20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/1

A.

mając na uwadze, że organy prowadzące rejestry przedsiębiorstw sprawdzają, rejestrują i przechowują informacje o spółkach dotyczące ich formy prawnej, siedziby i kapitału, powołania, odwołania, uprawnień i szczegółowych danych jej przedstawicieli prawnych, dokumentów księgowych za każdy rok budżetowy oraz – w odpowiednich przypadkach – likwidacji spółki, a także upubliczniają te informacje,

B.

mając na uwadze, że rejestry przedsiębiorstw w UE działają na szczeblu krajowym lub regionalnym i zawierają jedynie informacje o spółkach zarejestrowanych na obszarze, za który są odpowiedzialne,

C.

mając na uwadze, że w warunkach transgranicznych wzrasta zapotrzebowanie na dostęp do informacji o spółkach bądź do celów handlowych, bądź też w celu ułatwienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości; mając na uwadze, że posiadanie wiarygodnych i aktualnych informacji o dłużnikach i ich aktywach ma istotne znaczenie dla wierzycieli i organów egzekwowania prawa, mając na uwadze, że istnieje konieczność ujawniania pewnych szczegółów w celu zapewnienia przestrzegania praw pracowniczych ustanowionych w europejskim prawie spółek,

D.

mając na uwadze, że fakt, iż rejestry przedsiębiorstw nie są jeszcze zintegrowane, powoduje straty ekonomiczne i problemy dla wszystkich zainteresowanych – nie tylko dla spółek, ale także dla ich pracowników, konsumentów i społeczeństwa – zwłaszcza w zakresie przejrzystości, skuteczności i bezpieczeństwa prawnego, mając na uwadze, że ułatwiony dostęp do wiarygodnych i aktualnych informacji o przedsiębiorstwach ze wszystkich państw członkowskich, ponad granicami, zwiększy przejrzystość i pewność prawną na rynku wewnętrznym i może przywrócić zaufanie do rynków utracone z powodu kryzysu finansowego i gospodarczego,

E.

mając na uwadze, że od dnia 1 stycznia 2007 r. informacje zawarte w rejestrach przedsiębiorstw są przechowywane elektronicznie i dostępne on-line we wszystkich państwach członkowskich; mając na uwadze, że chociaż informacje o przedsiębiorstwach są dostępne on-line, standardy rejestrów różnią się od siebie, a zainteresowane podmioty muszą sobie radzić z różnymi językami oraz warunkami i strukturami wyszukiwania,

F.

mając na uwadze, że zawartość, znaczenie i rola prawna poszczególnych rejestrów na ogół się różni; mając również na uwadze, że może mieć to konsekwencje prawne, które mogą się różnić w zależności od państwa członkowskiego,

G.

mając na uwadze, że jeden punkt dostępu do informacji o przedsiębiorstwach obejmujących wszystkie spółki europejskie oznaczałby oszczędność czasu i kosztów, mając na uwadze, że w tym celu powinno się rozważyć obowiązkowy udział wszystkich państw członkowskich w tym punkcie dostępu,

H.

mając na uwadze, że jeden punkt dostępu powinien być źródłem wysokiej jakości informacji ze wszystkich państw członkowskich; mając na uwadze, że informacje te powinny być wiarygodne, aktualne i dostępne w standardowym formacie oraz we wszystkich językach UE; mając na uwadze, że jeden punkt dostępu powinien podlegać aktywnemu nadzorowi Komisji Europejskiej,

I.

mając na uwadze, że w ramach swojej sztandarowej inicjatywy „Polityka przemysłowa w erze globalizacji” zawartej w komunikacie zatytułowanym „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” Komisja podejmuje się „poprawić otoczenie biznesu, szczególnie w odniesieniu do MŚP, między innymi poprzez ograniczenie kosztów prowadzenia działalności gospodarczej w Europie”,

J.

mając na uwadze, że w dniach 25 i26 maja 2010 r. Rada przyjęła konkluzje, które słusznie podkreślają znaczenie jakości danych i potrzebę uproszczenia dostępu do informacji, aby zwiększyć zaufanie interesariuszy i powodzenie działań na rynku wewnętrznym, a także konieczność włączenia wszystkich państw członkowskich w proces gwarantowania scentralizowanego dostępu do informacji,

K.

mając na uwadze, że współpraca między organami prowadzącymi rejestry przedsiębiorstw odgrywa istotną rolę w przypadku fuzji transgranicznych, przenoszenia siedziby czy transgranicznych postępowań upadłościowych; mając na uwadze, że wymóg współpracy został wyraźnie nałożony przez szereg instrumentów prawa spółek, np. dyrektywę 2005/56/WE, rozporządzenie (WE) nr 2157/2001 oraz rozporządzenie (WE) nr 1435/2003,

L.

mając na uwadze, że wymogi dotyczące ujawniania informacji odnoszące się do oddziałów zagranicznych, zawarte w jedenastej dyrektywie o prawie spółek 89/666/EWG, oznaczają, że w praktyce współpraca między organami prowadzącymi rejestry przedsiębiorstw ma kluczowe znaczenie; mając na uwadze, że współpraca ta nie powinna ograniczać się do momentu otwarcia oddziału, ale powinna także gwarantować, że odpowiednie informacje są poprawne i aktualne, tak by uniknąć rozbieżności między informacjami z rejestru zawierającego dane o oddziale a informacjami z rejestru zawierającego dane o spółce matce,

M.

mając na uwadze, że po przyjęciu statutu europejskiej spółki prywatnej (COM(2008)0396) liczba przypadków, w których wymagana będzie współpraca transgraniczna, może znacznie wzrosnąć,

N.

mając na uwadze, że obecnie istnieje szereg mechanizmów współpracy między organami prowadzącymi rejestry przedsiębiorstw, takich jak europejski rejestr przedsiębiorstw (EBR), projekt dotyczący interoperacyjności rejestrów przedsiębiorstw w całej Europie (BRITE) oraz system wymiany informacji na rynku wewnętrznym (IMI); mając na uwadze, że udział w EBR i BRITE nie jest obowiązkowy, dlatego nie wszystkie państwa członkowskie w nich uczestniczą; mając na uwadze, że ponadto BRITE jest jedynie projektem badawczym,

O.

mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 18 grudnia 2008 r. Parlament z zadowoleniem przyjął koncepcję utworzenia portalu e-sprawiedliwość; mając na uwadze, że europejski plan działania dotyczący e-sprawiedliwości na lata 2009-2013 przewiduje włączenie EBR do europejskiego portalu e-sprawiedliwość,

1.

jest zdania, że korzyści płynące z tego projektu dla dalszej integracji europejskiego obszaru gospodarczego będzie można wykorzystać jedynie wówczas, gdy wezmą w nim udział wszystkie państwa członkowskie; uważa, że w tym celu należy wziąć pod uwagę obowiązkowy udział wszystkich państw członkowskich;

2.

uważa, że najpierw należy wdrażać inicjatywę EBR i projekt BRITE, oraz rozważa nadanie uczestnictwu w tych projektach obowiązkowego charakteru; podkreśla znaczenie IMI dla poszerzonego wdrożenia prawodawstwa z zakresu rynku wewnętrznego, który już okazał się przydatnym instrumentem w odniesieniu do wdrażania dyrektywy o kwalifikacjach zawodowych (10) i dyrektywy usługowej (11); przypomina, że wszystkie państwa członkowskie stosują już system informacji na temat rynku wewnętrznego (IMI) i że mógłby on zostać rozszerzony na większą gamę procedur nie powodując znacznych kosztów dla państw członkowskich;

3.

zwraca uwagę, że danych zawartych w rejestrach nie można porównywać z informacjami o czysto gospodarczym charakterze; uważa, że w tym celu należy zagwarantować powszechny dostęp do wiarygodnych i aktualnych informacji za pomocą oficjalnego punktu dostępu; zwraca uwagę, że doprowadziłoby to do większej przejrzystości, skuteczności i bezpieczeństwa prawnego z korzyścią dla spółek i ich pracowników, a także konsumentów i całego systemu;

4.

wzywa Komisję do pracy na rzecz włączenia wszystkich państw członkowskich do tego przyszłego jednego informacyjnego punktu dostępu, zapewniając w razie konieczności wiedzę ekspercką oraz dodatkowe źródła; zwraca się do Komisji o zbadanie zalet i wad obowiązkowego dla wszystkich państw członkowskich UE uczestnictwa w tym nowym pojedynczym informacyjnym punkcie dostępu;

5.

zwraca uwagę, że znaczenie danych przechowywanych w różnych rejestrach przedsiębiorstw może być różne, a to z kolei może mieć konsekwencje prawne, nie tylko dla przedsiębiorstw, lecz również dla ich pracowników i konsumentów, które mogą się różnic w zależności od państwa członkowskiego;

6.

jest zdania, że informacje o rejestracji spółki mają również znaczenie dla pracowników, szczególnie w spółkach, w których ma zastosowanie europejskie prawo spółek, tj. rozporządzenie Rady (WE) nr 2157/2001, rozporządzenie Rady (WE) nr 1435/2003 oraz dyrektywa 2005/56/WE; uważa, że informacje te mają również znaczenie w świetle przepisów dyrektywy 2003/72/WE (12) i dyrektywy 2001/86/WE (13), zabezpieczających istniejące wcześniej prawa uczestnictwa pracowników w powstających spółkach;

7.

dlatego podkreśla, jak ważne jest, by podczas pobierania danych zwracano uwagę użytkownikom, że znaczenie prawne i wiążący charakter w odniesieniu do tych danych mogą się różnić w zależności od państwa członkowskiego;

8.

zwraca uwagę, że jeśli chodzi o relacje między głównymi i oddziałami, lepiej zautomatyzowane połączenia ułatwiłyby wymianę wpisów;

9.

zdaje sobie sprawę, że treść wpisów nie zawsze wykazuje wystarczającą spójność;

10.

jest zdania, że udostępnianie wierzycielom, dostawcom i partnerom handlowym oficjalnych i wiarygodnych informacji o spółkach prowadzących działalność w UE jest niezwykle ważne dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego; dlatego z zadowoleniem przyjmuje zieloną księgę Komisji w sprawie integracji rejestrów przedsiębiorstw;

11.

zauważa, że większa przejrzystość na rynku wewnętrznym mogłaby doprowadzić do wzrostu inwestycji transgranicznych;

12.

jest przekonany, że lepszy i łatwiejszy dostęp do informacji jest niezbędny, aby wspierać małe i średnie przedsiębiorstwa, które stanowią kluczowy element struktury europejskiej gospodarki oraz główną siłę napędową tworzenia miejsc pracy, wzrostu gospodarczego i spójności społecznej w Europie, gdyż przyczynia się on do zmniejszenia obciążenia administracyjnego tych przedsiebiorstw;

13.

podkreśla, że łatwy dostęp do wiarygodnych danych dotyczących fuzji, przenoszenia siedziby lub innych transgranicznych procedur jest niezbędny europejskim przedsiębiorstwom i jeszcze bardziej zwiększy konkurencyjność i płynność funkcjonowania rynku wewnętrznego, wzmacniając najważniejsze swobody, tzn. w zakresie swobodnego przepływu kapitału, usług i osób;

14.

uważa, że wszelkie strategie wyjścia z kryzysu i poprawienia funkcjonowania jednolitego rynku muszą wiązać się z większą przejrzystością i ściślejszą współpracą w ramach mechanizmów transgranicznych, co spowoduje zwiększenie zaufania 500 mln europejskich konsumentów;

15.

docenia wysiłki poczynione w ramach różnych mechanizmów współpracy i inicjatyw;

16.

podkreśla jednak, że należy podjąć dalsze działania oraz że przejrzystość rynku wymaga z jednej strony łatwego dostępu do danych zawartych w rejestrach przedsiębiorstw 27 państw członkowskich poprzez jeden punkt dostępu, który jest aktywnie nadzorowany, a z drugiej strony tego, by dane te były wiarygodne, aktualne i dostępne w standardowym formacie i we wszystkich językach urzędowych UE; uważa, że w pierwszej kolejności należy ocenić w jakim zakresie wygeneruje to dodatkowe koszty tłumaczeniowe, a w tym celu powinno się rozważyć obowiązkowy udział wszystkich państw członkowskich;

17.

wzywa do zagwarantowania skutecznego sposobu ogłaszania faktu istnienia jednego informacyjnego punktu dostepu, tak aby wszystkie zainteresowane strony mogły z niego korzystać celem uzyskania jasnych i rzetelnych informacji na temat europejskich firm;

18.

zauważa, że Grupa wysokiego szczebla niezależnych partnerów do spraw obciążeń administracyjnych (grupa robocza Stoibera) wyjaśniła, iż ułatwienie transgranicznego elektronicznego dostępu do informacji o przedsiębiorstwach umożliwiłoby zaoszczędzenie ponad 160 milionów EUR rocznie;

19.

podkreśla znaczenie dostępu do informacji na temat europejskich przedsiębiorstw, zwłaszcza w świetle dyrektywy usługowej oraz nierozstrzygniętej kwestii statutu europejskiej spółki prywatnej;

20.

zwraca jednak uwagę, że podejmowane działania nie powinny powodować dodatkowych obciążeń administracyjnych dla spółek, zwłaszcza MŚP;

21.

oczekuje uruchomienia portalu e-sprawiedliwość, który musi być dostępny dla osób prywatnych, przedsiębiorstw, prawników i pracowników wymiaru sprawiedliwości oraz musi być przyjazny dla użytkowników; popiera koncepcję włączenia EBR do tego portalu;

22.

podkreśla znaczenie dalszego łączenia danych i systemów BRITE, IMI i EBR, aby stworzyć jeden informacyjny punkt dostępu dla zainteresowanych stron na rynku wewnętrznym i konsumentów, obniżając koszty transakcji zarówno dla producentów, jak i konsumentów poprzez zgromadzenie informacji w jednym miejscu, i zwiększyć w ten sposób handel transgraniczny, a zwłaszcza transgraniczny handel elektroniczny, i wzrost gospodarczy w Unii;

23.

popiera ustanowienie w międzyczasie obowiązkowych mechanizmów współpracy między organami prowadzącymi rejestry, szczególnie w zakresie regularnego uaktualniania danych, których ujawnienie jest wymagane w odniesieniu do oddziałów zagranicznych; zaleca wyjaśnienie zagadnień praktycznych związanych ze współpracą w porozumieniu administracyjnym zawartym pomiędzy państwami członkowskimi i/lub ich rejestrami handlowymi;

24.

jest zdania, że połączenie sieci rejestrów przedsiębiorstw z siecią elektroniczną utworzoną na mocy dyrektywy w sprawie przejrzystości umożliwi łatwy dostęp do prawnych i finansowych informacji dotyczących spółek notowanych na giełdzie, a także przyniesie wartość dodaną dla inwestorów;

25.

domaga się, by rozwiązanie europejskie gwarantowało obywatelom i przedsiębiorstwom wystarczającą ochronę danych osobowych i danych dotyczących konkurencji, aby zapobiec nadużywaniu tych danych i by zagwarantować pewność prawną w odniesieniu do danych podlegających ochronie;

26.

wzywa, by w zintegrowanym rozwiązaniu europejskim uwzględnić w szczególności zakres, w jakim można by zamknąć, dostosować lub połączyć rejestry krajowe oraz rejestry europejskie funkcjonujące dotychczas wyłącznie dla niektórych sektorów, aby uniknąć powielania pracy, tj. zmniejszyć obciążenia biurokratyczne, a także zapewnić jasność i prostotę;

27.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/6

A.

mając na uwadze, że na posiedzeniu Rady Europejskiej w 2009 r. potwierdzono, że zrównoważony rozwój stanowi zasadniczy cel Traktatu z Lizbony; mając na uwadze, że kluczowe elementy strategii UE w zakresie zrównoważonego rozwoju obejmują zintegrowane rozpatrywanie kwestii gospodarczych, społecznych i środowiskowych, zintensyfikowanie dialogu społecznego, wzmocnienie odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw oraz zasadę ostrożności i zasadę „zanieczyszczający płaci”,

B.

mając na uwadze, że w strategii EUROPA 2020 położono nacisk na wspieranie gospodarki społecznej, efektywnie korzystającej z zasobów, przyjaznej środowisku i konkurencyjnej,

C.

mając na uwadze, że zgodnie z porozumieniem kopenhaskim do 2050 r. kraje uprzemysłowione muszą ograniczyć emisje dwutlenku węgla o 80–90 % w porównaniu z 1990 r.,

D.

mając na uwadze, że zmiany klimatu w Europie oddziałują w różny sposób na poszczególne regiony; mając na uwadze, że według przeprowadzonego przez Komisję badania (7) regiony południowej i wschodniej Europy, w której mieszka ponad jedna trzecia ludności Unii Europejskiej, są szczególnie narażone na skutki zmian klimatu, że najsłabsze grupy ludności są najbardziej narażone na te zmiany, oraz w związku z tym mogą się pogłębić nierówności regionalne i społeczne,

E.

mając na uwadze, że przejście na bardziej zrównoważoną gospodarkę będzie miało różny pozytywny wpływ na różne sektory, a mianowicie że miejsca pracy będą tworzone, zastępowane lub częściowo likwidowane; mając na uwadze, że wszystkie miejsca pracy powinny zostać dostosowane do zrównoważonych metod produkcji i pracy, efektywnie wykorzystujących zasoby, w związku z czym największa potrzeba zmian dotyczy istniejących stosunków pracy, przy czym pożądane są elastyczne stosunki pracy,

F.

mając na uwadze, że liczby figurujące w zielonej księdze w sprawie zmian demograficznych (COM(2005)0094) pokazują, że w latach 2005-2030 liczba osób czynnych zawodowo spadnie w UE o 20,8 mln (6,8 %) oraz mając na uwadze, że liczba osób w wieku ponad 60 lat wzrasta obecnie dwukrotnie szybciej niż przed rokiem 2007 – o około dwa miliony ludzi każdego roku w porównaniu z wcześniejszym wzrostem o milion osób,

G.

mając na uwadze, że zmiana ta może ustabilizować zatrudnienie i zwiększyć liczbę miejsc pracy, przynosząc znaczne efekty uboczne; mając na uwadze, że tam, gdzie stworzono stabilne warunki ramowe, można odnotować ciągły wzrost bezpieczeństwa zatrudnienia, ustabilizowany wzrostem wywozu,

H.

mając na uwadze, że jeżeli europejskim naukowcom i przedsiębiorstwom nie uda się przełożyć wyników prowadzonych badań na produkty komercyjne, nie doświadczymy niezbędnego wzrostu gospodarczego i wynikających z niego korzyści w dziedzinie zatrudnienia w gospodarce opartej na innowacji; mając na uwadze, że zestawienie dotyczące europejskiej innowacyjności opracowane przez Komisję pokazuje, że istnieje przepaść innowacyjna w stosunku do USA, wynosząca 30 %, oraz w stosunku do Japonii (40 %),

I.

mając na uwadze, że w niektórych nowych sektorach nie istnieją jeszcze struktury dialogu społecznego; mając na uwadze, że w nowych sektorach zdarza się, że nie istnieją układy zbiorowe albo istniejące układy zbiorowe nie są stosowane, ani też nie istnieją kodeksy branżowe; mając na uwadze, że na wszystkie sektory wywierana jest presja, aby zwiększały konkurencyjność; mając na uwadze, że w regionach o wysokim bezrobociu nacisk na akceptowanie słabych warunków pracy jest duży,

J.

mając na uwadze, że w ostatnich dwóch dekadach można zaobserwować coraz częściej brak długoterminowej pewności zatrudnienia na rynku pracy UE, szczególnie w przypadku ludzi młodych, u których występuje rosnąca tendencja do podejmowania zatrudnienia na podstawie umów krótkoterminowych, oferujących gorsze warunki pracy; mając na uwadze, że nowych miejsc pracy stworzonych w tych okolicznościach nie można uznać za trwałe; mając na uwadze, że tymi brakami strukturalnymi należy zająć się w kontekście dążenia do rozwoju potencjału nowej zrównoważonej gospodarki w zakresie miejsc pracy,

K.

mając na uwadze, że przejście w kierunku nowej zrównoważonej gospodarki nie powinno posłużyć za pretekst do wykluczenia najbardziej narażonych i najsłabiej wykwalifikowanych pracowników z rynku pracy; mając na uwadze, że w związku z tym istnieje potrzeba uniknięcia efektu „spijania śmietanki”, którego pierwszymi ofiarami będą najsłabiej wykwalifikowani pracownicy,

L.

mając na uwadze, że równouprawnienie płci zostało zapisane jako cel w Traktacie z Lizbony i jako jeden z milenijnych celów rozwoju; mając na uwadze, że kobiety są niedostatecznie reprezentowane w różnych sektorach, dlatego nie odnoszą w równym stopniu korzyści ze wzrostu zatrudnienia związanego z nową zrównoważoną gospodarką,

M.

mając na uwadze, że nowa gospodarka będzie kształtowała się w starzejącym się społeczeństwie przy malejącej liczbie pracowników powodując, że niezbędne będzie zachęcanie większej liczby kobiet do pracy zarobkowej poprzez dostosowanie organizacji pracy i przygotowanie pracodawców wszystkich sektorów na bardziej zróżnicowaną siłę roboczą,

N.

mając na uwadze, że zgodnie z ostatnimi badaniami obecność kobiet na wszystkich poziomach odpowiedzialności stanowi wartość dodaną dla przedsiębiorstw, zwłaszcza w odniesieniu do ich wyników gospodarczych,

O.

mając na uwadze, że kobiety otrzymują większość dyplomów uniwersyteckich w Unii Europejskiej i że stanowią większość studentów na wydziałach handlu, zarządzania i prawa, lecz nadal pozostają w mniejszości na stanowiskach decyzyjnych w przedsiębiorstwach i administracji publicznej,

P.

mając na uwadze, że z powodu obecnych w systemie kształcenia i społeczeństwie stereotypów dotyczących płci obecność kobiet jest ograniczona w dziedzinach niesłusznie uznawanych za męskie, takich jak informatyka, inżynieria, fizyka i zawody techniczne, jak np. mechanika i murarstwo,

Q.

mając na uwadze wzrost bezrobocia wśród starszych wiekiem pracowników, którzy stawiają czoła szczególnie dotkliwemu problemowi społecznego wykluczenia po 55 roku życia, i pomimo postępu dokonanego w minionym dziesięcioleciu jedynie niewiele powyżej jednej trzeciej kobiet między 55 a 64 rokiem życia miało pracę w 2008 r., zaś 55 % mężczyzn w tym wieku – pracowało,

1.

uważa, że zrównoważony rozwój oparty jest na długoterminowej wizji, według której wzrost gospodarczy, spójność społeczna i ochrona środowiska idą w parze i wzajemnie się wspierają; podkreśla potencjał tworzenia ekologicznych miejsc pracy w zrównoważonej gospodarce;

2.

uważa, że pokryzysowa gospodarka stanowi znakomitą okazję do trwałego wzrostu opartego na sprawiedliwości społecznej i efektywności ekologicznej; zauważa, że przemiana zanieczyszczających gospodarek europejskich w gospodarki ekologicznie efektywne doprowadzi do głębokich przemian w dziedzinie produkcji, dystrybucji i konsumpcji, co powinno być wykorzystane jako okazja do przejścia w kierunku rzeczywistego zrównoważonego rozwoju bez zagrażania dobrobytowi i miejscom pracy; uważa, że przejście na gospodarkę opartą na źródłach energii niepowodujących zanieczyszczeń, powinno być postrzegane jako możliwość inwestycji w zrównoważony rozwój, a nie tylko jako obciążenie publicznego i prywatnego budżetu;

3.

podkreśla znaczenie, jakie środki na rzecz rozwoju i zatrudnienia mają dla obszarów wiejskich w zakresie przeciwdziałania wyludnianiu tych obszarów;

4.

zwraca uwagę, że istnieje potrzeba, aby produkcja dóbr i usług była bardziej zrównoważona; stwierdza, że inwestycje w nową zrównoważoną gospodarkę oznaczają duży potencjał wzrostu dla rynku pracy i nowe możliwości dochodów; zwraca uwagę, że za pozytywnym bilansem kryją się straty w niektórych sektorach i dlatego należy promować szkolenie zawodowe i przekwalifikowanie;

5.

jest zdania, że obecny globalny kryzys gospodarczy i społeczny, który spowodował spowolnienie zmian dotyczących profilu zużycia energii i redukcji emisji dwutlenku węgla, nie powinien powstrzymywać państw członkowskich od przejścia na konkurencyjną, bardziej zrównoważoną gospodarkę niskoemisyjną efektywnie wykorzystującą zasoby, skoro obranie takiego kierunku uczyni te państwa bardziej odpornymi, mniej zależnymi od coraz droższego przywozu i bardziej konkurencyjnymi;

6.

uważa, że należy uczynić więcej w celu internalizacji kosztów zewnętrznych; wzywa Komisję do stosowania istniejących narzędzi politycznych - lub rozwoju nowych narzędzi jeżeli zachodzi taka potrzeba – w celu ustalenia kosztów oraz odzwierciedlenia wyników przyszłej polityki;

7.

uważa, że nowa zrównoważona gospodarka Unii Europejskiej musi zapewniać zrównoważony rozwój gospodarczy i społeczny; wzywa do realizacji ambitnej, zrównoważonej polityki przemysłowej, z naciskiem na wydajność zasobów; podkreśla, że ekologiczna gospodarka powinna dawać perspektywę opłacalnego zatrudnienia na dobrych warunkach, koncentrując się na ochronie środowiska naturalnego;

8.

jest głęboko przekonany, że oparta na gospodarce rynkowej polityka ochrony środowiska może stać się siłą napędową rozwoju i zatrudnienia we wszystkich gałęziach gospodarki i podkreśla, że przewidywalne i przyjazne inwestycjom warunki ramowe stanowią podstawę, dzięki której innowacyjne przedsiębiorstwa będą mogły optymalnie wykorzystać te szanse z korzyścią dla środowiska i pracowników;

9.

wzywa przemysł do udziału w ekoinnowacjach, jako że przedsiębiorcy mają do odegrania bardzo ważną rolę w szerszym rozpowszechnianiu tych innowacji; zauważa w związku z tym, że informowanie przedsiębiorców poprzez przedstawianie nowych możliwości biznesowych będzie mieć kluczowe znaczenie dla powodzenia strategii mającej na celu rozwój gospodarki efektywnie wykorzystującej zasoby oraz zrównoważonych gałęzi przemysłu;

10.

wspiera projekt przewodni Komisji w inicjatywie EUROPA 2020, zakładający natychmiastowe przejście w kierunku zrównoważonej gospodarki, ograniczenie uzależnienia wzrostu gospodarczego od wykorzystania zasobów i energii, redukcję emisji szkodliwych dla klimatu, a co za tym idzie zapobieganie globalnemu ociepleniu; z zadowoleniem przyjmuje zamiar ukierunkowania prawnych warunków ramowych, rynkowych środków motywujących, subsydiów i udzielania zamówień publicznych na ten cel; ubolewa jednak, że w strategii UE 2020 Komisja nie skorzystała z okazji, aby zająć się kwestią potencjału zrównoważonej gospodarki w zakresie rynku pracy;

11.

odnotowuje, że aby osiągnąć cele strategii UE 2020 w zakresie zatrudnienia, wykorzystać potencjał nowej zrównoważonej gospodarki w zakresie miejsc pracy oraz poprawić trwałość produkcji dóbr i usług, trzeba zwiększyć wydajność energetyczną mieszkań i budynków, zwiększyć udział energii ze źródeł odnawialnych, dokonać ulepszeń w zakresie technologii przyjaznych środowisku naturalnemu, zrównoważonego rozwoju w obszarze transportu i mobilności, zrównoważonego rozwoju rolnictwa, leśnictwa i rybołówstwa oraz doradztwa za pośrednictwem usług środowiskowych, jak również recyklingu, procesów produkcyjnych o niskim wykorzystaniu surowców i zamkniętych cykli materiałowych; zwraca uwagę, że sektor usług i sektor gospodarki społecznej również mają duży potencjał w zakresie zatrudnienia ekologicznego;

12.

podkreśla znaczenie sektora publicznego – ze względu na tworzenie wzorców, przyjęcie norm progresywnego zdobywania doświadczenia i dostarczanie zachęt i udzielanie informacji – przede wszystkim w dziedzinach takich jak energia, tworzenie infrastruktury i wyposażenia, transport i komunikacja, i dla tworzenia miejsc pracy, które dają stosowne uprawnienia; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o promowanie, zwłaszcza w zamówieniach przedkomercyjnych, włączania standardów ekologicznych i społecznych, jak również klauzul czynnika lokalnego (lokalnej produkcji) oraz przedsiębiorstw operujących w zrównoważonym, solidarnym środowisku gospodarczym, zwłaszcza MŚP;

13.

wzywa państwa członkowskie do wymiany doświadczenia i najlepszych praktyk w dziedzinie możliwości zatrudnienia przy prowadzeniu działań związanych z gospodarczym, społecznym i środowiskowym wpływem zmiany klimatu;

14.

jest przekonany, że ekologiczne i trwałe miejsca pracy nie mogą być jedynie dodatkiem, lecz cała gospodarka i ogół społeczeństwa muszą być ukierunkowane na zrównoważony rozwój; jest świadomy faktu, że nie istnieje odrębna gałąź gospodarki o nazwie „ochrona środowiska” lub „przemysł środowiskowy”, ponieważ ochrona środowiska dotyczy wielu klasycznych branż, takich jak przemysł wytwórczy, budownictwo lub usługi; z tego względu wzywa do przejęcia definicji MOP jako definicji roboczej, zgodnie z którą ekologiczne i trwałe miejsca pracy to wszystkie miejsca pracy, które wspierają zrównoważony rozwój; zwraca uwagę, że definicja ta obejmuje z jednej strony miejsca pracy, które bezpośrednio ograniczają zużycie energii i surowców, chronią ekosystemy i różnorodność biologiczną oraz minimalizują wytwarzanie odpadów i zanieczyszczenie powietrza, a z drugiej strony wszystkie miejsca pracy, które zmniejszają ślad ekologiczny; uznaje, że z powodu relatywnego charakteru tej definicji nie jest możliwe jednoznaczne określenie potencjału w zakresie miejsc pracy;

15.

jest zdania, że należy przeprowadzić znacznie więcej badań, by zmierzyć wpływ polityki z zakresu ochrony środowiska i zmian klimatycznych na tworzenie zatrudnienia netto; wzywa Komisję do uczynienia tej dziedziny priorytetem ósmego programu ramowego;

16.

podkreśla, że wszystkie miejsca pracy muszą wspierać zrównoważony rozwój, a metody produkcji i pracy muszą być organizowane w sposób tak efektywny surowcowo, materiałowo i energetycznie, jak to możliwe; podkreśla, że podejście to powinno obowiązywać dla całego łańcucha dostaw i nie ma sensu czynić rozróżnienia między dobrymi i złymi sektorami przemysłu, gdyż wszystkie one mogą stać się bardziej zrównoważone;

17.

uznaje, że bardzo ważne jest, aby nowe ramy wspólnotowe dysponowały dostatecznym budżetem, by wspierać badania publiczne i udostępniać wyniki badań w prosty i niebiurokratyczny sposób tak, by wszystkie przedsiębiorstwa, w tym mikroprzedsiębiorstwa i MŚP, mogły wprowadzać zmiany w zakresie efektywności energetycznej, wykorzystania nowych źródeł energii, nowych procesów produkcyjnych i recyklingu oraz lepszego wykorzystania zasobów, a także tworzenia miejsc pracy zapewniających prawa pracownicze;

18.

wzywa do opracowania w ramach strategii UE 2020 europejskiej strategii zatrudnienia na rzecz zrównoważonej gospodarki, mającej na celu optymalizację potencjału w zakresie miejsc pracy, przy jednoczesnym zwróceniu szczególnej uwagi na godną pracę, zdrowie i bezpieczeństwo zatrudnionych, zapotrzebowanie na umiejętności i transformację sprawiedliwą społecznie; podkreśla, że zrównoważona gospodarka musi łączyć równowagę społeczną, technologiczną, gospodarczą i ekologiczną; podkreśla, że taka zrównoważona strategia zatrudnienia powinna stanowić jeden z głównych elementów wytycznych w zakresie polityki zatrudnienia;

19.

zaleca przyjęcie przez władze regionalne strategii rozwoju zgodnych z celami strategii UE 2020, w celu stworzenia nowych miejsc pracy w zrównoważonej gospodarce;

20.

wzywa Komisję, by zaproponowała do 2011 r. strategię obejmującą środki o charakterze ustawodawczym i nieustawodawczym w celu zachęcania do tworzenia miejsc pracy przyjaznych środowisku, będących dla wszystkich źródłem wzrostu i dobrobytu;

21.

podkreśla, że przedsiębiorstwa europejskie stały się dzięki swoim zdolnościom innowacyjnym światowymi liderami w zakresie ochrony środowiska; jest jednak zaniepokojony tym, że produkcja jest wciąż intensywnie przenoszona z UE do krajów trzecich, które posiadają niższe standardy w zakresie ochrony środowiska; wzywa Komisję i państwa członkowskie do niezwłocznej i energicznej walki z tym zjawiskiem poprzez światowe, wielostronne podejście, gwarantujące, że światowa konkurencja będzie opierać się na porównywalnych zobowiązaniach;

22.

podkreśla, że stabilne, długookresowe, ambitne ramy regulacyjne są zasadniczym warunkiem wykorzystania pełnego potencjału zatrudnienia ekologicznego; wzywa Komisję i państwa członkowskie do ustalenia standardów środowiskowych i zachęt finansowych, tworzących solidne warunki ramowe na przynajmniej 10 lat, a tym samym gwarantujące bezpieczeństwo prawne i w zakresie planowania; domaga się, aby istniejące instrumenty finansowe były wykorzystywane do wspierania zrównoważonego rozwoju oraz aby wzrost zrównoważonego charakteru działalności gospodarczej i produkcji został ujęty w perspektywie finansowej różnych funduszy, w tym funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności, jako jeden z promowanych celów;

23.

podkreśla w związku z tym znaczenie koncepcji zintegrowanego rozwoju obszarów miejskich i zwraca uwagę, że zrównoważona przebudowa dzielnic znajdujących się w niekorzystnej sytuacji mogłaby przy tym spełnić funkcję projektu pilotażowego; uważa, że do osiągnięcia tego konieczne jest jasne określenie politycznych warunków ramowych, do których należą dalsze wspieranie miejskiego wymiaru w funduszach strukturalnych;

24.

odnotowuje potrzebę przeznaczenia środków finansowych w ramach istniejących programów na przeprowadzenie ukierunkowanych badań regionach UE znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji, by określić strategiczne cele oraz rodzaj środków koniecznych do stworzenia korzystnych warunków rozwoju zrównoważonych gospodarek lokalnych, z konkretnymi celami stworzenia nowych ekologicznych miejsc pracy oraz zintegrowanych środków przyciągnięcia nowych ekologicznych przedsiębiorstw oraz wspierania już istniejących;

25.

podkreśla, że celowe instrumenty na rzecz transformacji ekologicznej UE dla najmniej uprzywilejowanych regionów to jeden z najbardziej korzystnych instrumentów osiągnięcia strategicznych celów konwergencji regionalnej i spójności terytorialnej;

26.

podkreśla znaczenie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) dla tworzenia regionalnych klastrów poprzez powiązanie lokalnego sektora badań, innowacji i infrastruktury w zakresie nowych technologii np. odnawialnych źródeł energii i wydajności energetycznej; ponadto podkreśla, że zwłaszcza w obszarach miejskich, władze lokalne są najwłaściwsze i najlepiej przygotowane do stwarzania warunków niezbędnych do rozwoju klastrów innowacyjnych podmiotów gospodarczych; zwraca uwagę, że tworzenie takich klastrów może zdecydowanie przyspieszyć lokalny rozwój gospodarczy i spowodować tworzenie w regionach nowych miejsc pracy;

27.

świadom jest faktu, że unijne, krajowe i regionalne systemy finansowania pozostają w dużej mierze niezgrane i w związku z tym podkreśla potrzebę lepszej koordynacji programów na wielu płaszczyznach, a także wzmocnienia synergii pomiędzy różnymi wspólnymi gałęziami polityki wykorzystującymi fundusze strukturalne, fundusze na rzecz rozwoju rolnictwa i wsi, ramowy program badawczy oraz program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP), co należy osiągnąć celem zbudowania zrównoważonej, wydajnej pod względem wykorzystania zasobów gospodarki; jeżeli chodzi o środki w ramach wspólnej polityki rolnej jest przekonany, że należałoby dalej rozważyć wyraźniejsze przejście od mechanizmów bezpośredniego wsparcia do rozwoju obszarów wiejskich oraz rozwoju rolnictwa zrównoważonego pod względem środowiskowym;

28.

ponownie wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do wykorzystania sukcesu funduszu na rzecz odbudowy oraz do podjęcia nowej inicjatywy wspólnotowej, obejmującej projekty pilotażowe, na rzecz odbudowy zmierzającej do rozwoju nowej, zrównoważonej gospodarki;

29.

odnotowuje, że ust. 8 konkluzji Rady z dnia 21 października 2009 r. wzywa Komisję do pilnego przeglądu, sektor po sektorze, subsydiów mających niekorzystny wpływ na środowisko oraz niezgodnych ze zrównoważonym rozwojem; zwraca się do Komisji, by bezzwłocznie wykonała te zalecenia, analizując możliwe przesunięcia budżetowe wspomnianych subsydiów na wsparcie nowych typów działalności związanych ze zrównoważoną gospodarką;

30.

wzywa do wprowadzenia skutecznych systemów finansowania i zachęt podatkowych, aby pomóc MŚP w ukierunkowaniu się na prowadzenie ekologicznej polityki zatrudnienia i zapewnianie ekologicznych innowacji i produkcji;

31.

stoi na stanowisku, że istniejące oraz proponowane prawodawstwo UE w zakresie ochrony środowiska ma znaczny potencjał do tworzenia nowych miejsc pracy w takich obszarach jak gospodarowanie zasobami powietrza, gleby, wody, energii, zarządzanie służbą publiczną, rolnictwem, leśnictwem, transportem oraz środowiskiem; wzywa państwa członkowskie do wdrożenia prawodawstwa UE, które mogłoby doprowadzić do nowych inwestycji w dziedzinie technologii i miejsc pracy przyjaznych środowisku;

32.

17. przypomina, że zamówienia publiczne stanowią dużą część rynku i mogłyby stanowić silną zachętę do uekologiczniania gospodarki; dlatego też wzywa, by wszystkie zamówienia publiczne zawierały wymóg stosowania wysokich standardów ochrony środowiska;

33.

wzywa UE i państwa członkowskie, aby przewidywały zmiany, tzn. przezwyciężyły braki i niewiadome w odniesieniu do informacji oraz wspierały proces uświadamiania, procesy społecznego uczenia się oraz zmiany modeli konsumpcji; stwierdza, że potrzebne są zachęty dla przedsiębiorstw, aby inwestowały one więcej w czyste technologie, oraz uważa, że pracownicy są bardziej skłonni stawić czoła zmianom, jeżeli zmiany te prowadzą do większych możliwości zatrudnienia, a pracownikom zapewnia się sieć bezpieczeństwa;

34.

podkreśla, że konieczność rozwinięcia potencjału w zakresie miejsc pracy dobrej jakości w ramach nowej, zrównoważonej gospodarki wymaga ukierunkowania innowacji na znalezienie rozwiązań głównych problemów społecznych, takich jak bezrobocie i ubóstwo, zmiany klimatu, starzenie się społeczeństwa czy wyczerpywanie się zasobów; zwraca uwagę na ogromne znaczenie, jakie ma polityka w zakresie przemysłu i badań oparta na otwartej innowacji i klastrach dla wspierania wspólnej mobilizacji wiedzy różnych publicznych i prywatnych podmiotów gospodarczych oraz dla promowania innowacyjności; w związku z tym wzywa Komisję do opracowania europejskiej platformy technologicznej dla przedsiębiorstw przemysłowych wydajnie korzystających z zasobów;

35.

w przypadku gdy państwo członkowskie zdecyduje się na subsydiowanie np. wzrostu produkcji energii wiatrowej, bioenergii czy energii słonecznej zaleca, by poziom subsydiów opierał się na naukowej ocenie danych empirycznych i by subsydia zapewniały potencjalnym inwestorom rozsądne perspektywy inwestycyjne oraz bezpieczeństwo, a także wzywa do uważnego przyjrzenia się takim czynnikom jak wzrost liczby netto miejsc pracy dzięki subsydiom, cena energii, wpływ netto na emisje gazów cieplarnianych oraz innych zanieczyszczeń, a tym samym do dążenia do optymalizacji wzrostu zrównoważonego rozwoju;

36.

zauważa, że w sytuacji globalnej konkurencji nie ma powszechnej zgodności co do tego, które wybory technologiczne są najbardziej zrównoważone pod względem gospodarczym lub społecznym; odnotowuje, że należy wziąć pod uwagę wiele zmiennych przy porównywaniu na przykład zrównoważonego charakteru produkcji energii przy pomocy wiatraków, paneli słonecznych, spalania węgla wraz z jego wychwytywaniem i magazynowaniem, reaktorów jądrowych lub jeszcze innych technologii; dlatego apeluje o więcej badań naukowych na ten temat, porównujących całe cykle produkcyjne, i apeluje, by wszystkie procesy produkcyjne stały się bardziej wydajne pod względem zużycia zasobów;

37.

podkreśla, że jedynie poprzez zwiększenie udziału kobiet w europejskim rynku pracy możemy w pełni wykorzystać potencjał wzrostu i potencjał zatrudnienia w nowej gospodarce, ponieważ zmniejszenie różnicy pomiędzy wskaźnikiem zatrudnienia mężczyzn a wskaźnikiem zatrudnienia kobiet odpowiada za połowę wzrostu ogólnego wskaźnika zatrudnienia w Europie i jedną czwartą rocznego wzrostu gospodarczego od 1995 r., a także ponieważ jest to warunek konieczny zagwarantowania zrównoważonego wzrostu i spełnienia wymogów transformacji ekologicznej w starzejącym się społeczeństwie;

38.

wzywa do podjęcia na poziomie UE inicjatywy mającej na celu zwiększenie świadomości wśród pracodawców – zwłaszcza w sektorach, w których tradycyjnie dominują mężczyźni – w zakresie konieczności większego zróżnicowania siły roboczej w starzejącym się społeczeństwie i korzyści takiego zróżnicowania, oraz do zaoferowania im narzędzi umożliwiających przygotowanie się do większego zróżnicowania;

39.

wzywa UE, państwa członkowskie i partnerów społecznych do zwalczania dyskryminacji i wspierania równości płci w ramach zrównoważonej gospodarki, do tworzenia środowisk pracy przyciągających kobiety i utrzymujących je w tych sektorach, do wspierania równowagi między pracą a życiem prywatnym poprzez odpowiednią, wysokiej jakości opiekę nad dziećmi i elastyczne, sprzyjające rodzinie warunki pracy, do tworzenia możliwości oraz warunków, w których zarówno mężczyźni, jak i kobiety mogą uczestniczyć w rynku pracy na równych zasadach, do wspierania udziału kobiet w zdominowanych przez mężczyzn organach reprezentacyjnych, a także do zmniejszenia segmentacji zatrudnienia zależnej od płci oraz różnic w wynagrodzeniu;

40.

zwraca uwagę, że inwestycje w infrastrukturę społeczną to szansa na zmodernizowanie Europy i wspieranie równości oraz że mogą one być postrzegane jako strategia równoległa do modernizacji fizycznej infrastruktury poprzez inwestowanie w przyjazne środowisku technologie; uważa, że równouprawnienie płci powinno być zatem priorytetem politycznym oraz podstawowym narzędziem;

41.

podkreśla, że ukierunkowane działania na rzecz zapewnienia kobietom dostępu do edukacji na wszystkich poziomach, poprzez zwalczanie stereotypów dotyczących płci, oraz możliwości w zakresie uczenia się przez całe życie mają kluczowe znaczenie dla zlikwidowania segregacji płci na rynku pracy; wzywa do zagwarantowania odpowiednich szkoleń, aby zapobiec problemowi zbyt małej liczby kobiet na ekologicznych stanowiskach pracy, pamiętając o tym, że masowa rezygnacja kobiet z nauki i technologii utrudniłaby wzrost i zrównoważony rozwój w Europie, a wiele utalentowanych i wykwalifikowanych młodych kobiet znalazłoby się w niekorzystnej sytuacji pod względem zatrudnienia i pewności ekonomicznej;

42.

wzywa do podjęcia konkretnej inicjatywy na poziomie UE, by zainteresować dziewczęta zawodami w dziedzinie matematyki, informatyki, nauk przyrodniczych i technologii, a także by walczyć ze stereotypami, które ciągle dominują w tych zawodach; podkreśla, że media i szkolnictwo odgrywają kluczową rolę w walce z takimi stereotypami;

43.

podkreśla, że młode kobiety powinny na etapie przejścia ze szkoły do pracy być zachęcane do nauki zawodów, w których obecność kobiet jest ograniczona, promując takie podejście poprzez wspólne planowanie między szkołami, uniwersytetami, agencjami szkoleniowymi lub firmami prowadzącymi usługi w zakresie szkoleń, by kobiety te mogły nabyć konkretne kompetencje i umiejętności – również na poziomie zaawansowanym i eksperckim – poprzez gromadzenie doświadczeń zawodowych oraz stałą pracę, a nie niepewne zatrudnienie, z możliwością spełnienia zawodowego;

44.

wzywa UE i państwa członkowskie do bardziej priorytetowego potraktowania ekologicznych miejsc pracy dla kobiet w kontekście programów realizowanych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), uwzględniając fakt, że EFS współfinansuje projekty szkoleniowe w takich dziedzinach jak energia odnawialna i ekoturystyka; podkreśla, że konieczne są szerzej zakrojone działania, aby zwiększyć odsetek uczestnictwa kobiet w projektach wspieranych z EFS, który obecnie wynosi mniej niż 10 %; apeluje, by przy sporządzaniu budżetu w ramach EFS oraz planów odbudowy i programów dostosowania strukturalnego uwzględniano aspekt płci celem zagwarantowania, że takie programy w równej mierze przyciągną kobiety i przyczynią się do ich integracji;

45.

podkreśla, że przejście na nową gospodarkę nie powinno służyć za pretekst do ograniczania różnych środków wspierających równe szanse, natomiast należy je postrzegać jako wyjątkową okazję do zwiększenia udziału kobiet w rynku pracy UE, ponieważ stanowi on konieczny warunek zagwarantowania zrównoważonego wzrostu, optymalnego rozwoju potencjału miejsc pracy i wzmocnienia konkurencyjności;

46.

wzywa Komisję, by oprócz możliwości zatrudnienia wysoko wykwalifikowanych pracowników zwracała również szczególną uwagę na tworzenie wielu miejsc pracy wymagających średnich i niższych kwalifikacji w zrównoważonej gospodarce, a także dla pracowników niewykwalifikowanych, lecz wyspecjalizowanych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do szczególnego uwzględnienia tego faktu w wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia; wzywa państwa członkowskie do docenienia miejsc pracy wymagających średnich i niższych kwalifikacji i zagwarantowania godnej pracy na takich stanowiskach;

47.

podkreśla potrzebę zwrócenia szczególnej uwagi na godną pracę, potrzeby w zakresie umiejętności i społecznie sprawiedliwą transformację; wzywa Komisję, państwa członkowskie i partnerów społecznych do zadbania o to, aby wszyscy ludzie w całej UE odnieśli korzyści ze strategii zatrudnienia na rzecz zrównoważonej gospodarki; podkreśla konieczność objęcia tą strategią wszystkich rodzajów miejsc pracy, zarówno dla wysoko wykwalifikowanych pracowników, jaki i pracowników o średnich czy niższych kwalifikacjach; wzywa do zwiększenia możliwości w zakresie edukacji, badań i rozwoju; ponadto apeluje, aby w wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia i w programie Komisji Europejskiej „Nowe umiejętności w nowych miejscach pracy” zwrócono uwagę na osoby najbardziej oddalone od rynku pracy, osoby najbardziej podatne na zagrożenia, szczególnie osoby niepełnosprawne i osoby o niskich kwalifikacjach, a także na ochronę takich osób;

48.

jest zdania, że polityka zatrudnienia odgrywa kluczową rolę w walce z ubóstwem i wykluczeniem społecznym i dlatego zgodnie z celami opracowanego przez MOP programu godnej pracy wzywa do zagwarantowania dobrej jakości warunków pracy oraz płacy, które zapewnią pracownikom nie tylko godne życie, ale również sprawiedliwy udział w PKB;

49.

stwierdza, że z uwagi na często niższy stopień zorganizowania po stronie pracowników i pracodawców w niektórych nowych sektorach istnieje ryzyko niekorzystnych warunków zatrudnienia i złych warunków pracy; wzywa UE i państwa członkowskie do ustanowienia warunków ramowych służących stworzeniu organów reprezentacyjnych w nowych sektorach; wzywa partnerów społecznych do zorganizowania się i zwraca się do Komisji o wspieranie wymiany najlepszych praktyk w całej UE, w szczególności w odniesieniu do wzmocnienia procedur informowania pracowników i konsultacji z nimi, a także do tworzenia europejskich rad zakładowych;

50.

zauważa, że należy podjąć dalsze działania w celu zapewnienia skutecznej harmonizacji na poziomie UE minimalnych wymogów dotyczących organizacji czasu pracy w odniesieniu do zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.

51.

wzywa państwa członkowskie, by w porozumieniu z partnerami społecznymi sporządziły zintegrowane plany oceny operacji ekologicznych przemian zarówno na poziomie lokalnym, jak i krajowym; wzywa partnerów społecznych do monitorowania udziału pracowników w strategii zrównoważonego rozwoju poprzez proponowanie, a następnie przyjmowanie rozwiązań politycznych zmierzających do wzmocnienia skutecznego udziału odnośnie do trwałej mobilności pracowników i ekologicznego wzrostu;

52.

wzywa partnerów społecznych do otwarcia się na nowe sektory i stworzenia strategii służących włączeniu stowarzyszeń branżowych w partnerstwo społeczne;

53.

wzywa UE i państwa członkowskie, aby ściślej powiązały dotacje publiczne i zamówienia publiczne z minimalnymi standardami socjalnymi na poziomie państw członkowskich oraz aby dokonały postępów w tworzeniu organów przedstawicielskich partnerów społecznych;

54.

zwraca uwagę, że szkolenia i uczenie się przez całe życie dla pracowników, których dotykają zmiany w procesach produkcyjnych przedsiębiorstwa lub sektora, również prowadzą do powstawania nowych miejsc pracy; wzywa UE do stworzenia ram służących przewidywaniu zmian i restrukturyzacji, szczególnie w obszarze produkcji, gwarantujących wszystkim pracownikom dotkniętym tymi zmianami prawo uczestnictwa w programach szkoleń i uczenia się przez całe życie; wzywa państwa członkowskie, pracodawców i pracowników, aby uznali zarządzanie umiejętnościami, szkolenia i uczenie się przez całe życie za przedmiot wspólnej odpowiedzialności, zgodnie z porozumieniem ramowym partnerów społecznych z 2002 r. w sprawie uczenia się przez całe życie; wzywa Komisję do włączenia dziewiątej kompetencji kluczowej odnoszącej się do środowiska, zmian klimatycznych oraz zrównoważonego rozwoju – mającej istotne znaczenie dla społeczeństwa opartego na wiedzy – do programu uczenia się przez całe życie; wzywa państwa członkowskie do uwzględnienia w swych szkoleniach podstawowych, edukacji i kształceniu się przez całe życie koncepcji zrównoważonego rozwoju;

55.

wzywa Komisję, państwa członkowskie i partnerów społecznych do zwiększenia wysiłków w celu skutecznego zajęcia się niekorzystnymi skutkami restrukturyzacji, zarówno w gospodarce lokalnej, jak i w zatrudnieniu; podkreśla potrzebę upowszechniania wytycznych dotyczących zarządzania transformacją i jej skutkami społecznymi;

56.

zwraca uwagę, że państwa członkowskie muszą odpowiednio dostosować swoje systemy edukacji i szkoleń oraz opracować i wdrożyć ukierunkowane plany działania służące przeszkoleniu pracowników w sektorach dotkniętych transformacją gospodarek lokalnych i ich przejściem w kierunku nowej, zrównoważonej gospodarki w celu zadbania o to, aby pracownicy ci mieli dostęp do nowych, trwałych i ekologicznych miejsc pracy oraz mogli dostosować swoje umiejętności do potrzeb rynku pracy w bardziej zrównoważonej gospodarce opartej na koncepcji szkoleń, których podstawą są kompetencje; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji „Nowe umiejętności w nowych miejscach pracy” i uznaje współpracę z państwami członkowskimi UE za krok we właściwym kierunku; zwraca jednak uwagę, że ta inicjatywa musi być ściślej związana z celami określonymi w decyzji Rady w sprawie zrównoważonego rozwoju i kontynuowana w postaci konkretnych działań podejmowanych zarówno na szczeblu UE, jak i w państwach członkowskich UE;

57.

podkreśla potrzebę wzmocnienia otwartej metody współpracy i wymiany najlepszych praktyk odnośnie do zrównoważonego rozwoju, ekologicznych miejsc pracy i uczenia się przez całe życie, by zapewnić pomyślne i skuteczne zarządzanie transformacją gospodarki, a co za tym idzie zarządzanie nowymi potrzebami w zakresie szkoleń oraz niekorzystnymi skutkami społecznymi wynikającymi z tego rodzaju transformacji;

58.

wzywa państwa członkowskie do walki z dyskryminacją ze względu na wiek i do dostosowania oferty szkoleń i strategii uczenia się przez całe życie do potrzeb starszych pracowników, aby zagwarantować wysokie wskaźniki udziału także pracowników w wieku powyżej 55 lat, w tym kobiet powyżej 55 lat;

59.

wzywa UE i państwa członkowskie do przyjęcia szczegółowych strategii politycznych w zakresie innowacji i kreatywności, w szczególności w zakresie edukacji i szkoleń, w tym kształcenia zawodowego i szkoleń zawodowych, jako podstawy ekologicznej gospodarki, konkurencyjności i dobrobytu;

60.

zauważa, że w czasach kryzysu konieczne jest przyciągnięcie młodych ludzi do nowego typu ekologicznych miejsc pracy oraz zadbanie o to, aby programy podnoszenia kwalifikacji wspierały dostęp młodych ludzi do rynku pracy; dzięki czemu młodzi ludzie będą mogli wykorzystać potencjał zatrudnienia; konieczna jest także walka z wysokim bezrobociem wśród obywateli w wieku poniżej 25 lat oraz wykorzystanie umiejętności młodej generacji w zakresie korzystania z nowych technologii; ubolewa nad faktem, że sztandarowa inicjatywa strategii UE 2020 „Młodzież w drodze” wyklucza młodych ludzi, którzy nie studiują na uczelniach wyższych; podkreśla, że aby dokonać rzeczywistych zmian, inicjatywa ta musi koncentrować się na tych młodych ludziach, którzy obecnie mają najmniejsze szanse i są zagrożeni ubóstwem;

61.

wzywa państwa członkowskie do opracowania i wdrożenia – we współpracy z partnerami społecznymi – programów doradztwa zawodowego dla młodych ludzi w dyscyplinach naukowych i technologicznych, by promować rozwój rentownej i zrównoważonej gospodarki, a także środków informowania i ponoszenia wiedzy o zagadnieniach ekologicznych i środowiskowych, zarówno w oficjalnym systemie edukacji, jak i w ramach środków podejmowanych przez władze szczebla lokalnego i regionalnego;

62.

wzywa Komisję do zacieśnienia współpracy z państwami członkowskimi w celu sporządzenia średnio- i długoterminowych prognoz dotyczących umiejętności wymaganych na rynku pracy oraz do zachęcenia do partnerstw pomiędzy wyższymi uczelniami a sektorem biznesowym z myślą o promowaniu wchodzenia młodych ludzi na rynek pracy przy jednoczesnym wsparciu tworzenia społeczeństwa opartego na wiedzy, rozwoju badań stosowanych i tworzenia lepszych perspektyw na rynku pracy dla absolwentów;

63.

wzywa państwa członkowskie i partnerów społecznych do ustanowienia celów służących zagwarantowaniu równego udziału kobiet i mężczyzn, aby zapewnić równe możliwości w zakresie edukacji, szkoleń, ukierunkowanych programów rekrutacji, specjalistycznych staży i inicjatyw w zakresie szkoleń dla kobiet, migrantów, osób długotrwale bezrobotnych i innych grup dyskryminowanych przez rynek pracy;

64.

zachęca państwa członkowskie do korzystania z europejskiego funduszu dostosowania do globalizacji w celu realizacji celów europejskich, propagowania nowych umiejętności, w tym w odniesieniu do nowych, trwałych i ekologicznych miejsc pracy o wysokiej jakości;

65.

wzywa odpowiedzialne podmioty do analizy zatrudnienia, aby lepiej ukierunkować podstawowe szkolenia zawodowe i uczenie się przez całe życie; w tym kontekście wzywa państwa członkowskie do dokonania oceny, czy dzięki funduszom przejściowym wykonalne jest zarządzanie potrzebami w zakresie umiejętności;

66.

wzywa UE i państwa członkowskie do uznania wsparcia zdolności przystosowania się do zrównoważonej gospodarki za jeden z celów Europejskiego Funduszu Społecznego, aby przyczynić się do większej trwałości działalności gospodarczej i rozwoju infrastruktury;

67.

przypomina, że aspekt zrównoważonego rozwoju nie powinien się ograniczać do szkolenia w zawodach związanych z ochroną środowiska naturalnego, lecz powinien zostać włączony do wszystkich programów edukacyjnych i szkoleniowych w celu propagowania kultury zrównoważonego rozwoju i świadomości ekologicznej;

68.

podkreśla wartość dodaną uczenia się przez całe życie i wzywa państwa członkowskie do szczegółowego określenia lokalnego potencjału w celu zorganizowania szkoleń pod kątem zapotrzebowania, dopasowujących dostępne zasoby do rzeczywistych potrzeb, oraz do przywrócenia prestiżu ponadpodstawowemu kształceniu zawodowemu poprzez zapewnienie kształcenia wysokiej jakości, zwłaszcza w regionach, w których lokalny potencjał i obszary tradycyjnych prac wymagają specjalnych umiejętności i wiedzy, by móc w pełni się rozwinąć; wzywa Komisję do udostępnienia państwom członkowskim wystarczającego wsparcia technicznego w zakresie określania lokalnego zapotrzebowania i zauważa, że ponadpodstawowe kształcenie zawodowe w szkołach prezentujących wysokie standardy mogłoby pomóc w zmniejszeniu bezrobocia wśród absolwentów i doprowadzić do zrównoważonego zatrudnienia;

69.

podkreśla znaczenie wykorzystania Europejskiego Funduszu Społecznego przez państwa członkowskie do inwestowania w kompetencje, zatrudnienie, szkolenia i działania umożliwiające przekwalifikowanie się, dążąc do stworzenia większej liczby miejsc pracy i ich lepszej jakości poprzez projekty krajowe, regionalne i lokalne; jest zdania, że doświadczenie zawodowe osób starszych również może również być cenne dla tych inicjatyw, mając na uwadze rosnący udział osób starszych w populacji UE; zaleca, by władze regionalne i lokalne utrzymywały odpowiednie, stałe kontakty ze środowiskiem biznesu, organizacjami zrzeszającymi pracodawców, związkami zawodowymi i organizacjami pozarządowymi, by przewidzieć zapotrzebowanie na rynku pracy w perspektywie średnio-i długoterminowej;

70.

uznaje ważną rolę władz lokalnych i regionalnych w edukacji, która stanowi podstawę zdobywania dalszych, perspektywicznych kompetencji, w tym poprzez uczenie się przez całe życie i przekwalifikowanie; stwierdza, że w wielu państwach ogólne warunki kształcenia i szkolenia młodych ludzi, w tym uczniów wcześnie porzucających naukę i nieposiadających kwalifikacji, wchodzą w zakres kompetencji władz regionalnych; w związku z tym zachęca regiony do wykorzystywania funduszy strukturalnych na potrzeby infrastruktury edukacyjnej, zwłaszcza w dzielnicach i regionach znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, a tym samym do umożliwienia kompleksowej i integracyjnej edukacji szkolnej przy pomocy takiego wsparcia; zwraca uwagę na znaczne możliwości (w zakresie edukacji i szkoleń), jakie może stwarzać współpraca władz lokalnych i regionalnych z przedsiębiorstwami i stowarzyszeniami, jeżeli chodzi o tworzenie zrównoważonych miejsc pracy w obszarach transportu lokalnego, mobilności w miastach, edukacji, badań i rozwoju, a także położenie nacisku na równe traktowanie;

71.

zwraca uwagę na potrzebę współpracy między państwami członkowskimi, partnerami społecznymi i placówkami szkolnictwa wyższego w celu organizowania kursów licencjackich i podyplomowych oraz tworzenia obszarów tematycznych ukierunkowanych na transformację ekologiczną gospodarek;

72.

uważa, że wyzwania natury demograficznej wymagają szerszej strategii łączącej tworzenie miejsc pracy oraz sprostanie nowym i powstającym potrzebom na europejskim rynku pracy; w związku z tym sądzi, iż należy poczynić dalsze postępy w zwiększaniu mobilności pracowników w UE, w tym naukowców i innych profesjonalistów, z myślą o realizacji idei Europy bez barier w ramach rynku wewnętrznego UE;

73.

zwraca uwagę, że bardziej zrównoważony rozwój działalności gospodarczej może wiązać się ze zmianami w całych sektorach przemysłu; wzywa UE i państwa członkowskie do zadbania o to, aby przejście na zrównoważoną gospodarkę nie pociągnęło za sobą ofiar społecznych, oraz do działania na rzecz stworzenia warunków ramowych dla sprawiedliwej społecznie transformacji, która zminimalizuje zagrożenia związane z transformacją i zoptymalizuje korzyści dla wszystkich pracowników; podkreśla, że transformacja sprawiedliwa pod względem społecznym stanowi podstawowy składnik zrównoważonego rozwoju oraz warunek konieczny poparcia przemian przez obywateli europejskich;

74.

podkreśla, że koszty braku zarządzania transformacją mogą wielokrotnie przewyższać spodziewane inwestycje; wzywa Komisję, państwa członkowskie i partnerów społecznych do wspólnego wzięcia odpowiedzialności za zapobiegawcze zarządzanie transformacją;

75.

podkreśla potrzebę włączenia zrównoważonej gospodarki w ramy odpowiedzialności korporacyjnej i społeczno-środowiskowej, a także możliwość promowania kultury zrównoważonego rozwoju i zrównoważonej gospodarki poprzez programy szkoleń w kontekście społecznej odpowiedzialności korporacyjnej;

76.

przypomina, że stworzenie pracownikom niezbędnych warunków do tego, aby mogli uczestniczyć w dalszych szkoleniach i dostosować się do nowych technologii w celu zapobieżenia utracie pracy, oraz promowanie i wspieranie układów zbiorowych mających na celu przewidywanie zmian i uniknięcie bezrobocia, w połączeniu ze wzmocnieniem zabezpieczenia społecznego, systemami wsparcia dochodów i proaktywnymi sektorowymi inicjatywami w zakresie szkoleń, są środkami zapobiegawczymi o decydującym znaczeniu;

77.

wzywa Komisję do wspierania na poziomie europejskim badań w zakresie miejsc pracy w przyszłości, by zapobiegać zwolnieniom ze względów ekonomicznych i utrzymać miejsca pracy w UE;

78.

podkreśla potrzebę bliskiej i skutecznej współpracy organizacji międzynarodowych i ich uzupełniania się, a także apeluje do Międzynarodowej Organizacji Handlu o podjęcie działań dotyczących wymiaru społecznego i środowiskowego w inwestycjach i handlu;

79.

uznaje, że organizacje pozarządowe i związki zawodowe mają do odegrania ważną rolę w rozwijaniu potencjału w zakresie ekologicznych miejsc pracy w kontekście ich wkładu, jako pracodawców, w proces decyzyjny oraz w zwiększanie świadomości społecznej;

80.

zaznacza, że organizacje, które inwestują w ekologicznie wydajne praktyki przyczynią się do stworzenia lepszego środowiska pracy dla personelu i pracowników, a w konsekwencji mogą być bardziej produktywne; wzywa państwa członkowskie do promowania europejskiego systemu eko-zarządzania i audytu (EMAS) oraz do zachęcania wszystkich sektorów gospodarki, by dążyły do rejestracji w EMAS; wzywa Komisję, państwa członkowskie i partnerów społecznych do włączenia podstawowych zagadnień środowiskowych do dialogu społecznego, na wszystkich poziomach konsultacji, z położeniem akcentu na negocjacje sektorowe; podkreśla, że aby transformacja była sprawiedliwa społecznie, pracownicy powinni odegrać w tym procesie rolę opartą na uczestnictwie i partnerstwie; wzywa do zaangażowania przedstawicieli pracowników w działania służące uekologicznieniu miejsc pracy, zgodnie z definicją MOP, jak nakazują praktyki krajowe, aby miejsca pracy, przedsiębiorstwa i sektory miały bardziej zrównoważony charakter;wzywa państwa członkowskie i partnerów społecznych do zorganizowanej współpracy z zainteresowanymi stronami działającymi na rzecz ochrony środowiska oraz ekspertami w tej dziedzinie, aby skorzystać z ich doradztwa w zakresie zarządzania transformacją;

81.

wzywa UE, by – z pomocą partnerów społecznych – podjęła systematyczny dialog w ramach swych stosunków zewnętrznych z myślą o podobnym podejściu do zrównoważonego rozwoju w innych częściach świata, aby zagwarantować te same warunki rozwoju i zapewnić, że nie jest zagrożona konkurencyjność przemysłowa; uważa, że zapewnienie uczciwej konkurencji w zrównoważonych sektorach branży produkcyjnej będzie miało korzystne skutki, jeśli chodzi o poprawę ochrony i warunków pracy pracowników;

82.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia kampanii informacyjnych i uświadamiających w zakresie rozwoju ekologicznych miejsc pracy w zrównoważonej gospodarce;

83.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/18

A.

mając na uwadze, że cztery państwa - Islandia, Lichtenstein, Norwegia i Szwajcaria - należące do Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) są ważnymi partnerami Unii Europejskiej (UE), a Szwajcaria i Norwegia są odpowiednio czwartym i piątym co do wielkości wymiany partnerem handlowym UE,

B.

mając na uwadze, że relacje między UE a trzema państwami należącymi do EFTA (Islandia, Lichtenstein i Norwegia) opierają się na Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG), który zapewnia pełen udział w rynku wewnętrznym w ramach porozumienia EOG zarządzanego i monitorowanego w formie wysoko zinstytucjonalizowanej,

C.

mając na uwadze, że przystąpienie Szwajcarii do porozumienia EOG zostało zakwestionowane w powszechnym głosowaniu w 1992 r., w związku z czym stosunki między Szwajcarią a Unią Europejską opierają się obecnie na ponad 120 umowach dwustronnych i sektorowych, które zapewniają duży stopień integracji, ale nie pełny udział w rynku wewnętrznym,

1.

uznaje porozumienie EOG za kluczowy czynnik wzrostu gospodarczego; wyraża zadowolenie z ogólnych dobrych wyników państw EFTA należących do EOG we wdrażaniu prawodawstwa dotyczącego rynku wewnętrznego, co odzwierciedla tabela wyników rynku wewnętrznego państw EFTA należących do EOG; zauważa, że stosunki między UE a Szwajcarią wiążą się z większymi wyzwaniami w zakresie wdrażania umowy o swobodnym przepływie osób;

2.

stwierdza, że umowy dwustronne nie ustanawiają automatycznego mechanizmu, który umożliwia ich dostosowanie do dalszych zmian acquis w tym zakresie; potwierdza, że niezależne dostosowanie prawa krajowego do przepisów UE w obszarach objętych umowami dwustronnymi wynika z suwerennej decyzji społeczeństwa szwajcarskiego o nieprzystępowaniu do EOG, którą należy w pełni uszanować;

3.

wyraża zadowolenie z uwzględnienia poprawionych danych dotyczących państw członkowskich należących do EOG do rocznej tabeli wyników rynków konsumenckich; zachęca Urząd Nadzoru EFTA, by przy wsparciu i współpracy z Komisją prowadził dalszy regularny monitoring wykonania przepisów dotyczących rynku wewnętrznego;

4.

odnotowuje, że wraz z wejściem w życie traktatu z Lizbony zaistniały wątpliwości dotyczące przepisów UE właściwych dla EOG; uważa, że może to prowadzić do wolniejszego wdrażania przepisów dotyczących rynku wewnętrznego w państwach EFTA należących do EOG; nalega, by Komisja przedstawiła ocenę tej sytuacji;

5.

zauważa, że traktat z Lizbony zwiększa rolę parlamentów państw członkowskich w unijnym procesie podejmowania decyzji; stwierdza, że analogicznie parlamenty państw EFTA należących do EOG powinny być ściślej zaangażowane w unijny proces prawodawczy w zakresie wniosków mających znaczenie dla EOG; nawołuje Komisję do przedstawiania parlamentom państw EFTA należących do EOG wniosków ustawodawczych, które są przesyłane do konsultacji parlamentom państw członkowskich UE;

6.

nawołuje Komisję do sformalizowania procesu informowania o nowych przepisach i aktach prawnych UE, które obejmują swoim zakresem zagadnienia uregulowane w porozumieniu EOG, aby zmniejszyć lukę między przyjęciem nowego aktu prawnego, a jego potencjalnym przejęciem przez państwa EFTA należące do EOG;

7.

zachęca państwa członkowskie EFTA należące do EOG do przeznaczenia odpowiednich środków na wdrożenie przepisów dotyczących rynku wewnętrznego; wprowadzenie w życie dyrektywy usługowej, a zwłaszcza ustanowienie pojedynczych punktów kontaktowych, ma w tym kontekście ogromne znaczenie;

8.

zauważa, że z przyczyn instytucjonalnych wdrożenie przepisów dotyczących rynku wewnętrznego w krajach EFTA należących do EOG odbywa się siłą rzeczy wolniej niż w UE; zwraca uwagę, że pomimo tych odmiennych warunków i ogólnie pozytywnego bilansu także w krajach EFTA należących do EOG istnieje jeszcze potencjał do dalszego zmniejszenia deficytu transpozycji;

9.

odnotowuje, że toczą się obecnie dyskusje nad innymi ważnymi wnioskami dotyczącymi rynku wewnętrznego, w tym nad wnioskiem Komisji dotyczącym dyrektywy w sprawie praw konsumentów; nawołuje Komisję do zwiększenia zaangażowania państw EFTA należących do EOG w te dyskusje;

10.

wyraża zadowolenie z postępów w liberalizacji w zakresie transgranicznego świadczenia usług między UE a Szwajcarią, a w szczególności pozytywne skutki wprowadzenia w życie umowy o swobodnym przepływie osób, o czym świadczy stały wzrost w latach 2005-2009 liczby zatrudnionych pracowników i osób świadczących usługi na własny rachunek z UE prowadzących działalność w Szwajcarii; zauważa, że tendencja ta jest korzystna dla obu stron;

11.

odnotowuje, że Szwajcaria przyjęła szereg środków uzupełniających umowę w sprawie swobodnego przepływu osób, których celem jest ochrona pracowników przed dumpingiem płacowym i socjalnym, zapewnienie równego traktowania usługodawców ze Szwajcarii i UE oraz zapewnienie akceptacji umowy wśród obywateli; zauważa, że środki te mogą przeszkadzać unijnym przedsiębiorstwom, zwłaszcza tym małym i średnim w świadczeniu usług w Szwajcarii; stwierdza, że w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości te środki uzupełniające mogą być do przyjęcia jedynie wówczas, gdy chronią, przy zachowaniu właściwych proporcji, ogólny interes, który jest chroniony w państwie pochodzenia usługodawców;

12.

zwraca uwagę, że w szczególności następujące środki uzupełniające są niewspółmierne w odniesieniu do umowy o swobodzie przemieszczania się i utrudniają świadczenie usług w Szwajcarii przez małe i średnie przedsiębiorstwa: obowiązujący w Szwajcarii wymóg wcześniejszego zgłoszenia z ośmiodniowym okresem oczekiwania, obowiązek udziału w kosztach wykonawczych względem komisji trójstronnych oraz zbyt rygorystyczne praktyki wykonawcze; wzywa w tym kontekście władze szwajcarskie do uchylenia przepisów, które zobowiązują przedsiębiorstwa zagraniczne świadczące usługi transgraniczne do składania gwarancji rzetelności finansowej;

13.

wyraża zaniepokojenie z powodu ostatnich wydarzeń na lotnisku Zurych-Kloten, kiedy to władze szwajcarskie odmówiły taksówkom niemieckim i austriackim możliwości zabierania pasażerów, i wyraża głęboką wątpliwość co do zgodności takiej decyzji z umową o swobodnym przepływie osób; domaga się od Komisji wnikliwego zbadania tej kwestii;

14.

nawołuje Komisję do zbadania środków stanowiących przeszkodę w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego w UE, również w zakresie problemów usługodawców szwajcarskich, oraz do podjęcia w miarę potrzeby działań;

15.

zachęca rząd szwajcarski oraz kantony do skorzystania z doświadczeń UE i EOG w zakresie otwarcia sektora usług poprzez wdrożenie dyrektywy usługowej; podkreśla, że z ekonomicznego punktu widzenia dyrektywa usługowa przynosi skutek liberalizacyjny nie tylko w wymiarze międzypaństwowym, ale również w samych państwach członkowskich, dzięki procesowi przeglądu ustawodawstwa krajowego w celu likwidacji zbędnych przeszkód dla firm oraz dzięki wzajemnej weryfikacji, czym państwa członkowskie uzasadniały wszelkie dalsze ograniczenia zapewniające ochronę interesu publicznego; dlatego uważa, że podobne postępowanie może okazać się pomocne w utorowaniu drogi do intensyfikacji świadczenia usług transgranicznych między UE a Szwajcarią;

16.

z zadowoleniem przyjmuje starania rządu szwajcarskiego zmierzające do poprawy dostępności informacji dla przedsiębiorstw z UE;

17.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję szwajcarskiej Rady Federalnej o transpozycji dyrektywy 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych i wzywa Szwajcarię i Komisję do wypracowania porozumienia w sprawie jak najszybszego zakończenia procesu wdrożenia;

18.

stwierdza, że zasadniczo umowa o swobodnym przepływie osób nie zawiera kompleksowego porozumienia o swobodzie świadczenia usług, która jest bardzo wybiórczo regulowana poszczególnymi umowami dwustronnymi; podkreśla, że kompleksowe porozumienie dotyczące swobody świadczenia usług przyniosłoby obu stronom znaczne korzyści gospodarcze; w związku z tym nawołuje Komisję i Szwajcarię do przeanalizowania możliwości podjęcia negocjacji w celu zawarcia porozumienia regulującego wszystkie aspekty swobody świadczenia usług;

19.

w pełni szanuje przyczyny leżące u podstaw tak szczególnego charakteru relacji między Szwajcarią a UE, a jednocześnie uważa, że należy podjąć wszelkie wysiłki, aby identyczne lub równoległe przepisy regulujące rynek wewnętrzny, między innymi w dziedzinie swobody świadczenia usług, były stosowane w ten sam sposób w UE i w Szwajcarii, aby zapewnić równy udział Szwajcarii w rynku wewnętrznym;

20.

podkreśla, że zarówno UE, jak i Szwajcaria mają swój interes w poprawie jednolitości stosowania umowy o swobodnym przepływie osób oraz w szybszym uspójnieniu przepisów szwajcarskich i unijnych dotyczących rynku wewnętrznego, gdyż zapewni to podmiotom gospodarczym obu stron bardziej przejrzyste i przewidywalne warunki;

21.

z zadowoleniem przyjmuje będącą wynikiem woli samych władz szwajcarskich tendencję do uwzględniania orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, które zostało przekazane po podpisaniu umowy o swobodnym przepływie osób; z zadowoleniem przyjmuje niedawne przyjęcie szwajcarskich przepisów uwzględniających sprawę likieru Cassis de Dijon;

22.

zachęca Komisję i Szwajcarię do osiągnięcia szybkiego porozumienia w ramach trwających negocjacji w sprawie umów dwustronnych, w tym w sprawie umowy dotyczącej bezpieczeństwa żywności; wzywa Komisję i Szwajcarię do sformułowania tych i przyszłych umów w sposób jak najbardziej jednoznaczny i perspektywiczny, aby od początku ograniczyć możliwości niejednolitego ich stosowania;

23.

nawołuje Komisję i Szwajcarię do rozpatrzenia możliwości opracowania mechanizmu szybszego dostosowania umowy o swobodnym przepływie osób do zmian w acquis odnoszących się do obszarów objętych zakresem tej umowy;

24.

nawołuje Komisję i Szwajcarię do rychłego zbadania możliwości znalezienia horyzontalnych rozwiązań niektórych kwestii instytucjonalnych, aby zmniejszyć fragmentaryzację procesu podejmowania decyzji i poprawić jego przejrzystość, aby zwiększyć przepływ informacji między wspólnymi komitetami oraz przeanalizować wprowadzenie skutecznego mechanizmu rozstrzygania sporów;

25.

nawołuje do poprawy komunikacji między Parlamentem Europejskim a Szwajcarią oraz do większego zaangażowania przedstawicieli tego kraju w prace Parlamentu Europejskiego i jego organów;

26.

zwraca uwagę, że w świetle nowych wyzwań w obecnych i planowanych negocjacjach w sprawie kilku obszarów polityki, m.in. ochrony konsumentów, istnieje potrzeba przedyskutowania możliwości wyjścia poza istniejące ramy instytucjonalne i ostatecznego zawarcia kompleksowego porozumienia dwustronnego z obopólną korzyścią dla Szwajcarii oraz UE;

27.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/22

A.

mając na uwadze, że obserwowane ostatnio wahania cen żywności i towarów zwiększyły obawy związane z funkcjonowaniem europejskiego i światowego łańcucha dostaw żywności,

B.

mając na uwadze, że pomimo, iż ceny żywności rosną o 3,3 % rocznie od 1996 r., a ceny uzyskiwane przez rolników wzrosły jedynie o 2,1 %, podczas gdy koszty operacyjne wzrosły o 3,6 %, co dowodzi, że łańcuch dostaw żywności nie funkcjonuje właściwie,

C.

mając na uwadze, że w swoim komunikacie Komisja przyznaje, iż „[z]miany te są powodem znacznych trudności, jakich doświadczają producenci rolni, i oznaczają, że konsumenci nie są sprawiedliwie traktowani” (5),

D.

mając na uwadze, że ceny dla konsumenta końcowego przeciętnie utrzymywały się na stałym poziomie, a nawet wzrosły pomimo gwałtownego spadku cen produktów rolnych w 2008 r.,

E.

mając na uwadze, że zrównoważone stosunki handlowe nie tylko poprawią funkcjonowanie łańcucha dostaw żywności, ale i przyniosą korzyści rolnikom,

F.

mając na uwadze, że obecne szerzenie się nieuczciwych praktyk handlowych negatywnie wpływa na możliwości inwestowania i wprowadzania innowacji przez rolników (w szczególności w zakresie ekotechnologii, łagodzenia zmiany klimatu i odnawialnych źródeł energii, podczas gdy rolnicy muszą spełniać wysokie normy środowiskowe, a wymogi te zostaną dodatkowo zaostrzone w WPR po roku 2013),

G.

mając na uwadze, że udział rolnej wartości dodanej w UE-25 uzyskiwanej w łańcuchu dostaw żywności spadł z 31 % w 1995 r. do 24 % w 2005 r. oraz że wstępne dane z kolejnych lat wskazują na dalszy spadek należnego rolnikom udziału, przy stałym wzroście zysków przetwórców, sprzedawców hurtowych i detalicznych oraz podmiotów gospodarczych spoza łańcucha dostaw żywności,

H.

mając na uwadze, że dochody przeciętnego rolnika zmniejszyły się o ponad 12 % w UE-27 w 2009 r., co oznacza, że rolnicy nie mogą już uzyskać godziwego wynagrodzenia za pracę, oraz mając na uwadze, że pomimo to rolnicy i przemysł rolno-spożywczy nadal muszą produkować artykuły żywnościowe spełniające nadzwyczaj wymagające normy jakości po cenach przystępnych dla konsumentów, zgodnie z celami określonymi w WPR,

I.

mając na uwadze, że łańcuch dostaw żywności obejmuje rolników, spółdzielnie rolnicze, organizacje producentów, przetwórców spożywczych, hurtowników i sprzedawców detalicznych, sieci supermarketów, gastronomię, restauracje oraz bezpośrednią produkcję na własne potrzeby, produkcję prywatną i konsumentów, a także podmioty gospodarcze spoza łańcucha dostaw żywności, takie jak przedsiębiorstwa komunikacji i promocji, dostawców usług transportowych i logistycznych, energii i innych usług, opakowań, środków technicznych, dodatków, technologii i usług konsultacyjnych; mając na uwadze, że aby poprawić trwałość łańcucha dostaw żywności, należy uwzględniać jego kompleksowy charakter i wysokie zróżnicowanie,

J.

mając na uwadze, że w swoim komunikacie Komisja wskazuje na poważne problemy, takie jak nadużywanie przez nabywców pozycji dominującej, nieuczciwe praktyki w zakresie zawierania umów, takie jak opóźnianie płatności, jednostronne zmiany w umowach, wymaganie zaliczek za dostęp do negocjacji, ograniczenia w dostępie do rynku, brak informacji nt. kształtowania się cen oraz rozkład marż zysku w całym łańcuchu żywnościowym, ściśle powiązane ze zwiększoną koncentracją w sektorze producentów, hurtowników i detalistów,

K.

mając na uwadze, że Komisja w komunikacie z dnia 28 października 2009 r. zaleca popieranie i ułatwianie restrukturyzacji i konsolidacji sektora rolniczego przez zachęcanie do tworzenia dobrowolnych organizacji producentów rolnych,

L.

mając na uwadze, że globalizacja i procesy koncentracji, zwłaszcza na szczeblu handlu detalicznego, doprowadziły do powstania nierównowagi pomiędzy poszczególnymi podmiotami łańcucha dostaw żywności, a obecna rzeczywistość to istnienie jedynie bardzo ograniczonej liczby potężnych detalistów, którzy negocjują bezpośrednio lub pośrednio z 13,4 mln rolników oraz 310 000 przedsiębiorstw rolnych w obrębie Unii,

M.

mając na uwadze, że nadmierna koncentracja powoduje straty, jeżeli chodzi o różnorodność produkcji, dziedzictwo kulturowe, małe sklepy, miejsca pracy i źródła dochodu,

N.

mając na uwadze, że zdaniem Komisji nierówność warunków umownych wynikająca z nierównej siły przetargowej wpływa negatywnie na konkurencyjność łańcucha dostaw żywności, ponieważ mniejsze, lecz prężne podmioty mogą być zmuszone do prowadzenia działalności w warunkach niższej rentowności, co ogranicza ich możliwości inwestowania w poprawę jakości produktów i innowacyjne procesy produkcji oraz zmniejsza bodźce do takich inwestycji,

O.

mając na uwadze, że produkty spożywcze są przedmiotem swobodnego obrotu na rynku wewnętrznym, a wynik negocjacji cenowych pomiędzy producentami (organizacjami), przetwórcami, handlowcami i detalistami jest często zależny od wahań cenowych na rynku światowym,

P.

mając na uwadze, że ogromna różnica w liczbie i sile ekonomicznej pomiędzy rolnikami i detalistami jest jasnym wskaźnikiem braku równowagi w łańcuchu dostaw żywności oraz że w celu przywrócenia równowagi w zakresie liczb konieczne jest promowanie rozwoju organizacji gospodarczych rolników; mając na uwadze, że główną rolę odgrywają spółdzielnie dzięki zwiększaniu swojego wpływu i potencjału negocjacyjnego,

Q.

mając na uwadze, że Unia Europejska włączona jest w światowy system handlu i powiązana z nim umowami,

R.

mając na uwadze, że Unia Europejska jest największym na świecie importerem i eksporterem produktów rolnych oraz mając na uwadze, że przywóz produktów rolnych do UE wzrósł w 2008 r. o około 10 % do kwoty 986 miliardów euro, natomiast wywóz zwiększył się o prawie 11 % do 752 miliardów euro,

S.

mając na uwadze, że Unia Europejska w ramach swojej polityki pomocy rozwojowej poczyniła już bardzo wiele ustępstw, a umowy dwustronne nie powinny być zawierane w stronniczy sposób ze szkodą dla europejskiego rolnictwa,

1.

z zadowoleniem odnosi się do komunikatu Komisji Europejskiej z dnia 28 października 2009 r. zatytułowanego „Poprawa funkcjonowania łańcucha dostaw żywności w Europie” (COM(2009)0591), który uznaje istnienie znaczącego braku równowagi sił między poszczególnymi podmiotami, ale uważa środki zaproponowane we wspomnianym komunikacie za niedostateczne, aby stawić czoła temu problemowi;

2.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do natychmiastowego zajęcia się problemami nieuczciwego podziału zysków w ramach łańcucha dostaw żywności, szczególnie w zakresie odpowiedniego wynagradzania rolników; stwierdza, że w celu stymulowania zrównoważonych i zgodnych z zasadami etyki systemów produkcji rolnicy muszą otrzymywać rekompensatę za poczynione inwestycje i zobowiązania podjęte w tych obszarach; podkreśla, że należy zainicjować stosunki polegające na współpracy, a nie stosowaniu siły;

3

stwierdza, że wszystkie cele dotyczące rolnictwa określone w traktatach rzymskich (zwiększenie wydajności, wystarczające zaopatrzenie w żywność, rozsądne ceny konsumpcyjne, stabilizacja rynków) zostały osiągnięte z wyjątkiem zapewnienia odpowiednich dochodów w rolnictwie; wzywa w związku z tym Komisję do stosownego uwzględnienia tego faktu we wszystkich projektach budżetu;

4.

uznaje konieczność istnienia stabilnego, pewnego i opłacalnego sektora przetwórstwa jako jednego z decydujących czynników w łańcuchu żywnościowym; uważa jednak również, że w skład łańcucha żywnościowego wchodzi wiele podmiotów – rolnicy, przetwórcy, producenci, dostawcy i sprzedawcy detaliczni – z których każdy wnosi wartość dodaną, ale jednocześnie wymaga pewnego poziomu bezpieczeństwa;

5.

wzywa Komisję Europejską do poprawy europejskiego narzędzia monitorowania cen żywności, aby stało się ono bardziej przyjazne dla użytkownika, poprzez włączenie wielojęzycznego interfejsu zawierającego większą liczbę produktów spożywczych i poprzez zapewnienie lepszych możliwości porównywania cen na każdym etapie łańcucha dostaw żywności w poszczególnych państwach członkowskich i pomiędzy nimi, tak by zaspokoić potrzeby konsumentów i rolników w zakresie bardziej przejrzystego kształtowania cen;

6.

ubolewa z powodu uchylania się Komisji Europejskiej od przeprowadzenia analizy rozkładu marż zysku w całym łańcuchu żywnościowym, jak uzgodniono to w procedurze budżetowej na 2009 r.;

7.

wskazuje, że niejednakowa przejrzystość działalności gospodarczej gospodarstw rolnych i podmiotów występujących przed i po nich w łańcuchu żywnościowym może wywierać negatywny wpływ na pozycję przetargową rolników i grup producentów;

8.

wzywa Komisję do szybkiego przeprowadzenia projektu pilotażowego w zakresie europejskiego systemu monitorowania cen i marż produktów rolnych – i do uzupełnienia go o dane dotyczące cen, marż i ilości – na który Parlament i Rada przewidziały w budżecie na 2010 r. kwotę 1,5 miliona euro;

9.

wzywa Komisję do utrzymania grupy wysokiego szczebla ds. łańcucha dostaw żywności jako stałego forum dyskusyjnego, ponieważ okazała się ona być znaczącym instrumentem identyfikacji problemów, formułowania zaleceń i przyjmowania strategii w celu uzdrowienia obecnej niezrównoważonej sytuacji;

10.

wzywa Komisję do przedstawienia wniosku wprowadzającego w stosunku do czołowych europejskich handlowców, przetwórców, hurtowników i detalistów obowiązek sporządzania rocznych sprawozdań dotyczące ich udziału w rynku kluczowych produktów spożywczych (uwzględniając dane dotyczące marek własnych) oraz dotyczące miesięcznej wysokości sprzedaży, tak by umożliwić wszystkim partnerom na rynku ocenę tendencji w zakresie popytu, podaży i rozwoju cen w łańcuchu dostaw żywności;

11.

zauważa, że w niektórych krajach przemysł przetwórstwa spożywczego ma najwyższe marże w łańcuchu żywnościowym, co potwierdza również Komisja; apeluje zatem o szczególne obserwowanie branży przetwórstwa oraz o podjęcie próby zagwarantowania przejrzystości cen;

12.

uważa, że konieczne jest zwiększenie przejrzystości rynku i informacji dostarczanych konsumentom, co stanowi zasadniczy warunek uwypuklenia tożsamości produktów, zapewnienia różnorodności artykułów rolnych i rolno-spożywczych, które są wyrazem historii i kultury licznych regionów i odzwierciedlają „wyróżniający” charakter rolnictwa w poszczególnych państwach członkowskich;

13.

wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny skutków korzyści, jakie przynoszą lepsze ramy prawne w zakresie własnych znaków jakości i znaków handlowych sprzedawców detalicznych z myślą o ograniczeniu ich liczby i zapewnieniu konsumentom większej przejrzystość, a także zwiększeniu dostęp producentów do rynku;

14.

podkreśla potrzebę promowania podnoszenia wartości dodanej produkcji żywności w Europie i wdrażania kampanii informacyjnych mających przybliżyć konsumentom wysiłki podejmowane przez rolników i stosowny przemysł w zakresie środowiska naturalnego, bezpieczeństwa żywności i dobrostanu zwierząt;

15.

wzywa krajowe i europejskie organy ds. konkurencji oraz inne organy regulacyjne zajmujące się produkcją i handlem do zdecydowanego podjęcia kwestii dominującej pozycji i znacznego udziału w rynku podmiotów handlowych z sektora agrobiznesu, dostawców czynników produkcji, przetwórców i detalistów biorących udział w łańcuchu dostaw żywności; nawołuje te organy do podjęcia działań przeciwko nadużyciom w zakresie nabywania produktów ze strony wszystkich podmiotów, które to praktyki sprawiają, że pozycja przetargowa rolników jest bardzo osłabiona;

16.

wzywa Komisję do stworzenia nowej zależności między zasadami konkurencji a WPR w celu dostarczenia rolnikom i ich organizacjom międzybranżowym narzędzi umożliwiających poprawę ich możliwości negocjacji;

17.

wzywa Komisję do zbadania konsekwencji znacznego opanowania rynku przez jednego detalistę lub niewielką liczbę detalistów w danym państwie członkowskim; domaga się, aby Komisja rozważyła możliwość wprowadzenia środków naprawczych – z korzyścią dla producentów i konsumentów – w przypadkach gdy praktyka detalisty lub udział w rynku może mieć skutek antykonkurencyjny;

18.

wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi do końca 2010 r. sprawozdania zawierającego dane nt. nadużywania pozycji nabywców w UE, niekonkurencyjnego postępowania i nieuczciwych praktyk w zakresie zawierania umów w całym łańcuchu dostaw żywności od sektora czynników produkcji po konsumenta oraz proponującego sposób reagowania na te problemy;

19.

zachęca państwa członkowskie, by w stosownych przypadkach poszerzyły zakres działań krajowych organów ochrony konkurencji, wprowadzając proste mechanizmy w celu zebrania dowodów na istnienie zakłóceń konkurencji spowodowanych nieuczciwymi praktykami umownymi;

20.

uważa, że istnieje potrzeba zakazu sprzedawania poniżej ceny zakupu na szczeblu unijnym;

21.

wzywa Komisję do wszczęcia badania całego sektora, na każdym etapie łańcucha dostaw żywności, aby określić stopień nadużywania pozycji nabywców w sektorze; zwraca uwagę, że badanie konkurencji w sektorze farmaceutycznym w 2009 r. zakończyło się sukcesem;

22.

wzywa Komisję do dokonania przeglądu kryteriów stosowanych obecnie do oceny zachowań anty-konkurencyjnych (wskaźnik Herfindahla); wskaźnik ten, użyteczny przy ocenie ryzyka powstania monopolu, nie jest w stanie pokazać rzeczywistego wymiaru praktyk anty-konkurencyjnych w rodzaju zmów czy oligopoli, jak wydaje się to mieć miejsce, przynajmniej częściowo, w przypadku dużych sieci handlu detalicznego;

23.

nawołuje Komisję do zapewnienia bardziej ukierunkowanego stosowania zasad konkurencji w łańcuchu dostaw żywności i rozważenia przedstawienia Parlamentowi i Radzie wniosków legislacyjnych w tym zakresie, tak by skutecznie ograniczyć możliwość zdobycia pozycji dominującej na rynku w obrębie sektorów dostarczających czynników produkcji, przemysłu przetwórstwa spożywczego oraz sektora handlu detalicznego i wzmocnić siłę przetargową rolników, umożliwiając im podjęcie skoordynowanych działań przeciwko podmiotom dominującym poprzez stworzenie skutecznie działających organizacji, zrzeszających producentów, organizacji sektorowych i MŚP;

24.

uważa, że rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 w sprawie wspólnej organizacji rynków (WOR) musi zostać pilnie zmienione w celu wzmocnienia takich organizacji oraz że należy zwiększyć zakres stosowania tego rozporządzenia w celu włączenia zrównoważonych praktyk produkcji jako warunku uzyskania zwolnienia, o którym mowa w art. 101 TFUE;

25.

uważa, że na poziomie UE wymagany jest pewien stopień koordynacji i harmonizacji środków krajowych wymierzonych w nieuczciwe praktyki handlowe;

26.

wzywa Komisję do zapewnienia różnorodności norm dla produktów bardzo charakterystycznych dla danego regionu i odróżniających się od produktów standardowych swoim szczególnym, odrębnym, lokalnym lub regionalnym charakterem;

27.

wzywa Komisję do przedstawienia środków zapewniających zachowanie różnorodnych aspektów związanych z kontekstem żywieniowym, środowiskowym i zdrowotnym oraz gwarantujących, że różnorodności tej będą odpowiadać stosowne ceny; konkurencja powinna zasadniczo rozwijać się w oparciu o różnorodne i możliwe do odpowiedniego pomiaru aspekty jakościowe;

28.

nawołuje Komisję do dopilnowania, by prawo konkurencji UE nie było obchodzone w wyniku nadużycia pozycji nabywcy w łańcuchu żywności (bez wystąpienia zakłóceń), co zdarza się często w formie opóźnień w spłacie należności rolnikom lub małym producentom, zmiany warunków dokonywanych po podpisaniu umowy, wymuszania upustów, odsprzedawania ze stratą, wymagań ilościowych i nieuzasadnionych opłat za umieszczenie towarów na eksponowanych miejscach w sklepie, oraz do przedstawienia w razie konieczności odpowiednich wniosków ustawodawczych;

29.

w ramach prowadzonego obecnie przeglądu dyrektywy 2000/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych domaga się w szczególności skrócenia do maksymalnie 30 dni terminów płatności w łańcuchu dostaw żywności dla wszystkich produktów spożywczych i w mniejszym stopniu do produktów łatwo psujących się (należy rozważyć odstępstwa dla organizacji i spółdzielni producentów);

30.

nalega, by Komisja zaproponowała rozszerzenie zakresu stosowania europejskiego prawa konkurencji poza obecne wąskie ukierunkowanie na dobrobyt konsumenta i kwestie niskich cen żywności;

31.

wzywa Komisję do zbadania, czy postulowane przez poszczególne sieci handlowe wymogi – wykraczające poza przepisy prawa – dotyczące metod uprawy owoców i warzyw oraz pozostałości w nich środków ochrony roślin są w stanie ograniczyć wolny handel i w sposób nieuzasadniony wzmocnić pozycję handlu w łańcuchu dostaw żywności;

32.

domaga się sporządzenia spisu nadużyć rynkowych, takich jak sprzedaż poniżej kosztów lub prowizje od sprzedaży, i ich wyraźnego zakazania przez UE; wzywa do ustalenia publicznej listy piętnującej przedsiębiorstwa naruszające prawo i wprowadzenia systemu sankcji;

33.

nawołuje Komisję do przeanalizowania, czy i w jakim stopniu nieprawidłowe wykorzystanie marek własnych (produktów oznaczonych własną marką) oraz praktyki porozumień o wspólnych zakupach zawieranych przez sieci supermarketów prowadzą do nieuczciwej konkurencji, nacisków na producentów rolnych i systematycznego obniżania cen producentów; podkreśla, że nieprawidłowe korzystanie z marek własnych ma szkodliwy wpływ na zdolność producentów -szczególnie tych drobnych - do innowacji; nalega, by Komisja podjęła działania w tym zakresie, tak by grupy rolników i producentów były sprawiedliwie traktowane w procesie kształtowania cen;

34.

stoi na stanowisku, że zalecenia Komisji zmierzające do poprawy pionowej integracji sektora spożywczego nie zawsze odzwierciedlają potrzebę zrównoważenia siły przetargowej rolników, dystrybutorów i branży spożywczej oraz że strategiom tym powinny w związku z tym towarzyszyć środki zniechęcające do popełniania nadużyć;

35.

ostrzega, że kontraktacja narzucona przez kupujących, integracja pionowa i kontrakty terminowe typu futures, które odgrywają coraz ważniejszą rolę, mogą osłabić konkurencję i pozycję przetargową rolników wzywa w związku z tym Komisję do zbadania skutków ustaleń umownych tego typu i w razie konieczności do podjęcia właściwych działań;

36.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania należytego zawierania umów między wszystkimi podmiotami łańcucha dostaw żywności w oparciu o warunki wynegocjowane z organizacjami rolników i producentów, w tym organizacjami sektorowymi i międzybranżowymi, tak by poprawić zrównoważoną działalność rolniczą, zagwarantować najwyższą jakość produktów, które umożliwiłyby uzyskanie niższych cen zakupu czynników produkcji oraz uczciwe ceny i umożliwić stworzenie łatwo dostępnego systemu ochrony przed naruszeniem warunków umów przez nabywców; uważa, że standardowe umowy byłyby użytecznym narzędziem, a ich stosowanie mogłoby być w niektórych sektorach obowiązkowe; popiera wymianę najlepszych rozwiązań między państwami członkowskimi w zakresie powiadamiania o praktykach umownych, w tym dostarczania informacji Komisji;

37.

oczekuje i zachęca do ustanowienia rzecznika dla sektora handlu detalicznego żywnością oraz innych mechanizmów służących zapewnieniu zgodności z ustaleniami umownymi; wzywa Komisję Europejską do przeanalizowania doświadczeń państw członkowskich w tym zakresie w celu ustanowienia ogólnounijnego urzędu rzecznika ds. detalicznego handlu żywnością, którego zadaniem byłoby zapewnienie stosowania kodeksów postępowania i najlepszych praktyk oraz umów w transakcjach między podmiotami z różnych państw członkowskich;

38.

wzywa Komisję do wykrywania nieuczciwych praktyk pobierania opłat za umieszczenie towarów na eksponowanych miejscach w sklepie i innych opłat za wprowadzanie produktów na rynek oraz do zbadania ich pod względem zgodności z prawem konkurencji; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji jednolitych przepisów dotyczących stosowania opłat za umieszczenie towarów na eksponowanych miejscach w sklepie i opłat za wprowadzanie produktów na rynek, a w szczególności do podjęcia działań przeciw narzucaniu przez handel zbyt wygórowanych opłat;

39.

jest przekonany, że Komisja musi poprzeć kampanię informacyjną na szeroką skalę, przeprowadzoną na szczeblu europejskim w celu podniesienia świadomości rolników na temat ich praw, nadużyć, których mogą być przedmiotem, a także oddanych im do dyspozycji środków służących zgłaszaniu nadużyć;

40.

wzywa Unię Europejską do nalegania na utworzenie niezależnej światowej agencji regulacji ustanawiającej zasady w zakresie kontraktów terminowych typu futures na towary oraz opcji i wdrażającej surowe środki regulacyjne przeciwko światowej spekulacji produktami spożywczymi;

41.

aby zwiększyć orientację rynkową, zwraca się o podjęcie środków przeciwdziałania skrajnej niestałości, jaka na nim panuje, gdyż niektóre podmioty łańcucha żywnościowego wydają się odnosić z niej korzyści, zaś inne są widocznie poszkodowane; nawołuje Komisję do przedstawienia aktów prawnych tworzących instrumenty ograniczające wahania cen, w celu ograniczenia niestabilnej sytuacji, w jakiej znajdują się producenci;

42.

wzywa Komisję do wzmocnienia uprawnień europejskich organów ds. europejskiej giełdy towarowej, tak by zapobiegać spekulacji produktami spożywczym oraz pracować na rzecz wdrożenia odpowiednich środków UE zapobiegających spekulacji produktami nierolnymi wpływającej na kontrakty terminowe typu futures w rolnictwie;

43.

wzywa Komisję do poprawy nadzoru i ogólnej przejrzystości rynków instrumentów pochodnych na towary rolne, a także do zwiększenia przejrzystości transakcji pozagiełdowych w kontekście nadchodzącego przeglądu dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych i innych odnośnych aktów prawnych;

44.

wzywa Radę do dalszego zachęcania do podejmowania inicjatyw w zakresie samoregulacji oraz do tworzenia funduszy ubezpieczeń wzajemnych mających na celu przeciwstawianie się ryzyku gospodarczemu, tak by wzmocnić siłę przetargową rolników, zwłaszcza przez wspieranie organizacji producentów, organizacji gospodarczych, sektorowych i spółdzielni rolników;

45.

zachęca państwa członkowskie do opracowania kodeksów praktyk handlowych w ramach łańcucha dostaw żywności, obejmujących mechanizmy składania skarg i system kar w przypadku stosowania nieuczciwych praktyk nawołuje Komisję do przedstawienia propozycji wspólnego kodeksu, który byłby stosowany w całej UE, w celu przywrócenia równowagi w relacjach w ramach łańcucha dostaw żywności; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji stosowania ogólnounijnego mechanizmu monitorowania relacji między detalistami zajmującymi dominującą pozycję na rynku a ich dostawcami za pośrednictwem wyspecjalizowanych organów w państwach członkowskich;

46.

uważa, że konieczne jest wspieranie ściślejszej integracji różnych połączeń łańcucha w kontekście organizacji międzybranżowych, a także sporządzenie dobrowolnych standardowych umów z możliwością wymagania przez państwa członkowskie – w pewnych przypadkach, a zwłaszcza w przypadku artykułów łatwo psujących się – przekształcenia ich w umowy obowiązkowe;

47.

z ubolewaniem przyjmuje fakt, że w swoim komunikacie Komisja nie kładzie większego nacisku na znaczenie rolnictwa w gospodarczym łańcuchu wartości w obszarze dostaw żywności i przemysłu spożywczego; podkreśla korelację pomiędzy niskimi cenami wyjściowymi rolników i strukturalnymi nadwyżkami produkcji oraz ich konsekwencjami dla trwałego rozwoju, dobrostanu zwierząt, innowacji w rolnictwie i zatrudnienia w regionach o niekorzystnych warunkach gospodarowania;

48.

wzywa Komisję do zaproponowania przyjęcia instrumentów wsparcia i promocji sektorów łańcucha dostaw żywności zarządzanych przez rolników, krótkich łańcuchów dostaw oraz rynków zarządzanych bezpośrednio przez rolników (farmers markets) w celu nawiązania bezpośredniego kontaktu z konsumentami i umożliwienia rolnikom uzyskania sprawiedliwszej części końcowej ceny sprzedaży przez zmniejszenie liczby pośredników i etapów przejściowych;

49.

wzywa Komisję, aby w swoich działaniach zwracała szczególną uwagę na sytuację w krajach rozwijających się oraz aby nie narażała na szwank zdolności tych krajów trzecich do samozaopatrzenia w żywność;

50.

wzywa Komisję do dostosowania norm UE w zakresie higieny w odniesieniu do sprzedaży lokalnej i na odległość oraz w zakresie okresu przechowywania produktów, by zdecentralizować i uprościć proces certyfikacji oraz systemy kontrolne i do promowania bezpośrednich relacji pomiędzy producentami i konsumentami oraz krótkich łańcuchów dostaw;

51.

wskazuje na znaczenie i konieczność opracowania solidnych przepisów dotyczących jakości produktów rolnych; przypomina w związku z tym rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie polityki jakości produktów spożywczych i wskazuje na konieczność bezwzględnego spełniania wszystkich norm jakości i produkcji przez produkty importowane, żeby uniknąć nieuczciwej konkurencji wobec produktów europejskich;

52.

przypomina, że stałość dochodów rolników wpływa na ich zdolność do inwestowania w zielone technologie, w łagodzenie skutków zmian klimatu i odnawialne źródła energii oraz w środki ochrony środowiska naturalnego na rzecz zrównoważonego rolnictwa, a także iż rolnicy muszą spełniać wysokie standardy środowiskowe;

53.

uważa, że poprawa organizacji łańcucha dostaw żywności i jego dalsza racjonalizacja są niezbędne w celu ograniczenia wpływu transportu żywności na środowisko (odległość, jaką żywność musi pokonać od producenta do konsumenta) i promowania sprzedaży lokalnych produktów żywnościowych;

54.

podkreśla, że inwestowanie w systemy przechowywania i pakowania produktów rolnych mogłoby znacząco przyczynić się do zapewnienia sprawiedliwych cen tych produktów;

55.

podkreśla konieczność zapewnienia zrównoważonego rozwoju gospodarki obszarów wiejskich przez zachęcanie do przetwarzania produktów rolnych w gospodarstwach, a także do działalności pozarolniczej w celu zwiększenia liczby miejsc pracy i uzyskania dodatkowego dochodu;

56.

wzywa Komisję do wspierania lokalnych i regionalnych inicjatyw w zakresie wprowadzania na rynek produktów spożywczych i nieobciążania ich nadmiernymi wymogami prawnymi i biurokratycznymi, ponieważ inicjatywy te wnoszą ważny wkład w tworzenie wartości dodanej gospodarstw rolnych;

57.

wzywa Komisję, aby w trakcie wprowadzania zmian do norm UE odpowiednio uwzględniła producentów żywności na szczeblach lokalnych, takich jak jednostki produkujące na własne potrzeby;

58.

wzywa Komisję do dokonania oceny możliwych zmian w przepisach dotyczących przetargów publicznych na usługi gastronomiczne, tak by poprawić zrównoważoną działalność rolniczą i dobrostan zwierząt, rozwijać produkcję żywności sezonowej;

59.

uważa, że zamówienia publiczne – zwłaszcza w kontekście specjalnych programów dotyczących przetworów mlecznych, owoców i warzyw, wdrażanych w szkołach – powinny gwarantować dostęp drobnym producentom lokalnym i ugrupowaniom producentów lokalnych;

60.

uważa, że należy podjąć środki zachęcające do powstawania rynków rolnych zarządzanych bezpośrednio przez rolników, do tworzenia przestrzeni handlowych umożliwiających producentom bezpośrednie oferowanie swoich produktów konsumentom oraz do wprowadzania programów sprzyjających sprzedaży produktów na rynkach lokalnych;

61.

wzywa Komisję do podjęcia działań zmierzających do ograniczania marnotrawienia żywności w ramach łańcucha jej dostaw, które w większości państw członkowskich obejmuje do 30 % produkowanej żywności, oraz do zorganizowania kampanii uświadamiającej ogromne znaczenie żywności;

62.

wskazuje na konieczność rozwijania programów żywnościowych dla potrzebujących ich obywateli europejskich, jak np. najubożsi, osoby starsze i młodzież;

63.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/30

A.

mając na uwadze, że w celu łagodzenia negatywnego wpływu globalizacji na pracowników będących ofiarami zwolnień grupowych oraz aby okazać solidarność z nimi, Unia Europejska, wspierając ponowne znalezienie pracy przez tych pracowników, ustanowiła Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (dalej zwany „EFG”), aby wspierać finansowo programy reintegracji z rynkiem pracy adresowane do konkretnych osób; mając na uwadze, że EFG dysponuje maksymalną kwotą 500 mln EUR rocznie, pochodzącą z marginesu dostępnego w ramach ogólnego pułapu wydatków z poprzedniego roku lub z anulowanych środków na zobowiązania z poprzednich dwóch lat, z wyłączeniem anulowanych środków na zobowiązania dotyczących działu 1b ram finansowych; mając na uwadze, że EFG utworzono jako elastyczny, specjalny instrument wsparcia, który miał szybciej i skuteczniej pomagać w reintegracji z rynkiem pracy pracowników zwolnionych w wyniku zmian w światowych kierunkach handlu,

B.

mając na uwadze, że aby zareagować na wzrost bezrobocia spowodowany kryzysem ekonomicznym i gospodarczym oraz wyciągnąć wnioski z doświadczeń zdobytych w latach 2007 i 2008, Unia Europejska zmieniła zasady korzystania z EFG w czerwcu 2009 r.; mając na uwadze, że zmiany te dotyczyły wszystkich wniosków złożonych do dnia 31 grudnia 2011 r. i polegały na poszerzeniu zakresu stosowania EFG, złagodzeniu i doprecyzowaniu kryteriów interwencji, zwiększeniu stopy współfinansowania oraz przedłużeniu czasu wykorzystywania przez państwa członkowskie wkładu finansowego z funduszu,

C.

mając na uwadze, że ocena środków uruchomionych z tytułu EFG między rokiem 2007 a końcem pierwszego semestru 2009 r. wykazuje skromne wykorzystanie przyznanych środków, ponieważ uruchomiono tylko 80 mln EUR, z dostępnej kwoty 1,5 mld EUR, dla 18 wniosków złożonych w imieniu 24 431 pracowników, przez 8 państw członkowskich, a pomoc dotyczyła bardzo ograniczonej liczby sektorów (zwłaszcza sektora tekstylnego i motoryzacyjnego); mając na uwadze, że o tych niedociągnięciach świadczą również różnice stwierdzone między poziomem pierwotnie przydzielonych kwot a kwotami ostatecznie wykorzystanymi, gdyż a posteriori zwrócono 24,8 mln EUR z tytułu 11 pierwszych przypadków, czyli 39,4 % uruchomionych kwot,

D.

mając na uwadze, że nawet jeśli nie można jeszcze ocenić funkcjonowania EFG w kontekście zmienionego rozporządzenia, ponieważ wnioski przedstawione od maja 2009 r. oczekują na decyzję lub są w trakcie realizacji, już teraz stwierdzono wyraźne zwiększenie liczby wniosków o wsparcie z EFG, co potwierdza słuszność wprowadzonych zmian; mając na uwadze, że w okresie od maja 2009 r. do kwietnia 2010 r. liczba złożonych wniosków wzrosła z 18 do 46, wnioskowany wkład z 80 do 197 mln EUR, liczba krajów składających wnioski z 8 do 18, liczba pracowników, których należy objąć pomocą, prawie podwoiła się (36 712 dodatkowych pracowników), a sektory gospodarki, których dotyczą wnioski, są wyraźnie zróżnicowane,

E.

mając na uwadze, że 9 państw członkowskich nie zwróciło się jeszcze o wsparcie do EFG, że uruchomione kwoty wciąż są o wiele niższe od maksymalnej rocznej dostępnej kwoty 500 mln EUR oraz że większość wniosków dotyczy regionów, w których PKB na mieszkańca przewyższa średnią Unii Europejskiej i gdzie stopa bezrobocia pozostaje umiarkowana; mając na uwadze, że można z tego wywnioskować, iż choć ulepszenia wprowadzone do pierwotnego rozporządzenia były ważne, są one niewielkie w porównaniu ze wzrostem liczby zwolnień grupowych odnotowanych w ostatnich latach,

F.

mając na uwadze, że podniesienie stopy współfinansowania z 50 % do 65 % przy okazji przeglądu z czerwca 2009 r. po części tłumaczy wzrost liczby wniosków,

G.

mając na uwadze, że niedostateczne wykorzystanie EFG w najbiedniejszych regionach UE związane jest ze zróżnicowanymi strategiami krajowymi lub z trudnościami napotykanymi przy konkretyzowaniu wniosków przed podjęciem decyzji na poziomie europejskim,

H.

mając na uwadze, że pomimo wspólnego oświadczenia Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z dnia 17 lipca 2008 r. apelującego o jak najszybsze i najskuteczniejsze wsparcie finansowe ze strony EFG, czas trwania procedury – od zwolnienia grupowego do momentu interwencji EFG wspierającej państwo członkowskie składające wniosek – wynosi około 12 do 17 miesięcy, i że ten długi okres częściowo tłumaczy różnicę między liczbą pracowników, w odniesieniu do których składa się wniosek o wsparcie z EFG, a liczbą pracowników uzyskujących wsparcie,

I.

mając na uwadze, że projekt porozumienia międzyinstytucjonalnego między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją o współpracy w sprawach budżetowych (5) tylko w niewielkim stopniu zmienia procedurę uruchamiania EFG, czyniąc procedurę rozmów trójstronnych fakultatywną, zgodnie z praktyką, mając na uwadze, że zmiana ta nie zaradzi powolnemu i trudnemu charakterowi procedury,

J.

mając na uwadze, że według przygotowanego przez Komisję śródokresowego sprawozdania oceniającego funkcjonowanie porozumienia międzyinstytucjonalnego (6) konieczność podjęcia konkretnej decyzji przez dwa organy władzy budżetowej w celu uruchomienia EFG jest jednym z czynników spowalniających procedurę; mając na uwadze, że nie powinno to przeszkodzić w przyspieszeniu i uproszczeniu decyzji w sprawie uruchamiania EFG,

K.

mając na uwadze, że nie dysponujemy jeszcze wiarygodnymi i spójnymi danymi dotyczącymi wdrażania EFG od jego zmiany po 2009 r. oraz będąc przekonanym, że należy wprowadzić obowiązki z zakresu przejrzystości i regularnej sprawozdawczości,

L.

mając na uwadze, że wszystkie 27 decyzji podjętych między 2007 r. a kwietniem 2010 r. było pozytywnych i zgodnych, jeśli chodzi o kwoty, z propozycjami Komisji,

M.

mając na uwadze, że globalizacja i wpływ kryzysu gospodarczego na zatrudnienie będą wciąż odczuwalne po 2013 r. oraz że w rezultacie możliwe jest, że liczba wniosków o wsparcie zwiększy się w kolejnych latach; mając na uwadze jednak, że celem funduszu nie jest zastąpienie brakującej innowacji,

1.

uważa, że wartość dodana EFG jako instrumentu polityki społecznej Unii Europejskiej tkwi w widocznym, specyficznym, odpowiednio ukierunkowanym i doraźnym charakterze wsparcia finansowego, jakie zapewnia ten fundusz zindywidualizowanym programom przekwalifikowania zawodowego i reintegracji z rynkiem pracy pracowników będących ofiarami zwolnień grupowych w sektorach lub regionach borykających się z trudnościami ekonomicznymi i społecznymi;

2.

jest zdania, że wzrost liczby wniosków o wsparcie ze strony EFG oraz utrudnienia w stosowaniu procedury uruchamiania środków i procedury wykonania wymagają szybkiego wprowadzenia zmian do przepisów proceduralnych i budżetowych; podkreśla, że Komisja powinna lepiej informować o EFG i zwiększyć jego widoczność w państwach członkowskich i wśród potencjalnych beneficjentów; wzywa zatem Komisję do przesunięcia przedstawienia swojej śródokresowej oceny na dzień 30 czerwca 2011 r. i do jednoczesnego przedstawienia wniosku w sprawie przeglądu rozporządzenia ustanawiającego EFG w celu zaradzenia najbardziej rażącym niedociągnięciom funduszu przed końcem obecnych wieloletnich ram finansowych;

3.

wzywa Komisję, aby oceniła w swoim śródokresowym przeglądzie przyznane wkłady pod kątem poniższych aspektów ilościowych:

4.

wzywa Komisję do dokonania w przeglądzie śródokresowym oceny przyznanych wkładów z budżetowego punktu widzenia i do przedstawienia swoich ustaleń ze szczególnym uwzględnieniem:

5.

uważa, że przy przeglądzie rozporządzenia należy uwzględnić wyniki oceny funkcjonowania EFG, jak również nabyte doświadczenie, a także włączyć do rozporządzenia środki pozwalające na znaczne skrócenie czasu trwania procedury uruchamiania funduszu;

6.

wzywa Komisję, by zaproponowała dodanie do rozporządzenia ustanawiającego EFG przepisów zobowiązujących państwa członkowskie do wspierania udziału stowarzyszenia pracowników w fazie wdrażania rozporządzenia; wzywa Komisję do zorganizowania wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk dotyczących udziału pracowników we wdrażaniu EFG, aby mogli oni skorzystać obecnie lub w przyszłości z doświadczeń zdobytych w przeszłości;

7.

podkreśla, że czas niezbędny do uruchomienia EFG można by skrócić o połowę, jeśli opracuje się i przyjmie następujące środki:

8.

zwraca się do Komisji o dostarczenie państwom członkowskich szeregu wytycznych w sprawie koncepcji i stosowania wniosków o finansowanie z EFG w celu przyspieszenia procedur składania wniosków i osiągnięcia między zainteresowanymi stronami szerokiego konsensu w sprawie strategii, jaką należy zastosować, i środków, jakie należy przyjąć, aby zapewnić skuteczne ponowne wejście pracowników na rynek pracy; wzywa państwa członkowskie do przyspieszenia procedury poprzez wstępne finansowanie środków, które powinno rozpoczynać się w dniu złożenia wniosku, tak aby wykorzystać maksymalnie okres stosowania EFG z korzyścią dla zainteresowanych pracowników;

9.

przypomina państwom członkowskim, że z jednej strony są one zobowiązane do włączenia partnerów społecznych do procesu od początku przygotowywania wniosków zgodnie z art. 5 rozporządzenia ustanawiającego EFG, a z drugiej strony – do przestrzegania przepisów art. 9 tego rozporządzenia, który wymaga od państw członkowskich, aby dostarczyły informacji o finansowanych działaniach i upowszechniały je, kierując te informacje również do zainteresowanych pracowników, organów lokalnych i regionalnych i partnerów społecznych, a także aby dokonały standaryzacji procedur; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia udziału rad zakładowych w procesie przed rozpoczęciem jakiegokolwiek programu, aby zagwarantować rzeczywisty udział partnerów społecznych w opracowywaniu planów restrukturyzacji odpowiadających potrzebom pracowników najemnych, a nie przedsiębiorstw;

10.

zwraca się do państw członkowskich o utworzenie na szczeblu krajowym struktury komunikacyjnej i administracyjnej dla EFG w porozumieniu z wszystkimi zainteresowanymi stronami, a w szczególności z partnerami społecznymi, i o wymianę najlepszych praktyk na szczeblu europejskim, co umożliwi szybką i skuteczną interwencję EFG w przypadku masowych zwolnień;

11.

przypomina, że rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 pozwala krajom składać wspólne wnioski o udzielnie wsparcia z EFG, jeżeli pochodzący z danego regionu lub sektora pracownicy dotknięci zwolnieniami nie są skoncentrowani w tym samym państwie członkowskim;

12.

uważa, że aby przyspieszyć i uprościć procedury, należy zapewnić skuteczniejszą koordynację działań Komisji i Parlamentu Europejskiego, tak aby można było skrócić ostateczny termin podejmowania decyzji bez uszczerbku dla oceny wniosków przez odpowiednie komisje PE, oraz że w związku z tym:

13.

uważa, że te natychmiastowe środki upraszczające i uelastyczniające procedurę uruchamiania EFG można by wprowadzić do rozporządzenia w trakcie jego przeglądu, jeśli doświadczenie zdobyte do tego czasu to uzasadni; jest zdania, że kroki te nie powinny w żaden sposób ograniczać lub zmniejszać uprawnień Parlamentu jako jednego z organów władzy budżetowej przy decydowaniu o uruchamianiu funduszu;

14.

sądzi, że oprócz usprawnienia procedury, należy przedłużyć do końca obecnych wieloletnich ram finansowych odstępstwo wprowadzone w czerwcu 2009 r. w celu wspierania pracowników tracących pracę z powodu kryzysu gospodarczego i finansowego oraz utrzymać z tego względu stopę współfinansowania na poziomie 65 %, w związku z tym, że przyczyny uzasadniające ich wprowadzenie są wciąż aktualne;

15.

odnotowuje włączenie po raz pierwszy do przygotowanego przez Komisję projektu budżetu na rok 2011 środków na płatności dla EFG i postrzega to jako ważny element w ogólnej refleksji nad zarządzaniem i widocznością tego funduszu; uważa jednak, że te środki na płatności mogą być niewystarczające na pokrycie kwot niezbędnych do realizacji EFG w 2011 r.; ponawia zatem żądanie, by nie finansować wniosków o wsparcie z EFG wyłącznie poprzez przesunięcia z pozycji budżetowych na EFS i wzywa Komisję do określenia i niezwłocznego wykorzystania w tym celu innych pozycji budżetowych;

16.

podkreśla, że przyszłość EFG określona zostanie w ramach negocjacji dotyczących następnych wieloletnich ram finansowych; uważa, że można w tym celu przeanalizować kilka opcji; uważa, że należy zwrócić szczególną uwagę na rozpatrzenie opcji utworzenia niezależnego funduszu dysponującego własnymi środkami na zobowiązania i płatności oraz wzywa Komisję do przedstawienia wniosków w sprawie zapewnienia takiemu funduszowi niezbędnych środków; uważa, że wszelkie przyszłe reformy EFG powinny zachować jego elastyczność, która stanowi obecnie komparatywną przewagę w odniesieniu do funduszy strukturalnych UE;

17.

podkreśla, że przekształcenie obecnych środków EFG w stały instrument wsparcia aktywnych działań na rzecz szukania pracy odzwierciedliłoby polityczną wolę utworzenia europejskiego filaru społecznego uzupełniającego politykę społeczną państw członkowskich i zdolnego odnowić europejskie podejście do szkolenia zawodowego; w tym kontekście wskazuje, że EFG powinien pozostać odrębny w swoich celach od EFS i europejskich programów kształcenia ustawicznego, ponieważ EFG skupia się na waloryzacji zdolności każdego wspieranego pracownika, a nie na zaspokajaniu potrzeb przedsiębiorstw lub świadczeniu usług horyzontalnych dla instytucji kształcenia;

18.

wzywa państwa członkowskie korzystające z EFG do wytworzenia synergii między EFG, EFS i mikrofinansowaniem, tak aby znaleźć środki dostosowane do indywidualnych przypadków;

19.

zachęca państwa członkowskie do korzystania z EFG, aby realizować cele europejskie, promować nowe umiejętności na nowych, trwałych, ekologicznych i wysokiej jakości stanowiskach pracy w danym regionie i wspierać ducha przedsiębiorczości i uczenie się przez całe życie, aby umożliwić pracownikom rozwój kariery osobistej oraz przyczynić się do wzrostu konkurencyjności UE w kontekście globalizacji;

20.

zwraca się do Komisji, aby dokładniej informowała o wykorzystaniu EFG, znacznie wzbogacając swoje komunikaty roczne i przekazując regularnie Parlamentowi Europejskiemu informacje o wykorzystaniu przez państwa członkowskie wkładów finansowych;

21.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/36

A.

mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 44/2001, wraz z poprzedzającą je konwencją brukselską, jest jednym z aktów prawnych UE, które okazały się najbardziej skuteczne; mając na uwadze, że stworzyło ono podwaliny europejskiej przestrzeni sądowej, dobrze służy obywatelom i przedsiębiorstwom, wspierając pewność prawną i przewidywalność decyzji poprzez jednolite europejskie przepisy – uzupełniane bogatym orzecznictwem – i zapobiegając równoległym postępowaniom, oraz jest wykorzystywane jako punkt odniesienia i narzędzie dla innych instrumentów,

B.

mając na uwadze, że niezależnie od tego było ono krytykowane w następstwie szeregu orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości i wymaga aktualizacji,

C.

mając na uwadze, że zniesienie exequatur – główny cel Komisji – usprawniłoby swobodny przepływ orzeczeń sądowych i stanowiłoby kamień milowy w budowie europejskiej przestrzeni sądowej,

D.

mając na uwadze, że odmowy exequatur zdarzają się rzadko: tylko 1 % do 5 % nakazów jest zaskarżanych i zaskarżenia te nieczęsto kończą się sukcesem; mając jednak na uwadze, że na jednolitym rynku trudno uzasadnić czas i środki potrzebne do uzyskania uznania orzeczenia zagranicznego, a sytuacja ta może być szczególnie irytująca, jeżeli powód chce wystąpić o wykonanie orzeczenia w odniesieniu do majątku dłużnika w kilku jurysdykcjach,

E.

mając na uwadze, że następujące instrumenty UE nie przewidują wymogu stosowania exequatur: europejski tytuł egzekucyjny, europejski nakaz zapłaty, europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń i rozporządzenie w sprawie zobowiązań alimentacyjnych (20),

F.

mając na uwadze, że zniesienia exequatur należy dokonać poprzez wprowadzenie przepisu przewidującego, że orzeczenie sądowe kwalifikujące się do uznania i wykonania zgodnie z rozporządzeniem, wykonalne w państwie członkowskim, w którym zostało wydane, jest wykonalne w całej UE; mając na uwadze, że powinno to łączyć się ze specjalną procedurą dostępną dla strony, przeciwko której wnosi się o wykonanie, w celu zagwarantowania odpowiedniego prawa do odwołania do sądów państwa wykonania, w razie gdyby dana strona chciała odwołać się od wykonania orzeczenia z przyczyn określonych w rozporządzeniu; mając na uwadze, że konieczne będzie zadbanie o to, aby działania prowadzone w związku z wykonaniem podejmowane przed upływem terminu wystąpienia o ponowne rozpatrzenie sprawy nie były nieodwracalne,

G.

mając na uwadze, że minimalne zabezpieczenia przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 44/2001 muszą zostać utrzymane,

H.

mając na uwadze, że urzędnicy i komornicy sądowi w przyjmującym państwie członkowskim muszą mieć możliwość stwierdzenia, czy dokument, o którego wykonanie wniesiono, jest autentycznym, ostatecznym orzeczeniem sądu krajowego,

I.

mając na uwadze, że arbitraż jest zadowalająco regulowany konwencją nowojorską z 1958 r. i konwencją genewską o międzynarodowym arbitrażu handlowym z 1961 r., których wszystkie państwa członkowskie są stronami, oraz że należy utrzymać wyłączenie arbitrażu z zakresu stosowania rozporządzenia,

J.

mając na uwadze, że zasady określone w konwencji nowojorskiej są zasadami minimalnymi oraz że umawiające się państwa mogą bardziej preferencyjnie traktować kompetencję sądu arbitrażowego i orzeczenia arbitrażowe,

K.

mając ponadto na uwadze, że przepis, zgodnie z którym sądy państwa członkowskiego miejsca arbitrażu powinny mieć jurysdykcję wyłączną, mógłby spowodować istotne zakłócenia,

L.

mając na uwadze, że z intensywnej debaty, jaką wywołała propozycja utworzenia jurysdykcji podstawowej w postępowaniach sądowych wspomagających arbitraż w sądach cywilnych państw członkowskich, wynika, że państwa członkowskie nie osiągnęły wspólnego stanowiska w tej sprawie i że próby zmuszania ich do działania przyniosłyby skutki przeciwne do zamierzonych, z uwagi na światową konkurencję w tej dziedzinie,

M.

mając na uwadze, że różne krajowe rozwiązania proceduralne opracowane w celu ochrony jurysdykcji sądu arbitrażowego (zakazy wnoszenia pozwu, o ile są zgodne z zasadą swobodnego przemieszczania się osób i prawami podstawowymi, oświadczenie o ważności klauzuli arbitrażowej, przyznanie odszkodowania za złamanie klauzuli arbitrażowej, negatywne skutki zasady Kompetenz-Kompetenz itd. ) muszą być nadal dostępne, a skutki takich procedur i wynikających z nich orzeczeń sądowych w pozostałych państwach członkowskich należy pozostawiać prawu tych państw członkowskich, zgodnie ze stanowiskiem zajmowanym przed wyrokiem w sprawie West Tankers,

N.

mając na uwadze, że autonomia stron ma kluczowe znaczenie, a stosowanie zasady lis pendens w kształcie popartym przez Trybunał Sprawiedliwości (np. w sprawie Gasser) umożliwia podważenie klauzul dotyczących wyboru sądu za pomocą niewłaściwych działań „torpedujących”,

O.

mając na uwadze, że strony trzecie mogą być związane umową dotyczącą wyboru sądu (np. w konosamencie), na którą nie wyraziły szczególnej zgody, oraz że może to negatywnie wpływać na ich dostęp do wymiaru sprawiedliwości i być jawnie niesprawiedliwe; mając na uwadze, że w związku z tym skutkami umów dotyczących wyboru sądu w odniesieniu do stron trzecich należy zająć się w specjalnym przepisie rozporządzenia,

P.

mając na uwadze, że jak zasugerowano w zielonej księdze, wiele problemów występujących w związku z rozporządzeniem mogłaby złagodzić poprawiona komunikacja między sądami; mając na uwadze, że wprowadzenie przepisów dotyczących lepszej komunikacji między sędziami do aktu z zakresu prawa prywatnego międzynarodowego byłoby praktycznie niemożliwe, jednak może być promowane jako część tworzenia europejskiej kultury sądowniczej poprzez szkolenia i korzystanie z sieci (Europejska Sieć Szkolenia Kadr Wymiaru Sprawiedliwości, Europejska Sieć Rad Sądownictwa, Sieć Prezesów Sądów Najwyższych UE, Europejska Sieć Sądowa w sprawach Cywilnych i Gospodarczych),

Q.

mając na uwadze, że w dziedzinie dóbr osobistych konieczne jest ograniczenie możliwości wyboru sądu i prawa właściwego z myślą o jak najkorzystniejszym dla siebie rozstrzygnięciu, poprzez podkreślenie, że sądy powinny przyjmować sprawę jedynie wówczas, jeżeli istnieje wystarczający, znaczący i poważny związek z krajem, w którym została ona wniesiona, ponieważ pomoże to zapewnić lepszą równowagę między poszczególnymi interesami, w szczególności między wolnością słowa a ochroną dobrego imienia i życia prywatnego; mając na uwadze, że kwestia prawa właściwego zostanie szczegółowo rozpatrzona w ramach inicjatywy ustawodawczej dotyczącej rozporządzenia „Rzym II”; mając jednak na uwadze, że w zmienionym rozporządzeniu należy zawrzeć pewne wskazówki dla sądów krajowych,

R.

mając na uwadze, że co do środków tymczasowych – należy uściślić orzecznictwo dotyczące sprawy Denilauer, stwierdzając wyraźnie, że środki ex parte mogą być uznawane i wykonywane na podstawie rozporządzenia, pod warunkiem że pozwany ma możliwość ich zakwestionowania,

S.

mając na uwadze, że nie jest jasne, w jakim stopniu nakazy o charakterze zabezpieczającym, których celem jest uzyskanie informacji i dowodów, są wyłączone z zakresu stosowania art. 31 rozporządzenia,

1.

zachęca Komisję do dokonania przeglądu wzajemnych powiązań między poszczególnymi uregulowaniami dotyczącymi jurysdykcji, wykonywania i prawa właściwego; uważa, że ogólnym celem powinny być spójnie ustrukturyzowane i łatwo dostępne ramy prawne; jest zdania, że w związku z tym terminologia stosowana w odniesieniu do wszystkich zagadnień oraz wszystkie pojęcia i wymogi dotyczące analogicznych przepisów w ranach poszczególnych zagadnień powinny zostać ujednolicone i zharmonizowane (np. lis pendens, klauzule dotyczące jurysdykcji itd.), a ostatecznym celem mogłaby być kompleksowe ujednolicenie prawa prywatnego międzynarodowego;

2.

wzywa do zniesienia wymogu exequatur, uważa jednak, że musi to być zrównoważone odpowiednimi zabezpieczeniami służącymi ochronie praw strony, przeciw której wnosi się o wykonanie; jest zdania, że trzeba wprowadzić przepis dotyczący specjalnej procedury dostępnej w państwie członkowskim, w którym wniesiono o wykonanie; jest zdania, że trzeba wprowadzić zapis dotyczący procedury kontrolnej dostępnej na wniosek strony, przeciw której wnosi się o wykonanie do sądu wskazanego w wykazie w załączniku III do rozporządzenia; uważa, że wniosek o zastosowanie tej specjalnej procedury powinien być oparty na następujących argumentach: (a) uznanie takie byłoby wyraźnie sprzeczne z porządkiem publicznym państwa członkowskiego, w którym o nie wystąpiono; (b) orzeczenie zostało wydane zaocznie w związku z niestawieniem się pozwanego, któremu nie doręczono pozwu lub równorzędnego dokumentu w czasie i trybie umożliwiającym mu przygotowanie obrony, chyba że pozwany nie złożył przeciwko temu orzeczeniu środka zaskarżenia, kiedy miał taką możliwość; (c) niezgodność orzeczenia z orzeczeniem wydanym w sporze między tymi samymi stronami w państwie członkowskim, w którym wystąpiono o uznanie, i (d) niezgodność orzeczenia z jakimkolwiek wcześniejszym orzeczeniem wydanym w innym państwie członkowskim albo w państwie trzecim w sporze o to samo roszczenie między tymi samymi stronami, o ile to wcześniejsze orzeczenie spełnia warunki konieczne do jego uznania; ponadto uważa, że powinna istnieć możliwość złożenia wniosku do sędziego, nawet zanim podjęte zostaną jakiekolwiek działania na drodze wykonawczej, oraz że jeżeli sędzia orzeknie, iż wniosek jest oparty na poważnych podstawach, powinien on skierować sprawę do sądu wskazanego w wykazie w załączniku III do rozpatrzenia na podstawie kryteriów określonych powyżej; opowiada się za dodaniem punktu preambuły mającego na celu zapewnienie, że sądy krajowe mogą karać za dokuczliwe lub nieuzasadnione stosowanie, między innymi ze względu na koszty;

3.

zachęca Komisję do podjęcia publicznej debaty dotyczącej kwestii porządku publicznego w powiązaniu z instrumentami prawa prywatnego międzynarodowego;

4.

uważa, że muszą istnieć ujednolicone proceduralne ramy czasowe specjalnej procedury wymienionej w ust. 2, aby zapewnić jak najszybsze przeprowadzanie, oraz że należy zadbać o to, aby działania, które mogą zostać podjęte w drodze wykonania przed upływem terminu złożenia wniosku o specjalną procedurę lub przed jej zakończeniem, nie były nieodwracalne; szczególną uwagę zwraca na to, aby orzeczenia zagraniczne nie były wykonywane, jeżeli nie zostały właściwie doręczone dłużnikowi;

5.

argumentuje, że niezbędny jest nie tylko certyfikat autentyczności i pomoc proceduralna służąca gwarantowaniu uznawania i ułatwianiu tłumaczenia, lecz również standardowa forma takiego certyfikatu; uważa, że w tym celu zaświadczenie przewidziane w załączniku V wymaga poprawy, przy jednoczesnym zniesieniu, w miarę możliwości, potrzeby tłumaczenia;

6.

uważa, że aby zminimalizować koszty, tłumaczenie orzeczenia przeznaczonego do wykonania mogłoby być ograniczone do ostatecznego nakazu (sentencja i streszczenie uzasadnienia), jednak w razie złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy należy wymagać pełnego tłumaczenia;

7.

uważa, że dokumenty urzędowe nie powinny być bezpośrednio wykonywalne bez możliwości ich zaskarżenia przed władzami sądowniczymi w państwie, w którym wnosi się o wykonanie; jest zatem zdania, że specjalna procedura, która ma być wprowadzona, nie powinna być ograniczona do przypadków, gdy wykonanie aktu jest ewidentnie sprzeczne z porządkiem publicznym w państwie, w którym powoływane jest orzeczenie, gdyż można wyobrazić sobie okoliczności, w których dokument urzędowy mógłby być niemożliwy do pogodzenia z wcześniejszym orzeczeniem, a ważność (w przeciwieństwie do autentyczności) dokumentu urzędowego może być kwestionowana w sądach państwa pochodzenia na podstawie błędu, błędnej interpretacji itd. nawet w trakcie wykonania;

8.

uważa, że obowiązki alimentacyjne objęte zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 4/2009 powinny zostać wyłączone z zakresu stosowania rozporządzenia, powtarza jednak, że ostatecznym celem powinien być kompleksowy zbiór przepisów obejmujący wszystkie zagadnienia;

9.

zdecydowanie sprzeciwia się (nawet częściowemu) zniesieniu wyłączenia arbitrażu z zakresu stosowania;

10.

jest zdania, że w art. 1 ust. 2 lit. d) rozporządzenia należy jasno zapisać, iż nie tylko postępowania arbitrażowe, lecz również postępowania sądowe, w których rozstrzyga się ważność lub zakres kompetencji sądu arbitrażowego jako sprawę główną lub kwestię uboczną bądź prejudycjalną, są wyłączone z zakresu stosowania rozporządzenia; ponadto uważa, że w art. 31 należy dodać ustęp przewidujący, że wyrok nie jest uznawany, jeżeli wydając orzeczenie, sąd w państwie członkowskim pochodzenia – rozstrzygając kwestię związaną z ważnością lub zakresem klauzuli arbitrażowej – nie uwzględnił przepisu prawa arbitrażowego obowiązującego w państwie członkowskim, w którym wniesiono o wykonanie, chyba że wyrok wydany w państwie członkowskim pochodzenia ma taki sam skutek, jak gdyby zastosowano prawo arbitrażowe państwa członkowskiego, w którym wniesiono o wykonanie;

11.

uważa, że należy to również wyraźnie zapisać w punkcie preambuły;

12.

opowiada się za rozwiązaniem problemu działań torpedujących poprzez zwolnienie sądu wskazanego w umowie dotyczącej wyboru sądu z obowiązku zawieszenia postępowania na mocy zasady lis pendens; uważa, że powinien wiązać się z tym wymóg szybkiego rozstrzygania wszelkich sporów dotyczących jurysdykcji przez wybrany sąd w trybie prejudycjalnym oraz że powinno to być poparte zapisem podkreślającym, że nadrzędne znaczenie ma autonomia stron;

13.

uważa, że rozporządzenie powinno zawierać nowy przepis odnoszący się do kwestionowania umów dotyczących wyboru sądu przeciw stronom trzecim; jest zdania, że taki przepis mógłby przewidywać, że osoba, która nie jest stroną umowy, będzie związana umową dotyczącą jurysdykcji wyłącznej sądu zawartą zgodnie z rozporządzeniem jedynie, gdy: (a) umowa ta znajduje się w dokumencie pisemnym lub posiada formę elektroniczną; (b) daną osobę terminowo i odpowiednio poinformowano, do jakiego sądu należy wnieść sprawę; (c) w umowach dotyczących przewozu towarów wybranym sądem jest sąd i) siedziby przewoźnika; (ii) miejsca przyjęcia towaru, które określono w umowie o przewóz; (iii) miejsca dostawy, które określono w umowie o przewóz lub iv) portu, w którym towary początkowo załadowano na statek, bądź portu, w którym towary ostatecznie wyładowano ze statku; uważa, że należy też wprowadzić przepis przewidujący, że we wszystkich pozostałych przypadkach strona trzecia może wnieść sprawę do sądu, który w innej sytuacji byłby sądem właściwym zgodnie z rozporządzeniem, jeżeli wydaje się, że prowadzenie sprawy tejże strony przez wybrany sąd byłoby wyraźnie niesprawiedliwe;

14.

sugeruje, w celu uniknięcia typu problemów, jakie pojawiły się w sprawie Owusu v. Jackson, rozwiązanie zainspirowane art. 15 rozporządzenia (WE) nr 2201/2003, tak aby pozwolić sądom państwa członkowskiego sprawującym jurysdykcję co do istoty na zawieszenie postępowania, gdyby uznały one, że sąd innego państwa członkowskiego lub kraju trzeciego byłby bardziej odpowiedni do rozpatrzenia danej sprawy lub jej szczególnej części, co umożliwiłoby stronom wniesienie sprawy do tego sądu lub umożliwiłoby sądowi, do którego wniesiono sprawę, przekazanie sprawy temu sądowi za zgodą stron; z zadowoleniem przyjmuje związaną z tym sugestię zawartą we wniosku dotyczącym rozporządzenia w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń i dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia (21);

15.

uważa, z jednej strony, że pytanie, czy przepisy rozporządzenia powinny mieć działanie zwrotne, nie zostało w wystarczającym stopniu rozważone oraz że przedwczesne byłoby poczynienie tego kroku bez głębszych analiz, szeroko zakrojonych konsultacji i debaty politycznej, w której Parlament powinien odgrywać czołową rolę, a także zachęca Komisję do zainicjowania tego procesu; z drugiej strony sądzi, że – z uwagi na istnienie wielu umów dwustronnych między państwami członkowskimi a krajami trzecimi, kwestie wzajemności i kurtuazji międzynarodowej – problem ten jest problemem globalnym, a o jego rozwiązanie należy także starać się równocześnie na forum Konferencji Haskiej poprzez wznowienie negocjacji w sprawie konwencji dotyczącej orzeczeń międzynarodowych; zaleca Komisji, aby dołożyła wszelkich starań w celu ożywienia tego projektu – Świętego Graala prawa prywatnego międzynarodowego; apeluje do Komisji o zbadanie zakresu, w jakim konwencja z Lugano z 2007 r. (22) mogłaby służyć za wzór i źródło inspiracji w zakresie takiej konwencji dotyczącej orzeczeń międzynarodowych;

16.

uważa jednocześnie, że przepisy wspólnotowe dotyczące wyłącznej jurysdykcji w odniesieniu do praw rzeczowych na nieruchomościach bądź najmu lub dzierżawy nieruchomości mogłyby zostać rozszerzone na postępowania wszczynane w państwie trzecim;

17.

opowiada się za zmianą rozporządzenia w celu umożliwienia nadania działania zwrotnego klauzulom dotyczącym jurysdykcji wyłącznej sądu z korzyścią dla sądów krajów trzecich;

18.

jest zdania, że kwestia orzeczenia unieważniającego orzeczenie w sprawie Owens Bank v. Bracco powinna być przedmiotem odrębnego przeglądu;

19.

jest zdania, że pożądana byłaby autonomiczna europejska definicja miejsca zamieszkania osoby fizycznej (ostatecznie stosowana w zakresie wszystkich europejskich instrumentów prawnych), w szczególności w celu uniknięcia sytuacji, w których osoby mogą posiadać więcej niż jedno miejsce zamieszkania;

20.

odrzuca jednolitą definicję siedziby spółki przewidzianą w rozporządzeniu „Bruksela I”, gdyż definicja o tak daleko idących skutkach powinna zostać omówiona i ustalona w ramach zakresu rozwijającego się europejskiego prawa spółek;

21.

uważa, że rozporządzenie powinno zawierać przepis uniemożliwiający sądowi decydującemu o wykonaniu orzeczenia odmowę zastosowania automatycznych przepisów sądu państwa pochodzenia dotyczących stóp odsetkowych i zastosowanie w zamian krajowych stóp odsetkowych dopiero od dnia wydania orzeczenia zezwalającego na wykonanie w ramach specjalnej procedury;

22.

uważa, że w celu opanowania problemu działań torpedujących sąd, do którego wniesiono sprawę w drugiej kolejności, powinien być zwolniony z obowiązku zawieszenia postępowania na mocy zasady lis pendens, jeżeli sąd, do którego pierwotnie wniesiono sprawę, ewidentnie nie ma jurysdykcji; odrzuca jednak koncepcję, zgodnie z którą negatywne deklaratywne orzeczenie ustalające powinno być całkowicie wyłączone z zasady pierwszeństwa czasowego na podstawie tego, że takie roszczenia mogą mieć zasadny cel handlowy; uważa jednak, że kwestie dotyczące jurysdykcji zostałyby najlepiej rozwiązane w kontekście propozycji utworzenia jednolitego systemu sądowego rozstrzygania sporów patentowych;

23.

uważa, że należy zlikwidować niespójności terminologiczne między rozporządzeniem (WE) nr 593/2008 („Rzym I”) (23) i rozporządzeniem (WE) nr 44/2001 poprzez włączenie definicji „przedsiębiorcy” z art. 6 ust. 1 rozporządzenia „Rzym I” do art. 15 ust. 1 rozporządzenia „Bruksela I” oraz poprzez zastąpienie sformułowania „umów podróży przewidujących w zamian za cenę ryczałtową połączone świadczenia przewozu i noclegu” z art. 15 ust. 3 rozporządzenia „Bruksela I” odniesieniem do dyrektywy 90/314/EWG (24) w sprawie zorganizowanych podróży, jak w art. 6 ust. 4 lit. b) rozporządzenia „Rzym I”;

24.

wzywa Komisję do rozważenia, w oparciu o orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, czy możliwe byłoby znalezienia rozwiązania, które oferowałoby większość pewność prawną i odpowiednią ochronę pracownikom, którzy nie pracują tylko w jednym państwie członkowskim (np. kierowcom samochodów ciężarowych na długich trasach, personelowi lotniczemu);

25.

uważa, że orzeczeniu w sprawie Shevill powinno towarzyszyć zastrzeżenia; uważa w związku z tym, że aby złagodzić rzekomą tendencję sądów w niektórych jurysdykcjach do akceptowania jurysdykcji terytorialnej, gdy istnieje tylko słabe powiązanie z krajem, w którym sprawa wnoszona jest do sądu, należy dodać punkt preambuły precyzujący, że w zasadzie sądy danego kraju powinny akceptować jurysdykcję jedynie, gdy istnieje wystarczający, istotny lub znaczący związek z tym krajem; uważa, że to pomogłoby w osiągnięciu lepszej równowagi wchodzących w grę interesów;

26.

uważa, że aby zapewnić lepszy dostęp do wymiaru sprawiedliwości, nakazy mające na celu uzyskanie informacji i dowodów lub zachowanie dowodów powinny wchodzić w zakres pojęcia środka tymczasowego i zabezpieczającego;

27.

uważa, że rozporządzenie powinno przyznawać jurysdykcję w zakresie takich środków sądom państwa członkowskiego, w którym znajdują się poszukiwane informacje lub dowody, w uzupełnieniu do jurysdykcji sadów, których jurysdykcji podlega sprawa główna;

28.

uważa, że „środki tymczasowe lub zabezpieczające” powinny zostać zdefiniowane w punkcie uzasadnienia zgodnie ze sformułowaniem użytym w sprawie St Paul Dairy;

29.

uważa, że wprowadzone w sprawie Van Uden rozróżnienie miedzy przypadkami, gdy sąd przyznający dany środek ma jurysdykcję w sprawie głównej, a przypadkami przeciwnymi powinno być zastąpione testem polegającym na rozstrzygnięciu, czy o zastosowanie środka wystąpiono w celu ułatwienia postępowania, które toczy się bądź będzie się toczyć w danym państwie członkowskim lub w państwie niebędącym państwem członkowskim (w którym to przypadku ograniczenia określone w art. 31 nie mają zastosowania), czy też w celu ułatwienia postępowania w innym państwie członkowskim (w którym to przypadku ograniczenia określone w art. 31 mają zastosowanie);

30.

postuluje wprowadzenie w preambule punktu mającego na celu pokonanie trudności wynikających z uznanego w ramach sprawy Van Uden wymogu „rzeczywistego związku” z jurysdykcją terytorialną sądu państwa członkowskiego, który przyznaje taki środek, aby sprecyzować, że rozstrzygając o tym, czy przyznać, przedłużyć, zmienić lub znieść środek tymczasowy przyznany w celu ułatwienia postępowania w innym państwie członkowskim, sądy powinny uwzględniać wszystkie okoliczności, w tym i) wszelkie oświadczenia sądu państwa członkowskiego, który rozstrzyga spór główny, w odniesieniu do danego środka lub środków tego samego rodzaju, ii) czy istnieje rzeczywisty związek między środkiem, o którego zastosowanie wniesiono, a terytorium państwa członkowskiego, w którym wniesiono o jego zastosowanie, oraz iii) prawdopodobny wpływ środka na postępowania, które toczą się lub które zostaną wszczęte w innym państwie członkowskim;

31.

odrzuca proponowaną przez Komisję koncepcję, zgodnie z którą sąd prowadzący postępowanie główne powinien mieć możliwość znoszenia, modyfikowania lub dostosowywania środków tymczasowych przyznanych przez sąd innego państwa członkowskiego, gdyż byłoby to sprzeczne z duchem wzajemnego zaufania zakładanym w niniejszym rozporządzeniu; uważa ponadto, że nie jest jasne, na jakiej podstawie sąd mógłby dokonać przeglądu orzeczenia wydanego przez sąd innej jurysdykcji i jakie prawo miałoby zastosowanie w tej sytuacji, oraz że mogłoby to powodować rzeczywiste praktyczne problemy, np. pod względem kosztów;

32.

podkreśla, że w ramach przyszłych prac Komisji dotyczących instrumentów pozwu zbiorowego może być konieczne rozważenie szczególnych przepisów dotyczących grupowego dochodzenie roszczeń;

33.

uważa – ze względu na szczególne trudności prawa międzynarodowego prywatnego, znaczenie unijnych przepisów kolizyjnoprawnych dla przedsiębiorstw, obywateli i stron w sporach międzynarodowych oraz potrzebę istnienia spójnego orzecznictwa – że czas powołać specjalną izbę w ramach Trybunału Sprawiedliwości, zajmującą się wnioskami o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym związanymi z prawem międzynarodowym prywatnym;

34.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/44

A.

mając na uwadze, że choć w Traktacie o Unii Europejskiej i Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej przedstawiono wartości będące podstawą Unii Europejskiej, to w praktyce nie wszyscy jej mieszkańcy w pełni korzystają z karty praw podstawowych, a zwłaszcza kobiety należące do mniejszości etnicznych, w tym kobiety będące ofiarami przemocy, handlu ludźmi i ubóstwa; mając ponadto na uwadze, że wartości te są wspólne społeczeństwom państw członkowskich opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości, solidarności oraz na równości kobiet i mężczyzn,

B.

mając na uwadze, że art. 21 karty praw podstawowych zabrania wszelkiej dyskryminacji opartej na przynależności do mniejszości narodowej; mając jednak na uwadze, że wiele wspólnot mniejszości etnicznych na terenie UE nadal doświadcza dyskryminacji, wykluczenia społecznego i segregacji,

C.

mając na uwadze, że równe traktowanie jest prawem podstawowym, a nie przywilejem wszystkich obywateli, zaś tolerancja powinna być powszechną postawą w życiu, a nie łaską okazywaną wybranym osobom; mając na uwadze, że wszelkie formy dyskryminacji należy zwalczać z taką samą siłą,

D.

mając na uwadze, że kobiety z mniejszości etnicznych znajdują się w gorszej sytuacji nie tylko w porównaniu z większością kobiet, ale również w porównaniu z mężczyznami z mniejszości etnicznych,

E.

mając na uwadze, że zintegrowane podejście UE jest kluczowe dla zapewnienia spójnej polityki integracji społecznej kobiet należących do mniejszości etnicznych, obejmującej środki w zakresie zwalczania dyskryminacji, polityki ułatwiania dostępu do mieszkań, zatrudnienia, edukacji, służby zdrowia i usług socjalnych, a także powszechnego poszanowania praw podstawowych,

F.

mając na uwadze, że nie istnieje powszechnie uznana prawna definicja grup mniejszości etnicznych; mając na uwadze, że zasada równości szans i równego traktowania oparta na wzajemnym poszanowaniu, zrozumieniu i akceptacji powinna być kamieniem węgielnym polityki UE obejmującej wszystkich jej mieszkańców bez względu na pochodzenie,

G.

mając na uwadze, że zapewnienie wszystkim obywatelom dostępu do wysokiej jakości oświaty ułatwia ich włączenie w rynek pracy oraz zapewnia ogólną lepszą jakość życia; mając jednak na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich ludność należąca do mniejszości etnicznych jest wyłączona z pełnego i równoprawnego udziału w powszechnych systemach oświaty; mając na uwadze, że w celu zapewnienia rozwoju demokratycznego i otwartego społeczeństwa w UE systemy oświaty muszą uczyć tolerancji i równości,

H.

mając na uwadze, że polityka integracji obywateli krajów trzecich powinna w większym stopniu uwzględniać aspekt płci, co jest niezbędne, by zapewnić uwzględnienie specyficznych potrzeby imigrantek,

I.

mając na uwadze, że polityka i przepisy prawne dotyczące azylu powinny propagować integrację kobiet należących do mniejszości etnicznych,

J.

mając na uwadze, że należy zastosować ukierunkowane podejście do włączenia kobiet należących do mniejszości etnicznych do społeczeństwa, aby uniknąć wieloaspektowej dyskryminacji, stereotypów, napiętnowania i segregacji etnicznej,

K.

mając na uwadze, że różnice w kulturze, tradycji lub religii nie powinny stanowić przeszkody w integracji kobiet należących do mniejszości etnicznych,

L.

mając na uwadze, że gromadzenie danych podzielonych wedle różnych kryteriów stanowi warunek wstępny ochrony i upowszechniania poszanowania praw człowieka kobiet i mniejszości etnicznych; mając na uwadze, że z powodu braku statystyk wiele problemów nie zostało zidentyfikowanych, a co za tym idzie, nie przyjęto ukierunkowanych działań politycznych,

M.

mając na uwadze, że dostępnych jest wiele odpowiednich instrumentów i strategii mogących posłużyć do integracji kobiet należących do mniejszości etnicznych, lecz na poziomie krajowym występują opóźnienia w ich wdrażaniu, a na szczeblu UE brak jest koordynacji,

N.

mając na uwadze, że w większości przypadków kobiety należące do mniejszości etnicznej doświadczają wieloaspektowej dyskryminacji i są bardziej zagrożone wykluczeniem społecznym, ubóstwem i poważnym łamaniem praw człowieka, takim jak handel ludźmi i przymusowa sterylizacja, niż kobiety należące do głównego nurtu społeczeństwa, czy mężczyźni będący członkami do mniejszości,

O.

mając na uwadze, że niższy status społeczno-ekonomiczny wielu kobiet należących do mniejszości etnicznych przekłada się w praktyce na ograniczenia w korzystaniu przez nie z praw podstawowych, brak dostępu do zasobów, w tym możliwości w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, oraz utrudnia proces integracji,

P.

mając na uwadze, że ich stan zdrowia ma wpływ nie tylko na nie same, ale również na ich dzieci,

Q.

mając na uwadze, że czynny udział kobiet w społeczeństwie oraz ich pomyślna integracja będą miały pozytywny wpływ na ich dzieci i na przyszłe pokolenia,

R.

mając na uwadze, że wykluczenie społeczne kobiet należących do mniejszości etnicznej może prowadzić do trudności w zapewnieniu niezależności ekonomicznej, co może przynieść bezpośrednie lub pośrednie koszty dla społeczeństwa i budżetów państwowych,

S.

mając na uwadze, że kobiety należące do mniejszości ulegają częściej różnym formom przemocy i wykorzystywania ze strony mężczyzn, gdy są zintegrowane w mniejszym stopniu niż kobiety należące głównego nurtu społeczeństwa,

T.

mając na uwadze, że integracji społecznej sprzyjałyby częstsze i systematyczne konsultacje z kobietami należącymi do grup mniejszości etnicznych na poziomie lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim,

1.

podkreśla, że nie istnieje powszechnie uznana prawna definicja grup mniejszości etnicznych oraz że pojęcie to obejmuje szereg sytuacji, w jakich znajdują się różne grupy etniczne w państwach członkowskich UE;

2.

nawołuje Komisję i państwa członkowskie, aby – we współpracy z organizacjami pozarządowymi i ugrupowaniami społeczeństwa obywatelskiego – gwarantowały regularne gromadzenie i analizowanie – w zgodzie z przepisami dotyczącymi ochrony danych osobowych – danych z podziałem na płeć i pochodzenie etniczne dotyczących kwestii związanych z włączeniem do społeczeństwa, takich jak dostęp do oświaty, rynku zatrudnienia, systemu zabezpieczeń społecznych, służby zdrowia i mieszkalnictwa;

3.

uważa, że wdrożenie obowiązującego prawodawstwa w odpowiednim czasie, a co za tym idzie transpozycja dyrektyw w państwach członkowskich, mają kluczowe znaczenie; uważa, że istnieje potrzeba lepiej zorganizowanej koordynacji polityki na rzecz grup mniejszości etnicznych, aby osiągnąć trwały wpływ i lepszą politykę na poziomie UE, krajowym, regionalnym i lokalnym, w związku z czym zachęca decydentów politycznych na wszystkich poziomach do prowadzenia konsultacji z kobietami, których prawa stanowią przedmiot tych polityk, społecznościami, do których należą i organizacjami w tej dziedzinie na temat strategii i działań służących poprawie integracji społecznej kobiet należących do mniejszości etnicznych;

4.

podkreśla znaczenie kształcenia dla akceptacji różnych kultur oraz wpływu dyskryminacji i uprzedzeń; zwraca uwagę, że odpowiedzialność za rzeczywistą integrację leży zarówno po stronie mniejszości etnicznych, jak i społeczeństwa głównego nurtu, obie strony muszą podjąć starania w celu wzajemnej integracji w dążeniu do zapewnienia jedności społeczeństwa;

5.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia środków służących zapobieżeniu zatrudnianiu kobiet należących do mniejszości etnicznych poniżej ich kwalifikacji poprzez zapewnienie im lepszego dostępu do rynku pracy, w tym do wysokiej jakości opieki nad dziećmi po przystępnej cenie, a także zagwarantowanie im dostępu do kształcenia i szkoleń, w tym szkoleń zawodowych; wzywa do skutecznej realizacji polityki na rzecz członkiń grup mniejszości etnicznych oraz do wprowadzenia jasnych i szybkich procedur uznawania umiejętności i kwalifikacji;

6.

podkreśla znaczenie wzorców do naśladowania w integracji i opowiada się za wymianą najlepszych rozwiązań stosowanych przez państwa członkowskie posiadające większe doświadczenie w zapobieganiu marginalizacji społecznej; zachęca decydentów na szczeblu UE, krajowym, regionalnym i lokalnym do zasięgania opinii organizacji zrzeszających kobiety należące do mniejszości etnicznych w sprawie strategii i działań mających na celu integrację społeczną kobiet należących do mniejszości etnicznych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przedstawienia środków mających na celu wspieranie istniejących mediatorów społeczno-kulturowych w UE;

7.

uważa, że rozpoczęcie procesu integracji na wczesnym etapie życia ma podstawowe znaczenie dla skutecznego zaprezentowania alternatywy dla ubóstwa i pozostawania na marginesie społeczeństwa; w związku z tym jest zdania, że należy stworzyć ramy instytucjonalne dla wspólnotowych usług społeczno-edukacyjnych dla dzieci i rodzin, spełniających potrzeby regionalne i osobiste, gwarantując równy dostęp do usług wysokiej jakości; wzywa zatem Komisję do szczególnego wspierania programów na rzecz wczesnej integracji;

8.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Społecznego oraz krajowych funduszy społecznych wspierały możliwości w zakresie przedsiębiorczości skierowane specjalnie do kobiet należących do mniejszości etnicznych, przez organizowanie seminariów i warsztatów z przedsiębiorczości oraz nagłaśnianie projektów na rzecz rozwoju;

9.

nawołuje Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia we współpracy z organizacjami pozarządowymi kampanii uświadamiającej dla kobiet należących do mniejszości etnicznych i ogółu społeczeństwa oraz do zapewnienia pełnego wprowadzenia w życie właściwych przepisów w celu zwalczania dyskryminujących zwyczajów kulturowych i modelu patriarchalnego, aby zapobiec polaryzacji i przeciwdziałać seksistowskim stereotypom oraz napiętnowaniu społecznemu, które stanowi podstawę przemocy wobec kobiet, a także, aby zagwarantować, że przemoc mająca za źródło obyczaje, tradycje czy względy religijne nie znajdzie usprawiedliwienia;

10.

podkreśla, że w celu wsparcia ukierunkowanej polityki integracyjnej potrzebna jest większa ilość przekrojowych badań i wskaźników dotyczących wpływu dyskryminacji i wykluczenia społecznego na kobiety należące do mniejszościowych wspólnot etnicznych na terenie UE; w związku z tym zachęca Komisję, a zwłaszcza DG ds. Badań, do finansowania takich projektów badawczych;

11.

zachęca do aktywnego udziału politycznego i społecznego kobiety należące do mniejszości etnicznych pochodzące ze wszystkich grup społecznych, w tym w przywództwie politycznym, oświacie i kulturze, aby zaradzić obecnej niewystarczającej reprezentacji;

12.

zaznacza, że nadanie kobietom niezależności i mocy sprawczej w gospodarce stanowi kluczowy czynnik zapewnienia ich pełnego uczestnictwa w głównym nurcie społeczeństwa;

13.

nawołuje państwa członkowskie do poszanowania praw podstawowych wszystkich kobiet, w tym należących do mniejszości etnicznych, a w szczególności do zapewnienia im dostępu do służby zdrowia, wymiaru sprawiedliwości, pomocy i informacji prawnej oraz mieszkania;

14.

zachęca Komisję, państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do podjęcia dynamicznych starań zmierzających do poprawy i ułatwienia dostępu do edukacji, ze szczególnym naciskiem na naukę języków (a zwłaszcza języka urzędowego danego kraju), oraz dostępu do kształcenia ustawicznego i wyższego, dostosowanych do potrzeb kobiet i dziewcząt należących do mniejszości etnicznych, aby uniknąć różnic w poziomie wykształcenia płci, które mogą prowadzić do wykluczenia z rynku pracy i ubóstwa;

15.

podkreśla, że kobiety należące do mniejszości etnicznych potrzebują dostępu do informacji o służbie zdrowia w innych językach; zwraca uwagę na znaczenie szkoleń dotyczących aspektów międzykulturowych dla pracowników służby zdrowia w ramach partnerstwa z grupami kobiet należących do mniejszości etnicznych;

16.

nalega, aby Komisja uwzględniła aspekty związane z płcią przy podejmowaniu decyzji dotyczących strategii i środków w zakresie integracji społecznej;

17.

wzywa państwa członkowskie do podjęcia środków w celu zapewnienia dostępu do usług wsparcia w zakresie ochrony kobiet przed przemocą ze względu na płeć, niezależnie od ich statusu prawnego, rasy, wieku, orientacji seksualnej, pochodzenia etnicznego czy religii;

18.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia pełnego wdrożenia obowiązujących przepisów dotyczących równości płci i zwalczania dyskryminacji w drodze udostępnienia zasobów na szkolenia poświęcone tym zagadnieniom i środki zwiększające znajomość praw kobiet należących do mniejszości, oraz sposobów postępowania w przypadku naruszenia tych praw;

19.

nawołuje państwa członkowskie do ochrony ofiar dyskryminacji wieloaspektowej, wśród których kobiety należące do mniejszości etnicznej stanowią dużą grupę, poprzez przyjęcie w systemie prawnym wyraźnych klauzul i wiążących przepisów dotyczących takiej dyskryminacji;

20.

nawołuje do czynnego zaangażowania Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn w gromadzenie danych i prowadzenie badań nad zagadnieniami związanymi z integracją, dotyczącymi kobiet należących do mniejszości etnicznych, poprzez konsekwentne stosowanie zasady uwzględniania aspektu płci i wspieranie priorytetów w obszarze integracji społecznej;

21.

wzywa Agencję Praw Podstawowych do przekrojowego uwzględnienia zagadnień związanych z równością płci i prawami człowieka w wieloletnich ramach i wynikających z nich działaniach, dotyczących między innymi dyskryminacji na tle etnicznym oraz podstawowych praw ludności romskiej;

22.

wzywa Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn do regularnego zbierania danych z podziałem na płeć i grupę etniczną, a także inne kryteria, oraz do przedstawienia ich wyników przy zastosowaniu tego samego podziału; podkreśla zapotrzebowanie na odpowiednie mechanizmy gromadzenia i ochrony danych, tak aby zapobiec ich nieprawidłowemu wykorzystaniu do typowania przestępców na podstawie przynależności rasowej;

23.

wskazuje na istotną rolę krajowych organów ds. równości w zakresie udzielania wsparcia i pomocy ofiarom dyskryminacji i informowania ich o prawach i obowiązkach; wzywa państwa członkowskie, aby zadbały o skuteczność i zagwarantowały niezależność krajowych organów ds. równości oraz zapewniły im wystarczające środki finansowe i zasoby kadrowe, aby mogły one zająć się każdym powodem dyskryminacji, a także dyskryminacją wieloaspektową; wzywa krajowe organy ds. równości do opracowania narzędzi i szkoleń z zakresu dyskryminacji wieloaspektowej, w tym dotyczących szczególnej sytuacji kobiet należących do mniejszości etnicznych;

24.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/49

A.

mając na uwadze, że starzejące się społeczeństwo jest zbyt często postrzegane w sposób negatywny, tj. pod względem wyzwań związanych ze strukturą wieku siły roboczej oraz trwałością ochrony socjalnej oraz opieki zdrowotnej, choć osoby starsze stanowią także wartość gospodarczą, są źródłem doświadczenia i oferują kluczowe wsparcie społeczne i rodzinne jako opiekunowie osób wymagających opieki i jako konsultanci zawodowi ze względu na ich szerokie doświadczenie zawodowe, pomagając również w zachowaniu społeczności wiejskich,

B.

mając na uwadze, że plan działań na rzecz równości płci na lata 2006–2010 uwydatnił wprawdzie niedociągnięcia w dążeniu do pełnej równości płci, a w niektórych przypadkach popchnął do przodu program na rzecz równości płci, jednak ogólne postępy są niewielkie,

C.

mając na uwadze, że obecny kryzys gospodarczy i społeczny odbija się szczególnie na kobietach, zwłaszcza kobietach w starszym wieku, a także na oferowanych im usługach, pogłębiając nierówność i dyskryminację ze względu nie tylko na płeć, lecz także na wiek i stan zdrowia,

D.

mając na uwadze, że starsi ludzie w wyższym stopniu narażeni są na ubóstwo niż ogół społeczeństwa – ok. 19 % osób w wieku 65 lat i powyżej w 2008 r. w UE-27, podczas gdy w 2005 r. liczba ta wynosiła 19 %, a w 2000 r. 17 %; mając na uwadze, że kobiety powyżej 65. roku życia są narażone na wysokie ryzyko ubóstwa (wskaźnik ryzyka wynosi 22 %, tzn. 5 pkt procentowych więcej niż w przypadku mężczyzn),

E.

mając na uwadze przewidywania, zgodnie z którymi ludność UE-27 będzie się starzeć, a odsetek ludności w wieku 65 lat i powyżej wzrośnie z 17,1 % w 2008 r. do 30 % w 2060 r., zaś odsetek osób w wieku lat 80 i powyżej wzrośnie z 4,4 % do 12,1 % w tym samym okresie,

F.

mając na uwadze przewidywania, że populacja aktywna zawodowo będzie się zmniejszać, włączenie do rynku pracy grup aktualnie nieaktywnych zawodowo nabiera coraz większego znaczenia,

G.

mając na uwadze, że płeć to znaczący czynnik w procesie starzenia się, jako że średnia długość życia jest o sześć lat wyższa u kobiet niż u mężczyzn, zaś statystyki dla UE-27 wskazywały w 2007 r., że mężczyźni dożywają wieku 76 lat, zaś kobiety 82 lat; mając na uwadze, że w kontraście, zgodnie z danymi Eurostatu, różnica w średniej długości życia w dobrym zdrowiu pomiędzy kobietami a mężczyznami jest dużo mniejsza: 61,6 lat dla mężczyzn i 62,3 lata dla kobiet,

H.

mając na uwadze, że kobiety są tradycyjnie w większym stopniu zagrożone ubóstwem i ograniczonymi świadczeniami emerytalnymi – co dotyczy w szczególności kobiet po 65. roku życia, które często otrzymują świadczenia emerytalne pokrywające zaledwie minimum socjalne – a dzieje się tak z różnych powodów, m. in. z powodu znacznej różnicy między wynagrodzeniami kobiet i mężczyzn, która bezpośrednio przekłada się na prawa emerytalne, w związku z faktem, iż kobiety przerwały pracę zawodową lub zrezygnowały z niej, aby podjąć obowiązki rodzinne, bądź z faktem, iż pracowały w przedsiębiorstwie męża, głównie w sektorze handlu i rolnictwa, nie otrzymując wynagrodzenia i nie należąc do systemu zabezpieczenia społecznego;

1.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie sprostania wyzwaniom związanym ze skutkami starzenia się społeczeństwa w UE, ubolewa jednak na tym, że definicje, statystyki oraz rozważone w nim sytuacje w niewystarczającym stopniu opierają się na świadomości braku równości płci w starszym wieku wynikającego głównie ze zakumulowanego braku równości przez całe życie;

2.

popiera to, że Komisja skupia się na strategii ustalonej w trakcie szczytu Rady Europejskiej w Sztokholmie w 2001 r. (5) jako długoterminowej wytycznej w kwestii walki z wyzwaniami związanymi ze starzeniem się społeczeństw oraz wykorzystywania możliwości stwarzanych w tym procesie; popiera również wniosek wysunięty w komunikacie w sprawie przyjęcia wszechstronnego i wielodyscyplinarnego podejścia do starzenia się społeczeństw, a także do tworzenia możliwości, szczególnie w dziedzinie rynku produktów i usług mających na celu zaspokajanie potrzeb osób starszych oraz potrzeb nieoficjalnych opiekunów osób niesamodzielnych; wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na ochronę praw konsumenta osób starszych, ponieważ zbyt często są one wprowadzane w błąd lub wykorzystywane;

3.

wzywa instytucje do przyjęcia bardziej pozytywnego podejścia do starzenia się, a także do podnoszenia poziomu świadomości obywateli UE na temat starzenia się i jego rzeczywistych skutków; wzywa Komisję do zmiany podejścia do kwestii starzenia się polegającego na dostrzeganiu jedynie związanych z tym obciążeń poprzez np. uruchomienie badania na temat skutków i potencjału rynku pracy dla seniorów (ang. „silver economy”), na którym aktywne są starsze kobiety; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji ustanowienia roku 2012 rokiem aktywnego starzenia się oraz solidarności międzypokoleniowej;

4.

postrzega przyjęcie podejścia cyklu życia, w którym bierze się pod uwagę wzajemne powiązania pomiędzy starzeniem się i kwestiami płci, jako krok naprzód w polityce dotyczącej starzenia się; uważa również, że podejście do wieku i płci, w którym włączanie wieku i płci do głównego nurtu polityki staje się niezbędną metodą i instrumentem tworzenia polityki we wszystkich odnośnych dziedzinach (gospodarczej, społecznej, zatrudnienia, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa żywności, praw konsumenta, agendy cyfrowej, rozwoju miast i wsi itp.) jest krokiem naprzód jeśli chodzi o nasilenie integracji i spójności społecznej;

5.

wzywa do jak najszybszego przyjęcia dyrektywy antydyskryminacyjnej;

6.

uznaje, że z problemem dyskryminacji ze względu na wiek należy również walczyć za pomocą skutecznych środków prawnych oraz dostępniejszych procedur, zwłaszcza w przypadkach dyskryminacji w życiu zawodowym, gdzie obowiązują konkretne przepisy prawne i gdzie podstawowe znaczenie ma wsparcie dla danej osoby oraz zbadanie okoliczności dyskryminacji; wzywa zatem państwa członkowskie do zagwarantowania skutecznego wdrażania legislacji koniecznej do zwalczania dyskryminacji ze względu na wiek oraz innych form dyskryminacji;

7.

wzywa do przyjęcia opartego na poszanowaniu praw podejścia do starzenia się, aby osoby starsze były traktowane jako posiadające prawa podmioty, nie zaś przedmioty;

8.

domaga się podwyższenia środków, intensywniejszych badań oraz rozwoju istniejących mechanizmów nadzoru, ponieważ rzadko uznaje się istnienie problemu dyskryminacji ze względu na wiek oraz znajduje się jego rozwiązanie; uznaje fakt, że w państwach członkowskich potrzebna jest obszerniejsza wiedza na ten temat i z zadowoleniem przyjąłby propozycje ze strony Agencji Praw Podstawowych oraz nowego Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn;

9.

podkreśla konieczność uznania wielorakiej dyskryminacji, z którą spotykają się kobiety w starszym wieku w społeczeństwach, gdzie są dyskryminowane ze względu na wiek, płeć, stan zdrowia i niepełnosprawność;

10.

wyraża głębokie zaniepokojenie tym, w jak dużym stopniu najsłabsze grupy kobiet padają ofiarą różnorodnych form dyskryminacji: migrantki, kobiety niepełnosprawne, lesbijki, kobiety należące do mniejszości, kobiety o niskich kwalifikacjach i kobiety w starszym wieku ze względu na wiek, płeć, pochodzenie etniczne, orientację seksualną lub religię itp. i domaga się pozytywnych środków walki z tą dyskryminacją;

11.

zwraca się do państw członkowskich o przeprowadzenie prawdziwych kampanii uświadamiających na rzecz kluczowej roli osób starszych w społeczeństwie i umożliwienia starszym kobietom odgrywania aktywnej roli w społeczeństwie m. in. poprzez promocję drobnego handlu i rzemiosła;

12.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia specyficznej sytuacji starszych kobiet LBT (lesbijek, biseksualistek i transgenderystek);

13.

wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia nowych typów urlopów umożliwiających odbycie płatnego urlopu opiekuńczego innego niż urlop wychowawczy i propagowanie równego rozdziału nieodpłatnej opieki pomiędzy kobiety i mężczyzn, ponieważ konieczność podjęcia opieki niezinstytucjonalizowanej ogranicza osobie opiekującej się możliwości pracy poza domem; uważa, że w tym kontekście jedną z metod ograniczenia ubóstwa wśród starszych kobiet jest wspieranie organizacji pracy, na przykład pracy w niepełnym wymiarze godzin i dzielenia etatu, co umożliwi elastyczne formy pracy; podkreśla jednak w tym kontekście, że prawa pracownicze pracowników o elastycznym zatrudnieniu muszą być takie same jak pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin; przypomina, że aby zrealizować cele strategii UE 2020 w zakresie zatrudnienia, należy walczyć z bezrobociem wśród kobiet w starszym wieku;

14.

zwraca się do państw członkowskich z wnioskiem o opracowanie mechanizmów gwarantujących akumulację praw emerytalnych nawet w okresie, gdy poziom dochodów osoby sprawującej opiekę jest przejściowo niższy z uwagi na pełnienie obowiązków opiekuna, co dotyczy głównie kobiet; wzywa Komisję do uruchomienia badania na temat różnego wpływu, jaki mają systemy emerytalne w państwach członkowskich na kobiety i mężczyzn;

15.

wzywa państwa członkowskie do uwzględnienia problematyki płci przy reformie systemów emerytalnych i dostosowywaniu wieku emerytalnego, uwzględniając różną specyfikę pracy w przypadku kobiet i mężczyzn oraz większe ryzyko dyskryminacji starszych kobiet na rynku pracy;

16.

wzywa państwa członkowskie do promowania różnych form wzajemnej pomocy stanowiących pomost między osobami młodymi i starszymi, dzięki której będzie można z powodzeniem wykorzystać entuzjazm osób młodych i doświadczenie osób starszych;

17.

wzywa do przyjęcia podejścia opartego na poszanowaniu praw, aby umożliwić osobom starszym odgrywanie aktywnej roli w procesie podejmowania decyzji co do rodzaju oraz kształtu świadczonych im usług opieki i pomocy społecznej oraz leczenia, w każdym przypadku, gdy istnieją różne opcje; wzywa również do wdrożenia polityki opartej na zapotrzebowaniu w odniesieniu do świadczenia usług opieki wszelkiego rodzaju w celu umożliwienia starszym ludziom prowadzenia niezależnego życia, jak długo będą chcieli;

18.

wzywa do promowania strategii politycznych zapewniających wsparcie rodzinom nuklearnym, umożliwiając im podjęcie decyzji, czy same opiekują się starszymi członkami rodziny lub czy korzystają z dodatkowych usług socjalnych; za pomoc taką powinno być wypłacane takie samo wynagrodzenie;

19.

podkreśla, że osoby starsze powinny mieć łatwy dostęp do usług publicznych i prywatnych wysokiej jakości i po przystępnych cenach, a ich struktura powinna pozwalać na możliwie najdłuższy okres opieki w domu;

20.

jest zdania, że potrzebna jest wszechstronna polityka wspierania opiekunów nieformalnych, z których większość to kobiety, obejmująca ich status, świadczenia oraz prawa w zakresie ubezpieczeń społecznych, świadczenie im usług społecznych oraz usług wsparcia, dostępność profesjonalnych usług opieki itp.;

21.

podkreśla, że praca ochotnicza lub nieoficjalna opieka, która często spoczywa na barkach kobiet, nie powinny rekompensować braków w opiece społecznej oraz wzywa do zagwarantowania odpowiednich środków socjalnych, aby umożliwić kobietom zaangażowanie się w wybraną przez nie płatną działalność;

22.

nawołuje do stworzenia na poziomie państw członkowskich formy pomocy pakietowej - programu działań na rzecz poprawy zdolności zatrudnieniowej, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej osób w wieku powyżej 50 roku życia;

23.

zwraca uwagę, że należy zapewniać wysoką jakość opieki w celu poprawy jakości życia w starszym wieku, a także aby unikać nadużyć fizycznych, seksualnych, psychicznych i ekonomicznych, których ofiarą padają niejednokrotnie osoby starsze; podkreśla, że osoby mieszkające w publicznych i prywatnych domach opieki nad starszymi ludźmi powinni mieć prawo do udziału procesie decyzyjnym tych instytucji poprzez obecność w zarządzie i strukturach administracyjnych; jest zdania, że państwa członkowskie powinny dołożyć starań, aby osoby zatrudnione w charakterze opiekunów osób starszych w sektorze publicznym i prywatnym podlegały regularnym szkoleniom i ocenie ich pracy oraz żeby ich praca miała większą wartość gospodarczą, łącznie z wynagrodzeniem, ubezpieczeniem i warunkami pracy;

24.

wzywa państwa członkowskie, aby zachęcały do wspierania szkoleń w zakresie pomocy psychiczno-fizycznej na rzecz osób starszych i tworzenia odpowiednich struktur, które mogą osoby te przyjmować;

25.

popiera przekształcenie domów opieki zazwyczaj funkcjonujących jak szpitale w przyjazne placówki, w których stosowany jest model rodzinny w celu uniknięcia instytucjonalizacji;

26.

proponuje, aby przy uruchomieniu europejskiego programu działań dotyczącego choroby Alzheimera należycie uznano rolę starszych kobiet w opiece nad ludźmi dotkniętymi demencją oraz aby jak najszybciej wdrożono ten program; jest również zdania, że potrzebne są programy krajowe wskazujące, jakie należałoby podjąć środki, aby poprawić jakość życia kobiet w starszym wieku; proponuje, aby konsultowano się ze stowarzyszeniami alzheimerowskimi w celu sporządzenia listy i wdrożenia tych środków;

27.

domaga się uwzględniania wymiaru płci przy stawianiu diagnoz lekarskich, aby zagwarantować ich precyzyjność oraz zagwarantować odpowiednie leczenie i opiekę; domaga się, aby narzędzia diagnostyczne oraz usługi w zakresie ochrony zdrowia i opieki nie były ograniczone jedynie z uwagi na płeć i wiek pacjenta, tak aby przykładowo badania w kierunku nowotworu piersi, raka szyjki macicy, raka płuc lub odbytnicy, a także chorób układu krążenia były dostępne dla kobiet w starszym wieku; wzywa ponadto do poświęcenia większej uwagi profilaktyce i leczeniu chorób, które szczególnie dotykają starsze kobiety, takich jak osteoporoza i reumatoidalne zapalenie stawów;

28.

domaga się uwzględnienia perspektywy płci i wieku w zaleceniach dotyczących żywienia; zwraca się także o posługiwanie się odniesieniem do płci i wieku w zaleceniach dotyczących kwestii związanych z bezpieczeństwem żywności, takich jak etykietowanie żywności, właściwości zdrowotne, rozporządzenie REACH i nowa żywność;

29.

zwraca uwagę, że technologia i usprawnienia techniczne mogą mieć znaczenie w dostosowywaniu społeczeństwa do potrzeb starzejącej się ludności; domaga się szerszego zastosowania innowacji opracowywanych w ścisłej współpracy z osobami starszymi, których przykładami mogą być uproszczone telefony komórkowe lub połączenia internetowe, inteligentne czujniki w konkretnych produktach pozwalające ograniczać liczbę wypadków, szkolenie psów do pomocy osobom cierpiącym na choroby mające wpływ na pamięć itp., domaga się opracowywania specjalnych wspieranych przez państwo programów dla osób starszych opierające się na ustawicznym kształceniu;

30.

wzywa do prowadzenia testów leków będących w fazie opracowywania, aby zbadać ich skutki nie tylko dla organizmu mężczyzn, lecz także kobiet;

31.

proponuje, aby przeprowadzono badania statystyczne dotyczące coraz częstszych przypadków przemocy wobec osób starszych w celu naświetlenia poważnego problemu, którym osoby starsze nie są z reguły w stanie się zająć, gdyż akceptują taki stan rzeczy jako cechę podeszłego wieku i uzależnienia od innych, oraz w celu skuteczniejszego zwalczania przemocy wobec osób starszych przy większym zaangażowaniu ze strony całego społeczeństwa;

32.

wzywa do podjęcia działań mających na celu zapobieganie dezintegracji kobiet starszych ze społeczeństwem poprzez organizowanie inicjatyw o charakterze kulturalnym i edukacyjnym oraz poprzez angażowanie kobiet starszych w przedsięwzięcia społeczne o charakterze lokalnym;

33.

Zwraca się do Komisji o opracowanie do końca 2011 r. programu działania obejmującego:

34.

zwraca się do Komisji o aktualizację i poprawę mechanizmów nadzoru pod względem realizacji głównych kwestii związanych z prawami podstawowymi do końca 2012 r.; domaga się również obszerniejszej wiedzy na temat tych często zbyt sporadycznie stosowanych mechanizmów, jako że osoby w starszym wieku, a w szczególności kobiety, są nieświadome swych praw;

35.

potwierdza, że każdy mężczyzna i każda kobieta w UE musi mieć prawo do odpowiedniej opieki socjalnej i zdrowotnej wysokiej jakości, dostępnej za przystępną cenę zgodnie ze swoimi specyficznymi potrzebami i preferencjami; wzywa Komisję do zaproponowania dyrektywy w sprawie podstawowych usług, która uwzględniać będzie warunki krajowe; podkreśla, że kobiety w starszym wieku znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji i zwraca się do Komisji o rozważenie wprowadzenia systemu, w którym wszyscy mężczyźni i wszystkie kobiety w UE uzyskają prawo do podstawowego wynagrodzenia uzależnionego od poziomu życia w danym państwie członkowskim;

36.

wzywa Komisję do sprzyjania przyznawaniu środków wspólnotowych na projekty skierowane m. in. do kobiet samotnych i starszych znajdujących się w trudnej sytuacji socjalnej;

37.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/55

A.

mając na uwadze, że dostęp do informacji dla obywateli i komunikacja pomiędzy twórcami polityki a wyborcami są głównymi elementami naszych społeczeństw opartych na demokracji przedstawicielskiej i są podstawowym warunkiem wstępnym pozwalającym egzekwować prawo obywateli do pełnego i świadomego demokratycznego uczestnictwa w krajowym i unijnym życiu publicznym,

B.

mając na uwadze, że obywatele mają prawo do informacji na temat UE i jej konkretnych projektów, do wyrażania swoich opinii na temat UE i do bycia wysłuchanymi; mając na uwadze, że wyzwaniem dla środków przekazu jest w szczególności ułatwianie tego dialogu,

C.

mając na uwadze, że ostatnie wybory europejskie nie odwróciły tendencji spadku frekwencji wyborczej, co zwróciło uwagę na potrzebę dalszych wysiłków w celu pokonania dystansu między UE a jej obywatelami,

D.

mając na uwadze, że wyraźnie wykazane zostało niedoinformowanie obywateli na temat polityki UE i kwestii europejskich, choć wykazali oni chęć poszerzenia swojej wiedzy na ten temat, co pokazały wyniki różnych sondaży Eurobarometru; mając na uwadze, że te same sondaże wykazują, iż brak informacji jest jednym z głównych powodów braku zaangażowania i zaufania obywateli wobec instytucji UE,

E.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony nadał Parlamentowi większe uprawnienia w kontekście podejmowania decyzji w UE, co spowodowało, iż jeszcze większe znaczenie zyskała wiedza obywateli UE o pracach ich wybranych przedstawicieli,

F.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony wprowadza nową formę uczestnictwa obywateli w opracowywaniu strategii politycznych Unii Europejskiej – europejską inicjatywę obywatelską; mając na uwadze, że dostęp obywateli do informacji i ich zrozumienie przy zachowaniu krytycznego podejścia są elementami kluczowymi dla powodzenia europejskiej inicjatywy obywatelskiej,

G.

mając na uwadze, że sferę publiczną można rozumieć jako przestrzeń, w której polityka publiczna w całej swojej różnorodności może zostać lepiej zrozumiana i wspólnie dyskutowana przez wszystkich obywateli UE i wszystkie grupy społeczeństwa, tak aby lepiej odpowiedzieć na ich oczekiwania, oraz że musi nie tylko być miejscem informacyjnym, ale także miejscem szeroko zakrojonych konsultacji, które wykraczają poza granice krajowe i przyczyniają się do budowania interesu publicznego na szczeblu Unii Europejskiej;

H.

mając na uwadze, że termin „nowe media” jest używany na określenie cyfrowych i sieciowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych; mając na uwadze, że te nowe technologie sprzyjają rozpowszechnianiu informacji i różnorodności opinii oraz pozwalają na stworzenie demokracji bardziej deliberatywnej; mając na uwadze, że elektroniczne media społeczne tworzą nowe formy odbiorców, którzy są fizycznie rozproszeni, lecz powiązani wspólnym zainteresowaniem tym samym tematem, co stwarza możliwość tworzenia nowych ponadnarodowych sfer publicznych,

I.

mając na uwadze, że dzięki wykorzystaniu platform mediów społecznych przez Parlament podczas kampanii przed wyborami europejskimi w 2009 r. udało się zwiększyć liczbę aktywnych użytkowników, zwłaszcza wśród młodych ludzi,

J.

mając na uwadze zmianę postrzegania mediów, sposobu ich wykorzystywania oraz posługiwania się nimi przez ludzi młodych; mając na uwadze, że młodzi ludzie w szerokim zakresie wykorzystują nowe technologie jako środek komunikacji,

K.

mając na uwadze, że utworzenie europejskiej sfery publicznej wiąże się ściśle z istnieniem ogólnoeuropejskich lub ponadnarodowych struktur medialnych; mając na uwadze, że obecnie nie istnieje nadrzędna europejska sfera publiczna, istnieją natomiast bardzo dynamiczne krajowe sfery publiczne, oraz mając na uwadze, że należy zatem doprowadzić do powstania między nimi synergii opartych przykładowo na modelu francusko-niemieckiego kanału Arte,

L.

mając na uwadze, że zgodnie z Protokołem do traktatu amsterdamskiego w sprawie systemu publicznego nadawania w państwach członkowskich (5) zadaniem państw członkowskich jest określenie zakresu kompetencji i organizacja nadawców publicznych,

M.

mając na uwadze, że regulacje prawne dotyczące rynku mediów są bardzo zróżnicowane w poszczególnych państwach członkowskich oraz że należy ich przestrzegać,

N.

mając na uwadze, że krajowe media, a w szczególności nadawcy publiczni, ponoszą szczególną odpowiedzialność za obszerne informowanie ogółu społeczeństwa o politycznym procesie decyzyjnym i sposobie sprawowania rządów, co powinno obejmować również sprawy UE,

O.

mając na uwadze, że poprawa wiedzy obywateli na temat UE wymaga włączenia studiów europejskich do programów nauczania,

P.

mając na uwadze, że dziennikarstwo jest ważnym sprawdzianem dla demokracji i że musi zapewniać swobodny dostęp do szerokiego wachlarza opinii; mając na uwadze wiodącą rolę mediów i dziennikarstwa w procesie integracji europejskiej,

Q.

mając na uwadze, że Unia Europejska, podejmując starania w celu uzyskania u obywateli państw członkowskich legitymacji społecznej, powinna sprzyjać tworzeniu ponadnarodowych środków przekazu, które będą w stanie nadać Europie nowy demokratyczny i niezależny wymiar, wzmacniając zasady pluralizmu i przeciwdziałając koncentracji własności mediów,

R.

mając na uwadze, że nadejście nowych narzędzi komunikacyjnych zmieniło zawody związane z branżą dziennikarską i medialną i doprowadziło do zmiany tradycyjnego podejścia do zawodu, umożliwiając wszystkim stworzenie treści blogów i dzielenie się nią; mając na uwadze, że serwisy społecznościowe są kluczowym obszarem Web 2.0, który zmienił zwyczaje i nadał nowy wymiar rozpowszechnianiu informacji, a coraz więcej dziennikarzy wykorzystuje te serwisy jako źródło oraz środek przekazu informacji; mając na uwadze, że społeczne środki przekazu mają pewne znaczenie w ramach przygotowywania i publikowania niektórych artykułów oraz że dziennikarze wykorzystują je w celu publikowania, rozpowszechniania i promowania swoich artykułów,

1.

wychodzi z założenia, że celem instytucji UE musi być wspólne stworzenie europejskiej przestrzeni publicznej, która będzie należała do wszystkich obywateli UE i której podstawą będzie swobodny i bezpłatny dostęp do wszystkich publicznych informacji Komisji Europejskiej, Rady i Parlamentu we wszystkich językach UE;

2.

z zadowoleniem przyjmuje wspólną deklarację Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji pt. „Partnerski proces komunikacji poświęconej Europie” i wzywa instytucje UE do przestrzegania postanowień tej deklaracji;

3.

uważa, że aktualne wiadomości na temat UE we wszystkich rodzajach środków przekazu, w szczególności w środkach masowego przekazu, muszą mieć charakter bezstronny, niezależny i odzwierciedlać stan faktyczny, co jest głównym warunkiem wstępnym podjęcia ogólnoeuropejskiej debaty i stworzenia europejskiej sfery publicznej;

4.

zwraca uwagę, że problem nie polega na braku internetowych wiadomości i informacji na temat UE i jej instytucji, lecz na udostępnianiu ogromu informacji bez jakiejkolwiek rzeczywistej priorytetyzacji, prowadząc do sytuacji, w których nadmiar informacji osłabia przekaz; odnotowuje, że wszystkie instytucje uruchomiły własne platformy informacyjne, które jednak nie wzbudziły zainteresowania większości obywateli, ponieważ są nieprzejrzyste, nieatrakcyjne lub niezrozumiałe, co w wielu przypadkach było spowodowane wykorzystaniem zbyt technicznego języka, który nie jest natychmiastowo przystępny dla wszystkich; uważa, że platformy te powinny być powiązane z portalem wprowadzającym, który wyjaśniałby bardziej szczegółowo funkcjonowanie instytucji UE;

5.

uważa, że komunikacja powinna opierać się na prawdziwym dialogu pomiędzy ogółem społeczeństwa a twórcami polityki oraz wyważonej debacie politycznej pomiędzy obywatelami; pragnie, aby nawiązano bardziej interaktywny dialog opierający się w mniejszym zakresie na komunikatach instytucji, które często są dość hermetyczne i zbyt oddalone od życia codziennego obywateli;

6.

uważa, że skuteczne komunikowanie to takie, które jasno pokazuje, że decyzje polityczne podjęte na szczeblu UE mają bezpośredni wpływ na życie codzienne obywateli UE, którzy nadal postrzegają Unię jako zbyt odległą i w zbyt niewielkim stopniu wpływającą na rozwiązywanie ich prawdziwych problemów;

7.

wzywa Komisję do wzmocnienia własnej polityki komunikacyjnej i uznania jej za jeden z celów o pierwszorzędnym znaczeniu w momencie rozpoczęcia ponownych negocjacji w sprawie wieloletnich ram finansowych na okres po 2013 r.;

8.

przypomina, że na mocy nowego art. 12 TUE parlamenty narodowe są zaangażowane w tworzenie polityki UE na wcześniejszym etapie niż dotychczas, i zachęca do takiego zaangażowania w celu rozszerzenia zakresu dyskusji politycznych na tematy dotyczące UE na poziomie krajowym; podkreśla znaczenie zaangażowania posłów do parlamentów narodowych w tworzenie polityki w UE i z zadowoleniem przyjmuje takie inicjatywy, jak uczestnictwo posłów do parlamentów narodowych w posiedzeniach komisji PE na żywo dzięki przesyłowi strumieniowemu;

9.

podkreśla istotną rolę odgrywaną przez partie polityczne w kształtowaniu opinii publicznej na temat kwestii europejskich; zwraca uwagę na fakt, że partie te mają wiodącą rolę w sprzyjaniu debacie i przyczynianiu się do rozwoju europejskiej sfery publicznej; jest zdania, że partie te powinny nadać kwestiom europejskim bardziej znaczące miejsce w swoich programach;

10.

uważa, że organizacje społeczeństwa obywatelskiego mają do odegrania ważną rolę w debacie europejskiej; jest zdania, że ich rola powinna być wzmocniona poprzez bardziej ukierunkowane projekty współpracy w sferze komunikacji publicznej;

11.

podkreśla, że każde państwo członkowskie musi posiadać wyspecjalizowane służby do spraw unijnych, w których wyznaczona osoba byłaby odpowiedzialna za wyjaśnianie konsekwencji strategii politycznych UE na gruncie lokalnym, regionalnym i krajowym, stanowiąc punkt odniesienia, do którego obywatele mogliby zwracać się ze sprawami dotyczącymi UE;

12.

podkreśla jak ważne jest, aby rzecznicy prasowi w przedstawicielstwach Komisji i biurach informacyjnych Parlamentu w państwach członkowskich byli specjalistami w dziedzinie mediów, których zadaniem jest pełnienie czynnej i widocznej roli w krajowych debatach na temat spraw europejskich;

13.

zauważa, że należy przybliżyć młodzieży proces integracji europejskiej i w związku z tym, aby zaznajomić uczniów z instytucjami UE, wzywa państwa członkowskie do rozważenia pełniejszego włączenia tematyki UE, która skupiać się będzie na rysie historycznym, celach i działaniach UE, do wszystkich programów nauczania oraz zachęca je do wymiany najlepszych rozwiązań w tej dziedzinie na szczeblu UE; uważa, że pełne zaangażowanie szkół ma podstawowe znaczenie dla polityki komunikacyjnej UE, jeżeli UE pragnie dotrzeć do ludzi młodych i włączyć ich w swoje działania;

14.

z zadowoleniem przyjmuje programy Komisji i Parlamentu dotyczące szkolenia dziennikarzy w zakresie spraw UE i apeluje o ich rozszerzenie w celu zaspokojenia coraz większego zapotrzebowania; wyraża obawy w związku z cięciami w liniach budżetowych Komisji przeznaczonych na komunikację, a w szczególności w budżecie na informację przeznaczoną dla mediów;

15.

wskazuje na wagę poszerzenia wyboru językowego stacji Euronews, tak aby objęto wszystkie państwa członkowskie UE (i inne) i aby stacja ta była nadal modelem niezależnego dziennikarstwa telewizyjnego, które będzie promować obiektywność informacji, jakość w dziedzinie polityki i przejrzystość w zakresie reklam;

16.

podkreśla, że konieczne jest poszanowanie wolności mediów, ich niezależności redakcyjnej na poziomie unijnym i krajowym, a w szczególności autonomii w ustalaniu programu publicznych nadawców radiowych i telewizyjnych, gdyż autonomia ta jest naczelną wartością UE i jej sektora mediów oraz jest niezmiernie ważna, by stworzyć wolne, otwarte i demokratyczne społeczeństwo;

17.

zaznacza, że media społeczne posiadają ogromny potencjał docierania do młodych ludzi, w związku z czym zachęca Komisję i Parlament do wzmocnienia niezależności redakcyjnej relacji medialnych, które ponadto nie powinny podlegać wpływom państwa;

18.

ze względu na szczególną rolę mediów jako pośrednika informacji w procesie kształtowania woli demokratycznej i opinii publicznej podkreśla konieczność przekazywania wiarygodnych informacji politycznych również przez nowe media; podkreśla znaczenie wspierania partnerstwa pomiędzy mediami publicznymi i prywatnymi w celu dotarcia do szerszej publiczności;

19.

zachęca Komisję i Parlament do większego zaangażowania w kształcenie i szkolenie swoich pracowników w zakresie umiejętności komunikacyjnych, aby umożliwić im komunikowanie się z mediami i ogółem społeczeństwa w celu poprawy działalności informacyjno-komunikacyjnej instytucji UE; uważa, że zatrudnianie specjalistów w dziedzinie mediów ma kluczowe znaczenie dla spełnienia tych wymogów;

20.

zwraca się do Komisji o otwarcie się na wszystkie metody komunikacji, poszerzenie kontaktów z dziennikarzami i wspieranie wszystkich projektów i inicjatyw, które promują informowanie społeczeństwa na tematy związane z UE;

21.

proponuje, by Komisja wspierała i finansowała wymianę najlepszych rozwiązań w zakresie informowania o UE między nadawcami i innymi specjalistami w dziedzinie mediów z różnych państw członkowskich, w tym szkolenia dla mediów publicznych i prywatnych;

22.

za niezwykle niepokojące uznaje ostatnie zmniejszenie się liczby akredytowanych dziennikarzy w Brukseli i uważa, że ta zmiana nie leży ani w interesie instytucji UE, ani w interesie dziennikarzy akredytowanych w Brukseli; dlatego, aby wesprzeć tych, którzy obecnie znajdują się w Brukseli, zwraca się do instytucji europejskich o ściślejszą współpracę z przedstawicielami prasy w Brukseli i wykazanie się w stosunku do nich większą otwartością; w związku z tym proponuje podjęcie działań mających na celu uproszczenie procedury akredytacji dziennikarzy;

23.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wiele podmiotów medialnych szczególnie zaś nadawcy publiczni poczyniło znaczące inwestycje w nowe, interaktywne i nielinearne usługi medialne, szczególnie za pośrednictwem Internetu, w zakresie przekazywania wiadomości i aktualnych tematów, w tym kwestii europejskich, docierając dzięki temu szczególnie do młodszych odbiorców;

24.

uznaje, że nadawcy publiczni nie są jedynym narzędziem, które można wykorzystać do przekazywania obywatelom informacji o UE, ponieważ dowody empiryczne wskazują, że nadawcy prywatni są również kluczowym źródłem przekazywania wiadomości na temat UE i mogą pomóc w rozwoju i wspieraniu europejskiej sfery publicznej;

25.

z zadowoleniem przyjmuje projekt pilotażowy dotyczący dotacji na badania w dziedzinie transgranicznego dziennikarstwa śledczego; uważa, że niezależność członków jury ma kluczowe znaczenie dla zagwarantowania niezależności redakcyjnej;

26.

zachęca do podjęcia inicjatywy mającej na celu stworzenie programów szkoleniowych poświęconych kwestiom dotyczącym UE, przeznaczonych w szczególności dla młodych dziennikarzy; uważa, że należy podjąć działania w celu zachęcenia dziennikarzy do regularnego informowania na temat pracy instytucji UE; zachęca państwa członkowskie do włączenia do programów nauczania zajęć z dziennikarstwa wykorzystującego nowe media;

27.

podkreśla, że zgodnie z protokołem amsterdamskim państwa członkowskie są odpowiedzialne za określenie zadań, organizację i finansowanie nadawców publicznych; zachęca zatem państwa członkowskie do uwzględnienia w odpowiednich przypadkach kwestii informowania o UE przy zachowaniu niezależności redakcyjnej i etyki dziennikarskiej;

28.

podkreśla, że krajowi i regionalni nadawcy publiczni ponoszą szczególną odpowiedzialność za informowanie obywateli o sprawach politycznych i tworzeniu polityki na szczeblu UE; podkreśla, że pod tym względem nadawcy publiczni muszą krytycznie, z pełną niezależnością redaktorską, podchodzić do własnych informacji dotyczących UE i ustalać ambitne cele;

29.

podkreśla, że państwa członkowskie powinny zapewnić niezależność nadawców publicznych i że nadawcy ci mają obowiązek informowania o UE w ramach świadczonej przez nich usługi publicznej, jaką jest przekazywanie informacji oraz wspieranie obywatelstwa i społeczeństwa obywatelskiego;

30.

podkreśla, że media publiczne muszą włączyć w swoje działania praktyki komunikacyjne, które wykorzystują nowe media, aby zwiększyć swą wiarygodność poprzez otwarty udział społeczeństwa; zachęca na przykład nadawców usług publicznych do utworzenia forów internetowych z wykorzystaniem przesyłu strumieniowego, na których obywatele mogliby obserwować debaty w parlamentach narodowych i w Parlamencie Europejskim i wymieniać się opiniami na ten temat;

31.

podkreśla znaczenie zapewnienia współpracy wszystkich instytucji UE na rzecz poprawy działań komunikacyjnych; jest zdania, że instytucje UE powinny wspierać decentralizację polityki komunikacyjnej UE, by nadać jej wymiar regionalny i lokalny, tak by zbliżyć do siebie poszczególne poziomy komunikacji, i powinny zachęcać państwa członkowskie do szerszego informowania opinii publicznej na tematy europejskie;

32.

wzywa Komisję do kontynuacji programu zatytułowanego „Informowanie o Europie na szczeblu lokalnym” w celu zwiększenia rozpoznawalności UE na tym poziomie;

33.

odnotowuje współpracę Komisji z lokalnymi sieciami radiowymi i telewizyjnymi oraz ich finansowanie przez Komisję; zaznacza, że nadawcy muszą posiadać całkowitą niezależność redaktorską;

34.

proponuje, by tymczasowa grupa robocza Parlamentu Europejskiego zbadała istniejące nowe rozwiązania w zakresie mediów i przedstawiła propozycje dotyczące sposobów nawiązania kontaktów międzyparlamentarnych pomiędzy parlamentami narodowymi lub regionalnymi a Parlamentem Europejskim;

35.

uznaje zwiększoną rolę parlamentów narodowych, a zatem znaczenie biur informacyjnych Parlamentu Europejskiego w państwach członkowskich; zaznacza jednak, że do zwiększenia ich widoczności konieczne jest dostosowanie ich deklaracji misji w taki sposób, aby uwzględnić wzmocnienie powiązań z parlamentami narodowymi, władzami lokalnymi i regionalnymi, jak również z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego;

36.

podkreśla, że konieczne jest, by biura informacyjne PE działały na szczeblu lokalnym i dostarczały ogółowi społeczeństwa odpowiednich informacji dotyczących decyzji i działań Parlamentu; proponuje, by rozważyć przyznanie biurom informacyjnym większej niezależności przy podejmowaniu decyzji dotyczących sposobów komunikowania się z obywatelami;

37.

uważa, że biura informacyjne Parlamentu w państwach członkowskich powinny odgrywać bardziej znaczącą rolę w angażowaniu w działania krajowych, lokalnych i regionalnych środków przekazu; proponuje podwyższenie środków w liniach budżetowych dotyczących biur informacyjnych Parlamentu, w szczególności w celu zapewnienia lepszej komunikacji;

38.

uważa, że należy dokonać oceny stosunku jakości do kosztów telewizji EuroparlTV w oparciu o kompleksową analizę wskaźników oglądalności i typów odbiorców; uważa, że EuroparlTV powinna stać się bardziej skuteczna poprzez dalsze włączanie jej do strategii Parlamentu w dziedzinie Internetu, a jednocześnie poprzez wprowadzenie właściwych dostosowań do jej statutu, aby zapewnić niezależność redakcyjną, oraz poprzez udostępnianie nadawanych treści w jak najszerszym zakresie kanałom telewizyjnym i mediom elektronicznym, które wyrażą chęć ich wykorzystania;

39.

wyraża zadowolenie z faktu, że Nagroda Dziennikarska Parlamentu Europejskiego obejmuje kategorię nowych mediów;

40.

zwraca się do dziennikarzy i osób pracujących w środkach przekazu o podjęcie wspólnych starań i wspólne zastanowienie się nad przyszłością dziennikarstwa europejskiego;

41.

nalega, aby państwa członkowskie opracowały prawdziwe koncepcje mediów unijnych, które będą wychodziły poza samo przekazywanie informacji i które wpiszą się w różnorodność kulturową i językową Unii Europejskiej;

42.

podkreśla, że choć serwisy społecznościowe wydają się stosunkowo skuteczne, jeżeli chodzi o szybkie rozpowszechnianie treści, nie dają gwarancji rzetelności informacji, której się od nich oczekuje, i nie mogą zostać uznane za profesjonalne środki przekazu; podkreśla, że bardzo często sposób opracowywania informacji na platformach społecznościowych budzi niepokój i może doprowadzić do poważnych przypadków łamania dziennikarskiej etyki zawodowej; należy zatem wykorzystywać te nowe narzędzia z zachowaniem ostrożności; podkreśla znaczenie opracowania kodeksu etyki mającego zastosowanie do nowych mediów;

43.

przypomina, że zmiany w zawodzie dziennikarza otwierają drogę w kierunku bardziej otwartych i zaangażowanych środków przekazu, skierowanych do coraz lepiej poinformowanych grup odbiorców, lecz zmiany te muszą dokonać się w zgodzie z interesem ogólnym zawodu dziennikarza i jego statusu;

44.

podkreśla, że branża dziennikarska i medialna musi być wyczulona na nieustanne zmiany w poszczególnych zawodach oraz wykorzystać możliwości, jakie oferują serwisy społecznościowe, które w sposób oczywisty pozwalają im na poszerzenie sieci kontaktów i sprzyjają pewnemu „monitorowaniu sieci”; z zainteresowaniem odnotowuje, że wobec nieodwracalnego zjawiska, jaki stanowią serwisy społecznościowe, dziennikarstwo zachowało swoją pozycję w zakresie nadawania wiadomości, ponieważ dziennikarze wykorzystują te serwisy, będące źródłem prawdziwego bogactwa informacji, do pogłębionych badań i sprawdzania informacji, proponując nowy model dziennikarstwa zaangażowanego i promując komunikację;

45.

podkreśla kluczową rolę dziennikarzy we współczesnym społeczeństwie wobec takiego natłoku informacji, ponieważ to jedynie oni dzięki swojemu profesjonalizmowi, etyce zawodowej, skuteczności i wiarygodności mogą nadać informacjom dodatkowej wartości, tj. umożliwić ich zrozumienie; przypomina, że jakość i niezależność mediów można zagwarantować jedynie poprzez przyjęcie wysokich standardów zawodowych i społecznych;

46.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/62

A.

mając na uwadze, że w Iranie niestety nadal wykonuje się najwięcej na świecie egzekucji młodocianych przestępców, oraz mając na uwadze, że w samym tylko 2010 r. wydano 2 000 wyroków śmierci,

B.

mając na uwadze, że według doniesień w więzieniu Vahil Abad w Maszadzie w ostatnich tylko tygodniach stracono ponad stu więźniów oskarżonych o przestępstwa narkotykowe, zaś stu kolejnych więźniów oczekuje na egzekucje, które mają się odbyć w najbliższych dniach; mając na uwadze, że te masowe egzekucje, w sprawie których decyzje podjęto w największej tajemnicy, stanowią rażące naruszenie prawa międzynarodowego,

C.

mając na uwadze, że wbrew twierdzeniom najwyższych rangą przedstawicieli władz sądowych Iranu w kraju tym nadal wydaje się wyroki ukamienowania za „cudzołóstwo”, jak w przypadku Sakineh Mohamadi Asztiani, co zostało nagłośnione w związku z jej „przyznaniem się do winy” transmitowanym przez telewizję w dniu 11 sierpnia 2010 r.,

D.

mając na uwadze, że w Iranie w 2006 r. Sakineh Mohammadi Asztiani, oskarżona o odbycie po śmierci męża dwóch pozamałżeńskich związków seksualnych, została skazana na 99 uderzeń biczem, a karę wykonano w tym samym roku,

E.

mając na uwadze, że została ona również oskarżona o współudział w zamordowaniu męża, a następnie oczyszczona z zarzutów, po czym oskarżona o cudzołóstwo w czasie trwania związku małżeńskiego i skazana na ukamienowanie,

F.

mając na uwadze, że ukamienowanie, które miało odbyć się w dniu 9 lipca 2010 r., zostało zawieszone przez władze irańskie „z powodów humanitarnych” w odpowiedzi na międzynarodowe naciski,

G.

mając na uwadze, że kara w postaci ukamienowania stanowi oczywiste naruszenie zobowiązań Iranu wynikających z Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych; mając na uwadze, że dopiero niedawno, podczas powszechnego przeglądu okresowego w Radzie Praw Człowieka ONZ, Iran zgodził się przestrzegać przynajmniej minimalnych norm i postanowień tegoż paktu w zakresie kary śmierci, dopóki będzie ona utrzymywana,

H.

mając na uwadze, że osiemnastoletni Ebrahim Hammadi został skazany w sierpniu 2010 r. na karę śmierci za „sodomię”, której miał się dopuścić w wieku zaledwie 16 lat, przy czym twierdzi, że przyznanie się do winy zostało wymuszone torturami,

I.

mając na uwadze, że prawnik Mohammad Mostafaei, który był w obu tych sprawach obrońcą i próbował informować opinię publiczną o sytuacji swych klientów, musiał uciec z kraju w obawie przed aresztowaniem, oraz mając na uwadze, że coraz większa liczba prawników zajmujących się prawami człowieka spotyka się z prześladowaniami ze strony państwa w postaci nadzwyczaj wysokiego opodatkowania oraz gróźb pozbawienia życia i zastraszania ich rodzin, jak w przypadku Mohammeda Ali Dadkaha, Mohammada Oliyifarda oraz Mohammada Seifzadeha, a nawet tak znamienitych osobistości jak laureatka pokojowej Nagrody Nobla Szirin Ebadi,

J.

mając na uwadze, że Nasrin Sotoudeh, prawniczka zajmująca się prawami człowieka ciesząca się powszechnym uznaniem za działalność na rzecz młodocianych skazanych na karę śmierci oraz za obronę więźniów sumienia, została aresztowana w dniu 4 września 2010 r. pod zarzutem „propagandy antypaństwowej” oraz „zmowy i gromadzenia się w celu działania na szkodę bezpieczeństwa państwa”,

K.

mając na uwadze, że rok po sfałszowanych wyborach prezydenckich i związanych z nimi masowych protestach w więzieniach nadal przetrzymuje się setki demonstrantów, dziennikarzy i działaczy walczących o prawa człowieka, a nawet zwykłych obywateli, takich jak Holenderka Zahra Bahrami, którzy zaprzeczają, jakoby mieli jakikolwiek związek z tymi demonstracjami,

L.

mając na uwadze, że Zahra Bahrami, która udała się do Iranu w celu odwiedzenia rodziny, została aresztowana po protestach w dniu święta Aszury 27 grudnia 2009 r. i zmuszona do przyznania się na antenie telewizyjnej do stawianych jej zarzutów,

M.

mając na uwadze, że do Zahry Bahrami nie dopuszczono ani międzynarodowych organizacji praw człowieka, ani władz holenderskich,

N.

mając na uwadze, że w Iranie nadal powszechne jest zmuszanie do przyznania się do winy, torturowanie więźniów i znęcanie się nad nimi, pozbawianie ich snu, przetrzymywanie w celi izolacyjnej, więzienie w tajnych ośrodkach, traktowanie w okrutny, nieludzki i poniżający sposób, stosowanie przemocy fizycznej, w tym seksualnej, a także bezkarność funkcjonariuszy państwowych, co budzi poważne wątpliwości co do uczciwości i przejrzystości postępowań sądowych w tym kraju,

O.

mając na uwadze, że rośnie liczba przypadków oskarżania pokojowo nastawionych obrońców praw obywatelskich o „moharabeh” (wrogość wobec Boga), zbrodnię podlegającą karze śmierci, jak w przypadku Sziwy Nazar Ahari, członkini Komitetu Reporterów Zajmujących się Prawami Człowieka, przetrzymywanej w areszcie od dnia 20 grudnia 2009 r., której proces niebawem się rozpocznie,

P.

mając na uwadze nieprzerwane prześladowania mniejszości religijnych i etnicznych w Iranie; mając na uwadze, że w sierpniu 2010 r. siedmiu przywódców bahaickich – Fariba Kamalabadi, Dżamaloddin Chandżani, Afif Naimi, Said Rezaei, Mahwasz Sabet, Behruz Tawakkoli i Bahid Tizfahm – przetrzymywanych w więzieniu od 2008 r. jedynie z powodu przekonań religijnych, zostało skazanych na 20 lat pozbawienia wolności w związku z zarzutem uprawiania propagandy antypaństwowej i szpiegostwa,

Q.

mając na uwadze, że opozycjoniści Mir-Hosejn Musawi i Mehdi Karrubi oraz inni wysocy rangą członkowie partii politycznych są nadal obiektem prześladowań; mając na uwadze, że na początku września miejsce zamieszkania byłego kandydata na prezydenta Mehdiego Karrubiego zaatakowały dziesiątki uzbrojonych mężczyzn w cywilnych ubraniach, którzy zamazali ściany napisami, dokonali zniszczeń, wybili okna i oddali strzały w domu Karrubiego; mając na uwadze, że ataki te miały miejsce po oświadczeniu dowódcy Gwardii Rewolucyjnej Mohammada Alego Dżafariego, że naród irański osądzi „przywódców buntu”, co odnosiło się do liderów opozycji; mając na uwadze, że policja nie próbowała powstrzymać ataków,

R.

mając na uwadze, że osoby oskarżone o popełnienie przestępstw są wiązane z irańską opozycją polityczną, a irański wymiar sprawiedliwości przypisuje członkom opozycji politycznej popełnianie przestępstw, co ma na celu utożsamienie opozycji politycznej z zachowaniami przestępczymi,

1.

składa hołd odwadze wszystkich irańskich kobiet i mężczyzn walczących w obronie podstawowych wolności, przestrzegania przynależnych im praw człowieka i zasad demokracji, którzy aktywnie protestują przeciwko kamienowaniu i innym formom okrutnego karania, i chcą żyć w społeczeństwie wolnym od represji i zastraszania;

2.

stanowczo potępia skazanie Sakineh Mohamadi Asztiani na śmierć przez ukamienowanie i wyraża pogląd, że niezależnie od okoliczności nic nie uzasadnia wyroku śmierci przez ukamienowanie i nic nie pozwala go zaakceptować;

3.

wzywa władze Iranu do uchylenia wyroków skazujących Sakineh Mohamadi Asztiani oraz do gruntownego zbadania jej sprawy;

4.

z całą mocą wzywa rząd irański do ponownego rozpatrzenia sprawy Zahry Bahrami, niezwłocznego przyznania jej dostępu do pomocy prawnej i wsparcia konsularnego, zwolnienia jej lub zapewnienia uczciwego procesu sądowego; zwraca się do Catherine Ashton, Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Wiceprzewodniczącej Komisji, o podjęcie sprawy przetrzymywania Zahry Bahrami w rozmowach z władzami Iranu;

5.

apeluje do rządu Iranu o wstrzymanie egzekucji Ebrahima Hamidiego, osiemnastolatka oskarżonego o „sodomię”, a także wzywa Islamską Republikę Iranu, by ostatecznie zniosła karę śmierci za przestępstwa popełnione przed osiemnastym rokiem życia oraz do wprowadzenia zmian w ustawodawstwie w celu dostosowania go do ratyfikowanych przez Iran międzynarodowych konwencji dotyczących praw człowieka, w tym Konwencji o prawach dziecka oraz Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych;

6.

wyraża głębokie rozgoryczenie faktem, że Iran, podobnie jak Afganistan, Somalia, Arabia Saudyjska, Sudan i Nigeria, wciąż należy do bardzo nielicznej grupy państw, gdzie nadal stosuje się karę ukamienowania; wzywa parlament Iranu do przyjęcia przepisów zakazujących tej okrutnej i nieludzkiej praktyki;

7.

ponownie sprzeciwia się karze śmierci i wzywa władze Iranu, by zgodnie z rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 62/149 i 63/168 wprowadziły moratorium na wykonywanie kary śmierci do czasu jej całkowitego zniesienia;

8.

wzywa do przedłożenia na najbliższym posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego ONZ rezolucji wzywającej wszystkie kraje, które utrzymały karę śmierci, do udostępnienia sekretarzowi generalnemu ONZ i opinii publicznej wszelkich informacji dotyczących kary śmierci i jej wykonywania, by przełamać zatajanie problematyki kary śmierci, które w przypadku wielu egzekucji nie jest bez znaczenia;

9.

sprzeciwia się uznawaniu za przestępstwo odbywanych za obopólną zgodą stosunków seksualnych między osobami dorosłymi i wzywa władze Iranu, by przestały uznawać za przestępstwo „cudzołóstwo” i homoseksualizm;

10.

wzywa władze irańskie do usunięcia z prawa i z praktyki wszelkich form tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania lub karania, a także do egzekwowania należytych procedur prawnych i położenia kresu bezkarności osób dopuszczających się łamania praw człowieka;

11.

wzywa Islamską Republikę Iranu do podpisania i ratyfikowania Konwencji ONZ w sprawie eliminacji wszelkich form dyskryminacji kobiet;

12.

głęboko ubolewa z powodu nieuczciwych i nieprzejrzystych procesów sądowych w Iranie oraz wzywa władze irańskie do zapewnienia uczciwych i otwartych postępowań odwoławczych;

13.

wzywa władze irańskie, by umożliwiły Czerwonemu Krzyżowi dostęp do wszystkich więźniów oraz by zezwoliły międzynarodowym organizacjom broniącym praw człowieka na monitorowanie sytuacji w kraju;

14.

wzywa władze Iranu do natychmiastowego zwolnienia wszystkich osób przetrzymywanych wyłącznie ze względu na udział w pokojowych manifestacjach i chęć skorzystania z przysługującego im podstawowego prawa człowieka do wolności wypowiedzi, a w szczególności ponawia apel o uniewinnienie siedmiu przywódców bahaizmu;

15.

przypomina, że wolność myśli, przekonań i religii to podstawowe prawo, które musi być zagwarantowane w każdych okolicznościach, zgodnie z art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, który Islamska Republika Iranu podpisała i ratyfikowała;

16.

wzywa do natychmiastowego uwolnienia wszystkich aresztowanych prawników występujących w obronie praw człowieka;

17.

wyraża poważne zaniepokojenie nadużywaniem przez władze Iranu uprawnień sądowych w stosunku do obrońców praw człowieka i działaczy społeczeństwa obywatelskiego, m.in. uczestników kampanii „milion podpisów” i członków centralnej rady organizacji studenckiej ADVAR;

18.

apeluje do Komisji i Rady o opracowanie dodatkowych środków w ramach europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie, aby czynnie chronić irańskich obrońców praw człowieka, a także zachęca państwa członkowskie do wspierania europejskiego programu miast schronienia;

19.

wzywa do ponownego przyznania mandatu specjalnemu sprawozdawcy ONZ w celu zbadania przypadków naruszania praw człowieka oraz w celu sprzyjania pociągnięciu do odpowiedzialności osób winnych łamania praw człowieka w Iranie;

20.

wzywa do rozszerzenia obecnej listy osób i organizacji objętych zakazem wjazdu na terytorium UE i zamrożeniem aktywów o osoby odpowiedzialne za łamanie praw człowieka, represje i ograniczanie wolności w Iranie;

21.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Wiceprzewodniczącej Komisji / Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, Komisji Praw Człowieka ONZ, prezesowi irańskiego sądu najwyższego oraz rządowi i parlamentowi Islamskiej Republiki Iranu.

20.10.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 308/66

A.

mając na uwadze, że poprawne stosowanie zasad pomocniczości i proporcjonalności jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania Unii Europejskiej oraz właściwego dopasowania działalności jej instytucji do oczekiwań jej obywateli, przedsiębiorców działających na Jednolitym Rynku oraz administracji krajowych i lokalnych, a także do zagwarantowania, że decyzje będą podejmowane jak najbliżej obywateli,

B.

mając na uwadze, że lepsze stanowienie prawa (ang. better law-making) stało się niezbędnym warunkiem sprawnego funkcjonowania Unii Europejskiej mogącym przyczynić się w istotny sposób do wyjścia z kryzysu gospodarczego oraz osiągnięcia wzrostu gospodarczego,

C.

mając na uwadze, że problematykę lepszego stanowienia prawa należy rozpatrywać nie tylko w kontekście programu Komisji dotyczącego poprawy otoczenia regulacyjnego (ang. better regulation) ale też w szerszym ujęciu, związanym z wejściem w życie Traktatu z Lizbony,

D.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony stawia Parlament na równi z Radą w procesie stanowienia prawa zgodnie ze zwykłą procedura prawodawczą,

E.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony przewiduje formalne włączenie parlamentów krajowych w kontrolę stosowania zasady pomocniczości,

F.

mając na uwadze, że lepsze stanowienie prawa było priorytetowym zagadnieniem dla poprzedniej Komisji i że powinno być również podstawowym zadaniem dla jej nowego składu,

G.

mając na uwadze, że poprawa otoczenia regulacyjnego w Unii obejmuje szereg elementów, takich jak np. przeprowadzanie oceny skutków, zmniejszenie obciążeń administracyjnych oraz upraszczanie i ujednolicanie istniejącego prawodawstwa,

H.

mając na uwadze fundamentalne znaczenie, jakie w przygotowywaniu projektów aktów prawnych (włącznie z oceną ich skutków) mają konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, a szczególnie z partnerami społecznymi,

I.

mając na uwadze, że Artykuł 225 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) pozwala Parlamentowi żądać od Komisji przedłożenia odpowiednich propozycji w kwestiach, co do których uważa on, że akt Unii jest niezbędny w celu wykonania Traktatów,

J.

mając na uwadze prowadzony od 2005 r. program zmniejszania obciążeń administracyjnych wynikających z prawodawstwa Unii Europejskiej, którego celem jest ograniczenie ich o 25 % do 2012 r.,

K.

mając na uwadze, że jedną z kluczowych części tego programu jest referencyjny pomiar kosztów administracyjnych oparty o tzw. standardowy model kosztów,

L.

mając na uwadze, że służące uproszczeniu i ujednoliceniu obowiązującego prawa techniki przekształcenia i kodyfikacji umożliwiają większą czytelność dokonywanych zmian i jego spójność,

M.

mając na uwadze istotne znaczenie jakie ma dla dyrektyw Unii Europejskiej poprawne i terminowe ich wdrożenie przez państwa członkowskie, jak też występujące wciąż „pozłacanie” prawa, które należy rozumieć jako wprowadzanie obciążeń wykraczających poza wymogi prawa europejskiego,

N.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony zastąpił system środków wykonawczych (komitologię) nowym podziałem na środki delegowane i środki wdrażające,

O.

mając na uwadze wprowadzoną Traktatem z Lizbony europejską inicjatywę obywatelską, która jest nowym instrumentem pozwalającym obywatelom wpływać na tworzone w Unii Europejskiej prawo,

P.

mając na uwadze, że Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej pośród praw obywatelskich wymienia prawo do dobrej administracji, która nie może funkcjonować inaczej niż w oparciu o przejrzyste i zrozumiałe dla obywateli przepisy prawa,

1.

podkreśla konieczność tworzenia prawa w sposób prosty, przejrzysty i zrozumiały dla obywateli UE;

2.

podkreśla, że przy opracowywaniu wniosków instytucje europejskie muszą przestrzegać zasad pomocniczości i proporcjonalności oraz zachowywać kryteria ustalone w protokole w sprawie stosowania zasady pomocniczości i proporcjonalności załączonym do TFUE;

3.

podkreśla, że wszelkie projekty prawodawcze muszą podawać przyczyny, na których podstawie da się stwierdzić, że dany cel da się lepiej osiągnąć działaniem UE oraz uzasadnić czynnikami jakościowymi i – w miarę możliwości – ilościowymi, zgodnie z ww. protokołem;

4.

zdecydowanie popiera proces poprawy otoczenia regulacyjnego mający na celu zwiększenie przejrzystości, skuteczności oraz spójności prawa Unii Europejskiej; podkreśla kluczową rolę Komisji, jako instytucji posiadającej inicjatywę ustawodawczą, w przygotowywaniu wysokiej jakości wniosków; zobowiązuje się dołożyć wszelkich starań, aby sprawnie rozpatrywać takie wnioski zgodnie z właściwą procedurą legislacyjną; podkreśla również znaczenie współpracy z państwami członkowskimi w celu zapewnienia poprawnego wdrożenia tego prawodawstwa;

5.

odnotowuje zaangażowanie Komisji w powyższy proces wyrażone w szeregu dokumentów, w szczególności w Trzecim strategicznym przeglądzie procesu lepszego stanowienia prawa w Unii Europejskiej, oraz jej bieżących działaniach; zauważa jednocześnie, że program pozostaje nieznany szerszemu gronu odbiorców i apeluje do Komisji o bardziej czytelne promowanie go;

6.

zgadza się z zawartymi w punktach 3 i 15 konkluzji Rady z 4 grudnia 2009 r. sformułowaniami dotyczącymi wspólnej odpowiedzialności za poprawę otoczenia regulacyjnego oraz wzmocnienia tej odpowiedzialności u wszystkich zaangażowanych w ten proces instytucji i osób;

7.

odnotowuje udział Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w dyskusji na temat poprawy otoczenia regulacyjnego i zmniejszania obciążeń administracyjnych oraz liczy na owocną współpracę w tej dziedzinie;

8.

uważa, że polepszenie współpracy międzyinstytucjonalnej w tej rozległej materii wymaga rewizji Porozumienia w sprawie lepszego stanowienia prawa z 2003 r.; zwraca uwagę na właściwe dla tej kwestii punkty rezolucji z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie Porozumienia ramowego dotyczącego stosunków pomiędzy Parlamentem i Komisją, w szczególności na wspólne zobowiązanie obu instytucji do uzgodnienia kluczowych zmian w ramach przygotowań do przyszłych negocjacji z Radą Ministrów dotyczących dostosowania porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa do nowych postanowień traktatu lizbońskiego;

9.

nalega, by Komisja – zgodnie z porozumieniem politycznym na podstawie rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego stosunków pomiędzy Parlamentem i Komisją – dołożyła wszelkich starań, by Parlament i Rada były traktowane na równi w procesie stanowienia prawa oraz by w ten sposób stosowana była przewidziana w traktacie lizbońskim zasada równego traktowania Parlamentu i Rady, w szczególności poprzez jednoczesne i wszechstronne informowanie obydwu instytucji o wszelkich wydarzeniach i postępach mających wpływ na proces prawodawczy oraz poprzez zagwarantowanie im równoprawnego dostępu do posiedzeń i przekazywanie im opinii lub innych informacji;

10.

podkreśla, że proces upraszczania prawa nie może prowadzić do obniżenia standardów zawartych w obecnym dorobku prawnym, dlatego koniecznym jego składnikiem muszą być konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, w tym z partnerami społecznymi;

11.

z zadowoleniem przyjmuje ściślejsze włączenie parlamentów krajowych w proces tworzenia prawa europejskiego, a szczególnie w proces kontroli zgodności propozycji legislacyjnych z zasadą pomocniczości; podkreśla konieczność przestrzegania przez parlamenty krajowe ośmiotygodniowego terminu na dostarczenie swoich opinii;

12.

z zadowoleniem przyjmuje działania Komisji mające na celu zapewnienie sprawnej wymiany informacji z parlamentami krajowymi oraz informowanie o niej Parlamentu i Rady; zachęca ponadto parlamenty krajowe do wyraźnego rozróżniania opinii dotyczących zasady pomocniczości od opinii co do meritum propozycji Komisji;

13.

podkreśla zasadniczą odpowiedzialność Komisji za przeprowadzanie oceny skutków; apeluje o wypracowanie mechanizmów gwarantujących niezależność i wiarygodność sporządzanych analiz; jednocześnie zobowiązuje się kontynuować działania w zakresie dokonywania ocen skutków swoich istotnych poprawek wprowadzonych do propozycji Komisji;

14.

w tym celu zwraca się do Komisji, żeby systematycznie przedstawiała Parlamentowi i Radzie liczące dwie do czterech stron podsumowanie swojej oceny skutków, a także żeby przedłożyła pełną ocenę skutków przy przedstawianiu wniosku legislacyjnego;

15.

zachęca wszystkie komisje parlamentarne, żeby przed podjęciem dyskusji nad wnioskiem legislacyjnym Komisji dokonały z Komisją wymiany poglądów na temat oceny skutków;

16.

uznaje, w świetle dotychczasowych doświadczeń, potrzebę rewizji Międzyinstytucjonalnego wspólnego podejścia do oceny skutków oraz zachęca wszystkie instytucje do wypełniania swoich obowiązków dotyczących ocen skutków; zwraca uwagę na konkluzje dokumentu roboczego Konferencji Przewodniczących Komisji w tym zakresie; zachęca komisje Parlamentu, żeby wychodziły z inicjatywą i zwracały się do Komisji o przedstawienie wszystkich ocen skutków, tak żeby właściwe komisje mogły je poddać pełnej kontroli od samego początku i przed pierwszą wymianą poglądów;

17.

przypomina jednocześnie Komisji, że wszelkie nowe wnioski powinny być oceniane biorąc pod uwagę pełny zakres ich skutków, zgodnie z zasadą zintegrowanego podejścia, która nakazuje jednoczesną analizę skutków gospodarczych, społecznych i dla środowiska naturalnego;

18.

szczególnie podkreśla konieczność właściwego badania społecznych skutków propozycji legislacyjnych, m.in. ich wpływu na europejski rynek pracy oraz standard życia społeczeństwa; ponownie podkreśla konieczność szczegółowego przeanalizowania wpływu przepisów prawnych na przedsiębiorstwa;

19.

sugeruje aby Komisja przeprowadzała oceny skutków dla wszystkich propozycji redukujących obciążenia administracyjne, co umożliwi zbadanie ewentualnych skutków ubocznych tych propozycji;

20.

zwraca uwagę, że dla obiektywnej oceny skutków Komisja musi systematycznie przeprowadzać konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, w tym małymi i średnimi przedsiębiorstwami; zauważa konieczność lepszego informowania ich o możliwości wzięcia udziału w konsultacjach i apeluje o wydłużenie 8-tygodniowego terminu trwania konsultacji; apeluje, aby Komisja przygotowywała i publikowała czytelną listę planowanych na kolejny rok ocen skutków w celu umożliwienia zainteresowanym stronom właściwe przygotowanie się do nich;

21.

uważa, że obiektywne oceny skutków są niezwykle ważnym narzędziem oceny wniosków Komisji oraz w związku z tym wzywa do poddania procesu sporządzania ocen skutków kontroli zewnętrznego, niezależnego podmiotu, który powinien jednak być odpowiedzialny przed Parlamentem;

22.

podkreśla, że jakość ocen skutków powinna podlegać stałej kontroli; z zadowoleniem przyjmuje opinię Rady ds. Ocen Skutków o ogólnej poprawie ich jakości; odnotowuje, że Rada stosuje zaostrzone kryteria oceny; jednocześnie zauważa, że wysoki odsetek ocen skutków (ponad 30 %), które są początkowo odrzucane przez Radę, świadczy o konieczności dalszej poprawy ich jakości przez odpowiednie służby Komisji; apeluje ponadto o zwiększenie zasobów ludzkich, jakimi dysponuje owa Rada;

23.

z zadowoleniem przyjmuje opracowanie przez Komisję nowych wytycznych odnośnie do przeprowadzania ocen skutków, a szczególnie włączenia do nich zestawu pytań związanych z zasadą pomocniczości i proporcjonalności; liczy, że nowe wytyczne znacząco przyczynią się do usprawnienia procesu przeprowadzania oceny skutków i co za tym idzie – do lepszej jakości proponowanego prawa;

24.

w szczególności przyjmuje z zadowoleniem fakt, że nowe wytyczne Komisji w sprawie oceny skutków przewidują analizę wpływu przyszłego prawodawstwa i inicjatyw administracyjnych na MŚP (test MŚP) oraz że wyniki tej analizy bierze się pod uwagę przy sporządzaniu wniosków; podkreśla, że systematyczne stosowanie testu MŚP w ocenie skutków przeprowadzanej przez Komisję jest ważnym elementem wdrażania karty małych przedsiębiorstw, co znacząco przyczynia się do otoczenia regulacyjnego przyjaznego MŚP; wzywa państwa członkowskie, żeby stosowały test MŚP na szczeblu krajowym;

25.

apeluje do Komisji o sprecyzowanie agendy „smart regulation” nakreślonej w wytycznych politycznych przewodniczącego Barroso, w szczególności w odniesieniu do wzmocnienia wysiłków w zakresie oceny ex post, a także o uwzględnienie w tej agendzie wskaźników ilościowych, zwłaszcza tych związanych z zakładaną redukcją obciążeń biurokratycznych;

26.

apeluje do Komisji o systematyczne przeprowadzanie oceny ex post uchwalonego prawa, między innymi w celu sprawdzenia, w miarę możliwości, trafności przewidywań ocen skutków swoich propozycji;

27.

odnotowuje inicjatywę zbadania systemu oceny skutków podjętą przez Trybunał Obrachunkowy i oczekuje z zainteresowaniem wyników tych działań;

28.

podkreśla znaczenie obniżenia kosztów, jakie ponoszą przedsiębiorstwa działające w Unii Europejskiej, żeby umożliwić im skuteczną działalność w trudnych warunkach gospodarczych oraz konkurowanie na arenie światowej; podkreśla potrzebę uproszczenia procedur administracji publicznej; podkreśla, że zmniejszenie obciążeń administracyjnych musi skupiać się na wymogach udzielania niepotrzebnych informacji, oraz popiera jako taką zasadę „only once” ustanowioną w karcie małych przedsiębiorstw; podkreśla, że zmniejszenie obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw nie powinno wywołać negatywnych skutków społecznych i ekologicznych;

29.

z zadowoleniem przyjmuje efekty dotychczasowej pracy Komisji w postaci przygotowania wniosków, które po uchwaleniu umożliwiają zmniejszenie obciążeń administracyjnych nawet do 33 % do 2012 r., co przekracza wcześniejsze zobowiązanie redukcji o 25 %; zauważa, że oszczędności wygenerowane w ten sposób mogą wynieść ponad 40 mld euro (5);

30.

zwraca szczególną uwagę na postęp w pracach nad tymi propozycjami Komisji które mają największy potencjał oszczędnościowy (tzn. wyłączenie mikroprzedsiębiorstw spod unijnych wymogów dotyczących rachunkowości oraz zmiany dyrektywy w sprawie podatku VAT mające ułatwić elektroniczne fakturowanie); apeluje do państw członkowskich o konstruktywną współpracę w Radzie oraz o sprawne wdrożenie uchwalonych aktów we własne porządki prawne;

31.

zauważa, że referencyjny program pomiaru obciążeń administracyjnych okazał się być sposobem użytecznym, ale kosztownym; zachęca Komisję do rozważenia alternatywnych metod mierzenia obciążeń administracyjnych, takich jak konsultacje z zainteresowanymi stronami, co pozwoli na szybkie usuwanie tych obciążeń w konkretnych przypadkach;

32.

podkreśla, że standardowego modelu kosztów na potrzeby pomiaru kosztów administracyjnych nie poddano niezależnej ocenie;

33.

zauważa jednocześnie stosunkowo małą ilość (148 w 2008 r.) sugestii zgłoszonych on-line poprzez specjalną stronę internetową; uważa, że Komisja powinna upowszechnić możliwość wskazywania przez różne podmioty na nadmierne koszty administracyjne wynikające z prawa europejskiego bądź krajowego;

34.

podziela opinię Komisji, że środki komunikacji elektronicznej stanowią doskonałe narzędzie zmniejszania obciążeń administracyjnych i zachęca ją do realizacji założeń komunikatu e-Komisja 2006-2010 oraz strategii i2010, mającej na celu unowocześnienie administracji w Europie;

35.

zachęca Komisję do dalszej realizacji założeń sektorowych planów zmniejszania obciążeń administracyjnych; zobowiązuje się do sprawnego rozpatrywania właściwych propozycji legislacyjnych;

36.

odnotowuje pozytywny wkład Grupy wysokiego szczebla niezależnych partnerów do spraw obciążeń administracyjnych w program redukcji tych obciążeń realizowany przez Komisję Europejską; podkreśla jednak, że skład grupy powinien być bardziej zrównoważony i obejmować większą liczbę ekspertów reprezentujących społeczeństwo obywatelskie oraz ekspertów z innych państw członkowskich; domaga się, aby mandat tak powiększonej grupy został rozszerzony do 2013 r.;

37.

zwraca uwagę, że obywatele nie są w stanie odróżnić obciążeń administracyjnych wynikających z prawa europejskiego od tych nakładanych przez prawo krajowe oraz że krajowe obciążenia administracyjne przyczyniają się do tworzenia negatywnego wizerunku Unii Europejskiej;

38.

zwraca uwagę, że w celu zapewnienia powodzenia programu redukcji obciążeń, konieczna jest aktywna współpraca Komisji z państwami członkowskimi, aby uniknąć rozbieżności interpretacji i tzw. „pozłacania” prawodawstwa;

39.

wzywa państwa członkowskie do konsekwentnego realizowania ustanowionych przez nie krajowych celów w zakresie zmniejszania obciążeń administracyjnych i liczy ponadto na owocną współpracę z parlamentami krajowymi w tym zakresie;

40.

zachęca Komisję, żeby rozszerzyła program działań na rzecz zmniejszania obciążeń administracyjnych w UE o nowe dziedziny priorytetowe i inne akty prawodawcze, na podstawie konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, w tym partnerami społecznymi, i oceny ex post obowiązującego prawodawstwa; wzywa Komisję do kontynuacji tego programu działań po 2012 r.;

41.

docenia dotychczasowy wysiłek włożony przez Komisję w identyfikację i przygotowywanie propozycji upraszczania i ujednolicania prawa europejskiego; przypomina jednocześnie o konieczności zachowania dobrej współpracy międzyinstytucjonalnej w tej dziedzinie, szczególnie w przypadku wycofywania przez Komisję uznanych za zbędne propozycji legislacyjnych;

42.

apeluje do Komisji o dalsze korzystanie z trybu kodyfikacji aktów prawnych oraz przedstawienie zapowiedzianego na 2009 r. sprawozdania opisującego osiągnięcia całego programu ujednolicania prawa (6);

43.

podkreśla, że zmiana obowiązującego prawa powinna zawsze odbywać się trybie przekształcenia; jednocześnie uznaje i szanuje przysługujące Komisji prawa w zakresie procedury legislacyjnej;

44.

przypomina, że pozostałe inicjatywy na rzecz uproszczenia prawa podlegają zwykłej procedurze prawodawczej i obowiązującym dla niej terminom; zapewnia przy tym, że dokłada wszelkich starań, aby propozycje Komisji były rozpatrywane w najszybszym możliwym terminie,

45.

Zwraca uwagę na wyraźny przepis TFUE (7) wykluczający przyjmowanie przez Parlament i Radę aktów prawnych nieprzewidzianych w zapisach traktatowych dotyczących danej dziedziny;

46.

przestrzega przed rezygnacją z potrzebnego prawodawstwa na rzecz samoregulacji, współregulacji czy też innych środków o charakterze nielegislacyjnym; jest zdania, że w każdym przypadku należy uważnie przeanalizować konsekwencje takich wyborów, z poszanowaniem prawa traktatowego i właściwych ról poszczególnych instytucji;