15.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 175/1

—

przyjęcie przez Radę Europejską w dniu 17 czerwca 2010 r. strategii „Europa 2020” na rzecz zatrudnienia oraz inteligentnego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu (1),

—

tło polityczne, które stanowią dokumenty wymienione w załączniku do niniejszych konkluzji;

—

zaleceniu Rady z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (2); w wytycznej nr 4 zwrócono uwagę na wysoki potencjał gospodarczy sektora kultury i sektora kreatywnego i ich rolę w promowaniu innowacji,

—

konkluzjach Rady w sprawie wzajemnych inspiracji między „Europejską agendą cyfrową” a „Unią innowacji” – inicjatywami przewodnimi strategii „Europa 2020” (3); w konkluzjach tych podkreślono znaczenie treści kulturalnych i kreatywnych dostępnych online oraz konieczność zintensyfikowania „cyfryzacji i upowszechniania europejskiego dziedzictwa kulturowego, np. za pomocą projektu, którym jest cyfrowa biblioteka „Europeana” ”,

—

konkluzjach Rady w sprawie inicjatywy przewodniej przewidzianej w strategii „Europa 2020”: „Unia innowacji: jak przyspieszyć transformację Europy dzięki innowacjom w szybko zmieniającym się świecie” (4); w konkluzjach tych dostrzeżono, że sektor kultury i sektor kreatywny stanowią ważne źródło innowacji technologicznych i nietechnologicznych i że ten potencjał musi zostać w pełni uwolniony,

—

dokumencie roboczym służb Komisji pt. „Analiza wyników konsultacji zainicjowanych zieloną księgą w sprawie uwalniania potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej” (5), w którym podkreślono, że zdecydowana większość respondentów zaapelowała o nadanie większego znaczenia sektorowi kultury i sektorowi kreatywnemu w realizacji strategii „Europa 2020” i jej inicjatyw przewodnich;

—

zintegrowane wytyczne do realizacji strategii „Europa 2020” i jej inicjatyw przewodnich;

—

kultura może w istotny i wielowymiarowy sposób przyczynić się do wykonania działań zaproponowanych w zintegrowanych wytycznych do realizacji strategii „Europa 2020” i w jej inicjatywach przewodnich, które mają przekształcić UE w inteligentną i zrównoważoną gospodarkę sprzyjającą włączeniu społecznemu,

—

aby tak się stało, w planie prac Rady w dziedzinie kultury na lata 2011–2014 wyznaczono sześć priorytetowych obszarów ściślejszej współpracy (6),

—

współpraca między wszystkimi odpowiednimi sektorami oraz ukierunkowane podejście przyjęte na wszystkich poziomach prowadzenia polityki to kwestie pilne i mające ogromne znaczenie dla udziału kultury w realizacji strategii „Europa 2020”,

—

ważne jest, by struktury zarządzające realizacją strategii „Europa 2020” mogły uwzględnić wkład, jaki wnosi sektor kultury i sektor kreatywny;

—

uwzględniły przekrojowy charakter kultury podczas przygotowywania odpowiednich polityk i krajowych programów reform w ramach realizacji celów strategii „Europa 2020” i aby udostępniały sobie nawzajem wzorcowe rozwiązania, jeżeli chodzi o narzędzia i metody służące sprawdzeniu, w jakim stopniu kultura przyczynia się do realizacji celów strategii,

—

wzmocniły efekty synergii i upowszechniały partnerstwa między instytucjami edukacyjnymi, kulturalnymi, badawczymi oraz sektorem biznesu na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym, zwracając szczególną uwagę na dbałość o talenty oraz na umiejętności i kompetencje niezbędne do działań twórczych,

—

wykorzystały unijne instrumenty finansowe – w szczególności fundusze strukturalne – w celu uznania potencjału kultury oraz sektora kultury i sektora kreatywnego za siłę napędową rozwoju regionów i miast, a w stosownych przypadkach w celu objęcia ich strategiami „inteligentnej specjalizacji” (8),

—

mając na celu promocję zrównoważonego rozwoju, zachęcały do stosowania zrównoważonych i ekologicznych technologii w produkcji i dystrybucji towarów i usług kulturalnych i by wspierały artystów i sektor kultury w szerzeniu wiedzy o zrównoważonym rozwoju m.in. w ramach działań z zakresu edukacji pozaformalnej i nieformalnej,

—

zbadały rolę materialnego i niematerialnego dziedzictwa kulturowego w rozwoju społeczności lokalnych i w promowaniu aktywności obywatelskiej i uwzględniły tę rolę, przygotowując stosowne lokalne i regionalne strategie rozwoju,

—

odpowiedziały na potrzeby szkoleniowe wyspecjalizowanych instytucji i profesjonalistów podejmujących skuteczne działania społeczno-kulturalne oraz uwzględniły ich priorytety w zakresie budowania potencjału,

—

przeanalizowały potrzeby publicznych organizacji kultury w zakresie rozwoju potencjału, po to by umożliwić im świadczenie odpowiednich usług – ze szczególnym uwzględnieniem ich funkcji społeczno-kulturalnych;

—

przeanalizowała (bez uszczerbku dla zaplanowanych negocjacji w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych), w jaki sposób w swoich wnioskach dotyczących przyszłych unijnych instrumentów politycznych i finansowych mogłaby w pełni uwzględnić udział kultury w realizacji celów strategii „Europa 2020”,

—

nadal zapewniała współpracę wszystkich swoich odpowiednich służb, po to by wyeksponować rolę kultury w realizacji celów strategii „Europa 2020”, i zadbała o uwzględnienie tej roli w stosownych politykach i wytycznych oraz ustaleniach administracyjnych;

—

stosowały instrument statystyczny przygotowywany w ramach projektu ESSnet „Kultura”, aby uzyskać rzetelne, porównywalne i aktualne informacje na temat społeczno-gospodarczego wpływu kultury, oraz pracowały nad przyszłymi priorytetami, kierując się zaleceniami wydanymi w ramach tego projektu,

—

oparły się na wynikach przedstawionych w dokumencie roboczym służb Komisji, o którym mowa powyżej, i skorzystały z możliwości, które zaoferuje europejski sojusz sektorów twórczych, aby wzmocnić sektor kultury i sektor kreatywny (w szczególności MŚP i mikroprzedsiębiorstwa) oraz poszukać nowych sposobów zwiększania ich własnych zdolności innowacyjnych oraz ich zdolności do stymulowania innowacji w innych sektorach,

—

promowały digitalizację i udostępnianie dziedzictwa kulturowego i współczesnych treści kulturowych, w tym utworów audiowizualnych, zwłaszcza za pośrednictwem biblioteki „Europeana”, upowszechniając i chroniąc tym samym różnorodność kulturową i wielojęzyczność przy pełnym poszanowaniu praw autorskich i praw pokrewnych,

—

promowały zrównoważoną turystykę kulturalną jako siłę napędową spójności i rozwoju gospodarczego,

—

zbadały, jak zwiększyć silny komponent kulturalny w ramach procesu uczenia się przez całe życie, aby wspomóc rozwój kompetencji kluczowych (9) – co pozwoli uwzględnić tę kwestię podczas kształtowania polityki w przedmiotowym obszarze.

15.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 175/5

—

program „Kultura” (1) na lata 2007–2013 i jego szczegółowy cel, którym jest transnarodowa mobilność artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą,

—

rezolucję Rady z dnia 16 listopada 2007 r. dotyczącą europejskiego planu działań na rzecz kultury (2), według której to rezolucji mobilność artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą w zasadniczy sposób pomaga realizować cele strategiczne tego planu,

—

konkluzje Rady z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie planu prac w dziedzinie kultury na lata 2008–2010 (3), a zwłaszcza priorytet pierwszy: „Poprawa warunków mobilności artystów i innych osób zawodowo działających w dziedzinie kultury”,

—

konkluzje Rady z dnia 18 listopada 2010 r. w sprawie planu prac w dziedzinie kultury na lata 2011–2014 (4), a zwłaszcza priorytet C: „Umiejętności i mobilność”,

—

konwencję UNESCO z dnia 20 października 2005 r. w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego (5), której to konwencji UE i jej państwa członkowskie są stronami, a więc są zobowiązane dbać, by artyści, osoby zawodowo zajmujące się kulturą oraz obywatele na całym świecie mogli tworzyć, wytwarzać i rozpowszechniać dobra i usługi kulturalne oraz korzystać z szerokiego zakresu działań kulturalnych, w tym swoich własnych;

—

roboczy dokument Komisji pt. „Analiza wyników konsultacji zainicjowanych zieloną księgą w sprawie uwalniania potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej”, a zwłaszcza na rozdział poświęcony mobilności i obiegowi wytworów kultury i kreatywności (6), w którym to rozdziale podkreślono, że wielu respondentów wspominało o regulacyjnych, prawnych i innych kwestiach wpływających na mobilność oraz apelowało o zapewnianie informacji na ten temat,

—

pilotażowy projekt Parlamentu Europejskiego z zakresu mobilności artystów, poświęcony tworzeniu otoczenia sprzyjającego takiej mobilności, w tym studium na temat systemów informacyjnych (7),

—

sprawozdanie grupy roboczej ds. otwartej metody koordynacji z czerwca 2010 roku na temat mobilności artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą, a zwłaszcza zawarte w nim zalecenia co do dostarczania artystom i osobom zawodowo zajmującym się kulturą informacji z zakresu mobilności, w tym wytyczne dla służb informacyjnych ds. mobilności (8);

—

europejska mobilność artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą ma zasadnicze znaczenie dla zwiększania różnorodności kulturowej i językowej oraz zacieśniania dialogu międzykulturowego. Zasługuje ona na aktywną promocję ze strony Unii Europejskiej i państw członkowskich,

—

mobilność artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą sprzyja kreatywnym kontaktom oraz wytwarzaniu i wymianie dóbr i usług kulturalnych,

—

mobilność zwiększa poczucie przynależności do Unii Europejskiej oraz pozwala pogłębiać wiedzę o naszych wspólnych kulturach,

—

mobilność jest ważna, by zgodnie z traktatami mógł w pełni funkcjonować europejski rynek pracy. Aktywniejsze i efektywniejsze korzystanie z możliwości, jakie daje jednolity rynek, może skutkować powstawaniem nowych miejsc pracy i nowych możliwości zatrudnienia dla artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą, a tym samym może oznaczać promowanie zatrudnienia w sektorze kultury i w szeroko pojętej gospodarce,

—

działania kulturalne i artystyczne coraz częściej mają miejsce w kontekście międzynarodowym, w którym możliwości pracy, odbywania tournée, pobytu twórczego, współpracy, współprodukcji, rozwoju kariery, szkolenia i uczenia się od siebie nawzajem często pojawiają się niezależnie od granic państwowych,

—

większa i skuteczniejsza mobilność może pomóc w realizacji celów strategii „Europa 2020”, a mianowicie w wypracowywaniu inteligentnego i zrównoważonego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu (9),

—

rozwiązywanie kwestii administracyjnych i regulacyjnych mogących utrudniać mobilność artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą nie leży zwykle w gestii organów kulturalnych; dlatego ważne są sieci kontaktów i współpraca między niektórymi służbami na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym,

—

jednym z głównych problemów, które przywołują artyści i osoby zawodowo zajmujące się kulturą zainteresowane mobilnością w UE, jest uzyskanie dokładnych i wyczerpujących informacji i porad z zakresu mobilności;

—

ułatwiały dostarczanie – przez służby informacyjne ds. mobilności – wyczerpujących i dokładnych informacji artystom i osobom zawodowo zajmującym się kulturą zainteresowanym mobilnością w UE. W tym celu powinny jak najskuteczniej korzystać z wiedzy fachowej, którą dysponują administracja publiczna i organizacje sektora kultury. W stosownym przypadku, chcąc rozpowszechniać takie informacje, oparły się na już istniejących służbach, uznając, że czasem to właśnie one są podstawowym źródłem dokładnych informacji.

—

należy sprzyjać uczeniu się od siebie nawzajem i szkoleniu dostarczycieli informacji, po to by mogli oni wypracować solidną wiedzę o warunkach pracy i życia artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą oraz zdobyć dane o stosownych regulacjach i procedurach unijnych i krajowych. Dzięki temu będą lepiej potrafili oni odesłać użytkowników do informacji o krajowych i unijnych przepisach, regulacjach, procedurach, prawach i obowiązkach;

—

niezbędne jest tworzenie sieci dostarczycieli informacji, tak by dostarczyciele z różnych państw członkowskich mogli nawiązywać kontakt, jeżeli będą chcieli pomóc swoim artystom i osobom zawodowo zajmującym się kulturą uzyskać poszukiwane informacje o regulacjach i warunkach w docelowym państwie członkowskim. Sieci dawałyby także możliwość budowania potencjału i uczenia się od siebie nawzajem. Aby system dobrze działał, należy zaangażować w niego dostarczycieli informacji ze wszystkich państw członkowskich,

—

należy gromadzić podstawowe dane o korzystaniu z usług służb informacyjnych ds. mobilności, po to by podnosić ich jakość i dostępność. O powracających kwestiach związanych z regulacjami i ich stosowaniem oraz o kwestiach strukturalnych należy informować właściwe władze krajowe i stosowne służby Komisji Europejskiej, tak by w dłuższym okresie można było poprawić warunki mobilności;

—

utworzyła roboczą grupę ekspertów – tak jak przewidziano to w planie prac w dziedzinie kultury na lata 2011–2014 – która zaproponuje wspólne treściowe i jakościowe standardy usług informacyjnych i doradczych przeznaczonych dla artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą chcących podjąć mobilność w UE. Grupa ta wskaże, jakimi szczegółowymi tematami i wytycznymi co do treści powinny się kierować służby informacyjne ds. mobilności, w tym jakich informacji powinny udzielać obywatelom państw trzecich. Podstawą do rozważań grupy ekspertów będzie sprawozdanie grupy roboczej ds. otwartej metody koordynacji z czerwca 2010 roku na temat mobilności artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą, w tym wytyczne dla służb informacyjnych ds. mobilności,

—

podczas opracowywania przyszłych programów zbadała – bez uszczerbku dla dyskusji nad przyszłymi wieloletnimi ramami finansowymi – możliwość finansowego wspierania usług informacyjnych skierowanych do artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą zainteresowanych mobilnością,

—

rozpowszechniała informacje z zakresu mobilności poprzez platformy UE (11) i kierowała zapytania do wyspecjalizowanych służb państw członkowskich lub służb z sektora kultury, które mogą udzielić artystom i osobom zawodowo zajmującym się kulturą wszechstronnych i dokładnych informacji i porad z zakresu mobilności;

—

ustanawiając lub rozwijając służby informacyjne ds. mobilności dla artystów lub osób zawodowo zajmujących się kulturą, przyjęły – na podstawie m.in. propozycji wspomnianej grupy ekspertów – wspólne minimalne standardy treściowe i jakościowe, a w razie potrzeby wypełniły luki w istniejących krajowych służbach informacyjnych,

—

opierając się na krajowych strukturach i tradycjach, zadbały, by służby informacyjne ds. mobilności były jak najbardziej neutralne, opłacalne, elastyczne i ukierunkowane na użytkownika,

—

znalazły narzędzia, które posłużą rozpowszechnianiu wśród artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą informacji z zakresu mobilności, a w stosownym przypadku – by skorzystały z już istniejących służb,

—

w miarę możliwości przedstawiły na wielojęzycznej stronie internetowej krajowe informacje istotne z punktu widzenia mobilności artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą. Należy sprzyjać tłumaczeniu, także automatycznemu, aby promować wielojęzyczność, ułatwiać dostęp do informacji i umożliwiać projekty mobilnościowe;

—

ściśle współpracowały, zachęcając do tworzenia na szczeblu europejskim sieci służb informacyjnych ds. mobilności, i ulepszały w ten sposób ofertę informacyjną dla artystów i osób zawodowo zajmujących się kulturą zainteresowanych mobilnością w UE, i oparły się przy tym na istniejących partnerstwach informacyjnych i doradczych, w tym na partnerstwach z sektorem kultury, a w stosownym przypadku – by dalej rozwijały te partnerstwa,

—

monitorowały świadczenie usług informacyjnych z zakresu mobilności, po to by podnosić ich jakość i dostępność.

15.6.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 175/8

—

konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 14 listopada 2006 r. w sprawie skuteczności edukacji i szkoleń i równego dostępu do nich (1),

—

konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie przygotowania młodzieży na wyzwania XXI wieku: program europejskiej współpracy w dziedzinie szkolnictwa (2),

—

konkluzje Rady z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”) (3),

—

konkluzje Rady z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie kształcenia dzieci ze środowisk migracyjnych (4),

—

konkluzje Rady z dnia 11 maja 2010 r. w sprawie społecznego wymiaru kształcenia i szkolenia (5);

1.

Wysokiej jakości wczesna edukacja i opieka nad dzieckiem (9) w krótkiej i dłuższej perspektywie przynosi różnego rodzaju korzyści zarówno pojedynczym osobom, jak i całemu społeczeństwu. Dopełniając podstawową rolę, którą spełnia rodzina, stwarza niezbędną podstawę do przyswojenia języka, do skutecznego uczenia się przez całe życie, integracji społecznej, rozwoju osobistego i szans na zatrudnienie. Wypracowanie u dziecka w kształtującym je okresie solidnych podstaw spowoduje, że później będzie ono uczyło się z większym powodzeniem oraz będzie bardziej skłonne robić to przez całe życie; skutkiem będzie wyrównanie wyników edukacyjnych i obniżenie kosztów społecznych w postaci niezrealizowanych talentów oraz publicznych wydatków na opiekę społeczną, zdrowie, a nawet wymiar sprawiedliwości.

2.

Wysokiej jakości wczesna edukacja i opieka nad dzieckiem jest korzystna dla wszystkich dzieci, szczególnie jednak dla dzieci wywodzących się ze środowisk defaworyzowanych pod względem społeczno-ekonomicznym, środowisk migranckich lub romskich, a także dla dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych, w tym niepełnosprawnych. Pomagając niwelować różnicę w osiągnięciach i wspierając rozwój poznawczy, językowy, społeczny i emocjonalny, może przyczynić się do przerwania spirali defaworyzacji i braku zaangażowania, które często skutkują przedwczesnym kończeniem nauki i przekazywaniem ubóstwa z pokolenia na pokolenie.

3.

W związku z tym zapewnienie wszystkim dzieciom równego dostępu do dobrej jakościowo wczesnej edukacji i opieki może zdecydowanie przyczynić się do sukcesu strategii „Europa 2020”, a zwłaszcza do osiągnięcia dwóch wymiernych celów UE: obniżenia odsetka osób przedwcześnie kończących naukę do poziomu poniżej 10 % oraz zmniejszenia liczby osób zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym o co najmniej 20 milionów.

4.

Ponadto, jako że wczesna edukacja i opieka nad dzieckiem pozwala wcześnie wykrywać problemy w nauce i wcześnie zainterweniować, może pomóc rozpoznać dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych już w młodszym wieku i w miarę możliwości ułatwić ich integrację w szkołach ogólnodostępnych.

5.

Choć w ostatnich latach państwa członkowskie generalnie dokonały postępów w udostępnianiu wczesnej edukacji i opieki nad dzieckiem, potrzebne są dalsze starania, by można było zrealizować cel uzgodniony w kontekście strategicznych ram współpracy „ET 2020” (10), a mianowicie sprawić, by do roku 2020 wskaźnik uczestnictwa w takiej edukacji i opiece wyniósł 95 %, a zwłaszcza by większy dostęp do nich zyskały dzieci ze środowisk defaworyzowanych.

6.

Zapewnienie wczesnej edukacji i opieki nad dzieckiem charakteryzującej się wysoką jakością jest równie ważne jak ich dostępność i przystępność, należy więc poświęcić uwagę takim kwestiom, jak środowisko i infrastruktura, personel, program nauczania, zarządzanie i zapewnianie jakości.

7.

Na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym potrzebne jest systemowe i bardziej zintegrowane podejście do wczesnej edukacji i opieki nad dzieckiem, w tym zaangażowanie wszystkich stosownych zainteresowanych stron, również rodzin, oraz ścisła współpraca między różnymi sektorami polityki: edukacyjnym, kulturalnym, społecznym, pracy, opieki zdrowotnej i wymiaru sprawiedliwości.

8.

Istotne jest zwiększenie udziału mężczyzn we wczesnej edukacji i opiece nad dzieckiem, tak by zmienić nastawienie społeczne i pokazać, że nie tylko kobiety potrafią uczyć dzieci i opiekować się nimi. Możliwość obserwowania wzorców obu płci jest dla dzieci korzystna i może pomóc przezwyciężyć stereotypowe postrzeganie płci. Placówki, w których obecni są przedstawiciele obu płci, pomagają dzieciom w poszerzaniu doświadczeń i mogą również przyczynić się do ograniczenia segregacji płci na rynku pracy.

9.

Wczesnej edukacji i opiece nad dzieckiem zwykle poświęca się mniej uwagi niż innym etapom kształcenia i szkolenia, choć istnieją dowody na to, że efektywne inwestowanie w dobrą jakościowo edukację w pierwszych latach życia dziecka jest dużo skuteczniejsze niż późniejsze interwencje i przynosi znaczne korzyści przez dalsze życie, zwłaszcza w przypadku osób defaworyzowanych.

10.

Na szczeblu UE przeprowadza się stosunkowo niewiele badań i gromadzi niewiele informacji, które dotyczą edukacji małych dzieci i które mogłyby służyć do kształtowania i wdrażania strategii politycznych w tej dziedzinie w państwach członkowskich. Należałoby powszechniej udostępnić istniejące wyniki badań i uzupełnić je obszerniejszymi badaniami nad wczesną edukacją i opieką nad dzieckiem i ich wynikami we wszystkich państwach członkowskich, uwzględniając przy tym różnorodność kulturową i rejestrując przykłady sprawdzonych rozwiązań i zdobytych doświadczeń;

1.

Zapewnienie równego dostępu do dobrej jakościowo i inkluzywnej wczesnej edukacji i opieki nad dzieckiem, zwłaszcza dzieciom wywodzącym się ze środowisk defaworyzowanych pod względem społeczno-ekonomicznym, środowisk migranckich lub romskich, a także dzieciom o specjalnych potrzebach edukacyjnych, w tym niepełnosprawnym.

2.

Opracowanie efektywnych modeli finansowania, w tym finansowania celowego, które przewidywałyby odpowiednie połączenie inwestycji publicznych i prywatnych, biorąc pod uwagę sytuację krajową i lokalną.

3.

Promowanie w sposób holistyczny międzysektorowego i zintegrowanego podejścia do opieki i edukacji, tak by zaspokoić wszystkie potrzeby dzieci: poznawcze, społeczne, emocjonalne, psychiczne i fizyczne, oraz zapewnić ścisłą współpracę między osobami sprawującymi opiekę domową a osobami zajmującymi się wczesną edukacją i opieką, jak również pomóc dzieciom płynnie przechodzić z jednego szczebla edukacji na drugi.

4.

Wspieranie profesjonalizacji pracowników zajmujących się wczesną edukacją i opieką nad dzieckiem, ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju kompetencji, kwalifikacji i warunków pracy tych osób, a także zwiększanie prestiżu tego zawodu. Ponadto opracowanie strategii politycznych służących przyciągnięciu do tego sektora odpowiednio wykwalifikowanych pracowników, szkoleniu ich, zatrzymywaniu w zawodzie i zwiększaniu równowagi płci.

5.

Promowanie planów i programów nauczania dostosowanych do poziomu rozwoju dzieci i umożliwiających nabywanie zarówno umiejętności poznawczych, jak i innych, a równocześnie uwzględniających wagę zabawy, która także jest kluczowa podczas nauki we wczesnych latach.

6.

Wspieranie rodziców jako najważniejszych wychowawców dzieci w ich wczesnych latach życia i zachęcanie podmiotów zajmujących się wczesną edukacją i opieką nad dzieckiem do prowadzenia pracy w ścisłym partnerstwie z rodzicami, rodzinami i społecznościami, tak by zwiększyć wśród nich wiedzę na temat możliwości oferowanych przez wczesną edukację i opiekę nad dzieckiem oraz na temat znaczenia nauki od najwcześniejszych lat.

7.

Sprzyjanie zapewnianiu jakości przy udziale wszystkich kluczowych zainteresowanych stron, w tym rodzin.

8.

Promowanie europejskich badań i gromadzenia danych w zakresie wczesnej edukacji i opieki nad dzieckiem, w stosownych przypadkach we współpracy z organizacjami międzynarodowymi, tak by wzmocnić bazę informacyjną na potrzeby kształtowania polityki i realizacji programu w ramach wczesnej edukacji i opieki nad dzieckiem;

1.

Zbadały i oceniły istniejące usługi wczesnej edukacji i opieki nad dzieckiem na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym, to znaczy ich dostępność, przystępność i jakość – zgodnie z założeniami niniejszych konkluzji.

2.

Zadbały o wprowadzenie środków mających zapewnić wszystkim dzieciom równy dostęp do wczesnej edukacji i opieki i zwiększających jakość tych usług.

3.

Skutecznie inwestowały we wczesną edukację i opiekę nad dzieckiem, pobudzając w ten sposób długotrwały wzrost;

1.

Wspierała państwa członkowskie w identyfikowaniu sprawdzonych rozwiązań i strategii politycznych oraz wymienianiu się nimi za pomocą otwartej metody koordynacji.

2.

Poszerzyła bazę informacyjną w przedmiotowej dziedzinie, opierając się na wynikach badań międzynarodowych i uzupełniając je wynikami badań ogólnounijnych oraz ułatwiając dostęp do nich.

3.

W kontekście strategicznych ram współpracy „ET 2020” monitorowała i raportowała postępy w realizacji celu ustanowionego w tych ramach w odniesieniu do uczestnictwa we wczesnej edukacji i opieki nad dzieckiem oraz postępy w osiąganiu celów wyznaczonych w niniejszych konkluzjach, tj. szerszego dostępu i lepszej jakości;

1.

Współpracowały – w ramach otwartej metody koordynacji – ze stosownymi sektorami (np. edukacyjnym, kulturalnym, społecznym, pracy, opieki zdrowotnej i wymiaru sprawiedliwości) w zakresie przedmiotowej polityki – przy udziale wszystkich odpowiednich zainteresowanych stron, po to by stworzyć na szczeblu europejskim narzędzia referencyjne, które pomogą opracowywać na właściwym szczeblu: lokalnym, regionalnym i krajowym strategie polityczne w dziedzinie wczesnej edukacji i opieki nad dzieckiem.

2.

Bez uszczerbku dla negocjacji nad przyszłymi ramami finansowymi, efektywnie korzystały ze wszystkich stosownych instrumentów UE w dziedzinie uczenia się przez całe życie i badań, a także z europejskich funduszy strukturalnych – zgodnie z celami strategii „Europa 2020” – z myślą o promowaniu powyższych celów.