5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 23 listopada 2010 r. — Deutsches Weintor eG przeciwko Land Rheinland-Pfalz

(Sprawa C-544/10)

2011/C 72/03

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Deutsches Weintor eG

Strona pozwana: Land Rheinland-Pfalz

Pytania prejudycjalne

Czy do opatrzenia oświadczeniem zdrowotnym w rozumieniu art. 4 ust. 3 zdanie pierwsze w związku z art. 2 ust. 2 pkt 5 albo art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (1), ostatnio zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) nr 116/2010 z dnia 9 lutego 2010 r. (2), konieczne jest, aby żywność miała korzystne działanie odżywcze lub fizjologiczne zmierzające do długotrwałego polepszenia kondycji fizycznej, czy wystarczy także przejściowe działanie, mianowicie ograniczone do okresu spożywania i trawienia żywności?

W przypadku, gdy nawet oświadczenie o przejściowym korzystnym działaniu może mieć charakter oświadczenia zdrowotnego:

Czy dla przyjęcia, że takie działanie wynika z braku albo z obniżonej zawartości danej substancji w rozumieniu art. 5 ust. 1 lit. a) i motywu 15 tego rozporządzenia, wystarczy, aby oświadczenie polegało jedynie na poinformowaniu, iż w konkretnym przypadku działanie żywności tego rodzaju, na ogół odczuwane jako niekorzystne, jest niewielkie?

W przypadku udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej:

Czy jest zgodne z art. 6 ust. 1 akapit pierwszy traktatu o Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 13 grudnia 2007 r. w związku z art. 15 ust. 1 (wolność wyboru zawodu) oraz art. 16 (wolność prowadzenia działalności gospodarczej) karty praw podstawowych Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 12 grudnia 2007 r. (3), nałożenie na producenta albo dystrybutora wina bezwzględnego zakazu reklamowania rodzaju żywności takiego jak rozpatrywany w niniejszej sprawie przy użyciu oświadczenia zdrowotnego, nawet jeśli to oświadczenie jest prawdziwe?

(1) Dz.U. L 404, s. 9

(2) Dz.U. L 37, s. 16

(3) Dz.U. C 303, s. 1

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/3

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 9 września 2010 r. w sprawie T-300/07 Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 listopada 2010 r. przez Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE

(Sprawa C-560/10 P)

2011/C 72/04

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (przedstawiciele: N. Korogiannakis, M. Dermitzakis, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (DG Przedsiębiorstwa i Przemysł), w której odrzuca ona ofertę złożoną przez skarżącą w ramach zamówienia publicznego ENTR/05/78, część nr 1 (prace redakcyjne i tłumaczenie), na zarządzanie i utrzymywanie portalu „Twoja Europa” (Dz.U. 2006/S 143-153057) i udziela tego zamówienia innemu oferentowi;

—	przekazanie sprawy Sądowi w celu rozpatrzenia nierozstrzygniętych kwestii dotyczących obu części zamówienia, a także żądania wypłaty odszkodowania, dotychczas nie rozpatrzonego przez Sąd;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania, w tym kosztów pierwotnego postępowania, nawet w razie oddalenia odwołania, a także kosztów odwołania w przypadku jego uwzględniania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca twierdzi, że w zaskarżonym wyroku Sąd popełnił błąd prawny i błędnie zinterpretował art. 100 ust. 2 rozporządzenia finansowego (1), a także art. 149 przepisów wykonawczych, uznając, iż Komisja zasadnie nie poinformowała skarżącej o zaletach oferty, która wygrała przetarg, ponieważ oferta skarżącej nie osiągnęła pułapu 70 %. Ponadto skarżąca uznaje, że wyrok nie został wystarczająco uzasadniony, jako że Sąd nie rozpatrzył szczegółowo i oddzielnie zarzutu opartego na naruszeniu zasady przejrzystości i równego traktowania.

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/3

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 9 września 2010 r. w sprawie T-387/08 Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 listopada 2010 r. przez Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE

(Sprawa C-561/10 P)

2011/C 72/05

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (przedstawiciele: N. Korogiannakis, M. Dermitzakis, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu;

—	stwierdzenie nieważności decyzji OPOCE (Urzędu Oficjalnych Publikacji Unii Europejskiej), w której odrzuca on ofertę złożoną przez i udziela tego zamówienia innemu oferentowi;

—	przekazanie sprawy Sądowi w celu rozpatrzenia nierozstrzygniętych kwestii dotyczących obu części zamówienia, a także żądania wypłaty odszkodowania, dotychczas nie rozpatrzonego przez Sąd;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania, w tym kosztów pierwotnego postępowania, nawet w razie oddalenia odwołania, a także kosztów odwołania w przypadku jego uwzględniania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca utrzymuje również, że Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia, ponieważ, uznając, iż zawarte w zaskarżonej decyzji odniesienia dotyczące szeregu kryteriów cząstkowych były niejasne i ogólnikowe i nie pozwalały wyjaśnić ocen udzielonych ofercie skarżącej, oraz że zaskarżona decyzja nie była wystarczająco uzasadniona, szczególnie w zakresie cząstkowych kryteriów udzielenia zamówienia, orzekł, że „uzasadnienia dotyczące szeregu innych kryteriów i kryteriów cząstkowych jest uzasadnione”. Ponadto Sąd popełnił jej zdaniem błąd w ocenie obowiązku uzasadnienia, uznając, iż szereg uwag komisji przetargowej wystarczyło do wypełnienia tego obowiązku. Wreszcie, Sąd nie rozpatrzył w sposób szczegółowy argumentów skarżącej dotyczących naruszenia zasady przejrzystości i równego traktowania, nie dając też wystarczającego uzasadnienia w tej kwestii.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 2 grudnia 2010 r. — Bundesanstalt für Landwirtschaft und Ernährung przeciwko Pfeifer & Langen Kommanditgesellschaft

(Sprawa C-564/10)

2011/C 72/06

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bundesanstalt für Landwirtschaft und Ernährung

Strona pozwana: Pfeifer & Langen Kommanditgesellschaft

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 3 rozporządzenia (1) odnosi się również do przedawnienia roszczeń o odsetki, które zgodnie z prawem krajowym są należne obok zwrotu korzyści uzyskanej niezgodnie z prawem w wyniku nieprawidłowości? W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy do przewidzianego zgodnie z art. 3 ust. 3 rozporządzenia porównania terminów należy włączyć jedynie okres przedawnienia, czy też należy uwzględnić także przepisy krajowe, które początek tego okresu, bez konieczności wystąpienia żadnych wskazujących na to okoliczności, przesuwają na koniec roku kalendarzowego, w którym powstało roszczenie (w niniejszej sprawie: roszczenie odsetkowe)?

Czy także dla roszczeń odsetkowych termin przedawnienia biegnie od momentu wystąpienia nieprawidłowości tudzież od momentu ustania ciągłej lub powtarzającej się nieprawidłowości, nawet jeśli roszczenia odsetkowe dotyczą dopiero późniejszych okresów i w związku z tym powstają dopiero później? Czy początek okresu przedawnienia w przypadku nieprawidłowości ciągłych lub powtarzających się zostaje przesunięty na podstawie art. 3 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia także wobec roszczeń odsetkowych do momentu ustania nieprawidłowości?

4)	Kiedy ustaje przerwanie biegu terminu przedawnienia wynikające z decyzji właściwego organu zgodnie z art. 3 ust. 1 akapit trzeci zdanie drugie rozporządzenia, która stwierdza merytorycznie istnienie spornego roszczenia (w niniejszej sprawie: roszczenia odsetkowego)?

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal administratif de Saint-Denis de la Réunion (Francja) w dniu 8 grudnia 2010 r. — Clément Amedee przeciwko Garde des sceaux, Ministre de la justice et des libertés, Ministre du budget, des comptes publics, de la fonction publique et de la réforme de l'État

(Sprawa C-572/10)

2011/C 72/07

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal administratif de Saint-Denis de la Réunion

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Clément Amedee

Strona pozwana: Garde des sceaux, Ministre de la justice et des libertés, Ministre du budget, des comptes publics, de la fonction publique et de la réforme de l'État

Pytania prejudycjalne

Czy można uznać, że uregulowanie ustanowione przepisami art. L.12 lit. b) kodeksu emerytur cywilnych i wojskowych, w brzmieniu zmienionym przez art. 48 ustawy z dnia 21 sierpnia 2003 r., oraz przepisami art. R.13 wspomnianego kodeksu, w brzmieniu zmienionym przez art. 6 dekretu z dnia 26 grudnia 2003 r., wprowadza dyskryminację pośrednią w rozumieniu art. 157 traktatu o Unii Europejskiej rodziców biologicznych dzieci, z uwagi na odsetek mężczyzn, którzy mogą spełnić wymóg przerwy w aktywności zawodowej przez nieprzerwany okres dwóch miesięcy, co wynika w szczególności z braku uregulowań prawnych pozwalających im na spełnienie tego wymogu w ramach płatnego urlopu?

2)	W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy tak wprowadzona dyskryminacja pośrednia może być uzasadniona postanowieniami art. 6 ust. 3 Porozumienia załączonego do Protokołu nr 14 w sprawie polityki społecznej?

3)	W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie, czy przepisy dyrektywy 79/7/EWG (1) stoją na przeszkodzie utrzymaniu w mocy przepisów art. L.12 lit. b) i R.13 kodeksu emerytur cywilnych i wojskowych?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie oraz odpowiedzi przeczącej na pytania drugie i trzecie, czy zakwestionowanie przepisów przytoczonych artykułów powinno ograniczać się jedynie do wprowadzonej przez nie dyskryminacji, czy też oznacza brak możliwości ubiegania się przez urzędników obojga płci o skorzystanie z omawianego przywileju?

(1) Dyrektywa Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 1979, L 6, s. 24).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/5

Skarga wniesiona w dniu 9 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-574/10)

2011/C 72/08

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Wilms i C. Zadra, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że z powodu zamówienia usług architektonicznych na remont Autalhalle przez gminę Niedernhausen bez przeprowadzenia europejskiej procedury zamówienia publicznego pozwana uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 2, 9 i 20 w związku z art. 23–55 dyrektywy 2004/18/WE (1);

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszej skargi są odpłatne umowy o świadczenie usług architektonicznych zawartych z biurem inżynierskim przez gminę Niedernhausen jako instytucję zamawiającą. Chociaż wszystkie wspomniane usługi architektoniczne dotyczą jednego przedsięwzięcia budowlanego, mianowicie remontu Autalhalle, zostały one zlecone jako usługi projektowe na poszczególne elementy budynków temu samemu biuru inżynierskiemu bez ogłoszenia zamówienia publicznego na szczeblu europejskim. Wartości zamówień odpowiednio do tego również zostały określone odrębnie dla poszczególnych zamówień.

Te umowy o usługi architektoniczne są odpłatnymi umowami o świadczenie usług w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2004/18/WG. Usługi architektoniczne stanowią usługi priorytetowe zgodnie z kategorią 12 załącznika II A do dyrektywy.

Komisja uważa, że rozpatrywane usługi projektowe stanowią jednolite zamówienie, dla którego podziału na odrębne zamówienia nie ma żadnych obiektywnych powodów. Chodzi o świadczenia częściowe remontu jednego budynku, który to remont został przygotowany, zatwierdzony i przeprowadzony jako projekt całościowy. Służyły one temu jednemu celowi i były ściśle powiązane przestrzennie, gospodarczo i funkcjonalnie. Dlatego należało określić wartość zamówienia na podstawie wartości całkowitej usług architektonicznych zamówionych w ramach remontu. W tym przypadku wartość zamówienia przekroczyłaby próg wskazany w art. 7 lit. b) dyrektywy 2004/18/WE, a zamówienie usług architektonicznych powinno było zostać ogłoszone na szczeblu europejskim.

W przypadku remontu budowlanego samej Autalhalle chodzi o jedno zamówienie publiczne w rozumieniu europejskiego prawa zamówień publicznych. Wskazuje to co najmniej mocno na to, że również odpowiadające mu prace projektowe należy postrzegać jako jednolite zamówienie. Jeżeli usługi architektoniczne, tak jak w niniejszym przypadku, są związane z jednolitym zamówieniem na roboty budowlane, a ich treść jest określona przez projektowany obiekt budowlany, brak jest zrozumiałego powodu, dla którego należałoby wybrać inny rodzaj kalkulacji. Usługi architektoniczne mają więc w pewien sposób charakter akcesoryjny wobec usługi budowlanej. Dlaczego jednolita usługa budowlana miałaby wymagać niejednolitej usługi architektonicznej, jest zdaniem Komisji niezrozumiałe.

Dla Trybunału jednolita funkcja gospodarcza i techniczna poszczególnych elementów składowych zamówienia wskazuje na to, że występuje jedna operacja zamówienia. Wspomniane kryterium postrzegania funkcjonalnego zostało wprawdzie wypracowane dla zamówień na roboty budowlane, niemniej Komisja uważa, że dotyczy to również zamówień na usługi. Kryterium jednolitości gospodarczej i technicznej usług projektowych dla poszczególnych części budynku jest spełnione w niniejszym przypadku, gdyż chodzi o remont jednego budynku.

Niemal dowolne dzielenie zamówień sprzeciwiałaby się effet utile dyrektywy. Prowadziłoby on bowiem często do sztucznego zejścia poniżej progów i poprzez to do ograniczenia ich zakresu zastosowania. Trybunał podkreśla w utrwalonym orzecznictwie znaczenie dyrektyw w sprawie zamówień publicznych dla swobody przepływu usług i uczciwej konkurencji na poziomie Unii. Arbitralne i niezgodne z naturą „kawałkowanie” jednolitych zamówień na usługi podkopuje te cele.

Względy budżetowe dla podziału na odcinki budowlane również nie mogą uzasadniać sztucznego podziału jednolitej wartości zamówienia. Postrzeganie jednolitego zamówienia, które realizowane jest w etapach z powodów czysto budżetowych, wyłącznie z tego powodu jako szereg samodzielnych zamówień i wyłączanie go w ten sposób z zakresu zastosowania dyrektywy jest sprzeczne z celem europejskich dyrektyw w sprawie zamówień publicznych. Artykuł 9 ust. 3 zakazuje takiego sztucznego dzielenia jednolitego zamówienia.

Podsumowując należy stwierdzić, że w przypadku wspomnianych zamówień chodzi o jednolite zamówienie, którego wartość w chwili udzielenia zamówienia przekraczała próg ustalony w dyrektywie. Zamówienie powinno było zatem zostać ogłoszone na szczeblu europejskim i udzielone w zgodnie z procedurą przewidzianą w dyrektywie. Tak się nie stało i dlatego pozwana naruszyła dyrektywę 2004/18/WE.

(1) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi; Dz.U. L 134, s. 114.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/6

Skarga wniesiona w dniu 9 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Węgierskiej

(Sprawa C-575/10)

2011/C 72/09

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Kukovec i A. Sipos, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Węgierska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Węgierska uchybiła zobowiązaniom ciążącym a niej na mocy art. 47 ust. 2 i 48 ust. 3 dyrektywy 2004/18/WE (1), jak również na mocy art. 54 ust. 5 i 6 dyrektywy 2004/17/WE (2), poprzez brak zagwarantowania, że w postępowaniach o udzielenie zamówień publicznych podmioty gospodarcze będą mogły w odpowiednim przypadku zdać się na możliwości innych podmiotów, niezależnie od charakteru prawnego powiązań pomiędzy nimi.

—	obciążenie Republiki Węgierskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarówno dyrektywa 2004/17 jak i dyrektywa 2004/18 przyznają ubiegającym się o zamówienie publiczne możliwość zdania się, w celu udowodnienia ich zdolności i spełniania kryteriów kwalifikacji, na możliwości innych podmiotów, niezależnie od charakteru prawnego istniejących pomiędzy nimi powiązań.

Zdaniem Komisji nie jest zgodne z odpowiednimi przepisami przywołanych dyrektyw uregulowanie węgierskie, które w przypadku określonych kryteriów kwalifikacji, które tylko wtedy zezwala ubiegającym się na zdawanie się na zdolności innych podmiotów nie uczestniczących bezpośrednio w wykonaniu zamówienia, jeżeli ubiegający ci posiadają większość udziałów w owych podmiotach, co pozwala im na wywieranie na nie wpływu. W ten sposób, w przypadku podmiotów, które nie uczestniczą jako podwykonawcy w wykonaniu zamówienia, zaskarżone uregulowanie krajowe wprowadza dodatkową przesłankę aby ubiegający się o zamówienie mógł zdać się na możliwości takich podmiotów w trakcie postępowania o udzielenie zamówienia.

Przepisy dyrektyw są jednoznaczne: nie wymagając aby podmioty, które dostarczają środków były bezpośrednio zaangażowane w wykonanie zamówienia, wymagają aby przepisy krajowe zagwarantowały możliwość oparcia się na środkach owych podmiotów, niezależnie od charakteru prawnego powiązań pomiędzy ubiegającym się a owymi podmiotami. Jedyną przesłanką jest to, aby ubiegający był w stanie udowodnić organom zamawiającym, iż rzeczywiście będzie dysponował środkami koniecznymi dla wykonania zamówienia.

Niemniej jednak, zdaniem Komisji, uregulowanie węgierskie będące przedmiotem niniejszej skargi ogranicza w tym zakresie możliwości ubiegających się, którym praktycznie, nie pozostaje nic innego, jak zaangażować w wykonanie zamówienia w charakterze podwykonawców podmioty, które dostarczają owych środków, chyba że od samego początku posiadają w owych podmiotach większościowy udział, umożliwiający im wywieranie na nich wpływu.

Komisja twierdzi, że sporne uregulowanie krajowe nie może być uzasadniane celem zapobieżenie praktykom mającym na celu obejście przepisów o zamówieniach publicznych, ponieważ taki cel nie może zostać podniesiony w celu uzasadnienia przepisu sprzecznego z uregulowaniem Unii dotyczącym zamówień publicznych, który ogranicza w nieproporcjonalny sposób prawa i obowiązki procesowe wynikające z dyrektyw. Oczywiście państwa członkowskie mają możliwość, w granicach wytyczonych przez dyrektywy, zadecydowania o formie, w jakiej ubiegający powinni udowodnić, iż rzeczywiście dysponują środkami innych podmiotów, jednakże powinny uczynić to bez wprowadzenia rozróżnienia ze względu na charakter prawny powiązań pomiędzy takimi podmiotami.

Komisja odrzuca tezę Republiki Węgierskiej, zgodnie z którą podmiot, który nie uczestniczy w wykonaniu zmówienia nie może wykazać, że spełnia minimalne kryteria kwalifikacji polegające na możliwości rzeczywistego postawienia koniecznych środków w chwili wykonania zamówienia. W tym zakresie Komisja kładzie nacisk na to, że ust. 3 art. 48 dyrektywy 2004/18/WE wyraźnie stanowi, iż zamawiający może wykazać dysponowanie środkami innych podmiotów „przedstawiając w tym celu zobowiązanie tych podmiotów do oddania mu do dyspozycji niezbędnych zasobów”. Z powyższego wynika, że podmiot, który wnosi swoje środki może wykazać, ze posiada środki, które będzie musiał postawić do dyspozycji w chwili wykonania zamówienia, bez bezpośredniego uczestniczenia w wykonaniu zamówienia.

Komisja wskazuje wreszcie, że sporne uregulowanie krajowe może wywoływać skutki dyskryminujące wobec zagranicznych ubiegających się. Pomimo że odnośne uregulowanie węgierskie ma zastosowanie do wszystkich ubiegających się, to jednak w rzeczywistości ogranicza możliwości uczestniczenia ubiegających się w szczególności w przypadku zagranicznych ubiegających się, ponieważ, co do zasady ubiegający ci nie dysponują w miejscu wykonania zamówienia wszystkimi środkami niezbędnymi dla jego wykonania, z którego to względu w postępowaniach o zamówienie publiczne są zobowiązani do częstszego niż węgierscy ubiegający się zdawania się na możliwości lokalnych i niezależnych od nich podmiotów gospodarczych.

(2) Dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz.U. L 134, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/7

Skarga wniesiona w dniu 10 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-577/10)

2011/C 72/10

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Traversa i C.Vrignon)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że ustanawiając art. 137 pkt 8, 138 tiret trzecie, 153 i 157 pkt 3 ustawy programowej (I) z dnia 27 grudnia 2006 r. (1), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2007 r., Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy postanowień art. 56 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja utrzymuje w skardze, że uregulowania krajowe nakazujące niezależnym usługodawcom mającym siedzibę w innym państwie członkowskim, którzy zamierzają świadczyć tymczasowo usługi w Belgii, uprzednie złożenie deklaracji (deklaracja „Limosa”), stanowi ograniczenie swobody świadczenia usług.

Komisja argumentuje w pierwszym rzędzie, że kwestionowane przepisy stanowią ograniczenie o charakterze dyskryminacyjnym, ponieważ, po pierwsze, wprowadzają one dodatkowe, uciążliwe formalności administracyjne, zniechęcające dla zainteresowanych niezależnych usługodawców, a po drugie ustanawiają mechanizm kontroli dotyczący wyłącznie usługodawców mających siedzibę w innym państwie członkowskim, bez obiektywnego uzasadnienia dla takiego odmiennego traktowania.

Skarżąca twierdzi następnie, że takie ograniczenie swobody świadczenia usług, nawet gdyby nie miało charakteru dyskryminacyjnego, nie jest uzasadnione względami interesu ogólnego dotyczącymi zachowania równowagi finansowej systemu ubezpieczeń społecznych, zapobiegania nadużyciom finansowym, czy ochrony pracowników.

(1) Moniteur belge z dnia 28 grudnia 2006 r., s. 75178.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 6 grudnia 2010 r. — Staatssecretaris van Financiën; druga strona postępowania: L.A.C. van Putten

(Sprawa C-578/10)

2011/C 72/11

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym:

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën

Druga strona postępowania: L.A.C. van Putten

Pytania prejudycjalne

Czy z perspektywy art. 18 WE (obecnie art. 21 TFUE) sytuacja regulowana prawem wspólnotowym zachodzi, gdy państwo członkowskie opodatkowuje rozpoczęcie korzystania na krajowych drogach publicznych z pojazdu silnikowego w przypadku, gdy pojazd ten jest zarejestrowany w innym państwie członkowskim, został wypożyczony od osoby zamieszkałej w tym innym państwie członkowskim i jest wykorzystywany przez osobę zamieszkałą w tym pierwszym państwie członkowskim do przemieszczania się po jego terytorium?

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 8 grudnia 2010 r. — Staatssecretaris van Financiën; druga strona postępowania: P. Mook

(Sprawa C-579/10)

2011/C 72/12

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën

Druga strona postępowania: P. Mook

Pytanie prejudycjalne

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 9 grudnia 2010 r. — Staatssecretaris van Financiën; druga strona postępowania: G. Frank

(Sprawa C-580/10)

2011/C 72/13

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym:

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën

Druga strona postępowania: G. Frank

Pytania prejudycjalne

Czy z perspektywy art. 18 WE (obecnie art. 21 TFUE) sytuacja regulowana prawem wspólnotowym zachodzi, gdy państwo członkowskie opodatkowuje rozpoczęcie korzystania na krajowych drogach publicznych z pojazdu silnikowego w przypadku, gdy pojazd ten jest zarejestrowany w innym państwie członkowskim, został wypożyczony od osoby zamieszkałej w tym innym państwie członkowskim i jest wykorzystywany do przemieszczania się w celach prywatnych po jego terytorium przez osobę zamieszkałą w tym pierwszym państwie członkowskim, ale mającą obywatelstwo tego innego państwa członkowskiego?

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Köln (Niemcy) w dniu 13 grudnia 2010 r. — Emeka Nelson, Bill Chinazo Nelson, Brian Cheimezie Nelson przeciwko Deutsche Lufthansa AG

(Sprawa C-581/10)

2011/C 72/14

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Amtsgericht Köln

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Emeka Nelson, Bill Chinazo Nelson, Brian Cheimezie Nelson

Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG

Pytania prejudycjalne

1)	Czy prawo do odszkodowania uregulowane w art. 7 rozporządzenia (1) stanowi niekompensacyjne roszczenie odszkodowawcze w rozumieniu art. 29 zdanie drugie Konwencji z dnia 28 maja 1999 r. o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego (konwencji montrealskiej)?

W jakim stosunku pozostaje zgodnie z orzeczeniem Trybunału z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-402/07 prawo do odszkodowania oparte na art. 7 w sytuacji, gdy pasażer znajduje się w miejscu docelowym nie wcześniej niż trzy godziny po planowym czasie przylotu, do uregulowanego w art. 19 konwencji montrealskiej roszczenia odszkodowawczego za opóźnienie, z uwzględnieniem wyłączenia zgodnie z art. 29 zdanie drugie konwencji montrealskiej?

Czy metoda dokonywania wykładni, na której oparte zostało orzeczenie Trybunału z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-402/07 i która dopuszcza rozszerzenie zakresu prawa do odszkodowania na podstawie art. 7 rozporządzenia na przypadki opóźnienia, jest zgodna z metodą dokonywania wykładni rozporządzenia, którą Trybunał zastosował w swoim orzeczeniu z dnia 10 stycznia 2008 r. w sprawie C-344/04?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 [Tekst mający znaczenie dla EOG] Dz.U. L 46, s. 1

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/9

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 30 września 2010 r. w sprawie T-85/09, Yassin Abdullah Kadi przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 13 grudnia 2010 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-584/10 P)

2011/C 72/15

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Hetsch, S. Boelaert, E. Paasivirta i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Yassin Abdullah Kadi, Rada Unii europejskiej, Republika Francuska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania wnoszącego odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału:

—	o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	o oddalenie jako niezasadnego żądania Yassina Abdullaha Kadiego mającego na celu stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji nr 1190/2008 (1) w zakresie, w jakim go dotyczy;

—	o obciążenie Yassina Abdullaha Kadiego kosztami poniesionymi przez Komisję w trakcie niniejszego postępowania odwoławczego, a także w trakcie postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi, że ustalenia Sądu naruszają prawo, ponieważ opierają się na nieprawidłowym pod względem prawnym zakresie kontroli sądowej, wynikającym z ustaleń Sądu w kwestiach wstępnych. Komisja podnosi następujące zarzuty:

1) Zarzuty dotyczące ustaleń Sądu w przedmiocie mającego zastosowanie zakresu kontroli: Komisja podnosi, że zakres kontroli, przyjęty przez Sąd jest nieprawidłowy pod względem prawnym, ponieważ Trybunał nie określił dokładnego zakresu kontroli sądowej mającego zastosowanie w tej sprawie i ponieważ nie można wymagać od Unii Europejskiej szczególnego zakresu kontroli sądowej przyjętego przez Sąd.

2) Zarzuty dotyczące ustaleń Sądu w przedmiocie naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej oraz naruszenia zasady proporcjonalności: Komisja uważa, że Sąd błędnie uznał, iż wdrożone przez Komisję procedury nie spełniają wymogów stawianych tego rodzaju systemowi środków ograniczających w aspekcie praw podstawowych, że Sąd niesłusznie oddalił argument Komisji dotyczący postępowania krajowego wszczętego przeciwko Y. A. Kadiemu w Stanach Zjednoczonych oraz że Sąd niesłusznie oddalił argumenty Komisji dotyczące procedur rewizji administracyjnej i ponownego badania opracowanych na podstawie rezolucji 1822(2008) i 1904(2009) Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych, w tym procedury punktu przyjęć i biura rzecznika.

(1) Dz.U. L 322, s. 25.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/9

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 30 września 2010 r. w sprawie T-85/09, Yassin Abdullah Kadi przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 16 grudnia 2010 r. przez Radę Unii Europejskiej

(Sprawa C-593/10 P)

2011/C 72/16

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop, E. Finnegan i R. Szostak, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Yassin Abdullah Kadi, Komisja Europejska, Republika Francuska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania wnoszącego odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału:

—	o uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w sprawie T-85/09;

—	o oddalenie jako niezasadnego żądania Yassina Abdullaha Kadiego mającego na celu stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji nr 1190/2008 (1) w zakresie, w jakim go dotyczy;

—	o obciążenie Yassina Abdullaha Kadiego kosztami postępowań przed Sądem i Trybunałem Sprawiedliwości.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu Rada zamierza podważyć kilka ustaleń Sądu. Rada podnosi, że:

—	Sąd naruszył prawo, uznając, że zaskarżone rozporządzenie nie korzysta z immunitetu jurysdykcyjnego;

Subsydiarnie Rada podnosi, że:

—

Sąd błędnie zinterpretował i zastosował orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, uznając, że kontrola, którą należy przeprowadzić, powinna być „pełna i dokładna” oraz wymagając przekazania dowodów uzasadniających decyzję wskazanej osobie lub podmiotowi, jak również sądom Unii w celu zapewnienia przestrzegania prawa do obrony tej osoby lub podmiotu; a także

—	Sąd naruszył prawo, nie biorąc należycie pod uwagę utworzenia biura rzecznika rezolucją 1904(2004) Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych

(1) Dz.U. L 322, s. 25.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/10

Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 30 września 2010 r. w sprawie T-85/09, Yassin Abdullah Kadi przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 16 grudnia 2010 r. przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-595/10 P)

2011/C 72/17

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: E. Jenkinson, pełnomocnik, D. Beard i M. Wood, barristers.)

Druga strona postępowania: Yassin Abdullah Kadi, Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej, Republika Francuska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	o uchylenie orzeczenia Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-85/09 w całości;

—	o oddalenie żądania Yassina Abdullaha Kadiego mającego na celu stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji nr 881/2002 (1) w zakresie, w jakim go dotyczy;

—	o obciążenie Yassina Abdullaha Kadiego kosztami poniesionymi przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w trakcie postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem strony wnoszącej odwołanie konkluzja Sądu Unii Europejskiej, zgodnie z którą właściwe jest zapewnienie pełnej kontroli zgodności z prawem środków przyjętych przez Unię Europejską w celu wiernego wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych jest sprzeczna z brzmieniem traktatów UE i orzecznictwem jej sądów. Jest też sprzeczna z historią i celem UE, w szczególności rozwojem jej kompetencji w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

Karta Narodów Zjednoczonych nakłada obowiązek przestrzegania zobowiązań przez jej państwa członkowskie. Zobowiązania te mają pierwszeństwo przed zobowiązaniami mogącymi wynikać z jakiejkolwiek innej umowy międzynarodowej. Wśród zobowiązań tych figurują również te, które zostały nałożone rezolucjami Rady Bezpieczeństwa w celu zwalczania międzynarodowego terroryzmu.

Co się tyczy w szczególności art. 3 ust. 5 i art. 21 traktatu UE oraz art. 351 TFUE, ciążący na państwach członkowskich obowiązek zastosowania się do decyzji Rady Bezpieczeństwa przeważa nad każdym innym obowiązkiem mogądcym powstań na podstawie traktatów UE.

Unia Europejska powinna więc uważać się za związaną treścią Karty Narodów Zjednoczonych i decyzjami Rady Bezpieczeństwa podjętymi na jej podstawie.

Okoliczność, że sądy Unii zapewniają pełną kontrolę zgodności z prawem środków UE w celu wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych jest nie do pogodzenia z ich wiążącym skutkiem.

W zakresie w jakim kontrola środków UE w celu wiernego wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych może być właściwa, sądy Unii powinny należycie brać pod uwagę charakter i cel Karty Narodów Zjednoczonych, a także rolę Rady Bezpieczeństwa jako głównego organu, którego zadaniem jest ochrona pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego. Z uwagi na charakter Rady Bezpieczeństwa i wagę spełnianej przez nią funkcji, mając na względzie utworzenie i funkcjonowanie biura rzecznika, a także biorąc pod uwagę streszczone uzasadnienie doręczonone Yassinowi Abdullahowi Kadiemu, nie należy stwierdzać nieważności rozporządzenia nr 881/2002 w zakresie, w jakim go dotyczy

(1) Dz.U. L 139, s. 9

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/11

Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-596/10)

2011/C 72/18

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Dintilhac i M. Afonso, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie że stosując obniżoną stawkę podatku VAT do transakcji dotyczących zwierząt z rodziny koniowatych a w szczególności do koni gdy nie są one zwykle przeznaczone do wykorzystania w produkcji środków spożywczych lub w produkcji rolnej Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 96-99 dyrektywy VAT (1) i załącznika III do niej

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi Komisja podnosi dwa zarzuty dotyczące niezgodności z dyrektywą VAT ustawodawstwa krajowego obejmującego po pierwsze obniżoną stawką w wysokości 5,5 % transakcje niezaliczające się do wyjątków wskazanych w załączniku III do tej dyrektywy a po drugie obniżoną stawką w wysokości 2,10 % pewne transakcje

W pierwszym zarzucie skarżąca zaznacza, że francuskie uregulowania nie tylko przewidują stosowanie obniżonej stawki podatku VAT w wysokości 5,5 % do transakcji dotyczących żywych zwierząt z rodziny koniowatych bez dokonywania rozróżnienia ze względu na ich wykorzystywanie, lecz również zawierają inne przepisy niezgodne z dyrektywą VAT a w szczególności z pkt 1) i 11) załącznika III do tej dyrektywy.

W drugim zarzucie Komisja krytykuje praktykę administracyjna strony pozwanej polegającą na stosowaniu stawki 2,10 % do sprzedaży osobom niebędącym podatnikami podatku VAT żywych zwierząt nieprzeznaczonych do wykorzystania w rzeźniach i masarniach a w szczególności koni wyścigowych, koni biorących udział w konkursach, koni ozdobnych i koni do tresury.

(1) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U L 347, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Najvyšší súd Slovenskej republiky (Republika Słowacka) w dniu 17 grudnia 2010 r. — SAG ELV Slovensko, a.s., FELA Management AG, ASCOM (Schweiz) AG, Asseco Central Europe, a.s., TESLA STROPKOV, a.s., Autostrade per ľItalia S.p.A., EFKON AG, STALEXPORT Autostrady S.A. przeciwko Úrad pre verejné obstarávanie

(Sprawa C-599/10)

2011/C 72/19

Język postępowania: słowacki

Sąd krajowy

Najvyšší súd Slovenskej republiky

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SAG ELV Slovensko, a.s., FELA Management AG, ASCOM (Schweiz) AG, Asseco Central Europe, a.s., TESLA STROPKOV, a.s., Autostrade per ľItalia S.p.A., EFKON AG, STALEXPORT Autostrady S.A.

Strona pozwana: Úrad pre verejné obstarávanie

Interwenient: Národná dialnicná spolocnost, a.s.

Pytania prejudycjalne

Czy jest zgodna z dyrektywą 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (1), w wersji obowiązującej w rozpatrywanym okresie, wykładnia, zgodnie z którą w świetle art. 51 i art. 2 tej dyrektywy, mając na uwadze zasady niedyskryminacji i przejrzystości przy udzielaniu zamówień publicznych, instytucja zamawiająca ma obowiązek zażądać udzielenia wyjaśnień w przedmiocie oferty w poszanowaniu subiektywnego prawa procesowego jednostki do bycia wezwaną do uzupełnienia lub wyjaśnienia zaświadczeń i dokumentów przedłożonych na podstawie art. 45–50 wspomnianej dyrektywy, w przypadku gdy dyskusyjne lub niejasne zrozumienie oferty uczestnika przetargu może prowadzić do jego wykluczenia z tego przetargu?

Czy jest zgodna z dyrektywą [2004/18/WE], w wersji obowiązującej w rozpatrywanym okresie, wykładnia, zgodnie z którą w świetle art. 51 i art. 2 tej dyrektywy na mocy zasad niedyskryminacji i przejrzystości przy udzielaniu zamówień publicznych instytucja zamawiająca nie ma obowiązku zażądania udzielenia wyjaśnień w przedmiocie oferty, w przypadku gdy instytucja ta uważa za ustalone, że nie są spełnione wymogi związane z przedmiotem zamówienia?

Czy jest zgodny z art. 51 i art. 2 dyrektywy [2004/18/WE], w wersji obowiązującej w rozpatrywanym okresie, przepis prawa krajowego, zgodnie z którym komisja ustanowiona w celu oceny ofert jest jedynie uprawniona do żądania na piśmie od oferentów udzielenia wyjaśnień w przedmiocie oferty?

Czy jest zgodne z art. 55 dyrektywy [2004/18/WE] stanowisko instytucji zamawiającej, zgodnie z którym instytucja ta nie jest zobowiązana do zażądania od oferenta udzielenia wyjaśnień w przedmiocie rażąco niskiej ceny, i czy mając na uwadze sformułowanie pytania, jakie instytucja zamawiająca zadała skarżącym I i II w odniesieniu do rażąco niskiej ceny, skarżące miały możliwość wystarczającego zilustrowania podstawowych charakterystycznych parametrów przedstawionej oferty?

(1) Dz.U. L 134 z 30.4.2004, s. 114.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 22 grudnia 2010 r. — Association nationale d'assistance aux frontières pour les étrangers (Anafé) przeciwko Ministre de l'intérieur, de l'outre-mer, des collectivités territoriales et de l'immigration

(Sprawa C-606/10)

2011/C 72/20

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Association nationale d'assistance aux frontières pour les étrangers (Anafé).

Strona pozwana: Ministre de l'intérieur, de l'outre-mer, des collectivités territoriales et de l'immigration.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 13 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (1) stosuje się do ponownego wjazdu obywatela państwa trzeciego na terytorium państwa członkowskiego, które wydało tej osobie tymczasowy dokument pobytowy, jeśli ponowny wjazd na to terytorium nie wymaga wjazdu, przejazdu lub pobytu na terytorium innego państw członkowskiego?

W jakich okolicznościach państwo członkowskie może wydawać obywatelom państw trzecich wizę uprawniającą do ponownego wjazdu w rozumieniu art. 5 ust. 4 lit. a) tego rozporządzenia? W szczególności, czy taka wiza może ograniczać wjazd do punktów odprawy znajdujących się tylko na terytorium tego państwa członkowskiego?

Skoro rozporządzenie nr 562/2006 wyklucza jakąkolwiek możliwość wjazdu obywateli państw trzecich posiadających jedynie tymczasowe dokumenty pobytowe wydane w trakcie rozpatrywania pierwszego wniosku o dokument pobytowy lub wniosku o nadanie statusu uchodźcy na terytorium państw członkowskich, sprzecznie z postanowieniami konwencji wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 r. do układu z Schengen, w brzmieniu sprzed zmiany wprowadzonej tym rozporządzeniem, czy zasady pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań wymagają ustanowienia przepisów przejściowych w odniesieniu do obywateli państw trzecich, którzy posiadając jedynie tymczasowe dokumenty pobytowe wydane w trakcie rozpatrywania pierwszego wniosku o dokument pobytowy lub wniosku o nadanie statusu uchodźcy, opuścili to terytorium i pragną ponownie na nie wjechać po wejściu w życie rozporządzenia nr 562/2006?

(1) Dz.U. L 105, s. 1.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/12

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-610/10)

2011/C 72/21

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i C. Urraca Caviedes, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie podejmując wszelkich działań niezbędnych do wykonania wyroku Trybunału z dnia 2 lipca 2002 r. w sprawie C-499/99 Komisja przeciwko Hiszpanii, Rec. s. I-603 (zwanego dalej „wyrokiem z 2002 r.”) dotyczącego uchybienia zobowiązaniom ciążącym na Królestwie Hiszpanii na mocy decyzji Komisji 91/1/EWG z dnia 20 grudnia 1989 r. w sprawie pomocy przyznanej w Hiszpanii przez rząd centralny i szereg rządów regionalnych na rzecz MAGEFESA, producenta przyborów kuchennych ze stali nierdzewnej i małych urządzeń elektrycznych (Dz.U. L 5, s. 18, zwanej dalej „decyzją 91/1”), Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej decyzji;

—	Zasądzenie od Królestwa Hiszpanii płatnej na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wysokości 131 136 EUR za każdy dzień zwłoki w wykonaniu wyroku z 2002 r., od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie do dnia wykonania wyroku z 2002 r.;

—

Zasądzenie od Królestwa Hiszpanii na rzecz Komisji ryczałtu, którego kwota jest wynikiem mnożenia dziennej kwoty wynoszącej 14 343 EUR przez liczbę dni trwania naruszenia, od dnia ogłoszenia wyroku z 2002 r. do czasu, gdy:

—	Królestwo Hiszpanii nie odzyska pomocy uznanej za bezprawną na mocy decyzji 91/1, jeżeli Trybunał stwierdzi, że odzyskanie rzeczywiście nastąpiło przed ogłoszeniem wyroku w niniejszej sprawie;

—	nie zostanie wydany wyrok w niniejszej sprawie w razie, gdyby do tego czasu wyrok z 2002 r. nie został w pełni wykonany.

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Działania podjęte przez Królestwo Hiszpanii nie doprowadziły do niezwłocznego wykonania wyroku z 2002 r. ani decyzji 91/1, ani też do pełnego i niezwłocznego odzyskania udzielonej bezprawnie, niezgodnej ze wspólnym rynkiem pomocy.

Na mocy utrwalonego orzecznictwa, jedynym zarzutem, który państwo członkowskie może podnieść przeciwko skardze o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom, jest zarzut całkowitej niemożności prawidłowego wykonania decyzji.

W niniejszym przypadku, w czasie bardzo długiego etapu wymiany pism między służbami Komisji i hiszpańskimi władzami w sprawie środków podjętych w celu wykonania decyzji 91/1, hiszpańskie władze nie podniosły całkowitej niemożności wykonania wspomnianej decyzji i poprzestały na ogólnikowym wskazaniu istnienia trudności natury wewnętrznej.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/13

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-614/10)

2011/C 72/22

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Martenczuk i B.R. Killmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Komisja Europejska wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 28 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy 95/46/WE ze względu na to, że istniejąca w Austrii sytuacja prawna powołanej jako organ kontrolny w dziedzinie ochrony danych komisji ds. ochrony danych nie spełnia kryterium całkowitej niezależności;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja twierdzi, że w Austrii nie została zapewniona niezależność komisji ds. ochrony danych, powołanej jako organ kontrolny, któremu powierzono nadzór wykonywania przepisów dotyczących ochrony danych.

Komisja podnosi, że z organizacyjnego punktu widzenia ta komisja ds. ochrony danych jest związana z urzędem kanclerza federalnego. Komisja wskazuje, że ten ostatni sprawuje wynikającą z hierarchii kontrolę nad współpracownikami komisji ds. ochrony danych, a także jest odpowiedzialny za dostarczenie jej wyposażenia. Komisja dodaje, że dyrekcja komisji podlega urzędnikowi kancelarii, który jest w tych ramach związany instrukcjami udzielanymi przez jego pracodawcę i podlega sprawowanej przez tego ostatniego wynikającej z hierarchii kontroli. Sytuacja ta zdaniem Komisji cechuje się oczywistym konfliktem zależności i interesów.

Komisja podnosi również, że kanclerz federalny, który, podobnie jak inne władze publiczne, podlega sprawowanej przez komisję ds. ochrony danych kontroli, wykonuje w odniesieniu do tej ostatniej mające ogólny charakter prawo do kontroli i informacji. Komisja wyciąga na tej podstawie wniosek, że umożliwia to kanclerzowi federalnemu uzyskiwanie w dowolnym momencie, bez wskazania konkretnych powodów, wszelkich informacji o prowadzonej przez komisję ds. ochrony danych działalności. Istnieje zatem ryzyko nadużycia tego uprawnienia ze względów politycznych.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 23 grudnia 2010 r. — Insinööritoimisto InsTiimi Oy

(Sprawa C-615/10)

2011/C 72/23

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Insinööritoimisto InsTiimi Oy

Strona pozwana: Puolustusvoimat

Pytanie prejudycjalne

Czy dyrektywa 2004/18/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, przy uwzględnieniu art. 10 tej dyrektywy, art. 346 ust. 1 lit. b) Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz zatwierdzonego na mocy decyzji Rady z dnia 15 kwietnia 1958 r. wykazu broni, amunicji i materiałów wojennych, obowiązuje w przypadku zamówienia publicznego w pozostałym zakresie objętego zakresem obowiązywania dyrektywy, jeżeli wedle wskazań instytucji zamawiającej przedmiot zamówienia ma zostać użyty wyłącznie do celów wojskowych, jednak istnieją dla niego również w dużej mierze równorzędne techniczne zastosowania użytkowe na rynku cywilnym?

(1) Dz.U. L 134, s. 114.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Haparanda Tingsrätten (Szwecja) w dniu 27 grudnia 2010 r. — Åklagaren przeciwko Hansowi Åkerbergowi Franssonowi

(Sprawa C-617/10)

2011/C 72/24

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Haparanda Tingsrätten

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Åklagaren

Strona pozwana: Hans Åkerberg Fransson

Pytania prejudycjalne

Zgodnie z prawem szwedzkim sąd tego państwa może nie zastosować przepisu prawa krajowego, co do którego podejrzewa, że narusza on zasadę ne bis in idem, o której mowa w art. 4 protokołu dodatkowego nr 7 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej dnia 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „EKPCz”), a w związku z tym również art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, z dnia 7 grudnia 2000 r. (zwanej dalej „Kartą”), tylko pod warunkiem istnienia po temu wyraźnej podstawy w EKPCz lub orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Czy tego rodzaju warunek obowiązujący w prawie krajowym dla niestosowania przepisów tego prawa jest zgodny z prawem Unii Europejskiej, a w szczególności jego zasadami ogólnymi, w tym zasadą pierwszeństwa i zasadą bezpośredniej skuteczności?

Czy dopuszczalność oskarżenia o przestępstwo skarbowe, w sytuacji gdy na podatnika nałożono już uprzednio, w postępowaniu administracyjnym, określone sankcje finansowe (dodatkowe zobowiązanie podatkowe) za ten sam czyn, polegający na podaniu informacji niezgodnych z prawdą, podlega zasadzie ne bis in idem, o której mowa w art. 4 protokołu dodatkowego nr 7 do EKPCz i art. 50 Karty?

Czy na odpowiedź na pytanie 2 ma wpływ okoliczność, że sankcje te muszą zostać ujednolicone, w taki sposób, iż sądy mają prawo obniżyć karę nałożoną w postępowaniu karnym, z tego względu że na podatnika nałożono już dodatkowe zobowiązanie podatkowe za ten sam czyn, polegający na podaniu informacji niezgodnych z prawdą?

W pewnych okolicznościach zasada ne bis in idem, przytoczona w pytaniu 2, dopuszcza nałożenie dodatkowych sankcji w nowym postępowaniu dotyczącym tego samego czynu, który był już przedmiotem postępowania i doprowadził do nałożenia sankcji na jednostkę. Czy, w przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie 2, warunki dopuszczające nałożenie wielu sankcji w oddzielnych postępowaniach zgodnie z zasadą ne bis in idem są spełnione, jeżeli w nowym postępowaniu rozpatrywane są ponownie i w sposób niezależny okoliczności sprawy?

Szwedzki system polegający na nakładaniu dodatkowych zobowiązań podatkowych i rozpatrywaniu odpowiedzialności karnoskarbowej w odrębnych postępowania uzasadniony jest licznymi względami interesu ogólnego, opisanych szczegółowo poniżej. Czy, w przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie 2, system tego rodzaju, jak system szwedzki jest zgodny z zasadą ne bis in idem, jeżeli możliwe jest ustanowienie systemu nie podlegającego zasadzie ne bis in idem bez konieczności rezygnacji z nakładania dodatkowego zobowiązania podatkowego albo z rozstrzygania o odpowiedzialności karnoskarbowej, poprzez, jeżeli odpowiedzialność karnoskarbowa wchodzi w grę, przeniesienie orzekania o dodatkowym zobowiązaniu podatkowym ze Skatteverket i ewentualnie sądów administracyjnych i powierzenie tego zadania sądom powszechnym przy okazji rozpatrywania oskarżenia o przestępstwa skarbowe?

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska) w dniu 29 grudnia 2010 r. — Trade Agency Ltd przeicwko Seramico Investments Ltd

(Sprawa C-619/10)

2011/C 72/25

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Trade Agency Ltd

Strona pozwana: Seramico Investments Ltd

Pytania prejudycjalne

Czy w sytuacji, gdy do orzeczenia zagranicznego sądu dołączone zostało zaświadczenie, o którym mowa w art. 54 rozporządzenia nr 44/2001 (1), lecz mimo to pozwany zgłasza sprzeciw, podnosząc, że nie został mu doręczony dokument wszczynający postępowanie w państwie członkowskim pochodzenia, sąd państwa członkowskiego, w którym wystąpiono o uznanie, badając przeszkodę uznania określoną w art. 34 pkt 2 rozporządzenia nr 44/2001, jest właściwy do samodzielnego zbadania zgodności informacji zamieszonych w zaświadczeniu z materiałem dowodowym? Czy tak szeroki zakres właściwości sądu państwa członkowskiego, w którym wystąpiono o uznanie, jest zgodny z zasadą wzajemnego zaufania w wymiar sprawiedliwości, którą statuują motywy 16 i 17 rozporządzenia nr 44/2001?

Czy orzeczenie wydane w postępowaniu, w którym pozwany nie wdał się w spór, w którym to orzeczeniu rozstrzygnięto spór co do istoty, bez zbadania ani przedmiotu pozwu, ani jego zasadności, oraz które nie zawiera żadnej argumentacji dotyczącej zasadności pozwu co do istoty, jest zgodne z art. 47 Karty i nie narusza prawa pozwanego do sprawiedliwego procesu, ustanowionego we wspomnianym postanowieniu?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kammarrätten i Stockholm — Migrationsöverdomstolen, Szwecja, w dniu 27 grudnia 2010 r. — Migrationsverket przeciwko Nurije Kastrati, Valdrina Kastrati, Valdrin Kastrati

(Sprawa C-620/10)

2011/C 72/26

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Kammarrätten i Stockholm — Migrationsöverdomstolen, Szwecja.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Migrationsverket.

Strona pozwana: Nurije Kastrati, Valdrina Kastrati, Valdrin Kastrati.

Pytania prejudycjalne

Czy z uwagi między innymi na postanowienia art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 343/2003 (1) lub też w braku innych postanowień regulujących ustanie odpowiedzialności państwa członkowskiego za rozpoznanie wniosku o azyl w rozporządzeniu, niż postanowienia art. 4 ust. 5 akapit drugi i art. 16 ust. 3 i ust. 4, rozporządzenie nr 343/2003 należy interpretować w ten sposób, że wycofanie wniosku o azyl nie ma wpływu na możliwość stosowania tego rozporządzenia?

2)	Czy etap postępowania, w którym następuje wycofanie wniosku o azyl ma znaczenie dla odpowiedzi na pytanie pierwsze?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiające kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (Dz.U. L 50, s.1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad Varna (Bułgaria) w dniu 29 grudnia 2010 r. — АDSITS „Balkan and Sea prоperties” przeciwko dyrektorowi dyrekcji „Zaskarżanie i zarządzanie egzekucją” w Warnie

(Sprawa C-621/10)

2011/C 72/27

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Administrativen sad Varna

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: АDSITS „Balkan and Sea prоperties”

Strona pozwana: dyrektor dyrekcji „Zaskarżanie i zarządzanie egzekucją” w Warnie

Pytania prejudycjalne

Czy art. 80 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku dostaw między osobami powiązanymi, w zakresie w jakim świadczenie wzajemne przewyższa wartość wolnorynkową, podstawę opodatkowania tylko wtedy stanowi wartość wolnorynkowa czynności, gdy dostawca nie ma pełnego prawa do odliczenia podatku, który przypada na zakup lub produkcję towarów będących przedmiotem dostawy?

Czy art. 80 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie wtedy, gdy dostawca skorzystał z pełnego prawa do odliczenia podatku od towarów i usług stanowiących przedmiot kolejnych dostaw między osobami powiązanymi o wartości przewyższającej wartość wolnorynkową, a to prawo do odliczenia nie było skorygowane na podstawie art. 173-177 dyrektywy, nie musi ustanowić żadnych środków, na podstawie których jako podstawa opodatkowania jest określana wyłącznie wartość wolnorynkowa?

3)	Czy w art. 80 ust. 1 dyrektywy 2006/112 są wyczerpująco wymienione przypadki, które określają przesłanki, w razie wystąpienia których państwo członkowskie może przyjąć środki, na podstawie których podstawę opodatkowania przy dostawach stanowi wartość wolnorynkowa czynności?

4)	Czy krajowy przepis prawny taki jak w art. 27 ust. 3 nr 1 Zakon za danak varhu dobavenata stoynost (ustawy o podatku VAT) jest dopuszczalny w innych okolicznościach niż wymienione w art. 80 ust. 1 lit. a)-c) dyrektywy 2006/112?

5)	Czy w przypadku takim jak niniejszy przepis art. 80 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/112 ma skutek bezpośredni i sąd krajowy może go bezpośrednio stosować?

(1) Dz.U. L 347, s. 1.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/16

Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-624/10)

2011/C 72/28

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: M. Afonso, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy dyrektywy o podatku VAT, a w szczególności na mocy jej art. 168, 171, 193, 194, 204 i 214 w ten sposób, że w tytule IV instrukcji administracyjnej nr 105 z dnia 23 czerwca 2006 r. (sygn. akt 3 A-9-06) wprowadziła udogodnienie administracyjne stanowiące odstępstwo od systemu przerzucania rozliczenia podatku VAT na nabywcę oraz przewidujące, między innymi, obowiązek ustanawiania przedstawiciela podatkowego przez sprzedawcę lub usługodawcę mającego siedzibę poza Francją;

—	obciążenie Republice Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swej skardze Komisja twierdzi, że francuskie przepisy, stanowiące odstępstwo od systemu przerzucania rozliczenia podatku VAT na nabywcę, są z kilku powodów niezgodne z prawem Unii Europejskiej.

Po pierwsze, podatnicy, którzy pragną skorzystać z systemu wprowadzonego na mocy tytułu IV instrukcji administracyjnej o sygn. 3 A-9-06 zobowiąni są ustanowić przedstawiciela podatkowego, co jest niezgodne z art. 204 dyrektywy o podatku VAT. Ten ostatni przepis zezwala państwom członkowskim na nakładanie tego rodzaju obowiązku jedynie w wypadku, gdy w relacjach z państwem siedziby podatnika nie istnieje żaden mechanizm pozwalający na wzajemną pomoc w zakresie podatków pośrednich, podobny do mechanizmu istniejącego wewnątrz Unii.

Po drugie, omawiane udogodnienie administracyjne nakłada ponadto na sprzedawcę obowiązek uzyskania numeru indentyfikacji podatkowej VAT we Francji, co jest niezgodne z art. 214 ust. 1 dyrektywy o podatku VAT. Z przepisu tego wynika bowiem, że obowiązek uzyskania numeru indentyfikacji podatkowej VAT nie dotyczy podatników, którzy na terytorium państwa członkowskiego, w którym nie mają siedziby dostarczają towary lub wykonują usługi poddane systemowi rozliczania się z VAT przez nabywcę towarów lub usług, w szczególności na mocy art. 194 dyrektywy o podatku VAT.

Wreszcie, po trzecie, omawiany system zakłada potrącanie podatku VAT podlegającego odliczeniu przez sprzedawcę lub usługodawcę z podatiem VAT pobranym przez jednego lub więcej jego klientów. Jest to niezgodne z przepisami art. 168 i 171 dyrektywy o podatku VAT, na mocy których potrącenie podatku VAT podlegającego odliczeniu z pobranym podatkiem VAT powinno następować na poziomie każdego podatnika. Art. 11 omawianej dyrektywy nie może stanowić podstawy prawnej tego rodzaju odstępstwa.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/17

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 27 października 2010 r. w sprawie T-24/05 Alliance One International, Inc., Standard Commercial Tobacco Co., Inc., Trans-Continental Leaf Tobacco Corp. Ltd przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 29 grudnia 2010 r. przez Alliance One International, Inc., Standard Commercial Tobacco Company, Inc.

(Sprawa C-628/10 P)

2011/C 72/29

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Alliance One International, Inc., Standard Commercial Tobacco Company, Inc. (przedstawiciele: M. Odriozola Alén, abogado, A. João Vide, abogada)

Druga strona postępowania: Trans-Continental Leaf Tobacco Corp. Ltd, Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 27 października 2010 r. w sprawie T–24/05 w zakresie, w jakim Sąd oddala w nim zarzuty nieważności oparte na oczywistym błędzie w ocenie przy stosowaniu art. 101 ust. 1 TFUE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia 1/2003 (1), na braku dostatecznego uzasadnienia i naruszeniu zasady równego traktowania w przedmiocie ustalenia, że Alliance One International, Inc., poprzednio Standard Commercial Corp. i Standard Commercial Tobacco Co., ponosiły solidarną odpowiedzialność;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 października 2004 r. w sprawie COMP/C.38.238/B.2 — Surowiec tytoniowy — Hiszpania w zakresie, w jakim dotyczy ona wnoszących odwołanie i odpowiednie obniżenie nałożonej na nie grzywny oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Po pierwsze wnoszące odwołanie podnoszą, że Komisja i Sąd w niewłaściwy sposób zastosowały art. 101 ust. 1 traktatu TFUE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 poprzez uznanie SCC i SCT odpowiedzialnymi za naruszenie popełnione przez WWTE. W szczególności wnoszące odwołanie twierdzą, że sprawowanie wspólnej kontroli nie jest wystarczające do wykazania, że były w stanie wywierać decydujący wpływ na zachowanie WWTE w okresie przed majem 1998 r. W każdym razie nawet jeśli możliwe byłoby przypisanie odpowiedzialności w ten sposób w celu określenia podmiotu gospodarczego należałoby uwzględnić obydwie spółki dominujące sprawujące wspólną kontrolę. Tytułem żądania ewentualnego wnoszące odwołanie podnoszą, że poprzez brak dostatecznego uzasadnienia uznania ich za odpowiedzialne Komisja a następnie Sąd naruszyły art. 296 TFUE. Ponadto w odniesieniu do okresu po maju 1998 r. wyrok Sądu pozbawia wnoszące odwołanie ich praw wynikających z ogólnych zasad prawa Unii, praw zawartych w EKPC i w Karcie praw podstawowych będącej obecnie częścią traktatu lizbońskiego a zatem mającej tę samą moc prawną, co prawo pierwotne.

Po drugie wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył art. 48 § 2 regulaminu postępowania przed nim, prawo do obrony wnoszących odwołanie i art. 296 TFUE umożliwiając Komisji podniesienie nowego argumentu i zmianę jej żądań w odpowiedzi na pisemne pytanie. Wnoszące odwołanie następnie podnoszą, że Sąd nie może wyjaśniać w wyroku (a zatem ex post facto) rozumowania przyjętego w decyzji Komisji.

Wreszcie, wnoszące odwołanie utrzymują, że traktując korzystniej inne przedsiębiorstwa Sąd naruszył zasadę równego traktowania ustanowioną w art. 20 Karty praw podstawowych. Z jednej strony wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo przy określaniu metody przypisywania odpowiedzialności, w szczególności przez przyjęcie metody dwojakiej podstawy, która posłużyła do dyskryminacji przedsiębiorstw według zasadności ich odwołania, lecz ponadto nie ustaliła wzorca. Z drugiej strony wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd zastosował metodę zmierzającą do przypisania odpowiedzialności w sposób dyskryminujący nie zastosowawszy testu dwojakiej podstawy do Universal Corporation i Universal Leaf lub nie zastosowawszy w odniesieniu do SCC i SCTC metody zastosowanej do Universal Corporation i Universal Leaf.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/18

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 24 stycznia 2011 r. — Rubinetterie Teorema przeciwko Komisji

(Sprawa T-370/10)

(Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego - Konkurencja - Decyzja Komisji nakładająca grzywnę - Gwarancja bankowa - Wniosek o zawieszenie wykonania - Szkoda finansowa - Brak wyjątkowych okoliczności - Brak pilnego charakteru)

2011/C 72/30

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Rubinetterie Teorema SpA (Flero, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci R. Cavani, M. di Muro i P. Preda)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Antoniadis, F. Castillo de la Torre i L. Malferrari, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania w sprawie zastosowania art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG (sprawa COMP/39092 — urządzenia sanitarne do łazienek)

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/18

Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2010 r. — Vivendi przeciwko Komisji

(Sprawa T-567/10)

2011/C 72/31

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Vivendi (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci O. Fréget, J.Y. Ollier i M. Struys)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności niniejszej skargi;

—

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty dotyczące istoty sprawy.

1)	Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu zasady dobrej administracji poprzez ograniczenie się Komisji do pobieżnego zbadania skargi złożonej przez skarżącą.

Zarzut drugi oparty na naruszeniu prawa przy ocenie pojęcia praw specjalnych i wyłącznych w odniesieniu do dyrektywy 2002/77/WE (1) i art. 106 ust. 3 TFUE.

—

Skarżąca wskazuje, że Komisja nie może zaniechać nałożenia kary za przyznanie przez Republikę Francuską korzyści regulacyjnej na rzecz France Télécom polegającej na ustaleniu ceny abonamentu telefonicznego w usłudze powszechnej na poziomie wykluczającym zaoferowanie jakiejkolwiek usługi konkurencyjnej wobec usługi France Télécom, powołując się na okoliczność, że żaden operator prywatny nie wystąpił z wnioskiem o zlikwidowanie korzyści regulacyjnej.

—	Tytułem posiłkowym skarżąca wskazuje, ze takie wnioski zostały złożone.

Zarzut trzeci oparty na naruszeniu prawa i oczywistym błędzie w ocenie w odniesieniu do zasięgu obowiązków regulatora krajowego wynikających z dyrektyw w dziedzinie komunikacji elektronicznej, ponieważ zachowanie państwa członkowskiego nie może być usprawiedliwione tym, ze ramy prawne są niekompletne lub nieprecyzyjne.

(1) Dyrektywa Komisji 2002/77/WE z dnia 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej (Dz.U. L 249, s. 21).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/19

Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2010 r. — Vivendi przeciwko Komisji

(Sprawa T-568/10)

2011/C 72/32

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Vivendi (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci O. Fréget, J.Y. Ollier i M. Struys)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności niniejszej skargi;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 października 2010 r., w której Komisja oddaliła skargę złożoną przez Vivendi w dniu 2 marca 2009 r. (zarejestrowaną pod numerem 2009/4267), dotyczącą naruszenia przez Republikę Francuską dyrektywy 2002/77/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej, a w konsekwencji art. 106 ust. 1 TFUE poprzez przyznanie korzyści regulacyjnej wynikającej z odmowy ARCEP (francuskiego organu regulacji komunikacji i poczty) wykorzystania jego uprawnień w celu zobowiązania operatora zasiedziałego do zwrotu operatorom żądającym dostępu do pętli lokalnej zapłaconych kwot przekraczających rzeczywiste koszty świadczenia podlegającego orientacji kosztowej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty dotyczące istoty sprawy.

1)	Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu prawa dotyczącym definicji „prawa specjalnego” w rozumieniu dyrektywy 2002/77/CE (1).

2)	Zarzut drugi oparty na naruszeniu przez Komisję obowiązku nadzoru spoczywającego na niej na mocy art. 106 ust. 3 TFUE.

3)	Zarzut trzeci oparty na naruszeniu prawa poprzez to, iż Komisja niesłusznie uznała, że obowiązek kosztowej orientacji pewnych cen nie wynika z dyrektywy Unii Europejskiej, lecz wchodzi w zakres odpowiedzialności regulatora krajowego.

Zarzut czwarty oparty na naruszeniu prawa poprzez to, iż Komisja niesłusznie uznała, że prawa operatorów prywatnych nie zostały naruszone, ponieważ mogą oni zwrócić się do krajowych sądów gospodarczych w celu uzyskania zwrotu przez France Télécom nadmiarowo zapłaconych kwot, podczas gdy złożoności takiej sprawy uczyniłaby niemożliwym pełne uzyskanie prawa do zwrotu przed tymi sądami.

(1) Dyrektywa Komisji 2002/77/WE z dnia 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej (Dz.U. L 249, s. 21).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/19

Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2010 r. — Komisja przeciwko Commune de Millau

(Sprawa T-572/10)

2011/C 72/33

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Petrova, pełnomocnik, i E. Bouttier, adwokat)

Strona pozwana: Commune de Millau (Millau, Francja)

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	orzeczenie, że Commune de Millau ponosi odpowiedzialność solidarną za zobowiązania i długi Société d’économie mixte d’équipement de l’Aveyron (SEMEA) wobec Komisji Europejskiej;

—	obciążenie Commune de Millau solidarnie z SEMEA odpowiedzialnością za zapłatę na rzecz strony skarżącej kwoty głównej 41 012 EUR wraz z odsetkami od dnia 10 marca 1992 r. lub — ewentualnie — od dnia 27 kwietnia 1993 r.;

—	zasądzenie kapitalizacji odsetek;

—	obciążenie Commune de Millau solidarnie z SEMEA kwotą 5 000 EUR tytułem sankcji za umyślne utrudnianie postępowania przez SEMEA;

—	obciążenie Commune de Millau kosztami postępowania solidarnie z SEMEA kosztami postępowania w niniejszej sprawie;

—	połączenie niniejszej sprawy ze sprawą T-168/10 Komisja przeciwko SEMEA.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty podnoszone przez skarżącą są identyczne z tymi, które podniesione zostały w sprawie T-168/10 Komisja przeciwko SEMEA (1), przy czym Komisja podnosi dodatkowo, że Commune de Millau ponosi odpowiedzialność solidarną za zapłatę długu SEMEA, ponieważ Commune Millau przejęła aktywa i pasywa SEMEA, w tym umowę zawartą między SEMEA a Komisją, która to umowa jest źródłem sporu.

(1) Dz.U. 2010, C 161, s. 48.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/20

Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Just Music Fernsehbetrieb przeciwko OHIM — France Télécom (Jukebox)

(Sprawa T-589/10)

2011/C 72/34

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Just Music Fernsehbetrieb GmbH (Landshut, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Kaus)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: France Télécom SA (Paryż, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 października 2010 r. w sprawie R 1408/2009-1;

—	nakazanie OHIM uchylenia dotyczącej sprzeciwu decyzji z dnia 30 września 2010 r. w sprawie B 1304494 i uwzględnienia zgłoszenia nr 6163778 w całości;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania;

—	obciążenie France Télécom kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą przed Izbą Odwoławczą i Wydziałem Sprzeciwów; i

—	ewentualnie zawieszenie postępowania do czasu wydania ostatecznej decyzji w przedmiocie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku towarowego złożonego przez skarżącą w dniu 21 grudnia 2010 r. do OHIM w odniesieniu do wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego nr 3693108.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Jukebox” dla usług z klas 38 i 41 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego 6163778

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: France Télécom

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny wspólnotowy znak towarowy nr 3693108 „JUKE BOX” dla towarów i usług z klas 9, 16, 35, 38, 41 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja narusza: i) art. 15 i 42 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 ze względu na nieprzedstawienie dowodu rzeczywistego używania znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie — wspólnotowego znaku towarowego nr 3693108 „JUKE BOX”; ii) art. 8 ust. 1 lit. b), art. 9 i art. 65 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 ze względu na dokonanie przez Izbę Odwoławczą błędnej oceny podobieństwa spornego znaku towarowego; i iii) art. 78 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 ze względu na nieskorzystanie przez Izbę Odwoławczą z uprawnień kontrolnych i nieskorzystanie z pełnego zakresu swoich kompetencji.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/20

Skarga wniesiona w dniu 27 grudnia 2010 r. — Thesing i Bloomberg Finance przeciwko EBC

(Sprawa T-590/10)

2011/C 72/35

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Gabi Thesing i Bloomberg Finance LP (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: M.H. Stephens i R.C. Lands, solicitors)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego doręczonej pismami z dnia 17 września 2010 r. i z dnia 21 października 2010 r. odmawiającej dostępu do dokumentów, o które zwrócili się skarżący;

—	nakazanie Europejskiemu Bankowi Centralnemu udzielenia skarżącym dostępu do tych dokumentów zgodnie z decyzją Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 marca 2004 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Europejskiego Banku Centralnego (1); i

—	obciążenie EBC kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżący wnoszą na postawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego doręczonej pismami z dnia 17 września 2010 r. i z dnia 21 października 2010 r., na mocy której Europejski Bank Centralny odmownie rozpatrzył wniosek skarżących o dostęp do następujących dokumentów na podstawie decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 marca 2004 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Europejskiego Banku Centralnego (EBC/2004/3):

i)	notatki zatytułowanej Wpływ swapów pozagiełdowych na deficyt i zadłużenie publiczne. Przypadek Grecji (SEC/GovC/X/10/88a);

ii)	drugiej notatki zatytułowanej Transakcja Titlos i ewentualne istnienie podobnych transakcji wywierających wpływ na poziomy zadłużenia lub deficytu publicznego strefy euro (SEC/GovC/X/10/88b).

Na poparcie swojej skargi skarżący podnoszą następujące zarzuty:

Po pierwsze, skarżący zarzucają, że Europejski Bank Centralny błędnie zinterpretował lub zastosował art. 4 ust. 1 lit. a) decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 marca 2004 r. (EBC/2004/3), który przewiduje wyjątek od ogólnego prawa dostępu przyznanego w art. 2 tej decyzji, ze względu na to, że:

i)	Europejski Bank Centralny nie zinterpretował art. 4 ust. 1 lit. a) w ten sposób, że wymaga on rozważenia czynników interesu publicznego na rzecz ujawnienia;

ii)	Europejski Bank Centralny nie przyłożył wystarczającej lub odpowiedniej wagi do czynników interesu publicznego przemawiających za ujawnieniem żądanych dokumentów;

iii)	Europejski Bank Centralny przecenił lub błędnie określił interes publiczny przemawiający przeciwko ujawnieniu żądanych dokumentów.

Ponadto skarżący zarzucają, że Europejski Bank Centralny błędnie zinterpretował lub zastosował art. 4 ust. 2 decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 marca 2004 r. (EBC/2004/3), który przewiduje wyjątek od ogólnego prawa dostępu przyznanego w art. 2 tej decyzji, ze względu na to, że:

i)	Europejski Bank Centralny powinien był zinterpretować „istoty” interes publiczny w ten sposób, że jest on na tyle silny, że przeważa nad każdym interesem publicznym w zachowaniu wyjątku;

ii)	Europejski Bank Centralny powinien był stwierdzić, że istnieje istotny interes publiczny w tym znaczeniu na rzecz ujawnienia żądanych informacji.

Wreszcie skarżący zarzucają, że Europejski Bank Centralny błędnie zinterpretował lub zastosował art. 4 ust. 3 decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 marca 2004 r. (EBC/2004/3), który przewiduje wyjątek od ogólnego prawa dostępu przyznanego w art. 2 tej decyzji, ze względu na to, że:

i)	Europejski Bank Centralny powinien był zinterpretować „istoty” interes publiczny w ten sposób, że jest on na tyle silny, że przeważa nad każdym interesem publicznym w zachowaniu wyjątku;

ii)	Europejski Bank Centralny powinien był stwierdzić, że istnieje istotny interes publiczny w tym znaczeniu na rzecz ujawnienia żądanych informacji;

iii)	Europejski Bank Centralny przecenił lub błędnie określił interes publiczny przemawiający przeciwko ujawnieniu żądanych dokumentów.

(1) Decyzja Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 marca 2004 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Europejskiego Banku Centralnego (EBC/2004/3) (Dz.U. 2004 L 80, s. 42).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/21

Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2010 r. — Zenato przeciwko OHIM — Camera di Commercio Industria Artigianato e Agricoltura di Verona (RIPASSA)

(Sprawa T-595/10)

2011/C 72/36

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Alberto Zenato (Verona, Włochy) (przedstawiciel: adwokat A. Rizzoli)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Camera di Commercio Industria Artigianato e Agricoltura di Verona (Verona, Włochy)

Żądania strony skarżącej

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności niniejszej skargi wraz z jej załącznikami;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej w zakresie, w jakim unieważnia kwestionowaną decyzję i zarządza podział kosztów postępowania przed tą Izbą;

—	w rezultacie, utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Sprzeciwów,

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżący.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „RIPASSA” (zgłoszenie nr 106 955) dla towarów należących do klasy 33.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Camera di Commercio Industria Artigianato e Agricoltura di Nerona.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Włoski znak towarowy „VINO DI RIPASSO” (zgłoszenie nr 528 778) dla towarów należących do klasy 33.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu.

Decyzja Izby Odwoławczej: Unieważnienie kwestionowanej decyzji i przekazanie sprawy do Wydziału Sprzeciwów.

Podniesione zarzuty: Naruszenie i błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/22

Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Eurocool Logistik GmbH przeciwko OHIM — Lenger (EUROCOOL)

(Sprawa T-599/10)

2011/C 72/37

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Eurocool Logistik GmbH (Linz, Austria) (przedstawiciel: adwokat G. Secklehner)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Peter Lenger (Weinheim, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 października 2010 r. w sprawie R 451/2010-1 utrzymującej w mocy decyzję Wydziału Sprzeciwów z dnia 27 stycznia 2010 r. wydaną w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu nr B 751 570; oddalenie sprzeciwu i odesłanie sprawy do OHIM w celu kontynuacji postępowania w sprawie rejestracji znaku towarowego a także obciążenie strony pozwanej całością kosztów związanych ze sporem, w tym również kosztów postępowania przed Izbą Odwoławczą

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „EUROCOOL“ dla usług należących do klas 39 i 42

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Peter Lenger

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny krajowy znak towarowy zawierający element słowny „EUROCOOL LOGISTICS“ dla usług należących do klas 35 i 39 oraz używana w krajowym obrocie handlowym w odniesieniu do określonych usług firma „EUROCOOL LOGISTICS“

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 63 ust. 2 oraz art. 75 zdanie drugie rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w postępowaniu w sprawie sprzeciwu skarżąca nie miała możliwości wypowiedzenia się w kwestii uzasadnienia sprzeciwu wniesionego przez drugą stronę postępowania przed Izbą Odwoławczą a także naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009, ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. L 78, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/22

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2011 r. — Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie

(Sprawa T-4/11)

2011/C 72/38

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Export Development Bank of Iran (przedstawiciel: adwokat J.-M. Thouvenin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) 961/2010 w części dotyczącej strony skarżącej;

—	orzeczenie, że decyzja 2010/413/WPZiB nie ma zastosowania do strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności art. 16 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia Rady (UE) 961/2010 w części dotyczącej strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady o umieszczeniu nazwy strony skarżącej w wykazie znajdującym się w załączniku VII do I rozporządzenia Rady (UE) 961/2010

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczący braku podstawy prawnej rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (1) lub jego art. 16 ust. 2 lit. a) i b)

—	W pierwszej części tego zarzutu strona skarżąca twierdzi, że art. 215 TFUE nie może służyć jako podstawa prawna rozporządzenia nr 961/2010, ponieważ nie przewiduje tego decyzja 2010/413 WPZiB;

—	W drugiej części tego zarzutu strona skarżąca podnosi, że art. 215 TFUE nie może służyć jako podstawa prawna rozporządzenia nr 961/2010, ponieważ decyzja 2010/413 WPZiB nie została przyjęta zgodnie z rozdziałem 2 tytułu V TUE. Decyzję tę należy więc uznać za niemającą zastosowania w sprawie.

2)	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia w art. 16 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 961/2010 prawa międzynarodowego w ten sposób, że przepisy te nie wykonują decyzji Rady Bezpieczeństwa i naruszają zasadę nieingerencji ustanowioną w prawie międzynarodowym.

3)	Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 215 TFUE, w zakresie w jakim procedura umieszczania w wykazie z załącznika VIII stoi w sprzeczności z procedurą opisaną w art. 215 TFUE.

4)	Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia prawa do obrony, prawa do dobrej administracji oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej, ponieważ Rada nie przestrzegała prawa strony skarżącej do bycia wysłuchaną, nie uzasadniła wystarczająco swoich decyzji oraz nie udostępniła jej akt sprawy.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności

—	W pierwszej kolejności strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone decyzje są niewłaściwe, ponieważ zamrożenie funduszy i innych zasobów, którymi zarządza skarżąca, sprowadza się do zamrożenia funduszy i innych środków, którymi nie może ona swobodnie dysponować i należą do jej klientów.

—	Następnie strona skarżąca wskazuje, że nałożona na nią sankcja jest nieproporcjonalna do zarzucanych jej czynów oraz że została zastosowana w oparciu o dawne i niepotwierdzone fakty.

6)	Zarzut szósty, dotyczący naruszenia prawa do poszanowania własności, ponieważ ograniczenie jej prawa własności jest nieproporcjonalne w zakresie w jakim jej prawo do obrony nie było w trakcie postępowania przestrzegane.

7)	Zarzut siódmy, dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji, polegającego na ukaraniu strony skarżącej bez udowodnienia, że świadomie i umyślnie uczestniczyła w działaniach, których celem lub skutkiem było obejście środków ograniczających.

(1) Dz.U. L 281, s. 1

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/23

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2011 r. — Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie

(Sprawa T-5/11)

2011/C 72/39

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Export Development Bank of Iran (przedstawiciel: adwokat J.-M. Thouvenin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. w części dotyczącej strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie Rady skierowanym do strony skarżącej w dniu 28 października 2010 r.;

—	orzeczenie, że decyzja 2010/413/WPZiB nie ma zastosowania do strony skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty przytoczone przez stronę skarżącą są co do zasady identyczne lub podobne do przytoczonych w sprawie T-4/11 Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/24

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 28 października 2010 r. w sprawie F-9/09 Vicente Carbajosa i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 5 stycznia 2010 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa T-6/11 P)

2011/C 72/40

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Isabel Vicente Carbajosa (Bruksela, Belgia), Niina Lehtinen (Bruksela) i Myriam Menchen (Bruksela)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 28 października 2010 r. w sprawie F-9/09 Vicente Carbajosa i in. przeciwko Komisji;

—	przekazanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej celem zbadania zarzutów stwierdzenia nieważności podniesionych przez skarżących;

—	rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnosząca je podnosi dwa zarzuty.

1)	Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony i zasady pewności prawa, ponieważ SSP uwzględnił zarzut, który nie został podniesiony w rozpatrywanej sprawie ani nawet zbadany z urzędu, lecz podniesiony w ramach innej sprawy.

Drugi zarzut, podnoszony pomocniczo, dotyczy naruszenia art. 1, 5 i 7 załącznika III do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i decyzji w sprawie utworzenia Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) oraz naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ SSP niesłusznie orzekł, że EPSO nie jest właściwe do niewpisania zainteresowanych na listę kandydatów, którzy mogą przedłożyć pełne zgłoszenie do konkursu po etapie preselekcji.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/24

Skarga wniesiona w dniu w dniu 7 stycznia 2011 r. — Bank Kargoshaei i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-8/11)

2011/C 72/41

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bank Kargoshaei, Bank Melli Iran Investment Company, Bank Melli Iran Printing and Publishing Company, Cement Investment & Development Co., Mazandaran Cement Company, Melli Agrochemical Company, Shomal Cement Co., (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci L. Defalque i S. Woog)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności pkt 5 części B załącznika do decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (1), oraz pkt 5 części B załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (2) i stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie Rady z dnia 28 października 2010 r.

—	stwierdzenie, że art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady z dnia 26 lipca 2010 r. (3) oraz art. 16 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (EU) nr 961/2010 są niezgodne z prawem i nie mają zastosowania w odniesieniu do skarżących;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące podnoszą na poparcie ich skarg zarzuty, które są identyczne z zarzutami wysuniętymi przez stronę skarżącą w sprawie T-7/11 Bank Melli Iran przeciwko Radzie.

(1) Dz.U L 281, s. 81.

(2) Dz.U. L 281, s. 1.

(3) Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/25

Skarga wniesiona w dniu 6 stycznia 2011 r. — Air Canada przeciwko Komisji

(Sprawa T-9/11)

2011/C 72/42

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Air Canada (Saint Laurent, Kanada) (przedstawiciele: J. Pheasant i T. Capel, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji, w tym art. 2 i 3 lub tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności części decyzji zgodnie z art. 263 TFUE;

—	stwierdzenie nieważności grzywny lub tytułem żądania ewentualnego obniżenie kwoty grzywny, w tym obniżenie jej do zera zgodnie z art. 261 TFUE;

—	nakazanie Komisji podjęcia środków które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału zgodnie z art. 266 TFUE;

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Air Canada w związku z niniejszą skargą oraz na wszystkich dalszych etapach postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów:

Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia przysługującego skarżącej prawa do obrony ze względu na dokonanie przez Komisję istotnych zmian w decyzji w stosunku do pisma w sprawie przedstawienia zarzutów i oparcie się w niej na nowej ocenie okoliczności faktycznych i prawnych co do których skarżącej nie zapewniono możliwości bycia wysłuchaną.

Drugi zarzut opiera się na następujących twierdzeniach:

—	podstawę decyzji stanowią niedopuszczalne dowody ponieważ istotne dowody przeciwko skarżącej na jakich opiera się w tej decyzji Komisja są niedopuszczalne,

—

uwzględniając pewne dowody przeciwko skarżącej i jednocześnie uznając takie same lub zasadniczo podobne dowody przeciwko innym adresatom pisma w sprawie przedstawienia zarzutów za niewystarczające do udowodnienia naruszenia oraz nie biorąc pod uwagę sprostowań dotyczących okoliczności faktycznych i wyjaśnień ze strony skarżącej, Komisja naruszyła przewidzianą w prawie UE zasadę równego traktowania oraz nie zastosowała prawidłowych standardów dowodowych zgodnie z prawem UE.

W trzecim zarzucie skarżąca twierdzi, że nie uczestniczyła w naruszeniu ponieważ:

—	w art. 2 i 3 rozstrzygnięcia decyzji brak jest stwierdzenia, iż skarżąca uczestniczyła w jednolitym i ciągłym naruszeniu opisanym w uzasadnieniu;

—	Komisja nie spełniła istotnych warunków prawnych przewidzianych w art. 101 ust. 1 TFUE i w mającym zastosowanie orzecznictwie, aby móc przypisać skarżącej odpowiedzialność za jednolite i ciągłe naruszenie;

—	na podstawie dowodów, które w świetle drugiego zarzutu Komisja może zgodnie z prawem uwzględnić dla celów ponownej oceny zarzutów przeciwko skarżącej, decyzja nie wykazuje popełnienia przez skarżącą żadnego naruszenia.

4)	Czwarty zarzut dotyczy braku ustalenia lub ewentualnie prawidłowego ustalenia rynku właściwego z naruszeniem ustanowionego w orzecznictwie UE mającego zastosowanie obowiązku prawnego a w szczególności z naruszeniem zasad pewności prawa i proporcjonalności.

W piątym zarzucie skarżąca podnosi, iż powinna zostać stwierdzona nieważność grzywny w całości lub ewentualnie powinna ona zostać znacznie obniżona (nawet do zera) z uwagi na inne zarzuty i na niezastosowanie przez Komisję przewidzianej w prawie UE zasady równego traktowania przy ocenie wysokości grzywny.

6)	Szósty zarzut dotyczy braku uzasadnienia z naruszeniem obowiązku uzasadnienia zgodnie z art. 296 TFUE.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/26

Skarga wniesiona w dniu 6 stycznia 2011 r. — Sina Bank przeciwko Radzie

(Sprawa T-15/11)

2011/C 72/43

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sina Bank (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci B. Mettetal i C. Wucher-North)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 8 części B załącznika VIII do rozporządzenia nr 961/2010 (1), w zakresie w jakim dotyczy on skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie Rady z dnia 28 października 2010 r.;

—	stwierdzenie, że pkt 8 części B załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (2) nie ma zastosowania, w zakresie w jakim dotyczy on skarżącej;

—	stwierdzenie, że art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 961/2010 nie ma zastosowania do skarżącej;

—	stwierdzenie, że art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413/WPZiB nie ma zastosowania do skarżącej;

—	stwierdzenie, że poza własnymi kosztami postępowania, Rada pokrywa koszty poniesione przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi cztery zarzuty na poparcie swej skargi.

1)	Zarzut pierwszy, w ramach którego skarżąca twierdzi, że nie zostały spełnione w stosunku do skarżącej zgodne z zaskarżonymi, rozporządzeniem i decyzją, z 2010 r. formalne kryteria wskazania lub, że Rada dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, ustalając czy kryteria te zostały spełnione czy nie.

Zarzut drugi, w ramach którego skarżąca twierdzi, że wskazanie jej jest niezgodne z zasadą równości traktowania;

—	skarżąca była nierówno traktowana w porównaniu z innymi bankami irańskimi;

—	skarżąca była nierówno traktowana w porównaniu z innymi bankami irańskimi, które figurują w wykazie, zarówno rozporządzenia jak i decyzji z 2010 r.

—	skarżąca była nierówno traktowana w porównaniu z „Daftar” i Fondation Mostaz’afan.

Zarzut trzeci, w ramach którego skarżąca twierdzi, że nie poszanowano jej prawa do obrony i że nie spełniono wymogu przedstawienia uzasadnienia sankcji, ze względu na to że:

—	skarżąca nie otrzymała żadnej informacji od Rady, aby móc ukazać swoje stanowisko, za wyjątkiem składającego się z dwóch linijek lakonicznego, ogólnego i nieprecyzyjnego uzasadnienia;

—	mimo faktu, iż skarżąca wystosowała do Rady szczegółowe zapytania o udzielenie informacji w odniesieniu do jej wskazania, Rada nie udzieliła odpowiedzi ani skarżącej ani też nie odpowiedziała na pisma jej adwokatów;

—	sytuacja ta powoduje niemożność ustalenia, czy dany środek jest zasadny, czy też podlega unieważnieniu z uwagi na popełniony błąd;

—	wszystkie przedstawione przeciwko skarżącej dowody winny były zostać jej przekazane, w miarę możliwości, równocześnie z wydaniem, bądź też jak tylko było to możliwe, zaraz po wydaniu pierwotnej decyzji o zamrożeniu funduszy.

Zarzut czwarty, w ramach którego skarżąca twierdzi, że przyjęte środki ograniczające naruszają jej prawo własności i, sprzecznie z zasadą proporcjonalności Unii Europejskiej, nie są proporcjonalne do decyzji, ze względu na to że:

—	nie istnieje żaden związek między celem, do którego zmierza Rada a nałożonym na skarżącą środkiem ograniczającym;

—	Rada nie wskazała żadnej transakcji, w której brałaby udział skarżąca;

—	istnieją inne możliwe, bardziej proporcjonalne środki zwalczania ryzyka związanego z zarzucaną Iranowi „działalnością nuklearną” i finansowaniem tejże działalności.

(1) Rozporządzenie Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1).

(2) Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/27

Skarga wniesiona w dniu 14 stycznia 2011 r. — Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-16/11)

2011/C 72/44

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: C. Wissels, M. de Ree i M. Noort, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 4 listopada 2010 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim art. 1 tej decyzji dotyczy Niderlandów i odnosi się do finansowej korekty w wysokości (łącznie) 28 947 149,31 EUR, dokonanej w związku z zadeklarowanymi wydatkami w latach 2003-2008 w ramach systemu kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzją 2010/668/UE Komisja dokonała ryczałtowej korekty o 10 % zadeklarowanych przez władze niderlandzkie kwot wypłaconych w latach 2003-2008 w ramach europejskich systemów wsparcia dotyczących skrobi ziemniaczanej. Zdaniem Komisji władze niderlandzkie wypłaciły producentowi skrobi ziemniaczanej i producentowi ziemniaków pomoc za to, że producentowi ziemniaków za dostawę ziemniaków zapłacona została cena minimalna w pełnej wysokości.

Rząd niderlandzki zajmuje stanowisko, w myśl którego cena minimalna w pełnej wysokości została zapłacona przed przyznaniem pomocy dla producenta skrobi ziemniaczanej i producenta ziemniaków. Cena minimalna została zapłacona po pierwsze po potrąceniu jej części z niezaspokojoną (prywatnoprawną) wierzytelnością producenta skrobi ziemniaczanej względem producenta ziemniaków i po drugie w drodze przelewu pozostającej do zapłaty części ceny minimalnej na konto (bankowe) wskazane przez producenta ziemniaków.

W uzasadnieniu wniesionej przez siebie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/99 (1) i art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005 (2), w związku z art. 5 rozporządzenia nr 1868/94 (3), art. 11 rozporządzenia nr 97/95 (4), art. 10 rozporządzenia nr 2236/2003 (5), art. 26 rozporządzenia nr 2237/2003 (6) i art. 20 rozporządzenia nr 1973/2004 (7) poprzez wyłączenie wydatków z finansowania, mimo iż warunki przyznania premii i bezpośredniego wsparcia były spełnione, ponieważ cena minimalna została zapłacona po potrąceniu i w drodze przelewu.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/99 i art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005, w związku z art. 5 rozporządzenia nr 1868/94, art. 11 rozporządzenia nr 97/95, art. 10 rozporządzenia nr 2236/2003, art. 26 rozporządzenia nr 2237/2003 i art. 20 rozporządzenia nr 1973/2004 poprzez wyłączenie wydatków z finansowania, mimo iż przed przyznaniem premii i bezpośredniego wsparcia producenci ziemniaków mogli swobodnie dysponować ceną minimalną.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/99, art. 8 rozporządzenia nr 1663/95 (8), art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005, art. 11 rozporządzenia nr 885/2006 (9) oraz prawa do obrony poprzez wyłączenie wydatków z finansowania, mimo że przewidziane w ww. przepisach postępowanie kontradyktoryjne nie zostało przeprowadzone we wszystkich postępowaniach służących dokonaniu ustaleń prowadzących do wyłączenia wydatków z finansowania.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/99 i art. 31 rozporządzenia nr 1290/2005 w związku z art. 11 rozporządzenia nr 97/95, art. 10 rozporządzenia nr 2236/2003, art. 26 rozporządzenia nr 2237/2003 i art. 20 rozporządzenia nr 1973/2004 poprzez wyłączenie wydatków z finansowania, mimo że zapłata ceny minimalnej mogła była być kontrolowana przez płatnika na podstawie dokumentacji towarzyszącej dostawom.

Zarzut piąty dotyczy naruszenia art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/99, art. 31 ust. 2 rozporządzenia nr 1290/2005 oraz zasady proporcjonalności poprzez zastosowanie ryczałtowej korekty w wysokości 10 %, mimo że niedociągnięcie ograniczało się do tego, że przy zastosowaniu ceny minimalnej i przy kontroli warunku jej zapłaty przyjęto nieprawidłowe założenie.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/99 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 160, s. 103).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209, s. 1).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1868/94 z dnia 27 lipca 1994 r. ustanawiające system kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej (Dz.U. L 197, s. 4).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 97/95 z dnia 17 stycznia 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w zakresie ceny minimalnej i płatności wyrównawczej wypłacanej producentom ziemniaków oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 1868/94 ustanawiającego system kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej (Dz.U. L 16, s. 3).

(5) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2236/2003 z dnia 23 grudnia 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady w celu stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 1868/94 ustanawiającego system kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej (Dz.U. L 339, s. 45).

(6) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2237/2003 z dnia 23 grudnia 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania niektórych systemów wsparcia przewidzianych w tytule IV rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (Dz.U. L 339, s. 52).

(7) Rozporządzenia Komisji (WE) nr 1973/2004 z 29 października 2004 r. ustanowienia szczegółowych zasad zastosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 w sprawie systemów wsparcia przewidzianych w tytułach IV i IVa tego rozporządzenia oraz wykorzystania gruntów zarezerwowanych do produkcji surowców (Dz.U. L 345, s. 1).

(8) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1663/95 z dnia 7 lipca 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 729/70 w odniesieniu do procedury rozliczania rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR (Dz.U. L 158, s. 6).

(9) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW (Dz.U. L 171, s. 90).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/28

Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2011 r. — Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji

(Sprawa T-22/11)

2011/C 72/45

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband (Münster, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci I. Liebach i A. Rosenfeld)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2010 r. C(2010) 9525 wersja ostateczna, pomoc państwa, MC 8/2009 i C 43/2009 — Niemcy — WestLB, w części, w której w decyzji tej odrzucony zostaje wniosek Niemiec z dnia 28 października 2010 r. o przedłużenie terminu na zbycie Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenie jej nowych operacji poza dzień 15 lutego 2011 r.;

—

posiłkowo stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2010 r. C(2010) 9525 wersja ostateczna, pomoc państwa, MC 8/2009 i C 43/2009 — Niemcy — WestLB, w części, w której w decyzji tej Komisja stwierdziła w sposób dorozumiany, że Niemcy złożyły tylko jeden jednolity wniosek o przedłużenie terminu na zbycie Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenie jej nowych operacji do dnia 15 lutego 2011 r., wobec czego wniosek o przedłużenie terminu poza tę datę nie podlega rozpatrzeniu;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnosi pięć zarzutów w uzasadnieniu skargi.

1) Zarzut pierwszy: naruszenie obowiązku uzasadnienia zgodnie z art. 296 ust. 2 TFUE

Skarżący twierdzi, że Komisja nie wyjaśniła, dlaczego połączyła dwa wnioski Niemiec o przedłużenie terminu w jeden jednolity wniosek.

Ponadto Komisja nie wyjaśniła, dlaczego nie miałyby wystąpić przesłanki przedłużenia terminu na podstawie art. 2 ust. 2 decyzji Komisji C(2009) 3900 wersja ostateczna poprawiona z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie pomocy państwa, której Niemcy zamierzają udzielić w celu restrukturyzacji WestLB AG (C 43/2008 [N 390/2008]) (zwanej dalej „decyzją z dnia 12 maja 2009 r.”).

2) Zarzut drugi: błąd w ocenie i nadużycie władzy

Skarżący podnosi, że Komisja opiera swoją dyskrecjonalną decyzję w sprawie przedłużenia terminu na błędnym ustaleniu faktycznym. Zdaniem skarżącego zaskarżona decyzja przyjmuje błędnie tylko jeden wniosek o przedłużenie terminu do dnia 15 lutego 2011r. względnie w sposób dorozumiany stwierdza, że dalej idący wniosek o dłuższy termin nie podlega rozpatrzeniu.

Ponadto skarżący twierdzi, że Komisja nie skorzystała z przewidzianej wyraźnie w art. 2 ust. 2 decyzji z dnia 12 maja 2009 r. możliwości przedłużenia terminu, chociaż były ku temu warunki. Zamiast tego Komisja powołała się na niepisane prawo przedłużenia terminu sui generis, które nie ma podstawy prawnej i którego szczegółowe przesłanki są całkowicie niejasne.

3) Zarzut trzeci: naruszenie zasady proporcjonalności

Skarżący twierdzi między innymi, że decyzja Komisji o wstrzymaniu nowych operacji Westdeutsche Immobilienbank AG po dniu 15 lutego 2011 r. jest nieproporcjonalna do spowodowanych nią niekorzyści.

4) Zarzut czwarty: naruszenie zasady równego traktowania

W tym kontekście podniesiono, że Komisja w innych przypadkach kryzysu finansowego, w których instytucjom finansowym przyznano dużo wyższą pomoc, przyznała wyraźnie dłuższe terminy na zbycie udziałów i spółek finansujących nieruchomości.

5) Zarzut piąty: naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasady dobrej administracji

Skarżący podnosi, że Komisja nie ma prawa interpretować i oceniać wniosków złożonych przez państwo członkowskie sprzecznie z ich wyraźnym brzmieniem i celem.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/29

Skarga wniesiona w dniu 18 stycznia 2011 r. — Fraas przeciwko OHIM (Wzór w karo w kolorach czarnym, beżowym, brązowym, ciemno czerwonym i szarym)

(Sprawa T-26/11)

2011/C 72/46

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: V. Fraas GmbH (Helmbrechts-Wüstenselbitz, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunze i G. Würtenberger)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 listopada 2010 r. w sprawie R 1317/2010-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający wzór w karo w kolorach czarnym, beżowym, brązowym, ciemno czerwonym i szarym dla towarów z klas 18, 24 i 25

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) w związku z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ rozpatrywany znak ma charakter odróżniający, oraz naruszenie art. 75 i 76 rozporządzenia (WE) nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza nie ustosunkowała się do przedstawionej przez skarżącą obszernej argumentacji o charakterze faktycznym i prawnym.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/29

Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. — Rheinischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji

(Sprawa T-27/11)

2011/C 72/47

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Rheinischer Sparkassen- und Giroverband (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Rosenfeld i I. Liebach)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji C(2010) 9525 wersja ostateczna z dnia 21 grudnia 2010 r., pomoc państwa, sprawy MC 8/2009 i C 43/2009 — Niemcy — WestLB w zakresie dotyczącym oddalenia wniosku Niemiec z dnia 28 października 2010 r. o przedłużenie do dnia po dniu 15 lutego 2011 r. terminu do zbycia spółki Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenia nowych transakcji przez tę spółkę;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji C(2010) 9525 wersja ostateczna z dnia 21 grudnia 2010 r., pomoc państwa, sprawy MC 8/2009 i C 43/2009 — Niemcy — WestLB w zakresie, w jakim Komisja w sposób domniemany postanowiła, że Niemcy ograniczyły się do wystąpienia tylko z jednym wnioskiem mającym na celu przedłużenie do dnia 15 lutego 2011 r. terminu do zbycia spółki Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenia nowych transakcji przez tę spółkę oraz że w związku z tym nie było potrzeby rozstrzygania o przedłużeniu wykraczającym poza tę datę;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów:

1) Zarzut pierwszy: naruszenie obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 akapit drugi TFUE

Strona skarżąca utrzymuje, że Komisja nie przedstawiła powodów, dla których potraktowała dwa złożone przez Niemcy wnioski o przedłużenie terminu jako jeden wniosek.

Ponadto Komisja nie wskazała, dlaczego uznała, że określone w decyzji Komisji C(2009) 3900 sprostowana wersja ostateczna z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie pomocy państwa, którą Niemcy zamierzały przyznać na poczet restrukturyzacji WestLB AG [sprawa C 43/2008 (N 390/2008)] warunki przyznania przedłużenia nie zostały spełnione w niniejszej sprawie.

2) Zarzut drugi: błąd w ocenie i nadużycie władzy

Strona skarżąca podnosi, że Komisja oparła swą dyskrecjonalną decyzję o przedłużeniu terminu na błędnym ustaleniu faktycznym. Zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja została wydana w odpowiedzi na wniosek o przedłużenie terminu do dnia 15 lutego 2011 r., co wiąże się z domyślnym stwierdzeniem, że nie było potrzeby rozstrzygania w przedmiocie drugiego wniosku o przedłużenie terminu wykraczające poza tę datę.

Ponadto strona skarżąca podnosi, że Komisja nie skorzystała z wyraźnie przewidzianej w art. 2 ust. 2 decyzji z dnia 12 maja 2009 r. możliwości przedłużenia terminu, mimo że zostały spełnione warunki takiego przedłużenia. Zamiast tego, Komisja powołała się na niepisane prawo sui generis do przedłużenia terminu, które nie ma żadnej podstawy prawnej i którego szczegółowe przesłanki są całkowicie niejasne.

3) Zarzut trzeci: naruszenie zasady proporcjonalności

Strona skarżąca podnosi między innymi, ze decyzja Komisji dotycząca zakończenia z dniem 15 lutego 2011 r. dokonywania nowych transakcji przez Westdeutsche Immobilienbank AG jest dysproporcjonalna w stosunku do wynikających z tego negatywnych następstw..

4) Zarzut czwarty: naruszenie zasady równego traktowania

Strona skarżąca utrzymuje, że w innych przypadkach związanych z kryzysem finansowym, w których instytucje finansowe uzyskały znacznie większą pomoc, Komisja wyznaczyła znacznie dłuższe terminy do zbycia udziałów i spółek zajmujących się finansowaniem budownictwa.

5) Zarzut piąty: naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasady dobrej administracji

Strona skarżąca podnosi, że Komisja nie może interpretować wniosków jednego z państw członkowskich wbrew ich wyraźnemu brzmieniu, istocie i celowi, ani też wydawać decyzji w oparciu o taką interpretację.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/30

Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2011 r. — Koninklijke Luchtvaart Maatschappij przeciwko Komisji

(Sprawa T-28/11)

2011/C 72/48

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV (Amstelveen, Niderlandy) (przedstawiciel: M. Smeets, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji nr C(2010) 7694 wersja ostateczna z dnia 9 listopada 2010 r. oraz tytułem żądania ewentualnego,

—	obniżenie nałożonej grzywny.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga na podstawie art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) (dawniej art. 230 WE) o dokonanie kontroli i stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr C(2010) 7694 wersja ostateczna z dnia 9 listopada 2010 r., dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE (dawny art. 81 WE), art. 53 porozumienia EOG i art. 8 umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (sprawa COMP/39258 — fracht lotniczy) skierowanej do KLM N.V.; oraz tytułem żądania ewentualnego obniżenie grzywny nałożonej na podstawie art. 261 TFUE (dawniej art. 229 WE).

W uzasadnieniu skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Po pierwsze skarżąca zarzuca, że zaskarżona decyzja nie zawiera uzasadnienia w rozumieniu art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. W tym względzie skarżąca podnosi następujące argumenty:

—	zasadnicza rozbieżność między sentencją decyzji a uzasadnieniem;

—	rozbieżności między sentencją decyzji a uzasadnieniem uniemożliwiają dokonanie skutecznej kontroli przez Trybunał;

—	rozbieżności i brak jasności w uzasadnieniu dotyczące i) zakresu naruszenia i adresatów decyzji, ii) braku prowizji od dopłat oraz iii) wprowadzenia dopłat paliwowych uniemożliwiających dokonanie skutecznej kontroli decyzji przez Trybunał;

—	rozbieżności i brak jasności uzasadnienia w odniesieniu do stosowania wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. i nałożenia grzywien uniemożliwiają dokonanie skutecznej kontroli decyzji przez Trybunał.

Po drugie skarżąca zarzuca, że decyzja narusza prawo do rzetelnego procesu w rozumieniu art. 41, 47, 48, 49, i 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. W tym względzie skarżąca podnosi następujące argumenty:

—	Komisja nie uwzględniła prawa do bycia wysłuchanym, prawa dostępu do bezstronnego sądu i domniemania niewinności na podstawie art. 41 ust. 2 lit. a), 47 i 48 Karty zaniechawszy wysłuchania adresatów w przedmiocie różnych zmian dotyczących przedmiotu sporu i liczby adresatów;

—	naruszenie zasady legalności i proporcjonalności grzywien ustanowionej w art. 49 Karty przez włączenie całego obrotu KLM Cargo do wartości sprzedaży na podstawie wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r i prawa do bycia wysłuchanym odnośnie tej kwestii;

—

naruszenie zasady legalności i proporcjonalności grzywien ustanowionej w art. 49 Karty i zasady non bis in idem z art. 50 Karty przez wliczenie sprzedaży dokonanych poza EOG do wartości sprzedaży na podstawie wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. i przez wykorzystanie ogólnego kryterium w celu ustalenia górnej granicy tej wartości sprzedaży i prawa do bycia wysłuchanym odnośnie tej kwestii.

Po trzecie skarżąca zarzuca, że grzywnę ustalono przy naruszeniu art. 101 TFUE, art. 23 rozporządzenia 1/2003 (1) i wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r., ponieważ:

—	wytyczne Komisji w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. nie umożliwiają wliczania sprzedaży, które nie są bezpośrednio lub pośrednio związane z naruszeniem do wartości sprzedaży;

—	wytyczne Komisji w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. nie umożliwiają ustalania grzywny na podstawie sprzedaży dokonanych poza EOG.

Po czwarte skarżąca zarzuca, że określenie grzywien na podstawie wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. jest oczywiście błędne i narusza zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, proporcjonalności i równego traktowania. W tym względzie skarżąca podnosi następujące argumenty:

—	stwierdzenie, że sprzedaż związana bezpośrednio lub pośrednio z naruszeniem stanowi całość sprzedaży KLM Cargo, jest oczywiście błędne i narusza zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, proporcjonalności i równego traktowania;

—	stwierdzenie, że sprzedaż związana bezpośrednio lub pośrednio z naruszeniem powinna obejmować transakcje sprzedaży KLM Cargo poza EOG jest oczywiście błędne i narusza zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, proporcjonalności i równego traktowania;

—	określenie wagi naruszenia bez odwołania się do charakteru dodatkowych opłat i określenie wartości sprzedaży i wagi naruszenia bez odwołania się do ogólnego zakresu naruszenia jest oczywiście błędne i narusza zasady proporcjonalności i równego traktowania

—	określenie kwoty dodatkowej grzywny (opłaty za wejście) niezależnie od czasu trwania naruszenia jest oczywiście błędne i narusza zasady proporcjonalności i równego traktowania;

—	obniżenie grzywny o 15 % ze względu na interwencję ustawodawczą jest oczywiście błędne i narusza zasady proporcjonalności i równego traktowania.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L 1, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/32

Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2011 r. — Fraas przeciwko OHIM (Wzór w karo w kolorach różowym, fioletowym, beżowym i ciemno szarym)

(Sprawa T-31/11)

2011/C 72/49

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: V. Fraas GmbH (Helmbrechts-Wüstenselbitz, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunze i G. Würtenberger)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 listopada 2010 r. w sprawie R 1284/2010-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający wzór w karo w kolorach różowym, fioletowym, beżowym i ciemno szarym dla towarów z klas 18, 24 i 25

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/32

Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. — Cathay Pacific Airways przeciwko Komisji

(Sprawa T-38/11)

2011/C 72/50

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cathay Pacific Airways (przedstawiciele: D. Vaughan, QC, R. Kreisberger, Barrister, B. Bär-Bouyssière, adwokat, i M. Rees, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji Komisji w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności art. 5 decyzji Komisji w zakresie, w jakim nakłada on na Cathay Pacific grzywnę w kwocie 57 120 000 lub — ewentualnie — obniżenie kwoty tej grzywny;

—	oraz obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z wniesieniem niniejszej skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 7694 wersja ostateczna z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie COMP/39258 — Fracht lotniczy, w zakresie, w jakim Komisja obciążyła skarżącą odpowiedzialnością za naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 EOG polegające na koordynowaniu różnych składników cen, jakie miałyby pobierane za świadczenie usług przewozu towarów drogą lotniczą, w odniesieniu do i) dopłat paliwowych, ii) dopłat z tytułu bezpieczeństwa oraz iii) nieuiszczania prowizji od dopłat na trasach i) między portami lotniczymi w ramach EOG a portami lotniczymi poza EOG oraz ii) między portami lotniczymi w państwach będących stronami porozumienia EOG, lecz niebędących państwami członkowskimi, a państwami trzecimi. Tytułem żądania ewentualnego strona skarżąca wnosi o uchylenie bądź znaczące obniżenie nałożonej na nią grzywny.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów:

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo i popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że skarżąca uczestniczyła w jednym, ciągłym naruszeniu o zasięgu globalnym. Znaczna większość praktyk zarzuconych skarżącej w zaskarżonej decyzji:

—	nie stanowi naruszenia, ponieważ praktyki te dotyczą wymiany informacji powszechnie dostępnych, lub;

—	stanowi część obowiązkowej zbiorowej procedury zatwierdzania, lub;

—	miała miejsce poza okresem naruszenia lub nie jest objęta zakresem jurysdykcji Komisji.

Ponadto Komisja nie wykazała, że opisane w zaskarżonej decyzji działania skarżącej dowodzą tego, że uczestniczyła ona w realizacji wspólnego planu, zmierzającego do osiągnięcia wspólnego celu.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo i popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że skarżąca nie była zobowiązana do uczestnictwa w zbiorowej procedurze zmierzającej do uzyskania zatwierdzenia dopłat przez Civil Aviation Departament (ministerstwo lotnictwa cywilnego, zwane dalej „CAD”) Specjalnego Regionu Administracyjnego Honkong (HKSAR) Chińskiej Republiki Ludowej. Jak wynika jasno ze skierowanego do przewodniczącego Komisji Europejskiej pisma hongkońskiego CAD z dnia 3 września 2009 r., przewoźnicy byli zobowiązani do uzgodnienia szczegółowych informacji zawartych we wnioskach zbiorowych, w tym wysokości dopłat, o których zatwierdzenie wnioskowali, oraz byli oni zobowiązani do pobierania dopłat ustalonych przez CAD.

W ramach zarzutu trzeciego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo, uznając, że argument dotyczący konieczności spełnienia wymogu nałożonego przez państwo nie ma zastosowania do praktyk skarżącej w Hongkongu (a także w Indiach, na Sri Lance, w Japonii, na Filipinach i w Singapurze) oraz że wniosek, iż postępowanie skarżącej stanowi naruszenie art. 101 TFUE jest oczywiście wadliwy.

W ramach zarzutu czwartego skarżąca podnosi, że Komisja w sposób oczywisty naruszyła prawo, gdyż stwierdzenie, że skarżąca popełniła naruszenie stanowi bezpośrednią ingerencję w sprawy wewnętrzne Hongkongu, a tym samym:

—	narusza uznaną w prawie międzynarodowym publicznym zasadę nieingerencji lub kurtuazji międzynarodowej; oraz

—	prowadzi do powstania bezpośredniej kolizji jurysdykcji, naruszając zasadę pewności prawa.

W zarzucie piątym skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo przy porównywaniu uregulowań Hongkongu z odpowiadającymi im uregulowaniami obowiązującymi w Dubaju. Instytucja ta powinna była wykluczyć z zakresu naruszenia Cathay Pacific i Hongkong, na podstawie podobnej do tej, na której wykluczyła Dubaj.

W ramach zarzutu szóstego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo uznając, że działalność skarżącej w Hongkongu i w przewidujących stosowne uregulowania państwach spoza UE mogła mieć na celu wyeliminowanie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji w ramach UE/EOG. Komisja nie stwierdziła też, że naruszenie miało antykonkurencyjne skutki.

W zarzucie siódmym, skarżąca twierdzi, że w odniesieniu do lotów z Hongkongu i innych państw trzecich do państw należących do EOG Komisja nie posiadała kompetencji do stwierdzenia naruszenia art. 101 TFUE i nałożenia grzywien, gdyż nie wystąpiły żadne skutki dla wymiany handlowej na terenie UE ani między państwami członkowskimi.

W ramach zarzutu ósmego skarżąca utrzymuje, że nawet jeśli nie stwierdzono nieważności rozstrzygnięcia polegającego na stwierdzeniu, że popełniła ona naruszenie, to i tak wymierzona wobec niej grzywna winna zostać uchylona lub obniżona. Przyjęta przez Komisję wartość sprzedaży została bowiem znacznie zawyżona, przy czym instytucja ta nie uwzględniła poziomu indywidualnego zaangażowania skarżącej w naruszenie. Skarżąca zwraca się do Sądu o wymierzenie grzywny symbolicznej lub znaczne jej obniżenie, w ramach wykonywania nieograniczonego prawa orzekania wynikającego z art. 261 TFUE.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/34

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 20 stycznia 2011 r. — Strack przeciwko Komisji

(Sprawa F-121/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Właściwość Sądu - Dopuszczalność - Akt niekorzystny)

2011/C 72/53

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Guido Strack (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Tettenborn)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot sprawy

Służba publiczna — Stwierdzenie nieważności kilku decyzji Komisji odmawiających natychmiastowego i pełnego dostępu do różnych informacji i dokumentów dotyczących skarżącego. Żądanie odszkodowania

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje odrzucona

2)	G. Strack zostaje obciążony całością kosztów postępowania

(1) Dz.U. C 315 z 22.12.2007, s. 50.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/34

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 20 stycznia 2011 r. — Strack przeciwko Komisji

(Sprawa F-132/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Artykuły 17, 17a i 19 regulaminu - Wniosek o zezwolenie na ujawnienie dokumentów - Wniosek o zezwolenie na opublikowanie tekstu - Wniosek o zezwolenie na wykorzystanie ustaleń przed sądami krajowymi - Dopuszczalność)

2011/C 72/54

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Guido Strack (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: H. Tettenborn)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot sprawy

Służba publiczna — Stwierdzenie nieważności kilku decyzji Komisji oddalających wnioski skarżącego o zezwolenie na, po pierwsze, opublikowanie pewnych dokumentów oraz, po drugie, na wniesienie skargi przeciwko (byłym) komisarzom i pracownikom Komisji — Żądanie odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje odrzucona

2)	G. Strack zostaje obciążony całością kosztów postępowania

(1) Dz.U. C 107 z 26.4.2008, s. 44.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/34

Skarga wniesiona w dniu 22 października 2010 r. — Gross i in. przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości

(Sprawa F-106/10)

2011/C 72/55

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ivo Gross (Luksemburg, Luksemburg) i in. (przedstawiciel: adwokat J. Kayser)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji zawartych w rozliczeniach zaległego wynagrodzenia skarżących za okres od lipca do grudnia 2009 r. i w rozliczeniach wynagrodzenia sporządzonych od dnia 1 stycznia 2010 r. w ramach corocznego dostosowania wynagrodzeń i emerytur urzędników i innych pracowników na podstawie rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1296/2009 z dnia 23 grudnia 2009 r.

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego w sprawie dostosowania wynagrodzeń skarżących, znajdujących wyraz w paskach wypłaty dotyczących zaległego dostosowania za 12/2009, dostarczonych w 2010 r., w paskach wypłaty za 1/2010, 2/2010, 3/2010, 4/2010, 5/2010, 6/2010, 7/2010,8/2010,9/2010 oraz we wszystkich późniejszych paskach wypłaty, do czasu wydania orzeczenia kończącego postępowanie w niniejszej sprawie, ze względu na to, że niezgodnie prawem zastosowano w nich wysokość dostosowania wynagrodzenia wynoszącą 1,85 %, zamiast 3,7 %;

—	Obciążenie Trybunału Sprawiedliwości kosztami postępowania.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/35

Skarga wniesiona w dniu 2 listopada 2010 r. — AT przeciwko EACEA

(Sprawa F-113/10)

2011/C 72/56

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: AT (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Blot i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego

Przedmiot i opis sporu

Żądanie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej strony skarżącej za okres od dnia 1 czerwca do dnia 31 grudnia 2008 r., po drugie, stwierdzenia nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów (AHCC) o wcześniejszym rozwiązaniu umowy o pracę na czas określony ze stroną skarżącą oraz, po trzecie, żądania dotyczące naprawienia poniesionej szkody.

Żądania strony skarżącej

—	żądanie stwierdzenia nieważności sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej strony skarżącej przyjętego przez AHCC w dniu 29 października 2009 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji AHCC z dnia 12 lutego 2010 r. o wcześniejszym rozwiązaniu umowy o zatrudnieniu strony skarżącej oraz, w razie potrzeby

—

stwierdzenie nieważności decyzji AHCC o oddaleniu zażaleń strony skarżącej na sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej za 2008 r. oraz decyzję o rozwiązaniu umowy; zasądzenie od EACEA kwoty nie niższej niż kwota wynagrodzenia strony skarżącej (wraz ze wszystkimi dodatkami przewidzianymi w warunkach zatrudnienia innych pracowników) obliczonego od dnia odejścia ze stanowiska w dniu 12 lutego 2010 r. do dnia ponownego przyjęcia do Agencji, które nastąpi wskutek stwierdzenia nieważności decyzji o rozwiązaniu umowy, tytułem naprawienia szkody zawodowej i finansowej, wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia wydania wyroku;

—	zasądzenie od EACEA kwoty tymczasowo określonej na 10 000 euro tytułem naprawienia szkody fizycznej, wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia wydania wyroku;

—	zasądzenie od EACEA kwoty określonej tymczasowo i ex aequo et bono na 50 000 euro tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia wydania wyroku;

—

w każdym razie zasądzenie od EACEA kwoty określonej tymczasowo i ex aequo et bono na 10 000 euro tytułem naprawienia szkody spowodowanej przekroczeniem rozsądnego terminu sporządzenia sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej za 2008 r., wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia wydania wyroku;

—	obciążenie EACEA kosztami postępowania.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/35

Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2010 r. — AR przeciwko Komisji

(Sprawa F-120/10)

2011/C 72/57

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: AR (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodriguez, C. Bernard-Glanz i A. Blot)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji EPSO w sprawie wykluczenia skarżącego z postępowania w sprawie konkursu wewnętrznego COM/INT/EU2/10/AD5 dla administratorów posiadających obywatelstwo bułgarskie lub rumuńskie, ze względu na niepomyślny wynik testów wstępnych, oraz decyzji w sprawie zażalenia zezwalającej skarżącemu na ponowne przystąpienie do testów wstępnych w ww. konkursie.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) z dnia 31 marca 2010 r. w sprawie wykluczenia skarżącego z konkursu wewnętrznego COM/INT/EU2/10/AD5, w celu umożliwienia skarżącemu przystąpienia do dalszych testów;

—	Stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez organ powołujący w dniu 3 sierpnia 2010 r. ze względu na to, że nie uwzględniono w niej w pełni zażalenia skarżącego;

—	Nakazanie Komisji, w razie potrzeby z zastosowaniem środka dowodowego lub środka organizacji postępowania, przedstawienia listy pytań oraz udzielonych odpowiedzi z testów, które przeprowadzono w Brukseli w dniu 5 marca 2010 r. o godz. 13.00;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/36

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2010 r. — Bömcke przeciwko EBI

(Sprawa F-127/10)

2011/C 72/58

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Eberhard Bömcke (Athus, Belgia) (przedstawiciel: adwokat D. Lagasse)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności wyboru przedstawiciela personelu EBI ogłoszonego w dniu 8 grudnia 2010 r. przez komisję wyborczą EBI

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności wyboru przedstawiciela ogółu personelu EBI ogłoszonego w dniu 8 grudnia 2010 r. przez komisję wyborczą EBI oraz decyzji komisji wyborczej EBI z dnia 10 grudnia 2010 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącego, zgodnie z art. 17 załącznika IV do konwencji dotyczącej reprezentacji personelu EBI, w dniu 9 grudnia 2010 r.

—	obciążenie EBI kosztami postępowania.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/36

Skarga wniesiona w dniu 6 stycznia 2011 r. — Soukup przeciwko Komisji

(Sprawa F-1/11)

2011/C 72/59

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Zdenek Soukup (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci E. Boigelot i S. Woog)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursu otwartego EPSO/AD/144/09 o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście rezerwy kadrowej oraz decyzji o umieszczeniu na tej liście nazwiska innego kandydata, a także naprawienie poniesionej szkody i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursu otwartego EPSO/AD/144/09 z dnia 27 kwietnia 2010 r. podjętej po ponownym zbadaniu egzaminu ustnego skarżącego i potwierdzającej jego wyniki, tj. ocenę niższą od wymaganego minimum i w konsekwencji decyzję o nieumieszczeniu jego nazwiska na liście rezerwy kadrowej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursu otwartego EPSO/AD/144/09 o dopuszczeniu innego kandydata do egzaminów pisemnych i ustnych, a następnie o umieszczeniu jego nazwiska na liście rezerwy kadrowej tego konkursu;

—	stwierdzenie nieważności wszystkich czynności komisji konkursu poczynając od etapu, na którym wystąpiły ujawnione nieprawidłowości;

—

zasądzenie od pozwanej tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz naprawienia szkody i uszczerbku w karierze kwoty 25 000 euro, z zastrzeżeniem podwyższenia lub obniżenia tej kwoty w toku postępowania, wraz odsetkami w wysokości 7 % w stosunku rocznym, poczynając od dnia 28 czerwca 2010 r., tj. dnia wniesienia zażalenia;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/36

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2011 r. — Descamps przeciwko Komisji

(Sprawa F-2/11)

2011/C 72/60

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Eric Descamps (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie zwolnienia skarżącego po zakończeniu okresu próbnego oraz naprawienie krzywdy wyrządzonej ww. decyzją.

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 1 marca 2010 r. wydanej przez dyrektora dyrekcji HR.B- Kluczowe sprawy dotyczące zasobów ludzkich 1: Przebieg kariery zawodowej, Dyrekcja generalna ds. zasobów ludzkich i bezpieczeństwa Komisji Europejskiej, działającego w charakterze organu powołującego, w sprawie zwolnienia skarżącego z dniem 31 marca 2010 r.;

—	Stwierdzenie nieważności, w razie potrzeby, decyzji z dnia 24 września 2010 r. oddalającej zażalenie;

—

W związku z powyższym, przywrócenie skarżącego w obowiązkach w charakterze urzędnika powołanego na czas nieokreślony z dniem 1 kwietnia 2010 r. oraz przyznanie mu od tego dnia wynagrodzenia w kwocie, którą powinien otrzymywać jako urzędnik powołany na czas nieokreślony wraz ze wszystkimi wynikającymi z tego uprawnieniami (w tym uprawnieniami emerytalnymi), szacowanej przez skarżącego na ustaloną tymczasowo i ex aequo et bono kwotę 39 600 EUR;

—	Zasądzenie od pozwanej ustalonej tymczasowo i ex aequo et bono kwoty 10 000 EUR, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę;

—	Zasądzenie od pozwanej odsetek za zwłokę od wskazanych należnych kwot;

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

5.3.2011

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 72/38

Sprostowanie komunikatu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-507/10

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 13 z dnia 15 stycznia 2011 r., s. 28 )

2011/C 72/61

Tekst komunikatu opublikowanego w Dz.U. w sprawie T-507/10 Uspaskich przeciwko Parlamentowi należy zastąpić następującym tekstem:

Skarga wniesiona w dniu 28 października 2010 r. — Viktor Uspaskich przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa T-507/10)

2011/C 72/61

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Viktor Uspaskich (Kėdainiai, Litwa) (przedstawiciel: adwokat Vytautas Sviderskis)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego P7_TA(2010)0296 z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Viktora Uspaskicha;

—	zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżącego zadośćuczynienia za szkody niematerialne w kwocie 10 000 EUR;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi cztery zarzuty.

Po pierwsze skarżący utrzymuje, że strona pozwana naruszyła jego prawo do obrony oraz zasadę dobrej administracji w postępowaniu 2009/2147 (IMM). Parlament Europejski odmówił przesłuchania skarżącego w procedurze dotyczącej uchylenia jego immunitetu zarówno przed komisją do spraw prawnych, jak i na posiedzeniu plenarnym. Nie wziął pod uwagę większości argumentów skarżącego i nie ustosunkował się do nich.

Po drugie Parlament Europejski wydał zaskarżoną decyzję w oparciu o błędną podstawę prawną i naruszył art. 9 ust. 1 lit. a) Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej przez to, że oparł się na oczywiście błędnej wykładni art. 62 ust. 1 i 2 litewskiej konstytucji. Skarżący powołuje się na wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r. w sprawie T-42/06 Gollnisch przeciwko Parlamentowi, w którym Sąd uznał, że Parlament Europejski popełnił analogiczne naruszenie.

Po trzecie strona pozwana naruszyła zasadę fumus persecutionis oraz popełniła oczywisty błąd w ocenie przy jej analizie. Strona pozwana całkowicie zignorowała swe wcześniejsze decyzje dotyczące zasady fumus persecutionis. Ponadto Parlament Europejski nie wziął pod uwagę okoliczności, że w chwili wydania decyzji o wszczęciu postępowania karnego lider polityczny nie ponosił odpowiedzialności za naruszenia związane z administracją i że materiały z dochodzenia wstępnego zostały opublikowane.

Po czwarte strona pozwana naruszyła prawo skarżącego do przedstawienia wniosku o obronę immunitetu na podstawie art. 6 ust. 3 regulaminu Parlamentu Europejskiego. Strona pozwana odmówiła zbadania wniosku skarżącego, w ramach którego bronił on swego immunitetu, powołując się na okoliczność, że zarządzony wobec niego środek zapobiegawczy w postaci kaucji w kwocie 436 000 EUR jest nieproporcjonalny do ewentualnej maksymalnej grzywny grożącej za przestępstwo karne, o której jest oskarżany.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2011.072.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 72

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 54 5 marca 2011

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2011/C 072/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 63 z 26.2.2011.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2011/C 072/02	Sprawa C-266/10 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 16 marca 2010 r. w sprawie T-530/09 Sistemul electronic de arhivare, criptare și indexare digitalizată Srl (Seacid) przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 27 maja 2010 r. przez Sistemul electronic de arhivare, criptare și indexare digitalizată Srl (Seacid)	2

2011/C 072/03	Sprawa C-544/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 23 listopada 2010 r. — Deutsches Weintor eG przeciwko Land Rheinland-Pfalz	2

2011/C 072/04	Sprawa C-560/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 9 września 2010 r. w sprawie T-300/07 Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 listopada 2010 r. przez Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE	3

2011/C 072/05	Sprawa C-561/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 9 września 2010 r. w sprawie T-387/08 Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 listopada 2010 r. przez Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE	3

2011/C 072/06	Sprawa C-564/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 2 grudnia 2010 r. — Bundesanstalt für Landwirtschaft und Ernährung przeciwko Pfeifer & Langen Kommanditgesellschaft	4

2011/C 072/07	Sprawa C-572/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal administratif de Saint-Denis de la Réunion (Francja) w dniu 8 grudnia 2010 r. — Clément Amedee przeciwko Garde des sceaux, Ministre de la justice et des libertés, Ministre du budget, des comptes publics, de la fonction publique et de la réforme de l'État	4

2011/C 072/08	Sprawa C-574/10: Skarga wniesiona w dniu 9 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec	5

2011/C 072/09	Sprawa C-575/10: Skarga wniesiona w dniu 9 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Węgierskiej	6

2011/C 072/10	Sprawa C-577/10: Skarga wniesiona w dniu 10 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii	7

2011/C 072/11	Sprawa C-578/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 6 grudnia 2010 r. — Staatssecretaris van Financiën; druga strona postępowania: L.A.C. van Putten	7

2011/C 072/12	Sprawa C-579/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 8 grudnia 2010 r. — Staatssecretaris van Financiën; druga strona postępowania: P. Mook	8

2011/C 072/13	Sprawa C-580/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 9 grudnia 2010 r. — Staatssecretaris van Financiën; druga strona postępowania: G. Frank	8

2011/C 072/14	Sprawa C-581/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Köln (Niemcy) w dniu 13 grudnia 2010 r. — Emeka Nelson, Bill Chinazo Nelson, Brian Cheimezie Nelson przeciwko Deutsche Lufthansa AG	8

2011/C 072/15	Sprawa C-584/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 30 września 2010 r. w sprawie T-85/09, Yassin Abdullah Kadi przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 13 grudnia 2010 r. przez Komisję Europejską	9

2011/C 072/16	Sprawa C-593/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 30 września 2010 r. w sprawie T-85/09, Yassin Abdullah Kadi przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 16 grudnia 2010 r. przez Radę Unii Europejskiej	9

2011/C 072/17	Sprawa C-595/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 30 września 2010 r. w sprawie T-85/09, Yassin Abdullah Kadi przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 16 grudnia 2010 r. przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej	10

2011/C 072/18	Sprawa C-596/10: Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej	11

2011/C 072/19	Sprawa C-599/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Najvyšší súd Slovenskej republiky (Republika Słowacka) w dniu 17 grudnia 2010 r. — SAG ELV Slovensko, a.s., FELA Management AG, ASCOM (Schweiz) AG, Asseco Central Europe, a.s., TESLA STROPKOV, a.s., Autostrade per ľItalia S.p.A., EFKON AG, STALEXPORT Autostrady S.A. przeciwko Úrad pre verejné obstarávanie	11

2011/C 072/20	Sprawa C-606/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 22 grudnia 2010 r. — Association nationale d'assistance aux frontières pour les étrangers (Anafé) przeciwko Ministre de l'intérieur, de l'outre-mer, des collectivités territoriales et de l'immigration	12

2011/C 072/21	Sprawa C-610/10: Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii	12

2011/C 072/22	Sprawa C-614/10: Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii	13

2011/C 072/23	Sprawa C-615/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 23 grudnia 2010 r. — Insinööritoimisto InsTiimi Oy	14

2011/C 072/24	Sprawa C-617/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Haparanda Tingsrätten (Szwecja) w dniu 27 grudnia 2010 r. — Åklagaren przeciwko Hansowi Åkerbergowi Franssonowi	14

2011/C 072/25	Sprawa C-619/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska) w dniu 29 grudnia 2010 r. — Trade Agency Ltd przeicwko Seramico Investments Ltd	15

2011/C 072/26	Sprawa C-620/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kammarrätten i Stockholm — Migrationsöverdomstolen, Szwecja, w dniu 27 grudnia 2010 r. — Migrationsverket przeciwko Nurije Kastrati, Valdrina Kastrati, Valdrin Kastrati	15

2011/C 072/27	Sprawa C-621/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad Varna (Bułgaria) w dniu 29 grudnia 2010 r. — АDSITS Balkan and Sea prоperties przeciwko dyrektorowi dyrekcji Zaskarżanie i zarządzanie egzekucją w Warnie	15

2011/C 072/28	Sprawa C-624/10: Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej	16

2011/C 072/29	Sprawa C-628/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 27 października 2010 r. w sprawie T-24/05 Alliance One International, Inc., Standard Commercial Tobacco Co., Inc., Trans-Continental Leaf Tobacco Corp. Ltd przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 29 grudnia 2010 r. przez Alliance One International, Inc., Standard Commercial Tobacco Company, Inc.	17

	Sąd
2011/C 072/30	Sprawa T-370/10: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 24 stycznia 2011 r. — Rubinetterie Teorema przeciwko Komisji (Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego — Konkurencja — Decyzja Komisji nakładająca grzywnę — Gwarancja bankowa — Wniosek o zawieszenie wykonania — Szkoda finansowa — Brak wyjątkowych okoliczności — Brak pilnego charakteru)	18

2011/C 072/31	Sprawa T-567/10: Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2010 r. — Vivendi przeciwko Komisji	18

2011/C 072/32	Sprawa T-568/10: Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2010 r. — Vivendi przeciwko Komisji	19

2011/C 072/33	Sprawa T-572/10: Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2010 r. — Komisja przeciwko Commune de Millau	19

2011/C 072/34	Sprawa T-589/10: Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Just Music Fernsehbetrieb przeciwko OHIM — France Télécom (Jukebox)	20

2011/C 072/35	Sprawa T-590/10: Skarga wniesiona w dniu 27 grudnia 2010 r. — Thesing i Bloomberg Finance przeciwko EBC	20

2011/C 072/36	Sprawa T-595/10: Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2010 r. — Zenato przeciwko OHIM — Camera di Commercio Industria Artigianato e Agricoltura di Verona (RIPASSA)	21

2011/C 072/37	Sprawa T-599/10: Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. — Eurocool Logistik GmbH przeciwko OHIM — Lenger (EUROCOOL)	22

2011/C 072/38	Sprawa T-4/11: Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2011 r. — Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie	22

2011/C 072/39	Sprawa T-5/11: Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2011 r. — Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie	23

2011/C 072/40	Sprawa T-6/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 28 października 2010 r. w sprawie F-9/09 Vicente Carbajosa i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 5 stycznia 2010 r. przez Komisję Europejską	24

2011/C 072/41	Sprawa T-8/11: Skarga wniesiona w dniu w dniu 7 stycznia 2011 r. — Bank Kargoshaei i in. przeciwko Radzie	24

2011/C 072/42	Sprawa T-9/11: Skarga wniesiona w dniu 6 stycznia 2011 r. — Air Canada przeciwko Komisji	25

2011/C 072/43	Sprawa T-15/11: Skarga wniesiona w dniu 6 stycznia 2011 r. — Sina Bank przeciwko Radzie	26

2011/C 072/44	Sprawa T-16/11: Skarga wniesiona w dniu 14 stycznia 2011 r. — Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji Europejskiej	27

2011/C 072/45	Sprawa T-22/11: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2011 r. — Westfälisch-Lippischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji	28

2011/C 072/46	Sprawa T-26/11: Skarga wniesiona w dniu 18 stycznia 2011 r. — Fraas przeciwko OHIM (Wzór w karo w kolorach czarnym, beżowym, brązowym, ciemno czerwonym i szarym)	29

2011/C 072/47	Sprawa T-27/11: Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. — Rheinischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji	29

2011/C 072/48	Sprawa T-28/11: Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2011 r. — Koninklijke Luchtvaart Maatschappij przeciwko Komisji	30

2011/C 072/49	Sprawa T-31/11: Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2011 r. — Fraas przeciwko OHIM (Wzór w karo w kolorach różowym, fioletowym, beżowym i ciemno szarym)	32

2011/C 072/50	Sprawa T-38/11: Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. — Cathay Pacific Airways przeciwko Komisji	32

2011/C 072/51	Sprawa T-389/09: Postanowienie Sądu z dnia 10 stycznia 2011 r. — Labate przeciwko Komisji	33

2011/C 072/52	Sprawa T-198/10: Postanowienie Sądu z dnia 12 stycznia 2011 r. — Maximuscle przeciwko OHIM — Foreign Supplement Trademark (GAKIC)	33

	Sąd do spraw Służby Publicznej
2011/C 072/53	Sprawa F-121/07: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 20 stycznia 2011 r. — Strack przeciwko Komisji (Służba publiczna — Urzędnicy — Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Właściwość Sądu — Dopuszczalność — Akt niekorzystny)	34

2011/C 072/54	Sprawa F-132/07: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 20 stycznia 2011 r. — Strack przeciwko Komisji (Służba publiczna — Urzędnicy — Artykuły 17, 17a i 19 regulaminu — Wniosek o zezwolenie na ujawnienie dokumentów — Wniosek o zezwolenie na opublikowanie tekstu — Wniosek o zezwolenie na wykorzystanie ustaleń przed sądami krajowymi — Dopuszczalność)	34

2011/C 072/55	Sprawa F-106/10: Skarga wniesiona w dniu 22 października 2010 r. — Gross i in. przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości	34

2011/C 072/56	Sprawa F-113/10: Skarga wniesiona w dniu 2 listopada 2010 r. — AT przeciwko EACEA	35

2011/C 072/57	Sprawa F-120/10: Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2010 r. — AR przeciwko Komisji	35

2011/C 072/58	Sprawa F-127/10: Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2010 r. — Bömcke przeciwko EBI	36

2011/C 072/59	Sprawa F-1/11: Skarga wniesiona w dniu 6 stycznia 2011 r. — Soukup przeciwko Komisji	36

2011/C 072/60	Sprawa F-2/11: Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2011 r. — Descamps przeciwko Komisji	36

	Sprostowania
2011/C 072/61	Sprostowanie komunikatu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-507/10 (Dz.U. C 13 z 15.1.2011, s. 28)	38