7.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 271/1

A.

mając na uwadze, że Parlament nie zakończył analizy wniosków Komisji dotyczących instrumentu mikrofinansowego; mając na uwadze, że Komisja powinna powstrzymać się od przyjmowania konkretnych środków dotyczących przydziałów finansowych przeznaczonych na program Progress do momentu zakończenia procesu legislacyjnego związanego z instrumentem mikrofinansowym,

1.

sprzeciwia się przyjęciu projektu harmonogramu prac na rok 2010 w odniesieniu do programu Progress oraz wykazu działań według działów tematycznych, zaproponowanych przez Komisję;

2.

jest zdania, iż ten program roczny wykracza poza uprawnienia wykonawcze przewidziane w decyzji 1999/468/WE;

3.

wzywa Komisję do wycofania projektu programu rocznego, a także do przedłożenia komisji nowego projektu, gdy tylko Parlament Europejski, Rada i Komisja osiągną porozumienie w odniesieniu do wniosku Komisji w sprawie instrumentu mikrofinansowego (COM(2009)0333) oraz jej wniosku zmieniającego decyzję 1672/2006/WE (COM(2009)0340);

4.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

7.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 271/2

A.

mając na uwadze, że w ostatnim dziesięcioleciu stosunki pomiędzy UE i Rosją stale się rozwijały, prowadząc do głębokiej i kompleksowej integracji gospodarczej i współzależności, która w przyszłości bez wątpienia jeszcze wzrośnie,

B.

mając na uwadze, że zawarcie nowej ogólnej umowy o współpracy między UE a Rosją, w sprawie której na początku października 2009 r. odbyła się szósta runda negocjacji, a kolejną planuje się na połowę grudnia 2009 r., ma ogromne znaczenie dla dalszego rozwoju i zacieśniania współpracy między obydwoma partnerami,

C.

mając na uwadze, że UE i Rosja, będąca członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ, ponoszą wspólną odpowiedzialność za utrzymanie stabilnej sytuacji na świecie, oraz mając na uwadze, że ściślejsza współpraca oraz dobrosąsiedzkie stosunki między UE a Rosją mają szczególne znaczenie dla stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu w Europie,

D.

mając na uwadze, że przystąpienie Rosji do Światowej Organizacji Handlu (WTO) w znacznym stopniu przyczyniłoby się do dalszej poprawy stosunków gospodarczych pomiędzy UE a Rosją, pod warunkiem wiążącego zaangażowania się Rosji na rzecz pełnego przestrzegania zobowiązań wynikających z członkostwa w WTO oraz wprowadzenia ich w życie, a także utorowałoby drogę do zawarcia przez obydwu partnerów umowy o głębokiej i zakrojonej na szeroką skalę integracji gospodarczej w oparciu o zasadę prawdziwej wzajemności,

E.

mając na uwadze, że bezpieczeństwo dostaw energii stanowi jedno z największych wyzwań dla Europy oraz jeden z najważniejszych obszarów współpracy z Rosją; mając na uwadze konieczność podjęcia wspólnych wysiłków w celu pełnego i efektywnego wykorzystania systemów przesyłu energii, zarówno tych już istniejących, jak i tych, które mają powstać; mając na uwadze, że niedawna decyzja Rosji o wycofaniu podpisu z Traktatu karty energetycznej dodatkowo komplikuje stosunki w tym obszarze i wywołuje obawy dotyczące toczącego się dialogu energetycznego i przyszłego rozwoju sytuacji; mając także na uwadze, że silne uzależnienie UE od paliw kopalnych importowanych z Rosji zagraża rozwijaniu zrównoważonego, spójnego i opartego na wartościach europejskiego podejścia wobec Rosji,

F.

mając na uwadze, że niebywale ważne jest, by UE mówiła jednym głosem, wykazała głęboką wewnętrzną solidarność, przyjęła wspólne stanowisko i powstrzymała się od przyjmowania rosyjskich propozycji zacieśniania stosunków dwustronnych z zainteresowanymi państwami członkowskimi; mając na uwadze, że stosunki UE z Rosją powinny opierać się na wzajemnych interesach i wspólnych wartościach,

G.

mając na uwadze wciąż jeszcze utrzymujące się poważne obawy dotyczące demokracji i praw człowieka w Rosji, niezawisłości wymiaru sprawiedliwości, zwiększonej kontroli państwa nad środkami masowego przekazu, niezdolności rosyjskiej policji i władz sądowniczych do ujęcia winnych zabójstw dziennikarzy i obrońców praw człowieka, stosowanych wobec opozycji środków represji, wybiórczego stosowania prawa przez władze oraz uczciwości wyborów, w tym również wyborów regionalnych i lokalnych przeprowadzonych 11 października 2009 r.; mając na uwadze, że Federacja Rosyjska jest pełnoprawnym członkiem Rady Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) i w związku z tym zobowiązała się do przestrzegania zasad demokracji i poszanowania praw człowieka; mając także na uwadze, że Parlament Europejski przyznał Nagrodę im. Sacharowa na rzecz Wolności Myśli za rok 2009 rosyjskiej organizacji obrony praw obywatelskich „Memoriał” i jej przedstawicielom,

H.

mając na uwadze, że UE i Rosja mogłyby i powinny razem odgrywać aktywną rolę w dążeniu do pokoju i stabilności na kontynencie europejskim, zwłaszcza we wspólnym sąsiedztwie, i współpracować ze sobą na rzecz pokojowego zakończenia – na gruncie prawa międzynarodowego – konfliktów między Rosją, Gruzją i separatystycznymi regionami Osetii Południowej i Abchazji, oraz konfliktów w Górnym Karabachu i Naddniestrzu; mając na uwadze, że Rosja powinna w pełni respektować prawo sąsiadujących z nią krajów do politycznego i gospodarczego samostanowienia,

I.

mając na uwadze, że 19 października 2009 r. w Genewie Rosja i Stany Zjednoczone wznowiły rozmowy na temat nowego porozumienia mającego zastąpić układ o redukcji zbrojeń strategicznych (START), co stanowi pierwszy konkretny krok ku poprawie stosunków między Stanami Zjednoczonymi a Rosją, zapowiedzianej przez rząd Baracka Obamy; mając na uwadze, że 23 października 2009 r. na konferencji prasowej zorganizowanej po posiedzeniu ministrów państw NATO w Bratysławie sekretarz obrony USA Robert Gates oświadczył, że rosyjskie stacje radarowe w Gabali i Armawirze, które zgodnie z propozycją Rosji mogłyby być wykorzystywane wspólnie, mogą się stać prawdziwym atutem ogólnego systemu obrony antyrakietowej dla Europy, planowanego obecnie przez USA, co otwiera perspektywę partnerstwa USA, NATO i Rosji w budowaniu wspólnego systemu obrony antyrakietowej; mając na uwadze, że od 18 września do 5 października 2009 r. Rosja i Białoruś zgodnie z procedurami określonymi w dokumencie wiedeńskim OBWE z 1999 r. przeprowadziły strategiczne manewry, które jednak stały się źródłem obaw dotyczących zgodności z duchem dobrej współpracy i wzajemnego poszanowania między Rosją a Unią Europejską,

1.

ponownie wyraża przekonanie, że Rosja pozostaje jednym z najważniejszych partnerów Unii Europejskiej w zakresie budowania trwałej współpracy, z którym Unię łączą nie tylko interesy gospodarcze i handlowe, ale także cel ścisłej współpracy na szczeblu globalnym oraz we wspólnym sąsiedztwie w oparciu o prawo międzynarodowe;

2.

zauważa, że szczyt w Sztokholmie skupi się na szerokiej współpracy gospodarczej, w szczególności w zakresie skutków kryzysu finansowego i gospodarczego oraz metod ich ograniczenia, oraz na przygotowaniach do konferencji w sprawie zmian klimatu w Kopenhadze w grudniu 2009 r., aspektach energetycznych i bezpieczeństwa energetycznego, dyskusjach w sprawie dalszej liberalizacji systemu wizowego i postępie w negocjacjach w sprawie nowej umowy dwustronnej o wzmocnionej współpracy, a także na szeregu kwestii międzynarodowych, jak irański program jądrowy i proces pokojowy na Bliskim Wschodzie;

3.

wyraża poparcie dla pragmatycznego rozwoju przyszłych stosunków z Rosją poprzez skoncentrowanie się na bieżącej współpracy w oparciu o cztery wspólne obszary, na negocjacjach w sprawie nowej ogólnej umowy o współpracy oraz na realizacji dotychczas podjętych zobowiązań i zawartych umów; ponawia jednak zdecydowane poparcie dla nowej umowy wykraczającej poza współpracę czysto gospodarczą i obejmującej również takie kwestie jak demokracja, rządy prawa, przestrzeganie praw człowieka i praw podstawowych;

4.

ponawia poparcie dla dążeń Rosji do przystąpienia do WTO, co stworzy równe warunki przedsiębiorcom obu stron i w dużym stopniu wesprze rosyjskie wysiłki na rzecz zbudowania nowoczesnej i zróżnicowanej gospodarki opartej na najnowszej technologii; wzywa Rosję do podjęcia niezbędnych kroków, aby usunąć pozostałe przeszkody w procesie przystępowania do WTO, mianowicie rosyjskie cła eksportowe, poziom opłat kolejowych za tranzyt towarów przez Rosję, opłaty drogowe od pojazdów ciężarowych i ograniczenia w imporcie mięsa, mleka i produktów roślinnych, po czym Unia Europejska powinna otworzyć dyskusje na temat umowy z Federacją Rosyjską o wolnym handlu; oczekuje na realizację bardziej skutecznej polityki w zakresie kilku nierozstrzygniętych kwestii, takich jak prawa własności intelektualnej, odpady radioaktywne, bezpieczeństwo jądrowe, pozwolenia na pracę dla obywateli UE itp.; podkreśla konieczność dopilnowania przez rosyjskie władze niestosowania żadnych dyskryminujących praktyk wobec partnerów handlowych oraz inwestorów z UE oraz ponownego rozważenia środków przyjętych w celu rozwiązania kryzysu gospodarczego zgodnie ze zobowiązaniem podjętym na ostatnim szczycie G20; wyraża ubolewanie, że Rosja nadal nie dotrzymuje zobowiązania do stopniowego znoszenia opłat za przeloty nad Syberią, i wzywa Rosję do podpisania porozumienia osiągniętego w tej kwestii na szczycie w Samarze w 2007 r.; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym decyzję podjętą niedawno przez Rosję, Białoruś i Kazachstan o zaprzestaniu dążenia do przystąpienia do WTO w postaci jednolitej unii celnej, co przedłużyłoby negocjacje o lata;

5.

odnotowuje z zainteresowaniem dialog toczący się między Unią Europejską a Rosją na temat dalszej liberalizacji systemu wizowego; wzywa do dalszej współpracy w kwestii nielegalnej imigracji, poprawy kontroli na przejściach granicznych i wymiany informacji na temat terroryzmu i przestępczości zorganizowanej; podkreśla, że Rada i Komisja muszą dopilnować, aby Rosja wypełniła wszystkie warunki wynikające z wszelkich wynegocjowanych umów w sprawie zniesienia wiz w przypadku podróży po obu stronach, tak aby zapobiec wszelkiemu naruszaniu bezpieczeństwa w Europie; podkreśla w tym kontekście znaczenie kontaktów międzyludzkich i ich korzystny wpływ na rozwój stosunków UE-Rosja;

6.

wzywa Radę i Komisję do zdwojenia wysiłków na rzecz rozwiązania problemów towarzyszących przekraczaniu granicy UE z Rosją oraz do zaangażowania się w konkretne projekty i do pełnego wykorzystania nowego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa oraz funduszy Inicjatywy Wspólnotowej Interreg przeznaczonych na współpracę transgraniczną;

7.

oczekuje podpisania przez Unię Europejską i Rosję porozumienia dotyczącego ustanowienia mechanizmu wczesnego ostrzegania w zakresie bezpieczeństwa energetycznego obejmującego powiadamianie, konsultacje i wdrażanie, oraz wzywa prezydencję szwedzką i Komisję do współpracy z władzami Rosji, Gazpromem, władzami Ukrainy i spółką Naftogaz Ukrainy, aby uniknąć ponownych przerw w dostawach, takich jakie miały miejsce w ostatnich latach;

8.

podkreśla znaczenie współpracy w dziedzinie energii zarówno dla Rosji, jak i dla UE, ponieważ oznacza ona potencjalną możliwość dalszej współpracy handlowej i gospodarczej między nimi; podkreśla, że podstawę takiej współpracy powinna stanowić zasada współzależności oraz przejrzystości, wraz z równym dostępem do rynku, infrastruktury i inwestycji; zwraca się do szwedzkiej prezydencji, Rady i Komisji, aby wykorzystały szczyt do jasnego przypomnienia stronie rosyjskiej o wzmożonych środkach wewnętrznej solidarności energetycznej, które przyjmuje Unia, oraz o długotrwałych skutkach negatywnych dla obu stron, które mogłyby zostać wywołane problemami w zakresie dostaw energii; wzywa Rosję, aby szybko wprowadziła do prawa krajowego najlepsze praktyczne wzorce międzynarodowe w dziedzinie przejrzystości i odpowiedzialności wobec opinii publicznej oraz aby podpisała Konwencję z Espoo z 1991 r. (o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym);

9.

wzywa Radę i Komisję do zagwarantowania, że zasady Traktatu Karty energetycznej oraz załączonego doń Protokołu tranzytowego zostaną włączone do nowej umowy o partnerstwie między UE a Rosją;

10.

podkreśla, że tworzenie połączeń infrastrukturalnych między UE a Federacją Rosyjską przynosi obopólne korzyści, należy więc zachęcać do tego rodzaju projektów i opierać je na minimalizacji kosztów gospodarczych i środowiskowych; zdecydowanie zachęca Rosję, by w przedsięwzięciach dotyczących współpracy energetycznej z UE przestrzegała podstawowych zasad zapisanych w Karcie energetycznej;

11.

uważa, że jeżeli mamy osiągnąć 50- % prawdopodobieństwo ograniczenia zmian klimatycznych w zakresie temperatury do +2 °C, to emisję w krajach uprzemysłowionych należy ograniczyć do 2050 r. o co najmniej 80-95 % w stosunku do poziomu z 1990 r.; podkreśla w związku z tym, że szczególnym zadaniem krajów uprzemysłowionych jest odgrywanie wiodącej roli w ograniczaniu emisji, i uważa, że do 2020 r. kraje te powinny łącznie doprowadzić do ograniczenia emisji na poziomie sytuującym się przy górnej granicy przedziału 25-40 % zalecanego przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC); w tym kontekście uważa, że wszystkie kraje uprzemysłowione muszą przyjąć cele wymagające ambitnych redukcji z obecnych poziomów emisji, i wzywa Rosję do ponownego rozważenia jej wniosku o rosnącą docelową wartość emisji zgodnie z jej dużym potencjałem łagodzenia skutków i zaleceniami IPCC i z myślą o ułatwieniu szybkiego zawarcia porozumienia w Kopenhadze;

12.

podkreśla potrzebę udzielenia przez Rosję pełnego wsparcia dla obowiązujących po podpisaniu protokołu z Kioto celów związanych ze zmianami klimatycznymi; wzywa prezydencję, Radę i Komisję do intensywnej współpracy ze stroną rosyjską w celu zagwarantowania podczas konferencji w sprawie zmian klimatu w Kopenhadze w grudniu 2009 r. ambitnego i kompleksowego porozumienia globalnego, które zapobiegnie wzrostowi globalnego ocieplenia do niebezpiecznych poziomów;

13.

podkreśla znaczenie stałej wymiany z Rosją poglądów na temat praw człowieka w ramach konsultacji między UE a Rosją w dziedzinie praw człowieka, koncentrującej się na działaniach władz rosyjskich w celu zapewnienia bezpieczeństwa obrońców praw człowieka i wolności prasy, i zwraca się o poprawienie formy tych spotkań w celu ich usprawnienia, ze szczególnym naciskiem na wspólne przeciwdziałanie rasizmowi i ksenofobii, oraz w celu otwarcia tego procesu na rzeczywisty wkład Parlamentu Europejskiego, Dumy i organizacji pozarządowych zajmujących się prawami człowieka bez względu na to, czy dialog odbywa się w Rosji, czy w państwie członkowskim UE; nalega, aby ochrona praw człowieka była głównym tematem porządku obrad szczytu UE-Rosja i integralną częścią nowej umowy o współpracy UE-Rosja; ponawia apel do władz rosyjskich o odnalezienie i postawienie przed sądem zabójców Natalii Estemirowej, Andrieja Kułagina, Zaremy Sadułajewej, Alika Dżabraiłowa, Makszaripa Auszewa, Stanisława Markiełowa, Anastazji Baburowej i Anny Politkowskiej;

14.

nalega, by Rada i Komisja zwróciły szczególną uwagę na toczący się drugi proces byłego prezesa Jukosu Michaiła Chodorkowskiego, w którym już niejednokrotnie wystąpiły poważne naruszenia proceduralne; wzywa władze Rosji, by zwalczały arbitralność, respektowały zasady państwa prawa i nie wykorzystywały wymiaru sprawiedliwości do celów politycznych;

15.

potępia brutalne zabójstwo Makszaripa Auszewa, znanego obrońcy praw człowieka i ważnej postaci opozycji, zastrzelonego w Inguszetii; w szczególności wzywa władze rosyjskie do przyjęcia zapobiegawczych środków ochronnych w stosunku do obrońców praw człowieka, takich jak wszczynanie śledztwa, gdy tylko informacje o kierowanych do nich groźbach dotrą do wiadomości prokuratury i systemu sądowego;

16.

wzywa władze rosyjskie, aby zastosowały się do wszystkich orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i aby jak najszybciej ratyfikowały protokół dotyczący reformy tego organu; oczekuje od Dumy ratyfikowania protokołu dodatkowego nr 14 do Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka;

17.

wzywa szwedzką prezydencję, Radę i Komisję, aby wykorzystały szczyt do jasnego wyrażenia niepokoju UE w związku z szeregiem kwestii międzynarodowych, w których zasadnicze znaczenie ma konstruktywna współpraca Rosji z uwagi na jej pozycję w polityce międzynarodowej, oraz z potrzebą wzmożonej współpracy przy podejmowaniu kwestii Iranu, Afganistanu, Bliskiego Wschodu i innych kluczowych zagadnień polityki międzynarodowej;

18.

wzywa Radę i Komisję do wspólnych inicjatyw wraz z rządem Rosji, mających na celu poprawę bezpieczeństwa i stabilności w świecie, w szczególności we wspólnym sąsiedztwie, oraz pokojowe rozwiązanie – na gruncie prawa międzynarodowego – konfliktów w Górnym Karabachu i Naddniestrzu, a przede wszystkim konfliktów między Rosją, Gruzją i separatystycznymi regionami Osetii Południowej i Abchazji;

19.

w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje osiągnięcia Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej (EUMM), która wykazała wolę UE i jej zdolność do zdecydowanego działania na rzecz pokoju i stabilności oraz przyczyniła się do stworzenia warunków niezbędnych do wdrożenia porozumień o zawieszeniu broni z 12 sierpnia i 8 września 2008 r.; przypomina swoje przekonanie o potrzebie zachowania integralności terytorialnej Gruzji i wzywa wszystkie strony do wypełniania powziętych zobowiązań; zwraca uwagę na fakt, że misja obserwacyjna UE ma mandat ogólnokrajowy, i wzywa do udzielenia jej niczym nieutrudnionego wstępu do Abchazji i Osetii Południowej, którego do tej pory jej odmawiano; potwierdza swoje pełne zaangażowanie w rozmowy genewskie i stałe współprzewodnictwo tego forum przez UE, ONZ i OBWE;

20.

wzywa UE i Rosję do dalszych starań na rzecz postępów w bliskowschodnim procesie pokojowym i znalezienia rozwiązania irańskiej kwestii jądrowej, zwłaszcza w następstwie porozumienia między Iranem, USA, Rosją, Chinami, Niemcami, Francją i Wielką Brytanią, osiągniętego w dniu 1 października 2009 r. w Genewie, w sprawie planu paliwowego i monitorowania przez ONZ budowanego właśnie zakładu wzbogacania uranu, który został niedawno ujawniony;

21.

jest bardzo zaniepokojony konsekwencjami, jakie może mieć dla bezpieczeństwa międzynarodowego przyjęcie przez Dumę przedłożonych przez prezydenta Rosji poprawek do ustawy w sprawie obrony, w których stwierdza się, że Rosja może użyć sił wojskowych w operacjach poza granicami w celu odparcia ataku na siły rosyjskie lub inne wojska rozmieszczone poza granicami Rosji, odparcia napaści na inny kraj lub zapobieżenia jej albo ochrony obywateli rosyjskich przebywających poza granicami kraju – ostatnie stwierdzenie jest wyjątkowo kontrowersyjne, gdyż Rosja nadal stosuję politykę nielegalnego wydawania paszportów na obszarach „zamrożonych konfliktów” oraz na ukraińskim Krymie;

22.

zwraca się do prezydencji o poparcie w imieniu UE rozmów między Rosją i Stanami Zjednoczonymi w sprawie nowego porozumienia, które miałoby zastąpić układ START, oraz inicjatyw mających na celu zbudowanie wspólnego systemu obrony antyrakietowej między Stanami Zjednoczonymi, Rosją i NATO; wyraża optymizm co do możliwości osiągnięcia do końca roku porozumienia w sprawie układu START;

23.

wzywa rządy Stanów Zjednoczonych i Rosji do pełnego zaangażowania Unii Europejskiej i jej państw członkowskich w dyskusje dotyczące wydarzeń związanych z tarczą antyrakietową, w tym w ocenę zagrożenia rakietowego, i przyczynienia się w ten sposób do pokoju i stabilności na świecie, a zwłaszcza w Europie;

24.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich i Federacji Rosyjskiej, a także Radzie Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

7.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 271/7

A.

mając na uwadze, że choroby neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera i choroba Parkinsona, to główne przyczyny długotrwałego inwalidztwa dotykającego ponad siedmiu milionów obywateli Unii Europejskiej, która to liczba najprawdopodobniej podwoi się w nadchodzących dziesięcioleciach ze względu na starzenie się społeczeństw,

B.

mając na uwadze, że choroby neurodegeneracyjne są obecnie nieuleczalne, a wiedza na temat zapobiegania im, leczenia i identyfikowania czynników ryzyka jest bardzo ograniczona,

C.

mając na uwadze, że w 2005 r. w krajach UE-25 koszt leczenia schorzeń związanych z demencją szacowano na 130 miliardów EUR, czyli przeciętnie około 21 000 EUR rocznie na osobę cierpiącą na demencję; mając na uwadze, że ta średnia kwota obejmuje bezpośrednie koszty leczenia, a także koszty związane z opieką nieformalną,

D.

mając na uwadze, że choroba Alzheimera i choroba Parkinsona oraz powiązane formy demencji są badane z różnych perspektyw i w różnych dziedzinach nauki, co może przyczynić się do dalszej fragmentacji działań badaczy,

E.

mając na uwadze, że większość wysiłków badawczych w zakresie chorób neurodegeneracyjnych przeprowadzają państwa członkowskie, a współpraca międzynarodowa jest dość ograniczona, co prowadzi do fragmentacji i ograniczonej wymiany wiedzy oraz najlepszych praktyk pomiędzy państwami członkowskimi,

1.

z zadowoleniem przyjmuje pilotażowy projekt wspólnego planowania badań naukowych w dziedzinie chorób neurodegeneracyjnych; jest zdania, że wspólne planowanie mogłoby być bardzo pożyteczne w zmniejszaniu fragmentacji badań naukowych, co prowadziłoby do łączenia masy krytycznej umiejętności, wiedzy i zasobów finansowych;

2.

uważa, że choroby neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera i choroba Parkinsona, stanowią największe wyzwanie w zakresie zdrowia psychicznego w Unii Europejskiej i jest zdania, że walka z chorobą Alzheimera i chorobą Parkinsona musi być dwutorowa: winna zapewniać codzienną opiekę rosnącej liczbie pacjentów oraz gromadzić więcej zasobów, tak aby liczba pacjentów w przyszłości stopniowo się zmniejszała; z tego powodu popiera propponowane zalecenie Rady;

3.

podkreśla potrzebę pilnego zwiększenia wysiłków na rzecz omówienia konsekwencji chorób neurodegeneracyjnych, w szczególności choroby Alzheimera i choroby Parkinsona, dla społeczeństwa i publicznej służby zdrowia w kontekście starzejących się społeczeństw europejskich, a także w celu zapewnienia równowagi krajowych systemów zdrowotnych;

4.

zachęca wszystkie państwa członkowskie do aktywnego zaangażowania w określenie, rozwój i wdrożenie wspólnej agendy badań naukowych w dziedzinie chorób neurodegeneracyjnych;

5.

wzywa państwa członkowskie do poprawy danych epidemiologicznych na temat choroby Alzheimera, choroby Parkinsona i innych form demencji, w szczególności faz bezobjawowych oraz przed wystąpieniem niezdolności;

6.

zwraca uwagę na znaczenie podejścia wielodyscyplinarnego do badań w tej dziedzinie, obejmującego diagnozę, leczenie, profilaktykę oraz badania społeczne mające na celu dobro pacjentów i ich rodzin oraz opiekunów; uważa, że niezwykle istotne są wczesne badania diagnostyczne, badania w zakresie czynników ryzyka (takich jak czynniki środowiskowe) oraz kryteria wczesnej diagnostyki; w związku z tym zauważa oczywistą wartość dodaną w prowadzeniu szeroko zakrojonych badań epidemiologicznych i klinicznych w ramach współpracy międzynarodowej;

7.

uważa, że programy badawcze powinny skupiać się przede wszystkim na profilaktyce, biomarkerach (w tym na genetycznej podatności), metodach obrazowania diagnostycznego, metodach wczesnej diagnostyki opartych na podejściu wielodyscyplinarnym, standaryzacji kryteriów i narzędzi diagnostycznych oraz tworzeniu obszernych baz danych, które mogą służyć do badań nad społeczeństwami, strategiach leczenia i badaniach klinicznych nad nowymi substancjami biologicznymi i chemicznymi, szczepionkami oraz technologiami;

8.

podkreśla znaczenie, jakie mają badania nad związkiem pomiędzy procesem starzenia a demencją oraz pomiędzy demencją i depresją w podeszłym wieku; zachęca ponadto państwa członkowskie do promowania programów badawczych, które większy nacisk kładą na wybór pozostawiany pacjentowi i perspektywę pacjenta;

9.

zaleca, aby Rada skorzystała z istniejących już struktur podczas opracowywania projektu pilotażowego w zakresie wspólnego planowania badań naukowych, co pozwoli uniknąć tworzenia nowych struktur biurokratycznych, oraz aby współpracowała w miarę możliwości z branżą medyczną w celu wykorzystania wszelkich dostępnych zasobów i doświadczeń, zapewniając jednocześnie niezależność i autonomię;

10.

zachęca Komisję i Radę do włączenia problemów demencji do wszystkich obecnych i przyszłych inicjatyw Unii Europejskiej związanych z profilaktyką chorób, w szczególności w odniesieniu do wczesnej diagnostyki, chorób układu krążenia i aktywności fizycznej;

11.

za istotne uważa przyjęcie przez Komisję zalecenia dla państw członkowskich, aby te informowały obywateli o zmianach w trybie życia, które mogą opóźnić objawy chorób neurodegeneracyjnych lub im zapobiec, w szczególności na temat choroby Alzheimera i choroby Parkinsona, oraz aby promowały styl życia sprzyjający zdrowiu psychicznemu;

12.

zaleca, aby Rada i Komisja rozważyły możliwość ustanowienia europejskiego roku mózgu celem zwiększenia wiedzy na temat chorób neurodegeneracyjnych związanych z wiekiem, oraz środków profilaktyki tych chorób;

13.

wzywa Radę, aby do projektu pilotażowego wspólnego planowania badań naukowych we właściwym zakresie włączyła przedstawicieli organizacji pacjentów i opiekunów oraz przedstawicieli placówek zdrowia;

14.

wzywa Radę do informowania Parlamentu na temat postępu i wyników związanych z projektem pilotażowym;

15.

domaga się, aby Komisja w odpowiednim zakresie włączyła Parlament w proces decyzyjny dotyczący poparcia dla tego projektu pilotażowego oraz wszelkich przyszłych inicjatyw wspólnego planowania w dziedzinie badań naukowych finansowanych z siódmego programu ramowego w zakresie badań i rozwoju (FP7);

16.

uważa, że art. 182 ust. 5 traktatu z Lizbony ustanawiający środki niezbędne do wprowadzenia w życie europejskiego obszaru badań stanowiłby właściwszą podstawę prawną przyszłych inicjatyw wspólnego planowania w dziedzinie badań naukowych; wzywa Komisję do poważnego rozpatrzenia możliwości wykorzystania art. 182 ust. 5 jako podstawy prawnej w przypadku wszystkich przyszłych wniosków dotyczących wspólnego planowania działań badawczych;

17.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

7.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 271/9

A.

mając na uwadze, że sprawozdanie roczne z działalności Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich za rok 2008 zostało formalnie przedłożone przewodniczącemu Parlamentu w dniu 21 kwietnia 2009 r., a także mając na uwadze, że w dniu 14 września 2009 r. Rzecznik Praw Obywatelskich Nikiforos Diamandouros przedstawił to sprawozdanie Komisji Petycji w Strasburgu,

B.

mając na uwadze, że art. 41 karty praw podstawowych (wersja z 2007 r.) stanowi, że: „Każdy ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia swojej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii”,

C.

mając na uwadze, że art.43 karty (wersja z 2007 r.) stanowi: „Każdy obywatel Unii i każda osoba fizyczna lub prawna mająca miejsce zamieszkania lub statutową siedzibę w państwie członkowskim ma prawo zwracać się do Rzecznika Praw Obywatelskich Unii w przypadkach niewłaściwego administrowania w działaniach instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii, z wyłączeniem Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji Unii Europejskiej wykonujących swoje funkcje sądowe”,

D.

mając na uwadze, że konieczne jest, aby instytucje i organy Unii Europejskiej w pełni wykorzystywały środki konieczne w celu wypełnienia ich obowiązku zagwarantowania, że obywatele otrzymują natychmiastowe i merytoryczne odpowiedzi na swoje zapytania, skargi i petycje,

E.

mając na uwadze, że choć od przyjęcia rezolucji Parlamentu z dnia 6 września 2001 r. (3) zatwierdzającej kodeks dobrego postępowania administracyjnego Rzecznika Praw Obywatelskich minęło osiem lat, inne podstawowe instytucje całkowicie nie spełniły jeszcze żądania Parlamentu o dostosowanie swoich praktyk do postanowień tego kodeksu,

F.

mając na uwadze, że Rzecznik Praw Obywatelskich zarejestrował 3 406 skarg w roku 2008 (wobec 3 211 w roku 2007) oraz że 802 skargi (wobec 870 w roku 2007) okazały się wchodzić w zakres jego kompetencji,

G.

mając na uwadze, że wyniki 355 zakończonych postępowań, z których 352 związanych było ze skargami, a siedem stanowiło postępowania z inicjatywy własnej, wskazują, że w 110 sprawach (odpowiadających 31 % rozpatrzonych skarg) nie stwierdzono wystąpienia niewłaściwego administrowania,

H.

mając na uwadze, że w 129 sprawach (36 % ogółu) zakończonych w roku 2008 odnośna instytucja przystała na ugodę lub rozwiązała kwestię, co wskazuje na silną wolę instytucji i organów do uznawania skarg kierowanych do Rzecznika Praw Obywatelskich za możliwość poprawy zaistniałych błędów i współpracy z Rzecznikiem Praw Obywatelskich dla dobra obywateli,

I.

mając na uwadze, że w 2008 r. cztery sprawy zostały zakończone w wyniku polubownego rozstrzygnięcia sporu oraz mając na uwadze, że pod koniec 2008 r. rozważanych było nadal 25 wniosków o polubowne rozstrzygnięcie sporu,

J.

mając na uwadze, że najczęstszym zarzutem niewłaściwego administrowania, rozpatrywanym przez Rzecznika Praw Obywatelskich w roku 2008, był brak przejrzystości (w 36 % otwartych postępowań),

K.

mając na uwadze, że w roku 2008 Rzecznik Praw Obywatelskich coraz częściej stosował bardziej nieformalne procedury mające na celu szybkie znalezienie rozwiązania, co dowodzi, jak bardzo Rzecznik Praw Obywatelskich jest szanowany, a także świadczy o gotowości instytucji do udzielania pomocy obywatelom,

L.

mając na uwadze, że w 2008 r. Rzecznik Praw Obywatelskich zamknął 44 postępowania, wysuwając uwagi krytyczne, a także mając na uwadze, że uwaga krytyczna stanowi dla skarżącego potwierdzenie, że jego skarga jest uzasadniona, i wskazuje zainteresowanej instytucji lub organowi popełniony błąd, aby pomóc im uniknąć niewłaściwego administrowania w przyszłości,

M.

mając na uwadze, że celem formułowanych przez Rzecznika Praw Obywatelskich dodatkowych uwag w przypadkach, gdy zauważał on możliwość poprawy jakości działania administracji, była poprawa działalności instytucji UE w przyszłości, a także mając na uwadze, że dodatkowe uwagi zostały sformułowane w 41 przypadkach w roku 2008,

N.

mając na uwadze, że w roku 2008 sformułowane zostały 23 projekty zaleceń, z czego osiem zostało przyjętych przez odnośne instytucje, a cztery projekty zaleceń z roku 2007 doprowadziły do podjęcia decyzji w roku 2008,

O.

mając na uwadze, że w 2008 r. Rzecznik Praw Obywatelskich przedłożył Parlamentowi Europejskiemu jedno sprawozdanie specjalne dotyczące jednego przypadku niewłaściwego administrowania, a także mając na uwadze, że przedłożenie Parlamentowi sprawozdania specjalnego stanowi wartościową metodę, dzięki której Rzecznik Praw Obywatelskich może zabiegać o polityczne wsparcie Parlamentu i jego Komisji Petycji w celu zaspokojenia potrzeb obywateli, których prawa zostały naruszone, a także wspierać podniesienie standardów administracji Unii Europejskiej,

P.

mając na uwadze, że ani uwagi krytyczne zawarte w decyzjach dotyczących zakończenia spraw odnoszących się do niewłaściwego administrowania, w przypadku których niemożliwe było podjęcie skutecznego środka naprawczego, ani zalecenia czy sprawozdania specjalne Rzecznika Praw Obywatelskich nie mają mocy wiążącej, ponieważ uprawnienia rzecznika nie obejmują prawa do podjęcia bezpośrednich środków naprawczych w odniesieniu do niewłaściwego administrowania, ale mają na celu zachęcanie instytucji i organów Unii Europejskiej do samoregulacji,

Q.

mając na uwadze, że od czasu wejścia w życie traktatu z Nicei Parlament ma takie samo prawo jak państwa członkowskie, Rada i Komisja Europejska do wszczęcia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z powodu braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia traktatu WE lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z jego stosowaniem, lub nadużycia uprawnień,

R.

mając na uwadze, że krytyczne uwagi dotyczące niewłaściwego administrowania zawarte przez Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawozdaniu z 2008 r. (uwagi krytyczne, zalecenia wstępne i sprawozdania specjalne) mogą stanowić podstawę unikania powtarzania w przyszłości błędów i wadliwych działań dzięki wdrożeniu odpowiednich środków przez instytucje i inne organy Unii Europejskiej,

S.

mając na uwadze, że współpraca ustanowiona przez Rzecznika Praw Obywatelskich w ramach Europejskiej Sieci Rzeczników Praw Obywatelskich funkcjonuje od ponad dziesięciu lat jako elastyczny system wymiany informacji i najlepszych praktyk oraz jako droga kierowania skarżących do rzeczników praw obywatelskich lub innych podobnych organów mających największą możliwość udzielenia im pomocy,

T.

mając na uwadze, że rola Rzecznika Praw Obywatelskich w ochronie interesów obywateli Unii Europejskiej skonfrontowanych z jej instytucjami i organami rozwijała się przez 14 lat od czasu utworzenia tego urzędu dzięki niezależności Rzecznika Praw Obywatelskich i demokratycznej kontroli przejrzystości działalności Rzecznika ze strony Parlamentu,

U.

mając na uwadze, że działania Rzecznika Praw Obywatelskich i Komisji Petycji powinny pozostawać odrębne oraz – z zasady mając na celu unikanie konfliktów, jeśli chodzi o ich odpowiednie prerogatywy – powinny odzwierciedlać zasadę ostatecznego przekazywania sobie wzajemnie do rozpatrzenia odpowiednich spraw,

1.

przyjmuje sprawozdanie roczne za rok 2008 przedstawione przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich i jego strukturę, łączącą krótki przegląd działań podjętych w tym roku, wraz z przeglądem skarg i postępowań, oraz analizę tematyczną decyzji Rzecznika Praw Obywatelskich, obejmujących najbardziej znaczące rozstrzygnięcia prawne i faktyczne zawarte w decyzjach Rzecznika Praw Obywatelskich w 2008 r., jak również kwestii podniesionych na poszczególnych etapach procedury;

2.

uważa, że jaśniejszy sposób przedstawiania danych statystycznych, w tym nowa metoda obliczeń oraz nowy układ graficzny, uczynił sprawozdanie bardziej zrozumiałym, dostępnym i przyjaznym dla odbiorców;

3.

wzywa do zapewnienia wszystkim instytucjom i organom Unii Europejskiej niezbędnych środków budżetowych i zasobów ludzkich w celu zapewnienia, że obywatele otrzymują natychmiastowe i merytoryczne odpowiedzi na swoje zapytania, skargi i petycje;

4.

uważa, że Rzecznik Praw Obywatelskich nadal wykonywał swoje uprawnienia w aktywny i zrównoważony sposób, zarówno jeśli chodzi o rozpatrywanie skarg i zajmowanie się nimi oraz prowadzenie i zamykanie postępowań, a także jeśli chodzi o utrzymywanie konstruktywnych stosunków z instytucjami i organami Unii Europejskiej oraz zachęcanie obywateli do korzystania z ich praw wobec tych instytucji i organów;

5.

wzywa Rzecznika Praw Obywatelskich do kontynuowania wysiłków na rzecz propagowania wiedzy na temat swojej pracy oraz promowania swoich działań skutecznie i elastycznie;

6.

uważa, że wyrażenie „niewłaściwe administrowanie” powinno być nadal szeroko interpretowane w celu objęcia nie tylko niedozwolonych czynności administracyjnych czy naruszenia obowiązujących norm lub zasad prawnych, ale także na przykład przypadków, w których władze administracyjne działały niedbale, były niesumienne w swoich powinnościach wobec obywateli lub uchybiły zasadzie przejrzystości, bądź też naruszyły inne zasady dobrej administracji;

7.

uważa rolę Rzecznika Praw Obywatelskich w zwiększaniu otwartości i jawności w procesach podejmowania decyzji i administracji Unii Europejskiej za istotny wkład w Unię, w której decyzje podejmowane są „z możliwie najwyższym poszanowaniem zasady otwartości i jak najbliżej obywateli”, jak stanowi art. 1 ust. 2 traktatu o Unii Europejskiej;

8.

ponawia wezwanie, wyrażone we wcześniejszych rezolucjach, aby wszystkie instytucje i organy Unii Europejskiej przyjęły wspólne podejście w odniesieniu do kodeksu dobrego postępowania administracyjnego;

9.

zwraca uwagę, że zaproponowany przez Rzecznika Praw Obywatelskich kodeks dobrego postępowania administracyjnego, zatwierdzony przez Parlament dnia 6 września 2001 r., służy za przewodnik i źródło wiedzy dla urzędników wszystkich instytucji i organów Wspólnoty, a także jest stale uaktualniany i publikowany na stronie internetowej Rzecznika Praw Obywatelskich;

10.

przyjmuje z zadowoleniem zmianę Statutu Rzecznika Praw Obywatelskich, w szczególności wzmocnienie jego uprawnień dochodzeniowych, co pomoże obywatelom w pełni zaufać w zdolność do gruntownego i nieskrępowanego badania przez Rzecznika skarg wnoszonych przez obywateli;

11.

podkreśla potrzebę przyczyniania się do publicznego zrozumienia obowiązków Rzecznika Praw Obywatelskich poprzez udostępnianie informacji obywatelom, przedsiębiorstwom, organizacjom pozarządowym i innym podmiotom, a ponadto uważa, że łatwo zrozumiałe i dokładne informacje wysokiej jakości mogą przyczynić się do zmniejszenia liczby skarg niewchodzących w zakres mandatu Rzecznika Praw Obywatelskich;

12.

uważa, że liczba skarg niedopuszczalnych pozostaje niezadowalająca, aczkolwiek zrozumiała, i zaleca, aby w związku z tym prowadzić wśród obywateli europejskich stała kampanię informacyjną mającą na celu podniesienie ich stanu świadomości na temat funkcji i kompetencji członków europejskiej sieci rzeczników praw obywatelskich;

13.

uznaje wysiłki Rzecznika Praw Obywatelskich zmierzające do poprawy wyników pracy instytucji oraz jego starania mające na celu dalsze skrócenie średniej długości postępowania, wynoszącej obecnie 13 miesięcy;

14.

z zadowoleniem przyjmuje konstruktywną współpracę pomiędzy Rzecznikiem Praw Obywatelskich a instytucjami i organami Unii Europejskiej oraz popiera go w roli mechanizmu kontroli zewnętrznej, a ponadto jako wartościowe źródło stałej poprawy administracji europejskiej;

15.

z zadowoleniem przyjmuje podpisanie w dniu 9 lipca 2008 r. protokołu ustaleń z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym oraz zgodę agencji wspólnotowych na stosowanie Europejskiego kodeksu dobrych praktyk administracyjnych w ich kontaktach z obywatelami;

16.

wzywa Rzecznika Praw Obywatelskich do utrzymania prawa wglądu oraz do upewniania się, że Komisja właściwie korzysta z prawa swobodnego wszczynania postępowań w sprawie naruszenia przepisów prawa na mocy art.226 traktatu WE lub proponowania sankcji na mocy art.228 traktatu WE, wykazując się należytą dbałością w unikaniu opóźnień lub nieuzasadnionych przypadków niepodjęcia natychmiastowych działań, co jest niezgodne z uprawnieniami Komisji w zakresie sprawowania nadzoru nad stosowaniem prawa Unii Europejskiej; wzywa także Rzecznika do kontynuowania działania w tej dziedzinie w porozumieniu z Komisją Petycji;

17.

uważa nadal, że jeżeli instytucja odmówi zastosowania się do zalecenia zawartego w sprawozdaniu specjalnym Rzecznika Praw Obywatelskich pomimo przyjęcia tego zalecenia przez Parlament, Parlament mógłby zasadnie skorzystać ze swojego prawa do wszczęcia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości w sprawie działania lub zaniechania będącego przedmiotem zalecenia Rzecznika Praw Obywatelskich; zachęca komisję właściwą w kwestiach związanych z Regulaminem do zaproponowania stosownych przepisów – które zostaną włączone do Regulaminu – umożliwiających rozpoczęcie takiego działania;

18.

stwierdza, że Rzecznik Praw Obywatelskich przedstawił specjalne sprawozdanie krytykujące Komisję, która nie uzasadniła w wystarczającym stopniu traktowania przez nią zewnętrznych (freelance), pomocniczych tłumaczy ustnych (ACI), którzy ukończyli 65 lat; Parlament przyjął w dniu 5 maja 2009 r. (4) rezolucję w sprawie tego sprawozdania;

19.

uważa, że kiedy Rzecznik Praw Obywatelskich i Komisja Petycji, działając w ramach swoich odpowiednich mandatów i kompetencji, badają pokrywające się kwestie, takie jak – odpowiednio – sposób, w jaki Komisja prowadzi postępowania w sprawie naruszenia przepisów prawa, oraz samo rzekome naruszenie, mogą osiągnąć dużo bardziej korzystną synergię dzięki bliskiej współpracy;

20.

przyjmuje z zadowoleniem doskonałe relacje w ramach instytucjonalnych pomiędzy Rzecznikiem Praw Obywatelskich i Komisją Petycji, jeżeli chodzi o wzajemne poszanowanie uprawnień i prerogatyw;

21.

dostrzega wartościowy wkład europejskiej sieci rzeczników praw obywatelskich, której Komisja Petycji jest członkiem, w zapewnianie, zgodnie z zasadą pomocniczości, pozasądowych środków odwoławczych; z zadowoleniem przyjmuje współpracę pomiędzy Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich i rzecznikami praw obywatelskich oraz podobnymi organami na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym w państwach członkowskich, a ponadto wzywa do dalszego zwiększenia wymiany najlepszych praktyk umożliwiającej szybkie rozpowszechnianie najlepszych wzorców wśród państw członkowskich;

22.

z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie w roku 2008 na stronie internetowej Rzecznika Praw Obywatelskich dwóch analiz na temat przeprowadzonych przez odnośne instytucje działań w następstwie sformułowanych w roku 2006 i 2007 krytycznych uwag i dodatkowych uwag;

23.

zachęca Rzecznika Praw Obywatelskich do dalszego przywiązywania znacznej wagi do wydarzeń wymagających informowania obywateli, a tym samym ewentualnych skarżących, ponieważ oczywistym jest, że podział obowiązków i odrębność procesów podejmowania decyzji na szczeblu europejskim, krajowym i regionalnym są ciągle jeszcze zbyt dezorientujące i trudne do zrozumienia dla wielu obywateli i przedsiębiorstw;

24.

z zadowoleniem odnosi się do wzmocnionej kampanii informacyjnej promowanej w przyjętej przez Rzecznika Praw Obywatelskich strategii komunikacji, która prowadzi zarówno do podniesienia stanu świadomości na temat praw obywatelskich i kompetencji Wspólnoty, jak i zrozumienia zakresu kompetencji Rzecznika Praw Obywatelskich;

25.

zauważa, że każda instytucja posiada swoją własną stronę internetową umożliwiającą składanie skarg, petycji itp., oraz że konieczność rozróżniania poszczególnych instytucji jest frustrująca dla obywateli; popiera w związku z tym opracowanie interaktywnego podręcznika, którego zadaniem jest pomaganie obywatelom w identyfikowaniu najwłaściwszego forum dla rozwiązania ich problemów;

26.

z zadowoleniem przyjmuje nową stronę internetową Rzecznika Praw Obywatelskich jako bardzo ważną reakcję na tę kwestię;

27.

sugeruje, aby pomysł ten został rozwinięty oraz by stworzyć wspólną stronę internetową instytucji europejskich, która byłaby pomocna dla obywateli i kierowałaby ich bezpośrednio do instytucji właściwej dla zajęcia się ich skargą, co ograniczyłoby liczbę niedopuszczalnych skarg kierowanych do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich;

28.

wzywa Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich do zaangażowania się – po uzyskaniu zgody zainteresowanego składającego skargę – w bezpośrednie przekazywanie każdej skargi, która wchodzi zakres kompetencji rzecznika krajowego lub regionalnego;

29.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, a także rządom i parlamentom państw członkowskich oraz ich rzecznikom praw obywatelskich lub podobnym właściwym organom.

7.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 271/14

A.

mając na uwadze, że traktat lizboński wprowadza ważne zmiany w kwestiach finansowych i budżetowych, szczególnie poprzez przekształcenie wieloletnich ram finansowych w wiążący prawnie akt, do którego budżet musi się dostosować, zniesienie rozróżnienia pomiędzy wydatkami obowiązkowymi i nieobowiązkowymi oraz poprzez znaczne uproszczenie procedury budżetowej,

B.

mając na uwadze, że zmiany te dezaktualizują niektóre z przepisów PMI i rozporządzenia finansowego,

C.

mając na uwadze, że wejście traktatu w życie wymagać będzie szybkiego przyjęcia szeregu aktów prawnych niezbędnych do wdrożenia nowej „konstytucji finansowej” Unii, w szczególności:

D.

mając na uwadze, że nawet jeśli procedury służące przyjęciu tych nowych instrumentów będą przebiegać bez zakłóceń, wymagać będą długich negocjacji i mogą trwać przez wiele miesięcy po wejściu w życie Traktatu Lizbońskiego,

E.

mając na uwadze, że w celu zapewnienia odpowiedniego stosowania zapisów Traktatu Lizbońskiego instytucje powinny uzgodnić pewne tymczasowe wytyczne pozwalające na wykonanie budżetu, przyjęcie budżetów korygujących, jeżeli okaże się to konieczne, oraz uzgodnić praktyczne warunki współpracy międzyinstytucjonalnej w ramach procedury budżetowej na rok 2011,

F.

mając na uwadze, że te przejściowe wytyczne powinny być gotowe na początku 2010 r., co wymaga ich uzgodnienia na posiedzeniu pojednawczym dotyczącym budżetu przed drugim czytaniem w Radzie przewidzianym na dzień 19 listopada 2009 r.,

G.

mając na uwadze, że w celu zapewnienia delegacji Parlamentu – reprezentującej jeden z organów władzy budżetowej – mocnej pozycji do przyszłych negocjacji, należy wydać jej jasne wytyczne mające za podstawę mandat zatwierdzony przez Parlament,

1.

z zadowoleniem przyjmuje rychłe wejście w życie Traktatu Lizbońskiego, który umożliwi pełne stosowanie zasady wspólnego przyjmowania całego budżetu rocznego przez dwa organy władzy budżetowej, w razie konieczności poprzez powoływanie komitetu pojednawczego; uważa, że należy stosować tę zasadę, tak jak jest, wraz z niezbędnymi dostosowaniami (jak np. uproszczona forma postępowania pojednawczego) do wszystkich innych procedur budżetowych nie wymienionych wyraźnie w traktatach, jak przyjmowanie budżetów korygujących i przesunięć środków;

2.

uważa za niezbędne, by obydwa organy władzy budżetowej doszły do porozumienia w sprawie przejściowych wytycznych dotyczących wykonania budżetu, zwłaszcza przyjmowania przesunięć środków, zatwierdzania budżetów korygujących i zasad praktycznej współpracy międzyinstytucjonalnej podczas rocznej procedury budżetowej, przy czym wytyczne te miałyby zastosowanie do czasu zakończenia uchwalania aktów prawnych niezbędnych do zapewnienia wdrożenia nowych przepisów wprowadzonych przez Traktat Lizboński;

3.

podkreśla, że porozumienie w sprawie tych wytycznych powinno spełniać następujące warunki: wytyczne muszą w pełni przestrzegać równowagi instytucjonalnej, zabezpieczać w całości nowe prerogatywy budżetowe Parlamentu wynikające z Traktatu Lizbońskiego (w odniesieniu do treści, procedury i harmonogramu) oraz mogą być stosowane tylko do czasu przyjęcia i wejścia w życie stosownych aktów prawnych;

4.

uważa, że środki przejściowe w żadnym wypadku nie mogą odbiegać od ogólnych zasad określonych przez nowy traktat lub wpływać na przyszłe procedury legislacyjne, lecz powinny umożliwić obu organom władzy budżetowej podjęcie niezbędnych ustaleń praktycznych do czasu przyjęcia przepisów prawnych;

5.

jest zdania, że tego rodzaju przejściowe wytyczne są niezbędne w obszarach dotyczących procedury przyjmowania budżetów korygujących, zatwierdzania przesunięć środków i ustalenia pragmatycznego harmonogramu oraz zasad współpracy mających zastosowanie do rocznej procedury budżetowej w celu zapewnienia ram współpracy pomiędzy obydwoma organami władzy budżetowej, tak by ułatwić sprawny i pomyślny tok procedur;

6.

przypomina, że budżety korygujące, z wyjątkiem harmonogramu, mogą być przyjęte tylko zgodnie z tą samą procedurą, jaka przewidziana jest w traktatach dla rocznej procedury budżetowej, łącznie z powołaniem komitetu pojednawczego w razie konieczności; uważa, że w przypadku budżetu rocznego władza budżetowa ma prawo do wprowadzenia zmian w odniesieniu do aspektów, które nie są znane w chwili przyjmowania budżetu;

7.

podkreśla, że obecna liczba budżetów korygujących jest zbyt wysoka i powinna zostać zmniejszona w jak największym stopniu w celu spełnienia warunków określonych w art. 37 rozporządzenia finansowego dotyczących ich przedstawiania; uważa za wskazane, by instytucje osiągnęły porozumienie w sprawie określonych okresów w danym roku, w których powinny być przedstawiane budżety korygujące, z wyjątkiem bardzo pilnych okoliczności;

8.

zwraca uwagę, że celem przejściowych wytycznych dotyczących budżetów korygujących powinno być ułatwienie osiągnięcia porozumienia pomiędzy dwoma organami władzy budżetowej bez uniemożliwienia powoływania komitetu pojednawczego; uważa, że cel ten powinien być realizowany poprzez poprawę wymiany informacji pomiędzy Komisją i dwoma organami władzy budżetowej oraz pomiędzy nimi; podkreśla jednak, że wytyczne te muszą w pełni przestrzegać prerogatyw Parlamentu dotyczących procedury budżetowej, które, jak wspomniano powyżej, mają ogólne zastosowanie do budżetów korygujących;

9.

uważa, że Parlament i Rada powinny mieć możliwość wyrażenia na równych zasadach zgody lub sprzeciwu w sprawie wszystkich przesunięć, które są obecnie przedkładane do zatwierdzenia przez władzę budżetową, niezależnie od ich charakteru (płatności lub zobowiązania) oraz od kwot, w zakresie w jakim te przesunięcia stanowią odchylenie od decyzji władzy budżetowej; uważa zatem, że procedura respektująca równowagę między oboma organami władzy budżetowej obejmująca, w razie konieczności, uproszczoną wersję postępowania pojednawczego, jest jedynym wariantem zgodnym z Traktatem Lizbońskim;

10.

uważa, że ewentualne porozumienie w sprawie przesunięć powinno mieć na celu unikanie konfliktów między dwoma organami władzy budżetowej, które są jednakowo uprawnione do wygłaszania opinii na takich samych warunkach, unikanie komplikacji rytmu zarządzania przez odpowiednie służby i ujednolicenie kalendarza w celu możliwego uniknięcia powoływania struktur pojednawczych, bez uszczerbku dla aktualnego poziomu zaangażowania Parlamentu w zatwierdzanie przesunięć; uważa za pożądane utrzymanie obecnego poziomu przesunięć;

11.

uważa, że Traktat Lizboński zawiera wystarczająco przejrzyste przepisy dotyczące miesięcznego prowizorium budżetowego umożliwiające ich zastosowanie w razie potrzeby bez konieczności tworzenia przejściowych wytycznych w tej kwestii;

12.

uważa, że terminy rocznej procedury powinny nadal umożliwiać szerokie konsultacje różnych organów Parlamentu i poszanowanie wymogów wielojęzyczności; podkreśla, że nie jest gotowy zaakceptować skrócenia okresu czasu przeznaczonego na podejmowanie przez PE decyzji;

13.

jest zdania, że przejściowe wytyczne w sprawie zasad współpracy powinny mieć na celu poprawę współpracy między instytucjami na różnych etapach procedury budżetowej i przystosowanie (oraz antycypowanie, w razie konieczności) kolejnych etapów praktycznego kalendarza do nowych zasad procedury budżetowej, z myślą o przekształceniu czysto formalnych spotkań w prawdziwą pogłębioną wymianę poglądów; podkreśla jednak swe pragnienie, aby nowe skrócone PMI w sprawie ustanowienia właściwych zasad w tych sprawach zostało uzgodnione przez instytucje zanim rozpocznie się procedura budżetowa na 2011 r.;

14.

wzywa Komisję do jak najszybszego przedstawienia propozycji w sprawie wspólnego porozumienia w tych kwestiach przez oba organy władzy budżetowej zgodnie z wytycznymi zawartymi w niniejszej rezolucji;

15.

wzywa także Komisję do jak najszybszego przedstawienia odpowiednich propozycji w sprawie przyjęcia rozporządzenia zawierającego wieloletnie ramy finansowe i w sprawie dostosowania rozporządzenia finansowego; podkreśla, że propozycje te stanowią całościowy pakiet polityczny oraz że należy je przedstawić i rozpatrzyć łącznie; oczekuje, że te propozycje wezmą pod uwagę wnioski Parlamentu zawarte w rezolucjach w sprawie finansowych aspektów Traktatu Lizbońskiego i przeglądu śródokresowego;

16.

przypomina, że zgodnie z Traktatem Lizbońskim zgoda Parlamentu wymagana jest w celu przyjęcia nowego rozporządzenia zawierającego wieloletnie ramy finansowe oraz że modyfikacja rozporządzenia finansowego podlega zwykłej procedurze ustawodawczej (współdecyzji);

17.

przyznaje Komisji Budżetowej mandat uprawniający ją do prowadzenia negocjacji i przyjmowania uzgodnień na posiedzeniu pojednawczym dotyczącym budżetu w listopadzie 2009 r. w sprawie wymaganych przejściowych wytycznych dotyczących wyżej wymienionych zagadnień w ramach i na warunkach określonych przez niniejszą rezolucję;

18.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

7.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 271/18

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Rady stanowiące załącznik do niniejszej rezolucji.

3.

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;

4.

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

5.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

6.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.