8.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 70/1

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 18 grudnia 2009 pt. „Równość kobiet i mężczyzn – rok 2010” (COM(2009)0694),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 listopada 2003 r. pt. „Poprawa jakości w pracy: przegląd ostatnich postępów” (COM(2003)0728),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z 2004 r. pt. „Zatrudnienie o niepewnym charakterze w Europie: analiza porównawcza zagrożeń związanych z rynkiem pracy w elastycznych gospodarkach”,

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady w sprawie wytycznych dla polityki zatrudnienia państw członkowskich pt. „Zintegrowane wytyczne dotyczące strategii Europa 2020 – część druga” (COM(2010)0193),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 8 czerwca 2009 r. pt. „Model flexicurity w czasach kryzysu”,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/104/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie pracy tymczasowej (1),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/54/WE z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (2),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącą Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (3),

—

uwzględniając dyrektywę 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącą Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (4),

—

uwzględniając dokument informacyjny Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy z 2010 r. pt. „Bardzo niestandardowa praca”,

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy z 2008 r. pt. „Środki zwalczania pracy nierejestrowanej w Unii Europejskiej”,

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy z 2007 r. pt. „Warunki pracy w Unii Europejskiej – perspektywa płci”,

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy z 1998 r. pt. „Zatrudnienie o niepewnym charakterze i warunki pracy w Europie”,

—

uwzględniając sprawozdanie Eurobarometru z października 2007 r. pt. „Praca nierejestrowana w Unii Europejskiej”,

—

uwzględniając sprawozdanie grupy ekspertów Komisji Europejskiej ds. płci i zatrudnienia z 2009 r. pt. „Segregacja płci na rynku pracy”,

—

uwzględniając sprawozdanie grupy ekspertów Komisji Europejskiej ds. płci, integracji społecznej i zatrudnienia z 2006 r. pt. „Nierówność płci pod względem zagrożenia ubóstwem i wykluczeniem społecznym w grupach o niekorzystnej sytuacji w trzydziestu krajach europejskich”,

—

uwzględniając sprawozdanie Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) pt. „Godna praca dla osób pracujących w gospodarstwie domowym”, przygotowane na 99. sesję Międzynarodowej Konferencji Pracy w czerwcu 2010 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Międzynarodowego Biura Pracy z 2009 r. pt. „Aspekt płci w pracy domowej w Europie Zachodniej”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 czerwca 2010 r. na temat aspektu płci w spadku koniunktury i kryzysie finansowym (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 listopada 2008 r. zawierającą zalecenia dla Komisji dotyczące stosowania zasady równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie przyszłości strategii lizbońskiej z punktu widzenia równouprawnienia płci (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 września 1998 r. w sprawie roli spółdzielni we wzroście zatrudnienia kobiet (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 lutego 1998 r. w sprawie przestrzegania praw człowieka w Unii Europejskiej (1996) (10),

—

uwzględniając opinię Sekcji Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Obywatelstwa Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 12 maja 2010 r. pt. „Profesjonalizacja prac domowych” (SOC/372 – CESE 336/2010 fin),

—

uwzględniając dane Eurostatu przedstawione w „Statistics in focus” nr 12/2010 pt. „Rynki pracy w UE-27 nadal w kryzysie”,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0264/2010),

A.

mając na uwadze, że indywidualizacja i rosnąca elastyczność rynku pracy – skutkująca ograniczeniem rokowań zbiorowych – stawia pracowników, a w szczególności kobiety, które niejednokrotnie muszą zapewnić równowagę wobec obowiązków rodzinnych, w gorszej pozycji, co może doprowadzić do niepewnej sytuacji zawodowej, gdyż ułatwia pracodawcom pogarszanie warunków zatrudnienia,

B.

mając na uwadze, że kobiety przeważają wśród pracowników o niepewnej sytuacji zawodowej na rynku pracy, że niektóre formy pracy o niepewnym charakterze wykonywane przez kobiety, takie jak płatna praca w gospodarstwie domowym i praca opiekuńcza, są niewidoczne na rynku pracy oraz że mimo istniejących ram prawnych kobiety w UE są wciąż odmiennie traktowane, jeżeli chodzi o perspektywy zawodowe, jakość pracy, dochody powyżej granicy ubóstwa i jednakowe wynagrodzenie za jednakową pracę oraz pracę o takiej samej wartości,

C.

mając na uwadze, że nadmierna liczba kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej stanowi główny czynnik wpływający na różnice w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn, które utrzymują się na niezmiennie wysokim poziomie; mając w związku z tym na uwadze, że poprawa jakości zatrudnienia kobiet przyczyni się do zmniejszenia różnic w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn,

D.

mając na uwadze, że wymuszona praca w niepełnym wymiarze godzin jest szeroko rozpowszechniona w sektorze usług, w szczególności w branży hotelarskiej i gastronomicznej, w edukacji, służbie zdrowia i pracy socjalnej oraz w innych usługach na rzecz społeczności lokalnych, usługach socjalnych i opiekuńczych, gdzie większość pracowników to kobiety,

E.

mając na uwadze, że udział kobiet w rynku pracy odzwierciedla rolę pełnioną przez nie w gospodarstwie domowym oraz że kobiety są skłonne podejmować pracę umożliwiającą im łączenie pracy płatnej z bezpłatną,

F.

mając na uwadze, że kryzys gospodarczy i finansowy wywarł dwojaki wpływ na zatrudnienie o niepewnym charakterze, gdyż pierwszą reakcją wielu przedsiębiorstw była redukcja tymczasowych miejsc pracy, a ponadto istnieją obawy, że liczne stałe miejsca pracy zlikwidowane w czasie recesji nie zostaną przywrócone, lecz zastąpione nietypowymi – a nawet niepewnymi – formami zatrudnienia,

G.

mając na uwadze, że określenie „praca o niepewnym charakterze” odnosi się do „niestandardowych” form zatrudnienia posiadających którąkolwiek z następujących cech:

H.

mając na uwadze, że niepewne warunki pracy, takie jak umowy niepisane, wymuszona praca w niepełnym wymiarze godzin i utrzymujące się różnice wynagrodzeń, wywierają długofalowy wpływ na ochronę bezpieczeństwa socjalnego i emerytury oraz narażają pracowników na większe ryzyko ubóstwa,

I.

mając na uwadze, że w pewnych okolicznościach kobiety mogą być narażone na zatrudnienie w niegodziwych warunkach i w związku z tym zasługują na szczególną uwagę, zwłaszcza kobiety w ciąży i kobiety karmiące piersią,

J.

mając na uwadze, że globalizacja i obecna ogólna sytuacja gospodarcza, a także postęp technologiczny powodują zmiany w stosunkach pracy i zakresie obowiązków pracowników,

K.

mając na uwadze, że istnieje większe prawdopodobieństwo, iż kobiety w niepewnej sytuacji zawodowej nie są poinformowane o przysługujących im prawach oraz że są one bardziej narażone na wyłączenie spod ochrony prawnej i/lub na niesłuszne zwolnienie,

L.

mając na uwadze, że należy podkreślać znaczenie prawa wszystkich pracowników, w tym kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej, do edukacji i szkolenia zawodowego,

M.

mając na uwadze, że definiowanie pozycji kobiet jako osób zapewniających drugie źródło dochodów w rodzinie jest przeinaczeniem faktów w przypadku dużej części zatrudnionych kobiet, które są jedynymi osobami zapewniającymi źródło dochodów,

N.

mając na uwadze, że wzrasta liczba pracy kobiet wykonujących pracę nierejestrowaną, szczególnie w sektorze pracy domowej,

O.

mając na uwadze, że kobiety stanowią większość wśród osób wykonujących obowiązki takie jak prowadzenie domu, sprzątanie i przygotowywanie posiłków; mając na uwadze, że w krajach uprzemysłowionych praca domowa stanowi 5–9 % całego zatrudnienia, że taka praca jest zazwyczaj niepewna, niedoceniana i nieformalna oraz że ze względu na słabość swojej pozycji osoby wykonujące prace domową są często dyskryminowane i mogą łatwo padać ofiarą nierównego bądź nieuczciwego traktowania lub nadużyć,

P.

mając na uwadze, że praca wysoko wykwalifikowanych pracowników poniżej kwalifikacji jest wspólnym problemem w kontekście pracy o niepewnym charakterze, w szczególności w przypadku pracowników zwalnianych lub pracowników migrujących, którzy podejmują pracę niewymagającą wysokich kwalifikacji, aby pozostać na rynku pracy, oraz mając na uwadze, że sytuacja ta, która dotyczy w szczególności kobiet, stawia pod znakiem zapytania rozwój kariery i osiągnięcie poziomu wynagrodzenia odpowiadającego nabytym i posiadanym umiejętnościom,

Q.

mając na uwadze, że kobiety, które podejmują tymczasową pracę niewymagającą wysokich kwalifikacji na obrzeżach rynku pracy lub wykonują pracę domową, mogą spotykać się z podwójną dyskryminacją, gdyż poza tym, że często pracują w niekorzystnych, nieuregulowanych – a nawet nielegalnych – warunkach, są też bardziej narażone na złe traktowanie, przemoc lub wykorzystywanie seksualne; mając ponadto na uwadze, że kobiety te często nie są świadome swoich praw, nie dysponują pełnym dostępem do usług publicznych, w ograniczonym stopniu znają lokalny język i nie są w stanie tworzyć sieci kontaktów oraz że kobiety pracujące nielegalnie nie zwracają się do władz o ochronę z obawy przed odesłaniem do kraju pochodzenia,

R.

mając na uwadze, że porozumienie Rady Europy z dnia 24 listopada 1969 r. w sprawie pobytów au pair jest przestarzałe i w związku z tym nie uwzględnia problemów mogących pojawić się obecnie w związku z korzystaniem z pracy au pair w wielu państwach członkowskich,

S.

mając na uwadze, że UE nadal opowiada się za uwzględnianiem problematyki równości płci we wszystkich obszarach polityki; mając na uwadze, że w polityce zatrudnienia należy aktywnie wspierać równość szans kobiet i mężczyzn,

1.

podkreśla związek między płcią a niepewną sytuacją zawodową i przypomina o widocznym na rynku pracy zjawisku zamiany standardowych form zatrudnienia na formy niestandardowe, co wiąże się z koniecznością zapobieżenia przekształcaniu się niestandardowych form zatrudnienia w pracę o niepewnym charakterze; uważa, że w celu walki z tymi problemami należy zwrócić się do państw członkowskich i partnerów społecznych o zbliżenie w znacznym stopniu prawodawstwa i przepisów umownych dotyczących pracy standardowej i nietypowej, aby najbardziej dogodne i najtańsze formy zatrudnienia nie stały się nadrzędne w stosunku do innych, biorąc jednak pod uwagę ryzyko ewentualnego nasilenia się zjawiska pracy nierejestrowanej;

2.

wzywa Radę i Komisję, aby scharakteryzowały zatrudnienie o niepewnym charakterze w wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich oraz w nowej strategii na rzecz równości płci;

3.

wzywa państwa członkowskie do przyjęcia środków legislacyjnych w celu położenia kresu umowom nieregulującym godzin pracy, powszechnym w pracach typowo wykonywanych przez kobiety w sektorach takich, jak praca domowa, praca opiekuńcza, praca w branży gastronomicznej i hotelarskiej, oraz do wprowadzenia szeroko zakrojonych instrumentów kontroli w celu uregulowania wszelkich rodzajów obecności w firmach i miejscach pracy, będących formalnie dozwolonymi do celów poradnictwa i kształcenia zawodowego, lecz w praktyce stających się kolejnym źródłem nadużyć polegających na ukrywaniu faktycznych usług świadczonych bez odpowiedniego wynagrodzenia czy ochrony;

4.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o opracowanie strategii dotyczących niepewnych warunków pracy, kładących nacisk na godziwe i ekologiczne miejsca pracy oraz uwzględniających równowagę płci;

5.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia działań ograniczających podwójne obciążenie kobiet pracą, które stanowi jedną z przyczyn nadmiernej liczby kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej; wzywa do lepszego równoważenia pracy zawodowej i życia prywatnego w przypadku stałego zatrudnienia w celu ograniczania zatrudnienia o niepewnym charakterze;

6.

wyraża rozczarowanie, że unijny pakiet dotyczący prawa pracy oraz wspomniane wyżej dyrektywy w sprawie pracy na czas określony, pracy w niepełnym wymiarze godzin oraz pracy tymczasowej niedostatecznie uwzględniają niepewny charakter zatrudnienia; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do zastosowania dalszych specjalnych środków legislacyjnych, takich jak wprowadzenie wiążących minimalnych standardów dla pracowników oraz zagwarantowanie wszystkim pracownikom równego dostępu do usług i przywilejów socjalnych, w tym urlopu macierzyńskiego, opieki zdrowotnej i emerytur oraz edukacji i szkoleń, niezależnie od warunków zatrudnienia; wzywa ponadto państwa członkowskie do wdrożenia przepisów zapewniających rozsądne ograniczenie godzin pracy, wypoczynku i czasu wolnego pracowników;

7.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia jak najszybszego pociągania do odpowiedzialności pracodawców narażających zatrudnione kobiety na nadużycia i niekorzystne traktowanie;

8.

podkreśla potrzebę zapewnienia kobietom wykonującym pracę o niepewnym charakterze możliwości ochrony praw takich jak godna płaca, urlop macierzyński, uczciwe i regularne godziny pracy oraz wolne od dyskryminacji środowisko pracy, co ma podstawowe znaczenie dla tych kobiet; ponadto wzywa państwa członkowskie do penalizacji utrudniania przynależności do związków zawodowych, a ponadto ogólnie zachęca państwa członkowskie do zapewnienia łatwo dostępnych usług doradczych dla kobiet, które nie mogą otrzymać wsparcia ze strony rady zakładowej, np. zatrudnionych w prywatnych gospodarstwach domowych; wzywa partnerów społecznych do poprawy proporcjonalnego udziału kobiet i mężczyzn w ich organach na wszystkich szczeblach;

9.

podkreśla potrzebę istnienia środków legislacyjnych mających zapewniać równouprawnienie płci i ograniczać segregację na rynku pracy; w związku z tym przypomina o swojej wspomnianej wyżej rezolucji z dnia 18 listopada 2008 r., wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego stosowania zasady równej płacy dla mężczyzn i kobiet oraz przypomina państwom członkowskim, że powinny niezwłocznie dokonać transpozycji dyrektywy 2006/54/WE;

10.

wzywa państwa członkowskie do urzeczywistnienia ustalonych w Barcelonie celów związanych z opieką nad dzieckiem, by zwiększyć aktywność zawodową kobiet oraz ich niezależność ekonomiczną; wzywa państwa członkowskie do usunięcia przeszkód, które powstrzymują kobiety od pracy przez tyle godzin, ile chcą – czy to w niepełnym, czy też pełnym wymiarze godzin;

11.

podkreśla potrzebę przełamania segregacji zawodowej i sektorowej na rynku pracy poprzez uwrażliwianie i edukację od najmłodszych lat, np. przez propagowanie prac kojarzonych z kobiecymi umiejętnościami wśród mężczyzn i na odwrót poprzez motywowanie dziewcząt do obierania kierunków studiów związanych z naukami ścisłymi oraz poprzez zwalczanie sposobu postrzegania kobiet jako osób zapewniających drugie źródło dochodów w rodzinie, przy zaangażowaniu ze strony Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn;

12.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby opracowały i wdrożyły środki, które pozwolą dziewczętom i młodym kobietom uzyskać solidne wykształcenie, odbyć szkolenie i studia, przy czym szczególnie należy wspierać dziewczęta i młode kobiety ze środowisk migrantów; podkreśla ponadto konieczność, aby kobiety, które zrezygnowały z pracy z powodu urodzenia dziecka, aktywnie dążyły do powrotu do wykonywania zawodu;

13.

wzywa państwa członkowskie do zwalczania pracy nierejestrowanej przez przekształcanie jej w regularne zatrudnienie za pomocą środków zapobiegawczych, takich jak zapewnienie ochrony przed ściganiem pracownikom, którzy zgłoszą swoją nielegalną sytuację w zakresie zatrudnienia, oraz podejmowanie działań zniechęcających w odniesieniu do pracodawców; ponadto wzywa Komisję i państwa członkowskie do poprawy gromadzenia danych i do monitorowania postępów w tej dziedzinie;

14.

podkreśla, że ochrona socjalna jest istotną częścią modelu flexicurity; zwraca uwagę, że model flexicurity w różnym stopniu dotyka mężczyzn i kobiety, i zmierza do wzmocnienia obecnego podziału ról związanych z płcią; przypomina państwom członkowskim i partnerom społecznym o konkluzjach Rady z dnia 8 czerwca 2009 r. pt. „Model flexicurity w czasach kryzysu”, w szczególności o uwzględnianiu kwestii płci przy wdrażaniu zasad flexicurity;

15.

jest zdania, że warunki kobiet w niepewnej sytuacji zawodowej można poprawić dzięki stabilności systemów emerytalnych, instrumentom pożyczkowym na projekty samopomocy oraz programom tworzenia miejsc pracy i systemom alternatywnych źródeł dochodów;

16.

popiera tworzenie w przyszłości standardowych miejsc pracy zgodnie z zasadami godziwego zatrudnienia i do nieprzekształcania ich w zatrudnienie na niepewnych warunkach; apeluje o lepsze uregulowanie rynków pracy za pomocą surowych inspekcji pracy w celu ograniczenia stopy zatrudnienia na niepewnych warunkach;

17.

apeluje do Rady Europejskiej o przedstawienie jasnych wytycznych i konkretnych środków służących zagwarantowaniu istniejących i tworzeniu nowych miejsc pracy w ramach strategii UE 2020;

18.

wzywa Komisję, aby zgodnie z uzyskanymi na miejscu wynikami przedstawiła państwom członkowskim wytyczne dotyczące najlepszych wzorców w zwalczaniu bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji, uwzględniania problematyki równości płci oraz ograniczenia zatrudniania kobiet na niepewnych warunkach;

19.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do prawnego uregulowania sytuacji socjalnej i prawnej pracowników sezonowych oraz zagwarantowania im zabezpieczenia socjalnego; wskazuje w związku z tym, że pod pojęciem pracowników sezonowych należy rozumieć pracowników zawierających formalną lub nieformalną umowę o pracę, której długość i termin zakończenia w znacznym stopniu są uzależnione od czynników sezonowych, na przykład pory roku, dni urzędowo wolnych od pracy lub okresu zbiorów w rolnictwie;

20.

wskazuje, że badania wykazały, iż z zatrudnieniem o niepewnym charakterze, w przypadku którego minimalne standardy zdrowia i bezpieczeństwa mogą być pomijane, wiąże się wyższy odsetek obrażeń oraz większe ryzyko zachorowań i narażenie na niebezpieczeństwa; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby nasiliły monitorowanie minimalnych wymogów z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, zwracając szczególną uwagę na specjalne zagrożenia dotyczące pracujących kobiet;

21.

wzywa Komisję do zachęcania państw członkowskich, aby prowadziły wymianę najlepszych praktyk i w pełni wykorzystywały możliwości współfinansowania oferowane przez fundusze strukturalne, w szczególności Europejski Fundusz Społeczny, zapewniły szerszy dostęp do przystępnych cenowo, wysokiej jakości rozwiązań z zakresu opieki nad dziećmi i osobami starszymi, aby kobiety nie były zmuszone do nieformalnego przejmowania tych obowiązków; podkreśla ponadto, że należy zadbać o przekształcenie w miarę możliwości domowej pracy opiekuńczej w godną, długoterminową pracę w sektorze publicznym;

22.

wzywa Komisję, aby wsparła państwa członkowskie w opracowaniu kampanii mającej na celu stopniowe przekształcenie pracowników w niepewnej sytuacji zawodowej w stałych pracowników; wzywa Komisję do przyjęcia programu, dzięki któremu pracownikom wyjaśnione zostaną efekty i skutki zatrudnienia o niepewnym charakterze, związane między innymi z bezpieczeństwem i higieną pracy;

23.

wzywa Komisję, aby zaproponowała nowe europejskie porozumienie w sprawie przepisów dotyczących pracy au pair, które obniża limit wiekowy wynoszący 30 lat, tak aby dorośli żywiciele rodzin w wieku niemal 30 lat nie byli zatrudniani jako au pair, oraz podkreśla, że rola au pair polega na pomaganiu w codziennych domowych obowiązkach i uczestniczeniu w życiu rodzinnym, jednak nie dłużej niż 30 godzin tygodniowo oraz że celem tej pracy jest rozwój zrozumienia kulturowego i umiejętności językowych przez au pair;

24.

wzywa Komisję, aby w swojej nowej strategii na rzecz równouprawnienia płci położyła większy nacisk na swoje zobowiązanie do wspierania równouprawnienia płci w ramach polityki migracji i integracji, w szczególności z myślą o pełnym wykorzystaniu potencjału zatrudnienia prezentowanego przez migrantki;

25.

wskazuje, że integracja społeczna migrantek jest jeszcze trudniejsza niż integracja mężczyzn w analogicznej sytuacji, z uwagi na to, że spotykają się one z podwójną dyskryminacją; w związku z tym zachęca pracodawców do stosowania specjalnych środków mających na celu ułatwienie integracji społecznej pracownic-migrantek, np. np. przez oferowanie im kursów językowych i/lub usług wspierających, oraz do zapewnienia rejestracji pracowników migrujących, aby byli uprawnieni do korzystania z zasiłków;

26.

zwraca szczególną uwagę na brak badań dotyczących zagadnienia pracy o niepewnym charakterze; wzywa Komisję i Eurofund do współpracy z Europejskim Instytutem ds. Równości Kobiet i Mężczyzn oraz do zainicjowania ukierunkowanych badań w celu dokonania m.in. oceny kosztów związanych z pracą poniżej kwalifikacji oraz oceny strat socjalnych wynikających z zatrudnienia o niepewnym charakterze, z uwzględnieniem aspektu płci; podkreśla, że przyszłe europejskie programy badawcze powinny bardziej koncentrować się na kwestiach społecznych, takich jak zatrudnienie o niepewnym charakterze;

27.

z zadowoleniem przyjmuje ogólne cele projektu pilotażowego, zakładające zachęcanie do przekształcania miejsc pracy o niepewnym charakterze w pracę pełnoprawną, oraz podkreśla potrzebę zwracania szczególnej uwagi na związane z płcią aspekty pracy o niepewnym charakterze przy realizacji tego projektu;

28.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom państw członkowskich.

8.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 70/8

—

uwzględniając art. 4, 9, 14, 19, 151 oraz 153 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (konwencja CEDAW) przyjętą w 1979 r.,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r., potwierdzoną przez światową konferencję poświęconą prawom człowieka w 1993 r., a zwłaszcza uwzględniając jej art. 3, 16, 18, 23, 25, 26, 27 oraz 29,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1966 r.,

—

uwzględniając milenijne cele rozwoju określone przez Organizację Narodów Zjednoczonych w 2000 r., zwłaszcza eliminację skrajnego ubóstwa i głodu (cel pierwszy), zapewnienie powszechnego nauczania na poziomie podstawowym (cel drugi) oraz równe szanse mężczyzn i kobiet (cel trzeci),

—

uwzględniając konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 26 i 131 dotyczące ustalania płac minimalnych oraz nr 29 i 105 dotyczące zniesienia pracy przymusowej,

—

uwzględniając światowy pakt MOP na rzecz zatrudnienia z 2009 r.,

—

uwzględniając programy godnej pracy Organizacji Narodów Zjednoczonych i MOP,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych UE, a zwłaszcza jej postanowienia dotyczące praw socjalnych,

—

uwzględniając art. 34, 35 i 36 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, które wyraźnie określają prawo do pomocy społecznej i mieszkaniowej, wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego oraz dostęp do usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym,

—

uwzględniając sprawozdanie MOP pt. „Światowe porozumienie przeciwko pracy przymusowej. Sprawozdanie ogólne w ramach kontynuacji deklaracji MOP dotyczącej fundamentalnych praw i zasad w pracy. Sprawozdanie dyrektora generalnego z 2005 r.”,

—

uwzględniając zalecenie Rady 92/441/EWG z dnia 24 czerwca 1992 r. dotyczące wspólnych kryteriów odnoszących się do wystarczających zasobów i świadczeń w systemach zabezpieczenia społecznego (zalecenie w sprawie dochodu minimalnego) (1),

—

uwzględniając zalecenie Rady 92/442/EWG z 27 lipca 1992 r. dotyczące zbieżności celów i polityk ochrony socjalnej (2),

—

uwzględniając wnioski Rady EPSCO z 2916. posiedzenia w dniach 16–17 grudnia 2008 r. (3),

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1098/2008/WE z dnia 22 października 2008 r. w sprawie Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym (2010) (4),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 6 września 2006 r. w sprawie europejskiego modelu społecznego dla przyszłości (5),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 9 października 2008 r. w sprawie propagowania integracji społecznej i walki z ubóstwem, w tym ubóstwem dzieci, w UE (6) oraz sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych i opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0364/2008),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie odnowionej agendy społecznej (7),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 października 2008 r. dotyczący zalecenia Komisji w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy i rezolucję z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy (8),

—

uwzględniając swoje oświadczenie pisemne nr 0111/2007 z dnia 22 kwietnia 2008 r. w sprawie rozwiązania kwestii bezdomności ulicznej (9),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu”(COM(2010)2020),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 27 kwietnia 2010 r. dotyczący decyzji Rady w sprawie wytycznych polityki zatrudnienia państw członkowskich (COM(2010)0193),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0233/2010),

A.

mając na uwadze, że w agendzie społecznej Komisji Europejskiej na lata 2005–2010 rok 2010 ustanowiono „Europejskim Rokiem Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym” w celu potwierdzenia i wzmocnienia zaangażowania politycznego, jakie UE początkowo przejawiała podczas wprowadzania strategii lizbońskiej, tak aby podjąć działania, które „w zdecydowany sposób przyczyniłyby się do wyeliminowania problemu ubóstwa”,

B.

mając na uwadze, że ubóstwo i wykluczenie społeczne stanowią naruszenie godności człowieka i podstawowych jego praw, a głównym celem programów wspierania dochodów winno być wydobywanie ludzi z ubóstwa i umożliwienie im godnego życia,

C.

mając na uwadze, że pomimo dobrobytu gospodarczego i wszystkich deklaracji dotyczących ograniczenia ubóstwa, nierówności społeczne się nasiliły i pod koniec 2008 r. 17 % społeczeństwa (czyli około 85 mln osób) żyło poniżej progu ubóstwa, nawet po transferach socjalnych (10), natomiast w 2005 r. odsetek ten w krajach UE15 wyniósł 16 %, a w 2000 r. – 15 %,

D.

mając na uwadze, że na ubóstwo bardziej narażone są dzieci i młodzież do 17 roku życia niż całe społeczeństwo; mając na uwadze, że w 2008 r. współczynnik narażenia na ubóstwo wyniósł 20 % w UE27, a najwyższa wartość tego współczynnika wynosiła 33 %,

E.

mając na uwadze, że osoby starsze są również narażone na ubóstwo w większym stopniu niż społeczeństwo ogólnie; mając na uwadze, że w 2008 r. współczynnik narażenia na ubóstwo wśród osób w wieku 65 lat i starszych wynosił 19 % w UE27, zaś w 2005 r. współczynnik ten wynosił 19 %, a w 2000 r. 17 %,

F.

mając na uwadze, że utrzymująca się na stałym wysokim poziomie liczba niepewnych miejsc pracy oraz niskie płace w niektórych sektorach spowodują utrzymywanie się odsetka pracowników zagrożonych ubóstwem na wysokim poziomie; mając na uwadze, że współczynnik zagrożenia ubóstwem populacji mającej zatrudnienie w 2008 r. wynosił średnio 8 % w krajach UE27, zaś w 2005 r. współczynnik ten wynosił 8 %, a w 2000 r. – 7 % w krajach UE15,

G.

mając na uwadze, że w zaleceniu 92/441/EWG z 24 czerwca 1992 r. Rada zaleca państwom członkowskim uznanie podstawowego prawa osoby do wystarczających zasobów i pomocy społecznej, aby żyć w sposób nieuchybiający ludzkiej godności; mając na uwadze, że w zaleceniu 92/442/EWG z 27 lipca 1992 r. Rada zaleca, by państwa członkowskie zapewniły godny standard życia; mając na uwadze, że w konkluzjach z 17 grudnia 1999 r. Rada opowiedziała się za wspieraniem integracji społecznej jako jednego z celów modernizowania i ulepszania ochrony socjalnej,

H.

mając na uwadze, że kobiety stanowią istotną część populacji zagrożonej ubóstwem, z powodu bezrobocia, ponoszonej samodzielnie odpowiedzialności związanej z opieką, niepewnego i słabo płatnego zatrudnienia, dyskryminacji w zakresie wynagrodzenia oraz niższych rent i emerytur,

I.

mając na uwadze, że ryzyko znalezienia się w sytuacji skrajnego ubóstwa jest większe w przypadku kobiet niż mężczyzn; mając na uwadze, że utrzymująca się tendencja feminizacji ubóstwa w społeczeństwach europejskich dowodzi, iż obecne ramy systemów ochrony socjalnej i liczne obszary polityki społecznej, gospodarczej i zatrudnienia w Unii nie są przeznaczone do zaspokajania potrzeb kobiet lub uwzględnienia różnic właściwych dla pracy kobiet; mając na uwadze, że ubóstwo i wykluczenie społeczne kobiet w Europie wymagają specjalnych, wielorakich i zróżnicowanych ze względu na płeć reakcji politycznych,

J.

mając na uwadze, że ryzyko znalezienia się w sytuacji skrajnego ubóstwa jest większe dla kobiet niż dla mężczyzn, szczególnie w podeszłym wieku, ponieważ systemy ubezpieczeń społecznych są często oparte na zasadzie ciągłego wynagradzanego zatrudnienia; mając na uwadze, że zindywidualizowane prawa do dochodu minimalnego, pozwalającego na uniknięcie ubóstwa, nie powinny zależeć od składek związanych z zatrudnieniem,

K.

mając na uwadze, że poziom bezrobocia wśród młodzieży osiągnął w Unii Europejskiej bezprecedensowy poziom 21,4 % – od 7,6 % w Holandii do 44,5 % w Hiszpanii i 43,8 % na Łotwie – a przyuczenie do zawodu i staże oferowane młodym ludziom są często bezpłatne lub nisko wynagradzane,

L.

mając na uwadze, że jedna na pięć osób poniżej 25. roku życia w UE jest bezrobotna, a pracownicy powyżej 55. roku życia to Europejczycy najbardziej dotknięci bezrobociem, zmuszeni do zmagania się z konkretnymi poważnymi problemami zmniejszającego się wraz z wiekiem prawdopodobieństwa znalezienia pracy,

M.

mając na uwadze, że kryzys finansowy i gospodarczy wpłynął na ograniczenie liczby miejsc pracy – dane szacunkowe wskazują, że od września 2008 r. zlikwidowano ponad 5 milionów stanowisk oraz potęguje się niestabilna sytuacja,

N.

mając na uwadze brak oficjalnych europejskich danych dotyczących sytuacji skrajnego ubóstwa, takich jak bezdomność, przez co trudno jest śledzić obecne tendencje,

O.

mając na uwadze, że Europejski Rok Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym musi być okazją do zwiększenia wrażliwości opinii publicznej na problem ubóstwa i związanego z nim wykluczenia społecznego oraz odpowiedniego reagowania w ramach strategii politycznych względem wykluczenia społecznego, że należy w ramach niego promować aktywne włączenie, odpowiednie dochody, dostęp do wysokiej jakości usług oraz pomoc w szukaniu pracy, co wymaga równego podziału bogactwa i wiąże się ze środkami i strategiami politycznymi, które zapewniają rzeczywistą spójność gospodarczą i społeczną na poziomie Unii Europejskiej i między regionami Europy, a także że dochody minimalne mogą zapewniać poczucie bezpieczeństwa marginalizowanym i wrażliwym grupom społecznym,

P.

mając na uwadze, że celami i zasadami przewodnimi Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym są: uznanie praw, wspólna odpowiedzialność i uczestnictwo, spójność, zaangażowanie i konkretne działania,

Q.

mając na uwadze, że należy odpowiednio ocenić atmosferę gospodarczą i finansową w UE27, aby zachęcić państwa członkowskie do ustalania progu dochodu minimalnego, co pomogłoby poprawić standard życia przy jednoczesnym ciągłym pobudzaniu zachowań konkurencyjnych,

R.

mając na uwadze, że Unia Europejska zaangażowała się w realizację milenijnych celów rozwoju określonych przez Organizację Narodów Zjednoczonych oraz mając na uwadze rezolucję, która ogłasza drugie dziesięciolecie eliminacji ubóstwa ONZ (2008–2017),

S.

mając na uwadze wielowymiarowy charakter ubóstwa i wykluczenia społecznego oraz istnienie szczególnie narażonych grup społecznych i grup społecznych o szczególnych potrzebach (dzieci, kobiety, osoby starsze, osoby niepełnosprawne i inne), w tym imigrantów, mniejszości etnicznych, rodzin wielodzietnych lub niepełnych, osób przewlekle chorych i bezdomnych, a także konieczność włączania do innych europejskich strategii politycznych środków i narzędzi zapobiegania ubóstwu i wykluczeniu społecznemu oraz zwalczania ich; mając na uwadze, że należy stworzyć wytyczne dla państw członkowskich do uwzględnienia w krajowych strategiach politycznych, aby zagwarantować wysokiej jakości system zabezpieczenia społecznego i ochrony społecznej, powszechny dostęp do infrastruktury publicznej i wysokiej jakości podstawowych usług publicznych, wysokiej jakości warunków pracy i godnego zatrudnienia dającego uprawnienia oraz do gwarantowanego dochodu minimalnego, który umożliwi uniknięcie ubóstwa, da każdemu możliwość uczestnictwa w życiu społecznym, kulturalnym i politycznym oraz zapewni godne życie,

T.

mając na uwadze, że skutki ogromnego poziomu ubóstwa nie ograniczają się do spójności społecznej w Europie, lecz dotyczą również naszej gospodarki, ponieważ stałe wykluczenie dużej części naszego społeczeństwa zmniejsza konkurencyjność gospodarki i zwiększa obciążenia budżetu państwa,

U.

mając na uwadze konieczność ustanowienia, szczególnie w strategii Europa 2020, celu ogólnego oraz nadania pierwszeństwa spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz ochronie podstawowych praw człowieka, co oznacza zachowanie równowagi pomiędzy polityką gospodarczą, zatrudnienia, społeczną, regionalną i polityką ochrony środowiska, jak też sprawiedliwy podział bogactwa i dochodów (przy uwzględnieniu daleko idących zmian wskaźników zależności), co rodzi konieczność przeprowadzenia socjalnych analiz wpływu w odniesieniu do wszystkich decyzji oraz stosowania przekrojowej klauzuli społecznej z Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (art. 9),

V.

mając na uwadze, że poszanowanie ludzkiej godności jest jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej, której działanie ma na celu wspieranie pełnego zatrudnienia i postępu społecznego, zwalczanie wykluczenia społecznego i dyskryminacji oraz wspieranie sprawiedliwości i ochrony socjalnej,

W.

mając na uwadze konieczność zagwarantowania stosowania, zwiększenia i lepszego wykorzystywania funduszy strukturalnych w zakresie zapobieganiu ubóstwu, włączenia społecznego oraz przy tworzeniu wysokiej jakości miejsc pracy powiązanych z prawami pracowniczymi,

X.

mając na uwadze rolę systemów zabezpieczenia społecznego w zapewnianiu takiego poziomu spójności społecznej, który jest konieczny dla rozwoju, w celu zagwarantowania włączenia społecznego, społecznego i zamortyzowania społecznych skutków kryzysu gospodarczego, co oznacza zapobiegające ubóstwu i indywidualnie gwarantowane dochody minimalne na poziomie krajowym, poprawę poziomu umiejętności i edukacji osób wykluczonych z rynku pracy wskutek rynkowej presji konkurencyjnej, oraz gwarancję równości szans na rynku pracy i przy realizowaniu praw podstawowych,

Y.

mając na uwadze, że wprowadzenie i wzmocnienie systemów dochodów minimalnych jest ważnym i skutecznym sposobem przezwyciężania ubóstwa poprzez wspieranie integracji społecznej i dostępu do rynku pracy oraz zapewnienie ludziom godnych warunków życia,

Z.

mając na uwadze, że systemy dochodów minimalnych są ważnym narzędziem gwarantującym bezpieczeństwo ludziom, którzy muszą przezwyciężyć konsekwencje wykluczenia społecznego i bezrobocia, a także wspierającym dostęp do rynku pracy; mając na uwadze, że takie systemy dochodów minimalnych odgrywają odnośną rolę w podziale bogactwa i zapewniają solidarność i sprawiedliwość społeczną, a szczególnie w czasach kryzysu odgrywają antycykliczną rolę, dostarczając dodatkowe środki na rzecz wzmocnienia popytu i konsumpcji na rynku wewnętrznym,

AA.

mając na uwadze, że według ostatniego sondażu Eurobarometru na temat postaw obywateli UE względem ubóstwa, znaczna większość (73 %) uważa, że ubóstwo jest problemem, który poważnie dotyka ich kraje, 89 % obywateli domaga się od swoich rządów pilnych działań w celu walki z tym zjawiskiem, a 74 % oczekuje, że UE odegra również istotną rolę w tym kontekście,

AB.

uwzględniając bolesne skutki społecznego kryzysu gospodarczego, w wyniku którego na przestrzeni ostatnich dwóch lat pracę straciło ponad 6 milionów osób,

AC.

mając na uwadze skalę kryzysu gospodarczego i społecznego oraz jego oddziaływanie pod względem narastającego ubóstwa i wykluczenia oraz rosnącego bezrobocia (z 6,7 % na początku 2008 r. do 9,5 % pod koniec 2009 r.), przy czym długofalowym bezrobociem dotkniętych jest jedna trzecia bezrobotnych, a sytuacja ta jeszcze się pogarsza w państwach członkowskich o wrażliwej gospodarce,

AD.

mając na uwadze, że Rada i Komisja oraz organy międzynarodowe, takie jak MFW, naciskają na niektóre państwa członkowskie, aby podjęły się krótkoterminowego ograniczenia deficytu budżetowego, który pogłębił się wskutek kryzysu, oraz dokonały cięć w wydatkach, także socjalnych, co osłabia państwo opiekuńcze i potęguje ubóstwo,

AE.

mając na uwadze rosnącą nierówność społeczną w szeregu państw członkowskich, wynikającą przede wszystkim z nierówności ekonomicznej pod względem dochodu i podziału bogactwa, nierówności na rynku pracy, braku bezpieczeństwa socjalnego oraz nierównego dostępu do takich funkcji społecznych państwa, jak opieka społeczna i zdrowotna, edukacja, system prawny itd.,

AF.

mając na uwadze realizację polityki UE w zakresie włączenia społecznego, a zwłaszcza cele oraz europejski program przyjęty w ramach strategii lizbońskiej na początku lat 2000., z wdrożeniem otwartej metody koordynacji i wspólnymi celami, które należy osiągnąć w ramach krajowych planów działania,

AG.

mając na uwadze, że obecnie – z różnych przyczyn – w większości państw członkowskich mieszka wielu bezdomnych, co wymaga szczególnych środków na rzecz ich integracji społecznej,

1.

podkreśla konieczność przedsięwzięcia konkretnych środków, które wyeliminują ubóstwo i wykluczenie społeczne, poszukując rozwiązań umożliwiających przywrócenie zatrudnienia, zachęcając do sprawiedliwego podziału dochodów i bogactw, gwarantując odpowiedni dochód, nadając w ten sposób rzeczywisty sens i treść Europejskiemu Rokowi Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym oraz zapewniając również silne polityczne dziedzictwo osiąganiu milenijnych celów rozwoju, w tym gwarancji dochodu minimalnego zapobiegających ubóstwu i wykluczeniu społecznemu w oparciu o różne praktyki krajowe, porozumienia zbiorowe i prawo krajowe państw członkowskich w całej Unii Europejskiej, a także aktywnie działając na rzecz promowania systemów odpowiednich dochodów i ochrony społecznej; zachęca państwa członkowskie, żeby na nowo przeanalizowały strategie polityczne na rzecz zagwarantowania odpowiedniego dochodu, przy czym walka z ubóstwem wymaga tworzenia godziwych i stałych miejsc pracy dla grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji na rynku pracy; uważa, że każdy pracownik musi mieć możliwość godnego utrzymania się z pracy; uważa, że polityka państwa socjalnego oznacza także aktywną politykę na rynku pracy;

2.

zwraca uwagę, że niedawne spowolnienie gospodarki, któremu towarzyszy rosnące bezrobocie i mniejsze możliwości znalezienia pracy, stawia wielu ludzi przed ryzykiem ubóstwa i wykluczenia społecznego; wskazuje, że ma to miejsce w szczególności w niektórych państwach członkowskich, które borykają się z długoterminowym bezrobociem lub brakiem aktywności;

3.

domaga się faktycznych postępów w zakresie adekwatności systemów dochodów minimalnych, tak aby były one w stanie wydobyć każde dziecko, dorosłego i osobę starszą z ubóstwa oraz dać im prawo do godnego życia;

4.

podkreśla różnice między grupami społecznymi żyjącymi w ubóstwie w szeregu dziedzin (zdrowie, mieszkalnictwo, edukacja, dochody i zatrudnienie); wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia tych różnic w swoich ukierunkowanych działaniach; podkreśla, że jednym z najskuteczniejszych sposobów ograniczenia ubóstwa jest sprawienie, aby rynek pracy był dostępny dla wszystkich;

5.

podkreśla potrzebę zwrócenia szczególnej uwagi na programy kształcenia ustawicznego jako podstawowe narzędzie zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego, poprzez zwiększenie możliwości zatrudnienia oraz dostępu do wiedzy i rynku pracy; jest przekonany o konieczności zapewnienia szerszego uczestnictwa pracowników, osób bezrobotnych i wszystkich wrażliwych grup społecznych w kształceniu ustawicznym oraz podjęcia skutecznych działań przeciwko czynnikom, które przyczyniają się do przedwczesnej rezygnacji z edukacji, jak również o konieczności poprawy poziomu wykwalifikowania zawodowego i nabywania nowych umiejętności, co może prowadzić do szybszej ponownej integracji na rynku pracy, wzrostu produktywności i może pomóc w znalezieniu lepszego zatrudnienia;

6.

podkreśla potrzebę działania na szczeblu państw członkowskich na rzecz ustanowienia progu dochodów minimalnych w oparciu o odnośne wskaźniki, tak aby zagwarantować spójność społeczno-gospodarczą, zmniejszyć ryzyko nierównego wynagrodzenia za tę samą pracę i ograniczyć ryzyko ubóstwa ludności w całej Unii Europejskiej oraz domaga się bardziej kategorycznych zaleceń ze strony Unii Europejskiej w sprawie tego rodzaju działań;

7.

podkreśla, że zatrudnienie należy postrzegać jako jedną z najskuteczniejszych gwarancji przeciwdziałania ubóstwu, a w konsekwencji że należy przyjąć środki w celu zachęcenia do zatrudniania kobiet oraz wyznaczania jakościowych celów dla oferowanych miejsc pracy;

8.

podkreśla potrzebę podejmowania działań zarówno na poziomie europejskim jak i krajowym, by chronić obywateli i konsumentów przed nieuczciwymi warunkami spłaty pożyczek i zadłużenia na kartach kredytowych oraz określić warunki dotyczące dostępności pożyczek, których celem będzie przeciwdziałanie nadmiernemu zadłużeniu gospodarstw domowych, co prowadzi do ubóstwa i wykluczenia społecznego;

9.

podkreśla wielowymiarowy charakter ubóstwa i wykluczenia społecznego oraz nalega na potrzebę włączenia do głównego nurtu celów społecznych i na znaczenie społecznego wymiaru i społecznego zrównoważenia makroekonomicznych strategii politycznych; uważa, że cele społeczne winny być integralną częścią strategii wychodzenia z kryzysu, strategii Europa 2020 i spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, wiąże się to z horyzontalnym ukierunkowaniem społecznym i skuteczną oceną oddziaływania społecznego, co zagwarantuje ponowne określenie priorytetów i strategii politycznych, w szczególności monetarnych, zatrudnienia, społecznych i makroekonomicznych strategii politycznych, w tym paktu na rzecz stabilności i wzrostu, polityki konkurencji, rynku wewnętrznego oraz polityki budżetowej i fiskalnej; jest zdania, że polityki te nie powinny być przeszkodą dla spójności społecznej i muszą zagwarantować wdrożenie odpowiednich środków i wspieranie polityki równych szans w celu znalezienia sposobu trwałego wyjścia z kryzysu, gwarantującego powrót do konsolidacji fiskalnej oraz podejmującego reformy niezbędne do przywrócenia wzrostu gospodarczego i tworzenia nowych miejsc pracy; wzywa do przyjęcia skutecznych strategii politycznych wspierających w drodze odpowiednich mechanizmów państwa członkowskie będące w największej potrzebie;

10.

wyraża przekonanie, że tworzenie nowych miejsc pracy, jako pierwszy krok w kierunku ograniczenia ubóstwa, musi stanowić priorytet dla rządów państw członkowskich;

11.

uważa, że systemy dochodów minimalnych winny być integralną częścią strategicznego podejścia do integracji społecznej, obejmującego zarówno ogólne strategie polityczne, jak i ukierunkowane działania – w zakresie mieszkalnictwa, opieki zdrowotnej, edukacji i kształcenia, świadczeń socjalnych – za pomocą których ludzie mogą przezwyciężyć ubóstwo i samodzielnie działać na rzecz włączenia społecznego i dostępu do rynku pracy; uważa, że rzeczywistym celem systemów dochodów minimalnych jest nie tylko pomoc, lecz przede wszystkim towarzyszenie beneficjentom na drodze od wykluczenia społecznego do aktywnego życia;

12.

wskazuje na konieczność uwzględniania osób pozostających na utrzymaniu przy ustalaniu kwot dochodu minimalnego, w szczególności dzieci, żeby wyjść z zaklętego koła ubóstwa wśród dzieci; uważa ponadto, że Komisja powinna sporządzać roczne sprawozdanie w sprawie postępów w walce z ubóstwem wśród dzieci;

13.

podkreśla, że potrzebna jest rewizja restrykcyjnej polityki budżetowej, jaką narzuca się w niektórych państwach członkowskich w celu pokonania kryzysu, oraz podkreśla znaczenie skutecznego działania na rzecz solidarności, w tym wzmocnienia, mobilności, przewidywania transferu i zmniejszenia współfinansowania w odniesieniu do finansowania z budżetu, tak aby tworzyć godne miejsca pracy, wspierać sektory produkcyjne oraz przeciwdziałać ubóstwu i wykluczeniu społecznemu oraz unikać wszelkich nowych form zależności lub dalszego zwiększania zadłużenia;

14.

uważa, że wprowadzenie systemów dochodów minimalnych we wszystkich państwach członkowskich UE – obejmujących szczególne środki wsparcia osób, których dochód przy wkładzie gospodarczym i ułatwionym dostępie do usług jest niewystarczający – jest jednym z najskuteczniejszych sposobów zwalczania ubóstwa, zapewnienia odpowiedniego standardu życia i pobudzenia integracji społecznej;

15.

uważa, że systemy odpowiedniego dochodu minimalnego muszą wynosić przynajmniej 60 % średniego dochodu w danym państwie;

16.

podkreśla, że potrzebna jest ocena polityki włączenia społecznego, stosowanie otwartej metody koordynacji, realizacja wspólnych celów i krajowych planów działania w kontekście rozwoju ubóstwa, tak żeby prowadzić bardziej zaangażowane działania na szczeblu europejskim i krajowym oraz przeciwdziałać ubóstwu za pomocą bardziej włączającej, spójnej i lepiej sformułowanej polityki, która ma na celu likwidację skrajnego ubóstwa i ubóstwa wśród dzieci do 2015 r. oraz znaczne zmniejszenie względnego ubóstwa;

17.

ponownie stwierdza, że systemom dochodów minimalnych, choć są one istotne, musi towarzyszyć skoordynowana strategia na szczeblu krajowym i unijnym, skupiona na szerokich działaniach i szczególnych środkach, takich jak aktywna polityka rynku pracy na rzecz grup najbardziej od niego oddalonych, edukacja i kształcenie dla osób o najmniejszych umiejętnościach, płace minimalne, polityka budownictwa socjalnego oraz świadczenie dostępnych i przystępnych cenowo usług publicznych wysokiej jakości;

18.

nalega na promowanie integracji i włączenia społecznego w celu zapewnienia skutecznej ochrony podstawowych praw człowieka, ponadto nalega na poczynienie jasnych zobowiązań w odniesieniu do określenia unijnych i krajowych strategii politycznych służących zwalczaniu ubóstwa i wykluczenia społecznego; uważa za niezbędne zapewnienie lepszego, powszechnego, wolnego od ograniczeń fizycznych i barier komunikacyjnych dostępu do rynku pracy, publicznych usług opieki zdrowotnej, edukacji i kształcenia od okresu przedszkolnego do ukończenia pierwszych studiów, kształcenia zawodowego, publicznych lokali mieszkalnych, dostaw energii i opieki społecznej; uważa, że miejsca pracy powinny być dostępne, spełniać warunki jakości i dawać uprawnienia; jest zdania, że płace powinny być godne i zatrudnienie powinno dawać uprawnienia do minimalnego dochodu na starość, aby umożliwić emerytom, którzy pracowali przez całe życie, otrzymywanie przyzwoitych emerytur; dodaje, że systemy odpowiednich dochodów minimalnych dla wszystkich muszą zagwarantować wolność od ubóstwa i zapewnić włączenie społeczne, kulturowe i polityczne zgodnie z różnymi praktykami krajowymi, układami zbiorowymi i prawem krajowym państw członkowskich; zauważa ponadto, że w perspektywie długoterminowej im więcej państwa członkowskie zainwestują w te różne strategie polityczne, tym mniej konieczny będzie system wystarczającego dochodu na gospodarstwo domowe; wskazuje, że takie środki powinno się przyjmować w ścisłej zgodności z zasadą pomocniczości oraz z różnymi praktykami, układami zbiorowymi i prawem krajowym państw członkowskich; uważa, że tylko w ten sposób można zagwarantować wszystkim ludziom prawo do uczestnictwa w życiu społecznym, politycznym i kulturalnym;

19.

zwraca uwagę na potrzeby młodych ludzi, którzy borykają się ze szczególnymi problemami, poszukując swojego miejsca w życiu gospodarczym i społecznym, oraz są narażeni na ryzyko opuszczenia szkoły we wczesnym wieku; wzywa państwa członkowskie, żeby zapewniły, że przeciwdziałanie bezrobociu wśród młodzieży stanie się specjalnym celem opartym na własnych priorytetach, obejmującym specjalne działania i środki w zakresie szkoleń zawodowych, wsparcie z programów wspólnotowych ((Lifelong Learning, Erasmus Mundus) oraz wspieranie nowatorstwa;

20.

podkreśla, że odsetek osób przedwcześnie kończących edukację oraz ograniczony dostęp do szkolnictwa wyższego na poziomie uniwersyteckim są podstawowymi czynnikami prowadzącymi do długoterminowego bezrobocia i kładą się cieniem na spójności społecznej; uważa, że ponieważ działania na rzecz zwalczania tych dwóch problemów znajdują się wśród zasadniczych celów określonych przez Komisję w dokumencie dotyczącym strategii Europa 2020, należy stworzyć podstawy wdrożenia konkretnych działań i strategii politycznych na rzecz dostępu młodzieży do edukacji poprzez stypendia, dofinansowania dla studentów, pożyczki studenckie i inicjatywy wpływające na dynamikę edukacji szkolnej;

21.

uważa, że Komisja powinna przeanalizować wpływ, jaki w poszczególnych państwach członkowskich miałaby jej inicjatywa legislacyjna dotycząca ustanowienia na szczeblu europejskim płacy minimalnej; proponuje w szczególności, żeby przedmiotem tej analizy była różnica między odpowiednim dochodem minimalnym i płacą minimalną w danym państwie członkowskim, a także jego skutki dla wejścia na rynek pracy;

22.

podkreśla, że ważne jest przyjęcie zasad dotyczących wypłacania zainteresowanym odszkodowania z ubezpieczenia od bezrobocia, co umożliwi uniknięcie ubóstwa, że ważne jest zachęcanie państw członkowskich do podejmowania środków ułatwiających powrót do zatrudnienia na miejsca pracy podlegające presji, m.in. ułatwiając mobilność w Unii Europejskiej;

23.

podkreśla, że inwestycje w systemy dochodów minimalnych stanowią kluczowy element zapobiegania ubóstwu i ograniczania go; podkreśla, że nawet w czasach kryzysu systemy dochodów minimalnych należy postrzegać nie jako czynnik powodujący koszty, ale jako główny element walki z kryzysem; zaznacza, że dokonane na wczesnym etapie inwestycje w walkę z ubóstwem przynoszą poważną korzyść, jaką jest ograniczenie długofalowych kosztów dla społeczeństwa;

24.

podkreśla rolę ochrony socjalnej w szczególności w kwestii chorób, zasiłków rodzinnych, emerytur, niepełnosprawności oraz wzywa państwa członkowskie, żeby zwróciły szczególną uwagę na osoby najbardziej podatne na zagrożenia, gwarantując im minimum praw nawet w razie bezrobocia;

25.

stwierdza, że posiadanie zasobów i korzyści wystarczających do godnego życia jest podstawowym prawem człowieka, z którego należy korzystać w szerszym kontekście kompleksowych, spójnych środków mających na celu przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu oraz aktywnej strategii wspierania integracji społecznej; wzywa państwa członkowskie, żeby przyjęły krajowe strategie polityczne mające na celu wzmocnienie gospodarczej i społecznej integracji zainteresowanych osób;

26.

wskazuje na rosnącą liczbę osób pracujących, ale żyjących w ubóstwie, oraz na potrzebę podjęcia tego nowego wyzwania przez połączenie różnych instrumentów; domaga się, aby poziom płacy wystarczającej na życie był zawsze powyżej progu ubóstwa; domaga się, aby pracownicy, którzy z różnorakich powodów znajdują się poniżej progu ubóstwa, otrzymali bezwarunkowe i łatwe do uzyskania dodatki; wskazuje na pozytywne doświadczenia w Stanach Zjednoczonych, gdzie stosowanie negatywnego podatku dochodowego pozwala podnieść dochody pracowników o niskich zarobkach ponad próg ubóstwa;

27.

zauważa, że Komisja Europejska w komunikacie zatytułowanym „Strategia Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” proponuje określenie pięciu głównych celów UE, wśród których znajduje się zmniejszenie liczby osób zagrożonych ubóstwem o 20 mln; przypomina, że ten cel nie dorównuje początkowym ambicjom strategii lizbońskiej, które niestety nie mogły zostać spełnione (likwidacja ubóstwa); uważa, że ubóstwo i wykluczenie społeczne należy wyeliminować za pomocą wiarygodnych, konkretnych i wiążących środków; uznaje, że liczba ta jest za mała oraz że nie można zrezygnować z celu Europy bez ubóstwa; uznaje, że w związku z tym należy zastosować odpowiednie środki oraz że do tego celu liczbowego o wartości bezwzględnej należy dodać cel zmniejszenia ubóstwa w każdym państwie członkowskim, żeby zachęcić każde państwo członkowskie do udziału w realizacji tego celu, oraz że należy umożliwić świadczenie pomocy w ramach tego celu przy wykorzystaniu odpowiednich środków; jest zdania, że ten cel należy osiągnąć za sprawą konkretnych i odpowiednich środków, szczególnie poprzez wprowadzenie systemów dochodów minimalnych we wszystkich państwach członkowskich UE;

28.

uważa, że priorytetowo należy potraktować zwalczanie nierówności społecznej, zwłaszcza w kontekście nierówności ekonomicznej pod względem dochodu i podziału bogactwa, nierówności na rynku pracy, braku bezpieczeństwa socjalnego oraz nierównego dostępu do takich funkcji społecznych państwa, jak opieka społeczna i zdrowotna, edukacja, system prawny itd.;

29.

zwraca się do Rady i państw członkowskich UE o oparcie głównego celu strategii Europa 2020 w zakresie zwalczania ubóstwa na wskaźniku relatywnego ubóstwa (60 % progu mediany dochodu), co poparła Rada Europejska w Laeken w grudniu 2001 r., ponieważ wskaźnik ten sytuuje rzeczywistość ubóstwa w kontekście poszczególnych państw członkowskich, odzwierciedlając rozumienie ubóstwa jako stanu względnego;

30.

wzywa państwa członkowskie UE do dopilnowania, aby główne cele UE w zakresie ubóstwa przełożyły się na konkretne i osiągalne cele krajowe w tak priorytetowych elementach unijnej strategii włączenia społecznego, jak położenie kresu bezdomności ulicznej do 2015 r. zgodnie z oświadczeniem pisemnym nr 0111/2007;

31.

uważa, że należy zwrócić szczególną uwagę i przeznaczyć dodatkowe środki na osoby bezdomne zarówno ze strony państw członkowskich, jak i Komisji, tak aby w pełni zintegrować je ze społeczeństwem do 2015 r.; będzie to wymagało gromadzenia porównywalnych danych i opracowywania rzetelnych statystyk na szczeblu wspólnotowym oraz ich corocznej publikacji wraz ze sprawozdaniem na temat osiągniętych postępów i celów wyznaczonych w odpowiednich krajowych i wspólnotowych strategiach przeciwdziałania ubóstwu i wykluczeniu społecznemu;

32.

uważa, że każde państwo członkowskie ma obowiązek podjęcia wszelkich działań w celu uniknięcia niepewnej sytuacji finansowej swoich obywateli, zapobiegając ich nadmiernemu zadłużeniu w szczególności w przypadku korzystania z kredytów bankowych, rozważając opodatkowanie banków i instytucji finansowych, które decydują się na udzielanie kredytów osobom niewypłacalnym;

33.

uważa, że państwa członkowskie muszą podjąć wyraźne zobowiązanie do wdrożenia aktywnego włączenia: ograniczenia warunkowości, inwestowania we wspomagającą aktywizację, obrony adekwatnego dochodu minimalnego i zachowania standardów społecznych poprzez zakaz cięć w kluczowych usługach publicznych, tak aby ubodzy nie płacili za kryzys;

34.

uważa, że różne doświadczenia z dochodami najniższymi i bezwarunkowymi dochodami podstawowymi dla wszystkich w połączeniu z dodatkowymi środkami włączenia społecznego i ochrony, ukazują, że jest to skuteczna forma walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, pozwalająca zapewnić wszystkim godne życie; domaga się zatem od Komisji przygotowania inicjatywy wspierającej dalsze działania w państwach członkowskich, które będą uwzględniały najlepsze praktyki i będą je promowały oraz które pozwolą na zapewnienia indywidualnie gwarantowanych, zapobiegających ubóstwu modeli odpowiednich dochodów minimalnych i dochodów podstawowych jako środka eliminacji ubóstwa i gwarantującego sprawiedliwość społeczną i równość szans dla wszystkich obywateli, których poziom ubóstwa zostanie wykazany w wymiarze poszczególnych regionów, przestrzegając zasady pomocniczości i nie kwestionując szczególnych uwarunkowań w każdym państwie członkowskim; uważa, że ta inicjatywa Komisji powinna doprowadzić do opracowania planu działania, który ma towarzyszyć realizacji europejskiej inicjatywy w zakresie dochodów minimalnych w państwach członkowskich, przy poszanowaniu poszczególnych praktyk krajowych, układów zbiorowych lub prawa obowiązującego w państwach członkowskich, tak aby osiągnąć następujące cele:

35.

podkreśla, że odpowiedni dochód minimalny jest nieodłącznym składnikiem godnego życia ludzkiego oraz że odpowiedni dochód minimalny i udział w życiu społecznym są warunkiem wstępnym pełnego rozwinięcia przez ludzi ich potencjału i współudziału w demokratycznym kształtowaniu społeczeństwa; zaznacza, że dochody zapewniające egzystencję przyczyniają się ponadto do pozytywnej dynamiki w gospodarce narodowej, a przez to zapewniają dobrobyt;

36.

uważa, że inicjatywa Komisji w sprawie gwarantowanego dochodu minimalnego powinna uwzględniać zalecenie 92/441/EWG, w którym uznano „podstawowe prawo osoby do wystarczających zasobów w odniesieniu do ludzkiej godności”, przy czym podkreśla, że głównym celem systemów wspierania dochodów powinno być wydobywanie ludzi z ubóstwa i umożliwianie im godnego życia, w tym godnej niepełnosprawności i świadczeń emerytalnych; w związku z tym zaleca, żeby Komisja rozważyła ustanowienie wspólnej metody obliczania minimalnego dochodu pozwalającego na przeżycie i minimum socjalnego („koszyk” towarów i usług), tak aby zapewnić dostępność porównawczych pomiarów poziomów ubóstwa i ustanowić środki interwencji socjalnej;

37.

wzywa państwa członkowskie do podjęcia pilnych działań w celu usprawnienia absorpcji świadczeń społecznych, monitorowania poziomów i przyczyn braku absorpcji – uznając, że wg OECD przypadki braku absorpcji stanowią 20-40 % świadczeń – poprzez zwiększenie przejrzystości, skuteczniejsze informowanie, udostępnianie doradztwa, uproszczenie procedur i ustanowienie skutecznych środków i strategii walki z napiętnowaniem i dyskryminacją związaną z odbiorcami dochodu minimalnego;

38.

podkreśla znaczenie istnienia zasiłków dla bezrobotnych, które umożliwiają beneficjentom życie w godziwych warunkach, jak również potrzebę ograniczenia okresu bezrobocia, m.in. poprzez zwiększenie wydajności krajowych urzędów pracy;

39.

podkreśla potrzebę przyjęcia zasad ubezpieczenia pozwalających powiązać minimalne emerytury wypłacane w państwach członkowskich z odpowiednimi progami ubóstwa;

40.

krytykuje państwa członkowskie, których systemy dochodów minimalnych nie uwzględniają względnego progu ubóstwa; ponownie wzywa państwa członkowskie do jak najszybszego zaradzenia tej sytuacji; domaga się, aby Komisja wzięła pod uwagę dobre i złe praktyki, oceniając krajowe plany działania;

41.

zwraca uwagę na poważną dyskryminację pod względem wieku w odniesieniu do systemów dochodów minimalnych, polegającą np. na ustalaniu dochodu minimalnego dla dzieci poniżej progu ubóstwa lub wykluczaniu młodych ludzi z systemów dochodów minimalnych z uwagi na brak składek na ubezpieczenie społeczne; podkreśla, że podważa to bezwarunkowy i odpowiedni charakter systemów dochodów minimalnych;

42.

podkreśla, że pilną konieczność opracowania i zastosowania odpowiednich wskaźników socjoekonomicznych w różnych dziedzinach takich jak zdrowie, mieszkalnictwo, dostawy energii, włączenie społeczne i kulturowe, mobilność, kształcenie, dochody (jak współczynnik Ginniego pozwalający na pomiar zmian w różnicach dochodów), niedostatek materialny, zatrudnienie i usługi pomocy społecznej, które pozwolą na śledzenie i mierzenie postępów osiągniętych w zwalczaniu ubóstwa oraz w działaniach na rzecz włączenia społecznego i które będą przedstawiane każdego roku z okazji Międzynarodowego Dnia Walki z Ubóstwem (17 października), z jednoczesnym zaznaczeniem ewolucji tych postępów w zależności od takich czynników, jak płeć, grupa wiekowa, sytuacja rodzinna, niepełnosprawność, imigracja, choroby przewlekłe i różne poziomy dochodów (60 % średniego dochodu, 50 % średniego dochodu, 40 % średniego dochodu) w sposób umożliwiający uwzględnienie ubóstwa względnego, ubóstwa skrajnego i grup najbardziej narażonych; podkreśla pilną potrzebę dysponowania danymi statystycznymi UE – wykraczającymi poza wskaźniki monetarne – na temat sytuacji skrajnego ubóstwa, takich jak bezdomność, które obecnie nie są uwzględniane w badaniu EU SILC; domaga się, aby powyższe wskaźniki socjoekonomiczne były przedstawiane co roku w sprawozdaniu państwom członkowskim i Parlamentowi Europejskiemu w celu przeprowadzenia dyskusji i ustaleniu dalszych konkretnych możliwości działania;

43.

podkreśla, że potrzebne są szczególne dodatkowe przepisy dotyczące grup w niekorzystnej sytuacji (osoby niepełnosprawne lub przewlekle chore, osoby samotnie wychowujące dzieci i rodziny wielodzietne), które ponoszą dodatkowe koszty, w szczególności związane z pomocą osobistą, korzystaniem ze specjalnych urządzeń, opieki medycznej czy pomocy społecznej;

44.

wzywa Komisję i państwa członkowskie UE do zbadania, w jaki sposób różne modele bezwarunkowych i chroniących przed ubóstwem dochodów podstawowych dla wszystkich mogłyby przyczynić się do włączenia społecznego, kulturowego i politycznego, przy uwzględnieniu zwłaszcza ich niepiętnującego charakteru i zdolności zapobiegania przypadkom ukrytego ubóstwa;

45.

jest zdania, że w odniesieniu do strategii politycznych zmniejszania ubóstwa, które towarzyszą ustanowieniu odpowiedniego dochodu minimalnego w państwach członkowskich, należy przekształcić otwartą metodę koordynacji, tak aby umożliwić rzeczywistą wymianę sprawdzonych wzorców między państwami członkowskimi;

46.

zauważa, że cel zwalczania ubóstwa związany z dochodem minimalnym zostanie osiągnięty tylko wówczas, gdy dochód ten będzie wolny od podatku, i zaleca rozważenie powiązania poziomu dochodu minimalnego z wahaniami opłat za usługi komunalne;

47.

przypomina, że kobiety bardziej niż mężczyźni narażone są na popadnięcie w skrajne ubóstwo z uwagi na braki w systemach opieki socjalnej i utrzymującą się dyskryminację, zwłaszcza na rynku pracy, co wymaga pełnego zakresu specjalnych strategii politycznych, które powinny być nakierowane na kwestie płci i uwzględniać konkretne okoliczności;

48.

uważa, że ubóstwo dotykające osoby zatrudnione oznacza niesprawiedliwe warunki pracy, oraz wzywa do podjęcia wysiłków ku zmianie tej sytuacji, tak aby ogólne poziomy wynagrodzenia i poziomy płacy minimalnej w szczególności mogły zapewnić godny standard życia, niezależnie od tego, czy poziomy te ustalono przepisami prawa czy uzgodniono w negocjacjach zbiorowych;

49.

wzywa do włączenia osób doświadczających ubóstwa (w odniesieniu do których należy zdecydowanie wspierać inicjatywy na rzecz integracji na rynku pracy) oraz zachęca Komisję i państwa członkowskie do rozwijania dialogu z osobami i organizacjami reprezentującymi osoby żyjące w ubóstwie, ich sieciami i partnerami społecznymi; uważa, że należy zadbać o to, aby osoby doświadczające ubóstwa i organizacje, które takie osoby reprezentują, zostały uznane za zainteresowane strony oraz otrzymywały odpowiednie finansowe i inne wsparcie oraz środki, tak aby umożliwić im udział w opracowywaniu, realizacji i monitorowaniu strategii politycznych, środków i wskaźników na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, zwłaszcza w związku z krajowymi programami reform w ramach strategii Europa 2020 oraz otwartą metodą koordynacji ochrony społecznej i włączenia społecznego; podkreśla ponadto potrzebę wzmocnienia działań przeciwko pracodawcom, którzy nielegalnie zatrudniają marginalizowane grupy za wynagrodzenie niższe, niż wynosi dochód minimalny;

50.

uważa, że należy podjąć trwałe i szeroko zakrojone wysiłki w celu zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego, żeby polepszyć sytuację ludzi najbardziej narażonych na ubóstwo i wykluczenie, takich jak osoby o niepewnym zatrudnieniu, bezrobotni, osoby samotnie wychowujące dzieci, osoby starsze żyjące samotnie, kobiety, dzieci znajdujące się w niekorzystnej sytuacji, mniejszości etniczne czy osoby chore lub zdrowe inaczej;

51.

wyraża głębokie ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie wydają się nie uwzględniać zalecenia Rady 92/441/EWG, w którym uznano „podstawowe prawo osoby do wystarczających zasobów i pomocy społecznej, aby żyć w sposób nieuchybiający ludzkiej godności”;

52.

nalega na pełne zaangażowanie partnerów społecznych na równych zasadach w tworzenie krajowych planów działania na rzecz zwalczania ubóstwa i określanie celów odniesienia na wszystkich poziomach zarządzania;

53.

podkreśla potrzebę planowania i realizacji ukierunkowanych działań interwencyjnych, w drodze aktywnych strategii politycznych na rzecz zatrudnienia na poziomie geopolitycznym, sektorowym i biznesowym oraz przy aktywnym zaangażowaniu partnerów społecznych, by zwiększyć dostęp do rynku pracy osób z grup społecznych lub regionów geograficznych o szczególnie wysokiej stopie bezrobocia;

54.

podkreśla potrzebę skoncentrowania się na wybranych grupach populacji (migrantach, kobietach, bezrobotnych w wieku przedemerytalnym itd.), by poprawić ich umiejętności, co przyczyni się do unikania bezrobocia oraz by wzmocnić strukturę integracji społecznej;

55.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do podjęcia działań pozwalających na integrację młodzieży oraz osób starszych na rynku pracy, ponieważ są to najwrażliwsze grupy społeczne, na które w warunkach obecnej recesji szczególnie wpływa brak zatrudnienia;

56.

podkreśla, że systemy dochodów minimalnych muszą pokrywać koszty paliw, aby ubogie gospodarstwa domowe dotknięte ubóstwem energetycznym były w stanie pokrywać swoje rachunki za energię; systemy dochodów minimalnych muszą być obliczane w oparciu o realistyczne oceny kosztów ogrzewania domów w powiązaniu ze szczególnymi potrzebami danego gospodarstwa domowego (np. rodziny z dziećmi, osoby w podeszłym wieku i niepełnosprawne);

57.

zauważa, że mimo iż większość państw członkowskich UE27 dysponuje krajowymi systemami dochodów minimalnych, wiele z nich takiego systemu nie posiadają; wzywa państw członkowskie do wprowadzenia systemu gwarantowanego, zapobiegającego ubóstwu dochodu minimalnego z myślą o włączeniu społecznym, oraz wzywa je do wymiany najlepszych wzorców; uznaje, że tam, gdzie świadczona jest pomoc socjalna, państwa członkowskie mają obowiązek zadbać, aby obywatele rozumieli swoje uprawnienia i mogli je uzyskiwać;

58.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również parlamentom i rządom państw członkowskich i państw kandydujących.

8.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 70/19

—

uwzględniając swoją decyzję z dnia 7 października 2009 r. w sprawie powołania, uprawnień, składu liczbowego oraz długości mandatu Komisji Specjalnej ds. Kryzysu Finansowego, Gospodarczego i Społecznego (1), przyjętą zgodnie z art. 184 Regulaminu,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Specjalnej ds. Kryzysu Finansowego, Gospodarczego i Społecznego (A7-0267/2010),

1.

zauważa, że przyczyny obecnego kryzysu są rozgałęzione, a jego skutki mogą być natychmiastowe albo długoterminowe oraz że przeoczono liczne sygnały ostrzegawcze i niewłaściwie oceniono skalę kryzysu oraz jego wpływ i rozległe skutki;

2.

stwierdza, że kryzys, który rozpoczął się w Stanach Zjednoczonych wraz z bańką subprimes, sięga korzeniami znacznie wcześniejszego okresu;

3.

stwierdza, że światowa nierównowaga, zarządzanie regulacyjne (regulacja i nadzór) i polityka pieniężna – wraz ze specyficznymi czynnikami właściwymi systemowi finansowemu, takie jak złożoność i nieprzejrzystość produktów finansowych, system szybkich zysków i nieodpowiednie modele biznesowe – stanowią główne czynniki przyczyniające się do trwającego obecnie kryzysu finansowego;

4.

uważa, że mnożenie się w sektorze finansowym konfliktów interesów, interesów partykularnych (vested interests) i przypadków podmiotów „zbyt blisko związanych, by rozmawiać” (too close to talk) w niektórych przypadkach przyczyniło się do pogłębienia kryzysu;

5.

odnotowuje, że ekspansyjna amerykańska polityka pieniężna sprzyjała nadmiarowi środków płynnych w pogoni za wysoką wydajnością, i stymulowaniu popytu wewnętrznego opartego na kredytach konsumpcyjnych, a zatem na zadłużeniu gospodarstw domowych, jak również sprzyjała wysokim wydatkom publicznym finansowanym dzięki taniemu dostępowi do kapitału;

6.

zauważa, że na rynkach finansowych zauważa się zachowania spekulacyjne, polegające na podejmowaniu przez niektórych inwestorów bardzo wysokiego ryzyka, zaakcentowane dodatkowo istnieniem oligopolu w agencjach ratingowych; zauważa, że każda gospodarka rynkowa funkcjonuje najlepiej, jeżeli towarzyszy jej demokratycznie przyjęta, przejrzysta i wielopoziomowa regulacja, przy zdrowej etyce i zasadach moralnych, co sprzyja solidnemu systemowi finansowemu i gospodarczemu, bez szkody dla realnej gospodarki;

7.

zauważa, że mnożenie złożonych produktów finansowania pozabilansowego (SPV, CDO, CDS itd.) i mechanizm sekurytyzacji wynikający z nieregulowanego równoległego systemu bankowego zwiększyły, a nie zmniejszyły, ryzyko systemowe; stwierdza, że instytucje skupiające się na oszczędzających i finansujące MŚP pokazały swoją wartość;

8.

uważa, że wobec zmian klimatu, utraty różnorodności biologicznej i wyczerpywania się zasobów naturalnych brak modelu produkcji, dystrybucji i konsumpcji w większej mierze opierającego się na zasadach zrównoważonego rozwoju zalicza się do głęboko sięgających przyczyn kryzysu;

9.

uważa, że strukturom zarządzania finansowego i gospodarczego istniejącym przed wybuchem kryzysu, czy to na szczeblu światowym czy w Stanach Zjednoczonych, czy też w Unii Europejskiej, brakowało spójności i jednolitości ze względu na rozdział nadzoru makro- i mikroostrożnościowego, zbytnio skupiały się one na oddolnym mikroostrożnościowym nadzorze nad instytucjami finansowymi oraz na kontroli nad krajowymi wskaźnikami makroekonomicznymi, zaniedbując systemową ocenę finansowych i makroekonomicznych zmian, które wymagałyby nadzoru nad wzajemnymi powiązaniami między instytucjami finansowymi i między krajami;

10.

stwierdza, że globalizacja nie łączyła się z pojawieniem się czy równoległą ewolucją struktur ładu światowego towarzyszących integracji rynków, w szczególności w odniesieniu do globalnej równowagi lub jej braku i do rynków finansowych, i postrzega proces G20 jako krok w prawidłowym kierunku, lecz podkreśla, że potrzebna jest skuteczna reprezentacja stanowiska UE w grupie G20;

11.

stwierdza, że Unia Europejska uznała swobodny przepływ kapitałów, zgodnie z przepisami traktatów o Unii Europejskiej, w lipcu 1990 r., co przyczyniło się do rozwoju gospodarczego; zauważa jednak, że swobodnemu przepływowi kapitału nie towarzyszyła harmonizacja podatków od oszczędności, odpowiednia regulacja transgraniczna lub nadzór na szczeblu europejskim;

12.

potępia fakt, że zasady paktu stabilności i wzrostu nie zawsze były przestrzegane w przeszłości i zauważa, że występują znaczące nierówności pomiędzy gospodarkami państw strefy euro;

13.

zauważa, że brak odpowiedniej regulacji i solidnego nadzoru oraz całkowity brak instrumentów zarządzania sytuacjami awaryjnymi na wypadek kryzysu bankowego wykazał, jak długą drogę Unia Europejska musi jeszcze przejść, by wprowadzić mechanizmy nadające się do zarządzania wyzwaniami politycznymi związanymi z posiadaniem rynku wewnętrznego i zintegrowanego systemu finansowego; zauważa w szczególności brak mechanizmu na wypadek bankructwa wykraczającego poza granice państwowe;

14.

stwierdza, że deficyt publiczny w Unii Europejskiej wzrósł z 2,3 % PKB w 2008 r. do 7,5 % w 2010 r. i z 2 % do 6,3 % w strefie euro według Eurostatu, przy czym współczynnik długu publicznego wzrósł z 61,6 % PKB w 2008 r. do 79,6 % w 2010 r. w Unii Europejskiej i z 69,4 % do 84,7 % w strefie euro, w dwa lata niwecząc blisko dwie dekady starań na rzecz konsolidacji budżetowej w niektórych państwach członkowskich; ubolewa nad takim niekorzystnym rozwojem wydarzeń, gdyż sprawi on, że stawienie czoła bezrobociu i wyzwaniom demograficznym będzie tym trudniejsze;

15.

uważa, że sytuacja europejskich finansów publicznych była zła już przed kryzysem: od lat 70. poprzedniego stulecia dług publiczny państw członkowskich powoli rósł w efekcie różnych okresów spowolnienia gospodarczego; stwierdza, że koszt planów naprawy gospodarczej, spadek wpływów z podatków i rosnące wydatki na ochronę socjalną spowodowały pogłębienie się długu publicznego i jego udziału w PKB wszystkich państw członkowskich – chociaż w niejednakowym stopniu;

16.

uważa, że nie są jeszcze widoczne wszystkie skutki kryzysu i że nie można wykluczyć ponownej zapaści, ponownego wystąpienia recesji, w szczególności z uwagi na rozmiar bezrobocia;

17.

zauważa, że wywarł wpływ na zatrudnienie w całej UE, chociaż jego spadek został ograniczony średnio do 1,9 % w UE-27., i że negatywne skutki dla zatrudnienia będą jeszcze widoczne z uwagi na występujące zwykle przesunięcie czasowe pomiędzy koniunkturą gospodarczą a rynkiem pracy; podkreśla, że Komisja szacuje, iż w 2010 r. wskaźnik bezrobocia w UE zbliży się do 11 %, co będzie miało poważne konsekwencje dla siły roboczej w UE;

18.

stwierdza, że społeczne skutki kryzysu różnią się w zależności od państwa członkowskiego: o ile poziom bezrobocia wynosi średnio 10 % ludności, w niektórych krajach sięga 20 %, z czego 40 % to młodzi ludzie, co podkreśla znaczenie usprawnień strukturalnych koniecznych w niektórych krajach;

19.

uważa, że chociaż istotna jest polityka redukcji długu, to szybka konsolidacja finansów publicznych nie powinna odbywać się kosztem systemów ochrony socjalnej i usług publicznych, ponieważ ich rola jako automatycznych stabilizatorów i amortyzatorów kryzysu została zasadnie uznana; zauważa, że zwiększenie skuteczności ochrony socjalnej i usług publicznych może jednocześnie poprawić wydajność gospodarczą oraz jakość usług; uznaje, że nieosiągnięcie odpowiedniej równowagi mogłoby doprowadzić do długotrwałego słabego wzrostu gospodarczego, któremu towarzyszyć będzie utrzymujące się bezrobocie, a w konsekwencji nieuchronna erozja światowej konkurencyjności Europy;

20.

stwierdza, że wysoki poziom bezrobocia pociąga za sobą nie tylko koszty społeczne, lecz również wysokie koszty gospodarcze, ponieważ osoba bezrobotna w niewielkim stopniu napędza popyt wewnętrzny, płaci niższe podatki i składki społeczne; zauważa, że zwiększa to spoczywające na osobach pracujących obciążenia w postaci wyższych podatków oraz obciążenia dla przyszłych pokoleń, w postaci wyższego zadłużenia;

21.

stwierdza, że w oparciu o dane z 2007 r. (ostatnie znane dane), czyli pochodzące z okresu przedkryzysowego, w Unii Europejskiej jest 30 mln ubogich pracowników, a zgodnie z ostatnimi danymi 79 mln ludzi żyje poniżej granicy ubóstwa, a ich liczba prawdopodobnie od tego czasu wzrosła;

22.

stwierdza, że oprócz bezrobocia, kryzys wywarł wielowymiarowy wpływ społeczny, powodując między innymi pogorszenie się warunków pracy, zwiększenie trudności w dostępie ludności do podstawowych potrzeb i usług, zwiększenie bezdomności, nadmierne zadłużenie i wykluczenie finansowe;

23.

zauważa, że jak w przypadku każdego kryzysu, ten obecny wywiera negatywne skutki na wzrost gospodarczy i zatrudnienie, dotykając w pierwszej kolejności osoby najbardziej narażone, w tym młodych ludzi, dzieci i kobiety, a także mniejszości etniczne i imigrantów;

24.

podziela obawy dotyczące procykliczności zasad regulacyjnych, ostrożnościowych, rozrachunkowych i podatkowych, które zwiększają wahania rynkowe nierozłącznie związane z funkcjonowaniem gospodarki rynkowej;

25.

przyjmuje do wiadomości, że ratowanie sektora bankowego przez rządy stanowi jedynie część kosztów, którymi kryzys finansowy obciąży społeczeństwo, podczas gdy koszty związane z recesją i wzrostem długu publicznego będą znaczne, straty wyniosą prawdopodobnie 60 trylionów dolarów w skali światowej;

26.

zauważa, że kryzys doprowadził do drastycznego wzrostu pomocy państwa w wyniku przyjęcia tymczasowych ram pomocy państwa, i ubolewa z powodu ewentualnych szkodliwych skutków dla utrzymania jednakowych warunków działalności w Europie; wzywa Komisję do objęcia zdecydowanego przewodnictwa w zwalczaniu protekcjonizmu i zakłóceń konkurencji;

27.

aprobuje niekonwencjonalne środki wprowadzone przez EBC i krajowe banki centralne w ciągu ostatnich dwóch lat w celu wspomożenia w państwach członkowskich banków zagrożonych bankructwem z powodu niespotykanie wysokiego poziomu toksycznych aktywów; z zadowoleniem przyjmuje szczególnie fakt, że klientom tych banków udzielono gwarancji wkładów, podkreśla jednak potrzebę stopniowego wycofywania niekonwencjonalnych środków w celu zapobieżenia nieuczciwej konkurencji w sektorze bankowym;

28.

przypomina, że w październiku 2008 r. Unia Europejska przyjęła europejski plan naprawy gospodarczej wynoszący 1,6 % jej PKB, podczas gdy w Chinach było to 5 %, a w Stanach Zjednoczonych 6,55 %;

29.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Radę ds. Gospodarczych i Finansowych w dniu 10 maja 2010 r. planu stabilizacyjnego opiewającego na 750 mld EUR, który ustanowił mechanizm stabilności finansowej umożliwiający stawienie czoła ryzyku niewypłacalności państwa, częściowo wykorzystując art. 122 TFUE jako podstawę prawną tego planu; podkreśla, że decyzje Rady wchodzące w skład pakietu ratunkowego podejmowane bez konsultacji z Parlamentem cechują się deficytem demokratycznym i brakiem odpowiedzialności; wzywa do tego, aby Parlament uczestniczył w charakterze współustawodawcy w tworzeniu przyszłych wniosków i decyzji dotyczących wychodzenia z kryzysu;

30.

wyraża ubolewanie z powodu skromnego poziomu koordynacji między poszczególnymi krajowymi planami naprawczymi, gdyż efekt mnożnikowy i potencjał dźwigni koordynacji na szczeblu UE z dużym prawdopodobieństwem przewyższyłby efekt, jaki można uzyskać przez planowanie oparte w znacznej mierze na szczeblu krajowym, obarczone ryzykiem wzajemnej sprzeczności; wzywa do podkreślenia aspektów europejskich w przyszłych planach naprawczych i w zakrojonych na dużą skalę inwestycjach;

31.

zwraca się do Komisji o sporządzenie bardzo szczegółowego bilansu skuteczności krajowych pakietów na rzecz ratowania banków oraz krajowych i europejskich planów naprawczych przyjętych jesienią/zimą 2008-2009 r. pod względem celów Unii w perspektywie długo- i krótkoterminowej, w tym dokonanie gruntownej analizy konsekwencji zmienionych mechanizmów udzielania pomocy państwa, przyjętych w odpowiedzi na kryzys, a także w odniesieniu do konkurencji i utrzymania jednakowych warunków działalności w Europie, reformy finansowej i tworzenia miejsc pracy;

32.

zauważa, że niektóre państwa członkowskie, zwłaszcza te, które otrzymały wspólnotową pomoc na rzecz wsparcia bilansu płatniczego, w rzeczywistości nie mają możliwości stworzenia prawdziwych krajowych planów naprawczych zawierających elementy pozwalające na pobudzenie wzrostu i zatrudnienia, gdyż do 2012 r. wszystkie rozwiązania ograniczają się do cięć w wydatkach publicznych, podwyższania podatków i zmniejszania długu publicznego;

33.

uważa, że Unia nie może być jedyną zintegrowaną przestrzenią, gdzie kwestia energii, a zwłaszcza koszyka energetycznego, nie byłaby uznawana za kwestię strategiczną na jej terytorium i w stosunku do jej partnerów; uważa, że działania w tej dziedzinie muszą być prowadzone w UE w oparciu o bliską współpracę między Komisją, państwami członkowskimi i odpowiednimi sektorami przemysłu, aby zagwarantować państwom członkowskim dostawy źródeł energii, takich jak ropa i gaz, za pośrednictwem różnorodnej sieci rurociągów, mianowicie przez negocjacje umów na dostawy i organizowanie możliwości magazynowania oraz finansowanie i koordynowanie badań w zakresie nowych źródeł energii i ich rozwoju w ramach wszystkich odnośnych programów, np. 7. programu badań na lata 2007-2013 oraz jego późniejszych, uaktualnionych wersji;

34.

proponuje, by Komisja przejęła pełną odpowiedzialność za zapewnianie pilotażu i finansowania projektów, zwłaszcza w następujących dziedzinach:

35.

uważa, że o ile istnieje porozumienie co do tych elementów rządzenia i działania Unii w dziedzinach objętych podziałem uprawnień i działaniami uzupełniającymi, o tyle Unia musi wyposażyć się w środki, między innymi finansowe, na miarę takiej strategii;

36.

przypomina, że ostatecznym celem systemu finansowego jest dostarczanie stosownych instrumentów oszczędnościom i przeznaczanie tych ostatnich na inwestycje wspierające gospodarkę realną i będące generatorem wydajności ekonomicznej, pokrywając część ryzyka przedsiębiorstw i gospodarstw domowych, w celu optymalizacji warunków długoterminowego finansowania emerytur i w celu tworzenia miejsc pracy, tak jak to czynią np. regionalne i lokalne banki detaliczne; zauważa, że ta funkcja jest szczególnie ważna w kontekście odnowy sposobu wzrostu, który wymaga znacznych inwestycji w czyste technologie;

37.

podkreśla, że rozwój finansowy musi służyć równości przez rozszerzenie, w warunkach wystarczającego bezpieczeństwa, dostępu do kredytu i ubezpieczenia na te warstwy społeczeństwa, które są od niego; kładzie nacisk na fakt, że celem reformy regulacji finansowych nie może być jedynie zapewnienie stabilności finansowej, lecz musi ona uwzględnić cele wynikające ze zrównoważonego rozwoju;

38.

stwierdza, że kryzys ten wyznacza granice systemu opartego na samoregulacji i nadmiernej ufności w zdolność podmiotów rynkowych w sektorze finansowym i agencji ratingowych do dokonywania każdorazowo prawidłowej oceny ryzyka i właściwego zarządzania ryzykiem oraz unikania pokusy nadużycia;

39.

z zadowoleniem przyjmuje obecne propozycje Bazylejskiego Komitetu ds. Nadzoru Bankowego (BCBS) oraz rolę, jaką odgrywa ta instytucja, lecz mając na uwadze, że uniwersalne podejście byłoby szkodliwe dla instytucji finansowych w UE, przepisy należy wprowadzić w życie zgodnie z ustalonym harmonogramem i przedstawić propozycje na podstawie szczegółowych ocen ich wpływu na stopień w jakim instytucje finansowe służą realnej gospodarce i społeczeństwu; podziela obawy związane z właściwym poziomem wymogów kapitałowych i długością okresów przejściowych;

40.

zauważa, że przejrzystość sprawozdań finansowych zarówno w przypadku przedsiębiorstw, jak i państw członkowskich jest konieczna, aby odbudować zaufanie; wzywa zatem Komisję do zbadania przypadków wykorzystywania transakcji pozabilansowych, niepokrytych zobowiązań publicznych oraz rozpowszechnienia się spółek celowych i spółek specjalnego przeznaczenia oraz do rozważenia możliwości ograniczenia ich wykorzystania lub wprowadzenia wymogu obowiązkowych oświadczeń w publikowanych sprawozdaniach finansowych;

41.

zauważa, że kryzys uwidocznił główne usterki systemu nadzoru; wzywa do zmniejszenia możliwości arbitrażu regulacyjnego na szczeblu światowym za pomocą stanowczych porozumień zawartych na szczeblu grupy G20 i w ramach Unii Europejskiej, oraz do zniesienia takich możliwości, o ile to możliwe, przez stosowanie wspólnych przepisów w sprawie usług finansowych;

42.

uważa, że należy zlikwidować luki w przepisach, które umożliwiły filiom zagranicznych instytucji finansowych dokonywanie licznych niepodlegających przepisom transakcji w UE;

43.

stwierdza, że w chwili obecnej międzynarodowe przepisy dotyczące zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym są niewystarczające; wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych wniosków w sprawie unijnych ram transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze finansowym, uwzględniających inicjatywy przyjęte przez międzynarodowe organy, takie jak G20 i MFW, aby zapewnić wszystkim takie same warunki na całym świecie;

44.

zauważa, że normy, między innymi przy użyciu „wartości godziwej”, mają charakter procykliczny w ramach wpływu na podejmowanie decyzji, zwłaszcza w instytucjach finansowych, które nadmiernie na nich polegały; zauważa, że ten problem można zaobserwować również w przypadku niektórych zasad regulacyjnych, ostrożnościowych i podatkowych;

45.

jest świadomy szczególnych problemów związanych ze znaczną częścią sektora bankowego i ubezpieczeniowego posiadanych przez instytucje zagraniczne w wielu nowych państwach członkowskich;

46.

zauważa konieczność znalezienia równowagi między potrzebą podejmowania działań pomagających zachować stabilność finansową a potrzebą utrzymania zdolności banków do udzielania kredytów podmiotom gospodarczym; system bankowy musi być zdolny do wypełniania swoich podstawowych zadań w normalnej sytuacji, jak i podczas kryzysu;

47.

stwierdza, że rozmiary instytucji finansowych i ich odpowiednie bilanse spowodowały wprowadzenie koncepcji „zbyt duże, aby ogłosić upadłość”; w związku z tym wzywa Komisję, żeby wymagała od banków sporządzenia „testamentu”, w którym szczegółowo zostanie określona ich uporządkowana likwidacja w przypadku kryzysu;

48.

z zadowoleniem przyjmuje znaczącą rolę Europejskiego Banku Centralnego (EBC) w ramach Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (ESRB), znacznie przyczyniającą się do osiągnięcia stabilności finansowej w Unii Europejskiej;

49.

podkreśla konieczność wprowadzenia nowych standardów dla danych statystycznych dotyczących sektora finansowego, co usprawni monitorowanie ryzyka i poprawi zdolności Komisji Europejskiej w zakresie nadzoru;

50.

pragnie sprzyjać innowacjom finansowym, pod warunkiem że umożliwią one opracowanie przejrzystych instrumentów służących finansowaniu użytecznych innowacji technologicznych, długoterminowych inwestycji, emerytur, zatrudnienia i ekologicznej gospodarki; oczekuje na dalsze działania UE w dziedzinie innowacyjnego finansowania w celu zmobilizowania długoterminowych oszczędności na rzecz zrównoważonych, strategicznych inwestycji długoterminowych oraz rozszerzenia dostępu do usług finansowych;

51.

ponownie potwierdza, że ogromne znaczenie ma system nadzoru i uregulowań, który nie pozwala pominąć w rejestrach żadnej transakcji finansowej i żadnego instrumentu finansowego; nalega, aby fundusze hedgingowe podlegały takim samym przepisom, jak wszelkie inne fundusze inwestycyjne; podkreśla, że nadzór i regulacje muszą dotyczyć działań spekulacyjnych na rynkach finansowych, aby ograniczyć i powstrzymać spekulacje w odniesieniu do krajów, walut i gospodarek;

52.

uważa, że niewystarczający ład korporacyjny w instytucjach finansowych przyczynił się do powstania kryzysu i że należy się nim zająć, aby dopilnować tego, by komisje ds. oceny ryzyka były w gotowości operacyjnej i były skuteczne, członkowie rad dysponowali wystarczającą wiedzą na temat produktów danej instytucji, a zarząd i dyrektorzy niewykonawczy ponosili odpowiedzialność za dostosowanie interesów inwestorów i pracowników do strategii kompensacyjnych;

53.

zauważa brak wartości i zasad etycznych w zachowaniu niektórych podmiotów na rynkach i w instytucjach finansowych; podkreśla, że instytucje i rynki finansowe muszą w sposób zintegrowany uwzględnić – w ramach ciążącej na nich odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw – interesy wszystkich zaangażowanych stron, takich jak klienci, udziałowcy i pracownicy;

54.

uważa, że rozróżnienie instytucji finansowych musi być dokonywane w oparciu o wystarczająco rozbudowany zestaw kryteriów dotyczący ryzyka systemowego, zwłaszcza w obrębie Unii; uważa, że kryteria te prowadzą do stwierdzenia, w ilu państwach członkowskich działają takie instytucje, a także ich wielkości, a najważniejsza jest zdolność tej czy innej instytucji do zakłócenia funkcjonowania rynku wewnętrznego, tym bardziej że przedmiotowy kryzys pokazał, iż duża wielkość była tylko jednym z kilku czynników powodujących ryzyko systemowe;

55.

uważa za niezbędne, żeby Unia Europejska uwzględniła konieczność utrzymania i rozszerzania różnorodności struktury jej sektora finansowego do określania nowych reguł i jest zdania, że gospodarka europejska potrzebuje solidnej sieci banków regionalnych i lokalnych, takich jak banki oszczędnościowe i spółdzielcze; uznaje zarazem, że różne banki dysponują specjalistyczną wiedzą w różnych obszarach i różnymi głównymi kompetencjami; zauważa, że pluralizm dowiódł swej wartości podczas kryzysu finansowego i przyczynił się do stabilności, a jednolitość może doprowadzić do słabości systemowej;

56.

wzywa do przywrócenia roli tradycyjnego kierownika banku, który znając charakter, osiągnięcia i plan biznesowy wnioskodawców zwracających się o pożyczkę, może podejmować oszacowane ryzyko w oparciu o własną wiedzę, zgodnie z przepisami UE, takimi jak zasady dotyczące rynków instrumentów finansowych i dyrektywy dotyczące kredytów konsumpcyjnych, które przewidują informowanie i ochronę konsumenta;

57.

podkreśla, że w celu ożywienia i odblokowania przepływu kredytów do spółek i osób indywidualnych należy określić długoterminowe rozwiązania trudności związanych z ogromnym rozmiarem długu prywatnego, jakie napotykają zarówno gospodarstwa domowe, jak i przedsiębiorstwa;

58.

wzywa do zwiększenia przejrzystości w stosunkach między państwami członkowskimi oraz w ich stosunkach z najważniejszymi instytucjami finansowymi;

59.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji z dnia 2 czerwca 2010 r. i uważa, że model działania (business model) agencji ratingowych może prowadzić do konfliktu interesów, ponieważ agencje te są wykorzystywane do określania siły finansowej przedsiębiorstw, które im płacą, a ich model nie pozwala na ocenę makroekonomicznych elementów podjętych decyzji; zdaje sobie sprawę, że agencje ratingowe przyczyniły się do kryzysu z uwagi na to, że oferowane przez nie bodźce były tworzone w sposób szkodliwy, co w dużym stopniu wynikało z braku konkurencji; proponuje przeprowadzenie badań nad rzetelnością systemu, w którym inwestorzy i oszczędzający płaciliby za dostęp do potrzebnych im informacji;

60.

zwraca się do Komisji o przeprowadzenie badania wykonalności i wpływu utworzenia europejskiej publicznej i niezależnej agencji ratingowej i uważa, że niezależne trybunały obrachunkowe powinny wnieść czynny wkład w ocenę zadłużeń państwowych; jest zdania, że taki rozwój sytuacji doprowadziłby do pożądanego pluralizmu norm odniesienia; uważa, że zwiększona konkurencja na rynku ratingów mogłaby polepszyć ich jakość;

61.

wzywa Komisję do przeanalizowania propozycji dotyczących prawa głosu akcjonariuszy polegających na polepszeniu przejrzystości związanej z tożsamością i strategią akcjonariuszy oraz sprzyjaniu inwestycjom długoterminowym;

62.

uważa, że Europejczycy spodziewają się, że w czasach kryzysu gospodarczego i społecznego odpowiedzialność, obowiązkowość i solidarność będą zasadami przewodnimi przy podejmowaniu decyzji na szczeblu europejskim;

63.

stwierdza, że przez dziesięciolecia przed kryzysem wiele europejskich krajów odnotowywało słaby wzrost gospodarczy i wysokie bezrobocie z uwagi na brak zdolności w niektórych państwach członkowskich do przeprowadzenia reformy gospodarki w kierunku gospodarki opartej na wiedzy i przywrócenia jej konkurencyjności na rynkach międzynarodowych, a także z uwagi na niski popyt wewnętrzny; stwierdza, że Europa potrzebuje bardziej przejrzystych i sprawnych rynków finansowych oraz wyższego wzrostu gospodarczego, który sprzyja wysokiej jakości zatrudnieniu i integracji społecznej;

64.

zauważa, że Unia Europejska ma większe trudności z wyjściem z kryzysu niż inne regiony świata, w dużej mierze z powodu niedostosowanych do sytuacji reakcji politycznych na kryzys, zbyt skromnych i spóźnionych, a także ze względu na strukturalną słabość jej potencjału zarządzającego, i stwierdza, że kryzys grozi poważnym i trwałym osłabieniem jej pozycji gospodarczej, a co za tym idzie politycznej, na arenie światowej, która prawdopodobnie zostanie przez nią odzyskana dopiero w długiej perspektywie oraz pod warunkiem, że UE będzie w stanie rozważyć koncepcję tzw. europejskiego stylu życia nie podważając jego podstawowych wartości;

65.

uważa, że Unia musi osiągnąć większą spójność procesu tworzenia polityki, by podjąć stojące przed nią wyzwanie; dlatego też uważa za najważniejszą spójność prowadzonej polityki; za decydujące uznaje tu działania instytucji UE;

66.

stwierdza również niewydolność struktur zarządzania gospodarką w Unii Europejskiej oraz fakt, że takie rozproszenie jest szkodliwe dla zdolności Unii do zajmowania decydującej pozycji w debatach nad równowagą sił makroekonomicznych, w szczególności ze Stanami Zjednoczonymi i Chinami;

67.

uważa, że kryzys ujawnił tendencję polityki gospodarczej ostatnich lat, która pozostawiła wiele krajów strefy euro i spoza niej z alarmująco wysokim poziomem długu publicznego;

68.

zwraca uwagę, że długoterminowa trwałość finansów publicznych jest niezbędna dla stabilności i wzrostu; z zadowoleniem przyjmuje wnioski Komisji dotyczące poprawy zarządzania strefą euro w średnim i długim okresie, które zostały opracowane z myślą o zapobieżeniu ponownemu wystąpieniu takiego kryzysu walutowego, jaki przeżywamy obecnie, a także podziela pogląd Komisji, że pakt stabilności i wzrostu wymaga bardziej skutecznych mechanizmów zachęcania i karania;

69.

podkreśla, że aby przywrócić solidny poziom wzrostu i osiągnąć cele, jakimi są trwały rozwój gospodarczy i spójność społeczna, w pierwszej kolejności należy zająć się utrzymującymi się istotnymi nierównościami makroekonomicznymi i rozbieżnościami w zakresie konkurencyjności; z zadowoleniem przyjmuje uznanie tej konieczności przez Komisję w jej komunikacie w sprawie koordynacji polityki gospodarczej;

70.

stwierdza, że kryzys ujawnił strukturalną słabość niektórych państw członkowskich UE i że trudności niektórych państw członkowskich ze sfinansowaniem długu na rynkach można przypisać nieodpowiedniemu zarządzaniu oraz, jak stwierdził MFW, międzynarodowym rynkom finansowym ogłaszającym fałszywe alarmy;

71.

uważa, że kryzys finansowy w Grecji i innych krajach w strefie euro stanowi wyzwanie dla strefy euro jako całości i jest słabości strefy euro w radzeniu sobie ze skutkami ubocznymi światowego sektora finansowego;

72.

uważa, że wszelki oparty o nie powracanie do status quo model rozwoju, do którego wszyscy rzekomo dążą musi łączyć trwałość i solidarność; proponuje, by przyszła strategia Unii była zrównoważona, jeżeli chodzi o rynki finansowe, gospodarkę, wydatki rządowe, dynamikę gospodarczą i społeczną, klimat i środowisko naturalne;

73.

sprzyja wprowadzeniu podatku od transakcji finansowych, z którego dochody poprawiłyby funkcjonowanie rynku dzięki ograniczeniu spekulacji i przyczyniłyby się do finansowania światowych dóbr publicznych oraz ograniczenia deficytów publicznych; uważa, że taki podatek powinien być ustalony w oparciu o jak najszerszą podstawę lub, w przypadku jej braku, podatek od transakcji finansowych powinien być wprowadzony jako pierwszy krok na szczeblu UE; wzywa Komisję do szybkiego przedstawienia studium wykonalności uwzględniającego takie same warunki i do wystąpienia z konkretnymi wnioskami legislacyjnymi;

74.

jest zdania, że w celu wyeliminowania ryzyka strukturalnych skutków wtórnych głównym kryterium przy wyborze polityki powinna być koncentracja strategii wychodzenia z kryzysu na długoterminowym zrównoważonym wzroście; z tej perspektywy istotne znaczenie ma treść programów budżetowych; wyboru polityki należy dokonywać zgodnie ze średnio- i długoterminowymi celami, a inwestycje publiczne muszą zostać właściwie ukierunkowane, za priorytet uznać należy skupienie się na innowacjach, badaniach naukowych, edukacji, efektywności energetycznej i nowych technologiach;

75.

przypomina, że największe sukcesy Unii wynikły z realizacji konkretnych projektów, wdrażania zawierających treść strategii politycznych, takich jak rynek wewnętrzny, wspólna polityka handlowa, euro, rozpoczęcie reform strukturalnych i program Erasmus, w przypadku których siłą napędową są działania Komisji;

76.

uważa, że solidarność między pokoleniami oznacza, że ani młodzi, ani starsi obywatele nie powinni ponosić nadmiernych obciążeń wynikających z długów zaciągniętych w przeszłości;

77.

odnotowuje, że wielki krach rzuca nowe światło na wyzwania demograficzne i związane z finansowaniem systemów emerytalnych; uważa, że finansowania systemów emerytalnych nie można pozostawić wyłącznie sektorowi publicznemu, ale że należy polegać na systemie trójstronnym obejmującym publiczne, pracownicze i prywatne systemy emerytalne należycie gwarantowane dzięki specjalnym przepisom i nadzorowi w celu ochrony inwestujących; uważa ponadto, że emerytury będą wymagały ogólnoeuropejskich reform, by przyczynić się do finansowania solidarności międzypokoleniowej; uważa, że zwiększenie długości życia podnosi kwestie przekrojowe dotyczące organizacji społeczeństwa, nad którymi się nie zastanowiono;

78.

uważa, że Europie potrzeba bardziej zjednoczonej, skutecznej i mniej biurokratycznej, a nie tylko bardziej skoordynowanej Unii; jest zdania, że Komisja, która ma określać ogólny interes europejski i bronić go, musi w ramach swojego prawa do inicjatywy stawiać na pierwszym miejscu swoje zobowiązanie do działania w imieniu Unii tam, gdzie dysponuje dzielonymi uprawnieniami lub uprawnieniami do koordynacji działań państw członkowskich, jednocześnie wdrażając i egzekwując wspólną politykę i ustalając ramy interwencji dla podmiotów rynkowych i państw; uważa za istotne, aby Komisja wykorzystywała jako podstawę prawną rozporządzenia zamiast dyrektyw w celu ułatwienia jednolitego przyjmowania przepisów w całej UE i zapobiegania zakłóceniom;

79.

zwraca się do Komisji o zorganizowanie, tam gdzie to konieczne, sektorowych okrągłych stołów, aby doprowadzić do współpracy różnych podmiotów rynkowych, tak aby sprzyjać wznowieniu prawdziwej europejskiej polityki przemysłowej, a także innowacji i tworzeniu miejsc pracy; przypomina, że, dążąc do tego, musimy pamiętać o naszych zobowiązaniach dotyczących zmian klimatu oraz o potencjale niektórych zielonych technologii; uważa, że należy lepiej wykorzystywać budżet UE, tak aby stał się on prawdziwym katalizatorem wszystkich działań podejmowanych na szczeblu krajowym w dziedzinie badań i rozwoju, innowacji oraz tworzenia nowych przedsiębiorstw i miejsc pracy; apeluje ponadto do Komisji, aby przedłożyła konkretne wnioski dotyczące sposobów zacieśnienia współpracy między przedsiębiorstwami a sektorem badań, promowania tworzenia klastrów oraz wspierania takiej strategii za pomocą odpowiednich funduszy; podkreśla, że swobodna i uczciwa konkurencja jest podstawową siłą napędzającą rozwój na każdym rynku, na którym łatwo jest rozpocząć działalność i nie ma przywilejów zakłócających jego funkcjonowanie;

80.

zwraca się do Komisji o pełne zastosowanie litery i ducha umowy ramowej w odniesieniu do specjalnego partnerstwa z Parlamentem Europejskim w celu określenia priorytetów agendy europejskiej w interesie wszystkich obywateli; wzywa do prowadzenia żywego dialogu z parlamentami krajowymi, w szczególności w obszarach dotyczących kwestii budżetowych i finansowych; przestrzega przed wszelkimi próbami tworzenia oddzielnych instytucji na płaszczyźnie międzyrządowej, co wykluczyłoby niektóre kraje z procesu podejmowania decyzji i osłabiłoby równe uwzględnianie stanowisk wszystkich państw członkowskich;

81.

uważa, że skuteczne zarządzanie gospodarką zakłada powierzenie Komisji odpowiedniej, większej odpowiedzialności za zarządzanie, co umożliwi jej korzystanie z istniejących i nowych narzędzi przewidzianych w Traktacie z Lizbony, takich jak art. 121, 122, 136, 172, 173 i 194, które przyznają Komisji uprawnienia w zakresie koordynacji planów reform, działań, jak również opracowywania wspólnej strategii;

82.

uważa, że lepsze zarządzanie gospodarką musi iść w parze ze wzmocnieniem legitymacji demokratycznej zarządzania europejskiego, co musi zostać osiągnięte przez silniejsze i wcześniejsze zaangażowanie Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych w cały ten proces;

83.

proponuje, by komisarz odpowiedzialny za kwestie gospodarcze i monetarne w Komisji Europejskiej był jednym z jej wiceprzewodniczących; proponuje, by osobie tej powierzono czuwanie nad spójnością działań gospodarczych UE, nadzorowanie wykonywania przez Komisję jej zadań w dziedzinie spraw gospodarczych, walutowych i związanych z rynkami finansowymi oraz koordynowanie innych aspektów działań gospodarczych Unii; sugeruje także, że osoba ta powinna uczestniczyć w pracach Rady Europejskiej, przewodniczyć Radzie ECOFIN i Eurogrupie oraz reprezentować UE w odnośnych instytucjach międzynarodowych;

84.

jest zdania, że kłopoty budżetowe, z którymi borykają się obecnie państwa członkowskie oraz potrzeba znaczących inwestycji w celu realizacji strategicznych założeń Unii do 2020 r., wymagają nowych modeli finansowych obejmujących zarówno fundusze publiczne, jak i prywatne;

85.

apeluje do państw członkowskich i Komisji o szybsze stworzenie warunków umożliwiających sektorowi publicznemu i prywatnemu ścisła współpracę, w tym w postaci partnerstw publiczno-prywatnych, w celu sprostania wyzwaniu, jakim są długoterminowe inwestycje na poziomie krajowym i europejskim, prowadzące do zrównoważonego, integrującego i konkurencyjnego wzrostu;

86.

ponawia zaangażowanie na rzecz euro; uznaje strategiczną rolę i wartość wspólnej waluty; podkreśla przejrzystość i korzyści gospodarcze, jakie euro przyniosło strefie euro; uznaje, że euro musi być przede wszystkim bastionem stabilności gospodarki europejskiej;

87.

zauważa, że podstawowym celem polityki pieniężnej EBC jest utrzymanie stabilności cen; zwraca uwagę, że cel, jakim jest stabilność cen, można skutecznie osiągnąć tylko wówczas, gdy należytą uwagę poświęci się rzeczywistym przyczynom inflacji; przypomina, że w art. 127 TFUE powierzono EBC również zadanie wspierania ogólnych strategii ekonomicznych Unii; za kwestię podstawową uważa dokładne wypełnianie obowiązków przez państwa członkowskie w strefie euro oraz państwa posiadające specjalny status, tak aby nie pozostawiać żadnych wątpliwości co do wspólnych celów stabilności cen, niezależności EBC, dyscypliny budżetowej i wspierania rozwoju, zatrudnienia i konkurencyjności;

88.

pochwala EBC za jego wysiłki na rzecz kontrolowania inflacji, ale wzywa EBC do odgrywania większej roli w kontrolowaniu inflacji aktywów;

89.

zauważa, że aby unia walutowa mogła oprzeć się pogorszeniu koniunktury, potrzebna jest ścisła koordynacja polityki gospodarczej; ubolewa nad faktem, że w ramach unii gospodarczo-walutowej kładzie się duży nacisk na jej aspekt „walutowy”;

90.

zgadza się ze Światowym Funduszem Walutowym, że zarządzanie kryzysowe nie jest alternatywą dla działań naprawczych i zasadniczych reform niezbędnych dla wzmocnienia fundamentów europejskiej unii walutowej;

91.

podkreśla znaczenie zwiększenia odporności strefy euro dzięki powołaniu struktur instytucjonalnych do podejmowania niezbędnych działań w oparciu zarówno o zachęty, jak i o sankcje;

92.

podkreśla, że pakt stabilności i wzrostu jest jedynym istniejącym obecnie instrumentem regulacyjnym, zapewniającym podstawowe ramy prawne polityki makroekonomicznej i finansów publicznych UE;

93.

stwierdza, że według bilansu dziesięciu pierwszych lat funkcjonowania euro jego wprowadzenie ukazało pogłębienie się rozbieżności w konkurencji między gospodarkami strefy euro, nasilając konsekwencje dla krajów o słabej gospodarce i prowadząc do poważnego braku równowagi handlowej w strefie euro; zauważa jednak, że korzyści z wprowadzenia euro dla całej Unii, np. w odniesieniu do relatywnej stabilności gospodarczej, stabilności cen i niskiej stopy inflacji, były istotne;

94.

podkreśla, że w wielu krajach istnieje potrzeba uporządkowania systemu podatkowego i znacznego ograniczenia deficytu i zadłużenia; zgadza się Radą co do konieczności zapewnienia zrównoważonego charakteru systemów fiskalnych i bardziej zdecydowanego wzrostu gospodarczego oraz zatrudnienia we wszystkich państwach członkowskich, w związku z tym zgadza się również, że należy określić i odpowiednio realizować plany naprawy systemów podatkowych i reform strukturalnych;

95.

zauważa, że mogłoby to doprowadzić do strategii konsolidacji finansowej, które poważnie ograniczają zdolność rządów do działania; jednocześnie ostrzega, aby te pakiety oszczędnościowe nie doprowadziły do wprowadzenia środków, które mogłyby zahamować odbudowę gospodarczą, tworzenie miejsc pracy i spójność społeczną;

96.

uważa, że pakt stabilności i wzrostu jest ważnym instrumentem nacisku na zrównoważenie finansów publicznych, co przyczyniło się do odpowiedzialności gospodarczej w strefie euro; uznaje, że szkodzi mu słabe egzekwowanie i nie stał się on wystarczającym bodźcem dla nadania optymalnej formy polityce gospodarczej poszczególnych państw członkowskich i całej strefie euro; uważa, że ten instrument polityki gospodarczej nie został stworzony do tego, by służył jako podstawa trwałego procesu naprawczego w celu zrównoważenia bieżącej niestabilności oraz w celu zarządzania w okresach kryzysu czy bardzo słabego wzrostu; sądzi, że oprócz przestrzegania istniejących przepisów państwa członkowskie powinny wdrożyć politykę wewnętrzną, aby pobudzić wzrost, innowacje i konkurencyjność oraz ustanowić cel jakościowy, zgodnie z którym deficyt publiczny nie może przekraczać pewnego poziomu;

97.

uważa, że pakt stabilności i wzrostu nie uwzględnia innych zachwiań równowagi, takich jak te związane z długiem prywatnym i rachunkiem bieżącym, które również mają wpływ na unię walutową;

98.

stwierdza, że nawet po tym, jak stało się jasne, że trafność danych statystycznych przedstawianych przez niektóre państwa członkowskie budzi wątpliwości w niektórych przypadkach, podczas poprzedniej kadencji, przy przeglądzie dyrektywy w sprawie Eurostatu, Rada sprzeciwiła się powierzeniu mu uprawnień do przeprowadzania kontroli odnośnych elementów i weryfikacji na miejscu, których bronił Parlament Europejski;

99.

uważa, że autorzy traktatu z Maastricht oczekiwali konwergencji konkurencyjności między państwami członkowskimi w strefie euro i że nie przewidzieli wysokiego stopnia rozbieżności, co ostatecznie doprowadziło do zwiększenia różnic, jako że obawy o wypłacalność niektórych państw członkowskich zwiększyły ich premie za ryzyko;

100.

zauważa, że w ciągu ostatnich miesięcy odnotowano szereg tymczasowych odstępstw od stosowania europejskich zasad pomocy państwa, dzięki którym państwa członkowskie miały szansę na ograniczenie skutków kryzysu; stwierdza, że faza wzrostu, ku której zmierzamy, wymaga solidnej podstawy i właśnie dlatego należy stopniowo powracać do normalnego systemu pomocy państwa, zapewniając tym samym równe reguły gry w Europie;

101.

wzywa do zaostrzenia postanowień paktu stabilności i wzrostu, zwłaszcza w dziedzinie zapobiegania, w której najsilniejszym dostępnym obecnie narzędziem egzekwowania przestrzegania zaleceń Rady przez dane państwo członkowskie jest nacisk ze strony pozostałych państw; wzywa do zwiększenia skuteczności nadzoru gospodarczego sprawowanego przez Komisję; uważa, że należy rozważyć możliwość tworzenia zachęt do konsolidacji systemów podatkowych;

102.

proponuje utworzenie skutecznego mechanizmu zachęcania i karania do zastosowania przy realizacji paktu stabilności i wzrostu, co przyczyni się do zapobieżenia pogłębieniu się obecnego kryzysu i pozwoli zapobiec nowemu kryzysowi w przyszłości;

103.

uważa, że wielostronny nadzór oraz wnioski o dostosowanie powinny dotyczyć zarówno deficytu, jak i nadwyżek z uwzględnieniem specyficznej sytuacji każdego państwa, np. związanej z jego demografią, oraz że muszą obejmować poziom prywatnego zadłużenia, rozwój sytuacji związanej z płacami w stosunku do wydajności pracy i zatrudnieniem – szczególnie zatrudnieniem ludzi młodych – a także saldo rachunku obrotów bieżących; jest zdania, że te elementy – jeżeli nie mogą być poddane temu samemu sposobowi funkcjonowania, co kryteria stosowane obecnie w ramach paktu stabilności – muszą być wykorzystywane jako wskaźniki alarmowe; uważa, że potrzebna jest większa przejrzystość w odniesieniu do danych dotyczących finansów publicznych i z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie jakości danych statystycznych;

104.

wzywa Komisję, by wprowadziła obowiązkowy europejski mechanizm sankcji w ramach swoich wyraźnych kompetencji w strefie euro, w celu zmuszenia państw członkowskich do przestrzegania zasad paktu stabilności i wzrostu;

105.

jest zdania, że pakt stabilności i wzrostu nie okazał się wystarczająco skuteczny w koordynowaniu polityki fiskalnej, jego uzależnienie od polityki poszczególnych krajów spowodowało trudności w egzekwowaniu oraz związane z rzetelnością informacji, nie sprawdził się w kwestii powiązania poziomu zatrudnienia i tworzenia miejsc pracy w taki sposób, by wytworzyć odpowiednio zrównoważoną kombinację polityki gospodarczej, a ponadto nie sprawdził się w kwestii faktycznej konwergencji, konkurencyjności i tworzenia synergii w ramach strefy euro; jest zatem zdania, że istnieje potrzeba dalszej koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi, a szczególnie pomiędzy państwami strefy euro, aby zwiększyć równowagę gospodarczą w strefie euro;

106.

uważa, że ogólne wytyczne polityki gospodarczej dotyczące zarówno stabilności, jak i wzrostu, ustalane w ramach procedury współdecyzji z Parlamentem Europejskim powinny służyć za ramy do debaty nad budżetami państw członkowskich i ich oceny zanim zostaną przedstawione w odpowiednich parlamentach państw członkowskich;

107.

uważa, że oprócz posiadania jednolitej waluty państwa należące do strefy euro powinny przejść do uzupełniającego etapu, który umożliwiłby wzajemną emisję i zarządzanie częścią zadłużenia publicznego państw członkowskich, tworząc podstawy bardziej dopracowanego wielostronnego nadzoru przy pomocy Europejskiego Funduszu Walutowego i Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej i gwarantując większą atrakcyjność rynku całej strefy euro oraz wspólne zarządzanie zadłużeniem;

108.

uważa, że realizacja reform strukturalnych, zwłaszcza dostosowanie i restrukturyzacja systemów dystrybucji społecznej w nowych państwach członkowskich wymaga silnego wsparcia i solidarności Unii; niezależnie od wszelkich światowych kryzysów finansowych, gospodarczych i społecznych strefa euro i mechanizm kursowy II muszą być dalej rozszerzane o nowe państwa członkowskie, które przestrzegają kryteriów z Maastricht; takie decyzje m.in. potwierdziłyby stabilność i zrównoważony charakter strefy euro jako takiej;

109.

uważa, że likwidacja znaczących różnic w konkurencyjności istniejących w strefie euro przez utrzymanie wzrostu wynagrodzeń zgodnie z oczekiwaniami dotyczącymi wyników produktywności i inflacji ma podstawowe znaczenie dla uniknięcia pojawienia się rozłamów w strefie euro;

110.

domaga się istotnej poprawy funkcjonowania dialogu makroekonomicznego, który nie może ograniczać się do informowania partnerów społecznych o proponowanych lub przyjętych wytycznych;

111.

wzywa Komisję i Radę do określenia ogólnych wspólnych wytycznych dla UE w celu wdrażania zrównoważonej gospodarki rynkowej; uważa, że takie wytyczne powinny być określane corocznie w oparciu o ocenę obejmującą ewolucję wynagrodzeń/produktywności na poziomie krajowym i europejskim za pomocą odpowiedniego dialogu społecznego;

112.

wzywa do wspólnej strategii budżetowej w celu przywrócenia i zachowania UE jako obszaru długoterminowego wzrostu gospodarczego;

113.

uważa, że wydatki publiczne efektywnie wykorzystywane z myślą o przyszłości (na edukację, szkolenia, infrastrukturę, badania, środowisko itd.) mogą wywierać stabilizujący wpływ na gospodarkę napędzając duży i trwały wzrost gospodarczy; sądzi, że jakościowe, odpowiedzialne wydatki publiczne, w połączeniu z pobudzaniem potencjału przedsiębiorczości i innowacyjności sektora prywatnego, mogą być siłą napędową postępu gospodarczego i społecznego;

114.

podkreśla znaczenie stworzenia silniejszego powiązania między paktem stabilności i wzrostu, instrumentami makroekonomicznymi i krajowymi programami reform w ramach strategii Europa 2020 przez przedstawienie ich w spójny sposób, przyczyniając się tym samym również do lepszej porównywalności budżetów krajowych w zakresie wydatków w różnych kategoriach; uważa, że państwa członkowskie powinny postrzegać swoją politykę gospodarczą nie tylko przez pryzmat interesu krajowego, ale także przez pryzmat wspólnego interesu, i powinny odpowiednio opracowywać swoje strategie polityczne; przypomina państwom członkowskim o większej roli ogólnych wytycznych polityki gospodarczej;

115.

podkreśla, że jeśli strategia Europa 2020 ma być wiarygodna, należy zagwarantować większą zgodność i komplementarność między krajowymi budżetami 27 państw członkowskich UE i budżetem UE; podkreśla, że budżet UE powinien odgrywać większą rolę jeżeli chodzi o koncentrację zasobów;

116.

uważa, że mądrze ukierunkowane inwestycje publiczne mają do odegrania ważną rolę efektu dźwigni w stosunku do inwestycji długoterminowych; proponuje rozszerzenie mandatu EBI w celu ujęcia zdolności emitowania euroobligacji dla inwestowania w główne projekty strukturalne zgodnie z strategicznymi priorytetami UE;

117.

podkreśla, że wspólna waluta może istnieć wyłącznie wtedy, gdy państwa członkowskie będą koordynować swoje polityki budżetowe oraz udostępnią do wglądu swoje rejestry innym państwom członkowskim; uznaje, że proces ten wymaga ścisłej współpracy z parlamentami krajowymi;

118.

zwraca się do Komisji i Rady, aby z pomocą Eurostatu zwiększyły porównywalność wydatków w budżetach krajowych w celu określenia uzupełniającego i konwergentnego charakteru wdrażanej polityki;

119.

uważa, że Unia i państwa członkowskie powinny działać na rzecz wprowadzenia zasad podatkowych, które przestaną sprzyjać zadłużeniu sektora publicznego i prywatnego oraz szybkim zyskom w sektorze prywatnym, i które mogłyby obejmować mechanizmy bonus-malus z uwzględnieniem kryteriów godnej pracy i środowiska;

120.

stwierdza, że wychodzenie z kryzysu finansowego, gospodarczego i społecznego oraz z kryzysu zadłużenia publicznego będzie procesem długotrwałym, który musi być dobrze zaplanowany i zapewnić zrównoważony i trwały rozwój; przyznaje, że mogą pojawić się arbitraże między wzrostem, równością i stabilnością finansową i że arbitraże te są zależne od decyzji politycznych; zachęca Komisję Europejską do przedstawienia propozycji dotyczących rozwoju finansowego uwzględniających te cele, mianowicie w ramach strategii UE 2020, a także do wyraźnego sformułowania arbitraży mogących być przedmiotem wyborów politycznych; pragnie w związku z tym, żeby Unia Europejska mogła zorganizować teren debaty i konfrontacji politycznej po zasięgnięciu opinii ogółu zainteresowanych stron biorących udział w reformie rynków finansowych (banków, inwestorów, oszczędzających, partnerów społecznych); wzywa ponadto Komisję do ich większego zaangażowania w ten proces, w szczególności podczas opracowywania, a następnie wdrażania strategii UE 2020;

121.

wzywa Unię do lepszego wyposażenia się w antycykliczne instrumenty zarządzania polityką gospodarczą;

122.

uważa, że traktat lizboński zapewnia na tym etapie wszelkie niezbędne instrumenty, aby wprowadzić w życie rzeczywiste zarządzanie gospodarcze w Unii, a także lepszy nadzór nad stanem finansów publicznych państw członkowskich;

123.

podkreśla, że w sprawozdaniu Maria Montiego oraz w przyjętym przez Parlament Europejski w dniu 20 maja 2010 r. sprawozdaniu Louisa Grecha wezwano do przyjęcia przekrojowego podejścia do rynku wewnętrznego, zarówno jeżeli chodzi o strategię i jego postrzeganie, co pozwoli na zwiększenie jego skuteczności i przywrócenie zaufania społecznego do tego rynku; podkreśla znaczenie inicjatywy przyjęcia „aktu prawnego w sprawie jednolitego rynku” obejmującej wnioski legislacyjne i nielegislacyjne i mającej na celu wzmocnienie rynku wewnętrznego i dostosowanie go do sytuacji bieżącej, zakończenie tworzenia wewnętrznego rynku cyfrowego oraz zajęcie się pozostałymi barierami i usunięcie ich;

124.

uważa za kluczowe ujęcie w „akcie prawnym w sprawie jednolitego rynku” ambitnej agendy w sprawie ochrony socjalnej i ochrony konsumenta w postaci włączenia klauzuli socjalnej do wszystkich przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, przepisów dotyczących usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, agendy legislacyjnej z myślą o zwiększeniu praw pracowników, ambitnego pakietu legislacyjnego w zakresie ochrony konsumenta, wnoszącego zmiany w codzienne życie obywateli i lepszej koordynacji podatkowej dzięki harmonizacji podstawy opodatkowania przedsiębiorstw;

125.

zauważa, że rynek wewnętrzny wymaga wsparcia ze strony wszystkich podmiotów jako kamień węgielny projektu europejskiego i fundament tworzenia trwałego dobrobytu w UE;

126.

zaznacza, że rynek wewnętrzny to jedna z głównych sił napędowych wzrostu w Europie; podkreśla, że strategia UE 2020 powinna posłużyć za konkretny program na rzecz wzrostu i zatrudnienia w celu przezwyciężenia kryzysu gospodarczego i umocnienia rynku wewnętrznego;

127.

jest zdania, że inicjatywy podejmowane przez pojedyncze państwa nie mogą być skuteczne bez skoordynowanych działań na szczeblu UE i że zasadnicze znaczenie ma przemawianie przez Unię Europejską jednym silnym głosem i wdrażanie wspólnych działań; solidarność, na której opiera się europejski model gospodarki społecznej, oraz koordynacja reakcji krajowych miała kluczowe znaczenie dla uniknięcia stosowania przez pojedyncze państwa członkowskie krótkoterminowych środków protekcjonistycznych; wyraża obawę, że powrót protekcjonizmu gospodarczego na szczeblu krajowym doprowadziłby najprawdopodobniej do fragmentacji rynku wewnętrznego i zmniejszenia konkurencyjności, w związku z czym należy go unikać; jest zaniepokojony faktem, że obecny kryzys gospodarczy i finansowy może być wykorzystany do uzasadnienia przywrócenia środków protekcjonistycznych w różnych państwach członkowskich, podczas gdy spadek koniunktury wymaga zastosowania wspólnych mechanizmów ochronnych;

128.

jest zdania, że postęp na rynku wewnętrznym nie powinien opierać się na stosowaniu najniższego wspólnego mianownika; zachęca zatem Komisję do objęcia przewodnictwa i wystąpienia z odważnymi propozycjami; zachęca państwa członkowskie do stosowania metody ściślejszej współpracy w obszarach, w których nie da się osiągnąć porozumienia 27 państw; inne państwa mogłyby dołączyć do tych wszczętych już inicjatyw na późniejszym etapie;

129.

przestrzega przed koncepcją, zgodnie z którą gospodarka europejska może jakoś rozwijać się i wzrastać bez wolnego i sprawiedliwego handlu z jak największą liczbą innych krajów na świecie, w tym z naszym głównym obecnie partnerem handlowym Stanami Zjednoczonymi oraz z gospodarkami wschodzącymi, takimi jak Chiny, Indie i Brazylia; uważa, że Unia Europejska musi liczyć także na własne siły lepiej wykorzystując swój rynek wewnętrzny, tym bardziej, że zasadnicza część jej wzrostu jest związana również z popytem wewnętrznym;

130.

podkreśla potrzebę umożliwienia podmiotom gospodarczym nieograniczonego dostępu do rynku wewnętrznego w czasach globalizacji w celu wspierania tworzenia miejsc pracy oraz wprowadzania innowacyjnych rozwiązań w dziedzinie nowych technologii w Europie;

131.

wyraża przekonanie, że w celu ustanowienia skutecznie funkcjonującego wewnętrznego rynku Komisja musi wypracować jasny zestaw priorytetów politycznych przez przyjęcie „aktu prawnego w sprawie jednolitego rynku” obejmującego zarówno inicjatywy legislacyjne, jak i nielegislacyjne, mającego na celu budowę społecznej gospodarki rynkowej o wysokiej konkurencyjności;

132.

uznaje, że w Unii Europejskiej budowanie rynku wewnętrznego bez częściowej harmonizacji podatkowej, zwłaszcza w dziedzinie opodatkowania przedsiębiorstw czy określenia elementów zabezpieczenia socjalnego doprowadziło w pewnym stopniu do powstania nadmiernej konkurencji między państwami członkowskimi próbującymi przyciągnąć podatników z innych państw członkowskich; pomimo to uważa, że jednym z wielkich osiągnięć wewnętrznego rynku było usunięcie przeszkód w swobodnym przemieszczaniu się oraz harmonizacja przepisów, co zwiększyło zrozumienie kultur, integrację, wzrost gospodarczy i solidarność w Europie;

133.

zaleca Komisji, by przeprowadziła niezależne badanie w celu zidentyfikowania 20 najważniejszych przyczyn niezadowolenia i frustracji związanych z jednolitym rynkiem, które obywatele napotykają każdego dnia, zwłaszcza w odniesieniu do handlu elektronicznego, transgranicznej opieki medycznej i wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych;

134.

wzywa państwa członkowskie do ostatecznego uznania tabeli korelacji dotyczących wdrażania przepisów, tak aby braki legislacyjne były łatwiej dostrzegalne;

135.

podkreśla, że sprawnie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma kluczowe znaczenie dla rynku wewnętrznego; jest jednak nadal zaniepokojony tym, że władze publiczne w dalszym ciągu doświadczają poważnych problemów w osiąganiu celów swojej polityki z uwagi na skomplikowany zestaw przepisów, jak również w zapewnieniu MŚP dostępu do rynku zamówień publicznych;

136.

zachęca Komisję do wystąpienia z wnioskiem wprowadzającym klauzulę o początku stosowania przepisów, która oznaczałaby, że przepisy UE dotyczące rynku wewnętrznego wejdą automatycznie w życie w określonym czasie, jeżeli państwa członkowskie nie dokonają ich transpozycji w terminie;

137.

jest zdania, że zagwarantowanie przestrzeni gospodarczej zdrowych i skutecznych regulacji stanowi, po kryzysie o rozmiarze wielkiego krachu, znacząco przyczynia się do konkurencyjności; uważa, że organy europejskie mają do odegrania szczególną rolę w utrzymaniu tego harmonogramu reform, w tym wobec krajowych władz politycznych;

138.

jest zdania, że Europa powinna znowu stworzyć warunki sprzyjające inwestycjom i produkcji oraz stać się światowym punktem odniesienia w zakresie innowacji i wzrostu; jest przekonany, że instytucje finansowe, zarówno publiczne, jak i prywatne, muszą dołożyć wszelkich starań, aby zagwarantować, że rynki finansowe będą działać z korzyścią dla realnej gospodarki oraz małych i średnich przedsiębiorstw;

139.

zwraca się do Komisji o dokonywanie rocznej oceny dotyczącej zapotrzebowania na inwestycje publiczne i prywatne i sposobu, w jaki jest ono lub ma być zaspokajane;

140.

uznaje, że dalszy rozwój wewnętrznego rynku Unii Europejskiej wymaga skoordynowanego podejścia zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu UE, tak by czerpać z najlepszych sposobów postępowania w walce z oszustwami podatkowymi oraz unikaniem opodatkowania przy jednoczesnym określaniu odpowiednich zachęt dla podatników, by skłonić ich do właściwego uiszczania należności podatkowych oraz by skłonić organy podatkowe państw członkowskich do przyjmowania skutecznych środków prewencyjnych wobec wszelkich nadużyć podatkowych;

141.

uważa, że ograniczenie oszustw podatkowych przyczyniłoby się do zmniejszenia deficytów publicznych bez podwyższania podatków przy jednoczesnym utrzymaniu wydatków socjalnych na tym samym poziomie; jest zaniepokojony zakłóceniami na wewnętrznym rynku, powstałymi w wyniku różnej skali oszustw podatkowych w państwach członkowskich; zwraca się do Komisji o przedstawienie oceny wpływu, aby ocenić różne problemy wynikające z uchylania się od płacenia podatków i istnienia szarej strefy gospodarki we wszystkich państwach członkowskich;

142.

podkreśla fakt, że osiągnięcie równowagi finansów publicznych wymaga nie tylko odpowiedzialnego wydatkowania, ale również odpowiedniego i sprawiedliwego systemu podatkowego, bardziej skutecznego ściągania podatków przez krajowe organy podatkowe oraz bardziej zdecydowanej walki z oszustwami podatkowymi; wzywa Komisję do zaproponowania zestawu środków mających na celu pomoc państwom członkowskim w przywróceniu równowagi finansom publicznym oraz finansowanie inwestycji publicznych dzięki wykorzystaniu innowacyjnych źródeł finansowania;

143.

stwierdza, za badaniami przeprowadzonymi przez Maria Montiego, że wzrost dochodów publicznych w powiązaniu z dobrymi wynikami gospodarczymi zazwyczaj prowadziły do obniżenia podatków; uważa, że opodatkowanie pracy powinno zostać zmniejszone, żeby poprawić europejską konkurencyjność; popiera propozycje Maria Montiego dotyczące utworzenia grupy ds. polityki podatkowej, w skład której weszliby przedstawiciele państw członkowskich, co stanowiłoby poważną zachętę do dialogu między krajami europejskimi; zachęca tę grupę do przedyskutowania w pierwszym rzędzie ram systemu podatkowego, który zająłby się kwestiami środowiskowymi i wspierał wydajność energetyczną; z zadowoleniem przyjmuje wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie wspólnej jednolitej podstawy opodatkowania przedsiębiorstw, przedstawiony w programie prac Komisji na rok 2011;

144.

uznaje, że główną siłą napędową reformy instytucjonalnej i wzrostu gospodarczego w państwach członkowskich jest ich niezależność w wyborze sposobu opodatkowania; za podstawową sprawę uważa ograniczenie opodatkowania pracy, zarówno przez wzgląd na najmniej uprzywilejowanych oraz aby umożliwić klasom średnim godziwe życie i korzystanie z owoców ich pracy;

145.

opowiada się za systemem podatkowym umożliwiającym złagodzenie opodatkowania pracy oraz wspieranie i tworzenie zachęt do zwiększania zatrudnienia, innowacji i długofalowych inwestycji;

146.

uważa, że politykę spójności należy postrzegać jako jeden z filarów polityki gospodarczej Unii przyczyniający się do unijnej strategii inwestycji długoterminowych,

147.

zauważa, że polityka spójności stała się istotnym elementem europejskiego planu naprawy gospodarczej jako polityka publiczna, którą można wykorzystać do walki z kryzysem i stymulacji krótkoterminowego popytu z jednoczesnym dokonywaniem inwestycji w długoterminowy wzrost i konkurencyjność;

148.

uważa, że siła polityki spójności w wiązaniu odnowy gospodarczej z długoterminowym wzrostem bierze się z trzech jej podstawowych cech: wyznacza ona strategiczne wytyczne, które są warunkami przekazywania zasobów i są wiążące zarówno dla państw członkowskich, jak i regionów; daje państwom członkowskim i regionom możliwości dostosowania interwencji do specyfiki miejscowej; posiada zdolność pozwalającą na monitorowanie i wspieranie osiągania celów;

149.

podkreśla, że niejednakowe skutki kryzysu na terytorium Europy odzwierciedlają różne sytuacje początkowe pod względem konkurencyjności oraz różnice pod względem stopnia wykorzystania środków antykryzysowych zapewnianych przez UE, i że oznacza to różne długoterminowe perspektywy; podkreśla, że skutkiem kryzysu może być osłabienie spójności terytorialnej, jeżeli nie będzie się temu przeciwdziałać w sposób zróżnicowany za pomocą strategii politycznych ukierunkowanych na konkretne problemy; zauważa, że w niektórych z krajów najbardziej odczuwających skutki kryzysu inwestycje w ramach polityki spójności stanowiły główną część wszystkich inwestycji publicznych;

150.

jest zdania, że strategia pokryzysowa będzie dużo bardziej skuteczna, jeżeli regiony i miasta będą zaangażowane w jej wdrażanie; wieloszczeblowe sprawowanie rządów zapewnia szerszą przestrzeń realizacji polityki, co umożliwia skuteczniejsze wspieranie naprawy gospodarczej w UE, ponieważ władze regionalne i lokalne w Europie są w stanie odnieść ogólne europejskie cele strategiczne do własnych charakterystycznych cech terytorialnych, korzystać z dostępnych narzędzi politycznych oraz entuzjazmu wszystkich partnerów – przedsiębiorców, społeczności uniwersyteckiej i społeczeństwa obywatelskiego;

151.

zwraca uwagę, że obecnie istnieje wiele narzędzi politycznych na szczeblu władzy lokalnej i regionalnej; zarówno innowacje, które mogą spowodować zwiększenie wydajności, oraz nacisk na kwestie ekologiczne, który może prowadzić do powstania dodatkowego popytu i nowych rynków, wymagają podejścia regionalnego i lokalnego oraz zintegrowanego podejścia do polityki w zakresie inwestycji i wzrostu, opartego na konkretnym miejscu; region, miasto, miejscowość, obszar wiejski mogą być miejscem, w którym mogą spotkać się wszyscy partnerzy i w którym można znaleźć wszystkie elementy potrzebne do rozwiązania danej kwestii;

152.

wyraża w związku z tym zaniepokojenie brakiem postępu w przekazywaniu uprawnień społecznościom, gdyż to społeczności lokalne i wiejskie oferują możliwości, jeżeli chodzi o gospodarkę w ogóle, a także zatrudnienie i tworzenie wspólnoty, a wspieranie tych społeczności umożliwia zmniejszenie wykluczenia społecznego przez umocnienie tkanki wspólnoty i zwiększenie w ten sposób jej zdolności do absorpcji;

153.

podkreśla, że regiony nadal będą zyskiwać znaczenie jako motory realizacji planu gospodarczego UE, należy także wzmocnić lokalną działalność pożyczkową, co może być stymulowane przez silne banki regionalne; zauważa, że w regulacji sektora usług finansowych należy uwzględnić konieczność pobudzenia przedsiębiorczości i finansowania MŚP oraz że wsparcie finansowe dla MŚP w ramach polityki spójności powinno iść w stronę kapitału podwyższonego ryzyka, co umożliwiłoby większe zaangażowanie sektora bankowego i skuteczniejsze wykorzystanie funduszy strukturalnych;

154.

wzywa do dalszej reformy obecnej struktury polityki spójności, żeby umożliwić szybsze i skuteczniejsze wypłacanie funduszy państwom członkowskim, regionom i miastom; podkreśla, że konieczna jest większa elastyczność, a Komisja musi brać to pod uwagę przy opracowywaniu przyszłej polityki spójności;

155.

uważa za niezbędne powiązanie długoterminowej strategii inwestycyjnej Unii Europejskiej wspieranej przez politykę spójności z rezultatami, jeżeli chodzi o konkurencyjność, innowacje, tworzenie miejsc pracy, ekologiczny rozwój, poprawę w zakresie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej na szczeblu europejskim, a w szczególności między starymi i nowymi państwami członkowskimi;

156.

apeluje, by w strategii UE 2020 kierowano się szeroką polityczną koncepcją przyszłości UE jako Unii konkurencyjnej, socjalnej i opierającej się na zasadach trwałego rozwoju, stawiającej ludzi i ochronę środowiska w centrum procesu prowadzenia polityki;

157.

jest zdania, że jeżeli cele te mają zostać zrealizowane, należy ściśle skoordynować naszą politykę makroekonomiczną, mającej za priorytet zwiększenie potencjału Unii w zakresie wzrostu i skupionej na modelu zrównoważonego rozwoju uwzględniającym integrację społeczną, bez czego żaden z naszych problemów nie może zostać rozwiązany; uważa, że powinno to być centrum nowej strategii UE 2020;

158.

uznaje, że aby zapobiec reakcjom na kryzys euro w postaci długiej stagnacji gospodarczej, Unia powinna równocześnie wdrożyć strategię mającą przyspieszyć trwały wzrost gospodarczy i reformy mające na celu przywrócenie i podniesienie konkurencyjności;

159.

odnotowuje pięć głównych celów uzgodnionych przez Radę Europejską, dotyczących poziomu zatrudnienia, badań i rozwoju, emisji gazów cieplarnianych, poziomu edukacji i integracji społecznej; podkreśla, że te główne cele należy sformułować w ramach konsekwentnej i spójnej strategii trwałego rozwoju, łączącej polityczne programy gospodarcze, społeczne i ekologiczne;

160.

jest zdania, że edukacja powinna zajmować centralne miejsce w strategii gospodarczej Unii, której celem powinno być podniesienie ogólnej jakości wszystkich poziomów kształcenia i szkolenia w UE, połączenie doskonałości z ideą sprawiedliwości oraz zreformowanie modelu edukacji; uważa, że edukacja powinna stanowić dla Unii dobro wspólne, z uwagi na potrzebę inwestycji we wszystkie aspekty systemu szkolnictwa, w jakość nauczania czy szeroki dostęp do szkolnictwa wyższego; proponuje ustanowienie na skalę europejską stałego, integracyjnego systemu uczenia się przez całe życie, obejmującego upowszechnienie programów Erasmus i Leonardo, stworzonych dla propagowania mobilności przy uczeniu się i kształceniu; uważa, że potrzebne jest pilne zwiększenie poziomu inwestycji w sektor badań i rozwoju, zwłaszcza w kontekście śródokresowej oceny 7. programu ramowego i następnej perspektywy finansowej UE;

161.

zauważa, że zmierzenie się z problemem bezrobocia wśród młodych ludzi i popieranie rzeczywistego kojarzenia umiejętności z potrzebami rynkowymi powinny stanowić punkty centralne; jest przekonany, że należy rozwijać partnerstwa publiczno-prywatne w dziedzinie edukacji, a mobilność transgraniczna studentów i naukowców w ramach wymian i staży powinna przyczynić się do zwiększenia międzynarodowej atrakcyjności europejskich placówek szkolnictwa wyższego, natomiast utrzymanie celu, jakim jest przeznaczanie 3 % PKB na badania i rozwój, napędzi innowacje przez badania i szkolnictwo wyższe;

162.

uważa, że strategia UE 2020 w formie zaproponowanej przez Komisję powinna koncentrować się na zmniejszeniu biurokracji na jednolitym rynku przez ograniczenie obciążeń administracyjnych spoczywających na przedsiębiorstwach o 25 % do 2012 r., a także powinna być bardziej nastawiona na skuteczność i wykorzystywać Internet jako podstawę rynku elektronicznego funkcjonującego w całej UE, prowadzącego do tworzenia nowych usług i miejsc pracy;

163.

uważa, że w strategii Europa 2020 należy poprawić strukturę zarządzania, by zapewnić realizację jej celu; jest zdania, że aby nowa strategia odniosła sukces, niezbędne jest szersze wykorzystywanie środków wiążących, a nie ciągłe stosowanie otwartej metody koordynacji w dziedzinie polityki gospodarczej; nalega, by Rada i Komisja przedstawiły strategię gospodarczą na rzecz odnowy gospodarczej, opierającą się przede wszystkim na instrumentach UE, a nie głównie na inicjatywach międzyrządowych;

164.

jest świadomy, że dobre sterowanie czy rząd gospodarczy same w sobie nie wystarczą do zapewnienia Unii Europejskiej strategii inwestycyjnej koniecznej dla zareagowania na kryzys i stawienia czoła światowej konkurencji; jest jednak przekonany, że dziesięć lat istnienia UGW pokazało, w swoistym kontekście euro, do jakiego stopnia jest to niezbędne;

165.

podkreśla, że strategia UE 2020 powinna obejmować cel dotyczący ograniczenia ubóstwa w UE o połowę, i zauważa, że większość żyjących obecnie w ubóstwie lub zagrożonych ubóstwem Europejczyków to kobiety, zwłaszcza kobiety starsze, imigrantki, samotne matki i opiekunki; uważa ponadto, że należy wprowadzić perspektywę całego okresu życia, gdyż ubóstwo rodziców bezpośrednio rzutuje na życie, rozwój i przyszłość dziecka;

166.

apeluje o ambitną długofalową strategię zwalczania ubóstwa mającą na celu zmniejszenie nierówności i wykluczenia społecznego, a w perspektywie długoterminowej – ograniczenie ubóstwa oraz ubóstwa mimo posiadanej pracy; proponuje w związku z tym politykę ramową UE w zakresie systemów minimalnych dochodów, z poszanowaniem pomocniczości, różnych praktyk, układów zbiorowych i prawa krajowego w państwach członkowskich, w zależności od europejskich kryteriów mających odzwierciedlać poziom stopy życiowej każdego państwa członkowskiego; apeluje również o dodatek na dzieci w wyżej określonym celu zmniejszenia ubóstwa, nierówności i wykluczenia społecznego;

167.

jest zdania, że państwa członkowskie powinny zorganizować w swoich parlamentach debatę, zanim przyjmą programy stabilności i wzrostu (UE 2020);

168.

mając na uwadze, że przygotowana przez Komisję tablica wyników innowacyjności pokazuje, że Europa wciąż znajduje się znacznie w tyle za Japonią i Stanami Zjednoczonymi pod względem badań i innowacji,

169.

uważa, że poza finansowaniem małych i średnich przedsiębiorstw Unia Europejska musi przyjąć aktywne i skoordynowane podejście do finansowania badań i innowacji oraz odgrywać główną rolę w odniesieniu do nowych sektorów zatrudnienia i przyciągania prywatnych inwestycji;

170.

stwierdza, że przejście na gospodarkę wydajną pod względem energetycznym, będące sposobem zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego UE, powinno stanowić jeden z priorytetów Komisji Europejskiej i państw członkowskich; uważa, że UE powinna wspierać innowacyjność w zakresie wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych, podkreślając znaczenie niskoemisyjnych źródeł lokalnych;

171.

uważa, że wzajemne połączenia sieci energetycznej mają podstawowe znaczenie dla funkcjonowania rynku wewnętrznego w sektorze energii, a także dla bardziej powszechnego wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych; podkreśla znaczenie rozwoju inteligentnych sieci;

172.

wskazuje, że MŚP powinny być centralnym elementem rozwoju odnawialnych i energooszczędnych technologii; stwierdza, że podstawowe znaczenie ma stworzenie instrumentów finansowych wspierających efektywność energetyczną i innowacyjność w zakresie stosowania energii ze źródeł odnawialnych;

173.

jest zdania, że inwestowanie w odnowę nieruchomości i transport zbiorowy musi być priorytetem, żeby zmniejszyć koszty i ubóstwo energetyczne i przerwać błędne koło, rozpoczynając pozytywne przemiany;

174.

nawołuje do właściwego i stopniowego przejścia na ekologiczną gospodarkę; uważa, że bezrobocie wynikające z tego przejścia musi zostać uprzedzone przez zwiększenie szkoleń i kompetencji pracowników w obszarze nowych technologii; zauważa, że ubóstwo energetyczne jest poważnym i rosnącym problemem;

175.

apeluje do Komisji o opracowanie i zaproponowanie mechanizmu zapewniającego MŚP i innym innowatorom finansowanie służące obniżeniu ryzyka w partnerstwie publiczno-prywatnym z funduszami private equity, w ramach którego środki pochodzące z Europejskiego Banku Inwestycyjnego oraz środki publiczne z państw członkowskich, przy wsparciu Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego w postaci mechanizmu gwarancji na pokrycie ryzyka, rozdzielanego przez fundusz private equity, umożliwiłyby zwiększenie prywatnych inwestycji w przedsięwzięcia do 80 %;

176.

popiera powołanie instytucji finansowej mającej na celu finansowanie w całej Unii projektów innowacyjnych, które mają decydujące znaczenie dla przyszłego trwałego wzrostu;

177.

nalega, by Komisja podjęła prace mające na celu zmniejszenie przeszkód administracyjnych oraz poprawę warunków w zakresie innowacji, np. przez stworzenie jednolitego patentu UE; zauważa, że przygotowane w dobrej wierze programy mające podnieść konkurencyjność i zapewnić trwałość gospodarki nie spełniają swojej roli, gdyż MŚP, uniwersytety i przedsiębiorstwa międzynarodowe nie są zachęcane do udziału w programach europejskich;

178.

zauważa, że polityka fiskalna i monetarna nie zastępuje reformy strukturalnej, która musi skupić się na słabościach podważających gospodarkę europejską: gwałtownie wzrastających długach i deficytach, starzeniu się ludności, prawdopodobieństwie nawrotu inflacji lub procesu deflacji,wysokim prawdopodobieństwie nawrotu inflacji, zagrożeniach dla sektorów gospodarki spowodowanych przez politykę w zakresie zmian klimatu, zwłaszcza z uwagi na niepewność co do nowych celów i norm, niskiej produktywności i braku konkurencyjności; wzywa do osiągania większej wydajności w wykorzystywaniu publicznych pieniędzy na szczeblu europejskim i krajowym; uważa, że przy przyjmowaniu skoordynowanych strategii politycznych i celów należy uwzględnić różnice związane z czasem wystąpienia kryzysu i jego natężeniem oraz różne stanowiska ex ante poszczególnych państw członkowskich w sprawach fiskalnych i monetarnych; jest przekonany, że działania te powinny prowadzić do szybszej faktycznej konwergencji gospodarek krajowych;

179.

uważa, że europejska strategia przezwyciężenia kryzysu musi opierać się na solidnej polityce fiskalnej, napędzającej innowacyjność, kształcenie i zatrudnienie siły roboczej – jedyny sposób na zwiększenie produktywności, zatrudnienia i wzrostu w trwały sposób;

180.

podkreśla, że zajęcie się kwestiami zmian klimatu, skąpości zasobów i konieczności powstrzymania procesu utraty różnorodności biologicznej to ramowe warunki przyszłego europejskiego wzrostu; zauważa w związku z tym konieczność oddzielenia wzrostu gospodarczego od wykorzystania zasobów, a powiązania go z zieloną innowacyjnością oraz ekologicznie zrównoważonym postępem gospodarczym;

181.

z zadowoleniem przyjmuje przyjętą w marcu 2007 r. przez Radę Europejską strategię mającą na celu zwiększenie niezależności energetycznej Unii Europejskiej i określenie konkretnych zobowiązań w zakresie walki z ociepleniem klimatu; uważa, że kryzys dodatkowo podkreślił trafność tej strategii; uważa jednak, że aby została zwieńczona sukcesem, strategia ta, poza elementami regulującymi rynek wewnętrzny, musi przełożyć się na bardziej ambitnie działania Unii;

182.

uważa, że jednym z głównych wyzwań dla Unii Europejskiej jest utrzymanie konkurencyjności, zwiększenie wzrostu i walka z wysokim bezrobociem;

183.

ponownie stwierdza, że wysokiej jakości zatrudnienie powinno stanowić jeden z głównych priorytetów strategii 2020, a zwrócenie większej uwagi na właściwe funkcjonowanie rynków pracy i na warunki socjalne ma kluczowe znaczenie dla poprawy wskaźników zatrudnienia; w związku z tym wzywa do opracowania nowego programu wspierania godnej pracy, zagwarantowania praw pracowniczych w całej Europie i poprawy warunków pracy;

184.

uważa, że w nowej strategii należy położyć większy nacisk na kwestię godnej pracy, w tym na przeciwdziałanie pracy nielegalnej, oraz na zapewnienie osobom obecnie wykluczonym z rynku pracy możliwości uzyskania dostępu do niego;

185.

uważa, że nowa strategia powinna wspierać rynki pracy zwiększające zachęty i poprawiające warunki oferowane pracownikom, a równocześnie lepiej zachęcające pracodawców do zatrudniania pracowników i zatrzymywania ich w miejscu pracy;

186.

zauważa, że ważne jest, aby zwrócić uwagę na zmniejszającą się konkurencyjność Europy w skali światowej; pamiętając o długoterminowych problemach z zatrudnieniem, ważne jest spojrzenie wykraczające poza kryzys i poszukiwanie w ramach europejskich systemów możliwości dla migracji wiedzy i zapobieżenia europejskiemu „drenażowi mózgów”;

187.

uważa, że zdecydowane i stanowcze działanie na rzecz zatrudnienia jest tym bardziej potrzebne, że w Unii istnieje ryzyko ożywienia gospodarczego bez tworzenia trwałych miejsc pracy;

188.

nalega, by Unia połączyła działania na rzecz zatrudnienia ze środkami walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, a także ze skutecznym funkcjonowaniem wewnętrznego rynku pracowników w UE, aby uniknąć sytuacji, w której kryzys pogłębi dodatkowo nierówności;

189.

nawołuje państwa członkowskie i Komisję do osiągnięcia do 2020 r. poziomu 75 % zatrudnienia zarówno mężczyzn, jak i kobiet, przez zmniejszenie rozdrobnienia rynku pracy oraz zwiększenie wysiłków ułatwiających pogodzenie pracy, obowiązków w zakresie opieki nad osobami zależnymi i życia rodzinnego;

190.

uważa, że wysiłki na rzecz wspierania tworzenia nowych miejsc pracy muszą skupiać się na zatrudnianiu młodych ludzi, co z kolei wymaga opracowania większej liczby uwzględniających płeć programów mających na celu wyposażenie młodych ludzi w umiejętności potrzebne w gospodarce realnej;

191.

podkreśla potrzebę stworzenia sprzyjających integracji i konkurencyjnych rynków pracy umożliwiających pracodawcom większą elastyczność, a jednocześnie gwarantujących zasiłki dla bezrobotnych w połączeniu z aktywnym wsparciem dla ponownego zatrudnienia w przypadku utraty pracy;

192.

uważa, że podczas gdy edukacja powinna pozostać w gestii państw członkowskich, potrzebne są inwestycje UE oraz uznawanie kwalifikacji zawodowych w całej UE we wszystkich aspektach systemu szkolnictwa, w jakości nauczania czy w rozszerzaniu dostępu do szkolnictwa wyższego; proponuje ustanowienie na skalę europejską stałego i integracyjnego systemu wytycznych do uczenia się przez całe życie, w ramach którego unijne programy Erasmus i Leonardo, stworzone dla propagowania mobilności przy uczeniu się i kształceniu, staną się powszechniej dostępne;

193.

przypomina, że zatrudnienie stanowi jeden z głównych elementów gospodarki, ponieważ przyczynia się do wytwarzania siły nabywczej; uważa, że Unia Europejska powinna dążyć do realizacji celu, jakim jest pełne zatrudnienie wysokiej jakości, i że zrównoważone funkcjonowanie rynku wewnętrznego jest uwarunkowane rynkiem pracy, oferującym godne i sprzyjające innowacji zatrudnienie;

194.

wzywa państwa członkowskie, aby za pomocą środków politycznych związanych z rynkiem pracy zajęły się zarówno cyklicznym, jak i długoterminowym aspektem bezrobocia;

195.

uważa, że Europa potrzebuje nieprzerwanego wzrostu, aby utrzymać swój system socjalny, który przyczynia się do konkurencyjności europejskiej społecznej gospodarki rynkowej;

196.

stwierdza, że ważne jest ułatwianie mobilności, która także ułatwia przedsiębiorstwom wyszukiwanie potrzebnych pracowników, a także pozwala jednolitemu rynkowi lepiej funkcjonować również w okresie kryzysu; zauważa, że mobilności pracowników musi towarzyszyć poprawa warunków pracy;

197.

zauważa, że małe i średnie przedsiębiorstwa oraz przedsiębiorcy odgrywają ważną rolę w gospodarce wszystkich krajów oraz w kluczowym wymiarze generują zatrudnienie i dochody, a także stymulują innowacyjność i wzrost; uważa, że MŚP mają zasadnicze znaczenie dla przyszłego rozwoju, wzrostu i dobrobytu w UE oraz że dzięki przyznaniu MŚP priorytetowej pozycji można zwiększyć konkurencyjność UE na świecie;

198.

jest przekonany, że czas spojrzeć w przyszłość i wyciągnąć wnioski z przeszłości, a jednocześnie przeprowadzić z biegiem czasu zmiany strukturalne, które zwiększą konkurencyjność naszych MŚP i ich gotowość do sprostania dodatkowym naciskom wynikającym z globalnego otoczenia i ze zdolności naszych konkurentów do wchodzenia na coraz bardziej innowacyjne rynki, a działania te potencjalnie zagwarantują zatrudnienie wielu najbardziej bezbronnym członkom siły roboczej i ich rodzinom;

199.

uznaje, że obowiązująca w UE definicja MŚP musi zostać ponownie przeanalizowana, a kryteria dotyczące liczby pracowników muszą zostać obniżone, aby umożliwić stosowanie bardziej ukierunkowanych strategii politycznych dotyczących MŚP;

200.

zdaje sobie sprawę, że ambicja prowadzenia przemysłu i MŚP w kierunku innowacji nie zostanie zrealizowana wyłącznie dzięki ogólnemu zwiększeniu dostępu do kapitału, ale że należałoby również dążyć do zróżnicowania źródeł finansowania;

201.

uważa, że w kontekście naprawy należy zwrócić szczególną uwagę na wpływ MŚP na wydajność i tworzenie nowych aktywów, a zatem należy wdrożyć mechanizmy zapobiegające opuszczaniu rynku przez MŚP, wzrostowi bezrobocia i przedłużającemu się osłabieniu gospodarczemu; jest zdania, że należy również zagwarantować wydajny rozdział środków z Europejskiego Funduszu Społecznego;

202.

uważa, że MŚP należy postrzegać jako siłę napędową mniejszych inwestycji finansowanych z funduszy spójności; jest przekonany, że w tym kontekście zasadnicze znaczenie ma przydzielanie środków uczelniom wyższym oraz promowanie partnerstwa z MŚP;

203.

zdaje sobie sprawę, że rynek wewnętrzny UE umożliwia stworzenie sprzyjającego otoczenia biznesowego w całej Unii, przynosząc jednocześnie korzyści konsumentom; jest świadom, że mimo to przed MŚP stoi wiele wyzwań związanych z funkcjonowaniem na rynku wewnętrznym, a często działają one poniżej swojego poziomu efektywności oraz że MŚP muszą być wspierane zwłaszcza na poziomie mikro, aby mogły funkcjonować na rynku wewnętrznym, a także, że ich dostęp do informacji dotyczących możliwości musi zostać zwiększony do poziomu, na którym możliwe będzie tworzenie transeuropejskich platform – dopiero wtedy MŚP będą mogły analizować możliwości biznesowe, znajdować powiązania, a w końcu znajdować środki umożliwiające uzyskanie dostępu do rynków w całej Unii;

204.

uważa, że utrzymywanie aktywności i produktywności obywateli po ich przejściu na emeryturę leży m.in. w gospodarczym interesie Europy, a utracie ich specjalistycznej wiedzy można zapobiec przez zachęcanie starszych obywateli do zachowania aktywności dzięki mniej sformalizowanym strukturom i sieciom opierającym się na ich obywatelskim zaangażowaniu oraz przez tworzenie powiązań między nimi a podmiotami gospodarczymi i środowiskami akademickimi; jest przekonany, że MŚP mogą zyskać najwięcej dzięki tego typu sieci nieformalnych struktur konsultacyjnych, ponieważ większość MŚP nie stać na skorzystanie z takich usług świadczonych przez firmy konsultingowe działające na rynkach; przypomina, że wiedza, jaką posiadają starsi obywatele, musi zostać rozpowszechniona z korzyścią dla wszystkich przez stworzenie sieci na szczeblu Unii Europejskiej;

205.

zwraca się do Unii Europejskiej o wspieranie swoich MŚP, siły napędowej w tworzeniu miejsc pracy przez ułatwienie im dostępu do kredytów, a zwłaszcza wspieranie systemów gwarancyjnych i tworzenia nowych znormalizowanych produktów, które umożliwiłyby skupienie pożyczek i funduszy własnych dla tych przedsiębiorstw; wzywa Unię do utworzenia funduszu gwarancyjnego UE dla MŚP; ponadto wzywa do przeprowadzenia oceny istniejących systemów finansowania, w szczególności programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji, oraz do zaangażowania się w tworzenie wspieranych przez UE pożyczek dostępnych dla przedsiębiorstw we wszystkich państwach członkowskich, a także do rozwijania usług dla MŚP i platform dialogu społecznego;

206.

wzywa Unię do dążenia do osiągnięcia bardziej zrównoważonego sposobu finansowania MŚP; stwierdza, że poziom finansowania MŚP za pomocą rynków kapitałowych musi zostać podwyższony; jest zdania, że poziom finansowania MŚP za pośrednictwem rynków kapitałowych i kapitału podwyższonego ryzyka oraz przy pomocy „aniołów biznesu” i przez partnerstwa publiczno-prywatne musi być podwyższony i stymulowany; wzywa Komisję i państwa członkowskie do znacznego ograniczenia biurokracji związanej z zamówieniami publicznymi w odniesieniu do MŚP, a także do zmniejszenia biurokracji w ogóle, co ma podstawowe znaczenie dla dobrej kondycji MŚP;

207.

zachęca do tworzenia wyspecjalizowanych, przeznaczonych wyłącznie dla MŚP rynków giełdowych, do których dostęp nie będzie utrudniony, aby ułatwić proces gromadzenia kapitału; uważa, że MŚP powinny w większym stopniu skoncentrować się na kapitale i dlatego proponuje zlikwidowanie negatywnych bodźców podatkowych dla obu stron rynku, tj. dla inwestorów i dla rynku;

208.

wzywa państwa członkowskie do rozważenia podjęcia wysiłków na rzecz koordynacji przepisów podatkowych dotyczących MŚP; jest przekonany, że ukończenie tworzenia rynku wewnętrznego w celu zapewnienia transgranicznego finansowania i możliwości biznesowych dla MŚP ma podstawowe znaczenie dla przyspieszenia procesu wychodzenia UE z kryzysu;

209.

podkreśla, że ścisły związek między przemysłem a innowacją, a w rezultacie z kształceniem, jest bardzo pożądany; innowatorzy muszą być forpocztą inwestycji na szczeblu europejskim i krajowym. podkreśla, że nowo powstające innowacyjne MŚP z definicji mają wysoki profil ryzyka, bądź bankructwa, konieczne jest całkowite przedefiniowanie ich działalności finansowej i działalności będącej następstwem tej ostatniej; podkreśla, że ponieważ przedsiębiorstwa te znajdują się w najtrudniejszej pozycji jeżeli chodzi o uzyskanie środków finansowych za pośrednictwem systemu bankowego, należy stworzyć systemy gwarancji kredytowych specjalnie dla tego segmentu gospodarki;

210.

proponuje, aby Komisja opracowała projekt „Jedno MŚP – jedno stanowisko pracy” (ang. One SME – One Job), tworząc nowy instrument finansowy na szczeblu UE, aby zachęcać MŚP do prowadzenia działalności w Unii; uważa, że należy osiągnąć bardziej zrównoważony sposób finansowania MŚP;

211.

wzywa do wprowadzenia zmian w dokumencie określającym program Small Business Act, w tym do wprowadzenia wiążących przepisów obowiązujących wszystkie państwa członkowskie, a także do stworzenia nowego społecznego programu New Social Small Business Act, który byłby niezbędnym wzmocnieniem dla europejskiej społecznej gospodarki rynkowej po ustąpieniu kryzysu;

212.

zaleca utworzenie pojedynczego punktu kontaktowego; takie pojedyncze punkty kontaktowe pomagają MŚP we wszystkich kwestiach administracyjnych; uważa, że ogromne znaczenie ma zmniejszenie obciążenia administracyjnego dla MŚP, jak również wprowadzenie aspektu społecznego w europejskim prawodawstwie dotyczącym MŚP; uważa, że Europa musi stać się najbardziej przyjaznym dla MŚP regionem na świecie;

213.

zauważa, że chociaż wydaje się, iż niektóre kraje wschodzące i rozwijające się uniknęły najgorszych skutków kryzysu, to 40 % krajów rozwijających się jest poważnie narażonych na konsekwencje kryzysu finansowego, wskutek czego ok. 90 mln ludzi popadnie w ubóstwo;

214.

apeluje o potwierdzenie zobowiązania do przeznaczenia 0,7 % DNB państw członkowskich na pomoc rozwojową oraz o zbadanie dodatkowych innowacyjnych źródeł finansowania, aby pokryć lukę w finansowaniu spowodowaną przez kurczące się gospodarki w krajach rozwijających się;

215.

wzywa europejskie przedsiębiorstwa, a w szczególności przedsiębiorstwa wielonarodowe, do zagwarantowania odpowiedzialności społecznej ich podwykonawców w łańcuchu produkcyjnym;

216.

dostrzega słabości i kłopoty spowodowane przez brak prawnie wiążących kompetencji oraz wzajemną izolację światowych instytucji finansowych i gospodarczych; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy mające na celu wzmocnienie w drodze reformy skuteczności, zasięgu globalnego i odpowiedzialności MFW i innych instytucji ONZ, żeby upoważnić je do występowania w charakterze platformy przekrojowej dla inicjatyw dotyczących koordynacji w sektorze gospodarczym i finansowym oraz w razie potrzeby jako organu, w którym ustanawia się wiążące prawnie zasady w formie umów międzynarodowych;

217.

jest zdania, że do światowych wyzwań stojących przed UE należy podkreślanie jej siły gospodarczej na arenie światowej przez mówienie jednym głosem; uważa, że jednym z kluczowych przedsięwzięć w polityce zagranicznej UE musi być dążenie do przekształcenia ONZ i instytucji powiązanych w światowe instytucje mające rzeczywisty polityczny wpływ na zagadnienia o znaczeniu międzynarodowym, np. zmiany klimatu, nadzór i regulację sfery finansów, ograniczanie ubóstwa i realizację milenijnych celów rozwoju;

218.

nawołuje Radę Europejską do zwołania szczytu G20 poświęconego wyłącznie koniecznej reformie zarządzania globalnego;

219.

zdecydowanie potępia rolę, jaką odgrywają tzw. raje podatkowe, które zachęcają do praktyki uchylania się od podatków, oszustw podatkowych i odpływu kapitału, a także do czerpania z nich zysków; nawołuje zatem państwa członkowskie, by uznały za priorytet walkę ze zjawiskiem rajów podatkowych, uchylania się od podatków i nielegalnego odpływu kapitału; zachęca Unię Europejską do nasilenia działań i przyjęcia konkretnych i natychmiastowych środków – takich jak sankcje – przeciwko rajom podatkowym, uchylaniu się od podatków i nielegalnemu odpływowi kapitału; zwraca się do Rady o zainicjowanie w ramach Narodów Zjednoczonych i innych organizacji międzynarodowych, w których zasiada Unia Europejska i jej państwa członkowskie, planu zmierzającego do zamknięcia rajów podatkowych;

220.

zaleca, aby jednocześnie z usprawnianiem zarządzania i funkcjonowania Bazylejskiego Komitetu ds. Nadzoru Bankowego (BCBS) podejmowano wysiłki na rzecz zaostrzania międzynarodowych ustaleń dotyczących zarządzania w innych segmentach rynku; proponuje, aby reguły BCBS weszły w życie pod postacią traktatów międzynarodowych;

221.

przyjmuje do wiadomości postępy dokonane w dziedzinie zarządzania podatkami przez OECD i w obrębie G20, ale nawołuje do pilnego i zdecydowanego wzmocnienia prawnych i gospodarczych konsekwencji czarnej listy systemów prawnych, które nie współpracują z OECD; występuje o konkretne i szybkie działania na rzecz automatycznej, wielostronnej wymiany informacji jako światowej normy w celu zwiększenia przejrzystości podatkowej oraz walki z nadużyciami i unikaniem zobowiązań podatkowych;

222.

proponuje, żeby Unia Europejska w następstwie wejścia w życie traktatu lizbońskiego stała się bezpośrednim sygnatariuszem konwencji MOP oraz żeby Unia Europejska podpisała ogół konwencji przyjętych dotychczas przez MOP;

223.

uznaje, że konieczna jest większa obecność Europy; uważa, że istnieje nagląca potrzeba politycznego i intelektualnego przywództwa w celu skierowania projektu europejskiego z powrotem na właściwą drogę; jest zdania, że Komisja musi w pełni wykorzystywać swoje prawo inicjatywy w obszarze podzielonych kompetencji, zwłaszcza w dziedzinie polityki energetycznej, aby UE stała się silniejsza wobec przyszłych wyzwań; jest przekonany, że przyjazny z punktu widzenia ekologicznego i społecznego projekt urzeczywistnienia jednolitego rynku, stanowiącego podstawę Unii, musi zostać ukończony; wzywa do usprawnienia mechanizmów zarządzania gospodarczego w Unii, zwłaszcza z perspektywy większej odpowiedzialności, lepszego zarządzania kryzysowego i większej koordynacji polityki gospodarczej; utrzymuje, że agenda reformy finansowej i nadzorczej musi postępować szybko i dotyczyć nie tylko wad zauważonych w trakcie kryzysu, lecz także konieczności określenia założeń systemu finansowego wspierającego gospodarkę realną, sprzyjającego stabilności finansowej i stymulującego wzrost gospodarczy, inwestycje długoterminowe, tworzenie miejsc pracy, spójność społeczną oraz walkę z ubóstwem; za konieczną uważa zmianę założeń systemu podatkowego, aby zniechęcał do nadmiernego stosowania zabiegu dźwigni finansowej i popierał sprawiedliwość społeczną, ducha przedsiębiorczości oraz innowacje; wzywa do ożywienia zrównoważonej społecznej gospodarki rynkowej i związanych z nią wartości;

224.

zobowiązuje się do realizacji, w ramach Komisji Specjalnej ds. Kryzysu Finansowego, Gospodarczego i Społecznego i w ścisłej współpracy z parlamentami państwa członkowskich UE, celów wyznaczonych w zakresie jej mandatu z myślą o przyjęciu wspólnych zaleceń;

225.

upoważnia swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, przewodniczącemu Rady Europejskiej, przewodniczącemu Eurogrupy, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Komitetowi Regionów, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz partnerom społecznym.

8.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 70/41

—

uwzględniając art. 225 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej;

—

uwzględniając art. 121, 126, 136, 138 i 352 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Protokół (nr 12) w sprawie procedury nadmiernego deficytu i Protokół (nr 14) w sprawie Eurogrupy, załączone do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając komunikaty Komisji z dnia 12 maja 2010 r. w sprawie zacieśnienia koordynacji polityki gospodarczej (COM(2010)0250) i z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie wzmocnienia koordynacji polityki gospodarczej w interesie stabilności, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – narzędzia na rzecz silniejszego zarządzania gospodarczego w UE COM(2010)0367,

—

uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 27 kwietnia 2010 r. dotyczące zalecenia Rady w sprawie ogólnych wytycznych dla polityki gospodarczej państw członkowskich i Unii: zintegrowane wytyczne dotyczące strategii Europa 2020 – część pierwsza (SEC(2010)0488),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 27 kwietnia 2010 r. dotyczący decyzji Rady w sprawie wytycznych polityki zatrudnienia państw członkowskich: zintegrowane wytyczne dotyczące strategii Europa 2020 – część druga (COM(2010)0193), a także swoje stanowisko z dnia 8 września 2010 r. (1) w sprawie tego wniosku,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. pt. „Europa 2020 – strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 407/2010 z dnia 11 maja 2010 r. ustanawiające europejski mechanizm stabilizacji finansowej (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 332/2002 z dnia 18 lutego 2002 r. ustanawiające instrument średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady nr 1466/97/WE z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych (4),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (5),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 3605/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania Protokołu w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (6),

—

uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady w dnia 7 września 2010 r. zatwierdzające ściślejsze monitorowanie polityki gospodarczej i budżetowej (europejski okres oceny),

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 17 czerwca 2010 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady z posiedzenia w dniach 9 i 10 maja 2010 r.,

—

uwzględniając oświadczenie szefów państw lub rządów strefy euro z dnia 7 maja 2010 r.,

—

uwzględniając oświadczenie szefów państw i rządów strefy euro z dnia 25 marca 2010 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 i 26 marca 2010 r.,

—

uwzględniając oświadczenie z dnia 11 kwietnia 2010 r. w sprawie wsparcia Grecji przez państwa członkowskie należące do strefy euro,

—

uwzględniając konkluzje Rady z posiedzenia w dniu 16 marca 2010 r.,

—

uwzględniając konkluzje Eurogrupy z dnia 15 marca 2010 r. dotyczące nadzoru nad konkurencyjnością wewnątrz strefy euro i nad nierównowagą makroekonomiczną,

—

uwzględniając wytyczne Eurogrupy zatytułowane „Strategia wyjścia i krótkoterminowe priorytety polityczne w strategii Europa 2020: konsekwencje dla strefy euro z dnia 15 marca 2010 r.”,

—

uwzględniając konkluzje prezydencji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 22 i 23 marca 2005 r.,

—

uwzględniając konkluzje prezydencji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 23 i 24 marca 2000 r.,

—

uwzględniając rezolucję Rady Europejskiej z dnia 13 grudnia 1997 r. w sprawie koordynacji polityki gospodarczej w trzecim etapie UGW oraz w sprawie art. 109 i 109b [Traktatu WE],

—

uwzględniając rezolucję Rady Europejskiej z dnia 17 czerwca 1997 r. w sprawie paktu stabilności i wzrostu (7),

—

uwzględniając rezolucję Rady Europejskiej z dnia 16 czerwca 1997 r. w sprawie wzrostu i zatrudnienia (8),

—

uwzględniając komunikat Europejskiego Banku Centralnego w sprawie wzmocnienia zarządzania gospodarką w strefie euro z dnia 10 czerwca 2010 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 czerwca 2010 r. w sprawie jakości danych statystycznych w Unii i zwiększonych uprawnień kontrolnych Komisji (Eurostatu) (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie zarządzania gospodarką (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie rocznego przeglądu sytuacji w strefie euro w 2009 r. oraz finansów publicznych (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie strategii UE 2020 (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 listopada 2008 r. pt. „10 lat istnienia Unii Gospodarczej i Walutowej – sukcesy i wyzwania” (13),

—

uwzględniając art. 42 i art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0282/2010),

A.

mając na uwadze, że niedawny rozwój sytuacji gospodarczej jasno pokazał, że koordynacja polityki gospodarczej w Unii, w szczególności w strefie euro, nie funkcjonuje wystarczająco dobrze oraz że pomimo swoich obowiązków wynikających z Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) państwa członkowskie nie traktują swojej polityki gospodarczej jako przedmiotu wspólnej troski i nie koordynują jej w Radzie zgodnie z odpowiednimi postanowieniami Traktatu, przy jednoczesnym poszanowaniu kluczowej roli Komisji w procedurze nadzoru,

B.

mając na uwadze, że ani obecne ramy dotyczące zarządzania gospodarczego i kontroli gospodarczej, ani ramy regulacyjne dotyczące usług finansowych nie zapewniły w wystarczającym stopniu stabilności i wzrostu,

C.

mając na uwadze, że należy sięgnąć poza środki tymczasowe mające na celu stabilizację strefy euro,

D.

mając na uwadze, że należy wzmocnić koordynację i nadzór gospodarczy na szczeblu UE, przestrzegając jednocześnie zasady pomocniczości i uwzględniając szczególne wymogi strefy euro oraz wnioski, które trzeba wyciągnąć z niedawnego kryzysu gospodarczego, nie szkodząc przy tym integralności Unii Europejskiej i pamiętając o konieczności równego traktowania państw członkowskich,

E.

mając na uwadze konieczność wzmocnienia koordynacji gospodarczej w całej Unii z uwagi na to, iż stabilność gospodarcza Unii może zależeć od sytuacji gospodarczej jednego z jej członków oraz z uwagi na zaawansowane połączenia gospodarcze między wszystkimi państwami członkowskimi w ramach wspólnego rynku a także perspektywę rozszerzenia strefy euro,

F.

mając na uwadze że, na ile to możliwe, wszystkie 27 państw członkowskich powinno maksymalnie stosować się do wszelkich propozycji zarządzania gospodarczego, przy czym dla państw członkowskich spoza strefy euro będzie się to odbywało na zasadzie dobrowolności,

G.

mając na uwadze, że traktat lizboński przekształca byłą „metodę wspólnotową” – przez jej dostosowanie i wzmocnienie – w „metodę unijną”, według której:

H.

mając na uwadze, że nowy wzmocniony sposób zarządzania gospodarczego powinien w pełni uwzględniać oraz umacniać unijną zasadę solidarności jako warunek zdolności strefy euro do reagowania na wstrząsy asymetryczne i ataki spekulantów,

I.

mając na uwadze, że obecny kryzys gospodarczy w Unii jest kryzysem wypłacalności, który początkowo przybrał postać braku płynności finansowej, a więc problemu, jakiego w dłuższej perspektywie nie można rozwiązać poprzez zwiększanie długu i tak już bardzo zadłużonych krajów, realizując jednocześnie przyspieszone plany konsolidacji fiskalnej,

J.

mając na uwadze, że polityka zatrudnienia odgrywa kluczową rolę w pobudzaniu wzrostu gospodarczego i konkurencyjności europejskiej społecznej gospodarki rynkowej, zapobiegając zaburzeniom makroekonomicznym i zapewniając integrację społeczną i redystrybucję dochodów,

K.

mając na uwadze, że konieczne jest respektowanie roli Komisji i Europejskiego Banku Centralnego (EBC) zgodnie z TFUE,

L.

mając na uwadze, że w pełni niezależny EBC to niezbędny warunek stabilności euro, niskiej inflacji i korzystnych warunków finansowania wzrostu i zatrudnienia,

M.

mając na uwadze, że baczniej należy się przyjrzeć ukrytym zobowiązaniom i operacjom pozabilansowym, które w perspektywie średnio- i długoterminowej mogą doprowadzić do wzrostu długu publicznego i ograniczenia przejrzystości,

N.

mając na uwadze, że decydenci polityczni muszą w sposób skoordynowany zidentyfikować wspólne wyzwania gospodarcze i społeczne stojące przed UE oraz stawić im czoła,

O.

mając na uwadze, że większe zaangażowanie partnerów społecznych na szczeblu krajowym i europejskim zwiększy poczucie odpowiedzialności zainteresowanych stron w dziedzinie zarządzania gospodarczego i realizacji ogólnej strategii Europa 2020,

P.

mając na uwadze, że należy ustanowić stały mechanizm rozwiązywania kryzysów obejmujący procedury restrukturyzacji długu lub kontrolowanej upadłości w celu zabezpieczenia stabilności finansowej na wypadek kryzysu zadłużenia państwa lub sektora prywatnego, chroniący jednocześnie niezależność EBC,

Q.

mając na uwadze, że obowiązujące obecnie zasady paktu stabilności i wzrostu, w połączeniu ze słabym egzekwowaniem, nie wystarczyły do zagwarantowania solidnej polityki fiskalnej, a szerzej – makroekonomicznej; mając na uwadze potrzebę wzmocnienia ram polityki fiskalnej i makroekonomicznej UE poprzez bardziej rygorystyczne stosowanie środków zapobiegawczych, sankcji i zachęt na podstawie obowiązujących przepisów,

R.

mając na uwadze, że cel polegający na przywróceniu równowagi finansów publicznych musi zostać osiągnięty przez państwa nadmiernie zadłużone, ale sama jego realizacja nie rozwiąże problemu różnic gospodarczych między krajami strefy euro ani w całej Unii,

S.

mając na uwadze, że europejski model społeczny jest atutem wobec ogólnoświatowej konkurencji, który osłabiają różnice w poziomie konkurencyjności gospodarczej państw członkowskich,

T.

mając na uwadze, że istnieje tendencja do migracji, wiedzy, kapitału, innowacji oraz – w mniejszym stopniu – pracy do niektórych regionów oraz że należy nadal rozwijać mechanizmy solidarności finansowej UE zgodnie z celami strategii Europa 2020, w szczególności związanymi z badaniami naukowymi i rozwojem, szkoleniami zawodowymi oraz dotychczasowymi inicjatywami współpracy w dziedzinie edukacji, a ponadto z gospodarką ekologiczną i niskoemisyjną, w celu wspierania innowacji, spójności terytorialnej i społecznej oraz wzrostu gospodarczego,

U.

mając na uwadze, że Unia musi stawić czoła ostrej konkurencji ze strony krajów o gospodarkach wschodzących, stabilne finanse publiczne mają istotne znaczenie z punktu widzenia wspierania nowych możliwości, innowacji i wzrostu gospodarczego, a tym samym tworzenia europejskiego społeczeństwa opartego na wiedzy,

V.

mając na uwadze, że konsolidacja budżetowa może mieć niekorzystny wpływ na usługi publiczne i na ochronę socjalną,

W.

mając na uwadze, że wzrost gospodarcze oraz zrównoważone finanse publiczne są warunkiem wstępnym stabilności społecznej i gospodarczej, długoterminowej konsolidacji podatkowej oraz dobrobytu,

X.

mając na uwadze, że polityka fiskalna wielu państw członkowskich często jest procykliczna, a średnioterminowe cele budżetowe paktu stabilności i wzrostu w poszczególnych krajach są rzadko ściśle egzekwowane i realizowane,

Y.

mając na uwadze, że polityka zatrudnienia odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu wzrostu wynikającego z dużego nakładu siły roboczej i konkurencyjności gospodarki europejskiej, zwłaszcza w kontekście starzejących się społeczeństw,

Z.

mając na uwadze, że zakończenie tworzenia rynku wewnętrznego, zalecane w sprawozdaniu M. Montiego, jest niezwykle istotne dla prawdziwego europejskiego zarządzania gospodarką (14),

AA.

mając na uwadze, że niezrównoważone finanse, a także nadmierne zagregowane (publiczne i prywatne) zadłużenie poszczególnych państw członkowskich może oddziaływać na całą Unię, mając na uwadze, że należy dążyć do odpowiedniej równowagi między inwestycjami w zrównoważony i sprzyjający tworzeniu zatrudnienia wzrost a zapobieganiem nadmiernym zaburzeniom równowagi w ciągu cyklu gospodarczego, zgodnie ze zobowiązaniami i wytycznymi na szczeblu Unii, przy jednoczesnym uwzględnieniu spójności społecznej i interesu przyszłych pokoleń, tak aby przywrócić zaufanie do europejskich finansów publicznych,

AB.

mając na uwadze, że proces obniżania długoterminowego deficytu musi iść w parze z innymi wysiłkami na rzecz pobudzenia gospodarki, takimi jak lepsze warunki wstępne inwestowania, sprawniejszy i rozwinięty rynek wewnętrzny, co zapewni większe możliwości i wzmożoną konkurencyjność,

AC.

mając na uwadze, że należy uznać znaczenie, jakie dla wzrostu gospodarczego i większej konkurencyjności UE mają strategie polityczne finansowane z budżetu UE, w tym polityka spójności,

AD.

mając na uwadze, że ostatni kryzys gospodarczy pokazał wyraźnie, że nadmierne rozbieżności w zakresie makroekonomii i konkurencyjności oraz zaburzenia równowagi fiskalnej i równowagi rachunku obrotów bieżących w strefie euro, a szerzej w Unii stale wzrastały w latach poprzedzających kryzys z powodu m.in. braku lepszej koordynacji i kontroli gospodarczej i powinny zostać w pełni uwzględnione,

AE.

mając na uwadze, że Parlament Europejski od lat wzywa do poprawy zarówno zarządzania gospodarczego w samej UE, jak i w odniesieniu do zewnętrznej reprezentacji UE w międzynarodowych forach gospodarczych i monetarnych,

AF.

mając na uwadze, że lepsze zarządzanie gospodarką musi iść w parze z nasilaniem legitymacji demokratycznej zarządzania europejskiego, które należy osiągnąć dzięki większemu i bardziej terminowemu zaangażowaniu w ten proces Parlamentu Europejskiego oraz parlamentów państw członkowskich, potrzebna jest dalsza koordynacja, w duchu wzajemnego szacunku, między Parlamentem Europejskim a parlamentami państw członkowskich,

AG.

mając na uwadze, że decyzje podjęte wiosną 2010 r. w celu zagwarantowania stabilności euro to jedynie tymczasowe rozwiązania, które będą wymagały wsparcia w postaci środków politycznych na szczeblu krajowym, a także silniejszych ram dotyczących zarządzania gospodarczego na szczeblu UE, zwłaszcza w państwach członkowskich należących do strefy euro,

AH.

mając na uwadze, że wszelkie ulepszenia w zakresie nadzoru i zarządzania gospodarczego muszą opierać się na dokładnych i porównywalnych danych statystycznych dotyczących odpowiednich strategii gospodarczych i stanowisk zainteresowanych państw członkowskich,

AI.

mając na uwadze, że aby Europa stała się podmiotem wiodącym w skali globalnej, a także najbardziej konkurencyjnym społeczeństwem opartym na wiedzy, należy jak najszybciej wprowadzić długoterminowe środki wspierania wzrostu,

AJ.

mając na uwadze, że TFUE daje Unii zwiększone uprawnienia w zakresie wzmacniania zarządzania gospodarczego w Unii, a jego postanowienia powinny być w pełni wykorzystywane, chociaż w perspektywie długo terminowej nie powinno się wykluczać zmian w postanowieniach TFUE, mimo że zmiany te prawdopodobnie okażą się newralgiczne,

AK.

mając na uwadze, że wszelkie ostateczne kary za nieprzestrzeganie celów zawartych w pakcie stabilności i wzrostu muszą wynikać z niedostatecznej woli wypełnienia tych celów lub z oszustwa, nigdy natomiast z braku możliwości realizacji tych celów z przyczyn niezależnych od danego państwa członkowskiego,

AL.

mając na uwadze fakt, że instytucje powinny przygotować się na ewentualną potrzebę dokonania rewizji traktatów,

AM.

mając na uwadze, że art. 48 Traktatu o Unii Europejskiej przyznaje Parlamentowi Europejskiemu uprawnienia do przedkładania propozycji zmiany traktatów,

AN.

mając na uwadze, że aby zrealizować cele Unii w tej dziedzinie, należy ustanowić i wdrażać kompleksowe akty prawa wtórnego; mając na uwadze, że wzmocnienie zarządzania gospodarczego dla Unii oparte na postanowieniach TFUE ma istotne znaczenie, że metoda unijna powinna być w pełni wykorzystywana oraz że konieczne jest respektowanie kluczowej roli Parlamentu Europejskiego i Komisji w celu promowania wzajemnego wzmacniania strategii politycznych,

AO.

mając na uwadze, że wszelkie wnioski ustawodawcze powinny sprzyjać zdecydowanym środkom zachęcającym do prowadzenia zrównoważonej, wzmacniającej wzrost polityki gospodarczej, zapobiegać pokusie nadużyć, być zgodne z innymi instrumentami i przepisami UE, maksymalizować korzyści czerpane z euro jako wspólnej waluty w strefie euro oraz przywracać zaufanie do gospodarek europejskich i euro,

AP.

mając na uwadze, że należy poprawić spójność publicznych inwestycji krótko-, średnio- i długoterminowych oraz że inwestycje te, w szczególności w zakresie infrastruktury, powinny być skutecznie wykorzystywane i przeznaczane z uwzględnieniem celów strategii Europa 2020, w szczególności w zakresie badań naukowych i rozwoju, innowacyjności i edukacji, aby zwiększyć wydajność zasobów i konkurencyjność, poprawić produktywność, stworzyć miejsca pracy i wzmocnić rynek wewnętrzny,

AQ.

mając na uwadze, że w celu promowania wzrostu gospodarczego firmy i przedsiębiorcy muszą uzyskać rzeczywistą możliwość rozwoju i docierania do 500 mln konsumentów w Unii; mając na uwadze, że w związku z tym należy w pełni rozwinąć wewnętrzny rynek usług,

AR.

mając na uwadze, że różne modele konkurencyjności w Unii powinny być dostosowane do priorytetów i potrzeb specyficznych dla poszczególnych krajów przy jednoczesnym uwzględnianiu obowiązków wynikających z TFUE,

AS.

mając na uwadze, że Unię musi charakteryzować wspólne stanowisko w międzynarodowym systemie walutowym, międzynarodowych instytucjach finansowych i forach; mając na uwadze, że w duchu TFUE Rada musi zasięgać opinii Parlamentu Europejskiego przed przyjmowaniem decyzji na mocy art. 138 TFUE i potrzebuje zgody Parlamentu przed ustalaniem wspólnych stanowisk w dziedzinach, do których w ramach działań wewnętrznych ma zastosowanie zwykła procedura legislacyjna,

AT.

mając na uwadze, że cele paktu stabilności i wzrostu muszą być zgodne nie tylko ze strategią Europa 2020, ale również z innymi kompromisami dotyczącymi wydatków na pomoc na rzecz rozwoju, badania i rozwój, środowisko naturalne, edukację i likwidację ubóstwa,

AU.

mając na uwadze, że w celu uniknięcia dalszego pogłębiania istniejących rozbieżności w konkurencyjności w UE i podważania sukcesu nowego silniejszego zarządzania gospodarką, a także celów strategii Europa 2020 w zakresie tworzenia miejsc pracy i trwałego rozwoju, europejska strategia konsolidacji podatkowej powinna w pełni uwzględniać szczególne cechy poszczególnych państw członkowskich i unikać nazbyt uproszczonego podejścia „jedno rozwiązanie jest dobre dla wszystkich”,

AV.

mając na uwadze, że żadne proponowane nowe środki nie powinny mieć niewspółmiernego wpływu na najbardziej narażone państwa członkowskie, szkodząc ich wzrostowi gospodarczemu i staraniom na rzecz spójności,

AW.

mając na uwadze, że kryzys gospodarczy, który doprowadził do pilnego przyjęcia europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej w maju 2010 r. za pomocą rozporządzenia Rady (UE) nr 407/2010, z wykorzystaniem art. 122 ust. 2 TFUE jako podstawy prawnej, bez konsultacji z Parlamentem,

AX.

mając na uwadze, że stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 5/2010 obejmuje niezbędne modyfikacje dotyczące utworzenia nowej pozycji budżetowej 01 04 01 03 w dziale 1 A na potrzeby gwarancji kredytowych w wysokości do 60 mld euro udostępnianych przez Unię Europejską na mocy art. 122 ust. 2 TFUE oraz odpowiednio nowego art. 8 0 2 po stronie przychodów,

AY.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie mogą być zmuszone do skorzystania z pakietu ratunkowego, zobowiązując się tym samym do uwzględnienia różnych zawartych w nim środków, które będą dostosowane do sytuacji poszczególnych krajów korzystających z pomocy,

AZ.

mając na uwadze, że w dniu 29 września 2010 r. Komisja przyjęła wnioski ustawodawcze dotyczące zarządzania gospodarczego, które częściowo zaspokajają potrzebę wprowadzenia środków służących poprawie zarządzania gospodarczego, jakie określono w niniejszej rezolucji; mając na uwadze, że Parlament zajmie się tymi wnioskami ustawodawczymi zgodnie z odpowiednimi postanowieniami TFUE; mając na uwadze, że niniejsza rezolucja nie stanowi ograniczenia dla żadnych przyszłych stanowisk Parlamentu w tej sprawie,

1.

zwraca się do Komisji, aby jak najszybciej przedstawiła Parlamentowi – po konsultacji ze wszystkimi zainteresowanymi stronami i na podstawie odpowiednich postanowień TFUE – wnioski ustawodawcze w celu poprawy ram zarządzania gospodarczego Unii, w szczególności w strefie euro, zgodnie ze szczegółowymi zaleceniami przedstawionymi w załączniku, o ile zalecenia te nie zostały jeszcze uwzględnione przez Komisję we wnioskach ustawodawczych z dnia 29 września 2010 r. w sprawie zarządzania gospodarczego;

2.

stwierdza, że zalecenia przedstawione w załączniku są zgodne z zasadą pomocniczości oraz podstawowymi prawami obywateli Unii Europejskiej;

3.

zwraca się do Komisji o rozpoczęcie refleksji nad zmianami instytucjonalnymi, które – poza środkami, które mogą i powinny zostać niezwłocznie wprowadzone w ramach obowiązujących traktatów – mogą okazać się konieczne w celu zapewnienia spójnego i skutecznego zarządzania gospodarką;

4.

uważa, że skutki finansowe składanego wniosku muszą być pokryte z odpowiednich środków budżetowych z uwzględnieniem obecnych pozycji deficytowych i środków oszczędnościowych w państwach członkowskich;

5.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji oraz szczegółowych zleceń przedstawionych w załączniku Komisji, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, przewodniczącemu Eurogrupy oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

8.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 70/56

—

uwzględniając przesłuchanie publiczne dotyczące przyszłości normalizacji europejskiej przeprowadzone przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów w dniu 23 czerwca 2010 r.,

—

uwzględniając odpowiedzi na konsultacje publiczne Komisji dotyczące przeglądu europejskiego systemu normalizacji (przeprowadzone w dniach 23 marca - 21 maja 2010 r.),

—

uwzględniając ocenę wpływu „pakietu normalizacyjnego” przeprowadzoną na zlecenie dyrekcji generalnej Komisji Europejskiej ds. przedsiębiorstw i przemysłu (9 marca 2010 r.),

—

uwzględniając sprawozdanie zespołu ekspertów ds. przeglądu europejskiego systemu normalizacji (EXPRESS) zatytułowane „Normalizacja w służbie konkurencyjnej i innowacyjnej Europy - wizja na rok 2020” (luty 2010 r.),

—

uwzględniając sprawozdanie prof. Mario Montiego z dnia 9 maja 2010 r. dla przewodniczącego Komisji zatytułowane „Nowa strategia dla jednolitego rynku”,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając badanie dostępu MŚP do normalizacji europejskiej zatytułowane „Umożliwianie małym i średnim przedsiębiorstwom czerpanie większych korzyści z norm oraz zaangażowania w normalizację”, zlecone przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) oraz Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (CENELEC) (sierpień 2009 r.),

—

uwzględniając analizę dostępu do normalizacji przeprowadzoną na zlecenie dyrekcji generalnej Komisji Europejskiej ds. przedsiębiorstw i przemysłu (10 marca 2009 r.),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z 21 grudnia 2009 r. w sprawie funkcjonowania dyrektywy 98/34/WE w latach 2006 - 2008 (COM(2009)0690), a także towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji (SEC(2009)1704),

—

uwzględniając białą księgę z dnia 3 lipca 2009 r. zatytułowaną „Modernizacja normalizacji technologii informacyjno-komunikacyjnych w UE. Droga naprzód.” (COM(2009)0324),

—

uwzględniając konkluzje Rady w sprawie normalizacji i innowacji z dnia 25 września 2008 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 czerwca 2008 r. zatytułowany „Najpierw myśl na małą skalę” – Program „Small Business Act” dla Europy (COM(2008)0394),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 marca 2008 r. zatytułowany „Ku zwiększaniu wkładu normalizacji w innowacje w Europie” (COM(2008)0133),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie roli europejskiej normalizacji w ramach działań i legislacji europejskiej (COM(2004)0674) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Wyzwania normalizacji europejskiej”,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 lutego 2004 r. zatytułowany „Włączenie aspektów środowiskowych do normalizacji europejskiej” (COM(2004)0130),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 26 lipca 2001 r. zatytułowany „Zasady polityki europejskiej dotyczące normalizacji międzynarodowej” (SEC(2001)1296),

—

uwzględniając swą rezolucję z dnia 12 lutego 1999 r. w sprawie sprawozdania Komisji dotyczącego skuteczności i odpowiedzialności w normalizacji europejskiej w ramach nowego podejścia (1),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 13 maja 1998 r. w sprawie skuteczności i odpowiedzialności w normalizacji europejskiej w ramach nowego podejścia (COM(1998)0291),

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1673/2006/WE z dnia 24 października 2006 r. w sprawie finansowania normalizacji europejskiej (2),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (3),

—

uwzględniając decyzję Rady 87/95/EWG z dnia 22 grudnia 1986 r. w sprawie normalizacji w dziedzinie technologii informacyjnych i telekomunikacji (4),

—

uwzględniając porozumienie wiedeńskie w sprawie współpracy technicznej pomiędzy ISO i CEN z czerwca 1991 r. oraz porozumienie drezdeńskie w sprawie wymiany danych technicznych pomiędzy CENELEC i IEC z września 1996 r.,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0276/2010) oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii,

A.

mając na uwadze fakt, że europejski system normalizacji stanowi główny element budowy jednolitego rynku, zwłaszcza poprzez zastosowanie norm w kluczowych dziedzinach prawodawstwa w ramach nowego podejścia, zintegrowanych z nowymi ramami prawodawczymi,

B.

mając na uwadze, że aktualne ramy prawne przyczyniły się do pomyślności normalizacji europejskiej pozwalając na opracowywanie norm europejskich potrzebnych wszystkim podmiotom gospodarczym w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego, ułatwienia światowego handlu i dostępu do rynku oraz pobudzenia trwałego wzrostu i konkurencyjności,

C.

mając na uwadze, że europejski system normalizacji odgrywa kluczową rolę w zaspokajaniu rosnącego zapotrzebowania w europejskiej polityce i prawodawstwie europejskim na normy będące w stanie zagwarantować bezpieczeństwo produktów, ich dostępność, innowacyjność, interoperacyjność i ochronę środowiska,

D.

mając na uwadze, że zasada VII „Small Business Act” podkreśla znaczenie wspierania udziału MŚP oraz ochrony ich interesów w procesie normalizacji,

E.

mając na uwadze, że opracowywanie europejskich norm przyczynia się do tworzenia światowych norm,

F.

mając na uwadze, że nowoczesny i elastyczny europejski system normalizacji jest kluczowym elementem ambitnej i zaktualizowanej europejskiej polityki przemysłowej,

G.

mając na uwadze, że normalizacja europejska funkcjonuje w obrębie – oraz w wielu aspektach na rzecz – globalnego systemu i opiera się na szczegółowych strukturach i wyspecjalizowanym szeregu procesów opracowywania norm, wdrażanych przez CEN i CENELEC w oparciu o zasadę delegacji krajowej oraz przez Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI) na zasadzie bezpośredniego udziału,

H.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu Montiego w sprawie nowej strategii dla jednolitego rynku stwierdzono, że normalizacja jest kluczowym elementem zarządzania jednolitym rynkiem i podkreślono, iż konieczne jest dokonanie przeglądu procesu opracowywania norm europejskich z zachowaniem korzyści płynących z aktualnego systemu oraz znalezieniem równowagi pomiędzy aspektem europejskim i krajowym,

I.

mając na uwadze, że aby normalizacja europejska odpowiadała potrzebom przedsiębiorstw i konsumentów, a także gwarantowała maksimum potencjalnych korzyści w zakresie wspierania celów publicznych i społecznych, musi być ona przystosowana do wyzwań wynikających z globalizacji, zmian klimatu, pojawiania się nowych potęg gospodarczych oraz rozwoju techniki,

J.

mając na uwadze konieczność opracowania strategicznego podejścia do normalizacji europejskiej oraz poddania przeglądowi obecnego systemu, aby nadal był skuteczny i odpowiadał potrzebom w nadchodzącym dziesięcioleciu, umożliwiając Europie utrzymanie wiodącej pozycji w światowym systemie normalizacji,

1.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar dokonania przez Komisję przeglądu europejskiego systemu normalizacji w celu zachowania wielu z jego pozytywnych elementów, poprawy niedociągnięć oraz znalezienia równowagi pomiędzy wymiarem europejskim, krajowym i międzynarodowym; podkreśla, że w proponowanym przeglądzie należy oprzeć się na zaletach istniejącego systemu, które stanowią solidną bazę dla wprowadzania ulepszeń, a także unikać wszelkich radykalnych zmian, które mogą podważyć podstawowe wartości systemu;

2.

wzywa Komisję, aby przyjęła i niezwłocznie przedłożyła wniosek w sprawie nowoczesnej i zintegrowanej polityki normalizacyjnej, obejmujący przegląd dyrektywy 98/34/WE ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych, decyzji 87/95/EWG w sprawie normalizacji w dziedzinie technologii informatycznych i telekomunikacji oraz decyzji 1673/2006/WE w sprawie finansowania normalizacji europejskiej, zgodnie z programem prac Komisji na 2010 r.;

3.

podkreśla, że przegląd europejskiego modelu normalizacji musi przyczynić się do zwiększenia europejskiej innowacyjności i trwałego rozwoju, zwiększyć konkurencyjność Unii, umocnić jej pozycję w handlu międzynarodowym i sprzyjać dobrobytowi jej obywateli;

4.

wyraża uznanie dla sprawozdania zespołu ekspertów ds. przeglądu europejskiego systemu normalizacyjnego (EXPRESS); wzywa europejskie i krajowe organizacje normalizacyjne, państwa członkowskie oraz Komisję do realizacji zawartych w nim zaleceń strategicznych w celu stworzenia europejskiego systemu normalizacji, który będzie odpowiadał potrzebom społecznym i gospodarczym oraz utrzyma czołową pozycję w światowym systemie normalizacji;

5.

zwraca się do Komisji, by wysuniętej przez nią propozycji dokonania przeglądu aktualnych ram prawnych dotyczących normalizacji europejskiej towarzyszył dokument strategiczny określający szerokie ramy działania na szczeblu europejskim i krajowym, a także zawierający konkretne propozycje ulepszeń, które nie mogą być wprowadzone w drodze przeglądu przepisów prawnych; podkreśla, że taki dokument strategiczny nie powinien ograniczać się do zaleceń zawartych w sprawozdaniu EXPRESS;

6.

z zadowoleniem przyjmuje białą księgę Komisji pt. „Modernizacja normalizacji technologii informacyjno-komunikacyjnych w UE. Droga naprzód”; wzywa państwa członkowskie oraz Komisję do wprowadzenia w życie kluczowych zaleceń zawartych w białej księdze, aby zapewnić opracowanie, w ramach europejskich i międzynarodowych systemów normalizacji, odpowiednich ogólnoświatowych norm TIK w celu ich wdrażania i stosowania w strategiach politycznych UE oraz w procedurach udzielania zamówień publicznych;

7.

popiera wyrażony przez Komisję zamiar włączenia do ram prawnych normalizacji europejskiej zasad porozumienia Światowej Organizacji Handlu w sprawie technicznych ograniczeń handlu (przejrzystość, otwartość, bezstronność, porozumienie, skuteczność, zasadność i spójność) w celu umocnienia ich zastosowania w europejskim systemie normalizacji; uważa, że połączenie tych zasad nie powinno zwiększyć liczby uznanych europejskich organizacji normalizacyjnych (EON) poza trzema już istniejącymi, tj. CEN, CENELEC i ETSI;

8.

uważa, że powyższe zasady mogłyby zostać uzupełnione dodatkowymi atrybutami, takimi jak utrzymanie, dostępność, jakość, neutralność i odpowiedzialność; jest zdania, że wszystkie te zasady wymagają uszczegółowienia i zdefiniowania oraz że należy wprowadzić specyficzny system monitorowania w celu zapewnienia ich wdrożenia na szczeblu krajowym i europejskim podczas opracowywania norm mających wesprzeć strategie polityczne i prawodawstwo UE;

9.

podkreśla jednak, że zasady te same w sobie nie wystarczą, aby zagwarantować, że wszystkie zainteresowane podmioty – a szczególnie te reprezentujące interesy w dziedzinie zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony konsumenta i środowiska – będą właściwie reprezentowane w procesie stanowienia norm w ramach europejskiego systemu normalizacji; jest w związku z tym zdania, że bardzo ważnym elementem jest dodanie zasady „wyważonej reprezentacji” przy założeniu, że wszędzie tam, gdzie w grę wchodzi interes publiczny, podstawowe znaczenie będzie miało wyważone uwzględnienie stanowisk wszystkich zainteresowanych stron, zwłaszcza jeżeli chodzi o opracowywanie norm mających na celu wspieranie prawodawstwa i strategii politycznych UE, uznając jednocześnie potrzebę zaangażowania najwybitniejszych specjalistów technicznych w dany projekt normalizacji;

10.

podkreśla, że MŚP, pomimo iż stanowią ważną składową rynku europejskiego, nie zostały odpowiednio włączone w system normalizacji i nie mogą w związku z tym w pełni skorzystać z zalet normalizacji; uważa, że istotne jest zwiększenie ich reprezentacji i udziału w systemie, a w szczególności w komitetach technicznych na szczeblu krajowym; zwraca się do Komisji Europejskiej o określenie – poprzez ocenę skutków w kontekście zmiany europejskiego systemu normalizacji – najlepszego sposobu osiągnięcia tego celu i o oszacowanie niezbędnych środków na wsparcie MŚP;

11.

zwraca uwagę, że choć normy przyczyniły się do znacznej poprawy jakości i bezpieczeństwa towarów, to ich dostępność w dziedzinie usług nie jest w żaden sposób proporcjonalna do znaczenia i potencjału gospodarczego tego sektora; zwraca szczególnie uwagę, że liczba norm krajowych dotyczących usług opracowanych w Europie w ostatnich latach znacznie przekracza odpowiadającą im liczbę norm europejskich opracowanych dla tego sektora;

12.

uznaje, że normy dotyczące usług mają niejednokrotnie specyficzny charakter wynikający z uwarunkowań krajowych oraz że ich opracowywanie jest powiązane z potrzebami rynku, a także interesem konsumentów i interesem publicznym; podkreśla, że opracowywanie europejskich norm w zakresie usług oraz sporządzanie własnych kart jakości lub stosowanie znaków jakości na poziomie UE przyjętych przez zrzeszenia zawodowe, jak przewiduje dyrektywa 2006/123/WE dotycząca usług na rynku wewnętrznym, powinna przynieść dalszą harmonizację sektora usług, przyczynić się do większej przejrzystości, podwyższenia jakości i konkurencyjności usług europejskich oraz wspierać konkurencyjność, innowacje oraz zniesienie przeszkód w handlu i ochronę konsumenta;

13.

dlatego też popiera wyrażony przez Komisję zamiar włączenia norm dotyczących usług do ram prawnych dotyczących normalizacji europejskiej, jako że zagwarantuje to nie tylko możliwość zidentyfikowania wszystkich norm krajowych dotyczących usług mogących potencjalnie stanowić techniczną przeszkodę dla handlu na wspólnym rynku, ale stanowić będzie również właściwą podstawę prawną, w oparciu o którą Komisja będzie mogła zwracać się do europejskich organizacji normalizacyjnych (EON) o opracowanie norm dla wyraźnie określonych i poddanych dokładnej ocenie obszarów sektora usług; proponuje, aby Komisja skłoniła usługodawców do opracowania norm w ramach EON w celu uniknięcia, w miarę możliwości, fragmentaryzacji między różnymi normami krajowymi, przy jednoczesnym zapewnieniu, że normy dotyczące usług są powiązane z potrzebami rynku, a także z interesem konsumentów i interesem publicznym; popiera działania podejmowane w celu zapewnienia jakości świadczenia usług, takie jak opracowanie kart i znaków jakości przez zrzeszenia zawodowe, a także zachęca wszystkie zainteresowane podmioty do udziału w europejskim procesie normalizacji;

14.

potwierdza, że normalizacja europejska wspierająca prawodawstwo „nowego podejścia” okazała się skutecznym i podstawowym narzędziem tworzenia wspólnego rynku; zwraca uwagę, że w ostatnich latach znacznie wrosła liczba mandatów normalizacyjnych wspierających prawodawstwo w dziedzinach wykraczających poza zakres „nowego podejścia”, co dowodzi, że model ten przyjęto w bardzo dużej liczbie strategii politycznych UE; jest przekonany, że pożądane jest rozszerzenie stosowania norm na inne dziedziny prawodawstwa unijnego oraz strategie polityczne wykraczające poza wspólny rynek, z uwzględnieniem specyficznego charakteru tych dziedzin oraz zgodnie z zasadami lepszego stanowienia prawa;