27.11.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 367/1

Komunikat Komisji powiadamiający państwa członkowskie o pewnych niedociągnięciach dotyczących zgodności filipińskiego systemu szkolenia i certyfikacji marynarzy z wymaganiami konwencji STCW

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2012/C 367/01

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę 2008/106/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy (1), w szczególności jej art. 20 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z prawidłem I/10 konwencji Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht (konwencja STCW) z 1978 r., zmienionej w 1995 r., państwa-strony mogą uznać – w drodze potwierdzenia – wydane przez inne państwo-stronę świadectwa kwalifikacji, jak również świadectwa fachowości przyznane kapitanom i oficerom tankowców i gazowców, pod warunkiem że uznająca strona sprawdziła, czy uznawana strona spełnia wymagania konwencji.

(2)

Zgodnie z prawem Unii Europejskiej uznawanie świadectw wydanych przez państwa trzecie do celów STCW odbywa się na szczeblu unijnym. W rzeczywistości na mocy dyrektywy 2008/106/WE państwa członkowskie mogą postanowić o potwierdzaniu wspomnianych świadectw marynarzy wydanych przez państwo trzecie wyłącznie w przypadku, gdy dane państwo zostało uznane w drodze decyzji Komisji podjętej po przeprowadzeniu procedury określonej w tej dyrektywie. Decyzja Komisji wynika z oceny systemu kształcenia, szkolenia i certyfikacji w państwie trzecim pod kątem zgodności z wymaganiami konwencji STCW. Ocena ta opiera się na zebranych informacjach i inspekcjach przeprowadzonych przez Komisję z pomocą Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa na Morzu (EMSA).

(3)

W ramach poprzedniego systemu, ustanowionego na mocy dyrektywy 2001/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy (2), państwa członkowskie mogły uznawać państwa trzecie do celów STCW, opierając się jedynie na zasadzie dwustronności, a tego rodzaju uznania, które są nadal ważne zgodnie z art. 19 ust. 5 dyrektywy 2008/106/WE, były publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W ramach tego dawnego systemu Belgia, Dania, Francja, Niemcy, Grecja, Włochy, Luksemburg, Niderlandy, Szwecja i Zjednoczone Królestwo uznały pewne rodzaje świadectw wydanych przez Filipiny (3). Uznania te mogą być stosowane przez wszystkie państwa członkowskie.

(4)

Zgodnie z art. 21 ust. 1 dyrektywy 2008/106/WE, wszystkie uznane (na mocy poprzedniego lub obecnego systemu) państwa trzecie muszą być przynajmniej raz na pięć lat poddawane ponownej ocenie w celu sprawdzenia, czy spełniają one odpowiednie kryteria określone w załączniku II do dyrektywy (głównie wymagania przewidziane w konwencji STCW) i czy podjęto właściwe środki w celu zapobieżenia oszustwom związanym z wydawaniem świadectw. Zgodnie z art. 20 dyrektywy 2008/106/WE, w przypadku gdy takie państwa przestaną spełniać wymagania konwencji STCW, Komisja bezzwłocznie powiadamia o tym państwa członkowskie, podając przyczyny braku zgodności. Uznanie może następnie zostać wycofane zgodnie z procedurą określoną w tej dyrektywie. Do czasu przyjęcia przez Komisję decyzji o wycofaniu uznania, państwa członkowskie mogą nadal potwierdzać świadectwa wydane przez dane państwa trzecie. Po podjęciu decyzji kolejne świadectwa nie mogą być potwierdzane, natomiast potwierdzenia wydane przed datą decyzji pozostają ważne do czasu ich wygaśnięcia.

(5)

W tym kontekście Komisja rozpoczęła w 2006 r. ponowną ocenę filipińskiego systemu kształcenia, szkolenia i certyfikacji za pomocą inspekcji EMSA przeprowadzonej w marcu wspomnianego roku. Pierwsza inspekcja ujawniła kilka nieprawidłowości, które były dalej sprawdzane w trakcie dwóch kolejnych inspekcji, odpowiednio, w kwietniu 2010 r. i w marcu 2012 r. W trakcie inspekcji z 2010 r. stwierdzono w szczególności, z jednej strony, znaczne niedociągnięcia, z drugiej zaś strony, godne odnotowania postępy w odniesieniu do inspekcji z 2006 r. Główne nieprawidłowości, które utrzymywały się w tamtym czasie, to: niedostosowanie prawodawstwa do wszystkich norm Konwencji w zakresie wymagań dotyczących certyfikacji marynarzy, w szczególności dopuszczenie możliwości obejmowania przez oficerów stanowisk kierowniczych bez konieczności odbycia specjalnego szkolenia, jak wymaga tego konwencja; niewystarczające szkolenia pokładowe, w szczególności jeśli chodzi o kadetów, którzy przebywają na morzu jako szeregowi marynarze za wynagrodzeniem; niekompletny system norm jakości, nieobejmujący wszystkich oddziałów administracji odpowiedzialnej za działania związane z STCW, w odniesieniu do których przewidziano w konwencji system norm jakości; brak procedur służących wdrożeniu systemu norm jakości; brak monitorowania lub niedostateczne monitorowanie szkół przez właściwe organy administracji, co potwierdziły istotne niedociągnięcia wykryte również w szkołach; brakujące, niewystarczające lub niewłaściwie wykorzystywane urządzenia w szkołach (takie jak symulatory dla oficerów pokładowych); niezgodne z wymaganiami, często poważnie niezgodnie z prawem praktyki szkoleniowe w szkołach.

(6)

Opisane nieprawidłowości były regularnie przedstawiane przez Komisję, przy wsparciu ze strony EMSA, władzom Filipin, a ocena Komisji i wynikające z niej wnioski dotyczące konkretnych działań naprawczych zostały przekazane wspomnianym władzom w pismach z dnia 27 lutego 2009 r., dnia 4 lutego 2010 r., dnia 6 maja 2011 r. oraz dnia 26 grudnia 2011 r. W szczególności, pismem z dnia 6 maja 2011 r., Komisja zwróciła się do władz Filipin o dostarczenie istotnych dowodów wskazujących, że stwierdzone nieprawidłowości zostały usunięte bądź są usuwane.

(7)

Pismami z dnia 10 maja 2009 r., dnia 13 lipca 2010 r., dnia 19 sierpnia 2011 r. i dnia 25 stycznia 2012 r., Filipiny przekazały informacje i dowody dotyczące działań naprawczych, które zostały zrealizowane lub podjęte w celu usunięcia wspomnianych niedociągnięć. W szczególności do pisma z dnia 19 sierpnia 2011 r. dołączono bardzo duży zbiór dokumentów na potwierdzenie wspomnianych działań naprawczych, zwłaszcza w odniesieniu do nieprawidłowości w zakresie prawodawstwa i braków w wyposażeniu.

(8)

Dzięki działaniom wykazanym w piśmie z dnia 19 sierpnia 2011 r. oraz w załącznikach do tego pisma, władze Filipin rozwiązały najwyraźniej następujące kwestie: niedociągnięcia dotyczące prawodawstwa, w szczególności wymóg certyfikacji w odniesieniu do stanowisk kierowniczych; niedociągnięcia dotyczące szkolenia pokładowego kadetów, którzy przebywają na morzu jako szeregowi marynarze za wynagrodzeniem; niedociągnięcia dotyczące systemu norm jakości; niedociągnięcia dotyczące procedur w zakresie monitorowania szkół. Dokumentacja przekazana przez władze Filipin zawierała również zbiór dokumentów potwierdzających zakup sprzętu lub wprowadzenie innych rozwiązań (np. umów najmu) w celu wyposażenia szkół w symulatory. Wszystkie wspomniane działania naprawcze wymagały sprawdzenia na miejscu.

(9)

W związku z tym w marcu 2012 r. EMSA przeprowadziła ponowną inspekcję na Filipinach, głównie w celu sprawdzenia realizacji działań naprawczych dotyczących zarządzania, które zostały zgłoszone w dokumentach przedłożonych Komisji w sierpniu 2011 r. Inspekcja EMSA nie objęła na tym etapie instytucji kształcenia i szkolenia morskiego. Dokumenty dowodowe dotyczące instytucji szkoleniowych dostarczone przez Filipiny w roku 2011 będą sprawdzane w trakcie kolejnej inspekcji EMSA, zaplanowanej na początek 2013 r. W rzeczywistości, ponieważ zarówno nieprawidłowości, jak i odpowiednie działania naprawcze, nie dotyczyły jedynie dostępności urządzeń, lecz również ich właściwego wykorzystania przez instytucje kształcące i szkoleniowe działające w całym kraju, a także z uwagi na to, iż na zapoznanie się z takimi urządzeniami potrzeba znacznej ilości czasu, Komisja uznała za bardziej właściwe przeprowadzenie inspekcji tych instytucji na późniejszym etapie.

(10)	Na podstawie otrzymanych dokumentów oraz inspekcji przeprowadzonych przez EMSA można wyciągnąć pewne wnioski co do spełnienia przez Filipiny wymagań konwencji STCW.

(11)

W szczególności ostatnie działania podejmowane przez rząd Filipin dostosowały ramy regulacyjne tego kraju do wymagań konwencji STCW w zakresie certyfikacji marynarzy oraz systemu norm jakości, jaki ma zostać wdrożony przez administrację. Jednakże wydaje się również, że praktyki administracyjne wciąż nie są zgodne z tymi nowymi ramami regulacyjnymi. W rezultacie na poziomie administracji nadal występują nieprawidłowości, które opisano poniżej.

(12)

Prawidło I/6 załącznika do Konwencji STCW wymaga poddania procesu szkolenia i oceny marynarzy działaniom nadzorczym i monitorującym w celu zagwarantowania, że programy, metody i środki realizacji zapewniają osiągnięcie zalecanych poziomów kwalifikacji. Jednakże przeprowadzona w marcu 2012 r. inspekcja ujawniła, iż monitorowanie instytucji kształcących i szkoleniowych na Filipinach nie gwarantuje odpowiedniego poziomu programów, metod i środków realizacji, gdyż działania monitorujące wydają się być realizowane głównie za pomocą list kontrolnych ukierunkowanych na wyposażenie, natomiast korzystanie z danego sprzętu oraz metodyka i treść kształcenia i szkolenia nie są odpowiednio kontrolowane. Tego rodzaju brak skutecznego i niezależnego monitorowania oraz egzekwowania przepisów w odniesieniu do instytucji kształcących i szkoleniowych ujawnił się również przy okazji poprzednich inspekcji EMSA, a jego odzwierciedleniem były wykryte na poziomie szkół niedociągnięcia dotyczące programów, metod, wykorzystania urządzeń oraz braki w samym wyposażeniu. Co więcej, na podstawie inspekcji EMSA oraz analizy przedłożonych dowodów można również domniemywać, że możliwe jest nadal na Filipinach wystąpienie konfliktów interesów w przypadku oceny kwalifikacji kandydatów w kontekście świadectw STCW. Chociaż w grudniu 2011 r. przyjęto w tym zakresie nową procedurę, nie można mieć jeszcze pewności, iż kandydaci ubiegający się o wydanie świadectwa są sprawdzani przez osoby, które nie mają swojego interesu w pozytywnym wyniku tych sprawdzianów.

(13)

Poszczególne inspekcje ujawniły również, że stopień spełnienia wymagań przez instytucje kształcące i szkoleniowe może być bardzo różny. Część szkół jest dobrze znana branży europejskiej, a w niektórych przypadkach znajduje się pod jej kontrolą. Jak już wspomniano, EMSA będzie ponownie przeprowadzać inspekcje instytucji kształcących i szkoleniowych w 2013 r.

(14)

Podsumowując, należy wyraźnie zauważyć stałą tendencję na Filipinach, jeśli chodzi o zapewnienie pełnej zgodności z wymaganiami konwencji STCW. Jednakże odpowiedni stopień zgodności nie został jeszcze osiągnięty. Jeżeli proces ten zostanie spowolniony, a pełna zgodność z wymaganiami konwencji STCW nie zostanie osiągnięta w rozsądnym terminie, biorąc także pod uwagę czas, jaki upłynął od przeprowadzenia pierwszej inspekcji, należy wówczas w pełni rozważyć wycofanie przez UE uznania dla Filipin w odniesieniu do systemu szkolenia i certyfikacji marynarzy w tym kraju.

(15)

Ponieważ dyrektywa 2008/106/WE dopuszcza jedynie uznanie lub wycofanie uznania w odniesieniu do krajowych systemów kształcenia i szkolenia morskiego oraz zważywszy że kontrolę nad niektórymi pojedynczymi szkołami na Filipinach sprawują armatorzy mający siedzibę w Unii, państwa członkowskie powinny rozważyć zintegrowanie tych szkół ze swoimi krajowymi systemami kształcenia i szkolenia.

(16)

I wreszcie, ponieważ wydaje się, że jedną z głównych przeszkód dla spełnienia przez Filipiny wymagań STCW jest brak wykwalifikowanych kadr technicznych odpowiedzialnych za monitorowanie szkół, w szczególności na poziomie regionalnym lub lokalnym, państwa członkowskie mogą być skłonne pomóc władzom tego kraju w rozwijaniu niezbędnego potencjału w tej dziedzinie,

PRZYJMUJE NINIEJSZY KOMUNIKAT:

1.	Komisja zwraca uwagę państw członkowskich na niedociągnięcia, o których mowa w motywach 11, 12 i 13. Zwraca się zatem do państw członkowskich zaangażowanych w udzielanie pomocy technicznej dla Filipin o skupienie wysiłków na tych kwestiach.

Komisja uważa, że filipiński system kształcenia, szkolenia i certyfikacji marynarzy nie jest w pełni zgodny z wymaganiami konwencji STCW. W szczególności instytucje kształcące i szkoleniowe na Filipinach nie są we właściwy sposób monitorowane przez administrację, a wymagania konwencji STCW dotyczące programów, metod i środków realizacji nie są skutecznie egzekwowane. Podobnie Komisja uważa, że nie zapewniono jeszcze niezależności osób oceniających w procesie certyfikacji marynarzy.

Komisja odnotowuje poważne starania, jakie poczynił rząd Filipin w latach 2011–2012. Odnotowuje również fakt, że w wyniku tych starań, osiągnięto istotne postępy, jeśli chodzi o ramy regulacyjne w zakresie certyfikacji marynarzy oraz organizację administracji, w celu spełnienia wymagań konwencji STCW.

Komisja zamierza poprosić EMSA o przeprowadzenie kolejnej inspekcji na Filipinach w 2013 r., mającej na celu sprawdzenie, czy instytucje kształcące i szkoleniowe są wyposażone w rzekomo nabyte urządzenia (jak wynika z dokumentów przesłanych w sierpniu 2011 r.), oraz czy wspomniany sprzęt jest wykorzystywany zgodnie z wymaganiami konwencji STCW. Bardziej ogólny cel tej inspekcji polega na sprawdzeniu, czy praktyki dotyczące kształcenia i szkolenia w tych instytucjach są zgodne z wymaganiami konwencji STCW. Inspekcja z 2013 r. będzie również ukierunkowana na kontrolę administracji, aby upewnić się, że niedociągnięcia dotyczące monitorowania wykrywane nadal w roku 2012 zostały wyeliminowane, a system norm jakości jest wdrażany.

5.	Niniejszy komunikat skierowany jest do państw członkowskich i zostanie przedłożony Komitetowi ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniom Morza przez Statki.

Sporządzono w Brukseli dnia 26 listopada 2012 r.

W imieniu Komisji

Siim KALLAS

Wiceprzewodniczący

(1) Dz.U. L 323 z 3.12.2008, s. 33.

(2) Dz.U. L 136 z 18.5.2001, s. 17.

(3) Dz.U. C 155 z 29.6.2002, s. 11; Dz.U. C 268 z 7.11.2003, s. 7; Dz.U. C 85 z 7.4.2005, s. 8.

27.11.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 367/5

Kursy walutowe euro (1)

26 listopada 2012 r.

2012/C 367/03

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,2964
JPY	Jen	106,47
DKK	Korona duńska	7,4580
GBP	Funt szterling	0,80995
SEK	Korona szwedzka	8,5763
CHF	Frank szwajcarski	1,2046
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	7,3370
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,293
HUF	Forint węgierski	281,83
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,6963
PLN	Złoty polski	4,1032
RON	Lej rumuński	4,5276
TRY	Lir turecki	2,3270
AUD	Dolar australijski	1,2416
CAD	Dolar kanadyjski	1,2884
HKD	Dolar Hongkongu	10,0472
NZD	Dolar nowozelandzki	1,5770
SGD	Dolar singapurski	1,5851
KRW	Won	1 408,22
ZAR	Rand	11,5072
CNY	Yuan renminbi	8,0707
HRK	Kuna chorwacka	7,5625
IDR	Rupia indonezyjska	12 472,66
MYR	Ringgit malezyjski	3,9605
PHP	Peso filipińskie	53,146
RUB	Rubel rosyjski	40,2110
THB	Bat tajlandzki	39,774
BRL	Real	2,6932
MXN	Peso meksykańskie	16,8255
INR	Rupia indyjska	72,1120

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez ECB.

27.11.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 367/7

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa COMP/M.6766 – Migros/Tegut)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2012/C 367/05

W dniu 19 listopada 2012 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Genossenschaft Migros Zürich (Szwajcaria), należące do grupy Migros, przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad całymi przedsiębiorstwami Okay Handelsgesellschaft mbH & Co. – Tegut… Einzelhandelsunternehmen KG (Niemcy), Gutberlet GmbH (Niemcy), TGT GmbH & Co. Logistik KG (Niemcy) i TGT Verwaltungs- und Beteiligungs GmbH (Niemcy) (zwanymi razem „Tegut retail”), należącymi do grupy Tegut…, w drodze zakupu udziałów.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

—

w przypadku przedsiębiorstwa Genossenschaft Migros Zürich: handel detaliczny artykułami żywnościowymi. Ponadto grupa Migros prowadzi działalność w dziedzinie produkcji (artykuły żywnościowe i artykuły near-food), sprzedaży hurtowej i sprzedaży detalicznej (artykuły żywnościowe, artykuły near-food i artykuły nieżywnościowe), gastronomii, mediów, turystyki i usług finansowych,

—	w przypadku przedsiębiorstw „Tegut retail”: handel detaliczny artykułami żywnościowymi.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6766 – Migros/Tegut, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

European Commission

Directorate-General for Competition

Merger Registry

J-70

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

(1) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2) Dz.U. C 56 z 5.3.2005, s. 32 („obwieszczenie Komisji w sprawie uproszczonej procedury”).

27.11.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 367/8

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2012/C 367/06

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 (1). Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„STROMBERGER PFLAUME”

NR WE: DE-PDO-0005-0841-03.01.2011

ChOG ( ) ChNP ( X )

1. Nazwa:

„Stromberger Pflaume”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie:

Niemcy

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu:

Klasa 1.6.

Owoce, warzywa i zboża, świeże lub przetworzone

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

Mianem „Stromberger Pflaume” określić można jedynie owoce zebrane z drzew śliwy domowej rosnącej na wyznaczonym obszarze geograficznym. Śliwa domowa jest bardzo starą, średniopóźną odmianą śliwy (łac. Prunus domestica subsp. domestica), zwaną również po niemiecku Zwetsche lub Quetsche (w Austrii Zwetschke). Śliwa domowa jest z kolei podgatunkiem śliwy. Śliwa należy do rodziny różowatych (Rosacae) i zalicza się do pestkowców. W porównaniu ze śliwą śliwa domowa jest mniej zaokrąglona i bardziej szpiczasta; jej kolor jest bardziej ciemnogranatowy, szew – bardziej zaznaczony, a miąższ można łatwiej oddzielić od pestki.

Pełną dojrzałość owoce osiągają między końcem sierpnia a połową września. Owoc jest wówczas dobrze wybarwiony. Owoce te – w porównaniu z innymi śliwkami – są średniej wielkości i mają podłużny, owalny kształt. Minimalna średnica przekroju poprzecznego wynosi 24 mm. Pestka jest płaska i owalna, koloru brązowego. Miąższ jest delikatny i jędrny, o jednolitym zabarwieniu, w odcieniach od żółtego do pomarańczowego. W dojrzałych owocach miąższ łatwo oddziela się od pestki. Pojedynczy owoc waży do 30 g. Stosunek masy miąższu do masy pestki powinien wynosić co najmniej 3:1. Świeże, w pełni dojrzałe owoce charakteryzują się 6-procentową zawartością cukru.

„Stromberger Pflaume” charakteryzuje się delikatnym, aromatycznym smakiem, wyważonym stosunkiem cukru do kwasów, niską zawartością wody, a także brakiem skłonności do tworzenia się substancji gorzkich.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

—

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Wszystkie etapy produkcji od zasiewu sadzonek (drzewa od dwu- do trzyletnich), przez wzrost wraz z przycinaniem młodych drzew aż po zbiory owoców, ich sortowanie oraz pakowanie do transportu i sprzedaży muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym. „Stromberger Pflaume” jest w przeważającej mierze uprawiana na drzewach wysokopiennych.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

—

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Miejscowość Stromberg przynależy do gminy Oelde, obejmując również strefę o szerokości 500 m biegnącą wzdłuż granicy miejscowości. Z uwagi na tę strefę obszar geograficzny obejmuje niewielką część gmin Wadersloh (powiat Warendorf), Langenberg (powiat Gütersloh) oraz Rheda-Wiedenbrück (powiat Gütersloh).

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

Główne czynniki wpływające na jakość i aromat śliwek to lokalny klimat wynikający z wysokiego położenia terenu, obfite opady w okresie wegetacji, ukształtowanie terenu, w tym jego nachylenie, a także jakość gleby związana z aspektami hydrologicznymi, szczególnie z wodami gruntowymi. Ponadto śliwa domowa uprawiana jest na obszarze produkcji od bardzo dawna, co pozwoliło wypracować szczególne techniki uprawy.

a) Właściwości gleby

Obszar produkcji jest szczególnie dobrze przystosowany do uprawy śliwek. Stanowi on część Niziny Północnoniemieckiej i jest położony na obszarze niziny Münsterland (zwanej również „zatoką westfalską”), czyli na obszarze nizinnym z pojedynczymi wzniesieniami, zlokalizowanym pomiędzy Lasem Teutoburskim a północną granicą Reńskich Gór Łupkowych. W zatoce tej znajdują się Beckumer Berge (obszar pagórkowaty). Na jednym ze wzniesień – w obszarze wschodnim – na wysokości od 90 m do 151 m n.p.m. położony jest właśnie obszar uprawy „Stromberger Pflaume”.

Na głębokości od 1,50 m do 2,00 m w Beckumer Berge oraz na obszarze uprawy gleba składa się w przeważającej części ze skały marglowej. Poniżej porozrzucane są masywne skały iłowe z okresu jury, przeplatane potężnymi warstwami wodonośnymi, z których zgromadzona woda, częściowo pod wpływem ciśnienia, wypływa na powierzchnię w miejscach, gdzie pozwala na to formacja geologiczna. Z kolei powyżej znajduje się warstwa składająca się z gliny i marglu o miąższości od 3 dm do 5 dm, nad którą znajduje się kolejna warstwa o miąższości od 2 dm do 5 dm, złożona z surowej zwartej lub ciężkiej gliny, częściowo zawierającej piasek i wapń. Górną warstwę o miąższości 2–3 dm tworzy natomiast glina o dużej zawartości próchnicy, od lekko piaszczystej do zwartej. Tego rodzaju ciężka struktura gleby, odznaczająca się dużą miąższością, utrzymuje wilgotność przez bardzo długi okres, również w latach suchych.

b) Klimat

Zatoka westfalska jest położona w obszarze podlegającym wpływom klimatu morskiego, z chłodnym latem i łagodną zimą. Znaczny wpływ na klimat ma Morze Północne oraz sąsiedni obszar górzysty (Las Teutoburski, Eggegebirge, Sauerland). Wiatr wiejący głównie z kierunku zachodniego/północno-zachodniego przynosi wystarczająco wilgotne i ciepłe masy powietrza. Średnia roczna suma opadów wynosi 767 mm (1976 = 561 mm; 1998 = 998 mm). W zatoce westfalskiej, otwartej w stronę Oceanu Atlantyckiego, średnia miesięczna temperatura powietrza według średniej wieloletniej (lata 1961–1990) osiąga jeszcze wartości dodatnie na poziomie 1,5 °C w najzimniejszym miesiącu (styczniu), natomiast w najcieplejszym miesiącu (czerwcu) osiąga wartość 18 °C.

Na obszarze uprawy Stromberg średnia roczna temperatura powietrza wynosi 10 °C i ze względu na wysokie położenie Beckumer Berge jest o pół stopnia niższa od średniej temperatury rocznej w zatoce westfalskiej (10,5 °C).

c) Czynniki ludzkie

Tradycja uprawy śliwek w Strombergu sięga ok. 1790 r. W przeszłości pagórkowaty krajobraz stanowił dla rolników idealny teren do wypasu zwierząt i sadzenia śliw, ponieważ uprawa gruntów na zboczach gór wiązała się ze znacznymi trudnościami. Wcześniej śliwy rosły na terenie sadów łąkowych lub na brzegach pól, w dzisiejszych czasach są raczej sadzone na plantacjach.

5.2. Specyfika produktu:

a) Najważniejsze cechy produktu

„Stromberger Pflaume”, której minimalna średnica przekroju poprzecznego wynosi 24 mm, jest nieco mniejsza od wielu innych śliwek domowych.

Jest soczysta, jednak nie wodnista, oraz posiada świeży, słodki smak z łagodną i delikatną kwasowością. Dzięki temu idealnie nadaje się do spożycia w stanie świeżym. Wysoka zawartość cukru, a także fakt, że miąższ owocu łatwo odchodzi od pestki, sprawia, iż „Stromberger Pflaume” idealnie nadaje się do dalszego przetworzenia przez gotowanie, pieczenie, suszenie czy też smażenie. Stała konsystencja „Stromberger Pflaume” gwarantuje dobre właściwości podczas pieczenia. Śliwka nie rozpada się podczas pieczenia, skórka nie staje się twarda, a podgrzanie nie powoduje wydzielania się substancji gorzkich. Ze względu na niższą zawartość wody w porównaniu do innych śliwek okres suszenia jest znacznie krótszy. Aromat śliwki wynika zarówno z wyższej zawartości rozpuszczalnych substancji stałych, jak i z lepszego stosunku rozpuszczalnych substancji stałych do kwasowości. Śliwka jest dobrze wybarwiona.

b) Produkt posiada szczególną renomę

Ze względu na swój aromatyczny smak oraz dobre właściwości w dalszym przetwarzaniu „Stromberger Pflaume” jest znana daleko poza granicami miasta. Zgodnie z artykułem z Die Glocke z dnia 4 października 1940 r. przy dobrych zbiorach sprzedano 2 500 t śliwek do Zagłębia Ruhry oraz do Münsterland. W kontekście powyższych danych liczbowych należy pamiętać, że miejscowość Stromberg liczy obecnie 4 600 mieszkańców, przy powierzchni ok. 23,75 km2. W bardzo dobrym 2000 r. zbiory wyniosły ok. 1 500 t.

Ze względu na duże zainteresowanie „Stromberger Pflaume” w 2004 r. zorganizowano pierwszy targ śliwek w Strombergu. Każdego roku cieszy się on dużym zainteresowaniem. Do Strombergu przyjeżdża z tej okazji średnio 15 000 gości. Podczas pierwszego targu w Strombergu w 2004 r. wybrano pierwszą niemiecką królową śliwek. Szczególną renomę oraz fakt istnienia szczególnych cech produktu potwierdza jego historia.

Ludwig Niedieck rozpoczął tradycję uprawy śliwek w Strombergu ok. 1790 r. (150 lat przed 1940 r.: Johan Koberg, „Die Stromberger Zwetsche im Wandel der Zeit”, Die Glocke, 4 października 1940 r.). Jako kupiec miał on podobno – i jest to w każdym razie oparte na licznych poszlakach – sprowadzić kilka śliw z południowej Francji. W artykule Elisabeth Reckmann „Damals, als die Dörröfen rauchten” (Heimatblätter der Glocke, 17 października 1972 r.) autorka pisze:

„Na zboczu, wzdłuż drogi z gospodarstwa Bettmanna do piątej stacji drogi krzyżowej, miało rosnąć kilka drzew, których wiek szacuje się na ponad 200 lat. Dzikie samosiewy szybko znalazły zastosowanie w ogrodach, na ulicach i drogach. Nowe nasadzenia zamieniły się w plantację zawierającą zwarte uprawy (…).”

W artykule zatytułowanym „Stromberger gründen einen Pflaumenverein”, opublikowanym w Westfälische Nachrichten z dnia 20 października 1949 r., opisano historię dwóch rodowitych mieszkańców Strombergu, Franza Stanleina i Heinricha Hungerköttera, których los rzucił do oddalonego o 25 km Warensdorfu. Każdego roku, mniej więcej od końca XIX w. do lat 30. XX w., jeździli oni wozem konnym do swojej rodzinnej miejscowości, przywożąc następnie dla siebie samych oraz dla wielu innych mieszkańców Warensdorfu śliwki „Stromberger Pflaumen”. W 1931 r. założyli nawet specjalnie w tym celu stowarzyszenie, które nosiło nazwę Verein der Pflaumenbrüder.

W 1818 r. w niewielkim Strombergu, liczącym wówczas 1 341 mieszkańców, rosło 30 000 śliw (artykuł „Alte Tradition mit lila Früchtchen treibt Blüten” opublikowany w Die Glocke z dnia 28 sierpnia 1992 r.). W 1940 r. Stromberg był gminą, która w przeliczeniu na liczbę mieszkańców posiadała najwięcej drzew owocowych w Niemczech (Die Glocke, 4 października 1940 r., „Die Stromberger Zwetsche im Wandel der Zeit”).

Renomę produktu potwierdza także fakt, iż destylarnia posiadająca siedzibę na obszarze uprawy wytwarza okowitę ze śliwek „Stromberger Pflaumen” oraz likier śliwkowy, co podkreśla w swoich materiałach reklamowych.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG):

„Stromberger Pflaume” zawdzięcza swoją jakość i cechy, w tym także renomę, przede wszystkim warunkom geograficznym oraz występującym tam czynnikom przyrodniczym i ludzkim. Stanowi ona „znak firmowy” miejscowości Stromberg, jak trafnie stwierdzono w artykule „Alte Tradition mit lila Früchtchen treibt Blüten”, opublikowanym w Die Glocke z dnia 28 sierpnia 1992 r. Szczególny smak oraz dobre wybarwienie owocu wynikają z właściwości gleby oraz z klimatu.

a) Wpływ czynników geologicznych

Pagórkowata forma krajobrazu oraz gleby gliniaste o dużej zawartości próchnicy i dużej miąższości wiążą się z wieloma zaletami dla uprawy śliwek. Drzewa są głęboko ukorzenione w ciężkiej glebie, która – dzięki wysokiej zawartości wapnia i substancji odżywczych oraz neutralnej wartości pH – umożliwia drzewom powolne, ale systematyczne zaopatrywanie w wilgoć występującą w znacznych ilościach w glebie, w związku z czym otrzymują one w ten sposób najważniejsze, szybko wchłaniające się minerały. Przyczynia się to do zwiększenia aromatu oraz do poprawy jakości smaku „Stromberger Pflaume”.

Korzystny wpływ ma na to również lokalne ciepło gleby, a także jej przewodnictwo cieplne i pojemność cieplna. Te rodzaje gleby ogrzewają i wychładzają się wolniej niż inne gleby, co powoduje lepsze wyrównywanie wahań temperatury. To z kolei pozytywnie wpływa na mikroklimat.

Pomimo stosunkowo wysokiej sumy opadów, ze względu na nachylenie terenu, które odróżnia obszar produkcji nawet od sąsiednich, przeważnie płaskich obszarów Westfalii, oraz hydrologię nie tworzy się stojąca woda, która mogłaby prowadzić do obumierania drzew. Stosunkowo niewielka przepuszczalność gleby oraz nachylenie terenu na większości obszaru powoduje szybki odpływ wody (nie tworzy się stojąca woda), co przyczynia się do uzyskania optymalnej zawartości wody w owocach, a tym samym również do koncentracji specjalnych aromatów.

Ciężka gleba o dużej miąższości, poprzez swoją zdolność do magazynowania wody zarówno w latach wilgotnych, jak i suchych, zapewnia stałe zaopatrzenie w wodę korzeni śliw, co w konsekwencji sprawia, że „Stromberger Pflaume” z jednej strony nie zatrzymuje wody, w związku z czym zachowuje stałą konsystencję, z drugiej natomiast strony zachowuje soczystość również w przypadku suszy.

b) Wpływ klimatu

Stosunkowo wysoka roczna suma opadów powoduje wypłukiwanie z gleby istotnych minerałów i umożliwia pobieranie ich przez śliwy. Dzięki temu owoce są szczególnie soczyste.

Łagodny klimat w chłodniejszej połowie roku powoduje, że drzewa szybko rosną, a wiosną wcześnie rozpoczyna się kwitnienie. Ze względu na dość chłodne lata, co związane jest z wysokością, okres dojrzewania owoców jest stosunkowo długi w porównaniu z innymi regionami uprawy owoców w Westfalii, na południu Niemiec czy też w Europie Południowej. Podczas długiego okresu dojrzewania zmiana nasłonecznienia oraz większe ochłodzenie w nocy, wynikające z położenia tych terenów na większej wysokości, sprzyjają tworzeniu się fruktozy oraz delikatnych aromatów owocowych, które nadają „Stromberger Pflaume” typową, swoistą i szczególnie aromatyczną nutę zapachową. Związane z wysokością większe wahania temperatury w cyklu dobowym w porównaniu do innych obszarów uprawy oraz terenów położonych w bezpośrednim sąsiedztwie sprawiają, że „Stromberger Pflaume” jest lepiej wybarwiona niż śliwki pochodzące z innych obszarów uprawy.

c) Czynniki ludzkie, a także cechy i renoma „Stromberger Pflaume”

W celu zapoznania społeczeństwa z długą tradycją uprawy śliwek od kilku lat z dużymi sukcesami organizuje się w Strombergu targ śliwek, co stanowi dowód doskonałej jakości „Stromberger Pflaume”.

Szczególnie istotną rolę przy uprawie „Stromberger Pflaume” odgrywają rolnicy, którzy poprzez zastosowanie prostych, ale skutecznych usprawnień w zakresie metod uprawy i zbioru dostosowali w optymalny sposób uprawę do tego obszaru. Tego rodzaju usprawnienia nie tylko stanowią udaną próbę osiągnięcia równowagi pomiędzy wymogami upraw oraz tradycją, a także lokalną kulturą, ale spowodowały także zmniejszenie wydatków gospodarstw. Dotyczą one na przykład uprawy w plantacjach, zastosowania środków technicznych przy przycinaniu drzew czy też nowoczesnych technik zbioru. Szczególne wyzwanie stanowi zastosowanie nowoczesnych maszyn na trudno dostępnych zboczach. W związku z tym niezbędne było tarasowanie zboczy oraz modyfikacja maszyn rolniczych.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

Markenblatt, zeszyt 11 z dnia 19 marca 2010 r., część 7 a-aa, s. 4243

http://register.dpma.de/DPMAregister/geo/detail.pdfdownload/13350

(1) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.

27.11.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 367/13

Publikacja wniosku w sprawie zmian zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2012/C 367/07

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku w sprawie zmian zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 (1). Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

WNIOSEK W SPRAWIE ZMIAN

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

WNIOSEK W SPRAWIE ZMIAN SKŁADANY NA PODSTAWIE ART. 9

„CHUFA DE VALENCIA”

NR WE: ES-PDO-0105-0936-09.01.2012

ChOG ( ) ChNP ( X )

1. Nagłówek w specyfikacji produktu, którego dotyczy zmiana:

—		Nazwa produktu
—	☒	Opis produktu
—	☒	Obszar geograficzny
—		Dowód pochodzenia
—		Metoda produkcji
—		Związek z obszarem geograficznym
—		Etykietowanie
—		Wymogi krajowe
—		Inne (określić jakie)

2. Rodzaj zmian:

—	☒	Zmiana jednolitego dokumentu lub arkusza streszczenia
—		Zmiana specyfikacji zarejestrowanej ChNP lub zarejestrowanego ChOG, w odniesieniu do których nie opublikowano ani jednolitego dokumentu, ani arkusza streszczenia
—		Zmiana specyfikacji niewymagająca zmian w opublikowanym jednolitym dokumencie (art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)
—		Tymczasowa zmiana specyfikacji wynikająca z wprowadzenia obowiązkowych środków sanitarnych lub fitosanitarnych przez organy publiczne (art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

3. Zmiana (zmiany):

3.1. Opis:

—

Skreśla się minimalne wymagane cechy bulw w przypadku miękkiej cibory jadalnej („Chufa tierna”).

Uzasadnienie: duże zróżnicowanie wielkości i wagi miękkich bulw. Miękka cibora jadalna nie jest nigdy sprzedawana bezpośrednio konsumentom ani nie jest oznaczana chronioną nazwą pochodzenia. Minimalne rozmiary bulw ma zapewnić proces selekcji suchych bulw cibory.

—

Zapis dotyczący składu wagowego suchej masy otrzymuje następujące brzmienie: cukry: co najmniej 11 %, tłuszcze: co najmniej 25 %, białko: co najmniej 6,5 %, skrobia: co najmniej 25 %, błonnik surowy: co najmniej 5 %.

Uzasadnienie: poprawa jakości „Chufa de Valencia” i uaktualnienie zakresów wartości na podstawie dostępnych danych.

Zawartość skrobi: postanowiono utrzymać dolną granicę i skreślić górną granicę, gdyż zawartość powyżej 40 % nie wpływa niekorzystnie na jakość bulw ani na jakość horchaty.

Zawartość cukrów: utrzymuje się dolną granicę ustaloną w poprzednim rozporządzeniu i skreśla się górną granicę, gdyż zawartość powyżej 17,5 % nie wpływa niekorzystnie na jakość bulw ani na jakość produktów wytwarzanych z cibory jadalnej.

Zawartość tłuszczów: im wyższa zawartość tłuszczu w bulwie cibory, tym większa wydajność i jakość rośliny, skreślono zatem górną granicę, utrzymując dolny limit.

Zawartość białka: skreślono górną granicę i utrzymano dolną, gdyż zawartość białka przekraczająca ustalony limit nie obniża jakości bulw, lecz stanowi jakość dodaną.

Zawartość błonnika: cibora jadalna ma dużą zawartość błonnika, co należy wziąć pod uwagę przy opisie cech cibory jadalnej objętej chronioną nazwą pochodzenia.

—	Ochronie będą podlegać następujące rodzaje cibory jadalnej: miękka („Tierna”), sucha („Seca”) i sucha wyselekcjonowana („Seca seleccionada”). (Skreśla się nazwy „Chufa seca cosechero” i „Chufa seca granza”.)

—	Uzasadnienie: skreślane nazwy całkowicie wyszły z użycia i mieszczą się w zakresie terminu „sucha cibora jadalna wyselekcjonowana” („Chufa seca seleccionada”).

—	Wilgotność suchej cibory jadalnej waha się od 6,5 % do 12 %. (Obniża się dolną granicę wilgotności z 7,5 % do 6,5 %.)

—	Uzasadnienie: nie wpływa to na jakość cibory jadalnej, natomiast ułatwia jej przechowywanie dzięki mniejszej podatności na grzyby.

—	Minimalną średnicę suchej cibory jadalnej wyselekcjonowanej ustala się na 3 mm.

—	Uzasadnienie: z pomiarów bulw cibory jadalnej wynika, że do wprowadzenia do obrotu nadaje się już bulwa o średnicy 3 mm, która przechodzi przez sita komercyjne i ma dokładnie takie same właściwości chemiczne, jak większe bulwy.

3.2. Obszar geograficzny:

—

Proponuje się dodanie do obszaru produkcji gmin Massalfassar, Museros i Emperador.

Uzasadnienie: te trzy miejscowości są tak samo związane z uprawą cibory jadalnej, jak pozostałe 16 miejscowości już objęte chronioną nazwą pochodzenia; mają one identyczne warunki glebowo-klimatyczne oraz znajomość i tradycję tej uprawy.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„CHUFA DE VALENCIA”

NR WE: ES-PDO-0105-0936-09.01.2012

ChOG ( ) ChNP ( X )

1. Nazwa:

„Chufa de Valencia”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie:

Hiszpania

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu:

Klasa 1.8.

Inne produkty wymienione w załączniku I do Traktatu (przyprawy itp.)

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

Nazwa: „Chufa de Valencia”.

Opis produktu: bulwa odmiany populacyjnej cibory jadalnej (Cyperus esculentus L. var. sativus Boeck.) o różnych kształtach i rozmiarach, cienkiej skórce o skorkowaciałej tkance i o wysokiej zawartości tłuszczu i cukrów.

„Chufa de Valencia” to zebrana, umyta i wysuszona cibora jadalna, o wilgotności od 6,5 % do 12 %, wyselekcjonowana, o średnicy powyżej 3 mm.

Wyselekcjonowane bulwy cibory jadalnej powinny mieć typowy wygląd, być zdrowe, nienaruszone, czyste i pozbawione skaz, które mogłyby wpływać na ich jadalność i przechowywanie.

Skład chemiczny „Chufa de Valencia” objętej chronioną nazwą pochodzenia pod względem zawartości wagowej w suchej masie:

—	cukry: co najmniej 11 %,

—	tłuszcze: co najmniej 25 %,

—	białko: co najmniej 6,5 %,

—	skrobia: co najmniej 25 %,

—	błonnik surowy: co najmniej 5 %.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

—

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Na wyznaczonym obszarze powinny odbywać się następujące etapy produkcji cibory jadalnej:

—	sadzenie, które następuje od marca do czerwca, oraz zbiory od końca października,

—

mycie i suszenie cibory jadalnej, trwające przez trzy miesiące. Zarówno cechy klimatu tego obszaru, jak i wiedza fachowa rolników specjalizujących się w produkcji cibory jadalnej są niezbędnymi warunkami prawidłowego suszenia produktu metodą rzemieślniczą, a także mają zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia przez bulwy pożądanego ostatecznego składu,

—

oczyszczanie bulw cibory jadalnej, w ramach którego suche bulwy poddaje się kolejnemu procesowi oczyszczania w celu usunięcia wadliwych egzemplarzy. Dzięki długoletniemu doświadczeniu producentów na tym obszarze proces oczyszczania całkowicie eliminuje wszystkie bulwy niespełniające odpowiednich warunków,

—

selekcja i klasyfikacja – suche i czyste bulwy są selekcjonowane w celu usunięcia pozostałości upraw oraz bulw uszkodzonych przez szkodniki i w inny sposób. Bulwy są następnie klasyfikowane pod względem średnicy. Są to ostatnie etapy produkcji prowadzące do uzyskania produktu końcowego, opisanego w pkt 3.2. Dzięki swojej wiedzy na temat cibory jadalnej, a także wypracowanym technikom i posiadanym środkom producenci dokonują selekcji i klasyfikacji bulw cibory jadalnej w zadowalający sposób, uzyskując produkt końcowy.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

—

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Obszar produkcji cibory jadalnej objętej chronioną nazwą pochodzenia znajduje się na terenie L’Horta Nord de Valencia i obejmuje następujące gminy: Albalat dels Sorells, Alboraya, Albuixech, Alfara del Patriarca, Almàssera, Bonrepós i Mirambell, Burjassot, Emperador, Foios, Godella, Massalfassar, Meliana, Moncada, Museros, Paterna, Rocafort, Tavernes Blanques, Valencia i Vinalesa.

Jest to obszar równinny, należący do przybrzeżnych obszarów sedymentacyjnych Morza Śródziemnego, o klimacie śródziemnomorskim, wysokiej wilgotności względnej i niewielkich wahaniach temperatury w ciągu dnia ze względu na bliskość morza.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

Czynniki naturalne

—	Orografia: równina należąca do przybrzeżnych obszarów sedymentacyjnych Morza Śródziemnego.

—	Gleba: gleby gliniasto-piaszczyste, dobrze odwodnione i zniwelowane. Gleby o lekkiej konsystencji, luźne, drobnoziarniste i niezachwaszczone.

—	Klimat: śródziemnomorski o wysokiej wilgotności względnej i niewielkich wahaniach temperatury w ciągu dnia ze względu na bliskość morza, które łagodzi wahania temperatury. Wysoka wilgotność względna jest korzystna dla upraw, biorąc pod uwagę małe opady na tym obszarze.

—	Warunki hydrologiczne: obszar o niewielkich opadach, średnio ok. 400 mm rocznie. Obszar produkcji jest nawadniany poprzez sieć rowów irygacyjnych pobierających wodę z rzeki Turia. Są one używane w okresie letnim.

Czynnik ludzki

Ciborę jadalną, jako produkt o delikatnym smaku, sprowadzili do Hiszpanii Arabowie w VIII w. Na jego bazie, w drodze maceracji, sporządzano napój orzeźwiający. W XIII w. uprawa cibory jadalnej upowszechniła się w obszarze śródziemnomorskim obecnej Wspólnoty Autonomicznej Walencji. A. J. Cavanilles w 1975 r. pisał o uprawie cibory jadalnej na 15 ha na terenach Alboraya i Almàssera, opisując uprawę i spożycie tej rośliny. Naukowcy z tego obszaru opublikowali liczne badania dotyczące cibory jadalnej, jej właściwości oraz cech mikrobiologicznych, a także napoju uzyskiwanego w drodze jej maceracji.

Uprawa cibory jadalnej należy do tradycji tego obszaru geograficznego i ma duże znaczenie społeczno-gospodarcze, stanowiąc główne źródło utrzymania ponad 500 rolników posiadających znaczne umiejętności techniczne w zakresie tej uprawy. Ich wiedza fachowa dotycząca przygotowania terenu, sadzenia, postępowania z uprawami, zbioru i suszenia bulw jest niezbędna do uzyskania produktu końcowego najwyższej jakości.

5.2. Specyfika produktu:

Wśród parametrów chemicznych, od których zależy jakość bulw cibory jadalnej, należy wymienić zawartość tłuszczu i białka. Są to główne parametry odróżniające pod względem jakości ciborę jadalną z regionu Walencji od cibory uprawianej na innych obszarach, która cechuje się niższą zawartością tłuszczu i białka. Ponadto cibora jadalna z regionu Walencji ma cieńszą skórkę niż ta uprawiana w innych regionach. Cibora jadalna z regionu Walencji ma zatem słodszy i bardziej intensywny smak, cieńszą skórkę oraz większe i bardziej jednorodne rozmiary.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG):

Klimat obszaru ma decydujący wpływ na kiełkowanie, wzrost i produkcję cibory jadalnej. Czynnik ten, wraz z warunkami glebowymi terenu, powstałymi głównie za sprawą piasku nanoszonego z plaży z biegiem lat, tworzy właściwe środowisko do wzrostu cibory jadalnej, dzięki czemu jej bulwy osiągają pożądany rozmiar i jakość: słodszy i bardziej intensywny smak, cieńszą skórkę oraz większe i bardziej jednolite rozmiary.

Uprawa cibory jadalnej wymaga temperatur średnich i wysokich, od 13 °C do 25 °C, i niewystępowania przymrozków w okresie kiełkowania i wzrostu bulw. Biorąc pod uwagę małe opady na tym obszarze, wysoka wilgotność względna jest korzystna dla upraw. Wszystkie te warunki są spełnione na wyznaczonym obszarze objętym chronioną nazwą pochodzenia, jak już wspomniano w pkt 5.1.

Jakość produktu zależy także od czynnika ludzkiego: wiedzy fachowej rolników na obszarze produkcji, specjalizujących się w uprawie cibory jadalnej. Do uzyskania cibory jadalnej o odpowiedniej jakości niezbędna jest zwłaszcza jej uprawa w płodozmianie z innymi produktami ogrodnictwa śródziemnomorskiego, skuteczne zwalczanie chwastów oraz inne kluczowe etapy uprawy.

Na etapach produkcji następujących po zbiorze bulw cibory jadalnej, mianowicie podczas ich starannego, powolnego suszenia metodą rzemieślniczą, cibora jadalna z regionu Walencji uzyskuje swoje wyjątkowe, niepowtarzalne właściwości.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

http://www.agricultura.gva.es/pc_chufadevalencia

(1) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.

27.11.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 367/18

Sprostowanie do Wspólnotowego katalogu odmian roślin rolniczych – 3. suplement do 30. pełnego wydania

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 102 A z dnia 5 kwietnia 2012 r. )

2012/C 367/08

Strona 8 (gatunek 17 Festuca rubra L.):

zamiast:

„Sámur

(del.)”,

powinno być:

„Sámur

f: 30.6.2014”.

Strona 9 (gatunek 20.2 Lolium multiflorum Lam.):

zamiast:

„Ajax

(del.)”,

powinno być:

„Ajax

f: 30.6.2014”;

zamiast:

„Tonic

(del.)”,

powinno być:

„Tonic

f: 30.6.2014”.

Strona 10 (gatunek 25 Phleum pratense L.):

zamiast:

„Bodin

(del.)”,

powinno być:

„Bodin

f: 30.6.2014”.

Strona 11 (gatunek 42 Pisum sativum L. (partim)):

zamiast:

„Rif

(del.)”,

powinno być:

„Rif	f: 30.6.2014”.

Strona 14 (gatunek 59 Brassica rapa L. var. silvestris (Lam.) Briggs):

zamiast:

„Civasto R

(del.)”,

powinno być:

„Civasto R

f: 30.6.2014”;

zamiast:

„Vollenda

(del.)”,

powinno być:

„Vollenda

f: 30.6.2014”.

Strona 15 (gatunek 61 Brassica napus L. (partim)):

zamiast:

„Sigma

(del.)”,

powinno być:

„Sigma

f: 30.6.2014”.

Strona 19 (gatunek 73 Avena sativa L. (including A. byzantina K. Koch.):

zamiast:

„Peniarth

(del.)”,

powinno być:

„Peniarth

f: 30.6.2014”.

Strona 20 (gatunek 75.1 Hordeum vulgare L.):

zamiast:

„Skegla

(del.)”,

powinno być:

„Skegla

f: 30.6.2013”.

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2012.367.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 367

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 55 27 listopada 2012

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2012/C 367/01	Komunikat Komisji powiadamiający państwa członkowskie o pewnych niedociągnięciach dotyczących zgodności filipińskiego systemu szkolenia i certyfikacji marynarzy z wymaganiami konwencji STCW ( 1 )	1

2012/C 367/02	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.6745 – SNCF/Haselsteiner Familien-Privatstiftung/Augusta Holding/Rail Holding) ( 1 )	4

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2012/C 367/03	Kursy walutowe euro	5

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2012/C 367/04	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6755 – Bain Capital Investors/Apex Tool Group) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	6

2012/C 367/05	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6766 – Migros/Tegut) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	7

	INNE AKTY
	Komisja Europejska
2012/C 367/06	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	8

2012/C 367/07	Publikacja wniosku w sprawie zmian zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	13

	Sprostowania
2012/C 367/08	Sprostowanie do Wspólnotowego katalogu odmian roślin rolniczych – 3. suplement do 30. pełnego wydania (Dz.U. C 102 A z 5.4.2012)	18