6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 września 2010 r. — Akzo Nobel Chemicals Ltd, Akcros Chemicals Ltd przeciwko Komisji Europejskiej, Council of the Bars and Law Societies of the European Union, Algemene Raad van de Nederlandse Orde van Advocaten, Association européenne des juristes d'entreprise (AEJE), American Corporate Counsel Association (ACCA) — European Chapter, International Bar Association

(Sprawa C-550/07 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Środki dowodowe - Uprawnienia kontrolne Komisji - Ochrona tajemnicy komunikacji - Stosunek zatrudnienia pomiędzy adwokatem a przedsiębiorstwem - Wymiana e-maili)

2010/C 301/02

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Akzo Nobel Chemicals Ltd, Akcros Chemicals Ltd (przedstawiciele: M. Mollica, M. van der Woude i C. Swaak, advocaat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i X. Lewis, pełnomocnicy), Council of the Bars and Law Societies of the European Union (przedstawiciel: J. Flynn QC), Algemene Raad van de Nederlandse Orde van Advocaten (przedstawiciele: O. Brouwer i C.E. Schillemans, advocaten), Association européenne des juristes d’entreprise (AEJE) (przedstawiciele: M. Dolmans i K. Nordlander, avocats, J. Temple Lang, solicitor), American Corporate Counsel Association (ACCA) — European Chapter (przedstawiciele: G. Berrisch, Rechtsanwalt, D.W. Hull, Solicitor), International Bar Association (przedstawiciele: J. Buhart i I. Michou, avocats)

Interwenienci popierający żądania strony wnoszącej odwołanie: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: V. Jackson, E. Jenkinson, pełnomocnicy i M. Hoskins, barrister), Irlandia (przedstawiciele: D. O’Hagen, pełnomocnik, D. O’Donnell, SC i R. Casey, BL), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: C. Wissels, Y. Vries i M. de Grave, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba w składzie powiększonym) z dnia 17 września 2007 r. w sprawie T-253/03 Akzo Nobel Chemicals i Akcros Chemicals przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji C(2003) 1533 wersja ostateczna z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie odmowy zastosowania ochrony tajemnicy korespondencji pomiędzy adwokatem i klientem w odniesieniu do pewnych dokumentów zajętych w ramach kontroli przeprowadzonej na podstawie art. 14 ust. 3 rozporządzenia nr 17 (sprawa COMP/E-1/38.589)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Irlandia oraz Królestwo Niderlandów poniosą własne koszty.

3)	Conseil des barreaux européens, Algemene Raad van de Nederlandse Orde van Advocaten, European Company Lawyers Association, American Corporate Counsel Association (ACCA) — European Chapter i International Bar Association poniosą własne koszty.

4)	W pozostałym zakresie Akzo Nobel Chemicals Ltd. i Akcros Chemicals Ltd. poniosą solidarnie koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 37 z 9.2.2008

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 września 2010 r. — Lego Juris A/S przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Mega Brands Inc.

(Sprawa C-48/09 P) (1)

(Odwołanie - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Wspólnotowy znak towarowy - Zdolność kształtu towaru do bycia zarejestrowanym jako znak towarowy - Rejestracja oznaczenia trójwymiarowego tworzonego przez górną powierzchnię i dwa boki klocka Lego - Unieważnienie wspomnianej rejestracji na wniosek przedsiębiorstwa zajmującego się obrotem klockami, które mają takie same kształt i wymiary - Artykuł 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) wspomnianego rozporządzenia - Oznaczenie tworzone wyłącznie przez kształt towaru niezbędny do uzyskania efektu technicznego)

2010/C 301/03

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Lego Juris A/S (przedstawiciele: V. von Bomhard i T. Dolde, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik), Mega Brands Inc. (przedstawiciele: P. Cappuyns i C. De Meyer, advocaten)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 12 listopada 2008 r. w sprawie T-270/06 Lego Juris A/S przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez właściciela trójwymiarowego wspólnotowego znaku towarowego przedstawionego w postaci klocka Lego dla towarów należących do klas 9 i 28 na decyzję R 856/2004-G Wielkiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 10 lipca 2006 r. oddalającą odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień, na mocy której znak ten został częściowo unieważniony w wyniku wniosku o unieważnienie złożonego przez Mega Brands– Wykładnia art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt ii) rozporządzenia (WE) nr 40/94.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Lego Juris A/S zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 82 z 4.4.2009.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 września 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Dioikitiko Efeteio Thessalonikis — Grecja) — Zoi Chatzi przeciwko Ypourgos Oikonomikon

(Sprawa C-149/10) (1)

(Polityka społeczna - Dyrektywa 96/34/WE - Porozumienie ramowe dotyczące urlopu rodzicielskiego - Wykładnia klauzuli 2 pkt 1 porozumienia ramowego - Osoba uprawniona do urlopu rodzicielskiego - Urlop rodzicielski w przypadku narodzin bliźniąt - Pojęcie narodzin - Wzięcie pod uwagę liczby narodzonych dzieci - Zasada równego traktowania)

2010/C 301/04

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Dioikitiko Efeteio Thessalonikis

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Zoi Chatzi

Strona pozwana: Ypourgos Oikonomikon

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Dioikitiko Efeteio Thessalonikis — Wykładnia klauzuli 2 pkt 1 dyrektywy Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie Porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC (Dz. U. L 145, s. 4) w związku z art. 24 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz. U. C 83, s. 389) — Urlop rodzicielski w przypadku narodzin bliźniąt — Przyznanie jednego urlopu rodzicielskiego w przypadku narodzin bliźniąt — Naruszenie art. 21 Karty praw podstawowych z powodu dyskryminacji ze względu na urodzenie i niezgodnego z zasadą proporcjonalności ograniczenia praw bliźniąt

Sentencja

Klauzuli 2 pkt 1 Porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego, zawartego w dniu 14 grudnia 1995 r. i stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC, zmienionej dyrektywą Rady 97/75/WE z dnia 15 grudnia 1997 r., nie można interpretować w ten sposób, że na jej mocy dziecku zostaje przyznane indywidualne prawo do urlopu rodzicielskiego.

Klauzuli 2 pkt 1 tego porozumienia ramowego nie można interpretować w ten sposób, że narodziny bliźniąt wiążą się z powstaniem prawa do tej samej liczby urlopów rodzicielskich co liczba narodzonych dzieci. Jednakże na mocy tej klauzuli, interpretowanej w świetle zasady równego traktowania, na ustawodawcy krajowym ciąży obowiązek wprowadzenia w życie takich uregulowań dotyczących urlopu rodzicielskiego, które w zależności od sytuacji istniejącej w danym państwie członkowskim zapewnią, że rodzice bliźniąt będą traktowani w sposób należycie uwzględniający ich szczególne potrzeby. Do sądu krajowego należy sprawdzenie, czy przepisy krajowe spełniają ten wymóg, i ewentualnie dokonanie takiej wykładni wspomnianych przepisów krajowych, która w najszerszym możliwym zakresie będzie zgodna z prawem Unii.

(1) Dz.U. C 148 z 5.6.2010.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 7 lipca 2010 r. — Georg Neidel przeciwko Stadt Frankfurt am Main

(Sprawa C-337/10)

()

2010/C 301/05

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Georg Neidel

Strona pozwana: Stadt Frankfurt am Main

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 7 dyrektywy 2003/88/WE (1) znajduje również zastosowanie do stosunku pracy urzędnika?

2)	Czy art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE obejmuje także prawo do urlopu rocznego tudzież wypoczynkowego, jeżeli zgodnie z prawem krajowym takie prawo podmiotowe przysługuje na więcej niż 4 tygodnie?

3)	Czy art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE obejmuje również prawa zwolnienia z obowiązku służby, które na podstawie prawa krajowego wynikają z nierównomiernego rozkładu czasu pracy i zostały oprócz urlopu rocznego tudzież wypoczynkowego przyznane jako wyrównanie za dni wolne?

Czy urzędnik, który przeszedł na emeryturę może opierać roszczenie o rekompensatę za urlop roczny, tudzież wypoczynkowy bezpośrednio o art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88/WE, jeżeli z powodów zdrowotnych nie mógł on wykonywać służby i dlatego nie był w stanie skorzystać z przysługującego mu urlopu w formie zwolnienia z obowiązku służby?

5)	Czy takie roszczenie o rekompensatę może przynajmniej częściowo zostać podważone za pomocą ustanowionej w prawie krajowym wcześniejszej utraty prawa do urlopu?

Czy zakres ustanowionego w art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88/WE roszczenia o rekompensatę obejmuje tylko zagwarantowany w art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE minimalny okres urlopu, który wynosi 4 tygodnie czy też wspomniane roszczenie obejmuje również prawo do urlopu w szerszym zakresie, które przewidziane zostało w prawie krajowym? Czy do tego szerszego prawa do urlopu zaliczają się również prawa, które wynikają ze szczególnego rozkładu czasu pracy?

(1) Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/4

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-362/10)

()

2010/C 301/06

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: S. La Pergola i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych i wykonawczych koniecznych do właściwej transpozycji art. 2, 3, 4, 6, 7, 8, 10 i 11 dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego (1), Rzeczpospolita Polska uchybiła jej obowiązkom ciążącym na niej na mocy tychże przepisów dyrektywy;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem strony skarżącej Rzeczpospolita Polska nie przyjęła dotychczas środków krajowych dokonujących poprawnej transpozycji Dyrektywy 2003/98/WE do krajowego porządku prawnego. Notyfikowana Komisji ustawa z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej nie dotyczy ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego, gdyż nawet nie zawiera definicji „ponownego wykorzystania”. Już chociażby z tego powodu prawa i obowiązki wynikające z tej ustawy nie mogą stanowić poprawnej transpozycji dyrektywy 2003/98/WE.

(1) Dz. U. L 345 s. 90; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 13 Tom 32 P. 701 - 707

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/5

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2010 r. — Republika Węgierska przeciwko Republice Słowackiej

(Sprawa C-364/10)

()

2010/C 301/07

Język postępowania: słowacki

Strony

Strona skarżąca: Republika Węgierska (przedstawiciele: M. Fehér, E. Orgován)

Strona pozwana: Republika Słowacka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie zezwalając prezydentowi Republiki Węgierskiej László Sóylomowi w dniu 21 sierpnia 2009 r. na wjazd na terytorium Republiki Słowackiej, Republika Słowacka uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (1) (zwanej dalej „dyrektywą 2004/38”), i art. 18 ust. 1 WE;

—

ponadto stwierdzenie, że reprezentowane również w chwili wniesienia skargi stanowisko Republiki Słowackiej, iż jest uprawniona na podstawie dyrektywy 2004/38 do zakazania przedstawicielowi Republiki Węgierskiej, tj. jej prezydentowi, wjazdu na terytorium Republiki Słowackiej, narusza prawo Unii Europejskiej, w szczególności art. 3 ust. 2 TUE, a tym samym potwierdza, iż takie naruszenie może się powtórzyć;

—	stwierdzenie, że Republika Słowacka nieprawidłowo zastosowała prawo Unii, kiedy organy państwowe nie pozwoliły prezydentowi László Sóylomowi na wjazd na terytorium Republiki Słowackiej na podstawie dyrektywy 2004/38;

—

w przypadku gdyby Trybunał wbrew stanowisku węgierskiemu, na którym opierają się powyższe żądania, stwierdził, że konkretny przepis prawa międzynarodowego może ograniczyć podmiotowy zakres zastosowania dyrektywy 2004/38 — z czym Republika Węgierska się nie zgadza — określić rodzaj i zakres zastosowania takich wyjątków;

—	obciążenie Republiki Słowackiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 21 sierpnia 2009 r. minister spraw zagranicznych Republiki Słowackiej powiadomił ministra spraw zagranicznych Republiki Węgierskiej notą ustną, że w związku z wizytą przeprowadzoną w tym samym dniu przez prezydenta Republiki Węgierskiej László Sóyloma właściwe organy Republiki Słowackiej postanowiły zakazać mu wjazdu na terytorium Republiki Słowackiej.

Rząd węgierski podnosi, że zakazując wjazdu prezydentowi László Sóylomowi, Republika Słowacka naruszyła art. 18 WE oraz dyrektywę 2004/38. Republika Węgierska uważa, że indywidualne zachowanie prezydenta Republiki László Sóyloma ani ogólnie, ani w związku z konkretną wizytą nie stanowiło rzeczywistego, aktualnego i dostatecznie poważnego zagrożenia jednego z podstawowych interesów społecznych, które mogłoby stanowić powód podjęcia jakiegokolwiek środka ograniczającego. Rząd węgierski uważa, że nawet gdyby istniał taki powód uzasadniający środek ograniczający — z czym się nie zgadza — środek, którym w konkretnym przypadku zakazano wjazdu prezydentowi republiki, nie odpowiada wymogowi proporcjonalności i wykracza ponad zamierzony cel, który Republika Słowacka mogła osiągnąć również poprzez inne, mniej ograniczające środki.

Republika Słowacka nie zachowała również przepisów proceduralnych dyrektywy 2004/38, gdyż zakaz wjazdu prezydenta László Sóyloma nie został przyjęty na podstawie decyzji zgodnej z dyrektywą i nie został doręczony; decyzja o zakazie wjazdu została przekazana w nocie ustnej, nie zawierała jednak ani wystarczającego uzasadnienia, ani nie informowała do jakiego organu administracyjnego lub sądowego można wnieść środek prawny i w jakim terminie.

Zdaniem rządu węgierskiego istnieje niebezpieczeństwa, że Republika Słowacka powtórzy naruszenie, gdyż nadal twierdzi, że zakaz wjazdu prezydenta László Sóyloma na jej terytorium był uzasadniony.

Rząd węgierski podnosi, że zastosowanie prawa przez organa słowackie jest nie tylko samo w sobie naruszeniem dyrektywy 2004/38, lecz że również powołanie się na dyrektywę było nieuprawnione, gdyż organa słowackie powołując się na nią nie realizowały celów dyrektywy, lecz cel czysto polityczny. Z wyjaśnień władz słowackich można wnioskować, że zakaz wjazdu prezydenta László Sóyloma na terytorium Republiki Słowackiej nie został wydany przez rząd słowacki ze względów porządku lub bezpieczeństwa publicznego w rozumieniu prawa Unii, którym jest dyrektywa 2004/38, lecz ze względów czysto politycznych, przede wszystkim polityki zagranicznej.

Według rządu węgierskiego Komisja Europejska niesłusznie stwierdziła w postępowaniu, że przy oficjalnych wizytach głów państw członkowskich należy stosować przepisy prawa krajowego, a nie prawa Unii. Rząd węgierski uważa, że dyrektywa 2004/38 ma nieograniczone zastosowanie do każdej grupy osób i każdego rodzaju wizyty, czy to oficjalnej, czy prywatnej. Dyrektywa ta uznaje w sposób ogólny i w odniesieniu do wszystkich obywateli Unii podstawowe prawo do wjazdu na terytorium każdego państwa członkowskiego, które wynika z prawa pierwotnego. Dyrektywa 2004/38 wymienia ogólnie i wyczerpująco przypadki, w których można ograniczyć swobodę przemieszczania się obywateli Unii. Dyrektywa nie zawiera odstępstwa od zasady ogólnej, na podstawie którego z zakresu zastosowania mogłyby zostać wykluczone głowy państw lub inna grupa obywateli państw członkowskich. Gdyby Rada i Parlament Europejski zamierzały ograniczyć wykonywanie swobody przemieszczania się przepisem prawa międzynarodowego, w tym międzynarodowego prawa zwyczajowego, uczyniłyby to z pewnością już przyjmując dyrektywę.

Rząd węgierski podnosi, że ani w prawie międzynarodowym kodyfikowanym, ani w zwyczajowym nie można znaleźć obowiązującej normy prawnej, którą można by zastosować w tym przypadku. Nawet gdyby taka norma istniała, państwa członkowskie poprzez swoje przystąpienie do Unii przyznały jej kompetencję stanowienia przepisów o swobodzie przemieszczania się i zgodziły się na wykonywanie kompetencji przeniesionych na nie w tej dziedzinie zgodnie z aktami prawymi Unii i zgodnie z prawem Unii. Gdyby w przypadku wjazdu obywatela państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego przepis prawa międzynarodowego mógł ograniczać podmiotowy zakres zastosowania dyrektywy 2004/38, konieczne jest, aby Trybunał jasno określił zakres tego ograniczenia, gdyż dyrektywa 2004/38 nie zawiera takiego wyjątku bądź odstępstwa.

(1) Dz.U. L 158, s. 77.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/6

Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-379/10)

()

2010/C 301/08

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Pignataro i M. Nolin, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że wyłączajac jakąkolwiek odpowiedzialność państwa włoskiego za szkody wyrządzone jednostkom w następstwie naruszenia prawa Unii dokonanego przez sąd krajowy orzekający w ostatniej instancji, w przypadku gdy naruszenie to wynika z zastosowanej przez ten sąd interpretacji zasad prawa lub oceny okoliczności faktycznych i dowodów, a także ograniczając odpowiedzialność wyłącznie do przypadków winy umyślnej i poważnego uchybienia, zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 włoskiej ustawy nr 117 z dnia 13 kwietnia 1988 r., Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy ogólnej zasady odpowiedzialności państw członkowskich za naruszenie prawa Unii przez ich sądy orzekające w ostatniej instancji, ustanowionej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

—	Obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Legge nr 117 (sul) risarcimento dei danni cagionati nell’ esercizio delle funzioni giudiziarie e responsabilità civile dei magistrati (ustawa nr 117 z dnia 13 kwietnia 1988 r. o naprawieniu szkód wyrządzonych w ramach wykonywania funkcji sędziowskich i odpowiedzialności cywilnej sędziów) wyłącza jakąkolwiek odpowiedzialność państwa włoskiego za szkody wyrządzone jednostkom w następstwie naruszenia prawa Unii dokonanego przez sąd krajowy orzekający w ostatniej instancji, w przypadku gdy naruszenie to wynika z zastosowanej przez ten sąd interpretacji zasad prawa lub oceny okoliczności faktycznych i dowodów. Ustawa ta także ogranicza odpowiedzialność wyłącznie do przypadków winy umyślnej i poważnego uchybienia.

W wyroku w sprawie C-173/03 (1) Traghetti del Mediterraneo Trybunał orzekł, że:

„Prawo wspólnotowe stoi na przeszkodzie obowiązywaniu ustawodawstwa krajowego, które wyklucza w sposób generalny odpowiedzialność państwa członkowskiego za szkody wyrządzone jednostkom w związku z naruszeniem prawa wspólnotowego przez sąd orzekający w ostatniej instancji, z tego względu że naruszenie to wynika z wykładni przepisów prawa lub oceny okoliczności faktycznych i dowodów przeprowadzonej przez ten sąd.

Prawo wspólnotowe stoi również na przeszkodzie obowiązywaniu ustawodawstwa krajowego, które ogranicza tę odpowiedzialność wyłącznie do przypadków winy umyślnej i innego poważnego uchybienia sędziego, jeśli ograniczenie to prowadzi do wykluczenia odpowiedzialności zainteresowanego państwa członkowskiego, w innych przypadkach oczywistego naruszenia obowiązującego prawa w rozumieniu pkt 53–56 wyroku z dnia 30 września 2003 r. w sprawie C-224/01 Köbler (2).”

Trybunał podniósł zatem niezgodność ustawy nr 117 ze swym orzecznictwem. Orzecznictwo to nadal obowiązuje i należy go stosować. Ustawa nr 177 pozostaje więc niezgodna z orzecznictwem Trybunału.

(1) Wyrok z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawie C-173/03 Traghetti del Mediterraneo, Zb. Orz. s.I-5177.

(2) Wyrok z dnia 30 września 2003 r. w sprawie C-224/01 Köbler, Rec. s. I-10239.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/7

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 9 czerwca 2010 r. w sprawie T-138/09 Félix Muñoz Arraiza przeciwko OHIM i Consejo Regulador de la Denominación de Origen Calificada Rioja, wniesione w dniu 2 sierpnia 2010 r. przez Félixa Muñoza Arraizę

(Sprawa C-388/10 P)

()

2010/C 301/09

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Félix Muñoz Arraiza (przedstawiciele: adwokaci J. Grimau Muñoz i J. Villamor Muguerza)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Consejo Regulador de la Denominación de Origen Calificada Rioja

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (piąta izba) z dnia 9 czerwca 2010 r. w sprawie T-138/09 z powodu stwierdzenia w nim, że kolidujące ze sobą znaki towarowe dają się w pełni pogodzić ze zgłoszeniem wspólnotowego znaku towarowego nr 4.121.621 „Riojavina”;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 (1) w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Jednocześnie zarzut dotyczący tego artykułu dzieli się na dwie części:

—

wypaczenie faktów, przeinaczenie wykazu towarów i usług rzeczywiście wskazanych w zgłoszeniu znaku i naruszenie orzecznictwa wyrażonego w wyroku w sprawie C-39/97 (2) Canon wydanego przez Trybunał w dniu 29 września 1998 r., Dz.U. OHIM 12/98, s. 1419, pkt 23, w związku z wyrokami Trybunału z dnia 9 grudnia 1981 r. w sprawie C-193/80 i z dnia 15 października 1985 r. w sprawie C-281/83.

W ramach tej części zarzutu wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd dokonał ograniczenia wykaz towarów i usług rzeczywiście wskazanych w zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego, sprowadzając ogólną kategorię „octów” do „octu winnego”, opierając to na dwóch argumentach: pierwszy polegał na uwzględnieniu definicji legalnej, pośredniej, odsyłającej i krajowej pojęcia octu wynikającej z pierwszego przepisu dodatkowego do ustawy hiszpańskiej 24/2003 w sprawie octu i wina, z pominięciem definicji legalnej i bezpośredniej w prawie wspólnotowym wynikającej z wyroków Trybunału z dnia 9 grudnia 1981 r. w sprawie C-193/80 i z dnia 15 października 1985 r. w sprawie C-281/83. Wyroki te wyraźnie wskazują, że prawo wspólnotowe definiuje ocet jako pojęcie rodzajowe, pozbawiając go wszelkich konotacji z winem. Drugi argument, na którym Sąd oparł zrównanie octu z octem winnym, polega na stwierdzeniu, że przedsiębiorstwa zajmujące się produkcją wina wytwarzają zwykle ocet winny, które prowadzi do wynaturzenia faktów, ponieważ stwierdzenie to samo w sobie opiera się na zrównaniu kategorii „octu” z „octem winnym”. Ponadto wyroki w sprawach C-193/80 i C-281/83 dokonują powiązania między rodzajowym charakterem octu a terytorium właściwym do dokonania porównania w ramach analizy prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Natomiast Sąd fałszuje właściwe terytorium, twierdząc, że najczęściej spożywanym i wytwarzanym „na świecie” octem jest ocet winny, chociaż właściwym terytorium jest Unia Europejska.

—

nieprzestrzeganie zasad proceduralnych w zakresie przeprowadzenia postępowania dowodów i ciężaru dowodów ustanowionych w wyrokach Trybunału z dnia 14 września 1999 r. w sprawie C-375/97 (3) i z dnia 4 maja 1999 r. w sprawach połączonych C-108/97 i C-109/97 (4).

W ramach tej części zarzutu wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi dokonanie porównania oznaczeń na podstawie niezweryfikowanego twierdzenia o powszechnej znajomości lub wysoce odróżniającym charakterze znaku towarowego „Rioja”.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia w drodze analogii art. 43 rozporządzenia nr 40/94 (5), obecnie art. 42 rozporządzenia nr 207/2009.

Wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi ograniczenie wykazu towarów i usług rzeczywiście wskazanych z powodu oświadczenia o przyszłym sposobie używania zgłoszonego znaku towarowego, co jest możliwe wyłącznie w przypadku znaków towarowych zarejestrowanych od przynajmniej pięciu lat i z zastrzeżeniem uprzedniego przedstawienia dowodu używania zażądanego przez właściciela znaku towarowego zakwestionowanego na podstawie art. 42 ust. 2 rozporządzenia w sprawie znaku towarowego.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. (Dz.U. L 78, s. 1).

(2) Rec. s. I-5507.

(3) Rec. s. I-5421.

(4) Rec. s. I-2779.

(5) Dz.U. 1994, L 11, s. 1.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/8

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-397/10)

()

2010/C 301/10

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-P. Keppenne i I.V. Rogalski, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie że nakładając następujące obowiązki dotyczące działalności agencji pracy czasowej: wyłączność działalności polegającej na dostawie pracy w przedmiocie działalności przedsiębiorstwa (na obszarze regionu Bruksela-Stolica) szczególna forma prawna (na obszarze regionu Bruksela-Stolica) oraz posiadanie minimalnego kapitału zakładowego w wysokości 30 987 EUR (w regionie Flandria), Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 56 TFUE;

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi Komisja podnosi trzy zarzuty dotyczące naruszenia art. 56 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

W pierwszym zarzucie skarżąca twierdzi, że wymóg wyłączności działalności polegającej na dostawie pracy w przedmiocie działalności przedsiębiorstwa stanowi znaczną przeszkodę dla przedsiębiorstw z siedzibą w innych państwach członkowskich, które są upoważnione do wykonywania tam działalności o innym charakterze. Środek ten zobowiązuje bowiem rzeczone przedsiębiorstwa do dokonania zmiany ich statutu w celu nawet czasowego świadczenia usług, w regionie Bruksela-Stolica.

W drugim zarzucie Komisja podnosi, że obowiązek posiadania przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim szczególnej formy lub statusu prawnego stanowi znaczne ograniczenie swobody świadczenia usług. Cel ochrony pracowników, na który tytułem uzasadnienia powołuje się pozwana mógłby bowiem zostać osiągnięty przez środki mniej ograniczające, takie jak obowiązek aby przedsiębiorstwo wykazało, że posiada odpowiednie ubezpieczenie.

W trzecim zarzucie strona skarżąca krytykuje wreszcie przewidziany przez region Flandria obowiązek posiadania minimalnego kapitału zakładowego w wysokości 30 987 EUR, ponieważ wymóg taki oznacza, że niektóre przedsiębiorstwa z siedzibą w innych państwach członkowskich mogłyby być zmuszone do zmiany ich kapitału zakładowego w celu nawet czasowego świadczenia usług w Belgii. Środki mniej ograniczające, takie jak kaucja lub zawarcie umowy ubezpieczenia, umożliwiłyby osiągnięcie celu ochrony pracowników, do jakiego dąży pozwana.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/8

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 15 czerwca 2010 r. w sprawie T-177/07, Mediaset SpA przeciwko Komisji Europejskiej popieranej przez Sky Italię Srl, wniesione w dniu 6 sierpnia 2010 r. przez Mediaset SpA

(Sprawa C-403/10 P)

()

2010/C 301/11

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Mediaset SpA (przedstawiciele: K. Adamantopoulos, Dikigoros i G Rossi, avvocato)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Sky Italia Srl

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie T-177/07;

—	ostateczne rozstrzygnięcie sporu poprzez stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej zaskarżonej w postępowaniu pierwszej instancji; lub — tytułem żądania ewentualnego — przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; oraz

—	obciążenie kosztami postępowania strony pozwanej oraz interwenienta w postępowaniu pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie twierdzi, że: Sąd naruszył prawo w dwojaki sposób, uznając, że niedopuszczalne jest powoływanie się przez wnoszącą odwołanie na art. 4 ust. 1 włoskiej ustawy nr 350/2003, oraz że niedopuszczalny jest podniesiony przez wnoszącą odwołanie zarzut dotyczący różnicy między pojęciem i) selektywności w rozumieniu art. 107 ust. 1) TFUE a ii) dyskryminacji, które jest odrębne od pojęcia neutralności technologicznej. W rezultacie Sąd w oczywisty sposób naruszył prawo, charakteryzując włoską ustawę jako nie będącą technologicznie neutralną.

Sąd błędnie zastosował art. 107 ust. 1) TFUE, uznając, że zarzucany „brak neutralności technologicznej” włoskiej ustawy musiał skutkować przyznaniem wnoszącej odwołanie selektywnej korzyści gospodarczej. Ponadto Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że pozwana słusznie uznała, iż po stronie Mediaset powstała korzyść gospodarcza, chociaż (podobnie jak pozwana) nie zakwalifikował pod względem prawnym abstrakcyjnego — i jedynie zakładanego — „wzrostu oglądalności” oraz „obniżonego kosztu penetracji rynku” jako szczególnej korzyści gospodarczej dla Mediaset. Sąd nie przedstawił też wystarczającego uzasadnienia, wbrew art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości, w oczywisty sposób wypaczył fakty oraz naruszył prawo, dokonując w pkt 62–68 i 74–79 zaskarżonego wyroku błędnej i zniekształconej wykładni zaskarżonej decyzji. Sąd naruszył bowiem prawo przez to, że zastąpił własną argumentację argumentacją przedstawioną w zaskarżonej decyzji w odniesieniu do korzyści, jaka powstała rzekomo po stornie Mediaset, a także zinterpretował przedstawione dowody w sposób, który kłóci się z brzmieniem analizy zawartej w pkt 82–95 zaskarżonej decyzji, wypaczając je. Sąd naruszył także prawo, w odniesieniu do wykładni pojęcia beneficjenta pośredniego, a także jego zastosowania i kwalifikacji prawnej w niniejszej sprawie.

Ponadto Sąd naruszył prawo pomijając całkowicie analizę konkretnych zarzutów podniesionych po pierwsze w pkt 93–96, a po drugie w pkt 121–129 skargi, w odniesieniu do oceny zgodności włoskiej ustawy z art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE. Sąd nie przedstawił też wystarczającego uzasadnienia w tym względzie. Co więcej naruszył on prawo poprzez błędne zastosowanie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, uznając włoską ustawę za niezgodną ze wspólnym rynkiem wyłącznie na tej podstawie, że nie poszanowano w niej rzekomo zasady neutralności technologicznej ze względu na zarzucane wyłączenie dekoderów satelitarnych z zakresu zastosowania włoskiej ustawy, quod non; oraz przyjmując, że pozwana nie dokonała oceny prawnej rzekomych skutków zakłócających badanych przepisów na rynku telewizji płatnej, polegającej na przeprowadzeniu stosownej kontroli prawnej, gospodarczej i porównawczej: a) konkretnych zakłóceń konkurencji na rynku telewizji płatnej; oraz b) rzeczywistych skutków uzyskania rzekomej korzyści gospodarczej. Założono po prostu na wstępie, że korzyść taka zaistniała i uznano ją za niezgodną ze wspólnym rynkiem, że względu na to, że nie była ona ponoć neutralna technologicznie. Sąd naruszył także prawo i przedstawił błędne uzasadnienie, oddalając trzeci zarzut skargi. Nie tylko nieprawidłowo przedstawił i i zinterpretował ten mający istotne znaczenie zarzut oraz argumenty dotyczące wewnętrznej sprzeczności uzasadnienia zaskarżonej decyzji, ale także nie zbadał tych argumentów, wobec czego oddalił je jako bezzasadne.

Sąd błędnie zastosował wreszcie art. 14 rozporządzenia nr 659/1999 (1), gdyż nie uwzględnił okoliczności, że wady zaskarżonej decyzji dotyczące rzekomego przyznania wnoszącej odwołanie korzyści gospodarczej faktycznie uniemożliwiały odzyskanie domniemanej pomocy państwa, co oznacza, że naruszona została zasada pewności prawa. Zaskarżoną decyzję pozbawiono zatem skutecznego i przejrzystego środka zaskarżenia, a także stosownej metodologii odzyskania pomocy. Ponadto Sąd błędnie zinterpretował zarzuty podniesione w tym względzie przez skarżącą oraz naruszył prawo, uznając, że zaskarżona decyzja umożliwiała przywrócenie sytuacji, jaka panowała wcześniej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE, Dz.U. L 83, s. 1.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Queen's Bench Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 18 sierpnia 2010 r. — Deo Antoine Homawoo przeciwko GMF Assurances SA

(Sprawa C-412/10)

()

2010/C 301/12

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Queen's Bench Division) (Zjednoczone Królestwo).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Deo Antoine Homawoo.

Strona pozwana: GMF Assurances SA.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 31 i 32 rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II) (1), w związku z art. 297 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy winien stosować powyższe rozporządzenie, a w szczególności jego art. 15 lit. c), w sprawach, w których zdarzenie powodujące szkodę miało miejsce w dniu 29 sierpnia 2007 r.?

Czy na odpowiedź na pytanie pierwsze ma wpływ któraś z poniższych okoliczności:

i)	postępowanie w sprawie uzyskania odszkodowania zostało wszczęte w dniu 8 stycznia 2009 r.;

ii)	sąd krajowy nie dokonał żadnego rozstrzygnięcia w przedmiocie prawa właściwego przed dniem 11 stycznia 2009 r.?

(1) Dz.U. L 199, s. 40.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 19 sierpnia 2010 r. — Société Veleclair przeciwko Ministre du budget, des comptes publics et de la réforme de l'État

(Sprawa C-414/10)

()

2010/C 301/13

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État (Francja)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Société Veleclair.

Strona pozwana: Ministre du budget, des comptes publics et de la réforme de l'État.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 17 ust. 2 lit. b) szóstej dyrektywy (1) pozwala państwu członkowskiemu na uzależnienie prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej od przywozu — uwzględniając w szczególności niebezpieczeństwo oszustw podatkowych — od rzeczywistej zapłaty tego podatku przez podatnika, w przypadku, gdy podatnik zobowiązany do zapłacenia podatku od wartości dodanej od przywozu i podmiot uprawniony do dokonania odpowiedniego odliczenia, to — tak jak jest to we Francji — jedna i ta sama osoba?

(1) Szósta dyrektywa Rady 388/77/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy) w dniu 20 sierpnia 2010 r. — Galina Meister przeciwko Speech Design Carrier Systems GmbH

(Sprawa C-415/10)

()

2010/C 301/14

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Galina Meister

Strona pozwana: Speech Design Carrier Systems GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (1) i art. 8 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (2) a także art. 10 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (3) należy interpretować w ten sposób, że pracownikowi, który twierdzi, że spełnia warunki zajęcia stanowiska oferowanego przez pracodawcę ale jego kandydatura nie została uwzględniona przysługuje prawo do uzyskania od pracodawcy informacji na temat tego czy zatrudnił on innego kandydata i jeżeli tak na podstawie jakich kryteriów ten inny kandydat został zatrudniony?

2)	W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy okoliczność, że pracodawca nie udzielił żądanej informacji pozwala przypuszczać, że doszło do zarzucanej mu przez pracownika dyskryminacji?

(1) Dz.U. L 204, s. 23.

(2) Dz.U. L 180, s. 22.

(3) Dz.U. L 303, s. 16.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Najvyšší súd Slovenskej republiky (Republika Słowacka) w dniu 23 sierpnia 2010 r. — Jozef Križan i in. przeciwko Slovenská inšpekcia životného prostredia

(Sprawa C-416/10)

()

2010/C 301/15

Język postępowania: słowacki

Sąd krajowy

Najvyšší súd Slovenskej republiky

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Jozef Križan, Katarína Aksamitová, Gabriela Kokošková, Jozef Kokoška, Martina Strezenická, Jozef Strezenický, Peter Šidlo, Lenka Šidlová, Drahoslava Šidlová, Milan Šimovič, Elena Šimovičová, Stanislav Aksamit, Tomáš Pitoňák, Petra Pitoňáková, Mária Križanová, Vladimír Mizerák, Ľubomír Pevný, Darina Brunovská, Mária Fišerová, Lenka Fišerová, Peter Zvolenský, Katarína Zvolenská, Kamila Mizeráková, Anna Konfráterová, Milan Konfráter, Michaela Konfráterová, Tomáš Pavlovič, Jozef Krivošík, Ema Krivošíková, Eva Pavlovičová, Jaroslav Pavlovič, Pavol Šipoš, Martina Šipošová, Jozefína Šipošová, Zuzana Šipošová, Ivan Čaputa, Zuzana Čaputová, Štefan Strapák, Katarína Strapáková, František Slezák, Agnesa Slezáková, Vincent Zimka, Elena Zimková, Marián Šipoš i miasto Pezinok

Strona pozwana: Slovenská inšpekcia životného prostredia

Pytania prejudycjalne

Czy prawo wspólnotowe (w szczególności art. 267 TFUE) nakazuje tudzież zezwala sądowi najwyższemu państwa członkowskiego skierować z urzędu wniosek o wydanie przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzeczenia w trybie prejudycjalnym również wtedy gdy sytuacja w postępowaniu przed sądem krajowym przedstawia się następująco: trybunał konstytucyjny uchylił wyrok sądu najwyższego, który został oparty przede wszystkim o zastosowanie prawa wspólnotowego z dziedziny ochrony środowiska nakazując temu sądowi zastosowanie się do swojej oceny prawnej, która oparta została o naruszenie w jednej z części postępowania konstytucyjnych przepisów procesowych i materialnych bez brania pod uwagę aspektów prawa wspólnotowego, pojawiających się w ramach sporu; innymi słowy: w przypadku gdy trybunał konstytucyjny działając w charakterze sądu orzekającego w ostatniej instancji doszedł w niniejszym przypadku do wniosku, że skierowanie pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie jest niezbędne i tymczasowo wykluczył zastosowanie w postępowaniu przed sądem odsyłającym przepisów dotyczących ochrony środowiska?

Czy możliwa jest realizacja podstawowego celu zintegrowanego zapobiegania, który wynika przede wszystkim z motywów 8, 9 i 23 preambuły oraz z art. 1 i 15 dyrektywy Rady 96/61/WE (1) dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli i ze wspólnotowego prawa ochrony środowiska ogólnie, czyli zintegrowane zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontrola również w drodze przyczynienia się społeczeństwa w osiągnięciu tego celu za pomocą postępowania, w którym zainteresowanemu społeczeństwu w chwili rozpoczęcia procedury zintegrowanego zapobiegania nie został zapewniony dostęp do wszystkich istotnych dokumentów (art. 6 dyrektywy 96/61/WE w związku z jej art. 15), przede wszystkim do decyzji o lokalizacji składowiska odpadów a po przeprowadzeniu postępowania w pierwszej instancji brakujący dokument zostaje załączony do akt, na takich warunkach, że jego treść nie zostaje podana do wiadomości innych stron postępowania z tego względu, że jest to materiał objęty ochroną z tytułu tajemnicy handlowej. Innymi słowy: czy można w sposób uzasadniony stwierdzić, że decyzja o lokalizacji przedsięwzięcia (przede wszystkim jej uzasadnienie) ma merytoryczny wpływ na przedstawianie argumentów, uwag i innych okoliczności?

Czy cele dyrektywy Rady 85/337/EWG (2) z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, przede wszystkim w odniesieniu do wspólnotowego prawa ochrony środowiska a ściślej warunku ustanowionego w art. 2, zgodnie z którym przed udzieleniem pozwolenia określone przedsięwzięcia muszą zostać poddane ocenie ich oddziaływania na środowisko w przypadku gdy opinia wyrażona początkowo przez ministerstwo środowiska w 1999 r., w drodze której postępowanie w przedmiocie oceny oddziaływania na środowisko (ooś) zostało w przeszłości zamknięte jest utrzymywana w mocy przez kolejne lata na podstawie zwykłej decyzji bez uprzedniego przeprowadzenia ponownego postępowania ooś. Innymi słowy czy można uznać, że ważność decyzji w rozumieniu dyrektywy Rady 85/337/EWG jest czasowo nieograniczona?

Czy wymóg ogólny ustanowiony w dyrektywie 96/61/WE (w szczególności w preambule i w art. 1 i 15a), zgodnie z którym każde państwo członkowskie dąży do zapobiegania zanieczyszczeniu i zmniejszenia jego poziomu również za pomocą zapewnienia zainteresowanemu społeczeństwu dostępu do odpowiednich, rzetelnych i skutecznych postępowań administracyjnych lub sądowych, w związku z art. 10a dyrektywy 85/337/EWG i art. 6 i 9 ust. 2 i 4 konwencji z Aarhus obejmuje także prawo żądania przez to społeczeństwo aby na podstawie prawa krajowego przyjęty został administracyjny lub sądowy środek tymczasowy (na przykład postanowienie o zawieszeniu wykonania decyzji zintegrowanej) który tymczasowo - a mianowicie do chwili wydania rozstrzygnięcia co do istoty – umożliwia przerwanie realizacji zaprojektowanego przedsięwzięcia?

Czy jest możliwe, że w drodze orzeczenia sądowego realizującego warunek ustanowiony w dyrektywie 96/61/WE, tudzież w dyrektywie 85/337/EWG lub w art. 9 ust. 2 i 4 konwencji z Aarhus a więc w zastosowaniu uznanego tam prawa społeczeństwa do odpowiedniej ochrony prawnej w rozumieniu art. 191 ust. 1 i 2 TFUE w zakresie polityki Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony środowiska zostaje w sposób niezgodny z prawem naruszone przysługujące zarządcy przedsięwzięcia prawo własności, które zostało zagwarantowane między innymi w art. 1 Protokołu dodatkowego do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przykładowo w ten sposób, że w toku postępowania sądowego zostaje wobec wnioskodawcy stwierdzona nieważność ostatecznego pozwolenia zintegrowanego dla realizacji nowego przedsięwzięcia?

(1) Dz.U. L 257, s. 26.

(2) Dz.U. L 175, s. 40.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 27 sierpnia 2010 r. — Georgetown University, University of Rochester, Loyola University of Chicago przeciwko Comptroller-General of Patents, Designs and Trade Marks

(Sprawa C-422/10)

()

2010/C 301/17

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Georgetown University, University of Rochester, Loyola University of Chicago

Strona pozwana: Comptroller-General of Patents, Designs and Trade Marks

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie o SPC, a w szczególności jego art. 3 lit. b), pozwala przyznać dodatkowe świadectwo ochronne pojedynczemu aktywnemu składnikowi lub mieszaninie aktywnych składników, gdy:

a)	patent podstawowy pozostający w mocy chroni pojedynczy aktywny składnik lub mieszaninę aktywnych składników, w rozumieniu art. 3 lit. a) rozporządzenia SPC; a

produkt leczniczy zawierający pojedynczy aktywny składnik lub mieszaninę aktywnych składników wraz z jednym lub większą ilością innych aktywnych składników jest przedmiotem ważnego zezwolenia, przyznanego zgodnie z dyrektywami 2001/83/WE (1) lub 2001/82/WE (2), które jest pierwszym zezwoleniem na dopuszczenie do obrotu wspomnianego pojedynczego aktywnego składnika lub wspomnianej mieszaniny aktywnych składników?

(1) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, s. 67).

(2) Dyrektywa 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (Dz.U. L311, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 31 sierpnia 2010 r. — Tomasz Ziolkowski przeciwko Land Berlin

(Sprawa C-424/10)

()

2010/C 301/18

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Tomasz Ziolkowski

Strona pozwana: Land Berlin

Pytania prejudycjalne

Czy art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 2004/38/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że przyznaje on obywatelowi Unii, który jedynie na podstawie prawa krajowego legalnie zamieszkuje w państwie członkowskim od ponad pięciu lat, ale nie spełnił w tym czasie wymogów art. 7 ust. 1 dyrektywy 2004/38/WE, prawo stałego pobytu w tym państwie członkowskim?

2)	Czy do okresu legalnego pobytu w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38/WE należy zaliczyć także okresy pobytu obywatela Unii w przyjmującym państwie członkowskim przed przystąpieniem jego państwa pochodzenia do Unii Europejskiej?

(1) Dz.U. L 158, s.1.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 31 sierpnia 2010 r. — Barbara Szeja, Maria-Magdalena Szeja, Marlon Szeja przeciwko Land Berlin

(Sprawa C-425/10)

()

2010/C 301/19

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Barbara Szeja, Maria-Magdalena Szeja, Marlon Szeja

Strona pozwana: Land Berlin

Pytania prejudycjalne

2)	Czy do okresu legalnego pobytu w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38/WE należy zaliczyć także okresy pobytu obywatela Unii w przyjmującym państwie członkowskim przed przystąpieniem jego państwa pochodzenia do Unii Europejskiej?

(1) Dz.U. L 158, s.1.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/13

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 15 czerwca 2010 r. w sprawie T-547/08 X Technology Swiss GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 2 września 2010 r. przez X Technology Swiss GmbH

(Sprawa C-429/10 P)

()

2010/C 301/20

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: X Technology Swiss GmbH (przedstawiciele: adwokaci A. Herbertz i R. Jung)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie T-547/08 oraz stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby odwoławczej Urzędu Harmonizacji z dnia 6 października 2008 r. w sprawie R 846/2008-4;

—	obciążenie kosztami postępowania drugiej strony postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie dotyczy wyroku Sądu, w którym skarga wnoszącej odwołanie mająca na celu stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 6 października 2008 r., na mocy której zgłoszenie przez wnoszącą odwołanie znaku odzwierciedlającego pozycję obejmującego pomarańczową barwę palców skarpety zostało odrzucone.

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dokonał błędnej wykładni przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) Nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji znaków towarowych, które nie mają charakteru odróżniającego. W spornej decyzji Sąd dopuścił się błędu stosując podwyższone wymogi w odniesieniu do charakteru odróżniającego.

Dokonywanie oceny charakteru odróżniającego obejmuje nie tylko cechy konkretnego znaku towarowego ale również ogólne wrażenie wywoływane przez znak w odniesieniu do oznaczonego nim towaru. Oznacza to, że charakter odróżniający zgłoszonego znaku towarowego podlega ocenie z jednej strony w kontekście poszczególnych składników znaku jak jego formy, usytuowania czy koloru oraz z drugiej strony, czego nie dokonał Sąd, w kontekście ogólnego wrażenia, które wywołuje. W ramach takiej oceny należy ponadto co do zasady uwzględnić okoliczność, że nawet określony stopień charakteru odróżniającego wystarcza by rejestracja znaku towarowego była możliwa.

Sąd błędnie podwyższył wymagania stosujące się do zgłoszonego znaku towarowego powołując się na orzecznictwo dotyczące trójwymiarowych znaków towarowych, na które składa się sam wygląd towaru a także dotyczące graficznych znaków towarowych obejmujących dwuwymiarowe przedstawienie towaru. Orzecznictwo to nie znajduje zastosowania do zgłoszonego znaku towarowego, ponieważ znak towarowy wnoszącej odwołanie nie jest trójwymiarowym znakiem i nie ma porównywalności polegającej na tym, że orzecznictwo dotyczące innych znaków towarowych mogłoby stosować się do zgłoszonego znaku. W przeciwieństwie do znaków towarowych, do których odnosi się przywołane orzecznictwo znak wnoszącej odwołanie odnosi się jedynie do nieznacznej części oznaczanego towaru. Wyraźnie ograniczone i dokładnie zdefiniowane pod względem kolorystycznym oznaczenie, które w stosunku do oznaczanego towaru jest małe nie może być porównywalne do znaku towarowego, który w całości pokrywa się z wyglądem towaru.

Nawet jeżeli przyjąć, że orzecznictwo dotyczące trójwymiarowych znaków towarowych znajduje zastosowanie do zgłoszonego znaku wyrok Sądu jest błędny. Znak towarowy wnoszącej odwołanie spełnia bowiem uznane w orzecznictwie wymogi stosujące się do trójwymiarowych znaków towarowych. Odróżnia się on znacznie od norm i zwyczajów danego sektora i spełnia swoją podstawową funkcję polegająca na wskazywaniu pochodzenia handlowego. Wywody Sądu na temat stopnia uwagi jaką zwraca właściwy krąg odbiorców są błędne, gdyż właśnie w przypadków artykułów, które nie mogą zostać wypróbowane przed ich zakupem konsument zwraca szczególną uwagę i odznacza się szczególną znajomością znaku towarowego. Ponadto Sąd nie odniósł się w wystarczającym stopniu do przedstawionego przez wnoszącą odwołanie argumentu dotyczącego dokładnie określonego odcienia koloru. Jako że Sąd określił oznaczanie skarpet sportowych jako zwyczajną praktykę nie da się zrozumieć dlaczego umieszczenie koloru za każdym razem w tym samym miejscu i przy użyciu tego samego odcienia nie może stanowić oznaczenia, które podlega rejestracji.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad Sofia-grad (Bułgaria) w dniu 2 września 2010 r. — Hristo Gaydarov przeciwko Direktor na Glavna direktsia „Ohranitelna politsia” pri Ministerstvo na vatreshnite raboti

(Sprawa C-430/10)

()

2010/C 301/21

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Administrativen sad Sofia-grad

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hristo Gaydarov

Strona pozwana: Direktor na Glavna direktsia „Ohranitelna politsia” pri Ministerstvo na vatreshnite raboti

Pytania prejudycjalne

Czy art. 27 ust. 1 i 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (1), w okolicznościach sprawy przed sądem krajowym należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie, jeżeli obywatelowi państwa członkowskiego zakazuje się opuszczania terytorium jego własnego państwa, gdyż w państwie trzecim popełnił przestępstwo mające za przedmiot środki odurzające, o ile jednocześnie występują następujące okoliczności:

1.1	wspomniane przepisy dyrektywy nie zostały transponowane w sposób wyraźny w odniesieniu do własnych obywateli państwa członkowskiego;

1.2

podane przez ustawodawcę krajowego powody przyjęcia dopuszczalnych celów ograniczenia swobody przemieszczania się obywateli bułgarskich oparte są na rozporządzeniu (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (2) i

1.3

zastosowanie środków administracyjnych następuje w związku z art. 71 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. oraz z uwzględnieniem motywu 5 i 20 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)?

Czy z ograniczeń i warunków przewidzianych dla wykonywania swobody przemieszczania się obywateli Unii oraz ze środków podjętych w celu ich wykonania zgodnie z prawem Unii, w tym art. 71 ust. 1, 2 i 5 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen w związku motywem 5 i 20 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), w okolicznościach sprawy przed sądem krajowym wynika, że dopuszczalne jest uregulowanie krajowe przewidujące, iż państwo członkowskie nakłada na jednego ze swoich obywateli z powodu popełnienia przestępstwa mającego za przedmiot środki odurzające środek przymusu administracyjnego w postaci „zakazu opuszczania kraju”, jeżeli obywatel ten został skazany z powodu tego czynu przez sąd państwa trzeciego?

Czy ograniczenia i warunki przewidziane dla wykonywania swobody przemieszczania się obywateli Unii oraz środki podjęte w celu ich wykonania zgodnie z prawem Unii, w tym art. 71 ust. 1, 2 i 5 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen w związku motywem 5 i 20 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), w okolicznościach sprawy przed sądem krajowym należy interpretować w ten sposób, że skazanie obywatela państwa członkowskiego przez sąd państwa trzeciego z powodu czynu, który w prawie tego państwa członkowskiego jest kwalifikowany jako poważne przestępstwo umyślne mające za przedmiot środki odurzające, ze względów prewencji ogólnej i szczególnej oraz dla zagwarantowania większego stopnia ochrony zdrowia innych osób zgodnie z zasadą ostrożności uzasadnia stwierdzenie, że indywidualne zachowanie tego obywatela należy uznać za rzeczywiste, aktualne i wystarczająco poważne zagrożenie jednego z podstawowych interesów społeczeństwa i to przez ustalony ustawowo okres w przyszłości, który nie ma związku z okresem odbywania wymierzonej kary, ale mieści się w okresie zatarcia skazania?

(1) Dz.U. L 158, s. 1.

(2) Dz.U. L 105, s. 1.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/15

Skarga wniesiona w dniu 1 września 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Irlandii

(Sprawa C-431/10)

()

2010/C 301/22

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Condou-Durande, A.-A. Gilly, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych dla dostosowania się do dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich (1), a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o środkach pełnej transpozycji tych przepisów do prawa krajowego, Irlandia uchybiła zobowiązaniom państwa członkowskiego, ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 1 grudnia 2007 r. Termin transpozycji art. 15 dyrektywy upłynął w dniu 1 grudnia 2008 r.

(1) Dz.U. L 326, s. 13.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen (Belgia) w dniu 26 sierpnia 2010 r. — Ministerie van Financiën und Openbaar Ministerie przeciwko Aboulkacem Chihabi i in.

(Sprawa C-432/10)

()

2010/C 301/23

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ministerie van Financiën, Openbaar Ministerie

Strona pozwana: Aboulkacem Chihabi i in.

Pytania prejudycjalne

W przedmiocie Wspólnotowego kodeksu celnego

Czy art. 221 ust. 1 i art. 221 ust. 3 Wspólnotowego kodeksu celnego [wprowadzonego rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2913/92 (1) (Dz.U. L 302)] w brzmieniu sprzed zmiany wprowadzonej przez art. 1 ust. 17 rozporządzenia (WE) nr 2700/2000 (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. (Dz.U. L 311) należy rozumieć w ten sposób, że dokument, w którym wskazana jest kwota należności i który został podany do wiadomości dłużnika celnego przez organy celne, może być uznawany za powiadomienie dłużnika celnego o kwocie należności w rozumieniu art. 221 ust.1 i art. 221 ust.3 kodeksu celnego tylko wówczas, gdy kwota należności została zaksięgowana przez organy celne (tzn. ujęta w księgach rachunkowych lub zapisana na jakimkolwiek innym nośniku pełniącym taką funkcję), zanim została ona podana do wiadomości dłużnika celnego we wspomnianym wyżej dokumencie?

Czy naruszenie art. 221 ust. 1 kodeksu celnego [rozporządzenia (EWG) nr 2913/92), zgodnie z którym zaksięgowanie długu celnego musi poprzedzać powiadomienie o jego powstaniu, polegające na tym, że powiadomienie o powstaniu długu celnego (z dnia 2 lipca 2004 r.) nastąpiło przed jego zaksięgowaniem (w drugim kwartale 2005 r.), skutkuje utratą prawa organów administracji do pobrania retrospektywnego?

3)	Czy art. 221 ust. 1 kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że wiążące prawnie powiadomienie domniemanego dłużnika celnego o powstaniu długu celnego nie może nastąpić, jeżeli nie istnieje możliwość udowodnienia, że dług celny został uprzednio zaksięgowany?

Czy powiadomienie dłużnika celnego o powstaniu długu celnego w rozumieniu art. 221 ust. 1 rozporządzenia Rady nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny dokonane bez uprzedniego zaksięgowania długu celnego należy uznać za bezskuteczne bądź nieistniejące, wobec czego dług celny nie może zostać ściągnięty przez organy celne, o ile w późniejszym czasie, po zaksięgowaniu długu celnego, nie nastąpi nowe powiadomienie wystosowane w przewidzianym w tym celu terminie?

W przedmiocie art. 202 Wspólnotowego kodeksu celnego

Czy art. 202 ust. 1 lit. a) kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że wprowadzenie na obszar celny Wspólnoty towarów podlegających należnościom przywozowym uznaje się za nielegalne jedynie z tego powodu, że w deklaracji skróconej sporządzanej na podstawie art. 43 kodeksu celnego towary te zostały błędnie oznaczone, mimo że:

art. 202 ust. 1 akapit drugi kodeksu celnego odsyła tylko do art. 38–41 i art. 177 tiret drugie kodeksu celnego, nie zaś do art. 43 tego aktu;

określony w art. 199 rozporządzenia wykonawczego nr 2454/93 obowiązek dotyczący prawdziwości danych zawartych w zgłoszeniu odnosi się jedynie do zgłoszenia celnego, a nie do deklaracji skróconej;

osoba zobowiązana do złożenia deklaracji skróconej nie ma praktycznej ani prawnej możliwości sprawdzenia, jakie towary znajdują się w kontenerach?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy art. 202 ust. 3 kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że osobę (agenta morskiego), która złożyła deklarację skróconą w imieniu i na rachunek zleceniodawcy (przedsiębiorstwa żeglugowego) należy uznać za „osobę, która dokonała nielegalnego wprowadzenia” w rozumieniu art. 202 ust. 3 tiret trzecie, wyłącznie na tej podstawie, że w deklaracji skróconej błędnie oznaczyła towary?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: czy art. 202 ust. 3 kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi takiemu jak art. 24 § 2 ogólnej ustawy w sprawie cła i akcyzy, zgodnie z którym osoba, która złożyła deklarację skróconą w imieniu i na rachunek innej osoby automatycznie staje się dłużnikiem długu celnego, w sytuacji gdy osobie tej nie umożliwiono udowodnienia, że nie uczestniczyła ona w nielegalnym wprowadzeniu towaru i że nie wiedziała bądź że nie można od niej rozsądnie wymagać aby wiedziała, że towar został nielegalnie wprowadzony na obszar celny?

Czy art. 5 kodeksu celnego należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi takiemu jak art. 24 § 2 ogólnej ustawy w sprawie cła i akcyzy, który uniemożliwia korzystanie z instytucji przedstawicielstwa bezpośredniego, tzn. pośrednictwa osoby działającej w imieniu i na rachunek zleceniodawcy, skoro w razie złożenia deklaracji skróconej zawierającej błędne oznaczenie osoba ta zostaje automatycznie pociągnięta do odpowiedzialności za zapłatę długu celnego?

Czy w przypadku złożenia deklaracji skróconej zawierającej błędne oznaczenie przywiezionych towarów, skutkującego powstaniem długu celnego zgodnie z art. 202 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, osobę która sporządziła i podpisała deklarację skróconą, działając w charakterze bezpośredniego bądź pośredniego przedstawiciela osoby, która wprowadziła dany towar na obszar celny Wspólnoty, należy uznać za sprawcę nielegalnego wprowadzenia towaru, a w konsekwencji za dłużnika długu celnego w rozumieniu art. 202 ust. 3 tiret pierwsze tego rozporządzenia, jeżeli w celu złożenia deklaracji skróconej osoba ta oparła się na danych przekazanych przez kapitana statku, na którym towary zostały przywiezione na teren Wspólnoty, i jeżeli ze względu na obecność na pokładzie statku znacznej liczby kontenerów, które miały zostać rozładowane w porcie przeznaczenia osoba ta nie miała rzeczywistej możliwości sprawdzenia, czy zawartość kontenera przedstawionego organom celnym faktycznie była zgodna z treścią dostarczonych jej dokumentów, na podstawie których sporządzona została deklaracja skrócona?

Czy kapitana statku i reprezentowane przez niego przedsiębiorstwo żeglugowe należy uznać za sprawców nielegalnego wprowadzenia towarów na teren wspólnoty, a w konsekwencji za dłużników długu celnego w rozumieniu art. 202 ust. 3 tiret pierwsze rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, w sytuacji gdy na podstawie dostarczonych przez kapitana danych jego przedstawiciel złożył deklarację skróconą, w której przywiezione towary zostały błędnie oznaczone, przez co zgodnie z art. 202 ust. 1 tego rozporządzenia powstał dług celny ze względu na nielegalne wprowadzenie towarów na teren Wspólnoty?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze lub szóste: czy osoby wskazane w pytaniu piątym lub szóstym mogą w opisanych okolicznościach zostać uznane za dłużników długu celnego w rozumieniu art. 202 ust. 3 tiret drugie rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1)

(2) Rozporządzenie (WE) nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 311, s. 17).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/17

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 29 czerwca 2010 r. w sprawie T-515/08 Volker Mauerhofer przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 3 września 2010 r. przez Volker Mauerhofer

(Sprawa C-433/10 P)

()

2010/C 301/24

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Volker Mauerhofer (przedstawiciel: J. Schartmüller, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	wydanie wyroku co do istoty sprawy i uchylenie zaskarżonego wyroku lub przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji do ponownego rozpoznania sprawy i wydania wyroku;

—

wykonanie nieograniczonego prawa do orzekania i zasądzenie na rzecz wnoszącego odwołanie kwoty 5 500 EUR tytułem odszkodowania za straty finansowe jakie poniósł on wskutek postępowania niezgodnego z prawem prowadzącego do wydania zaskarżonego wyroku oraz wskutek braku stosowanych instrukcji szefa grupy (doradca 1);

—	orzeczenie, że grupa ds. umów ramowych powinna była sporządzić formularz oceny wykonawcy umowy w odniesieniu do przedsięwzięcia będącego przedmiotem sporu;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w pierwszej instancji, a także w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argument

Wnoszący odwołanie podnosi, że zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony z następujących względów:

—	wypaczenie okoliczności faktycznych dotyczących językowej oceny udziału wnoszącego odwołanie w przedsięwzięciu;

—	niedostateczne uzasadnienie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oceny językowej;

—	niedostateczna analiza wykonawstwa wnoszącego odwołanie;

—	niezgodne z prawem domniemanie, że zaskarżony wyrok nie ma wpływu na sytuację wnoszącego odwołanie jako osoby trzeciej;

—	niezgodne z prawem domniemanie, że zaskarżony wyrok nie spowodował wyraźnej zmiany sytuacji prawnej wnoszącego odwołanie;

—	niezgodne z prawem domniemanie, że wnoszący odwołanie nie zastosował się do zaskarżonego wyroku w zakresie w jakim wykonuje uprawnienia władzy publicznej;

—	niezgodne z prawem domniemanie, że zaskarżony wyrok został wydany we właściwym terminie i w prawidłowej sposób;

—	naruszenie interesów wnoszącego odwołanie wskutek nieprzestrzegania przepisów proceduralnych;

—	naruszenie zasady równego traktowania, będącej ogólną zasadą prawa wspólnotowego oraz naruszenie podstawowych praw wnoszącego odwołanie;

—	niezgodne z prawem domniemanie, co do „nieistotnych zmian w zakresie przydziału dni poszczególnym doradcom”;

—	naruszenie prawa do rzetelnego procesu, będącego ogólną zasadą prawa wspólnotowego.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/17

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-445/10)

()

2010/C 301/25

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Egerer i A. Alcover San Pedro, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając lub nie powiadamiając w pełni Komisji o ustanowieniu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającej infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (1), Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2007/2/WE upłynął w dniu 14 maja 2009 r.

(1) Dz.U. L 108, s. 1.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/18

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 9 lipca 2010 r. w sprawie T-430/08 Grain Millers, Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Grain Millers GmbH & Co. KG, wniesione w dniu 15 września 2010 r. przez Grain Millers, Inc.

(Sprawa C-447/10 P)

()

2010/C 301/26

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Grain Millers, Inc. (przedstawiciele: L.-E. Ström, K. Martinsson, advokater)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Grain Millers GmbH & Co. KG

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej (siódma izba) z dnia 9 lipca 2010 r. w sprawie T-430/08, w którym decyzja Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 lipca 2008 r. (sprawa R 478/2007-2) dotycząca postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Grain Millers GmbH & Co. KG a Grain Millers, Inc. została utrzymana w mocy; obciążenie OHIM kosztami postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości i przed Sądem oraz obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM i Wydziałem Sprzeciwów OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza sprawa dotyczy kwestii czy Grain Millers GmbH & Co. KG przedstawił wystarczające dowody używania oznaczenia GRAIN MILLERS aby spełnić przesłanki wymienione w art. 8 ust. 4 rozporządzenia (1) z takim skutkiem, że wspomniane oznaczenie stanowi przeszkodę dla przyjęcia zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 003650256 GRAIN MILLERS złożonego przez wnoszącą odwołanie.

W sprawach połączonych T-318/06 do T-321/06 Alberto Jorge Moreira da Fonsecal przeciwko OHIM — General Optica (pkt 33-35) Sąd dokonał już wykładni celu zawartej w art. 8 ust. 4 rozporządzenia przesłanki „znaczenia większego niż lokalne”, a mianowicie polegającego na ograniczeniu możliwości kolizji do przypadków związanych z oznaczeniami mającymi rzeczywiste znaczenie i zakładającego, że kwestia ta podlega ocenie nie tylko z punktu widzenia geograficznego zasięgu znaczenia posiadanego przez dane oznaczenie ale również z punktu widzenia jego zasięgu ekonomicznego, który jest oceniany w świetle okresu, przez który oznaczenie pełniło swoją funkcje w ramach wymiany handlowej i stopnia jego używania. Tymczasem w zaskarżonym wyroku Sąd nie zastosował tego podejścia i nic nie wskazuje na to, że zdawał on sobie sprawę z zasad, które zostały uznane we wspomnianych sprawach połączonych.

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd błędnie uznał, iż art. 8 ust. 4 nie zawiera wymogu rzeczywistego używania oznaczenia jako okoliczności stanowiącej poparcie dla sprzeciwu, podczas gdy wymóg ten zawarty jest w art. 43 ust. 2 rozporządzenia.

Sąd błędnie pominął dotychczasowe orzecznictwo dotyczące oceny dowodów i wymagań dowodowych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) Nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. Dz 11, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/18

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 1 lipca 2010 r. w sprawie T-321/05 AstraZeneca AB, AstraZeneca plc przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 16 września 2010 r. przez AstraZeneca AB, AstraZeneca plc

(Sprawa C-457/10 P)

()

2010/C 301/27

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: AstraZeneca AB, AstraZeneca plc (przedstawiciele: M. Brealey QC, M. Hoskins QC, D. Jowell, Barristers, F. Murphy, Solicitor)

Druga strona postępowania: European Federation of Pharmaceutical Industries and Associations (EFPIA), Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie T-321/05;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2005) 1757 wersja ostateczna z dnia 15 czerwca 2005 r. (sprawa COMP/A.37.507/F3 — AstraZeneca);

—	ewentualnie, obniżenie — według uznania Trybunału — grzywny nałożonej na wnoszące odwołanie w art. 2 zaskarżonej decyzji Komisji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd dopuścił się kilku naruszeń prawa w swoim wyroku. Naruszenia te są streszczone poniżej pod odrębnymi nagłówkami:

Definicja właściwego rynku produktowego. Sąd naruszył prawo, potwierdzając ustalenia Komisji dokonane w decyzji w odniesieniu do właściwego rynku produktowego, jakoby w okresie 1993–2000 inhibitory pompy protonowej (zwane dalej „IPP”) tworzyły swój własny rynek. W odwołaniu podnoszone są dwa zarzuty.

Pierwszy zarzut odwołania składa się z dwóch głównych części. Po pierwsze, Sąd naruszył prawo, nie przeprowadzając czasowej analizy dowodów, w związku z czym poczynił ustalenia odnoszące się do właściwego rynku produktowego w 1993 r. na podstawie stanu konkurencji między IPP a H2-blokerami istniejącego w 2000 r. Po drugie, Sąd popełnił błąd, ignorując fakt, że wzrost stosowania IPP był stopniowy, uzasadniając to tym, iż praktyka lekarzy przepisujących dane leki, charakteryzująca się „inercją”, była bez znaczenia dla ustalenia rynku właściwego.

Drugi zarzut odwołania odnosi się do tego, że kwestia całkowitych kosztów leczenia przy użyciu H2-blokerów w porównaniu z leczeniem przy użyciu IPP jest zasadnicza dla powoływania się na różnice cen przy ustalaniu rynku właściwego oraz tego, że Sąd popełnił błąd, nie biorąc pod uwagę całkowitych kosztów leczenia.

Pierwsze nadużycie pozycji dominującej związane z dodatkowym świadectwem ochronnym. Zarzuty odwołania odnoszące się do pierwszego nadużycia dzielą się na dwie główne części. Po pierwsze, Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu oceny, co stanowi konkurencję niecenową. W ramach oceny, czy oświadczenia wnoszącej odwołanie złożone wobec urzędów patentowych były obiektywnie wprowadzające w błąd, Sąd niesłusznie odrzucił jako nieistotne dla sprawy rozsądny charakter i dobrą wiarę pojmowania przez wnoszącą odwołanie jej ustawowych praw do dodatkowego świadectwa ochronnego. Brak przejrzystości jest niewystarczający, aby uznać istnienie nadużycia prawa, powinien raczej istnieć wymóg świadomego oszustwa lub podstępu. Po drugie, Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu oceny, co stanowi zachowanie mające na celu ograniczenie konkurencji. Sąd błędnie uznał, że sam akt ubiegania się o prawo własności intelektualnej, które może wejść w życie 5-6 lat później, stanowi zachowanie, które może zostać uznane za mające na celu ograniczenie konkurencji, niezależnie od tego, czy prawo zostało ostatecznie przyznane bądź wykonane. Jest tak, ponieważ zachowanie jest zbyt oderwane bądź zbyt odległe od rynku uważanego za rynek oddziaływania.

Drugie nadużycie pozycji dominującej: cofnięcie pozwoleń na dopuszczenie do obrotu. Zarzuty odwołania odnoszące się do drugiego nadużycia dzielą się na dwie główne części. Po pierwsze, Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu oceny, co stanowi konkurencję niecenową. Sąd błędnie uznał, że wykonywanie nieograniczonego prawa na podstawie prawa wspólnotowego oznacza brak konkurencji niecenowej.

Po drugie, Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu oceny, co stanowi zachowanie mające na celu ograniczenie konkurencji. Sąd błędnie stwierdził, że samo wykonywanie uprawnienia na podstawie prawa wspólnotowego ma na celu ograniczenie konkurencji. Pomocniczo, gdyby Trybunał uznał, że wykonywanie prawa przyznanego w prawie wspólnotowym może co do zasady prowadzić do nadużycia, to do stwierdzenia nadużycia musi istnieć coś więcej niż sama tendencja do zakłócenia konkurencji. Wnoszące odwołanie podnoszą, że od Komisji należy wymagać udowodnienia, że wykonywanie ważnie posiadanego prawa zmierzało do wyeliminowania skutecznej konkurencji. Jest to podobne do warunków w przypadkach dotyczących obowiązkowych licencji, do których drugie nadużycie rzeczywiście się odnosi.

Grzywny. Sąd błędnie zastosował art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 (1), nie podważając dokonanego przez Komisję obliczenia grzywny i nie uwzględniając w prawidłowy sposób nowego charakteru podnoszonych nadużyć, braku istotnych skutków dla kompetencji i innych okoliczności łagodzących.

(1) Rozporządzenie Rady EWG nr 17 pierwsze rozporządzenie wprowadzające w życie art. 85 i 86 traktatu, Dz.U. Polskie wydanie specjalne, rozdz. 8, t. 1, s. 3-10.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/20

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Éditions Jacob przeciwko Komisji

(Sprawa T-279/04) (1)

(Konkurencja - Koncentracje - Wydawnictwo francuskojęzyczne - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem pod warunkiem odsprzedaży aktywów - Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez odrzuconego kandydata do przejęcia aktywów - Obowiązek uzasadnienia - Oszustwo - Naruszenie prawa - Oczywisty błąd w ocenie - Rozporządzenie (EWG) nr 4064/89)

2010/C 301/29

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Éditions Odile Jacob SAS (Paryż, Francja) (przedstawiciele: O. Fréget, W. van Weert, I. de Seze, M. Struys, M. Potel i L. Eskenazi, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo A. Whelan, O. Beynet, A. Bouquet i F. Arbault, a następnie A. Bouquet i O. Beynet, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Lagardère SCA (Paryż) (przedstawiciele: początkowo A. Winckler i I. Girgenson, a następnie A. Winckler, F. de Bure i J. B. Pinçon, adwokaci)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2004/422/WE z dnia 7 stycznia 2004 r. uznającej koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem i z funkcjonowaniem umowy w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego (Sprawa COMP/M.2978 — Lagardère/Natexis/VUP) (Dz.U. L 125, s. 54).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Éditions Odile Jacob SAS zostaje obciążona własnymi kosztami i kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską oraz przez Lagardère SCA.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/20

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Editions Jacob przeciwko Komisji

(Sprawa T-452/04) (1)

(Konkurencja - Koncentracje - Wydawnictwo francuskojęzyczne - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem pod warunkiem odsprzedaży aktywów - Decyzja w przedmiocie zatwierdzenia osoby przejmującej aktywa będące przedmiotem odsprzedaży - Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez odrzuconego kandydata do przejęcia aktywów - Niezależność pełnomocnika - Rozporządzenie (EWG) nr 4064/89)

2010/C 301/30

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Éditions Odile Jacob SAS (Paryż, Francja) (przedstawiciele: W. van Weert, O. Fréget, M. Struys, M. Potel i L. Eskenazi, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo A. Whelan, O. Beynet, A. Bouquet i F. Arbault, a następnie A Bouquet i O. Beynet, pełnomocnicy)

Interwenientci popierający stronę pozwaną: Wendel Investissement SA (Paryż) (przedstawiciele: początkowo C. Couadou i M. Trabucchi, a następnie M. Trabucchi i F. Gordon, adwokaci); Lagardère SCA (Paryż) (przedstawiciele: początkowo A. Winckler, I. Girgenson i S. Sorinas Jimeno, a następnie A. Winckler, F. de Bure i J. B. Pinçon, adwokaci)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (2004) D/203365 z dnia 30 lipca 2004 r. dotyczącej zatwierdzenia Wendel Investissement jako nabywcy aktywów zbywanych zgodnie z decyzją Komisji 2004/422/WE z dnia 7 stycznia 2004 r. uznającą koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem i z porozumieniem w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego (sprawa COMP/M.2978 — Lagardère/Natexis/VUP) (Dz.U. L 125, s. 54)

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji (2004) D/203365 z dnia 30 lipca 2004 r. dotyczącej zatwierdzenia Wendel Investissement SA jako nabywcy aktywów zbywanych zgodnie z decyzją Komisji 2004/422/WE z dnia 7 stycznia 2004 r. uznającą koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem i z porozumieniem w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego (sprawa COMP/M.2978 — Lagardère/Natexis/VUP).

2)	Komisja Europejska i Lagardère SCA ponoszą własne koszty oraz zostają obciążone kosztami poniesionymi przez Éditions Odile Jacob SAS.

3)	Wendel Investissement ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 45 z 19.2.2005.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/21

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Grecja i in. przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-415/05, T-416/05 i T-423/05) (1)

(Pomoc państwa - Sektor lotniczy - Pomoc na restrukturyzację i prywatyzację greckich państwowych linii lotniczych - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Ciągłość gospodarcza pomiędzy dwoma spółkami - Ustalenie tożsamości rzeczywistego beneficjenta pomocy w celu jej odzyskania - Kryterium podmiotu prywatnego - Zgodność pomocy ze wspólnym rykiem - Obowiązek uzasadnienia)

2010/C 301/31

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: A. Samoni-Rantou i P. Mylonopoulos, pełnomocnicy) (sprawa T-415/05); Olympiakes Aerogrammes AE (Kallithéa, Grecja) (przedstawiciel: adwokat V. Christianos) (sprawa T-416/05) i Olympiaki Aeroporia Ypiresies AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: P. Anestis, S. Mavroghenis, adwokaci, S. Jordan, T. Soames, solicitors i adwokat D. Geradin) (sprawa T-423/05)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou i T. Scharf, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Aeroporia Aigaiou Aeroporiki AE (Ateny) (przedstawiciele: N. Keramidas, w sprawie T-416/05 również adwokaci N. Korogiannakis, I. Dryllerakis i E. Dryllerakis) (sprawy T-416/05 i T-423/05)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji E(2005) 2706 wersja ostateczna z dnia 14 września 2005 r., dotyczącej pomocy państwa na rzecz Olympiaki Aeroporia Ypiresies AE [C 11/2004 (ex NN 4/2003) — Olympiaki Aeroporia — Restrukturyzacja i prywatyzacja].

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność art. 1 ust. 1 decyzji Komisji C(2005) 2706 wersja ostateczna z dnia 14 września 2005 r. dotyczącej pomocy państwa na rzecz Olympiaki Aeroporia Ypiresies AE [C 11/2004 (ex NN 4/2003) –Olympiaki Aeroporia — Restrukturyzacja i prywatyzacja].

Stwierdza się nieważność art. 1 ust. 2 decyzji Komisji C(2005) 2706 wersja ostateczna w części odnoszącej się do kwoty odpowiadającej ogółowi składników wartości niematerialnych figurujących jako nadwyżka w sprawozdaniu finansowym z przekształcenia Olympiaki Aeroporia Ypiresies, wartości statków powietrznych, których własność została przeniesiona na Olympiakes Aerogrammes AE, a także oczekiwanych zysków ze sprzedaży dwóch statków powietrznych figurujących wciąż w sprawozdaniu finansowym Olympiaki Aeroporia Ypiresies.

3)	Stwierdza się nieważność art. 2 decyzji Komisji C(2005) 2706 wersja ostateczna, w zakresie w jakim dotyczy on środków, o których mowa w art. 1 ust. 1 i 2, w części w jakiej stwierdzono nieważność tych przepisów.

4)	Skargi zostają oddalone w pozostałej części.

5)	Każda ze stron pokrywa swe własne koszty, w tym koszty poniesione w ramach postępowań w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 22 z 28.1.2006.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/21

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Trioplast Wittenheim przeciwko Komisji

(Sprawa T-26/06) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek plastikowych worków przemysłowych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Czas trwania naruszenia - Grzywny - Waga naruszenia - Okoliczności łagodzące - Współpraca w toku postępowania administracyjnego - Proporcjonalność)

2010/C 301/32

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Trioplast Wittenheim SA (Wittenheim, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. Pettersson i O. Larsson)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Castillo de la Torre, P. Hellström, i V. Bottka, następnie F. Castillo de la Torre, L. Parpala i V. Bottka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji C(2005) 4634 wersja ostateczna z dnia 30 listopada 2005 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] (sprawa COMP/F/38.354 — Worki przemysłowe) w sprawie kartelu na rynku plastikowych worków przemysłowych, a tytułem żądania ewentualnego — wniosek o obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Trioplast Wittenheim SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 96 z 22.4.2006.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/22

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Trioplast Industrier przeciwko Komisji

(Sprawa T-40/06) (1)

2010/C 301/33

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Trioplast Industrier AB (Smålandsstenar, Szwecja) (przedstawiciele: adwokaci T. Pettersson i O. Larsson)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Castillo de la Torre, P. Hellström, i V. Bottka, następnie F. Castillo de la Torre, L. Parpala i V. Bottka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność art. 2 akapit pierwszy lit. f) decyzji Komisji C(2005) 4634 wersja ostateczna z dnia 30 listopada 2005 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/F/38.354 — Worki przemysłowe) w zakresie, w jakim odnosi się on do Trioplast Industrier AB.

2)	Kwota przypisana Trioplast Industrier, na podstawie której należy określić udział tego przedsiębiorstwa w ramach odpowiedzialności solidarnej ponoszonej przez następujące kolejno po sobie spółki dominujące za zapłatę grzywny nałożonej na Trioplast Wittenheim SA, zostaje ustalona na 2,73 mln EUR.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Trioplast Industrier pokrywa połowę własnych kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez Komisję.

5)	Komisja pokrywa połowę własnych kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez Trioplast Industrier.

(1) Dz.U. C 96 z 22.4.2006.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/22

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — TF1 przeciwko Komisji

(Sprawa T-193/06) (1)

(Pomoc państwa - Systemy pomocy na rzecz produkcji kinematograficznej i audiowizualnej - Decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń - Skarga o stwierdzenie nieważności - Brak istotnego wpływu na pozycję konkurencyjną - Niedopuszczalność)

2010/C 301/34

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Télévision française 1 SA (TF1) (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: J.-P. Hordies i C. Smits, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Giolito, T. Scharf i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i L. Butel, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 832 wersja ostateczna z dnia 22 marca 2006 r. dotyczącej środków wsparcia na rzecz kina i przemysłu audiowizualnego we Francji (Pomoc państwa nr NN 84/2004 i N 95/2004 — Francja, Systemy pomocy na rzecz kina i przemysłu audiowizualnego)

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Télévision française 1 SA (TF1) zostaje obciążona własnymi kosztami i kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Republika Francuska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 224 z 16.9.2006.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/23

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Whirlpool Europe Srl przeciwko Radzie

(Sprawa T-314/06) (1)

(Dumping - Przywóz niektórych chłodziarko-zamrażarek pochodzących z Korei Południowej - Definicja odnośnego produktu - Prawo do obrony - Komitet doradczy - Obowiązek uzasadnienia - Wybór metody zdefiniowania odnośnego produktu - Artykuł 15 ust. 2 i art. 20 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (obecnie art. 15 ust. 2 i art. 20 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009))

2010/C 301/35

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Whirlpool Europe Srl (Comerio, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Bronckers i F. Louis)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix, pełnomocnik, wspierany przez adwokata G. Berrischa)

Interwenientci popierający stronę skarżącą: Republika Włoska (przedstawiciel: G. Albenzio, avvocato dello Stato); oraz Europejskie Stowarzyszenie Producentów AGD (CECED) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci Y. Desmedt oraz A. Verheyden)

Interwenienci popierający stronę pozwaną Komisja Europejska (przedstawiciele: H. van Vliet i T. Scharf, pełnomocnicy); oraz LG Electronics, Inc. (Seul, Korea Południowa) (przedstawiciele: początkowo adwokaci L. Ruessmann i P. Hecker, następnie adwokaci L. Ruessmann i A. Willems)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia częściowej nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1289/2006 z dnia 25 sierpnia 2006 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych lodówek side-by-side pochodzących z Republiki Korei (Dz.U. L 236, str. 11).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Whirlpool Europe Srl pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej i LG Electronics, Inc.

3)	Republika Włoska i Komisja Europejska oraz Europejskie Stowarzyszenie Producentów AGD (CECED) pokrywają swoje własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 326 z 30.12.2006.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/23

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Mohr & Sohn przeciwko Komisji

(Sprawa T-131/07) (1)

(Żegluga śródlądowa - Zdolności przewozowe floty wspólnotowej - Warunki wprowadzenia do eksploatacji nowych statków (zastosowanie zasady „stary za nowy”) - Decyzja Komisji w sprawie odmowy zastosowania wyłączenia ustanowionego dla statków specjalistycznych - Artykuł 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 718/1999)

2010/C 301/36

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Paul Mohr & Sohn, Baggerei und Schiffahrt (Niederwalluf, Niemcy) (przedstawiciel: F. von Waldstein, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braun i K. Simonsson, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji SG (2007) D/200972 z dnia 28 lutego 2007 r. w sprawie odmowy zastosowania do statku Niclas wyłączenia ustanowionego dla statków specjalistycznych zgodnie z art. 4 ust. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 718/1999 z dnia 29 marca 1999 r. w sprawie polityki w zakresie zdolności przewozowych floty wspólnotowej w celu wspierania żeglugi śródlądowej (Dz.U. L 90, s. 1)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Paul Mohr & Sohn, Baggerei und Schiffahrt pokrywa poza własnymi kosztami koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/24

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Hiszpania przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-156/07 i T-232/07) (1)

(System językowy - Ogłoszenie o konkursach otwartych w celu zatrudnienia administratorów - Publikacja we wszystkich językach urzędowych - Poprawki - Rozporządzenie nr 1 - Artykuły 27, 28 i art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego - Artykuł 1 ust. 1 i 2 załącznika III do regulaminu pracowniczego - Obowiązek uzasadnienia - Zasada niedyskryminacji)

2010/C 301/37

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: w sprawie T-156/07 F. Díez Moreno, a w sprawie T-232/07 F. Díez Moreno i N. Díaz Abad, abogados del Estado)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J. Currall, L. Escobar Guerrero i H. Krämer, następnie J. Currall, H. Krämer i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferra)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Litewska (przedstawiciel: D. Kriaučiūnas, pełnomocnik) (sprawy T-156/07 i T-232/07); Republika Grecka (przedstawiciele: S. Vodina i M. Michelogiannaki, pełnomocnicy) (sprawa T-156/07)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, ogłoszenia o konkursie otwartym EPSO/AD/94/07 mającym na celu utworzenie rezerwy dla potrzeb zatrudnienia administratorów (AD5) w dziedzinie informacji, komunikacji i mediów (Dz.U. 2007, C 45 A, s. 3), a po drugie, ogłoszenia o konkursie otwartym EPSO/AD/95/07 mającym na celu utworzenie rezerwy dla potrzeb zatrudnienia administratorów (AD5) w dziedzinie informacji (biblioteka/dokumentacja) (Dz.U. 2007, C 103 A, s. 7).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Królestwo Hiszpanii pokryje swoje koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Litewska i Republika Grecka pokryją swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 140 z 23.6.2007.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/24

Wyrok Sądu z dnia z dnia 13 września 2010 r. — Włochy przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-166/07 i T-285/07) (1)

(System językowy - Ogłoszenie o konkursach otwartych w celu zatrudnienia administratorów i asystentów - Publikacja w trzech językach urzędowych - Poprawki - Publikacja we wszystkich językach urzędowych - Wybór drugiego języka spośród trzech języków - Rozporządzenie nr 1 - Artykuły 27, 28 i art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego - Artykuł 1 ust. 1 i 2 załącznika III do regulaminu pracowniczego - Obowiązek uzasadnienia - Zasada niedyskryminacji - Nadużycie władzy)

2010/C 301/38

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: w sprawie T-166/07 P. Gentili, avvocato dello Stato, a w sprawie T-285/07 początkowo P. Gentili i I. Braguglia, pełnomocnik, następnie P. Gentili i R. Adam, pełnomocnik, a ostatecznie P. Gentili i I. Bruni, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: w sprawie T-166/07 początkowo J. Currall, H. Krämer i M. Velardo, pełnomocnicy, następnie J. Currall i I. Baquero Cruz, pełnomocnik, wspierani przez adwokata A. Dal Ferra, a w sprawie T-285/07 początkowo J. Currall i A. Aresu, pełnomocnik, następnie J. Currall i I. Baquero Cruz, wspierani przez A. Dal Ferra)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Litewska (przedstawiciel: D. Kriaučiūnas, pełnomocnik) (sprawa T-166/07); Republika Grecka (przedstawiciele: S. Vodina i M. Michelogiannaki, pełnomocnicy) (sprawa T-285/07)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności ogłoszeń o konkursach otwartych: EPSO/AD/94/07 mającym na celu utworzenie rezerwy dla potrzeb zatrudnienia administratorów (AD5) w dziedzinie informacji, komunikacji i mediów (Dz.U. 2007, C 45 A, s. 3), EPSO/AST/37/7 mającym na celu utworzenie rezerwy dla potrzeb zatrudnienia asystentów (AST 3) w dziedzinie komunikacji i informacji (Dz.U. 2007, C 45 A, s. 15) i EPSO/AD/95/07 mającym na celu utworzenie rezerwy dla potrzeb zatrudnienia administratorów (AD5) w dziedzinie informacji (biblioteka/dokumentacja) (Dz.U. 2007, C 103 A, s. 7).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Włoska pokryje swoje koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Litewska i Republika Grecka pokryją swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7 2007.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/25

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Procter & Gamble przeciwko OHIM — Prestige Cosmetics (P&G PRESTIGE BEAUTE)

(Sprawa T-366/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego P&G PRESTIGE BEAUTE - Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe Prestige - Częściowa odmowa rejestracji - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 301/39

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Procter & Gamble Company (Cincinnati, Ohio, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci K. Sandberg i B. Klingberg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Laporta Insa, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Prestige Cosmetics SpA (Anzola Emilia, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci A. Mugnoz, M. Andreolini i A. Parini)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 lipca 2007 r. (sprawa R 681/2006-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Prestige Cosmetics Srl a The Procter & Gamble Company.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 19 lipca 2007 r. (sprawa R 681/2006-2).

2)	OHIM pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez The Procter & Gamble Company w postępowaniu przed Sądem.

3)	Prestige Cosmetics SpA pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez The Procter & Gamble Company w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

4)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

(1) Dz.U. C 283 z 24.11.2007.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/25

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Travel Service przeciwko OHIM — Eurowings Luftverkehrs (smartWings)

(Sprawa T-72/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego smartWings - Wcześniejsze słowne i graficzne krajowe i międzynarodowe znaki towarowe EUROWINGS i EuroWings - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 73 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009) - Artykuł 79 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 83 rozporządzenia nr 207/2009))

2010/C 301/40

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Travel Service a.s. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci S. Hejdová i R. Charvát)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Eurowings Luftverkehrs AG (Norymberga, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Schmidt)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 listopada 2007 r. (sprawa R 1515/2006-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Eurowings Luftverkehrs AG a Travel Service a.s.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.

2)	Travel Service a.s. zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i przez Eurowings Luftverkehrs AG.

(1) Dz.U. C 107 z 26.4.2008.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/26

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — KUKA Roboter przeciwko OHIM (Odcień koloru pomarańczowego)

(Sprawa T-97/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego obejmującego odcień koloru pomarańczowego - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 301/41

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: KUKA Roboter GmbH (Augsburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Kohn i B. Hannemann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: R. Pethke, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 grudnia 2007 r. (sprawa R 1572/2007-4) dotyczącą zgłoszenia odcienia koloru pomarańczowego jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	KUKA Roboter GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 107 z 26.4.2008.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/26

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Schniga przeciwko CPVO — Elaris i Brookfield New Zealand (Gala Schnitzer)

(Sprawa T-135/08) (1)

(Odmiany roślin - Wniosek o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin dla odmiany jabłka Gala Schnitzer - Badanie techniczne - Uprawnienia dyskrecjonalne CPVO - Sprzeciwy - Artykuł 55 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2100/94)

2010/C 301/42

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Schniga GmbH (Bolzano, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Würtenberger i R. Kunze)

Strona pozwana: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO) (przedstawiciele: B. Kiewiet i M. Ekvad, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą CPVO były również, interwenienci przed Sądem: Elaris SNC (Angers, Francja); i Brookfield New Zealand Ltd (Havelock North, Nowa Zelandia) (przedstawiciel: adwokat M. Eller)

Przedmiot

Skarga na decyzję Izby Odwoławczej CPVO z dnia 21 listopada 2007 r. (sprawy A 003/2007 i A 004/2007) dotyczącą przyznania wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin dla odmiany Gala Schnitzer.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin (CPVO) z dnia 21 listopada 2007 r. (sprawy A 003/2007 i A 004/2007).

2)	CPVO pokrywa swoje własne koszty oraz koszty poniesione przez Schniga GmbH.

3)	Elaris SNC i Brookfield New Zealand Ltd pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 142 z 7.6.2008.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/26

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Abbott Laboratories przeciwko OHIM — aRigen (Sorvir)

(Sprawa T-149/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Sorvir - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy NORVIR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 301/43

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Abbott Laboratories (Abbott Park, Illinois, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat S. Schäffler)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i A. Folliard-Monguiral, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: aRigen, Inc. (Tokio, Japonia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 6 lutego 2008 r. (sprawa R 809/2007-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Abott Laboratories a aRigen, Inc.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 6 lutego 2008 r. (sprawa R 809/2007-2).

2)	OHIM pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Abbott Laboratories.

(1) Dz.U. C 142 z 7.6.2008.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/27

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Inditex przeciwko OHIM — Marín Díaz de Cerio (OFTEN)

(Sprawa T-292/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego OFTEN - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy OLTEN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Podobieństwo towarów - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009) - Przedmiot sporu przed izbą odwoławczą - Artykuły 61 i 62 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 63 i 64 rozporządzenia nr 207/2009))

2010/C 301/44

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Industria de Diseño Textil (Inditex), SA (Arteixo, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci E. Armijo Chávarri i A. Castán Pérez-Gómez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: O. Mondéjar Fortuno, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również: Fernando Marín Díaz de Cerio (Logroño, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 kwietnia 2008 r. (sprawa R 484/2007-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Robertem Fernandem Marínem Díazem de Ceriem a Industria de Diseño Textil (Inditex), SA.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.

2)	Industria de Diseño Textil (Inditex), SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 236 z 13.9.2008.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/27

Wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. — Enercon przeciwko OHIM — BP (ENERCON)

(Sprawa T-400/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ENERCON - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy ENERGOL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009) - Częściowa odmowa rejestracji)

2010/C 301/45

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Enercon GmbH (Aurich, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Böhm)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: BP plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 lipca 2008 r. (sprawa R 957/2006-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między BP plc a Enercon GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Enercon GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 301 z 22.11.2008.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/28

Wyrok Sądu z dnia 21 września 2010 r. — Villa Almè przeciwko OHIM — Marqués de Murrieta (i GAI)

(Sprawa T-546/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego i GAI - Słowny krajowy znak towarowy YGAY oraz wspólnotowe, graficzny i słowny, znaki towarowe MARQUÉS DE MURRIETA YGAY - Względne podstawy odmowy rejestracji - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia(WE) nr 207/2009) - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009))

2010/C 301/46

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Villa Almè Azienda vitivinicola di Vizzotto Giuseppe (Mansuè, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Massa i P. Massa)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: O. Montalto i A. Sempio, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Marqués de Murrieta, SA (Logroño, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda i G. Macias Bonilla)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 września 2008 r. (sprawa R 1695/2007-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Bodegas Marqués de Murrieta, SA a Villa Almè Azienda vitivinicola di Vizzotto Giuseppe.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Villa Almè Azienda vitivinicola di Vizzotto Giuseppe zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/28

Postanowienie Sądu z dnia 6 września 2010 r. — Portugalia przeciwko Transnáutice i Komisji

(Sprawa T-385/05 TO) (1)

(Powództwo osoby trzeciej przeciwko prawomocnemu orzeczeniu - Możliwość udziału osoby trzeciej wnoszącej powództwo przeciwko prawomocnemu orzeczeniu w pierwotnym postępowaniu - Brak naruszenia praw osoby trzeciej wnoszącej powództwo przeciwko prawomocnemu orzeczeniu - Niedopuszczalność)

2010/C 301/47

Język postępowania: angielski

Strony

Osoba trzecia wnosząca powództwo przeciwko prawomocnemu orzeczeniu: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, A. C. Santos, J. Gomes i P. Rocha, pełnomocnicy)

Pozostałe strony postępowania: Transnáutica — Transportes e Navegação, SA (Matosinhos, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci C. Fernández Vicién, D. Ortigão Ramos, P. Carmona Botana, M.T. López Garrido i P. Vidal Matos) i Komisja Europejska (przedstawiciele: adwokaci R. Lyal i L. Bouyon)

Przedmiot

Powództwo osoby trzeciej przeciwko prawomocnemu wyrokowi Sądu z dnia 23 września 2009 r. w sprawie T-385/05 Transnáutica przeciwko Komisji (dotychczas niepublikowanemu w Zbiorze)

Sentencja

1)	Powództwo osoby trzeciej przeciwko prawomocnemu orzeczeniu zostaje odrzucone jako niedopuszczalne.

2)	Republika Portugalska pokryje własne koszty oraz koszty poniesione przez Transnáuticę — Transportes e Navegação, SA, w tym koszty postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

3)	Komisja Europejska pokryje własne koszty.

(1) Dz.U. C 330 z 24.12.2005.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/29

Postanowienie Sądu z dnia 2 września 2010 r. — Spitzer przeciwko OHIM — Homeland Housewares (Magic Butler)

(Sprawa T-123/08) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Brak działania strony skarżącej - Umorzenie postępowania)

2010/C 301/48

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Harald Spitzer (Hörsching, Austria) (przedstawiciel: adwokat T.H. Schmitz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: S. Schäffner, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Homeland Housewares LLC (Los Angeles, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 stycznia 2008 r. (sprawa R 1508/2006-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Homeland Housewares, LLC a Harald Spitzer.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Harald Spitzer pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 116 z 9.5.2008.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/29

Postanowienie Sądu z dnia 7 września 2010 r. — Norilsk Nickel Harjavalta i Umicore przeciwko Komisji

(Sprawa T-532/08) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Środowisko naturalne i ochrona zdrowia ludności - Klasyfikacja, pakowanie i etykietowanie niektórych związków węglanu niklu jako substancji niebezpiecznych - Dyrektywa 2008/58/WE - Dyrektywa 67/548/EWG - Rozporządzenie (WE) nr 790/2009 - Rozporządzenie (WE) nr 1272/2008 - Zmiana żądań - Czasowy zakres stosowania art. 263 akapit czwarty TFUE - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

2010/C 301/49

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Norilsk Nickel Harjavalta Oy (Espoo, Finlandia) i Umicore SA/NV (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: K. Nordlander, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Oliver i D. Kukovec, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Nickel Institute (Toronto, Kanada) (przedstawiciele: K. Nordlander, adwokat, D. Anderson, QC, S. Kinsella i H. Pearson, solicitors)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Danii (przedstawiciel: B. Weis Fogh, pełnomocnik)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności w części dyrektywy Komisji 2008/58/WE z dnia 21 sierpnia 2008 r. dostosowującej po raz trzydziesty do postępu technicznego dyrektywę Rady 67/548/EWG w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (Dz.U. L 246, s. 1) oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 790/2009 z dnia 10 sierpnia 2009 r. dostosowującego do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. L 235, s. 1) w zakresie, w jakim te akty zmieniają klasyfikację niektórych związków węglanu niklu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Norilsk Nickel Harjavalta Oy i Umicore SA/NV pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Królestwo Danii i Nickel Institute pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/30

Postanowienie Sądu z dnia 7 września 2010 r. — Etimine i Etiproducts przeciwko Komisji

(Sprawa T-539/08) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Środowisko naturalne i ochrona zdrowia ludzi - Klasyfikacja, pakowanie i etykietowanie niektórych boranów jako substancji niebezpiecznych - Dyrektywa 2008/58/WE - Dyrektywa 67/548/EWG - Rozporządzenie (WE) nr 790/2009 - Rozporządzenie (WE) nr 1272/2008 - Zmiana żądań - Stosowanie w czasie art. 263 akapit czwarty TFUE - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

2010/C 301/50

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Etimine SA (Bettembourg, Luksemburg) oraz Ab Etiproducts Oy (Espoo, Finlandia) (przedstawiciele: C. Mereu i K. Van Maldegem, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Oliver i D. Kukovec, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Borax Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokat K. Nordlander, i S. Kinsella, solicitor)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Danii (przedstawiciel: B. Weis Fogh, pełnomocnik)

Przedmiot

Częściowe stwierdzenie nieważności po pierwsze dyrektywy Komisji 2008/58/WE z dnia 21 sierpnia 2008 r. dostosowującej po raz trzydziesty do postępu technicznego dyrektywę Rady 67/548/EWG w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (Dz.U. L 246, s.1) oraz po drugie rozporządzenia Komisji (WE) nr 790/2009 z dnia 10 sierpnia 2009 r. dostosowującego do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. L 235, s. 1) w zakresie, w jakim zmieniają one klasyfikację niektórych boranów.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Etimine SA i AB Etiproducts Oy pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Królestwo Danii i Borax Europe Ltd pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/30

Postanowienie Sądu z dnia 9 września 2010 r. — Phoenix-Reisen i DRV przeciwko Komisji

(Sprawa T-120/09) (1)

(Pomoc państwa - Subwencja ustalona w przepisach niemieckich dla niewypłacalnych przedsiębiorstw - Skarga dotycząca rzekomego naruszenia prawa wspólnotowego - Oddalenie skargi - Wydanie późniejszej decyzji - Umorzenie postępowania)

2010/C 301/51

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Phoenix-Reisen GmbH (Bonn, Niemcy) i Deutscher Reiseverband eV (DRV) (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: R. Gerharz i A. Funke, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i B. Martenczuk, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller i B. Klein, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności pisma Komisji z dnia 13 lutego 2009 r., w którym informuje ona o swym zamiarze niepodejmowania działań przeciwko rzekomej pomocy państwa przyznanej przez Republikę Federalną Niemiec w postaci wypłaty subwencji w przypadku niewypłacalności.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Umarza się postępowanie w przedmiocie złożonego przez skarżące wniosku o połączenie niniejszej sprawy ze sprawą T-58/10.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 297 z 5.12.2009.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/31

Postanowienie Sądu z dnia 15 września 2010 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-157/09 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Rozsądny termin na złożenie wniosku o odszkodowanie - Przekroczenie terminu - Odwołanie w części w sposób oczywisty niedopuszczalne a w części w sposób oczywisty bezzasadne)

2010/C 301/52

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i C. Berardis-Kayser, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferra)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 18 lutego 2009 r. w sprawie F-42/08 Marcuccio przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, i mające na celu uchylenie tego postanowienia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone.

2)	Luigi Marcuccio pokryje własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w ramach niniejszej instancji.

(1) Dz.U C 141 z 20.6.2009.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/31

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 31 sierpnia 2010 r. — Babcock Noell przeciwko Europejskiemu Wspólnemu Przedsięwzięciu na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej

(Sprawa T-299/10 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Zamówienia publiczne - Procedura przetargowa - Odrzucenie oferty - Wniosek o zawieszenie wykonania - Fumus boni juris - Pilny charakter - Wyważenie wchodzących w grę interesów)

2010/C 301/53

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Babcock Noell GmbH (Würzburg, Niemcy) (przedstawiciele: M. Werner i C. Elbreht, adwokaci)

Strona pozwana: Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej (przedstawiciele: A. Verpont, pełnomocnik, wspierany przez C. Kennedy-Loest, K. Wilsona i C. Thomasa, solicitors, i N. Pourbaixa, adwokata)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania wydanych przez pozwaną w ramach procedury przetargowej decyzji o odrzuceniu ofert skarżącej i udzieleniu innemu oferentowi zamówienia na część D dostawy magnesów do tokomaka ITER (ITER Toroidal Field Coils Winding Packs).

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/31

Skarga wniesiona w dniu 10 sierpnia 2010 — Viaguara przeciwko/OHMI — Pfizer (VIAGUARA)

(Sprawa T-332/10)

()

2010/C 301/54

Język skargi: Polski

Strony

Strona skarżąca: Viaguara S.A. (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: R. Skubisz, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Pfizer Inc.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z 20 maja 2010 r. wydanej w sprawie R 964/2009-1 w całości;

—	obciążenie strony pozwanej oraz Pfizer Inc. kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „VIAGUARA” dla towarów w klasie 32 i 33 — zgłoszenie nr 4630562

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Pfizer Inc.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: wspólnotowy znak słowny „VIAGRA” dla towarów w klasie 5

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: unieważnienie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odrzucenie w całości zgłoszenia znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Naruszenie artykułu 8(5) rozporządzenia nr 207/2009 (1) poprzez błędną metodykę oceny związku między znakami oraz wadliwe ustalenia w zakresie ryzyka wykorzystania renomy i wizerunku znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Wersja ujednolicona), Dz.U. L 78, str. 1

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/32

Skarga wniesiona w dniu 20 sierpnia 2010 r. — F91 Diddeléng i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-341/10)

()

2010/C 301/55

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: F91 Diddeléng (Dudelange, Luksemburg), Julien Bonnetaud (Yutz, Francja), Thomas Gruszczynski (Amnéville, Francja), Rainer Hauck (Maxdorf, Niemcy), Stéphane Martine (Esch-sur-Alzette, Luksemburg), Grégory Molnar (Moyeuvre-Grande, Francja) i Yann Thibout (Algrange, Francja) (przedstawiciele: adwokaci L. Misson, C. Delrée i G. Ernes)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności spornej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 3 czerwca 2010 r.,

—	stwierdzenie nieważności regulaminów naruszających art. 45 i 101 TFUE,

—	nałożenie niezbędnych sankcji.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący (klub piłkarski Dudelange i zawodnicy nieluksemburscy zatrudnieni w tym klubie) wnoszą o stwierdzenie nieważności dostarczonej przesyłką pocztową w dniu 21 czerwca 2010 r. decyzji Komisji z dnia 3 czerwca 2010 r., którą Komisja poinformowała skarżących o umorzeniu postępowania wszczętego w wyniku ich skargi przeciwko Fédération Luxembourgeoise de Football (FLF — luksemburski związek piłki nożnej) opartej na art. 45 i art. 101 TFUE, która dotyczyła regulaminu FLF zabraniającego skarżącym udziału w określonych meczach piłkarskich, jeżeli liczba zawodników zagranicznych figurujących w protokole meczowym przekraczała liczbę ustaloną w regulaminie.

Skarżący opierają skargę na dwóch zarzutach:

—

Naruszenie art. 45 TFUE, gdyż figurujący aktualnie w regulaminie FLF obowiązek umieszczenia w oficjalnym protokole meczowym siedmiu zawodników, których pierwsza licencja zawodnicza została wystawiona w Luksemburgu, oraz zakaz umieszczania w tym samym protokole więcej niż czterech zawodników, którzy w trakcie sezonu zmienili klub, stanowią bezpośrednią dyskryminację utrudniającą obywatelowi państwa członkowskiego wykonywanie działalności gospodarczej na terytorium luksemburskim. Ponadto, jeżeli regulamin FLF nie stanowiłby dyskryminacji bezpośredniej, lecz pośrednią, cele przywołane przez FLF, mianowicie że jego celem społecznym jest promocja futbolu jako sportu amatorskiego, są bezpodstawne i nie mogą z tego powodu być uważane za zgodne z prawem. Ograniczenia są nieproporcjonalne do przywołanego celu;

—

Naruszenie art. 101 TFUE, gdyż FLF należy uznać za stowarzyszenie przedsiębiorstw, które narusza prawo konkurencji, a w szczególności art. 101 AEUV, ponieważ ograniczenia odnośnie do liczby zawodników zagranicznych mają konsekwencje ekonomiczne dla sportowców zawodowych i naruszają swobodę konkurencji luksemburskich klubów sportowych.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/32

Skarga wniesiona w dniu 25 sierpnia 2010 r. — Republika Portugalska przeciwko Komisji

(Sprawa T-345/10)

()

2010/C 301/56

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes i J. Saraiva de Almeida, pełnomocnicy, wspierani przez M. Figueiredo, adwokata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Tytułem żądania głównego:

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4255 wersja ostateczna z dnia 29 czerwca 2010 r. dotyczącej zastosowania korekt finansowych w odniesieniu do pomocy z Sekcji Orientacji EFOGR przyznanej na rzecz programu operacyjnego CCI 1999.PT.06.1.PO.007 (Portugalia — Program krajowy, Cel 1), dla realizacji zadania „Inwestycje w gospodarstwa rolne”, zmniejszającej o 16 411 829,46 EUR pomoc z Sekcji Orientacji EFOGR przyznaną zgodnie z decyzją Komisji C(2000) 2878 z dnia 30 października 2000 r. i przeznaczoną na wydatki w ramach programu pomocy CCI 1999.PT.06.1.PO.007 (Portugalia — Program krajowy, Cel 1).

—

Tytułem żądania ewentualnego:

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4255 wersja ostateczna z dnia 29 czerwca 2010 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona finansowania wspólnotowego wydatków poniesionych przez Republikę Portugalską w związku z wnioskami zatwierdzonymi w okresie od dnia 28 października 2003 r. do listopada 2006 r. w wysokości 194 347 574,29 EUR.

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4255 wersja ostateczna z dnia 29 czerwca 2010 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona finansowania wspólnotowego wydatków poniesionych przez Republikę Portugalską w związku z wnioskami dotyczącymi „inwestycji w gospodarstwa rolne” związanymi z podejmowaniem działalności przez młodych rolników, w wysokości 94 621 812,06 EUR.

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi następujące zarzuty:

a)	Naruszenie art. 250 TFUE i brak właściwości.

b)	Naruszenie art. 39 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. (1)

c)	Stosowanie z mocą wsteczną art. 5 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 z dnia 17 maja 1999 r. (2)

d)	Naruszenie art. 4 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 445/2002 z dnia 26 lutego 2002 r. (3)

e)	Naruszenie art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 438/2001 z dnia 2 marca 2001 r. (4)

f)	Naruszenie art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 1257/99.

g)	Naruszenie zasady równości.

h)	Naruszenie zasady równości i zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, jak również błąd w zakresie skutków finansowych, jakie należało wywieść z naruszenia przepisów wspólnotowych.

i)	Naruszenie zasady proporcjonalności.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiające przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (Dz.U. L 161, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) oraz zmieniające i uchylające niektóre rozporządzenia (Dz.U. L 160, s. 80).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 445/2002 z dnia 26 lutego 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich ze środków Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz.U. L 74, s. 1).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 438/2001 z dnia 2 marca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 dotyczącego zarządzania i systemów kontroli pomocy udzielanej w ramach funduszy strukturalnych (Dz.U. L 63, s. 21).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/33

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 15 czerwca 2010 r. w sprawie F-35/08 Pachtitis przeciwko Komisji, wniesione w dniu 25 sierpnia 2010 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa T-361/10 P)

()

2010/C 301/57

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i I. Chatzigiannis)

Druga strona postępowania: Dimitrios Pachtitis (Ateny, Grecja), popierany przez Europejskiego Inspektora Ochrony Danych

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie F-35/08 Pachtitis przeciwko Komisji;

—	przekazanie sprawy Sądowi do spraw Służby Publicznej do ponownego rozpoznania w celu zbadania pozostałych zarzutów nieważności;

—	obciążenie drugiej strony w postępowaniu odwoławczym kosztami postępowania odwoławczego i postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu wnosząca odwołanie wnosi o uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie F-35/08 Pachtitis przeciwko Komisji, stwierdzającym nieważność decyzji Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) z dnia 31 maja 2007 r. i z dnia 6 grudnia 2007 r. wykluczających D. Pachtitisa z listy 110 kandydatów, którzy uzyskali najlepszą ocenę na testach wstępnych konkursu otwartego EPSO/AD/77/06, i obciążającym Komisję własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącego w pierwszej instancji.

W uzasadnieniu swojego odwołania Komisja powołuje się na następujące zarzuty:

—	naruszenie art. 1, 5 i 7 załącznika III do regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich;

—	naruszenie prawa wspólnotowego, a w szczególności art. 2 decyzji 2002/620/WE (1) oraz art. 1 decyzji 2002/621/WE (2) dotyczących ustanowienia EPSO;

—	naruszenie obowiązku uzasadnienia decyzji.

(1) 2002/620/WE: Decyzja Parlamentu Europejskiego, Rady, Komisji, Trybunału Sprawiedliwości, Trybunału Obrachunkowego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów i Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 25 lipca 2002 r. ustanawiająca Urząd Doboru Kadr Wspólnot Europejskich — Oświadczenie Biura Parlamentu Europejskiego (Dz.U. L 197, s. 53).

(2) 2002/621/WE: Decyzja sekretarzy generalnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, sekretarza Trybunału Sprawiedliwości, sekretarzy generalnych Trybunału Obrachunkowego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów oraz przedstawiciela Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 25 lipca 2002 r. w sprawie organizacji i działania Biura Kadr Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 197, s. 56).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/34

Skarga wniesiona w dniu 3 września 2010 r. — Bloufin Touna Ellas Naftiki Etaireia i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-367/10)

()

2010/C 301/58

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bloufin Touna Ellas Naftiki Etaireia (Ateny, Grecja), Chrisderic (St Cyprien, Francja), André Sébastien Fortassier (Grau D’Agde, Francja) (przedstawiciele: V. Akritidis i E. Petritsi, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 498/2010 z dnia 9 czerwca 2010 r. zakazującego prowadzenia działalności połowowej przez statki rybackie do połowów okrężnicą, pływające pod banderą Francji lub Grecji, lub zarejestrowane we Francji lub w Grecji, prowadzące połowy tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym (1);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

W pierwszej kolejności strona skarżąca uważa, że zaskarżone rozporządzenie zostało wydane z naruszeniem zasad równego traktowania i niedyskryminacji wyrażonych w art. 18 TFUE, zakazującym dyskryminacji ze względu na narodowość, i w art. 40 ust. 2 TFUE, zakazującym dyskryminacji między producentami i konsumentami w sektorze rolnym, a także z naruszeniem ogólnej zasady prawa Unii Europejskiej, o której mowa w art. 21 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

W tym względzie strona skarżąca twierdzi, że Komisja dopuściła się dyskryminacji z dwóch powodów. Po pierwsze, zakazała ona dalszej działalność połowowej Grecji, Francji i Hiszpanii (2) przed zakończeniem okresu połowowego, chociaż kwota przyznana Grecji była wyczerpana w stopniu znacznie mniejszym niż kwota przyznana Hiszpanii. Po drugie, choć Komisja powiadomiła te trzy państwa członkowskie o zakończeniu działalności połowowej, w sprawie jej zakończenia opublikowała ona dwa różne rozporządzenia o charakterze wiążącym, jedno dotyczące Grecji i Francji, a drugie — Hiszpanii, w praktyce umożliwiając flocie hiszpańskiej prowadzenie połowów do końca okresu połowowego. Strona skarżąca twierdzi, że według jej wiedzy nie istniał żaden obiektywny powód uzasadniający takie odmienne traktowanie.

W drugiej kolejności strona skarżąca wskazuje, że Komisja naruszyła ogólną zasadę proporcjonalności ustanowioną w art. 5 ust 4 TUE i w załączonym do traktatu protokole nr 2, zgodnie z ustalonym orzecznictwem uznaną za nadrzędną regułę prawa mającą na celu ochronę jednostki. Zdaniem strony skarżącej Komisja mogła przyjąć bardziej proporcjonalne środki w celu zapewnienia przestrzegania przez państwa członkowskie rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 (3) i zakazać połowu żywego tuńczyka błękitnopłetwego wówczas, kiedy stopień wyczerpania kwot krajowych osiągnąłby bardziej krytyczny poziom, bliski 100 %. Mogła ona również zakazać tej działalności w tym samym czasie we wszystkich państwach członkowskich, których działalność ta dotyczy.

W trzeciej kolejności strona skarżąca podnosi, że zaskarżone rozporządzenie zostało wydane z naruszeniem ogólnej zasady dobrej administracji lub obowiązku staranności, sformułowanej w ustalonym orzecznictwie i przewidzianej w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. 2010 L 142, s. 1

(2) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 508/2010 z dnia 14 czerwca 2010 r. zakazujące działalności połowowej statkom rybackim do połowów okrężnicą pływającym pod banderą Hiszpanii lub zarejestrowanym w tym państwie poławiającym tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej oraz w Morzu Śródziemnym (Dz.U. 2010 L 149, s. 7).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006, Dz.U. 2009 L 343, s. 1

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/35

Skarga wniesiona w dniu 2 września 2010 r. — Handicare przeciwko OHIM — Apple Corps (BEATLE)

(Sprawa T-369/10)

()

2010/C 301/59

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Handicare Holding BV (Helmond, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat G. van Roeyen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Apple Corps Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 31 maja 2010 r. w sprawie R 1276/2009-2; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „BEATLE” dla towarów z klasy 12

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Apple Corps Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowane w Wielkiej Brytanii graficzne znaki towarowe nr 1341242 „BEATLES” i „THE BEATLES” dla towarów z klasy 9; zarejestrowany w Hiszpanii graficzny znak towarowy nr 1737191 „BEATLES” dla towarów z klasy 9; zarejestrowane w Niemczech graficzne znaki towarowe nr 1148166 i nr 2072741 „BEATLES” dla towarów z klasy 9; zarejestrowany w Portugalii graficzny znak towarowy nr 312175 „BEATLES” dla towarów z klasy 9; zarejestrowany we Francji graficzny znak towarowy nr 1584857 „BEATLES” dla towarów z klasy 9; zarejestrowany we Włoszech graficzny znak towarowy nr 839105 „BEATLES” dla towarów z klasy 9; słowny wspólnotowy znak towarowy nr 219048 „BEATLES” dla towarów z klas 6, 9, 14, 15, 16, 18, 20, 21, 24, 25, 26, 27, 28, 34 i 41; graficzny wspólnotowy znak towarowy nr 219014 „BEATLES” dla towarów z klas 6, 9, 14, 15, 16, 18, 20, 21, 24, 25, 26, 27, 28, 34 i 41

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: uwzględnienie odwołania i uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 4 rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na nieoddalenie sprzeciwu przez Izbę Odwoławczą na tych podstawach, mimo że ustalono, iż brak jest rzeczywistego podobieństwa pomiędzy rozpatrywanymi towarami; naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na błędne stwierdzenie przez Izbę Odwoławczą, że przesłanki stosowania tego artykułu zostały spełnione.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/35

Skarga wniesiona w dniu 3 września 2010 r. — Bolloré przeciwko Komisji

(Sprawa T-372/10)

()

2010/C 301/60

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Bolloré (Ergué-Gabéric, Francja) (przedstawiciele: adwokaci P. Gassenbach, C. Lemaire i O. de Juvigny)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji nr C(2010) 4160 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (Sprawa COMP/36.212 — Papier samokopiujący);

—	tytułem żądania ewentualnego — zmniejszenie w znacznym stopniu kwoty grzywny nałożonej na Bolloré w art. 2 wspomnianej decyzji;

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze, tytułem żądania głównego, strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4160 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r., dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/36.212 — Papier samokopiujący) wydanej przez Komisję w następstwie wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-327/07 P Bolloré przeciwko Komisji, w którym Trybunał stwierdził, że prawo Bolloré do obrony zostało naruszone, ponieważ Bolloré została ukarana nie tylko jako spółka dominująca Copigraph, lecz również jako bezpośredni i osobisty współsprawca naruszenia, podczas gdy pismo w sprawie przedstawienia zarzutów dotyczyło wyłącznie jej odpowiedzialności jako spółki dominującej Copigraph.

Jako podstawę swoich żądań strona skarżąca przedstawia sześć zarzutów, które dotyczą:

—

naruszenia art. 6 i 7 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „EKPC”) oraz art. 41, 47 i 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”), ponieważ sankcja nałożona na Bolloré została wymierzona z naruszeniem zasady nullum crimen, nulla poena sine lege, zasady pewności prawa, zasady indywidualizacji kar i zasady prawa do sprawiedliwego procesu, ze względu na to, że:

—	sankcja wobec Bolloré jako spółki dominującej stanowi naruszenie zasady nullum crimen, nulla poena sine lege i zasady pewności prawa, o których mowa w art. 6 i 7 EKPC oraz art. 47 i 49 Karty, a także zasady indywidualizacji kar;

—	przesłuchanie Bolloré, w którym nie uczestniczył żaden z członków kolegium Komisji, stanowi naruszenie prawa do sprawiedliwego procesu o którym mowa w art. 6 EKPC oraz w art. 41 i 47 Karty, ponieważ w ten sposób Bolloré nie została wysłuchana przez „swoich sędziów”;

—	warunki „ponownego wydania” początkowej decyzji z wielu względów naruszają wymóg bezstronności, wiążący się z prawem do sprawiedliwego procesu, o którym mowa w art. 6 EKPC i w art. 41 i 47 Karty;

—	naruszenia art. 101 TFUE i art. 25 rozporządzenia nr 1/2003 (1), ponieważ Komisja ukarała Bolloré za naruszenia, które obecnie są przedawnione;

—	naruszenia zasady równego traktowania poprzez ukaranie Bolloré jako spółki dominującej Copigraph w chwili zaistnienia stanu faktycznego;

—

naruszenia art. 101 TFUE, art. 6 EKPC i art. 41 oraz 47 Karty poprzez doręczenie drugiego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w oczywiście nieracjonalnym terminie, całkowicie uniemożliwiającym Bolloré obronę przed zarzutami dotyczącymi, po pierwsze, jej odpowiedzialności jako spółki dominującej Copigraph i, po drugie, jej osobistego udziału w naruszeniu;

—	w ramach żądania ewentualnego — naruszenia wytycznych z 1998 r. w sprawie metody ustalania grzywien (2), zasad indywidualizacji kary i proporcjonalności przy ustalaniu wysokości kwoty grzywny oraz wymogu uzasadnienia, a także

—	w ramach żądania ewentualnego — naruszenia komunikatu z 1996 r. w sprawie nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty (3) oraz zasad proporcjonalności i równego traktowania.

(1) Rozporządzenie Rady nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U L 1, s. 1).

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 oraz art. 65 ust. 5 traktatu EWWiS (Dz.U. 1998, C 9, s. 3).

(3) Komunikat Komisji w sprawie nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach dotyczących karteli (Dz.U. 1996, C 207, s. 4).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/36

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Villeroy & Boch Austria przeciwko Komisji

(Sprawa T-373/10)

()

2010/C 301/61

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Villeroy & Boch Austria GmbH (Mondsee, Austria) (przedstawiciele: adwokaci A. Reidlinger und S. Dethof)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	posiłkowo, stosowne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 — Instalacje sanitarne. W zaskarżonej decyzji na skarżące i inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny za naruszenie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG. Według Komisji skarżąca uczestniczyła w ciągłym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach w sektorze instalacji sanitarnych w Belgii, Niemczech, Francji, we Włoszech, w Niderlandach oraz Austrii.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów:

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że naruszono art. 101TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG poprzez uznanie zarzucanego skarżącej naruszenia za naruszenie jednolite, złożone i ciągłe. Dokonując takiego uogólnienia strona pozwana uchybiła także ciążącemu na niej obowiązkowi dokonania oceny prawnej indywidualnych zachowań adresatów zaskarżonej decyzji i w niedopuszczalny pod względem prawnym sposób obciążyła skarżącą odpowiedzialnością za działania osób trzecich, których nie można było jej przypisać.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi posiłkowo, ze strona pozwana naruszyła wynikający z art. 296 ust. 2 TFUE obowiązek uzasadnienia, jako że zaskarżona decyzja nie zawiera zindywidualizowanego uzasadnienia.

Skarżąca podnosi dalej, w ramach zarzutu trzeciego, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji ze względu na to, iż skarżąca nie uczestniczyła w zarzucanych jej naruszeniach na rozpatrywanych w decyzji rynkach produktowych i geograficznych, jak również ze względu na to, że skarżącej nie udowodniono uczestnictwa w kartelu.

W ramach zarzutu czwartego skarżąca twierdzi, że obciążenie skarżącej oraz jej spółki macierzystej odpowiedzialnością solidarną za zapłatę grzywny jest bezprawne. Nałożenie grzywny w sposób solidarny narusza zasadę nulla poena sine lege wyrażoną w art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasadę proporcjonalności kary do winy zapisaną wart. 49 ust. 3 w związku z art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także art.23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. (1)

W ramach zarzutu piątego skarżąca utrzymuje, że strona pozwana błędnie obliczyła wysokość grzywny. Twierdzi w tym względzie, że przy kalkulacji kwoty grzywny uwzględniony został obrót skarżącej, który nie ma związku ze sformułowanymi wobec niej zarzutami.

W ramach zarzutu szóstego skarżąca podnosi, że postępowanie było nadmiernie przedłużone i że okoliczność ta nie została uwzględniona przy obliczaniu grzywny, co stanowi naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

W ramach zarzutu siódmego skarżąca podnosi, że przy obliczaniu kwoty grzywny strona pozwana przekroczyła przysługujący jej zakres uznania w odniesieniu do oceny zarzucanego skarżącej stopnia przyczynienia się do naruszenia. Skarżąca twierdzi w tym względzie, że nawet w razie przypisania skarżącej zarzucanego przez pozwaną naruszenia art. 101 TFUE, nałożona grzywna byłaby nieodpowiednia i nieproporcjonalna. Według skarżącej pozwana naruszyła wyrażoną w art. 49 ust. 3 w związku z art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zasadę proporcjonalności kary do winy.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/37

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Villeroy & Boch przeciwko Komisji

(Sprawa T-374/10)

()

2010/C 301/62

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Villeroy & Boch (Mettlach, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat M. Klusmann i profesor S. Thomas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	posiłkowo, stosowne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów:

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że naruszono art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG poprzez uznanie zarzucanego skarżącej naruszenia za naruszenie jednolite, złożone i ciągłe. Dokonując takiego uogólnienia strona pozwana uchybiła także ciążącemu na niej obowiązkowi dokonania oceny prawnej indywidualnych zachowań adresatów zaskarżonej decyzji i w niedopuszczalny pod względem prawnym sposób obciążyła skarżącą odpowiedzialnością za działania osób trzecich, których nie można było jej przypisać, naruszając zasadę nulla poena sine lege.

W ramach zarzutu czwartego skarżąca twierdzi, że obciążenie skarżącej oraz jej spółek zależnych we Francji, Belgii i Austrii odpowiedzialnością solidarną za zapłatę grzywny jest bezprawne. Nałożenie grzywny w sposób solidarny narusza zasadę nulla poena sine lege wyrażoną w art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasadę proporcjonalności kary do winy zapisaną wart. 49 ust. 3 w związku z art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także art. 23 rozporządzenia (WE) nr1/2003 (1).

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/38

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Hansa Metallwerke i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-375/10)

()

2010/C 301/63

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hansa Metallwerke AG (Stuttgart, Niemcy), Hansa Nederland BV (Nijkerk, Niderlandy), Hansa Italiana Srl (Castelnuovo del Garda, Włochy), Hansa Belgium Sprl (Asse, Belgia), Hansa Austria GmbH (Salzburg, Austria) (przedstawiciele: H. J. Hellmann, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej z dnia 23 czerwca 2010 r., doręczonej skarżącym w dniu 30 czerwca 2010 r., wydanej w postępowaniu na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (Sprawa COMP/39092 — instalacje sanitarne) w zakresie dotyczącym skarżących;

—	pomocniczo, obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące kwestionują decyzję Komisji C(2010) 4185 ost. z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 — instalacje sanitarne. Na mocy zaskarżonej decyzji nałożono na skarżące dalsze grzywny ze względu na naruszenie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG. Zdaniem Komisji skarżące uczestniczyły w trwałym kartelu lub w uzgodnionych praktykach w sektorze instalacji sanitarnych w Belgii, Niemczech, Francji, we Włoszech, w Niderlandach i Austrii.

Na poparcie swej skargi skarżące podnoszą po pierwsze, że nałożone na nie grzywny w sposób niedopuszczalny przekraczają kwotę maksymalną określoną w art. 23 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (1), ponieważ strona pozwana przyjęła jako podstawę swej decyzji błędnie określony całkowity światowy obrót Hansa Metallwerke AG.

Po drugie podniesiono naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań. Skarżące są zdania, że strona pozwana w ramach postępowania administracyjnego dopuściła się poważnych błędów formalnych i w ten sposób potraktowała je w sposób mniej korzystny od innych uczestników postępowania. Nie doszło do zapowiedzianego przez stronę pozwaną w toku postępowania uwzględnienia tej okoliczności.

Po trzecie skarżące podnoszą, że strona pozwana naruszyła art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 poprzez błędne obliczenie grzywny w zakresie dotyczącym komunikatu w sprawie współpracy (2). Podnoszą one, że pomimo tego, że współpracowały, nie obniżono im nałożonej grzywny.

Po czwarte skarżące podnoszą, że stosowanie wytycznych w sprawie grzywien (3) do stanów faktycznych, które wystąpiły na długo przed opublikowaniem tych wytycznych naruszają zasadę niedziałania prawa wstecz.

Ponadto podniesiono, że praktyka strony pozwanej w zakresie grzywien nie jest oparta na podstawie prawnej wynikającej z art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Skarżące argumentują w tym względzie, że zaskarżona decyzja narusza zasady równego traktowania i proporcjonalności. Ponadto art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 w zastosowaniu przez stronę pozwaną w ramach praktyki odnoszącej się do grzywien wedle wskazanych wytycznych narusza zasadę legalności ustanowioną w art. 7 EKPC i w art. 49 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

Ostatecznie skarżące kwestionują błędne zastosowanie art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 i wytycznych w sprawie grzywien w związku z licznymi błędami w stosowaniu przepisów i w wykonywaniu uznania na niekorzyść skarżących. Podnoszą one w szczególności, że przeprowadzony przez stronę pozwaną dowód i dokonana przez nią ocena są błędne w odniesieniu do indywidualnych okoliczności faktycznych dotyczących skarżących.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).

(2) Obwieszczenie Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, s. 3).

(3) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/39

Skarga wniesiona w dniu 6 września 2010 r. — Preparados Alimenticios przeciwko OHIM — Rila Feinkost-Importe (Jambo Afrika)

(Sprawa T-377/10)

()

2010/C 301/64

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Preparados Alimenticios, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat D. Pellisé Urquiza)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Rila Feinkost-Importe GmbH & Co. KG (Stemwede-Levern, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 9 czerwca 2010 r. w sprawie R 1144/2009-1;

—	stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—	odrzucenie zaskarżonego zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Jambo Afrika” dla towarów należących do klas 29, 30 i 33

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzne hiszpańskie znaki towarowe „JUMBO” zarejestrowane pod numerami 2573221, 2573219 i 2573216 dla towarów należących do klas 29 i 30; Graficzny wspólnotowy znak towarowy „JUMBO CUBE” zarejestrowany pod numerem 2217404 dla towarów należących do klasy 29; Graficzny wspólnotowy znak towarowy „JUMBO MARINADE” zarejestrowany pod numerem 2412823 dla towarów należących do klas 29 i 30; Graficzny wspólnotowy znak towarowy „JUMBO NOKKOS” zarejestrowany pod numerem 2413391 dla towarów należących do klas 29 i 30; Graficzne wspólnotowe znaki towarowe „JUMBO” zarejestrowane pod numerami 2413581, 2423275, 2970754, 3246139, 3754462 i 4088761 dla towarów należących do klas 29 i 30

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do części zakwestionowanych towarów

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza dopuściła się błędu wykluczając istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/40

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2010 r. — Masco i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-378/10)

()

2010/C 301/65

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Masco Corp. (Taylor, Stany Zjednoczone Ameryki), Hansgrohe AG (Schiltach, Niemcy), Hansgrohe Deutschland Vertriebs GmbH (Schiltach, Niemcy), Hansgrohe Handelsgesellschaft m.b.H. (Wiener Neudorf, Austria), Hansgrohe SA/NV (Anderlecht, Belgia), Hansgrohe B.V. (Westknollendam, Niderlandy), Hansgrohe SARL (Antony, Francja), Hansgrohe Srl (Villanova d’Asti, Włochy), Hüppe GmbH (Bad Zwischenahn, Niemcy), Hüppe Gesellschaft m.b.H. (Laxenburg, Austria), Hüppe Belgium SA/NV (Zaventem, Belgia) i Hüppe B.V. (Alblasserdam, Niderlandy) (przedstawiciele: D. Schroeder, adwokat, oraz J. Temple Lang, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 — Instalacje sanitarne, w zakresie, w jakim uznano w nim, że skarżące uczestniczyły w porozumieniu ciągłym bądź uzgodnionych praktykach w „sektorze instalacji sanitarnych do łazienek”, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami obsługi prawnej oraz innymi kosztami i wydatkami poniesionymi przez skarżące w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności w części art. 1 decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39.092 — Instalacje sanitarne), w której Komisja uznała, iż skarżące, wraz z innymi przedsiębiorstwami, naruszyły art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG poprzez uczestnictwo w porozumieniu ciągłym lub uzgodnionych praktykach w sektorze w „sektorze instalacji sanitarnych do łazienek” na terytorium Niemiec, Austrii, Włoch, Francji, Belgii i Niderlandów.

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą jeden zarzut.

Skarżące kwestionują dokonaną przez Komisję kwalifikację prawną ich czynu jako jednego złożonego naruszenia, obejmującego trzy różne grupy produktów, a mianowicie baterie i armaturę, kabiny prysznicowe i ceramikę sanitarną, zamiast uznać, go za trzy odrębne naruszenia.

Skarżące nie są producentami ceramiki sanitarnej. Twierdzą one, że uznając, iż uczestniczyły one w pojedynczym, złożonym naruszeniu obejmującym trzy grupy produktów, w tym ceramikę sanitarną, Komisja popełniła błędy w zakresie oceny okoliczności faktycznych oraz naruszyła prawo. Uznanie przez Komisję w decyzji, że popełnione zostało pojedyncze, złożone naruszenie nie jest spójne z dotychczasową praktyką decyzyjną Komisji (ani orzecznictwem Trybunału). Komisja naruszyła w ten sposób zasady przejrzystości, pewności prawa i równego traktowania. W szczególności przedstawione w decyzji fakty i dowody nie uzasadniają wniosku Komisji, że popełnione zostało pojedyncze, złożone naruszenie obejmujące trzy różne grupy produktów.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/40

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Keramag Keramische Werke i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-379/10)

()

2010/C 301/66

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Keramag Keramische Werke AG (Ratingen, Niemcy); Koralle Sanitärprodukte GmbH (Vlotho, Niemcy); Koninklijke Sphinx BV (Maastricht, Niderlandy); Allia SAS (Avon, Francja); Produits Céramique de Touraine SA (PCT) (Selles sur Cher, Francja); oraz Pozzi Ginori SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: J. Killick, Barrister, P. Lindfelt, adwokat, I. Reynolds, Solicitor, i K. Struckmann, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości bądź w części;

—	stwierdzenie, że skarżące nie ponoszą odpowiedzialności za działania antykonkurencyjne w sektorze baterii łazienkowych oraz, w razie konieczności, stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim może ona obciążać skarżące odpowiedzialnością w tym względzie;

—	ponadto, bądź tytułem żądania ewentualnego, obniżenie wysokości grzywny;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania;

—	wydanie wszelkich innych rozstrzygnięć, jakie mogą okazać się stosowne w niniejszej sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. (sprawia COMP/39.092) w zakresie, w jakim w decyzji tej skarżące obciążono odpowiedzialnością za uczestnictwo w porozumieniu ciągłym lub uzgodnionych praktykach w sektorze wyposażenia łazienek i armatury sanitarnej na terytorium Niemiec, Austrii, Włoch, Francji, Belgii i Niderlandów.

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą siedem zarzutów:

Po pierwsze podnoszą one, że Komisja nie oceniła lub nie zbadała właściwego kontekstu gospodarczego, wobec czego nie zdołała wykazać w wymagany prawem sposób antykonkurencyjnego celu zarzucanych naruszeń. Skarżące twierdzą, że Komisja nie była uprawniona do przyjęcia założenia (czy też uznania), że rozmowy i) między podmiotami nie konkurującymi ze sobą oraz ii) dotyczące ceny, która nie ma znaczenia gospodarczego i której nie płaci żaden uczestnik rynku, miały cel antykonkurencyjny.

Po drugie skarżące utrzymują, że Komisja popełniłaby błąd, gdyby obciążyła je odpowiedzialnością za naruszenie w sektorze baterii łazienkowych, zważywszy na treść zarzutu pierwszego oraz na okoliczność, że skarżące nie są producentami baterii łazienkowych.

Po trzecie skarżące podnoszą, że Komisja nie zdołała wykazać w wymagany prawem sposób istnienia zarzucanego naruszenia, w szczególności ze względu na to, że przeprowadzona przez nią analiza dowodów była błędna w odniesieniu do Francji, Włoch oraz Keramag Keramische Werke Aktiengesellschaft w Niemczech.

Po czwarte twierdzą one, że Komisja nie wykazała interesu w stwierdzeniu naruszenia w Niderlandach, gdzie uległo ono przedawnieniu.

Po piąte skarżące podnoszą, że Komisja

i)	nie sformułowała prawidłowo zarzutów w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów oraz

ii)	nie uwzględniła ani nie ujawniła stosownych dowodów mogących świadczyć o braku odpowiedzialności skarżących.

Te uchybienia proceduralne doprowadziły w ocenie skarżących do naruszenia ich prawa do obrony.

Po szóste skarżące utrzymują, że przeprowadzone w sprawie dochodzenie miało charakter wybiórczy i arbitralny, gdyż ściganiem nie objęto nigdy wielu przedsiębiorstw, którym zarzuca się uczestnictwo w rzekomo bezprawnych spotkaniach lub rozmowach.

Po siódme podnoszą one, że grzywna jest niesprawiedliwie i nieproporcjonalnie wysoka, w szczególności ze względu na brak wprowadzenia w życie ustaleń z tych rozmów lub ich skutków rynkowych. Skarżące wnoszą zatem do Sądu o skorzystanie z nieograniczonego prawa orzekania wynikającego z art. 261 TFUE, w celu obniżenia kwoty grzywny.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/41

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Sanitec Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-381/10)

()

2010/C 301/67

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sanitec Europe Oy (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciele: J. Killick, Barrister, I. Reynolds, Solicitor, P. Lindfelt i K. Struckmann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nie ważności, w całości lub w części, decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 — Instalacje sanitarne;

—

stwierdzenie, że skarżąca nie ponosi odpowiedzialności za antykonkurencyjną działalność w sektorze baterii łazienkowych oraz, w razie konieczności, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim może ona obciążać skarżącą (bądź spółki od niej zależne) odpowiedzialnością w tym względzie;

—	ponadto bądź posiłkowo, obniżenie wysokości grzywny;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania; oraz

—	wydanie wszelkich innych rozstrzygnięć, jakie mogą okazać się stosowne w niniejszej sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi, na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. (sprawa COMP/39092 — Instalacje sanitarne) w sprawie kartelu na rynkach instalacji sanitarnych do łazienek w Belgii, Niemczech, Francji, Włoszech, Niderlandach i Austrii obejmującego koordynację cen sprzedaży i wymianę istotnych informacji handlowych oraz, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty:

Po pierwsze Komisja nie oceniła lub nie zbadała właściwego kontekstu gospodarczego, wobec czego nie zdołała wykazać w wymagany prawem sposób antykonkurencyjnego celu zarzucanych naruszeń. Instytucja ta nie była uprawniona do przyjęcia założenia (czy też uznania), że rozmowy i) między podmiotami nie konkurującymi ze sobą oraz ii) dotyczące ceny, która nie ma znaczenia gospodarczego i której nie płaci żaden uczestnik rynku, miały cel antykonkurencyjny.

Po drugie Komisja popełniłaby błąd, gdyby obciążyła skarżącą odpowiedzialnością za naruszenie w sektorze baterii łazienkowych, zważywszy na treść zarzutu pierwszego oraz na okoliczność, że ani skarżąca ani spółki od niej zależne nie są producentami baterii łazienkowych.

Ponadto Komisja nie zdołała wykazać w wymagany prawem sposób istnienia zarzucanego naruszenia, w szczególności ze względu na to, że przeprowadzona przez nią analiza dowodów była błędna w odniesieniu do Francji, Włoch oraz Keramag Keramische Werke AG w Niemczech, za której działania obciążono odpowiedzialnością skarżącą.

Po czwarte Komisja nie wykazała interesu w stwierdzeniu naruszenia w Niderlandach, gdzie uległo ono przedawnieniu.

Co więcej Komisja i) nie sformułowała prawidłowo zarzutów w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów oraz ii) nie uwzględniła ani nie ujawniła stosownych dowodów mogących świadczyć o braku odpowiedzialności skarżącej. Te uchybienia proceduralne nieodwracalnie naruszyły prawo skarżącej do obrony.

Po czwarte Komisja nie wykazała interesu w stwierdzeniu naruszenia w Niderlandach, gdzie uległo ono przedawnieniu.

Tytułem zarzutu dodatkowego skarżąca podnosi, że nie mogła ona zostać obciążona bezpośrednio i indywidualnie odpowiedzialnością za zapłatę grzywny w kwocie 9 873 060. Skarżąca nie dopuściła się bowiem żadnego czynu bezprawnego. Jest ona odpowiedzialna za naruszenie tylko jako spółka macierzysta, a jako taka nie może ponosić bezpośredniej i indywidualnej odpowiedzialności za zapłatę grzywny. Co więcej możliwość obciążenia skarżącej bezpośrednią i indywidualną odpowiedzialnością nie została zasygnalizowana w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, co stanowi uchybienie proceduralne będące podstawą stwierdzenia nieważności.

Jednocześnie przeprowadzone w sprawie dochodzenie miało charakter wybiórczy i arbitralny, gdyż ściganiem nie objęto nigdy wielu przedsiębiorstw, którym zarzuca się uczestnictwo w rzekomo bezprawnych spotkaniach lub rozmowach.

Wreszcie grzywna jest niesprawiedliwie i nieproporcjonalnie wysoka, w szczególności ze względu na brak wprowadzenia w życie ustaleń z tych rozmów lub ich skutków rynkowych. Skarżąca wnosi zatem do Sądu o skorzystanie z nieograniczonego prawa orzekania wynikającego z art. 261 TFUE, w celu obniżenia kwoty grzywny.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/42

Skarga wniesiona w dniu 9 września 2010 r. — Villeroy et Boch przeciwko Komisji

(Sprawa T-382/10)

()

2010/C 301/68

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Villeroy et Boch (Paryż, Francja) (przedstawiciele: J. Philippe i K. Blau-Hansen, adwokaci, oraz A. Villette, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	posiłkowo, obniżenie w związku z tym kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi, tytułem żądania głównego, o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania zgodnie z art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia w sprawie Euopejskiego Obszaru Gospodarczego (zwanego dalej „EOG”) (sprawa COMP/39092 — Instalacje sanitarne), odnoszącej się do porozumienia na belgijskim, niemieckim, francuskim, włoskim, niderlandzkim i austriackim rynku instalacji sanitarnych do łazienek, dotyczącego uzgadniania cen sprzedaży i wymiany poufnych informacji gospodarczych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów dotyczących:

—	naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 EOG poprzez uznanie zarzucanego skarżącej naruszenia za naruszenie jednolite, złożone i ciągłe, przez co strona pozwana uchybiła także ciążącemu na niej obowiązkowi dokonania oceny prawnej indywidualnych zachowań adresatów zaskarżonej decyzji;

—	naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 akapit drugi TFUE, polegającego na tym, że w zaskarżonej decyzji strona pozwana nie przedstawiła wystarczająco dokładnej definicji właściwych rynków;

—	braku wystarczających dowodów dotyczących uczestnictwa skarżącej w naruszeniach popełnionych we Francji;

—

naruszenia zasady nulla poena sine lege wyrażonej w art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), a także zasady proporcjonalności kary do winy wyrażonej w art. 49 ust. 3 karty w związku z art. 48 ust. 1 karty oraz art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 (1), jako że strona pozwana nałożyła grzywnę solidarnie na skarżącą i jej spółkę macierzystą;

—	błędnego obliczenia kwoty grzywny, jako że strona pozwana uwzględniła obrót skarżącej, który nie ma związku z zarzutami sformułowanymi przy obliczaniu grzywny;

—	naruszenia art. 41 karty, przez to, że przy obliczaniu wysokości grzywny nie wzięto pod uwagę nadmiernie wydłużonego czasu trwania postępowania;

—	naruszenia zasady proporcjonalności kar oraz błędów w ocenie popełnionych przy obliczaniu wysokości grzywny, bowiem kwotę podstawową ustalono na 15 %, a bezwzględna kwota grzywny przekroczyła wynoszący 10 % pułap w stosunku do obrotu skarżącej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/43

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2010 r. — Continental Bulldog Club Deutschland przeciwko OHIM (CONTINENTAL)

(Sprawa T-383/10)

()

2010/C 301/69

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Continental Bulldog Club Deutschland eV (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Vollmer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie R 300/2010-1;

—	ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim dotyczy ona towarów i usług należących do klasy 44;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania w przedmiocie skargi oraz postępowania przed Izbą Odwoławczą

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „CONTINENTAL” dla towarów należących do klas 31 i 44

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ zgłoszony znak towarowy ma charakter odróżniający a nie opisowy

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/43

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. — ArcelorMittal Wire France i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-385/10)

()

2010/C 301/70

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ArcelorMittal Wire France (Bourg-en-Bresse, Francja), ArcelorMittal Fontaine (Fontaine-L’Evêque, Belgia), ArcelorMittal Verderio Srl (Verderio Inferiore, Włochy) (przedstawiciele: H. Calvet, O. Billard i M. Pittie, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w dniu 30 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/38.344 — Stal sprężająca, w zakresie, w jakim (i) w jej art. 1 Komisja obciąża AMWF, AM Fontaine i AM Verderio odpowiedzialnością za uczestnictwo w jednolitym i ciągłym naruszeniu lub uzgodnionej praktyce w sektorze stali sprężającej z naruszeniem art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, odpowiednio od dnia 1 stycznia 1984 r. do dnia 19 września 2002 r., od dnia 20 grudnia 1984 r. do dnia 19 września 2002 r. oraz od dnia 3 kwietnia 1995 r. do dnia 19 września 2002 r.; (ii) co za tym idzie, Komisja nakłada na skarżącej w jej art. 2 grzywnę w kwocie 276,48 mln EUR w przypadku AMWF, z czego odpowiedzialność za zapłatę 268,8 mln EUR jest dzielona solidarnie z AM Fontaine, a odpowiedzialność za zapłatę 72 mln EUR jest dzielona solidarnie z AM Verderio; (iii) Komisja nakazuje skarżącym w jej art. 3 natychmiastowe zaprzestanie naruszenia, jeśli tego jeszcze nie uczyniły, oraz zaniechanie w przyszłości wszelkich działań i zachowań opisanych w (i), a także wszelkich działań i zachowań mających za podobny lub identyczny przedmiot lub skutek oraz (iv) Komisja wskazuje w jej art. 4 skarżące jako adresatów decyzji;

—	tytułem żądania ewentualnego, w ramach przysługującego Sądowi prawa nieograniczonego orzekania, zmianę zaskarżonej decyzji poprzez bardzo znaczenie obniżenie określonych w jej art. 2 kwot grzywien nałożonych na każdą ze skarżących; oraz

—	w każdym z powyższych przypadków, obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą, tytułem żądania głównego, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2010 r. C(2010) 4387 wersja ostateczna dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwanego dalej „EOG”) (Sprawa COMP/38.344 — Stal sprężająca) w sprawie istniejącego na europejskim rynku stali sprężającej kartelu mającego za przedmiot ustalanie cen, podział rynku oraz wymianę poufnych informacji handlowych.

Na poparcie swych skarg podnoszą one szereg zarzutów opartych na:

—	naruszeniu przysługującego skarżącym podstawowego prawa do bezstronnego rozpatrzenia sprawy przez sąd oraz naruszenia art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej ze względu na to, że Komisja zarówno prowadzi dochodzenie w sprawie, jak i wydaje rozstrzygnięcie w jej przedmiocie;

—

naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1), a także zasad indywidualizacji kar, proporcjonalności i równości traktowania ze względu na to, że Komisja nałożyła na skarżące grzywnę w kwocie w oczywisty sposób przekraczającej określony w przepisach prawa pułap 10 % obrotów osiągniętych przez skarżące w trakcie poprzedniego roku księgowego;

—	braku dowodów przemawiających za popełnieniem naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 EEE w okresie pomiędzy dniem 1 stycznia 1984 r. a listopadem 1992 r. lub co najmniej braku uzasadnienia;

—

braku uzasadnienia i naruszeniu wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (2), a także zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i dobrej administracji ze względu na to, że zaskarżona decyzja ma braki pociągające za sobą niemożność zrozumienia zastosowanej przez Komisję metodologii obliczania grzywien;

—	braku uzasadnienia oraz oczywistych naruszeń prawa oraz błędów dotyczących okoliczności faktycznych ze względu na to, że Komisja zwiększyła o 60 % kwoty grzywien nałożonych na AMWF i AM Fontaine z tytułu powrotu przez te przedsiębiorstwa do naruszenia; oraz

—

niewystarczającym uzasadnieniu i naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, a także zasad równości i proporcjonalności ze względu na zwiększenie, celem wywarcia skutku odstraszającego, o 20 % jedynie kwot grzywien nałożonych na skarżące, choć inni uczestnicy kartelu znajdowali się w takiej samej sytuacji.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/44

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Dornbracht przeciwko Komisji

(Sprawa T-386/10)

()

2010/C 301/71

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Aloys F. Dornbracht GmbH & Co. KG (Iserlohn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H. Janssen, T. Kapp i M. Franz)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	posiłkowo, stosowne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 — Instalacje sanitarne. W zaskarżonej decyzji na skarżącą i inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny za naruszenie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG. Według Komisji skarżąca uczestniczyła w ciągłym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach w sektorze instalacji sanitarnych do łazienek w Niemczech i Austrii.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi osiem zarzutów.

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że naruszony został art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (1), ponieważ pozwana nie uwzględniła szeregu okoliczności łagodzących zachodzących po stronie skarżącej.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że naruszony został art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, gdyż pozwana, interpretując art. 23 ust. 3 tego rozporządzenia jako przepis wyznaczający górną granicę, pozbawiła się możliwości oceny wagi naruszenia zarzucanego skarżącej.

Skarżąca podnosi dalej — w ramach zarzutu trzeciego — że naruszona została zasada równego traktowania, ponieważ nakładając na skarżącą zryczałtowaną kwotę grzywny, pozwana nie uwzględniła indywidualnego stopnia przyczynienia się skarżącej do zaistnienia naruszenia.

W ramach zarzutu czwartego skarżąca utrzymuje, że przy ustalaniu kwoty grzywny pozwana nie oceniła zarzucanego naruszenia w sposób proporcjonalny do naruszeń badanych w innych rozstrzyganych przez nią sprawach, wobec czego naruszyła zasadę równego traktowania.

W ramach zarzutu piątego skarżąca twierdzi, że wysokość grzywny jest nieproporcjonalna, gdyż pozwana nie wzięła pod uwagę ograniczonych zdolności gospodarczych przedsiębiorstwa skarżącej.

W zarzucie szóstym skarżąca podnosi, że ponieważ pozwana wymierzyła grzywnę na podstawie wytycznych w sprawie grzywien (2) z 2006 r., zaskarżona decyzja narusza zasadę niedziałania prawa wstecz.

W zarzucie siódmym skarżąca podnosi, że art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 sprzeciwia się zasadzie precyzji.

Wreszcie w ramach zarzutu ósmego skarżąca twierdzi, że grzywnę nałożono w sposób bezprawny, gdyż wymierzono ją na podstawie wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, które przyznają pozwanej zbyt duży zakres uznania.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/45

Skarga wniesiona w dniu 9 września 2010 r. — Goutier przeciwko OHIM — Eurodata (ARANTAX)

(Sprawa T-387/10)

()

2010/C 301/72

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Klaus Goutier (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat E.E. Happe)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Eurodata GmbH & Co. KG (Saarbrücken, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie R 126/2009-4 w zakresie dotyczącym odrzucenia w drodze uchylenia zaskarżonej decyzji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego dla następujących usług:

— klasa 35– doradztwo podatkowe, sporządzanie zeznań podatkowych, prowadzenie rachunkowości, usługi biegłego rewidenta, doradztwo gospodarcze, doradztwo w zakresie zarządzania i organizacji;

— klasa 36– sporządzanie sprawozdań podatkowych i oszacowań podatkowych, transakcje łączenia i nabycia przedsiębiorstw, czyli doradztwo finansowe w zakresie nabycia i sprzedaży przedsiębiorstw oraz udziałów;

— klasa 42– doradztwo prawne i reprezentacja prawna, badania w kwestiach prawnych;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „ARANTAX” dla usług z klas 35, 36 i 42

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Eurodata GmbH & Co. KG

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Zarejestrowany w Niemczech słowny znak towarowy „ANTAX” dla usług z klas 35, 36, 41, 42 i 45.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i częściowe odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 15 i 43 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ nie został przedstawiony dowód używania oraz naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/46

Skarga wniesiona w dniu 6 września 2010 r. — Productos Derivados del Acero przeciwko Komisji

(Sprawa T-388/10)

()

2010/C 301/73

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Productos Derivados del Acero, SA (Catarroja, Hiszpania) (przedstawiciele: M. B. Escuder Tella, J. Viciano Pastor i F. Palau Ramirez, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji ze względu na upływ pięcioletniego okresu przedawnienia dla nakładania kar, który został przewidziany w art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1/2003;

—

tytułem żądania ewentualnego, w przypadku nieuwzględnienia powyższego żądania, stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej, iż Productos Derivados del Acero, SA (PRODERAC) uczestniczyła w określonych w tej decyzji porozumieniach ograniczających konkurencję, a także stwierdzenie, że spółka ta nie uczestniczyła w zarzucanych jej zachowaniach o charakterze zmowy;

—

tytułem żądania ewentualnego, w przypadku nieuwzględnienia również powyższego żądania, stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja obniżyła w niej kwotę nałożonej na Productos Derivados del Acero, SA (PRODERAC) grzywny jedynie o 25 %, a także stwierdzenie, że spółka ta jest zwolniona z grzywny w zastosowaniu wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r., a to ze względu na jej dowiedzioną niewypłacalność;

—

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga została wniesiona przeciwko tej samej decyzji, która została zaskarżona w sprawie T-385/10 ArcelorMittal Wire France i in. przeciwko Komisji.

Skargę swą skarżąca opiera na następujących zarzutach:

Zarzut wstępny: przedawnienie terminu nakładania kar. Skarżąca twierdzi w tym względzie, że termin przedawnienia nakładania kar w przypadku zmowy upływa pięć lat od ostatniego działania o charakterze dochodzeniowym, a także, że od dnia 19 września 2008 r., czyli daty końca kartelu, oraz od dnia 30 września 2008 r., kiedy wysłano pismo w sprawie przedstawienia zarzutów, bieg terminu przedawnienia nie został przerwany.

Niewłaściwe zastosowanie art. 101 TFUE, art. 53 porozumienia EOG oraz dotyczącego tych przepisów orzecznictwa sądów wspólnotowych ze względu na to, że:

—	skarżąca nie wyraziła wyraźnie swej woli uczestnictwa w porozumieniach i uzgodnionych praktykach, a wniosek o istnieniu po jej stronie tej woli nie może zostać wyciągnięty w sposób dorozumiany z innych okoliczności;

—

skarżąca w sposób oczywisty i publiczny zdystansowała się od porozumień stanowiących zmowę w zakresie, w jakim jej uczestnictwo w spotkaniach pozostało bez wpływu na jej zachowania handlowe; w tym względzie brak realizacji tajnych porozumień stanowi zdaniem skarżącej dowód na to, że jej uczestnictwo w spotkaniach pozostało bez wpływu na jej zachowanie na rynku.

3)	Niewłaściwe zastosowanie pkt 35 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. ze względu na niewłaściwe zastosowanie w drodze analogii oceny „poważnych i nieodwracalnych” szkód w kontekście środków tymczasowych.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/46

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. — SLM przeciwko Komisji

(Sprawa T-389/10)

()

2010/C 301/74

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Siderurgica Latina Martin Spa (SLM) (Ceprano, Włochy) (przedstawiciele: G. Belotti i F. Covone, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Tytułem żądania głównego:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2010 r. C(2010) 4387 wersja ostateczna w sprawie COMP/38.344 — Stal sprężająca;

tytułem żądania ewentualnego:

—	obniżenie kwoty nałożonej na skarżącą grzywny.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga została wniesiona przeciwko tej samej decyzji, która została zaskarżona w sprawie T-385/10 ArcelorMittal Wire France i in. przeciwko Komisji.

Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi, co następuje:

W zakresie dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji: nadzwyczajna i nieuzasadniona długość postępowania administracyjnego, która w poważny sposób przeszkodziła w korzystaniu przez skarżącą z przysługującego jej prawa do obrony, w szczególności w odniesieniu do okoliczności faktycznych zaistniałych w latach 1997–1999, czyli 10 lat przed wysłaniem pisma w sprawie przedstawienia zarzutów z września 2008 r.

W zakresie dotyczącym zmniejszenia kwoty nałożonej na nią grzywny:

Brak uzasadnienia kwoty grzywny ze względu na to, że niezrozumiałym jest, na podstawie jakich obliczeń i jakiej wielkości obrotów Komisja ukarała skarżącą.

Naruszenie pułapu 10 % wielkości obrotów.

Brak uzasadnienia zastosowanych zwiększeń kwoty grzywny.

Błędne zastosowanie wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r., a także wytycznych z 1998 r., obowiązujących nie tylko w okresie, kiedy zaistniały przypisywane skarżącej okoliczności, lecz także przez pierwsze cztery lata postępowania.

Błędna ocena czasu trwania udziału skarżącej w kartelu ze względu na to, że nie została ona oparta na mających obiektywny charakter stwierdzeniach.

Nieuwzględnienie okoliczności łagodzących, w niniejszym przypadku — wykazanej drugoplanowej roli odgrywanej przez skarżącą w stwierdzonych czynach, jej ograniczonego udziału w rynku i braku skuteczności kartelu.

Doszło również do przedawnienia, ponieważ w ciągu pięciu lat od przeprowadzenia niezapowiedzianej kontroli nie zastosowano żadnego środka mogącego przerwać bieg tego przedawnienia.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/47

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 1 lipca 2010 r. w sprawie F-97/08 Füller-Tomlinson przeciwko Parlamentowi, wniesione w dniu 10 września 2010 r. przez Paulette Füller-Tomlinson

(Sprawa T-390/10 P)

()

2010/C 301/75

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Paulette Füller-Tomlinson (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie F-97/08;

—

w konsekwencji, uwzględnienie żądań przedstawionych przez wnoszącą odwołanie w pierwszej instancji i w efekcie,

—	stwierdzenie nieważności decyzji kierownika wydziału ds. emerytur i zabezpieczenia społecznego z dnia 9 kwietnia 2008 r. określającej w swoim art. 3 stopień trwałej częściowej niezdolności do pracy w następstwie choroby o podłożu zawodowym na 20 %;

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie, podjętej w dniu 26 sierpnia 2008 r. a doręczonej w dniu 28 sierpnia 2008 r.;

—	tytułem żądania ewentualnego, zasądzenie od pozwanego zapłaty kwoty 12 000 EUR tytułem naprawienia krzywdy;

—	obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

—	obciążenie drugiej strony postępowania całością kosztów postępowania w obydwu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszego odwołania wnosząca je domaga się uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 1 lipca 2010 r. wydanego w sprawie F-97/08 Füller-Tomlinson przeciwko Parlamentowi, w którym skarga wnoszącej odwołanie mająca na celu między innymi stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego określającej stopień trwałej niezdolności do pracy w następstwie choroby o podłożu zawodowym na 20 % w oparciu o europejską skalę oceny uszczerbku na zdrowiu fizycznym i psychicznym dla celów medycznych została oddalona.

Na poparcie odwołania wnosząca je podnosi kilka zarzutów dotyczących:

—

naruszenia przez sąd zakresu kontroli zgodności z prawem warunków ustanowionych w przepisach dotyczących zakresu ubezpieczenia przyjętych na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, ponieważ kontrola, której dokonał SSP ograniczyła się do oczywistych błędów w ocenie i przekroczenia przez instytucje zakresu przysługujących im ocennych uprawnień dyskrecjonalnych, podczas gdy powinna ona mieć charakter całkowity obejmując zgodność z prawem merytorycznych uregulowań aktu;

—

naruszenia kontroli oczywistych błędów w ocenie, błędnej interpretacji akt sprawy, naruszenia przez sąd orzekający w pierwszej instancji obowiązku uzasadnienia oraz naruszenia art. 73 regulaminu pracowniczego i przepisów dotyczących zakresu ubezpieczenia:

—	SSP nie wziął pod uwagę rozwoju wydarzeń podczas rozprawy w odniesieniu do poszerzenia zakresu zarzutów podniesionych w skardze;

—

SSP uznał między innymi, że swoboda decyzyjna lekarza odnosi się wyłącznie do ustaleń patologicznych a nie do ustalenia stopnia niezdolności do pracy stwierdzając tym samym, że europejska skala oceny uszczerbku na zdrowiu fizycznym i psychicznym ograniczająca w niniejszym przypadku stopień niezdolności do pracy do 20 % ma charakter wiążący, podczas gdy komisja lekarska stwierdziła, że stopień niezdolności do pracy wnoszącej odwołanie wynosi 100 %;

—	naruszenia reguł odnoszących się do pojęcia rozsądnego terminu i błędnej interpretacji akt sprawy, ponieważ SSP powołał się na badanie lekarskie, które nigdy się nie odbyło aby następnie stwierdzić, że terminy rozpatrywania akt wnoszącej odwołanie nie przekroczyły rozsądnego zakresu.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/48

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. — Nedri Spanstaal przeciwko Komisji

(Sprawa T-391/10)

()

2010/C 301/76

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Nedri Spanstaal BV (Venlo, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci M. Slotboom i B. Haan)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Uznanie skargi za dopuszczalną;

—	stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 9 decyzji w części dotyczącej okresu, w odniesieniu do którego Hit Groep została uznana za odpowiedzialną, oraz art. 2 pkt 9 decyzji w części dotyczącej grzywny nałożonej na Nedri;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG w sprawie COMP/38.344 — Stal sprężająca.

Na poparcie swojej skargi przytacza ona trzy zarzuty.

Po pierwsze, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 101 TFUE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1) oraz zasady obowiązku uzasadnienia. Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła prawo i popełniła błąd faktyczny, przyjmując odpowiedzialność solidarną Hit Groep jedynie w odniesieniu do okresu od dnia 1 stycznia 1998 r. do dnia 17 stycznia 2002 r. Według skarżącej Komisja powinna była przyjąć odpowiedzialność Hit Groep w odniesieniu do okresu od dnia 1 maja 1987 r. do dnia 17 stycznia 2002 r. Hit Groep sprawowała bowiem kontrolę nad skarżącą w całym tym okresie.

Po drugie, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (2), zasady proporcjonalności i zasady obowiązku uzasadnienia. Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła prawo i popełniła błąd faktyczny, obliczając prawny pułap grzywny, to jest 10 % obrotu osiągniętego w poprzednim roku obrachunkowym, na podstawie obrotu skarżącej uzyskanego w roku 2009. Prawny pułap powinien był — w jej opinii — zostać obliczony na podstawie obrotu skarżącej uzyskanego w roku 2002.

Po trzecie, skarżąca powołuje się na naruszenie pkt 23 komunikatu w sprawie łagodzenia sankcji (3) i obowiązku uzasadnienia. Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła prawo i popełniła błąd faktyczny, przyznając skarżącej obniżkę grzywny jedynie w wysokości 25 %, a nie 30 %.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).

(3) Komunikat Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, s. 3).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/48

Skarga wniesiona w dniu 6 września 2010 r. — Euro-Information przeciwko OHIM (EURO AUTOMATIC CASH)

(Sprawa T-392/10)

()

2010/C 301/77

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Euro-Information — Européenne de traitement de l’information (Strasburg, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Grolée)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 17 czerwca 2010 r. w sprawie R 892/2010-2 w zakresie, w jakim odrzucono w niej zgłoszenie znaku towarowego nr 004114864 w odniesieniu do wymienionych towarów i usług z klas 9, 35, 36, 37, 38 i 42;

—	obciążenie OHIM kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed OHIM oraz w ramach niniejszego postępowania na podstawie art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „EURO AUTOMATIC CASH” dla towarów i usług należących do klas 9, 35, 36, 37, 38 i 42 — zgłoszenie nr 4114864

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe uchylenie decyzji eksperta; częściowa odmowa rejestracji zgłoszonego znaku towarowego; decyzja wydana w następstwie wyroku Sądu z dnia 9 marca 2010 r. w sprawie T-15/09 Euro-Information przeciwko OHMI (EURO AUTOMATIC CASH), niepublikowanego w Zbiorze

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 ze względu na to, że zgłoszony znak towarowy nie jest opisowy, lecz przeciwnie, ma charakter odróżniający dla wszystkich towarów i usług, w odniesieniu do których jego zgłoszenie zostało odrzucone.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/49

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2010 r. — Westfälische Drahtindustrie i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-393/10)

()

2010/C 301/78

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Westfälische Drahtindustrie GmbH (Hamm, Niemcy), Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG (Hamm), Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG (Iserlohn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Stadler)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 8 lit. a) i b) w zakresie, w jakim obciąża ona odpowiedzialnością za naruszenie art. 101 TFUE bądź art. 53 porozumienia EOG przed dniem 12 maja 1997 r. skarżące nr 1) i 2);

—	stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji w zakresie, w jakim na skarżące nr od 1) do 3) nałożono w niej solidarnie grzywnę w wysokości 15 485 000 EUR, na skarżące nr 1) i 2) nałożono w niej solidarnie grzywnę w wysokości 30 115 000 EUR, a na skarżącą nr 1) — grzywnę w wysokości 10 450 000 EUR.

—	posiłkowo, odpowiednie obniżenie wysokości grzywien nałożonych na skarżące w art. 2 decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą skargę na decyzję Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/38.344 — Stal sprężająca) W zaskarżonej decyzji na skarżące i inne przedsiębiorstwa nałożono grzywny za naruszenie art. 101 TFUE, a także art. 53 porozumienia EOG. W ocenie Komisji skarżące uczestniczyły w ciągłym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach w sektorze stali sprężającej na rynku wewnętrznym oraz na terenie EOG.

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą osiem zarzutów.

W zarzucie pierwszym skarżące twierdzą, że naruszony został art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (1), gdyż błędnie przyjęto, że skarżące uczestniczyły w jednolitym i ciągłym naruszeniu.

W ramach zarzutu drugiego skarżące podnoszą posiłkowo, że naruszony został art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003. Pozwana nie poszanowała bowiem podstawowych zasad obliczania grzywien, gdyż do czasu trwania naruszenia zaliczyła okres, w którym kartel przeżywał kryzys.

W zarzucie trzecim skarżące podnoszą, że pozwana naruszyła art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, gdyż wykorzystując przeciwko skarżącym dane zawarte we wniosku o obniżenie wysokości grzywny naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasadę, w świetle której organy administracji są związane własnymi decyzjami.

W ramach zarzutu czwartego skarżące utrzymują, że pozwana popełniła naruszenie art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, jako że dopuściła się licznych błędów w ocenie wagi naruszenia zarzucanego skarżącym.

W zarzucie piątym skarżące podnoszą, że naruszony został art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 oraz obowiązek uzasadnienia przewidziany wart. 296 ust. 2 TFUE, a także w art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Twierdzą one w tym względzie, że przy ustalaniu wysokości grzywien pozwana w sposób arbitralny odstąpiła od przedstawionej w zaskarżonej decyzji metody obliczania.

W zarzucie szóstym skarżące twierdzą, że wobec przekroczenia zakresu uznania i naruszenia zasady proporcjonalności przy ustalaniu wysokości grzywny, pozwana naruszyła art. 23 rozporządzenia nr 1/2003.

W ramach zarzutu siódmego skarżące podnoszą, że naruszony został art. 296 ust. 2 TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ pozwana nie uzasadniła zaskarżonej decyzji w odniesieniu do kwestii o zasadniczym znaczeniu.

W zarzucie ósmym skarżące podnoszą wreszcie, że pozwana naruszyła wynikające z art. 27 rozporządzenia nr 1/2003 oraz art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawo skarżących do bycia wysłuchanymi, gdyż nie zostały one wysłuchane co do kwestii o zasadniczym znaczeniu.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/50

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. — Grebenshikova przeciwko OHIM — Volvo Trademark (SOLVO)

(Sprawa T-394/10)

()

2010/C 301/79

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Elena Grebenshikova (Petersburg, Federacja Rosyjska) (przedstawiciel: adwokat M. Björkenfeldt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Volvo Trademark Holding AB (Göteborg, Szwecja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 9 czerwca 2010 r. w sprawie R 861/2010-1; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „SOLVO” dla towarów z klasy 9

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Volvo Trademark Holding AB

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowany w Wielkiej Brytanii graficzny znak towarowy nr 747361 „VOLVO” dla szerokiej gamy towarów i usług; zarejestrowane w Wielkiej Brytanii słowne znaki towarowe nr 1552528, nr 1102971, nr 1552529 i nr 747362 „VOLVO” dla szerokiej gamy towarów i usług; słowne wspólnotowe znaki towarowe nr 2361087 i nr 2347193 „VOLVO” dla m.in. towarów i usług z klas 9 i 12

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na błędne zastosowanie przez Izbę Odwoławczą przepisów tego artykułu; naruszenie przez Izbę Odwoławczą ogólnej zasady prawa UE dotyczącej równego traktowania i naruszenie art. 1 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) oraz naruszenie art. 2 Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/50

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2010 r. — Stichting Corporate Europe Observatory przeciwko Komisji

(Sprawa T-395/10)

()

2010/C 301/80

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Stichting Corporate Europe Observatory (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: S. Crosby, Solicitor i S. Santoro, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności dorozumianego odrzucenia wniosku potwierdzającego skarżącej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca dąży do stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji Komisji odrzucającej złożony zgodnie z rozporządzeniem nr 1049/2001 (1) wniosek skarżącej w przedmiocie dostępu do pewnych dokumentów dotyczących negocjacji handlowych pomiędzy UE i Indiami.

W uzasadnieniu niniejszej skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Po pierwsze skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła rozporządzenie nr 1049/2001 nie udzielając odpowiedzi na jej wniosek potwierdzający w wymaganym terminie.

Po drugie skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła rozporządzenie nr 1049/2001 i traktat odrzucając w sposób dorozumiany jej wniosek potwierdzający bez podania żadnych powodów lub bez podania powodów zgodnie ze standardami wymaganymi przez traktat i Trybunał.

Po trzecie skarżąca podnosi, że nie udzielając odpowiedzi na wniosek potwierdzający Komisja naruszyła istotny wymóg proceduralny lub prawo.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/51

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Zucchetti Rubinetteria przeciwko Komisji

(Sprawa T-396/10)

()

2010/C 301/81

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Zucchetti Rubinetteria SpA (Gozzano, Włochy) (przedstawiciele: M. Condinanzi i P. Ziotti, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	posiłkowo, zniesienie lub obniżenie nałożonej na skarżącą grzywny;

—	także posiłkowo, obniżenie kwoty grzywny poprzez uwzględnienie wniosku o wzięcie pod uwagę okoliczności łagodzących na podstawie pkt 29 wytycznych w sprawie metody obliczania grzywien;

—	w każdym razie, obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszego postępowania jest ta sama decyzja, która jest przedmiotem sprawy T-368/10 Rubinetteria Cisal przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych, które podniesiono w wyżej wymienionej sprawie. W szczególności skarżąca twierdzi, że produkty, o których mowa w decyzji, należą do trzech odrębnych rynków, że Zucchetti jest obecna jedynie na rynku armatury i że w decyzji Komisji nie zdefiniowano na wstępie właściwego rynku. Decyzja zawiera także błędy w zakresie oceny obszaru geograficznego rynku oraz skutków kartelu dla funkcjonowania rynku.

Skarżąca dodaje, że rekonstrukcja porozumień lub uzgodnionych praktyk, która doprowadziła Komisję do wniosku, że skarżąca uczestniczyła w pojedynczym, złożonym i ciągłym naruszeniu art. 101 TFUE, jedynie na podstawie zachowań o znamionach zmowy, jakie miały miejsce we Włoszech, jest wadliwa, a sformułowane wnioski nie zostały uzasadnione. Komisja nie wykazała bowiem w żaden sposób, że skarżąca miała świadomość bezprawności postępowania innych przedsiębiorstw, którym zarzucane jest uczestnictwo w kartelu.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/51

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. — ara przeciwko OHIM — Allrounder (Przedstawienie obuwia sportowego z literą A na boku)

(Sprawa T-397/10)

()

2010/C 301/82

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ara AG (Langenfeld, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Gail)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Allrounder SARL (Saarburg, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie R 1543/2009-1;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Allrounder SARL

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający obuwie sportowe z literą „A” na boku dla towarów i usług należących do klas 16, 18 i 25

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny krajowy znak towarowy „A” dla towarów należących do klas 9, 18 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Odrzucenie odwołania jako niedopuszczalnego

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 81 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ Izba Odwoławcza dopuściła się błędu wychodząc z założenia, że opisana przez przedstawicieli skarżącej organizacja biurowa nie wskazuje na to, iż zastosowano się do wymaganego w niniejszym przypadku stopnia staranności i w konsekwencji nie uwzględniając wniosku o przywrócenie terminu na wniesienie odwołania.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/52

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Fapricela — Indústria de Trefilaria przeciwko Komisji

(Sprawa T-398/10)

()

2010/C 301/83

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Fapricela — Indústria de Trefilaria, S.A. (Ançã, Portugalia) (przedstawiciele: M. Gorjão-Henriques i S. Roux, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie postępowania zgodnie z art. 101 TFUE i z art. 53 porozumienia EOG (Sprawa COMP/38.344 — Stal sprężająca) w zakresie dotyczącym skarżącej.

—	Znaczne obniżenie kwoty nałożonej grzywny.

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzja zaskarżona przez stronę skarżącą w ramach niniejszego postępowania jest tożsama z decyzją stanowiącą przedmiot skargi w sprawie T-385/10 ArcelorMittal Wire France i in. przeciwko Komisji.

W swej skardze skarżąca podnosi, że:

zaskarżona decyzja zawiera braki w uzasadnieniu, które wpływają na prawo do obrony skarżącej i leżą u podstaw sprostowania tej decyzji. Skarżąca uważa w tym względzie, że sprostowanie jest nieskuteczne, uwzględniając że uznanie błędów dotyczących okoliczności faktycznych przez Komisję godzi w pełne wykonywanie prawa do obrony skarżącej i podważa przedmiot niniejszej skargi; z drugiej strony daje Komisji dodatkową możliwość wydania nowej decyzji zmieniającej przy uwzględnieniu argumentów dotyczących okoliczności faktycznych i prawnych przedstawionych przez przedsiębiorstwa uczestniczące w tej sprawie;

ii)	Komisja nie wykazała, że skarżąca wiedziała lub powinna logicznie wiedzieć o istnieniu nieiberyjskich karteli, a zatem nie można było przypisać skarżącej odpowiedzialności za jednolite i ciągłe naruszenie ukazane w zaskarżonej decyzji; Oraz tytułem żądania ewentualnego, że:

iii)	Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności i zasadę równego traktowania wymierzając, w sposób w jaki to uczyniła, grzywnę nałożoną na omawiane przedsiębiorstwo, a zatem należy zmniejszyć tę kwotę;

iv)	Komisja błędnie obliczyła czas trwania uczestnictwa skarżącej w naruszeniu nie uwzględniając okresu, w którym tymczasowo usunęła się ona z kartelu;

v)	Komisja popełniła błędy w ustaleniach faktycznych i naruszyła zasadę równego traktowania odmawiając uznania, że skarżąca nie była w stanie zapłacić grzywny.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/53

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2010 r. — ArcelorMittal España przeciwko Komisji

(Sprawa T-399/10)

()

2010/C 301/84

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ArcelorMittal España, SA (Gozón, Hiszpania) (przedstawiciele: A. Creus Carreras i A. Valiente Martin, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1, 2, 3 i 4 decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona ArcelorMittal España, S.A.;

—	tytułem żądania ewentualnego, zniesienie grzywny nałożonej na ArcelorMittal España, S.A.;

—	oraz, także tytułem żądania ewentualnego, obniżenie wysokości grzywny nałożonej na ArcelorMittal España, S.A.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności art. 1, 2, 3 i 4 decyzji Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/38.344 — Stal sprężająca), w której Komisja uznała, że skarżąca i inne przedsiębiorstwa naruszyły art. 101 TFUE, a także art. 53 porozumienia EOG poprzez uczestnictwo w ciągłym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach w sektorze stali sprężającej na rynku europejskim bądź na szczeblu krajowym lub regionalnym. Ponadto skarżąca wnosi o zniesienie lub obniżenie nałożonej na nią grzywny.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Po pierwsze skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła podstawowe prawo do rozpoznania sprawy przez bezstronny sąd przewidziane w art. 6 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („EKPC”) oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ grzywna została nałożona przez organ administracji, który posiada jednocześnie kompetencje w zakresie prowadzenia dochodzenia i wymierzania sankcji.

Po drugie skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błędy przy obliczaniu grzywny, wobec czego grzywna nałożona na skarżącą jest zbyt wysoka.

Po trzecie utrzymuje ona, że Komisja błędnie uznała, że skarżąca wywierała decydujący wpływ na działalność spółek Emesa i Galycas przed grudniem 1997 r.

Po czwarte twierdzi ona, że Komisja bezprawnie odmówiła częściowego zwolnienia skarżącej z grzywny na podstawie pkt 23 komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r. (1), mimo że skarżąca przedstawiła rozstrzygające dowody dotyczące czasu trwania i wagi naruszenia, a zatem spełniła przesłanki określone tamże.

Skarżąca podnosi wreszcie, że Komisja błędnie zastosowała „szczególne podwyższenie grzywny ze względu na efekt odstraszający” przewidziane w pkt 30 wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. (2), wobec czego grzywna nałożona na skarżącą została bezprawnie podwyższona o 20 %.

(1) Obwieszczenie Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, s. 3)

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/53

Skarga wniesiona w dniu 9 września 2010 r. — Villeroy & Boch — Belgium przeciwko Komisji

(Sprawa T-402/10)

()

2010/C 301/85

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Villeroy & Boch — Belgium (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci O. Brouwer i J. Blockx)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona Villeroy & Boch Belgium N.V./S.A.;

—	posiłkowo, obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji Europejskiej C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/39092 — Instalacje sanitarne, dotyczącej naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE na rynku armatury, kabin prysznicowych i ceramiki sanitarnej.

Podstawą skargi są zarzuty dotyczące:

—	naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, a także utrwalonego orzecznictwa, poprzez błędne przyjęcie, że popełnione zostało jedno, ciągłe naruszenie;

—	naruszenia wynikającego z art. 296 ust. 2 TFUE obowiązku uzasadnienia przez to, że uzasadnienie dotyczące stwierdzenia, iż popełnione zostało jedno, ciągłe naruszenie jest niewystarczające i obarczone błędami;

—	naruszenia obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do domniemanego uczestnictwa skarżącej w przypisywanym jej naruszeniu na rynku belgijskim, a także braku dowodów na to, że skarżąca uczestniczyła w rzeczonym naruszeniu na rynku belgijskim;

—

naruszenia zasady nulla poena sine lege wynikającej z art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasady proporcjonalności kary do winy wynikającej z art. 49 ust. 3 w związku z art. 48 ust. 1 karty, przez to, że skarżącą i jej spółkę macierzystą obciążono solidarną odpowiedzialnością za zapłatę grzywny, a także naruszenia art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003;

—	błędnego obliczenia wysokości grzywny, a mianowicie dokonanego przy uwzględnieniu okoliczności, które nie miały związku z zarzucanym skarżącej naruszeniem;

—	naruszenia art. 41 karty poprzez nieuzasadnioną odmowę obniżenia grzywny ze względu na przewlekłość postępowania;

—	naruszenia art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 poprzez błędne ustalenie wysokości grzywny w stosunku do wagi naruszenia oraz błędne określenie „czynnika odstraszającego”, a także brak proporcjonalności grzywny w sensie absolutnym.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/54

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2010 r. — Justice & Environment przeciwko Komisji

(Sprawa T-405/10)

()

2010/C 301/86

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Justice & Environment (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: P. Černý, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych środków, obejmujących decyzje Komisji 2010/135/UE i 2010/136/UE oraz odpowiedź Komisji C(2010) 4632.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/135/UE (1) i 2010/136/UE (2) w sprawie wprowadzenia do obrotu żywności i paszy produkowanych z genetycznie zmodyfikowanego ziemniaka, oraz decyzji C(2010) 4632, w której Komisja oddaliła wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej złożony przez skarżącą zgodnie z tytułem IV rozporządzenia nr 1367/2006 (3).

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Skarżąca twierdzi, że przy wydaniu decyzji 2010/135/UE i 2010/136/UE Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne w rozumieniu art. 263 TFUE oraz swoje obowiązki wynikające z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/18/WE (4). Według skarżącej zaskarżone decyzje są sprzeczne z niektórymi ogólnymi zasadami prawa Unii. Uważa ona, że dokonana przez Komisje ocena ryzyka była wewnętrznie sprzeczna, że Komisja dokonała nieprawidłowej interpretacji art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/18/WE, wreszcie, że nie wzięła ona pod uwagę niektórych dowodów i nie uwzględniła zmiany przepisów. Skarżąca wskazuje także, iż poprzez zezwolenie na wprowadzenie do obrotu produktu ziemniaczanego zmodyfikowanego genetycznie decyzja Komisji 2010/136/UE narusza również rozporządzenie nr 1829/2003/WE (5).

Skarżąca podnosi ponadto, że decyzja Komisji C(2010) 4632 jest niezgodna z prawem, gdyż oddalając złożony przez skarżącą wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej utrzymuje ona niezgodność z prawem zaskarżonych decyzji wskazanych powyżej. Co więcej, skarżąca uważa, że Komisja uchybiła zasadzie dobrej administracji wymiaru sprawiedliwości i nie spełniła ciążącego na niej obowiązku należytego zbadania dowodów na etapie podejmowania decyzji w ramach postępowania administracyjnego, ponieważ nie rozpatrzyła w należyty sposób argumentów przedstawionych przez skarżącą we wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej.

(1) Decyzja Komisji 2010/135/UE z dnia 2 marca 2010 r. dotycząca wprowadzania do obrotu, zgodnie z dyrektywą 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, produktu ziemniaczanego (Solanum tuberosum L. linii EH92-527-1) zmodyfikowanego genetycznie w celu zwiększenia zawartości amylopektyny stanowiącej składnik skrobi (notyfikowana jako dokument nr C(2010) 1193), Dz.U. 2010 L 53, s. 11

(2) Decyzja Komisji 2010/136/UE z dnia 2 marca 2010 r. zezwalająca na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady paszy produkowanej z genetycznie zmodyfikowanego ziemniaka EH92-527-1 (BPS-25271-9) i przypadkowego lub technicznie nieuniknionego występowania ziemniaka w produktach żywnościowych i innych produktach paszowych (notyfikowana jako dokument nr C(2010) 1196), Dz.U. 2010 L 53, s. 15

(3) Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty, Dz.U. 2006 L 264, s. 13

(4) Dyrektywa 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylająca dyrektywę Rady 90/220/EWG, Dz.U. 2001 L 106, s. 1

(5) Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy, Dz.U. 2003 L 268, s. 1

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/55

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2010 r. — Emesa-Trefilería i Industrias Galyca przeciwko Komisji

(Sprawa T-406/10)

()

2010/C 301/87

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Emesa-Trefilería, SA (Arteixo, Hiszpania) i Industrias Galyca, SA (Vitoria, Hiszpania) (przedstawiciele: A. Creus Carreras i A. Valiente Martin, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

—	tytułem żądania ewentualnego, zniesienie lub obniżenie grzywny nałożonej na skarżące;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności, w części, decyzji Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/38.344 — Stal sprężająca), w której Komisja uznała, że skarżące i inne przedsiębiorstwa naruszyły art. 101 TFUE, a także art. 53 porozumienia EOG poprzez uczestnictwo w ciągłym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach w sektorze stali sprężającej na rynku europejskim bądź na szczeblu krajowym lub regionalnym. Ponadto skarżące wnoszą o zniesienie lub obniżenie nałożonej na nie grzywny.

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty.

Po pierwsze skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła podstawowe prawo do rozpoznania sprawy przez bezstronny sąd przewidziane w art. 6 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („EKPC”) oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ grzywna została nałożona przez organ administracji, który posiada jednocześnie kompetencje w zakresie prowadzenia dochodzenia i wymierzania sankcji.

Po drugie twierdzą one, że Komisja bezprawnie odmówiła obniżenia, na podstawie pkt 23 komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r. (1), grzywien nałożonych na skarżące, zważywszy że w decyzji oparto się w znacznej mierze na dowodach, których dostarczyła Emesa.

Skarżące podnoszą wreszcie, że Komisja bezprawnie odmówiła częściowego zwolnienia ich z grzywny na podstawie pkt 23 komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r., mimo że Emesa przedstawiła rozstrzygające dowody, mające znaczenie dla oceny czasu trwania i wagi naruszenia.

(1) Obwieszczenie Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, s. 3)

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/55

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Roca Sanitario przeciwko Komisji

(Sprawa T-408/10)

()

2010/C 301/88

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Roca Sanitario, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Folguera Crespo i M. Merola, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności, w części, art. 1, 2 i 4 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 23 czerwca 2010 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona spółki Roca Sanitario;

—	tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny nałożonej na spółkę Roca Sanitario w zakresie opisanym w skardze, o ile Sąd uzna to za stosowne w świetle przedstawionych argumentów lub z innych powodów wskazanych przez Sąd;

—

w dalszej kolejności, także tytułem żądania ewentualnego, na wypadek gdyby w innych sprawach wniesionych przez Roca France lub Laufen Austria Sąd zasądził obniżenie grzywny nałożonej w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 23 czerwca 2010 r. za popełnione przez te spółki naruszenia, za które Roca Sanitario ponosi odpowiedzialność solidarną, stwierdzenie, że Roca Sanitario jest uprawniona do uzyskania stosownej obniżki kwoty grzywny, za której zapłatę ponosi ona odpowiedzialność solidarną;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez spółkę Roca Sanitario.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszego postępowania jest ta sama decyzja, którą zaskarżono w sprawie T-364/10 Duravit i in. przeciwko Komisji oraz w sprawie T-368/10 Rubinetteria Cisal przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych, które podniesiono w wymienionych wyżej sprawach.

Skarżące podnoszą w szczególności, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając że skarżąca ponosi odpowiedzialność solidarną za naruszenia zarzucane spółkom Roca France i Laufen Austria oraz przekraczając znacząco maksymalną kwotę grzywny, jaka może zostać nałożona zgodnie z art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu. (1)

Skarżąca podnosi także, w zaskarżonej decyzji bezzasadnie pominięto znaczną ilość dowodów, które — w kontekście ustalania odpowiedzialności i obliczania grzywny — obalają domniemanie, że skarżąca wywierała decydujący wpływ na działalność spółek Roca France i Laufen Austria.

Skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja narusza prawo do obrony, gdyż skarżąca została obciążona odpowiedzialnością na podstawie faktów i subiektywnych ocen, które nie zostały zawarte w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, i w odniesieniu do których skarżącej nie umożliwiono przedstawienia uwag.

(1) Dz.U. 2003, L 1, s. 1.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/56

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. — Bottega Veneta International przeciwko OHIM (Przedstawienie torebki)

(Sprawa T-409/10)

()

2010/C 301/89

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Bottega Veneta International Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci P. Roncaglia, G. Lazzeretti, M. Boletto i E. Gavuzzi)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie R 1247/2009-1;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania przed Pierwszą Izbą Odwoławczą

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Znak towarowy obejmujący trójwymiarowe oznaczenie odróżniające znane jako torebka „wenecka” (zgłoszenie nr 6632608) dla towarów należących do klasy 18 (torebki duże i małe)

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie zasady 9 ust. 3 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95 oraz art. 7 ust. 1 lit. b) i ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/56

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. — Bottega Veneta International przeciwko OHIM (Przedstawienie torebki)

(Sprawa T-410/10)

()

2010/C 301/90

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Bottega Veneta International Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci P. Roncaglia, G. Lazzeretti, M. Boletto i E. Gavuzzi)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie R 1539/2009-1;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania przed Pierwszą Izbą Odwoławczą

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Znak towarowy obejmujący trójwymiarowe oznaczenie odróżniające znane jako torebka „Cabat” (zgłoszenie nr 6632566) dla towarów należących do klasy 18 (torebki duże i małe)

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie zasady 9 ust. 3 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95 oraz art. 7 ust. 1 lit. b) i ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/57

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2010 r. — Laufen Austria przeciwko Komisji

(Sprawa T-411/10)

()

2010/C 301/91

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Laufen Austria AG (Wilhelmsburg, Austria) (przedstawiciel: E. Navarro Varona, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	częściowe stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 23 czerwca 2010 r. w zakresie grzywny nałożonej na Laufen Austria (zarówno rozważanej indywidualnie jak i solidarnie z Roca Sanitario) ze względu na rzekome naruszenie art. 101 TFUE i w rezultacie

—	obniżenie nałożonej na Laufen Austria grzywny rozważanej indywidualnie jak i solidarnie z Roca Sanitario, zgodnie z odpowiednimi punktami niniejszej skargi, w zakresie w jakim Sąd uzna to za właściwe z uwagi na wskazane względy lub inne względy, które mogą zostać podniesione przez Sąd oraz

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Laufen Austria.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzja zaskarżona w ramach niniejszego postępowania jest tożsama z decyzją stanowiącą przedmiot skargi w sprawie T-408/10 Roca Sanitario przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w ww. skardze.

Strona skarżąca twierdzi w szczególności, że zaskarżona decyzja jest dotknięta oczywistym błędem w ocenie w zakresie, w jakim uznano w niej, iż skarżąca nie działała na rynku w sposób autonomiczny i w jakim stwierdzono, że Roca Sanitario ponosi odpowiedzialność za jej zachowanie.

W tym względzie i tytułem żądania ewentualnego skarżąca twierdzi, że doszło do naruszenia art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu oraz zasady odpowiedzialności indywidualnej za naruszenia i zasady proporcjonalności w odniesieniu do kwoty grzywny nałożonej indywidualnie na skarżącą za rzekomo popełnione naruszenie przed jej nabyciem przez Roca Sanitario. Omawiana kwota przekracza 10 % jej obrotu za rok gospodarczy poprzedzający wydanie zaskarżonej decyzji i została ustalona w niewłaściwy sposób.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/57

Skarga wniesiona w dniu 9 września 2010 r. — Roca przeciwko Komisji

(Sprawa T-412/10)

()

2010/C 301/92

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Roca (Saint Ouen L’Aumone, Francja) (przedstawiciel: P. Vidal Martínez, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Częściowe stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji z dnia 23 czerwca 2010 r. w zakresie, w jakim nałożono na Roca France nieproporcjonalną grzywnę za naruszenie art. 101 TFUE a w rezultacie

—	obniżenie nałożonej na Roca France grzywny zgodnie z argumentami przedstawionymi w niniejszej skardze, w zakresie, w jakim Sąd uzna to za właściwe ze wskazanych względów lub innych względów, które mogą zostać podniesione przez Sąd oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez Roca France.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzja zaskarżona w ramach niniejszego postępowania jest tożsama z decyzją stanowiącą przedmiot skargi w sprawie T-408/10 Roca Sanitario przeciwko Komisji i w sprawie T-411/10 Laufen Austria przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są jednakowe jak przywołane w tych sprawach.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/58

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2010 r. — Nexans France przeciwko Entreprise commune Fusion for Energy

(Sprawa T-415/10)

()

2010/C 301/93

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Nexans France SAS (Clichy, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.-P. Tran Thiet i J.-F. Le Corre)

Strona pozwana: Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej

Żądania strony skarżącej

—	orzeczenie, że zamówienia publicznego udzielono w następstwie przeprowadzenia procedury, w trakcie której naruszone zostały zasady pewności prawa, uzasadnionych oczekiwań, przejrzystości, równości traktowania i dobrej administracji;

—	orzeczenie, że pozwana naruszyła prawo, pozostawiając skarżącą w sytuacji niepewności, co do swej decyzji o odrzuceniu jej oferty przed przystąpieniem do jej oceny, o czym ją poinformowała dopiero w piśmie z dnia 16 lipca 2010 r.;

—	orzeczenie, że pozwana naruszyła prawo, odrzucając ofertę skarżącej na podstawie art. 120.4 przepisów wykonawczych do jej rozporządzenia finansowego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 16 lipca;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 8 lipca;

—	stwierdzenie nieważności wszystkich aktów wydanych przez stronę pozwaną w następstwie wydania decyzji z dani 8 i 16 lipca;

—

zasądzenie na rzecz skarżącej stosownego odszkodowania w wysokości 175 453 EUR, powiększonej o odsetki liczone od dnia ogłoszenia wyroku do dnia całkowitej spłaty (z zastrzeżeniem dokładnego określenia wartości zamówienia publicznego i ostatecznego obliczenia kosztów adwokackich, które nie mogą zostać przekazane wcześniej niż w dniu zakończenia niniejszego postępowania);

—

tytułem żądania ewentualnego, jeżeli w momencie ogłoszenia wyroku będzie wiadomo, że istnieje niewielkie prawdopodobieństwo, iż zostanie ogłoszone kolejne zaproszenie do składania ofert w odniesieniu do tego zamówienia publicznego — zasądzenie na rzecz skarżącej stosownego odszkodowania w wysokości 50 175 453 EUR, powiększonej o odsetki liczone od dnia ogłoszenia wyroku do dnia całkowitej spłaty (z zastrzeżeniem dokładnego określenia wartości zamówienia publicznego i ostatecznego obliczenia kosztów adwokackich, które nie mogą zostać przekazane wcześniej niż w dniu zakończenia niniejszego postępowania);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Europejskiego Wspólnego Przedsięwzięcia na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej odrzucającej ofertę przez nią złożoną w ramach procedury zaproszenia do składania ofert F4E-2009-OPE-18 (MS-MG), zmierzającej do zawarcia umów na dostawy materiałów elektrycznych (JO 2009/S 149-218279) oraz decyzji udzielającej zamówienia publicznego innemu oferentowi. Skarżąca żąda poza tym naprawienia szkody, którą poniosła skutkiem wydania zaskarżonych decyzji.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi pewną liczbę zarzutów dotyczących:

—

naruszenia zasady pewności prawa i przejrzystości, gdyż pozwana nie poinformowała skarżącej, iż jej oferta zostanie odrzucona bez poddania jej oceny, jeżeli odmówi ona podpisania projektu umowy dołączonego do zamówienia publicznego, nie umożliwiając jej w ten sposób zapoznania się z zakresem obowiązków, który ciążył na niej jako na oferencie;

—	naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań, gdyż pozwana udzieliła skarżącej zapewnień, że nie odrzuci automatycznie złożonej przez nią oferty;

—

naruszenia zasady równości traktowania i równości szans kandydatów ubiegających się o zamówienie publiczne, gdyż

—

zaproszenie do składania ofert zostało sformułowane w sposób faworyzujący kandydaturę Consortium ICAS (oferenta, któremu udzielono zamówienia), ponieważ terminy przewidziane w odniesieniu do zamówienia publicznego były oczywiście niewystarczające i niepoporcjonalne, jako że w rzeczywistości nie mogły one być dochowane przez oferentów, którzy nie dysponowali specjalną linią produkcyjną, którą posiadała wyłącznie Consortium ICAS;

—	istniał konflikt interesów faworyzujący kandydaturę Consortium ICAS,ponieważ osoba pracująca dla członka Consortium ICAS uczestniczyła w procedurze wyboru ofert, a inna osoba pracująca dla członka Consortium ICAS uczestniczyła w przygotowaniu zaproszenia do składania ofert;

—	Consortium ICAS uzyskała w wyniku wizyty, osoby zatrudnionej przez członka Consortium ICAS jako eksperta ITER, w fabrykach skarżącej w Korei, a także w fabrykach kabli w Chinach i Japonii, informacje dające jej uprzywilejowana pozycję;

—	naruszenia zasady dobrej administracji i art. 84 i 94 rozporządzenia finansowego, ponieważ przeprowadzono procedurę oceny, chociaż pozostała tyko jedna oferta a pozwana nie zareagowała na informacje skarżącej o istnieniu konfliktu interesów, dającego Consortium ICAS uprzywilejowaną pozycję;

—

naruszenia prawa, którego dopuściła się pozwana odrzucając ofertę skarżącej na podstawie art. 120 ust. 4 przepisów wykonawczych do rozporządzenia finansowego, ponieważ przepis ten nie dawał podstaw do automatycznego odrzucenia oferty bez jej oceny, chyba że nie spełniała ona podstawowych wymogów lub szczególnego warunku specyfikacji;

—	okoliczności, że naruszenie przepisów, na które powołuje się skarżąca, wyrządziły po jej stronie bezpośrednią i pewną szkodę, której może słusznie domagać się naprawienia.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/59

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. — Cortés del Valle López przeciwko OHIM (HIJOPUTA)

(Sprawa T-417/10)

()

2010/C 301/94

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: D. Federico Cortés del Valle López (Maliaño, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Calderón Chavero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 czerwca 2010 r. w sprawie R 175/2010-2;

—	w konsekwencji uchylenie decyzji eksperta OHIM z dnia 24 listopada 2009 r.;

—	uwzględnienie żądań skarżącej; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w przypadku gdyby wystąpiła ona przeciwko niniejszej skardze, a jej żądania zostały oddalone.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „¡Que buenu ye! HIJOPUTA” dla towarów i usług należących do klas 33, 35 i 39.

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Brak naruszenia art. 7 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 207/2009 (1), ponieważ zgłoszony znak towarowy nie jest sprzeczny z dobrymi obyczajami.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/59

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2010 r. — voestalpine i voestalpine Austria Draht przeciwko Komisji

(Sprawa T-418/10)

()

2010/C 301/95

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: voestalpine AG (Linz, Austria), voestalpine Austria Draht GmbH (Bruck an der Mur, Austria) (przedstawiciele: Rechtsanwälte A. Ablasser-Neuhuber i G. Fussenegger)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG w sprawie COMP/38.344 — Stal sprężająca), w części w jakiej odnosi się ona do skarżących;

—	ewentualnie, obniżenie grzywny nałożonej na skarżące w art. 2 decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące kwestionują decyzję Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie COMP/38.344 — Stal sprężająca. W zaskarżonej decyzji na skarżące i inne przedsiębiorstwa nałożone zostały grzywny z powodu naruszenia art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG. Zdaniem Komisji skarżące uczestniczyły w ciągłym porozumieniu lub w uzgodnionych praktykach w sektorze stali sprężającej w ramach rynku wewnętrznego i EOG.

Na poparcie swojej skargi skarżące wysuwają trzy zarzuty.

W ramach zarzutu pierwszego skarżące twierdzą, że nie naruszyły art. 101 TFUE. W związku z tym podnoszą one, że przypisanie im udziału w kartelu wyłącznie za pośrednictwem przedstawiciela handlowego we Włoszech jest błędne, gdyż ten przedstawiciel handlowy wcale nie reprezentował skarżących na spotkaniu „Club Italia”, że zachowanie niewyłącznego przedstawiciela handlowego nie może zostać przypisane skarżącym ze względu na brak istnienia jednostki gospodarczej, że automatyczne przypisanie działań niewyłącznego przedstawiciela handlowego dokonane przez pozwaną jest sprzeczne z orzecznictwem Sądu oraz że skarżące nic nie wiedziały o działaniach przedstawiciela handlowego. Pomocniczo twierdzą one, że czas trwania naruszenia został błędnie ustalony w odniesieniu do skarżących.

W ramach zarzutu drugiego skarżące kwestionują udział w jednolitym, złożonym i ciągłym naruszeniu. W tym względzie podnoszą one między innymi, że naruszenie popełnione w „Club Italia” powinno zostać oddzielone od pozostałych naruszeń wymienionych w zaskarżonej decyzji. Ponadto utrzymują one, że nie uczestniczyły w jednolitym, złożonym i ciągłym naruszeniu, ponieważ nie wiedziały o całościowym planie, którego nie mogły zresztą rozsądnie przewidzieć oraz nie były skłonne wziąć na siebie wynikającego stąd ryzyka.

Wreszcie w ramach zarzutu trzeciego skarżące wskazują na błędy popełnione przy obliczaniu kwoty grzywny. W tym kontekście skarżące powołują się na naruszenie zasady proporcjonalności, jako że Komisja nałożyła na nie nieproporcjonalnie wysoką grzywnę mimo pojawienia się nowych (nieprzewidywalnych) kwestii prawnych oraz taką samą grzywnę z tego jedynie powodu, że wiedziały one o naruszeniach popełnionych przez inne przedsiębiorstwa. Ponadto skarżące utrzymują, że naruszone zostały zasada równego traktowania, wytyczne w sprawie grzywien (1), prawo do obrony oraz prawo do sprawiedliwego postępowania.

(1) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/60

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2010 r. — Ori Martin przeciwko Komisji

(Sprawa T-419/10)

()

2010/C 301/96

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Ori Martin SA (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: P. Ziotti, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Uchylenie decyzji Komisji Europejskiej z dnia 30 czerwca 2010 r. C(2010) 4387 wersja ostateczna dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 53 porozumienia EOG (Sprawa COMP/38.344 — Stal sprężająca) w zakresie, w jakim Komisja obciąża w niej skarżącą odpowiedzialnością za działania, za które nałożono karę;

—	uchylenie lub obniżenie kwoty grzywny nałożonej w art. 2 tej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga została wniesiona przeciwko tej samej decyzji, która została zaskarżona w sprawie T-385/10 ArcelorMittal Wire France i in. przeciwko Komisji.

Zdaniem skarżącej decyzja Komisji Europejskiej z dnia 30 czerwca 2010 r. C(2010) 4387 wersja ostateczna narusza prawo w zakresie, w jakim przypisuje jej odpowiedzialność za zarzucane zachowania podlegające karze na podstawie art. 101 TFUE i podejmowane przez inną spółkę w ramach zmowy jedynie z tego powodu, że posiada ona (niemal) całość kapitału tej spółki.

W szczególności skarżąca podnosi:

—	Naruszenie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 ze względu na to, że uprawnienie Komisji do nakładania grzywny uległo w niniejszym przypadku przedawnieniu;

—

naruszenie art. 101 TFUE oraz zasad indywidualizacji odpowiedzialności i kar, dobrej administracji i niedyskryminacji ze względu na to, że Komisja przypisuje skarżącej obiektywną odpowiedzialność za potencjalnie niezgodne z prawem zachowania jej spółki zależnej, która to odpowiedzialność jest przedmiotem niewzruszalnego domniemania, faktycznie niemożliwego do obalenia za pomocą dowodu przeciwnego; taka powiązana z aspektem właścicielskim odpowiedzialność nie znajduje w niczym potwierdzenia i jest sprzeczna z zasadami ustanowionymi w orzecznictwie wspólnotowym dotyczącym zastosowania art. 101 TFUE do grup spółek;

—	naruszenie zasady ograniczonej odpowiedzialności spółek kapitałowych, wynikającej z prawa spółek wspólnego dla prawa państw członkowskich i samego prawa Unii Europejskiej.

Ori Martin żada następnie uchylenia, lub — co najmniej — znacznego obniżenia kwoty nałożonej na nią grzywny.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/61

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2010 r. — Armani przeciwko OHIM — Annunziata Del Prete (AJ AMICI JUNIOR)

(Sprawa T-420/10)

()

2010/C 301/97

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Giorgio Armani SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: adwokat M. Rapisardi)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Annunziata del Prete (Neapol, Włochy)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji R 1360/2009-2 Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 8 lipca 2010 r. z uwagi na błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 w zakresie w jakim uznano, że w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd;

—	uwzględnienie argumentów przedstawionych przez skarżącą w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów, zgodnie z jego ustaleniami;

—	odrzucenie w całości zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 6314462 dokonanego przez Annunziata del Prete na podstawie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 dla towarów i usług w nim oznaczonych;

—	nakazanie OHIM wykonania decyzji o odmowie rejestracji znaku towarowego „AJ AMICI JUNIOR”;

—	obciążenie OHIM, ewentualnie wraz z Annunziata del Prute, obowiązkiem zwrotu całości kosztów postępowania poniesionych przez GIORGIO ARMANI SpA;

—	stwierdzenie, że w związku ze stwierdzeniem nieważności skarżący otrzyma zwrot kosztów poniesionych w ramach postępowania włącznie z tymi, które poniesione zostały na etapie odwołania zgodnie z art. 91b regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Annunziata del Prete

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „AJ Amici Junior” (zgłoszenie nr 6314462) dla towarów i usług należących do klas 9, 25 i 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Włoski graficzny znak towarowy zawierający element słowny „AJ Armani Jeans” (nr 912114) dla towarów należących do klas 9, 25 i 35 oraz włoski słowny znak towarowy zawierający element słowny „ARMANI JUNIOR” (nr 998554) dla towarów należących do klas 25 i 35

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 w zakresie okoliczności, że między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi i oznaczonymi przez nie towarami istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/61

Skarga wniesiona w dniu 20 września 2010 r. — Cooperativa Vitivinícola Arousana przeciwko OHIM — Constantina Sotelo Ares (ROSALIA DE CASTRO)

(Sprawa T-421/10)

()

2010/C 301/98

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Cooperativa Vitivinícola Arousana, S. Coop. Galega (Meaño, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat E. Sánchez-Quiñones González)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Constantina Sotelo Ares (Cambados, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 lipca 2010 r. w sprawie R 1804/2008-4;

—	dopuszczenie do rejestracji zgłoszenia 5635867 znaku towarowego ROSALIA DE CASTRO dla towarów i usług z klas 32, 33 i 35;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, uchylając zawarte w zaskarżonej decyzji postanowienie o kosztach obciążające stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „ROSALIA DE CASTRO” dla towarów i usług z klas 32, 33 i 35.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Constantina Sotelo Ares

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Zarejestrowany w Hiszpanii słowny znak towarowy „ROSALIA” dla towarów z klasy 33.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i uwzględnienie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/62

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2010 r. — Global Steel Wire przeciwko Komisji

(Sprawa T-429/10)

()

2010/C 301/99

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Global Steel Wire, SA (Cerdanyola del Vallés, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokaci F. González Díaz i A. Tresandí Blanco)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	tytułem żądania głównego stwierdzenie nieważności w trybie art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2010 r., C(2010) 4387 wersja ostateczna, w sprawie COMP/38344 — Stal do sprężania;

—	tytułem żądania ewentualnego uchylenie lub zmiana w trybie art. 261 TFUE wysokości grzywny nałożonej w drodze wspomnianej decyzji;

—	w każdym wypadku obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest identyczna z tą będącą przedmiotem sprawy T-426/10 Moreda-Riviere Trefilerías przeciwko Komisji.

Jej uzasadnienie i główne żądania są podobne do przywołanych we wspomnianej sprawie.

W szczególności skarżąca zauważa, że Komisja Europejska nie przedstawiła dowodów wymaganych przez orzecznictwo wspólnotowe do ustalenia odpowiedzialności GSW za zachowanie jej spółek zależnych. Komisja Europejska nie dowiodła, że GSW mogła wywrzeć decydujący wpływ na zachowanie przedsiębiorstw, w których posiada swe udziały.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/63

Skarga wniesiona w dniu 24 lipca 2010 r. — AF przeciwko Komisji

(Sprawa F-61/10)

()

2010/C 301/100

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: AF (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat F. Frabetti)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o oddaleniu wniosku o udzielenie pomocy w związku z mobbingiem, którego ofiarą miała być skarżąca a także żądanie zadośćuczynienia za krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji nr 24938 wydanej w dniu 28 września 2009 r., na mocy której organ powołujący Komisji oddalił wniosek o udzielenie pomocy D/300/09 złożony przez skarżącą na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, który dotyczył mobbingu stosowanego wobec niej w pracy w okresie od kwietnia 2004 r. do kwietnia 2009 r.;

—	przyznanie skarżącej kwoty 600 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z mobbingu i za wynikłe z niego ujemne konsekwencje dla zdrowia skarżącej;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/63

Skarga wniesiona w dniu 3 września 2010 r. — Coedo Suárez przeciwko Radzie

(Sprawa F-73/10)

()

2010/C 301/101

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ángel Coedo Suárez (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Blot i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o oddaleniu wniosku o wyrównanie strat poniesionych przez skarżącego oraz żądanie naprawienia szkody i zadośćuczynienia za krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego o oddaleniu wniosku o wyrównanie strat poniesionych przez skarżącego i w razie potrzeby decyzji organu powołującego o oddaleniu zażalenia;

—	w odniesieniu do naprawienia szkody zasądzenie od strony pozwanej zapłaty kwoty ustalonej tymczasowo ex aequo et bono na 450 000 EUR wraz z ustalonymi w przepisach odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia wydania wyroku;

—

w odniesieniu do zadośćuczynienia za krzywdę zasądzenie od strony pozwanej przede wszystkim przeprosin skarżącego w odpowiedniej formie wraz z zapłatą symbolicznego euro oraz posiłkowo zapłaty kwoty ustalonej tymczasowo ex aequo et bono na 300 000 EUR wraz z ustalonymi w przepisach odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia wydania wyroku;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/64

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2010 r. — Scheefer przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-75/10)

()

2010/C 301/103

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Séverine Scheefer (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat C. L'Hote-Tissier)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności odmownych decyzji pozwanej dotyczących wydania decyzji z uzasadnieniem w sprawie sytuacji prawnej skarżącej i wreszcie zmiany kwalifikacji umowy członka personelu tymczasowego na zatrudnienie na czas nieokreślony, zgodnie z art. 8 ust. 1 WZIP, oraz naprawienie szkody poniesionej przez skarżącą.

Żądania strony skarżącej

—	Zawieszenie postępowania w oczekiwaniu na wydanie orzeczenia w sprawie F-105/09 zawisłej przed Sądem do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej;

—

w przeciwnym razie, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2010 r. i z dnia 10 czerwca 2010 r., na mocy których Parlament odmówił, odsyłając po prostu do swego pisma z dnia 12 października 2009 r., wydania decyzji z uzasadnieniem w sprawie jej sytuacji prawnej i wreszcie odmówił, pomimo dwóch kolejnych przedłużeń, zmiany kwalifikacji umowy członka personelu tymczasowego na umowę na czas nieokreślony;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu z dnia 12 lutego 2009 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu z dnia 12 października 2009 r.;

—	stwierdzenie nieważności kwalifikacji prawnej umowy początkowej oraz daty jej wygaśnięcia ustalonej na 31 marca 2009 r.;

—	tym samym, zmiana kwalifikacji zatrudnienia skarżącej na zatrudnienie na czas nieokreślony;

—	naprawienie szkody poniesionej przez skarżącą w związku z zachowaniem Parlamentu;

—	pomocniczo i gdyby Sąd przyjął niemożliwe rozwiązanie, że pomimo nawiązania zatrudnienia na czas nieokreślony, stosunek pracy ustał — co jest nie do przyjęcia — przyznanie odszkodowania za rozwiązanie umowy z nadużyciem prawa;

—	pomocniczo i gdyby Sąd przyjął niemożliwe rozwiązanie, że zmiana kwalifikacji nie jest możliwa — co jest nie do przyjęcia — przyznanie odszkodowania za szkodę poniesioną przez skarżącą w związku z niezgodnym z prawem zachowaniem Parlamentu Europejskiego;

—	zastrzeżenie dla strony skarżącej wszelkich innych praw, środków, zarzutów i skarg, a w szczególności zasądzenie od Parlamentu odszkodowania w związku z poniesioną szkodą;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/64

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2010 r. — Colart i in. przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-76/10)

()

2010/C 301/104

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Philippe Colart (Bastogne, Belgia) i inni (przedstawiciel: adwokat C. Mourato)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności sprostowania do odcinków z wynagrodzenia skarżących za okres od lipca do grudnia 2009 r. oraz odcinków z wynagrodzenia sporządzonych po 1 stycznia 2010 r. w ramach corocznego dostosowania wynagrodzeń i emerytur urzędników i innych pracowników na podstawie rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr1296/2009 z dnia 23 grudnia 2009 r.

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności odcinków z wynagrodzenia RG 2009 (zaległe wynagrodzenie po dostosowaniu za okres od lipca do grudnia 2009 r.) oraz odcinków z wynagrodzenia od stycznia 2010 r. w zakresie, w jakim odcinki te stosują stawkę dostosowawczą 1,85 %, zamiast 3,70 % na podstawie rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr1296/2009 z dnia 23 grudnia 2009 r., utrzymując w mocy skutki tych odcinków do chwili wydania nowych odcinków, w których w sposób właściwy zostaną zastosowane art. 65, 65a regulaminu pracowniczego oraz art. 1 i 3 załącznika XI do regulaminu pracowniczego (wersja z 2010 r.);

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/65

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2010 r. — Arroyo Redondo przeciwko Komisji

(Sprawa F-77/10)

()

2010/C 301/105

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fernando Arroyo Redondo (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci E. Boigelot i S. Woog)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o niewpisaniu skarżącego na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania AD10 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2009.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, ogłoszonej w dniu 20 listopada 2009 r., o niewpisaniu skarżącego na listę urzędników awansowanych z grupy zaszeregowania AD9 do grupy zaszeregowania AD10 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2009;

—

w rezultacie tego stwierdzenia nieważności przeprowadzenie nowego porównania osiągnięć skarżącego z osiągnięciami innych kandydatów w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2009 i przyznanie skarżącemu awansu do grupy zaszeregowania AD10 ze skutkiem wstecznym od dnia 1 marca 2009 r. oraz zasądzenie odsetek od zaległych kwot wynagrodzenia według stopy ustalonej przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowania, począwszy od dnia 1 marca 2009 r., podwyższonej o dwa punkty, jednakże bez kwestionowania awansu innych awansowanych urzędników, których nazwiska widnieją na liście ogłoszonej w dniu 20 listopada 2009 r.;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/65

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2010 r. — Antelo Sanchez i in. przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-78/10)

()

2010/C 301/106

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pilar Antelo Sanchez (Bruksela, Belgia) i in. (przedstawiciel: adwokat M. Casado Garcia-Hirschfeld)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej zawartej w odcinkach wynagrodzenia skarżących o ograniczeniu dostosowania ich miesięcznych wynagrodzeń od lipca 2009 r. do indeksacji wynoszącej 1,85% w ramach rocznego dostosowania wynagrodzeń urzędników i innych członków personelu na podstawie rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1296/2009 z dnia 23 grudnia 2009 r.

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim ustala ona stopień indeksacji wynagrodzeń na 1,85% w ramach wykonania rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1296/2009 z dnia 23 grudnia 2009 r. dostosowującego ze skutkiem od dnia 1 lipca 2009 r. wynagrodzenia i emerytury urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej, a także współczynniki korygujące stosowane w odniesieniu do wynagrodzeń i emerytur;

—

zasądzenie na rzecz skarżących odsetek za zwłokę ustalonych w oparciu o stopę procentową Europejskiego Banku Centralnego w odniesieniu do całości kwot odpowiadających różnicy między wynagrodzeniem zawartym w odcinkach wynagrodzenia od stycznia 2010 r. i tym, które powinno przysługiwać za okres od lipca 2009 r. do grudnia 2009 r. i okres późniejszy aż do chwili prawidłowego dostosowania wynagrodzeń;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/66

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2010 r. — Dubus przeciwko Komisji

(Sprawa F-79/10)

()

2010/C 301/107

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Charles Dubus (Tervuren, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci E. Boigelot i S. Woog)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o nieuwzględnieniu skarżącego na liście urzędników otrzymujących awans do grupy zaszeregowania AST4/C w ramach postępowania w sprawie awansów za 2009 r. i żądanie zadośćuczynienia za krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji opublikowanej w dniu 20 listopada 2009 r. o nieuwzględnieniu skarżącego na liście urzędników otrzymujących awans do grupy zaszeregowania AST4/C w ramach postępowania w sprawie awansów za 2009 r.;

—

w efekcie tego stwierdzenia nieważności przeprowadzenie nowej analizy porównawczej wyników w pracy skarżącego i innych kandydatów w ramach postępowania w sprawie awansów za 2009 r. i przyznanie skarżącemu awansu do grupy AST4/C ze skutkiem wstecznym od dnia 1 stycznia 2009 r. wraz z odsetkami za zaległe wynagrodzenie w wysokości ustalonej przez Europejski Bank Centralny dla podstawowych operacji refinansowania naliczanymi od dnia 1 stycznia 2009 r. powiększonymi o dwa punkty procentowe bez wywoływania ujemnych skutków wobec innych urzędników, którzy otrzymali awans i których nazwiska znajdują się na liście opublikowanej w dniu 20 listopada 2009 r.;

—	nakazanie Komisji zapłaty na rzecz skarżącego kwoty 3 500 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z nieotrzymania awansu w dniu 1 stycznia 2009 r. z zastrzeżeniem możliwości powiększenia tej kwoty w trakcie postępowania;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

6.11.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/66

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2010 r. — Praskevicius przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-81/10)

()

2010/C 301/108

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Vidas Praskevicius (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci P. Nelissen Grade i G. Leblanc)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o niewpisaniu skarżącego na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania AD6 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2009 i żądanie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 21 czerwca 2010 r. oddalającej zażalenie skarżącego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 24 listopada 2009 r., doręczonej w dniu 2 grudnia 2009 r., o niewpisaniu skarżącego na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania AD6 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2009;

—	wskazanie organowi powołującemu skutków stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji, a w szczególności zaszeregowania do grupy AD6, jak również awansu do grupy zaszeregowania AD6 ze skutkiem wstecznym od dnia, w którym powinien on był nastąpić, czyli od dnia 1 stycznia 2009 r.;

—	zasądzenie na rzecz skarżącego zadośćuczynienia w wysokości 500 EUR za doznaną krzywdę;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2010.301.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 301

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 53 6 listopada 2010

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2010/C 301/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 288 z 23.10.2010.	1