12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 września 2011 r. — Królestwo Belgii przeciwko Deutsche Post AG, DHL International, przy udziale Komisji Europejskiej

(Sprawa C-148/09 P) (1)

(Odwołanie - Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Artykuł 88 ust. 3 WE - Rozporządzenie (WE) nr 659/1999 - Decyzja Komisji o niewnoszeniu zastrzeżeń - Pojęcie „wątpliwości” - Usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym)

2011/C 331/02

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet, T. Materne, pełnomocnicy, J. Meyers, advocaat)

Pozostali uczestnicy postępowania: Deutsche Post AG (przedstawiciele: T. Lübbig i J. Sedemund, Rechtsanwälte), DHL International (przedstawiciele: T. Lübbig i J. Sedemund, Rechtsanwälte), Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Martenczuk i D. Grespan, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 10 lutego 2009 r. w sprawie T-388/03 Deutsche Post i DHL International przeciwko Komisji, w którym Sąd stwierdził nieważność decyzji Komisji C(2003) 2508 wersja ostateczna z dnia 23 lipca 2003 r. o niewnoszeniu, po przeprowadzeniu wstępnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 88 ust. 3 WE, zastrzeżeń wobec szeregu środków przyjętych przez władze belgijskie na rzecz belgijskiego przedsiębiorstwa publicznego La Poste SA — Rekompensata kosztów netto usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym — Błędne zakwalifikowanie pewnych okoliczności jako poszlak wskazujących na istnienie poważnych okoliczności uzasadniających wszczęcie formalnego postępowania wyjaśniającego — Uwzględnienie niedopuszczalnych zarzutów — Naruszenie zasady pewności prawa

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Królestwo Belgii oraz Komisja zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 167 z 18.07.2009.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 września 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) — Zjednoczone Królestwo) — Interflora Inc, Interflora British Unit przeciwko Marks & Spencer plc, Flowers Direct Online Limited

(Sprawa C-323/09) (1)

(Znaki towarowe - Reklama kontekstowa w internecie („keyword advertising”) - Wybór przez reklamodawcę słowa kluczowego odpowiadającego cieszącemu się renomą znakowi towarowemu konkurenta - Dyrektywa 89/104/EWG - Artykuł 5 ust. 1 lit. a) i art. 5 ust. 2 - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 9 ust. 1 lit. a) i c) - Przesłanki negatywnego wpływu na funkcję znaku towarowego - Szkoda wyrządzona w zakresie charakteru odróżniającego znaku towarowego cieszącego się renomą („osłabienie”) - Czerpanie nienależnej korzyści z charakteru odróżniającego lub z renomy tego znaku towarowego („pasożytowanie”))

2011/C 331/03

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Interflora Inc, Interflora British Unit

Strona pozwana: Marks & Spencer plc, Flowers Direct Online Limited

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Wykładnia art. 5 ust. 1 lit. a) i art. 5 ust. 2 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 1989, L 40, s. 1), art. 9 ust. 1 lit. a) i c) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) i art. 12 ust.1, art. 13 ust. 1 i art. 14 ust. 1 dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz.U. L 178, s. 1) — Pojęcie używania znaku towarowego — Rejestracja przez podmiot prowadzący działalność handlową oznaczenia identycznego ze znakiem towarowym u usługodawcy obsługującego wyszukiwarkę internetową, tak aby po wprowadzeniu wspomnianego oznaczenia jako wyszukiwanego hasła na ekranie ukazywał się automatyczny link URL do strony internetowej tego podmiotu, na której oferowane są towary i usługi identyczne z towarami i usługami oznaczonymi znakiem towarowym („AdWords”) — Usługa dostarczania kwiatów

Sentencja

Artykuł 5 ust. 1 lit. a) pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych i art. 9 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy interpretować w ten sposób, że właściciel znaku towarowego jest uprawniony do zakazania konkurentowi zamieszczania — na bazie identycznego z tym znakiem słowa kluczowego, które ten konkurent wybrał bez zgody wspomnianego właściciela w ramach usługi odsyłania w internecie — reklamy towarów lub usług identycznych z towarami lub usługami, dla których rzeczony znak został zarejestrowany, gdy używanie to może mieć negatywny wpływ na jedną z funkcji znaku towarowego. Takie używanie:

—

ma negatywny wpływ na pełnioną przez znak towarowy funkcję wskazania pochodzenia, gdy reklama wyświetlona na bazie wspomnianego słowa kluczowego nie pozwala lub z trudnością pozwala właściwie poinformowanemu i dostatecznie uważnemu internaucie na zorientowanie się, czy towary lub usługi, których dotyczy reklama, pochodzą od właściciela znaku lub z przedsiębiorstwa powiązanego z nim gospodarczo, czy też, przeciwnie, od osoby trzeciej;

—	nie ma negatywnego wpływu w ramach usługi odsyłania takiego rodzaju jak usługa rozpatrywana w postępowaniu przed sądem krajowym na funkcję reklamową znaku towarowego; i

—	ma negatywny wpływ na funkcję inwestycyjną znaku towarowego, jeśli ogranicza w istotny sposób stosowanie przez wspomnianego właściciela jego znaku towarowego dla celów uzyskania lub zachowania reputacji mogącej przyciągać lub przywiązać do niego konsumentów.

Artykuł 5 ust. 2 dyrektywy 89/104 i art. 9 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 należy interpretować w ten sposób, że właściciel znaku towarowego cieszącego się renomą uprawniony jest do zakazania konkurentowi umieszczania reklam na bazie odpowiadającego temu znakowi towarowemu słowa kluczowego, które konkurent ten bez zgody wspomnianego właściciela wybrał w ramach usługi odsyłania w internecie, gdy konkurent ten czerpie w ten sposób nienależną korzyść z charakteru odróżniającego lub z renomy znaku towarowego (pasożytowanie) lub gdy wspomniana reklama działa na szkodę tego charakteru odróżniającego (osłabienie) bądź tej renomy (przyćmienie).

Reklama na bazie takiego słowa kluczowego działa na szkodę charakteru odróżniającego znaku towarowego cieszącego się renomą (osłabienie), w szczególności gdy przyczynia się ona do wynaturzenia tego znaku towarowego poprzez przekształcenie go w pojęcie rodzajowe.

Natomiast właściciel znaku towarowego cieszącego się renomą nie jest uprawniony do zakazywania w szczególności reklam, które wyświetlane są przez konkurentów na bazie słów kluczowych odpowiadających temu znakowi towarowemu i które proponują — nie oferując zwykłej imitacji towarów lub usług właściciela wspomnianego znaku towarowego, nie powodując osłabienia lub przyćmienia i ponadto nie wywierając negatywnego wpływu na funkcje znaku towarowego cieszącego się renomą — alternatywę w stosunku do towarów lub usług właściciela tego znaku towarowego.

(1) Dz.U. C 282 z 21.11.2009.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 września 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Zjednoczone Królestwo) — Budějovický Budvar, národní podnik przeciwko Anheuser-Busch, Inc.

(Sprawa C-482/09) (1)

(Znaki towarowe - Dyrektywa 89/104/EWG - Artykuł 9 ust. 1 - Pojęcie tolerowania - Utrata roszczenia w wyniku tolerowania - Moment rozpoczęcia biegu terminu utraty roszczenia - Przesłanki konieczne do rozpoczęcia biegu terminu utraty roszczenia - Artykuł 4 ust. 1 lit. a) - Rejestracja dwóch identycznych znaków towarowych określających identyczne towary - Funkcje znaku towarowego - Jednoczesne używanie w dobrej wierze)

2011/C 331/04

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Budějovický Budvar, národní podnik

Strona pozwana: Anheuser-Busch Inc.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Wykładnia art. 4 ust. 1 lit. a) i art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 89/104/EWG: Pierwsza dyrektywa Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. L 40, s. 1). — Utrata roszczenia w wyniku tolerowania — Pojęcie tolerowania — Pojęcie wspólnotowe? — Możliwość odwołania się w tym zakresie do prawa krajowego, w tym uregulowań dotyczących jednoczesnego używania w dobrej wierze identycznych znaków towarowych

Sentencja

Tolerowanie w rozumieniu art. 9 ust. 1 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych jest pojęciem prawa Unii i nie można uznać, że właściciel wcześniejszego znaku towarowego tolerował długotrwałe i utrwalone używanie w dobrej wierze przez osobę trzecią znaku identycznego z jego własnym, o którym to używaniu wiedział od dawna, jeżeli był pozbawiony wszelkiej możliwości sprzeciwienia się tej sytuacji.

Rejestracja wcześniejszego znaku towarowego w danym państwie członkowskim nie stanowi warunku koniecznego do rozpoczęcia biegu terminu utraty roszczenia w wyniku tolerowania, o którym mowa w art. 9 ust. 1 dyrektywy 89/104. Przesłankami koniecznymi do rozpoczęcia biegu tego terminu, których spełnienie winien ustalić sąd krajowy, są, po pierwsze, rejestracja późniejszego znaku towarowego w danym państwie członkowskim, po drugie, fakt, że znak ten został zgłoszony do rejestracji w dobrej wierze, po trzecie, fakt używania późniejszego znaku towarowego przez właściciela w państwie członkowskim, w którym znak ten został zarejestrowany, i po czwarte, wiedza właściciela wcześniejszego znaku towarowego o rejestracji znaku późniejszego oraz o fakcie jego używania po dokonaniu rejestracji.

Artykuł 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 89/104 należy interpretować w ten sposób, że właściciel wcześniejszego znaku towarowego nie może domagać się unieważnienia rejestracji identycznego późniejszego znaku towarowego określającego identyczne towary w wypadku długotrwałego jednoczesnego używania tych dwóch znaków w dobrej wierze, jeżeli w okolicznościach takich jak występujące w postępowaniu przed sądem krajowym używanie to nie wpływa lub nie jest w stanie negatywnie wpływać na podstawową funkcję znaku towarowego, jaką jest zagwarantowanie konsumentom wskazania pochodzenia towarów lub usług.

(1) Dz.U. C 24 z 30.1.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/4

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 22 września 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-90/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa siedliskowa - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Dzika fauna i flora - Artykuł 4 ust. 4 oraz art. 6 ust. 1 i 2 - Ustalenie działań priorytetowych dla specjalnych obszarów ochrony oraz ich właściwa ochrona - Brak gwarancji właściwej ochrony sądowej specjalnych obszarów ochrony położonych w archipelagu Wysp Kanaryjskich)

2011/C 331/05

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: F. Díez Moreno, pełnomocnik)

Interwenient) popierający stronę pozwaną: Republika Finlandii (przedstawiciel: M. Pere, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 4 ust. 4 oraz art. 6 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz. U. L 206, s. 7) — Tereny mające znaczenie dla Wspólnoty — Środki ochronne — Makaronezyjski region biogeograficzny

Sentencja

Nie ustalając, na podstawie art. 4 ust. 4 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, działań priorytetowych dla specjalnych obszarów ochrony, będących terenami mającymi znaczenie dla Wspólnoty w makaronezyjskim regionie biogeograficznym, położonych na terytorium hiszpańskim i wymienionych w decyzji Komisji z dnia 28 grudnia 2001 r. w sprawie przyjęcia wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty w makaronezyjskim regionie biogeograficznym na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, oraz nie tworząc, ani nie stosując, zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 dyrektywy 92/43, stosownych środków ochronnych oraz systemu ochrony, który umożliwiałby uniknięcie pogarszania stanu siedlisk przyrodniczych, jak również niepokojenia gatunków, zapewniając ochronę specjalnych obszarów ochrony obejmujących tereny wskazane w decyzji 2002/11, a położone na terytorium hiszpańskim, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy wyżej wymienionych przepisów przytoczonej dyrektywy.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

3)	Republika Finlandii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 113 z 1.5.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 22 września 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht — Niemcy) — Mesopotamia Broadcast A/S METV (C-244/10), Roj TV A/S (C-245/10) przeciwko Bundesrepublik Deutschland

(Sprawy połączone C-244/10 i C-245/10) (1)

(Dyrektywa 89/552/EWG - Telewizyjna działalność nadawcza - Możliwość wydania przez państwo członkowskie zakazu wykonywania działalności na jego terytorium przez nadawcę telewizyjnego z siedzibą w innym państwie członkowskim - Uzasadnienie dotyczące działania na szkodę porozumienia między narodami)

2011/C 331/06

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Mesopotamia Broadcast A/S METV (C-244/10), Roj TV A/S (C-245/10)

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesverwaltungsgericht — Wykładnia art. 2a i 22a dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz.U. L 298, s. 23), zmienionej dyrektywą 97/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1997 r. (Dz.U. L 202, s. 60) — Zakaz działalności z powodu działania na szkodę idei porozumienia między narodami nałożony na nadawcę telewizyjnego z siedzibą w innym państwie członkowskim — Wyłączenie uprawnienia państwa członkowskiego odbioru do utrudniania na swoim terytorium rozpowszechniania audycji telewizyjnych z innych państw członkowskich z powodów, które objęte są dziedzinami skoordynowanymi w dyrektywie 89/552/EWG — Dopuszczalność działania na szkodę idei porozumienia między narodami jako podstawy zakazu objętej dziedzinami skoordynowanymi w tej dyrektywie

Sentencja

Wykładni art. 22a dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej [nadawczej], zmienionej dyrektywą 97/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1997 r., należy dokonywać w ten sposób, iż okoliczności takie jak będące przedmiotem sporu w postępowaniach przed sądem krajowym, objęte uregulowaniem prawa krajowego zakazującym działania na szkodę porozumienia między narodami, powinny być uważane za mieszczące się w ramach pojęcia nakłaniania do nienawiści ze względu na rasę, płeć, religię lub narodowość. Artykuł ten nie sprzeciwia się powzięciu przez państwo członkowskie na podstawie ogólnych przepisów, takich jak Gesetz zur Regelung des öffentlichen Vereinsrechts (ustawa o stowarzyszeniach) z dnia 5 sierpnia 1964 r., zmieniona przez art. 6 ustawy z dnia 21 grudnia 2007 r., środków wobec nadawcy telewizyjnego z siedzibą w innym państwie członkowskim na podstawie tego, że działalność i cele tego nadawcy naruszają zakaz działania na szkodę porozumienia między narodami, o ile środki te nie stanowią przeszkody dla ściśle rozumianej retransmisji programów telewizyjnych realizowanych przez tego nadawcę z terytorium innego państwa członkowskiego, co powinno zostać zbadane przez sąd krajowy.

(1) Dz.U. C 234 z 28.8.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 22 września 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas — Republika Litewska) — Genovaitė Valčiukienė, Julija Pekelienė, Lietuvos žaliųjų judėjimas, Petras Girinskis, Laurynas Arimantas Lašas przeciwko Pakruojo rajono savivaldybės, Šiaulių visuomenės sveikatos centras, Šiaulių regiono aplinkos apsaugos departamentas

(Sprawa C-295/10) (1)

(Dyrektywa 2001/42/WE - Ocena wpływu niektórych planów i programów na środowisko - Plany określające użytkowanie małych obszarów na poziomie lokalnym - Artykuł 3 ust. 3 - Plany zagospodarowania przestrzennego, które dotyczą tylko jednego przedmiotu działalności gospodarczej - Ocena w ramach dyrektywy 2001/42/WE wykluczona w prawie krajowym - Uprawnienia dyskrecjonalne państw członkowskich - Artykuł 3 ust. 5 - Związek z dyrektywą 85/337/EWG - Artykuł 11 ust. 1 i 2 dyrektywy 2001/42/WE)

2011/C 331/07

Język postępowania: litewski

Sąd krajowy

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Genovaitė Valčiukienė, Julija Pekelienė, Lietuvos žaliųjų judėjimas, Petras Girinskis, Laurynas Arimantas Lašas

Strona pozwana: Pakruojo rajono savivaldybės, Šiaulių visuomenės sveikatos centras, Šiaulių regiono aplinkos apsaugos departamentas

przy udziale: Sofita UAB, Oltas UAB, Šiaulių apskrities viršininko administracija, Rimvydas Gasparavičius, Rimantas Pašakinskas

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas — Wykładnia art. 3 i art. 11 dyrektywy 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (Dz.U. L 197, s. 30) oraz dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny wpływu wywieranego przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (Dz.U. L 175, s. 40) — Wymóg przeprowadzenia oceny w ramach dyrektywy 2001/42/WE po przeprowadzeniu oceny w ramach dyrektywy 85/337/EWG — Ustawodawstwo krajowe przewidujące, że nie ma potrzeby dokonania strategicznej oceny wpływu na środowisko miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plany te dotyczą tylko jednego przedmiotu działalności gospodarczej

Sentencja

Wykładni art. 3 ust. 5 dyrektywy 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko w związku z jej art. 3 ust. 3 należy dokonywać w ten sposób, że przepis ten sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, które przewiduje w sposób tak ogólny i bez indywidualnego zbadania każdego przypadku, iż ocena na podstawie tej dyrektywy nie jest przeprowadzana, gdy plany, które określają sposób użytkowania małych obszarów na poziomie lokalnym, dotyczą tylko jednego przedmiotu działalności.

Artykuł 11 ust. 1 i 2 dyrektywy 2001/42 należy interpretować w ten sposób, że ocena wpływu na środowisko zrealizowana zgodnie z dyrektywą 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny wpływu wywieranego przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko, zmienioną dyrektywą Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r., nie zwalnia z wymogu przeprowadzenia takiej oceny na podstawie dyrektywy 2001/42. Jednakże do sądu odsyłającego należy zbadanie, czy ocena, która została przeprowadzona na podstawie zmienionej dyrektywy 85/337, może być uznana za wyraz skoordynowanej lub wspólnej procedury i czy obejmuje ona już wszystkie wymogi dyrektywy 2001/42. Jeżeli okazałoby się, że taka sytuacja ma miejsce, to nie byłoby już wymagane przeprowadzenie nowej oceny zgodnie z tą ostatnią dyrektywą.

3)	Artykuł 11 ust. 2 dyrektywy 2001/42 należy interpretować w ten sposób, że nie zobowiązuje on państw członkowskich do ustanowienia w ich systemie prawnym skoordynowanych lub wspólnych procedur, które spełniają wymogi dyrektywy 2001/42 i zmienionej dyrektywy 85/337.

(1) Dz.U. C 221 z 14.8.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/6

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 22 września 2011 r. — Bell & Ross BV przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Klockgrossisten i Norden AB

(Sprawa C-426/10 P) (1)

(Odwołanie - Podpisany oryginał skargi złożony po terminie - Wada usuwalna)

2011/C 331/08

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Bell & Ross BV (przedstawiciel: adwokat S. Guerlain)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik), Klockgrossisten i Norden AB

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu (szósta izba) z dnia 18 czerwca 2010 r. w sprawie T-51/10 Bell & Ross przeciwko OHIM — Klockgrossisten i Norden, na mocy którego Sąd oddalił skargę na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 października 2009 r. (sprawa R 1267/2008-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Klockgrossisten i Norden AB a Bell & Ross BV — Podpisany oryginał skargi złożony po terminie — Pojęcia usprawiedliwionego błędu i nieprzewidywalnych okoliczności — Zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i proporcjonalności — Oczywista niedopuszczalność

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Bell & Ross BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 346 z 18.12.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Bíróság (Węgry) w dniu 27 lipca 2011 r. — Erika Jőrös przeciwko Aegon Magyarország Hitel Zrt

(Sprawa C-397/11)

2011/C 331/09

Język postępowania: węgierski

Sąd krajowy

Fővárosi Bíróság

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Erika Jőrös

Strona pozwana: Aegon Magyarország Hitel Zrt.

Pytania prejudycjalne

Czy postępowanie przed sądem krajowym jest zgodne z art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG (1), jeżeli po stwierdzeniu, że którykolwiek z ogólnych warunków umów, do których odnosi się powództwo, jest nieuczciwy, sąd bada nieważność omawianego warunku z tego względu, nawet jeżeli nie został on konkretnie podniesiony przez strony?

Czy sąd krajowy powinien również prowadzić postępowanie w sprawie wszczętej przez konsumenta, zgodnie z tym co opisano w pytaniu pierwszym, chociaż zazwyczaj, w przypadku gdy strona poszkodowana wnosi powództwo na tej podstawie, stwierdzenie nieważności ze względu na nieuczciwy charakter ogólnych warunków umów nie należy do właściwości sądu rejonowego, lecz sądu wyższej instancji?

W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie — czy sąd krajowy może również rozpatrywać w postępowaniu w drugiej instancji kwestię nieuczciwego charakteru ogólnych warunków umów, jeżeli nie była ona rozważana w postępowaniu w pierwszej instancji i, zgodnie z krajowymi uregulowaniami, w postępowaniu odwoławczym nie można co do zasady uwzględniać nowych okoliczności faktycznych ani przedstawiać nowych dowodów?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29).

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado Mercantil de Barcelona (Hiszpania) w dniu 8 sierpnia 2011 r. — Mohamed Aziz przeciwko Caixa d'Estalvis de Catalunya, Tarragona i Manresa (Catalunyacaixa)

(Sprawa C-415/11)

2011/C 331/10

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado Mercantil de Barcelona.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Mohamed Aziz.

Strona pozwana: Caixa d'Estalvis de Catalunya, Tarragona i Manresa (Catalunyacaixa).

Pytania prejudycjalne

Czy system egzekucji tytułów sądowych dotyczących dóbr obciążonych hipoteką lub zastawem ustanowiony przez art. 695 i nast. Ley de Enjuiciamiento civil [ustawy o postępowaniu cywilnym], zawierający ograniczenia w odniesieniu do podstaw zaskarżenia przewidziane w hiszpańskich przepisach proceduralnych, stanowi oczywiste ograniczeniem ochrony konsumenta, ponieważ oznacza oczywistą formalną i materialną przeszkodę dla konsumenta w wytaczaniu powództw lub korzystania z sądowych środków zaskarżania, które zapewniałyby skuteczną ochronę ich praw.

Zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o wyjaśnienie pojęcia nieproporcjonalności w odniesieniu do:

a)	możliwości wcześniejszej wymagalności w umowach zawieranych na długi okres czasu — w niniejszej sprawie 33 lata — z powodu niewykonania postanowień umownych w konkretnym, ograniczonym okresie;

ustalania odsetek za zwłokę — w niniejszej sprawie przewyższających 18 % — które są sprzeczne z kryteriami ustalania odsetek za zwłokę w innych umowach z udziałem konsumentów (kredytu konsumenckiego), które to odsetki w innych umowach z udziałem konsumentów uważane są za nieuczciwe, a które jednakże w umowach dotyczących nieruchomości nie posiadają jasno określonego przez przepisy prawa limitu, nawet w przypadkach, kiedy mają zastosowanie nie tylko do rat wymagalnych, lecz do całości kwoty należnej z uwagi na wcześniejszą wymagalność;

ustalania mechanizmów rozliczeń i obliczania odsetek zmiennych — zarówno zwykłych, jak i za zwłokę — stosowanych jednostronnie przez pożyczkodawcę, związanych z możliwością egzekucji z hipoteki, które nie pozwalają dłużnikowi, wobec którego prowadzona jest egzekucja, na zaskarżenie sposobu obliczenia kwoty długu w samym postępowaniu egzekucyjnym odsyłając go do postępowania rozpoznawczego, przy czym zanim uzyska on ostateczny wyrok, egzekucja zostanie zakończona lub dłużnik, co najmniej, straci mienie obciążone hipoteką lub zastawem, która to kwestia ma szczególne znaczenie w sytuacji, kiedy pożyczka została udzielona w celu nabycia mieszkania, a egzekucja oznacza eksmisję z nieruchomości.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgerichts Innsbruck (Austria) w dniu 10 sierpnia 2011 r. — TEXDATA Software GmbH

(Sprawa C-418/11)

2011/C 331/11

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht Innsbruck

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: TEXDATA Software GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy prawo unijne w swoim obecnym stanie, w szczególności

1)	swoboda przedsiębiorczości, o której mowa w art. 49, 54 TFUE,

2)	ogólna zasada skutecznej ochrony praw (art. 6 ust. 3 TUE) (zasada skuteczności),

3)	zasada bycia wysłuchanym zgodnie z art. 47 ust. 2 Karty Praw Podstawowych (art. 6 ust. 1 TUE) i art. 6 ust. 2 EKPC (art. 6 ust. 1 TUE),

4)	zasada ne bis in idem, o której mowa w art. 50 Karty Praw Podstawowych lub

5)	wymogi w odniesieniu do kar w ramach procedury publikacji, o których mowa w art. 6 dyrektywy 68/151/WE (1), art. 60a dyrektywy 78/660/WE (2) i art. 38 ust. 6 dyrektywy 83/349/WE (3),

stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w razie przekroczenia ustawowego dziewięciomiesięcznego terminu do sporządzenia i ujawnienia rocznego sprawozdania finansowego wobec właściwego sądu prowadzącego rejestr przedsiębiorców

—	bez możliwości zajęcia uprzednio stanowiska w odniesieniu do istnienia obowiązku ujawnienia i ewentualnych przeszkód, w szczególności bez uprzedniego sprawdzenia, czy to roczne sprawozdanie finansowe zostało już przedłożone sądowi rejestrowemu głównej siedziby, oraz

—	bez uprzedniego skierowanego do spółki lub do organów uprawnionych do jej reprezentacji indywidualnego wezwania do spełnienia obowiązku ujawnienia;

wymaga od sądu prowadzącego rejestr przedsiębiorców nałożenia natychmiast minimalnej grzywny w wysokości 700 EUR na spółkę i na każdy z uprawnionych do jej reprezentacji organów zakładając w razie braku dowodu przeciwnego fikcję, że spółka i jej organy ze swojej winy zaniechały ujawnienia, i w razie dalszej dwumiesięcznej zwłoki nakazuje nałożenie natychmiast kolejnych grzywien w wysokości 700 EUR na spółkę i na każdy z uprawnionych do jej reprezentacji organów ponownie zakładając w razie braku dowodu przeciwnego fikcję, że spółka i jej organy ze swojej winy zaniechały ujawnienia?

(1) Pierwsza dyrektywa Rady 68/151/WE z dnia 9 marca 1968 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek w rozumieniu art. 58 akapit drugi traktatu, w celu uzyskania ich równoważności w całej Wspólnocie, dla zapewnienia ochrony interesów zarówno wspólników jak i osób trzecich, Dz.U. Dz 65, s. 8

(2) Czwarta dyrektywa Rady 78/660/WE z dnia 25 lipca 1978 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) traktatu, w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, Dz.U. 2006 L 224, s.1

(3) Siódma dyrektywa Rady 83/349/WE z dnia 13 czerwca 1983 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) traktatu w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych, Dz.U. Dz 193, s.1

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Baden-Württemberg (Niemcy) w dniu 16 sierpnia 2011 r. — Katja Ettwein przeciwko Finanzamt Konstanz

(Sprawa C-425/11)

2011/C 331/12

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Baden-Württemberg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Katja Ettwein

Strona pozwana: Finanzamt Konstanz

Pytania prejudycjalne

Czy postanowienia Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób z dnia 21 czerwca 1999 r. (1) (BGBl. II 2001, 810 i nast.), która została uchwalona jako ustawa w dniu 2 września przez Bundestag (BGBl. II 2001, 810) i weszła w życie w dniu 1 czerwca (umowa w sprawie swobodnego przepływu osób), w szczególności jej art. 1, 2, 11, 16 i 21 oraz art. 9, 13 i 15 załącznika I, należy interpretować w ten sposób, że nie dopuszczają one, by zamieszkałym w Szwajcarii małżonkom, którzy są objęci obowiązkiem podatkowym w Republice Federalnej Niemiec od całości swych przychodów podlegających opodatkowaniu, odmówić wspólnego opodatkowania zgodnie z procedurą splittingu?

(1) Umowa pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób — Akt końcowy — Wspólne deklaracje — Komunikat w sprawie zawarcia siedmiu umów z Konfederacją Szwajcarską w dziedzinach swobodnego przepływu osób, transportu lotniczego, kolejowego i drogowego transportu towarowego i osobowego, zamówień publicznych, współpracy naukowo-technicznej, wzajemnego uznawania ocen zgodności oraz handlu produktami rolnymi, Dz.U. 2002 L 114, s. 6.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/8

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawach połączonych T-208/08 i T-209/08 Gosselin Group NV i Stichting Administratiekantoor Portielje przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 18 sierpnia 2011 r. przez Gosselin Group NV, dawniej Gosselin World Wide Moving NV

(Sprawa C-429/11 P)

2011/C 331/13

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnosząca odwołanie: Gosselin Group NV, dawniej Gosselin World Wide Moving NV(przedstawiciele: F. Wijckmans i H. Burez, advocaten)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska i Stichting Administratiekantoor Portielje

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

tytułem żądania głównego: i) uchylenie wyroku (1) w zakresie, w jakim zdaniem Sądu sporne działania ograniczają w swojej istocie konkurencję, bez konieczności wykazania skutków ograniczających konkurencję oraz ii) stwierdzenie nieważności decyzji (2) (w brzmieniu zmienionym, w zakresie w jakim dotyczy wnoszącej odwołanie), ponieważ w decyzji tej nie zostały wykazane skutki dla konkurencji praktyk, za które wnosząca odwołanie jest pociągana do odpowiedzialności;

—

tytułem żądania ewentualnego: i) uchylenie wyroku w zakresie, w jakim zdaniem Sądu Komisja może wyjątkowo oprzeć się na drugim alternatywnym warunku określonym w pkt 53 wytycznych dotyczących pojęcia wpływu na handel pomiędzy państwami członkowskimi (3), niedokonując wyraźnego określenia rynku w rozumieniu pkt 55 tych wytycznych oraz ii) stwierdzenie nieważności decyzji (w brzmieniu zmienionym, w zakresie w jakim dotyczy wnoszącej odwołanie), ponieważ Komisja nie wykazała w należyty sposób, że praktyki naruszają handel między państwami członkowskimi w odczuwalny sposób;

—

tytułem żądania ewentualnego: i) uchylenie wyroku w zakresie, w jakim zdaniem Sądu Komisja nie musi uwzględnić, ani w ramach oceny wagi naruszenia, ani w ramach uwzględniania okoliczności łagodzących, że wnosząca odwołanie nie brała udziału ani w pisemnych uzgodnieniach cen, ani w spotkaniach oraz ii) stwierdzenie nieważności decyzji (w brzmieniu zmienionym, w zakresie w jakim dotyczy wnoszącej odwołanie) z tych samych powodów;

—

tytułem żądania ewentualnego: i) uchylenie wyroku w zakresie, w jakim w wyroku tym, w oparciu o m.in. dolną granicę na poziomie 15 %, uwzględniony został udział na poziomie 17 % odnośnych sprzedaży, bez uwzględnienia wszystkich 30 relewantnych okoliczności oraz ii) stwierdzenie nieważności decyzji (w brzmieniu zmienionym, w zakresie w jakim dotyczy wnoszącej odwołanie) z tych samych powodów;

—

tytułem żądania ewentualnego: i) uchylenie wyroku w zakresie, w jakim stwierdza on, że udział wnoszącej odwołanie w kartelu w okresie od dnia 31 stycznia 1992 r. do dnia 30 października 1993 r. nie uległ przedawnieniu oraz ii) stwierdzenie nieważności decyzji (w brzmieniu zmienionym, w zakresie w jakim dotyczy wnoszącej odwołanie) w zakresie, w jakim nakłada ona na wnoszącą odwołanie grzywnę stosownie do jej udziału w kartelu od dnia 31 stycznia 1992 r. do dnia 30 października 1993 r. oraz iii) stosowne obniżenie wysokości grzywny;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania na podstawie art. 69 ust. 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu swoich żądań Gosselin Group NV podnosi, że Sąd naruszył prawo Unii kwalifikując ustalone przez siebie elementy stanu faktycznego (oferty osłonowe i prowizje) z naruszeniem prawa jako porozumienia w sprawie cen i praktyki dotyczące podziału rynku; w tym zakresie wyrok został co najmniej niedostatecznie uzasadniony.

Pomocniczo Gosselin Group NV podnosi, że:

—	dokonując oceny odczuwalnego ograniczenia handlu pomiędzy państwami członkowskimi przez przedmiotowe praktyki Sąd naruszył zasadę, zgodnie z którą Komisja musi przestrzegać określonych przez siebie wytycznych;

—	w ramach ustalenia grzywny, w ramach oceny istnienia okoliczności łagodzących Sąd naruszył zasadę indywidualnego charakteru odpowiedzialności oraz zasadę, zgodnie z którą Komisja musi przestrzegać określonych przez siebie wytycznych;

—

w ramach określenia grzywny Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia, zasadę indywidualnego charakteru odpowiedzialności oraz zasadę, zgodnie z którą Komisja musi przestrzegać określonych przez siebie wytycznych. W odniesieniu do części pierwszej wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd błędnie orzekł, iż Komisja może powołać się na pkt 23 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (4). W odniesieniu do części drugiej wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo przyjmując za punkt wyjścia istnienie minimalnej stawki w wysokości 15 % poziomu sprzedaży, stanowiącego co do zasady najniższą wartość wyjściową dla grzywny za poważne ograniczenia konkurencji. W odniesieniu do części trzeciej wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd błędnie uznał, że stawka 17 % jest równa, bądź niemal równa stawce 15 %, dochodząc w konsekwencji do wniosku, że nie musi uwzględniać wszystkich relewantnych okoliczności;

—	orzekając, iż udział Gosselin Group NV w przedmiotowych praktykach w okresie od dnia 31 listopada 1992 r. do dnia 30 października 1993 r. nie uległ przedawnieniu Sąd naruszył art. 25 rozporządzenia nr 1/2003 (5).

(1) Wyrok Sądu (ósma izba) wydany w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawach połączonych T-208/08 i T-209/08 Gosselin Group NV i Stichting Administratiekantoor Portielje przeciwko Komisji Europejskiej (zwany dalej „wyrokiem”).

(2) Decyzja Komisji C(2008) 926 wersja ostateczna z dnia 11 marca 2008 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38.543 — Usługi w zakresie przeprowadzek międzynarodowych) (zwana dalej „decyzją”).

(3) Wytyczne dotyczące pojęcia wpływu na handel pomiędzy państwami członkowskimi zawartego w art. 81 [WE] i 82 [WE] (Dz.U. 2004, C 101, s. 81).

(4) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2)

(5) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, s. 1)

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Alba — Secția comercială și de contencios administrativ — Rumunia w dniu 22 sierpnia 2011 r. — Corpul Național al Polițiștilor — działająca w interesie swych członków wchodzących w skład korpusu policji kryminalnej w Alba przeciwko Ministerul Administrației și Internelor (MAI), Inspectoratul General al Poliției Române (IGPR) i Inspectoratul de Poliție al Județului Alba (IPJ)

(Sprawa C-434/11)

2011/C 331/14

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Tribunal Alba

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Corpul Național al Polițiștilor — działająca w interesie swych członków wchodzących w skład korpusu policji kryminalnej w Alba

Strona pozwana: Ministerul Administrației și Internelor (MAI), Inspectoratul General al Poliției Române (IGPR) i Inspectoratul de Poliție al Județului Alba (IPJ)

Pytanie prejudycjalne

Czy wykładni art. 17 ust. 1, art. 20 i art. 21 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy dokonywać w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie obniżkom wynagrodzeń takim jak obniżki dokonane przez państwo rumuńskie w drodze ustawy nr 118/2010 i ustawy nr 285/2010?

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 26 sierpnia 2011 r. — Sandra Schüsslbauer, Martin Schüsslbauer, Maximilian Schüsslbauer przeciwko Iberia Líneas Aéreas de España SA

(Sprawa C-436/11)

2011/C 331/15

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Sandra Schüsslbauer, Martin Schüsslbauer, Maximilian Schüsslbauer

Strona pozwana: Iberia Líneas Aéreas de España SA

Pytanie prejudycjalne

Czy pasażer ma prawo do odszkodowania na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1), gdy opóźnienie odlotu nie osiąga limitów czasowych określonych w art. 6 ust. 1 rozporządzenia, ale przylot do ostatniego miejsca docelowego następuje co najmniej trzy godziny po planowym czasie przylotu?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. L 46, s. 1)

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 26 sierpnia 2011 r. — Ekkerhard Schauß przeciwko Transportes Aéreos Portugueses SA

(Sprawa C-437/11)

2011/C 331/16

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ekkerhard Schauß

Strona pozwana: Transportes Aéreos Portugueses SA

Pytanie prejudycjalne

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/10

(Sprawa C-440/11 P)

2011/C 331/17

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, S. Noë i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Gosselin Group NV, dawniej Gosselin World Wide Moving NV, i Stichting Administratiekantoor Portielje

Żądania wnoszącego odwołanie

Komisja wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim stwierdza on nieważność decyzji C(2008) 926 w brzmieniu zmienionym przez decyzję C(2009) 5810 w odniesieniu do Stichting Administratiekantoor Portielje;

—	oddalenie skargi wniesionej przez Portielje;

—	obciążenie Portielje kosztami postępowania przez Sądem i przed Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

I. Zarzut pierwszy dotyczący podmiotowego zakresu zastosowania art. 101 TFUE

Sąd naruszył prawo dokonując wykładni pojęcia „przedsiębiorstwa” oraz przepisów dotyczących rozkładu ciężaru dowodu w odniesieniu do odpowiedzialności z tytułu uczestnictwa w naruszeniu art. 81 WE (obecnie art. 101 TFUE). W pkt 36-50 zaskarżonego wyroku Sąd skoncentrował się na niewłaściwej kwestii, mianowicie czy Portielje jest przedsiębiorstwem. Tymczasem powinien był zbadać, czy w swojej decyzji Komisja słusznie przyjęła za punkt wyjścia, iż Portielje należała do przedsiębiorstwa, które dopuściło się naruszenia. Do problematyki tej mają w pełnym zakresie zastosowanie zasady sformułowane w wyroku w sprawie C-97/08 P Akzo Nobeli in. (1), włącznie z domniemaniem dotyczącym 100-procentowego udziału.

II. Zarzut drugi dotyczący obalenia domniemania pewnego wpływu

A. Część pierwsza

Stwierdzając, że personalne powiązania pomiędzy Portielje i Gosselin dotyczą jedynie połowy zarządu Portielje Sąd dokonał oczywiście błędnej oceny dowodów, w każdym razie w zakresie, w jakim Sąd chciał zasugerować w ten sposób, iż przedmiotowi członkowskie zarządu nie mogli mieć żadnego określonego wpływu na politykę realizowaną przez Portielje. Przedmiotowe osoby dysponowały w każdym razie razem wystarczającą liczbą głosów w zarządzie, aby móc określać politykę realizowaną przez Portielje.

B. Część druga

Sąd orzekł w każdym razie błędnie, że mimo personalnych powiązań w przypadku Portielje obalone zostaje rozwinięte w orzecznictwie domniemanie 100-procentowego udziału, ponieważ w odnośnym okresie nie podjęła ona żadnych formalnych decyzji administracyjnych. Stanowisko Sądu nie jest do pogodzenia z funkcjonalnym charakterem pojęcia przedsiębiorstwa i z zasadami sformułowanymi w wyroku w sprawie Akzo Nobel i in.

C. Część trzecia

Sąd orzekł również błędnie, że w przypadku Portielje obalone zostaje domniemanie 100-procentowego udziału, ponieważ w odnośnym okresie nie miało miejsca żadne walne zgromadzenie Gosselin. Również to stanowisko Sądu nie jest do pogodzenia z funkcjonalnym charakterem pojęcia przedsiębiorstwa i z zasadami sformułowanymi w wyroku w sprawie Akzo Nobel i in.

(1) Wyrok Trybunału z dnia 10 września 2009 r. (Zb.Orz. 2009, s. I-8237).

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/11

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-210/08 Verhuizingen Coppens NV przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 sierpnia 2011 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-441/11 P)

2011/C 331/18

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, S. Noë i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Verhuizingen Coppens NV

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi o:

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-210/08 Verhuizingen Coppens przeciwko Komisji;

—

oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności, bądź stwierdzenie nieważności jedynie art. 1 lit. i) decyzji C(2008) 926 wersja ostateczna w sprawie postępowania na podstawie art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38.543 — Usługi w zakresie przeprowadzek międzynarodowych) w zakresie, w jakim pociąga ona Verhuizingen Coppens NV do odpowiedzialności za porozumienia w sprawie prowizji;

—	ustalenie wysokości grzywny na poziomie, który Trybunał uważa za stosowny;

—	obciążenie Verhuizingen Coppens NV kosztami postępowania odwoławczego oraz częścią kosztów postępowania przed Sądem, którą Trybunał uważa za stosowną.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji Sąd, stwierdzając nieważność w całości decyzji Komisji, na mocy której Coppens została pociągnięta do odpowiedzialności za jednolite ciągłe naruszenie, które w odnośnym czasie polegało na porozumieniu w sprawie prowizji i porozumieniu w sprawie ofert osłonowych, w oparciu o uzasadnienie, że nie zostało wykazane, iż Coppens wiedziała o porozumieniach w sprawie prowizji, względnie musiała była o nich wiedzieć, naruszył prawo, w szczególności art. 263 i art. 264 TFUE oraz zasadę proporcjonalności. Również w interesie prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości i skutecznego egzekwowania unijnych reguł konkurencji Sąd powinien był stwierdzić jedynie nieważność zaskarżonej w zakresie, w jakim decyzja ta czyniła Coppens odpowiedzialną za porozumienie w sprawie prowizji, ponieważ stwierdzenie nieważności tej decyzji w pełnym zakresie oznacza, że udział Coppens w porozumieniu w sprawie ofert osłonowych pozostaje bezkarny, jeżeli Komisja nie wyda nowej decyzji dotyczącej tej części pierwotnego naruszenia. Mogłoby to jednakże doprowadzić do niekorzystnego podwojenia postępowań administracyjnego i sądowego, a być może byłoby również niezgodne z zasadą ne bis in idem.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska) w dniu 1 września 2011 r. — Gunārs Pusts przeciwko Lauku atbalsta dienests

(Sprawa C-454/11)

2011/C 331/19

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gunārs Pusts.

Strona pozwana: Lauku atbalsta dienests.

Pytania prejudycjalne

1)	Czy przepisy Unii Europejskiej regulujące zwrot pomocy należy interpretować w ten sposób, iż pozwalają one uznać wypłatę pomocy za nienależną w przypadkach, w których, pomimo iż korzystający z pomocy wykonywał zobowiązania, to jednak naruszył procedurę ustanowioną dla wniosku o wypłatę?

Czy zgodne z prawem Unii Europejskiej regulującym zwrot pomocy jest uregulowanie, z którego wynika, że zobowiązania nabyte przez korzystającego z pomocy zostają zawieszone, jeżeli owo zawieszenie jest skutkiem wyłącznie tego, iż nie złożono wniosku, bez udzielenia korzystającemu z pomocy możliwości wypowiedzenia się w tym zakresie?

Czy zgodne z prawem Unii Europejskiej regulującym zwrot pomocy jest uregulowanie, zgodnie z którym w przypadku, gdy nie można dokonać kontroli in situ (ponieważ upłynął już rok), z czego wynika, że zobowiązania nabyte przez korzystającego z pomocy zostają zawieszone, korzystający z pomocy powinien zwrócić całą kwotę pomocy już przyznanej w umówionym okresie, nawet wówczas gdy środki te zostały już przyznane i wypłacone na kilka lat?

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Bremen (Niemcy) w dniu 2 września 2011 r. — Gothaer Allgemeine Versicherung AG, ERGO Versicherung AG, Versicherungskammer Bayern-Versicherungsanstalt des öffentlichen Rechts, Nürnberger Allgemeine Versicherungs-AG, Krones AG przeciwko Samskip GmbH

(Sprawa C-456/11)

2011/C 331/20

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landgericht Bremen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Gothaer Allgemeine Versicherung AG, ERGO Versicherung AG, Versicherungskammer Bayern-Versicherungsanstalt des öffentlichen Rechts, Nürnberger Allgemeine Versicherungs-AG, Krones AG

Strona pozwana: Samskip GmbH

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 32 i 33 rozporządzenia nr 44/2001 (1) należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „orzeczenie” zasadniczo obejmuje także takie orzeczenia, które ograniczają się do stwierdzenia nieistnienia procesowych przesłanek dopuszczalności (tzw. wyroki w sprawie dopuszczalności)?

2)	Czy art. 32 i 33 rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „orzeczenie” obejmuje także wyrok ostatniej instancji, w którym uznano brak międzynarodowej jurysdykcji z uwagi na klauzulę jurysdykcyjną?

Czy w kontekście orzecznictwa Trybunału w przedmiocie zasady rozszerzenia skutków (wyrok Trybunału z dnia 4 lutego 1988 r. w sprawie C-145/86) art. 32 i 33 rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że każde państwo członkowskie jest zobowiązane do uznania orzeczeń sądu innego państwa członkowskiego w przedmiocie skuteczności klauzuli jurysdykcyjnej między stronami, jeżeli na podstawie prawa krajowego pierwszego sądu stwierdzenie skuteczności klauzuli jurysdykcyjnej staje się prawomocne, nawet wtedy, gdy orzeczenie w tej kwestii stanowi część odrzucającego skargę wyroku w sprawie dopuszczalności?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, Dz.U. L 12, s. 1.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Dâmbovița — Secția civilă (Rumunia) w dniu 5 września 2011 r. — Victor Cozman przeciwko Teatrul Municipal Târgoviște

(Sprawa C-462/11)

2011/C 331/21

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Tribunalul Dâmbovița

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Victor Cozman

Strona pozwana: Teatrul Municipal Târgoviște

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 1 protokołu dodatkowego do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności należy dokonywać w ten sposób, że pozwala na obniżkę w wysokości 25 % płac personelu wynagradzanego z funduszy publicznych zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy nr 118/2010 ustanawiającej pewne środki konieczne dla przywrócenia równowagi budżetowej?

2)	W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy prawo do płacy jest prawem bezwzględnym, którego państwo nie może ograniczyć?

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/13

Odwołanie od postanowienia Sądu wydanego w dniu 22 czerwca 2011 r. w sprawie T-409/09 Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 14 września 2011 r. przez Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE

(Sprawa C-469/11 P)

2011/C 331/22

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (przedstawiciel: N. Korogiannakis, Δικηγόρος)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania strony wnoszącej odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie postanowienia Sądu w sprawie T-409/09;

—	oddalenie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję — w całości;

—	przekazanie sprawy Sądowi w celu wydania orzeczenia co do istoty;

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez stronę wnoszącą odwołanie, w tym również tymi, które zostały poniesione w związku z pierwotnym postępowanie, nawet w razie oddalenia odwołania, a nadto kosztami postępowania odwoławczego w razie uwzględnienia odwołania

Zarzuty i główne argumenty

Strona wnosząca odwołanie podnosi, że zaskarżone postanowienie należy uchylić na podstawie następujących argumentów:

—	Sąd naruszył prawo poprzez niezastosowanie przepisów art. 102 § 2 regulaminu postępowania, dotyczącego przedłużenia o 10 dni — ze względu na odległość — terminu przewidzianego dla spraw, których przedmiotem jest odpowiedzialność pozaumowna instytucji europejskich.

—	Sąd naruszył zasady równości traktowania i pewności prawa poprzez niezastosowanie art. 102 § 2 regulaminu postępowania.

—	Sąd naruszył prawo poprzez przyjęcie, że termin przedawnienia rozpoczyna bieg w dniu, w którym skarżące poinformowano o decyzji Komisji o odrzuceniu ich oferty.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska) w dniu 14 września 2011 r. — SIA „Garkalns” przeciwko Rīgas dome

(Sprawa C-470/11)

2011/C 331/23

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SIA „Garkalns”.

Strona pozwana: Rīgas dome.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 49 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i związany z nim obowiązek przejrzystości powinny być interpretowane w ten sposób, że użycie w opublikowanej wcześniej ustawie niedookreślonego pojęcia prawnego takiego jak „istotne naruszenie interesów państwa i mieszkańców danego obszaru administracyjnego”, które jest doprecyzowywane przy każdym indywidualnym stosowaniu go za pomocą wskazówek interpretacyjnych, lecz które jednocześnie pozwala na określoną elastyczność przy ocenie naruszenia swobody, jest zgodne z dozwolonymi ograniczeniami swobody świadczenia usług?

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska) w dniu 14 września 2011 r. — SIA „Cido Grupa” przeciwko Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-471/11)

2011/C 331/24

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SIA „Cido Grupa”

Strona pozwana: Valsts ieņēmumu dienests

Pytania prejudycjalne

Czy art. 6 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (WE) nr 60/2004 (1) ustanawiającego środki przejściowe w sektorze cukru w następstwie przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii, i Słowacji należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy stwierdzono u podmiotu gospodarczego indywidualną ilość nadwyżki produktu, który można uznać za cukier w rozumieniu art. 4 pkt 1 rozporządzenia, podmiot ten ma obowiązek zapłacić do budżetu państwa kwotę, której obliczenie oparto na ilości cukru białego (objętego kodem CN 1701 99 10) odpowiadającej zawartości cukru w produkcie, którego posiadanie stwierdzono gospodarczego podmiotu gospodarczego a nie na stwierdzonej w jego posiadaniu ilości samego produktu (np. syrop cukrowy)?

2)	Czy przy obliczaniu tej kwoty należy uwzględnić najwyższe należności celne przywozowe stosowane do cukru białego, a nie stosowane do produktu, którego posiadanie rzeczywiście stwierdzono u podmiotu gospodarczego?

(1) Dz.U. L 9, s. 8.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/15

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2011 r. — 3F przeciwko Komisji

(Sprawa T-30/03 RENV) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc podatkowa przyznana przez władze duńskie - Marynarze zatrudnieni na statkach wpisanych do duńskiego rejestru międzynarodowego - Decyzja Komisji o niewnoszeniu zastrzeżeń - Skarga o stwierdzenie nieważności - Poważne trudności)

2011/C 331/25

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: 3F, dawniej Specialarbejderforbundet i Danmark (SID) (Kopenhaga, Dania) (przedstawiciele: początkowo P. Bentley, QC oraz adwokat A. Worsøe, następnie P. Bentley oraz adwokat P. Torbøl)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. van Vliet i N. Khan, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Danii (przedstawiciele: V. Pasternak Jørgensen i C. Vang, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2002) 4370 wersja ostateczna z dnia 13 listopada 2002 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec duńskich przepisów podatkowych mających zastosowanie do marynarzy zatrudnionych na statkach wpisanych do duńskiego międzynarodowego rejestru statków.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	3F, dawniej Specialarbejderforbundet i Danmark (SID), pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w postępowaniu przed Sądem i przed Trybunałem.

3)	Królestwo Danii pokrywa własne koszty poniesione w postępowaniu przed Sądem i przed Trybunałem

(1) Dz.U. C 70 z 22.3.2003.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/15

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2011 r. — Gul Ahmed Textile Mills przeciwko Radzie

(Sprawa T-199/04) (1)

(Dumping - Przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Pakistanu - Szkoda - Związek przyczynowy)

2011/C 331/26

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Gul Ahmed Textile Mills Ltd (Karaczi, Pakistan) [przedstawiciel: L. Ruessmann, adwokat, z adresem do doręczeń w Luksemburgu (Luksemburg)]

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix i B. Driessen, pełnomocnicy, wspierani przez G. Berrisch, adwokat)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Scharf i K. Talabér-Ritz, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 397/2004 z dnia 2 marca 2004 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Pakistanu. (Dz. U. L 66, s. 1), w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność rozporządzenia Rady (WE) nr 397/2004 z dnia 2 marca 2004 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Pakistanu w zakresie, w jakim dotyczy ono Gul Ahmed Textile Mills Ltd.

2)	Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Gul Ahmed Textile Mills Ltd.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 217 z 28.8.2004.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/16

Wyrok Sądu z dnia 28 września 2011 r. — Grecja przeciwko Komisji

(Sprawa T-352/05) (1)

(EFOGR - Sekcja Gwarancji - Wydatki wyłączone z finansowania wspólnotowego - Dotyczące niektórych produktów rolnych specjalne środki na rzecz mniejszych wysp Morza Egejskiego - Owoce i warzywa - Surowiec tytoniowy - Mięso baranie i kozie - Nieprzestrzeganie terminów płatności - Proporcjonalność - Zwiększenie stawki korekty ryczałtowej w przypadku ponownego naruszenia)

2011/C 331/27

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: początkowo G. Kanellopoulos i S. Charitaki, następnie I. Chalkias i S. Papaïoannou)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Tserepa-Lacombe i L. Visaggio, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata N. Korogiannakisa)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2005/579/WE z dnia 20 lipca 2005 r. wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz.U. L 199, s. 84) w części, w której wyłącza ona niektóre wydatki Republiki Greckiej poniesione w ramach dotyczących niektórych produktów rolnych specjalnych środków na rzecz mniejszych wysp Morza Egejskiego w sektorach owoców i warzyw, surowca tytoniowego oraz mięsa baraniego i koziego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 296 z 26.11.2005.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/16

Wyrok Sądu z dnia 29 września 2011 r. — Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-4/06) (1)

(Rolnictwo - Akt przystąpienia z 2003 r. - Rozporządzenie (WE) nr 1260/2001 - Rozporządzenie (WE) nr 1686/2005 - Rozporządzenie (WE) nr 1193/2009 - Rok gospodarczy 2004/2005 - Opłata dodatkowa - Ustalenie dwóch współczynników - Jurysdykcja - Podstawa prawna - Norma kompetencyjna - Obowiązek uzasadnienia - Zachowanie istotnych wymogów proceduralnych)

2011/C 331/28

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: początkowo J. Pietras, następnie E. Ośniecka-Tamecka, następnie T. Nowakowski, następnie M. Dowgielewicz, B. Majczyna i P. Rosiak, i w końcu B. Majczyna, M. Szpunar i D. Krawczyk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo A. Szmytkowska, C. Cattabriga i F. Erlbacher, następnie A. Szmytkowska i P. Rossi)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1686/2005 z dnia 14 października 2005 r. ustalającego kwoty opłat produkcyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rok gospodarczy 2004/2005 (Dz.U. L 271, s. 12), zmienionego przez art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1193/2009 z dnia 3 listopada 2009 r. dokonującego sprostowania rozporządzeń (WE) nr 1762/2003, (WE) nr 1775/2004, (WE) nr 1686/2005 i (WE) nr 164/2007 oraz ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na lata gospodarcze 2002/2003, 2003/2004, 2004/2005 i 2005/2006 (Dz.U. L 321, s. 1).

Sentencja

Stwierdza się nieważność art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1686/2005 z dnia 14 października 2005 r. ustalającego kwoty opłat produkcyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rok gospodarczy 2004/2005 (Dz.U. L 271, s. 12), zmienionego przez art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1193/2009 z dnia 3 listopada 2009 r. dokonującego sprostowania rozporządzeń (WE) nr 1762/2003, (WE) nr 1775/2004, (WE) nr 1686/2005 i (WE) nr 164/2007 oraz ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na lata gospodarcze 2002/2003, 2003/2004, 2004/2005 i 2005/2006.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 74 z 25.3.2006.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/16

Wyrok Sądu z dnia 29 września 2011 r. — Ryanair przeciwko Komisji

(Sprawa T-442/07) (1)

(Pomoc państwa - Sektor lotniczy - Pomoc przyznana przez władze włoskie na rzecz Alitalii, Air One i Meridiany - Skarga na bezczynność - Brak zajęcia stanowiska przez Komisję - Obowiązek działania)

2011/C 331/29

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: E. Vahida i I.-G. Metaxas-Maragkidis, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, S. Noë i E. Righini, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Air One SpA (Chieti, Włochy) (przedstawiciele: M. Merola, C. Satacroce i G. Belotti, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek mający na celu stwierdzenie bezczynności Komisji ze względu na to, że instytucja ta bezprawnie nie zajęła stanowiska w przedmiocie złożonych do niej przez skarżącą skarg dotyczących, po pierwsze, pomocy rzekomo przyznanej przez Republikę Włoską Alitalii, Air One i Meridianie oraz, po drugie, rzekomego naruszenia prawa konkurencji.

Sentencja

Komisja Wspólnot Europejskich uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy traktatu WE ze względu na to, że nie wydała decyzji w przedmiocie transferu 100 pracowników Alitalii, o którym mowa była w skierowanym do niej piśmie Ryanair z dnia 16 czerwca 2006 r., w przedmiocie odszkodowania przyznanego w następstwie zamachów z dnia 11 września, o którym mowa była w skierowanych do niej pismach Ryanair z dnia 3 listopada i 13 grudnia 2005 r. oraz w przedmiocie obniżek opłat lotniskowych stosowanych w kluczowych portach lotniczych, z których skorzystała przede wszystkim Alitalia, o których mowa była w ww. pismach z dnia 3 listopada i dnia 13 grudnia 2005 r.

2)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron postępowania, w tym Air One SpA, pokrywa swoje koszty.

(1) Dz.U. C 37 z 9.2.2008.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/17

Wyrok Sądu z dnia 29 września 2011 r. — adidas przeciwko OHIM — Patrick Holding (Przedstawienie buta z dwoma paskami)

(Sprawa T-479/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego but z dwoma paskami na boku - Wcześniejszy krajowy znak towarowy przedstawiający but z trzema paskami na boku - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak uzasadnienia wcześniejszego prawa - Brak tłumaczenia elementów istotnych dla uzasadnienia rejestracji wcześniejszego znaku towarowego - Zasada 16 ust. 3, zasada 17 ust. 2 i zasada 20 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2868/95)

2011/C 331/30

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: adidas AG (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard, A. Renck i I. Fowler, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Patrick Holding ApS (Fredensborg, Dania) (przedstawiciele: adwokaci J. Løje i T. Mendom)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 sierpnia 2008 r. (sprawa R 849/2007-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy adidas AG a Patrick Holding ApS.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	adidas AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 6 z 10.1.2009.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/17

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2011 r. — Perusahaan Otomobil Nasional przeciwko OHIM — Proton Motor Fuel Cell (PM PROTON MOTOR)

(Sprawa T-581/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego PM PROTON MOTOR - Wcześniejsze słowne i graficzne krajowe, zarejestrowane w Beneluksie i wspólnotowe znaki towarowe PROTON - Względne podstawy odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa towarów i usług - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009))

2011/C 331/31

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Perusahaan Otomobil Nasional Sdn Bhd (Shah Alam, Selangor Darul Ehsan, Malezja) (przedstawiciele: adwokaci J. Blind, C. Kleiner i S. Ziegler)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Proton Motor Fuel Cell GmbH (Puchheim, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Sedlmeir)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 9 października 2008 r. (sprawa R 1675/2007-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Perusahaan Otomobil Nasional Sdn Bhd a Proton Motor Fuel Cell GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.

2)	Perusahaan Otomobil Nasional Sdn Bhd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 69 z 21.3.2009.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/18

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2011 r. — El Jirari Bouzekri przeciwko OHIM — Nike International (NC NICKOL)

(Sprawa T-207/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego NC NICKOL - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy NIKE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94)

2011/C 331/32

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mustapha El Jirari Bouzekri (Malaga, Hiszpania) (przedstawiciel: E. Ragot, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Nike International Ltd (Beaverton, Oregon, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: M. de Justo Bailey, adwokat)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 25 lutego 2009 r. (sprawa R 554/2008-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Nike International Ltd a Mustaphą El Jirarim Bouzekrim.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)(OHIM) z dnia 25 lutego 2009 r (sprawa R 554/2008-2).

2)	OHIM pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Mustaphę El Jirariego Bouzekriego.

(1) Dz.U. C 167 z 18.7.2009.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/18

Wyrok Sądu z dnia 29 września 2011 r. — New Yorker SHK Jeans przeciwko OHIM — Vallis K. — Vallis A. (FISHBONE)

(Sprawa T-415/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego FISHBONE - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy FISHBONE BEACHWEAR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Częściowa odmowa rejestracji - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Uwzględnienie dodatkowych dowodów - Uzasadnienie - Dowód rzeczywistego używania - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd Artykuł 42 ust. 2 i 3 oraz art. 76 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Zasada 22 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia (WE) nr 2868/95 - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 - Artykuł 15 ust. 1 akapit pierwszy, art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) i art. 42 ust. 2, 3 i 5 rozporządzenia nr 207/2009 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009)

2011/C 331/33

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: New Yorker SHK Jeans GmbH & Co. KG, dawniej New Yorker SHK Jeans GmbH (Kilonia, Niemcy) (przedstawiciele: V. Spitz, A. Gaul, T. Golda i S. Kirschstein-Freund, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Geroulakos, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Vallis K. — Vallis A. & Co. OE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: M. Kilimiri, V. von Bomhard, A. W. Renck, adwokaci, i H. J. O’Neill, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 lipca 2009 r. (sprawa R 1051/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Vallis K. — Vallis A. & Co. OE a New Yorker SHK Jeans GmbH & Co. KG.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	New Yorker SHK Jeans GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 297 z 5.12.2009.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/19

Wyrok Sądu z dnia 29 września 2011 r. — Procter & Gamble Manufacturing Cologne przeciwko OHIM — Natura Cosméticos (NATURAVIVA)

(Sprawa T-107/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego NATURAVIVA - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy VIVA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Brak podobieństwa oznaczeń)

2011/C 331/34

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Procter & Gamble Manufacturing Cologne GmbH (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Sandberg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Geroulakos, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Natura Cosméticos, SA (Sáo Paulo, Brazylia) (przedstawiciel: adwokat C. Bercial Arias)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 listopada 2009 r. (sprawa R 1558/2008-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Procter & Gamble Manufacturing Cologne GmbH a Natura Cosméticos, SA.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Procter & Gamble Manufacturing Cologne GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 134 z 22.5.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/19

Wyrok Sądu z dnia 29 września 2011 r. — Telefónica O2 Germany przeciwko OHIM — Loopia (LOOPIA)

(Sprawa T-150/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego LOOPIA - Wcześniejsze słowne wspólnotowe znaki towarowe LOOP i LOOPY - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 331/35

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Telefónica O2 Germany GmbH & Co. OHG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: A. Fottner i M. Müller, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: R. Pethke, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Loopia AB (Västerås, Szwecja) (przedstawiciele: P. Håkon-Schmidt i N. Ringen, adwokaci)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 12 stycznia 2010 r. (sprawa R 1812/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Telefónica O2 Germany GmbH & Co. OHG a Loopia AB.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)(OHIM) z dnia 12 stycznia 2010 r. (sprawa R 1812/2008-1).

2)	OHMI pokrywa poza własnymi kosztami koszty poniesione przez Telefónica O2 Germany GmbH & Co. OHG.

3)	OHMI pokrywa niezbędne koszty poniesione przez Telefónica O2 Germany w związku z postępowaniem przed Pierwszą Izbą Odwoławczą OHIM.

4)	Loopia AB pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 148 z 5.6.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/19

Wyrok Sądu z dnia 28 września 2011 r. — Nike International przeciwko OHIM — Deichmann (VICTORY RED)

(Sprawa T-356/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego VICTORY RED - Wcześniejsze słowne znaki towarowe, międzynarodowy i krajowy, Victory - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 331/36

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nike International Ltd (Beaverton, Oregon, USA.) (przedstawiciel: adwokat M. de Justo Bailey)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Deichmann SE (Essen, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 maja 2010 r. (sprawa R 1309/2009-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Deichmann SE a Nike International Ltd.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Nike International Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 288 z 23.10.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/20

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2011 r. — Brighton Collectibles przeciwko OHIM — Felmar (BRIGHTON)

(Sprawa T-403/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego BRIGHTON - Słowne i graficzne krajowe znaki towarowe BRIGHTON i inne wcześniejsze oznaczenia BRIGHTON - Względne podstawy odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Artykuł 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009)

2011/C 331/37

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Brighton Collectibles, Inc. (Dover, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat R. Delorey)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Felmar (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat D. Monégier du Sorbier)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 czerwca 2010 r. (sprawa R 408/2009-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu Brighton Collectibles, Inc. a Felmar.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Brighton Collectibles, Inc. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

3)	Felmar pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 328 z 4.12.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/20

Postanowienie Sądu z dnia 13 września 2011 r. — CEVA przeciwko Komisji

(Sprawa T-224/09) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Szczegółowy program badań i rozwoju technologicznego w dziedzinie „Energii, środowiska i zrównoważonego rozwoju” - Projekt Protop - Umowa o dotacje - Żądanie zwrotu zaliczek wypłaconych na podstawie umowy o finansowanie badań - Podwykonawstwo - Wezwanie do zapłaty - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

2011/C 331/38

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Centre d’étude et de valorisation des algues SA (CEVA) (Pleubian, Francja) (przedstawiciel: adwokat J.-M. Peyrical)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Joris, pełnomocnik wspierany przez adwokata E. Bouttiera)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności wezwania do zapłaty wystosowanego przez Komisję w dniu 6 kwietnia 2009 r., w którym domaga się ona od strony pozwanej zwrotu zaliczek wpłaconych na podstawie umowy o dotacje, dotyczącej projektu realizowanego w zakresie szczegółowego programu badań, rozwoju technologicznego i demonstracji w dziedzinie „Energii, środowiska i zrównoważonego rozwoju”

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Centre d’étude et de valorisation des algues SA (CEVA) zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 205 z 29.8.2009.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/20

Postanowienie Sądu z dnia 14 września 2011 r. — Regione Puglia przeciwko Komisji

(Sprawa T-84/10) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - EFRR - Decyzja o zmniejszeniu pomocy finansowej - Jednostka regionalna - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

2011/C 331/39

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Regione Puglia (Bari, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Brunelli i A. Aloia)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Cattabriga i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2009) 10350 z dnia 22 grudnia 2009 r. o zmniejszeniu pomocy Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) przyznanej na podstawie decyzji Komisji C(2000) 2349 z dnia 8 sierpnia 2000 r. zatwierdzającej program operacyjny POR Puglia w okresie 2000–2006 w ramach celu nr 1.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Regione Puglia pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 113 z 1.5.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/21

Postanowienie Sądu z dnia 14 września 2011 r. — Regione Puglia przeciwko Komisji

(Sprawa T-223/10) (1)

(EFRR - Zmniejszenie pomocy finansowej - Cofnięcie zaskarżonej noty obciążeniowej - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

2011/C 331/40

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Regione Puglia (Bari, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Brunelli i A. Aloia)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Prete i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności noty obciążeniowej nr 3241001630 z dnia 26 lutego 2010 r. dotyczącej decyzji Komisji C(2009) 10350 z dnia 22 grudnia 2009 r. o zmniejszeniu pomocy Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) przyznanej na podstawie decyzji Komisji C(2000) 2349 z dnia 8 sierpnia 2000 r. zatwierdzającej program operacyjny POR Puglia w okresie 2000–2006 w ramach celu nr 1.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty, a Regione Puglia ponosi koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/21

Postanowienie Sądu z dnia 14 września 2011 r. — Republika Włoska przeciwko Komisji

(Sprawa T-239/10) (1)

(EFRR - Zmniejszenie pomocy finansowej - Cofnięcie zaskarżonej noty obciążeniowej - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

2011/C 331/41

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: P. Gentili, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Prete i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 195 z 17.7.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/21

Postanowienie Sądu z dnia 13 września 2011 r. — ara przeciwko OHIM — Allrounder (A)

(Sprawa T-397/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Niedotrzymanie terminu na złożenie pisma przedstawiającego podstawy odwołania przed izbą odwoławczą - Decyzja izby odwoławczej o oddaleniu wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej)

2011/C 331/42

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ara AG (Langenfeld, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Gail)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Allrounder SARL (Sarrebourg, Francja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 czerwca 2010 r. (sprawa R 1543/2009-1) dotyczącą wniosku skarżącej o przywrócenie stanu poprzedniego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej.

2)	ara AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/22

Postanowienie Sądu z dnia 9 września 2011 r. — Biodes przeciwko OHIM Manasul Internacional (BIESUL)

(Sprawa T-597/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Uchylenie decyzji izby odwoławczej - Następczy brak przedmiotu sporu - Umorzenie postępowania)

2011/C 331/43

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Biodes, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: E. Manresa Medina, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Manasul Internacional, SL

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 września 2010 r. (sprawa R 1519/2009-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Manasul Internacional, SL a Biodes, SL

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 80 z 12.3.2011.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/22

Postanowienie Sądu z dnia 9 września 2011 r. — Biodes przeciwko OHIM Manasul Internacional (LINEASUL)

(Sprawa T-598/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Uchylenie decyzji izby odwoławczej - Następczy brak przedmiotu sporu - Umorzenie postępowania)

2011/C 331/44

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Biodes, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: E. Manresa Medina, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Manasul Internacional, SL (Ponferrada, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 września 2010 r. (sprawa R 1520/2009-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Manasul Internacional, SL a Biodes, SL

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 80 z 12.3.2011.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/22

Skarga wniesiona w dniu 23 czerwca 2011 r. — Bułgaria przeciwko Komisji

(Sprawa T-335/11)

2011/C 331/45

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Republika Bułgarii (przedstawiciele: Tsvetko Ivanov i Elina Petranova)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji z dnia 15 kwietnia 2011 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), notyfikowanej jako dokument nr C(2011) 2517

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji z dnia 15 kwietnia 2011 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), notyfikowanej jako dokument nr C(2011) 2517 (1), w zakresie w jakim dotyczy ona Republiki Bułgarii, lub posiłkowo,

—

obniżenie korekty wynoszącej 10 % zastosowanej do wydatków z tytułu jednolitej płatności powierzchniowej w ramach EFRG do wysokości 5 % oraz obniżenie korekty wynoszącej 10 % w ramach EFRROW, priorytet 2 („poprawa środowiska i obszarów wiejskich”) bułgarskiego programu rozwoju obszarów wiejskich do wysokości 5 % i

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 4 zarzuty.

1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 (2)

Po pierwsze, Republika Bułgarii twierdzi, że Komisja nie wykazała naruszenia przez nią przepisów unijnych. W zaskarżonej decyzji Komisja zaproponowała korekty wynoszące 10 % w odniesieniu do wydatków z tytułu jednolitej płatności obszarowej i priorytetu 2 („poprawa środowiska i obszarów wiejskich”) bułgarskiego programu rozwoju obszarów wiejskich z powodu niedociągnięć w funkcjonowaniu LPIS-GIS, skutkujących niemożnością przeprowadzenia kluczowych kontroli, co wskazuje na poważne braki w systemie kontroli, które z kolei pociągnęły za sobą ryzyko poważnych strat dla funduszu. Zaproponowana została poza tym korekta wynosząca 5 % w odniesieniu do uzupełnienia płatności bezpośrednich z powodu wspomnianych niedociągnięć w funkcjonowaniu systemu LPIS-GIS. Skarżąca przedstawia szereg faktów i danych co do przeprowadzonych urzędowych kontroli krzyżowych i kontroli na miejscu, które jej zdaniem podważają twierdzenia Komisji.

Po drugie, skarżąca utrzymuje, że Komisja nie dokonała prawidłowej oceny charakteru i wagi naruszenia, ustalając kwoty wyłączone z finansowania. Podnosi ona w tym względzie, że kontrole kluczowe zostały przeprowadzone w sposób jeszcze bardziej szczegółowy niż wymagają tego właściwe przepisy i że wniosek Komisji co do braku takich kontroli nie odzwierciedla rzeczywistego stanu systemów kontroli w Republice Bułgarii.

Po trzecie, skarżąca podnosi, że ryzyko szkody dla budżetu Unii nie zostało ocenione prawidłowo. Uważa ona, że Komisja dopuściła się błędu co do finansowych skutków naruszenia przepisów unijnych, i powołuje się przy tym na sprawozdanie końcowe organu arbitrażowego w sprawie 10/BG/442, gdzie wyraźnie wskazano, że władze bułgarskie skontrolowały na miejscu trwałe użytki zielone w 100 %.

2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności

Zdaniem skarżącej zgodnie z art. 31 ust. 2 rozporządzenia nr 1290/2005 oraz ustanowionym przez Trybunał wymogiem, że wysokość korekty powinna być związana jednoznacznie z prawdopodobną stratą Unii, korekta finansowa powinna być proporcjonalna do stwierdzonych nieprawidłowości i ryzyka dla budżetu Unii. Korekty nałożone w niniejszym przypadku wykraczają ponad to, co jest odpowiednie i konieczne do osiągnięcia celu procedury rozliczenia rachunków, wobec czego powinny zostać obniżone.

3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pewności prawa

Skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę pewności prawa, ponieważ nie przestrzegała wytycznych wydanych przez nią samą w dokumencie VI/5530/97 (3). Ponieważ władze bułgarskie przeprowadziły kontrole kluczowe, Komisja powinna była na podstawie tego dokumentu przyjąć korekty wydatków zgodnie z uregulowaniem jednolitej płatności obszarowej i wydatków na priorytet 2 („poprawa środowiska i obszarów wiejskich”) bułgarskiego programu rozwoju obszarów wiejskich w wysokości 5 %, a nie 10 %.

Poza tym skarżąca uważa, że przepisy przywołane przez Komisję w celu ustanowienia trzech reguł, co do których twierdzi ona, że nie były przestrzegane przez Republikę Bułgarii, przewidują określone obowiązki państw członkowskich, które różnią się jednak od reguł przytoczonych w oficjalnym komunikacie. Dwie z trzech wymienionych reguł zdaniem skarżącej nie tylko nie są w odnośnych rozporządzeniach wyraźnie przewidziane, ale też brak jest jasnych kryteriów oceny dla ich zastosowania. W przypadku trzeciego kryterium brak jest jasnych kryteriów oceny dla jego zastosowania. Republika Bułgarii utrzymuje, że spełniła wymogi art. 26 rozporządzenia nr 796/2004 (4).

4) Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 296 ust. 2 TFUE

Zaskarżona decyzja powoduje wyłączenie z finansowania przez Unię Europejską wydatków Republiki Bułgarii w wysokości 24 543 106,87 EUR. W obliczu negatywnych skutków wydanej decyzji dla kraju Republika Bułgarii ma istotny interes w tym, aby uzyskać od Komisji należycie uzasadnione wyjaśnienia powodów nałożenia korekt finansowych. Skarżąca twierdzi, że Komisja nie przedstawiła wystarczająco jasno i jednoznacznie powodów nałożenia korekt i tym samym nie wypełniła swojego obowiązku uzasadnienia zaskarżonej decyzji względem Republiki Bułgarii.

(1) Dz.U. L 102, s. 33.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209, s. 1).

(3) Wytyczne dotyczące obliczania skutków finansowych podczas przygotowania decyzji o rozliczaniu rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR.

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (Dz.U. L 141, s. 18).

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/24

Skarga wniesiona w dniu 19 sierpnia 2011 r. — Scandic Distilleries przeciwko OHIM — Bürgerbräu, August Röhm & Söhne (BÜRGER)

(Sprawa T-460/11)

2011/C 331/46

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Scandic Distilleries SA (Bihor, Rumunia) (przedstawiciel: adwokat Á. László)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bürgerbräu, August Röhm & Söhne KG (Bad Reichenhall, Niemcy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zmianę decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie R 1962/2010-2 i nakazanie rejestracji zgłoszonego znaku towarowego jako wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich odnośnych towarów i usług;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „BÜRGER ORIGINAL PREMIUM PILS TRADITIONAL BREWED QUALITY REGISTERED TRADEMARK SIEBENBURGEN” dla towarów i usług z klas 32 i 35 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 8359663

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Bürgerbräu, August Röhm & Söhne KG

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny wspólnotowy znak towarowy nr 1234061 „Bürgerbräu” dla towarów i usług z klas 21, 32 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na błędne ustalenie Izby Odwoławczej, że istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/24

Skarga wniesiona w dniu 23 sierpnia 2011 r. — Ellinika Nafpigeia i Hoern Beteilingungs Gesellschaft mit beschränkter Haftung przeciwko Komisji

(Sprawa T-466/11)

2011/C 331/47

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Ellinika Nafpigeia SA (Hellenic Shipyards, Skaramanka, Grecja) i Hoern Beteilingungs GmbH (Kilonia, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci K. Chrysogonos i A. Mitsis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 grudnia 2010 r. dotyczącej pomocy państwa C 16/2004 (ex NN 29/2004, CP 71/2002 i CP 133/2005) — stanowiącej środek stosowania decyzji z dnia 2 lipca 2008 r. C(2008) 3118 (Dz.U. L 225 z dnia 27 sierpnia 2009 r., s. 104) w sprawie odzyskania pomocy państwa (zwanej dalej: decyzją w sprawie odzyskania pomocy) w brzmieniu uzupełnionym, wyjaśnionym i doprecyzowanym w dokumentach i innych elementach akt;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżące;

—

tytułem ewentualnym dokonanie wykładni obowiązującej erga omnes, a w szczególności Komisję, decyzji Komisji z dnia 1 grudnia 2010 r. C(2010) 8274 wersja ostateczna w brzmieniu uzupełnionym dokumentami i innymi elementami akt w sposób dokładniej określony w skardze, tak aby była zgodna z: art. 17 decyzji w sprawie odzyskania na której opiera się zaskarżona decyzja; z art. 346 TFUE na podstawie którego została ona wydana; z zasadami pewności i bezpieczeństwa prawa oraz ze swobodą przedsiębiorczości, swobodą świadczenia usług, swobodą prowadzenia działalności gospodarczej i z prawem własności, które to są naruszane przez obecną wykładnię i stosowanie zaskarżonej decyzji przez Komisję i greckie władze.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą cztery zarzuty.

W pierwszym zarzucie skarżące podnoszą, iż Komisja naruszyła art. 17 decyzji w sprawie odzyskania pomocy w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja ma wpływ na działalność wojskową Ellinika Nafpigeia SA (spółki akcyjnej „stocznie greckie”, zwanej dalej „ENAE”) nakazując ENAE zbycie ogółu jej składników majątkowych, które nie są obecnie bezwzględnie niezbędne, lecz są częściowo konieczne lub względnie konieczne lub mogą w przyszłości stać się bezwzględnie konieczne dla działalności wojskowej ENAE.

W drugim zarzucie skarżące twierdzą, że wykładnia zaskarżonej decyzji dokonywana jest w oparciu o błędne stosowanie art. 346 TFUE w ten sposób, iż działalność wojskową ENAE stanowią jedynie bieżące zamówienia greckiej marynarki wojennej a nie każda działalność niehandlowa, taka jak przyszłe zlecenia marynarki wojennej lub greckich albo zagranicznych sił zbrojnych lub każda inna działalność produkcyjna, dostawcza lub naprawcza materiałów obronnych.

W trzecim zarzucie skarżące twierdzą, iż zaskarżona decyzja naruszając zasady pewności i bezpieczeństwa prawa zawiera istotne wątpliwości co do zakresu jej stosowania ratione personae, ratione temporis i ratione materiae, podczas gdy równocześnie zapewnia bardzo szeroki zakres swobodnego uznania organom odpowiedzialnym za jej stosowanie przez co umożliwia wykładnię zgodnie z którą nakłada obowiązki i zakazy nie przewidziane w decyzji w sprawie odzyskania pomocy lub nakłada je na osoby nie będące adresatami obowiązków lub nakłada obowiązki i zakazy niedokładne i nie dające się stosować lub wykraczające poza rozsądny zakres wyznaczony wymogami ochrony praw i podstawowych wolności. Ponadto skarżące uważają, że zaskarżona decyzja, która została wydana z naruszeniem zasad pewności i bezpieczeństwa prawa jest częściowo niemożliwa do zastosowania, ponieważ przewiduje środki, których zastosowanie ze względów prawnych lub praktycznych jest w całości lub częściowo niemożliwe, podczas gdy półroczny termin na jej wykonanie był od początku nie możliwy do zachowania i nierealny.

W czwartym zarzucie skarżące twierdzą, że zaskarżona decyzja nakłada na ENAE i jej akcjonariuszy obowiązki i zakazy w sposób, który narusza ich podstawowe prawa w zakresie swobody przedsiębiorczości, swobody świadczenia usług, swobody prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawo własności częściowo bez istnienia podstawy prawnej oraz w każdym razie wykraczając poza to co konieczne dla celów odzyskania pomocy.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/25

Skarga wniesiona w dniu 5 września 2011 r. — Sepro Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-483/11)

2011/C 331/48

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sepro Europe Ltd (Harrogate, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: C. Mereu i K. Van Maldegem, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2011/328/UE (1);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami oraz

—	podjęcie dalszych wymaganych środków prawnych.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1)	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zdaniem skarżącej pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, ze względu na to, iż naruszyła prawo odwołując się w uzasadnieniu decyzji Komisji 2011/328/UE do rzekomych obaw w zakresie i) narażenia pracowników i ii) narażenia środowiska.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zdaniem skarżącej pozwana naruszyła prawa do uczciwego procesu oraz prawa do obrony, jak również zasadę dobrej administracji, błędnie uwzględniając rzekomą obawę odnoszącą się do stosunku izomerów, którą uznano po raz pierwszy za zasadniczą kwestię przy ponownym złożeniu wniosku i na bardzo zaawansowanym etapie procedury. Skarżącej nie umożliwiono zatem podniesienia uwag. Ponadto pozwana nie uwzględniła propozycji zmiany przedstawionej przez skarżącą.

Zarzut trzeci dotyczący niezgodności z prawem decyzji Komisji 2011/328/EU ze względu na to, że jest nieproporcjonalna. Nawet gdyby przyjąć, że istnieją obawy, które zasługują na szczególną uwagę, rozważany środek jest nieproporcjonalny w zakresie w jakim odnosi się do kwestii rzekomych obaw narażenia pracowników i narażenia środowiska.

Zarzut czwarty dotyczący niezgodności z prawem decyzji Komisji 2011/328/UE, ze względu na jej niedostateczne uzasadnienie, ponieważ pozwana nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów lub powodów uzasadniających brak zgody na zaproponowaną przez skarżącą zmianę, wywierając w ten sposób wpływ na obliczenie szacowanych poziomów narażenia pracowników, jak również brak zgody na wykorzystanie zaawansowanych technologicznie szklarni.

(1) Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 1 czerwca 2011 r. dotyczącej niewłączenia flurprimidolu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (notyfikowanej jako dokument nr C(2011) 3733) (Dz.U. L 153, s. 192)

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/25

Skarga wniesiona w dniu 12 września 2011 r. — Akzo Nobel i Akcros Chemicals przeciwko Komisji

(Sprawa T-485/11)

2011/C 331/49

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Akzo Nobel NV (Amsterdam, Niderlandy) i Akcros Chemicals Ltd (Warwickshire, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: C. Swaak i R. Wesseling, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2011 r. zmieniającej decyzję Komisji C(2009) 8682 wersja ostateczna z dnia 11 listopada 2009 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (obecnie art. 101 TFUE) oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38.589 — Stabilizatory termiczne), w zakresie w jakim adresowana była do skarżących;

—	tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny nałożonej w art. 1 ust. 2, 4, 19 i 21 decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2011 r.; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżące podnoszą trzy zarzuty.

1)	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja błędnie przypisała solidarną odpowiedzialność skarżącym i spółkom grupy Elementis i błędnie zastosowała pojęcie solidarnej odpowiedzialności uznając skarżące za odpowiedzialne za zapłatę części grzywny nałożonej na spółki należące do grupy Elementis.

2)	Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja błędnie zmieniła decyzję z 2009 r. na szkodę skarżących (pomimo wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności decyzji z 2009 r.) z naruszeniem zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

3)	Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja błędnie zmieniła decyzję z 2009 r. nie sporządziwszy uprzednio uzupełniającego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów, naruszając w ten sposób prawo do obrony skarżących, a w szczególności ich prawo do bycia wysłuchanym.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/26

Skarga wniesiona w dniu 9 września 2011 r. — Sarc przeciwko Komisji

(Sprawa T-488/11)

2011/C 331/50

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Scheepsbouwkundig Advies- en Rekencentrum (Sarc) BV (Bussum, Niderlandy) (przedstawiciel: H. Speyart, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2011) 642 wersja ostateczna z dnia 10 maja 2011 r. wydanej w postępowaniu dotyczącym pomocy państwa NN 68/2010 uznającej, że przyznana pomoc nie stanowi pomocy państwa oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej jej kosztami własnymi i kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący

—	tego, że Komisja nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego w rozumieniu art. 108 ust. 2 TFUE, chociaż powinna była to uczynić;

Zarzut drugi dotyczący

—	tego, że Komisja, w dalszej kolejności, nie włączyła SARC do swej wstępnej oceny w wystarczającym zakresie;

Zarzut trzeci dotyczący

—	błędnego zastosowania przez Komisję art. 107 ust. 1 TFUE;

Zarzut czwarty dotyczący

—	tego, że Komisja, chociaż powinna była tego dokonać, nie nakazała władzom niderlandzkim przedstawienia oceny lub zlecenia niezależnej oceny;

Zarzut piąty dotyczący

—	tego, że Komisja nie uzasadniła decyzji zgodnie z obowiązującymi przepisami.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/26

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2011 r. — Bena Properties przeciwko Radzie

(Sprawa T-490/11)

2011/C 331/51

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Bena Properties Co. SA (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji 2011/273/WPZiB z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających wobec Syrii w zakresie, w jakim te środki jej dotyczą, oraz późniejszych decyzji wykonawczych 2011/302/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. oraz 2011/367/WPZiB z dnia 23 czerwca 2011 r. w zakresie, w jakim jej nazwa została wymieniona w wykazie osób i podmiotów, o których mowa w art. 3 i 4 decyzji 2011/273/WPZiB z dnia 9 maja 2011 r.;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 442/2011 z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz późniejszego rozporządzenia wykonawczego nr 504/2011 z dnia 23 maja 2011 r. i sprostowania (rozporządzenie sprostowujące do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 504/2011 opublikowane w dniu 24 czerwca 2011 r.) w zakresie, w jakim akty te jej dotyczą;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty, które są co do istoty identyczne z podniesionymi w sprawie T-433/11 Makhlouf przeciwko Radzie (1) lub podobne do nich.

(1) Dz.U. C 290 z 1.10.2011, s. 14.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/27

Odwołanie wniesione w dniu 19 września 2011 r. przez Luigiego Marcuccia od postanowienia wydanego w dniu 30 czerwca 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-14/10 Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-491/11 P)

2011/C 331/52

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i bez żadnego wyjątku;

—	tytułem głównym, uwzględnienie w całości i bez żadnego wyjątku żądań przedstawionych w pierwszej instancji;

—	zasądzenie od Komisji Europejskiej na rzecz wnoszącego odwołanie wszystkich poniesionych przez niego kosztów oraz kosztów postępowania;

—	ewentualnie, przekazanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej, aby wydał orzeczenie w zmienionym składzie co do istoty sprawy.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie ma na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 30 czerwca 2011 r., na mocy którego została oddalona jako oczywiście bezzasadna skarga, mająca za przedmiot żądanie naprawienia szkody materialnej i niematerialnej, jakie wnoszący odwołanie jakoby poniósł z uwagi na rzekome przewlekłe postępowanie w sprawie stwierdzenia trwałej częściowej niezdolności do pracy.

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa w związku z brakiem uzasadnienia, a także naruszeniem obowiązku właściwego dochodzenia, w zakresie, w jakim zawsze i w każdym razie systematycznie wykluczano odpowiedzialność cywilną instytucji Unii Europejskiej w wypadku naruszenia spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia każdej z jej decyzji i orzekano, że argumentacja wnoszącego odwołanie w tym zakresie była nieistotna dla sprawy.

2)	Zarzut drugi dotyczący błędnych, przekręconych i nieracjonalnych wykładni i zastosowania pojęcia obowiązku uzasadnienia.

3)	Zarzut trzeci dotyczący zupełnego braku uzasadnienia w związku z brakiem dochodzenia i uchybieniami proceduralnymi, ponieważ Sąd nie stwierdził, że obrona Komisji została przedstawiona z przekroczeniem terminu i stąd była niedopuszczalna.

4)	Czwarty zarzut, dotyczący naruszenia art. 44 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej oraz naruszenia prawa wnoszącego odwołanie do rzetelnego procesu i prawa do obrony.

5)	Piąty zarzut, dotyczący błędnych, przekręconych i nieracjonalnych wykładni i zastosowania art. 94 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.

12.11.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 331/27

Skarga wniesiona w dniu 16 września 2011 r. — Missir Mamachi di Lusignano i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-494/11)

2011/C 331/53

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Livio Missir Mamachi di Lusignano (Kerkhove-Avelgem, Belgia), Anne Jeanne Cécile Magdalena Maria Sintobin (Bruksela, Belgia), Stefano Missir Mamachi di Lusignano (Szanghaj, Chiny), Maria Letizia Missir Mamachi di Lusignano (Bruksela, Belgia), Alessandro Missir Mamachi di Lusignano (spadkobiercy) (Rabat, Maroko) (przedstawiciele: adwokaci F. Di Gianni, R. Antonimi e G. Coppo)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zasądzenie od Komisji zadośćuczynienia za krzywdę poniesioną przez skarżących w wyniku zabójstwa Alessandra Missira Mamach di Lusignano i jego małżonki Ariane Lagasse de Locht;

—	zasądzenie od Komisji odsetek i odsetek za zwłokę narosłych dotychczas;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze zarzutu pierwszego wniesiono o zasądzenie od Komisji zadośćuczynienia za krzywdę niesłusznie poniesioną przez skarżących w wyniku zabójstwa Alessandra Missira Mamach di Lusignano, wówczas urzędnika Komisji i jego małżonki Ariane Lagasse de Locht. Skarżący powołują się w tym względzie na odpowiedzialność pozaumowną Unii wynikającą z tego, że Komisja dopuściła się niedbalstwa nie zapewniając, że apartament udostępniony zabitemu urzędnikowi i jego rodzinie jest wyposażony w odpowiednie i skuteczne środki ochrony by zagwarantować ich bezpieczeństwo. Na poparcie żądań skarżący ponoszą argumenty przedstawione w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie F-50/09.

Tytułem zarzutu posiłkowego skarżący powołują się, z uwagi na całkowicie wyjątkowe okoliczności przypadku, na odpowiedzialność Komisji za szkodę spowodowaną bezprawnym zachowaniem.

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.C_2011.331.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 331

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 54 12 listopada 2011

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2011/C 331/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 319 z 29.10.2011.	1