21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 348/1

A.

mając na uwadze, że Ukraina jest sąsiadem o strategicznym znaczeniu dla UE; mając na uwadze, że jej wielkość, zasoby naturalne, ludność oraz położenie geograficzne nadają Ukrainie wyróżniającą pozycję w Europie oraz określają jej kluczową rolę w regionie,

B.

mając na uwadze, że Ukraina, będąc państwem europejskim, może ubiegać się na mocy art. 49 Traktatu o Unii Europejskiej o członkostwo w UE, jak wszystkie państwa europejskie kierujące się zasadami wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i praw podstawowych, a także zasadami państwa prawa,

C.

mając na uwadze, że wnioski misji obserwatorów wyborów pod egidą OBWE/ ODHIR opisują wybory jako w większości zgodne ze standardami międzynarodowymi,

D.

mając na uwadze, że wybory prezydenckie, które odbyły się w dniach 17 stycznia i 7 lutego 2010 r., przeprowadzono sprawnie z poszanowaniem praw obywatelskich i politycznych, w tym wolności zgromadzeń, zrzeszania się i wypowiedzi, co pokazuje, że Ukraina jest w stanie przeprowadzić wolne i uczciwe wybory,

E.

mając na uwadze, że chociaż oficjalnie nie zezwolono organizacjom pozarządowym na obserwację wyborów, obecność ukraińskich i zagranicznych obserwatorów znacząco zwiększyła przejrzystość procesu wyborczego i samych wyborów,

F.

mając na uwadze, że w dniu 17 lutego 2010 r., w związku z wnioskiem premier Ukrainy Julii Tymoszenko, najwyższy Sąd Administracyjny Ukrainy wstrzymał ogłoszenie decyzji Centralnej Komisji Wyborczej Ukrainy dotyczącej oficjalnych wyników wyborów i uznającej Wiktora Janukowycza za prezydenta Ukrainy oraz mając na uwadze, że premier wycofała swoją skargę w dniu 20 lutego 2010 r. twierdząc, że sąd nie był skłonny uznać jej racji,

G.

mając na uwadze, że wzajemne oskarżenia o oszustwa oraz zmiany w ordynacji wyborczej dokonane w ostatniej chwili niekorzystnie wpłynęły na atmosferę kampanii poprzedzającej drugą turę wyborów,

H.

mając na uwadze, iż należy pamiętać o tym, że Ukraina jest krajem, który doświadczył sowieckiej dominacji oraz odbył długą drogę zmagając się z jego negatywną spuścizną,

I.

mając na uwadze, że jednym z głównych celów polityki zagranicznej Parlamentu jest rozszerzanie i wspieranie europejskiej polityki sąsiedztwa, która ma na celu wzmocnienie stosunków politycznych, gospodarczych i kulturalnych z UE i jej państwami członkowskimi,

J.

mając na uwadze, że partnerstwo wschodnie nabiera kształtu; mając na uwadze, że Parlament Europejski oczkuje, że nowe władze Ukrainy będą pracować nad realizacją celów tego partnerstwa; mając na uwadze, że partnerstwo wschodnie powiedzie się i przyczyni do pokojowego rozwoju, stabilności i dobrobytu wszystkich wschodnich sąsiadów, w tym Ukrainy, tylko wtedy, gdy będzie oparte na konkretnych i wiarygodnych projektach i będzie w wystarczającym stopniu finansowane,

K.

mając na uwadze, że UE sprzyja stabilnej i demokratycznej Ukrainie, która przestrzega zasad społecznej gospodarki rynkowej, praworządności, praw człowieka i ochrony mniejszości oraz gwarantuje prawa podstawowe; mając na uwadze, że krajowa stabilność polityczna Ukrainy i koncentracja na reformie wewnętrznej są niezbędnym warunkiem dalszego rozwoju stosunków między UE a Ukrainą,

L.

mając na uwadze, że od czasu Pomarańczowej Rewolucji, Ukraina niestety straciła ponad pięć lat próbując należycie uporać się z poważnymi konstytucyjnymi i instytucjonalnymi brakami, zwłaszcza rozwiązując problem konfliktu kompetencji między prezydentem a premierem; mając na uwadze, że w konsekwencji istotne projekty reform w sektorze publicznym, gospodarczym i społecznym zostały opóźnione, niespójnie wdrożone lub w ogólne nie zostały zrealizowane,

M.

mając na uwadze, że niezależnie od wyników wyborów prezydenckich Ukraina musi obecnie wdrożyć reformy konstytucyjne w celu stworzenia sprawnego i skutecznego systemu opartego na zasadzie kontroli i równowagi („checks and balances”), aby określić jasny podział kompetencji między Prezydentem, Radą Ministrów i Radą Najwyższą Ukrainy (Verkhovna Rada),

N.

mając na uwadze, że w ostatnich latach poczyniono ogólne postępy w dziedzinie stosunków UE-Ukraina, a w szczególności w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, handlu oraz spraw finansowo-gospodarczych; mając na uwadze, że w dziedzinie energii i ochrony środowiska nie dokonano wystarczających postępów,

O.

mając na uwadze, że przystąpienie Ukrainy do Światowej Organizacji Handlu (WTO) stanowi ważny krok w kierunku przyjęcia przez Ukrainę międzynarodowych i europejskich standardów gospodarczych oraz zwiększenia kontaktów handlowych z UE, a także przyspiesza negocjacje w sprawie ustanowienia szeroko zakrojonej i kompleksowej strefy wolnego handlu jako integralnej części układu o stowarzyszeniu,

P.

mając na uwadze, że przystąpienie Ukrainy do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Energetyczną ma ogromne znaczenie dla wszystkich stron,

Q.

mając na u wadze, że układ o stowarzyszeniu pomiędzy UE a Ukrainą musi odgrywać rolę narzędzia w procesie reform oraz umocnić rolę społeczeństwa obywatelskiego,

1.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że sprawozdanie międzynarodowej misji obserwatorów wyborów w sprawie wyborów prezydenckich na Ukrainie zwraca uwagę, że w porównaniu do poprzednich wyborów dokonał się znaczący postęp, gdyż ostatnie wybory spełniły większość standardów OBWE i UE dotyczących wolnych i uczciwych wyborów;

2.

z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie misji obserwatorów wyborów pod egidą OBWE/ ODHIR w sprawie poszanowania praw obywatelskich i politycznych, w tym wolności zgromadzeń, zrzeszania się i wypowiedzi w pluralistycznym środowisku medialnym;

3.

z zadowoleniem przyjmuje wysoką frekwencję wyborczą, która ukazuje aktywne zaangażowanie obywateli Ukrainy w proces decydowania o kierunku rozwoju ich kraju; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w wyborach tych startowali kandydaci o różnych afiliacjach reprezentujący alternatywne poglądy polityczne, dzięki czemu wyborcy mieli rzeczywisty wybór;

4.

wyraża ubolewanie, że ordynacja wyborcza pozostaje stałym przedmiotem dyskusji i zwraca uwagę, że obowiązujące prawo wyborcze, z późniejszymi zmianami z sierpnia 2009 r., jest uważane przez OBWE/ ODIHR za krok wstecz w porównaniu do poprzednich przepisów, skutkując niejasnymi i niekompletnymi ramami prawnymi; ubolewa nad faktem, że Verkhovna Rada (Rada Najwyższa Ukrainy) przyjęła bardzo kontrowersyjne zmiany w ordynacji wyborczej, zaproponowane przez Partię Regionów zaledwie kilka dni przed drugą turą; zachęca zatem władze Ukrainy do dokonania przeglądu i uzupełnienia krajowego prawa wyborczego; wzywa do bardziej przejrzystego finansowania kandydatów i partii politycznych oraz wzywa do bardziej przejrzystego finansowania kampanii w okresie przedwyborczym;

5.

wzywa władze Ukrainy, mając na uwadze fakt, że Ukraina ratyfikowała konwencję ramową Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych i Europejską Kartę Języków Regionalnych lub Mniejszościowych, do wzmożenia wysiłków na rzecz wsparcia społeczności mniejszościowych w kraju poprzez włączanie w większym stopniu tych mniejszości w rozwój polityczny kraju i z poszanowaniem prawa do edukacji mniejszości w ich własnym języku;

6.

uznaje, że jako kraj europejski Ukraina podziela wspólną historię i wspólne wartości z krajami Unii Europejskiej oraz uznaje europejskie aspiracje Ukrainy;

7.

oczekuje, że ukraińscy politycy i władze uznają konieczność stabilizacji politycznej i gospodarczej oraz podjęcia wysiłków w celu ich wprowadzenia, w szczególności poprzez reformę konstytucyjną, umacnianie rządów prawa, ustanowienie społecznej gospodarki rynkowej oraz wznowienie wysiłków na rzecz zwalczania korupcji i poprawy klimatu dla przedsiębiorczości i inwestycji;

8.

podkreśla znaczenie zacieśniania współpracy między Ukrainą a UE w dziedzinie energetyki i wzywa do dalszych umów między UE a Ukrainą, mających na celu zabezpieczenie dostaw energii dla obu stron, w tym niezawodnego systemu przesyłu ropy i gazu;

9.

wzywa Ukrainę do pełnego wdrożenia i ratyfikacji przystąpienia do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Energetyczną oraz do szybkiego przyjęcia nowej ustawy gazowej, zgodnej z dyrektywą UE 2003/55/WE;

10.

podkreśla, że chociaż poczyniono pewne postępy, obowiązujące porozumienie w sprawie ułatwień wizowych należy ponownie zbadać z myślą o długoterminowych celach i wzywa Radę do upoważnienia Komisji do zmiany wspomnianego porozumienia przy udziale władz ukraińskich, aby wypracować mapę drogową zniesienia wiz podróżnych dla Ukrainy, w tym celu pośredniego dotyczącego zniesienia istniejących opłat wozowych;

11.

wzywa Komisję do współpracy z państwami członkowskimi i z Ukrainą w celu opracowania specjalnych środków, jakie mają zostać wprowadzone w związku z Mistrzostwami Europy w piłce nożnej w 2012 r., tak aby ułatwić podróżowanie posiadaczom biletów;

12.

z zadowoleniem przyjmuje aktywne wspieranie przez Ukrainę partnerstwa wschodniego i prac Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest oraz jej dążenie do konsolidacji działań na rzecz zapewnienia rozwoju demokracji, poszanowania praworządności, praw człowieka i podstawowych wolności, jak również jej starania w dążeniu do społecznej gospodarki rynkowej, zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów;

13.

wspiera sztandarowe inicjatywy partnerstwa wschodniego zwłaszcza w dziedzinie zintegrowanego zarządzania granicami, energii i strefy wolnego handlu oraz kompleksowego programu rozwoju instytucjonalnego;

14.

oczekuje od Ukrainy, że potwierdzi swoją wolę do dalszego dążenia w kierunku integracji europejskiej oraz ścisłej współpracy z UE w regionie sąsiadującym w ramach partnerstwa wschodniego i polityki synergii czarnomorskiej;

15.

wzywa Komisję i Radę do potwierdzenia gotowości UE, aby pomóc Ukrainie w tym względzie wykorzystując instrumenty proponowane przez partnerstwo wschodnie i program stowarzyszeniowy UE-Ukraina; wzywa Komisję do dostosowania programu stowarzyszeniowego do krajowego programu orientacyjnego na lata 2011-13; wzywa Komisję do ścisłego dostosowania krajowego programu orientacyjnego na lata 2011-2013 do programu stowarzyszeniowego;

16.

podkreśla, że szeroko zakrojona i kompleksowa strefa wolnego handlu powinna zapewnić stopniową integrację Ukrainy z rynkiem wewnętrznym UE, w tym rozszerzenie czterech swobód na ten kraj;

17.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar utworzenia przedstawicielstwa Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) w Kijowie i podkreśla, jak ważne jest dalsze rozwijanie działalności EBI na Ukrainie;

18.

podkreśla znaczenie zacieśnienia współpracy w zakresie wymiany młodzieży i studentów oraz rozwoju programów stypendialnych, które umożliwią Ukraińcom poznanie Unii Europejskiej i jej państw członkowskich;

19.

wzywa wszystkie sąsiednie kraje do pełnego uszanowania demokratycznego systemu państwa ukraińskiego oraz do nie wywierania nacisków i nie ingerowania w celu zmiany demokratycznej woli i demokratycznych decyzji Ukrainy dotyczących jej rozwoju politycznego, społecznego i gospodarczego;

20.

wyraża głębokie ubolewanie z powodu decyzji ustępującego prezydenta Ukrainy, Wiktora Juszczenki, który nadał pośmiertnie Stepanowi Banderze, przywódcy współpracującej z nazistowskimi Niemcami Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN), tytuł „Bohatera Ukrainy”; w związku z tym wyraża nadzieję, że nowe władze ukraińskie ponownie rozważą takie decyzje i potwierdzą swoje przywiązanie do europejskich wartości;

21.

wzywa Komisję do udzielenia niezbędnego wsparcia technicznego w celu ulepszenia efektywności energetycznej i zacieśnienia współpracy w zakresie reformy sektora gazu, aby dostosować go do norm UE; zwraca się o konsekwentne wspieranie ukraińskiej strategii mającej na celu zmniejszenie zużycia gazu i zwiększenie efektywności energetycznej, co jest najlepszym sposobem ograniczenia wydatków na gaz i uzależnienia od importu energii;

22.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, państwom członkowskim, rządowi i parlamentowi Ukrainy, Zgromadzeniu Parlamentarnemu Rady Europy, OBWE i NATO.

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 348/6

A.

mając na uwadze, że poszanowanie, propagowanie i ochrona uniwersalności praw człowieka stanowią część etycznego i prawnego dorobku Unii Europejskiej, a także jedną z podwalin jedności i integralności europejskiej (7),

B.

mając na uwadze, że UNHRC jest jedyną w swoim rodzaju platformą specjalizującą się w powszechnych prawach człowieka i szczególnym forum zajmującym się tymi prawami w ramach systemu ONZ,

C.

mając na uwadze, że przegląd funkcjonowania UNHRC będzie przebiegał dwutorowo – status organu będzie omawiany w Nowym Jorku, a procedury – w Genewie; mając na uwadze, że w nadchodzącym roku przewidziano szereg inicjatyw i nieformalnych spotkań,

D.

mając na uwadze, że rola Unii Europejskiej jako partnera na arenie międzynarodowej wzrosła w ciągu ostatnich dziesięcioleci, a nowe podejście, które uosabia Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), mogłoby decydująco przyczynić się do poprawy skuteczności działań UE mających na celu sprostanie globalnym wyzwaniom w spójny i skuteczny sposób,

E.

mając na uwadze, że delegacja Podkomisji Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego uda się z wizytą do Genewy w czasie trzynastej sesji UNHRC, tak jak miało to miejsce podczas ubiegłych posiedzeń UNHRC i wcześniej podczas posiedzeń jej poprzedniczki – Komisji Praw Człowieka ONZ,

1.

podkreśla znaczenie trzynastej sesji UNHRC – najważniejszej sesji UNHRC w 2010 r.; z zadowoleniem przyjmuje obrady wysokiego szczebla w ramach nadchodzącej trzynastej sesji zwyczajnej z udziałem ministrów i innych przedstawicieli wysokiego szczebla; zauważa, że dwie kwestie – kryzys gospodarczy i finansowy oraz Deklaracja ONZ w sprawie kształcenia i szkolenia w zakresie praw człowieka (HRET) – będą przedmiotem dyskusji podczas spotkań wysokiego szczebla;

2.

z zadowoleniem przyjmuje włączenie do porządku obrad trzynastej sesji UNHRC sprawozdania Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka w sprawie wpływu światowego kryzysu gospodarczego i finansowego na wykonywanie wszystkich praw człowieka oraz w sprawie możliwych działań niezbędnych do poprawy sytuacji w tym zakresie; wzywa państwa członkowskie UE do aktywnego zaangażowania się w tę debatę;

3.

wzywa państwa członkowskie UE do aktywnego uczestnictwa w dorocznej interaktywnej debacie na temat praw osób niepełnosprawnych, a także w dyskusjach dotyczących prawa do prawdy (zainicjowanych przez Grupę Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów (GRULAC) i koncentrujących się na prawdzie historycznej dotyczącej represji) oraz w dorocznym spotkaniu poświęconym prawom dziecka;

4.

podkreśla znaczenie wspólnego stanowiska UE w kwestiach, które zostaną omówione podczas trzynastej sesji UNHRC, mimo że w związku z wejściem w życie traktatu lizbońskiego nie ma jeszcze pełnej jasności w odniesieniu do warunków działania państw członkowskich UE w UNHRC;

5.

ponownie podkreśla swoje wezwanie skierowane do państw członkowskich UE do aktywnego sprzeciwu wobec wszelkich prób godzących w koncepcję powszechności, niepodzielności i współzależności praw człowieka oraz do zachęcania UNHRC do zwrócenia szczególnej uwagi na wszelką dyskryminację, w tym ze względu na płeć, pochodzenie rasowe, wiek, orientację seksualną, religię lub przekonania;

6.

przestrzega przed skrajnym upolitycznieniem UNHRC, ponieważ uniemożliwia to temu organowi wypełnianie przyznanego mu mandatu; podkreśla znaczenie rezolucji dotyczących konkretnych państw w nagłaśnianiu poważnych naruszeń praw człowieka; w związku z tym zdecydowanie potępia wykorzystywanie wniosków o niepodejmowanie decyzji i wyraża rozczarowanie z powodu zastosowania tej procedury podczas jedenastej sesji nadzwyczajnej Rady, co uniemożliwiło przyjęcie spójnej rezolucji końcowej dotyczącej sytuacji na Sri Lance;

7.

z zadowoleniem przyjmuje zorganizowaną z inicjatywy Brazylii trzynastą sesję nadzwyczajną w sprawie Haiti, która miała się skoncentrować na włączaniu koncepcji praw człowieka w starania na rzecz odbudowy po niszczycielskim trzęsieniu ziemi, a także innowacyjne elementy tej sesji, np. przeprowadzenie sesji nadzwyczajnej po wystąpieniu klęski żywiołowej oraz zaangażowanie specjalistycznych agencji ONZ w celu zapewnienia wiedzy eksperckiej jako podstawy do dyskusji; podkreśla istotną rolę niezależnego eksperta ds. praw człowieka na Haiti w określaniu wytycznych włączających koncepcję praw człowieka w szeroko rozumiane działania ONZ lub inicjatywy pomocowe dla Haiti kierowane przez darczyńców i apeluje do państw członkowskich ONZ, by w następstwie tej sesji uwzględniły podejście oparte na prawach człowieka w szeroko zakrojonych działaniach ONZ na rzecz Haiti, ze szczególnym uwzględnieniem najsłabszych osób, takich jak dzieci;

8.

wzywa państwa członkowskie UE do priorytetowego traktowania apeli kierowanych do UNHRC o podejmowanie konkretnych działań mających na celu położenie kresu naruszeniom praw człowieka, których ofiarą pada ludność cywilna podczas wojen i konfliktów zbrojnych, w tym w szczególności powstrzymania przemocy wobec kobiet i dzieci oraz procederowi wcielania dzieci do wojska;

9.

wyraża ubolewanie, że UNHRC nie była w stanie dostatecznie szybko zareagować na inne poważne kryzysy humanitarne; wzywa państwa członkowskie UE do potępienia naruszania praw człowieka oraz do aktywnego zaangażowania w tworzenie specjalnych mechanizmów UNHRC, pozwalających reagować na kryzysy humanitarne w Afganistanie, Gwinei Konakry, Iranie, Jemenie, Iraku i Saharze Zachodniej; utrzymuje, że mandat ONZ obejmuje monitorowanie sytuacji w zakresie praw człowieka w Saharze Zachodniej;

10.

ponownie podkreśla swoje stanowisko dotyczące koncepcji „zniesławiania religii” oraz, uznając potrzebę kompleksowego podejścia do problemu dyskryminacji mniejszości wyznaniowych, uważa za niewłaściwe uwzględnienie tej koncepcji w Protokole w sprawie wspólnych norm w odniesieniu do rasizmu, dyskryminacji rasowej, ksenofobii i wszelkich form dyskryminacji; wzywa państwa członkowskie ONZ do pełnego wdrożenia istniejących norm w zakresie wolności wypowiedzi oraz wolności wyznania i przekonań;

11.

ponownie wzywa państwa członkowskie UE do zapewnienia przestrzegania praw człowieka we własnej polityce wewnętrznej, gdyż nieprzestrzeganie ich osłabia pozycję UE w UNHRC;

12.

z zadowoleniem przyjmuje ponowne zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w ramach organów Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz ich wybór na członka UNHRC, jak również ich konstruktywne działania na rzecz wolności wypowiedzi podczas 64. Zgromadzenia Ogólnego ONZ oraz prace dotyczące planu działania w następstwie konferencji przeglądowej procesu durbańskiego; wzywa USA i państwa członkowskie UE do kontynuacji działań i ścisłej współpracy w przyszłości przy realizacji podobnych inicjatyw;

13.

jest zaniepokojony kandydaturą Iranu w najbliższych wyborach do UNHRC, które odbędą się w maju 2010 r.; ponownie sprzeciwia się koncepcji „czystego konta” w wyborach do UNHRC, apeluje, by wybory do wszystkich grup regionalnych prowadzono w oparciu o autentyczną rywalizację, i wzywa UE, by dołożyła wszelkich starań, aby zapobiec wyborowi na członków UNHRC krajów, w których sytuacja pod względem praw człowieka jest najbardziej problematyczna;

14.

wzywa UE i jej państwa członkowskie, aby nadal wywierały naciski w celu ustanowienia kryteriów wyboru do UNHRC, zwłaszcza minimalnego wymogu współpracy w ramach procedur specjalnych zgodnie z ich własnym zakresem zadań; wzywa UE do objęcia przewodnictwa poprzez opracowanie wraz z partnerami z różnych regionów katalogu wytycznych do wykorzystania podczas wyborów;

15.

wzywa do skutecznego monitorowania rzeczywistego wdrażania procedur specjalnych oraz wniosków i zaleceń organów traktatowych w procesie powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka w poszczególnych krajach;

16.

wzywa państwa członkowskie UE, by dołożyły wszelkich starań na rzecz zachowania wszystkich mandatów w ramach procedur specjalnych; wzywa do przedłużenia mandatu specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. Myanmaru i Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej oraz do utworzenia nowego mandatu krajowego dotyczącego Demokratycznej Republiki Konga ze względu na pogarszającą się sytuację humanitarną w tym kraju;

17.

z zadowoleniem przyjmuje „Wspólne opracowanie na temat praktyk stosowanych na świecie w odniesieniu do przetrzymywania w tajnych więzieniach w kontekście zwalczania terroryzmu”, które będzie omawiane podczas trzynastej sesji; wzywa państwa członkowskie UE do poparcia sprawozdania i do podjęcia odpowiednich działań następczych stosownie do wcześniejszych stanowisk Parlamentu Europejskiego w tej sprawie, zwłaszcza rezolucji z dnia 19 lutego 2009 r. (8) i z dnia 14 lutego 2007 r. (9) w sprawie rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów;

18.

wzywa UE do aktywnego udziału w nadchodzących sesjach grupy roboczej ds. powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka w celu zapewnienia uczciwości procedur oraz wyniku w postaci poparcia dla procedur specjalnych ONZ oraz konkluzji i zaleceń organów traktatowych, a także działań zgodnych z tymi procedurami, konkluzjami i zaleceniami, m.in. w formie pomocy technicznej niezbędnej do ich pełnego wdrożenia;

19.

wzywa wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz państwa członkowskie, by wypracowały zdecydowane wspólne stanowisko UE w sprawie działań, jakie należy podjąć w reakcji na sprawozdanie misji informacyjnej ds. konfliktu w Strefie Gazy i w południowym Izraelu, publicznie żądając wdrożenia zawartych w nim zaleceń i pociągnięcia do odpowiedzialności wszystkich osób winnych naruszania prawa międzynarodowego, w tym domniemanych zbrodni wojennych, i wzywając obie strony do przeprowadzania dochodzeń spełniających międzynarodowe standardy niezależności, bezstronności, przejrzystości, terminowości i skuteczności, zgodnie z rezolucją A/64/L.11 Zgromadzenia Ogólnego ONZ; podkreśla, że poszanowanie międzynarodowych przepisów dotyczących praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego przez wszystkie strony i w każdej sytuacji jest istotnym warunkiem wstępnym osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie;

20.

wzywa wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz państwa członkowskie do aktywnego monitorowania przestrzegania zaleceń zawartych w raporcie J. R. Goldstone’a za pośrednictwem konsultacji z delegacjami zewnętrznymi UE i lokalnymi organizacjami pozarządowymi; wzywa do włączania zaleceń i związanych z nimi uwag do rozmów prowadzonych przez UE z obiema stronami konfliktu, a także do stanowisk zajmowanych przez UE na forach wielostronnych;

21.

podkreśla, że choć przegląd funkcjonowania UNHRC nie jest kwestią, która zostanie bezpośrednio poruszona na trzynastej sesji UNHRC, musi być prowadzony w sposób przejrzysty i wyczerpujący przy zaangażowaniu organizacji pozarządowych, społeczeństwa obywatelskiego i wszystkich innych istotnych zainteresowanych podmiotów;

22.

podkreśla, że przegląd funkcjonowania UNHRC nie powinien uniemożliwić temu organowi kontynuowania znaczących prac dotyczących naruszeń praw człowieka;

23.

w perspektywie nadchodzącego pierwszego posiedzenia grupy roboczej ds. przeglądu funkcjonowania UNHRC powołanej na mocy rezolucji A/HRC/12/L.28 wzywa państwa członkowskie UE do wydania wspólnego stanowiska w tej sprawie, a także do opracowania skutecznej i aktywnej strategii negocjacyjnej; podkreśla znaczenie wspólnego stanowiska UE w sprawie procesu przeglądu funkcjonowania UNHRC i wzywa państwa członkowskie UE do przestrzegania wspólnie uzgodnionych „dozwolonych granic”;

24.

zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych PE o wydanie zaleceń dla Rady, aby zapewnić terminowy wkład w opracowanie stanowiska UE w sprawie nadchodzącego przeglądu;

25.

uznając potrzebę bardziej kompleksowej debaty, wyraża opinię, że przegląd powinien umożliwić zachowanie niezależność Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka (OHCHR) oraz zabezpieczyć i w miarę możliwości wzmocnić procedury specjalne, a także zagwarantować UNHRC możliwość reagowania na konkretne przypadki naruszania praw człowieka poprzez rezolucje dotyczące danych państw i mandaty krajowe; podkreśla znaczenie niepodzielności praw człowieka, zarówno praw społecznych, gospodarczych i kulturowych, jak i praw cywilnych i politycznych; przyznaje, że prowadzone są dyskusje na temat sposobów umocnienia UNHRC bez wszczynania działań w ramach pakietu tworzenia instytucji;

26.

uznaje czynne zaangażowanie UE i jej państw członkowskich w prace UNHRC, wyraża uznanie dla Belgii w związku z jej dotychczasowym owocnym przewodniczeniem UNHRC i z zadowoleniem przyjmuje priorytety prezydencji hiszpańskiej w dziedzinie praw człowieka;

27.

wzywa Radę i Komisję do dalszych wysiłków na rzecz propagowania powszechnej ratyfikacji statutu rzymskiego i krajowych przepisów wykonawczych, zgodnie ze wspólnym stanowiskiem Rady 2003/444/WPZiB z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego (10) i z planem działania z 2004 r. powstałym na bazie tego stanowiska; uznaje Umowę o współpracy i pomocy zawartą między UE a MTK i na tej podstawie wzywa Unię Europejską i jej państwa członkowskie do pełnej współpracy z Trybunałem i zapewnienia mu niezbędnego wsparcia; zauważa, że pierwsza konferencja przeglądowa statutu rzymskiego odbędzie się w Kampali w Ugandzie w dniach od 31 maja do 11 czerwca 2010 r. i będzie kluczowym krokiem ku dalszemu rozwojowi Trybunału;

28.

uważa, że nowa struktura instytucjonalna UE daje możliwość zwiększenia spójności, rozpoznawalności i wiarygodności działań UE w UNHRC; wzywa wysoką przedstawiciel/ wiceprzewodniczącą Komisji do zagwarantowania, że podjęte zostaną praktyczne działania na rzecz wdrożenia traktatu lizbońskiego w celu uniknięcia zbyt długiego okresu przejściowego, który podważyłby wiarygodność i skuteczność Unii, a także do zagwarantowania, że nowe regulacje zwiększą możliwości UE w zakresie niesienia pomocy potrzebującym w różnych regionach świata i do współpracy z krajami z innych bloków w ramach wspólnych inicjatyw;

29.

upoważnia swoją delegację do uczestnictwa w trzynastej sesji UNHRC w celu wyrażenia obaw zawartych w niniejszej rezolucji; wzywa delegację do sporządzenia sprawozdania ze swojej wizyty dla Podkomisji Praw Człowieka oraz uznaje za właściwe dalsze wysyłanie delegacji Parlamentu Europejskiego na istotne sesje UNHRC;

30.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącemu 64. Zgromadzenia Ogólnego ONZ, przewodniczącemu Rady Praw Człowieka ONZ, Wysokiemu Komisarzowi Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka oraz ustanowionej przez Komisję Spraw Zagranicznych grupie roboczej UE-ONZ.

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 348/11

A.

mając na uwadze, że pomimo poczynionych wysiłków nie osiągnięto strategicznych celów pekińskiej platformy działania, nadal utrzymują się nierówności i stereotypy dotyczące płci, a w dziedzinach, które obejmuje platforma, kobiety nadal zajmują pozycję podrzędną względem mężczyzn,

B.

mając na uwadze, że równouprawnienie płci to podstawowa zasada Unii Europejskiej, zapisana w Traktacie o Unii Europejskiej i należąca do jej celów i zadań, a także mając na uwadze, że uwzględnianie równości kobiet i mężczyzn we wszystkich działaniach to szczególne zadanie Unii,

C.

mając na uwadze, że pełne korzystanie przez kobiety i dziewczęta ze wszystkich praw człowieka to niezbywalny, nieodłączny i niepodzielny element powszechnych praw człowieka, zasadniczy dla poprawy sytuacji kobiet i dziewcząt, pokoju, bezpieczeństwa i rozwoju,

D.

mając na uwadze kluczowe znaczenie aktywnego zaangażowania mężczyzn i chłopców w politykę i programy wspierające równouprawnienie płci, a także dania mężczyznom realnych szans na udział w wykonywaniu obowiązków rodzinnych i domowych na równej stopie z kobietami, zwłaszcza w formie urlopów rodzicielskich dla ojców,

E.

mając na uwadze, że w merytorycznej treści konwencji CEDAW i pekińskiej platformy działania można zaobserwować istotną synergię, ponieważ wiele istotnych niepokojących kwestii, o których mowa w platformie, zostało ujętych również w konwencji,

F.

mając na uwadze 30. rocznicę podpisania konwencji CEDAW, którą obchodzono w dniu 18 grudnia 1979 r., a także 10. rocznicę zawarcia protokołu dodatkowego do tej konwencji, uprawniającego komitet CEDAW do rozpatrywania wnoszonych przez osoby fizyczne skarg dotyczących naruszenia praw, a także mając na uwadze, że do chwili obecnej konwencję ratyfikowało 186 państw, a 98 z nich ratyfikowało także protokół dodatkowy,

G.

mając na uwadze, że ustalony temat 54. sesji Komisji Praw Kobiet ECOSOC ONZ (tzw. posiedzenie Pekin +15) to przegląd pekińskiej deklaracji działania oraz wkład w kształtowanie podejścia do kwestii płci zmierzającego do pełnej realizacji milenijnych celów rozwoju,

1.

podkreśla, że pomimo postępów osiągniętych w realizacji strategicznych celów pekińskiej platformy działania nadal utrzymują się nierówności i stereotypy dotyczące płci, a w dziedzinach, które obejmuje platforma, kobiety nadal zajmują pozycję podrzędną względem mężczyzn;

2.

ubolewa z powodu braku aktualnych, wiarygodnych i porównywalnych danych zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu UE, dotyczących wskaźników przyjętych w celu monitorowania realizacji pekińskiej platformy działania, opracowanych już w wielu decydujących obszarach wskazanych w platformie, w tym w kwestii kobiet i ubóstwa, przemocy wobec kobiet, mechanizmów instytucjonalnych, kobiet i konfliktów zbrojnych, a także dziewcząt;

3.

wzywa Komisję do dalszego rozwijania corocznego przeglądu wdrażania pekińskiej platformy działania oraz do skutecznego wykorzystywania wskaźników i sprawozdań analitycznych jako wkładu w różne obszary polityki oraz jako podstawy kolejnych inicjatyw zmierzających do osiągnięcia równości płci;

4.

uważa, że Komisja powinna przedstawić średniookresowy plan regularnego monitorowania i korekty zestawów wskaźników opracowanych już do monitorowania realizacji pekińskiej platformy działania, przy wykorzystaniu wszelkich dostępnych zasobów, w tym specjalistycznej wiedzy utworzonej przez Komisję grupy wysokiego szczebla ds. problematyki równości szans kobiet i mężczyzn;

5.

nalega, by przygotowując strategię monitorowania swojego planu działań, Komisja uwzględniła kryzys gospodarczy i finansowy, wpływ zmian klimatu na kobiety, zrównoważony rozwój, starzenie się społeczeństwa, sytuację kobiet z mniejszości etnicznych, zwłaszcza kobiet romskich, a także następujące priorytety zawarte w obecnym planie działań: jednakową niezależność ekonomiczną kobiet i mężczyzn, w tym podpunkt 1.6 dotyczący zwalczania wielorakiej dyskryminacji kobiet z mniejszości etnicznych oraz imigrantek, godzenie pracy, życia rodzinnego i prywatnego, równy udział kobiet i mężczyzn w procesie decyzyjnym, likwidowanie przemocy uwarunkowanej płcią, eliminowanie występujących w społeczeństwie stereotypów dotyczących płci, a także wspieranie równości płci w polityce zewnętrznej i polityce na rzecz rozwoju;

6.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do podjęcia kolejnych działań na rzecz dalszego wzmacniania pozycji kobiet, równości płci oraz uwzględniania aspektu płci w polityce współpracy na rzecz rozwoju, w tym poprzez zakończenie prac nad planem działania UE w zakresie równouprawnienia płci oraz jego przyjęcie, zgodnie z Deklaracją paryską w sprawie skuteczności pomocy oraz planem działań z Akry;

7.

wzywa Komisję, by przygotowując strategię monitorowania swojego planu działań, wprowadziła ściślejsze powiązania z pekińską platformą działania, przez co zapewni większą spójność strategii UE na rzecz równości płci z wysiłkami na rzecz realizacji celów określonych w pekińskiej platformie działania;

8.

zdecydowanie popiera utworzenie nowej jednostki ONZ ds. równouprawnienia płci, realizującej działania polityczne i operacyjne, oraz wzywa wszystkie państwa członkowskie ONZ, a w szczególności państwa należące do UE, by zapewniły tej nowej jednostce istotne zasoby finansowe i ludzkie oraz działanie pod przewodnictwem zastępcy sekretarza generalnego ONZ ds. równouprawnienia płci;

9.

podkreśla, że zdrowie seksualne i reprodukcyjne oraz prawa w tym zakresie to nieodłączny element praw kobiet i że należy wzmóc wysiłki na rzecz poprawy praw kobiet w dziedzinie reprodukcji i zdrowia w Europie i na świecie;

10.

podkreśla, że zdrowie seksualne i reprodukcyjne jest integralną częścią programu na rzecz zdrowia kobiet;

11.

podkreśla, że aborcja nie powinna być propagowana jako metoda planowania rodziny oraz że kobietom, które poddały się aborcji, należy w każdym przypadku zapewnić godne traktowanie i doradztwo;

12.

wzywa Unię Europejską, by w nowych ramach prawnych ustanowionych w traktacie lizbońskim przyłączyła się do stron konwencji CEDAW i protokołu dodatkowego;

13.

zachęca Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn do wspierania wymiany wiedzy między państwami członkowskimi we wszystkich obszarach objętych pekińską platformą działania poprzez program wymiany dobrych praktyk w dziedzinie równości płci, z myślą o lepszym wdrażaniu zobowiązań ustalonych w platformie;

14.

wnosi, by w ramach przeglądu strategii lizbońskiej w 2010 r. dodano zdecydowane priorytety / dobrze opracowany rozdział dotyczący równouprawnienia płci wraz z nowymi celami, wzmocniono powiązania z pekińską platformą działania i zastosowano wskaźniki opracowane do monitorowania realizacji postanowień pekińskiej platformy działania, by silniej zaznaczyć perspektywę płci w krajowych programach reform i w krajowych sprawozdaniach dotyczących strategii ochrony społecznej i integracji społecznej;

15.

wzywa Komisję, by prowadziła regularne przeglądy postępów osiągniętych w tych decydujących obszarach określonych w pekińskiej platformie działania, dla których przyjęto już wskaźniki opracowane w celu monitorowania realizacji postanowień platformy;

16.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia i wdrożenia szczególnych działań politycznych w zakresie równouprawnienia, w tym aktywnych środków mających przyspieszyć osiągnięcie faktycznego równouprawnienia płci oraz wspierać pełne korzystanie przez kobiety i dziewczęta z wszystkich praw człowieka;

17.

z zadowoleniem przyjmuje znaczenie nadane równości płci w planach rozpoczynającej działalność prezydencji hiszpańskiej;

18.

uznaje, że uwzględnianie problematyki płci oraz konkretne działania wspierające równość płci to wzajemnie wspierające się strategie oraz że należy doskonalić i skutecznie stosować struktury i metody zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu UE;

19.

zachęca Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn do dalszego rozwijania strategii i narzędzi na rzecz uwzględniania problematyki płci we wszystkich obszarach, zwłaszcza w ocenach wpływu w aspekcie płci i w sporządzaniu budżetu z uwzględnieniem aspektu płci;

20.

ponownie zwraca uwagę na konieczność systematycznego wdrażania i monitorowania problematyki płci w procesie legislacyjnym i budżetowym oraz w innych istotnych procesach, a także strategii, programów i projektów realizowanych w różnych obszarach polityki, w tym w polityce gospodarczej, integracyjnej, otwartej metodzie koordynacji na rzecz zatrudnienia, ochrony społecznej i integracji społecznej, strategii Unii Europejskiej na rzecz zrównoważonego rozwoju, ram współpracy europejskiej w sprawie młodzieży, polityce zewnętrznej i polityce na rzecz rozwoju, a także Europejskiej Polityce Bezpieczeństwa i Obrony, jak również wspierania systematycznego stosowania wskaźników opracowanych do monitorowania realizacji pekińskiej platformy działania we wszystkich odpowiednich obszarach i procesach politycznych;

21.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich oraz sekretarzowi generalnemu ONZ.

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 348/15

A.

mając na uwadze podstawową konieczność, jaką jest zachowanie zasobów rybnych, jeżeli sektor rybołówstwa ma być w stanie zaopatrywać ludność w produkty rybołówstwa oraz zapewniać prawidłowy bilans żywnościowy zarówno w poszczególnych państwach członkowskich, jak i w całej Unii Europejskiej, a także jego istotny wkład w dobrobyt społeczno-gospodarczy społeczności zamieszkujących wybrzeża, rozwój lokalny, zatrudnienie, utrzymywanie lub tworzenie działalności gospodarczej na wszystkich poziomach sektora rybnego, zaopatrzenie w świeże ryby oraz utrzymywanie lokalnych tradycji kulturowych,

B.

mając na uwadze, że Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r. powinna być stosowana konsekwentnie jako podstawa funkcjonowania wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb), zwłaszcza jeśli chodzi o jej przepisy dotyczące międzynarodowego zarządzania sektorem rybołówstwa,

C.

reforma WPRyb musi uwzględniać politykę ochrony środowiska UE, określoną w traktatach, a także w Deklaracji z Bali z grudnia 2007 r.,

D.

mając na uwadze, że Unia Europejska (UE) jest podmiotem prawa międzynarodowego, którego celem – zgodnie z przepisami jej traktatów i zasad funkcjonowania – jest zagwarantowanie gospodarczego, społecznego i politycznego powiązania poszczególnych dziedzin swojej polityki, w tym WPRyb,

E.

mając na uwadze, że zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2371/2002 podstawowym celem WPRyb jest zapewnienie trwałego rozwoju oraz gospodarczej i społecznej żywotności sektora rybackiego, a także dobrego stanu biologicznego żywych zasobów morskich, co stanowi konieczny warunek dla prowadzenia działalności dziś oraz w przyszłości,

F.

mając na uwadze, że WPRyb nie zdołała osiągnąć swego podstawowego celu i pokazała, że odgórna, scentralizowana polityka nie przynosi rezultatów,

G.

mając na uwadze zróżnicowanie mórz w Europie oraz szczególny charakter floty i połowów prowadzonych na tych morzach,

H.

mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 3 listopada 1976 r., a zwłaszcza w załączniku VII do niej, Rada przewidziała podjęcie działań w celu zaspokojenia konkretnych potrzeb regionów, których mieszkańcy są szczególnie zależni od rybołówstwa i powiązanej z nim działalności,

I.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 WPRyb obejmuje ochronę żywych zasobów wodnych i zasobów akwakultury, gospodarowanie nimi i ich eksploatację, a także przetwarzanie produktów rybołówstwa i akwakultury i obrót nimi, jeżeli tego rodzaju działalność jest prowadzona na terytorium państw członkowskich lub na wodach Wspólnoty lub przez statki rybackie Wspólnoty lub – bez uszczerbku dla głównej odpowiedzialności państwa bandery – przez obywateli państw członkowskich,

J.

mając na uwadze, że 88 % zasobów wspólnotowych poławia się przekraczając maksymalny podtrzymywalny połów, a 30 % tych zasobów znajduje się poza bezpieczną granicą biologiczną, co ma poważne konsekwencje dla żywotności sektora,

K.

mając na uwadze, że wdrażanie WPRyb ma bezpośrednie związki z równie szerokimi dziedzinami jak ochrona środowiska, zmiany klimatu, bezpieczeństwo, zdrowie publiczne, ochrona konsumentów, rozwój regionalny, handel wewnętrzny i międzynarodowy, stosunki z krajami trzecimi i współpraca na rzecz rozwoju, w związku z czym konieczne jest zagwarantowanie właściwej i starannej harmonizacji wszystkich tych dziedzin przy pełnym poszanowaniu zasady pomocniczości,

L.

mając na uwadze, że zgodnie z dyrektywą 2008/56/WE państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne kroki, aby najpóźniej do 2020 r. osiągnąć lub utrzymać dobry stan środowiska na wodach morskich Unii Europejskiej, co będzie wymagało uregulowania działalności połowowej prowadzonej w ramach WPRyb,

M.

mając na uwadze wyraźne nierówności pomiędzy poziomem dochodów osób żyjących z rybołówstwa a poziomem dochodów innych grup ludności; mając na uwadze potrzebę zagwarantowania tym pierwszym godnego poziomu życia w szczególności poprzez podniesienie indywidualnych dochodów,

N.

F. mając na uwadze, że obecna sytuacja geopolityczna, gospodarcza i społeczna oraz definicja strategicznego planu działań na rzecz ochrony i trwałego rozwoju mórz i oceanów w Europie i na świecie (zintegrowana polityka morska) uzasadnia nasze zaangażowanie na rzecz ekologicznej i zrównoważonej pod względem społeczno-gospodarczym WPRyb, w odniesieniu do której na mocy traktatu lizbońskiego następuje poszerzenie uprawnień decyzyjnych Parlamentu,

O.

mając na uwadze, że rybołówstwo jest jedną z najważniejszych dziedzin, w których wykorzystuje się morze i jego zasoby, tak więc powinno być uważane za istotny element zarządzania zintegrowaną polityką morską,

P.

mając na uwadze, że Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC), w skład którego wchodzą badacze z całego świata, ocenił wpływ zmian klimatu i doszedł do wniosku, że wielu ekosystemom może zagrażać niespotykany dotąd układ czynników i zaburzeń związanych ze zmianami klimatu,

Q.

mając na uwadze, że prawo pierwotne UE, a od niedawna również TFUE uznają utrudnione warunki występujące w najbardziej oddalonych regionach, które to warunki – ze względu na swój stały i wszechobecny charakter oraz łączne występowanie – odróżniają te regiony od pozostałych regionów Unii dotkniętych niekorzystną sytuacją geograficzną lub problemami demograficznymi,

R.

mając na uwadze, że jeśli WPRyb ma być skuteczna, to należy zmienić jej strukturę, by umożliwić wielodyscyplinarny udział wszystkich grup pośrednio lub bezpośrednio związanych z sektorem, zwłaszcza rybaków zawodowych i rekreacyjnych, wytwórców produktów z dziedziny akwakultury, przetwórców, detalistów, armatorów, przedstawicieli tych grup, społeczeństwa obywatelskiego (w tym organizacji pozarządowych działających na rzecz ochrony środowiska i rozwoju) środowisk naukowych i instytucji,

S.

mając na uwadze, że ta nowa reforma WPRyb powinna już przybliżać politykę rybołówstwa do zasad jednolitego rynku,

T.

mając na uwadze, że pomimo pewnych postępów poczynionych w wyniku przeglądu WPRyb z 2002 r. utrzymują się poważne problemy wynikające z nadmiernie rozbudowanej floty i z niedostatku zasobów rybnych, w ostatnich latach nawet się nasiliły, a ich skala różni się w poszczególnych regionach, co niekorzystnie wpłynęło na gatunki niebędące celem połowów i środowisko morskie w ogóle i spowodowało zły stan ekosystemów,

U.

mając na uwadze, że nie należy postrzegać nadmiernie rozbudowanej floty i niedostatku zasobów rybnych jako endemicznych czy powszechnych problemów, biorąc pod uwagę ogromne zróżnicowanie flot i łowisk, a także mając na uwadze, że rozwiązania tych problemów należy opracowywać i wdrażać tak, aby uwzględniać znaczne różnice regionalne w całej UE,

V.

mając na uwadze, że nasze morza mogą być siedliskiem większej ilości ryb niż obecnie i mając na uwadze, że gdyby umożliwiono odnowę zasobów, można by ustalić limity pozwalające na połowy znacznie większych ilości ryb przy jednoczesnym zachowaniu zrównoważonego rozwoju,

W.

mając na uwadze, że odsetek odrzutów jest niedopuszczalnie wysoki i według rybaków w ekstremalnych przypadkach sięga 80 % połowów,

X.

mając na uwadze, że polityka ochrony i gospodarowania zasobami była jedną z największych porażek WPRyb, że jej nie zmieniano ani nie aktualizowano od jej powstania oraz że w związku z tym konieczne jest skupienie się na zaplanowaniu nowego modelu ochrony i gospodarowania zasobami,

Y.

mając na uwadze, że Unia Europejska, na mocy zobowiązań podjętych na forach międzynarodowych, wyznaczyła jako cele swej polityki rybołówstwa zarządzanie oparte na maksymalnie zrównoważonym odłowie (MSY), zasadzie ostrożności i podejściu ekosystemowym,

Z.

mając na uwadze, że utrzymanie nowoczesnych, konkurencyjnych, przyjaznych dla środowiska i bezpiecznych flot połowowych można pogodzić z ograniczeniem zdolności połowowej, ograniczeniem przeprowadzonym już przez niektóre państwa członkowskie w oparciu o wiarygodne badania naukowe w celu lepszego dostosowania floty do dostępności zasobów; mając również na uwadze, że zainteresowane strony zawsze opowiadały się za środkami, które nie doprowadzą do zastoju sektora, lecz będą stopniowo wywierać na niego pozytywny wpływ, takimi jak zwiększenie biomasy ryb, zredukowanie liczby dni połowowych, ustanowienie stref biologicznej ochrony, zmodernizowanie rybołówstwa łodziowego,

AA.

mając na uwadze, że rybołówstwo jest jedną z najbardziej dotkniętych gałęzi gospodarki w wyniku uszczuplenia zasobów rybnych spowodowanego złym stanem ekosystemów morskich; mając również na uwadze, że przyszły zrównoważony rozwój rybołówstwa zależeć będzie od umiejętności odwrócenia tej tendencji poprzez przywrócenie dobrego stanu i równowagi ekosystemu morskiego; mając na uwadze, że sam sektor musi zatem być obecny w wysiłkach zmierzających do przywrócenia równowagi, która pozwoli na zrównoważony rozwój w przyszłości i zagwarantuje większą żywotność sektora w perspektywie średnio- i długoterminowej,

AB.

mając na uwadze, że rybołówstwo jest źródłem utrzymania wielu społeczności przybrzeżnych, które zajmują się tą działalnością od pokoleń, przyczyniając się ponadto w ten sposób do tworzenia dziedzictwa kulturowego UE, a także mając na uwadze, że politykę rybołówstwa należy prowadzić w taki sposób, by chronić źródło utrzymania we wszystkich tradycyjnych regionach rybackich Europy, przestrzegając praw historycznych,

AC.

mając na uwadze, że prawa historyczne były poprzednio chronione przez zasadę względnej stabilności i – niezależnie od kształtu przyszłych systemów zarządzania – korzyści dla społeczności przybrzeżnych płynące ze względnej stabilności muszą pozostać w obrębie tych społeczności,

AD.

mając na uwadze, że flota połowowa działająca na małą skalę i obszary wysoce uzależnione od rybołówstwa wymagają odrębnego traktowania i większego wsparcia społeczno-gospodarczego w ramach nowej wspólnej polityki rybołówstwa,

AE.

mając na uwadze, że kobiety, pomimo niskiego poziomu uczestnictwa w podsektorze połowowym, stanowią istotną grupę ze względu na podstawową rolę, którą odgrywają w dziedzinach bezpośrednio związanych z WPRyb, takich jak akwakultura, przetwarzanie, wprowadzanie na rynek, badania naukowe, zarządzanie, szkolenia oraz bezpieczeństwo na morzu,

AF.

mając na uwadze, że, podobnie jak w sektorze rolnym, także w sektorze rybołówstwa kobiety padają ofiarą nierówności w dziedzinie płac (zdarza się także, że w ogóle nie dostają wynagrodzenia), cieszą się mniejszymi przywilejami socjalnymi, a ponadto, w niektórych przypadkach, utrudnia im się pełne uczestnictwo w organach zarządzających niektórych wspólnot i stowarzyszeń,

AG.

mając na uwadze, że produkty rybołówstwa i akwakultury stanowią ważne i coraz częściej wykorzystywane źródło wartościowego białka i zdrowych tłuszczy niezbędnych dla zaspokojenia potrzeb żywieniowych UE,

AH.

mając na uwadze, że flota wspólnotowa i sektor rybołówstwa UE są źródłem dobrej jakościowo żywności, a przy tym odgrywają zasadniczą rolę w odniesieniu do zatrudnienia, spójności społecznej i dynamizmu w przybrzeżnych, oddalonych i najbardziej oddalonych regionach UE,

AI.

mając na uwadze, że wprowadzanie na rynek produktów rybołówstwa, opatrzonych akredytowaną certyfikacją w dziedzinie żywności począwszy od połowu, poprzez proces tuczu lub przetwarzania (w zależności od gałęzi przemysłu), aż do obrotu nimi, musi opierać się na kryteriach równowagi ekologicznej oraz przyczynić się do zwiększenia świadomości zarówno producentów, jak i konsumentów na temat zrównoważonego rybołówstwa,

AJ.

mając na uwadze, że Komisja Europejska powinna wziąć pod uwagę wytyczne Komitetu Rybołówstwa FAO opracowane w maju 2005 r., dotyczące ekologicznego oznakowania produktów rybołówstwa i akwakultury,

AK.

mając na uwadze, że wspieranie trwałego rozwoju danego regionu powinno podkreślić znaczenie współdziałania między naturalnymi i ludzkimi elementami środowiskowymi, a także promować wysoką jakość życia społeczności zamieszkujących tereny nadbrzeżne; mając na uwadze, że polityka rybołówstwa musi wychodzić z założenia, że istnieje współzależność między dobrobytem tych społeczności i równowagą ekosystemów, której są integralną częścią,

AL.

mając na uwadze, że floty działające na małą skalę i o charakterze handlowym i przemysłowym posiadają cechy i problemy bardzo odmienne, których nie można dopasować do jednolitego dla wszystkich modelu i które w związku z tym wymagają odrębnego potraktowania,

AM.

mając na uwadze, że powszechnie przyjmuje się obecnie, iż istnieje pewna liczba narzędzi pozwalających na inne podejście do zarządzania połowami, które mogą być pożytecznym uzupełnieniem obecnych systemów i odgrywać istotną rolę we wspólnotowym zarządzaniu sektorem,

AN.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie wprowadziły już własne systemy, takie jak systemy kredytów przeznaczonych na ochronę, mające na celu wspieranie pozytywnych innowacji w przemyśle, a także mając na uwadze, że można dostosować tego typu działania podejmowane na szczeblu państwa członkowskiego w celu uwzględnienia uwarunkowań lokalnych we współpracy z zainteresowanymi stronami,

AO.

mając na uwadze, że należy szczegółowo rozważyć modele zarządzania połowami, biorąc pod uwagę odmienne realia ekonomiczne, społeczne oraz okoliczności połowów w różnych państwach członkowskich, nie zapominając o roli pomocniczości ukierunkowanej na zrównoważone ogólne zarządzanie zasobami i na sprzyjanie proporcjonalnemu dostępowi różnych flot,

AP.

mając na uwadze, że działalność sektora rybołówstwa koncentruje się przede wszystkim w regionach słabych gospodarczo, które w większości objęte są Celem 1, oraz że sytuacja kryzysowa w sektorze ma poważny wpływ na poziom spójności gospodarczej i społecznej w tych regionach,

AQ.

mając na uwadze, że powszechnie dostrzega się znaczenie rezerwatów morskich wyłączonych z połowów, które stanowią jeden ze skutecznych sposobów ochrony ekosystemów morskich i zagwarantowania korzyści gospodarce rybnej, o ile utworzenie i ochrona tych rezerwatów spełniają szereg minimalnych standardów,

AR.

mając na uwadze, że należy położyć jak akcent na strategiczne znaczenie akwakultury i jej rozwoju na szczeblu wspólnotowym, zarówno ze względów społeczno-gospodarczych i ekologicznych, jak i z punktu widzenia bezpieczeństwa żywnościowego; mając jednak na uwadze, że przemysł musi zapobiegać szkodzeniu lokalnemu środowisku morskiemu lub wyczerpaniu dzikich zasobów, zwłaszcza małych gatunków pelagicznych, poławianych jako pokarm dla wielu gatunków w akwakulturze,

AS.

mając na uwadze, że połów skorupiaków stanowi integralną część sektora i ma ogromne znaczenie na niektórych obszarach przybrzeżnych, że ręczne zbieranie skorupiaków wykonywane jest głównie przez kobiety; mając na uwadze, że powinno ono zostać w pełni włączone do zakresu nowej wspólnej polityki rybołówstwa,

AT.

mając na uwadze, że w polityce współpracy na rzecz rozwoju z krajami trzecimi UE będzie musiała skoordynować politykę rozwoju i WPRyb i przeznaczyć na sektor rybołówstwa więcej zasobów ludzkich, technicznych i budżetowych,

AU.

mając na uwadze, że regionalne organizacje zarządzania rybołówstwem powinny odgrywać zasadniczą i coraz większą rolę, przyczyniając się do zrównoważenia w korzystaniu z zasobów rybołówstwa i ich eksploatacji na wodach Wspólnoty i na wodach międzynarodowych, chociaż w kilku ostatnich przeglądach działalności tych organizacji stwierdzono poważne uchybienia, w związku z czym Zgromadzenie Ogólne ONZ wezwało do podjęcia pilnych środków w celu poprawy ich funkcjonowania,

AV.

mając na uwadze, że regionalne organizacje zarządzania powinny odgrywać zasadniczą i istotną rolę w korzystaniu z łowisk i ich zrównoważonej eksploatacji na wodach Wspólnoty, umożliwiając podejmowanie decyzji dotyczących zarządzania na bardziej odpowiednim szczeblu przy udziale zainteresowanych stron,

AW.

mając na uwadze, że polityka zagraniczna prowadzona w ramach wspólnej polityki rybołówstwa ma kluczowe znaczenie dla zagwarantowania zaopatrzenia tej branży i konsumentów, ponieważ ponad jedna trzecia wspólnotowej produkcji pochodzi z łowisk międzynarodowych i z łowisk należących do WSE krajów trzecich,

AX.

mając na uwadze, że nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane (NNN) połowy to jedno z poważniejszych zagrożeń dla zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów wodnych, zagrażające założeniom WPRyb i międzynarodowym wysiłkom na rzecz wspierania lepszego gospodarowania zasobami oceanicznymi; mając również na uwadze, że rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli, które wkrótce wejdzie w życie, ma na celu dalsze wspieranie kontroli i koordynacji,

AY.

mając na uwadze, że 60 % ryb spożywanych w Unii Europejskiej pochodzi spoza wód UE, a odsetek ten jest tak wysoki częściowo dlatego, że WPRyb nie zdołała utrzymać poziomu zasobów rybnych, koniecznego do zaspokojenia zapotrzebowania obywateli UE,

AZ.

mając na uwadze, ze Komisja dopuściła już do obrotu na rynku Wspólnoty produkty niespełniające minimalnych rozmiarów określonych w UE, szczególnie z uwagi na brak wdrożenia zasad wprowadzania do obrotu mrożonek,

BA.

mając na uwadze, że duża liczba miejsc pracy w sektorze połowów obsadzona jest obecnie siłą roboczą pochodzącą z krajów trzecich, z uwagi na to, że zatrudnienie w tej branży jest coraz mniej atrakcyjne dla młodzieży pochodzącej ze Wspólnoty,

BB.

mając na uwadze, że gwałtowny spadek cen większości gatunków ryb w ostatnich latach bardzo negatywnie wpłynął na dochody producentów, którzy jednocześnie zaobserwowali wzrost kosztów produkcji, których nie mogą przenosić na ceny pierwszej sprzedaży,

BC.

mając na uwadze, że zmiana struktur rynku produktów rybołówstwa i oddalenie się od zadowalającej równowagi między producentami i kupującymi doprowadziły do sytuacji, którą można uznać z coraz większą dozą racji raczej za oligopol zdominowany przez tych ostatnich, spowodowany połączeniem sieci dystrybucji i skupu,

BD.

mając na uwadze, że działalność eksportowa krajów trzecich stwarza poważne problemy dla konkurencyjności sektora wspólnotowego, gdyż nie przestrzega norm i systemów kontroli stosowanych w przypadku producentów i konsumentów wspólnotowych, które powodują wzrost kosztów produkcji dokonywanej przez producentów wspólnotowych,

BE.

mając na uwadze, że ta sytuacja spadających cen wbrew pozorom nie przynosi długofalowych korzyści również konsumentom,

1.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji polegającą na przedłożeniu omawianej zielonej księgi, inicjatywę umożliwiającą rozpoczęcie procedury konsultacji oraz szerokiej dyskusji na temat ograniczeń i wyzwań stojących przed obecną WPRyb i wymagających jej pilnej i daleko idącej reformy, oraz wzywa do uwzględnienia opinii zainteresowanych stron;

2.

jest zdania, że obecna reforma jest kluczowa dla przyszłości europejskiego sektora rybołówstwa, i uważa, że jeżeli nie uda się przyjąć i wdrożyć radykalnej reformy, skutkiem może być brak ryb i upadek sektora rybołówstwa do czasu następnej reformy;

3.

zgadza się ze stwierdzeniem zawartym w zielonej księdze, że zrównoważony rozwój gospodarczy i społeczny wymaga produktywnych zasobów rybnych i działających ekosystemów morskich, a zrównoważony ekologicznie rozwój jest podstawowym warunkiem wstępnym ekonomicznej i społecznej przyszłości europejskiego rybołówstwa;

4.

z zadowoleniem przyjmuje również główne zasady ustanowione przez Komisję z myślą o skutecznej i pomyślnej reformie WPRyb, zwłaszcza potrzebę podnoszenia poczucia odpowiedzialności w sektorze poprzez ustanowienie warunków sprzyjających dobrym praktykom połowowym, uregulowania i wprowadzenia długoterminowych modeli zarządzania połowami w celu stworzenia dodatkowych narzędzi w odniesieniu do tradycyjnego jednolitego systemu opartego na całkowitych dopuszczalnych połowach i na kwotach połowowych oraz w celu rozwiązania problemu nadmiernej zdolności połowowej floty;

5.

z zadowoleniem przyjmuje przedłożoną przez Komisję analizę pięciu słabych punktów dotychczasowej polityki rybołówstwa i podziela pogląd, że reforma musi objąć w szczególności 5 aspektów, a mianowicie: głęboko zakorzeniony problem nadmiernej zdolności połowowej floty; nieprecyzyjnie określone cele polityki, których skutkiem są niedostatecznie ukierunkowane decyzje i proces wdrażania; system decyzyjny sprzyjający krótkoterminowej perspektywie; ramy polityki, które nie nakładają w wystarczającym stopniu odpowiedzialności na sektor; brak woli politycznej, aby zapewnić przestrzeganie przepisów, a przy tym rzadkie ich przestrzeganie przez sektor;

6.

z zadowoleniem przyjmuje uznanie potrzeby stosowania uproszczonych ram w celu zagwarantowania, że działania, które mają zostać podjęte, spowodują uzyskanie optymalnych rezultatów i w związku z tym podkreśla, jak istotne jest zwiększenie wysiłków czynionych w tym celu;

7.

przypomina, że głównym celem wspólnej polityki rybołówstwa powinno być zagwarantowanie pomyślnej przyszłości rybołówstwa, zarówno zasobów rybnych jak i rybaków, odbudowa stanu ławic i przywrócenie rentowności sektora;

8.

ponownie stwierdza, że WPRyb musi zapewniać zrównoważone rybołówstwo w perspektywie długoterminowej, jeżeli sektor ten ma przyczyniać się do zachowania rentowności społeczno-gospodarczej społeczności przybrzeżnych, zapewniając zaopatrzenie ludności w ryby, samowystarczalność i bezpieczeństwo żywnościowe oraz poprawiając warunki życia rybaków, a przez to zapewniając trwały rozwój obszarów przybrzeżnych najbardziej uzależnionych od rybołówstwa;

9.

jest zdania, że należy tak prowadzić gospodarkę rybną, aby zminimalizować wpływ działalności połowowej na gatunki towarzyszące i zależne, a przed podjęciem poważnych decyzji należy przeprowadzić ocenę oddziaływania na środowisko, tak jak ma to miejsce w większości pozostałych sektorów;

10.

podkreśla, że obecna WPRyb należy do najbardziej zintegrowanych dziedzin polityki Wspólnoty i daje Wspólnocie szerokie uprawnienia w zakresie gospodarowania zasobami morskimi, oraz wzywa do większego zaangażowania zainteresowanych stron;

11.

podkreśla, że chociaż WPRyb została w znacznym stopniu zreformowana w 2002 r., to obecnie, 27 lat po jej ustanowieniu, stoi ona wobec poważnych problemów, których główne elementy to przełowienie, nadmiernie rozbudowana flota wymagająca jasnego zdefiniowania, brak wydajności energetycznej i marnotrawstwo energii, brak wiarygodnych badań dotyczących zasobów rybnych, spowolnienie gospodarcze i społeczne, które obecnie dotyka sektor, globalizacja połowów i rynku akwakultury, konsekwencje zmian klimatu oraz stopniowe uszczuplanie zasobów spowodowane złym stanem ekosystemów morskich;

12.

uważa, że każda strategia polityczna w zakresie rybołówstwa powinna uwzględniać wiele aspektów – społecznych, środowiskowych i gospodarczych – wymagających zintegrowanego i zrównoważonego podejścia, które nie dają się pogodzić z wizją hierarchizującą te aspekty według z góry określonych priorytetów;

13.

podkreśla, że zagwarantowanie rentowności rybołówstwa, które jest strategicznym sektorem, oraz społeczności rybackich oraz utrzymanie trwałości ekosystemów morskich nie stanowią celów niemożliwych do pogodzenia;

14.

uważa, że nie należy postrzegać przełowienia, nadmiernie rozbudowanej floty, przeinwestowania i marnotrawstwa jako endemicznych czy powszechnych problemów, ale raczej traktować je jako problemy specyficzne dla poszczególnych flot i łowisk, które należy rozwiązywać, uwzględniając tę specyfikę;

15.

zauważa, że w poprzednich kadencjach Parlament zwracał uwagę na fakt, iż przepisy WPRyb nie są przestrzegane w wystarczającej mierze przez dostateczną liczbę podmiotów, i niejednokrotnie wzywał wszystkie państwa członkowskie do zaostrzenia kontroli, ujednolicenia kryteriów inspekcji i sankcji, systemów sprawozdawczości połowowej, zapewnienia przejrzystości wyników inspekcji oraz udoskonalenia wspólnotowych systemów inspekcji, aby stworzyć kulturę przestrzegania zasad zgodności poprzez zaangażowanie głównych podmiotów w sektorze i zwiększenie ich odpowiedzialności;

16.

stwierdza, że nowe rozporządzenie w sprawie kontroli zawiera szereg środków, których efekt i stosunek kosztów do korzyści w ramach reformy WPRyb należy poddać krytycznej ocenie;

17.

podkreśla, że wiele problemów, z którymi boryka się WPRyb, wynika z niewdrożenia zasad dobrego zarządzania;

18.

podkreśla, że w wyniku wejścia w życie traktatu z Lizbony Parlament nie jest w dziedzinie rybołówstwa tylko organem konsultacyjnym, ale współprawodawcą dzielącym uprawnienia decyzyjne z Radą z wyjątkiem ustalania całkowitych dopuszczalnych połowów oraz kwot;

19.

zaznacza, że regionalne organizacje zarządzania rybołówstwem i umowy o partnerstwie w sprawie połowów odgrywają zasadniczą rolę w zarządzaniu i stosowaniu dobrych praktyk połowowych na podlegających im zgodnie z uprawnieniami i zakresem stosowania obszarach a UE powinna promować jak najwyższe standardy ochrony zasobów połowowych i zarządzania nimi;

20.

uważa, że organy zarządzania regionalnego w obrębie wód UE, w tym państwa członkowskie i odnośne zainteresowane strony, powinny odgrywać kluczową rolę w zarządzaniu i stosowaniu dobrych praktyk połowowych w obrębie odpowiednich jurysdykcji UE;

21.

podkreśla, że proces reformy WPRyb powinien zakończyć się na początku 2011 r., by został należycie uwzględniony w debacie na temat kolejnych ram finansowych UE i by zapewnić pełne wdrożenie WPRyb;

22.

podkreśla, że należy uwzględnić wiedzę naukową na temat ekosystemów morskich oraz badania techniczne w celu zminimalizowania negatywnego wpływu na te ekosystemy oraz że należy ustanowić i stale aktualizować politykę ochrony i trwałego gospodarowania zasobami połowowymi przy zaangażowaniu i udziale badaczy z sektora spółdzielczego w roli obserwatorów oraz stałych przedstawicieli regionalnych komitetów doradczych; podkreśla ponadto, że wszelki brak dokładnych danych naukowych na temat zasobów i ekosystemów morskich nie powinien być przeszkodą dla przyjęcia zasady ostrożności na mocy nowej wspólnej polityki rybołówstwa;

23.

podkreśla, że chociaż niektóre procedury zmiany modeli zarządzania połowami są złożone, a w procesie tym mogą występować trudności, zwłaszcza natury prawnej, to jednak są one do pokonania, co wykazało pomyślne stosowanie w innych częściach świata innych modeli zarządzania, wzywa Komisję do uważnego przeanalizowania możliwości wprowadzenia nowych modeli zarządzania w celu uzupełnienia istniejących modeli zarządzania połowami;

24.

zwraca uwagę, że pomimo podjęcia środków na rzecz wycofywania statków z eksploatacji nadmierna zdolność połowowa floty nadal stanowi poważny problem, a niektóre sekcje europejskiej floty, zwłaszcza działającej na małą skalę, nadal nie zostały w wystarczającej mierze odnowione i wciąż występują w nich statki przestarzałe lub bardzo stare, wymagające modernizacji lub zastąpienia w celu podniesienia bezpieczeństwa na pokładzie i zmniejszenia wpływu środowiskowego bez podnoszenia zdolności połowowych;

25.

podkreśla znaczenie stowarzyszeń, organizacji producenckich i stowarzyszeń sektorowych dla właściwego funkcjonowania i rozwoju sektora;

26.

podkreśla, że sukces akwakultury będzie zależał od przyjaznego dla przedsiębiorczości środowiska na szczeblu krajowym i lokalnym oraz że państwa członkowskie i władze regionalne powinny dysponować odpowiednimi ramami wspólnotowymi służącymi harmonijnemu rozwojowi sektora i wykorzystaniu całego jego potencjału do tworzenia bogactwa i miejsc pracy, który daje pierwszeństwo przedsiębiorcom i rybakom, których działalność podupada;

27.

podkreśla, że wzrost liczby mieszkańców Unii Europejskiej i przyszłe rozszerzenia UE, a także czynniki wynikające ze zmian klimatu mogą mieć istotny wpływ na obecną strukturę rybołówstwa i hodowli ryb;

28.

z zaskoczeniem odnotowuje, iż w zielonej księdze pominięto kluczową rolę portów rybackich w sektorze rybołówstwa, biorąc pod uwagę ich znaczenie dla wyładunku, przechowywania i dystrybucji ryb; w związku z tym wzywa Komisję do podkreślenia roli portów w sektorze rybołówstwa z uwagi na zmiany, jakie wywołały potrzebę modernizacji infrastruktury; ponadto jest zdania, że europejskie porty rybackie będą mogły w przyszłości przyczynić się do opracowania i wdrożenia systemów certyfikacji oraz do lepszej identyfikowalności połowów;

29.

podkreśla, że pełna integracja kobiet w działalność tego sektora, na równych prawach i warunkach z mężczyznami, jest podstawowym celem, który powinien znaleźć odzwierciedlenie we wszystkich projektowanych strategiach politycznych i działaniach podejmowanych w tym sektorze;

30.

ponownie zauważa, że rybołówstwo to działalność o zasadniczym znaczeniu nie tylko z punktu widzenia żywnościowego, ale również ze względów społecznych, wypoczynkowych i kulturowych, oraz że w wielu przybrzeżnych regionach Europy stanowi ono główne – a w niektórych przypadkach jedyne – źródło utrzymania wielu rodzin pośrednio lub bezpośrednio od niego zależnych, a wraz z innymi rodzajami działalności nadmorskiej pomaga ono jednocześnie ożywić wybrzeża i powiązać w jedną całość ich siatkę społeczno-gospodarczą;

31.

uważa za konieczne docenienie i uszanowanie roli kobiety w rybołówstwie i trwałym rozwoju stref połowowych; zachęca państwa członkowskie do wprowadzenia koniecznych środków, aby zapewnić, że małżonkowie współpracujący korzystają z przynajmniej takiego samego poziomu ochrony jak osoby prowadzące działalność na własny rachunek oraz zgodnie z warunkami mającymi zastosowanie do osób prowadzących działalność na własny rachunek, w tym w zakresie dostępu do zawodu i prawa do prowadzenia połowów; zwraca się do Komisji i państw członkowskich, aby współpracowały w celu zapewnienia promowania i uwzględniania zasady równości szans na poszczególnych etapach wdrażania Europejskiego Funduszu Rybackiego, a mianowicie na etapie jego opracowywania, wdrażania, monitorowania i oceny, zgodnie z art. 11 rozporządzenia (WE) nr 1198/2006;

32.

wzywa Komisję do zagwarantowania, aby najbardziej poszkodowane grupy sektora rybołówstwa, zwłaszcza pracujące kobiety, rybaczki i poławiaczki skorupiaków, nie były dyskryminowane przy przyznawaniu praw dostępu do zasobów, wspierając ich udział w regionalnych komitetach doradczych;

33.

utrzymuje, że przyszłe dodatkowe środki finansowe powinny uwzględniać cele nowej WPRyb; uważa w związku z tym, że zasoby finansowe, które zostaną wynegocjowane w ramach nowej wieloletniej perspektywy finansowej na lata 2014-2020, powinny obejmować większe środki finansowe na WPRyb, które umożliwią stworzenie warunków finansowych niezbędnych dla całościowego wdrożenia i praktycznego opracowania przyjętych wytycznych dotyczących tej reformy; podkreśla, że wspólna polityka rybołówstwa zakłada sprawiedliwe finansowanie wspólnotowe, aby zapewnić eksploatację zasobów morskich zrównoważoną z gospodarczego, środowiskowego i społecznego punktu widzenia; sprzeciwia się jakiejkolwiek próbie przesunięcia kosztów WPRyb na szczebel krajowy;

34.

uważa, że kolejne ograniczenia wspólnotowej pomocy dla sektora, przewidziane w obecnych wieloletnich ramach finansowych na lata 2007-2013, a w szczególności zmniejszenie środków przeznaczonych na Europejski Fundusz Rybołówstwa i wspólną organizację rynku, są jednym z czynników przyczyniających się do pogorszenia sytuacji w sektorze;

35.

nalega, aby utrzymać zasadę zbieżności przy przydzielaniu środków z funduszy strukturalnych i funduszy spójności, w tym EFR, przestrzegając zasady solidarności i spójności gospodarczo-społecznej;

36.

twierdzi, że należy ustanowić okres przejściowy, aby należycie zharmonizować reformę WPRyb z aktualnymi ramami tej wspólnej polityki;

37.

uważa, że zawarte w WPRyb zobowiązania do odwrócenia gospodarczych i społecznych konsekwencji ograniczenia uprawnień do połowów oraz nasilenia się konkurencji międzynarodowej muszą być zgodne ze zrównoważonym funkcjonowaniem sektora w długiej perspektywie;

38.

jest zdania, że w WPRyb należy przyjąć podejście ekosystemowe, które trzeba uwzględniać również we wszystkich dziedzinach prowadzonej działalności gospodarczej, które mają wpływ na środowisko morskie, kładąc nacisk na zintegrowane zarządzanie linią brzegową, gdzie znajdują się złożone ekosystemy oraz gdzie trzeba osiągnąć niezwykle delikatną równowagę ekologiczną między interesami środowiskowymi, gospodarczymi, społecznymi, rekreacyjnymi i kulturowymi; w związku z tym zwraca się do Komisji, aby reforma wspólnej polityki rybołówstwa uwzględniła środki podjęte w celu zwalczania zmian klimatu i zapewnienie odpowiednich źródeł finansowania w celu wdrożenia tychże środków;

39.

uważa, że reforma WPRyb musi nadal spełniać zasadę ostrożności ustanowioną w Kodeksie odpowiedzialnego rybołówstwa i w porozumieniu nowojorskim tak, aby w żadnym wypadku nie zagrozić przeżyciu i/lub zrównoważonemu rozwojowi gatunków;

40.

uważa, że lokalne społeczności rybackie powinny zawsze mieć dostęp do zasobów rybnych w pierwszej kolejności, choć prawa dostępu powinny być oparte na uaktualnionych kryteriach i nie powinny dłużej bazować wyłącznie na historycznych kryteriach połowowych, a także że należy stopniowo wprowadzać kryteria środowiskowe i społeczne, aby określić, kto będzie miał prawo do połowów, łącznie z selektywnością sprzętu połowowego oraz wynikającymi z tego przyłowami i odrzutami, z uwzględnieniem poziomu zaburzenia środowiska morskiego, udziału w gospodarce lokalnej, zużycia energii i emisji CO2, jakości końcowego produktu, szans zatrudnienia oraz zgodności z postanowieniami WPRyb, oraz że to pierwszeństwo powinny uzyskać połowy konsumpcyjne; jest przekonany, że wykorzystanie takich kryteriów może doprowadzić do rozwoju dynamiki, która doprowadzi do polepszenia praktyk połowowych oraz do bardziej zrównoważonego rozwoju sektora rybołówstwa pod względem środowiskowym, społecznym i gospodarczym;

41.

uważa, że wcześniej prawa historyczne podlegały ochronie dzięki zasadzie względnej stabilności oraz że wszelki nowy system zarządzania musi zachowywać dla wspólnot przybrzeżnych korzyści, które uzyskały one dzięki względnej stabilności;

42.

uważa, że odrzuty ryb stanowią niezrównoważoną praktykę połowową, którą należy stopniowo zarzucić, i że należy tego dokonać poprzez stworzenie zarówno pozytywnych, jak i w razie potrzeby negatywnych bodźców dla rybaków, aby poprawić ich selektywność; jest zdania, że jeśli zachęty nie zmniejszą w odpowiednim czasie skali odrzutów, trzeba będzie wprowadzić zakaz ich dokonywania;

43.

uważa, że wspomniane wyżej zrównoważone funkcjonowanie sektora w długiej perspektywie, przyjęcie podejścia ekosystemowego, zastosowanie zasady ostrożności i wybór odpowiednich narzędzi nastąpią jedynie w kontekście zdecentralizowanej polityki rybołówstwa, przy podejmowaniu decyzji w oparciu o to, co jest najwłaściwsze z punktu widzenia sytuacji w poszczególnych łowiskach i regionach morskich;

44.

uważa, że należy zagwarantować skuteczną ochronę stref przybrzeżnych o wysokiej wrażliwości środowiskowej (tj. głównych miejsc rozrodu i tarlisk zasobów biologicznych);

45.

wzywa Komisję, aby, wdrażając środki przyjęte w dziedzinie zwalczania zmian klimatu, oceniła konsekwencje, jakie mogą one przynieść rybołówstwu i środowisku morskiemu;

46.

uważa, że szczegółowe badanie floty powinny zostać zestawione z zasobami rybnymi, które można odławiać, aby zidentyfikować floty, które zachowują równowagę z zasobami oraz te, których zdolność połowową należy zredukować i o ile, zgodnie z wymogami rozporządzenia (WE) nr 2371/2002;

47.

podkreśla, że zgodnie z nowym rozporządzeniem w sprawie kontroli przyjętym w dniu 20 listopada 2009 r. (rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009, art. 55 ust.1) państwa członkowskie „gwarantują, że odłowy rekreacyjne na ich terytorium i na wodach Wspólnoty są organizowane w sposób spójny z celami i postanowieniami wspólnej polityki rybołówstwa”;

48.

wzywa Komisję do rozważenia społecznego oddziaływania oraz poważnych szkód dla łowisk spowodowanych przez drapieżniki polujące na ryby, takie jak przerośnięte populacje fok i kormoranów;

49.

wskazuje na potrzebę większych inwestycji na szczeblu krajowym i europejskim w badania i wiedzę naukową w dziedzinie rybołówstwa w celu wspierania wspólnych organizacji badawczych, których kompetencje i doświadczenie zwiększyły się w ostatnich latach, oraz skuteczniejszego włączenia sektora rybołówstwa w dziedziny ujęte w ramowych programach badań; podkreśla, że badania i wiedzę na temat rybołówstwa należy koordynować na szczeblu europejskim; uważa, że kluczowe znaczenie ma zredukowanie niejasności w ocenie naukowej oraz gromadzenie i umieszczanie w ocenach właściwych danych społecznych i ekonomicznych; jest zdania, że powinno się dążyć do włączania do ocen informacji podawanych przez zainteresowane podmioty; podkreśla, że nowe podejście ekosystemowe będzie za sobą pociągać wielodyscyplinarne badania;

50.

podkreśla, że badania naukowe z dziedziny rybołówstwa stanowią kluczowe narządzie zarządzania rybołówstwem, niezbędne dla określenia czynników, które wpływają na rozwój zasobów połowowych, przeprowadzenia oceny ilościowej oraz opracowanie modeli umożliwiających prognozowanie tego rozwoju, oraz dla unowocześnienia sprzętu połowowego, statków oraz warunków pracy i bezpieczeństwa dla rybaków oraz zwiększenia ich wiedzy i doświadczenia;

51.

zauważa, że badania naukowe powinny uwzględniać społeczne, ekologiczne i gospodarcze aspekty działalności połowowej; uważa za kluczową ocenę wpływu różnych systemów/instrumentów zarządzania rybołówstwem na zatrudnienie i dochody w środowiskach rybackich;

52.

podkreśla konieczność zapewnienia odpowiednich warunków pracy, godnych praw i warunków wynagrodzenia dla personelu naukowego i technicznego zaangażowanego w badania naukowe z dziedziny rybołówstwa;

53.

apeluje o coraz częstsze korzystanie z technologii informacyjnych związanych z sektorem, a także o komputeryzację systemów gromadzenia i przekazywania danych, zarówno do administracji regionalnych i krajowych, jak i do pracowników i organizacji producentów, w celu umożliwienia szerszego dostępu do informacji oraz zapewnienia ich przejrzystości;

54.

uważa, że narzucenie obowiązku korzystania z nowych technologii na pokładzie statków rybackich (dla celów nadzoru i kontroli rybołówstwa) powinno przebiegać stopniowi i z zachowaniem okresu przejściowego tak, aby ułatwić dostosowanie się tego sektora;

55.

przyznaje, że zarówno gatunki będące celem połowów, jak i gatunki niebędące ich celem, takie jak ryby, rekiny, żółwie, ptaki morskie i ssaki morskie, są istotami obdarzonymi czuciem, a zatem wzywa Komisję do przyznania środków na rozwój metod odłowu i uboju ograniczających niepotrzebne cierpienie tych stworzeń;

56.

przypomina, że reforma wspólnej polityki rybołówstwa powinna brać pod uwagę, że UE podjęła decyzję, iż eksploatacja zasobów rybnych powinna być zarządzana mając na uwadze cel maksymalnie podtrzymywalnego odłowu rozumianego raczej jako górna granica poziomu eksploatacji, a nie jako cel, ale podkreśla, że musi się to odbywać z zastosowaniem podejścia wielogatunkowego uwzględniającego stan wszystkich gatunków danego łowiska, unikając aktualnego podejścia stosującego MSY do poszczególnych zasobów; zaleca się wdrażanie tego celu w sposób ułatwiający przeprowadzenie działań, oparcie go na danych naukowych oraz zbadanie jego skutków społeczno-ekonomicznych;

57.

podkreśla, iż istotne jest ekonomiczne i polityczne wsparcie współpracy pomiędzy rybakami i naukowcami, tak aby działalność doradcza była w większym stopniu dostosowana do rzeczywistych warunków morskich oraz możliwe było szybsze wdrażanie;

58.

podkreśla znaczenie sektora rybołówstwa dla sytuacji społeczno-gospodarczej, zatrudnienia oraz wspierania spójności gospodarczej i społecznej w regionach peryferyjnych; przypomina, że rozwój społeczno-gospodarczy regionów najbardziej oddalonych jest opóźniony ze względu na ich oddalenie, wyspiarskie położenie, niewielką powierzchnię, skomplikowaną rzeźbę terenu i ciężki klimat; uważa, że gospodarcza zależność od niektórych produktów, mianowicie produktów rybołówstwa, niewielki rynek i podwójny charakter tych regionów (są to regiony wspólnotowe, a jednocześnie obszary usytuowane w otoczeniu krajów rozwijających się) uzasadniają pozytywną dyskryminację w niektórych dziedzinach WPRyb, a szczególnie w zakresie pomocy na rzecz modernizacji i renowacji floty;

59.

wzywa Komisję do uznania specyfiki regionów najbardziej oddalonych oraz oddalonych wspólnot wyspiarskich, których gospodarcze przetrwanie zależy niemal całkowicie od rybołówstwa, i różnic między nimi oraz do wspierania środków wspierających zorientowanych na biologicznie i społecznie zrównoważone rybołówstwo w tych regionach;

60.

opowiada się za utrzymaniem programu POSEI rybołówstwo (system wyrównania dodatkowych kosztów poniesionych przy wprowadzaniu do obrotu niektórych produktów rybołówstwa z regionów najbardziej oddalonych), podobnie jak ma to miejsce w przypadku programu POSEI rolnictwo; w związku z tym uważa, że program ten powinien obowiązywać przez okres nieograniczony, ponieważ ultraperyferyjne położenie jest cechą stałą;

61.

uważa, że należy utworzyć międzybranżowe grupy w sektorze rybołówstwa, skupiające właścicieli, pracowników, przetwórców, pośredników itp., ab promować dialog między poszczególnymi podmiotami sektora uczestniczącymi w całym procesie;

62.

wzywa Komisję do opracowania szczególnych wspólnotowych programów wsparcia dla rybołówstwa przybrzeżnego na małą skalę i rybołówstwa łodziowego, tak aby pomóc tym flotom pokonać zwyczajowe trudności strukturalne, korzystając najlepiej jak to możliwe ze środków Europejskiego Funduszu Rybackiego, z których wiele kieruje się już jedynie do małych i średnich przedsiębiorstw, w szczególności pomagając im zyskać lepszy dostęp do rynków i poprawić konkurencyjność produktów;

63.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania odpowiednich szkoleń dla rybaków w celu podnoszenia wartości ich kwalifikacji, zwiększenia prestiżu zawodu i przyciągnięcia większej liczby młodych ludzi umiejących się dostosować, zdolnych zaakceptować mobilność zawodową i przyjąć w sektorze bardziej przedsiębiorczą postawę, przy jednoczesnym włączeniu wszystkich tych elementów technicznych, naukowych i kulturowych, dzięki którym możliwa będzie zmiana powszechnego postrzegania rybołówstwa jako zajęcia marginalnego;

64.

podkreśla, że kwalifikacje zawodowe są zasadniczym elementem podniesienia wydajności i poziomu zarobków; przypomina, że prace wymagające wysokich kwalifikacji zwykle wykonywane są w przedsiębiorstwach dysponujących zaawansowanymi technologiami, co wiąże się z wyższymi wynagrodzeniami, lepszą znajomością przepisów (a co za tym idzie lepszym przestrzeganiem prawa) oraz lepszym zrozumieniem zależności między rybołówstwem a ekosystemami i poszanowaniem tych zależności;

65.

uważa, że wszystkim rybakom i poławiaczom skorupiaków należy niezależnie od płci zapewnić łatwiejszy dostęp do instrumentów finansowych Unii Europejskiej i taki sam status we wszystkich państwach członkowskich, tak aby zagwarantować im zabezpieczenie socjalne i ochronę w ramach systemów opieki socjalnej każdego państwa członkowskiego; wzywa do wdrożenia strategii wsparcia finansowego dla pracowników sektora rybołówstwa i połowu skorupiaków, którzy mogą być zmuszeni do ograniczenia działalności lub mogą utracić pracę ze względu na dostosowywanie zdolności połowowej do dostępności zasobów rybnych lub ze względu na plany odbudowy zasobów;

66.

wzywa państwa członkowskie, by w ramach krajowych postanowień prawa pracy realizowały umowy zbiorowe, którymi powinny zostać objęte floty europejskie w celu poprawy warunków i bezpieczeństwa pracy;

67.

uważa, że konieczne jest zapewnienie większego udziału producentów w łańcuchu rynkowym produktów rybołówstwa i ograniczenie liczby pośredników w łańcuchu oraz ułatwienie większego udziału organizacji producentów i innych podmiotów w gospodarowaniu zasobami i wprowadzaniu na rynek produktów rybołówstwa, by podsektor połowowy stał się jak najbardziej rentowny oraz by zachęcić do bezpośredniej sprzedaży lub związanej z obrotem działalności producenta, która może doprowadzić do skrócenia łańcucha sprzedaży, a także wspierać je;

68.

wzywa Komisję do prac na rzecz lepszego przekazywania konsumentom informacji na temat pochodzenia i jakości produktów w tym sektorze i opracowania szczególnego programu oznakowania ekologicznego w celu poprawy wizerunku produktów rybołówstwa i wspierania zdrowia konsumentów, opierając ten program na ścisłym monitorowaniu i pełnej identyfikowalności począwszy od etapu pozyskiwania surowców aż do wprowadzania na rynek gotowych produktów, zarówno w odniesieniu do sprzedaży produktów świeżych, jak i przetworzonych pochodzących z połowów lub akwakultury;

69.

przypomina o konieczności zapewnienia rygorystycznego wdrażania środków monitorowania i certyfikacji produktów rybołówstwa i akwakultury wprowadzanych na rynek Wspólnoty, co dotyczy również przywozu, w celu zapewnienia, że pochodzą one ze zrównoważonych połowów, a we właściwych przypadkach właściwego przetwórstwa; zwraca ponadto uwagę na potrzebę zagwarantowania identyfikowalności produktów wwożonych oraz ich zgodności z wymogami sanitarnymi, środowiskowymi i socjalnymi nakładanymi na produkty wspólnotowe; celem tych działań jest stworzenie na rynku Wspólnoty jednakowych warunków dla wszystkich podmiotów;

70.

zauważa, że ponieważ rybołówstwo to działalność wykorzystująca samoodnawiające się zasoby, pierwszym i nadrzędnym zadaniem podmiotów zarządzających rybołówstwem jest bezpośredni lub pośredni nadzór nad całością nakładów połowowych w sposób pozwalający na osiągnięcie celu, jakim jest zapewnienie zaopatrzenia ludności w ryby przy jednoczesnym zapewnieniu trwałości zasobów;

71.

uważa, że należy ustanowić ramy polityczne umożliwiające podejmowanie decyzji dotyczących sektora w perspektywie średnio- i długookresowej, stosując różne plany operacyjne dostosowane do specyfiki rybołówstwa i cech wyróżniających poszczególne floty i sektory przemysłu w Europie;

72.

uważa, że o ile długoterminowe cele strategiczne można sformułować na szczeblu unijnym, rzeczywiste kompetencje w zakresie opracowywania i wdrażania poszczególnych planów operacyjnych powinno się przekazać państwom członkowskim i organom regionalnym, zaś instytucje europejskie powinny zapewniać osiąganie kluczowych celów;

73.

uważa, że dla wszystkich typów połowów lub geograficznych regionów rybackich należy wymagać ustanowienia długoterminowych planów zarządzania; wzywa, żeby plany te miały ostrożnościowy charakter, opierały się na doradztwie naukowym, spełniały spójne kryteria zapewniające podejście ekosystemowe; jest zdania, że plany te należy regularnie monitorować, tak aby w razie potrzeby można było je dostosować do wszelkich nowych warunków;

74.

uważa, że plany zarządzania i odbudowy powinno się symulacyjnie oceniać naukowo i poddawać rygorystycznym testom, żeby zapewnić wysokie prawdopodobieństwo, że plany te osiągną wyznaczone im cele mimo wielu czynników niepewności, które są niedołącznym elementem naszej wiedzy naukowej dotyczącej środowiska morskiego i cech zasobów rybnych;

75.

wzywa Komisję, żeby przeanalizowała wszelkie alternatywne środki przeciw przełowieniu oraz możliwości zmodernizowania niektórych części floty bez zwiększania zdolności połowowej;

76.

uważa, że bardziej bezpośrednie zaangażowanie sektora rybołówstwa w określanie WPRyb oraz w zarządzanie nią może znacznie ograniczyć odrzuty; uważa, że należy w jak największym stopniu wspierać doświadczenia sprzyjające zarządzaniu ukierunkowanemu na wyniki; jest zdania, że będzie to wymagało przeglądu rozporządzenia w sprawie kontroli (rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009), bez względu na to, że zostało ono przyjęte pod koniec 2009 r.;

77.

utrzymuje, że w systemie zarządzania sektorem rybołówstwa trzeba porzucić tradycyjne podejście odgórne, kładąc nacisk na zasadę regionalizacji i pomocniczości (decentralizacja horyzontalna), co nie powinno jednak prowadzić do dyskryminacji ani szkodzić wspólnej realizacji polityki rybołówstwa, na ocenę zasady względnej stabilności i stwierdzenie, czy z wniosków z tej oceny wynika konieczność bardziej elastycznego stosowania tej zasady, oraz na udział pracowników sektora i innych podmiotów; w kontekście wielorakiej specyfiki floty wspólnotowej zdecydowanie odrzuca wszelkie próby przyjmowania uniwersalnego wspólnotowego modelu zarządzania rybołówstwem i wzywa do należytego uwzględnienia szczególnych cech różnych europejskich mórz; podkreśla jednak, iż nie można szkodzić równości szans producentów na rynku europejskim oraz harmonizacji warunków konkurencji;

78.

wzywa Komisję, żeby prowadziła prace nad oddzielnym, jasno określonym, liberalnym, odbiurokratyzowanym i i uproszczonym modelem zarządzania przybrzeżnymi połowami na małą skalę, w którym instytucje europejskie będą wyznaczały priorytetowe cele do osiągnięcia przez państwa członkowskie zgodnie z ich własnymi strategiami;

79.

dostrzega potencjał samodzielnego zarządzania i regionalizacji dla stworzenia kultury przestrzegania prawa;

80.

uważa, że włączenie zainteresowanych podmiotów w opracowywanie politycznych strategii zarządzania rybołówstwem i zarządzanie tymi strategiami może doprowadzić do skuteczniejszych środków zarządzania, i dlatego jest zdania, że należy dostrzegać, wspierać i stymulować pozytywne innowacje przyjmowane na szczeblu indywidualnym, lokalnym lub na poziomie państw członkowskich;

81.

uważa, że należy pogłębić debatę i badania na temat ewentualnej decentralizacji WPRyb przy udziale wszystkich zainteresowanych podmiotów na szczeblu instytucjonalnym i sektorowym;

82.

wzywa Komisję, by starannie zbadała możliwość przyjęcia nowych mechanizmów zarządzania rybołówstwem, uzupełniających system całkowitego dopuszczalnego połowu i kwot, z wyjątkiem sytuacji, kiedy system ten funkcjonuje właściwie, gdyż rozwiązania takie ułatwią realizowanie polityki unikania odrzutów i umożliwią flocie bardziej elastyczne dostosowywanie się do bieżącej różnorodności i rozmieszczenia zasobów; wzywa Komisję, żeby zbadała, czy należy wprowadzić zmiany w zasadzie względnej stabilności, a w szczególności w jaki sposób można udzielić społecznościom przybrzeżnym w znacznym stopniu zależnym od rybołówstwa preferencji w odniesieniu do udziału w zasobach rybołówstwa, a jeżeli badanie wykaże, że należy wprowadzić zmiany, to jakie powinny one być;

83.

uważa, że mechanizm zarządzania opierający się o nakłady połowowe pozwoliłby skutecznie realizować politykę unikania odrzutów i uprościć obecne procedury administracyjne i kontrolne, które są zbyt skomplikowane i kosztowne zarówno dla sektora, jak i dla administracji państw członkowskich;

84.

uważa, że nie należy mierzyć nakładów połowowych w sposób jednolity, bez względu na różnorodność flot i narzędzi połowowych; uważa, że w przypadku działań na rzecz kontrolowania nakładów połowowych należy brać pod uwagę poszczególne gatunki i narzędzia połowowe oraz przewidywany wpływ połowów na zasoby każdego gatunku;

85.

jest zdania, że każda zmiana w modelu zarządzania winna łączyć się z przejściowym okresem zastosowania wyłącznie na terytorium poszczególnych państw członkowskich, tak aby uniknąć nagłych zmian i móc ocenić jej konsekwencje przed rozszerzeniem jej zastosowania na skalę wspólnotową;

86.

jest także zdania, że wszelkie nowe modele zarządzania będą musiały opierać się na obecnym założeniu względnej stabilności; uznaje jednak za nieuniknione, że w przyszłości WPRyb będzie musiała uwzględnić mające zastosowanie w rzeczywistości kwoty połowowe, tym samym czyniąc system na tyle elastycznym, by nie blokować wydajności ekonomicznej i opłacalności inwestycji;

87.

uważa, że poszczególne środki zarządzania zasobami rybnymi będą tym lepiej zrozumiane, przyjęte i stosowane, o ile większy będzie udział zainteresowanych stron, o ile cele będą jaśniej sformułowane i większe wsparcie finansowe i społeczne udzielone zainteresowanym stronom; podkreśla konieczność stosowania mechanizmów przyznawania dotacji lub wyrównań rybakom dotkniętym społeczno-gospodarczymi skutkami wieloletnich planów odnawiania zasobów i zarządzania, a także środkami ochrony ekosystemów;

88.

utrzymuje, że regionalne komitety doradcze, inne zainteresowane strony oraz oceny przeprowadzane przez Europejską Agencję Kontroli Rybołówstwa powinny odgrywać większą rolę zarówno w procesie reformy WPRyb, jak i po nim, oraz że organy te powinny dysponować logistycznymi i finansowymi możliwościami pełnego wykonywania swoich nowych obowiązków, co Parlament poparł we wcześniejszych rezolucjach np. we wspomnianej wyżej rezolucji z dnia 24 kwietnia 2009 r.;

89.

opowiada się za wzmocnieniem w procesie decyzyjnym aspektów regionalnych, które bardziej niż dotychczas uwzględnią regionalne cechy szczególne ekosystemów i warunki połowów związane ze środowiskiem, przy czym wymaga to trwałego wzmocnienia regionalnych organów doradczych;

90.

podkreśla znacznie Europejskiej Agencji Kontroli Rybołówstwa w kontekście zreformowanej WPRyb oraz konieczność zapewnienia ujednoliconej i obiektywnej kontroli rybołówstwa oraz stosowania jednolitego i sprawiedliwego systemu przepisów i sankcji, dzięki czemu wzrośnie zaufanie armatorów i rybaków do podstawowej zasady równego traktowania;

91.

zakłada, że w ramach polityki w zakresie kontroli nad WPRyb powinno się uwzględniać następujące elementy:

92.

apeluje o opracowanie polityki podnoszenia poczucia odpowiedzialności, zgodnie z którą państwa członkowskie, które nie wypełniają zobowiązań w zakresie kontroli i ochrony nie będą mogły korzystać z funduszy strukturalnych i innych form wsparcia Wspólnoty na mocy postanowień art. 95 nowego rozporządzenia w sprawie kontroli; uważa, że zasadnicze znaczenie ma elastyczne finansowanie ze środków unijnych i krajowych przeznaczonych na rybołówstwo jedynie działalności i środków, które opierają się na rybołówstwie trwałym pod względem ekologicznym, gospodarczym i społecznym;

93.

stwierdza, że rybołówstwo NNN jest formą nieuczciwej konkurencji, która przynosi ogromne szkody wszystkim rybakom europejskim przestrzegającym legislacji wspólnotowej, krajowej i państw trzecich i prowadzącym działalność w odpowiedzialny sposób;

94.

przypomina, że rybołówstwo NNN zakłóca sprawiedliwe funkcjonowanie rynku rybołówstwa i zagraża równowadze ekosystemów;

95.

zachęca UE do przyjęcia odpowiedzialności związanej z jej pozycją największego importera i największego rynku ryb na świecie oraz do objęcia pozycji lidera w przeciwdziałaniu globalnemu problemowi nielegalnych połowów, korzystając ze wszystkich nadarzających się okazji, aby walce z nielegalnymi, nieraportowanymi i nieuregulowanymi połowami nadać charakter priorytetowy w międzynarodowym kalendarzu prac, biorąc po uwagę poważne szkody dla środowiska powodowane przez rybołówstwo NNN (w tym osłabianie odporności ekosystemów morskich na wpływ zmian klimatu) oraz zagrożenie, jakie ten rodzaj połowów stanowi dla bezpieczeństwa żywnościowego;

96.

podkreśla, że w ramach reformy WPRyb należy szukać rozwiązań gwarantujących stabilną i stałą równowagę między zasobami połowowymi a zdolnościami połowowymi floty;

97.

przypomina o znaczeniu dostosowania zdolności połowowych floty do dostępnych zasobów; nalega jednak, by Komisja i państwa członkowskie oszacowały rzeczywistą nadmierną zdolność połowową, wskazując floty, które są nadmiernie rozbudowane w stosunku do swoich rzeczywistych możliwości połowowych;

98.

17 a. popiera odmienne traktowanie sekcji rybołówstwa dalekomorskiego i tych, których struktura i przedsiębiorczość upodabnia je do innych rodzajów działalności gospodarczej, oraz rybołówstwa na mniejszą skalę i bardziej przywiązanego do strefy przybrzeżnej i zaopatrywania konkretnych rynków, o mniejszej produkcji na jednostkę, odmiennej strukturze kosztów i zatrudnienia;

99.

popiera opracowanie nowych definicji rybołówstwa na małą skalę, rybołówstwa przemysłowego i bardziej elastycznych kryteriów, na których te nowe definicje powinny się opierać, aby umożliwić lepsze odzwierciedlenie różnorodności występującej w rybołówstwie wspólnotowym; dlatego wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowej i wyczerpującej analizy rozmiarów, charakterystyki i rozmieszczenia obecnej floty wspólnotowej, przy odpowiednim wyważeniu kryteriów służących do ich definiowania, w taki sposób, aby nie występowała dyskryminacja między podobnymi flotami lub między flotami różnych państw członkowskich, które dokonują połowów na tych samych wodach;

100.

wzywa Komisję do jasnego zdefiniowania nadmiernej zdolności połowowej; konieczne jest ustalenie przyczyn nadmiernej zdolności połowowej, a w szczególności ekonomicznej siły napędowej zdolności połowowej, oraz zbadanie możliwych związków z polityką rynkową, pamiętając, że w niektórych przypadkach siły rynkowe mogą być kluczowym kryterium, jakie należy wziąć pod uwagę; uważa, że kryteria, według których definiuje się flotę wspólnotową, nie powinny ograniczać się do nazbyt uproszczonych parametrów liczbowych i umożliwić ustanowienie zbioru kryteriów wspólnych dla wszystkich regionów, co umożliwiłoby stworzenie jednolitego i elastycznego modelu, który sprawiedliwie odzwierciedlałby zróżnicowaną sytuację floty wspólnotowej;

101.

uważa, że obecny EFR i przyszłe fundusze strukturalne przeznaczone dla sektora rybołówstwa powinny nadal promować renowację i modernizację floty, szczególnie drobnego rybołówstwa przybrzeżnego i nieprzemysłowego, ponieważ pomoc ta oparta jest na kryteriach bezpieczeństwa (zmniejszenie liczby wypadków przy pracy), higieny, komfortu i ochrony środowiska, oszczędności paliwa i na innych kryteriach, które nie obejmują zwiększenia zdolności połowowej floty;

102.

uważa, że polityka wspierania floty rybackiej powinna uwzględniać kryteria oparte na zasługach, takie jak opracowanie dobrych, przyjaznych środowisku naturalnemu wzorców rybołówstwa, przestrzeganie zasad zgodności i stosowanie schematów organizacyjnych (stowarzyszenia producentów);

103.

popiera utworzenie funduszu na rzecz złomowania, który skutecznie rozwiązałby w perspektywie krótkoterminowej problem nadmiernie rozbudowanej floty, przy wprowadzeniu przepisów, dzięki którym państwa członkowskie nie będą mogły blokować jego wykorzystania;

104.

jest zdania, że w perspektywie długoterminowej flota połowowa powinna przejść na samofinansowanie i utrzymać konkurencyjność na wolnym rynku produktów rybołówstwa; podkreśla jednak, że stałoby się to możliwe jedynie w ramach WPRyb, której model zarządzania połowami zapewniłby rentowność przedsiębiorstw;

105.

jest przekonany, że silny, trwały ekologicznie sektor akwakultury o wysokiej jakości ma zdolność do stymulowania wzrostu w sektorach powiązanych i wspierania rozwoju na obszarach przybrzeżnych i wiejskich, przynosząc również znaczne korzyści konsumentom w postaci ekologicznie produkowanej, dobrej jakościowo i zdrowej żywności;

106.

uważa, że należy wzmocnić ochronę i podnieść konkurencyjność akwakultury wspólnotowej, zapewniając stałe istotne wsparcie badań i rozwoju technologii, poprawiając planowanie przestrzenne obszarów przybrzeżnych i zlewni pod kątem ich dostępności oraz włączając szczególne potrzeby akwakultury w politykę rynkową UE; dostrzega istotną rolę, jaką odgrywają organizacje producentów (OP) powołane w ramach wspólnej organizacji rynków (WOR), i wzywa Komisję, żeby w ramach tych uregulowań w szczególności rozwiązała specjalistyczne potrzeby i wymogi sektora akwakultury;

107.

uważa, że trwały rozwój akwakultury wymaga ekologicznych urządzeń i metod produkcji, m.in. trwałych źródeł pożywienia, w celu uniknięcia problemów w rodzaju eutrofizacji wód oraz wspierania wzrostu jakości wytwarzanych produktów poprzez poprawę norm dotyczących zdrowia oraz ustanowienie wysokich norm dotyczących akwakultury organicznej i dobrostanu zwierząt, a także wysokiego poziomu ochrony konsumentów; podkreśla znaczenie zachęt do produkcji w sektorze akwakultury organicznej i podniesienie wydajności gospodarstw hodowli ryb;

108.

uważa, że akwakultura stanowi integralną część WPR i odgrywa uzupełniającą rolę wobec podsektora połowów, szczególnie w odniesieniu do dostępności zaopatrzenia w żywność, zdolności zatrudnienia i zarybiania, w szczególności gatunków najbardziej eksploatowanych w naturalnym środowisku;

109.

wzywa do wspierania inwestycji w nowe technologie hodowli ryb, w tym systemy intensywne umożliwiające recycling wody, hodowlę ryb słonowodnych w systemie off-shore oraz badania nad hodowlą nowych gatunków interesujących z gospodarczego punktu widzenia oraz nad paszą dla ryb wytwarzaną w sposób wywierający mniejszy wpływ na środowisko; dostrzega duży potencjał akwakultury przybrzeżnej i wzywa Komisję, żeby zbadała specyficzne mechanizmy mające na celu wsparcie rozwoju takiej hodowli ryb słonowodnych w systemie off-shore;

110.

uważa, że konieczne jest wprowadzenie zasad ustanawiających dobrą praktykę rynkową (sprawdzanie jakości produktów, ochrona konsumentów, cła) i uczciwą konkurencję w odniesieniu do produktów rybołówstwa spoza UE, z wyjątkiem produktów, które podlegają uregulowaniom zawartym w umowach UE ze stronami trzecimi;

111.

twierdzi, że w przypadku przerwania działalności floty w okresach ochrony biologicznej, umożliwiających odnowę zasobów rybnych, należy koniecznie uwzględnić przemysł konserwowy, ponieważ nie istnieją alternatywy dla zaopatrzenia w gatunki będące przedmiotem omawianych środków;

112.

wzywa Komisję, by przedstawiła Radzie i Parlamentowi Europejskiemu wnioski zachęcające do poszukiwania nowych gatunków do akwakultury, dających wysoką jakość i wartość dodaną, oraz by wspierała w całej Wspólnocie badania i wymianę dobrych praktyk dotyczących takich gatunków i odpowiednich metod produkcji i wprowadzania na rynek w celu uspokojenia obaw o stan środowiska i zapewnienia lepszej konkurencyjności w stosunku do innych rodzajów innowacyjnej żywności;

113.

podkreśla wagę zapewnienia finansowania przedsiębiorstwom akwakultury bez względu na ich wielkość, przy czym głównym kryterium jest ich wkład w społeczny i ekonomiczny rozwój warunków życia społeczności przybrzeżnych;

114.

zgadza się z krytycznymi głosami przedstawicieli sektora, według których reforma wspólnej organizacji rynków w sektorze produktów rybołówstwa i akwakultury jest powiązana z procesem reformy WPRyb – przeciwnie do tego, co nastąpiło w przypadku polityki kontroli w sektorze rybołówstwa – co dla producentów wspólnotowych prawdopodobnie oznacza konieczność czekania do 2013 r. na nowe ramy umożliwiające poprawę rentowności ich działalności; ma nadzieję, że Komisja niezwłocznie przedstawi komunikat w sprawie przyszłości obecnej wspólnej organizacji rynków;

115.

uważa za konieczne niezwłoczne przeprowadzenie dalekosiężnego przeglądu WOR produktów rybołówstwa w celu zwiększenia jej udziału w zagwarantowaniu dochodów w sektorze, zapewnieniu stabilności rynku, lepszym wprowadzaniu do obrotu produktów rybołówstwa i zwiększeniu wytwarzanej wartości dodanej;

116.

podkreśla konieczność utworzenia mechanizmów mających na celu wspieranie koncentracji podaży, mianowicie tworząc organizacje producentów i pobudzając ich działalność;

117.

zwraca się ponadto o przygotowanie badania zawierającego szczegółową analizę ogólnej sytuacji związanej z koncentracją popytu na rynku produktów rybołówstwa, tak aby sprawdzić, czy istnieją strategie rynkowe mogące naruszać zasady konkurencji i powodować spadek cen większości gatunków;

118.

uważa, że należy utworzyć mechanizmy interwencji rynkowej, w szczególności na łowiskach, gdzie model zarządzania jest oparty na zasadzie zbywalnych praw połowowych, aby zapobiec zbytniej koncentracji tych praw w rękach ograniczonej liczby podmiotów (klauzule ochronne), ponieważ taka sytuacja, gdyby zaistniała w jednym z państw członkowskich, zagrażałaby rentowności floty tego państwa działającej na małą skalę, a gdyby zaistniała w wielu państwach członkowskich, zagrażałaby trwałości sektora w niektórych państwach;

119.

zwraca się ponadto, by w przyszłych planach odnowy i zarządzania Komisja przeanalizowała konsekwencje obniżenia zdolności połowowej na rynku europejskim oraz wpływ związanego z tym importu produktów zastępczych z państw trzecich, który ma zrekompensować niedobory rynkowe;

120.

podkreśla, że konieczne jest zapewnienie spójności wspólnej polityki handlowej z celami, do których osiągnięcia dąży się w ramach WPRyb, tak aby nie dopuścić do sytuacji, w której nowe zezwolenia UE na poziomie ochrony zewnętrznej (wielostronne, regionalne lub dwustronne), taryfowe lub pozataryfowe, które dotyczą produktów rybołówstwa i akwakultury, zniweczą wysiłki podjęte w celu zagwarantowania rynków zbytu dla produkcji wspólnotowej po cenach wystarczająco opłacalnych lub też zaszkodzą tym wysiłkom;

121.

uważa, że należy podjąć wszelkie możliwe środki celem uniknięcia zwiększenia już i tak bardzo znacznej zależności UE od przywozu z państw trzecich mającego na celu zaopatrzenie w produkty rybołówstwa i akwakultury;

122.

uważa, że UE powinna zapewnić zewnętrzną promocję wspólnotowych produktów rybołówstwa, takich jak konserwy i produkty akwakultury, mianowicie promując certyfikację i finansując reklamę tych produktów na targach i konkursach międzynarodowych;

123.

uważa, że cele przewodnie działań zewnętrznych prowadzonych w ramach WPRyb powinny obejmować ochronę interesów Wspólnoty w dziedzinie rybołówstwa w zgodzie z polityką zewnętrzną UE;

124.

uważa, że Wspólnota powinna być bardziej obecna w regionalnych organizacjach zarządzania rybołówstwem, w FAO, ONZ i innych organizacjach międzynarodowych, by propagować odpowiednie gospodarowanie łowiskami międzynarodowymi, zwalczać nielegalne połowy oraz zapewniać większą ochronę ekosystemów morskich w celu zabezpieczenia na przyszłość zrównoważonego charakteru działalności połowowej;

125.

uważa, że należy opracować systemy promocji produktów rybołówstwa pochodzących z ekologicznych i sprawiedliwych społecznie zasobów w UE i poza nią;

126.

wzywa UE, żeby – zgodnie z Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza – zgadzała się na dostęp do zasobów rybnych na wodach kraju trzeciego tylko wówczas, gdy wykazano naukowo, że istnieje tam nadwyżka zasobów, której nie zdołają wyłowić rybacy danego kraju trzeciego oraz że połów nadwyżki zasobów może odbywać się w sposób trwały, przy zastosowaniu co najmniej tych samych standardów, które obowiązują w UE (selektywność sprzętu itp.);

127.

uważa, że należy ogólnie oceniać zawieranie nowych umów połowowych z krajami trzecimi na podstawie kryteriów ustanowionych przez Parlament Europejski; uważa, że kryteria te powinny mieć na celu osiągnięcie równowagi między interesami gospodarczymi a wspieraniem zrównoważonych połowów, umacnianie zdolności partnerów UE do utrzymywania zrównoważonego charakteru połowów w swoich wodach i przyczynianie się tym samym do poprawy zarządzania rybołówstwem poza UE, wspieranie zatrudnienia w sektorze rybołówstwa oraz utrzymanie wiarygodności Unii Europejskiej jako obrońcy praw człowieka na świecie;;

128.

ponadto wzywa do wyraźnego rozróżnienia – w odniesieniu do ustaleń dotyczących kompensacji finansowej przewidzianej w umowach o partnerstwie – między wymiarem handlowym a współpracą na rzecz rozwoju w dziedzinie rybołówstwa z krajami trzecimi z myślą o większej przejrzystości budżetowej;

129.

jest zdania, że umowy o partnerstwie powinny przyczynić się do tworzenia miejsc pracy w krajach trzecich, zmniejszyć poziom ubóstwa, rozwinąć struktury wsparcia dla sektora (porty rybackie, infrastrukturę służącą do magazynowania i przetwarzania ryb itp.), a tym samym zmniejszyć liczbę imigrantów przybywających do UE;

130.

uważa, że rekompensaty finansowe przyznawane na mocy umów w sprawie połowów zawieranych z krajami trzecimi powinny służyć promocji i rozwojowi sektora rybołówstwa w tych krajach za pomocą środków finansowych przeznaczonych obowiązkowo na tworzenie infrastruktury (porty rybackie, magazyny, zakłady przetwórstwa ryb itp.), bądź też dostarczając środków operacyjnych (statki, narzędzia połowowe itp.) umożliwiających prowadzenie odpowiedzialnej i zrównoważonej działalności rybackiej;

131.

wyraża przekonanie, że umowy stowarzyszeniowe w dziedzinie rybołówstwa powinno się negocjować w oparciu o ugruntowane przesłanki naukowe, a także zakłada, że by osiągnąć inne konieczne postępy należy uwzględnić w procesie negocjacyjnym wszelkie środki techniczne i znacząco poprawić mechanizmy wdrażania przepisów umowy;

132.

wzywa do konsultacji z przedstawicielami przedmiotowego sektora podczas negocjacji oraz do zaangażowania regionalnych komitetów doradczych w charakterze obserwatora w prace wspólnych komisji przewidzianych w umowach dalekomorskich;

133.

jest zdania, że ze względu na coraz bardziej skomplikowaną sytuację, konieczność bardziej skutecznego realizowania umów oraz coraz większą liczbę zadań związanych z odpowiednim udziałem w regionalnych organizacjach ds. rybołówstwa, należy zwiększyć zasoby ludzkie i materialne, którymi dysponuje DG MARE; należy także zbadać możliwość decentralizacji i przekazania zarządzania państwom członkowskim;

134.

uważa, że WPRyb wymaga kompleksowego podejścia do gospodarowania zasobami rybnymi i musi być skoordynowana z polityką ochrony środowiska, polityką na rzecz rozwoju i ze zintegrowaną polityką morską;

135.

za dobrą decyzję uznaje objęcie priorytetem przez Komisję Europejską zintegrowanej polityki morskiej oraz podkreśla, że nowe podejście oparte na ekosystemach bezpośrednio i w trybie pilnym połączy WPRyb z wyżej wymienioną zintegrowaną polityką morską;

136.

uważa, że działalność rybacką należy ująć w odpowiednie ramy i rozplanować w szerszym kontekście działalności morskiej, takiej jak transport morski, turystyka morska, nadbrzeżne elektrownie wiatrowe, akwakultura, i włączyć do grup działalności morskiej;

137.

zauważa, że rybołówstwo jest jednym z sektorów gospodarki o największym wpływie na ekosystemy, jako że z nich właśnie pozyskuje większość swoich produktów, oraz że na sektor rybołówstwa w największym stopniu wpływa inna działalność prowadzona w ramach ekosystemów, np. turystyka, transport morski czy urbanizacja terenów brzegowych;

138.

jest przekonany, że rzeczywiste włączenie WPRyb do zintegrowanej polityki morskiej wymaga woli politycznej, a krajowe, regionalne i lokalne podmioty rybackie są gotowe przyjąć na siebie zobowiązania w tym zakresie; podkreśla, że biorąc pod uwagę cele WPRyb, a także konieczność zapewnienia odpowiedniego powiązania między poszczególnymi strategiami politycznymi mającymi wpływ na środowisko morskie, nie należy podporządkowywać WPRyb innym strategiom politycznym opracowanym w międzyczasie; uważa wręcz przeciwnie, że te ostatnie strategie polityczne powinny uwzględniać cele polityki rybołówstwa i chronić je;

139.

podkreśla konieczność przeznaczenia odpowiednich środków finansowych na ZEPM oraz zasadę, zgodnie z którą nowe priorytety powinny odpowiadać nowym środkom finansowym; sprzeciwia się finansowaniu ZEPM ze środków EFR;

140.

uważa, że należy systematycznie wdrażać odpowiednie i rygorystyczne europejskie morskie planowanie przestrzenne sprzyjające ustanowieniu stref biogeograficznych w celu ochrony najwrażliwszych ekosystemów morskich; przypomina w związku z tym, że rybołówstwo łodziowe, akwakultura morska i połów skorupiaków prowadzone są głównie w ekosystemach najbardziej narażonych poprzez swoje przybrzeżne położenie, co jeszcze bardziej wzmacnia i zacieśnia wzajemną zależność;

141.

zauważa, że w zielonej księdze Komisja stwierdza, że system 12 mil morskich generalnie się sprawdził, a zatem jednym z nielicznych obszarów, co do którego WPRyb odniosła względny sukces, jest obszar pozostający pod kontrolą państw członkowskich; domaga się w związku z tym, aby nadać tej zasadzie stały charakter;

142.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Komitetowi Regionów i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Komitetowi Doradczemu ds. Rybołówstwa i Akwakultury, regionalnym komitetom doradczym, Komitetowi Naukowo-Technicznemu i Ekonomicznemu, Komitetowi ds. Sektorowego Dialogu Społecznego w Rybołówstwie Morskim oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 348/37

A.

mając na uwadze, że co roku przewozi się około 100 000 koni przeznaczonych do uboju na niepotrzebnie duże odległości w nieludzkich warunkach do Unii Europejskiej oraz w jej obrębie,

B.

mając na uwadze, że istnieją poparte dokumentami dane wykazujące, że ze względu na braki w obowiązujących przepisach konie przewożone są na duże odległości, co powoduje różnorodne problemy w zakresie dobrostanu, takie jak poważne obrażenia, choroby, wycieńczenie i odwodnienie,

C.

mając na uwadze, że istnieją wyraźne dowody na to, że rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań nie jest ściśle stosowane,

D.

mając na uwadze, że Komisja dokonuje obecnie przeglądu rozporządzenia Rady (WE) 1/2005,

1.

przyjmuje do wiadomości petycję w sprawie transportu koni przeznaczonych do uboju na długie odległości w Europie złożoną przez organizację World Horse Welfare;

2.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dokonania uważnej analizy materiałów dowodowych zebranych przez World Horse Welfare w kontekście przeglądu rozporządzenia Rady (WE) 1/2005;

3.

wzywa państwa członkowskie i Komisję Europejską do rygorystycznego stosowania rozporządzenia Rady (WE) 1/2005;

4.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy (1) Radzie, Komisji oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 348/38

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku lub zastąpienia go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.

21.12.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 348/50

A.

mając na uwadze, że w trakcie procedury budżetowej na rok 2010 uzgodniono, iż jakiekolwiek wydatki wyraźnie powiązane z wejściem w życie Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiającego Wspólnotę Europejską będą w razie konieczności rozpatrywane w ramach istniejących instrumentów budżetowych, jak budżet korygujący, po przyjęciu pierwotnego budżetu na rok 2010,

B.

mając na uwadze, że podkreślono, iż w takim przypadku i w możliwie najszerszym zakresie przed wystąpieniem o dodatkowe środki należy w pełni przeanalizować reorganizację aktualnych zasobów,

C.

mając na uwadze, że szczególnie podkreślono, iż przyjęty pierwotny poziom budżetu PE, wynoszący 19,87 % zatwierdzonych wydatków w dziale 5 (środki na wydatki administracyjne) wieloletnich ram finansowych, nie uwzględnia żadnych ewentualnych dostosowań związanych z Traktatem z Lizbony, zwłaszcza w dziedzinie ustawodawczej,

D.

mając na uwadze, że jednocześnie uznano, iż z powodu ograniczonych dostępnych marginesów wymagane będą dalsze oszczędności i przesunięcia w celu umożliwienia spełnienia dodatkowych wymogów,

1.

z zadowoleniem przyjmuje propozycję Prezydium w sprawie budżetu korygującego na rok 2010 dotyczącego budżetu Parlamentu Europejskiego (sekcja 1 ogólnego budżetu Unii) i przypomina, że jest to całkowicie zgodne z porozumieniem, w myśl którego jakiekolwiek dodatkowe potrzeby wynikające z wejścia w życie Traktatu z Lizbony będą rozpatrywane oddzielnie w ramach istniejących instrumentów budżetowych;

2.

podkreśla, że doskonałość ustawodawcza jest priorytetem Parlamentu oraz że należy zapewnić posłom, komisjom i grupom politycznym środki niezbędne do jej osiągnięcia; popiera ogólne założenia propozycji Prezydium oraz skupienie się na proponowanych wzmocnieniach; uważa ponadto, że ogólny wymiar tej propozycji jest zrozumiały, jeśli weźmie się pod uwagę przedstawione uzasadnienia i nowe wyzwania;

3.

ze względu na oczekiwane wieloletnie skutki finansowe tych i ewentualnie innych propozycji związanych z Traktatem z Lizbony wzywa do przeprowadzenia oceny wykorzystania dodatków na sekretariat;

4.

zauważa, że ogólny poziom proponowanego przez Prezydium budżetu wyniósłby 1 620 760 399 EUR, co stanowi 20,04 % pierwotnego działu 5; odnotowuje, biorąc pod uwagę przedstawiony wyżej kontekst i całkowitą wielkość budżetu, że wieloletni dobrowolny limit w wysokości 20 % został przekroczony o 0,04 punktu procentowego lub 3,2 mln EUR w propozycji Prezydium;

5.

uważa, że ogólnym punktem odniesienia dla budżetu PE powinno pozostawać programowanie wieloletnie za pomocą wieloletnich ram finansowych, tak aby zapewniona była ochrona interesów PE, przy jednoczesnym utrzymaniu dyscypliny budżetowej;

6.

uważa, że obecny 20-procentowy poziom dla działu 5 stanowi ograniczenie w porównaniu ze stanem poprzednim, gdyż trzeba będzie zawrzeć w nim wydatki nieprzewidziane w samorzutnie złożonym oświadczeniu z 1988 r.; przypomina, że od 2006 r. Parlament uwzględnia wydatki takie jak wydatki dotyczące Statutu posła (generując oszczędności dla państw członkowskich) i Statutu asystenta oraz wydatki związane z nową rolą PE wynikającą z Traktatu z Lizbony, a także z rozbudowaną polityką nieruchomości, aby dostosować się do ogółu potrzeb, w tym do rozszerzeń;

7.

uważa, że w oparciu o pierwotne poziomy referencyjne dla wieloletnich ram finansowych, wynegocjowane w 2006 r., a obowiązujące od 2007 r., wydatki PE powinny nadal zawierać się w tradycyjnym limicie 20 %, stanowiącym orientacyjny poziom referencyjny;

8.

uważa, że przy ogólnej kwocie ponad 1 600 000 000 EUR powinno być możliwe utrzymanie się w granicach 20 % (tj. osiągniecie 19,99 %), przy jednoczesnym całkowitym poszanowaniu dodatkowych potrzeb określonych w propozycji Prezydium; odnotowuje, że oznaczałoby to redukcję ogólnego budżetu o kwotę 4 mln EUR;

9.

postanawia wprowadzić taką korektę, nie naruszając elementów zawartych w propozycji Prezydium, poprzez redukcję rezerwy na budynki z 15 mln EUR do 11 mln EUR; odnotowuje, że dzięki temu ogólny poziom budżetu będzie wynosił 1 616 760 399 EUR, co stanowić będzie 19,99 % działu 5; podkreśla potrzebę długoterminowego planowania polityki w zakresie budynków;

10.

podkreśla potrzebę podjęcia działań mających na celu zapewnienie równowagi budżetowej w nadchodzących latach; potwierdza znaczenie opracowania polityki budżetowania od zera, która zapewni większą dyscyplinę i przejrzystość; apeluje o jak najszybsze podanie jasnej informacji o ogólnej kwocie wydatków stałych w ramach budżetu Parlamentu, jak określono w rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2009 r. w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2010 (4);

11.

zatwierdza preliminarz budżetowy budżetu korygującego 1/2010;

12.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji i preliminarza budżetowego Radzie i Komisji.