25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/2

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tartu Ringkonnakohus — Republika Estońska) — Novo Nordisk AS przeciwko Ravimiamet

(Sprawa C-249/09) (1)

(Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Dyrektywa 2001/83/WE - Reklama - Pismo medyczne - Dane niezawarte w streszczeniu cech charakterystycznych produktu)

2011/C 186/02

Język postępowania: estoński

Sąd krajowy

Tartu Ringkonnakohus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Novo Nordisk AS

Strona pozwana: Ravimiamet

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tartu Ringkonnakohus — Wykładnia art. 87 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, s. 67) — Reklama produktu leczniczego w piśmie medycznym skierowana do osób uprawnionych do przepisywania produktów leczniczych — Kwestia możliwości zawarcia w ramach tego rodzaju reklamy danych wykraczających poza dane wskazane w opisie cech produktu

Sentencja

Artykuł 87 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, zmienionej dyrektywą 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r., powinien być interpretowany w ten sposób, że obejmuje on również cytaty z pism medycznych lub innych prac naukowych zawarte w reklamie produktu leczniczego skierowanej do osób uprawnionych do przepisywania lub dostarczania tego rodzaju produktów.

Artykuł 87 ust. 2 dyrektywy 2001/83, zmienionej dyrektywą 2004/27, powinien być interpretowany w ten sposób, że zabrania publikowania w reklamie produktu leczniczego skierowanej do osób uprawnionych do jego przepisywania lub dostarczania informacji niezgodnych ze streszczeniem cech charakterystycznych produktu, lecz nie nakazuje, by wszystkie informacje podane w tej reklamie były zawarte w owym streszczeniu lub by mogły one zostać z niego wywiedzione. Tego rodzaju reklama może zawierać informacje uzupełniające dane wskazane w art. 11 rzeczonej dyrektywy, pod warunkiem że te informacje:

—	potwierdzają lub precyzują te dane, pozostając z nimi w zgodności i nie wypaczając ich oraz

—	są zgodne z wymogami wskazanymi w art. 87 ust. 3 i art. 92 ust. 2 i 3 rzeczonej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/2

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 maja 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-267/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ kapitału - Artykuł 56 WE i art. 40 porozumienia EOG - Ograniczenia - Opodatkowanie bezpośrednie - Podatnicy niebędący rezydentami - Obowiązek wyznaczenia przedstawiciela podatkowego)

2011/C 186/03

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i G. Braga da Cruz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (przedstawiciel: L. Inez Fernandes, pełnomocnik)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. Muñoz Pérez, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 18 WE i 56 WE — Obowiązek wyznaczenia przedstawiciela podatkowego przez podatników niebędących rezydentami

Sentencja

Poprzez przyjęcie i utrzymanie w mocy art. 130 Código do Imposto sobre o Rendimento das Pessoas Singulares (kodeksu podatku dochodowego od osób fizycznych), który nakłada na podatników niebędących rezydentami obowiązek wyznaczenia przedstawiciela podatkowego w Portugalii wówczas, gdy osiągają oni przychody, z którymi łączy się wymóg złożenia deklaracji podatkowej, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 56 WE.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Portugalska zostaje obciążona trzema czwartymi wszystkich kosztów postępowania. Komisja Europejska zostaje obciążona pozostałą jedną czwartą kosztów.

4)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 5 maja 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-305/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Pomoc państwa - Zachęty podatkowe dla przedsiębiorstw biorących udział w zagranicznych imprezach targowo-wystawienniczych - Odzyskanie pomocy)

2011/C 186/04

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, V. Di Bucci i E. Righini, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, D. Del Gaizo i P. Gentili, avvocati dello Stato)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie środków niezbędnych dla wykonania art. 2, art. 3 i art. 4 decyzji Komisji 2005/919/WE z dnia 14 grudnia 2004 r.: zachęty podatkowe dla spółek biorących udział w zagranicznych imprezach targowo-wystawienniczych [notyfikowana jako dokument nr C(2004) 4746], (Dz.U. L 335, s. 39).

Sentencja

Nie przyjmując w wyznaczonych terminach wszelkich środków koniecznych w celu odzyskania od beneficjentów całości pomocy przyznanej w ramach systemu pomocy uznanego za niezgodny z prawem oraz ze wspólnym rynkiem decyzją Komisji 2005/919/WE z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie zachęt podatkowych dla spółek biorących udział w zagranicznych imprezach targowo-wystawienniczych, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy art. 2 tej decyzji.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 256 z 24.10.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof — Niemcy) — MSD Sharp & Dohme GmbH przeciwko Merckle GmbH

(Sprawa C-316/09) (1)

(Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Dyrektywa 2001/83/WE - Zakaz adresowanej do ogółu społeczeństwa reklamy produktów leczniczych dostępnych tylko na receptę - Pojęcie „reklamy” - Dane przedłożone właściwym władzom - Dane dostępne w Internecie)

2011/C 186/05

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: MSD Sharp & Dohme GmbH

Strona pozwana: Merckle GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesgerichtshof — Wykładnia art. 88 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz. U. L 311, s. 67) — Zakaz adresowanej do ogółu społeczeństwa reklamy produktów leczniczych dostępnych tylko na receptę — Pojęcie „reklamy” — Reklama produktu leczniczego, w ramach której dostęp do odnośnych informacji posiadają jedynie osoby, które ich poszukują w Internecie i która obejmuje wyłącznie informacje przekazane właściwym organom podczas postępowania dotyczącego pozwolenia na dopuszczenie produktu do obrotu, a informacje te dostępne są pacjentom w chwili nabycia produktu

Sentencja

Artykuł 88 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, zmienionej dyrektywą 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r., powinien być interpretowany w ten sposób, że przepis ten nie zabrania rozpowszechniania przez przedsiębiorstwo farmaceutyczne na stronie internetowej informacji dotyczących produktów leczniczych dostępnych tylko na receptę, jeśli informacje te są dostępne na owej stronie wyłącznie dla tych osób, które zamierzają je uzyskać, i jeśli rozpowszechnianie to polega jedynie na wiernym odtworzeniu opakowania produktu leczniczego zgodnie z art. 62 dyrektywy 2001/83 zmienionej dyrektywą 2004/27 oraz na dosłownym i całkowitym odtworzeniu ulotki lub streszczenia cech charakterystycznych produktu zatwierdzonych przez władze właściwe w dziedzinie produktów leczniczych. Na tego rodzaju stronie internetowej jest natomiast zabronione rozpowszechnianie takich informacji dotyczących produktu leczniczego, które zostały przez producenta wyselekcjonowane lub ukształtowane w sposób odmienny, gdzie można to tłumaczyć wyłącznie celem reklamy. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy — i w jakim zakresie — działania stanowiące przedmiot zawisłej przed nim sprawy stanowią reklamę w rozumieniu dyrektywy 2001/83 zmienionej dyrektywą 2004/27.

(1) Dz.U. C 267 z 7.11.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 3 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy — Rzeczpospolita Polska) — Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeciwko Tele2 Polska sp. z o.o., obecnie Netia S.A.

(Sprawa C-375/09) (1)

(Konkurencja - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Artykuł 5 - Nadużycie pozycji dominującej - Uprawnienie organów ochrony konkurencji państw członkowskich do stwierdzenia braku naruszenia art. 102 TFUE)

2011/C 186/06

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

Strona pozwana: Tele2 Polska sp. z o.o., obecnie Netia S.A.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Sąd Najwyższy — Wykładnia art. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 WE (Dz.U. 2003, L 1, s. 1) — Nadużycie pozycji dominującej — Uprawnienie organów ochrony konkurencji państw członkowskich do stwierdzenia w drodze decyzji, że art. 82 WE nie ma zastosowania do praktyk handlowych danego przedsiębiorstwa

Sentencja

Artykuł 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu należy interpretować w taki sposób, iż wyklucza on możliwość wydania przez krajowy organ ochrony konkurencji decyzji stwierdzającej brak naruszenia art. 102 TFUE w sytuacji, gdy w celu zastosowania tego postanowienia organ ten bada, czy spełnione zostały przesłanki tego zastosowania, a następnie uznaje, iż nie doszło do nadużycia pozycji dominującej.

2)	Artykuł 5 akapit drugi rozporządzenia nr 1/2003 podlega bezpośredniemu stosowaniu i niezgodne z nim jest stosowanie przepisu prawa krajowego nakazującego zakończenie postępowania prowadzonego na podstawie art. 102 TFUE w drodze decyzji stwierdzającej brak naruszenia tego postanowienia.

(1) Dz.U. C 297 z 5.12.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Paris — Francja) — Prunus SARL i Polonium SA przeciwko Directeur des services fiscaux

(Sprawa C-384/09) (1)

(Podatki bezpośrednie - Swobodny przepływ kapitału - Artykuł 64 TFUE - Osoby prawne mające siedzibę w państwie trzecim - Posiadanie nieruchomości położonych w państwie członkowskim - Podatek od wartości rynkowej tych nieruchomości - Odmowa zwolnienia - Ocena w odniesieniu do krajów i terytoriów zamorskich - Zwalczanie oszustw podatkowych - Odpowiedzialność solidarna)

2011/C 186/07

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de grande instance de Paris

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Prunus SARL i Polonium SA

Strona pozwana: Directeur des services fiscaux

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal de grande instance de Paris — Wykładnia art. 56 i nast. traktatu WE — Podatek od wartości rynkowej nieruchomości położonych we Francji — Zgodność z traktatem przepisów krajowych zwalniających z tego podatku osoby prawne, których miejsce faktycznego zarządu znajduje się we Francji lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej, lecz uzależniających uprawnienie do tego zwolnienia w przypadku osób prawnych, których miejsce faktycznego zarządu znajduje się na terytorium państwa trzeciego, od istnienia konwencji o pomocy administracyjnej zawartej między Francją a tym państwem w celu zwalczania oszustw podatkowych lub unikania opodatkowania, albo od istnienia umowy międzynarodowej zawierającej postanowienie zakazujące dyskryminacji ze względu na przynależność państwową — Odmowa zwolnienia dwóm spółkom z siedzibą na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych — Obowiązek zapłaty podatku przez dłużników solidarnych będących osobami prawnymi z siedzibą we Francji

Sentencja

Artykuł 64 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że art. 63 TFUE nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, obowiązujących w dniu 31 grudnia 1993 r., na mocy których zwalnia się z podatku od wartości rynkowej nieruchomości położonych na terytorium jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej spółki mające siedzibę na terytorium tego państwa, przy równoczesnym uzależnieniu takiego zwolnienia w odniesieniu do spółek mających siedzibę na obszarze jednego z krajów i terytoriów zamorskich od istnienia konwencji o współpracy administracyjnej zawartej pomiędzy tym państwem członkowskim a tym terytorium, mającej na celu zwalczanie oszustw podatkowych i unikania opodatkowania lub od okoliczności, by w oparciu o umowę międzynarodową zawierającą klauzulę niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową wskazane osoby prawne nie mogły podlegać wyższemu opodatkowaniu, niż to, któremu podlegają spółki mające siedzibę na obszarze tegoż państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 312 z 19.12.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom — Zjednoczone Królestwo) — Shirley McCarthy przeciwko Secretary of State for the Home Department

(Sprawa C-434/09) (1)

(Swobodny przepływ osób - Artykuł 21 TFUE - Dyrektywa 2004/38/WE - Pojęcie beneficjenta - Artykuł 3 ust. 1 - Obywatel, który nigdy nie skorzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się i zawsze przebywał na terytorium państwa członkowskiego swojej przynależności państwowej - Wpływ posiadania przynależności państwowej innego państwa członkowskiego - Sytuacja o charakterze wyłącznie wewnętrznym)

2011/C 186/08

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Shirley McCarthy

Strona pozwana: Secretary of State for the Home Department

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Supreme Court of the United Kingom — Wykładania art. 3 i 16 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich (Dz.U. L 158, s. 77) — Pojęcie „beneficjenta” i „legalnego pobytu” — Obywatel brytyjski mający także irlandzką przynależność państwową, który spędził całe swoje życie w Zjednoczonym Królestwie

Sentencja

Wykładni art. 3 ust. 1 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG należy dokonywać w ten sposób, że dyrektywa ta nie ma zastosowania do obywatela Unii, który nigdy nie skorzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się, który zawsze przebywał w państwie członkowskim, którego przynależność państwową posiada, i który ponadto posiada przynależność państwową innego państwa członkowskiego

Artykuł 21 TFUE nie ma zastosowania do obywatela Unii, który nigdy nie skorzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się, który zawsze przebywał w państwie członkowskim, którego przynależność państwową posiada, i który ponadto posiada przynależność państwową innego państwa członkowskiego, o ile sytuacja tego obywatela nie obejmuje stosowania środków państwa członkowskiego skutkujących pozbawieniem go skutecznego korzystania z istoty praw przyznanych w związku ze statusem obywatela Unii lub stanowiących dla niego przeszkodę w wykonywaniu jego prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 11 z.16.1.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal — Zjednoczone Królestwo) — Ralph James Bartlett, Natalio Gonzalez Ramos, Jason Michael Taylor przeciwko Secretary of State for Work and Pensions

(Sprawa C-537/09) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Składnik „z tytułu przemieszczania się” zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności („disability living allowance”) - Oddzielne świadczenie - Specjalne świadczenie nieskładkowe - Brak możliwości eksportu)

2011/C 186/09

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Upper Tribunal

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ralph James Bartlett, Natalio Gonzalez Ramos, Jason Michael Taylor

Strona pozwana: Secretary of State for Work and Pensions

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Upper Tribunal — Wykładnia art. 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2) w wersji obowiązującej przed dniem 5 maja 2005 r. — Zasiłek na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności dzielący się na część z tytułu „niesamodzielności” przyznawanej wymagającym pomocy osobistej i na część z tytułu „przemieszczania się” przeznaczonej dla potrzebujących pomocy w poruszaniu się („disability living allowance”) — Możliwość uznania, dla celów stosowania rozporządzenia, części z tytułu przemieszczania się za oddzielne świadczenie — Kwalifikacja wspomnianego świadczenia

Sentencja

Wykładni art. 4 ust. 2a rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w wersji zmienionej i uaktualnionej rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 631/2004 z dnia 31 marca 2004 r., a także rozporządzenia nr 1408/71 w tej ostatniej wersji, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 647/2005 z dnia 13 kwietnia 2005 r., należy dokonywać w ten sposób, że składnik „z tytułu przemieszczania” się zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności („disability living allowance”) jest specjalnym świadczeniem pieniężnym o charakterze nieskładkowym w rozumieniu tego przepisu, wymienionym w załączniku IIa do tych rozporządzeń

Analiza pytania trzeciego nie doprowadziła do ujawnienia jakiejkolwiek okoliczności mogącej podważyć ważność art. 10a rozporządzenia nr 1408/71 — w jednej lub drugiej wersji mającej zastosowanie w sprawach przed sądem krajowym — jako przepisu pozwalającego na uzależnienie przyznania składnika „z tytułu przemieszczania się” zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności od spełnienia przesłanek zamieszkiwania oraz obecności w Wielkiej Brytanii.

(1) Dz.U. C 63 z 13.3.2010

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 maja 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État — Belgia) — Wspólnoty Europejskie przeciwko Région de Bruxelles-Capitale

(Sprawa C-137/10) (1)

(Artykuły 207 ust. 2 WE i 282 WE - Reprezentacja Wspólnot Europejskich przed sądami krajowymi - Uprawienia przyznane Komisji - Delegowanie uprawnień do reprezentacji na inne instytucje Wspólnot - Warunki)

2011/C 186/10

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Wspólnoty Europejskie

Strona pozwana: Région de Bruxelles-Capitale

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Conseil d'État — Wykładnia art. 282 i 207 ust. 2 akapit pierwszy WE — Warunki delegowania przez Komisję uprawnień do reprezentowania Wspólnoty przed sądem na inną instytucję — Ważność upoważnienia w braku imiennego wskazania osoby fizycznej upoważnionej do reprezentowania delegującej ją instytucji — Właściwość sądu krajowego, do którego wniesiono skargę, do orzeczenia w tym przedmiocie — Wątpliwości dotyczące ważności reprezentacji przed sądem Rady przez zastępcę sekretarza generalnego Rady, odpowiedzialnego za zarządzanie Sekretariatem Generalnym — Poszanowanie zasady autonomii organizacyjnej instytucji.

Sentencja

Upoważnienie, w którego drodze Komisja delegowała na inną instytucję wspólnotową swoje uprawnienie wynikające z art. 282 WE do reprezentowania Wspólnoty przed sądem krajowym w sporze dotyczącym tej instytucji, zostało udzielone w sposób ważny, zarówno jeżeli w upoważnieniu tym została wyznaczona imiennie osoba fizyczna, jak i jeżeli nie została ona wyznaczona do celów tej reprezentacji. W tego rodzaju przypadkach zarówno upoważniona instytucja, jak i osoba fizyczna, jeżeli taką wyznaczono, mogły udzielić upoważnienia do reprezentowania Wspólnoty adwokatowi.

(1) Dz.U. C 148 z 5.6.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/7

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 5 maja 2011 r. — Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-200/10 P) (1)

(Odwołanie - Klauzula arbitrażowa - Umowa w sprawie finansowego wsparcia Wspólnoty dla projektu w ramach programu „eContent” - Rozwiązanie umowy przez Komisję - Zwrot kosztów kwalifikowalnych - Uzasadnienie wyroku Sądu)

2011/C 186/11

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (przedstawiciel: N. Korogiannakis, dikigoros)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Manhaeve, pełnomocnik, adwokaci D. Philippe i M. Gouden)

Przedmiot

Odwołanie wniesione od wyroku Sądu (czwarta izba) z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie T-340/07 Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, na mocy którego Sąd oddalił skargę wniesioną na podstawie klauzuli arbitrażowej, zmierzającą do zasądzenia od Komisji, po pierwsze, kwot jakoby należnych skarżącej, po drugie, odszkodowania i zadośćuczynienia, w związku z rozwiązaniem umowy w sprawie finansowego wsparcia Wspólnoty dla projektu „e-Content Exposure and Business Opportunities” („EEBO”) (umowa nr EDC-53007 EEBO/27873), zawartej w ramach wieloletniego wspólnotowego programu stymulacji rozwoju i wykorzystywania europejskich zasobów cyfrowych w sieciach światowych i promocji różnorodności językowej w społeczeństwie informacyjnym (program „eContent”)

Sentencja

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie T-340/07 Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji zostaje uchylony w części, w jakiej w wyroku tym Sąd nie orzekł w przedmiocie żądań Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE zmierzających, pomimo rozwiązania umowy EDC-53007 EEBO/27873, do zasądzenia od Komisji kwoty 172 588,62 EUR odpowiadającej niezwróconym dotychczas przez Komisję kosztom poniesionym przez skarżącą w ramach wskazanej umowy.

2)	Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania celem orzeczenia w przedmiocie wskazanych żądań Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE.

3)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/7

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 maja 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-206/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuł 4 ust. 1 lit. a) - Rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 - Artykuł 7 ust. 2 - Świadczenia niemieckich krajów związkowych dla niewidomych, niesłyszących i niepełnosprawnych - Warunek miejsca zamieszkania)

2011/C 186/12

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: V. Kreuschitz, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i C. Blaschke, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Królestwo Niderlandów (przedstawiciel: M. Noort, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz. U. L 257, s. 2) oraz art. 4 ust. 1 lit. a) w związku z tytułem III rozdziału 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. U. L 149, s. 2) — Przepisy krajowe uzależniające przyznanie świadczeń krajów związkowych dla osób niewidomych i niepełnosprawnych od tego, czy świadczeniobiorca ma miejsce zamieszkania w danym niemieckim kraju związkowym — Świadczenia wymienione w sekcji III załącznika II do rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 — Pojęcie „specjalnego świadczenia nieskładkowego”.

Sentencja

Uzależniając przyznanie świadczeń dla niewidomych, niesłyszących i niepełnosprawnych przysługujących na podstawie prawa krajów związkowych osobom, dla których Republika Federalna Niemiec jest właściwym państwem członkowskim, od warunku posiadania miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu w danym kraju związkowym, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 647/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. w związku z rozdziałem 1 tytułu III tego rozporządzenia oraz na mocy art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty.

2)	Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Królestwo Niderlandów pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/8

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 5 maja 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-265/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 - Chemikalia - Rejestracja, ocena, udzielanie zezwoleń i stosowane ograniczenia w zakresie chemikaliów - Rozporządzenie REACH - Artykuł 126 - Kary stosowane w przypadku naruszeń przepisów rozporządzenia REACH - Brak wprowadzenia w wyznaczonym terminie)

2011/C 186/13

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Oliver i M. van Beek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciele: T. Materne i L. Van den Broeck, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 126 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396, s. 1) — Kary stosowane w przypadku naruszeń przepisów rozporządzenia REACH

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu wprowadzenia sankcji stosowanych w przypadku naruszeń rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 126 tego rozporządzenia.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 221 z 14.8.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 28 kwietnia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte di Appello di Trento — Włochy) — postępowanie karne przeciwko Hassenowi El Dridiemu alias Karimowi Soufi

(Sprawa C-61/11 PPU) (1)

(Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Dyrektywa 2008/115/WE - Powrót nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich - Artykuły 15 i 16 - Przepis krajowy przewidujący karę pozbawienia wolności dla przebywających nielegalnie obywateli państw trzecich w przypadku odmowy zastosowania się do nakazu opuszczenia terytorium państwa członkowskiego - Zgodność)

2011/C 186/14

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte di Appello di Trento

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Hassen El Dridi alias Karim Soufi

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte di Appello di Trento — Wykładnia art. 15 i 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348, s. 98) — Powrót nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich — Przesłanki zastosowania środka detencyjnego w celu wydalenia — Bezpośrednia stosowalność — Przepis krajowy przewidujący karę pozbawienia wolności od roku do czterech lat dla obywatela państwa trzeciego, który po doręczeniu nakazu wydalenia w dalszym ciągu nielegalnie przebywa na terytorium krajowym

Sentencja

Wykładni dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich, a w szczególności jej art. 15 i 16, należy dokonywać w ten sposób, że sprzeciwia się ona uregulowaniu państwa członkowskiego, takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, które przewiduje wymierzenie przebywającemu nielegalnie obywatelowi państwa trzeciego kary pozbawienia wolności wyłącznie z tego względu, że przebywa on bez uzasadnionego powodu na terytorium tego państwa, z naruszeniem nakazu opuszczenia tego terytorium w określonym terminie.

(1) Dz.U. C 113 z 9.4.2011.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/9

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 4 marca 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Dâmbovița — Rumunia) — Nicușor Grigore przeciwko Regia Națională a Pădurilor Romsilva — Direcția Silvică București

(Sprawa C-258/10) (1)

(Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu postępowania - Polityka społeczna - Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników - Dyrektywa 2003/88/WE - Organizacja czasu pracy - Pojęcie czasu pracy - Pojęcie maksymalnego tygodniowego wymiaru czasu pracy - Strażnik leśny, którego wymiar czasu pracy zgodnie z umową o pracę i obowiązującym zbiorowym układem pracy obejmuje 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo w nienormowanym rozkładzie czasu pracy - Przepisy krajowe przypisujące mu odpowiedzialność za każdą szkodę występującą w podlegającym mu obrębie leśnym - Kwalifikacja - Wpływ godzin nadliczbowych na wynagrodzenie i dodatki przysługujące zainteresowanemu)

2011/C 186/15

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Tribunal Dâmbovița

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Nicușor Grigore

Strona pozwana: Regia Națională a Pădurilor Romsilva — Direcția Silvică București

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal Dâmbovița — Wykładnia art. 2 (pkt 1) i art. 6 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9) — Pojęcie „czasu pracy” — Przepisy krajowe przypisujące strażnikowi leśnemu odpowiedzialność za każdą szkodę wyrządzoną w jego obrębie leśnym, mimo postanowień umowy o pracę, na mocy których wykonuje pracę w maksymalnym wymiarze 8 godzin na dobę — Pojęcie „maksymalnego tygodniowego wymiaru czasu pracy” — Rzeczywisty tygodniowy czas pracy przekraczający ustawowy maksymalny tygodniowy wymiar czasu pracy — Wpływ na wynagrodzenie i dodatki przysługujące zainteresowanemu

Sentencja

Wykładni art. 2 pkt 1 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu należy dokonywać w ten sposób, że okres w którym strażnik leśny, którego dzienny czas pracy zgodnie z umową o pracę obejmuje osiem godzin, jest zobowiązany zapewnić ochronę obrębu leśnego, ponosząc odpowiedzialność, stosownie do okoliczności, dyscyplinarną, majątkową, administracyjną lub karną, w zakresie szkód powstałych w podlegającym mu obrębie leśnym, niezależnie od chwili ich powstania, stanowi „czas pracy” w rozumieniu tego przepisu wyłącznie jeżeli charakter i zakres ciążącego na tym strażniku leśnym obowiązku zapewnienia ochrony oraz zasady odpowiedzialności znajdujące do niego zastosowanie wymagają jego obecności fizycznej na miejscu pracy i jeżeli w tym okresie musi on pozostawać do dyspozycji swego pracodawcy. Sąd krajowy powinien dokonać koniecznych ustaleń faktycznych i prawnych w szczególności w świetle znajdującego zastosowanie prawa krajowego w celu dokonania oceny, czy ma to miejsce w rozpatrywanej przez niego sprawie.

Kwalifikacja okresu jako „czas pracy” w rozumieniu art. 2 pkt 1 dyrektywy 2003/88 nie zależy od udostępnienia służbowego mieszkania w podlegającym danemu strażnikowi leśnemu obrębie, o ile takie udostępnienie nie oznacza, że strażnik ten jest zobowiązany do fizycznej obecności w określonym przez pracodawcę miejscu i do pozostawania do dyspozycji pracodawcy, tak aby mógł on bezzwłocznie w razie potrzeby wypełnić odpowiednie zadania. Sąd krajowy powinien dokonać koniecznych ustaleń w celu dokonania oceny, czy ma to miejsce w rozpatrywanej przez niego sprawie.

Wykładni art. 6 dyrektywy 2003/88 należy dokonywać w ten sposób, że sprzeciwia się on zasadniczo sytuacji, w której mimo iż umowa o pracę strażnika leśnego przewiduje maksymalnie 8 godzinny dzień pracy oraz maksymalnie 40 godzinny tydzień pracy, w rzeczywistości strażnik ten zapewnia, zgodnie z obowiązkami ustawowymi, ochronę podlegającego mu obrębu leśnego w sposób ciągły lub w sposób powodujący przekroczenie maksymalnego tygodniowego wymiaru czasu pracy przewidzianego w tym artykule. Sąd krajowy powinien dokonać koniecznych ustaleń w celu dokonania oceny, czy ma to miejsce w rozpatrywanej przez niego sprawie i stosownie do okoliczności, powinien sprawdzić, czy przesłanki określone w art. 17 ust. 1 dyrektywy 2003/88 lub w art. 22 ust. 1 tej dyrektywy dotyczące możliwego odstępstwa od wskazanego art. 6 są spełnione w sprawie toczącej się przed sądem krajowym.

Wykładni dyrektywy 2003/88 należy dokonywać w ten sposób, że obowiązek pracodawcy wypłacenia wynagrodzeń oraz dodatków, które można uznać za wynagrodzenia za okres, w którym strażnik leśny jest zobowiązany zapewnić ochronę obrębu leśnego, za który ponosi odpowiedzialność nie jest objęty zakresem tej dyrektywy, lecz zakresem odpowiednich przepisów prawa krajowego.

(1) Dz.U. C 221 z 14.8.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/10

Postanowienie Trybunału z dnia 18 marca 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Valenciana — Hiszpania) — David Montoya Medina przeciwko Fondo de Garantia Salarial, Universidad de Alicante

(Sprawa C-273/10) (1)

(Artykuł 104 § 3 regulaminu postępowania - Polityka społeczna - Dyrektywa 1999/70/WE - Klauzula 4 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony - Umowy o pracę w sektorze publicznym zawarte na czas określony - Prawo do trzyletniego dodatku za staż pracy - Zasada niedyskryminacji)

2011/C 186/16

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Valenciana

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: David Montoya Medina

Strona pozwana: Fondo de Garantia Salarial, Universidad de Alicante

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Valenciana — Wykładnia klauzuli 4 pkt 4 załącznika do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175, s. 43) — Umowy o pracę zawierane przez kadrę nauczycielską i badawczą z uniwersytetami publicznymi — Wyłączenie pracowników zatrudnionych na czas określony z korzystania z określonych przywilejów

Sentencja

Klauzulę 4 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999, które stanowi załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia w sprawie pracy na czas określony zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym, które w braku obiektywnego uzasadnienia stanowią, iż prawo do otrzymywania trzyletniego dodatku za staż pracy przysługuje wyłącznie docentom zatrudnionym na czas nieokreślony a nie przysługuje docentom zatrudnionym na czas określony, jeżeli w odniesieniu do otrzymywania wspomnianego dodatku te dwie kategorie pracowników znajdują się w porównywalnych sytuacjach.

(1) Dz.U. C 221 z 14.8.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/10

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 14 marca 2011 r. — Ravensburger AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Educa Borras SA

(Sprawa C-370/10 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Graficzny znak towarowy EDUCA Memory game - Wniosek o unieważnienie złożony przez właściciela słownych krajowych i międzynarodowych znaków towarowych MEMORY - Oddalenie wniosku o unieważnienie przez izbę odwoławczą - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 - Względna podstawa odmowy rejestracji)

2011/C 186/17

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Ravensburger AG (przedstawiciele: H. Harte-Bavendamm i M. Goldmann, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik), Educa Borras SA

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie T-243/08 Ravensburger przeciwko OHIM, w którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez właściciela słownych krajowych i międzynarodowych znaków towarowych „MEMORY” dla towarów należących do klasy 28 na decyzję R 597/2007-2 Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 8 kwietnia 2008 r. uchylającą decyzję Wydziału Sprzeciwów uwzględniającą złożony przez skarżącą wniosek o unieważnienie graficznego znaku towarowego „EDUCA Memory game” dla towarów należących do klasy 28

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Ravensburger AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 260 z 25.9.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/11

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Danii

(Sprawa C-95/11)

2011/C 186/18

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal, pełnomocnik, i H. Peytz, adwokat)

Strona pozwana: Królestwo Danii

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że, umożliwiając osobom niebędącym podatnikami przystępowanie do grupy podatkowej VAT, Królestwo Danii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 9 i 11 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1);

—	obciążenie Królestwa Danii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Mając na celu ułatwienie procedur administracyjnych oraz zapobieganie pewnym formom nadużyć, Rada w dyrektywie 2006/112/WE umożliwiła państwom członkowskim uznanie pewnych grup podatników za jednego podatnika. Komisja jest zdania, że ta dyrektywa nie umożliwia przystępowania do takich grup podatkowych VAT osób niebędących podatnikami, i, co za tym idzie, przyznania im praw i obciążenia ich obowiązkami tych podatników. Duńskie prawodawstwo umożliwiające osobom niebędącym podatnikami przystępowanie do grupy podatkowej VAT jest zatem niezgodne z tą dyrektywą.

(1) JO L 347, s. 1

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgerichts Innsbruck (Austria) w dniu 18 marca 2011 r. — Tyrolean Airways Tiroler Luftfahrt Gesellschaft mbH przeciwko Betriebsrat Bord der Tyrolean Airways Tiroler Luftfahrt Gesellschaft mbHR

(Sprawa C-132/11)

2011/C 186/19

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht Innsbruck

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona wnosząca odwołanie: Tyrolean Airways Tiroler Luftfahrt Gesellschaft mbH

Druga strona postępowania odwoławczego: Betriebsrat Bord der Tyrolean Airways Tiroler Luftfahrt Gesellschaft mbH

Pytania prejudycjalne

Czy jest zgodny z aktualnie obowiązującym prawem Unii, a zwłaszcza z art. 21 Karty Praw Podstawowych (w związku z art. 6 ust. 1 TUE), z wyrażoną w prawie Unii (art. 6 ust. 3 TUE) ogólną zasadą zakazu niedyskryminacji ze względu na wiek i z art. 1, 2 i 6 dyrektywy 2000/78/WE (1) krajowy przepis układu zbiorowego, który pośrednio dyskryminuje starszych pracowników w taki sposób, że — przy zakwalifikowaniu do określonej w układzie zbiorowym grupy zaszeregowania, a w konsekwencji, przy określaniu kwoty wynagrodzenia — uwzględnia jedynie te umiejętności i wiedzę, które zostały nabyte przez nich jako stewardów czy stewardesy u danego przewoźnika lotniczego, nie uwzględnia natomiast identycznych merytorycznie umiejętności i wiedzy nabytych przez nich u innego przewoźnika należącego do tego samego koncernu? Czy ma to również zastosowanie do stosunków pracy nawiązanych przed dniem 1 grudnia 2009 r.?

Czy sąd krajowy może uznać częściową nieważność i nie stosować zawartego w indywidualnej umowie postanowienia, które pośrednio narusza art. 21 Karty Praw Podstawowych, wyrażoną w prawie Unii ogólną prawną zasadę zakazu niedyskryminacji ze względu na wiek czy też art. 1, 2 i 6 dyrektywy 2000/78/WE, w drodze analogii do wyroku w sprawie Rieser (2) i do wyroków należących do zapoczątkowanego wyrokiem w sprawie Béguelin (3) orzecznictwa w przedmiocie sprzecznych z prawem antymonopolowym porozumień, a to ze względu na bezpośrednią skuteczność horyzontalną praw podstawowych Unii?

(1) Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, s. 16)

(2) Wyrok z dnia 5 maja 2004 r. w sprawie C-157/02 (Zb.Orz. 2004, s. I–1477)

(3) Wyrok z dnia 25 listopada 1971 r. w sprawie C-22/71 (Zb.Orz. 1971, s. 949)

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 21 marca 2011 r. — Compass-Datenbank GmbH przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-138/11)

2011/C 186/20

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Compass-Datenbank GmbH

Strona pozwana: Republika Austrii

Pytania prejudycjalne

Czy art. 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, że podmiot władzy publicznej prowadzi działalność gospodarczą, jeżeli przechowuje informacje przekazane przez przedsiębiorstwa na podstawie ustawowych obowiązków informacyjnych w bazie danych (rejestrze handlowym) i odpłatnie udziela do niego wglądu lub zezwala na sporządzanie wydruków, ale odmawia korzystania z tego rejestru w zakresie wykraczającym poza te czynności?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy prowadzenie działalności gospodarczej ma miejsce, gdy podmiot władzy publicznej, powołując się na prawo do ochrony o charakterze sui generis przysługujące mu jako producentowi bazy danych, odmawia korzystania z tej bazy w zakresie wykraczającym poza udzielanie do niej wglądu i sporządzanie wydruków?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytania pierwsze albo drugie:

Czy art. 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, że zasady leżące u podstaw wyroków z dnia 6 kwietnia 1995 r. w sprawach połączonych C-241/91 i C-242/91 Magill TV Guide oraz w sprawie C-418/01 I.M.S. Health („doktryna essential-facilities”) należy stosować również wtedy, kiedy brak jest „rynku wyższego szczebla”, ponieważ chronione dane są gromadzone i przechowywane w bazie danych (rejestrze handlowym) w ramach działalności władczej?

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd — Warna (Bułgaria) w dniu 28 marca 2011 r. — Kłub OOD przeciwko Direktor na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” — Warna pri Centrałno uprawlenije na Nacjonałna agencija za prihodite

(Sprawa C-153/11)

2011/C 186/21

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Administratiwen syd — Warna

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kłub OOD

Strona pozwana: Direktor na Direkcija „Obżałwane i uprawlenie na izpyłnenieto” — Warna pri Centrałno uprawlenije na Nacjonałna agencija za prihodite (dyrektor dyrekcji ds. odwołań i zarządzania egzekucją w Warnie przy centralnym zarządzie Narodowej Agencji Skarbowej)

Pytania prejudycjalne

Czy art. 168 akapit pierwszy lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (1) w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej powinno się interpretować w ten sposób, że należy przypuszczać (tj. należy przyjąć do czasu przedstawienia dowodu przeciwnego), iż po wykonaniu przez podatnika prawa wyboru i przyporządkowania nieruchomości stanowiącej dobro inwestycyjne do aktywów przedsiębiorstwa, towar ten jest wykorzystywany do celów transakcji podlegających opodatkowaniu dokonywanych przez podatnika?

Czy art. 168 akapit pierwszy lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że prawo do odliczenia w przypadku nabycia nieruchomości, która została przyporządkowana do aktywów przedsiębiorstwa podatnika, powstaje od razu w okresie podatkowym, w którym podatek stał się wymagalny, i to niezależnie od okoliczności, iż nieruchomość nie może być użytkowana w świetle braku zgody na jej dopuszczenie do użytkowania przewidzianej w sposób zobowiązujący przez ustawę?

Czy zgodna z rzeczoną dyrektywą i interpretującym ją orzecznictwem jest praktyka administracyjna taka jak stosowana przez Nacjonałna agencija za prihodite, według której odmawia się skorzystania z prawa do odliczenia przez podatników podatku VAT w rozumieniu ustawy bułgarskiej w odniesieniu do nabytych przez nich dóbr inwestycyjnych na tej podstawie, że dobra te są wykorzystywane na prywatne potrzeby właścicieli spółek, przy czym owo użytkowanie nie skutkuje poborem podatku VAT?

4)	Czy w okolicznościach podobnych jak w postępowaniu przed sądem krajowym skarżącej spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu nieruchomości — apartamentu w Sofii?

(1) Dz.U. L 347, s. 1; bułgarskie wydanie specjalne: rozdział 9, tom 3, s. 7.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/13

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-164/11)

2011/C 186/22

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: W. Mölls, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanowiwszy przepisów niezbędnych do dostosowania systemu opodatkowania energii elektrycznej do przepisów dyrektywy 2003/96/WE (1), mimo upływu okresu przejściowego przewidzianego w art. 18 ust. 10 akapit drugi wspomnianej dyrektywy, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja stwierdza w skardze, że mimo upływu w dniu 1 stycznia 2009 r. okresu przejściowego przysługującego pozwanej, nie dostosowała ona wciąż wszystkich elementów swojego systemu opodatkowania energii elektrycznej do przepisów dyrektywy. Zdaniem władz francuskich ustawa nr 2010-1488 z dnia 7 grudnia 2010 r., uchwalona i wprowadzona w życie po upływie terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii, dokonuje transpozycji do prawa krajowego przepisów omawianej dyrektywy. Zdaniem Komisji skargę należy rozpatrywać, biorąc pod uwagę stan prawa krajowego obowiązującego w chwili upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii.

Komisja twierdzi, że Francja w każdym razie nadal nie dostosowała wszystkich elementów swojego systemu opodatkowania energii elektrycznej, by były one zgodne z przepisami dyrektywy. Skarżąca odrzuca argument władz krajowych, zgodnie z którym dyrektywa nie zakazuje podwyższania stawki podatku akcyzowego w zależności od regionu geograficznego. Przeciwnie, jej zdaniem dyrektywa ustanawia zasadę jednolitej stawki dla energii elektrycznej zużywanej na terytorium jednego państwa członkowskiego i wyczerpująco wymienia wyjątki od tej zasady w art. 5, 14, 15 i 17.

Komisja odrzuca ponadto twierdzenie władz francuskich, jakoby „zachowane zróżnicowanie podatkowe” nie powodowało zagrożenia wystąpieniem nadużyć, nie prowadziło do dodatkowego obciążenia podmiotów gospodarczych i nie stanowiło przeszkody w dostępie do rynku dostawców zagranicznych.

(1) Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. L 283, s. 51).

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État w dniu 18 kwietnia 2011 r. — CIMADE, Groupe d'information et de soutien des immigrés (GISTI) przeciwko Ministre de l'Intérieur, de l'Outre-mer, des Collectivités territoriales et de l'Immigration

(Sprawa C-179/11)

2011/C 186/23

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État (rada stanu)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: CIMADE i Groupe d'information et de soutien des immigrés (GISTI)

Strona pozwana: Ministre de l'Intérieur, de l'Outre-mer, des Collectivités territoriales et de l'Immigration (minister spraw wewnętrznych, zamorskich, wspólnot terytorialnych oraz imigracji)

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywa Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. (1) gwarantuje prawo do korzystania z minimalnych warunków przyjęcia, ustanowionych w tej dyrektywie, osobom ubiegającym się o azyl, w wypadku których państwo członkowskie, do którego został skierowany wniosek o udzielenie azylu, postanawia, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. (2), zwrócić się do innego państwa członkowskiego, które uznaje za właściwe za rozpatrzenie wskazanego wniosku, przez okres trwania procedury przyjęcia albo ponownego przyjęcia przez to inne państwo członkowskie?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie:

a)	czy obowiązek zagwarantowania minimalnych warunków przyjęcia, spoczywający na pierwszym państwie członkowskim, ustaje w chwili wydania decyzji akceptującej przez państwo wezwane, w chwili rzeczywistego przyjęcia lub ponownego przyjęcia osoby ubiegającej się o azyl, czy też w innej chwili?

b)	które państwo członkowskie ponosi wobec tego koszty zapewnienia minimalnych przyjęcia przeżycia przez ten okres?

(1) Dyrektywa Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiająca minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl (Dz.U. L 31, s. 18).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiające kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (Dz.U. L 50, s. 1).

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/14

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 3 lutego 2011 r. w sprawie T-33/05 Compañía Española de Tabaco en Rama, S.A. przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 15 kwietnia 2011 r. przez Compañía Española de Tabaco en Rama, S.A. (Cetarsa)

(Sprawa C-181/11 P)

2011/C 186/24

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Compañía Española de Tabaco en Rama, S.A. (Cetarsa) (przedstawiciele: M. Araujo Boyd, J. Buendía Sierra i Á. Givaja Sanz, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2004) 4030 wersja ostateczna z dnia 20 października 2004 r. w sprawie postępowania zgodnie z art. 81 ust. 1 [WE] (sprawa COMP/C.38.238/B.2 — Surowiec tytoniowy — Hiszpania),

—

tytułem żądania ewentualnego, obniżenie nałożonej na wnoszącą odwołanie w art. 3 zaskarżonej decyzji grzywny poprzez ustalenie jej nowej kwoty na 1000 EUR i tytułem dalszego żądania ewentualnego, w przypadku gdy nałożona grzywna nie byłaby taka sama, jak grzywna nałożona na producentów, ustalenie grzywny na 2 905 200 EUR, kwotę będącą wynikiem otrzymanym po zastosowaniu 40 % obniżki z uwagi na okoliczności łagodzące do maksymalnej granicy 10 % obrotu, niezależnie od mającej następnie zastosowanie do Cetarsy obniżki ze względu na współpracę w trakcie dochodzenia, tak jak zostało uznane przez Sąd.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd w zaskarżonym wyroku naruszył prawo w odniesieniu do zgodności z prawem zachowania Cetarsy w świetle krajowych ram prawnych.

Wnosząca odwołanie podnosi również, że Sąd dopuścił się błędu dotyczącego przeinaczenia elementów ustawodawstwa krajowego obowiązującego w momencie naruszenia, co doprowadziło do niesłusznego uznania przez Sąd, iż zachowanie przetwórców było bardziej szkodliwe, niż zachowanie wytwórców i że poprzez swe działania przetwórcy znacznie wykroczyli poza to, co było dozwolone w ramach prawnych.

Wreszcie wnosząca odwołanie podnosi, że w odróżnieniu od pozostałych uczestniczących przedsiębiorstw, obniżka przyznana ze względu na niepewność wywołaną przez przepisy krajowe nie miała żadnego wpływu na obliczenie grzywny nałożonej na Cetarsę.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/14

Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-184/11)

2011/C 186/25

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i C. Urraca Caviedes, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując wszelkich środków związanych z wykonaniem wyroku Trybunału wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od C-485/03 do C-490/03 Komisja przeciwko Hiszpanii, Zb.Orz. s. I-11887 (zwanego dalej „wyrokiem z 2006 r.”), dotyczącego uchybienia zobowiązaniom Królestwa Hiszpanii ciążącym na nim na mocy decyzji Komisji 2002/820/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz przedsiębiorstw z prowincji Álava w postaci ulgi podatkowej w wysokości 45 % kwoty inwestycji (Dz.U. 2002 L 296, s. 1); 2002/892/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Álava (Dz.U. 2002 L 314, s. 1); 2003/27/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz przedsiębiorstw z prowincji Vizcaya w postaci ulgi podatkowej w wysokości 45 % kwoty inwestycji (Dz.U. 2003 L 17, s. 1); 2002/806/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Vizcaya (Dz.U. 2002 L 279, s. 35); 2003/894/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz przedsiębiorstw z prowincji Guipúzcoa w postaci ulgi podatkowej w wysokości 45 % kwoty inwestycji (Dz.U. 2002 L 314, s. 26) i 2002/540/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Guipúzcoa (Dz.U. 2002 L 174, s. 31) (zwanych dalej decyzjami z 2001 r.), Królestwo Hiszpanii naruszyło zobowiązania ciążące na nim na mocy tych decyzji oraz na mocy art. 260 TFUE.

—	Zasądzenie od Królestwa Hiszpanii na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wysokości 236 044,8 Eur za dzień zwłoki w wykonaniu wyroku od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie do dnia całkowitego wykonania wyroku z 2006 r.

—

Zasądzenie od Królestwa Hiszpanii na rzecz Komisji ryczałtu w wysokości wynikającej z pomnożenia stawki dziennej wynoszącej 25 817,4 Eur przez liczbę dni istnienia naruszenia, począwszy od dnia ogłoszenia wyroku w sprawie z 2006 r. do dnia, w którym:

—	Królestwo Hiszpanii odzyska pomoc uznaną za bezprawną na mocy decyzji z 2001 r., jeśli Trybunał stwierdzi, że odzyskanie zostało rzeczywiście dokonane przed ogłoszeniem wyroku w niniejszej sprawie;

—	zostanie wydany wyrok w niniejszej sprawie, jeśli wyrok z 2006 r. nie zostanie w pełni wykonany przed tym dniem.

—	Obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja twierdzi, że władze hiszpańskie nie podjęły wszelkich środków związanych z wykonaniem wyroku z 2006 r., ponieważ nie odzyskały one wszystkich pomocy uznanych za bezprawne i niezgodne na mocy decyzji z 2001 r. Po pierwsze władze hiszpańskie uznały, że niektóre pomoce indywidualne były zgodne z rynkiem wewnętrznym, chociaż pomoce te nie spełniały warunków krajowej regulacji dotyczącej pomocy regionalnych zatwierdzonej przez Komisję oraz w każdym razie nie spełniały warunków wskazanych w wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej (Dz.U. 1998, C 74, s. 9). Po drugie władze hiszpańskie zastosowały w przypadku niektórych beneficjentów odliczenie mogące sięgać 100 000 Eur na beneficjenta w okresie trzech lat, niedochowując przepisów dotyczących pomocy de minimis. Po trzecie władze hiszpańskie zastosowały w niektórych przypadkach retroaktywnie odliczenia podatkowe przewidziane w hiszpańskich przepisach podatkowych, chociaż nie były spełnione wszelkie przesłanki wymagane w tych hiszpańskich przepisach dla celów zastosowania owych odliczeń. Wreszcie, po czwarte, nie wszystkie wezwania do zapłaty wystosowane przez władze hiszpańskie zostały uznane przez beneficjentów bezprawnych pomocy. Według obliczeń Komisji kwota pozostająca do zapłaty odpowiada około 87 % całkowitej kwoty bezprawnych pomocy podlegających odzyskaniu.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 20 kwietnia 2011 r. — Stanleybet International LTD, William Hill Organization Ltd i William Hill Plc przeciwko Ypourgos Oikonomias kai Oikonomikon i Ypourgos Politismou

(Sprawa C-186/11)

2011/C 186/26

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stanleybet International LTD, William Hill Organization Ltd i William Hill Plc

Strona pozwana: Ypourgos Oikonomias kai Oikonomikon i Ypourgos Politismou

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy krajowe które w celu ograniczenia oferty gier losowych przyznają wyłączne prawo prowadzenia, zarządzania, organizowania i zapewniania funkcjonowania gier losowych jednemu przedsiębiorstwu mającemu formę spółki akcyjnej i notowanemu na giełdzie papierów wartościowych są zgodne z art. 43 i 49 traktatu WE jeżeli ponadto przedsiębiorstwo to reklamuje organizowane przez nie gry losowe, rozszerza działalność na inne państwa, gracze mają swobodę uczestniczenia a maksymalna kwota zakładu i wygranej jest określana w odniesieniu do kuponu a nie w odniesieniu do gracza?

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie, czy z art. 43 i 49 traktat WE zgodne są przepisy krajowe mające same w sobie na celu zwalczanie przestępczości poprzez kontrolę przedsiębiorstw działających w omawianym sektorze w sposób zapewniający, iż działalność taka jest prowadzona jedynie w obszarach podlegających kontroli, które przyznają wyłączne prawo prowadzenia, zarządzania, organizowania i zapewniania funkcjonowania gier losowych jednemu przedsiębiorstwu również w sytuacji gdy równoległym skutkiem przyznania tego prawa jest nieograniczone powiększanie się oferty; czy też konieczne jest w każdym razie — i aby ograniczenie takie było uważane za odpowiednie do osiągnięcia celu zwalczania przestępczości — by powiększanie się oferty było kontrolowane czyli by utrzymywało się w ramach niezbędnych dla realizacji tego celu i nie wykraczało poza te ramy. W wypadku gdyby wspomniane powiększanie się powinno być kontrolowane czy można uważać, iż jest ono kontrolowane gdy w sektorze tym wyłączne prawo zostaje przyznane podmiotowi mającemu cechy opisane w pierwszym pytaniu prejudycjalnym. Wreszcie w wypadku gdyby uznano, iż przyznanie wyłącznego prawa, o którym mowa prowadzi do kontrolowanego powiększania się oferty gier losowych czy przyznanie go jednemu przedsiębiorstwu wykracza poza to co niezbędne w znaczeniu takim, iż ten sam cel może zostać skutecznie zrealizowany również przez przyznanie takiego prawa więcej niż jednemu przedsiębiorstwu?

Jeżeli w odniesieniu do dwóch powyższych pytań prejudycjalnych uznane zostanie iż przyznanie na mocy omawianych przepisów krajowych wyłącznego prawa prowadzenia, zarządzania, organizowania i zapewniania funkcjonowania gier losowych nie jest zgodne z art. 43 i 49 traktatu WE: a) czy, zgodnie ze wspomnianymi postanowieniami traktatu WE dopuszczalne jest aby w przejściowym okresie potrzebnym na przyjęcie przepisów zgodnych z traktatem WE organy krajowe nie rozpatrywały wniosków dotyczących rozpoczęcia takiej działalności złożonych przez podmioty mające siedzibę w innych państwach członkowskich; b) w wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, na podstawie jakich kryteriów określona powinna być długość okresu przejściowego; c) jeżeli okres przejściowy nie jest dopuszczalny, na podstawie jakich kryteriów organy krajowe powinny oceniać omawiane wnioski?

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/16

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-189/11)

2011/C 186/27

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Lozano Palacios i C. Soulay, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że:

—	stosując procedurę szczególną dla biur podróży w przypadkach, w których usługi turystyczne były sprzedawane osobie niebędącej podróżnym;

—	wykluczając zastosowanie owej szczególnej procedury w przypadku sprzedaży publicznej — dokonywanej przez detaliczne biura podróży działające we własnym imieniu — podróży organizowanych przez hurtowe biura podróży;

—	zezwalając biurom podróży, pod pewnymi warunkami, na wpisanie na fakturze ogólnej kwoty, niezwiązanej z faktycznie przerzuconym na klienta podatkiem VAT i zezwalając temu klientowi, jako podatnikowi, na odliczenie tej ogólnej kwoty od podatku VAT podlegającego uiszczeniu; oraz

—	zezwalając biurom podróży — o ile korzystają one z procedury szczególnej — na określenie podstawy opodatkowania w sposób ogólny dla każdego okresu podatkowego;

Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na podstawie art. 306 — 310, 226, 168, 169 i 73 dyrektywy Rady 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

—	Obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja twierdzi, że zastosowanie przez Królestwo Hiszpanii procedury szczególnej w przypadku biur podróży, w zakresie, w którym nie ogranicza się ono do usług na rzecz podróżnych, jak przewiduje dyrektywa, lecz obejmuje również transakcje dokonywane pomiędzy biurami podróży jest sprzeczne z przepisami prawa z zakresu podatku VAT.

Ponadto, wykluczenie owej procedury szczególnej w przypadku sprzedaży publicznej — przez detaliczne biura podróży działające we własnym imieniu — podróży organizowanych przez hurtowe biura podróży, również nie jest zgodne z dyrektywą, ponieważ, jak twierdzi Komisja, brak jest jakichkolwiek wątpliwości, że te czynności wchodzą w zakres czynności objętych procedurą szczególną.

Komisja twierdzi, że zarówno przepisy hiszpańskie, które zezwalają biurom podróży — bez jakichkolwiek podstaw w dyrektywie — na wpisanie na fakturze ogólnej kwoty podatku VAT, niezwiązanej z faktycznie przerzuconym na klienta podatkiem VAT, jak również przepisy, które zezwalają temu klientowi, jako podatnikowi, na odliczenie tej ogólnej kwoty od podatku VAT podlegającego uiszczeniu, a także przepisy, które zezwalają biurom podróży — o ile korzystają one z procedury szczególnej — na określenie podstawy opodatkowania w sposób ogólny dla każdego okresu podatkowego również są sprzeczne z dyr.ektywą w sprawie podatku VAT.

(1) Dz.U. L 347, s. 1.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/16

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 8 lutego 2011 r. w sprawie T-194/09 Lan Airlines, S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i Air Nostrum, Líneas Aéreas del Mediterráneo, S.A., wniesione w dniu 28 kwietnia 2011 r. przez Lan Airlines, S.A.

(Sprawa C-198/11 P)

2011/C 186/28

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Lan Airlines S.A. (przedstawiciel: adwokat E. Armijo Chávarri)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Air Nostrum, Líneas Aéreas del Mediterráneo, S.A.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 8 lutego 2011 r. w całości;

—	wydanie nowego rozstrzygnięcia co do istoty (sprzeciw wniesiony przez Lan Airlines S.A. wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego Air Nostrum — LÍNEAS AÉREAS DEL MEDITERRÁNEO LAM) lub przekazanie sprawy Sądowi celem ponownego rozpoznania.

—	obciążenie OHIM w obu przypadkach kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dokonanie przez Sąd błędnej wykładni art. 8 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 40/94 (1) (obecnie rozporządzenia nr 207/09 (2)).

W skardze zarzuca się, że w zaskarżonym wyroku Sąd naruszył orzecznictwo, zgodnie z którym całościowa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie podobieństwa wizualnego, brzmieniowego lub koncepcyjnego kolidujących ze sobą znaków winna opierać się na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących, jeżeli wizerunek złożonego znaku towarowego jest zdominowany przez takie składniki dominujące.

Skarżąca uważa, że Sąd przy ocenie faktycznego wpływu elementu „LAM”, zawartego w zgłoszonym znaku towarowym, na sposób postrzegania tego znaku na przeciętnego konsumenta hiszpańskiego nie uwzględnił istotnych okoliczności sprawy (głównie specyfiki sektora, charakteru zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego i kryterium sposobu postrzegania przez danego konsumenta).

W opinii skarżącej prawidłowa ocena okoliczności niniejszej sprawy powinna była prowadzić do uznania przez Sąd, że odbiorcy będą dostrzegać w zgłoszonym znaku towarowym przede wszystkim skrót „LAM”, i do porównania tego znaku ze znakami skarżącej przez pryzmat tego elementu.

Wniesiona skarga opiera się na założeniu, że gdyby Sąd dopuścił takie stanowisko, dostrzegłby istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego LÍNEAS AÉREAS DEL MEDITERRANÉO LAM i znaków towarowych skarżącej LAN.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/18

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2011 r. — Buczek Automotive przeciwko Komisji

(Sprawa T-1/08) (1)

(Pomoc państwa - Restrukturyzacja polskiego hutnictwa żelaza i stali - Odzyskiwanie wierzytelności publicznoprawnych - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Skarga o stwierdzenie nieważności - Interes prawny - Dopuszczalność - Pojęcie pomocy państwa - Kryterium prywatnego wierzyciela)

2011/C 186/32

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Buczek Automotive sp. z o.o. (Sosnowiec, Polska) (przedstawiciele: początkowo T. Gackowski, następnie D. Szlachetko-Reiter, a w końcu J. Jurczyk, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo K. Gross, M. Kaduczak, A. Stobiecka-Kuik i K. Herrmann, a następnie A. Stobiecka-Kuik, K. Herrmann i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony skarżącej: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: M. Niechciała, a następnie M. Krasnodębska-Tomkiel i M. Rzotkiewicz, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji 2008/344/WE z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa C 23/2006 (ex NN 35/06), udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali, grupy Technologie Buczek (Dz.U. 2008, L 116, s. 26)

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność art. 1 decyzji Komisji 2008/344/WE z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa C 23/2006 (ex NN 35/06), udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali, grupy Technologie Buczek.

2)	Stwierdza się nieważność art. 3 ust. 1 i 3 oraz art. 4 i 5 decyzji 2008/344 w zakresie, w jakim dotyczą one spółki Buczek Automotive sp. z o.o.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez spółkę Buczek Automotive, w tym także te związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

4)	Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 64 z 8.3.2008.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/18

Wyrok Sądu z dnia 16 maja 2011 r. — Atlas Transport przeciwko OHIM — Atlas Air (ATLAS)

(Sprawa T-145/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy ATLAS - Zarejestrowany w Beneluksie wcześniejszy graficzny znak towarowy atlasair - Wymogi formalne - Złożenie pisma przedstawiającego podstawy odwołania - Zawieszenie postępowania administracyjnego - Artykuł 59 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 60 rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Zasada 20 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 2868/95)

2011/C 186/33

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Atlas Transport GmbH (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci U. Hildebrandt, K. Schmidt-Hern i B. Weichhaus)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Atlas Air, Inc. (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: początkowo adwokat R. Dissmann, następnie adwokaci R. Dissmann i J. Guhn)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 stycznia 2008 r. (sprawa R 1023/2007-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Atlas Air Inc. a Atlas Transport GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Atlas Transport GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i Atlas Air Inc.

(1) Dz.U. C 158 z 21.6.2008.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/19

Wyrok Sądu z dnia 12 maja 2011 r. — Région Nord-Pas-de-Calais i Communauté d’agglomération du Douaisis przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-267/08 i T-279/08) (1)

(Pomoc państwa - Produkcja taboru kolejowego - Zaliczki podlegające zwrotowi - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Dostosowanie żądań - Prawo do obrony - Obowiązek uzasadnienia - Zasoby państwowe - Możliwość przypisania państwu - Kryterium inwestora prywatnego - Przedsiębiorstwo przeżywające trudności)

2011/C 186/34

Język postępowania: francuski

Strony

Strony skarżące: Région Nord-Pas-de-Calais (Francja) (przedstawiciele: adwokaci M. Cliquennois i F. Cavedon) (sprawa T-267/08); oraz Communauté d’agglomération du Douaisis (Francja) (przedstawiciele: adwokaci M.Y. Benjamin i D. Rombi) (sprawa T-279/08)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Giolito i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Przedmiot

Początkowo — żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2008) 1089 wersja ostateczna z dnia 2 kwietnia 2008 r. w sprawie pomocy państwa C-38/2007 (ex NN 45/2007) przyznanej przez Francję na rzecz Arbel Fauvet Rail SA, następnie — żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2010) 4112 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie pomocy państwa C-38/2007 (ex NN 45/2007) przyznanej przez Francję na rzecz Arbel Fauvet Rail.

Sentencja

1)	Umarza się postępowanie w przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2008) 1089 wersja ostateczna z dnia 2 kwietnia 2008 r. w sprawie pomocy państwa C-38/2007 (ex NN 45/2007) przyznanej przez Francję na rzecz Arbel Fauvet Rail SA.

2)	Skargi zostają oddalone.

Komisja Europejska pokrywa koszty postępowania, z wyjątkiem kosztów poniesionych przez Région Nord-Pas-de-Calais oraz Communauté d’agglomération du Douaisis po przekazaniu im decyzji Komisji C(2010) 4112 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie pomocy państwa C-38/2007 (ex NN 45/2007) przyznanej przez Francję na rzecz Arbel Fauvet Rail, która to decyzja uchyliła decyzję C(2008) 1089 wersja ostateczna.

(1) Dz.U. C 247 z 27.9.2008.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/19

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2011 r. — Elf Aquitaine przeciwko Komisji

(Sprawa T-299/08) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek chloranu sodu - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE oraz art. 53 porozumienia EOG - Możliwość przypisania zachowania noszącego znamiona naruszenia - Prawo do obrony - Obowiązek uzasadnienia - Zasada indywidualizacji kar i sankcji - Zasada legalności kar - Domniemanie niewinności - Zasada dobrej administracji - Zasada pewności prawa - Nadużycie władzy - Grzywny - Okoliczność obciążająca - Odstraszanie - Okoliczność łagodząca - Współpraca w toku postępowania administracyjnego - Istotna wartość dodana)

2011/C 186/35

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Elf Aquitaine SA (Courbevoie, Francja) (przedstawiciele: É. Morgan de Rivery i S. Thibault-Liger, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: X. Lewis, É. Gippini Fournier i R. Sauer, pełnomocnicy)

Przedmiot

W ramach żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr C(2008) 2626 wersja ostateczna z dnia 11 czerwca 2008 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 81 [WE] oraz art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) (Sprawa COMP/38.695 — Chloran sodu) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej, a także, w ramach żądania ewentualnego, uchylenie grzywien nałożonych na skarżącą w tej decyzji lub obniżenie ich kwoty.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Elf Aquitaine SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/20

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2011 r. — Arkema France przeciwko Komisji

(Sprawa T-343/08) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek chloranu sodu - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Możliwość przypisania zachowania noszącego znamiona naruszenia - Grzywny - Okoliczność obciążająca - Powrót do naruszenia - Okoliczność łagodząca - Współpraca w toku postępowania administracyjnego - Istotna wartość dodana)

2011/C 186/36

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Arkema France (Colombes, Francja) (przedstawiciele: początkowo A. Winckler, S. Sorinas i H. Kanellopoulos, a następnie S. Sorinas, E. Jégou i M. Sabeva, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: X. Lewis, É. Gippini Fournier i R. Sauer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem żądania głównego, żądanie stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 2626 wersja ostateczna z dnia 11 czerwca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38.695 — Chloran sodu) w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy Arkema France, oraz tytułem żądania ewentualnego, żądanie uchylenia lub obniżenia kwot grzywien, które zostały na nią nałożone we wspomnianej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Arkema France zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 285 z 8.11.2008

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/20

Wyrok Sądu z dnia 5 maja 2011 r. — Olymp Bezner przeciwko OHIM — Bellido (Olymp)

(Sprawa T-203/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy Olymp - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy OLIMPO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2011/C 186/37

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Olymp Bezner GmbH & Co. KG (Bietigheim-Bissingen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Eck i J. Dönch)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Miguel Bellido, SA (Manzanares, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 marca 2009 r. (sprawa R 531/2008-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Miguel Bellido, SA a Olymp Bezner GmbH & Co. KG.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Olymp Bezner GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 167 z 18.7.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/21

Wyrok Sądu z dnia 5 maja 2011 r. — Olymp Bezner przeciwko OHIM — Bellido (OLYMP)

(Sprawa T-204/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego OLYMP - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy OLIMPO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2011/C 186/38

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Olymp Bezner GmbH & Co. KG (Bietigheim-Bissingen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Eck i J. Dönch)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Miguel Bellido, SA (Manzanares, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 marca 2009 r. (sprawa R 598/2008-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Miguel Bellido, SA a Olymp Bezner GmbH & Co. KG.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Olymp Bezner GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 167 z 18.7.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/21

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2011 r. — Consejo Regulador de la Denominación de Origen Txakoli de Álava i in. przeciwko OHIM (TXAKOLI)

(Sprawa T-341/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie wspólnotowego znaku wspólnego TXAKOLI - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Artykuł 66 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009)

2011/C 186/39

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Consejo Regulador de la Denominación de Origen Txakoli de Álava (Amurrio, Hiszpania); Consejo Regulador de la Denominación de Origen Txakoli de Bizkaia (Leioa, Hiszpania); i Consejo Regulador de la Denominación de Origen Txakoli de Getaria (Getaria, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Grimau Muñoz i J. Villamor Muguerza)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 czerwca 2009 r. (sprawa R 197/2009-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego TXAKOLI jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Consejo Regulador de la Denominación de Origen Txakoli de Álava, Consejo Regulador de la Denominación de Origen Txakoli de Bizkaia i Consejo Regulador de la Denominación de Origen Txakoli de Getaria zostają obciążone kosztami postępowania odwoławczego.

(1) Dz.U. C 256 z 24.10.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/22

Wyrok Sądu z dnia 5 maja 2011 r. — CheapFlights International przeciwko OHIM — Cheapflights (Cheapflights)

(Sprawa T-460/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Cheapflights - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy CheapFlights - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 186/40

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: CheapFlights International Ltd (Ballybofey, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Cheapflights Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: M. Edenborough, QC)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 31 sierpnia 2009 r. (sprawa R 1356/2007-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy CheapFlights International Ltd a Cheapflights Ltd.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 31 sierpnia 2009 r. w sprawie R 1356/2007-4.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	OHIM i Cheapflights Ltd zostają obciążone kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez CheapFlights International Ltd w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

(1) Dz.U. C 24 z 30.1.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/22

Wyrok Sądu z dnia 5 maja 2011 r. — CheapFlights International przeciwko OHIM — Cheapflights (Cheapflights z czarnym samolotem)

(Sprawa T-461/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Cheapflights z czarnym samolotem - Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy CheapFlights - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 186/41

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: CheapFlights International Ltd (Ballybofey, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Cheapflights Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: M. Edenborough, QC)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 31 sierpnia 2009 r. (sprawa R 1607/2007-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy CheapFlights International Ltd a Cheapflights Ltd.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 31 sierpnia 2009 r. w sprawie R 1607/2007-4.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	OHIM i Cheapflights Ltd zostają obciążone kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez CheapFlights International Ltd w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

(1) Dz.U. C 24 z 30.1.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/23

Wyrok Sądu z dnia 12 maja 2011 r. — Komisja przeciwko New Acoustic Music i Hildibrandsdottir

(Sprawa T-464/09) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Umowa przewidująca pomoc finansową zawarta w ramach programu ramowego „Kultura 2000” - Realizacja działania zatytułowanego „European Music Roadwork” - Niewykonanie umowy - Zwrot części kwot wypłaconych tytułem zaliczki - Częściowa niedopuszczalność skargi - Postępowanie zaoczne - Pomoc w zakresie kosztów postępowania)

2011/C 186/42

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A.-M. Rouchaud-Joët oraz N. Bambara, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata C. Erkelens)

Strona pozwana: New Acoustic Music Association (Orpington, Zjednoczone Królestwo) oraz Anna Hildur Hildibrandsdottir (Orpington, Zjednoczone Królestwo)

Przedmiot

Skarga Komisji oparta na klauzuli arbitrażowej w rozumieniu art. 238 WE, w celu zasądzenia od New Acoustic Music Association oraz A. Hildibrandsdottir zwrotu części kwoty wypłaconej zaliczki wraz z odsetkami za zwłokę, na podstawie umowy nr 2003-1895/001-001, w wykonaniu działania zatytułowanego „CLT2003/A1/GB-317 — European Music Roadwork”, w ramach programu ramowego „Kultura 2000”, ustanowionego decyzją 508/2000/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 lutego 2000 r. (Dz.U. L 63, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga jest niedopuszczalna, w zakresie w jakim dotyczy ona New Acoustic Music Association.

2)	Zasądza się od Anny Hildur Hildibrandsdottir działającej jako wspólnik New Acoustic Music Association na rzecz Komisji Europejskiej zwrot kwoty 31 136,23 EUR wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 7,70 % rocznie od dnia 14 stycznia 2008 r. aż do całkowitej zapłaty należnej kwoty.

3)	Anna Hildur Hildibrandsdottir zostaje obciążona kosztami postępowania.

4)	Wniosek Anny Hildur Hildibrandsdottir o przyznanie pomocy w zakresie kosztów postępowania zostaje oddalony.

(1) Dz.U. C 51 z 27.2.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/23

Wyrok Sądu z dnia 12 maja 2011 r. — Jager & Polacek przeciwko OHIM (REDTUBE)

(Sprawa T-488/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego REDTUBE - Wcześniejszy niezarejestrowany krajowy znak towarowy Redtube - nieziszczenie w terminie opłaty za sprzeciw - Decyzja uznająca sprzeciw za niewniesiony - Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2869/95 - Ochrona uzasadnionych oczekiwań - Zasada 17 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 - Postępowanie ex parte - Artykuł 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 216/96 - Zasada 18 rozporządzenia nr 2868/95 - Charakter prawny zawiadomienia OHIM informującego, że sprzeciw został uznany za dopuszczalny - Zasady paralelizmu form i actus contrarius - Artykuł 80 rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 186/43

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Jager & Polacek GmbH (Wiedeń, Austria) (przedstawiciele: adwokaci A. Renck, V. von Bomhard i T. Dolde)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 września 2009 r. (sprawa R 442/2009-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Jager & Polacek GmbH a RT Mediasolutions s.r.o.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Jager & Polacek GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 37 z 13.2.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/24

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2011 r. — Diagnostiko kai Therapeftiko Kentro Athinon „Ygeia” przeciwko OHIM (υγεία)

(Sprawa T-7/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego υγεία - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego i charakter opisowy - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 186/44

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Diagnostiko kai Therapeftiko Kentro Athinon „Ygeia” AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci K. Alexiou i S. Foteas)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Geroulakos, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 listopada 2009 r. (sprawa R 190/2009-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego υγεία jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona i w pozostałym zakresie oddalona.

2)	Diagnostiko kai Therapeftiko Kentro Athinon „Ygeia” AE zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 80 z 27.3.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/24

Wyrok Sądu z dnia 5 maja 2011 r. — SIMS — École de ski internationale przeciwko OHIM — SNMSF (esf école du ski français)

(Sprawa T-41/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Graficzny wspólnotowy znak towarowy esf école du ski français - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Godło państwa - Artykuł 7 ust. 1 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Artykuł 6 ter konwencji paryskiej - Znak towarowy mogący zwieść odbiorców - Artykuł 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009)

2011/C 186/45

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Syndicat international des moniteurs de ski — École de ski internationale (SIMS — École de ski internationale) (Albertville, Francja) (przedstawiciel: adwokat L. Raison-Rebufat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: początkowo A. Folliard-Monguiral, następnie A. Folliard-Monguiral i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również, interwenient przed Sądem: Syndicat national des moniteurs du ski français (SNMSF) (Meylan, Francja) (przedstawiciel: adwokat J.P. Stouls)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 listopada 2009 r. (sprawa R 235/2009-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia pomiędzy Syndicat international des moniteurs de ski — École de ski internationale (SIMS — École de ski internationale) a Syndicat national des moniteurs du ski français (SNMSF).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Syndicat international des moniteurs de ski — École de ski internationale (SIMS — École de ski internationale) pokrywa koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

3)	Syndicat national des moniteurs du ski français pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 100 z 17.4.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/25

Wyrok Sądu z dnia 11 maja 2011 r. — Flaco-Geräte przeciwko OHIM — Delgado Sánchez (FLACO)

(Sprawa T-74/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego FLACO - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy FLACO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Identyczność towarów - Artykuł 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Żądanie przedstawienia dowodu rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego wniesione po raz pierwszy przed izbą odwoławczą - Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 i zasada 22 rozporządzenia (WE) nr 2868/95)

2011/C 186/46

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Flaco-Geräte GmbH (Gütersloh, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Wirtz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również: Jesús Delgado Sánchez (Socuellamos, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 listopada 2009 r. (sprawa R 86/2009-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Jesúsem Delgadem Sánchezem a Flaco-Geräte GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Flaco-Geräte GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 100 z 17.4.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/25

Wyrok Sądu z dnia 10 maja 2011 r. — Emram przeciwko OHIM — Guccio Gucci (G)

(Sprawa T-187/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego G - Wcześniejsze słowne krajowe i wspólnotowe znaki towarowe G - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 186/47

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Maurice Emram (Marsylia, Francja) (przedstawiciel: adwokat M. Benavï)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był/była(byli) również, interwenient przed Sądem: Guccio Gucci SpA (Florencja, Włochy) (przedstawiciel: adwokat F. Jacobacci)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 lutego 2010 r. (sprawa R 1281/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Guccio Gucci SpA a Mauricem Emramem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Maurice Emram zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/26

Postanowienie Sądu z dnia 5 maja 2011 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-402/09 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Przepisy dotyczące ubezpieczenia od ryzyka wypadku oraz chorób zawodowych urzędników Wspólnot Europejskich - Postępowanie w sprawie uznania zawodowego charakteru choroby - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne a w części oczywiście bezzasadne)

2011/C 186/48

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i C. Berardis Kayser, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferro)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 20 lipca 2009 r. wydanego w sprawie F-86/07 Marcuccio przeciwko Komisji (niepublikowanego w Zbiorze), mające na celu uchylenie tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone jako w części oczywiście niedopuszczalne a w części oczywiście bezzasadne.

2)	Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w ramach postępowania w przedmiocie odwołania.

(1) Dz.U C 297 z 5.12.2009.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/26

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 11 maja 2011 r. — Cahier i in. przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-195/11 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Odpowiedzialność pozaumowna - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Częściowa niedopuszczalność - Brak pilnego charakteru)

2011/C 186/49

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Marie Cahier (Montchaude, Francja) oraz 28 innych skarżących, których nazwiska wymieniono w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: C.É. Gudin, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: É. Sitbon Bercain i P. Mahnič Bruni, pełnomocnicy) i Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Bianchi, B. Schima i M. Vollkommer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych i zawieszenie wykonania art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (Dz.U. L 179, s. 1), utrzymanego w mocy przez art. 128 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, (WE) nr 1782/2003, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 3/2008 oraz uchylającego rozporządzenia (EWG) nr 2392/86 i (WE) nr 1493/1999 (Dz.U. L 148, s. 1).

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/26

Odwołanie wniesione w dniu 1 kwietnia 2011 r. przez Komisję Europejską od wyroku wydanego w dniu 20 stycznia 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-121/07 Strack przeciwko Komisji

(Sprawa T-197/11 P)

2011/C 186/50

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Costa de Oliveira i B. Eggers, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Guido Strack (Kolonia, Niemcy)

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie F-121/07 Strack przeciwko Komisji w zakresie, w jakim Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił podniesiony przez Komisję zarzut braku jurysdykcji;

—	obciążenie każdej ze stron kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi następujący zarzut.

Naruszenie prawa Unii Europejskiej, a w szczególności podziału kompetencji pomiędzy Sądem a Sądem do spraw Służby Publicznej jako sądem wyspecjalizowanym, co wynika z art. 270 TFEU w związku z art. 91 ust. 1 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, (1) art. 256 ust. 1 zdanie pierwsze TFEU oraz z art. 62a i art. 1 załącznika 1 do Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

—

Zgodnie z tymi przepisami Sąd do spraw Służby Publicznej nie posiada ogólnej jurysdykcji w odniesieniu do wszystkich sporów pomiędzy Unią Europejską a osobą objętą przepisami regulaminu pracowniczego, lecz tylko w odniesieniu do sporów dotyczących zgodności z prawem aktu, z którym wiążą się niekorzystne skutki dla takiej osoby w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

—

Jeśli urzędnik przedkłada wniosek o udostępnienie dokumentów, to działa on jak zwykły obywatel w rozumieniu rozporządzenia nr 1049/2001. Ma on do dyspozycji, zgodnie z rozporządzeniem, szczególny system środków odwoławczych w postaci skargi o stwierdzenie nieważności do Sądu. System środków odwoławczych na podstawie regulaminu pracowniczego i rozporządzenia w sprawie przejrzystości jest po prostu niezgodny.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 s 43, Polskie wydanie specjalne, rozdział 1, tom 3, s. 331)

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/27

Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2011 r. — Transports Schiocchet — Excursions przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-203/11)

2011/C 186/51

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Transports Schiocchet — Excursions (Beuvillers, Francja) (przedstawiciel: É. Deshoulières, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	nakazanie Radzie Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej solidarnego naprawienia SARL Transport Schiocchet — Excursions wyrządzonej jej szkody majątkowej w wysokości 8 372 483 EUR;

—	orzeczenie, że zasądzone w ten sposób kwoty będą zawierały odsetki liczone od dnia wniesienia do Komisji Europejskiej wstępnej skargi o odszkodowanie;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej poniesionymi przez skarżącą kosztami postępowania, na podstawie art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skarżąca podnosi dwa zarzuty:

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym przez sąd a w szczególności ciążącego na organach Unii Europejskiej obowiązku umożliwienia wniesienia skutecznego odwołania w przypadku naruszenia praw przyznanych jednostkom na podstawie przepisów Unii Europejskiej. Skarżąca wskazuje też z jednej strony brak sankcji wobec państw członkowskich i przewoźników niezamierzających przestrzegać procedury wydawania zezwoleń ustanowionej rozporządzeniem Rady (EWG) nr 684/92 a z drugiej strony brak systemu odszkodowań dla przewoźników, którzy poddają się tej procedurze wydawania zezwoleń.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 94–96 TFUE w zakresie w jakim Komisja była zobowiązana zbadać prawidłowość stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 (1), skutecznie zatrzymać podmioty gospodarcze, które nie poddały się systemowi zezwoleń przewidzianemu w rozporządzeniu i położyć kres dyskryminacji wynikającej z zastosowania rozporządzenia. Skarżąca powołuje się na brak podjęcia przez Komisję niezbędnych środków dotyczących wykonania wspomnianego rozporządzenia pomimo szeregu skarg złożonych przez skarżącą, za pomocą których ukazano, iż Komisja została poinformowana o tej sytuacji. Owa bezczynność pozwanej, podczas gdy miała ona rzeczywistą wiedzę o niekorzystnej sytuacji skarżącej, stanowi zdaniem tej ostatniej poważne i oczywiste uchybienie powodujące wystarczająco istotne naruszenie art. 94–96 TFUE.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (Dz.U. L 74 1992, s. 1).

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/28

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2011 r. — Niemcy przeciwko Komisji

(Sprawa T-205/11)

2011/C 186/52

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i J. Möller, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 26 stycznia 2011, C(2011) 275 wersja ostateczna, wydanej w postępowaniu Środki pomocy państwa C 7/2010 — ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (Körperschaftsteuergesetz) i możliwość przenoszenia strat (Sanierungsklausel);

—

ewentualnie: stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji z dnia 26 stycznia 2011, C(2011) 275 wersja ostateczna, wydanej w postępowaniu Środki pomocy państwa C 7/2010 — dotyczące ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Körperschaftsteuergesetz) i klauzuli przewidującej możliwość przenoszenia strat (Sanierungsklausel) w zakresie, w jakim w art. 2 decyzji Komisja postanowiła, że przyznane pojedyncze środki pomocy są w całości niezgodne ze wspólnym rynkiem i że należy zażądać ich zwrotu w pełnej wysokości, w przypadku gdy kwota pomocy przekracza 500 000 EUR;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

—

W uzasadnieniu żądania głównego

Zarzut dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE — brak selektywnego charakteru środka na skutek okoliczności, iż klauzula przewidująca możliwość przenoszenia strat nie stanowi wyjątku od miarodajnego systemu referencji

Klauzula przewidująca możliwość przenoszenia strat, zawarta w § 8c ust. 1a niemieckiej Körperschaftsteuergesetz (ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwanej dalej „KStG”) ustanawiająca możliwość przenoszenia na przyszłe lata podatkowe strat przedsiębiorstwa, które zostało przejęte przez inne przedsiębiorstwo w celu restrukturyzacji, nie ma selektywnego charakteru. W jej przypadku nie chodzi o środek pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ nie został stwierdzony żaden wyjątek od miarodajnego systemu referencji.

Zarzut dotyczący naruszenia art. 107 TFUE — oczywisty błąd w ocenie ogólnego charakteru środka

Dokonując oceny kwestii, czy klauzula przewidująca możliwość przenoszenia strat, zawarta w § 8c ust. 1a KStG stanowi środek o charakterze ogólnym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie stosując niedostosowaną metodę oceny i nie dokonując oceny, czy klauzula ta, w globalnym ujęciu ekonomicznym, opiera się na elementach horyzontalnych, tak że ma ona zastosowanie do wszystkich przedsiębiorstw na terytorium Republiki Federalnej Niemiec i konsekwencji może zostać zakwalifikowana jako środek o charakterze ogólnym.

Zarzut dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE — brak selektywnego charakteru środka na skutek błędnego zrozumienia uzasadnienia uregulowania charakterem i wewnętrzną strukturą systemu podatkowego

Klauzula przewidująca możliwość przenoszenia strat, zawarta w § 8c ust. 1a KStG, nie ma selektywnego charakteru i w związku z tym nie stanowi uregulowania przyznającego środki pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ jest ona uzasadniona charakterem i wewnętrzną strukturą systemu podatkowego.

—

W uzasadnieniu żądania ewentualnego

—	Naruszenie art. 107 ust. 3 TFUE w związku z Tymczasowymi wspólnotowymi ramami prawnymi w zakresie pomocy państwa ułatwiającymi dostęp do finansowania w dobie kryzysu finansowego i gospodarczego

Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 3 TFUE w związku z komunikatem Komisji Tymczasowe wspólnotowe ramy prawne w zakresie pomocy państwa ułatwiające dostęp do finansowania w dobie kryzysu finansowego i gospodarczego, uznając w art. 2 swojej decyzji wymienioną kwotę 500 000 EUR za próg, powyżej którego pomoc wymaga zwrotu w całości, a nie za dopuszczalną kwotę pomocy, której przekroczenie prowadzi do powstania obowiązku zwrotu nadwyżki.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/28

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2011 r. — MB System przeciwko Komisji

(Sprawa T-209/11)

2011/C 186/53

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: MB System GmbH & Co. KG (Nordhausen, Niemcy) (przedstawiciel: G. Brüggen, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K(2010) 8289 wersja ostateczna z dnia 14 grudnia 2010 r. dotyczącej środków pomocy państwa C 38/2005 (ex NN 52/2004) przyznanych przez Niemcy na rzecz grupy Biria;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujący zarzut.

Błędna ocena stanu faktycznego

—	Błędna ocena stanu faktycznego w kontekście zakwalifikowania jako przedsiębiorstwo przeżywające trudności;

—	Niezastosowanie Wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw z 1999 r. w kontekście zakwalifikowania przedsiębiorstwa jako przedsiębiorstwo przeżywające trudności i w kontekście weryfikacji wiążącego listu gwarancyjnego („harte Patronatserklärung”);

—	Niedostateczne uzasadnienie dla odejścia od Wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw z 1999 r. w kontekście zakwalifikowania przedsiębiorstwa jako przedsiębiorstwo przeżywające trudności i w kontekście weryfikacji wiążącego listu gwarancyjnego;

—	Błędna ocena w ramach stwierdzenia wymagającej zwrotu kwoty pomocy na skutek niedokonanej oceny wiążącego listu gwarancyjnego w ramach stwierdzenia wymagającej zwrotu kwoty pomocy.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/29

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2011 r. — ADEDY i in. przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-215/11)

2011/C 186/54

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Anotati Dioikisi Enoseon Dimosion Ypallilon (ADEDY) (Ateny, Grecja) Sp. Papaspyros (Ateny, Grecja), Il. Iliopoulos (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: adwokat M. Tsipra)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/57/UΕ z dnia 20 grudnia 2010 r. zmieniającej decyzję Rady 2010/320/UE skierowaną do Grecji celem wzmocnienia i pogłębienia nadzoru budżetowego oraz wezwania Grecji do zastosowania środków służących ograniczeniu deficytu uznanemu za niezbędne w celu likwidacji nadmiernego deficytu, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 29 stycznia 2011 r. (Dz.U. L 26, s. 15);

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżący wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Rady Unii Europejskiej 2011/57/UΕ z dnia 20 grudnia 2010 r. zmieniającej decyzję Rady 2010/320/UE skierowaną do Grecji celem wzmocnienia i pogłębienia nadzoru budżetowego oraz wezwania Grecji do zastosowania środków służących ograniczeniu deficytu uznanemu za niezbędne w celu likwidacji nadmiernego deficytu, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 29 stycznia 2011 r. (Dz.U. L 26, s. 15).

Na poparcie swojej skargi przytaczają oni następujące zarzuty:

W pierwszej kolejności skarżący twierdzą, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem kompetencji przyznanych Komisji Europejskiej i Radzie w traktacie. W szczególności w art. 4 i 5 traktatów wprowadzone zostały zasady pomocniczości i proporcjonalności. Ponadto w art. 5 ust. 2 traktatów wyraźnie przewidziano, że wszelkie kompetencje, które nie zostały przyznane Unii w traktatach, należą do państw członkowskich. Zgodnie z art. 126 i nast. traktatów w ramach postępowania w sprawie nadmiernego deficytu Rada nie może przyjmować w swoich decyzjach konkretnych, wiążących i rygorystycznych środków, gdyż taka kompetencja nie została jej przyznana w traktacie.

W drugiej kolejności skarżący podnoszą, że w zaskarżonej decyzji jako podstawa prawna jej wydania wymienione zostały art. 126 ust. 9 i art. 136 traktatu. Zaskarżony akt został jednak wydany z przekroczeniem kompetencji przyznanych Komisji Europejskiej i Radzie w tych postanowieniach, po prostu jako środek wykonawczy umowy dwustronnej zawartej między 15 państwami członkowskimi strefy euro, które postanowiły o przyznaniu pożyczek dwustronnych, a Grecją. Tymczasem kompetencja Rady do wydawania aktów tego rodzaju nie została ani uznana, ani przewidziana w traktatach.

W trzeciej kolejności skarżący podkreślają, że zaskarżona decyzja, wprowadzając obniżki dodatków rodzinnych i wiążąc je z kryteriami dochodowymi, narusza zagwarantowane prawa majątkowe skarżących, a zatem została wydana z naruszeniem art. 1 Protokołu dodatkowego nr 1 do europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/29

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2011 r. — Rautenbach przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-222/11)

2011/C 186/55

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Muller Conrad Rautenbach (Harare, Zimbabwe) (przedstawiciele: S. Smith QC, M. Lester, Barristers, i W. Osmond, Solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/101/WPZiB z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie środków ograniczających wobec Zimbabwe (Dz.U. L 42, s. 6) oraz rozporządzenia Komisji (UE) nr 174/2011 z dnia 23 lutego 2011 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 314/2004 dotyczące niektórych środków ograniczających w odniesieniu do Zimbabwe (Dz.U. L 49, s. 23), w zakresie w jakim mają one zastosowanie do strony skarżącej; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1)	Zarzut pierwszy, że zarówno rozporządzenie Komisji (UE) nr 174/2011, jak i decyzja Rady 2011/101/WPZiB nie posiadają właściwej podstawy prawnej, ponieważ zainteresowane instytucje przekroczyły zakres przysługujących im kompetencji.

Zarzut drugi, że strona pozwana nie jest uprawniona do nałożenia tych środków ograniczających na stronę skarżącą; ewentualnie, objęcie strony skarżącej tymi środkami jest oparte na oczywistym błędzie w ocenie, jako że strona pozwana doszła do błędnego wniosku, że zastosowanie środków ograniczających w stosunku do strony skarżącej było uzasadnione.

3)	Zarzut trzeci, że sporne środki naruszają przysługujące stronie skarżącej prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej.

4)	Zarzut czwarty, że strona pozwana naruszyła obowiązek uzasadnienia, ponieważ uzasadnienie, jakie zostało przedłożone nie spełnia obowiązku, jaki spoczywa w tym względzie na instytucjach UE.

5)	Zarzut piąty, że sporne środki ograniczają w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny prawa podstawowe strony skarżącej, w szczególności jego prawa własności, swobodę jego działalności gospodarczej oraz prawo do poszanowania jego reputacji i życia rodzinnego.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/30

Skarga wniesiona w dniu 29 kwietnia 2011 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-235/11)

2011/C 186/56

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. Muñoz Pérez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2011) 1023 wersja ostateczna z dnia 18 lutego 2011 r. w zakresie, w jakim obniżona zastała wysokość pomocy z Funduszu Spójności na następujące etapy realizacji projektów:

—	„Suministro y montaje de materiales de vía en la Línea de Alta Velocidad Madrid-Zaragoza-Barcelona-Frontera francesa. Tramo Madrid-Lleida” (CCI nr 1999.ES.16.CPT.001)

—	„Línea de Alta Velocidad ferroviaria Madrid-Barcelona. Tramo Lleida-Martorell (Plataforma, 1a fase)” (CCI nr 2000.ES.16.C.PT.001)

—	„Línea de Alta Velocidad Madrid-Zaragoza-Barcelona-Frontera francesa. Accesos a Zaragoza” (CCI no 2000.ES.16.C.PT.003)

—	„Línea de Alta Velocidad Madrid-Zaragoza-Barcelona-Frontera francesa. Tramo Lleida-Martorell. Subtramo X-A (Olérdola — Avinyonet del Penedés” (CCI nr 2001.ES.16.C.PT.007) y

—	„Nuevo acceso ferroviario de Alta Velocidad a Levante. Subtramo La Gineta-Albacete (Plataforma)” (CCI nr 2004.ES.16.C.PT.014);

—	tytułem żądania ewentualnego, częściowe stwierdzenie nieważności tej decyzji w zakresie dotyczącym korekt zastosowanych w odniesieniu do zmian, o których mowa w niniejszej skardze, skutkujące zmniejszeniem kwot korekt do 27 047 647 EUR;

—	w każdym razie obciążenie pozwanej instytucji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. H ust. 2 załącznika II rozporządzenia Rady 1164/94 z dnia 16 maja 1994 r. ustanawiającego Fundusz Spójności (Dz.U. L 130, s. 1), ze względu na to, że Komisja wydała tą decyzję nie dotrzymując terminu trzech miesięcy od zorganizowanego przez nią przesłuchania.

Zarzut drugi, oparty, w zakresie dotyczącym umów o świadczenie usług, na naruszeniu, ze względu na niewłaściwe zastosowanie tego przepisu przez Komisję, art. 20, ust. 2 lit. e) dyrektywy Rady 93/38/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji (Dz.U. L 82, s. 40), a także, w zakresie dotyczącym umów w przedmiocie robót budowlanych i usług będących przedmiotem korekt, na naruszeniu, ze względu na niewłaściwe zastosowanie tego przepisu przez Komisję, art. 20 ust. 2 lit. f) tej samej dyrektywy ze względu na to, że udzielenie zamówienia na usługi dodatkowe różni się koncepcyjnie od przewidzianej w hiszpańskim prawie zamówień publicznych zmiany zamówienia w trakcie jego realizacji w taki sposób, iż ta zmiana nie wchodzi w zakres zastosowana ww. dyrektywy.

Zarzut trzeci, uzupełniający w stosunku do poprzedniego i dotyczący wyłącznie umów w przedmiocie robót budowlanych i usług będących przedmiotem korekt, oparty na naruszeniu art. 20 ust. 2 lit. f) dyrektywy 93/38 ze względu na to, że spełnione zostały wszystkie przesłanki udzielenia przez władze hiszpańskie, w ramach procedury negocjacyjnej z pominięciem ogłoszeń, zamówienia na prace dodatkowe realizowane na pięciu etapach projektu, których dotyczą korekty.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/31

Odwołanie wniesione w dniu 4 maja 2011 r. przez Luigiego Marcuccio od wyroku wydanego w dniu 15 lutego 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-81/09 Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-238/11 P)

2011/C 186/57

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—

uchylenie zaskarżonego wyroku, w którym sąd orzekający w pierwszej instancji: a) oddalił skargę wniesioną przez wnoszącego odwołanie, b) orzekł, iż wnoszący odwołanie pokrywa trzy czwarte kosztów postępowania w pierwszej instancji; oraz

—

tytułem żądań podstawowych:

(B.1.1)

uwzględnienie wszystkich żądań przedstawionych przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji z wyjątkiem żądań dotyczących zwrotu kosztów;

(B.2.2)

obciążenie strony pozwanej w pierwszej instancji obowiązkiem zwrotu na rzecz wnoszącego odwołanie trzech czwartych kosztów, które według sądu orzekającego w pierwszej instancji miał pokryć wnoszący odwołanie;

—

tytułem żądania pomocniczego:

(B.2)

odesłanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej aby ten w odmiennym składzie ponownie wypowiedział się w przedmiocie każdego z żądań, o których mowa w poprzednich punktach (B.1.1) i (B.2.2).

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie dotyczy wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie F-81/09. Wyrokiem tym oddalono skargę, której przedmiotem było z jednej strony stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej o częściowym oddaleniu wniosku wnoszącego odwołanie o przyznanie mu odsetek za zwłokę od kwoty przyznanej mu przez tę instytucję renty inwalidzkiej a z drugiej strony zasądzenie na rzecz wnoszącego odwołanie zapłaty przez Komisję kwoty odpowiadającej różnicy między kwotą odsetek za zwłokę ustaloną w oparciu o kryteria, które zdaniem wnoszącego odwołanie powinny były znaleźć zastosowanie a kwotą, która została faktycznie wypłacona.

1)	Zarzut pierwszy dotyczący całkowitego braku uzasadnienia decyzji, o której mowa w pkt 32 zaskarżonego wyroku oraz naruszenia obowiązku uzasadnienia ciążącego na każdej instytucji Unii Europejskiej (pkt 41 i 47 zaskarżonego wyroku).

2)	Zarzut drugi dotyczący błędnej i nieracjonalnej interpretacji i błędnego i nieracjonalnego zastosowania postanowień komunikatu z dnia 8 maja 2003 r., o którym mowa w pkt 53 zaskarżonego wyroku.

3)	Zarzut trzeci dotyczący błędnej i nieracjonalnej interpretacji i błędnego i nieracjonalnego zastosowania pojęcia stosowania normy prawnej przez analogię i związanych z tym norm prawa i orzeczeń sądowych (pkt 57 i 58 zaskarżonego wyroku).

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady prawnej patere legem quam ipse feristi, którym obarczona jest w sposób nieusuwalny sporna decyzja oraz całkowitego braku uzasadnienia w przypadku oddalenia argumentu odnoszącego się do naruszenia zasady patere legem quam ipse fecisti (w szczególności pkt 59 zaskarżonego wyroku).

5)	Zarzut piąty dotyczący niezgodności z prawem oddalenia (pkt 69 i 70 zaskarżonego wyroku) „wniosku o nałożenie kary majątkowej”, choćby z powodu braku wypowiedzenia się w przedmiocie wniosku wnoszącego odwołanie dotyczącego odsetek.

6)	Zarzut szósty dotyczący niezgodności z prawem oddalenia (pkt 73 i 76 zaskarżonego wyroku) wniosku o naprawienie szkody.

7)	Zarzut siódmy dotyczący niezgodności z prawem obciążenia wnoszącego odwołanie trzema czwartymi kosztów postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/33

Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-17/11)

2011/C 186/60

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: A. Blot, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o nieprzedłużeniu zawartej ze skarżącą umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego.

Żądania strony skarżącej

—

Tytułem żądania głównego: stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o nieprzedłużeniu zawartej ze skarżącą umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego, wynikającej w dorozumiany sposób z pisma z dnia 28 kwietnia 2010 r. i, w razie potrzeby, decyzji organu powołującego oddalającej zażalenie;

—	w konsekwencji przywrócenie skarżącej na stanowisko;

—	zasądzenie od strony pozwanej zapłaty, tytułem naprawienia szkody, kwoty, której wysokość zostaje tymczasowo określona jako 27 000 EUR, podwyższonej o odsetki za zwłokę w ustawowej wysokości od momentu wydania oczekiwanego wyroku;

—	zasądzenie od strony pozwanej zapłaty, tytułem zadośćuczynienia krzywdzie, kwoty, której wysokość zostaje tymczasowo określona ex aequo et bono jako 15 000 EUR (piętnaście tysięcy EUR), podwyższonej o odsetki za zwłokę w ustawowej wysokości od momentu wydania oczekiwanego wyroku;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/33

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-27/11)

2011/C 186/61

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci L. Levi, M. Vandenbussche i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej odmawiającej aprobaty świadczeń medycznych, o które ubiega się skarżący w imieniu swojego syna, małżonki i swoim własnym.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji i w razie potrzeby decyzji organu upoważnionego do zawierania umów (AHCC) o oddaleniu zażalenia;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/33

Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2011 r. — ZZ przeciwko CEDEFOP

(Sprawa F-31/11)

2011/C 186/62

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: adwokat M.A. Lucas)

Strona pozwana: Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (CEDEFOP)

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji dyrektor CEDEFOP o zakończeniu zatrudnienia skarżącego i żądanie naprawienia poniesionej szkody i doznanej krzywdy.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 14 kwietnia 2010 r. dyrektor CEDEFOP o zakończeniu zatrudnienia skarżącego;

—

zasądzenie od CEDEFOP wypłaty — z tytułu naprawienia szkody ze względu na brak przywrócenia do pracy lub do chwili ewentualnego przywrócenia do pracy — różnicy między z jednej strony wynagrodzeniem i emeryturą, które otrzymywałby, gdyby pozostał na służbie po dniu 15 listopada 2010 r., a z drugiej strony ewentualnymi wynagrodzeniami lub zasiłkiem dla bezrobotnych oraz emeryturą, które otrzymywałby po tym dniu;

—	zasądzenie od CEDEFOP wypłaty kwoty wycenionej tymczasowo na 35 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę;

—	obciążenie CEDEFOP kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/34

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-40/11)

2011/C 186/63

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji ustalającej świadczenia, do których uprawniony jest skarżący ze względu na częściową trwałą niezdolność do pracy.

Żądania strony skarżącej

—

Quatenus opus est, stwierdzenie nieważności projektu decyzji z dnia 2 czerwca 2010 r. — w zakresie, w jakim postanowiono, że skarżącemu zostanie wypłacona kwota 10 682,29 EUR, co faktycznie miało miejsce — sporządzonego przez pozwaną i dotyczącego gwarancji zapewnionych skarżącemu na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego w związku z wypadkiem, któremu uległ w dniu 17 czerwca 2005 r.;

—

stwierdzenie nieważności decyzji — w zakresie, w jakim postanowiono, że skarżącemu zostanie wypłacona kwota 10 682,29 EUR, co faktycznie miało miejsce — w którą przekształcono projekt decyzji z dnia 2 czerwca 2010 r., po upływie terminu ex lege od doręczenia projektu skarżącemu, bez konieczności konsultowania się przez niego z komisją lekarską;

—	quatenus oportet, stwierdzenie nieważności środka oddalającego zażalenie z dnia 26 sierpnia 2010 r.;

—

nakazanie Komisji Europejskiej wypłacenia bez zbędnej zwłoki na rzecz skarżącego różnicy pomiędzy kwotą, która powinna była mu być wypłacona na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego w związku z wypadkiem a kwotą 10 682,29 EUR, która już została mu wypłacona, wraz z odsetkami od tej różnicy w wysokości 10 % rocznie z roczną kapitalizacją od dnia 24 sierpnia 2010 r.;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/34

Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2011 r. — Honnefelder przeciwko Komisji

(Sprawa F-42/11)

2011/C 186/64

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Stephanie Honnefelder (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: C. Bode, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o niewpisaniu skarżącej na listę rezerwową konkursu EPSO/AD/26/05.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 11 lutego 2011 r.;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania;

—	ewentualnie wydanie wyroku zaocznego.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/34

Skarga wniesiona w dniu 13 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-44/11)

2011/C 186/65

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Żądanie zasądzenia od pozwanej na rzecz skarżącego pewnej kwoty tytułem naprawienia krzywdy, jakiej skarżący rzekomo doznał w związku ze skierowanym do lekarza skarżącego zapytaniem lekarza zakładowego Komisji o informacje.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie braku podstawy prawnej, lub ewentualnie stwierdzenie nieważności, jakkolwiek wydanej decyzji oddalającej wniosek zawarty w piśmie skarżącego z dnia 6 marca 2010 r.;

—	quatenus oportet, stwierdzenie braku podstawy prawnej, lub ewentualnie stwierdzenie nieważności, jakkolwiek wydanego aktu Komisji oddalającego zażalenie z dnia 3 września 2010 r.;

—

quatenus oportet, potwierdzenie, że doktor M., illo tempore urzędnik Komisji Europejskiej: (a) zwróciła się do doktora U. o poinformowanie jej, czy skarżący „podlega leczeniu psychofarmakologicznemu (neuroleptyki, antydepresanty) a jeśli tak to jakiemu lub z jakiego innego rodzaju terapii korzysta”; (b) poinformowała doktora U., że „zgodnie z przepisami regulaminu pracowniczego, obowiązującymi wszystkich urzędników Komisji Europejskiej, pan [ZZ] oficjalnie zamieszkuje w Brukseli od dnia 1 kwietnia 2002 r. a nie w Angoli, o czym zdecydowali [jego] przełożeni (…) i o czym oficjalnie poinformowano jego pacjenta”;

—	quatenus oportet, potwierdzenie niezgodności z prawem każdego z tych aktów leżących u podstaw roszczeń odszkodowawczych, zwłaszcza w odniesieniu do kumulacyjnego efektu tych aktów;

—	quatenus oportet, stwierdzenie niezgodności z prawem każdego z tych aktów leżących u podstaw roszczeń odszkodowawczych, zwłaszcza w odniesieniu do kumulacyjnego efektu tych aktów;

—

nakazanie pozwanej wypłacenia bez zbędnej zwłoki na rzecz skarżącego kwoty 10 000 EUR, wraz z odsetkami od tej kwoty w wysokości 10 % rocznie z roczną kapitalizacją od dnia 5 lipca 2010 r. lub kwoty, wraz z dodatkowymi kosztami, jaką Sąd uzna za słuszną i sprawiedliwą, aby uczynić zadość krzywdzie rzekomo doznanej przez skarżącego;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/35

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko EBI

(Sprawa F-45/11)

2011/C 186/66

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (Strassen, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat L. Isola)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny strony skarżącej za 2009 r., w zakresie w jakim nie otrzymała ona oceny A albo B+ oraz w zakresie w jakim nie została zaproponowana do awansu do grupy funkcyjnej D.

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji, której kopia doręczona została w dniu 24 września 2010 r. w części w jakiej komitet ds. zażaleń na podstawie art. 22 regulaminu pracowniczego oraz pisma z dnia 18 marca 2010 r. oddalił w dniu 22 września 2010 r. zażalenie strony skarżącej na sprawozdanie informacyjne za 2009 r.;

—	stwierdzenie nieważności sprawozdania informacyjnego za 2009 r. w zakresie zawierającym ocenę a także w zakresie, w którym strona skarżąca nie otrzymała oceny A albo B+ oraz w zakresie w jakim nie została zaproponowana do awansu do grupy funkcyjnej D;

—

stwierdzenie nieważności wszelkich aktów związanych, wydanych później i stanowiących podstawę wydania zaskarżonych aktów, włącznie z wytycznymi dyrekcji ds. zasobów kadrowych w sprawie zarejestrowania sprawy za pomocą jednej z pierwszych liter alfabetu oraz decyzją w sprawie awansów z dnia 25 marca 2010 r. mając na uwadze, że w świetle opinii wyrażonej przez przełożonych strony skarżącej i aktualnie kwestionowanej EBI nie uwzględniła jej wśród osób objętych „Promotions from Function E to D”;

—

stwierdzenie nieważności pism z dnia 17 i 30 listopada 2010 r., którymi w ramach postępowania ugodowego na podstawie art. 41 regulaminu pracowniczego Prezes EBI nie zezwolił stronie skarżącej na osobiste przedstawicielstwo w sprawie oraz z dnia 20 stycznia 2011 r., którym dyrektor generalny ds. zasobów kadrowych oddalił wniosek o zwrot kosztów poniesionych na rzecz osoby, która reprezentowała stronę skarżącą;

—	zasądzenie od EBI odszkodowania i zadośćuczynienia za krzywdę a także zwrotu kosztów poniesionych na rzecz adwokata Gabrielle Isoli oraz obciążenie EBI wszelkimi kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/35

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-46/11)

2011/C 186/67

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci E. Boigelot i S. Woog)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o nienadaniu dalszego biegu postępowaniu w sprawie złożonego przez stronę skarżącą wniosku o udzielenie wsparcia.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Komisji z dnia 7 czerwca 2010 r., na mocy której zdecydowano nie nadawać dalszego biegu postępowaniu w sprawie wniosku o udzielenie wsparcia, złożonego przez stronę skarżącą z dnia 5 grudnia 2007 r.;

—	zasądzenie od Komisji zadośćuczynienia za doznaną przez stronę skarżącą krzywdę, ustalonego na 10 000 EUR, z zastrzeżeniem zmiany wielkości tej kwoty w trakcie postępowania, a także zwrotu kosztów poniesionych w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/36

Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-49/11)

2011/C 186/68

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: adwokat B. Rohde-Liebenau)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej odmawiającej uwzględnienia wniosku skarżącego o usunięcie pewnych dokumentów z jego dokumentacji medycznej oraz żądanie odszkodowania.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 17 stycznia 2011 r. (nr R/588jlO);

—	zasądzenie od Komisji wypłaty na rzecz skarżącego kwoty 363,23 EUR tytułem zwrotu kosztów leczenia;

—

nakazanie Komisji udostępnienia pełnych akt osobowych włącznie z całą dokumentacją medyczną lekarzowi wyznaczonemu przez skarżącego,

—	lub, posiłkowo, poprzez przesłanie ich przedstawicielowi prawnemu skarżącego w niniejszym postępowaniu;

—	lub, posiłkowo, poprzez udostępnienie kopii pełnych akt;

—	lub, posiłkowo, poprzez udostępnienie pełnych akt w wersji elektronicznej;

—

nakazanie Komisji wydania oświadczenia, że nie istnieją żadne paralelne lub dodatkowe akty osobowe ani dokumentacja medyczna,

—	lub, posiłkowo, nakazanie Komisji usunięcia takich dodatkowych aktów lub dokumentacji lub ich kopii;

—	lub, posiłkowo, nakazanie Komisji dołączenia ich pełnej zawartości do zwykłych akt osobowych (lub dokumentacji medycznej).

—

nakazanie Komisji zapłaty odszkodowania za szkody poniesione z tytułu godzącego w cześć i dobre imię skarżącego naruszenia jego praw podstawowych w wysokości uznanej przez Sąd za odpowiednią ex aequo et bono i zgodnie z jego wcześniejszym orzecznictwem, ale nie niższej od rocznego dochodu netto uzyskiwanego przez skarżącego podczas jego normalnej służby dla pozwanego bezpośrednio przed zdarzeniem z 2000 r.;

—

nakazanie Komisji wypłaty skarżącemu kwoty 717 863,04 EUR równej ośmiokrotnej wysokości rocznego wynagrodzenia podstawowego, obliczonej na podstawie kwot miesięcznych wynagrodzenia otrzymywanego w okresie dwunastu miesięcy przed wypadkiem zgodnie z art. 73 ust. 2 lit. b) regulaminu pracowniczego;

—	lub, posiłkowo, części takiej kwoty zgodnie z uznaniem Sądu ex aequo et bono;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/36

Skarga wniesiona w dniu 19 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-50/11)

2011/C 186/69

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: P. Nelissen Grade i G. Leblanc, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego o przyznaniu skarżącej tylko jednego punktu za zasługi w ramach oceny za rok 2009

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 20 stycznia 2011 r. oddalającej zażalenie skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 11 maja 2010 r., podanej do wiadomości skarżącej w dniu 27 maja 2010 r. o przyznaniu skarżącej tylko jednego punktu za zasługi w ramach oceny za rok 2009;

—	pouczenie organu powołującego o skutkach stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji;

—	zasądzenie na rzecz skarżącej kwoty 2 000 EUR tytułem zadośćuczynienia doznanej krzywdzie;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/37

Skarga wniesiona w dniu 24 kwietnia 2011 r. — ZZ przeciwko EBI

(Sprawa F-52/11)

2011/C 186/70

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (Strassen, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat L. Isola)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny

Przedmiot i opis sporu

Z jednej strony, stwierdzenie nieważności pisma, którym Prezes EBI stwierdził, iż w następstwie decyzji komitetu śledczego o oddaleniu wniesionego przez stronę skarżącą doniesienia o mobbingu nie zachodzi potrzeba podjęcia jakichkolwiek działań a także stwierdzenie nieważności pozostałych decyzji dotyczących dochodzenia w sprawie mobbingu. Z drugiej strony, stwierdzenie, iż strona skarżąca była ofiarą mobbingu.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pisma z dnia 1 września 2010 r. w części w której Prezes EBI oprócz niepodjęcia jakichkolwiek działań w związku z mobbingiem, którego strona skarżąca była ofiarą od lat stwierdził, że można przyjąć ustalenia dokonane przez komitet śledczy;

—

stwierdzenie nieważności sprawozdania i wniosków przyjętych w dniu 30 czerwca 2010 r. przez komitet śledczy w zakresie w jakim nie przeprowadził żadnego dochodzenia w stosunku do zachowań komitetu ds. zażaleń, w zakresie w jakim zawierają one określenie pojęcia mobbingu i wreszcie w zakresie w jakim zażalenie zostało oddalone a komitet śledczy ograniczył zakres swojej analizy do zachowania niektórych osób i arbitralnie wykluczył przeprowadzenie dochodzenia w przedmiocie niektórych zasygnalizowanych okoliczności;

—

stwierdzenie nieważności pism, którymi w dniach 17 listopada 2010 r. i 30 listopada 2010 r. w ramach postępowania na podstawie art. 41 regulaminu pracowniczego Prezes EBI nie zezwolił stronie skarżącej na osobiste przedstawicielstwo w sprawie, podczas gdy EBI był następnie reprezentowany przez jednego ze swoich pracowników;

—	stwierdzenie nieważności wiadomości z dnia 14 kwietnia 2011 r., w drodze której dyrektor ds. zasobów kadrowych oddalił wniosek o naprawienie szkody;

—	stwierdzenie nieważności wszelkich aktów związanych, wydanych później i stanowiących podstawę wydania zaskarżonych aktów, włącznie z tymi, z których korzystał zapewne komitet ds. mobbingu;

—	stwierdzenie, że w stosunku do strony skarżącej stosowano mobbing;

—	nakazanie EBI zaprzestania mobbingu wobec strony skarżącej i zasądzenie od niego odszkodowania i zadośćuczynienia za krzywdę a także obciążenie go wszelkimi kosztami postępowania.

25.6.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 186/37

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2011 r. — ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-53/11)

2011/C 186/71

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis, E. Marchal et D. Abreu Caldas, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o niewpisaniu nazwiska skarżącej na listę laureatów konkursu EPSO/AD/168/09-PL.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej konkursu EPSO/AD/168/09-PL o niewpisaniu nazwiska skarżącej na listę laureatów konkursu;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2011.186.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 186

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 54 25 czerwca 2011

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2011/C 186/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 179 z 18.6.2011.	1