13.

ponownie wyraża zaniepokojenie z powodu wpływu procesu wydobywania piasku roponośnego na środowisko na świecie z uwagi na wysoki poziom emisji CO2 podczas procesu produkcyjnego i zagrożenie, jakie stanowi on dla lokalnej różnorodności biologicznej; wyraża przekonanie, że negocjacje w sprawie kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej nie powinny wpłynąć na uprawnienia UE w zakresie stanowienia prawa w ramach dyrektywy w sprawie jakości paliw ani ograniczać możliwości władz kanadyjskich w zakresie wprowadzenia w przyszłości norm dotyczących ochrony środowiska dotyczących wydobycia piasku roponośnego; zachęca obie strony do polubownego rozstrzygania wszelkich sporów, niestanowiącego zagrożenia dla negocjacji w sprawie kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej;

14.

uwzględnia niedawno przyjęte rozwiązania prawne w związku z wprowadzonym przez UE zakazem importu produktów z fok, w szczególności wniosek Kanady do WTO w sprawie powołania formalnego zespołu rozstrzygania sporów; oczekuje, że Komisja pozostanie stanowcza w odniesieniu do stanowiska UE w zakresie zakazu importu produktów z fok, a także wyraża głęboką nadzieję, że przed konieczną ratyfikacją kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej przez Parlament Europejski Kanada wycofa wniesiony do WTO sprzeciw, który godzi w prawidłowe stosunki handlowe;

15.

zwraca uwagę na różne strategie polityczne przyjęte przez UE i Kanadę w odniesieniu do przepisów dotyczących organizmów modyfikowanych genetycznie (GMO); ostrzega, że surowsze przepisy przyjęte w UE mogą być kwestionowane przez przedsiębiorstwa prywatne w ramach proponowanego w kompleksowej umowie gospodarczo-handlowej (CETA) mechanizmu rozstrzygania sporów;

16.

uważa, że rozdziały dotyczące rolnictwa są ważnym zagadnieniem dla obu stron tych negocjacji; jest zaniepokojony ewentualnymi znacznymi ustępstwami w odniesieniu do organizmów modyfikowanych genetycznie, mleka i oznakowania pochodzenia; w związku z tym podkreśla, że należy w pełni uwzględnić potrzeby i priorytety w rolnictwie i wzywa Komisję do wynegocjowania umowy, która będzie korzystna dla europejskich i kanadyjskich konsumentów i dla sektora rolnego obu stron, oraz do zapewnienia, w ramach ogólnie wyważonej umowy, większej, a jednocześnie sprawiedliwszej konkurencji wśród dostawców UE i kanadyjskich dostawców towarów rolnych; z zadowoleniem przyjmuje wstępne zobowiązanie się obu stron, iż nie będą one nadal stosować, wprowadzać lub przywracać rolnych subsydiów wywozowych na produkty rolne, co stanowi krok w kierunku ambitnych i uczciwych negocjacji, jak również ich zgodę na współpracę w ramach negocjacji WTO dotyczących rolnictwa;

17.

z myślą o zapewnieniu spójności strategii politycznych Unii, w szczególności strategii dotyczących krajów i terytoriów zamorskich, wzywa Komisję Europejską, by dopilnowała, że w przyszłym porozumieniu między UE i Kanadą znajdzie się zapis o ochronie interesów tych krajów i terytoriów w zakresie ich strategicznych produktów;

18.

podkreśla, że negocjacje w sprawie środków sanitarnych i fitosanitarnych to jedna z najważniejszych kwestii w rozdziałach dotyczących rolnictwa; w tym kontekście wzywa Komisję do pełnego zaangażowania, by wynegocjować surowe normy w tej dziedzinie;

19.

przypomina Radzie i Komisji, że od czasu wejścia w życie Traktatu z Lizbony Rada musi uzyskać zgodę Parlamentu na wszelkie międzynarodowe umowy handlowe, zaś Parlament musi być bezzwłocznie i wyczerpująco informowany zarówno przez Radę, jak i Komisję na wszystkich etapach procedury; wzywa Radę do natychmiastowego przedłożenia Parlamentowi wszelkich informacji na etapach procedury, na których jest on odpowiedzialny za negocjacje, w szczególności co do przyjętych wytycznych negocjacyjnych i wszelkich wprowadzonych do nich zmian; wzywa Radę i Komisję do stałego angażowania Parlamentu na wszystkich etapach negocjacji oraz do pełnego uwzględniania jego stanowiska;

20.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Kanady, jak również rządom i parlamentom prowincji i terytoriów Kanady.

11.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 380/24

—

uwzględniając komunikat Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych (IOSCO) pt. „International cooperation in oversight of credit rating agencies” (Współpraca międzynarodowa w zakresie nadzoru nad agencjami ratingowymi) z marca 2009 r.,

—

uwzględniając wspólne forum nt. bilansu stosowania ratingów kredytowych w czerwcu 2009 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Rady Stabilności Finansowej dla przywódców grupy G20 pt. „Improving financial regulation” (Poprawa regulacji finansowej) z dnia 25 września 2009 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Międzynarodowego Funduszu Walutowego z dnia 29 października 2010 r. pt. „Global Financial Stability Report: Sovereigns, Funding and Systemic Liquidity” (Globalny raport stabilności finansowej: fundusze państwowe, finansowanie i płynność systemowa),

—

uwzględniając oświadczenie ze szczytu grupy G20 w Toronto w dniach 26 i 27 czerwca 2010 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Rady Stabilności Finansowej pt. „Principles for reducing reliance on CRA ratings” (Zasady ograniczenia zależności od ocen agencji ratingowych) z dnia 27 października 2010 r.,

—

uwzględniając konsultacje publiczne rozpoczęte przez Komisję w dniu 5 listopada 2010 r.,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu PE,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Prawnej (A7-0081/2011),

A.

mając na uwadze, że przyjmuje z zadowoleniem trwające na szczeblu globalnym, międzynarodowym i europejskim prace nad uregulowaniem agencji ratingowych,

B.

mając na uwadze, że agencje ratingowe mają być pośrednikami w obiegu informacji, ograniczając asymetrię informacyjną na rynkach kapitałowych i ułatwiając dostęp do globalnego rynku, zmniejszając koszty informacji i zwiększając pulę potencjalnych pożyczkobiorców i inwestorów, zapewniając w ten sposób płynność rynkom i ich przejrzystość i pomagając w ustalaniu cen,

C.

mając na uwadze, że w najnowszym prawodawstwie agencjom ratingowym przypisano inną rolę, którą można ująć jako „certyfikację”, odzwierciedlając fakt, że ratingi są w coraz większym stopniu zakorzenione w ustawowych wymogach kapitałowych,

D.

mając na uwadze, że podmioty finansowe obdarzyły zbyt dużym zaufaniem opinie agencji ratingowych,

E.

mając na uwadze, że oceny agencji ratingowych dotyczą trzech różnych sektorów – sektora publicznego, przedsiębiorstw i strukturyzowanych instrumentów finansowych, oraz mając na uwadze, że agencje ratingowe odegrały znaczącą rolę w przededniu kryzysu finansowego, wystawiając błędne ratingi strukturyzowanym instrumentom finansowym, których ocena musiała zostać obniżona średnio o trzy do czterech stopni podczas kryzysu,

F.

mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 1060/2009, stanowiące pierwszą reakcję na kryzys finansowy, podejmuje już najbardziej palące kwestie, poddając agencje ratingowe nadzorowi i regulacji; mając jednak na uwadze, że nie rozwiązuje ono wszystkich podstawowych problemów, a de facto tworzy pewne nowe bariery w dostępie do rynku,

G.

mając na uwadze, że brak pewności prawnej w tym sektorze zagraża prawidłowemu funkcjonowaniu rynków finansowych UE i dlatego wymaga od Komisji – przed przedłożeniem kolejnych poprawek do rozporządzenia (WE) 1060/2009 – właściwego określenia luk w nowych uregulowaniach i przedstawienia oceny skutków dotyczącej różnych dostępnych rozwiązań służących wypełnieniu takich luk, w tym możliwości wystąpienia z kolejnymi wnioskami ustawodawczymi,

H.

mając na uwadze, że sektor ratingów kredytowych jest dotknięty wieloma problemami, z których najważniejsze to brak konkurencji, struktury oligopolistyczne oraz brak odpowiedzialności i przejrzystości; mając na uwadze, że problemem dominujących agencji ratingowych jest zwłaszcza model płatności oraz że kluczowym problemem systemu regulacyjnego jest nadmierne poleganie na zewnętrznych ratingach kredytowych,

I.

mając na uwadze, że najlepszym sposobem zwiększenia konkurencji byłoby stworzenie otoczenia regulacyjnego skutecznie wspierającego wchodzenie na rynek, a także przeprowadzenie głębszej analizy obecnych barier utrudniających dostęp i innych czynników wpływających na konkurencję,

J.

mając na uwadze, że w okresie sprzyjającej koniunktury uczestnicy rynku mają tendencję do błędnego interpretowania lub lekceważenia stosowanej metodologii i znaczenia ratingów kredytowych, których celem jest ustalenie prawdopodobieństwa niewywiązania się z zobowiązań,

K.

mając na uwadze, że niedawne wydarzenia w związku z kryzysem euro ukazały znaczącą rolę ratingów długu państwowego, a także brak spójności i procykliczność w stosowaniu ratingów zgodnie z prawem,

L.

mając na uwadze, że konieczne jest zapewnienie niezależności ratingów od ingerencji rynkowych i politycznych bez względu na nowo powstające struktury i modele biznesowe oraz w kontekście zarządzania gospodarczego i testów warunków skrajnych,

M.

ponieważ ratingi mogą się zmieniać i zmieniają się w wyniku zasadniczych dostosowań do profilu ryzyka lub pod wpływem nowych informacji, powinny być z założenia stabilne i nie wahać się w zależności od nastrojów na rynku;

N.

mając na uwadze, że system Bazylea II spowodował nadmierne poleganie na ratingach zewnętrznych, doprowadzając w niektórych przypadkach banki do rezygnacji z przeprowadzania samodzielnych ocen ryzyka, na jakie są narażone,

O.

mając na uwadze, że niedawne uregulowania w dziedzinie ratingów w Stanach Zjednoczonych, znane jako Dodd Frank Act, przewidują ograniczone poleganie regulacyjne na opiniach agencji,

1.

uważa, że w świetle zmiany wykorzystania ratingów kredytowych, gdzie emitent jest oceniany w większej mierze po to, aby uzyskać preferencyjne traktowanie w ramach regulacyjnych, nie zaś aby zdobyć dostęp do światowych rynków kapitałowych, należy w miarę możliwości i w realistycznych ramach czasowych ograniczyć nadmierną zależność globalnego systemu regulacji finansowych od zewnętrznych ratingów kredytowych;

2.

uważa, że należy ograniczyć tendencyjność konkurencji spowodowaną powszechną praktyką polegającą na dokonywaniu przez agencje ratingowe oceny uczestników rynku, w sytuacji gdy jednocześnie otrzymują one od nich polecenia,

3.

zgadza się z zasadami określonymi w październiku 2010 r. przez Radę Stabilności Finansowej, zawierającymi ogólne wytyczne co do sposobu ograniczenia zależności od zewnętrznych ratingów kredytowych, i przyjmuje z zadowoleniem rozpoczęcie w listopadzie 2010 r. konsultacji publicznych przez Komisję; zwraca się do Komisji o dokonanie przeglądu, czy i w jaki sposób państwa członkowskie stosują ratingi do celów regulacyjnych, aby ograniczyć ogólną nadmierną zależność finansowego systemu regulacyjnego od nich;

4.

wskazuje na niedociągnięcia w metodzie standardowej ram regulacyjnych Bazylea II, która umożliwia określanie ustawowych wymogów kapitałowych dla instytucji finansowych w oparciu o zewnętrzne ratingi kredytowe; za ważne uznaje stworzenie odpowiednich ram kapitałowych zapewniających solidną wewnętrzną ocenę ryzyka, lepszy dozór nad taką oceną ryzyka oraz lepszy dostęp do istotnych dla kredytu informacji; popiera w związku z tym zwiększone stosowanie metody wewnętrznych ratingów, o ile są one wiarygodne i bezpieczne, a wielkość, możliwości i złożoność instytucji finansowej pozwala na odpowiednią ocenę ryzyka; uważa, że aby zapewnić równe reguły gry, ważne jest, by modele wewnętrzne utrzymywały parametry określone w regulacjach UE i podlegały surowej weryfikacji przez organ nadzorczy; uważa jednocześnie, że należy dopuścić stosowanie zewnętrznych ratingów przez mniejsze i nie tak złożone podmioty o skromniejszych możliwościach, jeżeli żadna wewnętrzna ocena ryzyka kredytowego nie jest dostępna, pod warunkiem że spełniają one odpowiednie wymogi należytej staranności;

5.

wskazuje w związku z tym na znaczenie śledzenia sytuacji w zakresie pakietu Bazylea III i trwającej procedury związanej z CRD IV;

6.

postrzega potrzebę przywrócenia zdolności inwestorów do zachowania należytej staranności jako wstępny warunek umożliwienia zwiększonego stosowania własnych modeli wewnętrznych oceny ryzyka kredytowego; proponuje, aby banki i inne podmioty finansowe o wiele częściej stosowały odpowiednie wewnętrzne oceny ryzyka;

7.

wyraża pogląd, że uczestnicy rynku nie powinni inwestować w produkty strukturyzowane lub inne, jeżeli nie mogą dokonać samodzielnej oceny związanego z nimi ryzyka kredytowego, lub że w takich przypadkach powinni stosować najwyższą wagę ryzyka;

8.

zwraca się do Europejskiego Banku Centralnego i krajowych banków centralnych o przegląd sposobu, w jaki stosują zewnętrzne ratingi, i wzywa je, aby zgromadziły wiedzę specjalistyczną w zakresie opracowania własnych modeli oceny jakości kredytowej kwalifikowanych aktywów stosowanych jako zabezpieczenie w odniesieniu do operacji zapewniających płynność oraz aby ograniczyły zależność od zewnętrznych ratingów;

9.

zwraca się do Komisji o ostrożną ocenę potencjalnego wykorzystania instrumentów alternatywnych do mierzenia ryzyka kredytowego;

10.

jest świadomy nieuniknionego konfliktu interesów w przypadku, gdy uczestnicy rynku opracowują wewnętrzne oceny ryzyka kredytowego dla własnych ustawowych wymogów kapitałowych, i w związku z tym widzi potrzebę zwiększenia odpowiedzialności, zdolności i uprawnień organów nadzoru oraz ich zasobów w zakresie monitorowania, oceny i nadzorowania adekwatności modeli wewnętrznych, a także wprowadzania środków ostrożnościowych; jest zdania, że w przypadku gdy należyta ocena wewnętrznego modelu przez organ nadzorczy jest niemożliwa ze względu na jego złożoność, taki model nie powinien być zatwierdzony do celów regulacyjnych; proponuje, aby pewną rolę odgrywała także przejrzystość założeń niezależnej oceny naukowej;

11.

stwierdza, że w celu skutecznego wykonywania swoich uprawnień nadzorczych Europejski Organ Nadzoru (Europejski Organ Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi) powinien mieć prawo do przeprowadzania niezapowiedzianych dochodzeń i kontroli na miejscu;

12.

podkreśla ogólnoświatowy charakter sektora ratingów kredytowych i nakłania Komisję oraz państwa członkowskie działania we współpracy z innymi państwami G20 na rzecz opracowania globalnego podejścia, opartego na najwyższych standardach, w zakresie regulacji agencji ratingowych, a także ostrożnościowej i rynkowej regulacji dotyczącej zmniejszenia nadmiernej zależności od zewnętrznych ratingów kredytowych w celu zapewnienia jednakowych reguł gry i uniknięcia arbitrażu regulacyjnego przy jednoczesnym zachowaniu otwartości rynków;

13.

za najważniejsze zadania uznaje pobudzanie konkurencji, promowanie przejrzystości oraz kwestię przyszłego modelu płatności, natomiast kwestia pochodzenia agencji ratingowej powinna być drugorzędna;

14.

powtarza, że rozporządzenie (WE) nr 1060/2009 stwarza dwa systemy dla obsługi zewnętrznych ratingów kredytowych z państw trzecich oraz że koncepcją leżącą u podstaw systemu zatwierdzania było umożliwienie wykorzystania w Unii Europejskiej zewnętrznych ratingów kredytowych z państw trzecich uważanych za nieodpowiednie, jeżeli odpowiedzialność zatwierdzającej agencji ratingowej została jasno określona;

15.

podkreśla, że rosnąca konkurencja w sektorze nie oznacza automatycznie lepszej jakości ratingów i ponownie stwierdza, że wszystkie agencje ratingowe musza spełniać najwyższe normy uczciwości, ujawniania informacji, przejrzystości i zarządzania konfliktami interesów, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009 w celu zapewnienia jakości ratingów i uniknięcia praktyki wybierania najkorzystniejszego ratingu („rating shopping”);

16.

zwraca się do Komisji o przeprowadzenie szczegółowej oceny oddziaływania oraz studium wykonalności dotyczących kosztów, korzyści i potencjalnej struktury zarządzania w pełni niezależnej Europejskiej Fundacji Ratingów Kredytowych (ECRaF), która rozpowszechniałaby fachową wiedzę we wszystkich trzech sektorach ratingów; jest zdania, że Komisja powinna założyć, iż koszty rozpoczęcia działalności ECRaF pokryją pierwsze trzy do maksymalnie pięciu lat jej działalności oraz że należy je dokładnie ocenić; podkreśla, że opracowanie jakichkolwiek wniosków legislacyjnych w tym względzie będzie wymagało wyjątkowej ostrożności, aby uniknąć podważania równoległych inicjatyw politycznych mających na celu ograniczenie nadmiernego zaufania do ratingów oraz zachęcanie nowych agencji ratingowych do wchodzenia na rynek;

17.

oczekuje, że Komisja – poza działaniami opisanymi w ust. 9 – przedstawi szczegółową odnośną ocenę wpływu, analizę wykonalności oraz kosztorys potrzebnych środków; stoi stanowczo na stanowisku, że koszty finansowania nie powinny w żadnym wypadku być ponoszone przez podatników i uważa, że nie należy udostępniać żadnych nowych środków oraz że nowa ECRaF powinna być w pełni samowystarczalna w finansowaniu swojego budżetu po okresie rozpoczęcia działalności;

18.

sądzi, że w celu zapewnienia sobie wiarygodności, kadry zarządzające, personel i struktura zarządcza nowej ECRaF muszą być w pełni autonomiczne i niezależne – tj. niewypełniające poleceń – od państw członkowskich, Komisji i wszelkich innych organów publicznych, jak i sektora finansowego oraz innych agencji ratingowych oraz muszą działać zgodnie ze zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009;

19.

wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowego badania co do kosztów, korzyści i struktury zarządzania takiej sieci europejskich agencji ratingowych, a także do uwzględnienia tego, w jaki sposób można by zachęcać agencje ratingowe aktywne na szczeblu krajowym do podejmowania partnerskiej współpracy lub wchodzenia w strukturę wspólnej sieci w celu skorzystania z istniejących zasobów i kadr, co mogłoby umożliwić im prowadzenie szerzej zakrojonych działań, jak i konkurowanie z agencjami ratingowymi na szczeblu transgranicznym; proponuje, aby Komisja zbadała sposoby wspierania sieci agencji ratingowych, lecz jest zdania, że każda taka sieć powinna być inicjatywą branżową;

20.

zauważa potencjalną potrzebę wsparcia początkowego etapu tworzenia takiej sieci, jednak uważa, że sieć ta powinna być samowystarczalna i powinna samodzielnie przynosić zyski; wzywa Komisję do oceny zapotrzebowania i potencjalnych kosztów rozpoczęcia działalności, jak i ewentualnej struktury prawnej tego projektu;

21.

wyraża przekonanie, że Komisja powinna również przeanalizować możliwość i ocenić zasadność utworzenia rzeczywiście niezależnej europejskiej agencji ratingowej; wzywa Komisję do przeanalizowania w szczególności zagadnień związanych z personelem, który powinien być w pełni niezależny, jak również kwestię zasobów, które powinny pochodzić z opłat wnoszonych przez prywatny sektor finansowy;

22.

uważa, że ratingi kredytowe muszą mieć na celu zwiększanie ilości informacji na rynku w taki sposób, aby inwestorzy otrzymywali spójną ocenę ryzyka kredytowego w poszczególnych sektorach i krajach; uważa za istotne, by umożliwić użytkownikom lepszą kontrolę agencji ratingowych, w związku z czym podkreśla nadrzędne znaczenie większej przejrzystości w działalności tych agencji;

23.

wskazuje, że w celu umożliwienia inwestorom właściwego ocenienia ryzyka oraz dopełnienia spoczywających na nich obowiązków należytej staranności i obowiązków powierniczych, niezbędne jest szersze ujawnianie informacji dotyczących produktów w dziedzinie strukturyzowanych instrumentów finansowych, by umożliwić inwestorom dokonywanie przemyślanych wyborów; jest zdania, że wyrobieni inwestorzy powinni być w stanie ocenić bazowe kredyty, na podstawie których mogą obliczyć ryzyko dla zabezpieczanego produktu; wspiera odnośne istniejące inicjatywy EBC oraz innych instytucji zmierzające do udostępnienia większej ilości informacji o strukturyzowanych instrumentach finansowych; oczekuje, że Komisja oceni konieczność szerszego ujawniania informacji o wszystkich produktach w dziedzinie instrumentów finansowych;

24.

zauważa, że poza prowadzeniem działalności ratingowej większość agencji ratingowych emituje szereg perspektyw, ocen, ostrzeżeń i obserwacji, które wywierają istotny wpływ na rynki; jest zdania, że powinny być one ujawniane zgodnie z wcześniej ustalonymi kryteriami i procedurami, które zapewnią przejrzystość i poufność;

25.

prosi Komisję o zaproponowanie przeglądu dyrektywy 2003/71/WE oraz dyrektywy 2004/109/WE w celu zapewnienia szerszej dostępności wystarczających, odpowiednich i kompletnych informacji na temat strukturyzowanych instrumentów finansowych;

26.

uważa za sprawę o żywotnym znaczeniu, by zagadnienia ochrony danych były w pełni brane pod uwagę przy ewentualnym przyjmowaniu jakichkolwiek środków;

27.

zastanawia się nad przydatnością rozwiązania polegającego na zobowiązaniu emitentów do omówienia zawartości merytorycznej i metodologii strukturyzowanych instrumentów finansowych ze stroną trzecią, która prowadzi niezamówiony rating kredytowy lub opracowuje wewnętrzną ocenę ryzyka;

28.

ponownie przypomina o spoczywającym na Komisji obowiązku opisanym w punkcie preambuły 5 zmienionego rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 dotyczącego przejrzystości informacji; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie niezbędnych analiz w celu przedstawienia Parlamentowi i Radzie wyników oraz ewentualnych poprawek do prawodawstwa w ramach rozpoczynanego przez nią obecnie przeglądu rozporządzenia (WE) nr 1060/2009;

29.

odnotowuje postęp w kwestii przejrzystości i ujawniania, osiągnięty między 1. a 2. rozporządzeniem dotyczącym agencji ratingowych; zachęca Komisję do przeprowadzenia oceny wpływu tych rozporządzeń wraz z zakończeniem procesu rejestracji agencji ratingowych, aby podkreślić przyszłe obszary, w których dalsze ujawnianie okazałoby się korzystne dla użytkowników;

30.

poza zwiększoną przejrzystością procesu ratingu oraz jego wewnętrznego audytu apeluje o prowadzenie przez organy nadzoru EU surowszego nadzoru nad agencjami ratingowymi, a także o bardziej dociekliwy nadzór ze strony krajowych organów nadzoru, jeśli chodzi o wykorzystanie ratingów przez instytucje finansowe i/lub ich zależność od ratingów;

31.

jest zdania, że Komisja powinna rozważyć, czy w pewnych okolicznościach nie byłoby właściwe wykorzystanie dwóch obowiązkowych ratingów, jak w przypadku strukturyzowanych instrumentów finansowych oraz w odniesieniu do wszelkich zewnętrznych ratingów kredytowych wykorzystywanych w celach nadzorczych, oraz czy najbardziej zachowawczy, tj. najmniej korzystny zewnętrzny rating kredytowy, powinien być postrzegany jako punkt odniesienia do celów nadzorczych; zwraca się do Komisji o przygotowanie oceny oddziaływania potencjalnego wykorzystania dwóch obowiązkowych ratingów;

32.

uważa, że koszty obu ratingów powinny być ponoszone przez emitenta oraz że pierwszy zewnętrzny rating kredytowy powinien zostać wydany przez wynajętą agencję ratingową wybraną przez emitenta, natomiast w odniesieniu do drugiego zewnętrznego ratingu kredytowego należy zbadać różne możliwości jego wykonania, w tym możliwość jego wykonania na zamówienie Europejskiego Organu Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi (ESMA), w oparciu o konkretne, określone i obiektywne kryteria, uwzględniając poprzednie dokonania oraz wspierając powstawanie nowych agencji ratingowych przy jednoczesnym unikaniu jakichkolwiek zakłóceń konkurencji;

33.

zwraca uwagę, że organ regulacyjny nie może narzucić reputacji, jednak każda nowa agencja ratingowa zostanie zaakceptowana jedynie pod warunkiem zdobycia wiarygodności;

34.

jest świadom faktu, że uczestnicy rynku są przeciwni zmiennym ratingom kredytowym ze względu na wysokie koszty (związane z decyzjami „sprzedaj” lub „kup”) w przypadku zmiany ratingów; uważa jednak, że właśnie dlatego ratingi mają tendencję do procykliczności oraz do pozostawania w tyle za rozwojem sytuacji na rynku;

35.

uważa, że agencje ratingowe powinny korzystać z precyzyjnych kryteriów notowania krajowych wyników, i jest świadomy faktu, że rzeczywisty rating nie jest mechanicznym ważeniem tych czynników; zwraca się do sektora o określenie metodologii i ocen wykorzystywanych do skalowania długu publicznego oraz do wyjaśnienia odstępstwa od ratingów generowanych w oparciu o model oraz od przewidywań głównych międzynarodowych instytucji finansowych;

36.

odnotowuje, że według MFW ratingi mogłyby wyjaśnić niemal 70 % różnic między cenami kupna i sprzedaży swapów ryzyka kredytowego (CDS spreads); jest zaniepokojony procyklicznymi skutkami, jakie ratingi mogą wywoływać, i domaga się szczególnego rozpatrzenia tych newralgicznych kwestii;

37.

jest przekonany, że aby ograniczyć negatywne nagłe spadki cen i różnic między cenami kupna i sprzedaży (spreads), jaki implikują zmiany ratingów, należy usunąć przepisy, które krępują podejmowanie decyzji o kupnie i sprzedaży ratingów;

38.

uważa, że ponieważ prawie wszystkie informacje o długu państwowym są ogólnie dostępne, informacje te powinny być dostępne w łatwiejszy, spójniejszy i porównywalny sposób, by więksi i bardziej zaawansowani uczestnicy rynku byli zmotywowani do poleganiu na własnym zdaniu przy dokonywaniu oceny ryzyka długu państwowego;

39.

wierzy, że biorąc pod uwagę skutki, jakie ratingi kredytowe długu publicznego mogą wywołać na rynku, należy poprawić przejrzystość dotyczącą metod i przyczyn decyzji, jak również odpowiedzialność agencji ratingowych w tym obszarze; wzywa do przeprowadzenia analizy ukierunkowanej na zaangażowanie w ten proces ratingowy przyszłej fundacji europejskiej i przyszłej niezależnej europejskiej agencji ratingowej;

40.

wspiera rozszerzone ujawnianie i wyjaśnianie metodologii, modeli i kluczowych założeń przyjmowanych przez agencje ratingowe, również w świetle systemowego oddziaływania, jakie może wywołać spadek długu publicznego;

41.

uważa, że przeciętna informacja publiczna o istniejących zewnętrznych ratingach kredytowych udzielana przez akredytowane agencje ratingowe jest cenna; sugeruje zatem, by ustanowić Europejski Indeks Ratingowy (EURIX), który zawierałby wszystkie ratingi zarejestrowanych agencji ratingowych, jakie są dostępne na rynku;

42.

popiera istnienie różnych modeli płatności w sektorze, jednak podkreśla istnienie ryzyka konfliktu interesów, które musza być rozwiązywane za pomocą odpowiednich środków regulacyjnych i z zakresu przejrzystości, bez narzucania nieuzasadnionego modelu; w oparciu o niedawne konsultacje oczekuje od Komisji wysunięcia propozycji alternatywnych i wiarygodnych modeli płatności, angażujących zarówno emitentów, jak i użytkowników; wzywa w związku z tym Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na potencjalne wykorzystanie modelu, zgodnie z którym koszty ponosi inwestor, oraz wynikających z niego plusów i minusów, w celu zmniejszenia narażenia ratingów na konflikt interesów;

43.

jest przekonany, że dobre zarządzanie w agencjach ratingowych ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia jakości ratingów i wzywa do pełnej przejrzystości agencji ratingowych w zakresie obowiązujących rozwiązań dotyczących zarządzania;

44.

podkreśla, że ESMA jest odpowiedzialny za wdrożenie i egzekwowanie zgodności działań agencji ratingowych z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009; uważa, że jeżeli zewnętrzne ratingi kredytowe pełnią cel regulacyjny, nie należy ich uznawać za zwykłe opinie i w związku z tym agencje ratingowe powinny być odpowiedzialne za spójne stosowanie metodologii leżącej u podstaw ich własnych ratingów kredytowych; zaleca w związku z tym, by zasady pociągania do odpowiedzialności cywilnej agencji ratingowych w przypadku poważnego zaniedbania i naruszenia etyki zawodowej zostały określone w spójny sposób w całej UE oraz zaleca, by Komisja określiła sposoby zapisania takiej odpowiedzialności cywilnej w prawie cywilnym państw członkowskich;

45.

wskazuje, że ostateczna odpowiedzialność za decyzję inwestycyjną spoczywa na uczestniku rynku finansowego, tj. na osobie zarządzającej aktywami, instytucji finansowej lub wykształconym inwestorze; odnotowuje, że odpowiedzialność będzie ponadto wspierana przez centralne archiwum (CEREP) ustanowione na mocy 1. rozporządzenia dotyczącego agencji ratingowych, które to archiwum publikuje dane w znormalizowanej formie na temat wykonania ratingów przez agencje ratingowe zarejestrowane w UE, umożliwiając inwestorom samodzielne dokonywanie oceny pewnych agencji ratingowych, wywierając tym samym większy nacisk na dbanie o ich reputację; wskazuje, że inwestorzy powinni dysponować efektywnym potencjałem zarządzania ryzykiem podlegającym stosownemu dozorowi ze strony administracji;

46.

sugeruje wykonywanie przez każdą agencję ratingową dorocznego przeglądu w celu oceny trafności wystawionych ratingów kredytowych oraz sugeruje zgromadzenie tych informacji w raporcie w sprawie odpowiedzialności dla organów nadzorczych; proponuje prowadzenie przez ESMA wyrywkowych i systematycznych kontroli raportów w sprawie odpowiedzialności, by zapewnić wysokie standardy jakości ratingów kredytowych;

47.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

11.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 380/31

—

uwzględniając Traktat z Lizbony i Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej, które weszły w życie w dniu 1 grudnia 2009 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 8 października 2010 r. pt. „Inteligentne regulacje w Unii Europejskiej” (COM(2010)0543),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 września 2010 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa – 15. sprawozdanie roczne Komisji Europejskiej zgodnie z art. 9 Protokołu w sprawie stosowania zasady pomocniczości i proporcjonalności (1),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 21 października 2008 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa w 2006 r. zgodnie z art. 9 Protokołu w sprawie stosowania zasady pomocniczości i proporcjonalności (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 września 2007 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa w 2005 r.: stosowanie zasady pomocniczości i zasady proporcjonalności – 13. sprawozdanie roczne (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie minimalizacji kosztów administracyjnych nakładanych w drodze legislacji (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa w 2004 r.: stosowanie zasady pomocniczości – 12. sprawozdanie roczne (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie oceny wpływu prawodawstwa Wspólnoty i procedur konsultacyjnych (6),

—

uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa, zawarte między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w dniu 16 grudnia 2003 r.,

—

uwzględniając międzyinstytucjonalne wspólne podejście do ocen skutków regulacji, uzgodnione wspólnie przez Parlament Europejski, Radę i Komisję w listopadzie 2005 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne nr 3/2010 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego,

—

uwzględniając wyniki przeprowadzonego na zlecenie Parlamentu Europejskiego badania ocen skutków regulacji sporządzanych przez państwa członkowskie UE,

—

uwzględniając wytyczne Komisji dotyczące ocen skutków regulacji z dnia 15 stycznia 2009 r. oraz załączniki do nich (SEC(2009)0092),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 czerwca 2002 r. w sprawie oceny skutków regulacji (COM(2002)0276),

—

uwzględniając umowę ramową zawartą przez Parlament i Komisję w dniu 20 października 2010 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 października 2010 r. w sprawie zintegrowanej polityki przemysłowej w erze globalizacji – konkurencyjność i zrównoważony rozwój na pierwszym planie (COM(2010)0614),

—

uwzględniając sprawozdanie Rady ds. Ocen Skutków za rok 2010 z dnia 24 stycznia 2011 r. (SEC(2011)0126),

—

uwzględniając pismo wystosowane przez przewodniczącą Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia do sprawozdawczyni w dniu 16 listopada 2010 r. na temat wniosków wyciągniętych z ocen skutków przeprowadzonych w odniesieniu do kwestii przedłużenia urlopu macierzyńskiego do 20 tygodni,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu Parlamentu Europejskiego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0159/2011),

A.

mając na uwadze, że oceny skutków regulacji dają możliwość systematycznej oceny oczekiwanych skutków działań legislacyjnych,

B.

mając na uwadze, że stworzenie otoczenia regulacyjnego charakteryzującego się wysokim stopniem przejrzystości i skuteczności oraz znakomitą jakością powinno być jednym z nadrzędnych celów polityki Unii Europejskiej,

C.

mając na uwadze, że oceny skutków regulacji przyczyniają się do ogólnej poprawy jakości przepisów prawnych Wspólnoty, co jest z korzyścią dla lepszego stanowienia prawa,

D.

mając na uwadze, że problemy napotykane podczas wdrażania i stosowania obowiązującego prawa Unii wynikają między innymi z wadliwie sporządzonych tekstów legislacyjnych oraz że wspólną odpowiedzialność ponoszą wszystkie europejskie organy ustawodawcze,

E.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony zawiera klauzule horyzontalne dotyczące kwestii społecznych i środowiskowych (art. 9 i 11 TFUE), które muszą być uwzględniane przy określaniu i wdrażaniu strategii i działań Unii, a każdemu wnioskowi ustawodawczemu musi towarzyszyć dogłębna analiza skutków społecznych i środowiskowych,

F.

mając na uwadze, że zarówno przy przyjmowaniu nowych przepisów, jak i upraszczaniu i nowelizacji obowiązujących, oceny skutków regulacji mogą służyć lepszej ocenie ich wpływu na kwestie społeczne, gospodarcze, środowiskowe i zdrowotne oraz ich zgodności z prawami podstawowymi, a tym samym przyczyniają się do zmniejszenia biurokracji i zapewnienia spójności strategii politycznych UE w dążeniu do realizacji nadrzędnych celów określonych przez Radę Europejską,

G.

mając na uwadze, że Rada ds. Ocen Skutków (IAB) jest uważana przez Komisję za niezależną, chociaż podlega kompetencji przewodniczącego Komisji, składa się z urzędników wysokiego szczebla z kilku DG i działa pod przewodnictwem zastępcy sekretarza generalnego; mając na uwadze, że powoduje to tendencyjność informacji, a tym samym narusza niezbędną neutralność,

H.

mając na uwadze, że PE wielokrotnie opowiadał się za wprowadzeniem niezależnych ocen skutków regulacji w Unii Europejskiej,

I.

mając na uwadze, że sporządzane przez Komisję oceny skutków regulacji nie zawsze charakteryzują się wysoką jakością oraz że służą one często raczej uzasadnieniu wniosku legislacyjnego niż obiektywnej analizie faktów,

J.

mając na uwadze, że oceny skutków mogą być wykorzystywane do tworzenia zbędnych utrudnień biurokratycznych w dalszym rozwijaniu lub wprowadzaniu w życie europejskiego prawodawstwa i strategii politycznych,

K.

mając na uwadze, że Parlament, Rada i Komisja w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 16 grudnia 2003 r., w międzyinstytucjonalnym wspólnym podejściu do ocen skutków regulacji z listopada 2005 r. oraz w umowie ramowej zawartej przez Parlament i Komisję w dniu 20 października 2010 r. zobowiązały się do opracowania planu działań na rzecz lepszego stanowienia prawa i że niniejsza rezolucja zawiera konkretne propozycje mające na celu poprawę jakości ocen skutków regulacji,

L.

mając na uwadze, że Komisja stosuje w polityce przemysłowej nowe podejście, zgodnie z którym wszelkie wnioski polityczne mające istotny wpływ na gospodarkę powinny być dokładnie analizowane pod kątem ich wpływu na konkurencyjność,

1.

podkreśla, że oceny skutków regulacji stanowią istotny instrument przyczyniający się do inteligentnego i lepszego stanowienia prawa w trakcie całego cyklu kształtowania polityki, z którego prawodawca europejski powinien częściej korzystać, aby móc lepiej oceniać gospodarcze, społeczne środowiskowe i zdrowotne konsekwencje dostępnych wariantów działań oraz ich wpływ na prawa podstawowe obywateli, pamiętając, że analiza kosztów i korzyści jest zaledwie jednym z kryteriów;

2.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat dotyczący inteligentnych regulacji i podkreśla, że oceny skutków regulacji powinny odgrywać kluczową rolę na wszystkich etapach kształtowania polityki, od projektu przepisów prawnych do ich wdrożenia, egzekwowania, oceny i przeglądu; podkreśla znaczenie dobrze przemyślanego i w pełni świadomego podejmowania decyzji na etapie opracowywania projektu wniosków ustawodawczych, co może prowadzić zarówno do poprawy jakości wyników, jak i do skrócenia procesu ustawodawczego;

3.

zwraca uwagę na konieczność przeprowadzania dokładnych ocen skutków, stanowiących warunek wstępny dla wysokiej jakości prawodawstwa oraz jego prawidłowej transpozycji, wdrażania i egzekwowania;

4.

podkreśla, że ocena skutków regulacji nie może w żadnym wypadku zastępować dialogu politycznego czy demokratycznego procesu decyzyjnego prawodawcy, a służy ona wyłącznie merytorycznemu przygotowaniu decyzji politycznej;

5.

podkreśla, że oceny skutków regulacji muszą być przeprowadzone na wczesnych etapach powstawania strategii; podkreśla, że powinny one być w pełni niezależne i zawsze powinny opierać się na gruntownej i obiektywnej analizie potencjalnych skutków;

6.

podkreśla, że zgodnie z Międzyinstytucjonalnym porozumieniem w sprawie lepszego stanowienia prawa, współprawodawcy zobowiązali się do przeprowadzania własnych ocen wpływu przed przyjęciem istotnych zmian, jeżeli uznają to za stosowne i niezbędne dla procesu legislacyjnego;

7.

uważa, że w celu zagwarantowania niezależności i obiektywizmu niezbędne jest zaangażowanie w proces opracowywania ocen skutków regulacji ekspertów zewnętrznych ze wszystkich dziedzin oraz wszystkie grupy zainteresowanych podmiotów, których dane regulacje dotyczą; w tym kontekście podkreśla zasadniczą różnicę między konsultacjami społecznymi a niezależną oceną skutków regulacji; zauważa, że ostateczny wynik oraz kontrola metodologii i jakości ocen skutków regulacji powinny pozostać w kompetencji instytucji Unii Europejskiej, aby zapewnić ten sam wysoki standard takich ocen skutków;

8.

opowiada się za jak największą przejrzystością procesu opracowywania ocen skutków regulacji, z uwzględnieniem wczesnej publikacji wyczerpujących planów działania dotyczących wniosków ustawodawczych w celu zapewnienia wszystkim zainteresowanym stronom równego dostępu do procedury ustawodawczej; uważa zatem, że obecny okres konsultacji Komisji należy wydłużyć do 12 tygodni;

9.

jest zdania, że w przypadku projektów lub ustawodawstwa, wspieranych przez organy administracji publicznej lub zależne od nich przedsiębiorstwa, ocena ich oddziaływania nie powinna być zatwierdzana przez dany organ administracji publicznej;

10.

uważa za istotne, żeby oceny skutków regulacji były analizowane ex-ante przez państwa członkowskie celem oceny wpływu proponowanych przepisów na prawo krajowe i na strategie publiczne; wzywa do przeprowadzenia szerzej zakrojonej oceny ex post i do dokładniejszego rozpatrzenia kwestii obowiązkowego umieszczania tabel korelacji w celu zapewnienia, że prawodawstwo UE zostało właściwie wdrożone przez państwa członkowskie i że spełniło swoje cele;

11.

uważa, że ocena skutków jest właściwym instrumentem umożliwiającym uzasadnienie adekwatności wniosków Komisji, a zwłaszcza ich zgodności z zasadami pomocniczości i proporcjonalności, a także jaśniejsze przedstawienie współprawodawcom i ogółowi społeczeństwa przyczyn wyboru danego środka prawnego;

12.

podkreśla, że do najważniejszych elementów dobrej oceny skutków regulacji należą: rozpoznanie problemu, konsultacje z zainteresowanymi stronami, określenie celów, które należy osiągnąć, oraz opracowanie strategicznych wariantów działań;

13.

jest zdania, że nowemu wnioskowi legislacyjnemu powinna towarzyszyć ocena skutków regulacji; zwraca uwagę, że zgodnie z postanowieniami art. 290 i 291 TFUE może to dotyczyć, w zależności od sytuacji, zarówno upraszczania i nowelizacji prawa UE, aktów delegowanych, jak i aktów wykonawczych;

14.

uznaje ocenę skutków regulacji za „żywy” dokument stanowiący część procesu stanowienia prawa; wskazuje na potrzebę zapewnienia wystarczającej elastyczności pozwalającej na dokonywanie dodatkowych ocen skutków w trakcie procesu stanowienia prawa;

15.

nalega, aby w ocenach skutków regulacji nie skupiano się wyłącznie na analizie kosztów i korzyści, lecz uwzględniano wiele kryteriów, zgodnie z zasadą zintegrowanego podejścia, tak by prawodawca uzyskał możliwie pełny obraz sytuacji; w związku z tym przypomina o aspektach gospodarczych, społecznych i ekologicznych, wyszczególnionych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 16 grudnia 2003 r., oraz o wspólnym podejściu z 2005 r., które należy poddać wspólnej ocenie; podkreśla zatem konieczność zapewnienia spójności między strategiami i działaniami UE, przy uwzględnieniu wszystkich jej celów i zgodnie z zasadą przyznania kompetencji, określoną w art. 7 TFUE;

16.

sugeruje, aby w ramach ocen skutków regulacji zawsze dokonywano analizy kosztów i korzyści, tj. aby sprawdzano opłacalność wszelkich programów i środków, które mają wpływ na wydatki, oraz ewentualne oddziaływanie na małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP); wzywa zatem do konsekwentnego stosowania testu MŚP, który zaproponowano w programie Small Business Act w 2008 r.; w związku z tym przypomina, że przyjęciu każdej ustawy nakładającej obciążenia na MŚP powinna towarzyszyć szczegółowa ocena istniejących przepisów celem zmniejszenia ogólnej liczby obciążeń prawnych dla MŚP;

17.

nalega, aby w ramach sporządzania ocen skutków regulacji wszystkie nowe wnioski polityczne mające istotny wpływ na konkurencyjność w dziedzinie przemysłu były poddawane dogłębnej analizie; domaga się ponadto, aby następnie sporządzano ocenę oddziaływania przepisów prawa UE na konkurencyjność europejskiej gospodarki; zwraca uwagę, że Komisja również zapowiedziała taki tryb postępowania w swoim komunikacie w sprawie zintegrowanej polityki przemysłowej w erze globalizacji;

18.

podkreśla potrzebę wyciągnięcia wniosków z oceny ex-post obowiązującego prawodawstwa i analizy odpowiedniego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, a także przeprowadzenia właściwej debaty na temat strategicznych opcji dostępnych w danym obszarze polityki, zanim zostanie zaproponowane nowe prawodawstwo;

19.

proponuje, aby w przypadku braku rozwiązania ogólnoeuropejskiego w ocenach skutków regulacji na szczeblu europejskim badano również kwestię europejskiej wartości dodanej z punktu widzenia ograniczenia kosztów, jakie umożliwiłoby rozwiązanie ogólnoeuropejskie, lub powstawania dodatkowych kosztów w państwach członkowskich;

20.

uważa, że w ocenach skutków należy uwzględniać wpływ na partnerstwa gospodarcze UE oraz konsekwencje wybrania konkretnej europejskiej a nie międzynarodowej normy;

21.

podkreśla, że oceny skutków regulacji muszą wyczerpująco przedstawiać prawodawcy dostępne warianty, wśród których zawsze powinna znajdować się dogłębna analiza opcji polegającej na niepodjęciu działania;

22.

podkreśla, że przeprowadzanie ocen skutków regulacji nie może prowadzić do większej biurokracji i niepotrzebnych opóźnień w procesie legislacyjnym; jednak by wyniki ocen skutków były wiarygodne, na ich sporządzenie należy przewidzieć odpowiednio dużo czasu; zaznacza w związku z tym, że ocen wpływu regulacji nie wolno nadużywać jako sposobu blokowania niepożądanych przepisów prawnych; proponuje zatem, aby stworzono warunki techniczne i administracyjne umożliwiające sprawne i szybkie sporządzanie ocen skutków regulacji, np. za pomocą instrumentów takich jak umowy ramowe, przyspieszone procedury przetargowe i optymalne wykorzystywanie zasobów;

23.

w ramach podejścia opartego na wymianie najlepszych praktyk apeluje o korzystanie z doświadczenia innych krajów, w których oceny skutków regulacji sporządza się już od kilku lat, w celu dalszej poprawy ocen skutków regulacji na szczeblu Unii Europejskiej;

24.

apeluje, aby w czasie całego procesu legislacyjnego oceny skutków regulacji podlegały aktualizacji, co umożliwi uwzględnienie zmian, które nastąpiły w trakcie tego procesu;

25.

podkreśla, że oceny skutków regulacji powinny być sporządzane nie tylko przed przyjęciem tekstu legislacyjnego (ex ante), lecz, co ważniejsze, muszą być opracowywane również po jego przyjęciu (ex post); przypomina, że jest to niezbędne, by móc dokładniej ocenić, czy określone cele dotyczące normy zostały rzeczywiście osiągnięte, w jakim stopniu konieczne jest dostosowanie aktu prawnego lub czy musi on jeszcze pozostać w mocy; podkreśla jednak, że ocena ex-post nie powinna w żadnym przypadku zastępować obowiązków Komisji jako „strażnika traktatów” w zakresie skutecznego i terminowego monitorowania stosowania prawa unijnego przez państwa członkowskie Unii;

26.

podkreśla główną odpowiedzialność Komisji w zakresie dokonywania wysokiej jakości ocen skutków własnych wniosków w ramach wykonywania przysługującego jej zgodnie z Traktatem prawa inicjatywy;

27.

przyznaje, że Komisja dokonała w minionych latach optymalizacji swoich ocen skutków regulacji; podkreśla jednak, że istnieje potrzeba dalszej poprawy;

28.

zwraca w tym kontekście uwagę na utworzoną przez Komisję w 2006 r. Radę ds. Ocen Skutków (IAB), która w dużym stopniu odpowiada za dalszy rozwój własnych ocen skutków regulacji Komisji;

29.

podkreśla, że członkowie IAB są niezależni tylko formalnie, ponieważ są oni obecnie powoływani przez przewodniczącego Komisji i podlegają jego poleceniom, w związku z czym nie może być mowy o pełnej niezależności; wzywa zatem, aby przed powołaniem członkowie IAB byli kontrolowani przez Parlament Europejski i Radę oraz aby przestali być zależni od poleceń przewodniczącego Komisji; apeluje, aby IAB i eksperci realizowali zadania publiczne, zachowując najwyższy poziom przejrzystości, tak aby możliwe było w praktyce zweryfikowanie ich niezależności;

30.

apeluje także, aby w prace IAB zostali zaangażowani eksperci ze wszystkich dziedzin oraz wszystkie grupy zainteresowanych podmiotów, których dotyczą dane regulacje; wzywa, aby ci eksperci pochodzili spoza Komisji i byli niezależni od niczyich poleceń;

31.

zaleca wczesne i pełne angażowanie Parlamentu Europejskiego, a w szczególności jego komisji przedmiotowo właściwych, w cały proces oceny skutków regulacji i w prace IAB, np. poprzez udzielanie informacji lub sporządzanie sprawozdań okresowych; wzywa Komisję, aby w momencie składania wniosku ustawodawczego dostarczyła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie streszczenie (od 2 do 4 stron) zawierające pełną ocenę skutków regulacji, a w odpowiednich przypadkach także uzasadnienie tego, dlaczego nie przeprowadziła oceny skutków regulacji, w celu upewnienia się, że wszystkie istotne kwestie zostały uwzględnione w ocenie skutków, nie naruszając jednak jej niezależności poprzez wywieranie wpływu na proces oceny;

32.

jest zdania, że przy opracowywaniu ocen skutków Komisja powinna również konsultować się z państwami członkowskimi, ponieważ to one muszą później transponować dyrektywy do prawa krajowego, a administracja krajowa z reguły wie lepiej, jakie są skutki przepisów prawnych w praktyce;

33.

podkreśla, że odpowiedzialność za inteligentne regulacje oparte na pełnych i obiektywnych ocenach skutków ponoszą wspólnie instytucje europejskie oraz że Komisja musi w związku z tym uwzględniać również opinie Parlamentu Europejskiego, Komitetu Regionów, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i państw członkowskich;

34.

zaznacza, że przed ostatecznym przyjęciem oceny skutków regulacji wstępne wyniki powinny zawsze podlegać kontroli zewnętrznej; domaga się w związku z tym publicznego dostępu do sprawozdania z kontroli;

35.

zwraca uwagę na fakt, że Europejski Trybunał Obrachunkowy skrytykował Komisję za to, że czasem rozpoczyna ona inicjatywy legislacyjne przed zakończeniem procesu sporządzania oceny skutków regulacji; odnotowuje ponadto krytykę, że nie wszystkie opcje polityczne mogą otrzymać taki sam poziom uwagi; podkreśla, że wszystkie opcje polityczne muszą być w pełni uwzględnione w procesie oceny skutków;

36.

domaga się większej przejrzystości poprzez upublicznienie informacji na temat wszystkich ekspertów i innych podmiotów uczestniczących w procesie sporządzania oceny skutków regulacji oraz ich deklaracje o braku konfliktu interesów;

37.

w odniesieniu do konsultacji społecznych proponuje, aby przedstawiciele grup interesu byli odpowiednio wcześnie informowani o planowanych konsultacjach; sugeruje ponadto, aby przedstawiciele grup interesu mieli w ramach konsultacji społecznych okazję do wyrażenia opinii na temat oceny skutków regulacji i aby miało to miejsce wystarczająco wcześnie, tj. przed opublikowaniem danego wniosku Komisji;

38.

uważa, że wykorzystywane przez Komisję dane muszą być wiarygodne i porównywalne;

39.

wzywa Komisję, aby w ocenach skutków sprawdzała regularnie obciążenia administracyjne związane z wnioskami ustawodawczymi i zawsze wyraźnie zaznaczała, które ze sprawdzonych opcji przyczyniają się w największym stopniu do zmniejszenia obciążeń administracyjnych lub przyczyniają się w najmniejszym stopniu do powstawania nowej biurokracji;

40.

uważa za niewłaściwe, że wyniki oceny skutków regulacji i wniosek legislacyjny są przedstawiane jednocześnie, przez co powstaje wrażenie, że ocena skutków regulacji służy przede wszystkim uzasadnieniu wniosku Komisji; opowiada się w związku z tym za odpowiednio wczesnym publikowaniem dokumentów na każdym etapie procesu ustawodawczego, w tym za publikowaniem ostatecznej oceny skutków regulacji sporządzonej przez Komisję i zatwierdzonej przez IAB, przed rozpoczęciem konsultacji pomiędzy służbami;

41.

sugeruje, że wszystkie zakończone oceny skutków sporządzone przez Komisję powinny być przez nią publikowane w specjalnej serii wydawniczej na przeznaczonej do tego celu stronie internetowej, aby odbiorcy mogli je łatwo zidentyfikować i wyszukać;

42.

domaga się, aby Komisja dokonywała oceny ex post uchwalonych aktów prawnych; przypomina jednak, że ocena ex-post nie powinna w żadnym przypadku zastępować wspomnianego powyżej, spoczywającego na Komisji obowiązku monitorowania stosowania prawa unijnego przez państwa członkowskie;

43.

wzywa Komisję, aby wypowiadała się szczegółowo na temat ocen skutków regulacji sporządzonych przez Parlament;

44.

wzywa komisje PE, aby konsekwentniej korzystały z dostępnego już instrumentu umożliwiającego Parlamentowi sporządzanie własnych ocen skutków regulacji; przypomina, że istnieje specjalna linia budżetowa przeznaczona na przygotowywanie ocen skutków regulacji; uważa, że odwołanie się do oceny skutków sporządzonej przez Parlament jest szczególnie potrzebne w przypadku wprowadzenia istotnych zmian do pierwotnego wniosku;

45.

przypomina również o tym, że oceny skutków regulacji nie muszą koniecznie powstawać w ramach czasochłonnej analizy, lecz powinny raczej przybierać postać badań na ograniczoną skalę, warsztatów i wysłuchań ekspertów;

46.

uważa, że Parlament powinien regularnie umieszczać w swoich rezolucjach ustawodawczych standardowy punkt preambuły odnoszący się do kwestii przeanalizowania wszystkich ocen skutków regulacji przeprowadzonych przez instytucje UE w dziedzinach istotnych z punktu widzenia przedmiotowego prawodawstwa;

47.

zwraca uwagę, że PE oraz jego komisje już dziś dysponują mechanizmami umożliwiającymi sprawdzanie ocen skutków regulacji przeprowadzonych przez Komisję; uważa, że przedstawianie właściwym komisjom parlamentarnym oceny skutków przeprowadzonej przez Komisję byłoby cennym dodatkiem do kontroli podejmowanych przez Parlament; zauważa, że taka kontrola może również odbywać się w inny sposób, między innymi poprzez uzupełniające oceny skutków regulacji, bardziej dogłębne analizy, sprawdzanie przez ekspertów zewnętrznych ocen skutków regulacji przeprowadzonych przez Komisję i organizację posiedzeń nadzwyczajnych z udziałem niezależnych ekspertów; podkreśla, że należy w spójny sposób rozwijać dalej działalność departamentów tematycznych PE w tej dziedzinie;

48.

podkreśla, że własne oceny skutków regulacji Parlamentu można postrzegać jako uzupełnienie ocen skutków regulacji sporządzanych przez Komisję;

49.

domaga się, aby w Parlamencie, a zwłaszcza na szczeblu jego komisji, systematycznie i jak najwcześniej odbywała się dyskusja na temat ocen skutków regulacji sporządzonych przez Komisję;

50.

podkreśla, że decyzja o sporządzeniu przez Parlament własnej oceny skutków regulacji musi zapadać w komisji przedmiotowo właściwej i przy udziale sprawozdawcy; proponuje taką zmianę Regulaminu Parlamentu Europejskiego, zgodnie z którą już 25 % członków komisji PE mogłoby wystąpić o wykonanie oceny skutków regulacji;

51.

zachęca wszystkie swoje komisje, aby przed rozważeniem wniosku legislacyjnego przeprowadziły pogłębioną dyskusję z Komisją na temat oceny skutków;

52.

podkreśla, że oceny skutków regulacji mają istotne znaczenie również w trakcie procesu legislacyjnego Parlamentu; zachęca Parlament, aby w przypadku merytorycznych poprawek sprawdzał na każdym etapie procedury legislacyjnej, czy możliwe jest sporządzenie oceny skutków regulacji; zaznacza, że nie może to prowadzić do znacznych opóźnień;

53.

domaga się również, aby poszczególni posłowie mieli możliwość zlecania badań na niewielką skalę w celu dostarczenia im odpowiednich faktów i statystyk w dziedzinach związanych z ich pracą parlamentarną i sugeruje, że takie badania mogą być przeprowadzane – jako dodatkowa funkcja – przez bibliotekę Parlamentu Europejskiego;

54.

wzywa zatem Parlament do przyjęcia planów, zgodnie z którymi biblioteka PE będzie oferować posłom tę usługę; podkreśla, że wszelkie plany powinny opierać się na najlepszych praktykach bibliotek parlamentarnych, w tym bibliotek państw członkowskich, i powinny być przeprowadzane zgodnie z rygorystycznymi zasadami i w pełnej współpracy z komórką badawczą obsługującą komisje;

55.

podkreśla znaczenie, jakie jednolity mechanizm ocen skutków regulacji miałby dla jakości i spójności procesu tworzenia polityki PE;

56.

żąda zatem ustanowienia w Parlamencie Europejskim zintegrowanego procesu sporządzania ocen skutków regulacji; proponuje w związku z tym opracowanie w oparciu o wspólny system i wspólne metody wspólnej procedury sporządzania ocen skutków regulacji, z której korzystałyby wszystkie komisje;

57.

zaleca, aby odbywało się to pod egidą odrębnej i niezależnej jednostki, która korzystałaby z zasobów własnych Parlamentu, np. poprzez angażowanie pracowników biblioteki i departamentów tematycznych, a także z usług ekspertów zewnętrznych, w tym urzędników oddelegowanych przez krajowe jednostki ds. ocen skutków regulacji, angażowanych ad hoc do sporządzenia konkretnych ocen skutków, oraz by jednostka ta odpowiadała przed Parlamentem Europejskim za pośrednictwem rady nadzorczej składającej się z posłów;

58.

apeluje o utworzenie niezbędnej do tego celu infrastruktury administracyjnej i dopilnowanie, by poprzez wykorzystywanie zasobów własnych taka infrastruktura była neutralna dla budżetu;

59.

podkreśla, że w perspektywie długoterminowej należy zastanowić się nad możliwością wypracowania wspólnego podejścia instytucji europejskich do ocen skutków regulacji; przypomina, że już w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 16 grudnia 2003 r. oraz w międzyinstytucjonalnym wspólnym podejściu do ocen skutków regulacji z listopada 2005 r. wezwano do wspólnego podejścia instytucji europejskich do metodologii ocen skutków regulacji;

60.

ubolewa, że Komisja Europejska odrzuca obecnie pomysł wspólnego podejścia instytucji europejskich do ocen skutków regulacji;

61.

zwraca uwagę, że Rada nie korzystała dotychczas niemal w ogóle z możliwości sporządzania ocen skutków regulacji; wzywa zatem również i Radę do częstszego sporządzania ocen skutków regulacji, zgodnie ze wspomnianym powyżej wspólnym podejściem do ocen skutków regulacji, po to, aby poprawić jakość jej wkładu w prawodawstwo UE; podkreśla, że odpowiedzialność za inteligentne regulacje oparte na pełnych i obiektywnych ocenach skutków ponoszą wspólnie instytucje europejskie i państwa członkowskie;

62.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

11.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 380/39

—

uwzględniając art. 2, 3, 6 i 21 Traktatu o Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 7, 9, 145-161, 206-209 oraz 215 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 5, 12, 14, 15, 16, 21, 23, 26, 27, 28, 29, 31, 32, 33, 34 i 36 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka (1948 r.) i inne instrumenty Organizacji Narodów Zjednoczonych w dziedzinie praw człowieka, w szczególności Pakt praw obywatelskich i politycznych (1966 r.), Pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych (1966 r.), Konwencję w sprawie zniesienia wszelkich form dyskryminacji rasowej (1965 r.), Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (1979 r.), Konwencję o prawach dziecka (1989 r.), Międzynarodową konwencję o ochronie praw wszystkich pracowników-migrantów i członków ich rodzin (1990 r.) oraz Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (2006 r.) (1),

—

uwzględniając dokument ramowy w dziedzinie działalności gospodarczej i praw człowieka zatytułowany „Protect, Respect and Remedy” [Chronić, szanować i naprawiać] przedstawiony przez prof. Johna Ruggiego, specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. poszanowania praw człowieka przez korporacje transnarodowe i inne przedsiębiorstwa, zatwierdzony jednomyślnie przez Radę Praw Człowieka ONZ w 2008 r. (rezolucja 8/7), a także niedawno opublikowane wytyczne w zakresie wdrażania tego dokumentu ramowego (2) oraz wnioski Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 8 grudnia 2009 r., w których zwraca się uwagę na ważną rolę przedsiębiorstw w osiąganiu pełnego poszanowania praw człowieka oraz ponownie podkreśla się pełne wsparcie Rady dla działań podejmowanych przez specjalnego przedstawiciela ONZ (3),

—

uwzględniając ostatnie sprawozdanie Johna Ruggiego, specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. poszanowania praw człowieka przez korporacje transnarodowe i inne przedsiębiorstwa (2),

—

uwzględniając Europejską kartę społeczną, a w szczególności jej art. 5, 6 i 19 (4),

—

uwzględniając Europejską konwencję o statusie prawnym pracowników migrujących (5),

—

uwzględniając konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), szczególnie osiem podstawowych konwencji w sprawie swobody zrzeszania się i rzeczywistego uznawania prawa do negocjacji zbiorowych pracowników (konwencja nr 87 i nr 98), likwidacji wszystkich form pracy przymusowej lub obowiązkowej (konwencja nr 29 i nr 105), eliminacji dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu (konwencja nr 100 i 111) oraz skutecznej likwidacji pracy dzieci (konwencja nr 138 i nr 182) (6),

—

uwzględniając również konwencje MOP dotyczące postanowień o pracy (w umowach zawieranych przez władze publiczne) (konwencja nr 94) oraz dotyczące rokowań zbiorowych (konwencja nr 154) (7),

—

uwzględniając program działań na rzecz godnej pracy i globalny pakt na rzecz miejsc pracy opracowane przez MOP i przyjęte na podstawie globalnego konsensusu dnia 19 czerwca 2009 r. na Międzynarodowej Konferencji Pracy (8),

—

uwzględniając Deklarację dotyczącą sprawiedliwości społecznej na rzecz uczciwej globalizacji przyjętą zgodnie przez 183 państwa członkowskie MOP dnia 10 czerwca 2008 r. (9),

—

uwzględniając porozumienie z Marrakeszu ustanawiające Światową Organizację Handlu (WTO) (10) oraz deklarację przyjętą przez czwartą konferencję ministerialną, która odbyła się w listopadzie 2001 r. w Ad-Dausze, w szczególności jej ustęp 31 (11),

—

uwzględniając Układ ogólny w sprawie handlu usługami, szczególnie art. 1 ust. 2 lit. d, tzw. MODE 4 (12),

—

uwzględniając sprawozdanie Światowej Komisji ds. Społecznego Wymiaru Globalizacji pt. „Sprawiedliwa globalizacja: tworzenie możliwości dla wszystkich” (13),

—

uwzględniając oświadczenie przywódców wydane na szczycie państw grupy G20, który odbył się w dniach 24-25 września 2009 r. w Pittsburghu (14),

—

uwzględniając najbardziej aktualną wersję wytycznych OECD dla przedsiębiorstw międzynarodowych (15),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1927/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (16) oraz rozporządzenie je zmieniające (WE) nr 546/2009,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 96/71/WE z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (17) (dyrektywa o delegowaniu pracowników),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 września 1996 r. w sprawie komunikatu Komisji na temat uwzględniania przestrzegania zasad demokracji i praw człowieka w umowach zawieranych przez Wspólnotę z państwami trzecimi (18) oraz swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. w sprawie klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji w umowach zawieranych przez Unię Europejską (19),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2001 r. w sprawie otwartości i demokracji w handlu międzynarodowym (20), w której żąda przestrzegania przez WTO podstawowych standardów socjalnych Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) oraz uznania przez Unię Europejską decyzji MOP, w tym ewentualnych wezwań do nałożenia sankcji, związanych z poważnym naruszeniem podstawowych standardów socjalnych,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie upowszechniania godnej pracy dla wszystkich (21), w której domaga się upowszechniania godnej pracy poprzez uwzględnianie standardów socjalnych w umowach handlowych zawieranych przez Unię Europejską, w szczególności w umowach dwustronnych,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie społecznego wymiaru globalizacji (22),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2005 r. w sprawie wykorzystywania dzieci i pracy dzieci w krajach rozwijających się ze szczególnym zwróceniem uwagi na pracę dzieci (23),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie sprawiedliwego handlu i rozwoju (24),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie Europy w czasach globalizacji – zewnętrzne aspekty konkurencji (25), w odpowiedzi na komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego pt. „Globalny wymiar Europy – konkurowanie na światowym rynku. Wkład w strategię wzrostu gospodarczego i zatrudnienia UE” (COM(2006)0567),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 maja 2002 r. w sprawie zielonej księgi Komisji w sprawie wspierania europejskich ram na rzecz społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw (26) oraz rezolucję z dnia 15 stycznia 1999 r. w sprawie standardów UE dla przedsiębiorstw europejskich prowadzących działalność w krajach rozwijających się - Europejski kodeks postępowania (27),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw: nowe partnerstwo (28),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w międzynarodowych umowach handlowych (29)

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym z krajami i regionami AKP, szczególnie rezolucje z dnia 26 września 2002 r. (30), 23 maja 2007 r. (31) i 12 grudnia 2007 r. (32),

—

uwzględniając konkluzje Rady na temat pracy dzieci z dnia 14 czerwca 2010 r. (33),

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 16 września 2010 r. pt. „Zmieniający się świat: wyzwanie dla EU” (34),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Społeczny wymiar globalizacji – wkład polityki unijnej w rozszerzenie korzyści na wszystkich” (COM(2004)0383),

—

uwzględniając odnowioną europejską agendę społeczną z dnia 2 lipca 2008 r. (COM(2008) 0412),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Upowszechnianie godnej pracy dla wszystkich – wkład Unii w realizację programu godnej pracy na świecie” (COM(2006)0249),

—

uwzględniając konsultacje społeczne dotyczące ujawniania informacji niefinansowych przez przedsiębiorstwa, przeprowadzone przez Dział Sprawozdawczości Finansowej Dyrekcji Generalnej ds. Rynku Wewnętrznego i Usług (35),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Handel, wzrost i polityka światowa: polityka handlowa jako kluczowy element strategii Europa 2020” (COM(2010)0612),

—

uwzględniając ogólny system preferencji obowiązujący od dnia 1 stycznia 2009 r. przewidujący zwiększenie liczby produktów zwolnionych z opłat celnych lub podlegających zmniejszonym opłatom, jak również nową zachętę dla szczególnie narażonych państw o specyficznych potrzebach handlowych, finansowych lub rozwojowych (36),

—

uwzględniając umowy zawarte przez Unię Europejską z państwami trzecimi,

—

uwzględniając w szczególności umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) a Unią Europejską podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r., oraz zmiany do tej umowy z 2005 i 2010 r. (37)

—

uwzględniając w szczególności zakończenie negocjacji pomiędzy UE a Kolumbią i Peru w sprawie podpisania wielostronnego porozumienia handlowego (38),

—

uwzględniając wysłuchanie na temat stosowania norm społecznych oraz w zakresie ochrony środowiska w negocjacjach handlowych, zorganizowane przez Parlament Europejski dnia 14 stycznia 2010 r.,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Rozwoju oraz Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0172/2011),

A.

mając na uwadze, że wysokie standardy UE w zakresie ochrony socjalnej i ochrony praw człowieka mają decydujący wpływ na negocjacje Unii Europejskiej z państwami trzecimi w sprawie stosunków handlowych,

B.

mając na uwadze, że ochrona praw gospodarczych i socjalnych jest obowiązkiem wszystkich państw członkowskich i wszystkich innych państw wynikającym z Powszechnej deklaracji praw człowieka Narodów Zjednoczonych oraz że obejmuje ona prawo każdego człowieka do zakładania związków zawodowych i przystępowania do nich w celu ochrony swoich interesów,

C.

mając na uwadze, że podstawowe konwencje MOP są uznawane na arenie międzynarodowej jako podstawa sprawiedliwego handlu międzynarodowego i że niestety nie wszystkie państwa członkowskie całkowicie ich przestrzegają,

D.

mając na uwadze, że zawieranie dwustronnych umów handlowych korzystnych zarówno dla Unii jak i dla partnerów handlowych leży w interesie Unii pod warunkiem, że obie strony przestrzegają praw zawartych w Powszechnej deklaracji praw człowieka,

E.

mając na uwadze, że postawa wszystkich państw członkowskich musi jasno odzwierciedlać podstawowe zasady europejskiego modelu społecznego, kiedy w grę wchodzą sprawy społeczne i współpraca między państwami członkowskimi, oparte na otwartej metodzie koordynacji,

F.

mając na uwadze, że demokracja i praworządność wymagają silnych i wolnych związków zawodowych oraz związków i ruchów społecznych, a także iż takie związki mają rację bytu wyłącznie w demokratycznej wspólnocie z podziałem władzy,

G.

mając na uwadze, że według niektórych krajów rozwijających się, kiedy Unia wymaga przestrzegania międzynarodowych standardów pracy, wywiera ona na nie presję, by zrezygnowały ze swojej przewagi komparatywnej,

H.

mając na uwadze, że Deklaracja MOP dotycząca sprawiedliwości społecznej na rzecz uczciwej globalizacji przyjęta zgodnie przez 183 państwa członkowskie MOP w 2008 r. stanowi, że naruszenie fundamentalnych zasad i praw w pracy nie może stanowić pretekstu ani być wykorzystane w jakikolwiek inny sposób jako uzasadniona przewaga komparatywna, a standardy pracy nie powinny być wykorzystywane dla protekcjonistycznych celów handlowych,

I.

mając na uwadze, że niektóre państwa trzecie podejmują próby wprowadzenia procesu MODE 4 (39) podczas negocjowania umów handlowych z UE,

J.

mając na uwadze, że wiele przedsiębiorstw bierze na siebie odpowiedzialność społeczną (CSR) i dąży do zapewnienia przestrzegania na swoim obszarze wpływów standardów społecznych i środowiskowych, na przykład poprzez przystąpienie do inicjatywy ONZ „Global Compact” lub do dobrowolnych inicjatyw gospodarczych,

K.

mając na uwadze, że zasady CSR, w pełni uznane na płaszczyźnie międzynarodowej zarówno w obrębie OECD, MOP, jak i ONZ, dotyczą odpowiedzialnego zachowania, a w przede wszystkim przestrzegania obowiązujących przepisów, jakiego oczekuje się od przedsiębiorstw w dziedzinie zatrudnienia, stosunków społecznych, praw człowieka, środowiska naturalnego, interesów konsumentów i przejrzystości wobec nich oraz walki z korupcją;

L.

mając na uwadze, że przyjęcie zalecenia w sprawie odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw i zachęcanie do wprowadzania go w życie powinny stać się rzeczywistością na szczeblu UE,

M.

mając na uwadze, że globalizacja ułatwia mobilność pracowników między państwami członkowskimi i krajami niebędącymi członkami UE,

N.

mając na uwadze, że rola MOP w zakresie ustanawiania nowych standardów nie jest przestrzegana, pomimo zaangażowania MOP w ramach G20, ogólnoświatowego uznania programu godnej pracy oraz włączenia zatrudnienia i godnej pracy do milenijnego celu rozwoju nr 1,

O.

mając na uwadze, że należy przypomnieć bezwarunkową konieczność poszanowania prawa do zrzeszania się i do skutecznych rokowań zbiorowych,

P.

mając na uwadze, że należy wspierać program godnej pracy,

Q.

mając na uwadze, że sprawą wyjątkowej wagi jest zapobieganie wszelkim formom dyskryminacji płacowej zgodnie z zasadą prawa do równej płacy za taką samą pracę postulowaną w art. 23 Powszechnej deklaracji praw człowieka,

R.

mając na uwadze, że śródokresowa ocena ogólnego systemu preferencji UE (GSP) (40) pokazuje, iż system handlowy GSP+, który nakłada na państwa beneficjentów obowiązek ratyfikacji i skutecznego wdrożenia konkretnych konwencji międzynarodowych w dziedzinie praw człowieka, podstawowych standardów pracy, zrównoważonego rozwoju i prawidłowego zarządzania, miał znaczący pozytywny wpływ na równość płci w tych krajach,

S.

mając na uwadze, że należy wspierać ochronę pracowników,

T.

mając na uwadze, że należy wspierać ratyfikację i stosowanie konwencji MOP uznanych przez MOP za aktualne, w celu stopniowego zwiększania zakresu oddziaływania czterech filarów godnej pracy (tj. zatrudnienia, ochrony socjalnej, dialogu społecznego i praw pracowniczych), ze szczególnym uwzględnieniem konwencji w dziedzinie zarządzania socjalnego: konwencji nr 81 i 129 dotyczących inspekcji pracy, konwencji nr 122 dotyczącej polityki zatrudnienia oraz konwencji nr 144 dotyczącej trójstronnych konsultacji,

U.

mając na uwadze, że w europejskiej agendzie społecznej z dnia 2 lipca 2008 r. (COM(2008)0412) wezwano państwa członkowskie UE do wznowienia wysiłków na rzecz ratyfikacji i wdrożenia konwencji MOP, które zostały przez MOP uznane za aktualne, w celu dawania przykładu partnerom na całym świecie,

V.

mając na uwadze, że w wielu krajach na skuteczne wdrażanie międzynarodowych standardów pracy negatywnie wpływają niewystarczająco sprawne organy administracyjne odpowiedzialne za realizację polityki w dziedzinie pracy oraz brak możliwości po stronie partnerów społecznych,

W.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu MOP w sprawie światowych tendencji w dziedzinie zatrudnienia z 2011 r. szacuje się, iż w 2009 r. w ogólnoświatowej skali 50,1 % wszystkich pracowników, tj. 1,53 mld, znajdowało się w niepewnej sytuacji zawodowej (41) oraz mając na uwadze, że kryzys finansowo-gospodarczy zahamował spadek liczby osób w niepewnej sytuacji zawodowej zanotowany przed 2008 r. i odwrócił tendencje,

X.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu MOP z 2010 r. dotyczącym bezpieczeństwa socjalnego na świecie stwierdza się, iż ponad połowa wszystkich pracowników nie ma ochrony socjalnej, oraz mając na uwadze wznowione zainteresowanie rozszerzeniem zakresu ochrony socjalnej, w tym także wspieraniem systemów zabezpieczenia społecznego,

1.

przypomina, że celem UE jest odgrywanie wiodącej roli na świecie w zakresie polityki społecznej poprzez wspieranie celów społecznych na całym świecie; podkreśla istotną rolę Parlamentu Europejskiego, którego wpływ zdecydowanie się zwiększył dzięki postanowieniom traktatu z Lizbony;

2.

przypomina również, że przy analizie strategii politycznych oraz celów wspólnotowych należy wziąć pod uwagę horyzontalną klauzulę społeczną zawartą w art. 9 TFUE, zgodnie z którą np. w odniesieniu do art. 46, art. 49 TFUE lub polityki handlowej UE Wspólnota nie może ignorować wymogów interesu publicznego (42);

3.

przypomina ponadto, że art. 7 TFUE wymaga spójności polityki UE oraz, że ustawodawca musi brać pod uwagę wszystkie cele UE i działać zgodnie z zasadą przyznania kompetencji, co oznacza, że musi zachować prawidłową równowagę między różnymi celami i / lub interesami przy przyjmowaniu aktów w oparciu o konkretną podstawę prawną (43);

4.

nalega, aby państwa członkowskie przestrzegały podstawowych konwencji MOP, w szczególności w odniesieniu do znoszenia barier ograniczających swobodę zrzeszania się i rokowań zbiorowych, powstałych poprzez zachęcanie do pozornego samozatrudnienia lub poprzez zmuszanie ludzi do odstąpienia od układów zbiorowych;

5.

wzywa strony umów o wolnym handlu, aby zobowiązały się – zgodnie z zobowiązaniami wynikającymi z członkostwa w Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) i z Deklaracji Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej podstawowych zasad i praw w pracy i dalszych działań, przyjętej przez Międzynarodową Konferencję Pracy na 86. sesji w 1998 r. – do poszanowania, promowania oraz realizacji w swoich przepisach prawnych i praktykach zasad dotyczących praw podstawowych, mianowicie:

6.

przypomina, że UE jest postrzegana na całym świecie jako miejsce przyciągające migrację i atrakcyjny partner ze względu na wyjątkowe połączenie dynamiki gospodarczej i modelu społecznego;

7.

podkreśla, że europejski model społeczny oferuje równe szanse w edukacji, szkoleniu i na rynku pracy, a także równy dostęp do usług socjalnych, stanowiące główne filary sukcesu gospodarczego;

8.

uważa, że nieprzestrzeganie podstawowych międzynarodowych norm społecznych jest formą społecznego i środowiskowego dumpingu szkodzącego europejskim przedsiębiorstwom i pracownikom;

9.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy z organizacjami międzynarodowymi na rzecz poprawy społecznego wymiaru globalizacji, mając jako punkt odniesienia europejski model społeczny;

10.

podkreśla znaczenie spójnego działania w dziedzinie ochrony socjalnej wewnątrz Unii i poza nią;

11.

proponuje rozwój dialogu ze wszystkimi zaangażowanymi stronami, podkreślającego znaczenie kwestii społecznych oraz skupiającego się na wdrażaniu i wprowadzaniu w życie pragmatycznych i zrównoważonych rozwiązań; podkreśla w tym kontekście znaczenie podnoszenia świadomości partnerów społecznych w zakresie ich praw i obowiązków;

12.

uważa, że konieczne jest wzmocnienie roli właściwych instytucji międzynarodowych (w szczególności Międzynarodowej Organizacji Pracy, Światowej Organizacji Handlu, Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych), a także wzmocnienie ich współpracy w celu opracowania, wprowadzenia w życie i promowania podstawowych międzynarodowych norm społecznych oraz odpowiednich sankcji za ich nieprzestrzeganie;

13.

opowiada się za niezawieraniem przez Unię umów handlowych z krajami, które nie przestrzegają praw człowieka i podstawowych standardów pracy;

14.

popiera utworzenie narzędzi na rzecz zrównoważonego, opartego na wzajemnym szacunku dialogu z krajami partnerskimi i dąży do rozwoju zasobów własnych krajów partnerskich, w szczególności krajów rozwijających się, dzięki któremu będą one mogły rozważnie rozwijać sektory gospodarcze;

15.

wzywa również Komisję, aby podczas negocjacji dostosowywała wymagania adekwatnie do poziomu rozwoju każdego kraju partnerskiego; proponuje w związku z tym, aby Komisja sporządziła listę dodatkowych zasad, które stopniowo i w elastyczny sposób zostaną wprowadzone w życie, z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej, społecznej i środowiskowej danego kraju partnerskiego;

16.

uważa, że na terytorium kraju partnerskiego, jak również na terytorium państw członkowskich, wprowadzanie w życie tych podstawowych norm musi podlegać stałemu monitorowaniu przez niezależne organy oraz że niestosowanie lub naruszenie tych norm, stwierdzone na podstawie wcześniej ustalonych kryteriów, powinno być karane przy użyciu skutecznych i przejrzystych procedur;

17.

uważa, że te zasady muszą być stosowane w całości i ani wolne obszary celne, ani tzw. „umowy z krajem przyjmującym” nie mogą być powodem odstąpienia od nich;

18.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy z krajami partnerskimi w zakresie zwalczania dyskryminacji ze względu na płeć oraz wszelkich form przemocy wobec kobiet, a także w zakresie realizacji zasady równości płci zarówno w Unii, jak i poza nią zgodnie z zasadami milenijnych celów rozwoju i pekińską platformą działania; wzywa w związku z tym Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia środków, które istotnie wzmocnią status prawny i społeczny kobiet, w celu wykorzystywania ich potencjału na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego;

19.

z zadowoleniem odnosi się do upowszechniania równości płci w państwach i na terytoriach rozwijających się za sprawą obecnych i przyszłych porozumień handlowych GSP; zwraca się o to, aby ratyfikacja i skuteczne wdrożenie konwencji międzynarodowych w sprawie równości płci były warunkiem wstępnym dla wszystkich zewnętrznych porozumień handlowych i umów o partnerstwie gospodarczym;

20.

wzywa ponadto Komisję i państwa członkowskie do wzajemnej współpracy oraz do współpracy z krajami partnerskimi na rzecz ochrony szczególnie narażonych grup społecznych oraz na rzecz zwalczania dyskryminacji, nie tylko ze względu na płeć, ale również ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, religię lub przekonania, niepełnosprawność, wiek, lub orientację seksualną; zwraca szczególną uwagę na osoby zmagające się z rozlicznymi formami dyskryminacji i trudnościami, celem zajęcia się pierwotnymi przyczynami ubóstwa;

21.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby likwidacja pracy dzieci oraz poszanowanie ich praw stało się priorytetem podczas zawierania porozumień handlowych, rozmów z innymi krajami czy współpracy na rzecz rozwoju, a także zauważa, że sektor prywatny ma do odegrania kluczową rolę w zakresie poszanowania praw dzieci; uważa, że środki służące zwalczaniu pracy dzieci powinny zawierać tworzenie godnych miejsc pracy dla dorosłych przy jednoczesnym umożliwieniu dzieciom zdobywania odpowiedniego wykształcenia; wzywa ponadto do uruchomienia w UE specjalnego numeru telefonicznego dotyczącego pracy dzieci, pod którym obywatele mogą zgłaszać przedsiębiorstwa korzystające z pracy dzieci na całym świecie; uważa, że linia ta powinna mieć niewielkie, ale wystarczające możliwości pozwalające na publikowanie rocznego sprawozdania z e swoich ustaleń;

22.

podkreśla, że wydatki Unii w kontekście współpracy na rzecz rozwoju, układów o stabilizacji i stowarzyszeniu i porozumień handlowych są niepowtarzalną szansą, aby pomóc krajom partnerskim we wprowadzeniu skutecznych struktur w zakresie edukacji, kształcenia zawodowego, instytucji rynku pracy oraz ochrony socjalnej mających na celu lepsze zabezpieczenie społeczne i gospodarcze, a tym samym większy dobrobyt;

23.

nalega, aby Komisja i państwa członkowskie w kontekście współpracy na rzecz rozwoju i pomocy zewnętrznej wspierały wdrażanie programów na rzecz godnej pracy, które odzwierciedlają krajowe potrzeby i priorytety w dziedzinie zatrudnienia i polityki społecznej oraz opierają się na porozumieniu trójstronnym (pracodawcy, pracownicy, strona rządowa); ponadto wzywa Komisję i państwa członkowskie do lepszego zintegrowania celów społecznych i celów w dziedzinie zatrudnienia w sektorach gospodarczych i handlowych w ramach współpracy na rzecz rozwoju i pomocy zewnętrznej;

24.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy z krajami partnerskimi na rzecz podniesienia jakości kwalifikacji obywateli, które są związane z nowymi miejscami pracy i zatrudnieniem, co przyczyni się do szybszego osiągnięcia stabilności i dobrobytu, stworzenia społeczeństwa integracyjnego, a także dobrego sprawowania rządów, zwłaszcza w sąsiedztwie UE;

25.

wzywa do wprowadzenia funkcji attaché ds. społecznych w ramach nowej Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w celu zwiększenia jej efektywności w obszarze polityki społecznej, a w szczególności w celu zapewnienia, że godna praca dla wszystkich jest głównym celem polityki;

26.

uznaje, że choć w dwustronnych umowach handlowych zauważa się w skali międzynarodowej stopniową tendencję do większej akceptacji standardów pracy i standardów socjalnych związanych z programami działań w zakresie handlu, umowy o wolnym handlu wciąż na ogół w niewielkim stopniu uwzględniają standardy socjalne; wyraża ubolewanie, że UE nie ma jednolitego wzorca „klauzuli społecznej”, którą należałoby umieścić we wszystkich dwustronnych umowach handlowych; wzywa UE do włączenia klauzuli społecznej do wszystkich umów o handlu zewnętrznym UE zgodnie z innymi standardami uzgodnionymi i uznanymi na szczeblu międzynarodowym (np. podstawowymi standardami pracy MOP), uwzględniając umowy zawarte w ramach WTO;

27.

przypomina, że istniejące praktyki w WTO powinny przynosić równe korzyści krajom rozwijającym się, jak i krajom rozwiniętym;

28.

przypomina, że polityka konkurencji i polityka społeczna muszą być ze sobą powiązane i podkreśla, że europejski model społeczny nie może w żadnym przypadku ulec osłabieniu na rzecz konkurencyjności i rzekomych korzyści gospodarczych; ponownie podkreśla, że europejski model społeczny ma stanowić wzór w zakresie ochrony pracowników dla krajów rozwijających się;

29.

przypomina, że celem UE jest nie tylko uczynienie Europy liderem w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw (CSR), ale również promowanie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w realizowanych przez Unię strategiach w zakresie polityki zewnętrznej; dostrzega działania Komisji na rzecz propagowania najlepszej praktyki w dziedzinie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wśród europejskich przedsiębiorstw prowadzących działalność za granicą, ale podkreśla, że Komisja powinna w większym stopniu uwzględnić znaczenie certyfikacji i oznakowań poświadczających przestrzeganie przez przedsiębiorstwa zasad społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw;

30.

uważa, że społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw jest przydatną i niewiążącą formą zaangażowania przedsiębiorstw; zaleca dalszy, bardziej ukierunkowany rozwój społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw między innymi poprzez normę ISO 26000, inicjatywę ONZ „Global Compact” lub wytyczne OECD dla wielonarodowych korporacji, czy poprzez łączenie CSR z szerzej zakrojonymi inicjatywami wspierającymi godną pracę w sektorze, w społecznościach, na szczeblu krajowym i regionalnym, takimi jak program MOP na rzecz lepszej pracy czy program SCORE angażujące pracowników, pracodawców, władze i inne zainteresowane strony;

31.

podkreśla, że na szczeblu UE nie powinno się przyjmować żadnej dyrektywy regulującej odpowiedzialność społeczną przedsiębiorstw ani wprowadzającej ją w życie;

32.

uważa, że w swoim przyszłym komunikacie dotyczącym umiędzynarodowienia działalności MŚP Komisja powinna zaproponować działania umożliwiające wspieranie i promowanie inicjatyw tych przedsiębiorstw na rzecz społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, które odbywałyby się zgodnie z zasadą „najpierw myśleć w małej skali” („think small first”) i uwzględniłyby ich specyfikę;

33.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia starań w celu zapewnienia, że wytyczne OECD dotyczące wielonarodowych przedsiębiorstw zostaną wzmocnione przy okazji ich obecnej aktualizacji, ich stosowanie w „konkretnych przypadkach” zostanie utrzymane i poprawione oraz zostaną wprowadzone najlepsze praktyki dla krajowych punktów kompleksowej obsługi, z uwzględnieniem przeglądu dotyczącego sposobu, w jaki Unia Europejska mogłaby lepiej wypełniać swoje zobowiązania na rzecz takich punktów za pomocą delegacji Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych;

34.

podkreśla, że CSR powinna objąć nowe obszary, takie jak organizacja pracy, równe szanse i włączenie społeczne, środki antydyskryminacyjne, rozwój kształcenia i szkolenia przez całe życie; podkreśla, że koncepcja CSR powinna obejmować np. jakość pracy, równe wynagrodzenie i perspektywy zawodowe oraz promowanie innowacyjnych projektów, co przyczyniłoby się do przejścia na zrównoważoną gospodarkę;

35.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zachęcanie przedsiębiorstw mających swoje siedziby w UE do poszanowania praw człowieka, w tym praw gospodarczych i socjalnych, oraz środowiska we wszystkich ich globalnych działaniach, zwłaszcza tych przeprowadzanych przez ich spółki zależne i inne powiązane podmioty prawne;

36.

podkreśla, że przestrzeganie surowych standardów ochrony środowiska przez przedsiębiorstwa z UE w państwach trzecich powinno być postrzegane za tak samo ważne jak przestrzeganie praw pracowników, ponieważ szkody środowiskowe prawie zawsze stanowią zagrożenie dla zdrowia pracowników, prowadzą do zniszczenia gruntów rolnych, zasobów rybnych oraz innych zasobów gospodarczych, tym samym pozbawiając wielu ludzi podstaw utrzymania;

37.

podkreśla, że przedsiębiorstwa europejskie, jednostki zależne i ich podwykonawcy, z uwagi na ich wagę w międzynarodowych wymianach handlowych, odgrywają zasadniczą rolę w promowaniu i upowszechnianiu norm społecznych oraz norm pracy na świecie, i dlatego ich działanie powinno być zgodne z wartościami europejskimi i normami uznanymi na szczeblu międzynarodowym; jest zdania, że słuszne i właściwe byłoby uznanie europejskich przedsiębiorstw, które przenoszą swoją produkcję do krajów o niższym poziomie zobowiązań socjalnych, za winne, również przed sądami europejskimi, ewentualnych szkód lub negatywnych konsekwencji zewnętrznych ponoszonych przez ludność lokalną;

38.

wzywa Komisję do wprowadzenia poprawek do jej wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (2010/0383 (COD)) oraz poprzez tworzenie dodatkowych podstaw jurysdykcji w celu umożliwienia osobom wysuwającym roszczenia pozywanie spółek zależnych z siedzibą w kraju trzecim wraz z ich europejską firmą-matką;

39.

wzywa Komisję do opowiedzenia się za włączeniem wymiaru CSR do wielostronnych polityk handlowych zarówno na forach międzynarodowych, które wsparły koncepcję CSR, przede wszystkim takich jak OECD i MOP oraz WTO po rundzie dauhańskiej;

40.

wzywa Komisję do systematycznego włączania rozdziału dotyczącego zrównoważonego rozwoju zawierającego wiążącą prawnie „klauzulę CSR” do umów o wolnym handlu i umów inwestycyjnych negocjowanych z państwami trzecimi;

41.

proponuje, aby ta klauzula „CSR” dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw obejmowała obowiązek przestrzegania ośmiu konwencji podstawowych oraz czterech konwencji priorytetowych MOP, zachęty dla przedsiębiorstw do podjęcia zobowiązań w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, a także obowiązek przedsiębiorstw i grup przedsiębiorstw dotyczący zachowania należytej staranności, tzn. obowiązek podejmowania działań mających na celu identyfikowanie takich zjawisk jak naruszenia praw człowieka i praw z zakresu ochrony środowiska, korupcja, uchylanie się od obowiązków podatkowych i zapobieganie tym zjawiskom, w tym w odnośnych jednostkach zależnych i łańcuchach zaopatrzenia (czyli ich sferze wpływów);

42.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do poszanowania i promowania podstawowych standardów pracy MOP, do poszanowania konwencji wydanych dotąd w dziedzinie społecznej oraz do konkretnego stosowania zawartych w nich zasad, które odnoszą się do podstawowych praw pracowniczych;

43.

podkreśla, że w kilku krajach posiadających status GSP Plus zgłaszano powtarzające się naruszenia podstawowych standardów pracy, ale nie doprowadziło to do wstrzymania preferencji; uważa, że brak egzekwowania uwarunkowań podważa ambitne dążenie UE do wspierania polityki społecznej i podstawowych standardów pracy na całym świecie oraz jest niezgodne z zasadą spójności polityki na rzecz rozwoju;

44.

z zadowoleniem przyjmuje opracowany przez MOP system nadzoru nad międzynarodowymi standardami pracy, który jest unikalny w skali międzynarodowej i przyczynia się do wdrażania zapisów konwencji przez ratyfikujące je kraje; podkreśla, że w przypadku pojawienia się problemu MOP powinna wspierać kraje w drodze dialogu społecznego oraz udzielając im pomocy technicznej;

45.

wzywa Komisję do wspierania ściślejszej współpracy WTO z MOP, poprzez umożliwienie MOP dostarczania WTO ekspertyz podczas sporów handlowych, w celu osiągnięcia standardów pracy i włączenia godnej pracy w główny nurt działań WTO oraz zapobiegania zagrożeniom stojącym przed rozwojem społecznym;

46.

jest zdania, że polityka Unii w zakresie rozwoju kapitału ludzkiego oraz reform rynku pracy powinna koncentrować się zarówno na pojedynczych osobach, jak i na instytucjach;

47.

wyraża zaniepokojenie praktykami niektórych państw trzecich stosujących proces typu MODE 4 w swojej działalności handlowej; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by dążyły do tworzenia takiej struktury migracji międzynarodowej, która pozwoli uniknąć wyzysku i zjawiska drenażu mózgów;

48.

wspiera inicjatywy wzmacniające rozwój dialogu i współpracy partnerów społecznych w krajach partnerskich i na szczeblu międzynarodowym oraz wzywa Komisję do dalszego rozwijania istniejących programów ze szczególnym uwzględnieniem tych zmierzających do zwiększenia uprawnień instytucyjnych partnerów społecznych w zakresie opracowywania polityki i jej wdrażania;

49.

popiera bez wyjątków prawo do zrzeszania się związków zawodowych oraz do przeprowadzania zbiorowych rokowań w celu tworzenia, poprawy i ochrony godnych warunków pracy;

50.

przypomina wytyczne UE w sprawie różnych kwestii związanych z prawami człowieka stanowiące silny sygnał polityczny, że chodzi tu o priorytety dla Unii; zwraca się w związku z tym do Rady o przyjęcie podobnych wytycznych w oparciu o osiem podstawowych konwencji MOP, które mają być stosowane jako praktyczne narzędzie UE, wspomagające rozwój zewnętrznej polityki społecznej Unii; ponownie podkreśla, że poszanowanie międzynarodowego prawa w zakresie praw człowieka pozostaje wiążącym zobowiązaniem dla wszystkich przedsiębiorstw zgodnie z powszechną deklaracją;

51.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania proaktywnego podejścia do kwestii społecznych skutków dostosowań i restrukturyzacji związanych z globalizacją;

52.

z zadowoleniem odnosi się do organizowania spotkań G20 na szczeblu ministrów spraw społecznych i wzywa Komisję do aktywnego w nich uczestnictwa; wyraża ubolewanie, że działania następcze na szczeblu UE pozostają na ogół niezadowalające;

53.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do włączenia kwestii związanych z zatrudnieniem i polityką społeczną, w tym także tych dotyczących równouprawnienia płci, do wszystkich negocjacji dotyczących struktury zarządzania gospodarką na szczeblu światowym i dialogów makroekonomicznych;

54.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania dobrych rządów w obszarze finansowym, podatkowym i sądowniczym jako sposobu na poprawę społecznego wymiaru globalizacji;

55.

wzywa Komisję, by zaleciła państwom członkowskim realizację i ratyfikację konwencji MOP, uznanych przez MOP za aktualne, w celu poprawy praw pracowniczych i warunków pracy w Unii Europejskiej oraz w krajach partnerskich mających na celu sprawiedliwą i powszechną globalizację poprzez większą spójność zewnętrznego wymiaru polityki gospodarczej i społecznej państw członkowskich; w tym kontekście zwraca się do Komisji, aby zachęcała państwa członkowskie do przeprowadzania okresowych przeglądów celem zbadania wpływu polityki gospodarczej, finansowej i handlowej;

56.

uważa, że rozprzestrzenianie się międzynarodowych organów regulacyjnych wywołuje pilne kwestie dotyczące spójności i skuteczności międzynarodowego porządku prawnego, zwłaszcza w odniesieniu do praw w zakresie ochrony pracowników i praw podstawowych;

57.

proponuje, aby zmiana definicji ogólnoświatowego sprawowania rządów była ukierunkowana na większą integrację organów regulacyjnych z porządkiem prawnym ONZ i na większe poszanowanie zasad popieranych przez jej wyspecjalizowane agencje, zwłaszcza MOP i WHO;

58.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

11.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 380/51

—

uwzględniając art. 208-211 oraz art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (1),

—

uwzględniając deklarację milenijną z dnia 8 września 2000 r., która ustanawia milenijne cele rozwoju jako kryteria uzgodnione przez wspólnotę międzynarodową z myślą o wyeliminowaniu ubóstwa,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: „Konsensus Europejski”, podpisane dnia 20 grudnia 2005 r. (2),

—

uwzględniając wspólną deklarację w sprawie demokratycznej kontroli i spójności w działaniach zewnętrznych oraz deklarację Komisji w sprawie demokratycznej kontroli i spójności w działaniach zewnętrznych, stanowiące załącznik do Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (3),

—

uwzględniając deklaracje Komisji zawarte w protokole z posiedzenia Rady formalnie zatwierdzające wspólne stanowisko Rady w sprawie przyjęcia instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI) (4), a w szczególności „Oświadczenie Komisji dotyczące art. 5 DCI”,

—

uwzględniając pismo D (2007) 303749 z dnia 5 marca 2007 r. skierowane przez ówczesnego przewodniczącego Komisji Rozwoju Josepa Borrella Fontellesa do ówczesnych komisarzy Benity Ferrero-Waldner i Louisa Michela (5),

—

uwzględniając pismo A (2007) 5238 z dnia 26 marca 2007 r. skierowane przez ówczesną komisarz Benitę Ferrero-Waldner do ówczesnego przewodniczącego Komisji Rozwoju Josepa Borrella Fontellesa (6),

—

uwzględniając dyrektywy sprawozdawcze dotyczące systemu informacji o wierzycielach (ang. Reporting Directives for the Creditor Reporting System) Komitetu Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD/DAC) (7),

—

uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 23 października 2007 r. w sprawie C-403/05 (Parlament Europejski przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich) – skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zatwierdzającej projekt bezpieczeństwa granic na Filipinach (decyzja wydana na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 443/92),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1337/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiające instrument umożliwiający szybkie reagowanie na gwałtowny wzrost cen żywności w krajach rozwijających się (8),

—

uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 29 - 30 października 2009 r. (dok. 15265/2009),

—

uwzględniając decyzję Rady z dnia 26 lipca 2010 r. określającą organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) (9),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 października 2010 r. zatytułowany „Przegląd budżetu UE” (COM(2010)0700),

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 19 października 2010 r. zatytułowaną „Przyszłość wsparcia budżetowego UE na rzecz państw trzecich” (COM(2010)0586),

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 10 listopada 2010 r. zatytułowaną „Polityka rozwojowa UE na rzecz wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu i zrównoważonego rozwoju – Zwiększenie skuteczności polityki rozwojowej UE” (COM(2010)0629),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie projektów decyzji Komisji ustanawiających krajowe dokumenty strategiczne oraz programy orientacyjne dla Malezji, Brazylii i Pakistanu (10),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie projektów decyzji Komisji ustanawiających regionalne dokumenty strategiczne i regionalne programy orientacyjne dla Mercosuru i Ameryki Łacińskiej (11),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie projektu decyzji Komisji ustanawiającej regionalny dokument strategiczny na lata 2007-2013 oraz wieloletni program orientacyjny dla Azji (12),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie demokratycznej kontroli procesu wdrażania DCI (13),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 25 października 2007 r. w sprawie projektu decyzji Komisji ustanawiającej specjalne środki dla Iraku na rok 2007 (14),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie projektów decyzji Komisji ustanawiających roczne programy działań na rzecz Brazylii i Argentyny 2008 (15),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie samorządów lokalnych i współpracy na rzecz rozwoju (16),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Władze lokalne: podmioty rozwoju” (COM(2008)0626),

—

uwzględniając zorganizowany dialog rozpoczęty w 2010 r. przez Komisję Europejską w celu włączenia organizacji społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych do współpracy na rzecz rozwoju prowadzonej przez WE,

—

uwzględniając rezolucję z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie projektu decyzji Komisji ustanawiającej roczny program działania na rok 2009 na rzecz podmiotów niepaństwowych i władz lokalnych w procesie rozwoju (część II: projekty celowe) (17),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 3 lutego 2011 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (18),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 3 lutego 2011 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (19),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 3 lutego 2011 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1934/2006 ustanawiające instrument finansowania współpracy z państwami i terytoriami uprzemysłowionymi oraz innymi państwami i terytoriami o wysokim dochodzie (20),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A7-0187/2011),

A.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 2 ust. 1 DCI celem nadrzędnym współpracy w ramach tego instrumentu jest „likwidacja ubóstwa w krajach partnerskich”, w tym również „realizacja milenijnych celów rozwoju”,

B.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 2 ust. 4 DCI wszelkie środki w ramach programów geograficznych oraz 90 % wydatków przewidzianych w programach tematycznych muszą spełnić kryteria oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) ustalone przez OECD/DAC,

C.

mając na uwadze, że według obliczeń Komisji jedynie 0,2 % zobowiązań finansowanych w ramach programów tematycznych DCI w latach 2007-2009 nie spełnia kryteriów ODA,

D.

mając na uwadze, że zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE (decyzja w sprawie komitologii) (21), Parlament Europejski rozpoczął w 2007 r. proces demokratycznej kontroli wdrażania rozporządzenia (WE) nr 1905/2006, w tym wszystkich krajowych dokumentów strategicznych, regionalnych dokumentów strategicznych, tematycznych dokumentów strategicznych, wieloletnich programów orientacyjnych oraz większości rocznych programów działania,

E.

mając na uwadze, że zgodnie ze wspólną deklaracją w sprawie demokratycznej kontroli i spójności w działaniach zewnętrznych oraz deklaracją Komisji w sprawie demokratycznej kontroli i spójności w działaniach zewnętrznych, które zostały dołączone do Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami, Komisja zobowiązała się „do należytego uwzględnienia stanowiska Parlamentu Europejskiego przy wdrażaniu tych strategii”,

F.

mając na uwadze, że zasady odpowiedzialności, uczestnictwa i dobrego zarządzania prowadzą do przyjęcia podejścia wielopodmiotowego, zakładającego komplementarne i spójne działania różnych partnerów w rozwoju, takich jak władze lokalne lub podmioty niepaństwowe; mając jednakże na uwadze, że istotne jest wyraźne odróżnienie specyficznej roli władz lokalnych od roli podmiotów niepaństwowych w odniesieniu do takich aspektów jak obszar kompetencji, legitymacja i kontrola demokratyczna, doświadczenie w zarządzaniu sprawami lokalnymi oraz zaangażowanie we wprowadzanie w życie polityki publicznej;

G.

mając na uwadze, że fundusze UE na współpracę międzynarodową z Afryką pochodzą z czterech instrumentów geograficznych: EFR dla krajów afrykańskich AKP, TDCA z Republiką Południowej Afryki, ENPI dla pięciu państw Afryki Północnej oraz DCI dla programów tematycznych,

H.

mając na uwadze, że Komisja podjęła próbę przeznaczenia do 2009 r. 20 % przyznawanych przez nią środków pomocowych z programów krajowych finansowanych z DCI na kształcenie podstawowe oraz średnie, a także podstawową opiekę zdrowotną, w ramach projektów, programów lub wsparcia budżetowego powiązanego z tymi sektorami, w takim samym stopniu na wszystkich obszarach geograficznych,

I.

mając na uwadze, że UE zobowiązała się do osiągnięcia do 2015 r. celu łącznych wydatków na ODA w wysokości 0,7 % jej dochodu narodowego brutto (DNB),

J.

mając na uwadze, że celem Szczytu Ziemi w 2012 r. jest zapewnienie odnowionego zaangażowania politycznego na rzecz zrównoważonego rozwoju, dokonanie oceny postępów w realizacji uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym celów w zakresie zrównoważonego rozwoju oraz zajęcie się nowymi i pojawiającymi się wyzwaniami,

K.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 290 TFUE akt ustawodawczy może przekazywać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego,

1.

z zadowoleniem przyjmuje chęć Komisji do wywiązania się ze zobowiązania prowadzenia regularnego dialogu z Parlamentem w sprawie realizacji DCI; uznaje wysiłki mające na celu bieżące informowanie grup roboczych Parlamentu ds. DCI o sposobie, w jaki ich uwagi dotyczące dokumentów strategicznych zostały uwzględnione przy sporządzaniu rocznych programów działania;

2.

zwraca uwagę, że szczególnie podczas przeglądu śródokresowego dialog pomiędzy Komisją a Parlamentem Europejskim w ramach kontroli demokratycznej pozwolił uniknąć przyjęcia dokumentów strategicznych zawierających przepisy przyjmowane ultra vires, a także dostosować je do wymogów rozporządzenia w sprawie DCI, a w szczególności do zasad kwalifikowalności jako ODA;

3.

wyraża ubolewanie, że niektóre obawy Parlamentu wyrażone w trakcie prowadzenia kontroli demokratycznej, szczególnie dotyczące braku skupienia się na ubóstwie oraz milenijnych celach rozwoju, nie zostały należycie uwzględnione przez Komisję Europejską;

4.

wyraża ubolewanie, że choć konsensus europejski w sprawie rozwoju (2005 r.) oraz DCI podkreślają znaczenie odpowiedzialności w sporządzanie krajowych dokumentów strategicznych, poziom zaangażowania parlamentów krajowych w ten proces okazał się być w praktyce niski; ubolewa również nad faktem, że Komisja nie wdrożyła we właściwy sposób postanowień art. 19, 20 i 33 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 dotyczących konsultacji z podmiotami niepaństwowymi i władzami lokalnymi;

5.

zwraca uwagę, że nie należy mylić strategii na rzecz wzrostu z długoterminową strategią na rzecz rozwoju, która wiąże się z finansowaniem celów długoterminowych, takich jak zdrowie, edukacja, dostęp do energii na obszarach wiejskich, wspieranie drobnych rolników itp.;

6.

ubolewa, że w odpowiedzi na rezolucje Parlamentu podkreślające brak przestrzegania wymogu określonego w art. 2 ust. 4 rozporządzenia dotyczącego spełniania kryteriów kwalifikowalności jako ODA, Komisja zmieniła lub wycofała jedynie trzy spośród 11 odnośnych środków wykonawczych;

7.

wyraża ubolewanie, że komitet powołany na mocy artykułu 35 DCI nie zareagował na rezolucje Parlamentu informujące o przekroczeniu uprawnień wykonawczych przez Komisję; zauważa z zaniepokojeniem, że pokaźna praca Parlamentu w zakresie kontroli nie odbiła się jakimkolwiek echem wśród przedstawicieli państw członkowskich w komitecie DCI, zatem wzywa państwa członkowskie do wywiązania się z podjętych zobowiązań oraz do zapewnienia, w ścisłej współpracy z Parlamentem, że środki proponowane przez Komisję będą w pełni zgodne z zaleceniami DCI;

8.

zwraca się do Komisji o wskazanie, z uwzględnieniem hierarchii ważności, które kryteria stosuje podczas przyznawania funduszy krajom i regionom objętym DCI oraz do różnych sektorów działalności w obrębie każdego programu geograficznego i tematycznego;

9.

uważa, że wiele krajowych i regionalnych dokumentów strategicznych nie przeznacza wystarczających środków na cel nadrzędny DCI, jakim jest zwalczanie ubóstwa w kontekście zrównoważonego rozwoju, oraz że w wielu dokumentach brakuje jasnych wskazówek dotyczących stopnia, w jakim proponowane działania mają się przyczynić do realizacji milenijnych celów rozwoju;

10.

zwraca szczególną uwagę na wymóg kwalifikowalności jako ODA dla programów geograficznych w ramach DCI i nalega, by Komisja oraz ESDZ gwarantowały w każdym przypadku pełną zgodność z tym wymogiem prawnym;

11.

zwraca uwagę, że spójność polityki na rzecz rozwoju, odpowiedzialność za rozwój i nierozdrabnianie pomocy są niezbędne dla zapewnienia skuteczności pomocy;

12.

podkreśla, że UE nadal potrzebuje specjalnego instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju, który skierowany jest wyłącznie do krajów rozwijających się i który służy wyłącznie realizacji celów określonych w art. 208 TFUE; nalega, by w wieloletnich ramach finansowych na kolejny okres roczne kwoty przewidziane na ODA wzrosły w ujęciu realnym, aby osiągnąć do 2015 r. cel łącznych wydatków na ODA w wysokości 0,7 % DNB;

13.

podkreśla, że pełna zgodność z kryteriami ODA, a w szczególności z wymogiem OECD/DAC polegającym na tym, iż „głównym celem każdej prowadzonej operacji jest wspieranie rozwoju gospodarczego i dobrobytu w krajach rozwijających się” (22), musi pozostać warunkiem finansowania wszystkich środków ujętych w programach geograficznych w ramach nowego instrumentu; domaga się surowszych kontyngentów ODA dla programów tematycznych niż te stosowane w aktualnym DCI, w szczególności w zakresie programów tematycznych dotyczących migracji i azylu, w odniesieniu do których Komisja nie wykazała jednoznacznie, jak działania finansowane w ramach kontroli granicznej są zgodne z wymogami DAC w oparciu o kryteria OECD/DAC;

14.

podkreśla, że realizacja milenijnych celów rozwoju musi pozostać głównym celem instrumentu na okres do 2015 r.; nalega na Komisję, by zagwarantowała spójność pomocy UE z celami uzgodnionymi na forum międzynarodowym oraz z celami w zakresie rozwoju, które zostaną przyjęte przez Organizację Narodów Zjednoczonych oraz inne właściwe organizacje międzynarodowe na okres po roku 2015;

15.

uznaje potrzebę niezwiązanej z ODA współpracy z wieloma krajami rozwijającymi się w zakresie dostarczania powszechnych dóbr publicznych; jest przekonany, że ten rodzaj współpracy powinien podlegać regulacji, a fundusze należy przekazywać za pomocą jednego lub większej liczby odrębnych instrumentów w celu zapewnienia przejrzystości oraz ochrony szczególnego charakteru współpracy rozwojowej jako autonomicznej dziedziny polityki w obszarze stosunków zewnętrznych; zgodnie ze zobowiązaniem podjętym podczas posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 29-30 października 2009 r. nalega, by finansowanie zmian klimatu nie udaremniało lub nie osłabiało walki z ubóstwem oraz postępów w realizacji milenijnych celów rozwoju ani im nie zagrażało, a także by skromne fundusze ODA przeznaczone na ograniczanie ubóstwa nie były przekazywane na realizację celów niezwiązanych z rozwojem w krajach rozwijających się; podkreśla, że zaproponowana przez OECD definicja ODA nie powinna być zmieniana i wzywa Komisję do zagwarantowania, by jakiekolwiek projekty na rzecz rozwoju finansowane przez UE nie pozostawały w sprzeczności z globalnymi wysiłkami na rzecz łagodzenia skutków zmian klimatu i nie powodowały zmian klimatu, szczególnie w przypadku dużych projektów infrastrukturalnych lub projektów na małych wyspach, które w pierwszej kolejności poniosą konsekwencje związane ze zmianami klimatu;

16.

w obliczu aktualnych poważnych ograniczeń w budżetach publicznych wyraża zaniepokojenie silnym naciskiem na inwestycje w sektorze prywatnym mające przynieść dodatkowe środki na finansowanie rozwoju; zwraca uwagę, że współpraca na rzecz rozwoju jest jedyną dziedziną polityki w ramach działań zewnętrznych (oprócz pomocy humanitarnej), która nie została utworzona, aby służyć interesom UE, lecz aby bronić interesów społeczności na świecie pozostających na marginesie oraz znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji; dlatego wzywa Komisję do zapewnienia, że wszelkie środki publiczne przeznaczone na wsparcie inwestycji sektora prywatnego w południowych częściach świata nie pochodzą z sektorów już niedofinansowanych (jak np. w przypadku programów dla podmiotów niepaństwowych i władz lokalnych), i że takie wsparcie będzie skutecznie umożliwiało rozwój krajowego sektora prywatnego oraz małych i średnich przedsiębiorstw w krajach o niskich dochodach;

17.

uznaje, że potrzebne jest zróżnicowane podejście do różnorodnej grupy krajów rozwijających się, a także że tradycyjna pomoc finansowa może mieć mniejsze znaczenie dla krajów wschodzących; uważa, że pomoc dla tych ostatnich, przy jednoczesnym wspieraniu trwałego wzrostu gospodarczego, powinna nadal skupiać się na wzmacnianiu polityki fiskalnej krajów partnerskich oraz wspieraniu mobilizacji dochodów krajowych, co powinno prowadzić do ograniczenia ubóstwa oraz mniejszego uzależnienia od pomocy;

18.

wzywa Komisję do silniejszego wspierania krajów rozwijających się i wschodzących w reformowaniu systemów podatkowych w celu wspierania skutecznych, efektywnych, sprawiedliwych i trwałych systemów podatkowych; wzywa ponadto Komisję, aby skutecznie uwzględniła zasady dobrego sprawowania władzy w dziedzinie opodatkowania w programowaniu, wdrażaniu i monitorowaniu krajowych i regionalnych dokumentów strategicznych oraz aby podjęła konieczne środki w celu egzekwowania systematycznego składania sprawozdań przez przedsiębiorstwa transnarodowe z podziałem na poszczególne kraje;

19.

podkreśla, że przyszły instrument współpracy rozwojowej powinien nadal obejmować wszystkie kraje rozwijające się regionów geograficznych, do których się odnosi, zgodnie z wykazem krajów rozwijających się sporządzonym przez OECD/DAC;

20.

wzywa do większej koordynacji pomiędzy Komisją a państwami członkowskimi, aby zrealizować założenia art. 210 TFUE, a także wspiera opracowywanie wspólnych europejskich dokumentów strategicznych; uważa, że wszystkie dokumenty programowe UE dla każdego kraju i regionu powinny zawierać szczegółowe i aktualne matryce darczyńców, jak również specjalny rozdział dotyczący skuteczności pomocy UE, określający działania podjęte w celu poprawy koordynacji, harmonizacji i komplementarności działań darczyńców oraz poprawy podziału pracy pomiędzy darczyńcami, a w szczególności między państwami członkowskimi UE;

21.

ponownie wzywa do włączenia Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) do budżetu UE, co uprości procedury oraz poprawi skuteczność pomocy WE; nalega, aby nie skutkowało to obniżeniem ogólnych kwot funduszy na szczeblu UE przyznawanych na DCI oraz na EFR, ani całkowitej kwoty przeznaczonej na ODA na szczeblu UE;

22.

uważa, że należy wzmocnić wsparcie dla szczególnie słabych grup (kobiet, osób niepełnosprawnych, ludzi młodych i bezrobotnych oraz ludności autochtonicznej), jak również w zakresie uwzględniania aspektu płci i innych przekrojowych kwestii; podkreśla, że instrument mający zastąpić DCI powinien zawierać wyraźne poziomy odniesienia w dokumentach programowych w celu zapewnienia możliwości pomiaru wpływu działań UE w tych obszarach;

23.

podkreśla, że zaangażowanie władz lokalnych w politykę rozwoju jest niezbędne dla osiągnięcia MCR oraz dla zapewnienia dobrego zarządzania; w szczególności zwraca uwagę, że władze lokalne mają do odegrania kluczową rolę w takich dziedzinach jak edukacja, walka z głodem, zdrowie, woda, warunki sanitarne, spójność społeczna, lokalny rozwój gospodarczy itp.; uważa zatem, iż konieczne jest zwiększenie ich roli w ramach następnego instrumentu finansowego, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za rozwój;

24.

podkreśla potrzebę prowadzenia regularnego i zorganizowanego dialogu pomiędzy Komisją a ESDZ, podmiotami niepaństwowymi oraz władzami lokalnymi na temat planowania, wdrażania oraz oceny dokumentów strategicznych; w związku z tym z naciskiem podkreśla konieczność uwzględnienia wniosków ze zorganizowanego dialogu w przyszłych instrumentach finansowych;

25.

podkreśla zapotrzebowanie na przepisy dotyczące zasady elastyczności, które pozwolą UE reagować na zmiany w dziedzinie potrzeb i priorytetów; proponuje przeanalizowanie modelu EFR polegającego na ograniczonej puli środków nieprogramowanej pomocy dla poszczególnych krajów jako ewentualnego modelu dla przyszłego instrumentu finansowania współpracy; podkreśla jednak, że fundusze wykorzystywane w sposób bardziej elastyczny muszą służyć realizacji rzeczywistych celów w dziedzinie rozwoju;

26.

jest zdania, że nowy instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju powinien stanowić podstawę dla ukierunkowanej i bardziej elastycznej pomocy w trudnych sytuacjach; jest przekonany, że nowa struktura finansowa powinna pozwolić na zagwarantowanie właściwego łączenia pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju dzięki elastyczności i komplementarności mechanizmów finansowania;

27.

domaga się wprowadzenia 20 % poziomu odniesienia dla wydatków w ramach programów geograficznych przyznawanych na podstawowe usługi socjalne zdefiniowane przez ONZ w milenijnych celach rozwoju (wskaźnik 8.2 dla celu 8 „Stworzyć globalne partnerskie porozumienie na rzecz rozwoju”);

28.

nalega na stosowanie surowych kryteriów kwalifikowalności do otrzymania wsparcia budżetowego; nalega, by Komisja powstrzymała się od stosowania wsparcia budżetowego w krajach, gdzie niemożliwe jest zagwarantowanie przejrzystości wydatków publicznych, nalega, by wsparciu budżetowemu towarzyszyły zawsze działania na rzecz rozwoju kontroli parlamentarnej i zdolności kontrolnych kraju będącego beneficjentem wsparcia, a także działania na rzecz poprawy przejrzystości i publicznego dostępu do informacji, nalega również, by społeczeństwo obywatelskie było zaangażowane w nadzorowanie wykorzystania wsparcia;

29.

uznaje, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa ważne role w dziedzinie rozwoju, działając jako czynnik nadzorujący rząd i zapewniając jego odpowiedzialność; wzywa do przyznania odpowiednich środków finansowych na rzecz społeczeństwa obywatelskiego w krajach rozwijających się;

30.

ponownie zwraca się do Komisji o przedstawienie całościowego liczbowego bilansu pomocy budżetowej ogólnej, sektorowej, w rozbiciu na projekty lub przyznanej we wszelkich innych formach władzom lokalnym; podkreśla, że taka wizja całościowa zwiększyłaby spójność pomocy udzielanej władzom lokalnym oraz podniosła poziom sprawowania rządów w krajach partnerskich;

31.

zwraca uwagę, że wszystkie programy tematyczne w ramach DCI okazały się zasadne i podkreśla, że konieczne jest utrzymanie zarówno programów tematycznych, jak i geograficznych, domaga się jednak wprowadzenia pewnych modyfikacji w świetle nowych wyzwań, takich jak światowy kryzys finansowy i gospodarczy, światowy kryzys żywnościowy, zmiany klimatu, a także specjalne potrzeby państw niestabilnych i państw znajdujących się w fazie przejściowej;

32.

zwraca uwagę, że migracja jest obszarem, w którym istnieje wyraźna potrzeba skupienia się na spójności polityki na rzecz rozwoju, a nie na opracowywaniu krótkoterminowych rozwiązań w zakresie polityki migracyjnej UE, głównie mających na celu zwalczanie nielegalnej imigracji; podkreśla, że fundusze przeznaczone na rozwój w zakresie migracji nie powinny być wykorzystywane do poprawy zarządzania granicami i zwalczania nielegalnej imigracji; nalega, by wszelkie programy tematyczne dotyczące migracji realizowane w przyszłości były w pełni zgodne z celami rozwojowymi UE, a także by podstawowe środki finansowe w ramach tych programów służyły realizacji kryteriów kwalifikowalności do otrzymania ODA; w szczególności podkreśla, że projekty dotyczące migracji na osi południe-południe powinny być traktowane priorytetowo w ramach programu tematycznego;

33.

podkreśla, że nowy program tematyczny dotyczący inwestowania w ludzi musi skupiać się, aczkolwiek nie wyłącznie, na realizacji tych milenijnych celów rozwoju, których realizacja jest najbardziej opóźniona, szczególną uwagę poświęcając krajom i regionom, których wskaźniki realizacji milenijnych celów rozwoju są krytyczne; podkreśla, że wykształcenie na poziomie podstawowym i alfabetyzacja są głównym warunkiem procesu podnoszenia świadomości ludzi oraz podejmowania odpowiedzialności za rozwój; dlatego też domaga się, by w programie tym położono nacisk na edukację jako narzędzie usamodzielnienia i uczestnictwa;

34.

uważa, że w nowym instrumencie finansowanie organizacji społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych powinno zostać zróżnicowane, powinno się również unikać jałowej rywalizacji pomiędzy tymi dwoma typami podmiotów; podkreśla potrzebę rozwiązania problemu zbyt dużej liczby wniosków w ramach obecnego programu; wzywa do pełnego uwzględnienia wyników zorganizowanego dialogu w przyszłym programie tematycznym oraz w proponowanych warunkach pomocy;

35.

wskazuje, że jednym z powodów, dla których nie osiągnięto milenijnych celów rozwoju, jest ignorowanie wpływu środowiska, zasobów naturalnych i ekosystemów na rozwój społeczny i eliminację ubóstwa; z niepokojem zauważa, że podczas gdy w ramach obecnej europejskiej ODA przeznacza się jedynie 3 % wszystkich wydatków na kwestie ochrony środowiska, dodatkowy problem stanowi fakt, że część funduszy UE i państw członkowskich dla krajów rozwijających się przeznaczanych jest na projekty, które zamiast łagodzić zmiany klimatu, sprzyjają im; podkreśla, że konieczna jest poprawa spójności polityki na rzecz rozwoju w dziedzinie zmian klimatu, szczególnie w odniesieniu do finansowania działań związanych ze zmianami klimatu i uwzględniania obaw związanych z tymi kwestiami we współpracy UE na rzecz rozwoju;

36.

zwraca uwagę, że Trybunał Obrachunkowy w swoim sprawozdaniu specjalnym nr 6/2006 stwierdził, że od 2001 r. Unia Europejska poczyniła niewielkie postępy w uwzględnianiu kwestii związanych z ochroną środowiska we współpracy na rzecz rozwoju, gdyż krajowe dokumenty strategiczne nie uwzględniają w wystarczającym stopniu kwestii środowiskowych; w związku z tym wzywa Komisję do zadbania o to, by zagadnienia dotyczące środowiska znalazły się w głównym nurcie wszystkich zewnętrznych strategii politycznych i instrumentów finansowych oraz aby były systematycznie monitorowane, zwłaszcza w obliczu obecnych wyzwań związanych ze zmianami klimatu i utratą różnorodności biologicznej;

37.

powtarza, że art. 290 TFUE ma w pełni zastosowanie do DCI, dlatego też przypomina, że zastosowanie procedury aktów delegowanych jest obowiązkowe dla decyzji, które odpowiadają kryteriom art. 290 TFUE, takim jak określanie ogólnych celów, priorytetów, spodziewanych wyników oraz przydziałów środków finansowych;

38.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

11.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 380/59

—

uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie możliwości politycznych w zakresie postępów w kierunku ustanowienia europejskiego prawa umów dla konsumentów i przedsiębiorstw (COM(2010)0348),

—

uwzględniając decyzję Komisji 2010/233/UE z dnia 26 kwietnia 2010 r. ustanawiającą grupę ekspertów ds. wspólnych ram odniesienia w dziedzinie europejskiego prawa zobowiązań (1),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 lipca 2001 r. w sprawie europejskiego prawa umów (COM(2001)0398),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 lutego 2003 r. zatytułowany „Spójniejsze europejskie prawo umów – plan działania” (COM(2003)0068),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 października 2004 r. zatytułowany „Europejskie prawo umów i weryfikacja acquis: rozwój” (COM(2004)0651),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 23 września 2005 r. zatytułowane „Pierwsze roczne sprawozdanie o postępach prac dotyczących europejskiego prawa umów i weryfikacji acquis” (COM(2005)0456) oraz sprawozdanie Komisji z dnia 25 lipca 2007 r. zatytułowane „Drugie sprawozdanie okresowe w zakresie Wspólnego Systemu Odniesienia” (COM(2007)0447),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 października 2009 r. w sprawie transgranicznego elektronicznego handlu konsumenckiego w UE (COM(2009)0557),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 września 2008 r. w sprawie wspólnego systemu odniesienia w zakresie europejskiego prawa umów (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawie europejskiego prawa umów (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 września 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów i rewizji dorobku prawnego: kierunek (5),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 26 maja 1989 r. (6), 6 maja 1994 r. (7), 15 listopada 2001 r. (8) i 2 września 2003 r. (9) w przedmiotowej sprawie,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jak również Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7-0164/2011),

A.

mając na uwadze trwającą od wielu lat dyskusję na temat inicjatywy dotyczącej europejskiego prawa umów, której celem jest rozwiązanie problemów związanych z jednolitym rynkiem spowodowanych m.in. rozbieżnościami dotyczącymi organów w dziedzinie prawa umów,

B.

mając na uwadze, że w obliczu konsekwencji światowego kryzysu finansowego zapewnienie spójnego reżimu europejskiego prawa umów, w celu pełnego wykorzystania potencjału rynku wewnętrznego, wydaje się nabierać większego znaczenia niż kiedykolwiek dotąd, a tym samym przyczynia się do realizacji naszych celów sformułowanych w strategii „Europa 2020”,

C.

mając na uwadze, że jednolity rynek pozostaje zdefragmentowany ze względu na liczne czynniki, w tym niewdrożenie istniejącego prawodawstwa dotyczącego jednolitego rynku,

D.

mając na uwadze potrzebę szerszych analiz pozwalających zrozumieć, dlaczego rynek wewnętrzny wciąż jest rozczłonkowany i w jaki sposób najlepiej podejść do tych problemów, w tym również w jaki sposób zadbać o wdrożenie istniejących przepisów,

E.

mając na uwadze, że w wyżej wymienionej zielonej księdze Komisja przedstawiła liczne możliwości związane z instrumentem europejskiego prawa umów, który mógłby pomóc zwiększyć liczbę przedsiębiorstw oraz wzmocnić zaufanie obywateli do jednolitego rynku,

F.

mając na uwadze, że grupa ekspertów powołana do wsparcia Komisji przy opracowywaniu wniosku w sprawie wspólnych ram odniesienia rozpoczęła prace z udziałem okrągłego stołu skupiającego zainteresowane strony,

G.

mając na uwadze, że zróżnicowanie prawa umów na szczeblu krajowym nie jest jedyną przeszkodą dla MŚP i konsumentów w odniesieniu do działalności transgranicznej, ponieważ stają oni wobec innych problemów, takich jak bariery językowe, różne systemy podatkowe, kwestia wiarygodności internetowych przedsiębiorstw handlowych, ograniczony dostęp do łącz szerokopasmowych, umiejętność wykorzystywania technologii cyfrowych, problemy związane z bezpieczeństwem, skład demograficzny populacji poszczególnych państw członkowskich, obawy związane z prywatnością, rozpatrywanie skarg, prawa własności intelektualnej itd.,

H.

mając na uwadze, że według sondażu przeprowadzonego przez Komisję w 2008 r. trzy czwarte detalistów prowadzi wyłącznie sprzedaż krajową, a sprzedaż transgraniczna odbywa się często tylko w kilku państwach członkowskich (10),

I.

mając na uwadze, że konieczne jest dokonanie rozróżnienia między konwencjonalnymi transakcjami transgranicznymi oraz handlem elektronicznym, gdzie pojawiają się specyficzne problemy, a koszty transakcyjne są inne; mając na uwadze, że do celów przyszłych ocen wpływu niezbędne jest też staranne i dokładne zdefiniowanie, w jaki sposób powstają koszty transakcyjne,

J.

mając na uwadze, że jest jasne, iż, jak stwierdzono, stosowanie obcego prawa (konsumenckiego) do transakcji transgranicznych na mocy rozporządzenia „Rzym I” (11) powoduje dla przedsiębiorstw, szczególnie dla MŚP, znaczne koszty transakcyjne, których wysokość w samej Wielkiej Brytanii szacuje się na 15 000 EUR na przedsiębiorstwo i na państwo członkowskie (12),

K.

mając na uwadze, że należy uzyskać więcej informacji dotyczących kosztów transakcyjnych wynikających ze stosowania art. 6 ust. 2 i art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia „Rzym I”, pamiętając, że rozporządzenie to stosuje się dopiero od grudnia 2009 r.,

L.

mając na uwadze, że takie koszty transakcyjne postrzegane są jako jedna z istotnych przeszkód w handlu transgranicznym, co potwierdziło w wywiadach przeprowadzonych w 2011 r. 50 % europejskich detalistów już prowadzących handel transgraniczny, którzy stwierdzili, że harmonizacja prawa obowiązującego w odniesieniu do transakcji transgranicznych w UE zwiększyłaby prowadzoną przez nich sprzedaż transgraniczną, podczas gdy 41 % stwierdziło, że prowadzona przez nich sprzedaż nie zwiększyłaby się; mając na uwadze, że dla porównania spośród detalistów nieprowadzących sprzedaży transgranicznej 60 % stwierdziło, że prowadzona przez nich sprzedaż transgraniczna nie zwiększyłaby się w bardziej zharmonizowanym środowisku regulacyjnym, zaś 25 % stwierdziło, że sprzedaż ta zwiększyłaby się (13),

M.

mając na uwadze, że niektóre z najbardziej oczywistych przeszkód napotykanych przez konsumentów i MŚP w związku z jednolitym rynkiem to złożoność stosunków umownych, niesprawiedliwe warunki umów, niewłaściwe i niedostateczne informowanie oraz nieskuteczne i czasochłonne procedury,

N.

mając na uwadze, że to, iż inicjatywa UE będzie musiała stanowić odpowiedź na rzeczywiste potrzeby i obawy zarówno przedsiębiorstw, jak i konsumentów, ma nadrzędne znaczenie; mając na uwadze, że obawy te obejmują też problemy prawne/językowe (zapewnienie małym przedsiębiorstwom standardowych warunków we wszystkich językach UE) oraz trudności przy transgranicznym wykonywaniu umów (stworzenie środków unijnych w dziedzinie prawa proceduralnego),

O.

mając na uwadze, że w badaniu Komisji uznano, iż utrzymuje się fragmentacja rynku internetowego: badanie wykazało, że 61 % ze złożonych testowo 10 964 zamówień transgranicznych nie zostało zrealizowanych oraz że zakupy transgraniczne zwiększają prawdopodobieństwo znalezienia tańszej oferty (14) oraz znalezienia produktów niedostępnych przez Internet w danym kraju (15), mając też na uwadze, że 61 % wydaje się bardzo wysokim odsetkiem, uzasadniającym dalsze badania, weryfikację i ocenę,

P.

mając na uwadze, że stopniowa harmonizacja nie doprowadzi do skutecznego usunięcia przeszkód na rynku wewnętrznym wynikających ze zróżnicowania krajowego prawa umów; wszelkie środki w tym obszarze muszą bazować na wyraźnych dowodach, że inicjatywa taka wprowadzałaby rzeczywistą różnicę, której nie można osiągnąć w oparciu o mniej inwazyjne posunięcia,

Q.

mając na uwadze, że korzyści ze wspólnego europejskiego prawa umów odnieśliby zwłaszcza konsumenci oraz że przyczyniłoby się ono w szczególności do upowszechnienia ponadgranicznego handlu na rynku wewnętrznym, jak również do zwiększenia jego dostępności,

R.

mając na uwadze, że negocjacje w sprawie dyrektywy dotyczącej praw konsumentów (16) uwidoczniły trudności związane z harmonizacją prawa konsumentów stosowanego w umowach bez podważania sensu wspólnego zaangażowania na rzecz wysokich standardów ochrony konsumentów w Europie, a także wynikające stąd ograniczenia dla tego procesu,

S.

mając na uwadze, że wszelkie działania w dziedzinie europejskiego prawa umów muszą uwzględniać obowiązujące przepisy krajowe i być zgodne ze spodziewaną dyrektywą w sprawie praw konsumentów, która będzie miała znaczący wpływ na treść oraz poziom harmonizacji ewentualnego przyszłego instrumentu w dziedzinie europejskiego prawa umów; mając na uwadze, że w następnych miesiącach niezbędne byłoby ciągłe i uważne monitorowanie jej wdrażania, tak aby zdefiniować zakres opcjonalnego instrumentu,

T.

mając na uwadze, że jakikolwiek efekt końcowy w zakresie europejskiego prawa umów musi być realistyczny, wykonalny, proporcjonalny i dobrze przemyślany, zanim w razie konieczności zostanie zmieniony i formalnie przyjęty przez współprawodawców europejskich,

1.

popiera działania na rzecz usuwania różnorodnych barier, które napotykają osoby pragnące zawierać transakcje transgraniczne na rynku wewnętrznym, i uważa, że projekt europejskiego prawa umów, wraz z innymi środkami, jest przydatny do wykorzystania pełnego potencjału rynku wewnętrznego i niesie ze sobą istotne korzyści dotyczące gospodarki i zatrudnienia;

2.

z zadowoleniem przyjmuje otwartą debatę na temat zielonej księgi i pragnie, aby właściwe służby Komisji dogłębnie przeanalizowały wynik tych konsultacji;

3.