17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/2

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 20 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-228/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatek VAT - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 78, 79, 83 i 86 - Podstawa opodatkowania - Sprzedaż samochodu - Wliczenie do podstawy opodatkowania opłaty stosowanej do samochodów niezarejestrowanych)

2010/C 195/02

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou oraz A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: M. Dowgielewicz, M. Jarosz oraz A. Rutkowska, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 78, 79, 83 i 86 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Sprzedaż pojazdu samochodowego — Wliczenie do podstawy opodatkowania opłaty należnej z tytułu rejestracji pojazdu

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 233 z 26.9.2009

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 16 kwietnia 2010 r. — Baris Unal przeciwko Staatssecretaris van Justitie

(Sprawa C-187/10)

2010/C 195/03

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Baris Unal

Strona pozwana: Staatssecretaris van Justitie

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 6 ust. 1 tiret pierwsze decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia, przyjętej przez Radę Stowarzyszenia utworzoną na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką Turcji, przy uwzględnieniu zasady pewności prawa, stoi na przeszkodzie temu, aby w przypadku, w którym nie miało miejsca żadne oszukańcze działanie, właściwe organy krajowe cofnęły udzielone pracownikowi tureckiemu zezwolenie na pobyt po upływie terminu jednego roku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 tiret pierwsze, z mocą wsteczną do dnia, w którym powód udzielenia zezwolenia na pobyt przewidziany przez prawo krajowe już nie istnieje?

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 16 kwietnia 2010 r. — Génesis Seguros Generales Sociedad Anónima de Seguros y Reaseguros (GENESIS) przeciwko Boys Toys S.A., Administración del Estado

(Sprawa C-190/10)

2010/C 195/04

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Génesis Seguros Generales Sociedad Anónima de Seguros y Reaseguros (GENESIS)

Strona pozwana: Boys Toys S.A. i Administración del Estado

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 (1) z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy dokonywać w ten sposób, że możliwe jest uwzględnienie nie tylko dnia, lecz również godziny i minuty dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego do OHIM (o ile informacja ta jest odnotowana), dla celów ustalenia pierwszeństwa czasowego w odniesieniu do znaku towarowego krajowego zgłoszonego w tym samym dniu — w sytuacji gdy krajowe przepisy rejestrowe właściwe dla tego ostatniego znaku towarowego uznają godzinę zgłoszenia za istotną?

(1) Dz.U.1994 L 11, s. 1.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/3

Skarga wniesiona w dniu 19 kwietnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-192/10)

2010/C 195/05

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i A. Marghelis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że, nie przyjmując środków krajowych niezbędnych w celu zapewnienia przestrzegania obowiązków związanych z zamknięciem, poeksploatacyjnym nadzorem i kontrolą składowiska odpadów w Cova da Loba znajdującego się w O Grove (Pontevedra, Galicja), Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na nim na mocy art. 13 i 14 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (1);

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Głównym celem dyrektywy 1999/31/WE jest zapobieganie negatywnym dla środowiska skutkom składowania odpadów w trakcie całego cyklu istnienia składowiska, a w szczególności zapobieganie zanieczyszczeniu wód powierzchniowych, wód gruntowych, gleby i powietrza, jak również wszelkiemu ryzyku dla zdrowia ludzkiego, lub ich ograniczenie w możliwie największym stopniu.

2)	Jak wynika z informacji przedstawionych przez właściwe władze hiszpańskie, zezwolenie na działalność składowiska odpadów w Cova da Loba zostało wydane w 2000 r. Wobec tego składowisko to stanowi istniejące składowisko odpadów w rozumieniu art. 14 dyrektywy 1999/31/WE.

3)	Składowisko odpadów w Cova da Loba zostało opuszczone bez przeprowadzenia jego zamknięcia i zapewnienia poeksploatacyjnego nadzoru i kontroli zgodnie z art. 13 dyrektywy.

Informacje przekazane przez władze hiszpańskie świadczą więc o tym, że postępowanie w sprawie zamknięcia składowiska odpadów w Cova da Loba nie zostało zakończone. W konsekwencji z powyższych uwag wynika, że sytuacja zaistniała w przypadku tego składowiska odpadów stanowi naruszenie art. 13 i 14 dyrektywy 1999/31/WE.

(1) Dz.U. L 182, s. 1.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht München I (Niemcy) w dniu 21 kwietnia 2010 r. — Robert Nicolaus Abt, Daniela Kalwarowskyj, Mangusta Beteiligungs GmbH, Karsten Trippel, VC-Services GmbH, Henning Hahmann przeciwko Hypo Real Estate Holding AG

(Sprawa C-194/10)

2010/C 195/06

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landgericht München I

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Robert Nicolaus Abt, Daniela Kalwarowskyj, Mangusta Beteiligungs GmbH, Karsten Trippel, VC-Services GmbH, Henning Hahmann

Strona pozwana: Hypo Real Estate Holding AG

Interwenienci uboczni: Klaus E. H. Zapf, Inge Jung-Arend

Pytania prejudycjalne

Czy ze względu na obowiązujący w prawie europejskim zakaz wprowadzania przepisów mogących zagrozić realizacji celu dyrektywy art. 5 ust. 1 dyrektywy 2007/36/WE (1) znajduje zastosowanie już wtedy, gdy ustawodawca krajowy przyjął regulację tracącą moc z upływem terminu transpozycji, która dopuszcza w okresie transpozycji skrócenie terminu zwołania walnego zgromadzenia do jednego dnia, jeżeli walne zgromadzenie przyjmie uchwałę (podwyższenie kapitału z wyłączeniem prawa poboru), która na mocy zapisu ustawowego pozostaje skuteczna po dokonaniu wpisu do rejestru handlowego, nawet jeżeli w wyniku uwzględnienia powództwa zostanie stwierdzona nieważność tej uchwały?

2)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na to pytanie: Czy naruszenie art. 5 ust. 1 dyrektywy 2007/36/WE można uzasadnić wymogami prawa wspólnotowego, w szczególności art. 297 WE?

(1) Dyrektywa 2007/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie wykonywania niektórych praw akcjonariuszy spółek notowanych na rynku regulowanym (Dz.U. L 184, s. 17)

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 23 kwietnia 2010 r. — Unió de Pagesos de Catalunya przeciwko Administración del Estado i Coordinadora de Organizaciones de Agricultores y Ganaderos — Iniciativa Rural del Estado Español

(Sprawa C-197/10)

2010/C 195/07

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Unió de Pagesos de Catalunya

Strona pozwana: Administración del Estado i Coordinadora de Organizaciones de Agricultores y Ganaderos — Iniciativa Rural del Estado Español

Pytania prejudycjalne

Czy art. 9 ust. 2 lit. b) dekretu królewskiego 1470/2007 z dnia 2 listopada, który uzależnia możliwość otrzymania uprawnień do płatności jednolitej z rezerwy krajowej od tego, czy chodzi o młodych rolników, którzy podjęli działalność po raz pierwszy w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich ustanowionego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 (1), jest zgodny z art. 42 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 (2)?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 277, s. 1)

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniające rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, s. 1)

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 26 kwietnia 2010 r. — Secilpar — Sociedade Unipessoal SL przeciwko Fazenda Pública

(Sprawa C-199/10)

2010/C 195/08

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Secilpar — Sociedade Unipessoal SL.

Strona pozwana: Fazenda Pública.

Pytania prejudycjalne

Czy biorąc pod uwagę treść umowy pomiędzy Portugalią a Hiszpanią o unikaniu podwójnego opodatkowania pobranie u źródła podatku dochodowego za rok 2003 r. od spółki nie mającej siedziby na terytorium kraju według stawki 15 %, w wyniku wypłaty dywidendy tej spółce w związku z posiadaniem akcji w spółce mającej siedzibę w państwie członkowskim zgodnie z art. 80 ust. 2 lit. c) oraz 88 ust. 3 lit. b) ust. 4 i 5 Código do IRC, art. 71 lit. a) i d) Código do IRS oraz art. 59 EBF w brzmieniu obowiązującym w chwili zaistnienia okoliczności faktycznych, narusza zasady niedyskryminacji, swobody przedsiębiorczości oraz swobody przepływu kapitału ustanowione w art. 12, 43, 46, 56 i 58 ust. 3 WE oraz art. 5 dyrektywy 90/435/EWG (1)?

(1) Dyrektywa Rady 90/435/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (Dz.U. L 225, s. 6).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Varhoven administrativen sad na Republika Balgaria (Bułgaria) w dniu 26 kwietnia 2010 r. — Direktor na Direktsia „Obzhalvane i upravlenie na izpalnenieto” Varna pri Tsentralno upravlenie na Natsionalna agentsia za prihodite przeciwko Auto Nikolovi OOD

(Sprawa C-203/10)

2010/C 195/09

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Varhoven administrativen sad na Republika Balgaria

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Direktor na Direktsia „Obzhalvane i upravlenie na izpalnenieto” Varna pri Tsentralno upravlenie na Natsionalna agentsia za prihodite

Strona pozwana: Auto Nikolovi OOD

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie „towary używane” uregulowane w art. 311 ust. 1 pkt 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) obejmuje także używane rzeczy ruchome, które nie są dostatecznie zindywidualizowane (poprzez markę, model, numer seryjny, rok produkcji etc.), aby odróżniać się od innych towarów tego samego gatunku, lecz są oznaczone co do cech gatunkowych?

Czy sformułowanie „określone przez państwa członkowskie” zawarte art. 311 ust. 1 pkt 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE przyznaje państwom członkowskim możliwość samodzielnego zdefiniowania pojęcia „towary używane”, czy też definicja tego pojęcia w dyrektywie musi być ściśle powtórzona w ustawie krajowej?

3)	Czy przyjęty w przepisie krajowym wymóg, aby towary używane były oznaczone indywidualnie, odpowiada treści i znaczeniu wspólnotowoprawnej definicji „towarów używanych”?

4)	Czy w świetle motywu 51 dyrektywy Rady 2006/112/WE można przyjąć, że sformułowanie „w przypadku gdy towary te zostały mu dostarczone na terytorium Wspólnoty” zawarte w art. 314 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE obejmuje także przywóz towarów używanych osobiście zaimportowanych przez pośrednika?

5)	Jeżeli regulacja dotycząca procedury marży ma zastosowanie także do dostaw towarów używanych osobiście zaimportowanych przez podatnika-pośrednika: czy osoba, od której podatnik-pośrednik otrzymał te przedmioty, musi należeć do jednej z kategorii wymienionych w art. 314 lit. a)-d)?

6)	Czy wyliczenie towarów zawarte w 320 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE jest wyczerpujące?

Czy art. 320 ust. 1 akapit pierwszy i ust. 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisowi krajowemu, na podstawie którego prawo podatnika-pośrednika do odliczenia podatku VAT odprowadzonego przez niego przy przywozie towarów używanych powstaje i jest wykonywane w okresie, w którym te towary zostały dostarczone w ramach kolejnej opodatkowanej dostawy, do której podatnik-pośrednik stosuje ogólne zasady opodatkowania?

8)	Czy art. 314 lit. a)-d) i art. 320 ust. 1 akapit pierwszy i ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE wywierają bezpośredni skutek i czy sąd krajowy w przypadku takim jak w niniejszej sprawie może się na nie bezpośrednio powołać?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/6

Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 24 marca 2010 r. w sprawie T-516/08 Heinz Helmuth Eriksen przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 30 kwietnia 2010 r. przez Heinza Helmutha Eriksena

(Sprawa C-205/10 P)

2010/C 195/10

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Heinz Helmuth Eriksen (przedstawiciel: adwokat I. Anderson)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie w całości postanowienia Sądu z dnia 24 marca 2010 r. o odrzuceniu skargi wnoszącego odwołanie jako oczywiście niedopuszczalnej i o obciążeniu go kosztami postępowania;

—

uznanie przez Trybunał swojej właściwości do rozpoznania odwołania i zasądzenie od Komisji:

na rzecz wnoszącego odwołanie kwoty 800 000 EUR względnie innej sumy, którą Trybunał uzna za sprawiedliwą i słuszną, z tytułu odczuwanego wcześniej, obecnie i w przyszłości bólu, cierpienia i uszczuplenia radości życia ze względu na poważny uszczerbek na zdrowiu wynikający z arbitralnej i niezgodnej z prawem odmowy ze strony Komisji nakazania wdrożenia przepisów dyrektywy 96/29 (1) dotyczących zapobiegawczego nadzoru medycznego w zakresie chorób i schorzeń popromiennych w odniesieniu do specjalnych zespołów interwencyjnych działających w Thule;

na rzecz wnoszącego odwołanie lub zakładów opieki zdrowotnej bądź osób świadczących usługi opiekuńcze przyszłych kosztów leczenia i leków niezbędnych do złagodzenia i leczenia jego problemów zdrowotnych, o których mowa w lit. a) powyżej, ze względu na niedostępność takiego leczenia i leków w ramach publicznego systemu opieki zdrowotnej jego kraju członkowskiego;

c)	zasadnych kosztów prawnych i wydatków poniesionych przez wnoszącego odwołanie przed Sądem i w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd niesłusznie odrzucił skargę wnoszącego odwołanie o odszkodowanie pozaumowne jako niedopuszczalną, przeinaczając zarówno charakter jego roszczeń, jak i podniesione przez niego zarzuty. W wyniku tego przeinaczenia Sąd nie stwierdził niezgodności z prawem w odniesieniu do arbitralnych i nieuczciwych wymówek Komisji dotyczących odmowy podjęcia działania — który to brak działania nadszarpnął jednolite normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony pracowników i ogółu społeczeństwa w przypadku wypadków radiologicznych spowodowanych użyciem energii nuklearnej w celach wojskowych.

Niezastosowanie zasad prawnych wspólnych dla państw członkowskich. Sąd nie dokonał oceny niezgodności z prawem braku troski, staranności i dobrej administracji ze strony Komisji w odniesieniu do zasad prawnych wspólnych dla systemów państw członkowskich w celu ustalenia odpowiedzialności administracyjnej za szkody wyrządzone jednostkom, czego wymaga art. 188 traktatu EWEA.

Nieprawidłowe zastosowanie szczególnych uprawnień Komisji w zakresie wyłączeń w dziedzinie prawa konkurencji do dopuszczalności skargi dotyczącej norm zdrowotnych. Ponadto Sąd błędnie rozpatrzył dopuszczone przez Komisję wyłączenie ze względów wojskowych wypadku radiologicznego w Thule z przewidzianych dyrektywą obowiązków dotyczących ochrony zdrowia w świetle szerokiego i szczególnego zakresu swobodnego uznania w odniesieniu do określania polityki konkurencyjnej UE za pośrednictwem uznaniowych wyłączeń dotyczących niezgodnych z prawem umów handlowych. Tym samym Sąd pominął orzeczenia Trybunału o dopuszczalności w innych dziedzinach unijnych, w których Komisja nie posiada takiego szczególnego zakresu swobodnego uznania i w których zarzuty dotyczące zaniechania Komisji nie spowodowały uznania skargi za oczywiście niedopuszczalną.

Sąd przeoczył okoliczność, że Komisja nie posiada szczególnego i nieograniczonego zakresu swobodnego uznania w odniesieniu do wprowadzenia jednolitych norm bezpieczeństwa, jako że traktat EWEA zawężająco określa jej uprawnienia do dopuszczania wyłączeń, a w szczególności przewiduje mechanizmy wnoszenia skarg przez jednostki na zaniechanie administracyjne w dziedzinach, w których przyznana została im ochrona. Obejmuje to sytuacje, w których odmowa podjęcia działania została skierowana do innej strony.

Nierozpatrzenie, czy odmowa Komisji podjęcia działania naruszyła określony w traktacie EWEA cel ochrony zdrowia pracowników i ludności.

Sąd także błędnie pominął rozpatrzenie, czy odmowa Komisji podjęcia działania naruszyła określony w traktacie EWEA cel tworzenia i zapewnienia stosowania jednolitych norm bezpieczeństwa mających chronić pracowników i ludność od długofalowych skutków promieniowania jonizującego. Postępując tak, Sąd przeoczył wynikający z traktatu EWEA bezwzględny obowiązek Komisji zapewnienia właściwego stosowania postanowień traktatu, w tym określonej w nim zasady ostrożności.

(1) Dyrektywa Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiająca podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (Dz.U. L 159, s. 1).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hajdú-Bihar Megyei Bíróság (Republika Węgierska) w dniu 3 maja 2010 r. — Márton Urbán przeciwko Vám- és Pénzügyőrség Észak-alföldi Regionális Parancsnoksága

(Sprawa C-210/10)

2010/C 195/11

Język postępowania: węgierski

Sąd krajowy

Hajdú-Bihar Megyei Bíróság

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Márton Urbán.

Strona pozwana: Vám- és Pénzügyőrség Észak-alföldi Regionális Parancsnoksága.

Pytania prejudycjalne

Czy system kar, który nakazuje obowiązkowe nałożenie kary pieniężnej w takiej samej kwocie wynoszącej 100 000 HUF za jakiekolwiek naruszenie art. 13-16 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym, jest zgodny z wymogiem proporcjonalności ustanowionym w art. 19 ust. 1 i 4 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 (2) i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85?

2)	Czy system kar, który nie czyni różnicy w wysokości kar pieniężnych w zależności od powagi dokonanego naruszenia, jest zgodny ze wspomnianą zasadą proporcjonalności?

3)	Czy system kar, który nie umożliwia uwzględnienia żadnego ewentualnego uzasadnienia ze strony osoby dopuszczającej się naruszenia, jest zgodny ze wspomnianą zasadą proporcjonalności?

4)	Czy system kar, który nie czyni żadnego rozróżnienia w zależności od okoliczności osobistych osoby dopuszczającej się naruszenia, jest zgodny ze wspomnianą zasadą proporcjonalności?

(1) (Dz.U. L 102, s.1).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.U. L 370, s. 8).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Republika Litewska) w dniu 4 maja 2010 r. — F-Tex SIA przeciwko Lietuvos-Anglijos UAB „Jadecloud-Vilma”

(Sprawa C-213/10)

2010/C 195/12

Język postępowania: litewski

Sąd krajowy

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: F-Tex SIA

Strona pozwana: Lietuvos-Anglijos UAB „Jadecloud-Vilma”

Pytania prejudycjalne

Czy w świetle wyroków Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Gourdain i Seagon art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 1346/2000 (1) i art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 44/2001 (2) należy interpretować w ten sposób, że:

a)	sąd krajowy prowadzący postępowanie upadłościowe jest wyłącznie właściwy do rozpoznania skargi pauliańskiej wynikającej bezpośrednio z postępowania upadłościowego lub ściśle z nim związanej, a podstawą odstępstw od tej reguły mogą być jedynie inne przepisy rozporządzenia nr 1346/2000?

skarga pauliańska wniesiona przez jedynego wierzyciela przedsiębiorstwa, wobec którego w jednym z państw członkowskich wszczęto postępowanie upadłościowe:

—	która została wniesiona w innym państwie członkowskim,

—	której przedmiotem są roszczenia osób trzecich scedowane na tego wierzyciela przez syndyka w drodze umowy i za wynagrodzeniem, wobec czego ograniczeniu uległ zakres roszczeń, które może zgłosić syndyk w tym pierwszym państwie członkowskim, oraz

—	która nie stwarza zagrożenia dla innych potencjalnych wierzycieli,

powinna być kwalifikowana jako sprawa cywilna i handlowa w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 44/2001?

Czy prawo strony powodowej do ochrony sądowej, które Trybunał Sprawiedliwości uznał za ogólną zasadę prawa Unii Europejskiej i które gwarantuje art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy rozumieć i interpretować w ten sposób, że:

a)	sądy krajowe właściwe do orzekania w przedmiocie skargi pauliańskiej na podstawie art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 1346/2000 lub art. 2 ust. 1 rozporządzenia nr 44/2001 (w zależności od rodzaju jej związku z postępowaniem upadłościowym) mogą jednocześnie zrzec się swej jurysdykcji?

w sytuacji gdy sąd jednego z państw członkowskich postanowił pozostawić skargę pauliańską bez rozpoznania ze względu na brak jurysdykcji, sąd innego państwa członkowskiego, zmierzając do zapewnienia stronie powodowej prawa do sądu, może uznać swą jurysdykcję z urzędu, bez względu na okoliczność, że zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej dotyczącymi określania jurysdykcji międzynarodowej nie może on powziąć takiej decyzji?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. L 160, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12, s. 1).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/8

Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 24 marca 2010 r. w sprawie T-6/09 Bent Hansen przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 5 maja 2010 r. przez Benta Hansena

(Sprawa C-217/10 P)

2010/C 195/13

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Bent Hansen (przedstawiciel: adwokat I. Anderson)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie w całości postanowienia Sądu z dnia 24 marca 2010 r. o odrzuceniu skargi wnoszącego odwołanie jako oczywiście niedopuszczalnej i o obciążeniu go kosztami postępowania;

—

uznanie przez Trybunał swojej właściwości do rozpoznania odwołania i zasądzenie od Komisji:

c)	zasadnych kosztów prawnych i wydatków poniesionych przez wnoszącego odwołanie przed Sądem i w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

Nierozpatrzenie, czy odmowa Komisji podjęcia działania naruszyła określony w traktacie EWEA cel ochrony zdrowia pracowników i ludności.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/9

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 3 marca 2010 r. w sprawie T-429/05 Artegodan GmbH przeciwko Komisji Europejskiej; uczestnik postępowania: Republika Federalna Niemiec, wniesione w dniu 7 maja 2010 r. przez Artegodan GmbH

(Sprawa C-221/10 P)

2010/C 195/14

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Artegodan GmbH (przedstawiciele: adwokaci U. Reese i A. Meyer-Sandrock)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 3 marca 2010 r. w sprawie T-429/05;

—	zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżącej kwoty 1 430 821,36 EUR wraz z odsetkami w wysokości 8 % z okres od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty; posiłkowo przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej celem określenia wysokości roszczenia;

—	stwierdzenie, że strona pozwana jest zobowiązana do naprawienia szkody, którą skarżąca poniesie jeszcze w przyszłości z uwagi na nakłady marketingowe konieczne do odzyskania pozycji rynkowej przez lek Tenaute Retard, jaką lek ten posiadał przed cofnięciem pozwolenia;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wyrokiem z dnia 3 marca 2010 r. Sąd Unii Europejskiej oddalił wniesioną przez wnoszącą odwołanie skargę o odszkodowanie za niezgodne z prawem cofnięcie pozwolenia na dopuszczenie jej leku do obrotu. Oddalenie skargi zostało uzasadnione brakiem wystarczająco istotnego naruszenia prawa wspólnotowego przez Komisję. W uzasadnieniu stwierdzono, że naruszenie norm wyznaczających zakres kompetencji nie może prowadzić do powstania odpowiedzialności odszkodowawczej, ponieważ normy te nie mają na celu ochrony gospodarczych interesów przedsiębiorstw. Zdaniem sądu fakt, że właściwe tu uregulowanie zawarte w art. 11 dyrektywy 65/65 jest nieprecyzyjne oraz że do tej pory nie było żadnej podobnej sprawy, mógł tłumaczyć błąd co do prawa popełniony przez Komisję. Co więcej, w przekonaniu Sądu należało uwzględnić złożony charakter oceny sprawozdań naukowych. W sumie oceny prawne i faktyczne, których należało dokonać były tak złożone, że naruszenia art. 11 dyrektywy 65/65 nie można było uznać za wystarczająco istotne.

W odwołaniu wnosząca je podnosi, że normy wyznaczające zakres kompetencji, które ograniczają uprawnienia europejskiego organu do cofnięcia uzyskanego statusu prawnego, mają dokładnie na celu ochronę praw obywateli i przedsiębiorstw. W rezultacie naruszenie normy kompetencyjnej powinno było, zdaniem wnoszącej odwołanie, zostać uwzględnione w ramach oceny, czy miało miejsce wystarczająco istotne naruszenie prawa.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że przy podejmowaniu decyzji Komisji nie przysługiwał żaden zakres swobodnego uznania. Dodatkowo Komisja nie wydała jedynie aktu prawnego o charakterze generalnym, ale w drodze czynności administracyjnej skierowanej przeciwko wnoszącej odwołanie pozbawiła jej przyznanego jej statusu prawnego. Powstałe po stronie wnoszącej odwołanie szkody nie są zatem jedynie pośrednim następstwem unormowania o charakterze generalnym, ale celem i treścią samego konkretnego aktu administracyjnego.

Takiemu stanowisku nie stoją na przeszkodzie pierwszeństwo ochrony zdrowia i szczególne znaczenie zasady ostrożności. Wnosząca odwołanie dopuszcza, że zasady te mogą uzasadniać, również w przypadku nie do końca ustalonych okoliczności faktycznych, wydawanie i egzekwowanie aktów obciążających przedsiębiorstwa, jednak dla zapewnienia wymaganej w państwie prawa równowagi i poszanowania zasady proporcjonalności należałoby przewidzieć, w drodze drugorzędnej ochrony prawnej, możliwość dochodzenia stosownego odszkodowania.

Takiemu stanowisku nie można także zarzucić, że odmowa drugorzędnej ochrony prawnej jest konieczna, aby umożliwić skuteczne stosowanie zasady ostrożności. W okolicznościach niniejszej sprawy Komisja nie dysponowała bowiem żadnymi uprawnieniami dyskrecjonalnymi. W takim przypadku nie można zakładać z góry, że ewentualne skutki w postaci odpowiedzialności mogą osłabić stosowanie zasady ostrożności.

Brak precyzyjności art. 11 dyrektywy 65/65 także nie powinien być przytaczany jako uzasadnienie dla oddalenia roszczeń odszkodowawczych. Za ewentualny brak precyzyjności powinna bowiem odpowiadać Wspólnota, a nie zainteresowane przedsiębiorstwo. Wspólnota nie powinna móc, w celu obrony przed roszczeniami odszkodowawczymi, powoływać się na to, że wbrew ciążącym na niej obowiązkom zaniechała ustanowienia jasnych i jednoznacznych przepisów.

Okoliczność, że do tej pory nie było podobnej sprawy, także nie może powstrzymać powstania odpowiedzialności. Organom wspólnotowym nie przysługuje w ramach prawa odszkodowawczego żaden przywilej w postaci „prawa do pierwszego błędu”. Co więcej, Sąd stwierdził już prawomocnie, że decyzja Komisji jest niezgodna z prawem pod względem formalnym i materialnym. W chwili wykonania decyzji Komisji istniało więc orzeczenie precedensowe.

Również złożoność stanu faktycznego i prawnego nie wystarcza do tego, aby zaprzeczyć istnieniu wystarczająco istotnego naruszenia prawa. Powinno mieć to zastosowanie w każdym razie wówczas, gdy przy dokonywaniu czysto administracyjnej czynności nie przysługuje żaden zakres swobodnego uznania ani żadne uprawnienia dyskrecjonalne, natomiast czynność ta zamierzenie ma wpływać na przyznany wcześniej status prawny i w ten sposób bezpośrednio i przewidywalnie powodować powstanie istotnych szkód materialnych.

Dodatkowo w zakresie kwestii prawa dotyczącego produktów leczniczych właściwe organy są wyposażone w odpowiednie kompetencje techniczne i prawne. Dlatego też przeciętna złożoność, która jest zwykle właściwa dyskusjom dotyczącym bezpieczeństwa i skuteczności leków, nie może wystarczyć do zanegowania istnienia wystarczająco istotnego naruszenia prawa.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/10

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 24 marca 2010 r. w sprawie T-5/09 Brigit Lind przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 7 maja 2010 r. przez Brigit Lind

(Sprawa C-222/10 P)

2010/C 195/15

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Brigit Lind (przedstawiciel: adwokat I. Anderson)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	stwierdzenie nieważności postanowienia Sądu z dnia 24 marca 2010 r., na mocy którego Sąd odrzucił jako oczywiście niedopuszczalną skargę wnoszącej odwołanie i obciążył ją kosztami postępowania.

—

uznanie się właściwym do rozstrzygnięcia w przedmiocie odwołania i zasądzenie od Komisji na rzecz wnoszącej odwołanie;

kwoty 50 000 EUR względnie innej sumy, którą Trybunał uzna za sprawiedliwą i słuszną, z tytułu doznanego przez nią wstrząsu i cierpienia, jakie spowodowało cierpienie i śmierć jej brata, wynikłe z arbitralnej i bezprawnej odmowy przez Komisję wdrożenia przepisów dyrektywy 96/29 (1) dotyczących monitoringu medycznego o charakterze zapobiegawczym, chroniącego przed chorobami spowodowanymi długotrwałym napromieniowaniem w przypadku zespołów interwencyjnych w Thule.

uiszczenie na rzecz masy spadkowej po Johnie Relingu Nochenie

kwoty 250 000 EUR względnie innej sumy, którą Trybunał uzna za sprawiedliwą i słuszną, z tytułu jego cierpienia, w okresie od 2006 r. do jego śmierci w 2008 r. spowodowanej nowotworem płuc, wynikłych z arbitralnej i bezprawnej odmowy przez Komisję wdrożenia przepisów dyrektywy 96/29 w dotyczących monitoringu medycznego o charakterze zapobiegawczym, chroniącego przed chorobami spowodowanymi długotrwałym napromieniowaniem w przypadku zespołów interwencyjnych w Thule.

ii)	kwoty 6 000 EUR tytułem zwrotu kosztów pogrzebu.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd błędnie odrzucił jako niedopuszczalną wniesioną przez B. Lind z tytułu odpowiedzialności pozaumownej skargę, przeinaczając charakter wysuniętych przez nią żądań i zarzutów. W rezultacie takiego przeinaczenia Sąd nie wziął pod uwagę bezprawności, z jaką działała Komisji wyszukując w sposób arbitralny i podstępny pretekstów celem zaniechania działania — co spowodowało podważenie jednolitych norm bezpieczeństwa mających na celu ochronę zdrowia pracowników i ludności, w sytuacjach wypadków jądrowych spowodowanych wojskowym użyciem energii nuklearnej.

Niezastosowanie zasad prawa, jakie są wspólne państwom członkowskim. Sąd nie zbadał bezprawności działania Komisji, jaka wynikła z uchybienia przez nią zasadom pieczołowitości, staranności i dobrej administracji, w świetle wspólnych systemom państw członkowskich zasad prawa określających odpowiedzialność administracyjną za szkody wyrządzone jednostkom zgodnie z wymogami art. 188 traktatu EWEA.

Nieprawidłowe zastosowanie wyjątkowych uprawnień, jakie posiada Komisja w zakresie ustanawiania odstępstw od reguł konkurencji w odniesieniu do dopuszczalności skarg dotyczących przestrzegania norm zdrowotnych. Ponadto Sąd błędnie rozważył udzielone przez Komisję ze względów wojskowych odstępstwo, polegające na wyłączeniu wypadku jądrowego w Thule spod obowiązujących mających na celu ochronę zdrowia przepisów dyrektywy, w świetle wyjątkowych i szerokich uprawnień dyskrecjonalnych, jakie przysługują Komisji w zakresie formułowania prowadzonej przez UE polityki konkurencji w postaci ustanawiania w sposób dyskrecjonalny odstępstw mających zastosowanie do niezgodnych z prawem umów handlowych. Spowodowało to pominięcie przez Sąd orzeczeń Trybunału dopuszczających skargi w innych objętych zakresem działania UE dziedzinach, w których Komisja nie dysponuje tak wyjątkowym zakresem uznania i w których zarzuty, co do bezczynności Komisji nie były z góry uznawane za oczywiście niedopuszczalne.

Sąd pominął fakt, iż Komisja nie posiada wyjątkowych i nieograniczonych uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie wdrażania jednolitych mających chronić zdrowie norm bezpieczeństwa, z uwagi na to, że traktat EWEA definiuje w sposób zawężony jej uprawnienia do ustanawiania takich odstępstw i wyraźnie przewiduje mechanizmy, za pomocą których jednostki mogą składać skargi na bezczynność Komisji w obszarach, w których jednostki te zostały objęte ochroną. Powyższe obejmuje sytuacje, w których decyzja o odmowie działania była skierowana do innej strony.

Sąd nie rozważył czy odmowa działania ze strony Komisji spowodowała naruszenie celów traktatu EWEA, polegających na utworzeniu i zapewnieniu stosowania jednolitych norm bezpieczeństwa mających chronić zdrowie pracowników i ludności przed skutkami długoterminowego promieniowania jonizującego. Nie czyniąc tego Sąd pominął spoczywający na Komisji zgodnie z traktatem EWEA bezwzględny obowiązek zapewnienia właściwego stosowania postanowień traktatu, w tym stosowania zawartej w jego postanowieniach zasady zapobiegawczości.

Sąd nie rozważył czy odmowa działania ze strony Komisji stanowiła naruszenie norm prawnych wyższego rzędu. Z uwagi na włączenie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka do orzecznictwa UE, Sąd popełnił błąd nie analizując, czy odmowa wdrożenia przez Komisję przepisów dyrektywy 96/29 dotyczących medycznego monitoringu stanowiła naruszenie art. 2 tej konwencji poprzez świadome postawienie brata B. Lind w sytuacji zagrożenia jego życia, polegającej na narażeniu go na niepoddane badaniom i niemonitorowane wykształcenie się u niego nowotworów spowodowanych długoterminowym napromieniowaniem, do których należał nowotwór będący przyczyną jego śmierci.

(1) Dyrektyw Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiająca podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (Dz.U. L 159, s.1)

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/12

Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-223/10)

2010/C 195/16

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Adam i I. Hadjiyiannis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji (WE) 2008/74/WE z dnia 18 lipca 2008 r. zmieniającej dyrektywę 2005/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz dyrektywę 2005/78/WE (1) w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w zakresie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów, a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2008/74 upłynął w dniu 2 stycznia 2009 r.

(1) Dz.U. L 192, s. 51.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Cível da Comarca do Porto (Portugalia) w dniu 10 maja 2010 r. — Maria Alice Pendão Lapa Costa Ferreira, Alexandra Pendão Lapa Ferreira przeciwko Companhia de Seguros Tranquilidade SA

(Sprawa C-229/10)

2010/C 195/17

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Tribunal Cível da Comarca do Porto

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Maria Alice Pendão Lapa Costa Ferreira, Alexandra Pendão Lapa Ferreira.

Strona pozwana: Companhia de Seguros Tranquilidade SA.

Pytania prejudycjalne

Czy wykładnia art. 505 Código Civil, która wyłącza odpowiedzialność na zasadzie ryzyka wynikającą z ruchu pojazdów w wypadkach, w których jedynym i wyłącznym odpowiedzialnym jest osoba piesza, jest zgodna z ww. dyrektywami o obowiązkowym ubezpieczeniu pojazdów mechanicznych [72/166/EWG (1), 84/5/EWG (2) 90/232/EWG (3), 2000/26/WE (4) oraz 2005/14/WE (5)?

2)	Czy zgodna z ww. dyrektywami jest wykładnia art. 570 tego samego Código Civil, która pozwala na obniżenie lub wyłączenie odszkodowania w zależności od stopnia winy obydwu stron, w przypadkach, gdy zawinione zachowanie poszkodowanego przyczyniło się do powstania lub zwiększenia szkody?

3)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej, to czy sprzeczna z ww. dyrektywami jest wykładnia, która umożliwia ograniczenie lub obniżenie odszkodowania z uwagi na winę pieszego, z jednej strony, oraz ryzyko, jakie można przypisać pojazdowi samochodowemu, z drugiej strony, w spowodowaniu wypadku?

(1) Dyrektywa 72/166/EWG Rady z dnia 24 kwietnia 1972 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności (Dz.U. L 103, s. 1).

(2) Druga dyrektywa Rady 84/5/EWG z dnia 30 grudnia 1983 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów silnikowych (Dz.U. L 8, s. 17).

(3) Trzecia dyrektywa Rady 90/232/EWG z dnia 14 maja 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych (Dz.U. L 129, s. 33).

(4) Dyrektywa 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/26/WE z dnia 16 maja 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG i 88/357/EWG (czwarta dyrektywa w sprawie ubezpieczeń komunikacyjnych) (Dz.U. L 181, p. 65).

(5) Dyrektywa 2005/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. zmieniająca dyrektywy Rady 72/166/EWG, 84/5/EWG, 88/357/EWG i 90/232/EWG oraz dyrektywę 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych (Dz.U. L 149, s. 14)].

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/13

Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-233/10)

2010/C 195/18

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Nijenhuis und H. te Winkel)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów

Żądania strony skarżącej

Komisja Europejska wnosi o:

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. zmieniającej dyrektywę Rady 92/49/EWG oraz dyrektywy 2002/83/WE, 2004/39/WE, 2005/68/WE i 2006/48/WE w zakresie zasad proceduralnych i kryteriów oceny stosowanych w ramach oceny ostrożnościowej przypadków nabycia lub zwiększenia udziałów w podmiotach sektora finansowego (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 7 tej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy do prawa krajowego upłynął w dniu 20 marca 2009 r.

(1) Dz.U. L 247, s. 1.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/13

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-246/10)

2010/C 195/19

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Peere i G. Zavvos, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie maszyn, zmieniającej dyrektywę 95/16/WE (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy,

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do transpozycji dyrektywy 2006/42/WE upłynął w dniu 29 czerwca 2008 r. Tymczasem w chwili wniesienia niniejszej skargi pozwana nie podjęła jeszcze środków niezbędnych do dokonania transpozycji dyrektywy lub w każdym razie nie poinformowała o nich Komisji.

(1) Dz.U. L 157, s. 24.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/14

Odwołanie od wyroku Sądu (w składzie jednoosobowym) wydanego w dniu 18 marca 2010 r. w sprawie T-190/07, KEK Diavlos przeciwko Komisji, wniesione w dniu 20 maja 2010 r. przez KEK Diavlos

(Sprawa C-251/10 P)

2010/C 195/20

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: KEK Diavlos (przedstawiciel: D. Chatzimichalis)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uwzględnienie niniejszego odwołania w zakresie wszystkich żądań w nim zawartych;

—

uchylenie, z powodów wskazanych w odwołaniu, zaskarżonego wyroku Sądu (w składzie jednoosobowym) z dnia 18 marca 2010 r. w sprawie T-190/07 i uwzględnienie wszystkich żądań sformułowanych przez stronę wnoszącą odwołanie w skardze w pierwszej instancji, a tym samym stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 465 wersja ostateczna z dnia 23 lutego 2006 r. oraz wszystkich innych dokumentów lub decyzji Komisji z nią związanych;

—	obciążenie Komisji Europejskiej, strony pozwanej, kosztami postępowania i kosztami wynagrodzenia strony wnoszącej odwołanie w postępowaniu w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu z dnia 20 maja 2010 r. spółka KEK Diavolos zaskarża wyrok Sądu (w składzie jednoosobowym) z dnia 18 marca 2010 r. w sprawie T-190/07, żądając jego uchylenia i uwzględnienia jej skargi od decyzji Komisji C(2006) 465, wersja ostateczna z dnia 23 lutego 2006 r., w zakresie wszystkich żądań w niej zawartych oraz stwierdzenia nieważności tej decyzji, a także wszystkich innych dokumentów lub decyzji Komisji z nią związanych.

Żądanie uchylenia wyroku jest oparte na zarzutach podsumowanych w sposób następujący:

Zarzut pierwszy odwołania: w zaskarżonym wyroku, z błędnych i niewystarczających powodów skarga strony wnoszącej odwołanie została w całości oddalona wraz z całą argumentacją w niej zawartą, podczas gdy powinna zostać uwzględniona w całości lub, ewentualnie, częściowo. W szczególności w zaskarżonym wyroku nie został wcale wzięty pod uwagę istotny dla rozstrzygnięcia sporu argument, że wnosząca odwołanie spełniła wynikający z umowy obowiązek przygotowania do druku materiałów informacyjnych o nakładzie 1 000 egzemplarzy (w każdym języku) zawierających wszystkie informacje konieczne do przygotowania uczniów do przejścia na euro, publikując wielostronicową broszurę na ten temat (załączniki viii, ix i x). Zaskarżony wyrok jest zatem obarczony niedostatecznym uzasadnieniem w zakresie oceny biuletynów informacyjnych opublikowanych przez wnoszącą odwołanie w ramach jej zobowiązań umownych.

Zarzut drugi odwołania: zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem prawa, a w szczególności art. 48 regulaminu postępowania przed Sądem, ze względu na odrzucenie dodatkowych wniosków dowodowych wnoszącej odwołanie, a dokładniej złożonego na rozprawie wniosku o wyznaczenie terminu na przedstawienie pewnych dokumentów dotyczących „nieprawidłowości” rzekomo stwierdzonych przez Komisję, to znaczy daty z jaką sporne wydatki zostały zarejestrowane w księgach rachunkowych wnoszącej odwołanie, aby zostały uznane za „dopuszczalne” na podstawie umowy i załącznika nr II do tej umowy.

Zarzut trzeci odwołania: w zaskarżonym wyroku wydanym przez Sąd (w składzie jednoosobowym) w dniu 18 marca 2010r. wnosząca odwołanie została niesłusznie obciążona kosztami postępowania poniesionymi przez Komisję, podczas gdy koszty powinny zostać rozdzielone pomiędzy strony, na podstawie art. 87 ust. 3 regulaminu postępowania przed Sądem, ewentualnie ze względu na okoliczności wnosząca odwołania, jako strona przegrywająca sprawę, powinna zostać obciążona jedynie częściowo kosztami poniesionymi przez Komisję.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/14

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowackiej

(Sprawa C-253/10)

2010/C 195/21

Język postępowania: słowacki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Tokár i A. Marghelis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Słowacka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując krajowej strategii dotyczącej zmniejszenia ilości odpadów ulegających biodegradacji, które trafiają na składowiska, co jest wymagane zgodnie z art. 5 ust. 1 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów, Republika Słowacka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 5 ust. 1 wspomnianej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Słowackiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 5 ust. 1 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999r. w sprawie składowania odpadów „państwa członkowskie ustanawiają strategię krajową dotycząca zmniejszenia ilości odpadów ulegających biodegradacji, które trafiają na składowiska, nie później niż dwa lata po dacie ustanowionej w art. 18 ust. 1 i powiadamiają Komisję o tej strategii”. Artykuł 18 ust. 1 przewiduje, że „państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż w ciągu dwóch lat po jej wejściu w życie”. Na mocy jej art. 19 dyrektywa weszła w życie z dniem 16 lipca 1999 r. Z tego względu należało dostosować się do tej dyrektywy do dnia 16 lipca 2001 r. i spełnić obowiązek opracowania krajowej strategii wymaganej na podstawie art. 5 ust. 1 przed dniem 16 lipca 2003 r.

Zważywszy, że w art. 54 aktu dotyczącego warunków przystąpienia nie został określony inny termin dla nowych państw członkowskich, Republik Słowacka była zobowiązana, na mocy art. 5 ust. 1 dyrektywy, opracować krajową strategię dotycząca zmniejszenia ilości odpadów ulegających biodegradacji, które trafiają na składowiska do dnia swojego przystąpienia, to znaczy do dnia 1 maja 2004 r. Republika Słowacka do chwili obecnej nie powiadomiła Komisji o takiej strategii.

Z tego względu Komisja Europejska uważa, że Republika Słowacka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 5 ust. 1 dyrektywy Rady 1999/31/WE w sprawie składowania odpadów.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Regeringsrätt (Szwecja) w dniu 25 maja 2010 r. — Försäkringskässa przeciwko Elisabeth Bergström

(Sprawa C-257/10)

2010/C 195/22

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Regeringsrätt.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Försäkringskässa.

Strona pozwana: Elisabeth Bergström.

Pytania prejudycjalne

Czy prawo unijne, w szczególności zawarta ze Szwajcarią umowa w sprawie swobodnego przepływu osób i art. 72 rozporządzenia nr 1408/71 (1), dopuszcza, by okres odniesienia wymagany do przyznania opartego na kryterium dochodowym świadczenia rodzinnego, którego celem jest umożliwienie sprawowania opieki nad dzieckiem, był w całości ukończony poprzez zatrudnienie i ubezpieczenie w Szwajcarii?

Czy prawo unijne, w szczególności zawarta ze Szwajcarią umowa w sprawie swobodnego przepływu osób i art. 3 ust. 1 oraz art. 72 rozporządzenia nr 1408/71, dopuszcza, by dochód osiągany w Szwajcarii był zrównany z dochodem krajowym w ramach oceny kwestii uprawnienia do opartych na kryterium dochodowym świadczeń rodzinnych otrzymywanych celem możliwości sprawowania opieki nad dzieckiem?

(1) Dz. U. 1971 L 149, s. 2.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/17

Wyrok Sądu z dnia 2 czerwca 2010 r. — Procaps przeciwko OHIM — Biofarma (PROCAPS)

(Sprawa T-35/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PROCAPS - Wcześniejsze słowne, krajowy i międzynarodowy, znaki towarowe PROCAPTAN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Podobieństwo towarów i usług - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 195/26

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Procaps, SA (Barranquilla, Kolumbia) (przedstawiciel: adwokat M. Vidal-Quadras Trias de Bes)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: Ó. Mondéjar Ortuño, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Biofarma SAS (Neuilly-sur-Seine, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Ruiz López i V. Gil Vega)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 listopada 2008 r. (sprawa R 867/2007-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Biofarma SAS a Procaps, SA.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Procaps, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 69 z 21.3.2009.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/17

Postanowienie Sądu z dnia 5 maja 2010 r. — CBI i ABISP przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-128/08 i T-241/08) (1)

(Pomoc państwa - Subwencje przyznane przez władze belgijskie na rzecz szpitali publicznych - Usługa w ogólnym interesie gospodarczym - Skarga do Komisji - Rzekoma decyzja o umorzeniu postępowania w sprawie skargi do Komisji - Późniejsze wydanie decyzji uznającej pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem - Umorzenie postępowania)

2010/C 195/27

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Coordination bruxelloise d’institutions sociales et de santé (CBI) (Bruksela, Belgia) i Association bruxelloise des institutions de soins privées (ABISP) (Bruksela) (przedstawiciele: D. Waelbroeck, adwokat, i D. Slater, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Giolito, J.-P. Keppenne i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności rzekomej decyzji Komisji, wynikającej z jej pism z dnia 10 stycznia 2008 r. i z dnia 10 kwietnia 2008 r., o niewszczynaniu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE i o umorzeniu postępowania w sprawie skargi do Komisji złożonej przez skarżące, dotyczącej rzekomej pomocy państwa przyznanej przez władze belgijskie w ramach finansowania publicznych szpitali sieci Iris (Interhospitalière régionale des infrastructures de soins) w regionie Bruxelles-Capitale (Belgia).

Sentencja

1)	Sprawy T-128/08 i T-241/08 zostają połączone w celu wydania postanowienia.

2)	Postępowanie w przedmiocie skarg zostaje umorzone.

Nie ma podstaw do orzekania w przedmiocie wniosków złożonych przez gminę Saint-Gilles (Belgia), gminy Etterbeek (Belgia), gminę Ixelles (Belgia), gminę Anderlecht (Belgia), region Bruxelles-Capitale (Belgia), miasto Brukselę (Belgia) oraz Republikę Finlandii o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów.

4)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 142 z 7.6.2008.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/18

Postanowienie Sądu z dnia 21 maja 2010 r. — ICO Services przeciwko Parlamentowi i Radzie

(Sprawa T-441/08) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Decyzja nr 626/2008/WE - Wspólne ramy selekcji i udzielania zezwoleń dla operatorów systemów satelitarnej komunikacji ruchomej - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

2010/C 195/28

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ICO Services Ltd (Slough, Berkshire, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Tupper, solicitor)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: J. Rodrigues i R. Kaškina, pełnomocnicy) i Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: G. Kimberley i F. Florindo Gijón, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Wilderspin i A. Nijenhuis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 626/2008/WE z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie selekcji i zezwoleń dotyczących systemów dostarczających satelitarne usługi komunikacji ruchomej (MSS) (Dz.U. L 172, s. 15)

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	ICO Services Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 6 z 10.1.2009.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/18

Postanowienie Sądu z dnia 17 maja 2010 r. — Volkswagen przeciwko OHIM — Deutsche BP (SunGasoline)

(Sprawa T-502/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Sprzeciw - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

2010/C 195/29

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkswagen AG (Wolfsburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H.P. Schrammek, C.S. Drzymalla i S. Risthaus)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: S. Schäffner, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Deutsche BP AG (Gelsenkirchen, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 września 2008 r. (sprawa R 513/2007-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Deutsche BP AG a Volkswagen AG.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Strona skarżąca i strona pozwana pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/18

Postanowienie Sądu z dnia 18 maja 2010 r. — Abertis Infraestructuras przeciwko Komisji

(Sprawa T-200/09) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Koncentracje - Decyzja o zamknięciu postępowania wszczętego na podstawie art. 21 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 - Termin do wniesienia skargi - Rozpoczęcie biegu terminu - Niedopuszczalność)

2010/C 195/30

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Abertis Infraestructuras, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: M. Roca Junyent i P. Callol García, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci i É. Gippini Fournier, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 sierpnia 2008 r. o zamknięciu postępowania wszczętego na podstawie art. 21 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. L 24, s. 1) w odniesieniu do koncentracji skarżącej i Autostrade SpA (sprawa COMP/M.4388 — Abertis/Autostrade).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Abertis Infraestructuras, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 167 z 18.7.2009.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/19

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 26 maja 2010 r. — Noko Ngele przeciwko Komisji

(Sprawa T-15/10 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego - Wymogi formalne - Niedopuszczalność)

2010/C 195/31

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Mariyus Noko Ngele (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: F. Sabakunzi, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciel: A. Bordes, pełnomocnik)

Przedmiot

Zasadniczo wniosek o stwierdzenie bezprawności działalności Centre pour le développement de l’entreprise (CDE) w Belgii, o zakazanie Komisji i jej pracownikom utrzymywania stosunków finansowych z CDE lub uznawania zgodności działania CDE z prawem i o nakazanie Komisji zapłaty kwoty pieniężnej na rzecz skarżącego w wypadku, gdyby Komisja uznała tę zgodność z prawem.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/19

Skarga wniesiona w dniu 28 kwietnia 2010 r. — Węgry przeciwko Komisji

(Sprawa T-194/10)

2010/C 195/32

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Republika Węgierska (przedstawiciele: J. Fazekas, M. Fehér i K. Szíjjártó, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności dokonanego przez Komisję wpisu do bazy danych „E-Bacchus” chronionej nazwy pochodzenia „Vinohradnícka oblasť Tokaj”, która zastępuje poprzednią słowacką chronioną nazwę pochodzenia „Tokajská vinohradnícka oblasť”.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności wpisu chronionej nazwy pochodzenia „Vinohradnícka oblasť Tokaj” do elektronicznego rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych (zwanym dalej „rejestrem E-Bacchus”) dokonanego przez Komisję zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 (1).

W ramach pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, że, poprzez zmianę wpisu w rejestrze Komisja naruszyła odpowiednie przepisy rozporządzenia nr 1234/2007 i rozporządzenia (WE) nr 607/2009 (2) z uwagi na to, iż sporna zmiana pierwotnego wpisu w rejestrze E-Bacchus przyznaje automatyczną ochronę na podstawie nowej regulacji nazwie, której nie można uznać za „istniejącą chronioną” nazwę w rozumieniu art. 118s rozporządzenia nr 1234/2007.

W tym względzie skarżąca uważa, że w dniu 1 sierpnia 2009 r., który był dniem wejścia w życie nowych przepisów Unii dotyczących rynku wina, nazwa „Tokajská/Tokajské/Tokajský vinohradnícka oblasť” była nazwą objętą ochroną wspólnotową, jak w szczególności wynika z wykazu win stołowych określanych za pomocą oznaczenia geograficznego (3) i z wykazu win gatunkowych (4).

Ponadto skarżąca podnosi, że analiza słowackich przepisów prowadzi do takiego samego wniosku, uwzględniając, że w dniu 30 czerwca 2009 r. przyjęta została nowa słowacka ustawa w sprawie wina, która ponownie używa nazwy „Tokajská vinohradnícka oblasť”. Poza tym, gdyby nawet obowiązujące rozporządzenia należało interpretować w taki sposób, że dzień wejścia w życie przepisów krajowych (1 września 2009 r.) jest również właściwy w celu przeprowadzenia oceny istniejącej ochrony, w tym przypadku należy stosować przez analogię do art. 73 ust. 2 rozporządzenia nr 607/2009, co oznacza, iż także w tym przypadku nazwa ponownie przyjęta w nowej ustawie powinna zostać uznana za chronioną i istniejącą w rozumieniu art. 118s rozporządzenia nr 1234/2007.

W ramach drugiego zarzutu skarżąca podnosi, że Komisja przy prowadzeniu rejestru E-Bacchus i przy zarządzaniu nim, a konkretnie dokonując spornego w niniejszej sprawie wpisu, naruszyła podstawowe zasady dobrej administracji, lojalnej współpracy i pewności prawa uznane w prawie Unii.

W tym względzie skarżąca uważa, iż, uwzględniając zasadę dobrej administracji i w szczególności znaczenie wspomnianego rejestru, obowiązkiem Komisji jest zapewnienie, że rejestr ten zawiera poprawne, rzetelne i ścisłe dane. W szczególności Komisja powinna ustalić, według stanu na dzień wejścia w życie nowych przepisów dotyczących rynku wina, które przepisy krajowe miały zastosowanie i które nazwy należało uznać za chronione i istniejące zgodnie z omawianymi przepisami. Z drugiej strony, skarżąca uważa, że Komisja naruszyła także zasadę lojalnej współpracy, ponieważ w żaden sposób nie poinformowała Republiki Węgierskiej o zmianach wpisów w rejestrze E-Bacchus dotyczących Słowacji, ani przed ich dokonaniem, ani po ich wprowadzeniu, mimo iż powinna wiedzieć, że interesy Węgier mogły zostać naruszone. Wreszcie skarżąca twierdzi, iż Komisja naruszyła ponadto zasadę pewności prawa poprzez organizację i prowadzenie rejestru w taki sposób, że znajdujące się w nim wpisy mogą zostać zmienione w jakiejkolwiek chwili ze skutkiem wstecznym, przy czym nie można ustalić dokładnej daty zmiany.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (Dz.U. L 229, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji z dnia 14 lipca 2009 r. ustanawiające niektóre szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, określeń tradycyjnych, etykietowania i prezentacji niektórych produktów sektora wina (Dz.U. L 193, s. 60).

(3) Wykaz nazw jednostek geograficznych mniejszych niż państwo członkowskie, o których mowa w art. 51 ust. 1 rozporządzenia [Rady] (WE) nr 1493/1999 [z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (Dz.U. L 179, s. 1)] (Wina stołowe z oznaczeniem geograficznym) (opublikowany w Dz.U. 2009, C 187, s. 67).

(4) Wykaz win gatunkowych produkowanych w określonych regionach (opublikowany w Dz.U. 2009, C 187, s. 1).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/20

Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2010 r. — Deutsche Telekom przeciwko Komisji

(Sprawa T-207/10)

2010/C 195/33

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Telekom AG (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Cordewener i J. Schönfeld)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 8107 wersja ostateczna poprawiona z dnia 28 października 2009 r. (w brzmieniu poprawionym z dnia 8 grudnia 2009 r.) w zakresie, w jakim dotyczy ona ustanowionego w art. 1 ust. 2 i 3 reżimu ochrony uzasadnionych oczekiwań inwestorów hiszpańskich określonych bliżej w tym akcie;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 8107 wersja ostateczna poprawiona z dnia 28października 2009 r., w której Komisja uznała za niezgodny ze wspólnym rynkiem system pomocy w postaci uregulowań podatkowych zawartych art. 12 ust. 5 hiszpańskiej ustawy o podatku od osób prawnych (zwanej dalej „TRLIS”), przewidujących amortyzację podatkową wartości przedsiębiorstwa i firmy przy zakupie znacznej ilości udziałów w przedsiębiorstwach zagranicznych w odniesieniu do pomocy przyznanej beneficjentom dokonującym nabycia wewnątrzwspólnotowego. Zaskarżona decyzja wskazuje, które środki pomocowe winny zostać odzyskane przez Królestwo Hiszpanii.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi po pierwsze, że ulga podatkowa wynikająca ze stosowania art. 12 ust. 5 TRLIS jest bezprawna pod względem formalnym, ponieważ Królestwo Hiszpanii nie notyfikowało uprzednio kwestionowanej ustawy Komisji, wbrew art. 88 ust. 3 zdanie 1 WE (art. 108 ust. 3 zdanie 1 TFUE), i faktycznie wprowadziło ją w życie, wbrew zakazowi przewidzianemu w art. 88 ust. 3 zdanie 3 WE (art. 108 ust. 3 zdanie 3 TFUE). Artykuł 12 ust. 5 TRLIS należy także uznać za sprzeczny z prawem pod względem materialnym, gdyż zgodnie z art. 87 ust. 1 WE (art. 107 ust. 1 TFUE) jest on niezgodny ze wspólnym rynkiem i nie wchodzi w grę możliwość zatwierdzenia pomocy na podstawie art. 87 ust. 2 lub 3 WE (art. 107 ust.2 lub 3 TFUE).

Po drugie, co się tyczy konsekwencji, z jakimi wiąże się uznanie pomocy krajowej za niezgodną ze wspólnym rynkiem, skarżąca podnosi, że zainteresowane państwo członkowskie winno zażądać od beneficjenta pomocy jej zwrotu. W rym względzie skarżąca twierdzi, że ta bezwzględna zasada podstawowa skonkretyzowana została przede wszystkim w art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 659/99 (1).

Skarżąca podnosi wreszcie, że w rozpatrywanej sytuacji nie można powoływać się na żadne odstępstwa od obowiązku odzyskania pomocy, ponieważ nie powstały zasługujące na ochronę uzasadnione oczekiwania. W tym względzie skarżąca podnosi między innymi, że przewidując odstępstwo, którego podstawą jest zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań określonych grup hiszpańskich inwestorów, Komisja błędnie zastosowała podstawową zasadę prawa pierwotnego oraz art. 14 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia nr 659/99. Skarżąca twierdzi z jednej strony, że zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań nie znajduje zastosowania wobec hiszpańskich inwestorów ze względu na to, że władze hiszpańskie nie dokonały prawidłowej notyfikacji art. 12 ust. 5 TRLIS. Z drugiej strony utrzymuje ona, że nie zostały spełnione przesłanki powstania uzasadnionych oczekiwań po stronie beneficjentów pomocy. Co więcej, w ocenie skarżącej, wspólnotowy interes, jakim jest przywrócenie sprawiedliwych warunków rynkowych poprzez odzyskanie udzielonej pomocy jest ważniejszy niż indywidualny interes beneficjenta, jakim jest uzyskanie korzyści podatkowych za lata ubiegłe oraz przyszłe.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE] (Dz.U. L 83, s. 1) 93

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/21

Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2010 r. — Strålfors Aktiebolag przeciwko OHIM (ID SOLUTIONS)

(Sprawa T-211/10)

2010/C 195/34

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Strålfors AB (Malmö, Szwecja) (przedstawiciel: adwokat M. Nielsen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 25 stycznia 2010 r. w sprawie R 1111/2009-2;

—

dopuszczenie do rejestracji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 8235202 „ID SOLUTIONS” dla towarów „etykiety i pudełka z papieru i tektury (nieprzeznaczone do identyfikacji osób); materiały introligatorskie; spoiwa (kleje) do materiałów piśmiennych lub do celów domowych; materiały przeznaczone dla artystów; pędzle malarskie; maszyny do pisania i artykuły biurowe (z wyłączeniem mebli); materiały szkoleniowe i instruktażowe (z wyłączeniem aparatów); materiały z tworzyw sztucznych do pakowania (nieujęte w innych klasach); czcionki drukarskie; klisze i matryce do druku ręcznego” z klasy 16; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „ID SOLUTIONS” dla towarów z klasy 16 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 8235202

Decyzja eksperta: częściowe odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania i utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji

Podniesione zarzuty: strona skarżąca twierdzi, że należy dopuścić do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 8235202 „ID SOLUTIONS” dla towarów z klasy 16 ze względu na to, że znak towarowy „ID SOLUTIONS” jest odróżniający dla tych towarów i tym samym spełnia wymagania na podstawie art. 4 rozporządzenia Rady nr 207/2009.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/21

Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2010 r. — Strålfors Aktiebolag przeciwko OHIM (IDENTIFICATION SOLUTIONS)

(Sprawa T-212/10)

2010/C 195/35

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Strålfors AB (Malmö, Szwecja) (przedstawiciel: adwokat M. Nielsen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 stycznia 2010 r. w sprawie R 1112/2009-2;

—

dopuszczenie do rejestracji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 8235186 „IDENTIFICATION SOLUTIONS” dla towarów „etykiety i pudełka z papieru i tektury (nieprzeznaczone do identyfikacji osób); materiały introligatorskie; spoiwa (kleje) do materiałów piśmiennych lub do celów domowych; materiały przeznaczone dla artystów; pędzle malarskie; maszyny do pisania i artykuły biurowe (z wyłączeniem mebli); materiały szkoleniowe i instruktażowe (z wyłączeniem aparatów); materiały z tworzyw sztucznych do pakowania (nieujęte w innych klasach); czcionki drukarskie; klisze i matryce do druku ręcznego” z klasy 16; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „IDENTIFICATION SOLUTIONS” dla towarów z klasy 16 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 8235186

Decyzja eksperta: częściowe odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania i utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji

Podniesione zarzuty: strona skarżąca twierdzi, że należy dopuścić do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 8235186 „IDENTIFICATION SOLUTIONS” dla towarów z klasy 16 ze względu na to, że znak towarowy „IDENTIFICATION SOLUTIONS” jest odróżniający dla tych towarów i tym samym spełnia wymagania na podstawie art. 4 rozporządzenia Rady nr 207/2009.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/22

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 24 lutego 2010 r. w sprawie F-89/08, P przeciwko Parlamentowi, wniesione w dniu 10 maja 2010 r. przez P

(Sprawa T-213/10 P)

2010/C 195/36

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: P (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat E. Boigelot)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

—	stwierdzenie, że odwołanie jest dopuszczalne i zasadne oraz w efekcie:

—

uchylenie wyroku wydanego w dniu 24 lutego 2010 r. przez trzecią izbę Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w sprawie F-89/08, doręczonego wnoszącej odwołanie w dniu 1 marca 2010 r., na mocy którego skarga wnoszącej odwołanie mająca na celu w szczególności stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu z dnia 15 kwietnia 2008 r. o zwolnieniu jej i obciążenie Parlamentu obowiązkiem zapłaty na jej rzecz zadośćuczynienia za krzywdę, którą miała ona ponieść została oddalona jako bezzasadna;

—	uwzględnienie żądań przedstawionych przez wnoszącą odwołanie przed Sądem do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami obydwu instancji.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszego odwołania wnosząca je żąda uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 24 lutego 2010 r., wydanego w sprawie F-89/08 P przeciwko Parlamentowi, na mocy którego skarga wnoszącej odwołanie mająca na celu w szczególności stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego o rozwiązaniu z nią umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego i zasądzenie na jej rzecz zadośćuczynienia za krzywdę, którą miała ponieść została oddalona.

Celem uzasadnienia odwołania wnosząca je ponosi trzy zarzuty:

—

naruszenie prawa i przedstawienie wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia, ponieważ SSP uznał, że zaznajomienie się z powodami decyzji tylko poprzez sprawdzenie jej akt osobistych jest wystarczające i nie prowadzi do stwierdzenia nieważności tejże decyzji pomimo tego, że instytucja nie przedstawiła tych powodów ani w decyzji o zwolnieniu ani w decyzji o oddaleniu zażalenia;

—

błędna interpretacja przez SSP: i) systemu podziału władzy między administracją i sądownictwem i równowagi instytucjonalnej, ii) art. 26 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej oraz iii) prawa do skutecznej ochrony sądowej, ponieważ SSP zajął miejsce Parlamentu Europejskiego przedstawiając — zamiast niego — domniemane powody decyzji zaskarżonej przed SSP;

—

niewystarczające uzasadnienie zaskarżonego wyroku, ponieważ SSP pominął okoliczność, że przedstawione mu akta sprawy, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji były wewnętrznie sprzeczne i to pomimo tego, że wnosząca odwołanie zwróciła uwagę na te niespójności w skardze wniesionej przez nią w pierwszej instancji.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/23

Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2010 r. — Moselland przeciwko OHIM — Renta Siete (DIVINUS)

(Sprawa T-214/10)

2010/C 195/37

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Moselland eG — Winzergenossenschaft (Bernkastel-Kues, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Dippelhofer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Renta Siete, SL (Albacete, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 lutego 2010 r. w sprawie R 1204/2009-2;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Renta Siete, SL (Albacete, Spanien)

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „DIVINUS” dla towarów i usług z klas 30, 33 i 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny krajowy znak towarowy, który zawiera element słowny „Moselland Divinum” dla towarów z klasy 33

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 76 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1) oraz zasad 19 ust. 2 i 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 (2), ponieważ Izba Odwoławcza niewłaściwie lub niewystarczająco zbadała dowód na istnienie wcześniejszych praw.

Naruszenie art. 76 ust. 1 zdanie 2 rozporządzenia nr 40/94, ponieważ Izba Odwoławcza nie ograniczyła się do oceny dowodów przedstawionych przez skarżącą.

Naruszenie art. 78 ust. 1, 3 i 4 rozporządzenia nr 207/2009 z powodu błędnej oceny dowodów oraz ze względu na to, że Izba Odwoławcza ograniczyła się do uzyskania informacji tylko od jednej strony, mimo że został jej przedstawiony dowód przeciwny na okoliczność sprzeczną z uzyskaną informacją oraz naruszenie również art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza nie umożliwiła skarżącej wypowiedzenia się w przedmiocie okoliczności faktycznych uwzględnionych przez nią z urzędu.

Naruszenie zasady 50 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95, ponieważ Izba Odwoławcza powinna była uznać przedstawiony dowód na okoliczność dostępu do Internetu za wystarczający do stwierdzenia, że dokumenty zostały złożone po upływie terminu.

Naruszenie zasady 50 ust. 1 zdanie trzecie rozporządzenia nr 2868/95 z powodu nadużycia władzy.

Wreszcie naruszenie zasady 51 lit. b) rozporządzenia nr 2868/95, ponieważ Izba Odwoławcza niesłusznie nie zarządziła zwrotu opłaty za wniesienie odwołania.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, s. 1).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/23

Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2010 r. — Republika Grecka przeciwko Komisji

(Sprawa T-215/10)

2010/C 195/38

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: I. Chalkias, G. Skiani i E. Leftheriotou)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	uwzględnienie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji Komisji w całości;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swojej skardze Republika Grecka wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/152 z dnia 11 marca 2010 r.„wyłączającej z finansowania przez Unię Europejską niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)”, notyfikowanej jako dokument nr C(2010) 317 i opublikowanej w Dz.U. L 63 z dnia 12 marca 2010 r. (s. 7), w części dotyczącej korekt finansowych nałożonych w sektorach a) bawełny, b) działań na rzecz rozwoju obszarów wiejskich i c) dystrybucji pomocy żywnościowej na rzecz potrzebujących.

W odniesieniu do korekty dotyczącej pomocy w sektorze bawełny, skarżąca podnosi w pierwszej kolejności błędną ocenę przez Komisję stanu faktycznego i niewystarczające uzasadnienie zaskarżonej decyzji, jeżeli chodzi z jednej strony o środowisko kontroli i zgodność systemu pomocy z tytułu produkcji bawełny z ZSZiK, a z drugiej strony o kontrole obszaru na miejscu i ocenę ryzyka.

W drugiej kolejności skarżąca wskazuje niewłaściwą ocenę okoliczności faktycznych przez Komisję oraz błędną interpretację i nieprawidłowe zastosowanie art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) 1591/2001 (1) i art. 17 rozporządzenia (WE) 1051/2001 (2) w odniesieniu do działań na rzecz ochrony środowiska i niedostatecznego systemu kontroli oraz w odniesieniu do konsekwencji kontroli upraw bawełny i działań na rzecz ochrony środowiska. W szczególności skarżąca podnosi, że zarzut dotyczący braku sankcji, który Komisja stawia Republice Greckiej, pozbawiony jest podstaw faktycznych i prawnych, nie znajduje oparcia w rozporządzeniach nr 1051/2001 i 1591/2001, ani w żadnym innym przepisie obowiązującym w okresie zajścia okoliczności sporu i nie może stanowić podstawy prawnej korekty nałożonej w zaskarżonej decyzji.

W trzeciej kolejności skarżąca podnosi błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie wytycznych w sprawie zryczałtowanych korekt oraz naruszenie zasady proporcjonalności, gdyż nie zachodziło ryzyko poniesienia straty przez EFRG. Ponadto system kontroli zmieniał się w trakcie trzech badanych okresów rozliczeniowych, to znaczy w latach 2003-2004, 2004-2005 i 2005-2006; w tej sytuacji również korekta powinna zostać zróżnicowana.

W czwartej kolejności, skarżąca wskazuje błędną interpretację przez Komisją art. 7 ust. 4, rozporządzenia nr 1051/2001 i przepisów art. 1 rozporządzeń (WE) nr 1123/2004 (3), 905/2005 (4), 871/2006 (5) i 1486/2002 (6), w których została ustalona coroczna rzeczywista dopuszczalna ilość wyprodukowanej bawełny, w odniesieniu do zryczałtowanych korekt dla okresów rozliczeniowych 2003-2004, 2004-2005 i 2005-2006, ze względu na rzekome przekroczenie dopuszczalnej ilości i wynikłą stąd nienależną płatność.

W piątej kolejności, skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja zawiera wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie korekty i błędne obliczenie kwot korekt, ponieważ korekty dla rozpatrywanych okresów rozliczeniowych nie pokrywają się lub są ze sobą sprzeczne.

W odniesieniu do działań na rzecz rozwoju obszarów wiejskich skarżąca podnosi po pierwsze nieważność procedury rozliczania rachunków ze względu na naruszenie istotnych wymogów proceduralnych przewidzianych w art. 8 ust. 1 akapit pierwszy zdanie trzecie rozporządzenia (WE) nr 1663/1995 (7), ponieważ nie miały miejsca dwustronne rozmowy na temat nałożenia korekty finansowej w zakresie działań na rzecz rozwoju obszarów wiejskich.

Po drugie skarżąca zarzuca Komisji błąd co do okoliczności faktycznych, niewłaściwą ich ocenę, niewystarczające uzasadnienie decyzji i naruszenie zasady proporcjonalności w odniesieniu do wskazywanych przez Komisję braków ZSZiK, kontroli głównych i kontroli dodatkowych.

Jeżeli chodzi o sektor dystrybucji pomocy żywnościowej, skarżąca wskazuje po pierwsze, iż postępowanie Komisji spowodowało powstanie uzasadnionych oczekiwań, że skarżąca nie będzie musiała ponosić kosztów programu darmowych dostaw ryżu, oraz że późniejsza zmiana stanowiska Komisji stanowi naruszenie zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, lub ewentualnie stanowi przekroczenie granic swobodnego uznania, jeśli nie nadużycie władzy.

Po drugie skarżąca podnosi nieprawidłowe obliczenie kosztów transportu, którymi została obciążona.

Po trzecie skarżąca zarzuca Komisji błędną interpretację przepisów wspólnotowych, w szczególności art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 3149/1992 (8), naruszenie zasady proporcjonalności i przekroczenie granic swobodnego uznania.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1591/2001 z dnia 2 sierpnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania systemu pomocy dla bawełny (Dz.U. L 210, s. 10).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1051/2001 z dnia 22 maje 2001 r. w sprawie pomocy produkcyjnej dla bawełny (Dz.U. L 148, s. 3).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1123/2004 z dnia 17 czerwca 2004 r. ustalające, na rok gospodarczy 2003/2004, rzeczywistą produkcję bawełny nieodziarnionej, a także wynikającą z tego obniżkę ceny orientacyjnej (Dz.U. 2004, L 218, s. 3).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 905/2005 z dnia 16 czerwca 2005 r. ustalające rzeczywistą produkcję bawełny nieodziarnionej i związaną z tym obniżkę cen orientacyjnych na rok gospodarczy 2004/2005 (Dz.U. L 154 s. 3).

(5) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 871/2006 z dnia 15 czerwca 2006 r. ustalające rzeczywistą produkcję bawełny nieodziarnionej i związaną z tym obniżkę cen orientacyjnych na rok gospodarczy 2005/2006 (Dz.U. L 164, s. 3).

(6) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1486/2002 z dnia 19 sierpnia 2002 r. zmieniające rozporządzenie nr 1591/2001 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania systemu pomocy dla bawełny (Dz.U. L 223, s. 3).

(7) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1663/95 z dnia 7 lipca 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 729/70 w odniesieniu do procedury rozliczania rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR (Dz.U. L 158, s. 6).

(8) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3149/92 z dnia 29 października1992 r. ustanawiające szczegółowe zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wykorzystania przez osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie (Dz.U. L 313, s. 50).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/25

Skarga wniesiona w dniu 10 maja 2010 r. — Monster Cable Products przeciwko OHIM — Live Nation (Music) UK Ltd (MONSTER ROCK)

(Sprawa T-216/10)

2010/C 195/39

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Monster Cable Products, Inc. (Brisbane, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci O. Günzel i W. von der Osten-Sacken)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Live Nation (Music) UK Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 24 lutego 2010 r. w sprawie R 216/2009-1 w zakresie, w jakim oddalono w niej odwołanie;

—	oddalenie sprzeciwu nr B 754335 wobec wspólnotowego znaku towarowego nr 3333804 „MONSTER ROCK” w całości; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „MONSTER ROCK” dla towarów z klasy 9

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Live Nation (Music) UK Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowany w Wielkiej Brytanii słowny znak towarowy „MONSTERS OF ROCK” nr 1313176 dla towarów z klasy 16; zarejestrowany w Wielkiej Brytanii słowny znak towarowy „MONSTERS OF ROCK” nr 1313177 dla towarów z klasy 25; zarejestrowany w Wielkiej Brytanii słowny znak towarowy „MONSTERS OF ROCK” nr 1313178 dla towarów z klasy 26; zarejestrowany w Wielkiej Brytanii słowny znak towarowy „MONSTERS OF ROCK” nr 2299141 dla towarów i usług z klasy 9, 16, 25, 41 i 43; znak towarowy „MONSTERS OF ROCK” powszechnie znany (w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej) w 15 starych państwach członkowskich; niezarejestrowany znak towarowy „MONSTERS OF ROCK” używany w obrocie handlowym w 15 starych krajach członkowskich; nazwa handlowa „MONSTERS OF ROCK” używana w obrocie handlowym w 15 starych krajach członkowskich

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu dla wszystkich spornych towarów i odrzucenie zgłoszenia w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na: i) błędną ocenę Izby Odwoławczej identyczności/podobieństwa towarów; ii) niewzięcie przez Izbę Odwoławczą pod uwagę różnic pomiędzy znakami towarowymi, w szczególności różnic koncepcyjnych, i iii) nieokreślenie przez Izbę Odwoławczą zakresu ochrony wcześniejszego oznaczenia.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/26

Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2010 r. — Rautaruukki Oyj przeciwko OHIM — Manuel Vigil Pérez (MONTERREY)

(Sprawa T-217/10)

2010/C 195/40

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Rautaruukki Oyj (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciel: adwokat J. Tanhuanpää)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Manuel Vigil Pérez (Madryt, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 24 lutego 2010 r. w sprawie R 1001/2009-2;

—	uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów w sprawie B 1173707 w całości;

—	dopuszczenie do rejestracji znaku skarżącej „MONTERREY” dla wszystkich towarów należących do klas 6 i 19, zgodnie z dokonanym przez skarżącą zgłoszeniem wspólnotowego znaku towarowego nr 5276936;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie Manuela Vigila Péreza, w przypadku przystąpienia przez niego do niniejszego postępowania, kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „MONTERREY” dla towarów i usług z klas 6, 19 i 37

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Manuel Vigil Pérez

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Dokonana w Hiszpanii rejestracji nr 1695663 graficznego znaku towarowego „MONTERREY” dla usług z klasy 37; dokonana w Hiszpanii rejestracja nr 1695662 graficznego znaku towarowego „MONTERREY” dla usług z klasy 36

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty:

W pierwszym zarzucie skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji naruszono art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza błędnie oceniła podobieństwo towarów i usług.

W drugim zarzucie skarżąca stwierdza, że w zaskarżonej decyzji naruszono zasadę 99 rozporządzenia Komisji nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie Rady nr 40/94, ponieważ Izba Odwoławcza nieprawidłowo przyjęła, że tłumaczenie wcześniejszego prawa odpowiadało właściwemu oryginałowi.

W trzecim zarzucie skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji naruszono zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, równego traktowania i legalności.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/26

Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2010 r. — DHL International przeciwko OHIM — Service Point Solutions (SERVICEPOINT)

(Sprawa T-218/10)

2010/C 195/41

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: DHL International GmbH (Bonn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K.U. Jonas)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Service Point Solutions, SA (Barcelona, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 25 lutego 2010 w sprawie R 628/2009-2;

—	obciążenie strony pozwanej i ewentualnie pozostałych uczestników postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „SERVICEPOINT” dla towarów i usług z klas 16, 20, 35 i 39.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Service Point Solutions, SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „Service Point” dla towarów i usług z klas 8, 9, 16, 20, 35, 38, 39 i 42, graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „service point” dla towarów i usług z klasy 16 oraz graficzny znak towarowy zawierający element słowny „service point” dla towarów i usług z klas 9 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, oraz naruszenie art. 76 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza niesłusznie nie uwzględniła różnych, przedłożonych jej dokumentów.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/27

Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2010 — ratiopharm przeciwko OHIM — Nycomed (ZUFAL)

(Sprawa T-222/10)

2010/C 195/42

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ratiopharm GmbH (Ulm, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Völker)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: nycomed GmbH (Konstancja, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 12 marca 2010 r. w sprawie R 874/2008-4;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „ZUFAL” dla towarów z klasy 5

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: nycomed GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny wspólnotowy znak towarowy „ZURCAL” dla towarów z klasy 5 i trzy słowne krajowe znak i towarowe „ZURCAL” dla towarów z klasy 5

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009, ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. (1)

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/28

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Banco Santander przeciwko Komisji

(Sprawa T-227/10)

2010/C 195/43

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Banco Santander, SA (Santander, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, M. Muñoz de Juan i R. Calvo Salinero, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades (ujednoliconego tekstu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych — TRLIS) zawiera elementy pomocy państwa;

—	tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 tej decyzji ze względu na to, iż Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 TRLIS zawiera elementy pomocy państwa w zakresie, w jakim dotyczy on nabywania udziałów mającego skutkować przejęciem kontroli;

—	tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 4 tej decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazała w nim odzyskanie pomocy w odniesieniu do transakcji zawartych przed opublikowaniem w Dz.U.UE stanowiącej przedmiot niniejszej skargi końcowej decyzji, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszej skardze decyzja została także zakwestionowana w skargach T-219/10 Autogrill España przeciwko Komisji, T-221/10 Iberdrola przeciwko Komisji oraz T-225/10 Banco Bilbao Vizcaya Argentaria przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w ramach tych ww. skarg.

Skarżąca powołuje się w szczególności na naruszenia prawa popełnione przez Komisję w zakresie dotyczącym kwalifikacji środka jako pomocy państwa, określenia beneficjenta tego środka oraz ustanowienia daty, do której uzasadnione oczekiwania mogą zostać uznane za takowe. Skarżąca podnosi ten ostatni zarzut ze względu na to, że Komisja w zaskarżonej decyzji uznała pewne oczekiwania za uzasadnione, wprowadzając jednocześnie rozróżnienie pomiędzy transakcjami dokonanymi między wejściem środka w życie i opublikowaniem decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego a tymi dokonanymi po tym fakcie.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/28

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Telefónica przeciwko Komisji

(Sprawa T-228/10)

2010/C 195/44

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Telefónica, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado, M. Núñez Müller i J. Domínguez Pérez, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszej skardze decyzja została także zakwestionowana w skargach T-219/10, Autogrill España przeciwko Komisji, T-221/10 Iberdrola przeciwko Komisji, T-225/10 Banco Bilbao Vicaya przeciwko Komisji oraz T-227/10 Banco Santander przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w ramach tych ww. skarg.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/28

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Graf-Syteco przeciwko OHIM — Teco Electric & Machinery (SYTECO)

(Sprawa T-229/10)

2010/C 195/45

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Graf-Syteco GmbH & Co. KG (Tuningen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Kieser)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Teco Electric & Machinery Co. Ltd (Taipai, Tajwan)

Żądania strony skarżącej

—

zmiana decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 lutego 2010 r. w sprawie R 230/2009-1 poprzez oddalenie sprzeciwu nr B 1 112 889 z dnia 5 lutego 2007 r. opartego na zarejestrowanym w Niemczech słowno-graficznym znaku towarowym nr 30 327 439, na zarejestrowanym w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej słowno-graficznym znaku towarowym nr 233 226, na zarejestrowanym dla Beneluksu słowno-graficznym znaku towarowym nr 742 535 oraz na zarejestrowanym w Hiszpanii słowno-graficznym znaku towarowym nr 2 545 860 TECO;

—	posiłkowo stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 lutego 2010 r. w sprawie R 230/2009-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „SYTEGO” dla towarów i usług z klas 9, 37 i 42.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Teco Electric & Machinery Co. Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Cztery graficzne krajowe znaki towarowe zawierające element słowny „TECO” dla towarów z klas 7, 9 i 11.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/29

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Couture Tech Limited przeciwko OHIM (przedstawienie tarczy zawierającej kulę ziemską, gwiazdę, sierp i młot)

(Sprawa T-232/10)

2010/C 195/46

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Couture Tech Ltd (Tortola, Brytyjskie Wyspy Dziewicze) (przedstawiciel: B. Whyatt, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 5 marca 2010 r. w sprawie R 1509/2008-2;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: kolorowy graficzny znak towarowy przedstawiający tarczę z kulą ziemską, gwiazdą, sierpem i młotem dla towarów i usług z klas 3, 14, 18, 23, 26 i 43 — zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 5585898

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Skarżąca podnosi dwa zarzuty na poparcie swojej skargi.

W ramach pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na błędne zastosowanie tych przepisów do zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego.

W ramach drugiego zarzutu skarżąca twierdzi, iż poprzez nieuznanie prawa skarżącej do uzasadnionych oczekiwań co do tego, że jej wspólnotowy znak towarowy zostanie zarejestrowany, zaskarżona decyzja narusza zasady słuszności.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/30

Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2010 r. — Nike International Ltd przeciwko OHIM — Intermar Simanto Nahmias (JUMPMAN)

(Sprawa T-233/10)

2010/C 195/47

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nike International Ltd (Beaverton, USA) (przedstawiciel: adwokat M. De Justo Bailey)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Intermar Simanto Nahmias (Individual Company) (Stambuł, Turcja)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie R 738/2009-1 w zakresie, w jakim decyzja Wydziału Sprzeciwów w sprawie B 1326299 została utrzymana w mocy w odniesieniu do wszystkich spornych towarów;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania; oraz

—	obciążenie Intermar Simanto Nahmias (Individual Company) kosztami postępowania w razie przystąpienia przez nią do sprawy w charakterze interwenienta.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „JUMPMAN” dla towarów należących do klasy 25

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Intermar Simanto Nahmias (Individual Company)

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny hiszpański znak towarowy „JUMP” zarejestrowany pod numerem 2657489 dla towarów należących do klasy 25 i słowny wspólnotowy znak towarowy „JUMP” zarejestrowany pod numerem 2752145 dla towarów należących do klasy 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do wszystkich spornych towarów i odrzucenie zgłoszenia w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 ze względu na błędne uznanie przez Izbę Odwoławczą, że w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/30

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Ebro Puleva przeciwko Komisji

(Sprawa T-234/10)

2010/C 195/48

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ebro Puleva, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, M. Muñoz de Juan i R. Calvo Salinero, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades (ujednoliconego tekstu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych — TRLIS) zawiera elementy pomocy państwa;

—	tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 tej decyzji ze względu na to, iż Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 TRLIS zawiera elementy pomocy państwa w zakresie, w jakim dotyczy on nabywania udziałów mającego skutkować przejęciem kontroli, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszej skardze decyzja została także zakwestionowana w skargach T-219/10 Autogrill España przeciwko Komisji, T-221/10 IBERDROLA przeciwko Komisji oraz T-225/10 BANCO BILBAO VIZCAYA ARGENTARIA przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w ramach tych ww. skarg.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/31

Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Asociación Española de Banca przeciwko Komisji

(Sprawa T-236/10)

2010/C 195/49

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Asociación Española de Banca (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, M. Muñoz de Juan i R. Calvo Salinero, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades (ujednoliconego tekstu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych — TRLIS) zawiera elementy pomocy państwa;

—	tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 tej decyzji ze względu na to, iż Komisja stwierdziła w nim, że art. 12 ust. 5 TRLIS zawiera elementy pomocy państwa w zakresie, w jakim dotyczy on nabywania udziałów mającego skutkować przejęciem kontroli;

—	tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 4 tej decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazała w nim odzyskanie pomocy w odniesieniu do transakcji zawartych przed opublikowaniem w Dz.U.UE stanowiącej przedmiot niniejszej skargi końcowej decyzji, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w ramach tych ww. skarg.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/31

Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2010 r. — Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-239/10)

2010/C 195/50

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Calmieri, avvocato dello Stato, P. Gentili, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

Unieważnienie, na podstawie art. 264 TFUE, noty obciążeniowej nr 3241001630, wydanej w dniu 1 marca 2010 r. przez Komisję Europejską a doręczonej skarżącej w dniu 11 marca 2010 r., będącej wykonaniem decyzji Komisji Europejskiej DG. Polityka regionalna nr C(2009) 10350 z dnia 22 grudnia 2009 r., notyfikowanej w dniu 23 grudnia 2009 r., w sprawie anulowania części wkładu z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego do włoskiego Programu Operacyjnego POR Puglia w zakresie Celu 1 2000-2006

—	Obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Żądania i główne argumenty pokrywają się z podniesionymi w sprawie T-223/10 Regione Puglia przeciwko Komisji.

17.7.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/31

Skarga wniesiona w dniu 25 maja 2010 r. — Industrias Francisco Ivars przeciwko OHIM — Motive (Reduktory prędkości)

(Sprawa T-246/10)

2010/C 195/51

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Industrias Francisco Ivars, SL (Xeraco, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokaci E. Caballero Oliver i A. Sanz-Bermell y Martínez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Motive Srl

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz w konsekwencji oddalenie sprzeciwu wniesionego przez Motive Srl i potwierdzenie ważności rejestracji wzoru wspólnotowego nr 000625702-001 dla „reduktor”;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wzór wspólnotowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Wzór wspólnotowy nr 625702-0001 dla „reduktorów” w klasie 15/01 (silniki)

Właściciel wzoru wspólnotowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego: Motive Srl

Prawo ze wzoru przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Wzór wspólnotowy nr 73952-0001.

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i unieważnienie spornego wzoru wspólnotowego

Podniesione zarzuty: Błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie art. 4, 5 i 7 rozporządzenia nr 6/2001 w sprawie wzorów wspólnotowych.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2010.195.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 195

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 53 17 lipca 2010

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2010/C 195/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 179 z 3.7.2010.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2010/C 195/02	Sprawa C-228/09: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 20 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Podatek VAT — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuły 78, 79, 83 i 86 — Podstawa opodatkowania — Sprzedaż samochodu — Wliczenie do podstawy opodatkowania opłaty stosowanej do samochodów niezarejestrowanych)	2

2010/C 195/03	Sprawa C-187/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 16 kwietnia 2010 r. — Baris Unal przeciwko Staatssecretaris van Justitie	2

2010/C 195/04	Sprawa C-190/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 16 kwietnia 2010 r. — Génesis Seguros Generales Sociedad Anónima de Seguros y Reaseguros (GENESIS) przeciwko Boys Toys S.A., Administración del Estado	3

2010/C 195/05	Sprawa C-192/10: Skarga wniesiona w dniu 19 kwietnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii	3

2010/C 195/06	Sprawa C-194/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht München I (Niemcy) w dniu 21 kwietnia 2010 r. — Robert Nicolaus Abt, Daniela Kalwarowskyj, Mangusta Beteiligungs GmbH, Karsten Trippel, VC-Services GmbH, Henning Hahmann przeciwko Hypo Real Estate Holding AG	3

2010/C 195/07	Sprawa C-197/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 23 kwietnia 2010 r. — Unió de Pagesos de Catalunya przeciwko Administración del Estado i Coordinadora de Organizaciones de Agricultores y Ganaderos — Iniciativa Rural del Estado Español	4

2010/C 195/08	Sprawa C-199/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 26 kwietnia 2010 r. — Secilpar — Sociedade Unipessoal SL przeciwko Fazenda Pública	4

2010/C 195/09	Sprawa C-203/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Varhoven administrativen sad na Republika Balgaria (Bułgaria) w dniu 26 kwietnia 2010 r. — Direktor na Direktsia Obzhalvane i upravlenie na izpalnenieto Varna pri Tsentralno upravlenie na Natsionalna agentsia za prihodite przeciwko Auto Nikolovi OOD	5

2010/C 195/10	Sprawa C-205/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 24 marca 2010 r. w sprawie T-516/08 Heinz Helmuth Eriksen przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 30 kwietnia 2010 r. przez Heinza Helmutha Eriksena	6

2010/C 195/11	Sprawa C-210/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hajdú-Bihar Megyei Bíróság (Republika Węgierska) w dniu 3 maja 2010 r. — Márton Urbán przeciwko Vám- és Pénzügyőrség Észak-alföldi Regionális Parancsnoksága	7

2010/C 195/12	Sprawa C-213/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Republika Litewska) w dniu 4 maja 2010 r. — F-Tex SIA przeciwko Lietuvos-Anglijos UAB Jadecloud-Vilma	7

2010/C 195/13	Sprawa C-217/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 24 marca 2010 r. w sprawie T-6/09 Bent Hansen przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 5 maja 2010 r. przez Benta Hansena	8

2010/C 195/14	Sprawa C-221/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 3 marca 2010 r. w sprawie T-429/05 Artegodan GmbH przeciwko Komisji Europejskiej; uczestnik postępowania: Republika Federalna Niemiec, wniesione w dniu 7 maja 2010 r. przez Artegodan GmbH	9

2010/C 195/15	Sprawa C-222/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 24 marca 2010 r. w sprawie T-5/09 Brigit Lind przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 7 maja 2010 r. przez Brigit Lind	10

2010/C 195/16	Sprawa C-223/10: Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii	12

2010/C 195/17	Sprawa C-229/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Cível da Comarca do Porto (Portugalia) w dniu 10 maja 2010 r. — Maria Alice Pendão Lapa Costa Ferreira, Alexandra Pendão Lapa Ferreira przeciwko Companhia de Seguros Tranquilidade SA	12

2010/C 195/18	Sprawa C-233/10: Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów	13

2010/C 195/19	Sprawa C-246/10: Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	13

2010/C 195/20	Sprawa C-251/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (w składzie jednoosobowym) wydanego w dniu 18 marca 2010 r. w sprawie T-190/07, KEK Diavlos przeciwko Komisji, wniesione w dniu 20 maja 2010 r. przez KEK Diavlos	14

2010/C 195/21	Sprawa C-253/10: Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Słowackiej	14

2010/C 195/22	Sprawa C-257/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Regeringsrätt (Szwecja) w dniu 25 maja 2010 r. — Försäkringskässa przeciwko Elisabeth Bergström	15

2010/C 195/23	Sprawa C-146/09: Postanowienie prezesa czwartej izby Trybunału z dnia 22 kwietnia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof — Niemcy) — Prof. Dr. Claus Scholl przeciwko Stadtwerke Aachen AG	15

2010/C 195/24	Sprawa C-491/09: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 6 kwietnia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii	16

2010/C 195/25	Sprawa C-553/09: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 21 kwietnia 2010 r. — BCS SpA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Deere & Company	16

	Sąd
2010/C 195/26	Sprawa T-35/09: Wyrok Sądu z dnia 2 czerwca 2010 r. — Procaps przeciwko OHIM — Biofarma (PROCAPS) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PROCAPS — Wcześniejsze słowne, krajowy i międzynarodowy, znaki towarowe PROCAPTAN — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Podobieństwo oznaczeń — Podobieństwo towarów i usług — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))	17

2010/C 195/27	Sprawy połączone T-128/08 i T-241/08: Postanowienie Sądu z dnia 5 maja 2010 r. — CBI i ABISP przeciwko Komisji (Pomoc państwa — Subwencje przyznane przez władze belgijskie na rzecz szpitali publicznych — Usługa w ogólnym interesie gospodarczym — Skarga do Komisji — Rzekoma decyzja o umorzeniu postępowania w sprawie skargi do Komisji — Późniejsze wydanie decyzji uznającej pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem — Umorzenie postępowania)	17

2010/C 195/28	Sprawa T-441/08: Postanowienie Sądu z dnia 21 maja 2010 r. — ICO Services przeciwko Parlamentowi i Radzie (Skarga o stwierdzenie nieważności — Decyzja nr 626/2008/WE — Wspólne ramy selekcji i udzielania zezwoleń dla operatorów systemów satelitarnej komunikacji ruchomej — Brak bezpośredniego oddziaływania — Niedopuszczalność)	18

2010/C 195/29	Sprawa T-502/08: Postanowienie Sądu z dnia 17 maja 2010 r. — Volkswagen przeciwko OHIM — Deutsche BP (SunGasoline) (Wspólnotowy znak towarowy — Sprzeciw — Wycofanie sprzeciwu — Umorzenie postępowania)	18

2010/C 195/30	Sprawa T-200/09: Postanowienie Sądu z dnia 18 maja 2010 r. — Abertis Infraestructuras przeciwko Komisji (Skarga o stwierdzenie nieważności — Koncentracje — Decyzja o zamknięciu postępowania wszczętego na podstawie art. 21 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 — Termin do wniesienia skargi — Rozpoczęcie biegu terminu — Niedopuszczalność)	18

2010/C 195/31	Sprawa T-15/10 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 26 maja 2010 r. — Noko Ngele przeciwko Komisji (Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego — Wymogi formalne — Niedopuszczalność)	19

2010/C 195/32	Sprawa T-194/10: Skarga wniesiona w dniu 28 kwietnia 2010 r. — Węgry przeciwko Komisji	19

2010/C 195/33	Sprawa T-207/10: Skarga wniesiona w dniu 6 maja 2010 r. — Deutsche Telekom przeciwko Komisji	20

2010/C 195/34	Sprawa T-211/10: Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2010 r. — Strålfors Aktiebolag przeciwko OHIM (ID SOLUTIONS)	21

2010/C 195/35	Sprawa T-212/10: Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2010 r. — Strålfors Aktiebolag przeciwko OHIM (IDENTIFICATION SOLUTIONS)	21

2010/C 195/36	Sprawa T-213/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 24 lutego 2010 r. w sprawie F-89/08, P przeciwko Parlamentowi, wniesione w dniu 10 maja 2010 r. przez P	22

2010/C 195/37	Sprawa T-214/10: Skarga wniesiona w dniu 7 maja 2010 r. — Moselland przeciwko OHIM — Renta Siete (DIVINUS)	23

2010/C 195/38	Sprawa T-215/10: Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2010 r. — Republika Grecka przeciwko Komisji	23

2010/C 195/39	Sprawa T-216/10: Skarga wniesiona w dniu 10 maja 2010 r. — Monster Cable Products przeciwko OHIM — Live Nation (Music) UK Ltd (MONSTER ROCK)	25

2010/C 195/40	Sprawa T-217/10: Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2010 r. — Rautaruukki Oyj przeciwko OHIM — Manuel Vigil Pérez (MONTERREY)	26

2010/C 195/41	Sprawa T-218/10: Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2010 r. — DHL International przeciwko OHIM — Service Point Solutions (SERVICEPOINT)	26

2010/C 195/42	Sprawa T-222/10: Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2010 — ratiopharm przeciwko OHIM — Nycomed (ZUFAL)	27

2010/C 195/43	Sprawa T-227/10: Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Banco Santander przeciwko Komisji	28

2010/C 195/44	Sprawa T-228/10: Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Telefónica przeciwko Komisji	28

2010/C 195/45	Sprawa T-229/10: Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Graf-Syteco przeciwko OHIM — Teco Electric & Machinery (SYTECO)	28

2010/C 195/46	Sprawa T-232/10: Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Couture Tech Limited przeciwko OHIM (przedstawienie tarczy zawierającej kulę ziemską, gwiazdę, sierp i młot)	29

2010/C 195/47	Sprawa T-233/10: Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2010 r. — Nike International Ltd przeciwko OHIM — Intermar Simanto Nahmias (JUMPMAN)	30

2010/C 195/48	Sprawa T-234/10: Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2010 r. — Ebro Puleva przeciwko Komisji	30

2010/C 195/49	Sprawa T-236/10: Skarga wniesiona w dniu 21 maja 2010 r. — Asociación Española de Banca przeciwko Komisji	31

2010/C 195/50	Sprawa T-239/10: Skarga wniesiona w dniu 20 maja 2010 r. — Włochy przeciwko Komisji	31

2010/C 195/51	Sprawa T-246/10: Skarga wniesiona w dniu 25 maja 2010 r. — Industrias Francisco Ivars przeciwko OHIM — Motive (Reduktory prędkości)	31

2010/C 195/52	Sprawa T-74/09: Postanowienie Sądu z dnia 17 maj 2010 r. — Francja przeciwko Komisji	32