16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/2

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 17 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Piemonte — Włochy) — Maurizio Polisseni przeciwko Azienda Sanitaria Locale N. 14 V.C.O., Antonio Giuliano

(Sprawa C-217/09) (1)

(Artykuł 104 § 3, regulaminu postępowania przed Trybunałem - Artykuł 49 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Zdrowie publiczne - Apteki - Odległość - Zaopatrzenie ludności w produkty lecznicze - Zezwolenie na prowadzenie - Rozmieszczenie geograficzne aptek - Ustanowienie limitów na podstawie kryterium gęstości zaludnienia - Minimalna odległość między aptekami)

2011/C 120/02

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale per il Piemonte

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Maurizio Polisseni

Strona pozwana: Azienda Sanitária Locale N. 14 V.C.O. Omegna, António Giuliano

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale Amministrativo Regionale del Piemonte — Wykładnia art. 43, 152 i 153 WE — Otwarcie nowej apteki — Przepisy krajowe uzależniające wydanie pozwolenia na przeniesienie siedziby apteki od poszanowania wymogu zachowania minimalnej odległości między poszczególnymi aptekami.

Sentencja

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on zasadniczo na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem sporu przed sądem krajowym, narzucającym limity w odniesieniu do zakładania aptek, które stanowią, że:

—	w każdym rejonie farmaceutycznym na jednostkę zaludnienia wynoszącą od 4 000 do 5 000 mieszkańców można utworzyć co do zasady jedną aptekę;

—	poszczególne apteki muszą pozostawać w minimalnej odległości od istniejących już aptek, wynoszącej zgodnie z ogólną zasadą 200 m.

Jednakże art. 49 TFUE stoi na przeszkodzie powyższym przepisom krajowym, o ile podstawowe zasady 4 000 do 5 000 mieszkańców lub 200 m uniemożliwiają w jakimkolwiek rejonie o szczególnych cechach demograficznych utworzenie wystarczającej liczby aptek mogących zapewnić odpowiednią opiekę farmaceutyczną, a zadanie sprawdzenia, czy tak jest, należy do sądu krajowego.

(1) Dz.U. C 205 z 29.8.2009.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/2

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 15 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Taranto — Włochy) — Soc Agricola Esposito srl przeciwko Agenzia delle Entrate — Ufficio di Taranto 2

(Sprawa C-492/09) (1)

(Artykuły 92 § 1, 103 § 1 oraz 104 § 3 akapit drugi regulaminu postępowania przed Trybunałem - Sieci i usługi łączności elektronicznej - Dyrektywy 2002/20/WE, 2002/21/WE oraz 2002/77/WE - Państwowa opłata za udzielenie zezwolenia - Częściowa niedopuszczalność - Kwestia nie wywołująca uzasadnionych wątpliwości)

2011/C 120/03

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria provinciale di Taranto

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Soc Agricola Esposito srl

Strona pozwana: Agenzia delle Entrate — Ufficio di Taranto 2

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Commissione tributaria provinciale di Taranto — Wykładnia art. 9 ust. 1 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (Dz. U. L 108. s. 33) i art. 12 i 13 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (Dz. U. L 108, s. 21) — Nałożenie państwowej opłaty za udzielenie zezwolenia w odniesieniu do umów abonamentu telefonicznego — Brak stosowania opłaty w odniesieniu do kart telefonicznych na doładowanie — Dopuszczalność

Sentencja

1)	Część pytania czwartego dotycząca dyrektywy Komisji 2002/77/WE z dnia 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej oraz pytanie szóste są niedopuszczalne.

Dyrektywa 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa „o zezwoleniach”) i dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa „ramowa”) nie stoją na przeszkodzie takiej opłacie jak państwowa opłata za udzielenie zezwolenia.

(1) Dz.U. C 24 z 30.1.2010.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/3

Postanowienie Trybunału z dnia 12 stycznia 2011 r. — Heinz Helmuth Eriksen (C-205/10 P), Bent Hansen (C-217/10 P), Brigit Lind (C-222/10 P) przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawy połączone C-205/10 P, C-217/10 P i C-222/10 P) (1)

(Odwołanie - Skarga o odszkodowanie i o zadośćuczynienie - Konsekwencje dla zdrowia publicznego wypadku jądrowego mającego miejsce niedaleko Thule (Grenlandia, Dania) - Dyrektywa 96/29/Euratom - Niepodjęcie przez Komisję środków wobec państwa członkowskiego)

2011/C 120/04

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Heinz Helmuth Eriksen (C-205/10 P), Bent Hansen (C-217/10 P), Brigit Lind (C-222/10 P) (przedstawiciel: I. Anderson, Advocate)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Patakia i E. White, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołania od postanowień Sądu (czwarta izba) z dnia 24 marca 2010 r. w sprawach T-516/08 Eriksen przeciwko Komisji, T-6/09 Hansen przeciwko Komisji i T-5/09 Lind przeciwko Komisji, w których Sąd odrzucił jako oczywiście pozbawione jakiejkolwiek podstawy prawnej skargi o odszkodowanie i zadośćuczynienie mające na celu uzyskanie naprawienia szkody, którą swoim zdaniem ponieśli skarżący w następstwie niepodjęcia przez Komisję środków niezbędnych w celu zobowiązania Danii do przestrzegania dyrektywy 96/29 ustanawiającej podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (Dz.U. L 159, s. 1) i do zastosowania tych przepisów do pracowników narażonych na skutki wypadku jądrowego w Thule (Grenlandia), co stanowiło naruszenie uchwały Parlamentu Europejskiego w sprawie konsekwencji tej katastrofy dla zdrowia ludności podjętej w dniu 20 kwietnia 2007 r. (petycja 720/2002, 2006/2012 (INI))

Sentencja

1)	Odwołania zostają oddalone.

2)	Heinz Helmuth Eriksen, Bent Hansen i Brigit Lind zostają obciążeni kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 195 z 17.7.2010.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/3

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 18 stycznia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Dioikitiko Efeteio Thessalonikis — Grecja) — Souzana Berkizi-Nikolakaki przeciwko Anotato Symvoulio epilogis prosopikou (A.S.E.P.), Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis

(Sprawa C-272/10) (1)

(Artykuł 104 § 3 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Polityka społeczna - Artykuł 155 ust. 2 TFUE - Dyrektywa 1999/70/WE - Klauzula 8 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony - Umowy o pracę w sektorze publicznym zawarte na czas określony - Kolejne umowy - Nadużycia - Sankcje - Przekształcenie w umowę na czas nieokreślony - Warunki proceduralne - Termin zawity - Zasady równoważności i skuteczności - Obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników)

2011/C 120/05

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Dioikitiko Efeteio Thessalonikis

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Souzana Berkizi-Nikolakaki

Strona pozwana: Anotato Symvoulio epilogis prosopikou (A.S.E.P.), Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Dioikitiko Efeteio Thessalonikis — Wykładnia klauzuli 8 pkt 3 załącznika do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony (Dz. U. L 175, s. 43) — Przepisy krajowe ustanawiające termin zawity dla przekształcenia umów o pracę na czas określony w umowy o pracę na czas nieokreślony

Sentencja

Artykuł 155 ust. 2 TFUE oraz porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte w dniu 18 maja 1999 r. stanowiące załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia w sprawie pracy na czas określony zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak art. 11 ust. 2 dekretu prezydenckiego 164/2004 zawierającym uregulowania dotyczące pracowników zatrudnionych w sektorze publicznym na podstawie umów o pracę na czas określony i które stanowią, że wniosek pracownika mający na celu przekształcenie następujących po sobie umów o pracę na czas określony, które można uznać za stanowiące nadużycie w umowę o pracę na czas nieokreślony powinien zostać przedstawiony właściwemu organowi w terminie zawitym dwóch miesięcy od dnia wejścia w życie wspomnianego dekretu, pod warunkiem że termin ten nie jest mniej korzystny niż terminy stosujące się do podobnych środków prawa wewnętrznego z zakresu prawa pracy i że nie powoduje on, iż korzystanie z praw przyznanych w porządku prawnym Unii jest niemożliwe lub nadmiernie utrudnione, czego sprawdzenie należy do sądu krajowego.

Klauzulę 8 pkt 3 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak art. 11 ust. 2 dekretu prezydenckiego 164/2004, który stanowi, że wniosek pracownika mający na celu przekształcenie następujących po sobie umów o pracę na czas określony, które można uznać za stanowiące nadużycie w umowę o pracę na czas nieokreślony powinien zostać przedstawiony właściwemu organowi w terminie zawitym dwóch miesięcy od dnia wejścia w życie wspomnianego dekretu, jeżeli odpowiednie terminy przewidziane w analogicznych przepisach krajowych wydanych przed tym dniem były przedłużane, dlatego że wspomniane przepisy krajowe nie wpływają na ogólny poziom ochrony pracowników na czas określony.

(1) Dz.U. C 221 z 14.8.2010.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 10 stycznia 2011 r. — WEGO Landwirtschaftliche Schlachtstellen GmbH przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-10/11)

2011/C 120/06

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: WEGO Landwirtschaftliche Schlachtstellen GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

Czy właściwy do zapłaty refundacji urząd celny jest związany następczym sprostowaniem wpisu w polu 2 zgłoszenia wywozowego tudzież w egzemplarzu kontrolnym T5 dokonanym przez urząd celny wyjścia? (1)

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. L 302, s. 1).

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom w dniu 7 lutego 2011 r. — JPMorgan Chase Bank N.A., Frankfurt Branch, J.P. Morgan Securities Limited przeciwko Berliner Verkehrsbetriebe (BVG) Anstalt des öffentlichen Rechts

(Sprawa C-54/11)

2011/C 120/07

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: JPMorgan Chase Bank N.A., Frankfurt Branch, J.P. Morgan Securities Limited

Strona pozwana: Berliner Verkehrsbetriebe (BVG) Anstalt des öffentlichen Rechts

Pytania prejudycjalne

Czy przy określaniu dla celów art. 22 pkt 2) i 25 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (zwanego dalej „rozporządzeniem brukselskim I”) (1), co jest przedmiotem postępowania oraz czego ono zasadniczo dotyczy, sąd krajowy powinien uwzględniać jedynie roszczenia zgłaszane przez powodów, czy też winien uwzględniać również zarzuty lub argumenty podnoszone przez pozwanych?

Jeśli w postępowaniu, do którego zastosowanie znajduje art. 22 pkt 2) rozporządzenia brukselskiego I, strona podnosi zagadnienie takie jak zagadnienie ważności decyzji organu spółki lub innej osoby prawnej, czy musi to oznaczać, że zagadnienie to stanowi przedmiot postępowania oraz że postępowanie zasadniczo go dotyczy, jeśli zagadnienie to może mieć charakter rozstrzygający dla wyniku postępowania, bez względu na charakter oraz liczbę innych zagadnień podniesionych w postępowaniu, z których wszystkie lub niektóre mogą również mieć charakter rozstrzygający dla wyniku tego postępowania?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie, czy od sądu krajowego wymaga się, by w celu określenia przedmiotu postępowania oraz zagadnienia, którego postępowanie zasadniczo dotyczy, uwzględnił całość postępowania i sformułował całkowite rozstrzygnięcie w zakresie przedmiotu postępowania oraz zagadnienia, którego ono zasadniczo dotyczy, a jeśli nie to na podstawie jakich kryteriów sąd krajowy winien rozstrzygnąć powyższe kwestie?

(1) Dz.U. L 12, s. 1

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Nancy (Francja) w dniu 9 lutego 2011 r. — Association Kokopelli przeciwko Graines Baumaux SAS

(Sprawa C-59/11)

2011/C 120/08

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel de Nancy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Association Kokopelli

Strona pozwana: Graines Baumaux SAS

Pytanie prejudycjalne

Czy dyrektywy Rady 98/95/WE (1), 2002/53/WE (2) i 2002/55/WE (3) oraz dyrektywa Komisji 2009/145 (4) są ważne w świetle następujących praw i zasad podstawowych Unii Europejskiej, mianowicie zasad swobody prowadzenia działalności gospodarczej, proporcjonalności, równości lub zakazu dyskryminacji, swobodnego przepływu towarów oraz w świetle zobowiązań podjętych na podstawie Międzynarodowego traktatu o zasobach genetycznych roślin dla wyżywienia i rolnictwa, w szczególności w zakresie w jakim ustanawiają ograniczenia produkcji i obrotu materiałem siewnym i sadzonkami roślin dawnych?

(1) Dyrektywa Rady 98/95/WE z dnia 14 grudnia 1998 r. zmieniająca, w odniesieniu do konsolidacji rynku wewnętrznego odmian roślin modyfikowanych genetycznie oraz genetycznych zasobów roślinnych, dyrektywy 66/400/EWG, 66/401/EWG, 66/402/EWG, 66/403/EWG, 69/208/EWG, 70/457/EWG i 70/458/EWG w sprawie obrotu materiałem siewnym buraka, materiałem siewnym roślin pastewnych, materiałem siewnym zbóż, sadzeniakami ziemniaków, materiałem siewnym roślin oleistych i włóknistych, oraz materiałem siewnym warzyw, oraz w sprawie wspólnego katalogu odmian gatunków roślin uprawnych (Dz.U. 1999 L 25, s. 1).

(2) Dyrektywa Rady 2002/53/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie Wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych (Dz.U. L 193, s. 1).

(3) Dyrektywa Rady 2002/55/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw (Dz.U. L 193, s. 33).

(4) Dyrektywa Komisji 2009/145/WE z dnia 26 listopada 2009 r. przewidująca pewne odstępstwa w odniesieniu do zatwierdzania populacji miejscowych i odmian warzyw tradycyjnie uprawianych w poszczególnych miejscach i regionach i zagrożonych erozją genetyczną oraz odmian warzyw niemających wewnętrznej wartości dla plonów o przeznaczeniu handlowym, wyprodukowanych w celu uprawy w określonych warunkach, oraz wprowadzania do obrotu materiału siewnego tych populacji miejscowych i odmian (Dz.U. L 312, s. 44).

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Rovereto (Włochy) w dniu 11 lutego 2011 r. — postępowanie karne przeciwko Johnowi Austine’owi

(Sprawa C-63/11)

2011/C 120/09

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Rovereto

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym

John Austine

Pytanie prejudycjalne

Czy w świetle zasad lojalnej współpracy oraz skuteczności dyrektyw, wykładni artykułów 15 i 16 dyrektywy 2008/115/WE (1) należy dokonywać w ten sposób, iż państwo członkowskie nie może przewidzieć, że brak współpracy w postępowaniu administracyjnym dotyczącym powrotu ze strony obywatela państwa trzeciego, którego pobyt jest nielegalny umożliwia zastosowanie środków pozbawienia wolności osobistej na podstawach innych niż środek detencyjny i kwalifikowanych zgodnie z ustawą krajową, przy braku wystąpienia przesłanek i zapewnienia gwarancji o których mowa we wspomnianych art. 15 i 16, w następstwie niezastosowania się do nakazu wydalenia wydanego przez właściwy organ administracji zgodnie z art. 8 ust. 3 dyrektywy?

(1) Dz.U. L 348, s. 98.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/6

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-70/11)

2011/C 120/10

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Enegren i M. Owsiany-Hornung)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że przyjmując, że w przypadku skorzystania przez konsumentów z prawa do odstąpienia od umowy, przedsiębiorcy mogą nie tylko wymagać zapłaty za dostarczoną już część usługi finansowej, lecz również zwrotu kosztów racjonalnie poniesionych w trakcie okresu poprzedzającego otrzymanie przez przedsiębiorcę informacji o odstąpieniu konsumenta od umowy, Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy dyrektywy 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącej sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość oraz zmieniającej dyrektywę Rady 90/619/EWG oraz dyrektywy 97/7/WE i 98/27/WE,

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z motywem 13 dyrektywy, państwa członkowskie nie powinny mieć możliwości przyjmowania innych przepisów niż przepisy ustanowione w dyrektywie w obszarach, które ona harmonizuje, chyba że inaczej postanowiono w tej dyrektywie.

Z art. 6 ust. 1 dyrektywy wynika, że państwa członkowskie zapewnią, aby konsument miał zagwarantowane 14 dni kalendarzowych na odstąpienie od umowy bez stosowania kar i bez podawania przyczyny.

Na podstawie art. 7 ust. 1 dyrektywy, jeśli konsument wykonuje przyznane mu prawo odstąpienia, można wymagać od niego jedynie zapłaty bez zbędnej zwłoki za usługę rzeczywiście dostarczoną przez dostawcę zgodnie z umową na odległość.

Z art. 11 zdanie drugie, zawartego w rozdziale 3 szwedzkiej ustawy (2005:59) o sprzedaży na odległość i sprzedaży domowej wynika, że poza zapłatą za rzeczywiście dostarczoną usługę finansową, przedsiębiorca może dochodzić zwrotu kosztów racjonalnie poniesionych.

Szwecja wprowadziła tym samym do swego prawa implementującego dyrektywę przepisy wykraczające poza wymogi określone w art. 7 ust. 1 dyrektywy, dotyczącym prawa konsumenta do odstąpienia od umowy. W każdym razie implementacja art. 7 ust. 1 dyrektywy przez Szwecje nie zapewnia jasności i dokładności wymaganych przez Trybunał Sprawiedliwości celem przestrzegania wymogu pewności prawa.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/6

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 9 grudnia 2010 r. w sprawie T-303/08 Tresplain Investments Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Hoo Hing Holdings Ltd, wniesione w dniu 21 lutego 2011 r. przez Tresplain Investments Ltd

(Sprawa C-76/11 P)

2011/C 120/11

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Tresplain Investments Ltd (przedstawiciele: B. Brandreth, barrister, J. Stobbs, adwokat)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Hoo Hing Holdings Ltd

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie T-303/08 i stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Izby Odwoławczej OHIM;

—	obciążenie OHIM kosztami wnoszącej odwołanie poniesionymi w postępowaniu przed Sądem i Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo dokonując wykładni i zastosowania art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 (1) w następujący sposób:

1)	Sąd i Izba Odwoławcza doszły do błędnego wniosku, iż istnienie goodwill (siły przyciągania odbiorców) doprowadziło do powstania prawa o znaczeniu większym niż lokalne. Nie ma to miejsca, chyba że siła przyciągania ma zasięg większy niż lokalny;

Sąd i Izba Odwoławcza doszły do błędnego wniosku, iż dowód konkurencji był dowodem mającym znaczenie jedynie dla prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd wywołanego mylącym przedstawieniem. Uwzględniony powinien zostać również argument, iż istnienie goodwill w sytuacji konkurencji uczyniłoby mylące przedstawienie niemożliwym.

3)	Sąd i Izba Odwoławcza popełniły błąd traktując dowód używania znaku jako wskazówkę, iż goodwill była związana z wcześniejszym znakiem powoływanym przez wnoszącego o unieważnienie prawa do znaku.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz.U. L 11 z 14.1.1994, s. 1

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/7

Skarga wniesiona w dniu 22 lutego 2011 r. — Rada Unii Europejskiej przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa C-77/11)

2011/C 120/12

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: G. Maganza i M. Vitsentzatos, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności aktu przewodniczącego Parlamentu z dnia 14 grudnia 2010 r. stwierdzającego, że budżet Unii na rok budżetowy 2011 został ostatecznie przyjęty, w zakresie w jakim akt ten pokrywa się z aktem ustanawiającym rzeczony budżet,

—

ewentualnie oraz w zakresie w jakim stanowiłoby on odrębny od pierwszego akt, stwierdzenie nieważności aktu przewodniczącego Parlamentu z tego samego dnia, na mocy którego miałby zostać przyjęty budżet Unii na rok budżetowy 2011 i miałaby zostać nadana mu moc obowiązująca względem instytucji i państw członkowskich,

—	ewentualnie stwierdzenie nieważności aktu przewodniczącego Parlamentu Europejskiego stwierdzającego, że budżet Unii Europejskiej na rok budżetowy 2011 jest ostatecznie przyjęty, w zakresie w jakim nastąpiło to przed zakończeniem procedury budżetowej w 2010 r. (budżet na 2011 r.),

—	uznanie skutków budżetu na 2011 r. za ostateczne do czasu ustanowienia tego budżetu aktem ustawodawczym zgodnym z traktatami,

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze Rada twierdzi, że w wyniku wprowadzenia Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w dniu 1 grudnia 2009 r. ustanowienie rocznego budżet Unii Europejskiej oraz budżetów korygujących powinno obecnie nastąpić na mocy aktu ustawodawczego wspólnego dla obu instytucji, czyli Parlamentu Europejskiego i Rady, które są jego autorem. Akt ten powinien zostać podpisany przez przewodniczących tych dwóch instytucji, zgodnie z art. 297 ust. 1 akapit drugi TFUE.

Rada podnosi w rezultacie, że akt ustanawiający budżet roczny na 2011 r. — niezależnie od tego, czy akt ten pokrywa się ze stwierdzeniem przewodniczącego Parlamentu, iż budżet na 2011 r. jest ostatecznie przyjęty czy też jest uznany za odrębny akt — jest niezgodny z prawem, w zakresie w jakim stanowi akt nietypowy, a nie akt ustawodawczy, który został przyjęty i podpisany wyłącznie przez przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z naruszeniem art. 314 TFUE oraz art. 288, art. 289 ust. 2, art. 296 akapit pierwszy i trzeci traktatu, a także art. 13 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej. Rada podnosi ponadto, że akt ten jest niegodny z prawem z uwagi na naruszenie istotnych wymogów proceduralnych i naruszenie art. 314 ust. 9 TFUE.

Rada zwraca się w końcu do Trybunału o utrzymanie, stosownie do okoliczności, skutków budżetu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej do dnia, w którym budżet ten zostanie ustanowiony zgodnie z wyżej wymienionymi artykułami traktatu.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Ordinario di Firenze (Włochy) w dniu 22 lutego 2011 r. — postępowanie karne przeciwko Maurizio Giovanardiemu i in.

(Sprawa C-79/11)

2011/C 120/13

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Ordinario di Firenze

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Oskarżeni: Maurizio Giovanardi, Andrea Lastini, Vito Piglionica, Massimiliano Pempori, Filippo Ricci, Gezim Lakja, Elettrifer Srl, Rete Ferroviaria Italiana SpA

Inni uczestnicy: Franca Giunti, Laura Marrai, Francesca Marrai, Stefania Marrai, Giovanni Marrai, Alfio Bardelli, Andrea Tomberli

Pytanie prejudycjalne

Czy przepisy włoskie dotyczące odpowiedzialności administracyjnej jednostek organizacyjnych/osób prawnych zawarte w decreto legislativo 231/2001 ze zmianami są zgodne z przepisami Unii z zakresu ochrony ofiary przestępstwa w toku postępowania karnego a w szczególności z art. 2, 3 i 8 decyzji ramowej Rady 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym (1) a także przepisami dyrektywy Rady 2004/80/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. odnoszącej się do kompensaty dla ofiar przestępstw (2) jeżeli nie przewidują w sposób „wyraźny” możliwości wniesienia w ramach postępowania karnego powództwa przeciwko wspomnianym jednostkom i osobom w związku ze szkodą wyrządzoną ofierze przestępstwa?

(1) Dz. U. L 82, s. 1.

(2) Dz. U. L 261, s. 15.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/8

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 16 grudnia 2010 r. w sprawie T-497/09 LG Electronics przeciwko OHIM (KOMPRESSOR PLUS), wniesione w dniu 25 lutego 2011 r. przez LG Electronics, Inc.

(Sprawa C-88/11 P)

2011/C 120/14

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: LG Electronics Inc. (przedstawiciel: adwokat J. Blanchard)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	orzeczenie, że niniejsze odwołanie jest dopuszczalne;

—	uchylenie wyroku drugiej izby Sądu z dnia 16 grudnia 2010 r.;

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji z dnia 23 września 2009 r. Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM w zakresie, w jakim częściowo oddalono skargę spółki LG Electronics na decyzję z dnia 5 lutego 2009 r. odmawiającą rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 007282924 w odniesieniu do „odkurzaczy elektrycznych”;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1).

W tym względzie wnosząca odwołanie podnosi w pierwszej kolejności, że Sąd oparł się na nowych okolicznościach przedstawionych po raz pierwszy przed nim przez OHIM, na które nie powołano się przed Izbą Odwoławczą.

Wnosząca Odwołanie podkreśla w drugiej kolejności, że Sąd dopuścił się błędu dotyczącego przeinaczenia przedstawionych mu okoliczności oraz dowodów i prowadzącego do niesłusznego uznania przez Sąd, iż odkurzacze mogą być używane jako sprężarki.

Wreszcie wnosząca odwołanie podnosi, że ponieważ odkurzacze w żadnym wypadku nie zawierają sprężarek i nie mogą być używane jako sprężarki, znak towarowy „KOMPRESSOR PLUS” nie może w żadnym wypadku być uznawany za składający się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług.

(1) Dz.U. L 78, s. 1.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/11

Wyrok Sądu z dnia 8 marca 2011 r. — World Wide Tobacco España przeciwko Komisji

(Sprawa T-37/05) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Hiszpański rynek zakupu i pierwszego przetworzenia surowca tytoniowego - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Ustalanie cen i podział rynku - Grzywny - Skutek odstraszający - Równość traktowania - Okoliczności łagodzące - Maksymalna granica 10 % obrotu - Współpraca)

2011/C 120/27

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: World Wide Tobacco España, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: początkowo M. Odriozola Alén, M. Marañon Hermoso i A. Emch, następnie M. Odriozola Alén, M. Barrantes Diaz i A. João Vide, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i É. Gippini Fournier, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w decyzji Komisji C(2004) 4030 wersja ostateczna z dnia 20 października 2004 r. w sprawie postępowania zgodnie z art. 81 ust. 1 (WE) (sprawa COMP/C.38.238/B.2 — Surowiec tytoniowy — Hiszpania).

Sentencja

1)	Kwotę grzywny nałożonej na World Wide Tobacco España, SA w art. 3 decyzji Komisji C(2004) 4030 wersja ostateczna z dnia 20 października 2004 r. w sprawie postępowania zgodnie z art. 81 ust. 1 (WE) (sprawa COMP/C.38.238/B.2 — Surowiec tytoniowy — Hiszpania) ustala się na 1 579 500 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona

3)	World Wide Tobacco España pokrywa trzy czwarte własnych kosztów i trzy czwarte kosztów poniesionych przez Komisję, a Komisja pokrywa jedną czwartą własnych kosztów i jedną czwartą kosztów poniesionych przez World Wide Tobacco España.

(1) Dz.U. C 82 z 2.4.2005.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/11

Wyrok Sądu z dnia 9 marca 2011 r. — Longevity Health Products przeciwko OHIM — Performing Science (5 HTP)

(Sprawa T-190/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy 5 HTP - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Oznaczenia lub wskazówki, które stały się zwyczajowe - Artykuł 7 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Charakter odróżniający uzyskany w następstwie używana - Artykuł 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009)

2011/C 120/28

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Longevity Health Products, Inc. (Nassau, Bahamy) (przedstawiciel: adwokat J.E. Korab)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: S. Schäffner, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Performing Science LLC (Las Vegas, Nevada, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat D. Plaster)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 kwietnia 2009 r. (sprawa R 595/2008-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Performing Science LLC a Longevity Health Products, Inc.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Longevity Health Products, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 167 z 18.7.2009.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/12

Wyrok Sądu z dnia 9 marca 2011 r. — Komisja przeciwko Edificios Inteco

(Sprawa T-235/09) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Program dotyczący wspierania technologii energetycznych dla Europy (Thermie) - Umowa dotycząca budowy w Valladolid (Hiszpania) centrum handlowego i biznesowego wyposażonego w system klimatyzacji słonecznej - Niewykonanie umowy - Zwrot kwot wypłaconych tytułem zaliczki - Odsetki za zwłokę - Postępowanie zaoczne)

2011/C 120/29

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: G. Valero Jordana)

Strona pozwana: Edificios Inteco, SL (Valladolid, Hiszpania) (przedstawiciel: C. de la Red Mantilla, adwokat)

Przedmiot

Skarga wniesiona przez Komisję na podstawie art. 238 WE w celu uzyskania zwrotu kwoty 157 238,07 EUR, jaką instytucja ta wypłaciła pozwanej w ramach projektu budowy w Valladolid centrum handlowego i biznesowego wyposażonego w system klimatyzacji słonecznej (umowa BU/1041/93), wraz z odsetkami za zwłokę.

Sentencja

1)	Edificios Inteco, SL zostaje obciążona obowiązkiem zwrotu na rzecz Komisji Europejskiej kwoty 157 238,07 EUR powiększonej o kwotę 81 686,22 EUR stanowiącą odsetki należne w dniu 1 czerwca 2009 r.

2)	Edificios Inteco zostaje obciążona obowiązkiem zwrotu na rzecz Komisji kwoty 21,73796 EUR za każdy dodatkowy dzień zwłoki począwszy od 2 czerwca 2009 r. aż do dnia całkowitej spłaty zadłużenia.

3)	Edificios Inteco zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/12

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 9 marca 2011 r. — Castiglioni przeciwko Komisji

(Sprawa T-591/10 R)

(Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego - Zamówienia publiczne - Procedura przetargowa - Odrzucenie oferty - Wniosek o zawieszenie wykonania - Nieuwzględnienie wymogów formalnych - Niedopuszczalność)

2011/C 120/30

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Castiglioni Srl (Busto Arsizio, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Turri)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Delaude i N. Bambara, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata D. Gullo)

Przedmiot

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych złożony w ramach procedury przetargowej dotyczącej zawarcia złożonej umowy ramowej o roboty budowlane oraz prace związane z przebudową i utrzymaniem budynków i infrastruktury w placówce w Isprze (Włochy) Wspólnego Centrum Badawczego (WCB) Komisji Europejskiej.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/12

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 2 marca 2011 r. — Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji

(Sprawa T-22/11)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Oczywista niedopuszczalność)

2011/C 120/31

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband (Münster, Niemcy) (przedstawiciele: A. Rosenfeld i I. Liebach, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, B. Martenczuk i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2010) 9525 wersja ostateczna z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie pomocy państwa MC 8/2009 i C 43/2009 — Niemcy — zbycie WestLB, w zakresie, w jakim z decyzji tej wynika, że Westdeutsche Immobilien Bank AG winien zakończyć przeprowadzanie nowych transakcji po dniu 15 lutego 2011 r.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Umarza się postępowania w przedmiocie wniosku Westdeutsche Immobilien Bank AG o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenient.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/13

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 2 marca 2011 r. — Rheinischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji

(Sprawa T-27/11 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Oczywista niedopuszczalność)

2011/C 120/32

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Rheinischer Sparkassen- und Giroverband (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: A. Rosenfeld i I. Liebach, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, B. Martenczuk i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/13

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2011 r. — GRP Security przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa T-87/11)

2011/C 120/33

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: GRP Security (Bertrange, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat G. Osch)

Strona pozwana: Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie zarzutów strony skarżącej przedstawionych w ramach niniejszej skargi,

—	z zastrzeżeniem wszelkich zarzutów, okoliczności faktycznych i środków dowodowych jakie zostaną następnie przedstawione,

—	uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną w zakresie wymogów formalnych,

—	uznanie jej za zasadną co do istoty,

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji z wyżej wskazanych powodów,

—	zastrzeżenie dla strony skarżącej prawa dochodzenia odszkodowania za szkodę poniesioną w wyniku niezgodnego z prawem działania Trybunału Obrachunkowego,

—	obciążenie Trybunału Obrachunkowego kosztami postępowania,

—	zastrzeżenie dla strony skarżącej wszelkich pozostałych praw, roszczeń, żądań i środków prawnych.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Trybunału Obrachunkowego Unii Europejskiej dotyczących, po pierwsze, kary administracyjnej w postaci wykluczenie skarżącej z umów i dotacji finansowanych z budżetu Unii Europejskiej na okres trzech miesięcy oraz, po drugie, rozwiązania umowy ramowej na usługi nr LOG/2026/10/2, zatytułowanej „różnorodne usługi w zakresie ochrony”.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu zasady proporcjonalności, prawa do obrony i prawa do rzetelnego procesu, w zakresie w jakim skarżąca działała w dobrej wierze, gdyż nie była autorem podrobionych i fałszywych oświadczeń złożonych przez jednego z jej pracowników oraz w zakresie w jakim Trybunał Obrachunkowy mógł, zamiast rozwiązania umowy, zażądać zastąpienia wskazanego pracownika.

2)	Zarzut drugi oparty na oczywistym błędzie w ocenie, w zakresie w jakim Trybunał Obrachunkowy nie uwzględnił wszystkich elementów zawartych w dokumentacji.

3)	Zarzut trzeci oparty na naruszeniu art. 93, art. 94 i art. 96 rozporządzenia finansowego, gdyż strona skarżąca nie przedstawiła żadnej błędnej informacji jak też nie złożyła żadnego fałszywego oświadczenia w ramach wskazanej procedury udzielenia zamówienia.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/14

Skarga wniesiona w dniu 22 lutego 2011 r. — AU Optronics przeciwko Komisji

(Sprawa T-94/11)

2011/C 120/34

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AU Optronics Corp. (Hsinchu, Tajwan) (przedstawiciele: B. Hartnett, Barrister, i O. Geiss, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 8761 wersja ostateczna z dnia 8 grudnia 2010 r. w sprawie COMP/39.309 — LCD — Wyświetlacze ciekłokrystaliczne, w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykazała w wymagany prawem i regułami postępowania dowodowego sposób, że instytucja ta posiadała jurysdykcję w zakresie stosowania art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, gdyż:

—	nie wykazała istnienia jurysdykcji terytorialnej;

—	nie wykazała, że domniemane porozumienie wywierało bezpośredni, istotny i przewidywalny skutek na terenie EOG.

2)	W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że Komisja w sposób oczywisty naruszyła prawo i popełniła oczywisty błąd w zakresie ustaleń faktycznych, stosując art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG.

3)	W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła jej prawo do obrony.

4)	W zarzucie piątym skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie określiła czas trwania naruszenia.

W ramach zarzutu piątego skarżąca podnosi, że Komisja w oczywiście błędny sposób ustaliła kwotę podstawową grzywny, w szczególności ze względu na to, że:

—	w oczywiście błędny sposób obliczyła wartość sprzedaży;

—	popełniła oczywisty błąd, nie biorąc pod uwagę przy ocenie wagi naruszenia indywidualnego postępowania skarżącej.

6)	W zarzucie szóstym skarżąca podnosi, że Komisja nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia odnoszącego się do oceny wagi naruszenia.

W ramach zarzutu siódmego skarżąca utrzymuje, że Komisja błędnie zastosowała obwieszczenie w sprawie współpracy z 2002 r., (1) gdyż:

—	popełniła oczywisty błąd polegający na braku uznania, że współpraca skarżącej stanowiła bardzo istotną wartość dodaną, co uzasadnia obniżenie grzywny o wartość mieszczącą się w przedziale 20 do 30 % lub w pobliżu jego górnej granicy;

—	w sposób oczywisty naruszyła prawo przez to, że oparła decyzję na kryteriach, które nie zostały przewidziane w obwieszczeniu w sprawie współpracy z 2002 r.; oraz

—	w konsekwencji, naruszyła prawo skarżącej do obrony.

W ramach zarzutu ósmego skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła jej prawo do sprawiedliwego procesu, naruszając w rezultacie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, gdyż:

—	skarżącej nie umożliwiono przesłuchania ani krzyżowego przesłuchania świadków;

—	skarżącej nie umożliwiono ustosunkowania się do sposobu obliczenia nałożonej na nią grzywny;

—	grzywnę nałożono po przeprowadzeniu niejawnego przesłuchania ustnego, w którym nie uczestniczył organ wydający decyzję; oraz

—	zaskarżona decyzja została wydana przez organ administracyjny i żaden organ sądowy nie jest właściwy do przeprowadzenia kontroli wszystkich aspektów tego aktu.

(1) Obwieszczenie Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2002, C 45, s. 3)

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/15

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2011 r. — Rovi Pharmaceuticals przeciwko OHIM — Laboratorios Farmaceuticos Rovi (ROVI Pharmaceuticals)

(Sprawa T-97/11)

2011/C 120/35

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Rovi Pharmaceuticals GmbH (Schlüchtern, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Berghofer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Laboratorios Farmaceuticos Rovi, SA (Madryt, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 7 grudnia 2010 r. w sprawie R 500/2010-2;

—	oddalenie sprzeciwu nr B 1368580 w całości oraz zwrot kosztów postępowania;

—	obciążenie strony pozwanej obowiązkiem rejestracji jako wspólnotowego znaku towarowego znaku objętego zgłoszeniem nr 6475107

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „ROVI Pharmaceuticals” dla towarów i usług należących do klas 3, 5 i 44 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 6475107

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny wspólnotowy znak towarowy „ROVI” zarejestrowany pod numerem 24810 dla towarów należących do klas 3 i 5; graficzny wspólnotowy znak towarowy „ROVICM Rovi Contract Manufacturing” zarejestrowany pod numerem 4953915 dla towarów i usług należących do klas 5, 42 i 44; słowny hiszpański znak towarowy „ROVIFARMA” zarejestrowany pod numerem 2509464 dla towarów i usług należących do klas 5, 39 i 44; słowny hiszpański znak towarowy „ROVI” zarejestrowany pod numerem 1324942 dla towarów należących do klasy 3; słowny hiszpański znak towarowy „ROVI” zarejestrowany pod numerem 283403 dla towarów należących do klas 1 i 5; graficzny hiszpański znak towarowy „ROVI” zarejestrowany pod numerem 137853 dla towarów należących do klasy 3

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza: i) niesłusznie uznała, że zachodzi prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd dokonując nieprawidłowej oceny poszczególnych czynników mających znaczenie dla oceny całościowej oraz ii) zaniechała dokonania całościowej oceny rozpatrywanych znaków towarowych.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/15

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 grudnia 2010 r. w sprawie F-25/10 AG przeciwko Parlamentowi, wniesione w dniu 17 lutego 2011 r. przez AG

(Sprawa T-98/11 P)

2011/C 120/36

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: AG (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Blot i C. Bernard-Glanz)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uznanie niniejszego odwołania za dopuszczalne;

—	uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie F-25/10;

—	uwzględnienie żądań stwierdzenia nieważności oraz zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia przedstawionych przez wnoszącą odwołanie do Sądu do spraw Służby Publicznej;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi wnosząca odwołanie wysuwa jedyny zarzut dotyczący przeinaczenia dowodów przedstawionych przed sądem pierwszej instancji, naruszenia zasady pewności prawa i naruszenia prawa do skutecznej skargi w zakresie, w jakim:

—

żaden dokument zawarty w aktach sprawy nie pozwala SSP uznać, że wnosząca odwołanie nie wykazała się starannością ze względu na nieprzeglądanie swojej poczty podczas przerwy świątecznej pod koniec roku, kiedy to doręczyciel pocztowy pojawił się w jej miejscu zamieszkania, aby przekazać list polecony z Parlamentu zawierający odpowiedź na jej zażalenie;

—	SSP nie wyjaśnił, co należy rozumieć przez „przedłużony” okres przerwy;

—	SSP uznał, że awizo, które wnosząca odwołanie znalazła w swojej skrzynce pocztowej po powrocie z urlopu, dotyczyło niechybnie listu poleconego z Parlamentu zawierającego odpowiedź na jej zażalenie.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/16

Skarga wniesiona w dniu 23 lutego 2011 r. — Mizuno przeciwko OHIM — Golfino (G)

(Sprawa T-101/11)

2011/C 120/37

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Mizuno Corp. (Osaka, Japonia) (przedstawiciele: adwokaci T. Raab i H. Lauf)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Golfino AG (Glinde, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie R 821/2010-1 w całości;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający literę „G” w połączeniu z innymi symbolami dla towarów z klasy 25

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Golfino AG

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny znak towarowy zawierający literę „G” w połączeniu z symbolem plusa dla towarów i usług z klas 18, 25 i 35

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i odrzucenie zgłoszenia

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i incydentalnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/16

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2011 r. — EMA przeciwko Komisji

(Sprawa T-116/11)

2011/C 120/38

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: European Medical Association (EMA) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: A.. Franchi, avvocato, L. Picciano, avvocato, N. di Castelnuovo, avvocato)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna

tytułem żądania głównego

—

stwierdzenie i orzeczenie, że EMA prawidłowo dopełniła zobowiązań umownych wiążących ją na podstawie umów 507760 DICOEMS i 507126 COCOON i w konsekwencji ma prawo do zwrotu wydatków poniesionych w wykonaniu tych umów wynikających z FORM C przesłanych Komisji w tym FORM C dotyczącego okresu IV umowy COCOON;

—	stwierdzenie i orzeczenie niezgodności z prawem rozwiązującej te umowy decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 5 listopada 2010 r.;

—

w konsekwencji orzeczenie iż żądanie Komisji mające na celu uzyskanie zwrotu kwoty 164 080,10 EUR jest bezzasadne a w skutek tego uchylenie i cofnięcie noty debetowej z dnia 13 grudnia 2010 r. w której Komisja zażądała zwrotu powyższej kwoty, również w drodze wydania odpowiadającej jej noty kredytowej lub w każdym razie stwierdzenie że żądanie jest niezgodne z prawem;

—	równocześnie nakazanie Komisji zapłaty pozostałych kwot w wysokości 250 999,16 EUR należnych EMA na mocy przekazanych Komisji FORM C;

tytułem żądania ewentualnego:

—	stwierdzenie odpowiedzialności Komisji za bezpodstawne wzbogacenie i za czyn niedozwolony

—	w konsekwencji nakazanie Komisji zapłaty odszkodowania za poniesione przez skarżącą szkody majątkowe i niemajątkowe wymagającego obliczenia w niniejszym postępowaniu;

w każdym razie obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze wniesionej zgodnie z art. 272 TFUE i opartej na klauzuli arbitrażowej zawartej w art. 13 umów DICOEMS i COCOON skarżąca podważa zgodność z prawem decyzji Komisji z dnia 5 listopada 2010 r. rozwiązującej w następstwie kontroli księgowej przeprowadzonej przez służby Komisji dwie umowy zawarte ze skarżącą w ramach szóstego programu ramowego w dziedzinie badań i rozwoju. W konsekwencji skarżąca podważa zgodność z prawem noty debetowej mającej na celu odzyskanie kwot zapłaconych skarżącej przez Komisję za wykonanie dwóch projektów, w których uczestniczyła skarżąca wystawionej przez Komisję w dniu 13 grudnia 2010 r. w świetle sprawozdania z kontroli księgowej.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów:

Pierwszy zarzut dotyczy wymagalności wierzytelności, której domaga się Komisja oraz kwalifikowalności wszystkich kosztów, które skarżąca zadeklarowała Komisji.

—

W szczególności skarżąca powołuje się na naruszenie przez Komisję art. 19, 20, 21 i 25 ogólnych warunków umowy odnoszących się do określania kosztów kwalifikowalnych oraz na naruszenie zasady niedyskryminacji w zakresie wykładni przepisów dotyczących księgowości stowarzyszeń o celu niezarobkowym dokonanej w ramach procedury audytu księgowego.

Drugi zarzut opiera się na założeniu, że Komisja naruszyła obowiązek lojalnej współpracy i działania w dobrej wierze przy wykonywaniu umowy, ponieważ nie wykonała prawidłowo jej zobowiązań umownych.

—	W szczególności skarżąca zarzuca Komisji naruszenie obowiązku nadzoru nad prawidłowym wykonaniem projektów z punktu widzenia kontroli finansowej przewidzianej w art. II.3.4 lit. a) ogólnych warunków umowy.

Trzeci zarzut dotyczy naruszenia przez Komisję zasady dobrej administracji w świetle ogółu zaniechań, jakie do niego doprowadziły oraz naruszenia zasady proporcjonalności z powodu nieproporcjonalnego charakteru środka zastosowanego przez Komisję — a mianowicie rozwiązania umowy — wobec rzekomego niedopełnienia niektórych obowiązków w zakresie księgowości, które nawet jeżeli nastąpiło w żadnym wypadku nie daje prawa do niemalże całkowitego zwrotu przekazanej zaliczki.

Czwarty zarzut dotyczy naruszenia przez Komisję prawa do obrony w związku z jej zachowaniem podczas procedury audytu księgowego.

—	W szczególności skarżąca powołuje się na brak kontradyktoryjności podczas przeprowadzania audytu księgowego oraz na nieuwzględnienie szeregu dokumentów uzupełniających przekazanych Komisji w dniu 19 sierpnia 2009 r.

Piąty zarzut podniesiony tytułem ewentualnym dotyczy odpowiedzialności pozaumownej Komisji na podstawie art. 268 i 340 TFUE.

—	Po pierwsze skarżąca zarzuca, że doszło do bezpodstawnego wzbogacenia na korzyść Komisji, ponieważ mogła ona korzystać z końcowych rezultatów projektów DICOEMS i COCOON bez całkowitego poniesienia przypadających na nią kosztów.

—	Po drugie skarżąca występuje z żądaniem odszkodowania za szkody powstałe w skutek popełnionego przez Komisję czynu niedozwolony polegającego na rozesłaniu poważnie szkodzącego dobremu imieniu skarżącej pisma o zniesławiającej treści.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/17

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 14 grudnia 2010 r. w sprawie F-1/10, Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 marca 2011 r. przez Luigiego Marcuccio

(Sprawa T-126/11 P)

2011/C 120/39

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie w jakim sąd orzekający w pierwszej instancji: a) stwierdził, że niektóre z żądań przedstawionych przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji są niedopuszczalne; b) oddalił niektóre z pozostałych żądań twierdząc, że są one bezpośrednio związane z tymi, które zostały uznane za niedopuszczalne; c) obciążył wnoszącego odwołanie kosztami postępowania w pierwszej instancji;

—	stwierdzenie, że wszystkie żądania przedstawione w pierwszej instancji były dopuszczalne w całości;

—

uwzględnienie w całości wszystkich żądań przedstawionych w pierwszej instancji, które zostały uznane za niedopuszczalne lub odrzucone z takim skutkiem, że wszystkie żądania, które należy uważać za podtrzymane w niniejszej instancji zostaną uwzględnione na mocy zaskarżonego wyroku, w zakresie w jakim nie zostanie uchylony oraz wyroku, który zostanie wydany w niniejszym postępowaniu apelacyjnym;

—	obciążenie drugiej strony postępowania całością dotychczas poniesionych kosztów;

—	ewentualnie, odesłanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej aby w odmiennym składzie wydał ponowne rozstrzygnięcie w przedmiocie żądań, które zostały niezgodnie z prawem uznane za niedopuszczalne w pierwszej instancji oraz żądań, które zostały niezgodnie z prawem odrzucone

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie dotyczy wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 14 grudnia 2010 r. Wyrokiem tym została częściowo odrzucona skarga mająca na celu stwierdzenie nieważności decyzji o odmowie zwrotu w zwyczajnej wysokości określonych kosztów medycznych oraz decyzji o odmowie dodatkowego zwrotu w wysokości 100 % tychże kosztów a także mająca na celu nakazanie zapłaty przez Komisję określonej kwoty na rzecz wnoszącego odwołanie z tytułu kosztów medycznych, które mu się należały.

Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi trzy zarzuty:

1)	Zarzut pierwszy dotyczy niezgodności z prawem rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku a odnoszących się do przedmiotu skargi i do podniesionych przez Komisję zarzutów niedopuszczalności.

2)	Zarzut drugi dotyczy błędnej, nieprawidłowej i nieracjonalnej interpretacji i zastosowania art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej a także nieuzasadnionego odejścia od orzecznictwa w tej materii.

3)	Zarzut trzeci dotyczy całkowitego braku uzasadnienia, również z uwagi na nieprawidłową interpretację okoliczności faktycznych oraz przedstawionych żądań.

16.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 120/18

Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2011 r. — Since Hardware (Guangzhou) przeciwko Radzie

(Sprawa T-156/11)

2011/C 120/40

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Since Hardware (Guangzhou) Co. Ltd. (Kanton, Chińska Republika Ludowa) (przedstawiciele: V. Akritidis i Y. Melin, avocats)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1243/2010 z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz desek do prasowania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej produkowanych przez Since Hardware (Guangzhou) Co., Ltd. (1)

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na okoliczności, że dochodzenie wstępne wszczęte na mocy art. 5 rozporządzenia podstawowego (2) nie powinno było dotyczyć konkretnego przedsiębiorstwa, ale jednego lub więcej krajów i ogółu producentów działających w tych krajach.

W tym względzie skarżąca twierdzi, że:

—

zaskarżone rozporządzenie jest niezgodne z art. 5 rozporządzenia podstawowego, a w szczególności z art. 5 ust. 9 w związku z art. 17 tego rozporządzenia w wykładni zgodnej z prawem Światowej Organizacji Handlu, albowiem przepis ten nie zezwala na wszczęcie nowego postępowania antydumpingowego przeciwko jednemu przedsiębiorstwu;

—

zaskarżone rozporządzenie jest niezgodne z art. 9 ust. 4-6 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej z prawem Światowej Organizacji Handlu, albowiem przepis te nie pozwala nakładać ceł antydumpingowych na jedno przedsiębiorstwo, lecz wymaga ich nałożenia na ogół przedsiębiorstw działających w jednym lub więcej krajów;

—

zaskarżone rozporządzenie jest niezgodne z art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na mocy którego zerowa stawka celna przedsiębiorstwa objętego postępowaniem antydumpingowym może zostać ponownie zbadana jedynie w ramach ponownego dochodzenia wszczętego na mocy art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego; tytułem pomocniczym skarżąca twierdzi, że Komisja w rzeczywistości dokonała ponownego zbadania zerowej stawki celnej skarżącej z naruszeniem art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego w wykładni zgodnej ze sprawozdaniem organu apelacyjnego Światowej Organizacji Handlu.

2)	Zarzut drugi oparty o naruszenie art. 3 rozporządzenia podstawowego, a w szczególności ust. 2, 3 i 5 tego artykułu, w ten sposób, że cło antydumpingowe zostało nałożone bez ustalenia, że przemysł unijny poniósł szkodę w okresie objętym dochodzeniem.

Zarzut trzeci oparty o naruszenie prawa Unii Europejskiej w ten sposób, że postanowiono nie przyznawać skarżącej statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej. W tym względzie skarżąca twierdzi, że:

—

decyzja, by nie przyznawać skarżącej statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej została podjęta, gdyż Komisja Europejska wiedziała, jaki wpływ będzie miała tego rodzaju odmowa na marże dumpingową skarżącej, co nastąpiło z naruszeniem art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w wykładni nadanej temu przepisowi w orzecznictwie Sądu;

—	ciężar dowodu, jakim Komisja obciążyła skarżącą w zakresie udowodnienia, że skarżąca działa w warunkach gospodarki rynkowej, jest nadmierny i narusza ogólne zasady prawa Unii Europejskiej, a w szczególności zasadę dobrej administracji.

(1) Dz.U. L 338, s. 22.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51).

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2011.120.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 120

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 54 16 kwietnia 2011

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2011/C 120/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 113 z 9.4.2011.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2011/C 120/02	Sprawa C-217/09: Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 17 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Piemonte — Włochy) — Maurizio Polisseni przeciwko Azienda Sanitaria Locale N. 14 V.C.O., Antonio Giuliano (Artykuł 104 § 3, regulaminu postępowania przed Trybunałem — Artykuł 49 TFUE — Swoboda przedsiębiorczości — Zdrowie publiczne — Apteki — Odległość — Zaopatrzenie ludności w produkty lecznicze — Zezwolenie na prowadzenie — Rozmieszczenie geograficzne aptek — Ustanowienie limitów na podstawie kryterium gęstości zaludnienia — Minimalna odległość między aptekami)	2

2011/C 120/03	Sprawa C-492/09: Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 15 grudnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Taranto — Włochy) — Soc Agricola Esposito srl przeciwko Agenzia delle Entrate — Ufficio di Taranto 2 (Artykuły 92 § 1, 103 § 1 oraz 104 § 3 akapit drugi regulaminu postępowania przed Trybunałem — Sieci i usługi łączności elektronicznej — Dyrektywy 2002/20/WE, 2002/21/WE oraz 2002/77/WE — Państwowa opłata za udzielenie zezwolenia — Częściowa niedopuszczalność — Kwestia nie wywołująca uzasadnionych wątpliwości)	2

2011/C 120/04	Sprawy połączone C-205/10 P, C-217/10 P i C-222/10 P: Postanowienie Trybunału z dnia 12 stycznia 2011 r. — Heinz Helmuth Eriksen (C-205/10 P), Bent Hansen (C-217/10 P), Brigit Lind (C-222/10 P) przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — Skarga o odszkodowanie i o zadośćuczynienie — Konsekwencje dla zdrowia publicznego wypadku jądrowego mającego miejsce niedaleko Thule (Grenlandia, Dania) — Dyrektywa 96/29/Euratom — Niepodjęcie przez Komisję środków wobec państwa członkowskiego)	3

2011/C 120/05	Sprawa C-272/10: Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 18 stycznia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Dioikitiko Efeteio Thessalonikis — Grecja) — Souzana Berkizi-Nikolakaki przeciwko Anotato Symvoulio epilogis prosopikou (A.S.E.P.), Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis (Artykuł 104 § 3 regulaminu postępowania przed Trybunałem — Polityka społeczna — Artykuł 155 ust. 2 TFUE — Dyrektywa 1999/70/WE — Klauzula 8 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony — Umowy o pracę w sektorze publicznym zawarte na czas określony — Kolejne umowy — Nadużycia — Sankcje — Przekształcenie w umowę na czas nieokreślony — Warunki proceduralne — Termin zawity — Zasady równoważności i skuteczności — Obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników)	3

2011/C 120/06	Sprawa C-10/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 10 stycznia 2011 r. — WEGO Landwirtschaftliche Schlachtstellen GmbH przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas	4

2011/C 120/07	Sprawa C-54/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom w dniu 7 lutego 2011 r. — JPMorgan Chase Bank N.A., Frankfurt Branch, J.P. Morgan Securities Limited przeciwko Berliner Verkehrsbetriebe (BVG) Anstalt des öffentlichen Rechts	4

2011/C 120/08	Sprawa C-59/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Nancy (Francja) w dniu 9 lutego 2011 r. — Association Kokopelli przeciwko Graines Baumaux SAS	5

2011/C 120/09	Sprawa C-63/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Rovereto (Włochy) w dniu 11 lutego 2011 r. — postępowanie karne przeciwko Johnowi Austine’owi	5

2011/C 120/10	Sprawa C-70/11: Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Szwecji	6

2011/C 120/11	Sprawa C-76/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 9 grudnia 2010 r. w sprawie T-303/08 Tresplain Investments Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Hoo Hing Holdings Ltd, wniesione w dniu 21 lutego 2011 r. przez Tresplain Investments Ltd	6

2011/C 120/12	Sprawa C-77/11: Skarga wniesiona w dniu 22 lutego 2011 r. — Rada Unii Europejskiej przeciwko Parlamentowi Europejskiemu	7

2011/C 120/13	Sprawa C-79/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Ordinario di Firenze (Włochy) w dniu 22 lutego 2011 r. — postępowanie karne przeciwko Maurizio Giovanardiemu i in.	7

2011/C 120/14	Sprawa C-88/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 16 grudnia 2010 r. w sprawie T-497/09 LG Electronics przeciwko OHIM (KOMPRESSOR PLUS), wniesione w dniu 25 lutego 2011 r. przez LG Electronics, Inc.	8

2011/C 120/15	Sprawa C-13/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 24 stycznia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Brussel — Belgia) — Knubben Dak-en Leidekkersbedrijf BV przeciwko Belgische Staat	8

2011/C 120/16	Sprawa C-226/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 27 stycznia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Köln — Niemcy) — Hannelore Adams przeciwko Germanwings GmbH	8

2011/C 120/17	Sprawa C-230/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 3 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Contencioso-Administrativo no 3 de Almería — Hiszpania) — Agueda María Saenz Morales przeciwko Consejería para la Igualdad y Bienestar social de la Junta de Andalucía	9

2011/C 120/18	Sprawa C-232/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 18 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej	9

2011/C 120/19	Sprawa C-246/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 3 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	9

2011/C 120/20	Sprawa C-248/10: Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 13 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej	9

2011/C 120/21	Sprawa C-286/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 11 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej	9

2011/C 120/22	Sprawa C-291/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 10 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej	9

2011/C 120/23	Sprawa C-303/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 11 stycznia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo — Hiszpania) –Administración General del Estado przeciwko Red Nacional de Ferrocarriles Españoles (RENFE)	10

2011/C 120/24	Sprawa C-304/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 18 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej	10

2011/C 120/25	Sprawa C-396/10: Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 3 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	10

2011/C 120/26	Sprawa C-410/10: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 10 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej	10

	Sąd
2011/C 120/27	Sprawa T-37/05: Wyrok Sądu z dnia 8 marca 2011 r. — World Wide Tobacco España przeciwko Komisji (Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Hiszpański rynek zakupu i pierwszego przetworzenia surowca tytoniowego — Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE — Ustalanie cen i podział rynku — Grzywny — Skutek odstraszający — Równość traktowania — Okoliczności łagodzące — Maksymalna granica 10 % obrotu — Współpraca)	11

2011/C 120/28	Sprawa T-190/09: Wyrok Sądu z dnia 9 marca 2011 r. — Longevity Health Products przeciwko OHIM — Performing Science (5 HTP) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Słowny wspólnotowy znak towarowy 5 HTP — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Oznaczenia lub wskazówki, które stały się zwyczajowe — Artykuł 7 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Charakter odróżniający uzyskany w następstwie używana — Artykuł 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009)	11

2011/C 120/29	Sprawa T-235/09: Wyrok Sądu z dnia 9 marca 2011 r. — Komisja przeciwko Edificios Inteco (Klauzula arbitrażowa — Program dotyczący wspierania technologii energetycznych dla Europy (Thermie) — Umowa dotycząca budowy w Valladolid (Hiszpania) centrum handlowego i biznesowego wyposażonego w system klimatyzacji słonecznej — Niewykonanie umowy — Zwrot kwot wypłaconych tytułem zaliczki — Odsetki za zwłokę — Postępowanie zaoczne)	12

2011/C 120/30	Sprawa T-591/10 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 9 marca 2011 r. — Castiglioni przeciwko Komisji (Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego — Zamówienia publiczne — Procedura przetargowa — Odrzucenie oferty — Wniosek o zawieszenie wykonania — Nieuwzględnienie wymogów formalnych — Niedopuszczalność)	12

2011/C 120/31	Sprawa T-22/11: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 2 marca 2011 r. — Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji (Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych — Oczywista niedopuszczalność)	12

2011/C 120/32	Sprawa T-27/11 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 2 marca 2011 r. — Rheinischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji (Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych — Oczywista niedopuszczalność)	13

2011/C 120/33	Sprawa T-87/11: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2011 r. — GRP Security przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu	13

2011/C 120/34	Sprawa T-94/11: Skarga wniesiona w dniu 22 lutego 2011 r. — AU Optronics przeciwko Komisji	14

2011/C 120/35	Sprawa T-97/11: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2011 r. — Rovi Pharmaceuticals przeciwko OHIM — Laboratorios Farmaceuticos Rovi (ROVI Pharmaceuticals)	15

2011/C 120/36	Sprawa T-98/11 P: Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 grudnia 2010 r. w sprawie F-25/10 AG przeciwko Parlamentowi, wniesione w dniu 17 lutego 2011 r. przez AG	15

2011/C 120/37	Sprawa T-101/11: Skarga wniesiona w dniu 23 lutego 2011 r. — Mizuno przeciwko OHIM — Golfino (G)	16

2011/C 120/38	Sprawa T-116/11: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2011 r. — EMA przeciwko Komisji	16

2011/C 120/39	Sprawa T-126/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 14 grudnia 2010 r. w sprawie F-1/10, Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 3 marca 2011 r. przez Luigiego Marcuccio	17

2011/C 120/40	Sprawa T-156/11: Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2011 r. — Since Hardware (Guangzhou) przeciwko Radzie	18

2011/C 120/41	Sprawa T-122/10: Postanowienie Sądu z dnia 28 lutego 2011 r. — USFSPEI i in. przeciwko Radzie	19