22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/1

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję dotyczącą wytycznych w sprawie polityki zatrudnienia państw członkowskich (1), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(3)

Dnia 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(4)

Dnia 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada Europejska zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(5)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform. W portugalskim programie nie poinformowano wprawdzie explicite o konkretnych zobowiązaniach i działaniach na rok 2011 r., ale mają one zostać przedłożone Radzie Europejskiej.

(6)

Dnia 23 marca 2011 r. rząd Portugalii przedłożył parlamentowi krajowemu program stabilności na lata 2011–2014, który go odrzucił. Dnia 19 kwietnia 2011 r. rząd Portugalii przedłożył krajowy program reform. Proponowane scenariusze makroekonomiczne i budżetowe oraz zalecenia dotyczące polityki zostały przejęte w protokole ustaleń podpisanym w dniu 17 maja 2011 r.

(7)

Dnia 17 maja 2011 r. Rada przyjęła decyzję wykonawczą 2011/344/UE w sprawie przyznania Portugalii średnioterminowej pomocy finansowej na okres trzech lat (2011–2014), zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 407/2010 z dnia 11 maja 2010 r. ustanawiającym europejski mechanizm stabilizacji finansowej (2). W towarzyszącym protokole ustaleń podpisanym w tym samym dniu i w jego kolejnych uzupełnieniach określono warunki dotyczące polityki gospodarczej, na podstawie których wypłacana jest pomoc finansowa.

(8)

W 2010 r. PKB Portugalii wzrosło o 1,3 %. Wraz z silnym wzrostem eksportu ta dodatnia stopa wzrostu wynika w dużej mierze również z wyjątkowych okoliczności, które spowodowały dynamiczny wzrost prywatnej konsumpcji. Sytuacja w zakresie kształtowania się cen oraz kosztów nie jest wystarczająca dla zwiększenia konkurencyjności na tyle szybko, aby skorygować deficyt na rachunku obrotów bieżących, który sięgnął najwyższy poziom – 10 % PKB – w 2010 r. Słaba kondycja całej gospodarki i gwałtowny wzrost stopy bezrobocia (11,2 % na koniec 2010 r.) znalazła odzwierciedlenie w wysokich deficytach sektora instytucji rządowych i samorządowych, które przekroczyły 10 % PKB w 2009 r. i 9 % PKB w 2010 r., w porównaniu z 3,5 % w 2008 r. Niekorzystna sytuacja w zakresie finansów publicznych łącznie ze słabymi perspektywami wzrostu gospodarczego doprowadziły do niedawnego zakłócenia zaufania i wzrostu presji na rynkach długu publicznego, w związku z czym pojawiły się obawy co do stabilności finansów publicznych tego państwa. Po kolejnych obniżkach ratingu jej obligacji przez agencje ratingowe, Portugalia straciła możliwość pozyskiwania refinansowania na warunkach niezagrażających stabilności finansów publicznych w długim okresie. Również sektor bankowy, który jest w bardzo dużym stopniu uzależniony od finansowania zewnętrznego, pozyskiwanego głównie w strefie euro, został stopniowo pozbawiony dostępu do finansowania rynkowego.

(9)

Portugalia zobowiązała się do wprowadzenia gospodarczego i finansowego programu dostosowawczego w celu przywrócenia zaufania do swojego długu państwowego i sektora bankowego oraz aby wesprzeć wzrost gospodarczy i zatrudnienie. Program przewiduje kompleksowe działania na trzech frontach: (i) wiarygodną i zrównoważoną strategię konsolidacji budżetowej, wspieraną przez środki polityki budżetowej o charakterze strukturalnym i skuteczniejszą kontrolę budżetową; (ii) głębokie i przewidujące wczesne działania, w tym reformy strukturalne rynku pracy i rynku produktowego; oraz (iii) działania chroniące sektor finansowy przed niekontrolowanym przebiegiem procesu eliminacji dźwigni finansowej poprzez mechanizmy rynkowe i instrumenty wspierające.

(10)

Komisja dokonała oceny krajowego programu reform. Komisja wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej w Portugalii, ale także stopień poszanowania przepisów oraz wytycznych UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. W tym kontekście Komisja podkreśla pilny charakter wdrożenia planowanych środków w celu wdrożenia decyzji wykonawczej 2011/344/UE,

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/3

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję dotyczącą wytycznych w sprawie polityki zatrudnienia państw członkowskich (2), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(3)

Dnia 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(4)

Dnia 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada Europejska zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(5)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform.

(6)

W dniu 6 kwietnia 2011 r. Finlandia przedstawiła zaktualizowany program stabilności dotyczący lat 2011–2014 i krajowy program reform z 2011 r. W celu uwzględnienia powiązań między tymi programami poddano je jednoczesnej ocenie.

(7)

W szczytowym momencie światowego kryzysu gospodarczego w Finlandii nastąpił bardzo gwałtowny spadek PKB ze względu na tradycyjną zależność gospodarki tego kraju od wyników eksportu głównych gałęzi przemysłu. W 2009 r. PKB zmniejszył się o 8,2 %, co spowodowane było nadzwyczaj dużym spadkiem eksportu (o 20 % w ujęciu wielkościowym) i związanym z tym osłabieniem skłonności do podejmowania inwestycji. Stopa bezrobocia wzrosła o około 2 punkty procentowe, z poziomu 6,4 % osób aktywnych zawodowo w 2008 r. do 8,3 % w roku 2010. Ożywienie gospodarcze charakteryzuje się wysoką dynamiką, a wzrost PKB w 2010 r. wyniósł 3,1 %, czemu sprzyja zarówno popyt krajowy, jak i wzrost eksportu. Po krótkim tąpnięciu w 2009 r. ceny nieruchomości i kubatura budowanych mieszkań szybko wzrosły powyżej poziomu sprzed kryzysu, co daje powody do obaw o nadmierną ekspansję na rynku nieruchomości. Finlandia wyszła z kryzysu gospodarczego z deficytem sektora instytucji rządowych i samorządowych na poziomie 2,5 % PKB w 2010 r. i z długiem wynoszącym 48,5 % PKB.

(8)

Na podstawie oceny zaktualizowanego programu stabilności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu stabilności jest realistyczny w odniesieniu do lat 2011–2012, ale nieco zbyt optymistyczny dla lat kolejnych. Scenariusz makroekonomiczny na lata 2011–2012 pokrywa się z wiosenną prognozą służb Komisji. Na lata 2013–2015 w programie stabilności przewiduje się wzrost na poziomie około 2 % PKB, czyli nieco wyższy niż tempo wzrostu potencjalnego szacowane na 1,5 %, w związku z czym może on okazać się niższy od zakładanego. Celem strategii budżetowej jest obniżenie deficytu do 0,9 % PKB w 2011 r. i do 0,7 % w roku 2012, co odzwierciedla cykliczną poprawę sytuacji gospodarczej i uwzględnia niektóre środki konsolidacyjne uchwalone już przez poprzedni rząd. W aktualizacji programu stabilności nie przewiduje się jednak dalszej konsolidacji budżetowej w latach 2013–2015. Zagrożenia dla realizacji celów budżetowych wydają się zrównoważone. Najistotniejszy czynnik ryzyka związany jest z globalnym otoczeniem makroekonomicznym, które tradycyjnie wywiera silny wpływ na zależną od eksportu gospodarkę Finlandii.

(9)

W najnowszej aktualizacji programu stabilności nie przewiduje się wykorzystania przewidywanej poprawy warunków gospodarczych dla konsolidacji budżetowej w perspektywie średnioterminowej. Przewiduje się wprawdzie, że przyjęty przez władze Finlandii średniookresowy cel budżetowy w postaci nadwyżki strukturalnej na poziomie 0,5 % PKB zostanie osiągnięty w 2011 r., jednak w kolejnych latach saldo strukturalne ma spaść poniżej zakładanego celu.

(10)

Zgodnie z najnowszą oceną Komisji ryzyko związane z długoterminową stabilnością finansów publicznych wydaje się być średnie. Jednym z priorytetów kolejnych rządów Finlandii jest przeciwdziałanie skutkom starzenia się społeczeństwa, jednak kraj ten stoi bezpośrednio w obliczu poważnych zmian demograficznych, a w długookresowej stabilności finansów publicznych nadal istnieje wyraźna luka. Problem ten rodzi konsekwencje dla wielu obszarów polityki. Starzenie się społeczeństwa spowoduje znaczny wzrost popytu na usługi dla osób starszych, które są w Finlandii świadczone przede wszystkim przez władze lokalne. Z różnych badań wynika, że poprawa wydajności usług publicznych w ciągu ostatnich kilku lat była niewielka. Władze Finlandii wprowadziły już pewne reformy mające na celu restrukturyzację i zwiększenie wydajności usług publicznych zarówno na szczeblu centralnym, jak i samorządowym. Stosunkowo duże inwestycje w technologie teleinformatyczne w sektorze publicznym nie przyniosły jak dotąd poprawy wydajności, co oznacza, że towarzyszyć im muszą zmiany strukturalne i administracyjne. Ogólnie rzecz biorąc, nadal istnieje potrzeba wprowadzenia dodatkowych środków w celu zwiększenia wydajności i obniżenia kosztów świadczenia usług publicznych.

(11)

Obecny wzrost długotrwałego bezrobocia stanowi powód do zaniepokojenia. W latach 2005–2008 stopa długotrwałego bezrobocia znacznie spadła, lecz w 2009 r. zaczęła ponownie rosnąć. Na koniec marca 2011 r. liczba osób długotrwale bezrobotnych wynosiła 57 400, co oznacza wzrost o 12 400 osób w porównaniu z rokiem poprzednim. Wiele osób długotrwale bezrobotnych jest obecnie w przedziale wiekowym 55–64 lat. Ze względu na prawidłowości związane z przechodzeniem na emeryturę największy wzrost bezrobocia dotknie osoby w wieku od 45 do 54 lat. Pomimo że stopa długotrwałego bezrobocia w Finlandii jest poniżej średniej UE, kwestię tę należy postrzegać w kontekście zapewnienia podaży pracy w przyszłości oraz integracji społecznej. Z doświadczeń wynika, że długotrwałe bezrobocie w szczególności zwiększa zagrożenie ubóstwem i wykluczeniem społecznym. Władze Finlandii zdają sobie wprawdzie sprawę z naglącego charakteru kwestii wzrostu długotrwałego bezrobocia, jednak do tej pory nie opracowały kompleksowej strategii walki z tym zjawiskiem. Podczas kryzysu Finlandia z dobrym skutkiem zastosowała środki aktywnej polityki rynku pracy w celu zwalczania bezrobocia wśród młodzieży. Przyczyniło się to wprawdzie do zmniejszenia bezrobocia wśród młodzieży w latach 2010–2011, jednak utrzymuje się ono nadal powyżej średniej UE, co może uzasadniać podjęcie nowych środków. W taki sam sposób wzmocnienie i lepsze ukierunkowanie środków aktywnej polityki rynku pracy mogłoby przyczynić się do odwrócenia negatywnej tendencji w zakresie długotrwałego bezrobocia.

(12)

Z uwagi na przemiany demograficzne zwiększenie wskaźnika zatrudnienia wśród starszych pracowników ma duże znaczenie dla finansów publicznych i decydujące znaczenie dla zaspokojenia popytu na pracę w przyszłości. Fiński system emerytalny został zreformowany w 2005 r., a w roku 2009 świadczenia emerytalne zostały powiązane ze wskaźnikiem oczekiwanej długości życia. Ustawowy wiek emerytalny nie jest jednak obecnie powiązany z oczekiwaną długością życia. Wobec jej ciągłego wydłużania się powiązanie takie nie tylko przyczyniłoby się do zwiększenia podaży pracy, lecz także pomogłoby zapewnić odpowiednią wysokość emerytur. W ciągu ostatnich kilku lat ograniczono wprawdzie programy wcześniejszego przejścia na emeryturę, ale nadal istnieją możliwości podjęcia dalszych środków mających na celu zwiększenie motywacji do podejmowania zatrudnienia wśród osób starszych. Na przykład rozszerzony zasiłek dla bezrobotnych przysługujący osobom starszym pełni zasadniczo taką samą funkcję, jak zniesione świadczenia rentowe dla bezrobotnych. Pomimo poprawy, jaka nastąpiła w ostatnim dziesięcioleciu, wskaźniki zatrudnienia starszych pracowników i rzeczywisty wiek przejścia na emeryturę są zbyt niskie. Przyczyną wcześniejszego przejścia na emeryturę jest bardzo często niepełnosprawność. Podwyższenie rzeczywistego wieku przejścia na emeryturę wymaga działań uwzględniających także jakość życia zawodowego, w tym dobre samopoczucie i zdrowie pracowników. Jest to ważne w szczególności ze względu na dużą liczbę osób pobierających rentę z tytułu niepełnosprawności. Od 2009 r. Finlandia wydała około 21 mln EUR na projekty mające na celu poprawę środowiska pracy. Rezultaty tych inicjatyw wymagają oceny. W Finlandii tradycyjnie bardzo duży jest odsetek osób korzystających z możliwości uczenia się przez całe życie, którego znaczenie utrzyma się wobec pojawiających się nowych wymagań w zakresie kwalifikacji i wobec zmian demograficznych.

(13)

Coraz większego znaczenia dla wzrostu wydajności i zwiększenia potencjału wzrostu gospodarczego nabiera wzmocnienie konkurencji, zwłaszcza w sektorze usług. Oddalenie geograficzne i niska gęstość zaludnienia Finlandii osłabiają konkurencję w działalności gospodarczej, czego wynikiem jest stosunkowo niski wzrost wydajności w sektorach dóbr niewymiennych. Istniejące struktury przedsiębiorstw charakteryzują się niekiedy wysokim stopniem koncentracji, zwłaszcza w przemyśle spożywczym oraz w handlu hurtowym i detalicznym. Może to przyczyniać się do stosunkowo wysokiego poziomu cen towarów konsumpcyjnych, chociaż pewną rolę mogą tu również odgrywać duże odległości transportowe. Ceny detaliczne należą do najwyższych w UE. Konkurencję w handlu detalicznym nadal częściowo utrudniają przepisy, pomimo ich liberalizacji w ostatnim czasie, oraz przeszkody dla wejścia na rynek i wyjścia z niego, z jakimi mają do czynienia przedsiębiorstwa zagraniczne i krajowe.

(14)

W programie stabilności ani w krajowym programie reform Finlandii nie zawarto szczególnych zobowiązań w ramach paktu euro plus, ale oczekuje się, że zostaną one przedłożone po utworzeniu nowego rządu.

(15)

Komisja dokonała oceny programu stabilności oraz krajowego programu reform, biorąc przy tym pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej w Finlandii, ale także stopień poszanowania przepisów oraz wytycznych UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE. Komisja uważa, że należy określić środki konsolidacji w perspektywie średnioterminowej oraz podjąć dalsze działania na rzecz poprawy stabilności finansów publicznych, w tym poprzez zwiększenie wydajności w sektorze publicznym. Potrzebne są także dalsze działania w celu zwiększenia zachęt do podejmowania pracy i podwyższenia rzeczywistego wieku opuszczenia rynku pracy, jak również w celu zwiększenia wydajności i konkurencyjności na rynku usług.

(16)

W świetle powyższej oceny, a także biorąc pod uwagę zalecenie Rady z dnia 2 czerwca 2010 r. na podstawie art. 126 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Rada zbadała aktualizację programu stabilności Finlandii z 2011 r. i jej opinia (3) znajduje odzwierciedlenie w szczególności w pkt 1) i 2) poniższego zalecenia. Uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 marca 2011 r., Rada zbadała krajowy program reform przedłożony przez Finlandię,

1.

Kontynuowanie konsolidacji budżetowej z przeznaczeniem ewentualnych nadzwyczajnych dochodów na zmniejszenie deficytu, przy jednoczesnym podjęciu dodatkowych środków mających na celu utrzymanie sytuacji budżetowej powyżej celu średniookresowego, w szczególności poprzez zachowanie średniookresowych wartości odniesienia dla wydatków.

2.

Podjęcie dalszych środków w celu zwiększenia wydajności i obniżenia kosztów świadczenia usług publicznych, w tym wprowadzenie zmian strukturalnych, aby sprostać wyzwaniom związanym ze starzeniem się społeczeństwa.

3.

Lepsze ukierunkowanie środków w ramach aktywnej polityki rynku pracy na osoby długotrwale bezrobotne i młodzież.

4.

Podjęcie środków na rzecz zwiększenia możliwości zatrudnienia dla osób starszych i korzystania przez nie z możliwości uczenia się przez całe życie. Podjęcie dalszych kroków, konsultując się z partnerami społecznymi zgodnie z praktykami krajowymi, w celu zachęcenia starszych pracowników do pozostania na rynku pracy poprzez środki mające na celu ograniczenie wczesnego opuszczania rynku pracy i podwyższenie rzeczywistego wieku emerytalnego. W odniesieniu do istniejącego systemu powiązania świadczeń emerytalnych z oczekiwaną długością życia, rozważenie powiązania ustawowego wieku emerytalnego z oczekiwaną długością życia.

5.

Podjęcie dalszych środków mających na celu dalsze otwarcie sektora usług poprzez zmianę ram prawnych oraz usunięcie ograniczeń w celu ułatwienia nowym podmiotom wejścia na rynek w sektorze usług, w szczególności w handlu detalicznym.

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/6

(1)

Dnia 6 maja 2009 r. Rada przyjęła decyzję 2009/459/WE (2) w sprawie udzielenia Rumunii średnioterminowej pomocy finansowej na okres trzech lat, zgodnie z postanowieniami art. 143 Traktatu. W towarzyszącym protokole ustaleń podpisanym w dniu 23 czerwca 2009 r. i jego kolejnych uzupełnieniach określono warunki dotyczące polityki gospodarczej, na podstawie których wypłacana była pomoc finansowa. Decyzja 2009/459/WE została zmieniona dnia 16 marca 2010 r. decyzją 2010/183/UE (3). W związku z udanym wdrożeniem programu przez Rumunię i biorąc pod uwagę częściowe skorygowanie rachunku obrotów bieżących za sprawą utrzymujących się słabości strukturalnych na rynku produktowym i rynku pracy w Rumunii, które sprawiają, że państwo to jest wrażliwe na międzynarodowe wstrząsy cenowe, dnia 12 maja 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/288/UE (4) w sprawie udzielenia Rumunii zapobiegawczo średnioterminowej pomocy finansowej na okres trzech lat, zgodnie z postanowieniami art. 143 Traktatu. Towarzyszący jej protokół ustaleń został podpisany dnia 29 czerwca 2011 r.

(2)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(3)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich (5), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(4)

Dnia 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(5)

Dnia 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(6)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform.

(7)

W dniu 2 maja 2011 r. Rumunia przedstawiła aktualizację z 2011 r. do programu konwergencji, obejmującą lata 2011–2014, oraz krajowy program reform z 2011 r. Oba programy zostały ocenione w tym samym czasie.

(8)

W latach 2002–2008 miał miejsce dynamiczny wzrost rumuńskiej gospodarki – wzrost realnego PKB wynosił średnio 6,3 %, czyli przekraczał jej poziom potencjalnego wzrostu. Wzrost gospodarczy był napędzany głównie przez popyt wewnętrzny, ponieważ dynamiczny wzrost akcji kredytowej i wysokości wynagrodzeń sprzyjał konsumpcji prywatnej i inwestycjom. Do tej wysokiej koniunktury przyczyniał się także napływ kapitału zagranicznego, ale doprowadziła ona do przegrzania gospodarki, a także poważnych zaburzeń równowagi zewnętrznej i budżetowej. Deficyt obrotów bieżących osiągnął szczytową wartość 13,4 % PKB w 2007 r., a w 2008 r. spadł tylko nieznacznie – do 11,6 % PKB. Zgodnie z ostatnią oceną Komisji, ryzyko związane z zachowaniem stabilności finansów publicznych w długim okresie, wydaje się być wysokie. Jednakże ocena ta nie bierze pod uwagę szeroko zakrojonej reformy emerytalnej rozpoczętej w roku 2010, która znacznie poprawiła stabilność w długim okresie rumuńskiego systemu emerytalnego. Wysokie zadłużenie zagraniczne rosło w wyniku procyklicznej polityki budżetowej; deficyt nominalny zwiększył się z 1,2 % PKB w 2005 r. do 5,7 % PKB w roku 2008 na skutek powtarzających się odchyleń w realizacji budżetu, dotyczących przede wszystkim wydatków bieżących. Kryzys finansowy, a następnie ogólnoświatowe pogorszenie koniunktury gospodarczej nasiliły awersję inwestorów do ryzyka, co doprowadziło do znacznego zmniejszenia napływu kapitału do Rumunii. Współczynnik aktywności zawodowej nie wzrósł pomimo sprzyjających warunków gospodarczych a w latach boomu gospodarczego stopa zatrudnienia nie zmieniła się w znaczącym stopniu. Podczas okresu pogorszenia koniunktury gospodarczej zatrudnienie spadało, osiągając w 2010 r. poziom 63,3 %, natomiast stopa bezrobocia wzrosła z 5,8 % w 2008 r. do 7,3 % w 2010 r. Bezrobocie jest szczególnie wysokie wśród słabszych społecznie grup, np. ludności romskiej. W obliczu tej sytuacji i pilnych potrzeb prywatnego finansowania władze Rumunii zwróciły się w maju 2009 r. o międzynarodową i unijną pomoc finansową.

(9)

W związku z udanym wdrożeniem programu dostosowawczego wymaganego przez UE/MFW oraz w celu utrwalenia tych osiągnięć przeprowadzono negocjacje z władzami Rumunii, w wyniku których ustalono ostrożnościowy program UE/MFW na lata 2011–2013. Ten nowy program przewiduje kontynuację konsolidacji budżetowej, reformy zarządzania budżetem i działania na rzecz utrzymania stabilności finansowej, które rozpoczęto w ramach programu na lata 2009–2011. Oprócz tego kładzie się w nim silny nacisk na reformy strukturalne rynku produktowego (sektorów energii i transportu) i rynku pracy, które są konieczne, aby uwolnić potencjał wzrostu gospodarczego, przyczynić się do tworzenia nowych miejsc pracy i zwiększyć wykorzystanie funduszy unijnych w Rumunii. Działania Rumunii mające na celu osiągnięcie w 2011 r. docelowego poziomu deficytu kasowego wynoszącego 4,4 % PKB (poniżej 5 % PKB według ESA) postępują zgodnie z planem. Osiągnięcie tego poziomu dobrze przygotowałoby Rumunię do osiągnięcia docelowego poziomu deficytu na 2012 r., wynoszącego poniżej 3 % PKB, chociaż zgodnie z prognozą gospodarczą służb Komisji z wiosny 2011 r. konieczne może okazać się podjęcie dodatkowych środków. Władze Rumunii podjęły również działania, aby zrealizować przewidziane w nowym programie cele reform strukturalnych i utrzymać stabilność finansową.

(10)

Na podstawie oceny zaktualizowanego programu konwergencji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że założenia makroekonomiczne będące podstawą prognoz zawartych w programie są realistyczne. Celem programu konwergencji jest skorygowanie nadmiernego deficytu do 2012 r., to jest w terminie wyznaczonym przez Radę w jej zaleceniu z dnia 16 lutego 2010 r. W programie założono osiągnięcie deficytu nominalnego w wysokości 2,6 % PKB w 2013 r. oraz 2,1 % PKB w 2014 r., przy czym planowana konsolidacja opiera się głównie na zmniejszaniu wydatków. Biorąc pod uwagę saldo strukturalne przeliczone przez służby Komisji, średniookresowy cel budżetowy nie zostanie osiągnięty w okresie objętym programem. Strategia konsolidacyjna wydaje się przewidywać wczesne działania – przeprowadzenie zmian strukturalnych jest zaplanowane głównie na lata 2011 i 2012. W latach 2013 i 2014 nie planuje się natomiast żadnej poprawy salda strukturalnego. Przewidziana ścieżka deficytu jest odpowiednia w latach 2011 i 2012, ale nie w latach 2013 i 2014. Główne zagrożenia dla realizacji celów budżetowych to: ryzyka związane z ich wdrożeniem, zaległości płatnicze przedsiębiorstw państwowych, które stanowią poważne zobowiązanie warunkowe dla budżetu, oraz wyrażone przez Komisję (Eurostat) zastrzeżenia dotyczące notyfikacji procedury nadmiernego deficytu wobec Rumunii (6). W świetle tej ostatniej, Rumunia zobowiązała się do poprawy kompilacji rządowych statystyk dotyczących finansów w zakresie kategorii ESA 95 w ramach narodowego instytutu ds. statystyk.

(11)

Rumunia zakomunikowała swoje zobowiązania w ramach paktu euro plus w krajowym programie reform i w programie konwergencji, które zostały przedstawione w dniu 2 maja 2011 r. Większość z tych zobowiązań została już zrealizowana lub jest w trakcie realizacji w ramach programu średnioterminowej pomocy finansowej i zobowiązania te są zasadniczo odpowiednie, aby sprostać wyzwaniom, które postawiono w pakcie.

(12)

Komisja dokonała oceny programu konwergencji i krajowego programu reform, w tym zobowiązań podjętych w ramach paktu euro plus. Komisja wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej w Rumunii, ale także stopień poszanowania przepisów oraz wytycznych UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe.

(13)

W świetle powyższej oceny, a także biorąc pod uwagę zalecenie Rady z dnia 16 lutego 2010 r. na podstawie art. 126 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Rada zbadała aktualizację programu konwergencji Rumunii z 2011 r. i jej opinia (7) znajduje odzwierciedlenie w poniższym zaleceniu. Uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 marca 2011 r., Rada zbadała krajowy program reform przedłożony przez Rumunię,

(i)

niepewności co do wpływu niektórych przedsiębiorstw publicznych na deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych;

(ii)

sprawozdawczości w zakresie kategorii ESA95 „pozostałe kwoty do otrzymania/zapłacenia”;

(iii)

charakteru i wpływu niektórych transakcji finansowych; oraz

(iv)

konsolidacji przepływów wewnątrzrządowych.

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/9

1.

W dniu 15 września 2010 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, partnerów centralnych i repozytoriów transakcji („wniosek”) (3). Głównym celem wniosku jest ustanowienie wspólnych zasad zwiększających bezpieczeństwo i efektywność pozagiełdowego rynku instrumentów pochodnych.

2.

Komisja nie skonsultowała się z EIOD, chociaż wymaga tego art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 („rozporządzenie (WE) nr 45/2001”). Działając z własnej inicjatywy, EIOD przyjął zatem niniejszą opinię w oparciu o art. 41 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

3.

EIOD zdaje sobie sprawę, że niniejsza porada ma miejsce na stosunkowo późnym etapie procesu legislacyjnego, niemniej jednak uważa wydanie niniejszej opinii za stosowne i przydatne. Po pierwsze podkreśla potencjalne konsekwencje wniosku dla ochrony danych. Po drugie analiza przedstawiona w niniejszej opinii jest bezpośrednio istotna dla stosowania istniejącego prawodawstwa oraz dla innych oczekujących i możliwych przyszłych wniosków zawierających podobne przepisy, jak zostanie wyjaśnione w sekcji 3.4 niniejszej opinii.

4.

W następstwie kryzysu finansowego Komisja zainicjowała i przedstawiła przegląd istniejących ram prawnych dotyczących nadzoru finansowego w celu zaradzenia poważnym nieprawidłowościom zidentyfikowanym w tej dziedzinie zarówno w poszczególnych przypadkach, jak i w odniesieniu do całego systemu finansowego. W tej dziedzinie przyjęto ostatnio pewną liczbę wniosków ustawodawczych, mając na celu wzmocnienie istniejących regulacji dotyczących nadzoru oraz usprawnienie koordynacji i współpracy na poziomie UE.

5.

W reformie wprowadzono w szczególności udoskonalone europejskie ramy nadzoru finansowego złożone z Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (4) oraz Europejskiego Systemu Organów Nadzoru Finansowego (ESFS). ESFS składa się z sieci krajowych organów nadzoru finansowego współpracujących z trzema nowymi europejskimi organami nadzoru, tj. Europejskim Urzędem Nadzoru Bankowego (5) (EBA), Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (6) (EIOPA) oraz Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) (7). Ponadto Komisja przyjęła szereg inicjatyw służących wprowadzeniu reformy regulacyjnej w odniesieniu do określonych obszarów lub produktów finansowych.

6.

Jedną z nich stanowi wniosek omawiany w niniejszej opinii. Dotyczy on „instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym”, tj. tych instrumentów pochodnych (8), które nie są przedmiotem obrotu na giełdach, a zamiast tego są przedmiotem prywatnych negocjacji między dwoma kontrahentami. We wniosku wprowadzono wymóg, aby wszyscy kontrahenci finansowi i kontrahenci niefinansowi spełniający pewne warunki rozliczali wszystkie zestandaryzowane instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym za pośrednictwem partnerów centralnych (CCP). Ponadto w proponowanym rozporządzeniu zobowiązuje się tych kontrahentów finansowych i niefinansowych do przekazywania zarejestrowanemu repozytorium transakcji danych na temat kontraktów pochodnych oraz ich zmian. We wniosku przewidziane są również zharmonizowane wymogi organizacyjne i ostrożnościowe dotyczące CCP oraz wymogi organizacyjne i operacyjne dotyczące repozytoriów transakcji. Zgodnie z proponowanym rozporządzeniem rejestracja repozytoriów transakcji i sprawowanie nad nimi nadzoru są w pełni powierzone ESMA, podczas gdy właściwe organy krajowe zachowują uprawnienia do udzielania CCP zezwoleń oraz sprawowania nad nimi nadzoru.

7.

W art. 61 ust. 2 lit. d) wniosku uprawnia się ESMA do „żądania rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych” (podkreślenie dodane). Jak zostanie wyjaśnione poniżej, niejasny jest zakres stosowania tego przepisu, a w szczególności dokładne znaczenie sformułowania „rejestry połączeń telefonicznych i transmisji danych”. Niemniej jednak prawdopodobne wydaje się – lub przynajmniej nie można tego wykluczyć – że wspomniane rejestry połączeń telefonicznych i transmisji obejmują dane osobowe w rozumieniu dyrektywy 95/46/WE i rozporządzenia (WE) nr 45/2001 oraz, w odpowiednim zakresie, dyrektywy 2002/58/WE (zwanej obecnie, po zmianach wprowadzonych dyrektywą 2009/136/WE, „dyrektywą o e-prywatności”), tj. dane dotyczące połączeń telefonicznych i transmisji danych zidentyfikowanych lub możliwych do zidentyfikowania osób fizycznych (9). Jeśli tak rzeczywiście jest, należy zagwarantować pełne poszanowanie warunków rzetelnego i legalnego przetwarzania danych osobowych, określonych we wspomnianych dyrektywach i rozporządzeniu.

8.

Dane dotyczące stosowania środków łączności elektronicznej mogą obejmować wiele różnych danych osobowych, takich jak: tożsamość osób wykonujących i otrzymujących połączenie, godzina i czas trwania połączenia, wykorzystana sieć, współrzędne geograficzne użytkownika w przypadku urządzeń przenośnych itd. W odniesieniu do korzystania z Internetu i poczty elektronicznej pewne dane o ruchu (np. lista odwiedzonych stron internetowych) mogą dodatkowo ujawniać ważne szczegóły dotyczące treści komunikatu. Ponadto przetwarzanie danych o ruchu jest sprzeczne z tajemnicą korespondencji. Z uwagi na to w dyrektywie 2002/58/WE ustanowiono zasadę, że dane o ruchu muszą być usunięte lub uczynione anonimowymi, gdy nie są już potrzebne do celów transmisji komunikatu (10). Państwa członkowskie mogą do prawodawstwa krajowego włączyć odstępstwa dotyczące określonych uzasadnionych celów, ale wszelkie tego typu odstępstwa powinny być niezbędne, właściwe i proporcjonalne w ramach społeczeństwa demokratycznego dla osiągnięcia tych celów (11).

9.

EIOD uznaje, że cele, do których w danym przypadku dąży Komisja, są uzasadnione. Rozumie konieczność podejmowania inicjatyw mających na celu wzmocnienie nadzoru nad rynkami finansowymi, by zachować ich właściwe funkcjonowanie i lepiej chronić inwestorów i całą gospodarkę. Jednakże uprawnienia dochodzeniowe bezpośrednio odnoszące się do danych o ruchu muszą, ze względu na swój potencjalnie inwazyjny charakter, być zgodne z wymogami dotyczącymi konieczności i proporcjonalności, tj. muszą być ograniczone do tego, co jest właściwe dla osiągnięcia zamierzonego celu, i nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia zamierzonego celu (12). Dlatego też w tej perspektywie niezbędne jest jasne sformułowanie tych uprawnień pod względem ich zakresu osobowego i przedmiotowego, a także okoliczności, w jakich mogą być stosowane, oraz warunków, na jakich może to mieć miejsce. Ponadto należy uwzględnić odpowiednie zabezpieczenia przed ryzykiem nadużyć.

10.

Artykuł 61 ust. 2 lit. d) stanowi, że „w celu wywiązania się z obowiązków przewidzianych w art. 51–60 oraz art. 62 i 63 (tj. obowiązków w zakresie nadzoru nad repozytoriami transakcji) ESMA posiada uprawnienia do […] żądania rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych”. Z powodu tak ogólnego sformułowania przepis ten budzi pewne wątpliwości co do jego zakresu przedmiotowego i osobowego.

11.

Przede wszystkim znaczenie sformułowania „rejestry połączeń telefonicznych i transmisji danych” nie jest całkowicie jasne, a zatem wymaga sprecyzowania. Przepis ten może odnosić się do rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych, które repozytoria transakcji mają obowiązek zatrzymywać podczas prowadzenia działalności. Kilka przepisów proponowanego rozporządzenia odnosi się do wymogów co do prowadzenia dokumentacji przez repozytoria transakcji (13). Jednakże w żadnym z tych przepisów nie określono, czy repozytoria transakcji muszą zatrzymywać rejestry połączeń telefonicznych i transmisji danych oraz jakie są to rejestry (14). Z tego względu – jeżeli przepis ten odnosi się do rejestrów posiadanych przez repozytoria transakcji – niezbędne jest dokładne określenie kategorii połączeń telefonicznych i transmisji danych, które muszą być zatrzymywane i których może żądać ESMA. Zgodnie z zasadą proporcjonalności takie dane muszą być prawidłowe, stosowne oraz nienadmierne w stosunku do celów nadzorczych, dla których są przetwarzane (15).

12.

Szczególnie w tym przypadku potrzebna jest większa dokładność, zważywszy na wysokie grzywny i okresowe kary pieniężne, które repozytoria transakcji i inne zainteresowane strony (w tym osoby fizyczne, jeśli chodzi o okresowe kary pieniężne) mogą ponosić za naruszenie proponowanego rozporządzenia (por. art. 55 i 56). Grzywny te mogą mieć wysokość do 20 % rocznego przychodu lub obrotu repozytorium transakcji w poprzedzającym roku obrotowym, jest więc to próg dwukrotnie wyższy od maksymalnego progu przewidzianego w przypadku naruszeń europejskich przepisów dotyczących konkurencji.

13.

Należy także zauważyć, że w ust. 4 wyżej przytoczonego art. 67 powierza się Komisji uprawnienia do przyjęcia regulacyjnych standardów określających treść informacji, które repozytoria transakcji mają obowiązek udostępniać ESMA i innym organom. Przepis ten można byłoby zatem wykorzystać do dalszego określenia wymogów co do prowadzenia dokumentacji przez repozytoria transakcji, a więc i uprawnień przyznanych przez ESMA w zakresie dostępu do rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych. Artykuł 290 TFUE stanowi, że akt ustawodawczy może przekazywać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają inne niż istotne elementy aktu ustawodawczego. Zdaniem EIOD dokładne granice uprawnień do dostępu do danych o ruchu nie mogą być uważane ze inny niż istotny element rozporządzenia. Zasięg przedmiotowy rozporządzenia powinien być zatem bezpośrednio określony w tekście tego rozporządzenia, a nie odkładany do ustanowienia przyszłych aktów delegowanych.

14.

Podobne wątpliwości dotyczą osobowego zakresu danego przepisu. W szczególności w art. 61 ust. 2 lit. d) nie określono potencjalnych adresatów żądania udostępnienia rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych. Nie jest zwłaszcza jasne, czy uprawnienia do żądania rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych byłyby ograniczone wyłącznie do repozytoriów transakcji (16). Ponieważ celem tego przepisu jest umożliwienie ESMA prowadzenia nadzoru nad repozytoriami transakcji, EIOD jest zdania, że uprawnienia te powinny być ściśle ograniczone wyłącznie do repozytoriów transakcji.

15.

Ponadto EIOD sądzi, że celem art. 61 ust. 2 lit. d) nie jest umożliwienie ESMA dostępu do danych o ruchu bezpośrednio od dostawców usług telefonicznych. Stwierdzenie to wydaje się logiczne szczególnie z uwagi na fakt, że we wniosku zupełnie nie wspomina się o danych przechowywanych przez dostawców usług telefonicznych ani o wymogach określonych w dyrektywie o e-prywatności, o których mowa w pkt 8 powyżej (17). Jednakże dla jasności EIOD zaleca sprecyzowanie takiego stwierdzenia w art. 61 ust. 2 lub przynajmniej w motywach proponowanego rozporządzenia.

16.

W art. 61 ust. 2 lit. d) nie wskazano okoliczności, w jakich można żądać dostępu, ani warunków, na jakich można to uczynić. Nie przewidziano też ważnych gwarancji proceduralnych ani zabezpieczeń przed ryzykiem nadużyć. W poniższych akapitach EIOD przedstawia pewne konkretne sugestie w tym zakresie.

17.

Uprawienia organów nadzorczych do żądania dostępu do rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych nie są w prawodawstwie europejskim nowością, ponieważ zostały przewidziane w różnych istniejących dyrektywach i rozporządzeniach dotyczących sektora finansowego. Podobne przepisy istnieją w szczególności dyrektywie w sprawie nadużyć na rynku (20), dyrektywie w sprawie rynków instrumentów finansowych (21), dyrektywie UCITS (22) oraz w obecnym rozporządzeniu w sprawie agencji ratingowych (23). Dotyczy to również kilku ostatnich wniosków przyjętych przez Komisję, a mianowicie wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (24), rozporządzenia zmieniającego obecne rozporządzenie w sprawie agencji ratingowych (25), rozporządzenia w sprawie krótkiej sprzedaży i wybranych aspektów dotyczących swapów ryzyka kredytowego (26) i rozporządzenia w sprawie integralności i przejrzystości rynku energii (27).

18.

W odniesieniu do tych istniejących i proponowanych instrumentów prawnych należy dokonać rozróżnienia pomiędzy uprawnieniami dochodzeniowymi przyznanymi organom krajowym a udzieleniem takich uprawnień organom UE. Kilka instrumentów zobowiązuje państwa członkowskie do przyznania organom krajowym uprawnień do żądania rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych „zgodnie z prawem krajowym” (28). W konsekwencji faktyczne wykonanie tego obowiązku z konieczności podlega prawu krajowemu, w tym przepisom wdrażającym dyrektywy 95/46/WE i 2002/58/WE oraz innym przepisom krajowym zawierającymi dalsze zabezpieczenia proceduralne dla krajowych organów nadzorczych i dochodzeniowych.

19.

Takiego warunku nie ma w instrumentach przyznających bezpośrednio organom UE uprawnienia do żądania rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych, takich jak obecny wniosek w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym i wyżej wspomniany wniosek dotyczący rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1060/2009 w sprawie agencji ratingowych. W rezultacie w takich przypadkach istnieje nawet większa konieczność wyjaśnienia w samym instrumencie prawnym osobowego i przedmiotowego zakresu tych uprawnień, okoliczności, w jakich mogą być stosowane, oraz warunków, na jakich może to mieć miejsce, a także konieczność zagwarantowania, że istnieją odpowiednie zabezpieczenia przed nadużyciem.

20.

Pod tym względem spostrzeżenia poczynione w niniejszej opinii, chociaż dotyczą wniosku w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, mają znaczenie bardziej ogólne. EIOD ma świadomość, że w odniesieniu do prawodawstwa już przyjętego lub bliskiego przyjęcia uwagi te mogą być spóźnione. Niemniej jednak uprasza instytucje o zastanowienie się nad potrzebą zmiany oczekujących wniosków, tak aby wziąć pod uwagę obawy wyrażone w niniejszej opinii. W odniesieniu do już przyjętych tekstów EIOD prosi instytucje o poszukanie możliwości wyjaśnienia pewnych kwestii, na przykład czy zakres stosowania danego przepisu ma być bezpośrednio lub pośrednio określony w aktach delegowanych lub wykonawczych, na przykład w aktach zawierających szczegółowe wymogi dotyczące prowadzenia dokumentacji, w obwieszczeniach dotyczących wykładni lub w innych porównywalnych dokumentach (29). EIOD oczekuje, że Komisja skonsultuje się z nim w stosownym czasie w kontekście tych powiązanych procedur.

21.

EIOD uważa, że właściwe jest przedstawienie dodatkowych uwag na temat pewnych innych punktów wniosków, które odnoszą się do praw osób fizycznych do prywatności i do ochrony danych.

22.

W motywie 48 poprawnie stwierdza się, że państwa członkowskie i ESMA chronią prawo do prywatności osób fizycznych podczas przetwarzania danych osobowych, zgodnie z dyrektywą 95/46/WE. EIOD z zadowoleniem przyjmuje to odesłanie do dyrektywy obecne w motywie. Jednakże znaczenie motywu można byłoby sprecyzować poprzez dalsze określenie, że przepisy rozporządzenia pozostają bez uszczerbku dla krajowych przepisów wykonawczych do dyrektywy 95/46/WE. Najlepiej byłoby, gdyby takie odesłanie uwzględniono w przepisie materialnym.

23.

Ponadto EIOD zwraca uwagę, że ESMA jest organem europejskim podlegającym rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 oraz nadzorowi EIOD. Z tego względu zaleca się wprowadzenie wyraźnego odesłania do tego rozporządzenia, stanowiącego również, że przepisy wniosku pozostają bez uszczerbku dla tego rozporządzenia.

24.

Jednym z podstawowych celów proponowanego rozporządzenia jest zwiększenie przejrzystości pozagiełdowego rynku instrumentów pochodnych i poprawa nadzoru regulacyjnego nad tym rynkiem. Z uwagi na ten cel we wniosku zobowiązuje się kontrahentów finansowych i niefinansowych spełniających określone warunki do zgłaszania zarejestrowanemu repozytorium transakcji szczegółów na temat wszystkich zawartych przez nich kontraktów dotyczących instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym oraz na temat wszelkich zmian lub rozwiązania tych kontraktów (art. 6) (30). Informacje te mają być przechowywane przez repozytoria transakcji i udostępniane przez nie różnym organom w celach regulacyjnych (art. 67) (31).

25.

W przypadku gdy jedna ze stron kontraktu dotyczącego instrumentów pochodnych podlegającego powyższemu obowiązkowi rozliczania i zgłaszania jest osobą fizyczną, informacje o tej osobie fizycznej stanowią dane osobowe w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 95/46/WE. Spełnienie powyższych obowiązków stanowi zatem przetwarzanie danych osobowych w rozumieniu art. 2 lit. b) dyrektywy 95/46/WE. Nawet w przypadku, gdy strony kontraktu nie są osobami fizycznym, dane osobowe, takie jak np. nazwiska i dane kontaktowe dyrektorów przedsiębiorstw, nadal mogą być przetwarzanie w ramach art. 6 i 67. Dlatego też przepisy dyrektywy 95/46/WE (lub rozporządzenia (WE) nr 45/2001, gdy ma zastosowanie) miałyby zastosowanie do takich działań.

26.

Zgodnie z podstawowym wymogiem przepisów o ochronie danych informacje należy przetwarzać w konkretnych, bezpośrednich i zgodnych z prawem celach i nie można ich dalej przetwarzać w sposób niezgodny z tymi celami (32). Ponadto dane wykorzystane do osiągnięcia celów powinny być prawidłowe, stosowne oraz nienadmierne w stosunku do tych celów. Po dokonaniu analizy proponowanego rozporządzenia EIOD stwierdza, że system wprowadzony we wniosku nie spełnia tych wymogów.

27.

W odniesieniu do celowości trzeba podkreślić, że we wniosku nie określono celu systemu zgłaszania i, co najważniejsze, powodów, dla których właściwe organy mogą mieć dostęp do informacji przechowywanych przez repozytoria transakcji w oparciu o art. 67 wniosku. Ogólne odwołanie do potrzeby zwiększenia przejrzystości pozagiełdowego rynku instrumentów pochodnych jest wyraźnie niewystarczające do osiągnięcia zgodności z zasadą celowości. Zasada ta jest istotna również w kontekście art. 20 ust. 3 proponowanego rozporządzenia, który dotyczy „Tajemnicy służbowej”. W obecnym brzmieniu przepis ten wydaje się zezwalać na wykorzystywanie informacji poufnych uzyskanych zgodnie z proponowanym rozporządzeniem dla kilku dodatkowych, a niejasno określonych celów (33).

28.

Ponadto we wniosku nie określono rodzaju danych, które będą rejestrowane, zgłaszane i udostępniane, w tym dowolnych danych osobowych zidentyfikowanych lub możliwych do zidentyfikowania osób. Wyżej wspomniane art. 6 i 67 upoważniają Komisję do dalszego określenia w aktach delegowanych obowiązków co do zgłaszanych treści i prowadzenia dokumentacji. Chociaż EIOD rozumie praktyczną potrzebę stosowania takiej procedury, pragnie podkreślić, że o ile informacje przetwarzane na mocy powyższych artykułów dotyczą osób fizycznych, główne przepisy i gwarancje w zakresie ochrony danych powinny być określone w ustawach zasadniczych.

29.

Ponadto zgodnie z art. 6 dyrektywy 46/95/WE i art. 4 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 dane osobowe muszą być przechowywane w postaci, która pozwala na zidentyfikowanie osób, których dotyczą dane, przez czas nie dłuższy niż jest to konieczne do celów, dla których dane zostały gromadzone. EIOD zwraca uwagę, że we wniosku nie określono żadnego konkretnego okresu przedawnienia dla zatrzymywania danych osobowych potencjalnie przetwarzanych na mocy art. 6, 27 i 67 proponowanego rozporządzenia. Artykuły 27 i 67 stanowią jedynie, że właściwe rejestry są zatrzymywane przez co najmniej dziesięć lat. Jednakże jest to tylko minimalny okres zatrzymywania, który jest wyraźnie sprzeczny z wymogami ustanowionymi w przepisach w dziedzinie ochrony danych.

30.

W związku z powyższym EIOD zaleca, aby prawodawca określił rodzaj danych osobowych, które mogą być przetwarzane na mocy wniosku, aby zdefiniował powody, dla których dane osobowe mogą być przetwarzane przez różne zainteresowane podmioty, i aby określił precyzyjny, konieczny i proporcjonalny okres zatrzymywania danych dla celów wyżej wspomnianego przetwarzania.

31.

W art. 61 ust. 2 lit. c) upoważnia się ESMA do przeprowadzania zapowiedzianych lub niezapowiedzianych kontroli na miejscu. Nie jest jasne, czy kontrole te byłyby ograniczone do lokali repozytoriów transakcji, czy miałyby zastosowanie również do prywatnych lokali lub nieruchomości osób fizycznych. Artykuł 56 ust. 1 lit. c), w którym umożliwia się Komisji, na wniosek ESMA, nakładanie okresowych kar pieniężnych na pracowników repozytorium transakcji lub inne osoby związane z tym repozytorium, aby zmusić ich do poddania się kontroli na miejscu zarządzonej przez ESMA zgodnie z art. 61 ust. 2, może (nieumyślnie) sugerować inaczej.

32.

Bez dalszego omawiania tej kwestii EIOD zaleca ograniczenie uprawnień do przeprowadzania kontroli na miejscu (i powiązanych uprawnień w zakresie nakładania okresowych kar pieniężnych na mocy art. 56) wyłącznie do lokali repozytoriów transakcji i innych osób prawnych, zasadniczo i wyraźnie z nimi związanych (34). Jeżeli Komisja rzeczywiście planuje umożliwienie kontroli lokali niezwiązanych z działalnością handlową należących do osób fizycznych, należy to wyraźnie stwierdzić i przewidzieć bardziej rygorystyczne wymogi w celu zapewnienia zgodności z zasadami konieczności i proporcjonalności (szczególnie w odniesieniu do wskazania okoliczności, w których kontrola może być przeprowadzona, i warunków, na jakich może się odbyć).

33.

Kilka przepisów proponowanego rozporządzenia umożliwia szeroką wymianą danych i informacji pomiędzy ESMA, właściwymi organami państw członkowskich oraz właściwymi organami państw trzecich (zob. w szczególności art. 21, 23 i 62). Przekazywanie danych do państw trzecich może również mieć miejsce, gdy uznany CCP lub repozytorium transakcji z państwa trzeciego świadczy usługi podmiotom uznanym w UE. Jeżeli wymieniane informacje i dane dotyczą zidentyfikowanych lub możliwych do zidentyfikowania osób fizycznych, to w stosownych przypadkach zastosowanie mają art. 7–9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i art. 25–26 dyrektywy 95/46/WE. Szczególnie przekazywanie danych do państw trzecich może nastąpić wyłącznie w przypadku, gdy w tych państwach zapewniony jest odpowiedni poziom ochrony lub gdy ma zastosowanie jedno z odpowiednich odstępstw przewidzianych w przepisach dotyczących ochrony danych. Dla jasności do tekstu należy wprowadzić jednoznaczne odesłanie do rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i dyrektywy 95/46/WE wskazujące, że takie przekazanie danych powinno być zgodne z obowiązującymi zasadami przewidzianymi odpowiednio w tym rozporządzeniu i tej dyrektywie.

34.

Zgodnie z zasadą celowości (35) EIOD zaleca również wprowadzenie wyraźnych ograniczeń w odniesieniu do rodzaju danych osobowych, które mogą być wymieniane, oraz określenie celów, dla których dane osobowe mogą być wymieniane.

35.

Artykuł 68 wniosku zawiera kilka obowiązków sprawozdawczych Komisji dotyczących wdrażania różnych elementów proponowanego rozporządzenia. EIOD zaleca również nałożenie na ESMA obowiązku okresowej sprawozdawczości w zakresie stosowania jej uprawnień dochodzeniowych, a w szczególności uprawnień do żądania rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych. W świetle rezultatów sprawozdania Komisja powinna również móc sporządzić zalecenia, w tym – w stosownych przypadkach – wnioski o dokonanie przeglądu rozporządzenia.

36.

Omawiany wniosek upoważnia ESMA do „żądania rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych” w celu wywiązania się z obowiązków związanych z nadzorem nad repozytoriami transakcji. Aby uprawnienia do żądania rejestrów połączeń telefonicznych i transmisji danych mogły być uznane za niezbędne i proporcjonalne, należy ograniczyć je do tego, co jest właściwe dla osiągnięcia zamierzonego celu, i nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia zamierzonego celu. W obecnym brzmieniu dany przepis nie spełnia tych wymogów, ponieważ jest sformułowany zbyt ogólnie. W szczególności niewystarczająco szczegółowo określono zakres przedmiotowy i osobowy uprawnień oraz okoliczności i warunki, w których można je wykorzystać.

37.

Uwagi zawarte w niniejszej opinii, chociaż dotyczą wniosku w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, są również istotne dla stosowania istniejącego prawodawstwa oraz dla innych oczekujących i możliwych przyszłych wniosków zawierających podobne przepisy. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, w której dane uprawnienia powierza się, jak ma to miejsce w obecnym wniosku, organowi UE bez konieczności odwoływania się do określonych warunków i procedur ustanowionych w prawodawstwie krajowym (np. wniosek w sprawie agencji ratingowych).

38.

Mając na uwadze powyższe EIOD zaleca prawodawcy:

39.

W odniesieniu do innych aspektów wniosku, EIOD pragnie odwołać się do swoich uwag poczynionych w sekcji 4 niniejszej opinii. W szczególności EIOD zaleca prawodawcy:

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/17

Ministry of Agriculture and Forestry

Pastoral House

25 The Terrace

Wellington

NEW ZEALAND

Ministry of Agriculture and Forestry

PO Box 2526

Wellington 6140

NEW ZEALAND

Tel. +64 48940100

Faks +64 48940720

E-mail: nzfsa.info@maf.govt.nz

Internet: http://www.maf.govt.nz

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/18

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32011M6151 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/19

—

identyfikację dokumentów za pomocą jednolitego systemu numerów referencyjnych,

—

bezpośredni dostęp do dokumentów, zwłaszcza legislacyjnych,

—

informację w przypadku dokumentów, które nie są bezpośrednio dostępne elektronicznie, w świetle art. 4 i 9 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

—

kontrola rejestracji w RER dokumentów sporządzonych lub otrzymanych przez Parlament Europejski,

—

przyjmowanie i rozpatrywanie wniosków o dostęp do dokumentu, na piśmie lub w formie elektronicznej, w terminie 15 dni roboczych, który ewentualnie może zostać wydłużony,

—

przesyłanie potwierdzenia wpłynięcia wniosku,

—

pomoc wnioskodawcy w uściśleniu treści jego wniosku i dokonanie uzgodnień z wnioskodawcą w przypadku wniosków o dokumenty bardzo długie lub złożone,

—

ułatwienie wnioskodawcy uzyskania dostępu do dokumentów już opublikowanych,

—

uzgodnienie odpowiedzi z właściwymi służbami będącymi autorem lub posiadaczem dokumentu lub z uprawnioną osobą w przypadku, gdy wniosek odnosi się do dokumentu niefigurującego w rejestrze, lub odnosi się do dokumentu podlegającego wyjątkom przewidzianym w art. 4 i 9 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001,

—

zasięganie opinii stron trzecich w świetle art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

—

żądany dokument został już ujawniony przez autora, zgodnie z postanowieniami rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 lub zgodnie z równoważnymi przepisami,

—

ujawnienie lub częściowe ujawnienie jego treści nie narusza w sposób wyraźny interesów określonych w art. 4 i 9 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/25

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/26

—

Dokument pobytowy zezwalający na pobyt czasowy – okres ważności od trzech miesięcy do maksymalnie trzech lat. Wydawany z następujących przyczyn:

—

Carta di soggiorno con validità permanente e rilasciata prima dell'entrata in vigore del decreto legislativo 8 gennaio 2007, n. 3 che attua la direttiva 2003/109/CE per i soggiornanti di lungo periodo, equiparata dal decreto legislativo al permesso di soggiorno CE per i soggiornanti di lungo periodo (Karta pobytu z nieograniczonym okresem ważności, wydawana przed wejściem w życie dekretu z mocą ustawy nr 3 z dnia 8 stycznia 2007 r. jest zgodna z dyrektywą 2003/109/WE i została zrównana pod względem wartości z dokumentem pobytowym dla rezydentów długoterminowych WE na podstawie dekretu z mocą ustawy)

—

Carta di soggiorno per familiari di cittadini dell'UE che sono i cittadini di paesi terzi con validità fino a cinque anni (Dokument pobytowy dla członków rodziny obywateli UE będących obywatelami państw trzecich – okres ważności do pięciu lat)

—

Carta d'identità M.A.E. (Dokument tożsamości wydawany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych):

Uwaga: Modele 6 (pomarańczowy) i 9 (zielony) odpowiednio dla pracowników organizacji międzynarodowych nieposiadających immunitetu dyplomatycznego i zagranicznych konsulów honorowych nie są już wydawane i zostały zastąpione modelem 11. Dokumenty te są jednak nadal ważne aż do upływu daty ważności.

Na odwrocie dokumentów tożsamości dodana jest następująca uwaga: niniejszy dowód tożsamości wyłącza jego posiadacza z obowiązku posiadania zezwolenia na pobyt, a okazany łącznie z obowiązującym dokumentem podróży uprawnia jego posiadacza do wjazdu na terytorium każdego z państw Schengen.

—

Lista uczestników wycieczki szkolnej na terenie Unii Europejskiej.

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/29

—

Algemene wet bestuursrecht

—

Subsidieverordening inrichting landelijk gebied 2007 (provincie Noord-Brabant)

—

Tijdelijke subsidieregeling inrichting landelijk gebied

—

Beschikking betreffende de toekenning van een subsidie voor het project „Fosfaat, natuur en landbouw”

Provincie Noord-Brabant

Brabantlaan 1

Postbus 90151

5200 MC 's-Hertogenbosch

NEDERLAND

Waterschap De Dommel

Bosscheweg 56

Postbus 10001

5280 DA Boxtel

NEDERLAND

Regione Lazio

Dipartimento Istituzionale e Territorio

Direzione regionale Agricoltura

Via C. Colombo 212

00147 Roma RM

ITALIA

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/31

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/32

1.

W dniu 14 lipca 2011 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Ashland Inc („Ashland”, Stany Zjednoczone), przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad całym przedsiębiorstwem International Specialty Products Inc („ISP”, Stany Zjednoczone) w drodze zakupu udziałów/akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6313 – Ashland/International Specialty Products, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

22.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 216/33

1.

W dniu 15 lipca 2011 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo AIF VII Euro Holdings, L.P. („AIF VII”) – będące funduszem inwestycyjnym zarządzanym przez Apollo Management VII L.P., oddział Apollo Management L.P. (łącznie „Apollo”, Stany Zjednoczone) – przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Ascometal SA (Francja) od przedsiębiorstwa Sideris Steel S.A.S., spółki pośrednio zależnej przedsiębiorstwa Lucchini SpA, będącego częścią OAO Severstal, w drodze zakupu akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6276 – AIF VII Euro Holdings/Ascometal, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: