A.

mając na uwadze, że pojęcie wolnych i niezależnych mediów to główny element podstawowego prawa do wolności słowa, zapisanego w Powszechnej deklaracji praw człowieka, a następnie powtórzonego w Karcie praw podstawowych UE i w umowie z Kotonu,

B.

mając na uwadze, że światowe fora, np. Międzynarodowa Federacja Dziennikarzy, Światowe Stowarzyszenie Wydawców Prasy, Komitet Ochrony Dziennikarzy, organizacja Reporterzy bez Granic czy Freedom House, powszechnie uznają, iż wolność i niezależność mediów ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania demokracji, w której przestrzegane są podstawowe wolności, i społeczeństwa, w którym prawom jednostki przyznaje się ich prawdziwą wartość,

C.

mając na uwadze, że niedawne wydarzenia wykazują ogólny regres wolności wypowiedzi w mediach zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się, o czym świadczą sprawozdania niezależnych podmiotów,

D.

mając na uwadze, że reżimy autorytarne nie tylko ograniczają wolność mediów w celu zdławienia opozycji, przez co utrudniają prawidłowe funkcjonowanie demokracji, lecz także zagrażają procesom wyborczym i normalnemu funkcjonowaniu społeczeństwa, stosując środki ograniczające prawo opozycji lub mniejszości do wolnego i przejrzystego szerzenia swojego przesłania,

E.

mając również na uwadze częste występowanie elementów przestępczych w społeczeństwie, również w zamożniejszych częściach świata, które to elementy dławią wszelkie formy dziennikarstwa śledczego, dopuszczając się nawet zabójstw pracowników mediów usiłujących ujawnić ich działalność,

F.

mając na uwadze, że niezależne podmioty odnotowały pogorszenie się sytuacji w zakresie wolności i niezależności mediów zarówno w krajach UE, jak i w krajach AKP,

G.

mając na uwadze, że ogólne oceny niektórych państw członkowskich UE w rankingach wolności i niezależności mediów pogorszyły się, w niektórych przypadkach zdecydowanie,

H.

mając na uwadze, że w niektórych krajach AKP wolność i niezależność mediów jest poważnie ograniczana, a nawet w ogóle nie występuje, a także mając na uwadze wyrazy uznania dla takich krajów AKP, jak Haiti, Gujana i Papua-Nowa Gwinea, za postępy w umacnianiu wolności mediów,

I.

mając na uwadze odpowiedzialność dziennikarzy, proporcjonalną do wywieranego przez nich wpływu, za niepodburzanie do nienawiści, zwłaszcza nienawiści o podłożu rasowym,

J.

mając na uwadze rozwój nowych technologii związanych z internetem i telefonią komórkową, które zwiększają możliwości wyrażania opinii,

1.

wyraża ubolewanie z powodu pogarszającej się sytuacji w zakresie wolności i niezależności mediów na świecie, gdzie reżimy autorytarne tłumią opozycję, poważnie naruszając prawa człowieka przynależne dziennikarzom, pracownikom mediów czy użytkownikom internetu, dopuszczając się nawet zabójstw i bezprawnych aresztowań, naruszając tym samym art. 19 i 20 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych;

2.

donosi o negatywnych skutkach koncentracji własności mediów w dużych firmach, zwłaszcza z punktu widzenia ograniczania pluralizmu, kontrolowania wolności informowania i bycia informowanym, ograniczeń nakładanych na działalność dziennikarską i powstawania nowych form bezpośredniej i pośredniej cenzury;

3.

wzywa rządy krajów, w których uwięziono dziennikarzy wykonujących swoje zgodne z prawem zadania, do ich natychmiastowego uwolnienia;

4.

wzywa Komisję Europejską, grupę państw AKP i państwa członkowskie Unii Europejskiej do zdecydowanego potępienia wszelkich przejawów naruszania wolności słowa i wolności prasy w ich państwach członkowskich i partnerskich;

5.

potępia obserwowaną często bezkarność środowisk przestępczych, niejednokrotnie zorganizowanych lub działających na zlecenie kręgów władzy politycznej, które wobec dziennikarzy prowadzących dochodzenia dotyczące ich działalności dopuszczają się nękania, napaści, a nawet morderstw;

6.

wyraża ubolewanie w związku z tym, że niektórzy dziennikarze musieli ograniczyć, zmienić lub zakończyć swoją działalność bądź żyć pod stałą ochroną wskutek zajmowania się kwestiami religijnymi;

7.

uważa za niedopuszczalne wyrazy potępienia kierowane przez przywódców religijnych przeciwko dziennikarzom, szkodzące działalności tych ostatnich, ograniczające ich wolność słowa i narażające ich życie na niebezpieczeństwo;

8.

ubolewa z powodu braku jakichkolwiek skutecznych instrumentów egzekwowania poszanowania praw podstawowych przy wdrażaniu międzynarodowych umów o handlu i współpracy;

9.

podkreśla, że wolność i niezależność mediów to zasadnicze elementy prawidłowego funkcjonowania demokratycznego społeczeństwa, które obejmuje organizację wolnych i uczciwych wyborów, a także pluralistyczną wolność wyrażania opinii dla wszystkich;

10.

uznaje, że przedstawiciele mediów są moralnie odpowiedzialni za przekazywanie opinii publicznej informacji wysokiej jakości i powinni służyć dobru publicznemu; niemniej uważa, że rządy, korporacje i organizacje przestępcze nie powinny podejmować prób cenzurowania mediów;

11.

uznaje, że nowe formy mediów internetowych muszą być chronione jako część wolnych i niezależnych mediów obok tradycyjnych środków przekazu: radia, telewizji i prasy;

12.

wzywa do wprowadzenia w umowach międzynarodowych wyraźniejszego odniesienia do wolności i niezależności mediów, co jest niezbędne, by stosować właściwe uwarunkowania w razie ograniczania tych wolności;

13.

wyraża zaniepokojenie tym, że niektóre kraje AKP spadają na niższe pozycje w rankingach wolności prasy, a zarazem składa wyrazy uznania Papui-Nowej Gwinei, Gujanie, Ghanie, Tanzanii, Dżibuti i Lesotho, które dają przykład tego, ile można osiągnąć w krajach AKP pomimo trudnych warunków; zauważa, że dziesięć krajów AKP znalazło się w pierwszej pięćdziesiątce w rankingach za 2009 r., ale jedno państwo członkowskie UE nie weszło do pierwszej pięćdziesiątki;

14.

wyraża zaniepokojenie z powodu ograniczeń wolności mediów w krajach ubiegających się o przystąpienie do UE i do umowy z Kotonu, a także wzywa do uzależnienia tego przystąpienia od przestrzegania praw człowieka, z wyraźnym wskazaniem na przestrzeganie wolności słowa w prasie i innych mediach;

15.

z żalem zauważa, że media są zbyt często nadmiernie podporządkowane interesom ekonomicznym i politycznym lub państwu, co ogranicza pluralizm opinii;

16.

wzywa do propagowania kodeksów etycznych i statusów, które chronią niezależność redakcyjną dziennikarzy, upowszechniają standardy zawodowe i zobowiązują dziennikarzy do odpowiedzialnego korzystania z dziennikarskiej niezależności w granicach określonych w art. 20 Powszechnej deklaracji praw człowieka i w ramach organizacji przedstawicielskich dziennikarzy;

17.

wzywa do stworzenia odrębnej pozycji w budżecie w ramach budżetu przeznaczonego na pomoc rozwojową Komisji Europejskiej w celu bardziej zdecydowanego budowania potencjału i szkoleń dziennikarzy, zwłaszcza w krajach AKP;

18.

wyraża uznanie dla Komisji Europejskiej za inicjatywy w dziedzinie wolności i niezależności mediów oraz wzywa ją do dalszego wspierania wolności wypowiedzi dziennikarskiej za pośrednictwem takich programów, jak nagroda Lorenzo Natali i europejski instrument na rzecz demokracji i praw człowieka;

19.

zobowiązuje swoich współprzewodniczących do zbadania możliwości wspierania walki o wolność prasy w państwach członkowskich AKP i UE za sprawą corocznej nagrody Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE oraz do złożenia sprawozdania w tej sprawie na następnym posiedzeniu Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE;

20.

wyraża uznanie dla pracy organizacji zawodowych, takich jak Międzynarodowa Federacja Dziennikarzy, Europejska Federacja Dziennikarzy, Afrykańska Federacja Dziennikarzy, Międzynarodowy Instytut Prasowy i Światowe Stowarzyszenie Wydawców Prasy oraz organizacji pozarządowych, jak Reporterzy bez Granic, Freedom House, Komitet Ochrony Dziennikarzy czy Międzynarodowy Program Rozwoju Komunikacji UNESCO, które szerzą wiedzę na temat naruszania wolności mediów na świecie, i wzywa do jak najpowszechniejszego popierania i upowszechniania ich pracy;

21.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę UE i UA mającą na celu wspieranie Panafrykańskiej Sieci i Portalu Mediów;

22.

zobowiązuje się kontynuować monitorowanie wolności i niezależności mediów w krajach AKP i UE, a także w swoich stosunkach instytucjonalnych na szczeblu regionalnym i międzynarodowym;

23.

zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji instytucjom AKP i UE.

A.

mając na uwadze, że konieczne jest przyspieszenie badań, rozwoju oraz transferu technologii niskoemisyjnych w państwach AKP i UE w celu zahamowania globalnego ocieplenia, a w pierwszej kolejności jego ograniczenia do poziomu nieprzekraczającego 1,5 °C w stosunku do okresu przed rewolucją przemysłową, stworzenie gospodarek niskoemisyjnych opartych na produkcji czystych energii, umożliwienie wszystkim przystosowania się do negatywnych skutków zmian klimatu, a także umożliwienie wszystkim podjęcia skutecznej walki z globalnym ociepleniem, zubożeniem bioróżnorodności i powszechnym zanieczyszczeniem, które szerzą się na całym świecie,

B.

mając na uwadze, że należy uwzględnić zasadę wspólnej, lecz zróżnicowanej odpowiedzialności za globalne ocieplenie w dziedzinie transferu technologii niskoemisyjnych do krajów AKP,

C.

mając na uwadze, że transfer technologii musi służyć uzupełnianiu i wzmacnianiu wszelkich podejmowanych wysiłków, łącznie z łagodzeniem skutków, budowaniem potencjału i dostosowywaniem na szczeblu światowym w ramach walki ze zmianą klimatu,

D.

mając na uwadze, że kraje AKP znajdują się wśród państw, które najmniej przyczyniły się do zaistniałego problemu, jednak to właśnie one mogą najmocniej odczuć negatywne skutki zmiany klimatu; mając na uwadze, że ograniczenie zużycia energii w krajach uprzemysłowionych i w krajach wschodzących połączone z szybkim rozwojem i transferem technologii niskoemisyjnych do krajów AKP mogłoby pomóc zapobiec poważnym skutkom globalnego ocieplenia w tych państwach,

E.

mając na uwadze, że większość współpracy w dziedzinie technologii stale odbywa się głównie na szczeblu krajowym, a nie międzynarodowym, oraz że zaledwie 2 % wspólnych patentów jest wykorzystywanych wspólnie przez przedsiębiorstwa i instytucje z krajów rozwiniętych i rozwijających się,

F.

mając na uwadze, że w grudniu 2009 r. w Kopenhadze państwa rozwinięte zobowiązały się do zapewnienia „zwiększonych, nowych i dodatkowych, przewidywalnych oraz wystarczających środków finansowych” początkowo w wysokości 30 miliardów dolarów na lata 2010-2012, a następnie 100 miliardów dolarów do roku 2020 (7) w celu wsparcia działań mających na celu złagodzenie skutków zmiany klimatu, dostosowanie do nich, rozwój oraz transfer technologii i budowanie potencjału; UE zobowiązała się do przekazania 7,2 miliarda euro z obiecanej sumy 30 miliardów dolarów na lata 2010-2012,

G.

mając na uwadze, że biomasa jest głównym źródłem energii odnawialnej w najmniej rozwiniętych państwach, jednakże jej nadmierne i niepodlegające żadnym regulacjom użycie nie jest trwałe i wywiera wiele negatywnych skutków na środowisko oraz zagraża zdrowiu ludzi,

H.

jednocześnie mając na uwadze, że wykorzystywana jest jedynie mała część ogromnego potencjału Afryki w obszarze zrównoważonych źródeł energii odnawialnej (8),

I.

mając na uwadze, że większość pestycydów sprzedawanych przez przedsiębiorstwa krajów najbogatszych krajom AKP, a także ich intensywne i nieuregulowane stosowanie, ma bardzo niekorzystny wpływ na środowisko naturalne i zdrowie ludzi; mając na uwadze, że wymiana technologii w branży chemicznej powinna przyczynić się do umożliwienia producentom rolnym w krajach AKP zakupu po niskiej cenie produktów najbardziej przyjaznych środowisku,

J.

mając na uwadze, że masowy wywóz wszelkiego typu odpadów z krajów rozwiniętych i najbogatszych do krajów AKP stanowi poważne zagrożenie dla równowagi ekologicznej krajów AKP, niedysponujących w dodatku dostosowaną i skuteczną technologią przetwarzania, przepakowywania ani recyklingu tych odpadów, wśród których znajdują się zarówno odpady najbardziej pospolite, jak i te najbardziej toksyczne,

K.

mając na uwadze, że rozbudowywanie zdecentralizowanych, odnawialnych źródeł energii w państwach AKP mogłoby zmniejszyć ubóstwo poprzez zwiększony dostęp do źródeł energii, co zapewniłoby tym samym lepsze możliwości rozwoju obszarów wiejskich i ochronę lasów, oraz przynieść bezpośrednie korzyści dla zdrowia ludzkiego i zwiększyć możliwości zatrudnienia; mając na uwadze, że obecnie jedynie 0,2 % oficjalnej pomocy rozwojowej UE przeznaczonych jest na inwestycje w zdecentralizowane, odnawialne źródła energii,

L.

mając na uwadze, że należy wyeliminować wszystkie utrudnienia polityczne, instytucjonalne, finansowe, handlowe oraz te związane z przekazywaniem informacji i ze zdolnościami ludzkimi, które hamują transfer technologii niskoemisyjnych do krajów AKP,

M.

mając na uwadze, że deficyty innowacji i technologii w krajach AKP są często wskazywane jako przyczyny niepowodzeń rynkowych, a nie jako wskaźniki potrzeby poprawy współpracy międzynarodowej i rozwoju technologii,

N.

mając na uwadze, że należy uznać zasadniczą rolę technologii informacyjno-komunikacyjnych w procesie rozpowszechniania technologii,

1.

podkreśla, iż zwiększanie liczby badań innowacyjności w krajach AKP i UE, rozpowszechnianie oraz transfer dostosowanych technologii oraz know-how do krajów AKP są kluczowymi elementami każdej efektywnej międzynarodowej reakcji na globalne wyzwania związane ze zmianą klimatu;

2.

wyraża żal, że chociaż rozwój i transfer technologii w celu złagodzenia skutków zmiany klimatu i przystosowania się do nich były elementami składowymi planu działania z Bali oraz kluczowym punktem negocjacji ONZ w sprawie zmian klimatu w Kopenhadze w 2009 r., na COP 15 nie opracowano mechanizmu rozwoju, transferu i współpracy w odniesieniu do ekologicznych technologii;

3.

uznaje, że skuteczne porozumienie międzynarodowe w sprawie ochrony klimatu powinno zawierać solidne przepisy i uregulowania instytucjonalne dotyczące rozwoju i swobodnego transferu technologii, aby ułatwić inwestycje prywatne i publiczne w tej dziedzinie; w tym celu wzywa, aby już podczas trwania COP 16 podjęto odpowiednie decyzje w sprawach budowania potencjału technicznego, rozwoju i transferu technologii, na mocy postanowień wydanych w tej dziedzinie w ramach UNFCCC;

4.

zaznacza, że mechanizm technologiczny zaproponowany na COP 15 w Kopenhadze powinien zostać rozwinięty we wszelkich przyszłych ramach międzynarodowych stworzonych z zamiarem ochrony klimatu; nawołuje również negocjatorów, aby zagwarantowali przeznaczenie odpowiednich funduszy z kopenhaskiego zielonego funduszu na rozwój i transfer technologii, które zapewnią skuteczne wdrażanie mechanizmu technologicznego;

5.

odnotowuje, że dla skutecznego rozwoju i transferu technologii, a także przedsięwzięć mających na celu budowanie potencjału w państwach AKP, należy najpierw określić krajowe potrzeby w dziedzinie badań i rozwoju, doświadczenia, przeszkody i wewnętrzne możliwości; podkreśla, że podejmowane przedsięwzięcia powinny być dostosowane do konkretnych warunków w kraju i powinny sprzyjać wzrostowi poczucia współodpowiedzialności za te działania w danym kraju;

6.

zaznacza potrzebę wzięcia pod uwagę specjalnych warunków wątłych gospodarek krajów najsłabiej rozwiniętych i wysoko zadłużonych krajów o średnich dochodach, a także podatność na zagrożenia, oddalenie i małe szanse na stworzenie ekonomii skali w małych rozwijających się państwach wyspiarskich AKP;

7.

zwraca się do krajów rozwiniętych o wsparcie rozwoju i dalszego wzmacniania zdolności instytucjonalnych, naukowych, technologicznych i ludzkich oraz know-how w krajach AKP, na przykładzie programu nauki i technologii AKP, co umożliwi im przyjmowanie, zastosowanie i rozwijanie odpowiednich technologii niskoemisyjnych;

8.

odnotowuje, że wsparcie potencjału wciąż jest rozdrobnione i zależne od cech danego kraju takich jak intensywność pracy czy decentralizacja usług; podkreśla, że budowanie potencjału w zakresie rozwoju i transferu technologii w państwach AKP musi stanowić priorytetowy cel, a nie tylko środek do uzyskiwania lepszych wyników dobiegających końca przedsięwzięć; podkreśla, że jest to długoterminowy proces wymagający systematycznego podejścia, zapoznania się z okolicznościami charakterystycznymi dla danego kraju i branży oraz łączenia działań na rzecz rozwoju potencjału instytucjonalnego, organizacyjnego i ludzkiego; podkreśla również, że budowanie potencjału powinno przyczyniać się do zwiększenia zapotrzebowania na rozwój lub transfer technologii wśród krajów AKP;

9.

podkreśla potrzebę opracowania programów szkoleniowych celem zwiększania wewnętrznego potencjału w zakresie rozwoju przedsięwzięć, zarządzania, funkcjonowania i utrzymywania technologii; odnotowuje jednak, że istnieje pilna potrzeba zajęcia się przyczynami odpływu wykwalifikowanego personelu w niektórych krajach AKP, a zwłaszcza niskimi płacami i złymi warunkami pracy;

10.

uznaje, że należy przyjąć przejrzyste i dużo ambitniejsze podejście w sprawie rozwoju technologii niskoemisyjnych w celu ułatwienia i przyspieszenia ich rozpowszechniania oraz położenia kresu zależności od energii pochodzenia kopalnego; odnotowuje potrzebę wzmocnienia potencjału istniejących publicznych instytucji krajowych i regionalnych w zakresie wspomagania przedmiotowego podejścia;

11.

wzywa kraje rozwinięte do aktywnego wspierania badań i rozwoju w krajach AKP, tak by umożliwić podmiotom publicznym i prywatnym z krajów rozwijających się uczestnictwo – w roli właścicieli – w stale rozwijającym się rynku technologii niskoemisyjnej; zachęca do tworzenia krajowych instytucji zajmujących się innowacyjnymi systemami, które mogłyby sprzyjać wewnętrznemu rozwojowi technologii; podkreśla, że inicjatywy powinny łączyć wymiar techniczny z wymiarem społecznym, gwarantując tym samym, że przedsięwzięcia stanowią odpowiedzialność społeczności lokalnej i zaspokajają lokalne potrzeby; podkreśla, że należy wziąć pod uwagę także kwestie dotyczące prawa własności;

12.

podkreśla potrzebę wykorzystania innowacyjnego potencjału unijnych firm i usług publicznych w zakresie odnawialnych źródeł energii, w tym technologii efektywności energetycznej i zaawansowanych technologii informacyjno-komunikacyjnych, w celu propagowania za sprawą umów handlowych stopniowego przechodzenia na gospodarkę niskoemisyjną na całym świecie, a tym samym zapewnienia nowych możliwości sprzedaży unijnych produktów i know-how w tym zakresie rozwijającym się krajom lub, w stosownych przypadkach, przekazywania im tej wiedzy;

13.

uznaje, że dywersyfikacja źródeł energii, dróg dostaw i infrastruktury, a także wzajemne połączenia sieci przesyłowych ropy i gazu z inteligentną siecią, mają kluczowe znaczenie dla długoterminowego bezpieczeństwa i zrównoważonego rozwoju zaopatrzenia w energię zarówno państw UE, jak i krajów AKP; przypomina, że wspomniana polityka i występujące w niej tendencje przyczyniają się także do stwarzania korzystnych warunków dla rozwoju nowych technologii energetycznych oraz dla tworzenia miejsc pracy w państwach UE i AKP;

14.

potwierdza znaczenie rosnącej liczby przedsięwzięć badawczych prowadzonych wspólnie przez UE i AKP oraz kapitału zasilającego budowę i modernizację infrastruktury energetycznej w państwach UE i AKP, zwłaszcza za pośrednictwem partnerstw publiczno-prywatnych i spółek joint venture lub, w stosownych przypadkach, partnerstw publiczno-publicznych, co zachęca do korzystnego dla obu stron handlu energią lub transferu technologicznego oraz wspiera dywersyfikację koszyka energetycznego w państwach AKP;

15.

wzywa państwa AKP do dostosowania i wdrażania krajowych strategii innowacji w zakresie zmiany klimatu wedle ich potrzeb oraz strategii politycznych, biorąc pod uwagę ich pozytywne skutki dla zdrowia, edukacji i zatrudnienia;

16.

wzywa Unię Europejską do wspierania już istniejących w krajach AKP innowacyjnych rozwiązań i przedsięwzięć;

17.

wzywa Unię Europejską i jej państwa członkowskie do wywierania nacisku na europejskie przedsiębiorstwa działające w krajach AKP i do zmuszania ich za sprawą przepisów prawnych do odgrywania roli wzorca w dziedzinie zrównoważonego rozwoju, niskiej emisji dwutlenku węgla, ochrony środowiska i niezanieczyszczania gruntów i wód; podejście to za sprawą swego wzorcowego charakteru stanowiłoby formę wymiany technologii i know-how;

18.

wzywa kraje AKP do surowego karania działających na ich terytoriach przedsiębiorstw europejskich, których działalność nie jest zgodna z wyżej wymienionymi zasadami i które tym samym nie uczestniczą w tej wymianie za sprawą wzorcowego charakteru swojej działalności;

19.

podkreśla znaczenie obustronnie korzystnej współpracy pomiędzy przedsiębiorstwami, podmiotami z sektora publicznego i instytucjami badawczymi z krajów rozwiniętych a ich odpowiednikami w krajach AKP oraz zachęca do zawierania partnerstw technologicznych pomiędzy nimi; wzywa do podniesienia poziomu wiedzy o już istniejących postanowieniach dotyczących współpracy w zakresie transferu technologii oraz utworzenia rejestru takich postanowień i światowej bazy danych najlepszych praktyk i danych spełniających wymogi licencyjne;

20.

wzywa do wzmocnienia partnerstw z instytucjami międzyrządowymi i międzynarodowymi; podkreśla, że należy także wspierać współpracę na niższym szczeblu lokalnym obejmującą organizacje pozarządowe i organizacje lokalnych społeczności;

21.

podkreśla potrzebę utworzenia centrum i sieci ds. technologii na rzecz ochrony klimatu, które wzmocnią współpracę międzynarodową w zakresie kluczowych technologii i zapewnią pomoc techniczną, szkolenia oraz budowanie wspólnych zdolności; podkreśla, że nowy światowy system transferu technologii w zakresie zmiany klimatu powinien być mniej uciążliwy i mniej biurokratyczny;

22.

odnotowuje znaczenie współpracy Południe-Południe, która może doprowadzić do niezależności technologicznej, a tym samym pomóc w uniknięciu potencjalnych konfliktów wynikających z prawa własności intelektualnej; zachęca kraje AKP do utworzenia regionalnych platform/sieci badań i rozwoju łączących krajowe instytucje badawcze zajmujące się zmianą klimatu i rozwojem technologii, co pozwoliłoby na wspólne korzystanie ze środków oraz podział kosztów związanych z badaniami i rozwojem;

23.

nalega, aby rządy UE i AKP kontynuowały badania zmiany klimatu na uniwersytetach i w instytucjach badawczych, zintensyfikowały zbieranie środków finansowych na nie oraz aby poprawiły powiązania między sobą w celu wspólnego rozwiązywania problemów (np. poprzez opracowanie technologii oszczędzania i ponownego wykorzystywania wody);

24.

wzywa do promowania partnerstw publiczno-prywatnych w dziedzinie badań technologicznych, rozwoju technologii i jej wprowadzania oraz do tworzenia spółek joint venture między przedsiębiorstwami z UE i AKP; wzywa również UE i jej państwa członkowskie do zapewnienia wsparcia finansowego i technicznego dla inwestycji związanych z rozwojem i transferem technologii w krajach AKP, a zatem do oferowania bodźców dla współpracy biznesowej;

25.

wzywa do głębokiego zaangażowania się lokalnych organizacji pozarządowych w rozpowszechnianie technologii i procesy budowania potencjału; podkreśla, że aby organizacje pozarządowe mogły skutecznie wdrażać nowe technologie, powinny znać lokalne otoczenie;

26.

podkreśla, że w krajach AKP znajduje się wiele odizolowanych społeczności i wysp, i w związku z tym wzywa, by wspieranie energii produkowanej na szczeblu lokalnym stało się priorytetem;

27.

przypomina, że należy zwrócić szczególną uwagę na rozwój i transfer technologii związanych z energią i bezpiecznych dla środowiska; uważa, że oficjalna pomoc rozwojowa powinna mierzyć bardziej w technologie służące wytwarzaniu energii i zapewnianiu jej wydajnego zużycia oraz w zdecentralizowane, odnawialne źródła energii w krajach AKP oraz że zmniejszyłoby to ubóstwo, a zwiększyło możliwości zatrudnienia; przypomina, że energia jądrowa nie jest rozwiązaniem, które zapewni rozwój oparty na technologiach niskoemisyjnych; podkreśla, że technologie powinny być również skuteczne i wykonalne z ekonomicznego punktu widzenia oraz że ich przyjęcie powinno wymagać holistycznego podejścia z uwzględnieniem różnorakich wymiarów zrównoważonego rozwoju, takich jak aspekty zdrowotne, środowiskowe, technologiczne, gospodarcze, społeczno-kulturowe i instytucjonalne;

28.

podkreśla, że umowy o partnerstwie gospodarczym koniecznie muszą wywierać pozytywny wpływ na promowanie i rozprzestrzenianie technologii, a także na wzmacnianie możliwości innowacyjnych w regionach krajów AKP, jak opisano w projekcie tekstu pt. „Wzmocnione działania na rzecz rozwoju i transferu technologii”;

29.

podkreśla, że kraje AKP powinny w większym stopniu czerpać korzyści z potencjału mechanizmu czystego rozwoju, któremu ma zostać nadany nowy kształt w ramach scenariusza postępowania po szczycie w Kopenhadze;

30.

podkreśla potrzebę skupienia się szczególnie na potencjale technologicznym celem stawienia czoła wyzwaniom związanym z łagodzeniem zmiany klimatu i przystosowaniem do niej w krajach AKP;

31.

podkreśla potrzebę zapewnienia stałego śledzenia, monitoringu oraz oceny rozwoju i transferu technologii, a także działań podejmowanych w ramach przedsięwzięć mających na celu budowanie potencjału; wzywa do przygotowywania okresowych sprawozdań dotyczących statusu, możliwości i potrzeb w zakresie dalszych ulepszeń w celu nadania konkretnego kształtu zaleceniom sporządzonym na podstawie ustaleń sformułowanych podczas oceny; podkreśla znaczenie dzielenia się wyciągniętymi wnioskami;

32.

zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Ministrów AKP-UE, Parlamentowi Europejskiemu, Komisji Europejskiej, Unii Afrykańskiej oraz Sekretariatowi UNFCCC.

A.

mając na uwadze, że Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) (11) szacuje, iż liczba niedożywionych osób na świecie zmalała w skali globalnej do 925 milionów w 2010 r. w porównaniu z miliardem w 2009 r.,

B.

mając na uwadze, że skutki rozmaitych kryzysów (energetycznych, żywnościowych, finansowych i gospodarczych) stawiają przed krajami AKP dodatkowe wyzwania w walce z ubóstwem, a także mogą zagrozić realizacji milenijnych celów rozwoju,

C.

mając na uwadze konieczność wprowadzenia środków zachęcających umożliwiających inwestorom zwiększenie ich udziału w projektach pozytywnie wpływających na lokalne warunki gospodarcze, społeczne i środowiskowe,

D.

mając na uwadze konieczność ustanowienia w ramach umów o partnerstwie gospodarczym środków wspierających przeprowadzanie reform w dziedzinie opodatkowania, aby można było zrekompensować utratę przychodów z ceł spowodowaną zniesieniem opłat celnych wskutek liberalizacji handlu,

E.

mając na uwadze, że w ostatnich latach ograniczono skrajne ubóstwo w nieznacznym stopniu, a ze względu na wzrost liczby ludności liczba osób żyjących w skrajnym ubóstwie w Afryce Subsaharyjskiej faktycznie wzrosła o 27 mln (12),

F.

mając na uwadze, że nadal zbyt wielu dzieciom, zwłaszcza tym najbiedniejszym i najbardziej zmarginalizowanym, odmawia się prawa do edukacji (w 2008 r. ponad 100 milionom z nich, z czego 52 % to dziewczęta), a wiele dzieci spośród tych, które obecnie nie uczęszczają do szkoły, zwłaszcza w Afryce, nie miało żadnego kontaktu z formalną edukacją (13), oraz mając na uwadze, że 80 % wszystkich osób niepełnosprawnych na świecie mieszka w krajach rozwijających się, a ponad 98 % niepełnosprawnych dzieci w tych krajach nie uczy się w trybie dziennym,

G.

mając na uwadze, że istotnymi przeszkodami w dostępie do powszechnej edukacji są nierówne szanse będące wynikiem uprzedzeń ze względu na płeć, przynależność etniczną, dochody, język lub niepełnosprawność, a brak informacji dotyczących integracji tych grup utrudni dokonanie oceny poczynionego postępu, a także mając na uwadze, że nie osiągnięto celu, jakim jest likwidacja nierówności między kobietami a mężczyznami,

H.

mając na uwadze to, że do likwidacji ubóstwa konieczne są również demokratyczne uczestnictwo i zmiana struktur gospodarczych w celu zapewnienia wszystkim kobietom równych szans oraz dostępu do zasobów i usług publicznych,

I.

mając na uwadze, że chociaż poczyniono znaczne postępy w osiąganiu niektórych milenijnych celów rozwoju, w zakresie trzech milenijnych celów rozwoju odnoszących się do zdrowia, a zwłaszcza do zmniejszania wskaźnika umieralności okołoporodowej matek, poczyniono najmniejsze postępy,

J.

mając na uwadze, że choć współczynnik umieralności dzieci poniżej piątego roku życia na świecie obniżył się z 90 zgonów na 1 000 urodzeń żywych w 1990 r. do 65 w 2008 r. dzięki większemu zasięgowi rutynowych szczepień oraz zapewnieniu drugiej możliwości zaszczepienia się, tempo obniżania się tego współczynnika jest wciąż niewystarczające, aby można było osiągnąć odnośny milenijny cel rozwoju do 2015 r., szczególnie w Afryce Subsaharyjskiej (14), a współczynnik umieralności dzieci niepełnosprawnych poniżej piątego roku życia wynosi 80 % nawet w krajach, w których umieralność dzieci poniżej piątego roku życia spadła poniżej 20 % (15),

K.

mając na uwadze, że liczba dzieci z niedowagą poniżej piątego roku życia zmalała z 31 % do 26 % między 1990 r. a 2008 r., oraz mając na uwadze, że większość krajów, które nie poczyniły postępu w zakresie osiągnięcia MCR 1 lub w których był on niewystarczający, znajduje się w Afryce Subsaharyjskiej oraz Azji Południowej (16),

L.

mając na uwadze, że nadal nie osiągnięto poprawy w zakresie zdrowia matek, jako że wskaźnik umieralności kobiet z powodu ciąży, porodu i połogu obniża się obecnie o 1 % rocznie, podczas gdy aby osiągnąć milenijny cel rozwoju dotyczący spadku umieralności matek do 2015 r., wskaźnik ten powinien się obniżać o 5,5 % rocznie (17); mając na uwadze, że ogromna liczba kobiet cierpi z powodu urazów, infekcji, chorób lub niepełnosprawności w wyniku komplikacji w trakcie ciąży lub przy porodzie,

M.

mając na uwadze, że większość ludzi zakażonych wirusem HIV żyje w Afryce Subsaharyjskiej, a większość z nich to kobiety, a także mając na uwadze, że połowa ciężarnych kobiet będących nosicielkami wirusa HIV na świecie objęta jest leczeniem antyretrowirusowym, mającym na celu zapobieganie przenoszeniu HIV z matki na dziecko,

N.

mając na uwadze, że sektor edukacji – poprzez programy nauczania trwające przez cały okres nauki – ma kluczowe znaczenie dla zapobiegania HIV, malarii, gruźlicy oraz zaniedbywanym chorobom tropikalnym, jak również dla ograniczenia związanego z tym piętnowania osób chorych,

O.

mając na uwadze, że według szacunków ONZ należy na całym świecie zatrudnić ponad 10 milionów nauczycieli, aby osiągnąć ustalony na szczeblu międzynarodowym cel, jakim jest zapewnienie powszechnego nauczania na poziomie podstawowym do 2015 r. (18),

P.

mając na uwadze, że malaria stanowi nadal poważne zagrożenie dla prawie połowy ludności na świecie, a 90 % śmiertelnych przypadków zarażenia malarią występuje w Afryce Subsaharyjskiej, głównie wśród dzieci poniżej piątego roku życia, a także mając na uwadze, że malaria może powodować inne niebezpieczne skutki dla zdrowia, takie jak anemia, niska waga ciała przy urodzeniu, przedwczesny poród, śmiertelność noworodków i śmierć matek; mając na uwadze, że wykazano, iż moskitiery nasączone środkami owadobójczymi zmniejszają liczbę zgonów dzieci o około 20 procent (19),

Q.

mając na uwadze, że choć współczynnik chorobowości w przypadku gruźlicy (liczba przypadków gruźlicy na 100 000 mieszkańców) jest również niższy w ujęciu globalnym, prawdopodobnie nie uda się osiągnąć celu, jakim jest obniżenie o połowę współczynników chorobowości i umieralności do 2015 r.,

R.

mając na uwadze, że na świecie żyje ponad 650 milionów osób niepełnosprawnych, z czego 80 % mieszka w krajach rozwijających się, jest w większości bezrobotnych i żyje poniżej progu ubóstwa,

S.

mając na uwadze, że kraje AKP wciąż stoją przed wieloma wyzwaniami środowiskowymi związanymi z zanieczyszczeniem, zmianą klimatu i wylesianiem, co może mieć negatywny wpływ na zaopatrzenie w lokalne produkty rolne,

T.

mając na uwadze, że choć świat jest na dobrej drodze do zapewnienia wody pitnej z lepszych źródeł, a z bezpiecznych źródeł wody pitnej korzysta obecnie dodatkowo 207 milionów mieszkańców Afryki, zasięg zaopatrzenia w lepszą wodę pitną w Afryce Subsaharyjskiej jest nadal mniejszy niż w innych regionach, a w niektórych krajach nastąpiła jedynie minimalna poprawa warunków sanitarnych, ponieważ około 95 % najuboższych osób w tych krajach załatwia potrzeby fizjologiczne na wolnym powietrzu (20),

U.

mając na uwadze, że nadal najwięcej slumsów istnieje w Afryce Subsaharyjskiej, chociaż liczba ludzi mieszkających w slumsach spadła w skali światowej,

V.

mając na uwadze, że 215 milionów dzieci na świecie jest zmuszanych do pracy, a 115 milionów jest ofiarami tego, co MOP określa jako najgorsze formy pracy (21),

W.

mając na uwadze, że według UNICEF określenie „praca dzieci” oznacza jakąkolwiek formę pracy wykonywaną przez dzieci poniżej 18 roku życia, która jest niebezpieczna, stanowi przeszkodę w edukacji dzieci lub szkodzi ich zdrowiu, rozwojowi fizycznemu, umysłowemu, duchowemu, moralnemu lub społecznemu,

X.

mając na uwadze, że chociaż osiągnięto dalsze postępy w realizacji ósmego milenijnego celu rozwoju, znacznemu pogorszeniu uległa sytuacja światowego partnerstwa na rzecz rozwoju, co utrudni osiągnięcie milenijnych celów rozwoju,

Y.

mając na uwadze, że milenijne cele rozwoju nie zostaną osiągnięte, jeżeli nie będą im towarzyszyły takie wartości, jak odpowiedzialność, dobre sprawowanie rządów, demokracja, bezpieczeństwo, rozwój, prawa człowieka i równość płci,

Z.

mając na uwadze, że gdyby do 2015 r. wszystkie kraje udzielające pomocy osiągnęły cel 0,7 % na oficjalną pomoc rozwojową, dałoby to 300 miliardów dolarów rocznie na cele z zakresu rozwoju,

AA.

mając na uwadze, że często to brak pokoju i bezpieczeństwa, demokracji oraz politycznej stabilności uniemożliwia krajom biednym osiągnięcie w pełni ich potencjału rozwojowego,

AB.

mając na uwadze, że własność gruntów stanowi bodziec dla osób indywidualnych, rodzin i społeczności do przejmowania kontroli nad własnym rozwojem i zapewniania bezpieczeństwa żywnościowego na szczeblu lokalnym,

1.

przypomina, że podjęte zobowiązania międzynarodowe dotyczące milenijnych celów rozwoju nakładają na państwa uprzemysłowione obowiązek wniesienia wkładu w wysokości 0,7 % PKB na rzecz oficjalnej pomocy rozwojowej do 2015 r.; przypomina, że obecnie UE brakuje około 20 miliardów euro na zobowiązania budżetowe związane z milenijnymi celami rozwoju;

2.

z zadowoleniem odnosi się do szczytu ONZ w Nowym Jorku jako wyraźnego znaku tego, że wszystkie państwa nadal pragną realizować cele zaplanowane do 2015 r., nawet w trudnym obecnym kontekście międzynarodowym;

3.

przypomina o dużym postępie, jaki osiągnięto w realizacji milenijnych celów rozwoju; wzywa w związku z tym z jednej strony do regularnego publikowania pozytywnych wyników, a z drugiej strony wzywa kraje UE i AKP do sporządzenia wieloletnich harmonogramów w celu osiągnięcia milenijnych celów rozwoju w ciągu najbliższych pięciu lat;

4.

wzywa międzynarodowych donatorów do przeznaczenia dodatkowego, znacznego, zorientowanego na wyniki, przejrzystego i wymiernego finansowania, aby pomóc ubogim narodom zwalczyć ubóstwo, osiągnąć milenijne cele rozwoju oraz zwalczać skutki zmiany klimatu i kryzysu gospodarczego;

5.

wzywa kraje AKP do odpowiedniego zwiększenia i zmobilizowania ich krajowych środków w celu ułatwienia osiągnięcia milenijnych celów rozwoju;

6.

podkreśla potrzebę wprowadzenia alternatywnych i innowacyjnych źródeł finansowania rozwoju, aby sprostać zobowiązaniom dotyczącym milenijnych celów rozwoju;

7.

wzywa kraje UE i AKP do zalecenia ONZ stworzenia międzyrządowego komitetu zajmującego się międzynarodowymi sprawami podatkowymi;

8.

wzywa grupę G20 do zlikwidowania problemu rajów podatkowych – z wyodrębnieniem tych spośród nich, które podejmują współpracę – i problemu oszustw podatkowych oraz do propagowania większej przejrzystości i stworzenia systemu składania sprawozdań z podziałem na poszczególne państwa, aby umożliwić krajom rozwijającym się zachowanie własnych zasobów i przeznaczenie ich na własny rozwój;

9.

wzywa wszystkich międzynarodowych donatorów do tego, aby w dalszym ciągu usprawniali koordynację donatorów i podział prac oraz aby udzielili wszelkiej możliwej pomocy, w porozumieniu z krajami partnerskimi;

10.

wzywa kraje UE i AKP do ustanowienia skutecznych strategii na rzecz redukcji zadłużenia w krajach AKP, zwłaszcza wspierających milenijne cele rozwoju odnoszące się do edukacji i zdrowia, i zwraca uwagę, że zadłużenie zagraniczne krajów trzeciego świata i jego mechanizmy, np. obsługa zadłużenia, jest ogromną, trwałą przeszkodą w rozwoju tych krajów;

11.

podkreśla, że aby osiągnąć milenijne cele rozwoju, należy chronić i wzmacniać usługi publiczne, ponieważ stanowią one niezbędny element umożliwiający rozwiązywanie problemów związanych w szczególności z ochroną zdrowia i ubóstwem;

12.

wzywa wszystkie państwa członkowskie UE do przedsięwzięcia środków w celu obniżenia opłat za przekazy pieniężne;

13.

podkreśla, że chociaż pomoc może stanowić dźwignię finansową dla krajów rozwijających się, nie jest ona wystarczająca, aby zagwarantować im zrównoważony i długofalowy rozwój; wzywa więc do skutecznego nawiązywania partnerstw między sektorem publicznym a prywatnym i do zwiększenia udziału krajów rozwijających się w realizacji projektów MCR; wzywa rządy do stworzenia warunków umożliwiających sektorowi prywatnemu wprowadzanie innowacji, inwestowanie i tworzenie miejsc pracy;

14.

nieustannie podkreśla istotną rolę handlu jako bodźca na rzecz wzrostu i rozwoju oraz jego znaczenie dla osiągnięcia milenijnych celów rozwoju; podkreśla potrzebę przeciwstawienia się tendencjom protekcjonistycznym;

15.

wzywa Unię Europejską do podjęcia konkretnych działań przeciwko ubóstwu poprzez zapewnianie spójności strategii politycznych między handlem, współpracą na rzecz rozwoju, wspólną polityką rolną i wspólną polityką rybołówstwa, aby zapobiec bezpośredniemu lub pośredniemu negatywnemu wpływowi na zrównoważony rozwój gospodarczy krajów AKP;

16.

jest zdania, że strategie lokalnego rozwoju gospodarczego są zdolne przekształcać krajowy i wewnątrzregionalny zrównoważony rozwój krajów rozwijających się, aby budować krajowe i regionalne rynki z uwzględnieniem realnych potrzeb ludności;

17.

wzywa kraje UE i AKP do zapewnienia zdecydowanego postępu w zakresie realizacji milenijnych celów rozwoju, które zostały osiągnięte w najmniejszym stopniu, m.in. MCR 3, 4, 5, 6 i 8;

18.

przypomina, że dobre rządy w dziedzinie opodatkowania oraz walka z korupcją umożliwią stworzenie warunków sprzyjających inwestowaniu;

19.

z zadowoleniem przyjmuje wkład Komisji Europejskiej w realizację MCR w wysokości 1 miliarda euro, o którym wspomniał przewodniczący Komisji Europejskiej podczas nowojorskiego posiedzenia ONZ na wysokim szczeblu w sprawie MCR, mający na celu wynagrodzenie krajów, które poczyniły największe postępy, oraz udzielenie wsparcia tym, które poczyniły najmniejsze postępy;

20.

wzywa kraje AKP do poczynienia konkretnych kroków w celu poprawy sytuacji w zakresie ochrony zdrowia matek; wzywa kraje rozwijające się do przeznaczenia przynajmniej 15 % budżetu państwa na opiekę zdrowotną, do wzmocnienia systemów opieki zdrowotnej oraz do przyspieszenia kształcenia położnych i pielęgniarek w celu prowadzenia pracy w terenie;

21.

wzywa UE i kraje AKP do opracowania skutecznych strategii ochrony socjalnej, w ramach których położono by nacisk na podział ryzyka i systemy przedpłat, aby można było uniknąć uiszczania opłat za podstawową opiekę zdrowotną bezpośrednio przez pacjentów, które często zniechęca osoby ubogie do korzystania z takich usług;

22.

z zadowoleniem przyjmuje globalną strategię na rzecz zdrowia kobiet i dzieci, obejmującą deklaracje udzielenia w ciągu kolejnych pięciu lat wsparcia finansowego w wysokości ponad 40 miliardów dolarów, zainicjowaną na posiedzeniu ONZ na wysokim szczeblu dotyczącym milenijnych celów rozwoju;

23.

wzywa kraje UE i AKP do wspierania bezpłatnego i integracyjnego dostępu do opieki zdrowotnej oraz do stworzenia, poprawy i wzmocnienia dobrej jakości systemu opieki zdrowotnej, w tym opieki przedporodowej, wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia asystujących przy porodzie oraz dostępu do opieki położniczej w nagłych przypadkach;

24.

wzywa do przyjęcia holistycznego podejścia przewidującego uwzględnianie kwestii zdrowia we wszystkich obszarach polityki, obejmującego dostęp do produktów leczniczych, usług medycznych i czystej wody, urządzeń sanitarnych oraz żywności; podkreśla, że takie złożone podejście mogłoby mieć większy i bardziej stymulujący wpływ na postępy w zakresie realizacji milenijnych celów rozwoju dotyczących zdrowia;

25.

podkreśla, że systemy szkolenia pracowników służby zdrowia w Afryce są niewystarczające, oraz że w dwóch trzecich państw jest tylko po jednej szkole zajmującej się kształceniem pracowników służby zdrowia, a w innych w ogóle nie ma takich szkół; w związku z tym apeluje do krajów AKP o włączenie w ich strategie specjalnych programów ukierunkowanych na szkolenie pracowników służby zdrowia w celu umożliwienia zatrudniania wykwalifikowanych pracowników w szpitalach i strukturach służby zdrowia;

26.

wyraża zaniepokojenie tym, że rekrutacja wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia przez kraje uprzemysłowione stanowi jeden z czynników pogarszających wątłe systemy zdrowia krajów rozwijających się;

27.

wzywa do większego skoncentrowania się na rosnącej liczbie chorób niezaraźliwych, zaniedbanych chorób tropikalnych oraz chorób wynikających z przemocy, urazów i wypadków, poprzez wzmacnianie systemów opieki zdrowotnej w krajach AKP;

28.

wzywa kraje UE i AKP do nieustawania w wysiłkach na rzecz wyeliminowania przenoszenia HIV z matki na dziecko; podkreśla, że można to skuteczniej osiągnąć, jeżeli zapewni się opiekę przedporodową oraz opiekę zdrowotną dla matek i dzieci na szczeblu wspólnotowym;

29.

wzywa UE do zwiększenia dostępu dla osób ubogich do niedrogich produktów leczniczych poprzez wykazanie elastyczności w stosowaniu porozumienia w sprawie TRIPS (handlowych aspektów praw własności intelektualnej) w jej stosunkach handlowych z krajami rozwijającymi się;

30.

w celu skuteczniejszego osiągnięcia milenijnych celów rozwoju w zakresie ochrony zdrowia wzywa rządy i kraje udzielające pomocy do wzmocnienia systemów opieki zdrowotnej, a szczególnie takich ich elementów jak świadczenie usług, produkty medyczne, szczepienia i technologie, pracownicy służby zdrowia, finansowanie służby zdrowia, systemy informacji zdrowotnej oraz kierownictwo i zarządzanie, a także do zapewnienia dostępności tych systemów dla osób niepełnosprawnych;

31.

wzywa kraje UE i AKP do inwestowania w ochronę socjalną ukierunkowaną na dzieci, która obejmowałaby system ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych;

32.

podkreśla, że pierwsze założenie milenijnych celów rozwoju obejmuje prawo do życia w odpowiednich warunkach i uznanie potrzeby zapewnienia specjalnej ochrony osobom niepełnosprawnym;

33.

podkreśla potrzebę opracowania i wdrożenia odpowiednich krajowych strategii politycznych w celu zwiększenia wskaźnika przeżywalności dzieci, obejmujących środki prewencyjne, szczepienia, lekarstwa, a także poprawę w zakresie odżywiania, wody pitnej i warunków sanitarnych; dlatego apeluje o wspieranie zintegrowanych kampanii, które mogłyby obejmować na przykład dystrybucję moskitier i szczepienia (szczególnie przeciwko odrze) w celu zmniejszenia umieralności dzieci;

34.

wzywa kraje UE i AKP do wspierania strategii politycznych w zakresie edukacji i zwracania uwagi nie tylko na dane dotyczące liczby uczniów zapisanych do szkół, lecz również na problem jakości edukacji i wskaźnik ukończenia szkoły, poprzez ograniczenie liczby osób opuszczających szkołę, zwłaszcza dziewcząt, zwiększenie intensywności szkolenia nauczycieli, przy jednoczesnym dążeniu do zapewniania integracyjnego systemu kształcenia niepełnosprawnym dzieciom, z których obecnie w państwach o niskim dochodzie jedynie 10 % ma możliwość uczęszczania do szkoły;

35.

podkreśla główną rolę, jaką edukacja powinna odgrywać w krajowych strategiach politycznych w państwach AKP poprzez łączenie skutecznych strategii politycznych ze stałymi krajowymi inwestycjami w system edukacji; w związku z tym nalega na przyjęcie holistycznego podejścia do edukacji, która powinna być postrzegana jako złożony system obejmujący różnych uczestników, struktury i relacje, a także na skoncentrowanie się na:

36

z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie ONZ w prawa człowieka i ochronę socjalną, wyrażone w jej dokumencie końcowym;

37.

podkreśla, że państwa członkowskie UE i AKP powinny wzmocnić swoje zaangażowanie w takie kwestie, jak rozszerzanie równouprawnienia płci, walka z przemocą seksualną oraz wzmacnianie pozycji kobiet, które stanowią priorytety umożliwiające osiągnięcie wszystkich milenijnych celów rozwoju;

38.

przypomina, że wzajemna odpowiedzialność krajów rozwiniętych i rozwijających się w zakresie osiągnięcia milenijnych celów rozwoju przed rokiem 2015 zależy od wzmocnienia ram odpowiedzialności, zarządzania i przejrzystości;

39.

podkreśla konieczność dążenia do realizacji milenijnych celów rozwoju poprzez przyjęcie holistycznego podejścia, ponieważ wszystkie milenijne cele rozwoju są ze sobą powiązane i wzajemnie się wzmacniają;

40.

nalega na to, aby poszanowanie, propagowanie i ochrona praw człowieka stanowiły nieodłączną część skutecznych działań mających na celu realizację milenijnych celów rozwoju;

41.

wzywa do wdrażania na szczeblu lokalnym „paktów na rzecz rozwoju”, które obejmowałyby publiczne zobowiązania władz lokalnych dotyczące realizacji założeń z zakresu rozwoju określonych przez lokalne społeczności, oraz dopilnowania, aby władze lokalne ponosiły odpowiedzialność za sposób wydatkowania funduszy;

42.

podkreśla, że wykształcona i wykwalifikowana siła robocza ma podstawowe znaczenie dla przyspieszenia rozwoju gospodarczego, konkurencyjności i wzrostu;

43.

wzywa UE i kraje AKP do ustanowienia programów szkolenia personelu administracji fiskalnej w dziedzinie prawa i opodatkowania; podkreśla konieczność podjęcia szczególnych działań we współpracy z krajami, które nie zawsze otrzymują długoterminową pomoc w dziedzinie opodatkowania;

44.

podkreśla, że walka na rzecz wyeliminowania wykorzystywania dzieci i pracy dzieci musi stanowić priorytet dla krajów UE i AKP; wzywa zatem kraje UE i AKP do skoncentrowania wysiłków na wyeliminowaniu pracy dzieci;

45.

wzywa UE i kraje AKP do jak najefektywniejszego wykorzystania funduszy europejskich, aby osiągnąć milenijne cele rozwoju poprzez bardziej skrupulatny wybór sektorów kluczowych w krajowych dokumentach strategicznych i krajowych programach orientacyjnych, jak również łatwiejszy dostęp do środków wsparcia w ramach umowy o partnerstwie gospodarczym; w tym kontekście wzywa Komisję do dopilnowania, aby jej wniosek dotyczący przyznania 1 miliarda euro ze środków EFR – w ramach przewidzianego na rok 2010 śródokresowego przeglądu programów AKP – przyniósł korzyści przede wszystkim państwom, które poczyniły najmniejsze postępy; wzywa UE do włączania kwestii niepełnosprawności we wszystkie działania z zakresu współpracy międzynarodowej, zgodnie z jej obowiązkiem na mocy art. 32 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

46.

wzywa kraje UE i AKP do wprowadzenia równych, sprawiedliwych i uregulowanych strategii handlowych; w tym kontekście podkreśla znaczenie aspektu praw człowieka we wszystkich umowach handlowych;

47.

wzywa kraje UE i AKP do zwiększenia inwestycji w rolnictwo i bezpieczeństwo żywnościowe, ze szczególnym ukierunkowaniem na stronę podaży, do takiego poziomu, który będzie gwarantował wolność od głodu dla wszystkich, oraz do zwrócenia przy tym szczególnej uwagi na najbardziej pilne przypadki głodu, ulepszenie infrastruktury na obszarach wiejskich, małe gospodarstwa rolne oraz programy ochrony socjalnej, mając na uwadze zapewnienie trwałego bezpieczeństwa żywnościowego;

48.

wyraża głębokie zaniepokojenie obecnym nabywaniem terenów rolniczych (zwłaszcza w Afryce) przez zagranicznych inwestorów wspieranych przez rządy, co – jeśli nie jest prowadzone we właściwy sposób – zagraża bezpieczeństwu lokalnej żywności i może mieć poważne i daleko idące konsekwencje w krajach rozwijających się; wzywa AKP, ONZ i UE do rzetelnego zajęcia się problemem negatywnego wpływu nabywania tych terenów rolniczych;

49.

wzywa UE i kraje AKP do dopilnowania tego, by reformy WPR, zawieranie umów o partnerstwie gospodarczym i średniookresowy przegląd funkcjonowania Europejskiego Funduszu Rozwoju były przeprowadzane w sposób spójny i skoordynowany;

50.

wzywa kraje UE i AKP do promowania posiadania ziemi jako narzędzia eliminowania ubóstwa i gwarantowania bezpieczeństwa żywnościowego przez wzmocnienie praw własności i ułatwianie rolnikom, małym przedsiębiorstwom i lokalnym społecznościom dostępu do kredytów; podkreśla znaczenie nowych inwestycji ukierunkowanych na zwiększanie potencjału właścicieli małych gospodarstw rolnych, wprowadzających bardziej wydajne technologie z zakresu gospodarki wodnej oraz przywracanie składników odżywczych w glebie;

51.

wzywa kraje UE i AKP do uznania prawa do pożywienia;

52.

wzywa kraje UE i AKP do propagowania produkcji lokalnej i konsumpcji lokalnej;

53.

wzywa kraje UE i AKP do zwiększania możliwości dla osób pracujących na własny rachunek oraz dla małych przedsiębiorstw i w tym kontekście do propagowania i ułatwiania dostępu do mikropożyczek;

54.

wskazuje, że rozwój przemysłu ma ogromny potencjał w zakresie transformacji gospodarek krajowych i może zaoferować większy długoterminowy wzrost zdolności produkcyjnych niż wywóz towarów rolnych lub wydobywanie zasobów naturalnych, które narażają gospodarki na wstrząsy; wzywa zatem kraje AKP do rozwiązania tego problemu poprzez opracowanie i wdrożenie strategii politycznych związanych z uprzemysłowieniem, ze szczególnym uwzględnieniem specjalizacji produkcji i budowania potencjału w zakresie handlu;

55.

w celu zwiększenia wydajności handlu krajów AKP apeluje do rządów i krajów udzielających pomocy o zwiększenie inwestycji i wsparcia w celu umożliwienia przedsiębiorstwom w krajach AKP tworzenia potencjału, osiągania jakości, konkurencyjności i zgodności z normami dotyczącymi produktów, przestrzeganymi przez importerów; uważa, że powinno to obejmować zwiększanie zdolności produkcyjnej, usługi z zakresu rozszerzania stosowania technologii, szkolenia, tworzenie konsorcjów eksportowych oraz rozwój klastrów;

56.

ponownie zwraca uwagę na znaczenie zasad skuteczności pomocy określonych w deklaracji paryskiej i programie działania z Akry;

57.

wzywa parlamenty krajów AKP do oceny postępów w wymiarze parlamentarnym współpracy międzynarodowej oraz do oceny zaangażowania parlamentarnego we wspieranie milenijnych celów rozwoju; zachęca wszystkie parlamenty – podczas analizowania projektów budżetów i ustaw – do oceny ich wpływu na realizację milenijnych celów rozwoju;

58.

wzywa społeczność międzynarodową do promowania i wspierania demokracji, pokoju, praworządności oraz wolnej od korupcji administracji w krajach rozwijających się;

59.

wzywa kraje UE i AKP do usunięcia podstawowych przyczyn braku równości poprzez zajęcie się problemami dyskryminacji, norm i praktyk społecznych, wzmacniania pozycji społeczności w zakresie wiedzy i rozwoju potencjału, wzmacniania systemów odpowiedzialności oraz wspierania organizacji społeczeństwa obywatelskiego;

60.

wzywa kraje UE i AKP do zwrócenia szczególnej uwagi na prawa mniejszości, do przestrzegania praw człowieka i do propagowania niedyskryminacji;

61.

wzywa państwa członkowskie UE do realizacji dwunastopunktowego planu działania, wydanego przez Komisję Europejską w kwietniu 2010 r. (22), i wzywa Komisję Europejską do przedstawiania co roku sprawozdania w sprawie postępu UE w osiąganiu milenijnych celów rozwoju do roku 2015;

62.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie ONZ do zorganizowania w 2013 r. specjalnego wydarzenia poświęconego ocenie wysiłków podjętych w celu osiągnięcia milenijnych celów rozwoju;

63.

zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Ministrów AKP-UE, Parlamentowi Europejskiemu, Komisji Europejskiej, przewodnictwu Rady UE i Unii Afrykańskiej.

A.

mając na uwadze, że w 1996 r. Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa określiła bezpieczeństwo żywnościowe jako „dostęp dla każdego i w każdej chwili do żywności w ilości wystarczającej do aktywnego i zdrowego życia”,

B.

uwzględniając zieloną księgę Komisji Europejskiej zatytułowaną „Polityka rozwojowa UE na rzecz wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu i zrównoważonego rozwoju – zwiększenie skuteczności polityki rozwojowej UE”, która została wydana w dniu 10 listopada 2010 r. i której cele obejmują kwestię tego, „jak osiągnąć trwałe rezultaty w obszarze rolnictwa i bezpieczeństwa żywnościowego”,

C.

mając na uwadze to, że rolnictwo jest głównym źródłem utrzymania dla 80–90 % ludności w wielu krajach rozwijających się; mając na uwadze, że zwiększenie ich dochodów ożywi gospodarkę wiejską, stworzy nowe miejsca pracy dla osób ubogich i zwiększy popyt na krajowe towary i usługi,

D.

mając na uwadze to, że liczba niedożywionych osób na świecie w 2010 r. przekracza jeden miliard, mimo podejmowanych obecnie wysiłków w skali globalnej na rzecz walki z głodem,

E.

mając na uwadze, że w 2008 r. gwałtowny wzrost cen żywności, rekordowe ceny ropy naftowej i kryzys finansowy, w połączeniu ze zmianą klimatu, miały fatalny wpływ na gospodarki krajów AKP, pogrążone w kryzysie systemowym,

F.

mając na uwadze, że spekulacja w dziedzinie nabywania żywności i ziemi na potrzeby działalności rolniczej zorientowanej na eksport może przyczynić się do występowania niedoborów – a więc także wzrostu cen – i pozbawia miliony ludzi odpowiedniego dostępu do żywności,

G.

mając na uwadze, że mimo dowiedzionego znaczenia rolnictwa dla krajów AKP programy współpracy UE-AKP na rzecz rozwoju jeszcze nie nadały branży spożywczej wystarczającego priorytetu,

H.

mając na uwadze, że praktyki rolnicze niezgodne z zasadą zrównoważonego rozwoju, w tym m.in. niekontrolowane wylesianie czy nadmierne stosowanie pestycydów, są bezpośrednią przyczyną istnienia zbyt małej ilości gruntów rolnych wysokiej jakości nadających się do produkcji zdrowej żywności,

I.

mając na uwadze, że kraje AKP są zależne od eksportu towarów, który jest źródłem ponad 50 % ich przychodów w walucie obcej, a niektóre małe rozwijające się państwa wyspiarskie polegają na imporcie w przypadku zaspokajaniu prawie 80 % podstawowego zapotrzebowania na żywność, gdyż nie mogą osiągnąć wystarczającego stopnia samowystarczalności żywnościowej,

J.

mając na uwadze, że dopłaty eksportowe na produkty rolne mogą wywoływać zjawisko dumpingu na rynkach krajów rozwijających się, a tym samym poważne konsekwencje dla małych producentów lokalnych,

K.

mając na uwadze, że wpływ zmian klimatu, pogorszenie stanu pokrywy roślinnej i częstsze występowanie klęsk żywiołowych mogą znacznie obniżyć stopień bezpieczeństwa żywnościowego w ciągu najbliższych lat i będą miały ogromny wpływ na środki do życia osób działających w sektorze rolnictwa,

L.

mając na uwadze, że wiele afrykańskich państw wydzierżawia tereny rolnicze zagranicznym inwestorom, co – jeśli nie jest prowadzone we właściwy sposób – zagraża lokalnemu bezpieczeństwu żywnościowemu i ma poważne i daleko idące konsekwencje,

M.

mając na uwadze, że skutki zmiany klimatu i wylesiania wpływającego na rolnictwo, głównie obniżenie poziomu zbiorów w wyniku częstych niedoborów wody, suszy lub – odwrotnie – powodzi i osuwania się ziemi, mają bardzo niekorzystny wpływ na działalność rolniczą w krajach UE i AKP,

N.

mając na uwadze, że wzrost produkcji rolnej, głównie w sektorze rolnictwa rodzinnego, może obniżyć poziom bezpieczeństwa żywnościowego i przyczynić się do obniżenia cen żywności oraz zwiększenia dochodów producentów,

O.

mając na uwadze, że woda pitna jest istotnym czynnikiem bezpieczeństwa żywnościowego oraz że kraje AKP mają utrudniony dostęp do niej,

P.

mając na uwadze, że spożywanie mięsa dzikich zwierząt stanowi źródło dużych ilości białka w diecie wielu najbiedniejszych ludzi na świecie, lecz jest niezgodne z zasadą zrównoważonego rozwoju – ponieważ w jego wyniku powstają dzikie obszary, które wydają się strukturalnie nienaruszone, ale które nie są być może zdolne do utrzymania swojej różnorodności biologicznej – i pozostaje rozwiązaniem krótkoterminowym, stwarzającym dalsze zagrożenia dla łańcucha pokarmowego,

Q.

mając na uwadze, że 70 % z 1,3 miliarda ludzi żyjących w skrajnym ubóstwie to kobiety i że na całym świecie kobiety są pozbawiane podstawowych możliwości polepszenia swoich warunków społeczno-ekonomicznych, w tym praw majątkowych i prawa dziedziczenia czy dostępu do edukacji bądź zatrudnienia,

R.

mając na uwadze, że spowolnienie napływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych do krajów rozwijających się, spowodowane światową recesją, bezpośrednio utrudnia dostęp do kredytów i zabezpieczeń pożyczek, także mikropożyczek, zwiększa natomiast przeszkody w nabywaniu i użytkowaniu gruntów rolnych, które są ważnym elementem rozwoju lokalnego rolnictwa i zapewniania długoterminowego bezpieczeństwa żywnościowego,

S.

mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami FAO od 1985 r. 7 milionów pracowników zatrudnionych w rolnictwie zmarło na HIV lub AIDS oraz że pandemia pochłonie prawdopodobnie kolejne 16 milionów ofiar w ciągu następnych dwudziestu lat w 25 najbardziej dotkniętych krajach afrykańskich, mając na uwadze, że HIV i AIDS oraz inne pandemie dotykają produktywną siłę roboczą,

T.

mając na uwadze, że polityczne rozruchy, brak pokoju i bezpieczeństwa obniżają zdolność wielu krajów do zapewniania żywności, a w dłuższej perspektywie mają niekorzystny wpływ na warunki życia ludzi,

U.

mając na uwadze, że lepszy dostęp do nowoczesnych technologii informatycznych zwiększa możliwości rolników i sprawia, że mają oni szerszą wiedzę z zakresu praktyk rolniczych i cen oraz lepszy dostęp do zasobów produkcji,

1.

podkreśla ogromne znaczenie prawa do pożywienia, które należy uznawać za prawo niezbywalne i powszechne, podkreśla prawo każdego kraju lub regionu do wprowadzania takiego typu rolnictwa, które zaspokaja potrzeby żywieniowe jego mieszkańców, potwierdza, że dostęp do wystarczających ilości wartościowego pożywienia jest podstawowych prawem człowieka i musi być zagwarantowany poprzez wspólne działanie rządów, organów międzynarodowych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego, zwraca uwagę, że wstrzymywanie lub odmawianie tego prawa należy uznać za naruszenie powszechnego prawa człowieka;

2.

przypomina krajom UE i AKP, że zobowiązały się one do zmniejszenia liczby osób głodujących o połowę do końca 2015 r.; wzywa kraje UE i AKP do podjęcia odpowiednich działań w ramach realizacji milenijnych celów rozwoju w celu spełnienia owego zobowiązania;

3.

wzywa Unię Europejską do nadania priorytetu – w porozumieniu z krajami AKP i w ramach działań WTO – sprawie wpływu, jaki na kraje AKP wywiera dofinansowywanie przez Europę jej wywozu towarów rolnych; podkreśla potrzebę pomyślnego i sprzyjającego rozwojowi wyniku rundy dauhańskiej; podkreśla także, że kraje rozwinięte powinny zwiększać swoje zobowiązania do zreformowania dotacji dla rolników w drodze umowy o światowym handlu; zwraca przy tym uwagę, że każda umowa powinna uwzględniać regiony klimatyczne, a więc również odrębne formy produkcji rolnej; podkreśla, że wyniki rundy dauhańskiej powinny dostarczyć krajom rozwijającym się zachętę do inwestowania w swoje rolnictwo i produkcję rolną;

4.

wzywa kraje AKP do zapewnienia znacznego udziału krajowego rolnictwa w branżowych inwestycjach celem osiągnięcia bezpieczeństwa żywnościowego;

5.

uznaje za istotne nadanie nowego bodźca partnerstwu AKP-UE poprzez wynegocjowanie sprawiedliwych i zrównoważonych umów partnerskich, nakierowanych na rozwój;

6.

jest zdania, że aby zagwarantować bezpieczeństwo żywnościowe i zrównoważony rozwój oraz pomóc w zwalczania ubóstwa, wszystkie prawa ekonomiczne i społeczne, w tym również prawo do pożywienia, powinny uwzględniać międzynarodowe zasady i umowy handlowe;

7.

wyraża ubolewanie, że w 2008 r., po upływie pięciu lat od powstania deklaracji z Maputo, w której sformułowano ogólny cel przekazania 10 % z krajowych budżetów państw członkowskich Unii Afrykańskiej na rolnictwo, 50 % krajów afrykańskich przeznaczyło na rolnictwo mniej niż 5 % swoich krajowych budżetów;

8.

podkreśla, że dyskusje nad wdrożeniem 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju powinny bardziej uwzględniać potrzeby ludności w zakresie produkcji rolnej nakierowanej na gwarantowanie jej bezpieczeństwa żywnościowego oraz na doskonalenie i zróżnicowanie produkcji rolnej i wypracowanie wyższej wartości dodanej, aby pomóc krajom AKP zerwać z modelem monokultur nastawionych na eksport;

9.

wzywa, aby realizacja 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju obejmowała konkretny program rozwoju w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego dla każdego z krajów AKP oraz aby program ten zawierał jasne i ambitne cele; wzywa także do podjęcia konkretnych działań w ściśle określonych terminach, w porozumieniu z organizacjami rolniczymi i społeczeństwem obywatelskim;

10.

wzywa kraje UE i AKP do tego, aby w swojej polityce rozwoju wzięły pod uwagę potrzeby i ograniczenia krótkoterminowe, jakim podlegają kobiety i mężczyźni żyjący na obszarach wiejskich, w celu zagwarantowania przede wszystkim pomyślnej realizacji programów odnoszących się do bezpieczeństwa żywnościowego;

11.

podkreśla, że bezpieczeństwo żywnościowe powinno być włączone do strategii krajów rozwijających się, aby zwiększyć dostępność pożywienia, dostęp do żywności i konsumpcję żywności poprzez wprowadzenie strategii żywnościowych mających na celu minimalizowania ubóstwa;

12.

nawołuje międzynarodową społeczność do wspierania Światowego Programu Żywnościowego (WFP) w stawianiu czoła nowym wyzwaniom w walce z głodem spowodowanym nagłym wzrostem cen żywności i ropy naftowej, anomaliami pogodowymi oraz wyczerpywaniem się światowych zasobów żywności;

13.

wzywa Komisję, państwa członkowskie Unii Europejskiej i kraje AKP do ścisłej współpracy w celu podjęcia konkretnych działań na rzecz rozwiązania problemu finansowych spekulacji zbożem i żywnością;

14.

wzywa do uznania istotnego znaczenia powiązania badań naukowych, usług doradztwa rolniczego i rolników dla osiągnięcia celów związanych z bezpieczeństwem żywnościowym;

15.

zwraca uwagę na potrzebę wprowadzenia lepszych metod produkcji rolnej, w tym tanich technologii, wprowadzenia do rolnictwa badań naukowych oraz polepszenia stosunku produktywności do wydajności w krajach AKP, aby wspierać zrównoważony rozwój i złagodzić negatywne skutki braku bezpieczeństwa żywnościowego;

16.

wzywa kraje AKP i UE do uważnego monitorowania procesu nabywania gruntów na dużą skalę, które mogłoby doprowadzić do wyparcia lokalnych rolników z rynku i ich zdolności do wytworzenia lokalnych zbiorów w celu wyżywienia ich samych i lokalnej ludności;

17.

podkreśla fundamentalne znaczenie współpracy UE-AKP na rzecz podnoszenia poziomu wiedzy i umiejętności rolników; wzywa więc do zapewnienia programów szkoleniowych mających na celu zwiększenie ich możliwości w zakresie metod uprawy ziemi zgodnych z zasadą zrównoważonego rozwoju;

18.

podkreśla znaczenie gwarantowania nasion wysokiej jakości dla wszystkich producentów;

19.

wzywa kraje AKP do wykazania się inicjatywą poprzez ambitne programy polityki rolnej, takie jak np. inicjatywa ryżowa w Mali;

20.

wzywa kraje AKP do priorytetowego traktowania sektora rolniczego w swoich planach rozwoju oraz dokumentach strategii regionalnej i krajowej, szczególnie poprzez intensywne publiczne inwestycje w infrastrukturę wiejską;

21.

jest zdania, że spójność polityki na rzecz rozwoju, szczególnie spójność strategii handlu, rozwoju, rolnictwa i rybołówstwa, powinna być główną zasadą współpracy Unii Europejskiej na rzecz rozwoju w celu szerszego wykorzystania art. 12 umowy z Kotonu;

22.

podkreśla potrzebę tego, by kraje UE i AKP opracowały odpowiedni i elastyczny mechanizm, który mógłby być dostosowany do nagłych sytuacji nadzwyczajnych, spowodowanych klęskami żywiołowymi w sektorze rolnictwa;

23.

przyjmuje z zadowoleniem instrument żywnościowy z budżetem w wysokości 1 miliarda euro, ustanowiony przez Unię Europejską w celu zapewnienia w latach 2009–2011 natychmiastowego wsparcia dla ponad 50 priorytetowych krajów z całego świata zmagających się z gwałtownym wzrostem cen żywności w celu zwiększenia lokalnych zdolności w zakresie produkcji żywności i dostaw i wzmocnienia w ten sposób pozycji lokalnych społeczności rolników;

24.

wzywa rządy AKP do zapewnienia kobietom na obszarach wiejskich pełnych i równych praw do ziemi i innych zasobów (w tym także prawa do dziedziczenia) oraz do podjęcia reform administracyjnych i innych niezbędnych działań w celu zapewnienia kobietom dostępu do kredytów, kapitału, praw pracowniczych, prawnych dokumentów identyfikacyjnych, odpowiednich technologii oraz dostępu do rynku i informacji – takiego samego, do jakiego mają prawo mężczyźni;

25.

zwraca uwagę, że Unia Europejska jako całość, w tym także jej państwa członkowskie, jest nadal głównym donatorem pomocy rozwojowej, przekazującym 56 % ogółu pomocy udzielanej na całym świecie, tj. 49 miliardów euro w 2009 r., co potwierdzają wspólne zobowiązania rządów UE do przekazania 0,56 % i 0,70 % dochodu narodowego brutto na oficjalną pomoc rozwojową odpowiednio do końca 2010 i 2015 r.;

26.

wzywa państwa członkowskie UE i Komisję Europejską do wypełnienia zobowiązań, przynajmniej wobec najsłabiej rozwiniętych państw AKP oraz państw AKP będących importerami netto żywności, w celu umożliwienia im złagodzenia negatywnych skutków, jakie kraje te odczuwają po znacznych podwyżkach cen żywności, które stale pogłębiają ich problemy związane z bilansem płatniczym;

27.

uważa, że zadłużenie zewnętrzne krajów ubogich utrudnia ich rozwój i zmniejsza ich odporność na ubóstwo i głód oraz zdolność do skutecznej walki z nimi; w związku z tym wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie UE do dalszych negocjacji nad umorzeniem zadłużenia państw wysoko zadłużonych, którego kwestia jak dotąd nie została rozwiązana;

28.

z zadowoleniem przyjmuje wkład Komisji Europejskiej w realizację MCR w wysokości 1 miliarda euro, o którym wspomniał przewodniczący Komisji Europejskiej podczas nowojorskiego posiedzenia ONZ na wysokim szczeblu w sprawie milenijnych celów rozwoju, mający na celu wynagrodzenie krajów, które poczyniły największe postępy, oraz udzielenie wsparcia tym, które poczyniły najmniejsze postępy, a także – w przypadku specyfiki i potrzeb krajów najsłabiej rozwiniętych, małych rozwijających się państw wyspiarskich oraz państw AKP będących importerami netto żywności – ustanowienie obiektywnych i przejrzystych kryteriów kwalifikowalności oraz zapewnienie uzależnionego od potrzeb dostępu do tych zasobów; wzywa również Komisję Europejską, aby rozważyła wykorzystanie części unijnego wkładu w realizację MCR w wysokości 1 mld euro do zwiększenia dodatkowych zasobów przez podmioty prywatne, które dopasują dotacje do wdrażanych projektów, co zwiększy produkcję żywności na rynkach lokalnych i regionalnych oraz pomoże osiągnąć rozwój i wykorzystać biotechnologię;

29.

jest zdania, że należy dokładniej zbadać komercyjny wpływ agropaliw kolejnych generacji; wzywa Komisję Europejską do przyjęcia i wdrożenia w trybie pilnym przejrzystych kryteriów zrównoważonego rozwoju oraz do przeanalizowania ewentualnych szkodliwych skutków dotacji na zbiory przeznaczone na agropaliwa;

30.

popiera ustanowienie w ramach regionalnej współpracy AKP-UE odpowiedniego mechanizmu łagodzenia zmiany klimatu i przystosowania do nich na rzecz rolnictwa rodzinnego;

31.

zachęca do ściślejszej koordynacji – zwłaszcza na szczeblu krajowym, ale również w międzynarodowej społeczności na rzecz rozwoju – działań dokonywanych w kontekście programów rolnych i nakładania się na siebie programów opracowywanych w krajach AKP, które stanowi ciężar dla zasobów ludzkich i finansowych;

32.

podkreśla potrzebę odpowiedzialności finansowej, na szczeblu krajowym i międzynarodowym, wszystkich programów rolnych wynikających z pomocy UE, która ma na celu zapewnienie prawidłowego zarządzania przyznawanymi środkami;

33.

wzywa rządy AKP do wprowadzenia bardziej zrównoważonego zarządzania zasobami środowiskowymi takimi jak mięso dzikich zwierząt i wzywa do dalszych badań nad zrównoważoną produkcją białka w krajach AKP jako sposobu ograniczania zależności od szybko ubywających źródeł białka pochodzącego z mięsa dzikich zwierząt;

34.

wzywa kraje UE i AKP do położenia większego nacisku w trakcie toczących się i przyszłych negocjacji w sprawie zmiany klimatu na potrzebę zwiększenia dostępności środków wykorzystywanych w rolnictwie, takich jak nawozy, nasiona i inne narzędzia, aby pomóc rolnikom w ożywieniu produkcji oraz promować zrównoważone zarządzanie zasobami wodnymi; wzywa także do zwrócenia szczególnej uwagi na zapewnienie niezbędnego wsparcia w zakresie praktyk rolnych przyjaznych dla klimatu;

35.

zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Ministrów AKP-UE, przewodniczącemu Komisji Europejskiej, Parlamentowi Europejskiemu, parlamentom poszczególnych państw członkowskich AKP i UE, wiceprzewodniczącemu Komisji Europejskiej, Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przewodniczącemu Komisji Unii Afrykańskiej, Parlamentowi Panafrykańskiemu i Sekretarzowi Generalnemu ONZ.

A.

uwzględniając wielkość obszaru saharyjsko-sahelskiego oraz jego trudne warunki środowiskowe,

B.

mając na uwadze, iż rzeźba terenu na tym obszarze charakteryzuje się występowaniem gór i jaskiń rozciągających się nad rozległymi pasmami wydm, piasku i wadi,

C.

mając na uwadze, że Mali, Algieria, Mauretania, Niger, Libia i Czad to główne państwa graniczące z pasmem saharyjsko-sahelskim,

D.

mając na uwadze, że ze względu na ogrom tego słabo zaludnionego obszaru o powierzchni 4 milionów kilometrów kwadratowych oraz na długość jego niedostatecznie określonych granic istnieje potrzeba skutecznej koordynacji w zakresie informacji, działania i specjalnych środków wykrywania, ochrony i zapobiegania,

E.

mając na uwadze konieczność zmobilizowania wszystkich międzynarodowych, regionalnych i krajowych zainteresowanych podmiotów w celu usprawnienia walki z terroryzmem i wzmocnienia bezpieczeństwa w regionie, także poprzez zorganizowany dialog,

F.

mając na uwadze, że obszar sahelski jest zasadniczym obszarem między Afryką Subsaharyjską a Europą i w związku z tym sytuacja w paśmie saharyjsko-sahelskim ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa zarówno Afryki, jak i Europy,

G.

mając na uwadze, że przekształcenie pasma saharyjsko-sahelskiego w obszar sprzyjający nielegalnym i niebezpiecznym działaniom i formom handlu stanowi zagrożenie dla globalnego bezpieczeństwa,

H.

uwzględniając niski stopień rozwoju obszarów suchych i jego wpływ na młodych ludzi, którzy pozostają bez pracy,

I.

mając na uwadze, że w swoich działaniach rekrutacyjnych terroryści wykorzystują deficyt rozwojowy, niepewne warunki, upośledzenie społeczne i znikome możliwości zawodowe wielu młodych osób w regionie bez żadnych perspektyw, proponując im nielegalne, lecz wysokie zarobki,

J.

uwzględniając szkodliwy wpływ terroryzmu i przestępczości zorganizowanej na państwa znajdujące się w regionie i ich mieszkańców,

K.

uwzględniając poważne konsekwencje braku bezpieczeństwa wpływające na regionalną gospodarkę, szczególnie górnictwo i branżę turystyczną, na rozwój regionu i tworzenie miejsc pracy,

L.

mając na uwadze, że region przekształcił się w obszar tranzytowy i miejsce transakcji dla handlarzy narkotyków, handlarzy bronią i przemytników nielegalnych imigrantów do Europy,

M.

uwzględniając gwałtowny spadek poziomu bezpieczeństwa w tym regionie spowodowany przez maghrebski odłam Al-Kaidy (AQMI), tj. porwania i przetrzymywanie zakładników, którzy są teraz wykorzystywani jako karty przetargowe,

N.

uwzględniając naruszanie przestrzeni powietrznej wielu krajów sąsiadujących przez handlarzy nielegalnymi produktami, w tym kokainą,

O.

uwzględniając ogromne zasoby i możliwości, jakie mają terroryści i handlarze narkotyków w porównaniu z krajami zagrożonymi,

P.

mając na uwadze, że niektóre kraje wyraziły gotowość do zapewnienia pomocy krajom graniczącym z Saharą w znalezieniu rozwiązania tego problemu,

Q.

mając na uwadze to, że brak bezpieczeństwa utrudnia wdrożenie i realizację projektów i pracę pozarządowych organizacji humanitarnych,

R.

uwzględniając tradycje tolerancji, solidarności i poszanowania człowieka, do jakich zobowiązuje praktykowany w regionie islam,

S.

uwzględniając barbarzyństwo egzekucji wykonywanych na niewinnych obywatelach,

T.

mając na uwadze, że przypadki uprowadzenia dla okupu mają częściej związek z przestępczością zorganizowaną niż z walkami o podłożu ideologicznym bądź religijnym,

U.

mając na uwadze, że rozwiązanie z udziałem sił militarnych może być skuteczne tylko, jeśli będzie wspierane przez politykę zrównoważonego rozwoju w regionie saharyjsko-sahelskim,

V.

mając na uwadze, że wymienione wyżej międzynarodowe instrumenty stanowią podstawę lepszej współpracy w skali globalnej, którą odzwierciedla również rozwój stosunków Unii Europejskiej z państwami trzecimi,

W.

mając na uwadze, że Międzynarodowe Centrum Badań nad Terroryzmem udokumentowało dramatyczny wzrost liczby ataków terrorystycznych w północno-zachodniej Afryce, która po 11 września 2001 r. zwiększyła się o ponad 500 % (32), co doprowadziło do śmierci ponad 1 500 osób i zranienia 6 000 osób,

X.

mając na uwadze, że region odczuwa skutki niepokojącego zacieśniania się powiązań między handlarzami narkotyków w Ameryce Łacińskiej i w państwach środkowej i zachodniej Afryki oraz że państwa te stanowią obecnie kluczowy szlak tranzytowy w przewozie narkotyków do Europy, który zaspokaja 25 % zapotrzebowania na kokainę na całym świecie; podkreśla, że te tendencje wymagają większego zaangażowania Unii Europejskiej,

Y.

mając na uwadze, że w regionie sahelskim istnieją coraz silniejsze powiązania między dobrze zaopatrzonymi i zorganizowanymi kartelami narkotykowymi latynoamerykańskimi i organizacjami terrorystycznymi, które walczą o pozyskanie lokalnej ludności,

Z.

mając na uwadze, że europejska strategia bezpieczeństwa z 2003 r. stanowiła, iż terroryzm „stanowi coraz większe zagrożenie strategiczne dla całej Europy”; mając także na uwadze, że region saharyjsko-sahelski jest jednym z unijnych priorytetów w walce z terroryzmem,

AA.

mając na uwadze, że należy koniecznie odciąć źródła finansowania nielegalnego handlu i uprowadzeń oraz przedsięwziąć w tym celu wszelkie możliwe środki zapobiegające praniu pieniędzy,

1.

pragnie uczcić pamięć ofiar terroryzmu; stanowczo potępia terroryzm we wszystkich jego formach i przejawach oraz wzywa do bezwarunkowego uwolnienia wszystkich zakładników;

2.

wyraża głębokie ubolewanie nad pogarszającym się stanem bezpieczeństwa w regionie saharyjsko-sahelskim, który doprowadził do śmierci wielu osób i stoi na przeszkodzie postępowi, jaki poczyniono w ostatnich kilku latach w dziedzinie przeciwdziałania terroryzmowi w tym regionie;

3.

wzywa Narody Zjednoczone do szybkiego opracowania bardziej skoordynowanej reakcji w sprawie regionu sahelskiego, jak zalecono w oświadczeniu przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 10 lipca 2009 r. (S/PRST/2009/20) w odniesieniu do zwalczania transgranicznych działań przestępczych i zagrożeń terrorystycznych, szczególnie w pasie saharyjsko-sahelskim, w tym także wdrożenia w regionie ogólnej strategii antyterrorystycznej;

4.

podkreśla znaczenie zapewnienia pomocy, wsparcia i opieki psychologicznej ofiarom terroryzmu i ich rodzinom;

5.

wspiera wzmacnianie międzynarodowej współpracy na rzecz zwalczania terroryzmu, wyraża zadowolenie z koordynacji prowadzonej przez niektóre państwa, zachęca wszystkie kraje w regionie do dalszego łączenia wysiłków w celu skutecznego zwalczania terroryzmu i przestępczości zorganizowanej oraz ma nadzieję, że rywalizacja w regionie nie przeszkodzi w wymianie informacji;

6.

wzywa Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, przewodniczącego Rady Unii Europejskiej i przewodniczącego Komisji Unii Afrykańskiej do ułatwienia spotkania szefów państw – Algierii, Mali, Nigru, Mauretanii, Libii i Czadu – mającego na celu ustanowienie wspólnej strategii walki z AQMI i zapewnienie wspólnej kontroli nad całym pasem saharyjsko-sahelskim;

7.

wzywa państwa regionu saharyjsko-sahelskiego do połączenia swoich zasobów komunikacyjnych i wywiadowczych w celu uzyskiwania w czasie rzeczywistym informacji o pozycji grup salafijskich;

8.

wzywa międzynarodową społeczność do udzielenia wsparcia krajom regionu saharyjsko-sahelskiego poprzez skuteczną kontrolę przestrzeni powietrznej i lądu oraz zapewnienie im w tym celu niezbędnego wyposażenia wojskowego i technicznego wsparcia w walce z terrorystami;

9.

wzywa państwa regionu saharyjsko-sahelskiego do poczynienia niezbędnych kroków w celu zidentyfikowania państw działających w zmowie z AQMI oraz aresztowania jej członków;

10.

podkreśla potrzebę przyjęcia przez społeczność międzynarodową, szczególnie Unię Europejską oraz członków AKP, zwłaszcza członków Wspólnoty Państw Sahelu i Sahary (CEN-SAD), skutecznego podejścia w walce z przemocą w regionie saharyjsko-sahelskim;

11.

wzywa zainteresowanych szefów państw do stworzenia stałego forum konsultacyjnego poświęconego sprawom pokoju i bezpieczeństwa w tym regionie i do uczynienia z niego bieguna stabilności i rozwoju; zaleca ponadto jasne określenie związków pomiędzy bezpieczeństwem i rozwojem w celu zmaksymalizowania skuteczności realizowanych programów;

12.

wzywa władze w sąsiadujących państwach do prowadzenia kampanii podnoszących świadomość wśród lokalnej ludności w celu zaangażowania jej w rozwiązanie problemu;

13.

wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do zmobilizowania posiadanych zasobów w celu wspierania bezpieczeństwa i rozwoju w regionie saharyjsko-sahelskim we współpracy z krajami regionu, Narodami Zjednoczonymi i innymi partnerami międzynarodowymi;

14.

popiera inicjatywy Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) i jej międzynarodowych partnerów na rzecz przeciwdziałania handlowi narkotykami i ludźmi oraz przestępczości zorganizowanej i zwalczania ich w regionie poprzez opracowanie regionalnego planu działania, w szczególności poprzez utworzenie biura specjalnego doradcy ds. narkotyków, handlu ludźmi i przestępczości, współpracującego z przewodniczącym Komisji ECOWAS;

15.

zwraca uwagę, że należy przedsięwziąć skuteczne środki w celu odcięcia terrorystów i ich wspólników od źródeł finansowania oraz wzywa państwa regionu do podjęcia działań zalecanych przez Biuro do Spraw Narkotyków i Przestępczości Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNODC), a mianowicie do zreformowania sądowych systemów karnych i prawa antykorupcyjnego, do udoskonalenia monitoringu handlu bronią lekką i zamrażania rachunków bankowych podejrzanych;

16.

z zadowoleniem przyjmuje międzynarodowe naciski na państwa dostarczające materialnego i finansowego wsparcia grupom terrorystycznym i zobowiązuje się użyć politycznej presji w celu rozwiązania problemu gwałtownego wzrostu finansowania niektórych grup terrorystycznych;

17.

stanowczo potępia spółki i organizacje, o których powszechnie wiadomo, że choć teoretycznie nie łamią prawa, udzielają wsparcia organizacjom terrorystycznym;

18.

zachęca do wspierania Afrykańskiego Centrum Studiów i Badań nad Terroryzmem (CAERT), powołanego do ułatwiania wdrażania inicjatyw antyterrorystycznych Unii Afrykańskiej (UA), w jego wysiłkach na rzecz opracowania poufnej bazy danych zawierającej nazwiska podejrzanych terrorystów i tendencji w działalności terrorystycznej;

19.

z zadowoleniem przyjmuje to, że wykorzystanie środków z unijnego Instrumentu na rzecz Stabilności zostało rozszerzone na region saharyjsko-sahelski;

20.

wspiera budowanie zdolności w ramach międzynarodowych, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych;

21.

wzywa do tego, aby wszystkie środki podejmowane na rzecz zwalczania terroryzmu były zgodne z międzynarodowymi konwencjami i protokołami dotyczącymi praw człowieka;

22.

kładzie nacisk na potrzebę pogodzenia walki przeciwko grupom terrorystycznym z rozwojem regionu;

23.

wzywa Unię Europejską – w kontekście regionalnych i krajowych programów orientacyjnych – do przyspieszenia działań na rzecz wsparcia ludności regionu poprzez pomoc w zapewnieniu jej lepszego dostępu do wody, państwowego kształcenia i usług medycznych, jak również pomoc w zapewnieniu lepszej infrastruktury, aby w regionie można było rozpocząć działalność gospodarczą i handlową;

24.

zwraca uwagę, że działalność organizacji pozarządowych znacząco przyczynia się do rozwoju, demokracji i praw człowieka oraz że warto byłoby skonsultować się z nimi w celu uzyskania cennych informacji o sytuacji na tamtym terenie; wskazuje, że represyjne środki antyterrorystyczne nie powinny stanowić przeszkody w wysiłkach tych organizacji w zakresie rozwoju, demokracji i praw człowieka;

25.

wskazuje, że region sahelski jest jednym z regionów najdotkliwiej odczuwających skutki zmiany klimatu i utraty różnorodności biologicznej, które mają silny wpływ na rolnictwo, rolników i życie lokalnych mieszkańców, oraz że pogłębiają one ubóstwo i nierówności;

26.

wzywa Komisję Europejską do poparcia działań w celu odwrócenia procesu stopniowego wyludniania tego regionu, m.in. poprzez wykorzystanie na tym polu badań naukowych i wiedzy lokalnych mieszkańców;

27.

zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Ministrów AKP-UE, przewodniczącemu Rady Unii Europejskiej, wiceprzewodniczącemu Komisji Europejskiej, Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Sekretarzowi Generalnemu ONZ oraz rządom krajów regionu saharyjsko-sahelskiego.

1.

potępia ostre konflikty, które wybuchły w niektórych częściach kraju podczas oczekiwania na wstępne wyniki i które doprowadziły do śmierci kilku osób,

2.

wyraża ubolewanie w związku z tym, że utrudnianie właściwego funkcjonowania Niezależnej Komisji Wyborczej Wybrzeża Kości Słoniowej uniemożliwiło jej ogłoszenie wstępnych wyników drugiej tury wyborów prezydenckich w terminie przewidzianych w ordynacji wyborczej,

3.

wzywa wszystkie zainteresowane strony do jak największej powściągliwości po ogłoszeniu wyników końcowych przez Radę Konstytucyjną Wybrzeża Kości Słoniowej i do wykorzystania odpowiednich procedur prawnych w razie jakichkolwiek skarg,

4.

przypomina Radzie Konstytucyjnej, że wszystkie decyzje powinny być podejmowane w sposób obiektywny, w poczuciu obowiązku i odpowiedzialności wobec ludności Wybrzeża Kości Słoniowej,

5.

potępia decyzję Rady Konstytucyjnej o unieważnieniu wstępnych wyników ogłoszonych przez Niezależną Komisję Wyborczą Wybrzeża Kości Słoniowej bez uprzedniego zastosowania procedury określonej w ordynacji wyborczej,

6.

odmawia uznania wyników ogłoszonych przez Radę Konstytucyjną, poczytując je za niezgodne z wolą wyrażoną przez ludność Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej przy urnach wyborczych.