7.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 69/2

Kursy walutowe euro (1)

6 marca 2012 r.

2012/C 69/02

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,3153
JPY	Jen	106,66
DKK	Korona duńska	7,4344
GBP	Funt szterling	0,83255
SEK	Korona szwedzka	8,8906
CHF	Frank szwajcarski	1,2055
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	7,4520
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	24,866
HUF	Forint węgierski	293,43
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,6981
PLN	Złoty polski	4,1495
RON	Lej rumuński	4,3538
TRY	Lir turecki	2,3485
AUD	Dolar australijski	1,2418
CAD	Dolar kanadyjski	1,3137
HKD	Dolar Hongkongu	10,2103
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6150
SGD	Dolar singapurski	1,6604
KRW	Won	1 479,71
ZAR	Rand	10,0079
CNY	Yuan renminbi	8,3024
HRK	Kuna chorwacka	7,5548
IDR	Rupia indonezyjska	12 080,27
MYR	Ringgit malezyjski	3,9854
PHP	Peso filipińskie	56,624
RUB	Rubel rosyjski	38,8666
THB	Bat tajlandzki	40,485
BRL	Real	2,3007
MXN	Peso meksykańskie	16,9779
INR	Rupia indyjska	66,2710

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez ECB.

7.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 69/3

Przetarg otwarty dotyczący udzielania oraz korzystania z zezwoleń na poszukiwanie i wydobycie węglowodorów

OBSZARY: ZATOKA PATRASKA (CZĘŚĆ ZACHODNIA) (OBSZAR MORSKI), KATAKOLO (OBSZAR MORSKI), JANINA (OBSZAR LĄDOWY)

2012/C 69/03

Wprowadzenie

Republika Grecka, działając za pośrednictwem swojego właściwego organu – Ministerstwa Środowiska, Energetyki i Zmiany Klimatu – (zwanego dalej – MINISTERSTWEM), zaprasza kompetentne osoby fizyczne i prawne lub dowolną grupę takich osób (zwane dalej KANDYDATAMI) do składania wniosków o udzielenie oraz korzystanie z zezwoleń na poszukiwanie i wydobycie węglowodorów na określonym obszarze w zachodniej Grecji.

Zaproszenie dotyczy trzech obszarów dostępnych zgodnie z sekcją 2 §17 lit. c) ustawy 2289/1995 zmienionej sekcją 156, §10 ustawy 4001/2011 – obszaru lądowego o nazwie „Janina” oraz obszarów morskich „Zatoka Patraska (część zachodnia)” i „Katakolo”.

Kandydaci mogą się ubiegać o zezwolenia dla więcej niż jednego obszaru.

Niniejsze zaproszenie podlega przepisom ustawy 2289/1995 (Monitor Rządowy nr 27/A/8.2.1995) zatytułowanej „Poszukiwania, badania i wydobycie węglowodorów oraz inne przepisy” zmienionej ustawą 4001/2011 (Monitor Rządowy nr 179/A/22.8.2011) zatytułowaną „Funkcjonowanie rynków energii elektrycznej i gazu w zakresie poszukiwania, produkcji oraz sieci przesyłowych węglowodorów i inne przepisy”.

Wszystkie wnioski/oferty zostaną poddane ocenie w oparciu o warunki określone w powyższych aktach prawnych oraz w kontekście stałej potrzeby prowadzenia w sposób sprawny, gruntowny, skuteczny i bezpieczny poszukiwań, które mają na celu określenie zasobów ropy naftowej i gazu ziemnego Grecji przy należytym uwzględnieniu zagadnień z zakresu ochrony środowiska.

Główne kryteria selekcji

Oferty zostaną poddane ocenie w oparciu o następujące kryteria:

a)	zdolność finansowa kandydata do wykonania badań w przedmiotowych obszarach i, w odpowiednich przypadkach, produkcji węglowodorów;

b)	potwierdzona wiedza specjalistyczna w zakresie prowadzenia działań nie tylko w fazie poszukiwań, ale również w fazach rozwoju i produkcji (wydobycia);

c)	techniczne i finansowe parametry przetargowe;

d)	jakość programu prac i harmonogramu przedłożonego na potrzeby oceny pełnego potencjału obszaru, którego dotyczy wniosek;

e)	wiedza kandydata na temat struktury geologicznej przedmiotowego obszaru geograficznego, a także proponowane przez posiadacza(-y) zezwolenia metody efektywnego i bezpiecznego prowadzenia poszukiwań węglowodorów;

f)	doświadczenie w zakresie wykonywania odwiertów na dużych głębokościach w obszarach o trudnej strukturze geologicznej (np. odwierty przez strefy, w których panuje wysokie ciśnienie i diapiry, prowadzenie prac w miejscach występowania siarkowodoru);

g)	doświadczenie w zakresie prowadzenia prac w obszarach wrażliwych pod względem ochrony środowiska i w obszarach, w których turystyka stanowi istotne źródło dochodów;

h)	znaczenie będą miały jakiekolwiek przejawy nieefektywności i nieodpowiedzialności lub zaniechania ze strony kandydata odnośnie do obowiązków wynikających z wcześniej udzielonych zezwoleń;

i)	w przypadku kandydatów ubiegających się o zezwolenie w ramach grupy uwzględnione zostaną takie kwestie, jak: skład grupy, podmiot proponowany do objęcia funkcji operatora oraz łączne kompetencje grupy.

Zezwolenia

6.	Zgodnie z grecką ustawą o ropie naftowej 2289/1995 (z późniejszymi zmianami), MINISTERSTWO zawrze z wykonawcą umowę w oparciu o ustalenia dotyczące opłat licencyjnych/podatków (umowy dzierżawy).

Procedura oceny

Każda osoba, która chce być brana pod uwagę jako kandydat w odniesieniu do oferowanych obszarów, musi kwalifikować się do złożenia oferty, szczególnie poprzez spełnienie kryteriów finansowych i technicznych. Kwalifikowalność oferty będzie oceniana w oparciu o wykazaną zdolność kandydata.

W przypadku grupy osób podmiot proponowany do objęcia funkcji operatora powinien spełniać zarówno kryteria techniczne, jak i finansowe, natomiast pozostałe osoby powinny spełniać kryteria finansowe.

8.	Po kwalifikacji ofert każda osoba dopuszczona do złożenia oferty zostanie zaproszona przez MINISTERSTWO do udziału na zasadach konkurencyjnych w negocjacjach dotyczących obszaru będącego przedmiotem oferty. Negocjacje na zasadach konkurencyjnych stanowią kontynuację procedur przetargowych.

9.	Negocjacje będą prowadzone w oparciu o projekt modelowej umowy i pozycje objęte przetargiem oraz wszelkie inne kwestie stanowiące przedmiot zainteresowania dla MINISTERSTWA i osób zakwalifikowanych do przetargu, z wyjątkiem spraw już określonych szczegółowo w greckim ustawodawstwie.

10.	MINISTERSTWO zastrzega sobie prawo, aby w dowolnym momencie i według własnego uznania uznać ofertę lub całą procedurę za nieważną lub wyłączyć z procedury zakwalifikowanego oferenta.

Warunki finansowe – system podatkowy

11.

Opłaty licencyjne są powiązane ze wskaźnikiem R/C, gdzie R oznacza przychody brutto ogółem, a C koszty ogółem. W ramach wytycznych MINISTERSTWO bierze pod uwagę następujące ustalenia podlegające negocjacjom. Planuje się powiązanie opłat licencyjnych ze współczynnikiem R/C przy pomocy ruchomej skali z różnymi przedziałami wskaźnika przychodów do kosztów. Kwoty opłat licencyjnych będą się mieścić w przedziale od 2 % ilości wyprodukowanych węglowodorów, w gotówce lub w naturze, do maksymalnej wielkości 20 %. Opłaty licencyjne podlegają odliczeniu na potrzeby określenia podatku dochodowego.

12.

Zgodnie z sekcją 8, §1 ustawy 2289/1995 zmienionej, sekcją 161, §1 ustawy 4001/2011, wykonawca podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym o stawce dwadzieścia procent (20 %) i podatkiem regionalnym o stawce pięć procent (5 %), bez jakichkolwiek dodatkowych zwyczajnych lub nadzwyczajnych świadczeń, ceł/opłat, lub innych obciążeń jakiegokolwiek rodzaju na rzecz państwa lub jakiejkolwiek osoby trzeciej.

Składanie ofert

13.

Pełne informacje i wszystkie stosowne dokumenty, w tym mapy oferowanych obszarów z załączonym wykazem współrzędnych, istniejące pakiety danych, wytyczne dotyczące udzielania zezwoleń i korzystania z nich, warunki projektu umowy modelowej, niezbędne dane, które muszą zostać dołączone do oferty, wysokość opłaty za udział w przetargu, opłaty za szkolenie pracowników administracji publicznej pracujących w terenie, a także wszelkie niezbędne szczegółowe informacje dotyczące przeprowadzenia przetargu i wyboru wykonawcy, zostaną udostępnione na poniższej stronie internetowej w dniu publikacji zaproszenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej: http://www.ypeka.gr/Default.aspx?tabid=765&language=en-US

14.

Oferty składa się w trzech egzemplarzach, w języku greckim lub angielskim, w zaklejonej kopercie, pod adresem:

Ministry of Environment, Energy and Climate Change

General-Secretariat of Energy and Climate Change

General-Directorate of Energy

Directorate of Petroleum Policy

119 Mesogion Avenue

101 92 Athens

GREECE

15.

W ramach procedury otwartej oferty składa się do ostatniego dnia roboczego pierwszego i drugiego półrocza każdego roku kalendarzowego. Oferty w ramach bieżącej procedury przetargowej można składać w terminie do dnia 2 lipca 2012 r. do godz. 15.00 czasu lokalnego. Koperty, które wpłyną do MINISTERSTWA po tym terminie, nie mogą być brane pod uwagę w ramach obecnej procedury przetargowej.

16.

Dodatkowych informacji udzielają zainteresowanym osobom:

a)	Athanasios ZACHAROPOULOS, Zastępca Dyrektora Dyrekcji ds. Polityki Naftowej, tel. +30 2106969312, faks +30 2106969034, e-mail: ZacharopoulosA@eka.ypeka.gr oraz

b)	Charalampos PIPPOS, Dyrektor Dyrekcji Public Relations i Spraw Międzynarodowych, tel. +30 2106969166, faks +30 2106969569, e-mail: ChPippos@eka.ypeka.gr

17.	MINISTERSTWO może również udzielać wyjaśnień na piśmie, z własnej inicjatywy lub na wniosek kandydata, przy czym zostają one podane do wiadomości wszystkich kandydatów.

AREAS UNDER CONCESSION IN WESTERN GREECE

7.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 69/10

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2012/C 69/08

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 (1). Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) nr 510/2006

„ACEITUNA ALOREÑA DE MÁLAGA”

NR WE: ES-PDO-0005-0785-03.08.2009

ChOG( ) ChNP (X)

1. Nazwa:

„Aceituna Aloreña de Málaga”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie:

Hiszpania

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu:

Klasa 1.6:

Owoce, warzywa i zboża świeże lub przetworzone.

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

Oliwka stołowa z przyprawami pozyskiwana ze zdrowych owoców drzewa oliwnego (Olea europea, L.) odmiany „aloreña”, zbieranych po osiągnięciu odpowiedniej dojrzałości – przed zmianą zabarwienia, rozdrabnianych, o słodkim posmaku uzyskiwanym poprzez proces naturalnej fermentacji w zalewie solnej i przyprawianych tymiankiem, koprem włoskim, czosnkiem i papryką lub ekstraktami z tych roślin, w proporcjach oscylujących w granicach 1–3 %. Taki proces produkcji opiera się na wielowiekowej tradycji, przekazywanej z pokolenia na pokolenie.

Oliwki „Aceituna Aloreña de Málaga”, przyrządzane na trzy sposoby: świeże zielone (verdes frescas), tradycyjne (tradicionales) oraz marynowane (curadas), charakteryzują się identycznymi właściwościami fizyko-chemicznymi, które zawdzięczają wyłącznie metodzie przyrządzania typowej dla obszaru, na którym są one uprawiane i przetwarzane:

Oliwki są marynowane w zalewie solnej. Dzięki niskiej zawartości oleuropeiny oliwki nie wymagają obróbki przy pomocy sody kaustycznej w celu usunięcia gorzkiego posmaku; dzięki temu oliwki te nie są poddawane działaniu sody kaustycznej a słodki posmak zawdzięczają jedynie wodzie i soli, po czym są one przyprawiane tymiankiem, koprem włoskim, czosnkiem i papryką. Świeże oliwki poddawane są mniej lub bardziej intensywnemu procesowi fermentacji.

b)	Luźna pestka, którą łatwo oddziela się od miąższu. Ta właściwość oliwek stołowych jest bardzo ceniona.

c)	Jeśli chodzi o budowę wewnętrzną oliwek, należy podkreślić, że oliwki te były wyróżniane w konkursach degustatorskich za doskonałe proporcje objętości miąższu do wielkości pestki, za ich jednorodność oraz kruchą strukturę i zwarty miąższ.

d)	Ponieważ do obróbki produktu nie wykorzystuje się alkaliów, wyróżnia się on wyglądem skórki i jędrnością.

Jeśli chodzi o właściwości smakowe/zapachowe, należy zwrócić uwagę na wyróżnienia przyznawane w różnych badaniach organoleptycznych przez komisje degustacyjne za dobór przypraw, a także inne właściwości, takie jak aromat, odpowiednie proporcje ilości soli pozwalające zrównoważyć posmak goryczki (co również jest wynikiem przyrządzania bez użycia alkaliów) itd. Zawartość goryczki zależy od intensywności procesu fermentacji oliwek, co oznacza, że w świeżych oliwkach zielonych goryczka będzie zasadniczo bardziej wyczuwalna, niż w oliwkach poddanych pełnemu procesowi fermentacji.

W wyniku procesu przetwarzania oliwek „Aceituna Aloreña de Málaga” otrzymać można trzy różne produkty, zależnie od sposobu przeprowadzenia procesu ich fermentacji:

1) Świeża oliwka zielona (verde fresca) „Aceituna Aloreña de Málaga”:

Oliwki bezpośrednio po nacięciu umieszczane są w pojemnikach i składowane w chłodnym miejscu, gdzie można je przechowywać nie dopuszczając do zmiany właściwości organoleptycznych i fizyko-chemicznych typowych dla tego typu produktu, lub w komorach chłodniczych, gdzie przechowuje się je w temperaturze maksymalnej 15 °C, dopóki nie zaczną zmieniać się ich właściwości organoleptyczne i fizyko-chemiczne typowe dla tego sposobu przyrządzenia. Od nacięcia oliwek i umieszczenia ich w zalewie solnej do momentu umieszczenia ich w opakowaniach powinny minąć przynajmniej 3 dni.

Właściwości organoleptyczne

Oliwki zielone świeże charakteryzują się jasnozielonym kolorem oraz przyjemnym zapachem zielonego owocu i trawy, co podkreśla fakt, że są one świeże i zostały niedawno zebrane. Zauważalny jest także typowy dla nich dobór przypraw. Dzięki kruchości i zwartości miąższu pestkę łatwo oddziela się od miąższu, a po przeżuciu można wyczuć resztki skórki. Jeśli chodzi o główne nuty smakowe – charakterystyczny jest posmak goryczki, a zależnie od sposobu marynowania, wyczuwa się także posmak soli. Na podniebieniu wywołuje uczucie „ściągania” i pozostawia cierpki posmak.

2) Oliwka „Aceituna Aloreña de Málaga” na sposób tradycyjny (tradicional):

Oliwki po zbiorze, klasyfikacji i nacięciu umieszczane są w pojemnikach, które składuje się w nieklimatyzowanych pomieszczeniach, gdzie przetrzymuje się je przez przynajmniej 20 dni przed ich zapakowaniem w formie gotowej do spożycia. W tych warunkach mogą przebywać dopóki nie zaczną zmieniać się ich właściwości organoleptyczne i fizyko-chemiczne typowe dla tego sposobu przyrządzenia.

Właściwości organoleptyczne

Oliwka przyprawiona na sposób tradycyjny przybiera zabarwienie słomkowo-zielone, przy czym kolor zielony nie jest już tak intensywny, jak w przypadku oliwek zielonych świeżych. Jej zapach przywodzi na myśl świeży owoc i przyprawy, z którymi została zamarynowana, przy czym brak jest woni świeżej trawy typowej dla oliwek zielonych świeżych. Pod względem struktury miąższ tej oliwki nie jest już tak zwarty, choć wciąż zachowuje swoje właściwości, jeśli chodzi o kruchość, łatwość z jaką oddziela się miąższ od pestki i wygląd skórki. Ponieważ w smaku oliwka ta jest mniej goryczkowa, uczucia „ściągania” i cierpkości są mniej odczuwalne niż w przypadku oliwek zielonych świeżych.

3) Oliwka „Aceituna Aloreña de Málaga” marynowana (curada):

Oliwki te po zbiorze i myciu umieszcza się bez nacinania w kadziach fermentacyjnych, gdzie poddawane są one procesowi marynowania przez przynajmniej 90 dni, zanim trafią do opakowań. W tych warunkach mogą przebywać dopóki nie zaczną zmieniać się ich właściwości organoleptyczne i fizyko-chemiczne typowe dla tego sposobu przyrządzenia.

Właściwości organoleptyczne

Oliwka marynowana wyróżnia się zabarwieniem żółto-kasztanowym, oraz aromatem dojrzałego owocu i świeżej trawy. Ponadto wyczuwalna jest obecność przypraw i nuty mlecznej, typowych dla tego rodzaju produktu i procesu fermentacji. Mimo mniejszej kruchości i zwartości, pestkę łatwo oddziela się od miąższu, a po przeżuciu można wyczuć resztki skórki. Oliwka ma smak kwaskowaty, pozbawiony goryczki, w związku z czym pozostawia cierpki posmak na podniebieniu.

Oliwki chronione nazwą pochodzenia „Aceituna Aloreña de Málaga” należą bezwzględnie do najwyższej lub pierwszej klasy jakości:

Oliwki najwyższej klasy jakości: do tej klasy oliwek zaliczają się oliwki kategorii „ekstra”, zgodnie z przepisami techniczno-sanitarnymi dotyczącymi wprowadzania do obrotu oliwek stołowych, o wielkości 140–200.

Oliwki pierwszej klasy jakości: do tej klasy oliwek zaliczają się oliwki kategorii pierwszej, zgodnie z przepisami techniczno-sanitarnymi dotyczącymi wprowadzania do obrotu oliwek stołowych, o wielkości 140–260.

Stosuje się metodę oceny właściwości organoleptycznych zgodną z normą COI/OT/NC nr 1. Norma handlowa stosowana do oliwek stołowych to COI/OT/MO nr 1, 2008. Metoda oceny sensorycznej oliwek stołowych, na podstawie badań przeprowadzonych przez Wydział Bromatologii i Technologii Żywności Uniwersytetu w Kordobie (Departamento de Bromatología y Tecnología de los Alimentos de la Universidad de Córdoba), została ustanowiona w podręczniku jakości i w procedurach opracowanych przez organ zarządzający.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

Nie dotyczy.

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

Nie dotyczy.

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Wszystkie etapy produkcji muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym: wytwarzanie surowców, przygotowanie produktu i pakowanie gotowego produktu.

Pakowanie odbywa się stosownie do zamówień, przy czym oliwki muszą znajdować się przez co najmniej trzy dni w pojemnikach, zanim trafią do opakowań. Przed zapakowaniem oliwek dodaje się do nich przyprawy typowe dla przedmiotowego obszaru. Ze względu na ograniczoną trwałość produktu, jego właściwości oraz sposób jego wytwarzania, pakowanie musi każdorazowo odbywać się w obszarze geograficznym produkcji i przygotowania oliwek objętych ChNP „Aceituna Aloreña de Málaga”, tak aby uzyskać i zachować właściwości organoleptyczne oliwek odmiany „aloreña” aż do momentu ich wprowadzenia do obrotu.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

Pakowanie odbywa się według kategorii ustalonych w przepisach techniczno-sanitarnych. W związku z tym oliwki chronione nazwą pochodzenia „Aceituna Aloreña de Málaga” należą bezwzględnie do najwyższej lub pierwszej klasy jakości.

Aby wydłużyć okres możliwego wprowadzenia do obrotu, dopuszcza się stosowanie określonych rodzajów zabiegów, takich jak pasteryzacja lub pakowanie próżniowe w kontrolowanej atmosferze, pod warunkiem, że produkt końcowy zachowa swoje pierwotne właściwości organoleptyczne i fizyczne.

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

Na etykiecie obowiązkowo należy umieścić napis „Denominación de Origen Aceituna Aloreña de Málaga” (Chroniona nazwa pochodzenia „Aceituna Aloreña de Málaga”). Na opakowaniach umieszcza się numerowane znaki jakości wydawane przez organ zarządzający.

Na etykiecie wyszczególnia się rodzaj oliwek, tj. zielone świeże (verdes frescas), przygotowane metodą tradycyjną (tradicionales) lub marynowane (curadas).

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Obszar produkcji znajduje się na południowym wschodzie prowincji Malaga i obejmuje ogółem 19 gmin: Alhaurín de la Torre, Alhaurín el Grande, Almogía, Álora, Alozaina, Ardales, El Burgo, Carratraca, Cártama, Casarabonela, Coín, Guaro, Málaga, Monda, Pizarra, Ronda, Tolox, El Valle de Abdalajís i Yunquera.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

Dziewiczy obszar Natural del Guadalhorce (Sierra de las Nieves i Valle del Guadalhorce) wchodzi w skład obszaru Gór Betyckich. Występującą w tym układzie dolinę rzeki Guadalhorce otacza szereg pasm górskich i wzgórz. Dzięki górzystemu ukształtowaniu terenu obszar produkcji posiada wyraźne określone granice, otwarte jedynie w kierunku ujścia rzeki Guadalhorce.

Klimat przedmiotowego obszaru stanowi połączenie klimatu kontynentalnego i klimatu typowego dla basenu śródziemnomorskiego, tworząc szczególny mikroklimat, co umożliwia znaczące zróżnicowanie upraw – od roślin typowych dla obszaru tropikalnego, jak awokado, po uprawy zbożowe spotykane na płaskich obszarach uprawnych. W tych warunkach drzewa oliwne występują głównie w suchych rejonach na zboczach gór i wzgórz, które otaczają dolinę, co – w połączeniu z łagodnością klimatu – ma kluczowy wpływ na ostateczne właściwości produktu, termin zbioru, pokrój drzewa itd.

Ze względu na bardzo zróżnicowane ukształtowanie terenu drzewa oliwne znajdują dla siebie miejsce na zboczach otaczających dolinę rzeki Guadalhorce (Valle del Guadalhorce), której granice wyraźnie wyznacza otaczający ją masyw górski. Drzewa te rosną zatem na gruntach gorszej klasy o niskich wartościach odżywczych, przez co nie można porównywać ich z wysokoproduktywnymi drzewami oliwnymi uprawianymi na płaskich obszarach uprawnych. Jednak, mimo że ich produktywność jest niska, otrzymywany produkt nie ma sobie równych pod względem jakości.

Spośród technik rolnych uprawy drzewek oliwnych w rejonie Valle del Guadalhorce największy wpływ na ostateczne właściwości produktu ma przycinanie; w rejonie tym technika przycinania charakteryzuje się swoją radykalnością oraz ostatecznym kształtem, jaki nadaje drzewu. Taki zabieg podcinania obejmuje głównie najmłodsze gałęzie, przy czym nie usuwa się głównych konarów drzewa ukształtowanych w formie kielicha, na których pozostawia się drobne pędy, a odcina się większość mniejszych gałązek. W ten sposób nadaje się drzewu spójny kulisty kształt.

Proces marynowania oliwek obejmuje szereg działań, którym poddaje się je w celu usunięcia goryczki, w tym także etap przyprawiania. Proces ten opiera się na wielowiekowej tradycji, przekazywanej przez lata z pokolenia na pokolenie. Stosowane metody praktycznie nie zmieniły się od początku ich stosowania, co czyni je wyjątkowymi i charakterystycznymi dla obszaru pochodzenia przedmiotowego produktu.

5.2. Specyfika produktu:

Zawartość oleuropeiny. Oleuropeina to polifenol, który nadaje oliwkom gorzki smak. Jej zawartość w oliwkach „Aceituna Aloreña de Málaga” wynosi ok. 103 mg/kg, dzięki czemu jedynym procesem niezbędnym do wyeliminowania posmaku goryczki jest marynowanie. Posmak goryczki zostaje zneutralizowany już po 48 godzinach marynowania w zalewie solnej.

Oliwka posiada luźną pestkę, którą z dużą łatwością oddziela się od miąższu. Zgodnie z regionalną tradycją, aby ustalić czy nadszedł właściwy moment do zbiorów, oliwkę przecina się w połowie i sprawdza, czy pestkę daje się łatwo oddzielić od miąższu. Jeżeli tak – oznacza to, że nadszedł właściwy czas, aby rozpocząć zbiory. Ta właściwość oliwek stołowych jest dosyć rzadka; jest ona więc właściwością bardzo cenioną.

3)	Proporcja objętości miąższu do wielkości pestki jest jedną z najwyższych wśród oliwek stołowych i wynosi przynajmniej 3 do 1.

Wielkość oliwek „Aceituna Aloreña de Málaga” wynosi 140–260, co plasuje je w kategorii „ekstra” zgodnie z pkt 3.2.1. Klasyfikacja jakościowa normy COI/OT/NC nr 1. Cecha ta jest tradycyjnie cechą bardzo cenioną zarówno przez producentów jak i konsumentów, co doprowadziło do wypracowania specjalnych praktyk służących jej uzyskaniu.

Opis charakterystyki organoleptycznej poszczególnych rodzajów oliwek „Aceituna Aloreña de Málaga”:

5.1)

Zielona świeża (Verde fresca):

Oliwki zielone świeże charakteryzują się jasnozielonym kolorem oraz przyjemnym zapachem zielonego owocu i trawy, co podkreśla fakt, że są one świeże i zostały niedawno zebrane. Zauważalny jest także typowy dla nich dobór przypraw. Dzięki kruchości i zwartości, pestkę łatwo oddziela się od miąższu, a po przeżuciu można wyczuć resztki skórki. Jeśli chodzi o główne nuty smakowe – charakterystyczny jest posmak goryczki, a zależnie od sposobu marynowania, wyczuwa się także posmak soli. Na podniebieniu wywołuje uczucie „ściągania” i pozostawia cierpki posmak.

5.2)

Tradycyjna (Tradicional):

Oliwka przyprawiona na sposób tradycyjny przybiera zabarwienie słomkowo-zielone, przy czym kolor zielony nie jest już tak intensywny. Jej zapach przywodzi na myśl świeży owoc i przyprawy, z którymi została zamarynowana, przy czym brak jest woni świeżej trawy typowej dla oliwek zielonych świeżych. Pod względem struktury oliwka ta nie jest już tak zwarta, choć wciąż zachowuje swoje właściwości jeśli chodzi o kruchość, łatwość z jaką oddziela się miąższ od pestki i wygląd skórki. Ponieważ w smaku oliwka ta jest mniej goryczkowa, uczucia „ściągania” i cierpkości są mniej odczuwalne niż w przypadku oliwek zielonych świeżych.

5.3)

Marynowana „Curada”:

5.3. Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwościami produktu (w przypadku ChOG):

Jak już napisano powyżej drzewo oliwne jest bardzo wrażliwe na warunki otoczenia, w których jest uprawiane, oraz na stosowane wobec niego zabiegi. Drzewo to posiada doskonałą zdolność do przystosowywania się do warunków otoczenia. Należy tu zauważyć, że obszar uprawy drzew oliwnych odmiany „aloreño” jest obszarem, którego granice wyraźnie wyznacza pasmo górskie, co wpływa na wytworzenie szczególnych warunków pod względem klimatu, gleby i ukształtowania terenu w obszarze produkcji. Czynniki te, w połączeniu z wiedzą lokalnych mieszkańców, doprowadziły do powstania produktu, który wyraźnie różni się od innych oliwek stołowych dostępnych na rynku.

Jedną z właściwości mających największy wpływ na proces przyrządzania oliwek „Aceituna Aloreña de Málaga” jest zawartość oleuropeiny. Niska zawartość tego polifenolu sprawia, że oliwki można pozbawić goryczki poprzez zwykły proces marynowania w zalewie solnej. Skuteczność tego zabiegu dodatkowo potęguje fakt, że oliwki trafiają do zalewy solnej nacięte, dzięki czemu łatwiej dociera ona do wnętrza owocu i eliminuje z niego składnik, który nadaje oliwkom goryczkowy posmak.

Proces marynowania oliwek „Aceituna Aloreña de Málaga” w zalewie solnej sprawia, że produkt ten charakteryzuje się kruchą i zwartą strukturą, ponieważ dzięki odstąpieniu do stosowania kąpieli z sodą kaustyczną oliwki zachowują jędrność świeżego owocu. Na jędrność wpływa także rodzaj gleb, na których występują drzewa oliwne, rosnące zazwyczaj na gruntach gorszej klasy na górzystych terenach.

Łatwość z jaką pestkę – zwaną przez lokalnych mieszkańców „pływającą pestką” (hueso flotante) – oddziela się od miąższu, ma bez wątpienia wpływ na sposób przyrządzania oliwek „Aceituna Aloreña de Málaga”. Dzięki tej właściwości oliwki mogą być rozdrabniane w trakcie procesu ich przyrządzania a luźna pestka może zostać pozostawiona w miąższu. Zgodnie z regionalną tradycją, aby ustalić, czy nadszedł właściwy moment do zbiorów, oliwkę przecinano w połowie. Jeżeli dwie połówki dawały się od siebie oddzielić, oznaczało to, że nadszedł właściwy czas, aby rozpocząć zbiory.

Unikalny smak i aromat oliwek „Aceituna Aloreña de Málaga” jest także głęboko związany ze sposobem jej przyrządzania, ponieważ lokalni mieszkańcy, opierając się na wielowiekowej tradycji przekazywanej z pokolenia na pokolenie, stosują tradycyjne przyprawy, stanowiące mieszankę roślin aromatycznych zwyczajowo wykorzystywanych w przyprawach do oliwek w przedmiotowym obszarze geograficznym (tymianek, koper włoski, papryka i czosnek), które są uprawiane lub zbierane w tym rejonie od lat, choć mogą także pochodzić z innych obszarów.

Wielkość oliwek „Aceituna Aloreña de Málaga” jest inną z bardzo cenionych właściwości tego produktu. Aby oliwki osiągnęły właściwą wielkość, rolnicy muszą stosować tradycyjne, regionalne techniki przycinania drzew, które wyróżniają się swoją radykalnością oraz kulistym kształtem, jaki nadają drzewu, i silnym przerzedzeniem korony. Tego typu techniki uprawy mają również wpływ na proporcję objętości miąższu do wielkości pestki, która została uznana za doskonałą przez komisje degustacyjne.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

Pełen tekst specyfikacji oznaczenia znaleźć można pod następującym linkiem:

http://www.juntadeandalucia.es/agriculturaypesca/portal/export/sites/default/comun/galerias/galeriaDescargas/cap/industrias-agroalimentarias/denominacion-de-origen/Pliegos/Pliego_aceituna.pdf

lub bezpośrednio na stronie głównej portalu internetowego Rady ds. Rolnictwa i Rybołówstwa (Consejería de Agricultura y Pesca):

(http://www.juntadeandalucia.es/agriculturaypesca/portal), zgodnie z następującą ścieżką dostępu: „Industrias Agroalimentarias”/„Calidad y Promoción”/„Denominaciones de Calidad”/„Otros Productos”; specyfikację znaleźć można pod numerem znaku jakości.

(1) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.

7.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 69/15

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2012/C 69/09

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„NEWMARKET SAUSAGE”

NR WE: UK-PGI-0005-0882-21.06.2011

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nazwa:

„Newmarket Sausage”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie:

Zjednoczone Królestwo

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu:

Klasa 1.2:

Produkty wytworzone na bazie mięsa (podgotowanego, solonego, wędzonego itd.)

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

Surowa kiełbasa ma naturalną barwę mięsa wieprzowego od głębokiego beżu do różu z kilkoma smugami przypraw oraz suchą i gruboziarnistą teksturę z widocznymi kawałkami chudego mięsa i tłuszczu, które nadają kiełbasie odpowiednią miękkość odczuwaną podczas konsumpcji. W smaku kiełbasy wyczuwa się smak mięsa wieprzowego z umiarkowanym dodatkiem przypraw i ziół, chociaż smak i barwa mogą się różnić w zależności od używanej przez producenta mieszanki przypraw.

Do przyprawiania „Newmarket Sausage” tradycyjnie stosuje się mieszankę niżej wymienionych składników, które łącznie stanowią do 3 % gotowego produktu:

—	pieprz czarny,

—	pieprz biały,

—

sól,

—

tymianek,

—	pietruszka,

—	gałka muszkatołowa.

Ponadto do produktu można dodawać naturalne środki aromatyzujące na bazie suszonych cytryn jako przeciwutleniacz, siarczyny jako środek konserwujący i fosforan sodu jako środek wiążący. Minimalna zawartość mięsa w kiełbasie powinna wynosić 70 %, a zawartość tłuszczu w mięsie nie powinna przekraczać 20 %. Pozostałymi składnikami – w zależności od receptury producenta – są chleb, suchary oraz woda.

„Newmarket Sausage” jest zazwyczaj sprzedawana pod postacią lekko zakrzywionych kiełbasek o długości 10–15 cm i 2,5–3,5 cm średnicy. Występuje również jako kiełbasa typu chipolata o 8–12 cm długości, kiełbasa koktajlowa (6 cm) oraz kiełbasa „olbrzymia” (20–24 cm).

Kiełbasa ta jest sprzedawana w sklepach detalicznych i delikatesach, w opakowaniu lub luzem.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

„Newmarket Sausage” to przyprawiona kiełbasa wieprzowa produkowana z kawałków świeżego mięsa najlepszej jakości, pochodzących z całej tuszy, łopatki lub boczku, z dodatkiem zestawu ziół i przypraw. Do produkcji „Newmarket Sausage” należy stosować wstępnie pokrojone mięso wieprzowe, nadające kiełbasie jej gruboziarnistą strukturę. Mięso może pochodzić spoza obszaru geograficznego, ale nie może zawierać skóry, chrząstek, podrobów ani żadnego rodzaju mięsa mechanicznie oddzielonego.

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Produkcja, przetwarzanie i przygotowywanie „Newmarket Sausage” musi odbywać się na określonym obszarze geograficznym, a procesy te obejmują następujące etapy obróbki surowców:

—	mielenie mięsa,

—	dodawanie przypraw i innych składników,

—	mieszanie i wyrabianie składników,

—	napełnianie osłonek naturalnych,

—	formowanie.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

Brak

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

Brak

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Obszar produkcji „Newmarket Sausage” obejmuje miasto Newmarket wraz z otaczającym je regionem w ramach następującej sieci dróg: obszar od skrzyżowania 37 na drodze A14, na północ wzdłuż drogi A142 i po lewej od River Lane obejmujący Fordham do Collins Hill aż do skrzyżowania z B1102. Droga B1102 na lewo od skrzyżowania aż do skrzyżowania z A142. Obszar na północ wzdłuż drogi A142 do skrzyżowania z A1123. Obszar pokrywa wieś Wicken i ciągnie się w kierunku północno-zachodnim obejmując Upware Road, prowadzącą do wsi Upware. Obszar produkcji wyznaczają również mniejsze drogi, a mianowicie Great Drove, Headlake Drove, Little Fen Drove, Barston Drove, Fair Green aż do wsi Reach. Następnie rozciąga się on na Swaffham Prior i w kierunku południowo-zachodnim w drogę B1102 prowadzącą do Swaffham Bulbeck, a następnie w kierunku południowo-wschodnim w Swaffham Heath Road, przecinając A14 aż do skrzyżowania z A1304 w kierunku Dullingham. Od drogi B1061 w Dullingham rozciąga się on na Stetchworth Road i Ditton Green, aż do Woodditton. Następnie obejmuje tereny na prawo (południowy-wschód) wzdłuż Kirtling Road i drogę Woodditton Road do Kirtling Green. Następnie lewą stronę (na północ) wzdłuż The Street i w kierunku Kirtling. Od tego punktu na północny wschód od Kirtling i w Upend od pierwszego zjazdu (na południowy-wschód) w kierunku B1063, aż do skrętu w lewo (na północ) na drodze B1063. Następnie obszar geograficzny rozciąga się wzdłuż drogi B1085 do skrzyżowania z B1063 i wzdłuż B1085 na północ aż do Dalham, stamtąd na północny zachód w stronę Moulton do Kenford, oraz ponownie na drogę A14 aż do skrzyżowania 37.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

Miasto Newmarket jest znanym miejscem wyścigów konnych od XVII wieku. Kiełbasę zaczęto produkować w związku z chowem świń przy stajniach koni wyścigowych – świnie wypasano na odpadkach ze stajni, w ten sposób utrzymując tory wyścigowe w czystości. Na początku XX wieku kilku rzeźników z Newmarket zaczęło wytwarzać kiełbasę, na co dowód odnaleziono w spisie ludności z 1881 i 1891 r.

Miasto Newmarket jest znane z wyścigów konnych od 1622 r., kiedy to król Jakub I zorganizował pierwszy wyścig w tej okolicy. Król odwiedził Newmarket dnia 27 lutego 1604 r. przy okazji polowania na zające na wrzosowiskach wokół miasta i od tego czasu stał się jego częstym gościem. Wyścigi konne o najdłuższej tradycji na świecie, The Town Plate, odbywają się tu od 1665 r. i zostały ustanowione przez króla Karola II; „Newmarket Sausage” stanowi część nagród w tym wyścigu od 1952 r.

W nowoczesnych stajniach nie trzyma się już świń, jednak region East Anglia w Zjednoczonym Królestwie, gdzie znajduje się Newmarket, jest znany z chowu świń. Na tym terenie przeważają gospodarstwa rolne prowadzące uprawę zbóż, które wykorzystują jej produkty uboczne jako karmę dla świń. Chleb, którego używano do produkcji kiełbasy, pochodził z bochenków niesprzedanych przez lokalnych piekarzy, dla których był to przydatny sposób pozbywania się jednodniowego chleba, zbyt czerstwego, by można było go sprzedać. Zwyczaj ten jest w dalszym ciągu utrzymywany.

5.2. Specyfika produktu:

„Newmarket Sausage” ma wysoką zawartość mięsa i gruboziarnistą strukturę, w której widać smugi przypraw. Lokalni producenci nadal wytwarzają tę kiełbasę przy zastosowaniu tradycyjnych receptur przekazywanych z pokolenia na pokolenie.

„Newmarket Sausage” jest znana ze swojej gruboziarnistej struktury zawierającej duże ilości przypraw, takich jak: biały i czarny pieprz, sól, tymianek, pietruszka, gałka muszkatołowa oraz dodatek naturalnych substancji aromatyzujących na bazie suszonej cytryny w charakterze przeciwutleniaczy. Kiełbasa „Newmarket Sausage” stała się nierozerwalnie związana z wyścigami konnymi, ponieważ była sprzedawana jako szybka przekąska na gorąco podczas wyścigów oraz w licznych zajazdach w trakcie sezonu wyścigów. Osoby odwiedzające wyścigi kupowały również tę kiełbasę, by zabrać ją do domu po zakończeniu imprezy. Popularność kiełbasy wykroczyła poza tory wyścigowe; jest ona nadal ceniona przez członków rodziny królewskiej.

Renoma produktu

„Newmarket Sausage” wkrótce stała się popularną przekąską fanów wyścigów konnych, wliczając w to rodzinę królewską. Kiełbasa ta była ceniona na dworze królewskim od początku XIX w. Przepis na „Newmarket Sausage” nie zmienił się od czasów królowej Wiktorii, a specjał ten jest nadal produkowany dokładnie w ten sam sposób, jak przed laty. Wytwarzany jest ręcznie, w małych partiach i nie zawiera żadnych sztucznych dodatków koloryzujących ani smakowych.

Popularność kiełbasy „Newmarket Sausage” wykroczyła poza kręgi bywalców wyścigów konnych; fragment kroniki prowadzonej przez Newmarket Local History Society (Lokalne Towarzystwo Historyczne miasta Newmarket) opisuje urzędnika kolejowego poświęcającego od 2 do 3 godzin w każdym tygodniu wyścigów na zarezerwowanie odpowiedniej ilości kiełbasy na potrzeby pociągów kursujących w trakcie sezonu wyścigów konnych, kiedy to pociągi kursowały częściej.

Produkcja kiełbasy była nieunikniona w Newmarket ze względu na fakt, że miasto leży w hrabstwie Suffolk. Hrabstwo Suffolk jest od dawna głównym producentem wieprzowiny dobrej jakości; mięso czarnych świń z Suffolk było szczególnie cenione ze względu na jego słodki smak i delikatność. W okolicy miasta Newmarket lokalni wieśniacy i posiadacze stajni prowadzili chów świń, którym pozwalano na swobodne poruszanie się po całym obszarze i które karmiono resztkami i roślinami pastewnymi. Pod koniec XIX i na początku XX wieku około tuzina rzeźników prowadziło działalność w mieście; wielu z nich prowadziło chów, tucz i ubój świń w celu zapewnienia sobie surowca do produkcji kiełbas.

Chociaż na początku XX wieku mówi się o tuzinie rzeźników w Newmarket, z których każdy wytwarzał wspomnianą kiełbasę, stopniowo ilość sklepów zmniejszyła się i ostatecznie jedynie trzech producentów oferuje „Newmarket Sausage”. Mimo że najwcześniejsze odniesienie do miasta Newmarket i kiełbas datuje się na 1618 r., o kiełbasie zwanej „Newmarket Sausage” wspomina się w źródłach pisanych dopiero w połowie XIX w. – najwcześniejsza wzmianka pochodzi z 1849 r.

Ostatnio w książkach kucharskich i przewodnikach pojawia się wiele odniesień do „Newmarket Sausage”. Kiełbasę tę opisano w Traditional Foods of Britain (Tradycyjne potrawy Wielkiej Brytanii) (Laura Mason, Catherine Brown, Prospect Books 1999) – części wykazu produktów spożywczych ze wszystkich regionów Unii Europejskiej, a w najnowszej książce Clarissa Dickson-Wright wspomina swoje najwcześniejsze doświadczenia związane z „Newmarket Sausage”. Google pokazuje 4 190 odniesień do hasła „Newmarket Sausage”. W informatorze Newmarket Local History Society dotyczącym historii miasta Newmarket opisano w szczegółach lokalną produkcję kiełbasy, potwierdzając wszystkie przytoczone wyżej fakty. Jeden z producentów „Newmarket Sausage” dostarczał swój produkt od 1907 r. w ramach Królewskiej Gwarancji, obecnie zaś posiada licencję dostawcy dworu Jej Królewskiej Mości. Kiełbasa innego producenta jest tradycyjną nagrodą dla jeźdźców, którzy zwyciężają w najstarszym wyścigu konnym kraju, Newmarket Town Plate. O kiełbasie „Newmarket Sausage” wspomina się również w wydanej przez British Tourist Authority publikacji Taste England (Smak Anglii) oraz na stronie internetowej: http://www.enjoyengland.com

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

http://archive.defra.gov.uk/foodfarm/food/industry/regional/foodname/products/documents/newmarket-sausage-pgi-110822.pdf

(1) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2012.069.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 69

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 55 7 marca 2012

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2012/C 069/01	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.6480 – PetroFina/Fina Antwerp Olefins) ( 1 )	1

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2012/C 069/02	Kursy walutowe euro	2

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2012/C 069/03	Przetarg otwarty dotyczący udzielania oraz korzystania z zezwoleń na poszukiwanie i wydobycie węglowodorów – Obszary: Zatoka Patraska (część zachodnia) (obszar morski), Katakolo (obszar morski), Janina (obszar lądowy)	3

2012/C 069/04	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6305 – DFDS/C.RO Ports/Älvsborg Ro/Ro) ( 1 )	6

2012/C 069/05	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6531 – Toshiba/HDD assets of Western Digital) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	7

2012/C 069/06	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6249 – Princes/ARIA) ( 1 )	8

2012/C 069/07	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.6470 – TE/Deutsch) ( 1 )	9

	INNE AKTY
	Komisja Europejska
2012/C 069/08	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	10

2012/C 069/09	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	15


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG