24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgerichts Frankfurt am Main w dniu 20 czerwca 2011 r. — Chemische Fabrik Kreussler & Co. GmbH przeciwko John O. Butler GmbH

(Sprawa C-308/11)

2011/C 282/02

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Chemische Fabrik Kreussler & Co. GmbH

Strona pozwana: John O. Butler GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy dla celów zdefiniowania pojęcia „działanie farmakologiczne” zawartego w art. 1 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/83/WE (1) zmienionej dyrektywą 2004/27/WE (2) można się posłużyć opracowanymi pod przewodnictwem Komisji Europejskiej wytycznymi w sprawie rozgraniczenia produktów leczniczych i wyrobów medycznych „Medical Devices: Guidance document”, zgodnie z którymi konieczne jest współdziałanie pomiędzy molekułami danej substancji a składnikiem komórkowym, określanym zwykle jako receptor, co skutkuje bezpośrednią reakcją albo blokuje reakcję innego agonisty?

Jeśli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: czy pojęcie działania farmakologicznego wymaga, by doszło do współdziałania pomiędzy molekułami danej substancji a składnikami komórkowymi osoby stosującej substancję, czy też wystarczające jest współdziałanie danej substancji ze składnikiem komórkowym niestanowiącym części ludzkiego ciała?

3)	Jeśli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź przecząca, lub żadna z dwóch definicji wskazanych w pytaniu drugim nie jest właściwa: jaką inną definicją należy się posłużyć?

(1) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, Dz.U. L 311, s. 67.

(2) Dyrektywa 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniająca dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, Dz.U. L 136, s. 34.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 20 czerwca 2011 r. — Grattan plc przeciwko The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawa C-310/11)

2011/C 282/03

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

First-tier Tribunal (Tax Chamber)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Grattan plc

Strona pozwana: The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

Pytania prejudycjalne

Czy w okresie przed 1 stycznia 1978 r. podatnikowi przysługiwało na podstawie art. 8 lit. a) drugiej dyrektywy Rady 67/228/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. (1) lub zasady neutralności podatkowej i równego traktowania bezpośrednio skuteczne prawo do uznania za obniżoną, ze skutkiem retroaktywnym, podstawy opodatkowania, w sytuacji gdy po dokonaniu tej dostawy jej odbiorca otrzymał od dostawcy pożyczkę, którą postanowił uznać za wypłatę w pieniądzu lub za pożyczkę na poczet należności, jakie ma wobec dostawcy z tytułu dokonanych już dostaw?

(1) Druga dyrektywa Rady 67/228/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — struktura i zasady stosowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 71, s. 1303).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil de A Coruña, Hiszpania, w dniu 28 czerwca 2011 r. — Germán Rodríguez Cachafeiro i María de los Reyes Martínez-Reboredo Varela-Villamor przeciwko Iberia Líneas Aéreas de España S.A.

(Sprawa C-321/11)

2011/C 282/04

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Mercantil de A Coruña

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Germán Rodríguez Cachafeiro i María de los Reyes Martínez-Reboredo Varela-Villamor

Strona pozwana: Iberia Líneas Aéreas de España S.A.

Pytania prejudycjalne

Czy przypadek, kiedy przewoźnik lotniczy odmawia przyjęcia na pokład z tego powodu, iż pierwszy etap podróży wskazany na bilecie doznał opóźnienia, za które można mu przypisać winę, i błędnie założył, iż pasażerowie nie przybędą o czasie na drugi lot, co pozwala na to, aby ich miejsca zostały zajęte przez innych pasażerów, można uznać za objęty pojęciem odmowy przyjęcia na pokład w rozumieniu art. 2 lit. j) w związku z art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. L 46, s. 1).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/3

Skarga wniesiona w dniu 22 czerwca 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Danii

(Sprawa C-323/11)

2011/C 282/05

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Hadjiyiannis i U. Nielsen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Danii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Królestwo Danii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (1) ze względu na to, iż do dnia 22 grudnia 2009 r. nie opublikowało ostatecznych planów gospodarowania wodami w dorzeczach, do dnia 22 marca 2010 r. nie wysyłało ich egzemplarza Komisji, a w każdym razie — nie poinformowało o nich tej instytucji, oraz

—	obciążenie Królestwa Danii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 13 ust. 1, 2 i 6 powyższej dyrektywy stanowi, że państwa członkowskie przyjmują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do dostosowania się do tej dyrektywy najpóźniej do dnia 22 grudnia 2009 r. oraz wysyłają ich egzemplarz do Komisji najpóźniej do dnia 22 marca 2010 r.

Ze względu na to, że Komisja nie posiada żadnej informacji pozwalającej jej na uznanie, iż te niezbędne przepisy zostały przyjęte, instytucja ta musi wyciągnąć na tej podstawie wniosek, że Dania nie przyjęła jeszcze tych przepisów, a zatem — uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.

(1) Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez A Magyar Köztársaság Legfelsőbb Bírósága (Węgry) w dniu 29 czerwca 2011 r. — Tóth Gabor przeciwko Nemzeti Adó-és Vámhivatal Észak-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága, następca de la Adó-és Pénzügyi Ellenőrzési Hivatal Hatósági Főosztály Észak-magyarországi Kiheleyezett Hatósági Osztály

(Sprawa C-324/11)

2011/C 282/06

Język postępowania: węgierski

Sąd krajowy

A Magyar Köztársaság Legfelsőbb Bírósága (Węgry).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Tóth Gabor.

Strona pozwana: Nemzeti Adó-és Vámhivatal Észak-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága, następca de la Adó-és Pénzügyi Ellenőrzési Hivatal Hatósági Főosztály Észak-magyarországi Kiheleyezett Hatósági Osztály.

Pytania prejudycjalne

Czy wykładnia prawna wyłączająca prawo do odliczenia adresata faktury w sytuacji, gdy wystawcy faktury zostało cofnięte pozwolenie na prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej przez sekretarza gminy przed wykonaniem umowy lub przed wystawieniem faktury, narusza zasadę neutralności podatkowej (art. 9 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1))?

Czy okoliczność, iż osoba wystawiająca fakturę prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą nie zgłosiła zatrudnianych przez nią pracowników (którzy w związku z tym pracują „na czarno”), z którego to względu organ podatkowy stwierdził, że przedsiębiorca ten nie „posługuje się zgłoszonymi pracownikami”, może uniemożliwić wykonanie prawa do odliczenia adresata faktury, biorąc pod uwagę zasadę neutralności podatkowej?

Czy można uznać, że adresat faktury dopuszcza się niedbalstwa, jeżeli nie sprawdza, czy istnieje stosunek prawny pomiędzy zatrudnianymi przy pracach pracownikami a wystawcą faktury, ani tego, czy wystawca ten wykonał swoje zobowiązania podatkowe związane ze zgłoszeniem tych podatników lub inne obowiązki związane z tymi pracownikami? Czy można uznać, że takie zachowanie stanowi obiektywną okoliczność wskazującą na to, że adresat faktury wiedział lub powinien wiedzieć o tym, ze uczestniczy w transakcji stanowiącej oszustwo w podatku VAT?

4)	Czy z uwagi na zasadę neutralności podatkowej sąd krajowy może wziąć pod uwagę ww. okoliczności, jeżeli ogólna ocena doprowadzi go do przekonania, iż pomiędzy osobami znajdującymi się na fakturze nie doszło do zrealizowania transakcji gospodarczej?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/4

Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowackiej

(Sprawa C-331/11)

2011/C 282/07

Język postępowania: słowacki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Marghelis i A. Tokár, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Słowacka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Słowacka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 14 lit. a), b) i c) dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (1) ze względu na to, iż zezwoliła na prowadzenie składowiska odpadów Žilina — Považský Chlmec bez sporządzenia planu uzdatniania terenu tego składowiska oraz bez wydania ostatecznej decyzji w przedmiocie tego, czy to składowisko to może nadal prowadzić swą działalność na podstawie przyjętego planu uzdatniania.

—	obciążenie Republiki Słowackiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Składowisko odpadów Žilina — Považský Chlmec prowadzi działalność pomimo tego, że nie został przestawiony plan uzdatniania jego terenu składowiska i pomimo tego, że nie zostały przyjęte żadne ewentualne zmiany na podstawie tego planu. Ze tego względu Komisja zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości o stwierdzenie, że Republika Słowacji uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 14 lit. a), b) i c) dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów ze względu na to, iż zezwoliła na prowadzenie składowiska odpadów Žilina — Považský Chlmec bez sporządzenia planu uzdatniania terenu tego składowiska oraz bez wydania ostatecznej decyzji w przedmiocie tego, czy to składowisko może nadal prowadzić swą działalność na podstawie przyjętego planu uzdatniania.

(1) Dz.U. L 182, s. 1.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/4

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 14 kwietnia 2011 r. w sprawie T-466/08 Lancôme parfums et beauté & Cie przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Focus Magazin Verlag GmbH, wniesione w dniu 29 czerwca 2011 r. przez Lancôme parfums et beauté & Cie

(Sprawa C-334/11 P)

2011/C 282/08

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Lancôme parfums et beauté & Cie (przedstawiciele: A. von Mühlendahl, J. Pagenberg, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Focus Magazin Verlag GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 14 kwietnia 2011 r. w sprawie T-466/08 i stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu z dnia 29 lipca 2008 r. w sprawie R 1796/2007-1;

—	obciążenie Urzędu i interwenienta kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą Urzędu, przed Sądem i przed Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi, że zaskarżony wyrok musi zostać uchylony, ponieważ Sąd naruszył art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i naruszył prawo, orzekając, że w spornej sprawie okres pięciu lat po dokonaniu rejestracji, w ciągu którego wcześniejszy niemiecki znak towarowy FOCUS, na którym został oparty sprzeciw wobec rejestracji wspólnotowego znaku towarowego ACNO FOCUS, musi być rzeczywiście używany, rozpoczął bieg dopiero w dniu 13 stycznia 2004 r.

Wnosząca odwołanie nie podważa ustalenia dotyczącego prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Chociaż wnosząca odwołanie nie zgadza się z tym ustaleniem, nie uważa, by Sąd dopuścił się błędu pod względem prawnym.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal d'instance de Paris (Francja) w dniu 4 lipca 2011 r. — Thomson Sales Europe SA przeciwko Administration des douanes (Direction Nationale du Renseignement et des Enquêtes douanières)

(Sprawa C-348/11)

2011/C 282/09

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal d'instance de Paris

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Thomson Sales Europe SA

Strona pozwana: Administration des douanes (Direction Nationale du Renseignement et des Enquêtes douanières)

Pytania prejudycjalne

Czy dochodzenie przeprowadzone przez OLAF w Tajlandii i wszczęte na podstawie przepisów dotyczących pochodzenia preferencyjnego jest nieważne jako sprzeczne z prawem międzynarodowym, tj. z zasadą pełnej suwerenności i Deklaracją o niedopuszczalności interwencji w sprawy wewnętrzne państw i ochronie ich niezawisłości i suwerenności podjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 21 grudnia 1965 r.?

Czy dochodzenie przeprowadzone przez OLAF w Tajlandii i wszczęte na podstawie przepisów dotyczących pochodzenia preferencyjnego jest nieważne, jeżeli w przypadku takim, jak w niniejszej sprawie OLAF nie przestrzegał ściśle przepisów art. 94 rozporządzenia wykonawczego do Wspólnotowego Kodeksu Celnego?

Czy dochodzenie przeprowadzone przez OLAF w Tajlandii jest nieważne oraz czy informacje zebrane w trakcie dochodzenia OLAF mogą być wykorzystane do podważenia pochodzenia objętego prawem powszechnym w sytuacji, w której:

—	o informacje wystąpiono w ramach dochodzenia dotyczącego pochodzenia preferencyjnego;

—	OLAF naruszył przepisy wspólnotowe, a w szczególności rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 (1) w zakresie, w jakim nie działał w szczególności „zgodnie z umowami o współpracy, w państwach trzecich”;

—	właściwe władze lokalne nie zobowiązały się prawnie do udzielenia pomocy;

—	uzyskane informacje nie zostały przekazane za zgodą właściwych władz lokalnych ani zgodnie z ich wewnętrznymi przepisami dotyczącymi przekazywania danych osobowych państwom trzecim;

—	dochodzenie zostało przeprowadzone w sposób nieoficjalny, poufnie i bez poszanowania prawa do obrony?

Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 710/95 z dnia 27 marca 1995 r., nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz odbiorników telewizji kolorowej pochodzących z Malezji, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei, Singapuru i Tajlandii (2) oraz zmieniające je rozporządzenie Rady nr 2584/98 z dnia 27 listopada 1998 r. (3) są nieważne, ponieważ zastosowanie obniżenia do stawki zero w obliczeniach średniego ważonego marginesu dumpingu nie zostało wymienione ani w ich motywach, ani w motywach wcześniejszego rozporządzenia, tj. rozporządzenia Komisji (WE) nr 2376/94 z dnia 27 września 1994 r. ustanawiającego tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz odbiorników telewizji kolorowej pochodzących z Malezji, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei, Singapuru i Tajlandii (4)?

Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 710/95 z dnia 27 marca 1995 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz odbiorników telewizji kolorowej pochodzących z Malezji, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei, Singapuru i Tajlandii oraz zmieniające je rozporządzenie Rady nr 2584/98 z dnia 27 listopada 1998 r. są nieważne w zakresie, w jakim Rada Unii Europejskiej zastosowała, w celu ustalenia marginesu dumpingu dotyczącego produktu objętego dochodzeniem, metodę obniżenia do zera ujemnych marginesów dumpingu dla każdego typu produktów, których to dotyczy?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (Dz.U. L 136, s. 1).

(2) Dz.U. L 73, s. 3.

(3) Dz.U. L 324, s. 1.

(4) Dz.U. L 255, s. 50.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Liège (Belgia) w dniu 4 lipca 2011 r. — Auditeur du travail przeciwko Yangwei SPRL

(Sprawa C-349/11)

2011/C 282/10

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de première instance de Liège

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Auditeur du travail

Strona pozwana: Yangwei SPRL

Pytania prejudycjalne

Czy klauzulę 5 ust. 1 lit. a) Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), załączonego do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (1) należy interpretować w ten sposób, że przepis ten stoi na przeszkodzie istnieniu takiego uregulowania krajowego, jak:

—	obowiązek przechowywania egzemplarza umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy lub wyciągu z tej umowy zawierającego rozkład czasu pracy, wskazującego na tożsamość oraz zawierającego podpisy obu stron umowy, w miejscu gdzie można zapoznać się z regulaminem pracy (art. 157 ustawy programowej),

—	obowiązkowe istnienie możliwości ustalenia w każdej chwili, kiedy rozpoczyna się cykl (art. 158 ustawy programowej),

—

w odniesieniu do zmiennego rozkładu czasu pracy, spoczywający na pracodawcy obowiązek poinformowania pracownika w drodze zawiadomienia z pięciodniowym wyprzedzeniem; przy czym zawiadomienie powinno być również wywieszone na początku dnia pracy i zawierać indywidualny rozkład czasu pracy każdego z pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy; zawiadomienie to należy ponadto przechowywać przez rok (art. 159 ustawy programowej),

—

spoczywający na pracodawcy zatrudniającym pracowników w niepełnym wymiarze czasu pracy obowiązek posiadania dokumentu, w którym należy odnotować wszelkie odstępstwa od rozkładu czasu pracy określonego w art. 157-159 (art. 160 ustawy programowej) i który należy prowadzić zgodnie z określonymi szczegółowymi zasadami ustanowionymi w art. 161 ustawy programowej?

(1) Dz.U. 1998, L 14, s. 9.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen (Belgia) w dniu 4 lipca 2011 r. — KGH Belgium NV przeciwko Belgische Staat

(Sprawa C-351/11)

2011/C 282/12

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: KGH Belgium NV

Strona pozwana: Belgische Staat

Pytania prejudycjalne

Czy art. 217 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) należy interpretować w ten sposób, że przy ustalaniu szczegółowych zasad księgowania kwot należności państwa członkowskie mogą poprzestać na wprowadzeniu do prawa krajowego przepisów, które będą przewidywały jedynie:

—

że do celów stosowania tego ustawodawstwa krajowego przez „zaksięgowanie” rozumie się „wpisanie do rejestru lub zaewidencjonowanie w inny równoważny sposób kwoty należności odpowiadającej długowi celnemu” [konkretnie art. 1,6° algemene wet inzake douane en accijnzen, gecoördineerd bij het koninklijk besluit van 18 juli 1977 (ustawy ogólnej w sprawie ceł i akcyz, której przepisy koordynuje rozporządzenie królewskie z dnia 18 lipca 1977 r., Belgisch Staatsblad z dnia 21 września 1977 r., s. 11425), potwierdzonej przez wet van 6 juli 1978 inzake douane en accijnzen (ustawę z dnia 6 lipca 1978 r. w sprawie ceł i akcyz, Belgisch Staatsblad z dnia 12 sierpnia 1978 r., s. 9013) i zastąpionej ze skutkiem od dnia 1 stycznia 1994 r. przez art. 1,4° wet tot wijziging van de algemene wet inzake (ustawy zmieniającej ustawę ogólną w sprawie ceł i akcyz, Belgisch Staatsblad z dnia 30 grudnia 1993 r., s. 29031)]

oraz

—

że przepisy dotyczące księgowania i warunków płatności kwot należności wynikających z długu celnego są określane w rozporządzeniach Wspólnot Europejskich [konkretnie art. 3 algemene wet inzake douane en accijnzen, gecoördineerd bij het koninklijk besluit van 18 juli 1977 (Belgisch Staatsblad z dnia 21 września 1977 r., s. 11425), potwierdzonej przez wet van 6 juli 1978 inzake douane en accijnzen (Belgisch Staatsblad z dnia 12 sierpnia 1978 r., s. 9013Moniteur belge du 21 septembre 1977, p. 11425) i zastąpionej ze skutkiem od dnia 1 lipca 1990 r. przez art. 72 wet van 22 december 1989 houdende fiscale bepalingen (ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. dotyczącej przepisów skargowych, Belgisch Staatsblad z dnia 29 grudnia 1989 r., s. 21141),

czy też państwa członkowskie muszą w wykonaniu art. 217 ust. 2 kc określić w przepisach wewnętrznych szczegółowe zasady księgowania, o których mowa w art. 217 ust. 1 kc, tak aby dłużnik mógł sprawdzić, czy organy celne rzeczywiście dokonały tego zaksięgowania?

Czy art. 217 ust. 2 kc należy interpretować w ten sposób, że jeżeli ustawodawstwo krajowe ogranicza się do przewidzenia:

—

oraz

—

organy celne mogą podnosić, że fakt wpisania przez nie kwoty należności do formularza 1552 B, wprowadzenia do bazy danych długów PLDA (1) tudzież zaewidencjonowanie przez te organy w inny sposób kwoty należności stanowi zaksięgowanie w rozumieniu art. 217 ust. 1 kc?

W przypadku gdyby wpisanie przez organy celne kwoty należności do formularza 1552 B mogło stanowić zaksięgowanie w rozumieniu art. 217 ust.1 kc, czy art. 217 kc należy rozumieć w ten sposób, że wpisanie do formularza 1552 B dokładnej kwoty należności wynikających z długu celnego stanowi zaksięgowanie w rozumieniu art. 217 ust. 1 kc?

(1) „Paperless Douane en Accijnzen” (elektroniczna baza danych dotycząca ceł i akcyz).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/7

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 10 maja 2011 r. w sprawie T-187/10 Emram przeciwko OHIM, wniesione w dniu 6 lipca 2011 r. przez Maurica Emrama

(Sprawa C-354/11 P)

2011/C 282/13

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Maurice Emram (przedstawiciel: adwokat M. Benavï)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Gucio Gucci Spa

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu w zakresie, w jakim wyrok ten oddala skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 lutego 2010 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej na podstawie art. 61 Statutu Trybunału Sprawiedliwości,

—	obciążenie OHIM kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie przed Sądem i Trybunałem oraz obciążenie spółki Gucci kosztami postępowania przed OHIM i Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) oraz na naruszenie art. 17 rozporządzenia Rady nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (2).

W tym zakresie wnosząca odwołanie podnosi, po pierwsze, że Sąd stwierdził, iż zachodzi prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd nie biorąc pod uwagę wszystkich istotnych elementów niniejszej sprawy, w szczególności nieużywania wcześniejszych znaków na rynku, uwzględnienia charakteru odróżniającego wcześniejszych znaków, rzeczywistej obecności na rynku innych towarów tego samego rodzaju, noszących różne oznaczenia „G” i znaczenia przywiązywanego do tego rodzaju oznaczeń celem identyfikacji oznaczenia handlowego przez właściwy krąg odbiorców. Ponadto wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dokonał błędnej oceny podobieństwa kolidujących znaków, która wynika z wypaczenia okoliczności stanu faktycznego, niewłaściwej oceny charakteru odróżniającego i dominującego wcześniejszych znaków oraz błędnej oceny charakteru przedmiotowych towarów.

Po drugie wnosząca odwołanie podnosi błędne zastosowanie orzecznictwa Sądu w zakresie, w jakim Sąd nie wziął pod uwagę wcześniejszych decyzji organów krajowych, naruszając art. 17 ww. rozporządzenia nr 207/2009.

W końcu wnosząca odwołanie podnosi naruszenie zasady równego taktowania przez Sąd w zakresie, w jakim dokonał on stronniczej oceny podobieństwa znaków, ignorując element słowny zgłoszonego znaku towarowego i porównując znaki w oparciu o nadmiernie szerokie kryteria.

(1) Dz.U. 1994, L 11, s. 1.

(2) Dz.U. L 78, s. 1.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven (Niderlandy) w dniu 6 lipca 2011 r. — G. Brouwer przeciwko Staatssecretaris van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie

(Sprawa C-355/11)

2011/C 282/14

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

College van Beroep voor het bedrijfsleven

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: G. Brouwer

Strona pozwana: Staatssecretaris van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywę 91/629/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że wynikające z niej wymogi podstawowe w zakresie zarządzania w rozumieniu art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 (2) mają zastosowanie również do cieląt, które są utrzymywane przez właściciela gospodarstwa rolnego w ramach utrzymywania krów mlecznych?

Jeżeli na powyższe pytanie zostanie udzielona odpowiedź przecząca, to czy okoliczność, że w jednym z państw członkowskich dokonano transpozycji wskazanej dyrektywy poprzez przepisy, na mocy których uznano jednak, że wspomniane wymogi mają zastosowanie do tego rodzaju cieląt, stanowi podstawę do uznania zasadności zmniejszenia lub wykluczenia płatności zgodnie z art. 6 rozporządzenia nr 1782/2003 w przypadku niedochowania tych wymogów w owym państwie członkowskim?

(1) Dyrektywa Rady z dnia 19 listopada 1991 r. ustanawiająca minimalne normy ochrony cieląt (Dz.U. L 340, s. 28).

(2) Rozporządzenie Rady z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, s. 1).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/8

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-360/11)

2011/C 282/15

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: L. Lozano Palacios, pełnomocnik)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez zastosowanie obniżonej stawki podatku VAT:

—	substancje medyczne zwykle używane i przeznaczone do uzyskania produktów leczniczych zgodnie z postanowieniami art. 91 akapit pierwszy ust. 1 pkt 5 i akapit drugi ust. 1 pkt 3 hiszpańskiej ustawy o podatku VAT;

—

produkty medyczne, sprzęt, wyposażenie lub urządzenia, które obiektywnie mogą jedynie służyć zapobieganiu, diagnozie, leczeniu lub łagodzeniu chorób lub dolegliwości u ludzi lub zwierząt, lecz które nie są „zazwyczaj używane do łagodzenia skutków lub leczenia niepełnosprawności, przeznaczone wyłącznie do użytku osobistego przez osoby niepełnosprawne” zgodnie z postanowieniami art. 91 akapit pierwszy ust. 2 hiszpańskiej ustawy o podatku VAT;

—	urządzenia i akcesoria, które zasadniczo lub głównie są używane do łagodzenia fizycznych ułomności zwierząt zgodnie z art. 91 akapit pierwszy ust. 1 pkt 6 zdanie pierwsze hiszpańskiej ustawy o podatku VAT;

—

urządzenia i akcesoria, które zazwyczaj są używane do łagodzenia skutków niepełnosprawności ludzi, lecz które nie są przeznaczone wyłącznie do użytku osobistego przez osoby „niepełnosprawne”, rozumiejąc to pojęcie w potocznym znaczeniu, innym i bardziej wąskim niż pojęcie „chory” w myśl art. 91 akapit pierwszy pkt 1 ust. 6 zdanie pierwsze hiszpańskiej ustawy o podatku VAT,

Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 98 w związku z załącznikiem III dyrektywy Rady 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

—	Obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja twierdzi, ze system obniżonych stawek, o którym mowa w art. 91 akapit pierwszy ust. 1 pkt 5 i 6 oraz akapit drugi ust. 1 pkt 3 hiszpańskiej ustawy o podatku VAT przekracza zakres zastosowania dozwolony przez dyrektywę VAT, ponieważ wykracza poza zakres możliwości, z którego korzystają państwa członkowskie na podstawie kategorii 3 i 4 załącznika III do tej dyrektywy. Wykładnia dokonana przez hiszpańskie organy stoi w sprzeczności z brzmieniem i systematyką dyrektywy, a także jest sprzeczna z orzecznictwem, zgodnie z którym wyjątki od przepisów ogólnych wspólnego systemu podatku VAT powinny być interpretowane w sposób ścisły.

(1) Dz.U. L 347, s. 1.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Haarlem (Niderlandy) w dniu 8 lipca 2011 r. — Hewlett-Packard Europe BV przeciwko Inspecteur van de Belastingsdienst/Douane West, kantoor Hoofddorp Saturnusstraat

(Sprawa C-361/11)

2011/C 282/16

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank Haarlem

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hewlett-Packard Europe BV

Strona pozwana: Inspecteur van de Belastingsdienst/Douane West, kantoor Hoofddorp Saturnusstraat

Pytania prejudycjalne

W kontekście rozważań dotyczących szybkości drukowania i kopiowania Rechtbank zwraca się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Jakie znaczenie należy przypisać okoliczności, że szybkość drukowania i kopiowania jest zależna od tej samej jednostki druku i że szybkość tych dwóch funkcji różni się tylko dlatego, że w przypadku kopiowania drukowanie musi być poprzedzone skanowaniem?

W kontekście odnośnych rozważań Rechtbank zwraca się do Trybunału o wyjaśnienie kwestii czy ustalenia Trybunału w sprawach połączonych C-362/07 i C-363/07 dotyczące liczby pojemników na papier i automatycznego podajnika papieru należy interpretować w ten sposób, że większa liczba pojemników na papier i automatyczny podajnik papieru są obiektywnymi właściwościami, które wskazują na to, iż mamy do czynienia nie z drukarką ale z kopiarką?

W kontekście rozważań dotyczących oceny kwestii istotnej charakterystyki rozpatrywanych urządzeń i przy uwzględnieniu kryteriów wyrażonych przez Cour d’appel de Paris w wyroku z dnia 20 maja 2010 r. w odniesieniu do urządzeń tego samego rodzaju Rechtbank zwraca się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na pytanie czy wartość i wagę centralnej jednostki druku (mechanizmu drukującego) należy odnieść do funkcji drukowania czy też funkcji kopiowania oraz czy wartość i waga skanera odnosi się w całości lub po części do funkcji kopiowania czy też w ogóle się do niej nie odnosi?

Czy w związku z rozważaniami Rechtbank do drukarek wielofunkcyjnych, które zgodnie z ustaleniami Trybunału w sprawach połączonych C-362/07 i C-363/07 należało klasyfikować do pozycji 8471 60 20, jeżeli ich przywóz nastąpił przed dniem 1 stycznia 2007 r. znajduje zastosowanie stawka celna w wysokości 6 % zgodnie z kodem nomenklatury scalonej 8443 31 91 i rozporządzeniem nr 1031/2008 (1)?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 291, s. 1).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de Pequena Instância Cível de Lisboa, Portugalia, w dniu 8 lipca 2011 r. — João Nuno Esteves Coelho dos Santos przeciwko TAP Portugal

(Sprawa C-365/11)

2011/C 282/18

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Tribunal de Pequena Instância Cível de Lisboa

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: João Nuno Esteves Coelho dos Santos.

Strona pozwana: TAP Portugal.

Pytania prejudycjalne

Czy w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawach połączonych C-402/07 i C-432/07 (1), zgodnie z którym artykuły 5, 6 i 7 rozporządzenia nr 261/2004 (2) należy interpretować w ten sposób, że do celów stosowania prawa do odszkodowania pasażerów opóźnionych lotów można traktować jak pasażerów odwołanych lotów, jeżeli z powodu opóźnienia lotu, stracą oni ponad trzy godziny, artykuły te należy interpretować w ten sam sposób, w sytuacji lotu, który pomimo iż rozpoczął się o godzinie przewidzianej w miejscu wylotu, doznał na lotnisku międzylądowania opóźnienia w ponownym wylocie trwającego trzy godziny pięćdziesiąt pięć minut, w związku z tym, że odnośne przedsiębiorstwo lotnicze z przyczyn operacyjnych postanowiło zmienić maszynę, przy czym maszyna, która miała zastąpić wcześniejszą została uszkodzona jeszcze przed międzylądowaniem wymagając interwencji technicznej, z którego to powodu samolot przybył do miejsca przeznaczenia z ww. opóźnieniem wynoszącym trzy godziny i pięćdziesiąt pięć minut.

(1) Dz.U. C 24 z 30.01.10, s. 4.

(2) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. L 46, s. 1).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Belgia) w dniu 11 lipca 2011 r. — Déborah Prete przeciwko Office national de l'emploi

(Sprawa C-367/11)

2011/C 282/19

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Déborah Prete

Strona pozwana: Office national de l'emploi

Pytania prejudycjalne

Czy art. 12, 17, 18 oraz, stosownie do okoliczności, art. 39 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w wersji skonsolidowanej w Amsterdamie w dniu 2 października 1997 r. sprzeciwiają się przepisowi prawa krajowego takiemu jak art. 36 ust. 1 pkt 2 lit. j) belgijskiego dekretu królewskiego z dnia 25 listopada 1991 r. o bezrobociu, który uzależnia uzyskanie prawa do zasiłku absolwenckiego przez młodego obywatela Unii Europejskiej, który nie jest pracownikiem w rozumieniu art. 39 traktatu, który ukończył naukę na poziomie szkoły średniej w Unii Europejskiej, lecz nie w placówce oświatowej prowadzonej, finansowanej albo uznawanej przez jedną ze wspólnot Belgii i który uzyskał dyplom wydany przez jedną z tych wspólnot stwierdzający równoważność takiej nauki ze świadectwem ukończenia nauki wydawanym przez właściwą komisję jednej z tych wspólnot po ukończeniu nauki w tych belgijskich placówkach oświatowych lub też dyplom uprawniający do podjęcia studiów wyższych, od warunku wcześniejszego ukończeniem przez niego sześcioletniej nauki w placówce oświatowej prowadzonej, finansowanej albo uznawanej przez jedną ze wspólnot Belgii, jeżeli ten warunek jest wyłączny i bezwzględny?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy okoliczności, które absolwent, który nie ukończył sześcioletniej nauki w belgijskiej placówce oświatowej, przedstawia w pierwszym pytaniu, tzn., że mieszka w Belgii ze swoim belgijskim współmałżonkiem i jest zarejestrowany jako osoba poszukująca zatrudnienia w belgijskim urzędzie zatrudnienia stanowią okoliczności, które należy uwzględnić w celu dokonania oceny związku pomiędzy absolwentem a belgijskim rynkiem pracy w świetle art. 12, 17, 18 i, stosownie do okoliczności, art. 39 traktatu? W jakiej mierze należy uwzględnić okres zamieszkania, czas trwania związku małżeńskiego i czas zarejestrowania jako osoba poszukująca zatrudnienia?

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Santa Maria Capua Vetere (Włochy) w dniu 11 lipca 2011 r. — postępowanie karne przeciwko Raffaelowi Arrichiellowi

(Sprawa C-368/11)

2011/C 282/20

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Santa Maria Capua Vetere

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym

Raffaele Arrichiello

Pytania prejudycjalne

Jaką wykładnię art. 43 i 49 traktatu WE w odniesieniu do swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w sektorze zakładów sportowych należy przyjąć w celu ustalenia, czy przywołane postanowienia traktatu umożliwiają ustanowienie w przepisach krajowych systemu monopolistycznego na rzecz państwa oraz systemu koncesji i zezwoleń, który w ramach określonej liczby koncesji przewiduje: a) istnienie ogólnej tendencji ochrony posiadaczy koncesji wydanych we wcześniejszym okresie na podstawie procedury, która niezgodnie z prawem wykluczyła część podmiotów; b) istnienie przepisów, które faktycznie gwarantują utrzymanie pozycji rynkowej uzyskanej na podstawie procedury, która niezgodnie z prawem wykluczyła część podmiotów (jak np. obowiązujący nowych koncesjonariuszy zakaz zakładania ich punktów w odległości mniejszej niż określono od punktów już istniejących); c) określenie sytuacji, w których dochodzi do cofnięcia koncesji i do przepadku bardzo wysokiej kaucji, w tym także w przypadku, gdy koncesjonariusz prowadzi, bezpośrednio lub pośrednio, działalność transgraniczną związaną z grami, zbliżoną do tej objętej koncesją?

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/11

Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-369/11)

2011/C 282/21

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Montaguti i H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych dla zastosowania się do art. 6 ust. 3 i do załącznika II do dyrektywy 91/440/EWG (1) w brzmieniu zmienionym oraz art. 4 ust. 2 i art. 14 ust 2 dyrektywy 2001/14/WE; art. 4 ust. l i art. 30 ust. 3 dyrektywy 2001/14/WE (2); art. 30 ust. l dyrektywy 2001/14/WE Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tych przepisów.

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty stawiane przez Komisję Republice Włoskiej dotyczą niezależności organu wykonującego istotne funkcje w zakresie dostępu do infrastruktury, pobierania opłat (abonamentu) za dostęp do sieci kolejowej oraz uprawnień i autonomii organu kontrolnego.

Przede wszystkim uregulowanie normujące wykonywanie przez zarządcę infrastruktury istotnych funkcji w zakresie dostępu do infrastruktury nie zapewnia wystarczających gwarancji, iż zarządca ten działa w sposób niezależny grupy holdingowej, do której należy i w której skład wchodzi również główne przedsiębiorstwo kolejowe na rynku.

Ponadto, jako że określenie opłat za dostęp do sieci należy do ministra właściwego ds. transportu, podczas gdy zarządca infrastruktury może jedynie wystąpić z propozycją w tym zakresie a jego zadaniem jest wyłącznie obliczenie opłat faktycznie należnych od pojedynczego przedsiębiorstwa kolejowego zostaje on pozbawiony istotnego instrumentu zarządzania, co jest sprzeczne z wymogiem niezależności zarządzania.

Wreszcie nie zapewniono koniecznej pełnej niezależności organu kontrolnego od wszystkich przedsiębiorstw kolejowych, ponieważ personel organu kontrolnego składa się z urzędników ministerstwa transportu a ono samo wywiera decydujący wpływ na grupę holdingową, w której skład wchodzi główne włoskie przedsiębiorstwo kolejowe a zatem również na samo przedsiębiorstwo.

(1) Dz.U. L 237, s. 25.

(2) Dz.U. L 75, s. 29.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez hof van beroep te Gent w dniu 13 lipca 2011 r. — Punch Graphix Prepress Belgium NV przeciwko państwu belgijskiemu

(Sprawa C-371/11)

2011/C 282/22

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van beroep te Gent

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Punch Graphix Prepress Belgium NV

Strona pozwana: państwo belgijskie

Pytania prejudycjalne

Czy krajowe organy podatkowe mogą wykluczyć stosowanie art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 90/435/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (1) na podstawie zawartego w tym artykule postanowienia, zgodnie z którym artykuł ten nie stosuje się w przypadku likwidacji spółki zależnej, powołując się na przepis prawa krajowego (w niniejszym przypadku art. 210 kodeksu podatków dochodowych 1992 r.) uznający łącznie przez przejęcie, w ramach którego nie następuje w rzeczywistości żadna likwidacja spółki zależnej, za równoznaczne z łączeniem, w ramach którego faktycznie następuje likwidacja spółki zależnej?

(1) Dz.U. L 225, s. 6.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/12

Odwołanie od postanowienia Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 24 maja 2011 r. w sprawie T-489/08 Power-One Italy SpA przeciwko Komisji, wniesione w dniu 14 lipca 2011 r. przez Power-One Italy SpA

(Sprawa C-372/11 P)

2011/C 282/23

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Power-One Italy SpA (przedstawiciele: A. Giussani i R. Giuffrida, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

Uchylenie postanowienia Sądu (szósta izba) w sprawie T-489/08 wydanego w dniu 24 maja 2011 r., a w konsekwencji:

—	stwierdzenie naruszenia przez Komisję Europejską art. 10 ust. 2 rozporządzenia 1655/2000 (1) i art. 14 NAS (2), a także ogólnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań;

—

stwierdzenie, w zakresie w jakim pozwala na to stan postępowania, istnienia związku przyczynowego między postępowaniem Komisji i szkodami poniesionymi oraz w dalszym ciągu ponoszonymi przez Power One Italy, a w konsekwencji nakazanie Unii, na podstawie art. 268 TFUE (dawny art. 235 WE) wypłaty na rzecz Power One Italy odszkodowania z tytułu szkód przez nią poniesionych, oszacowanych na kwotę 2 876 188,99 EUR, lub kosztów poniesionych na realizację projektu PNEUMA, wynikających z dokumentów załączonych do odwołania i będących w już w posiadaniu Komisji oraz stanowiących przedmiot żądań podniesionych w toku postępowania.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona wnosząca odwołanie podnosi na jego poparcie, w pierwszej kolejności, naruszenie ogólnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie, jeśli chodzi o stwierdzenie nieuwzględnienia wymogów formalnych.

W pkt 47 zaskarżonego postanowienia Sąd uznał, że ze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji skarżąca mogłaby odnieść korzyść większą niż zwrócone kwoty, odpowiadającą odzyskaniu całkowitej pomocy finansowej przewidzianej dla spornego projektu i że „można uznać, iż wypłata tej kwoty tytułem odszkodowania miałaby bezpośredni związek ze stwierdzeniem nieważności wspomnianej decyzji”, uzasadniając w ten sposób argumentację dotyczącą nadużycia proceduralnego. Według wnoszącej odwołanie Sąd tym samym w sposób arbitralny oddzielił przedstawione przez nią żądanie od zasadniczego ogółu czynności, które złożyły się na zachowanie wywołujące szkodę, jak również od zdarzenia wywołującego szkodę, które stanowią poniesione łącznie wydatki. Zdaniem wnoszącej odwołanie uwzględnienie podniesionego przez Komisję zastrzeżenia nie zostało zatem należycie uzasadnione.

Zarzut drugi podniesiony na poparcie odwołania dotyczy naruszenia ogólnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz niewłaściwego zastosowania zasad dotyczących ciężaru dowodu i gromadzenia materiału dowodowego, jak również niewystarczającego i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia twierdzeń dotyczących pozostałej szkody.

Zgodnie z pkt 55 postanowienia Sądu „skarga nie określa charakteru i zakresu pozostałej szkody, którą jakoby poniosła [wnosząca odwołanie]” oraz „w skardze nie zostało wyjaśnione, z jakich powodów [wnosząca odwołanie] uważa, że pozostała szkoda wynikła z wycofania systemu finansowania spornego projektu przez Komisję”. Według skarżącej należy w tym względzie wskazać, że szkoda poniesiona przez daną spółkę może zostać określona wyłącznie in re ipsa, podczas gdy przedmiotowy system finansowania miał konkretne przeznaczenie, identyfikowalne w postaci wykonanego projektu, i jego odwołanie musiało wiązać się z poniesieniem kosztów, na które w braku takiego udziału dana spółka nie byłaby narażona. Powyższa argumentacja, przedstawiona już w uwagach dotyczących podniesionego przez Komisję zarzutu niedopuszczalności, (uwagach, do których załączony został także budżet spółki wnoszącej odwołanie) nie została zbadana przez Sąd, który ograniczył się do zakwestionowania braków zarzutu dotyczącego poniesionej szkody.

Wreszcie wnosząca odwołanie podnosi naruszenie ogólnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i niewłaściwe zastosowanie zasad dotyczących ciężaru dowodu i gromadzenia materiału dowodowego, jak również brak oceny okoliczności mających decydujące znaczenie dla sporu, jeśli chodzi o związek przyczynowy.

W pkt 57 zaskarżonego postanowienia, w odniesieniu do związku przyczynowego, Sąd stwierdził, że spółka wnosząca odwołanie „nie przedstawiła żadnej wskazówki dotyczącej wpływu zachowania, o którym mowa, na okoliczność, iż poniosła ona koszty spornego projektu przekraczające maksymalną kwotę, do której zobowiązała się Komisja”. W ocenie skarżącej wydaje się oczywiste, że w tym wypadku ocena Sądu pozostaje w niezgodzie z faktami wynikającymi z akt sprawy. Jej zdaniem Sąd w istocie przeinaczył zgromadzony materiał dowodowy poprzez zanegowanie istnienia oczywistego związku przyczynowego pomiędzy postępowaniem Komisji i szkodą poniesioną przez spółkę wnoszącą odwołanie. I tak w uzasadnieniu swojego postanowienia Sąd nie wziął pod uwagę okoliczności podniesionych już w skardze wszczynającej postępowanie w pierwszej instancji, jak również przedłożonych później uwag. Z twierdzeń przedstawionych przez spółkę wnoszącą odwołanie miałby jakoby wynikać drugorzędny, nie zaś zasadniczy, charakter zarzucanego jej uchybienia polegającego na opóźnieniu w uzupełnieniu dokumentacji dotyczącej w pełni wykonanego projektu.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 lipca 2000 r. dotyczące instrumentu finansowego na rzecz środowiska (LIFE) (Dz.U. L 192, s. 1)

(2) Norme Amministrative Standard (standardowe normy administracyjne) stanowiące załącznik do Grant Agreement.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/13

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Irlandii

(Sprawa C-374/11)

2011/C 282/24

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. White, I. Hadjiyiannis, A. Marghelis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że nie podjąwszy działań niezbędnych w celu wykonania wyroku Trybunału w sprawie C-188/08 Komisja przeciwko Irlandii, ta ostatnia uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy art. 260 TFUE;

—

zasądzenie zapłaty przez Irlandię na rzecz Komisji ryczałtu w wysokości 4 771,20 EUR za każdy dzień od dnia ogłoszenia wyroku w sprawie C-188/08 do dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie (lub do dnia wykonania przez Irlandię w całości wyroku w sprawie C-188/08, jeżeli nastąpi to w czasie trwania postępowania w niniejszej sprawie);

—	zasądzenie zapłaty przez Irlandię na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wysokości 26 173,44 EUR za każdy dzień od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie do dnia wykonania przez Irlandię wyroku w sprawie C-188/08;

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Minęło ponad półtora roku od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału w sprawie C-188/08. Zdaniem Komisji był to wystarczający czas na wykonanie przez Irlandię tego wyroku. Komisja stwierdza, że Irlandia zapowiedziała wydanie odpowiednich przepisów do końca 2010 r. Cel ten nie został jednak przez Irlandię osiągnięty i nie wydaje się, żeby wykonanie wyroku w całości miało nastąpić w najbliższym czasie. W związku z tym Komisja jest zdania, że Irlandia uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy art. 260 ust. 1 TFUE.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (Belgia) w dniu 15 lipca 2011 r. — Belgacom SA, Mobistar SA, KPN Group Belgium SA przeciwko Państwu Belgijskiemu

(Sprawa C-375/11)

2011/C 282/25

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour constitutionnelle (Belgia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Belgacom SA, Mobistar SA, KPN Group Belgium SA

Strona pozwana: Państwo Belgijskie

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3, 12 i 13 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy o zezwoleniach) w obecnie obowiązującym brzmieniu pozwalają państwom członkowskim nałożyć na operatorów posiadających indywidualne prawa do użytkowania częstotliwości telefonii ruchomej na okres piętnastu lat w ramach zezwoleń na utworzenie i obsługę na ich terytorium sieci telefonii ruchomej, udzielonych pod rządami uprzednio obowiązujących ram prawnych, opłatę jednorazową z tytułu przedłużenia ich indywidualnych praw do użytkowania częstotliwości — w wysokości wynikającej z liczby częstotliwości oraz miesięcy, których dotyczą prawa do użytkowania i obliczonej na podstawie dawnej jednorazowej opłaty koncesyjnej niegdyś związanej z udzieleniem wspomnianych zezwoleń — która to opłata jednorazowa istnieje obok, po pierwsze, opłaty rocznej za przydział częstotliwości służącej przede wszystkim pokryciu kosztów przydziału częstotliwości i jednocześnie częściowo odzwierciedlającej ich wartość, przy czym obie te opłaty mają na celu sprzyjanie optymalnemu wykorzystaniu częstotliwości, oraz po drugie, opłaty pokrywającej koszty zarządzania wydawaniem zezwoleń?

Czy art. 3, 12 i 13 dyrektywy o zezwoleniach pozwala państwom członkowskim nakazać operatorom ubiegającym się o uzyskanie nowych praw do użytkowania częstotliwości telefonii ruchomej uiszczenie nowej opłaty jednorazowej, której wysokość ustalana jest w drodze aukcji w chwili przydzielenia częstotliwości w celu odzwierciedlenia ich wartości, która to opłata jednorazowa istnieje obok, po pierwsze, opłaty rocznej za przydział częstotliwości służącej przede wszystkim pokryciu kosztów przydziału częstotliwości i jednocześnie częściowo odzwierciedlającej ich wartość, przy czym obie te opłaty mają na celu sprzyjanie optymalnemu wykorzystaniu częstotliwości, oraz po drugie, opłaty rocznej za zarządzanie wydawaniem zezwoleń na utworzenie i obsługę sieci telefonii ruchomej udzielonych pod rządami uprzednio obowiązujących ram prawnych?

Czy art. 14 ust. 2 dyrektywy o zezwoleniach pozwala państwu członkowskiemu nakazać operatorom telefonii ruchomej, z tytułu nowego okresu przedłużenia ich indywidualnych praw użytkowania częstotliwości telefonii ruchomej, już uzyskanego w przypadku niektórych spośród nich, ale przed rozpoczęciem tego nowego okresu, uiszczenie nowej opłaty jednorazowej dotyczącej przedłużenia praw do użytkowania częstotliwości, którymi dysponowali na początku tego nowego okresu, mającej na celu sprzyjanie optymalnemu użytkowaniu częstotliwości poprzez odzwierciedlenie ich wartości i istniejącej obok, po pierwsze, opłaty rocznej za przydział częstotliwości służącej przede wszystkim pokryciu kosztów przydziału częstotliwości i jednocześnie częściowo odzwierciedlającej ich wartość, przy czym obie te opłaty mają na celu sprzyjanie optymalnemu wykorzystaniu częstotliwości, oraz po drugie, opłaty rocznej za zarządzanie wydawaniem zezwoleń na utworzenie i obsługę sieci telefonii ruchomej udzielonych pod rządami uprzednio obowiązujących ram prawnych?

Czy art. 14 ust. 1 dyrektywy o zezwoleniach pozwala państwu członkowskiemu na dodanie, jako warunku uzyskania i przedłużenia praw użytkowania częstotliwości, jednorazowej opłaty ustalanej w drodze aukcji i bez określenia jej górnej granicy, która istnieje obok — po pierwsze — opłaty rocznej za przydział częstotliwości służącej przede wszystkim pokryciu kosztów przydziału częstotliwości i jednocześnie częściowo odzwierciedlającej ich wartość, przy czym obie te opłaty mają na celu sprzyjanie optymalnemu wykorzystaniu częstotliwości, oraz po drugie, opłaty rocznej za zarządzanie wydawaniem zezwoleń na utworzenie i obsługę sieci telefonii ruchomej udzielonych pod rządami uprzednio obowiązujących ram prawnych?

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Brussel (Belgia) w dniu 19 lipca 2011 r. — Tate & Lyle Investments Ltd przeciwko Królestwu Belgii; interwenient uboczny: Syral Belgium NV

(Sprawa C-384/11)

2011/C 282/26

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank van eerste aanleg te Brussel

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Tate & Lyle Investments Ltd

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Interwenient uboczny: Syral Belgium NV

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 63 TFUE (wcześniej art. 56 WE) stoi na przeszkodzie obowiązywaniu ustawowego uregulowania państwa członkowskiego, zgodnie z którym mająca w tym państwie siedzibę spółka holdingowa, posiadająca w innej spółce mającej siedzibę w tym państwie udziały o wartości poniżej 10 % kapitału, lecz dysponująca kapitałem inwestycyjnym w wysokości co najmniej 1,2 mln EUR, podlega opodatkowaniu podatkiem pobieranym u źródła według stawki 10 %, lecz tenże podatek podlega zaliczeniu na poczet należnego w Belgii podatku dochodowego od osób prawnych, a ewentualne saldo podlega zwrotowi i [spółka ta] może w danym wypadku wnieść jednocześnie o zastosowanie uregulowania podatkowego („DBI” (definitief belasten inkomsten) [definitywnie opodatkowane dochody]), które umożliwia dodatkowe obniżenie podstawy opodatkowania o koszty związane z posiadaniem udziałów, podczas gdy dla spółek mających siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, które otrzymują takie dywidendy lub wypłaty uznawane za dywidendy z tytułu tego samego udziału w spółce mającej siedzibę w Belgii, podatek pobrany u źródła (zaliczka na poczet podatku od dochodów kapitałowych) według stawki 10 % stanowi podatek definitywny, niepodlegający zwrotowi i niepodlegający obniżeniu w ramach zastosowania ww. uregulowania podatkowego („DBI”)?

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 25 lipca 2011 r. — Field Fisher Waterhouse LLP przeciwko Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs

(Sprawa C-392/11)

2011/C 282/27

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

First-tier Tribunal (Tax Chamber)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Field Fisher Waterhouse LLP

Strona pozwana: Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs

Pytania prejudycjalne

Podstawowe pytanie w niniejszej sprawie dotyczy tego czy usługi świadczone najemcom przez wynajmujących na podstawie umowy najmu (dalej zwane „usługami”) powinny być traktowane jako element jednego podlegającego zwolnieniu świadczenia najmu nieruchomości, z tego względu, że usługi tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze łącznie z najmem albo z tego względu, że są one „dodatkowymi świadczeniami” w stosunku do najmu, który stanowi świadczenie główne (dalej zwane „świadczeniem głównym”). Jakie znaczenie, dla odpowiedzi na to pytanie w świetle wyroku Trybunału z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property, Zb.Orz. s. I-4983 ma to, że usługi mogłyby być świadczone (ale w rzeczywistości nie są) przez inną osobę niż wynajmujący, chociaż na podstawie postanowień omawianych umów najmu najemcy nie mieli wyboru i musieli otrzymywać usługi od wynajmujących?

2)	Czy dla rozstrzygnięcia, czy chodzi tu o jedno świadczenie, ma znaczenie okoliczność, że niepłacenie przez najemcę opłaty za usługi uprawniałoby wynajmującego nie tylko do odmowy świadczenia usług, ale też do rozwiązania umowy najmu z najemcą?

Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze brzmi, iż możliwość świadczenia usług przez osoby trzecie ma znaczenie, to czy okoliczność ta stanowi jedynie czynnik dodatkowy przy ustalaniu, czy usługi stanowią jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny albo świadczenie dodatkowe wobec świadczenia głównego, czy też jest to czynnik decydujący? Jeśli jest to jedynie czynnik dodatkowy albo w ogóle nie mający znaczenia, to jakie inne czynniki mają znaczenie dla ustalenia, czy usługi stanowią świadczenie dodatkowe? W szczególności, jakie znaczenie ma to czy usługi są wykonywane w pomieszczeniach stanowiących przedmiot najmu lub w stosunku do nich lub w innych częściach budynku?

Jeśli możliwość świadczenia usług przez osoby trzecie ma znaczenie, to czy istotniejszy jest fakt, że świadczenie tych usług jest prawnie dopuszczalne, nawet jeśli w praktyce trudno byłoby to zorganizować lub uzgodnić z wynajmującym czy też praktyczna możliwość lub przyjęta praktyka świadczenia tych usług?

Usługi w niniejszej sprawie stanowią szereg świadczeń w zamian, za które należna jest jedna opłata. Czy w wypadku, gdyby niektóre z tych usług (np. sprzątanie części wspólnych, zapewnianie usług ochrony) nie stanowiły części jednego niepodzielnego świadczenia gospodarczego albo musiały być uważane za dodatkowe świadczenia wobec świadczenia głównego, w odróżnieniu od pozostałych usług, to czy prawidłowe byłoby rozdzielenie całości opłaty pomiędzy różne usługi w celu określenia części opłaty podlegającej opodatkowaniu i części jemu niepodlegającej? Alternatywnie, czy prawidłowe byłoby uznanie szeregu usług za tak ściśle ze sobą powiązane, że tworzą „jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny” stanowiące samo w sobie świadczenie odrębne od najmu nieruchomości?

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 25 lipca 2011 r. — Autorità per l’energia elettrica e il gas przeciwko Antonelli Bertazzi i in.

(Sprawa C-393/11)

2011/C 282/28

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Autorità per l’Energia Elettrica e il Gas

Strona pozwana: Antonella Bertazzi, Annalise Colombo, Maria Valeria Contin, Angela Filippina Marasco, Guido Giussani, Lucia Lizzi, Fortuna Peranio

Pytania prejudycjalne

Czy zgodnie z klauzulą 4 ust 4 dyrektywy 1999/70/WE (1) (na mocy której „kryteria w zakresie długości okresu zatrudnienia, dotyczące szczególnych warunków zatrudnienia, będą takie same w odniesieniu do pracowników zatrudnionych na czas określony, jak w odniesieniu do pracowników zatrudnionych na czas, nieokreślony, chyba że zróżnicowanie kryteriów w zakresie długości okresu zatrudnienia uzasadnione jest powodami o charakterze obiektywnym”) ma zastosowanie — jako uzasadniony właśnie powodami o charakterze obiektywnym — krajowy przepis (art. 75 ust. 2 dekretu ustawodawczego nr 112/08), który całkowicie wyzerowuje długość okresu zatrudnienia nabytą w niezależnych organach w ramach umów o pracę na czas określony w przypadku rekrutacji zainteresowanych pracowników w drodze wyjątku — w odstępstwie od zasady przewidzianej w art. 36 ust. 5 dekretu ustawodawczego nr 165/01 — na podstawie „egzaminów selekcyjnych” nieporównywalnych ze zwykłym konkursem publicznym (którego celem jest optymalne przyznanie laureatom funkcji do wykonywania), jednakże pozwalających wyjątkowo na ustanowienie nowego stosunku pracy skutecznego „ex nunc”?

Czy odwrotnie, na podstawie tej samej dyrektywy 1999/70/WE niedopuszczalne jest — i łączy się z koniecznością odstąpienia od stosowania wspomnianego przepisu krajowego — nieuwzględnienie nie tylko długości czasu pracy lecz również rozwoju kariery na przestrzeni lat do dnia, w którym nastąpiła rekrutacja, w pełnym zakresie lub w części przekraczającej granice zarówno długości okresu zatrudnienia wymaganego w celu przystąpienia do omawianych egzaminów selekcyjnych jak też ewentualnych środków ochronnych które prawodawca krajowy może przyjąć w celu ochrony w rozsądnym stopniu pozycji laureatów konkursu?

(1) Dz.U. L 175, s. 43.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curte de Apel Constanța (Rumunia) w dniu 27 lipca 2011 r. — postępowanie karne przeciwko Ciprian Vasile Radu

(Sprawa C-396/11)

2011/C 282/29

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Curtea de Apel Constanța

Strona postępowania przed sądem krajowym

Ciprian Vasile Radu

Pytania prejudycjalne

Czy działanie właściwego organu sądowego państwa wykonania europejskiego nakazu aresztowania polegające na pozbawieniu wolności i przymusowym przekazaniu bez zgody osoby w stosunku do której wydany został europejski nakaz aresztowania (osoby, której dotyczy wniosek o aresztowanie i wydanie), stanowi ingerencję przez państwo wykonania mandatu w wolność osobistą osoby, której aresztowania i wydania zażądano, która to wolność jest zagwarantowana w prawie Unii na mocy art. 6 TUE w związku z art. 5 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i na mocy art. 6 w związku z art. 48 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w związku także z art. 5 ust. 3 i 4 oraz art. 6 ust. 2 i 3 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Czy ingerencja państwa wykonania europejskiego nakazu aresztowania w prawa i gwarancję przewidziane w art. 5 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 6, w związku z art. 48 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w związku także z art. 5 ust. 3 i 4 oraz art. 6 ust. 2 i 3 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, powinna spełniać warunek konieczności w społeczeństwie demokratycznym i proporcjonalności względem szczególnego założonego celu.

Czy właściwy organ sądowy państwa wykonania europejskiego nakazu aresztowania może oddalić wniosek o przekazanie bez naruszenia zobowiązań ustanowionych w traktatach założycielskich i innych przepisach prawa wspólnotowego, z uwagi na fakt, że nie zostały spełnione wszystkie konieczne przesłanki zgodnie z art. 5 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 6, w związku z art. 48 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w związku także z art. 5 ust. 3 i 4 oraz art. 6 ust. 2 i 3 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Czy właściwy organ sądowy państwa wykonania europejskiego nakazu aresztowania może oddalić wniosek o przekazanie bez naruszenia zobowiązań ustanowionych w traktatach założycielskich i innych przepisach prawa wspólnotowego z uwagi na brak transpozycji lub niepełną czy też nieprawidłową transpozycję (w znaczeniu niezachowania warunku wzajemności) decyzji ramowej Rady Unii Europejskiej 2002/584/WSiSW (1) przez państwo wydania europejskiego nakazu aresztowania.

Czy przepisy art. 5 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 6, w związku z art. 48 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w związku także z art. 5 ust. 3 i 4 oraz art. 6 ust. 2 i 3 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, do której odwołuje się art. art. 6 TUE, są sprzeczne z prawem krajowym państwa członkowskiego Unii Europejskiej — Rumunii, a w szczególności z tytułem III ustawy nr 302/2004, a także, czy decyzja ramowa Rady Unii Europejskiej 2002/584/WSiSW została prawidłowo transponowana na mocy tych przepisów.

(1) Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. L 190, s. 1).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/17

Postanowienie Sądu z dnia 30 czerwca 2011 r. — Tecnoprocess przeciwko Komisji i Delegaturze Unii w Maroku

(Sprawa T-264/09) (1)

(Skarga na bezczynność - Wezwanie do działania - Niedopuszczalność - Skarga o odszkodowanie - Związek przyczynowy - Szkoda - Oczywisty brak podstawy prawnej skargi)

2011/C 282/30

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Tecnoprocess Srl (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: A. Majoli, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bordes i L. Prete, pełnomocnicy) i Delegatura Unii Europejskiej w Maroku

Przedmiot

Skarga, po pierwsze, o stwierdzenie bezczynności Komisji Europejskiej i Delegatury Unii Europejskiej w Maroku oraz, po drugie, o odszkodowanie za szkodę rzekomo poniesioną w szczególności w wyniku tej bezczynności.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona w części jako niedopuszczalna i w części jako oczywiście pozbawiona jakiejkolwiek podstawy prawnej.

2)	Tecnoprocess Srl pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/17

Postanowienie Sądu z dnia 4 lipca 2011 r. — Sepracor Pharmaceuticals przeciwko Komisji

(Sprawa T-275/09) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Substancja czynna eszopiklon - Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu - Nieuznanie substancji jako nowej substancji czynnej - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

2011/C 282/31

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sepracor Pharmaceuticals (Ireland) Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: I. Dodds-Smith, solicitor, D. Anderson, QC i J. Stratford, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: pierwotnie A. Sipos, następnie M. Wilderspin i M. Šimerdová, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie Komisji skierowanym do skarżącej w dniu 6 maja 2009 r. w ramach postępowania w przedmiocie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu Lunivii, w zakresie dotyczącym kwalifikacji substancji czynnej eszopiklon.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Sepracor Pharmaceuticals (Ireland) Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/17

Postanowienie Sądu z dnia 7 lipca 2011 r. — Acetificio Marcello de Nigris przeciwko Komisji

(Sprawa T-351/09) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rejestracja chronionego oznaczenia geograficznego - Akt niedotyczący skarżącego indywidualnie - Niedopuszczalność)

2011/C 282/32

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Acetificio Marcello de Nigris Srl (Afragola, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Perani i P. Pozzi)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Rossi i B. Rasmussen, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri i S. Fiorentino, avvocati dello Stato)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 583/2009 dnia 3 lipca 2009 r. rejestrującego nazwę w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych [Aceto Balsamico di Modena (ChOG)] (Dz.U. L 175, s. 7).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w przedmiocie wniosku Consorzio Filiera Aceto Balsamico di Modena o wstąpienie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Acetificio Marcello de Nigris Srl pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Republika Włoska i Consorzio Filiera Aceto Balsamico di Modena pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 256 z 24.10.2009.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/18

Postanowienie Sądu z dnia 30 czerwca 2011 r. — Tecnoprocess przeciwko Komisji

(Sprawa T-367/09) (1)

(Skarga na bezczynność - Wezwanie do działania - Oczywista niedopuszczalność - Skarga o odszkodowanie - Związek przyczynowy - Oczywisty brak podstawy prawnej skargi)

2011/C 282/33

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Tecnoprocess Srl (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: A. Majoli, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Prete i A. Bordes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga, po pierwsze, o stwierdzenie bezczynności Komisji Europejskiej i Delegatury Unii Europejskiej w Nigerii oraz, po drugie, o odszkodowanie za szkodę rzekomo poniesioną w wyniku zarzucanej bezczynności.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona w części jako niedopuszczalna i w części jako oczywiście pozbawiona jakiejkolwiek podstawy prawnej.

2)	Tecnoprocess Srl pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 267 z 7.11.2009.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/18

Postanowienie Sądu z dnia 28 czerwca 2011 r. — van Arum przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-454/09 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Ocena - Sprawozdanie z oceny - Postępowanie w sprawie oceny za 2005 r. - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne a w części oczywiście bezzasadne)

2011/C 282/35

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Rinse van Arum (Winksele, Belgia) (przedstawiciel: adwokat W. van den Muijsenbergh)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: J. F. de Wachter, K. Zejdová i R. Ignătescu, pelnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 10 września 2009 r. w sprawie F-139/07 Van Arum przeciwko Parlamentowi, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego wyroku.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone.

2)	Rinse van Arum pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski w ramach niniejszej instancji.

(1) Dz.U C 37 z 13.2.2010.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/19

Postanowienie Sądu z dnia 30 czerwca 2011 r. — Al Saadi przeciwko Komisji

(Sprawa T-4/10) (1)

(Śmierć strony skarżącej - Niepodjęcie postępowania przez następców prawnych - Umorzenie postępowania)

2011/C 282/36

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Faraj Faraj Hassan Al Saadi (Leicester, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: J. Jones, barrister i M. Arani, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Konstantinidis, T. Scharf i E. Paasivirta, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: R. Szostak i E. Finnegan, pełnomocnicy), Republika Włoska (przedstawiciele: początkowo G. Palmieri, następnie G. Albenzio, avvocati dello Stato) i Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues, E. Belliard i L. Butel, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie częściowego stwierdzenia nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 954/2009 z dnia 13 października 2009 r. zmieniającego po raz 114. rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami, w zakresie w jakim nazwisko skarżącego znajduje się w wykazie osób i podmiotów, do których przepisy te znajdują zastosowanie (Dz.U. L 269, s. 20)

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Każdy z uczestników postępowania ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 51 z 27.2.2010

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/19

Postanowienie Sądu z dnia 14 lipca 2011 — Goutier przeciwko OHIM — Rauch (ARANTAX)

(Sprawa T-13/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Sprzeciw - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

2011/C 282/37

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Klaus Goutier (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat E.E. Happe)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo B. Schmidt, następnie B. Schmidt i R. Pethe, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również, interwenient przed Sądem: Norbert Rauch (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Fottner i M. Müller)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 listopada 2009 r. (sprawa R 1796/2008-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Norbertem Rauchem a Klausem Goutierem

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Strona skarżąca pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez stronę pozwaną. Interwenient pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 80 z 27.3.2010.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/19

Postanowienie Sądu z dnia 30 czerwca 2011 r. — Cross Czech przeciwko Komisji

(Sprawa T-252/10) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Szósty program ramowy dotyczący badań, rozwoju technologicznego i prezentacji - Pismo potwierdzające wnioski sprawozdania z audytu finansowego i informujące o dalszym przebiegu postępowania - Posiadanie przez to pismo charakteru umowy a nie decyzji - Niedopuszczalność)

2011/C 282/38

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cross Czech a.s. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat T. Schollaert)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i W. Roels, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności pisma Komisji z dnia 12 marca 2010 r. oznaczonego sygnaturą INFSO-O2/FD/GVC/Isc D(2010) 208676, potwierdzającego wnioski sprawozdania z audytu finansowego 09-BA74-006 dotyczącego zestawienia kosztów zadeklarowanych przez skarżącą co do okresu od 1 lutego 2005 r. do 30 kwietnia 2008 r., w odniesieniu do trzech umów zawartych między skarżącą a Komisją w ramach szóstego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej dotyczącego działań w zakresie badań, rozwoju technologicznego i prezentacji, przyczyniającego się do urzeczywistnienia europejskiej przestrzeni badań i innowacji (2002-2006), oraz informującego skarżącą o dalszym przebiegu postępowania.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Cross Czech a.s. ponosi własne koszty, a także zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisje Europejską, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 209 z 31.7.2010.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/20

Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2011 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-366/10 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Odpowiedzialność pozaumowna - Zwrot kosztów podlegających zwrotowi - Zarzut skargi równoległej - Uchybienia proceduralne - Prawo do obrony - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne a w części oczywiście bezzasadne)

2011/C 282/39

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i C. Berardis-Kayser, pełnomocnicy, wpierani przez adwokata A. Dal Ferro)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 22 czerwca 2010 r. w sprawie F-78/09 Marcuccio przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone.

2)	Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w ramach niniejszej instancji.

(1) Dz.U C 288 z 23.10.2010.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/20

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Westfälische Drahtindustrie i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-393/10 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Konkurencja - Decyzja Komisji nakładająca grzywnę - Gwarancja bankowa - Wniosek o zawieszenie wykonania)

2011/C 282/40

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Westfälische Drahtindustrie GmbH (Hamm, Niemcy); Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG (Hamm); i Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG (Iserlohn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Stadler i N. Tkatchenko)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka, R. Sauer i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wpierani przez adwokata R. Van der Houta)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38.344 — Stal sprężająca) w brzmieniu wynikającym z decyzji zmieniającej C(2010) 6676 wersja ostateczna z dnia 30 września 2010 r., w zakresie w jakim nakłada ona grzywnę na skarżące

Sentencja

Wykonanie nałożonego na Westfälische Drahtindustrie GmbH, Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG oraz na Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG zobowiązania do ustanowienia gwarancji bankowej na rzecz Komisji w celu uniknięcia natychmiastowego ściągnięcia grzywien nałożonych na nie na mocy art. 2 ust. 1 decyzji Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG (COMP/38.344 — Stal sprężająca) w brzmieniu wynikającym z decyzji zmieniającej C(2010) 6676 wersja ostateczna z dnia 30 września 2010 r. zostaje zawieszone pod następującymi warunkami:

—	Westfälische Drahtindustrie GmbH, Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG oraz Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG uiszczą do dnia 30 czerwca 2011 r. na rzecz Komisji kwotę [poufne] mln EUR.

—	Począwszy od dnia 15 lipca 2011 r., będą płacić do odwołania, najdalej jednak do ogłoszenia wyroku w postępowaniu głównym, miesięczne raty w wysokości 300 000 EUR (15. dnia każdego miesiąca).

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/20

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 15 lipca 2011 r. — Fapricela przeciwko Komisji

(Sprawa T-398/10 R)

(Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego - Konkurencja - Decyzja Komisji nakładająca grzywnę - Gwarancja bankowa - Wniosek o zawieszenie wykonania - Szkoda finansowa - Brak wyjątkowych okoliczności - Brak pilnego charakteru)

2011/C 282/41

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Fapricela — Indústria de Trefilaria, S.A. (Ançã, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci M. Gorjão-Henriques i S. Roux)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, P. Costa de Oliveira i V. Bottka, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata M. Marques Mendesa)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2011) 4387, wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (Sprawa COMP/38.344 — Stal sprężająca), a także wniosek o zwolnienie z obowiązku ustanowienia gwarancji bankowej w celu uniknięcia natychmiastowego ściągnięcia grzywny nałożonej na podstawie art. 2 rzeczonej decyzji.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/21

Postanowienie Sądu z dnia 18 lipca 2011 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-450/10 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Rozsądny termin na wniesienie skargi o odszkodowanie - Przekroczenie terminu - Odwołanie po części oczywiście niedopuszczalne i po części oczywiście bezzasadne)

2011/C 282/42

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciele: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i C. Berardis-Kayser, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferro)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 9 lipca 2010 r. w sprawie F-91/09 Marcuccio przeciwko Komisji (dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze), mające na celu uchylenie tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w niniejszej instancji.

(1) Dz.U C 317 z 20.11.2010.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/21

Postanowienie Sądu z dnia 21 lipca 2011 r. — Fuchshuber Agrarhandel przeciwko Komisji

(Sprawa T-451/10) (1)

(Skarga o odszkodowanie - Wspólna polityka rolna - Przetargi stałe na odsprzedaż zbóż na rynku wspólnotowym - Uprawnienia kontrolne Komisji - Rażąco poważne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej)

2011/C 282/43

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fuchshuber Agrarhandel GmbH (Hörsching, Austria) (przedstawiciel: adwokat G. Lehner)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. von Rintelen i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o odszkodowanie zmierzająca do uzyskania wyrównania domniemanej szkody poniesionej przez skarżącą ze względu na nieprzeprowadzenie przez Komisję kontroli warunków wdrożenia przetargów stałych na odsprzedaż zbóż na rynku wspólnotowym — w niniejszym przypadku kukurydzy znajdującej się w posiadaniu węgierskiego organu interwencyjnego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej.

2)	Fuchshuber Agrarhandel GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 317 z 20.11.2010.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/21

Postanowienie Sądu z dnia 6 lipca 2011 r. — SIR przeciwko Radzie

(Sprawa T-142/11) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające stosowane w związku z sytuacją w Republice Wybrzeża Kości Słoniowej - Skreślenie z wykazu osób i podmiotów - Skarga o stwierdzenie nieważności - Umorzenie postępowania)

2011/C 282/44

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Société ivoirienne de raffinage (SIR) (Abidżan, Wybrzeże Kości Słoniowej) (przedstawiciel: adwokat M. Ceccaldi)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen i A. Vitro, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2011/18/WPZiB z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie zmiany decyzji Rady 2010/656/WPZiB przedłużającej obowiązywanie środków ograniczających wobec Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej (Dz.U. L 11, s. 36) i rozporządzenia Rady (UE) nr 25/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 560/2005 nakładającego określone szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Republice Wybrzeża Kości Słoniowej (Dz.U. L 11, s. 1) w zakresie, w jakim akty te ustanawiają niekorzystne dla skarżącej środki ograniczające

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Nie ma potrzeby rozstrzygania w przedmiocie wniosku Komisji o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 130 z 30.4.2011.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/22

Postanowienie Sądu z dnia 6 lipca 2011 r. — Petroci przeciwko Radzie

(Sprawa T-160/11) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające w związku z sytuacją w Wybrzeżu Kości Słoniowej - Skreślenie z wykazu osób i podmiotów - Skarga o stwierdzenie nieważności - Umorzenie postępowania)

2011/C 282/45

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Société nationale d'opérations pétrolières de la Côte d'Ivoire Holding (Petroci Holding) (Abidżan, Wybrzeże Kości Słoniowej) (przedstawiciel: adwokat M. Ceccaldi)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen i A. Vitro, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Rada Unii Europejskiej ponosi zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Nie ma potrzeby rozstrzygania w przedmiocie wniosku Komisji o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 139 z 7.5.2011

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/22

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 14 lipca 2011 r. — Trabelsi i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-187/11 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji - Zamrożenie funduszy - Wniosek o zawieszenie wykonania i zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

2011/C 282/46

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Mohamed Trabelsi (Paryż, Francja); Ines Lejri (Paryż); Moncef Trabelsi (Paryż); Selima Trabelsi (Paryż); i Tarek Trabelsi (Paryż) (przedstawiciele: początkowo A. Metzker, następnie A. Tekari, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Vitro i G. Étienne, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych i zawieszenie wykonania decyzji wykonawczej Rady 2011/79/WPZiB z dnia 4 lutego 2011 r. w sprawie wykonania decyzji 2011/72/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 31, s. 40)

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/23

Postanowienie Sadu z dnia 15 lipca 2011 r. — Kolegium przedstawicieli personelu EBI i in. przeciwko Bömcke

(Sprawa T-213/11 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta w postępowaniu przed Sądem do spraw Służby Publicznej - Obliczanie terminu - Przekroczenie terminu)

2011/C 282/47

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Kolegium przedstawicieli personelu Europejskiego Banku Inwestycyjnego (Luksemburg, Luksemburg), Jean-Pierre Bodson (Luksemburg), Evangelos Kourgias (Senningerberg, Luksemburg), Manuel Sutil (Nondkeil, Francja), Patrick Vanhoudt (Gonderange, Luksemburg), Marie-Christel Heger (Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci J. Wilson, A. Senes i B. Entringer)

Druga strona postępowania: Eberhard Bëmcke (Athus, Belgia) (przedstawiciel: adwokat D. Lagasse)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia prezesa drugiej izby Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 17 marca 2011 r., wydanego w sprawie F-95/10 INT Bömcke przeciwko EBI, niepublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone.

2)	Kolegium przedstawicieli personelu Europejskiego Banku Inwestycyjnego, Jean-Pierre Bodson, Evangelos Kourgias, Manuel Sutil, Patrick Vanhoudt i Marie-Christel Heger ponoszą własne koszty.

(1) Dz.U C 152 z 21.5.2011.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/23

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 29 lipca 2011 r. — Cemex i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-292/11 R)

(Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego - Konkurencja - Żądanie udzielenia informacji - Artykuł 18 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

2011/C 282/48

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Cemex SAB de CV (Monterrey, Meksyk); New Sunward Holding BV (Amsterdam, Niderlandy); Cemex España, S.A. (Madryt, Hiszpania); Cemex Deutschland AG (Ratingen, Niemcy); Cemex UK (Egham, Surrey, Zjednoczone Królestwo); Cemex Czech Operations s.r.o. (Praga, Republika Czeska); Cemex France Gestion (Rungis, Francja) i Cemex Austria AG (Langenzersdorf, Austria) (przedstawiciele: adwokaci J. Folguera Crespo, P. Vidal Martínez, H. González Durántez i B. Martínez Corral)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier, F. Castilla Contreras i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata J. Rivasa)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2011) 2360, wersja ostateczna, z dnia 30 marca 2011 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (Sprawa 39520 — Cement i towary cementopodobne)

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/23

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 29 lipca 2011 r. — Holcim (Deutschland) przeciwko Komisji

(Sprawa T-293/11 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Konkurencja - Żądanie udzielenia informacji - Artykuł 18 ust. 3 rozporządzenia WE nr 1/2003 - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

2011/C 282/49

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Holcim AG (Hamburg, Niemcy); et Holcim Ltd (Rapperswil-Jona, Szwajcaria) (przedstawiciele: P. Niggemann i K. Gaßner, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Kellerbauer, R. Sauer i C. Hödlmayr, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2011) 2363 wersja ostateczna z dnia 31 marca 2011 r. w postępowaniu na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003, (sprawa 39520 — Cement i produkty pokrewne).

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/24

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 29 lipca 2011 r. — Cementos Portland Valderrivas przeciwko Komisji

(Sprawa T-296/11 R)

(Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego - Konkurencja - Artykuł 18 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

2011/C 282/50

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Cementos Portland Valderrivas S.A. (Pampeluna, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Ortiz Blanco)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, C. Urraca Caviedes i C. Hödlmayr, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata J. Rivasa),

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2011) 2368 wersja ostateczna, z dnia 30 marca 2011 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (Sprawa COMP/39.520 — Cement i towary cementopodobne)

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/24

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 29 lipca 2011 r. — HeidelbergCement przeciwko Komisji

(Sprawa T-302/11 R)

2011/C 282/51

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: HeidelbergCement AG (Heidelberg, Niemcy) (przedstawiciele: U. Denzel, T. Holzmüller i P. Pichler, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Kellerbauer, R. Sauer i C. Hödlmayr, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2011) 2361 wersja ostateczna z dnia 31 marca 2011 r. w postępowaniu na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003, (sprawa 39520 — Cement i produkty pokrewne).

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony

2)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/24

Odwołanie wniesione w dniu 14 czerwca 2011 r. przez Ioannisa Vakalisa od wyroku wydanego w dniu 13 kwietnia 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-38/10 Vakalis przeciwko Komisji

(Sprawa T-317/11 P)

2011/C 282/52

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Ioannis Vakalis (Luvinate, Włochy) (przedstawiciel: adwokat S.A. Pappas)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji z wyjątkiem tego, które słusznie zostało uznane za niedopuszczalne;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie ma na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 13 kwietnia 2011 r. w sprawie F-38/10 Vakalis przeciwko Komisji.

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący braku logiki w rozumowaniu Sądu do spraw Służby Publicznej, który nie wyciągnął wniosków ze swoich ustaleń w zakresie w jakim ustalił on, iż Komisja powinna uwzględnić zmiany kursu wymiany walut. Tymczasem Komisja nie uwzględniła tej kwestii, w związku z czym uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest nielogiczne.

Zarzut drugi dotyczący okoliczności, że Sąd do spraw Służby Publicznej błędnie zinterpretował przedstawioną mu kwestię. Z zaskarżonego wyroku wynika, iż sąd ten doszedł do wniosku, że wnoszący odwołanie zwrócił się do niego z pytaniem czy różnica w traktowaniu urzędników podlegających ogólnym przepisom wykonawczym dla art. 11 i 12 załącznika VIII regulaminu pracowniczego z 1969 r. i urzędników podlegających ogólnym przepisom wykonawczym z 2004 r. jest niezgodna z prawem, podczas gdy pytanie przedstawione SSP dotyczyło tego czy „nowe ogólne przepisy wykonawcze są dyskryminujące z tego względu, że traktują w ten sam sposób sytuacje, które są faktycznie różne”. W związku z tym wnoszący odwołanie podnosi, iż SSP niesłusznie oddalił zarzut dotyczący naruszenia zasady równego traktowania.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że SSP dokonał zamiany względów uzasadniających. Wnoszący odwołanie podnosi, iż po pierwsze względy budżetowe uzasadniające ogólne przepisy wykonawcze pojawiły się dopiero podczas rozprawy i po drugie uzasadnienie to różni się od uzasadnienia, o które zostało oparte oddalenie jego zażalenia (ponadto uzasadnienie to zostało uznane przez SSP za nieodpowiednie). Zgodnie z orzecznictwem nie jest zadaniem SSP przedstawienie uzasadnienia w razie jego ewentualnego braku tudzież uzupełnienie uzasadnienia przedstawionego przez Komisję poprzez dodanie elementów, które nie wynikają z zaskarżonej decyzji.

Zarzut czwarty dotyczący oczywistego błędu w ocenie polegającego na tym, że Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił zarzut odnoszący się do zasady równego traktowania z tego względu, iż wnoszący odwołanie nie wykazał, że miała miejsce nieuzasadniona różnica w traktowaniu. Tymczasem wnoszący odwołanie wykazał, że rozpatrywana różnica w traktowaniu nie była uzasadniona wprowadzeniem EURO, co było pierwotnym uzasadnieniem, w oparciu o które zażalenie zostało oddalone.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/25

Skarga wniesiona w dniu 23 czerwca 2011 r. — Régie Networks i NRJ Global przeciwko Komisji

(Sprawa T-340/11)

2011/C 282/53

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Régie Networks (Lyon, Francja) i NRJ Global (Paryż, Francja) (przedstawiciele: B. Geneste i C. Vannini, avocats)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie odpowiedzialności Unii Europejskiej z tytułu:

—	niezgodności z prawem decyzji Komisji Europejskiej z dnia 10 listopada 1997 r. w sprawie pomocy państwa nr 679/97,

—	bezczynności Komisji po stwierdzeniu tej niezgodności z prawem, udokumentowanym w piśmie skierowanym do władz francuskich w dniu 8 maja 2003 r.;

—

zobowiązanie Komisji Europejskiej do naprawy w całości szkody poniesionej przez skarżące w wyniku zawinień wskazanych w skardze, która to szkoda obejmuje:

—	kwotę opłaty uiszczonej za okres od dnia 1 stycznia 1998 r. do dnia 31 grudnia 2000 r.,

—	honoraria należne z tytułu wszczęcia postępowania spornego w celu uzyskania zwrotu opłaty uiszczonej za okres od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r.,

—	honoraria należne z tytułu niniejszego postępowania spornego;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący zawinienia popełnionego w wyniku niezgodności z prawem decyzji Komisji z dnia 10 listopada 1997 r. Komisja, badając program pomocy dla radiofonii w 1997 r., uznała go za zgodny z zasadami Traktatu, nie zbadawszy sposobu finansowania tego programu pomocy, pomimo że zgodnie z utrwalonym w tym zakresie orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości zobowiązana była to uczynić, gdyż finansowanie stanowiło integralną część odnośnego programu pomocy. Wydana przez Komisje decyzja jest zatem niezgodna z prawem i stanowi zawinienie powodujące powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii Europejskiej.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji wynikającego z zaniedbania przez Komisję w 2003 r. naprawienia niekorzystnych skutków jej decyzji z 1997 r. Komisja stwierdziła niezgodność z prawem swojej decyzji z dnia 10 listopada 2003 r. najpóźniej w dniu 8 maja 2003 r., kiedy skierowała do władz francuskich pismo z informacją, że sposoby finansowania programu pomocy dla radiofonii, poprzednio zatwierdzone decyzją z dnia 10 listopada 1997 r., są niezgodne z zasadami Traktatu. Komisja nie przedsięwzięła jednak żadnych środków, aby zaradzić stwierdzonej niezgodności z prawem. Na tej podstawie skarżące uważają, że zaniedbanie przez Komisję naprawienia niekorzystnych skutków niezgodnej z prawem decyzji wydanej przez nią w 1997 r. narusza zasadę dobrej administracji, będącą ogólną zasada prawa Unii Europejskiej, a wobec tego powoduje powstanie odpowiedzialności Unii.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/25

Skarga wniesiona w dniu 7 lipca 2011 r. — Makhlouf przeciwko Radzie

(Sprawa T-359/11)

2011/C 282/54

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Hafez Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: adwokaci P. Grollet i G. Karouni)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 442/2011 z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii w części dotyczącej skarżącego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/273/WPZiB z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających wobec Syrii w części dotyczącej skarżącego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2011/302/WPZiB, którą załącznik do decyzji 2011/273/WPZiB został zastąpiony tekstem znajdującym się w załączniku do decyzji z dnia 23 maja — w części dotyczącej skarżącego;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania na podstawie art. 87 i 91 regulaminu postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 6 zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia praw do obrony i prawa do rzetelnego procesu. Strona skarżąca podnosi, że jej prawa do obrony zostały naruszone, ponieważ nałożono na nią sporne sankcje, mimo iż nie została uprzednio wysłuchana, nie miała możliwości obrony ani nie zapoznała się z dowodami, na podstawie których środki te zostały przyjęte.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 akapit pierwszy TFUE. Strona skarżąca zarzuca Radzie, że zarządziła wobec niej środki ograniczające, nie podając jej powodów w celu umożliwienia jej przedstawienia obrony. Strona skarżąca zarzuca stronie pozwanej, że zadowoliła się ogólnym i stereotypowym sformułowaniem, nie wskazując dokładnie okoliczności faktycznych i prawnych, od których zależy zgodne z prawem uzasadnienie decyzji i ustaleń, które doprowadziły do jej wydania.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia gwarancji związanych z prawem do skutecznej ochrony sądowej. Strona skarżąca podnosi, że nie tylko nie przedstawiła w sposób użyteczny swojego stanowiska Radzie, ale także, wobec braku wskazania w zaskarżonej decyzji jakichkolwiek szczegółowych i konkretnych powodów ją uzasadniających, nie jest w stanie wykorzystać swej skargi przed Sądem.

4)	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia ogólnej zasady proporcjonalności.

5)	Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa własności, w zakresie w jakim środki ograniczające, a dokładniej zamrożenie funduszy stanowią również naruszenie w sposób nieproporcjonalny prawa podstawowego strony skarżącej do swobodnego dysponowania swoim mieniem.

6)	Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa do życia prywatnego, w zakresie w jakim środki polegające na zamrożeniu funduszy i ograniczeniu swobody poruszania się stanowią również naruszenie w sposób nieproporcjonalny prawa podstawowego strony skarżącej

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/26

Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2011 r. — Arla Foods przeciwko OHIM — Artax (Lactofree)

(Sprawa T-364/11)

2011/C 282/55

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Arla Foods AMBA (Viby J, Dania) (przedstawiciel: adwokat J. Hansen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Artax Beteiligungs- und Vermögensverwaltungs AG (Linz, Austria)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 kwietnia 2011 r. w sprawie R 1357/2009-2 oraz unieważnienie prawa do znaku towarowego zarejestrowanego jako wspólnotowy znak towarowy pod nr 4647533 dla towarów z klas 5, 29, 30 i 32 zgodnie z decyzją Wydziału Unieważnień z dnia 11 września 2009 r.; oraz

—	obciążenie strony pozwanej oraz Artax Beteiligungs- und Vermögensverwaltungs AG kosztami postępowania przed Wydziałem Unieważnień, Izbą Odwoławczą oraz Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie prawa do znaku: graficzny znak towarowy „Lactofree” dla towarów z klas 5, 29, 30, i 32 — rejestracja wspólnotowego znaku towarowego nr 4647533

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Artax Beteiligungs- und Vermögensverwaltungs AG

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca

Uzasadnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku: strona wnosząca o unieważnienie prawa do znaku oparła swój wniosek zgodnie z art. 53 ust. 1 lit. a) i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 na wcześniejszej rejestracji — jako wspólnotowego znaku towarowego pod nr 4532751 — graficznego znaku towarowego (w kolorze) „lactofree” dla towarów z klasy 29

Decyzja Wydziału Unieważnień: unieważnienie prawa do znaku w odniesieniu do części towarów

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień oraz oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 53 ust. 1 lit. a) i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 z tego względu, że Izba Odwoławcza dokonała błędnej oceny porównania oznaczeń, a tym samym błędnej całościowej oceny co do prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku graficznych znaków towarowych „lactofree” i „Lactofree”.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/27

Odwołanie wniesione w dniu 5 lipca 2011 r. przez AO od postanowienia wydanego w dniu 4 kwietnia 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-45/10 AO przeciwko Komisji

(Sprawa T-365/11 P)

2011/C 282/56

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: AO (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat P. Lewisch)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 4 kwietnia 2011 r. w sprawie F-45/10 AO przeciwko Komisji;

—

na wypadek gdy Sąd może rozstrzygnąć sprawę co do istoty — uwzględnienie żądań podniesionych w pierwszej instancji, m.in.:

—	stwierdzenie nieważności decyzji CMS 07/046 Komisji Europejskiej z dnia 23 lipca 2009 r. ze względu na molestowanie, błąd w zarządzaniu i naruszenie prawa do bycia wysłuchanym;

—	stwierdzenie nieważności wszystkich decyzji wydanych przez organ powołujący względem wnoszącego odwołanie w okresie od września 2003 r. do chwili jego odwołania ze względu na molestowanie i błąd w zarządzaniu, przy czym wnoszący odwołanie podnosi naruszenie prawa do bycia wysłuchanym;

—	umożliwienie wnoszącemu odwołanie bycia wysłuchanym na podstawie art. 7 ust. 1 i art. 24 regulaminu pracowniczego (1) i odniesienie się do wniosków złożonych w lutym 2008 r. i w marcu 2008 r.;

—

przyznanie wnoszącemu odwołanie symbolicznej kwoty 1 EUR tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania celem naprawienia krzywdy i uszczerbku na karierze, jaki poniósł, w sposób przedstawiony w skardze, ponieważ celem skargi nie jest uzyskanie kwoty pieniężnej, lecz odzyskanie godności i reputacji zawodowej przez wnoszącego odwołanie;

—	obciążenie drugiej strony postępowania całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący niespełnienia przesłanek wydania postanowienia na podstawie art. 76 regulaminu Sądu do spraw Służby Publicznej i uznania skargi za oczywiście bezpodstawną.

—	Sąd do spraw Służby Publicznej nie wziął pod uwagę kilku skarg złożonych przez wnoszącego odwołanie oraz kilku dowodów przedstawionych przez niego dotyczących molestowania;

—	Skarżący został pozbawiony prawa do dodatkowego terminu na uzupełnienie braków skargi zgodnie z art. 36 regulaminu Sądu do spraw Służby Publicznej, przy czym braki te dotyczyły dwóch decyzji organu powołującego przywołanych przez wnoszącego odwołanie w skardze.

2)	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez zaskarżone postanowienie wydane w sprawie F-45/10 prawa Unii w rozumieniu art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ponieważ wnoszący odwołanie ma prawo do odszkodowania, jako że molestowanie miało miejsce.

3)	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez Sąd do spraw Służby Publicznej prawa skarżącego do bycia wysłuchanym zgodnie z art. 6 ust. 1 europejskiej Konwencji praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 47 ust. 2 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 31 i (EWA) nr 11 w sprawie regulaminu pracowniczego urzędników i warunków zatrudnienia innych pracowników Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Atomowej w zmienionym brzemieniu (Dz.U. 45 z 14.6.1962, s. 1385)

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/28

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2011 r. — Lyder Enterprises przeciwko CPVO — Liner Plants NZ (1993) (Southern Splendour)

(Sprawa T-367/11)

2011/C 282/57

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lyder Enterprises Ltd (Auckland, Nowa Zelandia) (przedstawiciel: G. Pickering, Solicitor)

Strona pozwana: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Liner Plants NZ (1993) Ltd (Waitakere, Nowa Zelandia)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin z dnia 18 lutego 2011 r. w sprawie A007/2010; oraz

—	zawieszenie postępowania w oczekiwaniu na wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia przez High Court Nowej Zelandii w sprawie nr CIV:2011:404:2969.

Zarzuty i główne argumenty

Wnioskujący o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin: strona skarżąca

Wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin będące przedmiotem wniosku: Southern Splendour — wniosek o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin nr 2006/1888

Wnoszący sprzeciw wobec wniosku o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin: Liner Plants NZ (1993) Ltd

Podstawy sprzeciwu: sprzeciw został oparty na argumencie, w myśl którego skarżąca nie była osobą, która wyhodowała, odkryła lub rozwinęła odmianę, ani też jej następcą prawnym

Decyzja komitetu CPVO: oddalenie wniosku nr 2006/1888 w odniesieniu do odmiany „Southern Splendour” (decyzja nr R972)

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie zasady kontradyktoryjności, brak właściwości, niezrozumienie fundamentalnych reguł słuszności, naruszenie istotnego wymogu proceduralnego, ze względu na to, że Izba Odwoławcza orzekła, iż dowody zawarte w pismach skarżącej nie były dopuszczalne, z uwagi na to, iż nie zostały zredagowane w formie oświadczenia złożonego pod przysięgą.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/28

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2011 r. — Polyelectrolyte Producers Group i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-368/11)

2011/C 282/58

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Polyelectrolyte Producers Group i in. (Bruksela, Belgia), SNF SAS (Andrezieux Boutheon, Francja) i Travetanche Injection SPRL (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci K. Van Maldegem i R. Cana)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 366/2011 z dnia 14 kwietnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) w odniesieniu do załącznika XVII (akryloamid) (Dz.U. L 101, s. 12);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistych błędów w ocenie zawartych w zakwestionowanym rozporządzeniu w związku z tym, że Komisja po pierwsze oparła się na informacji nieistotnej w ramach mającego zastosowanie ustawodawstwa w zakresie narażenia ludzi i środowiska w Unii Europejskiej i, po drugie nie określiła ryzyka związanego z masami spoinowymi w świetle mających zastosowanie wymogów i miast tego oparła się na danych dotyczących innej substancji; w konsekwencji przyjęcie wskazanego rozporządzenia nie spełnia warunków określonych w przepisach prawa.

2)	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez rozporządzenie zasady proporcjonalności.

3)	Trzeci zarzut dotyczący niewystarczającego uzasadnienia przy naruszeniu art. 296 TFUE.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/29

Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2011 r. — Diadikasia Symbouloi Epicheiriseon przeciwko Komisji i in.

(Sprawa T-369/11)

2011/C 282/59

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Diadikasia Symbouloi Epicheiriseon AE (Chalandri, Grecja) (przedstawiciel: adwokat A. Krystallidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska, Delegatura UE w Turcji (Ankara, Turcja) i Central Finance & Contracts Unit (CFCU) (Ankara)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zasądzenie odszkodowania za szkody poniesione przez stronę skarżącą w wyniku wydania w dniu 5 kwietnia 2011 r. przez jednego z pozwanych (Delegatura UE w Turcji) zarzucanej mu bezprawnej decyzji (oraz każdej następującej po niej decyzji) o unieważnieniu udzielonego konsorcjum (1) zamówienia: „Rozszerzenie europejsko-tureckiej sieci centrów biznesu w Sivas, Antiochii, Batman i Van -EuropeAid/128621/D/SER/TR”, ze względu na złożenie przez konsorcjum zarzucanego mu „fałszywego oświadczenia”;

—	obciążenie pozwanych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący

—

udaremnienia przez pozwanych uzasadnionych oczekiwań strony skarżącej poprzez działanie z naruszeniem art. 10 europejskiego kodeksu dobrej administracji, polegające na nieoczekiwanym uchyleniu decyzji o przyznaniu konsorcjum przedmiotowego projektu, ze względu na złożenie przez nie zarzucanego mu „fałszywego oświadczenia”;

Zarzut drugi dotyczący

—	naruszenia przez pozwanych ogólnej zasady pewności prawa oraz przepisów art. 4 europejskiego kodeksu dobrej administracji poprzez oskarżenie strony skarżącej o złożenie fałszywego oświadczenia, bez uprzedniego wskazania — jako fałszywy — jakiegokolwiek z przedłożonych dokumentów;

Zarzut trzeci dotyczący

—	naruszenia przez pozwanych prawa strony skarżącej do bycia wysłuchanym poprzez niezawiadomienie strony skarżącej o ich zamiarze unieważnienia zamówienia, z naruszeniem art. 16 europejskiego kodeksu dobrej administracji;

Zarzut czwarty dotyczący

—	braku przedstawienia przez pozwanych uzasadnienia w odniesieniu do tego, które z dokumentów miałyby zostać sfałszowane przez stronę skarżącą, z naruszeniem art. 18 europejskiego kodeksu dobrej administracji;

Zarzut piąty dotyczący

—	braku zawiadomienia przez pozwanych strony skarżącej o przysługujących jej możliwych środkach zaskarżenia wydanej przeciwko niej decyzji, z naruszeniem art. 11 i art. 19 europejskiego kodeksu dobrej administracji;

Zarzut szósty dotyczący

—

nadużycia przez pozwanych przysługujących im uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie dokonania oceny przedstawionego im stanu faktycznego, i w konsekwencji przekroczenie ich uprawnień, z uwagi na to, że uzasadnienie wysunięte przez instytucję zamawiającą mogło zostać zastosowane jedynie w celu wykluczenia oferty w trakcie postępowania przetargowego, ze względu na to, że nie spełniała ona kryteriów oceny, a nie wówczas gdy zamówienie zostało już udzielone.

(1) DIADIKASIA BUSINESS CONSULTANTS S.A. (GR) — WYG INTERNATIONAL LTD (UK) DELEEUW INTERNATIONAL LTD (TR) — CYBERPARK (TR).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/29

Skarga wniesiona w dniu 15 lipca 2011 r. — Palirria Souliotis przeciwko Komisji

(Sprawa T-380/11)

2011/C 282/60

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Anonymi Viotechniki kai Emporiki Etairia Kataskevis Konservon — Palirria Souliotis AE (Psacha, Grecja) (przedstawiciel: S. Pappas, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 447/2011 z dnia 6 maja 2011 r. dotyczącego klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej (Dz.U. 2011 L 122, s. 63); i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty:

1)	Zarzut pierwszy dotyczący tego, iż Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne ponieważ nie skonsultowała się z komitetem ds. nomenklatury. Ponadto Komisja nie rozpatrzyła opinii przedłożonej przez skarżącą.

2)	Zarzut drugi dotyczący tego Komisja przekroczyła granice uprawnień przyznanych jej w art. 9 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. 1987 L 256, s. 1)

3)	Zarzut trzeci dotyczący tego iż Komisja naruszyła prawo klasyfikując nadziewane liście winorośli pod kodem CN określonym w załączniku do zaskarżonego rozporządzenia.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/30

Skarga wniesiona w dniu 15 lipca 2011 r. — Pigui przeciwko Komisji

(Sprawa T-382/11)

2011/C 282/61

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cristina Pigui (Strejnic, Rumunia) (przedstawiciele: adwokat M. Alexe)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	nakazanie stronie pozwanej ujawnienia informacji na temat tożsamości wszystkich szkół wyższych uczestniczących w module online Master 2008 — 2010 programu Jean Monet;

—	nakazanie stronie pozwanej zakończenia programu, jeśli nie uczestniczy w nim żadna szkoła wyższa, zażądanie pisemnej umowy w sprawie studiów pomiędzy studentami i organizatorami oraz zażądanie jednolitego systemu oceny wszystkich studentów; a także

—	nakazanie Komisji przywrócenia pierwotnej sytuacji strony skarżącej poprzez wskazanie, że program 2008 — 2010 nie spełniał standardów programu Jean Monet, przynajmniej w zakresie w jakim dotyczy to skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca żąda na podstawie art. 265 TFUE stwierdzenia, że poprzez nieujawnienie wyników publicznego dochodzenia, o co wnosiła skarżąca, strona pozwana niezgodnie z prawem zaniechała działania.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną art. 6 ust. 3 i art. 15 decyzji nr 1720/2006/WE (1) poprzez zaniechanie przeprowadzenia badania i ujawnienia informacji, o co wnosiła skarżąca, oraz art. 11 i 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ pozwana naruszyła zasadę przejrzystości i przepisy mające na celu ochronę konsumentów.

2)	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez pozwaną art. 4 i 5 dyrektywy 97/7/WE (2), a także art. 2 lit. a) i b) oraz art. 5 dyrektywy 2005/29/WE (3) poprzez zaniechanie zbadania i oceny modułu online Master programu Jean Monet pod kątem wykonania jego celów, zgodnie z art. 15 decyzji nr 1720/2006/WE.

3)	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną art. 5 dyrektywy 97/7/WE, a także art. 2 lit. a), b) i c), art.. 6 oraz art. 7 dyrektywy 2005/29/WE poprzez zaniechanie zbadania podwójnych standardów w systemie oceny studentów.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną art. 14 Europejskiej konwencji ochrony praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 2 protokołu nr 2 do Europejskiej konwencji ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, ponieważ strona skarżąca nie była równo traktowana w ramach modułu online Master programu Jean Monet.

(1) Decyzja nr 1720/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiająca program działań w zakresie uczenia się przez całe życie (Dz.U. 2006 L 327, s. 45)

(2) Dyrektywa 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość (Dz..U. 1997 L 144, s. 19)

(3) Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (Dz.U. 2005 L 149, s. 22)

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/30

Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2011 r. — Makhlouf przeciwko Radzie

(Sprawa T-383/11)

2011/C 282/62

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Hafez Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: adwokaci P. Grollet i G. Karouni)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2011/302/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii w części dotyczącej skarżącego z uwagi na naruszenie praw podstawowych;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania na podstawie art. 87 i 91 regulaminu postępowania przed Sądem

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 7 zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia praw do obrony i prawa do rzetelnego procesu. Strona skarżąca podnosi, że jej prawa do obrony zostały naruszone, ponieważ nałożono na nią sporne sankcje, mimo iż nie została uprzednio wysłuchana, nie miała możliwości obrony ani nie zapoznała się z dowodami, na podstawie których środki te zostały przyjęte.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 akapit pierwszy TFUE. Strona skarżąca zarzuca Radzie, że zarządziła wobec niej środki ograniczające, nie podając jej powodów w celu umożliwienia jej przedstawienia obrony. Strona skarżąca zarzuca stronie pozwanej, że zadowoliła się ogólnym i stereotypowym sformułowaniem, nie wskazując dokładnie okoliczności faktycznych i prawnych, od których zależy zgodne z prawem uzasadnienie decyzji i ustaleń, które doprowadziły do jej wydania.

3)	Zarzut trzeci, dotyczący zasadności uzasadnienia. Strona skarżąca zarzuca Radzie, że oparła się na uzasadnieniu oczywiście błędnym i działała bez rozróżnienia, co sprawia, że uzasadnienia tego nie można uznać za odpowiednie pod względem prawnym.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia gwarancji związanych z prawem do skutecznej ochrony sądowej. Strona skarżąca podnosi, że nie tylko nie przedstawiła w sposób użyteczny swojego stanowiska Radzie, ale także, wobec braku wskazania w zaskarżonej decyzji jakichkolwiek szczegółowych i konkretnych powodów ją uzasadniających, nie jest w stanie wykorzystać swej skargi przed Sądem.

5)	Zarzut piąty, dotyczący naruszenia ogólnej zasady proporcjonalności.

6)	Zarzut szósty, dotyczący naruszenia prawa własności, w zakresie w jakim środki ograniczające, a dokładniej zamrożenie funduszy stanowią również naruszenie w sposób nieproporcjonalny prawa podstawowego strony skarżącej do swobodnego dysponowania swoim mieniem.

7)	Zarzut siódmy, dotyczący naruszenia prawa do życia prywatnego, w zakresie w jakim środki polegające na zamrożeniu funduszy i ograniczeniu swobody poruszania się stanowią również naruszenie w sposób nieproporcjonalny prawa podstawowego strony skarżącej.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/31

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2011 r. — Safa Nicu Sepahan przeciwko Radzie

(Sprawa T-384/11)

2011/C 282/63

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Safa Nicu Sepahan (Ispahan, Iran) (przedstawiciel: adwokat A. Bahrami)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności wpisu nr 19 do załącznika VIII rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1), zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 26);

—	stwierdzenie, że pozwana naruszyła art. 265 TFUE poprzez zaniechanie rozpoznania przedstawionego przez skarżącą w dniu 7 czerwca 2011 r. wniosku o ponowne rozpatrzenie dokonania wpisu nr 19;

—	zarządzenie usunięcia nazwy skarżącej z przyjętego przez UE wykazu sankcji;

—	przyznanie skarżącej odszkodowania w kwocie, która ma zostać ustalona w trakcie niniejszego postępowania, lecz nie mniejszej niż kwota 2 000 000 EUR; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący popełnienia przez Radę oczywistego błędu w ocenie, ze względu na to, że umieszczenie nazwy skarżącej w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi jest nieprawidłowe, wprowadzające w błąd, nieścisłe i niekompletne, i w konsekwencji w sposób oczywisty niezgodne z prawem.

2)	Zarzut drugi dotyczący oczywistego braku wskazania przez Radę powodów, dla których umieszczono nazwę skarżącej w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/32

Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2011 r. — BP Products North America przeciwko Radzie

(Sprawa T-385/11)

2011/C 282/64

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: BP Products North America, Inc. (Naperville, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci H.-J. Prieß i B. Sachs, oraz C. Farrar, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 443/2011 (1) z dnia 5 maja 2011 r. w zakresie dotyczącym skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 444/2011 (2) z dnia 5 maja 2011 r. w zakresie dotyczącym skarżącej; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania zgodnie z art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia rozporządzeń podstawowych dotyczących ceł antydumpingowych i wyrównawczych poprzez rozszerzenie rozporządzeń Rady (WE) nr 598/2009 i nr 599/2009 w sprawie przywozu biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (3) na produkty biodiesla pierwotnie nieobjęte rozporządzeniami dotyczącymi ceł antydumpingowych i wyrównawczych, w miejsce przeprowadzenia nowego dochodzenia, mimo że mieszanki będące obecnie przedmiotem rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 444/2011 zostały wyraźnie wyłączone z zakresu stosowania rozporządzeń Rady (WE) nr 598/2009 i nr 599/2009.

Zarzut drugi dotyczący oczywistych błędów w ocenie, w szczególności w odniesieniu do okoliczności, że produkty biodiesla w postaci mieszanki o niższej zawartości (nieobjęte żadnym cłem) nie mogą zostać przekształcone w mieszanki o wyższej zawartości (objęte cłem), zatem obejście przepisów jest w rzeczywistości niemożliwe, oraz w odniesieniu do zarzucanego skarżącej obejścia przepisów polegającego na oczywistych błędach w ekonomicznym uzasadnieniu dokonywanego przez nią wywozu.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych polegającego na braku podania w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 444/2011 odpowiedniego uzasadnienia dla rozszerzenia ostatecznych ceł na przywóz produktów biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo 20 % biodiesla lub mniej.

4)	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia podstawowych w prawie Unii Europejskiej zasad niedyskryminacji i dobrej administracji poprzez nieprzyznanie skarżącej stawki cła mającej zastosowanie do „współpracujących przedsiębiorstw” pomimo faktu, że skarżąca w pełni współpracowała.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 443/2011 z dnia 5 maja 2011 r. rozszerzające ostateczne cło wyrównawcze nałożone rozporządzeniem (WE) nr 598/2009 na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, oraz rozszerzające ostateczne cło wyrównawcze nałożone rozporządzeniem (WE) nr 598/2009 na przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, oraz kończące dochodzenie w odniesieniu do przywozu wysyłanego z Singapuru (Dz.U. L 122, s. 1).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 444/2011 z dnia 5 maja 2011 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, oraz rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 na przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, oraz kończące dochodzenie w odniesieniu do przywozu wysyłanego z Singapuru (Dz.U. L 122, s. 12).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 598/2009 z dnia 7 lipca 2009 nakładające ostateczne cło wyrównawcze i stanowiące o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. L 179, s. 1) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 599/2009 z dnia 7 lipca 2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. L 179, s. 26).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/32

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2011 r. — Nitrogénművek Vegyipari przeciwko Komisji

(Sprawa T-387/11)

2011/C 282/65

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nitrogénművek Vegyipari Zrt. (Pétfürdő, Republika Węgierskiej) (przedstawiciele: adwokaci Z. Tamás i M. Le Berre)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 27 października 2010 r. w sprawie pomocy państwa C 14/09 (ex NN 17/09) udzielonej przez Węgry na rzecz Péti Nitrogénművek Zrt. (notyfikowanej jako dokument nr C(2010) 7274) oraz

—	obciążenie Komisji jej kosztami własnymi i kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący

—	niezastosowania przez Komisję zasady transakcji rynkowej;

Zarzut drugi dotyczący

—	wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem art. 107 ust. 2 TFUE;

Zarzut trzeci dotyczący

—	wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 296 TFUE;

Zarzut czwarty dotyczący

—	wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem art. 41 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

Zarzut piąty dotyczący

—	wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań;

Zarzut szósty (tytułem ewentualnym w stosunku do zarzutów pierwszego i drugiego) dotyczący

—	wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/33

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2011 r. — Deutsche Post przeciwko Komisji

(Sprawa T-388/11)

2011/C 282/66

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Post (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Sedemund, T. Lübbig i M. Klasse)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 10 maja 2011 r. wydanej w postępowaniu w sprawie pomocy państwa C 36/2007 — Niemcy, pomoc państwa na rzecz Deutsche Post AG (C[2011] 3081 wersja ostateczna);

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2011) 3081 wersja ostateczna z dnia 10 maja 2011 r. wydanej w postępowaniu w sprawie pomocy państwa C36/2007 — Niemcy, pomoc państwa na rzecz Deutsche Post AG, w której Komisja postanowiła rozszerzyć postępowanie na podstawie art. 108 ust. 2 TFUE. Rozszerzenie postępowania dotyczy finansowania ze środków skarbu państwa emerytur pracowników zatrudnionych przed powstaniem skarżącej przez Deutsche Bundespost, które to finansowanie było już przedmiotem decyzji Komisji z dnia 12 września 2007 r. wszczynającej postępowanie w tej sprawie

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE — oczywiście błędna kwalifikacja jako pomoc

Oczywisty błąd w ocenie popełniony przez Komisję polega na tym, że Komisja nie zastosowała do niniejszego przypadku linii orzecznictwa zapoczątkowanej wyrokiem wydanym w sprawie Combus (wyrok z dnia 16 marca 2004 r. w sprawie T-157/01 Danske Busvognmænd przeciwko Komisji, Rec. S. II-917). Zgodnie z tym orzecznictwem środki uwalniające dawne przedsiębiorstwa skarbu państwa od obciążeń emerytalnych wykraczających poza poziom świadczeń normalnie oferowanych przez przedsiębiorstwa sektora prywatnego, nie stanowią pomocy państwa. Zastosowanie tego orzecznictwa do niniejszego stanu faktycznego prowadziłoby bezsprzecznie do wyłączenia finansowania ze skarbu państwa zobowiązań emerytalnych z reżimu pomocy państwa.

Zarzut drugi: naruszenie art. 1 lit. b) rozporządzenia nr 659/1999 (1), art. 107 TFUE, art. 108 TFUE — oczywisty błąd w ocenie dotyczący zakwalifikowania pomocy jako „nowa”

Oczywisty błąd w ocenie popełniony przez Komisje polega na tym, że Komisja nie dostrzegła, że w przypadku odpowiedzialności skarbu państwa za zobowiązania emerytalne — jeżeli przesłanki przyznania pomocy są w ogóle spełnione — może chodzić jedynie o pomoc istniejącą. Przedłużona odpowiedzialność federacji za zobowiązania emerytalne wynika z niemieckiej ustawy zasadniczej (Grundgesetz), istniała zatem już w momencie wejścia w życie traktatów, a następnie nie podlegała znacznym zmianom. Poza tym Komisja jest związana oświadczeniem złożonym w sprawie T-266/02 Deutsche Post przeciwko Komisji, w myśl którego w odniesieniu do uregulowania w przedmiocie emerytur już w decyzji z dnia 19 czerwca 2002 r. Komisja zaprzeczyła jakoby spełniało ono przesłankę istnienia korzyści w rozumieniu pomocy państwa, co jest równoznaczne z negatywnym wynikiem testu.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE — oczywiście błędna metoda obliczania wysokości rzekomej pomocy państwa

Skarżąca podnosi w tym zakresie, że Komisja nie przeprowadziła, zgodnie z własnym oświadczeniem, niezbędnego obliczenia salda kosztów zobowiązań emerytalnych rzeczywiście poniesionych przez skarżącą na rzecz urzędników, po odliczeniu rzekomych „nadwyżek” związanych z nietypowymi dla konkurencji świadczeniami socjalnymi w wysokości określonej dla regulowanych towarów, ze składkami na ubezpieczenie społeczne obciążającymi w normalnych warunkach rynkowych prywatnych uczestników rynku. Metoda obliczeń zastosowana przez Komisję nieuwzględnia przy tym w niedopuszczalny sposób wysokości rzeczywistych świadczeń socjalnych poniesionych przez skarżącą na rzecz urzędników w całości, z takim skutkiem, że dla obliczonej przez Komisję rzekomej pomocy państwa jest całkowicie pozbawione znaczenia, czy i w jakiej wysokości skarżąca odprowadziła świadczenia socjalne. Skarżąca podnosi ponadto, że rzekome „nadwyżki” świadczeń nie mogą zostać udokumentowane i w każdym wypadku nietypowe dla konkurencji koszty ubezpieczenia społecznego nie mogą znaleźć rzeczywistego pokrycia w wynikach.

Zarzut czwarty: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE — oczywiście błędna kwalifikacja rzekomego „subwencjonowania skośnego” sektora nieregulowanego przez sektor regulowany jako udzielenie pomocy państwa

W tym zakresie skarżąca podnosi w szczególności, że Komisja zaniechała analizy przedstawionego jej rachunku nadmiernej kompensacji i nie dokonała oceny, czy kompensacyjne świadczenia skarbu państwa w ogóle przekroczyły koszty podlegające kompensacji.

Zarzut piąty: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE — oczywiste błędy dotyczące zastosowania pułapu typowych dla konkurencji zobowiązań socjalnych

W tym zakresie skarżąca podnosi w szczególności, że dokonując obliczenia typowych dla konkurencji składek na ubezpieczenie społeczne opłacanych przez pracodawców Komisja uwzględniła w nich składki opłacane przez pracowników, mimo iż należy przypisać je majątkowi pracowników a nie składkom na ubezpieczenie społeczne opłacanym przez pracodawców oraz że Komisja przyjęła za punkt odniesienia (podwyższony) poziom uposażeń urzędników zamiast typowego dla konkurencji poziomu wynagrodzeń w przedsiębiorstwach sektora prywatnego. W przypadku korekty obydwu błędów rzekome udzielenie pomocy nie może zostać stwierdzone.

6)	Zarzut szósty: naruszenie art. 296 ust. 2 TFUE — brak uzasadnienia W końcu — zaskarżona decyzja nie została dostatecznie uzasadniona.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE 9 Dz.U. L 83, s. 1)

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/34

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2011 r. — Guccio Gucci przeciwko OHIM — Chang Qing Qing (GUDDY)

(Sprawa T-389/11)

2011/C 282/67

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Guccio Gucci SpA (Florencja, Włochy) (przedstawiciel: adwokat F. Jacobacci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Chang Qing Qing (Florencja, Włochy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 kwietnia 2011 r. w sprawie R 143/2010-1 w zakresie w jakim oddalono w niej sprzeciw w odniesieniu do pozostałych towarów z klasy 9 i 14; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Chang Qing Qing

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „GUDDY” dla różnych towarów z klas 9, 14, 18, i 25 — zgłoszenie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 6799531

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny znak towarowy „GUCCI” zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy pod nr 121988 dla towarów z klas 9, 14, 18 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i częściowe oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na to, że Izba Odwoławcza (i) nie zbadała uważnie dokumentów, które jej przedstawiono celem dojścia do właściwego wniosku w odniesieniu do większego charakteru odróżniającego znaku towarowego „GUCCI” oraz w odniesieniu do porównania rozpatrywanych znaków towarowych pod względem fonetycznym i następnie (ii) dokonała błędnej wykładni i niewłaściwie zastosowała art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/35

Skarga wniesiona w dniu 26 lipca 2011 r. — Masottina przeciwko OHIM — Bodegas Cooperativas de Alicante (CA’ MARINA)

(Sprawa T-393/11)

2011/C 282/68

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Masottina SpA [Conegliano (TV), Włochy] (przedstawiciel: adwokat N. Schaeffer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bodegas Cooperativas de Alicante, działająca jako Coop. V. BOCOPA (Alicante, Hiszpania)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 4 maja 2011 r. w sprawie R 518/2010-1 oraz uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 2 lutego 2010 r.;

—	oddalenie sprzeciwu wniesionego przez Bodegas Cooperativas de Alicante, Coop. V. BOCOPA, w którym sprzeciwiła się ona rejestracji znaku towarowego „CA’ MARINA” i dopuszczenie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 6375216 na rzecz Masottina SpA;

—	zasądzenie od Bodegas Cooperativas de Alicante, Coop. V. BOCOPA kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „CA’ MARINA” dla towarów z klasy 33 — zgłoszenie nr 6375216

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Bodegas Cooperativas de Alicante, Coop. V. BOCOPA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny wspólnotowy znak towarowy nr 1796374 „MARINA ALTA” dla towarów z klasy 33

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie zgłoszenia dla wszystkich towarów

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 z uwagi na błędne zastosowanie tego artykułu przez Izbę Odwoławczą: a) w odniesieniu do braku, a przynajmniej niewystarczającego określenia i wyróżnienia znaku towarowego „MARINA ALTA”, b) w zakresie braku istnienia jakiegokolwiek prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych oznaczeń oraz c) w zakresie braku stwierdzenia, że w tym wypadku nie występuje identyczność towarów, kanałów dystrybucji i właściwego kręgu odbiorców.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/35

Skarga wniesiona w dniu 26 lipca 2011 r. — Elti przeciwko Przedstawicielstwu Unii Europejskiej w Czarnogórze

(Sprawa T-395/11)

2011/C 282/69

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Elti d.o.o. (Gornja Radgona, Republika Słowenii) (przedstawiciel: adwokat N. Zidar Klemenčič)

Strona pozwana: Unia Europejska, reprezentowana przez Przedstawicielstwu Unii Europejskiej w Czarnogórze

Żądania

—	stwierdzenie, ze pozwana naruszyła art. 2 i art. 30 ust. 3 dyrektywy 2004/18/WE (1);

—

unieważnienie procedury negocjacyjnej przeprowadzonej w ramach postępowania przetargowego „Wsparcie na rzecz digitalizacji czarnogórskiego systemu publicznego nadawania — Dostawa sprzętu, Czarnogóra” (sygnatura EuropaAid/129435/C/SUP/ME-NP) (Dz.U. 2010/S 178-270613), ponieważ skarżącej nie zapewniono równego traktowania a zatem nie mogła ona poprawić ani wyjaśnić swej oferty;

—	stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie udzielenia zamówienia w ww. postępowania przetargowego;

—	na wypadek gdyby umowa została już zawarta stwierdzenie jej nieważności;

—

tytułem żądania ewentualnego, w razie wykonania zamówienia w okresie rozpatrywania sprawy przez Sąd lub gdyby stwierdzenie nieważności decyzji było już niemożliwe, stwierdzenie, że pozwana naruszyła art. 2 i art. 30 ust. 3 dyrektywy 2004/18/WE i zasądzenie od pozwanej zapłaty odszkodowania w wysokości 172 541,56 EUR tytułem odszkodowania za szkody wyrządzone skarżącej w związku z tym postępowaniem; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami interwenientów.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu strona skarżąca podnosi jeden zarzut.

Zarzut pierwszy dotyczący okoliczności, że pozwana naruszyła art. 2 i art. 30 ust. 3 dyrektywy 2004/18/WE, w zakresie, w jakim:

—	informacje dotyczące złożenia oferty nie zostały udostępnione wszystkim uczestnikom procedury udzielania zamówień publicznych w ten sam sposób i nie były tej samej jakości;

—	wybrany oferent otrzymał informacje w sposób dyskryminacyjny, co dało przewagę, ponieważ mógł poprawić swą ofertę; oraz

—	procedura negocjacyjna została przeprowadzona w taki sposób, że pozwana wywarła wpływ na wynik procedury żądając dodatkowych informacji lub wyjaśnień tylko od niektórych uczestników, naruszając tym samym zasadę niedyskryminacji i jawności.

(1) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/36

Skarga wniesiona w dniu 26 lipca 2011 r. — Symfiliosi przeciwko FRA

(Sprawa T-397/11)

2011/C 282/70

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Symfiliosi (Nikozja, Republika Cypru) (przedstawiciel: L. Christodoulou, adwokat)

Strona pozwana: Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej z dnia 23 maja 2011 r. o przyznaniu pierwszej umowy ramowej w przetargu F/SE/10/03 — część 12 Cypr spółce First Elements, a drugiej umowy ramowej — spółce Symfiliosi;

—	obciążenie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi jeden główny zarzut, w ramach którego twierdzi, że agencja nie uzasadniła swej decyzji. Skarżąca kwestionuje ponadto istotę oceny ofert przetargowych, twierdząc, że była ona arbitralna, nierozsądna i bezprawna.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/36

Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2011 r. — Banco Santander y Santusa przeciwko Komisji

(Sprawa T-399/11)

2011/C 282/71

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Banco Santander, SA (Santander, Hiszpania), Santusa Holding, SL (Boadilla del Monte, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro i R. Calvo Salinero i M. Muñoz de Juan, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

dopuszczenie i uwzględnienie argumentów przemawiających za stwierdzeniem nieważności przedstawionych w niniejszej skardze i w konsekwencji stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji, który kwalifikuje art. 12 ust. 5 TRLIS [hiszpańskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych] jako pomoc państwa;

—	tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdza ona, że art. 12 ust. 5 TRLIS zawiera elementy pomocy państwa, wówczas gdy stosowany jest do nabycia większościowych udziałów;

—

tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności art. 4 w zakresie, w jakim Komisja nakazuje w nim zastosowanie odzyskania pomocy w odniesieniu do transakcji zawartych przed opublikowaniem w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ostatecznej wersji decyzji, której dotyczy niniejsza skarga (Dz.U. UE z 21.5.2011);

—	tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 a w dalszej kolejności art. 4 w zakresie, w jakim odnosi się on do transakcji przeprowadzonych w Meksyku, Stanach Zjednoczonych i w Brazylii oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy decyzji Komisji C(2010) 9566 z dnia 12 stycznia 2011 r. w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach.

W uzasadnieniu skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący okoliczności, że Komisja dopuściła się oczywistego naruszenia prawa w ocenie pojęcia selektywnego charakteru i w kwalifikacji rozpatrywanego środka jako pomocy państwa.

—

Skarżąca uważa, że Komisja nie udowodniła, iż sporny przepis podatkowy faworyzuje „niektóre przedsiębiorstwa lub produkcję określonych towarów”. Komisja ogranicza się do przyjęcia, iż przepis ten ma selektywny charakter z tego powodu, iż ma zastosowanie tylko do nabycia udziałów w spółkach zagranicznych (w tym konkretnym przypadku w państwach trzecich niebędących członkami UE) a nie w spółkach krajowych. Strona skarżąca uważa, iż rozumowanie to jest błędne i ogólnikowe. Okoliczność, iż stosowanie spornego przepisu, podobnie jak jakiegokolwiek innego przepisu podatkowego, oparte jest na spełnieniu określonych obiektywnych przesłanek, nie czyni selektywnym samo przez się de iure lub de facto danego środka. Hiszpania przedstawiła dowody wskazujące na to, że jest to przepis ogólny, mający zastosowanie, de iure i de facto, do wszystkich przedsiębiorstw zobowiązanych z tytułu zapłaty hiszpańskiego podatku od osób prawnych, niezależnie od ich wielkości, charakteru, sektora, do którego należą, oraz ich genezy.

—

W drugiej kolejności, prima facie odmienne traktowanie ustanowione w art. 12 ust. 5 TRLIS, który w żaden sposób nie ustanawia mającej selektywny charakter korzyści, służy zrównaniu pod względem podatkowym wszystkich transakcji nabycia udziałów, niezależnie od tego, czy są one krajowe, czy zagraniczne. W państwach trzecich występują poważne przeszkody dla dokonywania połączeń uniemożliwiające w praktyce ich przeprowadzanie; z kolei połączenia są możliwe na szczeblu krajowym i przyznano w ich przypadku możliwość amortyzacji finansowej wartości firmy. Artykuł 12 ust. 5 TRLIS skutkuje jedynie rozszerzeniem tej możliwości na nabycie udziałów w spółkach państw trzecich, która to transakcja stanowi najbliższy funkcjonalny — i możliwy — odpowiednik połączeń krajowych i dlatego należy do struktury i logiki hiszpańskiego systemu.

—

Komisja niesłusznie stwierdza, że nie istnieją przeszkody dla transakcji łączenia z przedsiębiorstwami państw trzecich i skutkiem tego błędnie ustanawia system referencji konieczny dla wykazania selektywności, nie uwzględniając argumentów neutralności podatkowej. W szczególności błędnie ocenia transakcje przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych, Brazylii Meksyku.

—	Tytułem żądania ewentualnego należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji przynajmniej w przypadkach przejęcia kontroli większościowej przedsiębiorstw państw trzecich, w okolicznościach porównywalnych do połączeń krajowych i w związku z tym do struktury i logiki hiszpańskiego systemu.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa na etapie określenia beneficjenta przepisu.

—

tytułem żądania ewentualnego, przy założeniu, że art. 12 ust. 5 zawiera elementy pomocy państwa, quod non, skarżąca podnosi, że, aby ustalić, jakie podmioty są beneficjentami ewentualnej pomocy, Komisja powinna była przeprowadzić wyczerpującą analizę ekonomiczną. Skarżąca twierdzi, że beneficjentami pomocy (w postaci nadmiernej ceny zakupu udziałów) są zbywający udziały, a nie, jak twierdzi Komisja, stosujące ten środek przedsiębiorstwa hiszpańskie.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia ogólnej zasady prawa ochrony uzasadnionych oczekiwań w odniesieniu do sposobu w jaki ustalony został czasowy zakres zastosowania nakazu odzyskania.

—

tytułem żądania ewentualnego i w przypadku uznania, że art. 12 ust. 5 TRLIS stanowi pomoc, Komisja narusza orzecznictwo sądów Unii poprzez czasowe ograniczenie zastosowania zasady uzasadnionych oczekiwań do publikacji decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego (21.12.2007) i w związku z tym nakazując odzyskanie w odniesieniu do tych transakcji, jakie miały miejsce po tej dacie (z wyjątkiem większościowych transakcji nabycia dokonanych w Indiach i w Chinach, w odniesieniu do których rozszerza ochronę uzasadnionych oczekiwań do dnia 21.5.2011 r., będącego dniem publikacji ostatecznej decyzji, uznając, że w tych przypadkach istniały wyraźne przeszkody prawne dla połączeń międzynarodowych).

—

skarżąca podnosi, że zgodnie z praktyką Komisji i z orzecznictwem wszczęcie formalnego postępowania wyjaśniającego nie przesądza o charakterze środka, co oznacza, że wszczęcie formalnego postępowania wyjaśniającego nie może stanowić dies ad quem, lecz dzień ten powinien pokrywać się w każdym razie z dniem publikacji ostatecznej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

—

ponadto ograniczenia materialnoprawne, jakie nałożono w zaskarżonej decyzji na ochronę uzasadnionych oczekiwań przyznaną między zastosowaniem decyzji o wszczęciu [postępowania] i decyzji ostatecznej poprzez jej ograniczenie do transakcji większościowych w Chinach i w Indiach są nieuzasadnione. Ta ochrona uzasadnionych oczekiwań powinna obejmować zgodnie z orzecznictwem wszystkie transakcje w jakimkolwiek państwie trzecim.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/37

Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2011 r. — Altadis przeciwko Komisji

(Sprawa T-400/11)

2011/C 282/72

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Altadis, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero, abogados i M. Muñoz de Juan, abogada)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	przyjęcie i uwzględnienie wniosku o przeprowadzenie dowodu;

—	dopuszczenie i uwzględnienie argumentów przemawiających za stwierdzeniem nieważności przedstawionych w niniejszej skardze;

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdza ona, że art. 12 ust. 5 TRLIS [hiszpańskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych] zawiera elementy pomocy państwa, wówczas gdy stosowany jest do nabycia udziałów oznaczających nabycie kontroli;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazuje w nim zastosowanie odzyskania pomocy w odniesieniu do transakcji, jakie miały miejsce przed opublikowaniem w Dz.U. UE [Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej] ostatecznej wersji decyzji, której dotyczy niniejsza skarga;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i ewentualnie art. 4 decyzji w zakresie, w jakim odnosi się on do transakcji w Maroku oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są tożsame z zarzutami i głównymi argumentami podniesionymi w sprawie T-399/11 Banco de Santander i Santusa Holding przeciwko Komisji.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/38

Odwołanie wniesione w dniu 27 lipca 2011 r. przez Livia Missira Mamachi di Lusignano od wyroku wydanego w dniu 12 maja 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-50/09 Livio Missir Mamachi di Lusignano przeciwko Komisji

(Sprawa T-401/11 P)

2011/C 282/73

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Livio Missir Mamachi di Lusignano (Kerkhove-Avelgem, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci F. Di Gianni, R. Antonini, G. Coppo i A. Scalini)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie F-50/09 Livio Missir Mamachi di Lusignano przeciwko Komisji Europejskiej, na mocy którego skarga Livia Missira Mamachi di Lusignano wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników mająca na celu stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 3 lutego 2009 r. oraz zasądzenie od Komisji naprawienia szkody i zadośćuczynienia za krzywdę, które wynikają z zabójstwa Alessandra Missira Mamachi di Lusignano i jego małżonki;

—	nakazanie Komisji zapłaty na rzecz skarżącego i następców prawnych Alessandra Missira Mamachi di Lusignano reprezentowanych przez skarżącego kwoty pieniężnej tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i odszkodowania, również w odniesieniu do krzywdy poniesionej przez ofiarę przed śmiercią;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi 3 zarzuty.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Sąd do spraw Służby Publicznej niesłusznie uznał, iż żądanie zadośćuczynienia za krzywdę poniesioną przez wnoszącego odwołanie, przez Alessandra Missira i jego spadkobierców jest niedopuszczalne.

Na poparcie tego zarzutu wnoszący odwołanie podnosi po pierwsze, że Sąd do spraw Służby Publicznej zastosował w sposób nielogiczny, błędny i dyskryminujący tzw. regułę zgodności, która wymaga by przedmiot i podstawa zażalenia wniesionego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego i skargi wniesionej na podstawie art. 91 regulaminu pracowniczego były identyczne, ale taka identyczność nie jest wymagana w odniesieniu do wniosku na podstawie art. 90 ust. 1 wspomnianego regulaminu i zażalenia na podstawie art. 90 ust. 2 tego regulaminu. Po drugie, wnoszący odwołanie utrzymuje, iż dokonana przez Sąd do spraw Służby Publicznej wykładnia reguły zgodności skutkuje ograniczeniem korzystania z prawa podstawowego do skutecznej ochrony sądowej zagwarantowanego m.in. w art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Sąd do spraw Służby Publicznej niesłusznie uznał, że Komisja jest odpowiedzialna za wyrządzone szkody jedynie w 40 %.

Na poparcie tego zarzutu wnoszący odwołanie utrzymuje, iż Sąd do spraw Służby Publicznej dokonał błędnej oceny stosunku między bezprawnym zachowaniem Komisji i ewentualnymi skutkami jej zaniechania, ponieważ szkoda wyrządzona urzędnikowi była bezpośrednim i przewidywalnym skutkiem zachowania instytucji. Ponadto, wnoszący odwołanie utrzymuje, że chociaż szkoda wynikła z różnych powodów, które wystąpiły w tym samym czasie należy uznać, iż Komisja jest zobowiązana solidarnie wraz z zabójcą do jej naprawienia. W efekcie, żądanie naprawienia szkody przez Komisję, które przedstawił wnoszący odwołanie powinno zostać uwzględnione w 100 %.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Sąd do spraw Służby Publicznej niesłusznie uznał, iż poprzez świadczenia na podstawie regulaminu wykonane przez Komisję na rzecz spadkobierców Alessandra Missira instytucja ta naprawiła już w całości szkodę, za którą jest odpowiedzialna.

Na poparcie tego zarzutu wnoszący odwołanie utrzymuje, że w świetle zasad wynikających z utrwalonego orzecznictwa wspólnotowego świadczenia na podstawie regulaminu inne niż te, które zostały przewidziane w art. 73 nie mogą zostać zaliczone na poczet naprawienia szkody, ponieważ są to świadczenia, które różnią się od tych objętych zakresem naprawienia szkody pod względem ich podstawy, przesłanek i celów. W efekcie, ponieważ Komisja nie naprawiła w całości szkody, za którą jest odpowiedzialna należy od niej zasądzić na rzecz wnoszącego odwołanie kwotę, która zapewni, że szkody poniesione przez zabitego urzędnika i jego następców prawnych zostaną w pełni naprawione.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/39

Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2011 r. — Preparados Alimenticios del Sur przeciwko Komisji

(Sprawa T-402/11)

2011/C 282/74

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Preparados Alimenticios del Sur, SL (Murcia, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokat I. Acero Campos)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji w przedmiocie przekazania sprawy dotyczącej umorzenia należności hiszpańskim organom celnym;

—	zobowiązanie Komisji do rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o umorzenie złożonego przez Prealisur S.L. mającego bezpośrednio znaczenie dla wniosku przedstawionego przez Zukan S.L.;

—

zobowiązanie Komisji — celem rozstrzygnięcia przez nią w przedmiocie wskazanego wniosku — do przyjęcia koniecznych środków i kroków, włącznie ze środkami skierowanymi przeciwko hiszpańskim organom celnym, zmierzających do uzyskania wszelkich elementów koniecznych do rozwiązania sprawy, między innymi dokumentów, które wedle wskazań Komisji zażądała ona od hiszpańskich organów celnych, a które nie zostały udostępnione oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji Komisji Europejskiej z dnia 29 czerwca 2011 r. w przedmiocie przekazania sprawy dotyczącej umorzenia należności hiszpańskim organom celnym celem rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o umorzenie złożonego przez skarżącą (sprawa nr 003-004-005-006-2009 RRPP-J Y REC 04/10) ze względu na brak posiadania przez Komisję wystarczających informacji, by samemu rozstrzygnąć w tej sprawie. Hiszpańskie organy celne uprzednio przedłożyły Komisji wskazaną sprawę na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1).

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia określonych artykułów rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253, s. 1).

—

konkretnie skarżąca podnosi naruszenie art. 872 i 873 wskazanego rozporządzenia w związku z tym, że Komisja Europejska nie poinformowała skarżącej o zamiarze wydania negatywnej decyzji, by umożliwić jej przedstawienie uwag w tym zakresie, i w związku z tym, że nie poinformowała jej o skierowanym do władz hiszpańskich żądaniu przedłożenia danych i o związanym z tym przedłużeniu terminu na wydanie decyzji w przedmiocie umorzenia.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 220 ust. 2 lit. b) kodeksu celnego, ponieważ przepis ten nie przewiduje, że błąd organu celnego musi być błędem „czynnym”, jak przyjęła Komisja, która z tego względu zwróciła sprawę wobec braku informacji o tym, kto dopuścił się błędu, gdzie w rzeczywistości były to hiszpańskie organy celne.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia regulaminu Komisji, a konkretnie zawartego w załączniku do owego regulaminu Kodeksu dobrego postępowania administracyjnego personelu Komisji Europejskiej w ich kontaktach ze społeczeństwem.

—

skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza ogólne zasady dobrej administracji, wytyczne dotyczące dobrego postępowania administracyjnego i prawo do udzielenia informacji o uprawnieniach stron. Komisja nie udostępniła żadnego z żądanych dokumentów, ani nie wyraziła w tym zakresie jakiegokolwiek stanowiska w zaskarżonej decyzji.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—	skarżąca podnosi konkretnie naruszenie art. 41, 42, 47, 48 i 51 Karty praw podstawowych.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/40

Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2011 r. — Axa Mediterranean przeciwko Komisji

(Sprawa T-405/11)

2011/C 282/75

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Axa Mediterranean Holding, SA (Palma de Mallorca, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i M. Muñoz de Juan, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	przyjęcie i uwzględnienie wniosku o przeprowadzenie dowodu;

—	dopuszczenie i uwzględnienie argumentów przemawiających za stwierdzeniem nieważności przedstawionych w niniejszej skardze;

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdza ona, że art. 12 ust. 5 TRLIS [hiszpańskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych] zawiera elementy pomocy państwa;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdza ona, że art. 12 ust. 5 TRLIS zawiera elementy pomocy państwa, wówczas gdy stosowany jest do nabycia udziałów oznaczających nabycie kontroli;

—

tytułem dalszego żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazuje w nim zastosowanie odzyskania pomocy w odniesieniu do transakcji, jakie miały miejsce przed opublikowaniem w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ostatecznej wersji decyzji, której dotyczy niniejsza skarga;

—	tytułem kolejnego żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i posiłkowo art. 4 decyzji w zakresie, w jakim odnosi się on do transakcji dokonanych w Meksyku i w Turcji oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są tożsame z zarzutami i głównymi argumentami podniesionymi w sprawie T-399/11 Banco de Santander i Santusa Holding przeciwko Komisji.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/40

Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2011 r. — Prosegur Compañía de Seguridad przeciwko Komisji

(Sprawa T-406/11)

2011/C 282/76

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Prosegur Compañía de Seguridad, S.A. (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro i M. Muñoz de Juan, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	przyjęcie i uwzględnienie wniosku o przeprowadzenie dowodu;

—	dopuszczenie i uwzględnienie argumentów przemawiających za stwierdzeniem nieważności przedstawionych w niniejszej skardze;

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdza ona, że art. 12 ust. 5 TRLIS [hiszpańskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych] zawiera elementy pomocy państwa;

—	tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdza ona, że art. 12 ust. 5 TRLIS zawiera elementy pomocy państwa, wówczas gdy stosowany jest do nabycia udziałów oznaczających nabycie kontroli;

—

—	tytułem kolejnego żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i posiłkowo art. 4 decyzji w zakresie, w jakim odnosi się on do transakcji przeprowadzonych w Argentynie, Peru i Kolumbii oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są tożsame z zarzutami i głównymi argumentami podniesionymi w sprawie T-399/11 Banco de Santander i Santusa Holding przeciwko Komisji.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/41

Skarga wniesiona w dniu 26 lipca 2011 r. — SRF przeciwko Radzie

(Sprawa T-407/11)

2011/C 282/77

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: SRF Ltd (New Delhi, Indie) (przedstawiciele: F. Graafsma oraz J. Cornelis, lawyers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 469/2011 z dnia 13 maja 2011 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1292/2007 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz folii z politereftalanu etylenu (PET) pochodzącej z Indii (Dz.U. 2009 L 129, s. 1, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”); oraz

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden główny zarzut twierdząc, że zaskarżone rozporządzenie narusza art. 9 ust. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (1) w ten sposób, że

po pierwsze, rzeczony przepis stanowi, iż cło antydumpingowe dla eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia, ale nie zostali objęci badaniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego dla stron w próbce, przy czym pomija się marginesy zerowe i de minimis. Nakładając cło antydumpingowe w wysokości 15,5 % na SRF, zaskarżone rozporządzenie narusza tę zasadę, bowiem ważony margines dumpingu stwierdzony dla stron w próbce, którego marginesy dumpingowe nie są marginesami zerowymi lub de minimis, jest niższy niż 15,5 %; oraz

po drugie, żądając od eksportującego producenta wniosku o przegląd okresowy na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 do zastosowania art. 9 ust. 6, w sytuacji w której istniejące stawki ceł antydumpingowych są korygowane po wygaśnięciu cła wyrównawczego, zaskarżone rozporządzenie wprowadza warunek do art. 9 ust. 6, którego nie ma w wyraźnej treści tego przepisu, co prowadzi do niedopuszczalnej interpretacji przez Radę.

(1) Dz.U. 2009 L 343, s. 51 (tekst ujednolicony).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/41

Skarga wniesiona w dniu 28 lipca 2011 r. — Maharishi Foundation przeciwko OHIM (TRANSCENDENTAL MEDITATION)

(Sprawa T-412/11)

2011/C 282/78

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Maharishi Foundation Ltd (St. Helier, Jersey) (przedstawiciel: adwokat A. Meijboom)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie R 1293/2010-2;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „TRANSCENDENTAL MEDITATION” dla towarów i usług z klas 16, 41, 44 i 45 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 8246647

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego dla części towarów i usług

Decyzja Izby Odwoławczej: uwzględnienie odwołania i przekazanie sprawy do Wydziału Rozpatrywania Zgłoszeń w celu dalszego postępowania

Podniesione zarzuty: skarżąca podnosi cztery zarzuty: i) naruszenie art. 75 i art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na to, że Izba Odwoławcza nie podjęła rozstrzygnięcia, opierając się wyraźnie na art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, a mimo to uznała, iż znak towarowy „TRANSCENDENTAL MEDITATION” jest rodzajowy; ii) naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na niepoprawne ustalenie Izby Odwoławczej, że ten znak towarowy pozbawiony jest jakiegokolwiek odróżniającego charakteru; iii) naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na niepoprawne stwierdzenie, że znak towarowy składa się wyłącznie ze wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania właściwości towarów lub usług, dla których skarżący wniósł o rejestrację znaku towarowego; i iv) naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na niepoprawne ustalenie Izby Odwoławczej, że znak towarowy nie uzyskał charakteru odróżniającego w następstwie używania w odniesieniu do towarów lub usług, dla których występuje się o rejestrację.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/42

Odwołanie wniesione w dniu 3 sierpnia 2011 r. przez Carla De Nicolę od wyroku wydanego w dniu 28 czerwca 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-49/10 De Nicola przeciwko EBI

(Sprawa T-418/11 P)

2011/C 282/79

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Carlo De Nicola (Strassen, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat L. Isola)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	zmianę wyroku wydanego w dniu 28 czerwca 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-49/10 dotyczącej:

—

stwierdzenia nieważności decyzji przekazanej w drodze poczty elektronicznej w dniu 11 maja 2010 r., w zakresie, w jakim EBI nie zgodził się na uzupełnienie postępowania administracyjnego i udaremnił próbę polubownego rozwiązania sporu poprzez oddalenie w sposób dorozumiany wniosku o zwrot kosztów medycznych w wysokości 3 000 EUR;

—	zasądzenia od EBI zwrotu kwoty 3 000 EUR, wydanej przez skarżącego na terapię laserową przepisaną i wykonaną we Włoszech; a ponadto naliczenia odsetek, uwzględnienia inflacji i zasądzenia kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi:

W przedmiocie okoliczności faktycznych.

1)	Wnoszący odwołanie utrzymuje, że błędnie zinterpretowano jeden z wniosków i nie rozstrzygnięto w przedmiocie drugiego.

2)	Utrzymuje, że zastrzeżono uprzywilejowaną pozycję dla instytucji, która, po raz kolejny, ograniczyła się do przedstawienia pewnych twierdzeń, które Sąd następnie uznał za udowodnione.

W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności.

Skarżący wnosił o stwierdzenie nieważności decyzji przekazanej mu w drodze poczty elektronicznej w dniu 11 maja 2010 r. w części, w której EBI odmówił wyznaczenia trzeciego lekarza, odmówił podjęcia postępowania polubownego z dawnego art. 41 regulaminu pracowniczego oraz odmówił zwrócenia mu kosztów w wysokości 3 000 EUR poniesionych na terapię laserową, przepisaną i wykonaną we Włoszech.

Sąd do spraw Służby Publicznej uznał za niedopuszczalny wniosek zaskarżający odmowę wyznaczenia trzeciego lekarza, gdyż uznał, że wnoszący odwołanie powinien był zaskarżyć nieistniejący środek z dnia 24 marca 2008 r., nie tłumacząc powiązania pomiędzy zaskarżonym środkiem a środkiem jakoby naruszającym prawo i nie wyjaśniając, na podstawie jakich norm opinia przypisana powiernikowi EBI miałaby się stać środkiem oddalającym EBI.

Wnoszący odwołanie podnosi, że jeśli chodzi o wewnętrzny akt administracji, oświadczenie nie narusza prawa i nigdy nie jest zaskarżalne w oderwaniu.

Sąd pierwszej instancji odszedł natomiast od całego dotychczasowego orzecznictwa i wprowadził trzymiesięczny termin do zaskarżenia jakiegokolwiek wewnętrznego aktu administracji, gdyż stwierdził, że terminy do wniesienia skargi miałyby rozpoczynać bieg w tym samym dniu, w którym pracownik składa wniosek, przy pominięciu przyjęcia środka i bez znajomości co najmniej uzasadnienia.

Wnoszący odwołanie kwestionuje cały system norm, które, choć uchwalone dla instytucji publicznych, sąd pierwszej instancji wydaje się stosować wobec EBI, który z kolei jest zorganizowany tak jak bank prywatny i którego pracownicy zawierają umowy o pracę prawa prywatnego. Z takim skutkiem, że akty wydawane w odniesieniu do nich nie są aktami administracyjnymi, nie stanowią wykonywania potestas, nie są aktami bezwzględnie obowiązującymi i nie korzystają z domniemania zgodności z prawem, a tym samym nie istnieje żadna analogia z pracownikami publicznymi, ani nie istnieje potrzeba przyznania bezpośredniej mocy prawnej środkom organizacyjnym wydanym na takiej samej podstawie jak w jakimkolwiek banku prywatnym.

7)	Ponadto wnoszący odwołanie utrzymuje, że uzasadnienie pozbawione jest logiki w części, w której wykluczono jego usprawiedliwiony błąd, gdyż przypisano mu znajomość aktu, doręczonego tylko jego obrońcy.

8)	Wreszcie utrzymuje, że w każdym porządku prawnym unieważniony akt jest zaskarżalny w każdym momencie, a nie tylko w krótkim terminie zawitym określonym dla aktów podlegających zaskarżeniu.

Odnośnie do postępowania polubownego z dawnego art. 41 regulaminu pracowniczego, wnoszący odwołanie utrzymuje, że nie chodzi tu o przesłanką proceduralną, a zatem Sąd do spraw Służby Publicznej z naruszeniem prawa dokonał jej zrównania z odwołaniem w trybie administracyjnym, jakiemu podlegają pracownicy Unii, które jest obowiązkowe i które wyznacza termin do wniesienia skargi.

10)

W przedmiocie zakwestionowania odmowy wszczęcia postępowania polubownego, wnoszący odwołanie utrzymuje naruszenie prawa w orzeczeniu Sądu do spraw Służby Publicznej, ponieważ EBI nie mógł nigdy tego odmówić.

Z tego wynika, po pierwsze, że taka odmowa nie mogła zgodnie z prawem opierać się na jakimkolwiek uzasadnieniu a po drugie, że przyjęciu wniosku pracownika powinna odpowiadać zwiększona odpowiedzialność EBI oraz zasądzenie od niego kosztów postępowania.

11)

W odniesieniu do dorozumianej odmowy zwrotu kosztów terapii laserowej, C. De Nicola podnosi, że brak uzasadnienia jest z pewnością oznaką nadużycia władzy, zważywszy, że zwrotu można zgodnie z prawem odmówić jedynie w trzech przypadkach, podczas gdy brak formalnego aktu stanowi bezwzględną nieważność, jako taki zaskarżalny w każdym momencie.

12)	Wreszcie podnosi, że należy uchylić orzeczenie w części, w której Sąd do spraw Służby Publicznej nie wydał rozstrzygnięcia, twierdząc, że nie posiada koniecznych informacji.

W przedmiocie wniosku o zasądzenie.

13)

Sąd uznał wniosek za niedopuszczalny ze względu na zawisłość sporu, podczas gdy możliwość litispendencji nie została przewidziana w regulaminie postępowania. Ponadto Sąd nie wyjaśnił, na czym polega identyczność wniosku pomiędzy sprawą zawisłą w pierwszej instancji a sprawą zawisłą w postępowaniu odwoławczym, ani nie wyjaśnił jak i kto udowodnił okoliczności faktyczne, na których opiera się to orzeczenie.

14)	Wreszcie, wnoszący odwołanie utrzymuje, że uwzględnienie odwołania i zmiana zaskarżonego wyroku wiąże się z nowym rozstrzygnięciem w przedmiocie kosztów, również kosztów postępowania w pierwszej instancji.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/43

Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2011 r. — Ellinika Touristika Akinita AE przeciwko Komisji

(Sprawa T-419/11)

2011/C 282/80

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Ellinika Touristika Akinita AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: adwokat N. Fragkakis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi w całości;

—	stwierdzenie nieważności i uchylenie zaskarżonej decyzji Komisji skierowanej do Republiki Greckiej;

—	nakazanie zwrotu wraz z odsetkami wszelkich kwot, które na podstawie zaskarżonej decyzji mogą zostać „odzyskane” bezpośrednio lub pośrednio od skarżącej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2011) 3504 z dnia 24 maja 2011 r., dotyczącej pomocy państwa na rzecz określonych kasyn greckich [pomoc państwa C 16/2010 (ex NN 22/2010, ex CP 318/2009)], która została wykonana przez Republikę Grecką.

Na poparcie skargi jako powody nieważności skarżąca podnosi następujące zarzuty:

Zarzut pierwszy dotyczy błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE oraz niewystarczającego uzasadnienia, stanowiącego naruszenie art. 296 TFUE. W szczególności badany środek: (i) nie zapewnia korzyści ekonomicznej kasynu Parnithy ani kasynu Korfu poprzez przekazanie środków publicznych, (ii) nie ma charakteru wybiórczego oraz (iii) nie może wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi i nie zakłóca ani nie grozi zakłóceniem konkurencji.

Zarzut drugi dotyczy błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U L 83 s. 1). W szczególności: (i) odzyskania niezgodnej z prawem pomocy państwa można domagać się wyłącznie od rzeczywistych beneficjentów tej pomocy; (ii) rzeczywiści beneficjenci przedmiotowej pomocy (klienci kasyn) nie są tożsami z podmiotami, do których skierowany został nakaz odzyskania pomocy (kasyna Korfu, Parnithy i Salonik), które nie były obciążone z tytułu biletów wstępu.

Zarzut trzecie dotyczy błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania art. 14 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia. Odzyskanie przedmiotowej pomocy jest sprzeczne z: (i) zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz (ii) zasadą proporcjonalności.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/44

Skarga wniesiona w dniu 6 sierpnia 2011 r. — Qualitest FZE przeciwko Radzie

(Sprawa T-421/11)

2011/C 282/81

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Qualitest FZE (Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie) (przedstawiciele: M. Catrain González, E. Wright i H. Zhu, Barristers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 26) oraz decyzji Rady 2011/299/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 65) w zakresie w jakim znajdują one zastosowanie wobec strony skarżącej;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1)	Zarzut pierwszy dotyczący okoliczności, że strona pozwana nie wywiązała się z ciążącego na niej na mocy art. 296 TFUE obowiązku przedstawienia powodów objęcia strony skarżącej zakresem zaskarżonych środków.

Zarzut drugi dotyczący okoliczności, że poprzez brak podania jakiegokolwiek uzasadnienia w zaskarżonych środkach strona pozwana naruszyło prawo strony skarżącej do obrony ponieważ:

—	brak uzasadnienia uniemożliwia stronie skarżącej skuteczne przedstawienie stanowiska w przedmiocie informacji lub dowodów użytych przeciwko niej;

—	te uchybienia stanowią poważne naruszenie obowiązków strony pozwanej w odniesieniu do zaskarżonych środków i prowadzą do nieważności tychże środków w zakresie w jakim znajdują one zastosowanie wobec strony skarżącej.

3)	Zarzut trzeci dotyczący popełnienia przez stronę pozwaną oczywistego błędu w ocenie poprzez stwierdzenie, iż strona skarżąca brała udział w nabywaniu części dla celów irańskiego programu nuklearnego oraz że przesłanki prawne umieszczenia jej na liście zostały spełnione.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/44

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2011 r. — Cementos Molins przeciwko Komisji

(Sprawa T-424/11)

2011/C 282/82

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Cementos Molins, SA (Sant Vicenç dels Horts, Hiszpania) (przedstawiciele: C. Fernández Vicién, I. Moreno-Tapia Rivas i M. López Garrido, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi zgodnie z art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (1).

W uzasadnieniu strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 TFUE.

—

Zdaniem skarżącej decyzja narusza art. 107 TFUE ze względu na to, iż uznaje, że amortyzacja podatkowa finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach określona w art. 12 ust. 5 TRLIS stanowi pomoc państwa niezgodną z rynkiem wewnętrznym. Skarżąca twierdzi, że nie wystąpiły w tej amortyzacji elementy korzyści, wpływu na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową ani selektywnego charakteru.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań i obowiązku uzasadnienia zgodnie z zasadą uzasadnionych oczekiwań.

—

Zarzut ten dzieli się na dwie części, z których każda dotyczy okresu ochrony uzasadnionych oczekiwań ustanowionego w art. 1 ust. 2 i 3 zaskarżonej decyzji:

—

Część pierwsza zarzutu drugiego: tytułem żądania głównego, naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań. Skarżąca twierdzi, że zasada ta powinna chronić przed odzyskaniem pomocy wszystkich beneficjentów pomocy aż do dnia opublikowania zaskarżonej decyzji, ponieważ publikacja decyzji o wszczęciu nie jest wystarczająca, aby naruszyć uzasadnione oczekiwania powstałe w wyniku oświadczeń Komisji Europejskiej przed Parlamentem Europejskim.

—

Część druga zarzutu drugiego: tytułem żądania ewentualnego, naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań i obowiązku uzasadnienia. Skarżąca twierdzi, iż Komisja Europejska niesłusznie wyłączyła z okresu, w jakim przysługuje ochrona uzasadnionych oczekiwań cały dzień publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej decyzji o wszczęciu postępowania, która doprowadziła do wydania zaskarżonej decyzji. W pierwszej kolejności, ponieważ zgodnie z przepisami wspólnotowymi ostatni dzień terminu powinien w całości zaliczać się do tego terminu; w drugiej kolejności, ponieważ wyłączenie wspomnianego dnia z okresu objętego ochroną uzasadnionych oczekiwań w sentencji zaskarżonej decyzji jest sprzeczne z uzasadnieniem tej decyzji.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności w odniesieniu do zasady uzasadnionych oczekiwań.

—	Skarżąca podnosi, że nieproporcjonalne jest żądanie Komisji, aby w celu zastosowania zasady uzasadnionych oczekiwań w przypadku art. 1 ust. 4 zaskarżonej decyzji, istniały wyraźne przeszkody prawne dla transgranicznych połączeń jednostek gospodarczych.

(1) Opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 21 maja 2011 r., L 135 s. 1.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/45

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2011 r. — Republika Grecka przeciwko Komisji

(Sprawa T-425/11)

2011/C 282/83

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: P. Mylonopoulos i K. Boskovits)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi jako powody nieważności skarżąca podnosi następujące zarzuty:

Zarzut pierwszy: Błędna wykładania art. 107 ust. 1 TFUE, dotyczącego pomocy państwa.

Skarżąca w szczególności wskazuje, że strona pozwana błędnie twierdzi, że stosowanie niższej opłaty za bilet w niektórych kasynach zapewnia im korzyść poprzez ograniczenie przychodów publicznych. Ponadto prawna i faktyczna sytuacja domniemanych beneficjentów pomocy nie jest podobna do sytuacji innych kasyn działających w Grecji, brak jest wpływu na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową ani konkurencja na rynku wewnętrznym nie jest zakłócona.

Zarzut drugi: Niewłaściwe, niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie dotyczące udzielonej pomocy państwa

Skarżąca podnosi w szczególności, że uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne, ponieważ przyznając, że stosowanie niższej opłaty za bilet może zwiększyć liczbę klientów w odnośnych kasynach, podczas gdy jednocześnie uzasadnienie to kwestionuje wzrost przychodów skarbu państwa spowodowany tym zwiększeniem liczby klientów. Oprócz tego uzasadnienie jest niewystarczające, jeśli chodzi o wykazanie korzyści i stwierdzenie wpływu na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową oraz jest w sposób oczywisty błędne, jeśli chodzi o wykazanie wybiórczego charakteru środka.

Zarzut trzeci: Odzyskanie pomocy narusza art. 14 rozporządzenia Rady nr 659/99/WE (1).

Skarżąca w szczególności twierdzi, że pomocy nie żąda się od rzeczywistych beneficjentów, to znaczy od klientów kasyn stosujących niższą cenę biletu. Ponadto odzyskanie jest niezgodne z ogólną zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań ze względu na wcześniejsze orzecznictwo Symvoulio tis Epikrateias (greckiej rady państwa) i postępowanie skarżącej oraz z ogólną zasadą proporcjonalności, ponieważ nakłada nieproporcjonalne i nieuzasadnione obciążenie na domniemanych beneficjentów pomocy i wzmacnia konkurencyjną pozycję kasyn stosujących cenę biletu w wysokości 12 EUR.

4)	Zarzut czwarty: Pozwana błędnie obliczyła kwoty, które mają zostać odzyskane. Skarżąca twierdzi, że pozwana nie mogła dokładnie obliczyć wartości domniemanej korzyści uzyskanej przez beneficjentów pomocy i nie uwzględniła wpływu na popyt, jaki miało lub mogło mieć zastosowanie niższej ceny biletu.

(1) Rozporządzenie Rady nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U L 83 s. 1)

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/46

Skarga wniesiona w dniu 1 sierpnia 2011 r. — Maharishi Foundation przeciwko OHIM (MÉDITATION TRANSCENDANTALE)

(Sprawa T-426/11)

2011/C 282/84

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Maharishi Foundation Ltd (St. Helier, Jersey) (przedstawiciel: adwokat A. Meijboom)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie R 1294/2010-2;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „MÉDITATION TRANSCENDANTALE” dla towarów i usług z klas 16, 35, 41, 44 i 45 — zgłoszenie nr 8246704

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do części towarów i usług

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i przekazanie sprawy ekspertowi celem dalszego postępowania

Podniesione zarzuty: Skarżący podnosi cztery zarzuty: a) naruszenie art. 75 i art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza nie powołała się wyraźnie na art. 7 ust. 1 lit. a) wspomnianego rozporządzenia, jednak uznała, że znak towarowy „MÉDITATION TRANSCENDANTALE” ma charakter rodzajowy; b) naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza nieprawidłowo uznała, że rozpatrywany znak jest pozbawiony charakteru odróżniającego; c) naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza doszła do nieprawidłowego wniosku, że rozpatrywany znak składa się wyłącznie ze wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania właściwości towarów lub usług, dla których dokonano zgłoszenia; d) naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza nieprawidłowo uznała, że znak nie uzyskał w stosunku do towarów lub usług, dla których wystąpiono o rejestrację, charakteru odróżniającego w następstwie używania.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/46

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2011 r. — Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, SA przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-429/11)

2011/C 282/85

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, SA (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado, adwokat, M. Núñez-Müller, Rechtsanwalt, i J. Domínguez Pérez, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji;

—	pomocniczo, o stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 i 5 decyzji;

—	pomocniczo, o stwierdzenie nieważności art. 4 decyzji, lub o odpowiednia zmianę jej zakresu, i

—	o obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko art. 1 ust. 1 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 stycznia 2011 r. w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (zwanej dalej „decyzją”).

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy oparty jest na naruszeniu art. 107 i 108 TFUE poprzez stwierdzenie, że art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades español (ujednoliconego tekstu ustawy o hiszpańskim podatku dochodowym od osób prawnych, zwanego dalej „TRLIS”), stanowi pomoc państwa, w zakresie, w jakim pozwala na amortyzację podatkowa finansowej wartości firmy w związku nabyciem udziałów w spółkach mających siedzibę poza Wspólnotą.

2)	Drugi zarzut opiera się na naruszeniu prawa i przepisów proceduralnych poprzez przyjęcie, że dla stwierdzenia, iż dany środek stanowi pomoc państwa, która powinna być zakazana w całości, wystarcza, że jego stosowanie prowadzi do określonych sytuacji, które stanowią pomoc.

Trzeci zarzut opiera się na naruszeniu zasady proporcjonalności poprzez przyjęcie decyzji, zgodnie z którą: i) środek jest w całości bezprawną pomocą, nawet w odniesieniu do krajów takich jak Chiny lub Indie i inne kraje, w odniesieniu do których można wykazać istnienie przeszkód wyraźnych prawnych w transgranicznym łączeniu spółek, oraz ii) środek stanowi pomoc prawną całkowicie sprzeczną z prawem, nawet wówczas gdy zezwala on na amortyzację wartości finansowej firmy w związku z nabyciem udziałów większościowych w zagranicznych spółkach z siedzibą poza terytorium Unii.

4)	Czwarty motyw opiera się na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i równego traktowania, ponieważ Komisja odeszła od wytycznych do Komunikatu o podatkach bezpośrednich i od swojej praktyki administracyjnej.

5)	Zarzut piąty oparty na naruszeniu zasady dobrej administracji ponieważ Komisja nie zbadała zakresu praktycznych przeszkód pozawspólnotowego połączenia handlowego.

Szósty zarzut oparty na naruszeniu prawa i błędach w ocenie zakresu uzasadnionych oczekiwań przyjętej w decyzji.

—	Siódmy motyw oparty na niewystarczającym uzasadnieniu decyzji.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/47

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2011 r. — Telefónica przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-430/11)

2011/C 282/86

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Telefónica, SA (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado, adwokat, M. Núñez-Müller, Rechtsanwalt, i J. Domínguez Pérez, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji;

—	pomocniczo, o stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 i 5 decyzji;

—	pomocniczo, o stwierdzenie nieważności art. 4 decyzji, lub o odpowiednia zmianę jej zakresu, i

—	o obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są te same, co podniesione w sprawie T-429/11 BBVA przeciwko Komisji.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/47

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2011 r. — Iberdrola przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-431/11)

2011/C 282/87

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Iberdrola, SA (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado, adwokat, M. Núñez-Müller, Rechtsanwalt, i J. Domínguez Pérez, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji;

—	pomocniczo, o stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 i 5 decyzji;

—	pomocniczo, o stwierdzenie nieważności art. 4 decyzji, lub o odpowiednia zmianę jej zakresu, i

—	o obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są te same, co podniesione w sprawie T-429/11 BBVA przeciwko Komisji.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/48

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2011 r. — Europäisch-Iranische Handelsbank przeciwko Radzie

(Sprawa T-434/11)

2011/C 282/88

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Europäisch-Iranische Handelsbank (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: S. Gadhia i S. Ashley, Solicitors, H. Hohmann, lawyer, D. Wyatt, Queen’s Counsel oraz R. Blakeley, Barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności pkt 1 części B załącznika I do decyzji Rady 2011/299/WPZiB (1) w zakresie w jakim dotyczy skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności pkt 1 części B załącznika I do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 503/2011 (2) w zakresie w jakim dotyczy skarżącej;

—	stwierdzenie, że art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413/WPZiB (3) nie ma zastosowania do skarżącej;

—	stwierdzenie, że art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 (4) nie ma zastosowania do skarżącej; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną wymogów proceduralnych, ponieważ:

—	nie podała ona odpowiednich, dokładnych i wystarczających powodów; oraz

—	nie przestrzegała praw do obrony oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej.

Zarzut drugi dotyczący popełnienia przez stronę pozwaną oczywistego błędu w ocenie przy ustalaniu, czy zostały spełnione kryteria wyznaczenia skarżącej na podstawie zaskarżonych przepisów, bowiem transakcje, w odniesieniu do których strona skarżąca została ewidentnie wskazana, albo uzyskały zezwolenie, albo były zgodne z zasadami i wskazówkami właściwego organu krajowego (niemieckiego banku centralnego).

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną uzasadnionych oczekiwań skarżącej, iż nie zostanie ona ukarana poprzez nałożenie środków ograniczających w oparciu o zachowanie, na które zezwolił właściwy organ krajowy. Ewentualnie, ukaranie skarżącej w takich okolicznościach naruszyło zasady pewności prawa oraz prawo skarżącej do dobrej administracji.

4)	Zarzut czwarty dotyczący tego, że wskazanie skarżącej narusza jej prawa własności lub prawo do prowadzenia działalności oraz stanowi oczywiste naruszenie zasady proporcjonalności.

5)	Zarzut piąty dotyczący tego, że jeżeli umocowanie, na podstawie którego wydaje się, że działała pozwana, jest obligatoryjne, jest bezprawne jako sprzeczne z zasadą proporcjonalności.

(1) Decyzja Rady 2011/299/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. zmieniająca decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 65).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 26).

(3) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

(4) Rozporządzenie Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1).

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/50

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 5 lipca 2011 r. — V przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-46/09) (1)

(Służba publiczna - Członek personelu kontraktowego - Warunki zatrudnienia - Zdolność fizyczna - Badanie lekarskie poprzedzające zatrudnienie - Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania ich danych osobowych - Tajemnica lekarska - Przekazanie informacji lekarskich pomiędzy instytucjami - Prawo do poszanowania życia prywatnego)

2011/C 282/92

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: V (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci É. Boigelot i S. Woog)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: K. Zejdová i S. Seyr, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Europejski Inspektor Ochrony Danych (przedstawiciele: M.V. Pérez Asinari i H. Kranenborg, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze, żądanie stwierdzenia nieważności opinii lekarskiej z dnia 18 grudnia 2008 r. o niezdolności fizycznej i po drugie, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji o wycofaniu oferty zatrudnienia złożonej uprzednio stronie skarżącej.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 19 grudnia, na mocy której Parlament Europejski wycofał ofertę zatrudnienia złożoną uprzednio V.

2)	Zasądza się od Parlamentu Europejskiego na rzecz V kwotę 25 000 EUR.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Parlament Europejski pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez stronę skarżącą.

5)	Europejski Inspektor Ochrony Danych, występujący w charakterze interwenienta, pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 11 z 16.1.2010, s. 40.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/50

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 20 lipca 2011 r. — Gozi przeciwko Komisji

(Sprawa F-116/10) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Obowiązek wspomagania - Artykuł 24 regulaminu pracowniczego - Zwrot kosztów adwokackich poniesionych w ramach postępowania przed sądem krajowym)

2011/C 282/93

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Sandro Gozi (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Passalacqua)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji, na mocy której oddalono wniosek o zwrot kosztów poniesionych przez skarżącego w ramach postępowania karnego przed sądem państwa członkowskiego.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sandro Gozi zostaje obciążony całością kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 55 z 19.2.2011, s. 38.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/50

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 5 lipca 2011 r. — Coedo Suárez przeciwko Radzie

(Sprawa F-73/10) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Skarga o odszkodowanie - Dorozumiana decyzja o oddaleniu żądania odszkodowania a następnie przyjęcie wyraźnej decyzji o oddaleniu tego żądania - Przekroczenie terminu na złożenie zażalenia na dorozumianą decyzję o oddaleniu żądania - Niedopuszczalność)

2011/C 282/94

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Angel Coedo Suárez (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Blot i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: K. Zieleśkiewicz i M. Bauer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji strony pozwanej o oddaleniu wniosku o wyrównanie strat poniesionych przez skarżącego oraz żądanie naprawienia szkody i zadośćuczynienia za krzywdę.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona całością kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010, s. 63.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/51

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 5 lipca 2011 r. — Alari przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-38/11) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu za 2009 r. - Przeniesienie do innej instytucji w trakcie postępowania w sprawie awansu, w ramach którego skarżący otrzymałby awans w instytucji, z której został przeniesiony - Instytucja właściwa w przedmiocie wydania decyzji o awansowaniu przeniesionego urzędnika)

2011/C 282/95

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gianluigi Alari (Bertrange, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i É. Marchal)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Alves i M. Ecker, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji o nieawansowaniu skarżącego w ramach postępowania w sprawie awansu za 2009 r.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako oczywiście bezpodstawna.

2)	Parlament Europejski zostaje obciążony, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez skarżącego.

(1) Dz.U. C 179 z 18.6.2011, s. 22.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/51

Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-66/11)

2011/C 282/97

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Blot i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji przewodniczącego komisji konkursu „EPSO/AST/111/10 (AST 1)” o niedopuszczeniu skarżącej do testów oceniających

Żądania strony skarżącej

—

tytułem żądania głównego:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 7 kwietnia 2011 r. odmawiające skarżącej prawa do uczestniczenia w testach oceniających konkursu EPSO/AST/111/10 — sekretarki w stopniu AST 1;

—	w konsekwencji orzeczenie, że należy ponownie włączyć skarżącą w proces rekrutacji uruchomiony w drodze tego konkursu, w razie potrzeby poprzez zorganizowanie nowych testów oceniających;

—	tytułem żądania subsydiarnego, na wypadek nieuwzględnienia żądania głównego, quod non, zasądzenie od strony pozwanej kwoty tymczasowo oszacowanej na 20 000 euro tytułem naprawienia szkody — z ustawowymi odsetkami o daty wyroku w niniejszej sprawie;

—	w każdym razie zasądzenie od strony pozwanej kwoty tymczasowo oszacowanej na 20 000 euro tytułem zadośćuczynienia — z ustawowymi odsetkami o daty wyroku w niniejszej sprawie

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/52

Skarga wniesiona w dniu 15 lipca 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-68/11)

2011/C 282/98

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Blot i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o rozwiązaniu zawartej ze skarżącą umowy o pracę na czas nieokreślony

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi o

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów (zwanego dalej „AHCC”) z dnia 30 września 2010 r. rozwiązującej zawartą ze skarżącą umowę o pracę ze na czas nieokreślony;

—	w razie potrzeby — stwierdzenie nieważności decyzji AHCC z dnia 14 kwietnia 2011 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącą w dniu 23 grudnia 2010 r. zgodnie z art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/52

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2011 r. — ZZ przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa F-69/11)

2011/C 282/99

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Trybunał Obrachunkowy

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Trybunału Obrachunkowego o niepowołaniu skarżącego na stanowisko dyrektora dyrekcji „Zasoby ludzkie” i o powołaniu na to stanowisko innego kandydata

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Trybunału Obrachunkowego o powołaniu innej osoby na stanowisko dyrektora dyrekcji „Zasoby ludzkie” i decyzji o niepowołaniu na to stanowisko skarżącego;

—	w razie potrzeby — stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie;

—

zobowiązanie Trybunału Obrachunkowego do naprawienia poniesionej szkody polegającej na utracie uprawnień o charakterze finansowym związanych z zaskarżonymi decyzjami (obejmujących zarówno świadczenia wynikające ze szczebla kariery jak i świadczenia emerytalne) i, w związku z tym, zasądzenie wypłaty tych kwot począwszy od dnia 1 stycznia 2001 r.;

—	zasądzenie od Trybunału Obrachunkowego symbolicznej kwoty 1 EUR tytułem zadośćuczynienia doznanej krzywdzie;

—	obciążenie Trybunału Obrachunkowego kosztami postępowania.

24.9.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 282/53

Skarga wniesiona w dniu 25 lipca 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-73/11)

2011/C 282/101

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, C. Bernard-Glanz i A. Blot)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o niedopuszczeniu skarżącego do etapu oceny zintegrowanej konkursu otwartego EPSO/AD/181/10.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (zwanego dalej „EPSO”) z dnia 20 sierpnia 2010 r. i z dnia 15 września 2010 r. powiadamiającej skarżącego, że nie został dopuszczony do etapu oceny zintegrowanej konkursu otwartego EPSO/AD/181/10 (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”);

—	łącznie ze stwierdzeniem nieważności w wymaganym zakresie decyzji EPSO z dnia 15 kwietnia 2011 r. oddalającej jego zażalenie z dnia 10 listopada 2010 r. na wspomnianą decyzję (zwanej dalej „decyzją o oddaleniu”);

—	w konsekwencji nakazanie jego ponownego włączenia do procedury wyboru, w razie potrzeby poprzez przeprowadzenie nowego cyklu testów;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2011.282.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 282

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 54 24 września 2011

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2011/C 282/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 269 z 10.9.2011.	1