2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/2

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 lutego 2011 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Unabhängiger Finanzsenat, Außenstelle Linz — Austria) — Haribo Lakritzen Hans Riegel BetriebsgmbH (C-436/08), Österreichische Salinen AG (C-437/08) przeciwko Finanzamt Linz

(Sprawy połączone C-436/08 i C-437/08) (1)

(Swobodny przepływ kapitału - Podatek dochodowy od osób prawnych - Zwolnienie dywidend krajowych - Zwolnienie dywidend zagranicznych uzależnione od zachowania określonych warunków - Stosowanie systemu zaliczenia w przypadku dywidend zagranicznych niepodlegających zwolnieniu - Dowody wymagane w odniesieniu do zagranicznego podatku podlegającego zaliczeniu)

2011/C 103/02

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Unabhängiger Finanzsenat, Außenstelle Linz

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Haribo Lakritzen Hans Riegel BetriebsgmbH (C-436/08), Österreichische Salinen AG (C-437/08)

Strona pozwana: Finanzamt Linz

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Unabhängiger Finanzsenat — Wykładnia prawa wspólnotowego — Przepisy krajowe ustanawiające dla dywidend krajowych system zwolnień, który ma zastosowanie do dywidend zagranicznych jedynie do udziałów wynoszących co najmniej 25 % — Praktyka administracyjna i sądowa, która celem poszanowania wymogów wynikających z prawa wspólnotowego, przewiduje zastosowanie metody zaliczenia do dywidend zagranicznych przypadających na udziały mniejsze niż 25 %

Sentencja

Artykuł 63 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom państwa członkowskiego, które przewidują zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych dla dywidend portfelowych z udziałów posiadanych w spółkach będących rezydentami, które uzależniają takie zwolnienie dla dywidend portfelowych od spółek mających siedzibę w państwach trzecich będących stronami Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r. od istnienia pełnego porozumienia o wzajemnej pomocy administracyjnej i egzekucyjnej pomiędzy danym państwem członkowskim a danym państwem trzecim, jeżeli samo istnienie porozumienia o wzajemnej pomocy administracyjnej okazuje się konieczne do osiągnięcia celów omawianych przepisów.

Artykuł 63 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on przepisom państwa członkowskiego, które zwalniają z podatku dochodowego od osób prawnych dywidendy portfelowe, jakie spółka będąca rezydentem otrzymuje od innej spółki będącej rezydentem, chociaż obejmują one tym podatkiem dywidendy portfelowe, które spółka będąca rezydentem otrzymuje od spółki mającej siedzibę w innym państwie członkowskim lub państwie trzecim będącym stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., o ile jednak podatek zapłacony w państwie siedziby tej ostatniej spółki jest zaliczony na poczet podatku należnego w państwie członkowskim spółki otrzymującej wypłaty, a obciążenia administracyjne nałożone na spółkę otrzymującą wypłaty, aby mogła ona skorzystać z takiego zaliczenia, nie są nadmierne. Informacje żądane przez krajową administrację podatkową od spółki otrzymującej dywidendy dotyczące podatku faktycznie obejmującego zyski spółki wypłacającej dywidendy w państwie siedziby tej ostatniej są nieodłącznym elementem funkcjonowania samej metody zaliczenia i nie mogą być uważane za nadmierne obciążenie administracyjne.

Artykuł 63 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, które w celu zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu w wymiarze ekonomicznym zwalniają z podatku dochodowego od osób prawnych dywidendy portfelowe otrzymywane przez spółkę będącą rezydentem i wypłacane przez inną spółkę będącą rezydentem, i które dla dywidend wypłacanych przez spółkę mającą siedzibę w państwie trzecim innym niż państwo będące stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r. nie przewidują ani zwolnienia dywidend, ani systemu zaliczenia podatku zapłaconego przez spółkę dokonującą wypłat w państwie jej siedziby.

Artykuł 63 TFUE nie sprzeciwia się praktyce krajowego organu podatkowego, który wobec dywidend pochodzących z niektórych państw trzecich stosuje metodę zaliczenia poniżej określonego progu udziału spółki otrzymującej wypłaty w kapitale spółki dokonującej wypłat i metodę zwolnienia powyżej tego progu, podczas gdy systematycznie stosuje metodę zaliczenia wobec dywidend krajowych, o ile jednak dane mechanizmy mające na celu zapobieganie lub zmniejszanie opodatkowania kaskadowego wypłacanych zysków prowadzą do równoważnego rezultatu. Okoliczność, że krajowa administracja podatkowa domaga się od spółki otrzymującej dywidendy informacji dotyczących podatku, który faktycznie obejmuje zyski spółki wypłacającej dywidendy w państwie trzecim jej siedziby, jest nieodłącznym elementem funkcjonowania samej metody zaliczenia i jako taka nie narusza równoważności między metodami zwolnienia a zaliczenia.

Artykuł 63 TFUE należy interpretować w ten sposób, że:

—

sprzeciwia się przepisom krajowym, które przyznają spółkom będącym rezydentami możliwość przeniesienia strat poniesionych w ciągu roku podatkowego na kolejne lata podatkowe i które zapobiegają podwójnemu opodatkowaniu dywidend w wymiarze ekonomicznym poprzez stosowanie metody zwolnienia do dywidend krajowych, podczas gdy stosują metodę zaliczenia do dywidend wypłacanych przez spółki mające siedzibę w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim w zakresie w jakim przepisy takie w przypadku stosowania metody zaliczenia nie dopuszczają przeniesienia zaliczenia podatku dochodowego od osób prawnych zapłaconego w państwie siedziby spółki wypłacającej dywidendy na lata kolejne, jeżeli dla roku, w ciągu którego spółka otrzymująca wypłaty uzyskała dywidendy zagraniczne, spółka ta zarejestrowała stratę z działalności operacyjnej, oraz

—

nie zobowiązuje państwa członkowskiego do ustanowienia w swoich przepisach podatkowych zaliczenia podatku zapłaconego od dywidend w drodze poboru u źródła w innym państwie członkowskim lub państwie trzecim w celu zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu w wymiarze prawnym dywidend otrzymanych przez spółkę mającą siedzibę w pierwszym państwie członkowskim, które to opodatkowanie wynika z równoległego wykonywania odpowiednich kompetencji podatkowych przez dane państwa członkowskie.

(1) Dz.U. C 19 z 24.1.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Stockholms tingsrätt — Szwecja) — Konkurrensverket przeciwko TeliaSonera AB

(Sprawa C-52/09) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 102 TFUE - Nadużycie pozycji dominującej - Ceny stosowane przez operatora telekomunikacyjnego - Usługi pośrednie ADSL - Usługi połączeń szerokopasmowych świadczone na rzecz użytkowników końcowych - Zaniżanie marży konkurentów lub efekt „nożyc cenowych”)

2011/C 103/03

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Stockholms tingsrätt

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Konkurrensverket

Strona pozwana: TeliaSonera AB

Przy udziale: Tele2 Sverige AB

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Stockholms tingsrätt — Wykładnia art. 82 WE — Zjawisko nożyc cenowych — Ceny stosowane przez operatora telekomunikacyjnego, który wcześniej posiadał historyczny monopol na dostęp ADSL — Różnica pomiędzy cenami ustalonymi przez operatora dla operatorów pośrednich na hurtowe dostawy dostępu ADSL a cenami stosowanymi przez operatora wobec konsumentów w zakresie dostępu ADSL niewystarczająca na pokrycie dodatkowych kosztów ponoszonych przez samego operatora na detaliczną dostawę tych usług

Sentencja

W braku jakiegokolwiek obiektywnego uzasadnienia stosowanie przez pionowo zintegrowane przedsiębiorstwo posiadające pozycję dominującą na hurtowym rynku usług pośrednich ADSL praktyki cenowej polegającej na tym, że różnica między cenami stosowanymi na tym rynku i cenami stosowanymi na detalicznym rynku usług połączeń szerokopasmowych świadczonych na rzecz użytkowników końcowych nie jest wystarczająca, aby pokryć szczególne koszty, które samo to przedsiębiorstwo musi ponieść, aby uzyskać dostęp do tego rynku, może na podstawie art. 102 TFUE stanowić nadużycie.

Przy dokonywaniu oceny, czy taka praktyka stanowi nadużycie, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności każdego konkretnego przypadku. W szczególności:

—

co do zasady i przede wszystkim powinny zostać wzięte pod uwagę ceny i koszty przedsiębiorstwa, którego praktyka ta dotyczy, występujące na rynku usług detalicznych. Jedynie w przypadku, kiedy ze względu na okoliczności nie jest możliwe odwołanie się do tych cen i kosztów, należy zbadać ceny i koszty konkurentów występujące na tym rynku, oraz

—	konieczne jest wykazanie, że — w szczególności ze względu na niezbędny charakter produktu hurtowego — praktyka ta wywołuje skutek antykonkurencyjny, co najmniej potencjalny, na rynku detalicznym, przy czym nie ma to uzasadnienia ekonomicznego.

Przy dokonywaniu takiej oceny co do zasady nie ma znaczenia:

—	brak po stronie przedsiębiorstwa, którego dotyczy omawiana praktyka, jakiegokolwiek regulacyjnego obowiązku świadczenia usług pośrednich ADSL na rynku hurtowym, na którym posiada ono pozycję dominującą;

—	stopień, w jakim to przedsiębiorstwo zdominowało ten rynek;

—	okoliczność, czy wspomniane przedsiębiorstwo nie posiada pozycji dominującej również na detalicznym rynku usług połączeń szerokopasmowych świadczonych na rzecz użytkowników końcowych;

—	okoliczność, czy klienci, wobec których stosowana jest taka praktyka cenowa, są nowymi czy dotychczasowymi klientami wspomnianego przedsiębiorstwa;

—	brak możliwości odzyskania przez przedsiębiorstwo dominujące ewentualnych strat, które mogło ponieść z powodu stosowania takiej praktyki cenowej, ani

—	stopień dojrzałości rynków, których dotyczy omawiana praktyka, ani pojawienie się na tych rynkach nowej technologii wymagającej bardzo wysokich nakładów.

(1) Dz.U. C 90 z 18.4.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 17 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Cypryjskiej

(Sprawa C-251/09) (1)

(Zamówienia publiczne na dostawy i roboty budowlane - Sektory gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji - Dyrektywa 93/38/EWG - Ogłoszenie o zamówieniu - Kryteria udzielenia zamówienia - Równe traktowanie oferentów - Zasada przejrzystości - Dyrektywa 92/13/EWG - Postępowanie odwoławcze - Obowiązek uzasadnienia decyzji o odrzuceniu oferty oferenta)

2011/C 103/04

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Zadra, pełnomocnik, I. Chatzigiannis i M. Patakia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Cypryjska (przedstawiciele: K. Likourgos i A. Pantazi-Lamprou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 4 ust. 2 oraz art. 31 ust. 1 dyrektywy Rady 93/38/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji (Dz.U. L 199, s. 84) — Naruszenie art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 92/13/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. koordynującej przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne odnoszące się do stosowania przepisów wspólnotowych w procedurach zamówień publicznych podmiotów działających w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji (Dz.U. L 76, s. 14) — Obowiązek uzasadnienia decyzji o odrzuceniu oferty oferenta — Obowiązek zapewnienia, że decyzje podjęte przez podmioty zamawiające mogą być przedmiotem tak skutecznej i szybkiej skargi jak to możliwe — Zasady równości traktowania i przejrzystości

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 233 z 26.9.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/4

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 lutego 2011 r. — Activision Blizzard Germany przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-260/09 P) (1)

(Odwołanie - Art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG - Rynek konsoli do gier wideo i kartridżów z grami marki Nintendo - Ograniczenie eksportu równoległego na tym rynku - Porozumienie między producentem i wyłącznym dystrybutorem - Porozumienie w sprawie dystrybucji zezwalające na bierną sprzedaż - Stwierdzenie zbieżności woli w braku bezpośredniego dowodu z dokumentów na ograniczenie tej sprzedaży - Standard dowodu wymagany w celu stwierdzenia porozumienia wertykalnego)

2011/C 103/05

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Activision Blizzard Germany (dawniej CD-Contact Data GmbH) (przedstawiciele: J. K. de Pree i E.N.M. Raedts, advocaten)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Noë i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 30 kwietnia 2009 r. w sprawie T-18/03 CD-Contact Data GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, którym Sąd obniżył grzywnę nałożoną na wnoszącą odwołanie i oddalił w pozostałym zakresie skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/675/WE z dnia 30 października 2002 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (COMP/35.587 PO Video Games, COMP/35.706 PO Nintendo Distribution i COMP/36.321 Omega — Nintendo) odnoszącej się do szeregu porozumień i uzgodnionych praktyk na rynku konsoli Nintendo i kartridżów z grami wideo kompatybilnych z konsolami do gier Nintendo zmierzających do ograniczenia eksportu równoległego tych konsoli i kartridżów.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Activision Blizzard Germany GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy Warszawa — Rzeczpospolita Polska) — Artur Weryński przeciwko Mediatel 4B spółce z o.o.

(Sprawa C-283/09) (1)

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Przeprowadzanie dowodów - Przesłuchanie świadka przez sąd wezwany na wniosek sądu wzywającego - Zwrot należności świadka)

2011/C 103/06

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Sąd Rejonowy Warszawa

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Artur Weryński

Strona pozwana: Mediatel 4B spółka z o.o.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Wykładnia rozporządzenia Rady (WE) nr 1206/2001 z 28 maja 2001 r. dotyczącego współpracy między sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 174, s. 1) — Przesłuchanie świadka przez sąd państwa członkowskiego na wniosek sądu innego państwa członkowskiego — Zwrot należności świadka — Możliwość żądania przez sąd wezwany wpłaty zaliczki przez sąd wzywający na poczet zwrotu należności przesłuchiwanego świadka

Sentencja

Artykuły 14 i 18 rozporządzenia Rady (WE) nr 1206/2001 z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie współpracy między sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych należy interpretować w ten sposób, że sąd wzywający nie ma obowiązku wpłaty na rzecz sądu wezwanego zaliczki na poczet należności świadka ani następczego dokonania zwrotu należności przesłuchanego świadka.

(1) Dz.U. C 244 z 10.10.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 lutego 2011 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Raad van State — Niderlandy) — Vicoplus SC PUH (C-307/09), BAM Vermeer Contracting sp. z o.o. (C-308/09), Olbek Industrial Services sp. z o.o. (C-309/09) przeciwko Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

(Sprawy połączone od C-307/09 do C-309/09) (1)

(Swoboda świadczenia usług - Delegowanie pracowników - Akt o przystąpieniu z 2003 r. - Środki przejściowe - Dostęp obywateli polskich do rynków pracy państw będących już członkami Unii w chwili przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej - Wymóg pozwolenia na pracę dla wynajmowania siły roboczej - Dyrektywa 96/71/WE - Artykuł 1 ust. 3)

2011/C 103/07

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Vicoplus SC PUH (C-307/09), BAM Vermeer Contracting sp. z o.o. (C-308/09), Olbek Industrial Services sp. z o.o. (C-309/09)

Strona pozwana: Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Raad van State (Niderlandy) –Wykładnia art. 49 WE i art. 50 WE oraz art. 1 ust. 3 lit. c) dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. 1997 L 18, s. 1) — Przepisy krajowe ustanawiające wymóg pozwolenia na pracę w celu wynajmowania pracowników

Sentencja

Artykuły 56 TFUE i 57 TFUE nie sprzeciwiają się temu, aby w okresie przejściowym przewidzianym w rozdziale 2 ust. 2 załącznika XII do Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej państwo członkowskie uzależniło delegowanie, w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. c) dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, pracowników będących obywatelami polskimi na jego terytorium od uzyskania pozwolenia na pracę.

Delegowanie pracowników w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. c) dyrektywy 96/71 stanowi odpłatne świadczenie usług, w ramach którego delegowany pracownik pozostaje zatrudniony przez przedsiębiorstwo świadczące usługi, bez zawarcia umowy o pracę z przedsiębiorstwem korzystającym z usług. Charakteryzuje się ono tym, że delegowanie pracownika do przyjmującego państwa członkowskiego samo w sobie stanowi przedmiot usługi świadczonej przez przedsiębiorstwo świadczące usługi oraz że ów pracownik wykonuje swoje zadania pod kontrolą i kierownictwem przedsiębiorstwa korzystającego z usług.

(1) Dz.U. C 267 z 7.11.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/6

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Ítélőtábla — Republika Węgierska) — Donat Cornelius Ebert przeciwko Budapesti Ügyvédi Kamara

(Sprawa C-359/09) (1)

(Adwokaci - Dyrektywa 89/48/EWG - Uznawanie dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego trwających co najmniej trzy lata - Dyrektywa 98/5/WE - Wykonywanie stałej praktyki adwokackiej w państwie członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych - Używanie tytułu zawodowego przyjmującego państwa członkowskiego - Przesłanki - Wpis na listę izby adwokackiej przyjmującego państwa członkowskiego)

2011/C 103/08

Język postępowania: węgierski

Sąd krajowy

Fővárosi Ítélőtábla

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Donat Cornelius Ebert

Strona pozwana: Budapesti Ügyvédi Kamara

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Fővárosi Ítélőtábla — Wykładnia dyrektywy Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz.U. L 19, s. 16) oraz dyrektywy 98/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. mającej na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w państwie członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 77, s. 36) — Uregulowanie państwa członkowskiego zastrzegające możliwość wykonywania zawodu adwokata przy użyciu tytułu zawodowego tego państwa członkowskiego jedynie na rzecz adwokatów, którzy uzyskali w nim wpis na listę izby adwokackiej

Sentencja

Ani dyrektywa Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata, w brzmieniu zmienionym przez dyrektywę 2001/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 maja 2001 r., ani dyrektywa 98/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. mająca na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w państwie członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych nie stoją na przeszkodzie uregulowaniom krajowym ustanawiającym, do celów wykonywania zawodu prawnika przy użyciu tytułu adwokata przyjmującego państwa członkowskiego, obowiązku członkostwa w organizacji takiej jak izba adwokacka.

2)	Dyrektywy 89/48 i 98/5 uzupełniają się wzajemnie, ustanawiając dla prawników z państw członkowskich dwie drogi dostępu do zawodu adwokata w przyjmującym państwie członkowskim przy użyciu tytułu zawodowego tego państwa.

(1) Dz.U. C 312 z 19.12.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Provinciale di Alessandria — Włochy) — Bolton Alimentari SpA przeciwko Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Alessandria

(Sprawa C-494/09) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dopuszczalność - Prawo celne - Kontyngent taryfowy - Kodeks celny - Artykuł 239 - Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 - Artykuł 308a, art. 308b i art. 905 - Rozporządzenie (WE) nr 975/2003 - Tuńczyk - Wyczerpanie kontyngentu - Data otwarcia - Niedziela)

2011/C 103/09

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione Tributaria Provinciale di Alessandria

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bolton Alimentari SpA

Strona pozwana: Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Alessandria

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Commissione Tributaria Provinciale di Alessandria — Wykładnia art. 239 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) — Wykładnia art. 308 a-c, art. 899 akapit drugi oraz art. 905 ust. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (Dz.U. L 253, s. 1) — Zwrot lub umorzenie przywozowych należności celnych — Możliwość rozstrzygnięcia przez samo państwo członkowskie w przedmiocie wniosku o zwrot — Pojęcie „szczególnej sytuacji” w rozumieniu art. 239 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 — Importer wspólnotowy wykluczony z otwartego w niedzielę kontyngentu taryfowego z powodu zamknięcia krajowych urzędów celnych

Sentencja

Wykładni art. od 308a do 308c rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 214/2007 z dnia 28 lutego 2007 r. należy dokonywać w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by Komisja Europejska mogła podjąć decyzję wykluczającą przedsiębiorcę z kontyngentu taryfowego, przez okoliczność, że kontyngent ten został wyczerpany w dniu jego otwarcia przypadającym na niedzielę, gdy zamknięte są urzędy celne w państwie członkowskim siedziby zainteresowanego przedsiębiorcy.

Wykładni art. od 308a do 308c rozporządzenia nr 2454/93 w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 214/2007 należy dokonywać w ten sposób, że nie nakładają na państwa członkowskie obowiązku zwrócenia się do Komisji Europejskiej o zawieszenie kontyngentu taryfowego w celu zapewnienia sprawiedliwego i niedyskryminacyjnego traktowania importerów, gdy otwarcie tego kontyngentu przypada na niedzielę, dzień w którym urzędy celne w danym państwie członkowskim są zamknięte, i gdy rzeczony kontyngent może zostać wyczerpany tego samego dnia, w którym następuje jego otwarcie, ponieważ urzędy celne w innych państwach członkowskich są otwarte w niedzielę.

W przypadkach innych niż wskazane w art. 899 ust. 1 rozporządzenia nr 2454/93 w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 214/2007, organ celny państwa członkowskiego jest właściwy do samodzielnego podjęcia decyzji w przedmiocie wniosku o zwrot, o którym mowa w art. 239 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 1791/2006 z dnia 20 listopada 2006 r., gdy organ ten uzna, że Komisji Europejskiej nie można zarzucić jakiejkolwiek nieprawidłowości i że rozpatrywany wniosek nie dotyczy żadnego z pozostałych przypadków, o których mowa w art. 905 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia nr 2454/93.

Wykładni art. 239 rozporządzenia nr 2913/92 w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 1791/2006 należy dokonywać w ten sposób, że może dotyczyć wykluczenia importera z Unii Europejskiej z kontyngentu taryfowego, którego data otwarcia przypada na niedzielę, z powodu zamknięcia w niedzielę urzędów celnych w państwie członkowskim, w którym ten importer ma siedzibę.

(1) Dz.U. C 24 z 30.1.2010.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/7

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Staatssecretaris van Financiën przeciwko Marishipping and Transport BV

(Sprawa C-11/10) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (EWG) nr 2658/87 - Wspólna taryfa celna - Cła - Zwolnienie - Substancje farmaceutyczne - Skład - Ograniczenia)

2011/C 103/10

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën

Strona pozwana: Marishipping and Transport BV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy — Wykładnia załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie wspólnej taryfy celnej (Dz.U. L 256, s. 1) — Substancje farmaceutyczne zwolnione z należności celnych — Substancje nie występujące w stanie czystym — Ograniczenia

Sentencja

Punkt 1 ppkt i) w pierwszej części, sekcja II, lit. C załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie wspólnej taryfy celnej, zmienionego rozporządzeniami Komisji (WE) nr 2031/2001 z dnia 6 sierpnia 2001 r. i 1832/2002 z dnia 1 sierpnia 2002 r., należy interpretować w ten sposób, że substancja farmaceutyczna znajdująca się w wykazie substancji zawartym w załączniku 3 w trzeciej części tego samego załącznika I, do której dodano inne substancje, w szczególności substancje farmaceutyczne, nie może podlegać temu samemu zwolnieniu z należności celnych, jakiemu podlegałaby taka substancja w stanie czystym.

(1) Dz.U. C 80 z 27.3.2010.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Zjednoczone Królestwo) — The Number Ltd, Conduit Enterprises Ltd przeciwko Office of Communications, British Telecommunications plc

(Sprawa C-16/10) (1)

(Zbliżanie ustawodawstw - Telekomunikacja - Sieci i usługi - Dyrektywa 2002/22/WE - Wyznaczenie przedsiębiorstw do świadczenia usługi powszechnej - Nałożenie szczególnych obowiązków na wyznaczone przedsiębiorstwo - Biura numerów i spisy abonentów telefonicznych)

2011/C 103/11

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Number Ltd, Conduit Enterprises Ltd

Strona pozwana: Office of Communications, British Telecommunications plc

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour of Appeal (England & Wales), (Civil Division) — Wykładnia dyrektyw: 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (Dz.U. L 108, s. 21), 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 108, s. 33), 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz.U. L 108, s. 51) — Wyznaczenie przedsiębiorstw w celu świadczenia usługi powszechnej — Określone obowiązki, które można nałożyć na wyznaczone przedsiębiorstwo

Sentencja

Artykuł 8 ust. 1 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) zezwala państwom członkowskim, jeżeli postanowią one wyznaczyć jedno lub więcej przedsiębiorstw w myśl tego przepisu do zagwarantowania świadczenia usługi powszechnej lub różnych składników usługi powszechnej określonej w art. 4-7 i art. 9 ust. 2 tejże dyrektywy, jedynie na nakładanie na nie określonych obowiązków, przewidzianych przez przepisy rzeczonej dyrektywy, które są związane ze świadczeniem wskazanej usługi lub jej składników na rzecz użytkowników końcowych przez same wyznaczone przedsiębiorstwa.

(1) Dz.U. C 63 z 13.3.2010.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Liège — Belgia) — Missionswerk Werner Heukelbach e.V. przeciwko państwu belgijskiemu

(Sprawa C-25/10) (1)

(Podatki bezpośrednie - Swobodny przepływ kapitału - Podatek spadkowy - Zapis na rzecz podmiotu niemającego celu zarobkowego - Odmowa zastosowania obniżonej stawki podatkowej w sytuacji, gdy taki podmiot ma siedzibę operacyjną w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym spadkodawca rzeczywiście zamieszkiwał lub pracował - Ograniczenie - Uzasadnienie)

2011/C 103/12

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de première instance de Liège

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Missionswerk Werner Heukelbach e.V.

Strona pozwana: Państwo belgijskie

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal de première instance de Liège (sąd rejonowy w Liège) — Wykładnia art. 18, 45, 49 oraz 54 TFUE — Podatek spadkowy — Odmowa zastosowania obniżonej stawki podatku spadkowego w odniesieniu do rozrządzeń na rzecz stowarzyszeń o charakterze niezarobkowym oraz fundacji użyteczności publicznej w wypadku, gdy te stowarzyszenia lub fundacje mają siedzibę w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym spadkodawca zamieszkiwał lub pracował — Dyskryminacja ze względu na przynależność państwową — Ograniczenie swobody wyboru miejsca siedziby

Sentencja

Artykuł 63 TFUE sprzeciwia się przepisom państwa członkowskiego stanowiącym, że z możliwości opodatkowania obniżoną stawką podatku spadkowego mogą skorzystać jedynie podmioty niemające celu zarobkowego, których siedziba operacyjna położona jest albo w tym państwie członkowskim, albo w państwie członkowskim, w którym spadkodawca, w chwili śmierci lub w okresie wcześniejszym, rzeczywiście zamieszkiwał lub pracował.

(1) Dz.U. C 100 z 17.4.2010.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/9

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Linköpings tingsrätt — Szwecja) — Lotta Andersson przeciwko Staten genom Kronofogdemyndigheten i Jönköping, Tillsynsmyndigheten

(Sprawa C-30/10) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 80/987/EWG - Artykuł 10 lit. c) - Przepis krajowy - Gwarancja wypłaty należności z tytułu niezaspokojonych roszczeń pracowników najemnych - Wyłączenie osób, które w okresie krótszym niż sześć miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości zatrudniającej je spółki posiadały jej istotną część i miały w niej znaczący wpływ)

2011/C 103/13

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Linköpings tingsrätt

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Lotta Andersson

Strona pozwana: Staten genom Kronofogdemyndigheten i Jönköping, Tillsynsmyndigheten

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Linköpings tingsrätt — Wykładnia art. 10 lit. c) dyrektywy Rady 80/987/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy, zmienionej dyrektywą 2002/74/WE — Ustawodawstwo krajowe wykluczające z kręgu osób mających prawo do gwarantowanych świadczeń pracowniczych osoby, które w okresie krótszym niż sześć miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości zatrudniającej je spółki były posiadaczami jej istotnej części i miały w niej znaczący wpływ

Sentencja

Artykuł 12 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/94/WE z dnia 22 października 2008 r. w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy (wersja skodyfikowana) należy rozumieć w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie istnieniu przepisu prawa krajowego, który wyklucza pracownika najemnego z kręgu osób uprawnionych do otrzymania wypłaty należności z tytułu niezaspokojonych roszczeń na tej podstawie, że ten pracownik, sam lub wraz ze swymi bliskimi krewnymi, w okresie krótszym niż sześć miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości przedsiębiorstwa był posiadaczem istotnej części tego przedsiębiorstwa i miał znaczący wpływ na jego działalność.

(1) Dz.U. C 100 z 17.4.2010

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/9

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Rouen — Francja) — Marc Berel i in. przeciwko Administration des douanes de Rouen, Receveur principal des douanes du Havre, Administration des douanes du Havre

(Sprawa C-78/10) (1)

(Wspólnotowy kodeks celny - Artykuły 213, 233 i 239 - Odpowiedzialność solidarna wielu dłużników za ten sam dług celny - Umorzenie należności celnych przywozowych - Wygaśnięcie długu celnego - Możliwość współdłużnika solidarnego powołania się na umorzenie przyznane innemu współdłużnikowi - Brak)

2011/C 103/14

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d’appel de Rouen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Marc Berel, działający jako pełnomocnik Société Port Angot Développement, Emmanuel Hess, działający jako zarządca sądowy Société Port Angot Développement, Rijn Schelde Mondia France SA, Receveur principal des douanes de Rouen Port, Administration des douanes — Havre Port, Société Port Angot Développement, następczyni prawna Manutention de Produits Chimiques et Miniers Maprochim SAS, Asia Pulp & Paper France EURL

Strony pozwane: Administration des douanes de Rouen, Receveur principal des douanes du Havre, Administration des douanes du Havre

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour d’appel de Rouen — Interpretacja art. 213, 233 i 239 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) — Umorzenie ceł przywozowych — Możliwość powołania się przez współdłużnika na solidarny charakter zobowiązań celnych w celu skorzystania z umorzenia ceł przywozowych przyznanego wcześniej innemu współdłużnikowi

Sentencja

Artykuły 213, 233 i 239 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 82/97 z dnia 19 grudnia 1996 r. powinny być interpretowane w ten sposób, że w kontekście solidarnej odpowiedzialności za dług celny w rozumieniu art. 213, taki jak dług będący przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, przepisy te stoją na przeszkodzie zastosowaniu zasady prawa krajowego, z której wynika, że na częściowe umorzenie należności celnych przyznane jednemu ze współdłużników na podstawie wskazanego art. 239 mogą się powołać wszyscy pozostali współdłużnicy w ten sposób, że wygaśnięcie długu przewidziane w art. 233 akapit pierwszy lit. b) kodeksu celnego dotyczy długu jako takiego i w związku z tym zwalnia wszystkich współdłużników solidarnych z obowiązku zapłaty do wysokości kwoty udzielonego umorzenia.

(1) Dz.U. C 113 z 1.5.2010.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/10

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 17 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-321/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2007/2/WE - Polityka ochrony środowiska naturalnego - Infrastruktura informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) - Wymiana i uaktualnianie danych w formie elektronicznej - Niepełna transpozycja)

2011/C 103/15

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: J. Sénéchal, pełnomocnik)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciele: T. Materne i M. Jacobs, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (DZ.U. L 108, s. 1) lub powiadomienia o tym Komisji

Sentencja

Nie przyjmując w wyznaczonym terminie wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE), Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 246 z 11.9.2010.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/10

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 3 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-391/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2007/36/WE - Wykonywanie niektórych praw akcjonariuszy spółek notowanych na rynku regulowanym - Brak pełnej transpozycji w przewidzianym terminie)

2011/C 103/16

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braun i L. de Schietere de Lophem, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciele: M. Jacobs i J.C. Halleux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Nieustanowienie lub nieprzekazanie w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2007/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie wykonywania niektórych praw akcjonariuszy spółek notowanych na rynku regulowanym (Dz.U. L 184, s. 17)

Sentencja

Nie przyjmując w przewidzianym terminie wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie wykonywania niektórych praw akcjonariuszy spółek notowanych na rynku regulowanym, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 274 z 9.10.2010.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/11

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 3 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-395/10) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2007/2/WE - Polityka ochrony środowiska - Infrastruktura informacji przestrzennej - Wymiana i uaktualnianie danych w formie elektronicznej - Brak przyjęcia krajowych przepisów transponujących)

2011/C 103/17

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i V. Peere, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republice Francuskiej (przedstawiciele: G. de Bergues i S. Menez, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (Dz.U. L 108, s. 1)

Sentencja

Nie przyjmując w wyznaczonym terminie wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE), Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 274 z 9.10.2010.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 23 grudnia 2010 r. — Waldemar Hudziński przeciwko Agentur für Arbeit Wesel — Familienkasse

(Sprawa C-611/10)

2011/C 103/19

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Waldemar Hudziński

Strona pozwana: Agentur für Arbeit Wesel — Familienkasse

Pytania prejudycjalne

Czy art. 14 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1408/71 (1) należy interpretować w ten sposób, że nieposiadające właściwości na podstawie tego przepisu państwo członkowskie w każdym wypadku nie ma prawa do przyznania na podstawie jego przepisów krajowych świadczeń rodzinnych na rzecz pracownika zatrudnionego jedynie przejściowo na jego terytorium, jeżeli ani pracownik ani jego dzieci nie zamieszkują w państwie nieposiadającym właściwości i nie mają w nim miejsca zwykłego pobytu?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. U. L 149, s. 2) w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 23 grudnia 2010 r. — Jarosław Wawrzyniak przeciwko Agentur für Arbeit Mönchengladbach — Familienkasse

(Sprawa C-612/10)

2011/C 103/20

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Jarosław Wawrzyniak

Strona pozwana: Agentur für Arbeit Mönchengladbach — Familienkasse

Pytania prejudycjalne

Czy art. 14 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1408/71 (1) należy interpretować w ten sposób, że nieposiadające właściwości na podstawie tego przepisu państwo członkowskie, do którego został oddelegowany pracownik i w którym dziecko tego pracownika nie ma miejsca zamieszkania w każdym wypadku nie ma prawa do przyznania oddelegowanemu pracownikowi świadczeń rodzinnych, jeżeli oddelegowanie go do tego państwa członkowskiego nie jest dla niego pod względem prawnym niekorzystne?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

Czy art. 14 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1408/71 należy interpretować w ten sposób, że nieposiadające właściwości na podstawie tego przepisu państwo członkowskie, do którego został oddelegowany pracownik w każdym wypadku ma tylko wtedy prawo do przyznania świadczeń rodzinnych, jeżeli zostało stwierdzone, że pracownikowi nie przysługuje roszczenie do porównywalnych świadczeń rodzinnych w innym państwie członkowskim?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej również na pytanie drugie:

Czy przepisy prawa wspólnotowego tudzież prawa Unii stoją na przeszkodzie takiemu krajowemu przepisowi prawnemu jak § 65 ust. 1 akapit pierwszy pkt 2 w związku z § 65 ust. 2 Einkommensteuergesetz (ustawy o podatku dochodowym), na mocy którego prawo do świadczeń rodzinnych nie przysługuje jeżeli porównywalne świadczenia należą się zagranicą lub należałyby się zagranicą po złożeniu odpowiedniego wniosku?

W razie udzielenia na pytanie trzecie odpowiedzi twierdzącej:

Jak należy w takim wypadku rozwiązać kwestię zbiegu praw do świadczeń przysługujących w państwie właściwym, będącym jednocześnie państwem członkowskim, w którym mają miejsce zamieszkania dzieci pracownika i praw przysługujących w państwie członkowskim, które nie posiada właściwości i w którym dzieci pracownika nie mają miejsca zamieszkania?

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/12

Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-625/10)

2011/C 103/21

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.P. Keppenne i H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że ze względu na niewystarczające środki przyjęte w celu wdrożenia pierwszego pakietu kolejowego Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy:

—	art. 6 ust. 3 i załącznika II do 91/440/EWG ze zmianami (1) oraz art. 14 ust. 2 dyrektywy 2001/14/WE (2);

—	art. 6 ust. 2-5 dyrektywy 2001/14/WE;

—	art. 11 dyrektywy 2001/14/WE;

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu Komisja podnosi dwa zarzuty.

W pierwszej kolejności Komisja zarzuca stronie pozwanej, że nie zastosowała się do wszystkich obowiązków ustanowionych przez pierwszy pakiet kolejowy, który ustala nie tylko rozdzielenie jednostek zapewniających świadczenie usług transportu kolejowego (we Francji, SNCF) od jednostek zobowiązanych do zarządzania infrastrukturą (we Francji, RFF), lecz również to, że funkcje zwane podstawowymi polegające na alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej, pobieraniu opłat za używanie infrastruktury i przyznawaniu licencji są zapewnione przez niezależne organy. Tymczasem SNCF jest zobowiązana do pełnienia niektórych funkcji podstawowych w zakresie przyznawania tras, które wykonuje za pośrednictwem Direction des Circulations Ferroviaires (DCF). Zdaniem Komisji ta wyspecjalizowana służba nie jest niezależna od SNCF na płaszczyźnie prawnej ani na płaszczyznach organizacyjnej i decyzyjnej.

W drugiej kolejności Komisja twierdzi, że uregulowania krajowe nie dokonują prawidłowej i pełnej transpozycji wymogów dyrektywy 2001/14/WE dotyczących sporządzenia planu wykonania dotyczącego pobierania opłat za dostęp do infrastruktury kolejowej. Francuskie ustawodawstwo budzi również wątpliwości w zakresie w jakim nie przewiduje wystarczających środków zachęty do zmniejszania kosztów zapewniania infrastruktury i wielkości opłat za dostęp.

(1) Dyrektywa Rady 91/440/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych (Dz.U. L 237, s. 25).

(2) Dyrektywa 2001/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2001 r. w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej oraz przyznawanie świadectw bezpieczeństwa (Dz.U. L 75, s. 29).

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/13

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 21 października 2010 r. w sprawie T-439/08 Agapiou Joséphidès przeciwko Komisji i EACEA, wniesione w dniu 28 grudnia 2010 r. przez Kalliope Agapiou Joséphidès

(Sprawa C-626/10 P)

2011/C 103/22

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Kalliope Agapiou Joséphidès (przedstawiciele: adwokaci C. Joséphidès i H. Joséphidès)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska i Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	stwierdzenie nieważności wyroku Sądu z dnia 21 października 2010 r. w sprawie T-439/08;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) z dnia 1 sierpnia 2008 r., którą w części odmówiono wnoszącej odwołanie dostępu do określonych dokumentów akt nr 07/0122, dotyczących utworzenia ośrodka doskonalenia im. Jeana Monneta na Uniwersytecie Cypryjskim;

—	stwierdzenie nieważności indywidualnej decyzji Komisji C(2007) 3749 z dnia 8 sierpnia 2008 r., dotyczącej przyznania pomocy w ramach programu kształcenia ustawicznego, będącego częścią programu Jean Monnet;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca w uzasadnieniu odwołania podnosi liczne zarzuty.

Kalliope Agapiou Joséphidès powołuje się na naruszenie przez Sąd prawa dostępu do dokumentów, które jej dotyczą, będącego jej prawem osobistym o zasięgu ogólnym, zasady przejrzystości przewidzianej w art. 1 akapit drugi i w art. 6 TUE, art. 255 WE oraz Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (art. 8, art. 41 ust. 2 lit. b), art. 42 i art. 52 ust. 6). Sąd dopuścił się naruszenia przepisów proceduralnych, pomijając odwołania do Karty praw podstawowych poczynione przez wnoszącą odwołanie na rozprawie i pomijając uwagi rzecznika praw obywatelskich Republiki Cypryjskiej z dnia 3 czerwca 2009 r. w sprawie odmowy udzielenia Uniwersytetowi Cypryjskiemu dostępu do dokumentów dotyczących sporu będących w posiadaniu drugiej strony postępowania.

Wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie przez Sąd prawa polegające na tym, iż uznał po pierwsze, że Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) miała uprawnienia do rozpatrywania wniosku potwierdzającego o udzielenie dostępu do dokumentów, a po drugie na tym, iż oddalił zarzut niezgodności z prawem decyzji zarządu EACEA podniesiony przez wnoszącą odwołanie.

Poza tym podnosi ona zarzut naruszenie wielu przepisów rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1), których Sąd dokonał nadmiernie zawężającej wykładni, naruszając tym samym zasady ustanowione w orzecznictwie.

Skarżąca powołuje się również na zarzut dotyczący naruszenia zasady lojalności, spójności i dobrej administracji oraz obowiązku uzasadniania aktów.

Wreszcie, twierdzi ona, iż Sąd naruszył prawo nie orzekając nieważności decyzji Komisji C(2007) 3749 z dnia 8 sierpnia 2008.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, p. 43).

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/13

Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowenii

(Sprawa C-627/10)

2011/C 103/23

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Støvlbæk i D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Słowenii

Żądania strony skarżącej

—

Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że w odniesieniu do wdrożenia pierwszego pakietu kolejowego Republika Słowenii nie spełnia wymogów ustanowionych w art. 6 ust. 3 i w załączniku II dyrektywy 91/440/EWG (1) w brzmieniu zmienionym oraz w 14 ust 2 dyrektywy 2001/14/WE (2), w art. 6 ust. 2-5, art. 7 ust. 3, art.8 ust. 1 i w art. 11 a także w art. 30 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE;

—	obciążenie Republiki Słowenii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Według Komisji Republika Słowenii nie spełnia wymogów ustanowionych w art. 6 ust. 3 i w załączniku II dyrektywy 91/440/EWG w brzmieniu zmienionym oraz w 14 ust 2 dyrektywy 2001/14/WE ze względu na okoliczność, iż zarządca infrastruktury wykonujący przewozy kolejowe kieruje ruchem pociągów uczestnicząc w konsekwencji w procesie decyzyjnym dotyczącym alokacji tras pociągów lub alokacji zdolności przepustowej infrastruktury.

Zdaniem Komisji Republika Słowenii uchybiła ponadto obowiązkom nałożonym na nią w art. 6 ust 2 i 5 dyrektywy 2001/14/WE, ponieważ nie stworzyła mechanizmu zachęt w celu zmniejszenia kosztów zapewniania infrastruktury i wielkości opłat za dostęp.

Komisja twierdzi następnie, że Republika Słowenii nie dopełniła obowiązków nałożonych na nią w art. 7 ust. 3 dyrektywy 2001/14/WE ze względu na okoliczność,iż to państwo członkowskie nie przewidziało metody obliczania odpowiedniej, by zapewnić iż opłaty za minimalny pakiet dostępu do infrastruktury i dostęp do torów w celu obsługi urządzeń były takie same jak koszt, który jest bezpośrednio ponoszony jako rezultat wykonywania przewozów pociągami.

Co więcej według Komisji Republika Słowenii naruszyła obowiązki ciążące na niej na mocy art. 11 dyrektywy 2001/14/WE ponieważ nie wprowadziła planu poprawy osiąganych wyników zachęcającego przedsiębiorstwa kolejowe i zarządcę infrastruktury do minimalizowania zakłóceń i poprawy osiąganych wyników sieci kolejowej.

Oprócz tego Republika Słowenii naruszyła obowiązki spoczywające na niej zgodnie z art. 8 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE, ponieważ jej przepisy nie nakładają obowiązku kontrolowania czy szczególny segment rynku pozwala na dokonywanie podwyżek w celu uzyskania pełnego odzysku kosztów poniesionych przez zarządcę infrastruktury.

Wreszcie według Komisji Republika Słowenii dopuściła się naruszenia obowiązków wynikających z art. 30 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE ze względu na okoliczność, iż nie powołała organu kontrolnego niezależnego w podejmowaniu decyzji od zarządcy infrastruktury lub wnioskodawcy.

(1) Dyrektywa Rady z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych (Dz.U. L 237, s. 25.)

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 6 stycznia 2011 r. — Postępowanie karne przeciwko Titusowi Alexandrowi Jochenowi Donnerowi

(Sprawa C-5/11)

2011/C 103/24

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof (Niemcy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Titus Alexander Jochen Donner

Przy udziale:

Generalbundesanwalt beim Bundesgerichtshof

Pytania prejudycjalne

Czy art. 34 TFUE i 36 TFUE regulujące swobodny przepływ towarów należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie, by pomocnictwo do niedozwolonego rozpowszechniania utworów chronionych prawami autorskimi podlegało karze w wyniku zastosowania krajowych przepisów karnych, jeżeli w przypadku transgranicznej sprzedaży utworu chronionego prawami autorskimi w Niemczech, jednocześnie:

—	utwór ten zostaje przywieziony do Niemiec z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej i rzeczywiste władztwo nad nim zostaje przeniesione w Niemczech,

—	przeniesienie własności następuje jednak w tym innym państwie członkowskim, w którym utwór nie podlegał ochronie prawa autorskiego lub ochrona ta nie była wykonalna?

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 17 stycznia 2011 r. — Varzim Sol — Turismo, Jogo e Animação, SA przeciwko Fazenda Pública

(Sprawa C-25/11)

2011/C 103/25

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Varzim Sol — Turismo, Jogo e Animação, SA.

Strona pozwana: Fazenda Pública.

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 23 CIVA jest zgodny z art. 17 ust. 2 i 5 i art. 19 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG (1) z dnia 17 maja 1997 r.?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy zgodne z art. 17 ust. 2 i 5 oraz art. 19 ww. dyrektywy jest ustanowienie specjalnej pro raty (części proporcjonalnej) odliczenia od podatku od wartości dodanej poniesionego przez podatników, którzy dokonują tylko czynności podlegające opodatkowaniu, nawet jeżeli następuje to poprzez alokację kosztów w oparciu o istnienie nie podlegających opodatkowaniu subwencji na ten sektor („inputs”) w rozumieniu rzeczonego art. 23?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1).

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/15

Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-34/11)

2011/C 103/26

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Guerra e Andrade i A. Alcover San Pedro, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Portugalska nie gwarantując, że stężenia PM10 w powietrzu nie przekroczy wartości dopuszczalnych określonych w art. 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (1), uchybiła zobowiązaniom państwa członkowskiego, ciążącym na niej na mocy art. 13 dyrektyw 2008/50/WE;

—	obciążenie Republiki Portugalii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zważywszy zastrzeżenia podniesione przez Komisję w decyzji z dnia 26 listopada 2009 r. oraz w świetle sprawozdań przedstawionych przez Portugalię, z których wynika, iż stężenie PM10 w wielu strefach i aglomeracja przekracza wartości dopuszczalne oraz że w niektórych przypadkach wykazuje długoterminowe trendy przekraczania dopuszczalnych wartości, Komisja jest zdania, że państwo portugalskie uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 13 dyrektywy 2008/50/WE w odniesieniu do aglomeracji i stref Bragi, nadbrzeży Porto, obszaru metropolitalnego Lizbona-północ oraz obszaru metropolitalnego Lizbona-południe.

(1) Dz.U. L 152, s. 1

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England and Wales) (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 21 stycznia 2011 — Test Claimants in the FII Group Litigation przeciwko Commissioners of Inland Revenue, Commissioners for Her Majesty’s Revenue & Customs

(Sprawa C-35/11)

2011/C 103/27

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England and Wales) (Chancery Division).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Test Claimants in the FII Group Litigation

Strona pozwana: Commissioners of Inland Revenue, Commissioners for Her Majesty’s Revenue & Customs.

Pytania prejudycjalne

Czy odniesienia do „stawki podatkowej” i „odmiennego stopnia opodatkowania” zawarte w pkt. 56 wyroku Trybunału z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie C-446/04 Test Claimants in the FII Group Litigation, Zb.Orz. s. I-11753:

a)	odnoszą się wyłącznie do ustawowych lub nominalnych stawek podatkowych; czy

b)	odnoszą się do efektywnych stawek podatku zapłaconego, jak również ustawowych lub nominalnych stawek podatku; czy też

c)	przywołane wyrażenia posiadają jakieś inne znaczenie, a w przypadku odpowiedzi twierdzącej, jakie?

Czy odpowiedź udzielona przez Trybunał w przedmiocie pytań 2 i 4 wniosku w sprawie C-446/04 byłaby odmienna, jeśli:

zagraniczny podatek dochodowy od osób prawnych nie zostałby zapłacony (lub nie zostałby zapłacony w całości) przez spółkę niebędącą rezydentem wypłacającą dywidendę spółce będącej rezydentem, ale dywidenda ta zostałaby wypłacona z dochodów obejmujących dywidendy wypłacone przez jej bezpośrednią lub pośrednią spółkę zależną posiadającą siedzibę w państwie członkowskim i które zostały wypłacone z dochodów, od których został odprowadzony podatek w tym państwie; i/lub

zryczałtowany podatek dochodowy od osób prawnych (zwany dalej „ACT”) nie zostałby zapłacony przez spółkę będącą rezydentem, która otrzymuje dywidendę od spółki niebędącej rezydentem, ale byłby zapłacony przez jej bezpośrednią lub pośrednią spółkę dominującą będącą rezydentem z chwilą dalszej wypłaty dochodów spółki otrzymującej, które bezpośrednio lub pośrednio obejmują dywidendę?

3)	W okolicznościach podanych w pytaniu 2 b) powyżej, czy spółce płacącej ACT przysługuje roszczenie o zwrot podatku pobranego bezprawnie (sprawa san Giorgio (1)), czy też jedynie roszczenie o odszkodowanie (sprawa Brasserie du Pêcheur and Factortame (2))?

Jeśli krajowe przepisy prawne będące przedmiotem sporu nie znajdują zastosowania wyłącznie do sytuacji, w których spółka dominująca wywiera decydujący wpływ na spółkę wypłacającą dywidendę, czy spółka będąca rezydentem może powoływać się na art. 63 TFUE (poprzednio art. 56 WE) odnośnie dywidend otrzymanych od spółki zależnej, na którą wywiera rozstrzygający wpływ i która posiada siedzibę w państwie trzecim?

5)	Czy odpowiedź udzielona przez Trybunał w przedmiocie pytania trzeciego wniosku w sprawie C-446/04 znajduje zastosowanie również w sytuacji, gdy spółki zależne niebędące rezydentami, na rzecz których nie można dokonać przeniesienia nie podlegają podatkowi w państwie członkowskim spółki dominującej?

(1) Wyrok z dnia 9 listopada 1983 r. w sprawie 199/82, Rec. s. 3595

(2) Wyrok z dnia 5 marca 1996 r. w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93, Rec. s. I-1029.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel d'Amiens (Francja) w dniu 31 stycznia 2011 r. — postępowanie karne przeciwko Joao Pedrowi Lopesowi Da Silvie Jorge’owi

(Sprawa C-42/11)

2011/C 103/28

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel d'Amiens

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym

Joao Pedro Lopes Da Silva Jorge

Pytania prejudycjalne

Czy ustanowiona w art. 12 WE zasada niedyskryminacji stoi na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, takiemu jak art. 695-24 code de procédure pénale, który zastrzega możliwość odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności do przypadków, gdy osoba, której dotyczy wniosek, jest obywatelem francuskim, zaś właściwe organy francuskie zobowiązują się wykonać tę karę?

Czy wprowadzenie do prawa krajowego przesłanki odmowy wykonania przewidzianej w art. 4 pkt 6 decyzji ramowej (1) zależy od swobodnego uznania państw członkowskich, czy też ma ono charakter obligatoryjny, a w szczególności czy państwo członkowskie może ustanowić przepis, który wprowadza dyskryminację ze względu na przynależność państwową?

(1) Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. L 190, s. 1).

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/16

Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-46/11)

2011/C 103/29

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: S. Petrova i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że dokonując nieprawidłowej transpozycji warunków ustanowienia odstępstw jakie określa art. 16 ust. l dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1) Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy tegoż przepisu;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja zarzuca Rzeczpospolitej Polskiej nieprawidłową transpozycję do polskiego prawa warunków odstępstw od zakazów zawiązanych z ochroną gatunkową ptaków i zwierząt jakie zawarte są w art. 16 ust.1 dyrektywy Rady 92/43/EWG.

Po pierwsze, w dwóch rozporządzeniach Ministra Środowiska w sprawie gatunków dziko występujących roślin i zwierząt objętych ochroną dopuszcza się odpowiednio w paragrafach 7 pkt. 1 i 8 ogólne odstępstwo od zakazów służących ochronie gatunkowej (jak np. zakaz celowego zabijania, chwytania itd.) w odniesieniu do czynności związanych z prowadzeniem racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Natomiast możliwość takiego odstępstwa nie jest przewidziana w art. 16 ust.1 dyrektywy 92/43/EWG.

Po drugie, w art. 52 ust.2 pkt 5 ustawy o ochronie przyrody możliwość ustanowienia odstępstwa dotyczącego „zapobiegania poważnym szkodom, w szczególności w gospodarstwach rolnych, leśnych lub rybackich” od zakazów związanych z ochroną gatunkową zwierząt ma szerszy zakres niż odstępstwo przewidziane w art. 16 ust.1 lit. b) dyrektywy 92/43/EWG.

Po trzecie, w art. 56 ust.4 pkt 2 ustawy o ochronie przyrody możliwość odstępstwa od zakazów dotyczących ochrony gatunkowej w przypadku, gdy wynika to „z konieczności ograniczenia poważnych szkód w gospodarce, w szczególności rolnej, leśnej lub rybackiej” jest szersza od tej przewidzianej w art. 16 ust.1 pkt b) dyrektywy siedliskowej.

Po czwarte, rozporządzenie z 28 września 2004r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną dopuszcza zabijanie, chwytanie itd. wydry (Lutra Lutra) występującej na terenie stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane, mimo iż jest ona gatunkiem wymagającym wg załącznika IV dyrektywy 92/43/EWG ścisłej ochrony.

(1) Dz. U. L 206 s.7; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 15 Tom 02 P. 102 — 145

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 2 lutego 2011 r. — Veronsaajien oikeudenvalvontayksikkö

(Sprawa C-48/11)

2011/C 103/30

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Veronsaajien oikeudenvalvontayksikkö

Uczestnik: A Oy

Pytanie prejudycjalne

Czy wymianę akcji, w ramach której fińska spółka akcyjna przenosi na spółkę norweską (w formie prawnej aksjeselskap) akcje jednej z należących do niej spółek i w zamian otrzymuje akcje wyemitowane przez spółkę norweską, należy, z uwzględnieniem art. 31 i 40 porozumienia EOG, traktować na płaszczyźnie podatkowej w taki sam neutralny sposób, jak gdyby ta wymiana akcji miała miejsce między krajowymi spółkami akcyjnymi lub między spółkami mającymi siedzibę w państwach członkowskich Unii Europejskiej?

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/17

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 17 listopada 2010 r. w sprawie T-61/10 Victoria Sánchez przeciwko Parlamentowi i Komisji, wniesione w dniu 4 lutego 2011 r. przez Fernanda Marcelina Victorię Sáncheza

(Sprawa C-52/11 P)

2011/C 103/31

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Fernando Marcelino Victoria Sánchez (przedstawiciel: P. Suarez Plácido, adwokat)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski i Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie postanowienia z dnia 17 listopada 2010 r. wydanego przez Sąd (czwarta izba), uznanie, że skarga na bezczynność wniesiona przez F. M. Victorię Sáncheza jest dopuszczalna i nie jest oczywiście pozbawiona podstawy prawnej, oraz uchylenie postanowienia o kosztach;

—	w związku z powyższym rozstrzygnięcie przez Trybunał w przedmiocie skargi co do istoty sprawy lub ewentualnie przekazanie sprawy, po uznaniu dopuszczalności i zasadności skargi, do Sądu celem ponownego rozpoznania co do istoty oraz obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi następujące zarzuty:

Naruszenie art. 44 regulaminu postępowania przed Sądem, ponieważ skarga wszczynająca postępowanie zawiera przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie podniesionych zarzutów i wreszcie żądania wnoszącego odwołanie przedstawione wyraźnie w skardze brzmią następująco: wydanie wyroku orzekającego, że bezczynność Parlamentu Europejskiego i Komisji w formie nieudzielenia odpowiedzi na pisemny wniosek złożony w dniu 6 października 2009 r. jest niezgodna z prawem wspólnotowym oraz wezwanie wymienionych organów do usunięcia tego uchybienia.

Naruszenie art. 20 ust. 2 lit. d) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dawny art. 17 TWE), art. 24 TFUE (dawny art. 21 TWE), art. 227 TFUE (dawny art. 194 TWE), zgodnie z art. 58 statutu Trybunału. Wyżej wspomniane naruszenie związane jest z wysłaną przez F. M. Victorię Sáncheza do Parlamentu Europejskiego w 2008 r. petycją, w której zwracał uwagę tej instytucji na ryzyko, na jakie narażony jest obywatel hiszpański, który ośmiela się ujawnić informację o korupcji politycznej i oszustwach podatkowych w tym państwie członkowskim. Wraz z petycją do Parlamentu została przekazana umowa podpisana przez wiodące osobistości jego kraju, w tym adwokata, którego nazwisko figuruje w nazwie największej kancelarii adwokackiej w Hiszpanii i Portugalii, w której wyjaśniono, w jaki sposób wspomniane osoby dokonywały oszustw podatkowych wobec organów skarbowych i wobec obywateli za pośrednictwem fikcyjnych i nieprzejrzystych dla państwa przedsiębiorstw. Petycję odłożono bez jakiegokolwiek rozpatrzenia, a żaden hiszpański poseł do Parlamentu Europejskiego nie odpowiedział na kolejne wnioski o wsparcie złożone przez wnoszącego odwołanie za pośrednictwem 10 wiadomości elektronicznych, w których zwracał się z prośbą o współpracę swych przedstawicieli w celu zagwarantowania swej nietykalności w związku ze skierowanymi do niego pogróżkami.

Naruszenie praw podstawowych ustanowionych w art. 6 TUE, art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej przez pozwane instytucje ze względu na to, że bezczynność Komisji Europejskiej dotycząca pisma wysłanego w dniu 6 października 2009 r. stanowi poważne naruszenie art. 6 TUE, ponieważ instytucja ta musi dawać pierwszeństwo demokratycznej przestrzeni współżycia dla wszystkich obywateli europejskich, przestrzegać równości dostępu obywateli do instytucji Unii i gwarantować skutecznej ochrony sądowej, tym bardziej że oszustwa podatkowe nie stanowią okoliczności, w przedmiocie której orzeka Europejski Trybunał Praw Człowieka, który uznaje podatnika za osobę pośrednio poszkodowaną. Wnoszący odwołanie zwraca również uwagę na niepewność prawa w prawie wspólnotowym wynikającą z szeregu hiszpańskich orzeczeń sądowych, które pomijają wezwania pełnomocników skarżącego do przestrzegania uregulowań europejskich, w szczególności w odniesieniu do wyroku Trybunału w sprawach połączonych C-570/07 i C-71/07 (1) dotyczących swobody zakładania nowych aptek w Hiszpanii.

Naruszenie art. 265 i 266 TFUE z tego powodu, że skarga wszczynająca postępowanie przed Sądem zmierzała do uznania, że bezczynność Parlamentu Europejskiego i Komisji w zakresie udzielenia odpowiedzi na petycję z dnia 6 października 2009 r. jest niezgodna z prawem wspólnotowym i instytucje te zostają wezwane do jej naprawienia w celu zastosowania ex lege art. 266 TFUE, zgodnie z którym w przypadku orzeczenia o nieważności aktu przyjętego organ lub stwierdzenia, iż zaniechanie przez działania przez ten organ jest sprzeczne z Traktatami, jest on zobowiązany do podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w niniejszym przypadku naprawienia bezczynności poprzez udzielenie odpowiedzi na petycję przedstawioną w piśmie z dnia 6 października 2009 r.

(1) Wyrok z dnia 1 czerwca 2010 r., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/19

Wyrok Sądu z dnia 18 lutego 2011 r. — P.P.TV przeciwko OHIM — Rentrak (PPT)

(Sprawa T-118/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PPT - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy PPTV - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2011/C 103/32

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: P.P.TV — Publicidade de Portugal e Televisão, SA (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci I. de Carvalho Simões i J.M. Conceição Pimenta)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo S. Laitinen, a następnie D. Botis, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Rentrak Corp. (Portland, Oregon, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 stycznia 2007 r. (sprawa R 1040/2005-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między P.P.TV — Publicidade de Portugal e Televisão, SA a Rentrak Corp.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	P.P.TV — Publicidade de Portugal e Televisão, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/19

Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Fifa przeciwko Komisji

(Sprawa T-385/07) (1)

(Telewizyjna działalność nadawcza - Artykuł 3a dyrektywy 89/552/EWG - Przepisy wydane przez Królestwo Belgii w przedmiocie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa belgijskiego - Mistrzostwa świata w piłce nożnej - Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym - Uzasadnienie - Artykuły 43 WE i 49 WE - Prawo własności)

2011/C 103/33

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fédération Internationale de Football Association (Fifa) (Zurych, Szwajcaria) (przedstawciele: początkowo R. Denton, E. Batchelor, F. Young, solicitors, i A. Barav, avocat, następnie E. Batchelor, A. Barav, D. Reymond, avocat, i F. Carlin, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Montaguti i N. Yerrell, pełnomocnicy, wspierani przez J. Flynna, QC, i L. Maya, barrister)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Belgii (przedstawiciele: L. Van den Broeck i C. Pochet, pełnomocnicy, wspierani przez J. Stuycka, A. Berenbooma i A. Joachimowicza, avocats); Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma i J. Möller, pełnomocnicy); Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: S. Behzadi-Spencer, E. Jenkinson i L. Seeboruth, pełnomocnicy, wspierani początkowo przez T. de la Marego, a następnie przez B. Kennelly’ego, barristers)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji 2007/479/WE z dnia 25 czerwca 2007 r. w sprawie zgodności z prawem wspólnotowym środków przyjętych przez Belgię na mocy art. 3a ust. 1 dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz. U. L 180, s. 24)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fédération Internationale de Football Association (Fifa) zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Królestwo Belgii, Republika Federalna Niemiec oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 315 z 22.12.2007.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/20

Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — UEFA przeciwko Komisji

(Sprawa T-55/08) (1)

(Telewizyjna działalność nadawcza - Artykuł 3a dyrektywy 89/552/EWG - Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w odniesieniu do wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego - Mistrzostwa Europy w piłce nożnej - Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym - Uzasadnienie - Artykuły 49 WE i 86 WE - Prawo własności)

2011/C 103/34

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Union des Associations Européennes de Football (Zrzeszenie Europejskich Związków Piłki Nożnej) (UEFA) (Nyon, Szwajcaria) (przedstawiciele: A. Bell, K. Learoyd, solicitors, D. Anderson, QC, oraz B. Keane, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Benyon i E. Montaguti, pełnomocnicy, wspierani przez J. Flynna, QC i M. Lester, barrister)

Interwenienci po stronie pozwanej: Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet, pełnomocnik, wspierany przez J. Stuycka, avocat); Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo S. Behzadi-Spencer i V. Jackson, następnie S. Behzadi-Spencer i L. Seeboruth, pełnomocnicy, wspierani przez T. de la Marego i B. Kennelly’ego, barristers)

Przedmiot

Stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji 2007/730/WE z dnia 16 października 2007 r. w sprawie zgodności z prawem wspólnotowym środków przyjętych przez Zjednoczone Królestwo na mocy art. 3a ust. 1 dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz.U. L 295, s. 12)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Union des Associations Européennes de Football (UEFA) zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Królestwo Belgii oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 107 z 26.4.2008.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/20

Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Fifa przeciwko Komisji

(Sprawa T-68/08) (1)

(Telewizyjna działalność nadawcza - Artykuł 3a dyrektywy 89/552/EWG - Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w sprawie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego - Mistrzostwa świata w piłce nożnej - Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym - Uzasadnienie - Artykuły 43 WE, 49 WE i 86 WE - Prawo własności)

2011/C 103/35

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fédération Internationale de Football Association (Fifa) (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: początkowo E. Batchelor, F. Young, solicitors, A. Barav, D. Reymond, avocats, i F. Carlin, barrister, następnie E. Batchelor, A. Barav, D. Reymond i F. Carlin)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Benyon, E. Montaguti i N. Yerrell, następnie F. Benyon i E. Montaguti, pełnomocnicy, wspierani przez J. Flynna, QC, i M. Lester, barrister)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet, pełnomocnik, wspierany przez J. Stuycka i A. Joachimowicza, avocats); Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo S. Behzadi-Spencer i V. Jackson, następnie S. Behzadi-Spencer i L. Seeboruth, pełnomocnicy, wspierani początkowo przez T. de la Marego, następnie przez B. Kennelly’ego, barristers)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji 2007/730/WE z dnia 16 października 2007 r. w sprawie zgodności z prawem wspólnotowym środków przyjętych przez Zjednoczone Królestwo na mocy art. 3a ust. 1 dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz.U. L 295, s. 12)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fédération Internationale de Football Association (Fifa) zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Królestwo Belgii oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 107 z 26.4.2008.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/21

Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Formula One Licensing przeciwko OHIM — Global Sports Media (F1-LIVE)

(Sprawa T-10/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego F1-LIVE - Wcześniejsze, graficzny wspólnotowy oraz słowne krajowe i międzynarodowy, znaki towarowe F1 i F1 Formula 1 - Oddalenie sprzeciwu przez Izbę Odwoławczą - Względne podstawy odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2011/C 103/36

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Formula One Licensing BV (Rotterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci B. Klingberg i K. Sandberg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Global Sports Media Ltd (Hamilton, Bermudy) (przedstawiciele: początkowo T. de Haan i J.J. Evrard, a następnie adwokat T. de Haan)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 października 2008 r. (sprawa R 7/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Racing-Live SAS a Formula One Licensing BV.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Formula One Licensing BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 55 z 7.3.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/21

Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods przeciwko Radzie

(Sprawa T-122/09) (1)

(Dumping - Przywóz przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej - Prawo do obrony - Obowiązek uzasadnienia - Zasada dobrej administracji - Artykuł 15 ust. 2 i art. 20 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (obecnie art. 15 ust. 2 i art. 20 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009))

2011/C 103/37

Język postępowania: angielski

Strony

Strony skarżące: Zhejiang Xinshiji Foods Co. Ltd (Liuao Town, Sanmen County, Chiny); oraz Hubei Xinshiji Foods Co. Ltd (Dangyang City, Chiny) (przedstawiciele: F. Carlin, barrister, A. MacGregor, solicitor, N. Niejahr i Q. Azau, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix i R. Szostak, pełnomocnicy, wspierani początkowo przez G. Berrischa i G. Wolfa, a następnie przez G. Berrischa, adwokatów)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. van Vliet i C. Clyne, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga zmierzająca do stwierdzenia nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1355/2008 z dnia 18 grudnia 2008 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 350, s. 35), w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących.

Sentencja

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1355/2008 z dnia 18 grudnia 2008 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych jest nieważne w zakresie, w jakim dotyczy ono Zhejiang Xinshiji Foods Co. Ltd i Hubei Xinshiji Foods Co. Ltd.

2)	Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods ponoszą połowę swoich kosztów postępowania.

3)	Rada Unii Europejskiej ponosi swoje własne koszty postępowania oraz połowę kosztów postępowania poniesionych przez Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods.

4)	Komisja Europejska ponosi swoje własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 141 z 20.6.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/22

Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — J & F Participações przeciwko OHIM — Plusfood Wrexham (Friboi)

(Sprawa T-324/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Friboi - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy FRIBO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009)

2011/C 103/38

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: J & F Participações SA (Sorocaba, Brazylia) (przedstawiciel: adwokat A. Fernández Fernández-Pacheco)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Plusfood Wrexham Ltd (Llay, Wrexham, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat G. van Roeyen)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 kwietnia 2009 r. (sprawa R 824/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Fribo Foods Ltd a Agropecuaria Friboi, Ltda.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	J & F Participações SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 256 z 24.10.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/22

Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Annco przeciwko OHIM — Freche et fils (ANN TAYLOR LOFT)

(Sprawa T-385/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ANN TAYLOR LOFT - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy LOFT - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)

2011/C 103/39

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Annco, Inc. (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: G. Triet, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Freche et fils associés (Paryż, Francja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 1 lipca 2009 r. (sprawa R 1485/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Freche et fils associés a Annco, Inc.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 1 lipca 2009 r. (sprawa R 1485/2008-1).

2)	W pozostałym zakresie skarga jest niedopuszczalna.

3)	OHIM zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 282 z 21.11.2009.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/22

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2010 r. — Gill przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-471/10)

2011/C 103/40

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Brendan Gill (Lifford, Irlandia) (przedstawiciele: A.M. Collins SC, N.J. Travers, barrister oraz D.P. Barry, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji doręczonej Irlandii pismem C(2010) 4752 z dnia 13 lipca 2010 r., doręczonej skarżącemu w dniu 16 lipca 2010 r., oddalającej wnioski w przedmiocie poprawy warunków bezpieczeństwa polegających na wydłużeniu statku „Brendelen” i na zastąpieniu go nowym trawlerem morskim, wydanej w miejsce decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2010 r. dotyczącej powyższych wniosków w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu kierunkowego POP IV w celu uwzględnienia poprawy warunków bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, higieny, jakości produktów i warunków pracy jednostek pływających o długości całkowitej większej niż 12 metrów (Dz.U. L 90, str. 48), której nieważność w części dotyczącej skarżącego stwierdzono mocą wyroku Sądu z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych T-218/03 do T-240/03 Boyle i inni przeciwko Komisji (Zb.Orz., str. II-1699).

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący niniejszą skargą żąda na podstawie art. 263 TFUE stwierdzenia nieważności decyzji Komisji doręczonej Irlandii pismem C(2010) 4752 z dnia 13 lipca 2010 r., doręczonej skarżącemu w dniu 16 lipca 2010 r., oddalającej wnioski w przedmiocie poprawy warunków bezpieczeństwa polegających na wydłużeniu statku „Brendelen” i na zastąpieniu go nowym trawlerem morskim, wydanej w miejsce decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2010 r. dotyczącej powyższych wniosków w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu kierunkowego POP IV w celu uwzględnienia poprawy warunków bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, higieny, jakości produktów i warunków pracy jednostek pływających o długości całkowitej większej niż 12 metrów (Dz.U. L 90, str. 48), której nieważność w części dotyczącej skarżącego stwierdzono mocą wyroku Sądu z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych T-218/03 do T-240/03 Boyle i inni przeciwko Komisji (Zb.Orz., str. II-1699).

Na poparcie swojej skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Po pierwsze, strona skarżąca podnosi, że strona pozwana działała bez podstawy prawnej. Artykuł 4 ust. 2 decyzji Rady 97/413/WE z dnia 26 czerwca 1997 r. w sprawie celów i szczególnych zasad restrukturyzacji sektora rybołówstwa wspólnotowego, w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 31 grudnia 2001 r., w celu osiągnięcia trwałej równowagi pomiędzy zasobami i ich eksploatacją (Dz.U. L 175, str. 27), stanowi nadal odpowiednią podstawę prawną zaskarżonej decyzji i w ten Komisja nie miała podstawy prawnej do wydania decyzji jako decyzji ad hoc.

Po drugie, strona skarżąca uważa, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne. Podnosi ona, że zgodnie z decyzją Rady 97/143/WE, zaskarżona decyzja, powinna była zostać wydana zgodnie z procedurą komitetu zarządzającego oraz że dokonując wyboru formy decyzji ad hoc, Komisja działała z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych.

Po trzecie, strona skarżąca twierdzi, że Komisja dokonując błędnej wykładni art. 4 ust. 2 decyzji Rady 97/143/WE przekroczyła swoje uprawnienia, w szczególności, opierając się kryteriach pozbawionych znaczenia i pomijając definicję pojęcia „nakład połowowy” ustanowioną w decyzji Rady nr 97/413/WE oraz w przepisach wspólnotowych w dziedzinie rybołówstwa obowiązujących w momencie składania przez skarżącego wniosku o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa w grudniu 2001 r.

Ponadto skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja zawiera liczne oczywiste błędy w ocenie jego wniosku o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa. W szczególności skarżący twierdzi, że decyzja Komisji o oddaleniu jego wniosku z tego względu, iż powierzchnia pokładu głównego nowej jednostki jest większa niż powierzchnia pokładu głównego Brendelen jest oczywiście błędna, jak również założenie, zgodnie z którym nowa jednostka będzie miała większy „nakład połowowy” niż Brendelen, nawet po wydłużeniu.

Wreszcie, skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła prawo do równego traktowania. Podnosi on, że oddalenie wniosku przez Komisję z powodu większej powierzchni pokładu głównego nowej jednostki stanowi istotną różnicę w traktowaniu, równoznaczną z niedopuszczalną dyskryminacją w porównaniu z zupełnie innym podejściem przyjętym przez Komisję przy rozpatrywaniu niektórych wniosków o zwiększenie tonażu ze względów bezpieczeństwa, uwzględnionych w decyzji Komisji nr 2003/245, a także w odniesieniu to jednego z wniosków, początkowo oddalonego mocą tej decyzji a następnie uwzględnionego w decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2010 r., doręczonej jako dokument C(2010) 4765.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/23

Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2011 r. — Verenigde Douaneagenten przeciwko Komisji

(Sprawa T-32/11)

2011/C 103/41

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Verenigde Douaneagenten BV (Rotterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J. van der Meché)

Strona pozwana: Unia Europejska reprezentowana przez Komisję Europejską

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji ze wskazanych poniżej względów

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 1 października 2010 r. nr REC 02/09.

Komisja stwierdziła na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 (1) i art. 871 rozporządzenia nr 2454/93 (2), że skarżąca działała w dobrej wierze i dochowała wszelkich obowiązujących przepisów dotyczących zgłoszenia celnego oraz jednocześnie, że nie wystąpił błąd właściwego organu, w związku z czym brak jest możliwości zaniechania pokrycia retrospektywnego.

Zdaniem skarżącej w niniejszej sprawie wystąpił błąd w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) druga część zdania rozporządzenia nr 2913/92. Z wskazanego przepisu wynika, że, wówczas, gdy preferencyjne traktowanie towarów jest określane na podstawie systemu współpracy administracyjnej i sprawa dotyczy organów państwa trzeciego, wystawienie nieprawidłowego świadectwa przez te organy traktowane jest jako błąd. Sytuacja taka wystąpiła w niniejszej sprawie.

Ponadto niderlandzkie organy celne muszą wykazać przy retrospektywnym pokryciu należności celnych, że wystawienie nieprawidłowych świadectw wynika z nieprawidłowego przedstawienia stanu faktycznego przez eksportera.

W związku z powyższym należy dojść do wniosku, że wystawienie nieprawidłowych świadectw przez organy celne w Curaçao stanowi błąd wedle art. 220 ust. 2 lit. b) druga część zdania rozporządzenia nr 2913/92.

Komisja stwierdziła ponadto w ramach przeprowadzonego badania, że skarżąca nie dopuściła się oszustwa, ani oczywistego zaniedbania, oraz że jednocześnie nie wystąpiła szczególna sytuacja i w związku z tym umorzenie nie jest zasadne.

Skarżąca podnosi w tym względzie, że zaskarżona decyzja dotycząca umorzenia, wydana na podstawie art. 239 rozporządzenia nr 2913/92, nie zapadła w terminie wskazanym w art. 907 rozporządzenia nr 2454/93. W związku z tym niderlandzkie organy celne powinny uwzględnić wniosek o umorzenie.

W ramach badania Komisja nie dochowała ponadto wymagań dotyczących prawidłowego postępowania, ponieważ nie wysłuchała skarżącej i nie dała jej możliwości przedstawienia w sposób celowościowy jej stanowiska, co sprzeciwia się prawu do bycia wysłuchanym ustanowionemu w art. 41 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

Ponadto zaistniała szczególna sytuacja, ponieważ twierdzenia skarżącej przy powołaniu się na art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 są związane z dokumentami, których skarżąca nie posiada i również nie ma obowiązku ich posiadania.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253, s. 1).

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/24

Skarga wniesiona w dniu 26 stycznia 2011 r. — Kraft Foods Global Brands przeciwko OHIM — Fenaco (SUISSE PREMIUM)

(Sprawa T-60/11)

2011/C 103/42

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Kraft Foods Global Brands LLC (Northfield, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciel: adwokat M. de Justo Bailey)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Fenaco Genossenschaft (Berno, Szwajcaria)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie R 522/2010-1; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Fenaco Genossenschaft

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „SUISSE PREMIUM” dla towarów i usług z klas 30, 31 i 42

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy PREMIUM dla towarów z klasy 30

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ pomiędzy znakami istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/25

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2011 r. — Recombined Dairy System przeciwko Komisji

(Sprawa T-65/11)

2011/C 103/43

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Recombined Dairy System A/S (Horsens, Dania) (przedstawiciele: T.K. Kristjánsson i T. Gønge, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 i 4 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 listopada 2010 r. [sprawa C(2010) 7692 (REC 03/08)] skierowanej do duńskich organów celnych, stwierdzającej, iż zaksięgowanie a posteriori kwoty 1 406 486,06 EUR (10 492 385,99 DKK) należności celnych przywozowych, którego dotyczył wniosek Królestwa Danii z dnia 6 października 2008 r. jest uzasadnione zaś umorzenie należności celnych przywozowych w kwocie 1 234 365,24 EUR (9 208 364,69 DKK), którego dotyczył wniosek Królestwa Danii z dnia 6 października 2008 r. nie jest uzasadnione.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Stwierdzenie przez Komisję, że zaksięgowanie a posteriori jest uzasadnione zaś umorzenie omawianych należności celnych przywozowych nie jest uzasadnione, opiera się na ocenie kwestii tego czy organy celne popełniły błąd w zakresie art. 236 i art. 220 ust. 2 lit. b) oraz czy zaistniały szczególne okoliczności zgodnie z art. 239 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (1)

W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła że:

—	organy celne nie popełniły błędu w odniesieniu do dwóch produktów, dla których skarżąca otrzymała wiążącą informację taryfową (zwaną dalej „WIT”);

—	organy celne popełniły błąd w odniesieniu do jednego produktu co do którego poinformowały skarżącą, iż WIT nie była konieczna ponieważ skarżąca dysponowała WIT dla produktu który był identyczny z punktu widzenia taryfy;

—	organy celne nie popełniły błędu w przypadku dwóch pozostałych produktów w odniesieniu do których skarżąca nie wystąpiła o WIT ponieważ produkty były identyczne z punktu widzenia taryfy z produktami dla których skarżąca otrzymała WIT.

Ponadto Komisja stwierdziła, że szczególne okoliczności zaistniały w przypadku produktów, dla których udzielono WIT i w przypadku produktu co do którego postanowiono, iż WIT nie była konieczna, lecz szczególne okoliczności nie zaistniały w przypadku dwóch ostatnich produktów jako że skarżąca nie wystąpiła o WIT dla tych produktów.

Skarżąca podnosi następujące zarzuty na poparcie jej skargi:

1) Pierwszy zarzut: organy celne popełniły błąd w odniesieniu do wszystkich pięciu produktów przez cały okres, ponieważ zaklasyfikowanie ich przez organy celne do pozycji 3504 w udzielonych WIT spowodowało, że skarżąca miała uzasadnione oczekiwania, iż klasyfikacja była prawidłowa.

2) Drugi zarzut: w przypadku dwóch produktów w odniesieniu, do których nie wystąpiono o WIT istnieją szczególne okoliczności, ponieważ zmiana wykładni taryfy celnej (2) przez organy celne po wielu latach ze skutkiem retroaktywnym przekracza zwykłe ryzyko biznesowe.

(1) Dz.U. L 302, s. 1.

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, s. 1).

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/25

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 14 grudnia 2010 r. w sprawie F-80/09 Lenz przeciwko Komisji, wniesione w dniu 7 lutego 2011 r. przez Erikę Lenz

(Sprawa T-78/11 P)

2011/C 103/44

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Erika Lenz (Osnabrück, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci V. Lenz i J. Römer)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Sądu o:

—	Uchylenie w całości wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 14 grudnia 2010 r. w sprawie F-80/09;

—	uwzględnienie w całości żądań przedstawionych w pierwszej instancji;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnosząca je podnosi cztery następujące zarzuty.

1) Pierwszy zarzut: błędne ustalenie okoliczności faktycznych w pkt 29 zaskarżonego wyroku i naruszenie regulaminu postępowania:

Wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi do spraw Służby Publicznej, że ten scharakteryzował fragment zaskarżonej decyzji jako „uzasadnienie” przedstawione przez Komisję i zaakceptował je, chociaż nie zostało ono sporządzone w języku niemieckim i dlatego wnosząca odwołanie wyraźnie go nie uznała. Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył tym samym art. 29 swojego regulaminu postępowania, jak również uchybił przepisom rozporządzenia Rady nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U.. 1958 nr 17, s. 385). Zdaniem wnoszącej odwołanie pkt 29 zaskarżonego wyroku zawiera nie tylko błąd proceduralny, lecz również błędny opis okoliczności faktycznych.

2) Drugi zarzut: błędne przedstawienie zawodu Heilpraktikera w Niemczech

Zarzuca się, że Sąd do spraw Służby Publicznej przedstawił zasadniczo błędny obraz zawodu lekarskiego Heilpraktikera w Niemczech.

3) Trzeci zarzut: błędne przedstawienie okoliczności faktycznych dotyczących przesłuchania świadka

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej błędnie przedstawił okoliczności faktyczne, które powinny prowadzić do przesłuchania świadka. Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził błędnie w pkt 20 i 45 zaskarżonego wyroku, że w skardze chodziło o zwrot wydatków dla określonego świadka. Zdaniem wnoszącej odwołanie chodziło jednakże o poświadczenie postępowania w czasie, ponieważ świadek był zatrudniony we wspólnej kasie ubezpieczenia chorobowego dla instytucji Unii Europejskiej.

4) Czwarty zarzut: błędne okoliczności faktyczne przy sporządzaniu wyroku

Wnosząca odwołanie podnosi w tym zakresie, że pewne oświadczenia stron przedstawione podczas rozprawy nie zostały ujęte przez Sąd do spraw Służby Publicznej w zaskarżonym wyroku i w rezultacie również nie zostały poddane ocenie.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/26

Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2011 r. — Nath Kalsi przeciwko OHIM — American Clothing Associates (RIDGE WOOD)

(Sprawa T-80/11)

2011/C 103/45

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dwarka Nath Kalsi und Ajit Nath Kalsi (Agra, Indie) (przedstawiciel: adwokat J. Schmidt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: American Clothing Associates NV (Evergem, Belgia)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie R 599/2010-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający słowny element „RIDGE WOOD” dla towarów z klas 18, 24 i 25.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: American Clothing Associates NV

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy „RIVER WOODS” i graficzne znaki towarowe zawierające element słowny „RIVER WOODS” i „River Woods” dla towarów i usług z klas 18, 25 i 40.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. Naruszenie art. 15 ust. 1 i art. 42 rozporządzenia nr 207/2009 z powodu braku dowodów na okoliczność używania wcześniejszych znaków towarowych, jak również naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 z uwagi na to, że podnoszone przez American Clothing Associates fakty nie wystarczą do ustalenia renomy w rozumieniu tego przepisu.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/27

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 23 listopada 2010 r. w sprawie F-65/09, Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 11 lutego 2011 r. przez Luigiego Marcuccio

(Sprawa T-85/11 P)

2011/C 103/46

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	stwierdzenie, że dokument przedstawiony przez Komisję podczas rozprawy nie mógł zostać dopuszczony;

—	uwzględnienie w całości żądania skargi wniesionej w pierwszej instancji;

—	obciążenie strony pozwanej w pierwszej instancji całością dotychczas poniesionych kosztów;

—	ewentualnie, odesłanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej celem wydania przezeń ponownego rozstrzygnięcia w odmiennym składzie.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie dotyczy wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 23 listopada 2010 r. Wyrokiem tym oddalona została skarga mająca na celu stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 sierpnia 2008 r., przyjętej w ramach wykonania wyroku Sądu z dnia 10 czerwca 2008 r. w sprawie T-18/04 Marcuccio przeciwko Komisji (niepublikowanego w Zbiorze), stwierdzenie nieważności decyzji o oddaleniu zażalenia na poprzednią decyzję a także zasądzenie od Komisji na rzecz wnoszącego odwołanie określonej kwoty tytułem naprawienia szkody wyrządzonej w wyniku tych dwóch decyzji.

Wnoszący odwołanie podnosi cztery zarzuty.

1)	Zarzut pierwszy dotyczy określonych naruszeń prawa procesowego i materialnego a także naruszenia prawa do obrony.

2)	Zarzut drugi dotyczy braku właściwości podmiotu, który wydał decyzję, o której stwierdzenie nieważności zwrócono się w pierwszej instancji.

3)	Zarzut trzeci dotyczy całkowitego braku uzasadnienia, który został podniesiony w pierwszej instancji.

Zarzut czwarty dotyczy niezgodności z prawem szeregu rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku również ze względu na następujące wady: a) naruszenie przepisów prawa oraz ich błędną i nieracjonalną interpretację i zastosowanie, b) naruszenie zasady patere legem quam ipse fecisti, c) przekroczenie uprawnień, w tym w zakresie procedury, d) całkowity brak uzasadnienia.

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/27

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2011 r. — EBI Separations przeciwko Komisji

(Sprawa T-88/11)

2011/C 103/47

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: EBI Separations d.o.o. (Lublana, Słowenia) (przedstawiciele: adwokat G. Berrisch i N. Chesaites, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji Komisji z dnia 10 grudnia 2010 r. oddalającej wniosek potwierdzający skarżącej, dotyczący udzielenia dostępu do decyzji Komisji w sprawie porozumienia o współpracy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Europejskim Bankiem Inwestycyjnym odnośnie mechanizmu finansowego podziału ryzyka (C(2008) 2181) oraz projektu decyzji Komisji w sprawie zmiany do porozumienia o współpracy n pomiędzy Wspólnotą Europejską a Europejskim Bankiem Inwestycyjnym odnośnie mechanizmu finansowego podziału ryzyka (C(2008) 8058);

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi jeden tylko zarzut twierdząc, że nieudzielając odpowiedzi na wniosek potwierdzający dotyczący udzielenia jej dostępu do informacji w wyznaczonym terminie określonym w art. 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (1), Komisja naruszyła art. 296 TFUE.

(1) Dz.U. 2001 L 145, str. 43

2.4.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 103/28

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2011 r. — Andersen przeciwko Komisji

(Sprawa T-92/11)

2011/C 103/48

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jørgen Andersen (Ballerup, Dania) (przedstawiciele: adwokaci M. F. Nissen i G. Van de Walle de Ghelcke))

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 decyzji Komisji 24 lutego 2010 r. w sprawie umów o świadczenie usług publicznych w zakresie transportu zawartych pomiędzy duńskim ministerstwem transportu a Danske Statsbaner (pomoc państwa C 41/08 (ex NN 35/08)) (Dz.U. 2011 L 7, s. 1);

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Zarzuty i główne argument

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi trzy zarzuty.

W ramach zarzutu pierwszego skarżący twierdzi, że Komisja w oczywisty sposób naruszyła prawo stwierdzając, że rząd duński nie dopuścił się oczywistego błędu w ocenie, kwalifikując to połączenie Kopenhaga-Ystad jako obsługiwane w ramach usług publicznych z zakresu transportu oraz włączając je do tego systemu. Skarżący uważa, że połączenie to było skutecznie obsługiwane przed niedotowane podmioty gospodarcze działające na tym rynku i z tego względu nie powinno było zostać objęte umowami o świadczenie usług publicznych w zakresie transportu.

W ramach zarzutu drugiego skarżący twierdzi, że Komisja w oczywisty sposób naruszyła prawo nie nakazując zwrotu nienależnego świadczenia w postaci nadmiernej rekompensaty wypłaconej DSB w następstwie wypłaty dywidend jej udziałowcy — państwu duńskiemu. Skarżący jest zdania, że wypłata do budżetu państwa dywidend przez przedsiębiorstwo należące w całości do państwa nie jest zgodnym z prawem mechanizmem potrącania nienależnych świadczeń w postaci nadmiernej rekompensaty.

W ramach zarzutu trzeciego skarżący twierdzi, że Komisja w oczywisty sposób naruszyła prawo stosując rozporządzenie nr 1370/2007 (1) zamiast rozporządzenia 1191/69 (2). Skarżący jest zdania, że Komisja winna była zastosować do niezgodnej z prawem pomocy państwa przepisy obowiązujące w momencie przyznania pomocy.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.U. L 315, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania Państw Członkowskich dotyczącego zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej (Dz.U. L 156, s. 1).

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2011.103.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 103

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 54 2 kwietnia 2011

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2011/C 103/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 95 z 26.3.2011.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2011/C 103/02	Sprawy połączone C-436/08 i C-437/08: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 lutego 2011 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Unabhängiger Finanzsenat, Außenstelle Linz — Austria) — Haribo Lakritzen Hans Riegel BetriebsgmbH (C-436/08), Österreichische Salinen AG (C-437/08) przeciwko Finanzamt Linz (Swobodny przepływ kapitału — Podatek dochodowy od osób prawnych — Zwolnienie dywidend krajowych — Zwolnienie dywidend zagranicznych uzależnione od zachowania określonych warunków — Stosowanie systemu zaliczenia w przypadku dywidend zagranicznych niepodlegających zwolnieniu — Dowody wymagane w odniesieniu do zagranicznego podatku podlegającego zaliczeniu)	2

2011/C 103/03	Sprawa C-52/09: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Stockholms tingsrätt — Szwecja) — Konkurrensverket przeciwko TeliaSonera AB (Odesłanie prejudycjalne — Artykuł 102 TFUE — Nadużycie pozycji dominującej — Ceny stosowane przez operatora telekomunikacyjnego — Usługi pośrednie ADSL — Usługi połączeń szerokopasmowych świadczone na rzecz użytkowników końcowych — Zaniżanie marży konkurentów lub efekt nożyc cenowych)	3

2011/C 103/04	Sprawa C-251/09: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 17 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Cypryjskiej (Zamówienia publiczne na dostawy i roboty budowlane — Sektory gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji — Dyrektywa 93/38/EWG — Ogłoszenie o zamówieniu — Kryteria udzielenia zamówienia — Równe traktowanie oferentów — Zasada przejrzystości — Dyrektywa 92/13/EWG — Postępowanie odwoławcze — Obowiązek uzasadnienia decyzji o odrzuceniu oferty oferenta)	4

2011/C 103/05	Sprawa C-260/09 P: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 lutego 2011 r. — Activision Blizzard Germany przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — Art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG — Rynek konsoli do gier wideo i kartridżów z grami marki Nintendo — Ograniczenie eksportu równoległego na tym rynku — Porozumienie między producentem i wyłącznym dystrybutorem — Porozumienie w sprawie dystrybucji zezwalające na bierną sprzedaż — Stwierdzenie zbieżności woli w braku bezpośredniego dowodu z dokumentów na ograniczenie tej sprzedaży — Standard dowodu wymagany w celu stwierdzenia porozumienia wertykalnego)	4

2011/C 103/06	Sprawa C-283/09: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy Warszawa — Rzeczpospolita Polska) — Artur Weryński przeciwko Mediatel 4B spółce z o.o. (Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Przeprowadzanie dowodów — Przesłuchanie świadka przez sąd wezwany na wniosek sądu wzywającego — Zwrot należności świadka)	5

2011/C 103/07	Sprawy połączone od C-307/09 do C-309/09: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 lutego 2011 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Raad van State — Niderlandy) — Vicoplus SC PUH (C-307/09), BAM Vermeer Contracting sp. z o.o. (C-308/09), Olbek Industrial Services sp. z o.o. (C-309/09) przeciwko Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (Swoboda świadczenia usług — Delegowanie pracowników — Akt o przystąpieniu z 2003 r. — Środki przejściowe — Dostęp obywateli polskich do rynków pracy państw będących już członkami Unii w chwili przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej — Wymóg pozwolenia na pracę dla wynajmowania siły roboczej — Dyrektywa 96/71/WE — Artykuł 1 ust. 3)	5

2011/C 103/08	Sprawa C-359/09: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Ítélőtábla — Republika Węgierska) — Donat Cornelius Ebert przeciwko Budapesti Ügyvédi Kamara (Adwokaci — Dyrektywa 89/48/EWG — Uznawanie dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego trwających co najmniej trzy lata — Dyrektywa 98/5/WE — Wykonywanie stałej praktyki adwokackiej w państwie członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych — Używanie tytułu zawodowego przyjmującego państwa członkowskiego — Przesłanki — Wpis na listę izby adwokackiej przyjmującego państwa członkowskiego)	6

2011/C 103/09	Sprawa C-494/09: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Provinciale di Alessandria — Włochy) — Bolton Alimentari SpA przeciwko Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Alessandria (Odesłanie prejudycjalne — Dopuszczalność — Prawo celne — Kontyngent taryfowy — Kodeks celny — Artykuł 239 — Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 — Artykuł 308a, art. 308b i art. 905 — Rozporządzenie (WE) nr 975/2003 — Tuńczyk — Wyczerpanie kontyngentu — Data otwarcia — Niedziela)	6

2011/C 103/10	Sprawa C-11/10: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Staatssecretaris van Financiën przeciwko Marishipping and Transport BV (Odesłanie prejudycjalne — Rozporządzenie (EWG) nr 2658/87 — Wspólna taryfa celna — Cła — Zwolnienie — Substancje farmaceutyczne — Skład — Ograniczenia)	7

2011/C 103/11	Sprawa C-16/10: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Zjednoczone Królestwo) — The Number Ltd, Conduit Enterprises Ltd przeciwko Office of Communications, British Telecommunications plc (Zbliżanie ustawodawstw — Telekomunikacja — Sieci i usługi — Dyrektywa 2002/22/WE — Wyznaczenie przedsiębiorstw do świadczenia usługi powszechnej — Nałożenie szczególnych obowiązków na wyznaczone przedsiębiorstwo — Biura numerów i spisy abonentów telefonicznych)	8

2011/C 103/12	Sprawa C-25/10: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Liège — Belgia) — Missionswerk Werner Heukelbach e.V. przeciwko państwu belgijskiemu (Podatki bezpośrednie — Swobodny przepływ kapitału — Podatek spadkowy — Zapis na rzecz podmiotu niemającego celu zarobkowego — Odmowa zastosowania obniżonej stawki podatkowej w sytuacji, gdy taki podmiot ma siedzibę operacyjną w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym spadkodawca rzeczywiście zamieszkiwał lub pracował — Ograniczenie — Uzasadnienie)	8

2011/C 103/13	Sprawa C-30/10: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Linköpings tingsrätt — Szwecja) — Lotta Andersson przeciwko Staten genom Kronofogdemyndigheten i Jönköping, Tillsynsmyndigheten (Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 80/987/EWG — Artykuł 10 lit. c) — Przepis krajowy — Gwarancja wypłaty należności z tytułu niezaspokojonych roszczeń pracowników najemnych — Wyłączenie osób, które w okresie krótszym niż sześć miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości zatrudniającej je spółki posiadały jej istotną część i miały w niej znaczący wpływ)	9

2011/C 103/14	Sprawa C-78/10: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 17 lutego 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Rouen — Francja) — Marc Berel i in. przeciwko Administration des douanes de Rouen, Receveur principal des douanes du Havre, Administration des douanes du Havre (Wspólnotowy kodeks celny — Artykuły 213, 233 i 239 — Odpowiedzialność solidarna wielu dłużników za ten sam dług celny — Umorzenie należności celnych przywozowych — Wygaśnięcie długu celnego — Możliwość współdłużnika solidarnego powołania się na umorzenie przyznane innemu współdłużnikowi — Brak)	9

2011/C 103/15	Sprawa C-321/10: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 17 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 2007/2/WE — Polityka ochrony środowiska naturalnego — Infrastruktura informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) — Wymiana i uaktualnianie danych w formie elektronicznej — Niepełna transpozycja)	10

2011/C 103/16	Sprawa C-391/10: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 3 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 2007/36/WE — Wykonywanie niektórych praw akcjonariuszy spółek notowanych na rynku regulowanym — Brak pełnej transpozycji w przewidzianym terminie)	10

2011/C 103/17	Sprawa C-395/10: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 3 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 2007/2/WE — Polityka ochrony środowiska — Infrastruktura informacji przestrzennej — Wymiana i uaktualnianie danych w formie elektronicznej — Brak przyjęcia krajowych przepisów transponujących)	11

2011/C 103/18	Sprawa C-143/10 P: Odwołanie wniesione w dniu 29 stycznia 2010 r. przez Antoniego Tomasza Uznańskiego od postanowienia Sądu (ósma izba) z dnia 27 listopada 2009 r. w sprawie T-348/09, Uznański przeciwko Polsce	11

2011/C 103/19	Sprawa C-611/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 23 grudnia 2010 r. — Waldemar Hudziński przeciwko Agentur für Arbeit Wesel — Familienkasse	11

2011/C 103/20	Sprawa C-612/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 23 grudnia 2010 r. — Jarosław Wawrzyniak przeciwko Agentur für Arbeit Mönchengladbach — Familienkasse	11

2011/C 103/21	Sprawa C-625/10: Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej	12

2011/C 103/22	Sprawa C-626/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 21 października 2010 r. w sprawie T-439/08 Agapiou Joséphidès przeciwko Komisji i EACEA, wniesione w dniu 28 grudnia 2010 r. przez Kalliope Agapiou Joséphidès	13

2011/C 103/23	Sprawa C-627/10: Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowenii	13

2011/C 103/24	Sprawa C-5/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 6 stycznia 2011 r. — Postępowanie karne przeciwko Titusowi Alexandrowi Jochenowi Donnerowi	14

2011/C 103/25	Sprawa C-25/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 17 stycznia 2011 r. — Varzim Sol — Turismo, Jogo e Animação, SA przeciwko Fazenda Pública	14

2011/C 103/26	Sprawa C-34/11: Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej	15

2011/C 103/27	Sprawa C-35/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England and Wales) (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 21 stycznia 2011 — Test Claimants in the FII Group Litigation przeciwko Commissioners of Inland Revenue, Commissioners for Her Majesty’s Revenue & Customs	15

2011/C 103/28	Sprawa C-42/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel d'Amiens (Francja) w dniu 31 stycznia 2011 r. — postępowanie karne przeciwko Joao Pedrowi Lopesowi Da Silvie Jorge’owi	16

2011/C 103/29	Sprawa C-46/11: Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2011 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej	16

2011/C 103/30	Sprawa C-48/11: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 2 lutego 2011 r. — Veronsaajien oikeudenvalvontayksikkö	17

2011/C 103/31	Sprawa C-52/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 17 listopada 2010 r. w sprawie T-61/10 Victoria Sánchez przeciwko Parlamentowi i Komisji, wniesione w dniu 4 lutego 2011 r. przez Fernanda Marcelina Victorię Sáncheza	17

	Sąd
2011/C 103/32	Sprawa T-118/07: Wyrok Sądu z dnia 18 lutego 2011 r. — P.P.TV przeciwko OHIM — Rentrak (PPT) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PPT — Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy PPTV — Względna podstawa odmowy rejestracji — Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))	19

2011/C 103/33	Sprawa T-385/07: Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Fifa przeciwko Komisji (Telewizyjna działalność nadawcza — Artykuł 3a dyrektywy 89/552/EWG — Przepisy wydane przez Królestwo Belgii w przedmiocie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa belgijskiego — Mistrzostwa świata w piłce nożnej — Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym — Uzasadnienie — Artykuły 43 WE i 49 WE — Prawo własności)	19

2011/C 103/34	Sprawa T-55/08: Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — UEFA przeciwko Komisji (Telewizyjna działalność nadawcza — Artykuł 3a dyrektywy 89/552/EWG — Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w odniesieniu do wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego — Mistrzostwa Europy w piłce nożnej — Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym — Uzasadnienie — Artykuły 49 WE i 86 WE — Prawo własności)	20

2011/C 103/35	Sprawa T-68/08: Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Fifa przeciwko Komisji (Telewizyjna działalność nadawcza — Artykuł 3a dyrektywy 89/552/EWG — Przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo w sprawie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego — Mistrzostwa świata w piłce nożnej — Decyzja stwierdzająca zgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym — Uzasadnienie — Artykuły 43 WE, 49 WE i 86 WE — Prawo własności)	20

2011/C 103/36	Sprawa T-10/09: Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Formula One Licensing przeciwko OHIM — Global Sports Media (F1-LIVE) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego F1-LIVE — Wcześniejsze, graficzny wspólnotowy oraz słowne krajowe i międzynarodowy, znaki towarowe F1 i F1 Formula 1 — Oddalenie sprzeciwu przez Izbę Odwoławczą — Względne podstawy odmowy rejestracji — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009))	21

2011/C 103/37	Sprawa T-122/09: Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods przeciwko Radzie (Dumping — Przywóz przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej — Prawo do obrony — Obowiązek uzasadnienia — Zasada dobrej administracji — Artykuł 15 ust. 2 i art. 20 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (obecnie art. 15 ust. 2 i art. 20 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009))	21

2011/C 103/38	Sprawa T-324/09: Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — J & F Participações przeciwko OHIM — Plusfood Wrexham (Friboi) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Friboi — Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy FRIBO — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego — Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009)	22

2011/C 103/39	Sprawa T-385/09: Wyrok Sądu z dnia 17 lutego 2011 r. — Annco przeciwko OHIM — Freche et fils (ANN TAYLOR LOFT) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ANN TAYLOR LOFT — Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy LOFT — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)	22

2011/C 103/40	Sprawa T-471/10: Skarga wniesiona w dniu 28 września 2010 r. — Gill przeciwko Komisji Europejskiej	22

2011/C 103/41	Sprawa T-32/11: Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2011 r. — Verenigde Douaneagenten przeciwko Komisji	23

2011/C 103/42	Sprawa T-60/11: Skarga wniesiona w dniu 26 stycznia 2011 r. — Kraft Foods Global Brands przeciwko OHIM — Fenaco (SUISSE PREMIUM)	24

2011/C 103/43	Sprawa T-65/11: Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2011 r. — Recombined Dairy System przeciwko Komisji	25

2011/C 103/44	Sprawa T-78/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 14 grudnia 2010 r. w sprawie F-80/09 Lenz przeciwko Komisji, wniesione w dniu 7 lutego 2011 r. przez Erikę Lenz	25

2011/C 103/45	Sprawa T-80/11: Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2011 r. — Nath Kalsi przeciwko OHIM — American Clothing Associates (RIDGE WOOD)	26

2011/C 103/46	Sprawa T-85/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 23 listopada 2010 r. w sprawie F-65/09, Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 11 lutego 2011 r. przez Luigiego Marcuccio	27

2011/C 103/47	Sprawa T-88/11: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2011 r. — EBI Separations przeciwko Komisji	27

2011/C 103/48	Sprawa T-92/11: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2011 r. — Andersen przeciwko Komisji	28