Wnioski (oryginał i jedną kopię) należy wysłać drogą pocztową na następujący adres:

European Commission — European Anti-Fraud Office (OLAF)

For the attention of Mr Johan KHOUW

Head of Unit Hercule, Pericles & EURO Protection

Office: J-30 10/62

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Elektroniczną kopię formularza wniosku o dotację wraz ze wszystkimi wymaganymi załącznikami należy wysłać drogą elektroniczną na następujący adres:

OLAF-FMB-HERCULE-TA@ec.europa.eu

---

8.6.2012

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 162/11

---

Zawiadomienie o zgromadzeniu wierzycieli AB bankas Snoras na podstawie dyrektywy 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych

2012/C 162/09

Ab bankas Snoras (w upadłości)

Zawiadomienie o pierwszym zgromadzeniu wierzycieli

Pierwsze zgromadzenie wierzycieli AB bankas Snoras (w upadłości), dalej zwanego „Snoras”, odbędzie się we wtorek, dnia 12 czerwca 2012 r. w „Siemens” arena, Ozo 14, Wilno, Litwa – „zgromadzenie wierzycieli”. Rejestracja na zgromadzenie wierzycieli rozpocznie się we wskazanym dniu o godz. 9 rano, natomiast zgromadzenie wierzycieli o godz. 12 w południe czasu wileńskiego (EET).

Celem zgromadzenia jest zatwierdzenie porządku obrad, wyznaczenie sekretarza zgromadzenia wierzycieli zaproponowanego przez zarządcę Snoras oraz wybranie przewodniczącego zgromadzenia i komitetu wierzycieli Snoras. Wszyscy wierzyciele, którzy zgłosili swoje roszczenia w postępowaniu upadłościowym i których roszczenia zostały zatwierdzone przez sąd okręgowy w Wilnie przed zgromadzeniem wierzycieli są uprawnieni do uczestniczenia w zgromadzeniu i głosowania. Wierzyciele mają również możliwość oddania głosu przed zgromadzeniem. Brak uczestnictwa w zgromadzeniu wierzycieli lub nieoddanie głosu nie będzie jednakże stanowić przeszkody w egzekwowaniu roszczeń lub prawa do ewentualnej dywidendy.

Ze względów organizacyjnych zalecana jest rejestracja wstępna wskazująca na zamiar uczestniczenia wierzycieli w zgromadzeniu. Więcej informacji na temat rejestracji i głosowania na zgromadzeniu wierzycieli znaleźć można na stronie internetowej Snoras pod adresem http://www.snoras.com

---

8.6.2012

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 162/12

---

Wezwanie do składania propozycji – Instytut Europejskiego Banku Inwestycyjnego proponuje trzy nowe granty EIBURS w ramach programu wiedzy

2012/C 162/10

Instytut Europejskiego Banku Inwestycyjnego zarządza stosunkami instytucjonalnymi z uniwersytetami przede wszystkim za pośrednictwem programu wiedzy, w którego skład wchodzą trzy programy:

—	EIBURS (EIB University Research Sponsorship Programme) – program sponsorowania uniwersyteckich badań naukowych,

—	STAREBEI (STAges de REcherche BEI) – program finansowania na rzecz młodych naukowców pracujących nad wspólnymi projektami EBI i uniwersytetów,

—	Sieci uniwersytetów i EBI – mechanizm współpracy z sieciami uniwersytetów wykazującymi cechy, które są szczególnie odpowiednie do wspierania celów grupy EBI.

EIBURS jest źródłem grantów dla uniwersyteckich ośrodków badawczych zajmujących się kwestiami i tematami, które są przedmiotem szczególnego zainteresowania banku. Granty EBI, w wysokości do 100 tys. EUR na rok przez okres trzech lat, są przyznawane w drodze procedury konkursowej zainteresowanym wydziałom uniwersyteckim lub ośrodkom badawczym powiązanym z uniwersytetami w państwach członkowskich UE, krajach kandydujących lub potencjalnych krajach kandydujących, o uznanej renomie w dziedzinach wybranych przez EBI. Te granty mają umożliwić im poszerzenie działalności w tych dziedzinach. Zwycięska propozycja powinna gwarantować osiągnięcie różnorodnych efektów (w zakresie badań naukowych, organizacji kursów i seminariów, tworzenia sieci kontaktów, rozpowszechniania wyników, itd.), które będą przedmiotem umowy kontraktowej z bankiem.

W roku akademickim 2012/2013 wybrano trzy nowe kierunki badań w ramach programu EIBURS; są to:

Pomiar wpływu inwestycji wychodzącego poza zysk finansowy

Od zapoczątkowania światowego kryzysu finansowego w 2008 roku kwestia wpływu wywieranego przez inwestycje na społeczeństwo zajmuje poczesne miejsce w debacie publicznej, która zajmuje się głównie pytaniem, w jaki sposób rynki finansowe mogą lepiej służyć potrzebom społeczeństwa i tworzyć wartość w zrównoważony sposób. Jednakże, chociaż wydaje się istnieć konsensus co do tego, że aspekt społeczny musi odgrywać bardziej znaczącą rolę w procesie podejmowania decyzji inwestycyjnych, dotychczas poczyniono niewielkie postępy w kierunku zdefiniowania zakresu inwestycji zaangażowanych społecznie, opracowania koncepcji włączenia kryteriów wpływu społecznego i środowiskowego do procesu inwestycyjnego oraz pomiaru wyników dotyczących wpływu inwestycji na społeczeństwo.

Celem projektu jest zbadanie sposobów pomiaru i wyrażania wpływu na społeczeństwo wywieranego przez działalność inwestycyjną w zakresie przedsiębiorczości społecznej, modeli biznesowych ukierunkowanych na trwałość i mikrofinansowania. Badania powinny zawierać propozycje, w jaki sposób można włączyć cele dotyczące wpływu społecznego i/lub środowiskowego do podejścia, w zakresie podejmowania decyzji inwestycyjnych, inwestorów zorientowanych na realizację polityk.

Praca badawcza powinna obejmować analizę empiryczną dotyczącą tego, w jaki sposób inwestorzy zorientowani na wpływ inwestycji na społeczeństwo (zarówno instytucjonalni, jak i nieinstytucjonalni) formułują cele dotyczące wpływu swojej działalności inwestycyjnej i na jakim etapie następuje to formułowanie celów. Powinna również analizować dynamikę wytwarzaną przez te cele w procesie podejmowania decyzji inwestycyjnych oraz przy monitorowaniu inwestycji i zarządzaniu nimi. Szczególnie interesująca jest dynamika relacji pomiędzy wpływem środowiskowym/społecznym i zyskiem finansowym oraz porównanie wyników w zakresie wpływu na społeczeństwo na etapie dezinwestycji z tezą dotyczącą wpływu postawioną przy początkowej decyzji inwestycyjnej.

W oparciu o tą analizę empiryczną badanie powinno zawierać dowody rynkowe na potwierdzenie zgodności celów społecznych/środowiskowych i finansowych oraz opis okoliczności, w jakich ta dynamika ma zastosowanie.

Propozycje powinny szczegółowo określać podejście badawcze, jakie ma zamiar przyjąć ośrodek uniwersytecki; to podejście, oprócz analizy empirycznej, może obejmować organizowanie kursów, seminariów/konferencji, przeprowadzanie ankiet i tworzenie baz danych. Propozycje badawcze powinny również określać sposób, w jaki można wykorzystać praktyczną znajomość działalności operacyjnej grupy Europejskiego Banku Inwestycyjnego (a zwłaszcza Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego) w tym zakresie. Zważywszy na to, że jest to wschodzący segmentu rynku, pożądana byłaby transgraniczna współpraca pomiędzy uniwersytetami; taka współpraca stanowiłaby również atut w procesie selekcji.

Edukacja finansowa

Niedawny światowy kryzys gospodarczy uwydatnił znaczenie edukacji finansowej, czyli zestawu umiejętności i wiedzy, które pozwalają jednostkom na podejmowanie świadomych i skutecznych decyzji dzięki znajomości świata finansów. Istnieją uzasadnione podstawy, by przypuszczać, że niewystarczająca edukacja finansowa przyczyniła się do kryzysu na rynku kredytów hipotecznych w USA i innych, związanych z nim kryzysów. To z kolei spowodowało, że w wielu krajach w Europie i poza nią administracje państwowe zapoczątkowały programy w tej dziedzinie.

Ośrodek badań uniwersyteckich, który ubiega się o wsparcie w ramach EIBURS powinien opracować program badawczy ukierunkowany na dokonanie przeglądu, w krytyczny sposób, aktualnych inicjatyw z myślą o identyfikacji czynników sukcesu i najlepszych praktyk. W tym celu można zastosować alternatywne metody oceny wpływu tych inicjatyw (w rodzaju badań ekonometrycznych lub ram oceny wpływu). Ponadto możliwe jest przeprowadzenie, dla wybranej liczby krajów UE, analizy luki.

Propozycje obejmowałyby swym regionalnym zasięgiem, przede wszystkim (ale nie tylko) państwa członkowskie OECD. Wnioskodawcy powinni nawiązać współpracę w celu przeprowadzenia badań z innymi uniwersytetami i ośrodkami badawczymi. Projekt może obejmować również dodatkowe działania, jakie ośrodek uniwersytecki byłby gotów podjąć w ramach finansowanego kierunku badań, w rodzaju:

—	organizowania kursów, letnich szkół, konferencji i seminariów,

—	tworzenia baz danych,

—	przeprowadzania ankiet.

Analiza kosztów i korzyści w sektorze badań, rozwoju i innowacji

Pomiar lub ocena kosztów i korzyści infrastruktury badań, rozwoju i innowacji (BRI) to bardzo trudne zadanie. Mimo to dyskusje polityki globalnej w coraz większym stopniu skupiają się na innowacjach i gospodarce wiedzy jako motorze napędowym długoterminowego, zrównoważonego wzrostu gospodarczego. Do badania wpływu społeczno-gospodarczego wykorzystuje się różne metody i wskaźniki. Aktualna metodologia wykorzystywana przez bank ma konserwatywny charakter i jest zgodna z wytycznymi zawartymi w „Przewodniku do analizy kosztów i korzyści projektów inwestycyjnych” opracowanym przez DG REGIO Komisji Europejskiej. Jednakże objaśnienia dotyczące sektora BRI zawarte w tym dokumencie wydają się być niewystarczające.

Aby zapełnić tę lukę, początkowo zespół JASPERS zatrudnił konsultanta do współpracy z władzami Republiki Czeskiej w celu opracowania przewodnika do AKK w zakresie infrastruktury badań i rozwoju. Wieloletnie praktyczne doświadczenie w korzystaniu z tego przewodnika pozwoliło na zbudowanie dobrej bazy danych, dokonanie przeglądu tendencji w tym sektorze oraz zapoznanie się z wartościami i ograniczeniami aktualnego przewodnika.

Wewnętrzny przegląd przewodnika przyczynił się do lepszego poznania zakresu odpowiednich wartości pieniężnych, które są z nim związane, ale również pokazał, w jaki sposób można go jeszcze ulepszyć.

Jednocześnie globalne zainteresowanie AKK w tym sektorze sięgnęło szczytu; aktualnie dysponujemy o wiele większą ilością analiz dotyczących tego sektora niż w momencie opracowania pierwszego przewodnika; te analizy są przeprowadzane zarówno przez kierownictwo dużych instytucji badawczych, jak i fora poświęcone temu tematowi (dobrym przykładem jest tu FenRIAM http://www.fenriam.eu/ lub http://www.fenriam.eu/doc/FenRIAM%20full%20guide.pdf).

Celem projektu jest stworzenie, w oparciu o aktualny przegląd wewnętrzny, modelu, który byłby wiarygodny pod względem akademickim i niezawodny, ale jednocześnie łatwy do zastosowania i oceny. W tym celu zespół badawczy będzie musiał dokonać przeglądu najbardziej aktualnej literatury w tej dziedzinie, przeprowadzić ocenę modeli „gotowości do zapłaty” państw członkowskich w odniesieniu do różnych korzyści, które zazwyczaj powstają w rezultacie takich projektów i zapoznać się z wartościami rynkowymi ewentualnie związanymi z tymi potencjalnymi korzyściami oraz z typowymi projektami w zakresie infrastruktury BRI, które ubiegają się o finansowanie – a to wszystko w oparciu o odpowiednie ramy teoretyczne.

Rezultaty projektu:

Ośrodek badań uniwersyteckich, który ubiega się o wsparcie w ramach EIBURS powinien stworzyć program badawczy zorientowany na dokonanie przeglądu aktualnych metod i prognoz potrzeb w zakresie inwestycji infrastrukturalnych oraz opracować jednolitą metodologię prognozowania kosztów i korzyści z myślą o wykorzystaniu w banku i na zewnątrz (przede wszystkim przez promotorów projektu). Zważywszy na to, że jest to analiza trzyletnia, wnioskodawcy powinni zaproponować termin przedstawienia danych przejściowych. Projekt może obejmować również dodatkowe działania, jakie ośrodek uniwersytecki byłby gotów podjąć w ramach finansowanego kierunku badań, w rodzaju:

—	organizowania kursów, letnich szkół, konferencji i seminariów,

—	tworzenia baz danych,

—	przeprowadzania ankiet.

Ten projekt powinien stanowić uzupełnienie ewentualnych innych przewodników do AKK opracowanych lub zaktualizowanych przez główne instytucje europejskie.

Propozycje należy składać w języku angielskim lub francuskim w terminie do dnia 14 września 2012 roku; propozycje złożone po tym terminie nie będą brane pod uwagę. Propozycje należy wysłać na następujący adres:

(wersja elektroniczna) universities@eib.org i

(wersja papierowa) EIB Institute 98-100, boulevard Konrad Adenauer 2950 Luxembourg LUXEMBOURG

For the attention of Mrs. Luísa FERREIRA, co-ordinator.

Bardziej szczegółowe informacje na temat procedury selekcji EIBURS oraz pozostałych programów i mechanizmów można znaleźć na stronie internetowej pod adresem: http://institute.eib.org/

---

8.6.2012

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 162/15

---

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa COMP/M.6573 – ForFarmers/Agricola)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2012/C 162/11

1.

W dniu 31 maja 2012 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo ForFarmers UK Ltd. („ForFarmers UK”, Zjednoczone Królestwo) kontrolowane przez ForFarmers Group B.V. („ForFarmers”, Niderlandy) przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Agricola Group Ltd. („Agricola”, Zjednoczone Królestwo) w drodze zakupu udziałów.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest: — w przypadku przedsiębiorstwa ForFarmers: produkcja i dostawa pasz dla zwierząt i innych towarów rolnych, broilerów i różnych usług związanych z rolnictwem, dostawa surowców do sektora pasz, spożywczego i paliwowego, za pośrednictwem swojej spółki zależnej Cefetra B.V, — w przypadku przedsiębiorstwa Agricola: spółka holdingowa grupy przedsiębiorstw działających pod nazwą handlową BOCM Pauls, prowadzących działalność w zakresie dostaw pasz przede wszystkim w Zjednoczonym Królestwie.

3.	Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji. Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6573 – ForFarmers/Agricola, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: European Commission Directorate-General for Competition Merger Registry J-70 1049 Bruxelles/Brussel BELGIQUE/BELGIË

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

---

8.6.2012

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 162/16

---

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2012/C 162/12

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 (1). Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„LAKELAND HERDWICK”

NR WE: UK-PDO-0005-0891-06.09.2011

ChOG ( ) ChNP ( X )

1.   Nazwa:

„Lakeland Herdwick”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie:

Zjednoczone Królestwo

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1.   Rodzaj produktu:

Klasa 1.1.

Mięso świeże (i podroby)

3.2.   Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

„Lakeland Herdwick” to nazwa nadana tuszom lub kawałkom mięsa jagniąt i owiec pochodzących ze stad czystorasowych maciorek i tryków Herdwick urodzonych, wyhodowanych i poddanych ubojowi w Hrabstwie Cumbria. Mięso „Lakeland Herdwick” jest drobnoziarniste i delikatne, a jego intensywny smak wynika z powolnego procesu dojrzewania i długiego okresu wypasu. Kolor produktów mięsnych „Lakeland Herdwick” mieści się w zakresie od różowego do ciemnoróżowego, zwykle jest ciemniejszy od koloru mięsa ras handlowych z obszarów nizinnych. Tłuszcz jest zwarty, plastyczny i biały.

3.3.   Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

—

3.4.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

Owce rasy Herdwick wypasa się w najwyższych górach Anglii i na wysokich wzgórzach Lake District (Krainy Jezior) w Hrabstwie Cumbria w północno-zachodniej Anglii. Owce Herdwick są hodowane w gospodarstwach położonych na wysokich wzgórzach w środkowej i zachodniej części Lake District. Owce żywią się porastającą wzgórza roślinnością złożoną z traw, wrzosów i roślin, takich jak borówka czarna. Jagnięta i maciorki tuczone na ubój są karmione trawą i sianem bądź kiszonką lub paszą uzupełniającą uzależnioną od pory roku. Pasza uzupełniająca pochodzi z lokalnych obszarów.

3.5.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Wszystkie etapy produkcji muszą mieć miejsce na wyznaczonym obszarze. Jagnię musi być:

—

urodzone,

—	wyhodowane,

—

utuczone,

—	poddane ubojowi,

—	a tusza ostemplowana zgodnie z pkt 3.7 na wyznaczonym obszarze geograficznym.

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

—

3.7.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

Wprowadzony do spożycia produkt musi mieć na tuszy pieczątkę „Lakeland Herdwick” służącą jego identyfikacji i zagwarantowaniu jego pochodzenia. Oznakowanie należy wykonać w ubojni. Mięso jest udostępniane do sprzedaży w kawałkach opisanych w pkt 3.2. Pieczątka na tuszy „Lakeland Herdwick” musi zostać odciśnięta na powierzchni tuszy, tak aby znajdowała się na zewnętrznej stronie kawałków mięsa.

Oprócz graficznych oznaczeń i symbolu UE oraz informacji przewidzianych prawem na etykiecie opakowania muszą być umieszczone następujące oznaczenia jasnym i czytelnym drukiem:

—	nazwa „Lakeland Herdwick”, a po niej słowa „Protected Designation of Origin”,

—	nazwa, firma, adres przedsiębiorstwa zajmującego się produkcją lub pakowaniem.

Pieczątka na tuszy „Lakeland Herdwick” ma kształt owalu ze słowami „LAKELAND” (powyżej) i „HERDWICK” (poniżej), a znajdująca się w środki wielka litera wskazuje rzeźnię, w której dokonano uboju.

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Hrabstwo Cumbria

5.   Związek z obszarem geograficznym:

5.1.   Specyfika obszaru geograficznego:

Lake District został parkiem narodowym w 1951 r.; dystrykt ten wraz z obszarami przyległymi jest powszechnie nazywany „Lakeland”. Hrabstwo Cumbria utworzono w latach 70. z dawnych hrabstw Cumberland i Westmorland oraz części Lancashire i Yorkshire.

Owce rasy Herdwick żyją przez cały rok na najwyżej położonych i najsurowszych obszarach Anglii, na których występuje również najwyższy poziom opadów w kraju. Wypasane są w najwyższych górach Anglii i na wysokich wzgórzach Lake District i żywią się porastającą wzgórza roślinnością złożoną z traw, wrzosów i roślin, takich jak borówka czarna. Centralną częścią krainy Herdwick są zachodnie i środkowe części parku narodowego Lake District.

W dużej części grunty te są niegrodzonymi pastwiskami na wzgórzach, obejmującymi duże obszary ziemi wspólnej. Owce Herdwick uczą się poprzez wypasanie z maciorkami, gdzie na otwartym wzgórzu znajduje się teren ich gospodarstwa – zwany przez miejscowych „heaf”. Jest to skomplikowany system polegający na uczeniu kolejnych pokoleń samic, gdzie na wzgórzu powinny się wypasać. Ma to tak duże znaczenie, że często hodowle Herdwick obejmują „stada gospodarza”, tj. rdzeń stada składający się z samic rozpłodowych, które są wypasane na częściach wzgórza odpowiadających danemu gospodarstwu, a stado to stanowi podstawę chowu danego gospodarstwa. Zwykle stado to stanowi około jedną trzecią całego stada, ale liczby te różnią się w zależności od gospodarstwa.

5.2.   Specyfika produktu:

Owce rasy Herdwick występują w środkowej i zachodniej części Lake District w Hrabstwie Cumbria; uznawane są za doskonały przykład rasy dostosowanej do szczególnych warunków klimatycznych i geomorfologicznych. W opublikowanym w 1998 r. dziewiątym wydaniu biuletynu „British Sheep” Krajowego Stowarzyszenia Hodowców Owiec rasę Herdwick opisuje się w następujący sposób: „W zasadzie rasa ta występuje na wysokich wzgórzach i powszechnie uznaje się ją za najbardziej wytrzymałą z ras brytyjskich, wyjątkowo dopasowaną do terenu, na którym występuje”.

Charakterystyka tuszy:

Jagnięta mają od 8 do 12 miesięcy w chwili uboju, podczas gdy odmiany handlowe z obszarów nizinnych mogą mieć zaledwie 4 miesiące w chwili uboju. Masa w relacji pełnej wynosi od 28 kg do 40 kg, a masa po uboju wynosi od 14 kg do 22 kg.

Strzyżone owce Herdwick i starsze zwierzęta sprzedawane na baraninę mogą mieć ponad 38 kg masy w relacji pełnej i 18 kg masy po uboju. W systemie klasyfikacji mięsa i zwierząt gospodarskich EUROP tusze owiec „Lakeland Herdwick” należą do klasy „O”, a owce strzyżone/baranina „Lakeland Herdwick” do klasy „R”. Baranina pochodzi zwykle ze zwierząt starszych niż 2 lata. Owca strzyżona to jagnię, które było już raz strzyżone w roku po urodzeniu – w wieku między 15 miesiącami a 2 latami.   Zakres masy w relacji pełnej Zakres masy po uboju Typowa klasyfikacja EUROP Jagnię 28–40 kg 14–22 kg O Owca strzyżona/baranina 38 kg + 18 kg + R

Mięso „Lakeland Herdwick” słynie z charakterystycznego smaku i jakości konsumpcyjnej – co jest naturalnym efektem powolnego dojrzewania jagniąt na wrzosowiskach i pastwiskach wzgórz Lake District. Mięso jest soczyste, delikatne, o bardziej wyraźnym smaku dziczyzny niż w przypadku zwykłej jagnięciny. W ramach badania naukowego przeprowadzonego przez J. D. WOODa z Wydziału Nauk o Zwierzętach Przeznaczonych do Spożycia Uniwersytetu w Bristolu wykazano, że smak i faktura mięsa owcy rasy „Lakeland Herdwick” są lepsze niż jagnięciny ras obszarów nizinnych, a mięso to zawiera pożyteczne kwasy tłuszczowe Omega 3.

Różnica smaku jagnięciny „Lakeland Herdwick” została wykazana w ramach projektu badawczego przeprowadzonego na rzecz Ministerstwa Rolnictwa, Rybołówstwa i Gospodarki Żywnościowej w okresie między październikiem 1996 r. a czerwcem 1997 r. przez J. D. WOODa z Wydziału Nauk o Zwierzętach Przeznaczonych do Spożycia Uniwersytetu w Bristolu; projekt był zatytułowany „Badanie w zakresie smaków mięsa owiec hodowanych powolnie lub szybko i żywionych trawą”. W ramach badania wykazano, że owce „Lakeland Herdwick” mają „wyjątkowy” smak i „wysoką jakość konsumpcyjną” w porównaniu z typowymi, handlowymi owcami krzyżówek ras. Badanie potwierdziło również wcześniejsze wnioski dotyczące jagnięciny w kwestii wysokiego poziomu zawartości tłuszczowych kwasów stearynowych i α-linolenowych w porównaniu z wołowiną i wieprzowiną. Korzystne zmiany smaku wynikały ze zwiększonej ilości wielonienasyconych kwasów tłuszczowych odkładających się w mięśniach wraz z dojrzewaniem owcy. W badaniu wykazano, że większa ilość całkowitego tłuszczu (marmurkowatość) i wielonienasycone kwasy tłuszczowe są pozytywnymi cechami jagnięciny „Lakeland Herdwick”.

Opisane gospodarstwa wykorzystują również niżej położone tereny na tym obszarze do chowu jagniąt na potrzeby łańcucha dostaw żywności, a niektóre gospodarstwa na obszarach nizinnych również prowadzą chów jagniąt Herdwick. Większość mięsa owiec „Lakeland Herdwick” pochodzi z samców (skopów), jako że większość samic utrzymywana jest do celów hodowlanych. Do spożycia przez ludzi przeznaczone są głównie produkty mięsne z tych samców oraz baranina z wytrzebionych owiec.

5.3.   Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG):

Owce Herdwick uznaje się za doskonały przykład rasy, która dostosowała się do szczególnych warunków klimatycznych i geomorfologicznych Lake District. Mięso owiec „Lakeland Herdwick” słynie z charakterystycznego smaku i jakości konsumpcyjnej – co jest naturalnym efektem powolnego dojrzewania jagniąt na wrzosowiskach i pastwiskach wzgórz Lake District. Pasza uzupełniająca pochodzi z lokalnych obszarów.

Historia słowa „Herdwick” sięga XII wieku i oznacza pastwisko, gdzie trzymane są owce, a wywodzi się ono najwyraźniej z pranordyjskiego słowa „Herd-vic” oznaczającego gospodarstwo hodowli owiec. W Lake District słowo to było używane już w XVII wieku na określenie małych gospodarstw hodowli owiec, natomiast w XVIII wieku nazwa przylgnęła do samej rasy.

Obecnie do celów handlowych hoduje się około 50 000 owiec rasy Herdwick w około 120 gospodarstwach w Lake District, z których niektóre są własnością National Trust. W latach 20. XX wieku Beatrix Potter (Pani Heelis) zainwestowała pieniądze pochodzące ze sprzedaży opowiadań o Piotrusiu Króliku, wykupując gospodarstwa w Lake District zagrożone przez zabudowę lub zalesianie. W gospodarstwach tych popierała przywrócenie rasy Herdwick. Po jej śmierci w 1943 r. gospodarstwa zostały przekazane National Trust z zaleceniem, aby w tych gospodarstwach były hodowane owce czystej krwi Herdwick.

Jagnięcinę „Lakeland Herdwick” podano na obiedzie koronacyjnym królowej Elżbiety II w 1953 r.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

http://archive.defra.gov.uk/foodfarm/food/industry/regional/foodname/products/documents/lakeland-herdwick-pdo-111109.pdf

---

(1)  Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.

---

8.6.2012

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 162/20

---

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2012/C 162/13

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku w sprawie zmian zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 (1). Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„PORC DU SUD-OUEST”

NR WE: FR-PGI-0005-0909-07.11.2011

ChOG ( X ) ChNP ( )

1.   Nazwa:

„Porc du Sud-Ouest”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie:

Francja

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1.   Rodzaj produktu:

Klasa 1.1:

Mięso świeże (i podroby)

3.2.   Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

Wieprzowina „Porc du Sud-Ouest” jest mięsem świeżym uzyskanym ze świń urodzonych i wyhodowanych w regionie Sud-Ouest, karmionych w co najmniej 30 % kukurydzą pastewną w całym okresie tuczu (począwszy od 12 tygodnia życia).

Masa tusz bezpośrednio po uboju wynosi co najmniej 90 kg (bez górnej granicy) z tolerancją 3 kg w okresie letnich upałów (od dnia 1 czerwca do dnia 30 września).

Końcowe pH tuszy „Porc du Sud-Ouest” mieści się w przedziale 5,50 ≤ pH < 6,20.

Kawałki pochodzące z rozbioru tych tusz są koloru mieszczącego się w przedziale od 3 do 6 japońskiej skali barw dla części karkowych.

Z punktu widzenia fizykochemicznego wieprzowina „Porc du Sud-Ouest” charakteryzuje się dużą zawartością wielonienasyconych kwasów tłuszczowych (w szczególności 10–15 % zawartością kwasu linolowego w kwasach tłuszczowych tłuszczu zwierzęcego ogółem) i niską zawartością nasyconych kwasów tłuszczowych.

Jest ona również bogata w tłuszcze i witaminę E.

Pod względem organoleptycznym wieprzowina „Porc du Sud-Ouest”, bardziej czerwona niż zwykła wieprzowina, jest soczysta i delikatna oraz ma intensywny smak.

Aby ograniczyć stres u świń, który ma negatywny wpływ na końcowe pH i obniża jakość mięsa, droga z gospodarstwa do ubojni musi być również jak najkrótsza: nie więcej niż 200 km lub 6 godzin transportu z gospodarstwa do ubojni.

Wieprzowina „Porc du Sud-Ouest” sprzedawana jest w stanie świeżym pod następującymi postaciami: tusze, półtusze, kawałki, mięso bez kości lub z kością.

3.3.   Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

Nie dotyczy.

3.4.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

W czasie całego okresu hodowli pasze nie powinny zawierać manioku, słodkich ziemniaków, zlewek, mączki mięsnej, mączki kostnej, piór lub krwi, jak również jakichkolwiek innych białek pochodzących ze zwierząt lądowych, z wyjątkiem żelatyn używanych jako nośnik witamin i minerałów, a także z wyjątkiem białek pochodzących z mleka i produktów mleczarskich.

Od momentu odstawienia od piersi do uboju pasze podawane świniom zawierają co najmniej 60 % ziaren zbóż, ich produktów i produktów ubocznych.

Podczas tuczu, a mianowicie od 12 tygodnia życia aż do uboju, pasza nie powinna zawierać oleju palmowego (źródła nasyconych kwasów tłuszczowych), produktów pochodzących z ryb, tłuszczów zwierzęcych, dodatków stymulujących wzrost. Na tym samym etapie pasze podawane świniom zawierają co najmniej 30 % kukurydzy pastewnej oraz powyżej 1,1 % (11 g/kg paszy) i mniej niż 1,7 % (17 g/kg paszy) kwasu linolowego (C18:2).

3.5.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Obowiązkowa lokalizacja etapów hodowli świń na obszarze geograficznym (rozród, chów po odsadzeniu, tucz) jest gwarancją jakości mięsa.

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

Nie dotyczy.

3.7.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

Etykieta produktu zawiera:

—	nazwę chronionnego oznaczenia geograficznego: „Porc du Sud-Ouest”,

—	kolorowe logo ChOG Unii Europejskiej, ewentualnie uzupełnione słownym wpisem „chronione oznaczenie geograficzne”.

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Obszar geograficzny ChOG „Porc du Sud-Ouest” obejmuje następujące regiony administracyjne:

—	region Akwitanii,

—	region Midi-Pyrénées,

—	region Poitou-Charentes.

5.   Związek z obszarem geograficznym:

5.1.   Specyfika obszaru geograficznego:

Region Sud-Ouest jest jednocześnie obszarem praktykowanej od lat produkcji wieprzowiny oraz tradycyjnego wykorzystywania kukurydzy pastewnej o szczególnych właściwościach odżywczych do karmienia świń, dzięki klimatowi regionu, który sprzyja jej uprawie.

Obszar tradycyjnej produkcji wieprzowiny

Od wielu wieków hodowla świń ma duże znaczenie w regionie Sud-Ouest. Świadectwem tego są istniejące od średniowiecza liczne targi i rynki prosiąt: Garlin, Tarbes, Lembeye, Soumoulou, Dax, Garris, Saint Palais, Rabastens de Bigorre, Puylaurens, Villefranche de Rouergue, do których pod koniec XIX wieku dołączyły Aveyron i Tarn.

W 1862 r. 3 departamenty regionu Sud-Ouest (Dordogne, Corrèze, Aveyron) zajmowały 3 pierwsze miejsca wśród francuskich departamentów pod względem pogłowia trzody chlewnej.

Na obszarach wiejskich regionu Sud-Ouest przez długi czas głównie spożywanym mięsem była wieprzowina. Większość rodzin wiejskich posiadała swoją świnię, której zabicie w okresie zimowym było prawdziwym świętem dla rodziny i sąsiadów. Z czasem umiejętności hodowców rozwijały się: tusze wieprzowe wykorzystywano w całości (spożycie lokalne, a następnie otwarcie się na rynek), jako mięso świeże lub przetworzone (solone, suszone lub marynowane w tłuszczu). Tradycyjne zwyczaje i receptury są wciąż kultywowane w rodzinach wiejskich regionu Sud-Ouest.

Lokalne dziedzictwo w dużej mierze daje świadectwo tej wieloletniej produkcji i konsumpcji „Porc du Sud-Ouest” (teksty prawne, literatura, dokumenty, dzieła sztuki, itd.).

Tradycja stosowania kukurydzy pastewnej o szczególnych właściwościach w żywieniu świń

Region Sud-Ouest jest historycznym obszarem produkcji kukurydzy na ziarno (89 % krajowej produkcji w 1930 r. i 41 % obecnie). Z ponad 3 razy większą powierzchnią użytków rolnych przeznaczonych na kukurydzę na ziarno w porównaniu z pozostałymi francuskimi departamentami region Sud-Ouest zaspokaja ponad pięćdziesięciokrotnie zapotrzebowanie na wieprzowinę w tym regionie.

W regionie Sud-Ouest uprawia się głównie kukurydzę pastewną, z powodów historycznych i przede wszystkim ze względu na warunki klimatyczne, które sprzyjają uprawie tej późnej odmiany wymagającej ciepła i wilgoci: wysokich temperatur w całym okresie jej wegetacji i wysokich opadów w lecie. W regionie Sud-Ouest ryzyko wystąpienia sumy temperatur niespełniających wymogów późnych odmian jest mniejsze od 20 % dopuszczalnego ryzyka dla rolników prowadzących działalność na tym obszarze geograficznym. Rolnicy z regionu Sud-Ouest uprawiają wyłącznie kukurydzę pastewną ponieważ plony późnej kukurydzy są o 15–20 % większe w porównaniu z wcześniejszymi odmianami.

Kukurydza pastewna posiada szczególne właściwości odżywcze: niską wilgotność w momencie zbioru (25–30 %), wysoką zawartość skrobi, która daje jej wysoką wartość energetyczną (750–780 g/kg suchej masy). Przede wszystkim charakteryzuje się ona zawartością szczególnych tłuszczy składających się głównie z nienasyconych kwasów tłuszczowych, które stanowią 60 % kwasów tłuszczowych ogółem, w tym kwasu linolowego (omega 6). Kukurydza pastewna charakteryzuje się również wysoką zawartością witaminy E (1,1–1,8 mg/g). Jest to zboże wysokoenergetyczne.

5.2.   Specyfika produktu:

Mięso o szczególnych cechach jakościowych

Tłuszcze wchodzące w skład wieprzowiny „Porc du Sud-Ouest” charakteryzują się niską zawartością nasyconych kwasów tłuszczowych (około 40 %) i wysoką zawartością nienasyconych kwasów tłuszczowych (prawie 60 %), które są niezbędne dla ludzkiego organizmu ponieważ nie są one przez niego samodzielnie syntetyzowane. Występują one zarówno w tłuszczu podskórnym jak i w tłuszczu śródmięśniowym.

Kwas linolowy, który jest wielonienasyconym kwasem tłuszczowym, stanowi 10–15 % ogólnej zawartości kwasów tłuszczowych w mięsie.

Wieprzowina „Porc du Sud-Ouest” charakteryzuje się również stosunkowo wysoką zawartością tłuszczów (około 5,4 % kwasów tłuszczowych przy 3,8 % w przypadku standardowej wieprzowiny francuskiej), kontrolowanym i optymalnym pH (5,5–6,2) oraz wysoką zawartością witaminy E (przeciwutleniacz). Wyniki przeprowadzonej w styczniu 2011 r. analizy porównawczej filetów z „Porc du Sud-Ouest” z filetami ze standardowej wieprzowiny francuskiej wykazały wyższą zawartość (o ponad 15 %) witaminy E w wieprzowinie „Porc du Sud-Ouest” (0,16 mg/100 g) niż w standardowej wieprzowinie francuskiej (0,13 mg/100 g).

Te szczególne właściwości fizykochemiczne mięsa mają wpływ na jego właściwości organoleptyczne i czynią z niego mięso znane z soczystości, delikatności i intensywnego smaku po ugotowaniu.

Soczystość i delikatność mięsa różnią się w zależności od ilości zawartych w nim tłuszczów i wody, a przede wszystkim od zdolności zatrzymywania wody. Wieprzowina „Porc du Sud-Ouest” zawiera więcej tłuszczów, a kwas linolowy obniża rozmiar adipocytów, poprawiając tym samym zdolność do zatrzymywania wody, czemu sprzyja również pH, które mieści się w przedziale 5,5–6,2.

Gotowana wieprzowina „Porc du Sud-Ouest” charakteryzuje się intensywnym smakiem. Aromat mięsa, który określa jego walory zapachowe i smakowe przy degustacji, zależy głównie od zawartości składników tłuszczowych i od pH mięsa. Lipoliza i utlenianie wielonienasyconych kwasów tłuszczowych prowadzą do tworzenia pojedynczych cząsteczek wtórnych odpowiedzialnych za ogólnie większą intensywność smaku niż w przypadku standardowej wieprzowiny oraz intensywność zapachu przy gotowaniu i degustacji.

Smak i aromat zależą również od uwalniania cząsteczek podczas dojrzewania, które następuje tylko przy danym pH, zgodnym z określonym w specyfikacji ChOG „Porc du Sud-Ouest”.

Rozróżnienie to jest znane konsumentom.

Ponadto wieprzowina „Porc du Sud-Ouest” jest bardziej czerwona od standardowej wieprzowiny francuskiej. Kolor mięsa zależy od ilości zawartej w nim mioglobiny.

Wysoka zawartość witaminy E w wieprzowinie „Porc du Sud-Ouest” powoduje, że podczas konserwacji mięso wolniej traci swój czerwony kolor, ponieważ witamina E chroni mioglobinę podczas utleniania.

Ilość tłuszcz powierzchniowego i tłuszczu śródmięśniowego, które są koloru białego, jest wystarczająca.

Tradycja hodowli świń „Porc du Sud-ouest”, które są cięższe od przeciętnych francuskich świń

Od zawsze świnie hodowane w regionie Sud-Ouest były cięższe do przeciętnych świń francuskich. Jeśli chodzi o wagę, wyniki uboju przeprowadzonego w 2010 r. wykazują, że średnia waga tuszy przeciętnej świni francuskiej wynosi 91,71 kg podczas gdy średnia w przypadku „Porc du Sud-Ouest” wynosi 94,03 kg (przy średniej wadze przed ubojem 121 kg).

Ta tradycja hodowli cięższych świń doprowadziła do utworzenia w 1967 r. obszaru notowań mającego na celu przygotowanie sprawozdania z handlu świniami wyhodowanymi w regionie Sud-Ouest. Te notowania, które dotyczą cięższych tuszy „Porc du Sud-Ouest” zostały uznane w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2112/69 z dnia 28 października 1969 r. (Dz.U. z 29.10.1969 r.). System zróźnicowanych płatności za tusze wieprzowe z regionu Sud-Ouest – będący dziedzictwem notowań regionu Sud-Ouest – w dalszym ciągu obowiązuje i wciąż jest publikowany przez „Service des Nouvelles des Marchés”.

Renomowana wieprzowina „Porc du Sud-Ouest”

Zarówno tradycja hodowli cięższych świń jak i tradycja karmienia ich kukurydzą skłoniły organizacje producentów do popularyzacji i „ochrony” swojego produktu poprzez zbiorową organizację dostaw. Jakościowe podejście do produkcji „Porc au grain du Sud-Ouest”, zainicjowane przez „Interprofession Porcine d'Aquitaine” w 1980 r., doprowadziło do uzyskania w 1989 r. „Label Rouge” (czerwonej etykiety), utwierdzając pozycję wieprzowiny z regionu Sud-Ouest.

„Porc du Sud-Ouest” wpisuje się w ciągłość tego podejścia i posiada takie same cechy charakterystyczne jak „Porc au grain du Sud-Ouest”: pasza charakteryzuje się wysoką zawartością kukurydzy i zbóż, własciwości mięsa odpowiadają takim samym kryteriom fizykochemicznym i wizualnym. Takie same, a nawet bardziej rygorystyczne wymogi mają wreszcie zastosowanie przy sortowaniu i recyklingu tusz zwierzęcych.

Od samego początku do dnia dzisiejszego podejście do produkcji „Porc du Sud-Ouest” okazało się spektakularnym sukcesem. Świadczą o tym artykuły prasowe oraz przepisy kulinarne ukazujące się od 1991 r. w dziennikach i specjalistycznych czasopismach, liczba zaangażowanych przedsiębiorców (1997–2010) i strony internetowe poświęcone temu produktowi. Dzięki temu podejściu i swojej renomie „Porc du Sud-Ouest” cieszy się szerokim uznaniem.

Renoma wieprzowiny „Porc du Sud-Ouest” jest znana od lat i wciąż pozostaje żywa. Dowodzą tego preferencje konsumentów, którzy uznają ją za bardzo różniącą się od standardowej francuskiej wieprzowiny i są gotowi zapłacić za nią więcej.

5.3.   Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG):

Karmienie kukurydzą pastewną jako przyczyna szczególnych właściwości mięsa

Region Sud-Ouest jest jednocześnie obszarem praktykowanej od lat produkcji oraz tradycyjnego wykorzystywania kukurydzy pastewnej o szczególnych właściwościach odżywczych do karmienia świń, ze względu na klimat regionu, który sprzyja jej uprawie.

Znaczenie uprawy kukurydzy pastewnej w regionie Sud-Ouest pozwoliło rozpropagować jej zastosowanie w tuczu: począwszy od 12 tygodnia życia stanowi ona 30 % dawki pokarmowej „Porc du Sud-Ouest”. Ta dawka pokarmowa musi ponadto zawierać co najmniej 1,1 % kwasu linolowego. Właściwości mięsa wynikają ze spożywania przez zwierzęta paszy zawierającej dużą ilość kukurydzy pastewnej, która podwyższa jej wartość energetyczną i wzbogaca ją w kwas linolowy. Wspomniane właściwości to niska zawartość nasyconych kwasów tłuszczowych i wysoka zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych, stosunkowo wysoka zawartość tłuszczów i wysoka zawartość witaminy E.

Również liczne badania dobitnie wykazały, że właściwości fizykochemiczne mięsa świni, która jest zwierzęciem z żołądkiem jednokomorowym, są ściśle powiązane z właściwościami fizykochemicznymi podawanej świniom paszy, która dzięki wysokiej zawartości kukurydzy pastewnej, zawiera dużą ilość kwasu linolowego.

U zwierząt jednożołądkowych spożywcze kwasy tłuszczowe są składowane bezpośrednio w tkankach bez chemicznych modyfikacji, w przeciwieństwie do procesów zachodzących u przeżuwaczy, które nasycają kwasy tłuszczowe pochodzenia zwierzęcego, doprowadzając do utraty przez wielonienasycone kwasy tłuszczowe ich znaczenia biologicznego (C. Dutertre, inżynier agronomii).

U świń rodzaj kwasów tłuszczowych zawartych w ich diecie ma bezpośredni wpływ na skład kwasów tłuszczowych występujących w tkance tłuszczowej (Flanzy i in. 1970, Brooks 1971, Desmoulin i in. 1983, Rhee i in. 1988, Effets de la nature lipidique des régimes sur la composition en acides gras du jambon chez le porc lourd, Pantaleo i in., 1999).

Spożywane przez świnie „Porc du Sud-ouest” wielonienasycone kwasy tłuszczowe można znaleźć w ich tkance tłuszczowej (Courboulay i Mourot 1995, Warmants i in. 1999, Courboulay i in.. 1999). Znalazło to zresztą swoje wyraźne odbicie w wynikach doświadczeń przeprowadzonych przez ADAESO (Association pour le Développement Agro-Environnemental du Sud-Ouest) w latach 1994–2000.

A zatem jeśli chodzi o skład tłuszczów w tuszy stwierdzono, że poziom kwasów tłuszczowych w tkankach, a w szczególności w tkance tłuszczowej, jest silnie związany z zawartością kwasów tłuszczowych w paszy.

Badania prowadzone przez ADAESCO (Association pour le Développement Agro-Environnemental du Sud-Ouest – Stowarzyszenie na rzecz rozwoju rolno-środowiskowego regionu Sud-Ouest) wykazały, że żywienie z wykorzystaniem 30 % kukurydzy pastewnej (minimum określone w specyfikacji) nadaje wieprzowinie „Porc du Sud-Ouest” cechy szczególne.

Możemy zatem stwierdzić, że szczególne cechy charakterystyczne renomowanej wieprzowiny „Porc du Sud-Ouest” (czerwona barwa, soczystość, intensywny smak) są przede wszystkim wynikiem lokalnych umiejętności hodowców z regionu Sud-Ouest, którzy kultywują lokalne tradycje tucząc świnie kukurydzą pastewną, doprowadzając do wzrostu jej wagi, oraz ze szczególnych właściwości kukurydzy pastewnej pod względem zawartości kwasów tłuszczowych.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

https://www.inao.gouv.fr/fichier/CDCPorcduSudOuest31012012.pdf

---

(1)  Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.

---