Poniższy tekst zastępuje notę informacyjną opublikowaną w Dz.U. C 297 z dnia 5 grudnia 2009 r., s. 1, w związku z dodaniem punktu 25 i zmianą punktu 40.

NOTA INFORMACYJNA

dotycząca składania przez sądy krajowe wniosków o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym

(2011/C 160/01)

I –   Informacje ogólne

1.

System odesłań prejudycjalnych stanowi podstawowy mechanizm prawa Unii Europejskiej, którego celem jest umożliwienie sądom krajowym zapewnienia jego jednolitej wykładni i stosowania we wszystkich państwach członkowskich.

2.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy do orzekania w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni prawa Unii Europejskiej i ważności aktów wydanych przez instytucje, organy lub jednostki organizacyjne Unii. Ta ogólna właściwość została mu powierzona na mocy art. 19 ust. 3 lit. b) Traktatu o Unii Europejskiej (Dz.U. 2008, C 115, s. 13, zwanego dalej „TUE”) oraz art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2008, C 115, s. 47, zwanego dalej „TFUE”).

3.

Zgodnie z art. 256 ust. 3 TFUE Sąd jest właściwy do rozpoznawania pytań prejudycjalnych przedkładanych na mocy art. 267, w poszczególnych dziedzinach określonych w statucie. Ponieważ statut nie został dostosowany w tym zakresie, Trybunał Sprawiedliwości, zwany dalej „Trybunałem”, zachowuje wyłączną właściwość do orzekania w trybie prejudycjalnym.

4.

Mimo że art. 267 TFUE przyznaje Trybunałowi właściwość ogólną, poszczególne postanowienia przewidują jednakże wyjątki od niej lub jej ograniczenia. Mowa tu w szczególności o art. 275 i 276 TFUE oraz o art. 10 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych traktatu z Lizbony (Dz.U. 2008, C 115, s. 322).

5.

Ponieważ procedura prejudycjalna opiera się na współpracy między Trybunałem a sądami krajowymi, w celu zapewnienia jej efektywności potrzebne wydaje się udostępnienie sądom krajowym poniższych wskazówek.

6.

Celem tych praktycznych wskazówek, pozbawionych jakiejkolwiek mocy wiążącej, jest dostarczenie sądom krajowym wytycznych dotyczących zasadności kierowania odesłań prejudycjalnych oraz, w razie konieczności, udzielenie tym sądom pomocy w formułowaniu i przedstawianiu pytań przedkładanych Trybunałowi.

Rola Trybunału w procedurze prejudycjalnej

7.

Rola Trybunału w procedurze prejudycjalnej polega na dokonywaniu wykładni prawa Unii lub orzekaniu w przedmiocie jego ważności, nie zaś na stosowaniu tego prawa do stanu faktycznego leżącego u podstaw postępowania przed sądem krajowym, gdyż to zadanie należy do właściwości sądu krajowego. Do Trybunału nie należy orzekanie ani w przedmiocie kwestii faktycznych podniesionych w ramach sporu przed sądem krajowym, ani w przedmiocie różnic w opiniach na temat wykładni lub stosowania przepisów prawa krajowego.

8.

Trybunał orzeka w przedmiocie wykładni lub ważności prawa Unii, dokładając wysiłków, by udzielona przez niego odpowiedź była pomocna w rozwiązaniu sporu, lecz do sądu krajowego należy wyciągnięcie z niej odpowiednich wniosków, w tym - w razie potrzeby – podjęcie decyzji o niestosowaniu danego przepisu prawa krajowego.

Decyzja o przedłożeniu pytania Trybunałowi

Autor pytania

9.

Zgodnie z art. 267 TFUE, każdy sąd państwa członkowskiego mający orzekać w postępowaniu, które ma zostać zakończone wydaniem orzeczenia sądowego, może co do zasady skierować do Trybunału pytanie prejudycjalne (1). Pojęcie sądu jest interpretowane przez Trybunał jako autonomiczne pojęcie prawa Unii.

10.

Inicjatywa w zakresie zwrócenia się do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym należy wyłącznie do sądu krajowego, niezależnie od tego, czy strony postępowania przed sądem krajowym się o to zwróciły.

Wniosek o dokonanie wykładni

11.

Każdy sąd może skierować do Trybunału pytanie dotyczące wykładni przepisu prawa Unii, jeżeli jego zdaniem odpowiedź na nie jest niezbędna do rozstrzygnięcia zawisłego przed nim sporu.

12.

Natomiast sąd, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu według prawa wewnętrznego jest co do zasady zobowiązany skierować do Trybunału takie pytanie, chyba, że Trybunał orzekał już w tej kwestii (a jakikolwiek nowy kontekst nie rodzi poważnych wątpliwości co do możliwości stosowania jego wcześniejszego orzecznictwa) lub właściwa wykładnia danego przepisu prawa jest oczywista.

13.

A zatem sąd, którego orzeczenia podlegają zaskarżeniu, może, zwłaszcza jeśli uzna, że orzecznictwo Trybunału daje wystarczające wyjaśnienie, samodzielnie zdecydować o właściwej wykładni prawa Unii i jego zastosowaniu do ustalonego przez ten sąd stanu faktycznego. Niemniej, odesłanie prejudycjalne może okazać się szczególnie wskazane, na odpowiednim etapie postępowania, w przypadku wystąpienia nowego zagadnienia interpretacyjnego o znaczeniu ogólnym dla jednolitego stosowania prawa Unii we wszystkich państwach członkowskich lub w przypadku, gdy istniejące orzecznictwo wydaje się nie mieć zastosowania do nowych okoliczności faktycznych.

14.

Do sądu krajowego należy wyjaśnienie powodów, dla których dokonanie wykładni, o którą się zwraca, jest niezbędne do wydania przez niego wyroku.

Wniosek o dokonanie oceny ważności

15.

O ile sądy krajowe mogą odrzucać podnoszone w postępowaniach przed nimi zarzuty nieważności, to stwierdzenie nieważności aktu instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii należy do wyłącznej właściwości Trybunału.

16.

Każdy sąd krajowy, który poweźmie wątpliwości co do ważności takiego aktu musi zatem skierować do Trybunału pytanie, wskazując powody, dla których uważa, że może on być dotknięty nieważnością.

17.

Jednakże, jeśli sąd krajowy ma poważne wątpliwości co do ważności aktu instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii, na podstawie którego został przyjęty akt prawa krajowego, może w drodze wyjątku zawiesić tymczasowo stosowanie tego aktu prawa krajowego lub podjąć inne środki tymczasowe w odniesieniu do tego aktu. Musi on zatem skierować do Trybunału pytanie dotyczące ważności, wskazując powody, dla których uważa, że akt ten jest dotknięty nieważnością.

Etap postępowania, na którym należy przedłożyć pytanie prejudycjalne

18.

Sąd krajowy może skierować do Trybunału pytanie prejudycjalne natychmiast po stwierdzeniu, że orzeczenie w przedmiocie zagadnienia lub zagadnień interpretacyjnych albo ważności jest niezbędne do wydania przez niego wyroku; sąd ten najlepiej może ocenić, na jakim etapie postępowania należy skierować takie pytanie.

19.

Pożądane jest jednak, aby decyzja o przekazaniu pytania prejudycjalnego została podjęta na takim etapie postępowania, na którym sąd krajowy jest w stanie określić faktyczne i prawne ramy problemu, tak aby Trybunał dysponował wszelkimi danymi niezbędnymi do zbadania, w stosowanym przypadku, czy prawo Unii ma zastosowanie do postępowania przed sądem krajowym. Względy sprawności postępowania przemawiałyby również za tym, aby pytanie prejudycjalne było przekazywane dopiero po wysłuchaniu obydwu stron.

Forma odesłania prejudycjalnego

20.

Orzeczenie, na podstawie którego sąd krajowy przedkłada Trybunałowi pytanie prejudycjalne może zostać wydane w dowolnej formie przewidzianej przez prawo krajowe dla kwestii incydentalnych. Należy jednak mieć na uwadze fakt, że dokument ten stanowi podstawę postępowania przed Trybunałem i że Trybunał musi tym samym dysponować danymi pozwalającymi mu udzielić sądowi krajowemu użytecznej odpowiedzi. Poza tym, wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest jedynym dokumentem przekazywanym podmiotom uprawnionym do przedkładania Trybunałowi uwag, zwłaszcza państwom członkowskim i instytucjom, oraz przekładanym na inne języki.

21.

Ze względu na konieczność dokonania przekładu wniosku, powinien on być zredagowany w sposób prosty, jasny i precyzyjny oraz nie zawierać zbędnych danych.

22.

Do przedstawienia we właściwy sposób ram wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym wystarcza często dokument nieprzekraczający dziesięciu stron. Przy zachowaniu wymogu lapidarności, postanowienie odsyłające musi jednakże być wystarczająco kompletne i zawierać wszelkie istotne informacje pozwalające Trybunałowi oraz podmiotom uprawnionym do przedkładania uwag właściwie zrozumieć ramy faktyczne i prawne postępowania przed sądem krajowym. W szczególności, postanowienie odsyłające powinno: — zawierać zwięzłe przedstawienie przedmiotu sporu oraz ustaleń co do istotnych okoliczności faktycznych lub co najmniej wyjaśniać założenia faktyczne, na których oparte zostało pytanie prejudycjalne; — przytaczać brzmienie mających zastosowanie krajowych przepisów oraz wskazywać, w razie potrzeby, istotne dla sprawy orzecznictwo krajowe, podając w każdym przypadku dokładne odniesienia (np.: stronę konkretnego dziennika urzędowego lub zbioru orzeczeń; ewentualnie odniesienia do zasobów internetowych); — wskazywać możliwie najdokładniej istotne dla sprawy przepisy prawa Unii; — podawać powody, dla których sąd krajowy zwraca się z pytaniem o wykładnię lub ważność określonych przepisów prawa Unii oraz związek między tymi przepisami a ustawodawstwem krajowym mającym zastosowanie do sporu przed sądem krajowym; — zawierać, w razie potrzeby, streszczenie istoty głównych argumentów stron postępowania przed sądem krajowym. W celu ułatwienia lektury wniosku i możliwości powoływania się na niego, wskazane jest, aby poszczególne punkty lub ustępy postanowienia odsyłającego były ponumerowane.

23.

Wreszcie, sąd krajowy może, jeśli uzna, że leży to w jego możliwościach, lapidarnie przedstawić swoje stanowisko co do odpowiedzi, która ma zostać udzielona na pytania skierowane w trybie prejudycjalnym.

24.

Samo pytanie lub pytania prejudycjalne muszą być zawarte w odrębnej i jasno oznaczonej części postanowienia odsyłającego, zazwyczaj na jego początku lub końcu. Muszą być zrozumiałe bez konieczności odwoływania się do uzasadnienia wniosku, które jednakże przedstawia kontekst niezbędny do przeprowadzenia właściwej oceny.

25.

W toku postępowania prejudycjalnego Trybunał posługuje się co do zasady informacjami zawartymi w odesłaniu prejudycjalnym, w tym danymi dotyczącymi tożsamości lub innymi danymi osobowymi. Do sądu odsyłającego należy więc utajnienie, jeżeli uzna to za niezbędne, we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, tożsamości lub innych danych odnoszących się do osoby lub osób, których dotyczy toczące się przed nim postępowanie.

Skutki odesłania prejudycjalnego dla postępowania przed sądem krajowym

26.

Skierowanie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym powoduje zawieszenie postępowania przed sądem krajowym do czasu wydania przez Trybunał orzeczenia.

27.

Sąd krajowy zachowuje niemniej uprawnienie do stosowania różnego rodzaju środków zabezpieczających, zwłaszcza w przypadku wniosku o dokonanie oceny ważności (zob. pkt 17 powyżej).

Koszty postępowania i pomoc w zakresie kosztów postępowania

28.

Postępowanie prejudycjalne przed Trybunałem jest bezpłatne, a Trybunał nie rozstrzyga o kosztach stron postępowania przed sądem krajowym; rozstrzyganie o tych kosztach należy do sądu krajowego.

29.

Jeżeli strona nie dysponuje wystarczającymi zasobami, sąd krajowy może, o ile zezwalają na to przepisy krajowe, przyznać jej pomoc w zakresie kosztów postępowania na pokrycie wydatków poniesionych w postępowaniu przed Trybunałem, zwłaszcza związanych z reprezentacją. Sam Trybunał również może przyznać taką pomoc w przypadku, gdy strona nie korzysta równocześnie zakresie pomocy w zakresie kosztów postępowania na poziomie krajowym lub jeżeli taka pomoc nie pokrywa wydatków poniesionych w postępowaniu przed Trybunałem, lub pokrywa je jedynie częściowo.

Wymiana korespondencji między sądem krajowym a Trybunałem

30.

Postanowienie odsyłające i dokumenty z nim związane (w szczególności, w stosownym przypadku, akta sprawy, ewentualnie ich kopia) muszą zostać wysłane przez sąd krajowy przesyłką poleconą bezpośrednio do Trybunału (na adres: „Sekretariat Trybunału Sprawiedliwości, L-2925 Luksemburg”, tel. +352 4303-1).

31.

Sekretariat Trybunału pozostaje w kontakcie z sądem krajowym aż do chwili ogłoszenia orzeczenia, przekazując mu odpisy dokumentów procesowych.

32.

Trybunał przekazuje orzeczenie sądowi krajowemu. Trybunał pozostaje zobowiązany za przekazywanie mu przez ten sąd informacji o dalszym przebiegu toczącego się przed nim postępowania oraz za przesłanie mu, w stosownym przypadku, odpisu wyroku sądu krajowego kończącego postępowanie w sprawie.

II –   Pilny tryb prejudycjalny (PPU)

33.

Niniejsza część noty dostarcza praktycznych wytycznych odnoszących się do pilnego trybu prejudycjalnego mającego zastosowanie do odesłań dotyczących przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Omawiany tryb został uregulowany w art. 23a Protokołu (nr 3) w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (Dz.U. 2008, C 115, s. 210) i w art. 104b regulaminu postępowania przed Trybunałem. Możliwość zwracania się o zastosowanie tego trybu jest rozwiązaniem istniejącym obok możliwości zwracania się o zastosowanie trybu przyspieszonego zgodnie z art. 23a wspomnianego protokołu i art. 104a regulaminu postępowania.

Przesłanki zastosowania pilnego trybu prejudycjalnego

34.

Pilny tryb prejudycjalny może zostać zastosowany wyłącznie w odniesieniu do dziedzin objętych tytułem V części trzeciej TFUE, regulującej zagadnienia dotyczące przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

35.

O zastosowaniu omawianego trybu decyduje Trybunał. Co do zasady, decyzja taka jest podejmowana wyłącznie na podstawie uzasadnionego wniosku sądu krajowego. W wyjątkowych okolicznościach Trybunał może z urzędu zdecydować o poddaniu odesłania rozpoznaniu w pilnym trybie prejudycjalnym, jeżeli wydaje się to konieczne.

36.

Pilny tryb prejudycjalny upraszcza poszczególne etapy postępowania przed Trybunałem, ale jego zastosowanie wiąże się zarówno poważnymi ograniczeniami zarówno dla Trybunału, jak i dla stron i innych zainteresowanych podmiotów, które uczestniczą w postępowaniu, w szczególności dla państw członkowskich.

37.

O zastosowanie tego trybu można więc wnosić wyłącznie w okolicznościach wskazujących jednoznacznie na konieczność wydania przez Trybunał rozstrzygnięcia w przedmiocie odesłania w jak najkrótszym terminie. Choć nie jest możliwe wyliczenie niniejszym w wyczerpujący sposób takich sytuacji przede wszystkim ze względu na zróżnicowany i rozwojowy charakter przepisów Unii regulujących zagadnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, sąd krajowy mógłby, tytułem przykładu, rozważyć złożenie wniosku o zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego w następujących sytuacjach: w przewidzianym w art. 267 akapit czwarty TFUE przypadku osoby pozbawionej wolności, jeżeli odpowiedź na zadane pytanie jest rozstrzygająca dla oceny sytuacji prawnej tej osoby lub – w przypadku sporu dotyczącego władzy rodzicielskiej lub opieki nad dzieckiem – jeżeli właściwość sądu, do którego sprawę wniesiono zgodnie prawem Unii zależy od odpowiedzi udzielonej na pytanie prejudycjalne.

Wniosek o zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego

38.

W celu umożliwienia Trybunałowi podjęcia szybkiej decyzji co do tego, czy należy zastosować pilny prejudycjalny, wniosek powinien wskazywać elementy stanu faktycznego i prawnego dowodzące tej pilności, a w szczególności zagrożenie wynikające z rozpoznania odesłania w zwykłym trybie prejudycjalnym.

39.

W miarę możliwości sąd krajowy powinien przedstawić w sposób zwięzły swoje stanowisko w przedmiocie odpowiedzi, jakiej należy udzielić na zadane pytanie lub pytania. Takie wskazanie ułatwia zajęcie stanowiska przez strony i inne podmioty, które uczestniczą w postępowaniu, a także decyzję Trybunału, przyczyniając się tym samym do szybkiego przebiegu postępowania.

40.

Wniosek o zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego powinien zostać złożony w formie wykluczającej wszelką dwuznaczność, pozwalającej sekretariatowi Trybunału natychmiast stwierdzić, że akta sprawy powinny zostać skierowane do rozpoznania w trybie szczególnym. W tym celu sąd odsyłający powinien dokonać w swoim wniosku wzmianki o art. 104b regulaminu postępowania, zamieszczając ją w łatwo rozpoznawalnym miejscu odesłania (na przykład w nagłówku lub w odrębnym dokumencie procesowym). W stosownym przypadku, również pismo towarzyszące sądu odsyłającego może odnosić się do tego wniosku.

41.

Co się tyczy samego postanowienia odsyłającego, jego zwięzły charakter jest tym bardziej ważny w pilnych sytuacjach, że pomaga zapewnić szybkość postępowania.

Wymiana informacji między Trybunałem, sądem krajowym i stronami

42.

Do celów komunikowania się z sądem krajowym i stronami postępowania przed nim, sądy krajowe, które składają wnioski o zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego powinny wskazać adres poczty elektronicznej, ewentualnie numer telefaksu, którego Trybunał mógłby używać oraz adresy poczty elektronicznej, ewentualnie numery telefaksu przedstawicieli stron sporu.

43.

Kopia podpisanego postanowienia odsyłającego wraz z wnioskiem zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego może zostać przekazana Trybunałowi uprzednio za pośrednictwem poczty elektronicznej (ECJ-Registry@curia.europa.eu) lub telefaksu (+352 43 37 66). Postanowienie i wniosek mogą być rozpoznawane niezwłocznie po otrzymaniu takiej kopii. Oryginały dokumentów muszą jednakże zostać przekazane do sekretariatu Trybunału w jak najkrótszym terminie.

---

(1)  Zgodnie z art. 10 ust. 1-3 protokołu nr 36 uprawnienia przyznane Trybunałowi Sprawiedliwości w odniesieniu do aktów przyjętych przed wejściem w życie traktatu z Lizbony (Dz.U. 2007, C 306, s. 1), na mocy tytułu VI TUE, w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, i niezmienione od tego czasu, pozostają jednakże bez zmian przez okres maksymalnie pięciu lat od daty wejścia w życie traktatu z Lizbony (1 grudnia 2009 r.). W tym okresie jedynie sądy tych państw członkowskich, które uznały właściwość Trybunału mogą kierować do niego wnioski o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym w odniesieniu do takich aktów, przy czym każde państwo członkowskie wskazuje, czy możliwość zwrócenia się do Trybunału obejmuje wszystkie sądy, czy jest zastrzeżona dla sądów, których orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu.

(2011/C 160/02)

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 152 z 21.5.2011.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 145 z 14.5.2011.

Dz.U. C 139 z 7.5.2011.

Dz.U. C 130 z 30.4.2011.

Dz.U. C 120 z 16.4.2011.

Dz.U. C 113 z 9.4.2011.

Dz.U. C 103 z 2.4.2011.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-20/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dopuszczalność skargi - Swobodny przepływ kapitału - Artykuł 56 WE - Artykuł 40 porozumienia EOG - Skarbowe papiery dłużne - Preferencyjne traktowanie podatkowe - Względy uzasadniające - Zwalczanie oszustw podatkowych - Zwalczanie unikania opodatkowania)

(2011/C 160/03)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal oraz A. Caeiros, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, C. Guerra Santos oraz J. Menezes Leitão, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 56 WE i art. 40 EOG — Skarbowe papiery dłużne — Preferencyjne traktowanie podatkowe papierów dłużnych wyemitowanych przez państwo portugalskie

Sentencja

1)

Wprowadzając w ramach wyjątkowego reżimu dotyczącego zalegalizowania sytuacji podatkowej składników majątkowych, które nie znajdowały się na terytorium portugalskim w dniu 31 grudnia 2004 r. („regime excepcional de regularização tributária de elementos patrimoniais que não se encontrem no território português em 31 de Dezembro de 2004”), ustanowionego ustawą nr 39 A/2005 z dnia 29 lipca 2005 r., preferencyjne traktowanie podatkowe skarbowych papierów dłużnych wyemitowanych wyłącznie przez państwo portugalskie, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 56 WE i art. 40 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 4.4.2009.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van koophandel Brussel — Belgia) — Francesco Guarnieri & Cie przeciwko Vandevelde Eddy VOF

(Sprawa C-291/09) (1)

(Swobodny przepływ towarów - Artykuł 34 TFUE - Cautio iudicatum solvi - Spółka prawa monakijskiego - Artykuł 18 akapit pierwszy TFUE)

(2011/C 160/04)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank van koophandel Brussel

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Francesco Guarnieri & Cie

Strona pozwana: Vandevelde Eddy VOF

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Rechtbank van koophandel te Brussel — Wykładnia art. 28 WE, 29 WE i 30 WE — Cautio judicatum solvi –Ustalenie, czy miało miejsce naruszenie przepisów wspólnotowych z zakresu swobodnego przepływu towarów

Sentencja

Artykuł 34 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by przepisy państwa członkowskiego przewidywały wymóg złożenia kaucji aktorycznej przez powoda o monakijskiej przynależności państwowej, który do jednego z sądów cywilnych wspomnianego państwa wniósł przeciwko podmiotowi pochodzącemu z tego ostatniego państwa powództwo o zapłatę faktur wystawionych z tytułu dostawy towarów traktowanych na równi z towarami wspólnotowymi, podczas gdy tego rodzaju wymóg nie ciąży na podmiotach pochodzących z omawianego państwa członkowskiego.

---

(1)  Dz.U. C 267 z 7.11.2009.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Sibiu — Rumunia) — Ioan Tatu przeciwko Statul român prin Ministerul Finanțelor și Economiei, Direcția Generală a Finanțelor Publice Sibiu, Administrația Finanțelor Publice Sibiu, Administrația Fondului pentru Mediu, Ministerul Mediului

(Sprawa C-402/09) (1)

(Podatki wewnętrzne - Artykuł 110 TFUE - Podatek od zanieczyszczeń pobierany przy pierwszej rejestracji pojazdów samochodowych - Neutralność podatkowa w odniesieniu do używanych pojazdów samochodowych pochodzących z przywozu oraz podobnych pojazdów znajdujących się już na danym rynku krajowym)

(2011/C 160/05)

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Tribunalul Sibiu

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ioan Tatu

Strona pozwana: Statul român prin Ministerul Finanțelor și Economiei, Direcția Generală a Finanțelor Publice Sibiu, Administrația Finanțelor Publice Sibiu, Administrația Fondului pentru Mediu, Ministerul Mediului

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunalul Sibiu — Rejestracja samochodów uprzednio zarejestrowanych w innych państwach członkowskich — Przepisy krajowe nakładające wymóg zapłaty podatku od zanieczyszczeń przy pierwszej rejestracji, podczas gdy samochody już obecne na rynku krajowym podlegają wyłączeniu z wymogu zapłaty tego podatku przy ponownej rejestracji — Zgodność przepisów krajowych z art. 90 WE — Przeszkoda w swobodnym przepływie towarów.

Sentencja

Artykuł 110 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ustanowieniu przez państwo członkowskie podatku od zanieczyszczeń emitowanych przez pojazdy samochodowe, pobieranego przy pierwszej rejestracji pojazdu w tym państwie członkowskim, jeżeli ten środek podatkowy zostaje ukształtowany w sposób zniechęcający do wprowadzania do ruchu w tymże państwie członkowskim pojazdów używanych nabytych w innych państwach członkowskich, nie zniechęcając równocześnie do nabywania na rynku krajowym pojazdów używanych w tym samym wieku i o takim samym stopniu zużycia.

---

(1)  Dz.U. C 24 z 30.1.2010.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-405/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środki własne Unii - Procedury dotyczące poboru należności przywozowych lub wywozowych - Opóźnienie w stwierdzeniu związanych z tymi należnościami środków własnych)

(2011/C 160/06)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Caeiros i M. Huttunen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Finlandii (przedstawiciele: A. Guimaraes-Purokoski i M. Pere, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciel: B. Klein, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa — Naruszenie art. 2, 6 i 9–11 rozporządzeń Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 29 maja 1989 r. wykonującego decyzję 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. L 155, s. 1), oraz rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. L 130, s. 1), i art. 220 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) — Nieprzestrzeganie, w przypadku pokrycia retrospektywnego, wyznaczonych terminów na uwzględnienie i stwierdzenie wspólnotowych środków własnych

Sentencja

1)

Stosując procedurę, zgodnie z którą środki własne Unii Europejskiej zostają stwierdzone dopiero po przyznaniu dłużnikowi terminu co najmniej czternastu dni na przedstawienie jego uwag, a także nieprzestrzegając, w przypadku pokrycia retrospektywnego, wyznaczonych terminów na zapisanie tych środków, co pociąga za sobą opóźnienie ich wpłaty, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2, 6 i 9–11 rozporządzeń Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 29 maja 1989 r. wykonującego decyzję 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot, zmienionego rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 1355/96 z dnia 8 lipca 1996 r., oraz rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot, i art. 220 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny.

2)	Republika Finlandii zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa swoje własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 312 z 19.12.2009

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Staatssecretaris van Financiën przeciwko Sony Supply Chain Solutions (Europe) BV

(Sprawa C-153/10) (1)

(Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 - Wspólnotowy kodeks celny - Artykuł 12 ust. 2 i 5, art. 217 ust. 1, i art. 243 - Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 - Przepisy wykonawcze do rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 - Artykuły 10 i 11 - Klasyfikacja towarów - Wiążąca informacja taryfowa - Powołanie się na wiążącą informację taryfową przez inny podmiot gospodarczy niż ten, który uzyskał informację - Wytyczne krajowych organów celnych - Uzasadnione oczekiwania)

(2011/C 160/07)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën

Strona pozwana: Sony Supply Chain Solutions (Europe) BV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia art. 12 ust. 2 i 5, art. 217 ust. 1, art. 243 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) i art. 11 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253, s. 1) — Klasyfikacja towarów — Sprzeciw wobec decyzji wydanej przez organy celne dotyczącej zaklasyfikowania produktu — Powołanie się przez podmiot wnoszący sprzeciw na wiążącą informację taryfową wydaną przez organy celne innego państwa członkowskiego dotyczącą podobnego produktu

Sentencja

1)

Artykuł 12 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny zmienionego przez rozporządzenie (WE) nr 82/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r., jak również art. 10 i 11 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92 zmienionego przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 12/97 z dnia 18 grudnia 1996 r. należy interpretować w ten sposób, że podmiot dokonujący zgłoszenia celnego we własnym imieniu i na własny rachunek nie może powoływać się na wiążącą informację taryfową, która została udzielona nie temu podmiotowi, lecz spółce z nim powiązanej, na wniosek której podmiot ten dokonał zgłoszenia.

2)

Artykuł 12 ust. 2 i 5 oraz art. 217 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 zmienionego przez rozporządzenie nr 82/97, a także art. 11 rozporządzenia nr 2454/93 zmienionego przez rozporządzenie nr 12/97 w związku z art. 243 rozporządzenia nr 2913/92 zmienionego przez rozporządzenie nr 82/97 należy interpretować w ten sposób, że w ramach postępowania dotyczącego poboru należności celnych osoba zainteresowana może sprzeciwić się temu poborowi, przedstawiając tytułem środka dowodowego wiążącą informację taryfową udzieloną w odniesieniu do takich samych towarów w innym państwie członkowskim, przy czym taka wiążąca informacja taryfowa nie wywiera właściwych jej skutków prawnych. Zadaniem sądu krajowego jest natomiast ustalenie, czy odpowiednie przepisy proceduralne danego państwa członkowskiego zezwalają na posługiwanie się takim środkiem dowodowym.

3)

Artykuł 12 rozporządzenia nr 2913/92 zmienionego przez rozporządzenie nr 82/97 oraz art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 2454/93 zmienionego przez rozporządzenie nr 12/97 należy interpretować w ten sposób, że wytyczne krajowe, które zezwalają organom krajowym na powoływanie się — w celu klasyfikacji taryfowej towarów będących przedmiotem zgłoszenia — na wiążącą informację taryfową udzieloną osobie trzeciej w odniesieniu do takich samych towarów, nie mogły doprowadzić do powstania po stronie importerów uzasadnionych oczekiwań, iż będą mogli powoływać się na takie wytyczne.

---

(1)  Dz.U. C 179 z 3.7.2010.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-305/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Transport kolejowy - Dyrektywa 2005/47/WE - Warunki pracy pracowników wykonujących pracę w trasie uczestniczących w świadczeniu interoperacyjnych usług transgranicznych w sektorze kolejowym - Umowa zawarta na poziomie europejskim przez partnerów społecznych w sektorze kolejowym - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2011/C 160/08)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Peere i M. van Beek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciel: C. Schiltz, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego –Nieustanowienie lub niepowiadomienie w wyznaczonym terminie o przyjęciu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2005/47/WE z dnia 18 lipca 2005 r. w sprawie umowy między Stowarzyszeniem Kolei Europejskich (CER) a Europejską Federacją Pracowników Transportu (ETF) w sprawie niektórych aspektów warunków pracy pracowników wykonujących pracę w trasie uczestniczących w świadczeniu interoperacyjnych usług transgranicznych w sektorze kolejowym (Dz. U. L 195, s. 15).

Sentencja

1)

Nieustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2005/47/WE z dnia 18 lipca 2005 r. w sprawie umowy między Stowarzyszeniem Kolei Europejskich (CER) a Europejską Federacją Pracowników Transportu (ETF) w sprawie niektórych aspektów warunków pracy pracowników wykonujących pracę w trasie uczestniczących w świadczeniu interoperacyjnych usług transgranicznych w sektorze kolejowym Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 234 z 28.8.2010.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 7 kwietnia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Irlandii

(Sprawa C-431/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2005/85/WE - Prawo azylu - Procedura nadawania i cofania statusu uchodźcy - Minimalne normy - Brak pełnej transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2011/C 160/09)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Condou-Durande i A.A. Gilly, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia (przedstawiciel: D. O'Hagan, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Nieustanowienie w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich (Dz.U. L 326, s. 13)

Sentencja

1)

Nieustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 43 tej dyrektywy.

2)	Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden w dniu 3 marca 2011 r. — M. J. Bakker przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-106/11)

(2011/C 160/10)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: M. J. Bakker

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepisy wskazujące właściwe ustawodawstwo zawarte w tytule II rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 (1) mają zastosowanie [Or. 17], z tym skutkiem, że wskazują jako na mające zastosowanie na niderlandzkie przepisy prawne i w konsekwencji możliwe jest pobranie składek na niderlandzkie ubezpieczenie społeczne w przypadku, takim jak niniejszy, w którym pracownik zamieszkujący w Hiszpanii i mający obywatelstwo niderlandzkie wykonuje działalność zawodową jako marynarz na rzecz pracodawcy mającego siedzibę w Niderlandach, świadcząc pracę na pokładach statków-pogłębiarek, pływających poza terytorium Wspólnoty pod niderlandzką banderą, mimo iż dokonując oceny wyłącznie w świetle niderlandzkich krajowych przepisów prawnych nie jest on objęty niderlandzkim systemem zabezpieczenia społecznego w następstwie okoliczności, iż nie zamieszkuje on w Niderlandach?

2)

Jakie znaczenie ma w tym kontekście okoliczność, że w ramach niderlandzkiego ubezpieczenia społecznego pracowników realizowana była polityka, zgodnie z którą w przypadku takim jak niniejszy marynarze byli traktowani przez organy wykonawcze ubezpieczeń społecznych pracowników jako ubezpieczeni w oparciu o prawo wspólnotowe?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) NR 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2)

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Czeskiej

(Sprawa C-109/11)

(2011/C 160/11)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Walker i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Czeska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że zezwalając na to, by osoby niebędące podatnikami stawały się członkami grupy VAT, Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 9 i 11 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej; (1)

—	obciążenie Republiki Czeskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Artykuł 11 tej dyrektywy stanowi, że po konsultacji z komitetem doradczym ds. podatku od wartości dodanej (zwanym dalej „Komitetem ds. VAT”), każde państwo członkowskie może uznać za jednego podatnika osoby mające siedzibę na terytorium tego samego państwa członkowskiego, które będąc niezależnymi pod względem prawnym, są ściśle powiązane pod względem finansowym, ekonomicznym i organizacyjnym.

W ocenie Komisji, zezwalając na to, by osoby niebędące podatnikami stawały się członkami grup VAT na zasadzie art. 11 dyrektywy 2006/112/WE, Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy art. 9 i 11 dyrektywy 2006/112/WE.

---

(1)  Dz.U. L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 4 marca 2011 r. — Minister van Financiën przeciwko G. in ’t Veld

(Sprawa C-110/11)

(2011/C 160/12)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Minister van Financiën

Strona pozwana: G. in’t Veld

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepisy wskazujące właściwe ustawodawstwo zawarte w tytule II rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 (1) mają zastosowanie, z tym skutkiem, że wskazują jako na mające zastosowanie na niderlandzkie przepisy prawne i w konsekwencji możliwe jest pobranie składek na niderlandzkie ubezpieczenie społeczne w przypadku, takim jak niniejszy, w którym pracownik zamieszkujący w Hiszpanii i mający obywatelstwo niderlandzkie wykonuje działalność zawodową jako marynarz na rzecz pracodawcy mającego siedzibę w Niderlandach, przy zastosowaniu niderlandzkiego prawa pracy, świadcząc pracę na pokładach statków morskich, pływających poza terytorium Wspólnoty pod banderą niderlandzkich Antyli, mimo iż dokonując oceny wyłącznie w świetle niderlandzkich krajowych przepisów prawnych nie jest on objęty niderlandzkim systemem zabezpieczenia społecznego w następstwie okoliczności, iż nie zamieszkuje on w Niderlandach?

2)

Jakie znaczenie ma w tym kontekście okoliczność, że w ramach niderlandzkiego ubezpieczenia społecznego pracowników realizowana była polityka, zgodnie z którą w przypadku takim jak niniejszy marynarze byli traktowani przez organy wykonawcze ubezpieczeń społecznych pracowników jako ubezpieczeni w oparciu o prawo wspólnotowe?

3)	Jakie znaczenie ma w tym kontekście okoliczność, że sporadycznie działalność zawodowa jest wykonywania na wodach terytorialnych państwa członkowskiego lub w porcie znajdującym się na terytorium państwa członkowskiego?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2)

Skarga wniesiona w dniu 8 marca 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-122/11)

(2011/C 160/13)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Kreuschitz i G. Rozet, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że uchylając dopiero od dnia 1 sierpnia 2004 r. warunek miejsca zamieszkania, który sprzeciwiał się waloryzacji rent i emerytur obywateli europejskich i obywateli EOG zamieszkujących poza terytorium państwa, z którym Belgia zawarła umowę o wzajemności, i nie usuwając dyskryminacji stosowanej wobec tych obywateli przez cały okres przed 1 sierpnia 2004 r. w związku z pozbawieniem ich części renty czy emerytury, Królestwo Belgii uchybiło swoim zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 4 i 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (1), jak również art. 18 i 45 TFUE ustanawiających zasadę niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową;

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja utrzymuje, że uregulowanie krajowe wprowadziło dyskryminację obywateli innych państw członkowskich, ponieważ wyłącznie na nich nakładało warunek miejsca zamieszkania na terytorium jednego z państw członkowskich lub jednego z państw, z którymi Belgia zawarła umowę o wzajemności celem korzystania z waloryzacji rent i emerytur w okresie do dnia 1 sierpnia 2004 r.

Komisja twierdzi ponadto, że ww. rozporządzenie (WE) nr 883/2004 nie obwarowuje już prawa do powoływania się na zasadę równego traktowania warunkiem zamieszkiwania na terytorium państwa członkowskiego. Osoby objęte omawianym rozporządzeniem mogą zatem dochodzić stosowania tej zasady nawet jeśli zamieszkują w państwie trzecim. Tym samym państwo nie może dłużej zastrzegać waloryzacji rent i emerytur dla własnych obywateli, lecz powinno nią również objąć rencistów i emerytów zamieszkujących w państwie trzecim.

Wreszcie zdaniem Komisji, nie można uwzględnić powodów podnoszonych przez władze belgijskie dla uzasadnienia niemożności stosowania zmienionej ustawy z mocą wsteczną, takich jak uzasadnione oczekiwania, praktyczne trudności czy obciążenie finansowe.

---

(1)  Dz.U. L 166, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 25 marca 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-145/11)

(2011/C 160/14)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Šimerdová oraz A. Marghelis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że odmawiając zatwierdzenia dwóch wniosków o pozwolenie na dopuszczenie do obrotu weterynaryjnych produktów leczniczych CT-Line 15 % Premix oraz CT-Line 15 % Oral Powder w ramach zdecentralizowanej procedury przewidzianej w dyrektywie 2001/82/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (1), Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 32 i 33 tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze Komisja twierdzi, że ww. dyrektywa 2001/82/WE nie pozwala, aby w ramach zdecentralizowanej procedury państwo członkowskie dokonało prawnej i naukowej oceny wniosku o pozwolenie. Faza zatwierdzenia służy wyłącznie sprawdzeniu, czy przedłożona dokumentacja jest identyczna we wszystkich państwach członkowskich, czy jest kompletna oraz czy zawiera wykaz zainteresowanych państw członkowskich, zgodnie z warunkami wymienionymi w art. 32 ust. 1 dyrektywy. Skarżąca zarzuca zatem stronie pozwanej, że odrzuciła wnioski o pozwolenie powołując się w szczególności na względy związane ze składem produktu leczniczego i jego formą farmaceutyczną, podnoszonym brakiem jego zgodności z prawem krajowym oraz ewentualnym ryzykiem dla zdrowia publicznego.

Komisja zauważa również, że na etapie zatwierdzenia państwa członkowskie, których dotyczy wniosek o pozwolenie, mają obowiązek przyjęcia sprawozdania oceny przedłożonego przez państwo członkowskie, które wydało pozwolenie, na którym opiera się wniosek (odnośne państwo członkowskie), chyba że powołano się na poważne zagrożenie dla zdrowia ludzi, zwierząt lub środowiska naturalnego, zgodnie z art. 33 dyrektywy. Tymczasem władze francuskie nie zachowały procedury przewidzianej w tym artykule.

---

(1)  Dyrektywa 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (Dz.U. L 311, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Riigikohus (Republika Estonii) w dniu 25 marca 2011 r. — AS Pimix (w likwidacji) przeciwko Maksu — ja Tolliameti Lõuna maksu — ja tollikeskus; Põllumajandusministeerium

(Sprawa C-146/11)

(2011/C 160/15)

Język postępowania: estoński

Sąd krajowy

Riigikohus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: AS Pimix (w likwidacji)

Strony pozwane: Maksu- ja Tolliameti Lõuna maksu- ja tollikeskus; Põllumajandusministeerium.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy, biorąc pod uwagę orzecznictwo Trybunału (wyroki: z dnia 11 grudnia 2007 r. w sprawie C-161/06 Skoma-Lux, Zb.Orz. s. I-10841; z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie C-560/07 Balbiino, Zb.Orz. s. I-4447; oraz z dnia 29 października 2009 r. w sprawie C-140/08 Rakvere Lihakombinaat, Zb.Orz. s. I-10533), art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 58 aktu przystąpienia należy interpretować w ten sposób, że można wymagać od jednostki, aby spełniła ona obowiązek wynikający z rozporządzenia Komisji (WE) nr 1972/2003 (1) z dnia 10 listopada 2003 r. a) niezależnie od okoliczności, że w dniu 1 maja 2004 r. rzeczone rozporządzenie nie było opublikowane w języku estońskim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej b) a prawodawca państwa członkowskiego w akcie prawa wewnętrznego nie powtórzył definicji produktów rolniczych przewidzianej przez rozporządzenie, lecz ograniczył się do odesłania do art. 4 ust. 5 rzeczonego rozporządzenia, które nie zostało prawidłowo opublikowane, c) podczas gdy jednostka spełniła jeden z obowiązków wynikających z tego rozporządzenia (zgłosiła zapasy zgodnie z kodem mającym zastosowanie do towaru) i go nie zaskarżyła d) oraz właściwy organ państwa członkowskiego nałożył na nią opłatę w dniu, w którym rozporządzenie nr 1972/2003 było już opublikowane w języku estońskim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej?

2)

Czy z przepisów art. 58 aktu przystąpienia w związku z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz w związku z motywem 3 i art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1972/2003 można wnioskować, że państwo członkowskie może nakładać na jednostkę obowiązek uiszczenia opłaty od nadmiernych zapasów, jeżeli w dniu 1 maja 2004 r. rozporządzenie nr 1972/2003 nie było opublikowane w języku estońskim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, ale w chwili nakładania późniejszej opłaty przez właściwy organ państwa członkowskiego owo rozporządzenie było już opublikowane w języku estońskim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej?

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1972/2003 z dnia 10 listopada 2003 r. w sprawie środków przejściowych przyjętych w odniesieniu do handlu produktami rolnymi ze względu na przystąpienie Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz.U. L 293, s. 3).

Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-150/11)

(2011/C 160/16)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Beynet i A. Marghelis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Królestwo Belgii, wymagając, oprócz dowodu rejestracyjnego, przedstawienia do celów badania technicznego pojazdu uprzednio zarejestrowanego w innym państwie członkowskim poprzedzającego jego zarejestrowanie również świadectwa zgodności, a także poddając pojazdy uprzednio zarejestrowane w innych państwach członkowskich badaniu technicznemu poprzedzającemu ich zarejestrowanie, bez uwzględnienia badania technicznego przeprowadzonego w innym państwie członkowskim, uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy dyrektywy Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (1) oraz art. 34 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

—	obciążenie Królestwu Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi na poparcie skargi dwa zarzuty, oparte na naruszeniu art. 34 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz dyrektywy 1999/37/WE przez prawo krajowe, które wymaga po pierwsze przedstawienia świadectwa zgodności przed zarejestrowaniem pojazdu uprzednio zarejestrowanego w innym państwie członkowskim, a po drugie odmawia uwzględnienia badania technicznego przeprowadzonego wcześniej w tym państwie.

W ramach pierwszego zarzutu Komisja zarzuca pozwanej nałożenie generalnego wymogu przeprowadzenia badania technicznego przed zarejestrowaniem pojazdu używanego uprzednio zarejestrowanego w innym państwie członkowskim, bez uwzględnienia ewentualnego badania przeprowadzonego już w tym państwie. Badanie takie może zniechęcać niektórych zainteresowanych do przywozu do Belgii używanych pojazdów uprzednio zarejestrowanych w innych państwach członkowskich, w związku z czym stanowi ograniczenie swobody przepływu towarów, zakazane na mocy art. 34 TFUE.

W ramach drugiego zarzutu Komisja zwraca uwagę, że zgodnie z prawem krajowym wniosek rejestracyjny może zostać uwzględniony tylko po przedstawieniu zaświadczenia o badaniu technicznym, które władze belgijskie wydają pod warunkiem okazania świadectwa zgodności wraz z dowodem rejestracyjnym wydanym w innym państwie członkowskim. Przepisy te są sprzeczne z art. 4 dyrektywy 1999/37/WE i pozbawiają skuteczności zasadę uznawania zharmonizowanych dowodów rejestracyjnych wydawanych przez inne państwa członkowskie. Uregulowania takie bowiem, jakkolwiek stosowane bez rozróżnienia wobec pojazdów zarejestrowanych w Belgii i w innych państwach członkowskich, uderzają przede wszystkim w pojazdy używane pochodzące z innych państw członkowskich, jako że w większości państw członkowskich nie wydaje się świadectw zgodności właścicielom pojazdów.

---

(1)  Dz.U. L 138, s. 57.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Far Eastern New Century przeciwko Radzie

(Sprawa T-167/07) (1)

(Dumping - Przywóz politereftalanów etylenu pochodzących z Tajwanu - Określenie marginesu dumpingu - Asymetryczna metoda obliczania - Struktura cen eksportowych różniąca się w zależności od nabywcy lub okresu - Pełny zakres marginesu dumpingu, którego nie odzwierciedlają symetryczne metody obliczania - Obowiązek uzasadnienia)

(2011/C 160/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Far Eastern New Century Corp., dawniej Far Eastern Textile Ltd (Taipei, Tajwan) (przedstawiciel P. De Baere, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.P. Hix i B. Driessen, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata, G. Berrischa)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo H. van Vliet i K. Talabér-Ritz, następnie H. van Vliet i M. França, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 192/2007 z dnia 22 lutego 2007 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych politereftalanów etylenu pochodzących z Indii, Indonezji, Malezji, Republiki Korei, Tajlandii i Tajwanu w następstwie przeglądu wygaśnięcia oraz częściowego przeglądu okresowego na mocy art. 11 ust. 2 i art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (Dz.U. L 59, s. 1)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Far Eastern New Century Corp. pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 170, 21.7.2007.

Wyrok Sądu z dnia 14 kwietnia 2011 r. — Visa Europe Ltd oraz Visa International Service przeciwko Komisji

(Sprawa T-461/07) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek usług autoryzacji transakcji dokonywanych kartami kredytowymi lub debetowymi z odroczoną płatnością - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Ograniczenie konkurencji - Potencjalny konkurent - Grzywny - Okoliczności łagodzące - Rozsądny termin - Pewność prawa - Prawo do obrony)

(2011/C 160/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Visa Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) oraz Visa International Servce (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: początkowo S. Morris, QC, H. Davies oraz A. Howard, barristers, V. Davies oraz H. Masters, solicitors, następnie S. Morris i P. Scott, solicitor, A. Howard, V. Davies oraz C. Thomas, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska, (przedstawiciele: początkowo F. Arbault, N. Khan oraz V. BottkA, a następnie N. Khan oraz V. Bottka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem żądania głównego stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 4471 wersja ostateczna z dnia 3 października 2007 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 81 WE oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/D1/37.860 — Morgan Stanley przeciwko Visa International i Visa Europe) oraz, tytułem żądania ewentualnego, wniosek o uchylenie lub obniżenie kwoty grzywny nałożonej decyzją na skarżących

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Visa Europe Ltd i Visa International Service zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 51 z 23.2.2008.

Wyrok Sądu z dnia 15 kwietnia 2011 r. — Republika Czeska przeciwko Komisji

(Sprawa T-465/08) (1)

(Program PHARE - „Fundusze odnawialne” otrzymane przez Republikę Czeską - Zwrot wypłaconych kwot - Decyzja Komisji o odzyskaniu poprzez potrącenie - Podstawa prawna - Odrębne porządki prawne - Pojęcie pewnej i wyrażonej w kwocie pieniężnej wierzytelności - Obowiązek uzasadnienia)

(2011/C 160/19)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciel: M. Smolek, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. van Nuffel, F. Dintilhac i Z. Malůšková, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 7 sierpnia 2008 r. w sprawie przystąpienia do odzyskania w drodze potrącenia kwot dłużnych od Republiki Czeskiej w ramach „funduszy odnawialnych” programu PHARE.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Czeska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 327 z 20.12.2008

Wyrok Sądu z dnia 14 kwietnia 2011 r. — Lancôme przeciwko OHIM — Focus Magazin Verlag (ACNO FOCUS)

(Sprawa T-466/08 P) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ACNO FOCUS - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy FOCUS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009))

(2011/C 160/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lancôme parfums et beauté & Cie (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i J. Pagenberg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Focus Magazin Verlag GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci R. Schweizer i J. Berlinger)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 lipca 2008 r. (sprawa R 1796/2007-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Focus Magazin Verlag GmbH a Lancôme parfums et beauté & Cie,

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lancôme parfums et beauté & Cie zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 6 z 10.1.2009.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Niemcy przeciwko Komisji

(Sprawa T-576/08) (1)

(Rolnictwo - Wspólna organizacja rynków - Dystrybucja żywności pochodzącej z zapasów interwencyjnych do wykorzystania przez osoby najbardziej potrzebujące - Rozporządzenie (WE) nr 983/2008 - Plan podziału pomiędzy państwa członkowskie zasobów zapisanych w roku budżetowym 2009 na program dystrybucji - Pozyskiwanie na rynku - Skarga o stwierdzenie nieważności)

(2011/C 160/21)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: początkowo M. Lumma oraz B. Klein, następnie M. Lumma, B. Klein, T. Henze oraz N. Graf Vitzthum, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i A. Szmytkowska, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk, K. Petkovska, S. Johannesson oraz A. Engman, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: B. Plaza Cruz, pełnomocnik); Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i B. Cabouat, pełnomocnicy); Republika Włoska, (przedstawiciele: początkowo I. Bruni, pełnomocnik, następnie P. Gentili, avvocato dello Stato); oraz Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: początkowo M. Dowgielewicz, następnie M. Szpunar, a w końcu M. Szpunar, B. Majczyna i M. Drwiecki, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia Komisji (WE) nr 983/2008 z dnia 3 października 2008 r. przyjmującego plan podziału pomiędzy państwa członkowskie zasobów zapisanych w roku budżetowym 2009 na dostawy żywności pochodzącej z zapasów interwencyjnych do wykorzystania przez osoby najbardziej potrzebujące we Wspólnocie (Dz.U. L 268, s. 3).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność art. 2 zaskarżonego rozporządzenia Komisji (WE) nr 983/2008 z dnia 3 października 2008 r. przyjmującego plan podziału pomiędzy państwa członkowskie zasobów zapisanych w roku budżetowym 2009 na dostawy żywności pochodzącej z zapasów interwencyjnych do wykorzystania przez osoby najbardziej potrzebujące we Wspólnocie, a także załącznika II do tego rozporządzenia.

2)	Stwierdzenie nieważności art. 2 rozporządzenia nr 983/2008 i załącznika II do tego rozporządzenia nie ma wpływu na ważność już wypłaconych dotacji.

3)	Komisja pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Republikę Federalną Niemiec.

4)	Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Republika Włoska, Rzeczpospolita Polska i Królestwo Szwecji pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 55 z 7.3.2009.

Wyrok Sądu z dnia 14 kwietnia 2011 r. — Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji

(Sprawa T-70/09) (1)

(EFRR - Jednolity dokument planowania programów dla regionu Groningen-Drenthe - Decyzja dotycząca obniżenia udziału finansowego i nakazująca zwrot otrzymanych kwot - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 23 ust. 1 i art. 24 ust. 1 i 2 rozporządzenia (EWG) nr 4253/88)

(2011/C 160/22)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: C. Wissels, M. Noort, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Roels i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Komisji C(2008) 8355 z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie obniżenia udziału Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), przyznanego pierwotnie w ramach jednolitego dokumentu planowania programów dla objętego celem nr 2 regionu Groningen-Drenthe w Niderlandach — nr 97.07.13.003 — stosownie do decyzji Komisji C(1997) 1362 z dnia 26 maja 1997 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Królestwo Niderlandów zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 90 z 18.4.2009.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Tubesca przeciwko OHIM — Tubos del Mediterráneo (T TUMESA TUBOS DEL MEDITERRANEO S.A.)

(Sprawa T-98/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego T TUMESA TUBOS DEL MEDITERRANEO S.A. - Wcześniejsze, słowny krajowy i graficzny międzynarodowy, znaki towarowe TUBESCA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

(2011/C 160/23)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Tubesca (Ailly-sur-Noye, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Greffe)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Tubos del Mediterráneo, SA (Sagunto, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 grudnia 2008 r. (sprawa R 518/2008-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Tubesca a Tubos del Mediterráneo, SA

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tubesca zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 102 z 1.5.2009.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Deichmann przeciwko OHIM (Przedstawienie wygiętego paska z przerywanymi liniami przy brzegach)

(Sprawa T-202/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską - Graficzny znak towarowy przedstawiający wygięty pasek z przerywanymi liniami przy brzegach - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

(2011/C 160/24)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deichmann SE, dawniej Heinrich Deichmann-Schuhe GmbH & Co. KG (Essen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat O. Rauscher)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Weberndörfer, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 kwietnia 2009 r. (sprawa R 224/2007-4) dotyczącą rejestracji międzynarodowej wskazującej Wspólnotę Europejską graficznego znaku towarowego przedstawiającego wygięty pasek z przerywanymi liniami przy brzegach.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Deichmann SE zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 180 z 1.8.2009.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Alder Capital przeciwko OHIM — Gimv Nederland (ALDER CAPITAL)

(Sprawa T-209/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy ALDER CAPITAL - Wcześniejsze słowne zarejestrowane w Beneluksie znaki towarowe Halder i Halder Investments - Wcześniejszy słowny międzynarodowy znak towarowy Halder - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit b) i art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 40/94 obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009] - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 15 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 15 rozporządzenia nr 207/2009))

(2011/C 160/25)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alder Capital Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: G. Schneider i R. Manea, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Gimv Nederland BV (Gravenhage, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci M. van de Braak i S. Beelaard)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 20 lutego 2009 r. (sprawa R 486/2008-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Halder Holdings BV a Alder Capital Ltd.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Alder Capital Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania, włącznie z niezbędnymi kosztami poniesionymi przez Gimv Nederland BV w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

---

(1)  Dz.U. C 180 z 1.8.2009.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — United States Polo Association przeciwko OHIM — Textiles CMG (U.S. POLO ASSN.)

(Sprawa T-228/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego U.S. POLO ASSN. - Wcześniejsze słowne, wspólnotowy i krajowy, znaki towarowe POLO-POLO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

(2011/C 160/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: United States Polo Association (Lexington, Kentucky, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci P. Goldenbaum, I. Rohr i T. Melchert)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Textiles CMG, SA (Onteniente, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 20 marca 2009 r. (sprawa R 886/2008-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Textiles CMG, SA a United States Polo Association.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	United States Polo Association zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 180 z 1.8.2009.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Safariland przeciwko OHIM — DEF-TEC Defense Technology (FIRST DEFENSE AEROSOL PEPPER PROJECTOR)

(Sprawa T-262/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Graficzny wspólnotowy znak towarowy FIRST DEFENSE AEROSOL PEPPER PROJECTOR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Zastosowanie się przez OHIM do wyroku stwierdzającego nieważność decyzji jednej z jego izb odwoławczych - Prawo do obrony - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 63 ust. 2, art. 65 ust. 6, art. 75 i 76 rozporządzenia nr 207/2009)

(2011/C 160/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Safariland LLC, dawniej Defense Technology Corporation of America (Jacksonville, Floryda, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunze i G. Würtenberger)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: DEF-TEC Defense Technology GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci H. Daniel i O. Haleen, następnie O. Haleen)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 maja 2009 r. [sprawa R 493/2002-4 (II)] dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Defense Technology Corporation of America a DEF-TEC Defense Technology GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.

2)	Safariland LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i przez DEF-TEC Defense Technology GmbH.

---

(1)  Dz.U. C 205 z 29.8.2009.

Wyrok Sądu z dnia 12 kwietnia 2011 r. — Fuller & Thaler Asset Management przeciwko OHIM (BEHAVIOURAL INDEXING i BEHAVIOURAL INDEX)

(Sprawy połączone T-310/09 i T-383/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownych wspólnotowych znaków towarowych BEHAVIOURAL INDEXING i BEHAVIOURAL INDEX - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

(2011/C 160/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fuller & Thaler Asset Management, Inc. (San Mateo, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: S. Malynicz, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Przedmiot

W sprawie T-310/09 skarga na decyzję Wielkiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 kwietnia 2009 r. (sprawa R 323/2008-G) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego BEHAVIOURAL INDEXING jako wspólnotowego znaku towarowego i w sprawie T-383/09 skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 czerwca 2009 r. (sprawa R 138/2009-1) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego BEHAVIOURAL INDEX jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Sprawy T-310/09 i T-383/09 zostają połączone w celu wydania niniejszego wyroku.

2)	Skargi zostają oddalone.

3)	Fuller & Thaler Asset Management, Inc. zostaje obciążona w sprawach T-310/09 i T-383/09 własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

---

(1)  Dz.U. C 244 z 10.10.2009.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Bodegas y Viñedos Puerta de Labastida przeciwko OHIM — Unión de Cosecheros de Labastida (PUERTA DE LABASTIDA)

(Sprawa T-345/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PUERTA DE LABASTIDA - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy CASTILLO DE LABASTIDA - Wcześniejsze słowne wspólnotowe znaki towarowe CASTILLO DE LABASTIDA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009)

(2011/C 160/29)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Bodegas y Viñedos Puerta de Labastida, SL (Autol, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Grimau Muñoz i J. Villamor Muguerza)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Unión de Cosecheros de Labastida, S. Coop. Ltda (Labastida, Hiszpania) (przedstawiciele: początkowo adwokaci P. López Ronda i G. Macias Bonilla, następnie adwokat F. Brandolini Kujman)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 maja 2009 r. (sprawa R 1021/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Unión de Cosecheros de Labastida, S. Coop. Ltda a Bodegas y Viñedos Puerta de Labastida.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Bodegas y Viñedos Puerta de Labastida, SL. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 256 z 24.10.2009.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Sociedad Agricola Requingua przeciwko OHIM — Consejo Regulador de la Denominación de Origen Toro (TORO DE PIEDRA)

(Sprawa T-358/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego TORO DE PIEDRA - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy D. ORIGEN TORO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Prawo do bycia wysłuchanym - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009)

(2011/C 160/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sociedad Agricola Requingua Ltda (Santiago, Chile) (przedstawiciele: adwokaci E. Vorbuchner, C. Ley i M. Heidelberg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i A. Folliard-Monguiral, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Consejo Regulador de la Denominación de Origen Toro (Toro, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 czerwca 2009 r. (sprawa R 1117/2008-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Consejo Regulador de la Denominación de Origen Toro a Sociedad Agricola Requingua Ltda.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sociedad Agricola Requingua Ltda zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 267 z 7.11.2009.

Wyrok Sądu z dnia 14 kwietnia 2011 r. — TTNB przeciwko OHIM — March Juan (Tila March)

(Sprawa T-433/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Tila March - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy CARMEN MARCH - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

(2011/C 160/31)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: TTNB (Paryż, Francja) (przedstawiciele: początkowo adwokat J.M. Moiroux, następnie adwokaci J.M. Moiroux i C. Beudard)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Carmen March Juan (Madryt, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 20 sierpnia 2009 r. (sprawa R 1538/2008-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Carmen March Juan a TTNB.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.

2)	TTNB zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 312 z 19.12.2009.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Smart Technologies przeciwko OHIM (WIR MACHEN DAS BESONDERE EINFACH)

(Sprawa T-523/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego WIR MACHEN DAS BESONDERE EINFACH - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

(2011/C 160/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Smart Technologies ULC (Calgary, Kanada) (przedstawiciele: M. Edenborough, QC, T. Elias, barrister, i R. Harrison, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 września 2009 r. (sprawa R 554/2009-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego WIR MACHEN DAS BESONDERE EINFACH jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Smart Technologies ULC zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 51 z 27.2.2010.

Wyrok Sądu z dnia 12 kwietnia 2011 r. — Euro-Information przeciwko OHIM (EURO AUTOMATIC PAYMENT)

(Sprawa T-28/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego EURO AUTOMATIC PAYMENT - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

(2011/C 160/33)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Euro-Information — Européenne de traitement de l'information (Strasbourg, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Grolée)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 listopada 2009 r. (sprawa R 635/2009-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego EURO AUTOMATIC PAYMENT jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona i w pozostałym zakresie oddalona.

2)	Euro-Information — Européenne de traitement de l’information zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 80 z 27.3.2010.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Air France przeciwko OHIM (kształt równoległoboku)

(Sprawa T-159/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego kształt równoległoboku - Bezwzględna podstawa odmowy - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

(2011/C 160/34)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Société Air France (Roissy-en-France, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Grolée)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 stycznia 2010 r. (sprawa R 1018/2009-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia przedstawiającego kształt równoległoboku jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Société Air France zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 161 z 19.6.2010.

Wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Zitro IP przeciwko OHIM — Show Ball Informática (BINGO SHOWALL)

(Sprawa T-179/10) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego BINGO SHOWALL - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy SHOW BALL - Względna podstawa odmowy - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

(2011/C 160/35)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Zitro IP Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat A. Canela Giménez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Show Ball Informática Ltda (São Paulo, Brazylia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 9 lutego 2010 r. (sprawa R 666/2009-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Zitro IP Sàrl a Show Ball Informática Ltda.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Zitro IP Sàrl zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 161 z 19.6.2010.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 18 marca 2011 r. — Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji

(Sprawa T-457/09 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Zatwierdzenie pomocy państwa na rzecz restrukturyzacji banku - Zbycie oddziału jako forma rekompensaty - Pilny charakter - Wyważenie interesów)

(2011/C 160/36)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband (Münster, Niemcy) (przedstawiciele: A.Rosenfeld i I. Liebach, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, B. Martenczuk i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania art. 2 ust. 1 decyzji Komisji C(2009) 3900 wersja ostateczna poprawiona z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie C-43/2008 (ex N 390/2008) dotyczącej pomocy państwa, którą Niemcy zamierzają udzielić na rzecz restrukturyzacji WestLB AG, w związku z pkt 5.4, 5.7 i 6.7 załącznika do tej decyzji oraz w związku z decyzją Komisji C(2010) 9525 wersja ostateczna z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawach MC 8/2009 i C-43/2009 — Niemcy — WestLB, w zakresie, w jakim z przepisów tych wynika, że po dniu 15 lutego 2011 r. Westdeutsche Immobilien Bank AG powinien zaprzestać przeprowadzania nowych transakcji.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Postanowienie z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie T-457/09 R Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji zostaje uchylone.

3)	Wnioski o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów złożone przez Westdeutsche ImmobilienBank AG, Landschaftsverband Westfalen-Lippe, Landschaftsverband Rheinland, WestLB, kraj związkowy Nadrenia Północna-Westfalia i Rheinischer Sparkassen- und Giroverband stały się bezprzedmiotowe.

4)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 25 marca 2011 r. — Automobili Lamborghini przeciwko OHIM — Miura Martínez (Miura)

(Sprawa T-191/11)

(2011/C 160/37)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Automobili Lamborghini Holding SpA (Sant’Agata Bolognese, Włochy) (przedstawiciel: adwokat P. Kather)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą byli również: Eduardo Miura Martínez (Sewilla, Hiszpania) i Antonio José Miura Martínez (Sewilla)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 21 stycznia 2011 r. w sprawie R 161/2010-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Miura” dla towarów i usług z klas 12, 14, 18, 25 i 28.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu w sprawie sprzeciwu: Eduardo Miura Martínez i Antonio José Miura Martínez

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny, międzynarodowy i krajowy, znak towarowy zawierający element słowny „MIURA” zarejestrowany dla towarów i usług z klas 12, 14, 24, 25 i 39, słowny krajowy znak towarowy „MIURA” dla towarów z klas 18 i 25, jak również używana w obrocie handlowym nazwa „MIURA” w odniesieniu do hodowli byków

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 42 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ interwenienci nie dowiedli używania znaków towarowych, na które powołali się w sprzeciwie, oraz naruszenie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ skarżąca nie miała możliwości ustosunkować się do rozstrzygających rozważań decyzji, gdyż nie zostało jej przekazane uzasadnienie sprzeciwu.

---

(1)  Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

Skarga wniesiona w dniu 1 kwietnia 2011 r. — El-Materi przeciwko Radzie

(Sprawa T-200/11)

(2011/C 160/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fahd Mohamed Sakher Ben Mohamed El-Materi (Doha, Katar) (przedstawiciele: M. Lester, Barrister i G. Martin, Solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2011/79/WPZiB z dnia 4 lutego 2011 r. w sprawie wykonania decyzji 2011/72/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 31, s. 40) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 101/2011 z dnia 4 lutego 2011 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 31, s. 1), w zakresie w jakim mają one zastosowanie w stosunku do skarżącego; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1)

Zarzut pierwszy, że kryterium umieszczenia nazwiska skarżącego w załączniku do decyzji 2011/79/WPZiB nie zostało spełnione ze względu na fakt, iż: — jedyna dopuszczalna podstawa umieszenia nazwiska skarżącego w wyżej wymienionym załączniku zakłada spełnienie kryterium, określonego w art. 1 decyzji 2011/72/WPZiB (1), a mianowicie, że był on osobą „odpowiedzialną za sprzeniewierzenie tunezyjskich państwowych środków finansowych”, bądź też był powiązany z taką osobą, ponieważ, jak wyjaśnia motyw drugi, takie osoby „pozbawiają w ten sposób społeczeństwo Tunezji korzyści ze zrównoważonego rozwoju gospodarczego i społecznego i podważają rozwój demokracji w tym kraju”.

2)

Zarzut drugi, że Rada naruszyła prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej skarżącego, ze względu na to, że: — zastosowane środki ograniczające nie przewidują żadnej procedury związanej z udostępnieniem skarżącemu dowodów, które stały się podstawą decyzji o zamrożeniu środków finansowych, czy też umożliwiającej mu konstruktywne wypowiedzenie się w przedmiocie tych dowodów; — uzasadnienie, na które powołano się przy przyjmowaniu zaskarżonych środków zawiera ogólne, niczym nie poparte i niejasne twierdzenie o prowadzeniu śledztwa sądowego; — Rada nie dostarczyła wystarczających informacji umożliwiających skarżącemu konstruktywne przedstawienie w ramach odpowiedzi swojego stanowiska, co nie pozwala Trybunałowi na dokonanie oceny, czy decyzja oraz ocena Rady były zasadne i oparte na niepodważalnych dowodach.

3)

Zarzut trzeci, że Rada nie uzasadniła w wystarczający sposób skarżącemu zastosowania wobec niego zaskarżonych środków, naruszając jej obowiązek do przedstawienia w jasny sposób konkretnych i specyficznych powodów uzasadniających jej decyzję, w tym indywidualnych i specyficznych powodów, które doprowadziły ją do uznania, że skarżący był odpowiedzialny za sprzeniewierzenie tunezyjskich państwowych środków finansowych.

4)

Zarzut czwarty, że Rada naruszyła bez uzasadnienia i w sposób nieproporcjonalny prawo własności skarżącego, a także jego swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, ze względu na to, że — środki o zamrożeniu funduszy mają znaczący i długotrwały wpływ na jego prawa podstawowe; — ich zastosowanie wobec skarżącego nie jest uzasadnione; oraz — Rada nie wykazała, że całkowite zamrożenie środków finansowych było mniej uciążliwym sposobem na osiągnięcie takiego celu, ani też, że wyrządzona skarżącemu bardzo znaczna szkoda była uzasadniona i proporcjonalna.

5)

Zarzut piąty, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie decydując się na zastosowanie tych środków ograniczających wobec skarżącego, gdyż wygląda na to, że Rada nie dokonała żadnej oceny w odniesieniu do skarżącego, czy też gdy taka ocena została dokonana, Rada doszła do błędnego wniosku, że zastosowanie środków ograniczających było wobec skarżącego uzasadnione.

---

(1)  Decyzja Rady 2011/72/WPZiB z dnia 31 stycznia 2011 r. dotycząca środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 28, s. 62).

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2011 r. — Si.mobil przeciwko Komisji

(Sprawa T-201/11)

(2011/C 160/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Si.mobil telekomunikacijske stortive d.d. (Lublana, Republika Słowenii) (przedstawiciele: P. Alexiadis und E. Sependa, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2001) 355 wersja ostateczna z dnia 24 stycznia 2011 r. w sprawie COMP/39.707 — Si.mobil/Mobitel;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2001) 355 wersja ostateczna z dnia 24 stycznia 2011 r. w sprawie COMP/39.707 — Si.mobil/Mobitel, w której oddaliła ona wniesioną do niej przez skarżącą na podstawie art. 102 TFUE w dniu 14 sierpnia 2009 r. skargę na rzekomo nieuczciwe praktyki Mobitela na detalicznym i hurtowym poziomie konkurencji na szeregu rynków telefonii komórkowej.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczy zastosowania przez Komisję w sposób oczywiście błędny przepisów kompetencyjnych przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1/2003 (1) i obwieszczeniu Komisji w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji (Dz.U. 2004 C 101, s. 43). — Przyjmując zaskarżoną decyzję Komisja nie zagwarantowała skutecznego zastosowania prawa Unii i nie uwzględniła przy tym nadrzędnych wymogów porządku publicznego, którymi objęte jest rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003, oraz swoich własnych reguł zawartych w obwieszczeniu Komisji w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji, a także odnośnego orzecznictwa. — Komisja uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z obwieszczenia w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji, gdyż nie podjęła działania, kiedy „krajowy organ ochrony konkurencji nadmiernie przedłuża postępowanie”, co ma miejsce w przypadku, gdy przewidziany w prawie słoweńskim termin dwóch lat upłynął, a krajowy organ ochrony konkurencji nawet nie wysłał ostatecznego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów. Ponadto Komisja nie uwzględniła dowodów wykazujących niezbicie, że jest „najbardziej odpowiednim” organem do rozstrzygnięcia sporu tego rodzaju. W okolicznościach niniejszej sprawy jest mało prawdopodobne, by słoweński organ ochrony konkurencji był „w stanie zakończyć naruszenie” w rozsądny i szybki sposób. Przeciwnie, w niniejszej sprawie jest jasne, że „przepisy wspólnotowe mogą być […] bardziej efektywnie zastosowane przez Komisję”.

2)

Zarzut drugi dotyczy zastosowania przez Komisję w sposób oczywiście błędny wyważenia, o którym mowa w wyroku w sprawie Automec (2). — Zdaniem skarżącej zgodnie z wyrokiem w sprawie Automec Komisja nie dysponuje nieograniczonym zakresem uznania przy podejmowaniu decyzji co do jej kompetencji. W tym celu skarżąca przedstawiła liczne dowody wykazujące, że istnieje „interes wspólnotowy” w rozstrzygnięciu przez Komisję roszczeń Si.mobil, których Komisja bezzasadnie nie uwzględniła. Ponadto Komisja nie uwzględniła swoich własnych wytycznych w sprawie priorytetów, którymi Komisja będzie się kierować przy stosowaniu art. 82 traktatu WE w odniesieniu do szkodliwych działań o charakterze praktyki wyłączającej podejmowanych przez przedsiębiorstwa dominujące (Dz.U. 2009 C 45, s. 7), gdyż oba rodzaje naruszeń prawa konkurencji (zaniżanie marży i drapieżne ceny), na które wystawiona jest skarżąca, są wymienione w tym dokumencie jako priorytetowe dla Komisji i występuję rosnący interes w wyjaśnieniu sposobów, w jakich Komisja stosuje te doktryny, w szczególności w sektorze telefonii komórkowej, w którym dopiero należy ustalić takie precedensy.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L 1, s. 1).

(2)  Wyrok Sądu z dnia 18 grudnia w sprawie T-24/90 Automec przeciwko Komisji, s. II-2223.

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2011 r. — Aeroporia Aigaiou Aeroporiki i Marfin Investment Group Symmetochon przeciwko Komisji

(Sprawa T-202/11)

(2011/C 160/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aeroporia Aigaiou Aeroporiki AE (Ateny, Grecja) i Marfin Investment Group Symmetochon AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: A. Ryan, Solicitor, G. Bushell, Solicitor, P Stamou i I. Dryllerakis, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej nr C(2011) 316 z dnia 26 stycznia 2011 r. w sprawie COMP/M.5830 dotyczącej planowanej koncentracji Aegean Airlines S.A. i Olympic Air S.A., Olympic Handling S.A. oraz Olympic Engineering S.A. zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 139/2004 (1);

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą sześć zarzutów.

1)

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych lub oczywistego błędu w ocenie przy określeniu rynku obejmującego wyłącznie pasażerów wrażliwych na czynnik czasu, ponieważ: — Komisja przyjmuje dochód lub zarządzanie wydajnością jako podstawę przy określeniu rynku pasażerów wrażliwych na czynnik czasu, co nigdy nie było omawiane w toku postępowania administracyjnego; — decyzja nie może opierać się na rynku obejmującym wyłącznie pasażerów wrażliwych na czynnik czasu, jako że to podejście nie znajduje oparcia w dominującym stanie nauk ekonomicznych i pozostaje w sprzeczności z samymi aktami sprawy prowadzonymi przez Komisję.

2)

Zarzut drugi, dotyczący oczywistego błędu w ocenie, który Komisja popełniła, gdy stwierdziła, że promy wywierają jedynie „ograniczoną presję konkurencyjną” na usługi transportu lotniczego na ośmiu trasach, zważywszy, że: — materiał dowodowy przywołany przez Komisję na poparcie jej wniosków jest nadzwyczaj selektywny, narusza wszystkie reguły postępowania dowodowego i nie zawiera żadnych badań empirycznych lub analitycznych. Poza tym gdy ów materiał dowodowy jest interpretowany w obiektywny sposób, potwierdza tak naprawdę odmienny wniosek, mianowicie to, że promy wywierają rzeczywistą presję konkurencyjną w zakresie pasażerów niewrażliwych na czynnik czasu lub wszystkich pasażerów na tych ośmiu trasach.

3)

Zarzut trzeci, oparty na braku uzasadnienia lub naruszeniu prawa lub oczywistym błędzie w ocenie, jako że Komisja uznała, iż wyeliminowanie ścisłego stosunku konkurencyjnego między Aegean i Olympic doprowadzi do znaczącego utrudnienia dla skutecznej konkurencji, zważywszy, że: — Komisja nie określa w decyzji, na czym konkretnie polega szkoda dla konkurencji; — Komisja nie przedstawia spójnego i przekonującego materiału dowodowego, by wykazać, że pasażerowie jednej ze skarżących nie wybraliby promów w razie 5–10 % podwyżki ceny biletów, podczas gdy owa kwestia jest istotna.

4)

Zarzut czwarty, oparty na oczywistym błędzie w ocenie lub naruszeniu prawa, ponieważ Komisja uznała, że istnieją bariery wejścia na rynek, które czynią nieprawdopodobnym wejście na rynek po przeprowadzeniu koncentracji, zważywszy, że: — Komisja zastosowała niewłaściwe kryterium prawne, wymagając przedstawienia ostatecznych i popartych dowodami planów wejścia na rynek przed przeprowadzeniem koncentracji, co stanowi warunek niemożliwy do spełnienia; — ocena okoliczności faktycznych dokonana przez Komisję jest wadliwa i oparta na nadzwyczaj selektywnym materiale dowodowym, a Komisja nie przeprowadziła w żadnym razie dochodzenia z należytą starannością.

5)

Zarzut piąty, oparty na naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych lub oczywistym błędzie w ocenie przy analizie sytuacji hipotetycznych, zważywszy, że: — jeśli chodzi o analizę sytuacji hipotetycznych w wypadku Aegean, wnioski Komisji bazują całkowicie na naruszeniu prawa skarżących do obrony. Pomimo wyczerpujących wyjaśnień udzielonych przez skarżące Komisja nie omówiła w toku postępowania administracyjnego sytuacji hipotetycznych w wypadku Aegean i uzasadniła swoje stanowisko po raz pierwszy w decyzji. Ponadto ocena dokonana przez Komisję jest błędna, ponieważ opiera się jedynie na analizie ex post; — co się tyczy analizy sytuacji hipotetycznych w wypadku Olympic, Komisja ogranicza się do skrytykowania modelu przedstawionego przez Marfin i nie przeprowadza stosownej oceny ex ante głównie dlatego, że nie wykracza poza sezon IATA „lato 2011”. Poza tym jej wnioski są jedynie twierdzeniami, które nie opierają się na żadnych danych.

6)

Zarzut szósty, dotyczący naruszenia podstawowych praw skarżących, zważywszy, że: — Postępowanie administracyjne przed Komisją nie spełniło przesłanek słuszności, których odzwierciedleniem jest prawo do rzetelnego postępowania przewidziane w art. 6 ust. 1 europejskiej Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności oraz zasada dobrej administracji ustanowiona w art. 41 Karty praw podstawowych. Komisja naruszyła spoczywający na niej obowiązek przeprowadzenia dochodzenia z należytą starannością, przez co przerzuciła faktycznie ciężar dowodu na skarżące.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. 2004 L 24, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2011 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawa T-204/11)

(2011/C 160/41)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. Muñoz Pérez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 15/2011 z dnia 10 stycznia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2074/2005 w odniesieniu do uznanych metod badania na obecność morskich biotoksyn w żywych małżach oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Poprzez zaskarżone rozporządzenie Komisja postanowiła wprowadzić wymóg metody chromatografii cieczowej ze spektrometrią mas (LC-MS/MS) jako metodę referencyjną do wykrywania morskich toksyn lipofilowych zastępującą próbę biologiczną na myszach.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 168 TFUE i zasady proporcjonalności, która powinna regulować wydawanie decyzji przez instytucje Unii. — W tym względzie skarżąca twierdzi, że nowa metoda referencyjna ustanowiona w celu wykrywania toksyn lipofilowych nie jest bardziej korzystna dla ochrony zdrowia publicznego niż próba biologiczna na myszach.

2)

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności. — W tym względzie skarżąca twierdzi, że przyjmując zaskarżoną decyzję o zastąpieniu próby biologicznej na myszach przez LC-MS/MS jako metodę referencyjną do wykrywania toksyn lipofilowych Komisja nie dokonała oceny istotnych elementów i okoliczności sytuacji, którą zamierzała uregulować nie uwzględniając wpływu gospodarczego, jaki wywrze owa zmiana na omawiany sektor produkcji.

3)

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań. — Zdaniem skarżącego państwa producenci żywych małży mogli się spodziewać, że Komisja nie postanowi zastąpić próby biologicznej na myszach jako metody referencyjnej do wykrywania toksyn lipofilowych do czasu spełnienia przesłanek ustanowionych w ust. 4 lit. B rozdział III załącznika III rozporządzenia nr 2074/2005 w jego oryginalnym brzmieniu.

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 24 marca 2011 r. — Canga Fano przeciwko Radzie

(Sprawa F-104/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu w 2009 r. - Decyzja o nieawansowaniu - Porównanie osiągnięć - Oczywisty błąd w ocenie - Skarga o stwierdzenie nieważności - Skarga o odszkodowanie)

(2011/C 160/42)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Diego Canga Fano (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i K. Zieleśkiewicz, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o niewpisaniu skarżącego na listę osób awansowanych do grupy AD13 w postępowaniu w sprawie awansu w 2009 r.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	D. Canga Fano pokrywa całość kosztów postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 37 z 13.2.2010, s. 51.

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 13 kwietnia 2011 r. — Vakalis przeciwko Komisji

(Sprawa F-38/10) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Emerytura - Przeniesienie praw nabytych w Grecji do systemu emerytalnego urzędników Unii - Obliczenie zaliczenia - Zarzut niezgodności z prawem przepisów wykonawczych do art. 11 i 12 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego - Zasada równości traktowania - Zasada neutralności euro)

(2011/C 160/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ioannis Vakalis (Luvinate, Włochy) (przedstawiciel: S. Pappas, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Martin i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji urzędu do spraw administrowania i rozliczania należności indywidualnych określającej prawa emerytalne skarżącego w ramach ich przeniesienia do systemu Unii

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje w części odrzucona jako niedopuszczalna i w części oddalona jako bezzasadna.

2)	Komisja zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, połową kosztów poniesionych przez I. Vakalisa.

3)	I. Vakalis ponosi połowę swoich kosztów

---

(1)  Dz.U. C 209 z 31.7.10, s. 54.

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 4 kwietnia 2011 r. — AO przeciwko Komisji

(Sprawa F-45/10) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Kara dyscyplinarna - Odwołanie ze stanowiska - Artykuł 35 ust. 1 lit. d) i ust. 2 lit. a) regulaminu postępowania - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna a w części oczywiście bezzasadna)

(2011/C 160/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AO (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M. Schober)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji CMS 07/046 odwołującej skarżącego ze stanowiska, bez zmniejszenia uprawnień emerytalnych, ze skutkiem od dnia 15 sierpnia 2009 r., jak również o stwierdzenie nieważności wszystkich decyzji wydanych względem skarżącego w okresie pomiędzy wrześniem 2003 r. a jego odwołaniem, a po drugie wniosek o odszkodowanie.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako w części oczywiście niedopuszczalna a w części oczywiście bezzasadna.

2)	Skarżący pokrywa wszystkie koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 221 z 14.8.2010, s. 60.

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 31 marca 2011 r.

M przeciwko Europejskiej Agencji Leków (EMA)

(Sprawa F-23/07 RENV-RX) (1)

(2011/C 160/45)

Język postępowania: francuski

Prezes pierwszej izby zarządził wykreślenie sprawy w następstwie zawarcia ugody.

---

(1)  Dz.U. C 117 z 26.5.2007, s. 35.