26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/1

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/2

1)

Czy art. 1 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/439/EWG (1) — w szczególności w związku z art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — należy interpretować w ten sposób, że pozwalają one państwu członkowskiemu („państwu przyjmującemu”) na nieuznanie prawa jazdy kategorii B, wydanego przez inne państwo członkowskie („państwo wydające”) z wynikającym wyraźnie z samego prawa jazdy naruszeniem warunku miejsca zamieszkania określonego w art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy 91/439/EWG osobie, wobec której państwo przyjmujące przyjęło wcześniej środki w rozumieniu art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/439/EWG, jeżeli osoba ta uzyskała później w państwie wydającym prawo jazdy kategorii C bez wynikającego wyraźnie z tego prawa jazdy naruszenia warunku miejsca zamieszkania?

2)

Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na to pytanie państwo przyjmujące może również odmówić uznania prawa jazdy kategorii C wydanego tej osobie?

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/2

1)

Czy sprzeczne z prawem wspólnotowym, w szczególności w odniesieniu do prawa konsumentów i użytkowników, jest uchylanie się przez sąd krajowy od orzekania z urzędu i ab limine litis na każdym etapie postępowania od orzekania o nieważności lub o zmianie warunku umownego dotyczącego odsetek za zwłokę (w niniejszym przypadku w wysokości 29 %) w umowie pożyczki konsumpcyjnej? Czy sąd może, bez zmiany praw konsumenta [przyznanych przez] prawo wspólnotowe] opowiedzieć się za uzależnieniem ewentualnej oceny warunku od wniosku dłużnika (w drodze stosowanego zarzutu procesowego)?

2)

Jak należy w związku z tym interpretować zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG (1) i art.2 dyrektywy 2009/22/EWG (2) art. 83 Real Decreto Legislativo núm. 1/2007 (dekretu z mocą ustawy nr 1/2007) [wcześniej art. 8 Ley General n. 26/1984, de 19 de julio, para la Defensa de los Consumidores y Usuarios (ustawy powszechnej nr 26/1984) z dnia 19 lipca w sprawie ochrony konsumentów i użytkowników)]? Jaki zakres ma w związku z tym art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG stanowiący, że nieuczciwe warunki „nie będą wiążące dla konsumenta”?

3)

Czy można wyłączyć sądową kontrolę z urzędu i ab limine litis, jeżeli powód określi w sposób wyraźny w pozwie stopę odsetek za zwłokę, kwotę długu, w tym długu z tytułu należności głównej i z tytułu odsetek, kwotę kar umownych i kosztów, stopę odsetek oraz okres, za który dochodzi się tych odsetek (lub też wzmiankę o dodaniu do tej kwoty z urzędu ustawowych odsetek za zwłokę na podstawie prawa państwa członkowskiego pochodzenia), podstawę roszczenia, w tym opis okoliczności powołanych jako podstawa dochodzonych długu i odsetek oraz sprecyzuje wyraźnie, czy chodzi o odsetki ustawowe, umowne, kapitalizację odsetek lub o stopę odsetek od umowy pożyczki, jeżeli zostały one obliczone przez powoda, oraz o ile procent są one wyższe od stawki podstawowej Banku Centralnego, zgodnie z rozporządzeniem wspólnotowym w sprawie europejskiego nakazu zapłaty (3)?

4)

Czy w braku transpozycji, art. 5 ust. 1 lit. l) i m) stanowiące o „ustaleniach dotyczących jej zmiany” oraz art. 10 lit. l) odnosząc się do „ustaleniach dotyczących jej zmiany” — dyrektywy 2008/48/WE (4), zobowiązują jednostkę finansową do ujęcia w szczególny i wyróżniający się sposób w umowie (nie w tekście w sposób niewyróżniający się), jako „informacji udzielanych przed zawarciem umowy”, informacji o stopie procentowej odsetek za zwłokę w przypadku braku zapłaty, oraz czynniki brane pod uwagę przy jej ustalaniu (wydatki finansowe, wydatki związane z odzyskiwaniem wierzytelności […]) oraz do zawarcia w umowie ostrzeżenia co do skutków w związku z elementami kosztu [pożyczki]?

5)

Czy art. 6 ust. 2 dyrektywy 2008/48/EWG zawiera obowiązek podania do wiadomości przedterminowej wymagalności spłaty kredytu lub pożyczki, która powoduje stosowanie odsetek za zwłokę? Czy stosuje się zakaz bezpodstawnego wzbogacenia z art. 7 dyrektywy 2008/48/2008, jeżeli jednostka finansowa nie tylko dąży do odzyskania dobra (kapitału pożyczki), ale także do zastosowania szczególnie wysokich odsetek za zwłokę?

6)

Czy w braku przepisów transponujących oraz w świetle art. 11 ust. 2 dyrektywy 2005/29/WE (5) sąd może oceniać z urzędu jako nieuczciwą, praktykę wprowadzania do tekstów umowy klauzuli o odsetkach za zwłokę?

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/3

1)

Czy art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (1) ma zastosowanie także do uczestników procesu przemieszczania?

2)

W wypadku odpowiedzi przeczącej: czy art. 18 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia jest ograniczony przez prawo pierwotne Wspólnoty dotyczące ochrony tajemnic handlowych?

3)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: czy poprzez art. 18 ust. 4 rzeczonego rozporządzenia zobowiązanie osób, które organizują przemieszczanie na podstawie art. 18 ust. 1, jest ograniczone do podania poprzez dokument zawarty w załączniku VII także wytwórcy odpadów lub podmiotu zbierającego wobec odbiorcy odpadów, w celu ochrony tajemnic handlowych?

4)

Jeżeli na pytanie trzecie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: czy stopień ograniczenia zależy od wyważenia interesów w konkretnym przypadku (z jednej strony wchodzące w grę interesy handlowe, z drugiej strony ochrona środowiska)?

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/3

1)

Czy art. 3 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 343/2003 (1), zgodnie z którym każde państwo członkowskie może rozpatrzyć wniosek o udzielenie azylu wniesiony do niego przez obywatela państwa trzeciego, nawet jeżeli na podstawie art. 3 ust. 1 tego rozporządzenia za takie rozpatrzenie odpowiedzialne jest inne państwo członkowskie („odpowiedzialnym państwem członkowskim”) („prawo do przejęcia odpowiedzialności”), należy interpretować w ten sposób, że obowiązek skorzystania przez państwo członkowskie z uprawnienia przyznanego przez ten przepis w interesie osoby ubiegającej się o azyl może wynikać również z przyczyn, które nie są bezpośrednio związane z osobą samego ubiegającego się o azyl lub z innymi szczególnymi okolicznościami indywidualnego przypadku, lecz mają swe źródło w panującej w odpowiedzialnym państwie członkowskim sytuacji, która może zagrażać podstawowym prawom osób ubiegających się o azyl, przysługującym im na mocy Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”)?

2)

W przypadku gdyby na pytanie pierwsze należało udzielić odpowiedzi twierdzącej:

Czy sytuacja, w której odpowiedzialne państwo członkowskie od dłuższego czasu i w sposób wyraźny nie spełnia jednego lub więcej z wymogów określonych w dyrektywie Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl (Dz.U. L 31, s. 18) i w dyrektywie Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich (Dz.U. L 326, s. 13), stanowi właściwą podstawę do objęcia państwa członkowskiego obowiązkiem skorzystania z uprawnienia do przejęcia odpowiedzialności z powodu sytuacji panującej w odpowiedzialnym państwie członkowskim w celu zapewnienia poszanowania praw podstawowych przewidzianych w art. 3 ust. 1, art. 4, art. 18, art. 19 ust. 2 i art. 47 karty?

3)

W przypadku udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi przeczącej:

Czy na państwie członkowskim ciąży obowiązek skorzystania z uprawnienia przyznanego w art. 3 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 343/2003 w świetle wymienionych powyżej gwarancji ustanowionych w karcie tak czy inaczej wówczas, gdy w odpowiedzialnym państwie członkowskim istnieją szczególnie poważne nieprawidłowości, które istotnie podważają gwarancje procesowe osób ubiegających się o azyl lub mogą stanowić zagrożenie dla egzystencji lub fizycznej integralności osób ubiegających się o azyl, które zostaną przekazane?

4)

W przypadku udzielenia na pytania drugie lub trzecie odpowiedzi twierdzącej:

Czy zobowiązanie państwa członkowskiego do skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 343/2003 rodzi po stronie osoby ubiegającej się o azyl możliwe do dochodzenia na drodze prawnej prawo podmiotowe do domagania się przejęcia przez to państwo członkowskie odpowiedzialności za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu?

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/4

1)

Czy art. 49 traktatu WE stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu krajowego takiego jak art. 29 pkt 2) lit. d) ustawy z dnia 11 kwietnia 1983 r. z tego względu, że:

z jednej strony przepis ten umożliwia przyznanie prawa zaliczenia na poczet podatku fikcyjnej zaliczki na poczet podatku od dochodów kapitałowych beneficjentom przychodów w zakresie wierzytelności lub pożyczek udzielonych centrum koordynacyjnemu w rozumieniu arrêté royal nr 187 z dnia 30 grudnia 1982 r. w sprawie tworzenia centrów koordynacyjnych, gdy spółka, która korzysta ze środków pożyczonych przez centrum koordynacyjne lub za jego pośrednictwem w celu nabycia dobra materialnego, którego używa ona w Belgii do prowadzenia swej działalności zawodowej, powierza prawo jego używania spółce, która należy do tej samej grupy spółek i która ma siedzibę w Belgii, podczas gdy z drugiej strony przepis ten nie umożliwia przyznania prawa zaliczenia na poczet podatku, gdy ta sama spółka powierza prawo używania tego samego dobra materialnego spółce, która również należy do tej samej grupy spółek, lecz ma siedzibę w innym państwie członkowskim niż Belgia?

2)

Czy artykuł 10 traktatu WE w związku z art. 49 traktatu WE należy rozumieć jako zakazujący dokonania takiej wykładni przepisu takiego jak art. 29 pkt 2) lit. d) ustawy z dnia 11 kwietnia 1983 r., która uzależnia przyznanie prawa zaliczenia na poczet podatku fikcyjnej zaliczki na poczet podatku od dochodów kapitałowych beneficjentom przychodów w zakresie wierzytelności lub pożyczek udzielonych centrum koordynacyjnemu w rozumieniu arrêté royal nr 187 z dnia 30 grudnia 1982 r. w sprawie tworzenia centrów koordynacyjnych od spełnienia warunku, że prawo używania dobra materialnego finansowanego za pomocą owych wierzytelności lub pożyczek nie zostanie przyznane członkowi grupy mającemu siedzibę w innym państwie przez żadną spółkę należącą do grupy, a nie tylko przez spółkę, która nabywa dobro materialne dzięki temu finansowaniu i która używa go w Belgii do prowadzenia swej działalności zawodowej?

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/5

1)

Czy pasażer ma prawo do odszkodowania na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (1), gdy opóźnienie odlotu nie osiąga limitów czasowych określonych w art. 6 ust. 1 rozporządzenia, ale przylot do ostatniego miejsca docelowego następuje nie wcześniej niż trzy godziny po planowym czasie przylotu?

2)

Czy dla kwestii zaistnienia opóźnienia w rozumieniu art. 6 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku lotu składającego się z wielu lotów transferowych, decydujące są poszczególne loty transferowe, czy też odległość do ostatniego miejsca docelowego?

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/5

1)

Czy w wypadku drogowym, w którym uczestniczyli pojazd samochodowy i pieszy, który przechodził na drugą stronę ulicy, i w którym to wypadku pieszy doznał uszkodzenia ciała i odniósł szkodę materialną, należy uznać, że wyłączenie odszkodowania za takie szkody wówczas, gdy zdarzenie powodujące te szkody wynikło z zachowania pieszego, na podstawie art. 505 i 570 portugalskiego Código Civil, jest sprzeczne z prawem wspólnotowym, a w szczególności z art. 3 ust. 1 pierwszej dyrektywy (72/166/EWG) (1), art. 2 ust. 1 drugiej dyrektywy (84/5/EWG) (2) oraz art. 1 a trzeciej dyrektywy (90/232/EWG) (3), wprowadzonym przez art. 4 piątej dyrektywy (2005/14/WE) (4) (wszystkie dyrektywy dotyczące ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikającej z ruchu pojazdów samochodowych), z uwagi na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości w zakresie okoliczności, w jakich może zostać wyłączone odszkodowanie za obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za ruch pojazdów samochodowych?

2)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej, to znaczy, jeżeli takie wyłączenie odszkodowania byłoby sprzeczne z prawem wspólnotowym, to czy jest zgodna z ww. dyrektywami wspólnotowymi, wykładnia rzeczonych przepisów portugalskiego prawa cywilnego, zgodnie z którą dochodzi do ograniczenia lub obniżenia owego odszkodowania z uwzględnieniem winy pieszego, z jednej strony, oraz ryzyka związanego z pojazdem samochodowym, z drugiej strony, w przyczynieniu się do zaistnienia wypadku?

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/6

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/6

—

uwzględnienie odwołania i uchylenie wyroku Sądu z dnia 12 listopada 2010 r. w sprawie T–113/08 Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Europejskiej

—

anulowanie w całości korekt finansowych dotyczących pomocy na rzecz produkcji oliwy z oliwek przyznanej w decyzji Komisji 2008/68/WE (1) z dnia 20 grudnia 2007 r.; lub tytułem żądania ewentualnego anulowanie korekt finansowych w sektorze produkcji oliwy z oliwek dotyczących wydatków, na które zostały wypłacone zaliczki przed dniem 24 listopada 2002 r.; lub tytułem dalszego żądania ewentualnego anulowanie korekt finansowych w sektorze produkcji oliwy z oliwek dotyczących wydatków, na które zostały wypłacone zaliczki przed dniem 15 lipca 2000 r.

1)

Wewnętrzna sprzeczność w rozumowaniu Sądu i naruszenie art. 8 rozporządzenia nr 1663/95 (2) ze względu na wyrażenie zgody, aby Komisja oparła swą korektę finansową na nieprawidłowościach, które nie zostały wskazane w piśmie AGR 16844 informującym o wynikach dochodzenia HO/2002/91/ES.

2)

Naruszenie art. 36 i 53 statutu Trybunału z uwagi na niewystarczające uzasadnienie wyroku ze względu na to, że nie wskazano w nim ani w konsekwencji nie orzeczono w przedmiocie zasadniczego zarzutu podniesionego przez Królestwo Hiszpanii w protokole z rozprawy dotyczącego określenia dies ad quem terminu dwudziestu czterech miesięcy przewidzianego w art. 5 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 729/70 (3) i w art. 7 rozporządzenia nr 1258/1999 (4).

3)

Naruszenie terminu dwudziestu czterech miesięcy ustanowionego w art. 5 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 729/70 i w art. 7 rozporządzenia nr 1258/1999:

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/7

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Yorma’s AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/7

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji nr 3.241.011.280 zawierającej notę obciążeniową w zakresie w jakim — w odniesieniu do Republiki Węgierskiej — zostały uznane jako niepodlegające kwalifikacji do finansowania z instrumentu finansowego Schengen określone wydatki związane ze środkami 1, 3, 4, 5 i 6 celu III/A, celem celnym III/B oraz, w ramach celu I/C, ustanowieniem w Mohaczu stanowiska rzecznej kontroli granicznej oraz towarową stacją kolejową w Eperjeske.

—

subsydiarnie, stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji nr 3.241.011.280 zawierającej notę obciążeniową w zakresie w jakim — w odniesieniu do Republiki Węgierskiej — zostały uznane jako niepodlegające lub jedynie częściowo podlegające kwalifikacji do finansowania z instrumentu finansowego Schengen określone wydatki związane ze środkami 1, 3, 4, 5 i 6 celu III/A i celem celnym III/B

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/8

—

stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności całej decyzji Komisji Europejskiej nr C(2010) 7694 wersja ostateczna z dnia 9 listopada 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 porozumienia EOG i art. 8 umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, sprawa COMP/39.258 — Lotniczy przewóz towarów, w zakresie w jakim dotyczy ona Air France-KLM jak również powodów, na których opiera się jej sentencja;

—

co najmniej, stwierdzenie nieważności art. 5 lit. b) i lit. d) decyzji nr C(2010) 7694 wersja ostateczna z dnia 9 listopada 2010 r. nakładającego dwie grzywny na Air France-KLM i powodów, na których opiera się ten artykuł lub obniżenie, na podstawie art. 261 TFUE, tych grzywien do odpowiedniej kwoty;

—

w każdym razie, obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1)

Zarzut pierwszy dotyczy błędnego przypisania skarżącej odpowiedzialności za praktyki Société Air France i KLM, co narusza obowiązek uzasadnienia, zasady dotyczące możliwości przypisania odpowiedzialności spółkom dominującym za praktyki ich spółek zależnych oraz zasady dotyczące sukcesji przedsiębiorstw w ramach grup przedsiębiorstw jak również zasady odpowiedzialności osobistej i indywidualizacji kar.

2)

Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa do niezależnego i bezstronnego sądu ze względu na wydanie zaskarżonej decyzji przez organ, który posiada jednocześnie kompetencje w zakresie prowadzenia dochodzenia i wymierzania sankcji z naruszeniem art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 ust. 1 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

3)

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia komunikatu Komisji w sprawie współpracy (1) oraz zasad równego traktowania i ochrony uzasadnionych oczekiwań wynikającego z zastosowania tego komunikatu na rzecz Lufthansy/Swiss, co zdaniem skarżącej nie spełnia wymogów komunikatu w sprawie współpracy.

4)

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego ze sprzeczności między sentencją i uzasadnieniem zaskarżonej decyzji w odniesieniu do określenia naruszenia przypisanego skarżącej.

5)

Zarzut piąty dotyczy braku uzasadnienia oraz naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji ze względu na umorzenie postępowania przeciwko jedenastu liniom lotniczym.

6)

Zarzut szósty dotyczy naruszenia zasady niedziałania surowszych kar wstecz i zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań ze względu na zastosowanie wytycznych Komisji z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien (2) w celu ustalenia grzywien nałożonych na skarżącą, pomimo iż te wytyczne zostały wydane po wszczęciu dochodzenia; wspomniane zastosowanie z mocą wsteczną wytycznych z 2006 r. doprowadziło zdaniem skarżącej do znacznego zwiększenia poziomu grzywien, którego nie można było racjonalnie przewidzieć w chwili wystąpienia okoliczności faktycznych.

7)

Zarzut siódmy dotyczy naruszenia prawa skarżącej do bycia wysłuchaną i zasady równości broni w odniesieniu do ustalania nałożonych na nią grzywien, ze względu na to, że nie miało miejsca postępowanie kontradyktoryjne w przedmiocie zasadniczych elementów ustalania grzywien.

8)

Zarzut ósmy dotyczy błędów w ustalaniu grzywien nałożonych na skarżącą ze względu na to, że grzywny te zostały zdaniem skarżącej ustalone na podstawie błędnych wartości sprzedaży i), do których należało wliczyć tylko rozważane dopłaty, a nie opłaty oraz ii), które nie powinny zawierać kwot odpowiadających 50 % dochodów inbound Société Air France i KLM uzyskanych na Europejskim Obszarze Gospodarczym.

9)

Zarzut dziewiąty dotyczy błędnej oceny wagi praktyk Société Air France i KLM wynikającej z oczywistych błędów w ocenie i z naruszenia zasady równości traktowania z jednej strony ze względu na odmówienie uwzględnienia znikomej wagi naruszeń w odniesieniu do dopłat, niewielkiego łącznego udziału stron w rynku, nieznacznych marż uzyskanych przez Société Air France i KLM oraz pogorszenia stanu ich finansów z uwagi na kryzys gospodarczy w sektorze lotniczego przewozu towarów a z drugiej strony ze względu na włączenie do zakresu naruszenia kontaktów dotyczących praktyk stosowanych poza Europejskim Obszarem Gospodarczym.

10)

Zarzut dziesiąty dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności kar i oczywistego błędu w ocenie ze względu na zastosowanie dodatkowej kwoty 16 % do grzywien nałożonych na skarżącą oraz braku uzasadnienia dotyczącego ustalonej w tym celu stawki 16 %.

11)

Zarzut jedenasty dotyczy błędnego ustalenia czasu trwania naruszenia zarzucanego Société Air France, które spowodowało nieuzasadnione zwiększenie grzywny nałożonej na skarżącą z powodu tego naruszenia.

12)

Zarzut dwunasty dotyczy oczywiście niewystarczającego charakteru 15 % obniżenia grzywien nałożonych na skarżącą na podstawie uregulowań prawnych dotyczących transportu lotniczego towarów między państwami członkowskimi i państwami trzecimi.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/9

—

stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności całej decyzji Komisji Europejskiej nr C(2010) 7694 wersja ostateczna z dnia 9 listopada 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE, art. 53 porozumienia EOG i art. 8 porozumienia między Konfederacją Szwajcarską a Wspólnotą Europejską w sprawie transportu lotniczego, sprawa COMP/39.258 — Lotniczy przewóz towarów, w zakresie, w jakim dotyczy ona Société Air France, jak również powodów, na których opiera się jej sentencja;

—

co najmniej, stwierdzenie nieważności art. 5 lit. b) decyzji nr C(2010) 7694 wersja ostateczna z dnia 9 listopada 2010 r. nakładającego na Société Air France grzywnę i powodów, na których opiera się ten artykuł lub obniżenie owej grzywny, na podstawie art. 261 TFUE, do odpowiedniej kwoty;

—

w każdym razie obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/9

—

stwierdzenie nieważności art. 1–7 decyzji w całości lub w części lub

—

obniżenie grzywien nałożonych w art. 5 decyzji, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1)

Po pierwsze skarżąca zarzuca, że:

2)

Po drugie skarżąca zarzuca, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie przy ustalaniu grzywny z naruszeniem rozporządzenia nr 1/2003 (1), wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien oraz naruszyła zasady proporcjonalności, równości traktowania i obowiązek uzasadnienia niezgodnie z art. 41 i 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 296 TFUE oraz innymi podstawowymi zasadami prawa UE. W tym względzie skarżąca twierdzi, że:

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/10

—

dopuszczenie niniejszej skargi o stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 1 grudnia 2010 r. w sprawie COMP/39.784 — Omnis/Microsoft;

—

nakazanie podjęcia przez pozwaną rozstrzygnięcia w tej sprawie;

—

posiłkowo rozstrzygnięcie tej sprawy przez Sąd i uwzględnienie skargi zgłoszonej przez skarżącą do Komisji.

1)

Po pierwsze, odmowa zbadania przez pozwaną nadużyć Microsoft na rynku EAS/ERP (Enterprise Application Software/Enterprise Resource Planning) pozbawiona jest uzasadnienia.

2)

Po drugie, pozwana nieprawidłowo oceniła znaczenie tej sprawy i w ten sposób doszła do bezzasadnego i sprzecznego z prawem wniosku, że problematyka podniesiona przez skarżącą nie ma znaczenia dla UE.

3)

Po trzecie, decyzja pozwanej o nierozpatrywaniu zgłoszonej do niej skargi jest bezzasadna i sprzeczna z prawem, gdyż narusza prawa skarżącej.

4)

Po czwarte, decyzja pozwanej została przyjęta, pomimo że nie zostały przedłożone dokumenty na dowód twierdzeń Microsoft, wobec czego antykonkurencyjne zachowanie, którego dotyczy skarga do Komisji, trwa nadal z powodu tej decyzji, co hamuje rozwój skarżącej.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/11

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 7 listopada 2010 r. w sprawie R 923/2009-2 i

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/11

—

orzeczenie, że skarga N. BAMBY jest dopuszczalna;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 25/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 560/2005 nakładającego określone szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Republice Wybrzeża Kości Słoniowej — w części dotyczącej skarżącej;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/18/WPZiB z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie zmiany decyzji Rady 2010/656/WPZiB przedłużającej obowiązywanie środków ograniczających wobec Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej — w części dotyczącej skarżącej;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania na podstawie art. 87 i 91 regulaminu postępowania przed Sądem

1)

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia praw do obrony i prawa do rzetelnego procesu, przewidzianych w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz w art. 6 i 13 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPCz), w ten sposób, że w zaskarżonych aktach:

2)

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa podstawowego do poszanowania własności, poświęcony art. 1 protokołu dodatkowego nr 1 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/13

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

AH zostaje obciążona całością kosztów postępowania.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/13

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz jedną czwartą kosztów podniesionych przez L. Marcuccio.

3)

Luigi Marcuccio pokrywa trzy czwarte własnych kosztów.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/13

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 4 marca 2009 r. w sprawie odmowy wszczęcia dochodzenia administracyjnego dotyczącego okoliczności stosowania rzekomego mobbingu, którego sprawcą miałby być jeden z byłych przełożonych C. Skarby.

2)

Komisja Europejska pokrywa całość kosztów postępowania.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/14

—

Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 26 października 2010 r. oddalającej odwołanie skarżącego od decyzji o nieawansowaniu go do grupy zaszeregowania AD12 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2010 r.;

—

w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD12 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2010 r.;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

26.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 95/14

—

Stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej z dnia 11 maja 2010 r. w przedmiocie odrzucenia kandydatury Silvii Bojinovej w konkursie wewnętrznym COM/INT/EU2/10/AD5 oraz decyzji potwierdzającej organu powołującego z dnia 26 października 2010 r. oddalającej jej zażalenie złożone w dniu 6 sierpnia 2010 r.;

—

stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej z dnia 10 maja 2010 r. w przedmiocie odrzucenia kandydatury Doriny Marii Ghiby w konkursie wewnętrznym COM/INT/EU2/AST3 oraz decyzji organu powołującego z dnia 26 października 2010 r. oddalającej jej zażalenie złożone w dniu 4 sierpnia 2010 r.;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.