31.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 99/1

1.

EBC przyjmuje z zadowoleniem cel projektu dyrektywy przekształconej w postaci ustanowienia całościowych i bardziej zharmonizowanych przepisów regulujących systemy gwarancji depozytów. EBC pozytywnie ocenia fakt, iż projekt dyrektywy przekształconej uwzględnia wiele z zaleceń sformułowanych: a) w opinii EBC CON/2008/70 (3) w sprawie wcześniejszego projektu zmian dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 94/19/WE z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (4); oraz b) we wkładzie Eurosystemu w publiczne konsultacje Komisji Europejskiej w sprawie przeglądu dyrektywy 94/19/WE (5). EBC przyjmuje z zadowoleniem uwzględnienie w projekcie dyrektywy przekształconej zaleceń EBC, by: a) w dalszym zakresie harmonizować kryteria kwalifikowalności oraz poziom gwarancji dla depozytów gwarancyjnych (6); b) wzmocnić wymogi informacyjne nałożone na instytucje kredytowe odnośnie do zakresu ochrony depozytów zapewnianej przez poszczególne systemy gwarancji depozytów (7); oraz c) wprowadzić częściowe uzgodnienia w zakresie finansowania ex ante dla wszystkich systemów gwarancji depozytów (8). EBC uważa, iż ta część przepisów dotyczących systemów gwarancji depozytów jest kluczowa z punktu widzenia stabilności finansowej.

2.

EBC zauważa również, iż w sprawozdaniu Komisji Europejskiej towarzyszącym projektowi dyrektywy przekształconej (9) rozważane są dalsze uzgodnienia na poziomie unijnym co do koordynacji gwarancji depozytów po osiągnięciu docelowego poziomu środków. Jednocześnie niedawny komunikat Komisji w sprawie unijnych przepisów dotyczących zarządzania kryzysowego w sektorze finansowym (10) odnosi się do analizy potencjalnych synergii, które mogą występować między systemami gwarancji depozytów a nowoutworzonymi funduszami naprawczymi dla instytucji finansowych. Eurosystem jest w sposób szczególny zainteresowany tym obszarem ze względu na rolę, jaką pełni w zapewnieniu stabilności finansowej. Dlatego też Eurosystem będzie uważnie śledził rozwój tych prac we współpracy z Komisją.

3.

EBC zauważa także, iż projekt dyrektywy zmieniającej, dokonujący aktualizacji dyrektywy 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 1997 r. w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów (11), zwiększy stopień harmonizacji systemów rekompensat dla inwestorów w Unii. EBC nie przedkłada szczegółowych uwag w sprawie tego instrumentu prawodawczego, uznaje jednak za szczególnie istotne, aby przepisy unijne były w dalszym ciągu oparte na przyjęciu odmiennych profili ryzyka dla deponentów i inwestorów.

4.

Zgodnie z projektem dyrektywy przekształconej, wszystkie instytucje kredytowe będą musiały stać się członkami systemów gwarancji depozytów oferujących gwarancję depozytów według zharmonizowanych zasad (12). Ponadto, systemy gwarancji depozytów będą co do zasady finansowane przez indywidualne składki ex ante ich członków. EBC uważa, iż takie zharmonizowane zasady są niezbędne by zapewnić równe warunki konkurencji w kontekście wspólnego rynku usług finansowych w Unii. Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego również popiera jak najszersze członkostwo w systemach gwarancji depozytów (13). Jednocześnie EBC dostrzega, iż w niektórych państwach członkowskich od wielu lat z powodzeniem funkcjonują wzajemne i dobrowolne systemy, które zapewniają ochronę depozytów innymi metodami niż poprzez wcześniej ustalone gwarancje depozytów, na przykład poprzez wzajemne uzgodnienia co do finansowania. EBC zakłada, iż projekt dyrektywy przekształconej nie ma na celu ograniczania bieżących zdolności istniejących obecnie wzajemnych i dobrowolnych systemów do ochrony instytucji będących ich członkami w sposób charakterystyczny dla tych systemów, która to ochrona będzie działać równolegle z gwarancjami depozytów oferowanymi klientom tych instytucji zgodnie z projektem dyrektywy przekształconej. W tym kontekście EBC z zadowoleniem przyjmuje dziesięcioletni okres przejściowy do osiągnięcia docelowego poziomu finansowania ex ante ustanowiony w projekcie dyrektywy przekształconej celem zmniejszenia obciążenia nałożonego na instytucje kredytowe, które wcześniej nie były zobowiązane do uiszczania składek do systemów gwarancji depozytów (14).

5.

EBC zaleca (15), aby wyłączenie depozytów organów publicznych spod reżimu ustanowionego w projekcie dyrektywy przekształconej było sformułowane przy wykorzystaniu bardziej precyzyjnych określeń zawartych w dyrektywie 94/19/WE i tym samym odnosiło się do „organów rządowych i administracji centralnej” oraz „organów regionalnych, lokalnych i gminnych” (16).

6.

EBC przyjmuje z zadowoleniem dalsze skrócenie terminów spłaty depozytów gwarancyjnych (17). Niemniej jednak osiągnięcie proponowanego skrócenia terminu do 7 dni może okazać się trudne, gdyż jest wprowadzane wkrótce po pierwotnym skróceniu terminu do 20 dni roboczych, które miało zostać wdrożone przez państwa członkowskie do końca 2010 r. (18). EBC zaleca (19), aby projekt dyrektywy przekształconej przewidywał, iż Komisja: (i) przygotuje przegląd implementacji pierwotnego skrócenia terminu do 20 dni roboczych; oraz (ii) w oparciu o wyniki tego przeglądu sformułuje propozycje w zakresie możliwego dalszego jednorazowego lub wielokrotnego skrócenia terminu spłaty.

7.

Zgodnie z projektem dyrektywy przekształconej, systemy gwarancji depozytów muszą w ciągu dziesięcioletniego okresu przejściowego osiągnąć poziom finansowania ex ante określony jako procent kwalifikujących się depozytów (20). EBC przyjmuje z zadowoleniem wprowadzenie jednoznacznego docelowego poziomu finansowania ex ante, który w sposób znaczący wzmacnia stabilność finansową i równe warunki konkurencji poprzez przeniesienie ciężaru finansowania systemów gwarancji depozytów na instytucje kredytowe będące ich członkami, to jest, na podmioty, które zarządzają ryzykiem ubezpieczanym przez systemy gwarancji depozytów. EBC rozumie, iż poziom finansowania ex ante jest przedmiotem debaty prowadzonej w ramach unijnego procesu legislacyjnego. EBC zaleca (21), aby poziom finansowania ex ante był określony poprzez odniesienie do „gwarantowanych depozytów”, to jest kwalifikujących się depozytów nieprzekraczających poziomu gwarancji (22), gdyż EBC uważa, iż gwarantowane depozyty odzwierciedlają zobowiązania systemów gwarancji depozytów we właściwszy sposób niż kwalifikujące się depozyty.

8.

W zakresie obliczania indywidualnych składek członków systemów gwarancji depozytów, EBC co do zasady przyjmuje z zadowoleniem proponowany model składek częściowo uzależnionych od ryzyka, któremu towarzyszą postanowienia zapewniające porównywalność poszczególnych klas aktywów (23). Zgodnie z zaleceniami sformułowanymi przez Wspólne Centrum Badawcze Komisji Europejskiej (24), taki model ma na celu odpowiednie uproszczenie metody obliczania umożliwiające porównywalność poszczególnych składek, z jednoczesnym zastosowaniem szeregu wskaźników podstawowych (uzależnionych od ryzyka) oraz uzupełniających (nieuzależnionych od ryzyka). EBC zaleca (25), aby projekt dyrektywy przekształconej przewidywał, że szczegółowe elementy metodologii obliczeniowej zostaną w dalszym zakresie uzupełnione w drodze standardów technicznych i wytycznych opracowanych przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego w oparciu o sprawdzone dane empiryczne, jednocześnie wspierając zasadę równego traktowania.

9.

W przypadku gdy finansowanie ex ante nie jest wystarczające do dokonania spłaty na rzecz deponentów, projekt dyrektywy przekształconej przewiduje trzy kroki prowadzące do uzyskania dodatkowego finansowania ex post. W tym zakresie EBC wyraża następujące uwagi.

10.

EBC rozumie, że jest rozpatrywana opcja wycofania pierwotnie zaproponowanego ograniczenia dotyczącego łącznej kwoty depozytów i inwestycji systemu gwarancji depozytów związanych z jednym podmiotem (31). EBC uważa, iż takie potencjalne ograniczenie w zakresie inwestowania musi być między innymi oceniane w świetle wpływu, jaki może ono wywierać na rynki instrumentów finansowych dotyczących określonej kategorii aktywów. W tym zakresie szczególne względy może mieć zastosowanie odnośnie do inwestycji systemów gwarancji depozytów w instrumenty emitowane przez jednostki sektora publicznego państw członkowskich.

11.

Wreszcie, z perspektywy integracji finansowej, EBC wspiera postanowienia projektu dyrektywy przekształconej, zgodnie z którymi instytucje kredytowe, które przestaną być członkami danego systemu i przystąpią do innego systemu gwarancji depozytów będą mieć zapewniony zwrot składek wpłaconych w okresie ostatnich sześciu miesięcy lub ich przeniesienie do nowego systemu (32). To postanowienie może ułatwić reorganizację transgranicznych instytucji kredytowych. Niemniej jednak, w celu uniknięcia jakichkolwiek potencjalnych nadużyć, taka możliwość powinna być ograniczona jedynie do przeniesienia wpłaconych składek do nowego systemu (z wyłączeniem możliwości ich zwrotu) i nie powinna obejmować składek nadzwyczajnych wpłacanych w celu pokrycia niewystarczających zasobów poprzedniego systemu gwarancji depozytów (33).

12.

EBC przyjmuje z zadowoleniem wzmocnienie nadzoru nad systemami gwarancji depozytów sprawowanego przez państwa członkowskie poprzez testy warunków skrajnych, a także poddanie tych testów okresowym wzajemnym ocenom przeprowadzanym przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego oraz przez europejskie forum gwarantów depozytów (34). Fakt, iż Europejski Urząd Nadzoru Bankowego będzie otrzymywał informacje od systemów gwarancji depozytów oraz od właściwych organów, w szczególności dotyczące finansowania systemów gwarancji depozytów oraz wzajemnych pożyczek transgranicznych między systemami gwarancji depozytów, może pomóc w zapewnieniu równych warunków konkurencji oraz rozwiązać niektóre z przedstawionych wyżej problemów dotyczących takich transgranicznych pożyczek wzajemnych.

31.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 99/8

31.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 99/9

(1)

Artykuł 10c dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE (1) umożliwia państwom członkowskim, których systemy energii elektrycznej spełniają pewne kryteria, przejściowe przydzielanie bezpłatnych uprawnień do emisji instalacjom wytwarzającym energię elektryczną. Kryteria te dotyczą potrzeby modernizacji systemu energetycznego, zaś państwa członkowskie, które decydują się na skorzystanie z tej opcji, muszą podjąć działania mające na celu zabezpieczenie inwestycji w system energetyczny, takie jak modernizacja infrastruktury, stosowanie czystych technologii itp., w kwocie odpowiadającej wartości odpowiednich bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji.

(2)

Należy podkreślić, że państwa członkowskie, które spełniają kryteria, nie mają obowiązku korzystania z tej opcji i mogą tego nie uczynić w świetle przychodów ze sprzedaży na aukcji, które w przeciwnym przypadku by utraciły. Jednakże państwa, które skorzystają z opcji, muszą spełniać przepisy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE.

(3)

Zharmonizowany system handlu uprawnieniami do emisji jest niezbędny dla osiągnięcia jak największych korzyści z handlu uprawnieniami do emisji oraz dla uniknięcia zakłócenia konkurencji na rynku wewnętrznym. W tym zakresie w dyrektywie 2003/87/WE jako podstawową zasadę przydzielania uprawnień do emisji ustanowiono sprzedaż na aukcji, jako że jest to system najprostszy, a zarazem uznawany za najbardziej wydajny pod względem gospodarczym. Sprzedaż na aukcji zapewnia także równe szanse dla rozwoju konkurencji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej.

(4)

Ponadto w dyrektywie 2003/87/WE stwierdzono wyraźnie, że począwszy od 2013 r. sprzedaż na aukcji wszystkich uprawnień do emisji powinna stać się regułą dla sektora energetycznego, przy uwzględnieniu jego możliwości w zakresie obciążania konsumentów alternatywnymi kosztami emisji CO2 w ramach cen energii elektrycznej, co pozwala na wytworzenie dodatkowych dochodów („nadzwyczajne zyski”). Sprzedaż na aukcji wyeliminuje te nadzwyczajne zyski.

(5)

Artykuł 10c dyrektywy 2003/87/WE zawiera przepisy określające odstępstwo od szeregu ważnych zasad tej dyrektywy, w szczególności od ogólnounijnego w pełni zharmonizowanego podejścia do przydzielania uprawnień, wprowadzenia sprzedaży na aukcji jako podstawowej metody przydzielania uprawnień oraz wyraźnego wyłączenia przydzielania bezpłatnych uprawnień do emisji w odniesieniu do wytwarzania energii elektrycznej. Powyższe zasady i przepisy mają na celu zapewnienie jak największej wydajności systemu pod względem gospodarczym. W związku z tym stosowanie art. 10c nie powinno naruszać tych ogólnych zasad i celów dyrektywy 2003/87/WE.

(6)

W tym kontekście oraz uwzględniając obawy wielu państw członkowskich związane z potencjalnym zakłóceniem konkurencji w wyniku stosowania art. 10c dyrektywy 2003/87/WE Komisja uznaje, że niezbędne jest udostępnienie wytycznych w zakresie stosowania art. 10c z następujących powodów:

(7)

W art. 10c ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE ustalono maksymalną liczbę bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji, które można przydzielić kwalifikującym się instalacjom w kwalifikujących się państwach członkowskich w 2013 r. Zgodnie z tym przepisem liczba ta jest stopniowo zmniejszana w kolejnych latach aż do całkowitej likwidacji przydziałów bezpłatnych uprawnień w roku 2020.

(8)

Przy ocenie wniosku zgodnie z art. 10c ust. 6 Komisja przeanalizuje, czy maksymalna liczba uprawnień do emisji udostępnionych bezpłatnie zgodnie z art. 10c dyrektywy 2003/87/WE w 2013 r. w danym państwie członkowskim przekracza liczbę wynikającą z zastosowania wzoru określonego w załączniku I, opartego na art. 10c ust. 2.

(9)

W art. 10c ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE wyraźnie stwierdzono, że „całkowita liczba przydzielonych przejściowo bezpłatnych uprawnień […] jest stopniowo zmniejszana aż do całkowitej likwidacji przydziałów bezpłatnych uprawnień w roku 2020”. Dlatego niezbędne jest opracowanie wiarygodnego i przekonującego przebiegu od momentu rozpoczęcia przydzielania bezpłatnych uprawnień do emisji w 2013 r. do momentu zakończenia przydzielania bezpłatnych uprawnień do emisji w 2020 r.

(10)

W świetle prawnego upoważnienia do całkowitego wycofania przydziałów bezpłatnych uprawnień do emisji z maksymalnego poziomu 70 % do 0 % w ciągu maksymalnie siedmiu lat, wiarygodny i przekonujący przebieg procesu zakładający brak przydziałów bezpłatnych uprawnień do emisji w 2020 r. zakłada wyraźną tendencję spadkową na każdym etapie pomiędzy 70 % a 0 %.

(11)

Przy ocenie wniosku złożonego zgodnie z art. 10c ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE Komisja analizuje, czy państwa członkowskie dążą do stopniowego przejścia na system wyłącznej sprzedaży na aukcji w sposób wiarygodny i przekonujący. Nadmierne opóźnianie dokonania ograniczeń spowodowałoby, że w całym okresie 2013–2020 r. przydzielono by większą ogólną liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji, co w rezultacie doprowadziłoby do nieuzasadnionego zakłócenia konkurencji na rynku Unii. Taka sytuacja nie byłaby zgodna z art. 10c ust. 5 dyrektywy. Komisja uznaje, że państwa członkowskie powinny mieć pewną swobodę w określaniu stosownego przebiegu zmniejszania bezpłatnych przydziałów. Komisja uważa, że warunek stopniowego ograniczania zostałby spełniony i nie doszłoby do zakłócenia konkurencji w przypadku, gdy państwo członkowskie przewidziało albo liniowy przebieg zmniejszania bezpłatnych przydziałów, albo przebieg nieliniowy, w ramach którego spadek przydzielonych bezpłatnie uprawnień do emisji w przeciągu dowolnych dwóch kolejnych lat w okresie 2013–2020 r. różni się o najwyżej 50 % od średniego rocznego spadku niezbędnego w pozostałych latach, aby osiągnąć 0 % w 2020 r.

(12)

Warunkiem zakwalifikowania oraz skorzystania z przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w zakresie wytwarzania energii elektrycznej jest fakt funkcjonowania instalacji najpóźniej w dniu 31 grudnia 2008 r. We wnioskach złożonych zgodnie z art. 10c ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie powinny wykazać, że instalacje na ich terytorium uznane za kwalifikujące się do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE spełniają ten warunek poprzez wykazanie zweryfikowanych emisji tych instalacji w okresie 2008–2010, podając jednocześnie numer zezwolenia i posiadacza rachunku przedmiotowej instalacji zgodnie ze wpisem do CITL. Informacje te powinny także udowodnić, że instalacja nadal funkcjonuje i nie zakończyła działania.

(13)

Instalacje mogą również kwalifikować się do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli stosowny proces inwestycyjny „faktycznie wszczęto” najpóźniej w dniu 31 grudnia 2008 r.

(14)

Oznacza to, że dla podjęcia stosownej decyzji o budowie nowej elektrowni nie powinna mieć znaczenia perspektywa otrzymania bezpłatnych uprawnień do emisji dla nowego zakładu.

(15)

W świetle powyższego należy uznać, że proces inwestycyjny faktycznie wszczęto najpóźniej w dniu 31 grudnia 2008 r., jeżeli można wykazać, że na decyzję o inwestycji nie miała wpływu opcja przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji. W tym celu państwa członkowskie mogłyby dostarczyć dowody na to, że:

Komisja rozumie, że w danym kontekście prace budowlane, które faktycznie rozpoczęto, mogły obejmować prace przygotowawcze do budowy przedmiotowej elektrowni, ale w każdym przypadku zostały podjęte na podstawie wyraźnego zezwolenia stosownego organu krajowego, jeżeli jest ono niezbędne. Państwa członkowskie powinny przedłożyć stosowny dokument zatwierdzający, który powinien posiadać materialny status prawny zgodnie z prawem krajowym lub unijnym. Przy braku wymogu wyraźnego zezwolenia na prace przygotowawcze, niezbędne byłoby przedstawienie innych dowodów pozwalających na ustalenie, że faktycznie rozpoczęto prace budowlane.

Powyższy wykaz nie powinien być uznawany za wyczerpujący, jako że państwa członkowskie mogą w inny sposób przedstawiać dokumentację pozwalającą na udowodnienie, że na daną decyzję o inwestycji nie miała wpływu opcja uzyskania bezpłatnych uprawnień do emisji.

(16)

Przy ocenie zgodnie z art. 10c ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE Komisja będzie wymagać wyraźnych i udokumentowanych dowodów na spełnienie powyższych warunków. We wnioskach złożonych zgodnie z art. 10c ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie powinny przedłożyć wszystkie stosowne informacje w tym względzie. W przeciwnym przypadku Komisja odrzuci wykaz instalacji, których dotyczy wniosek.

(17)

Zgodnie z art. 10c ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie mogą przejściowo przydzielać bezpłatne uprawnienia do emisji instalacjom wytwarzającym energię elektryczną. Termin „instalacje wytwarzające energię elektryczną” nie został zdefiniowany w dyrektywie 2003/87/WE. Jako że jest to wyjątek od ogólnej zasady dyrektywy 2003/87/WE zakładającej, że w odniesieniu do wytwarzania energii elektrycznej nie przydziela się bezpłatnych uprawnień do emisji, termin ten należy interpretować w sposób niezakłócający celów dyrektywy.

(18)

Podejście takie uzasadnia także konieczność zapobiegania negatywnym skutkom wynikającym ze stosowania art. 10c dyrektywy 2003/87/WE dla branży przemysłowej danego państwa członkowskiego i rynku ogólnounijnego.

(19)

Mając na uwadze zdefiniowanie terminu „instalacje wytwarzające energię elektryczną” należy odnieść się do pojęcia „wytwórca energii elektrycznej” zdefiniowanego w art. 3 lit. u) dyrektywy 2003/87/WE, o którym mowa również w art. 10c ust. 2 tej dyrektywy. Zakresem tego pojęcia objęte są wszystkie instalacje wytwarzające wyłącznie energię elektryczną oraz instalacje wytwarzające energię elektryczną i ciepło (2). Jednakże instalacje prowadzące inną działalność wymienioną w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oprócz spalania paliw, czyli wytwarzania energii elektrycznej i/lub ciepła, nie byłyby objęte tą definicją.

(20)

W świetle powyższego Komisja uznaje, że do przydziałów bezpłatnych uprawnień do emisji zgodnie z art. 10c ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE kwalifikują się:

(21)

Przy ocenie zgodnie z art. 10c ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE Komisja sprawdzi, czy dostarczono odpowiednie dowody na zgodność z powyższym kryterium.

(22)

Aby ustalić emisje związane z energią elektryczną w instalacjach wytwarzających energię elektryczną i ciepło państwa członkowskie powinny zapewnić zgodność ze środkami wykonawczymi zgodnie z art. 10a, w szczególności z art. 10a ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE oraz powinny zawrzeć odniesienie do metodologii przydziału zgodnie z art. 10c ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.

(23)

Zgodnie z art. 10c ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE zainteresowane państwa członkowskie przedkładają Komisji krajowe plany inwestycji. Komisja zaleca, aby krajowe plany oparto na wspólnych zasadach opracowanych w celu zapewnienia sprawiedliwej i spójnej realizacji celów dyrektywy 2003/87/WE, w szczególności art. 10c:

Zasada 1: W planie krajowym należy określić inwestycje, które bezpośrednio lub pośrednio (inwestycje w sieci i usługi pomocnicze) przyczyniają się do obniżenia emisji gazów cieplarnianych w opłacalny sposób.

Zasada 2: Inwestycje określone w planie krajowym powinny być zaprojektowane w sposób pozwalający na wyeliminowanie w przyszłości, w możliwym zakresie, sytuacji, o których mowa w art. 10c ust. 1 lit. a) (3) i b) (4) oraz pierwszego warunku lit. c) (5) dyrektywy 2003/87/WE.

Zasada 3: Inwestycje powinny być kompatybilne ze sobą nawzajem oraz z odpowiednim prawodawstwem Unii. Nie mogą one wzmacniać pozycji dominujących ani nadmiernie zakłócać konkurencji i handlu na rynku wewnętrznym, oraz, jeżeli to możliwe, powinny wzmacniać konkurencję na rynku wewnętrznym energii elektrycznej.

Zasada 4: Inwestycje określone w planie krajowym powinny być uzupełnieniem inwestycji, jakie państwa członkowskie muszą podjąć, aby osiągnąć inne cele lub spełnić wymogi prawne wynikające z prawa Unii. Nie powinny to również być inwestycje wymagane w celu zaspokojenia rosnącego zapotrzebowania na energię elektryczną.

Zasada 5: Inwestycje określone w planie krajowym powinny przyczynić się do dywersyfikacji struktury elektroenergetycznej i źródeł dostaw energii dla wytwarzania energii elektrycznej oraz ograniczenia intensywności emisji dwutlenku węgla.

Zasada 6: Inwestycje powinny być opłacalne ekonomicznie przy braku przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE po zakończeniu przejściowego przydzielania tych uprawnień, z wyjątkiem konkretnych, uprzednio określonych nowych technologii znajdujących się na etapie demonstracji i wymienionych w załączniku III.

(24)

Inwestycje określone w planie krajowym powinny w miarę możliwości być zgodne z tymi zasadami. Jeżeli dla danej inwestycji nie można zapewnić zgodności ze wszystkimi zasadami, przedmiotowe państwo członkowskie powinno przedstawić szczegółowe wyjaśnienie. Inwestycje takie nie powinny jednak stać w sprzeczności z tymi zasadami ani z ich celami. Inwestycje nie mogą również stać w sprzeczności z celami Traktatów lub innych stosownych aktów prawnych Unii.

(25)

Przy ocenie wniosków złożonych zgodnie z art. 10c ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE Komisja analizuje, w jakim stopniu określone inwestycje spełniają te zasady. Jeżeli informacje przedłożone przez państwa członkowskie we wnioskach złożonych zgodnie z art. 10c ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE nie są wystarczająco szczegółowe dla dokonania przez Komisję kompleksowej oceny pozwalającej na wyciągnięcie uzasadnionego wniosku, Komisja może wymagać dostarczenia dodatkowych informacji. Jeżeli dodatkowe informacje nie mogą zostać dostarczone w odpowiednim czasie, Komisja odrzuci odpowiednie części planu krajowego. Komisja może również uwzględnić informacje i poglądy uzyskane z innych źródeł w celu oceny wniosku.

(26)

Na podstawie przepisów dyrektywy 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (6) państwa członkowskie powinny sprawdzić, czy wymagana jest ocena oddziaływania na środowisko dla planu krajowego.

(27)

Komisja zauważa również, że przydzielanie bezpłatnych uprawnień do emisji wytwórcom energii elektrycznej oraz finansowanie odpowiadających inwestycji zgodnie z wymogami art. 10c dyrektywy 2003/87/WE zasadniczo obejmuje pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE państwa członkowskie muszą powiadomić Komisję o środkach obejmujących pomoc państwa. Po dokonaniu zgłoszenia państwa członkowskie nie mogą wdrożyć proponowanych środków do czasu podjęcia przez Komisję ostatecznej decyzji. Komisja zamierza przyjąć w najbliższej przyszłości kryteria kompatybilności dla oceny tego rodzaju pomocy. Wniosek złożony zgodnie z art. 10c ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE oraz jakakolwiek późniejsza decyzja Komisji pozostają bez uszczerbku dla obowiązku zgłoszenia przez państwo członkowskie pomocy państwa zgodnie z art. 108 TFUE, zaś państwa członkowskie powinny odpowiednio planować przedłożenie wymaganych zgłoszeń pomocy państwa. Podczas oceny przydziałów bezpłatnych uprawnień oraz planów krajowych na mocy art. 107 ust. 3 TFUE Komisja zagwarantuje, że plany nie powodują nadmiernego zakłócenia konkurencji, z uwzględnieniem leżącego we wspólnym interesie celu art. 10c dyrektywy 2003/87/WE. W szczególności jeżeli w planie krajowym przewidziano koncentrację pomocy na ograniczonej liczbie beneficjentów, lub też jeżeli pomoc prawdopodobnie wzmocni pozycję rynkową beneficjentów, państwa członkowskie powinny wykazać, że pomoc nie zakłóci nadmiernie konkurencji poza takim zakłóceniem, jakie jest niezbędne w świetle ogólnych celów niniejszej dyrektywy.

(28)

W świetle tytułu i ogólnego kontekstu art. 10c dyrektywy 2003/87/WE inwestycje kwalifikujące się na mocy tego przepisu powinny dotyczyć sektora energii elektrycznej oraz powinny być podejmowane od dnia 25 czerwca 2009 r. Jednakże zasadniczo nie wyklucza się inwestycji w innych sektorach energetycznych, pod warunkiem że są one należycie uzasadnione na podstawie art. 10c dyrektywy 2003/87/WE.

(29)

Państwa członkowskie najlepiej ocenią, które inwestycje najlepiej przyczynią się do modernizacji sektora wytwarzania energii elektrycznej i są odpowiedzialne za określenie inwestycji spełniających wymogi dyrektywy. Mają one również obowiązek koordynacji sprawozdań z realizacji inwestycji podejmowanych zgodnie z art. 10c dyrektywy 2003/87/WE na szczeblu krajowym (7).

(30)

Państwa członkowskie powinny zawrzeć w planach krajowych wykaz instalacji podejmujących inwestycje określone w planie krajowym oraz wykaz zaplanowanych inwestycji będących wynikiem przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji. Powinny również określić, w jakim stopniu będą one finansowane z przychodów uzyskanych z bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji oraz w którym roku cyklu inwestycyjnego będzie to miało miejsce.

(31)

Inwestycje finansowane z przychodów uzyskanych z przydzielonych bezpłatnie uprawnień do emisji na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE mogą być uzupełniające względem inwestycji finansowanych częściowo z innych źródeł unijnych (np. fundusze pochodzące z rezerwy dla nowych instalacji zgodnie z art. 10a ust. 8 dyrektywy 2003/87/WE, funduszy regionalnych, TEN-E, europejskiego programu naprawy gospodarczej, europejskiego programu energetycznego na rzecz naprawy gospodarczej, planu EPSTE itd.), jeżeli są one zgodne z wymogami określonymi w niniejszym dokumencie oraz spójne z tymi instrumentami lub źródłami. W takich przypadkach wyłącznie część inwestycji korzystająca ze środków finansowych uzyskanych z przydzielonych bezpłatnie uprawnień do emisji na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE ma znaczenie dla celu art. 10c tej dyrektywy pod warunkiem, że przestrzegane są przepisy Unii dotyczące ogólnych limitów w zakresie finansowania.

(32)

Dalsze wyjaśnienia dotyczące interpretacji Komisji w odniesieniu do terminów „infrastruktura”, „czyste technologie”, „dywersyfikacja struktury energetycznej i źródeł dostaw” stosowanych w art. 10c ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE znajdują się w załączniku IV.

(33)

W załączniku V zawarto niewyczerpujący wykaz rodzajów inwestycji kwalifikujących się na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE.

(34)

Zgodnie z art. 10c ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE kwota inwestycji określonych w planie krajowym odpowiada w możliwym zakresie wartości rynkowej bezpłatnych uprawnień do emisji. Wartość rynkowa uprawnień do emisji musi być stosowana jako wartość referencyjna pozwalająca kwalifikującym się państwom członkowskim określić w swoich planach krajowych kwotę inwestycji na szczeblu krajowym.

(35)

Jako że państwa członkowskie powinny być w stanie podać w swoich planach krajowych dokładną kwotę, jaką zamierzają zainwestować na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE, wartość rynkową bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielonych na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE należy ustalić z wyprzedzeniem, nie zaś dostosować po fakcie (8).

(36)

Komisja zaleca, aby wartość rynkowa bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji opierała się na prognozach europejskich cen dwutlenku węgla opartych na modelach, przedstawionych w dokumencie roboczym służb Komisji z 2010 r. uzupełniającym komunikat Komisji (2010)265 wersja ostateczna (9). Dokument ten zawiera uaktualnione prognozy uwzględniające nowe okoliczności w Unii.

(37)

Państwa członkowskie powinny stosować roczne wartości określone w załączniku VI z uwzględnieniem obowiązującego prawodawstwa i celów w zakresie ograniczenia emisji jako wartości referencyjne w celu określenia rocznych wartości rynkowej bezpłatnych przydziałów uprawnień do emisji stosowanych w planach krajowych. W świetle stosownych przepisów w zakresie pomocy państwa, państwa członkowskie mogą stosować wyższe wartości dla określenia kwoty inwestycji. Wartości podane w załączniku VI stanowią wartości minimalne, jakie należy stosować.

(38)

Wartość inwestycji podjętych w ramach art. 10c dyrektywy w danym państwie członkowskim musi odpowiadać wartości rynkowej bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji objętych wnioskiem, chyba że państwo członkowskie jest w stanie wykazać, że byłoby to obiektywnie niemożliwe. We wnioskach złożonych zgodnie z art. 10c ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie muszą dostarczyć dowody niezbędne dla umożliwienia Komisji dokonania oceny zgodnie z art. 10c ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE.

(39)

W dyrektywie 2003/87/WE wyraźnie uznano fakt, że przydziały bezpłatnych uprawnień do emisji mogą doprowadzić do nadzwyczajnych zysków, w szczególności w przypadku, gdy operatorzy mogą przekazać wartość finansową uprawnień do emisji swoim klientom. Jest tak w przypadku producentów energii elektrycznej i stanowi jeden z powodów, dla których w dyrektywie 2003/87/WE ustanowiono sprzedaż na aukcji jako podstawową zasadę dokonywania przydziałów, co pozwoli „wyeliminować nadzwyczajne zyski” (10).

(40)

Wprowadzając odstępstwo od zasady sprzedaży na aukcji jako podstawowej metody dokonywania przydziałów, art. 10c dyrektywy 2003/87/WE przewiduje bezpłatne przydzielanie uprawnień do emisji wytwórcom energii elektrycznej, tym samym akceptując w domniemany sposób występowanie nadzwyczajnych zysków. Jednakże wyraźnym celem art. 10c dyrektywy jest wykorzystanie tych zysków do modernizacji wytwarzania energii elektrycznej w przedmiotowym państwie członkowskim.

(41)

Środek prawa Unii musi być interpretowany w świetle jego celów. Na podstawie przepisów art. 10c dyrektywy 2003/87WE oraz mając na względzie jego ogólny cel można stwierdzić, że nadzwyczajne zyski uzyskane przez przedsiębiorstwa korzystające z przydziałów bezpłatnych uprawnień do emisji muszą zostać wykorzystane do modernizacji wytwarzania energii elektrycznej w przedmiotowym państwie członkowskim. Jednocześnie optymalne wykorzystanie wartości bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji zakładałoby, że bezpłatnie przydzielone uprawnienia do emisji nie są wykorzystywane w celu sfinansowania inwestycji, jakie przedmiotowe przedsiębiorstwa podjęłyby dla spełnienia innych celów i wymogów prawnych wynikających z prawa Unii. W przeciwnym przypadku stanowiłyby one dodatkowe zyski, których wyeliminowanie zakłada dyrektywa 2003/87/WE, co stałoby w sprzeczności z celami dyrektywy. Ponadto spowodowałoby to nadmierne zakłócenie konkurencji sprzeczne z art. 10c ust. 5 dyrektywy.

(42)

Z tego względu odbiorca uprawnień do emisji przydzielonych bezpłatnie na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE musiałby wykorzystać wartość bezpłatnych uprawnień do emisji poprzez podjęcie inwestycji określonej w planie krajowym zgodnie z art. 10c ust. 1. Jeżeli przedsiębiorstwa otrzymują bezpłatne uprawnienia do emisji bez podejmowania takich inwestycji, lub jeżeli otrzymują większą liczbę bezpłatnych uprawnień, niż liczba wymagana do podjęcia stosownych inwestycji określonych w planie krajowym, muszą one zostać zobowiązane do przekazania wartości nadmiernych uprawnień właściwemu podmiotowi przeprowadzającemu inwestycję.

(43)

Jako że krajowy plan mający na celu modernizację wytwarzania energii elektrycznej w danym państwie członkowskim może obejmować inwestycje podejmowane przez przedsiębiorstwa, które nie podlegają obowiązkowi zgodności z systemem unijnym (11), nie wszystkie przedsiębiorstwa wyznaczone do przeprowadzenia określonych inwestycji w planie krajowym mogłyby otrzymać bezpłatnie przydzielone uprawnienia. W świetle przepisów art. 10c ust. 1 i 4 dyrektywy 2003/87/WE operatorzy systemów przesyłowych i dystrybucyjnych w rozumieniu art. 2 ust. 4 i 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE (12) są operatorami sieci w rozumieniu art. 10c ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE. Przedsiębiorstwa te nie mogą na ogół być związane z wytwarzaniem lub dostarczaniem energii elektrycznej. W związku z tym nie mogłyby one otrzymać uprawnień, ale mogą być zobowiązane do podjęcia inwestycji określonych w planie krajowym.

(44)

Zgodnie z zasadą 3 dotyczącą planów krajowych oraz zgodnie z pkt 27 niniejszych wytycznych, w przypadku gdy inwestycje w zakresie wytwarzania lub dostaw energii elektrycznej określone w planie krajowym zgodnie z art. 10c ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE prowadziłyby do nadmiernego zakłócenia konkurencji lub zagrażałyby wzmocnieniem pozycji dominującej, państwa członkowskie powinny rozważyć zobowiązanie beneficjentów bezpłatnych uprawnień do emisji do przekazania środków finansowych na inwestycje na rzecz systemów przesyłowych i dystrybucyjnych lub na rzecz wytwarzania lub dostaw energii elektrycznej nieprowadzących do takiego zakłócenia.

(45)

Nie można również wykluczyć, że przedsiębiorstwom przydziela się pewną liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji o wartości niższej, niż wymagana do przeprowadzenia inwestycji określonej w planie krajowym. W takim przypadku może być stosowne, aby umożliwić tym przedsiębiorstwom przeprowadzenie inwestycji określonej w planie krajowym.

(46)

Z tego względu państwa członkowskie mogą ustanowić, jeżeli jest to niezbędne i stosowne, mechanizm uwzględniania przedmiotowych transferów środków finansowych w opisanych wyżej przypadkach.

(47)

Mechanizm ten powinien w każdym razie uwzględniać następujące wymogi:

(48)

Korzystanie z dochodów, które państwa członkowskie mogą uzyskać ze sprzedaży na aukcji (14), lub innych dochodów państwa do finansowania inwestycji wymienionych w planie krajowym spowoduje wystąpienie nadzwyczajnych zysków dla wytwórców energii otrzymujących bezpłatne uprawnienia zgodnie z art. 10c dyrektywy 2003/87/WE. W świetle motywów 15 i 19 dyrektywy 2009/29/WE zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE oraz art. 10c ust. 5 lit. e) oraz ogólnego zamiaru i celów dyrektywy, w której ustanowiono sprzedaż na aukcji jako podstawową zasadę dokonywania przydziałów, Komisja odrzuci wszelkie wnioski złożone zgodnie z art. 10c ust. 5, które zakładają takie podejście.

(49)

Państwa członkowskie korzystające z opcji przydziału bezpłatnych uprawnień na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE mogą zdecydować, że takie uprawnienia mogą być wykorzystane wyłącznie do umorzenia przez instalację w roku, do którego i za który zostały przydzielone. Przedsiębiorstwo, które otrzymuje uprawnienia podlegające temu warunkowi, nie mogłoby sprzedać ich na rynku, zdeponować ich na następny rok lub też zezwolić na ich umorzenie przez inną instalację (nawet należącą do tego samego przedsiębiorstwa).

(50)

Państwo członkowskie, które wprowadza taki warunek ryzykuje wdrożenie art. 10c w sposób niezgodny z celami i projektem systemu unijnego, którego zadaniem jest osiągnięcie ogólnej redukcji emisji w sposób oszczędny i wydajny pod względem gospodarczym. Wdrożenie przez państwa członkowskie dyrektywy 2003/87/WE w sposób sprzeczny z jej zamysłem nie byłoby zgodne z prawem.

(51)

Niezbywalne uprawnienia wyeliminowałyby zachęty do podejmowania środków ograniczających emisje dostępnych dla posiadaczy niezbywalnych uprawnień, które są wykonalne po kosztach niższych od ceny uprawnienia do emisji. Z punktu widzenia posiadacza niezbywalnych uprawnień, przeprowadzenie tych środków ograniczających byłoby zawsze droższe, niż objęcie emisji niezbywalnymi uprawnieniami.

(52)

W związku z tym Komisja stanowczo zaleca, aby państwa członkowskie nie korzystały z opcji przydzielania niezbywalnych uprawnień do emisji. Jednakże jeżeli państwa członkowskie uznają tę opcję za niezbędną, muszą wykazać, że jest ona stosowana jedynie w zakresie niezbędnym do osiągnięcia celu art. 10c oraz że cele te nie mogłyby zostać skuteczniej osiągnięte w inny sposób. Powody państw członkowskich powinny należycie uwzględniać zachęty w zakresie redukcji emisji oraz potencjalny wzrost kosztów zapewnienia zgodności z ETS w wyniku wprowadzenia pewnej części niezbywalnych uprawnień.

(53)

W świetle oraz bez uszczerbku dla powyższego Komisja jest zdania, że co najmniej większość uprawnień do emisji bezpłatnie przydzielonych na mocy art. 10c dyrektywy powinna być zbywalna. Zaleca więc ograniczenie liczby niezbywalnych uprawnień do liczby nieprzekraczającej łącznych emisji wynikających z dostaw energii elektrycznej do sektorów, w których nie zaszłoby ryzyko spowodowania zakłócenia konkurencji w sektorze przemysłowym danego państwa członkowskiego lub Unii (np. sektor gospodarstw domowych). Zgodnie z art. 10c ust. 5 lit. e) i art. 10c ust. 6 Komisja musiałaby odrzucić wniosek, który powodowałby nieuzasadnione zakłócenie konkurencji.

(54)

Przy ocenie wniosków złożonych zgodnie z art. 10c ust. 5 Komisja zbada, czy w świetle celów dyrektywy 2003/87/WE, a w szczególności konkretnego celu art. 10c dyrektywy 2003/87/WE, liczba niezbywalnych uprawnień do emisji jest uzasadniona, tj. jest ona niezbędna i proporcjonalna, oraz czy spowodowałaby nadmierne zakłócenie konkurencji. Komisja odrzuci wnioski złożone zgodnie z art. 10c ust. 5, jeżeli uzna, że warunki te nie zostały spełnione.

(55)

Zgodnie z art. 10c ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE Komisja oceni wnioski uwzględniając wszystkie stosowne elementy, także te wymienione w art. 10c ust. 5. Rozważy również obowiązki wynikające z Traktatów i ogólne zasady prawa Unii. Aby zapewnić skuteczny proces oceny, wnioski powinny opierać się na wzorze przedstawionym w załączniku VII do niniejszego dokumentu. Komisja podejmie ocenę wniosku wyłącznie po dostarczeniu wszystkich stosownych informacji, w tym niezbędnych dowodów potwierdzających te informacje.

(56)

Artykuł 10c dyrektywy 2003/87/WE wprowadzono dla umożliwienia modernizacji wytwarzania energii elektrycznej w kwalifikujących się państwach członkowskich. Z tego względu w artykule tym przewidziano odstępstwo od podstawowej zasady dyrektywy. Zgodnie z przeważającym orzecznictwem wyjątek ten należy interpretować i stosować w zakresie ograniczonym do działań niezbędnych dla osiągnięcia celu ustanowionego w art. 10c bez naruszania ogólnych celów dyrektywy 2003/87/WE.

(57)

W odniesieniu do wartości bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji oraz ich związku z kwotą inwestycji wymaganych na mocy art. 10c ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE należy zauważyć, że przydział bezpłatnych uprawnień do emisji spowodowałby osiągnięcie nadzwyczajnych zysków przez przedsiębiorstwa korzystające z przydziałów bezpłatnych uprawnień do emisji, jeżeli wartość tych uprawnień do emisji nie zostałaby wykorzystana na inwestycje lub jeżeli wartość tych uprawnień do emisji zostałaby wykorzystana na inwestycje, które musiałyby zostać podjęte dla osiągnięcia innych celów i wymogów prawnych wynikających z prawa Unii. W takim przypadku nie zaistniałby odpowiedni wkład w osiągnięcie celu, dla jakiego przyjęto przydział bezpłatnych uprawnień do emisji zgodnie z art. 10c.

(58)

Ponadto należy zauważyć, że korzyści wynikające z przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE mogą spowodować nadmierne zakłócenie konkurencji, które stoi w sprzeczności z art. 10c ust. 5 lit. e), jeżeli uprawnienia nie zostaną wykorzystane w celu, dla którego zostały przydzielone.

(59)

Dlatego Komisja uwzględni w szczególności, czy wartość bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielonych kwalifikującym się instalacjom zgodnie z art. 10c dyrektywy 2003/87/WE jest wykorzystana do sfinansowania inwestycji podejmowanych przez te instalacje, lub, jeżeli nie ma to miejsca, zweryfikuje, czy wartość bezpłatnych uprawnień jest udostępniona instalacjom/operatorom lub przedsiębiorstwom, które nie otrzymały wystarczającej liczby uprawnień do emisji pozwalającej na dokonanie odpowiednich inwestycji określonych w planie krajowym, lub też w ogóle nie otrzymały takich uprawnień.

(60)

Dla zachowania przejrzystości oraz umożliwienia uzasadnionej oceny wniosku przez Komisję, państwa członkowskie powinny opublikować wniosek przed złożeniem go Komisji, tak aby umożliwić Komisji rozważenie informacji i poglądów z innych źródeł. Wniosek złożony przez państwo członkowskie powinien zostać uznany za informację dotyczącą środowiska i podlegać wymogom określonym w dyrektywie 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG (15) oraz w rozporządzeniu (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (16). Państwa członkowskie będą musiały również sprawdzić, czy wymagana jest ocena oddziaływania na środowisko dla planu krajowego na podstawie dyrektywy 2001/42/WE.

(61)

Państwa członkowskie muszą ustanowić jasne i skuteczne przepisy w zakresie monitorowania i egzekwowania w odniesieniu do inwestycji przewidzianych w planie krajowym, aby zapewnić ich właściwą realizację. Zgodnie z art. 10c ust. 5 lit. d) dyrektywy 2003/87/WE przepisy te powinny być szczegółowo określone we wniosku o przydzielenie bezpłatnych uprawnień do emisji.

(62)

Obowiązkiem państw członkowskich jest monitorowanie i egzekwowanie inwestycji określonych w planach krajowych. Przy ocenie wniosku państwa członkowskiego o przydział bezpłatnych uprawnień do emisji zgodnie z art. 10c ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE Komisja zwróci szczególną uwagę na to, czy państwo członkowskie przewiduje jasne i skuteczne przepisy w zakresie monitorowania i egzekwowania w odniesieniu do realizacji planu krajowego, w tym mechanizm ścisłego monitorowania i skutecznego egzekwowania inwestycji określonych w planie krajowym. W tym celu państwa członkowskie powinny zapewnić obowiązujące przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do poddania inwestycji kontroli przez właściwe organy krajowe wyraźnie określone we wniosku.

(63)

W tym zakresie ważne są następujące elementy:

(64)

Wyniki procedury monitorowania i egzekwowania wraz z udokumentowanymi dowodami należy zgłaszać co roku w sprawozdaniach rocznych składanych przez państwa członkowskie Komisji zgodnie z art. 10c ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE. W szczególności do sprawozdań należy załączyć kopie dokumentów potwierdzających wydanych przez zewnętrznego audytora (opatrzone oficjalną pieczęcią) wraz z oficjalnym tłumaczeniem na język angielski (jeżeli nie zostały sporządzone w tym języku). Państwa członkowskie mogą opublikować stosowne sprawozdania roczne operatorów.

(65)

Sprawozdania roczne państw członkowskich dotyczące inwestycji w modernizację wytwarzania energii elektrycznej zgodnie z art. 10c ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE należy składać Komisji do dnia 31 stycznia każdego roku, począwszy od 2014 r. Powinny one zawierać przegląd charakteru i ilości inwestycji dokonanych w poprzednim roku (17).

(66)

Sprawozdania roczne powinny potwierdzać – za pomocą udokumentowanych dowodów – że inwestycje są realizowane i spełniają wymogi określone w dyrektywie 2003/87/WE oraz w niniejszych wytycznych, a w szczególności, że przyczyniają się one do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych.

(67)

Sprawozdania muszą także wykazywać, że roczna zainwestowana kwota jest spójna z łączną kwotą inwestycji przewidzianych na okres objęty wnioskiem zgodnie z planem krajowym państwa członkowskiego, w odniesieniu do wartości rynkowej bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji określonych w niniejszych wytycznych. Roczna wartość inwestycji nie musi odpowiadać ustalonej wartości rynkowej bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji. Jednakże wszelkie rozbieżności między wartością bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji a kwotą inwestycji należy skorygować w roku następującym po ich wystąpieniu, w celu zachowania wiarygodnego przebiegu inwestycji w okresie objętym wnioskiem, z uwzględnieniem malejącej liczby uprawnień do emisji, które mogą być przydzielone bezpłatnie.

(68)

Zgodnie z art. 10c ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE sprawozdania roczne opierają się na sprawozdaniach dostarczanych co 12 miesięcy państwom członkowskich przez operatorów, dotyczących realizacji inwestycji określonych w planie krajowym. Powinny one opierać się również na dodatkowych źródłach informacji, w szczególności na danych oficjalnych i niezależnie sprawdzonych. W sprawozdaniach należy podać źródła tych danych i odniesienia do dokumentów stanowiących dowody.

(69)

Roczne sprawozdania państw członkowskich dla Komisji należy udostępnić w przejrzysty sposób. Zgodnie z art. 10c ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE roczne sprawozdania państw członkowskich dla Komisji należy podać do publicznej wiadomości. Należy uwzględnić poufność wrażliwych informacji handlowych.

(70)

Przy ocenie zgodnie z art. 10c ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE Komisja sprawdzi poprawność sprawozdań rocznych na podstawie dostarczonych dowodów. Jeżeli nie dostarczono wszystkich stosownych dowodów, może zwrócić się o dalsze informacje.

(71)

Jeżeli państwo członkowskie nie dostarczy w sprawozdaniu rocznym wystarczających dowodów na to, że inwestycje określone w planie krajowym są realizowane zgodnie z harmonogramem oraz odpowiednio do wartości bezpłatnie przydzielonych uprawnień do emisji określonych w planie krajowym, oraz jeżeli:

Komisja jest zdania, że nastąpiło naruszenie warunków ustalonych w art. 10c dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do przydziałów bezpłatnych uprawnień do emisji oraz inwestycji wymaganych na mocy art. 10c ust. 1. Jako że warunek ten jest niezbędny do osiągnięcia celów art. 10c, brak inwestycji prowadzi do uzyskania przez dane przedsiębiorstwo dodatkowych zysków i nie przyczynia się do osiągnięcia celów dyrektywy 2003/87/WE, w szczególności jej art. 10c. Może to skutkować bezprawnym stosowaniem dyrektywy 2003/87/WE sprzecznie z jej celami. Może również wzbudzić poważne zaniepokojenie Komisji w związku z przepisami w zakresie pomocy państwa. Jeżeli okaże się to niezbędne, Komisja może wszcząć dochodzenie na mocy art. 108 ust. 2 TFUE lub postępowanie w sprawie naruszenia przepisów. Wszczęcie procedury na mocy art. 108 ust. 2 TFUE może skutkować zawieszeniem przydziału określonej liczby bezpłatnych uprawnień do emisji na mocy art. 10c dyrektywy 2003/87/WE, odpowiadającej brakującej kwocie inwestycji. Jeżeli sytuacja nie zostanie naprawiona, przedmiotowe państwo członkowskie powinno ostatecznie sprzedać na aukcji odpowiednią liczbę uprawnień zgodnie z rozporządzeniem przyjętym na mocy art. 10 ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE.

31.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 99/29

—

Etap 3 zaproszenia do składania wniosków w imieniu konsorcjów wspólnych projektów badawczych dotyczący grantów wspierających doskonałość naukowców (REG) oraz grantów wspierających mobilność naukowców (RMG).

—

Zaproszenie do składania wniosków EMRP 2009 – energia,

—

Zaproszenie do składania wniosków EMRP 2010 – przemysł i środowisko.

31.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 99/30

—

27 państw członkowskich Unii Europejskiej,

—

państwa EFTA: Islandia, Liechtenstein, Norwegia, Szwajcaria,

—

państwa kandydujące: Turcja, Chorwacja.

31.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 99/31

—

Panel on Animal Health and Welfare (Panel ds. zdrowia i warunków hodowli zwierząt, AHAW)

—

Panel on Food Additives and Nutrient Sources added to food (Panel ds. dodatków do żywności i składników pokarmowych dodawanych do żywności, ANS)

—

Panel on Biological Hazards (Panel ds. zagrożeń biologicznych, BIOHAZ)

—

Panel on Food Contact Materials, Flavourings, Enzymes and Processing Aids (Panel ds. materiałów pozostających w kontakcie z żywnością, aromatów, enzymów i substancji pomagających w przetwarzaniu, CEF)

—

Panel on Contaminants in the food chain (Panel ds. środków trujących w łańcuchu żywnościowym, CONTAM)

—

Panel on Feed Additives and products or substances used in animal feed (Panel ds. dodatków i produktów lub substancji wykorzystywanych w paszach, FEEDAP)

—

Panel on Genetically Modified Organisms (Panel ds. organizmów modyfikowanych genetycznie, GMO)

—

Panel on Dietetic products, nutrition and allergies (Panel ds. produktów dietetycznych, żywienia i alergii, NDA)

—

Panel on Plant Health (Panel ds. zdrowia roślin, PLH)

—

Panel on Plant Protection Products and their residues (Panel ds. produktów ochrony roślin i ich pozostałości, PPR)

—

Scientific Committee (Komitet Naukowy, SC)

—

wnoszenia aktywnego wkładu do dyskusji, opracowywania i przyjmowania opinii naukowych panelu naukowego lub komitetu naukowego oraz ich grup roboczych,

—

zapewnienia doradztwa naukowego w kwestiach objętych zakresem kompetencji panelu naukowego lub komitetu naukowego,

—

zapewnienia doradztwa naukowego w sprawie prowadzenia i organizowania działalności naukowej panelu naukowego lub komitetu naukowego.

Od członków panelu naukowego i komitetu naukowego oczekuje się udziału w dwudniowych posiedzeniach odbywających się zazwyczaj w Parmie we Włoszech. Posiedzenia odbywają się od sześciu do dziesięciu razy w roku.

Ponadto oczekuje się od nich uczestnictwa, według istniejących potrzeb, w wybranych posiedzeniach grup roboczych powołanych przez panele naukowe lub komitet naukowy. Posiedzenia te odbywają się zazwyczaj od sześciu do trzynastu razy w roku.

Udział w posiedzeniach paneli naukowych, komitetu naukowego lub grup roboczych w mniejszym lub większym stopniu wymaga prac przygotowawczych, w tym uprzedniego przeczytania i opracowania dokumentów. Posiedzenia są prowadzone w języku angielskim i w tym języku sporządzana jest większość dokumentów.

Od kandydatów wymaga się przedstawienia zobowiązania, że w przypadku mianowania będą brać udział w pracach komitetu naukowego lub paneli naukowych.

Zgodnie z zasadami finansowymi Urzędu EFSA pokrywa koszty podróży, diety i koszty zakwaterowania ekspertów. Za każdy pełny dzień posiedzenia wypłacana jest specjalna rekompensata (2).

(i)

poziom wykształcenia odpowiadający ukończonym co najmniej 4-letnim studiom, potwierdzony dyplomem z następujących dziedzin: agronomia/nauki rolnicze, żywienie zwierząt, biochemia, biologia, chemia, ekotoksykologia, nauka o ochronie środowiska, epidemiologia, mikrobiologia żywności, technologia żywności, medycyna ludzka, nauki przyrodnicze, medycyna pracy, farmakologia, farmacja, zdrowie publiczne, toksykologia, medycyna weterynaryjna oraz dziedziny pokrewne;

(ii)

ponadto co najmniej 10-letnie doświadczenie zawodowe przystające do kompetencji wybranego(-ych) panelu(-i), nabyte po uzyskaniu wymaganego dyplomu;

(iii)

doskonała znajomość języka angielskiego (3);

(iv)

kandydaci muszą w sposób wyczerpujący, kompletny i zgodny z prawdą wypełnić deklarację dotyczącą interesów, załączoną do zgłoszenia (4). Należy pamiętać, że niekompletne wypełnienie tej części formularza będzie skutkować odrzuceniem zgłoszenia (5);

(v)

kandydaci muszą posiadać obywatelstwo państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) lub państwa kandydującego do członkostwa w UE. Eksperci z krajów trzecich również mogą zgłaszać swoje kandydatury, ale ich członkostwo w komitecie naukowym lub w panelach naukowych zostanie wzięte pod uwagę tylko w przypadku, gdy eksperci z wyżej podanych krajów nie będą w stanie zapewnić wymaganego poziomu wiedzy i doświadczenia.

—

doświadczenie w przeprowadzaniu naukowej oceny zagrożeń i/lub zapewnianiu doradztwa naukowego w dziedzinach dotyczących bezpieczeństwa żywności i pasz, w zakresie odpowiadającym kompetencjom oraz wiedzy eksperckiej komitetu naukowego lub preferowanych paneli naukowych (w przypadku paneli naukowych maksymalnie 25 punktów na 100 – współczynnik ważenia wynosi 5; w przypadku komitetu naukowego maksymalnie 30 punktów na 100 – współczynnik ważenia wynosi 6),

—

udokumentowane wybitne osiągnięcia w jednej, a najlepiej w kilku dziedzinach związanych z obszarem objętym zakresem kompetencji komitetu naukowego lub preferowanego panelu naukowego (w przypadku paneli naukowych maksymalnie 20 punktów na 100 – współczynnik ważenia wynosi 4; w przypadku komitetu naukowego maksymalnie 15 punktów na 100 – współczynnik ważenia wynosi 3),

—

doświadczenie w recenzowaniu prac i publikacji naukowych, w dziedzinach związanych z obszarami działania komitetu naukowego lub preferowanego panelu naukowego (maksymalnie 15 punktów na 100 – współczynnik ważenia wynosi 3),

—

umiejętność analizowania złożonych informacji i dokumentacji, często dotyczących szerokiego wachlarza dyscyplin i źródeł naukowych, oraz przygotowywania projektów opinii i sprawozdań naukowych (maksymalnie 10 punktów na 100 – współczynnik ważenia wynosi 2),

—

doświadczenie zawodowe w pracy w środowisku wielodyscyplinarnym, najlepiej nabyte w kontekście międzynarodowym (maksymalnie 10 punktów na 100 – współczynnik ważenia wynosi 2),

—

doświadczenie w kierowaniu projektami dotyczącymi zagadnień naukowych (maksymalnie 10 punktów na 100 – współczynnik ważenia wynosi 2),

—

zdolności komunikowania się, udokumentowane doświadczeniem w zakresie nauczania, prezentacji publicznych, aktywnego udziału w spotkaniach oraz publikacjami (maksymalnie 10 punktów na 100 – współczynnik ważenia wynosi 2).

Zasady EFSA w sprawie deklaracji dotyczącej interesów

http://www.efsa.europa.eu/en/keydocs/docs/doipolicy.pdf

Wytyczne w sprawie deklaracji dotyczącej interesów

http://www.efsa.europa.eu/en/keydocs/docs/doiguidance.pdf

Procedura identyfikacji i rozwiązywania potencjalnych konfliktów interesów

http://www.efsa.europa.eu/en/keydocs/docs/doiconflicts.pdf

31.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 99/38

972-5 Songhyun-Ri

Jinrae-Myeun

Kimhae-Si

Gyeungsangnam-Do

DAEHANMINGUK/REPUBLIC OF KOREA

Bosung Wire Rope Co. Ltd

972-5 Songhyun-Ri

Jinrae-Myeun

Kimhae-Si

Gyeungsangnam-Do

DAEHANMINGUK/REPUBLIC OF KOREA

Bosung Wire Rope Co. Ltd

568 Yongdeok-ri

Hallim-myeon

Gimhae-si

Gyeongsangnam-do

621-872

DAEHANMINGUK/REPUBLIC OF KOREA

Bosung Wire Rope Co. Ltd

568 Yongdeok-ri

Hallim-myeon

Gimhae-si

Gyeongsangnam-do

621-872

DAEHANMINGUK/REPUBLIC OF KOREA