24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/2

Wniosek o upoważnienie do dokonania zajęcia złożony w dniu 19 grudnia 2011 r. — Luigi Marcuccio przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-1/11 SA)

2012/C 89/02

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

—

uchylenie immunitetu Komisji Europejskiej i upoważnienie do dokonania zajęcia, ewentualnie w formie zajęcia wobec osób trzecich w granicach wyznaczonych przez prawo, odnoszącego się do środków niezbędnych na pokrycie wierzytelności przysługujących skarżącemu względem Komisji Europejskiej, zgodnie z nakazem zapłaty wystawionym przez giudice di pace di Tricase w dniu 1 lutego 2010 r.;

—	doręczenie Komisji Europejskiej wszelkich niezbędnych dokumentów i ogólnie uczynienie wszystkiego co niezbędne zgodnie z prawem w celu wykonania nakazu zapłaty i ogólnie zaspokojenia wierzytelności;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący twierdzi, że względem Komisji przysługuje mu wierzytelność z tytułu kosztów postępowania. Komisja nie zaspokoiła dotychczas wspomnianej wierzytelności.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 25 listopada 2011 r. — Steinel Vertrieb GmbH przeciwko Hauptzollamt Bielefeld

(Sprawa C-595/11)

2012/C 89/03

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Steinel Vertrieb GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Bielefeld

Pytanie prejudycjalne

Czy

a)	rozporządzenie Rady (WE) nr 1470/2001 (1) z dnia 16 lipca 2001 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym poborze cła tymczasowego nałożonego na przywóz świetlówek kompaktowych ze scaloną elektroniką (CFL) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej oraz

rozporządzenie Rady (WE) nr 1205/2007 (2) z dnia 15 października 2007 r. nakładające, w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 384/96, cła antydumpingowe na przywóz świetlówek kompaktowych ze scaloną elektroniką (CFL-i) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i rozszerzające zakres stosowania na przywóz tego samego produktu wysyłanego z Socjalistycznej Republiki Wietnamu, Islamskiej Republiki Pakistanu i Republiki Filipin należy interpretować w ten sposób, że obejmują one także sprowadzane przez skarżącą i bliżej określone w postanowieniu świetlówki z mechanizmem ściemniającym?

(1) Dz.U. L 195, s. 8, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 1322/2006 z dnia 1 września 2006 r., Dz.U. L 244, s. 1.

(2) Dz.U. L 272, s. 1.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Belgia) w dniu 23 grudnia 2011 r. — Martin y Paz Diffusion SA przeciwko Davidowi Depuydtowi i Fabriek van Maroquinerie Gauquie SA

(Sprawa C-661/11)

2012/C 89/04

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona powodowa: Martin y Paz Diffusion SA

Strona pozwana: David Depuydt i Fabriek van Maroquinerie Gauquie SA

Pytania prejudycjalne

1.1)

Czy art. 5 ust. 1 i art. 8 ust. 1 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (1) należy interpretować w ten sposób, że właściciel znaku towarowego nie może w sposób ostateczny powoływać się wobec określonej osoby trzeciej na swoje wyłączne prawo wynikające z tego znaku w odniesieniu do ogółu towarów, objętych tym znakiem w czasie rejestracji, w sytuacji gdy:

—	przed dłuższy czas właściciel znaku towarowego współużytkował ten znak z tą osobą trzecią na zasadzie współwłasności w odniesieniu do części towarów objętych tym znakiem;

—	w związku ze wskazanym współużytkowaniem właściciel znaku towarowego udzielił tej osobie trzeciej nieodwołalnej zgody na posługiwanie się przez nią tym znakiem w odniesieniu do takich towarów?

1.2)

Czy wskazane przepisy należy interpretować w ten sposób, że stosowanie przepisów krajowych, takich jak przepis wedle którego uprawniony nie może czynić ze swego prawa użytku w sposób niewłaściwy ani nie może tego prawa nadużywać, mogą prowadzić do ostatecznego uniemożliwienia właścicielowi znaku towarowego korzystania z wyłącznego prawa w odniesieniu do części towarów objętych tym znakiem towarowym, czy też należy je interpretować w ten sposób, że stosowanie przepisów krajowych musi zostać ograniczone do zastosowania odmiennej sankcji w sytuacji nieodpowiedniego wykonywania prawa lub nadużywania go?

2.1)

Czy art. 5 ust. 1 i art. 8 ust. 1 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, gdy właściciel zarejestrowanego znaku towarowego wypowiada swoje zobowiązanie wobec osoby trzeciej, by nie korzystać ze znaku towarowego w odniesieniu do określonych towarów, a co za tym idzie, zamierza ponownie korzystać z tego znaku towarowego samemu, sąd krajowy mimo to może w sposób ostateczny zakazać temu właścicielowi ponownego korzystania ze znaku towarowego na tej podstawie, że stanowiłoby to czyn nieuczciwej konkurencji ze względu na korzyść, jaką właściciel uzyskałby z renomy zdobytej uprzednio dla znaku towarowego przez tę osobę trzecią oraz ze względu na możliwe wprowadzenie w błąd klientów, czy też przepisy te należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy powinien zastosować odmienną sankcję, która nie będzie polegać na ostatecznym zakazaniu właścicielowi powrotu do posługiwania się spornym znakiem towarowym?

2.2)

Czy powyższe przepisy należy interpretować w ten sposób, że ostateczny zakaz posługiwania się przez właściciela znakiem towarowym jest uzasadniony w sytuacji, gdy osoba trzecia na przestrzeni wielu lat poczyniła nakłady mające na celu spowodowanie, by towary, w odniesieniu do których właściciel znaku towarowego zezwolił tej osobie trzeciej na posługiwanie się spornym znakiem towarowym, stały się znane klienteli?

(1) Dz.U. L 40, s. 1

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Oradea (Rumunia) w dniu 27 grudnia 2011 r. — SC Scandic Distilleries SA przeciwko Direcția Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

(Sprawa C-663/11)

2012/C 89/05

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Oradea

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SC Scandic Distilleries SA.

Strona pozwana: Direcția Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

Pytania prejudycjalne

Czy stanowi naruszenie prawa europejskiego (art. 7 i 22 dyrektywy 92/12/EWG (1), a także motywów tej dyrektywy) odmowa ze strony rumuńskich organów podatkowych uwzględnienia wniosku o zwrot podatku akcyzowego zważywszy, że:

przedsiębiorca, który składa wniosek o zwrot podatku akcyzowego przedstawił dowód, że spełnione zostały wszystkie przesłanki techniczne przewidziane w rumuńskich przepisach w zakresie dopuszczalności wniosku o zwrot, a w szczególności przesłanki dotyczące: (i) dowodu zapłacenia podatku akcyzowego w Rumunii; (ii) dowodu wysłania produktów objętych podatkiem akcyzowym w innym państwie członkowskim;

zgodnie z wymogami rumuńskiego prawa podatkowego (art. 1926 kodeksu podatkowego, pkt 184 przepisów wykonawczych, przewidzianych w uchwale rządu nr 44/2004 i załączniku 11do tytułu VII kodeksu podatkowego), niektóre dokumenty, które powinny być załączone do wniosku o zwrot mogą być przedstawione wyłącznie po dostarczeniu produktów objętych podatkiem akcyzowym w innym państwie członkowskim;

c)	rumuńskie przepisy podatkowe (art. 184 ust. 4 przepisów wykonawczych w związku z art. 135 kodeksu postępowania podatkowego) przewidują ogólny 5-letni termin w odniesieniu do każdego wniosku o zwrot.

Czy art. 22 ust. 1 lit a) dyrektywy 92/12/EWG należy interpretować w ten sposób, że niezłożenie przez przedsiębiorcę wniosku o zwrot podatku akcyzowego w państwie członkowskim, w którym zapłacono podatek akcyzowy przed dostarczeniem produktów objętych podatkiem akcyzowym do innego państwa członkowskiego, w którym są one przeznaczone do konsumpcji, oznacza utratę przez przedsiębiorcę prawa uzyskania zwrotu podatku akcyzowego.

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na drugie pytanie, czy jest zgodna z zasadą neutralności podatkowej utrata przez przedsiębiorcę prawa uzyskania zwrotu podatku akcyzowego, oznaczająca podwójne opodatkowanie tych produktów objętych podatkiem akcyzowym (w państwie członkowskim, w którym produkty objęte podatkiem akcyzowym zostały początkowo dopuszczone do konsumpcji i w państwie członkowskim, w którym produkty są przeznaczone do konsumpcji).

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, czy można uznać za zgodny z zasadami równoważności i skuteczności szczególnie krótki termin między dniem zapłacenia podatku akcyzowego w odniesieniu do produktów dopuszczonych do konsumpcji w państwie członkowskim a dniem wysłania produktów objętych podatkiem akcyzowym do innego państwa członkowskiego, w którym są one przeznaczone do konsumpcji. Czy w tym względzie istotny jest fakt, że ogólny termin na złożenie wniosku o zwrot podatku, opłaty lub składki w danym państwie członkowskim jest zdecydowanie dłuższy.

(1) Dyrektywa Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz.U. L 76, s. 1).

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad — Varna (Bułgaria) w dniu 27 grudnia 2011 r. — Paltrade EOOD przeciwko Nachalnik na Mitnicheski punkt — Varna pri Mitnitsa Varna

(Sprawa C-667/11)

2012/C 89/06

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Administrativen sad — Varna

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Paltrade EOOD

Strona pozwana: Nachalnik na Mitnicheski punkt — Varna pri Mitnitsa Varna

Pytania prejudycjalne

Czy jest dopuszczalne pobranie z mocą wsteczną cła antydumpingowego w zastosowaniu art. 1 rozporządzenia nr 723/2011 (1) bez dokonania rejestracji przywozu obejmującej wpisanie kodu dodatkowego TARIC, przewidzianego w art. 2 rozporządzenia nr 91/2009 (2), poza rejestracją jednolitego dokumentu administracyjnego w systemie BIMIS?

2)	Jaka jest odpowiednia wysokość dla celów pobrania cła antydumpingowego z mocą wsteczną w rozumieniu osiemnastego motywu rozporządzenia nr 966/2010 przy wykonywaniu rozporządzenia nr 723/2011 (3)?

(1) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 723/2011 z dnia 18 lipca 2011 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 91/2009 na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji (Dz.U. L 194, s. 6)

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 91/2009 z dnia 26 stycznia 2009 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 29, s. 1)

(3) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 966/2010 z dnia 27 października 2010 r. wszczynające dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 91/2009 na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w drodze przywozu niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji, i poddające ten przywóz rejestracji (Dz.U. Dz 282, s. 29)

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/5

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 12 października 2011 r. w sprawie T-38/05, Agroexpansión S.A. przeciwko Komisji Europejskiej wniesione w dniu 27 grudnia 2011 r. przez Alliance One International, Inc, dawniej Agroexpansión, S.A.

(Sprawa C-668/11 P)

2012/C 89/07

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: Alliance One International, Inc, dawniej Agroexpansión, S.A. (przedstawiciele: M. Odriozola i A. Vide, abogados)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-38/05 Agroexpansión S.A. przeciwko Komisji.

—	Obniżenie kwoty grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie.

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie uważa, iż Komisja i Sąd w niewłaściwy sposób zastosowały art. 101 ust. 1 TFUE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1) poprzez uznanie spółki Dimon odpowiedzialną solidarnie za naruszenie popełnione przez Agroexpansión. Wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył jej prawo do obrony i art. 296 TFUE, ustalając w wyroku (a zatem ex post facto) wymogi dowodowe zastosowane przez Komisję w decyzji (2). W konsekwencji, traktując pozostałe przedsiębiorstwa w sposób bardziej korzystny, Sąd naruszył zasadę równości traktowania ustanowioną w art. 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Ponadto Sąd nie mógł pominąć okoliczności, że Komisja nie uzasadniła prawidłowo w decyzji argumentów dotyczących obalenia domniemania.

Wnosząca odwołanie uważa, że błędnie zastosowano wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien oraz zasad indywidualizacji sankcji i proporcjonalności względem okresu, w którym Agroexpansión nie była częścią grupy Dimon. Wnosząca odwołanie uważa, że do celów określenia wysokości sankcji nałożonej na Agroexpansión za okres poprzedzający jej włączenie do grupy Dimon nie należy stosować współczynnika korygującego do podstawowej kwoty grzywny nałożonej na Agroexpansión, ze względu na to, iż spółka ta nie była w tym okresie spółką zależną jakiejkolwiek międzynarodowej grupy. Tytułem żądania ewentualnego, na wypadek, gdyby Trybunał uznał, że należy zastosować jedną grzywnę, strona wnosząca odwołanie podnosi, iż grzywna ta powinna być obniżona, aby wykluczyć nieproporcjonalne zastosowanie mnożnika.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).

(2) Decyzja Komisji C(2004) 4030 wersja ostateczna z dnia 20 października 2004 r. w sprawie postępowania zgodnie z art. (81 ust. 1 WE) (sprawa COMP/C.38.238/B.2 — Surowiec tytoniowy — Hiszpania)

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011r. — Société ED et F Man Alcohols przeciwko Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR)

(Sprawa C-669/11)

2012/C 89/08

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Société ED et F Man Alcohols

Strona pozwana: Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR)

Pytania prejudycjalne

Czy przewidziany w art. 5 ust. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 360/95 (1) z dnia 22 lutego 1995 r. w przypadku przekroczenia przez podmiot wyłoniony w przetargu wyznaczonego terminu wywozu przepadek ustanowionego przez ten podmiot w posiadającej przyznany w drodze przetargu alkohol agencji interwencyjnej zabezpieczenia wykonania w kwocie 12,08 ECU za hektolitr alkoholu, który nie został wywieziony w przewidzianym terminie oraz przewidziany w art. 91 ust. 12 rozporządzenia Komisji (WE)) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. (2) przepadek, w przypadku zwłoki w wywozie przyznanego w drodze przetargu alkoholu, w każdym razie 15 % zabezpieczenia mającego gwarantować wywóz we wszystkich przypadkach oraz 0,33 % kwoty pozostającej po odjęciu tego 15 % za dzień przekroczenia ostatecznego terminu wywozu stanowią kary administracyjne czy też środki innego rodzaju?

Czy samo w sobie naruszenie przez dany podmiot terminu wywozu posiadanego przez agencje interwencyjne alkoholu winnego, który został mu przyznany przez Komisję w ramach procedury przetargowej, stanowi uchybienie mogące spowodować wyrządzenie szkody w budżecie ogólnym Wspólnot lub też budżetach, które są zarządzane przez Wspólnoty w rozumieniu art. 1 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. (3)?

W zakresie dotyczącym ewentualnego zbiegu przepisów rozporządzenia przekrojowego Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. oraz rozporządzenia sektorowego Komisji (WE) nr 360/95 z dnia 22 lutego 1995 r.:

—

W przypadku udzielenia twierdzącej odpowiedzi na pytanie 2, czy ma zastosowanie system zatrzymania zabezpieczenia w przypadku zwłoki w wywozie przewidziany w rozporządzeniu sektorowym Komisji z dnia 22 lutego 1995 r., z wyłączeniem jakiegokolwiek innego przewidzianego przez prawo Unii systemu środków czy kar administracyjnych? Czy też, przeciwnie, zastosowanie ma jedynie system środków i kar administracyjnych przewidziany w rozporządzeniu Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r.? Czy też może w celu ustalenia środków i kar administracyjnych, jakie winny zostać zastosowane, należy uznać, że ma miejsce zbieg tych dwóch rozporządzeń z dnia 22 lutego 1995 r. i z dnia 18 grudnia 1995 r., a jeśli tak, to z jakiego rodzaju zbiegiem mamy do czynienia?

—

W przypadku udzielenia przeczącej odpowiedzi na pytanie 2, czy przepisy rozporządzenia przekrojowego Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. zabraniają stosowania przewidzianego w art. 5 ust. 5 rozporządzenia sektorowego Komisji z dnia 22 lutego 1995 r. zatrzymania zabezpieczenia w przypadku zwłoki w wywozie ze względu na to, że to ustanawiające warunek oparty na istnieniu szkody finansowej po stronie Wspólnot rozporządzenie przekrojowe z dnia 18 grudnia 1995 r. stoi na przeszkodzie temu, aby środek lub kara przewidziane przez wcześniejsze lub późniejsze rozporządzenie sektorowe w dziedzinie rolnictwa miało zastosowanie w przypadku braku takiej szkody?

W przypadku, gdy, na podstawie odpowiedzi udzielonych na powyższe pytania należałoby uznać, że zatrzymanie zabezpieczenia stanowi karę mającą zastosowanie w przypadku przekroczenia przez wyłoniony w przetargu podmiot terminu wywozu, czy w celu obliczenia części kwoty zabezpieczenia, jaka winna być zatrzymana za naruszenie ustalonego dla przetargów nr 170/94 WE i nr 171/94 WE przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 360/95 z dnia 22 lutego 1995 r. (ze zmianami) terminu wywozu należy zastosować wstecz, a jeśli tak, to na jakich zasadach, przepisy art. 91 ust. 12 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1623/200 z dnia 25 lipca 2000 r. chociaż, po pierwsze, to ostatnie rozporządzenie nie zmieniło ani nie uchyliło wyraźnie przepisów art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 360/95 z dnia 22 lutego 1995 r. regulującego w szczególności te przetargi nr 170/94 WE i nr 171/94 WE, lecz jedynie przepisy rozporządzenia Komisji (EWG) nr 377/93 z dnia 12 lutego 1993 r. (4) ustanawiającego wspólny system prawny przetargów na destylowane alkohole posiadane przez agencje interwencyjne i odsyłającego w zakresie dotyczącym szczegółowych zasad znoszenia ustanowionych przez wyłonione w ramach przetargów podmioty zabezpieczeń wykonania do rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2220/85 z dnia 22 lipca 1985 r. (5), które zostało wyraźnie uchylone w art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 360/95 z dnia 22 lutego 1995 r. oraz, po drugie, rozporządzenie Komisji (WE) nr 1623/2000 zostało przyjęte już po przeprowadzonej w 1999 r. reformie wspólnych rynków wina i zmienia ono w sposób istotny system przetargów oraz system ustanawianych w tych ramach zabezpieczeń zarówno w zakresie dotyczącym ich przedmiotu, jak i ich kwoty oraz, wreszcie, skreśla Brazylię z wykazu krajów trzecich w przypadku których, jeśli chodzi o wyłączne wykorzystanie w sektorze paliwowym, dozwolony jest wywóz przyznanego w drodze przetargu alkoholu?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 360/95 z dnia 22 lutego 1995 r. otwierające procedurę przetargu ograniczonego na wywóz alkoholu winnego posiadanego przez agencje interwencyjne (Dz.U. L 41, s. 14)

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (Dz.U. L 194, s. 45)

(3) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, s. 1)

(4) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 377/93 z dnia 12 lutego 1993 r. ustanawiające szczegółowe zasady zbywania alkoholu uzyskiwanego w wyniku działań destylacyjnych określonych w art. 35, 36 i 39 rozporządzenia nr 822/87 i będącego w posiadaniu agencji interwencyjnych (Dz.U. 43, s. 6).

(5) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2220/85 z dnia 22 lipca 1985 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu zabezpieczeń w odniesieniu do produktów rolnych (Dz.U. L 205, s. 5).

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l'agriculture et de la mer (FranceAgriMer) przeciwko Société Vinifrance SA

(Sprawa C-670/11)

2012/C 89/09

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Établissement national des produits de l'agriculture et de la mer (FranceAgriMer)

Strona pozwana: Société Vinifrance SA

Pytania prejudycjalne

W sytuacji, w której okazuje się, że producent, który otrzymał pomoc wspólnotową przyznawaną w odniesieniu do składowania zagęszczonych moszczów gronowych w zamian za zawarcie z krajową agencją interwencyjną umowy składowania, nabył od fikcyjnej lub nieistniejącej spółki moszcze, których zagęszczenie zlecił przed składowaniem, czy podmiot ten może zostać uznany za będącego „właścicielem” tych zagęszczonych moszczów gronowych w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1059/83 z dnia 29 kwietnia 1983 r. (1)? Czy art. 17 tego rozporządzenia ma zastosowanie w sytuacji, gdy ta zawarta z krajową agencją interwencyjną umowa składowania jest dotknięta szczególnie poważną nieprawidłowością, uwzględniając w szczególności okoliczność, że spółka, która zawarła umowę, nie może być uznana za właściciela składowanych produktów?

W sytuacji, gdy rozporządzenie sektorowe takie jak rozporządzenie Rady (EWG) nr 822/87 z dnia 16 marca 1987 r. (2) ustanawia wspólnotowy program pomocy nie przewidując w jego ramach kar w przypadku uchybienia przewidzianym w nim przepisom, czy znajduje zastosowanie rozporządzenie Rady (EWG) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. (3), jeśli doszłoby do takiego uchybienia?

W sytuacji, gdy podmiot gospodarczy dopuścił się uchybienia obowiązkom określonym we wspólnotowym rozporządzeniu sektorowym takim jak rozporządzenie nr 1059/83 i nie spełnił określonych w nim warunków objęcia przewidzianą w nim pomocą wspólnotową, a to rozporządzenie sektorowe przewiduje, tak jak ma to miejsce w przypadku art. 17 ww. rozporządzenia, system środków i kar administracyjnych, czy system ten znajduje zastosowanie z wyłączeniem wszelkich innych przewidzianych przez prawo Unii Europejskiej systemów, nawet jeśli dane uchybienie narusza interesy finansowe Unii Europejskiej? Czy też, przeciwnie, przewidziany w rozporządzeniu nr 2988/95 system środków i kar administracyjnych jest jedynym, którym ma zastosowanie w przypadku takiego uchybienia? Czy też może znajdują zastosowanie oba te rozporządzenia?

4)	Jeśli znajdują zastosowanie oba te rozporządzenia: sektorowe i rozporządzenie nr 2988/95, jak należy łącznie stosować ich przepisy w celu ustalenia, jakie środki i kary administracyjne należy zastosować?

W sytuacji, gdy podmiot gospodarczy dopuścił się wielokrotnych uchybień prawa Unii, a niektóre z nich wchodzą w zakres zastosowania przewidzianego w rozporządzeniu sektorowym systemu środków i kar administracyjnych, podczas gdy inne z nich stanowią nieprawidłowości w rozumieniu rozporządzenia nr 2988/95, czy zastosowanie znajduje jedynie to ostatnie rozporządzenie?

(1) Rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1059/83 z dnia 29 kwietnia 1983 r. w sprawie umów składowania wina stołowego, moszczu gronowego, zagęszczonego moszczu gronowego i rektyfikowanego zagęszczonego moszczu gronowego (Dz.U. L 116, s. 77)

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 822/87 z dnia 16 marca 1987 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (Dz.U. L 84, s. 1)

(3) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, s. 1)

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer), dawniej Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l’horticulture (VINIFLHOR) przeciwko Société anonyme d'intérêt collectif agricole Unanimes

(Sprawa C-671/11)

2012/C 89/10

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d’État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Wnoszący skargę kasacyjną: Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer), dawniej Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR)

Druga strona postępowania: Société anonyme d'intérêt collectif agricole Unanimes

Pytania prejudycjalne

W jaki sposób państwo członkowskie może skorzystać z możliwości przewidzianej w art. 2 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 4045/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli przez państwa członkowskie transakcji stanowiących część systemu finansowania przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (1), dotyczącej rozszerzenia okresów objętych kontrolą „na okresy (…) poprzedzające lub następujące po okresie 12-miesięcznym”, biorąc pod uwagę, po pierwsze, potrzebę ochrony interesów finansowych Wspólnoty i, po drugie, zasadę pewności prawa i konieczność wykluczenia sytuacji, w której organy kontrolne dysponowałyby nieokreślonymi kompetencjami?

W szczególności:

—	Czy okres okres objęty kontrolą musi, w każdym wypadku — pod rygorem wadliwości kontroli, na którą podmiot kontrolowany może się powołać przeciwko decyzji pokontrolnej — zakończyć się na dwunastomiesięcznym okresie poprzedzającym okres „kontroli”, w czasie którego wykonywane są czynności kontrolne?

—	W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie poprzedzające, w jaki sposób należy rozumieć wyraźnie przewidzianą w rozporządzeniu możliwość, by rozszerzyć okres objęty kontrolą na okresy „następujące po okresie 12-miesięcznym”?

—

W wypadku odpowiedzi przeczącej na pierwsze pytanie, czy okres objęty kontrolą musi jednakże — pod rygorem wadliwości kontroli, na którą podmiot kontrolowany może się powołać przeciwko decyzji pokontrolnej — obejmować dwunastomiesięczny okres, kończący się w okresie objętym kontrolą, poprzedzającym okres, w którym odbywa się kontrola, czy też kontrola może obejmować jedynie okres, który kończy się przed rozpoczęciem poprzedniego okresu kontroli?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4045/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli przez państwa członkowskie transakcji stanowiących część systemu finansowania przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej i uchylające dyrektywę 77/435/EWG (Dz.U. L 388, s. 18).

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/8

(Sprawa C-672/11)

2012/C 89/11

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d’État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Druga strona postępowania: Société anonyme d'intérêt collectif agricole Unanimes

Pytania prejudycjalne

W szczególności:

—	Czy okres okres objęty kontrolą musi, w każdym wypadku — pod rygorem wadliwości kontroli, na którą podmiot kontrolowany może się powołać przeciwko decyzji pokontrolnej — zakończyć się na dwunastomiesięcznym okresie poprzedzającym okres „kontroli”, w czasie którego wykonywane są czynności kontrolne?

—	W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie poprzedzające, w jaki sposób należy rozumieć wyraźnie przewidzianą w rozporządzeniu możliwość, by rozszerzyć okres objęty kontrolą na okresy „następujące po okresie 12-miesięcznym”?

—

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/8

(Sprawa C-673/11)

2012/C 89/12

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d’État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Druga strona postępowania: Organisation de producteurs Les Cimes

Pytania prejudycjalne

W szczególności:

—	Czy okres objęty kontrolą musi, w każdym wypadku — pod rygorem wadliwości kontroli, na którą podmiot kontrolowany może się powołać przeciwko decyzji pokontrolnej — zakończyć się na dwunastomiesięcznym okresie poprzedzającym okres „kontroli”, w czasie którego wykonywane są czynności kontrolne?

—	W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie poprzedzające, w jaki sposób należy rozumieć wyraźnie przewidzianą w rozporządzeniu możliwość, by rozszerzyć okres objęty kontrolą na okresy „następujące po okresie 12-miesięcznym”?

—

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/9

(Sprawa C-674/11)

2012/C 89/13

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d’État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Druga strona postępowania: Société Agroprovence

Pytania prejudycjalne

W szczególności:

—	Czy okres objęty kontrolą musi, w każdym wypadku — pod rygorem wadliwości kontroli, na którą podmiot kontrolowany może się powołać przeciwko decyzji pokontrolnej — zakończyć się na dwunastomiesięcznym okresie poprzedzającym okres „kontroli”, w czasie którego wykonywane są czynności kontrolne?

—	W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie poprzedzające, w jaki sposób należy rozumieć wyraźnie przewidzianą w rozporządzeniu możliwość, by rozszerzyć okres objęty kontrolą na okresy „następujące po okresie 12-miesięcznym”?

—

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/10

(Sprawa C-675/11)

2012/C 89/14

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d’État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Druga strona postępowania: Regalp SA

Pytania prejudycjalne

W szczególności:

—	Czy okres objęty kontrolą musi, w każdym wypadku — pod rygorem wadliwości kontroli, na którą podmiot kontrolowany może się powołać przeciwko decyzji pokontrolnej — zakończyć się na dwunastomiesięcznym okresie poprzedzającym okres „kontroli”, w czasie którego wykonywane są czynności kontrolne?

—	W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie poprzedzające, w jaki sposób należy rozumieć wyraźnie przewidzianą w rozporządzeniu możliwość, by rozszerzyć okres objęty kontrolą na okresy „następujące po okresie 12-miesięcznym”?

—

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer), dawniej Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR) przeciwko Coopérative des producteurs d’asperges de Montcalm (COPAM)

(Sprawa C-676/11)

2012/C 89/15

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d’État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Druga strona postępowania: Coopérative des producteurs d’asperges de Montcalm (COPAM)

Pytania prejudycjalne

W szczególności:

—	Czy okres objęty kontrolą musi, w każdym wypadku — pod rygorem wadliwości kontroli, na którą podmiot kontrolowany może się powołać przeciwko decyzji pokontrolnej — zakończyć się na dwunastomiesięcznym okresie poprzedzającym okres „kontroli”, w czasie którego wykonywane są czynności kontrolne?

—	W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie poprzedzające, w jaki sposób należy rozumieć wyraźnie przewidzianą w rozporządzeniu możliwość, by rozszerzyć okres objęty kontrolą na okresy „następujące po okresie 12-miesięcznym”?

—

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Doux Élevage SNC, Coopérative agricole UKL-AREE przeciwko Ministère de l'Agriculture, de l'alimentation, de la pêche, de la ruralité et de l'aménagement du territoire, Comité interprofessionnel de la dinde française (CIDEF)

(Sprawa C-677/11)

2012/C 89/16

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Doux Élevage SNC, Coopérative agricole UKL-AREE

Strona pozwana: Ministère de l'Agriculture, de l'alimentation, de la pêche, de la ruralité et de l'aménagement du territoire, Comité interprofessionnel de la dinde française (CIDEF)

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 107 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zgodnie z wykładnią zastosowaną w wyroku z dnia 15 lipca 2004 r. w sprawie C-345/02 Pearle BV i in. należy interpretować w ten sposób, iż, ze względu na charakter rozpatrywanych działań, sposób ich finansowania oraz warunki ich przeprowadzania, dotyczy pomocy państwa decyzja organu władzy krajowej rozszerzająca na wszystkie należące do danej branży przedsiębiorstwa zakres stosowania porozumienia, które, tak jak ma to miejsce w przypadku porozumienia zawartego przez comité interprofessionnel de la dinde française (CIDEF, międzybranżowe zrzeszenie francuskich hodowców i przetwórców indyków), ustanawia składkę w ramach uznanej przez organ władzy krajowej organizacji międzybranżowej, która to składka stała się w ten sposób obowiązkowa, a jej celem jest umożliwienie prowadzenia działań informacyjnych, promocyjnych, z zakresu stosunków zewnętrznych, zapewnienie jakości i badań, działań mających na celu obronę interesów sektora, a także prowadzenie studiów i odbywanie spotkań panelowych z konsumentami?

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 27 grudnia 2011 r. — Bundeswettbewerbsbehörde przeciwko Schenker und Co AG i in.

(Sprawa C-681/11)

2012/C 89/17

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Bundeswettbewerbsbehörde, Bundeskartellanwalt

Strony pozwane: Schenker und Co AG, ABX Logistics (Austria) GmbH, Logwin Invest Austria GmbH, Logwin Road + Rail Austria GmbH, Alpentrans Spedition und Transport GmbH, Kapeller Internationale Spedition GmbH, Johann Strauss GmbH, Wildenhofer Spedition und Transport GmbH, DHL Express (Austria) GmbH, G. Englmayer Spedition GmbH, Internationale Spedition Schneckenreither Gesellschaft mbH, Leopold Schöffl GmbH & Co KG, Express-Interfracht Internationale Spedition GmbH, Rail Cargo, A. Ferstl Speditionsgesellschaft mbH, Spedition, Lagerei und Beförderung von Gütern mit Kraftfahrzeugen Alois Herbst GmbH & Co KG, Johann Huber Spedition und Transportgesellschaft mbH, Keimelmayr Speditions- u. Transport GmbH, „Spedpack”-Speditions- und Verpackungsgessellschaft mbH, Thomas Spedition GmbH, Koch Spedition GmbH, Maximilian Schludermann jako syndyk masy upadłości Kubicargo Spedition GmbH, Kühne + Nagel GmbH, Lagermax Internationale Spedition Gesellschaft mbH, Morawa Transport GmbH, Johann Ogris Internationale Transport- und Speditions GmbH, Traussnig Spedition GmbH, Treu SpeditionsgesmbH, Spedition Anton Wagner GmbH, Gebrüder Weiss GmbH, Marehard u. Wuger Internat. Speditions- u. Logistik GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy naruszenia art. 101 TFUE przez przedsiębiorstwo mogą być zagrożone grzywną, jeżeli przedsiębiorstwo było w błędzie co do zgodności z prawem swojego działania, a nie można mu było zarzucić tego błędu?

W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

1a)

Czy nie można zarzucić błędu co do zgodności z prawem zachowania, jeżeli przedsiębiorstwo postępowało zgodnie z poradą radcy prawnego mającego doświadczenie w prawie konkurencji, a nieprawidłowość porady nie była ani oczywista, ani rozpoznawalna na podstawie analizy, jakiej można wymagać od przedsiębiorstwa?

1b)	Czy nie można zarzucić błędu co do zgodności z prawem zachowania, jeżeli przedsiębiorstwo zaufało prawidłowości rozstrzygnięcia krajowego organu ochrony konkurencji, który zbadał podlegające ocenie zachowanie wyłącznie na podstawie krajowego prawa konkurencji i uznał je za dopuszczalne?

2)	Czy krajowe organy ochrony konkurencji są uprawnione do stwierdzenia, że przedsiębiorstwo uczestniczyło w kartelu naruszającym unijne prawo konkurencji, jeżeli przedsiębiorstwo nie podlega grzywnie, ponieważ złożyło wniosek o zwolnienie z grzywny?

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação de Lisboa (Portugalia) w dniu 3 stycznia 2012 r. — Ordem dos Técnicos Oficiais de Contas przeciwko Autoridade da Concorrência

(Sprawa C-1/12)

2012/C 89/18

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Tribunal da Relação de Lisboa

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ordem dos Técnicos Oficiais de Contas

Strona pozwana: Autoridade da Concorrência

Pytania prejudycjalne

Czy taki podmiot jak Ordem dos Técnicos Oficiais de Contas (OTOC) należy uznać, jako całość, za związek przedsiębiorstw do celów stosowania wspólnotowych reguł konkurencji (rynek szkoleń)? Czy w takim razie obecny art. 101 ust. 2 TFUE należy interpretować w ten sposób, że jego przepisom podlega również taki podmiot, jak OTOC, który przyjmuje powszechnie obowiązujące wiążące uregulowania będące aktami wykonawczymi spełniającymi wymogi ustawowe w zakresie obowiązkowego szkolenia dyplomowanych księgowych, w celu zapewnienia obywatelom wiarygodnych usług wysokiej jakości?

Jeżeli na taki podmiot, jak OTOC, nakłada się ustawowy obowiązek wprowadzenia systemu obowiązkowych szkoleń dla członków, to czy obecny art. 101 TFUE można interpretować w ten sposób, że pozwala on zakwestionować system szkoleń narzucony zgodnie z prawem przez OTOC i przez rozporządzenie, w którym system ten został uregulowany, w zakresie w jakim ogranicza się on do ścisłego wykonania wymogu ustawowego? Czy też przeciwnie, kwestia ta nie jest objęta zakresem przedmiotowym art. 101 i należy ją oceniać na podstawie obecnych art. 56 i nast. TFUE?

Zważywszy na fakt, że wyrok w sprawie Wouters (1) oraz wyroki w podobnych sprawach dotyczyły uregulowań mających wpływ na działalność gospodarczą osób wykonujących określony zawód będących członkami danego samorządu zawodowego, czy art. 101 TFUE i 102 TFUE stoją na przeszkodzie istnieniu uregulowań w zakresie szkoleń dla TOC, które nie mają bezpośredniego wpływu na działalność zawodową tych osób?

4)	W świetle prawa konkurencji (na rynku szkoleń) Unii, czy samorząd zawodowy może wymagać, do celów wykonywania danego zawodu, odbycia określonych szkoleń, które prowadzi tylko on sam?

(1) C-309/99, wyrok z dnia 19 lutego 2002 r., Zb.Orz. s. I-01577.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 2 stycznia 2012 r. — Syndicat OP 84 przeciwko Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR) wstępujący w prawa ONIFLHOR

(Sprawa C-3/12)

2012/C 89/19

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Syndicat OP 84

Strona pozwana: Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR) wstępujący w prawa ONIFLHOR

Pytania prejudycjalne

Czy przez „okres kontroli” pomiędzy dniem 1 lipca danego roku i dniem 30 czerwca następnego roku, o którym mowa w art. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 4045/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli przez państwa członkowskie transakcji stanowiących część systemu finansowania przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (1) należy rozumieć okres, w którym organ administracji odpowiedzialny za kontrolę musi poinformować organizację producentów o zamiarze kontroli, wszcząć i zakończyć wszystkie czynności kontrolne na miejscu i w stosunku do dokumentów oraz powiadomić o wynikach kontroli lub okres, w którym dokonać należy jedynie niektórych z tych czynności proceduralnych?

Czy w sytuacji, gdy zachowanie lub braki ze strony organizacji producentów uniemożliwiają skuteczne przeprowadzenie kontroli wszczętej podczas okresu kontroli organ administracji może — pomimo braku wyraźnych przepisów w tym względzie we wspomnianym wyżej rozporządzeniu — kontynuować czynności kontrolne podczas następnego okresu kontroli nie wywołując nieprawidłowości proceduralnych, na które kontrolowany podmiot mógłby powołać się w stosunku do decyzji wydanej na podstawie wyników tej kontroli?

W przypadku udzielania odpowiedzi przeczącej na poprzednie pytanie, czy organ administracji może, w sytuacji gdy zachowanie lub braki ze strony organizacji producentów uniemożliwiają skuteczną kontrolę, wymagać zwrotu pobranej pomocy? Czy środek taki stanowi jedną z kar, jakie mogą być przewidziane na podstawie art. 6 rozporządzenia?

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 9 stycznia 2012 r. — Colloseum Holding AG przeciwko Levi Strauss & Co.

(Sprawa C-12/12)

2012/C 89/20

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Colloseum Holding AG

Strona pozwana: Levi Strauss & Co.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1) należy interpretować w ten sposób, że:

1)	znak towarowy, który stanowi część złożonego znaku towarowego i uzyskał charakter odróżniający jedynie w następstwie używania złożonego znaku towarowego, może być używany w sposób pozwalający na utrzymanie prawa do znaku, jeżeli używany jest jedynie złożony znak towarowy;

2)	znak towarowy jest używany w sposób pozwalający na utrzymanie prawa do znaku, jeżeli używany jest wyłącznie wraz z innym znakiem towarowym, oba znaki towarowe postrzegane są przez odbiorców jako oznaczenia samoistne, a ponadto te oba znaki towarowe są zarejestrowane łącznie jako znak towarowy?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, s. 1).

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/13

Odwołanie wniesione w dniu 13 stycznia 2012 r. przez Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials Co. Ltd od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 16 grudnia 2011 r. w sprawie T-423/09 Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials przeciwko Radzie

(Sprawa C-15/12 P)

2012/C 89/21

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials Co. Ltd (przedstawiciele: J.F. Bellis i R. Luff, adwokaci)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	stwierdzenie, że niniejsze odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 16 grudnia 2011 r. w sprawie T-423/09 Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials przeciwko Radzie jak też rozstrzygniecie sporu będącego przedmiotem wskazanej sprawy;

—

uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji i w związku z tym stwierdzenie nieważności cła antydumpingowego nałożonego na wnoszącą odwołanie na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 826/2009 z dnia 7 września 2009 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1659/2005 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów cegieł magnezytowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (1), w zakresie w jakim ustanowione w nim cło antydumpingowe przekracza cło, jakie znajdowałoby zastosowanie, jeżeli zostałoby określone na podstawie metody obliczeń stosowanej w dochodzeniu pierwotnym do uwzględnienia braku zwrotu chińskiego podatku od wartości dodanej (VAT) przy wywozie zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego (2);

—	obciążenie Rady kosztami postępowania w obydwóch instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi trzy zarzuty na poparcie odwołania w związku z oddaleniem przez Sąd drugiego zarzuty podniesionego przez nią na poparcie stwierdzenia nieważności dotyczącego naruszenia przez Radę i Komisję art. 11 ust. 9 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego.

W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo w zakresie w jakim nie rozstrzygnął kwestii, która metoda obejmująca porównanie między ceną eksportową i wartością normalną została zastosowana w dochodzeniu pierwotnym i w związku z tym nie mógł w uzasadniony sposób orzec, że nie doszło do „zmiany metody” w rozumieniu art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w postępowaniu w sprawie przeglądu. W rzeczywistości miała miejsce radykalna zmiana metody porównawczej między dochodzeniem pierwotnym, w którym porównanie zostało dokonane w oparciu o „cenę bez podatku VAT” i postępowaniem w sprawie przeglądu, podczas którego porównanie zostało przeprowadzone w oparciu o „cenę zawierającą podatek VAT”. Zastosowanie tej ostatniej metody doprowadziło do przyjęcia wyższego marginesu dumpingu niż margines dumpingu, który wynikałby z zastosowania metody wykorzystanej w pierwotnym dochodzeniu.

W zarzucie drugim wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo w zakresie w jakim uznał, że instytucje są zobowiązane nie stosować metody obejmującej porównanie między ceną eksportową i wartością normalną stosowanej w dochodzeniu pierwotnym, jeżeli prowadzi ona do dostosowania niezgodnego z art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego, utożsamiając tym samym pojęcia „dostosowania” i „metody porównawczej”.

W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo w zakresie w jakim orzekł, że różnica stawki zwrotu podatku VAT od sprzedaży eksportowej pomiędzy okresem, który obejmuje dochodzenie pierwotne i okresem postępowania w sprawie przeglądu stanowi zmianę okoliczności faktycznych uzasadniającą zmianę metody, podczas gdy nie zostało wykazane, że ta różnica spowodowała, że metoda wykorzystana w dochodzeniu pierwotnym nie mogła być dalej stosowana. Ponieważ wyjątek obejmujący „zmianę okoliczności” podlega ścisłej wykładni uzasadnienie zawarte w pkt 62–64 zaskarżonego wyroku nie spełnia w oczywisty sposób tego rygorystycznego wymogu.

(1) Dz.U. L 240, s. 7.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (JO 1996, L 56, p. 1)

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wyrhowen administratiwen syd (Bułgaria) w dniu 16 stycznia 2012 r. — Efir OOD przeciwko Dyrektorowi na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” Płowdiw

(Sprawa C-19/12)

2012/C 89/22

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Wyrhowen administratiwen syd

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Efir OOD

Strona pozwana: Dyrektor na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” Płowdiw

Pytania prejudycjalne

Czy art. 62 pkt 1 i 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (1) w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że pojęcie zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego dotyczy zarówno transakcji opodatkowanych, jak i zwolnionych z podatku?

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź przecząca: czy dopuszczalne jest uregulowanie krajowe takie jak mające zastosowanie w postępowaniu przed sądem krajowym, według którego także w chwili dokonania transakcji zwolnionych z podatku następuje zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego?

3)	Czy art. 62 i 63 dyrektywy 2006/112 mają skutek bezpośredni?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/15

Odwołanie wniesione w dniu 24 stycznia 2012 r. przez Idromacchine Srl i in. od wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie T-88/09 Idromacchine Srl i in. przeciwko Komisji

(Sprawa C-34/12 P)

2012/C 89/23

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Idromacchine Srl, Alessandro Capuzzo, Roberto Capuzzo (przedstawiciele: W. Viscardini i G. Donà, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

—

uchylenie w części wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie T-88/09, w zakresie w jakim, Sąd:

—	nie uznał szkody majątkowej poniesionej przez Idromacchine;

—	zasądził na rzecz Idromacchine wyłącznie niewielkie zadośćuczynienie tytułem szkoły niemajątkowej;

—	nie uznał krzywdy doznanej przez A. i R. Capuzzów;

—	wraz z wynikającym z tego uwzględnieniem żądań wnoszących odwołanie przedstawionych w pierwszej instancji.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w obydwóch instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie powołują się na następujące naruszenie prawa popełnione przez Sąd:

I.	oczywisty błąd wynikający z akt sprawy, gdyż Sąd uznał, iż nie jest przedmiotem skargi ustalenie nieprawdziwości przypisanych Idromacchine okoliczności wywołujących szkodę;

II.	niedostateczne i w rezultacie błędne uzasadnienie w odniesieniu do oddalenia zarzutów dotyczących naruszenia obowiązku zachowania należytej staranności i prawa do obrony;

III.	oczywiste wypaczenie wynikające z akt sprawy okoliczności faktycznych i środków dowodowych dotyczących szkody majątkowej — naruszenie zasad dotyczących ciężaru powodu — braki w uzasadnieniu;

IV.	naruszenie obowiązku uzasadnienia, zasad proporcjonalności i niedyskryminacji oraz odmowa ochrony prawnej w odniesieniu do kryteriów ustalenia zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz Idromacchine tytułem szkody niemajątkowej;

V.	naruszenie zasady niedyskryminacji, brak uzasadnienia, oczywiste merytoryczne błędy wynikające z akt sprawy w związku z odmową zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez A. i R. Capuzzów.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/15

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 listopada 2011 r. w sprawie T-76/06 ASPLA przeciwko Komisji wniesione w dniu 25 stycznia 2012 r. przez Plasticos Españoles, S.A. (ASPLA)

(Sprawa C-35/12 P)

2012/C 89/24

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Plasticos Españoles, S.A. (ASPLA) (przedstawiciele: E. Garayar Gutiérrez i M. Troncoso Ferrer, abogados)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uznanie niniejszego odwołania za dopuszczalne.

—	Uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie T–76/06 ASPLA przeciwko Komisji.

—	Tytułem żądania ewentualnego, znaczne obniżenie kwoty nałożonej przez Komisję i utrzymanej w mocy przez Sąd Unii Europejskiej grzywny, przy uwzględnieniu wymogów wywodzących się z zasad: proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji.

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i orzecznictwa Trybunału dotyczącego tego postanowienia oraz mylnej interpretacji pojęcia jednolitego i ciągłego naruszenia, jak również naruszenia wymogów proceduralnych dotyczących ciężaru dowodu i postępowania dowodowego.

Zdaniem wnoszącego odwołanie w zaskarżonym wyroku Sąd dokonał błędnej oceny dowodów przedstawionych przez Komisję w celu zastosowania do ASPLA pojęcia jednolitego i ciągłego naruszenia, zarówno względem zarzucanego wnoszącemu odwołanie uczestnictwa w naruszeniach dotyczących sektorów worków z otworami i toreb klockowych, jak również, w odniesieniu do posiadania przez ASPLA wiedzy na temat działań stanowiących naruszenie, do których doszło w podgrupach, w jakich wnoszący odwołanie nie uczestniczył i włączenie tego rodzaju działań do „ogólnego schematu kartelowego”.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa ze względu na to, że Sąd uznał argument dotyczący nieprawidłowości danych o wielkości sprzedaży wziętych pod uwagę przy ustalaniu kary pieniężnej nałożonej na ASPLA za przedstawiony po terminie. Ewentualnie argument ten jest bezpośrednio związany z istnieniem bezwzględnych przeszkód procesowych, których brak oceny przez Sąd stanowi również naruszenie prawa.

W odniesieniu do głównego zarzutu, naruszenie popełnione przez Trybunał wynika z faktu, że powyższy argument nie stanowi nowego zarzutu, lecz rozszerzenie zarzutu podniesionego wcześniej w skardze, jak również na samym użyciu danych o wielkości sprzedaży Grupo Armando Álvares, zamiast danych dotyczących ASPLA, przy ustaleniu sankcji.

W odniesieniu do zarzutu podniesionego tytułem ewentualnym, naruszenie prawa polega na okoliczności, że Sąd nie zbadał ciążącego na Komisji zakresu obowiązku uzasadnienia względem sposobu obliczenia podstawowej kwota grzywny nałożonej na ASPLA.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/16

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 listopada 2011 r. w sprawie T-78/08 Armando Álvarez przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 25 stycznia 2012 r. przez Armando Álvarez SA

(Sprawa C-36/12 P)

2012/C 89/25

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Armando Álvarez SA (przedstawiciele: E. Garayar Gutiérrez i M. Troncoso Ferrer, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	dopuszczenie niniejszego odwołania

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie T-78/08 Armando Álvarez przeciwko Komisji i w konsekwencji decyzji Komisji C(2005) 4634 wersja ostateczna z dnia 30 listopada 2005 r. w sprawie COMP/F/38.354 w zakresie dotyczącym odpowiedzialności przypisanej Armando Álvarez SA;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w dwóch instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut podstawowy : oparty na złamaniu prawa i naruszeniu prawa do obrony w ramach analizy odpowiedzialności wnoszącej odwołanie z tytułu naruszenia.

Sąd przypisał Armando Álvarez odpowiedzialność z tytułu naruszenia w charakterze bezpośredniego uczestnika kartelu, uzyskując tym samym nie tylko nowego uzasadnienia, lecz również podstawy przypisania, odmienne od tych, które znajdują się w zaskarżonej decyzji. Z drugiej strony Sąd odrzucił argumenty skargi uznając, że są niewystarczające do obalenia domniemania rzeczywistej kontroli Armando Álvarez SA względem swojej filii. Niemniej jednak ciężar dowodu spoczywa całkowicie na Komisji, ponieważ w zaskarżonej decyzji Komisja nie ustanawia domniemania, zgodnie z którym kontrolę nad filią faktycznie sprawowała wnosząca odwołanie i stąd to nie do niej należy obalenie tego domniemania.

Tym sposobem Sąd błędnie zastosował pojęcia uczestnictwa w naruszeniu i przypisania odpowiedzialności z jego tytułu oraz naruszył prawo do obrony wnoszącej odwołanie.

Zarzut podniesiony subsydiarnie , oparty na braku uzasadnienia argumentów dotyczących braku rzeczywistej kontroli Armando Álvarez SA względem Aspla

Tytułem subsydiarnym, jeśli należałoby przyjąć teorię bezpośredniego przypisania odpowiedzialności Armando Álvarez SA za zachowanie niezgodne z art. 101 TFUE i zastosować domniemanie odpowiedzialności spółki dominującej/filii, co nie miało miejsca, Sąd ogranicza się do stwierdzenia, że argumenty powołane przez Armando Álvarez SA nie podważają odpowiedzialności tej spółki, bez zbadania argumentów faktycznie przytoczonych w skardze o stwierdzenie nieważności. W konsekwencji wyrok Sądu obciążony jest ewidentnym brakiem uzasadnienia.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/17

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 24 listopada 2011 r. w sprawie T-131/10 Saupiquet przeciwko Komisji, wniesione w dniu 26 stycznia 2012 r. przez Saupiquet

(Sprawa C-37/12 P)

2012/C 89/26

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Saupiquet SAS (przedstawiciel: adwokat R. Ledru)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej (piąta izba) z dnia 24 listopada 2011 r. w sprawie T-131/10 Saupiquet przeciwko Komisji;

—	uwzględnienie w całości żądań wskazanych w odwołaniu i żądań przedstawionych w pierwszej instancji przez spółkę Saupiquet;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swego odwołania wnosząca odwołanie podnosi po pierwsze naruszenie przez Sąd podstawowych zasad równości traktowania i niedyskryminacji, a w konsekwencji naruszenie art. 2 i art. 9 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 20 i art. 21 Karty Praw Podstawowych.

Po drugie skarżąca zarzuca Sądowi naruszenie art. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, udzielającemu jej kompetencji, w szczególności kompetencji wyłącznej w dziedzinie ceł.

Po trzecie wnosząca odwołanie podnosi naruszenie art. 247 i 247 Wspólnotowego kodeksu celnego (1).

Po czwarte wnosząca odwołanie podnosi wreszcie naruszenie art. 7 rozporządzenia Rady nr 975/2003 (2).

Wbrew stwierdzeniom Sądu z łącznego zastosowania wskazanych przepisów wynika, że Komisja powinna ponosić odpowiedzialność za negatywne skutki zamknięcia urzędów celnych w niedzielę w niektórych państwach członkowskich i powinna podjąć konieczne środki celem zrekompensowania owych skutków.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 975/2003 z dnia 5 czerwca 2003 r. otwierające i ustalające zarządzanie kontyngentem taryfowym na przywóz konserw z tuńczyka objętych kodami CN 1604 14 11, 1604 14 18 i 1604 20 70 (Dz.U. L 141, s. 1).

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/17

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 listopada 2011 r. w sprawie T-79/06 Sachsa Verpackung przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 stycznia 2012 r. przez Gascogne Sack Deutschland GmbH, dawniej Sachsa Verpackung GmbH

(Sprawa C-40/12 P)

2012/C 89/27

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Gascogne Sack Deutschland GmbH, dawniej Sachsa Verpackung GmbH (przedstawiciele: F. Puel i L. François-Martin, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (czwarta izba) wydanego w dniu 16 listopada 2011 r. w sprawie T-79/06 (…) oraz zwrócenie sprawy do Sądu celem ponownego rozpoznania zgodnie ze stanowiskiem Trybunału, w tym w kwestii konsekwencji finansowych dla wnoszącej odwołanie wynikających z upływu czasu ponad rozsądny termin;

—	obniżenie kwoty kary przy uwzględnieniu konsekwencji finansowych dla wnoszącej odwołanie wynikających z upływu czasu ponad rozsądny termin;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty na poparcie swojego odwołania.

W ramach pierwszego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo nie wyciągając konsekwencji z wejścia w życie w dniu 1 grudnia 2009 r. traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a w szczególności art. 6, który przyznaje Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej taką samą moc prawną co traktaty.

W drodze drugiego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd niedostatecznie uzasadnił swoje rozstrzygnięcie odnośnie do zastosowania art. 23 ust. 2 rozporządzenia 1/2003 (1) oraz art. 15 rozporządzenia nr 17 (2).

Poprzez swój trzeci zarzut wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd nie dokonał sądowej kontroli i przeprowadził dostatecznej kontroli uzasadnienia i rozumowania Komisji donośnie do wpływu praktyki na rynek.

W drodze swojego czwartego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi tytułem subsydiarnym, że Sąd nie dochował wymogów proceduralnych naruszając zasadę rozsądnego terminu usankcjonowaną w art. 6 EKPC oraz zasadę skutecznej ochrony sądowej. Zarzut ten prowadzi wnoszącą odwołanie do wystąpienia, tytułem żądania głównego, o uchylenie wyroku oraz, tytułem ewentualnym, o obniżenie kwoty kary przy uwzględnieniu konsekwencji finansowych dla wnoszącej odwołanie wynikających z upływu czasu ponad rozsądny termin.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 (WE) i art. 82 (WE) (Dz.U. 2003, L 1, s. 1)

(2) Rozporządzenie Rady EWG nr 17 pierwsze rozporządzenie wprowadzające w życie art. (81 WE) i (82 WE) (Dz.U. 1962, 13, s. 204)

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/18

Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2012 — Komisja Europejska przeciwko Irlandii

(Sprawa C-55/12)

2012/C 89/28

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: R. Lyal, W. Mölls, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że udzielając zwolnienia z podatku akcyzowego w odniesieniu do paliw używanych przez osoby niepełnosprawne do pojazdów silnikowych bez poszanowania minimalnych poziomów opodatkowania ustanowionych w dyrektywie Rady 2003/96/WE (1) Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi, że utrzymując zwolnienie z podatku akcyzowego w odniesieniu do paliw używanych przez osoby niepełnosprawne, Irlandia naruszyła obowiązki wynikające z tej dyrektywy.

(1) Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. L 283, s. 51).

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/18

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 listopada 2011 r. w sprawie T-72/06 Groupe Gascogne przeciwko Komisji, wniesione w dniu 6 lutego 2012 r. przez Goupe Gascogne SA

(Sprawa C-58/12 P)

2012/C 89/29

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Goupe Gascogne SA (przedstawiciele: P. Hubert i E. Durand, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku w zakresie, w jakim oddala skargę Groupe Gascogne na decyzję Komisji C(2005) 4634 wersja ostateczna z dnia 30 listopada 2005 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 (WE) (sprawa COMP/F/38.354 – Worki przemysłowe) i obciąża kosztami postępowania Groupe Gascogne;

—	uchylenie wyroku w zakresie, w jakim potwierdza on sankcję nałożona na skarżącą mocą zaskarżonej decyzji;

—

przekazanie sprawy do Sądu w celu ponownego rozpoznania zgodnie z zaleceniami Trybunału lub określenie kary w wysokości kwoty:

—	nie przekraczającej 10 % kwoty obrotu osiągniętego łącznie przez spółki Sachsa i Groupe Gascogne S.A, przedsiębiorstw oskarżonych w niniejszym postępowaniu;

—	lub przy uwzględnieniu znacznie długiego czasu trwania postępowania przed Sądem;

—	obciążenie Komisji Europejskiej, strony pozwanej, całością kosztów postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo odmawiając zbadania wpływu zmian w porządku prawnym Unii, jakie nastąpiły w związku z wejściem w życie traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r., a w szczególności odnośnie do konsekwencji zastosowania do niniejszej sprawy art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, przyznającej ochronę domniemania niewinności Groupe Gascogne.

W drodze zarzutu drugiego wnosząca odwołanie podnosi, ze Sąd naruszył art. 101 TFUE oraz art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej niesłusznie przypisując jej solidarną odpowiedzialność w związku z praktykami Sachsa od dnia 1 stycznia 1994 r. na samej podstawie stwierdzenia posiadania przez grupę Gascogne 100 % kapitału spółki Sachsa oraz potwierdzając decyzję w zakresie, w jakim uznała ją solidarnie odpowiedzialną z tytułu zapłaty nałożonej na Sachsa grzywny w kwocie 9,90 mln EUR.

Poprzez zarzut trzeci, podniesiony tytułem subsydiarnym, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo dokonując błędnej wykładni pojęcia „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 101 TFUE oraz, w konsekwencji, sprawdzając przestrzeganie granicy 10 % obrotu przewidzianej w art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) 1/2003 (1) w odniesieniu do skonsolidowanego obrotu Groupe Gascogne, podczas gdy powinien był się oprzeć, o ile Groupe Gascogne mogła zostać uznana solidarnie odpowiedzialną za naruszenie zarzucane Sachsa, na wartości obrotu łącznego samych tych spółek Groupe Gascogne, wobec braku przestawienia powodów, dla których pozostałe spółki córki Groupe Gascogne miałyby być włączone w „przedsiębiorstwo” odpowiedzialne utrzymywanych praktyk antykonkurencyjnych spółki Sachsa.

Wreszcie, w drodze zarzutu czwartego i ostatniego, również podniesionego tytułem subsydiarnym, wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej poprzez okoliczność, że nie została ona wysłuchana w odpowiednim terminie.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 (WE) i art. 82 (WE) (Dz.U. 2003, L 1, s. 1)

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/20

Wyrok Sądu z dnia 13 lutego 2012 r. — Budapesti Erőmű przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-80/06 i T-182/09) (1)

(Pomoc państwa - Hurtowy rynek energii elektrycznej - Korzystne warunki umów kupna energii elektrycznej przyznane przez węgierskie przedsiębiorstwo publiczne niektórym producentom energii elektrycznej - Decyzja o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Nowa pomoc - Kryterium inwestora prywatnego)

2012/C 89/30

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Budapesti Erőmű Zrt (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: w sprawach T-80/06 i T-182/09 M. Powell, solicitor, adwokaci C. Arhold i K. Struckmann, jak również, w sprawie T-182/09, adwokat A. Hegyi)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: w sprawach T-80/06 i T-182/09 N. Khan, L. Flynn i K. Talabér-Ritz, jak również, w sprawie T-80/06, V. Di Bucci, pełnomocnicy)

Przedmiot

W sprawie T-80/06, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji, przekazanej Węgrom w piśmie z dnia 9 listopada 2005 r., o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE w sprawie pomocy państwa C 41/2005 (ex NN 49/2005) — „Koszty osierocone” na Węgrzech oraz, w sprawie T-182/09, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2009/609/WE z dnia 4 czerwca 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 41/05 udzielonej przez Węgry w ramach długoterminowych umów o zakup energii (Dz.U. 2009, L 225, s. 53).

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Budapesti Erőmű Zrt zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/20

Wyrok Sądu z dnia 14 lutego 2012 r. — Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-267/06) (1)

(EFOGR - Sekcja Gwarancji - Wydatki wyłączone z finansowania wspólnotowego - Korekty finansowe - Owoce i warzywa - Składowanie wołowiny w magazynach państwowych)

2012/C 89/31

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: G. Aiello, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Cattabriga i F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferrę)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2006/554/WE z dnia 27 lipca 2006 r. wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz.U. L 218, s. 12), w zakresie w jakim wyłącza ona niektóre wydatki poniesione przez Republikę Włoską w sektorze owoców i warzyw oraz na składowanie wołowiny w magazynach państwowych.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Włoska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 281 z 18.11.2006.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/20

Wyrok Sądu z dnia 14 lutego 2012 r. — Niemcy przeciwko Komisji

(Sprawa T-59/09) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty odnoszące się do umorzonego postępowania w przedmiocie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dokumenty pochodzące od państwa członkowskiego - Udzielenie dostępu - Uprzednia zgoda zainteresowanego państwa członkowskiego)

2012/C 89/32

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma, B. Klein i A. Wiedmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Smulders, P. Costa de Oliveira i F. Hoffmeister, pełnomocnicy)

Interwenientci popierający stronę skarżącą: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo M. Muñoz Pérez, a następnie S. Centeno Huerta, pełnomocnicy); Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: początkowo M. Dowgielewicz, a następnie M. Szpunar i B. Majczyna, pełnomocnicy)

Interwenientci popierający stronę pozwaną: Królestwo Danii (przedstawiciele: początkowo J. Bering Liisberg i B. Weis Fogh, a następnie S. Juul Jørgensen i C. Vang, pełnomocnicy); Republika Finlandii (przedstawiciel: J. Heliskoski, pełnomocnik); Królestwo Szwecji (przedstawiciele: K. Petkovska, A. Falk i S. Johannesson, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 5 grudnia 2008 r. SG.E.3/RG/mbp D (2008) 10067 udzielającej obywatelom dostępu do niektórych dokumentów przekazanych przez Republikę Federalną Niemiec w ramach postępowania w przedmiocie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego nr 2005/4569.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Federalna Niemiec pokrywa, oprócz własnych kosztów, także koszty Komisji Europejskiej.

3)	Królestwo Danii, Królestwo Hiszpanii, Republika Finlandii, Rzeczpospolita Polska i Królestwo Szwecji pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 113 z 16.5.2009.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/21

Wyrok Sądu z dnia 14 lutego 2012 r. — Electrolux i Whirlpool Europe przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-115/09 i T-116/09) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc na restrukturyzację dla producenta dużych urządzeń gospodarstwa domowego zgłoszona przez Republikę Francuską - Decyzja uznająca pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem pod pewnymi warunkami - Oczywiste błędy w ocenie - Wytyczne dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw)

2012/C 89/33

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Electrolux AB (Sztokholm, Szwecja) (przedstawiciele: F. Wijckmans i H. Burez, adwokaci) (sprawa T-115/09) i Whirlpool Europe BV (Breda, Niderlandy) (przedstawiciele: początkowo F. Tuytschaever i B. Bellen, a następnie H. Burez i F. Wijckmans, adwokaci) (sprawa T-116/09)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i C. Giolito, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Francuska (przedstawiciele: początkowo G. de Bergues i A.L. Vendrolini, a następnie G. de Bergues i J. Gstalter, pełnomocnicy); Fagor France SA (Rueil-Malmaison, Francja) (przedstawiciele: J. Derenne i A. Müller-Rappard, adwokaci)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2009/485/WE z dnia 21 października 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 44/07 (ex N 460/07), której Francja zamierza udzielić na rzecz przedsiębiorstwa FagorBrandt (Dz.U. 2009, L 160, s. 11).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji 2009/485/WE z dnia 21 października 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 44/07 (ex N 460/07), której Francja zamierza udzielić na rzecz przedsiębiorstwa FagorBrandt.

2)	Komisja Europejska pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Electrolux AB i Whirlpool Europe BV.

3)	Republika Francuska i Fagor France SA ponoszą własne koszty.

(1) Dz.U. C 113 z 16.5.2009.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/21

Wyrok Sądu z dnia 10 lutego 2012 r. — Verenigde Douaneagenten przeciwko Komisji

(Sprawa T-32/11) (1)

(Unia celna - Przywóz surowego cukru trzcinowego pochodzącego z Antyli Niderlandzkich - Retrospektywne pokrycie należności celnych - Wniosek o umorzenie należności celnych w przywozie - Artykuł 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 - Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych)

2012/C 89/34

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Verenigde Douaneagenten BV (Rotterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci: J. van der Meché i S. Moolenaar)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Bouyon i B. Burggraaf, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji C(2010) 6754 wersja ostateczna Komisji z dnia 1 października 2010 r. stwierdzającej, że należy dokonać retrospektywnego pokrycia należności celnych w przywozie, i że umorzenie tych należności nie jest zasadne w konkretnym przypadku (REC 02/09).

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji C(2010) 6754 wersja ostateczna Komisji z dnia 1 października 2010 r. w zakresie, w którym stanowi ona, że nie jest zasadne umorzenie należności celnych w przywozie w wysokości 531 985,59 EUR na podstawie art. 239 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 103 z 2.4.2011.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/22

Wyrok Sądu z dnia 14 lutego 2012 r. — Peeters Landbouwmachines przeciwko OHIM — Fors MW (BIGAB)

(Sprawa T-33/11) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy BIGAB - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak złej wiary - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2012/C 89/35

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Peeters Landbouwmachines BV (Etten-Leur, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat P. Claassen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Geroulakos, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: AS Fors MW (Saue, Estonia) (przedstawiciele: adwokaci M. Nielsen i J. Hansen)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 listopada 2010 r. (sprawa R 210/2010-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku pomiędzy Peeters Landbouwmachines BV a AS Fors MW.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Peeters Landbouwmachines BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 80 z 12.3.2011.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/22

Postanowienie Sądu z dnia 26 stycznia 2012 r. — Mojo Concerts i Amsterdam Music Dome Exploitatie przeciwko Komisji

(Sprawa T-90/09) (1)

(Pomoc państwa - Skarga o stwierdzenie nieważności - Inwestycja Gemeente Rotterdam w kompleks Ahoy - Decyzja stwierdzająca brak pomocy państwa - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

2012/C 89/36

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Mojo Concerts BV (Delft, Niderlandy) i Amsterdam Music Dome Exploitatie BV (Delft, Niderlandy) (przedstawiciel: S. Beeston, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. van Vliet i K. Gross, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. Noort, C. Wissels, M. de Grave, Y. de Vries i J. Langer, pełnomocnicy); Gemeente Rotterdam (Niderlandy) (przedstawiciele: J. Feenstra i J. Fanoy, adwokaci) oraz Ahoy’ Rotterdam NV (Rotterdam) (przedstawiciele: początkowo M. van der Woude i E. Offers, a następnie M. Maas-Cooymans, adwokaci)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2008) 6018 wersja ostateczna z dnia 21 października 2008 r. w sprawie inwestycji miasta Rotterdam w kompleks Ahoy (pomoc państwa C 4/2008 (ex N 97/2007, ex CP 91/2007)).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Mojo Concerts BV i Amsterdam Music Dome Exploitatie BV pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, przez Gemeente Rotterdam i przez Ahoy’ Rotterdam NV.

3)	Królestwo Niderlandów pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 102 z 1.5.2009.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/23

Postanowienie Sądu z dnia 31 stycznia 2012 r. — Ayadi przeciwko Komisji

(Sprawa T-527/09) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami - Rozporządzenie (WE) nr 881/2002 - Skreślenie zainteresowanego z wykazu osób i podmiotów - Skarga o stwierdzenie nieważności - Umorzenie postępowania)

2012/C 89/37

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Chafiq Ayadi (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: początkowo B. Emmerson, QC, S. Cox, barrister i H. Miller, solicitor, następnie E. Grieves, barrister i E. Miller)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Paasivirta, T. Scharf i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: E. Finnegan i R. Szostak, pelnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 954/2009 z dnia 13 października 2009 r. zmieniającego po raz 114. rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami (Dz.U. L 269, s. 20), w zakresie w jakim akt ten dotyczy skarżącego.

Sentencja

1)	Umarza się postępowanie w przedmiocie skargi.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Chafiqa Ayadiego oraz zwróci do kasy Sądu kwoty wypłacone z tytułu pomocy w zakresie kosztów postępowania.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 148 z 5.6.2010.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/23

Postanowienie Sądu z dnia 3 lutego 2012 r. — Ecologistas en Acción-CODA przeciwko Komisji

(Sprawa T-359/10) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące planu rozwoju dzielnicy Cabanyal w Walencji (Hiszpania) - Dokumenty pochodzące od państwa członkowskiego - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu - Wyjątek dotyczący ochrony postępowań sądowych oraz opinii prawnch - Informacje dotyczące środowiska naturalnego - Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 - Skarga w oczywisty sposób pozbawiona podstawy prawnej)

2012/C 89/38

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ecologistas en Acción-CODA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Ramos Segarra)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Martínez del Peral i P. Costa de Oliveira, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo M. Muñoz Pérez, następnie S. Centeno Huerta, abogados del Estado)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2010 r. odmawiającej skarżącej udzielenia dostępu do określonych dokumentów dotyczących dochodzenia prowadzonego przez władze hiszpańskie w sprawie EU-PILOT 724/09/02 ENVI, której przedmiotem jest specjalny plan ochrony i odnowy dzielnicy Cabanyal miasta Walencja (Hiszpania).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ecologistas en Acción-CODA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa koszty własne.

(1) Dz.U. C 288 z 23.10.2010.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/24

Postanowienie Sądu z dnia 10 lutego 2012 r. — AG przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-98/11 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Zwolnienie po okresie próbnym - Termin do wniesienia skargi - Przekroczenie terminu - Odwołanie oczywiście bezzasadne)

2012/C 89/39

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: AG (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Blot i C. Bernard-Glanz)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Seyr i V. Montebello-Demogeot, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie F-25/10 AG przeciwko Parlamentowi, dotychczas niepublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone jako oczywiście bezzasadne.

2)	AG pokrywa, poza własnymi kosztami postępowania, koszty postępowania poniesione przez Parlament Europejski.

(1) Dz.U C 120 z 16.4.2011.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/24

Postanowienie Sądu z dnia 25 stycznia 2012 r. — MasterCard i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-330/11) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty w ramach badania dotyczącego kosztów ponoszonych przez kupców i korzyści związanych z akceptowaniem różnych form płatności - Dokumenty pochodzące od osoby trzeciej - Dorozumiana odmowa dostępu - Interes prawny - Wyraźna decyzja przyjęta po wniesieniu skargi - Umorzenie postępowania)

2012/C 89/40

Język postępowania: angielski

Strony

Strony skarżące: MasterCard, Inc. (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone); MasterCard International, Inc. (Wilmington); MasterCard Europe (Waterloo, Belgia) (przedstawiciele: B. Amory, V. Brophy oraz S. McInnes, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Clotuche-Duvieusart oraz V. Botka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji Komisji odmawiającej przyznania skarżącym dostępu do niektórych dokumentów sporządzonych przez osoby trzecie w ramach badania dotyczącego „kosztów ponoszonych przez kupców i korzyści związanych z akceptowaniem różnych form płatności”

Sentencja

1)	Umarza się postępowanie w przedmiocie skargi.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 238 z 13.8.2011.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/24

Postanowienie Sądu z dnia 17 stycznia 2012 r. — Afriqiyah Airways przeciwko Radzie

(Sprawa T-436/11) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte w związku z sytuacją w Libii - Wycofanie z listy zainteresowanych osób i podmiotów - Skarga o stwierdzenie nieważności - Umorzenie postępowania)

2012/C 89/41

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Afriqiyah Airways (Trypolis, Libia) (przedstawiciel: adwokat B. Sarfati)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Joséphidès i B. Driessen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Rady 2011/300/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/137/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii (Dz.U. L 136, s. 85) w części, w jakiej dotyczy ona skarżącej.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 290 z 1.10.2011.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/24

Skarga wniesiona w dniu 3 stycznia 2012 r. — Olive Line International przeciwko OHIM — Carapelli Firenze (Maestro de Oliva)

(Sprawa T-4/12)

2012/C 89/42

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Olive Line International, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. Aznar Alonso)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Carapelli Firenze SpA (Tavarnelle Val di Pesa (Firenze), Włochy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

uwzględnienie niniejszej skargi i stwierdzenie niezgodności z rozporządzeniem Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (obecnie rozporządzenie nr 207/2009) decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 21 września 2011 r. w sprawie R 1612/2010-2, którą uchylając decyzję Wydziału Sprzeciwów OHIM z dnia 20 lipca 2010 r. wydaną w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu nr B 1344995, odrzucono zgłoszenie jako wspólnotowego znaku towarowego znaku objętego międzynarodową rejestracją nr 938.133 dla części zgłoszonych towarów z klas 29 i 30;

—	obciążenie strony pozwanej, i odpowiednio interwenienta, wszystkimi kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami powstałymi w kolejnych etapach postępowania administracyjnego w sprawie sprzeciwu i odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy z elementem słownym „Maestro de Olivia” dla towarów z klas 29 i 30

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Carapelli Firenze SPA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny krajowy znak towarowy „MAESTRO” dla towarów z klas 29 i 30.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: uwzględnienie skargi i odrzucenie zgłoszenia dla części towarów objętych zgłoszeniem

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 15 ust. 1 lit. a) i innych powiązanych przepisów rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ używanie przez drugą stronę postępowania przed Izbą Odwoławczą znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie, stanowi celową zmianę wyjściowej koncepcji znaku towarowego, który przedstawia ów znak towarowy powołany w sprzeciwie, w wyniku czego dochodzi do istotnej zmiany charakteru odróżniającego znaku towarowego „MAESTRO”, oraz naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/25

Skarga wniesiona w dniu 9 stycznia 2012 r. — Andechser Molkerei Scheitz przeciwko Komisji

(Sprawa T-13/12)

2012/C 89/43

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Andechser Molkerei Scheitz GmbH (Andechs, Niemcy) (przedstawiciel: H. Schmidt, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 1131/2011 zmieniającego załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 w odniesieniu do glikozydów stewiolowych, w zakresie w jakim dopuszcza ono glikozydy stewiolowe uzyskiwane z liści rośliny Stevia rebaudiana Bertoni tylko jako dodatek do żywności, a nie jako roślinny składnik spożywczy pochodzenia rolniczego lub środek aromatyzujący;

—

stwierdzenie, że co do zasady Unia Europejska zobowiązana jest do pokrycia szkód poniesionych przez stronę skarżącą ze względu na fakt, że rozporządzenie Komisji (WE) nr 1131/2011 zmieniające załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 dopuszcza glikozydy stewiolowe uzyskiwane z liści rośliny Stevia rebaudiana Bertoni do wykorzystania tylko jako dodatek do żywności, a nie jako roślinny składnik spożywczy pochodzenia rolniczego lub środek aromatyzujący, zaś inne przedsiębiorstwa w dalszym ciągu stosują glikozydy stwwiolowe do wytwarzania swych konwencjonalnych produktów mlecznych, co prowadzi do wykluczenia strony skarżącej z rynku, podczas gdy przepisy rozporządzeń (WE) nr 834/2007 i 889/2008 zakazują stronie skarżącej, jako mleczarni ekologicznej i producentowi wyrobów ekologicznych, stosowania glikozydów stewiolowych jako dodatków do żywności, także wówczas, gdy uzyskiwane są one w drodze ekstrakcji z ekologicznie uprawianych liści stewii, zgodnie z procedurą zatwierdzoną przez prawo Unii w dziedzinie produktów ekologicznych.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca zaskarża rozporządzenia Komisji (WE) nr 1131/2011 zmieniające załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 w odniesieniu do glikozydów stewiolowych (1), w zakresie w jakim dopuszcza ono glikozydy stewiolowe uzyskiwane z liści rośliny Stevia rebaudiana Bertoni tylko jako dodatek do żywności, a nie jako roślinny składnik spożywczy pochodzenia rolniczego lub środek aromatyzujący.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi zasadniczo cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy: naruszenie zasady non ultra vires

Strona skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja błędnie potraktowała glikozydy stewiolowe uzyskiwane z liści rośliny Stevia rebaudiana Bertoni jako dodatek do żywności, wobec czego wydając zaskarżone rozporządzenie instytucja ta przekroczyła przyznane jej kompetencje. Glikozydy stewiolowe mają różne smaki. Dlatego nie stosuje się ich jako dodatków do żywności ze względów technologicznych, zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 (2), lecz wykorzystuje się je do nadawania aromatu lub smaku w rozumieniu motywu piątego tego rozporządzenia. Glikozydy stewiolowe należało zatem zaliczyć do kategorii roślinnych składników spożywczych lub środków aromatyzujących. Oznacza to, że Komisja działała ultra vires.

Zarzut drugi: naruszenie prawa podstawowego do równego traktowania

Po drugie strona skarżąca utrzymuje, że naruszone zostało jej prawo podstawowe do równego traktowania, którego przejawem jest zakaz podejmowania decyzji arbitralnych, ponieważ jako mleczarnia ekologiczna nie może ona wytwarzać ani wprowadzać na rynek jogurtu biologicznego z dodatkiem ekologicznych glikozydów stewiolowych, podczas gdy jej konkurenci, którzy wytwarzają jogurt w konwencjonalnych gospodarstwach mogą stosować glikozydy stewiolowe. Stosowania biologicznych glikozydów stewiolowych jako dodatków do żywności zabrania art. 19 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 834/2007 (3), zgodnie z którym wykorzystywać do tego celu można wyłącznie dodatki do żywności dopuszczone do stosowania w produkcji ekologicznej. Dopuszczenia takiego nie dokonano ani w art. 27 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 889/2008 (4), ani w drodze umieszczenia w części A pozytywnego wykazu załącznika VIII do tego rozporządzenia. Dopuszczając glikozydy stewiolowe tylko jako dodatki do żywności Komisja postąpiła zatem w sposób niezgodny prawem, sprzyjając wytwórcom produktów konwencjonalnych i doprowadzając w ten sposób do ograniczenia konkurencji na rynku.

3)	Zarzut trzeci: naruszenie prawa podstawowego do ochrony własności i swobody wykonywania działalności gospodarczej Po trzecie strona skarżąca twierdzi, że naruszono jej prawo podstawowe do ochrony własności oraz swobodę wykonywania działalności gospodarczej.

4)	Zarzut czwarty: brak uzasadnienia Ponadto rozporządzenie nr 1131/2011 jest niewystarczająco uzasadnione, gdyż w jego motywach nie wskazano, dlaczego glikozydy stewiolowe, które służą jedynie do poprawy smaku, słodzenia i nadawania lekko kwaskowatego posmaku, traktowane są jako dodatki do żywności.

(1) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1131/2011 z dnia 11 listopada 2011 r. zmieniające załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 w odniesieniu do glikozydów stewiolowych (Dz.U. L 295, s. 205).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz.U. L 354, s. 16).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2092/91 (Dz.U. L 189, s. 1).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 889/2008 z dnia 5 września 2008 r. ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych w odniesieniu do produkcji ekologicznej, znakowania i kontroli (Dz.U. L 250, s. 1).

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/26

Skarga wniesiona w dniu 16 stycznia 2012 r. — Hagenmeyer i Hahn przeciwko Komisji

(Sprawa T-17/12)

2012/C 89/44

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Moritz Hagenmeyer (Hamburg, Niemcy) i Andreas Hahn (Hanower, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Teufer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności części rozporządzenia Komisji (UE) nr 1170/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby (Dz.U. L 299, s. 1), która dotyczy wnioskowanego przez skarżących oświadczenia „Regularne spożywanie dużych ilości wody może zmniejszyć ryzyko wystąpienia odwodnienia i towarzyszącego mu osłabienia wydolności organizmu”;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (1) oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności są zakazane, jeżeli nie uzyskały zezwolenia Komisji zgodnie z tym rozporządzeniem i nie zostały ujęte w wykazie dopuszczalnych oświadczeń.

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1170/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności i odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby (2) w zakresie, w jakim odmówiono w nim ujęcia w wykazie dopuszczalnych oświadczeń następującego oświadczenia zgłoszonego do dopuszczenia: „Regularne spożywanie dużych ilości wody może zmniejszyć ryzyko wystąpienia odwodnienia i towarzyszącego mu osłabienia wydolności organizmu”.

Na poparcie skargi skarżący podnoszą dziewięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący zbyteczności określenia „czynnika ryzyka”

—	Skarżący podnoszą po pierwsze, że pozwana uznała określenie „czynnika ryzyka” za obligatoryjne we wniosku o udzielenie zezwolenia, chociaż obowiązek taki nie wynika z rozporządzenia nr 1924/2006.

Zarzut drugi dotyczący nieuwzględnienia faktycznego określenia „czynnika ryzyka” we wniosku o udzielenie zezwolenia

—	Skarżący zarzucają ponadto, że pozwana nie dostrzegła, iż w swoich propozycjach sformułowania wnioskowanego oświadczenia zdrowotnego faktycznie określili oni „czynnik ryzyka”.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności

—	Skarżący podnoszą następnie, że rozporządzenie nr 1170/2011 jest w całości nieproporcjonalne.

Zarzut czwarty dotyczący braku wystarczającej podstawy prawnej

—

Zaskarżone rozporządzenie nie posiada poza tym zdaniem skarżących wystarczającej podstawy prawnej, gdyż opiera się na przepisach art. 17 w związku z art. 14 ust. 1 lit. a) i art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1924/2006, które ze swej strony naruszają prawo Unii, a w szczególności zasadę proporcjonalności.

Zarzut piąty dotyczący niedopuszczalnego instrumentu legislacyjnego

—	Skarżący podnoszą po piąte, że pozwana naruszyła istotne wymogi proceduralne, przyjmując rozporządzenie zamiast przewidzianej w rozporządzeniu nr 1924/2006 decyzji.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia podziału kompetencji

—	Skarżący podnoszą w tym kontekście, że przewidziany w rozporządzeniu nr 1924/2006 podział kompetencji pomiędzy pozwaną, Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności i Bundesamt für Verbraucherschutz und Lebensmittelsicherheit został naruszony w postępowaniu przez pozwaną.

Zarzut siódmy dotyczący braku przyjęcia decyzji w terminie

—	Skarżący zarzucają ponadto naruszenie określonych w rozporządzeniu nr 1924/2006 terminów zawitych na przekazanie wniosku o udzielenia zezwolenia, sporządzenie opinii naukowej i wydanie decyzji w sprawie udzielenia zezwolenia.

Zarzut ósmy dotyczący niewystarczającego uwzględnienia argumentacji

—	Skarżący zarzucają następnie pozwanej, że naruszyła istotne wymogi proceduralne, gdyż w swej decyzji w sprawie udzielenia zezwolenia nie uwzględniła istotnej części argumentacji skarżących i zainteresowanych podmiotów trzecich biorących udział w postępowaniu.

Zarzut dziewiąty dotyczący braku uzasadnienia

—	Skarżący podnoszą w końcu, że pozwana nie wypełniła wystarczająco swojego obowiązku uzasadnienia zgodnie z art. 296 ust. 2 TFUE.

(1) Dz.U. L 404, s. 9.

(2) Dz.U. L 299, s. 1.

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/27

Skarga wniesiona w dniu 17 stycznia 2012 r. — Alfacam i in. przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-21/12)

2012/C 89/45

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alfacam (Lint, Belgia); Via Storia (Schiltigheim, Francja); DB Video Productions (Aartselaar, Belgia); IEC (Rennes, Francja); et European Broadcast Partners (EUBROPA) (Aartselaar) (przedstawiciel: B. Pierart, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Parlament Europejski w dniu 18 listopada 2011 r. o przyznaniu spółce akcyjnej prawa belgijskiego WATCH TV S.A. zamówienia EP/DGCMM/AV/11/11 lot 1 Świadczenie usług video, radiowych i multimedialnych — Usługi świadczone na rzecz Parlamentu Europejskiego w Brukseli;

—

w związku z tym stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Parlament Europejski o odrzuceniu ofert czterech pierwszych skarżących, działających w ramach stowarzyszenia ad hoc EUROPEAN BRODCAST PARTNERS, która to oferta została zaklasyfikowana na drugim miejscu w zamówieniu EP/DGCMM/AV/11/11 lot 1 Świadczenie usług video, radiowych i multimedialnych — Usługi świadczone na rzecz Parlamentu Europejskiego w Brukseli;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strony skarżące podnoszą jeden zarzut dotyczący naruszenia art. 94 rozporządzenia finansowego (1) w zakresie, w jakim oferta wybranego ubiegającego się zawiera nieprawdziwe oświadczenia, tak że ów ubiegający powinien zostać wyłączony z przetargu.

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s.1).

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/28

Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2012 r. — IDT Biologika przeciwko Komisji

(Sprawa T-30/12)

2012/C 89/46

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: IDT Biologika GmbH (Dessau-Roßlau, Niemcy) (przedstawiciele: R. Gross i T. Krupa, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji delegacji Unii Europejskiej w Republice Serbii z dnia 5 października 2011 r., mocą której odrzucono ofertę IDT Biologika GmbH, że spółka ta dostarczy w ramach przetargu oznaczonego jako EuropAid/130686/C/SUP/RS Re-Launch LOT 1, polegającego na dostawie szczepionki przeciwko wściekliźnie na rzecz ministerstwa rolnictwa, leśnictwa i gospodarki wodnej Republiki Serbii w związku z zamówieniem nr 1 oraz udzielono przedmiotowego zamówienia różnym firmom pod kierownictwem „Biovet a. s.”;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca na poparcie swojej skargi podnosi naruszenie art. 252 ust. 3 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2342/2002 (1), ponieważ oferta, która otrzymała zamówienie w opinii skarżącej nie odpowiada technicznym wymogom specyfikacji przetargu zarówno pod kątem wymogu braku wirulencji szczepionki dla człowieka, jak i z punktu widzenia wymaganych zezwoleń w ten sposób, że nie powinna być brana pod uwagę.

Ponadto uwzględnienie przyjętej oferty konsorcjum pod kierownictwem „Biovet a. s.” jest wyrazem nierównego traktowania pod kątem porównania cen, ponieważ oferta skarżącej jest jedyną, która odpowiada wszystkim wymogom faktycznie sformułowanym w specyfikacji przetargu i stąd stanowi jedyną ważnie złożoną ofertę.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot europejskich (Dz.U. L 357, s. 1)

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/28

Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2012 r. — Pips przeciwko OHIM — s.Oliver Bernd Frezer (ISABELLA OLIVER)

(Sprawa T-38/12)

2012/C 89/47

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pips BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: J.A.K. van den Berg, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: s.Oliver Bernd Freier GmbH & Co. KG (Rottendorf, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 20 października 2011 r. w sprawie R 2420/2010-1;

—	uwzględnienie zgłoszenia nr 7024961 wspólnotowego słownego znaku towarowego „ISABELLA OLIVER” dla wszystkich towarów i usług, których dotyczyło postępowanie przed Pierwszą Izbą Odwoławczą oraz

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowanie.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: znak słowny „ISABELLA OLIVER” dla towarów i usług z klas 3, 4, 12, 14, 16, 18, 20, 21, 24 i 25 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 7024961

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 6819908 dotyczące znaku słownego „S.Oliver” dla towarów z klas 4, 16, 20, 21 i 24; wspólnotowy graficzny znak towarowy nr 4504569 „s.Oliver” dla towarów i usług z klas 3, 6, 9, 14, 18, 20, 25, 28 i 35; niemiecki słowny znak towarowy nr 30734710.9 „S.Oliver” dla towarów goods klas 10, 12 i 21; wspólnotowy słowny znak towarowy nr 181875 „S.Oliver” dla towarów z klas 3, 6, 9, 14, 18, 20, 25 i 26; międzynarodowy słowny znak towarowy nr 959255 „S.Oliver” dla towarów z klas 10, 12 i 21

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 76 rozporządzenia Rady nr 207/2009, jako że Izba Odwoławcza: (i) dokonała oceny podobieństwa znaków w oparciu o fakty/okoliczności, które nie zostały przedstawione przez strony, w konsekwencji czego wniosek dotyczący podobieństwa znaków jest błędny i (ii) nieprawidłowo zastosowała zasady sformułowane przez TS w odniesieniu do ogólnej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd

24.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 89/29

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2012 r. — CF Sharp Shipping Agencies Pte przeciwko Radzie

(Sprawa T-53/12)

2012/C 89/48

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: CF Sharp Shipping Agencies Pte Ltd (Singapur, Singapur) (przedstawiciele: S. Drury, Solicitor, K. Adamantopoulos i J. Cornelis, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 (1) i rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 (2) ab initio i z natychmiastowym skutkiem w zakresie w jakim dotyczą one umieszczenia strony skarżącej załączniku do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 3 zarzuty.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym stwierdzając, że strona skarżąca jest firmą-przykrywką Islamic Republic of Iran Shipping Lines (IRISL), należy do IRISL lub jest przez nie kontrolowana strona pozwana w sposób oczywisty przeinaczyła fakty i w sposób oczywisty błędnie zastosowała art. 16 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 poprzez umieszczenie strony skarżącej w załączniku do tego rozporządzenia.

2)	Zarzut drugi, zgodnie z którym strona pozwana nie wywiązała się z obowiązku uzasadnienia ustanowionego w art. 296 TFUE i art. 36 ust. 3 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010.

3)	Zarzut trzeci, zgodnie z którym niewywiązanie się przez stronę pozwaną z obowiązku uzasadnienia doprowadziło do naruszenia prawa do obrony strony skarżącej a w szczególności jej prawa do bycia wysłuchaną i prawa do skutecznej kontroli sądowej.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11).

(2) Rozporządzenie Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1).

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2012.089.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 89

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 55 24 marca 2012

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2012/C 089/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 80 z 17.3.2012.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2012/C 089/02	Sprawa C-1/11 SA: Wniosek o upoważnienie do dokonania zajęcia złożony w dniu 19 grudnia 2011 r. — Luigi Marcuccio przeciwko Komisji Europejskiej	2

2012/C 089/03	Sprawa C-595/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 25 listopada 2011 r. — Steinel Vertrieb GmbH przeciwko Hauptzollamt Bielefeld	2

2012/C 089/04	Sprawa C-661/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Belgia) w dniu 23 grudnia 2011 r. — Martin y Paz Diffusion SA przeciwko Davidowi Depuydtowi i Fabriek van Maroquinerie Gauquie SA	3

2012/C 089/05	Sprawa C-663/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Oradea (Rumunia) w dniu 27 grudnia 2011 r. — SC Scandic Distilleries SA przeciwko Direcția Generală de Administrare a Marilor Contribuabili	3

2012/C 089/06	Sprawa C-667/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad — Varna (Bułgaria) w dniu 27 grudnia 2011 r. — Paltrade EOOD przeciwko Nachalnik na Mitnicheski punkt — Varna pri Mitnitsa Varna	4

2012/C 089/07	Sprawa C-668/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 12 października 2011 r. w sprawie T-38/05, Agroexpansión S.A. przeciwko Komisji Europejskiej wniesione w dniu 27 grudnia 2011 r. przez Alliance One International, Inc, dawniej Agroexpansión, S.A.	5

2012/C 089/08	Sprawa C-669/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011r. — Société ED et F Man Alcohols przeciwko Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR)	5

2012/C 089/09	Sprawa C-670/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l'agriculture et de la mer (FranceAgriMer) przeciwko Société Vinifrance SA	6

2012/C 089/10	Sprawa C-671/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer), dawniej Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l’horticulture (VINIFLHOR) przeciwko Société anonyme d'intérêt collectif agricole Unanimes	7

2012/C 089/11	Sprawa C-672/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer), dawniej Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l’horticulture (VINIFLHOR) przeciwko Société anonyme d'intérêt collectif agricole Unanimes	8

2012/C 089/12	Sprawa C-673/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer), dawniej Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l’horticulture (VINIFLHOR) przeciwko Organisation de producteurs Les Cimes	8

2012/C 089/13	Sprawa C-674/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer), dawniej Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l’horticulture (VINIFLHOR) przeciwko Société Agroprovence	9

2012/C 089/14	Sprawa C-675/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer), dawniej Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR) przeciwko Regalp SA	10

2012/C 089/15	Sprawa C-676/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Établissement national des produits de l’agriculture et de la mer (FranceAgriMer), dawniej Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR) przeciwko Coopérative des producteurs d’asperges de Montcalm (COPAM)	10

2012/C 089/16	Sprawa C-677/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 29 grudnia 2011 r. — Doux Élevage SNC, Coopérative agricole UKL-AREE przeciwko Ministère de l'Agriculture, de l'alimentation, de la pêche, de la ruralité et de l'aménagement du territoire, Comité interprofessionnel de la dinde française (CIDEF)	11

2012/C 089/17	Sprawa C-681/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 27 grudnia 2011 r. — Bundeswettbewerbsbehörde przeciwko Schenker und Co AG i in.	11

2012/C 089/18	Sprawa C-1/12: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação de Lisboa (Portugalia) w dniu 3 stycznia 2012 r. — Ordem dos Técnicos Oficiais de Contas przeciwko Autoridade da Concorrência	12

2012/C 089/19	Sprawa C-3/12: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 2 stycznia 2012 r. — Syndicat OP 84 przeciwko Office national interprofessionnel des fruits, des légumes, des vins et de l'horticulture (VINIFLHOR) wstępujący w prawa ONIFLHOR	12

2012/C 089/20	Sprawa C-12/12: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 9 stycznia 2012 r. — Colloseum Holding AG przeciwko Levi Strauss & Co.	13

2012/C 089/21	Sprawa C-15/12 P: Odwołanie wniesione w dniu 13 stycznia 2012 r. przez Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials Co. Ltd od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 16 grudnia 2011 r. w sprawie T-423/09 Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials przeciwko Radzie	13

2012/C 089/22	Sprawa C-19/12: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wyrhowen administratiwen syd (Bułgaria) w dniu 16 stycznia 2012 r. — Efir OOD przeciwko Dyrektorowi na Direkcija Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto Płowdiw	14

2012/C 089/23	Sprawa C-34/12 P: Odwołanie wniesione w dniu 24 stycznia 2012 r. przez Idromacchine Srl i in. od wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie T-88/09 Idromacchine Srl i in. przeciwko Komisji	15

2012/C 089/24	Sprawa C-35/12 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 listopada 2011 r. w sprawie T-76/06 ASPLA przeciwko Komisji wniesione w dniu 25 stycznia 2012 r. przez Plasticos Españoles, S.A. (ASPLA)	15

2012/C 089/25	Sprawa C-36/12 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 listopada 2011 r. w sprawie T-78/08 Armando Álvarez przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 25 stycznia 2012 r. przez Armando Álvarez SA	16

2012/C 089/26	Sprawa C-37/12 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 24 listopada 2011 r. w sprawie T-131/10 Saupiquet przeciwko Komisji, wniesione w dniu 26 stycznia 2012 r. przez Saupiquet	17

2012/C 089/27	Sprawa C-40/12 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 listopada 2011 r. w sprawie T-79/06 Sachsa Verpackung przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 stycznia 2012 r. przez Gascogne Sack Deutschland GmbH, dawniej Sachsa Verpackung GmbH	17

2012/C 089/28	Sprawa C-55/12: Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2012 — Komisja Europejska przeciwko Irlandii	18

2012/C 089/29	Sprawa C-58/12 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 listopada 2011 r. w sprawie T-72/06 Groupe Gascogne przeciwko Komisji, wniesione w dniu 6 lutego 2012 r. przez Goupe Gascogne SA	18

	Sąd
2012/C 089/30	Sprawy połączone T-80/06 i T-182/09: Wyrok Sądu z dnia 13 lutego 2012 r. — Budapesti Erőmű przeciwko Komisji (Pomoc państwa — Hurtowy rynek energii elektrycznej — Korzystne warunki umów kupna energii elektrycznej przyznane przez węgierskie przedsiębiorstwo publiczne niektórym producentom energii elektrycznej — Decyzja o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE — Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie — Nowa pomoc — Kryterium inwestora prywatnego)	20

2012/C 089/31	Sprawa T-267/06: Wyrok Sądu z dnia 14 lutego 2012 r. — Włochy przeciwko Komisji (EFOGR — Sekcja Gwarancji — Wydatki wyłączone z finansowania wspólnotowego — Korekty finansowe — Owoce i warzywa — Składowanie wołowiny w magazynach państwowych)	20

2012/C 089/32	Sprawa T-59/09: Wyrok Sądu z dnia 14 lutego 2012 r. — Niemcy przeciwko Komisji (Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Dokumenty odnoszące się do umorzonego postępowania w przedmiocie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dokumenty pochodzące od państwa członkowskiego — Udzielenie dostępu — Uprzednia zgoda zainteresowanego państwa członkowskiego)	20

2012/C 089/33	Sprawy połączone T-115/09 i T-116/09: Wyrok Sądu z dnia 14 lutego 2012 r. — Electrolux i Whirlpool Europe przeciwko Komisji (Pomoc państwa — Pomoc na restrukturyzację dla producenta dużych urządzeń gospodarstwa domowego zgłoszona przez Republikę Francuską — Decyzja uznająca pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem pod pewnymi warunkami — Oczywiste błędy w ocenie — Wytyczne dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw)	21

2012/C 089/34	Sprawa T-32/11: Wyrok Sądu z dnia 10 lutego 2012 r. — Verenigde Douaneagenten przeciwko Komisji (Unia celna — Przywóz surowego cukru trzcinowego pochodzącego z Antyli Niderlandzkich — Retrospektywne pokrycie należności celnych — Wniosek o umorzenie należności celnych w przywozie — Artykuł 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 — Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych)	21

2012/C 089/35	Sprawa T-33/11: Wyrok Sądu z dnia 14 lutego 2012 r. — Peeters Landbouwmachines przeciwko OHIM — Fors MW (BIGAB) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Słowny wspólnotowy znak towarowy BIGAB — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak złej wiary — Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)	22

2012/C 089/36	Sprawa T-90/09: Postanowienie Sądu z dnia 26 stycznia 2012 r. — Mojo Concerts i Amsterdam Music Dome Exploitatie przeciwko Komisji (Pomoc państwa — Skarga o stwierdzenie nieważności — Inwestycja Gemeente Rotterdam w kompleks Ahoy — Decyzja stwierdzająca brak pomocy państwa — Brak indywidualnego oddziaływania — Niedopuszczalność)	22

2012/C 089/37	Sprawa T-527/09: Postanowienie Sądu z dnia 31 stycznia 2012 r. — Ayadi przeciwko Komisji (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami — Rozporządzenie (WE) nr 881/2002 — Skreślenie zainteresowanego z wykazu osób i podmiotów — Skarga o stwierdzenie nieważności — Umorzenie postępowania)	23

2012/C 089/38	Sprawa T-359/10: Postanowienie Sądu z dnia 3 lutego 2012 r. — Ecologistas en Acción-CODA przeciwko Komisji (Skarga o stwierdzenie nieważności — Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Dokumenty dotyczące planu rozwoju dzielnicy Cabanyal w Walencji (Hiszpania) — Dokumenty pochodzące od państwa członkowskiego — Odmowa dostępu — Wyjątek dotyczący ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu — Wyjątek dotyczący ochrony postępowań sądowych oraz opinii prawnch — Informacje dotyczące środowiska naturalnego — Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 — Skarga w oczywisty sposób pozbawiona podstawy prawnej)	23

2012/C 089/39	Sprawa T-98/11 P: Postanowienie Sądu z dnia 10 lutego 2012 r. — AG przeciwko Parlamentowi (Odwołanie — Służba publiczna — Urzędnicy — Zwolnienie po okresie próbnym — Termin do wniesienia skargi — Przekroczenie terminu — Odwołanie oczywiście bezzasadne)	24

2012/C 089/40	Sprawa T-330/11: Postanowienie Sądu z dnia 25 stycznia 2012 r. — MasterCard i in. przeciwko Komisji (Skarga o stwierdzenie nieważności — Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Dokumenty w ramach badania dotyczącego kosztów ponoszonych przez kupców i korzyści związanych z akceptowaniem różnych form płatności — Dokumenty pochodzące od osoby trzeciej — Dorozumiana odmowa dostępu — Interes prawny — Wyraźna decyzja przyjęta po wniesieniu skargi — Umorzenie postępowania)	24

2012/C 089/41	Sprawa T-436/11: Postanowienie Sądu z dnia 17 stycznia 2012 r. — Afriqiyah Airways przeciwko Radzie (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte w związku z sytuacją w Libii — Wycofanie z listy zainteresowanych osób i podmiotów — Skarga o stwierdzenie nieważności — Umorzenie postępowania)	24

2012/C 089/42	Sprawa T-4/12: Skarga wniesiona w dniu 3 stycznia 2012 r. — Olive Line International przeciwko OHIM — Carapelli Firenze (Maestro de Oliva)	24

2012/C 089/43	Sprawa T-13/12: Skarga wniesiona w dniu 9 stycznia 2012 r. — Andechser Molkerei Scheitz przeciwko Komisji	25

2012/C 089/44	Sprawa T-17/12: Skarga wniesiona w dniu 16 stycznia 2012 r. — Hagenmeyer i Hahn przeciwko Komisji	26

2012/C 089/45	Sprawa T-21/12: Skarga wniesiona w dniu 17 stycznia 2012 r. — Alfacam i in. przeciwko Parlamentowi	27

2012/C 089/46	Sprawa T-30/12: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2012 r. — IDT Biologika przeciwko Komisji	28

2012/C 089/47	Sprawa T-38/12: Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2012 r. — Pips przeciwko OHIM — s.Oliver Bernd Frezer (ISABELLA OLIVER)	28

2012/C 089/48	Sprawa T-53/12: Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2012 r. — CF Sharp Shipping Agencies Pte przeciwko Radzie	29

2012/C 089/49	Sprawa T-454/07: Postanowienie Sądu z dnia 7 lutego 2012 r. — Prym i in. przeciwko Komisji	29

2012/C 089/50	Sprawa T-500/11: Postanowienie Sądu z dnia 9 lutego 2012 r. — Niemcy przeciwko Komisji	29